Pages
[248]	τὰ δ᾽ οὔ. αἱ δὲ	δὴ	ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι τοῦ
[245]	τοιαύτη μανία δίδοται· ~ἡ δὲ	δὴ	ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος,
[256]	~δυνατὴ πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ	δὴ	διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ,
[271]	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον δὲ	δὴ	διαταξάμενος τὰ λόγων τε καὶ
[266]	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον δὲ	δὴ	διήγησίν τινα μαρτυρίας τ᾽ ἐπ᾽
[240]	~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ δὲ	δὴ	ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον ἢ τίνας
[253]	ἡμῖν ταῦτα μενέτω. ~τῶν δὲ	δὴ	ἵππων ὁ μέν, φαμέν, ἀγαθός,
[253]	γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται δὲ	δὴ	ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ. ~καθάπερ
[271]	δὲ τοιοίδε γίγνονται· τούτων δὲ	δὴ	οὕτω διῃρημένων, ~λόγων αὖ τόσα
[238]	ἀρχῇ ~ὕβρις ἐπωνομάσθη. ὕβρις δὲ	δὴ	πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ καὶ πολυμερές
[238]	τε καὶ ὥρισται, ~βλέποντες δὲ	δὴ	πρὸς αὐτὸ (τὰ λοιπὰ λέγωμεν
[247]	θείου χοροῦ ἵσταται. ὅταν δὲ	~δὴ	πρὸς δαῖτα καὶ ἐπὶ θοίνην
[267]	~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ δὲ	δὴ	τέλος τῶν λόγων κοινῇ πᾶσιν
[242]	τὸ ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις δὲ	δὴ	τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν, ὦ Φαῖδρε,
[259]	δοῖεν ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος) ἔχουσι δὲ	δὴ	τί τοῦτο; ἀνήκοος γάρ, ὡς
[249]	ὢν θεῖός ἐστιν. τοῖς δὲ	~δὴ	τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος,
[256]	δὲ ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ	δὴ	ὑπόπτεροι ~καὶ ἐλαφροὶ γεγονότες τῶν
[241]	αὖ ἔχει ἀγαθά· νῦν δὲ	δή,	ὦ Σώκρατες, τί ~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης)
[228]	καίτοι ἐβουλόμην γ᾽ ἂν μᾶλλον	~ἤ	μοι πολὺ χρυσίον γενέσθαι. ~(Σωκράτης)
[235]	δῆλον δὲ ὅτι τινῶν ἀκήκοα,	ἤ	που Σαπφοῦς τῆς ~καλῆς ἢ
[258]	ἐνίοτε πάνυ ~μακρὸν ποιησάμενος σύγγραμμα·	ἤ	σοι ἄλλο τι φαίνεται τὸ
[273]	ἰσχυρὸν καὶ δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον	ἤ	τι ἄλλο ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον
[264]	τινος ἀνάγκης δεύτερον δεῖν τεθῆναι,	ἤ	τι ἄλλο τῶν ῥηθέντων; ἐμοὶ
[242]	ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι, θεὸς	ἤ	τι ~θεῖον ὁ Ἔρως, οὐδὲν
[261]	μὴ Γοργίαν Νέστορά τινα κατασκευάζεις,	~ἤ	τινα Θρασύμαχόν τε καὶ Θεόδωρον
[230]	οἱ τὰ πεινῶντα θρέμματα ~θαλλὸν	ἤ	τινα καρπὸν προσείοντες ἄγουσιν, σὺ
[251]	πρόσωπον ἴδῃ κάλλος ~εὖ μεμιμημένον	ἤ	τινα σώματος ἰδέαν, πρῶτον μὲν
[248]	τινος ἐσομένου, πέμπτην μαντικὸν βίον	(ἤ	τινα τελεστικὸν ~ἕξουσαν· ἕκτῃ ποιητικὸς
[256]	τάχ᾽ ἄν που ἐν μέθαις	ἤ	τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ ~τὼ ἀκολάστω
[240]	μὴν οὐσίαν γ᾽ ἔχοντα χρυσοῦ	ἤ	τινος ἄλλης κτήσεως οὔτε ~εὐάλωτον
[272]	πῃ βοήθειαν ἔχεις ἐπακηκοὼς Λυσίου	ἤ	τινος ἄλλου, πειρῶ λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος.
[248]	καὶ ἀρχικοῦ, τρίτην εἰς πολιτικοῦ	ἤ	τινος ~οἰκονομικοῦ ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην
[255]	ἐν τῷ πρόσθεν ὑπὸ συμφοιτητῶν	ἤ	τινων ἄλλων διαβεβλημένος ᾖ, ~λεγόντων
[277]	ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὡς εἴτε Λυσίας	ἤ	τις ἄλλος πώποτε ἔγραψεν ἢ
[255]	ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα	ἤ	τις ἠχὼ ἀπὸ λείων τε
[263]	~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ ὅταν δικαίου	ἢ	ἀγαθοῦ; οὐκ ἄλλος ἄλλῃ φέρεται,
[272]	~οὐδὲν ἀληθείας μετέχειν δέοι δικαίων	ἢ	ἀγαθῶν πέρι πραγμάτων, ἢ καὶ
[277]	δ᾽ αὖ περὶ τοῦ καλὸν	ἢ	αἰσχρὸν εἶναι τὸ λόγους λέγειν
[273]	ἀποκεκρυμμένην τέχνην ἀνευρεῖν ὁ Τεισίας	ἢ	ἄλλος ὅστις ~δή ποτ᾽ ὢν
[242]	πεποιηκέναι ~γεγενῆσθαι ἤτοι αὐτὸν λέγοντα	ἢ	ἄλλους ἑνί γέ τῳ τρόπῳ
[258]	τῇ βουλῇ" ἢ τῷ δήμῳ"	ἢ	ἀμφοτέροις, καὶ ὃς καὶ ὃς>
[229]	πνεῦμα μέτριον, καὶ πόα καθίζεσθαι	ἢ	ἂν βουλώμεθα ~κατακλινῆναι. ~(Σωκράτης) προάγοις
[235]	ἤ που Σαπφοῦς τῆς ~καλῆς	ἢ	Ἀνακρέοντος τοῦ σοφοῦ ἢ καὶ
[258]	ἰδιωτικόν, ἐν μέτρῳ ὡς ποιητὴς	ἢ	ἄνευ μέτρου ὡς ἰδιώτης; ~(Φαῖδρος)
[263]	~ὅταν τις ὄνομα εἴπῃ σιδήρου	ἢ	ἀργύρου, ἆρ᾽ οὐ τὸ αὐτὸ
[269]	καὶ διδάσκοντας ὡς ῥητορικὴν τέχνην,	ἢ	ἅτε ἡμῶν ~ὄντας σοφωτέρους κἂν
[262]	ὄντος ἑκάστοτε ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων,	ἢ	αὐτὸς τοῦτο διαφεύγειν, ὁ μὴ
[258]	δέ; ὅταν ἱκανὸς γένηται ῥήτωρ	ἢ	βασιλεύς, ὥστε (λαβὼν τὴν Λυκούργου
[238]	(τὰ λοιπὰ λέγωμεν τίς ὠφελία	ἢ	βλάβη ἀπό τε ~ἐρῶντος καὶ
[236]	σοι τίνα μέντοι, ~τίνα θεῶν;	ἢ	βούλει (τὴν πλάτανον ταυτηνί; ἦ
[232]	διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις, τότε αὐτοὺς οἴονται	ἢ	~γεγενημένης ἢ μελλούσης ἔσεσθαι τῆς
[248]	τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς	ἢ	γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός,
[277]	ἑκάστων εἰδῇ πέρι ὧν λέγει	ἢ	γράφει, κατ᾽ αὐτό τε πᾶν
[271]	ἢ λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ λεχθήσεται	~ἢ	γραφήσεται οὔτε τι (ἄλλο οὔτε
[272]	τις (ἐλλείπῃ λέγων ἢ διδάσκων	ἢ	γράφων, φῇ δὲ ~τέχνῃ λέγειν,
[258]	ἄλλον ὅστις πώποτέ τι γέγραφεν	ἢ	γράψει, εἴτε ~πολιτικὸν σύγγραμμα εἴτε
[277]	ἤ τις ἄλλος πώποτε ἔγραψεν	ἢ	γράψει ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ νόμους
[248]	ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην εἰς φιλοπόνου	ἢ>	γυμναστικοῦ ἢ περὶ ~σώματος ἴασίν
[258]	(λαβὼν τὴν Λυκούργου ἢ ~Σόλωνος	ἢ	Δαρείου δύναμιν ἀθάνατος γενέσθαι λογογράφος
[260]	οὐ κρεῖττον γελοῖον καὶ φίλον	ἢ	δεινόν τε καὶ ἐχθρὸν (εἶναι
[227]	οὖν δὴ ἦν ἡ διατριβή;	ἢ	δῆλον ὅτι τῶν λόγων ὑμᾶς
[248]	~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς	ἢ	δημοκοπικός, ἐνάτῃ τυραννικός. ~ἐν δὴ
[277]	πώποτε ἔγραψεν ἢ γράψει ἰδίᾳ	ἢ	δημοσίᾳ νόμους ~τιθείς, σύγγραμμα πολιτικὸν
[232]	ἢ διὰ ~φιλίαν τῳ διαλέγεσθαι	ἢ	δι᾽ ἄλλην τινὰ ἡδονήν. καὶ
[232]	ἐπιχειροῦσιν, εἰδότες ὅτι ἀναγκαῖόν ἐστιν	ἢ	διὰ ~φιλίαν τῳ διαλέγεσθαι ἢ
[272]	ἂν αὐτῶν τις (ἐλλείπῃ λέγων	ἢ	διδάσκων ἢ γράφων, φῇ δὲ
[250]	ὁ μὲν οὖν μὴ ~νεοτελὴς	ἢ	διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε
[275]	γραμμάτων, δι᾽ εὔνοιαν τοὐναντίον εἶπες	ἢ	δύναται. ~τοῦτο γὰρ τῶν μαθόντων
[278]	μὴ ἔχοντα τιμιώτερα ὧν συνέθηκεν	ἢ	ἔγραψεν ἄνω κάτω στρέφων ~ἐν
[236]	μηδαμῶς πρὸς βίαν βουληθῇς μᾶλλον	ἢ	~ἑκὼν λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ὦ
[234]	~ἀναγιγνώσκων· ἡγούμενος γὰρ σὲ μᾶλλον	ἢ	ἐμὲ ἐπαΐειν περὶ τῶν τοιούτων
[278]	τις ἄλλος αὖ ποίησιν ψιλὴν	ἢ	ἐν ᾠδῇ συντέθηκε, τρίτον δὲ
[229]	ὑπὸ τοῦ Βορέου ἀνάρπαστον ~(γεγονέναι	ἢ	ἐξ Ἀρείου πάγου· λέγεται γὰρ
[233]	~σοι προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ	ἢ	ἐραστῇ. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ καὶ
[268]	~(Φαῖδρος) ~τί δ᾽ ἄλλο γε	ἢ	ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται καὶ οὕστινας
[227]	ὡς χαριστέον μὴ ἐρῶντι μᾶλλον	ἢ	ἐρῶντι. ~(Σωκράτης) ~ὢ γενναῖος. εἴθε
[235]	ὡς χρὴ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον	ἢ	ἐρῶντι χαρίζεσθαι, παρέντα τοῦ μὲν
[232]	φιλίαν αὐτοῖς ἐκ τοῦ ~πράγματος	ἢ	ἔχθραν γενέσθαι. ~καὶ μὲν δὴ
[233]	πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν τοῖς ἐρωμένοις	ἢ	ζηλοῦν αὐτοὺς προσήκει. ~ἐὰν δέ
[235]	πολλὰ λέγειν περὶ τοῦ αὐτοῦ,	ἢ	ἴσως οὐδὲν ~αὐτῷ μέλον τοῦ
[272]	δικαίων ἢ ἀγαθῶν πέρι πραγμάτων,	ἢ	καὶ ~ἀνθρώπων γε τοιούτων φύσει
[269]	δὲ τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα	ἢ	καὶ Περικλέα, εἰ ἀκούσειαν ὧν
[243]	ἦθος, ~ἑτέρου δὲ τοιούτου ἐρῶν	ἢ	καὶ πρότερόν ποτε ἐρασθείς, λεγόντων
[235]	~καλῆς ἢ Ἀνακρέοντος τοῦ σοφοῦ	ἢ	καὶ συγγραφέων τινῶν. πόθεν δὴ
[253]	ἀρετὴ δὲ τίς τοῦ ἀγαθοῦ	ἢ	κακοῦ ~κακία, οὐ διείπομεν, νῦν
[260]	δικάσουσιν, οὐδὲ τὰ ὄντως ἀγαθὰ	~ἢ	καλὰ ἀλλ᾽ ὅσα δόξει· ἐκ
[262]	λήσεις ἐλθὼν ἐπὶ τὸ ἐναντίον	ἢ	~κατὰ μέγα. ~(Φαῖδρος) πῶς δ᾽
[271]	πότερον ἓν καὶ ὅμοιον ~πέφυκεν	ἢ	κατὰ σώματος μορφὴν πολυειδές· τοῦτο
[279]	δή; ~(Σωκράτης) ~δοκεῖ μοι ἀμείνων	ἢ	κατὰ τοὺς περὶ Λυσίαν εἶναι
[271]	οὖν, ὦ φίλε, ἄλλως ἐνδεικνύμενον	ἢ	λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ λεχθήσεται ~ἢ
[274]	θεῷ χαριῇ λόγων πέρι πράττων	ἢ	λέγων; ~(Φαῖδρος) οὐδαμῶς· σὺ δέ;
[258]	ἄλλο τι φαίνεται τὸ τοιοῦτον	ἢ	λόγος ~συγγεγραμμένος; ~(Φαῖδρος) οὐκ ἔμοιγε.
[278]	ἀφαιρῶν, ἐν δίκῃ που ποιητὴν	ἢ	~λόγων συγγραφέα ἢ νομογράφον προσερεῖς;
[232]	τότε αὐτοὺς οἴονται ἢ ~γεγενημένης	ἢ	μελλούσης ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι·
[277]	ἐν δίκῃ λέγοιτ᾽ ἂν ὄνειδος	ἢ	μή, ἆρα οὐ δεδήλωκεν τὰ
[243]	γράψαι ὡς χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον	ἢ	μὴ ἐρῶντι ἐκ τῶν ὁμοίων
[274]	ὠφελίαν, διεξιόντος δέ, ὅτι καλῶς	ἢ	μὴ ~(καλῶς δοκοῖ λέγειν, τὸ
[238]	μὲν ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν δὲ	ἢ	μὴ λεχθὲν πάντως σαφέστερον· ἡ
[237]	ὁ λόγος πρόκειται πότερα ἐρῶντι	ἢ	μὴ μᾶλλον εἰς φιλίαν ἰτέον,
[266]	αὐτὸ δρᾶν εἰ μὲν ὀρθῶς	ἢ	μὴ προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε, καλῶ
[273]	ἑταῖρε, τούτῳ ~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν	ἢ	μὴ ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον; ~(Σωκράτης)
[258]	ἐκείνων γε ὧν προλυπηθῆναι δεῖ	ἢ	μηδὲ ~ἡσθῆναι, ὃ δὴ ὀλίγου
[271]	(ὀξέως τῇ αἰσθήσει δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν,	ἢ	μηδὲν εἶναί πω πλέον αὐτῷ
[248]	ἀνδρὸς γενησομένου ~φιλοσόφου ἢ φιλοκάλου	ἢ	μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν
[227]	μᾶλλον ἢ πλουσίῳ, καὶ πρεσβυτέρῳ	ἢ	~νεωτέρῳ, καὶ ὅσα ἄλλα (ἐμοί
[278]	που ποιητὴν ἢ ~λόγων συγγραφέα	ἢ	νομογράφον προσερεῖς; ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[257]	ὀργήν, δίδου τ᾽ ἔτι μᾶλλον	ἢ	νῦν παρὰ τοῖς καλοῖς ~τίμιον
[279]	φέρειν μήτε ἄγειν δύναιτο ἄλλος	~ἢ	ὁ σώφρων. ἔτ᾽ ἄλλου του
[263]	μή; ~(Φαῖδρος) ~τῶν ἀμφισβητησίμων δήπου·	ἢ	οἴει ἄν σοι ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν
[261]	ἐν πολὺ διαφέρουσι γίγνεται ~μᾶλλον	ἢ	ὀλίγον; ~(Φαῖδρος) ἐν τοῖς ὀλίγον.
[264]	ἐραστὴς λέγοι πρὸς τὰ παιδικά.	ἢ	οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε, ~φίλη κεφαλή;
[244]	Ἑλλάδα ἠργάσαντο, ~σωφρονοῦσαι δὲ βραχέα	ἢ	οὐδέν· καὶ ἐὰν δὴ λέγωμεν
[263]	τοῦ Κεφάλου πρὸς λόγους εἶναι.	ἢ	οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ καὶ ὁ
[250]	ψυχὴ φύσει ~τεθέαται τὰ ὄντα,	~ἢ	οὐκ ἂν ἦλθεν (εἰς τόδε
[242]	πρὶν ἂν τὸ καῦμα παρέλθῃ.	ἢ	οὐχ ὁρᾷς ὡς σχεδὸν ἤδη
[271]	δέ γε, ὅτῳ τί ποιεῖν	ἢ	παθεῖν ὑπὸ τοῦ πέφυκεν. ~(Φαῖδρος)
[249]	~πλὴν ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως	ἢ	παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται δὲ
[279]	λόγους, οἷς νῦν ἐπιχειρεῖ, πλέον	ἢ	παίδων ~διενέγκοι τῶν πώποτε ἁψαμένων
[245]	οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι οὔτε γίγνεσθαι δυνατόν,	ἢ	πάντα τε οὐρανὸν ~(πᾶσάν τε
[237]	οὗ ἂν ᾖ ἡ βουλή,	ἢ	παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς δὲ
[248]	τετάρτην εἰς φιλοπόνου ἢ> γυμναστικοῦ	ἢ	περὶ ~σώματος ἴασίν τινος ἐσομένου,
[261]	τό γε ὀρθὸν ~περὶ σπουδαῖα	ἢ	περὶ φαῦλα γιγνόμενον; ἢ πῶς
[268]	καὶ ἐκ βιβλίου ποθὲν ἀκούσας	ἢ	~περιτυχὼν φαρμακίοις ἰατρὸς οἴεται γεγονέναι,
[227]	γράψειεν ὡς χρὴ πένητι μᾶλλον	ἢ	πλουσίῳ, καὶ πρεσβυτέρῳ ἢ ~νεωτέρῳ,
[231]	τοσούτων κακῶν οὐδὲν ὑπολείπεται ἀλλ᾽	ἢ	ποιεῖν προθύμως ~ὅτι ἂν αὐτοῖς
[248]	δὲ δευτέραν εἰς ~βασιλέως ἐννόμου	ἢ	πολεμικοῦ καὶ ἀρχικοῦ, τρίτην εἰς
[270]	ὁτουοῦν φύσεως· πρῶτον μέν, ἁπλοῦν	ἢ	~πολυειδές ἐστιν οὗ πέρι βουλησόμεθα
[261]	σπουδαῖα ἢ περὶ φαῦλα γιγνόμενον;	ἢ	πῶς σὺ ταῦτ᾽ ἀκήκοας; ~(Φαῖδρος)
[242]	βίου γεγονότων (λόγων μηδένα πλείους	ἢ	σὲ πεποιηκέναι ~γεγενῆσθαι ἤτοι αὐτὸν
[258]	βασιλεύς, ὥστε (λαβὼν τὴν Λυκούργου	ἢ	~Σόλωνος ἢ Δαρείου δύναμιν ἀθάνατος
[239]	μὲν ἥδεσθαι, τὰ δὲ παρασκευάζειν,	ἢ	στέρεσθαι τοῦ παραυτίκα ἡδέος. ~φθονερὸν
[231]	γὰρ αὐτοὶ ὁμολογοῦσι νοσεῖν μᾶλλον	ἢ	~σωφρονεῖν, καὶ εἰδέναι ὅτι κακῶς
[228]	ἔφη διαφέρειν τὰ τοῦ ~ἐρῶντος	ἢ	τὰ τοῦ μή, ἐν κεφαλαίοις
[276]	καλοὺς ἐν ἡμέραισιν ὀκτὼ γιγνομένους,	ἢ	ταῦτα ~μὲν δὴ παιδιᾶς τε
[268]	οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο τι εἶναι	~ἢ	τὴν τούτων σύστασιν πρέπουσαν ἀλλήλοις
[261]	τί δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν μέντοι;	ἢ	τί φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽ αὐτό.
[239]	ἐφεξῆς ῥητέον, (τίνα ἡμῖν ὠφελίαν	ἢ	~τίνα βλάβην περὶ τὴν κτῆσιν
[270]	~πέφυκεν εἰς τὸ δρᾶν ἔχον	ἢ	τίνα εἰς τὸ παθεῖν ὑπὸ
[240]	δὲ δὴ ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον	ἢ	τίνας ἡδονὰς ~διδοὺς ποιήσει τὸν
[273]	τι ἄλλο λέγει (τὸ εἰκὸς	ἢ	τὸ τῷ πλήθει δοκοῦν. ~(Φαῖδρος)
[278]	πρέπειν· τὸ ~δὲ ἢ φιλόσοφον	ἢ	τοιοῦτόν τι μᾶλλόν τε ἂν
[232]	πολλοὶ πρότερον τοῦ σώματος ἐπεθύμησαν	ἢ	τὸν ~τρόπον ἔγνωσαν καὶ τῶν
[266]	μαθόντας εἰπὲ τί χρὴ καλεῖν·	ἢ	τοῦτο ἐκεῖνό ἐστιν ἡ λόγων
[229]	~οὔκ, ἀλλὰ κάτωθεν ὅσον δύ᾽	ἢ	τρία στάδια, ᾗ πρὸς τὸ
[272]	~ἀνθρώπων γε τοιούτων φύσει ὄντων	ἢ	τροφῇ, τὸν μέλλοντα ἱκανῶς ῥητορικὸν
[258]	~ἔδοξέ" πού φησιν τῇ βουλῇ"	ἢ	τῷ δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις, καὶ
[268]	προσελθὼν τῷ ἑταίρῳ σου Ἐρυξιμάχῳ	ἢ	τῷ πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι
[270]	τῷ τί ποιεῖν αὐτὸ ~πέφυκεν	ἢ	τῷ τί παθεῖν ὑπὸ τοῦ;
[263]	πότερον φῶμεν εἶναι τῶν ἀμφισβητησίμων	ἢ	τῶν μή; ~(Φαῖδρος) ~τῶν ἀμφισβητησίμων
[248]	τινα τελεστικὸν ~ἕξουσαν· ἕκτῃ ποιητικὸς	ἢ	τῶν περὶ μίμησίν τις ἄλλος
[258]	τις ὡς εἰπεῖν ζῴη, ἀλλ᾽	ἢ	τῶν ~τοιούτων ἡδονῶν ἕνεκα; οὐ
[264]	δ᾽ οὐδὲν διαφέρει αὐτοῦ πρῶτον	ἢ	ὕστατόν τι λέγεσθαι, ἐννοεῖς που,
[264]	δοκεῖ βεβλῆσθαι τὰ τοῦ λόγου;	ἢ	φαίνεται τὸ δεύτερον ~εἰρημένον ἔκ
[248]	εἰς γονὴν ἀνδρὸς γενησομένου ~φιλοσόφου	ἢ	φιλοκάλου ἢ μουσικοῦ τινος καὶ
[260]	δεινόν τε καὶ ἐχθρὸν (εἶναι	ἢ	φίλον) ~(Φαῖδρος) φαίνεται. ~(Σωκράτης) ~ὅταν
[278]	θεῷ μόνῳ πρέπειν· τὸ ~δὲ	ἢ	φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν τι μᾶλλόν
[248]	εἰς πολιτικοῦ ἤ τινος ~οἰκονομικοῦ	ἢ	χρηματιστικοῦ, τετάρτην εἰς φιλοπόνου ἢ>
[246]	εἶναι τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ (κινοῦν	ἢ	ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν ~τε
[252]	τὸ δυνατὸν ζῇ, ἕως ἂν	ᾖ	ἀδιάφθορος καὶ τὴν τῇδε πρώτην
[237]	~δεῖ περὶ οὗ ἂν ᾖ	ἡ	βουλή, ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη.
[227]	πρόσεστι καὶ τοῖς πολλοῖς ἡμῶν·	ἦ	γὰρ ἂν ~ἀστεῖοι καὶ δημωφελεῖς
[266]	~λέγεσθαι ἐν ἀρχῇ· ταῦτα λέγεις	ἦ	γάρ; τὰ κομψὰ τῆς τέχνης;
[262]	ἁμαρτάνει καὶ ἄτεχνον ποιεῖ λεκτέον·	ἦ	γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽
[271]	γὰρ ἐν τούτῳ ποιεῖν ~ἐπιχειρεῖ.	ἦ	γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δῆλον
[265]	τινα ἐφήσαμεν εἶναι τὸν ἔρωτα.	ἦ	γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~μανίας
[274]	ἔχοι ~καὶ ὅπῃ ἀπρεπῶς, λοιπόν.	ἦ	γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~οἶσθ᾽
[271]	οἵων πείθεται, παραγιγνόμενόν τε δυνατὸς	ᾖ	~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός
[237]	εἰδέναι ~δεῖ περὶ οὗ ἂν	ᾖ	ἡ βουλή, ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν
[273]	ὄντα καὶ μιᾷ ἰδέᾳ ~δυνατὸς	ᾖ	καθ᾽ ἓν ἕκαστον περιλαμβάνειν, οὔ
[255]	συμφοιτητῶν ἤ τινων ἄλλων διαβεβλημένος	ᾖ,	~λεγόντων ὡς αἰσχρὸν ἐρῶντι πλησιάζειν,
[251]	οὔτε μεθ᾽ ἡμέραν οὗ ἂν	ᾖ	~μένειν, θεῖ δὲ ποθοῦσα ὅπου
[236]	ἢ βούλει (τὴν πλάτανον ταυτηνί;	ἦ	μήν, ἐάν μοι μὴ εἴπῃς
[262]	~(Φαῖδρος) ἀνάγκη μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)	~ἦ	οὖν οἷός τε ἔσται, ἀλήθειαν
[239]	τε ἄλλα μηχανᾶσθαι ὅπως ἂν	ᾖ	πάντα ἀγνοῶν καὶ πάντα ~ἀποβλέπων
[272]	λέγειν ἐνίοτε, ἐὰν μὴ ~εἰκότως	ᾖ	πεπραγμένα, ἀλλὰ τὰ εἰκότα, ἔν
[254]	~ἀναγκαζομένω· τελευτῶντε δέ, ὅταν μηδὲν	ᾖ	πέρας κακοῦ, πορεύεσθον ~ἀγομένω, εἴξαντε
[264]	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(Σωκράτης)	~ἦ	πολλοῦ δεῖν ἔοικε ποιεῖν ὅδε
[270]	ἔπειτα δέ, ἂν μὲν ἁπλοῦν	ᾖ,	σκοπεῖν τὴν δύναμιν αὐτοῦ, τίνα
[275]	εἰδότα ὑπομνῆσαι περὶ ὧν ἂν	ᾖ	τὰ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) ὀρθότατα. ~(Σωκράτης)
[261]	δὲ οὐκ ~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽	ἦ	τὰς Νέστορος καὶ Ὀδυσσέως τέχνας
[227]	ὦ Σώκρατες, προσήκουσα γέ σοι	ἡ	ἀκοή· ὁ γάρ τοι λόγος
[271]	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	ἡ	ἅμιλλα αὐτῷ τέταται πρὸς τοῦτο
[261]	μόνον περὶ δικαστήριά τέ ἐστιν	ἡ	ἀντιλογικὴ (καὶ περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽
[261]	σύλλογοι, ἀλλὰ καὶ ἐν ἰδίοις,	ἡ	~αὐτὴ σμικρῶν (τε καὶ μεγάλων
[238]	ἢ μὴ λεχθὲν πάντως σαφέστερον·	ἡ	γὰρ ἄνευ λόγου δόξης ἐπὶ
[247]	~τε καὶ περὶ ἀληθείας λέγοντα	ἡ	γὰρ ἀχρώματός τε καὶ ἀσχημάτιστος
[240]	παλαιὸς ~λόγος τέρπειν τὸν ἥλικα	ἡ	γὰρ οἶμαι χρόνου ἰσότης ἐπ᾽
[270]	~(Φαῖδρος) κινδυνεύει, ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης)	~ἡ	γοῦν ἄνευ τούτων μέθοδος ἐοίκοι
[255]	ἡ μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ,	ἡ	δ᾽ ~ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ· καὶ
[251]	ἀποκλῄει τὴν βλάστην τοῦ ~πτεροῦ,	ἡ	δ᾽ ἐντὸς μετὰ τοῦ ἱμέρου
[260]	λελοιδορήκαμεν τὴν τῶν λόγων ~τέχνην;	ἡ	δ᾽ ἴσως ἂν εἴποι· τί
[271]	ἐξ ἀνάγκης ἡ μὲν πείθεται,	ἡ	δὲ ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος) κάλλιστα γοῦν
[256]	δωρήσεται ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία·	ἡ	δὲ ~ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντος
[245]	θεῶν ἡ τοιαύτη μανία δίδοται·	~ἡ	δὲ δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς
[246]	καὶ πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ,	ἡ	δὲ ~πτερορρυήσασα φέρεται ἕως ἂν
[248]	καὶ μόγις ~καθορῶσα τὰ ὄντα·	ἡ	δὲ τοτὲ μὲν ἦρεν, τοτὲ
[242]	ὡς σχεδὸν ἤδη ~μεσημβρία ἵσταται	ἡ	δὴ καλουμένη σταθερά; ἀλλὰ περιμείναντες
[227]	~(Σωκράτης) ~τίς οὖν δὴ ἦν	ἡ	διατριβή; ἢ δῆλον ὅτι τῶν
[231]	αἱροῖο, ~ἐξ ὀλίγων ἄν σοι	ἡ	ἔκλεξις εἴη· εἰ δ᾽ ἐκ
[237]	~ὅτε στασιάζετον· καὶ τοτὲ μὲν	ἡ	ἑτέρα, ἄλλοτε δὲ ἡ ἑτέρα
[237]	μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε δὲ	ἡ	ἑτέρα κρατεῖ. δόξης μὲν οὖν
[242]	περὶ τὸν ἔρωτα, ἔτι τε	ἡ	εὐήθεια ~αὐτοῖν πάνυ ἀστεία, ~τὸ
[255]	λόγον καὶ ὁμιλίαν δεξαμένου, ~ἐγγύθεν	ἡ	εὔνοια γιγνομένη τοῦ ἐρῶντος ἐκπλήττει
[239]	ἂν φρονιμώτατος εἴη. τοῦτο δὲ	ἡ	θεία φιλοσοφία τυγχάνει ~ὄν, ἧς
[230]	~νὴ τὴν Ἥραν, καλή γε	ἡ	καταγωγή. ἥ τε γὰρ πλάτανος
[266]	καλεῖν· ἢ τοῦτο ἐκεῖνό ἐστιν	ἡ	λόγων τέχνη, ᾗ ~Θρασύμαχός τε
[244]	ποθὲν ἔν τισι τῶν γενῶν	ἡ	μανία ἐγγενομένη καὶ ~προφητεύσασα, οἷς
[269]	~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ μοι φαίνεσθαι	ἡ	μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ δή;
[248]	βίος· αἱ δὲ ἄλλαι ψυχαί,	ἡ	μὲν ἄριστα θεῷ ἑπομένη καὶ
[255]	πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν,	ἡ	μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ, ἡ
[237]	οἷν ~ἑπόμεθα ᾗ ἂν ἄγητον,	ἡ	μὲν ἔμφυτος οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν,
[271]	δι᾽ ἣν αἰτίαν ἐξ ἀνάγκης	ἡ	μὲν πείθεται, ἡ δὲ ἀπειθεῖ.
[254]	ἀστράπτουσαν. ἰδόντος δὲ τοῦ ~ἡνιόχου	ἡ	μνήμη πρὸς τὴν τοῦ κάλλους
[256]	καὶ θεῖα οὕτω σοι δωρήσεται	ἡ	παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία· ἡ δὲ
[246]	δὴ καὶ ~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης	ἡ	περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ δὴ
[274]	ἐξ ἀγαθῶν. ὥστ᾽ εἰ μακρὰ	ἡ	~περίοδος, μὴ θαυμάσῃς· μεγάλων γὰρ
[247]	~(νώτῳ, στάσας δὲ αὐτὰς περιάγει	ἡ	περιφορά, αἱ δὲ θεωροῦσι τὰ
[247]	καὶ εὐπαθεῖ, ἕως ἂν κύκλῳ	ἡ	περιφορὰ εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν
[245]	ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός τε καὶ	ἡ	ποίησις ὑπὸ τῆς τῶν μαινομένων
[248]	δοξαστῇ χρῶνται. ~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽	ἡ	πολλὴ σπουδὴ τὸ ἀληθείας ἰδεῖν
[246]	ἔστι δέ τις τοιάδε. ~πέφυκεν	ἡ	πτεροῦ δύναμις τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν
[261]	οὖν οὐ τὸ μὲν ὅλον	ἡ	ῥητορικὴ ἂν εἴη τέχνη ψυχαγωγία
[263]	~ποτέρωθι οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν, καὶ	ἡ	ῥητορικὴ ἐν ποτέροις μεῖζον δύναται;
[272]	~καλῶς τε καὶ τελέως ἐστὶν	ἡ	τέχνη ἀπειργασμένη, πρότερον δ᾽ οὔ·
[245]	εὐτυχίᾳ τῇ μεγίστῃ (παρὰ θεῶν	ἡ	τοιαύτη μανία δίδοται· ~ἡ δὲ
[239]	~τίνα βλάβην περὶ τὴν κτῆσιν	ἡ	τοῦ ἐρῶντος ὁμιλία τε καὶ
[251]	τὰ οὖλα, ταὐτὸν δὴ πέπονθεν	ἡ	τοῦ πτεροφυεῖν ἀρχομένου ψυχή· ζεῖ
[255]	ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, ~(τότ᾽ ἤδη	ἡ	τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃν
[245]	ποίησις ὑπὸ τῆς τῶν μαινομένων	ἡ	τοῦ ~σωφρονοῦντος ἠφανίσθη. ~(τοσαῦτα μέν
[249]	πτεροῦται πρὸ τοσούτου χρόνου ~πλὴν	ἡ	τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος
[249]	διὸ δὴ δικαίως μόνη πτεροῦται	ἡ	τοῦ φιλοσόφου διάνοια· πρὸς γὰρ
[240]	ἀλλ᾽ ὅμως κόρον γε καὶ	ἡ	τούτων συνουσία ἔχει. ~καὶ μὴν
[240]	καὶ βλάβῃ μεγάλῃ, ὅμως ἐπέμειξεν	~ἡ	φύσις ἡδονήν τινα οὐκ ἄμουσον,
[272]	~ὅτι (οὗτός ἐστι καὶ αὕτη	ἡ	φύσις περὶ ἧς τότε ἦσαν
[248]	γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει	ἡ	ψυχὴ ~ἑκάστη οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν
[242]	ἑταῖρε, μαντικόν γέ ~τι καὶ	ἡ	ψυχή· ἐμὲ γὰρ ἔθραξε μέν
[251]	αὑτήν, ὥστε πᾶσα κεντουμένη κύκλῳ	ἡ	ψυχὴ ~οἰστρᾷ καὶ ὀδυνᾶται, μνήμην
[249]	ἐκείνων ἅ ποτ᾽ εἶδεν ἡμῶν	ἡ	ψυχὴ ~συμπορευθεῖσα θεῷ καὶ ὑπεριδοῦσα
[252]	ἔξεστιν δὲ μή· ὅμως δὲ	ἥ	γε αἰτία καὶ τὸ πάθος
[249]	πάλιν εἰς ἄνθρωπον. οὐ ~γὰρ	ἥ	γε μήποτε ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν
[247]	οὐχ ᾗ γένεσις πρόσεστιν, οὐδ᾽	ἥ	ἐστίν που ἑτέρα (ἐν ἑτέρῳ
[242]	τινα φωνὴν ἔδοξα αὐτόθεν ἀκοῦσαι,	ἥ	με οὐκ ἐᾷ ἀπιέναι πρὶν
[230]	ἂν εὐωδέστατον παρέχοι τὸν τόπον·	ἥ	τε αὖ πηγὴ χαριεστάτη ὑπὸ
[244]	μανίας, θείᾳ μέντοι δόσει ~διδομένης.	ἥ	τε γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖς
[230]	Ἥραν, καλή γε ἡ καταγωγή.	ἥ	τε γὰρ πλάτανος αὕτη μάλ᾽
[248]	ἀληθείας ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν,	ἥ	τε δὴ ~προσήκουσα ψυχῆς τῷ
[255]	~προϊόντος δὲ ἤδη τοῦ χρόνου	ἥ	τε ἡλικία καὶ τὸ χρεὼν
[248]	τοῦ ἐκεῖ (λειμῶνος τυγχάνει οὖσα,	ἥ	~τε τοῦ πτεροῦ φύσις, ᾧ
[238]	καὶ ~τούτων τῶν ἰδεῶν ἐκπρεπὴς	ἣ	ἂν τύχῃ γενομένη, τὴν αὑτῆς
[237]	ἄρχοντε καὶ ἄγοντε, οἷν ~ἑπόμεθα	ᾗ	ἂν ἄγητον, ἡ μὲν ἔμφυτος
[247]	σωφροσύνην, καθορᾷ δὲ ~ἐπιστήμην, οὐχ	ᾗ	γένεσις πρόσεστιν, οὐδ᾽ ἥ ἐστίν
[247]	(ὑπουράνιον ἁψῖδα ~πορεύονται πρὸς ἄναντες,	ᾗ	δὴ τὰ μὲν θεῶν ὀχήματα
[251]	ἀπορροὴν διὰ τῶν ὀμμάτων ~ἐθερμάνθη	ᾗ	ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται,
[266]	ἐκεῖνό ἐστιν ἡ λόγων τέχνη,	ᾗ	~Θρασύμαχός τε καὶ οἱ ἄλλοι
[276]	τὰ δὲ ὡς ἑτέρως ἂν	ᾗ	λέγεις ποιοῖ. ~(Σωκράτης) ~τὸν δὲ
[253]	ἐάν γε διαπράξωνται ὃ προθυμοῦνται	ᾗ	λέγω, οὕτω καλή τε καὶ
[269]	ὅσον δὲ αὐτοῦ τέχνη, οὐχ	ᾗ	Λυσίας τε καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται
[255]	καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν,	ᾗ	πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι
[265]	εἴδη δύνασθαι διατέμνειν κατ᾽ ἄρθρα	ᾗ	πέφυκεν, καὶ μὴ ἐπιχειρεῖν ~καταγνύναι
[229]	ὅσον δύ᾽ ἢ τρία στάδια,	ᾗ	πρὸς τὸ ἐν Ἄγρας διαβαίνομεν·
[238]	ἐπιθυμιῶν ὀνόματα τῆς ἀεὶ δυναστευούσης	ᾗ	προσήκει καλεῖσθαι ~πρόδηλον. ἧς δ᾽
[272]	λόγοι, ~νῦν ἔργῳ παροῦσά οἱ,	ᾗ	προσοιστέον τούσδε ὧδε τοὺς λόγους
[264]	~δ᾽ ἔχεις τινὰ ἀνάγκην λογογραφικὴν	ᾗ	ταῦτα ἐκεῖνος οὕτως ἐφεξῆς παρ᾽
[261]	εἴπερ ἔστιν, αὕτη ἂν εἴη,	ᾗ	~τις οἷός τ᾽ ἔσται πᾶν
[278]	συγγράμματα ἔγραψεν· εἰ μὲν εἰδὼς	ᾗ	τὸ ~ἀληθὲς ἔχει συνέθηκε ταῦτα,
[244]	γὰρ ἂν τῇ καλλίστῃ τέχνῃ,	ᾗ	τὸ μέλλον κρίνεται, αὐτὸ τοῦτο
[251]	αὐχμήσῃ, τὰ τῶν διεξόδων ~στόματα	ᾗ	τὸ πτερὸν ὁρμᾷ, συναυαινόμενα μύσαντα
[246]	τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα	ᾗ	τὸ τῶν θεῶν ~γένος οἰκεῖ,
[251]	διὰ τῶν ὀμμάτων ~ἐθερμάνθη ᾗ	ἡ	τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται, θερμανθέντος
[250]	διὰ τοῦ σώματος ἔρχεται αἰσθήσεων,	ᾗ	φρόνησις οὐχ ὁρᾶται ~δεινοὺς γὰρ
[264]	κεῖμαι. ~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ τε	νάῃ	καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ, ~αὐτοῦ
[238]	λοιπὰ λέγωμεν τίς ὠφελία ἢ	βλάβη	ἀπό τε ~ἐρῶντος καὶ μὴ
[240]	οἷον κόλακι, δεινῷ θηρίῳ καὶ	βλάβῃ	μεγάλῃ, ὅμως ἐπέμειξεν ~ἡ φύσις
[232]	καὶ πάντ᾽ ἐπὶ τῇ αὑτῶν	βλάβῃ	νομίζουσι γίγνεσθαι. διόπερ καὶ τὰς
[263]	νυνδὴ εἶπες περὶ ~αὐτοῦ, ὡς	βλάβη	τέ ἐστι τῷ ἐρωμένῳ καὶ
[248]	ἀεὶ τοῦτο δύνηται ποιεῖν, ἀεὶ	ἀβλαβῆ	εἶναι· ~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι
[242]	~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ ὑπό τι	ἀσεβῆ·	οὗ τίς ἂν εἴη δεινότερος;
[270]	τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ μέλλεις, μὴ	τριβῇ	μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ τέχνῃ,
[260]	οὐκ ἔστι ~τέχνη ἀλλ᾽ ἄτεχνος	τριβή·	τοῦ δὲ λέγειν, φησὶν ὁ
[227]	~τίς οὖν δὴ ἦν ἡ	διατριβή;	ἢ δῆλον ὅτι τῶν λόγων
[274]	καὶ (πάσχειν ὅτι ἄν τῳ	συμβῇ	~παθεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης)
[248]	ἅπασιν ὃς μὲν ἂν δικαίως	διαγάγῃ	ἀμείνονος μοίρας ~μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽
[255]	ὁ ἀκόλαστος ἵππος ἔχει ὅτι	λέγῃ	~πρὸς τὸν ἡνίοχον, ~καὶ ἀξιοῖ
[264]	~(Φαῖδρος) ~χρηστὸς εἶ, ὅτι με	ἡγῇ	ἱκανὸν εἶναι τὰ ἐκείνου (οὕτως
[257]	συχνὸν ~διαμαρτάνεις, εἰ αὐτὸν οὕτως	ἡγῇ	τινα ψοφοδεᾶ. ἴσως δὲ καὶ
[242]	οὐκ Ἀφροδίτης καὶ θεόν τινα	ἡγῇ;	~(Φαῖδρος) λέγεταί γε δή. ~(Σωκράτης)
[245]	τοῖς ~ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο	πηγὴ	καὶ ἀρχὴ κινήσεως. ~(ἀρχὴ δὲ
[255]	ἤδη ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου	πηγή,	ὃν ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν
[230]	τὸν τόπον· ἥ τε αὖ	πηγὴ	χαριεστάτη ὑπὸ ~τῆς πλατάνου ῥεῖ
[238]	εὔροιά τίς σε εἴληφεν. ~(Σωκράτης)	~σιγῇ	τοίνυν μου ἄκουε. τῷ ὄντι
[254]	τοῦ πτώματος, μόγις ἐξαναπνεύσας ~ἐλοιδόρησεν	ὀργῇ,	πολλὰ κακίζων τόν τε ἡνίοχον
[250]	μυούμενοί ~τε καὶ ἐποπτεύοντες ἐν	αὐγῇ	καθαρᾷ, καθαροὶ ὄντες καὶ ἀσήμαντοι
[241]	~πρὶν ἐραστής, ὀστράκου μεταπεσόντος, ἵεται	φυγῇ	μεταβαλών· ὁ δὲ ἀναγκάζεται ~διώκειν
[238]	σωμάτων κάλλος ἐρρωμένως ~ῥωσθεῖσα νικήσασα	ἀγωγῇ,	ἀπ᾽ αὐτῆς τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν
[230]	τὴν Ἥραν, καλή γε ἡ	καταγωγή.	ἥ τε γὰρ πλάτανος αὕτη
[229]	ὢν ἔτυχον· σὺ μὲν γὰρ	δὴ	ἀεί. ῥᾷστον οὖν ἡμῖν ~κατὰ
[239]	στέρεσθαι τοῦ παραυτίκα ἡδέος. ~φθονερὸν	δὴ	ἀνάγκη (εἶναι, καὶ πολλῶν μὲν
[245]	αὐτὸ ἀνάγκη εἶναι. ἀρχῆς γὰρ	δὴ	~ἀπολομένης οὔτε αὐτή ποτε ἔκ
[273]	πᾶν εἰς δύναμιν. οὐ γὰρ	δὴ	ἄρα, ὦ Τεισία, φασὶν οἱ
[233]	τῶν μελλόντων ἔσεσθαι. καὶ μὲν	δὴ	βελτίονί ~σοι προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ
[228]	σοὶ ὡς ἐγγυμνασόμενος. ~ἀλλὰ ποῦ	δὴ	βούλει καθιζόμενοι ἀναγνῶμεν; ~(Σωκράτης) ~δεῦρ᾽
[241]	ὁ αὐτὸς ~πάλιν γένηται. φυγὰς	δὴ	γίγνεται ἐκ τούτων, καὶ ἀπεστερηκὼς
[274]	μήν; ~(Σωκράτης) ~τὸ δ᾽ εὐπρεπείας	δὴ	γραφῆς πέρι καὶ ἀπρεπείας, πῇ
[241]	φέρειν δι᾽ ἐλπίδα ἀγαθῶν. ~τότε	δὴ	δέον ἐκτίνειν, μεταβαλὼν ἄλλον ἄρχοντα
[251]	μέρη ἐπιόντα καὶ ῥέοντ᾽ ἃ	δὴ	διὰ ταῦτα ἵμερος ~καλεῖται δεχομένη
[269]	ῥητορικὴν ᾠήθησαν ~(ηὑρηκέναι, καὶ ταῦτα	δὴ	διδάσκοντες ἄλλους ἡγοῦνταί σφισιν τελέως
[249]	εἰς τὸ ὂν ~ὄντως. διὸ	δὴ	δικαίως μόνη πτεροῦται ἡ τοῦ
[234]	θείας κεφαλῆς. ~(Φαῖδρος) εἶεν· οὕτω	δὴ	δοκεῖ παίζειν; ~(Σωκράτης) δοκῶ γάρ
[266]	~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων	δὴ	ἔγωγε αὐτός τε ἐραστής, ὦ
[231]	οὕτω ~διακείμενοι βουλεύονται; καὶ μὲν	δὴ	εἰ μὲν ἐκ τῶν ἐρώντων
[232]	ἄλλην τινὰ ἡδονήν. καὶ μὲν	δὴ	εἴ σοι δέος ~παρέστηκεν ἡγουμένῳ
[265]	λόγος. ~(Φαῖδρος) τὸ δ᾽ ἕτερον	δὴ	εἶδος τί λέγεις, ὦ Σώκρατες;
[272]	ἀπολογίᾳ, καὶ ~πάντως λέγοντα τὸ	δὴ	εἰκὸς διωκτέον εἶναι, πολλὰ εἰπόντα
[277]	ἔτι κάλλιον λέγεις. ~(Σωκράτης) ~νῦν	δὴ	ἐκεῖνα ἤδη, ὦ Φαῖδρε, δυνάμεθα
[252]	ἐν τῷ (παρόντι καρποῦται. ~ὅθεν	δὴ	ἑκοῦσα εἶναι οὐκ ἀπολείπεται, οὐδέ
[244]	δόσει ~διδομένης. ἥ τε γὰρ	δὴ	ἐν Δελφοῖς προφῆτις αἵ τ᾽
[252]	Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην. ~τούτοις	δὴ	ἔξεστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ
[237]	βλάβην ~παρέχει. ὅτι μὲν οὖν	δὴ	ἐπιθυμία τις ὁ ἔρως, ἅπαντι
[266]	~βασιλικοὶ μὲν ἇνδρες, οὐ μὲν	δὴ	ἐπιστήμονές γε ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ
[240]	ἀκούειν οὐκ ἐπιτερπές, μὴ ὅτι	δὴ	ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι,
[227]	τῇ Μορυχίᾳ. ~(Σωκράτης) ~τίς οὖν	δὴ	ἦν ἡ διατριβή; ἢ δῆλον
[261]	καὶ ~πῶς λέγουσιν. ~(Σωκράτης) ~πάριτε	δή,	θρέμματα γενναῖα, καλλίπαιδά τε Φαῖδρον
[244]	~εὐχάς τε καὶ λατρείας, ὅθεν	δὴ	καθαρμῶν τε καὶ τελετῶν τυχοῦσα
[240]	χρόνον καρποῦσθαι ἐπιθυμῶν. ~ἔστι μὲν	δὴ	καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά τις
[274]	πεττείας τε καὶ κυβείας, καὶ	δὴ	καὶ γράμματα. βασιλέως ~δ᾽ αὖ
[246]	ἐναντίων τε καὶ ἐναντίος· χαλεπὴ	δὴ	καὶ ~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ
[233]	χάριν αὐτοῖς εἴσονται. καὶ μὲν	δὴ	καὶ ἐν ταῖς (ἰδίαις ~δαπάναις
[244]	(Δωδώνῃ ἱέρειαι ~μανεῖσαι μὲν πολλὰ	δὴ	καὶ καλὰ ἰδίᾳ τε καὶ
[240]	συνημερεύειν πάντων (ἀηδέστατον. ἥλικα γὰρ	δὴ	καὶ ὁ παλαιὸς ~λόγος τέρπειν
[227]	~(Σωκράτης) ὦ φίλε Φαῖδρε, ποῖ	δὴ	καὶ πόθεν; ~(Φαῖδρος) παρὰ Λυσίου,
[229]	καὶ τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε	δή,	καὶ σκόπει ἅμα ὅπου καθιζησόμεθα.
[242]	πόλεμόν γε ἀγγέλλεις. ἀλλὰ πῶς	δὴ	καὶ τίνι τούτῳ; ~(Σωκράτης) ~ἡνίκ᾽
[260]	σκοπεῖν μή ~τι λέγωσι· καὶ	δὴ	καὶ τὸ νῦν λεχθὲν οὐκ
[248]	καὶ ἱδρὼς ἔσχατος γίγνεται, οὗ	δὴ	κακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ μὲν ~χωλεύονται,
[242]	σχεδὸν ἤδη ~μεσημβρία ἵσταται ἡ	δὴ	καλουμένη σταθερά; ἀλλὰ περιμείναντες καὶ
[274]	καὶ τὸ ὄρνεον ἱερὸν ὃ	δὴ	καλοῦσιν Ἶβιν· αὐτῷ δὲ ὄνομα
[262]	τοῖς ὀλίγον. ~(Σωκράτης) ~ἀλλά γε	δὴ	κατὰ σμικρὸν μεταβαίνων μᾶλλον λήσεις
[240]	ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε	δὴ	καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς καὶ
[245]	δεῖ τὰ πάντα γίγνεσθαι. οὕτω	δὴ	κινήσεως μὲν ἀρχὴ τὸ αὐτὸ
[239]	δὲ καὶ ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε	δὴ	κρείττω οὔτε ἰσούμενον ἑκὼν ἐραστὴς
[265]	λόγων σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον	δὴ	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐναντίω που ἤστην·
[236]	εἴπῃς. ~(Φαῖδρος) ~οὔκ, ἀλλὰ καὶ	δὴ	λέγω· ὁ δέ μοι λόγος
[244]	βραχέα ἢ οὐδέν· καὶ ἐὰν	δὴ	λέγωμεν Σίβυλλάν τε καὶ ἄλλους,
[258]	καὶ ὃς> εἶπεν" ~τὸν αὑτὸν	δὴ	λέγων μάλα σεμνῶς καὶ ἐγκωμιάζων
[250]	τότε εἶδον ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαι	δὴ	λείπονται αἷς τὸ τῆς μνήμης
[239]	δεῖ μετὰ ταῦτα ἰδεῖν. ~ὀφθήσεται	δὴ	μαλθακόν τινα καὶ οὐ στερεὸν
[259]	τὴν ἐκείνων μουσικὴν ἀγγέλλουσιν, αἳ	δὴ	μάλιστα τῶν Μουσῶν περί ~τε
[236]	ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν σε, καὶ οἴει	~δή	με ὡς ἀληθῶς ἐπιχειρήσειν εἰπεῖν
[246]	τε καὶ διόλλυται. ὁ μὲν	δὴ	μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς,
[258]	ἐγκωμιάζων ὁ συγγραφεύς ἔπειτα λέγει	~δὴ	μετὰ τοῦτο, ἐπιδεικνύμενος τοῖς ἐπαινέταις
[262]	δήλωσον ὃ φῄς. ~(Σωκράτης) ἴθι	δή	μοι ἀνάγνωθι τὴν τοῦ Λυσίου
[268]	~(Φαῖδρος) δείκνυε μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ	δή	μοι· εἴ τις προσελθὼν τῷ
[276]	~(Σωκράτης) ~παντάπασι μὲν οὖν. τόδε	δή	μοι εἰπέ· ὁ νοῦν ἔχων
[235]	μέλον τοῦ τοιούτου· καὶ ἐφαίνετο	δή	μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος ὡς ~οἷός
[252]	ὦ παῖ καλέ, πρὸς ὃν	δή	μοι ὁ λόγος, ~ἄνθρωποι μὲν
[243]	λέγε τοίνυν θαρρῶν. ~(Σωκράτης) ~ποῦ	δή	μοι ὁ παῖς πρὸς ὃν
[230]	Δελφικὸν γράμμα γνῶναι ἐμαυτόν· ~γελοῖον	δή	μοι φαίνεται (τοῦτο ἔτι ἀγνοοῦντα
[227]	ὅντινα τρόπον ἐρωτικός. γέγραφε γὰρ	δὴ	ὁ Λυσίας ~πειρώμενόν τινα τῶν
[244]	μᾶλλον φῇ δεῖν χαρίζεσθαι, διότι	δὴ	ὁ μὲν μαίνεται, ὁ δὲ
[241]	ἀμφοῖν ἱκανῶς ~εἴρηται. καὶ οὕτω	δὴ	ὁ μῦθος ὅτι πάσχειν προσήκει
[261]	λέγειν ἔσται περὶ οὐδενός. ἀποκρινέσθω	δὴ	ὁ ~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος) ἐρωτᾶτε. ~(Σωκράτης)
[235]	οἶδα, συνειδὼς ἐμαυτῷ ἀμαθίαν· λείπεται	δὴ	οἶμαι ἐξ ἀλλοτρίων ~ποθὲν (ναμάτων
[255]	ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ	δή,	οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ
[258]	δεῖ ἢ μηδὲ ~ἡσθῆναι, ὃ	δὴ	ὀλίγου πᾶσαι αἱ περὶ τὸ
[246]	ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν	δή,	ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ
[228]	τῶν ~λόγων ἐραστοῦ, ἐθρύπτετο ὡς	δὴ	οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν δὲ
[265]	ὁ ~λόγος μεταβῆναι. ~(Φαῖδρος) πῶς	δὴ	οὖν αὐτὸ λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ
[249]	δὲ λέληθεν τοὺς πολλούς. ~ἔστι	δὴ	οὖν δεῦρο ὁ πᾶς ἥκων
[252]	τε καὶ ὀργιάσων. οἱ μὲν	δὴ	οὖν Διὸς δῖόν τινα ~εἶναι
[279]	~(τῇ τοῦ ἀνδρὸς διανοίᾳ. ταῦτα	δὴ	οὖν ἐγὼ μὲν παρὰ τῶνδε
[256]	καὶ λόγου ~ἀντιτείνει. ἐὰν μὲν	δὴ	οὖν εἰς τεταγμένην τε δίαιταν
[259]	ἀνθρωπίνους ἱᾶσιν καλλίστην φωνήν. ~πολλῶν	δὴ	οὖν ἕνεκα λεκτέον τι καὶ
[246]	ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ	δὴ	οὖν θνητόν τε καὶ ἀθάνατον
[242]	ἡμαρτηκότα εἰς τὸ θεῖον. εἰμὶ	δὴ	οὖν μάντις μέν, οὐ πάνυ
[262]	τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης) ~παῦσαι. τί	δὴ	οὖν οὗτος ἁμαρτάνει καὶ ἄτεχνον
[244]	σεμνύνοντες οἱ νέοι καλοῦσιν· ὅσῳ	δὴ	οὖν τελεώτερον καὶ ~ἐντιμότερον μαντικὴ
[272]	ὁ μὴ πειθόμενος κρατεῖ. τί	δὴ	οὖν; φήσει ἴσως ὁ συγγραφεύς,
[276]	ὀκτὼ γιγνομένους, ἢ ταῦτα ~μὲν	δὴ	παιδιᾶς τε καὶ ἑορτῆς χάριν
[237]	ἔτι μᾶλλον δόξῃ. ~ἦν οὕτω	δὴ	παῖς, μᾶλλον δὲ μειρακίσκος, μάλα
[244]	καὶ πόνων τῶν μεγίστων, ἃ	δὴ	~παλαιῶν ἐκ μηνιμάτων ποθὲν ἔν
[277]	δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε	δή·	πάλιν δὲ ὑπόμνησόν με πῶς.
[235]	~παντὸς ἡμάρτηκεν, καὶ οἷόν τε	δὴ	παρὰ πάντα ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν·
[243]	ἵκεο Πέργαμα Τροίας· ~καὶ ποιήσας	δὴ	πᾶσαν τὴν καλουμένην Παλινῳδίαν παραχρῆμα
[251]	ἀγανάκτησις ~περὶ τὰ οὖλα, ταὐτὸν	δὴ	πέπονθεν ἡ τοῦ πτεροφυεῖν ἀρχομένου
[277]	~(Φαῖδρος) τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὧν	δὴ	πέρι βουληθέντες ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς
[274]	τὸ δ᾽ ἐπῄνει. πολλὰ μὲν	δὴ	περὶ ~ἑκάστης τῆς τέχνης ἐπ᾽
[230]	τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος) ἄκουε	δή.	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων
[270]	τε καὶ διανοίας ἀφικόμενος, ὧν	δὴ	πέρι τὸν πολὺν λόγον ἐποιεῖτο
[268]	ἐρρωμένην, ὦ Σώκρατες, ἔν γε	δὴ	πλήθους συνόδοις. ~(Σωκράτης) ~ἔχει γάρ.
[244]	~ὅσοι μαντικῇ χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ	δὴ	πολλοῖς προλέγοντες εἰς τὸ μέλλον
[247]	ἦν τεθραμμένος τῶν ἡνιόχων. ἔνθα	~δὴ	πόνος τε καὶ ἀγὼν ἔσχατος
[273]	ὁ Τεισίας ἢ ἄλλος ὅστις	~δή	ποτ᾽ ὢν τυγχάνει καὶ ὁπόθεν
[259]	τυγχάνω ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ μὲν	δὴ	πρέπει γε φιλόμουσον ἄνδρα τῶν
[240]	παντὶ περὶ πᾶν λέγεται· ὃ	δὴ	πρὸς τῇ ~ἀνομοιότητι μάλιστα ἐραστὴς
[248]	πεδίον οὗ ἐστιν, ἥ τε	δὴ	~προσήκουσα ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ νομὴ
[274]	τῷ δαίμονι εἶναι ~Θεύθ. τοῦτον	δὴ	πρῶτον ἀριθμόν τε καὶ λογισμὸν
[260]	~(Φαῖδρος) ὀρθῶς λέγεις. ~(Σωκράτης) ὧδε	δὴ	σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης)
[260]	~(Σωκράτης) ~οὔπω γε· ἀλλ᾽ ὅτε	δὴ	σπουδῇ σε πείθοιμι, συντιθεὶς λόγον
[246]	ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω	δὴ	συμφύτῳ δυνάμει ~ὑποπτέρου ζεύγους τε
[279]	~λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον	δή;	~(Σωκράτης) ~δοκεῖ μοι ἀμείνων ἢ
[265]	~τις, οὐκ ἄχαρι. ~(Φαῖδρος) τίνων	δή;	~(Σωκράτης) ~εἰς μίαν τε ἰδέαν
[270]	ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) πῶς	δή;	~(Σωκράτης) ~ἐν ἀμφοτέραις δεῖ διελέσθαι
[271]	ἐνδέχεται, λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) λέγε	δή.	~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ λόγου δύναμις τυγχάνει
[242]	τε ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς	δή;	~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ ὑπό τι
[269]	ἡ μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ	δή;	~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε, εἰκότως
[227]	Λυσίου διατριβὴν ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος) πρόαγε	δή.	~(Σωκράτης) λέγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~καὶ
[237]	τοιαύτης θοίνης ~ἀπέχεσθαι; ~(Φαῖδρος) λέγε	δή.	~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν ὡς ποιήσω;
[242]	τινα ἡγῇ; ~(Φαῖδρος) λέγεταί γε	δή.	~(Σωκράτης) ~οὔ τι ὑπό γε
[269]	τὴν ῥητορικὴν ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) τί	δή;	~(Σωκράτης) ~πᾶσαι ὅσαι μεγάλαι τῶν
[258]	~τε καὶ κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον	δή.	~(Σωκράτης) ~τίς οὖν ὁ τρόπος
[250]	καὶ ἀσήμαντοι τούτου ὃ νῦν	~δὴ	σῶμα περιφέροντες ὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον
[268]	οὐκ ἄξια λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἐῶμεν	δὴ	τά γε σμικρά· ταῦτα δὲ
[247]	ἁψῖδα ~πορεύονται πρὸς ἄναντες, ᾗ	δὴ	τὰ μὲν θεῶν ὀχήματα ἰσορρόπως
[238]	οὗ τεύξεται προσρήματος· καὶ τἆλλα	δὴ	τὰ τούτων ἀδελφὰ καὶ ~ἀδελφῶν
[273]	ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον ἄγηται, δεῖ	δὴ	τἀληθὲς μηδέτερον λέγειν, ἀλλὰ τὸν
[271]	τοιοίδε διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς· δεῖ	δὴ	ταῦτα ἱκανῶς νοήσαντα, μετὰ ταῦτα
[235]	ἢ καὶ συγγραφέων τινῶν. πόθεν	δὴ	~τεκμαιρόμενος λέγω; πλῆρές πως, ὦ
[229]	Φαρμακείᾳ παίζουσαν ~ὦσαι, καὶ οὕτω	δὴ	τελευτήσασαν λεχθῆναι ὑπὸ τοῦ Βορέου
[261]	μήν; ~(Σωκράτης) ~καὶ ἐν δημηγορίᾳ	δὴ	τῇ πόλει δοκεῖν τὰ αὐτὰ
[273]	~ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽ οὐκ ἐρεῖ	δὴ	τὴν ἑαυτοῦ κάκην, ἀλλά τι
[269]	ἔμοιγε δοκεῖς ἀληθῆ ~εἰρηκέναι· ἀλλὰ	δὴ	τὴν τοῦ τῷ ὄντι ῥητορικοῦ
[242]	ἀπιέναι πρὶν ἂν ~ἀφοσιώσωμαι, ὡς	δή	τι ἡμαρτηκότα εἰς τὸ θεῖον.
[245]	κινήσεως, παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον	δὴ	τὸ αὑτὸ ~κινοῦν, ἅτε οὐκ
[276]	ἱκανῶς τἀληθῆ διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν	δὴ	τό γ᾽ εἰκός. ~(Σωκράτης) ~οὐ
[261]	εἰς φῶς ἄγειν. ~(Φαῖδρος) πῶς	δὴ	τὸ τοιοῦτον λέγεις; ~(Σωκράτης) ~τῇδε
[242]	ἤδη μανθάνω τὸ ἁμάρτημα. ὡς	δή	τοι, ὦ ἑταῖρε, μαντικόν γέ
[273]	τῷ ἀντιδίκῳ. καὶ περὶ τἆλλα	δὴ	τοιαῦτ᾽ ~ἄττα ἐστὶ τὰ τέχνῃ
[253]	θεοῦ ἀνθρώπῳ μετασχεῖν· καὶ τούτων	δὴ	τὸν ~ἐρώμενον αἰτιώμενοι ἔτι τε
[237]	ἐπιθυμοῦσι τῶν καλῶν, ἴσμεν. τῷ	δὴ	τὸν ἐρῶντά τε καὶ μὴ
[239]	τε καὶ ἐπιτροπεία παρέξεται. ~σαφὲς	δὴ	τοῦτό γε παντὶ μέν, μάλιστα
[227]	ὑπ᾽ ἐραστοῦ δέ, ἀλλ᾽ αὐτὸ	δὴ	τοῦτο καὶ ~κεκόμψευται· λέγει γὰρ
[248]	ἢ δημοκοπικός, ἐνάτῃ τυραννικός. ~ἐν	δὴ	τούτοις ἅπασιν ὃς μὲν ἂν
[246]	καὶ πᾶν ὅτι τοιοῦτον· τούτοις	δὴ	τρέφεταί τε ~καὶ αὔξεται μάλιστά
[268]	~ἀνδρὶ οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι	δὴ	τυγχάνει ἐπιστάμενος ὡς οἷόν τε
[238]	~εἶεν, ὦ φέριστε· ὃ μὲν	δὴ	τυγχάνει ὂν περὶ οὗ βουλευτέον,
[232]	ἢ ἔχθραν γενέσθαι. ~καὶ μὲν	δὴ	τῶν μὲν ἐρώντων πολλοὶ πρότερον
[238]	χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος συμβήσεται. τῷ	δὴ	ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε
[230]	ἀγνοοῦντα τὰ ἀλλότρια σκοπεῖν. ~ὅθεν	δὴ	χαίρειν ἐάσας ταῦτα, πειθόμενος δὲ
[237]	ὅπως βούλει ποίει. ~(Σωκράτης) ~ἄγετε	δή,	ὦ Μοῦσαι, εἴτε δι᾽ ᾠδῆς
[264]	κεφαλή; ~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ τοι	δή,	ὦ Σώκρατες, τελευτή, περὶ οὗ
[258]	~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν	δή,	ὡς ἔοικε· καὶ ἅμα μοι
[273]	τί γὰρ ἄλλο; ~(Σωκράτης) ~τοῦτο	δή,	ὡς ἔοικε, σοφὸν εὑρὼν ἅμα
[260]	ὠφέλιμον. ~(Φαῖδρος) παγγέλοιόν γ᾽ ἂν	ἤδη	εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ
[241]	~οὐκ ᾔσθου, ὦ μακάριε, ὅτι	ἤδη	ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽ οὐκέτι διθυράμβους,
[241]	καὶ ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν	ἤδη	ἐσχηκὼς καὶ ~σεσωφρονηκώς, ἵνα μὴ
[255]	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, ~(τότ᾽	ἤδη	ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή,
[242]	ἐμαυτῷ μόνον ~ἱκανός· σαφῶς οὖν	ἤδη	μανθάνω τὸ ἁμάρτημα. ὡς δή
[242]	ἢ οὐχ ὁρᾷς ὡς σχεδὸν	ἤδη	~μεσημβρία ἵσταται ἡ δὴ καλουμένη
[264]	ἄρχεται ἀφ᾽ ὧν ~πεπαυμένος ἂν	ἤδη	ὁ ἐραστὴς λέγοι πρὸς τὰ
[272]	τὴν τῶνδε πειθώ, ~ταῦτα δ᾽	ἤδη	πάντα ἔχοντι, προσλαβόντι καιροὺς τοῦ
[278]	εὔχομαι ἃ λέγεις. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	ἤδη	πεπαίσθω μετρίως ἡμῖν τὰ περὶ
[228]	ὅπερ τάχα ~πάντως ποιήσει νῦν	ἤδη	ποιεῖν. ~(Φαῖδρος) ~ἐμοὶ ὡς ἀληθῶς
[241]	πέρα ἀκούσαις ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ᾽	ἤδη	σοι ~τέλος ἐχέτω ὁ λόγος.
[263]	(αὐτὸς ἐβουλήθη, καὶ πρὸς τοῦτο	ἤδη	συνταξάμενος πάντα τὸν ὕστερον ~λόγον
[254]	τῆς ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται	ἤδη	τῇ τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ, καὶ
[254]	φόβῳ διόλλυται· ὥστε συμβαίνει τότ᾽	ἤδη	τὴν τοῦ ἐραστοῦ ~ψυχὴν τοῖς
[256]	ἐστὶν ἔτι ~ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις	ἤδη	τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν
[258]	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο οἶμαι αἰσχρὸν	ἤδη,	τὸ μὴ καλῶς λέγειν τε
[255]	ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα, ~προϊόντος δὲ	ἤδη	τοῦ χρόνου ἥ τε ἡλικία
[238]	τὰ πρόσθεν εἴρηται, σχεδὸν μὲν	ἤδη	φανερόν, ~λεχθὲν δὲ ἢ μὴ
[256]	διεπραξάσθην· ~καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν	ἤδη	χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ,
[277]	λέγεις. ~(Σωκράτης) ~νῦν δὴ ἐκεῖνα	ἤδη,	ὦ Φαῖδρε, δυνάμεθα κρίνειν, τούτων
[248]	~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ	ἴδῃ,	καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης
[251]	τότε πολυθεάμων, ὅταν θεοειδὲς πρόσωπον	ἴδῃ	κάλλος ~εὖ μεμιμημένον ἤ τινα
[254]	τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ, καὶ ~ὅταν	ἴδῃ	τὸν καλόν, φόβῳ διόλλυται· ὥστε
[277]	τις τό τε ἀληθὲς ἑκάστων	εἰδῇ	πέρι ὧν λέγει ἢ γράφει,
[265]	Σώκρατες; ~(Σωκράτης) ~τὸ πάλιν κατ᾽	εἴδη	δύνασθαι διατέμνειν κατ᾽ ἄρθρα ᾗ
[265]	ναί. ~(Σωκράτης) ~μανίας δέ γε	εἴδη	δύο, τὴν μὲν ὑπὸ νοσημάτων
[271]	~ἔσεσθαι ἀνάγκη εἰδέναι ψυχὴ ὅσα	εἴδη	ἔχει. ἔστιν οὖν τόσα καὶ
[270]	ὑπὸ τοῦ, ἐὰν δὲ πλείω	εἴδη	ἔχῃ, ~ταῦτα ἀριθμησάμενον, ὅπερ ἐφ᾽
[253]	ἑκάστην, ἱππομόρφω ~μὲν δύο τινὲ	εἴδη,	ἡνιοχικὸν δὲ εἶδος (τρίτον, καὶ
[272]	δεινώσεως ἑκάστων τε ὅσα ἂν	εἴδη	μάθῃ ~λόγων, τούτων τὴν εὐκαιρίαν
[277]	γένηται, ὁρισάμενός τε πάλιν κατ᾽	εἴδη	μέχρι τοῦ ἀτμήτου ~τέμνειν ἐπιστηθῇ,
[273]	~(τὰς φύσεις διαριθμήσηται, καὶ κατ᾽	εἴδη	τε διαιρεῖσθαι τὰ ὄντα καὶ
[271]	αὖ τόσα καὶ τόσα ἔστιν	εἴδη,	τοιόνδε ἕκαστον. οἱ μὲν οὖν
[245]	οὐκ ἂν ἔτι ἀρχὴ γίγνοιτο.	~ἐπειδὴ	δὲ ἀγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον
[274]	~λόγος πολὺς ἂν εἴη διελθεῖν·	ἐπειδὴ	δὲ ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἦν,
[254]	ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς λόγους, καὶ	ἐπειδὴ	ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας καὶ ἐκτείνας
[279]	~(Φαῖδρος) ~ταῦτ᾽ ἔσται· ἀλλὰ ἴωμεν,	ἐπειδὴ	καὶ τὸ πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν.
[271]	ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) λέγε δή. ~(Σωκράτης)	~ἐπειδὴ	λόγου δύναμις τυγχάνει ψυχαγωγία οὖσα,
[237]	πάθωμεν ὃ ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽	ἐπειδὴ	σοὶ ~καὶ ἐμοὶ ὁ λόγος
[236]	ἔχων στρέφῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐδὲν ἔτι,	ἐπειδὴ	σύ γε ταῦτα ὀμώμοκας. πῶς
[268]	εἰ Σοφοκλεῖ αὖ προσελθὼν καὶ	Εὐριπίδῃ	τις λέγοι ὡς ἐπίσταται περὶ
[248]	ἂν ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸς γενομένη	κατίδῃ	τι τῶν ἀληθῶν, μέχρι τε
[267]	διαβάλλειν τε καὶ ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς	ὁθενδὴ	κράτιστος. τὸ δὲ δὴ τέλος
[273]	ἄν· ~εἰ δὲ μή, οἷς	νυνδὴ	διήλθομεν πεισόμεθα, ὡς ἐὰν μή
[263]	ἄν σοι ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ	νυνδὴ	εἶπες περὶ ~αὐτοῦ, ὡς βλάβη
[230]	τῷ νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν, ~ὃ	νυνδὴ	ἔλεγον, σκοπῶ οὐ ταῦτα ἀλλ᾽
[269]	καὶ Περικλέα, εἰ ἀκούσειαν ὧν	νυνδὴ	~ἡμεῖς διῇμεν τῶν παγκάλων τεχνημάτων
[242]	εἴη, τὼ δὲ λόγω τὼ	νυνδὴ	περὶ αὐτοῦ εἰπέτην ὡς ~τοιούτου
[265]	ἀεὶ διδάσκειν ἐθέλῃ. ὥσπερ τὰ	νυνδὴ	περὶ ~Ἔρωτος ὃ ἔστιν ὁρισθέν
[276]	καὶ ἔγκαρπα βούλοιτο γενέσθαι, πότερα	σπουδῇ	ἂν θέρους εἰς Ἀδώνιδος ~κήπους
[276]	ἥκιστά γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα	σπουδῇ	αὐτὰ ἐν ὕδατι γράψει μέλανι
[276]	οὕτω· πολὺ δ᾽ οἶμαι καλλίων	σπουδὴ	περὶ αὐτὰ γίγνεται, ~ὅταν τις
[260]	~οὔπω γε· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ	σπουδῇ	σε πείθοιμι, συντιθεὶς λόγον ἔπαινον
[276]	που, ὦ Σώκρατες, τὰ μὲν	σπουδῇ,	τὰ δὲ ὡς ἑτέρως ἂν
[271]	τε καὶ ὃς ἂν ἄλλος	σπουδῇ	τέχνην ῥητορικὴν διδῷ, ~πρῶτον πάσῃ
[248]	~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ	σπουδὴ	τὸ ἀληθείας ἰδεῖν πεδίον οὗ
[278]	αὖ ποίησιν ψιλὴν ἢ ἐν	ᾠδῇ	συντέθηκε, τρίτον δὲ Σόλωνι καὶ
[252]	καὶ ~μιμούμενος εἰς τὸ δυνατὸν	ζῇ,	ἕως ἂν ᾖ ἀδιάφθορος καὶ
[255]	δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ	~πλησιάζῃ	μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε
[255]	τὸν ἔνθεον φίλον. ὅταν δὲ	χρονίζῃ	τοῦτο δρῶν καὶ ~πλησιάζῃ μετὰ
[257]	ὁ ~ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦ μηκέτι	ἐπαμφοτερίζῃ	καθάπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς πρὸς
[272]	ἑκάστων τε ὅσα ἂν εἴδη	μάθῃ	~λόγων, τούτων τὴν εὐκαιρίαν τε
[245]	θείας τε καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα	πάθη	τε καὶ ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι·
[253]	ἐνθουσιῶντες ἐξ ἐκείνου λαμβάνουσι τὰ	ἔθη	καὶ τὰ ~ἐπιτηδεύματα, καθ᾽ ὅσον
[253]	φίλου τῷ φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν	~αἱρεθῇ·	ἁλίσκεται δὲ δὴ ὁ αἱρεθεὶς
[274]	τε γὰρ καὶ σοφίας φάρμακον	ηὑρέθη.	ὁ δ᾽ ~εἶπεν· ὦ τεχνικώτατε
[228]	πως. ~(Σωκράτης) πάνυ γάρ σοι	ἀληθῆ	δοκῶ. ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν ποιήσω.
[269]	καὶ γράφουσιν, καὶ ἔμοιγε δοκεῖς	ἀληθῆ	~εἰρηκέναι· ἀλλὰ δὴ τὴν τοῦ
[242]	~(Φαῖδρος) οὐδείς, εἴ γε σὺ	ἀληθῆ	λέγεις. ~(Σωκράτης) τί οὖν; τὸν
[272]	σμικρόν γε φαίνεται ἔργον. ~(Σωκράτης)	~ἀληθῆ	λέγεις. τούτου τοι ἕνεκα χρὴ
[275]	ἀκούειν ὑπ᾽ εὐηθείας, εἰ μόνον	~(ἀληθῆ	λέγοιεν· σοὶ δ᾽ ἴσως διαφέρει
[231]	ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον γνῶναι, εἰ	ἀληθῆ	λέγουσιν, ὅτι ὅσων ἂν ~ὕστερον
[276]	λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ ἱκανῶς	τἀληθῆ	διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν δὴ τό
[247]	ὂν ἀγαπᾷ τε καὶ θεωροῦσα	τἀληθῆ	~τρέφεται καὶ εὐπαθεῖ, ἕως ἂν
[238]	τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν λαβοῦσα, ἔρως	~ἐκλήθη.	ἀτάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε, δοκῶ
[257]	(μακροῦ ἀγκῶνος τοῦ ~κατὰ Νεῖλον	ἐκλήθη·	καὶ πρὸς τῷ ἀγκῶνι λανθάνει
[246]	θνητόν τε καὶ ἀθάνατον ~ζῷον	ἐκλήθη	πειρατέον εἰπεῖν. ψυχὴ πᾶσα παντὸς
[246]	ἐκείνης δύναμιν, ζῷον τὸ ~σύμπαν	ἐκλήθη,	ψυχὴ καὶ σῶμα παγέν, θνητόν
[229]	καὶ Πηγάσων καὶ (ἄλλων ἀμηχάνων	πλήθη	τε καὶ ἀτοπίαι ~τερατολόγων τινῶν
[263]	τι τῶν ὄντων ~ὃ (αὐτὸς	ἐβουλήθη,	καὶ πρὸς τοῦτο ἤδη συνταξάμενος
[255]	καὶ ~στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν	ὡρμήθη	φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ κάλλους
[277]	εἴδη μέχρι τοῦ ἀτμήτου ~τέμνειν	ἐπιστηθῇ,	περί τε ψυχῆς φύσεως διιδὼν
[242]	εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης)	εὐήθη	καὶ ὑπό τι ἀσεβῆ· οὗ
[229]	Σώκρατες, σὺ τοῦτο τὸ μυθολόγημα	~πείθῃ	ἀληθὲς εἶναι; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ εἰ
[260]	κακόν, λαβὼν πόλιν ὡσαύτως ἔχουσαν	~πείθῃ,	μὴ περὶ ὄνου σκιᾶς ὡς
[233]	αὐτοὺς προσήκει. ~ἐὰν δέ μοι	πείθῃ,	πρῶτον μὲν οὐ τὴν παροῦσαν
[277]	ἑκάστῃ φύσει εἶδος ἀνευρίσκων, οὕτω	τιθῇ	καὶ διακοσμῇ τὸν ~λόγον, ποικίλῃ
[242]	Σώκρατες, πρὶν ἂν τὸ καῦμα	παρέλθῃ.	ἢ οὐχ ὁρᾷς ὡς σχεδὸν
[251]	τὴν ἀπορροὴν διὰ τῶν ὀμμάτων	~ἐθερμάνθη	ᾗ ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις
[248]	λήθης τε ~καὶ κακίας πλησθεῖσα	βαρυνθῇ,	βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ τε καὶ
[254]	σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν ὑπτία, καὶ ἅμα	ἠναγκάσθη	εἰς (τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας
[238]	ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ~ὕβρις	ἐπωνομάσθη.	ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς
[229]	ὡς ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε	ἡρπάσθη.	ἐγὼ δέ, ὦ Φαῖδρε, ἄλλως
[228]	λόγων ἀκοήν, ἰδὼν μέν, ἰδών,	ἥσθη	ὅτι ἕξοι τὸν ~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ
[254]	~γαργαλισμοῦ τε καὶ πόθου (κέντρων	ὑποπλησθῇ,	ὁ μὲν εὐπειθὴς τῷ ~ἡνιόχῳ
[245]	τῶν μαινομένων ἡ τοῦ ~σωφρονοῦντος	ἠφανίσθη.	~(τοσαῦτα μέν σοι καὶ ἔτι
[258]	θεάτρου ὁ ποιητής· ἐὰν ~δὲ	ἐξαλειφθῇ	καὶ ἄμοιρος γένηται λογογραφίας τε
[264]	μὲν τοίνυν, ἵνα μὴ σὺ	ἄχθῃ,	ἐάσωμεν καίτοι συχνά γε ἔχειν
[247]	ἡγοῦνται ~κατὰ τάξιν ἣν ἕκαστος	ἐτάχθη.	~πολλαὶ μὲν οὖν καὶ μακάριαι
[242]	ἐμοῦ στόματος ~καταφαρμακευθέντος ὑπὸ σοῦ	ἐλέχθη.	εἰ δ᾽ ἔστιν, ὥσπερ οὖν
[265]	ὁρισθέν εἴτ᾽ εὖ εἴτε κακῶς	ἐλέχθη,	τὸ γοῦν σαφὲς καὶ τὸ
[254]	πρὸς τὴν τοῦ κάλλους φύσιν	ἠνέχθη,	καὶ πάλιν εἶδεν αὐτὴν ~μετὰ
[248]	τὴν τοῦ ἡνιόχου κεφαλήν, καὶ	~συμπεριηνέχθη	τὴν περιφοράν, θορυβουμένη ὑπὸ τῶν
[255]	ἐρῶντι πλησιάζειν, καὶ διὰ τοῦτο	ἀπωθῇ	τὸν ἐρῶντα, ~προϊόντος δὲ ἤδη
[269]	ἐπιδεικνύμενον τὰ πρὸ τραγῳδίας ἂν	φαίη	~ἀλλ᾽ οὐ τὰ τραγικά, καὶ
[242]	τι ἀσεβῆ· οὗ τίς ἂν	εἴη	δεινότερος; ~(Φαῖδρος) οὐδείς, εἴ γε
[274]	ἀποφήνασθαι, ἃ ~λόγος πολὺς ἂν	εἴη	διελθεῖν· ἐπειδὴ δὲ ἐπὶ τοῖς
[231]	ὀλίγων ἄν σοι ἡ ἔκλεξις	εἴη·	εἰ δ᾽ ἐκ τῶν ἄλλων
[241]	ἔχοντι· εἰ δὲ μή, ἀναγκαῖον	εἴη	ἐνδοῦναι αὑτὸν ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ, φθονερῷ,
[261]	τέχνη, εἴπερ ἔστιν, αὕτη ἂν	εἴη,	ᾗ ~τις οἷός τ᾽ ἔσται
[263]	γοῦν ἄν, ὦ Σώκρατες, εἶδος	εἴη	κατανενοηκὼς ὁ τοῦτο λαβών. ~(Σωκράτης)
[279]	~σοφόν· τὸ δὲ χρυσοῦ πλῆθος	εἴη	μοι ὅσον μήτε φέρειν μήτε
[266]	φῄς; καλόν πού τι ἂν	εἴη,	ὃ τούτων ἀπολειφθὲν ὅμως τέχνῃ
[246]	~τε καὶ ἀθάνατον ψυχὴ ἂν	εἴη.	~περὶ μὲν οὖν ἀθανασίας αὐτῆς
[274]	Σώκρατες, εἴπερ οἷός τέ τις	εἴη.	~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί τοι
[260]	~(Φαῖδρος) παγγέλοιόν γ᾽ ἂν ἤδη	εἴη.	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ κρεῖττον
[260]	γελοῖόν γ᾽ ἄν, ὦ Σώκρατες,	εἴη.	~(Σωκράτης) ~οὔπω γε· ἀλλ᾽ ὅτε
[239]	ἥδιστος, ἑαυτῷ δὲ βλαβερώτατος ἂν	~εἴη.	τὰ μὲν οὖν κατὰ (διάνοιαν
[261]	μὲν ὅλον ἡ ῥητορικὴ ἂν	εἴη	τέχνη ψυχαγωγία τις διὰ λόγων,
[239]	δὲ τῆς ὅθεν ἂν φρονιμώτατος	εἴη.	τοῦτο δὲ ἡ θεία φιλοσοφία
[242]	ὁ Ἔρως, οὐδὲν ἂν κακὸν	εἴη,	τὼ δὲ λόγω τὼ νυνδὴ
[256]	μέρος χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι, εἰ	δεηθείη	~τυχεῖν· ὁ δὲ ὁμόζυξ αὖ
[273]	~ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν πῃ	παραδοίη	τῷ ἀντιδίκῳ. καὶ περὶ τἆλλα
[232]	δέ σου ἃ περὶ πλείστου	ποιῇ	μεγάλην ἄν σοι βλάβην ἂν
[265]	διεσπαρμένα, ἵνα ἕκαστον ~ὁριζόμενος δῆλον	ποιῇ	περὶ οὗ ἂν ἀεὶ διδάσκειν
[227]	ἐπιτεθύμηκα ἀκοῦσαι, ~ὥστ᾽ ἐὰν βαδίζων	ποιῇ	τὸν περίπατον Μέγαράδε καὶ κατὰ
[272]	ὁδός, ἵνα μὴ μάτην πολλὴν	ἀπίῃ	καὶ τραχεῖαν, ἐξὸν ὀλίγην τε
[274]	~οἶσθ᾽ οὖν ὅπῃ μάλιστα θεῷ	χαριῇ	λόγων πέρι πράττων ἢ λέγων;
[251]	πτεροῦ φύσις ἄρδεται, θερμανθέντος δὲ	ἐτάκη	τὰ περὶ τὴν ~ἔκφυσιν, ἃ
[239]	~κατὰ τὴν διάνοιαν ἐραστὴν ἐρωμένῳ	ἀνάγκη	γιγνομένων τε καὶ φύσει ἐνόντων
[271]	οὖσα, (τὸν μέλλοντα ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι	ἀνάγκη	εἰδέναι ψυχὴ ὅσα εἴδη ἔχει.
[245]	ἀγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸ	ἀνάγκη	εἶναι. ἀρχῆς γὰρ δὴ ~ἀπολομένης
[239]	τοῦ παραυτίκα ἡδέος. ~φθονερὸν δὴ	ἀνάγκη	(εἶναι, καὶ πολλῶν μὲν ἄλλων
[240]	εὐμεταχείριστον ἡγήσεται· ἐξ ὧν πᾶσα	ἀνάγκη	~ἐραστὴν παιδικοῖς φθονεῖν μὲν οὐσίαν
[243]	~μὲν οὖν, ὦ φίλε, καθήρασθαι	ἀνάγκη·	ἔστιν δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ
[243]	τὸν τοῦ ἐραστοῦ ἔπαινον, ~πᾶσα	ἀνάγκη	Λυσίαν ὑπ᾽ ἐμοῦ ~(ἀναγκασθῆναι γράψαι
[268]	ὢν πρᾳότερον ὅτι ὦ ἄριστε,	ἀνάγκη	μὲν καὶ ~ταῦτ᾽ ἐπίστασθαι τὸν
[262]	καὶ ἀνομοιότητα ἀκριβῶς διειδέναι. ~(Φαῖδρος)	ἀνάγκη	μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἦ οὖν
[229]	~μὲν οὐδέν, ὅτι δ᾽ αὐτῷ	ἀνάγκη	μετὰ τοῦτο τὸ τῶν Ἱπποκενταύρων
[245]	δὲ ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς γὰρ	ἀνάγκη	πᾶν τὸ γιγνόμενον γίγνεσθαι, ~αὐτὴν
[239]	τυγχάνει ~ὄν, ἧς ἐραστὴν παιδικὰ	ἀνάγκη	πόρρωθεν εἴργειν, περίφοβον ὄντα τοῦ
[238]	ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε ἡδονῇ	ἀνάγκη	που τὸν ἐρώμενον ὡς ἥδιστον
[232]	δὲ τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς	ἀνάγκη	~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας τοῖς
[263]	τοῦ εἴδους, ἐν ᾧ τε	ἀνάγκη	τὸ ~πλῆθος πλανᾶσθαι καὶ ἐν
[237]	ἡ βουλή, ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν	ἀνάγκη.	τοὺς δὲ πολλοὺς λέληθεν ~ὅτι
[247]	κύκλῳ ἡ περιφορὰ εἰς ταὐτὸν	περιενέγκῃ.	ἐν δὲ τῇ ~περιόδῳ καθορᾷ
[267]	συντομίαν τε λόγων καὶ ἄπειρα	~μήκη	περὶ πάντων ἀνηῦρον; ταῦτα δὲ
[261]	περὶ δικαστήριά τέ ἐστιν ἡ	ἀντιλογικὴ	(καὶ περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽ ὡς
[276]	ἐφ᾽ οἷς δὲ ἐσπούδακεν, ~τῇ	γεωργικῇ	χρώμενος ἂν τέχνῃ, σπείρας εἰς
[277]	γράφειν, καὶ ὅπῃ ~γιγνόμενον ἐν	δίκῃ	λέγοιτ᾽ ἂν ὄνειδος ἢ μή,
[275]	πλημμελούμενος δὲ καὶ οὐκ ἐν	δίκῃ	λοιδορηθεὶς τοῦ πατρὸς ἀεὶ ~δεῖται
[266]	τινα ἔρωτα ἐλοιδόρησεν μάλ᾽ ἐν	δίκῃ,	ὁ δ᾽ ~εἰς τὰ ἐν
[278]	(κολλῶν τε καὶ ἀφαιρῶν, ἐν	δίκῃ	που ποιητὴν ἢ ~λόγων συγγραφέα
[253]	ὁ δ᾽ αὖ ~σκολιός, πολύς,	εἰκῇ	συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως,
[260]	θερίζειν; ~(Φαῖδρος) οὐ πάνυ γε	ἐπιεικῆ.	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν, ὦ ἀγαθέ,
[253]	λέγω, οὕτω καλή τε καὶ	~εὐδαιμονικὴ	ὑπὸ τοῦ δι᾽ ἔρωτα μανέντος
[261]	οὐ τὸ μὲν ὅλον ἡ	ῥητορικὴ	ἂν εἴη τέχνη ψυχαγωγία τις
[269]	ἐγένοντο ὁρίσασθαι τί ποτ᾽ ἔστιν	ῥητορική,	ἐκ δὲ τούτου τοῦ πάθους
[263]	οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν, καὶ ἡ	ῥητορικὴ	ἐν ποτέροις μεῖζον δύναται; ~(Φαῖδρος)
[276]	αὐτὰ γίγνεται, ~ὅταν τις τῇ	διαλεκτικῇ	τέχνῃ χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν,
[244]	δὴ οὖν τελεώτερον καὶ ~ἐντιμότερον	μαντικὴ	οἰωνιστικῆς, τό τε ὄνομα τοῦ
[244]	Σίβυλλάν τε καὶ ἄλλους, ~ὅσοι	μαντικῇ	χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς
[264]	~(Σωκράτης) ἔστι μὲν τοῦτο τόδε	~χαλκῆ	παρθένος εἰμί, Μίδα δ᾽ ἐπὶ
[231]	καὶ δῆλον ὅτι, ~ἐὰν ἐκείνοις	δοκῇ,	καὶ τούτους κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι
[240]	κόλακι, δεινῷ θηρίῳ καὶ βλάβῃ	μεγάλῃ,	ὅμως ἐπέμειξεν ~ἡ φύσις ἡδονήν
[230]	αὐτό. ~(Σωκράτης) ~νὴ τὴν Ἥραν,	καλή	γε ἡ καταγωγή. ἥ τε
[253]	ὃ προθυμοῦνται ᾗ λέγω, οὕτω	καλή	τε καὶ ~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ
[243]	ἀποδοῦναι τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ τῇ	κεφαλῇ	καὶ οὐχ ὥσπερ τότε ὑπ᾽
[264]	ἢ οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε, ~φίλη	κεφαλή;	~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ τοι δή,
[249]	~δευτέρου βίου αἱροῦνται ὃν ἂν	θέλῃ	ἑκάστη· ἔνθα καὶ εἰς θηρίου
[274]	ὁ λόγος φησίν, ἐάν τις	ἐθέλῃ,	καὶ ταῦτα κάλλιστα ἐξ ἐκείνων
[265]	περὶ οὗ ἂν ἀεὶ διδάσκειν	ἐθέλῃ.	ὥσπερ τὰ νυνδὴ περὶ ~Ἔρωτος
[254]	τὰς γνάθους καθῄμαξεν καὶ τὰ	σκέλη	τε καὶ τὰ ἰσχία ~πρὸς
[247]	καὶ ἁπάσης ψυχῆς ὅσῃ ἂν	μέλῃ	τὸ ~προσῆκον δέξασθαι, ἰδοῦσα διὰ
[257]	μοι τέχνην ἣν ἔδωκας μήτε	~ἀφέλῃ	μήτε πηρώσῃς δι᾽ ὀργήν, δίδου
[264]	τε νάῃ καὶ δένδρεα μακρὰ	τεθήλῃ,	~αὐτοῦ τῇδε μένουσα πολυκλαύτου ἐπὶ
[230]	αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής τε ~καὶ	ὑψηλή,	τοῦ τε ἄγνου τὸ ὕψος
[277]	τιθῇ καὶ διακοσμῇ τὸν ~λόγον,	ποικίλῃ	μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμονίους
[264]	παιδικά. ἢ οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε,	~φίλη	κεφαλή; ~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ τοι
[257]	πλήθους ἐπαινουμένην ~ὡς ἀρετὴν (τῇ	φίλῃ	ψυχῇ ἐντεκοῦσα, ἐννέα χιλιάδας ἐτῶν
[256]	που ἐν μέθαις ἤ τινι	ἄλλῃ	ἀμελείᾳ ~τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω
[237]	μὲν ἔμφυτος οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν,	ἄλλη	δὲ ἐπίκτητος ~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ
[263]	δικαίου ἢ ἀγαθοῦ; οὐκ ἄλλος	ἄλλῃ	φέρεται, καὶ ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις τε
[263]	ὀξέως αἰσθάνεσθαι ~περὶ οὗ ἂν	μέλλῃ	ἐρεῖν ποτέρου ὂν τυγχάνει τοῦ
[259]	ἀληθὲς ὧν ἂν ἐρεῖν πέρι	μέλλῃ;	~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ περὶ τούτου ἀκήκοα,
[248]	χρῶνται. ~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ	πολλὴ	σπουδὴ τὸ ἀληθείας ἰδεῖν πεδίον
[255]	ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ~ὠνόμασε,	πολλὴ	φερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν, ἡ
[251]	πτερωτή. ~(ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ	ὅλη	καὶ ἀνακηκίει, καὶ ὅπερ τὸ
[251]	~αὐτὸν οἷον ἐκ τῆς φρίκης	μεταβολή	τε (καὶ ἱδρὼς καὶ θερμότης
[258]	καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης)	~σχολὴ	μὲν δή, ὡς ἔοικε· καὶ
[227]	εἱστία; ~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ, εἴ σοι	σχολὴ	προϊόντι ἀκούειν. ~(Σωκράτης) ~τί δέ;
[229]	δὲ πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι	σχολή·	τὸ δὲ αἴτιον, ὦ φίλε,
[277]	παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς δὲ	~ἁπλῇ,	οὐ πρότερον δυνατὸν τέχνῃ ἔσεσθαι
[237]	περὶ οὗ ἂν ᾖ ἡ	βουλή,	ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς
[258]	~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ" πού φησιν τῇ	βουλῇ"	ἢ τῷ δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις,
[270]	~ἐπιτηδεύσεις νομίμους πειθὼ ἣν ἂν	βούλῃ	καὶ ἀρετὴν παραδώσειν. ~(Φαῖδρος) τὸ
[230]	ἅπασαν καὶ ὅποι ἂν ἄλλοσε	~βούλῃ.	νῦν δ᾽ οὖν ἐν τῷ
[243]	πλησίον ἀεὶ πάρεστιν, ὅταν σὺ	βούλῃ.	~(Σωκράτης) ~οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ παῖ
[260]	λέγειν, ἀλλ᾽ εἴ τι ἐμὴ	συμβουλή,	~κτησάμενον ἐκεῖνο οὕτως ἐμὲ λαμβάνειν·
[246]	δ᾽ ἔστιν τοῦτο οὕτως ἔχον,	~μὴ	ἄλλο τι εἶναι τὸ αὐτὸ
[272]	τε καὶ Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως;	μὴ	ἄλλως πως ἀποδεκτέον λεγομένης ~λόγων
[256]	ὅταν τε συγκατακέωνται, ~οἷός ἐστι	μὴ	ἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος
[241]	καὶ νοῦν ἔχοντι· εἰ δὲ	μή,	ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν ἀπίστῳ,
[236]	τὴν διάθεσιν ἐπαινετέον, τῶν δὲ	μὴ	ἀναγκαίων τε καὶ ~χαλεπῶν εὑρεῖν
[240]	δὲ μέθην ἰόντος πρὸς τῷ	μὴ	~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ κατακορεῖ καὶ
[243]	ἵνα καὶ τοῦτο ἀκούσῃ, καὶ	μὴ	ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος τῷ
[254]	τὸν μὲν ἑκόντα διὰ τὸ	μὴ	~ἀντιτείνειν, τὸν δὲ ὑβριστὴν μάλ᾽
[238]	νοσοῦντι δὲ πᾶν ἡδὺ τὸ	μὴ	ἀντιτεῖνον, κρεῖττον δὲ καὶ ἴσον
[262]	ἀπατήσειν μὲν ἄλλον, αὐτὸν δὲ	μὴ	ἀπατήσεσθαι, τὴν ~ὁμοιότητα τῶν ὄντων
[233]	πραττόμενα ἐπαινοῦσιν, τὰ μὲν δεδιότες	μὴ	~ἀπέχθωνται, τὰ δὲ (καὶ αὐτοὶ
[279]	λόγων, ἔτι τε εἰ αὐτῷ	μὴ	ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ ~μείζω δέ
[277]	δίκῃ λέγοιτ᾽ ἂν ὄνειδος ἢ	μή,	ἆρα οὐ δεδήλωκεν τὰ λεχθέντα
[251]	πάλαι ὑπὸ σκληρότητος συμμεμυκότα εἶργε	μὴ	βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης δὲ τῆς τροφῆς
[237]	τάχιστα διαδράμω τὸν λόγον καὶ	μὴ	βλέπων πρὸς σὲ ~ὑπ᾽ αἰσχύνης
[236]	ποιεῖν ἀνταποδιδόντες ἀλλήλοις (εὐλαβήθητι) καὶ	μὴ	~βούλου με ἀναγκάσαι λέγειν ἐκεῖνο
[261]	Δί᾽ ἔγωγε τῶν Νέστορος, εἰ	μὴ	Γοργίαν Νέστορά τινα κατασκευάζεις, ~ἤ
[258]	τρόπος τοῦ καλῶς τε καὶ	μὴ	γράφειν; δεόμεθά τι, ὦ Φαῖδρε,
[265]	ἐρῶντι, ὁ δ᾽ ὡς τῷ	μὴ	δεῖ χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος) καὶ
[262]	~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ἀξιῶ δὲ	μὴ	διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,
[264]	~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ~ἀξιῶ (δὲ	μὴ	διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,
[231]	~γενομένων τούτων ἀκήκοας· ~ἀξιῶ δὲ	μὴ	διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,
[259]	καθάπερ τοὺς πολλοὺς ἐν μεσημβρίᾳ	μὴ	διαλεγομένους ἀλλὰ ~νυστάζοντας καὶ κηλουμένους
[277]	τὸ μὲν οὖν ἔντεχνον καὶ	μὴ	δοκεῖ μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος)
[262]	ἢ αὐτὸς τοῦτο διαφεύγειν, ὁ	μὴ	~ἐγνωρικὼς ὃ ἔστιν ἕκαστον τῶν
[251]	ὡς θεὸν σέβεται, καὶ εἰ	μὴ	ἐδεδίει τὴν τῆς ~σφόδρα μανίας
[232]	τοῖς συνοῦσι φθονοῖεν, ἀλλὰ τοὺς	~μὴ	ἐθέλοντας μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων
[262]	ὦ ἑταῖρε, ὁ τὴν ἀλήθειαν	μὴ	εἰδώς, δόξας δὲ τεθηρευκώς, ~γελοίαν
[272]	πραχθέντα δεῖν λέγειν ἐνίοτε, ἐὰν	μὴ	~εἰκότως ᾖ πεπραγμένα, ἀλλὰ τὰ
[236]	ταυτηνί; ἦ μήν, ἐάν μοι	μὴ	εἴπῃς τὸν ~λόγον ἐναντίον αὐτῆς
[235]	τῷ βιβλίῳ ~βελτίω τε καὶ	μὴ	ἐλάττω ἕτερα ὑπέσχησαι εἰπεῖν τούτων
[228]	τοῦ ~ἐρῶντος ἢ τὰ τοῦ	μή,	ἐν κεφαλαίοις ἕκαστον ἐφεξῆς δίειμι,
[254]	τότε αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει	μὴ	ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ· ὁ δὲ
[269]	χαλεπαίνειν ἀλλὰ συγγιγνώσκειν, εἴ τινες	μὴ	ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι ἐγένοντο ὁρίσασθαι
[265]	κατ᾽ ἄρθρα ᾗ πέφυκεν, καὶ	μὴ	ἐπιχειρεῖν ~καταγνύναι μέρος μηδέν, κακοῦ
[232]	ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς δὲ	μὴ	ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν ὄντας, τὸ
[232]	τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς δὲ	μὴ	ἐρῶντας ~οὐδ᾽ αἰτιᾶσθαι διὰ τὴν
[237]	δῆλον· ὅτι δ᾽ αὖ καὶ	μὴ	~ἐρῶντες ἐπιθυμοῦσι τῶν καλῶν, ἴσμεν.
[232]	αὐτοῖς εἰς διαφοράν· ὅσοι δὲ	μὴ	ἐρῶντες ἔτυχον, ~ἀλλὰ δι᾽ ἀρετὴν
[243]	ὡς χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον ἢ	μὴ	ἐρῶντι ἐκ τῶν ὁμοίων χαρίζεσθαι.
[241]	ἀνοήτῳ χαρίζεσθαι, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον	μὴ	~ἐρῶντι καὶ νοῦν ἔχοντι· εἰ
[227]	~κεκόμψευται· λέγει γὰρ ὡς χαριστέον	μὴ	ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι. ~(Σωκράτης)
[235]	τίνα οἴει ~λέγοντα ὡς χρὴ	μὴ	ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι χαρίζεσθαι,
[244]	ὃς ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ τῷ	μὴ	ἐρῶντι μᾶλλον φῇ δεῖν χαρίζεσθαι,
[237]	αἰτῶν ἔπειθεν τοῦτ᾽ αὐτό, ὡς	μὴ	ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ ἐρῶντος δέοι
[243]	ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος τῷ	μὴ	ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος) οὗτος παρά σοι
[236]	~τὸ μὲν τὸν ἐρῶντα (τοῦ	μὴ	ἐρῶντος μᾶλλον νοσεῖν δώσω σοι
[256]	φιλία· ἡ δὲ ~ἀπὸ τοῦ	μὴ	ἐρῶντος οἰκειότης, σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη,
[241]	ἐρεῖν τὰ ἴσα περὶ τοῦ	μὴ	ἐρῶντος, ὡς δεῖ ~ἐκείνῳ χαρίζεσθαι
[234]	εἰ ἅπασίν σοι παραινῶ τοῖς	μὴ	ἐρῶσι χαρίζεσθαι. ἐγὼ μὲν ~οἶμαι
[233]	τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(τοῖς δὲ	μὴ	ἐρῶσιν, οἳ καὶ πρότερον ἀλλήλοις
[234]	κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος, τοῖς δὲ	μὴ	ἐρῶσιν οὐδεὶς ~πώποτε τῶν οἰκείων
[231]	χάριν τοῖς ἐρωμένοις· τοῖς δὲ	μὴ	ἐρῶσιν οὔτε τὴν τῶν ~οἰκείων
[278]	τρόπου. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν αὖ τὸν	μὴ	ἔχοντα τιμιώτερα ὧν συνέθηκεν ἢ
[233]	νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας δὲ καὶ τὰ	μὴ	ἡδονῆς ἄξια παρ᾽ ἐκείνων ἐπαίνου
[274]	ὥστ᾽ εἰ μακρὰ ἡ ~περίοδος,	μὴ	θαυμάσῃς· μεγάλων γὰρ ἕνεκα περιιτέον,
[238]	νυμφόληπτος προϊόντος τοῦ λόγου γένωμαι,	μὴ	θαυμάσῃς· τὰ νῦν ~γὰρ οὐκέτι
[248]	εἶναι· ~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι	μὴ	ἴδῃ, καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη
[250]	τὸ πάθος ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ	μὴ	ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης μὲν οὖν
[261]	τε Φαῖδρον πείθετε ὡς ἐὰν	μὴ	ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ ἱκανός ποτε
[274]	διεξιόντος δέ, ὅτι καλῶς ἢ	μὴ	~(καλῶς δοκοῖ λέγειν, τὸ μὲν
[247]	ῥέπων τε καὶ βαρύνων ᾧ	μὴ	καλῶς ἦν τεθραμμένος τῶν ἡνιόχων.
[258]	ἐκεῖνο οἶμαι αἰσχρὸν ἤδη, τὸ	μὴ	καλῶς λέγειν τε καὶ γράφειν
[237]	δὴ τὸν ἐρῶντά τε καὶ	μὴ	κρινοῦμεν; δεῖ ~αὖ νοῆσαι ὅτι
[263]	γε οἶμαι πρὸς ἑκάστῳ γιγνόμενον	μὴ	λανθάνειν ἀλλ᾽ ὀξέως αἰσθάνεσθαι ~περὶ
[238]	ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν δὲ ἢ	μὴ	λεχθὲν πάντως σαφέστερον· ἡ γὰρ
[233]	ἔρως ἐπιδείκνυται· δυστυχοῦντας μέν, ἃ	μὴ	λύπην τοῖς ἄλλοις ~παρέχει, ἀνιαρὰ
[237]	λόγος πρόκειται πότερα ἐρῶντι ἢ	μὴ	μᾶλλον εἰς φιλίαν ἰτέον, περὶ
[272]	φαίνεται ἐπ᾽ ~αὐτὴν ὁδός, ἵνα	μὴ	μάτην πολλὴν ἀπίῃ καὶ τραχεῖαν,
[257]	τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω· ὥστε ὀκνῶ	μή	μοι ὁ Λυσίας ταπεινὸς φανῇ,
[250]	(καὶ ἐρασμιώτατον. ὁ μὲν οὖν	μὴ	~νεοτελὴς ἢ διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως
[273]	λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ δὲ	μή,	οἷς νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα, ὡς
[252]	ἔξεστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ	μή·	ὅμως δὲ ἥ γε αἰτία
[240]	λόγῳ (ἐστὶν ἀκούειν οὐκ ἐπιτερπές,	μὴ	ὅτι δὴ ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ
[277]	~ἀγαθῶν οὐκ ἐκφεύγει τῇ ἀληθείᾳ	μὴ	οὐκ ἐπονείδιστον εἶναι, οὐδὲ ἂν
[240]	ποιήσει τὸν ἴσον χρόνον συνόντα	μὴ	οὐχὶ ἐπ᾽ ἔσχατον ἐλθεῖν ἀηδίας
[237]	~ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν καὶ σὺ	μὴ	πάθωμεν ὃ ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽
[264]	ὀνίναιτ᾽ ἄν, μιμεῖσθαι αὐτὰ ἐπιχειρῶν	μὴ	πάνυ ~τι εἰς δὲ τοὺς
[228]	κύνα, ἐξεπιστάμενος τὸν λόγον, εἰ	μὴ	~πάνυ τι ἦν μακρός. ἐπορεύετο
[274]	(μελετᾶν τὸν νοῦν ἔχοντα, ~ὅτι	μὴ	πάρεργον, ἀλλὰ δεσπόταις ἀγαθοῖς τε
[272]	φῇ δὲ ~τέχνῃ λέγειν, ὁ	μὴ	πειθόμενος κρατεῖ. τί δὴ οὖν;
[271]	τοῦτον λέγωσί τε καὶ γράφωσι,	μὴ	~πειθώμεθα αὐτοῖς τέχνῃ γράφειν. ~(Φαῖδρος)
[260]	λαβὼν πόλιν ὡσαύτως ἔχουσαν ~πείθῃ,	μὴ	περὶ ὄνου σκιᾶς ὡς ἵππου
[275]	λέγειν ~οἷς δεῖ γε καὶ	μή.	πλημμελούμενος δὲ καὶ οὐκ ἐν
[273]	δυνατὸν ἀνθρώπῳ. ταῦτα δὲ οὐ	μή	ποτε κτήσηται ἄνευ πολλῆς ~πραγματείας·
[262]	ἕκαστον τῶν ὄντων; ~(Φαῖδρος) οὐ	μή	ποτε. ~(Σωκράτης) ~λόγων ἄρα τέχνην,
[260]	~ἀληθείας ἧφθαι οὔτ᾽ ἔστιν οὔτε	μή	ποτε ὕστερον γένηται. ~(Φαῖδρος) ~τούτων
[241]	ἤδη ἐσχηκὼς καὶ ~σεσωφρονηκώς, ἵνα	μὴ	πράττων ταὐτὰ τῷ πρόσθεν ὅμοιός
[266]	δρᾶν εἰ μὲν ὀρθῶς ἢ	μὴ	προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε, καλῶ δὲ
[252]	~ὅπως τοιοῦτος ἔσται. ἐὰν οὖν	μὴ	πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε
[231]	τὸν νόμον τὸν καθεστηκότα δέδοικας,	~μὴ	πυθομένων τῶν ἀνθρώπων ὄνειδός σοι
[259]	τε ~καὶ γράφειν καὶ ὅπῃ	μή,	σκεπτέον. ~(Φαῖδρος) δῆλον. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽
[227]	τῷ ~τείχει πάλιν ἀπίῃς, οὐ	μή	σου ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος) ~πῶς λέγεις,
[257]	δόξαν φοβούμενοι τοῦ ἔπειτα χρόνου,	μὴ	~σοφισταὶ καλῶνται. ~(Σωκράτης) ~γλυκὺς ἀγκών,
[264]	~(Σωκράτης) ~τοῦτον μὲν τοίνυν, ἵνα	μὴ	σὺ ἄχθῃ, ἐάσωμεν καίτοι συχνά
[232]	αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ ~πεπαιδευμένους	μὴ	συνέσει κρείττους γένωνται· τῶν δὲ
[273]	καὶ τόδε ἡμῖν ~ὁ Τεισίας,	μή	τι ἄλλο λέγει (τὸ εἰκὸς
[260]	ἂν εἴπωσι σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν	μή	~τι λέγωσι· καὶ δὴ καὶ
[242]	καί πως ~ἐδυσωπούμην κατ᾽ Ἴβυκον,	μή	τι παρὰ θεοῖς ~(ἀμβλακὼν τιμὰν
[235]	μοι ἔδοξεν, ὦ Φαῖδρε, εἰ	μή	τι σὺ ἄλλο λέγεις, δὶς
[228]	τελευτῶν δὲ ἔμελλε καὶ ~εἰ	μή	τις ἑκὼν ἀκούοι βίᾳ ἐρεῖν.
[233]	τε ἰσχυρὰν ~φιλίαν γενέσθαι ἐὰν	μή	τις ἐρῶν τυγχάνῃ, (ἐνθυμεῖσθαι χρὴ
[273]	νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα, ὡς ἐὰν	μή	τις τῶν τε ἀκουσομένων ~(τὰς
[277]	γράφοντι, εἴτε τίς φησιν εἴτε	μή·	~τὸ γὰρ ἀγνοεῖν ὕπαρ τε
[236]	ὅπως οἷός τε εἶ, ἵνα	μὴ	τὸ τῶν κωμῳδῶν φορτικὸν ~πρᾶγμα
[233]	χαρίζεσθαι, προσήκει καὶ τοῖς ἄλλοις	μὴ	~τοὺς βελτίστους ἀλλὰ τοὺς ἀπορωτάτους
[270]	ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ μέλλεις,	μὴ	τριβῇ μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ
[238]	βλάβη ἀπό τε ~ἐρῶντος καὶ	μὴ	τῷ χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος συμβήσεται.
[273]	λέγειν, ἀλλὰ τὸν μὲν δειλὸν	μὴ	~ὑπὸ μόνου φάναι τοῦ ἀνδρικοῦ
[263]	~πλῆθος πλανᾶσθαι καὶ ἐν ᾧ	μή.	~(Φαῖδρος) ~καλὸν γοῦν ἄν, ὦ
[273]	τούτῳ ~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν ἢ	μὴ	~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον; ~(Σωκράτης) ~ὅτι,
[263]	εἶναι τῶν ἀμφισβητησίμων ἢ τῶν	μή;	~(Φαῖδρος) ~τῶν ἀμφισβητησίμων δήπου· ἢ
[255]	κακὸν κακῷ φίλον οὐδ᾽ ~ἀγαθὸν	μὴ	φίλον ἀγαθῷ εἶναι. προσεμένου δὲ
[245]	ἔργα. ὥστε τοῦτό γε αὐτὸ	μὴ	φοβώμεθα, μηδέ τις ἡμᾶς λόγος
[248]	γῆν ~πέσῃ, τότε νόμος ταύτην	(μὴ	φυτεῦσαι εἰς μηδεμίαν θήρειον φύσιν
[235]	~ταῦτα ἂν ἔχειν εἰπεῖν ἕτερα	μὴ	χείρω. ὅτι μὲν οὖν παρά
[232]	φοβούμενοι τοὺς μὲν ~οὐσίαν κεκτημένους	μὴ	χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ
[239]	(διάνοιαν ἐπίτροπός τε καὶ κοινωνὸς	οὐδαμῇ	~λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα. ~τὴν
[260]	μανθάνειν λέγειν, ἀλλ᾽ εἴ τι	ἐμὴ	συμβουλή, ~κτησάμενον ἐκεῖνο οὕτως ἐμὲ
[250]	ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ καὶ	ἀτρεμῆ	καὶ εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί ~τε
[253]	βλέπειν, καὶ ἐφαπτόμενοι ~αὐτοῦ τῇ	μνήμῃ	ἐνθουσιῶντες ἐξ ἐκείνου λαμβάνουσι τὰ
[249]	πρὸς γὰρ ~ἐκείνοις ἀεί ἐστιν	μνήμῃ	κατὰ δύναμιν, πρὸς οἷσπερ θεὸς
[250]	τρόπον δεδεσμευμένοι. ~ταῦτα μὲν οὖν	μνήμῃ	κεχαρίσθω, δι᾽ ἣν πόθῳ τῶν
[254]	ἰδόντος δὲ τοῦ ~ἡνιόχου ἡ	μνήμη	πρὸς τὴν τοῦ κάλλους φύσιν
[247]	θεοῦ διάνοια νῷ ~τε καὶ	ἐπιστήμῃ	ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ ἁπάσης ψυχῆς
[252]	τοῦ ἐκαλλωπίζετο, πάντων ~καταφρονήσασα δουλεύειν	ἑτοίμη	καὶ κοιμᾶσθαι ὅπου ἂν ἐᾷ
[248]	περὶ μίμησίν τις ἄλλος ἁρμόσει,	ἑβδόμῃ	~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς
[248]	δὴ ~προσήκουσα ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ	νομὴ	ἐκ τοῦ ἐκεῖ (λειμῶνος τυγχάνει
[279]	~μείζω δέ τις αὐτὸν ἄγοι	ὁρμὴ	θειοτέρα· φύσει γάρ, ὦ φίλε,
[277]	εἶδος ἀνευρίσκων, οὕτω τιθῇ καὶ	διακοσμῇ	τὸν ~λόγον, ποικίλῃ μὲν ποικίλους
[243]	ψέγομεν τὸν ἔρωτα; ~(Φαῖδρος) ἴσως	νὴ	Δί᾽ ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτόν
[263]	ἔρωτα ἀρχόμενος τοῦ λόγου. ~(Φαῖδρος)	νὴ	Δία ἀμηχάνως γε ὡς σφόδρα.
[230]	τοῦτο μὲν οὖν αὐτό. ~(Σωκράτης)	~νὴ	τὴν Ἥραν, καλή γε ἡ
[228]	ᾔει, ὡς μὲν ἐγὼ οἶμαι,	νὴ	τὸν κύνα, ἐξεπιστάμενος τὸν λόγον,
[230]	πόας, ὅτι ἐν ἠρέμα προσάντει	ἱκανὴ	πέφυκε κατακλινέντι τὴν κεφαλὴν ~παγκάλως
[257]	μή μοι ὁ Λυσίας ταπεινὸς	φανῇ,	ἐὰν ἄρα καὶ ἐθελήσῃ ~πρὸς
[229]	χαρίεντα γοῦν καὶ καθαρὰ καὶ	διαφανῆ	τὰ ὑδάτια φαίνεται, καὶ ~ἐπιτήδεια
[277]	οὖν τοῦτό γε οὕτω πως	ἐφάνη.	~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ αὖ περὶ
[233]	γενέσθαι ἐὰν μή τις ἐρῶν	τυγχάνῃ,	(ἐνθυμεῖσθαι χρὴ ὅτι οὔτ᾽ ἂν
[278]	τὸν ἐν αὑτῷ, ἐὰν εὑρεθεὶς	ἐνῇ,	ἔπειτα εἴ τινες τούτου ἔκγονοί
[271]	τὰ λόγων τε καὶ ψυχῆς	γένη	καὶ τὰ τούτων παθήματα ~δίεισι
[256]	μὴ ἐρῶντος οἰκειότης, σωφροσύνῃ θνητῇ	κεκραμένη,	θνητά τε καὶ ~φειδωλὰ οἰκονομοῦσα,
[247]	τἆλλα ὡσαύτως τὰ ὄντα ὄντως	θεασαμένη	καὶ ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν εἰς
[248]	μὴ ἴδῃ, καί τινι συντυχίᾳ	χρησαμένη	λήθης τε ~καὶ κακίας πλησθεῖσα
[251]	τὸ κάλλος· ἰδοῦσα δὲ ~καὶ	ἐποχετευσαμένη	ἵμερον ἔλυσε μὲν τὰ τότε
[240]	~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ κατακορεῖ καὶ	ἀναπεπταμένῃ	χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν μὲν βλαβερός
[237]	ἡδονῶν, ἄλλη δὲ ἐπίκτητος ~δόξα,	ἐφιεμένη	τοῦ ἀρίστου. τούτω δὲ ἐν
[251]	δ᾽ ἐντὸς μετὰ τοῦ ἱμέρου	ἀποκεκλῃμένη,	πηδῶσα οἷον τὰ σφύζοντα, τῇ
[247]	καὶ δαιμόνων, ~(κατὰ ἕνδεκα μέρη	κεκοσμημένη.	μένει γὰρ Ἑστία ἐν θεῶν
[258]	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἐὰν μὲν οὗτος	ἐμμένῃ,	γεγηθὼς ἀπέρχεται ἐκ τοῦ θεάτρου
[255]	ἀπὸ λείων τε καὶ ~στερεῶν	ἁλλομένη	πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται, οὕτω
[246]	περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις εἴδεσι	γιγνομένη.	τελέα (μὲν ~οὖν οὖσα καὶ
[255]	ὁμιλίαν δεξαμένου, ~ἐγγύθεν ἡ εὔνοια	γιγνομένη	τοῦ ἐρῶντος ἐκπλήττει τὸν ἐρώμενον
[248]	ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸς	γενομένη	κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν, μέχρι
[238]	ἰδεῶν ἐκπρεπὴς ἣ ἂν τύχῃ	γενομένη,	τὴν αὑτῆς ἐπωνυμίαν ~ὀνομαζόμενον τὸν
[244]	τισι τῶν γενῶν ἡ μανία	ἐγγενομένη	καὶ ~προφητεύσασα, οἷς ἔδει (ἀπαλλαγὴν
[248]	ψυχαί, ἡ μὲν ἄριστα θεῷ	ἑπομένη	καὶ ~εἰκασμένη ὑπερῆρεν εἰς τὸν
[255]	Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ~ὠνόμασε, πολλὴ	φερομένη	πρὸς τὸν ἐραστήν, ἡ μὲν
[245]	καὶ κατασχομένῳ (τῶν παρόντων κακῶν	~εὑρομένη.	τρίτη δὲ ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή
[247]	νῷ ~τε καὶ ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ	τρεφομένη,	καὶ ἁπάσης ψυχῆς ὅσῃ ἂν
[251]	δὴ διὰ ταῦτα ἵμερος ~καλεῖται	δεχομένη	(τὸν ἵμερον) ἄρδηταί τε καὶ
[272]	καὶ τελέως ἐστὶν ἡ τέχνη	ἀπειργασμένη,	πρότερον δ᾽ οὔ· ~ἀλλ᾽ ὅτι
[257]	τε ἄλλα καὶ τοῖς ὀνόμασιν	ἠναγκασμένη	~ποιητικοῖς τισιν διὰ Φαῖδρον εἰρῆσθαι.
[248]	μὲν ἄριστα θεῷ ἑπομένη καὶ	~εἰκασμένη	ὑπερῆρεν εἰς τὸν ἔξω τόπον
[248]	κεφαλήν, καὶ ~συμπεριηνέχθη τὴν περιφοράν,	θορυβουμένη	ὑπὸ τῶν ἵππων καὶ μόγις
[242]	ἤδη ~μεσημβρία ἵσταται ἡ δὴ	καλουμένη	σταθερά; ἀλλὰ περιμείναντες καὶ ἅμα
[251]	τῇ καθ᾽ αὑτήν, ὥστε πᾶσα	κεντουμένη	κύκλῳ ἡ ψυχὴ ~οἰστρᾷ καὶ
[246]	τελέα (μὲν ~οὖν οὖσα καὶ	ἐπτερωμένη	μετεωροπορεῖ τε καὶ πάντα τὸν
[248]	~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ τῆς ἑτέρας	πειρωμένη	γενέσθαι. θόρυβος οὖν καὶ ~ἅμιλλα
[230]	γε, ὦ θαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις	φαίνῃ.	ἀτεχνῶς γάρ, ὃ λέγεις, ~ξεναγουμένῳ
[230]	ἐν ~βιβλίοις τήν τε (Ἀττικὴν	φαίνῃ	περιάξειν ἅπασαν καὶ ὅποι ἂν
[234]	~εἰρηκότος τοῦ ποιητοῦ, ἀλλ᾽ οὐκ	ἐκείνῃ	μόνον, ὅτι σαφῆ καὶ στρογγύλα,
[265]	ἄφρον τῆς διανοίας ἕν τι	κοινῇ	εἶδος ἐλαβέτην, ~ὥσπερ (δὲ σώματος
[267]	δὲ δὴ τέλος τῶν λόγων	κοινῇ	πᾶσιν ἔοικε ~συνδεδογμένον εἶναι, ᾧ
[244]	σημείων, ἅτ᾽ ἐκ διανοίας ποριζομένων	~ἀνθρωπίνῃ	οἰήσει νοῦν τε καὶ ἱστορίαν,
[256]	οὗ μεῖζον ἀγαθὸν οὔτε σωφροσύνη	ἀνθρωπίνη	οὔτε θεία μανία ~δυνατὴ πορίσαι
[249]	ἔνθα καὶ εἰς θηρίου βίον	ἀνθρωπίνη	~ψυχὴ ἀφικνεῖται, καὶ ἐκ θηρίου
[243]	πειράσομαι αὐτῷ ἀποδοῦναι τὴν παλινῳδίαν,	~γυμνῇ	τῇ κεφαλῇ καὶ οὐχ ὥσπερ
[238]	ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε	ἡδονῇ	ἀνάγκη που τὸν ἐρώμενον ὡς
[250]	ὥστ᾽ οὐ σέβεται προσορῶν, ἀλλ᾽	~ἡδονῇ	παραδοὺς τετράποδος νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ
[249]	ὂν ~ὄντως. διὸ δὴ δικαίως	μόνη	πτεροῦται ἡ τοῦ φιλοσόφου διάνοια·
[247]	γὰρ Ἑστία ἐν θεῶν οἴκῳ	μόνη·	~τῶν δὲ ἄλλων ὅσοι ἐν
[256]	~νενικήκασιν, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν οὔτε	σωφροσύνη	ἀνθρωπίνη οὔτε θεία μανία ~δυνατὴ
[256]	~ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντος οἰκειότης,	σωφροσύνῃ	θνητῇ κεκραμένη, θνητά τε καὶ
[237]	ἀγούσης καὶ κρατούσης τῷ κράτει	σωφροσύνη	ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης
[260]	ὅτι ψεύδεται καὶ οὐκ ἔστι	~τέχνη	ἀλλ᾽ ἄτεχνος τριβή· τοῦ δὲ
[260]	λέγειν, φησὶν ὁ Λάκων, ἔτυμος	τέχνη	ἄνευ τοῦ ~ἀληθείας ἧφθαι οὔτ᾽
[272]	τε καὶ τελέως ἐστὶν ἡ	τέχνη	ἀπειργασμένη, πρότερον δ᾽ οὔ· ~ἀλλ᾽
[271]	καὶ γράφωσι, μὴ ~πειθώμεθα αὐτοῖς	τέχνῃ	γράφειν. ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον; ~(Σωκράτης)
[261]	πάντα τὰ λεγόμενα μία τις	τέχνη,	εἴπερ ἔστιν, αὕτη ἂν εἴη,
[272]	ᾧ δεῖν προσέχειν τὸν ~μέλλοντα	τέχνῃ	ἐρεῖν. οὐδὲ γὰρ αὐτὰ τὰ>
[277]	δὲ ~ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνατὸν	τέχνῃ	ἔσεσθαι καθ᾽ ὅσον πέφυκε μεταχειρισθῆναι
[266]	τοῦτο ἐκεῖνό ἐστιν ἡ λόγων	τέχνη,	ᾗ ~Θρασύμαχός τε καὶ οἱ
[244]	(οὐ γὰρ ἂν τῇ καλλίστῃ	τέχνῃ,	ᾗ τὸ μέλλον κρίνεται, αὐτὸ
[277]	καὶ αὐτοὺς τοὺς λόγους οἳ	τέχνῃ	~καὶ ἄνευ τέχνης γράφοιντο. τὸ
[265]	εἰδοῖν, (εἰ αὐτοῖν τὴν δύναμιν	τέχνῃ	λαβεῖν δύναιτό ~τις, οὐκ ἄχαρι.
[266]	εἴη, ὃ τούτων ἀπολειφθὲν ὅμως	τέχνῃ	λαμβάνεται; ~πάντως δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον
[272]	διδάσκων ἢ γράφων, φῇ δὲ	~τέχνῃ	λέγειν, ὁ μὴ πειθόμενος κρατεῖ.
[261]	δίκας ~λέγεταί τε καὶ γράφεται	τέχνῃ,	λέγεται δὲ καὶ περὶ δημηγορίας·
[273]	δὴ τοιαῦτ᾽ ~ἄττα ἐστὶ τὰ	τέχνῃ	λεγόμενα. οὐ γάρ, ὦ Φαῖδρε;
[270]	δῆλον ὡς, ἄν ~τῴ τις	τέχνῃ	λόγους διδῷ, τὴν οὐσίαν δείξει
[270]	οὐ μὴν ~ἀπεικαστέον τόν γε	τέχνῃ	μετιόντα ὁτιοῦν τυφλῷ οὐδὲ κωφῷ,
[267]	καὶ πενίαν ἑλκομένων λόγων κεκρατηκέναι	τέχνῃ	μοι φαίνεται τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου
[269]	ἀτελὴς ἔσῃ. ὅσον δὲ αὐτοῦ	τέχνη,	οὐχ ᾗ Λυσίας τε καὶ
[271]	φίλε, ἄλλως ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον	τέχνῃ	ποτὲ λεχθήσεται ~ἢ γραφήσεται οὔτε
[276]	ἐσπούδακεν, ~τῇ γεωργικῇ χρώμενος ἂν	τέχνῃ,	σπείρας εἰς τὸ προσῆκον, ἀγαπῴη
[261]	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ	τέχνῃ	τοῦτο δρῶν ποιήσει φανῆναι τὸ
[270]	τριβῇ μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ	τέχνῃ,	τῷ μὲν φάρμακα καὶ ~τροφὴν
[260]	οὐδέν τι μᾶλλον ἔσται πείθειν	τέχνῃ.	~(Φαῖδρος) οὐκοῦν δίκαια ἐρεῖ, λέγουσα
[276]	γίγνεται, ~ὅταν τις τῇ διαλεκτικῇ	τέχνῃ	χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ
[261]	ὅλον ἡ ῥητορικὴ ἂν εἴη	τέχνη	ψυχαγωγία τις διὰ λόγων, οὐ
[260]	ἐπιόντες αὐτῇ λόγοι μαρτυρῶσιν εἶναι	τέχνῃ.	ὥσπερ γὰρ ἀκούειν ~δοκῶ τινων
[261]	Ἐλεατικὸν Παλαμήδην λέγοντα οὐκ ἴσμεν	τέχνῃ,	ὥστε φαίνεσθαι τοῖς ~ἀκούουσι τὰ
[244]	Δελφοῖς προφῆτις αἵ τ᾽ ἐν	(Δωδώνῃ	ἱέρειαι ~μανεῖσαι μὲν πολλὰ δὴ
[254]	πάσχων ὁ ~πονηρὸς τῆς ὕβρεως	λήξῃ,	ταπεινωθεὶς ἕπεται ἤδη τῇ τοῦ
[229]	Ἰλισὸν ἴωμεν, εἶτα ὅπου ἂν	δόξῃ	ἐν ἡσυχίᾳ ~καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος) ~εἰς
[237]	σοφὸς εἶναι, νῦν ἔτι μᾶλλον	δόξῃ.	~ἦν οὕτω δὴ παῖς, μᾶλλον
[268]	καὶ ψύχειν, καὶ ἐὰν μὲν	δόξῃ	μοι, ἐμεῖν ποιεῖν, ~ἐὰν δ᾽
[248]	ἁρμόσει, ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός,	ὀγδόῃ	σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός, ἐνάτῃ τυραννικός.
[227]	Σώκρατες, προσήκουσα γέ σοι ἡ	ἀκοή·	ὁ γάρ τοι λόγος ἦν,
[272]	καὶ λείαν. ~ἀλλ᾽ εἴ τινά	πῃ	βοήθειαν ἔχεις ἐπακηκοὼς Λυσίου ἤ
[274]	δὴ γραφῆς πέρι καὶ ἀπρεπείας,	πῇ	γιγνόμενον καλῶς ἂν ἔχοι ~καὶ
[246]	ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις.	πῇ	δὴ οὖν θνητόν τε καὶ
[269]	φαίνεσθαι ἡ μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ	πῇ	δή; ~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε,
[246]	θεῶν ~γένος οἰκεῖ, κεκοινώνηκε δέ	πῃ	μάλιστα τῶν περὶ τὸ σῶμα
[273]	ψεύδεσθαι ~ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν	πῃ	παραδοίη τῷ ἀντιδίκῳ. καὶ περὶ
[272]	κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν εἴ τίς	πῃ	(ῥᾴων καὶ βραχυτέρα φαίνεται ἐπ᾽
[255]	ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης, ὅταν δὲ	ἀπῇ,	κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ καὶ
[252]	ἐκ τῶν ἀποθέτων ἐπῶν δύο	~ἔπη	εἰς τὸν ἔρωτα, ὧν τὸ
[241]	ᾔσθου, ὦ μακάριε, ὅτι ἤδη	ἔπη	φθέγγομαι ἀλλ᾽ οὐκέτι διθυράμβους, καὶ
[246]	ἐξ ἐναντίων τε καὶ ἐναντίος·	χαλεπὴ	δὴ καὶ ~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης
[263]	σαφέστερον. ~(Σωκράτης) ~ὅταν τις ὄνομα	εἴπῃ	σιδήρου ἢ ἀργύρου, ἆρ᾽ οὐ
[272]	~ἀλλ᾽ ὅτι ἂν αὐτῶν τις	(ἐλλείπῃ	λέγων ἢ διδάσκων ἢ γράφων,
[274]	γιγνόμενον καλῶς ἂν ἔχοι ~καὶ	ὅπῃ	ἀπρεπῶς, λοιπόν. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)
[277]	λέγειν τε καὶ γράφειν, καὶ	ὅπῃ	~γιγνόμενον ἐν δίκῃ λέγοιτ᾽ ἂν
[259]	νῦν προυθέμεθα σκέψασθαι, τὸν λόγον	ὅπῃ	καλῶς ἔχει λέγειν τε ~καὶ
[274]	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~οἶσθ᾽ οὖν	ὅπῃ	μάλιστα θεῷ χαριῇ λόγων πέρι
[259]	λέγειν τε ~καὶ γράφειν καὶ	ὅπῃ	μή, σκεπτέον. ~(Φαῖδρος) δῆλον. ~(Σωκράτης)
[265]	ἀρίστην εἶναι, καὶ οὐκ ~οἶδ᾽	ὅπῃ	τὸ ἐρωτικὸν πάθος ἀπεικάζοντες, ἴσως
[246]	συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν δή,	ὅπῃ	τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω
[259]	ἑκάστης τιμῆς· τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ	~Καλλιόπῃ	καὶ τῇ μετ᾽ αὐτὴν Οὐρανίᾳ
[255]	λέληθεν. καὶ ὅταν μὲν ἐκεῖνος	παρῇ,	λήγει ~κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς
[275]	αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν ~δέ τι	ἔρῃ	τῶν λεγομένων βουλόμενος μαθεῖν, ἕν
[265]	δὲ θείας τεττάρων θεῶν τέτταρα	μέρη	διελόμενοι, μαντικὴν μὲν ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος
[251]	τὸ ~τοῦ παιδὸς κάλλος, ἐκεῖθεν	μέρη	ἐπιόντα καὶ ῥέοντ᾽ ἃ δὴ
[247]	τε καὶ δαιμόνων, ~(κατὰ ἕνδεκα	μέρη	κεκοσμημένη. μένει γὰρ Ἑστία ἐν
[275]	μὲν ὡς ζῶντα, ἐὰν δ᾽	ἀνέρῃ	τι, σεμνῶς πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν
[276]	ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ τε ~καὶ	σπείρῃ	μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους, ~οἳ ἑαυτοῖς
[243]	Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα γράψαι ὡς	χρὴ	ἐραστῇ μᾶλλον ἢ μὴ ἐρῶντι
[266]	καὶ ~Λυσίου μαθόντας εἰπὲ τί	χρὴ	καλεῖν· ἢ τοῦτο ἐκεῖνό ἐστιν
[270]	~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει·	χρὴ	μέντοι πρὸς τῷ Ἱπποκράτει τὸν
[235]	λόγος, τίνα οἴει ~λέγοντα ὡς	χρὴ	μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι
[233]	μή τις ἐρῶν τυγχάνῃ, (ἐνθυμεῖσθαι	χρὴ	ὅτι οὔτ᾽ ἂν ~τοὺς ὑεῖς
[272]	~ἀληθῆ λέγεις. τούτου τοι ἕνεκα	χρὴ	πάντας τοὺς λόγους ἄνω καὶ
[227]	~ὢ γενναῖος. εἴθε γράψειεν ὡς	χρὴ	πένητι μᾶλλον ἢ πλουσίῳ, καὶ
[233]	~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων. ~ἔτι δὲ εἰ	χρὴ	τοῖς δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει
[269]	Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες, οὐ	~χρὴ	χαλεπαίνειν ἀλλὰ συγγιγνώσκειν, εἴ τινες
[241]	ποτὲ ἔσται. ταῦτά ~τε οὖν	χρή,	ὦ παῖ, συννοεῖν, καὶ εἰδέναι
[275]	σοφοῖς ὥσπερ ~ὑμεῖς οἱ νέοι,	ἀπέχρη	δρυὸς καὶ πέτρας ἀκούειν ὑπ᾽
[243]	ἀκούσῃ, καὶ μὴ ἀνήκοος ὢν	~φθάσῃ	χαρισάμενος τῷ μὴ ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος)
[252]	καλοῦσιν ἀκούσας εἰκότως διὰ ~νεότητα	γελάσῃ.	λέγουσι δὲ οἶμαί τινες Ὁμηριδῶν
[271]	σπουδῇ τέχνην ῥητορικὴν διδῷ, ~πρῶτον	πάσῃ	ἀκριβείᾳ γράψει τε καὶ ποιήσει
[256]	αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ	πάσῃ	~δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες. φίλω
[250]	ἐκ ~τῶνδε ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον	ἁπάσῃ,	οὔτε ὅσαι βραχέως εἶδον τότε
[269]	ἂν ἐλλείπῃς ~τούτων, ταύτῃ ἀτελὴς	ἔσῃ.	ὅσον δὲ αὐτοῦ τέχνη, οὐχ
[269]	σοι ὑπάρχει φύσει ῥητορικῷ εἶναι,	ἔσῃ	~ῥήτωρ ἐλλόγιμος, προσλαβὼν ἐπιστήμην τε
[277]	ἂν ὁ πᾶς ~ὄχλος αὐτὸ	ἐπαινέσῃ.	~(Φαῖδρος) οὐ γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης)
[248]	τε καὶ ἐπὶ τὴν γῆν	~πέσῃ,	τότε νόμος ταύτην (μὴ φυτεῦσαι
[256]	τεταγμένην τε δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν	νικήσῃ	τὰ ~βελτίω τῆς διανοίας ἀγαγόντα,
[257]	ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν ἄρα καὶ	ἐθελήσῃ	~πρὸς αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι. καὶ
[251]	ὅταν δὲ χωρὶς γένηται καὶ	αὐχμήσῃ,	τὰ τῶν διεξόδων ~στόματα ᾗ
[259]	ἄποτον εὐθὺς ᾄδειν, ~ἕως ἂν	τελευτήσῃ,	καὶ μετὰ ταῦτα ἐλθὸν παρὰ
[248]	κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα δὲ	πτερορρυήσῃ	τε καὶ ἐπὶ τὴν γῆν
[261]	πείθετε ὡς ἐὰν μὴ ἱκανῶς	~φιλοσοφήσῃ,	οὐδὲ ἱκανός ποτε λέγειν ἔσται
[260]	~ἀγαθοῦ, δόξας δὲ πλήθους μεμελετηκὼς	πείσῃ	κακὰ πράττειν ἀντ᾽ ἀγαθῶν, ~ποῖόν
[247]	ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ ἁπάσης ψυχῆς	ὅσῃ	ἂν μέλῃ τὸ ~προσῆκον δέξασθαι,
[253]	ἐκείνου ἐπιτήδευμα καὶ ἰδέαν ἄγουσιν,	ὅση	ἑκάστῳ ~δύναμις, οὐ φθόνῳ οὐδ᾽
[227]	λόγων ὑμᾶς Λυσίας εἱστία; ~(Φαῖδρος)	~πεύσῃ,	εἴ σοι σχολὴ προϊόντι ἀκούειν.
[243]	ὃν ἔλεγον; ἵνα καὶ τοῦτο	ἀκούσῃ,	καὶ μὴ ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ
[241]	ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά τε καὶ ὑποσχέσεις	(ἐμπεδώσῃ	ἔχει, νοῦν ἤδη ἐσχηκὼς καὶ
[271]	ὄντα τε καὶ πραττόμενα, (ὀξέως	τῇ	αἰσθήσει δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν, ἢ μηδὲν
[277]	κακῶν καὶ ~ἀγαθῶν οὐκ ἐκφεύγει	τῇ	ἀληθείᾳ μὴ οὐκ ἐπονείδιστον εἶναι,
[241]	ἧς οὔτε ~ἀνθρώποις οὔτε θεοῖς	τῇ	ἀληθείᾳ τιμιώτερον οὔτε ἔστιν οὔτε
[240]	πᾶν λέγεται· ὃ δὴ πρὸς	τῇ	~ἀνομοιότητι μάλιστα ἐραστὴς πρὸς παιδικὰ
[228]	ὦ φιλότης, τί ἄρα ἐν	τῇ	ἀριστερᾷ ἔχεις ὑπὸ τῷ ἱματίῳ·
[238]	ἡδονὰς καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν	τῇ	ἀρχῇ ~ὕβρις ἐπωνομάσθη. ὕβρις δὲ
[251]	δὲ ἀμφοτέρων ~μεμειγμένων ἀδημονεῖ τε	τῇ	ἀτοπίᾳ τοῦ πάθους καὶ ἀποροῦσα
[232]	τὰ ~λυποῦντα, καὶ πάντ᾽ ἐπὶ	τῇ	αὑτῶν βλάβῃ νομίζουσι γίγνεσθαι. διόπερ
[258]	πῶς; ~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ" πού φησιν	τῇ	βουλῇ" ἢ τῷ δήμῳ" ἢ
[276]	ποιοῖ· ἐφ᾽ οἷς δὲ ἐσπούδακεν,	~τῇ	γεωργικῇ χρώμενος ἂν τέχνῃ, σπείρας
[259]	τετιμηκότας ~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους,	τῇ	δὲ Ἐρατοῖ τοὺς ἐν τοῖς
[270]	προσφέρων ὑγίειαν καὶ ῥώμην ἐμποιήσειν,	τῇ	δὲ λόγους τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις
[259]	κατὰ τὸ εἶδος ἑκάστης τιμῆς·	τῇ	δὲ πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ καὶ τῇ
[236]	τε καὶ ~χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς	τῇ	διαθέσει καὶ τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος)
[276]	περὶ αὐτὰ γίγνεται, ~ὅταν τις	τῇ	διαλεκτικῇ τέχνῃ χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν
[256]	δέ, ἅτε οὐ πάσῃ ~δεδογμένα	τῇ	διανοίᾳ πράττοντες. φίλω μὲν οὖν
[251]	ἀποκεκλῃμένη, πηδῶσα οἷον τὰ σφύζοντα,	τῇ	~διεξόδῳ ἐγχρίει ἑκάστη τῇ καθ᾽
[258]	σὺ λέγεις· καὶ γὰρ ἂν	τῇ	ἑαυτοῦ ἐπιθυμίᾳ, ὡς ἔοικεν, ~ὀνειδίζοι.
[270]	τῇ ἑτέρᾳ, ψυχῆς δὲ ἐν	τῇ	~ἑτέρᾳ, εἰ μέλλεις, μὴ τριβῇ
[270]	διελέσθαι φύσιν, σώματος μὲν ἐν	τῇ	ἑτέρᾳ, ψυχῆς δὲ ἐν τῇ
[251]	σφύζοντα, τῇ ~διεξόδῳ ἐγχρίει ἑκάστη	τῇ	καθ᾽ αὑτήν, ὥστε πᾶσα κεντουμένη
[253]	ὁ μὲν τοίνυν αὐτοῖν ἐν	τῇ	καλλίονι στάσει ~ὢν τό τε
[244]	ὄνειδος ~μανίαν· (οὐ γὰρ ἂν	τῇ	καλλίστῃ τέχνῃ, ᾗ τὸ μέλλον
[243]	αὐτῷ ἀποδοῦναι τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ	τῇ	κεφαλῇ καὶ οὐχ ὥσπερ τότε
[245]	αὖ ~τοὐναντίον, ὡς ἐπ᾽ εὐτυχίᾳ	τῇ	μεγίστῃ (παρὰ θεῶν ἡ τοιαύτη
[259]	τι καὶ οὐ καθευδητέον ἐν	τῇ	μεσημβρίᾳ. ~(Φαῖδρος) λεκτέον γὰρ οὖν.
[259]	τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ καὶ	τῇ	μετ᾽ αὐτὴν Οὐρανίᾳ τοὺς ἐν
[253]	θεὸν βλέπειν, καὶ ἐφαπτόμενοι ~αὐτοῦ	τῇ	μνήμῃ ἐνθουσιῶντες ἐξ ἐκείνου λαμβάνουσι
[227]	τῇ πλησίον τοῦ Ὀλυμπίου οἰκίᾳ	τῇ	Μορυχίᾳ. ~(Σωκράτης) ~τίς οὖν δὴ
[247]	εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν δὲ	τῇ	~περιόδῳ καθορᾷ μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην,
[227]	~ναί, παρ᾽ Ἐπικράτει, ἐν τῇδε	τῇ	πλησίον τοῦ Ὀλυμπίου οἰκίᾳ τῇ
[261]	~(Σωκράτης) ~καὶ ἐν δημηγορίᾳ δὴ	τῇ	πόλει δοκεῖν τὰ αὐτὰ τοτὲ
[248]	εἰς μηδεμίαν θήρειον φύσιν ἐν	τῇ	~πρώτῃ γενέσει, ἀλλὰ τὴν μὲν
[255]	τοῦτο ταχὺ ~ταῦτα. ἐν οὖν	τῇ	συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ
[256]	ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν δὲ	τῇ	τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ
[279]	ὦ φίλε, ἔνεστί τις φιλοσοφία	~(τῇ	τοῦ ἀνδρὸς διανοίᾳ. ταῦτα δὴ
[254]	ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται ἤδη	τῇ	τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ, καὶ ~ὅταν
[276]	~ὃς μετ᾽ ἐπιστήμης γράφεται ἐν	τῇ	τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, δυνατὸς μὲν
[257]	ὑπὸ πλήθους ἐπαινουμένην ~ὡς ἀρετὴν	(τῇ	φίλῃ ψυχῇ ἐντεκοῦσα, ἐννέα χιλιάδας
[249]	φιλοσοφίας, ~αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ	τῇ	χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς
[247]	ὄντως οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ μόνῳ	θεατὴ	νῷ, περὶ ἣν τὸ τῆς
[248]	γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός,	ἐνάτῃ	τυραννικός. ~ἐν δὴ τούτοις ἅπασιν
[256]	σωφροσύνη ἀνθρωπίνη οὔτε θεία μανία	~δυνατὴ	πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ δὴ
[261]	~(Σωκράτης) ~τῇδε δοκῶ ζητοῦσιν φανεῖσθαι.	ἀπάτη	πότερον ἐν πολὺ διαφέρουσι γίγνεται
[278]	παρελθεῖν. ~(Σωκράτης) τίνα τοῦτον; ~(Φαῖδρος)	~Ἰσοκράτη	τὸν καλόν· ᾧ τί ἀπαγγελεῖς,
[230]	τόπον· ἥ τε αὖ πηγὴ	χαριεστάτη	ὑπὸ ~τῆς πλατάνου ῥεῖ μάλα
[259]	εἶδος ἑκάστης τιμῆς· τῇ δὲ	πρεσβυτάτῃ	~Καλλιόπῃ καὶ τῇ μετ᾽ αὐτὴν
[250]	στίλβον ἐναργέστατα. ὄψις γὰρ ἡμῖν	~ὀξυτάτη	τῶν διὰ τοῦ σώματος ἔρχεται
[253]	τῶν ὡς ἀληθῶς ἐρώντων καὶ	~τελετή,	ἐάν γε διαπράξωνται ὃ προθυμοῦνται
[253]	φαμέν, ἀγαθός, ὁ δ᾽ οὔ·	ἀρετὴ	δὲ τίς τοῦ ἀγαθοῦ ἢ
[256]	~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ	ἀρετή·	τελευτήσαντες δὲ δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ
[256]	τοῦ μὴ ἐρῶντος οἰκειότης, σωφροσύνῃ	θνητῇ	κεκραμένη, θνητά τε καὶ ~φειδωλὰ
[247]	~ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα, ψυχῆς	κυβερνήτῃ	μόνῳ θεατὴ νῷ, περὶ ἣν
[256]	πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ δὴ	διαίτῃ	φορτικωτέρᾳ τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ
[245]	κατασχομένῳ (τῶν παρόντων κακῶν ~εὑρομένη.	τρίτη	δὲ ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή τε
[249]	παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται δὲ	τρίτῃ	περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται
[248]	βίον (ἤ τινα τελεστικὸν ~ἕξουσαν·	ἕκτῃ	ποιητικὸς ἢ τῶν περὶ μίμησίν
[244]	καθαρμῶν τε καὶ τελετῶν τυχοῦσα	ἐξάντη	~ἐποίησε τὸν (ἑαυτῆς) ἔχοντα πρός
[246]	ὧδε λεκτέον. οἷον ~μέν ἐστι,	πάντῃ	πάντως θείας εἶναι καὶ μακρᾶς
[270]	τὸ γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο καὶ	πάντῃ	τελεσιουργὸν ~ἔοικεν ἐντεῦθέν ποθεν εἰσιέναι.
[249]	βίου αἱροῦνται ὃν ἂν θέλῃ	ἑκάστη·	ἔνθα καὶ εἰς θηρίου βίον
[274]	~Αἰγυπτίοις· ὁ δὲ ἤρετο ἥντινα	ἑκάστη	ἔχοι ὠφελίαν, διεξιόντος δέ, ὅτι
[248]	αὐτὸ ὅθεν ἥκει ἡ ψυχὴ	~ἑκάστη	οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων ~(οὐ
[251]	τὰ σφύζοντα, τῇ ~διεξόδῳ ἐγχρίει	ἑκάστη	τῇ καθ᾽ αὑτήν, ὥστε πᾶσα
[277]	διιδὼν κατὰ ταὐτά, τὸ ~(προσαρμόττον	ἑκάστῃ	φύσει εἶδος ἀνευρίσκων, οὕτω τιθῇ
[248]	θέας ἀπέρχονται, καὶ ἀπελθοῦσαι τροφῇ	δοξαστῇ	χρῶνται. ~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ
[233]	προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ	ἐραστῇ.	ἐκεῖνοι μὲν γὰρ καὶ παρὰ
[243]	ὅτι ~τάχιστα γράψαι ὡς χρὴ	ἐραστῇ	μᾶλλον ἢ μὴ ἐρῶντι ἐκ
[239]	παντὶ μέν, μάλιστα δὲ τῷ	ἐραστῇ,	ὅτι τῶν φιλτάτων τε καὶ
[245]	~τοὐναντίον, ὡς ἐπ᾽ εὐτυχίᾳ τῇ	μεγίστῃ	(παρὰ θεῶν ἡ τοιαύτη μανία
[257]	Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν ὅτι	καλλίστη	καὶ ἀρίστη δέδοταί τε ~καὶ
[244]	~μανίαν· (οὐ γὰρ ἂν τῇ	καλλίστῃ	τέχνῃ, ᾗ τὸ μέλλον κρίνεται,
[245]	δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ	πιστή.	δεῖ οὖν πρῶτον ~ψυχῆς φύσεως
[257]	ἡμετέραν δύναμιν ὅτι καλλίστη καὶ	ἀρίστη	δέδοταί τε ~καὶ ἐκτέτεισται παλινῳδία,
[249]	~(ἄρα αὕτη πασῶν τῶν ἐνθουσιάσεων	ἀρίστη	τε καὶ ἐξ ἀρίστων τῷ
[260]	~φημί, ἐὰν οἵ γ᾽ ἐπιόντες	αὐτῇ	λόγοι μαρτυρῶσιν εἶναι τέχνῃ. ὥσπερ
[247]	παρέβαλεν ἀμβροσίαν τε καὶ ἐπ᾽	αὐτῇ	νέκταρ ~ἐπότισεν. ~(καὶ οὗτος μὲν
[245]	ἀρχῆς γὰρ δὴ ~ἀπολομένης οὔτε	αὐτή	ποτε ἔκ του οὔτε ἄλλο
[261]	ἀλλὰ καὶ ἐν ἰδίοις, ἡ	~αὐτὴ	σμικρῶν (τε καὶ μεγάλων πέρι,
[256]	τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν	αὐτῇ,	σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ πάσῃ
[266]	διήγησίν τινα μαρτυρίας τ᾽ ἐπ᾽	αὐτῇ,	τρίτον τεκμήρια, τέταρτον ~εἰκότα· καὶ
[270]	τῶν λόγων τέχνην τὸ πρόσφορον	αὐτῇ.	~(Φαῖδρος) πῶς τοῦτο λέγεις; ~(Σωκράτης)
[261]	μία τις τέχνη, εἴπερ ἔστιν,	αὕτη	ἂν εἴη, ᾗ ~τις οἷός
[272]	ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός ἐστι καὶ	αὕτη	ἡ φύσις περὶ ἧς τότε
[230]	καταγωγή. ἥ τε γὰρ πλάτανος	αὕτη	μάλ᾽ ἀμφιλαφής τε ~καὶ ὑψηλή,
[249]	ὡς μανικῶς διακείμενος ὡς ~(ἄρα	αὕτη	πασῶν τῶν ἐνθουσιάσεων ἀρίστη τε
[257]	καὶ ὑπὸ γῆς ἄνουν παρέξει.	~αὕτη	σοι, ὦ φίλε Ἔρως, εἰς
[245]	τῇ μεγίστῃ (παρὰ θεῶν ἡ	τοιαύτη	μανία δίδοται· ~ἡ δὲ δὴ
[240]	ὥρᾳ, ἑπομένων δὲ τῶν ἄλλων	ταύτῃ,	ἃ ~καὶ λόγῳ (ἐστὶν ἀκούειν
[238]	αὖ μέθας τυραννεύσασα, τὸν κεκτημένον	ταύτῃ	~ἄγουσα, δῆλον οὗ τεύξεται προσρήματος·
[269]	ὅτου δ᾽ ἂν ἐλλείπῃς ~τούτων,	ταύτῃ	ἀτελὴς ἔσῃ. ὅσον δὲ αὐτοῦ
[234]	πράγματος; ~(Σωκράτης) ~τί δέ; καὶ	ταύτῃ	δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ τε καὶ
[246]	δή, ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον,	ταύτῃ	~ἐχέτω τε καὶ λεγέσθω· τὴν
[246]	ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε καὶ ἐλάττονος·	ταύτῃ	οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω δὴ συμφύτῳ
[242]	αὐτοῦ εἰπέτην ὡς ~τοιούτου ὄντος·	ταύτῃ	τε οὖν ἡμαρτανέτην περὶ τὸν
[256]	ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν δὲ τῇ	τελευτῇ	ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ ~πτεροῦσθαι
[264]	γέ τοι δή, ὦ Σώκρατες,	τελευτή,	περὶ οὗ τὸν λόγον ποιεῖται.
[251]	πᾶσα γὰρ ἦν τὸ πάλαι	πτερωτή.	~(ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ ὅλη
[248]	μηδεμίαν θήρειον φύσιν ἐν τῇ	~πρώτῃ	γενέσει, ἀλλὰ τὴν μὲν πλεῖστα
[241]	δὲ δή, ὦ Σώκρατες, τί	~ἀποπαύῃ;	~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου, ὦ μακάριε,
[260]	καὶ πρός γ᾽ ἐνεγκεῖν ~δυνατὸν	(σκεύη	καὶ ἄλλα πολλὰ ὠφέλιμον. ~(Φαῖδρος)
[252]	καὶ τὴν τῇδε πρώτην γένεσιν	~βιοτεύῃ,	καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ πρός
[276]	τέχνῃ χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν,	φυτεύῃ	τε ~καὶ σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης
[262]	πάθος τοῦτο ~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν	εἰσερρύη.	~(Φαῖδρος) γίγνεται γοῦν οὕτως. ~(Σωκράτης)
[272]	λέγων ἢ διδάσκων ἢ γράφων,	φῇ	δὲ ~τέχνῃ λέγειν, ὁ μὴ
[244]	~ἐραστοῦ τῷ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον	φῇ	δεῖν χαρίζεσθαι, διότι δὴ ὁ
[276]	τε ~καὶ γράψει, ὅταν (δὲ)	γράφῃ,	ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς
[275]	που, ὦ Φαῖδρε, τοῦτ᾽ ἔχει	γραφή,	καὶ ὡς ἀληθῶς ὅμοιον ζωγραφίᾳ.
[275]	ταὐτὸν ἀεί. ~ὅταν δὲ ἅπαξ	(γραφῇ,	κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ πᾶς λόγος
[234]	ἀλλ᾽ οὐκ ἐκείνῃ μόνον, ὅτι	σαφῆ	καὶ στρογγύλα, καὶ ~ἀκριβῶς ἕκαστα
[274]	Θεὺθ τὰς τέχνας ἐπέδειξεν, καὶ	ἔφη	δεῖν διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις·
[267]	~πάλιν ὠργισμένοις ἐπᾴδων κηλεῖν, ὡς	ἔφη·	διαβάλλειν τε καὶ ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς
[228]	μέντοι διάνοιαν σχεδὸν ἁπάντων, οἷς	ἔφη	διαφέρειν τὰ τοῦ ~ἐρῶντος ἢ
[274]	δέ, ὦ ~βασιλεῦ, τὸ μάθημα,	ἔφη	ὁ Θεύθ, σοφωτέρους Αἰγυπτίους καὶ
[267]	ἐγέλασεν, καὶ ~μόνος αὐτὸς ηὑρηκέναι	ἔφη	ὧν δεῖ λόγων τέχνην· δεῖν
[236]	κελεύῃς. ~(Φαῖδρος) τί δῆτα ἔχων	στρέφῃ;	~(Σωκράτης) ~οὐδὲν ἔτι, ἐπειδὴ σύ
[248]	ὄντος θέας ἀπέρχονται, καὶ ἀπελθοῦσαι	τροφῇ	δοξαστῇ χρῶνται. ~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽
[272]	γε τοιούτων φύσει ὄντων ἢ	τροφῇ,	τὸν μέλλοντα ἱκανῶς ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι.
[265]	τε ἰδέαν συνορῶντα ἄγειν τὰ	πολλαχῇ	διεσπαρμένα, ἵνα ἕκαστον ~ὁριζόμενος δῆλον
[271]	ὅταν ~δὲ εἰπεῖν τε ἱκανῶς	ἔχῃ	οἷος ὑφ᾽ οἵων πείθεται, παραγιγνόμενόν
[270]	τοῦ, ἐὰν δὲ πλείω εἴδη	ἔχῃ,	~ταῦτα ἀριθμησάμενον, ὅπερ ἐφ᾽ ἑνός,
[253]	ἐν ἀρχῇ τοῦδε τοῦ μύθου	τριχῇ	διείλομεν ψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρφω ~μὲν
[258]	~(Σωκράτης) ~οὐ μανθάνεις ὅτι ἐν	ἀρχῇ	ἀνδρὸς πολιτικοῦ (συγγράμματι) πρῶτος ὁ
[245]	ἀρχὴ γίγνοιτο, οὐκ ἂν ἔτι	ἀρχὴ	γίγνοιτο. ~ἐπειδὴ δὲ ἀγένητόν ἐστιν,
[245]	ἑνός· εἰ γὰρ ἔκ του	ἀρχὴ	γίγνοιτο, οὐκ ἂν ἔτι ἀρχὴ
[245]	τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως.	~(ἀρχὴ	δὲ ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς γὰρ
[245]	τε καὶ ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι·	ἀρχὴ	δὲ ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα
[245]	ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ	ἀρχὴ	κινήσεως. ~(ἀρχὴ δὲ ἀγένητον. ἐξ
[266]	δεῖ τοῦ λόγου ~λέγεσθαι ἐν	ἀρχῇ·	ταῦτα λέγεις ἦ γάρ; τὰ
[237]	οὖν εἰδότες οὐ διομολογοῦνται ἐν	ἀρχῇ	τῆς ~σκέψεως, προελθόντες δὲ τὸ
[245]	γίγνεσθαι. οὕτω δὴ κινήσεως μὲν	ἀρχὴ	τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο
[237]	~περὶ παντός, ὦ παῖ, μία	ἀρχὴ	τοῖς μέλλουσι καλῶς (βουλεύσεσθαι· εἰδέναι
[253]	αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ. ~καθάπερ ἐν	ἀρχῇ	τοῦδε τοῦ μύθου τριχῇ διείλομεν
[238]	καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ	ἀρχῇ	~ὕβρις ἐπωνομάσθη. ὕβρις δὲ δὴ
[238]	τῶν ἰδεῶν ἐκπρεπὴς ἣ ἂν	τύχῃ	γενομένη, τὴν αὑτῆς ἐπωνυμίαν ~ὀνομαζόμενον
[246]	ἀνάγκης ἀγένητόν ~τε καὶ ἀθάνατον	ψυχὴ	ἂν εἴη. ~περὶ μὲν οὖν
[249]	καὶ εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη	~ψυχὴ	ἀφικνεῖται, καὶ ἐκ θηρίου ὅς
[276]	γράφεται ἐν τῇ τοῦ μανθάνοντος	ψυχῇ,	δυνατὸς μὲν ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων
[248]	τὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει ἡ	ψυχὴ	~ἑκάστη οὐκ ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων
[242]	μαντικόν γέ ~τι καὶ ἡ	ψυχή·	ἐμὲ γὰρ ἔθραξε μέν τι
[257]	ἐπαινουμένην ~ὡς ἀρετὴν (τῇ φίλῃ	ψυχῇ	ἐντεκοῦσα, ἐννέα χιλιάδας ἐτῶν περὶ
[251]	πέπονθεν ἡ τοῦ πτεροφυεῖν ἀρχομένου	ψυχή·	ζεῖ τε καὶ ~ἀγανακτεῖ καὶ
[248]	τε Ἀδραστείας ~ὅδε. ἥτις ἂν	ψυχὴ	θεῷ συνοπαδὸς γενομένη κατίδῃ τι
[277]	τὸν ~λόγον, ποικίλῃ μὲν ποικίλους	ψυχῇ	καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς
[246]	δύναμιν, ζῷον τὸ ~σύμπαν ἐκλήθη,	ψυχὴ	καὶ σῶμα παγέν, θνητόν τ᾽
[248]	~τε τοῦ πτεροῦ φύσις, ᾧ	ψυχὴ	κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται. θεσμός τε
[251]	ὥστε πᾶσα κεντουμένη κύκλῳ ἡ	ψυχὴ	~οἰστρᾷ καὶ ὀδυνᾶται, μνήμην δ᾽
[271]	μέλλοντα ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι ἀνάγκη εἰδέναι	ψυχὴ	ὅσα εἴδη ἔχει. ἔστιν οὖν
[245]	~νοῆσαι· ἀρχὴ δὲ ἀποδείξεως ἥδε.	~ψυχὴ	πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον
[246]	ἀθάνατον ~ζῷον ἐκλήθη πειρατέον εἰπεῖν.	ψυχὴ	πᾶσα παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου,
[278]	καὶ τῷ ὄντι γραφομένοις ἐν	ψυχῇ	~περὶ δικαίων τε καὶ καλῶν
[247]	πόνος τε καὶ ἀγὼν ἔσχατος	ψυχῇ	πρόκειται. αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι
[249]	ἅ ποτ᾽ εἶδεν ἡμῶν ἡ	ψυχὴ	~συμπορευθεῖσα θεῷ καὶ ὑπεριδοῦσα ἃ
[246]	περὶ τὸ σῶμα τοῦ θείου	(ψυχή)	τὸ δὲ ~θεῖον (καλόν, σοφόν,
[270]	λόγους προσοίσει· ἔσται δέ που	ψυχὴ	τοῦτο. ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)
[249]	γὰρ εἴρηται, πᾶσα μὲν ἀνθρώπου	ψυχὴ	φύσει ~τεθέαται τὰ ὄντα, ~ἢ
[242]	~τῶν εἰρημένων διαλεχθέντες, τάχα ἐπειδὰν	ἀποψυχῇ	ἴμεν. ~(Σωκράτης) ~θεῖός γ᾽ εἶ
[245]	~εὑρομένη. τρίτη δὲ ἀπὸ Μουσῶν	κατοκωχή	τε καὶ μανία, λαβοῦσα ἁπαλὴν
[258]	ἕνεκα κἄν τις ὡς εἰπεῖν	ζῴη,	ἀλλ᾽ ἢ τῶν ~τοιούτων ἡδονῶν
[276]	τέχνῃ, σπείρας εἰς τὸ προσῆκον,	ἀγαπῴη	ἂν ἐν ὀγδόῳ ~μηνὶ ὅσα
[276]	παιδιᾶς τε καὶ ἑορτῆς χάριν	δρῴη	ἄν, ὅτε καὶ ποιοῖ· ἐφ᾽
[237]	ἐπεπείκει τὸν ~παῖδα ὡς οὐκ	ἐρῴη.	καί ποτε αὐτὸν αἰτῶν ἔπειθεν
[228]	ἐπορεύετο δ᾽ ἐκτὸς τείχους ἵνα	μελετῴη.	ἀπαντήσας δὲ τῷ ~νοσοῦντι περὶ