Discours, par.
[32, 40]	ὡς ἂν δύνωνται τοῖς αὑτῶν,	ἃ	καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ
[32, 70]	καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις	ἃ	πράττουσι καθ´ ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν
[32, 75]	οὕτω καλούμενος Ἵππου καὶ κόρης	ἄβατον.	ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε τὴν
[32, 45]	δύναμιν, ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν	ἀβελτερίαν.	διὰ τί γὰρ ἔξω παραπλησίως
[32, 95]	γεγονόσι μετανοήσειε καὶ πλείονα ὑμᾶς	ἀγαθὰ	ἐργάσεται. καὶ ἴσως ἂν αὐτῷ
[32, 50]	εἰ δέοι, πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν	ἀγαθῆς	ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆς·
[32, 1]	οἱ τυχόντες εἰκότως {ἄν} ἄνδρες	ἀγαθοὶ	γίγνονται καὶ σωτῆρες τῶν πόλεων.
[32, 95]	ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον	ἀγαθόν	ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ
[32, 5]	τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν	ἀγαθὸν	μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ´
[32, 35]	τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί φησιν	ἀγαθούς,	ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´ ἂν
[32, 10]	προνοοῦσιν, ἐκείνοις παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους	ἀγαθοὺς	αὐτομάτους καὶ λόγους ἐπιτηδείους καὶ
[32, 1]	Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ θέλουσιν ἄνδρας	ἀγαθοὺς	ἐν τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ
[32, 25]	τρυφᾶν, ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς	ἀγαθοὺς	καὶ ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς
[32, 90]	ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς ἄνδρας	ἀγαθοὺς	ὑπὲρ τῶν πατρίδων γίγνεσθαι; τί
[32, 10]	τὰ συμβαίνοντα τοῖς ἀνθρώποις ἐπ´	ἀγαθῷ	πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια, κἂν
[32, 15]	πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ πάντων	ἀγαθῶν	αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶς
[32, 25]	χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν μὲν	ἀγαθῶν	ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν δὲ χαλεπῶν
[32, 75]	δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῷον	ἀγαπηθῆναι	τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν·
[32, 20]	πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς	ἀγγελίας,	ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´
[32, 80]	ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι; εἰ δ´	ἄγε	νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς.
[32, 5]	δεῖ καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν	ἄγειν,	ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα,
[32, 55]	σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι δύνασθε εἰρήνην	ἄγειν.	~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε;
[32, 5]	καὶ στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν	ἀγείρουσι	καὶ ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας
[32, 5]	γέγονε· νόθον μέντοι γε καὶ	ἀγεννὲς	ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων,
[32, 30]	σαφέστατα ὁρᾶται καὶ δεῖ μηδὲν	ἀγεννὲς	μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως καὶ
[32, 20]	δ´ ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς	ἀγεννέσι	τῶν ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας
[32, 85]	τῶν καλῶν, ἑνὸς δὲ πράγματος	ἀγεννοῦς	ἔρως, καὶ πρὸς μόνον τοῦτο
[32, 50]	δὲ τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος	ἀγεννοῦς	καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης
[32, 65]	τοῦ δέοντος· ὑμεῖς δὲ οὕτως	ἀγεννῶς	δεδούλωσθε ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἡδονῆς.
[32, 5]	καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν	ἀγερωχίαν	αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν.
[32, 70]	πρότερον· καὶ τοῦτο εἴργασθε δι´	ἀγερωχίαν,	οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ ἂν
[32, 80]	καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων,	ἀγερώχων.	ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα
[32, 65]	δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον	ἄγεσθαι	μὲν ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας
[32, 10]	εἰσφέροι. τινὲς δὲ ὀλίγοι παρρησίαν	ἀγηόχασι	πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην ἐνδεῶς,
[32, 90]	ἢ ᾠδῆς γυναικῶν ἢ ἁρμάτων	ἄγηται	καὶ φέρηται καὶ πᾶσα δι´
[32, 75]	τόν τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς	ἀγκάλαις	καὶ τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς
[32, 55]	τὸ λέοντας φέρειν ἐν ταῖς	ἀγκάλαις·	τὰ δὲ ἄλλα καὶ πάνυ
[32, 80]	ἀλωάς, ὡς δ´ ἀναμαιμάει βαθέ´	ἄγκεα	θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ δ´ εἰλυφόων
[32, 95]	τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ καὶ	ἀγνοίᾳ	χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα. τὴν
[32, 15]	σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων ἐν	ἀγνώμονι	γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ
[32, 25]	γενναῖον ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως	ἄγοντα,	οὐδὲν δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ
[32, 35]	τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ	ἀγορὰ	μιᾶς πόλεως εἰς ταὐτὸ ξυνάγουσα
[32, 5]	πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες καὶ τὰς	ἀγοραίους	ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν
[32, 35]	νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ	ἀγορᾶς	ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ
[32, 20]	μὲν οὕτω λέγοντος· κινήθη δ´	ἀγορή,	ὡς κύματα μακρὰ θαλάσσης πόντου
[32, 25]	οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ καὶ	ἄγριοι	τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ
[32, 65]	οὐχ ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος, ἀλλ´	ἄγριος	καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων,
[32, 60]	διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ τὴν	ἀγριότητα	δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ μὲν
[32, 60]	οὗτοι δὲ ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας,	ἀγρίους	πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ
[32, 55]	δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς καὶ	ἀγρίως	διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ τῶν
[32, 20]	ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τις	ἄγχι	βροτῶν πόλις. ἐκεῖνος μὲν θεὸς
[32, 75]	πρόκειται κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ	ἀγὼν	ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου,
[32, 75]	τίς ἡ σπουδή; τίς ὁ	ἀγών;	οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ
[32, 80]	δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´ ἐν	ἀγῶνι;	εἰ δ´ ἄγε νυν πείρησαι,
[32, 70]	ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ	ἀγωνίαν	καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων
[32, 80]	~ἐνταῦθα τοὺς μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν	ἀγωνιστὰς	καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς
[32, 50]	ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ μετὰ πάσης	ἀδείας·	ἀλλὰ παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ
[32, 20]	οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε	ᾄδειν	ἡδὺς μήτε μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενος,
[32, 100]	ἔφη, τὸ εἰς ὄνου ὦτα	ᾄδειν.	ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν
[32, 45]	μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς	ᾄδῃ	καὶ παρὰ τὸν τόνον, συνίετε·
[32, 95]	ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ	ἄδηλον	ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´
[32, 45]	δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς. κἀκεῖνος μὲν	ἀδικηθεὶς	ἴσως ἐπὶ τοῦτο ἦλθεν, ὑπὲρ
[32, 100]	παυσαίμην τὰς Χάριτας Μούσαις ἀναμιγνύς,	ἁδίσταν	συζυγίαν· ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον
[32, 10]	ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς καὶ	ἀδόλως	παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε δόξης χάριν
[32, 65]	τέχνης καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται	ᾄδοντες.	κινδυνεύει δ´ ὁ βίος σχεδὸν
[32, 70]	καταχέοντες τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς	ᾄδοντες,	οἱ δ´ ἐπὶ τοὺς ὅρμους
[32, 60]	ἢ Ἀρίων, ὑφ´ οὗ λέγουσιν	ᾄδοντος	ἐν τῷ πελάγει τοὺς δελφῖνας
[32, 45]	οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις τῶν	ᾀδόντων,	ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ
[32, 85]	αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ	ἀδόξου	σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ
[32, 45]	πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν ἀπολώλασιν;	ἀδοξοῦσι	μὲν γὰρ πάντες. αἱ δὲ
[32, 50]	γὰρ καὶ ἐν ἄλλαις πόλεσιν	ᾄδουσι	καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ
[32, 65]	καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ	ᾄδουσι	καὶ ῥήτορες καὶ σοφισταί, καὶ
[32, 10]	ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα συνθέντες	ᾄδουσιν,	ὡς πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότες.
[32, 1]	σμικρὸν καὶ προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες	ἀεὶ	διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντες καὶ
[32, 35]	ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων τῶν	ἀεὶ	θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα
[32, 55]	καὶ Σατύροις. ἱλαροί τε γὰρ	ἀεὶ	καὶ φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν
[32, 1]	σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται· κρουμάτων δὲ	ἀεὶ	μεστόν ἐστι καὶ θορύβου καὶ
[32, 5]	κακὸν πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ	ἀεὶ	ὁρᾶτε καὶ περὶ τοιαῦτά ἐστε,
[32, 65]	ἔτη, τοὺς δὲ βαρβάρους ἐνίκων	ἀεὶ	πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι
[32, 20]	πάντας ἐκπλήττετε καὶ πανταχοῦ πάντων	ἀεὶ	περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων;
[32, 20]	καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων	ἀεὶ	τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν τε
[32, 75]	μὲν ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων,	ἀεὶ	τῶν αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα,
[32, 5]	ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον,	ἀεὶ	ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ δέος
[32, 45]	ἀκούονται τοῖς ἄλλοις καὶ πολλάκις	ἀηδεῖς	ἔδοξαν; μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται
[32, 5]	ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν	ἀηδὲς	ἀκούειν. ὑμῖν δὲ οὔτε χορός
[32, 20]	ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας, ἣν	ἀηδῆ	οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉 ληρεῖν
[32, 60]	τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ	ἀηδόνων	ὁ ζῆλος αὐτῶν ὠνόμασται παρ´
[32, 80]	οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ	ἀθέσφατον	οἶνον, κλαγγῇ ταί γε πέτονται
[32, 90]	οὐχ ὁμοίας μεταλάβητε δόξης τοῖς	Ἀθηναίοις	καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις
[32, 5]	ὑπόκωφον, καὶ τί δ´ ἔστ´	Ἀθηναίοισι	πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον
[32, 90]	ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ	Ἀθηναίους	τὰ περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον
[32, 5]	δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ τοὺς	Ἀθηναίους,	ὧν μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ
[32, 90]	δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε	Ἀθηναίων	ἢ Μεγαρέων ἢ Κορινθίων τὰ
[32, 1]	νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ	Ἀθηναίων	ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος
[32, 80]	μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ τὴν	Ἀθηνᾶν	αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας,
[32, 75]	τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις.	Ἀθήνησι	δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῷον
[32, 20]	καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν	ἀθλητῶν,	οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι καὶ
[32, 15]	λόγῳ τὰς ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως	ἄθλιοι	μηδεμίαν σκέπην μηδὲ προβολὴν ἔχοντες
[32, 50]	σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον	ἄθλιον;	πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς
[32, 85]	εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων	ἀθλίων	καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον
[32, 10]	δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ	ἀθρόοις	μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν χρησίμων.
[32, 30]	ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ καὶ	ἀθρόος	γένηται; χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι
[32, 85]	κἀμοὶ θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή.	αἲ	γάρ πως ὑμᾶς γε καὶ
[32, 65]	ὦτα, ὡς ἂν μὴ διαφθαρῶσιν	αἱ	ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται τοῦ
[32, 30]	σωφρονῶσιν, ἔξω γε προϊέναι κοσμίως,	αἱ	δὲ μάλιστα ἐν ταῖς ὁδοῖς
[32, 45]	ἀπολώλασιν; ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντες.	αἱ	δὲ Σειρῆνες ἄλλο τι ἐποίουν,
[32, 30]	τὴν δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ	αἱ	κακαὶ γυναῖκες, δέον αὐτάς, κἂν
[32, 90]	αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα. καὶ γὰρ	αἱ	λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν τῶν
[32, 80]	δ´ ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν	Αἴαντα	τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ
[32, 30]	εἰ μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι, Διὸς	αἰγιόχοιο	θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση κακότης παρὰ
[32, 100]	εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν	Αἰγυπτίων	ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ
[32, 100]	μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν	Αἰγυπτίων	τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ.
[32, 35]	τὸν ἥλιον. ἥ τε γὰρ	Αἴγυπτος	{ὑμῶν} τηλικοῦτον ἔθνος, σῶμα τῆς
[32, 55]	τὰς δὲ παρθένους, ὡς ἂν	αἰδουμένας	τε καὶ σώφρονας. ἥ τε
[32, 50]	εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν.	αἰδούμενοι	γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ μηδὲν
[32, 25]	πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής, μεγαλόφρων,	αἰδούμενος	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας καὶ
[32, 50]	τῶν ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων	αἰδοῦς	τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων
[32, 80]	ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´	αἰθέρα	καὶ Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ
[32, 40]	Κιλικίας, οὐδὲ τοὺς ὑπὲρ ἐκείνους	Αἰθίοπας	οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ καὶ Βακτρίους
[32, 35]	ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες ἀπὸ	Αἰθιοπίας.	σχεδὸν δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[32, 75]	χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´	ἀΐξασκε	μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες ἕστασαν
[32, 80]	χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´	ἀΐξασκε	μετήορα· τοὶ δὲ θεαταὶ θώκοις
[32, 85]	ἄρ´ ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη πόδας	αἰόλος	ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ
[32, 90]	τῶν φερόντων εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´	αἱρεθεῖσα	ὑπὸ μέθης ἢ ᾠδῆς γυναικῶν
[32, 80]	ἱκανός ἐστιν οὐδὲ ἀριστεύειν οὐδὲ	αἱρεῖν	πόλεις, ὡς ἐκεῖνος) ὑμῶν δὲ
[32, 45]	πάντων ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ	αἴσχιστον.	ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων
[32, 90]	τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ	αἰσχίω	δημοσίᾳ φαινόμενα. καὶ γὰρ αἱ
[32, 90]	ὅπερ γὰρ ἤδη πολλάκις εἶπον,	αἰσχίω	τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα μᾶλλον,
[32, 90]	ἤδη πολλάκις εἶπον, αἰσχίω τὰ	αἰσχρὰ	καὶ καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ
[32, 50]	τῇ θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ	αἰσχρὰ	καὶ μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉
[32, 85]	τῆς θέας ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν	αἰσχρὰ	πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ
[32, 60]	λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν	αἰσχρὰν	ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ
[32, 90]	καὶ πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων	αἰσχρὸν	γίγνεται καὶ καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ
[32, 85]	δοκῆτε εἶναι γελοῖοι. καὶ μὴν	αἰσχρόν	ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους
[32, 30]	καὶ δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ	αἰσχρὸν	ποιεῖν· παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν
[32, 50]	καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης	αἰσχύνης;	καὶ τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´
[32, 40]	ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι κάτω ὁρῶντες,	αἰσχυνόμενοι	τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων
[32, 40]	οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ	αἰσχύνονται	λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ, τι
[32, 60]	εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας,	Αἰσώπου	συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς
[32, 80]	κλαγγὴ γεράνων πέλει ἠὲ κολοιῶν,	αἵτ´	ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον
[32, 60]	τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν	αἰτησαμένην	παρὰ Διὸς τὰ σώματα αὐτῶν
[32, 20]	πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται. κἄν τις	αἰτία	γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν. τάχ´
[32, 90]	ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν.	σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖς οὐχ
[32, 45]	λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην	αἰτίαν.	τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρὸς
[32, 20]	δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι·	αἰτιάσονται	γάρ, εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι
[32, 100]	ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν	αἴτιον	γενέσθαι.
[32, 80]	καὶ τῆς ναυαγίας τοῖς πᾶσιν	αἴτιος	γενόμενος. ὁ γὰρ ἐν τοιούτοις
[32, 20]	φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς	αἰτιωμένους	καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον,
[32, 90]	τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν	αἰχμαλωσίαν	καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς
[32, 90]	καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας.	αἰχμάλωτος	οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο
[32, 15]	ἀπὸ τῶν παθῶν, ἀλλ´ ἐν	ἀκαλύπτῳ	καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ
[32, 95]	ὑμεῖς τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις	ἀκηκόατε	καὶ διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ
[32, 5]	δύνανται τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις	ἀκηκόατε·	οὐ βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί
[32, 95]	διώκουσι γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην	ἀκηκόατε	τὴν σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα
[32, 55]	μόνον ἀκούσητε χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος	ἀκηκοότες,	οὐκέτι δύνασθε εἰρήνην ἄγειν. ~ἆρά
[32, 45]	λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους	ἀκλεῶς	ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ ὁ τοιοῦτος
[32, 40]	δεινὸν καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν	ἀκμαιότερον	ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ
[32, 65]	ὡς ἂν μὴ διαφθαρῶσιν αἱ	ἀκοαὶ	μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται τοῦ δέοντος·
[32, 10]	ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι τὰς	ἀκοὰς	ὑμῶν οὐδ´ ὥστε διατελέσαι λέγοντες,
[32, 15]	καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς	ἀκοὰς	ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι μηδεμίαν σκέπην
[32, 25]	συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´	ἀκοὴ	μία τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε δὲ
[32, 1]	αὑτῶν κάκιον. δήμου γάρ ἐστιν	ἀκοὴ	τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ
[32, 70]	μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ	ἀκόλαστοι	καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι
[32, 15]	τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ καὶ	ἀκόλαστοι,	κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος,
[32, 85]	ἔφη τις ἐπὶ τοῖς τοιούτοις·	ἀκόλαστος	ὄχλος ναυτική τ´ ἀταξία. ἔστι
[32, 25]	καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ	ἀκολάστῳ	βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ
[32, 85]	πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ	ἀκολάστων	ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε
[32, 50]	αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς καὶ	ἀκολάστως,	μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας ὀργιζόμενοι
[32, 40]	τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ	ἀκούειν	ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες
[32, 85]	τῆς πόλεως τὰ μὲν ἄλλ´	ἀκούειν	θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν
[32, 30]	φύσεως καὶ περὶ τοῦ δεῖν	ἀκούειν,	κεἰ μὴ πείθεσθε, λόγων. τοῦτο
[32, 15]	τοῦ λόγου καὶ μὴ ἐθέλειν	ἀκούειν,	μηδ´ ἂν βιάζηταί τις, ὥσπερ
[32, 5]	αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς	ἀκούειν.	ὑμῖν δὲ οὔτε χορός ἐστι
[32, 30]	ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας	ἀκούειν.	ὥστ´, εἰ μηδὲν ἄλλο παρέσχηκεν
[32, 40]	τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου συνήθους,	ἀκούεσθε	δὲ ὑπὸ μυρίων ἐθνῶν οὐκ
[32, 40]	ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς μὲν	ἀκούετε	ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ,
[32, 60]	οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν	ἀκούοντα	{αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ
[32, 45]	διὰ τί γὰρ ἔξω παραπλησίως	ἀκούονται	τοῖς ἄλλοις καὶ πολλάκις ἀηδεῖς
[32, 35]	ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε	ἀκούοντες,	καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ
[32, 90]	καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε	ἀκούουσα	τῶν φερόντων εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´
[32, 40]	ὁρῶσι καὶ ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ	ἀκούουσι,	σαφῶς ἐξεστηκότες καὶ παρανοοῦντες, οὐκ
[32, 60]	μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε	ἀκοῦσαι,	καὶ μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν
[32, 5]	οὕτω καὶ λόγου χρηστοῦ ποτε	ἀκοῦσαι	καὶ τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι
[32, 1]	μέλους; δήμου δὲ τὸ καλῶς	ἀκοῦσαι.	νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ
[32, 25]	καὶ ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ μὲν	ἀκοῦσαι,	χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν· τούτων ἡ
[32, 35]	τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα	ἀκοῦσαι	χαλεπὸν ἦν· ὥστε τὰς ἐμπορίας
[32, 20]	ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ καὶ	ἀκούσαντες	διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε,
[32, 1]	ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ	ἀκούσαντες	νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ ἔπαινος
[32, 60]	ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς	ἀκούσας,	Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν
[32, 100]	ὦτα ᾄδειν. ὁ δὲ τύραννος	ἀκούσας	τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει
[32, 75]	ἐρεῖτε; ἢ δῆλον ὅτι οὐδ´	ἀκούσεσθε	παρ´ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, οὐδὲ
[32, 95]	τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν	ἀκούσῃ	τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας καὶ
[32, 10]	παρὰ θεοῦ, κἂν λόγων τις	ἀκούσῃ	φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ
[32, 55]	αὑτοῖς. νυνὶ δὲ ἂν μόνον	ἀκούσητε	χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι
[32, 65]	ᾠδῆς, ὡς οὐδένας ἄλλους, κἂν	ἀκούσωσι	κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν
[32, 45]	τὸν θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως	ἀκούσωσιν	ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ
[32, 95]	τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν	ἀκούσωσιν	ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα
[32, 20]	ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα	ἀκούων	Ὁμήρου τε καὶ τῶν ἄλλων
[32, 70]	καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ	ἀκρατῶς	ἔχοντας ἐν τούτοις ἃ πράττουσι
[32, 40]	καὶ τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα	ἀκριβῶς	διεξιόντας ὡς ἂν δύνωνται τοῖς
[32, 5]	καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες	ἀκροατὰς	καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ
[32, 60]	{τοὺς νόμους} ἰδιώτας καὶ λίχνους	ἀκροατὰς	κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων
[32, 5]	οἱ δ´ ἐν τοῖς καλουμένοις	ἀκροατηρίοις	φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς καὶ
[32, 45]	ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´	ἀκροατῶν	κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ
[32, 55]	μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως ἔχειν	ἄκροισι	δακτύλοισι διαμῶντες χθόνα’ ἀλλ´ οὐδὲ
[32, 0]	~ΠΡΟΣ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ.	~Ἆρά γε βούλοισθ´ ἄν, ὦ
[32, 85]	καὶ μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες	Ἀλεξανδρεῖς,	τοὺς πυνθανομένους περὶ τῆς πόλεως
[32, 65]	διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμον ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ ᾠδῆς,
[32, 25]	ἢ Βελλεροφόντου. τὸν οὖν τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς φασι,
[32, 95]	μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν	Ἀλεξανδρέων	δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι
[32, 30]	τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ	Ἀλεξανδρέων	πλῆθος τί ἂν εἴποι τις,
[32, 65]	καὶ τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ	Ἀλεξάνδρου	διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ
[32, 95]	ὑμεῖς κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´	Ἀλεξάνδρῳ·	καὶ γὰρ αὐτὸς ἔλεγε Διὸς
[32, 55]	τὸν μὲν γὰρ Παιήονα καὶ	Ἀλεξίκακον	προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα τῶν
[32, 20]	καὶ κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ	ἀλεξιφάρμακόν	ἐστι πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν,
[32, 40]	σκοπεῖτε δὲ μὴ περὶ ὑμῶν	ἀληθέστερον	οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ τῶν
[32, 25]	καὶ ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς	ἀληθῶς	ἔργον ἢ σφόδρα ἀνδρείου καὶ
[32, 25]	θεῖον γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν	ἀληθῶς	καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον
[32, 80]	περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας	ἁλισκομένης	τῆς Τροίας, καὶ αὐτός τε
[32, 60]	καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν	ἀλκὴν	καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι,
[32, 20]	μοι παρέσχεν, ὅς τε καὶ	ἄλκιμον	ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκης
[32, 65]	εἷς, οὐχ ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος,	ἀλλ´	ἄγριος καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων,
[32, 90]	ἀκούουσα τῶν φερόντων εἰς σωτηρίαν,	ἀλλ´	αἱρεθεῖσα ὑπὸ μέθης ἢ ᾠδῆς
[32, 25]	θορύβῳ συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ τεταραγμένον,	ἀλλ´	ἀκοὴ μία τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε
[32, 45]	μουσικῆς ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης,	ἀλλ´	ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν.
[32, 5]	τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ ἄν·	ἀλλ´	ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως
[32, 15]	οὔτε δύναμις περιγίγνεται διὰ τούτου,	ἀλλ´	ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ λοιδορία καὶ
[32, 65]	μὰ Δί´ οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν,	ἀλλ´	ἀφείλοντο τὴν κιθάραν καὶ τὰς
[32, 55]	τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν,	ἀλλ´	ἐκ Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε, καὶ
[32, 45]	ἀπώλλυον τοὺς σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς;	ἀλλ´	ἐκεῖναι μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν
[32, 55]	εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς,	ἀλλ´	ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν
[32, 15]	προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ τῶν παθῶν,	ἀλλ´	ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ
[32, 35]	γίγνεται τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις,	ἀλλ´	ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ
[32, 50]	αἰσχύνης; καὶ τούτους μὲν ἐάσωμεν,	ἀλλ´	ἐν αὐτῇ τῇ θέᾳ τὰ
[32, 10]	χάριν μήτ´ ἐπ´ ἀργυρίῳ προσποιούμενον,	ἀλλ´	ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν
[32, 70]	οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων,	ἀλλ´	ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι καὶ
[32, 85]	κἀγὼ καλός τε μέγας τε;	ἀλλ´	ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατος καὶ
[32, 95]	ἐκχέηται, τῆς δὲ ἑτέρας τροφῆς.	ἀλλ´	ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι πάντων
[32, 40]	ἵππων οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς,	ἀλλ´	ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου
[32, 50]	αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον;	ἀλλ´	ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς
[32, 75]	γυναικὸς οὐδὲ θανάτου πρόκειται κρίσις,	ἀλλ´	ἔστιν ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ
[32, 50]	οὔτε ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς διάγουσιν,	ἀλλ´	εὐσχημόνως ἅμα καὶ προσηνῶς, εὐωχίας,
[32, 95]	ποτε οἶμαι τὴν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν·	ἀλλ´	εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ δεικνύειν ὑμᾶς
[32, 10]	ὠφελεῖν, οὐ δι´ ὀλίγων ῥημάτων,	ἀλλ´	ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι καὶ
[32, 85]	μεγάλη τε καὶ ἔνδοξος ἦν·	ἀλλ´	ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης
[32, 30]	τὸν ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς·	ἀλλ´	ὅμως ὅ, τι ἂν πράττῃ
[32, 40]	ὑπὲρ ἀρχῆς καὶ ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν·	ἀλλ´	ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ
[32, 95]	πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου δήποτε·	ἀλλ´	ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν
[32, 70]	δὴ τὰ περὶ τὸ θέατρον.	ἀλλ´	ὅταν εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε,
[32, 95]	τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν·	ἀλλ´	ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν
[32, 95]	οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι.	ἀλλ´	οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν
[32, 60]	φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν ἔχοντες νόσον;	ἀλλ´	οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ λίαν
[32, 50]	ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις τισίν;	ἀλλ´	οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως ἐστὶ τοῦ
[32, 55]	ἔχειν ἄκροισι δακτύλοισι διαμῶντες χθόνα’	ἀλλ´	οὐδὲ τὸ ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται
[32, 90]	ἐν πάσαις εἰσὶ ταῖς πόλεσιν·	ἀλλ´	οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον·
[32, 95]	οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος,	ἀλλ´	οὐχ οἷα τὰ νῦν λεγόμενα,
[32, 55]	κοσμίως καὶ μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν.	~ἀλλ´	οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε,
[32, 75]	Δί´ οὐχ ὑπὲρ τῶν ἵππων,	ἀλλ´	ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν, ὅπως μὴ
[32, 10]	ἐμαυτοῦ μοι δοκῶ προελέσθαι τοῦτο,	ἀλλ´	ὑπὸ δαιμονίου τινὸς γνώμης. ὧν
[32, 60]	αὐτῶν ὠνόμασται παρ´ ὑμῖν αὐτοῖς,	ἀλλ´,	ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς
[32, 85]	περὶ τῆς πόλεως τὰ μὲν	ἄλλ´	ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ
[32, 60]	γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε εἰπεῖν;	ἀλλὰ	ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν
[32, 100]	μὴ ἔχοντες μετὰ τοῦ ὀνόματος.	ἀλλὰ	γὰρ δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν
[32, 45]	αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν,	ἀλλὰ	διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ
[32, 10]	ὑμῶν οὐδ´ ὥστε διατελέσαι λέγοντες,	ἀλλὰ	ἓν ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες,
[32, 35]	ἰχθύων, τὴν πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν;	ἀλλὰ	θάλατταν ἢ λίμνην ἢ ποταμόν.
[32, 95]	τὸ ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ πόλεως,	ἀλλὰ	Θερσίτου τινός· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον
[32, 1]	μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν,	ἀλλὰ	καὶ ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ μὲν
[32, 40]	ὑπὲρ ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας	ἀλλὰ	καὶ Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ
[32, 90]	ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ ἑταιρῶν}	ἀλλὰ	καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ
[32, 5]	μόνον τοὺς κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν,	ἀλλὰ	καὶ κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ
[32, 20]	μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων,	ἀλλὰ	καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ
[32, 40]	καὶ παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον,	ἀλλὰ	καὶ παῖδες καὶ γύναια. ἐπειδὰν
[32, 10]	ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον,	ἀλλὰ	καὶ πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν
[32, 55]	μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν,	ἀλλὰ	καὶ ταύτην ἐκ τῆς τῶν
[32, 5]	τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες,	ἀλλὰ	καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες,
[32, 50]	ἐν τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον,	ἀλλὰ	καὶ τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς
[32, 90]	καθ´ ἡμέραν τις πυρέττει πάντως·	ἀλλὰ	Καυνίους μόνον παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ}
[32, 95]	Ἡρακλεῖ προσέοικεν ὑμῶν ὁ δῆμος,	ἀλλὰ	Κενταύρῳ τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι
[32, 25]	ἔστιν εἰς αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν,	ἀλλὰ	κολακεία καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ´
[32, 90]	δόξης τοῖς Ἀθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις,	ἀλλὰ	μᾶλλον ἑτέροις τισίν· οὐ βούλομαι
[32, 100]	καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας,	ἀλλὰ	μᾶλλον Εὐριπίδην μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα·
[32, 5]	δηλώσετε δέ, ἂν ἀνάσχησθε τήμερον·	ἀλλὰ	μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους φιλοσόφους.
[32, 5]	καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν,	ἀλλὰ	μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα, δυσωπεῖσθαι
[32, 65]	παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν,	ἀλλὰ	μικρὸν μέν τι διασῴζειν τῆς
[32, 95]	τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων,	ἀλλὰ	νοῦ καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε
[32, 15]	τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς,	ἀλλὰ	πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι
[32, 50]	ἐλευθερίᾳ καὶ μετὰ πάσης ἀδείας·	ἀλλὰ	παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ δραμεῖν
[32, 55]	φύσις, τὸ μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν,	ἀλλὰ	πολλὰ δυσχερῆ πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς
[32, 80]	οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ καθέστηκεν,	ἀλλὰ	πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων
[32, 45]	νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν θάνατον,	ἀλλὰ	προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον.
[32, 20]	πλῆθος μηδὲ τολμῶντας ὑμῖν διαλέγεσθαι,	ἀλλὰ	σεμνοὺς μὲν εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς
[32, 25]	οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ ἁπλῆς,	ἀλλὰ	συμπεφορημένης ἐκ μυρίων· ὥστε πάνυ
[32, 35]	οὐδὲ πορθμῶν τινων καὶ ἰσθμῶν,	ἀλλὰ	σχεδὸν ἁπάσης τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι
[32, 35]	τοὺς ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς,	ἀλλὰ	τὴν χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ
[32, 50]	δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον;	ἀλλὰ	τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι
[32, 95]	γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ τίμιον,	ἀλλὰ	τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ καὶ
[32, 5]	ἐμνήσθην, οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας·	ἀλλὰ	τοῦτό γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ
[32, 35]	τις, ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν,	ἀλλὰ	φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας
[32, 5]	ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων,	ἀλλὰ	χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ ἔν
[32, 65]	πρὸς τὸν Ὀρφέα τὰ μὲν	ἄλλα	ἥδεσθαι μόνον καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι
[32, 40]	ὡς πόλιν εἴδομεν τὰ μὲν	ἄλλα	θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων
[32, 55]	ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ	ἄλλα	καὶ πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι
[32, 50]	τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ ἐν	ἄλλαις	πόλεσιν ᾄδουσι καὶ νὴ Δία
[32, 30]	μικρὸν ἡσυχάσασιν. ἐν δὲ ταῖς	ἄλλαις	σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ
[32, 15]	ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ κακὰ δὲ	ἀλλαχόθεν,	ὡς ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς
[32, 35]	ξυνάγουσα πάντας καὶ δεικνύουσά τε	ἀλλήλοις	καὶ καθ´ ὅσον οἷόν τε
[32, 80]	πεφοβημένοι, οἱ δ´ ὑπὸ νίκης	ἀλλήλοισί	τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι
[32, 80]	ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´	ἀλλήλοισιν	ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας
[32, 70]	πρὸς ἐκεῖνον μὲν ἀπεχθῶς, πρὸς	ἀλλήλους	δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι
[32, 55]	πεπωκότες, οὐ μέντοι κακὸν οὐδὲν	ἀλλήλους	ἐργάζονται· τῶν δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς
[32, 85]	πηδῶντες καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντες	ἀλλήλους	καὶ ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς
[32, 40]	μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν	ἀλλήλους,	οἱ δὲ τὼ χεῖρε ἀνατείναντες
[32, 50]	ἀταξίας ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες	ἀλλήλους,	οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι κακόν
[32, 50]	πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε	ἀλλήλων;	καίτοι ποίους τινὰς ἂν ὑμεῖς
[32, 95]	ὑπ´ ἀνέμων τινῶν ἢ τύχης	ἄλλης	κρατούμενος καὶ διατρίβων ἐκεῖ χρόνον
[32, 90]	καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ	ἄλλης	τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν
[32, 30]	περὶ τούτου μόνου λέγεις ἡμῖν,	ἄλλο	δ´ οὐθέν; δέδοικα ἅμα τὸ
[32, 1]	καὶ ταῦτα θεοῦ προστάξαντος, οὐκ	ἄλλο	ἥρμοζεν ἢ παιδεία καὶ λόγος,
[32, 30]	ὑπομένοντας ἀκούειν. ὥστ´, εἰ μηδὲν	ἄλλο	παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα ὁ λόγος,
[32, 45]	γὰρ πάντες. αἱ δὲ Σειρῆνες	ἄλλο	τι ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός
[32, 30]	καὶ τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ μηδὲν	ἄλλο,	τοῦτό γε ὑμῖν ὁ λόγος
[32, 85]	ὡς μή μοι τρύζητε καθήμενοι	ἄλλοθεν	ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´
[32, 100]	τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ	ἄλλοι	τόποι μάτην προσαγορεύονται, τὸ πρᾶγμα
[32, 45]	πόλεως, εἰ παρὰ μὲν τοῖς	ἄλλοις	ἀριστεῖς καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας
[32, 45]	γὰρ ἔξω παραπλησίως ἀκούονται τοῖς	ἄλλοις	καὶ πολλάκις ἀηδεῖς ἔδοξαν; μὴ
[32, 60]	καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ	ἄλλον	εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας,
[32, 80]	τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον	ἄλλον·	οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην
[32, 100]	ᾄσεται. καὶ δὴ τὸν μὲν	ἄλλον	χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε
[32, 30]	μὲν γὰρ οἶμαι καὶ τὸν	ἄλλον	χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως
[32, 5]	ἐστι τοιοῦτος οὔτε ποιητὴς οὔτε	ἄλλος	οὐδείς, ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´
[32, 25]	παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ καὶ	ἄλλος	προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ
[32, 85]	μή μοι τρύζητε καθήμενοι ἄλλοθεν	ἄλλος.	ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´ εὔχοντο
[32, 75]	ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ,	ἄλλοτε	δ´ ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ´
[32, 80]	ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ,	ἄλλοτε	δ´ ἀΐξασκε μετήορα· τοὶ δὲ
[32, 15]	περιτυχόντες ἄλλοτε μὲν ζώους´ ἑτερήμεροι,	ἄλλοτε	δ´ αὖτε τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ
[32, 15]	καὶ διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντες	ἄλλοτε	μὲν ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´
[32, 80]	σαπρῶν τούτων ποιητῶν· ἅρματα δ´	ἄλλοτε	μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε
[32, 75]	χαρίσωμαί τι μικρόν· ἅρματα δ´	ἄλλοτε	μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε
[32, 5]	πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ καθάπερ	ἄλλου	τινὸς πράγματος καὶ τούτου φορὰ
[32, 55]	τῶν ᾀσμάτων· τοὺς μὲν γὰρ	ἄλλους	ἀνθρώπους ἡ μέθη πρὸς ᾠδὴν
[32, 35]	τῆς φύσεως {καὶ} παρὰ τοὺς	ἄλλους	ἅπαντας λόγου μεῖζον, τό τε
[32, 55]	τῷ πότῳ προϊόντας, οὐκ ἔστιν	ἄλλους	ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοις
[32, 65]	μὲν ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας	ἄλλους,	κἂν ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι
[32, 65]	τοιούτου σπέρματος· ἐπεὶ τούς γε	ἄλλους	Μακεδόνας ἀνδρείους καὶ πολεμικοὺς γενέσθαι
[32, 60]	ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς	ἄλλους	σκώπτοντες καὶ ταῦτα ἐν ἀνθρώποις,
[32, 5]	κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν	ἄλλων	Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν αὐτοῖς,
[32, 10]	ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν	ἄλλων	ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι,
[32, 50]	αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ τῶν	ἄλλων	εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας
[32, 50]	εἰκότως οἶμαι παρά τε τῶν	ἄλλων	καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν·
[32, 15]	μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων	ἄλλων	κακῶν. τούτων δὲ ἓν ἴαμα
[32, 15]	κακίας καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν	ἄλλων	νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ
[32, 35]	Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[32, 30]	θέαν ἵππων· ὡς τῶν γε	ἄλλων	οὐδενὸς αὐτοῖς μέλει. οὐ γὰρ
[32, 20]	ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ τῶν	ἄλλων	ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν ὄχλον
[32, 30]	καὶ μὴν περί γε τῶν	ἄλλων	τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ
[32, 35]	ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν	ἄλλων	τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ
[32, 100]	ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον ὑμῖν	ἄλλως	εἶναι δοκῇ τόπος ἐν τῇ
[32, 20]	δ´ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι	ἁλμυρὸν	ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τις ἄγχι
[32, 70]	τῶν τρόπων κουφότης καὶ τὸ	ἀλόγιστον	οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ τοῖς
[32, 80]	ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ´	ἀλωάς,	ὡς δ´ ἀναμαιμάει βαθέ´ ἄγκεα
[32, 85]	μὴ γὰρ τοῦτο μόνον ἡγεῖσθε	ἅλωσιν	εἶναι πόλεως, ἄν τινες τὸ
[32, 85]	ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος	ἅλωσις.	~καὶ γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν
[32, 1]	χοροῦ μὲν γὰρ ἔπαινος τὸ	ἅμα	εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου·
[32, 50]	οὔτε ἀπρεπῶς διάγουσιν, ἀλλ´ εὐσχημόνως	ἅμα	καὶ προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας,
[32, 1]	δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων	ἅμα	καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ
[32, 65]	πρᾷος, ἀλλ´ ἄγριος καὶ χαλεπός,	ἅμα	ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´
[32, 30]	ἡμῖν, ἄλλο δ´ οὐθέν; δέδοικα	ἅμα	τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι
[32, 95]	καὶ μεγάλῳ, τὴν δὲ διάνοιαν	ἀμαθεῖ.	πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ ὁρᾶτε
[32, 10]	μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ τοὺς	ἀμαθεῖς,	οἱ δὲ ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν,
[32, 100]	μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς καὶ	ἀμαθεῖς	ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ μᾶλλον
[32, 5]	οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ	ἀμαθῆ	καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν
[32, 50]	ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ μὲν οὔτε	ἀμαθῶς	οὔτε ἀπρεπῶς διάγουσιν, ἀλλ´ εὐσχημόνως
[32, 1]	καλῶς ἀκοῦσαι. νῦν μὲν γὰρ	ἁμαρτάνετε	τὸ Ἀθηναίων ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ
[32, 30]	τάχα ἐρεῖ τις, τοῦτο μόνον	ἁμαρτάνομεν,	τὸ φαύλως θεωρεῖν; καὶ περὶ
[32, 5]	πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντως εὑρήσομεν	ἁμαρτάνοντας·	ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι καὶ
[32, 30]	μάλιστα ἐν ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα}	ἁμαρτάνουσιν.	τί οὖν; τάχα ἐρεῖ τις,
[32, 1]	γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ Ἀθηναίων ποτὲ	ἁμάρτημα.	τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ
[32, 90]	λοιμὸς καλεῖται. καθόλου γὰρ πάντα	ἁμαρτήματα	εὕροι τις ἂν πανταχοῦ, καὶ
[32, 70]	μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν	ἁμαρτημάτων,	ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι
[32, 70]	ἐκ τῶν κατὰ μέρος τούτων	ἁμαρτημάτων	καὶ τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ
[32, 30]	καταγνῶναι τῆς κακίας καὶ τῶν	ἁμαρτημάτων	οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ μοι
[32, 50]	ὧν καὶ θεωρεῖτε καὶ τἄλλα	ἄμεινον	πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε
[32, 85]	οἷς δ´ ἂν ᾖ πάντων	ἀμέλεια	τῶν καλῶν, ἑνὸς δὲ πράγματος
[32, 10]	μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ	ἀμελεῖν	καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν
[32, 10]	σωτηρίας αὐτῶν καὶ τῆς θεραπείας	ἀμελήσειε,	στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας καὶ
[32, 5]	ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν	ἄμετρον	καὶ κενὴν λύπην καὶ χαρὰν
[32, 60]	ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ	ἄμετρον	φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους
[32, 55]	ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ καὶ	ἀμέτρως	χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους
[32, 70]	γὰρ μὴ τοὺς ἵππους ἑωρᾶτε	ἁμιλλωμένους	καὶ τούτους συνήθεις, αὐτοὶ δ´
[32, 60]	Μούσης, οἱ δὲ ἐκ τῆς	Ἀμουσίας	αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ
[32, 100]	σφόδρα οὕτως περιέχεσθε τούτου, μηδὲ	ἀμούσους	καὶ φορτικὰς καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε
[32, 45]	κατὰ φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα	ἀμούσως	ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι
[32, 45]	τοῦτο ἦλθεν, ὑπὲρ τοὺς νόμους	ἀμύνασθαι	πειρώμενος, καὶ τάχα τι καὶ
[32, 60]	τούτων μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶς	Ἀμφίων	οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ μὲν γὰρ
[32, 60]	ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ μὲν οὖν	Ἀμφίων	πρὸς τὸ μέλος, ὥς φασιν,
[32, 80]	κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´	ἀμφοτέρων	ἵκετ´ αἰθέρα καὶ Διὸς αὐλάς.
[32, 5]	ἀπάτας τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ	ἄν·	ἀλλ´ ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις
[32, 1]	λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως	{ἄν}	ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες
[32, 85]	μόνον ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεως,	ἄν	τινες τὸ τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι
[32, 30]	μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖς μέν,	ἄν	τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων ἐν
[32, 45]	ἔλεγεν. περὶ δὲ ὑμῶν τί	ἄν	τις ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ
[32, 1]	~ΠΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ. ~Ἆρά γε βούλοισθ´	ἄν,	ὦ ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν
[32, 55]	μανίαν· τὰς δὲ παρθένους, ὡς	ἂν	αἰδουμένας τε καὶ σώφρονας. ἥ
[32, 95]	ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν	ἂν	ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ
[32, 5]	οὐ δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε δέ,	ἂν	ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ
[32, 50]	τἄλλα ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς	ἂν	ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίους τινὰς
[32, 70]	ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ	ἂν	ἀποσταίητέ τινος; πολεμήσαιτε δ´ ἂν
[32, 35]	βουλόμενος ὑμῖν ὡς ὅ, τι	ἂν	ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο
[32, 40]	λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ, τι	ἂν	αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων
[32, 25]	δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ	ἂν	αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ δῆμος
[32, 75]	παρ´ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, οὐδὲ	ἂν	αὐτὸς ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοπος
[32, 95]	ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ ἴσως	ἂν	αὐτῷ καὶ τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως
[32, 15]	καὶ μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´	ἂν	βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ
[32, 45]	καὶ γὰρ ἐκείναις ὅ, τι	ἂν	γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς τούτῳ
[32, 65]	εἴ τις παρίοι δικαστήριον, οὐκ	ἂν	γνοίη ῥᾳδίως πότερον ἔνδον πίνουσιν
[32, 10]	καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν	ἂν	δεῖξαι τῶν χρησίμων. πολλάκις γὰρ
[32, 20]	γοῦν, εἰ ἦν ᾠδικός, οὐκ	ἂν	δεῦρο εἰσῆλθον δίχα μέλους τινὸς
[32, 60]	τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς	ἂν	διέκεισθε; τούτων μὲν γάρ ἐστιν
[32, 40]	περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς	ἂν	δύνωνται τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ
[32, 35]	λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖς δέ,	ἂν	ἐγκωμιάζῃ τις τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε,
[32, 45]	σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ	ἂν	ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ
[32, 70]	εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς	ἂν	εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς
[32, 30]	τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί	ἂν	εἴποι τις, οἷς μόνον δεῖ
[32, 30]	καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ	ἂν	εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ
[32, 95]	τοῦ μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´	ἂν	ἐκχέηται, τῆς δὲ ἑτέρας τροφῆς.
[32, 20]	ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´	ἂν	ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ
[32, 1]	καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι	ἂν	ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν
[32, 45]	χεῖρον ᾄσεταί τις τῶν ᾀδόντων,	ἂν	εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ
[32, 25]	ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν	ἂν〉	ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον
[32, 85]	καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς δ´	ἂν	ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν καλῶν,
[32, 95]	πενίαν κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ	ἂν	θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς
[32, 95]	τῶν ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς οὔτ´	ἂν	ἴσως προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος τοίνυν
[32, 90]	καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´	ἂν	καὶ κατὰ κράτος ὃς οὕτως
[32, 1]	δὲ οὐδὲ τούτου· τί γάρ,	ἂν	κοινῇ πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους;
[32, 90]	ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς	ἂν	λέγοιτο καὶ ἀνὴρ καὶ πόλις,
[32, 20]	ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´	ἂν〉	ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα δ´
[32, 90]	ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ	ἂν	μὲν τὸ σῶμά τινος κρατῆται
[32, 95]	γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας	ἂν	μετάσχητε τῆς φήμης, ἐκείνους δὲ
[32, 65]	καὶ ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡς	ἂν	μὴ διαφθαρῶσιν αἱ ἀκοαὶ μηδὲ
[32, 55]	προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ	ἂν	μόνον ἀκούσητε χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος
[32, 35]	χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν,	ἂν	οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν
[32, 65]	μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς	ἂν	οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ
[32, 85]	οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι τις	ἂν〉	ὀρθῶς τὴν ἐκ τοιούτων, οὐδέ
[32, 20]	γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν. τάχ´	ἂν〉	οὖν καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ
[32, 30]	ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως. τίς	ἂν	οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν;
[32, 95]	σώφρονας καὶ βεβαίους. οὕτως γὰρ	ἂν	οὔτ´ ἐπὶ τοῖς γεγονόσι μετανοήσειε
[32, 40]	ὥστε ὑμεῖς μὲν ἀκούετε ἑνός,	ἂν	οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου
[32, 70]	τῶν ἐν ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ	ἂν	οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε. ~αὐτὸν γὰρ
[32, 5]	τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ	ἂν	παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν,
[32, 90]	γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι τις	ἂν	πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι
[32, 35]	οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´	ἂν	περὶ εὐκρασίας λέγῃ τις, τοὺς
[32, 35]	ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´	ἂν	περὶ ἰχθύων, τὴν πόλιν ἐπαινεῖ·
[32, 5]	διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότες ἴσως τὸ βελτίους	ἂν	ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ δ´
[32, 30]	ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ, τι	ἂν	πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ
[32, 30]	τὸ τῆς ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ	ἂν	τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη
[32, 90]	καὶ ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις	ἂν	τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ
[32, 35]	ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ γε,	ἂν	ὕδωρ ἐπαινῇ τις, ἀνθρώπων ἔπαινος
[32, 1]	ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ μᾶλλον	ἂν	ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν φθεγγομένους,
[32, 25]	τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον	ἂν	ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ περὶ οὐρανοῦ
[32, 50]	ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίους τινὰς	ἂν	ὑμεῖς ἡγοῖσθε ἀνθρώπους, οἷς ἐλευθερία
[32, 70]	ἂν ἀποσταίητέ τινος; πολεμήσαιτε δ´	ἂν	ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ ἐν
[32, 95]	οὐ δύνασθε ὑμεῖς ἀναλίσκειν οὐδ´	ἂν	ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τὴν ἐκείνου
[32, 10]	σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν ἀναγκαιοτάτων,	ἂν	ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ πειθοῦς.
[32, 95]	ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς ὅτι οὔτ´	ἂν	ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς
[32, 55]	φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν	ἀναβλύει	διψήσασιν ὁ οἶνος ἐκ πέτρας
[32, 50]	παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ γὰρ φύσις	ἀναγκάζει	πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι μέντοι
[32, 55]	σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ πράττειν	ἀναγκάζεσθαι	τοὺς σκαιῶς αὐτῷ καὶ ἀμέτρως
[32, 50]	προσφέρησθε καὶ διὰ τῶν αὐτῶν	ἀναγκάζησθε	τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν
[32, 45]	πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως καὶ	ἀναγκαῖόν	ἐστι διὰ τὴν τῶν πολλῶν
[32, 90]	δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´	ἀναγκαῖον	ἦν αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ
[32, 30]	λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ	ἀναγκαιότατον	ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς ὑπομένοντας
[32, 10]	λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν	ἀναγκαιοτάτων,	ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ
[32, 30]	ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ τελέως ὑμᾶς	ἀναγκάσαι	καταγνῶναι τῆς κακίας καὶ τῶν
[32, 25]	χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ	ἀνάγκην,	κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ
[32, 35]	τὸ μὴ πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς.	ἀναγωγαὶ	δὲ καὶ κατάρσεις καὶ πλήθους
[32, 50]	ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν καὶ〉	ἀναίδειαν·	σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων {ἢ}
[32, 65]	δὲ ἐνίους, οἷα δὴ γένος	ἀναιδὲς	καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ,
[32, 85]	οἱ δ´ εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι	ἄνακτι.	ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν
[32, 60]	ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ	ἀναλαβεῖν	καὶ σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε;
[32, 95]	μὲν γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖς	ἀναλίσκειν	οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι
[32, 80]	ἱερὰς κατ´ ἀλωάς, ὡς δ´	ἀναμαιμάει	βαθέ´ ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ
[32, 100]	μὴ παυσαίμην τὰς Χάριτας Μούσαις	ἀναμιγνύς,	ἁδίσταν συζυγίαν· ἵνα μὴ τὸ
[32, 100]	παύσασθαι αὐτὸν ἀτιμάσας. ὁ δὲ	ἀναμνησθεὶς	ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν
[32, 45]	ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων	ἀνανδρότατον	καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην
[32, 55]	οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε,	ἀναπηδᾶτε	τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ
[32, 5]	δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε δέ, ἂν	ἀνάσχησθε	τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς
[32, 40]	ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ χεῖρε	ἀνατείναντες	μάχονται πρὸς οὐδένα ἀνθρώπων, οἱ
[32, 50]	καὶ μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉	ἀνατετάσθαι	καὶ ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ
[32, 60]	ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ	ἀνατρέπουσι	καὶ καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ
[32, 70]	προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες	ἀνατρέψαι	καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες, καὶ
[32, 40]	λέγωσιν ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων	Ἀνάχαρσιν	τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει
[32, 15]	φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων	ἀναχώρησιν	καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται
[32, 10]	βραχύν τινα καὶ σύντομον πλοῦν.	ἄνδρα	δὲ λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως
[32, 5]	ἐπέτρεπον μὴ μόνον τοὺς κατ´	ἄνδρα	ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν
[32, 100]	ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν	ἄνδρα,	καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν αἴτιον
[32, 95]	Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον	ἄνδρα	σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς καὶ
[32, 20]	παρέσχεν, ὅς τε καὶ ἄλκιμον	ἄνδρα	φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως,
[32, 85]	καλήν, τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν	ἀνδράποδον	μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ παντὶ
[32, 45]	ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος, τὸ δὲ	ἀνδραπόδου	δυστυχοῦς. κἀκεῖνος μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως
[32, 75]	κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀγὼν	ἀνδραπόδων	ὑπὲρ τοῦ τυχόντος ἀργυρίου, νῦν
[32, 1]	γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ θέλουσιν	ἄνδρας	ἀγαθοὺς ἐν τῇ πόλει γενέσθαι,
[32, 90]	ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς	ἄνδρας	ἀγαθοὺς ὑπὲρ τῶν πατρίδων γίγνεσθαι;
[32, 85]	μίμους καὶ γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ	ἄνδρας	ἐρρωμένους, {ὡς τῶν κωμικῶν ἔφη
[32, 25]	μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ	ἄνδρας	καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ
[32, 45]	ἐστὶ δυστυχία τῶν ταλαιπώρων, ὥστε	ἀνδρεῖον	ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον καὶ
[32, 25]	τινὸς ἀληθῶς ἔργον ἢ σφόδρα	ἀνδρείου	καὶ πτηνοῦ, Περσέως ἢ Βελλεροφόντου.
[32, 65]	ἐπεὶ τούς γε ἄλλους Μακεδόνας	ἀνδρείους	καὶ πολεμικοὺς γενέσθαι καὶ τὸ
[32, 1]	ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως {ἄν}	ἄνδρες	ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες τῶν
[32, 85]	γελοῖοι. καὶ μὴν αἰσχρόν ἐστιν,	ἄνδρες	Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους περὶ τῆς
[32, 40]	σαφῶς ἐξεστηκότες καὶ παρανοοῦντες, οὐκ	ἄνδρες	μόνον, ἀλλὰ καὶ παῖδες καὶ
[32, 1]	~Ἆρά γε βούλοισθ´ ἄν, ὦ	ἄνδρες,	σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν καὶ προσέχειν;
[32, 25]	φημὶ δὴ δῆμον ἐοικέναι μάλιστα	ἀνδρὶ	δυνάστῃ καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην
[32, 65]	ἔργον εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν	ἀνδρὶ	κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς
[32, 45]	αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ ἐστιν	ἀνδρὸς	πονηροῦ θάνατος, τὸ δὲ ἀνδραπόδου
[32, 80]	φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ	ἀνδρῶν,	ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ
[32, 10]	τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων	ἀνδρῶν,	ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ γοήτων
[32, 80]	γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν,	ἀνδρῶν	κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´
[32, 10]	θεὸς οἶμαι, τελειότερος ὤν, δι´	ἀνδρῶν	ὑμᾶς καὶ μετὰ σπουδῆς βούλεται
[32, 80]	ἐπ´ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς δ´	ἄνεμος	ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ´ ἀλωάς,
[32, 30]	ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺς	ἄνεμος	κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν,
[32, 80]	θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ δ´ εἰλυφόων	ἄνεμος	φέρει, οἱ δέ τε θάμνοι
[32, 20]	καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´	ἀνέμου	ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸς εντηχω παν
[32, 95]	καταπλεύσειεν εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´	ἀνέμων	τινῶν ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος
[32, 55]	καὶ μέτριον. ταῦτα δὴ πάντα	ἀνέστραπται	νῦν καὶ μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον.
[32, 70]	ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶς	ἀνῆκαν	ἕως ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ
[32, 5]	ἀκηκόατε· οὐ βούλομαι γὰρ εἰπεῖν,	ἀνήκοοί	ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσως οὐ
[32, 20]	πᾶν πλῆθος ἀσελγές ἐστιν οὐδὲ	ἀνήκοον,	οὐδὲ ἀπὸ παντὸς δεῖ τοὺς
[32, 25]	πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ θηρίων	ἀνημέρων,	τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ
[32, 90]	γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο καὶ	ἀνὴρ	καὶ πόλις, ἥτις ἂν τῶν
[32, 85]	δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος	ἀνήριθμον	ἀνθρώπων ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ
[32, 40]	μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν	ἀνθρωπίνων	θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ
[32, 95]	ἀπορίᾳ δὲ καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶς	ἄνθρωποι	διώκουσι γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην
[32, 5]	δὲ τοιούτων λόγων, δι´ οὓς	ἄνθρωποι	εὐδαιμονοῦσι καὶ κρείττους καὶ σωφρονέστεροι
[32, 40]	ἐν τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ	ἄνθρωποι	θύοντες μέν εἰσι μέτριοι καὶ
[32, 55]	γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν ὅσα	ἄνθρωποι	πεπωκότες, οὐ μέντοι κακὸν οὐδὲν
[32, 60]	ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα ἐν	ἀνθρώποις,	εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα
[32, 45]	μετὰ κόσμου καὶ σχήματος πρέποντος	ἀνθρώποις	ἐλευθέροις. οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο
[32, 10]	βεβαίως, ὅτι τὰ συμβαίνοντα τοῖς	ἀνθρώποις	ἐπ´ ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ
[32, 55]	τε μουσικὴ θεραπείας ἕνεκα τοῖς	ἀνθρώποις	εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν καὶ
[32, 35]	ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν ἅπασιν	ἀνθρώποις.	~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ μόνον
[32, 80]	ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς	ἀνθρώποισι	φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ
[32, 50]	δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας	ἄνθρωπον	ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς
[32, 20]	τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ	ἄνθρωπος	οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ
[32, 60]	δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον	ἀνθρώπου	Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο
[32, 85]	τοὐναντίον δὲ ὡς φαύλους τοὺς	ἀνθρώπους	διαβεβλῆσθαι, μίμους καὶ γελωτοποιοὺς μᾶλλον,
[32, 65]	καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς	ἀνθρώπους	διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ
[32, 90]	καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ γὰρ	ἀνθρώπους	ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ λῃστῶν
[32, 35]	περὶ εὐκρασίας λέγῃ τις, τοὺς	ἀνθρώπους	εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν
[32, 10]	εἴ τις ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας	ἀνθρώπους	εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν
[32, 40]	τά τε ἔθη καὶ τοὺς	ἀνθρώπους·	ἔλεγεν οὖν ὡς ἔστιν ἐν
[32, 85]	κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε	ἀνθρώπους	εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων
[32, 55]	ᾀσμάτων· τοὺς μὲν γὰρ ἄλλους	ἀνθρώπους	ἡ μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει
[32, 85]	τὸ τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς	ἀνθρώπους	καὶ τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ
[32, 50]	ποίους τινὰς ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε	ἀνθρώπους,	οἷς ἐλευθερία μὴ συμφέρει; νὴ
[32, 60]	τῆς ᾠδῆς· οὗτοι δὲ ὑμᾶς,	ἀνθρώπους	ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους.
[32, 85]	ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον	ἀνθρώπων	ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ
[32, 1]	καὶ δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες	ἀνθρώπων	ἅμα καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε
[32, 15]	ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ	ἀνθρώπων	ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν
[32, 20]	τοσοῦδε πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν	ἀνθρώπων	ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς
[32, 75]	ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ τίς	ἀνθρώπων	δύναται τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ
[32, 35]	οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι γὰρ	ἀνθρώπων	ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος
[32, 35]	γε, ἂν ὕδωρ ἐπαινῇ τις,	ἀνθρώπων	ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων·
[32, 20]	μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ τῶν}	ἀνθρώπων	ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς
[32, 40]	χεῖρε ἀνατείναντες μάχονται πρὸς οὐδένα	ἀνθρώπων,	οἱ δὲ παίονται. ταῦτα δὲ
[32, 5]	νόθον μέντοι γε καὶ ἀγεννὲς	ἀνθρώπων	οὐθέν, ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ
[32, 80]	ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων	ἀνθρώπων	τοῖς παρ´ ὑμῖν (πλὴν ὅτι
[32, 95]	ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν	ἀνθρώπων	τούτων οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως
[32, 60]	τὰ σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς	ἀνθρώπων	τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν,
[32, 15]	οἳ τὸ περιττὸν δὴ καὶ	ἀνίατον	ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν οἱ
[32, 95]	δεομένους θεραπείας; ἢ μᾶλλον ὡς	ἀνιάτων	ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ
[32, 55]	θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι καὶ	ἀνίστανται	γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν ὅσα
[32, 80]	κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρας	ἀνίσχοντες	μεγάλ´ εὐχετόωντο ἕκαστοι. ἠΰτε περ
[32, 50]	τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας τοῖς	ἀνοήτοις	τοὺς σώφρονας, οἷον ἐσθίοντας, βαδίζοντας,
[32, 5]	καὶ κενὴν λύπην καὶ χαρὰν	ἀνόητον	καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω
[32, 50]	γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ μηδὲν	ἀνόητον	ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά τε
[32, 65]	δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον καὶ	ἀνόητον,	ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος· ἐπεὶ
[32, 5]	τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς	ἀνοήτους	τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς
[32, 45]	ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον καὶ	ἀνοίᾳ	διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν
[32, 70]	οὐδ´ ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ	ἄνοια	τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν
[32, 15]	οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων	ἄνοιαν	καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς
[32, 50]	φέρει πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν	ἄνοιαν.	τοιγαροῦν ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς
[32, 80]	οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας καὶ	ἀνοίας	ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων ἀνθρώπων
[32, 45]	φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι τῷ τῆς	ἀνοίας·	ὡς οὐκ ἦν ὑμῖν ἐπιεικῶς
[32, 95]	ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶς	ἀντιφιλοτιμεῖσθαι	καὶ τὴν πατρίδα κρείττω ποιεῖν,
[32, 90]	ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν	ἄντυγας,	κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡς ἔχων
[32, 20]	τοτὲ δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει καὶ	ἀνώγει.	εἰ οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ
[32, 55]	τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες	ἀνώδυνα	ἔθηκαν. οὐχ ἧττον δὲ καὶ
[32, 15]	καὶ τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως	ἄνωθέν	ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς
[32, 20]	ἀλλὰ σεμνοὺς μὲν εἶναι βουλομένους,	ἀνωφελεῖς	δ´ ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς
[32, 70]	περὶ τὰ μικρὰ καὶ μηδενὸς	ἄξια,	φαύλως καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν
[32, 45]	κόσμου τοῦ προσήκοντος καὶ τῆς	ἀξίας	τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν
[32, 30]	ἐστε. ἐμοὶ γὰρ νῦν μὲν	ἀξιοθέατοι	δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταις καὶ
[32, 85]	αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´	ἄξιον	ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡς φαύλους
[32, 30]	καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς	ἄξιον,	κἂν μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ
[32, 40]	καὶ δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν	ἄξιον	πράττουσαν ἐν τούτοις ἑαυτῆς; οἱ
[32, 85]	δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν	ἄξιον.	τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν
[32, 50]	καθάρματος ἀγεννοῦς καὶ ζῆν οὐκ	ἀξίου,	πόσης αἰσχύνης; καὶ τούτους μὲν
[32, 95]	ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας καὶ πίστεως	ἀξίους	καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος καὶ
[32, 5]	πόλεως· μαινοίμην γὰρ ἄν· ἀλλ´	ἀξιῶν	ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως καὶ
[32, 75]	βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν φασιν	ἀπ´	ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον ἀσφαλῆ.
[32, 10]	σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ	ἀπ´	ἐμαυτοῦ μοι δοκῶ προελέσθαι τοῦτο,
[32, 10]	Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι παῖδες	ἀπαγγέλλουσι	παίζοντες τὸ δοκοῦν τῷ θεῷ,
[32, 50]	ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας	ἀπάγχεσθαι,	καθάρματος ἀγεννοῦς καὶ ζῆν οὐκ
[32, 90]	νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ	ἀπαγωγήν,	τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ
[32, 85]	τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας	ἀπάγωσιν	καὶ τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη
[32, 1]	τε τάχιστα ἤγειραν μέγα νεῖκος	ἀπαιδεύτοισι	θεαταῖς, νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ κακὸν
[32, 60]	ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι καὶ	ἀπαιδεύτους.	ἔχω δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν
[32, 70]	νενικηκὼς εἴη καὶ δέοι ὑμᾶς	ἀπαλλάττεσθαι	καθ´ αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν· εἰ
[32, 60]	μᾶλλόν τε προσιέναι καὶ μηκέτ´	ἀπαλλάττεσθαι·	τὰ μὲν οἶμαι διὰ τὸ
[32, 80]	ἀποτίνῃς. τὸν δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων	ἀπαμειβόμενος	προσέειπε· τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ
[32, 25]	θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς	ἅπαντα,	ἁψίκοροι, τυράννοις ὅμοιοι καὶ πολὺ
[32, 35]	φύσεως {καὶ} παρὰ τοὺς ἄλλους	ἅπαντας	λόγου μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν
[32, 70]	κἀκεῖνος οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς	ἅπαντας	ὁρῶν καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί
[32, 35]	καὶ ποῖοί τινες ἐνθάδε ἐστὲ	ἅπαντες	Ἕλληνες καὶ βάρβαροι ἴσασιν. ἡ
[32, 1]	τοσοῦτοι ὄντες λόγων χρησίμων γενομένων	ἅπαντες	ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς τούτῳ ἐδείξατε
[32, 10]	καὶ πειθοῦς. καὶ πρῶτόν γε	ἁπάντων,	ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν ἄρξωμαι,
[32, 70]	ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι ἔτυχον	ἅπαξ	ἢ δίς, ὥσπερ οἱ καταχέοντες
[32, 65]	κινδυνεύει δ´ ὁ βίος σχεδὸν	ἅπας	γεγονέναι κῶμος εἷς, οὐχ ἡδὺς
[32, 35]	τε θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς	ἅπασαν	ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων καὶ
[32, 35]	τινων καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν	ἁπάσης	τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν.
[32, 35]	οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν	ἅπασιν	ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ
[32, 5]	κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ	ἀπάτας	τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ ἄν·
[32, 25]	λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ	ἀπάτη	κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ
[32, 15]	δυσχερὴς ὁ βίος καὶ μεστὸς	ἀπάτης,	πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων κακῶν.
[32, 5]	καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ	ἀπατῶσι	παιδάρια καὶ ναύτας καὶ τοιοῦτον
[32, 95]	θεραπείας; ἢ μᾶλλον ὡς ἀνιάτων	ἀπεγνωκέναι;	παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ τις
[32, 5]	οὐκ ἴασιν οὐδὲ θέλουσι διακινδυνεύειν,	ἀπεγνωκότες	ἴσως τὸ βελτίους ἂν ποιῆσαι
[32, 20]	ὄχλον ὡς χαλεπόν τε καὶ	ἀπειθῆ	καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ
[32, 95]	τινὰ αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼς ἢ	ἀπειρίαν	οὐκ ἂν θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι,
[32, 15]	δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ {δι´}	ἀπειρίαν	πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ
[32, 15]	ἀπετράπησαν. οἱ δὲ διὰ παντὸς	ἄπειροι	τοῦ φαρμάκου τούτου καὶ μηδέποτε
[32, 20]	πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων	ἀπείροις	ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ
[32, 25]	οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν	ἄπειρον,	ὥς φασι, τῆς ποίας μερίδος
[32, 50]	ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν	ἀπείχεσθε	ἀλλήλων; καίτοι ποίους τινὰς ἂν
[32, 15]	ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς	ἀπετράπησαν.	οἱ δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι
[32, 15]	δύναμις περιγίγνεται διὰ τούτου, ἀλλ´	ἀπέχθεια	μᾶλλον καὶ λοιδορία καὶ προπηλακισμός·
[32, 70]	ὑμεῖς δὲ πρὸς ἐκεῖνον μὲν	ἀπεχθῶς,	πρὸς ἀλλήλους δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε,
[32, 55]	καὶ μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς	ἀπηνῶς	καὶ ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο
[32, 50]	θρασυνόμενοι πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ	ἀπηνῶς	καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ
[32, 50]	πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες	ἀπίασι	κακόν τι τοῖς συμπόταις δόντες
[32, 10]	ἢ διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ σπουδὴν	ἀπίασιν,	εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε καὶ
[32, 10]	προεῖπεν. ἴστε δήπου τὰς τοῦ	Ἄπιδος	φήμας ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον
[32, 65]	κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον,	ἀπιέναι	προειπόντες ἐκ τῆς πόλεως. ἐκεῖνοι
[32, 65]	μουσικῇ, καὶ μελετᾶν τότ´ εὐθὺς	ἀπιόντας	καθ´ αὑτοὺς καὶ τὰ εἴδη
[32, 10]	εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶς	ἀπιστεῖν	χρή, παρ´ οἷς μάλιστα μὲν
[32, 25]	αὐτῶν οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ	ἁπλῆς,	ἀλλὰ συμπεφορημένης ἐκ μυρίων· ὥστε
[32, 50]	τὰς θέας οἱ μέν εἰσιν	ἄπληστοι	καὶ λίχνοι καὶ περὶ πάντα
[32, 50]	βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι καὶ	ἁπλοῦν	δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν
[32, 35]	Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες	ἀπὸ	Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ καὶ τῶν
[32, 75]	οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ μὲν δεύτερος	ἀπὸ	Διὸς γεγονώς, ὁ δὲ Ἑρμοῦ
[32, 60]	λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ	ἀπὸ	κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος
[32, 20]	ἀσελγές ἐστιν οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ	ἀπὸ	παντὸς δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν.
[32, 85]	Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν	ἀπὸ	πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπως
[32, 80]	οἶνον, κλαγγῇ ταί γε πέτονται	ἀπὸ	σταδίοιο κελεύθου. οἱ δ´ ὥστε
[32, 55]	κάκιον ἔχοντας τῶν παροινούντων εὐθὺς	ἀπὸ	τῆς ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ ἐν
[32, 85]	ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ βαδίζοντες	ἀπὸ	τῆς θέας ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν
[32, 15]	καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν	ἀπὸ	τοῦ λόγου καὶ μὴ ἐθέλειν
[32, 90]	πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ	ἀπὸ	τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ
[32, 15]	μηδεμίαν σκέπην μηδὲ προβολὴν ἔχοντες	ἀπὸ	τῶν παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ
[32, 40]	παρ´ ὑμῖν οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ	ἀπὸ	τῶν πλησίον Συρίας, Λιβύης, Κιλικίας,
[32, 50]	πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι καὶ	ἀποβλέπειν,	μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς χείλεσι
[32, 85]	ἔρως, καὶ πρὸς μόνον τοῦτο	ἀποβλέπωσι	καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες
[32, 40]	ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων	ἀποδεδειγμένον	χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται καθ´
[32, 35]	πλεῖστον ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶς	ἀποδέδεικται	δευτέρα τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον.
[32, 40]	γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες	ἀποδύσωνται,	χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη
[32, 45]	ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων	ἀποθανεῖν	ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν. τὸ
[32, 60]	τὰς νάπας τὰ πολλὰ διατρίβειν·	ἀποθανόντος	δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς
[32, 60]	παιδείᾳ καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ	ἀποθήσεσθε	τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον
[32, 50]	βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν καὶ	ἀποθνῄσκειν	ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου
[32, 5]	συνείροντες καὶ τὰς ἀγοραίους ταύτας	ἀποκρίσεις.	τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται,
[32, 90]	τὸ ὄνομα καὶ τῆς δόξης	ἀπολαύουσιν	ἔτι καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ
[32, 5]	εἴ τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν	ἀπολέσαι	τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες,
[32, 85]	φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς	ἀπόλησθε	{ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ καὶ ψυχρότερόν
[32, 75]	ὑμεῖς ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἐπιθυμίας	ἀπόλησθε.	ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ τίς
[32, 45]	καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς	ἀπολλύμενος.	ἔστι δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας
[32, 70]	γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν καὶ ἑτοίμους	ἀπόλλυσθαι.	τί οὖν; ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα
[32, 15]	μὲν γὰρ τῆς τιμωρίας σκληρὸν	ἀπόλλυσι,	τὸ δὲ τοῦ λόγου πικρὸν
[32, 1]	Ἀθηναίων ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ	Ἀπόλλωνος	εἰπόντος, εἰ θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς
[32, 55]	τῶν Μουσῶν καὶ τὰ τοῦ	Ἀπόλλωνος	ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ. τὸν
[32, 20]	ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ δικαίως	ἀπολογεῖσθαι·	αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε, καὶ
[32, 20]	ἐκεῖνος ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ	ἀπολογούμενος	ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας, ἣν ἀηδῆ
[32, 45]	καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν	ἀπολώλασιν;	ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντες. αἱ
[32, 45]	φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς τῶν	ἀπολωλότων	διὰ τὴν τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι,
[32, 90]	τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ	ἀπολωλυίας	εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ
[32, 40]	δὲ παίονται. ταῦτα δὲ ποιήσαντες,	ἀποξυσάμενοι	τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ
[32, 55]	πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν,	ἀποπαύοντες	τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς.
[32, 1]	διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς ἔφην	ἀπορεῖν	ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε γὰρ αὐτοὶ
[32, 1]	καὶ γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε	ἀπορεῖτε·	καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε
[32, 95]	οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ χαίρειν·	ἀπορίᾳ	δὲ καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι
[32, 95]	ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν τὴν ἐσχάτην	ἀπορίαν,	οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ
[32, 85]	μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους καὶ	ἀπόρρητα	λέγοντες καὶ τοὺς θεοὺς αὐτοὺς
[32, 20]	ᾄσματος. νῦν δὲ τούτου μὲν	ἀπορῶ	τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ
[32, 70]	οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ ἂν	ἀποσταίητέ	τινος; πολεμήσαιτε δ´ ἂν ὑμεῖς
[32, 85]	ἄν τινες τὸ τεῖχος καταβαλόντες	ἀποσφάττωσι	τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας
[32, 80]	ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς	ἀποτίνῃς.	τὸν δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος
[32, 10]	παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος	ἀποτολμῶντες	εἰς τὴν θάλατταν βραχύν τινα
[32, 55]	Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς	ἀποτρ	έποντα τῶν κακῶν καὶ ὑγίειαν
[32, 5]	δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα οὐκ	ἀποτρέπων	οὐδὲ καταλύειν κελεύων τὰς τοιαύτας
[32, 75]	τὰ τοιαῦτα καὶ μείζονος δεόμενα	ἀποτροπῆς.	φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ
[32, 1]	τί γάρ, ἂν κοινῇ πάντες	ἀποτυγχάνωσι	τοῦ μέλους; δήμου δὲ τὸ
[32, 75]	γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον	ἀποφαίνετε	τὸν ἐν τῷ τροχῷ παρὰ
[32, 60]	ὅλως πελάζειν, τὰ δ´ εὐθὺς	ἀποχωρεῖν,	οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει. τὰ
[32, 80]	φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν	ἀπρεπέστερον	καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν
[32, 50]	οἱ μὲν οὔτε ἀμαθῶς οὔτε	ἀπρεπῶς	διάγουσιν, ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα καὶ
[32, 70]	στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνος οὐδένα εἴα	ἅπτεσθαι,	γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν καὶ ἑτοίμους
[32, 65]	τὸ πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων	ἅπτεσθαι	καὶ φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον δὲ
[32, 70]	πᾶν ὁμοίως πρόεισι καὶ παντὸς	ἅπτεται	μετὰ τῆς ἴσης εὐχερείας. μὴ
[32, 45]	ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν	ἀπῳκισμέναι	καθ´ αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου τινός,
[32, 35]	ὅλης γῆς καὶ τῶν πλεῖστον	ἀπῳκισμένων	ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως
[32, 70]	ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν	ἀπωλέσατε.	καὶ νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες
[32, 45]	ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ	ἀπώλλυον	τοὺς σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´
[32, 5]	τί δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´	ἀπώμοτον;	καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ
[32, 85]	δέ τοι ἵπποι. ~τὸν δ´	ἄρ´	ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη πόδας αἰόλος
[32, 5]	ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν	ἄρα,	δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται; καὶ
[32, 20]	μήτε μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ	ἄρα	ἔδεισα τὸν ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ
[32, 100]	ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν	ἄρα,	ἔφη, τὸ εἰς ὄνου ὦτα
[32, 1]	~ΠΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ.	~Ἆρά	γε βούλοισθ´ ἄν, ὦ ἄνδρες,
[32, 60]	ἀκηκοότες, οὐκέτι δύνασθε εἰρήνην ἄγειν.	~ἆρά	γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε; φασὶ
[32, 40]	τοὺς ὑπὲρ ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ	Ἄραβας	ἀλλὰ καὶ Βακτρίους καὶ Σκύθας
[32, 95]	ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον	Ἀργείοισιν	ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον
[32, 75]	ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντος	ἀργυρίου,	νῦν μὲν ἡττωμένων, νῦν δὲ
[32, 10]	μήτε δόξης χάριν μήτ´ ἐπ´	ἀργυρίῳ	προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ
[32, 35]	ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων·	ἀρετῆς	δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς μέλει.
[32, 50]	ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ	ἀρετῆς	καὶ πατρῴων γερῶν καὶ νόμων
[32, 45]	εἰ παρὰ μὲν τοῖς ἄλλοις	ἀριστεῖς	καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν
[32, 80]	γε οὐδεὶς ἱκανός ἐστιν οὐδὲ	ἀριστεύειν	οὐδὲ αἱρεῖν πόλεις, ὡς ἐκεῖνος)
[32, 40]	μὲν ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν	ἄριστοι	δοκοῦσιν ἱππεῖς· τὸ γὰρ πρᾶγμα
[32, 1]	μῖμοί τ´ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν	ἄριστοι,	ἵππων τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ
[32, 60]	Τιμόθεος ᾖδεν ὁ παλαιὸς ἢ	Ἀρίων,	ὑφ´ οὗ λέγουσιν ᾄδοντος ἐν
[32, 80]	πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ	ἅρμ´	ἐν ἀγῶνι; εἰ δ´ ἄγε
[32, 90]	παθεῖν μαινόμενον· ἐκ τοῦδε βαίνων	ἅρματ´	οὐκ ἔχων ἔχειν ἔφασκε, δίφρου
[32, 80]	παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων ποιητῶν·	ἅρματα	δ´ ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο
[32, 75]	ὑμῖν καὶ χαρίσωμαί τι μικρόν·	ἅρματα	δ´ ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο
[32, 75]	γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι τὰ	ἅρματα	ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ σφόδρα
[32, 90]	μέθης ἢ ᾠδῆς γυναικῶν ἢ	ἁρμάτων	ἄγηται καὶ φέρηται καὶ πᾶσα
[32, 75]	πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν	ἁρμάτων.	ἔδοξεν οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς
[32, 55]	ἔδοξε πρέπειν ἡ μουσικῆς δύναμις,	ἁρμονίαν	καὶ τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς
[32, 45]	αὐτοὶ δὲ παντελῶς ἔξω τῆς	ἁρμονίας	τῆς κατὰ φύσιν γιγνόμενοι καὶ
[32, 10]	ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν	ἄρξωμαι,	τοῦτο πείσθητε βεβαίως, ὅτι τὰ
[32, 30]	δὲ στόματ´ εἶεν, φωνὴ δ´	ἄρρηκτος,	χάλκεον δέ μοι ἦτορ ἐνείη·
[32, 5]	φανερὰ ποιήσει τὰ τῆς πόλεως	ἀρρωστήματα.	τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ
[32, 30]	μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν πολὺν	ἄρτον·	οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον·
[32, 75]	καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν	ἀρχαίαν	βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν
[32, 60]	καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν	ἀρχαίαν	μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν
[32, 60]	μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν αὐτοὺς τὸ	ἀρχαῖον	πρὸς αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ
[32, 100]	φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα	ἀρχαίων	μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ τὸ δαιμόνιόν
[32, 65]	εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ	ἄρχειν	ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν
[32, 65]	ἀεὶ πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ	ἄρχεσθαι	καλῶς ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ
[32, 20]	θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ τούτων ἐν	ἀρχῇ	μὲν ᾐτιασάμην τοὺς μὴ παριόντας
[32, 40]	ἱππεῖς· τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ	ἀρχῆς	καὶ ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως
[32, 55]	τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ τῆς	ἀρχῆς,	οὐχ ὥσπερ ἐν τῷ πότῳ
[32, 60]	πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι τὸν νῦν	ἄρχοντα	παιδείᾳ καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ
[32, 5]	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων	ἄρχοντες,	καὶ ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο,
[32, 50]	καὶ προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας,	ἄρχοντες,	φιλοφρονούμενοι τοὺς συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι
[32, 25]	καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ	ἄρχοντι	πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς ᾖ
[32, 15]	καύσει καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον	ἄρχουσι	καὶ νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ
[32, 30]	γὰρ διὰ τοῦτο καὶ τοῖς	ἄρχουσιν	εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα
[32, 75]	{καὶ κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ	ἀσέβειαν.	φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν
[32, 80]	ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις	ἀσεβήσας	ἁλισκομένης τῆς Τροίας, καὶ αὐτός
[32, 20]	λέγειν ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος	ἀσελγές	ἐστιν οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ
[32, 100]	ὕπνον ὡς εἰς ὄνου ὦτα	ᾄσεται.	καὶ δὴ τὸν μὲν ἄλλον
[32, 45]	οὐδεὶς δραμεῖται βράδιον οὐδὲ χεῖρον	ᾄσεταί	τις τῶν ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε
[32, 45]	ἐστι διὰ τὴν τῶν πολλῶν	ἀσθένειαν	καὶ σχολήν· ἴσως δὲ καὶ
[32, 45]	ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως	ἀσθένειαν.	φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς τῶν
[32, 90]	Μεγαρέων ἢ Κορινθίων τὰ σώματα	ἀσκεῖν	καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον
[32, 60]	ῥυθμὸν οἷός τε εἰπεῖν; ἀλλὰ	ᾄσματα	γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ
[32, 20]	εἰσῆλθον δίχα μέλους τινὸς ἢ	ᾄσματος.	νῦν δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ
[32, 95]	αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ δεῖνος	ᾀσμάτων,	Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα εἴ
[32, 55]	ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν	ᾀσμάτων·	τοὺς μὲν γὰρ ἄλλους ἀνθρώπους
[32, 20]	ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ	ἄσπετον;	οὐδέ τις ἄγχι βροτῶν πόλις.
[32, 20]	ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ, δῆμος	ἄστατον	κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον
[32, 40]	ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες καὶ	ἀστράτευτοι	πολλὰς ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίας. σκοπεῖτε
[32, 75]	ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον	ἀσφαλῆ.	πολὺ δὴ μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν
[32, 30]	γὰρ ὑμεῖς μέν, ἄν τις	ἀσχημονῇ	τῶν μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ
[32, 35]	ὑμῖν ὡς ὅ, τι ἂν	ἀσχημονῆτε	οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ´
[32, 25]	βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ	ἀτάκτῳ	τεταραγμένον, ἀλλ´ ἀκοὴ μία τοσοῦδε
[32, 85]	τοιούτοις· ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική τ´	ἀταξία.	ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ
[32, 10]	εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ	ἀταξίαν	πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ
[32, 50]	καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ	ἀταξίας	ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους,
[32, 70]	τῆς περὶ τὸν βίον ταύτης	ἀταξίας.	οὐ γὰρ ἔστι τοὺς οὕτως
[32, 30]	ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ τῆς	ἀταξίας	πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺς ἄνεμος
[32, 55]	ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ	ἄτεγκτον	τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν
[32, 30]	κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν,	ἀτεχνῶς	οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός
[32, 100]	σύνεσις μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι αὐτὸν	ἀτιμάσας.	ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ
[32, 55]	μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´	ἀτμοῦ	θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι καὶ
[32, 60]	ἔστι δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων	ἀτοπώτερος	καὶ μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν, εἰ
[32, 95]	ἔφη τις τοὺς ἐν τῇ	Ἀττικῇ	κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος,
[32, 15]	συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους καὶ	ἀτυχεστάτους	ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ
[32, 20]	ἐκ νεφελάων· ἑτέρου δὲ πάλιν	αὖ,	δῆμος ἄστατον κακόν, καὶ θαλάσσῃ
[32, 40]	ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´	αὖ	ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε
[32, 55]	καὶ καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ	αὖ	τρόπος αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆς
[32, 80]	ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς. τὸν δ´	αὖθ´	Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος προσέειπε· τέττα, σιωπῇ
[32, 80]	ἐστὶν ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν	αὖθις	ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας, καὶ
[32, 65]	τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ τοῦτο	αὖθις	ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε
[32, 80]	ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα καὶ Διὸς	αὐλάς.	ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν
[32, 70]	ὁ μὲν βασιλεὺς ὑμῶν περὶ	αὔλησιν	ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν,
[32, 60]	γοῦν αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς	αὐλὸν	πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς κιθάραν
[32, 55]	ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ τρόπος	αὐλοῦ	τε καὶ ᾠδῆς ἐν πένθεσιν,
[32, 50]	πόλεσιν ᾄδουσι καὶ νὴ Δία	αὐλοῦσι	καὶ τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα
[32, 70]	Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος μὲν	αὐλῶν,	ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν
[32, 70]	τὸ πέρας καὶ τὸν ὄλεθρον	αὐξηθεῖσα	ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν δὴ
[32, 5]	ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι	αὔξουσιν.	~τῶν δὲ εἰς ὑμᾶς παρϊόντων
[32, 15]	σημεῖόν ἐστι τοῦ πάνυ πονήρως	αὐτὰ	ἔχειν. οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´
[32, 25]	καὶ πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς	αὐτὰ	λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ
[32, 45]	ὡς οὐκ ἦν ὑμῖν ἐπιεικῶς	αὐτὰ	ὁρᾶν. μὴ γὰρ τοῦτό με〉
[32, 35]	φαύλων. {τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα	αὐτὰ	οὐ μεγάλα, περὶ μεγίστων δὲ
[32, 35]	ἐπαίρων οὔτε τοῖς συνήθως ὑμνοῦσιν	αὐτὰ	ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς παραβάλλων ἐμαυτόν.
[32, 45]	ἐσώθη καὶ μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν.	αὗται	δὲ σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆς
[32, 45]	οὐκ ἀπώλλυον τοὺς σφόδρα ἡσθέντας	αὐταῖς;	ἀλλ´ ἐκεῖναι μὲν ἐν ἐρήμῳ
[32, 30]	ὥσπερ αἱ κακαὶ γυναῖκες, δέον	αὐτάς,	κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω
[32, 45]	πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´	αὑτὰς	ἐπὶ σκοπέλου τινός, ὅπου μηδεὶς
[32, 15]	μὲν ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´	αὖτε	τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ
[32, 50]	τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν	αὐτῇ	τῇ θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ
[32, 85]	ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας κατακάωσιν·	αὕτη	μὲν ἴσως τελευταία καὶ πρὸς
[32, 90]	αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖς
[32, 60]	κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν	αὐτὴν	ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον
[32, 95]	τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας	αὐτήν,	καὶ ὑμεῖς τοῦ δεῖνος μὲν
[32, 85]	ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν	αὐτήν,	{ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ ἀδόξου
[32, 60]	οἱ δὲ ἐκ τῆς Ἀμουσίας	αὐτῆς	γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ κατάξαντες
[32, 50]	διαφέρουσι μέντοι περὶ ταῦτα πάντα·	αὐτίκα	ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ μὲν οὔτε
[32, 40]	δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον	αὐτίκα	σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη
[32, 90]	ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ καταγέλαστον.	αὐτὸ	γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα
[32, 35]	παρὰ πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν μόνοις.	~αὐτὸ	δὲ τοῦτο περὶ οὗ λέγειν
[32, 10]	τιμᾶται τὸ δαιμόνιον, μάλιστα δὲ	αὐτὸ	δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ
[32, 60]	πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς κιθάραν	αὐτὸ	δρᾶτε. ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ τοῖς
[32, 65]	καὶ δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς	αὐτὸ	εἰπεῖν. ἔλεγε γὰρ ἐξ ἐκείνων
[32, 60]	ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ γένος	αὐτὸ	καὶ φιλῳδόν. ζῶντος μὲν οὖν
[32, 55]	μόνοι δι´ ὤτων καὶ φωνῆς	αὐτὸ	πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων
[32, 90]	ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες	αὐτὸ	πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ ἀπὸ τῶν
[32, 15]	δέ εἰσιν οἱ μὴ ῥᾳδίως	αὐτὸ	πράττοντες. τὴν δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν
[32, 15]	οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ τοῦτο	αὐτὸ	σημεῖόν ἐστι τοῦ πάνυ πονήρως
[32, 65]	τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο	αὐτὸ	τὸ γένος τῶν κιθαρῳδῶν· διὸ
[32, 70]	τούτων ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον ἐπ´	αὐτὸ	τὸ πέρας καὶ τὸν ὄλεθρον
[32, 75]	ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις. Ἀθήνησι δὲ	αὐτὸ	τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ
[32, 1]	εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε· καὶ γὰρ	αὐτοὶ	γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖς καὶ
[32, 70]	ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένους καὶ τούτους συνήθεις,	αὐτοὶ	δ´ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν
[32, 30]	μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν,	αὐτοὶ	δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν καὶ
[32, 45]	ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν μεγίστην·	αὐτοὶ	δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ κόσμου
[32, 45]	καὶ παρὰ τὸν τόνον, συνίετε·	αὐτοὶ	δὲ παντελῶς ἔξω τῆς ἁρμονίας
[32, 40]	ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε	αὐτοὶ	θιγόντες οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ
[32, 15]	ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν	αὐτοὶ	κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς
[32, 40]	Περσῶν ἢ τῶν Βακτρίων, ὡς	αὐτοὶ	μὲν ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν
[32, 15]	ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις	αὐτοὶ	ποιοῦμεν καὶ ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι
[32, 35]	τις τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ	αὐτοὶ	ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ
[32, 1]	ἀπορεῖν ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε γὰρ	αὐτοὶ	σπουδαῖοί ἐστε οὔτε οἱ ὑμέτεροι
[32, 60]	ζῆλος αὐτῶν ὠνόμασται παρ´ ὑμῖν	αὐτοῖς,	ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς καὶ
[32, 90]	καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν	αὐτοῖς	ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ τῶν πατρίδων
[32, 15]	ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων	αὐτοῖς	ἀπετράπησαν. οἱ δὲ διὰ παντὸς
[32, 5]	ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν	αὐτοῖς,	εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς ἀκούειν.
[32, 60]	πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν	αὐτοῖς	εἶναι τούς τε ὄρνιθας καὶ
[32, 10]	δὲ καὶ ἑταίρας καὶ μύρον	αὐτοῖς	εἰσφέροι. τινὲς δὲ ὀλίγοι παρρησίαν
[32, 40]	ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων	αὐτοῖς	ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι τῶν
[32, 65]	Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ δ´	αὐτοῖς	ἐμμένειν κύνειον τοῦ μέλους. ταῦτα
[32, 40]	ἢ ποιεῖν ὅ, τι ἂν	αὐτοῖς	ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων χαλεπώτατον,
[32, 35]	ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ	αὐτοῖς	μέλει. ἐγὼ δὲ τούτων ἐμνήσθην
[32, 30]	ὡς τῶν γε ἄλλων οὐδενὸς	αὐτοῖς	μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖς μέν,
[32, 25]	κολακεία καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ´	αὐτοῖς.	ὁμοίως δὲ καὶ δῆμος ὁ
[32, 15]	ὕστερον ἐπισταμένων. οὔτε γὰρ χρήματα	αὐτοῖς	οὔτε δύναμις περιγίγνεται διὰ τούτου,
[32, 40]	φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν	αὐτοῖς	τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ
[32, 40]	φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς	αὑτοῖς	ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι κάτω ὁρῶντες,
[32, 55]	παύσασθαι βακχειῶν καὶ προσέχειν μᾶλλον	αὑτοῖς.	νυνὶ δὲ ἂν μόνον ἀκούσητε
[32, 95]	Διὸς οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ	αὐτοκράτωρ	ὑμῶν πεποίηται τῆς πόλεως ἐπιμέλειαν;
[32, 55]	τὸ ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο	αὐτόματον	οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν
[32, 55]	μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν καὶ τάξιν	αὐτόματον	ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ τὸ
[32, 55]	φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ	αὐτόματος	ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνος
[32, 10]	ἐκείνοις παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς	αὐτομάτους	καὶ λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας
[32, 65]	εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ ἐτίμησαν	αὐτόν,	ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν καὶ
[32, 85]	πάνυ καλήν, τὸν δὲ δεσπότην	αὐτὸν	ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ
[32, 100]	οἱ σύνεσις μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι	αὐτὸν	ἀτιμάσας. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου
[32, 75]	οὐκ ἂν οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε.	~αὐτὸν	γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον
[32, 95]	οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου τινός·	αὐτὸν	γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν
[32, 95]	τὸ κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν	αὐτὸν	δύναται· πάντα γὰρ κρείττω καὶ
[32, 95]	ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους	αὐτὸν	εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους καὶ
[32, 95]	διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε	αὐτὸν	ἔχειν; πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς
[32, 70]	ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν	αὐτὸν	ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι
[32, 60]	ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα	αὐτὸν	κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ
[32, 75]	ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν	αὐτόν,	μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ τῶν
[32, 100]	Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων	αὐτὸν	τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν
[32, 30]	τι ἂν πράττῃ τις καθ´	αὑτόν,	οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο οὐδὲ
[32, 70]	βραχὺν προηγόρευεν ὡς εἰ μὲν	αὐτὸς	ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη καὶ
[32, 95]	τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ	αὐτὸς	ἔλεγε Διὸς υἱὸς εἶναι. μᾶλλον
[32, 20]	ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´	αὐτὸς	ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. εἰ οὖν
[32, 25]	καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν	αὐτὸς	ᾖ πλείων ὁ δῆμος καὶ
[32, 80]	ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας, καὶ	αὐτός	τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ
[32, 75]	ἐκεῖνον τὸν καιρόν, οὐδὲ ἂν	αὐτὸς	ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοπος διαλέγηται
[32, 30]	τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε	αὐτοῦ	καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον, κἂν
[32, 35]	λόγου μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν	αὐτοῦ	καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν τε
[32, 95]	ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων	αὐτοῦ	καὶ τῶν τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων,
[32, 60]	χαλεπῶς φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα	αὐτοῦ	Καλλιόπην διὰ τὴν πρὸς τὸν
[32, 60]	Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα	{αὐτοῦ}	ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ
[32, 10]	μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν	αὑτοῦ	δύναμιν καὶ μόνον οὐ καθ´
[32, 85]	γάρ πως ὑμᾶς γε καὶ	αὐτοὺς	ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε θεὰ
[32, 90]	ποίησιν καὶ χοροὺς ἐπὶ τούτοις	αὐτοὺς	ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν αὐτὴν
[32, 70]	ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν	αὐτοὺς	καθ´ ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε
[32, 50]	τοὺς συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς	αὐτούς·	οἱ δὲ ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως,
[32, 95]	τοιαύτην ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς	αὐτούς,	οἵας ἂν μετάσχητε τῆς φήμης,
[32, 85]	ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς θεοὺς	αὐτοὺς	πολλάκις λοιδοροῦντες καὶ τὰ ὄντα
[32, 95]	εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ δεικνύειν ὑμᾶς	αὐτοὺς	σώφρονας καὶ βεβαίους. οὕτως γὰρ
[32, 60]	μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν	αὐτοὺς	τὸ ἀρχαῖον πρὸς αὐλὸν πολεμεῖν·
[32, 45]	οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται σφᾶς	αὐτούς.	τοσαύτη δ´ ἐστὶ δυστυχία τῶν
[32, 10]	μὴ μεταξὺ θορυβήσητε καὶ παραπέμψητε	αὐτούς,	ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς
[32, 40]	ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε κατέχειν	αὑτοὺς,	ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ
[32, 70]	διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι καὶ καθ´	αὑτοὺς	διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι καὶ
[32, 30]	μία τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε δὲ	αὑτοὺς	ἐν τῷ παρόντι καὶ ὅταν
[32, 55]	τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν	αὑτοὺς	ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς διὰ
[32, 70]	περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ} καθ´	αὑτοὺς	ἦτε. οὐχ ὁ μὲν βασιλεὺς
[32, 70]	καὶ δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´	αὑτοὺς	καὶ παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς,
[32, 65]	μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´	αὑτοὺς	καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς
[32, 40]	εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες καθ´	αὑτοὺς	καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ
[32, 45]	σωτηρίας ἕνεκεν τῶν πατρίδων ἐπιδιδόντες	αὑτούς·	παρὰ δὲ ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς
[32, 5]	ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως καὶ συνεχῶς	αὑτοὺς	παρέχετε, οὕτω καὶ λόγου χρηστοῦ
[32, 50]	πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ	αὑτοὺς	πρῶτοι καὶ μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες
[32, 55]	δυσχερῆ πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς	αὐτῷ	καὶ ἀμέτρως χρωμένους· ὑπὸ δὲ
[32, 95]	ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ ἴσως ἂν	αὐτῷ	καὶ τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε
[32, 60]	ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι	αὐτῷ	πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ
[32, 60]	εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι	αὐτῷ,	πολύ τι πλῆθος οἶμαι {τῶν}
[32, 55]	παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς δυνάμεως, ὥσπερ	αὐτῷ	συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται καὶ μέτριον.
[32, 95]	καὶ μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´	αὑτῷ	ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν τὴν ἐσχάτην
[32, 50]	ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ τῶν	αὐτῶν	ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´
[32, 75]	νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν	αὐτῶν·	εἰ λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε;
[32, 70]	εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς καθ´ ὑμῶν	αὐτῶν	ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι φυλακῆς
[32, 25]	φύσεως, τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν	αὐτῶν.	καὶ γὰρ ἕν τι τῶν
[32, 10]	ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας	αὐτῶν	καὶ τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους
[32, 60]	αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ σώματα	αὐτῶν	μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων τύπον, τὰς
[32, 85]	θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν	αὐτῶν	μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον
[32, 5]	καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν	αὐτῶν	οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν
[32, 5]	καλουμένους φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ	αὐτῶν	ὅλως εἰς πλῆθος οὐκ ἴασιν
[32, 75]	τῶν ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν	αὐτῶν,	ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε
[32, 25]	χείρους· οἷα δὴ τῆς κακίας	αὐτῶν	οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ ἁπλῆς,
[32, 95]	δῆλον γὰρ ὡς ἐσχάτην τινὰ	αὐτῶν	πενίαν κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ
[32, 60]	τὴν ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ	αὐτῶν	ᾠδὴν τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν
[32, 60]	κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος	αὐτῶν	ὠνόμασται παρ´ ὑμῖν αὐτοῖς, ἀλλ´,
[32, 40]	διεξιόντας ὡς ἂν δύνωνται τοῖς	αὑτῶν,	ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον,
[32, 1]	τῶν παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς	αὑτῶν	κάκιον. δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ
[32, 25]	ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον	αὑτῶν	σωφρονούντων καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ
[32, 45]	ἐργάζονται, μὰ Δί´ οὐ δι´	αὑτῶν	τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ
[32, 65]	μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν	αὑτῶν	φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι
[32, 15]	καὶ δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ	ἀφ´	ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ
[32, 5]	ὁρᾶτε καὶ περὶ τοιαῦτά ἐστε,	ἀφ´	ὧν νοῦν μὲν ἢ φρόνησιν
[32, 20]	καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ	ἀφείλετο	νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´ αὐτὸς
[32, 65]	Δί´ οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´	ἀφείλοντο	τὴν κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς
[32, 90]	ἥτις ἂν τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων	ἀφεμένη	καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε
[32, 10]	σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν,	ἀφθονίᾳ	δὲ κολάκων καὶ γοήτων καὶ
[32, 35]	στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ γιγνομένων	ἀφθονίᾳ	καὶ διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν
[32, 70]	καὶ βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας	ἀφίετε;	εἰ γὰρ μὴ τοὺς ἵππους
[32, 95]	Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν	ἀφικέσθαι	γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο
[32, 60]	ἐν τῷ πελάγει τοὺς δελφῖνας	ἀφικέσθαι	πρὸς τὴν ναῦν, καὶ μετὰ
[32, 55]	ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ὕδωρ ὑμῖν	ἀφικνεῖται	δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν
[32, 15]	γνώμην καὶ δύναμιν τῶν θεῶν	ἀφικνεῖται	πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ πάντων
[32, 95]	ἂν αὐτῷ καὶ τῆς ἐνθάδε	ἀφίξεως	παράσχοιτε πόθον. οὐ γὰρ οὕτως
[32, 75]	τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν τε	ἀφρὸν	ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις καὶ τὸ
[32, 30]	ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται	ἀφρός	τε καὶ ἄχνη καὶ φυκίων
[32, 30]	ἦθος. ὑμεῖς δὲ μάλιστα ἐνταῦθα	ἀφυλάκτως	ἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν δόξαν
[32, 80]	ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος	ἄχνας	φορέει ἱερὰς κατ´ ἀλωάς, ὡς
[32, 30]	Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ	ἄχνη	καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως
[32, 70]	ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ δεινὸν	ἄχρι	πείρας προῆλθεν. τί δὴ καὶ
[32, 10]	δοκοῦν τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο	ἀψευδὲς	πέφηνεν. ὁ δὲ ὑμέτερος θεὸς
[32, 25]	καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα,	ἁψίκοροι,	τυράννοις ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρους·