Discours, par. |
[32, 1] |
ἢ
σπανίως
ποτὲ
εἰσέρχεται·
κρουμάτων
|
δὲ |
ἀεὶ
μεστόν
ἐστι
καὶ
θορύβου |
[32, 90] |
κοινῇ
ἐκτήσαντο
τὴν
φιλοτιμίαν.
τοὺς
|
δὲ |
Ἀθηναίους
τὰ
περὶ
τοὺς
λόγους |
[32, 90] |
ἑκάστων
τὰ
τοιαῦτα,
τῷ
παντὶ
|
δὲ
|
αἰσχίω
δημοσίᾳ
φαινόμενα.
καὶ
γὰρ |
[32, 30] |
πρότερόν
τινα
εἰρηκέναι
φασί·
τὸ
|
δὲ |
Ἀλεξανδρέων
πλῆθος
τί
ἂν
εἴποι |
[32, 55] |
φέρειν
ἐν
ταῖς
ἀγκάλαις·
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
καὶ
πάνυ
μοι
δοκεῖτε |
[32, 15] |
τοῖς
ἐθέλουσι
δέχεσθαι·
τὰ
κακὰ
|
δὲ |
ἀλλαχόθεν,
ὡς
ἐξ
ἑτέρας
τινὸς |
[32, 5] |
εὐσέβειαν
οὐκ
ἔστι
κτήσασθαι,
ἔριν
|
δὲ |
ἀμαθῆ
καὶ
φιλοτιμίαν
ἄμετρον
καὶ |
[32, 10] |
ἑκάστῳ
μηνύοντα
τὸ
συμφέρον,
ἐγρηγορότων
|
δὲ |
ἀμελεῖν
καὶ
κοινῇ
καὶ
ἀθρόοις |
[32, 55] |
καὶ
προσέχειν
μᾶλλον
αὑτοῖς.
νυνὶ
|
δὲ |
ἂν
μόνον
ἀκούσητε
χορδῆς,
ὥσπερ |
[32, 100] |
ἐκέλευε
παύσασθαι
αὐτὸν
ἀτιμάσας.
ὁ
|
δὲ |
ἀναμνησθεὶς
ἐκείνου
τοῦ
ὀνείρατος,
Τοῦτ´ |
[32, 60] |
καὶ
ἐπύργου
τὴν
πόλιν·
οὗτοι
|
δὲ |
ἀνατρέπουσι
καὶ
καταλύουσιν.
καὶ
μὴν |
[32, 45] |
ἐστιν
ἀνδρὸς
πονηροῦ
θάνατος,
τὸ
|
δὲ |
ἀνδραπόδου
δυστυχοῦς.
κἀκεῖνος
μὲν
ἀδικηθεὶς |
[32, 20] |
{καὶ
τῶν}
ἀνθρώπων
ἐρημίαν·
ἐγὼ
|
δὲ |
ἄνθρωπος
οὐδεὶς
οὐδαμόθεν
ἐν
τριβωνίῳ |
[32, 50] |
οὐ
θρασυνόμενοι
πρὸς
αὐτούς·
οἱ
|
δὲ |
ἀπηνῶς
καὶ
ἀκολάστως,
μετὰ
βοῆς |
[32, 55] |
εὔτακτοι
καὶ
καθεστηκότες
ὦμεν.
ἕτερος
|
δὲ |
αὖ
τρόπος
αὐλοῦ
τε
καὶ |
[32, 10] |
μὲν
τιμᾶται
τὸ
δαιμόνιον,
μάλιστα
|
δὲ |
αὐτὸ
δείκνυσι
τὴν
αὑτοῦ
δύναμιν |
[32, 75] |
ὕδωρ
ὑποδέχεσθαι
τοῖς
κόλποις.
Ἀθήνησι
|
δὲ |
αὐτὸ
τοῦτο
τὸ
ζῷον
ἀγαπηθῆναι |
[32, 30] |
ἀκοὴ
μία
τοσοῦδε
πλήθους.
~ἴδετε
|
δὲ |
αὑτοὺς
ἐν
τῷ
παρόντι
καὶ |
[32, 65] |
Ἑλλήνων
προέστησαν
πολλὰ
ἔτη,
τοὺς
|
δὲ |
βαρβάρους
ἐνίκων
ἀεὶ
πάντας·
ὑμεῖς |
[32, 40] |
ὑπὸ
τοσούτων
μὲν
Ἑλλήνων,
τοσούτων
|
δὲ |
βαρβάρων.
τί
οὖν
οἴεσθε
τούτους |
[32, 30] |
τῆς
πόλεως·
ἐν
τῷ
θεάτρῳ
|
δὲ
|
βλέπεται
τὸ
δημόσιον
ἦθος.
ὑμεῖς |
[32, 85] |
τις
ἴδοι
πάνυ
καλήν,
τὸν
|
δὲ
|
δεσπότην
αὐτὸν
ἀνδράποδον
μηδὲ
θυρωρεῖν |
[32, 15] |
δεινῶν
ἐπικειμένων
αὐτοῖς
ἀπετράπησαν.
οἱ
|
δὲ |
διὰ
παντὸς
ἄπειροι
τοῦ
φαρμάκου |
[32, 95] |
σῶμα
ἰσχυρῷ
καὶ
μεγάλῳ,
τὴν
|
δὲ |
διάνοιαν
ἀμαθεῖ.
πρὸς
τοῦ
Διὸς |
[32, 1] |
φθεγγομένους,
ἐγκρατῶς
δὲ
σιγῶντας,
ὀρθῶς
|
δὲ |
διανοουμένους,
ὃ
καὶ
νῦν
ποιήσατε, |
[32, 45] |
καὶ
δι´
ἡδονὴν
μικράν,
μᾶλλον
|
δὲ |
δόξαν
κενήν.
οὐ
γὰρ
ἡδόμενοι |
[32, 30] |
ὑμῶν
ἔχῃ
τινὰ
ἐξουσίαν,
αὐτοὶ
|
δὲ |
δύνασθε
σεμνοὶ
δοκεῖν
καὶ
σπουδαῖοι |
[32, 40] |
γὰρ
εἶναι
τῶν
σοφῶν·
ἧκε
|
δὲ |
εἰς
τὴν
Ἑλλάδα
θεασόμενος
οἶμαι |
[32, 40] |
αὑτοὺς
καὶ
τἄλλα
πράττοντες·
ὅταν
|
δὲ |
εἰς
τὸ
θέατρον
εἰσέλθωσιν
ἢ |
[32, 10] |
οἱ
δ´
ἔτι
αὔξουσιν.
~τῶν
|
δὲ |
εἰς
ὑμᾶς
παρϊόντων
ὡς
πεπαιδευμένων |
[32, 60] |
γὰρ
υἱὸς
ἦν
Μούσης,
οἱ
|
δὲ |
ἐκ
τῆς
Ἀμουσίας
αὐτῆς
γεγόνασι· |
[32, 45] |
καὶ
συμφορὰν
πασῶν
μεγίστην·
αὐτοὶ
|
δὲ |
ἐκπίπτοντες
ἐκ
τοῦ
κόσμου
τοῦ |
[32, 70] |
βήματα
νικᾶτε,
κἀγὼ
βαδιοῦμαι·
ταῦτα
|
δὲ
|
ἔλεγε,
φειδόμενος
ὑμῶν
καὶ
καταγελῶν |
[32, 55] |
κακὸν
οὐδὲν
ἀλλήλους
ἐργάζονται·
τῶν
|
δὲ |
Ἑλλήνων
ὑμεῖς
μόνοι
δι´
ὤτων |
[32, 60] |
οἶμαι
{τῶν}
πάντων
θηρίων.
πλεῖστα
|
δὲ |
ἐν
αὐτοῖς
εἶναι
τούς
τε |
[32, 40] |
ἀκμαιότερον
ἔσβεσται
τῆς
ταραχῆς·
ἔτι
|
δὲ |
ἔν
τε
συνόδοις
καὶ
στενωποῖς |
[32, 5] |
ἐπισταμένων,
ἀλλὰ
χρείων
τροφῆς·
οὗτοι
|
δὲ |
ἔν
τε
τριόδοις
καὶ
στενωποῖς |
[32, 15] |
λύπης,
μυρίων
ἄλλων
κακῶν.
τούτων
|
δὲ |
ἓν
ἴαμα
καὶ
φάρμακον
ἐποίησαν |
[32, 65] |
δὲ
μηδὲν
ἐπιχειρεῖν·
τῶν
κυνῶν
|
δὲ |
ἐνίους,
οἷα
δὴ
γένος
ἀναιδὲς |
[32, 35] |
τῶν
ἀεὶ
θωπευόντων
ὑμᾶς·
ἐγὼ
|
δὲ |
ἐπῄνεσα
ὕδωρ
καὶ
γῆν
καὶ |
[32, 15] |
οὖν
ἑκατέρων
ταῖς
πόλεσι,
πολὺ
|
δὲ |
ἐπιεικεστέρων
τῶν
ἐν
ταῖς
ἐξουσίαις. |
[32, 90] |
τοῦτο
χαλεπὸν
οὐδὲ
ὑπερβάλλον·
ὅταν
|
δὲ |
ἐπικρατῇ
τὸ
πάθος
καὶ
βλέπηται |
[32, 30] |
ἐφ´
ᾧ
μάλιστα
ἐπιτιμῶ·
τοῦτο
|
δὲ |
ἔργον
εἶναι
τοῦ
διδάσκοντος.
ἐγὼ |
[32, 60] |
νάπας
τὰ
πολλὰ
διατρίβειν·
ἀποθανόντος
|
δὲ |
ἐρημωθέντα
ὀδύρεσθαι
καὶ
χαλεπῶς
φέρειν· |
[32, 75] |
δεύτερος
ἀπὸ
Διὸς
γεγονώς,
ὁ
|
δὲ |
Ἑρμοῦ
παῖς,
οὐδὲ
περὶ
βασιλείας |
[32, 15] |
μὴ
ῥᾳδίως
αὐτὸ
πράττοντες.
τὴν
|
δὲ |
ἑτέραν
ἐπιμέλειαν
ἔργον
εἶναί
φημι |
[32, 75] |
ξένον
ἐνέγκῃ
τῷ
χρόνῳ.
{πάλιν
|
δὲ |
ἑτέραν
παρθένον
ποταμοῦ
τινος
ἐρασθεῖσαν |
[32, 95] |
γεύσασθαι,
μηδ´
ἂν
ἐκχέηται,
τῆς
|
δὲ |
ἑτέρας
τροφῆς.
ἀλλ´
ἐστὲ
ἱλαροὶ |
[32, 40] |
ἐλθόντες
ἀποδύσωνται,
χρίονται
φαρμάκῳ.
τοῦτο
|
δὲ |
ἔφη
κινεῖν
αὐτοῖς
τὴν
μανίαν. |
[32, 65] |
τῆς
τοιαύτης
ἡδονῆς.
δι´
ὑμᾶς
|
δὲ |
ἤδη
μοι
δοκεῖ
τὸ
πρᾶγμα |
[32, 15] |
ἄλλοτε
δ´
αὖτε
τεθνᾶσιν·
ὅμως
|
δὲ |
ἤδη
ποτὲ
ἐξαισίων
δεινῶν
ἐπικειμένων |
[32, 90] |
οὐ
σφόδρα
κινοῦσι
γέλωτα,
τὸν
|
δὲ |
Ἡρακλέα
τοιοῦτον
ὁρῶσι
γελοῖον
δοκεῖ, |
[32, 80] |
ἄλλοτε
δ´
ἀΐξασκε
μετήορα·
τοὶ
|
δὲ |
θεαταὶ
θώκοις
ἐν
σφετέροις
οὔθ´ |
[32, 80] |
πεποίηκεν
ἀγωνιστὰς
καὶ
φιλοτιμουμένους,
τοὺς
|
δὲ |
θεατὰς
καθ´
ἡσυχίαν
θεωροῦντας,
ὥσπερ |
[32, 75] |
ἐλατῆρες
ἕστασαν
ἐν
δίφροισι,
πάτασσε
|
δὲ |
θυμὸς
ἑκάστου
νίκης
ἱεμένων,
κέκλοντο |
[32, 95] |
τίμιον,
ἀλλὰ
τὸ
χαίρειν·
ἀπορίᾳ
|
δὲ |
καὶ
ἀγνοίᾳ
χαρᾶς
ἄνθρωποι
διώκουσι |
[32, 20] |
ταραχῇ,
βουλόμενον
ὑμᾶς
ὠφελεῖν.
μείναντες
|
δὲ |
καὶ
ἀκούσαντες
διὰ
τέλους
πᾶσι |
[32, 60] |
ἀγρίους
πεποιήκασι
καὶ
ἀπαιδεύτους.
ἔχω
|
δὲ |
καὶ
ἄλλον
εἰπεῖν
λόγον
ἀνθρώπου |
[32, 25] |
οὖσιν
ὑμῖν
παρέσχηκα
ἐμαυτόν·
ἴσως
|
δὲ |
καὶ
ἄλλος
προαιρήσεται
τῶν
ἐμοῦ |
[32, 80] |
σελήνην.
οἵηπερ
φύλλων
γενεή,
τοίη
|
δὲ |
καὶ
ἀνδρῶν,
ἀνδρῶν
κουφονόων,
φιλαοιδοτάτων, |
[32, 25] |
ἀπάτη
κρατεῖ
παρ´
αὐτοῖς.
ὁμοίως
|
δὲ |
καὶ
δῆμος
ὁ
μέν
τις |
[32, 10] |
καὶ
τῆς
θεραπείας
ἀμελήσειε,
στεφάνους
|
δὲ |
καὶ
ἑταίρας
καὶ
μύρον
αὐτοῖς |
[32, 35] |
μὴ
πάντοτε
ζητεῖν
ἡδονάς.
ἀναγωγαὶ
|
δὲ |
καὶ
κατάρσεις
καὶ
πλήθους
ὑπερβολὴ |
[32, 30] |
ἔργον
εἶναι
τοῦ
διδάσκοντος.
ἐγὼ
|
δὲ |
καὶ
νῦν
μὲν
ἡγοῦμαι
πολλὰ |
[32, 55] |
μαλακοποιοῦντες
ἀνώδυνα
ἔθηκαν.
οὐχ
ἧττον
|
δὲ |
καὶ
περὶ
συνουσίας
ἔδοξε
πρέπειν |
[32, 65] |
καὶ
τὸ
ἦθος
βεβαίους.
ἔλεγε
|
δὲ |
καὶ
περὶ
τῶν
κιθαρῳδῶν
τῶν |
[32, 35] |
αὐτοὶ
ῥέοντες
ἀπὸ
Αἰθιοπίας.
σχεδὸν
|
δὲ |
καὶ
τῶν
ἄλλων
οἱ
πλείους |
[32, 45] |
πολλῶν
ἀσθένειαν
καὶ
σχολήν·
ἴσως
|
δὲ |
καὶ
τῶν
βελτιόνων
εἰσὶν
οἱ |
[32, 1] |
νεῖκος
ἀπαιδεύτοισι
θεαταῖς,
νηπιάχοις,
ξυνὸν
|
δὲ |
κακὸν
πολέεσσι
φέρουσιν.
~τοῦτο
γὰρ |
[32, 15] |
μέν
ἐστιν
ἡγεμόνος
συγγνώμη,
φιλοσόφου
|
δὲ |
κακοῦ
μὴ
πικρὸν
εἶναι.
τὸ |
[32, 1] |
ἀκοὴ
τὸ
θέατρον·
εἰς
τοῦτο
|
δὲ
|
καλὸν
μὲν
ἢ
τίμιον
οὐδὲν |
[32, 40] |
γὰρ
οἱ
μὲν
τρέχουσιν,
οἱ
|
δὲ |
καταβάλλουσιν
ἀλλήλους,
οἱ
δὲ
τὼ |
[32, 15] |
ἐοικυῖα
διαίτῃ
καὶ
φαρμάκοις,
ἡ
|
δὲ |
καύσει
καὶ
τομῇ,
προσήκουσα
μᾶλλον |
[32, 90] |
οὐδὲ
φοβερᾶς
προσηγορίας
τυγχάνουσιν·
ὅταν
|
δὲ |
κοινὸν
γένηται
τὸ
πρᾶγμα,
τότε |
[32, 10] |
γενναίων
καὶ
ἐλευθέρων
ἀνδρῶν,
ἀφθονίᾳ
|
δὲ |
κολάκων
καὶ
γοήτων
καὶ
σοφιστῶν. |
[32, 50] |
ὁμοίως
ἐπτοημένοι
τὰ
τυχόντα,
οἱ
|
δὲ |
κοσμίως
καὶ
μετ´
εἰρήνης
μετέχουσιν. |
[32, 45] |
μὴ
τοιούτου
τυχὼν
δαίμονος·
ὁδὶ
|
δὲ |
κραυγῇ
μόνον
καὶ
ἀνοίᾳ
διὰ〉 |
[32, 60] |
μὲν
ᾔδειν
οὕτως
καλουμένους,
κιθαρῳδοὶ
|
δὲ |
Κυνικοὶ
παρὰ
μόνοις
ὑμῖν
γεγόνασιν. |
[32, 5] |
ἀκροατὰς
καὶ
χειροήθεις
ἑαυτοῖς.
τῶν
|
δὲ |
Κυνικῶν
λεγομένων
ἔστι
μὲν
ἐν |
[32, 10] |
τινα
καὶ
σύντομον
πλοῦν.
ἄνδρα
|
δὲ |
λαβεῖν
καθαρῶς
καὶ
ἀδόλως
παρρησιαζόμενον, |
[32, 55] |
καὶ
φωνῆς
αὐτὸ
πάσχετε,
μᾶλλον
|
δὲ |
ληρεῖτε
ἐκείνων
{κάκιον}
καὶ
παραφέρεσθε |
[32, 30] |
ἔξω
γε
προϊέναι
κοσμίως,
αἱ
|
δὲ |
μάλιστα
ἐν
ταῖς
ὁδοῖς
{πλεῖστα} |
[32, 30] |
βλέπεται
τὸ
δημόσιον
ἦθος.
ὑμεῖς
|
δὲ |
μάλιστα
ἐνταῦθα
ἀφυλάκτως
ἔχετε
καὶ |
[32, 1] |
ὅ,
τι
ἂν
ἐννοήσητε·
ἐγὼ
|
δὲ |
μᾶλλον
ἂν
ὑμᾶς
ἐπῄνουν
βραδὺ |
[32, 45] |
παραμυθίας
ἐν
τῷ
βίῳ·
δεῖ
|
δὲ |
μετὰ
κόσμου
καὶ
σχήματος
πρέποντος |
[32, 75] |
οὕτω
διαφθαρῆναι
τὴν
κόρην.
σκοπεῖτε
|
δὲ
|
μὴ
καὶ
ὑμεῖς
ὑπὸ
τῆς |
[32, 40] |
πολλὰς
ἤδη
νενικήκατε
ἱππομαχίας.
σκοπεῖτε
|
δὲ |
μὴ
περὶ
ὑμῶν
ἀληθέστερον
οὗτοι |
[32, 90] |
διὰ
τὴν
αὐτὴν
αἰτίαν.
σκοπεῖτε
|
δὲ |
μὴ
ὑμεῖς
οὐχ
ὁμοίας
μεταλάβητε |
[32, 15] |
μὲν
γὰρ
προσήκει
φειδόμενον,
διδάσκειν
|
δὲ |
μὴ
φειδόμενον·
καὶ
χρηστοῦ
μέν |
[32, 65] |
ἥδεσθαι
μόνον
καὶ
ἐκπεπλῆχθαι,
μιμεῖσθαι
|
δὲ |
μηδὲν
ἐπιχειρεῖν·
τῶν
κυνῶν
δὲ |
[32, 75] |
ἀργυρίου,
νῦν
μὲν
ἡττωμένων,
νῦν
|
δὲ |
νικώντων,
ἀεὶ
τῶν
αὐτῶν·
εἰ |
[32, 45] |
καὶ
ὀλέθρους
ἀκλεῶς
ἀπολλύμενος.
ἔστι
|
δὲ |
ὁ
τοιοῦτος
μυίας
θάνατος.
καὶ |
[32, 100] |
ὀνείρατος,
ὡς
οὐδενὸς
ὄντος.
ἐπεὶ
|
δὲ |
ὁ
τύραννος
τῶν
Σύρων
ἧκεν |
[32, 65] |
πίνουσιν
ἢ
δικάζονται·
κἂν
σοφιστοῦ
|
δὲ
|
οἴκημα
πλησίον
ᾖ,
οὐκ
ἔσται |
[32, 75] |
θυμὸς
ἑκάστου
νίκης
ἱεμένων,
κέκλοντο
|
δὲ |
οἷσιν
ἕκαστος
ἵπποις.
~ἐνταῦθα
τοὺς |
[32, 70] |
σκωμμάτων
ἐθρασύνοντο
οἱ
πολλοί,
τινὲς
|
δὲ |
ὀλίγοι
βάλλοντες
ὅ,
τι
ἔτυχον |
[32, 10] |
καὶ
μύρον
αὐτοῖς
εἰσφέροι.
τινὲς
|
δὲ |
ὀλίγοι
παρρησίαν
ἀγηόχασι
πρὸς
ὑμᾶς, |
[32, 60] |
εὔηθες
καὶ
τὴν
φιλανθρωπίαν,
τῶν
|
δὲ |
ὀρνίθων
μουσικὸν
δήπου
τὸ
γένος |
[32, 70] |
τέλος
ἐκεῖνος
μὲν
αὐλῶν,
ὑμεῖς
|
δὲ |
ὀρχούμενοι
τὴν
πόλιν
ἀπωλέσατε.
καὶ |
[32, 65] |
βαρβάρους
ἐνίκων
ἀεὶ
πάντας·
ὑμεῖς
|
δὲ |
οὐδὲ
ἄρχεσθαι
καλῶς
ἐπίστασθε.
τοιγαροῦν |
[32, 35] |
οὐδὲν
ἴδιόν
ἐστιν
ἐκείνων·
ἀρετῆς
|
δὲ |
οὐδὲ
ὄναρ
αὐτοῖς
μέλει.
ἐγὼ |
[32, 1] |
ἔπαινος
τὸ
ἅμα
εἰπεῖν,
μᾶλλον
|
δὲ
|
οὐδὲ
τούτου·
τί
γάρ,
ἂν |
[32, 80] |
αἱρεῖν
πόλεις,
ὡς
ἐκεῖνος)
ὑμῶν
|
δὲ |
οὐδεὶς
ἐν
τῇ
θέᾳ
καθέστηκεν, |
[32, 40] |
{οὐδ´
αὖ
ὅμοιον}
πεπόνθασιν·
ὑμεῖς
|
δὲ |
οὐδεπώποτε
αὐτοὶ
θιγόντες
οὐδ´
ἐπιβάντες
|
[32, 95] |
τῶν
τοῦ
δεῖνος
ᾀσμάτων,
Θεοφίλου
|
δὲ |
οὐκ
οἶδα
εἴ
ποτε
ἠκούσατε· |
[32, 5] |
ἐβούλοντο,
μηδὲν
ἀηδὲς
ἀκούειν.
ὑμῖν
|
δὲ |
οὔτε
χορός
ἐστι
τοιοῦτος
οὔτε |
[32, 65] |
τρυφερώτεραι
γένωνται
τοῦ
δέοντος·
ὑμεῖς
|
δὲ |
οὕτως
ἀγεννῶς
δεδούλωσθε
ὑπὸ
τῆς |
[32, 15] |
τινὸς
πηγῆς
κάτεισι,
τοὺς
ῥυπαροὺς
|
δὲ |
ὀχετοὺς
καὶ
δυσώδεις
αὐτοὶ
ποιοῦμεν
|
[32, 40] |
μάχονται
πρὸς
οὐδένα
ἀνθρώπων,
οἱ
|
δὲ |
παίονται.
ταῦτα
δὲ
ποιήσαντες,
ἀποξυσάμενοι |
[32, 1] |
παισὶ
Λυδῶν
ἢ
Φρυγῶν·
Ἑλλήνων
|
δὲ |
παισί,
καὶ
ταῦτα
θεοῦ
προστάξαντος, |
[32, 20] |
πατρὸς
Διὸς
ἐκ
νεφελάων·
ἑτέρου
|
δὲ |
πάλιν
αὖ,
δῆμος
ἄστατον
κακόν, |
[32, 45] |
παρὰ
τὸν
τόνον,
συνίετε·
αὐτοὶ
|
δὲ |
παντελῶς
ἔξω
τῆς
ἁρμονίας
τῆς |
[32, 40] |
τι
ἂν
αὐτοῖς
ἐπέλθῃ.
τὸ
|
δὲ |
πάντων
χαλεπώτατον,
ἐσπουδακότες
περὶ
τὴν |
[32, 55] |
οὐ
νόσον
οὐδὲ
μανίαν·
τὰς
|
δὲ |
παρθένους,
ὡς
ἂν
αἰδουμένας
τε |
[32, 40] |
καὶ
παῖδες
καὶ
γύναια.
ἐπειδὰν
|
δὲ |
παύσηται
τὸ
δεινὸν
καὶ
διαλυθῶσι, |
[32, 95] |
ἂν
μετάσχητε
τῆς
φήμης,
ἐκείνους
|
δὲ |
περὶ
ὑμῶν
μὴ
πολυπραγμονεῖν,
ὁποῖος |
[32, 25] |
ἄγοντα,
οὐδὲν
δεόμενον
ψαλίων.
οἱ
|
δὲ |
πλείους
{καὶ
οἱ}
θρασεῖς
καὶ |
[32, 10] |
λόγους
καὶ
τοὺς
ἀμαθεῖς,
οἱ
|
δὲ |
ποιήματα
συνθέντες
ᾄδουσιν,
ὡς
πάνυ |
[32, 40] |
ἀνθρώπων,
οἱ
δὲ
παίονται.
ταῦτα
|
δὲ |
ποιήσαντες,
ἀποξυσάμενοι
τὸ
φάρμακον
αὐτίκα |
[32, 85] |
πάντων
ἀμέλεια
τῶν
καλῶν,
ἑνὸς
|
δὲ
|
πράγματος
ἀγεννοῦς
ἔρως,
καὶ
πρὸς |
[32, 70] |
καὶ
μόνῳ
τούτῳ
προσεῖχεν,
ὑμεῖς
|
δὲ |
πρὸς
ἐκεῖνον
μὲν
ἀπεχθῶς,
πρὸς |
[32, 60] |
ἀρχαῖον
πρὸς
αὐλὸν
πολεμεῖν·
ὑμεῖς
|
δὲ |
πρὸς
κιθάραν
αὐτὸ
δρᾶτε.
ἢ |
[32, 35] |
σῶμα
τῆς
πόλεώς
ἐστι,
μᾶλλον
|
δὲ |
προσθήκη,
τοῦ
τε
ποταμοῦ
τὸ |
[32, 60] |
οὐχ
ἡδόμενα
τῷ
μέλει.
τὰ
|
δὲ |
πτηνὰ
καὶ
τὰ
πρόβατα
μᾶλλόν |
[32, 45] |
ἀδοξοῦσι
μὲν
γὰρ
πάντες.
αἱ
|
δὲ |
Σειρῆνες
ἄλλο
τι
ἐποίουν,
ὡς |
[32, 1] |
ἐπῄνουν
βραδὺ
μὲν
φθεγγομένους,
ἐγκρατῶς
|
δὲ |
σιγῶντας,
ὀρθῶς
δὲ
διανοουμένους,
ὃ |
[32, 15] |
τέλος
ὑγιὲς
καὶ
εὔδαιμον·
οἱ
|
δὲ |
σπανίως
καὶ
διὰ
χρόνου
ποτὲ |
[32, 70] |
ἐκεῖνον
μὲν
ἀπεχθῶς,
πρὸς
ἀλλήλους
|
δὲ |
στασιαστικῶς
διέκεισθε,
χωρὶς
ἕκαστοι
καὶ |
[32, 30] |
μοι
δέκα
μὲν
γλῶσσαι,
δέκα
|
δὲ |
στόματ´
εἶεν,
φωνὴ
δ´
ἄρρηκτος, |
[32, 25] |
τύραννοι,
χαλεποὶ
μὲν
ἀκοῦσαι,
χαλεποὶ
|
δὲ |
συμβαλεῖν·
τούτων
ἡ
μὲν
ὀργὴ
|
[32, 45] |
καὶ
μεθ´
ἡσυχίας
ἤκουσεν.
αὗται
|
δὲ |
σχεδὸν
ἐν
μέσῳ
τῆς
οἰκουμένης |
[32, 15] |
ψυχὰς
πραΰνειν
καὶ
μαλάττειν.
οὗτοι
|
δὲ |
σωτῆρές
εἰσι
καὶ
φύλακες
τῶν |
[32, 70] |
ἂν
οἶμαι
καὶ
ἐσῴζεσθε.
~τεκμήριον
|
δὲ |
τὰ
τελευταῖα
συμβάντα
περὶ
ὑμᾶς, |
[32, 30] |
πρὸς
σωτηρίαν
μικρὸν
ἡσυχάσασιν.
ἐν
|
δὲ |
ταῖς
ἄλλαις
σπουδαῖς,
ὅταν
ὑμῖν |
[32, 50] |
καὶ
τὸ
προσέχειν
ἑαυτῷ,
τοῦ
|
δὲ
|
ταραχήν
καὶ〉
ἀναίδειαν·
σπουδῇ
πρόσεισι, |
[32, 5] |
καὶ
λοιδορίαν
καὶ
δαπάνην.
λέγω
|
δὲ
|
ταῦτα
οὐκ
ἀποτρέπων
οὐδὲ
καταλύειν |
[32, 55] |
καὶ
ἄτεγκτον
τοῦ
πάθους,
θηλυτέραν
|
δὲ |
τὴν
λύπην
ἐργαζομένων
δι´
ᾠδῆς |
[32, 50] |
καὶ
οὐ
φιλοζῴου
ψυχῆς·
ὑπὲρ
|
δὲ |
τῆς
ψαλτρίας
ἀπάγχεσθαι,
καθάρματος
ἀγεννοῦς |
[32, 1] |
πάντες
ἀποτυγχάνωσι
τοῦ
μέλους;
δήμου
|
δὲ |
τὸ
καλῶς
ἀκοῦσαι.
νῦν
μὲν |
[32, 45] |
ᾀδόντων,
ἂν
εὐσχημονῆτε
ὑμεῖς.
νυνὶ
|
δὲ |
τὸ
μὲν
τῶν
ἡνιόχων
τινὰ |
[32, 15] |
πάνυ
πονήρως
αὐτὰ
ἔχειν.
οἱ
|
δὲ |
τοιοῦτοι
παρ´
ἑτέρους
ἴασιν
ἰατροὺς |
[32, 25] |
μίαν
μορφὴν
εἰδώλου
ξυντιθέντες.
τῷ
|
δὲ |
τοιούτῳ
τέρατι
ξυμπλέκεσθαι
καὶ
ὁμόσε |
[32, 5] |
οὐ
δέος
μήποτε
ἐπιλίπῃ·
τῶν
|
δὲ |
τοιούτων
λόγων,
δι´
οὓς
ἄνθρωποι |
[32, 1] |
τοῖς
ὠσὶ
τῶν
παίδων,
ὑμεῖς
|
δὲ |
τοῖς
αὑτῶν
κάκιον.
δήμου
γάρ |
[32, 15] |
τῆς
τιμωρίας
σκληρὸν
ἀπόλλυσι,
τὸ
|
δὲ |
τοῦ
λόγου
πικρὸν
σῴζειν
πέφυκε. |
[32, 55] |
τρέπει
καὶ
ὄρχησιν·
παρ´
ὑμῖν
|
δὲ |
τοὐναντίον
ἐστίν.
ἡ
γὰρ
ᾠδὴ |
[32, 25] |
ἀνάγκην,
κόσμῳ
πόλεων
ἡδόμενοι.
οἱ
|
δὲ |
τοὐναντίον
σκληροὶ
καὶ
ἄγριοι
τύραννοι, |
[32, 15] |
ἀγνώμονι
γνώμῃ
καὶ
πονηρίᾳ.
συμβαίνει
|
δὲ |
τοὺς
κακίστους
καὶ
ἀτυχεστάτους
ὡς |
[32, 65] |
ἅπτεσθαι
καὶ
φιλοσόφων
ἐνίων·
μᾶλλον
|
δὲ |
τοὺς
ῥήτορας
οὐδὲ
γνῶναι
ῥᾴδιον. |
[32, 65] |
ἀνθρώπους
διαφυλάττειν
τὴν
ἐπιμέλειαν.
εἶναι
|
δὲ |
τοῦτο
αὐτὸ
τὸ
γένος
τῶν |
[32, 35] |
πᾶσιν,
οὐχ
ὑμῖν
μόνοις.
~αὐτὸ
|
δὲ |
τοῦτο
περὶ
οὗ
λέγειν
ἠρξάμην, |
[32, 95] |
ἣ
γέλωτα
μὲν
ποιεῖ,
χαλεπὸν
|
δὲ |
τοῦτον
καὶ
ἐπ´
ὀλέθρῳ.
~μὴ |
[32, 20] |
μέλους
τινὸς
ἢ
ᾄσματος.
νῦν
|
δὲ |
τούτου
μὲν
ἀπορῶ
τοῦ
φαρμάκου· |
[32, 35] |
οὐδὲ
ὄναρ
αὐτοῖς
μέλει.
ἐγὼ
|
δὲ |
τούτων
ἐμνήσθην
οὔτε
ὑμᾶς
ἐπαίρων |
[32, 1] |
τοῖς
ὠσὶ
τῶν
παίδων,
οἱ
|
δὲ |
τρήσαντες
τὸ
ἕτερον
χρυσίον
ἐνέβαλον, |
[32, 100] |
εἰς
ὄνου
ὦτα
ᾄδειν.
ὁ
|
δὲ |
τύραννος
ἀκούσας
τῶν
ἑρμηνέων
οἷα |
[32, 65] |
κατὰ
μνήμην
τὴν
Ὀρφέως.
εἶναι
|
δὲ |
τῷ
τρόπῳ
κοῦφον
καὶ
ἀνόητον, |
[32, 40] |
οἱ
δὲ
καταβάλλουσιν
ἀλλήλους,
οἱ
|
δὲ |
τὼ
χεῖρε
ἀνατείναντες
μάχονται
πρὸς |
[32, 60] |
Ὀρφέα
καὶ
ὑμᾶς
ἔλεγεν.
ἔστι
|
δὲ |
τῶν
ὑμετέρων
σκωμμάτων
ἀτοπώτερος
καὶ |
[32, 60] |
ἐποίει
διὰ
τῆς
ᾠδῆς·
οὗτοι
|
δὲ |
ὑμᾶς,
ἀνθρώπους
ὄντας,
ἀγρίους
πεποιήκασι |
[32, 10] |
καὶ
τοῦτο
ἀψευδὲς
πέφηνεν.
ὁ
|
δὲ |
ὑμέτερος
θεὸς
οἶμαι,
τελειότερος
ὤν, |
[32, 1] |
διακόνους
πολλοὺς
τούτων
ἔχετε·
σπουδῆς
|
δὲ |
ὑμῖν
τὴν
πᾶσαν
ἔνδειαν
ὁρῶ |
[32, 45] |
τῶν
πατρίδων
ἐπιδιδόντες
αὑτούς·
παρὰ
|
δὲ |
ὑμῖν
ὑπὲρ
χορδῆς
τοῦτο
πάσχουσι |
[32, 85] |
ἄλλ´
ἀκούειν
θαυμαστὰ
οἷα,
περὶ
|
δὲ |
ὑμῶν
αὐτῶν
μηδὲν
σεμνὸν
λέγεσθαι |
[32, 45] |
ἐγὼ
δοκῶ,
ταῦτα
ἔλεγεν.
περὶ
|
δὲ |
ὑμῶν
τί
ἄν
τις
ἔχοι |
[32, 40] |
κιθαρῳδοῦ,
καὶ
τούτου
συνήθους,
ἀκούεσθε
|
δὲ |
ὑπὸ
μυρίων
ἐθνῶν
οὐκ
ἐπισταμένων |
[32, 85] |
μὲν
ἴσως
ὑφ´
ἑνός,
ὑμεῖς
|
δὲ |
ὑπὸ
πλειόνων
ἑαλώκατε.
μὴ
γὰρ |
[32, 40] |
τρεῖς
ἢ
τέτταρας
ἡνιόχους,
ὁρᾶσθε
|
δὲ |
ὑπὸ
τοσούτων
μὲν
Ἑλλήνων,
τοσούτων |
[32, 40] |
τὴν
ἐπιφάνειαν
τοῦ
θεοῦ·
μαινομένην
|
δὲ |
ὑπὸ
ᾠδῆς
καὶ
δρόμων
ἱππικῶν |
[32, 25] |
μὲν
ἀγαθῶν
ἑκούσιοι
ταμίαι,
τῶν
|
δὲ |
χαλεπῶν
σπανίως
μεταδιδόντες
καὶ
κατὰ |
[32, 90] |
καὶ
δουλείαν
καὶ
ἀπαγωγήν,
τῆς
|
δὲ |
ψυχῆς
ἠνδραποδισμένης
καὶ
ἀπολωλυίας
εἰρωνεύεσθαι |
[32, 55] |
αὐτῷ
καὶ
ἀμέτρως
χρωμένους·
ὑπὸ
|
δὲ |
ᾠδῆς
σφαλλομένους
καὶ
πολὺ
κάκιον |
[32, 35] |
αὐτὰ
οὐ
μεγάλα,
περὶ
μεγίστων
|
δὲ
|
ὡς
οἷόν
τε.
καὶ
νῦν |
[32, 85] |
λέγεσθαι
μηδ´
ἄξιον
ζήλου,
τοὐναντίον
|
δὲ |
ὡς
φαύλους
τοὺς
ἀνθρώπους
διαβεβλῆσθαι, |
[32, 25] |
ἕτοιμος,
ὥσπερ
θηρίων
ἀνημέρων,
τὰ
|
δὲ |
ὦτα
ἐμπέφρακται,
καὶ
πάροδος
οὐκ |