Pages
[261]	πόλει δοκεῖν τὰ αὐτὰ τοτὲ	μὲν	ἀγαθά, τοτὲ δ᾽ αὖ τἀναντία;
[233]	βραδέως ὀλίγην ὀργὴν ποιούμενος, τῶν	μὲν	ἀκουσίων συγγνώμην ἔχων, ~τὰ δὲ
[265]	τὸ ἐρωτικὸν πάθος ἀπεικάζοντες, ἴσως	μὲν	ἀληθοῦς τινος ἐφαπτόμενοι, ~τάχα δ᾽
[265]	~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ μὲν φαίνεται τὰ	μὲν	ἄλλα τῷ ὄντι παιδιᾷ πεπαῖσθαι·
[273]	κάλλιστα ~ἐπίσταται εὑρίσκειν. ὥστ᾽ εἰ	μὲν	ἄλλο τι περὶ τέχνης λόγων
[262]	~δεῖ ἄρα τὸν μέλλοντα ἀπατήσειν	μὲν	ἄλλον, αὐτὸν δὲ μὴ ἀπατήσεσθαι,
[239]	δὴ ἀνάγκη (εἶναι, καὶ πολλῶν	μὲν	ἄλλων συνουσιῶν ἀπείργοντα ~καὶ ὠφελίμων
[276]	τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, δυνατὸς	μὲν	ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων δὲ λέγειν
[248]	~ἐν δὴ τούτοις ἅπασιν ὃς	μὲν	ἂν δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος μοίρας
[275]	δὲ καὶ οἱ λόγοι· δόξαις	μὲν	ἂν ὥς τι φρονοῦντας αὐτοὺς
[239]	ἀλλὰ ὑπὸ συμμιγεῖ σκιᾷ, πόνων	μὲν	ἀνδρείων καὶ ἱδρώτων ξηρῶν ~ἄπειρον,
[266]	ὡς βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν; ~(Φαῖδρος) ~βασιλικοὶ	μὲν	ἇνδρες, οὐ μὲν δὴ ἐπιστήμονές
[249]	καλεῖται. καθάπερ γὰρ εἴρηται, πᾶσα	μὲν	ἀνθρώπου ψυχὴ φύσει ~τεθέαται τὰ
[254]	χάριτος. τὼ δὲ ~κατ᾽ ἀρχὰς	μὲν	ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε, ὡς δεινὰ καὶ
[234]	ὁμοίως δυνατόν· δεῖ δὲ βλάβην	μὲν	ἀπ᾽ ~αὐτοῦ μηδεμίαν, ὠφελίαν δὲ
[248]	αἱ δὲ δὴ ἄλλαι γλιχόμεναι	μὲν	ἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι
[245]	δὲ δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς	μὲν	ἄπιστος, σοφοῖς δὲ πιστή. δεῖ
[270]	δυνατοὶ ~ποιεῖν, ἔπειτα δέ, ἂν	μὲν	ἁπλοῦν ᾖ, σκοπεῖν τὴν δύναμιν
[258]	ὡς ἔοικεν, ~ὀνειδίζοι. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο	μὲν	ἄρα παντὶ δῆλον, ὅτι οὐκ
[263]	πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἐν	μὲν	ἄρα τοῖς συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ
[248]	αἱ δὲ ἄλλαι ψυχαί, ἡ	μὲν	ἄριστα θεῷ ἑπομένη καὶ ~εἰκασμένη
[245]	πάντα γίγνεσθαι. οὕτω δὴ κινήσεως	μὲν	ἀρχὴ τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν.
[256]	διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται	μὲν	αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ
[247]	ἐν δὲ τῇ ~περιόδῳ καθορᾷ	μὲν	αὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾷ δὲ σωφροσύνην,
[266]	καὶ οἱ ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ	μὲν	αὐτοὶ λέγειν γεγόνασιν, ἄλλους ~τε
[250]	λέγειν (μακαριωτάτην, ἣν ὠργιάζομεν ~ὁλόκληροι	μὲν	αὐτοὶ ὄντες καὶ ἀπαθεῖς κακῶν
[276]	διὰ καλάμου μετὰ λόγων ~ἀδυνάτων	μὲν	αὑτοῖς λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ
[241]	~λέληθεν τὰ παιδικά. καὶ ὁ	μὲν	αὐτὸν χάριν ἀπαιτεῖ τῶν τότε,
[246]	ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν ἵππων ὁ	μὲν	αὐτῷ καλός τε καὶ ~ἀγαθὸς
[265]	ὥσπερ ἄρτι τὼ ~λόγω τὸ	μὲν	ἄφρον τῆς διανοίας ἕν τι
[240]	καὶ ἀναπεπταμένῃ χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν	μὲν	βλαβερός τε καὶ ἀηδής, λήξας
[247]	ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται. αἱ	μὲν	γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽ ἂν
[229]	ἔοικεν, ἀνυπόδητος ὢν ἔτυχον· σὺ	μὲν	γὰρ δὴ ἀεί. ῥᾷστον οὖν
[264]	τι ἄλλο τῶν ῥηθέντων; ἐμοὶ	~μὲν	γὰρ ἔδοξεν, ὡς μηδὲν εἰδότι,
[238]	καλὴν οὔτ᾽ ἐπαξίαν κεκτῆσθαι. ~περὶ	μὲν	γὰρ ἐδωδὴν κρατοῦσα τοῦ λόγου
[244]	μαίνεται, ὁ δὲ ~σωφρονεῖ. εἰ	μὲν	γὰρ ἦν ἁπλοῦν τὸ μανίαν
[233]	ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ ἐραστῇ. ἐκεῖνοι	μὲν	γὰρ καὶ παρὰ τὸ ~βέλτιστον
[279]	του δεόμεθα, ὦ Φαῖδρε; ἐμοὶ	μὲν	γὰρ μετρίως ηὖκται. ~(Φαῖδρος) καὶ
[236]	τὰς ὁμοίας λαβὰς (ἐλήλυθας. ῥητέον	μὲν	γάρ ~σοι παντὸς μᾶλλον οὕτως
[248]	δ᾽ ἂν ἀδίκως, χείρονος· εἰς	μὲν	γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει
[265]	~(Σωκράτης) ~ἐναντίω που ἤστην· ὁ	μὲν	γὰρ ὡς τῷ ἐρῶντι, ὁ
[233]	καὶ τὰ πραττόμενα ἐπαινοῦσιν, τὰ	μὲν	δεδιότες μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ δὲ
[263]	μέλλοντα τέχνην ῥητορικὴν μετιέναι πρῶτον	μὲν	δεῖ ταῦτα ὁδῷ ~διῃρῆσθαι, καὶ
[273]	τἀληθὲς μηδέτερον λέγειν, ἀλλὰ τὸν	μὲν	δειλὸν μὴ ~ὑπὸ μόνου φάναι
[233]	καταλειφθῆναι τῶν μελλόντων ἔσεσθαι. καὶ	μὲν	δὴ βελτίονί ~σοι προσήκει γενέσθαι
[231]	ὧν οὕτω ~διακείμενοι βουλεύονται; καὶ	μὲν	δὴ εἰ μὲν ἐκ τῶν
[232]	δι᾽ ἄλλην τινὰ ἡδονήν. καὶ	μὲν	δὴ εἴ σοι δέος ~παρέστηκεν
[266]	~(Φαῖδρος) ~βασιλικοὶ μὲν ἇνδρες, οὐ	μὲν	δὴ ἐπιστήμονές γε ὧν ἐρωτᾷς.
[240]	πλεῖστον χρόνον καρποῦσθαι ἐπιθυμῶν. ~ἔστι	μὲν	δὴ καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά
[233]	πλείστην χάριν αὐτοῖς εἴσονται. καὶ	μὲν	δὴ καὶ ἐν ταῖς (ἰδίαις
[246]	φθίνει τε καὶ διόλλυται. ὁ	μὲν	δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ
[246]	χρόνον ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα	μὲν	δή, ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον,
[252]	(τιμήσων τε καὶ ὀργιάσων. οἱ	μὲν	δὴ οὖν Διὸς δῖόν τινα
[256]	αἰδοῦς καὶ λόγου ~ἀντιτείνει. ἐὰν	μὲν	δὴ οὖν εἰς τεταγμένην τε
[276]	ἡμέραισιν ὀκτὼ γιγνομένους, ἢ ταῦτα	~μὲν	δὴ παιδιᾶς τε καὶ ἑορτῆς
[274]	ἔψεγεν, τὸ δ᾽ ἐπῄνει. πολλὰ	μὲν	δὴ περὶ ~ἑκάστης τῆς τέχνης
[259]	ἔοικε, τυγχάνω ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ	μὲν	δὴ πρέπει γε φιλόμουσον ἄνδρα
[238]	ἰτέον. ~εἶεν, ὦ φέριστε· ὃ	μὲν	δὴ τυγχάνει ὂν περὶ οὗ
[232]	~πράγματος ἢ ἔχθραν γενέσθαι. ~καὶ	μὲν	δὴ τῶν μὲν ἐρώντων πολλοὶ
[258]	δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ	μὲν	δή, ὡς ἔοικε· καὶ ἅμα
[261]	τὸ (αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς τοτὲ	μὲν	~δίκαιον, ὅταν δὲ βούληται, ἄδικον;
[250]	τε καὶ ~θέαν, ἑπόμενοι μετὰ	μὲν	Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι δὲ μετ᾽
[268]	βούλωμαι καὶ ψύχειν, καὶ ἐὰν	μὲν	δόξῃ μοι, ἐμεῖν ποιεῖν, ~ἐὰν
[269]	τις δύναιτο πορίσασθαι; ~(Σωκράτης) ~τὸ	μὲν	δύνασθαι, ὦ Φαῖδρε, ὥστε ἀγωνιστὴν
[253]	τριχῇ διείλομεν ψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρφω	~μὲν	δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ
[228]	ἀπειπὼν εἰς ~περίπατον ᾔει, ὡς	μὲν	ἐγὼ οἶμαι, νὴ τὸν κύνα,
[248]	βιαζομένων δὲ τῶν ἵππων τὰ	~μὲν	εἶδεν, τὰ δ᾽ οὔ. αἱ
[278]	νόμους ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν· εἰ	μὲν	εἰδὼς ᾗ τὸ ~ἀληθὲς ἔχει
[255]	φερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν, ἡ	μὲν	εἰς αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ᾽
[249]	κρίσεως ἔτυχον, κριθεῖσαι δὲ αἱ	μὲν	εἰς τὰ ὑπὸ γῆς ~δικαιωτήρια
[231]	βουλεύονται; καὶ μὲν δὴ εἰ	μὲν	ἐκ τῶν ἐρώντων τὸν βέλτιστον
[255]	ἑαυτὸν ὁρῶν λέληθεν. καὶ ὅταν	μὲν	ἐκεῖνος παρῇ, λήγει ~κατὰ ταὐτὰ
[266]	τῆς μανίας ἀγαγὼν ἡμᾶς, ὁμώνυμον	μὲν	ἐκείνῳ, θεῖον δ᾽ αὖ τινα
[254]	ἄμφω καθίσαι τὼ ἵππω, τὸν	μὲν	ἑκόντα διὰ τὸ μὴ ~ἀντιτείνειν,
[273]	ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι, τὸν δὲ τοῦτο	μὲν	ἐλέγχειν ὡς μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ
[242]	οἱ τὰ γράμματα φαῦλοι, ὅσον	μὲν	ἐμαυτῷ μόνον ~ἱκανός· σαφῶς οὖν
[237]	~ἑπόμεθα ᾗ ἂν ἄγητον, ἡ	μὲν	ἔμφυτος οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν, ἄλλη
[276]	~(Σωκράτης) ~οὐ γάρ· ἀλλὰ τοὺς	μὲν	ἐν γράμμασι κήπους, ὡς ἔοικε,
[270]	ἀμφοτέραις δεῖ διελέσθαι φύσιν, σώματος	μὲν	ἐν τῇ ἑτέρᾳ, ψυχῆς δὲ
[275]	~τοῦτο γὰρ τῶν μαθόντων λήθην	μὲν	ἐν ψυχαῖς παρέξει μνήμης ἀμελετησίᾳ,
[263]	τό γε τοιόνδε, ὡς περὶ	μὲν	ἔνια τῶν τοιούτων ~ὁμονοητικῶς ἔχομεν,
[245]	αἰσχυνεῖται. πᾶν γὰρ ~σῶμα, ᾧ	μὲν	ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ
[267]	ἔοικε ~συνδεδογμένον εἶναι, ᾧ τινες	μὲν	ἐπάνοδον, ἄλλοι δ᾽ ἄλλο τίθενται
[265]	θεῶν τέτταρα μέρη διελόμενοι, μαντικὴν	μὲν	ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος θέντες, Διονύσου δὲ
[255]	ἐν οὖν τῇ συγκοιμήσει τοῦ	μὲν	ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵππος ἔχει
[234]	καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς	μὲν	ἐρῶντας οἱ φίλοι ~νουθετοῦσιν ὡς
[232]	σοι γένηται, ~εἰκός ἐστι (τοὺς	μὲν	ἐρῶντας, οὕτως ἂν οἰομένους καὶ
[232]	ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι. ἔτι δὲ τοὺς	μὲν	ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη ~πυθέσθαι καὶ
[231]	εὖ ποιοῦσιν. ἔτι δὲ οἱ	μὲν	~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ τε κακῶς
[232]	γενέσθαι. ~καὶ μὲν δὴ τῶν	μὲν	ἐρώντων πολλοὶ πρότερον τοῦ σώματος
[252]	ὧδε ~(τὸν δ᾽ ἤτοι θνητοὶ	μὲν	ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν, ~ἀθάνατοι δὲ
[252]	δή μοι ὁ λόγος, ~ἄνθρωποι	μὲν	ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ δὲ ὃ
[254]	καὶ πόθου (κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ	μὲν	εὐπειθὴς τῷ ~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων,
[251]	ἤ τινα σώματος ἰδέαν, πρῶτον	μὲν	ἔφριξε καί τι τῶν τότε
[239]	ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι μεγάλαι οἱ	μὲν	ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ δὲ φίλοι
[274]	μὴ ~(καλῶς δοκοῖ λέγειν, τὸ	μὲν	ἔψεγεν, τὸ δ᾽ ἐπῄνει. πολλὰ
[237]	δὲ ~ὅτε στασιάζετον· καὶ τοτὲ	μὲν	ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε δὲ ἡ
[239]	τε καὶ φύσει ἐνόντων ~(τῶν)	μὲν	ἥδεσθαι, τὰ δὲ παρασκευάζειν, ἢ
[238]	πάντα τὰ πρόσθεν εἴρηται, σχεδὸν	μὲν	ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν δὲ ἢ
[239]	τὸν ἐραστήν, οἷος ὢν τῷ	μὲν	ἥδιστος, ἑαυτῷ δὲ βλαβερώτατος ἂν
[240]	~καὶ οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ	μὲν	ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι,
[246]	τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ πρῶτον	~μὲν	ἡμῶν ὁ ἄρχων συνωρίδος ἡνιοχεῖ,
[248]	τὰ ὄντα· ἡ δὲ τοτὲ	μὲν	ἦρεν, τοτὲ δ᾽ ἔδυ, βιαζομένων
[248]	αὐτῇ νέκταρ ~ἐπότισεν. ~(καὶ οὗτος	μὲν	θεῶν βίος· αἱ δὲ ἄλλαι
[247]	πρὸς ἄναντες, ᾗ δὴ τὰ	μὲν	θεῶν ὀχήματα ἰσορρόπως εὐήνια ὄντα
[270]	τοῦ ὅλου ~φύσεως; ~(Φαῖδρος) ~εἰ	μὲν	Ἱπποκράτει γε τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν
[256]	~βελτίω τῆς διανοίας ἀγαγόντα, μακάριον	μὲν	(καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε ~βίον
[235]	εἴρηκας. σὺ γὰρ ἐμοὶ ὧντινων	μὲν	καὶ ὅπως ~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν
[268]	πρᾳότερον ὅτι ὦ ἄριστε, ἀνάγκη	μὲν	καὶ ~ταῦτ᾽ ἐπίστασθαι τὸν μέλλοντα
[273]	σώφρονα, ἀλλὰ τοῦ θεοῖς κεχαρισμένα	μὲν	λέγειν δύνασθαι, ~κεχαρισμένως δὲ πράττειν
[236]	ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, καὶ ὅτι ἐπεθύμει	μὲν	λέγειν, ἐθρύπτετο δέ· ἀλλὰ ~διανοήθητι
[244]	δεῖν χαρίζεσθαι, διότι δὴ ὁ	μὲν	μαίνεται, ὁ δὲ ~σωφρονεῖ. εἰ
[263]	δ᾽ ἔνια στασιωτικῶς; ~(Φαῖδρος) δοκῶ	μὲν	ὃ λέγεις μανθάνειν, ἔτι δ᾽
[234]	τοῖς μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι. ἐγὼ	μὲν	~οἶμαι οὐδ᾽ ἂν τὸν ἐρῶντα
[266]	~(καὶ) καλῶς γε ὑπέμνησας. προοίμιον	μὲν	οἶμαι πρῶτον ὡς δεῖ τοῦ
[261]	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ τὸ	μὲν	ὅλον ἡ ῥητορικὴ ἂν εἴη
[237]	τούτω δὲ ἐν ἡμῖν τοτὲ	μὲν	ὁμονοεῖτον, (ἔστι δὲ ~ὅτε στασιάζετον·
[277]	βεβαιότητα ~ἡγούμενος καὶ σαφήνειαν, οὕτω	μὲν	ὄνειδος τῷ γράφοντι, εἴτε τίς
[266]	τοὺς δυναμένους αὐτὸ δρᾶν εἰ	μὲν	ὀρθῶς ἢ μὴ προσαγορεύω, θεὸς
[233]	~ἐὰν δέ μοι πείθῃ, πρῶτον	μὲν	οὐ τὴν παροῦσαν ἡδονὴν θεραπεύων
[256]	ὁ δὲ ~τῶν παιδικῶν ἔχει	μὲν	οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ
[229]	πάνυ εὐτυχοῦς ἀνδρός, κατ᾽ ἄλλο	~μὲν	οὐδέν, ὅτι δ᾽ αὐτῷ ἀνάγκη
[240]	~ὡς δ᾽ αὕτως ψόγους νήφοντος	μὲν	οὐκ ἀνεκτούς, εἰς δὲ μέθην
[243]	~μυθολογίαν καθαρμὸς ἀρχαῖος, ὃν Ὅμηρος	μὲν	οὐκ ᾔσθετο, Στησίχορος δέ. τῶν
[246]	ἀθάνατον ψυχὴ ἂν εἴη. ~περὶ	μὲν	οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ
[232]	τὴν δύναμιν ἑκάστου φυλάττονται. πείσαντες	μὲν	οὖν ~ἀπεχθέσθαι σε τούτοις εἰς
[230]	ὅπερ ~ἦγες ἡμᾶς; ~(Φαῖδρος) τοῦτο	μὲν	οὖν αὐτό. ~(Σωκράτης) ~νὴ τὴν
[251]	γαργαλίζεται φύουσα τὰ πτερά. ὅταν	μὲν	οὖν βλέπουσα πρὸς τὸ ~τοῦ
[237]	ὠφελίαν εἴτε βλάβην ~παρέχει. ὅτι	μὲν	οὖν δὴ ἐπιθυμία τις ὁ
[252]	τοῦτο ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν. ~τῶν	μὲν	οὖν Διὸς ὀπαδῶν ὁ ληφθεὶς
[278]	καὶ ἐμὲ γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι	μὲν	οὖν ἔγωγε βούλομαί τε καὶ
[258]	~(Φαῖδρος) ~ἐρωτᾷς εἰ δεόμεθα; τίνος	μὲν	οὖν ἕνεκα κἄν τις ὡς
[277]	~καὶ ἄνευ τέχνης γράφοιντο. τὸ	μὲν	οὖν ἔντεχνον καὶ μὴ δοκεῖ
[237]	δὲ ἡ ἑτέρα κρατεῖ. δόξης	μὲν	οὖν ~ἐπὶ τὸ ἄριστον λόγῳ
[238]	κἂν ἀποτράποιτο τὸ ~ἐπιόν. ταῦτα	μὲν	οὖν θεῷ μελήσει, ἡμῖν δὲ
[234]	ὠφελίαν δὲ ἀμφοῖν γίγνεσθαι. ἐγὼ	μὲν	οὖν ἱκανά μοι νομίζω τὰ
[246]	ζεύγους τε καὶ ἡνιόχου. θεῶν	μὲν	οὖν ἵπποι τε καὶ ἡνίοχοι
[247]	τάξιν ἣν ἕκαστος ἐτάχθη. ~πολλαὶ	μὲν	οὖν καὶ μακάριαι θέαι τε
[250]	τὸ μὴ ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης	μὲν	οὖν καὶ σωφροσύνης καὶ ὅσα
[256]	~δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες. φίλω	μὲν	οὖν καὶ τούτω, ἧττον δὲ
[239]	δὲ βλαβερώτατος ἂν ~εἴη. τὰ	μὲν	οὖν κατὰ (διάνοιαν ἐπίτροπός τε
[250]	ἐκφανέστατον εἶναι (καὶ ἐρασμιώτατον. ὁ	μὲν	οὖν μὴ ~νεοτελὴς ἢ διεφθαρμένος
[250]	ὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον δεδεσμευμένοι. ~ταῦτα	μὲν	οὖν μνήμῃ κεχαρίσθω, δι᾽ ἣν
[255]	αὖ ψυχὴν ἔρωτος ἐνέπλησεν. ἐρᾷ	~μὲν	οὖν, ὅτου δὲ ἀπορεῖ· καὶ
[246]	ἐν ἄλλοις εἴδεσι γιγνομένη. τελέα	(μὲν	~οὖν οὖσα καὶ ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖ
[235]	εἰπεῖν ἕτερα μὴ χείρω. ὅτι	μὲν	οὖν παρά γε ἐμαυτοῦ οὐδὲν
[271]	φύσιν εἶναι ~δεικνύναι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι	μὲν	οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον δέ γε,
[263]	καὶ ἡμῖν αὐτοῖς; ~(Φαῖδρος) πάνυ	μὲν	οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἐν μὲν ἄρα
[262]	ἀνομοιότητα ἀκριβῶς διειδέναι. ~(Φαῖδρος) ἀνάγκη	μὲν	οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἦ οὖν οἷός
[258]	ἀλλ᾽ ὡς τεθαυμακότες. ~(Φαῖδρος) πάνυ	μὲν	οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί δέ; ὅταν
[269]	οὐ τὰ ἰατρικά. ~(Φαῖδρος) παντάπασι	μὲν	οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί δὲ τὸν
[276]	~τι λέγοιτο δικαίως. ~(Σωκράτης) ~παντάπασι	μὲν	οὖν. τόδε δή μοι εἰπέ·
[271]	ἔστιν εἴδη, τοιόνδε ἕκαστον. οἱ	μὲν	οὖν τοιοίδε ὑπὸ τῶν ~τοιῶνδε
[275]	ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους γενέσθαι. τοῖς	μὲν	οὖν τότε, ἅτε οὐκ οὖσι
[259]	~αὐτῶν τιμᾷ τῶν ἐνθάδε. Τερψιχόρᾳ	μὲν	οὖν τοὺς ἐν τοῖς χοροῖς
[277]	~μεμήνυκεν ἡμῖν λόγος. ~(Φαῖδρος) παντάπασι	μὲν	οὖν τοῦτό γε οὕτω πως
[253]	~πειρώμενοι ἄγειν οὕτω ποιοῦσι. προθυμία	μὲν	οὖν τῶν ὡς ἀληθῶς ἐρώντων
[230]	ἄριστε. φιλομαθὴς γάρ εἰμι· τὰ	μὲν	οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα
[234]	τοῖς ~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι; ~(Σωκράτης) ~δαιμονίως	μὲν	οὖν, ὦ ἑταῖρε, ὥστε με
[238]	θεῖον πάθος πεπονθέναι; ~(Φαῖδρος) πάνυ	μὲν	οὖν, ὦ Σώκρατες, παρὰ τὸ
[271]	ἔοικ᾽ ἔχοι οὕτως. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι	μὲν	οὖν, ὦ φίλε, ἄλλως ἐνδεικνύμενον
[243]	ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον ἐν αὐτοῖς. ἐμοὶ	~μὲν	οὖν, ὦ φίλε, καθήρασθαι ἀνάγκη·
[239]	αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ ~φοβοῦνται. ~τοῦτο	μὲν	οὖν ὡς δῆλον ἐατέον, τὸ
[240]	πᾶσα ἀνάγκη ~ἐραστὴν παιδικοῖς φθονεῖν	μὲν	οὐσίαν κεκτημένοις, ἀπολλυμένης δὲ χαίρειν.
[232]	ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσιν, φοβούμενοι τοὺς	μὲν	~οὐσίαν κεκτημένους μὴ χρήμασιν αὐτοὺς
[258]	οὐκ ἔμοιγε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἐὰν	μὲν	οὗτος ἐμμένῃ, γεγηθὼς ἀπέρχεται ἐκ
[235]	βελτίω τούτων ἀκήκοας; ~(Σωκράτης) ~νῦν	μὲν	οὕτως οὐκ ἔχω εἰπεῖν· δῆλον
[240]	ἐπ᾽ ἔσχατον ἐλθεῖν ἀηδίας ~ὁρῶντι	μὲν	ὄψιν πρεσβυτέραν καὶ οὐκ ἐν
[275]	~ὅταν δὲ ἅπαξ (γραφῇ, κυλινδεῖται	μὲν	πανταχοῦ πᾶς λόγος ὁμοίως παρὰ
[279]	διανοίᾳ. ταῦτα δὴ οὖν ἐγὼ	μὲν	παρὰ τῶνδε τῶν θεῶν ὡς
[252]	πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην. ~τούτοις δὴ ἔξεστι	μὲν	πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ μή· ὅμως
[271]	ἣν αἰτίαν ἐξ ἀνάγκης ἡ	μὲν	πείθεται, ἡ δὲ ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος)
[272]	πειρῶ λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος. ~(Φαῖδρος) ἕνεκα	μὲν	πείρας ἔχοιμ᾽ ἄν, ἀλλ᾽ οὔτι
[243]	τοῦ αὐτοῦ λόγον. ~(Σωκράτης) τοῦτο	μὲν	πιστεύω, ἕωσπερ ἂν ᾖς ὃς
[248]	τῇ ~πρώτῃ γενέσει, ἀλλὰ τὴν	μὲν	πλεῖστα ἰδοῦσαν εἰς γονὴν ἀνδρὸς
[277]	καὶ διακοσμῇ τὸν ~λόγον, ποικίλῃ	μὲν	ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμονίους διδοὺς
[244]	τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ ἱέρειαι ~μανεῖσαι	μὲν	πολλὰ δὴ καὶ καλὰ ἰδίᾳ
[241]	ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ, φθονερῷ, ἀηδεῖ, βλαβερῷ	μὲν	πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ δὲ πρὸς
[244]	παῖ καλέ, ἐννόησον, ~ὡς ὁ	μὲν	(πρότερος ἦν λόγος Φαίδρου τοῦ
[278]	ἐπωνυμίας αὐτῷ νέμεις; ~(Σωκράτης) ~τὸ	μὲν	σοφόν, ὦ Φαῖδρε, καλεῖν ἔμοιγε
[276]	~οὕτω που, ὦ Σώκρατες, τὰ	μὲν	σπουδῇ, τὰ δὲ ὡς ἑτέρως
[271]	~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον; ~(Σωκράτης) ~αὐτὰ	μὲν	τὰ ῥήματα εἰπεῖν οὐκ εὐπετές·
[229]	ἐγὼ δέ, ὦ Φαῖδρε, ἄλλως	μὲν	τὰ τοιαῦτα χαρίεντα ~ἡγοῦμαι, λίαν
[251]	δὲ ~καὶ ἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε	μὲν	τὰ τότε συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν δὲ
[274]	~εἶπεν· ὦ τεχνικώτατε Θεύθ, ἄλλος	μὲν	τεκεῖν δυνατὸς τὰ τέχνης, ἄλλος
[274]	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν τὸ	μὲν	τέχνης τε καὶ ἀτεχνίας λόγων
[266]	γε ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο	μὲν	τὸ ~εἶδος ὀρθῶς ἔμοιγε δοκεῖς
[266]	εἶδος ἡγησαμένω τὼ ~λόγω, ὁ	μὲν	τὸ ἐπ᾽ ἀριστερὰ τεμνόμενος μέρος,
[235]	ἢ ἐρῶντι χαρίζεσθαι, παρέντα τοῦ	μὲν	τὸ ~φρόνιμον ἐγκωμιάζειν, ~(τοῦ δὲ
[236]	ἕξειν λέγειν; ~ἀλλ᾽ οἶμαι τὰ	μὲν	τοιαῦτα ἐατέα καὶ συγγνωστέα λέγοντι·
[253]	διείπομεν, νῦν δὲ λεκτέον. ὁ	μὲν	τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ καλλίονι
[264]	ἡμῶν, ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτον	μὲν	τοίνυν, ἵνα μὴ σὺ ἄχθῃ,
[271]	τοῖα καὶ ~τοῖα, ὅθεν οἱ	μὲν	τοιοίδε, οἱ δὲ τοιοίδε γίγνονται·
[236]	καὶ συγγνωστέα λέγοντι· καὶ τῶν	μὲν	τοιούτων ~οὐ τὴν εὕρεσιν ἀλλὰ
[278]	οἷον ὑεῖς γνησίους εἶναι, ~πρῶτον	μὲν	τὸν ἐν αὑτῷ, ἐὰν εὑρεθεὶς
[236]	οὖν καὶ ἐγὼ οὕτως· ~τὸ	μὲν	τὸν ἐρῶντα (τοῦ μὴ ἐρῶντος
[262]	ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις	μὲν	τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης) ~παῦσαι. τί
[264]	ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις	μὲν	τότε μεταμέλει ὧν ἂν εὖ
[231]	ὤν σου τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις	μὲν	τότε μεταμέλει ὧν ἂν εὖ
[264]	καὶ τί πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι	μὲν	τοῦτο τόδε ~χαλκῆ παρθένος εἰμί,
[236]	ἕτερόν τι ~ποικιλώτερον; ~(Φαῖδρος) ~περὶ	μὲν	τούτου, ὦ φίλε, εἰς τὰς
[232]	εἶναι φιλίαν συμμένειν, καὶ ἄλλῳ	μὲν	τρόπῳ ~διαφορᾶς γενομένης κοινὴν ἂν>
[277]	~(Σωκράτης) ~ὁ δέ γε ἐν	μὲν	τῷ γεγραμμένῳ λόγῳ περὶ ἑκάστου
[262]	Λυσίου λόγου ἀρχήν. ~(Φαῖδρος) ~περὶ	μὲν	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ
[230]	ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος) ἄκουε δή. ~περὶ	μὲν	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ
[263]	ἀκούσω αὐτοῦ ἐκείνου. ~(Φαῖδρος) ~περὶ	μὲν	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ
[254]	ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ ἀπωτέρω, ὁ	μὲν	ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε καὶ θάμβους
[232]	ἐθέλοντας μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων	μὲν	ὑπερορᾶσθαι, ὑπὸ τῶν ~συνόντων δὲ
[265]	δέ γε εἴδη δύο, τὴν	μὲν	ὑπὸ νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν δὲ
[249]	πρὸς τῷ θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται	μὲν	ὑπὸ ~τῶν πολλῶν ὡς παρακινῶν,
[265]	οὖν αὐτὸ λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ	μὲν	φαίνεται τὰ μὲν ἄλλα τῷ
[270]	καὶ ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ τέχνῃ, τῷ	μὲν	φάρμακα καὶ ~τροφὴν προσφέρων ὑγίειαν
[228]	ἐμοῦ, ὡς ~(ἐγώ σε πάνυ	μὲν	φιλῶ, παρόντος δὲ καὶ Λυσίου,
[248]	οὗ δὴ κακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ	μὲν	~χωλεύονται, πολλαὶ δὲ πολλὰ πτερὰ
[246]	(θεόν, ἀθάνατόν τι ζῷον, ἔχον	μὲν	ψυχήν, ἔχον δὲ σῶμα, τὸν
[256]	αὑτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες, δουλωσάμενοι	μὲν	ᾧ κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες
[275]	γὰρ τὰ ἐκείνης ἔκγονα ἕστηκε	μὲν	ὡς ζῶντα, ἐὰν δ᾽ ἀνέρῃ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/10/2007