Livre, Chap.
[1, 24]	τὸ κατὰ τὸν θεὸν καὶ	τὸν	ἅγιον υἱὸν αὐτοῦ, παρ´ ὧν
[1, 24]	ὧν Δᾶτις ἡγεῖτο, τὰ κατὰ	τὸν	ἀγῶνα μετ´ ἐκείνων ὧν αὐτὸς
[1, 21]	τέταρτον. ἀφ´ οὗ χρόνου ἐπὶ	τὸν	ἀγῶνα, ὃν ἔθηκε Δομετιανὸς ἐν
[1, 21]	Αἴγυπτον, καταστήσας ἀντ´ αὐτοῦ βασιλέα	τὸν	ἀδελφὸν αὐτοῦ Ἰωακεὶμ ἐπὶ φόρῳ
[1, 19]	τε συνθεωροῦντες· εἶδες γάρ» φησί,	τὸν	ἀδελφόν σου, εἶδες τὸν θεόν
[1, 21]	τοῦ θεοῦ λαμβάνουσιν ἡγεμόνα Γοθονιὴλ	τὸν	ἀδελφὸν τοῦ Χαλὲβ τὸν νεώτερον
[1, 11]	στοιχεῖα δὲ σέβουσι Διογένης μὲν	τὸν	ἀέρα, Θαλῆς δὲ τὸ ὕδωρ,
[1, 21]	ἔτη χίλια. ἐντεῦθεν ἐπὶ Εὐαίνετον	τὸν	Ἀθήνησιν ἄρχοντα, ἐφ´ οὗ θνῄσκει
[1, 21]	κατὰ τὴν Ὀδυσσέως πλάνην, ἢ	τὸν	Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον ἢ τὸν Ἀμφιάρεων
[1, 21]	Ἐφραΐμ· οὗτός ἐστιν ὁ ἀνελὼν	τὸν	Αἰγλώμ. τελευτήσαντος δὲ Ἀὼδ ἁμαρτήσαντες
[1, 15]	γινώσκων, ἔν τε τῷ Φαίδρῳ	τὸν	Αἰγύπτιον βασιλέα καὶ τοῦ Θωὺθ
[1, 21]	τριακοστῷ ἡ Μωυσέως κατὰ Ἄμωσιν	τὸν	Αἰγύπτιον καὶ κατὰ Ἴναχον τὸν
[1, 23]	προγονικὴν ζηλώσας παιδείαν, ἄχρι καὶ	τὸν	Αἰγύπτιον τὸν τῷ Ἑβραίῳ ἀδίκως
[1, 23]	οἱ μύσται λόγῳ μόνῳ ἀνελεῖν	τὸν	Αἰγύπτιον, ὥσπερ ἀμέλει ὕστερον Πέτρος
[1, 21]	Σολομῶνος μὲν πρός τε Οὐάφρην	τὸν	Αἰγύπτου βασιλέα πρός τε τὸν
[1, 4]	καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν εἰς	τὸν	αἰῶνα, ᾗ φησιν ἡ τοῦ
[1, 10]	ἀπέριττόν τε καὶ ἀπερίεργον τῷ	τὸν	ἀληθῆ βίον ἐπανῃρημένῳ, εἴ γε
[1, 21]	φαίνονται δὲ εἶναι καὶ κατὰ	τὸν	ἀληθῆ λόγον αἱ γενικαὶ διάλεκτοι
[1, 29]	ἣ πολλὸν ἀρίστη. εἴτ´ οὖν	τὸν	ἅμα τῇ γενέσει φησὶ νόμον
[1, 21]	ἢ τὸν Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον ἢ	τὸν	Ἀμφιάρεων τὸν σὺν τοῖς ἑπτὰ
[1, 13]	ἐξετμήθησαν τὴν φυσικὴν ἀκολουθίαν, καθάπερ	τὸν	ἄνδρα αἱ γυναικωνίτιδες ἀποκοψάμεναι τὸν
[1, 21]	σκορπίον, ἐὰν μὴ ἐφικνῆται παίειν	τὸν	ἄνθρωπον, ἀπιόντα μετὰ πλειόνων ἀναστρέφειν,
[1, 21]	Ἀμφιπολίτης ἐν τρίτῳ Νομίμων Ἀσίας	τὸν	Ἆπιν τὸν ταῦρον τελευτήσαντα καὶ
[1, 2]	τῆς φιλοσοφίας παρεισελθούσης, διὰ δὲ	τὸν	ἀπὸ τῆς γνώσεως καρπόν. ἡμῶν
[1, 26]	τὰ νομοθετικὰ εἰς Δελφοὺς πρὸς	τὸν	Ἀπόλλωνα συνεχὲς ἀπιόντα παιδεύεσθαι γράφουσι
[1, 23]	τεθνηξόμενος. καὶ γάρ τοι Μωυσῆν	τὸν	ἀποπνεύσαντα τῷ ὕδατι προσαγορεύουσι. δῆλον
[1, 2]	ὑπομνήμασιν; ὅτι μέγας ὁ κίνδυνος	τὸν	ἀπόρρητον ὡς ἀληθῶς τῆς ὄντως
[1, 1]	καὶ τοὺς ὑπὸ νόμον κατὰ	τὸν	ἀπόστολον εὔλογον Ἰουδαῖον γενέσθαι, ἀλλὰ
[1, 19]	δικαιώματα τοῦ νόμου φυλασσούσης» κατὰ	τὸν	ἀπόστολον καὶ πρὸ τοῦ νόμου
[1, 1]	γεώργιον, θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» κατὰ	τὸν	ἀπόστολον. οὔκουν οὐδὲ ἀπὸ συγκρίσεως
[1, 21]	δὲ τὴν Ἀουαρίαν Ἄμωσις κατὰ	τὸν	Ἀργεῖον γενόμενος Ἴναχον, ὡς ἐν
[1, 14]	ὁμιλίαι κακαί» οἳ δὲ Ἀκουσίλαον	τὸν	Ἀργεῖον ἐγκατέλεξαν τοῖς ἑπτὰ σοφοῖς,
[1, 21]	τὸν Αἰγύπτιον καὶ κατὰ Ἴναχον	τὸν	Ἀργεῖον ἐξ Αἰγύπτου κίνησις. ἦν
[1, 1]	ἐντολῶν. ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ	τὸν	ἄρτον καὶ πίνῃ τὸ ποτήριον
[1, 10]	ἐλάλησεν καὶ εὐχαρίστησεν· εἶτα κλάσας	τὸν	ἄρτον προέθηκεν, ἵνα δὴ φάγωμεν
[1, 10]	γράφοντος· μὴ πρὸς ἅπαντας ἀναρρῆξαι	τὸν	ἀρχαῖον λόγον· ἔσθ´ ὅτε πιστόταται
[1, 21]	Θάσον ἐκτίσθαι, ὡς εἶναι συμφανὲς	τὸν	Ἀρχίλοχον μετὰ τὴν εἰκοστὴν ἤδη
[1, 6]	τὸν πολυφράδμονα λέγει, δεινὸν δὲ	τὸν	αὐδήεντα, καὶ θέσπιον τὸν ἔμπειρον
[1, 29]	γενέσει φησὶ νόμον εἴτε καὶ	τὸν	αὖθις δοθέντα, πλὴν ἐκ θεοῦ
[1, 8]	ἀγώνισμα καὶ τέλος ἡ νίκη.	τὸν	αὐτὸν γὰρ τρόπον καὶ τῆς
[1, 24]	τούτων ἅμα τισὶ χρωμένους κατὰ	τὸν	αὐτὸν καιρόν. ταῦτα δὲ σύμπαντα
[1, 20]	δὲ ἀνδρείαν ἢ δικαιοσύνην. ἀνὰ	τὸν	αὐτὸν οὖν λόγον, καὶ μιᾶς
[1, 21]	εἰς Μήδους καὶ Βαβυλῶνα. πάλιν	τὸν	Ἄχαζ διαδέχεται Ὠσηὲ ἐπὶ ἔτη
[1, 17]	τὸν Ἕκτορα ἐμπρῆσαι λεγόντων, ἀλλὰ	τὸν	Ἀχιλλέα, διότι κωλῦσαι τὸν Ἕκτορα
[1, 23]	τὸ οὖς εἰπεῖν, ἀκούσαντα δὲ	τὸν	βασιλέα ἄφωνον πεσεῖν, διακρατηθέντα δὲ
[1, 4]	πρὸς Μωυσῆν λέγων· ἰδοὺ ἀνακέκληκα	τὸν	Βεσελεὴλ τὸν τοῦ Οὐρί, τὸν
[1, 9]	ἐμπειρικὸν ἀναπλάττουσιν. ὁ δὲ πρὸς	τὸν	βίον ἀναφέρων ἕκαστα τὸν ὀρθὸν
[1, 22]	αὐτοῦ καὶ τὰς πράξεις καὶ	τὸν	βίον ἀξιόπιστοι κηρύσσουσαι αὐταὶ αἱ
[1, 25]	γνῶσιν συντείνας βιώσειεν, κατευθύνας μὲν	τὸν	βίον ἔργοις ἀγαθοῖς, ἀτιμάσας δὲ
[1, 1]	εἰρηνοποιοί» οἱ τοὺς ἐνταῦθα κατὰ	τὸν	βίον καὶ τὴν πλάνην πρὸς
[1, 1]	κακοῦ ἂν τὴν φιλοσοφίαν εἰσδεδυκέναι	τὸν	βίον νομίζουσιν ἐπὶ λύμῃ τῶν
[1, 1]	λόγους, τοὺς τρόπους, τὰ ἤθη,	τὸν	βίον, τὰς κινήσεις, τὰς σχέσεις,
[1, 2]	αὐτοὺς δοκεῖν τὴν φιλοσοφίαν λυμαίνεσθαι	τὸν	βίον, ψευδῶν πραγμάτων καὶ φαύλων
[1, 11]	κήρυγμα» τὸ Ὀλυμπίασι καλεῖ μὲν	τὸν	βουλόμενον. στεφανοῖ δὲ τὸν δυνάμενον.
[1, 14]	αὐτὸ ἀπόφθεγμα) οἱ περὶ Σωτάδαν	τὸν	Βυζάντιον Βίαντος λέγουσιν εἶναι καὶ
[1, 21]	πρώτους μνηστῆρας ἀνελόντος, καὶ μετὰ	τὸν	γάμον Τωβίου ὁ πατὴρ αὐτοῦ
[1, 4]	δὴ αὐτοῦ, ὧδέ πως γράφει·	τὸν	δ´ οὔτ´ ἂρ σκαπτῆρα θεοὶ
[1, 21]	εἴκοσι ἑπτὰ κατασχών. οὗτος καὶ	τὸν	Δαβὶδ ἔχρισεν. ἐτελεύτα δὲ Σαμουὴλ
[1, 21]	διακόσια τριάκοντα πέντε. καθελὼν δὲ	τὸν	Δαρεῖον τοῦτον Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν
[1, 14]	Ἀθηναῖος καὶ Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος,	τὸν	δὲ ἕβδομον οἳ μὲν Περίανδρον
[1, 1]	λέγειν τε καὶ ὑπομνήματα καταλιμπάνειν,	τὸν	δὲ εἰ ἀκροᾶσθαί τε καὶ
[1, 23]	τῷ βασιλεῖ καὶ ἐξεγεῖραι αὐτόν,	τὸν	δὲ καταπλαγέντα τῷ γεγονότι κελεῦσαι
[1, 21]	κατάβασιν καὶ τὸν Ἱερὸν λόγον,	τὸν	δὲ Πέπλον καὶ τὰ Φυσικὰ
[1, 1]	Ἀρχιλόχῳ αἰσχρῶς οὕτως ἐπιτρεπτέον γράφειν,	τὸν	δὲ τὴν ἀλήθειαν κηρύσσοντα κωλυτέον
[1, 6]	βλάπτει τὸν ἔχοντα· ὠφελέει μὲν	τὸν	δεξιὸν ὄντα, βλάπτει δὲ τὸν
[1, 21]	Μωυσέως στρατηγίας καὶ Ἰνάχου ἐπὶ	τὸν	Δευκαλίωνος κατακλυσμόν, τὴν δευτέραν λέγω
[1, 11]	ποιητικὴν αἰτίαν τούτοις, μηδὲ ἐφαντάσθη	τὸν	δημιουργόν. ἀλλὰ καὶ οἱ Στωϊκοί,
[1, 11]	γὰρ ἀκόλουθος Χριστῷ διδασκαλία καὶ	τὸν	δημιουργὸν ἐκθειάζει καὶ τὴν πρόνοιαν
[1, 25]	καὶ πολιτικὸν μὲν κυρίως αἰνίττεται	τὸν	δημιουργὸν ἐν τῷ ὁμωνύμῳ βιβλίῳ
[1, 19]	κατὰ περίφρασιν πρὸς τῶν Ἑλλήνων	τὸν	δημιουργὸν θεὸν ᾐνίξατο, κατ´ ἐπίγνωσιν
[1, 9]	παρ´ ἀμφιβολίαν γὰρ ὁ κύριος	τὸν	διάβολον κατὰ τὸν τοῦ πειρασμοῦ
[1, 16]	νόμους θέσθαι, οἳ δὲ Μίνω	τὸν	Διὸς ἐπὶ Λυγκέως. οὗτος μετὰ
[1, 11]	μὲν τὸν βουλόμενον. στεφανοῖ δὲ	τὸν	δυνάμενον. Ἀκίνητον μὲν οὖν πρὸς
[1, 9]	τῆς ἀμπέλου χρεία, ἵνα ἡμῖν	τὸν	ἐδώδιμον καρπὸν ἐκφήνῃ. καθάπερ δὲ
[1, 21]	ἔτη τριάκοντα τέσσαρα. ἐντεῦθεν ἐπὶ	τὸν	ἔκπλουν τῆς Ἀργοῦς ἔτη ἑξήκοντα
[1, 17]	ἀλλὰ τὸν Ἀχιλλέα, διότι κωλῦσαι	τὸν	Ἕκτορα δυνάμενος οὐ κεκώλυκεν· ἀλλ´
[1, 17]	ναῦς τοίνυν τῶν Ἑλλήνων μὴ	τὸν	Ἕκτορα ἐμπρῆσαι λεγόντων, ἀλλὰ τὸν
[1, 9]	πολλῶν γεγενημένον· ᾗ τινες καὶ	τὸν	ἐμπειρικὸν ἀναπλάττουσιν. ὁ δὲ πρὸς
[1, 6]	δὲ τὸν αὐδήεντα, καὶ θέσπιον	τὸν	ἔμπειρον καὶ φιλόσοφον καὶ τῆς
[1, 21]	ἑαυτοῦ ἀγέλην ἐλεφάντων καὶ σῴζει	τὸν	ἐμπεπτωκότα. φασὶ δὲ καὶ ἐν
[1, 21]	ἐγεῖραι καὶ ἐπικοσμῆσαι τὸν νεὼν	τὸν	ἐν Ἱεροσολύμοις. Συνάγονται οὖν καὶ
[1, 9]	ἀνθρώπων» εἶδεν ἄστεα» καὶ ἰατρὸν	τὸν	ἐν πείρᾳ πολλῶν γεγενημένον· ᾗ
[1, 25]	τοῖς μὲν Νόμοις τὸν φιλόσοφον	τὸν	ἐν τῇ Ἐπινομίδι συνέταξεν, τὸν
[1, 16]	αὖ καίειν πρῶτοι κατέδειξαν καὶ	τὸν	ἐνιαυτὸν εἰς δώδεκα μῆνας διεῖλον
[1, 1]	χρώμενα τῇ ἐγγράφῳ φωνῇ πρὸς	τὸν	ἐπανερόμενον οὐδὲν πλέον παρὰ τὰ
[1, 9]	ἀναγκαῖον περὶ νοητῶν φιλοσοφοῦντα διαλαβεῖν	τὸν	ἐπιποθοῦντα τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως
[1, 1]	γνώσεως, ἣ προβήσεται ἡμῖν κατὰ	τὸν	εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν τῆς παραδόσεως
[1, 23]	μὴ κτενεῖς δέ με ὥσπερ	τὸν	ἐχθὲς ἄνδρα; καὶ δείσας ἐγὼ
[1, 6]	μὲν ὠφελεῖ, κάρτα δὲ βλάπτει	τὸν	ἔχοντα· ὠφελέει μὲν τὸν δεξιὸν
[1, 21]	ἐγένετο ῥῆμα κυρίου ἐπὶ Ἰωάννην	τὸν	Ζαχαρίου υἱόν. καὶ πάλιν ἐν
[1, 5]	τῷ Ἀβραάμ, ἠξίου δὲ εἰκότως	τὸν	ἤδη καιρὸν ἔχοντα προκοπῆς τῇ
[1, 15]	οἱ Ἰδαῖοι δάκτυλοι. Ἡρόδωρος δὲ	τὸν	Ἡρακλέα μάντιν καὶ φυσικὸν γενόμενον
[1, 21]	Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον καὶ Λίνον	τὸν	Ἡρακλέους διδάσκαλον. Ὅμηρος δὲ καὶ
[1, 21]	ὡς εἶναι αὐτόν τε καὶ	τὸν	Ἡσίοδον καὶ Ἐλισσαίου τοῦ προφήτου
[1, 1]	πολλοὶ γὰρ ἐν ἡμῖν» κατὰ	τὸν	θεῖον ἀπόστολον ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι,
[1, 29]	ἀθανάτων, λέγει Πίνδαρος. ἐγὼ δὲ	τὸν	θέμενον τὸν νόμον διὰ τούτων
[1, 1]	δὲ δι´ ὑπομνημάτων λαλῶν πρὸς	τὸν	θεὸν ἀφοσιοῦται ταῦτα κεκραγὼς ἐγγράφως,
[1, 11]	καὶ αὐτῶν μέμνηται, σῶμα ὄντα	τὸν	θεὸν διὰ τῆς ἀτιμοτάτης ὕλης
[1, 27]	πιστὸν γενέσθαι θεράποντα, φοβούμενον κύριον	τὸν	θεόν, εἰ δέ τις ἐπαναβαίη,
[1, 24]	μακροῦ, εἰς μόνον τὸ πιστεύειν	τὸν	θεὸν εἶναι δι´ ὑπομονῆς ἐθιζόμενοι
[1, 29]	τὸν λόγον εἶναι ἕνα καὶ	τὸν	θεὸν ἕνα. Μωυσῆς δὲ φαίνεται
[1, 18]	τῶν προφητῶν λαλούσης, αὐτόν, δηλονότι	τὸν	θεόν, εὐδόκησεν οὗτος ὁ θεὸς
[1, 11]	ἐκζητεῖ γνῶσιν, ὅτι ὁ ζητῶν	τὸν	θεὸν εὑρήσει γνῶσιν μετὰ δικαιοσύνης,
[1, 18]	θεοῦ λαλεῖν υἱόν τε ἔχειν	τὸν	θεὸν καὶ δὴ καὶ πεπονθέναι
[1, 24]	μέρος ἐστίν, οἷον τὸ κατὰ	τὸν	θεὸν καὶ τὸν ἅγιον υἱὸν
[1, 1]	λόγῳ καὶ βίῳ τῷ κατὰ	τὸν	θεὸν καὶ τοὺς πεινῶντας δικαιοσύνην
[1, 5]	αὐτὴν ἐξέκλινεν» σῴζων τὴν πρὸς	τὸν	θεὸν ὁμολογίαν. διὰ τοῦτο καὶ
[1, 19]	φησί, τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες	τὸν	θεόν σου. τὸν σωτῆρα οἶμαι
[1, 19]	ἀκριβῶς παρ´ Ἕλλησι φιλοσοφήσαντες διορῶσι	τὸν	θεόν· τοιαῦται γὰρ αἱ κατ´
[1, 20]	δὲ λήγοντος γλυκὺ τρωγάλιον κατὰ	τὸν	Θηβαῖον Πίνδαρον. ἄντικρυς δὲ ἐξεῖπεν
[1, 16]	καὶ τὴν Δώριον Θάμυριν ἐπινοῆσαι	τὸν	Θρᾷκα. Πέρσας τε πρώτους ἀκηκόαμεν
[1, 1]	ἂν εἴη ἀναμιμνῄσκουσα τοῦ ἀρχετύπου	τὸν	θύρσῳ πεπληγότα· σοφῷ γάρ» φησί,
[1, 21]	ἀπὸ δὲ τοῦ κατακλυσμοῦ ἐπὶ	τὸν	Ἴδης ἐμπρησμὸν καὶ τὴν εὕρεσιν
[1, 1]	τὸν ἴδιον μισθὸν λήψεται κατὰ	τὸν	ἴδιον κόπον. θεοῦ γάρ ἐσμεν
[1, 1]	κατὰ τὴν διακονίαν, ἕκαστος δὲ	τὸν	ἴδιον μισθὸν λήψεται κατὰ τὸν
[1, 21]	τὴν Εἰς Ἅιδου κατάβασιν καὶ	τὸν	Ἱερὸν λόγον, τὸν δὲ Πέπλον
[1, 24]	ἐμπειρίαν. ἔργον μὲν οὖν ἦν	τὸν	Ἱππίαν λαθεῖν, ὅθεν εἰκότως ὁ
[1, 6]	οἱ πάντες τὴν ἄμπελον καὶ	τὸν	ἵππον, ἀλλ´ ὁ μὲν γεωργὸς
[1, 5]	κατὰ τὴν θείαν πρόνοιαν γεννῆσαι	τὸν	Ἰσαάκ. ἑρμηνεύει δὲ ὁ Φίλων
[1, 21]	Ὀλυμπίων θέσεως Ὅμηρον. Μετὰ δὲ	τὸν	Ἰωὰν διαδέχεται τὴν βασιλείαν Ἀμασίας
[1, 16]	καὶ τὴν διάτονον ἁρμονίαν Ἄγνιν	τὸν	καὶ αὐτὸν Φρύγα· κρούματα δὲ
[1, 24]	τοῖς Ἑβραίοις νύκτωρ στῦλον πυρὸς	τὸν	καὶ καθηγησάμενον αὐτοῖς τῆς ὁδοῦ.
[1, 18]	παρὰ τῷ ἀποστόλῳ κελευούσας ἐνδύσασθαι	τὸν	καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ θεὸν
[1, 21]	καὶ Πεισίστρατος ἐκράτυνε τὴν τυραννίδα	τὸν	καιρὸν τῆς ἐπιθέσεως δηλώσαντος. σιγάσθω
[1, 19]	κατὰ τὴν προσφορὰν μὴ κατὰ	τὸν	κανόνα τῆς ἐκκλησίας χρωμένων αἱρέσεων
[1, 9]	γεωργικῆς τῆς κατὰ τὸν λόγον	τὸν	καρπὸν τρυγητέον. κλαδεῦσαι δεῖ, σκάψαι,
[1, 18]	κελευούσας ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον	τὸν	κατὰ θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ
[1, 21]	ἑπτά. ῥᾴδιον τοίνυν συνιδεῖν Σολομῶνα	τὸν	κατὰ Μενέλαον γενόμενον (ὃ δὲ
[1, 21]	καὶ Νιόβης, καὶ τὰ μετὰ	τὸν	κατακλυσμόν. κατὰ δὲ Φόρβαντα Ἀκταῖος,
[1, 1]	δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς	τὸν	καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον
[1, 20]	βίον εὐδαιμονίαν λέγωμεν καὶ εὐδαίμονα	τὸν	κεκοσμημένον τὴν ψυχὴν ἐναρέτως. εἰ
[1, 15]	ὁ δὲ Βηρύτιος Ἕρμιππος Χείρωνα	τὸν	Κένταυρον σοφὸν καλεῖ, ἐφ´ οὗ
[1, 4]	δ´ ἡμάρτανε τέχνης. Ἡσίοδος γὰρ	τὸν	κιθαριστὴν Λίνον παντοίας σοφίας δεδαηκότα»
[1, 17]	βέλος διελθεῖν αἰτιάσονται· οὐδὲ γὰρ	τὸν	κλέπτην, ἀλλὰ τὸν μὴ κωλύσαντα
[1, 26]	ἐξηγητὴς τῶν θείων προσταγμάτων, ὁ	τὸν	κόλπον τοῦ πατρὸς ἐξηγούμενος υἱὸς
[1, 19]	ὑμῖν. ὁ θεὸς ὁ ποιήσας	τὸν	κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν
[1, 21]	Μουσαῖον χρησμοὺς Ὀνομακρίτου εἶναι λέγουσι,	τὸν	Κρατῆρα δὲ τὸν Ὀρφέως Ζωπύρου
[1, 14]	τὸν Σκύθην, οἳ δὲ Ἐπιμενίδην	τὸν	Κρῆτα· {ὃν Ἑλληνικὸν οἶδε προφήτην,
[1, 14]	οἳ μὲν Περίανδρον εἶναι λέγουσιν	τὸν	Κροίνθιον, οἳ δὲ Ἀνάχαρσιν τὸν
[1, 17]	δεινὸν ἀρχόμενον καὶ τοῦ ναυαγίου	τὸν	κυβερνήτην μὴ στείλαντα τὴν ὀθόνην.
[1, 21]	τὴν Μόψου καλουμένην Μαντικὴν συντάξαι	τὸν	Κυρηναῖον Βάττον, Δωρόθεός τε ἐν
[1, 16]	γραμματικὸς προσηγορεύθη, ἔνιοι δὲ Ἐρατοσθένη	τὸν	Κυρηναῖόν φασιν, ἐπειδὴ ἐξέδωκεν οὗτος
[1, 29]	θεὸν ἕνα. Μωυσῆς δὲ φαίνεται	τὸν	κύριον διαθήκην καλῶν, ἰδοὺ ἐγώ,
[1, 18]	εἴρηκεν ὁ ἀπόστολος τὴν κατὰ	τὸν	κύριον διδασκαλίαν, σοφίαν ἵνα δείξῃ
[1, 11]	ὡς οὖν παρελάβετε Ἰησοῦν Χριστὸν	τὸν	κύριον. ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι
[1, 7]	κόσμου τὰ θρεπτικὰ σπέρματα, ὁ	τὸν	κύριον καθ´ ἕκαστον καιρὸν ἐπομβρίσας
[1, 5]	Ἕλλησιν ἐδόθη τότε πρὶν ἢ	τὸν	κύριον καλέσαι καὶ τοὺς Ἕλληνας·
[1, 1]	δεῖ δὲ ὡς οἷόν τε	τὸν	κύριον μιμεῖσθαι. οὗτος δ´ ἂν
[1, 29]	εὕροις ἂν νόμον καὶ λόγον«	τὸν	κύριον προσαγορευόμενον. Ἀλλ´ ὁ μὲν
[1, 27]	νοοῦσι νόμον, οἱ δὲ ζητοῦντες	τὸν	κύριον συνήσουσιν ἐν παντὶ ἀγαθῷ.
[1, 23]	Αἰγυπτίων βασιλέως ἐπὶ τῷ παραιτεῖσθαι	τὸν	λαὸν ἐξ Αἰγύπτου ἀπολυθῆναι, νύκτωρ
[1, 24]	δευτέρου ἐπιμνησθήσομαι παραδείγματος στρατηγικοῦ. Μωυσῆς	τὸν	λαὸν ἐξαγαγὼν ὑποπτεύσας ἐπιδιώξειν τοὺς
[1, 21]	μετὰ τοῦτον ἀναρχίας οὔσης διέκρινε	τὸν	λαὸν Ἠλὶ ὁ ἱερεὺς τεσσαράκοντα
[1, 21]	Σεδεκίαν εἰς Βαβυλῶνα ἀπάγει καὶ	τὸν	λαὸν πάντα μετοικίζει (καὶ γίνεται
[1, 21]	ἔχοντα· ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ	τὸν	λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν
[1, 27]	τῷ Παύλῳ ἡ προφητεία ὀνειδίζει	τὸν	λαὸν ὡς μὴ συνιέντα τὸν
[1, 6]	ἐστί· καὶ αὐτὴ γὰρ πάντα	τὸν	λειμῶνα ἐπινεμομένη ἓν κηρίον γεννᾷ.
[1, 11]	καὶ τὸ ἀγώνισμα» ἡμῶν κατὰ	τὸν	Λεοντῖνον Γοργίαν διττῶν {δὲ} ἀρετῶν
[1, 21]	δὲ πρὸ Τερπάνδρου τιθεὶς Λέσχην	τὸν	Λέσβιον Ἀρχιλόχου νεώτερον φέρει τὸν
[1, 21]	φέρει τὸν Τέρπανδρον, διημιλλῆσθαι δὲ	τὸν	Λέσχην Ἀρκτίνῳ καὶ νενικηκέναι· Ξάνθος
[1, 13]	συνθεὶς αὖθις καὶ ἑνοποιήσας τέλειον	τὸν	λόγον ἀκινδύνως εὖ ἴσθ´ ὅτι
[1, 18]	λέξιν· οἱ μὲν οὖν ἀποδεξάμενοι	τὸν	λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, οἱ δὲ
[1, 13]	τὸν ἄνδρα αἱ γυναικωνίτιδες ἀποκοψάμεναι	τὸν	λόγον) εἰ καὶ ἀλλήλοις ἀνόμοια
[1, 29]	τῶν μουσικῶν, διὰ τούτων διδάσκων	τὸν	λόγον εἶναι ἕνα καὶ τὸν
[1, 1]	ἀναίτιος. αὐτίκα τῶν μὲν ἐκδανεῖσαι	τὸν	λόγον ἔργον ἐστίν, τῶν δὲ
[1, 1]	ἐπιπηγάζων καὶ τὸν νοῦν καὶ	τὸν	λόγον, ᾗ καὶ οὐ κεκώλυκεν
[1, 11]	νήπιος ὢν καὶ μηδέπω ἐπιστάμενος	τὸν	λόγον καθ´ ὃν πεπίστευκέ τε
[1, 18]	θείας σοφίας. βούλεται γὰρ ἐκδιδάσκεσθαι	τὸν	λόγον καὶ εἰς τὰς τραπέζας
[1, 10]	οἶμαι, πρόκειται βιοῦν μὲν κατὰ	τὸν	λόγον καὶ νοεῖν τὰ σημαινόμενα,
[1, 19]	οἶμαι φιλοσοφίαν λέγειν τὰ νῦν	τὸν	λόγον, καίτοι ἐν πολλοῖς τὰ
[1, 1]	σοφίας τὸ οὖς σου. σπειρόμενον	τὸν	λόγον κρύπτεσθαι μηνύει καθάπερ ἐν
[1, 1]	ἀληθείας. Εἰ τοίνυν ἄμφω κηρύττουσι	τὸν	λόγον, ὃ μὲν τῇ γραφῇ,
[1, 18]	ἂν ἀνάγκη θεοῦ ἀγαθὸν εἶναι	τὸν	λόγον. πῶς δὲ οὐκ ἀγαθὸς
[1, 1]	τῷ θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα	τὸν	λόγον τῆς ἀληθείας. Εἰ τοίνυν
[1, 1]	οὐδὲ εἰς ἐξέτασιν ἔκδοτον παραδοτέον	τὸν	λόγον τοῖς ἐντεθραμμένοις λόγων παντοδαπῶν
[1, 9]	καὶ τέχνης γεωργικῆς τῆς κατὰ	τὸν	λόγον τὸν καρπὸν τρυγητέον. κλαδεῦσαι
[1, 11]	εὗρον. καὶ γνώσομαι» φησίν, οὐ	τὸν	λόγον τῶν πεφυσιωμένων, ἀλλὰ τὴν
[1, 26]	ἐν τῇ Λοκρῶν πολιτείᾳ Ζάλευκον	τὸν	Λοκρὸν παρὰ τῆς Ἀθηνᾶς τοὺς
[1, 15]	τοῖς ἱερεῦσι μαθητεύων. Ζωροάστρην δὲ	τὸν	Μάγον τὸν Πέρσην ὁ Πυθαγόρας
[1, 1]	πίστεως. ἕκαστος δὲ τούτων κατὰ	τὸν	μακάριον Δαβὶδ εὐχαριστῶν ψαλλέτω· ῥαντιεῖς
[1, 21]	ἀπὸ Κέκροπος μὲν ἐπὶ Ἀλέξανδρον	τὸν	Μακεδόνα συνάγουσιν ἔτη χίλια ὀκτακόσια
[1, 1]	τις ἀμελξάτω, εἰ χρῄζει τροφῆς,	τὸν	μαλλὸν κειράτω, εἰ σκέπης δεῖται.
[1, 21]	τὸν Σύριον Φερεκύδην καὶ Πυθαγόραν	τὸν	μέγαν κάτω που περὶ τὰς
[1, 1]	ἄμφω τούτω δοκιμάζειν σφᾶς αὐτούς,	τὸν	μὲν εἰ ἄξιος λέγειν τε
[1, 23]	πέμψαντος εἰπεῖν ὄνομα θεοῦ καὶ	τὸν	μὲν προσκύψαντα πρὸς τὸ οὖς
[1, 21]	αὐτὸν πράξεων, μάρτυρα παρατίθεται Πτολεμαῖον	τὸν	Μενδήσιον. καὶ τὰ τῆς λέξεως
[1, 21]	τὴν Ἑλλάδα κατὰ μὲν Φορωνέα	τὸν	μετὰ Ἴναχον ὁ ἐπὶ Ὠγύγου
[1, 17]	οὐδὲ γὰρ τὸν κλέπτην, ἀλλὰ	τὸν	μὴ κωλύσαντα τὴν κλοπὴν καταμέμψονται.
[1, 17]	κλοπῆς τὸν μὴ φυλάξαντα ἢ	τὸν	μὴ κωλύσαντα, ὡς τοῦ ἐμπρησμοῦ
[1, 17]	μὴ κωλύσαντα, ὡς τοῦ ἐμπρησμοῦ	τὸν	μὴ σβέσαντα τὸ δεινὸν ἀρχόμενον
[1, 17]	φασὶ γὰρ αἴτιον εἶναι κλοπῆς	τὸν	μὴ φυλάξαντα ἢ τὸν μὴ
[1, 23]	αἰχμαλώτων ὑπηρετεῖν ἠνάγκασαν σφίσι μηδὲ	τὸν	μισθὸν ἀποδιδόντες) εἴτε ὡς ἐν
[1, 1]	λόγου, εἰ τοῦτον μόνον καρποῦται	τὸν	μισθόν, τὴν σωτηρίαν τῶν ἐπαϊόντων,
[1, 1]	ἀποδοθησομένην πάντως ἀμοιβὴν παρὰ τοῦ	τὸν	μισθὸν τοῖς ἐργάταις κατ´ ἀξίαν
[1, 1]	οὐδεὶς ἅπτει λύχνον καὶ ὑπὸ	τὸν	μόδιον τίθησιν, ἀλλ´ ἐπὶ τῆς
[1, 21]	πανδέκτῃ ἀλκυόνος καὶ κορώνης ἐπακοῦσαι	τὸν	Μόψον ἱστορεῖ. προγνώσει δὲ καὶ
[1, 6]	διὸ καί φησιν· ἴσθι πρὸς	τὸν	μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ, καὶ γενοῦ
[1, 21]	ὧν συνῶπται κατὰ Ἴναχον ἠκμακέναι	τὸν	Μωσέα. παλαίτατα δὲ τῶν Ἑλληνικῶν
[1, 26]	κηρύττουσιν. εἰ δὲ ταῦτα περὶ	τὸν	Μωυσέα εὕροιμεν, ὡς ἐξ αὐτῶν
[1, 26]	ἂν ἀγορεύοιμεν σοφὸν τῷ ὄντι	τὸν	Μωυσέα. καθάπερ οὖν τὴν ποιμενικὴν
[1, 21]	βιβλίον τοῦ Ἰησοῦ περιέχει, διεδέξατο	τὸν	Μωυσέα ὁ προειρημένος ἀνὴρ ἔτη
[1, 26]	θεῖον κατ´ εἰκόνα τῆς κατὰ	τὸν	Μωυσέα προφητείας ἀγνώμονες, οὐκ αὐτόθεν
[1, 23]	τῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ βασιλέων	τὸν	Μωυσῆ φησι πρῶτον σοφὸν γενέσθαι
[1, 16]	ἄλλο ἔθνος Καππάδοκες πρῶτοι εὗρον	τὸν	νάβλαν καλούμενον, ὃν τρόπον καὶ
[1, 21]	οἰκοδομεῖ τὴν πόλιν Ἱερουσαλὴμ καὶ	τὸν	νεὼν ἐπισκευάζει. ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ
[1, 21]	τοῦ Σαλαθιὴλ ἐγεῖραι καὶ ἐπικοσμῆσαι	τὸν	νεὼν τὸν ἐν Ἱεροσολύμοις. Συνάγονται
[1, 21]	Γοθονιὴλ τὸν ἀδελφὸν τοῦ Χαλὲβ	τὸν	νεώτερον ἐκ φυλῆς Ἰούδα, ὃς
[1, 21]	βασιλεύοντος, ὥστε ἐπιβαλεῖν αὐτῷ Λυκοῦργον	τὸν	νομοθέτην ἔτι νέον ὄντα. Εὐθυμένης
[1, 29]	Πλάτων ἐν τῷ Πολιτικῷ ἕνα	τὸν	νομοθέτην φησίν, ἐν δὲ τοῖς
[1, 29]	Πίνδαρος. ἐγὼ δὲ τὸν θέμενον	τὸν	νόμον διὰ τούτων ἐξακούω καὶ
[1, 25]	αὐτῶν. ἆρ´ οὐ τὰ κατὰ	τὸν	νόμον ἑρμηνεύει πρὸς ἕνα θεὸν
[1, 25]	τῇ χρηστῇ δόξῃ λόγον ὀρθὸν	τὸν	νόμον ἔφασαν, προστακτικὸν μὲν ὧν
[1, 27]	τῷ νόμῳ. ταῦτα γὰρ δύνασθαι	τὸν	νόμον ὁμολογεῖται, κἂν οἱ κατὰ
[1, 26]	φασκούσῃ θεόθεν διὰ Μωυσέως δεδόσθαι	τὸν	νόμον, ὁπότε γε καὶ αὐτοὶ
[1, 27]	τὸν λαὸν ὡς μὴ συνιέντα	τὸν	νόμον. σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν
[1, 9]	σαφήνειαν διδασκαλίας. ἀσφαλῶς γὰρ ἐγνώκεσαν	τὸν	νοῦν ἐκεῖνον οἱ προφῆται καὶ
[1, 8]	ὑπόνοιαι πονηραί, διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων	τὸν	νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας.
[1, 5]	τῆς ἐν Χριστῷ ἀναπαύσεως γυμνάζειν	τὸν	νοῦν καὶ διεγείρειν τὴν σύνεσιν
[1, 1]	τοῦ ἀκροωμένου, ὁ ἐπιπηγάζων καὶ	τὸν	νοῦν καὶ τὸν λόγον, ᾗ
[1, 6]	ἐδίδαξε, πνεύματι προσκυνῶν, οὐκέτι περὶ	τὸν	οἶκον εἴη ἂν μόνον ἡ
[1, 1]	δικάζει καὶ διακρίνει τῶν ἄλλων	τὸν	οἷόν τε ἀκούειν, ἐπιτηρῶν τοὺς
[1, 1]	γὰρ ὄφελος σοφίας μὴ σοφιζούσης	τὸν	οἷόν τε ἐπαΐειν; ἔτι τε
[1, 21]	Θήβαις ἔτη δέκα, ἐπὶ δὲ	τὸν	Ὀλυμπίασιν ἀγῶνα, ὃν Ἡρακλῆς ἔθηκεν
[1, 21]	τῶν ἐπὶ Ἰλίῳ στρατευσάντων γεγονέναι	τὸν	Ὅμηρον ἱστορεῖ. Εὐφορίων δὲ ἐν
[1, 19]	ὑποπεσὼν διέρχεται δι´ ἐρημίας ἀνύδρου,	τὸν	ὄντως ὄντα θεὸν καταλιπών, ἔρημος
[1, 20]	εὐδαιμονῶμεν πρὸς τὰ ὀνόματα) ὅταν	τὸν	ὀρθὸν βίον εὐδαιμονίαν λέγωμεν καὶ
[1, 9]	πρὸς τὸν βίον ἀναφέρων ἕκαστα	τὸν	ὀρθὸν ἔκ τε τῶν Ἑλληνικῶν
[1, 21]	εἶναι λέγουσι, τὸν Κρατῆρα δὲ	τὸν	Ὀρφέως Ζωπύρου τοῦ Ἡρακλεώτου τήν
[1, 23]	τῆς ἐπιχωρίου σκεῦός τι ποιησάμενοι	τὸν	παῖδα ἐνθέμενοι ἐκτιθέασι παρὰ τὰς
[1, 23]	εὐαλκῆ νεότητα ὑφορώμενος. εὐπατρίδην δὲ	τὸν	παῖδα ὄντα τρεῖς ἐφεξῆς κρύπτοντες
[1, 23]	θεοῦ δωρήματα. ἕως μὲν οὖν	τὸν	παιδὸς εἴχομεν χρόνον, τροφαῖσι βασιλικαῖσι
[1, 9]	δύνασθαι, οὕτω κἀνταῦθα χρηστομαθῆ φημι	τὸν	πάντα ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν ἀναφέροντα,
[1, 3]	λέξεων σύνθεσίν τε καὶ περιπλοκὴν	τὸν	πάντα πονούμενοι βίον τρυγόνων ἀναφαίνονται
[1, 13]	περισσεία γνώσεως τῆς σοφίας ζωοποιήσει	τὸν	παρ´ αὐτῆς. πάλιν τε αὖ
[1, 19]	λογιζομένη, καὶ ὑπερβήσῃ ποταμὸν ἀλλότριον»	τὸν	παραφέροντα καὶ κατασύροντα εἰς θάλασσαν,
[1, 27]	τινὶ οὐδὲ δυσμενείᾳ τῇ πρὸς	τὸν	πάσχοντα, ὡς δ´ ἂν ὁ
[1, 1]	καὶ αἰεὶ ἐργάζεται, ὡς βλέπει	τὸν	πατέρα. διδάσκων τις μανθάνει πλεῖον
[1, 28]	εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ	τὸν	πατέρα εἰ μὴ ὁ υἱὸς
[1, 28]	ἑαυτούς, οὗτος ὁ τῶν ὅλων	τὸν	πατέρα ἐκκαλύπτων, ᾧ ἂν βούληται,
[1, 7]	καὶ εὐστοχοῦσι διὰ συνέσεως εἰς	τὸν	περὶ ἀληθείας λόγον, Ἀβραὰμ δὲ
[1, 20]	καὶ βαρβάρῳ κινηθέντες φιλοσοφίᾳ, δυνάμει»	τὸν	περὶ θεοῦ διὰ πίστεως παρειλήφαμεν
[1, 15]	μαθητεύων. Ζωροάστρην δὲ τὸν Μάγον	τὸν	Πέρσην ὁ Πυθαγόρας ἐζήλωσεν, καὶ
[1, 11]	ὄντι ἀργὸν οὐ βούλεται εἶναι	τὸν	πιστεύσαντα ὁ λόγος· ζητεῖτε» γὰρ
[1, 14]	τὸν Σικελίας δυνάστην καὶ Ἐπίχαρμον	τὸν	ποιητὴν γεγονέναι, Ἀπολλόδωρος δὲ κατὰ
[1, 9]	σύνταξιν συμβαλλόμενος. αὐτίκα καὶ κυβερνήτην	τὸν	πολύπειρον ἐπαινοῦμεν, ὃς πολλῶν ἀνθρώπων»
[1, 6]	εὔπορον μὲν γὰρ ἐν λόγοις	τὸν	πολυφράδμονα λέγει, δεινὸν δὲ τὸν
[1, 23]	ἐκείνης ἀφικνεῖται τῆς ἡμέρας ἐπὶ	τὸν	ποταμὸν λουτροῖς καὶ περιρραντηρίοις χρησομένη,
[1, 22]	νομοθεσίας ἐπεξήγησις· ὥστε εὔδηλον εἶναι	τὸν	προειρημένον φιλόσοφον εἰληφέναι πολλά (γέγονε
[1, 21]	καὶ πληρώσας τὴν ὅρασιν καὶ	τὸν	προφήτην« ἐχρίσθη τὴν σάρκα τῷ
[1, 14]	ὥστε εἶναι κατὰ τοὺς πλείστους	τὸν	Πυθαγόραν βάρβαρον τὸ γένος. ἀλλὰ
[1, 15]	πρὸς τούτοις Γαλατῶν καὶ Βραχμάνων	τὸν	Πυθαγόραν βούλεται. Κλέαρχος δὲ ὁ
[1, 15]	Ζαράτῳ τῷ Ἀσσυρίῳ μαθητεῦσαι ἱστορεῖ	τὸν	Πυθαγόραν (Ἰεζεκιὴλ τοῦτον ἡγοῦνταί τινες,
[1, 12]	γεωργοῦ, ἐκφύσεται ἕκαστον αὐτῶν καὶ	τὸν	πυρὸν ἀναδείξει. ~(Μιᾶς τοίνυν οὔσης
[1, 6]	τὸν δεξιὸν ὄντα, βλάπτει δὲ	τὸν	ῥηϊδίως φωνέοντα πᾶν ἔπος καὶ
[1, 21]	Σαοὺλ ἐπὶ ἀρχιερέως Ἀβιμέλεχ. οὗτος	τὸν	Σαοὺλ εἰς βασιλέα ἔχρισεν, ὃς
[1, 21]	τἀνδρί. ὁ τοίνυν Ναβουχοδονόσορ τυφλώσας	τὸν	Σεδεκίαν εἰς Βαβυλῶνα ἀπάγει καὶ
[1, 1]	φθορὰν ὧν μεταλαμβάνει οὐδείς. καὶ	τὸν	σίδηρον ἡ χρῆσις καθαρώτερον φυλάσσει,
[1, 14]	ὅν φησι Τίμαιος κατὰ Ἱέρωνα	τὸν	Σικελίας δυνάστην καὶ Ἐπίχαρμον τὸν
[1, 14]	τὸν Κροίνθιον, οἳ δὲ Ἀνάχαρσιν	τὸν	Σκύθην, οἳ δὲ Ἐπιμενίδην τὸν
[1, 26]	ἴδιον βασιλικωτάτης οὔσης. μόνον γοῦν	τὸν	σοφὸν οἱ φιλόσοφοι βασιλέα, νομοθέτην,
[1, 15]	καὶ προθεσπίζοντα. κἀν τῷ Τιμαίῳ	τὸν	σοφώτατον Σόλωνα μανθάνοντα εἰοάγει πρὸς
[1, 1]	καλὴν καὶ γεωργουμένην, τὴν πολυπλασιάσαι	τὸν	σπόρον δυναμένην. ὁ δὲ δι´
[1, 21]	Ἀθήνησιν Ὀνομάκριτον ἢ τὸν Ἀμφιάρεων	τὸν	σὺν τοῖς ἑπτὰ τοῖς ἐπὶ
[1, 29]	ἐν δὲ τοῖς Νόμοις ἕνα	τὸν	συνήσοντα τῶν μουσικῶν, διὰ τούτων
[1, 14]	ἑπτὰ σοφοῖς, ἄλλοι δὲ Φερεκύδην	τὸν	Σύριον. Πλάτων δὲ ἀντὶ Περιάνδρου
[1, 21]	ἑπτὰ σοφοί, οἵ τε ἀμφὶ	τὸν	Σύριον Φερεκύδην καὶ Πυθαγόραν τὸν
[1, 20]	οὖν καὶ ἀπροσδεὴς ἡ κατὰ	τὸν	σωτῆρα διδασκαλία, δύναμις» οὖσα καὶ
[1, 21]	ἄλλοι δὲ Φαρμουθὶ ιθʹ πεπονθέναι	τὸν	σωτῆρα λέγουσιν. ναὶ μήν τινες
[1, 11]	ἧς ἀναιρεθείσης μῦθος ἡ περὶ	τὸν	σωτῆρα οἰκονομία φαίνεται, κατὰ τὰ
[1, 19]	σου, εἶδες τὸν θεόν σου.	τὸν	σωτῆρα οἶμαι θεὸν εἰρῆσθαι ἡμῖν
[1, 15]	τόπον ὑπομεῖναι ἐλθεῖν εἰς τόνδε	τὸν	τάρταρον καὶ σῶμα ἀναλαβούσας τῶν
[1, 21]	τρίτῳ Νομίμων Ἀσίας τὸν Ἆπιν	τὸν	ταῦρον τελευτήσαντα καὶ ταριχευθέντα εἰς
[1, 21]	τὸν Λέσβιον Ἀρχιλόχου νεώτερον φέρει	τὸν	Τέρπανδρον, διημιλλῆσθαι δὲ τὸν Λέσχην
[1, 2]	μὴ συμβαλλόμενα εἰς τέλος συγκοσμεῖ	τὸν	τεχνίτην, καὶ ἄλλως ἡ πολυμαθία
[1, 25]	τὸν ἐν τῇ Ἐπινομίδι συνέταξεν,	τὸν	τὴν διέξοδον πάσης γενέσεως {τῆς}
[1, 16]	προστύφουσα εἰς παραδοχὴν τῆς ἀληθείας	τὸν	τὴν πρόνοιαν δοξάζοντα. ~(Ναί φασι
[1, 15]	προφητείαν γνωρίζων φαίνεται, προφήτην εἰσάγων	τὸν	τῆς Λαχέσεως λόγον ἐξαγγέλλοντα πρὸς
[1, 21]	ἐκ φυλῆς Ἰούδα, ὃς ἀποκτείνας	τὸν	τῆς Μεσοποταμίας βασιλέα ἦρξε τοῦ
[1, 19]	ἔννοιαν ἐσχηκέναι τοὺς Ἕλληνας λέγοι,	τὸν	τῆς φύσεως δημιουργὸν ἕνα γινώσκομεν,
[1, 25]	πλανωμένων εἰδότα. φιλόσοφον δὲ ἄλλον	τὸν	Τίμαιον, ὄντα ἀστρονομικὸν καὶ θεωρητικὸν
[1, 27]	παντὸς σώματος ἀποτεμὼν οὕτω που	τὸν	τοιοῦτον ὑγιέστατα ἀποκτείννυσι. κρινόμενοι δὲ
[1, 15]	θρέμματᾳ κατ´ ἐκεῖνον δήπουθεν γενόμενα	τὸν	τόπον, ἀκριβῆ τὴν διὰ τῶν
[1, 21]	καὶ ἡμᾶς ἐπιδραμεῖν τὰ κατὰ	τὸν	τόπον εἰρημένα. Ἀπίων τοίνυν ὁ
[1, 4]	λέγων· ἰδοὺ ἀνακέκληκα τὸν Βεσελεὴλ	τὸν	τοῦ Οὐρί, τὸν Ὤρ, τῆς
[1, 9]	ὁ κύριος τὸν διάβολον κατὰ	τὸν	τοῦ πειρασμοῦ σοφίζεται χρόνον, καὶ
[1, 24]	νικήσας τοὺς Πέρσας ἐμιμήσατο τόνδε	τὸν	τρόπον· ἤγαγε τοὺς Ἀθηναίους νύκτωρ
[1, 14]	{τὸ} διὰ σπουδῆς γεγονέναι τόνδε	τὸν	τρόπον λέγει, κοινῶς μὲν πᾶσιν
[1, 20]	τοῦ θεοῦ παιδευόμεθα. τοῦτόν φαμεν	τὸν	τρόπον μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς
[1, 14]	Ἡράκλειτος γὰρ ὁ Βλύσωνος Μελαγκόμαν	τὸν	τύραννον ἔπεισεν ἀποθέσθαι τὴν ἀρχήν.
[1, 14]	ὀλυμπιάδα. Πυθαγόρας δὲ κατὰ Πολυκράτη	τὸν	τύραννον περὶ τὴν ἑξηκοστὴν δευτέραν
[1, 23]	παιδείαν, ἄχρι καὶ τὸν Αἰγύπτιον	τὸν	τῷ Ἑβραίῳ ἀδίκως ἐπιθέμενον πατάξας
[1, 28]	οὐσίαν τολμᾷ τε ἐπέκεινα ἐπὶ	τὸν	τῶν ὅλων θεόν, οὐκ ἐμπειρίαν
[1, 27]	ὡς εἴ τις παιδεύσει ἄνθρωπος	τὸν	υἱὸν αὐτοῦ, οὕτω παιδεύσει σε
[1, 28]	χωρῆσαι {νοεῖν} οὐδεὶς γὰρ ἔγνω	τὸν	υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ,
[1, 21]	δὲ ἀδελφὴ Ὀζίου Ἰωσαβαία ἐξέκλεψε	τὸν	υἱὸν Ὀζίου Ἰωὰν καὶ τούτῳ
[1, 15]	γὰρ ἀγαθὰς κατὰ Πλάτωνα καταλιπούσας	τὸν	ὑπερουράνιον τόπον ὑπομεῖναι ἐλθεῖν εἰς
[1, 26]	τοῦτον κυρίως θεσμὸν ἂν εἴποιμεν	τὸν	ὑπὸ θεοῦ διὰ Μωυσέως παραδεδομένον.
[1, 5]	προπαρασκευάζει τοίνυν ἡ φιλοσοφία προοδοποιοῦσα	τὸν	ὑπὸ Χριστοῦ τεκειούμενον. αὐτίκα τὴν
[1, 21]	δευτέραν λέγω ἐπομβρίαν, καὶ ἐπὶ	τὸν	Φαέθοντος ἐμπρησμόν, ἃ δὴ συμβαίνει
[1, 22]	ἐν τῷ πρώτῳ τῶν πρὸς	τὸν	Φιλομήτορα κατὰ λέξιν γράφει· κατηκολούθηκε
[1, 25]	Πλάτων ὠφεληθείς, τοῖς μὲν Νόμοις	τὸν	φιλόσοφον τὸν ἐν τῇ Ἐπινομίδι
[1, 15]	ἐν τῷ Φαίδωνί φησι πανταχόθεν	τὸν	φιλόσοφον ὠφελεῖσθαι γράφων· πολλὴ μὲν
[1, 21]	τὸν Αἰγύπτου βασιλέα πρός τε	τὸν	Φοινίκης Τυρίων τάς τε αὐτῶν
[1, 16]	Φρύγα· κρούματα δὲ Ὄλυμπον ὁμοίως	τὸν	Φρύγα, καθάπερ Φρύγιον ἁρμονίαν καὶ
[1, 16]	τὴν πλαγίαν σύριγγα Σάτυρον εὑρεῖν	τὸν	Φρύγα· τρίχορδον δὲ ὁμοίως καὶ
[1, 4]	χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον καὶ	τὸν	χαλκόν, καὶ τὴν ὑάκινθον καὶ
[1, 14]	διὰ τὸ τετυραννηκέναι ἀντικατατάττει Μύσωνα	τὸν	Χηνέα. ὡς μὲν οὖν κάτω
[1, 11]	ἀπὸ τῆς πίστεως τῆς εἰς	τὸν	Χριστὸν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ
[1, 21]	ἔτη συνάγεται τριάκοντα ὀκτὼ κατὰ	τὸν	χρονογράφον Ἀπολλόδωρον. ἐντεῦθεν δὲ ἐπὶ
[1, 21]	τὰ ἀπὸ Δευκαλίωνος. εἰς δὲ	τὸν	χρόνον τῶν Τρωϊκῶν ἀπὸ Ἰνάχου
[1, 23]	πρῶτον μὲν ὧν παρὰ πάντα	τὸν	χρόνον ὑπηρέτησαν τοῖς Αἰγυπτίοις μισθὸν
[1, 4]	τὸν Βεσελεὴλ τὸν τοῦ Οὐρί,	τὸν	Ὤρ, τῆς φυλῆς Ἰούδα, καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 7/01/2010