Livre, Chap. |
[1, 11] |
καὶ
τύφου
ἐμπίπλησιν,
οἰκοδομεῖ
δὲ
|
ἡ |
ἀγάπη,
μὴ
περὶ
τὴν
οἴησιν, |
[1, 11] |
διὰ
τοῦτο
προσεύχομαι,
φησίν,
ἵνα
|
ἡ |
ἀγάπη
ὑμῶν
ἔτι
μᾶλλον
καὶ
|
[1, 6] |
μάθησιν
πίστις
ἐμποιεῖ.
εἰ
δ´
|
ἡ |
ἄγνοια
ἀπαιδευσία
τε
ἅμα
καὶ |
[1, 23] |
ἀποβησόμενον
ἄπωθεν
ἑστῶσα
τοῦ
παιδὸς
|
ἡ |
ἀδελφή.
ἐνταῦθα
ἡ
θυγάτηρ
τοῦ |
[1, 23] |
κατοικτείρασα
ἐζήτει
τροφόν.
ἐνταῦθα
προσδραμοῦσα
|
ἡ |
ἀδελφὴ
τοῦ
παιδὸς
ἔχειν
ἔφασκεν |
[1, 16] |
αὐτὴν
Βόσπορος
αὐτοσχέδιον.
Μήδειά
τε
|
ἡ |
Αἰήτου
ἡ
Κολχὶς
πρώτη
βαφὴν
|
[1, 23] |
κρείττονες
ἡττόνων
(καὶ
τοῦ
πολέμου
|
ἡ |
αἰτία
δικαία·
ἱκέται
διὰ
λιμὸν
|
[1, 17] |
τέλος
ὑγιεινόν,
κἂν
νοσοποιὸς
ᾖ
|
ἡ |
αἰτία.
μέγιστον
γοῦν
τῆς
θείας |
[1, 18] |
τῷ
οὐκ
ἐμώρανεν»
ἵνα
μὴ
|
ἡ |
αἰτία
τῆς
σκληροκαρδίας
αὐτοῖς
παρὰ |
[1, 17] |
κωλῦσαι
δύναμις
ἦν,
τούτῳ
καὶ
|
ἡ |
αἰτία
τοῦ
συμβαίνοντος
προσάπτεται.
φαμὲν |
[1, 21] |
ἀρχὴν
τοῦ
ἑπομένου
βασιλεύοντος
Ἰωακεὶμ
|
ἡ |
αἰχμαλωσία
εἰς
Βαβυλῶνα
γίνεται
ὑπὸ |
[1, 21] |
καὶ
τεσσαρακοστῆς
ὀλυμπιάδος,
καὶ
ἔμεινεν
|
ἡ |
αἰχμαλωσία
ἐπὶ
ἔτη
ἑβδομήκοντα
καταλήξασα |
[1, 21] |
λαὸν
πάντα
μετοικίζει
(καὶ
γίνεται
|
ἡ |
αἰχμαλωσία
ἐπὶ
ἔτη
ἑβδομήκοντα)
πλὴν |
[1, 20] |
καὶ
ἡ
ὄψις
συμβάλλεται
καὶ
|
ἡ |
ἀκοὴ
καὶ
ἡ
φωνὴ
πρὸς |
[1, 7] |
ἑρμηνεύει.
ἕτερον
στοχασμὸς
ἀληθείας,
ἕτερον
|
ἡ |
ἀλήθεια,
ἄλλο
ὁμοίωσις,
ἄλλο
αὐτὸ
|
[1, 11] |
δυνάμει
δὲ»
εἶπεν·
μόνη
γὰρ
|
ἡ |
ἀλήθεια
δυνατή.
καὶ
πάλιν·
εἴ |
[1, 7] |
τις
περὶ
ἀληθείας
λέγει,
ἄλλως
|
ἡ |
ἀλήθεια
ἑαυτὴν
ἑρμηνεύει.
ἕτερον
στοχασμὸς |
[1, 8] |
δυνάμεως·
οὐδαμοῦ
δ´
ἐν
τούτοις
|
ἡ |
ἀλήθεια.
εἰκότως
τοίνυν
ὁ
γενναῖος |
[1, 1] |
παραλαμβάνειν
δηλωθήσεται
τὸ
κεκαλυμμένον
ὡς
|
ἡ
|
ἀλήθεια,
καὶ
τὸ
τοῖς
πολλοῖς |
[1, 11] |
δεῖ
γνῶναι·
οὐ
γάρ
ποτε
|
ἡ |
ἀλήθεια
οἴησις,
ἀλλ´
ἡ
μὲν |
[1, 13] |
δὲ
πλέον
δυνατωτέρα
τοῦ
αἰῶνος
|
ἡ |
ἀλήθεια
συναγαγεῖν
τὰ
οἰκεῖα
σπέρματα, |
[1, 5] |
κύριος
αὐτὸς
εἶπεν
ἐγώ
εἰμι
|
ἡ |
ἀλήθεια»
τήν
τε
αὖ
προπαιδείαν
|
[1, 25] |
ἐστὶ
χρηστὴ
δόξα,
χρηστὴ
δὲ
|
ἡ |
ἀληθής,
ἀληθὴς
δὲ
ἡ
τὸ |
[1, 28] |
δὲ
φιλοσοφίᾳ
οὖσα
τῇ
ἀληθεῖ
|
ἡ |
ἀληθὴς
διαλεκτικὴ
ἐπισκοποῦσα
τὰ
πράγματα |
[1, 26] |
ἀγέλης.
εἰ
δὲ
ἡ
ποίμνη
|
ἡ |
ἀλληγορουμένη
πρὸς
τοῦ
κυρίου
οὐδὲν
|
[1, 21] |
ἡ
θυσία
ἡ
ἀρθεῖσα
καὶ
|
ἡ |
ἁμαρτία
ἐρημώσεως
ἡ
δοθεῖσα,
καὶ |
[1, 6] |
ἀγαθὴ
πρὸς
καρποφορίαν
ἢ
κακὴ
|
ἡ |
ἄμπελος,
καὶ
ὁ
ἱππικὸς
ἄθυμον |
[1, 26] |
ὁμολογοῦνται
τὴν
ἀλήθειαν.
τίς
τοίνυν
|
ἡ |
ἀπιστία
τῶν
Ἑλλήνων;
μή
πῃ |
[1, 21] |
δὲ
τῷ
κατὰ
Ματθαῖον
εὐαγγελίῳ
|
ἡ |
ἀπὸ
Ἀβραὰμ
γενεαλογία
μέχρι
Μαρίας |
[1, 14] |
ἡ
ἀπὸ
Πυθαγόρου,
Ἰωνικὴ
δὲ
|
ἡ |
ἀπὸ
Θαλοῦ,
Ἐλεατικὴ
δὲ
ἡ |
[1, 14] |
ἡ
ἀπὸ
Θαλοῦ,
Ἐλεατικὴ
δὲ
|
ἡ |
ἀπὸ
Ξενοφάνους.
Πυθαγόρας
μὲν
οὖν |
[1, 14] |
τε
καὶ
Κράντωρ,
εἰς
οὓς
|
ἡ |
ἀπὸ
Πλάτωνος
κατέληξεν
ἀρχαία
Ἀκαδημία. |
[1, 14] |
περὶ
οὓς
διέτριψαν,
Ἰταλικὴ
μὲν
|
ἡ |
ἀπὸ
Πυθαγόρου,
Ἰωνικὴ
δὲ
ἡ |
[1, 21] |
γῆν
ἀναζεύγνυσι·
δι´
ὃν
γίνεται
|
ἡ |
ἀπολύτρωσις
τοῦ
λαοῦ
καὶ
ὁ |
[1, 20] |
σκοποῖμεν,
μία
κατὰ
δύναμίν
ἐστιν
|
ἡ |
ἀρετή,
ταύτην
δὲ
συμβέβηκεν
τούτοις |
[1, 24] |
καὶ
τραχείας
ὁδοῦ
(τοιαύτη
γὰρ
|
ἡ |
ἀρετὴ
τοῦ
στρατηγικοῦ)
ἐπιθέμενος
αὐτοῖς. |
[1, 21] |
ἡ
ὅρασις
στήσεται,
ἡ
θυσία
|
ἡ |
ἀρθεῖσα
καὶ
ἡ
ἁμαρτία
ἐρημώσεως |
[1, 21] |
κατὰ
δὲ
Λυγκέα
τῆς
Κόρης
|
ἡ |
ἁρπαγὴ
καὶ
ἡ
τοῦ
ἐν |
[1, 21] |
Φόρβαντα
Ἀκταῖος,
ἀφ´
οὗ
Ἀκταία
|
ἡ |
Ἀττική.
κατὰ
δὲ
Τριόπαν
Προμηθεὺς |
[1, 21] |
ὁ
τοῦ
Χαναάν.
ἕπεται
τούτοις
|
ἡ |
βασιλεία
Ἰωρὰμ
τοῦ
υἱοῦ
Ἰωσαφὰτ |
[1, 11] |
γράφει.
οὐ
γὰρ
ἐν
λόγῳ
|
ἡ |
βασιλεία
τοῦ
θεοῦ,
οὐ
τῷ |
[1, 24] |
δὲ
ἡ
πολιτική,
σύμπαντα
δὲ
|
ἡ |
βασιλική.
βασιλεὺς
τοίνυν
ἐστὶν
ὁ |
[1, 23] |
εἶτα
τίθεται
τῷ
παιδίῳ
ὄνομα
|
ἡ |
βασιλὶς
Μωυσῆν
ἐτύμως
διὰ
τὸ |
[1, 11] |
ἐν
τῇ
πίστει,
πειθὼ
δὲ
|
ἡ |
βεβαίωσις
τῆς
πίστεως·
βλέπετε
μή |
[1, 7] |
ἡ
ποιμενικὴ
μόνη,
ἀλλὰ
καὶ
|
ἡ
|
βουκολικὴ
ἱπποτροφική
τε
καὶ
κυνοτροφικὴ |
[1, 11] |
οὐ
κατὰ
Χριστὸν»
φερομένων
ἡμῶν.
|
ἡ |
γὰρ
ἀκόλουθος
Χριστῷ
διδασκαλία
καὶ |
[1, 11] |
κατὰ
τὴν
παράδοσιν
τῶν
ἀνθρώπων·
|
ἡ |
γὰρ
κατὰ
τὴν
θείαν
παράδοσιν |
[1, 18] |
πρόληψις
τῆς
οἰήσεως
ἀναπείθει
ἀπιστεῖν·
|
ἡ |
γὰρ
παρουσία
τοῦ
σωτῆρος
οὐ |
[1, 1] |
πλειόνων
ἡμῖν
ἐργατῶν
εὐπορία
γένηται.
|
ἡ |
γεωργία
δὲ
διττή·
ἣ
μὲν |
[1, 3] |
ἀσθενεῖ
καὶ
διαρρεῖ,
μόνη
δὲ
|
ἡ |
γλῶσσα
ὑπολείπεται.
παγκάλως
ὁ
Ἀθηναῖος
|
[1, 1] |
ἐπιλανθάνου.
εἰ
δὲ
μὴ
πάντων
|
ἡ |
γνῶσις,
ὄνος
λύρας,
ᾗ
φασιν |
[1, 2] |
ἀλήθειαν
μνηστεύεται,
δι´
ἧς
ἐξηκολούθηκεν
|
ἡ |
γνῶσις,
οὐ
κατὰ
προηγούμενον
λόγον
|
[1, 9] |
τοῖς
προβαλλομένοις
σοι.
τίς
οὖν
|
ἡ
|
γνῶσις
τοῦ
ἀποκρίνασθαι;
ἥτις
καὶ |
[1, 2] |
ὅτι
καὶ
τελειοτάτη
ἀπόδειξις
εὑρίσκεται
|
ἡ |
γνῶσις
τῶν
κατεγνωσμένων.
πολλὰ
δ´ |
[1, 20] |
τὰ
δ´
ἐλάσσονα
προσφέρεται
δύναμιν.
|
ἡ |
γοῦν
σαφήνεια
συνεργεῖ
πρὸς
τὴν
|
[1, 17] |
κλέπται,
ἀλλὰ
διάκονοι.
φησὶ
γοῦν
|
ἡ |
γραφή·
ἀπέστειλεν
ἡ
σοφία
τοὺς |
[1, 5] |
ἐπιτηδεύοιτο.
Τῶν
εἰρημένων
μαρτυρίαν
παρέξει
|
ἡ |
γραφὴ
διὰ
τῶνδε·
Σάρρα
στεῖρα |
[1, 8] |
κατασπῶντες
καὶ
μηθὲν
ὑφαίνοντες,
φησὶν
|
ἡ |
γραφή,
ματαιοπονίαν
ἐζηλωκότες,
ἣν
κυβείαν |
[1, 10] |
ἔνι
μάλιστα
διὰ
βραχέων
ἐξήνεγκεν
|
ἡ |
γραφή,
μὴ
πολὺς
ἐν
ῥήμασι
|
[1, 17] |
ἀλαζόνες»
σοφοὺς
δὲ
αὐτοὺς
λέγουσα
|
ἡ |
γραφὴ
οὐ
τοὺς
ὄντως
σοφοὺς |
[1, 20] |
Θηβαῖον
Πίνδαρον.
ἄντικρυς
δὲ
ἐξεῖπεν
|
ἡ |
γραφή·
πανουργότερος
ἔσται
ἄκακος
συνίων, |
[1, 4] |
ὅτι
δὲ
σοφίαν
ὁμωνύμως
καλεῖ
|
ἡ |
γραφὴ
πάσαν
τὴν
κοσμικὴν
εἴτε |
[1, 7] |
θέλημα
γινώσκομεν.
ἀνοίξατε
οὖν»
φησὶν
|
ἡ |
γραφή,
πύλας
δικαιοσύνης,
ἵνα
ἐν |
[1, 21] |
πάντες
καὶ
λῃσταί,
ὥς
φησιν
|
ἡ |
γραφή,
τὰ
πλεῖστα
ἐκ
παρατηρήσεως |
[1, 1] |
ὁ
Πυθαγόρας
ἔλεγεν.
συνεξάπτει
δὲ
|
ἡ |
γραφὴ
τὸ
ζώπυρον
τῆς
ψυχῆς |
[1, 28] |
οἰκεία
χρῆσις.
εἰκότως
ἄρα
καὶ
|
ἡ |
γραφὴ
τοιούτους
τινὰς
ἡμᾶς
διαλεκτικοὺς |
[1, 23] |
εὕρω
ταχὺ
ἐκ
τῶν
Ἑβραίων;
|
ἡ |
δ´
ἐπέσπευσεν
κόρην.
μολοῦσα
δ´ |
[1, 21] |
γὰρ
τοῦ
γένους
ἦν
Ἀχαάβ.
|
ἡ |
δὲ
ἀδελφὴ
Ὀζίου
Ἰωσαβαία
ἐξέκλεψε |
[1, 8] |
τὸ
ὑγιαῖνον
αἰεὶ
ἀθάνατον
μένει,
|
ἡ |
δὲ
ἀπὸ
τοῦ
ὑγιεινοῦ
τε |
[1, 1] |
σίδηρον
ἡ
χρῆσις
καθαρώτερον
φυλάσσει,
|
ἡ |
δὲ
ἀχρηστία
ἰοῦ
τούτῳ
γεννητική. |
[1, 20] |
τὰ
συλλαμβανόμενα
πρὸς
ζήτησιν
αὐτῆς,
|
ἡ |
δὲ
εὕρεσις
δι´
υἱοῦ.
εἰ |
[1, 26] |
τούτοις,
ἥτις
ἂν
εἴη
στρατηγική·
|
ἡ |
δὲ
χρηστικὴ
τοῖς
θηρευθεῖσι
λόγῳ |
[1, 21] |
ἦρξεν
ἐντεῦθεν
τοῦ
λαοῦ
διακρίνουσα
|
ἡ
|
Δεββώρα
ἔτη
τεσσαράκοντα.
τελευτησάσης
δὲ |
[1, 21] |
Ἰούδα
ἔτη
τεσσαράκοντα,
ὡς
περιέχει
|
ἡ |
δευτέρα
τῶν
Βασιλειῶν,
καὶ
ἦν |
[1, 19] |
οὖν
οἱ
ἀνοιγόμενοι
τυφλῶν
ὀφθαλμοὶ»
|
ἡ |
δι´
υἱοῦ
ἐπίγνωσίς
ἐστι
τοῦ |
[1, 1] |
καὶ
ἡ
διὰ
σιτίων
καὶ
|
ἡ |
διὰ
λόγων
λαμβάνεται.
καὶ
τῷ |
[1, 1] |
ζωὴν
αἰώνιον,
τροφὴ
δὲ
καὶ
|
ἡ |
διὰ
σιτίων
καὶ
ἡ
διὰ |
[1, 29] |
διαθήκην
καλῶν,
ἰδοὺ
ἐγώ,
λέγων,
|
ἡ |
διαθήκη
μου
μετὰ
σοῦ·
ἐπεὶ |
[1, 20] |
τὴν
παράδοσιν
τῆς
ἀληθείας
καὶ
|
ἡ |
διαλεκτικὴ
πρὸς
τὸ
μὴ
ὑποπίπτειν
|
[1, 28] |
κατέχοντες·
αὕτη
γὰρ
τῷ
ὄντι
|
ἡ |
διαλεκτικὴ
φρόνησίς
ἐστι
περὶ
τὰ |
[1, 6] |
τῶν
θείων
καὶ
ἀνθρωπίνων
ἐντίθησιν
|
ἡ |
διδασκαλία.
ἀλλ´
ὡς
ἐν
πενίᾳ |
[1, 7] |
δυνάμει
καὶ
πίστει.
δωρεὰ
γὰρ
|
ἡ |
διδασκαλία
τῆς
θεοσεβείας,
χάρις
δὲ |
[1, 17] |
οὐ
κλέπται
οἱ
προφῆται.
καὶ
|
ἡ |
διδαχὴ
ἡ
ἐμὴ
οὐκ
ἔστιν |
[1, 1] |
ἠγαπήθη
ἡ
δικαιοσύνη,
εἰ
πάντων
|
ἡ |
δικαιοσύνη;
ἀλλὰ
γὰρ
τὰ
μυστήρια |
[1, 10] |
λόγος
ὡς
καὶ
ἔργον
σωτήριον.
|
ἡ |
δικαιοσύνη
γοῦν
οὐ
χωρὶς
λόγου |
[1, 1] |
διὰ
τί
δὲ
μὴ
ἠγαπήθη
|
ἡ |
δικαιοσύνη,
εἰ
πάντων
ἡ
δικαιοσύνη; |
[1, 21] |
ἀρθεῖσα
καὶ
ἡ
ἁμαρτία
ἐρημώσεως
|
ἡ |
δοθεῖσα,
καὶ
ἡ
δύναμις
καὶ |
[1, 17] |
κωλύσας
κύριος.
ἀλλ´
οὐδ´
ἐπιβλαβὴς
|
ἡ
|
δόσις
ἦν,
ἵνα
ἡ
κώλυσις |
[1, 19] |
ἁμαρτίας
ἐστὶ
μεταβάλλεσθαι,
δι´
ἣν
|
ἡ |
δουλεία
ἐγεγόνει.
οὐ
μὴν
ἁπλῶς |
[1, 29] |
παιδικοὺς
εἶναι
παριστάς.
θείως
τοίνυν
|
ἡ |
δύναμις
ἡ
τῷ
Ἑρμᾷ
κατὰ |
[1, 21] |
ἁμαρτία
ἐρημώσεως
ἡ
δοθεῖσα,
καὶ
|
ἡ |
δύναμις
καὶ
τὸ
ἅγιον
συμπατηθήσεται; |
[1, 27] |
εἶναι
καὶ
ἀγαθήν.
ἀμφοῖν
γὰρ
|
ἡ |
δύναμις
οἰκονομεῖ
σωτηρίαν,
ἣ
μὲν
|
[1, 17] |
εἶχεν
γάρ
τινα
ὠφέλειαν
τότε
|
ἡ |
εἰς
ἀνθρώπους
ἐρχομένη
κλοπή,
οὐ |
[1, 4] |
ἀναπείθουσα,
συναύξει
δὲ
τὴν
ἐπιβολὴν
|
ἡ |
εἰς
ἐπιστήμην
συνάσκησις.
εἰκότως
τοίνυν
|
[1, 4] |
φιλοσοφίας
δεδικαιωμένοις
βοήθεια
θησαυρίζεται
καὶ
|
ἡ |
εἰς
θεοσέβειαν
συναίσθησις.
~(Ἦν
μὲν |
[1, 21] |
ἥ
τε
Ἀμφικτύονος
βασιλεία
καὶ
|
ἡ |
εἰς
Πελοπόννησον
Δαναοῦ
παρουσία
καὶ |
[1, 8] |
διαλεκτικῆς
ἐρωτητικόν,
τέλος
δὲ
αὐτῆς
|
ἡ |
ἔκπληξις.
ἥ
τε
αὖ
θρυλουμένη |
[1, 15] |
φιλόσοφον
ὠφελεῖσθαι
γράφων·
πολλὴ
μὲν
|
ἡ
|
Ἑλλάς,
{ἔφη,
ὦ
Κέβης,
ἦ |
[1, 20] |
ἐσπουδακότι
ἀνθάπτεσθαι
γνώσεως.
χωρίζεται
δὲ
|
ἡ |
Ἑλληνικὴ
ἀλήθεια
τῆς
καθ´
ἡμᾶς, |
[1, 20] |
τοῦ
θεοῦ,
προσιοῦσα
δὲ
φιλοσοφία
|
ἡ |
Ἑλληνικὴ
οὐ
δυνατωτέραν
ποιεῖ
τὴν |
[1, 7] |
ἀληθείας
ἐπιστήμονα.
~(Καταφαίνεται
τοίνυν
προπαιδεία
|
ἡ |
Ἑλληνικὴ
σὺν
καὶ
αὐτῇ
φιλοσοφίᾳ |
[1, 16] |
ἀλλ´
εἰ
καὶ
μὴ
καταλαμβάνει
|
ἡ |
Ἑλληνικὴ
φιλοσοφία
τὸ
μέγεθος
τῆς |
[1, 17] |
οἱ
προφῆται.
καὶ
ἡ
διδαχὴ
|
ἡ |
ἐμὴ
οὐκ
ἔστιν
ἐμὴ»
ὁ |
[1, 7] |
αὐτῇ.
πολλῶν
τοίνυν
ἀνεῳγμένων
πυλῶν
|
ἡ |
ἐν
δικαιοσύνῃ
αὕτη
ἦν
ἐν |
[1, 21] |
ὁ
ἐπὶ
Ὠγύγου
κατακλυσμὸς
καὶ
|
ἡ |
ἐν
Σικυῶνι
βασιλεία,
πρώτου
μὲν |
[1, 21] |
τελευτῆς
αὐτοῦ
ἄλλα
τεσσαράκοντα·
γίνεται
|
ἡ |
ἔξοδος
κατὰ
Ἴναχον
πρὸ
τῆς
|
[1, 21] |
ἡ
ἐπὶ
Φαέθοντος
ἐκπύρωσις
καὶ
|
ἡ |
ἐπὶ
Δευκαλίωνος
ἐπομβρία.
κατὰ
δὲ |
[1, 21] |
καὶ
Ἰώ.
κατὰ
δὲ
Κρότωπον
|
ἡ
|
ἐπὶ
Φαέθοντος
ἐκπύρωσις
καὶ
ἡ |
[1, 28] |
ἐπὶ
πᾶσι
τὸ
θεολογικὸν
εἶδος,
|
ἡ |
ἐποπτεία,
ἥν
φησιν
ὁ
Πλάτων |
[1, 21] |
Σαμία
ἡ
Κολοφωνία
ἡ
Κυμαία
|
ἡ |
Ἐρυθραία
ἡ
Φυτὼ
ἡ
Ταραξάνδρα |
[1, 6] |
ἔχουσιν
οἱ
μύσται.
~(πολλὰ
δ´
|
ἡ |
ἑτοιμότης
πρὸς
τὸ
τὰ
δέοντα |
[1, 3] |
ὅσοι
τοὺς
κενοὺς
μεμελετήκασι
λόγους
|
ἡ |
θεία
γραφὴ
παγκάλως
λέγει·
ἀπολῶ |
[1, 21] |
Ταραξάνδρα
ἡ
Μακέτις
ἡ
Θετταλὴ
|
ἡ |
Θεσπρωτίς,
Κάλχας
τε
αὖ
καὶ |
[1, 21] |
Φυτὼ
ἡ
Ταραξάνδρα
ἡ
Μακέτις
|
ἡ |
Θετταλὴ
ἡ
Θεσπρωτίς,
Κάλχας
τε |
[1, 25] |
τοῦ
τε
κατὰ
νόμον
βιοῦντος
|
ἡ |
θεωρία·
ἀναγκαῖον
γοῦν
τὸ
πολιτεύεσθαι
|
[1, 23] |
καὶ
τοῖς
πολεμικοῖς
τῇ
φύσει
|
ἡ |
θηρευτική.
ἄγει
δὲ
αὐτὸν
ἐντεῦθεν
|
[1, 23] |
τοῦ
παιδὸς
ἡ
ἀδελφή.
ἐνταῦθα
|
ἡ |
θυγάτηρ
τοῦ
βασιλέως,
συχνῷ
χρόνῳ |
[1, 15] |
ἐπ´
Ἴλιον
στρατεύσας,
Ἱππὼ
δὲ
|
ἡ |
θυγάτηρ
τοῦ
Κενταύρου
συνοικήσασα
Αἰόλῳ |
[1, 21] |
ἕως
πότε
ἡ
ὅρασις
στήσεται,
|
ἡ |
θυσία
ἡ
ἀρθεῖσα
καὶ
ἡ |
[1, 21] |
πεντήκοντα
τρία.
ἐνταῦθά
που
καὶ
|
ἡ |
Ἰλίου
κατάληψις.
εἰ
δὲ
χρὴ
|
[1, 21] |
ἑξήκοντα
δύο
ἑβδομάσιν
ἡσύχασεν
ἅπασα
|
ἡ
|
Ἰουδαία
καὶ
ἐγένετο
ἄνευ
πολέμων, |
[1, 14] |
Ἰταλίας
ἡ
κατὰ
Πυθαγόραν
φιλοσοφία
|
ἡ
|
Ἰταλικὴ
κατεγήρασεν.
Ἀναξίμανδρος
δὲ
Πραξιάδου |
[1, 21] |
καθίδρυσις
Τριπτολέμου
τε
γεωργία
καὶ
|
ἡ |
Κάδμου
εἰς
Θήβας
παρουσία
Μίνωός |
[1, 21] |
δύο
μῆνες
ἕξ,
ὡς
δὲ
|
ἡ |
καθ´
ἡμᾶς
τῶν
χρόνων
ἀκρίβεια
|
[1, 21] |
πάντα
ἑξακόσια
δέκα.
ἀκριβέστερον
δὲ
|
ἡ |
καθ´
ἡμᾶς
χρονογραφία
πρόεισιν,
εἰ |
[1, 1] |
πονηροῦ.
ἐγὼ
δὲ
ὅτι
μὲν
|
ἡ |
κακία
κακὴν
φύσιν
ἔχει
καὶ |
[1, 19] |
ὁριστικῶς
καὶ
καταληπτικῶς,
ὅταν
καθαρὰ
|
ἡ |
καρδία
γένηται.
καὶ
κατ´
ἔμφασιν |
[1, 13] |
ἔμπροσθέν
μου
ἐν
Ἱερουσαλήμ·
καὶ
|
ἡ |
καρδία
μου
εἶδεν
πολλά,
σοφίαν |
[1, 21] |
δειχθήσεται
ἀναμφηρίστως
πάσης
σοφίας
ἀρχαιοτάτη
|
ἡ |
κατὰ
Ἑβραίους
φιλοσοφία.
εἴρηται
μὲν |
[1, 25] |
ἀρχόμενοι
τοῖς
ἄρχουσι
γίγνωνται,
ὅπερ
|
ἡ |
κατὰ
Μωυσέα
πραγματεία
διὰ
σπουδῆς |
[1, 14] |
μὲν
ἐν
Μεταποντίῳ
τῆς
Ἰταλίας
|
ἡ |
κατὰ
Πυθαγόραν
φιλοσοφία
ἡ
Ἰταλικὴ |
[1, 24] |
τετάρτη
δὲ
ἡ
πασῶν
κακίστη
|
ἡ |
κατὰ
τὰς
ἐπιθυμίας
τάττεται
βασιλεία, |
[1, 20] |
ἄρτος
ἀναγκαία
πρὸς
τὸ
ζῆν,
|
ἡ |
κατὰ
τὴν
πίστιν
ἀλήθεια·
ἡ |
[1, 20] |
αὐτοτελὴς
μὲν
οὖν
καὶ
ἀπροσδεὴς
|
ἡ
|
κατὰ
τὸν
σωτῆρα
διδασκαλία,
δύναμις» |
[1, 21] |
ἐννέα
καὶ
εἴκοσι.
ἐπὶ
πᾶσιν
|
ἡ |
Κλεοπάτρα
ἐβασίλευσεν
ἔτη
δύο
καὶ |
[1, 1] |
τῇ
διδασκαλίᾳ,
εἰ
μὴ
φιλόδοξος
|
ἡ |
κοινωνία
τοῦ
λόγου,
εἰ
τοῦτον |
[1, 26] |
τοῦ
δικαίου.
σύστοιχος
δὲ
αὐτῇ
|
ἡ |
κολαστική,
τοῦ
κατὰ
τὰς
κολάσεις |
[1, 21] |
Σιβυλλῶν
τὸ
πλῆθος,
ἡ
Σαμία
|
ἡ |
Κολοφωνία
ἡ
Κυμαία
ἡ
Ἐρυθραία |
[1, 16] |
αὐτοσχέδιον.
Μήδειά
τε
ἡ
Αἰήτου
|
ἡ |
Κολχὶς
πρώτη
βαφὴν
τριχῶν
ἐπενόησεν. |
[1, 21] |
εἶτα
Εὔρωπος,
εἶτα
Τελχῖνος,
καὶ
|
ἡ |
Κρητὸς
ἐν
Κρήτῃ.
Ἀκουσίλαος
γὰρ |
[1, 1] |
καὶ
ἤτοι
ἑλέσθαι
ἢ
μή,
|
ἡ |
κρίσις
δὲ
ἐν
αὐτοῖς
κρίνεται. |
[1, 21] |
πλῆθος,
ἡ
Σαμία
ἡ
Κολοφωνία
|
ἡ |
Κυμαία
ἡ
Ἐρυθραία
ἡ
Φυτὼ
|
[1, 20] |
εἴη
ἂν
ἀλήθεια.
μόνη
δὲ
|
ἡ |
κυρία
αὕτη
ἀλήθεια
ἀπαρεγχείρητος,
ἣν |
[1, 17] |
ἐπιβλαβὴς
ἡ
δόσις
ἦν,
ἵνα
|
ἡ |
κώλυσις
παρέλθῃ.
εἰ
δὲ
χρὴ |
[1, 21] |
ἐστὶν
ἀπὸ
Ἰνάχου.
~(ναὶ
μὴν
|
ἡ |
Λητὼ
κατὰ
Τιτυὸν
γίνεται,
Λητὼ |
[1, 21] |
Ἐρυθραία
ἡ
Φυτὼ
ἡ
Ταραξάνδρα
|
ἡ |
Μακέτις
ἡ
Θετταλὴ
ἡ
Θεσπρωτίς, |
[1, 14] |
κακὰ
θηρία,
γαστέρες
ἀργαί·
καὶ
|
ἡ |
μαρτυρία
αὕτη
ἐστὶν
ἀληθής.
ὁρᾷς |
[1, 10] |
πολὺς
ἐν
ῥήμασι
γίνου»
λέγουσα·
|
ἡ |
μὲν
γὰρ
λέξις
οἷον
ἐσθὴς |
[1, 14] |
ἔνιοι
μαθητὴν
Ἐπίκουρον
γενέσθαι.
Καὶ
|
ἡ |
μὲν
διαδοχὴ
τῶν
παρ´
Ἕλλησι |
[1, 14] |
Συρίου,
ᾧ
Πυθαγόρας
ἐμαθήτευσεν.
ἀλλ´
|
ἡ |
μὲν
ἐν
Μεταποντίῳ
τῆς
Ἰταλίας |
[1, 1] |
δὲ
ἐν
αὐτοῖς
κρίνεται.
ἀλλ´
|
ἡ |
μὲν
κηρυκικὴ
ἐπιστήμη
ἤδη
πως |
[1, 11] |
ποτε
ἡ
ἀλήθεια
οἴησις,
ἀλλ´
|
ἡ |
μὲν
ὑπόληψις
τῆς
γνώσεως
φυσιοῖ» |
[1, 5] |
σοφίας
κτῆσιν
συνεργεῖ.
ἔστι
γὰρ
|
ἡ |
μὲν
φιλοσοφία
ἐπιτήδευσις
σοφίας,
ἡ |
[1, 21] |
πάλιν
Σολομῶνος
μεταγενέστερος,
ἐφ´
οὗ
|
ἡ |
Μενελάου
εἰς
Φοινίκην
ἄφιξις,
ὡς |
[1, 14] |
οὗ
μέχρι
Ἡγησίνου
ἤνθησεν
Ἀκαδημία
|
ἡ |
μέση.
εἶτα
Καρνεάδης
διαδέχεται
Ἡγησίνουν |
[1, 21] |
σὺν
αὐτῷ
Ἀβδαδωναῖος.
μετὰ
τοῦτον
|
ἡ
|
μήτηρ
Ὀζίου
Γοθολία
βασιλεύει
ἔτη |
[1, 21] |
δυναστείας
τῷ
δευτέρῳ
καὶ
τριακοστῷ
|
ἡ |
Μωυσέως
κατὰ
Ἄμωσιν
τὸν
Αἰγύπτιον |
[1, 8] |
δὲ
τὸ
ἀγώνισμα
καὶ
τέλος
|
ἡ |
νίκη.
τὸν
αὐτὸν
γὰρ
τρόπον |
[1, 6] |
τὸν
οἶκον
εἴη
ἂν
μόνον
|
ἡ |
οἰκονομία,
ἀλλὰ
καὶ
περὶ
τὴν |
[1, 21] |
λεγομένοις
σοφοῖς
προγενεστέρα
ἂν
εἴη
|
ἡ |
ὀλυμπιὰς
ἡ
πρώτη,
ἣ
καὶ |
[1, 21] |
τὸ
ὑποτεταγμένον
δείκνυσιν·
ἕως
πότε
|
ἡ |
ὅρασις
στήσεται,
ἡ
θυσία
ἡ |
[1, 20] |
ἀναιρεῖσθαι
τὴν
ἀλήθειαν,
ἐπεὶ
καὶ
|
ἡ |
ὄψις
συμβάλλεται
καὶ
ἡ
ἀκοὴ |
[1, 6] |
διιδεῖν
δυνηθῇ.
τροφὴ
γὰρ
καὶ
|
ἡ |
παίδευσις
ἡ
χρηστὴ
σῳζομένη
φύσεις |
[1, 5] |
μόνον
τῆς
κοσμικῆς
φιλοσοφίας,
ἰδοὺ
|
ἡ |
παιδίσκη
ἐν
ταῖς
χερσί
σου, |
[1, 1] |
μηδὲ
ἀπομνημονευθέντα
ἡμῖν
(πολλὴ
γὰρ
|
ἡ |
παρὰ
τοῖς
μακαρίοις
δύναμις
ἦν |
[1, 12] |
λέγει.
~(Ἐπεὶ
δὲ
μὴ
κοινὴ
|
ἡ |
παράδοσις
καὶ
πάνδημος
τῷ
γε |
[1, 26] |
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
τῷ
Μωυσεῖ
|
ἡ |
πᾶσα
ἀγωγὴ
παιδευτικὴ
μὲν
τῶν |
[1, 28] |
οὐ
γὰρ
δὴ
μία
Μύκονος«
|
ἡ |
πᾶσα
πρὸς
νόησιν
γραφή,
ᾗ |
[1, 24] |
ψυχῆς
τῷ
θυμῷ.
τετάρτη
δὲ
|
ἡ |
πασῶν
κακίστη
ἡ
κατὰ
τὰς |
[1, 1] |
κεκτημένος.
ἕπεται
δὲ
ἐνθένδε
αὐτῷ
|
ἡ |
πειθὼ
ἐκ
περιουσίας.
καὶ
τοῦτ´ |
[1, 8] |
δὲ
τὸ
ἐπιχείρημα
καὶ
τέλος
|
ἡ |
πειθώ,
οὕτω
τῆς
ἐριστικῆς
ἀρχὴ
|
[1, 6] |
οὐχ
ἁπλῶς
ἡ
πίστις,
ἀλλ´
|
ἡ |
περὶ
τὴν
μάθησιν
πίστις
ἐμποιεῖ. |
[1, 11] |
καὶ
βεβαιοῖ,
ἧς
ἀναιρεθείσης
μῦθος
|
ἡ |
περὶ
τὸν
σωτῆρα
οἰκονομία
φαίνεται, |
[1, 28] |
οὐρανίων
ἐπαγγελλομένη,
ᾗ
συνέπεται
καὶ
|
ἡ |
{περὶ}
τῶν
ἀνθρωπείων
περί
τε |
[1, 19] |
φιλοσοφίας
τοὺς
Ἕλληνας,
θείας
οἰκονομίας
|
ἡ |
περίπτωσις
(οὐ
γὰρ
ταὐτόματον
ἐκθειάσει |
[1, 6] |
ἀλλότρια
μὴ
προσίεσθαι
οὐχ
ἁπλῶς
|
ἡ |
πίστις,
ἀλλ´
ἡ
περὶ
τὴν
|
[1, 11] |
τηλικούτου
θανάτου
ἐρρύσατο
ἡμᾶς,
ἵνα
|
ἡ |
πίστις
ἡμῶν
μὴ
ᾖ
ἐν |
[1, 7] |
διδασκαλία
τῆς
θεοσεβείας,
χάρις
δὲ
|
ἡ |
πίστις.
ποιοῦντες
γὰρ
τὸ
θέλημα |
[1, 10] |
μήτε
ἐκείνη
καλὴ
σκευασία
τροφῆς
|
ἡ |
πλείω
τῶν
τρεφόντων
ἔχουσα
τὰ |
[1, 23] |
ἡμερωτάτης
τῶν
ἀνθρώπων
ἐπιστατεῖν
ἀγέλης
|
ἡ |
ποιμενικὴ
καθάπερ
καὶ
τοῖς
πολεμικοῖς |
[1, 7] |
καὶ
τροφήν.
ὡσαύτως
δὲ
οὐχ
|
ἡ |
ποιμενικὴ
μόνη,
ἀλλὰ
καὶ
ἡ
|
[1, 26] |
τῆς
ἀνθρώπων
ἀγέλης.
εἰ
δὲ
|
ἡ |
ποίμνη
ἡ
ἀλληγορουμένη
πρὸς
τοῦ |
[1, 24] |
ἡ
σοφία,
τὰ
ἀνθρώπεια
δὲ
|
ἡ
|
πολιτική,
σύμπαντα
δὲ
ἡ
βασιλική. |
[1, 2] |
συγκοσμεῖ
τὸν
τεχνίτην,
καὶ
ἄλλως
|
ἡ |
πολυμαθία
διασυστατικὴ
τυγχάνει
τοῦ
παρατιθεμένου
|
[1, 17] |
ἵνα
γνωρισθῇ
διὰ
τῆς
ἐκκλησίας
|
ἡ |
πολυποίκιλος
σοφία
τοῦ
θεοῦ,
κατὰ |
[1, 25] |
δόξα
πᾶσα
(οὐ
γὰρ
καὶ
|
ἡ |
πονηρά)
ἀλλὰ
νόμος
ἐστὶ
χρηστὴ |
[1, 5] |
πολύτροπον
μὲν
οὖν
τὴν
σοφίαν
|
ἡ |
ποσάκις»
ἐνδείκνυται
λέξις,
καὶ
καθ´ |
[1, 1] |
γραφὴ
εἰς
ἐπίδειξιν
τετεχνασμένη
ἥδε
|
ἡ |
πραγματεία,
ἀλλά
μοι
ὑπομνήματα
εἰς |
[1, 21] |
ἔτη
τετρακόσια
πεντήκοντα,
ὡς
δὲ
|
ἡ |
προκειμένη
δείκνυσι
χρονογραφία,
συνάγονται
ἔτη
|
[1, 21] |
ἕτεροι,
ἑκατὸν
δύο,
ὡς
δὲ
|
ἡ |
προκειμένη
δηλοῖ
χρονογραφία,
ἀπὸ
βασιλείας |
[1, 18] |
καὶ
πεπονθέναι
τοῦτον·
ὅθεν
αὐτοὺς
|
ἡ |
πρόληψις
τῆς
οἰήσεως
ἀναπείθει
ἀπιστεῖν· |
[1, 20] |
ἡ
κατὰ
τὴν
πίστιν
ἀλήθεια·
|
ἡ |
προπαιδεία
δὲ
προσοψήματι
ἔοικεν
καὶ |
[1, 18] |
ἑαυτοὺς
ἀπέστησαν
δηλαδή.
πρὸς
τούτους
|
ἡ |
προφητεία
λέγει·
κἂν
θέλητε
καὶ
|
[1, 27] |
τραχήλῳ.
ὁμοίως
δὲ
τῷ
Παύλῳ
|
ἡ |
προφητεία
ὀνειδίζει
τὸν
λαὸν
ὡς |
[1, 21] |
προγενεστέρα
ἂν
εἴη
ἡ
ὀλυμπιὰς
|
ἡ |
πρώτη,
ἣ
καὶ
ὑστέρα
τῶν
|
[1, 7] |
αὐθεντικὴν
εἴσοδον
ζητῇς,
ἀκούσῃ·
αὕτη
|
ἡ |
πύλη
τοῦ
κυρίου,
δίκαιοι
εἰσελεύσονται |
[1, 13] |
βεβαιοῖ
σαφέστερον
τὰ
εἰρημένα
ἥδε
|
ἡ |
ῥῆσις·
πάντα
ἐνώπια
τοῖς
νοοῦσι» |
[1, 21] |
ἡμέραι
δεκαοκτώ.
μεθ´
ὃν
χρόνον
|
ἡ |
Ῥωμαίων
βασιλεία
ἕως
τῆς
Κομόδου |
[1, 21] |
καὶ
τῶν
Σιβυλλῶν
τὸ
πλῆθος,
|
ἡ |
Σαμία
ἡ
Κολοφωνία
ἡ
Κυμαία |
[1, 24] |
τὰς
ἐπιθυμίας
τάττεται
βασιλεία,
ὡς
|
ἡ |
Σαρδαναπάλλου
καὶ
τῶν
τὸ
τέλος |
[1, 5] |
Ἀβραὰμ
δὲ
γυνή.
μὴ
τίκτουσα
|
ἡ |
Σάρρα
τὴν
ἑαυτῆς
παιδίσκην
ὀνόματι |
[1, 21] |
γε
μόνος
οὗτος,
ἀλλὰ
καὶ
|
ἡ |
Σίβυλλα
Ὀρφέως
παλαιοτέρα·
λέγονται
γὰρ |
[1, 4] |
ὡς
θεόθεν
ἡ
τεχνικὴ
καὶ
|
ἡ |
σοφὴ
ἐπίνοια,
σαφὲς
ἔσται
παραθεμένοις |
[1, 5] |
ἡ
μὲν
φιλοσοφία
ἐπιτήδευσις
σοφίας,
|
ἡ |
σοφία
δὲ
ἐπιστήμη
θείων
καὶ |
[1, 1] |
τοὺς
κατηχήσαντάς
φαμεν,
κοινωνικὸν
δὲ
|
ἡ |
σοφία
καὶ
φιλάνθρωπον.
λέγει
γοῦν |
[1, 24] |
τάττουσά
ἐστι,
τὰ
μὲν
θεῖα
|
ἡ |
σοφία,
τὰ
ἀνθρώπεια
δὲ
ἡ
|
[1, 5] |
τῶν
τούτων
αἰτίων.
κυρία
τοίνυν
|
ἡ |
σοφία
τῆς
φιλοσοφίας
ὡς
ἐκείνη |
[1, 5] |
εἰς
παιδοποιίαν
ἐπιτρέπει
τῷ
Ἀβραάμ.
|
ἡ |
σοφία
τοίνυν
ἡ
τῷ
πιστῷ |
[1, 19] |
ἐνδεέσι
φρενῶν
παρακελεύομαι
λέγουσα,
φησὶν
|
ἡ |
σοφία,
τοῖς
ἀμφὶ
τὰς
αἱρέσεις |
[1, 11] |
γάγγραινα
νομὴν
ἕξει.
~(Αὕτη
οὖν
|
ἡ |
σοφία
τοῦ
κόσμου
μωρία
παρὰ |
[1, 17] |
φησὶ
γοῦν
ἡ
γραφή·
ἀπέστειλεν
|
ἡ |
σοφία
τοὺς
ἑαυτῆς
δούλους,
συγκαλοῦσα |
[1, 10] |
σοφία
δὲ
ὁμωνύμως
τῇ
ἀληθείᾳ
|
ἡ
|
σοφιστικὴ
λέγεται
τέχνη.
ἐμοὶ
δὲ |
[1, 11] |
εἰληφὸς
δωρεάν.
τελείων
δέ
ἐστιν
|
ἡ |
στερεὰ
τροφή,
τῶν
διὰ
τὴν |
[1, 8] |
ἐφ´
ᾗ
σεμνύνονται
οἷς
φίλη
|
ἡ |
στωμύλος
αὕτη
κακοτεχνία,
εἴτε
Ἕλληνες |
[1, 1] |
τούτῳ
γεννητική.
συνελόντι
γὰρ
φάναι
|
ἡ |
συγγυμνασία
ἕξιν
ἐμποιεῖ
ὑγιεινὴν
καὶ |
[1, 4] |
ἀντιλαμβάνονται.
εὑρετικὸν
γὰρ
καὶ
ἐπινοητικὸν
|
ἡ |
συναίσθησις
ἐπιβάλλειν
πιθανῶς
ἀναπείθουσα,
συναύξει |
[1, 2] |
ἀποδεικτικὴν
ἐκπορίζεσθαι.
ναὶ
μὴν
καὶ
|
ἡ
|
συναφὴ
τῶν
δογμάτων
διὰ
τῆς |
[1, 1] |
ἀκριβῆ
αἵρεσίν
τε
καὶ
φυγὴν
|
ἡ
|
συνείδησις,
θεμέλιος
δὲ
αὐτῆς
βέβαιος |
[1, 19] |
εἴτε
κατὰ
συντυχίαν,
οὐκ
ἀπρονόητος
|
ἡ |
συντυχία·
εἴτ´
αὖ
φυσικὴν
ἔννοιαν
|
[1, 3] |
ἔνεστι
νόος.
τοῦτό
που
αἰνίσσεται
|
ἡ |
σωτήριος
ἐκείνη
φωνή·
αἱ
ἀλώπεκες |
[1, 21] |
Κυμαία
ἡ
Ἐρυθραία
ἡ
Φυτὼ
|
ἡ |
Ταραξάνδρα
ἡ
Μακέτις
ἡ
Θετταλὴ |
[1, 24] |
γὰρ
τῇ
ἀρετῇ
χρωμένη
φρόνησις
|
ἡ |
τάττουσά
ἐστι,
τὰ
μὲν
θεῖα |
[1, 23] |
ποταμὸν
ἐς
βαθύρροον.
ἐνταῦθα
μήτηρ
|
ἡ |
τεκοῦς´
ἔκρυπτέ
με
τρεῖς
μῆνας, |
[1, 24] |
ἀγαθὰ
καὶ
τὰ
ἐκτὸς
καὶ
|
ἡ |
τελεία
εὐδαιμονία
χορηγεῖται·
αἰτεῖσθε
γάρ« |
[1, 10] |
ἡδύσματα
μήτε
λόγου
χρῆσις
ἀστεία
|
ἡ |
τέρπειν
μᾶλλον
ἢ
ὠφελεῖν
τοὺς |
[1, 4] |
λογισμῷ
ἐπινενοημέναι,
καὶ
ὡς
θεόθεν
|
ἡ |
τεχνικὴ
καὶ
ἡ
σοφὴ
ἐπίνοια, |
[1, 5] |
σοφισταῖς
τηρήσαις.
μία
μὲν
οὖν
|
ἡ |
τῆς
ἀληθείας
ὁδός,
ἀλλ´
εἰς |
[1, 2] |
ἄχρηστος
εἴη
φιλοσοφία,
εἰ
εὔχρηστος
|
ἡ
|
τῆς
ἀχρηστίας
βεβαίωσις,
εὔχρηστος·
ἔπειτα |
[1, 19] |
υἱοῦ
ἐπίγνωσίς
ἐστι
τοῦ
πατρός,
|
ἡ |
τῆς
περιφράσεως
τῆς
Ἑλληνικῆς
κατάληψις, |
[1, 1] |
γλαφυρὸν
τῆς
θεωρίας.
αὐτίκα
καὶ
|
ἡ |
τῆς
χρηστομαθίας
περιουσία
οἷον
ἥδυσμά |
[1, 25] |
δὲ
ἡ
ἀληθής,
ἀληθὴς
δὲ
|
ἡ |
τὸ
ὂν
εὑρίσκουσα
καὶ
τούτου |
[1, 1] |
τῇ
διανοίᾳ,
ἐπεὶ
μὴ
ῥᾴδιος
|
ἡ |
τοιάδε
διακονία
τοῖς
μὴ
δεδοκιμασμένοις. |
[1, 1] |
τὴν
μακαρίαν
παράδοσιν
ἀδιάδραστον
φυλάττειν
|
ἡ |
τοιάδε
ὑποτύπωσις·
ἀνδρὸς
δὲ
φιλοῦντος |
[1, 2] |
τὴν
ἀλήθειαν
συνίστησιν.
ἀξιόπιστος
δὲ
|
ἡ |
τοιαύτη
ψυχαγωγία,
δι´
ἧς
κεκαλυμμένην |
[1, 21] |
τῆς
Κόρης
ἡ
ἁρπαγὴ
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
ἐν
Ἐλευσῖνι
τεμένους
καθίδρυσις
|
[1, 4] |
εἰς
τὸν
αἰῶνα,
ᾗ
φησιν
|
ἡ |
τοῦ
Ἰησοῦ
σοφία.
ἐὰν
γὰρ |
[1, 7] |
ἀποτιλθέντα.
καὶ
δὴ
κἀνταῦθα
χρησιμεύει
|
ἡ |
τοῦ
σπόρου
παραβολή,
ἣν
ὁ |
[1, 6] |
νῷ
τὰ
νοητά.
τριττὴ
δὲ
|
ἡ |
τούτων
φύσις,
ἔν
τε
ποσοῖς |
[1, 8] |
μὴ
δοκεῖν
ἃ
χρὴ
δοκεῖν,
|
ἡ |
τραγῳδία
λέγει.
τοιοῦτοι
δὲ
οἱ |
[1, 21] |
καὶ
ἐν
Μεγάροις,
οὗ
μέμνηται
|
ἡ |
τραγῳδία.
τί
μοι
Τήλεμον
καταλέγειν, |
[1, 29] |
παριστάς.
θείως
τοίνυν
ἡ
δύναμις
|
ἡ |
τῷ
Ἑρμᾷ
κατὰ
ἀποκάλυψιν
λαλοῦσα |
[1, 5] |
τῷ
Ἀβραάμ.
ἡ
σοφία
τοίνυν
|
ἡ |
τῷ
πιστῷ
σύνοικος
(πιστὸς
δὲ |
[1, 22] |
Ἑβραίων
τῶν
ἡμετέρων
πολιτῶν
καὶ
|
ἡ |
τῶν
γεγονότων
ἁπάντων
αὐτοῖς
ἐπιφάνεια |
[1, 1] |
εἰ
μὲν
τὸ
πρότερον,
τίς
|
ἡ |
τῶν
γραμμάτων
χρεία;
εἰ
δὲ |
[1, 21] |
δὲ
ἐπὶ
Δαρείου
τῆς
ὑποσχέσεως
|
ἡ |
τῶν
ἐγκαινίων
ἄγεται
ἑορτή,
καθὼς |
[1, 15] |
τῶν
Ἐφεσίων
λεγομένων
γραμμάτων
καὶ
|
ἡ |
τῶν
κατὰ
μουσικὴν
εὕρεσις
ῥυθμῶν |
[1, 21] |
δύο
καὶ
εἴκοσι,
μεθ´
ἣν
|
ἡ |
τῶν
Κλεοπάτρας
παίδων
βασιλεία
ἡμερῶν |
[1, 21] |
βασιλεῖ
Μεσοποταμίας
ἔτεσιν
ὀκτώ,
ὡς
|
ἡ |
τῶν
Κριτῶν
ἱστορεῖ
βίβλος·
δεηθέντες |
[1, 16] |
μὴν
ὀψέ
ποτε
εἰς
Ἕλληνας
|
ἡ |
τῶν
λόγων
παρῆλθε
διδασκαλία
τε |
[1, 12] |
παραγγέλλων.
ἀλλ´
ἔστι
τῷ
ὄντι
|
ἡ
|
τῶν
ὑπομνημάτων
ὑποτύπωσις
ὅσα
διασποράδην |
[1, 10] |
τὸ
εὖ
ποιεῖν
ἀφέλωμεν,
οὕτως
|
ἡ |
ὑπακοὴ
καὶ
πίστις
ἀναιρεῖται
μήτε |
[1, 13] |
ἓν
συνάπτεται.
ἤδη
δὲ
καὶ
|
ἡ |
ὑπάτη
ἐναντία
τῇ
νεάτῃ
οὖσα, |
[1, 21] |
εἰς
Πελοπόννησον
Δαναοῦ
παρουσία
καὶ
|
ἡ |
ὑπὸ
Δαρδάνου
τῆς
Δαρδανίας
κτίσις, |
[1, 5] |
Ἑβραίους
εἰς
Χριστόν.
προπαρασκευάζει
τοίνυν
|
ἡ |
φιλοσοφία
προοδοποιοῦσα
τὸν
ὑπὸ
Χριστοῦ
|
[1, 20] |
σὺν
τοῖς
ἄλλοις)
οὕτω
καὶ
|
ἡ |
φιλοσοφία
πρὸς
κατάληψιν
τῆς
ἀληθείας, |
[1, 20] |
καθ´
ἑαυτὴν
ἐδικαίου
ποτὲ
καὶ
|
ἡ |
φιλοσοφία
τοὺς
Ἕλληνας,
οὐκ
εἰς |
[1, 8] |
ἀλλ´
οὐ
τοῦτο
τἀκριβέστατον,
ἀλλ´
|
ἡ |
φύσις
καὶ
τοὐρθόν·
ὃς
δὲ |
[1, 7] |
τῆς
αὐτῆς
δὲ
γεωργίας
καὶ
|
ἡ |
φυτουργία,
ἐργάζεσθαι
ὅσα
εἰς
αὐτά |
[1, 21] |
Κολοφωνία
ἡ
Κυμαία
ἡ
Ἐρυθραία
|
ἡ |
Φυτὼ
ἡ
Ταραξάνδρα
ἡ
Μακέτις |
[1, 20] |
συμβάλλεται
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
καὶ
|
ἡ |
φωνὴ
πρὸς
ἀλήθειαν,
νοῦς
δὲ |
[1, 21] |
Κλεοφῶν
ὁ
Κορίνθιος,
Ἱππώ
τε
|
ἡ |
Χείρωνος
καὶ
Βοιὼ
καὶ
Μαντὼ |
[1, 1] |
μεταλαμβάνει
οὐδείς.
καὶ
τὸν
σίδηρον
|
ἡ |
χρῆσις
καθαρώτερον
φυλάσσει,
ἡ
δὲ
|
[1, 6] |
τροφὴ
γὰρ
καὶ
ἡ
παίδευσις
|
ἡ |
χρηστὴ
σῳζομένη
φύσεις
ἀγαθὰς
ποιεῖ, |
[1, 6] |
τε
τῶν
αἰσθητῶν
καὶ
ἀναζωπυρεῖται
|
ἡ |
ψυχή,
ἵνα
δή
ποτε
ἀλήθειαν |