Alphabétiquement     [«   »]
Τιτυὸς 1
Τληπολέμου 1
Τὸ 1
τὸ 333
τό 7
τόδε 2
τοι 5
Fréquences     [«    »]
317 ἐν
276 τε
312 τὸν
333 τὸ
334 τῶν
390 τῆς
390 τοῦ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre I

τὸ


Livre, Chap.
[1, 18]   κλεπτέτω, μᾶλλον δὲ κοπιάτω ἐργαζόμενος  τὸ   ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ ἐστι τὸ
[1, 1]   οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα  τὸ   ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ
[1, 17]   δυνάμεως ἔργον ἐστὶν οὐ μόνον  τὸ   ἀγαθοποιεῖν (φύσις γὰρ ὡς εἰπεῖν
[1, 21]   πρωί, ἡμέραι βτʹ καὶ ἀρθήσεται  τὸ   ἅγιον. αὗται οὖν αἱ βτʹ
[1, 21]   αὐτῷ. καὶ τὴν πόλιν καὶ  τὸ   ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ
[1, 21]   καὶ καθεῖλεν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ  τὸ   ἅγιον ἠρήμωσεν. καὶ ὡς ταῦθ´
[1, 1]   σου, καὶ τὸ πνεῦμά σου  τὸ   ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ´ ἐμοῦ.
[1, 21]   δοθεῖσα, καὶ δύναμις καὶ  τὸ   ἅγιον συμπατηθήσεται; καὶ εἶπεν αὐτῷ,
[1, 11]   φιλόσοφος λέγει Πλάτων· καὶ  τὸ   ἀγώνισμα» ἡμῶν κατὰ τὸν Λεοντῖνον
[1, 8]   μὲν τὸ δόξαν, ἔργον δὲ  τὸ   ἀγώνισμα καὶ τέλος νίκη.
[1, 8]   μὲν πειθὼ τὴν ῥητορικήν, πρὸς  τὸ   ἀγωνιστικὸν δὲ τὴν ἐριστικήν. αἱ
[1, 11]   τὸ κίνδυνον ὑπομεῖναι, σοφίας δὲ  τὸ   αἴνιγμα γνῶναι. γάρ τοι
[1, 19]   διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον» τὸ βάπτισμα  τὸ   αἱρετικὸν οὐκ οἰκεῖον καὶ γνήσιον
[1, 17]   προσάπτεται. φαμὲν δὴ πρὸς αὐτοὺς  τὸ   αἴτιον ἐν τῷ ποιεῖν καὶ
[1, 24]   δὲ πεφωτισμένος στῦλος πρὸς τῷ  τὸ   ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ τὸ ἑστὸς
[1, 24]   θεοῦ. σημαίνει δὲ στῦλος  τὸ   ἀνεικόνιστον τοῦ θεοῦ, δὲ
[1, 26]   τὴν ἀνθρώπων ἀρετὴν κατασκευάζειν ἐροῦμεν,  τὸ   ἀνθρώπινον κατὰ δύναμιν ἀγαθὸν ἀναζωπυροῦσαν,
[1, 26]   νόμους λαμβάνειν ἀπομνημονεύουσιν. οἳ δὲ  τὸ   ἀξιόπιστον τῆς παρ´ Ἕλλησι νομοθεσίας,
[1, 25]   μᾶλλον φιλοσοφεῖν ἡμᾶς λέγει πρὸς  τὸ   ἀξίωμα τοῦ οὐρανοῦ ἀμετανοήτως χρωμένους
[1, 17]   ληπτὸν ἡγεῖται. ὧν οὕτως ἐχόντων  τὸ   ἀπαλλάττεσθαι τῆς τε ἀγνοίας τῆς
[1, 19]   τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπιστρέψαι»  τὸ   ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐστὶ μεταβάλλεσθαι,
[1, 23]   ποταμοῦ ἑλώδους ὄντος, ἐπετήρει δὲ  τὸ   ἀποβησόμενον ἄπωθεν ἑστῶσα τοῦ παιδὸς
[1, 6]   ὥστε μηδ´ ἂν ἄλλως ἔχειν  τὸ   ἀποδειχθὲν οἴεσθαι, τοῖς τε αὖ
[1, 14]   φησὶν ἐν τοῖς Σίλλοις διὰ  τὸ   ἀποκεκλικέναι ἀπὸ τῶν φυσικῶν ἐπὶ
[1, 26]   προβάτων, εἷς κηδεμών,  τὸ   ἀπολωλὸς ἐπιζητῶν τε καὶ εὑρίσκων
[1, 20]   καθ´ ἑαυτὸ δὲ μὴ δύνασθαι  τὸ   ἀποτέλεσμα τὸ κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν.
[1, 14]   εὑρημάτων Σωδάμῳ τῷ Τεγεάτῃ προσάπτει  τὸ   ἀπόφθεγμα, Δίδυμος δὲ Σόλωνι αὐτὸ
[1, 1]   αὐτῶν. ὁπηνίκα τοὺς μὲν αὐξήσαντας  τὸ   ἀργύριον αὐτοῦ, τοὺς ἐν ὀλίγῳ
[1, 18]   λόγον καὶ εἰς τὰς τραπέζας  τὸ   ἀργύριον βάλλεσθαι δεδοκιμασμένον ἀκριβῶς εἰς
[1, 4]   ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι τὸ χρυσίον καὶ  τὸ   ἀργύριον καὶ τὸν χαλκόν, καὶ
[1, 1]   καὶ ὀκνηρέ, ἔδει σε βαλεῖν  τὸ   ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ
[1, 26]   ὁμολογοῦντες τήν τε ἀλήθειαν καὶ  τὸ   ἀρχέτυπον τῶν παρὰ σφίσιν ἱστορουμένων.
[1, 1]   χρόνου μήκει ἀγράφως διαπεσόντα. ὅθεν  τὸ   ἀσθενὲς τῆς μνήμης τῆς ἐμῆς
[1, 24]   καὶ μόνιμον τοῦ θεοῦ καὶ  τὸ   ἄτρεπτον αὐτοῦ φῶς καὶ ἀσχημάτιστον.
[1, 14]   ἀνθρώπων κακοὶ» (διχῶς γὰρ ἐκφέρεται  τὸ   αὐτὸ ἀπόφθεγμα) οἱ περὶ Σωτάδαν
[1, 1]   καὶ ἄλλου του εἰς  τὸ   αὐτὸ ἴχνος ἐμβεβηκότος. ἔστι δὲ
[1, 21]   ἡμερῶν ὀκτωκαίδεκα. γίνονται τοίνυν ἐπὶ  τὸ   αὐτὸ καὶ οἱ τῶν Μακεδόνων
[1, 21]   ηʹ Ἀρσὴς τρία. συνάγεται ἐπὶ  τὸ   αὐτὸ τῶν Περσικῶν ἔτη διακόσια
[1, 5]   τε καὶ δικαιοσύνην. Ἰσαὰκ δὲ  τὸ   αὐτομαθὲς ἐνδείκνυται; διὸ καὶ Χριστοῦ
[1, 19]   οὕτω γὰρ διαβήσῃ ὕδωρ ἀλλότριον»  τὸ   βάπτισμα τὸ αἱρετικὸν οὐκ οἰκεῖον
[1, 21]   ἦν δὲ Ἰησοῦς ἐρχόμενος ἐπὶ  τὸ   βάπτισμα ὡς ἐτῶν λʹ καὶ
[1, 3]   τὴν ἁπάσης σεμνότητος ἀξίαν ἀλήθειαν,  τὸ   βάρβαρον ἐν παιδιᾷ τιθέμενοι, οἳ
[1, 21]   τῇ ἁγίᾳ πόλει Ἱερουσαλὴμ ἔστησεν  τὸ   βδέλυγμα, καὶ ἐν τῷ ἡμίσει
[1, 21]   ἡμέρας γενέσθαι ἀφ´ οὗ ἔστη  τὸ   βδέλυγμα ὑπὸ Νέρωνος εἰς τὴν
[1, 17]   εἴ γε τῆς τρώσεως οὐχὶ  τὸ   βέλος, ἀλλὰ τὴν ἀσπίδα τὴν
[1, 17]   τὴν ἀσπίδα τὴν μὴ κωλύσασαν  τὸ   βέλος διελθεῖν αἰτιάσονται· οὐδὲ γὰρ
[1, 28]   φαύλης ἀναστροφῆς ἄγνοιαν ἀχλυώδη καὶ  τὸ   βέλτιστον ἀποδεδωκότος, ὄφρ´ εὖ γινώσκοιμεν
[1, 1]   τῇ δὲ αἰτίᾳ τοῦ μὴ  τὸ   βέλτιστον ἑλομένου θεὸς ἀναίτιος. αὐτίκα
[1, 21]   καὶ εἴκοσι ἀναπαυσάμενος. ὡς δὲ  τὸ   βιβλίον τοῦ Ἰησοῦ περιέχει, διεδέξατο
[1, 1]   βίον, τὰς κινήσεις, τὰς σχέσεις,  τὸ   βλέμμα, τὸ φθέγμα, τὴν τρίοδον,
[1, 24]   τοῦ ξύλου, δι´ οὗ καὶ  τὸ   βλέπειν ἡμῖν νοητῶς δεδώρηται. ~(Πλάτων
[1, 15]   φασὶ γοῦν ἐν Δελφοῖς παρὰ  τὸ   βουλευτήριον δείκνυσθαι πέτραν τινά. ἐφ´
[1, 1]   δὲ εἰς εὐγένειαν τηρεῖ.  τὸ   γάλα τοῦ προβάτου μέν
[1, 23]   τὸ ἐξ ὕδατος ἀνελέσθαι αὐτό  (τὸ   γὰρ ὕδωρ μῶυ ὀνομάζουσιν Αἰγύπτιοι)
[1, 13]   ~(Μιᾶς τοίνυν οὔσης τῆς ἀληθείας  (τὸ   γὰρ ψεῦδος μυρίας ἐκτροπὰς ἔχει)
[1, 6]   τε τὰ ἄλλα καὶ εἰς  τὸ   γεννᾶν, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς
[1, 14]   τοὺς πλείστους τὸν Πυθαγόραν βάρβαρον  τὸ   γένος. ἀλλὰ καὶ Θαλῆς, ὡς
[1, 22]   τινες νόμων ἱερῶν ἑρμηνεὺς ἦν.  τὸ   γένος αὐτοῦ καὶ τὰς πράξεις
[1, 15]   δὲ οἱ πλεῖστοι αὐτῶν βάρβαροι  τὸ   γένος καὶ παρὰ βαρβάροις παιδευθέντες,
[1, 15]   φαίνουσιν. Θαλῆς δὲ Φοῖνιξ ὢν  τὸ   γένος καὶ τοῖς Αἰγυπτίων προφήταις
[1, 15]   φιλόσοφοι βάρβαροι. διττὸν δὲ τούτων  τὸ   γένος, οἳ μὲν Σαρμᾶναι αὐτῶν,
[1, 23]   δι´ ὀλίγων. ~(Μωυσῆς οὖν ἄνωθεν  τὸ   γένος Χαλδαῖος ὢν ἐν Αἰγύπτῳ
[1, 21]   πρὸς Ἑβραίους διακείμενος, ἅτε Αἰγύπτιος  τὸ   γένος, ὡς καὶ κατὰ Ἰουδαίων
[1, 1]   τῶν παρ´ Ἕλλησι λόγων προαρδεύομεν  τὸ   γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι τὸ
[1, 1]   ἄλλως τῇ τῶν ὑπομνημάτων ὑποτυπώσει  τὸ   γλαφυρὸν τῆς θεωρίας. αὐτίκα καὶ
[1, 24]   εἶναι δι´ ὑπομονῆς ἐθιζόμενοι σώφρονος.  τὸ   γοῦν στρατήγημα τοῦ Μωυσέως διδάσκει
[1, 6]   ἄθυμον ταχὺν διακρινεῖ ῥᾳδίως.  τὸ   δ´ ἄλλους παρ´ ἄλλους εὖ
[1, 14]   ἀμέλει Κλεοβούλῳ τὸ μέτρον ἄριστον»  τὸ   δ´ ἐγγύα, πάρα δ´ ἄτα»
[1, 17]   τρωθῆναι αὐτόν, καὶ τῷ Σωκράτει  τὸ   δαιμόνιον αἴτιον ἦν οὐχὶ μὴ
[1, 8]   ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας κακόν ἐστι,  τὸ   δὲ ἀληθεύειν καὶ τὰ ὄντα
[1, 27]   δικαίως βιοῦν ἑλομένους ἀθανατίζειν ἐπαγγέλλεται.  τὸ   δὲ γνῶναι νόμον διανοίας ἐστὶν
[1, 8]   μὲν ἐκ ῥητορικῆς διεξοδικὸν φαινομένον,  τὸ   δὲ ἐκ διαλεκτικῆς ἐρωτητικόν, τέλος
[1, 1]   ἐντιθεῖσα, οἷον ἐγκεντρίζων γεωργός,  τὸ   δὲ ἐνυπάρχον ἀνακινοῦσα. πολλοὶ γὰρ
[1, 25]   θεωρίᾳ καὶ αὐτοὺς πολιτικοὺς ὀνομάζει,  τὸ   δὲ ἐπ´ ἴσης τῷ νομικῷ
[1, 10]   τῷ Θεαιτήτῳ εὕροις ἂν πάλιν·  τὸ   δὲ εὐχερὲς τῶν ὀνομάτων τε
[1, 21]   βασιλεύων, καὶ ἐγένετο ἥμισυ ἑβδομάδος·  τὸ   δὲ ἥμισυ Οὐεσπεσιανὸς σὺν Ὄθωνι
[1, 28]   δόκιμοι τραπεζῖται, τὰ μὲν ἀποδοκιμάζοντες,  τὸ   δὲ καλὸν κατέχοντες· αὕτη γὰρ
[1, 1]   τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον·  τὸ   δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν·
[1, 17]   γεγονέναι, μηδ´ ὅλως αἴτιον εἶναι,  τὸ   δὲ κωλυτικὸν ἐνέχεσθαι τῷ τοῦ
[1, 17]   καὶ ἐνεργεῖν καὶ δρᾶν νοεῖσθαι,  τὸ   δὲ μὴ κωλῦον κατά γε
[1, 17]   πρὸς τῷ κτίζεσθαι τὴν οἰκίαν·  τὸ   δὲ μὴ κωλῦον κεχώρισται τοῦ
[1, 25]   εἴδη λέγει, τὸ μὲν νομικόν,  τὸ   δὲ πολιτικὸν ὁμωνύμως ὠνομασμένον, καὶ
[1, 24]   τοῦ νικῆσαι μόνον καὶ καταστρέψασθαι  (τὸ   δὲ πρὸς κακὸν ἀγαθὸν
[1, 27]   λέγουσιν οὔτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται,  τὸ   δὲ τέλος τῆς παραγγελίας ἀγάπη
[1, 24]   κρατεῖν ἕνεκα τὴν δυναστείαν πεποιημένον,  τὸ   δὲ φιλόκαλον, εἰς καλὸν καταχρωμένης
[1, 17]   τοῦ ἐμπρησμοῦ τὸν μὴ σβέσαντα  τὸ   δεινὸν ἀρχόμενον καὶ τοῦ ναυαγίου
[1, 21]   ὡς εἶναι ἀπὸ Μωυσέως ἐπὶ  τὸ   δέκατον ἔτος Ἀντωνίνου πάντα ἔτη
[1, 21]   τὴν τελευτὴν Σαοὺλ βασιλεύει Δαβὶδ  τὸ   δεύτερον ἐν Χεβρὼν τοῦ
[1, 21]   Δαρείου τοῦ Ὑστάσπου προφητεύσαντες κατὰ  τὸ   δεύτερον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ
[1, 21]   ἐπὶ ἔτη ἑβδομήκοντα καταλήξασα εἰς  τὸ   δεύτερον ἔτος τῆς Δαρείου τοῦ
[1, 24]   τὸ ἐοικὸς στύλῳ καὶ πῦρ  τὸ   διὰ βάτου σύμβολόν ἐστι φωτὸς
[1, 17]   τὸ φωτίζειν) ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα  τὸ   διὰ κακῶν τῶν ἐπινοηθέντων πρός
[1, 14]   τὴν ὠφελιμωτάτην. αὐτίκα Πλάτων πάλαι  {τὸ}   διὰ σπουδῆς γεγονέναι τόνδε τὸν
[1, 21]   γὰρ ἐν τετάρτῳ Μεγαρικῶν περὶ  τὸ   διακοσιοστὸν ἐνενηκοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς
[1, 21]   Ἀκάστου ἐν Χίῳ γενέσθαι περὶ  τὸ   διακοσιοστὸν ἔτος ὕστερον τῆς Ἰλίου
[1, 19]   τἀγαθὸν δίδωσι, συνεργεῖν δὲ πρὸς  τὸ   διεγείρειν καὶ συγγυμνάζειν πρὸς τὰ
[1, 6]   θεὸς ἡμᾶς ἐδημιούργησεν. ὅθεν οὐδὲ  τὸ   δίκαιον ἐκ μόνης φαίνεσθαι τῆς
[1, 24]   εἴη τοῦ βασιλικοῦ, καθάπερ καὶ  τὸ   δικαστικόν. τοῦ δὲ βασιλικοῦ τὸ
[1, 16]   νάβλαν καλούμενον, ὃν τρόπον καὶ  τὸ   δίχορδον Ἀσσύριοι. Καρχηδόνιοι γὰρ πρῶτοι
[1, 11]   ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσθήσει, εἰς  τὸ   δοκιμάζειν ὑμᾶς τὰ διαφέροντα· ἐπεὶ
[1, 1]   ἀπόστολον. οὔκουν οὐδὲ ἀπὸ συγκρίσεως  τὸ   δοκίμιον ποιεῖσθαι τοῖς ἀκροωμένοις ἐπιτρεπτέον
[1, 8]   οὕτω τῆς ἐριστικῆς ἀρχὴ μὲν  τὸ   δόξαν, ἔργον δὲ τὸ ἀγώνισμα
[1, 19]   ὧν δὴ κἀγὼ κατά γε  τὸ   δυνατὸν οὐδὲν ἀπέλιπον ἐν τῷ
[1, 21]   πέμπτου ἔτους Δημητρίου βασιλείας Πτολεμαίου  τὸ   δωδέκατον βασιλεύοντος Αἰγύπτου συνάγεσθαι ἔτη
[1, 1]   καὶ ἐπικεκρυμμένην, καθάπερ τῷ λεπύρῳ  τὸ   ἐδώδιμον τοῦ καρύου· ἁρμόζει γάρ,
[1, 28]   ὄντως εἶναι μυστηρίων, Ἀριστοτέλης δὲ  τὸ   εἶδος τοῦτο μετὰ τὰ φυσικὰ
[1, 18]   ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον» διὰ  τὸ   εἰδότας τὴν προφητείαν μὴ πιστεύειν
[1, 21]   ὡς προείρηται. Ἐρατοσθένης δὲ μετὰ  τὸ   ἑκατοστὸν ἔτος τῆς Ἰλίου ἁλώσεως
[1, 18]   ἀργύριον βάλλεσθαι δεδοκιμασμένον ἀκριβῶς εἰς  τὸ   ἐκδανείζεσθαι. ὅθεν ἐπιφέρει· λόγος σαπρὸς
[1, 1]   ἀποκρυψαμένῳ τὸ πιστευθὲν ἀργύριον εἰς  τὸ   ἐκδανεῖσαι καὶ αὐτὸ ὅπερ ἔλαβεν
[1, 7]   εὐσεβοῦς ἐπιστήμης ἐκδιδάσκοντα, τοῦτο σύμπαν  τὸ   ἐκλεκτικὸν φιλοσοφίαν φημί. ὅσα δὲ
[1, 15]   καὶ τοῦ Περσικοῦ γένους οὐ  τὸ   ἐλάχιστον μέρος καὶ ἄλλα πρὸς
[1, 6]   πλανᾶται, φησίν, καὶ χρὴ μετιέναι  τὸ   ἐλεγκτικὸν εἶδος ἕνεκα τοῦ τὰς
[1, 5]   Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ καὶ αὐτὴ  τὸ   Ἑλληνικὸν ὡς νόμος τοὺς
[1, 1]   καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν  τὸ   ἐμόν· ἐπὶ τούτοις ἀχρεῖος
[1, 24]   τὴν Εὐρωπίαν ποιήσας ἱστορεῖ  τὸ   ἐν Δελφοῖς ἄγαλμα Ἀπόλλωνος κίονα
[1, 21]   Αἰγυπτίαν καὶ τὴν Ἰταλήν,  τὸ   ἐν Ῥώμῃ Κάρμαλον ᾤκησεν, ἧς
[1, 21]   ᾤκησεν, ἧς υἱὸς Εὔανδρος  τὸ   ἐν Ῥώμῃ τοῦ Πανὸς ἱερὸν
[1, 15]   τὴν δὲ ψυχὴν αὐτῆς εἶναι  τὸ   ἐν τῇ σελήνῃ φαινόμενον πρόσωπον
[1, 15]   αὐτῆς μετὰ τελευτήν, τοῦτ´ εἶναι  τὸ   ἐν φήμαις καὶ κληδόσι μαντευόμενον,
[1, 8]   διατριβὰς διαλεκτικὴ γύμνασμα φιλοσόφου περὶ  τὸ   ἔνδοξον δείκνυται ἀντιλογικῆς ἕνεκεν δυνάμεως·
[1, 13]   τοῦ χρόνου τὸ μέλλον καὶ  τὸ   ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ τὸ
[1, 24]   δὲ Μακεδόνων ἐβασίλευσε. τρίτον δὲ  τὸ   ἑνὸς ἐφιέμενον τοῦ νικῆσαι μόνον
[1, 23]   βασιλὶς Μωυσῆν ἐτύμως διὰ  τὸ   ἐξ ὕδατος ἀνελέσθαι αὐτό (τὸ
[1, 16]   δώδεκα. ἔτι φασὶ τὸ ἡρῷον  τὸ   ἑξάμετρον Φανοθέαν τὴν γυναῖκα Ἰκαρίου,
[1, 1]   τούτοις ἀχρεῖος δοῦλος εἰς  τὸ   ἐξώτερον» ἐμβληθήσεται σκότος» σὺ οὖν
[1, 24]   ἀλλ´ οὖν τὸ πῦρ ἐκεῖνο  τὸ   ἐοικὸς στύλῳ καὶ πῦρ τὸ
[1, 8]   μὲν τὸ πιθανόν, ἔργον δὲ  τὸ   ἐπιχείρημα καὶ τέλος πειθώ,
[1, 10]   πέφυκεν ἐνεργούντων. δ´ οὖν  τὸ   ἔργον δείκνυσιν, τοῦτο ἅτερος λαλεῖ,
[1, 24]   τῷ τὸ ἀνεικόνιστον σημαίνειν δηλοῖ  τὸ   ἑστὸς καὶ μόνιμον τοῦ θεοῦ
[1, 1]   τῶν γραμμάτων χρεία; εἰ δὲ  τὸ   ἕτερον, ἤτοι τοῖς σπουδαίοις
[1, 21]   τοῦ σωτῆρος ἡμῶν οὐ μόνον  τὸ   ἔτος, ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέραν
[1, 10]   χωρὶς λόγου συνίσταται. ὡς δὲ  τὸ   εὖ πάσχειν περιαιρεῖται, ἐὰν τὸ
[1, 10]   τὸ εὖ πάσχειν περιαιρεῖται, ἐὰν  τὸ   εὖ ποιεῖν ἀφέλωμεν, οὕτως
[1, 21]   καὶ προφήτης εἶπεν καὶ  τὸ   εὐαγγέλιον. πεντεκαίδεκα οὖν ἔτη Τιβερίου
[1, 20]   κατὰ σύγχρησιν δὲ τούτων γίνεται  τὸ   εὐδαιμόνως ζῆν (μὴ γὰρ δὴ
[1, 20]   μὲν ὡς ἄρτος ἀναγκαία πρὸς  τὸ   ζῆν, κατὰ τὴν πίστιν
[1, 1]   ἔλεγεν. συνεξάπτει δὲ γραφὴ  τὸ   ζώπυρον τῆς ψυχῆς καὶ συντείνει
[1, 16]   ἁμῇ γέ πῃ σωφρονίζουσα καὶ  τὸ   ἦθος προτυποῦσα καὶ προστύφουσα εἰς
[1, 21]   γίνονται ἔτη μῆνες δʹ ὧν  τὸ   ἥμισυ κατέσχε Νέρων βασιλεύων, καὶ
[1, 21]   τῇ μιᾷ ἑβδομάδι, ἧς ἑβδομάδος  τὸ   ἥμισυ κατέσχεν Νέρων βασιλεύων καὶ
[1, 21]   τρία καὶ μῆνες ἐστι  τὸ   ἥμισυ τῆς ἑβδομάδος, καθὼς εἴρηκε
[1, 16]   πάντα τριακόσια δώδεκα. ἔτι φασὶ  τὸ   ἡρῷον τὸ ἑξάμετρον Φανοθέαν τὴν
[1, 19]   ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν, ζητεῖν  τὸ   θεῖον, εἰ ἄρα ψηλαφήσειαν
[1, 26]   οἷόν τε αὐτοῖς, ἐπαίροντες εἰς  τὸ   θεῖον κατ´ εἰκόνα τῆς κατὰ
[1, 26]   ἔχει γοῦν τὴν ἀγωγὴν εἰς  τὸ   θεῖον. λέγει δὲ καὶ
[1, 7]   γὰρ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ  τὸ   θέλημα γινώσκομεν. ἀνοίξατε οὖν» φησὶν
[1, 11]   τῆς γῆς, ὅτι ἐν τούτοις  τὸ   θέλημά μου, λέγει κύριος. ἵνα
[1, 27]   καυχᾶσαι ἐν θεῷ καὶ γιγνώσκεις  τὸ   θέλημα τοῦ θεοῦ καὶ δοκιμάζεις
[1, 7]   δὲ πίστις. ποιοῦντες γὰρ  τὸ   θέλημα τοῦ θεοῦ τὸ θέλημα
[1, 28]   θεωρίας· καὶ τέταρτον ἐπὶ πᾶσι  τὸ   θεολογικὸν εἶδος, ἐποπτεία, ἥν
[1, 17]   τοῦ θεοῦ ὡς τοῦ πυρὸς  τὸ   θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς τὸ
[1, 2]   ζητήσας, ἐρευνήσας, ἀνιχνεύσας, κυνοδρομήσας αἱρεῖ  τὸ   θηρίον, οὕτω καὶ τἀληθὲς γλυκύτητι
[1, 11]   Ἀβραὰμ τὸ μὴ ἐξ ἐπαγγελίας,  τὸ   ἴδιον εἰληφὸς δωρεάν. τελείων δέ
[1, 21]   τὴν καὶ Ἰώ φασιν διὰ  τὸ   ἰέναι αὐτὴν διὰ πάσης τῆς
[1, 21]   θυσία καὶ σπονδή· καὶ ἐπὶ  τὸ   ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ
[1, 28]   ἴδια, τὸ τρίτον δὲ εἰς  τὸ   ἱερουργικόν, ἐστιν ἤδη τῆς
[1, 15]   νέαν. τούτων ἁπάντων πρεσβύτατον μακρῷ  τὸ   Ἰουδαίων γένος, καὶ τὴν παρ´
[1, 5]   ἀρχικωτάτην σοφίαν ἐλθεῖν, ἀφ´ ἧς  τὸ   Ἰσραηλιτικὸν γένος αὔξεται. ἐξ ὧν
[1, 28]   φιλοσοφία τετραχῇ τέμνεται, εἴς τε  τὸ   ἱστορικὸν καὶ τὸ κυρίως λεγόμενον
[1, 6]   παιδευθείσης τῆς ψυχῆς ἐθέλειν αἱρεῖσθαι  τὸ   κάλλιστον. ἀλλὰ καθάπερ καὶ ἄνευ
[1, 11]   δοκιμάζετε, ἀπόστολός φησι, καὶ  τὸ   καλὸν κατέχετε» τοῖς πνευματικοῖς λέγων
[1, 20]   δὲ μὴ δύνασθαι τὸ ἀποτέλεσμα  τὸ   κατ´ ἀλήθειαν παρέχειν. καίτοι καὶ
[1, 24]   μὲν θεῖον μέρος ἐστίν, οἷον  τὸ   κατὰ τὸν θεὸν καὶ τὸν
[1, 1]   τὸ γεῶδες αὐτῶν, ὡς παραδέξασθαι  τὸ   καταβαλλόμενον σπέρμα πνευματικὸν καὶ τοῦτο
[1, 1]   τὴν τοῦ λόγου σπορὰν αὔξει  τὸ   καταβληθὲν καὶ ζωογονεῖ· υἱὸς δὲ
[1, 1]   παραδιδόμενα οἵῳ τε παραλαμβάνειν δηλωθήσεται  τὸ   κεκαλυμμένον ὡς ἀλήθεια, καὶ
[1, 3]   τῆς γραφῆς θηρίων εἰρημένων, ἐπαναπαύεται  τὸ   κεφάλαιον τῶν ὄντων, χρηστὸς
[1, 1]   παραβαλλομένη πρὸς τὸ πνεῦμα ἐκεῖνο  τὸ   κεχαριτωμένον, οὗ κατηξιώθημεν ὑπακοῦσαι, εἰκὼν
[1, 11]   γάρ τοι λόγος καθάπερ  τὸ   κήρυγμα» τὸ Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν
[1, 21]   δὲ παρὰ τοῖς μνηστῆρσι) κατὰ  τὸ   κιθαρίζειν εὐδοκίμουν. καὶ τοὺς μὲν
[1, 11]   τόλμης καὶ σοφίας· τόλμης μὲν  τὸ   κίνδυνον ὑπομεῖναι, σοφίας δὲ τὸ
[1, 17]   Εἶχον δὲ καὶ οἱ ψευδοπροφῆται  τὸ   κλέμμα, τὸ ὄνομα τὸ προφητικόν,
[1, 4]   ὑάκινθον καὶ τὴν πορφύραν καὶ  τὸ   κόκκινον, καὶ τὰ λιθουργικὰ καὶ
[1, 1]   ἡμῶν, ὅτι τῷ κρυπτῶς ἐπαίοντι  τὸ   κρυπτὸν φανερωθήσεσθαι διὰ τοῦδε προεθέσπισεν
[1, 28]   εἴς τε τὸ ἱστορικὸν καὶ  τὸ   κυρίως λεγόμενον νομοθετικόν, ἅπερ ἂν
[1, 17]   διὰ τοῦτο γοῦν ἐπιτελεῖται, ὅτι  τὸ   κωλῦσαι δυνάμενον οὐκ ἐνεργεῖ οὐδὲ
[1, 16]   εὔσημον λόγον δῶτε, πῶς γνωσθήσεται  τὸ   λαλούμενον; ἔσεσθε γὰρ εἰς ἀέρα
[1, 9]   διαλεκτική. τί δ´; οὐχὶ καὶ  τὸ   λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ τὸ
[1, 9]   λόγῳ πράττοιμεν, ἀλόγως ποιοῖμεν ἄν.  τὸ   λογικὸν δὲ ἔργον κατὰ θεὸν
[1, 21]   ἐν Ῥώμῃ τοῦ Πανὸς ἱερὸν  τὸ   Λουπέρκιον καλούμενον κτίσας. Ἄξιον δὴ
[1, 14]   Πλάτωνι Ἀριστοτέλης φιλοσοφήσας μετελθὼν εἰς  τὸ   Λύκειον κτίζει τὴν Περιπατητικὴν αἵρεσιν.
[1, 29]   τῶν παρ´ Ἕλλησιν οἰησισόφων, αἰνιττόμενος  τὸ   μάθημα τὸ πολιόν, τὴν παρὰ
[1, 16]   μὴ καταλαμβάνει Ἑλληνικὴ φιλοσοφία  τὸ   μέγεθος τῆς ἀληθείας, ἔτι δὲ
[1, 14]   Βυζάντιον Βίαντος λέγουσιν εἶναι καὶ  τὸ   μελέτη πάντα καθαιρεῖ» Περιάνδρου τυγχάνειν
[1, 13]   γοῦν αἰὼν τοῦ χρόνου  τὸ   μέλλον καὶ τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ
[1, 15]   ἀνθρωπίνως φησίν, ἀλλὰ σὺν θεῷ  τὸ   μέλλον Σιβύλλῃ πεφάνθαι. φασὶ γοῦν
[1, 17]   γε τοῦτο ἀνενέργητον εἶναι. ἔτι  τὸ   μὲν αἴτιον πρὸς τῇ ἐνεργείᾳ
[1, 8]   τῷ κοινωνοῦντι τοῦ ψεύδους πιστεύειν.  τὸ   μὲν γὰρ ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας
[1, 15]   μαντικῆς φησι τὴν Σίβυλλαν, καὶ  τὸ   μὲν εἰς ἀέρα χωρῆσαν αὐτῆς
[1, 8]   τὸ φαινόμενον, ἔργον δὲ διττόν,  τὸ   μὲν ἐκ ῥητορικῆς διεξοδικὸν φαινομένον,
[1, 24]   τὸ δικαστικόν. τοῦ δὲ βασιλικοῦ  τὸ   μὲν θεῖον μέρος ἐστίν, οἷον
[1, 17]   χρὴ ἀκριβολογεῖσθαι πρὸς αὐτούς, ἴστωσαν  τὸ   μὲν μὴ κωλυτικόν, ὅπερ φαμὲν
[1, 25]   διὰ σπουδῆς ἔχει γενέσθαι. ἔτι  τὸ   μὲν νομικὸν πρὸς γενέσεως εἶναι,
[1, 25]   δὲ πολιτικοῦ δύο εἴδη λέγει,  τὸ   μὲν νομικόν, τὸ δὲ πολιτικὸν
[1, 24]   στρατεύσαντες συνεχρήσαντο. τοῦ γὰρ θυμοῦ  τὸ   μὲν φιλόνικον μόνον ἐστίν, αὐτοῦ
[1, 14]   αὐτὸ ἀνατίθησιν, ὥσπερ ἀμέλει Κλεοβούλῳ  τὸ   μέτρον ἄριστον» τὸ δ´ ἐγγύα,
[1, 17]   μέγιστον γοῦν τῆς θείας προνοίας  τὸ   μὴ ἐᾶσαι τὴν ἐξ ἀποστάσεως
[1, 11]   ἀλλὰ γοῦν σπέρμα ἐστὶν Ἀβραὰμ  τὸ   μὴ ἐξ ἐπαγγελίας, τὸ ἴδιον
[1, 17]   πολλοὺς ἀδιαλείπτως ἐπιφυομένους ἡμῖν καὶ  τὸ   μὴ κωλῦον αἴτιον εἶναι λέγοντας·
[1, 9]   διδασκαλικοῦ πνεύματος ἐπικεκρυμμένως λαλούμενος διὰ  τὸ   μὴ πάντων εἶναι τὴν συνιεῖσαν
[1, 10]   Πυθαγόρειος ἐν τῷ Πλάτωνος Πολιτικῷ,  τὸ   μὴ σπουδάζειν ἐπὶ τοῖς ὀνόμασι,
[1, 17]   καὶ ἐπιτερποῦς καὶ πρὸ τούτων  τὸ   μὴ συγκατατίθεσθαι ταῖς ἀπατηλαῖς ἐκείναις
[1, 20]   ἀληθείας καὶ διαλεκτικὴ πρὸς  τὸ   μὴ ὑποπίπτειν ταῖς κατατρεχούσαις αἱρέσεσιν.
[1, 14]   αὖ Χίλωνι τῷ Λακεδαιμονίῳ ἀναφέρουσι  τὸ   μηδὲν ἄγαν» Στράτων δὲ ἐν
[1, 2]   φιλομαθεῖς παραδέχονται τὴν ἀλήθειαν, πρὸς  τὸ   μήτε αὐτοὺς δοκεῖν τὴν φιλοσοφίαν
[1, 24]   ἀκραιφνῶς λογικὴν καὶ θείαν διοίκησιν  τὸ   μόνῳ τῷ θυμοειδεῖ τῆς ψυχῆς
[1, 29]   ῥήματι ἀντέθηκε τὸ παῖς μῦθος,  τὸ   μυθικὸν τῆς τῶν νεωτέρων ἐπιβολῆς
[1, 10]   τε καὶ ἄσωτον παραιτοίμεθα, καθάπερ  τὸ   μύρον καὶ τὴν πορφύραν οἱ
[1, 28]   ἀπόστολος κατὰ ἀποκάλυψιν« φησὶν ἐγνωκέναι  τὸ   μυστήριον, καθὼς προέγραψα ἐν ὀλίγῳ,
[1, 4]   γράφων. Δανιὴλ δὲ προφήτης  τὸ   μυστήριον» φησὶν βασιλεὺς
[1, 9]   δ´ ἐστὶ Λυδὴ διακρίνειν πεπιστευμένη  τὸ   νόθον ἀπὸ τοῦ ἰθαγενοῦς χρυσίου)
[1, 24]   τοῦ βασιλικοῦ· πάλιν τε αὖ  τὸ   νομοθετικὸν μέρος ἂν εἴη τοῦ
[1, 10]   ζηλοῦντα ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ αἰνίξασθαι  τὸ   νοούμενον. ὁποίῳ δὲ ὀνόματι δηλοῦται
[1, 21]   Λάκων ἐν χρόνων ἀναγραφῇ κατὰ  τὸ   ὄγδοον ἔτος τῆς Χαρίλλου τοῦ
[1, 1]   ζώπυρον τῆς ψυχῆς καὶ συντείνει  τὸ   οἰκεῖον ὄμμα πρὸς θεωρίαν, τάχα
[1, 1]   τὸ τῆς ψυχῆς ὄμμα» πρὸς  τὸ   οἰκεῖον φῶς, βαδιζέτω ἐπὶ τὴν
[1, 21]   τε καὶ Μουσαῖος. κατὰ δὲ  τὸ   ὀκτωκαιδέκατον ἔτος τῆς Ἀγαμέμνονος βασιλείας
[1, 13]   διαφέρηται πρὸς ἄλληλα, τὴν πρὸς  τὸ   ὅλον οἰκειότητα διαφυλάττει. οὕτως οὖν
[1, 8]   κλεπτικήν τινα αὐτὴν ἀποφαίνεται, ἅτε  τὸ   ὅλον τῆς σοφίας ἔργον πιθανῶς
[1, 11]   τοι λόγος καθάπερ τὸ κήρυγμα»  τὸ   Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν τὸν βουλόμενον.
[1, 7]   ἀλήθεια, ἄλλο ὁμοίωσις, ἄλλο αὐτὸ  τὸ   ὄν, καὶ μὲν μαθήσει
[1, 25]   ἀληθής, ἀληθὴς δὲ  τὸ   ὂν εὑρίσκουσα καὶ τούτου τυγχάνουσα·
[1, 21]   ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν φησιν εἶναι  τὸ   ὄνομα. μαρτυρεῖ γοῦν τοὺς Φρύγας
[1, 17]   καὶ οἱ ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα,  τὸ   ὄνομα τὸ προφητικόν, προφῆται ὄντες,
[1, 23]   καὶ τὸν μὲν προσκύψαντα πρὸς  τὸ   οὖς εἰπεῖν, ἀκούσαντα δὲ τὸν
[1, 12]   κελεύων, καὶ καθάπερ ἠκούσαμεν εἰς  τὸ   οὖς, οὕτω καὶ παραδιδόναι οἷς
[1, 1]   κρύψῃς παρὰ σεαυτῷ ὑπακούσεται σοφίας  τὸ   οὖς σου. σπειρόμενον τὸν λόγον
[1, 12]   συνεδρίῳ. ἀλλ´ ἀκούετε εἰς  τὸ   οὖς, φησὶν κύριος, κηρύξατε
[1, 18]   ὅπερ καὶ ἄμεινον, ἀποφατικὸν ἡγητέον  τὸ   οὐχὶ ἐμώρανεν θεὸς τὴν
[1, 16]   καὶ μέταλλα χρυσοῦ τὰ περὶ  τὸ   Πάγγαιον ἐπενόησεν ὄρος. ἤδη δὲ
[1, 29]   προγενεστάτην· ἀλήθειαν, ῥήματι ἀντέθηκε  τὸ   παῖς μῦθος, τὸ μυθικὸν τῆς
[1, 1]   καθάπερ καὶ τῶν καρύων οὐ  τὸ   πᾶν ἐδώδιμον. φυτεύων δὲ
[1, 28]   λέγειν δύνασθαι, κεχαρισμένα δὲ πράττειν,  τὸ   πᾶν εἰς δύναμιν. μικτὴ δὲ
[1, 14]   εἶναι τὴν παραίνεσιν. ἔπειτα ἑξῆς  τὸ   πάντες ἄνθρωποι κακοὶ» οἱ
[1, 15]   ἐκκλησίαν τὴν νῦν οὕτω καλουμένην  τὸ   παρ´ αὐτῷ ὁμακοεῖον αἰνίττεται. Πλάτων
[1, 1]   ἀπολαύειν σωτηρίας, ἧς οὐδὲ κατὰ  τὸ   παρὸν μεταλαμβάνει, ἀλλὰ ἐλπίδι ἀπεκδεχόμενος
[1, 13]   τὸ ἐνεστός, ἀτὰρ δὴ καὶ  τὸ   παρῳχηκὸς ἀκαριαίως συνίστησι, πολὺ δὲ
[1, 21]   γέγραπται. ἐπὶ τούτου ὀκτωκαιδεκάτῳ ἔτει  τὸ   πάσχα ἤχθη, ἐξ οὗ ἀπὸ
[1, 21]   ἐν ἀναγνώσεσι. φασὶ δὲ εἶναι  τὸ   πεντεκαιδέκατον ἔτος Τιβερίου Καίσαρος τὴν
[1, 8]   καθάπερ τῆς ῥητορικῆς ἀρχὴ μὲν  τὸ   πιθανόν, ἔργον δὲ τὸ ἐπιχείρημα
[1, 24]   καὶ χρόνου μακροῦ, εἰς μόνον  τὸ   πιστεύειν τὸν θεὸν εἶναι δι´
[1, 1]   προσέταξεν εἰσελθεῖν, τῷ δὲ ἀποκρυψαμένῳ  τὸ   πιστευθὲν ἀργύριον εἰς τὸ ἐκδανεῖσαι
[1, 21]   καὶ Μαντὼ καὶ τῶν Σιβυλλῶν  τὸ   πλῆθος, Σαμία Κολοφωνία
[1, 9]   οὐχ οἷόν τε ῥᾳδίως γνῶναι  τὸ   πνεῦμα εἴρηκεν, ἀλλ´ οὐχ οὕτως
[1, 1]   ὠφελοῦσα· ὅτι σπείρων εἰς  τὸ   πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει
[1, 1]   εὖ οἶδ´ ὅτι παραβαλλομένη πρὸς  τὸ   πνεῦμα ἐκεῖνο τὸ κεχαριτωμένον, οὗ
[1, 1]   ἀπὸ τοῦ προσώπου σου, καὶ  τὸ   πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ
[1, 9]   τὸ λέγειν ἔργον ἐστὶ καὶ  τὸ   ποιεῖν ἐκ τοῦ λόγου γίνεται;
[1, 19]   κἀκ τοῦ ἐν ἡμῖν θείου  τὸ   ποιητικὸν αἴτιον ὡς οἷόν τε
[1, 29]   Ἕλλησιν οἰησισόφων, αἰνιττόμενος τὸ μάθημα  τὸ   πολιόν, τὴν παρὰ βαρβάροις προγενεστάτην·
[1, 25]   βιοῦντος θεωρία· ἀναγκαῖον γοῦν  τὸ   πολιτεύεσθαι ὀρθῶς, ἄριστον δὲ τὸ
[1, 25]   μὲν νομικὸν πρὸς γενέσεως εἶναι,  τὸ   πολιτικὸν δὲ πρὸς φιλίας καὶ
[1, 1]   ἐσθίῃ τὸν ἄρτον καὶ πίνῃ  τὸ   ποτήριον τοῦ κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος
[1, 1]   ἕνεκα. αὐτίκα οὐχ ὁμοίως θεωρεῖ  τὸ   πρόβατον μάγειρός τε καὶ
[1, 21]   ἑκατὸν πεντήκοντα ἐννέα· ἐπὶ δὲ  τὸ   προηγούμενον ἔτος τῶν πρώτων Ὀλυμπίων
[1, 18]   τὸ ἀγαθόν. ἐργάζεσθαι δέ ἐστι  τὸ   προσεκπονεῖν ζητοῦντα τὴν ἀλήθειαν, σὺν
[1, 26]   νομοθετικὸς δέ ἐστιν  τὸ   προσῆκον ἑκάστῳ μέρει τῆς ψυχῆς
[1, 1]   ἀγαλλίασιν· ἀγαλλιάσονται ὀστᾶ τεταπεινωμένα. ἀπόστρεψον  τὸ   πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν
[1, 1]   καταλειπτέον συγγράμματα; καὶ εἰ μὲν  τὸ   πρότερον, τίς τῶν γραμμάτων
[1, 1]   περιουσίας. καὶ τοῦτ´ ἦν ἄρα  τὸ   προφητικὸν ἐκεῖνο· ἐὰν μὴ πιστεύσητε,
[1, 17]   ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα, τὸ ὄνομα  τὸ   προφητικόν, προφῆται ὄντες, οὐ τοῦ
[1, 21]   ἐκ τῶν δώδεκα Ἄγγελος κατὰ  τὸ   πρῶτον ἔτος τῆς ὀγδόης καὶ
[1, 24]   εἷς ἐστι θεός. ἀλλ´ οὖν  τὸ   πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἐοικὸς στύλῳ
[1, 21]   καὶ Πλάτων δὲ ἐν Κρατύλῳ  τὸ   πῦρ ἑρμηνεῦσαι βουλόμενος βαρβαρικόν φησιν
[1, 17]   μὴ) {καὶ μὴν} οὐκ ἀπεῖρξε  τὸ   πῦρ, καὶ ἴσως συναίτιος·
[1, 11]   δὲ τὸ ὕδωρ, Ἵππασος δὲ  τὸ   πῦρ, καὶ οἱ τὰς ἀτόμους
[1, 17]   εἰκότως ἂν κολάσειε (καὶ γὰρ  τὸ   πυρέττειν ἀκούσιον· ἀλλ´ ὅταν δι´
[1, 24]   καιρόν. ταῦτα δὲ σύμπαντα καὶ  τὸ   πῶς δεῖ χρῆσθαι τούτων ἑκάστῳ
[1, 21]   τῆς καταστροφῆς αὐτῆς. οὕτω γὰρ  τὸ   ῥητὸν τὸ ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως
[1, 19]   καί τι ἠνύσαμεν, ἐκεῖσε ἐλθόντες  τὸ   σαφὲς εἰσόμεθα, ἐὰν θεὸς θέλῃ,
[1, 21]   τραφεὶς ἑβδομαῖος ἀνασῴζεται. ἐνταῦθα καὶ  τὸ   σημεῖον ἐγένετο Ἰωνᾶ, καὶ Τωβίας
[1, 17]   μὲν ναυπηγὸς πρὸς τῷ γίγνεσθαι  τὸ   σκάφος, δὲ οἰκοδόμος πρὸς
[1, 26]   χάριν ἐτέθη, ἄχρις ἂν ἔλθῃ  τὸ   σπέρμα ἐπήγγελται. εἶτα οἱονεὶ
[1, 1]   μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες·  τὸ   στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε πρὸς ὑμᾶς.
[1, 24]   θεοῦ πατρός. Ἰδέαις δὲ ἐνέχεται  τὸ   στρατήγημα τρισίν, ἀσφαλεῖ, παραβόλῳ καὶ
[1, 24]   μέρος ἂν εἴη τοῦ στρατηγικοῦ,  τὸ   στρατηγικὸν δὲ τοῦ βασιλικοῦ· πάλιν
[1, 19]   Δημοδόκῳ, εἰ δὴ τοῦ Πλάτωνος  τὸ   σύγγραμμα, μὴ οὐκ τοῦτο
[1, 21]   βοήσαντος παρών τις ἄλλος καὶ  τὸ   συμβὰν θεωρήσας ὑποστρέψας μετ´ οὐ
[1, 17]   ἐρχομένη κλοπή, οὐ τοῦ ὑφελομένου  τὸ   συμφέρον σκοπουμένου, κατευθυνούσης δὲ εἰς
[1, 17]   συμφέρον σκοπουμένου, κατευθυνούσης δὲ εἰς  τὸ   συμφέρον τῆς προνοίας τὴν ἔκβασιν
[1, 20]   καὶ συνεργός. τάχα δὲ καὶ  τὸ   συναίτιον αἴτιον. ὡς δέ, ἑνὸς
[1, 20]   τοῦ γνωστικοῦ, οὐκ αἴτιον τιθέμενοι  τὸ   συναίτιον οὐδὲ μὴν τὸ συνεργὸν
[1, 20]   τιθέμενοι τὸ συναίτιον οὐδὲ μὴν  τὸ   συνεργὸν συνεκτικὸν οὐδ´ ὡς οὗ
[1, 21]   ἀναγνωρισμὸς καὶ ἀνακαινισμὸς λογίων καὶ  τὸ   σωτήριον ἄγεται πάσχα καὶ λύσις
[1, 26]   νόμος τοῦ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος  τὸ   σωτήριον πρόσταγμα, μᾶλλον δὲ ἐπιστήμης
[1, 6]   ~(πολλὰ δ´ ἑτοιμότης πρὸς  τὸ   τὰ δέοντα ὁρᾶν διὰ τῆς
[1, 24]   καὶ τοῦ κατὰ βίαν ὄργανον  τὸ   τακτικόν, ἄλλο δὲ κατ´ ἄλλην
[1, 24]   ὁπηνίκα ἂν περὶ προφητείας διαλαμβάνωμεν·  τὸ   τακτικὸν δὲ μέρος ἂν εἴη
[1, 24]   ἐπικρατοῦμεν τῇ ἀρετῇ, λογισμός ἐστι  τὸ   τακτικόν, ἐπισφραγιζόμενος ἐγκράτειαν καὶ σωφροσύνην
[1, 24]   ἐμψύχων τε καὶ ἀψύχων ψυχὴ  τὸ   τάττον ἐστὶ καὶ νοῦς, ἐν
[1, 28]   τῶν ὄντων ὡς ὄντων γνωστική,  τὸ   τέλειον ἔχουσα, παντὸς πάθους ἀπηλλαγμένη,
[1, 21]   Ἀττικὰ συγγραψαμένων ὀγδόῃ φθίνοντος, βασιλεύοντος  τὸ   τελευταῖον ἔτος Μενεσθέως, πληθυούσης σελήνης·
[1, 24]   καὶ γνῶσιν ἀγαθὴν μετ´ ἀληθείας,  τὸ   τέλος εἰς εὐσέβειαν ἀναφέρων θεοῦ.
[1, 1]   περὶ τοῖς οὐδὲν συμβαλλομένοις πρὸς  τὸ   τέλος. οἳ δὲ καὶ πρὸς
[1, 24]   ὡς Σαρδαναπάλλου καὶ τῶν  τὸ   τέλος ποιουμένων ταῖς ἐπιθυμίαις ὡς
[1, 21]   ἐνενήκοντα τέσσαρα, ὅτε ὑπάτευεν Αὔγουστος  τὸ   τέταρτον. ἀφ´ οὗ χρόνου ἐπὶ
[1, 13]   κύκλος καὶ τὸ τρίγωνον καὶ  τὸ   τετράγωνον καὶ ὅσα τῶν σχημάτων
[1, 14]   Περιάνδρου ὡς ἀναξίου σοφίας διὰ  τὸ   τετυραννηκέναι ἀντικατατάττει Μύσωνα τὸν Χηνέα.
[1, 24]   γὰρ καὶ στρατηγίας ἔργον ἦν  τὸ   τὴν χώραν τῶν πολεμίων λαβεῖν.
[1, 6]   ἐκ δὲ τῆς ἐντολῆς ἀναζωπυρεῖσθαι  τὸ   τῆς δημιουργίας ἀγαθὸν νοητέον, μαθήσει
[1, 24]   τῶν τόπων προκαταλαβόμενος ἐφύλαττεν διὰ  τὸ   τῆς χώρας ἔχειν τὴν ἐμπειρίαν.
[1, 1]   κακῇ τροφῇ τε καὶ διδασκαλίᾳ  τὸ   τῆς ψυχῆς ὄμμα» πρὸς τὸ
[1, 1]   κεκαλυμμένον ὡς ἀλήθεια, καὶ  τὸ   τοῖς πολλοῖς κρυπτόν, τοῦτο τοῖς
[1, 26]   τοὺς νόμους ἱστοροῦσι φοιτῶντα εἰς  τὸ   τοῦ Διὸς ἄντρον, τόν τε
[1, 23]   τῷ γεγονότι κελεῦσαι τῷ Μωυσεῖ  τὸ   τοῦ πέμψαντος εἰπεῖν ὄνομα θεοῦ
[1, 10]   πολλὰ οὐκ ἀγεννές, ἀλλὰ μᾶλλον  τὸ   τούτου ἐναντίον ἀνελεύθερον, ἔστιν δ´
[1, 21]   ἔτη τριάκοντα ἐννέα· τούτου κατὰ  τὸ   τριακοστὸν τέταρτον ἔτος τεθῆναί φησι
[1, 13]   τῷ σχήματι κύκλος καὶ  τὸ   τρίγωνον καὶ τὸ τετράγωνον καὶ
[1, 28]   εἴη τῆς ἠθικῆς πραγματείας ἴδια,  τὸ   τρίτον δὲ εἰς τὸ ἱερουργικόν,
[1, 17]   προασπιζομένῳ τοῦ μὴ τιτρώσκεσθαι κωλύων  τὸ   τρωθῆναι αὐτόν, καὶ τῷ Σωκράτει
[1, 15]   καὶ Ὀδρύσαι καὶ Γέται καὶ  τὸ   τῶν Αἰγυπτίων γένος καὶ ἐθεολόγησαν
[1, 21]   οὗ φέρεται βιβλίον ὡς καὶ  τὸ   τῶν Μακκαβαϊκῶν. κατὰ τὴν αἰχμαλωσίαν
[1, 26]   Μωυσέα. καθάπερ οὖν τὴν ποιμενικὴν  τὸ   τῶν προβάτων προνοεῖν φαμεν, {οὕτω
[1, 8]   λόγος αὐτὸς ὢν ἀλήθεια, καὶ  τὸ   ὑγιαῖνον αἰεὶ ἀθάνατον μένει,
[1, 1]   ὕδωρ» Ἡσαΐας λέγει, καὶ πῖνε  τὸ   ὕδωρ ἀπὸ σῶν ἀγγείων»
[1, 11]   μὲν τὸν ἀέρα, Θαλῆς δὲ  τὸ   ὕδωρ, Ἵππασος δὲ τὸ πῦρ,
[1, 1]   διὰ φιλοτιμίαν λαμβάνοντος. ψάλλοντες γοῦν  τὸ   ὑπέρτονον τῆς σεμνότητος ἐμμελῶς ἀνίεμεν.
[1, 20]   δεύτερος βαθμὸς τῷ εἰς  τὸ   ὑπερῷον ἀνιόντι καὶ γραμματιστὴς
[1, 27]   θεὸς ἡμῶν. ὅτι δὲ  τὸ   ὑπόδειγμα σωφρονίζει, αὐτίκα φησί· πανοῦργος
[1, 21]   τῶν Ἐξηγητικῶν· ἀπαιτεῖ δὲ ὅμως  τὸ   ὑπόμνημα καὶ ἡμᾶς ἐπιδραμεῖν τὰ
[1, 1]   γε καὶ δεῖ, μόνον δὲ  τὸ   ὑπομνῆσαι, εἴτε ὁπότε ἐκλαθοίμεθα εἴτε
[1, 21]   αὐτῆς. οὕτω γὰρ τὸ ῥητὸν  τὸ   ὑποτεταγμένον δείκνυσιν· ἕως πότε
[1, 8]   καὶ τῆς σοφιστικῆς ἀρχὴ μὲν  τὸ   φαινόμενον, ἔργον δὲ διττόν, τὸ
[1, 1]   κινήσεις, τὰς σχέσεις, τὸ βλέμμα,  τὸ   φθέγμα, τὴν τρίοδον, τὴν πέτραν,
[1, 25]   τὸ πολιτεύεσθαι ὀρθῶς, ἄριστον δὲ  τὸ   φιλοσοφεῖν. γὰρ νοῦν ἔχων
[1, 17]   τὸ θερμαίνειν καὶ τοῦ φωτὸς  τὸ   φωτίζειν) ἀλλὰ κἀκεῖνο μάλιστα τὸ
[1, 9]   γραμματικῆς καὶ φιλοσοφίας αὐτῆς δρεπόμενον  τὸ   χρήσιμον ἀνεπιβούλευτον φυλάσσειν τὴν πίστιν.
[1, 5]   Ἄγαρ παρευδοκιμοῦσαν αὐτήν, ὡς ἂν  τὸ   χρήσιμον ἐκλεξάμενος μόνον τῆς κοσμικῆς
[1, 4]   ἔργῳ, διανοεῖσθαι καὶ ἀρχιτεκτονῆσαι. ἐργάζεσθαι  τὸ   χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον καὶ
[1, 17]   ἀλήθεια ἐν αὐτῷ. ὅταν λαλῇ  τὸ   ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ,
[1, 18]   ὁσιότητι τῆς ἀληθείας. διὸ ἀποθέμενοι  τὸ   ψεῦδος λαλεῖτε ἀλήθειαν· μὴ δίδοτε
[1, 20]   μὴ γίνου ψεύστης· ὁδηγεῖ γὰρ  τὸ   ψεῦσμα πρὸς τὴν κλοπήν. ἤδη




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 7/01/2010