Livre, Chap.
[1, 18]	κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος	τὸ	ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ ἐστι τὸ
[1, 1]	οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα	τὸ	ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ
[1, 17]	δυνάμεως ἔργον ἐστὶν οὐ μόνον	τὸ	ἀγαθοποιεῖν (φύσις γὰρ ὡς εἰπεῖν
[1, 21]	πρωί, ἡμέραι βτʹ καὶ ἀρθήσεται	τὸ	ἅγιον. αὗται οὖν αἱ βτʹ
[1, 21]	αὐτῷ. καὶ τὴν πόλιν καὶ	τὸ	ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ
[1, 21]	καὶ καθεῖλεν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ	τὸ	ἅγιον ἠρήμωσεν. καὶ ὡς ταῦθ´
[1, 1]	σου, καὶ τὸ πνεῦμά σου	τὸ	ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ´ ἐμοῦ.
[1, 21]	δοθεῖσα, καὶ ἡ δύναμις καὶ	τὸ	ἅγιον συμπατηθήσεται; καὶ εἶπεν αὐτῷ,
[1, 11]	ὁ φιλόσοφος λέγει Πλάτων· καὶ	τὸ	ἀγώνισμα» ἡμῶν κατὰ τὸν Λεοντῖνον
[1, 8]	μὲν τὸ δόξαν, ἔργον δὲ	τὸ	ἀγώνισμα καὶ τέλος ἡ νίκη.
[1, 8]	μὲν πειθὼ τὴν ῥητορικήν, πρὸς	τὸ	ἀγωνιστικὸν δὲ τὴν ἐριστικήν. αἱ
[1, 11]	τὸ κίνδυνον ὑπομεῖναι, σοφίας δὲ	τὸ	αἴνιγμα γνῶναι. ὁ γάρ τοι
[1, 19]	διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον» τὸ βάπτισμα	τὸ	αἱρετικὸν οὐκ οἰκεῖον καὶ γνήσιον
[1, 17]	προσάπτεται. φαμὲν δὴ πρὸς αὐτοὺς	τὸ	αἴτιον ἐν τῷ ποιεῖν καὶ
[1, 24]	δὲ πεφωτισμένος στῦλος πρὸς τῷ	τὸ	ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ τὸ ἑστὸς
[1, 24]	θεοῦ. σημαίνει δὲ ὁ στῦλος	τὸ	ἀνεικόνιστον τοῦ θεοῦ, ὁ δὲ
[1, 26]	τὴν ἀνθρώπων ἀρετὴν κατασκευάζειν ἐροῦμεν,	τὸ	ἀνθρώπινον κατὰ δύναμιν ἀγαθὸν ἀναζωπυροῦσαν,
[1, 26]	νόμους λαμβάνειν ἀπομνημονεύουσιν. οἳ δὲ	τὸ	ἀξιόπιστον τῆς παρ´ Ἕλλησι νομοθεσίας,
[1, 25]	μᾶλλον φιλοσοφεῖν ἡμᾶς λέγει πρὸς	τὸ	ἀξίωμα τοῦ οὐρανοῦ ἀμετανοήτως χρωμένους
[1, 17]	ληπτὸν ἡγεῖται. ὧν οὕτως ἐχόντων	τὸ	ἀπαλλάττεσθαι τῆς τε ἀγνοίας τῆς
[1, 19]	τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπιστρέψαι»	τὸ	ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐστὶ μεταβάλλεσθαι,
[1, 23]	ποταμοῦ ἑλώδους ὄντος, ἐπετήρει δὲ	τὸ	ἀποβησόμενον ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ παιδὸς
[1, 6]	ὥστε μηδ´ ἂν ἄλλως ἔχειν	τὸ	ἀποδειχθὲν οἴεσθαι, τοῖς τε αὖ
[1, 14]	φησὶν ἐν τοῖς Σίλλοις διὰ	τὸ	ἀποκεκλικέναι ἀπὸ τῶν φυσικῶν ἐπὶ
[1, 26]	προβάτων, ὁ εἷς κηδεμών, ὁ	τὸ	ἀπολωλὸς ἐπιζητῶν τε καὶ εὑρίσκων
[1, 20]	καθ´ ἑαυτὸ δὲ μὴ δύνασθαι	τὸ	ἀποτέλεσμα τὸ κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν.
[1, 14]	εὑρημάτων Σωδάμῳ τῷ Τεγεάτῃ προσάπτει	τὸ	ἀπόφθεγμα, Δίδυμος δὲ Σόλωνι αὐτὸ
[1, 1]	αὐτῶν. ὁπηνίκα τοὺς μὲν αὐξήσαντας	τὸ	ἀργύριον αὐτοῦ, τοὺς ἐν ὀλίγῳ
[1, 18]	λόγον καὶ εἰς τὰς τραπέζας	τὸ	ἀργύριον βάλλεσθαι δεδοκιμασμένον ἀκριβῶς εἰς
[1, 4]	ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι τὸ χρυσίον καὶ	τὸ	ἀργύριον καὶ τὸν χαλκόν, καὶ
[1, 1]	καὶ ὀκνηρέ, ἔδει σε βαλεῖν	τὸ	ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ
[1, 26]	ὁμολογοῦντες τήν τε ἀλήθειαν καὶ	τὸ	ἀρχέτυπον τῶν παρὰ σφίσιν ἱστορουμένων.
[1, 1]	χρόνου μήκει ἀγράφως διαπεσόντα. ὅθεν	τὸ	ἀσθενὲς τῆς μνήμης τῆς ἐμῆς
[1, 24]	καὶ μόνιμον τοῦ θεοῦ καὶ	τὸ	ἄτρεπτον αὐτοῦ φῶς καὶ ἀσχημάτιστον.
[1, 14]	ἀνθρώπων κακοὶ» (διχῶς γὰρ ἐκφέρεται	τὸ	αὐτὸ ἀπόφθεγμα) οἱ περὶ Σωτάδαν
[1, 1]	ἢ καὶ ἄλλου του εἰς	τὸ	αὐτὸ ἴχνος ἐμβεβηκότος. ἔστι δὲ
[1, 21]	ἡμερῶν ὀκτωκαίδεκα. γίνονται τοίνυν ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ καὶ οἱ τῶν Μακεδόνων
[1, 21]	ηʹ Ἀρσὴς τρία. συνάγεται ἐπὶ	τὸ	αὐτὸ τῶν Περσικῶν ἔτη διακόσια
[1, 5]	τε καὶ δικαιοσύνην. Ἰσαὰκ δὲ	τὸ	αὐτομαθὲς ἐνδείκνυται; διὸ καὶ Χριστοῦ
[1, 19]	οὕτω γὰρ διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον»	τὸ	βάπτισμα τὸ αἱρετικὸν οὐκ οἰκεῖον
[1, 21]	ἦν δὲ Ἰησοῦς ἐρχόμενος ἐπὶ	τὸ	βάπτισμα ὡς ἐτῶν λʹ καὶ
[1, 3]	τὴν ἁπάσης σεμνότητος ἀξίαν ἀλήθειαν,	τὸ	βάρβαρον ἐν παιδιᾷ τιθέμενοι, οἳ
[1, 21]	τῇ ἁγίᾳ πόλει Ἱερουσαλὴμ ἔστησεν	τὸ	βδέλυγμα, καὶ ἐν τῷ ἡμίσει
[1, 21]	ἡμέρας γενέσθαι ἀφ´ οὗ ἔστη	τὸ	βδέλυγμα ὑπὸ Νέρωνος εἰς τὴν
[1, 17]	εἴ γε τῆς τρώσεως οὐχὶ	τὸ	βέλος, ἀλλὰ τὴν ἀσπίδα τὴν
[1, 17]	τὴν ἀσπίδα τὴν μὴ κωλύσασαν	τὸ	βέλος διελθεῖν αἰτιάσονται· οὐδὲ γὰρ
[1, 28]	φαύλης ἀναστροφῆς ἄγνοιαν ἀχλυώδη καὶ	τὸ	βέλτιστον ἀποδεδωκότος, ὄφρ´ εὖ γινώσκοιμεν
[1, 1]	τῇ δὲ αἰτίᾳ τοῦ μὴ	τὸ	βέλτιστον ἑλομένου θεὸς ἀναίτιος. αὐτίκα
[1, 21]	καὶ εἴκοσι ἀναπαυσάμενος. ὡς δὲ	τὸ	βιβλίον τοῦ Ἰησοῦ περιέχει, διεδέξατο
[1, 1]	βίον, τὰς κινήσεις, τὰς σχέσεις,	τὸ	βλέμμα, τὸ φθέγμα, τὴν τρίοδον,
[1, 24]	τοῦ ξύλου, δι´ οὗ καὶ	τὸ	βλέπειν ἡμῖν νοητῶς δεδώρηται. ~(Πλάτων
[1, 15]	φασὶ γοῦν ἐν Δελφοῖς παρὰ	τὸ	βουλευτήριον δείκνυσθαι πέτραν τινά. ἐφ´
[1, 1]	ὃ δὲ εἰς εὐγένειαν τηρεῖ.	τὸ	γάλα τοῦ προβάτου ὃ μέν
[1, 23]	τὸ ἐξ ὕδατος ἀνελέσθαι αὐτό	(τὸ	γὰρ ὕδωρ μῶυ ὀνομάζουσιν Αἰγύπτιοι)
[1, 13]	~(Μιᾶς τοίνυν οὔσης τῆς ἀληθείας	(τὸ	γὰρ ψεῦδος μυρίας ἐκτροπὰς ἔχει)
[1, 6]	τε τὰ ἄλλα καὶ εἰς	τὸ	γεννᾶν, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς
[1, 14]	τοὺς πλείστους τὸν Πυθαγόραν βάρβαρον	τὸ	γένος. ἀλλὰ καὶ Θαλῆς, ὡς
[1, 22]	τινες νόμων ἱερῶν ἑρμηνεὺς ἦν.	τὸ	γένος αὐτοῦ καὶ τὰς πράξεις
[1, 15]	δὲ οἱ πλεῖστοι αὐτῶν βάρβαροι	τὸ	γένος καὶ παρὰ βαρβάροις παιδευθέντες,
[1, 15]	φαίνουσιν. Θαλῆς δὲ Φοῖνιξ ὢν	τὸ	γένος καὶ τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις
[1, 15]	φιλόσοφοι βάρβαροι. διττὸν δὲ τούτων	τὸ	γένος, οἳ μὲν Σαρμᾶναι αὐτῶν,
[1, 23]	δι´ ὀλίγων. ~(Μωυσῆς οὖν ἄνωθεν	τὸ	γένος Χαλδαῖος ὢν ἐν Αἰγύπτῳ
[1, 21]	πρὸς Ἑβραίους διακείμενος, ἅτε Αἰγύπτιος	τὸ	γένος, ὡς καὶ κατὰ Ἰουδαίων
[1, 1]	τῶν παρ´ Ἕλλησι λόγων προαρδεύομεν	τὸ	γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι τὸ
[1, 1]	ἄλλως τῇ τῶν ὑπομνημάτων ὑποτυπώσει	τὸ	γλαφυρὸν τῆς θεωρίας. αὐτίκα καὶ
[1, 24]	εἶναι δι´ ὑπομονῆς ἐθιζόμενοι σώφρονος.	τὸ	γοῦν στρατήγημα τοῦ Μωυσέως διδάσκει
[1, 6]	ἄθυμον ἢ ταχὺν διακρινεῖ ῥᾳδίως.	τὸ	δ´ ἄλλους παρ´ ἄλλους εὖ
[1, 14]	ἀμέλει Κλεοβούλῳ τὸ μέτρον ἄριστον»	τὸ	δ´ ἐγγύα, πάρα δ´ ἄτα»
[1, 17]	τρωθῆναι αὐτόν, καὶ τῷ Σωκράτει	τὸ	δαιμόνιον αἴτιον ἦν οὐχὶ μὴ
[1, 8]	ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας κακόν ἐστι,	τὸ	δὲ ἀληθεύειν καὶ τὰ ὄντα
[1, 27]	δικαίως βιοῦν ἑλομένους ἀθανατίζειν ἐπαγγέλλεται.	τὸ	δὲ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν
[1, 8]	μὲν ἐκ ῥητορικῆς διεξοδικὸν φαινομένον,	τὸ	δὲ ἐκ διαλεκτικῆς ἐρωτητικόν, τέλος
[1, 1]	ἐντιθεῖσα, οἷον ὁ ἐγκεντρίζων γεωργός,	τὸ	δὲ ἐνυπάρχον ἀνακινοῦσα. πολλοὶ γὰρ
[1, 25]	θεωρίᾳ καὶ αὐτοὺς πολιτικοὺς ὀνομάζει,	τὸ	δὲ ἐπ´ ἴσης τῷ νομικῷ
[1, 10]	τῷ Θεαιτήτῳ εὕροις ἂν πάλιν·	τὸ	δὲ εὐχερὲς τῶν ὀνομάτων τε
[1, 21]	βασιλεύων, καὶ ἐγένετο ἥμισυ ἑβδομάδος·	τὸ	δὲ ἥμισυ Οὐεσπεσιανὸς σὺν Ὄθωνι
[1, 28]	δόκιμοι τραπεζῖται, τὰ μὲν ἀποδοκιμάζοντες,	τὸ	δὲ καλὸν κατέχοντες· αὕτη γὰρ
[1, 1]	τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον·	τὸ	δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν·
[1, 17]	γεγονέναι, μηδ´ ὅλως αἴτιον εἶναι,	τὸ	δὲ κωλυτικὸν ἐνέχεσθαι τῷ τοῦ
[1, 17]	καὶ ἐνεργεῖν καὶ δρᾶν νοεῖσθαι,	τὸ	δὲ μὴ κωλῦον κατά γε
[1, 17]	πρὸς τῷ κτίζεσθαι τὴν οἰκίαν·	τὸ	δὲ μὴ κωλῦον κεχώρισται τοῦ
[1, 25]	εἴδη λέγει, τὸ μὲν νομικόν,	τὸ	δὲ πολιτικὸν ὁμωνύμως ὠνομασμένον, καὶ
[1, 24]	τοῦ νικῆσαι μόνον καὶ καταστρέψασθαι	(τὸ	δὲ πρὸς κακὸν ἢ ἀγαθὸν
[1, 27]	λέγουσιν οὔτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται,	τὸ	δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἀγάπη
[1, 24]	κρατεῖν ἕνεκα τὴν δυναστείαν πεποιημένον,	τὸ	δὲ φιλόκαλον, εἰς καλὸν καταχρωμένης
[1, 17]	τοῦ ἐμπρησμοῦ τὸν μὴ σβέσαντα	τὸ	δεινὸν ἀρχόμενον καὶ τοῦ ναυαγίου
[1, 21]	ὡς εἶναι ἀπὸ Μωυσέως ἐπὶ	τὸ	δέκατον ἔτος Ἀντωνίνου πάντα ἔτη
[1, 21]	τὴν τελευτὴν Σαοὺλ βασιλεύει Δαβὶδ	τὸ	δεύτερον ἐν Χεβρὼν ὁ τοῦ
[1, 21]	Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου προφητεύσαντες κατὰ	τὸ	δεύτερον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ
[1, 21]	ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα καταλήξασα εἰς	τὸ	δεύτερον ἔτος τῆς Δαρείου τοῦ
[1, 24]	τὸ ἐοικὸς στύλῳ καὶ πῦρ	τὸ	διὰ βάτου σύμβολόν ἐστι φωτὸς
[1, 17]	τὸ φωτίζειν) ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα	τὸ	διὰ κακῶν τῶν ἐπινοηθέντων πρός
[1, 14]	τὴν ὠφελιμωτάτην. αὐτίκα Πλάτων πάλαι	{τὸ}	διὰ σπουδῆς γεγονέναι τόνδε τὸν
[1, 21]	γὰρ ἐν τετάρτῳ Μεγαρικῶν περὶ	τὸ	διακοσιοστὸν ἐνενηκοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς
[1, 21]	Ἀκάστου ἐν Χίῳ γενέσθαι περὶ	τὸ	διακοσιοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς Ἰλίου
[1, 19]	τἀγαθὸν δίδωσι, συνεργεῖν δὲ πρὸς	τὸ	διεγείρειν καὶ συγγυμνάζειν πρὸς τὰ
[1, 6]	θεὸς ἡμᾶς ἐδημιούργησεν. ὅθεν οὐδὲ	τὸ	δίκαιον ἐκ μόνης φαίνεσθαι τῆς
[1, 24]	εἴη τοῦ βασιλικοῦ, καθάπερ καὶ	τὸ	δικαστικόν. τοῦ δὲ βασιλικοῦ τὸ
[1, 16]	νάβλαν καλούμενον, ὃν τρόπον καὶ	τὸ	δίχορδον Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ πρῶτοι
[1, 11]	ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσθήσει, εἰς	τὸ	δοκιμάζειν ὑμᾶς τὰ διαφέροντα· ἐπεὶ
[1, 1]	ἀπόστολον. οὔκουν οὐδὲ ἀπὸ συγκρίσεως	τὸ	δοκίμιον ποιεῖσθαι τοῖς ἀκροωμένοις ἐπιτρεπτέον
[1, 8]	οὕτω τῆς ἐριστικῆς ἀρχὴ μὲν	τὸ	δόξαν, ἔργον δὲ τὸ ἀγώνισμα
[1, 19]	ὧν δὴ κἀγὼ κατά γε	τὸ	δυνατὸν οὐδὲν ἀπέλιπον ἐν τῷ
[1, 21]	πέμπτου ἔτους Δημητρίου βασιλείας Πτολεμαίου	τὸ	δωδέκατον βασιλεύοντος Αἰγύπτου συνάγεσθαι ἔτη
[1, 1]	καὶ ἐπικεκρυμμένην, καθάπερ τῷ λεπύρῳ	τὸ	ἐδώδιμον τοῦ καρύου· ἁρμόζει γάρ,
[1, 28]	ὄντως εἶναι μυστηρίων, Ἀριστοτέλης δὲ	τὸ	εἶδος τοῦτο μετὰ τὰ φυσικὰ
[1, 18]	ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον» διὰ	τὸ	εἰδότας τὴν προφητείαν μὴ πιστεύειν
[1, 21]	ὡς προείρηται. Ἐρατοσθένης δὲ μετὰ	τὸ	ἑκατοστὸν ἔτος τῆς Ἰλίου ἁλώσεως
[1, 18]	ἀργύριον βάλλεσθαι δεδοκιμασμένον ἀκριβῶς εἰς	τὸ	ἐκδανείζεσθαι. ὅθεν ἐπιφέρει· λόγος σαπρὸς
[1, 1]	ἀποκρυψαμένῳ τὸ πιστευθὲν ἀργύριον εἰς	τὸ	ἐκδανεῖσαι καὶ αὐτὸ ὅπερ ἔλαβεν
[1, 7]	εὐσεβοῦς ἐπιστήμης ἐκδιδάσκοντα, τοῦτο σύμπαν	τὸ	ἐκλεκτικὸν φιλοσοφίαν φημί. ὅσα δὲ
[1, 15]	καὶ τοῦ Περσικοῦ γένους οὐ	τὸ	ἐλάχιστον μέρος καὶ ἄλλα πρὸς
[1, 6]	πλανᾶται, φησίν, καὶ χρὴ μετιέναι	τὸ	ἐλεγκτικὸν εἶδος ἕνεκα τοῦ τὰς
[1, 5]	Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ καὶ αὐτὴ	τὸ	Ἑλληνικὸν ὡς ὁ νόμος τοὺς
[1, 1]	καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν	τὸ	ἐμόν· ἐπὶ τούτοις ὁ ἀχρεῖος
[1, 24]	ὁ τὴν Εὐρωπίαν ποιήσας ἱστορεῖ	τὸ	ἐν Δελφοῖς ἄγαλμα Ἀπόλλωνος κίονα
[1, 21]	Αἰγυπτίαν καὶ τὴν Ἰταλήν, ἣ	τὸ	ἐν Ῥώμῃ Κάρμαλον ᾤκησεν, ἧς
[1, 21]	ᾤκησεν, ἧς υἱὸς Εὔανδρος ὁ	τὸ	ἐν Ῥώμῃ τοῦ Πανὸς ἱερὸν
[1, 15]	τὴν δὲ ψυχὴν αὐτῆς εἶναι	τὸ	ἐν τῇ σελήνῃ φαινόμενον πρόσωπον
[1, 15]	αὐτῆς μετὰ τελευτήν, τοῦτ´ εἶναι	τὸ	ἐν φήμαις καὶ κληδόσι μαντευόμενον,
[1, 8]	διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα φιλοσόφου περὶ	τὸ	ἔνδοξον δείκνυται ἀντιλογικῆς ἕνεκεν δυνάμεως·
[1, 13]	τοῦ χρόνου τὸ μέλλον καὶ	τὸ	ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ τὸ
[1, 24]	δὲ Μακεδόνων ἐβασίλευσε. τρίτον δὲ	τὸ	ἑνὸς ἐφιέμενον τοῦ νικῆσαι μόνον
[1, 23]	ἡ βασιλὶς Μωυσῆν ἐτύμως διὰ	τὸ	ἐξ ὕδατος ἀνελέσθαι αὐτό (τὸ
[1, 16]	δώδεκα. ἔτι φασὶ τὸ ἡρῷον	τὸ	ἑξάμετρον Φανοθέαν τὴν γυναῖκα Ἰκαρίου,
[1, 1]	τούτοις ὁ ἀχρεῖος δοῦλος εἰς	τὸ	ἐξώτερον» ἐμβληθήσεται σκότος» σὺ οὖν
[1, 24]	ἀλλ´ οὖν τὸ πῦρ ἐκεῖνο	τὸ	ἐοικὸς στύλῳ καὶ πῦρ τὸ
[1, 8]	μὲν τὸ πιθανόν, ἔργον δὲ	τὸ	ἐπιχείρημα καὶ τέλος ἡ πειθώ,
[1, 10]	πέφυκεν ἐνεργούντων. ὃ δ´ οὖν	τὸ	ἔργον δείκνυσιν, τοῦτο ἅτερος λαλεῖ,
[1, 24]	τῷ τὸ ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ	τὸ	ἑστὸς καὶ μόνιμον τοῦ θεοῦ
[1, 1]	τῶν γραμμάτων χρεία; εἰ δὲ	τὸ	ἕτερον, ἤτοι τοῖς σπουδαίοις ἢ
[1, 21]	τοῦ σωτῆρος ἡμῶν οὐ μόνον	τὸ	ἔτος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέραν
[1, 10]	χωρὶς λόγου συνίσταται. ὡς δὲ	τὸ	εὖ πάσχειν περιαιρεῖται, ἐὰν τὸ
[1, 10]	τὸ εὖ πάσχειν περιαιρεῖται, ἐὰν	τὸ	εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως ἡ
[1, 21]	καὶ ὁ προφήτης εἶπεν καὶ	τὸ	εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα οὖν ἔτη Τιβερίου
[1, 20]	κατὰ σύγχρησιν δὲ τούτων γίνεται	τὸ	εὐδαιμόνως ζῆν (μὴ γὰρ δὴ
[1, 20]	μὲν ὡς ἄρτος ἀναγκαία πρὸς	τὸ	ζῆν, ἡ κατὰ τὴν πίστιν
[1, 1]	ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ ἡ γραφὴ	τὸ	ζώπυρον τῆς ψυχῆς καὶ συντείνει
[1, 16]	ἁμῇ γέ πῃ σωφρονίζουσα καὶ	τὸ	ἦθος προτυποῦσα καὶ προστύφουσα εἰς
[1, 21]	γίνονται ἔτη μῆνες δʹ ὧν	τὸ	ἥμισυ κατέσχε Νέρων βασιλεύων, καὶ
[1, 21]	τῇ μιᾷ ἑβδομάδι, ἧς ἑβδομάδος	τὸ	ἥμισυ κατέσχεν Νέρων βασιλεύων καὶ
[1, 21]	τρία καὶ μῆνες ὅ ἐστι	τὸ	ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος, καθὼς εἴρηκε
[1, 16]	πάντα τριακόσια δώδεκα. ἔτι φασὶ	τὸ	ἡρῷον τὸ ἑξάμετρον Φανοθέαν τὴν
[1, 19]	ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν, ζητεῖν	τὸ	θεῖον, εἰ ἄρα ψηλαφήσειαν ἢ
[1, 26]	οἷόν τε αὐτοῖς, ἐπαίροντες εἰς	τὸ	θεῖον κατ´ εἰκόνα τῆς κατὰ
[1, 26]	ἔχει γοῦν τὴν ἀγωγὴν εἰς	τὸ	θεῖον. λέγει δὲ καὶ ὁ
[1, 7]	γὰρ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ	τὸ	θέλημα γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν» φησὶν
[1, 11]	τῆς γῆς, ὅτι ἐν τούτοις	τὸ	θέλημά μου, λέγει κύριος. ἵνα
[1, 27]	καυχᾶσαι ἐν θεῷ καὶ γιγνώσκεις	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ καὶ δοκιμάζεις
[1, 7]	δὲ ἡ πίστις. ποιοῦντες γὰρ	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ τὸ θέλημα
[1, 28]	θεωρίας· καὶ τέταρτον ἐπὶ πᾶσι	τὸ	θεολογικὸν εἶδος, ἡ ἐποπτεία, ἥν
[1, 17]	τοῦ θεοῦ ὡς τοῦ πυρὸς	τὸ	θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς τὸ
[1, 2]	ζητήσας, ἐρευνήσας, ἀνιχνεύσας, κυνοδρομήσας αἱρεῖ	τὸ	θηρίον, οὕτω καὶ τἀληθὲς γλυκύτητι
[1, 11]	Ἀβραὰμ τὸ μὴ ἐξ ἐπαγγελίας,	τὸ	ἴδιον εἰληφὸς δωρεάν. τελείων δέ
[1, 21]	τὴν καὶ Ἰώ φασιν διὰ	τὸ	ἰέναι αὐτὴν διὰ πάσης τῆς
[1, 21]	θυσία καὶ σπονδή· καὶ ἐπὶ	τὸ	ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ
[1, 28]	ἴδια, τὸ τρίτον δὲ εἰς	τὸ	ἱερουργικόν, ὅ ἐστιν ἤδη τῆς
[1, 15]	νέαν. τούτων ἁπάντων πρεσβύτατον μακρῷ	τὸ	Ἰουδαίων γένος, καὶ τὴν παρ´
[1, 5]	ἀρχικωτάτην σοφίαν ἐλθεῖν, ἀφ´ ἧς	τὸ	Ἰσραηλιτικὸν γένος αὔξεται. ἐξ ὧν
[1, 28]	φιλοσοφία τετραχῇ τέμνεται, εἴς τε	τὸ	ἱστορικὸν καὶ τὸ κυρίως λεγόμενον
[1, 6]	παιδευθείσης τῆς ψυχῆς ἐθέλειν αἱρεῖσθαι	τὸ	κάλλιστον. ἀλλὰ καθάπερ καὶ ἄνευ
[1, 11]	δοκιμάζετε, ὁ ἀπόστολός φησι, καὶ	τὸ	καλὸν κατέχετε» τοῖς πνευματικοῖς λέγων
[1, 20]	δὲ μὴ δύνασθαι τὸ ἀποτέλεσμα	τὸ	κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν. καίτοι καὶ
[1, 24]	μὲν θεῖον μέρος ἐστίν, οἷον	τὸ	κατὰ τὸν θεὸν καὶ τὸν
[1, 1]	τὸ γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι	τὸ	καταβαλλόμενον σπέρμα πνευματικὸν καὶ τοῦτο
[1, 1]	τὴν τοῦ λόγου σπορὰν αὔξει	τὸ	καταβληθὲν καὶ ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ
[1, 1]	παραδιδόμενα οἵῳ τε παραλαμβάνειν δηλωθήσεται	τὸ	κεκαλυμμένον ὡς ἡ ἀλήθεια, καὶ
[1, 3]	τῆς γραφῆς θηρίων εἰρημένων, ἐπαναπαύεται	τὸ	κεφάλαιον τῶν ὄντων, ὁ χρηστὸς
[1, 1]	παραβαλλομένη πρὸς τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο	τὸ	κεχαριτωμένον, οὗ κατηξιώθημεν ὑπακοῦσαι, εἰκὼν
[1, 11]	ὁ γάρ τοι λόγος καθάπερ	τὸ	κήρυγμα» τὸ Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν
[1, 21]	δὲ παρὰ τοῖς μνηστῆρσι) κατὰ	τὸ	κιθαρίζειν εὐδοκίμουν. καὶ τοὺς μὲν
[1, 11]	τόλμης καὶ σοφίας· τόλμης μὲν	τὸ	κίνδυνον ὑπομεῖναι, σοφίας δὲ τὸ
[1, 17]	Εἶχον δὲ καὶ οἱ ψευδοπροφῆται	τὸ	κλέμμα, τὸ ὄνομα τὸ προφητικόν,
[1, 4]	ὑάκινθον καὶ τὴν πορφύραν καὶ	τὸ	κόκκινον, καὶ τὰ λιθουργικὰ καὶ
[1, 1]	ἡμῶν, ὅτι τῷ κρυπτῶς ἐπαίοντι	τὸ	κρυπτὸν φανερωθήσεσθαι διὰ τοῦδε προεθέσπισεν
[1, 28]	εἴς τε τὸ ἱστορικὸν καὶ	τὸ	κυρίως λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ ἂν
[1, 17]	διὰ τοῦτο γοῦν ἐπιτελεῖται, ὅτι	τὸ	κωλῦσαι δυνάμενον οὐκ ἐνεργεῖ οὐδὲ
[1, 16]	εὔσημον λόγον δῶτε, πῶς γνωσθήσεται	τὸ	λαλούμενον; ἔσεσθε γὰρ εἰς ἀέρα
[1, 9]	διαλεκτική. τί δ´; οὐχὶ καὶ	τὸ	λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ τὸ
[1, 9]	λόγῳ πράττοιμεν, ἀλόγως ποιοῖμεν ἄν.	τὸ	λογικὸν δὲ ἔργον κατὰ θεὸν
[1, 21]	ἐν Ῥώμῃ τοῦ Πανὸς ἱερὸν	τὸ	Λουπέρκιον καλούμενον κτίσας. Ἄξιον δὴ
[1, 14]	Πλάτωνι Ἀριστοτέλης φιλοσοφήσας μετελθὼν εἰς	τὸ	Λύκειον κτίζει τὴν Περιπατητικὴν αἵρεσιν.
[1, 29]	τῶν παρ´ Ἕλλησιν οἰησισόφων, αἰνιττόμενος	τὸ	μάθημα τὸ πολιόν, τὴν παρὰ
[1, 16]	μὴ καταλαμβάνει ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία	τὸ	μέγεθος τῆς ἀληθείας, ἔτι δὲ
[1, 14]	Βυζάντιον Βίαντος λέγουσιν εἶναι καὶ	τὸ	μελέτη πάντα καθαιρεῖ» Περιάνδρου τυγχάνειν
[1, 13]	ὁ γοῦν αἰὼν τοῦ χρόνου	τὸ	μέλλον καὶ τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ
[1, 15]	ἀνθρωπίνως φησίν, ἀλλὰ σὺν θεῷ	τὸ	μέλλον Σιβύλλῃ πεφάνθαι. φασὶ γοῦν
[1, 17]	γε τοῦτο ἀνενέργητον εἶναι. ἔτι	τὸ	μὲν αἴτιον πρὸς τῇ ἐνεργείᾳ
[1, 8]	τῷ κοινωνοῦντι τοῦ ψεύδους πιστεύειν.	τὸ	μὲν γὰρ ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας
[1, 15]	μαντικῆς φησι τὴν Σίβυλλαν, καὶ	τὸ	μὲν εἰς ἀέρα χωρῆσαν αὐτῆς
[1, 8]	τὸ φαινόμενον, ἔργον δὲ διττόν,	τὸ	μὲν ἐκ ῥητορικῆς διεξοδικὸν φαινομένον,
[1, 24]	τὸ δικαστικόν. τοῦ δὲ βασιλικοῦ	τὸ	μὲν θεῖον μέρος ἐστίν, οἷον
[1, 17]	χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι πρὸς αὐτούς, ἴστωσαν	τὸ	μὲν μὴ κωλυτικόν, ὅπερ φαμὲν
[1, 25]	διὰ σπουδῆς ἔχει γενέσθαι. ἔτι	τὸ	μὲν νομικὸν πρὸς γενέσεως εἶναι,
[1, 25]	δὲ πολιτικοῦ δύο εἴδη λέγει,	τὸ	μὲν νομικόν, τὸ δὲ πολιτικὸν
[1, 24]	στρατεύσαντες συνεχρήσαντο. τοῦ γὰρ θυμοῦ	τὸ	μὲν φιλόνικον μόνον ἐστίν, αὐτοῦ
[1, 14]	αὐτὸ ἀνατίθησιν, ὥσπερ ἀμέλει Κλεοβούλῳ	τὸ	μέτρον ἄριστον» τὸ δ´ ἐγγύα,
[1, 17]	μέγιστον γοῦν τῆς θείας προνοίας	τὸ	μὴ ἐᾶσαι τὴν ἐξ ἀποστάσεως
[1, 11]	ἀλλὰ γοῦν σπέρμα ἐστὶν Ἀβραὰμ	τὸ	μὴ ἐξ ἐπαγγελίας, τὸ ἴδιον
[1, 17]	πολλοὺς ἀδιαλείπτως ἐπιφυομένους ἡμῖν καὶ	τὸ	μὴ κωλῦον αἴτιον εἶναι λέγοντας·
[1, 9]	διδασκαλικοῦ πνεύματος ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος διὰ	τὸ	μὴ πάντων εἶναι τὴν συνιεῖσαν
[1, 10]	Πυθαγόρειος ἐν τῷ Πλάτωνος Πολιτικῷ,	τὸ	μὴ σπουδάζειν ἐπὶ τοῖς ὀνόμασι,
[1, 17]	καὶ ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ τούτων	τὸ	μὴ συγκατατίθεσθαι ταῖς ἀπατηλαῖς ἐκείναις
[1, 20]	ἀληθείας καὶ ἡ διαλεκτικὴ πρὸς	τὸ	μὴ ὑποπίπτειν ταῖς κατατρεχούσαις αἱρέσεσιν.
[1, 14]	αὖ Χίλωνι τῷ Λακεδαιμονίῳ ἀναφέρουσι	τὸ	μηδὲν ἄγαν» Στράτων δὲ ἐν
[1, 2]	φιλομαθεῖς παραδέχονται τὴν ἀλήθειαν, πρὸς	τὸ	μήτε αὐτοὺς δοκεῖν τὴν φιλοσοφίαν
[1, 24]	ἀκραιφνῶς λογικὴν καὶ θείαν διοίκησιν	τὸ	μόνῳ τῷ θυμοειδεῖ τῆς ψυχῆς
[1, 29]	ῥήματι ἀντέθηκε τὸ παῖς μῦθος,	τὸ	μυθικὸν τῆς τῶν νεωτέρων ἐπιβολῆς
[1, 10]	τε καὶ ἄσωτον παραιτοίμεθα, καθάπερ	τὸ	μύρον καὶ τὴν πορφύραν οἱ
[1, 28]	ἀπόστολος κατὰ ἀποκάλυψιν« φησὶν ἐγνωκέναι	τὸ	μυστήριον, καθὼς προέγραψα ἐν ὀλίγῳ,
[1, 4]	γράφων. Δανιὴλ δὲ ὁ προφήτης	τὸ	μυστήριον» φησὶν ὃ ὁ βασιλεὺς
[1, 9]	δ´ ἐστὶ Λυδὴ διακρίνειν πεπιστευμένη	τὸ	νόθον ἀπὸ τοῦ ἰθαγενοῦς χρυσίου)
[1, 24]	τοῦ βασιλικοῦ· πάλιν τε αὖ	τὸ	νομοθετικὸν μέρος ἂν εἴη τοῦ
[1, 10]	ζηλοῦντα ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ αἰνίξασθαι	τὸ	νοούμενον. ὁποίῳ δὲ ὀνόματι δηλοῦται
[1, 21]	Λάκων ἐν χρόνων ἀναγραφῇ κατὰ	τὸ	ὄγδοον ἔτος τῆς Χαρίλλου τοῦ
[1, 1]	ζώπυρον τῆς ψυχῆς καὶ συντείνει	τὸ	οἰκεῖον ὄμμα πρὸς θεωρίαν, τάχα
[1, 1]	τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα» πρὸς	τὸ	οἰκεῖον φῶς, βαδιζέτω ἐπὶ τὴν
[1, 21]	τε καὶ Μουσαῖος. κατὰ δὲ	τὸ	ὀκτωκαιδέκατον ἔτος τῆς Ἀγαμέμνονος βασιλείας
[1, 13]	διαφέρηται πρὸς ἄλληλα, τὴν πρὸς	τὸ	ὅλον οἰκειότητα διαφυλάττει. οὕτως οὖν
[1, 8]	κλεπτικήν τινα αὐτὴν ἀποφαίνεται, ἅτε	τὸ	ὅλον τῆς σοφίας ἔργον πιθανῶς
[1, 11]	τοι λόγος καθάπερ τὸ κήρυγμα»	τὸ	Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν τὸν βουλόμενον.
[1, 7]	ἀλήθεια, ἄλλο ὁμοίωσις, ἄλλο αὐτὸ	τὸ	ὄν, καὶ ἣ μὲν μαθήσει
[1, 25]	ἡ ἀληθής, ἀληθὴς δὲ ἡ	τὸ	ὂν εὑρίσκουσα καὶ τούτου τυγχάνουσα·
[1, 21]	ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν φησιν εἶναι	τὸ	ὄνομα. μαρτυρεῖ γοῦν τοὺς Φρύγας
[1, 17]	καὶ οἱ ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα,	τὸ	ὄνομα τὸ προφητικόν, προφῆται ὄντες,
[1, 23]	καὶ τὸν μὲν προσκύψαντα πρὸς	τὸ	οὖς εἰπεῖν, ἀκούσαντα δὲ τὸν
[1, 12]	κελεύων, καὶ καθάπερ ἠκούσαμεν εἰς	τὸ	οὖς, οὕτω καὶ παραδιδόναι οἷς
[1, 1]	κρύψῃς παρὰ σεαυτῷ ὑπακούσεται σοφίας	τὸ	οὖς σου. σπειρόμενον τὸν λόγον
[1, 12]	συνεδρίῳ. ἀλλ´ ὃ ἀκούετε εἰς	τὸ	οὖς, φησὶν ὁ κύριος, κηρύξατε
[1, 18]	ὅπερ καὶ ἄμεινον, ἀποφατικὸν ἡγητέον	τὸ	οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ θεὸς τὴν
[1, 16]	καὶ μέταλλα χρυσοῦ τὰ περὶ	τὸ	Πάγγαιον ἐπενόησεν ὄρος. ἤδη δὲ
[1, 29]	προγενεστάτην· ἀλήθειαν, ᾧ ῥήματι ἀντέθηκε	τὸ	παῖς μῦθος, τὸ μυθικὸν τῆς
[1, 1]	καθάπερ καὶ τῶν καρύων οὐ	τὸ	πᾶν ἐδώδιμον. ὁ φυτεύων δὲ
[1, 28]	λέγειν δύνασθαι, κεχαρισμένα δὲ πράττειν,	τὸ	πᾶν εἰς δύναμιν. μικτὴ δὲ
[1, 14]	εἶναι τὴν παραίνεσιν. ἔπειτα ἑξῆς	τὸ	πάντες ἄνθρωποι κακοὶ» ἢ οἱ
[1, 15]	ἐκκλησίαν τὴν νῦν οὕτω καλουμένην	τὸ	παρ´ αὐτῷ ὁμακοεῖον αἰνίττεται. Πλάτων
[1, 1]	ἀπολαύειν σωτηρίας, ἧς οὐδὲ κατὰ	τὸ	παρὸν μεταλαμβάνει, ἀλλὰ ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενος
[1, 13]	τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ	τὸ	παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι, πολὺ δὲ
[1, 21]	γέγραπται. ἐπὶ τούτου ὀκτωκαιδεκάτῳ ἔτει	τὸ	πάσχα ἤχθη, ἐξ οὗ ἀπὸ
[1, 21]	ἐν ἀναγνώσεσι. φασὶ δὲ εἶναι	τὸ	πεντεκαιδέκατον ἔτος Τιβερίου Καίσαρος τὴν
[1, 8]	καθάπερ τῆς ῥητορικῆς ἀρχὴ μὲν	τὸ	πιθανόν, ἔργον δὲ τὸ ἐπιχείρημα
[1, 24]	καὶ χρόνου μακροῦ, εἰς μόνον	τὸ	πιστεύειν τὸν θεὸν εἶναι δι´
[1, 1]	προσέταξεν εἰσελθεῖν, τῷ δὲ ἀποκρυψαμένῳ	τὸ	πιστευθὲν ἀργύριον εἰς τὸ ἐκδανεῖσαι
[1, 21]	καὶ Μαντὼ καὶ τῶν Σιβυλλῶν	τὸ	πλῆθος, ἡ Σαμία ἡ Κολοφωνία
[1, 9]	οὐχ οἷόν τε ῥᾳδίως γνῶναι	τὸ	πνεῦμα εἴρηκεν, ἀλλ´ οὐχ οὕτως
[1, 1]	ὠφελοῦσα· ὅτι ὁ σπείρων εἰς	τὸ	πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει
[1, 1]	εὖ οἶδ´ ὅτι παραβαλλομένη πρὸς	τὸ	πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ κεχαριτωμένον, οὗ
[1, 1]	ἀπὸ τοῦ προσώπου σου, καὶ	τὸ	πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ
[1, 9]	τὸ λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ	τὸ	ποιεῖν ἐκ τοῦ λόγου γίνεται;
[1, 19]	κἀκ τοῦ ἐν ἡμῖν θείου	τὸ	ποιητικὸν αἴτιον ὡς οἷόν τε
[1, 29]	Ἕλλησιν οἰησισόφων, αἰνιττόμενος τὸ μάθημα	τὸ	πολιόν, τὴν παρὰ βαρβάροις προγενεστάτην·
[1, 25]	βιοῦντος ἡ θεωρία· ἀναγκαῖον γοῦν	τὸ	πολιτεύεσθαι ὀρθῶς, ἄριστον δὲ τὸ
[1, 25]	μὲν νομικὸν πρὸς γενέσεως εἶναι,	τὸ	πολιτικὸν δὲ πρὸς φιλίας καὶ
[1, 1]	ἐσθίῃ τὸν ἄρτον καὶ πίνῃ	τὸ	ποτήριον τοῦ κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος
[1, 1]	ἕνεκα. αὐτίκα οὐχ ὁμοίως θεωρεῖ	τὸ	πρόβατον ὁ μάγειρός τε καὶ
[1, 21]	ἑκατὸν πεντήκοντα ἐννέα· ἐπὶ δὲ	τὸ	προηγούμενον ἔτος τῶν πρώτων Ὀλυμπίων
[1, 18]	τὸ ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ ἐστι	τὸ	προσεκπονεῖν ζητοῦντα τὴν ἀλήθειαν, σὺν
[1, 26]	ὁ νομοθετικὸς δέ ἐστιν ὁ	τὸ	προσῆκον ἑκάστῳ μέρει τῆς ψυχῆς
[1, 1]	ἀγαλλίασιν· ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον	τὸ	πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν
[1, 1]	καταλειπτέον συγγράμματα; καὶ εἰ μὲν	τὸ	πρότερον, τίς ἡ τῶν γραμμάτων
[1, 1]	περιουσίας. καὶ τοῦτ´ ἦν ἄρα	τὸ	προφητικὸν ἐκεῖνο· ἐὰν μὴ πιστεύσητε,
[1, 17]	ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα, τὸ ὄνομα	τὸ	προφητικόν, προφῆται ὄντες, οὐ τοῦ
[1, 21]	ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος κατὰ	τὸ	πρῶτον ἔτος τῆς ὀγδόης καὶ
[1, 24]	εἷς ἐστι θεός. ἀλλ´ οὖν	τὸ	πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἐοικὸς στύλῳ
[1, 21]	καὶ Πλάτων δὲ ἐν Κρατύλῳ	τὸ	πῦρ ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν φησιν
[1, 17]	μὴ) {καὶ μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε	τὸ	πῦρ, καὶ ἴσως συναίτιος· ὁ
[1, 11]	δὲ τὸ ὕδωρ, Ἵππασος δὲ	τὸ	πῦρ, καὶ οἱ τὰς ἀτόμους
[1, 17]	εἰκότως ἂν κολάσειε (καὶ γὰρ	τὸ	πυρέττειν ἀκούσιον· ἀλλ´ ὅταν δι´
[1, 24]	καιρόν. ταῦτα δὲ σύμπαντα καὶ	τὸ	πῶς δεῖ χρῆσθαι τούτων ἑκάστῳ
[1, 21]	τῆς καταστροφῆς αὐτῆς. οὕτω γὰρ	τὸ	ῥητὸν τὸ ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως
[1, 19]	καί τι ἠνύσαμεν, ἐκεῖσε ἐλθόντες	τὸ	σαφὲς εἰσόμεθα, ἐὰν θεὸς θέλῃ,
[1, 21]	τραφεὶς ἑβδομαῖος ἀνασῴζεται. ἐνταῦθα καὶ	τὸ	σημεῖον ἐγένετο Ἰωνᾶ, καὶ Τωβίας
[1, 17]	μὲν ναυπηγὸς πρὸς τῷ γίγνεσθαι	τὸ	σκάφος, ὁ δὲ οἰκοδόμος πρὸς
[1, 26]	χάριν ἐτέθη, ἄχρις ἂν ἔλθῃ	τὸ	σπέρμα ᾧ ἐπήγγελται. εἶτα οἱονεὶ
[1, 1]	μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες·	τὸ	στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε πρὸς ὑμᾶς.
[1, 24]	θεοῦ πατρός. Ἰδέαις δὲ ἐνέχεται	τὸ	στρατήγημα τρισίν, ἀσφαλεῖ, παραβόλῳ καὶ
[1, 24]	μέρος ἂν εἴη τοῦ στρατηγικοῦ,	τὸ	στρατηγικὸν δὲ τοῦ βασιλικοῦ· πάλιν
[1, 19]	Δημοδόκῳ, εἰ δὴ τοῦ Πλάτωνος	τὸ	σύγγραμμα, μὴ οὐκ ᾖ τοῦτο
[1, 21]	βοήσαντος παρών τις ἄλλος καὶ	τὸ	συμβὰν θεωρήσας ὑποστρέψας μετ´ οὐ
[1, 17]	ἐρχομένη κλοπή, οὐ τοῦ ὑφελομένου	τὸ	συμφέρον σκοπουμένου, κατευθυνούσης δὲ εἰς
[1, 17]	συμφέρον σκοπουμένου, κατευθυνούσης δὲ εἰς	τὸ	συμφέρον τῆς προνοίας τὴν ἔκβασιν
[1, 20]	καὶ συνεργός. τάχα δὲ καὶ	τὸ	συναίτιον αἴτιον. ὡς δέ, ἑνὸς
[1, 20]	τοῦ γνωστικοῦ, οὐκ αἴτιον τιθέμενοι	τὸ	συναίτιον οὐδὲ μὴν τὸ συνεργὸν
[1, 20]	τιθέμενοι τὸ συναίτιον οὐδὲ μὴν	τὸ	συνεργὸν συνεκτικὸν οὐδ´ ὡς οὗ
[1, 21]	ἀναγνωρισμὸς καὶ ἀνακαινισμὸς λογίων καὶ	τὸ	σωτήριον ἄγεται πάσχα καὶ λύσις
[1, 26]	νόμος τοῦ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος	τὸ	σωτήριον πρόσταγμα, μᾶλλον δὲ ἐπιστήμης
[1, 6]	~(πολλὰ δ´ ἡ ἑτοιμότης πρὸς	τὸ	τὰ δέοντα ὁρᾶν διὰ τῆς
[1, 24]	καὶ τοῦ κατὰ βίαν ὄργανον	τὸ	τακτικόν, ἄλλο δὲ κατ´ ἄλλην
[1, 24]	ὁπηνίκα ἂν περὶ προφητείας διαλαμβάνωμεν·	τὸ	τακτικὸν δὲ μέρος ἂν εἴη
[1, 24]	ἐπικρατοῦμεν τῇ ἀρετῇ, λογισμός ἐστι	τὸ	τακτικόν, ἐπισφραγιζόμενος ἐγκράτειαν καὶ σωφροσύνην
[1, 24]	ἐμψύχων τε καὶ ἀψύχων ψυχὴ	τὸ	τάττον ἐστὶ καὶ νοῦς, ἐν
[1, 28]	τῶν ὄντων ὡς ὄντων γνωστική,	τὸ	τέλειον ἔχουσα, παντὸς πάθους ἀπηλλαγμένη,
[1, 21]	Ἀττικὰ συγγραψαμένων ὀγδόῃ φθίνοντος, βασιλεύοντος	τὸ	τελευταῖον ἔτος Μενεσθέως, πληθυούσης σελήνης·
[1, 24]	καὶ γνῶσιν ἀγαθὴν μετ´ ἀληθείας,	τὸ	τέλος εἰς εὐσέβειαν ἀναφέρων θεοῦ.
[1, 1]	περὶ τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις πρὸς	τὸ	τέλος. οἳ δὲ καὶ πρὸς
[1, 24]	ὡς ἡ Σαρδαναπάλλου καὶ τῶν	τὸ	τέλος ποιουμένων ταῖς ἐπιθυμίαις ὡς
[1, 21]	ἐνενήκοντα τέσσαρα, ὅτε ὑπάτευεν Αὔγουστος	τὸ	τέταρτον. ἀφ´ οὗ χρόνου ἐπὶ
[1, 13]	κύκλος καὶ τὸ τρίγωνον καὶ	τὸ	τετράγωνον καὶ ὅσα τῶν σχημάτων
[1, 14]	Περιάνδρου ὡς ἀναξίου σοφίας διὰ	τὸ	τετυραννηκέναι ἀντικατατάττει Μύσωνα τὸν Χηνέα.
[1, 24]	γὰρ καὶ στρατηγίας ἔργον ἦν	τὸ	τὴν χώραν τῶν πολεμίων λαβεῖν.
[1, 6]	ἐκ δὲ τῆς ἐντολῆς ἀναζωπυρεῖσθαι	τὸ	τῆς δημιουργίας ἀγαθὸν νοητέον, μαθήσει
[1, 24]	τῶν τόπων προκαταλαβόμενος ἐφύλαττεν διὰ	τὸ	τῆς χώρας ἔχειν τὴν ἐμπειρίαν.
[1, 1]	κακῇ τροφῇ τε καὶ διδασκαλίᾳ	τὸ	τῆς ψυχῆς ὄμμα» πρὸς τὸ
[1, 1]	κεκαλυμμένον ὡς ἡ ἀλήθεια, καὶ	τὸ	τοῖς πολλοῖς κρυπτόν, τοῦτο τοῖς
[1, 26]	τοὺς νόμους ἱστοροῦσι φοιτῶντα εἰς	τὸ	τοῦ Διὸς ἄντρον, τόν τε
[1, 23]	τῷ γεγονότι κελεῦσαι τῷ Μωυσεῖ	τὸ	τοῦ πέμψαντος εἰπεῖν ὄνομα θεοῦ
[1, 10]	πολλὰ οὐκ ἀγεννές, ἀλλὰ μᾶλλον	τὸ	τούτου ἐναντίον ἀνελεύθερον, ἔστιν δ´
[1, 21]	ἔτη τριάκοντα ἐννέα· τούτου κατὰ	τὸ	τριακοστὸν τέταρτον ἔτος τεθῆναί φησι
[1, 13]	τῷ σχήματι ὁ κύκλος καὶ	τὸ	τρίγωνον καὶ τὸ τετράγωνον καὶ
[1, 28]	εἴη τῆς ἠθικῆς πραγματείας ἴδια,	τὸ	τρίτον δὲ εἰς τὸ ἱερουργικόν,
[1, 17]	προασπιζομένῳ τοῦ μὴ τιτρώσκεσθαι κωλύων	τὸ	τρωθῆναι αὐτόν, καὶ τῷ Σωκράτει
[1, 15]	καὶ Ὀδρύσαι καὶ Γέται καὶ	τὸ	τῶν Αἰγυπτίων γένος καὶ ἐθεολόγησαν
[1, 21]	οὗ φέρεται βιβλίον ὡς καὶ	τὸ	τῶν Μακκαβαϊκῶν. κατὰ τὴν αἰχμαλωσίαν
[1, 26]	Μωυσέα. καθάπερ οὖν τὴν ποιμενικὴν	τὸ	τῶν προβάτων προνοεῖν φαμεν, {οὕτω
[1, 8]	λόγος αὐτὸς ὢν ἀλήθεια, καὶ	τὸ	ὑγιαῖνον αἰεὶ ἀθάνατον μένει, ἡ
[1, 1]	ὕδωρ» Ἡσαΐας λέγει, καὶ πῖνε	τὸ	ὕδωρ ἀπὸ σῶν ἀγγείων» ὁ
[1, 11]	μὲν τὸν ἀέρα, Θαλῆς δὲ	τὸ	ὕδωρ, Ἵππασος δὲ τὸ πῦρ,
[1, 1]	διὰ φιλοτιμίαν λαμβάνοντος. ψάλλοντες γοῦν	τὸ	ὑπέρτονον τῆς σεμνότητος ἐμμελῶς ἀνίεμεν.
[1, 20]	ὁ δεύτερος βαθμὸς τῷ εἰς	τὸ	ὑπερῷον ἀνιόντι καὶ ὁ γραμματιστὴς
[1, 27]	ὁ θεὸς ἡμῶν. ὅτι δὲ	τὸ	ὑπόδειγμα σωφρονίζει, αὐτίκα φησί· πανοῦργος
[1, 21]	τῶν Ἐξηγητικῶν· ἀπαιτεῖ δὲ ὅμως	τὸ	ὑπόμνημα καὶ ἡμᾶς ἐπιδραμεῖν τὰ
[1, 1]	γε καὶ δεῖ, μόνον δὲ	τὸ	ὑπομνῆσαι, εἴτε ὁπότε ἐκλαθοίμεθα εἴτε
[1, 21]	αὐτῆς. οὕτω γὰρ τὸ ῥητὸν	τὸ	ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως πότε ἡ
[1, 8]	καὶ τῆς σοφιστικῆς ἀρχὴ μὲν	τὸ	φαινόμενον, ἔργον δὲ διττόν, τὸ
[1, 1]	κινήσεις, τὰς σχέσεις, τὸ βλέμμα,	τὸ	φθέγμα, τὴν τρίοδον, τὴν πέτραν,
[1, 25]	τὸ πολιτεύεσθαι ὀρθῶς, ἄριστον δὲ	τὸ	φιλοσοφεῖν. ὁ γὰρ νοῦν ἔχων
[1, 17]	τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς	τὸ	φωτίζειν) ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα τὸ
[1, 9]	γραμματικῆς καὶ φιλοσοφίας αὐτῆς δρεπόμενον	τὸ	χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον φυλάσσειν τὴν πίστιν.
[1, 5]	Ἄγαρ παρευδοκιμοῦσαν αὐτήν, ὡς ἂν	τὸ	χρήσιμον ἐκλεξάμενος μόνον τῆς κοσμικῆς
[1, 4]	ἔργῳ, διανοεῖσθαι καὶ ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι	τὸ	χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον καὶ
[1, 17]	ἀλήθεια ἐν αὐτῷ. ὅταν λαλῇ	τὸ	ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ,
[1, 18]	ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. διὸ ἀποθέμενοι	τὸ	ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν· μὴ δίδοτε
[1, 20]	μὴ γίνου ψεύστης· ὁδηγεῖ γὰρ	τὸ	ψεῦσμα πρὸς τὴν κλοπήν. ἤδη

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 7/01/2010