Pages
[260]	τῷ μέλλοντι ῥήτορι ἔσεσθαι τὰ	τῷ	ὄντι δίκαια ~μανθάνειν ἀλλὰ τὰ
[273]	λέγει (τὸ εἰκὸς ἢ τὸ	τῷ	πλήθει δοκοῦν. ~(Φαῖδρος) τί γὰρ
[265]	γοῦν σαφὲς καὶ τὸ αὐτὸ	~αὑτῷ	ὁμολογούμενον διὰ ταῦτα ἔσχεν εἰπεῖν
[244]	ἐπωνόμασαν, (ἣν νῦν ~οἰωνιστικὴν τῷ	ω	σεμνύνοντες οἱ νέοι καλοῦσιν· ὅσῳ
[227]	ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι. ~(Σωκράτης)	~ὢ	γενναῖος. εἴθε γράψειεν ὡς χρὴ
[260]	γε ἐπιεικῆ. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν,	ὦ	ἀγαθέ, ἀγροικότερον τοῦ δέοντος λελοιδορήκαμεν
[268]	ἅτε μουσικὸς ὢν πρᾳότερον ὅτι	ὦ	ἄριστε, ἀνάγκη μὲν καὶ ~ταῦτ᾽
[269]	ἀλλὰ πῇ δή; ~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει,	ὦ	ἄριστε, εἰκότως ὁ Περικλῆς πάντων
[230]	παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ μοι,	ὦ	ἄριστε. φιλομαθὴς γάρ εἰμι· τὰ
[274]	τοῖς γράμμασιν ἦν, τοῦτο δέ,	ὦ	~βασιλεῦ, τὸ μάθημα, ἔφη ὁ
[228]	σου ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος) ~πῶς λέγεις,	ὦ	βέλτιστε Σώκρατες; οἴει με, ἃ
[235]	καὶ ὧντινων ἤκουσα. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽	ὦ	γενναιότατε, κάλλιστα εἴρηκας. σὺ γὰρ
[268]	συνόδοις. ~(Σωκράτης) ~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽	ὦ	δαιμόνιε, ἰδὲ καὶ σὺ εἰ
[235]	δὴ ~τεκμαιρόμενος λέγω; πλῆρές πως,	ὦ	δαιμόνιε, τὸ στῆθος ἔχων αἰσθάνομαι
[227]	τοῖς (δρόμοις. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ,	ὦ	ἑταῖρε, λέγει. ἀτὰρ Λυσίας ἦν,
[270]	μεθόδου ταύτης. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ,	ὦ	ἑταῖρε, λέγει· χρὴ μέντοι πρὸς
[242]	τὸ ἁμάρτημα. ὡς δή τοι,	ὦ	ἑταῖρε, μαντικόν γέ ~τι καὶ
[230]	ἀτύφου μοίρας φύσει ~μετέχον. ἀτάρ,	ὦ	ἑταῖρε, μεταξὺ τῶν λόγων, ἆρ᾽
[262]	ποτε. ~(Σωκράτης) ~λόγων ἄρα τέχνην,	ὦ	ἑταῖρε, ὁ τὴν ἀλήθειαν μὴ
[273]	καὶ ὁπόθεν χαίρει ὀνομαζόμενος. ἀτάρ,	ὦ	ἑταῖρε, τούτῳ ~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν
[234]	εἰρῆσθαι; ~(Σωκράτης) ~δαιμονίως μὲν οὖν,	ὦ	ἑταῖρε, ὥστε με ἐκπλαγῆναι. καὶ
[230]	Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ γε,	ὦ	θαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις φαίνῃ. ἀτεχνῶς
[257]	ἀντιπαρατεῖναι. καὶ γάρ τις αὐτόν,	ὦ	θαυμάσιε, ἔναγχος τῶν ~πολιτικῶν τοῦτ᾽
[260]	ἴσως ἂν εἴποι· τί ποτ᾽	ὦ	θαυμάσιοι, ληρεῖτε; ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽
[266]	καὶ συναγωγῶν, ~ἵνα οἷός τε	ὦ	λέγειν τε καὶ φρονεῖν· ἐάν
[241]	τί ~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου,	ὦ	μακάριε, ὅτι ἤδη ἔπη φθέγγομαι
[236]	ἢ ~ἑκὼν λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽	ὦ	μακάριε Φαῖδρε, γελοῖος ἔσομαι παρ᾽
[236]	~ἐπιδείξειν μήτε ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης) ~βαβαῖ,	ὦ	μιαρέ, ὡς εὖ ἀνηῦρες τὴν
[237]	βούλει ποίει. ~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή,	ὦ	Μοῦσαι, εἴτε δι᾽ ᾠδῆς εἶδος
[268]	ποιεῖν, οὐκ ἀγρίως εἴποι ἄν·	ὦ	μοχθηρέ, ~μελαγχολᾷς, ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς
[257]	τοῦ γράφειν. ~(Σωκράτης) ~γελοῖόν γ᾽	ὦ	νεανία, τὸ δόγμα λέγεις, καὶ
[267]	ἄττα; ~(Σωκράτης) ~ὀρθοέπειά γέ τις,	ὦ	παῖ, καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ
[256]	ὅταν γένωνται, γενέσθαι. ~ταῦτα τοσαῦτα,	ὦ	παῖ, καὶ θεῖα οὕτω σοι
[243]	σὺ βούλῃ. ~(Σωκράτης) ~οὑτωσὶ τοίνυν,	ὦ	παῖ καλέ, ἐννόησον, ~ὡς ὁ
[252]	πόνων. τοῦτο δὲ τὸ πάθος,	ὦ	παῖ καλέ, πρὸς ὃν δή
[237]	ἔλεγέν τε ὧδε ~περὶ παντός,	ὦ	παῖ, μία ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι
[241]	ἔσται. ταῦτά ~τε οὖν χρή,	ὦ	παῖ, συννοεῖν, καὶ εἰδέναι τὴν
[267]	ἀλλὰ μετρίων. ~(Φαῖδρος) σοφώτατά γε,	ὦ	Πρόδικε. ~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν δὲ οὐ
[234]	καὶ οὐχὶ ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς εἰπὲ
[261]	~(Φαῖδρος) ~τούτων δεῖ τῶν λόγων,	ὦ	Σώκρατες· ἀλλὰ δεῦρο αὐτοὺς παράγων
[272]	~λόγων τέχνης; ~(Φαῖδρος) ~ἀδύνατόν που,	ὦ	Σώκρατες, ἄλλως· καίτοι οὐ σμικρόν
[235]	εἰπεῖν ἄριστα. ~(Φαῖδρος) ~οὐδὲν λέγεις,	ὦ	Σώκρατες· αὐτὸ γὰρ τοῦτο καὶ
[273]	τέχνην πορίζειν. ~(Φαῖδρος) ~αὐτά γε,	ὦ	Σώκρατες, διελήλυθας ἃ λέγουσιν οἱ
[263]	μή. ~(Φαῖδρος) ~καλὸν γοῦν ἄν,	ὦ	Σώκρατες, εἶδος εἴη κατανενοηκὼς ὁ
[260]	ὦτα ~(Φαῖδρος) γελοῖόν γ᾽ ἄν,	ὦ	Σώκρατες, εἴη. ~(Σωκράτης) ~οὔπω γε·
[257]	βίον ποιῆται. ~(Φαῖδρος) ~συνεύχομαί σοι,	ὦ	Σώκρατες, εἴπερ ἄμεινον ταῦθ᾽ (ἡμῖν
[274]	~(Φαῖδρος) ~παγκάλως ἔμοιγε δοκεῖ λέγεσθαι,	ὦ	Σώκρατες, εἴπερ οἷός τέ τις
[268]	δύναμιν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα ἐρρωμένην,	ὦ	Σώκρατες, ἔν γε δὴ πλήθους
[228]	~(Φαῖδρος) ~παῦε. ἐκκέκρουκάς με ἐλπίδος,	ὦ	Σώκρατες, ἣν εἶχον ἐν σοὶ
[257]	ἃ ἔλεγεν. ~(Φαῖδρος) ~ἐφαίνετο γάρ,	ὦ	Σώκρατες· καὶ σύνοισθά που καὶ
[269]	~τοῖς λόγοις" ~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ μήν,	ὦ	Σώκρατες, κινδυνεύει γε τοιοῦτόν τι
[234]	ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί σοι φαίνεται,	ὦ	Σώκρατες, ὁ λόγος; οὐχ ὑπερφυῶς
[268]	παραδιδόναι; ~(Φαῖδρος) ~καὶ οὗτοι ἄν,	ὦ	Σώκρατες, οἶμαι καταγελῷεν εἴ τις
[229]	προάγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ μοι,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἐνθένδε μέντοι ποθὲν
[243]	ὑπ᾽ αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένος. ~(Φαῖδρος) τουτωνί,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἔστιν ἅττ᾽ ἂν
[267]	ποίησιν εὐεπείας; ~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια δέ,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἦν μέντοι τοιαῦτ᾽
[270]	παραδώσειν. ~(Φαῖδρος) τὸ γοῦν εἰκός,	ὦ	Σώκρατες, οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ψυχῆς οὖν
[228]	τοίνυν ποιήσω. τῷ ὄντι γάρ,	ὦ	Σώκρατες, παντὸς μᾶλλον τά γε
[238]	πεπονθέναι; ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν,	ὦ	Σώκρατες, παρὰ τὸ εἰωθὸς εὔροιά
[242]	μεῖζον ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος) ~μήπω γε,	ὦ	Σώκρατες, πρὶν ἂν τὸ καῦμα
[227]	λέγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, προσήκουσα γέ σοι ἡ
[275]	δοξόσοφοι γεγονότες ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος)	ὦ	Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ Αἰγυπτίους καὶ
[229]	νενόηκα· ἀλλ᾽ εἰπὲ πρὸς Διός,	ὦ	Σώκρατες, σὺ τοῦτο τὸ μυθολόγημα
[236]	λέγειν ἐκεῖνο τὸ εἰ ἐγώ,	ὦ	Σώκρατες, Σωκράτην ἀγνοῶ, ~καὶ ἐμαυτοῦ
[270]	παθεῖν ὑπὸ τοῦ; ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει,	ὦ	Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~ἡ γοῦν ἄνευ
[265]	ἕτερον δὴ εἶδος τί λέγεις,	ὦ	Σώκρατες; ~(Σωκράτης) ~τὸ πάλιν κατ᾽
[243]	ἔρωτα; ~(Φαῖδρος) ἴσως νὴ Δί᾽	ὦ	Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτόν γε τοίνυν
[264]	~(Φαῖδρος) σκώπτεις τὸν λόγον ἡμῶν,	ὦ	Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτον μὲν τοίνυν,
[266]	~(Φαῖδρος) ~καὶ μάλα που συχνά,	ὦ	Σώκρατες, τά γ᾽ ἐν τοῖς
[276]	τέλος λαβόντα; ~(Φαῖδρος) ~οὕτω που,	ὦ	Σώκρατες, τὰ μὲν σπουδῇ, τὰ
[264]	~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ τοι δή,	ὦ	Σώκρατες, τελευτή, περὶ οὗ τὸν
[241]	ἔχει ἀγαθά· νῦν δὲ δή,	ὦ	Σώκρατες, τί ~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐκ
[278]	τὸν καλόν· ᾧ τί ἀπαγγελεῖς,	ὦ	Σώκρατες; τίνα αὐτὸν φήσομεν εἶναι;
[276]	~παγκάλην λέγεις παρὰ φαύλην παιδιάν,	ὦ	Σώκρατες, τοῦ ἐν λόγοις δυναμένου
[227]	καὶ πόθεν; ~(Φαῖδρος) παρὰ Λυσίου,	ὦ	Σώκρατες, τοῦ Κεφάλου, πορεύομαι δὲ
[273]	~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον; ~(Σωκράτης) ~ὅτι,	ὦ	Τεισία, πάλαι ἡμεῖς, πρὶν καὶ
[273]	δύναμιν. οὐ γὰρ δὴ ἄρα,	ὦ	Τεισία, φασὶν οἱ ~σοφώτεροι ἡμῶν,
[274]	φάρμακον ηὑρέθη. ὁ δ᾽ ~εἶπεν·	ὦ	τεχνικώτατε Θεύθ, ἄλλος μὲν τεκεῖν
[262]	παράγοι τοὺς ~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε,	ὦ	Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους θεούς·
[229]	οὐκ ἐνθένδε ἡρπάσθη. ἐγὼ δέ,	ὦ	Φαῖδρε, ἄλλως μὲν τὰ τοιαῦτα
[228]	ἀκούοι βίᾳ ἐρεῖν. σὺ οὖν,	ὦ	Φαῖδρε, αὐτοῦ δεήθητι ὅπερ τάχα
[242]	δὲ δὴ τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν,	ὦ	Φαῖδρε, δεινὸν λόγον αὐτός τε
[272]	τί μήν; ~(Σωκράτης) λέγεται γοῦν,	ὦ	Φαῖδρε, δίκαιον εἶναι καὶ τὸ
[277]	~(Σωκράτης) ~νῦν δὴ ἐκεῖνα ἤδη,	ὦ	Φαῖδρε, δυνάμεθα κρίνειν, τούτων ὡμολογημένων.
[228]	μοι πολὺ χρυσίον γενέσθαι. ~(Σωκράτης)	~ὦ	Φαῖδρε, εἰ ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνοῶ,
[235]	~εἶναι. καὶ οὖν μοι ἔδοξεν,	ὦ	Φαῖδρε, εἰ μή τι σὺ
[235]	εἶ καὶ ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς,	ὦ	Φαῖδρε, εἴ με οἴει λέγειν
[278]	δὲ ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει,	ὦ	Φαῖδρε, εἶναι οἷον ~ἐγώ τε
[279]	σώφρων. ἔτ᾽ ἄλλου του δεόμεθα,	ὦ	Φαῖδρε; ἐμοὶ μὲν γὰρ μετρίως
[279]	φήσομεν εἶναι; ~(Σωκράτης) ~νέος ἔτι,	ὦ	Φαῖδρε, Ἰσοκράτης· ὃ μέντοι μαντεύομαι
[242]	γ᾽ εἶ περὶ τοὺς λόγους,	ὦ	Φαῖδρε, καὶ ἀτεχνῶς θαυμάσιος. οἶμαι
[278]	νέμεις; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν σοφόν,	ὦ	Φαῖδρε, καλεῖν ἔμοιγε μέγα εἶναι
[265]	τε καὶ σὸν δεσπότην ἔρωτα,	ὦ	Φαῖδρε, καλῶν παίδων ἔφορον. ~(Φαῖδρος)
[257]	~σοφισταὶ καλῶνται. ~(Σωκράτης) ~γλυκὺς ἀγκών,	ὦ	Φαῖδρε, λέληθέν σε ὅτι ἀπὸ
[258]	καὶ μὴ γράφειν; δεόμεθά τι,	ὦ	Φαῖδρε, Λυσίαν τε ~περὶ τούτων
[260]	~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι δεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, ὃ ἂν εἴπωσι σοφοί,
[236]	ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι. ~(Σωκράτης) ~ἐσπούδακας,	ὦ	Φαῖδρε, ὅτι σου τῶν παιδικῶν
[241]	παῖδα φιλοῦσιν ἐρασταί. ~τοῦτ᾽ ἐκεῖνο,	ὦ	Φαῖδρε. οὐκέτ᾽ ἂν τὸ πέρα
[234]	τοῦτο ἐγὼ ἔπαθον διὰ σέ,	~ὦ	Φαῖδρε, πρὸς σὲ ἀποβλέπων, ὅτι
[272]	οὖν; φήσει ἴσως ὁ συγγραφεύς,	ὦ	~Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες, δοκεῖ
[269]	σοφωτέρους κἂν νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας·	ὦ	Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες, οὐ
[275]	ὀρθότατα. ~(Σωκράτης) ~δεινὸν γάρ που,	ὦ	Φαῖδρε, τοῦτ᾽ ἔχει γραφή, καὶ
[266]	δὴ ἔγωγε αὐτός τε ἐραστής,	ὦ	Φαῖδρε, τῶν διαιρέσεων καὶ συναγωγῶν,
[273]	τὰ τέχνῃ λεγόμενα. οὐ γάρ,	ὦ	Φαῖδρε; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)
[269]	πορίσασθαι; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν δύνασθαι,	ὦ	Φαῖδρε, ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι,
[238]	πάλιν τῷ λόγῳ ἰτέον. ~εἶεν,	ὦ	φέριστε· ὃ μὲν δὴ τυγχάνει
[271]	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι μὲν οὖν,	ὦ	φίλε, ἄλλως ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον
[236]	~ποικιλώτερον; ~(Φαῖδρος) ~περὶ μὲν τούτου,	ὦ	φίλε, εἰς τὰς ὁμοίας λαβὰς
[275]	ποιεῖς. ~(Σωκράτης) ~οἱ δέ γ᾽	ὦ	φίλε, ἐν τῷ τοῦ Διὸς
[279]	ἄγοι ὁρμὴ θειοτέρα· φύσει γάρ,	ὦ	φίλε, ἔνεστί τις φιλοσοφία ~(τῇ
[257]	γῆς ἄνουν παρέξει. ~αὕτη σοι,	ὦ	φίλε Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν
[243]	ἐν αὐτοῖς. ἐμοὶ ~μὲν οὖν,	ὦ	φίλε, καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν δὲ
[279]	πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)	~ὦ	φίλε Πάν τε καὶ ἄλλοι
[259]	~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ περὶ τούτου ἀκήκοα,	ὦ	φίλε Σώκρατες, ~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην
[229]	ἐστι σχολή· τὸ δὲ αἴτιον,	ὦ	φίλε, τούτου τόδε. οὐ δύναμαί
[238]	ἐπωνυμίαν λαβοῦσα, ἔρως ~ἐκλήθη. ἀτάρ,	ὦ	φίλε Φαῖδρε, δοκῶ τι σοί,
[276]	πέρι μυθολογοῦντα. ~(Σωκράτης) ~ἔστι γάρ,	ὦ	φίλε Φαῖδρε, οὕτω· πολὺ δ᾽
[227]	~Πλάτωνος Φαῖδρος. ~(Σωκράτης)	ὦ	φίλε Φαῖδρε, ποῖ δὴ καὶ
[230]	ἔχειν. ὥστε ἄριστά σοι ἐξενάγηται,	ὦ	φίλε Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ
[228]	~πρώτου. ~(Σωκράτης) ~δείξας γε πρῶτον,	ὦ	φιλότης, τί ἄρα ἐν τῇ
[268]	ἰατρικὸς εἶναι καὶ ἄλλον ποιεῖν	ᾧ	ἂν τὴν τούτων ἐπιστήμην παραδῶ,
[256]	κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες δὲ	ᾧ	ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ δὴ ὑπόπτεροι
[245]	μὲν ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον,	ᾧ	δὲ ἔνδοθεν αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ,
[246]	θείας εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως,	ᾧ	δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε καὶ
[272]	(τοῦτο δ᾽ εἶναι τὸ εἰκός,	ᾧ	δεῖν προσέχειν τὸν ~μέλλοντα τέχνῃ
[256]	καὶ κόσμιοι ὄντες, δουλωσάμενοι μὲν	ᾧ	κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες δὲ
[245]	οὐκ αἰσχυνεῖται. πᾶν γὰρ ~σῶμα,	ᾧ	μὲν ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον,
[231]	δὲ οὐκ ἔστι χρόνος ἐν	ᾧ	~μεταγνῶναι προσήκει. οὐ γὰρ ὑπ᾽
[247]	γῆν ῥέπων τε καὶ βαρύνων	ᾧ	μὴ καλῶς ἦν τεθραμμένος τῶν
[263]	τὸ ~πλῆθος πλανᾶσθαι καὶ ἐν	ᾧ	μή. ~(Φαῖδρος) ~καλὸν γοῦν ἄν,
[263]	χαρακτῆρα ἑκατέρου τοῦ εἴδους, ἐν	ᾧ	τε ἀνάγκη τὸ ~πλῆθος πλανᾶσθαι
[278]	τοῦτον; ~(Φαῖδρος) ~Ἰσοκράτη τὸν καλόν·	ᾧ	τί ἀπαγγελεῖς, ὦ Σώκρατες; τίνα
[267]	κοινῇ πᾶσιν ἔοικε ~συνδεδογμένον εἶναι,	ᾧ	τινες μὲν ἐπάνοδον, ἄλλοι δ᾽
[248]	ἥ ~τε τοῦ πτεροῦ φύσις,	ᾧ	ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται. θεσμός
[254]	καὶ ~ὅταν ἴδῃ τὸν καλόν,	φόβῳ	διόλλυται· ὥστε συμβαίνει τότ᾽ ἤδη
[242]	πάσχειν προσήκει αὐτῷ, ~τοῦτο (πείσεται·	κἀγὼ	τὸν ποταμὸν τοῦτον διαβὰς ἀπέρχομαι
[260]	τί ποτ᾽ ὦ θαυμάσιοι, ληρεῖτε;	ἐγὼ	γὰρ οὐδέν᾽ ~ἀγνοοῦντα τἀληθὲς ἀναγκάζω
[263]	λέγεις· ἀλλ᾽ εἰπὲ καὶ τόδε	ἐγὼ	γάρ τοι διὰ τὸ ἐνθουσιαστικὸν
[229]	ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε ἡρπάσθη.	ἐγὼ	δέ, ὦ Φαῖδρε, ἄλλως μὲν
[234]	ὥστε με ἐκπλαγῆναι. καὶ τοῦτο	ἐγὼ	ἔπαθον διὰ σέ, ~ὦ Φαῖδρε,
[268]	πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι ὅτι	ἐγὼ	ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽ ἄττα σώμασι προσφέρειν,
[236]	μόνω ἐν ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽	ἐγὼ	καὶ νεώτερος, ἐκ δὲ ~ἁπάντων
[257]	ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός τε καὶ	ἐγώ,	~Λυσίαν τὸν τοῦ λόγου πατέρα
[230]	ἐν τῷ παρόντι δεῦρ᾽ ἀφικόμενος	ἐγὼ	μέν μοι δοκῶ ~κατακείσεσθαι, σὺ
[234]	παραινῶ τοῖς μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι.	ἐγὼ	μὲν ~οἶμαι οὐδ᾽ ἂν τὸν
[234]	μηδεμίαν, ὠφελίαν δὲ ἀμφοῖν γίγνεσθαι.	ἐγὼ	μὲν οὖν ἱκανά μοι νομίζω
[279]	ἀνδρὸς διανοίᾳ. ταῦτα δὴ οὖν	ἐγὼ	μὲν παρὰ τῶνδε τῶν θεῶν
[228]	εἰς ~περίπατον ᾔει, ὡς μὲν	ἐγὼ	οἶμαι, νὴ τὸν κύνα, ἐξεπιστάμενος
[237]	γὰρ ἑαυτοῖς οὔτε ἀλλήλοις ~ὁμολογοῦσιν.	ἐγὼ	οὖν καὶ σὺ μὴ πάθωμεν
[243]	τὴν καλουμένην Παλινῳδίαν παραχρῆμα ἀνέβλεψεν.	ἐγὼ	~οὖν σοφώτερος ἐκείνων γενήσομαι κατ᾽
[236]	δοκεῖς εἰρηκέναι. ποιήσω οὖν καὶ	ἐγὼ	οὕτως· ~τὸ μὲν τὸν ἐρῶντα
[260]	πῶς; ~(Σωκράτης) ~εἴ σε πείθοιμι	ἐγὼ	πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον, ἄμφω
[228]	οὑτωσὶ διανοοῦ περὶ ἐμοῦ, ὡς	~(ἐγώ	σε πάνυ μὲν φιλῶ, παρόντος
[235]	καὶ πλείονος ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο	ἐγώ	σοι οὐκέτι οἷός τ᾽ ἔσομαι
[278]	κινδυνεύει, ὦ Φαῖδρε, εἶναι οἷον	~ἐγώ	τε καὶ σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν
[269]	πότερον (χαλεπῶς ~ἂν αὐτούς, ὥσπερ	ἐγώ	τε καὶ σύ, ὑπ᾽ ἀγροικίας
[272]	οὕτως ἔχω. ~(Σωκράτης) βούλει οὖν	ἐγώ	τιν᾽ εἴπω λόγον ὃν τῶν
[273]	καταχρήσασθαι (τῷ πῶς δ᾽ ἂν	ἐγὼ	τοιόσδε τοιῷδε ~ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽
[242]	καὶ ἀτεχνῶς θαυμάσιος. οἶμαι γὰρ	ἐγὼ	~τῶν ἐπὶ τοῦ σοῦ βίου
[228]	γενέσθαι. ~(Σωκράτης) ~ὦ Φαῖδρε, εἰ	ἐγὼ	Φαῖδρον ἀγνοῶ, καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι.
[236]	ἀναγκάσαι λέγειν ἐκεῖνο τὸ εἰ	ἐγώ,	ὦ Σώκρατες, Σωκράτην ἀγνοῶ, ~καὶ
[235]	εἰπεῖν τούτων ἀπεχόμενος, καί σοι	~ἐγώ,	ὥσπερ οἱ ἐννέα ἄρχοντες, ὑπισχνοῦμαι
[263]	πρὸς λόγους εἶναι. ἢ οὐδὲν	λέγω,	ἀλλὰ καὶ ὁ Λυσίας ~ἀρχόμενος
[267]	περὶ τῶν ~εἰρημένων; ~(Σωκράτης) ταῦτα	λέγω,	καὶ εἴ τι σὺ ἄλλο
[236]	~ἁπάντων τούτων σύνες ὅ τοι	λέγω,	καὶ μηδαμῶς πρὸς βίαν βουληθῇς
[236]	~(Φαῖδρος) ~οὔκ, ἀλλὰ καὶ δὴ	λέγω·	ὁ δέ μοι λόγος ὅρκος
[241]	προύβαλες ἐκ προνοίας, σαφῶς ἐνθουσιάσω;	~λέγω	οὖν ἑνὶ λόγῳ ὅτι ὅσα
[253]	γε διαπράξωνται ὃ προθυμοῦνται ᾗ	λέγω,	οὕτω καλή τε καὶ ~εὐδαιμονικὴ
[276]	ὡς ~ἔοικεν, ἀντὶ τούτων οἷς	λέγω	παίζων διάξει. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλην λέγεις
[235]	συγγραφέων τινῶν. πόθεν δὴ ~τεκμαιρόμενος	λέγω;	πλῆρές πως, ὦ δαιμόνιε, τὸ
[260]	λαμβάνειν· τόδε δ᾽ οὖν μέγα	λέγω,	ὡς ἄνευ ἐμοῦ ~τῷ τὰ
[237]	μὲν οὖν ~ἐπὶ τὸ ἄριστον	λόγῳ	ἀγούσης καὶ κρατούσης τῷ κράτει
[276]	μετὰ λόγων ~ἀδυνάτων μὲν αὑτοῖς	λόγῳ	βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ ἱκανῶς τἀληθῆ
[240]	τῶν ἄλλων ταύτῃ, ἃ ~καὶ	λόγῳ	(ἐστὶν ἀκούειν οὐκ ἐπιτερπές, μὴ
[262]	τινα, ὡς ἔοικεν, ἐρρηθήτην (τὼ	λόγω	ἔχοντέ τι ~παράδειγμα, ὡς ἂν
[253]	ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον καὶ	(λόγῳ	ἡνιοχεῖται· ὁ δ᾽ αὖ ~σκολιός,
[238]	πρὸς τὸν παῖδα πάλιν τῷ	λόγῳ	ἰτέον. ~εἶεν, ὦ φέριστε· ὃ
[266]	ἡμῖν πεφυκὸς εἶδος ἡγησαμένω τὼ	~λόγω,	ὁ μὲν τὸ ἐπ᾽ ἀριστερὰ
[243]	τὸν ἔρωτα δεδιώς, ἐπιθυμῶ ~ποτίμῳ	λόγῳ	οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι· συμβουλεύω
[262]	~βούλει οὖν ἐν τῷ Λυσίου	λόγῳ	ὃν φέρεις, καὶ ἐν οἷς
[241]	σαφῶς ἐνθουσιάσω; ~λέγω οὖν ἑνὶ	λόγῳ	ὅτι ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήκαμεν,
[243]	ἐννοεῖς ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ	λόγω,	οὗτός τε καὶ ὁ ἐκ
[277]	γε ἐν μὲν τῷ γεγραμμένῳ	λόγῳ	περὶ ἑκάστου παιδιάν τε ἡγούμενος
[257]	τῷ πρόσθεν δ᾽ εἴ τι	λόγῳ	σοι ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός τε
[242]	αὖ ~δοκεῖς αἴτιός μοι γεγενῆσθαι	λόγῳ	τινὶ ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος) οὐ πόλεμόν
[265]	χρώμενον· ἀλλ᾽ ὥσπερ ἄρτι τὼ	~λόγω	τὸ μὲν ἄφρον τῆς διανοίας
[242]	ἂν κακὸν εἴη, τὼ δὲ	λόγω	τὼ νυνδὴ περὶ αὐτοῦ εἰπέτην
[236]	εὖ ἀνηῦρες τὴν ἀνάγκην ἀνδρὶ	φιλολόγῳ	ποιεῖν ὃ ἂν κελεύῃς. ~(Φαῖδρος)
[240]	οὐκ ἐπιτερπές, μὴ ὅτι δὴ	ἔργῳ	ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς
[272]	τότε ἦσαν οἱ λόγοι, ~νῦν	ἔργῳ	παροῦσά οἱ, ᾗ προσοιστέον τούσδε
[268]	ᾧ ἂν τὴν τούτων ἐπιστήμην	παραδῶ,	τί ἂν ~οἴει ἀκούσαντας εἰπεῖν;
[271]	ἂν ἄλλος σπουδῇ τέχνην ῥητορικὴν	διδῷ,	~πρῶτον πάσῃ ἀκριβείᾳ γράψει τε
[270]	ἄν ~τῴ τις τέχνῃ λόγους	διδῷ,	τὴν οὐσίαν δείξει ἀκριβῶς τῆς
[263]	μετιέναι πρῶτον μὲν δεῖ ταῦτα	ὁδῷ	~διῃρῆσθαι, καὶ εἰληφέναι τινὰ χαρακτῆρα
[247]	ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν δὲ τῇ	~περιόδῳ	καθορᾷ μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾷ
[249]	μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται δὲ τρίτῃ	περιόδῳ	τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς
[251]	πηδῶσα οἷον τὰ σφύζοντα, τῇ	~διεξόδῳ	ἐγχρίει ἑκάστη τῇ καθ᾽ αὑτήν,
[228]	~ἀπομνημονεύσειν ἀξίως ἐκείνου; πολλοῦ γε	δέω·	καίτοι ἐβουλόμην γ᾽ ἂν μᾶλλον
[248]	ἄλλαι ψυχαί, ἡ μὲν ἄριστα	θεῷ	ἑπομένη καὶ ~εἰκασμένη ὑπερῆρεν εἰς
[249]	εἶδεν ἡμῶν ἡ ψυχὴ ~συμπορευθεῖσα	θεῷ	καὶ ὑπεριδοῦσα ἃ νῦν εἶναί
[238]	τὸ ~ἐπιόν. ταῦτα μὲν οὖν	θεῷ	μελήσει, ἡμῖν δὲ πρὸς τὸν
[278]	ἔμοιγε μέγα εἶναι δοκεῖ καὶ	θεῷ	μόνῳ πρέπειν· τὸ ~δὲ ἢ
[253]	~εἰς ὁμοιότητα (αὑτοῖς καὶ τῷ	θεῷ	ὃν ἂν τιμῶσι πᾶσαν πάντως
[253]	ὡς δυνατὸν ~(ὁμοιότατον τῷ σφετέρῳ	θεῷ.	ὅσοι δ᾽ αὖ μεθ᾽ Ἥρας
[248]	Ἀδραστείας ~ὅδε. ἥτις ἂν ψυχὴ	θεῷ	συνοπαδὸς γενομένη κατίδῃ τι τῶν
[251]	θύοι ἂν ὡς ἀγάλματι καὶ	θεῷ	τοῖς παιδικοῖς. ἰδόντα δ᾽ ~αὐτὸν
[246]	ταῦτα μὲν δή, ὅπῃ τῷ	θεῷ	φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω τε καὶ
[274]	~(Σωκράτης) ~οἶσθ᾽ οὖν ὅπῃ μάλιστα	θεῷ	χαριῇ λόγων πέρι πράττων ἢ
[244]	καὶ ἄλλους, ~ὅσοι μαντικῇ χρώμενοι	ἐνθέῳ	πολλὰ δὴ πολλοῖς προλέγοντες εἰς
[264]	τῇδε μένουσα πολυκλαύτου ἐπὶ τύμβου,	~ἀγγελέω	παριοῦσι Μίδας ὅτι τῇδε τέθαπται.
[260]	ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽ ~ἀγνοοῦντα τἀληθὲς	ἀναγκάζω	μανθάνειν λέγειν, ἀλλ᾽ εἴ τι
[228]	ἀριστερᾷ ἔχεις ὑπὸ τῷ ἱματίῳ·	τοπάζω	~γάρ σε ἔχειν τὸν λόγον
[279]	αὐτῷ μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ	~μείζω	δέ τις αὐτὸν ἄγοι ὁρμὴ
[234]	ἄλλον τῶν Ἑλλήνων ἕτερα τούτων	μείζω	καὶ πλείω περὶ τοῦ αὐτοῦ
[230]	ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ ὡς	νομίζω	συμφέρειν ἡμῖν ~γενομένων τούτων ἀκήκοας·
[262]	ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ ὡς	νομίζω	συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας.
[263]	ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ ὡς	νομίζω	συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας.
[234]	ἐγὼ μὲν οὖν ἱκανά μοι	νομίζω	τὰ ~εἰρημένα· εἰ δ᾽ ἔτι
[255]	φίλον οὐδ᾽ ~ἀγαθὸν μὴ φίλον	ἀγαθῷ	εἶναι. προσεμένου δὲ καὶ λόγον
[271]	αὐτῷ τέταται πρὸς τοῦτο πᾶσα·	πειθὼ	γὰρ ἐν τούτῳ ποιεῖν ~ἐπιχειρεῖ.
[270]	λόγους τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις νομίμους	πειθὼ	ἣν ἂν βούλῃ καὶ ἀρετὴν
[272]	τοὺς λόγους ἐπὶ τὴν τῶνδε	πειθώ,	~ταῦτα δ᾽ ἤδη πάντα ἔχοντι,
[250]	οὖν μνήμῃ κεχαρίσθω, δι᾽ ἣν	πόθῳ	τῶν τότε νῦν μακρότερα εἴρηται·
[246]	φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω τε καὶ	λεγέσθω·	τὴν δὲ αἰτίαν τῆς τῶν
[261]	ποτε λέγειν ἔσται περὶ οὐδενός.	ἀποκρινέσθω	δὴ ὁ ~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος) ἐρωτᾶτε.
[245]	~ἀλλὰ τόδε πρὸς ἐκείνῳ δείξας	φερέσθω	τὰ νικητήρια, ὡς οὐκ ἐπ᾽
[278]	ἃ λέγεις. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἤδη	πεπαίσθω	μετρίως ἡμῖν τὰ περὶ λόγων·
[250]	δεδεσμευμένοι. ~ταῦτα μὲν οὖν μνήμῃ	κεχαρίσθω,	δι᾽ ἣν πόθῳ τῶν τότε
[227]	πάλιν ἀπίῃς, οὐ μή σου	ἀπολειφθῶ.	~(Φαῖδρος) ~πῶς λέγεις, ὦ βέλτιστε
[267]	τίθενται ὄνομα. ~(Φαῖδρος) ~τὸ ἐν	κεφαλαίῳ	ἕκαστα λέγεις ὑπομνῆσαι ἐπὶ τελευτῆς
[256]	ἄλλῃ ἀμελείᾳ ~τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν	ὑποζυγίω	λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντε
[243]	ἔστιν ἅττ᾽ ἂν ἐμοὶ εἶπες	ἡδίω.	~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε,
[249]	~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς τῷ	θείῳ	γιγνόμενος, νουθετεῖται μὲν ὑπὸ ~τῶν
[270]	παθεῖν ὑπὸ τοῦ, ἐὰν δὲ	πλείω	εἴδη ἔχῃ, ~ταῦτα ἀριθμησάμενον, ὅπερ
[245]	~(τοσαῦτα μέν σοι καὶ ἔτι	πλείω	ἔχω μανίας γιγνομένης ἀπὸ θεῶν
[236]	ὑποτίθεσθαι, ~τῶν δὲ λοιπῶν ἕτερα	πλείω	καὶ πλείονος ἄξια εἰπὼν τῶνδε
[235]	ἄν> ποτε δύνασθαι εἰπεῖν ἄλλα	πλείω	καὶ πλείονος ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο
[234]	Ἑλλήνων ἕτερα τούτων μείζω καὶ	πλείω	περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος; ~(Σωκράτης)
[235]	λέγεις ποίησον· τῶν ἐν τῷ	βιβλίῳ	~βελτίω τε καὶ μὴ ἐλάττω
[239]	οὐ στερεὸν διώκων, οὐδ᾽ ἐν	ἡλίῳ	καθαρῷ ~τεθραμμένον ἀλλὰ ὑπὸ συμμιγεῖ
[261]	περὶ λόγων ἀκήκοας, ἃς ἐν	~Ἰλίῳ	σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν δὲ Παλαμήδους
[257]	σου πάλαι θαυμάσας ἔχω, ὅσῳ	καλλίω	τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω· ὥστε ὀκνῶ
[231]	συμφέρειν ἡμῖν ~γενομένων τούτων ἀκήκοας·	~ἀξιῶ	δὲ μὴ διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι
[264]	συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας.	~ἀξιῶ	(δὲ μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι
[262]	συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας.	ἀξιῶ	δὲ μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι
[268]	πάμπολλα τοιαῦτα· καὶ ἐπιστάμενος αὐτὰ	~ἀξιῶ	ἰατρικὸς εἶναι καὶ ἄλλον ποιεῖν
[268]	οὖν εἴποι ὅτι οὐδαμῶς· ἀλλ᾽	ἀξιῶ	τὸν ταῦτα (παρ᾽ ἐμοῦ μαθόντα
[230]	δοκῶ ~κατακείσεσθαι, σὺ δ᾽ ἐν	ὁποίῳ	σχήματι οἴει ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽
[240]	~παραυτίκα ἡδονήν, οἷον κόλακι, δεινῷ	θηρίῳ	καὶ βλάβῃ μεγάλῃ, ὅμως ἐπέμειξεν
[230]	λέγεις, ~ξεναγουμένῳ τινὶ καὶ οὐκ	ἐπιχωρίῳ	(ἔοικας· οὕτως ἐκ τοῦ ἄστεος
[227]	ὡς χρὴ πένητι μᾶλλον ἢ	πλουσίῳ,	καὶ πρεσβυτέρῳ ἢ ~νεωτέρῳ, καὶ
[228]	τῇ ἀριστερᾷ ἔχεις ὑπὸ τῷ	ἱματίῳ·	τοπάζω ~γάρ σε ἔχειν τὸν
[235]	ποίησον· τῶν ἐν τῷ βιβλίῳ	~βελτίω	τε καὶ μὴ ἐλάττω ἕτερα
[256]	δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ	~βελτίω	τῆς διανοίας ἀγαγόντα, μακάριον μὲν
[235]	τίνες οὗτοι; καὶ ποῦ σὺ	βελτίω	τούτων ἀκήκοας; ~(Σωκράτης) ~νῦν μὲν
[265]	τὸ ποῖον δὴ λέγεις; ~(Σωκράτης)	~ἐναντίω	που ἤστην· ὁ μὲν γὰρ
[246]	ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ καὶ	κακῷ	καὶ τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει τε
[255]	οὐ γὰρ δήποτε εἵμαρται κακὸν	κακῷ	φίλον οὐδ᾽ ~ἀγαθὸν μὴ φίλον
[273]	ἂν ἔλεγχόν πῃ παραδοίη τῷ	ἀντιδίκῳ.	καὶ περὶ τἆλλα δὴ τοιαῦτ᾽
[268]	ἂν μουσικὸς ἐντυχὼν ~ἀνδρὶ οἰομένῳ	ἁρμονικῷ	εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος
[247]	μένει γὰρ Ἑστία ἐν θεῶν	οἴκῳ	μόνη· ~τῶν δὲ ἄλλων ὅσοι
[229]	κατὰ τὸ εἰκὸς ἕκαστον, ~ἅτε	ἀγροίκῳ	τινὶ σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς αὐτῷ
[235]	τῆς ἐμῆς (οὐδενίας· τῷ γὰρ	ῥητορικῷ	αὐτοῦ ~μόνῳ τὸν νοῦν προσεῖχον,
[269]	εἰ μέν σοι ὑπάρχει φύσει	ῥητορικῷ	εἶναι, ἔσῃ ~ῥήτωρ ἐλλόγιμος, προσλαβὼν
[234]	οὕτω δὴ δοκεῖ παίζειν; ~(Σωκράτης)	δοκῶ	γάρ σοι παίζειν καὶ οὐχὶ
[261]	τὸ τοιοῦτον λέγεις; ~(Σωκράτης) ~τῇδε	δοκῶ	ζητοῦσιν φανεῖσθαι. ἀπάτη πότερον ἐν
[230]	δεῦρ᾽ ἀφικόμενος ἐγὼ μέν μοι	δοκῶ	~κατακείσεσθαι, σὺ δ᾽ ἐν ὁποίῳ
[263]	περὶ δ᾽ ἔνια στασιωτικῶς; ~(Φαῖδρος)	δοκῶ	μὲν ὃ λέγεις μανθάνειν, ἔτι
[264]	γάρ τι ἐν αὐτοῖς, ὡς	δοκῶ,	προσῆκον ~ἰδεῖν τοῖς βουλομένοις περὶ
[238]	~ἐκλήθη. ἀτάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε,	δοκῶ	τι σοί, ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον
[260]	εἶναι τέχνῃ. ὥσπερ γὰρ ἀκούειν	~δοκῶ	τινων προσιόντων καὶ διαμαρτυρομένων λόγων,
[228]	~(Σωκράτης) πάνυ γάρ σοι ἀληθῆ	δοκῶ.	~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν ποιήσω. τῷ
[266]	ἐπὶ πολλὰ πεφυκόθ᾽ ὁρᾶν, τοῦτον	διώκω	κατόπισθε μετ᾽ ἴχνιον ὥστε θεοῖο.
[279]	ὅσοι τῇδε θεοί, δοίητέ μοι	καλῷ	γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν δὲ ὅσα
[266]	ἢ μὴ προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε,	καλῶ	δὲ (οὖν μέχρι τοῦδε διαλεκτικούς.
[271]	~ἔχειν καθ᾽ ὅσον ἐνδέχεται, λέγειν	ἐθέλω.	~(Φαῖδρος) λέγε δή. ~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ
[279]	μέντοι μαντεύομαι (κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν	ἐθέλω.	~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον δή; ~(Σωκράτης)
[256]	πάσῃ ~δεδογμένα τῇ διανοίᾳ πράττοντες.	φίλω	μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον
[228]	ὡς ~(ἐγώ σε πάνυ μὲν	φιλῶ,	παρόντος δὲ καὶ Λυσίου, ἐμαυτόν
[247]	~τρέφεται καὶ εὐπαθεῖ, ἕως ἂν	κύκλῳ	ἡ περιφορὰ εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ.
[251]	καθ᾽ αὑτήν, ὥστε πᾶσα κεντουμένη	κύκλῳ	ἡ ψυχὴ ~οἰστρᾷ καὶ ὀδυνᾶται,
[232]	χαλεπὸν εἶναι φιλίαν συμμένειν, καὶ	ἄλλῳ	μὲν τρόπῳ ~διαφορᾶς γενομένης κοινὴν
[279]	θεῶν ὡς ~ἐμοῖς παιδικοῖς Ἰσοκράτει	ἐξαγγέλλω,	σὺ δ᾽ ἐκεῖνα ὡς σοῖς
[244]	Πυθοκλέους, ~Μυρρινουσίου ἀνδρός· ὃν δὲ	μέλλω	λέγειν, Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου.
[242]	δέ με ἐπίσχει ὃ ἂν	μέλλω	πράττειν ~καί τινα φωνὴν ἔδοξα
[228]	οἴει με, ἃ (Λυσίας ἐν	πολλῷ	χρόνῳ κατὰ ~σχολὴν συνέθηκε, δεινότατος
[264]	ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοις καὶ τῷ	ὅλῳ	γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) πῶς γὰρ οὔ;
[268]	πρέπουσαν ἀλλήλοις τε καὶ τῷ	ὅλῳ	συνισταμένην. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ οὐκ ἂν
[241]	ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν ἀπίστῳ,	~δυσκόλῳ,	φθονερῷ, ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν πρὸς
[270]	τόν γε τέχνῃ μετιόντα ὁτιοῦν	τυφλῷ	οὐδὲ κωφῷ, ἀλλὰ δῆλον ὡς,
[237]	~ἐγκαλυψάμενος ἐρῶ, ἵν᾽ ὅτι τάχιστα	διαδράμω	τὸν λόγον καὶ μὴ βλέπων
[227]	ἑωθινοῦ. τῷ δὲ σῷ καὶ	~ἐμῷ	ἑταίρῳ πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς
[239]	τὸ γὰρ τοιοῦτον σῶμα ἐν	πολέμῳ	τε καὶ ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι
[258]	φησιν τῇ βουλῇ" ἢ τῷ	δήμῳ"	ἢ ἀμφοτέροις, καὶ ὃς καὶ
[247]	ὅσοι ἐν τῷ τῶν δώδεκα	ἀριθμῷ	τεταγμένοι θεοὶ ἄρχοντες ἡγοῦνται ~κατὰ
[256]	διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ,	φιλοτίμῳ	δὲ χρήσωνται, τάχ᾽ ἄν που
[243]	αὐτὸν τὸν ἔρωτα δεδιώς, ἐπιθυμῶ	~ποτίμῳ	λόγῳ οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι·
[249]	πολλῶν ἰὸν αἰσθήσεων (εἰς ἓν	λογισμῷ	~συναιρούμενον· τοῦτο δ᾽ ἐστὶν ἀνάμνησις
[243]	καὶ αὐτὸν τὸν ἔρωτα δεδιώς,	ἐπιθυμῶ	~ποτίμῳ λόγῳ οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν
[259]	ἡμᾶς. ~εἰ οὖν ἴδοιεν καὶ	νὼ	καθάπερ τοὺς πολλοὺς ἐν μεσημβρίᾳ
[278]	τε ἐλθὼν φράζε Λυσίᾳ ~ὅτι	νὼ	καταβάντε ἐς τὸ Νυμφῶν νᾶμά
[247]	οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ μόνῳ θεατὴ	νῷ,	περὶ ἣν τὸ τῆς ~ἀληθοῦς
[247]	τόπον. ἅτ᾽ οὖν θεοῦ διάνοια	νῷ	~τε καὶ ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη,
[248]	ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι τοῦ	ἄνω	ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται,
[272]	ἕνεκα χρὴ πάντας τοὺς λόγους	ἄνω	καὶ κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν εἴ
[278]	τιμιώτερα ὧν συνέθηκεν ἢ ἔγραψεν	ἄνω	κάτω στρέφων ~ἐν χρόνῳ, πρὸς
[272]	ταῦτα δεῖν σεμνύνειν οὐδ᾽ ἀνάγειν	ἄνω	μακρὰν ~περιβαλλομένους· παντάπασι γάρ, ὃ
[246]	πτεροῦ δύναμις τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν	ἄνω	μετεωρίζουσα ᾗ τὸ τῶν θεῶν
[274]	περὶ τὴν μεγάλην πόλιν τοῦ	ἄνω	τόπου ~ἣν οἱ Ἕλληνες Αἰγυπτίας
[249]	ἀδυνατῶν δέ, ὄρνιθος δίκην ~βλέπων	ἄνω,	τῶν κάτω δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν
[257]	πῶς λέγεις τοῦτο; οὐ γὰρ	μανθάνω.	~(Σωκράτης) ~οὐ μανθάνεις ὅτι ἐν
[242]	μόνον ~ἱκανός· σαφῶς οὖν ἤδη	μανθάνω	τὸ ἁμάρτημα. ὡς δή τοι,
[246]	μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν	οὐρανῷ	Ζεύς, ~ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα, πρῶτος
[230]	ἐμαυτόν, ~εἴτε τι θηρίον ὂν	τυγχάνω	Τυφῶνος πολυπλοκώτερον καὶ μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον,
[259]	τοῦτο; ἀνήκοος γάρ, ὡς ἔοικε,	τυγχάνω	ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ μὲν δὴ
[231]	~ὅτι οὐκ ἐραστὴς ὤν σου	τυγχάνω.	ὡς ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει
[262]	ὅτι οὐκ ~ἐραστὴς ὢν σοῦ	τυγχάνω.	ὡς ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει"
[264]	ὅτι ~οὐκ ἐραστὴς ὢν σοῦ	τυγχάνω.	ὡς ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει
[254]	εἶδεν αὐτὴν ~μετὰ σωφροσύνης ἐν	ἁγνῷ	βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ
[243]	~Ὅμηρος, ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς ὢν	ἔγνω	τὴν αἰτίαν, καὶ ποιεῖ εὐθὺς
[256]	εἱλέσθην τε καὶ διεπραξάσθην· ~καὶ	διαπραξαμένω	τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν
[279]	πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν	εὐξαμένῳ	πρέπει τοῖσδε πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος) τί
[266]	ἓν> ἐν ἡμῖν πεφυκὸς εἶδος	ἡγησαμένω	τὼ ~λόγω, ὁ μὲν τὸ
[277]	δέ γε ἐν μὲν τῷ	γεγραμμένῳ	λόγῳ περὶ ἑκάστου παιδιάν τε
[254]	μηδὲν ᾖ πέρας κακοῦ, πορεύεσθον	~ἀγομένω,	εἴξαντε καὶ ὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ
[254]	(ἀγανακτοῦντε, ὡς δεινὰ καὶ παράνομα	~ἀναγκαζομένω·	τελευτῶντε δέ, ὅταν μηδὲν ᾖ
[230]	ἐάσας ταῦτα, πειθόμενος δὲ τῷ	νομιζομένῳ	περὶ αὐτῶν, ~ὃ νυνδὴ ἔλεγον,
[238]	τε ~ἐρῶντος καὶ μὴ τῷ	χαριζομένῳ	ἐξ εἰκότος συμβήσεται. τῷ δὴ
[233]	βελτίονί ~σοι προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ	πειθομένῳ	ἢ ἐραστῇ. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ
[268]	ὥσπερ ἂν μουσικὸς ἐντυχὼν ~ἀνδρὶ	οἰομένῳ	ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει
[234]	χάριτος ἴσης ἄξιον, οὔτε σοὶ	~βουλομένῳ	τοὺς ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν·
[240]	ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ, καὶ πᾶσαν αἴσθησιν	αἰσθανομένῳ	τοῦ ἐρωμένου, ὥστε μεθ᾽ ἡδονῆς
[256]	τε τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω	γενομένω	διάγουσι, πίστεις τὰς ~μεγίστας ἡγουμένω
[234]	ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες πρεσβυτέρῳ	γενομένῳ	τῶν σφετέρων ~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν· οὐδὲ
[240]	ἀεὶ διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι,	~ἁπτομένῳ,	καὶ πᾶσαν αἴσθησιν αἰσθανομένῳ τοῦ
[240]	μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε δὴ καχυποτόπους	φυλαττομένῳ	διὰ ~παντὸς καὶ πρὸς ἅπαντας,
[238]	συμβήσεται. τῷ δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας	~ἀρχομένῳ	δουλεύοντί τε ἡδονῇ ἀνάγκη που
[245]	τῷ ὀρθῶς μανέντι τε καὶ	κατασχομένῳ	(τῶν παρόντων κακῶν ~εὑρομένη. τρίτη
[230]	φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ, ὃ λέγεις,	~ξεναγουμένῳ	τινὶ καὶ οὐκ ἐπιχωρίῳ (ἔοικας·
[256]	γενομένω διάγουσι, πίστεις τὰς ~μεγίστας	ἡγουμένω	ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι,
[232]	δὴ εἴ σοι δέος ~παρέστηκεν	ἡγουμένῳ	χαλεπὸν εἶναι φιλίαν συμμένειν, καὶ
[254]	τοῦ συντεθέντος χρόνου (οὗ) ἀμνημονεῖν	προσποιουμένω	~ἀναμιμνῄσκων, βιαζόμενος, χρεμετίζων, ἕλκων ἠνάγκασεν
[268]	Ἐρυξιμάχῳ ἢ τῷ πατρὶ αὐτοῦ	~Ἀκουμενῷ	εἴποι ὅτι ἐγὼ ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽
[227]	σῷ καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος	Ἀκουμενῷ	κατὰ τὰς ὁδοὺς ποιοῦμαι τοὺς
[239]	πλειόνων ~κατὰ τὴν διάνοιαν ἐραστὴν	ἐρωμένῳ	ἀνάγκη γιγνομένων τε καὶ φύσει
[245]	ἔρως ~τῷ ἐρῶντι καὶ τῷ	ἐρωμένῳ	ἐκ θεῶν ἐπιπέμπεται. ἡμῖν δὲ
[263]	ὡς βλάβη τέ ἐστι τῷ	ἐρωμένῳ	καὶ ἐρῶντι, καὶ αὖθις ὡς
[254]	ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ	ἐρωμένῳ·	ὁ δὲ οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν
[240]	αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ δὲ δὴ	ἐρωμένῳ	ποῖον παραμύθιον ἢ τίνας ἡδονὰς
[234]	ἔροιό με εἰ ἅπασίν σοι	παραινῶ	τοῖς μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι. ἐγὼ
[240]	τῷ ~παραυτίκα ἡδονήν, οἷον κόλακι,	δεινῷ	θηρίῳ καὶ βλάβῃ μεγάλῃ, ὅμως
[273]	μὲν ἐλέγχειν ὡς μόνω ~ἤστην,	ἐκείνῳ	δὲ καταχρήσασθαι (τῷ πῶς δ᾽
[245]	προαιρεῖσθαι φίλον· ~ἀλλὰ τόδε πρὸς	ἐκείνῳ	δείξας φερέσθω τὰ νικητήρια, ὡς
[267]	εἰκονολογίαν ὀνομάτων τε Λικυμνίων ἃ	ἐκείνῳ	ἐδωρήσατο ~πρὸς ποίησιν εὐεπείας; ~(Φαῖδρος)
[235]	οὐδὲν παραλέλοιπεν, ὥστε παρὰ τὰ	~ἐκείνῳ	εἰρημένα μηδέν᾽ ἄν> ποτε δύνασθαι
[266]	μανίας ἀγαγὼν ἡμᾶς, ὁμώνυμον μὲν	ἐκείνῳ,	θεῖον δ᾽ αὖ τινα ~ἔρωτα
[241]	ταὐτὰ τῷ πρόσθεν ὅμοιός τε	ἐκείνῳ	καὶ ὁ αὐτὸς ~πάλιν γένηται.
[240]	τε ~καὶ οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς	ἐκείνῳ	μὲν ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς ἄγει,
[255]	ἀλλὰ ~φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ δὲ	ἐκείνῳ	παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν,
[255]	ἐκεῖνος παρῇ, λήγει ~κατὰ ταὐτὰ	ἐκείνῳ	τῆς ὀδύνης, ὅταν δὲ ἀπῇ,
[241]	τοῦ μὴ ἐρῶντος, ὡς δεῖ	~ἐκείνῳ	χαρίζεσθαι μᾶλλον, λέγων ὅσα αὖ
[257]	καλλίω τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω· ὥστε	ὀκνῶ	μή μοι ὁ Λυσίας ταπεινὸς
[253]	ἄγουσιν, ὅση ἑκάστῳ ~δύναμις, οὐ	φθόνῳ	οὐδ᾽ ἀνελευθέρῳ δυσμενείᾳ χρώμενοι πρὸς
[236]	τῷ στήθει ~ἔχειν. ἐσμὲν δὲ	μόνω	ἐν ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽ ἐγὼ
[273]	δὲ τοῦτο μὲν ἐλέγχειν ὡς	μόνω	~ἤστην, ἐκείνῳ δὲ καταχρήσασθαι (τῷ
[247]	οὐσία ὄντως οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ	μόνῳ	θεατὴ νῷ, περὶ ἣν τὸ
[278]	μέγα εἶναι δοκεῖ καὶ θεῷ	μόνῳ	πρέπειν· τὸ ~δὲ ἢ φιλόσοφον
[235]	(οὐδενίας· τῷ γὰρ ῥητορικῷ αὐτοῦ	~μόνῳ	τὸν νοῦν προσεῖχον, τοῦτο δὲ
[228]	με, ἃ (Λυσίας ἐν πολλῷ	χρόνῳ	κατὰ ~σχολὴν συνέθηκε, δεινότατος ὢν
[278]	ἔγραψεν ἄνω κάτω στρέφων ~ἐν	χρόνῳ,	πρὸς ἄλληλα (κολλῶν τε καὶ
[250]	κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ	χρόνῳ	~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ
[255]	αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ᾽ ~ἀπομεστουμένου	ἔξω	ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα ἤ
[256]	(διά τε τοῦ ἔρωτος καὶ	ἔξω	γενομένω διάγουσι, πίστεις τὰς ~μεγίστας
[247]	τε καὶ δυνάμενος· φθόνος γὰρ	ἔξω	θείου χοροῦ ἵσταται. ὅταν δὲ
[247]	~ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς ἄκρῳ γένωνται,	ἔξω	πορευθεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ
[230]	εἰς ~τὴν ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, οὔτ᾽	ἔξω	τείχους ἔμοιγε δοκεῖς τὸ παράπαν
[227]	Κεφάλου, πορεύομαι δὲ πρὸς περίπατον	~ἔξω	τείχους· συχνὸν γὰρ ἐκεῖ διέτριψα
[248]	καὶ ~εἰκασμένη ὑπερῆρεν εἰς τὸν	ἔξω	τόπον τὴν τοῦ ἡνιόχου κεφαλήν,
[247]	περιφορά, αἱ δὲ θεωροῦσι τὰ	ἔξω	τοῦ οὐρανοῦ. ~τὸν δὲ ὑπερουράνιον
[276]	τὸ προσῆκον, ἀγαπῴη ἂν ἐν	ὀγδόῳ	~μηνὶ ὅσα ἔσπειρεν τέλος λαβόντα;
[228]	~ὦ Φαῖδρε, εἰ ἐγὼ Φαῖδρον	ἀγνοῶ,	καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι. ἀλλὰ γὰρ
[236]	εἰ ἐγώ, ὦ Σώκρατες, Σωκράτην	ἀγνοῶ,	~καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, καὶ ὅτι
[229]	φίλε, τούτου τόδε. οὐ δύναμαί	πω	κατὰ ~τὸ Δελφικὸν γράμμα γνῶναι
[271]	δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν, ἢ μηδὲν εἶναί	πω	πλέον αὐτῷ ὧν τότε ἤκουεν
[247]	ὑπερουράνιον τόπον οὔτε τις ὕμνησέ	πω	τῶν τῇδε ποιητὴς οὔτε ποτὲ
[242]	σοῦ τι μεῖζον ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος)	~μήπω	γε, ὦ Σώκρατες, πρὶν ἂν
[228]	οὐδαμῶς με ἀφήσειν πρὶν ἂν	εἴπω	ἁμῶς γέ πως. ~(Σωκράτης) πάνυ
[272]	~(Σωκράτης) βούλει οὖν ἐγώ τιν᾽	εἴπω	λόγον ὃν τῶν περὶ ταῦτά
[230]	περὶ αὐτῶν, ~ὃ νυνδὴ ἔλεγον,	σκοπῶ	οὐ ταῦτα ἀλλ᾽ ἐμαυτόν, ~εἴτε
[232]	φιλίαν συμμένειν, καὶ ἄλλῳ μὲν	τρόπῳ	~διαφορᾶς γενομένης κοινὴν ἂν> ἀμφοτέροις
[253]	δὲ δὴ ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε	τρόπῳ.	~καθάπερ ἐν ἀρχῇ τοῦδε τοῦ
[252]	γένεσιν ~βιοτεύῃ, καὶ τούτῳ τῷ	τρόπῳ	πρός τε τοὺς ἐρωμένους καὶ
[242]	ἢ ἄλλους ἑνί γέ τῳ	τρόπῳ	προσαναγκάζοντα ~Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαιρῶ λόγου·
[276]	λόγον τούτου ἀδελφὸν γνήσιον, τῷ	τρόπῳ	τε γίγνεται, καὶ ~ὅσῳ ἀμείνων
[265]	~καταγνύναι μέρος μηδέν, κακοῦ μαγείρου	τρόπῳ	χρώμενον· ἀλλ᾽ ὥσπερ ἄρτι τὼ
[254]	τὰ ἰσχία ἄμφω καθίσαι τὼ	ἵππω,	τὸν μὲν ἑκόντα διὰ τὸ
[260]	ἄν, ὦ Σώκρατες, εἴη. ~(Σωκράτης)	~οὔπω	γε· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σπουδῇ
[277]	ἔχοντα εὐδαιμονεῖν ποιοῦντες εἰς ὅσον	ἀνθρώπῳ	δυνατὸν μάλιστα. ~(Φαῖδρος) πολὺ γὰρ
[256]	οὔτε θεία μανία ~δυνατὴ πορίσαι	ἀνθρώπῳ.	ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ
[253]	~ἐπιτηδεύματα, καθ᾽ ὅσον δυνατὸν θεοῦ	ἀνθρώπῳ	μετασχεῖν· καὶ τούτων δὴ τὸν
[273]	λόγων πέρι ~καθ᾽ ὅσον δυνατὸν	ἀνθρώπῳ.	ταῦτα δὲ οὐ μή ποτε
[239]	στερεὸν διώκων, οὐδ᾽ ἐν ἡλίῳ	καθαρῷ	~τεθραμμένον ἀλλὰ ὑπὸ συμμιγεῖ σκιᾷ,
[237]	~(Φαῖδρος) τοῦ πέρι; ~(Σωκράτης) ~ἐγκαλυψάμενος	ἐρῶ,	ἵν᾽ ὅτι τάχιστα διαδράμω τὸν
[241]	ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν πρὸς οὐσίαν,	βλαβερῷ	δὲ πρὸς τὴν τοῦ ~σώματος
[240]	παιδικοῖς δὲ ἐραστὴς πρὸς τῷ	βλαβερῷ	~καὶ εἰς τὸ συνημερεύειν πάντων
[241]	αὑτὸν ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ, φθονερῷ, ἀηδεῖ,	βλαβερῷ	μὲν πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ δὲ
[253]	ἑκάστῳ ~δύναμις, οὐ φθόνῳ οὐδ᾽	ἀνελευθέρῳ	δυσμενείᾳ χρώμενοι πρὸς τὰ παιδικά,
[275]	τῷ τοῦ Διὸς τοῦ Δωδωναίου	ἱερῷ	δρυὸς λόγους ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους
[241]	εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ,	φθονερῷ,	ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν πρὸς οὐσίαν,
[247]	ἥ ἐστίν που ἑτέρα (ἐν	ἑτέρῳ	οὖσα ~ὧν ἡμεῖς νῦν ὄντων
[241]	ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήκαμεν, τῷ	ἑτέρῳ	τἀναντία ~τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν. καὶ
[253]	ποιοῦσιν ὡς δυνατὸν ~(ὁμοιότατον τῷ	σφετέρῳ	θεῷ. ὅσοι δ᾽ αὖ μεθ᾽
[239]	ἃ δῆλα καὶ οὐκ ἄξιον	περαιτέρω	προβαίνειν, ἀλλὰ ἓν κεφάλαιον ~ὁρισαμένους
[250]	ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν	ὑστέρῳ	χρόνῳ ~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα δὲ καὶ
[234]	σῆς ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες	πρεσβυτέρῳ	γενομένῳ τῶν σφετέρων ~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν·
[227]	πένητι μᾶλλον ἢ πλουσίῳ, καὶ	πρεσβυτέρῳ	ἢ ~νεωτέρῳ, καὶ ὅσα ἄλλα
[240]	μάλιστα ἐραστὴς πρὸς παιδικὰ ἔχει.	νεωτέρῳ	γὰρ πρεσβύτερος ~συνὼν οὔθ᾽ ἡμέρας
[227]	ἢ πλουσίῳ, καὶ πρεσβυτέρῳ ἢ	~νεωτέρῳ,	καὶ ὅσα ἄλλα (ἐμοί τε
[279]	τῆς φύσεως, ἔτι τε ~ἤθει	γεννικωτέρῳ	κεκρᾶσθαι· ὥστε οὐδὲν ἂν γένοιτο
[254]	ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ	ἀπωτέρω,	ὁ μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε
[278]	τις ἄλλος συντίθησι λόγους, καὶ	Ὁμήρῳ	~καὶ εἴ τις ἄλλος αὖ
[254]	αὐτὴν ~μετὰ σωφροσύνης ἐν ἁγνῷ	βάθρῳ	βεβῶσαν· ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ τε
[242]	τῳ τρόπῳ προσαναγκάζοντα ~Σιμμίαν Θηβαῖον	ἐξαιρῶ	λόγου· τῶν δὲ ἄλλων πάμπολυ
[227]	τῷ δὲ σῷ καὶ ~ἐμῷ	ἑταίρῳ	πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς ὁδοὺς
[268]	μοι· εἴ τις προσελθὼν τῷ	ἑταίρῳ	σου Ἐρυξιμάχῳ ἢ τῷ πατρὶ
[278]	μήν; ~(Σωκράτης) ταῦτα τοίνυν τῷ	ἑταίρῳ	φράζε. ~(Φαῖδρος) τί δὲ σύ;
[272]	ἐπακηκοὼς Λυσίου ἤ τινος ἄλλου,	πειρῶ	λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος. ~(Φαῖδρος) ἕνεκα μὲν
[235]	ἂν ἔχειν εἰπεῖν ἕτερα μὴ	χείρω.	ὅτι μὲν οὖν παρά γε
[247]	ἀθάνατοι καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς	ἄκρῳ	γένωνται, ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ
[250]	ἰδεῖν λαμπρόν, ὅτε σὺν εὐδαίμονι	χορῷ	μακαρίαν ὄψιν τε καὶ ~θέαν,
[230]	λιγυρὸν ὑπηχεῖ τῷ τῶν τεττίγων	χορῷ.	πάντων δὲ κομψότατον τὸ ~τῆς
[238]	θαυμάσῃς· τὰ νῦν ~γὰρ οὐκέτι	πόρρω	διθυράμβων φθέγγομαι. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις.
[267]	αὐτὸν καὶ παραψόγους ~φασὶν ἐν	μέτρῳ	λέγειν μνήμης χάριν σοφὸς γὰρ
[277]	καὶ οὐδένα πώποτε λόγον ἐν	μέτρῳ	οὐδ᾽ ἄνευ μέτρου μεγάλης ~ἄξιον
[258]	~πολιτικὸν σύγγραμμα εἴτε ἰδιωτικόν, ἐν	μέτρῳ	ὡς ποιητὴς ἢ ἄνευ μέτρου
[255]	οὐκ ἔχει, ὥσπερ δὲ ἐν	~κατόπτρῳ	ἐν τῷ ἐρῶντι ἑαυτὸν ὁρῶν
[246]	γε τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα,	αἰσχρῷ	δὲ καὶ κακῷ καὶ τοῖς
[236]	διαθέσει καὶ τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος)	~συγχωρῶ	ὃ λέγεις· μετρίως γάρ μοι
[235]	ἐξελέγξουσί με, ἐάν σοι ~χαριζόμενος	συγχωρῶ.	~(Φαῖδρος) τίνες οὗτοι; καὶ ποῦ
[227]	καθήμενος ἐξ ἑωθινοῦ. τῷ δὲ	σῷ	καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος Ἀκουμενῷ
[257]	ἔχω, ὅσῳ καλλίω τοῦ προτέρου	~ἀπηργάσω·	ὥστε ὀκνῶ μή μοι ὁ
[241]	σὺ προύβαλες ἐκ προνοίας, σαφῶς	ἐνθουσιάσω;	~λέγω οὖν ἑνὶ λόγῳ ὅτι
[236]	σχεδὸν γὰρ ἔχω ὃ εἰπὼν	~ἀναγκάσω	σε λέγειν. ~(Σωκράτης) μηδαμῶς τοίνυν
[236]	μετρίως γάρ μοι δοκεῖς εἰρηκέναι.	ποιήσω	οὖν καὶ ἐγὼ οὕτως· ~τὸ
[228]	ἀληθῆ δοκῶ. ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν	ποιήσω.	τῷ ὄντι γάρ, ὦ Σώκρατες,
[237]	δή. ~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν ὡς	ποιήσω;	~(Φαῖδρος) τοῦ πέρι; ~(Σωκράτης) ~ἐγκαλυψάμενος
[247]	ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν εἰς τὸ	εἴσω	τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης
[254]	ἵππου ἐκ τῶν ὀδόντων βίᾳ	ὀπίσω	σπάσας τὸν χαλινόν, τήν τε
[254]	ὑπτία, καὶ ἅμα ἠναγκάσθη εἰς	(τοὐπίσω	ἑλκύσαι τὰς ἡνίας οὕτω ~σφόδρα,
[276]	τῷ τρόπῳ τε γίγνεται, καὶ	~ὅσῳ	ἀμείνων καὶ δυνατώτερος τούτου φύεται;
[244]	ω σεμνύνοντες οἱ νέοι καλοῦσιν·	ὅσῳ	δὴ οὖν τελεώτερον καὶ ~ἐντιμότερον
[257]	δέ σου πάλαι θαυμάσας ἔχω,	ὅσῳ	καλλίω τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω· ὥστε
[263]	γε ὡς σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ,	ὅσῳ	λέγεις τεχνικωτέρας Νύμφας τὰς Ἀχελῴου
[244]	τοῦ ὀνόματος ἔργον τ᾽ ἔργου,	~τόσῳ	κάλλιον μαρτυροῦσιν οἱ παλαιοὶ μανίαν
[263]	ἔστ᾽ αὐτόθι. ~(Σωκράτης) λέγε, ἵνα	ἀκούσω	αὐτοῦ ἐκείνου. ~(Φαῖδρος) ~περὶ μὲν
[236]	(τοῦ μὴ ἐρῶντος μᾶλλον νοσεῖν	δώσω	σοι ὑποτίθεσθαι, ~τῶν δὲ λοιπῶν
[257]	~κατὰ Νεῖλον ἐκλήθη· καὶ πρὸς	τῷ	ἀγκῶνι λανθάνει σε ὅτι οἱ
[256]	μέθαις ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ	~τὼ	ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς
[272]	διωκτέον εἶναι, πολλὰ εἰπόντα χαίρειν	τῷ	ἀληθεῖ· ~τοῦτο γὰρ διὰ (παντὸς
[273]	τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν πῃ παραδοίη	τῷ	ἀντιδίκῳ. καὶ περὶ τἆλλα δὴ
[248]	ἥ τε δὴ ~προσήκουσα ψυχῆς	τῷ	ἀρίστῳ νομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ
[230]	ἐθέλει διδάσκειν, οἱ δ᾽ ἐν	τῷ	ἄστει ἄνθρωποι. σὺ μέντοι δοκεῖς
[241]	τὰ ~πραχθέντα καὶ λεχθέντα, ὡς	τῷ	αὐτῷ διαλεγόμενος· ὁ δὲ ὑπ᾽
[235]	ὃ λέγεις ποίησον· τῶν ἐν	τῷ	βιβλίῳ ~βελτίω τε καὶ μὴ
[240]	ὑπάρχει· παιδικοῖς δὲ ἐραστὴς πρὸς	τῷ	βλαβερῷ ~καὶ εἰς τὸ συνημερεύειν
[235]	ἔλαθεν ὑπὸ τῆς ἐμῆς (οὐδενίας·	τῷ	γὰρ ῥητορικῷ αὐτοῦ ~μόνῳ τὸν
[277]	~ὁ δέ γε ἐν μὲν	τῷ	γεγραμμένῳ λόγῳ περὶ ἑκάστου παιδιάν
[277]	καὶ σαφήνειαν, οὕτω μὲν ὄνειδος	τῷ	γράφοντι, εἴτε τίς φησιν εἴτε
[264]	οὐκ ἀγεννῶς τὸ ἐπιὸν εἰρῆσθαι	τῷ	γράφοντι· σὺ ~δ᾽ ἔχεις τινὰ
[246]	πορεύεται, διακοσμῶν πάντα καὶ ἐπιμελούμενος·	~τῷ	δ᾽ ἕπεται στρατιὰ θεῶν τε
[274]	καλοῦσιν Ἶβιν· αὐτῷ δὲ ὄνομα	τῷ	δαίμονι εἶναι ~Θεύθ. τοῦτον δὴ
[240]	μεθ᾽ ἡδονῆς ~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν·	τῷ	δὲ δὴ ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον
[254]	ποιεῖσθαι τῆς τῶν ἀφροδισίων χάριτος.	τὼ	δὲ ~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἀντιτείνετον
[242]	Ἔρως, οὐδὲν ἂν κακὸν εἴη,	τὼ	δὲ λόγω τὼ νυνδὴ περὶ
[228]	λέγειν, ὁ δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως.	τῷ	δὲ οὐδὲ ταῦτα ἦν ἱκανά,
[227]	διέτριψα χρόνον καθήμενος ἐξ ἑωθινοῦ.	τῷ	δὲ σῷ καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ
[249]	ἐν (ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου.	~τῷ	δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ
[237]	~ἐρῶντες ἐπιθυμοῦσι τῶν καλῶν, ἴσμεν.	τῷ	δὴ τὸν ἐρῶντά τε καὶ
[238]	τῷ χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος συμβήσεται.	τῷ	δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί
[258]	πού φησιν τῇ βουλῇ" ἢ	τῷ	δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις, καὶ ὃς
[232]	ἀναγκαῖόν ἐστιν ἢ διὰ ~φιλίαν	τῳ	διαλέγεσθαι ἢ δι᾽ ἄλλην τινὰ
[252]	ἐὰν οὖν μὴ πρότερον ἐμβεβῶσι	τῷ	ἐπιτηδεύματι, τότε ~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί τε
[239]	γε παντὶ μέν, μάλιστα δὲ	τῷ	ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων τε
[245]	ὁ ἔρως ~τῷ ἐρῶντι καὶ	τῷ	ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν ἐπιπέμπεται. ἡμῖν
[263]	~αὐτοῦ, ὡς βλάβη τέ ἐστι	τῷ	ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι, καὶ αὖθις
[254]	βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν	~τῷ	ἐρωμένῳ· ὁ δὲ οὔτε κέντρων
[255]	ὥσπερ δὲ ἐν ~κατόπτρῳ ἐν	τῷ	ἐρῶντι ἑαυτὸν ὁρῶν λέληθεν. καὶ
[256]	ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι	τῷ	ἐρῶντι, εἰ δεηθείη ~τυχεῖν· ὁ
[245]	οὐκ ἐπ᾽ ὠφελίᾳ ὁ ἔρως	~τῷ	ἐρῶντι καὶ τῷ ἐρωμένῳ ἐκ
[265]	ἤστην· ὁ μὲν γὰρ ὡς	τῷ	ἐρῶντι, ὁ δ᾽ ὡς τῷ
[268]	δή μοι· εἴ τις προσελθὼν	τῷ	ἑταίρῳ σου Ἐρυξιμάχῳ ἢ τῷ
[278]	τί μήν; ~(Σωκράτης) ταῦτα τοίνυν	τῷ	ἑταίρῳ φράζε. ~(Φαῖδρος) τί δὲ
[241]	ὅτι ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήκαμεν,	τῷ	ἑτέρῳ τἀναντία ~τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν.
[270]	εἰσιέναι. ὃ καὶ Περικλῆς πρὸς	τῷ	εὐφυὴς εἶναι ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ
[254]	(κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ μὲν εὐπειθὴς	τῷ	~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί τε
[249]	τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς	τῷ	θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται μὲν ὑπὸ
[255]	καὶ αὐτὸς ὢν φύσει φίλος	τῷ	θεραπεύοντι, ἐὰν ~ἄρα καὶ ἐν
[274]	τῆς τέχνης ἐπ᾽ ἀμφότερα Θαμοῦν	τῷ	Θεὺθ λέγεται ἀποφήνασθαι, ἃ ~λόγος
[253]	ἀλλ᾽ ~εἰς ὁμοιότητα (αὑτοῖς καὶ	τῷ	θεῷ ὃν ἂν τιμῶσι πᾶσαν
[246]	ἀλλὰ ταῦτα μὲν δή, ὅπῃ	τῷ	θεῷ φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω τε
[228]	ἐν τῇ ἀριστερᾷ ἔχεις ὑπὸ	τῷ	ἱματίῳ· τοπάζω ~γάρ σε ἔχειν
[270]	ἑταῖρε, λέγει· χρὴ μέντοι πρὸς	τῷ	Ἱπποκράτει τὸν λόγον ~ἐξετάζοντα σκοπεῖν
[254]	ἐπὶ τὰ ἰσχία ἄμφω καθίσαι	τὼ	ἵππω, τὸν μὲν ἑκόντα διὰ
[249]	ἀρίστων τῷ τε ἔχοντι καὶ	τῷ	~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται, καὶ ὅτι
[237]	ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ κρατούσης	τῷ	κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ
[234]	ἔχειν ~τὴν (διάνοιαν. οὔτε γὰρ	τῷ	λαμβάνοντι χάριτος ἴσης ἄξιον, οὔτε
[232]	ὥσπερ αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν, ἐπαρθῆναι	τῷ	λέγειν καὶ ~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι πρὸς
[262]	γέ τινα, ὡς ἔοικεν, ἐρρηθήτην	(τὼ	λόγω ἔχοντέ τι ~παράδειγμα, ὡς
[238]	δὲ πρὸς τὸν παῖδα πάλιν	τῷ	λόγῳ ἰτέον. ~εἶεν, ὦ φέριστε·
[266]	ἐν ἡμῖν πεφυκὸς εἶδος ἡγησαμένω	τὼ	~λόγω, ὁ μὲν τὸ ἐπ᾽
[243]	Φαῖδρε, ἐννοεῖς ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον	τὼ	λόγω, οὗτός τε καὶ ὁ
[265]	τρόπῳ χρώμενον· ἀλλ᾽ ὥσπερ ἄρτι	τὼ	~λόγω τὸ μὲν ἄφρον τῆς
[262]	κινδυνεύει. ~(Σωκράτης) ~βούλει οὖν ἐν	τῷ	Λυσίου λόγῳ ὃν φέρεις, καὶ
[260]	φίλε Σώκρατες, ~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην	τῷ	μέλλοντι ῥήτορι ἔσεσθαι τὰ τῷ
[239]	εἰς τὸν ἐραστήν, οἷος ὢν	τῷ	μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ δὲ βλαβερώτατος
[270]	μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ τέχνῃ,	τῷ	μὲν φάρμακα καὶ ~τροφὴν προσφέρων
[240]	εἰς δὲ μέθην ἰόντος πρὸς	τῷ	μὴ ~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ κατακορεῖ
[265]	τῷ ἐρῶντι, ὁ δ᾽ ὡς	τῷ	μὴ δεῖ χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος)
[244]	λόγος ὃς ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ	τῷ	μὴ ἐρῶντι μᾶλλον φῇ δεῖν
[243]	μὴ ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος	τῷ	μὴ ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος) οὗτος παρά
[230]	χαίρειν ἐάσας ταῦτα, πειθόμενος δὲ	τῷ	νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν, ~ὃ νυνδὴ
[228]	τείχους ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας δὲ	τῷ	~νοσοῦντι περὶ λόγων ἀκοήν, ἰδὼν
[242]	κακὸν εἴη, τὼ δὲ λόγω	τὼ	νυνδὴ περὶ αὐτοῦ εἰπέτην ὡς
[247]	ὄντων καλοῦμεν, ἀλλὰ τὴν ἐν	τῷ	ὅ ἐστιν ὂν ὄντως ἐπιστήμην
[264]	καὶ ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοις καὶ	τῷ	ὅλῳ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) πῶς γὰρ
[268]	σύστασιν πρέπουσαν ἀλλήλοις τε καὶ	τῷ	ὅλῳ συνισταμένην. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ οὐκ
[278]	διδαχῆς πειθοῦς ἕνεκα ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ	τῷ	(ὄντι αὐτῶν τοὺς βελτίστους εἰδότων
[238]	~(Σωκράτης) ~σιγῇ τοίνυν μου ἄκουε.	τῷ	ὄντι γὰρ θεῖος ἔοικεν (ὁ
[228]	δοκῶ. ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν ποιήσω.	τῷ	ὄντι γάρ, ὦ Σώκρατες, παντὸς
[278]	καὶ μαθήσεως χάριν λεγομένοις καὶ	τῷ	ὄντι γραφομένοις ἐν ψυχῇ ~περὶ
[265]	μὲν φαίνεται τὰ μὲν ἄλλα	τῷ	ὄντι παιδιᾷ πεπαῖσθαι· τούτων δέ
[269]	~εἰρηκέναι· ἀλλὰ δὴ τὴν τοῦ	τῷ	ὄντι ῥητορικοῦ τε καὶ πιθανοῦ
[275]	πολλῆς ἂν εὐηθείας γέμοι καὶ	τῷ	~ὄντι τὴν Ἄμμωνος μαντείαν ἀγνοοῖ,
[245]	καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον, ~λύσιν	τῷ	ὀρθῶς μανέντι τε καὶ κατασχομένῳ
[240]	δαίμων ἔμειξε τοῖς (πλείστοις ἐν	τῷ	~παραυτίκα ἡδονήν, οἷον κόλακι, δεινῷ
[230]	~βούλῃ. νῦν δ᾽ οὖν ἐν	τῷ	παρόντι δεῦρ᾽ ἀφικόμενος ἐγὼ μέν
[252]	δ᾽ αὖ ταύτην γλυκυτάτην ἐν	τῷ	(παρόντι καρποῦται. ~ὅθεν δὴ ἑκοῦσα
[268]	τῷ ἑταίρῳ σου Ἐρυξιμάχῳ ἢ	τῷ	πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι ὅτι
[258]	ἅμα μοι δοκοῦσιν ὡς ἐν	τῷ	πνίγει ὑπὲρ κεφαλῆς ~ἡμῶν οἱ
[230]	μάλα ψυχροῦ ὕδατος, ὥστε γε	τῷ	ποδὶ τεκμήρασθαι. Νυμφῶν ~τέ τινων
[235]	γὰρ ~ἐνόντων ἀξίως ῥηθῆναι ἐν	τῷ	πράγματι οὐδὲν παραλέλοιπεν, ὥστε παρὰ
[273]	εἶναι· ἀνεμνήσθην γὰρ ὅτι ἐν	τῷ	πρόσθεν βραχέως τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα,
[257]	τοῖς καλοῖς ~τίμιον εἶναι. ~(ἐν	τῷ	πρόσθεν δ᾽ εἴ τι λόγῳ
[241]	~σεσωφρονηκώς, ἵνα μὴ πράττων ταὐτὰ	τῷ	πρόσθεν ὅμοιός τε ἐκείνῳ καὶ
[255]	θεραπεύοντι, ἐὰν ~ἄρα καὶ ἐν	τῷ	πρόσθεν ὑπὸ συμφοιτητῶν ἤ τινων
[273]	μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ δὲ καταχρήσασθαι	(τῷ	πῶς δ᾽ ἂν ἐγὼ τοιόσδε
[252]	ἐγγυτάτω τοῦ ~πόθου· πρὸς γὰρ	τῷ	σέβεσθαι τὸν τὸ κάλλος (ἔχοντα
[236]	σὺ εἴπῃς ἃ ἔφησθα ἐν	τῷ	στήθει ~ἔχειν. ἐσμὲν δὲ μόνω
[254]	φέρεται, καὶ πάντα πράγματα παρέχων	τῷ	σύζυγί τε καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει
[274]	καλὸν καὶ (πάσχειν ὅτι ἄν	τῳ	συμβῇ ~παθεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.
[253]	ἐπαντλοῦντες ποιοῦσιν ὡς δυνατὸν ~(ὁμοιότατον	τῷ	σφετέρῳ θεῷ. ὅσοι δ᾽ αὖ
[260]	μέγα λέγω, ὡς ἄνευ ἐμοῦ	~τῷ	τὰ ὄντα εἰδότι οὐδέν τι
[276]	γῆρας ἐὰν ἵκηται, καὶ παντὶ	τῷ	ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι, ἡσθήσεταί τε
[249]	ἀρίστη τε καὶ ἐξ ἀρίστων	τῷ	τε ἔχοντι καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι
[277]	μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους, ~οἳ ἑαυτοῖς	τῷ	τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ
[227]	Μέγαράδε καὶ κατὰ Ἡρόδικον προσβὰς	τῷ	~τείχει πάλιν ἀπίῃς, οὐ μή
[270]	τί ποιεῖν αὐτὸ ~πέφυκεν ἢ	τῷ	τί παθεῖν ὑπὸ τοῦ; ~(Φαῖδρος)
[270]	ἑνός, τοῦτ᾽ ἰδεῖν ἐφ᾽ ἑκάστου,	τῷ	τί ποιεῖν αὐτὸ ~πέφυκεν ἢ
[270]	κωφῷ, ἀλλὰ δῆλον ὡς, ἄν	~τῴ	τις τέχνῃ λόγους διδῷ, τὴν
[241]	μόγις ~(κατεῖχε τήν γ᾽ ἐν	τῷ	τότε συνουσίαν ἐπίπονον οὖσαν φέρειν
[275]	δέ γ᾽ ὦ φίλε, ἐν	τῷ	τοῦ Διὸς τοῦ Δωδωναίου ἱερῷ
[247]	γένωνται, ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ	τῷ	τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας δὲ
[252]	πρώτην γένεσιν ~βιοτεύῃ, καὶ τούτῳ	τῷ	τρόπῳ πρός τε τοὺς ἐρωμένους
[242]	λέγοντα ἢ ἄλλους ἑνί γέ	τῳ	τρόπῳ προσαναγκάζοντα ~Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαιρῶ
[276]	ὁρῶμεν λόγον τούτου ἀδελφὸν γνήσιον,	τῷ	τρόπῳ τε γίγνεται, καὶ ~ὅσῳ
[270]	~(Φαῖδρος) ~εἰ μὲν Ἱπποκράτει γε	τῷ	τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ τι πιθέσθαι,
[247]	~τῶν δὲ ἄλλων ὅσοι ἐν	τῷ	τῶν δώδεκα ἀριθμῷ τεταγμένοι θεοὶ
[230]	~θερινόν τε καὶ λιγυρὸν ὑπηχεῖ	τῷ	τῶν τεττίγων χορῷ. πάντων δὲ
[253]	τοῦ δι᾽ ἔρωτα μανέντος φίλου	τῷ	φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται
[264]	ἐπιγράμματος οὐδὲν διαφέροντα, ὃ Μίδᾳ	τῷ	Φρυγί φασίν τινες ~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος)
[238]	ἀπό τε ~ἐρῶντος καὶ μὴ	τῷ	χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος συμβήσεται. τῷ
[244]	οἰονοϊστικὴν ἐπωνόμασαν, (ἣν νῦν ~οἰωνιστικὴν	τῷ	ω σεμνύνοντες οἱ νέοι καλοῦσιν·
[249]	ὄρνιθος δίκην ~βλέπων ἄνω, τῶν	κάτω	δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς
[268]	ἐμεῖν ποιεῖν, ~ἐὰν δ᾽ αὖ,	κάτω	διαχωρεῖν, καὶ ἄλλα πάμπολλα τοιαῦτα·
[272]	πάντας τοὺς λόγους ἄνω καὶ	κάτω	~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν εἴ τίς πῃ
[278]	ὧν συνέθηκεν ἢ ἔγραψεν ἄνω	κάτω	στρέφων ~ἐν χρόνῳ, πρὸς ἄλληλα
[247]	διάνοια νῷ ~τε καὶ ἐπιστήμῃ	ἀκηράτῳ	τρεφομένη, καὶ ἁπάσης ψυχῆς ὅσῃ
[252]	κοιμᾶσθαι ὅπου ἂν ἐᾷ τις	ἐγγυτάτω	τοῦ ~πόθου· πρὸς γὰρ τῷ
[241]	τοῦ ~σώματος ἕξιν, πολὺ δὲ	βλαβερωτάτῳ	πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς παίδευσιν,
[246]	καὶ ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν λέγωμεν.	ἐοικέτω	δὴ συμφύτῳ δυνάμει ~ὑποπτέρου ζεύγους
[253]	καὶ νῦν ἔτι ἡμῖν ταῦτα	μενέτω.	~τῶν δὲ δὴ ἵππων ὁ
[273]	γε Τεισίαν αὐτὸν πεπάτηκας ἀκριβῶς·	εἰπέτω	τοίνυν καὶ τόδε ἡμῖν ~ὁ
[241]	λέγοντος, ἀλλ᾽ ἤδη σοι ~τέλος	ἐχέτω	ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος) ~καίτοι ᾤμην
[246]	ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ	~ἐχέτω	τε καὶ λεγέσθω· τὴν δὲ
[274]	καὶ ἀτεχνίας λόγων πέρι ἱκανῶς	ἐχέτω.	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τὸ
[241]	~ποτὲ ἐρῶντι καὶ ὑπ᾽ ἀνάγκης	ἀνοήτῳ	χαρίζεσθαι, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον μὴ
[245]	φοβώμεθα, μηδέ τις ἡμᾶς λόγος	θορυβείτω	~δεδιττόμενος ὡς πρὸ τοῦ κεκινημένου
[240]	μέθην ἰόντος πρὸς τῷ μὴ	~ἀνεκτῷ	ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ κατακορεῖ καὶ ἀναπεπταμένῃ
[276]	χαίροι θεωρῶν καλοὺς ἐν ἡμέραισιν	ὀκτὼ	γιγνομένους, ἢ ταῦτα ~μὲν δὴ
[271]	οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον δέ γε,	ὅτῳ	τί ποιεῖν ἢ παθεῖν ὑπὸ
[263]	~(Σωκράτης) ~ἔπειτά γε οἶμαι πρὸς	ἑκάστῳ	γιγνόμενον μὴ λανθάνειν ἀλλ᾽ ὀξέως
[253]	ἐπιτήδευμα καὶ ἰδέαν ἄγουσιν, ὅση	ἑκάστῳ	~δύναμις, οὐ φθόνῳ οὐδ᾽ ἀνελευθέρῳ
[237]	~αὖ νοῆσαι ὅτι ἡμῶν ἐν	ἑκάστῳ	δύο τινέ ἐστον ἰδέα ἄρχοντε
[271]	~δίεισι πάσας αἰτίας, προσαρμόττων ἕκαστον	ἑκάστῳ	καὶ διδάσκων οἵα οὖσα ὑφ᾽
[256]	ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ ~τὼ	ἀκολάστω	αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς
[262]	τινὸς τοῦ λέγειν μέτοχος. ~(Φαῖδρος)	ἔστω	ὡς λέγεις· μόνον δήλωσον ὃ
[241]	μή, ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν	ἀπίστῳ,	~δυσκόλῳ, φθονερῷ, ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν
[248]	τε δὴ ~προσήκουσα ψυχῆς τῷ	ἀρίστῳ	νομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ (λειμῶνος
[249]	εἴδει ἐβίωσαν βίου. ~τῷ δὲ	χιλιοστῷ	ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε
[249]	τὸν βίον ~τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι	τρισχιλιοστῷ	ἔτει ἀπέρχονται. αἱ δὲ ἄλλαι,
[235]	βιβλίῳ ~βελτίω τε καὶ μὴ	ἐλάττω	ἕτερα ὑπέσχησαι εἰπεῖν τούτων ἀπεχόμενος,
[233]	ἂν εὖ πάθωσι ταῦτα εἰκὸς	ἐλάττω	τὴν φιλίαν αὐτοῖς ποιῆσαι, ~ἀλλὰ
[239]	ἰσούμενον ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται,	ἥττω	δὲ ~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται·
[239]	καὶ ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε δὴ	κρείττω	οὔτε ἰσούμενον ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ
[229]	ἄλλο ~μὲν οὐδέν, ὅτι δ᾽	αὐτῷ	ἀνάγκη μετὰ τοῦτο τὸ τῶν
[243]	~τὴν τοῦ Ἔρωτος κακηγορίαν πειράσομαι	αὐτῷ	ἀποδοῦναι τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ τῇ
[277]	γράφων καὶ μεγάλην τινὰ ἐν	αὐτῷ	βεβαιότητα ~ἡγούμενος καὶ σαφήνειαν, οὕτω
[274]	ἱερὸν ὃ δὴ καλοῦσιν Ἶβιν·	αὐτῷ	δὲ ὄνομα τῷ δαίμονι εἶναι
[241]	~πραχθέντα καὶ λεχθέντα, ὡς τῷ	αὐτῷ	διαλεγόμενος· ὁ δὲ ὑπ᾽ αἰσχύνης
[245]	κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν	αὐτῷ	ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον, ὡς ταύτης
[278]	τοιοῦτόν τι μᾶλλόν τε ἂν	αὐτῷ	καὶ ἁρμόττοι καὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι.
[267]	λέγομεν; οἶμαι γὰρ ἂν σύμψηφον	αὐτῷ	καὶ τὸν Ἠλεῖον ξένον ~γενέσθαι.
[246]	εἶτα τῶν ἵππων ὁ μὲν	αὐτῷ	καλός τε καὶ ~ἀγαθὸς καὶ
[235]	τοῦ αὐτοῦ, ἢ ἴσως οὐδὲν	~αὐτῷ	μέλον τοῦ τοιούτου· καὶ ἐφαίνετο
[279]	ἁψαμένων λόγων, ἔτι τε εἰ	αὐτῷ	μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ ~μείζω
[278]	~(Φαῖδρος) τίνας οὖν τὰς ἐπωνυμίας	αὐτῷ	νέμεις; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν σοφόν,
[257]	ἴσως δὲ καὶ τὸν λοιδορούμενον	~αὐτῷ	οἴει ὀνειδίζοντα λέγειν ἃ ἔλεγεν.
[229]	ἀγροίκῳ τινὶ σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς	αὐτῷ	σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ δὲ πρὸς
[254]	ποιήσειν τὸ κελευόμενον. καὶ πρὸς	αὐτῷ	τ᾽ ~ἐγένοντο καὶ εἶδον τὴν
[271]	μήν; ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἡ ἅμιλλα	αὐτῷ	τέταται πρὸς τοῦτο πᾶσα· πειθὼ
[241]	ὁ μῦθος ὅτι πάσχειν προσήκει	αὐτῷ,	~τοῦτο (πείσεται· κἀγὼ τὸν ποταμὸν
[240]	ἐρωμένου, ὥστε μεθ᾽ ἡδονῆς ~ἀραρότως	αὐτῷ	ὑπηρετεῖν· τῷ δὲ δὴ ἐρωμένῳ
[271]	ἢ μηδὲν εἶναί πω πλέον	αὐτῷ	ὧν τότε ἤκουεν λόγων συνών.
[278]	εἶναι, ~πρῶτον μὲν τὸν ἐν	αὑτῷ,	ἐὰν εὑρεθεὶς ἐνῇ, ἔπειτα εἴ
[241]	ἐκτίνειν, μεταβαλὼν ἄλλον ἄρχοντα ἐν	αὑτῷ	καὶ προστάτην, ~νοῦν καὶ σωφροσύνην
[275]	οὔτ᾽ ἀμύνασθαι οὔτε βοηθῆσαι δυνατὸς	αὑτῷ.	~(Φαῖδρος) καὶ ταῦτά σοι ὀρθότατα
[239]	οἷος ὢν τῷ μὲν ἥδιστος,	ἑαυτῷ	δὲ βλαβερώτατος ἂν ~εἴη. τὰ
[271]	παραγιγνόμενόν τε δυνατὸς ᾖ ~διαισθανόμενος	ἑαυτῷ	ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός ἐστι καὶ
[276]	μανθάνοντος ψυχῇ, δυνατὸς μὲν ἀμῦναι	~ἑαυτῷ,	ἐπιστήμων δὲ λέγειν τε καὶ
[252]	ὡς θεὸν αὐτὸν ἐκεῖνον ὄντα	ἑαυτῷ	οἷον ἄγαλμα τεκταίνεταί τε καὶ
[238]	που τὸν ἐρώμενον ὡς ἥδιστον	ἑαυτῷ	~παρασκευάζειν· νοσοῦντι δὲ πᾶν ἡδὺ
[276]	~καὶ γράψει, ὅταν (δὲ) γράφῃ,	ἑαυτῷ	τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς τὸ
[235]	αὐτῶν ~ἐννενόηκα, εὖ οἶδα, συνειδὼς	ἐμαυτῷ	ἀμαθίαν· λείπεται δὴ οἶμαι ἐξ
[238]	Φαῖδρε, δοκῶ τι σοί, ὥσπερ	ἐμαυτῷ,	θεῖον πάθος πεπονθέναι; ~(Φαῖδρος) πάνυ
[242]	τὰ γράμματα φαῦλοι, ὅσον μὲν	ἐμαυτῷ	μόνον ~ἱκανός· σαφῶς οὖν ἤδη
[231]	δ᾽ ἐκ τῶν ἄλλων τὸν	σαυτῷ	ἐπιτηδειότατον, ἐκ ~πολλῶν· ὥστε πολὺ
[234]	τῆς θείας κεφαλῆς. ~(Φαῖδρος) εἶεν·	οὕτω	δὴ δοκεῖ παίζειν; ~(Σωκράτης) δοκῶ
[245]	~ἀρχῆς δεῖ τὰ πάντα γίγνεσθαι.	οὕτω	δὴ κινήσεως μὲν ἀρχὴ τὸ
[241]	γὰρ ἀμφοῖν ἱκανῶς ~εἴρηται. καὶ	οὕτω	δὴ ὁ μῦθος ὅτι πάσχειν
[237]	νῦν ἔτι μᾶλλον δόξῃ. ~ἦν	οὕτω	δὴ παῖς, μᾶλλον δὲ μειρακίσκος,
[229]	σὺν Φαρμακείᾳ παίζουσαν ~ὦσαι, καὶ	οὕτω	δὴ τελευτήσασαν λεχθῆναι ὑπὸ τοῦ
[231]	καλῶς ἔχειν ἡγήσαιντο περὶ ὧν	οὕτω	~διακείμενοι βουλεύονται; καὶ μὲν δὴ
[271]	τοιοίδε γίγνονται· τούτων δὲ δὴ	οὕτω	διῃρημένων, ~λόγων αὖ τόσα καὶ
[252]	τε καὶ τὰ παιδικά. ~(καὶ	οὕτω	καθ᾽ ἕκαστον θεόν, οὗ ἕκαστος
[266]	σκαιά, τὰ δὲ δεξιὰ ~κληθέντα,	οὕτω	καὶ τὸ τῆς παρανοίας ὡς
[253]	διαπράξωνται ὃ προθυμοῦνται ᾗ λέγω,	οὕτω	καλή τε καὶ ~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ
[253]	τε καὶ ~ἑκάστου τῶν θεῶν	οὕτω	κατὰ τὸν θεὸν ἰόντες ζητοῦσι
[277]	αὐτῷ βεβαιότητα ~ἡγούμενος καὶ σαφήνειαν,	οὕτω	μὲν ὄνειδος τῷ γράφοντι, εἴτε
[244]	ὄντος, ὅταν θείᾳ μοίρᾳ ~γίγνηται,	οὕτω	νομίσαντες ἔθεντο, οἱ δὲ νῦν
[272]	εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ σύ γε	οὕτω	ποίει. ~(Σωκράτης) ~φασὶ τοίνυν οὐδὲν
[253]	πάντως ὅτι μάλιστα ~πειρώμενοι ἄγειν	οὕτω	ποιοῦσι. προθυμία μὲν οὖν τῶν
[276]	~ἔστι γάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε,	οὕτω·	πολὺ δ᾽ οἶμαι καλλίων σπουδὴ
[276]	ὅσα ἔσπειρεν τέλος λαβόντα; ~(Φαῖδρος)	~οὕτω	που, ὦ Σώκρατες, τὰ μὲν
[230]	προσείοντες ἄγουσιν, σὺ ἐμοὶ λόγους	οὕτω	προτείνων ἐν ~βιβλίοις τήν τε
[249]	τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον ~τοῦτον,	οὕτω	πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ
[277]	παντάπασι μὲν οὖν τοῦτό γε	οὕτω	πως ἐφάνη. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽
[256]	τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ θεῖα	οὕτω	σοι δωρήσεται ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ
[243]	εὖ ἴσθι ὅτι ἕξει τοῦθ᾽	οὕτω·	σοῦ γὰρ εἰπόντος τὸν τοῦ
[254]	εἰς (τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας	οὕτω	~σφόδρα, ὥστ᾽ ἐπὶ τὰ ἰσχία
[263]	ἐν δὲ τοῖς οὔ. ~(Φαῖδρος)	οὕτω.	~(Σωκράτης) ~ποτέρωθι οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν,
[272]	ποίει. ~(Σωκράτης) ~φασὶ τοίνυν οὐδὲν	οὕτω	ταῦτα δεῖν σεμνύνειν οὐδ᾽ ἀνάγειν
[277]	~(προσαρμόττον ἑκάστῃ φύσει εἶδος ἀνευρίσκων,	οὕτω	τιθῇ καὶ διακοσμῇ τὸν ~λόγον,
[255]	ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη φέρεται,	οὕτω	τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα ~πάλιν
[270]	εἶναι ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ οἶμαι	τοιούτῳ	ὄντι Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας ἐμπλησθεὶς καὶ
[237]	ἐπίκτητος ~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου.	τούτω	δὲ ἐν ἡμῖν τοτὲ μὲν
[237]	μᾶλλον δὲ μειρακίσκος, μάλα καλός·	τούτῳ	δὲ ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί.
[273]	χαίρει ὀνομαζόμενος. ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε,	τούτῳ	~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν ἢ μὴ
[256]	πράττοντες. φίλω μὲν οὖν καὶ	τούτω,	ἧττον δὲ ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν (διά
[251]	πάλαι πτερωτή. ~(ζεῖ οὖν ἐν	τούτῳ	ὅλη καὶ ἀνακηκίει, καὶ ὅπερ
[271]	τοῦτο πᾶσα· πειθὼ γὰρ ἐν	τούτῳ	ποιεῖν ~ἐπιχειρεῖ. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)
[237]	ἑταῖρος αὐτοῦ, καὶ πρότερον ~(δοκῶν	τούτῳ	σοφὸς εἶναι, νῦν ἔτι μᾶλλον
[242]	ἀλλὰ πῶς δὴ καὶ τίνι	τούτῳ;	~(Σωκράτης) ~ἡνίκ᾽ ἔμελλον, ὠγαθέ, τὸν
[248]	πτεροῦ φύσις, ᾧ ψυχὴ κουφίζεται,	τούτῳ	τρέφεται. θεσμός τε Ἀδραστείας ~ὅδε.
[252]	τῇδε πρώτην γένεσιν ~βιοτεύῃ, καὶ	τούτῳ	τῷ τρόπῳ πρός τε τοὺς
[246]	ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω δὴ	συμφύτῳ	δυνάμει ~ὑποπτέρου ζεύγους τε καὶ
[247]	ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ οὐρανοῦ	~(νώτῳ,	στάσας δὲ αὐτὰς περιάγει ἡ
[235]	καὶ ὅπως ~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν	κελεύω	εἴπῃς, τοῦτο δὲ αὐτὸ ὃ
[243]	λόγῳ οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι·	συμβουλεύω	δὲ καὶ Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα
[266]	εἰ μὲν ὀρθῶς ἢ μὴ	προσαγορεύω,	θεὸς ~οἶδε, καλῶ δὲ (οὖν
[243]	αὐτοῦ λόγον. ~(Σωκράτης) τοῦτο μὲν	πιστεύω,	ἕωσπερ ἂν ᾖς ὃς εἶ.
[260]	ἐγὼ πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον,	ἄμφω	δὲ ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι
[254]	~σφόδρα, ὥστ᾽ ἐπὶ τὰ ἰσχία	ἄμφω	καθίσαι τὼ ἵππω, τὸν μὲν
[256]	δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ	~(ἀφιλοσόφῳ,	φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται, τάχ᾽ ἄν
[253]	μύθου τριχῇ διείλομεν ψυχὴν ἑκάστην,	ἱππομόρφω	~μὲν δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν
[270]	τέχνῃ μετιόντα ὁτιοῦν τυφλῷ οὐδὲ	κωφῷ,	ἀλλὰ δῆλον ὡς, ἄν ~τῴ
[268]	τις προσελθὼν τῷ ἑταίρῳ σου	Ἐρυξιμάχῳ	ἢ τῷ πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ
[235]	~(Σωκράτης) ~νῦν μὲν οὕτως οὐκ	ἔχω	εἰπεῖν· δῆλον δὲ ὅτι τινῶν
[274]	σὺ δέ; ~(Σωκράτης) ~ἀκοήν γ᾽	ἔχω	λέγειν τῶν προτέρων, τὸ δ᾽
[245]	μέν σοι καὶ ἔτι πλείω	ἔχω	μανίας γιγνομένης ἀπὸ θεῶν λέγειν
[236]	πρός με καλλωπιζόμενος· σχεδὸν γὰρ	ἔχω	ὃ εἰπὼν ~ἀναγκάσω σε λέγειν.
[257]	λόγον δέ σου πάλαι θαυμάσας	ἔχω,	ὅσῳ καλλίω τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω·
[272]	ἀλλ᾽ οὔτι νῦν γ᾽ οὕτως	ἔχω.	~(Σωκράτης) βούλει οὖν ἐγώ τιν᾽
[279]	γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν δὲ ὅσα	ἔχω,	τοῖς ἐντὸς (εἶναί μοι φίλια.
[255]	καὶ οἷον πνεῦμα ἤ τις	ἠχὼ	ἀπὸ λείων τε καὶ ~στερεῶν
[254]	παρέχων τῷ σύζυγί τε καὶ	ἡνιόχῳ	ἀναγκάζει ~ἰέναι τε πρὸς τὰ
[254]	ὑποπλησθῇ, ὁ μὲν εὐπειθὴς τῷ	~ἡνιόχῳ	τῶν ἵππων, ἀεί τε καὶ
[242]	θεοῖς ~(ἀμβλακὼν τιμὰν πρὸς ἀνθρώπων	ἀμείψω·	~νῦν δ᾽ ᾔσθημαι τὸ ἁμάρτημα.