Discours, par.
[32, 5]	διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν	τὴν	ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι
[32, 60]	τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ	τὴν	ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ
[32, 80]	οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ	τὴν	Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς
[32, 60]	καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε	τὴν	αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν;
[32, 60]	λέοντας καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ	τὴν	ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα
[32, 60]	μέλους καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι	τὴν	ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν
[32, 90]	τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ
[32, 60]	δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι	τὴν	αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´
[32, 10]	δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ
[32, 65]	διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι	τὴν	αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν
[32, 95]	ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.	τὴν	γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον
[32, 95]	μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ,	τὴν	δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ
[32, 15]	οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες.	τὴν	δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί
[32, 65]	πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι	τὴν	διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ
[32, 30]	ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε	τὴν	δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ
[32, 85]	πόλιν εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς	τὴν	ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν
[32, 95]	οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι	τὴν	ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ,
[32, 15]	οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ	τὴν	ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων
[32, 40]	τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς	τὴν	Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά τε
[32, 35]	γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ	τὴν	ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε
[32, 5]	λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ	τὴν	ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν·
[32, 65]	ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο καὶ	τὴν	ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ
[32, 65]	εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν	τὴν	ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ
[32, 40]	τῆς θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον	τὴν	ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ
[32, 95]	παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν	τὴν	ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ
[32, 50]	καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων	τὴν	εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν
[32, 50]	ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει	τὴν	ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ τὸ
[32, 10]	ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς	τὴν	θάλατταν βραχύν τινα καὶ σύντομον
[32, 40]	δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ	τὴν	θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν
[32, 35]	ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ	τὴν	Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι
[32, 35]	τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν	τὴν	καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει
[32, 65]	οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο	τὴν	κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον,
[32, 75]	ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι	τὴν	κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ
[32, 55]	ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ	τὴν	λύπην ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης
[32, 55]	ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ	τὴν	μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν,
[32, 40]	τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς	τὴν	μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν
[32, 20]	κύματα καὶ τὸ πέλαγος καὶ	τὴν	μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ τῶν}
[32, 60]	ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε	τὴν	μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν
[32, 60]	πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς	τὴν	ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα
[32, 35]	ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε	τὴν	οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός
[32, 20]	θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ	τὴν	ὀργὴν οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ
[32, 65]	ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην	τὴν	Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ
[32, 75]	ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε	τὴν	παῖδα τῷ ἵππῳ, καί φασιν
[32, 1]	τούτων ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν	τὴν	πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι
[32, 95]	χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ	τὴν	πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´
[32, 65]	γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν ὑμῶν	τὴν	περὶ τοῦτο καὶ τὴν ἐπιθυμίαν,
[32, 70]	μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι	τὴν	πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως
[32, 5]	ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ	τὴν	πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶς
[32, 35]	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,	τὴν	πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν
[32, 60]	ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου	τὴν	πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ
[32, 95]	συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν	τὴν	πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν,
[32, 15]	σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς τέλος	τὴν	πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ
[32, 60]	τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ	τὴν	πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ
[32, 95]	γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε	τὴν	σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν
[32, 65]	γνῶναι ῥᾴδιον. ὡς γὰρ ὁρῶσι	τὴν	σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο
[32, 45]	ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ	τὴν	τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους
[32, 50]	θεός, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως	τὴν	τῶν πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς
[32, 45]	ἴσως καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ	τὴν	τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν·
[32, 45]	ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ	τὴν	ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ
[32, 60]	οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες καὶ	τὴν	φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν
[32, 90]	καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο	τὴν	φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ
[32, 35]	ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ	τὴν	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/10/2007