Livre, Chap.
[1, 21]	κατὰ δὲ τὸ ὀκτωκαιδέκατον ἔτος	τῆς	Ἀγαμέμνονος βασιλείας Ἴλιον ἑάλω, Δημοφῶντος
[1, 1]	ἀποδεκτέοι, ἐνεργὸν τὴν πίστιν διὰ	τῆς	ἀγάπης πεποιημένοι; τῇ δὲ αἰτίᾳ
[1, 26]	τε καὶ νομοθέτης ἀγαθὸς μιᾶς	τῆς	ἀγέλης τῶν αὐτοῦ ἐπαϊόντων προβάτων,
[1, 1]	βίον καὶ τὴν πλάνην πρὸς	τῆς	ἀγνοίας πολεμουμένους μεταδιδάσκοντες καὶ μετάγοντες
[1, 2]	βούλονται σπέρματα. καθάπερ οὖν ὁ	τῆς	ἄγρας ἐρωτικὸς ζητήσας, ἐρευνήσας, ἀνιχνεύσας,
[1, 26]	πολιτείᾳ Ζάλευκον τὸν Λοκρὸν παρὰ	τῆς	Ἀθηνᾶς τοὺς νόμους λαμβάνειν ἀπομνημονεύουσιν.
[1, 21]	δὲ Ἴστρος ἐν τῷ περὶ	τῆς	Αἰγυπτίων ἀποικίας Προμηθέως θυγατέρα φησί.
[1, 21]	τὰ πάντα ἔτη σὺν τοῖς	τῆς	αἰχμαλωσίας μέχρι τῆς ἀποκαταστάσεως τοῦ
[1, 21]	τοῦ Σεναχηρείμ, ἀλλ´ εἶναι ἀπὸ	τῆς	αἰχμαλωσίας ταύτης εἰς τὴν ἐσχάτην,
[1, 21]	ἡμέραι δέκα. Πεπλήρωται τοίνυν ἐκ	τῆς	αἰχμαλωσίας τῆς ἐπὶ Ἱερεμίου τοῦ
[1, 21]	δὲ τῆς Δαβὶδ βασιλείας ἕως	τῆς	αἰχμαλωσίας τῆς ὑπὸ Χαλδαίων γενομένης
[1, 19]	μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος»	τῆς	ἀκροβυστίας τὰ δικαιώματα τοῦ νόμου
[1, 22]	πρὸ Δημητρίου ὑφ´ ἑτέρων, πρὸ	τῆς	Ἀλεξάνδρου καὶ Περσῶν ἐπικρατήσεως, τά
[1, 16]	μέν τινες, κατὰ περίπτωσιν ἐπήβολος	τῆς	ἀληθείας ἁμῇ γέ πῃ, ἀμυδρῶς
[1, 18]	κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι	τῆς	ἀληθείας. διὸ ἀποθέμενοι τὸ ψεῦδος
[1, 1]	ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον	τῆς	ἀληθείας. Εἰ τοίνυν ἄμφω κηρύττουσι
[1, 19]	αὐτοῦ τἀγαθοῦ δὴ ἐπιστήμη καὶ	τῆς	ἀληθείας, ἐκείνων ἑτέρων μὲν ὄντων
[1, 18]	ἥ τε αἵρεσις ἥ τε	τῆς	ἀληθείας ἐκτροπή. ἀλλὰ καὶ τῷ
[1, 27]	τὴν μόρφωσιν τῆς γνώσεως καὶ	τῆς	ἀληθείας ἐν τῷ νόμῳ. ταῦτα
[1, 20]	καὶ διακρουομένη τὰς δολερὰς κατὰ	τῆς	ἀληθείας ἐπιβουλὰς φραγμὸς οἰκείως εἴρηται
[1, 6]	τὸν ἔμπειρον καὶ φιλόσοφον καὶ	τῆς	ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν προπαιδεία
[1, 16]	ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὸ μέγεθος	τῆς	ἀληθείας, ἔτι δὲ ἐξασθενεῖ πράττειν
[1, 5]	μᾶλλον δὲ εἰληφότες παρ´ αὐτῆς	τῆς	ἀληθείας, ἔχουσιν οἱ μύσται. ~(πολλὰ
[1, 20]	καὶ ἡ φιλοσοφία πρὸς κατάληψιν	τῆς	ἀληθείας, ζήτησις οὖσα ἀληθείας, συλλαμβάνεται,
[1, 19]	ἀληθινούς, ἔφη, τίνας λέγεις; τοὺς	τῆς	ἀληθείας, ἦν δ´ ἐγώ, φιλοθεάμονας.
[1, 9]	βαρβαρικῶν ὑποδείγματα κομίζων πολύπειρος οὗτος	τῆς	ἀληθείας ἰχνευτὴς καὶ τῷ ὄντι
[1, 20]	σαφήνεια συνεργεῖ πρὸς τὴν παράδοσιν	τῆς	ἀληθείας καὶ ἡ διαλεκτικὴ πρὸς
[1, 17]	δύναμις ἢ ἄγγελος μαθών τι	τῆς	ἀληθείας καὶ μὴ καταμείνας ἐν
[1, 14]	τοῖς Ἑλλήνων προφήταις δίδωσί τι	τῆς	ἀληθείας καὶ οὐκ ἐπαισχύνεται πρός
[1, 8]	πιστεύειν. τὸ μὲν γὰρ ἐψεῦσθαι	τῆς	ἀληθείας κακόν ἐστι, τὸ δὲ
[1, 1]	οἱ δὲ ἐντραφέντες γνησίως τοῖς	τῆς	ἀληθείας λόγοις ἐφόδια ζωῆς ἀιδίου
[1, 13]	μέρος τι, εἴπερ ἄρα, τοῦ	τῆς	ἀληθείας λόγου ἔχοντες ἀναδειχθεῖεν. ὁ
[1, 12]	ἁγνίζεσθαι προσήκει ἡμῖν, εἴ γε	τῆς	ἀληθείας μεθεκτικοὶ εἶναι πειρώμεθα. ταῦτα
[1, 5]	τηρήσαις. μία μὲν οὖν ἡ	τῆς	ἀληθείας ὁδός, ἀλλ´ εἰς αὐτὴν
[1, 8]	ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων	τῆς	ἀληθείας. ὁρᾷς ὅπως πρὸς αὐτοὺς
[1, 17]	παρὰ τῶν Ἑβραϊκῶν προφητῶν μέρη	τῆς	ἀληθείας οὐ κατ´ ἐπίγνωσιν λαβόντες,
[1, 11]	πότερον δοκεῖ ἢ ὄντως ἔχεται	τῆς	ἀληθείας. παιδεία δὲ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται,
[1, 20]	καὶ ἐσθής, οὕτω μιᾶς οὔσης	τῆς	ἀληθείας πολλὰ τὰ συλλαμβανόμενα πρὸς
[1, 9]	τὴν βάρβαρον φιλοσοφίαν αἱρέσεις αὐτῆς	τῆς	ἀληθείας. πῶς δὲ οὐκ ἀναγκαῖον
[1, 1]	τοῦ καρύου· ἁρμόζει γάρ, οἶμαι,	τῆς	ἀληθείας τὰ σπέρματα μόνοις φυλάσσεσθαι
[1, 1]	καὶ κατωρθωκόσιν ἄριστον πρός τε	τῆς	ἀληθείας τὴν νόησιν καὶ τὴν
[1, 20]	διατείνουσα ἐπὶ τὴν προσεχῶς ἁπτομένην	τῆς	ἀληθείας τῆς καθ´ ἡμᾶς εἴδησιν,
[1, 13]	πυρὸν ἀναδείξει. ~(Μιᾶς τοίνυν οὔσης	τῆς	ἀληθείας (τὸ γὰρ ψεῦδος μυρίας
[1, 16]	προτυποῦσα καὶ προστύφουσα εἰς παραδοχὴν	τῆς	ἀληθείας τὸν τὴν πρόνοιαν δοξάζοντα.
[1, 12]	ἐπὶ τῶν δωμάτων, τὰς ἀποκρύφους	τῆς	ἀληθοῦς γνώσεως παραδόσεις ὑψηλῶς καὶ
[1, 2]	καρπόν. ἡμῶν βέβαιον λαμβανόντων πεῖσμα	τῆς	ἀληθοῦς καταλήψεως διὰ τῆς τῶν
[1, 20]	τὴν φιλοσοφίαν καὶ συνεργὸν λέγοντες	τῆς	ἀληθοῦς καταλήψεως, ζήτησιν οὖσαν ἀληθείας,
[1, 19]	κατὰ περίπτωσίν φασιν ἀποφθέγξασθαί τινα	τῆς	ἀληθοῦς φιλοσοφίας τοὺς Ἕλληνας, θείας
[1, 1]	οὐδὲ ὀκνήσει συγχρήσασθαι φιλοσοφίας καὶ	τῆς	ἄλλης προπαιδείας τοῖς καλλίστοις τὰ
[1, 19]	τοῦ σατανᾶ ἐπιστρέψαι» τὸ ἀπὸ	τῆς	ἁμαρτίας ἐστὶ μεταβάλλεσθαι, δι´ ἣν
[1, 9]	εἰ μηδεμίαν ἠξίουν ἐπιμέλειαν ποιησάμενοι	τῆς	ἀμπέλου εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τοὺς
[1, 9]	τῶν γεωργικῶν πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν	τῆς	ἀμπέλου χρεία, ἵνα ἡμῖν τὸν
[1, 11]	τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης»	τῆς	ἀναιρούσης τὴν πρόνοιαν, κατὰ τὴν
[1, 23]	Μωυσέως πάλιν ἀναβιῶναι. Περὶ δὲ	τῆς	ἀνατροφῆς τοῦ Μωυσέως συνᾴσεται ἡμῖν
[1, 26]	ἀναζωπυροῦσαν, ἐπιστατικὴν οὖσαν καὶ κηδεμονικὴν	τῆς	ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ ἡ
[1, 2]	ἡ συναφὴ τῶν δογμάτων διὰ	τῆς	ἀντιπαραθέσεως τὴν ἀλήθειαν μνηστεύεται, δι´
[1, 11]	καὶ τὴν οἰκονομίαν ὡς ἡγεμονικὸν	τῆς	ἁπάσης προσίεσθαι παιδείας. στοιχεῖα δὲ
[1, 21]	σὺν τοῖς τῆς αἰχμαλωσίας μέχρι	τῆς	ἀποκαταστάσεως τοῦ λαοῦ ἀπὸ μὲν
[1, 21]	τέσσαρα. ἐντεῦθεν ἐπὶ τὸν ἔκπλουν	τῆς	Ἀργοῦς ἔτη ἑξήκοντα τέσσαρα. ἐκ
[1, 21]	τῷ δευτέρῳ καὶ τετρακοσιοστῷ ἔτει	τῆς	Ἀσσυρίων ἀρχῆς, τῆς δὲ Βηλούχου
[1, 11]	σῶμα ὄντα τὸν θεὸν διὰ	τῆς	ἀτιμοτάτης ὕλης πεφοιτηκέναι λέγουσιν, οὐ
[1, 7]	κηπευόμενα καὶ τὰ ἀνθητικὰ σπέρματα·	τῆς	αὐτῆς δὲ γεωργίας καὶ ἡ
[1, 20]	φαμεν τὸν τρόπον μιᾶς καὶ	τῆς	αὐτῆς δραχμῆς τῷ μὲν ναυκλήρῳ
[1, 5]	ἐκλίπωσίν σε αἱ πηγαί, αἱ	τῆς	αὐτῆς ἐκβλύζουσαι γῆς. οὐ δὴ
[1, 1]	λυχνίας φαίνειν τοῖς τῆς ἑστιάσεως	τῆς	αὐτῆς κατηξιωμένοις. τί γὰρ ὄφελος
[1, 16]	καὶ μιξοφρύγιον καὶ μιξολύδιον Μαρσύαν,	τῆς	αὐτῆς ὄντα τοῖς προειρημένοις χώρας,
[1, 7]	τύπῳ προκύπτει τῶν ἀληθῶν, ὅτι	τῆς	αὐτῆς τοῦ ὑετοῦ ἀπέλαυσε δυνάμεως,
[1, 5]	σάρκες σώματος. τοῦτο γὰρ τέλος	τῆς	ἄφρονος ἡδονῆς. καὶ ταῦτα μὲν
[1, 5]	ἐρείδεται. μακρὰν οὖν ποίησον ἀπὸ	τῆς	ἄφρονος ἡδονῆς τὴν σὴν ὁδόν,
[1, 2]	εἴη φιλοσοφία, εἰ εὔχρηστος ἡ	τῆς	ἀχρηστίας βεβαίωσις, εὔχρηστος· ἔπειτα οὐδὲ
[1, 9]	καὶ τῷ ὄντι πολύμητις» δίκην	τῆς	βασάνου λίθου (ἣ δ´ ἐστὶ
[1, 21]	προφητεύσαντες κατὰ τὸ δεύτερον ἔτος	τῆς	βασιλείας αὐτοῦ Ἀγγαῖος καὶ Ζαχαρίας
[1, 21]	ἐν δὲ τῷ πέμπτῳ ἔτει	τῆς	βασιλείας αὐτοῦ ἐν Βαβυλῶνι προφητεύει
[1, 21]	τοῦ Σαδώκ. ἐπὶ τούτου μερισθείσης	τῆς	βασιλείας ἐν Σαμαρείᾳ βασιλεύει Ἱεροβοὰμ
[1, 21]	γεγονέναι, προσθείη τε τούτοις τὰ	τῆς	βασιλείας τῆς Δαβὶδ τεσσαράκοντα ἔτη,
[1, 21]	διακόσια τεσσαράκοντα τρία, ἀπὸ δὲ	τῆς	βασιλέων ἀναιρέσεως ἐπὶ τὴν Ἀλεξάνδρου
[1, 5]	αἰνίσσεται τὴν ἐκπορνεύσασαν; ἐπιφέρει ῥητῶς·	τῆς	γὰρ ἀφροσύνης οἱ πόδες κατάγουσι
[1, 17]	κατὰ πάντα βλαβερὰν αὐτὴν γενέσθαι·	τῆς	γὰρ θείας σοφίας καὶ ἀρετῆς
[1, 1]	παραδοχὴν τῆς γνωστικῆς παραδόσεως προκεκαθαρμένης	τῆς	γῆς ἀπό τε τῶν ἀκανθῶν
[1, 8]	εἴρηται· ὑμεῖς ἐστε οἱ ἅλες	τῆς	γῆς. εἰσὶ γάρ τινες τῶν
[1, 21]	ἀδελφὸν αὐτοῦ Ἰωακεὶμ ἐπὶ φόρῳ	τῆς	γῆς ἔτη ἕνδεκα. μετὰ τοῦτον
[1, 19]	ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ παντὸς προσώπου	τῆς	γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ
[1, 11]	καὶ κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ	τῆς	γῆς, ὅτι ἐν τούτοις τὸ
[1, 21]	τὸ ἰέναι αὐτὴν διὰ πάσης	τῆς	γῆς πλανωμένην) ταύτην δὲ Ἴστρος
[1, 18]	καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ	τῆς	γῆς φάγεσθε, ἐφ´ ἡμῖν κείμενα
[1, 16]	οὕτω» φησὶν καὶ ὑμεῖς διὰ	τῆς	γλώσσης ἐὰν μὴ εὔσημον λόγον
[1, 1]	τε τῆς χειρὸς διά τε	τῆς	γλώττης, ὠφελοῦσα· ὅτι ὁ σπείρων
[1, 2]	πολυμαθίᾳ σωματοποιούμενοι κρύπτειν ἐντέχνως τὰ	τῆς	γνώσεως βούλονται σπέρματα. καθάπερ οὖν
[1, 5]	προπατόρων, κυρίαν εἶναι τὴν σφραγῖδα	τῆς	γνώσεως, ἐκ φύσεως καὶ μαθήσεως
[1, 27]	διδάσκαλον νηπίων, ἔχοντα τὴν μόρφωσιν	τῆς	γνώσεως καὶ τῆς ἀληθείας ἐν
[1, 2]	παρεισελθούσης, διὰ δὲ τὸν ἀπὸ	τῆς	γνώσεως καρπόν. ἡμῶν βέβαιον λαμβανόντων
[1, 11]	οἴησις, ἀλλ´ ἡ μὲν ὑπόληψις	τῆς	γνώσεως φυσιοῖ» καὶ τύφου ἐμπίπλησιν,
[1, 1]	τὰς ἀκοὰς πρὸς τὴν παραδοχὴν	τῆς	γνωστικῆς παραδόσεως προκεκαθαρμένης τῆς γῆς
[1, 21]	περιέθηκεν ὕστερον τὴν βασιλείαν. ἐπὶ	τῆς	Γοθολίας ταύτης ἔτι ὁ Ἐλισσαῖος
[1, 20]	τὴν ἀλήθειαν. οὗτος κλέπτης« ὑπὸ	τῆς	γραφῆς εἴρηται. φησὶ γοῦν· υἱέ,
[1, 19]	ἐκκλησίας χρωμένων αἱρέσεων ἐμφανῶς ταττούσης	τῆς	γραφῆς. εἰσὶ γὰρ οἳ καὶ
[1, 3]	τέλεον τῶν ἄλλων τῶν πρὸς	τῆς	γραφῆς θηρίων εἰρημένων, ἐπαναπαύεται τὸ
[1, 3]	καὶ τὰς τέχνας περιττοὺς καλούσης	τῆς	γραφῆς. ὅθεν οἱ Ἕλληνες καὶ
[1, 21]	τοῦ νόμου Ἀδὰμ ἐπί τε	τῆς	γυναικὸς ἐπί τε τῆς ζῴων
[1, 21]	ἓξ ἡμέραι δέκα, ἀπὸ δὲ	τῆς	Δαβὶδ βασιλείας ἔτη, ὡς μέν
[1, 21]	ἓξ ἡμέραι δέκα· ἀπὸ δὲ	τῆς	Δαβὶδ βασιλείας ἕως τῆς αἰχμαλωσίας
[1, 21]	τρισὶ καὶ μησὶν ἑπτὰ μέχρι	τῆς	Δαβὶδ τελευτῆς ~(προσθείη τις τά
[1, 21]	τε τούτοις τὰ τῆς βασιλείας	τῆς	Δαβὶδ τεσσαράκοντα ἔτη, συνάξει ἔτη
[1, 21]	παρουσία καὶ ἡ ὑπὸ Δαρδάνου	τῆς	Δαρδανίας κτίσις, ὃν πρῶτον« φησὶν
[1, 21]	Ἰωσεδέκ. κἀν τῷ δευτέρῳ ἔτει	τῆς	Δαρείου βασιλείας, ὅν φησιν Ἡρόδοτος
[1, 21]	καταλήξασα εἰς τὸ δεύτερον ἔτος	τῆς	Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου τοῦ Περσῶν
[1, 21]	τετρακοσιοστῷ ἔτει τῆς Ἀσσυρίων ἀρχῆς,	τῆς	δὲ Βηλούχου τοῦ ὀγδόου δυναστείας
[1, 23]	παραστῆσαι αὐτῇ τροφόν, εἰ βούλοιτο·	τῆς	δὲ συνθεμένης καὶ δεηθείσης παρήνεγκε
[1, 13]	τινα, οὐ τῆς Διονύσου μυθολογίας,	τῆς	δὲ τοῦ λόγου τοῦ ὄντος
[1, 27]	αἰτιάσαιτο τοῦ ἰατροῦ τὴν τέχνην·	τῆς	δὲ ψυχῆς ἕνεκα οὐχ ὁμοίως
[1, 5]	φίλτροις τῶν θεραπαινίδων δελεασθέντες ὠλιγώρησαν	τῆς	δεσποίνης, φιλοσοφίας, καὶ κατεγήρασαν» οἳ
[1, 6]	δὲ τῆς ἐντολῆς ἀναζωπυρεῖσθαι τὸ	τῆς	δημιουργίας ἀγαθὸν νοητέον, μαθήσει παιδευθείσης
[1, 25]	τὸν τὴν διέξοδον πάσης γενέσεως	{τῆς}	διὰ τῶν πλανωμένων εἰδότα. φιλόσοφον
[1, 18]	ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας»	τῆς	διὰ τῶν προφητῶν λαλούσης, αὐτόν,
[1, 15]	δοκοῦσιν αἰσθόμενοι τῆς μεγάλης εὐποιίας	τῆς	διὰ τῶν σοφῶν σεβασθῆναί τε
[1, 9]	ποτὲ ὁ τῆς φιλοσοφίας καὶ	τῆς	διαλεκτικῆς εὑρετής, ὥς τινες ὑπολαμβάνουσιν,
[1, 13]	ἀίδιον ἀλήθειαν σπαραγμόν τινα, οὐ	τῆς	Διονύσου μυθολογίας, τῆς δὲ τοῦ
[1, 18]	διὰ τοῦ κηρύγματος τῆς μωρίας»	τῆς	δοκούσης Ἕλλησιν εἶναι μωρίας, σῶσαι
[1, 21]	Ἰλίου ἁλώσεως. ταύτης δέ ἐστι	τῆς	δόξης καὶ Ἀρχέμαχος ἐν Εὐβοϊκῶν
[1, 18]	ᾤοντο. κἂν πύθῃ τὴν αἰτίαν	τῆς	δοξοσοφίας αὐτῶν, διὰ τὴν πώρωσιν
[1, 23]	Αἰγύπτιοι ἀκοῇ μὴ παραδεχόμενοι τὰ	τῆς	δυνάμεως ἀποτελέσματα, δι´ ἀφροσύνην οἱ
[1, 21]	βδέλυγμα, καὶ ἐν τῷ ἡμίσει	τῆς	ἑβδομάδος« ἀνῃρέθη καὶ αὐτὸς καὶ
[1, 21]	πολλοῖς ἑβδομὰς μία· καὶ ἡμίσει	τῆς	ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ
[1, 21]	μῆνες ὅ ἐστι τὸ ἥμισυ	τῆς	ἑβδομάδος, καθὼς εἴρηκε Δανιὴλ ὁ
[1, 21]	ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν. καὶ ἥμισυ	τῆς	ἑβδομάδος καταπαύσει θυμίαμα θυσίας καὶ
[1, 21]	δύο. πάλιν τε αὖ ἀπὸ	τῆς	ἑβδομηκονταετοῦς αἰχμαλωσίας καὶ τῆς τοῦ
[1, 20]	ἐπεὶ σχεδὸν οἱ πάντες ἄνευ	τῆς	ἐγκυκλίου παιδείας καὶ φιλοσοφίας τῆς
[1, 21]	Ἐπιγένης δὲ ἐν τοῖς Περὶ	τῆς	εἰς Ὀρφέα ποιήσεως Κέρκωπος εἶναι
[1, 11]	ὁ συλαγωγῶν» ἀπὸ τῆς πίστεως	τῆς	εἰς τὸν Χριστὸν διὰ τῆς
[1, 8]	δὲ ἡμεῖς ἴσμεν, μακράν ἐστι	τῆς	ἐκείνων διαθέσεως. μὴ γινώμεθα κενόδοξοι,
[1, 25]	Τίμαιον, ὄντα ἀστρονομικὸν καὶ θεωρητικὸν	τῆς	ἐκείνων φορᾶς συμπαθείας τε καὶ
[1, 17]	εἰς καλόν, ἵνα γνωρισθῇ διὰ	τῆς	ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ
[1, 19]	προσφορὰν μὴ κατὰ τὸν κανόνα	τῆς	ἐκκλησίας χρωμένων αἱρέσεων ἐμφανῶς ταττούσης
[1, 14]	περὶ μὲν Ξενοφάνους εἴρηται, ὃς	τῆς	Ἐλεατικῆς ἦρξε φιλοσοφίας, Θαλῆν δὲ
[1, 11]	τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ	τῆς	ἐλευθέρας, ἀλλὰ γοῦν σπέρμα ἐστὶν
[1, 1]	ἀξιολόγων. τούτων ὃ μὲν ἐπὶ	τῆς	Ἑλλάδος, ὁ Ἰωνικός, οἳ δὲ
[1, 15]	λέγεται καὶ παρὰ τοῖς ἔξω	τῆς	Ἑλλάδος φιλοσοφοῦσι, τὰ μὲν παρ´
[1, 22]	περὶ τὰς γραφὰς ἐμπείρους καὶ	τῆς	Ἑλληνικῆς διαλέκτου εἰδήμονας ἑβδομήκοντα πρεσβυτέρους
[1, 19]	τοῦ πατρός, ἡ τῆς περιφράσεως	τῆς	Ἑλληνικῆς κατάληψις, τό τε ἀπὸ
[1, 20]	τῆς ἐγκυκλίου παιδείας καὶ φιλοσοφίας	τῆς	Ἑλληνικῆς, οἳ δὲ καὶ ἄνευ
[1, 1]	σκέπης δεῖται. ὧδέ μοι καὶ	τῆς	Ἑλληνικῆς χρηστομαθίας ὁ καρπὸς προχωρείτω.
[1, 1]	ὅθεν τὸ ἀσθενὲς τῆς μνήμης	τῆς	ἐμῆς ἐπικουφίζων, κεφαλαίων συστηματικὴν ἔκθεσιν
[1, 7]	κύριος ἡρμήνευσεν. εἷς γὰρ ὁ	τῆς	ἐν ἀνθρώποις γῆς γεωργὸς ὁ
[1, 5]	ἀλήθεια» τήν τε αὖ προπαιδείαν	τῆς	ἐν Χριστῷ ἀναπαύσεως γυμνάζειν τὸν
[1, 6]	τῆς θέσεως ῥητέον, ἐκ δὲ	τῆς	ἐντολῆς ἀναζωπυρεῖσθαι τὸ τῆς δημιουργίας
[1, 10]	ὑπακοὴ καὶ πίστις ἀναιρεῖται μήτε	τῆς	ἐντολῆς μήτε τοῦ τὴν ἐντολὴν
[1, 19]	ἀπὸ σκότους εἰς φῶς καὶ	τῆς	ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπὶ θεόν,
[1, 19]	Ἑλληνικῆς κατάληψις, τό τε ἀπὸ	τῆς	ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπιστρέψαι» τὸ
[1, 19]	εἰς ἱματισμόν. ὁρᾷς ὅπως καὶ	τῆς	ἔξωθεν σκέπης τε καὶ φυλακῆς
[1, 21]	Πεπλήρωται τοίνυν ἐκ τῆς αἰχμαλωσίας	τῆς	ἐπὶ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου εἰς
[1, 1]	ὁ ἔχων τὴν ἀρετὴν χρῄζει	τῆς	ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ἔτι ὁδοῦ
[1, 21]	ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα τὸν καιρὸν	τῆς	ἐπιθέσεως δηλώσαντος. σιγάσθω γὰρ Κομήτης
[1, 23]	συναπόλωνται τῷ παιδί, ἐκ βίβλου	τῆς	ἐπιχωρίου σκεῦός τι ποιησάμενοι τὸν
[1, 21]	παλαιοτέρα· λέγονται γὰρ καὶ περὶ	τῆς	ἐπωνυμίας αὐτῆς καὶ περὶ τῶν
[1, 21]	λέγω, ἃς αἰνίττεται Δανιὴλ ἀπὸ	τῆς	ἐρημώσεως Ἱερουσαλήμ, τὰ Οὐεσπεσιανοῦ ἔτη
[1, 8]	καὶ τέλος ἡ πειθώ, οὕτω	τῆς	ἐριστικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ δόξαν,
[1, 29]	εὐγνώμονες ὅλῳ τῷ πλάσματι τῷ	τῆς	ἑρμηνείας προσίασιν· ἐπὶ δὲ τῶν
[1, 10]	καὶ νεῦρα. οὐ χρὴ τοίνυν	τῆς	ἐσθῆτος πρὸ τῆς τοῦ σώματος
[1, 1]	ἐπὶ τῆς λυχνίας φαίνειν τοῖς	τῆς	ἑστιάσεως τῆς αὐτῆς κατηξιωμένοις. τί
[1, 23]	τῇ ψάμμῳ τοῦ Αἰγυπτίου, ἐπὶ	τῆς	ἑτέρας μάχης φησὶν οὕτως· τί
[1, 21]	τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύς, ἥ τε	τῆς	Εὐρώπης εἰς Κρήτην ἐκ Φοινίκης
[1, 21]	τε τῆς γυναικὸς ἐπί τε	τῆς	ζῴων ὀνομασίας προθεσπίσας καὶ Νῶε
[1, 28]	λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ ἂν εἴη	τῆς	ἠθικῆς πραγματείας ἴδια, τὸ τρίτον
[1, 21]	εἴδους ἰχθὺς αὐτῆς ἐκείνης εὑρεθήσεται	τῆς	ἡμέρας. αἱ δὲ πρῶται καὶ
[1, 23]	τέκνων δὲ ἐπιθυμοῦσα, ἐκείνης ἀφικνεῖται	τῆς	ἡμέρας ἐπὶ τὸν ποταμὸν λουτροῖς
[1, 23]	προγυμνασία γὰρ βασιλείας τῷ μέλλοντι	τῆς	ἡμερωτάτης τῶν ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης
[1, 21]	ἐν τοῖς Ἀργοναυτικοῖς. ἀπὸ δὲ	τῆς	Ἡρακλέους ἐν Ἄργει βασιλείας ἐπὶ
[1, 24]	ὀχημάτων, ἀλλ´ ἀπώλοντο θᾶττον ῥαγείσης	τῆς	θαλάσσης καὶ σὺν ἵπποις καὶ
[1, 28]	μάλιστα προσιτέον αὐτῇ, τὴν ἀκολουθίαν	τῆς	θείας διδασκαλίας θηρωμένοις. ~(Ὅθεν παγκάλως
[1, 17]	ᾖ ἡ αἰτία. μέγιστον γοῦν	τῆς	θείας προνοίας τὸ μὴ ἐᾶσαι
[1, 18]	καὶ τῆς κοσμικῆς περιουσίας καὶ	τῆς	θείας σοφίας. βούλεται γὰρ ἐκδιδάσκεσθαι
[1, 7]	πίστει. δωρεὰ γὰρ ἡ διδασκαλία	τῆς	θεοσεβείας, χάρις δὲ ἡ πίστις.
[1, 6]	τὸ δίκαιον ἐκ μόνης φαίνεσθαι	τῆς	θέσεως ῥητέον, ἐκ δὲ τῆς
[1, 1]	τῶν ὑπομνημάτων ὑποτυπώσει τὸ γλαφυρὸν	τῆς	θεωρίας. αὐτίκα καὶ ἡ τῆς
[1, 16]	δείξομεν. Λυκοῦργος δὲ μετὰ πολλὰ	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως γεγονὼς ἔτη πρὸ
[1, 21]	Ὅμηρον γεγονέναι μετὰ ἔτη ὀγδοήκοντα	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως, εὑρεθήσεται πάλιν Σολομῶνος
[1, 21]	ἐπὶ Θήβας στρατεύσασι μιᾷ γενεᾷ	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως πρεσβύτερον φερόμενον ἢ
[1, 21]	περὶ τὸ διακοσιοστὸν ἔτος ὕστερον	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως. ταύτης δέ ἐστι
[1, 21]	τὸ διακοσιοστὸν ἐνενηκοστὸν ἔτος ὕστερον	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως τὴν ἀκμὴν Λυκούργου
[1, 21]	δὲ μετὰ τὸ ἑκατοστὸν ἔτος	τῆς	Ἰλίου ἁλώσεως τὴν Ὁμήρου ἡλικίαν
[1, 15]	ἐπιστήμην. μαρτυρεῖ καὶ Εὐριπίδης περὶ	τῆς	Ἱπποῦς ὧδέ πως· ἣ πρῶτα
[1, 14]	ἀλλ´ ἡ μὲν ἐν Μεταποντίῳ	τῆς	Ἰταλίας ἡ κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία
[1, 21]	Ἰωὰς ὁ περισωθεὶς ὑπὸ Ἰωσαβαίας	τῆς	Ἰωδαὲ τοῦ ἀρχιερέως γυναικός, καὶ
[1, 14]	Ἡγησιβούλου Κλαζομένιος. οὗτος μετήγαγεν ἀπὸ	τῆς	Ἰωνίας Ἀθήναζε τὴν διατριβήν. τοῦτον
[1, 21]	Ἀπολλόδωρος δὲ μετὰ ἔτη ἑκατὸν	τῆς	Ἰωνικῆς ἀποικίας Ἀγησιλάου τοῦ Δορυσσαίου
[1, 21]	ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἔτη γίνεται ὕστερον	τῆς	Ἰωνικῆς ἀποικίας· Ἀρίσταρχος δὲ ἐν
[1, 21]	μετὰ Μωυσέα, ὥστε καὶ πρὸ	τῆς	καθ´ Ἕλληνας ἀνθρωπογονίας ὁ Μωυσῆς
[1, 20]	χωρίζεται δὲ ἡ Ἑλληνικὴ ἀλήθεια	τῆς	καθ´ ἡμᾶς, εἰ καὶ τοῦ
[1, 20]	τὴν προσεχῶς ἁπτομένην τῆς ἀληθείας	τῆς	καθ´ ἡμᾶς εἴδησιν, ἀλλὰ συλλαμβάνεταί
[1, 17]	αἱ σωματικαί· κυβερνῶνται δὲ ὑπὸ	τῆς	καθόλου προνοίας ἐπὶ τέλος ὑγιεινόν,
[1, 17]	αἰτιώμεθα τοῦτον) {ὣς δὲ} καὶ	τῆς	κακίας ἀκουσίου οὔσης· οὐ γὰρ
[1, 17]	ὁρμῆς καὶ ἀφορμῆς, ἀλλ´ ἀκουσίου	τῆς	κακίας οὔσης. ὅθεν ὁ μὲν
[1, 18]	δοξοσοφίας αὐτῶν, διὰ τὴν πώρωσιν	τῆς	καρδίας αὐτῶν» ἐρεῖ. ἐπειδὴ ἐν
[1, 19]	ἣν ἐκδίδοται ὁ παρεκτραπεὶς ἐκ	τῆς	κατ´ ἀλήθειαν ἑδραιότητος, συνεκρυεὶς αὖθις
[1, 15]	σύγκρισιν τῆς Μωυσέως ἡλικίας καὶ	τῆς	κατ´ αὐτὸν ἀρχαιοτάτης φιλοσοφίας. ~(Οὐ
[1, 4]	οἱ διαλεκτικοὶ καὶ οἱ φιλόσοφοι	τῆς	κατ´ αὐτοὺς θεωρίας ἀντιλαμβάνονται. εὑρετικὸν
[1, 1]	ἀντερεῖ πάνθ´ ὅσα προοικονομηθῆναι καθήκει	τῆς	κατὰ τὴν ἐποπτικὴν θεωρίαν γνώσεως,
[1, 19]	τίς ὁ τούτου πατὴρ καὶ	τῆς	κατὰ τὴν τοῦ νοῦ διανομὴν»
[1, 9]	μετ´ ἐπιμελείας καὶ τέχνης γεωργικῆς	τῆς	κατὰ τὸν λόγον τὸν καρπὸν
[1, 26]	εἰς τὸ θεῖον κατ´ εἰκόνα	τῆς	κατὰ τὸν Μωυσέα προφητείας ἀγνώμονες,
[1, 4]	αἴσθησιν θείαν εὑρήσεις, πρὸς ἀντιδιαστολὴν	τῆς	κατὰ φιλοσοφίαν αἰσθήσεως εἴρηκεν ὁ
[1, 21]	τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν μέχρι	τῆς	καταστροφῆς αὐτῆς. οὕτω γὰρ τὸ
[1, 21]	ἀφ´ οὗ δὲ ἔπαθεν ἕως	τῆς	καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ γίνονται ἔτη μβʹ
[1, 21]	μβʹ μῆνες γʹ καὶ ἀπὸ	τῆς	καταστροφῆς Ἱερουσαλὴμ ἕως Κομόδου τελευτῆς
[1, 18]	τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν» τῇ	τῆς	καταφρονουμένης καὶ ὑπερορωμένης βαρβάρου φιλοσοφίας
[1, 19]	προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας	τῆς	κατοικίας αὐτῶν, ζητεῖν τὸ θεῖον,
[1, 16]	πρῶτοι φόρμιγγα εὗρον οὐ πολὺ	τῆς	κιθάρας λειπομένην καὶ κρόταλα ἐπενόησαν.
[1, 21]	νʹ ἀπὸ δὲ Ἰσαὰκ ἕως	τῆς	κληροδοσίας ἔτη ἑξακόσια δέκα ἕξ.
[1, 17]	μὴ κωλυτικόν, ὅπερ φαμὲν ἐπὶ	τῆς	κλοπῆς γεγονέναι, μηδ´ ὅλως αἴτιον
[1, 17]	κλέψαι, καὶ {ὁ} αἴτιος αὐτὸς	τῆς	κλοπῆς, οὐχ ὁ μὴ κωλύσας
[1, 1]	δὲ ἐπὶ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος	(τῆς	κοίλης θάτερος αὐτῶν Συρίας ἦν,
[1, 21]	ἔτη αωλγʹ ἄλλοι δὲ μέχρι	τῆς	Κομόδου τελευτῆς ἀριθμήσαντες ἀπὸ Ἰνάχου
[1, 21]	χρόνον ἡ Ῥωμαίων βασιλεία ἕως	τῆς	Κομόδου τελευτῆς ἔτη διακόσια εἴκοσι
[1, 21]	τελευταῖα δὲ ἀπὸ Οὐεσπεσιανοῦ ἕως	τῆς	Κομόδου τελευτῆς εὑρίσκεται ἔτη ἑκατὸν
[1, 21]	Φοινίκης ἀνακομιδή. κατὰ δὲ Λυγκέα	τῆς	Κόρης ἡ ἁρπαγὴ καὶ ἡ
[1, 18]	μεταδοῦναι τῷ χρείαν ἔχοντι» καὶ	τῆς	κοσμικῆς περιουσίας καὶ τῆς θείας
[1, 5]	ἂν τὸ χρήσιμον ἐκλεξάμενος μόνον	τῆς	κοσμικῆς φιλοσοφίας, ἰδοὺ ἡ παιδίσκη
[1, 4]	λαμβάνουσι δὲ πνεῦμα αἰσθήσεως» παρὰ	τῆς	κυριωτάτης σοφίας διττόν, ἐπιτηδείους σφᾶς
[1, 15]	γνωρίζων φαίνεται, προφήτην εἰσάγων τὸν	τῆς	Λαχέσεως λόγον ἐξαγγέλλοντα πρὸς τὰς
[1, 23]	ἀντιλυποῦντες ὡς φιλαργύρους Αἰγυπτίους τῇ	τῆς	λείας ἐκφορήσει, καθάπερ ἐκεῖνοι τοὺς
[1, 21]	Πτολεμαῖον τὸν Μενδήσιον. καὶ τὰ	τῆς	λέξεως αὐτοῦ ὧδε ἔχει· κατέσκαψε
[1, 4]	τῶν μέτρων οἱ ποιηταὶ καὶ	τῆς	λέξεως οἱ σοφισταὶ καὶ τῶν
[1, 15]	τοῦ βαρβάρου. ἔχει δὲ τὰ	τῆς	λέξεως ὧδε· ὦ Σόλων, Σόλων,
[1, 1]	τὸν μόδιον τίθησιν, ἀλλ´ ἐπὶ	τῆς	λυχνίας φαίνειν τοῖς τῆς ἑστιάσεως
[1, 21]	γνωρίζεσθαι ὀλυμπιάδα. μέμνηται γοῦν καὶ	τῆς	Μαγνήτων ἀπωλείας προσφάτως γεγενημένης. Σιμωνίδης
[1, 29]	τε τῆς φύσεως ὅ τε	τῆς	μαθήσεως νόμος, εἷς ὤν, ὡς
[1, 1]	Ἀλλ´ οἳ μὲν τὴν ἀληθῆ	τῆς	μακαρίας σῴζοντες διδασκαλίας παράδοσιν εὐθὺς
[1, 21]	ἔτη διακόσια τριάκοντα πέντε, ἔπειτα	τῆς	Μακεδονικῆς ἕως Ἀντωνίου ἀναιρέσεως ἔτη
[1, 12]	καὶ πάνδημος τῷ γε αἰσθομένῳ	τῆς	μεγαλειότητος τοῦ λόγου, ἐπικρυπτέον οὖν
[1, 1]	ὁ Ἰωνικός, οἳ δὲ ἐπὶ	τῆς	Μεγάλης Ἑλλάδος (τῆς κοίλης θάτερος
[1, 15]	ἀφίξεται. καί μοι δοκοῦσιν αἰσθόμενοι	τῆς	μεγάλης εὐποιίας τῆς διὰ τῶν
[1, 21]	στρατεύσαντος. Προτερεῖν ἄρα Μωυσῆς ἀποδείκνυται	τῆς	μὲν Διονύσου ἀποθεώσεως ἔτη ἑξακόσια
[1, 27]	ψυχὴ σώματος ἐντιμότερον. ἀλλ´ ἄρα	τῆς	μὲν τοῦ σώματος ὑγείας ἕνεκα
[1, 21]	φυλῆς Ἰούδα, ὃς ἀποκτείνας τὸν	τῆς	Μεσοποταμίας βασιλέα ἦρξε τοῦ λαοῦ
[1, 17]	καὶ ὁ ποιμήν, ὁ ἄγγελος	τῆς	μετανοίας» τῷ Ἑρμᾷ περὶ τοῦ
[1, 21]	ιδʹ καὶ ἀπὸ Δαβὶδ ἕως	τῆς	μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ ιδʹ καὶ
[1, 21]	Βαβυλῶνος γενεαὶ ιδʹ καὶ ἀπὸ	τῆς	μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ
[1, 21]	μὲν τῆς Μωυσέως γενέσεως ἕως	τῆς	μετοικεσίας ταύτης ἔτη, ὡς μέν
[1, 21]	ὡς εἴ τις ἰχθὺς ἀνασπώμενος	τῆς	μηρίνθου ἀπορραγείσης ἀποδράσει, οὐκέτ´ ἂν
[1, 21]	ἀπὸ Ἀβραὰμ γενεαλογία μέχρι Μαρίας	τῆς	μητρὸς τοῦ κυρίου περαιοῦται· γίνονται
[1, 1]	ἀγράφως διαπεσόντα. ὅθεν τὸ ἀσθενὲς	τῆς	μνήμης τῆς ἐμῆς ἐπικουφίζων, κεφαλαίων
[1, 18]	ὁ θεὸς διὰ τοῦ κηρύγματος	τῆς	μωρίας» τῆς δοκούσης Ἕλλησιν εἶναι
[1, 21]	τὴν καθ´ Ἕλληνας χρονογραφίαν· ἀπὸ	τῆς	Μωυσέως γενέσεως ἐπὶ τὴν ἐξ
[1, 21]	ἀποκαταστάσεως τοῦ λαοῦ ἀπὸ μὲν	τῆς	Μωυσέως γενέσεως ἔτη χίλια ἑκατὸν
[1, 21]	βασιλέων. γίνονται οὖν ἀπὸ μὲν	τῆς	Μωυσέως γενέσεως ἕως τῆς μετοικεσίας
[1, 15]	μοι τοὺς χρόνους εἰς σύγκρισιν	τῆς	Μωυσέως ἡλικίας καὶ τῆς κατ´
[1, 14]	ὡς μὲν οὖν κάτω που	τῆς	Μωυσέως ἡλικίας οἱ παρ´ Ἕλλησι
[1, 21]	τριακοσίοις τεσσαράκοντα εʹ ἀπὸ δὲ	τῆς	Μωυσέως στρατηγίας καὶ Ἰνάχου ἐπὶ
[1, 21]	τετρακοσίοις πεντήκοντα ἔτεσι συγκαταριθμήσαι τὰ	τῆς	Μωυσέως στρατηγίας τεσσαράκοντα καὶ τὰ
[1, 5]	τε διαθήκης τῆς παλαιᾶς καὶ	τῆς	νέας, τῶν δὲ κατ´ ἐπακολούθημα
[1, 21]	Ἀθήνησιν ἄρχοντος τῷ πρώτῳ ἔτει	τῆς	ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος, καὶ
[1, 21]	Ἄγγελος κατὰ τὸ πρῶτον ἔτος	τῆς	ὀγδόης καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος προφητεύσαντες
[1, 24]	πυρὸς τὸν καὶ καθηγησάμενον αὐτοῖς	τῆς	ὁδοῦ. λέγεται δὲ καὶ ἐν
[1, 18]	τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς ἡ πρόληψις	τῆς	οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν· ἡ γὰρ
[1, 21]	γεγονέναι, ὃς βασιλεύειν ἤρξατο ἀπὸ	τῆς	ὀκτωκαιδεκάτης ὀλυμπιάδος, ὃν καί φησι
[1, 22]	καὶ κράτησις τῆς χώρας καὶ	τῆς	ὅλης νομοθεσίας ἐπεξήγησις· ὥστε εὔδηλον
[1, 2]	κίνδυνος τὸν ἀπόρρητον ὡς ἀληθῶς	τῆς	ὄντως φιλοσοφίας λόγον ἐξορχήσασθαι τούτοις,
[1, 17]	τῆς ψυχῆς ἐχούσης τὴν ἐξουσίαν	τῆς	ὁρμῆς καὶ ἀφορμῆς, ἀλλ´ ἀκουσίου
[1, 11]	γὰρ οὐ κληρονομήσει ὁ υἱὸς	τῆς	παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς
[1, 5]	προηγούμενον ὡς τῆς τε διαθήκης	τῆς	παλαιᾶς καὶ τῆς νέας, τῶν
[1, 13]	σοφίας πλῆθος γνώσεως. ὁ δὲ	τῆς	παντοδαπῆς σοφίας ἔμπειρος, οὗτος κυρίως
[1, 14]	ὕστερον δειχθήσεται· ὁ δὲ τρόπος	τῆς	παρ´ αὐτοῖς φιλοσοφίας, ὡς Ἑβραϊκὸς
[1, 24]	στῦλος Θηβαίοισι Διώνυσος πολυγηθής, ἐκ	τῆς	παρ´ Ἑβραίοις ἱστορίας. ἀλλὰ καὶ
[1, 26]	ἀπομνημονεύουσιν. οἳ δὲ τὸ ἀξιόπιστον	τῆς	παρ´ Ἕλλησι νομοθεσίας, ὡς οἷόν
[1, 15]	αὐτοῖς φιλοσοφίαν ἔγγραπτον γενομένην προκατάρξαι	τῆς	παρ´ Ἕλλησι φιλοσοφίας διὰ πολλῶν
[1, 16]	δὲ αὐτῶν ὀλίγα εἰς σύστασιν	τῆς	παρὰ βαρβάροις εὑρετικῆς καὶ βιωφελοῦς
[1, 27]	τίνων διαβεβαιοῦνται, τὸ δὲ τέλος	τῆς	παραγγελίας ἀγάπη ἐκ καθαρᾶς καρδίας
[1, 1]	κατὰ τὸν εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν	τῆς	παραδόσεως κανόνα» ἀπὸ τῆς τοῦ
[1, 1]	ὁ λόγος ὁ πρὸ αὐτῆς	τῆς	παραδόσεως λεγόμενος) τὰς συνήθεις {διὸ
[1, 1]	πρότερον ὀρύξαντες παρ´ αὑτοῖς ἄχρι	τῆς	παρθενίου καλουμένης ἄνυδρον εὕρωσι τὴν
[1, 19]	πρὸ τοῦ νόμου καὶ πρὸ	τῆς	παρουσίας. οἱονεὶ δὲ σύγκρισιν ποιούμενος
[1, 5]	διά τε προφητῶν καὶ διὰ	τῆς	παρουσίας. πολύτροπον μὲν οὖν τὴν
[1, 17]	φασι γεγράφθαι· πάντες οἱ πρὸ	τῆς	παρουσίας τοῦ κυρίου κλέπται εἰσὶ
[1, 19]	ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ πατρός, ἡ	τῆς	περιφράσεως τῆς Ἑλληνικῆς κατάληψις, τό
[1, 21]	ἔτη ἑξακόσια τέσσαρα, εἴ γε	τῆς	Περσέως βασιλείας τῷ τριακοστῷ δευτέρῳ
[1, 21]	τῆς Σεδεκίου βασιλείας Ναβουχοδονόσορ πρὸ	τῆς	Περσῶν ἡγεμονίας ἔτεσιν ἑβδομήκοντα ἐπὶ
[1, 11]	πίστει, πειθὼ δὲ ἡ βεβαίωσις	τῆς	πίστεως· βλέπετε μή τις ὑμᾶς
[1, 1]	τὰ σπέρματα μόνοις φυλάσσεσθαι τοῖς	τῆς	πίστεως γεωργοῖς. οὐ λέληθεν δέ
[1, 1]	μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους	τῆς	πίστεως. ἕκαστος δὲ τούτων κατὰ
[1, 2]	Ἕλλησι δεδομένην, μήτε ἡμᾶς ἀποσπᾶσθαι	τῆς	πίστεως, οἷον ἀπό τινος ἀπατηλοῦ
[1, 11]	ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν» ἀπὸ	τῆς	πίστεως τῆς εἰς τὸν Χριστὸν
[1, 8]	καὶ πανουργίαν, πρὸς τὴν μεθοδείαν	τῆς	πλάνης» ἐπιτήδειον. εἰσὶ γάρ» φησί,
[1, 1]	ἀπό τε τῶν ἀκανθῶν καὶ	τῆς	πόας ἁπάσης γεωργικῶς εἰς καταφύτευσιν
[1, 19]	Ἡράκλειτον. ἔν τε τῷ πέμπτῳ	τῆς	Πολιτείας τούτους οὖν πάντας» φησὶ
[1, 29]	ἔστιν« ὁμοίως δὲ καὶ ἐκ	τῆς	πολυμαθοῦς περιουσίας ἀποδείξεις ἰσχυροποιοῦσι καὶ
[1, 15]	Μαλιέων ἀφικέσθαι Λαμίας οὖσαν θυγατέρα	τῆς	Ποσειδῶνος. Σαραπίων δὲ ἐν τοῖς
[1, 6]	τὸ τὰ δέοντα ὁρᾶν διὰ	τῆς	προγυμνασίας συμβάλλεται. εἴη δ´ ἂν
[1, 11]	ᾖ, οὐδὲν δούλου διαφέρει ἄχρι	τῆς	προθεσμίας τοῦ πατρός. νήπιοι οὖν
[1, 17]	κατευθυνούσης δὲ εἰς τὸ συμφέρον	τῆς	προνοίας τὴν ἔκβασιν τοῦ τολμήματος.
[1, 5]	σοφία τῆς φιλοσοφίας ὡς ἐκείνη	τῆς	προπαιδείας. εἰ γὰρ ἐγκράτειαν φιλοσοφία
[1, 25]	φορᾶς συμπαθείας τε καὶ κοινωνίας	τῆς	πρὸς ἄλληλα, ἑπομένως τῇ Πολιτείᾳ
[1, 27]	νόμου δὲ τὴν εὐποιίαν διὰ	τῆς	πρὸς τοὺς Ἰουδαίους περικοπῆς δεδήλωκεν
[1, 6]	οἱ κακῶς πεφυκότες πρὸς ἀρετὴν	τῆς	προσηκούσης παιδείας τυχόντες ὡς ἐπίπαν
[1, 21]	τρία μῆνες ἑπτά. ἔπειτα διὰ	τῆς	πρώτης βίβλου τῶν Βασιλειῶν τοῦ
[1, 21]	μεταλλαγὴν ἔτη δώδεκα. Πάλιν ἀπὸ	τῆς	πρώτης ὀλυμπιάδος ἔνιοί φασιν ἐπὶ
[1, 16]	ὁ τοὺς ἵστορας πραγματευσάμενος ἀπὸ	τῆς	Πυθαγόρου ἡλικίας ἐπὶ τὴν Ἐπικούρου
[1, 14]	περὶ θεῶν Θαλοῦ, Ἀριστοτέλης δὲ	τῆς	Πυθίας. δύναται δὲ τὴν γνῶσιν
[1, 5]	εὑρίσκεται. οὗτος μιᾶς γυναικὸς ἀνὴρ	τῆς	Ῥεβέκκας, ἣν ὑπομονὴν μεταφράζουσιν. πλείοσι
[1, 8]	ἐν βραχεῖ δὲ εἰπεῖν, καθάπερ	τῆς	ῥητορικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ πιθανόν,
[1, 19]	τὰ νῦν· μετὰ δὲ τὴν	τῆς	σαρκὸς ἀπόθεσιν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»
[1, 5]	τοῦτο καὶ ὁ Ἀβραάμ, παραζηλούσης	τῆς	Σάρρας τὴν Ἄγαρ παρευδοκιμοῦσαν αὐτήν,
[1, 21]	Ἐν δὲ τῷ δωδεκάτῳ ἔτει	τῆς	Σεδεκίου βασιλείας Ναβουχοδονόσορ πρὸ τῆς
[1, 1]	λαμβάνοντος. ψάλλοντες γοῦν τὸ ὑπέρτονον	τῆς	σεμνότητος ἐμμελῶς ἀνίεμεν. καθάπερ δὲ
[1, 21]	ἄγεται ἑορτή, καθὼς καὶ ἐπὶ	τῆς	σκηνῆς. καὶ γίνεται τὰ πάντα
[1, 18]	ἐμώρανεν» ἵνα μὴ ἡ αἰτία	τῆς	σκληροκαρδίας αὐτοῖς παρὰ τοῦ θεοῦ
[1, 21]	προκειμένη δηλοῖ χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας	τῆς	Σολομῶνος ἔτη ἑκατὸν ὀγδοήκοντα ἕν.
[1, 21]	Λυκούργου φέρει· Ἡσαΐας δὲ ἀπὸ	τῆς	Σολομῶντος βασιλείας, ἐφ´ οὗ Μενέλεως
[1, 27]	ἐκ δὲ τοῦ στόματος αὐτῆς«	τῆς	σοφίας δηλονότι, δικαιοσύνη ἐκπορεύεται, νόμον
[1, 8]	αὐτὴν ἀποφαίνεται, ἅτε τὸ ὅλον	τῆς	σοφίας ἔργον πιθανῶς ὑφαιρουμένην καὶ
[1, 13]	γνωστικός. αὐτίκα γέγραπται· περισσεία γνώσεως	τῆς	σοφίας ζωοποιήσει τὸν παρ´ αὐτῆς.
[1, 10]	δὴ σοφοὺς λέγει; ἄκουσον ἐκ	τῆς	σοφίας Ἰησοῦ· οὐκ ἔστι σοφία
[1, 18]	οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ	τῆς	σοφίας» τῆς διὰ τῶν προφητῶν
[1, 8]	τὸν αὐτὸν γὰρ τρόπον καὶ	τῆς	σοφιστικῆς ἀρχὴ μὲν τὸ φαινόμενον,
[1, 21]	τοῦ Ῥιησοῦ. διὰ ταύτης ἡγησάμενος	τῆς	στρατιᾶς Βαρὰκ ὁ τοῦ Βεννὴρ
[1, 14]	δὲ Ζήνων ὁ Κιτιεὺς ὁ	τῆς	Στωϊκῆς ἄρξας αἱρέσεως γίνεται μαθητής.
[1, 21]	ἡ ἔξοδος κατὰ Ἴναχον πρὸ	τῆς	Σωθιακῆς περιόδου ἐξελθόντος ἀπ´ Αἰγύπτου
[1, 17]	ὧν οὕτως ἐχόντων τὸ ἀπαλλάττεσθαι	τῆς	τε ἀγνοίας τῆς τε αἱρέσεως
[1, 17]	τὸ ἀπαλλάττεσθαι τῆς τε ἀγνοίας	τῆς	τε αἱρέσεως τῆς φαύλης καὶ
[1, 13]	διαφορήσασαι μέλη αἱ τῆς φιλοσοφίας	τῆς	τε βαρβάρου τῆς τε Ἑλληνικῆς
[1, 5]	τῶν μὲν κατὰ προηγούμενον ὡς	τῆς	τε διαθήκης τῆς παλαιᾶς καὶ
[1, 13]	τῆς φιλοσοφίας τῆς τε βαρβάρου	τῆς	τε Ἑλληνικῆς αἱρέσεις, ἑκάστη ὅπερ
[1, 21]	ἔτη ὀγδοήκοντα καὶ τὰ μέχρι	τῆς	τελευτῆς αὐτοῦ ἄλλα τεσσαράκοντα· γίνεται
[1, 21]	τῆς τρίτης τῶν Βασιλειῶν ἄχρι	τῆς	τετάρτης ἐπεκτείνει. ἐπὶ δὲ τοῦ
[1, 27]	πάσχοντα, ὡς δ´ ἂν ὁ	τῆς	τέχνης ὑπαγορεύοι λόγος, καὶ μέρη
[1, 23]	ταῖς Πράξεσι φέρεται τοὺς νοσφισαμένους	τῆς	τιμῆς τοῦ χωρίου καὶ ψευσαμένους
[1, 9]	νοητῶν φιλοσοφοῦντα διαλαβεῖν τὸν ἐπιποθοῦντα	τῆς	τοῦ θεοῦ δυνάμεως ἐπήβολον γενέσθαι;
[1, 1]	σεμνὸν τῆς παραδόσεως κανόνα» ἀπὸ	τῆς	τοῦ κόσμου γενέσεως προϊοῦσιν, τὰ
[1, 5]	συναίσθησις. ~(Ἦν μὲν οὖν πρὸ	τῆς	τοῦ κυρίου παρουσίας εἰς δικαιοσύνην
[1, 17]	Ἕλλησι φιλόσοφοι καὶ οἱ πρὸ	τῆς	τοῦ κυρίου παρουσίας παρὰ τῶν
[1, 21]	ἀπὸ τῆς ἑβδομηκονταετοῦς αἰχμαλωσίας καὶ	τῆς	τοῦ λαοῦ εἰς πατρῴαν γῆν
[1, 17]	λόγῳ, οὗτοι δὴ οἱ πρὸ	τῆς	τοῦ λόγου σαρκώσεως, ἐξακούονται καθολικώτερον.
[1, 21]	ὃς καὶ παρεκάλει αὐτὸν περὶ	τῆς	τοῦ ναοῦ οἰκοδομῆς· ὁμοίως καὶ
[1, 10]	χρὴ τοίνυν τῆς ἐσθῆτος πρὸ	τῆς	τοῦ σώματος σωτηρίας κήδεσθαι. εὐτελῆ
[1, 21]	Ῥωμαϊκῶν βασιλέων παραθέσθαι εἰς ἐπίδειξιν	τῆς	τοῦ σωτῆρος γενέσεως· Αὔγουστος ἔτη
[1, 21]	χρόνος Ἰωσαφὰτ ἀπὸ τῶν ὑστάτων	τῆς	τρίτης τῶν Βασιλειῶν ἄχρι τῆς
[1, 17]	ὁ λόγος χωρεῖ, εἴ γε	τῆς	τρώσεως οὐχὶ τὸ βέλος, ἀλλὰ
[1, 1]	ἀνατολήν· καὶ ταύτης ὃ μὲν	τῆς	τῶν Ἀσσυρίων, ὃ δὲ ἐν
[1, 22]	νόμου καὶ τὰς προφητικὰς ἐκ	τῆς	τῶν Ἑβραίων διαλέκτου εἰς τὴν
[1, 1]	μὴ ἡδονῇ ἐπαίρεσθαι. μόνης δὲ	τῆς	τῶν ἐντυγχανόντων ἀπολαύειν σωτηρίας, ἧς
[1, 14]	οὐ γὰρ ἐνταῦθα μόνον, περὶ	τῆς	τῶν νεκρῶν ἀναστάσεως διαλεγόμενος ἰαμβείῳ
[1, 29]	τὸ παῖς μῦθος, τὸ μυθικὸν	τῆς	τῶν νεωτέρων ἐπιβολῆς διελέγχων ὡς
[1, 21]	ἐνενή κοντά που ἐτῶν πρὸ	τῆς	τῶν Ὀλυμπίων θέσεως Ὅμηρον. Μετὰ
[1, 14]	μεταδιώκειν. οὐκ ἔστι γὰρ ἄνευ	τῆς	τῶν ὅλων οὐσίας εἰδέναι τὰ
[1, 28]	ὥς φησιν ἐν τῷ Πολιτικῷ,	τῆς	τῶν ὄντων δηλώσεως εὑρετική τίς
[1, 5]	ζήτησιν ἔχειν περὶ ἀληθείας καὶ	τῆς	τῶν ὄντων φύσεως (ἀλήθεια δὲ
[1, 5]	σοφίαν. ἣν μετῆλθεν Ἀβραάμ, ἐκ	τῆς	τῶν οὐρανίων θέας μετιὼν εἰς
[1, 21]	ἐν τῷ συγγράμματι. ὅθεν ἀναμφιλέκτως	τῆς	τῶν προειρημένων προφητῶν ἡλικίας σὺν
[1, 18]	ἔτι πιστούς. ἐδείχθησαν δὲ ἐκ	τῆς	τῶν ὑπακουσάντων ἑκουσίου προσκλίσεως χωρισθέντες
[1, 2]	πεῖσμα τῆς ἀληθοῦς καταλήψεως διὰ	τῆς	τῶν ὑπονοουμένων ἐπιστήμης. σιωπῶ γὰρ
[1, 21]	Δαβὶδ βασιλείας ἕως τῆς αἰχμαλωσίας	τῆς	ὑπὸ Χαλδαίων γενομένης ἔτη τετρακόσια
[1, 21]	ἀποκατάστασιν, τελεσθείσης δὲ ἐπὶ Δαρείου	τῆς	ὑποσχέσεως ἡ τῶν ἐγκαινίων ἄγεται
[1, 17]	τε ἀγνοίας τῆς τε αἱρέσεως	τῆς	φαύλης καὶ ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ
[1, 14]	οἱ χρόνοι δὲ τῶν προκαταρξάντων	τῆς	φιλοσοφίας αὐτῶν ἑπομένως λεκτέοι. ἵνα
[1, 11]	ἔσται ὑμᾶς ὁ συλαγωγῶν διὰ	τῆς	φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ
[1, 11]	τῆς εἰς τὸν Χριστὸν διὰ	τῆς	φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης» τῆς
[1, 9]	τάς τε ἀμφιβόλους ποτὲ ὁ	τῆς	φιλοσοφίας καὶ τῆς διαλεκτικῆς εὑρετής,
[1, 2]	γνῶσις, οὐ κατὰ προηγούμενον λόγον	τῆς	φιλοσοφίας παρεισελθούσης, διὰ δὲ τὸν
[1, 5]	τῶν δὲ κατ´ ἐπακολούθημα ὡς	τῆς	φιλοσοφίας. τάχα δὲ καὶ προηγουμένως
[1, 13]	τοῦ Πενθέως διαφορήσασαι μέλη αἱ	τῆς	φιλοσοφίας τῆς τε βαρβάρου τῆς
[1, 5]	αἰτίων. κυρία τοίνυν ἡ σοφία	τῆς	φιλοσοφίας ὡς ἐκείνη τῆς προπαιδείας.
[1, 21]	γενέσθαι λέγει· ὅθεν καὶ ὁ	τῆς	Φορωνίδος ποιητὴς εἶναι αὐτὸν ἔφη
[1, 21]	Τυρίῳ ἐκ μητρὸς Ἰουδαίας ἐκ	τῆς	φυλῆς Δαβίδ, ὡς ἐκεῖ γέγραπται,
[1, 4]	τὸν τοῦ Οὐρί, τὸν Ὤρ,	τῆς	φυλῆς Ἰούδα, καὶ ἐνέπλησᾳ αὐτὸν
[1, 19]	ἐσχηκέναι τοὺς Ἕλληνας λέγοι, τὸν	τῆς	φύσεως δημιουργὸν ἕνα γινώσκομεν, καθὸ
[1, 29]	πλὴν ἐκ θεοῦ ὅ τε	τῆς	φύσεως ὅ τε τῆς μαθήσεως
[1, 23]	ἔτρεφον μῆνας οἱ γονεῖς νικώσης	τῆς	φυσικῆς εὐνοίας τὴν τυραννικὴν ὠμότητα,
[1, 28]	τὸ ἱερουργικόν, ὅ ἐστιν ἤδη	τῆς	φυσικῆς θεωρίας· καὶ τέταρτον ἐπὶ
[1, 1]	προϊοῦσιν, τὰ ἀναγκαίως ἔχοντα προδιαληφθῆναι	τῆς	φυσικῆς θεωρίας προπαρατιθεμένη καὶ τὰ
[1, 16]	οὖν μὴ εἰδῶ τὴν δύναμιν	τῆς	φωνῆς, ἔσομαι τῷ λαλοῦντι βάρβαρος
[1, 21]	καὶ ἑβδομήκοντα λέγουσιν εἶναι, ἐπακούσαντες	τῆς	φωνῆς Μωυσέως λεγούσης· ἦσαν δὲ
[1, 24]	Μουνυχίαν ἐξέλιπεν, ἔνθα νῦν ὁ	τῆς	Φωσφόρου βωμός ἐστι, πιστὰ τοίνυν
[1, 21]	ἀναγραφῇ κατὰ τὸ ὄγδοον ἔτος	τῆς	Χαρίλλου τοῦ Πολυδέκτου βασιλείας Ὅμηρον
[1, 1]	ὁποτέρως ἂν ἐνεργῇ, διά τε	τῆς	χειρὸς διά τε τῆς γλώττης,
[1, 18]	εἴ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν	τῆς	χρείας, ἵνα δῷ χάριν τοῖς
[1, 1]	τῆς θεωρίας. αὐτίκα καὶ ἡ	τῆς	χρηστομαθίας περιουσία οἷον ἥδυσμά τί
[1, 24]	τόπων προκαταλαβόμενος ἐφύλαττεν διὰ τὸ	τῆς	χώρας ἔχειν τὴν ἐμπειρίαν. ἔργον
[1, 22]	ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια καὶ κράτησις	τῆς	χώρας καὶ τῆς ὅλης νομοθεσίας
[1, 24]	αὐτούς, ἵνα καὶ χρηστὰ τὰ	τῆς	χώρας μετὰ τὴν πεῖραν τῶν
[1, 24]	μὴν καὶ τοὺς πολεμίους τοὺς	τῆς	χώρας προκαθεζομένους τροπωσάμενος ἀπέκτεινεν ἐξ
[1, 23]	τῶν Ἑβραίων δείσας ὁ βασιλεὺς	τῆς	χώρας τὴν ἐκ τοῦ πλήθους
[1, 6]	δημιουργίας ἀγαθὸν νοητέον, μαθήσει παιδευθείσης	τῆς	ψυχῆς ἐθέλειν αἱρεῖσθαι τὸ κάλλιστον.
[1, 24]	διοίκησιν τὸ μόνῳ τῷ θυμοειδεῖ	τῆς	ψυχῆς εἰς βασιλείαν συγχρώμενον, καθ´
[1, 17]	οὔθ´ αἱ κολάσεις δίκαιαι, μὴ	τῆς	ψυχῆς ἐχούσης τὴν ἐξουσίαν τῆς
[1, 1]	δὲ ἡ γραφὴ τὸ ζώπυρον	τῆς	ψυχῆς καὶ συντείνει τὸ οἰκεῖον
[1, 26]	ὁ τὸ προσῆκον ἑκάστῳ μέρει	τῆς	ψυχῆς καὶ τοῖς τούτων ἔργοις
[1, 17]	δὲ μὴ κωλύσας τὴν αἵρεσιν	τῆς	ψυχῆς κρίνει δικαίως, ἵν´ ὅτι
[1, 1]	τροφῇ τε καὶ διδασκαλίᾳ τὸ	τῆς	ψυχῆς ὄμμα» πρὸς τὸ οἰκεῖον
[1, 24]	καὶ νοῦς, ἐν δὲ τοῖς	τῆς	ψυχῆς πάθεσιν, ὧν ἐπικρατοῦμεν τῇ
[1, 28]	τῷ θείῳ λόγῳ τοῦ ὁρατικοῦ	τῆς	ψυχῆς τὴν ἐπιχυθεῖσαν ἐκ φαύλης
[1, 24]	δὲ φιλόκαλον, εἰς καλὸν καταχρωμένης	τῆς	ψυχῆς τῷ θυμῷ. τετάρτη δὲ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 7/01/2010