Pages
[279]	μήτε ἄγειν δύναιτο ἄλλος ~ἢ	ὁ	σώφρων. ἔτ᾽ ἄλλου του δεόμεθα,
[247]	αὐτῶν τὸ αὑτοῦ, ἕπεται ~δὲ	ὁ	ἀεὶ ἐθέλων τε καὶ δυνάμενος·
[253]	ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται δὲ δὴ	ὁ	αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ. ~καθάπερ ἐν
[255]	τῇ συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ	ὁ	ἀκόλαστος ἵππος ἔχει ὅτι λέγῃ
[269]	~ἀλλ᾽ οὐ τὰ τραγικά, καὶ	ὁ	Ἀκουμενὸς τὰ πρὸ ἰατρικῆς ἀλλ᾽
[270]	ποτε λέγει Ἱπποκράτης τε καὶ	ὁ	ἀληθὴς λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε
[246]	μέμεικται. καὶ πρῶτον ~μὲν ἡμῶν	ὁ	ἄρχων συνωρίδος ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν
[241]	πρόσθεν ὅμοιός τε ἐκείνῳ καὶ	ὁ	αὐτὸς ~πάλιν γένηται. φυγὰς δὴ
[270]	~(Φαῖδρος) πῶς τοῦτο λέγεις; ~(Σωκράτης)	~ὁ	αὐτός που τρόπος τέχνης ἰατρικῆς
[237]	τοῦ μύθου, ὅν με ~ἀναγκάζει	ὁ	βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽ ὁ
[229]	ποθὲν ἀπὸ τοῦ Ἰλισοῦ λέγεται	ὁ	~Βορέας τὴν Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι; ~(Σωκράτης)
[227]	προσήκουσα γέ σοι ἡ ἀκοή·	ὁ	γάρ τοι λόγος ἦν, περὶ
[276]	λέγεις ζῶντα καὶ ἔμψυχον, οὗ	ὁ	γεγραμμένος εἴδωλον ἄν ~τι λέγοιτο
[253]	κελεύσματι μόνον καὶ (λόγῳ ἡνιοχεῖται·	ὁ	δ᾽ αὖ ~σκολιός, πολύς, εἰκῇ
[274]	γὰρ καὶ σοφίας φάρμακον ηὑρέθη.	ὁ	δ᾽ ~εἶπεν· ὦ τεχνικώτατε Θεύθ,
[266]	ἔρωτα ἐλοιδόρησεν μάλ᾽ ἐν δίκῃ,	ὁ	δ᾽ ~εἰς τὰ ἐν δεξιᾷ
[246]	καὶ ~ἀγαθὸς καὶ ἐκ τοιούτων,	ὁ	δ᾽ ἐξ ἐναντίων τε καὶ
[254]	τὸν χαλινόν, μετ᾽ ἀναιδείας ἕλκει·	ὁ	δ᾽ (ἡνίοχος ἔτι ~μᾶλλον ταὐτὸν
[253]	ἵππων ὁ μέν, φαμέν, ἀγαθός,	ὁ	δ᾽ οὔ· ἀρετὴ δὲ τίς
[273]	ἂν ἐγὼ τοιόσδε τοιῷδε ~ἐπεχείρησα;	ὁ	δ᾽ οὐκ ἐρεῖ δὴ τὴν
[265]	μὲν γὰρ ὡς τῷ ἐρῶντι,	ὁ	δ᾽ ὡς τῷ μὴ δεῖ
[241]	ὀστράκου μεταπεσόντος, ἵεται φυγῇ μεταβαλών·	ὁ	δὲ ἀναγκάζεται ~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ
[251]	αἰσχύνεται παρὰ φύσιν ἡδονὴν ~διώκων·	ὁ	δὲ ἀρτιτελής, ὁ τῶν τότε
[277]	~(Φαῖδρος) οὐ γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης)	~ὁ	δέ γε ἐν μὲν τῷ
[228]	πολλάκις ἐπαναλαμβάνων ἐκέλευέν οἱ λέγειν,	ὁ	δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ δὲ
[274]	δεῖν διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις·	ὁ	δὲ ἤρετο ἥντινα ἑκάστη ἔχοι
[254]	ἱδρῶτι πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν,	ὁ	δὲ λήξας τῆς ὀδύνης, ~ἣν
[236]	~οὔκ, ἀλλὰ καὶ δὴ λέγω·	ὁ	δέ μοι λόγος ὅρκος ἔσται.
[256]	τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη ~τυχεῖν·	ὁ	δὲ ὁμόζυξ αὖ μετὰ τοῦ
[254]	κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ·	ὁ	δὲ οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε
[244]	διότι δὴ ὁ μὲν μαίνεται,	ὁ	δὲ ~σωφρονεῖ. εἰ μὲν γὰρ
[256]	ἀντὶ πολλῶν πόνων (σμικρὰ ἀπολαῦσαι·	ὁ	δὲ ~τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν
[241]	λεχθέντα, ὡς τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος·	ὁ	δὲ ὑπ᾽ αἰσχύνης οὔτε ~εἰπεῖν
[262]	ἔχοντέ τι ~παράδειγμα, ὡς ἂν	ὁ	εἰδὼς τὸ ἀληθὲς προσπαίζων ἐν
[243]	τὼ λόγω, οὗτός τε καὶ	ὁ	ἐκ ~τοῦ βιβλίου ῥηθείς. εἰ
[277]	τι πρὸς τὸ πεῖσαι, ὡς	ὁ	ἔμπροσθεν πᾶς ~μεμήνυκεν ἡμῖν λόγος.
[258]	ἀρχῇ ἀνδρὸς πολιτικοῦ (συγγράμματι) πρῶτος	ὁ	ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης)
[264]	ἀφ᾽ ὧν ~πεπαυμένος ἂν ἤδη	ὁ	ἐραστὴς λέγοι πρὸς τὰ παιδικά.
[257]	Πολέμαρχος τέτραπται, τρέψον, ἵνα καὶ	ὁ	~ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦ μηκέτι ἐπαμφοτερίζῃ
[249]	ὅτι ταύτης μετέχων τῆς μανίας	ὁ	ἐρῶν τῶν ~καλῶν ἐραστὴς καλεῖται.
[237]	μὲν οὖν δὴ ἐπιθυμία τις	ὁ	ἔρως, ἅπαντι δῆλον· ὅτι δ᾽
[233]	τὴν ἐπιθυμίαν γιγνώσκοντες. ~τοιαῦτα γὰρ	ὁ	ἔρως ἐπιδείκνυται· δυστυχοῦντας μέν, ἃ
[242]	ἔστι, θεὸς ἤ τι ~θεῖον	ὁ	Ἔρως, οὐδὲν ἂν κακὸν εἴη,
[245]	νικητήρια, ὡς οὐκ ἐπ᾽ ὠφελίᾳ	ὁ	ἔρως ~τῷ ἐρῶντι καὶ τῷ
[237]	ὁ βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽	ὁ	ἑταῖρος αὐτοῦ, καὶ πρότερον ~(δοκῶν
[253]	μόγις ὑπείκων. ὅταν δ᾽ ~οὖν	ὁ	ἡνίοχος ἰδὼν τὸ ἐρωτικὸν ὄμμα,
[247]	οἴκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης δὲ αὐτῆς	ὁ	ἡνίοχος πρὸς ~τὴν φάτνην τοὺς
[274]	ὦ ~βασιλεῦ, τὸ μάθημα, ἔφη	ὁ	Θεύθ, σοφωτέρους Αἰγυπτίους καὶ ~μνημονικωτέρους
[274]	θεὸν Ἄμμωνα, παρὰ τοῦτον ~ἐλθὼν	ὁ	Θεὺθ τὰς τέχνας ἐπέδειξεν, καὶ
[275]	δοκεῖ περὶ γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ	ὁ	Θηβαῖος λέγει. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ
[271]	ναί. ~(Σωκράτης) ~δῆλον ἄρα ὅτι	ὁ	Θρασύμαχός τε καὶ ὃς ἂν
[260]	τριβή· τοῦ δὲ λέγειν, φησὶν	ὁ	Λάκων, ἔτυμος τέχνη ἄνευ τοῦ
[275]	σοὶ δ᾽ ἴσως διαφέρει τίς	ὁ	λέγων καὶ ποδαπός. οὐ γὰρ
[252]	~τῶν μὲν οὖν Διὸς ὀπαδῶν	ὁ	ληφθεὶς ἐμβριθέστερον δύναται φέρειν τὸ
[252]	καλέ, πρὸς ὃν δή μοι	ὁ	λόγος, ~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν,
[235]	αὐτὸ γὰρ τοῦτο καὶ μάλιστα	ὁ	λόγος ἔχει. τῶν γὰρ ~ἐνόντων
[265]	ψέγειν πρὸς τὸ ἐπαινεῖν ἔσχεν	ὁ	~λόγος μεταβῆναι. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ
[234]	~τί σοι φαίνεται, ὦ Σώκρατες,	ὁ	λόγος; οὐχ ὑπερφυῶς τά τε
[237]	ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ ~καὶ ἐμοὶ	ὁ	λόγος πρόκειται πότερα ἐρῶντι ἢ
[235]	παθεῖν συγγραφέα. αὐτίκα περὶ οὗ	ὁ	λόγος, τίνα οἴει ~λέγοντα ὡς
[241]	ἀλλ᾽ ἤδη σοι ~τέλος ἐχέτω	ὁ	λόγος. ~(Φαῖδρος) ~καίτοι ᾤμην γε
[265]	ὁμολογούμενον διὰ ταῦτα ἔσχεν εἰπεῖν	ὁ	λόγος. ~(Φαῖδρος) τὸ δ᾽ ἕτερον
[274]	σὺ δοκεῖς. ἔσται ~μήν, ὡς	ὁ	λόγος φησίν, ἐάν τις ἐθέλῃ,
[229]	λέγεται γὰρ αὖ καὶ οὗτος	ὁ	λόγος, ὡς ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ
[263]	ἢ οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ καὶ	ὁ	Λυσίας ~ἀρχόμενος τοῦ ἐρωτικοῦ ἠνάγκασεν
[227]	τρόπον ἐρωτικός. γέγραφε γὰρ δὴ	ὁ	Λυσίας ~πειρώμενόν τινα τῶν καλῶν,
[257]	~ἀπηργάσω· ὥστε ὀκνῶ μή μοι	ὁ	Λυσίας ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν ἄρα
[241]	γεγονὼς ~λέληθεν τὰ παιδικά. καὶ	ὁ	μὲν αὐτὸν χάριν ἀπαιτεῖ τῶν
[246]	συνωρίδος ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν ἵππων	ὁ	μὲν αὐτῷ καλός τε καὶ
[265]	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐναντίω που ἤστην·	ὁ	μὲν γὰρ ὡς τῷ ἐρῶντι,
[246]	~ἐναντίοις φθίνει τε καὶ διόλλυται.	ὁ	μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν
[254]	τε καὶ πόθου (κέντρων ὑποπλησθῇ,	ὁ	μὲν εὐπειθὴς τῷ ~ἡνιόχῳ τῶν
[244]	φῇ δεῖν χαρίζεσθαι, διότι δὴ	ὁ	μὲν μαίνεται, ὁ δὲ ~σωφρονεῖ.
[250]	ὥστ᾽ ἐκφανέστατον εἶναι (καὶ ἐρασμιώτατον.	ὁ	μὲν οὖν μὴ ~νεοτελὴς ἢ
[244]	ὦ παῖ καλέ, ἐννόησον, ~ὡς	ὁ	μὲν (πρότερος ἦν λόγος Φαίδρου
[266]	πεφυκὸς εἶδος ἡγησαμένω τὼ ~λόγω,	ὁ	μὲν τὸ ἐπ᾽ ἀριστερὰ τεμνόμενος
[253]	οὐ διείπομεν, νῦν δὲ λεκτέον.	ὁ	μὲν τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ
[254]	μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ ἀπωτέρω,	ὁ	μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε καὶ
[253]	μενέτω. ~τῶν δὲ δὴ ἵππων	ὁ	μέν, φαμέν, ἀγαθός, ὁ δ᾽
[262]	ἀπάγων, ἢ αὐτὸς τοῦτο διαφεύγειν,	ὁ	μὴ ~ἐγνωρικὼς ὃ ἔστιν ἕκαστον
[272]	γράφων, φῇ δὲ ~τέχνῃ λέγειν,	ὁ	μὴ πειθόμενος κρατεῖ. τί δὴ
[241]	ἱκανῶς ~εἴρηται. καὶ οὕτω δὴ	ὁ	μῦθος ὅτι πάσχειν προσήκει αὐτῷ,
[276]	οὖν. τόδε δή μοι εἰπέ·	ὁ	νοῦν ἔχων γεωργός, ὧν σπερμάτων
[243]	θαρρῶν. ~(Σωκράτης) ~ποῦ δή μοι	ὁ	παῖς πρὸς ὃν ἔλεγον; ἵνα
[240]	(ἀηδέστατον. ἥλικα γὰρ δὴ καὶ	ὁ	παλαιὸς ~λόγος τέρπειν τὸν ἥλικα
[275]	ἐν γράμμασι καταλιπεῖν, καὶ αὖ	ὁ	παραδεχόμενος ὥς ~τι σαφὲς καὶ
[249]	πολλούς. ~ἔστι δὴ οὖν δεῦρο	ὁ	πᾶς ἥκων λόγος περὶ τῆς
[277]	οὐκ ἐπονείδιστον εἶναι, οὐδὲ ἂν	ὁ	πᾶς ~ὄχλος αὐτὸ ἐπαινέσῃ. ~(Φαῖδρος)
[269]	~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε, εἰκότως	ὁ	Περικλῆς πάντων τελεώτατος εἰς τὴν
[258]	γεγηθὼς ἀπέρχεται ἐκ τοῦ θεάτρου	ὁ	ποιητής· ἐὰν ~δὲ ἐξαλειφθῇ καὶ
[254]	ὅταν δὲ ταὐτὸν πολλάκις πάσχων	ὁ	~πονηρὸς τῆς ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς
[241]	τούτων, καὶ ἀπεστερηκὼς ὑπ᾽ ἀνάγκης	ὁ	~πρὶν ἐραστής, ὀστράκου μεταπεσόντος, ἵεται
[260]	~(Φαῖδρος) φαίνεται. ~(Σωκράτης) ~ὅταν οὖν	ὁ	ῥητορικὸς ἀγνοῶν ἀγαθὸν καὶ κακόν,
[269]	ὀρθότατά γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν καὶ	ὁ	Σοφοκλῆς τόν σφισιν ἐπιδεικνύμενον τὰ
[258]	λέγων μάλα σεμνῶς καὶ ἐγκωμιάζων	ὁ	συγγραφεύς ἔπειτα λέγει ~δὴ μετὰ
[272]	τί δὴ οὖν; φήσει ἴσως	ὁ	συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ τε καὶ
[273]	γ᾽ ἔοικεν ἀποκεκρυμμένην τέχνην ἀνευρεῖν	ὁ	Τεισίας ἢ ἄλλος ὅστις ~δή
[273]	εἰπέτω τοίνυν καὶ τόδε ἡμῖν	~ὁ	Τεισίας, μή τι ἄλλο λέγει
[261]	ἀδίκου; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	ὁ	τέχνῃ τοῦτο δρῶν ποιήσει φανῆναι
[275]	ὁ Θηβαῖος λέγει. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	ὁ	τέχνην οἰόμενος ἐν γράμμασι καταλιπεῖν,
[273]	ὁμοιότητας ἄρτι διήλθομεν ὅτι πανταχοῦ	ὁ	τὴν ἀλήθειαν εἰδὼς κάλλιστα ~ἐπίσταται
[262]	~λόγων ἄρα τέχνην, ὦ ἑταῖρε,	ὁ	τὴν ἀλήθειαν μὴ εἰδώς, δόξας
[247]	δὲ ἄλλα μόγις· βρίθει γὰρ	ὁ	τῆς κάκης ἵππος μετέχων, ἐπὶ
[278]	ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος δὲ	ὁ	τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ Φαῖδρε,
[238]	τῷ ὄντι γὰρ θεῖος ἔοικεν	(ὁ	τόπος εἶναι, ὥστε ἐὰν ~ἄρα
[251]	ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ τῆς ῥίζης	ὁ	τοῦ ~πτεροῦ καυλὸς ὑπὸ πᾶν
[263]	ὦ Σώκρατες, εἶδος εἴη κατανενοηκὼς	ὁ	τοῦτο λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά γε
[258]	δῆλον δή. ~(Σωκράτης) ~τίς οὖν	ὁ	τρόπος τοῦ καλῶς τε καὶ
[251]	ἡδονὴν ~διώκων· ὁ δὲ ἀρτιτελής,	ὁ	τῶν τότε πολυθεάμων, ὅταν θεοειδὲς
[261]	ἔσται περὶ οὐδενός. ἀποκρινέσθω δὴ	ὁ	~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος) ἐρωτᾶτε. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽
[247]	καλοῦμεν, ἀλλὰ τὴν ἐν τῷ	ὅ	ἐστιν ὂν ὄντως ἐπιστήμην ~οὖσαν·
[236]	ἐκ δὲ ~ἁπάντων τούτων σύνες	ὅ	τοι λέγω, καὶ μηδαμῶς πρὸς
[237]	οὖν καὶ σὺ μὴ πάθωμεν	ὃ	ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ
[260]	ἔπος" εἶναι δεῖ, ὦ Φαῖδρε,	ὃ	ἂν εἴπωσι σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν
[236]	τὴν ἀνάγκην ἀνδρὶ φιλολόγῳ ποιεῖν	ὃ	ἂν κελεύῃς. ~(Φαῖδρος) τί δῆτα
[242]	ἐγένετο (ἀεὶ δέ με ἐπίσχει	ὃ	ἂν μέλλω πράττειν ~καί τινα
[263]	ἔρωτα ἕν τι τῶν ὄντων	~ὃ	(αὐτὸς ἐβουλήθη, καὶ πρὸς τοῦτο
[259]	παραπλέοντάς σφας ὥσπερ Σειρῆνας (ἀκηλήτους,	ὃ	~γέρας παρὰ θεῶν ἔχουσιν ἀνθρώποις
[250]	καὶ οὐκέτ᾽ ~ἐν> αὑτῶν γίγνονται,	ὃ	δ᾽ ἔστι τὸ πάθος ἀγνοοῦσι
[274]	οὗ καὶ τὸ ὄρνεον ἱερὸν	ὃ	δὴ καλοῦσιν Ἶβιν· αὐτῷ δὲ
[258]	προλυπηθῆναι δεῖ ἢ μηδὲ ~ἡσθῆναι,	ὃ	δὴ ὀλίγου πᾶσαι αἱ περὶ
[240]	βαρὺ παντὶ περὶ πᾶν λέγεται·	ὃ	δὴ πρὸς τῇ ~ἀνομοιότητι μάλιστα
[236]	με καλλωπιζόμενος· σχεδὸν γὰρ ἔχω	ὃ	εἰπὼν ~ἀναγκάσω σε λέγειν. ~(Σωκράτης)
[262]	τοῦτο διαφεύγειν, ὁ μὴ ~ἐγνωρικὼς	ὃ	ἔστιν ἕκαστον τῶν ὄντων; ~(Φαῖδρος)
[265]	ὥσπερ τὰ νυνδὴ περὶ ~Ἔρωτος	ὃ	ἔστιν ὁρισθέν εἴτ᾽ εὖ εἴτε
[264]	δεῖν ἔοικε ποιεῖν ὅδε γε	ὃ	ζητοῦμεν, ὃς οὐδὲ ἀπ᾽ ἀρχῆς
[272]	ἄνω μακρὰν ~περιβαλλομένους· παντάπασι γάρ,	ὃ	καὶ κατ᾽ ἀρχὰς εἴπομεν τοῦδε
[270]	τελεσιουργὸν ~ἔοικεν ἐντεῦθέν ποθεν εἰσιέναι.	ὃ	καὶ Περικλῆς πρὸς τῷ εὐφυὴς
[252]	μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ δὲ	ὃ	καλοῦσιν ἀκούσας εἰκότως διὰ ~νεότητα
[263]	ἔνια στασιωτικῶς; ~(Φαῖδρος) δοκῶ μὲν	ὃ	λέγεις μανθάνειν, ἔτι δ᾽ εἰπὲ
[236]	καὶ τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος) ~συγχωρῶ	ὃ	λέγεις· μετρίως γάρ μοι δοκεῖς
[230]	ἀτοπώτατός τις φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ,	ὃ	λέγεις, ~ξεναγουμένῳ τινὶ καὶ οὐκ
[235]	κελεύω εἴπῃς, τοῦτο δὲ αὐτὸ	ὃ	λέγεις ποίησον· τῶν ἐν τῷ
[238]	λόγῳ ἰτέον. ~εἶεν, ὦ φέριστε·	ὃ	μὲν δὴ τυγχάνει ὂν περὶ
[265]	σε τἀληθὲς ἐρεῖν, ὅτι μανικῶς·	ὃ	μέντοι ἐζήτουν ἐστὶν αὐτὸ τοῦτο.
[263]	~(Φαῖδρος) εἰ σοί γε δοκεῖ·	ὃ	μέντοι ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽ αὐτόθι.
[279]	~νέος ἔτι, ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης·	ὃ	μέντοι μαντεύομαι (κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν
[264]	~εὑρήσεις τοῦ ἐπιγράμματος οὐδὲν διαφέροντα,	ὃ	Μίδᾳ τῷ Φρυγί φασίν τινες
[250]	καθαροὶ ὄντες καὶ ἀσήμαντοι τούτου	ὃ	νῦν ~δὴ σῶμα περιφέροντες ὀνομάζομεν,
[230]	δὲ τῷ νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν,	~ὃ	νυνδὴ ἔλεγον, σκοπῶ οὐ ταῦτα
[253]	καὶ ~τελετή, ἐάν γε διαπράξωνται	ὃ	προθυμοῦνται ᾗ λέγω, οὕτω καλή
[270]	ἀκριβῶς τῆς φύσεως τούτου πρὸς	ὃ	~τοὺς λόγους προσοίσει· ἔσται δέ
[266]	καλόν πού τι ἂν εἴη,	ὃ	τούτων ἀπολειφθὲν ὅμως τέχνῃ λαμβάνεται;
[262]	ἔστω ὡς λέγεις· μόνον δήλωσον	ὃ	φῄς. ~(Σωκράτης) ἴθι δή μοι
[243]	ἔβας ἐν νηυσὶν εὐσέλμοις, ~(οὐδ᾽	ἵκεο	Πέργαμα Τροίας· ~καὶ ποιήσας δὴ
[249]	ἀνακύψασα εἰς τὸ ὂν ~ὄντως.	διὸ	δὴ δικαίως μόνη πτεροῦται ἡ
[258]	περὶ τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι·	διὸ	καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης)
[232]	ἂν τοὺς ἐρῶντας μᾶλλον ἂν	φοβοῖο·	πολλὰ γὰρ αὐτούς ἐστι τὰ
[266]	διώκω κατόπισθε μετ᾽ ἴχνιον ὥστε	θεοῖο.	~καὶ μέντοι καὶ τοὺς δυναμένους
[234]	περὶ ἑαυτῶν. ~ἴσως ἂν οὖν	ἔροιό	με εἰ ἅπασίν σοι παραινῶ
[231]	ἐκ τῶν ἐρώντων τὸν βέλτιστον	αἱροῖο,	~ἐξ ὀλίγων ἄν σοι ἡ
[273]	δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον ἤ τι	ἄλλο	ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον ἄγηται, δεῖ
[268]	ἀκούσαντας εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος) ~τί δ᾽	ἄλλο	γε ἢ ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται
[245]	αὐτή ποτε ἔκ του οὔτε	ἄλλο	ἐξ ἐκείνης γενήσεται, εἴπερ ἐξ
[267]	λέγω, καὶ εἴ τι σὺ	ἄλλο	ἔχεις εἰπεῖν λόγων τέχνης πέρι.
[239]	ἀλλὰ ἓν κεφάλαιον ~ὁρισαμένους ἐπ᾽	ἄλλο	ἰέναι· τὸ γὰρ τοιοῦτον σῶμα
[245]	γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ δ᾽	ἄλλο	κινοῦν καὶ ὑπ᾽ ~ἄλλου κινούμενον,
[273]	ἡμῖν ~ὁ Τεισίας, μή τι	ἄλλο	λέγει (τὸ εἰκὸς ἢ τὸ
[235]	Φαῖδρε, εἰ μή τι σὺ	ἄλλο	λέγεις, δὶς καὶ τρὶς τὰ
[229]	οὐ πάνυ εὐτυχοῦς ἀνδρός, κατ᾽	ἄλλο	~μὲν οὐδέν, ὅτι δ᾽ αὐτῷ
[271]	λεχθήσεται ~ἢ γραφήσεται οὔτε τι	(ἄλλο	οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽ οἱ νῦν
[273]	πλήθει δοκοῦν. ~(Φαῖδρος) τί γὰρ	ἄλλο;	~(Σωκράτης) ~τοῦτο δή, ὡς ἔοικε,
[268]	καταγελῷεν εἴ τις οἴεται τραγῳδίαν	ἄλλο	τι εἶναι ~ἢ τὴν τούτων
[246]	ἔστιν τοῦτο οὕτως ἔχον, ~μὴ	ἄλλο	τι εἶναι τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ
[232]	συνέσει κρείττους γένωνται· τῶν δὲ	ἄλλο	τι κεκτημένων ~(ἀγαθὸν τὴν δύναμιν
[273]	~ἐπίσταται εὑρίσκειν. ὥστ᾽ εἰ μὲν	ἄλλο	τι περὶ τέχνης λόγων λέγεις,
[258]	~μακρὸν ποιησάμενος σύγγραμμα· ἤ σοι	ἄλλο	τι φαίνεται τὸ τοιοῦτον ἢ
[267]	τινες μὲν ἐπάνοδον, ἄλλοι δ᾽	ἄλλο	τίθενται ὄνομα. ~(Φαῖδρος) ~τὸ ἐν
[264]	δεύτερον δεῖν τεθῆναι, ἤ τι	ἄλλο	τῶν ῥηθέντων; ἐμοὶ ~μὲν γὰρ
[273]	τὴν ἑαυτοῦ κάκην, ἀλλά τι	ἄλλο	ψεύδεσθαι ~ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν
[234]	τῶν τε ~εἰρημένων μέμνησο καὶ	ἐκεῖνο	ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς μὲν ἐρῶντας
[266]	τί χρὴ καλεῖν· ἢ τοῦτο	ἐκεῖνό	ἐστιν ἡ λόγων τέχνη, ᾗ
[275]	λέγων καὶ ποδαπός. οὐ γὰρ	ἐκεῖνο	~μόνον σκοπεῖς, εἴτε οὕτως εἴτε
[258]	~(Φαῖδρος) τί γάρ; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽	ἐκεῖνο	οἶμαι αἰσχρὸν ἤδη, τὸ μὴ
[260]	εἴ τι ἐμὴ συμβουλή, ~κτησάμενον	ἐκεῖνο	οὕτως ἐμὲ λαμβάνειν· τόδε δ᾽
[236]	μὴ ~βούλου με ἀναγκάσαι λέγειν	ἐκεῖνο	τὸ εἰ ἐγώ, ὦ Σώκρατες,
[252]	τὸ πάθος ~τῶν ἐρώντων τοῦτο	ἐκεῖνο	τυγχάνει ὄν. ~τῶν μὲν οὖν
[259]	ὧν τὸ τεττίγων γένος μετ᾽	ἐκεῖνο	φύεται, γέρας τοῦτο παρὰ Μουσῶν
[241]	ὣς παῖδα φιλοῦσιν ἐρασταί. ~τοῦτ᾽	ἐκεῖνο,	ὦ Φαῖδρε. οὐκέτ᾽ ἂν τὸ
[245]	ἔτι πλείω ἔχω μανίας γιγνομένης	ἀπὸ	θεῶν λέγειν ~καλὰ ἔργα. ὥστε
[255]	οἷον πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ	ἀπὸ	λείων τε καὶ ~στερεῶν ἁλλομένη
[245]	παρόντων κακῶν ~εὑρομένη. τρίτη δὲ	ἀπὸ	Μουσῶν κατοκωχή τε καὶ μανία,
[238]	λέγωμεν τίς ὠφελία ἢ βλάβη	ἀπό	τε ~ἐρῶντος καὶ μὴ τῷ
[264]	ὃς οὐδὲ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀλλ᾽	ἀπὸ	~τελευτῆς ἐξ ὑπτίας ἀνάπαλιν διανεῖν
[251]	ᾤδησέ τε καὶ ὥρμησε φύεσθαι	ἀπὸ	τῆς ῥίζης ὁ τοῦ ~πτεροῦ
[229]	Σώκρατες, οὐκ ἐνθένδε μέντοι ποθὲν	ἀπὸ	τοῦ Ἰλισοῦ λέγεται ὁ ~Βορέας
[257]	ὦ Φαῖδρε, λέληθέν σε ὅτι	ἀπὸ	τοῦ (μακροῦ ἀγκῶνος τοῦ ~κατὰ
[256]	παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία· ἡ δὲ	~ἀπὸ	τοῦ μὴ ἐρῶντος οἰκειότης, σωφροσύνῃ
[262]	κατὰ σμικρὸν διὰ τῶν ὁμοιοτήτων	~ἀπὸ	τοῦ ὄντος ἑκάστοτε ἐπὶ τοὐναντίον
[228]	κεφαλαίοις ἕκαστον ἐφεξῆς δίειμι, ἀρξάμενος	ἀπὸ	τοῦ ~πρώτου. ~(Σωκράτης) ~δείξας γε
[265]	~τόδε τοίνυν αὐτόθεν λάβωμεν, ὡς	ἀπὸ	τοῦ ψέγειν πρὸς τὸ ἐπαινεῖν
[278]	ἔχοι. ~(Φαῖδρος) καὶ οὐδέν γε	ἀπὸ	τρόπου. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν αὖ τὸν
[230]	~τέ τινων καὶ Ἀχελῴου ἱερὸν	ἀπὸ	τῶν κορῶν τε καὶ ἀγαλμάτων
[254]	~μᾶλλον ταὐτὸν πάθος παθών, ὥσπερ	ἀπὸ	ὕσπληγος ἀναπεσών, ἔτι μᾶλλον τοῦ
[238]	(πρὸς ἡδονὴν ἀχθεῖσα κάλλους, καὶ	~ὑπὸ	αὖ τῶν ἑαυτῆς συγγενῶν ἐπιθυμιῶν
[242]	γε δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ τι	ὑπό	γε Λυσίου, οὐδὲ ὑπὸ τοῦ
[257]	περὶ γῆν ~κυλινδουμένην αὐτὴν καὶ	ὑπὸ	γῆς ἄνουν παρέξει. ~αὕτη σοι,
[249]	δὲ αἱ μὲν εἰς τὰ	ὑπὸ	γῆς ~δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην ἐκτίνουσιν,
[256]	εἰς γὰρ σκότον καὶ τὴν	ὑπὸ	γῆς πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν
[235]	ἀκοῆς πεπληρῶσθαί με δίκην ἀγγείου.	ὑπὸ	δὲ ~νωθείας αὖ καὶ αὐτὸ
[238]	ἐξ εἰκότος συμβήσεται. τῷ δὴ	ὑπὸ	ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε ἡδονῇ
[265]	ὑπὸ νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν δὲ	ὑπὸ	θείας ~ἐξαλλαγῆς τῶν εἰωθότων νομίμων
[273]	ἀλλὰ τὸν μὲν δειλὸν μὴ	~ὑπὸ	μόνου φάναι τοῦ ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι,
[265]	γε εἴδη δύο, τὴν μὲν	ὑπὸ	νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν δὲ ὑπὸ
[251]	ῥίζης ὁ τοῦ ~πτεροῦ καυλὸς	ὑπὸ	πᾶν τὸ τῆς ψυχῆς εἶδος·
[256]	τε καὶ ~φειδωλὰ οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν	ὑπὸ	πλήθους ἐπαινουμένην ~ὡς ἀρετὴν (τῇ
[251]	περὶ τὴν ~ἔκφυσιν, ἃ πάλαι	ὑπὸ	σκληρότητος συμμεμυκότα εἶργε μὴ βλαστάνειν,
[242]	(διὰ τοῦ ἐμοῦ στόματος ~καταφαρμακευθέντος	ὑπὸ	σοῦ ἐλέχθη. εἰ δ᾽ ἔστιν,
[242]	ποταμὸν τοῦτον διαβὰς ἀπέρχομαι πρὶν	~ὑπὸ	σοῦ τι μεῖζον ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος)
[239]	ἐν ἡλίῳ καθαρῷ ~τεθραμμένον ἀλλὰ	ὑπὸ	συμμιγεῖ σκιᾷ, πόνων μὲν ἀνδρείων
[255]	~ἄρα καὶ ἐν τῷ πρόσθεν	ὑπὸ	συμφοιτητῶν ἤ τινων ἄλλων διαβεβλημένος
[255]	θεραπείαν ~ὡς ἰσόθεος θεραπευόμενος οὐχ	ὑπὸ	σχηματιζομένου τοῦ ἐρῶντος ~ἀλλ᾽ ἀληθῶς
[249]	δ᾽ εἰς τοὐρανοῦ τινα τόπον	ὑπὸ	τῆς ~Δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως
[235]	σήν, ~ἐπεὶ ἐμέ γε ἔλαθεν	ὑπὸ	τῆς ἐμῆς (οὐδενίας· τῷ γὰρ
[230]	ἥ τε αὖ πηγὴ χαριεστάτη	ὑπὸ	~τῆς πλατάνου ῥεῖ μάλα ψυχροῦ
[245]	αὐτός τε καὶ ἡ ποίησις	ὑπὸ	τῆς τῶν μαινομένων ἡ τοῦ
[242]	πῶς δή; ~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ	ὑπό	τι ἀσεβῆ· οὗ τίς ἂν
[250]	αἳ δεῦρο ~πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν, ὥστε	ὑπό	τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ ἄδικον
[229]	καὶ οὕτω δὴ τελευτήσασαν λεχθῆναι	ὑπὸ	τοῦ Βορέου ἀνάρπαστον ~(γεγονέναι ἢ
[253]	οὕτω καλή τε καὶ ~εὐδαιμονικὴ	ὑπὸ	τοῦ δι᾽ ἔρωτα μανέντος φίλου
[270]	ἢ τίνα εἰς τὸ παθεῖν	ὑπὸ	τοῦ, ἐὰν δὲ πλείω εἴδη
[252]	ἁλῶσι καί τι οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι	ὑπὸ	τοῦ ἐρωμένου, φονικοὶ ~καὶ ἕτοιμοι
[234]	ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ ἐδόκεις γάνυσθαι	ὑπὸ	τοῦ λόγου μεταξὺ ~ἀναγιγνώσκων· ἡγούμενος
[271]	ὅτῳ τί ποιεῖν ἢ παθεῖν	ὑπὸ	τοῦ πέφυκεν. ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[242]	τι ὑπό γε Λυσίου, οὐδὲ	ὑπὸ	τοῦ σοῦ λόγου, ὃς (διὰ
[270]	~πέφυκεν ἢ τῷ τί παθεῖν	ὑπὸ	τοῦ; ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει, ὦ Σώκρατες.
[254]	δὲ λήξας τῆς ὀδύνης, ~ἣν	ὑπὸ	τοῦ χαλινοῦ τε ἔσχεν καὶ
[228]	ἄρα ἐν τῇ ἀριστερᾷ ἔχεις	ὑπὸ	τῷ ἱματίῳ· τοπάζω ~γάρ σε
[232]	ἐρῶντας, οὕτως ἂν οἰομένους καὶ	~ὑπὸ	τῶν ἄλλων ζηλοῦσθαι ὥσπερ αὐτοὺς
[248]	καὶ ~συμπεριηνέχθη τὴν περιφοράν, θορυβουμένη	ὑπὸ	τῶν ἵππων καὶ μόγις ~καθορῶσα
[241]	οἴει ποιήσειν; ἆρ᾽ οἶσθ᾽ ~ὅτι	ὑπὸ	τῶν Νυμφῶν, αἷς με σὺ
[256]	ἀφρούρους, συναγαγόντε εἰς ~ταὐτόν, τὴν	ὑπὸ	τῶν πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην
[249]	τῷ θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται μὲν	ὑπὸ	~τῶν πολλῶν ὡς παρακινῶν, ἐνθουσιάζων
[232]	ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων μὲν ὑπερορᾶσθαι,	ὑπὸ	τῶν ~συνόντων δὲ ὠφελεῖσθαι, ὥστε
[271]	ἕκαστον. οἱ μὲν οὖν τοιοίδε	ὑπὸ	τῶν ~τοιῶνδε λόγων διὰ τήνδε
[257]	ἐκάλει ~λογογράφον· τάχ᾽ οὖν ἂν	ὑπὸ	φιλοτιμίας ἐπίσχοι ἡμῖν ἂν τοῦ
[239]	ἂν ~γένηται κύριος, ὃς ἡδὺ	πρὸ	ἀγαθοῦ ἠνάγκασται διώκειν, δεῖ μετὰ
[268]	σὴν ἕξιν ἔχοντα· τὰ γὰρ	πρὸ	ἁρμονίας ~ἀναγκαῖα μαθήματα ἐπίστασαι ἀλλ᾽
[269]	τραγικά, καὶ ὁ Ἀκουμενὸς τὰ	πρὸ	ἰατρικῆς ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἰατρικά.
[239]	~εὐνουστάτων καὶ θειοτάτων κτημάτων ὀρφανὸν	πρὸ	παντὸς εὔξαιτ᾽ ἂν εἶναι τὸν
[248]	πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα	(πρὸ	τῆς ἑτέρας πειρωμένη γενέσθαι. θόρυβος
[269]	δὲ τούτου τοῦ πάθους τὰ	~πρὸ	τῆς τέχνης ἀναγκαῖα μαθήματα ἔχοντες
[249]	ἐτῶν μυρίων ~(οὐ γὰρ πτεροῦται	πρὸ	τοσούτου χρόνου ~πλὴν ἡ τοῦ
[252]	~νομίμων δὲ καὶ εὐσχημόνων, οἷς	πρὸ	τοῦ ἐκαλλωπίζετο, πάντων ~καταφρονήσασα δουλεύειν
[237]	τοῦτ᾽ αὐτό, ὡς μὴ ἐρῶντι	πρὸ	~τοῦ ἐρῶντος δέοι χαρίζεσθαι, ἔλεγέν
[245]	ἡμᾶς λόγος θορυβείτω ~δεδιττόμενος ὡς	πρὸ	τοῦ κεκινημένου τὸν σώφρονα δεῖ
[269]	Σοφοκλῆς τόν σφισιν ἐπιδεικνύμενον τὰ	πρὸ	τραγῳδίας ἂν φαίη ~ἀλλ᾽ οὐ
[267]	Γοργίαν τε ~ἐάσομεν εὕδειν, οἳ	πρὸ	τῶν ἀληθῶν τὰ εἰκότα εἶδον
[261]	τῶν λόγων, ὦ Σώκρατες· ἀλλὰ	δεῦρο	αὐτοὺς παράγων ἐξέταζε τί καὶ
[249]	τοὺς πολλούς. ~ἔστι δὴ οὖν	δεῦρο	ὁ πᾶς ἥκων λόγος περὶ
[250]	εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ᾽ αἳ	δεῦρο	~πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό τινων
[250]	~(μετ᾽ ἐκείνων τε ἔλαμπεν ὄν,	δεῦρό	τ᾽ ἐλθόντες κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ
[234]	σὺ οὖν τῶν τε ~εἰρημένων	μέμνησο	καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς
[250]	ὥστε ὑπό τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ	τὸ	ἄδικον τραπόμεναι ~λήθην ὧν τότε
[248]	δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ σπουδὴ	τὸ	ἀληθείας ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν,
[278]	ἔγραψεν· εἰ μὲν εἰδὼς ᾗ	τὸ	~ἀληθὲς ἔχει συνέθηκε ταῦτα, καὶ
[262]	~παράδειγμα, ὡς ἂν ὁ εἰδὼς	τὸ	ἀληθὲς προσπαίζων ἐν λόγοις παράγοι
[259]	τὴν τοῦ λέγοντος ~διάνοιαν εἰδυῖαν	τὸ	ἀληθὲς ὧν ἂν ἐρεῖν πέρι
[242]	ἀνθρώπων ἀμείψω· ~νῦν δ᾽ ᾔσθημαι	τὸ	ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις δὲ δὴ
[242]	~ἱκανός· σαφῶς οὖν ἤδη μανθάνω	τὸ	ἁμάρτημα. ὡς δή τοι, ὦ
[241]	~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ ἐπιθεάζων, ἠγνοηκὼς	τὸ	ἅπαν ἐξ ἀρχῆς, ὅτι οὐκ
[237]	κρατεῖ. δόξης μὲν οὖν ~ἐπὶ	τὸ	ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ κρατούσης
[245]	οὕτω δὴ κινήσεως μὲν ἀρχὴ	τὸ	αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο δὲ
[265]	ἐλέχθη, τὸ γοῦν σαφὲς καὶ	τὸ	αὐτὸ ~αὑτῷ ὁμολογούμενον διὰ ταῦτα
[246]	ἔχον, ~μὴ ἄλλο τι εἶναι	τὸ	αὐτὸ ἑαυτὸ (κινοῦν ἢ ψυχήν,
[248]	ἀδίκως, χείρονος· εἰς μὲν γὰρ	τὸ	αὐτὸ ὅθεν ἥκει ἡ ψυχὴ
[263]	σιδήρου ἢ ἀργύρου, ἆρ᾽ οὐ	τὸ	αὐτὸ πάντες διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος) καὶ
[261]	τέχνῃ τοῦτο δρῶν ποιήσει φανῆναι	τὸ	(αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς τοτὲ μὲν
[245]	παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ	τὸ	αὑτὸ ~κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον
[240]	παιδικὰ ἐραστὴς εὔξαιτ᾽ ἂν ~γενέσθαι,	τὸ	αὑτοῦ γλυκὺ ὡς πλεῖστον χρόνον
[247]	εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται πράττων ἕκαστος αὐτῶν	τὸ	αὑτοῦ, ἕπεται ~δὲ ὁ ἀεὶ
[256]	~οἷός ἐστι μὴ ἂν ἀπαρνηθῆναι	τὸ	αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι,
[236]	τὸ ~φρόνιμον ἐγκωμιάζειν, ~(τοῦ δὲ	τὸ	ἄφρον ψέγειν, ἀναγκαῖα γοῦν ὄντα,
[232]	μὴ ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν ὄντας,	τὸ	βέλτιστον ἀντὶ τῆς δόξης τῆς
[233]	ἐκεῖνοι μὲν γὰρ καὶ παρὰ	τὸ	~βέλτιστον τά τε λεγόμενα καὶ
[228]	ἦν ἱκανά, ἀλλὰ τελευτῶν παραλαβὼν	τὸ	βιβλίον ἃ ~μάλιστα ἐπεθύμει ἐπεσκόπει,
[276]	τἀληθῆ διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν δὴ	τό	γ᾽ εἰκός. ~(Σωκράτης) ~οὐ γάρ·
[277]	εἴτε τίς φησιν εἴτε μή·	~τὸ	γὰρ ἀγνοεῖν ὕπαρ τε καὶ
[245]	ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος.	τὸ	γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ δ᾽
[239]	κεφάλαιον ~ὁρισαμένους ἐπ᾽ ἄλλο ἰέναι·	τὸ	γὰρ τοιοῦτον σῶμα ἐν πολέμῳ
[270]	(ἀδολεσχίας καὶ ~μετεωρολογίας φύσεως πέρι·	τὸ	γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο καὶ πάντῃ
[247]	δὲ ὧδε τολμητέον γὰρ οὖν	τό	γε ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλως ~τε
[240]	τούτων συνουσία ἔχει. ~καὶ μὴν	τό	γε ἀναγκαῖον αὖ βαρὺ παντὶ
[240]	θρεμμάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων, οἷς	τό	γε ~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι
[261]	μεγάλων πέρι, καὶ οὐδὲν ἐντιμότερον	τό	γε ὀρθὸν ~περὶ σπουδαῖα ἢ
[263]	~ἆρ᾽ οὖν οὐ παντὶ δῆλον	τό	γε τοιόνδε, ὡς περὶ μὲν
[262]	ἐπιπεπνευκότες ἂν ἡμῖν εἶεν τοῦτο	~τὸ	γέρας· οὐ γάρ που ἔγωγε
[245]	ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἀνάγκη πᾶν	τὸ	γιγνόμενον γίγνεσθαι, ~αὐτὴν δὲ μηδ᾽
[270]	βούλῃ καὶ ἀρετὴν παραδώσειν. ~(Φαῖδρος)	τὸ	γοῦν εἰκός, ὦ Σώκρατες, οὕτως.
[265]	εἴτ᾽ εὖ εἴτε κακῶς ἐλέχθη,	τὸ	γοῦν σαφὲς καὶ τὸ αὐτὸ
[258]	ὅτι οὐκ αἰσχρὸν αὐτό γε	τὸ	γράφειν λόγους. ~(Φαῖδρος) τί γάρ;
[274]	γ᾽ ἔχω λέγειν τῶν προτέρων,	τὸ	δ᾽ ἀληθὲς αὐτοὶ ἴσασιν. εἰ
[245]	ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον·	τὸ	δ᾽ ἄλλο κινοῦν καὶ ὑπ᾽
[274]	δοκοῖ λέγειν, τὸ μὲν ἔψεγεν,	τὸ	δ᾽ ἐπῄνει. πολλὰ μὲν δὴ
[265]	ἔσχεν εἰπεῖν ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος)	τὸ	δ᾽ ἕτερον δὴ εἶδος τί
[274]	ἐχέτω. ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)	~τὸ	δ᾽ εὐπρεπείας δὴ γραφῆς πέρι
[239]	μὲν οὖν ὡς δῆλον ἐατέον,	τὸ	δ᾽ ἐφεξῆς ῥητέον, (τίνα ἡμῖν
[242]	ἔμελλον, ὠγαθέ, τὸν ποταμὸν διαβαίνειν,	τὸ	δαιμόνιόν τε καὶ τὸ εἰωθὸς
[229]	πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή·	τὸ	δὲ αἴτιον, ὦ φίλε, τούτου
[267]	καὶ ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος.	τὸ	δὲ δὴ τέλος τῶν λόγων
[269]	ἡγοῦνταί σφισιν τελέως ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι,	τὸ	δὲ ἕκαστα τούτων πιθανῶς λέγειν
[278]	δοκεῖ καὶ θεῷ μόνῳ πρέπειν·	τὸ	~δὲ ἢ φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν
[246]	τὸ σῶμα τοῦ θείου (ψυχή)	τὸ	δὲ ~θεῖον (καλόν, σοφόν, ἀγαθόν,
[266]	ἔμοιγε δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν·	τὸ	δὲ ῥητορικὸν δοκεῖ μοι ~διαφεύγειν
[246]	τε ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν,	(τὸ	δὲ τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ
[279]	πλούσιον δὲ νομίζοιμι τὸν ~σοφόν·	τὸ	δὲ χρυσοῦ πλῆθος εἴη μοι
[229]	τόδε. οὐ δύναμαί πω κατὰ	~τὸ	Δελφικὸν γράμμα γνῶναι ἐμαυτόν· ~γελοῖον
[230]	λόγων, ἆρ᾽ οὐ τόδε ἦν	τὸ	δένδρον ἐφ᾽ ὅπερ ~ἦγες ἡμᾶς;
[264]	τὰ τοῦ λόγου; ἢ φαίνεται	τὸ	δεύτερον ~εἰρημένον ἔκ τινος ἀνάγκης
[272]	καὶ ἀπολογίᾳ, καὶ ~πάντως λέγοντα	τὸ	δὴ εἰκὸς διωκτέον εἶναι, πολλὰ
[277]	~λόγων γένος, οὔτε τι πρὸς	τὸ	διδάξαι οὔτε τι πρὸς τὸ
[257]	~(Σωκράτης) ~γελοῖόν γ᾽ ὦ νεανία,	τὸ	δόγμα λέγεις, καὶ τοῦ (ἑταίρου
[270]	τίνα πρὸς τί ~πέφυκεν εἰς	τὸ	δρᾶν ἔχον ἢ τίνα εἰς
[252]	τιμῶν τε καὶ ~μιμούμενος εἰς	τὸ	δυνατὸν ζῇ, ἕως ἂν ᾖ
[236]	~βούλου με ἀναγκάσαι λέγειν ἐκεῖνο	τὸ	εἰ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, Σωκράτην
[259]	καὶ ταῖς ἄλλαις οὕτως, κατὰ	τὸ	εἶδος ἑκάστης τιμῆς· τῇ δὲ
[266]	ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο μὲν	τὸ	~εἶδος ὀρθῶς ἔμοιγε δοκεῖς καλεῖν,
[237]	ἀρχῇ τῆς ~σκέψεως, προελθόντες δὲ	τὸ	εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ ἑαυτοῖς
[229]	εἴ τις ἀπιστῶν προσβιβᾷ κατὰ	τὸ	εἰκὸς ἕκαστον, ~ἅτε ἀγροίκῳ τινὶ
[273]	Τεισίας, μή τι ἄλλο λέγει	(τὸ	εἰκὸς ἢ τὸ τῷ πλήθει
[273]	τυγχάνομεν λέγοντες ὡς ἄρα ~τοῦτο	τὸ	εἰκὸς τοῖς πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα
[272]	τοῦ πιθανοῦ· (τοῦτο δ᾽ εἶναι	τὸ	εἰκός, ᾧ δεῖν προσέχειν τὸν
[247]	καὶ ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν εἰς	τὸ	εἴσω τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν.
[238]	μὲν οὖν, ὦ Σώκρατες, παρὰ	τὸ	εἰωθὸς εὔροιά τίς σε εἴληφεν.
[242]	διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιόν τε καὶ	τὸ	εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι ἐγένετο
[253]	παιδικὰ πείθοντες ~καὶ ῥυθμίζοντες εἰς	τὸ	ἐκείνου ἐπιτήδευμα καὶ ἰδέαν ἄγουσιν,
[246]	τοιάδε. ~πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις	τὸ	ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα ᾗ
[229]	ἢ τρία στάδια, ᾗ πρὸς	τὸ	ἐν Ἄγρας διαβαίνομεν· καὶ ~πού
[267]	δ᾽ ἄλλο τίθενται ὄνομα. ~(Φαῖδρος)	~τὸ	ἐν κεφαλαίῳ ἕκαστα λέγεις ὑπομνῆσαι
[262]	μεταβαίνων μᾶλλον λήσεις ἐλθὼν ἐπὶ	τὸ	ἐναντίον ἢ ~κατὰ μέγα. ~(Φαῖδρος)
[263]	τόδε ἐγὼ γάρ τοι διὰ	τὸ	ἐνθουσιαστικὸν οὐ πάνυ ~μέμνημαι εἰ
[266]	ἡγησαμένω τὼ ~λόγω, ὁ μὲν	τὸ	ἐπ᾽ ἀριστερὰ τεμνόμενος μέρος, πάλιν
[265]	ὡς ἀπὸ τοῦ ψέγειν πρὸς	τὸ	ἐπαινεῖν ἔσχεν ὁ ~λόγος μεταβῆναι.
[264]	ὡς μηδὲν εἰδότι, οὐκ ἀγεννῶς	τὸ	ἐπιὸν εἰρῆσθαι τῷ γράφοντι· σὺ
[238]	ἄκουε· ἴσως γὰρ κἂν ἀποτράποιτο	τὸ	~ἐπιόν. ταῦτα μὲν οὖν θεῷ
[253]	δ᾽ ~οὖν ὁ ἡνίοχος ἰδὼν	τὸ	ἐρωτικὸν ὄμμα, πᾶσαν αἰσθήσει διαθερμήνας
[265]	εἶναι, καὶ οὐκ ~οἶδ᾽ ὅπῃ	τὸ	ἐρωτικὸν πάθος ἀπεικάζοντες, ἴσως μὲν
[252]	~ἔπη εἰς τὸν ἔρωτα, ὧν	τὸ	ἕτερον ὑβριστικὸν πάνυ καὶ οὐ
[230]	εἶναι. ~(εἰ δ᾽ αὖ βούλει,	τὸ	εὔπνουν τοῦ τόπου ὡς ἀγαπητὸν
[250]	οὐκ ἂν ἦλθεν (εἰς τόδε	τὸ	ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ ἐκ ~τῶνδε
[243]	τύχοι ἡμῶν γεννάδας καὶ πρᾷος	τὸ	ἦθος, ~ἑτέρου δὲ τοιούτου ἐρῶν
[268]	καὶ σοὶ φαίνεται διεστηκὸς αὐτῶν	τὸ	~ἤτριον ὥσπερ ἐμοί. ~(Φαῖδρος) δείκνυε
[242]	ὡς δή τι ἡμαρτηκότα εἰς	τὸ	θεῖον. εἰμὶ δὴ οὖν μάντις
[260]	καὶ λέγων ὡς παντὸς ἄξιον	τὸ	θρέμμα οἴκοι τε ~κεκτῆσθαι καὶ
[252]	πρὸς γὰρ τῷ σέβεσθαι τὸν	τὸ	κάλλος (ἔχοντα ἰατρὸν ηὕρηκε μόνον
[250]	ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεται πρὸς αὐτὸ	τὸ	~κάλλος, θεώμενος αὐτοῦ τὴν τῇδε
[251]	ἂν οἴηται ὄψεσθαι τὸν ἔχοντα	τὸ	κάλλος· ἰδοῦσα δὲ ~καὶ ἐποχετευσαμένη
[259]	ἀνδράποδ᾽ ἄττα σφίσιν ἐλθόντα εἰς	τὸ	καταγώγιον ~ὥσπερ προβάτια μεσημβριάζοντα περὶ
[242]	γε, ὦ Σώκρατες, πρὶν ἂν	τὸ	καῦμα παρέλθῃ. ἢ οὐχ ὁρᾷς
[254]	~ἀγομένω, εἴξαντε καὶ ὁμολογήσαντε ποιήσειν	τὸ	κελευόμενον. καὶ πρὸς αὐτῷ τ᾽
[245]	γὰρ ~σῶμα, ᾧ μὲν ἔξωθεν	τὸ	κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν
[236]	ἄξια εἰπὼν τῶνδε {Λυσίου} παρὰ	τὸ	~Κυψελιδῶν ἀνάθημα σφυρήλατος ἐν Ὀλυμπίᾳ
[266]	δὲ τί μέντοι καὶ ἔστι	τὸ	~λειπόμενον τῆς ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) ~καὶ
[276]	ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς	τὸ	~λήθης γῆρας ἐὰν ἵκηται, καὶ
[237]	λίγειαι, εἴτε διὰ γένος μουσικὸν	τὸ	~Λιγύων ταύτην ἔσχετ᾽ ἐπωνυμίαν, ξύμ
[277]	τοῦ καλὸν ἢ αἰσχρὸν εἶναι	τὸ	λόγους λέγειν τε καὶ γράφειν,
[277]	ἔσεσθαι καθ᾽ ὅσον πέφυκε μεταχειρισθῆναι	τὸ	~λόγων γένος, οὔτε τι πρὸς
[256]	τε καὶ διεπραξάσθην· ~καὶ διαπραξαμένω	τὸ	λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ,
[277]	ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς τόδε, ὅπως	τὸ	Λυσίου τε ὄνειδος ~ἐξετάσαιμεν τῆς
[274]	ἦν, τοῦτο δέ, ὦ ~βασιλεῦ,	τὸ	μάθημα, ἔφη ὁ Θεύθ, σοφωτέρους
[244]	εἰ μὲν γὰρ ἦν ἁπλοῦν	τὸ	μανίαν κακὸν εἶναι, καλῶς ἂν
[244]	ἂν τῇ καλλίστῃ τέχνῃ, ᾗ	τὸ	μέλλον κρίνεται, αὐτὸ τοῦτο ~τοὔνομα
[244]	πολλὰ δὴ πολλοῖς προλέγοντες εἰς	τὸ	μέλλον ~ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν ἂν δῆλα
[265]	ἀλλ᾽ ὥσπερ ἄρτι τὼ ~λόγω	τὸ	μὲν ἄφρον τῆς διανοίας ἕν
[269]	ἄν τις δύναιτο πορίσασθαι; ~(Σωκράτης)	~τὸ	μὲν δύνασθαι, ὦ Φαῖδρε, ὥστε
[274]	ἢ μὴ ~(καλῶς δοκοῖ λέγειν,	τὸ	μὲν ἔψεγεν, τὸ δ᾽ ἐπῄνει.
[261]	ἐρωτᾶτε. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ	τὸ	μὲν ὅλον ἡ ῥητορικὴ ἂν
[277]	τέχνῃ ~καὶ ἄνευ τέχνης γράφοιντο.	τὸ	μὲν οὖν ἔντεχνον καὶ μὴ
[278]	τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ νέμεις; ~(Σωκράτης)	~τὸ	μὲν σοφόν, ὦ Φαῖδρε, καλεῖν
[274]	~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν	τὸ	μὲν τέχνης τε καὶ ἀτεχνίας
[236]	ποιήσω οὖν καὶ ἐγὼ οὕτως·	~τὸ	μὲν τὸν ἐρῶντα (τοῦ μὴ
[255]	καὶ δή, οἷον εἰκός, ποιεῖ	τὸ	μετὰ τοῦτο ταχὺ ~ταῦτα. ἐν
[254]	ἵππω, τὸν μὲν ἑκόντα διὰ	τὸ	μὴ ~ἀντιτείνειν, τὸν δὲ ὑβριστὴν
[238]	~παρασκευάζειν· νοσοῦντι δὲ πᾶν ἡδὺ	τὸ	μὴ ἀντιτεῖνον, κρεῖττον δὲ καὶ
[250]	ἔστι τὸ πάθος ἀγνοοῦσι (διὰ	τὸ	μὴ ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης μὲν
[258]	~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο οἶμαι αἰσχρὸν ἤδη,	τὸ	μὴ καλῶς λέγειν τε καὶ
[243]	ἡ εὐήθεια ~αὐτοῖν πάνυ ἀστεία,	~τὸ	μηδὲν ὑγιὲς λέγοντε (μηδὲ ἀληθὲς
[229]	Διός, ὦ Σώκρατες, σὺ τοῦτο	τὸ	μυθολόγημα ~πείθῃ ἀληθὲς εἶναι; ~(Σωκράτης)
[278]	Λυσίᾳ ~ὅτι νὼ καταβάντε ἐς	τὸ	Νυμφῶν νᾶμά τε καὶ μουσεῖον
[260]	~τι λέγωσι· καὶ δὴ καὶ	τὸ	νῦν λεχθὲν οὐκ ἀφετέον. ~(Φαῖδρος)
[269]	τούτων πιθανῶς λέγειν τε καὶ	τὸ	ὅλον συνίστασθαι, ~οὐδὲν ἔργον ὄν>
[247]	~προσῆκον δέξασθαι, ἰδοῦσα διὰ χρόνου	τὸ	ὂν ἀγαπᾷ τε καὶ θεωροῦσα
[249]	εἶναί φαμεν, καὶ ἀνακύψασα εἰς	τὸ	ὂν ~ὄντως. διὸ δὴ δικαίως
[238]	γὰρ ἄνευ λόγου δόξης ἐπὶ	τὸ	~ὀρθὸν ὁρμώσης κρατήσασα ἐπιθυμία (πρὸς
[274]	παλαιῶν ~τινα θεῶν, οὗ καὶ	τὸ	ὄρνεον ἱερὸν ὃ δὴ καλοῦσιν
[270]	δρᾶν ἔχον ἢ τίνα εἰς	τὸ	παθεῖν ὑπὸ τοῦ, ἐὰν δὲ
[250]	αὑτῶν γίγνονται, ὃ δ᾽ ἔστι	τὸ	πάθος ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ μὴ
[262]	δοξάζουσι καὶ ἀπατωμένοις δῆλον ὡς	τὸ	πάθος τοῦτο ~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν
[252]	δὲ ἥ γε αἰτία καὶ	τὸ	πάθος ~τῶν ἐρώντων τοῦτο ἐκεῖνο
[252]	~τῶν μεγίστων πόνων. τοῦτο δὲ	τὸ	πάθος, ὦ παῖ καλέ, πρὸς
[251]	ψυχῆς εἶδος· πᾶσα γὰρ ἦν	τὸ	πάλαι πτερωτή. ~(ζεῖ οὖν ἐν
[265]	τί λέγεις, ὦ Σώκρατες; ~(Σωκράτης)	~τὸ	πάλιν κατ᾽ εἴδη δύνασθαι διατέμνειν
[273]	λέγειν δύνασθαι, ~κεχαρισμένως δὲ πράττειν	τὸ	πᾶν εἰς δύναμιν. οὐ γὰρ
[272]	τὸν μέλλοντα ἱκανῶς ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι.	τὸ	παράπαν γὰρ οὐδὲν ἐν τοῖς
[230]	οὔτ᾽ ἔξω τείχους ἔμοιγε δοκεῖς	τὸ	παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ μοι,
[260]	δόξει· ἐκ γὰρ τούτων εἶναι	τὸ	πείθειν ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ τῆς
[277]	τὸ διδάξαι οὔτε τι πρὸς	τὸ	πεῖσαι, ὡς ὁ ἔμπροσθεν πᾶς
[241]	ἐκεῖνο, ὦ Φαῖδρε. οὐκέτ᾽ ἂν	τὸ	πέρα ἀκούσαις ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ᾽
[275]	(εἶναι δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ	~τὸ	πλῆθος ὄντες, καὶ χαλεποὶ συνεῖναι,
[263]	εἴδους, ἐν ᾧ τε ἀνάγκη	τὸ	~πλῆθος πλανᾶσθαι καὶ ἐν ᾧ
[279]	ἔσται· ἀλλὰ ἴωμεν, ἐπειδὴ καὶ	τὸ	πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν
[265]	βουλομένοις περὶ λόγων σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος)	τὸ	ποῖον δὴ λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐναντίω
[279]	(κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος)	τὸ	ποῖον δή; ~(Σωκράτης) ~δοκεῖ μοι
[273]	πότερον λέγωμεν ἢ μὴ ~(Φαῖδρος)	τὸ	ποῖον; ~(Σωκράτης) ~ὅτι, ὦ Τεισία,
[277]	ψυχῆς φύσεως διιδὼν κατὰ ταὐτά,	τὸ	~(προσαρμόττον ἑκάστῃ φύσει εἶδος ἀνευρίσκων,
[255]	καὶ τὸ χρεὼν ἤγαγεν εἰς	(τὸ	~προσέσθαι αὐτὸν εἰς ὁμιλίαν· οὐ
[276]	χρώμενος ἂν τέχνῃ, σπείρας εἰς	τὸ	προσῆκον, ἀγαπῴη ἂν ἐν ὀγδόῳ
[247]	ἁπάσης ψυχῆς ὅσῃ ἂν μέλῃ	τὸ	~προσῆκον δέξασθαι, ἰδοῦσα διὰ χρόνου
[270]	ἐπὶ τὴν τῶν λόγων τέχνην	τὸ	πρόσφορον αὐτῇ. ~(Φαῖδρος) πῶς τοῦτο
[251]	τὰ τῶν διεξόδων ~στόματα ᾗ	τὸ	πτερὸν ὁρμᾷ, συναυαινόμενα μύσαντα ἀποκλῄει
[232]	ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν, ἐὰν δὲ	τὸ	σεαυτοῦ σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων φρονῇς,
[235]	λέγω; πλῆρές πως, ὦ δαιμόνιε,	τὸ	στῆθος ἔχων αἰσθάνομαι παρὰ ~ταῦτα
[246]	διὰ τὴν ἐκείνης δύναμιν, ζῷον	τὸ	~σύμπαν ἐκλήθη, ψυχὴ καὶ σῶμα
[240]	πρὸς τῷ βλαβερῷ ~καὶ εἰς	τὸ	συνημερεύειν πάντων (ἀηδέστατον. ἥλικα γὰρ
[253]	σφετέρου θεοῦ φύσιν ~εὐποροῦσι διὰ	τὸ	συντόνως ἠναγκάσθαι πρὸς τὸν θεὸν
[230]	τε ἄγνου τὸ ὕψος καὶ	τὸ	σύσκιον πάγκαλον, καὶ ὡς ἀκμὴν
[249]	τὴν ἀλήθειαν εἰς τόδε ἥξει	τὸ	σχῆμα. δεῖ γὰρ ἄνθρωπον ~συνιέναι
[258]	δὴ ὀλίγου πᾶσαι αἱ περὶ	τὸ	σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι· διὸ καὶ
[246]	δέ πῃ μάλιστα τῶν περὶ	τὸ	σῶμα τοῦ θείου (ψυχή) τὸ
[244]	ἔθεντο, οἱ δὲ νῦν ἀπειροκάλως	τὸ	ταῦ ἐπεμβάλλοντες ~μαντικὴν ἐκάλεσαν. ἐπεὶ
[277]	πῶς. ~(Σωκράτης) ~πρὶν ἄν τις	τό	τε ἀληθὲς ἑκάστων εἰδῇ πέρι
[253]	ἐν τῇ καλλίονι στάσει ~ὢν	τό	τε εἶδος ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος,
[278]	καὶ ἀγαθῶν (ἐν) μόνοις ἡγούμενος	τό	τε ἐναργὲς εἶναι ~καὶ τέλεον
[244]	τελεώτερον καὶ ~ἐντιμότερον μαντικὴ οἰωνιστικῆς,	τό	τε ὄνομα τοῦ ὀνόματος ἔργον
[227]	καὶ ἀσχολίας ὑπέρτερον" πρᾶγμα ~ποιήσασθαι	τὸ	τεήν τε καὶ Λυσίου διατριβὴν
[259]	ἔλαθον τελευτήσαντες ~αὑτούς· ἐξ ὧν	τὸ	τεττίγων γένος μετ᾽ ἐκεῖνο φύεται,
[249]	τῆς τετάρτης μανίας ἣν ὅταν	τὸ	τῇδέ ~τις ὁρῶν κάλλος, τοῦ
[247]	μόνῳ θεατὴ νῷ, περὶ ἣν	τὸ	τῆς ~ἀληθοῦς ἐπιστήμης γένος, τοῦτον
[250]	ἔχειν. ὀλίγαι δὴ λείπονται αἷς	τὸ	τῆς μνήμης ἱκανῶς ~πάρεστιν· αὗται
[266]	δὲ δεξιὰ ~κληθέντα, οὕτω καὶ	τὸ	τῆς παρανοίας ὡς ἓν> ἐν
[230]	τεττίγων χορῷ. πάντων δὲ κομψότατον	τὸ	~τῆς πόας, ὅτι ἐν ἠρέμα
[269]	κινδυνεύει γε τοιοῦτόν τι εἶναι	τὸ	τῆς τέχνης ἣν οὗτοι οἱ
[229]	Ἱπποκενταύρων εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ αὖθις	τὸ	τῆς Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ δὲ
[251]	τοῦ ~πτεροῦ καυλὸς ὑπὸ πᾶν	τὸ	τῆς ψυχῆς εἶδος· πᾶσα γὰρ
[246]	τε ~καὶ αὔξεται μάλιστά γε	τὸ	τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ
[270]	εἰ συμφωνεῖ. ~(Φαῖδρος) φημί. ~(Σωκράτης)	~τὸ	τοίνυν περὶ φύσεως σκόπει τί
[258]	ἤ σοι ἄλλο τι φαίνεται	τὸ	τοιοῦτον ἢ λόγος ~συγγεγραμμένος; ~(Φαῖδρος)
[261]	φῶς ἄγειν. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ	τὸ	τοιοῦτον λέγεις; ~(Σωκράτης) ~τῇδε δοκῶ
[250]	ἐπὶ τὰς εἰκόνας ἰόντες θεῶνται	τὸ	τοῦ εἰκασθέντος γένος· ~κάλλος δὲ
[255]	πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται, οὕτω	τὸ	τοῦ κάλλους ῥεῦμα ~πάλιν εἰς
[272]	ὦ Φαῖδρε, δίκαιον εἶναι καὶ	τὸ	τοῦ λύκου εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ
[251]	ὅταν μὲν οὖν βλέπουσα πρὸς	τὸ	~τοῦ παιδὸς κάλλος, ἐκεῖθεν μέρη
[252]	ὁ ληφθεὶς ἐμβριθέστερον δύναται φέρειν	τὸ	τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος· ὅσοι δὲ
[267]	λόγων κεκρατηκέναι τέχνῃ μοι φαίνεται	τὸ	τοῦ ~Χαλκηδονίου σθένος, ὀργίσαι τε
[273]	ἄλλο λέγει (τὸ εἰκὸς ἢ	τὸ	τῷ πλήθει δοκοῦν. ~(Φαῖδρος) τί
[260]	σοῦ, ὅτι (Φαῖδρος) ἵππον ἡγεῖται	~τὸ	τῶν ἡμέρων ζῴων μέγιστα ἔχον
[246]	ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα ᾗ	τὸ	τῶν θεῶν ~γένος οἰκεῖ, κεκοινώνηκε
[229]	δ᾽ αὐτῷ ἀνάγκη μετὰ τοῦτο	τὸ	τῶν Ἱπποκενταύρων εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ
[236]	οἷός τε εἶ, ἵνα μὴ	τὸ	τῶν κωμῳδῶν φορτικὸν ~πρᾶγμα ἀναγκαζώμεθα
[251]	ὅλη καὶ ἀνακηκίει, καὶ ὅπερ	τὸ	τῶν ὀδοντοφυούντων ~πάθος περὶ τοὺς
[229]	ἀεί. ῥᾷστον οὖν ἡμῖν ~κατὰ	τὸ	ὑδάτιον βρέχουσι τοὺς πόδας ἰέναι,
[230]	~καὶ ὑψηλή, τοῦ τε ἄγνου	τὸ	ὕψος καὶ τὸ σύσκιον πάγκαλον,
[230]	δοκεῖς μοι τῆς ~ἐμῆς ἐξόδου	τὸ	φάρμακον ηὑρηκέναι. ὥσπερ γὰρ οἱ
[235]	ἐρῶντι χαρίζεσθαι, παρέντα τοῦ μὲν	τὸ	~φρόνιμον ἐγκωμιάζειν, ~(τοῦ δὲ τὸ
[255]	χρόνου ἥ τε ἡλικία καὶ	τὸ	χρεὼν ἤγαγεν εἰς (τὸ ~προσέσθαι
[263]	συνταξάμενος πάντα τὸν ὕστερον ~λόγον	διεπεράνατο;	βούλει πάλιν ἀναγνῶμεν τὴν ἀρχὴν
[267]	ὀνομάτων τε Λικυμνίων ἃ ἐκείνῳ	ἐδωρήσατο	~πρὸς ποίησιν εὐεπείας; ~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια
[270]	Περικλῆς πρὸς τῷ εὐφυὴς εἶναι	ἐκτήσατο·	~προσπεσὼν γὰρ οἶμαι τοιούτῳ ὄντι
[234]	ἐρῶσιν οὐδεὶς ~πώποτε τῶν οἰκείων	ἐμέμψατο	ὡς διὰ τοῦτο κακῶς βουλευομένοις
[244]	μανίαν κακὸν εἶναι, καλῶς ἂν	ἐλέγετο·	νῦν ~δὲ τὰ μέγιστα τῶν
[252]	καὶ εὐσχημόνων, οἷς πρὸ τοῦ	ἐκαλλωπίζετο,	πάντων ~καταφρονήσασα δουλεύειν ἑτοίμη καὶ
[228]	ἐκέλευέν οἱ λέγειν, ὁ δὲ	ἐπείθετο	~(προθύμως. τῷ δὲ οὐδὲ ταῦτα
[243]	ἀρχαῖος, ὃν Ὅμηρος μὲν οὐκ	ᾔσθετο,	Στησίχορος δέ. τῶν ~γὰρ ὀμμάτων
[256]	δουλωσάμενοι μὲν ᾧ κακία ~ψυχῆς	ἐνεγίγνετο,	ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες
[242]	τὸ εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι	ἐγένετο	(ἀεὶ δέ με ἐπίσχει ὃ
[257]	ὀνειδίζοντα λέγειν ἃ ἔλεγεν. ~(Φαῖδρος)	~ἐφαίνετο	γάρ, ὦ Σώκρατες· καὶ σύνοισθά
[235]	~αὐτῷ μέλον τοῦ τοιούτου· καὶ	ἐφαίνετο	δή μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος ὡς
[274]	τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις· ὁ δὲ	ἤρετο	ἥντινα ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν, διεξιόντος
[244]	καὶ ~προφητεύσασα, οἷς ἔδει (ἀπαλλαγὴν	ηὕρετο,	καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν ~εὐχάς τε
[236]	καὶ ὅτι ἐπεθύμει μὲν λέγειν,	ἐθρύπτετο	δέ· ἀλλὰ ~διανοήθητι ὅτι ἐντεῦθεν
[228]	λέγειν τοῦ τῶν ~λόγων ἐραστοῦ,	ἐθρύπτετο	ὡς δὴ οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν·
[228]	μὴ ~πάνυ τι ἦν μακρός.	ἐπορεύετο	δ᾽ ἐκτὸς τείχους ἵνα μελετῴη.
[250]	τι τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲς εἴδωλον	~παρείχετο	εἰς ὄψιν ἰόν καὶ τἆλλα
[279]	ὅσον μήτε φέρειν μήτε ἄγειν	δύναιτο	ἄλλος ~ἢ ὁ σώφρων. ἔτ᾽
[269]	πῶς ~καὶ πόθεν ἄν τις	δύναιτο	πορίσασθαι; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν δύνασθαι,
[265]	αὐτοῖν τὴν δύναμιν τέχνῃ λαβεῖν	δύναιτό	~τις, οὐκ ἄχαρι. ~(Φαῖδρος) τίνων
[239]	καὶ φίλων στέρεσθαι ἂν αὐτὸν	~δέξαιτο,	~(διακωλυτὰς καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς
[270]	δὴ πέρι τὸν πολὺν λόγον	ἐποιεῖτο	~Ἀναξαγόρας, ἐντεῦθεν εἵλκυσεν ἐπὶ τὴν
[276]	ὁ γεγραμμένος εἴδωλον ἄν ~τι	λέγοιτο	δικαίως. ~(Σωκράτης) ~παντάπασι μὲν οὖν.
[276]	νοῦν ἔχων γεωργός, ὧν σπερμάτων	~κήδοιτο	καὶ ἔγκαρπα βούλοιτο γενέσθαι, πότερα
[276]	ὧν σπερμάτων ~κήδοιτο καὶ ἔγκαρπα	βούλοιτο	γενέσθαι, πότερα σπουδῇ ἂν θέρους
[245]	γίγνοιτο, οὐκ ἂν ἔτι ἀρχὴ	γίγνοιτο.	~ἐπειδὴ δὲ ἀγένητόν ἐστιν, καὶ
[239]	ὠφελίμων ὅθεν ἂν μάλιστ᾽ ἀνὴρ	γίγνοιτο,	μεγάλης αἴτιον εἶναι βλάβης, ~μεγίστης
[245]	εἰ γὰρ ἔκ του ἀρχὴ	γίγνοιτο,	οὐκ ἂν ἔτι ἀρχὴ γίγνοιτο.
[279]	γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι· ὥστε οὐδὲν ἂν	γένοιτο	θαυμαστὸν προϊούσης τῆς ~ἡλικίας εἰ
[238]	λοιπὰ ἄκουε· ἴσως γὰρ κἂν	ἀποτράποιτο	τὸ ~ἐπιόν. ταῦτα μὲν οὖν
[244]	τε καὶ δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα	ἠργάσαντο,	~σωφρονοῦσαι δὲ βραχέα ἢ οὐδέν·
[244]	θείᾳ μοίρᾳ ~γίγνηται, οὕτω νομίσαντες	ἔθεντο,	οἱ δὲ νῦν ἀπειροκάλως τὸ
[231]	~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ τε κακῶς	διέθεντο	τῶν αὑτῶν διὰ τὸν ἔρωτα
[231]	εὖ φρονήσαντες ταῦτα καλῶς ἔχειν	ἡγήσαιντο	περὶ ὧν οὕτω ~διακείμενοι βουλεύονται;
[231]	ἂν ἄριστα περὶ τῶν ~οἰκείων	βουλεύσαιντο,	πρὸς τὴν δύναμιν τὴν αὑτῶν
[277]	οἳ τέχνῃ ~καὶ ἄνευ τέχνης	γράφοιντο.	τὸ μὲν οὖν ἔντεχνον καὶ
[232]	~ἀλλὰ δι᾽ ἀρετὴν ἔπραξαν ὧν	ἐδέοντο,	οὐκ ἂν τοῖς συνοῦσι φθονοῖεν,
[254]	κελευόμενον. καὶ πρὸς αὐτῷ τ᾽	~ἐγένοντο	καὶ εἶδον τὴν ὄψιν τὴν
[269]	τινες μὴ ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι	ἐγένοντο	ὁρίσασθαι τί ποτ᾽ ἔστιν ῥητορική,
[232]	καὶ τῶν ἄλλων οἰκείων ἔμπειροι	ἐγένοντο,	ὥστε ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ ἔτι
[253]	ὅσοι δ᾽ αὖ μεθ᾽ Ἥρας	εἵποντο,	βασιλικὸν ζητοῦσι, ~καὶ εὑρόντες περὶ
[244]	τὰ ὀνόματα τιθέμενοι οὐκ αἰσχρὸν	ἡγοῦντο	οὐδὲ ὄνειδος ~μανίαν· (οὐ γὰρ
[250]	ἄλλου θεῶν, εἶδόν τε καὶ	~ἐτελοῦντο	τῶν τελετῶν ἣν θέμις λέγειν
[245]	δὲ ἀγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον	αὐτὸ	ἀνάγκη εἶναι. ἀρχῆς γὰρ δὴ
[246]	οὗ κατοικισθεῖσα, ~σῶμα γήϊνον λαβοῦσα,	αὐτὸ	αὑτὸ δοκοῦν κινεῖν διὰ τὴν
[245]	δὴ κινήσεως μὲν ἀρχὴ τὸ	αὐτὸ	αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο δὲ οὔτ᾽
[265]	τὸ γοῦν σαφὲς καὶ τὸ	αὐτὸ	~αὑτῷ ὁμολογούμενον διὰ ταῦτα ἔσχεν
[235]	~(Φαῖδρος) ~οὐδὲν λέγεις, ὦ Σώκρατες·	αὐτὸ	γὰρ τοῦτο καὶ μάλιστα ὁ
[258]	παντὶ δῆλον, ὅτι οὐκ αἰσχρὸν	αὐτό	γε τὸ γράφειν λόγους. ~(Φαῖδρος)
[243]	~οὖν σοφώτερος ἐκείνων γενήσομαι κατ᾽	αὐτό	γε τοῦτο· πρὶν γάρ τι
[227]	οὐχ ὑπ᾽ ἐραστοῦ δέ, ἀλλ᾽	αὐτὸ	δὴ τοῦτο καὶ ~κεκόμψευται· λέγει
[250]	ὄν, δεῦρό τ᾽ ἐλθόντες κατειλήφαμεν	αὐτὸ	διὰ τῆς ~ἐναργεστάτης αἰσθήσεως τῶν
[246]	κατοικισθεῖσα, ~σῶμα γήϊνον λαβοῦσα, αὐτὸ	αὑτὸ	δοκοῦν κινεῖν διὰ τὴν ἐκείνης
[266]	~καὶ μέντοι καὶ τοὺς δυναμένους	αὐτὸ	δρᾶν εἰ μὲν ὀρθῶς ἢ
[246]	~μὴ ἄλλο τι εἶναι τὸ	αὐτὸ	ἑαυτὸ (κινοῦν ἢ ψυχήν, ἐξ
[277]	οὐδὲ ἂν ὁ πᾶς ~ὄχλος	αὐτὸ	ἐπαινέσῃ. ~(Φαῖδρος) οὐ γὰρ οὖν.
[245]	κινήσεως μὲν ἀρχὴ τὸ αὐτὸ	αὑτὸ	κινοῦν. ~τοῦτο δὲ οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι
[265]	μεταβῆναι. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ οὖν	αὐτὸ	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ μὲν φαίνεται
[257]	θαυμάσιε, ἔναγχος τῶν ~πολιτικῶν τοῦτ᾽	αὐτὸ	λοιδορῶν ὠνείδιζε, καὶ διὰ πάσης
[245]	~καλὰ ἔργα. ὥστε τοῦτό γε	αὐτὸ	μὴ φοβώμεθα, μηδέ τις ἡμᾶς
[235]	ἂν κελεύω εἴπῃς, τοῦτο δὲ	αὐτὸ	ὃ λέγεις ποίησον· τῶν ἐν
[248]	χείρονος· εἰς μὲν γὰρ τὸ	αὐτὸ	ὅθεν ἥκει ἡ ψυχὴ ~ἑκάστη
[263]	ἢ ἀργύρου, ἆρ᾽ οὐ τὸ	αὐτὸ	πάντες διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.
[270]	ἐφ᾽ ἑκάστου, τῷ τί ποιεῖν	αὐτὸ	~πέφυκεν ἢ τῷ τί παθεῖν
[266]	λαμβάνεται; ~πάντως δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον	αὐτὸ	σοί τε καὶ ἐμοί, λεκτέον
[230]	ἡμᾶς; ~(Φαῖδρος) τοῦτο μὲν οὖν	αὐτό.	~(Σωκράτης) ~νὴ τὴν Ἥραν, καλή
[261]	ἢ τί φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽	αὐτό.	~(Σωκράτης) περὶ τοῦ δικαίου τε
[238]	ὥρισται, ~βλέποντες δὲ δὴ πρὸς	αὐτὸ	(τὰ λοιπὰ λέγωμεν τίς ὠφελία
[277]	ὧν λέγει ἢ γράφει, κατ᾽	αὐτό	τε πᾶν ~ὁρίζεσθαι δυνατὸς γένηται,
[250]	ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεται πρὸς	αὐτὸ	τὸ ~κάλλος, θεώμενος αὐτοῦ τὴν
[261]	τοῦτο δρῶν ποιήσει φανῆναι τὸ	(αὐτὸ	τοῖς αὐτοῖς τοτὲ μὲν ~δίκαιον,
[235]	ὑπὸ δὲ ~νωθείας αὖ καὶ	αὐτὸ	τοῦτο ἐπιλέλησμαι, ὅπως τε καὶ
[265]	μανικῶς· ὃ μέντοι ἐζήτουν ἐστὶν	αὐτὸ	τοῦτο. μανίαν ~γάρ τινα ἐφήσαμεν
[258]	καὶ ὁπωστιοῦν δύσνους Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν	αὐτὸ	~τοῦτο ὅτι συγγράφει; ~(Φαῖδρος) ~οὔκουν
[244]	τέχνῃ, ᾗ τὸ μέλλον κρίνεται,	αὐτὸ	τοῦτο ~τοὔνομα ἐμπλέκοντες μανικὴν ἐκάλεσαν.
[260]	λέγεις. ~(Σωκράτης) ὧδε δὴ σκοπῶμεν	αὐτό.	~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης) ~εἴ σε
[237]	ποτε αὐτὸν αἰτῶν ἔπειθεν τοῦτ᾽	αὐτό,	ὡς μὴ ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ
[245]	ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ τὸ	αὑτὸ	~κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό,
[246]	ἄλλο τι εἶναι τὸ αὐτὸ	ἑαυτὸ	(κινοῦν ἢ ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης
[245]	αὑτὸ ~κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον	ἑαυτό,	οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ
[243]	πρὸς ὃν ἔλεγον; ἵνα καὶ	τοῦτο	ἀκούσῃ, καὶ μὴ ἀνήκοος ὢν
[271]	γραφήσεται οὔτε τι (ἄλλο οὔτε	τοῦτο.	ἀλλ᾽ οἱ νῦν γράφοντες, ὧν
[259]	~(Φαῖδρος) ἔχουσι δὲ δὴ τί	τοῦτο;	ἀνήκοος γάρ, ὡς ἔοικε, τυγχάνω
[231]	χαριεῖσθαι. ἔτι δὲ εἰ διὰ	τοῦτο	ἄξιον (τοὺς ~ἐρῶντας περὶ πολλοῦ
[237]	δύναμιν, (ὁμολογίᾳ θέμενοι ὅρον, εἰς	τοῦτο	~ἀποβλέποντες καὶ ἀναφέροντες τὴν σκέψιν
[255]	αἰσχρὸν ἐρῶντι πλησιάζειν, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα, ~προϊόντος δὲ
[231]	ἀκήκοας· ~ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ	(τοῦτο	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ~ὅτι οὐκ
[262]	ἀκήκοας. ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ	τοῦτο	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ὅτι οὐκ
[264]	ἀκήκοας. ~ἀξιῶ (δὲ μὴ διὰ	τοῦτο	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ὅτι ~οὐκ
[273]	πολλὰ εἰπόντα χαίρειν τῷ ἀληθεῖ·	~τοῦτο	γὰρ διὰ (παντὸς τοῦ λόγου
[275]	εὔνοιαν τοὐναντίον εἶπες ἢ δύναται.	~τοῦτο	γὰρ τῶν μαθόντων λήθην μὲν
[271]	ἢ κατὰ σώματος μορφὴν πολυειδές·	τοῦτο	γάρ φαμεν φύσιν εἶναι ~δεικνύναι.
[245]	θεῶν λέγειν ~καλὰ ἔργα. ὥστε	τοῦτό	γε αὐτὸ μὴ φοβώμεθα, μηδέ
[277]	λόγος. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν	τοῦτό	γε οὕτω πως ἐφάνη. ~(Σωκράτης)
[239]	καὶ ἐπιτροπεία παρέξεται. ~σαφὲς δὴ	τοῦτό	γε παντὶ μέν, μάλιστα δὲ
[272]	μέλειν ~οὐδενί, ἀλλὰ τοῦ πιθανοῦ·	(τοῦτο	δ᾽ εἶναι τὸ εἰκός, ᾧ
[249]	αἰσθήσεων (εἰς ἓν λογισμῷ ~συναιρούμενον·	τοῦτο	δ᾽ ἐστὶν ἀνάμνησις ἐκείνων ἅ
[235]	~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν κελεύω εἴπῃς,	τοῦτο	δὲ αὐτὸ ὃ λέγεις ποίησον·
[239]	τῆς ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη.	τοῦτο	δὲ ἡ θεία φιλοσοφία τυγχάνει
[235]	παρὰ πάντα ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν·	τοῦτο	δὲ οἶμαι ~οὐδ᾽ ἂν τὸν
[235]	αὐτοῦ ~μόνῳ τὸν νοῦν προσεῖχον,	τοῦτο	δὲ οὐδ᾽ ἂν> αὐτὸν ᾤμην
[245]	ἀρχὴ τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν.	~τοῦτο	δὲ οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι οὔτε γίγνεσθαι
[252]	ηὕρηκε μόνον ~τῶν μεγίστων πόνων.	τοῦτο	δὲ τὸ πάθος, ὦ παῖ
[274]	δὲ ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἦν,	τοῦτο	δέ, ὦ ~βασιλεῦ, τὸ μάθημα,
[273]	~(Φαῖδρος) τί γὰρ ἄλλο; ~(Σωκράτης)	~τοῦτο	δή, ὡς ἔοικε, σοφὸν εὑρὼν
[262]	ἀπατωμένοις δῆλον ὡς τὸ πάθος	τοῦτο	~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν εἰσερρύη. ~(Φαῖδρος)
[262]	ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ αὐτὸς	τοῦτο	διαφεύγειν, ὁ μὴ ~ἐγνωρικὼς ὃ
[228]	ἃ ~μάλιστα ἐπεθύμει ἐπεσκόπει, καὶ	τοῦτο	δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ καθήμενος ἀπειπὼν
[255]	ἔνθεον φίλον. ὅταν δὲ χρονίζῃ	τοῦτο	δρῶν καὶ ~πλησιάζῃ μετὰ τοῦ
[261]	ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνῃ	τοῦτο	δρῶν ποιήσει φανῆναι τὸ (αὐτὸ
[248]	περιόδου εἶναι ἀπήμονα, κἂν ἀεὶ	τοῦτο	δύνηται ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι·
[234]	ἑταῖρε, ὥστε με ἐκπλαγῆναι. καὶ	τοῦτο	ἐγὼ ἔπαθον διὰ σέ, ~ὦ
[235]	πλείω καὶ πλείονος ἄξια. ~(Σωκράτης)	~τοῦτο	ἐγώ σοι οὐκέτι οἷός τ᾽
[266]	εἰπὲ τί χρὴ καλεῖν· ἢ	τοῦτο	ἐκεῖνό ἐστιν ἡ λόγων τέχνη,
[252]	καὶ τὸ πάθος ~τῶν ἐρώντων	τοῦτο	ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν. ~τῶν μὲν
[258]	συγγραφεύς ἔπειτα λέγει ~δὴ μετὰ	τοῦτο,	ἐπιδεικνύμενος τοῖς ἐπαινέταις τὴν ἑαυτοῦ
[235]	δὲ ~νωθείας αὖ καὶ αὐτὸ	τοῦτο	ἐπιλέλησμαι, ὅπως τε καὶ ὧντινων
[228]	τὸν λόγον αὐτόν. εἰ δὲ	τοῦτό	ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ περὶ ἐμοῦ,
[231]	τὴν τῶν ~οἰκείων ἀμέλειαν διὰ	τοῦτο	ἔστιν προφασίζεσθαι, οὔτε τοὺς παρεληλυθότας
[230]	ἐμαυτόν· ~γελοῖον δή μοι φαίνεται	(τοῦτο	ἔτι ἀγνοοῦντα τὰ ἀλλότρια σκοπεῖν.
[274]	ἀληθὲς αὐτοὶ ἴσασιν. εἰ δὲ	τοῦτο	~εὕροιμεν αὐτοί, ἆρά γ᾽ ἂν
[263]	~ὃ (αὐτὸς ἐβουλήθη, καὶ πρὸς	τοῦτο	ἤδη συνταξάμενος πάντα τὸν ὕστερον
[227]	ἐραστοῦ δέ, ἀλλ᾽ αὐτὸ δὴ	τοῦτο	καὶ ~κεκόμψευται· λέγει γὰρ ὡς
[235]	λέγεις, ὦ Σώκρατες· αὐτὸ γὰρ	τοῦτο	καὶ μάλιστα ὁ λόγος ἔχει.
[270]	φύσεως πέρι· τὸ γὰρ ὑψηλόνουν	τοῦτο	καὶ πάντῃ τελεσιουργὸν ~ἔοικεν ἐντεῦθέν
[264]	φασίν τινες ~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος) ποῖον	τοῦτο,	καὶ τί πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι
[234]	τῶν οἰκείων ἐμέμψατο ὡς διὰ	τοῦτο	κακῶς βουλευομένοις περὶ ἑαυτῶν. ~ἴσως
[238]	τε καὶ τὸν ἔχοντα ταὐτὸν	τοῦτο	~κεκλημένον παρέξεται· περὶ δ᾽ αὖ
[263]	Σώκρατες, εἶδος εἴη κατανενοηκὼς ὁ	τοῦτο	λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά γε οἶμαι
[270]	τὸ πρόσφορον αὐτῇ. ~(Φαῖδρος) πῶς	τοῦτο	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ὁ αὐτός που
[265]	ὃ μέντοι ἐζήτουν ἐστὶν αὐτὸ	τοῦτο.	μανίαν ~γάρ τινα ἐφήσαμεν εἶναι
[258]	ἐπιθυμίᾳ, ὡς ἔοικεν, ~ὀνειδίζοι. ~(Σωκράτης)	~τοῦτο	μὲν ἄρα παντὶ δῆλον, ὅτι
[273]	τοῦ ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι, τὸν δὲ	τοῦτο	μὲν ἐλέγχειν ὡς μόνω ~ἤστην,
[230]	ἐφ᾽ ὅπερ ~ἦγες ἡμᾶς; ~(Φαῖδρος)	τοῦτο	μὲν οὖν αὐτό. ~(Σωκράτης) ~νὴ
[239]	καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ ~φοβοῦνται.	~τοῦτο	μὲν οὖν ὡς δῆλον ἐατέον,
[243]	περὶ τοῦ αὐτοῦ λόγον. ~(Σωκράτης)	τοῦτο	μὲν πιστεύω, ἕωσπερ ἂν ᾖς
[266]	ἐπιστήμονές γε ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ	τοῦτο	μὲν τὸ ~εἶδος ὀρθῶς ἔμοιγε
[258]	ὁπωστιοῦν δύσνους Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν αὐτὸ	~τοῦτο	ὅτι συγγράφει; ~(Φαῖδρος) ~οὔκουν εἰκός
[257]	ἐπαινῶσιν ~αὐτούς. ~(Φαῖδρος) πῶς λέγεις	τοῦτο;	οὐ γὰρ μανθάνω. ~(Σωκράτης) ~οὐ
[245]	φύσεως ψυχῆς· εἰ δ᾽ ἔστιν	τοῦτο	οὕτως ἔχον, ~μὴ ἄλλο τι
[273]	τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα, δοκεῖ δὲ	τοῦτο	πάμμεγα εἶναι τοῖς περὶ ταῦτα.
[259]	γένος μετ᾽ ἐκεῖνο φύεται, γέρας	τοῦτο	παρὰ Μουσῶν ~λαβόν, μηδὲν τροφῆς
[233]	τεκμήρια. εἰ δ᾽ ἄρα σοι	τοῦτο	παρέστηκεν, ὡς οὐχ οἷόν τε
[271]	ἡ ἅμιλλα αὐτῷ τέταται πρὸς	τοῦτο	πᾶσα· πειθὼ γὰρ ἐν τούτῳ
[242]	μῦθος ὅτι πάσχειν προσήκει αὐτῷ,	~τοῦτο	(πείσεται· κἀγὼ τὸν ποταμὸν τοῦτον
[255]	σχηματιζομένου τοῦ ἐρῶντος ~ἀλλ᾽ ἀληθῶς	τοῦτο	πεπονθότος, καὶ αὐτὸς ὢν φύσει
[245]	καὶ τοῖς ~ἄλλοις ὅσα κινεῖται	τοῦτο	πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. ~(ἀρχὴ
[232]	ἀκολουθοῦντας τοῖς ἐρωμένοις καὶ ἔργον	τοῦτο	ποιουμένους, ~ὥστε ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι
[243]	ἐκείνων γενήσομαι κατ᾽ αὐτό γε	τοῦτο·	πρὶν γάρ τι παθεῖν διὰ
[255]	οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ	τοῦτο	ταχὺ ~ταῦτα. ἐν οὖν τῇ
[266]	ἐπ᾽ ἀριστερὰ τεμνόμενος μέρος, πάλιν	τοῦτο	τέμνων οὐκ ἐπανῆκεν πρὶν ~ἐν
[262]	ᾠδοὶ ἐπιπεπνευκότες ἂν ἡμῖν εἶεν	τοῦτο	~τὸ γέρας· οὐ γάρ που
[273]	παρελθεῖν, τυγχάνομεν λέγοντες ὡς ἄρα	~τοῦτο	τὸ εἰκὸς τοῖς πολλοῖς δι᾽
[229]	πρὸς Διός, ὦ Σώκρατες, σὺ	τοῦτο	τὸ μυθολόγημα ~πείθῃ ἀληθὲς εἶναι;
[229]	ὅτι δ᾽ αὐτῷ ἀνάγκη μετὰ	τοῦτο	τὸ τῶν Ἱπποκενταύρων εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι,
[264]	τί πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι μὲν	τοῦτο	τόδε ~χαλκῆ παρθένος εἰμί, Μίδα
[244]	ᾗ τὸ μέλλον κρίνεται, αὐτὸ	τοῦτο	~τοὔνομα ἐμπλέκοντες μανικὴν ἐκάλεσαν. ἀλλ᾽
[270]	προσοίσει· ἔσται δέ που ψυχὴ	τοῦτο.	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[252]	Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν ἀποθέτων ἐπῶν	δύο	~ἔπη εἰς τὸν ἔρωτα, ὧν
[265]	~(Σωκράτης) ~μανίας δέ γε εἴδη	δύο,	τὴν μὲν ὑπὸ νοσημάτων ἀνθρωπίνων,
[253]	διείλομεν ψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρφω ~μὲν	δύο	τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ εἶδος
[237]	νοῆσαι ὅτι ἡμῶν ἐν ἑκάστῳ	δύο	τινέ ἐστον ἰδέα ἄρχοντε καὶ