Alphabétiquement     [«   »]
1
1
4
ἡ 264
9
19
20
Fréquences     [«    »]
209 γὰρ
243 τὰ
232 τῷ
264 ἡ
276 τε
312 τὸν
317 ἐν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre I


Livre, Chap.
[1, 11]   καὶ τύφου ἐμπίπλησιν, οἰκοδομεῖ δὲ     ἀγάπη, μὴ περὶ τὴν οἴησιν,
[1, 11]   διὰ τοῦτο προσεύχομαι, φησίν, ἵνα     ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλλον καὶ
[1, 6]   μάθησιν πίστις ἐμποιεῖ. εἰ δ´     ἄγνοια ἀπαιδευσία τε ἅμα καὶ
[1, 23]   ἀποβησόμενον ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ παιδὸς     ἀδελφή. ἐνταῦθα θυγάτηρ τοῦ
[1, 23]   κατοικτείρασα ἐζήτει τροφόν. ἐνταῦθα προσδραμοῦσα     ἀδελφὴ τοῦ παιδὸς ἔχειν ἔφασκεν
[1, 16]   αὐτὴν Βόσπορος αὐτοσχέδιον. Μήδειά τε     Αἰήτου Κολχὶς πρώτη βαφὴν
[1, 23]   κρείττονες ἡττόνων (καὶ τοῦ πολέμου     αἰτία δικαία· ἱκέται διὰ λιμὸν
[1, 17]   τέλος ὑγιεινόν, κἂν νοσοποιὸς     αἰτία. μέγιστον γοῦν τῆς θείας
[1, 18]   τῷ οὐκ ἐμώρανεν» ἵνα μὴ     αἰτία τῆς σκληροκαρδίας αὐτοῖς παρὰ
[1, 17]   κωλῦσαι δύναμις ἦν, τούτῳ καὶ     αἰτία τοῦ συμβαίνοντος προσάπτεται. φαμὲν
[1, 21]   ἀρχὴν τοῦ ἑπομένου βασιλεύοντος Ἰωακεὶμ     αἰχμαλωσία εἰς Βαβυλῶνα γίνεται ὑπὸ
[1, 21]   καὶ τεσσαρακοστῆς ὀλυμπιάδος, καὶ ἔμεινεν     αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα καταλήξασα
[1, 21]   λαὸν πάντα μετοικίζει (καὶ γίνεται     αἰχμαλωσία ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα) πλὴν
[1, 20]   καὶ ὄψις συμβάλλεται καὶ     ἀκοὴ καὶ φωνὴ πρὸς
[1, 7]   ἑρμηνεύει. ἕτερον στοχασμὸς ἀληθείας, ἕτερον     ἀλήθεια, ἄλλο ὁμοίωσις, ἄλλο αὐτὸ
[1, 11]   δυνάμει δὲ» εἶπεν· μόνη γὰρ     ἀλήθεια δυνατή. καὶ πάλιν· εἴ
[1, 7]   τις περὶ ἀληθείας λέγει, ἄλλως     ἀλήθεια ἑαυτὴν ἑρμηνεύει. ἕτερον στοχασμὸς
[1, 8]   δυνάμεως· οὐδαμοῦ δ´ ἐν τούτοις     ἀλήθεια. εἰκότως τοίνυν γενναῖος
[1, 1]   παραλαμβάνειν δηλωθήσεται τὸ κεκαλυμμένον ὡς     ἀλήθεια, καὶ τὸ τοῖς πολλοῖς
[1, 11]   δεῖ γνῶναι· οὐ γάρ ποτε     ἀλήθεια οἴησις, ἀλλ´ μὲν
[1, 13]   δὲ πλέον δυνατωτέρα τοῦ αἰῶνος     ἀλήθεια συναγαγεῖν τὰ οἰκεῖα σπέρματα,
[1, 5]   κύριος αὐτὸς εἶπεν ἐγώ εἰμι     ἀλήθεια» τήν τε αὖ προπαιδείαν
[1, 25]   ἐστὶ χρηστὴ δόξα, χρηστὴ δὲ     ἀληθής, ἀληθὴς δὲ τὸ
[1, 28]   δὲ φιλοσοφίᾳ οὖσα τῇ ἀληθεῖ     ἀληθὴς διαλεκτικὴ ἐπισκοποῦσα τὰ πράγματα
[1, 26]   ἀγέλης. εἰ δὲ ποίμνη     ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ κυρίου οὐδὲν
[1, 21]   θυσία ἀρθεῖσα καὶ     ἁμαρτία ἐρημώσεως δοθεῖσα, καὶ
[1, 6]   ἀγαθὴ πρὸς καρποφορίαν κακὴ     ἄμπελος, καὶ ἱππικὸς ἄθυμον
[1, 26]   ὁμολογοῦνται τὴν ἀλήθειαν. τίς τοίνυν     ἀπιστία τῶν Ἑλλήνων; μή πῃ
[1, 21]   δὲ τῷ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγελίῳ     ἀπὸ Ἀβραὰμ γενεαλογία μέχρι Μαρίας
[1, 14]   ἀπὸ Πυθαγόρου, Ἰωνικὴ δὲ     ἀπὸ Θαλοῦ, Ἐλεατικὴ δὲ
[1, 14]   ἀπὸ Θαλοῦ, Ἐλεατικὴ δὲ     ἀπὸ Ξενοφάνους. Πυθαγόρας μὲν οὖν
[1, 14]   τε καὶ Κράντωρ, εἰς οὓς     ἀπὸ Πλάτωνος κατέληξεν ἀρχαία Ἀκαδημία.
[1, 14]   περὶ οὓς διέτριψαν, Ἰταλικὴ μὲν     ἀπὸ Πυθαγόρου, Ἰωνικὴ δὲ
[1, 21]   γῆν ἀναζεύγνυσι· δι´ ὃν γίνεται     ἀπολύτρωσις τοῦ λαοῦ καὶ
[1, 20]   σκοποῖμεν, μία κατὰ δύναμίν ἐστιν     ἀρετή, ταύτην δὲ συμβέβηκεν τούτοις
[1, 24]   καὶ τραχείας ὁδοῦ (τοιαύτη γὰρ     ἀρετὴ τοῦ στρατηγικοῦ) ἐπιθέμενος αὐτοῖς.
[1, 21]   ὅρασις στήσεται, θυσία     ἀρθεῖσα καὶ ἁμαρτία ἐρημώσεως
[1, 21]   κατὰ δὲ Λυγκέα τῆς Κόρης     ἁρπαγὴ καὶ τοῦ ἐν
[1, 21]   Φόρβαντα Ἀκταῖος, ἀφ´ οὗ Ἀκταία     Ἀττική. κατὰ δὲ Τριόπαν Προμηθεὺς
[1, 21]   τοῦ Χαναάν. ἕπεται τούτοις     βασιλεία Ἰωρὰμ τοῦ υἱοῦ Ἰωσαφὰτ
[1, 11]   γράφει. οὐ γὰρ ἐν λόγῳ     βασιλεία τοῦ θεοῦ, οὐ τῷ
[1, 24]   δὲ πολιτική, σύμπαντα δὲ     βασιλική. βασιλεὺς τοίνυν ἐστὶν
[1, 23]   εἶτα τίθεται τῷ παιδίῳ ὄνομα     βασιλὶς Μωυσῆν ἐτύμως διὰ τὸ
[1, 11]   ἐν τῇ πίστει, πειθὼ δὲ     βεβαίωσις τῆς πίστεως· βλέπετε μή
[1, 7]   ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ καὶ     βουκολικὴ ἱπποτροφική τε καὶ κυνοτροφικὴ
[1, 11]   οὐ κατὰ Χριστὸν» φερομένων ἡμῶν.     γὰρ ἀκόλουθος Χριστῷ διδασκαλία καὶ
[1, 11]   κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων·     γὰρ κατὰ τὴν θείαν παράδοσιν
[1, 18]   πρόληψις τῆς οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν·     γὰρ παρουσία τοῦ σωτῆρος οὐ
[1, 1]   πλειόνων ἡμῖν ἐργατῶν εὐπορία γένηται.     γεωργία δὲ διττή· μὲν
[1, 3]   ἀσθενεῖ καὶ διαρρεῖ, μόνη δὲ     γλῶσσα ὑπολείπεται. παγκάλως Ἀθηναῖος
[1, 1]   ἐπιλανθάνου. εἰ δὲ μὴ πάντων     γνῶσις, ὄνος λύρας, φασιν
[1, 2]   ἀλήθειαν μνηστεύεται, δι´ ἧς ἐξηκολούθηκεν     γνῶσις, οὐ κατὰ προηγούμενον λόγον
[1, 9]   τοῖς προβαλλομένοις σοι. τίς οὖν     γνῶσις τοῦ ἀποκρίνασθαι; ἥτις καὶ
[1, 2]   ὅτι καὶ τελειοτάτη ἀπόδειξις εὑρίσκεται     γνῶσις τῶν κατεγνωσμένων. πολλὰ δ´
[1, 20]   τὰ δ´ ἐλάσσονα προσφέρεται δύναμιν.     γοῦν σαφήνεια συνεργεῖ πρὸς τὴν
[1, 17]   κλέπται, ἀλλὰ διάκονοι. φησὶ γοῦν     γραφή· ἀπέστειλεν σοφία τοὺς
[1, 5]   ἐπιτηδεύοιτο. Τῶν εἰρημένων μαρτυρίαν παρέξει     γραφὴ διὰ τῶνδε· Σάρρα στεῖρα
[1, 8]   κατασπῶντες καὶ μηθὲν ὑφαίνοντες, φησὶν     γραφή, ματαιοπονίαν ἐζηλωκότες, ἣν κυβείαν
[1, 10]   ἔνι μάλιστα διὰ βραχέων ἐξήνεγκεν     γραφή, μὴ πολὺς ἐν ῥήμασι
[1, 17]   ἀλαζόνες» σοφοὺς δὲ αὐτοὺς λέγουσα     γραφὴ οὐ τοὺς ὄντως σοφοὺς
[1, 20]   Θηβαῖον Πίνδαρον. ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν     γραφή· πανουργότερος ἔσται ἄκακος συνίων,
[1, 4]   ὅτι δὲ σοφίαν ὁμωνύμως καλεῖ     γραφὴ πάσαν τὴν κοσμικὴν εἴτε
[1, 7]   θέλημα γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν» φησὶν     γραφή, πύλας δικαιοσύνης, ἵνα ἐν
[1, 21]   πάντες καὶ λῃσταί, ὥς φησιν     γραφή, τὰ πλεῖστα ἐκ παρατηρήσεως
[1, 1]   Πυθαγόρας ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ     γραφὴ τὸ ζώπυρον τῆς ψυχῆς
[1, 28]   οἰκεία χρῆσις. εἰκότως ἄρα καὶ     γραφὴ τοιούτους τινὰς ἡμᾶς διαλεκτικοὺς
[1, 23]   εὕρω ταχὺ ἐκ τῶν Ἑβραίων;     δ´ ἐπέσπευσεν κόρην. μολοῦσα δ´
[1, 21]   γὰρ τοῦ γένους ἦν Ἀχαάβ.     δὲ ἀδελφὴ Ὀζίου Ἰωσαβαία ἐξέκλεψε
[1, 8]   τὸ ὑγιαῖνον αἰεὶ ἀθάνατον μένει,     δὲ ἀπὸ τοῦ ὑγιεινοῦ τε
[1, 1]   σίδηρον χρῆσις καθαρώτερον φυλάσσει,     δὲ ἀχρηστία ἰοῦ τούτῳ γεννητική.
[1, 20]   τὰ συλλαμβανόμενα πρὸς ζήτησιν αὐτῆς,     δὲ εὕρεσις δι´ υἱοῦ. εἰ
[1, 26]   τούτοις, ἥτις ἂν εἴη στρατηγική·     δὲ χρηστικὴ τοῖς θηρευθεῖσι λόγῳ
[1, 21]   ἦρξεν ἐντεῦθεν τοῦ λαοῦ διακρίνουσα     Δεββώρα ἔτη τεσσαράκοντα. τελευτησάσης δὲ
[1, 21]   Ἰούδα ἔτη τεσσαράκοντα, ὡς περιέχει     δευτέρα τῶν Βασιλειῶν, καὶ ἦν
[1, 19]   οὖν οἱ ἀνοιγόμενοι τυφλῶν ὀφθαλμοὶ»     δι´ υἱοῦ ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ
[1, 1]   καὶ διὰ σιτίων καὶ     διὰ λόγων λαμβάνεται. καὶ τῷ
[1, 1]   ζωὴν αἰώνιον, τροφὴ δὲ καὶ     διὰ σιτίων καὶ διὰ
[1, 29]   διαθήκην καλῶν, ἰδοὺ ἐγώ, λέγων,     διαθήκη μου μετὰ σοῦ· ἐπεὶ
[1, 20]   τὴν παράδοσιν τῆς ἀληθείας καὶ     διαλεκτικὴ πρὸς τὸ μὴ ὑποπίπτειν
[1, 28]   κατέχοντες· αὕτη γὰρ τῷ ὄντι     διαλεκτικὴ φρόνησίς ἐστι περὶ τὰ
[1, 6]   τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων ἐντίθησιν     διδασκαλία. ἀλλ´ ὡς ἐν πενίᾳ
[1, 7]   δυνάμει καὶ πίστει. δωρεὰ γὰρ     διδασκαλία τῆς θεοσεβείας, χάρις δὲ
[1, 17]   οὐ κλέπται οἱ προφῆται. καὶ     διδαχὴ ἐμὴ οὐκ ἔστιν
[1, 1]   ἠγαπήθη δικαιοσύνη, εἰ πάντων     δικαιοσύνη; ἀλλὰ γὰρ τὰ μυστήρια
[1, 10]   λόγος ὡς καὶ ἔργον σωτήριον.     δικαιοσύνη γοῦν οὐ χωρὶς λόγου
[1, 1]   διὰ τί δὲ μὴ ἠγαπήθη     δικαιοσύνη, εἰ πάντων δικαιοσύνη;
[1, 21]   ἀρθεῖσα καὶ ἁμαρτία ἐρημώσεως     δοθεῖσα, καὶ δύναμις καὶ
[1, 17]   κωλύσας κύριος. ἀλλ´ οὐδ´ ἐπιβλαβὴς     δόσις ἦν, ἵνα κώλυσις
[1, 19]   ἁμαρτίας ἐστὶ μεταβάλλεσθαι, δι´ ἣν     δουλεία ἐγεγόνει. οὐ μὴν ἁπλῶς
[1, 29]   παιδικοὺς εἶναι παριστάς. θείως τοίνυν     δύναμις τῷ Ἑρμᾷ κατὰ
[1, 21]   ἁμαρτία ἐρημώσεως δοθεῖσα, καὶ     δύναμις καὶ τὸ ἅγιον συμπατηθήσεται;
[1, 27]   εἶναι καὶ ἀγαθήν. ἀμφοῖν γὰρ     δύναμις οἰκονομεῖ σωτηρίαν, μὲν
[1, 17]   εἶχεν γάρ τινα ὠφέλειαν τότε     εἰς ἀνθρώπους ἐρχομένη κλοπή, οὐ
[1, 4]   ἀναπείθουσα, συναύξει δὲ τὴν ἐπιβολὴν     εἰς ἐπιστήμην συνάσκησις. εἰκότως τοίνυν
[1, 4]   φιλοσοφίας δεδικαιωμένοις βοήθεια θησαυρίζεται καὶ     εἰς θεοσέβειαν συναίσθησις. ~(Ἦν μὲν
[1, 21]   τε Ἀμφικτύονος βασιλεία καὶ     εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία καὶ
[1, 8]   διαλεκτικῆς ἐρωτητικόν, τέλος δὲ αὐτῆς     ἔκπληξις. τε αὖ θρυλουμένη
[1, 15]   φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων· πολλὴ μὲν     Ἑλλάς, {ἔφη, Κέβης,
[1, 20]   ἐσπουδακότι ἀνθάπτεσθαι γνώσεως. χωρίζεται δὲ     Ἑλληνικὴ ἀλήθεια τῆς καθ´ ἡμᾶς,
[1, 20]   τοῦ θεοῦ, προσιοῦσα δὲ φιλοσοφία     Ἑλληνικὴ οὐ δυνατωτέραν ποιεῖ τὴν
[1, 7]   ἀληθείας ἐπιστήμονα. ~(Καταφαίνεται τοίνυν προπαιδεία     Ἑλληνικὴ σὺν καὶ αὐτῇ φιλοσοφίᾳ
[1, 16]   ἀλλ´ εἰ καὶ μὴ καταλαμβάνει     Ἑλληνικὴ φιλοσοφία τὸ μέγεθος τῆς
[1, 17]   οἱ προφῆται. καὶ διδαχὴ     ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ»
[1, 7]   αὐτῇ. πολλῶν τοίνυν ἀνεῳγμένων πυλῶν     ἐν δικαιοσύνῃ αὕτη ἦν ἐν
[1, 21]   ἐπὶ Ὠγύγου κατακλυσμὸς καὶ     ἐν Σικυῶνι βασιλεία, πρώτου μὲν
[1, 21]   τελευτῆς αὐτοῦ ἄλλα τεσσαράκοντα· γίνεται     ἔξοδος κατὰ Ἴναχον πρὸ τῆς
[1, 21]   ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις καὶ     ἐπὶ Δευκαλίωνος ἐπομβρία. κατὰ δὲ
[1, 21]   καὶ Ἰώ. κατὰ δὲ Κρότωπον     ἐπὶ Φαέθοντος ἐκπύρωσις καὶ
[1, 28]   ἐπὶ πᾶσι τὸ θεολογικὸν εἶδος,     ἐποπτεία, ἥν φησιν Πλάτων
[1, 21]   Σαμία Κολοφωνία Κυμαία     Ἐρυθραία Φυτὼ Ταραξάνδρα
[1, 6]   ἔχουσιν οἱ μύσται. ~(πολλὰ δ´     ἑτοιμότης πρὸς τὸ τὰ δέοντα
[1, 3]   ὅσοι τοὺς κενοὺς μεμελετήκασι λόγους     θεία γραφὴ παγκάλως λέγει· ἀπολῶ
[1, 21]   Ταραξάνδρα Μακέτις Θετταλὴ     Θεσπρωτίς, Κάλχας τε αὖ καὶ
[1, 21]   Φυτὼ Ταραξάνδρα Μακέτις     Θετταλὴ Θεσπρωτίς, Κάλχας τε
[1, 25]   τοῦ τε κατὰ νόμον βιοῦντος     θεωρία· ἀναγκαῖον γοῦν τὸ πολιτεύεσθαι
[1, 23]   καὶ τοῖς πολεμικοῖς τῇ φύσει     θηρευτική. ἄγει δὲ αὐτὸν ἐντεῦθεν
[1, 23]   τοῦ παιδὸς ἀδελφή. ἐνταῦθα     θυγάτηρ τοῦ βασιλέως, συχνῷ χρόνῳ
[1, 15]   ἐπ´ Ἴλιον στρατεύσας, Ἱππὼ δὲ     θυγάτηρ τοῦ Κενταύρου συνοικήσασα Αἰόλῳ
[1, 21]   ἕως πότε ὅρασις στήσεται,     θυσία ἀρθεῖσα καὶ
[1, 21]   πεντήκοντα τρία. ἐνταῦθά που καὶ     Ἰλίου κατάληψις. εἰ δὲ χρὴ
[1, 21]   ἑξήκοντα δύο ἑβδομάσιν ἡσύχασεν ἅπασα     Ἰουδαία καὶ ἐγένετο ἄνευ πολέμων,
[1, 14]   Ἰταλίας κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία     Ἰταλικὴ κατεγήρασεν. Ἀναξίμανδρος δὲ Πραξιάδου
[1, 21]   καθίδρυσις Τριπτολέμου τε γεωργία καὶ     Κάδμου εἰς Θήβας παρουσία Μίνωός
[1, 21]   δύο μῆνες ἕξ, ὡς δὲ     καθ´ ἡμᾶς τῶν χρόνων ἀκρίβεια
[1, 21]   πάντα ἑξακόσια δέκα. ἀκριβέστερον δὲ     καθ´ ἡμᾶς χρονογραφία πρόεισιν, εἰ
[1, 1]   πονηροῦ. ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν     κακία κακὴν φύσιν ἔχει καὶ
[1, 19]   ὁριστικῶς καὶ καταληπτικῶς, ὅταν καθαρὰ     καρδία γένηται. καὶ κατ´ ἔμφασιν
[1, 13]   ἔμπροσθέν μου ἐν Ἱερουσαλήμ· καὶ     καρδία μου εἶδεν πολλά, σοφίαν
[1, 21]   δειχθήσεται ἀναμφηρίστως πάσης σοφίας ἀρχαιοτάτη     κατὰ Ἑβραίους φιλοσοφία. εἴρηται μὲν
[1, 25]   ἀρχόμενοι τοῖς ἄρχουσι γίγνωνται, ὅπερ     κατὰ Μωυσέα πραγματεία διὰ σπουδῆς
[1, 14]   μὲν ἐν Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας     κατὰ Πυθαγόραν φιλοσοφία Ἰταλικὴ
[1, 24]   τετάρτη δὲ πασῶν κακίστη     κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τάττεται βασιλεία,
[1, 20]   ἄρτος ἀναγκαία πρὸς τὸ ζῆν,     κατὰ τὴν πίστιν ἀλήθεια·
[1, 20]   αὐτοτελὴς μὲν οὖν καὶ ἀπροσδεὴς     κατὰ τὸν σωτῆρα διδασκαλία, δύναμις»
[1, 21]   ἐννέα καὶ εἴκοσι. ἐπὶ πᾶσιν     Κλεοπάτρα ἐβασίλευσεν ἔτη δύο καὶ
[1, 1]   τῇ διδασκαλίᾳ, εἰ μὴ φιλόδοξος     κοινωνία τοῦ λόγου, εἰ τοῦτον
[1, 26]   τοῦ δικαίου. σύστοιχος δὲ αὐτῇ     κολαστική, τοῦ κατὰ τὰς κολάσεις
[1, 21]   Σιβυλλῶν τὸ πλῆθος, Σαμία     Κολοφωνία Κυμαία Ἐρυθραία
[1, 16]   αὐτοσχέδιον. Μήδειά τε Αἰήτου     Κολχὶς πρώτη βαφὴν τριχῶν ἐπενόησεν.
[1, 21]   εἶτα Εὔρωπος, εἶτα Τελχῖνος, καὶ     Κρητὸς ἐν Κρήτῃ. Ἀκουσίλαος γὰρ
[1, 1]   καὶ ἤτοι ἑλέσθαι μή,     κρίσις δὲ ἐν αὐτοῖς κρίνεται.
[1, 21]   πλῆθος, Σαμία Κολοφωνία     Κυμαία Ἐρυθραία Φυτὼ
[1, 20]   εἴη ἂν ἀλήθεια. μόνη δὲ     κυρία αὕτη ἀλήθεια ἀπαρεγχείρητος, ἣν
[1, 17]   ἐπιβλαβὴς δόσις ἦν, ἵνα     κώλυσις παρέλθῃ. εἰ δὲ χρὴ
[1, 21]   ἐστὶν ἀπὸ Ἰνάχου. ~(ναὶ μὴν     Λητὼ κατὰ Τιτυὸν γίνεται, Λητὼ
[1, 21]   Ἐρυθραία Φυτὼ Ταραξάνδρα     Μακέτις Θετταλὴ Θεσπρωτίς,
[1, 14]   κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί· καὶ     μαρτυρία αὕτη ἐστὶν ἀληθής. ὁρᾷς
[1, 10]   πολὺς ἐν ῥήμασι γίνου» λέγουσα·     μὲν γὰρ λέξις οἷον ἐσθὴς
[1, 14]   ἔνιοι μαθητὴν Ἐπίκουρον γενέσθαι. Καὶ     μὲν διαδοχὴ τῶν παρ´ Ἕλλησι
[1, 14]   Συρίου, Πυθαγόρας ἐμαθήτευσεν. ἀλλ´     μὲν ἐν Μεταποντίῳ τῆς Ἰταλίας
[1, 1]   δὲ ἐν αὐτοῖς κρίνεται. ἀλλ´     μὲν κηρυκικὴ ἐπιστήμη ἤδη πως
[1, 11]   ποτε ἀλήθεια οἴησις, ἀλλ´     μὲν ὑπόληψις τῆς γνώσεως φυσιοῖ»
[1, 5]   σοφίας κτῆσιν συνεργεῖ. ἔστι γὰρ     μὲν φιλοσοφία ἐπιτήδευσις σοφίας,
[1, 21]   πάλιν Σολομῶνος μεταγενέστερος, ἐφ´ οὗ     Μενελάου εἰς Φοινίκην ἄφιξις, ὡς
[1, 14]   οὗ μέχρι Ἡγησίνου ἤνθησεν Ἀκαδημία     μέση. εἶτα Καρνεάδης διαδέχεται Ἡγησίνουν
[1, 21]   σὺν αὐτῷ Ἀβδαδωναῖος. μετὰ τοῦτον     μήτηρ Ὀζίου Γοθολία βασιλεύει ἔτη
[1, 21]   δυναστείας τῷ δευτέρῳ καὶ τριακοστῷ     Μωυσέως κατὰ Ἄμωσιν τὸν Αἰγύπτιον
[1, 8]   δὲ τὸ ἀγώνισμα καὶ τέλος     νίκη. τὸν αὐτὸν γὰρ τρόπον
[1, 6]   τὸν οἶκον εἴη ἂν μόνον     οἰκονομία, ἀλλὰ καὶ περὶ τὴν
[1, 21]   λεγομένοις σοφοῖς προγενεστέρα ἂν εἴη     ὀλυμπιὰς πρώτη, καὶ
[1, 21]   τὸ ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως πότε     ὅρασις στήσεται, θυσία
[1, 20]   ἀναιρεῖσθαι τὴν ἀλήθειαν, ἐπεὶ καὶ     ὄψις συμβάλλεται καὶ ἀκοὴ
[1, 6]   διιδεῖν δυνηθῇ. τροφὴ γὰρ καὶ     παίδευσις χρηστὴ σῳζομένη φύσεις
[1, 5]   μόνον τῆς κοσμικῆς φιλοσοφίας, ἰδοὺ     παιδίσκη ἐν ταῖς χερσί σου,
[1, 1]   μηδὲ ἀπομνημονευθέντα ἡμῖν (πολλὴ γὰρ     παρὰ τοῖς μακαρίοις δύναμις ἦν
[1, 12]   λέγει. ~(Ἐπεὶ δὲ μὴ κοινὴ     παράδοσις καὶ πάνδημος τῷ γε
[1, 26]   ὡς ἔπος εἰπεῖν τῷ Μωυσεῖ     πᾶσα ἀγωγὴ παιδευτικὴ μὲν τῶν
[1, 28]   οὐ γὰρ δὴ μία Μύκονος«     πᾶσα πρὸς νόησιν γραφή,
[1, 24]   ψυχῆς τῷ θυμῷ. τετάρτη δὲ     πασῶν κακίστη κατὰ τὰς
[1, 1]   κεκτημένος. ἕπεται δὲ ἐνθένδε αὐτῷ     πειθὼ ἐκ περιουσίας. καὶ τοῦτ´
[1, 8]   δὲ τὸ ἐπιχείρημα καὶ τέλος     πειθώ, οὕτω τῆς ἐριστικῆς ἀρχὴ
[1, 6]   οὐχ ἁπλῶς πίστις, ἀλλ´     περὶ τὴν μάθησιν πίστις ἐμποιεῖ.
[1, 11]   καὶ βεβαιοῖ, ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος     περὶ τὸν σωτῆρα οἰκονομία φαίνεται,
[1, 28]   οὐρανίων ἐπαγγελλομένη, συνέπεται καὶ     {περὶ} τῶν ἀνθρωπείων περί τε
[1, 19]   φιλοσοφίας τοὺς Ἕλληνας, θείας οἰκονομίας     περίπτωσις (οὐ γὰρ ταὐτόματον ἐκθειάσει
[1, 6]   ἀλλότρια μὴ προσίεσθαι οὐχ ἁπλῶς     πίστις, ἀλλ´ περὶ τὴν
[1, 11]   τηλικούτου θανάτου ἐρρύσατο ἡμᾶς, ἵνα     πίστις ἡμῶν μὴ ἐν
[1, 7]   διδασκαλία τῆς θεοσεβείας, χάρις δὲ     πίστις. ποιοῦντες γὰρ τὸ θέλημα
[1, 10]   μήτε ἐκείνη καλὴ σκευασία τροφῆς     πλείω τῶν τρεφόντων ἔχουσα τὰ
[1, 23]   ἡμερωτάτης τῶν ἀνθρώπων ἐπιστατεῖν ἀγέλης     ποιμενικὴ καθάπερ καὶ τοῖς πολεμικοῖς
[1, 7]   καὶ τροφήν. ὡσαύτως δὲ οὐχ     ποιμενικὴ μόνη, ἀλλὰ καὶ
[1, 26]   τῆς ἀνθρώπων ἀγέλης. εἰ δὲ     ποίμνη ἀλληγορουμένη πρὸς τοῦ
[1, 24]   σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ     πολιτική, σύμπαντα δὲ βασιλική.
[1, 2]   συγκοσμεῖ τὸν τεχνίτην, καὶ ἄλλως     πολυμαθία διασυστατικὴ τυγχάνει τοῦ παρατιθεμένου
[1, 17]   ἵνα γνωρισθῇ διὰ τῆς ἐκκλησίας     πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ
[1, 25]   δόξα πᾶσα (οὐ γὰρ καὶ     πονηρά) ἀλλὰ νόμος ἐστὶ χρηστὴ
[1, 5]   πολύτροπον μὲν οὖν τὴν σοφίαν     ποσάκις» ἐνδείκνυται λέξις, καὶ καθ´
[1, 1]   γραφὴ εἰς ἐπίδειξιν τετεχνασμένη ἥδε     πραγματεία, ἀλλά μοι ὑπομνήματα εἰς
[1, 21]   ἔτη τετρακόσια πεντήκοντα, ὡς δὲ     προκειμένη δείκνυσι χρονογραφία, συνάγονται ἔτη
[1, 21]   ἕτεροι, ἑκατὸν δύο, ὡς δὲ     προκειμένη δηλοῖ χρονογραφία, ἀπὸ βασιλείας
[1, 18]   καὶ πεπονθέναι τοῦτον· ὅθεν αὐτοὺς     πρόληψις τῆς οἰήσεως ἀναπείθει ἀπιστεῖν·
[1, 20]   κατὰ τὴν πίστιν ἀλήθεια·     προπαιδεία δὲ προσοψήματι ἔοικεν καὶ
[1, 18]   ἑαυτοὺς ἀπέστησαν δηλαδή. πρὸς τούτους     προφητεία λέγει· κἂν θέλητε καὶ
[1, 27]   τραχήλῳ. ὁμοίως δὲ τῷ Παύλῳ     προφητεία ὀνειδίζει τὸν λαὸν ὡς
[1, 21]   προγενεστέρα ἂν εἴη ὀλυμπιὰς     πρώτη, καὶ ὑστέρα τῶν
[1, 7]   αὐθεντικὴν εἴσοδον ζητῇς, ἀκούσῃ· αὕτη     πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσελεύσονται
[1, 13]   βεβαιοῖ σαφέστερον τὰ εἰρημένα ἥδε     ῥῆσις· πάντα ἐνώπια τοῖς νοοῦσι»
[1, 21]   ἡμέραι δεκαοκτώ. μεθ´ ὃν χρόνον     Ῥωμαίων βασιλεία ἕως τῆς Κομόδου
[1, 21]   καὶ τῶν Σιβυλλῶν τὸ πλῆθος,     Σαμία Κολοφωνία Κυμαία
[1, 24]   τὰς ἐπιθυμίας τάττεται βασιλεία, ὡς     Σαρδαναπάλλου καὶ τῶν τὸ τέλος
[1, 5]   Ἀβραὰμ δὲ γυνή. μὴ τίκτουσα     Σάρρα τὴν ἑαυτῆς παιδίσκην ὀνόματι
[1, 21]   γε μόνος οὗτος, ἀλλὰ καὶ     Σίβυλλα Ὀρφέως παλαιοτέρα· λέγονται γὰρ
[1, 4]   ὡς θεόθεν τεχνικὴ καὶ     σοφὴ ἐπίνοια, σαφὲς ἔσται παραθεμένοις
[1, 5]   μὲν φιλοσοφία ἐπιτήδευσις σοφίας,     σοφία δὲ ἐπιστήμη θείων καὶ
[1, 1]   τοὺς κατηχήσαντάς φαμεν, κοινωνικὸν δὲ     σοφία καὶ φιλάνθρωπον. λέγει γοῦν
[1, 24]   τάττουσά ἐστι, τὰ μὲν θεῖα     σοφία, τὰ ἀνθρώπεια δὲ
[1, 5]   τῶν τούτων αἰτίων. κυρία τοίνυν     σοφία τῆς φιλοσοφίας ὡς ἐκείνη
[1, 5]   εἰς παιδοποιίαν ἐπιτρέπει τῷ Ἀβραάμ.     σοφία τοίνυν τῷ πιστῷ
[1, 19]   ἐνδεέσι φρενῶν παρακελεύομαι λέγουσα, φησὶν     σοφία, τοῖς ἀμφὶ τὰς αἱρέσεις
[1, 11]   γάγγραινα νομὴν ἕξει. ~(Αὕτη οὖν     σοφία τοῦ κόσμου μωρία παρὰ
[1, 17]   φησὶ γοῦν γραφή· ἀπέστειλεν     σοφία τοὺς ἑαυτῆς δούλους, συγκαλοῦσα
[1, 10]   σοφία δὲ ὁμωνύμως τῇ ἀληθείᾳ     σοφιστικὴ λέγεται τέχνη. ἐμοὶ δὲ
[1, 11]   εἰληφὸς δωρεάν. τελείων δέ ἐστιν     στερεὰ τροφή, τῶν διὰ τὴν
[1, 8]   ἐφ´ σεμνύνονται οἷς φίλη     στωμύλος αὕτη κακοτεχνία, εἴτε Ἕλληνες
[1, 1]   τούτῳ γεννητική. συνελόντι γὰρ φάναι     συγγυμνασία ἕξιν ἐμποιεῖ ὑγιεινὴν καὶ
[1, 4]   ἀντιλαμβάνονται. εὑρετικὸν γὰρ καὶ ἐπινοητικὸν     συναίσθησις ἐπιβάλλειν πιθανῶς ἀναπείθουσα, συναύξει
[1, 2]   ἀποδεικτικὴν ἐκπορίζεσθαι. ναὶ μὴν καὶ     συναφὴ τῶν δογμάτων διὰ τῆς
[1, 1]   ἀκριβῆ αἵρεσίν τε καὶ φυγὴν     συνείδησις, θεμέλιος δὲ αὐτῆς βέβαιος
[1, 19]   εἴτε κατὰ συντυχίαν, οὐκ ἀπρονόητος     συντυχία· εἴτ´ αὖ φυσικὴν ἔννοιαν
[1, 3]   ἔνεστι νόος. τοῦτό που αἰνίσσεται     σωτήριος ἐκείνη φωνή· αἱ ἀλώπεκες
[1, 21]   Κυμαία Ἐρυθραία Φυτὼ     Ταραξάνδρα Μακέτις Θετταλὴ
[1, 24]   γὰρ τῇ ἀρετῇ χρωμένη φρόνησις     τάττουσά ἐστι, τὰ μὲν θεῖα
[1, 23]   ποταμὸν ἐς βαθύρροον. ἐνταῦθα μήτηρ     τεκοῦς´ ἔκρυπτέ με τρεῖς μῆνας,
[1, 24]   ἀγαθὰ καὶ τὰ ἐκτὸς καὶ     τελεία εὐδαιμονία χορηγεῖται· αἰτεῖσθε γάρ«
[1, 10]   ἡδύσματα μήτε λόγου χρῆσις ἀστεία     τέρπειν μᾶλλον ὠφελεῖν τοὺς
[1, 4]   λογισμῷ ἐπινενοημέναι, καὶ ὡς θεόθεν     τεχνικὴ καὶ σοφὴ ἐπίνοια,
[1, 5]   σοφισταῖς τηρήσαις. μία μὲν οὖν     τῆς ἀληθείας ὁδός, ἀλλ´ εἰς
[1, 2]   ἄχρηστος εἴη φιλοσοφία, εἰ εὔχρηστος     τῆς ἀχρηστίας βεβαίωσις, εὔχρηστος· ἔπειτα
[1, 19]   υἱοῦ ἐπίγνωσίς ἐστι τοῦ πατρός,     τῆς περιφράσεως τῆς Ἑλληνικῆς κατάληψις,
[1, 1]   γλαφυρὸν τῆς θεωρίας. αὐτίκα καὶ     τῆς χρηστομαθίας περιουσία οἷον ἥδυσμά
[1, 25]   δὲ ἀληθής, ἀληθὴς δὲ     τὸ ὂν εὑρίσκουσα καὶ τούτου
[1, 1]   τῇ διανοίᾳ, ἐπεὶ μὴ ῥᾴδιος     τοιάδε διακονία τοῖς μὴ δεδοκιμασμένοις.
[1, 1]   τὴν μακαρίαν παράδοσιν ἀδιάδραστον φυλάττειν     τοιάδε ὑποτύπωσις· ἀνδρὸς δὲ φιλοῦντος
[1, 2]   τὴν ἀλήθειαν συνίστησιν. ἀξιόπιστος δὲ     τοιαύτη ψυχαγωγία, δι´ ἧς κεκαλυμμένην
[1, 21]   τῆς Κόρης ἁρπαγὴ καὶ     τοῦ ἐν Ἐλευσῖνι τεμένους καθίδρυσις
[1, 4]   εἰς τὸν αἰῶνα, φησιν     τοῦ Ἰησοῦ σοφία. ἐὰν γὰρ
[1, 7]   ἀποτιλθέντα. καὶ δὴ κἀνταῦθα χρησιμεύει     τοῦ σπόρου παραβολή, ἣν
[1, 6]   νῷ τὰ νοητά. τριττὴ δὲ     τούτων φύσις, ἔν τε ποσοῖς
[1, 8]   μὴ δοκεῖν χρὴ δοκεῖν,     τραγῳδία λέγει. τοιοῦτοι δὲ οἱ
[1, 21]   καὶ ἐν Μεγάροις, οὗ μέμνηται     τραγῳδία. τί μοι Τήλεμον καταλέγειν,
[1, 29]   παριστάς. θείως τοίνυν δύναμις     τῷ Ἑρμᾷ κατὰ ἀποκάλυψιν λαλοῦσα
[1, 5]   τῷ Ἀβραάμ. σοφία τοίνυν     τῷ πιστῷ σύνοικος (πιστὸς δὲ
[1, 22]   Ἑβραίων τῶν ἡμετέρων πολιτῶν καὶ     τῶν γεγονότων ἁπάντων αὐτοῖς ἐπιφάνεια
[1, 1]   εἰ μὲν τὸ πρότερον, τίς     τῶν γραμμάτων χρεία; εἰ δὲ
[1, 21]   δὲ ἐπὶ Δαρείου τῆς ὑποσχέσεως     τῶν ἐγκαινίων ἄγεται ἑορτή, καθὼς
[1, 15]   τῶν Ἐφεσίων λεγομένων γραμμάτων καὶ     τῶν κατὰ μουσικὴν εὕρεσις ῥυθμῶν
[1, 21]   δύο καὶ εἴκοσι, μεθ´ ἣν     τῶν Κλεοπάτρας παίδων βασιλεία ἡμερῶν
[1, 21]   βασιλεῖ Μεσοποταμίας ἔτεσιν ὀκτώ, ὡς     τῶν Κριτῶν ἱστορεῖ βίβλος· δεηθέντες
[1, 16]   μὴν ὀψέ ποτε εἰς Ἕλληνας     τῶν λόγων παρῆλθε διδασκαλία τε
[1, 12]   παραγγέλλων. ἀλλ´ ἔστι τῷ ὄντι     τῶν ὑπομνημάτων ὑποτύπωσις ὅσα διασποράδην
[1, 10]   τὸ εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως     ὑπακοὴ καὶ πίστις ἀναιρεῖται μήτε
[1, 13]   ἓν συνάπτεται. ἤδη δὲ καὶ     ὑπάτη ἐναντία τῇ νεάτῃ οὖσα,
[1, 21]   εἰς Πελοπόννησον Δαναοῦ παρουσία καὶ     ὑπὸ Δαρδάνου τῆς Δαρδανίας κτίσις,
[1, 5]   Ἑβραίους εἰς Χριστόν. προπαρασκευάζει τοίνυν     φιλοσοφία προοδοποιοῦσα τὸν ὑπὸ Χριστοῦ
[1, 20]   σὺν τοῖς ἄλλοις) οὕτω καὶ     φιλοσοφία πρὸς κατάληψιν τῆς ἀληθείας,
[1, 20]   καθ´ ἑαυτὴν ἐδικαίου ποτὲ καὶ     φιλοσοφία τοὺς Ἕλληνας, οὐκ εἰς
[1, 8]   ἀλλ´ οὐ τοῦτο τἀκριβέστατον, ἀλλ´     φύσις καὶ τοὐρθόν· ὃς δὲ
[1, 7]   τῆς αὐτῆς δὲ γεωργίας καὶ     φυτουργία, ἐργάζεσθαι ὅσα εἰς αὐτά
[1, 21]   Κολοφωνία Κυμαία Ἐρυθραία     Φυτὼ Ταραξάνδρα Μακέτις
[1, 20]   συμβάλλεται καὶ ἀκοὴ καὶ     φωνὴ πρὸς ἀλήθειαν, νοῦς δὲ
[1, 21]   Κλεοφῶν Κορίνθιος, Ἱππώ τε     Χείρωνος καὶ Βοιὼ καὶ Μαντὼ
[1, 1]   μεταλαμβάνει οὐδείς. καὶ τὸν σίδηρον     χρῆσις καθαρώτερον φυλάσσει, δὲ
[1, 6]   τροφὴ γὰρ καὶ παίδευσις     χρηστὴ σῳζομένη φύσεις ἀγαθὰς ποιεῖ,
[1, 6]   τε τῶν αἰσθητῶν καὶ ἀναζωπυρεῖται     ψυχή, ἵνα δή ποτε ἀλήθειαν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/01/2010