Livre, Chap. |
[1, 4] |
καὶ
περὶ
τοῦ
Μαργίτου,
εἰ
|
δὴ |
αὐτοῦ,
ὧδέ
πως
γράφει·
τὸν |
[1, 24] |
ἐπιθυμίαις
ὡς
πλεῖστα
χαρίζεσθαι.
τοῦ
|
δὴ |
βασιλικοῦ
τοῦ
τε
κατ´
ἀρετὴν |
[1, 1] |
ἀλλ´
οἳ
μὲν
ὑποκριταί,
καὶ
|
δὴ |
ἐάσθωσαν·
εἰ
δέ
τις
οὐ |
[1, 13] |
προσέθηκα
σοφίαν
ἐπὶ
πᾶσιν,
οἳ
|
δὴ |
ἐγένοντο
ἔμπροσθέν
μου
ἐν
Ἱερουσαλήμ· |
[1, 1] |
τινὲς
διανείμαντες,
ὡς
ἔθος,
αὐτὸν
|
δὴ |
ἕκαστον
τοῦ
λαοῦ
λαβεῖν
τὴν |
[1, 8] |
ἰχθύσι
τοῖς
θαλασσίοις
ἐοικότες,
οἳ
|
δὴ |
ἐν
ἅλμῃ
ἐκ
γενετῆς
τρεφόμενοι |
[1, 14] |
φιλοσοφίας
αὐτῶν
ἑπομένως
λεκτέοι.
ἵνα
|
δὴ |
ἐν
συγκρίσει
ἀποδείξωμεν
πολλαῖς
γενεαῖς
|
[1, 21] |
τὸ
Λουπέρκιον
καλούμενον
κτίσας.
Ἄξιον
|
δὴ |
ἐνταῦθα
γενομένους
διερευνῆσαι
καὶ
τῶν |
[1, 23] |
πῶς
ἐγένετο
συμφανὲς
τόδε;
φεύγει
|
δὴ |
ἐντεῦθεν
καὶ
ποιμαίνει
πρόβατα
προδιδασκόμενος |
[1, 19] |
βεβυσμένῃ
λόγων,
ἀλλ´
αὐτοῦ
τἀγαθοῦ
|
δὴ |
ἐπιστήμη
καὶ
τῆς
ἀληθείας,
ἐκείνων |
[1, 20] |
τὸ
εὐδαιμόνως
ζῆν
(μὴ
γὰρ
|
δὴ |
εὐδαιμονῶμεν
πρὸς
τὰ
ὀνόματα)
ὅταν |
[1, 19] |
ἢ
οἱ
πεφιλοσοφηκότες
ὀρθῶς.
ὧν
|
δὴ |
κἀγὼ
κατά
γε
τὸ
δυνατὸν |
[1, 21] |
τὰ
ἀπὸ
Κέκροπος
τοῦ
διφυοῦς
|
δὴ |
καὶ
αὐτόχθονος,
ὥς
φησι
κατὰ
|
[1, 15] |
δι´
οὓς
καὶ
περιετέμετο,
ἵνα
|
δὴ |
καὶ
εἰς
τὰ
ἄδυτα
κατελθὼν |
[1, 1] |
γεωργοὶ
προαρδεύσαντες
τὴν
γῆν,
οὕτω
|
δὴ
|
καὶ
ἡμεῖς
τῷ
ποτίμῳ
τῶν |
[1, 18] |
τε
ἔχειν
τὸν
θεὸν
καὶ
|
δὴ |
καὶ
πεπονθέναι
τοῦτον·
ὅθεν
αὐτοὺς |
[1, 13] |
μέλλον
καὶ
τὸ
ἐνεστός,
ἀτὰρ
|
δὴ |
καὶ
τὸ
παρῳχηκὸς
ἀκαριαίως
συνίστησι, |
[1, 7] |
ἤτοι
ξηρανθέντα
ἢ
ἀποτιλθέντα.
καὶ
|
δὴ |
κἀνταῦθα
χρησιμεύει
ἡ
τοῦ
σπόρου |
[1, 10] |
ἔστι
σοφία
πονηρίας
ἐπιστήμη.
ταύτην
|
δὴ |
λέγει,
ἣν
ἐπενόησαν
τέχναι
λεκτικαί |
[1, 4] |
τὰ
ἔργα.
ἔπειτα
ἐπιφέρει
καθολικὸν
|
δὴ |
λόγον·
καὶ
παντὶ
τῷ
συνετῷ |
[1, 28] |
τε
καὶ
λέγειν·
οὐ
γὰρ
|
δὴ |
μία
Μύκονος«
ἡ
πᾶσα
πρὸς |
[1, 5] |
τῆς
αὐτῆς
ἐκβλύζουσαι
γῆς.
οὐ
|
δὴ |
μόνον
ἑνός
τινος
δικαίου
ὁδοὺς
|
[1, 22] |
μεμελετημένον
εἰς
Ἑλληνικὰς
ἀκοάς.
οὐ
|
δὴ |
ξένον
ἐπιπνοίᾳ
θεοῦ
τοῦ
τὴν
|
[1, 17] |
οὖν
οἱ
ἐν
λόγῳ,
οὗτοι
|
δὴ |
οἱ
πρὸ
τῆς
τοῦ
λόγου |
[1, 1] |
παραδόσεως
λεγόμενος)
τὰς
συνήθεις
{διὸ
|
δὴ} |
παραθετέον
δόξας
τε
καὶ
φωνὰς |
[1, 8] |
καὶ
εἰκῆ
πιστεύσαντες.
ὁ
μὲν
|
δὴ |
πιστεύσας
ἑκὼν
ἤδη
παραναλίσκεται·
κλέπτεται |
[1, 17] |
αἰτία
τοῦ
συμβαίνοντος
προσάπτεται.
φαμὲν
|
δὴ |
πρὸς
αὐτοὺς
τὸ
αἴτιον
ἐν |
[1, 10] |
ὅταν
ἴδῃ
σοφοὺς
ἀποθνῄσκοντας.
τίνας
|
δὴ |
σοφοὺς
λέγει;
ἄκουσον
ἐκ
τῆς |
[1, 21] |
ἐπὶ
τὸν
Φαέθοντος
ἐμπρησμόν,
ἃ
|
δὴ |
συμβαίνει
κατὰ
Κρότωπον,
γενεαὶ
τεσσαράκοντα |
[1, 1] |
δὲ
οἱ
πατράσιν
ὅμοιοι)
ἧκον
|
δὴ |
σὺν
θεῷ
καὶ
εἰς
ἡμᾶς |
[1, 1] |
μᾶλλον
οἱ
ἀκούοντες
ἐπιστραφήσονται.
καὶ
|
δὴ |
συνελόντι
φάναι
(ἐν
πολλοῖς
γὰρ |
[1, 14] |
οὐσίας
εἰδέναι
τὰ
μέρη·
δεῖ
|
δὴ |
τὴν
γένεσιν
τοῦ
κόσμου
πολυπραγμονῆσαι, |
[1, 27] |
συνήσουσιν
ἐν
παντὶ
ἀγαθῷ.
δεῖ
|
δὴ |
τὴν
διοικοῦσαν
πρόνοιαν
κυρίαν
τε
|
[1, 19] |
σαφηνίζειν;
κἀν
τῷ
Δημοδόκῳ,
εἰ
|
δὴ |
τοῦ
Πλάτωνος
τὸ
σύγγραμμα,
μὴ |
[1, 8] |
καὶ
δόλῳ
καὶ
βίᾳ
ἡμᾶς
|
δὴ |
τοὺς
ἀπερίττους,
ὡς
ἂν
εἰπεῖν |
[1, 4] |
θεὸς
ἐν
οὐρανῷ
ἀποκαλύπτων.
καὶ
|
δὴ |
τοὺς
Βαβυλῶνος
σοφοὺς
προσαγορεύει.
ὅτι |
[1, 10] |
κλάσας
τὸν
ἄρτον
προέθηκεν,
ἵνα
|
δὴ |
φάγωμεν
λογικῶς,
καὶ
τὰς
γραφὰς |
[1, 21] |
θάτερον
θατέρου
ἁλύσεως
δίκην,
οὕτως
|
δὴ |
φθάνειν
ἐπιχειροῦντα
τῇ
ἐπιβουλῇ,
οὐ |