Discours, par.
[32, 70]	κουφότης καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ	ἐᾷ	μένειν ἐπὶ τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´
[32, 15]	ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ	ἐᾷ	προσάψασθαι, καὶ τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν
[32, 85]	ἑνός, ὑμεῖς δὲ ὑπὸ πλειόνων	ἑαλώκατε.	μὴ γὰρ τοῦτο μόνον ἡγεῖσθε
[32, 90]	καὶ κατὰ κράτος ὃς οὕτως	ἑάλωκε	καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν
[32, 90]	καὶ ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία	ἑαλωκέναι	λέγοιτ´ ἂν καὶ κατὰ κράτος
[32, 90]	ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους	ἑαλωκέναι	φαμὲν οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον,
[32, 50]	πόσης αἰσχύνης; καὶ τούτους μὲν	ἐάσωμεν,	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ θέᾳ
[32, 40]	μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις	ἑαυτῆς;	οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντες μέν
[32, 5]	ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις	ἑαυτοῖς.	τῶν δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι
[32, 35]	ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´	ἑαυτοὺς	ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε τὴν
[32, 35]	τοῖς τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους	ἑαυτοὺς	κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον
[32, 50]	τοῦ τρόπου καὶ τὸ προσέχειν	ἑαυτῷ,	τοῦ δὲ ταραχήν καὶ〉 ἀναίδειαν·
[32, 10]	κέρδους ἕνεκεν καὶ δόξης τῆς	ἑαυτῶν,	οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο
[32, 45]	προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας τῆς	ἑαυτῶν	οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν
[32, 70]	καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν;	ἐβιάσαντο	μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ
[32, 5]	ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ	ἐβούλοντο,	μηδὲν ἀηδὲς ἀκούειν. ὑμῖν δὲ
[32, 10]	γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν,	ἐγγύθεν	ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως, ὅτι
[32, 50]	πράγματος οὐδὲ οἶστρος. {ἴστε Ῥοδίους	ἐγγὺς	οὕτως ὑμῶν ζῶντας ἐν ἐλευθερίᾳ
[32, 70]	οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως	ἐγεύσασθε	πολέμου καὶ τὸ δεινὸν ἄχρι
[32, 45]	διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν	ἔγκλισιν	καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ
[32, 1]	ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν φθεγγομένους,	ἐγκρατῶς	δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους,
[32, 35]	ἢ ποταμόν. ὑμεῖς δέ, ἂν	ἐγκωμιάζῃ	τις τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ
[32, 35]	καὶ λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν	ἐγκώμιον,	οὐ πόλεως· οὐδέ γε, ἂν
[32, 10]	ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον,	ἐγρηγορότων	δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ
[32, 20]	ὠφελεῖν πρός τι τῶν χαλεπῶν.	ἐγὼ	γοῦν, εἰ ἦν ᾠδικός, οὐκ
[32, 65]	μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ.	ἐγὼ	δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον
[32, 20]	πόλεων {καὶ τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν·	ἐγὼ	δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν
[32, 35]	ἄλλων τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς·	ἐγὼ	δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν
[32, 30]	δὲ ἔργον εἶναι τοῦ διδάσκοντος.	ἐγὼ	δὲ καὶ νῦν μὲν ἡγοῦμαι
[32, 1]	φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε·	ἐγὼ	δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν
[32, 35]	δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς μέλει.	ἐγὼ	δὲ τούτων ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς
[32, 45]	καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς	ἐγὼ	δοκῶ, ταῦτα ἔλεγεν. περὶ δὲ
[32, 10]	κολάκων καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν.	ἐγὼ	μὲν γὰρ οὐκ ἀπ´ ἐμαυτοῦ
[32, 25]	φασι, τῆς ποίας μερίδος θῶμεν;	ἐγὼ	μὲν γὰρ ὡς τῆς βελτίονος
[32, 25]	καὶ διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν	ἐγὼ	τίθημι τῆς θείας καὶ βασιλικῆς
[32, 45]	τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν	ἔγωγε	λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην
[32, 40]	ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ	ἔγωγε	οὐ μόνον Ἕλληνας παρ´ ὑμῖν
[32, 75]	τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον	ἔγωγε	ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον
[32, 100]	ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν	ἔδει	καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ
[32, 15]	καὶ προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ	ἔδει	φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων
[32, 1]	ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς τούτῳ	ἐδείξατε	ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ
[32, 20]	μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα	ἔδεισα	τὸν ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ τὸν
[32, 65]	Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς	ἐδόκει	καὶ περιττὸς εἶναι, μὰ Δί´
[32, 40]	Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν·	ἐδόκει	μὲν γὰρ εἶναι τῶν σοφῶν·
[32, 45]	τοῖς ἄλλοις καὶ πολλάκις ἀηδεῖς	ἔδοξαν;	μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν
[32, 55]	ἧττον δὲ καὶ περὶ συνουσίας	ἔδοξε	πρέπειν ἡ μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν
[32, 75]	καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων.	ἔδοξεν	οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς δαιμονίου
[32, 45]	καὶ τάχα τι καὶ γενναῖον	ἐδύνατο	πρᾶξαι μὴ τοιούτου τυχὼν δαίμονος·
[32, 90]	καὶ ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς	ἐθαυμάσθησαν	καὶ δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ
[32, 15]	ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ	ἐθέλειν	ἀκούειν, μηδ´ ἂν βιάζηταί τις,
[32, 95]	σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς καὶ μηδὲν	ἐθέλειν	διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε
[32, 25]	γεύσασθαι παρρησίας καὶ μὴ πάντα	ἐθέλειν	τρυφᾶν, ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς
[32, 20]	γ´ ἠνώγει δεῦρ´ ἐλθέμεν οὐκ	ἐθέλοντα·	τίς δ´ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε
[32, 40]	θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν	ἐθέλοντες	οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες καὶ
[32, 15]	κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς	ἐθέλουσι	δέχεσθαι· τὰ κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν,
[32, 20]	εἰς δ´ τὸ στάδιον οὐκ	ἐθέλουσιν	ἰέναι, τὸν ἥλιον καὶ τὰς
[32, 40]	Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά τε	ἔθη	καὶ τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν
[32, 55]	ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα	ἔθηκαν.	οὐχ ἧττον δὲ καὶ περὶ
[32, 85]	καὶ αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας	ἔθηκε	θεὰ λευκώλενος Ἥρη, ὡς μή
[32, 5]	φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς τις	ἐθίζοι	διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν
[32, 5]	οἷόν τε τὸ μέγιστον, καταγελᾶν	ἐθίζοντες	τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ
[32, 10]	τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου κἂν	ἔθνος	ἢ πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν
[32, 35]	τε γὰρ Αἴγυπτος {ὑμῶν} τηλικοῦτον	ἔθνος,	σῶμα τῆς πόλεώς ἐστι, μᾶλλον
[32, 40]	συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ μυρίων	ἐθνῶν	οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε
[32, 35]	γῆς καὶ τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων	ἐθνῶν,	ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως εἰς
[32, 70]	τῇ γενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων	ἐθρασύνοντο	οἱ πολλοί, τινὲς δὲ ὀλίγοι
[32, 60]	ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν,	εἰ	βούλεσθε ἀκοῦσαι, καὶ μὴ δυσχεράνητε.
[32, 25]	πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον δ´ ὑμῖν,	εἰ	βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου φύσεως,
[32, 60]	οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν ἔχουσιν;	εἰ	γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει παρ´ ὑμῖν
[32, 70]	βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε;	εἰ	γὰρ μὴ τοὺς ἵππους ἑωρᾶτε
[32, 80]	ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι;	εἰ	δ´ ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα
[32, 70]	ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν·	εἰ	δ´ ὑμεῖς, ἔφη, τέτταρα ἢ
[32, 10]	καὶ ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως δεινόν·	εἰ	δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι
[32, 10]	καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον,	εἰ	δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν
[32, 50]	καὶ νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως,	εἰ	δέοι, πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς
[32, 5]	Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς,	εἰ	ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς ἀκούειν. ὑμῖν
[32, 20]	τι τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν,	εἰ	ἦν ᾠδικός, οὐκ ἂν δεῦρο
[32, 1]	ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος,	εἰ	θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν τῇ
[32, 60]	σκώπτοντες καὶ ταῦτα ἐν ἀνθρώποις,	εἰ	θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ
[32, 85]	καὶ ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως,	εἰ	καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι
[32, 75]	δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν αὐτῶν·	εἰ	λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ
[32, 25]	ἢ περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς	εἰ	λέγοιμι. φημὶ δὴ δῆμον ἐοικέναι
[32, 70]	τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν ὡς	εἰ	μὲν αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς
[32, 10]	φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι δ´	εἰ	μέν εἰσι ποιηταὶ καὶ ῥήτορες,
[32, 75]	τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε οὖν,	εἰ	μεταξὺ θεῶν τις ὑμῖν ἐπιστὰς
[32, 30]	χάλκεον δέ μοι ἦτορ ἐνείη·	εἰ	μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι, Διὸς αἰγιόχοιο
[32, 85]	Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν ἦν, πλὴν	εἰ	μή τι διορύττειν ἢ διασκάπτειν
[32, 65]	οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶς ἐπίστασθε. τοιγαροῦν	εἰ	μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς
[32, 30]	πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας ἀκούειν. ὥστ´,	εἰ	μηδὲν ἄλλο παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα
[32, 30]	τε ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν· {ὥστε,	εἰ	μηδὲν ἄλλο, τοῦτό γε ὑμῖν
[32, 85]	ἀταξία. ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ	εἰ	οἰκίαν μέν τις ἴδοι πάνυ
[32, 20]	δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει.	εἰ	οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη
[32, 45]	ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆς πόλεως,	εἰ	παρὰ μὲν τοῖς ἄλλοις ἀριστεῖς
[32, 30]	τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´	εἴ	μοι δέκα μὲν γλῶσσαι, δέκα
[32, 95]	ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα	εἴ	ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη τις
[32, 5]	ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν πόλιν,	εἴ	τι μὴ καλῶς ἔπραττον· ὥστε
[32, 5]	οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν,	εἴ	τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι
[32, 10]	ἤδη δεινόν. ὅμοιον γὰρ ὥσπερ	εἴ	τις ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους
[32, 65]	πάντα περαίνεται δι´ ᾠδῆς· ὥστ´,	εἴ	τις παρίοι δικαστήριον, οὐκ ἂν
[32, 95]	ἀνιάτων ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ	εἴ	τις τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ
[32, 70]	τὸ στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνος οὐδένα	εἴα	ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν καὶ
[32, 65]	ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς καὶ τὰ	εἴδη	μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν
[32, 70]	δὴ καὶ τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως	εἰδῆτε	τὰ φυόμενα ἐκ τῆς περὶ
[32, 40]	ἐλθόντας λέγειν; οὐχ ὡς πόλιν	εἴδομεν	τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ
[32, 25]	παντοδαπῶν φύσεων {εἰς} μίαν μορφὴν	εἰδώλου	ξυντιθέντες. τῷ δὲ τοιούτῳ τέρατι
[32, 25]	τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν	εἰδώς·	ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς θείας
[32, 95]	ἂν θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς	εἰδὼς	ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν
[32, 30]	μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´	εἶεν,	φωνὴ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον δέ
[32, 70]	μὲν αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς	εἴη	καὶ δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´
[32, 60]	ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς	εἰκάζετε.	καίτοι φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως
[32, 50]	καὶ τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς	εἰκῇ	βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ
[32, 1]	καὶ λόγος, ὧν οἱ τυχόντες	εἰκότως	{ἄν} ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ
[32, 50]	ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν	εἰκότως	εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν.
[32, 50]	πρῶτοι καὶ μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες	εἰκότως	οἶμαι παρά τε τῶν ἄλλων
[32, 80]	ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ δ´	εἰλυφόων	ἄνεμος φέρει, οἱ δέ τε
[32, 20]	ὑμῖν διαλέγεσθαι, ἀλλὰ σεμνοὺς μὲν	εἶναι	βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους καὶ
[32, 85]	ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε	εἶναι	γελοῖοι. καὶ μὴν αἰσχρόν ἐστιν,
[32, 65]	εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν.	εἶναι	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος
[32, 65]	φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως.	εἶναι	δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον καὶ
[32, 100]	μὴ τὸ Μουσεῖον ὑμῖν ἄλλως	εἶναι	δοκῇ τόπος ἐν τῇ πόλει,
[32, 80]	θρασὺς καὶ προπετὴς οὐδὲ τἄλλα	εἶναι	δύναται σώφρων, ὥσπερ καὶ εἶπον
[32, 25]	πάνυ ποικίλον τε καὶ δεινὸν	εἶναι	θηρίον, οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ
[32, 30]	γὰρ νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε	εἶναι	καὶ ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ
[32, 20]	εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον	εἶναι	καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ
[32, 60]	ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα	εἶναι,	καὶ τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως
[32, 65]	λίαν ἡδὺς ἐδόκει καὶ περιττὸς	εἶναι,	μὰ Δί´ οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν,
[32, 95]	γὰρ αὐτὸς ἔλεγε Διὸς υἱὸς	εἶναι.	μᾶλλον δ´ ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ
[32, 85]	γὰρ τοῦτο μόνον ἡγεῖσθε ἅλωσιν	εἶναι	πόλεως, ἄν τινες τὸ τεῖχος
[32, 15]	πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι πολλή τις	εἶναι	σπάνις ὑμῖν τῶν τὸ〉 ὕστερον
[32, 15]	φιλοσόφου δὲ κακοῦ μὴ πικρὸν	εἶναι.	τὸ μὲν γὰρ τῆς τιμωρίας
[32, 70]	μὴ οὖν οἴεσθε περὶ μικρῶν	εἶναι	τὸν λόγον, ὅταν τις ὑμῖν
[32, 30]	μάλιστα ἐπιτιμῶ· τοῦτο δὲ ἔργον	εἶναι	τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ καὶ
[32, 60]	θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖς	εἶναι	τούς τε ὄρνιθας καὶ τὰ
[32, 40]	φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ	εἶναι	τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς
[32, 15]	τὴν δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον	εἶναί	φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς
[32, 35]	εὐκρασίας λέγῃ τις, τοὺς ἀνθρώπους	εἶναί	φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν·
[32, 60]	ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε	εἰπεῖν;	ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα
[32, 1]	οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες	εἰπεῖν,	ἀλλὰ καὶ ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ
[32, 5]	πολλάκις ἀκηκόατε· οὐ βούλομαι γὰρ	εἰπεῖν,	ἀνήκοοί ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσως
[32, 70]	τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς ἂν	εἰπεῖν	δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ
[32, 40]	Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν	εἰπεῖν·	ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι τῶν
[32, 65]	δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ	εἰπεῖν.	ἔλεγε γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος
[32, 5]	καὶ ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς	εἰπεῖν,	ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι
[32, 60]	ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον	εἰπεῖν	λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου
[32, 1]	μὲν γὰρ ἔπαινος τὸ ἅμα	εἰπεῖν,	μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου· τί
[32, 85]	παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν ἐστιν	εἰπεῖν	ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς
[32, 75]	τίς ἀνθρώπων δύναται τὰ συμβαίνοντα	εἰπεῖν;	οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι
[32, 60]	ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν	εἰπεῖν,	οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν ἔχουσιν;
[32, 1]	καὶ ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς	εἰπεῖν,	οὐδέποτε ἀπορεῖτε· καὶ γὰρ αὐτοὶ
[32, 65]	δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον	εἰπεῖν,	ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ
[32, 80]	Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ τις	εἴπεσκεν	ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές,
[32, 75]	μεταξὺ θεῶν τις ὑμῖν ἐπιστὰς	εἴποι	διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι
[32, 85]	παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ γὰρ πόλιν	εἴποι	τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν ἐκ
[32, 30]	δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί ἂν	εἴποι	τις, οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν
[32, 5]	ἕτερος; ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ	εἶπον,	ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ
[32, 90]	ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρ ἤδη πολλάκις	εἶπον,	αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα
[32, 80]	εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ καὶ	εἶπον	ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον
[32, 35]	ὡς οἷόν τε. καὶ νῦν	εἶπον	τὰ περὶ τῆς πόλεως, δεῖξαι
[32, 40]	αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν	εἶπον,	τὰ τοῦ Νείλου καὶ τῆς
[32, 35]	μᾶλλον ἢ ὑμᾶς. ποῦ γὰρ	εἶπον	ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες
[32, 10]	ἀλλὰ ἓν ἢ δύο ῥήματα	εἰπόντες,	καὶ λοιδορήσαντες μᾶλλον ἢ διδάξαντες
[32, 1]	ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος	εἰπόντος,	εἰ θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν
[32, 70]	ᾠήθησαν ἢ πρότερον· καὶ τοῦτο	εἴργασθε	δι´ ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς
[32, 15]	ἐλθεῖν εἰς τέλος τὴν πονηρίαν	εἴργοντες	καὶ κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν
[32, 30]	λέγων οὐδὲν ὑμῖν συμβεβούλευκα οὐδὲ	εἴρηκα	σαφῶς, ἐφ´ ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ·
[32, 95]	Θερσίτου τινός· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον	εἴρηκεν	Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν
[32, 30]	μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ χρήσιμα	εἰρηκέναι	τοῖς προσέχουσι καὶ περὶ θεοῦ
[32, 30]	εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα	εἰρηκέναι	φασί· τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος
[32, 55]	ὥσπερ σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι δύνασθε	εἰρήνην	ἄγειν. ~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους
[32, 50]	οἱ δὲ κοσμίως καὶ μετ´	εἰρήνης	μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´
[32, 10]	καὶ λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας	εἰρῆσθαι.	καὶ τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶς ἀπιστεῖν
[32, 30]	τὸν πολὺν ἄρτον· οὕτω γὰρ	εἰρῆσθαι	πολὺ βέλτιον· καὶ θέαν ἵππων·
[32, 60]	Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ	εἴρηται,	κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι αὐτῷ,
[32, 90]	δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ ἀπολωλυίας	εἰρωνεύεσθαι	καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν
[32, 65]	αὑτοὺς καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας	εἰς	ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι
[32, 60]	Διὸς τὰ σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν	εἰς	ἀνθρώπων τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς
[32, 25]	ἐμπέφρακται, καὶ πάροδος οὐκ ἔστιν	εἰς	αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία
[32, 20]	τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες,	εἰς	δ´ τὸ στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν
[32, 100]	ὁ τύραννος τῶν Σύρων ἧκεν	εἰς	Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων
[32, 25]	καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων	{εἰς}	μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ
[32, 100]	Τοῦτ´ ἦν ἄρα, ἔφη, τὸ	εἰς	ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ δὲ
[32, 100]	ποτε προειπεῖν καθ´ ὕπνον ὡς	εἰς	ὄνου ὦτα ᾄσεται. καὶ δὴ
[32, 60]	Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν	εἰς	Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι
[32, 5]	οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλως	εἰς	πλῆθος οὐκ ἴασιν οὐδὲ θέλουσι
[32, 95]	πολλὰ καὶ τίμια ἔχων καταπλεύσειεν	εἰς	πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων τινῶν
[32, 90]	μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων	εἰς	σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα ὑπὸ μέθης
[32, 95]	Δί´ οὐ κρήναις οὐδὲ προπυλαίοις·	εἰς〉	ταῦτα μὲν γὰρ οὐ δύνασθε
[32, 35]	ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως	εἰς	ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας καὶ δεικνύουσά
[32, 30]	ποιεῖν· παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν	εἰς	ταὐτὸ προέλθῃ καὶ ἀθρόος γένηται;
[32, 15]	οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν	εἰς	τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες καὶ
[32, 40]	εἶναι τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ	εἰς	τὴν Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά
[32, 10]	αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες	εἰς	τὴν θάλατταν βραχύν τινα καὶ
[32, 40]	καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ	εἰς	τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ τὸ
[32, 20]	μὲν ᾐτιασάμην τοὺς μὴ παριόντας	εἰς	τὸ πλῆθος μηδὲ τολμῶντας ὑμῖν
[32, 70]	περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ´ ὅταν	εἰς	τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς ἂν
[32, 55]	πάντα ἀνέστραπται νῦν καὶ μεθέστηκεν	εἰς	τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν,
[32, 1]	γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ θέατρον·	εἰς	τοῦτο δὲ καλὸν μὲν ἢ
[32, 1]	οἱ ὑμέτεροι συνήθεις καὶ πολλάκις	εἰς	ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί τ´ ὀρχησταί
[32, 10]	δ´ ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν δὲ	εἰς	ὑμᾶς παρϊόντων ὡς πεπαιδευμένων οἱ
[32, 70]	νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας	εἰς	ὑποψίαν αὐτοὺς καθ´ ὑμῶν αὐτῶν
[32, 65]	βίος σχεδὸν ἅπας γεγονέναι κῶμος	εἷς,	οὐχ ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος, ἀλλ´
[32, 90]	κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα μὲν	εἰσάγοντες	μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ σφόδρα
[32, 95]	ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ	εἴσαιτο	γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ
[32, 90]	ἔχων ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ´	εἰσέβαινεν	ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡς
[32, 5]	ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται; καὶ πότε	εἴσεισι	θαυματοποιὸς ἢ λῆρος ἢ τοιοῦτος
[32, 30]	οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν	εἰσελθὼν	καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν·
[32, 40]	ὅταν δὲ εἰς τὸ θέατρον	εἰσέλθωσιν	ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων
[32, 1]	οὐδὲν ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ	εἰσέρχεται·	κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι
[32, 20]	ἦν ᾠδικός, οὐκ ἂν δεῦρο	εἰσῆλθον	δίχα μέλους τινὸς ἢ ᾄσματος.
[32, 20]	αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο	εἰσῆλθον,	ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ,
[32, 25]	πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων μὲν οὖν	εἰσι	βασιλεῖς, θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ
[32, 15]	καὶ μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές	εἰσι	καὶ φύλακες τῶν οἵων τε
[32, 40]	οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντες μέν	εἰσι	μέτριοι καὶ βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς
[32, 10]	κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ μέν	εἰσι	ποιηταὶ καὶ ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως
[32, 90]	πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς ἐν πάσαις	εἰσὶ	ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´ οὐδὲν τοῦτο
[32, 50]	περὶ τὰς θέας οἱ μέν	εἰσιν	ἄπληστοι καὶ λίχνοι καὶ περὶ
[32, 45]	ἴσως δὲ καὶ τῶν βελτιόνων	εἰσὶν	οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος καὶ
[32, 15]	καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ	εἰσιν	οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες.
[32, 90]	μέχρι μὲν τῶν καθ´ ἕνα	εἰσὶν	οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας
[32, 1]	συνήθεις καὶ πολλάκις εἰς ὑμᾶς	εἰσιόντες,	μῖμοί τ´ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν
[32, 10]	τις ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους	εἰσιὼν	τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν καὶ
[32, 10]	καὶ ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς	εἰσφέροι.	τινὲς δὲ ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι
[32, 90]	γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ	εἰώθασιν,	ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ δῆμος
[32, 15]	καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν	ἐκ	δαιμονίου τινὸς πηγῆς κάτεισι, τοὺς
[32, 55]	οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´	ἐκ	Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ
[32, 55]	μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ	ἐκ	Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν
[32, 25]	μιᾶς οὐδὲ ἁπλῆς, ἀλλὰ συμπεφορημένης	ἐκ	μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον τε
[32, 20]	τε ὤρορ´ ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς	ἐκ	νεφελάων· ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ,
[32, 85]	κόπρον βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην	ἐκ	παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ γὰρ πόλιν
[32, 25]	τε καὶ Σφίγγας καὶ Χιμαίρας,	ἐκ	παντοδαπῶν φύσεων {εἰς} μίαν μορφὴν
[32, 55]	ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνος	ἐκ	πέτρας ποθέν τινος ἢ νάπης,
[32, 60]	υἱὸς ἦν Μούσης, οἱ δὲ	ἐκ	τῆς Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες
[32, 70]	ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα	ἐκ	τῆς περὶ τὸν βίον ταύτης
[32, 65]	τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντες	ἐκ	τῆς πόλεως. ἐκεῖνοι μὲν οὖν
[32, 55]	ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην	ἐκ	τῆς τῶν κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε·
[32, 65]	τρόπῳ κοῦφον καὶ ἀνόητον, ὡς	ἐκ	τοιούτου σπέρματος· ἐπεὶ τούς γε
[32, 85]	εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν	ἐκ	τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν τοὺς
[32, 45]	μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν	ἐκ	τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ
[32, 45]	πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες	ἐκ	τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντος καὶ
[32, 90]	τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον·	ἐκ	τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ ἔχων
[32, 70]	ζημίας, ὡς ἡ κακία πρόεισιν	ἐκ	τῶν κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων
[32, 80]	παράδειγμα κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος	ἐκ	τῶν τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς παρ´
[32, 100]	Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων	ἐκάλεσεν.	ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ
[32, 40]	ἔλεγεν οὖν ὡς ἔστιν ἐν	ἑκάστῃ	πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον,
[32, 10]	δύναμιν καὶ μόνον οὐ καθ´	ἑκάστην	ἡμέραν διά τε χρησμῶν καὶ
[32, 80]	θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´ εὐχετόωντο	ἕκαστοι.	ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει
[32, 70]	ἀλλήλους δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς	ἕκαστοι	καὶ καθ´ αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ
[32, 50]	τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´	ἕκαστον;	ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν
[32, 75]	νίκης ἱεμένων, κέκλοντο δὲ οἷσιν	ἕκαστος	ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς μὲν ἡνιόχους
[32, 95]	πίστεως ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων	ἕκαστος	καὶ διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ
[32, 35]	κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε τὴν οἰκίαν	ἕκαστος	οὐ πάνυ δῆλός ἐστιν· ὅπως
[32, 40]	τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν	ἑκάστοτε	ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς μὲν ἀκούετε
[32, 75]	ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸς	ἑκάστου	νίκης ἱεμένων, κέκλοντο δὲ οἷσιν
[32, 10]	τὸν θεόν, {καὶ} κατ´ ἰδίαν	ἑκάστῳ	μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ
[32, 90]	δεινὰ μέν που καὶ ἐφ´	ἑκάστων	τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ
[32, 15]	καὶ κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν	ἑκατέρων	ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων
[32, 65]	κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν	ἐκβῆναι	τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν
[32, 35]	θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν	ἐκδέχεσθε,	κάλλει τε λιμένων καὶ μεγέθει
[32, 40]	τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς	ἐκεῖ	κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων
[32, 70]	τίς ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰς	ἐκεῖ	κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν
[32, 70]	προηγόρευεν ὡς εἰ μὲν αὐτὸς	ἐκεῖ	προέλθοι, νενικηκὼς εἴη καὶ δέοι
[32, 45]	μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν	ἐκεῖ;	τί οὖν τοῦτο δείκνυσι; μὰ
[32, 95]	τύχης ἄλλης κρατούμενος καὶ διατρίβων	ἐκεῖ	χρόνον συχνὸν μήτε προθείη τῶν
[32, 10]	κἂν λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων,	ἐκεῖθεν	ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον
[32, 45]	τοὺς σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´	ἐκεῖναι	μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει
[32, 45]	τοιοῦτος μυίας θάνατος. καὶ γὰρ	ἐκείναις	ὅ, τι ἂν γευσαμέναις γλυκὺ
[32, 70]	ἐν ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ μὴν	ἐκεῖνο	μέμνησθε τὸ γελοῖον ὡς ὁ
[32, 5]	ἢ λῆρος ἢ τοιοῦτος ἕτερος;	ἐκεῖνο	μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον, ἀεὶ
[32, 55]	τὰ τῶν ποιητῶν μυθολογήματα· ὡς	ἐκεῖνοί	γε παρεισάγουσι Βάκχας τινὰς μαινομένας
[32, 35]	ποιηταῖς παραβάλλων ἐμαυτόν. δεινοὶ γὰρ	ἐκεῖνοι	καὶ μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες·
[32, 5]	εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε	ἐκεῖνοι	καὶ πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι
[32, 1]	γίγνονται καὶ σωτῆρες τῶν πόλεων.	ἐκεῖνοι	μὲν οὖν κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς
[32, 65]	ἀπιέναι προειπόντες ἐκ τῆς πόλεως.	ἐκεῖνοι	μὲν οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτως
[32, 65]	βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον εἰπεῖν, ὡς	ἐκεῖνοι	προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε
[32, 50]	μετὰ πάσης ἀδείας· ἀλλὰ παρ´	ἐκείνοις	οὐδὲ τὸ δραμεῖν ἐν τῇ
[32, 85]	δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς ἀπόλησθε	{ἐκείνοις}	παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν ἐστιν
[32, 10]	ὧν γὰρ οἱ θεοὶ προνοοῦσιν,	ἐκείνοις	παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους
[32, 95]	ἀλλὰ Θερσίτου τινός· αὐτὸν γοῦν	ἐκεῖνον	εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν
[32, 60]	ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ	ἐκεῖνον	ἔν τε τοῖς ὄρεσι καὶ
[32, 70]	τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ πρὸς	ἐκεῖνον	μὲν ἀπεχθῶς, πρὸς ἀλλήλους δὲ
[32, 75]	δῆλον ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´	ἐκεῖνον	τὸν καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς
[32, 60]	αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´	ἐκεῖνον	ὤνησεν ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ
[32, 20]	κἀγὼ λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς	ἐκεῖνος	ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος
[32, 65]	κύνειον τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν	ἐκεῖνος	ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´
[32, 70]	καὶ διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλος	ἐκεῖνος	μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι
[32, 20]	οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις.	ἐκεῖνος	μὲν θεὸς ὢν καὶ πετόμενος
[32, 45]	κάτω ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις.	~ἐκεῖνος	μὲν παίζων καὶ καταγελῶν οὐ
[32, 60]	καὶ μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν	ἐκεῖνος	περί τε Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν
[32, 80]	ἀριστεύειν οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις, ὡς	ἐκεῖνος)	ὑμῶν δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ
[32, 75]	συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτως	ἐκεῖνός	φησι τὰ ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι
[32, 75]	καὶ τὸ λοιπόν φασιν ἀπ´	ἐκείνου	γεγονέναι τὸν τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ
[32, 95]	ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τὴν	ἐκείνου	μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ
[32, 100]	αὐτὸν ἀτιμάσας. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς	ἐκείνου	τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν ἄρα,
[32, 40]	Λιβύης, Κιλικίας, οὐδὲ τοὺς ὑπὲρ	ἐκείνους	Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ καὶ
[32, 95]	οἵας ἂν μετάσχητε τῆς φήμης,	ἐκείνους	δὲ περὶ ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν,
[32, 50]	ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν πάλιν	ἐκείνους	προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ
[32, 100]	τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ.	ἐκείνῳ	γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν
[32, 1]	νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς	ἐκείνῳ	τῷ ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω
[32, 15]	ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν	ἐκείνων	ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν
[32, 35]	διαυγέσιν· ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν	ἐκείνων·	ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς
[32, 65]	αὐτὸ εἰπεῖν. ἔλεγε γὰρ ἐξ	ἐκείνων	γένος τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ
[32, 55]	αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε	ἐκείνων	{κάκιον} καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον
[32, 50]	τοῖς συμπόταις δόντες ἢ παρ´	ἐκείνων	λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ
[32, 25]	ὁ δῆμος καὶ πόλεως γενναιοτέρας.	ἐκείνων	μὲν οὖν εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ
[32, 100]	γὰρ ἦν οἱ σύνεσις μουσικῆς,	ἐκέλευε	παύσασθαι αὐτὸν ἀτιμάσας. ὁ δὲ
[32, 5]	ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον	ἐκκόπτειν	τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´
[32, 45]	καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς	ἐκμελεῖς	καμπὰς καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς
[32, 45]	κἂν μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς	ἐκμελῶς	ᾄδῃ καὶ παρὰ τὸν τόνον,
[32, 20]	τῆς ἀγγελίας, ἣν ἀηδῆ οὖσαν	ἐκόμιζε,	τάχ´ ἂν〉 ληρεῖν με φαίητε,
[32, 15]	παρ´ ἑτέρους ἴασιν ἰατροὺς οὐχ	ἑκόντες	ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ θεραπεία κακίας
[32, 25]	καὶ δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν	ἑκούσιοι	ταμίαι, τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίως
[32, 55]	μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´	ἐκπεπληγμένοι	κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον,
[32, 65]	μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον καὶ	ἐκπεπλῆχθαι,	μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν
[32, 45]	τὸ μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ	ἐκπεσεῖν	ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε
[32, 60]	τὴν ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα	ἐκπεσόντα	αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν
[32, 75]	αὐτῶν, ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ	ἐκπίπτητε	τῆς τάξεως. μὴ γὰρ δαιμόνια
[32, 45]	συμφορὰν πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ	ἐκπίπτοντες	ἐκ τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντος
[32, 20]	οὐδὲ τὰ σκώμματα, οἷς πάντας	ἐκπλήττετε	καὶ πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε
[32, 100]	τῶν Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν,	ἐκπληττομένων	αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο
[32, 90]	ἔτι καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ	ἐκτήσαντο	τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους
[32, 90]	ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ	ἐκφρονῇ·	καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´
[32, 95]	μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´ ἂν	ἐκχέηται,	τῆς δὲ ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´
[32, 30]	καὶ ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος	ἐκχεομένων·	ὡσαύτως δὴ καὶ παρ´ ὑμῖν
[32, 20]	οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´ ἂν	ἑκὼν	τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον;
[32, 75]	δ´ ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ´	ἐλατῆρες	ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ
[32, 70]	οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ τοῖς	ἐλάττοσιν	οὐδ´ ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ
[32, 80]	καὶ τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως	ἐλαύνετε	καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ
[32, 80]	κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´	ἐλάφοιο,	τί πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις
[32, 65]	πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ εἰπεῖν.	ἔλεγε	γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος τι
[32, 65]	γενέσθαι καὶ τὸ ἦθος βεβαίους.	ἔλεγε	δὲ καὶ περὶ τῶν κιθαρῳδῶν
[32, 95]	ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ αὐτὸς	ἔλεγε	Διὸς υἱὸς εἶναι. μᾶλλον δ´
[32, 70]	νικᾶτε, κἀγὼ βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ	ἔλεγε,	φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ
[32, 100]	τύραννος ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα	ἔλεγεν	ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα,
[32, 60]	ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς	ἔλεγεν.	ἔστι δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων
[32, 40]	τε ἔθη καὶ τοὺς ἀνθρώπους·	ἔλεγεν	οὖν ὡς ἔστιν ἐν ἑκάστῃ
[32, 45]	πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα	ἔλεγεν.	περὶ δὲ ὑμῶν τί ἄν
[32, 5]	μὴ μόνον τοὺς κατ´ ἄνδρα	ἐλέγχειν,	ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν πόλιν,
[32, 85]	πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον	ἐλεεῖσθαι	τοὺς παθόντας ἢ καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα·
[32, 50]	ἐγγὺς οὕτως ὑμῶν ζῶντας ἐν	ἐλευθερίᾳ	καὶ μετὰ πάσης ἀδείας· ἀλλὰ
[32, 50]	ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε ἀνθρώπους, οἷς	ἐλευθερία	μὴ συμφέρει; νὴ Δία, τὸ
[32, 40]	γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς καὶ	ἐλευθερίας	ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον
[32, 45]	κόσμου καὶ σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις	ἐλευθέροις.	οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε
[32, 10]	ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ	ἐλευθέρων	ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ
[32, 15]	τῶν οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν	ἐλθεῖν	εἰς τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες
[32, 20]	Ζεὺς ἐμέ γ´ ἠνώγει δεῦρ´	ἐλθέμεν	οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´ ἂν
[32, 70]	ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ στάδιον	ἔλθητε,	τίς ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰς
[32, 40]	οἴεσθε τούτους ἐπὶ γῆς πέρατα	ἐλθόντας	λέγειν; οὐχ ὡς πόλιν εἴδομεν
[32, 40]	τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν γὰρ	ἐλθόντες	ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ
[32, 15]	τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν	ἑλκῶν	τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ
[32, 55]	οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα τῶν	ἑλκῶν	ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν.
[32, 40]	σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς τὴν	Ἑλλάδα	θεασόμενος οἶμαι τά τε ἔθη
[32, 40]	~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ μόνον	Ἕλληνας	παρ´ ὑμῖν οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ
[32, 35]	ποῖοί τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες	Ἕλληνες	καὶ βάρβαροι ἴσασιν. ἡ γὰρ
[32, 40]	οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ τῶν	Ἑλλήνων	Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν·
[32, 40]	ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν	Ἑλλήνων	ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται
[32, 5]	καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων	Ἑλλήνων	ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ
[32, 1]	καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν·	Ἑλλήνων	δὲ παισί, καὶ ταῦτα θεοῦ
[32, 65]	ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν	Ἑλλήνων	προέστησαν πολλὰ ἔτη, τοὺς δὲ
[32, 40]	ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν	Ἑλλήνων,	τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί οὖν
[32, 55]	οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ	Ἑλλήνων	ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων καὶ
[32, 95]	εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν	Ἕλλησιν	ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ
[32, 65]	κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς	Ἕλλησιν.	ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς ἐδόκει
[32, 45]	ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον.	ἑλοίμην	γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν
[32, 100]	ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ	ἐμαστίγου	τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου
[32, 35]	αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς παραβάλλων	ἐμαυτόν.	δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι
[32, 25]	τῆς βελτίονος οὖσιν ὑμῖν παρέσχηκα	ἐμαυτόν·	ἴσως δὲ καὶ ἄλλος προαιρήσεται
[32, 20]	δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις	ἐμαυτὸν	ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως
[32, 10]	ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἀπ´	ἐμαυτοῦ	μοι δοκῶ προελέσθαι τοῦτο, ἀλλ´
[32, 1]	τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον	ἐμβάλλειν	τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ
[32, 20]	φαίητε, ῥητέα δ´ ὅμως· Ζεὺς	ἐμέ	γ´ ἠνώγει δεῦρ´ ἐλθέμεν οὐκ
[32, 20]	τάχ´ ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς	ἐμὲ	τῷ θορύβῳ καταπίοιτε καὶ τῇ
[32, 55]	ξυγγενοῦς δυνάμεως, ὥσπερ αὐτῷ συγκεραννύμενον	ἐμμελὲς	γίγνεται καὶ μέτριον. ταῦτα δὴ
[32, 95]	ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν	ἔμμεναι.	ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν
[32, 80]	φαίης οὔτε ποτ´ ἠέλιον σόον	ἔμμεναι	οὔτε σελήνην. οἵηπερ φύλλων γενεή,
[32, 65]	διδασκαλίας, τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς	ἐμμένειν	κύνειον τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν
[32, 5]	τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον	ἐμνήσθην,	οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ
[32, 35]	αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ δὲ τούτων	ἐμνήσθην	οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε τοῖς
[32, 30]	τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί ἐστε.	ἐμοὶ	γὰρ νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε
[32, 25]	δὲ καὶ ἄλλος προαιρήσεται τῶν	ἐμοῦ	κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉
[32, 35]	ἀκούοντες, καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα	ἐμοῦ	λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων
[32, 60]	οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ λίαν	ἐμπειρία	περὶ τοῦτο καὶ σπουδή. καὶ
[32, 20]	δόξετε, καὶ οὐ μόνον κρουμάτων	ἔμπειροι	καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων
[32, 10]	ἐστὶ δαιμόνια, κἂν πλέων τις	ἐμπείρου	τύχῃ κυβερνήτου κἂν ἔθνος ἢ
[32, 30]	ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν	ἐμπέσῃ	τὸ τῆς ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ
[32, 25]	θηρίων ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα	ἐμπέφρακται,	καὶ πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς
[32, 10]	καὶ ταύτην ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς	ἐμπλῆσαι	τὰς ἀκοὰς ὑμῶν οὐδ´ ὥστε
[32, 55]	ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην	ἐμποιεῖ	καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν
[32, 55]	έποντα τῶν κακῶν καὶ ὑγίειαν	ἐμποιοῦντα	ταῖς ψυχαῖς καὶ σώμασιν, οὐ
[32, 35]	ἀκοῦσαι χαλεπὸν ἦν· ὥστε τὰς	ἐμπορίας	οὐ νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ
[32, 95]	γάρ, ὥσπερ εἴ τις τῶν	ἐμπόρων	πολλὰ καὶ τίμια ἔχων καταπλεύσειεν
[32, 40]	πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας· καθάπερ	ἐμπρησμοῦ	μεγάλου λήξαντος ἰδεῖν ἔστι μέχρι
[32, 40]	τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν	ἔμπροσθεν	εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου καὶ
[32, 50]	καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν	ἐμφαίνει	τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ
[32, 80]	ἀπαμειβόμενος προσέειπε· τέττα, σιωπῇ ἧσο,	ἐμῷ	δ´ ἐπιπείθεο μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ
[32, 15]	σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων	ἐν	ἀγνώμονι γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει
[32, 80]	τί δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´	ἐν	ἀγῶνι; εἰ δ´ ἄγε νυν
[32, 15]	ἔχοντες ἀπὸ τῶν παθῶν, ἀλλ´	ἐν	ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι,
[32, 50]	φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ	ἐν	ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ νὴ
[32, 60]	τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα	ἐν	ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν
[32, 35]	τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´	ἐν	ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε
[32, 20]	οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ τούτων	ἐν	ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην τοὺς μὴ
[32, 50]	καὶ τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´	ἐν	αὐτῇ τῇ θέᾳ τὰ γιγνόμενα
[32, 60]	{τῶν} πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ	ἐν	αὐτοῖς εἶναι τούς τε ὄρνιθας
[32, 30]	ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν.	ἐν	δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν
[32, 75]	μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες ἕστασαν	ἐν	δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου
[32, 40]	ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς ἔστιν	ἐν	ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον
[32, 50]	Ῥοδίους ἐγγὺς οὕτως ὑμῶν ζῶντας	ἐν	ἐλευθερίᾳ καὶ μετὰ πάσης ἀδείας·
[32, 55]	αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε	ἐν	ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην
[32, 70]	ἐπὶ τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ	ἐν	ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ μὴν ἐκεῖνο
[32, 45]	ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´ ἐκεῖναι μὲν	ἐν	ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν
[32, 90]	μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ μικρῶν,	ἐν	ᾗ μὴ καθ´ ἡμέραν τις
[32, 30]	μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ ταῦτα	ἐν	ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ τελέως ὑμᾶς
[32, 10]	πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸς	ἐν	καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ
[32, 75]	δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα	ἐν	Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου,
[32, 90]	δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν,	ἐν	κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ δῆμος οὕτως
[32, 10]	τὰς τοῦ Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε	ἐν	Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι παῖδες
[32, 45]	ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ σχεδὸν	ἐν	μέσῳ τῆς οἰκουμένης ἐν τῇ
[32, 20]	λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος	ἐν	Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ
[32, 55]	ἐπεισάγουσα καὶ τὸ σφαλερὸν τῆς	ἐν	οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς
[32, 35]	οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ´	ἐν	ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις.
[32, 90]	οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς	ἐν	πάσαις εἰσὶ ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´
[32, 55]	τρόπος αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆς	ἐν	πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν
[32, 35]	γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν. κεῖται γὰρ	ἐν	συνδέσμῳ τινὶ τῆς ὅλης γῆς
[32, 80]	μετήορα· τοὶ δὲ θεαταὶ θώκοις	ἐν	σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε κάθηντο,
[32, 55]	ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας φέρειν	ἐν	ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα
[32, 15]	πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν	ἐν	ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ
[32, 90]	ᾖ περὶ τὰς πόλεις. ὥσπερ	ἐν	ταῖς κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα
[32, 5]	σὺν πολλοῖς ἑτέροις καὶ τοιαῦτα	ἐν	ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης,
[32, 30]	προϊέναι κοσμίως, αἱ δὲ μάλιστα	ἐν	ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί
[32, 45]	χρὴ καὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι	ἐν	ταῖς πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως
[32, 70]	δ´ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν	ἐν	ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ ἂν οὕτως
[32, 85]	μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν	ἐν	ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων.
[32, 95]	ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη τις τοὺς	ἐν	τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου
[32, 70]	ἂν ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ	ἐν	τῇ γενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων
[32, 80]	ὡς ἐκεῖνος) ὑμῶν δὲ οὐδεὶς	ἐν	τῇ θέᾳ καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ
[32, 1]	εἰπόντος, εἰ θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς	ἐν	τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον
[32, 50]	παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ δραμεῖν	ἐν	τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ
[32, 100]	ὑμῖν ἄλλως εἶναι δοκῇ τόπος	ἐν	τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ
[32, 5]	δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν	ἐν	τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον,
[32, 75]	ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν ἐστιν	ἐν	τῇ πόλει τόπος οὕτω καλούμενος
[32, 45]	σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης	ἐν	τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει τοιαῦτα
[32, 65]	τινα λόγον. τὰ γὰρ ζῷα	ἐν	τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸς τὸν
[32, 80]	πᾶσιν αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ	ἐν	τοιούτοις θρασὺς καὶ προπετὴς οὐδὲ
[32, 65]	προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε	ἐν	τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ λίαν
[32, 70]	τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν	ἐν	τοῖς θεάτροις θορύβων. οὐ γὰρ
[32, 5]	ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ δ´	ἐν	τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους
[32, 35]	δ´ ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ	ἐν	τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ
[32, 95]	αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος	ἐν	τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν·
[32, 10]	ἀλλὰ καὶ πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως,	ἐν	τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων
[32, 70]	ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας	ἐν	τούτοις ἃ πράττουσι καθ´ ἡμέραν,
[32, 40]	ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν	ἐν	τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι
[32, 20]	ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν	ἐν	τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε ᾄδειν ἡδὺς
[32, 45]	δεόμενοι διατριβῆς τινος καὶ παραμυθίας	ἐν	τῷ βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ
[32, 65]	διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ	ἐν	τῷ γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη γυμνάσονται
[32, 30]	ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως·	ἐν	τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ
[32, 30]	ἄν τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων	ἐν	τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε
[32, 30]	τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε δὲ αὑτοὺς	ἐν	τῷ παρόντι καὶ ὅταν τὰ
[32, 60]	Ἀρίων, ὑφ´ οὗ λέγουσιν ᾄδοντος	ἐν	τῷ πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι
[32, 55]	ἀπὸ τῆς ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ	ἐν	τῷ πότῳ προϊόντας, οὐκ ἔστιν
[32, 75]	τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν	ἐν	τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς
[32, 40]	πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον,	ἐν	ᾧ μαίνονται καθ´ ἡμέραν, τὸ
[32, 40]	ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ	ἔν	τε συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει
[32, 60]	καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον	ἔν	τε τοῖς ὄρεσι καὶ περὶ
[32, 5]	ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ	ἔν	τε τριόδοις καὶ στενωποῖς καὶ
[32, 25]	περὶ ὑμῶν αὐτῶν. καὶ γὰρ	ἕν	τι τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ
[32, 10]	οὐδ´ ὥστε διατελέσαι λέγοντες, ἀλλὰ	ἓν	ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες, καὶ
[32, 15]	μυρίων ἄλλων κακῶν. τούτων δὲ	ἓν	ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ
[32, 90]	νόσοι μέχρι μὲν τῶν καθ´	ἕνα	εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς
[32, 20]	θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων ἀπείροις	ἐναντίον	βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ κιθάρας.
[32, 10]	ὕπαρ ὤνησε καὶ μεθ´ ἡμέραν	ἐναργῶς	προεῖπεν. ἴστε δήπου τὰς τοῦ
[32, 75]	τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς	ἐνδεδεμένον	{καὶ κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ
[32, 55]	τῶν νεβρίδων τε καὶ θύρσων	ἐνδεῖ	καὶ τὸ λέοντας φέρειν ἐν
[32, 15]	ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ οἶμαι δι´	ἔνδειαν	ἰατρῶν ἢ {δι´} ἀπειρίαν πλείους
[32, 1]	σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν πᾶσαν	ἔνδειαν	ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς ἐπαινοῦσιν
[32, 10]	ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην	ἐνδεῶς,	οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι τὰς ἀκοὰς
[32, 65]	οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίως πότερον	ἔνδον	πίνουσιν ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ
[32, 95]	τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα	ἔνδον	ὤνια παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς
[32, 85]	πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε καὶ	ἔνδοξος	ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ τῆς
[32, 1]	δὲ τρήσαντες τὸ ἕτερον χρυσίον	ἐνέβαλον,	οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ. τοῦτο
[32, 10]	καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους	ἐνεγκεῖν	καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ
[32, 20]	δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον	ἐνεγκεῖν	τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν
[32, 75]	τι δυσχερὲς ὑμῖν καὶ ξένον	ἐνέγκῃ	τῷ χρόνῳ. {πάλιν δὲ ἑτέραν
[32, 30]	ἄρρηκτος, χάλκεον δέ μοι ἦτορ	ἐνείη·	εἰ μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι, Διὸς
[32, 55]	σώφρονας. ἥ τε μουσικὴ θεραπείας	ἕνεκα	τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν
[32, 10]	ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους	ἕνεκεν	καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ
[32, 45]	ἀριστεῖς καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας	ἕνεκεν	τῶν πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ
[32, 75]	τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος βωμός,	ἔνθα	μάλιστα συνέβαινε τοὺς ἵππους πτοεῖσθαι
[32, 95]	ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ τῆς	ἐνθάδε	ἀφίξεως παράσχοιτε πόθον. οὐ γὰρ
[32, 10]	δήπου τὰς τοῦ Ἄπιδος φήμας	ἐνθάδε	ἐν Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι
[32, 35]	μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί τινες	ἐνθάδε	ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες καὶ βάρβαροι
[32, 65]	αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν	ἐνθάδε	οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο δὴ
[32, 85]	πως ὑμᾶς γε καὶ αὐτοὺς	ἐνθάδε	πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε θεὰ λευκώλενος
[32, 65]	πολλὰ ἔτη, τοὺς δὲ βαρβάρους	ἐνίκων	ἀεὶ πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ
[32, 55]	διὰ τοῦτο καὶ τῶν φιλοσόφων	ἔνιοι	πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν,
[32, 55]	ἄλλους ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ	ἐνίοις	τῶν βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι
[32, 85]	γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ τῆς θέας	ἐνίοτε,	τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως καὶ
[32, 65]	μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν κυνῶν δὲ	ἐνίους,	οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς καὶ
[32, 20]	δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν	ἐνίων	ζῴων ὠφελεῖν πρός τι τῶν
[32, 65]	τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων	ἐνίων·	μᾶλλον δὲ τοὺς ῥήτορας οὐδὲ
[32, 1]	ἀνθρώπων ἅμα καὶ τὰ δέοντα	ἐννοεῖτε	καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι
[32, 1]	ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν	ἐννοήσητε·	ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς
[32, 40]	ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς μὲν ἀκούετε	ἑνός,	ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ
[32, 85]	ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν καλῶν,	ἑνὸς	δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως, καὶ
[32, 85]	πλὴν οἱ μὲν ἴσως ὑφ´	ἑνός,	ὑμεῖς δὲ ὑπὸ πλειόνων ἑαλώκατε.
[32, 95]	ἀπειρίαν οὐκ ἂν θέλοι μάτην	ἐνοχλεῖσθαι,	σαφῶς εἰδὼς ὅτι οὔτ´ ἂν
[32, 20]	τῶν ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας	ἐνοχλοῦσι	καὶ τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ
[32, 5]	ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν,	ἐνσπόνδους	λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς.
[32, 30]	δημόσιον ἦθος. ὑμεῖς δὲ μάλιστα	ἐνταῦθα	ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν
[32, 80]	κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις.	~ἐνταῦθα	τοὺς μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς
[32, 20]	ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸς	εντηχω	παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται. κἄν
[32, 75]	ῥεῦμα, καὶ τόν τε ἀφρὸν	ἐντίθεσθαι	ταῖς ἀγκάλαις καὶ τὸ ὕδωρ
[32, 65]	σαφῶς αὐτὸ εἰπεῖν. ἔλεγε γὰρ	ἐξ	ἐκείνων γένος τι φῦναι Μακεδόνων,
[32, 15]	τὰ κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς	ἐξ	ἑτέρας τινὸς πηγῆς ἔρχεται {τῶν}
[32, 25]	τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον γενναῖον	ἐξ	ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν
[32, 15]	τὸ περιττὸν δὴ καὶ ἀνίατον	ἐξαιροῦσι.	βελτίους δέ εἰσιν οἱ μὴ
[32, 15]	τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ	ἐξαισίων	δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ
[32, 5]	μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα, δυσωπεῖσθαι	ἐξειπεῖν,	πηνίκα παύσεται; καὶ πότε εἴσεισι
[32, 65]	ἄλλους, κἂν ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν,	ἐξεστάναι	καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν
[32, 40]	ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς	ἐξεστηκότες	καὶ παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον,
[32, 65]	τὴν κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς	ἐξέτεμον,	ἀπιέναι προειπόντες ἐκ τῆς πόλεως.
[32, 75]	εὕρῃ τις ἐπικουρίαν ἢ τίνα	ἐξιλάσασθαι	δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ
[32, 75]	ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον	ἐξιλάσασθαι	καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν,
[32, 5]	τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ	ἐξὸν	αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς
[32, 55]	οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν	ἐξουσίᾳ	δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ
[32, 15]	δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖς	ἐξουσίαις.	κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον,
[32, 30]	κἂν μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ	ἐξουσίαν,	αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν
[32, 25]	καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ	ἐξουσίαν	καὶ ῥώμην ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ
[32, 95]	καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως	ἕξουσιν.	Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον
[32, 30]	αὐτάς, κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν,	ἔξω	γε προϊέναι κοσμίως, αἱ δὲ
[32, 45]	ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ	ἔξω	παραπλησίως ἀκούονται τοῖς ἄλλοις καὶ
[32, 45]	τόνον, συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς	ἔξω	τῆς ἁρμονίας τῆς κατὰ φύσιν
[32, 35]	ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ τὴν	ἔξωθεν	ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν
[32, 55]	{κάκιον} καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον	ἐοίκατε	κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν
[32, 60]	παρ´ ὑμῖν αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς	ἔοικε,	κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι
[32, 25]	εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ δῆμον	ἐοικέναι	μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ καὶ σφόδρα
[32, 55]	ἄλλα καὶ πάνυ μοι δοκεῖτε	ἐοικέναι	Νύμφαις καὶ Σατύροις. ἱλαροί τε
[32, 1]	καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν	ἐοικότων	χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς
[32, 15]	τῶν ἄλλων νόσων· ἡ μὲν	ἐοικυῖα	διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, ἡ δὲ
[32, 5]	πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον	ἑορτάζοντες	καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον
[32, 70]	τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ ἐν	ἑορτῇ	πιούμενοι. καὶ μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε
[32, 5]	δέχεσθαι δεῖ καὶ τότε νομίζειν	ἑορτὴν	ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν
[32, 10]	ὅτι τὰ συμβαίνοντα τοῖς ἀνθρώποις	ἐπ´	ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια,
[32, 95]	καὶ ὑμεῖς κατὰ ζῆλον τὸν	ἐπ´	Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ αὐτὸς ἔλεγε
[32, 80]	φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες	ἐπ´	ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος
[32, 10]	καὶ μήτε δόξης χάριν μήτ´	ἐπ´	ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ
[32, 70]	μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον	ἐπ´	αὐτὸ τὸ πέρας καὶ τὸν
[32, 95]	ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον καὶ	ἐπ´	ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν σφόδρα οὕτως
[32, 45]	πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν	ἐπ´	ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆς πόλεως,
[32, 65]	τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος	ἔπαιζεν	ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν
[32, 35]	ἂν περὶ ἰχθύων, τὴν πόλιν	ἐπαινεῖ·	πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν ἢ λίμνην
[32, 35]	οὖν χαίρετε ἀκούοντες, καὶ νομίζετε	ἐπαινεῖσθαι	ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ
[32, 30]	ἂν οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους	ἐπαινέσειεν;	οὐ γὰρ διὰ τοῦτο καὶ
[32, 35]	πόλεως· οὐδέ γε, ἂν ὕδωρ	ἐπαινῇ	τις, ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν,
[32, 35]	τἀναντία τούτων; ἔστι γὰρ ἀνθρώπων	ἔπαινος	εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας,
[32, 35]	ἂν ὕδωρ ἐπαινῇ τις, ἀνθρώπων	ἔπαινος	οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´
[32, 1]	ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ	ἔπαινος	τὸ ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ
[32, 1]	ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς	ἐπαινοῦσιν	ὑμᾶς ὡς σοφούς τε καὶ
[32, 1]	ἵνα κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ τῷ	ἐπαίνῳ	καινὸν ἕτερον μείζω τε καὶ
[32, 20]	Εὖρός τε Νότος τε ὤρορ´	ἐπαΐξας	πατρὸς Διὸς ἐκ νεφελάων· ἑτέρου
[32, 35]	ἂν ἐγκωμιάζῃ τις τὸν Νεῖλον,	ἐπαίρεσθε,	ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας.
[32, 35]	δὲ τούτων ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς	ἐπαίρων	οὔτε τοῖς συνήθως ὑμνοῦσιν αὐτὰ
[32, 45]	ἀηδεῖς ἔδοξαν; μὴ τὰ ὦτα	ἐπαλήλιπται	τῶν ἐκεῖ; τί οὖν τοῦτο
[32, 100]	ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν.	ἐπεδείκνυτο	οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα
[32, 100]	τοῦ ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος.	ἐπεὶ	δὲ ὁ τύραννος τῶν Σύρων
[32, 5]	ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν·	ἐπεὶ	καὶ τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ
[32, 50]	καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν·	ἐπεὶ	καὶ τῶν ἄλλων εὑρήσομεν τὰ
[32, 80]	γεράνων πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´	ἐπεὶ	οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ
[32, 50]	θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε.	ἐπεὶ	πῶς ἂν ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι
[32, 70]	καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων.	ἐπεὶ	τὸ στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνος οὐδένα
[32, 65]	ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος·	ἐπεὶ	τούς γε ἄλλους Μακεδόνας ἀνδρείους
[32, 80]	δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν	ἐπειγόμενοι	πυρὸς ὁρμῇ· ὣς οἱ μὲν
[32, 40]	καθ´ ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων·	ἐπειδὰν	γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ.
[32, 40]	ἀλλὰ καὶ παῖδες καὶ γύναια.	ἐπειδὰν	δὲ παύσηται τὸ δεινὸν καὶ
[32, 1]	σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν καὶ προσέχειν;	ἐπειδὴ	παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ
[32, 60]	κιθάραν αὐτὸ δρᾶτε. ἢ βούλεσθε,	ἐπειδὴ	τοῖς βασιλεῦσι τοὺς δήμους κἀγὼ
[32, 95]	τίμια ἔχων καταπλεύσειεν εἰς πόλιν,	ἔπειθ´	ὑπ´ ἀνέμων τινῶν ἢ τύχης
[32, 55]	καὶ τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς	ἐπεισάγουσα	καὶ τὸ σφαλερὸν τῆς ἐν
[32, 55]	πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν·	ἔπειτα	χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες καὶ
[32, 40]	ποιεῖν ὅ, τι ἂν αὐτοῖς	ἐπέλθῃ.	τὸ δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες
[32, 70]	προῆλθεν. τί δὴ καὶ τούτων	ἐπεμνήσθην;	ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ
[32, 30]	τῶν ἄλλων τὸ μὲν πάντα	ἐπεξελθεῖν,	καὶ ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ,
[32, 30]	δέδοικα ἅμα τὸ περὶ πάντων	ἐπεξελθεῖν.	{καίτοι τάχα φήσει τις ὡς
[32, 50]	συνουσίαν. καὶ τί δεῖ τἄλλα	ἐπεξιέναι	καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν,
[32, 5]	καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς ποιηταῖς	ἐπέτρεπον	μὴ μόνον τοὺς κατ´ ἄνδρα
[32, 20]	εἰ οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ	ἔπη	κἀγὼ λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς
[32, 35]	ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ	ἐπῄνεσα	ὕδωρ καὶ γῆν καὶ λιμένας
[32, 1]	ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς	ἐπῄνουν	βραδὺ μὲν φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ
[32, 40]	βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε τούτους	ἐπὶ	γῆς πέρατα ἐλθόντας λέγειν; οὐχ
[32, 10]	μήτ´ ἐπ´ ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´	ἐπὶ	εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων
[32, 10]	γὰρ ὥσπερ εἴ τις ἰατρὸς	ἐπὶ	κάμνοντας ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς μὲν
[32, 70]	ἡ ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ´	ἐπὶ	πᾶν ὁμοίως πρόεισι καὶ παντὸς
[32, 45]	θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν	ἐπὶ	πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν
[32, 45]	καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς	ἐπὶ	σκοπέλου τινός, ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως
[32, 40]	καὶ δι´ ὅλης τῆς πόλεως	ἐπὶ	συχνὰς ἡμέρας· καθάπερ ἐμπρησμοῦ μεγάλου
[32, 25]	μὲν οὖν εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ	ἐπὶ	σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως
[32, 75]	ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν	ἐπὶ	τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν τε
[32, 95]	βεβαίους. οὕτως γὰρ ἂν οὔτ´	ἐπὶ	τοῖς γεγονόσι μετανοήσειε καὶ πλείονα
[32, 70]	τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν	ἐπὶ	τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´ ἔχει μέτρον
[32, 85]	{ὡς τῶν κωμικῶν ἔφη τις	ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις· ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική
[32, 35]	καὶ τῶν ἄλλων οἱ πλείους	ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους
[32, 50]	ἀνατετάσθαι καὶ ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ	ἐπὶ	τοῖς χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας,
[32, 15]	πλησίον οὔσης παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ	ἐπὶ	τοῦδε τοῦ ὕδατος τὸ μὲν
[32, 70]	κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´	ἐπὶ	τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ ἐν
[32, 45]	δυστυχοῦς. κἀκεῖνος μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως	ἐπὶ	τοῦτο ἦλθεν, ὑπὲρ τοὺς νόμους
[32, 90]	ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν καὶ χοροὺς	ἐπὶ	τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ
[32, 5]	χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ τὴν	ἐπὶ	τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ
[32, 80]	ὥσπερ καὶ προσῆκε. μόνον δ´	ἐπὶ	τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν
[32, 85]	καλός τε μέγας τε; ἀλλ´	ἔπι	τοι κἀμοὶ θάνατος καὶ μοῖρα
[32, 40]	δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ θιγόντες οὐδ´	ἐπιβάντες	ἵππων οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς,
[32, 1]	χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων τ´ ὠκυπόδων	ἐπιβήτορες,	οἵ τε τάχιστα ἤγειραν μέγα
[32, 70]	τοῦτο εἴργασθε δι´ ἀγερωχίαν, οὐκ	ἐπιβουλεύοντες.	ὑμεῖς γὰρ ἂν ἀποσταίητέ τινος;
[32, 70]	ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα	ἐπιβουλεύσαντες,	καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν
[32, 10]	παρϊόντων ὡς πεπαιδευμένων οἱ μὲν	ἐπιδεικτικοὺς	λόγους καὶ τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ
[32, 60]	Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο	ἐπιδημήσαντος,	ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς
[32, 45]	μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν τῶν πατρίδων	ἐπιδιδόντες	αὑτούς· παρὰ δὲ ὑμῖν ὑπὲρ
[32, 70]	πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως	ἐπιεικεῖς	ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς
[32, 25]	οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ λόγοις	ἐπιεικέσιν,	ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη κρατεῖ
[32, 15]	ἑκατέρων ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ	ἐπιεικεστέρων	τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν
[32, 25]	καὶ μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν,	ἐπιεικής,	μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ
[32, 45]	ἀνοίας· ὡς οὐκ ἦν ὑμῖν	ἐπιεικῶς	αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ γὰρ τοῦτό
[32, 65]	δὴ γένος ἀναιδὲς καὶ περίεργον	ἐπιθέσθαι	τῇ μουσικῇ, καὶ μελετᾶν τότ´
[32, 65]	τὴν περὶ τοῦτο καὶ τὴν	ἐπιθυμίαν,	πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ ῥήτορες
[32, 90]	γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης	ἐπιθυμίας.	αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν
[32, 75]	καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῆς τοιαύτης	ἐπιθυμίας	ἀπόλησθε. ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ
[32, 15]	δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν	ἐπικειμένων	αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ διὰ
[32, 75]	πρόγονος; τίνα οὖν εὕρῃ τις	ἐπικουρίαν	ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων;
[32, 90]	χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ	ἐπικρατῇ	τὸ πάθος καὶ βλέπηται κοινόν,
[32, 5]	πάρεστι, καὶ οὐ δέος μήποτε	ἐπιλίπῃ·	τῶν δὲ τοιούτων λόγων, δι´
[32, 65]	μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν	ἐπιμέλειαν.	εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ
[32, 15]	αὐτὸ πράττοντες. τὴν δὲ ἑτέραν	ἐπιμέλειαν	ἔργον εἶναί φημι τῶν δυναμένων
[32, 95]	αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆς πόλεως	ἐπιμέλειαν;	οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι
[32, 10]	μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον	ἐπιμελεῖσθαι	τὸν θεόν, {καὶ} κατ´ ἰδίαν
[32, 70]	καθ´ ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε	ἐπιμελεστέρας	χρῆναι φυλακῆς ᾠήθησαν ἢ πρότερον·
[32, 80]	αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´	ἔπιον	καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί
[32, 80]	τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ´	ἐπιπείθεο	μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ νύ τοι
[32, 10]	λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν	ἐπιπεμφθῆναι.	~καθόλου γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´
[32, 50]	μέτριον, ἀλλὰ καὶ τῶν ξένων	ἐπιπλήττουσι	τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως
[32, 80]	ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´ ἀλλήλοισιν	ἔπιπτον.	ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας φορέει
[32, 90]	πάθος καὶ βλέπηται κοινόν, τότε	ἐπίσημον	καὶ μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται.
[32, 5]	ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν,	ἐπισταμένων,	ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ
[32, 15]	σπάνις ὑμῖν τῶν τὸ〉 ὕστερον	ἐπισταμένων.	οὔτε γὰρ χρήματα αὐτοῖς οὔτε
[32, 40]	δὲ ὑπὸ μυρίων ἐθνῶν οὐκ	ἐπισταμένων	ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε μὲν τρεῖς
[32, 75]	εἰ μεταξὺ θεῶν τις ὑμῖν	ἐπιστὰς	εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ
[32, 65]	ὑμεῖς δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶς	ἐπίστασθε.	τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν προεστηκότων
[32, 10]	συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους	ἐπιτηδείους	καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο
[32, 40]	καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν	ἐπιτηδείων	περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς
[32, 70]	οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι καὶ	ἐπίτηδες	ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες,
[32, 95]	πάντων δεινότατοι. οὐ δήμου τὸ	ἐπιτήδευμα·	πόθεν; οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου
[32, 90]	πόλις, ἥτις ἂν τῶν κρειττόνων	ἐπιτηδευμάτων	ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν
[32, 90]	τὰ περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον	ἐπιτηδεύοντας	καὶ ποίησιν καὶ χοροὺς ἐπὶ
[32, 40]	πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς καὶ ἐλευθερίας	ἐπιτηδεύουσιν·	ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´
[32, 30]	εἴρηκα σαφῶς, ἐφ´ ᾧ μάλιστα	ἐπιτιμῶ·	τοῦτο δὲ ἔργον εἶναι τοῦ
[32, 40]	θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον τὴν	ἐπιφάνειαν	τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ
[32, 65]	καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν	ἐπιχειρεῖν·	τῶν κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα
[32, 60]	τὰ θηρία ἡμέρου καὶ μουσικὰ	ἐποίει	διὰ τῆς ᾠδῆς· οὗτοι δὲ
[32, 15]	δὲ ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον	ἐποίησαν	οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ λόγον,
[32, 90]	καὶ χοροὺς ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς	ἐποίησε	θαυμάζεσθαι διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν.
[32, 5]	γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ καλῶς	ἐποίουν,	ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ
[32, 45]	αἱ δὲ Σειρῆνες ἄλλο τι	ἐποίουν,	ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ
[32, 85]	τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως καὶ	ἐπονείδιστος	ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι
[32, 55]	καὶ Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ	έποντα	τῶν κακῶν καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα
[32, 85]	ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης	ἐπόρθησεν	αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ
[32, 20]	νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´ αὐτὸς	ἐποτρύνει	καὶ ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ
[32, 5]	πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶς	ἔπραττον·	ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις καὶ
[32, 1]	τοῦτο μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον	ἔπρεπε	καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν·
[32, 50]	λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίως	ἐπτοημένοι	τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως
[32, 95]	οἷα τὰ νῦν λεγόμενα, ὡς	ἐπτοημένος,	ὡς εὐχερής, τὰ μικρὰ θαυμάζων,
[32, 70]	οὐ γὰρ ἔστι τοὺς οὕτως	ἐπτοημένους	περὶ τὰ μικρὰ καὶ μηδενὸς
[32, 60]	μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ	ἐπύργου	τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι
[32, 75]	δὲ ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ τινος	ἐρασθεῖσαν	ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα,
[32, 75]	βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν	ἐρασθῆναι	ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι
[32, 95]	θαυμάζων, ἥττων τοῦ τυχόντος {πραγμάτων}	ἐραστὴς	ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον
[32, 55]	πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν λύπην	ἐργαζομένων	δι´ ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ γόων,
[32, 5]	ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν	ἐργάζονται,	κακὸν δ´ ὡς οἷόν τε
[32, 45]	τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει τοιαῦτα	ἐργάζονται,	μὰ Δί´ οὐ δι´ αὑτῶν
[32, 55]	οὐ μέντοι κακὸν οὐδὲν ἀλλήλους	ἐργάζονται·	τῶν δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι
[32, 95]	μετανοήσειε καὶ πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ	ἐργάσεται.	καὶ ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ
[32, 30]	ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ· τοῦτο δὲ	ἔργον	εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ
[32, 15]	πράττοντες. τὴν δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν	ἔργον	εἶναί φημι τῶν δυναμένων διὰ
[32, 65]	ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων	ἔργον	εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ
[32, 25]	ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς	ἔργον	ἢ σφόδρα ἀνδρείου καὶ πτηνοῦ,
[32, 85]	ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον	ἔργον	πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων
[32, 30]	{πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν; τάχα	ἐρεῖ	τις, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ
[32, 40]	μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα	ἐρεῖ	τις τῶν Περσῶν ἢ τῶν
[32, 75]	αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα, τί	ἐρεῖτε;	ἢ δῆλον ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε
[32, 20]	τῶν πόλεων {καὶ τῶν} ἀνθρώπων	ἐρημίαν·	ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν
[32, 85]	ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον	ἐρημίαν	καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους
[32, 45]	αὐταῖς; ἀλλ´ ἐκεῖναι μὲν ἐν	ἐρήμῳ	ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι
[32, 60]	τὰ πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντος δὲ	ἐρημωθέντα	ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε
[32, 90]	πόλις ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα	ἐρήμων	καὶ μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ
[32, 15]	τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν	ἐρίδων	ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν
[32, 40]	ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου	ἐρίζουσιν.	τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες καὶ ἀστράτευτοι
[32, 5]	θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ ἔστι κτήσασθαι,	ἔριν	δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον
[32, 100]	ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν	ἑρμηνέων	οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου
[32, 20]	ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ τοῦ	Ἑρμοῦ	ἔπη κἀγὼ λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς,
[32, 75]	ἀπὸ Διὸς γεγονώς, ὁ δὲ	Ἑρμοῦ	παῖς, οὐδὲ περὶ βασιλείας οὐδὲ
[32, 85]	καὶ γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας	ἐρρωμένους,	{ὡς τῶν κωμικῶν ἔφη τις
[32, 35]	ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε	Ἐρυθρὰν	καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον
[32, 80]	οἱ δ´ ὥστε ψαρῶν νέφος	ἔρχεται	ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε
[32, 15]	ὡς ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς	ἔρχεται	{τῶν} πλησίον οὔσης παρ´ ἡμῖν,
[32, 95]	τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ	ἐρῶντι,	τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ
[32, 50]	ἑτέροις τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος	ἔρως	ἐστὶ τοῦ πράγματος οὐδὲ οἶστρος.
[32, 85]	καλῶν, ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς	ἔρως,	καὶ πρὸς μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι
[32, 75]	δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν τοῦτον	ἔρωτα	τῆς πόλεως, μή τι δυσχερὲς
[32, 80]	ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν	ἐς	πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´
[32, 40]	καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον	ἔσβεσται	τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ ἔν
[32, 50]	τοῖς ἀνοήτοις τοὺς σώφρονας, οἷον	ἐσθίοντας,	βαδίζοντας, παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ γὰρ
[32, 1]	ὄντες λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντες	ἐσιωπήσατε,	καὶ πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι
[32, 40]	ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων χαλεπώτατον,	ἐσπουδακότες	περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι
[32, 5]	γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ τί δ´	ἔστ´	Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα
[32, 65]	δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ, οὐκ	ἔσται	γνῶναι τὴν διατριβήν. δοκεῖ δέ
[32, 75]	ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες	ἕστασαν	ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸς
[32, 80]	θεαταὶ θώκοις ἐν σφετέροις οὔθ´	ἕστασαν	οὔτε κάθηντο, χλωροὶ ὑπαὶ δείους
[32, 35]	θεωρεῖτε καὶ ποῖοί τινες ἐνθάδε	ἐστὲ	ἅπαντες Ἕλληνες καὶ βάρβαροι ἴσασιν.
[32, 5]	ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ περὶ τοιαῦτά	ἐστε,	ἀφ´ ὧν νοῦν μὲν ἢ
[32, 30]	ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί	ἐστε.	ἐμοὶ γὰρ νῦν μὲν ἀξιοθέατοι
[32, 1]	τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον	ἐστὲ	ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ
[32, 95]	τῆς δὲ ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´	ἐστὲ	ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι πάντων δεινότατοι.
[32, 1]	ἀπορεῖτε· καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί	ἐστε	καὶ ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς
[32, 5]	οὐ βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί	ἐστε.	καὶ τοῦτο ἴσως οὐ δι´
[32, 40]	οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς, ἀλλ´	ἐστὲ	ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν.
[32, 1]	σπουδῆς. οὔτε γὰρ αὐτοὶ σπουδαῖοί	ἐστε	οὔτε οἱ ὑμέτεροι συνήθεις καὶ
[32, 35]	ὑμᾶς. ποῦ γὰρ εἶπον ὥς	ἐστε	φρόνιμοι καὶ σώφρονες καὶ δίκαιοι;
[32, 10]	ἀνθρώποις ἐπ´ ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως	ἐστὶ	δαιμόνια, κἂν πλέων τις ἐμπείρου
[32, 45]	χρὴ γὰρ ἴσως καὶ ἀναγκαῖόν	ἐστι	διὰ τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν
[32, 45]	προΐενται σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη δ´	ἐστὶ	δυστυχία τῶν ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον
[32, 45]	ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´	ἐστὶ	θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι
[32, 50]	ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν	ἐστι	καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν
[32, 1]	εἰσέρχεται· κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν	ἐστι	καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ
[32, 25]	γὰρ ἕν τι τῶν χρησίμων	ἐστὶ	καὶ μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ὠφελήσειεν
[32, 50]	δέοι, πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς	ἐστι	καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ
[32, 35]	τηλικοῦτον ἔθνος, σῶμα τῆς πόλεώς	ἐστι,	μᾶλλον δὲ προσθήκη, τοῦ τε
[32, 20]	κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν	ἐστι	πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν, καθάπερ
[32, 65]	πρότερον ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν ἤδη	ἐστὶ	τὸ λειπόμενον τοῦ λόγου, καὶ
[32, 90]	ἀλλὰ Καυνίους μόνον παρείληφε {κἀκείνων	ἐστὶ}	τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες αὐτὸ
[32, 5]	ἀκούειν. ὑμῖν δὲ οὔτε χορός	ἐστι	τοιοῦτος οὔτε ποιητὴς οὔτε ἄλλος
[32, 15]	προσάψασθαι, καὶ τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν	ἐστι	τοῦ πάνυ πονήρως αὐτὰ ἔχειν.
[32, 50]	τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως	ἐστὶ	τοῦ πράγματος οὐδὲ οἶστρος. {ἴστε
[32, 30]	τις καθ´ αὑτόν, οὐ κοινόν	ἐστι	τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως· ἐν
[32, 90]	δημοσίᾳ γίγνεται. ποία γὰρ πόλις	ἐστὶ	τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ
[32, 50]	νὴ Δία, τὸ γὰρ πρᾶγμά	ἐστι	φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ
[32, 35]	καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία τούτων;	ἔστι	γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης,
[32, 85]	ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική τ´ ἀταξία.	ἔστι	γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν
[32, 45]	κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος.	ἔστι	δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας θάνατος.
[32, 60]	εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν.	ἔστι	δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος
[32, 95]	κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´	ἔστι	καταδικάσας αὐτήν, καὶ ὑμεῖς τοῦ
[32, 5]	ἢ πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ	ἔστι	κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ
[32, 5]	ἑαυτοῖς. τῶν δὲ Κυνικῶν λεγομένων	ἔστι	μὲν ἐν τῇ πόλει πλῆθος
[32, 40]	καθάπερ ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντος ἰδεῖν	ἔστι	μέχρι πολλοῦ τήν τε λιγνὺν
[32, 75]	ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν	ἔστι	πασχούσας. φησὶ δ´ οὕτως, ἵν´
[32, 25]	διελεύσομαι περὶ δήμου φύσεως, τοῦτ´	ἔστι	περὶ ὑμῶν αὐτῶν. καὶ γὰρ
[32, 70]	βίον ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ	ἔστι	τοὺς οὕτως ἐπτοημένους περὶ τὰ
[32, 35]	ἡλίκον ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ	ἑστιᾶσθε	καθ´ ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ
[32, 1]	τοῖς αὑτῶν κάκιον. δήμου γάρ	ἐστιν	ἀκοὴ τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο
[32, 35]	ἐπαινῇ τις, ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός	ἐστιν,	ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ
[32, 85]	εἶναι γελοῖοι. καὶ μὴν αἰσχρόν	ἐστιν,	ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους περὶ
[32, 45]	τοιαύτην αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ	ἐστιν	ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος, τὸ δὲ
[32, 35]	πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ ἀγορᾶς	ἐστιν	ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ γε,
[32, 85]	{ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν	ἐστιν	εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου
[32, 35]	πηγαῖς διαυγέσιν· ὧν οὐδὲν ἴδιόν	ἐστιν	ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ
[32, 75]	παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν	ἐστιν	ἐν τῇ πόλει τόπος οὕτω
[32, 55]	ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον	ἐστίν.	ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ
[32, 15]	μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ μέν	ἐστιν	ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ κακοῦ
[32, 75]	ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ	ἐστὶν	ὁ διώκων, οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ
[32, 80]	ἵππων τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι	ἐστὶν	ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις
[32, 35]	οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον	ἐστίν.	ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´
[32, 35]	οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός	ἐστιν·	ὅπως μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί
[32, 30]	ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς	ἐστιν	ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη
[32, 20]	ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές	ἐστιν	οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ παντὸς
[32, 80]	ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶς ἱκανός	ἐστιν	οὐδὲ ἀριστεύειν οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις,
[32, 95]	ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν	ἐστιν	οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ χαίρειν·
[32, 60]	ἂν διέκεισθε; τούτων μὲν γάρ	ἐστιν	οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ
[32, 85]	ἀπὸ τῆς θέας ἐνίοτε, τοῦτ´	ἔστιν	αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις.
[32, 55]	ἐν τῷ πότῳ προϊόντας, οὐκ	ἔστιν	ἄλλους ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ
[32, 25]	ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ πάροδος οὐκ	ἔστιν	εἰς αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ
[32, 40]	τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς	ἔστιν	ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων
[32, 50]	ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´	ἔστιν	εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς θεός,
[32, 75]	οὐδὲ θανάτου πρόκειται κρίσις, ἀλλ´	ἔστιν	ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ
[32, 75]	ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων;	ἔστιν	Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν ἱππόδρομον
[32, 50]	μέντοι περὶ ταῦτα πάντα· αὐτίκα	ἑστιώμενοι	πρῶτον οἱ μὲν οὔτε ἀμαθῶς
[32, 95]	αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν τὴν	ἐσχάτην	ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ
[32, 95]	δείξειε μηδέποτε· δῆλον γὰρ ὡς	ἐσχάτην	τινὰ αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼς ἢ
[32, 90]	βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν	ἔσχον.	πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ
[32, 90]	τί οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´	ἔσχον	τὸ ὄνομα καὶ τῆς δόξης
[32, 65]	ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ	ἐσῴζεσθε.	~τεκμήριον δὲ τὰ τελευταῖα συμβάντα
[32, 45]	κἀκεῖ δ´ ὁ νοῦν ἔχων	ἐσώθη	καὶ μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται
[32, 90]	μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ	ἑταίρας	καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς
[32, 10]	θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ	ἑταίρας	καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς
[32, 70]	πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´ ἕτερα	ἑταιρειῶν	ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε
[32, 90]	οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ	ἑταιρῶν}	ἀλλὰ καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς
[32, 70]	τὰ πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´	ἕτερα	ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν
[32, 15]	ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες. τὴν δὲ	ἑτέραν	ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν
[32, 75]	ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν δὲ	ἑτέραν	παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι
[32, 15]	κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ	ἑτέρας	τινὸς πηγῆς ἔρχεται {τῶν} πλησίον
[32, 95]	μηδ´ ἂν ἐκχέηται, τῆς δὲ	ἑτέρας	τροφῆς. ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ
[32, 15]	ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε μὲν ζώους´	ἑτερήμεροι,	ἄλλοτε δ´ αὖτε τεθνᾶσιν· ὅμως
[32, 5]	καλῶς ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖς	ἑτέροις	καὶ τοιαῦτα ἐν ταῖς κωμῳδίαις
[32, 50]	{καὶ} παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´	ἑτέροις	τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως
[32, 90]	Ἀθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον	ἑτέροις	τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι.
[32, 85]	διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον	ἕτερον	ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν
[32, 1]	πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν	ἕτερον	μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι
[32, 50]	πεσών τινα ἔωσε, μάχεται πρὸς	ἕτερον.	ὁμοίως καὶ περὶ τὰς θέας
[32, 65]	τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν	ἕτερον	τοιοῦτόν τινα λόγον. τὰ γὰρ
[32, 1]	παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες τὸ	ἕτερον	χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ
[32, 55]	ἵνα εὔτακτοι καὶ καθεστηκότες ὦμεν.	ἕτερος	δὲ αὖ τρόπος αὐλοῦ τε
[32, 5]	θαυματοποιὸς ἢ λῆρος ἢ τοιοῦτος	ἕτερος;	ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον,
[32, 20]	ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς ἐκ νεφελάων·	ἑτέρου	δὲ πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον
[32, 20]	μήτε ᾄδειν ἡδὺς μήτε μεῖζον	ἑτέρου	φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν
[32, 15]	ἔχειν. οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´	ἑτέρους	ἴασιν ἰατροὺς οὐχ ἑκόντες ἰσχυροτέρους.
[32, 65]	τῶν μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ	ἔτη,	τοὺς δὲ βαρβάρους ἐνίκων ἀεὶ
[32, 5]	τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´	ἔτι	αὔξουσιν. ~τῶν δὲ εἰς ὑμᾶς
[32, 40]	μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς ταραχῆς·	ἔτι	δὲ ἔν τε συνόδοις καὶ
[32, 90]	ὄνομα καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν	ἔτι	καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο
[32, 65]	περιττὸς εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ	ἐτίμησαν	αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν
[32, 10]	εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων	ἕτοιμον,	εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ
[32, 20]	καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν	ἕτοιμον,	τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος· κινήθη
[32, 25]	ἡ μὲν ὀργὴ πρὸς πάντα	ἕτοιμος,	ὥσπερ θηρίων ἀνημέρων, τὰ δὲ
[32, 70]	ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν καὶ	ἑτοίμους	ἀπόλλυσθαι. τί οὖν; ἐβιάσαντο μετὰ
[32, 5]	ἀλλ´ ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις	ἑτοίμως	καὶ συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω
[32, 65]	τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν προεστηκότων	ἐτύχετε,	χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε.
[32, 70]	δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι	ἔτυχον	ἅπαξ ἢ δίς, ὥσπερ οἱ
[32, 20]	ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ,	εὖ	ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι
[32, 35]	ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον	{εὔβοτον,	εὔμηλον, ἢ πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς
[32, 25]	καὶ δῆμος ὁ μέν τις	εὐγνώμων	καὶ πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως,
[32, 50]	τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν	εὐγνώμων	ὁ θεός, ὡς θεός, οἶμαι,
[32, 15]	ποτε πρὸς τέλος ὑγιὲς καὶ	εὔδαιμον·	οἱ δὲ σπανίως καὶ διὰ
[32, 15]	ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν	εὔδαιμον	οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ
[32, 50]	οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν	εὐδαιμονίαν	δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας
[32, 5]	τοιούτων λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι	εὐδαιμονοῦσι	καὶ κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται
[32, 85]	οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων πόλις	εὐδαίμων,	ὅτι πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε
[32, 75]	ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν	εὐδοκιμοῦν·	καὶ νῦν ἐστιν ἐν τῇ
[32, 50]	τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως	εὐδοκιμοῦσι	καὶ πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι
[32, 60]	τὰ μὲν οἶμαι διὰ τὸ	εὔηθες	καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ
[32, 70]	οἱ καταχέοντες τῶν παριόντων, κατέκειντο	εὐθὺς	ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ τοὺς
[32, 65]	τῇ μουσικῇ, καὶ μελετᾶν τότ´	εὐθὺς	ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς καὶ τὰ
[32, 55]	πολὺ κάκιον ἔχοντας τῶν παροινούντων	εὐθὺς	ἀπὸ τῆς ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ
[32, 60]	οὐδ´ ὅλως πελάζειν, τὰ δ´	εὐθὺς	ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει.
[32, 40]	ἔφη κινεῖν αὐτοῖς τὴν μανίαν.	εὐθὺς	γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ
[32, 95]	ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν γνώμην	εὐθὺς	πρὸς αὐτούς, οἵας ἂν μετάσχητε
[32, 35]	ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ	εὐκρασίας	λέγῃ τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί
[32, 10]	διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ σπουδὴν ἀπίασιν,	εὐλαβούμενοι	μὴ μεταξὺ θορυβήσητε καὶ παραπέμψητε
[32, 65]	διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς ἔφην,	εὐλαβῶς	ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ ἄρχειν
[32, 35]	βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον {εὔβοτον,	εὔμηλον,	ἢ πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς ἢ
[32, 80]	Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων τῶν	Εὐμήλου.	οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ
[32, 10]	ἐπ´ ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ	εὐνοίᾳ	καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον,
[32, 60]	διὰ τὴν πρὸς τὸν υἱὸν	εὔνοιαν	καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς
[32, 95]	ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν	εὐνοίας	καὶ πίστεως ἀξίους καὶ τῶν
[32, 5]	οὐδείς, ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´	εὐνοίας	καὶ φανερὰ ποιήσει τὰ τῆς
[32, 85]	ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους	εὐπόρους	ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων
[32, 75]	Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος; τίνα οὖν	εὕρῃ	τις ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι
[32, 55]	μουσικὴ θεραπείας ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις	εὑρῆσθαι	δοκεῖ τῶν παθῶν καὶ μάλιστα
[32, 5]	μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντως	εὑρήσομεν	ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι
[32, 50]	τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων	εὑρήσομεν	τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας τοῖς
[32, 100]	ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ μᾶλλον	Εὐριπίδην	μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· μὴ παυσαίμην
[32, 90]	καὶ καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο	Εὐριπίδης	τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον·
[32, 90]	καλεῖται. καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα	εὕροι	τις ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες
[32, 20]	πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ μέν τ´	Εὖρός	τε Νότος τε ὤρορ´ ἐπαΐξας
[32, 85]	μικρᾶς καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν	εὐρύχωρον.	φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς
[32, 5]	δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς θεοὺς	εὐσέβειαν	οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ
[32, 45]	ᾄσεταί τις τῶν ᾀδόντων, ἂν	εὐσχημονῆτε	ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ μὲν
[32, 50]	ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς διάγουσιν, ἀλλ´	εὐσχημόνως	ἅμα καὶ προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ
[32, 55]	θεοῖς μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα	εὔτακτοι	καὶ καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ
[32, 95]	οἶμαι τὴν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´	εὐταξίᾳ,	κόσμῳ, τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς
[32, 35]	τούτων; ἔστι γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος	εὐταξία,	πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας, τὸ
[32, 30]	διὰ τοῦτο καὶ τοῖς ἄρχουσιν	εὐτελέστεροι	φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι
[32, 25]	καθάπερ ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίας	εὐτελοῦς	πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν δεόμενον ψαλίων.
[32, 10]	οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ πάνυ	εὐτυχοῦς	πόλεως, ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων
[32, 70]	παντὸς ἅπτεται μετὰ τῆς ἴσης	εὐχερείας.	μὴ οὖν οἴεσθε περὶ μικρῶν
[32, 95]	νῦν λεγόμενα, ὡς ἐπτοημένος, ὡς	εὐχερής,	τὰ μικρὰ θαυμάζων, ἥττων τοῦ
[32, 55]	οὐδὲ γάλα καὶ μέλι δύνασθε	εὐχερῶς	οὕτως ἔχειν ἄκροισι δακτύλοισι διαμῶντες
[32, 80]	πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´	εὐχετόωντο	ἕκαστοι. ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων
[32, 85]	ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´	εὔχοντο	Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα μὲν
[32, 50]	ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα καὶ προσηνῶς,	εὐωχίας,	οὐ παροινίας, ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι τοὺς
[32, 90]	καίτοι δεινὰ μέν που καὶ	ἐφ´	ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ
[32, 30]	ὑμῖν συμβεβούλευκα οὐδὲ εἴρηκα σαφῶς,	ἐφ´	ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ· τοῦτο δὲ
[32, 85]	τρύζητε καθήμενοι ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς	ἔφαθ´·	οἱ δ´ εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι
[32, 90]	βαίνων ἅρματ´ οὐκ ἔχων ἔχειν	ἔφασκε,	δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε
[32, 70]	παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα	ἐφειστήκει	κἀκεῖνος οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς
[32, 40]	ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ	ἔφη	κινεῖν αὐτοῖς τὴν μανίαν. εὐθὺς
[32, 70]	καὶ παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς,	ἔφη,	τέτταρα ἢ πέντε βήματα νικᾶτε,
[32, 85]	ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς τῶν κωμικῶν	ἔφη	τις ἐπὶ τοῖς τοιούτοις· ἀκόλαστος
[32, 95]	οἶδα εἴ ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ	ἔφη	τις τοὺς ἐν τῇ Ἀττικῇ
[32, 100]	τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν ἄρα,	ἔφη,	τὸ εἰς ὄνου ὦτα ᾄδειν.
[32, 60]	βούλεσθε ἀκοῦσαι, καὶ μὴ δυσχεράνητε.	ἔφη	τοίνυν ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην
[32, 1]	χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς	ἔφην	ἀπορεῖν ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε γὰρ
[32, 65]	ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς	ἔφην,	εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ
[32, 20]	τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ	ἔφην,	θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε
[32, 100]	ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ	ἐφρόντιζε	τοῦ ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος.
[32, 65]	τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο, καὶ	ἐφύλαττον	τὰ ὦτα, ὡς ἂν μὴ
[32, 70]	μένειν ἐπὶ τοῖς ἐλάττοσιν οὐδ´	ἔχει	μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν
[32, 95]	πάντα γὰρ κρείττω καὶ πολυτελέστερα	ἔχει	τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν
[32, 55]	καὶ μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως	ἔχειν	ἄκροισι δακτύλοισι διαμῶντες χθόνα’ ἀλλ´
[32, 95]	τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην	ἔχειν	γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας
[32, 90]	τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ ἔχων	ἔχειν	ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας,
[32, 15]	ἐστι τοῦ πάνυ πονήρως αὐτὰ	ἔχειν.	οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´ ἑτέρους
[32, 95]	καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν	ἔχειν;	πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς καὶ
[32, 55]	δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν	ἔχετε	ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ
[32, 30]	ὑμεῖς δὲ μάλιστα ἐνταῦθα ἀφυλάκτως	ἔχετε	καὶ προήσεσθε τὴν δόξαν τῆς
[32, 1]	ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς τούτων	ἔχετε·	σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν πᾶσαν
[32, 35]	διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην	ἔχετε,	τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ τὴν
[32, 30]	οὐδενὸς ἄξιον, κἂν μυριάκις ὑμῶν	ἔχῃ	τινὰ ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ δύνασθε
[32, 45]	δὲ ὑμῶν τί ἄν τις	ἔχοι	λέγειν; καὶ γὰρ ὑμεῖς ὅταν
[32, 25]	κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉	ἔχοιτε	θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν
[32, 70]	μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς	ἔχοντας	ἐν τούτοις ἃ πράττουσι καθ´
[32, 50]	ἐπὶ τοῖς χείλεσι τὰς ψυχὰς	ἔχοντας,	καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων
[32, 55]	ᾠδῆς σφαλλομένους καὶ πολὺ κάκιον	ἔχοντας	τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ τῆς
[32, 15]	ἄθλιοι μηδεμίαν σκέπην μηδὲ προβολὴν	ἔχοντες	ἀπὸ τῶν παθῶν, ἀλλ´ ἐν
[32, 40]	σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη	ἔχοντες	βαδίζουσι κάτω ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς
[32, 70]	ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς	ἔχοντες	ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς καθ´
[32, 100]	μάτην προσαγορεύονται, τὸ πρᾶγμα μὴ	ἔχοντες	μετὰ τοῦ ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ
[32, 60]	παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν	ἔχοντες	νόσον; ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν
[32, 65]	περὶ ταῦτα, ὡς ἔφην, εὐλαβῶς	ἔχοντες.	οἱ μὲν γὰρ ἄρχειν ἦσαν
[32, 45]	φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως	ἔχοντες	οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι διὰ
[32, 25]	μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν καὶ ῥώμην	ἔχοντι,	καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ
[32, 60]	εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν	ἔχουσιν;	εἰ γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει παρ´
[32, 10]	πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ	ἐχρῆν,	ἐγγύθεν ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως,
[32, 1]	πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶς	ἐχρήσαντο	τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, ὑμεῖς
[32, 70]	ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν Κόνων	ἐχρήσατο	προελθών, οὗ μάλιστα τὸ πλῆθος
[32, 60]	ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους.	ἔχω	δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον
[32, 20]	καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν	ἔχω	λέγειν ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος
[32, 45]	παρέβαλλε· κἀκεῖ δ´ ὁ νοῦν	ἔχων	ἐσώθη καὶ μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν.
[32, 90]	ἐκ τοῦδε βαίνων ἅρματ´ οὐκ	ἔχων	ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν
[32, 95]	προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ	ἔχων	καὶ μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´
[32, 95]	τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια	ἔχων	καταπλεύσειεν εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´
[32, 80]	πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´	ἔχων,	κραδίην δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις;
[32, 90]	ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡς	ἔχων	χερί. ~μὴ οὖν καὶ ὑμεῖς
[32, 55]	ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο	ἕωθεν,	ἀποπαύοντες τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων
[32, 70]	εἰ γὰρ μὴ τοὺς ἵππους	ἑωρᾶτε	ἁμιλλωμένους καὶ τούτους συνήθεις, αὐτοὶ
[32, 70]	καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν	ἕως	ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ δεινὸν
[32, 50]	φθέγγεται βαδίζων {ἢ} πεσών τινα	ἔωσε,	μάχεται πρὸς ἕτερον. ὁμοίως καὶ