Pages |
[268] |
οἶμαι
ὅτι
μαίνεται
ἅνθρωπος,
καὶ
|
ἐκ |
βιβλίου
ποθὲν
ἀκούσας
ἢ
~περιτυχὼν |
[260] |
~ἢ
καλὰ
ἀλλ᾽
ὅσα
δόξει·
|
ἐκ |
γὰρ
τούτων
εἶναι
τὸ
πείθειν |
[275] |
ὥς
~τι
σαφὲς
καὶ
βέβαιον
|
ἐκ |
γραμμάτων
ἐσόμενον,
πολλῆς
ἂν
εὐηθείας |
[251] |
αὖ
ἔχουσα
τοῦ
καλοῦ
γέγηθεν.
|
ἐκ |
δὲ
ἀμφοτέρων
~μεμειγμένων
ἀδημονεῖ
τε |
[236] |
(ἰσχυρότερος
δ᾽
ἐγὼ
καὶ
νεώτερος,
|
ἐκ |
δὲ
~ἁπάντων
τούτων
σύνες
ὅ |
[269] |
ὁρίσασθαι
τί
ποτ᾽
ἔστιν
ῥητορική,
|
ἐκ |
δὲ
τούτου
τοῦ
πάθους
τὰ |
[244] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
σημείων,
ἅτ᾽
|
ἐκ |
διανοίας
ποριζομένων
~ἀνθρωπίνῃ
οἰήσει
νοῦν |
[253] |
ἔτι
τε
μᾶλλον
ἀγαπῶσι,
κἂν
|
ἐκ |
Διὸς
ἀρύτωσιν
ὥσπερ
αἱ
~βάκχαι, |
[244] |
οἱ
παλαιοὶ
μανίαν
σωφροσύνης
τὴν
|
ἐκ |
θεοῦ
τῆς
παρ᾽
~ἀνθρώπων
γιγνομένης. |
[245] |
~τῷ
ἐρῶντι
καὶ
τῷ
ἐρωμένῳ
|
ἐκ |
θεῶν
ἐπιπέμπεται.
ἡμῖν
δὲ
ἀποδεικτέον |
[249] |
βίον
ἀνθρωπίνη
~ψυχὴ
ἀφικνεῖται,
καὶ
|
ἐκ |
θηρίου
ὅς
ποτε
ἄνθρωπος
ἦν |
[244] |
τῶν
μεγίστων,
ἃ
δὴ
~παλαιῶν
|
ἐκ |
μηνιμάτων
ποθὲν
ἔν
τισι
τῶν |
[249] |
ἄνθρωπον
~συνιέναι
κατ᾽
εἶδος
λεγόμενον,
|
ἐκ |
πολλῶν
ἰὸν
αἰσθήσεων
(εἰς
ἓν |
[231] |
τῶν
ἄλλων
τὸν
σαυτῷ
ἐπιτηδειότατον,
|
ἐκ |
~πολλῶν·
ὥστε
πολὺ
(πλείων
ἐλπὶς |
[241] |
Νυμφῶν,
αἷς
με
σὺ
προύβαλες
|
ἐκ |
προνοίας,
σαφῶς
ἐνθουσιάσω;
~λέγω
οὖν |
[245] |
θύρας
ἀφίκηται,
πεισθεὶς
ὡς
ἄρα
|
ἐκ |
τέχνης
ἱκανὸς
~ποιητὴς
ἐσόμενος,
ἀτελὴς |
[260] |
εἶναι
τὸ
πείθειν
ἀλλ᾽
οὐκ
|
ἐκ |
τῆς
ἀληθείας.
~(Σωκράτης)
~οὔτοι
ἀπόβλητον |
[251] |
παιδικοῖς.
ἰδόντα
δ᾽
~αὐτὸν
οἷον
|
ἐκ |
τῆς
φρίκης
μεταβολή
τε
(καὶ |
[246] |
καλός
τε
καὶ
~ἀγαθὸς
καὶ
|
ἐκ |
τοιούτων,
ὁ
δ᾽
ἐξ
ἐναντίων |
[230] |
καὶ
οὐκ
ἐπιχωρίῳ
(ἔοικας·
οὕτως
|
ἐκ |
τοῦ
ἄστεος
οὔτ᾽
εἰς
~τὴν |
[243] |
λόγω,
οὗτός
τε
καὶ
ὁ
|
ἐκ |
~τοῦ
βιβλίου
ῥηθείς.
εἰ
γὰρ |
[248] |
~προσήκουσα
ψυχῆς
τῷ
ἀρίστῳ
νομὴ
|
ἐκ |
τοῦ
ἐκεῖ
(λειμῶνος
τυγχάνει
οὖσα, |
[258] |
μὲν
οὗτος
ἐμμένῃ,
γεγηθὼς
ἀπέρχεται
|
ἐκ |
τοῦ
θεάτρου
ὁ
ποιητής·
ἐὰν |
[232] |
πολὺ
(πλείων
ἐλπὶς
φιλίαν
αὐτοῖς
|
ἐκ |
τοῦ
~πράγματος
ἢ
ἔχθραν
γενέσθαι. |
[241] |
~πάλιν
γένηται.
φυγὰς
δὴ
γίγνεται
|
ἐκ |
τούτων,
καὶ
ἀπεστερηκὼς
ὑπ᾽
ἀνάγκης |
[265] |
παιδιᾷ
πεπαῖσθαι·
τούτων
δέ
τινων
|
ἐκ |
~τύχης
ῥηθέντων
δυοῖν
εἰδοῖν,
(εἰ |
[231] |
ἡ
ἔκλεξις
εἴη·
εἰ
δ᾽
|
ἐκ |
τῶν
ἄλλων
τὸν
σαυτῷ
ἐπιτηδειότατον, |
[252] |
λέγουσι
δὲ
οἶμαί
τινες
Ὁμηριδῶν
|
ἐκ |
τῶν
ἀποθέτων
ἐπῶν
δύο
~ἔπη |
[231] |
καὶ
ἐκ
τῶν
λόγων
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
ἔργων
τοῖς
ἄλλοις
ἀπεχθανόμενοι |
[231] |
καὶ
μὲν
δὴ
εἰ
μὲν
|
ἐκ |
τῶν
ἐρώντων
τὸν
βέλτιστον
αἱροῖο, |
[231] |
ἐρῶσιν,
~καὶ
ἕτοιμοί
εἰσι
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
λόγων
καὶ
ἐκ
τῶν |
[254] |
ἔτι
μᾶλλον
τοῦ
~ὑβριστοῦ
ἵππου
|
ἐκ |
τῶν
ὀδόντων
βίᾳ
ὀπίσω
σπάσας |
[243] |
ἐραστῇ
μᾶλλον
ἢ
μὴ
ἐρῶντι
|
ἐκ |
τῶν
ὁμοίων
χαρίζεσθαι.
~(Φαῖδρος)
~ἀλλ᾽ |
[250] |
τόδε
τὸ
ζῷον·
ἀναμιμνῄσκεσθαι
δὲ
|
ἐκ |
~τῶνδε
ἐκεῖνα
οὐ
ῥᾴδιον
ἁπάσῃ, |