Discours, par. |
[32, 20] |
Ὀδυσσείᾳ
πεποίηται
Καλυψοῖ
ἀπολογούμενος
ὑπὲρ
|
τῆς |
ἀγγελίας,
ἣν
ἀηδῆ
οὖσαν
ἐκόμιζε, |
[32, 60] |
ἦν
Μούσης,
οἱ
δὲ
ἐκ
|
τῆς |
Ἀμουσίας
αὐτῆς
γεγόνασι·
διαθρύψαντες
γὰρ〉 |
[32, 45] |
χρισάμενοι
φαρμάκῳ;
δῆλον
ὅτι
τῷ
|
τῆς |
ἀνοίας·
ὡς
οὐκ
ἦν
ὑμῖν |
[32, 45] |
τοῦ
κόσμου
τοῦ
προσήκοντος
καὶ
|
τῆς |
ἀξίας
τῆς
ἑαυτῶν
οὐ
φροντίζετε. |
[32, 45] |
συνίετε·
αὐτοὶ
δὲ
παντελῶς
ἔξω
|
τῆς |
ἁρμονίας
τῆς
κατὰ
φύσιν
γιγνόμενοι |
[32, 55] |
ἔχοντας
τῶν
παροινούντων
εὐθὺς
ἀπὸ
|
τῆς |
ἀρχῆς,
οὐχ
ὥσπερ
ἐν
τῷ |
[32, 30] |
σπουδαῖς,
ὅταν
ὑμῖν
ἐμπέσῃ
τὸ
|
τῆς |
ἀταξίας
πνεῦμα,
ὥσπερ
ἂν
τραχὺς
|
[32, 25] |
θῶμεν;
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
ὡς
|
τῆς |
βελτίονος
οὖσιν
ὑμῖν
παρέσχηκα
ἐμαυτόν· |
[32, 95] |
μηδέποτε
γεύσασθαι,
μηδ´
ἂν
ἐκχέηται,
|
τῆς |
δὲ
ἑτέρας
τροφῆς.
ἀλλ´
ἐστὲ |
[32, 90] |
αἰχμαλωσίαν
καὶ
δουλείαν
καὶ
ἀπαγωγήν,
|
τῆς |
δὲ
ψυχῆς
ἠνδραποδισμένης
καὶ
ἀπολωλυίας |
[32, 55] |
λύραν
αὑτοὺς
ἡρμόσαντο
ἕωθεν,
ἀποπαύοντες
|
τῆς |
διὰ
τῶν
ὀνειράτων
ταραχῆς.
καὶ |
[32, 90] |
τοῦτ´
ἔσχον
τὸ
ὄνομα
καὶ
|
τῆς |
δόξης
ἀπολαύουσιν
ἔτι
καὶ
νῦν; |
[32, 10] |
πράττουσι
κέρδους
ἕνεκεν
καὶ
δόξης
|
τῆς |
ἑαυτῶν,
οὐ
τῆς
ὑμετέρας
ὠφελείας, |
[32, 45] |
τοῦ
προσήκοντος
καὶ
τῆς
ἀξίας
|
τῆς
|
ἑαυτῶν
οὐ
φροντίζετε.
κἂν
μὲν |
[32, 55] |
ψυχαῖς
ἐπεισάγουσα
καὶ
τὸ
σφαλερὸν
|
τῆς |
ἐν
οἴνῳ
τέρψεως
παραμυθουμένη
μετὰ |
[32, 95] |
καὶ
ἴσως
ἂν
αὐτῷ
καὶ
|
τῆς |
ἐνθάδε
ἀφίξεως
παράσχοιτε
πόθον.
οὐ |
[32, 40] |
Νείλου
καὶ
τῆς
χώρας
καὶ
|
τῆς |
θαλάττης
καὶ
τὸ
μέγιστον
τὴν |
[32, 85] |
ῥιπτοῦντες
καὶ
γυμνοὶ
βαδίζοντες
ἀπὸ
|
τῆς
|
θέας
ἐνίοτε,
τοῦτ´
ἔστιν
αἰσχρὰ |
[32, 25] |
χάριν
εἰδώς·
ὃν
ἐγὼ
τίθημι
|
τῆς |
θείας
καὶ
βασιλικῆς
φύσεως,
καὶ |
[32, 10] |
τῆς
μὲν
σωτηρίας
αὐτῶν
καὶ
|
τῆς |
θεραπείας
ἀμελήσειε,
στεφάνους
δὲ
καὶ |
[32, 85] |
ἔνδοξος
ἦν·
ἀλλ´
ὅμως
ὁ
|
τῆς |
Ἰθάκης
πολίτης
ἐπόρθησεν
αὐτήν,
{ὁ} |
[32, 70] |
πρόεισι
καὶ
παντὸς
ἅπτεται
μετὰ
|
τῆς |
ἴσης
εὐχερείας.
μὴ
οὖν
οἴεσθε |
[32, 25] |
καὶ
πολὺ
χείρους·
οἷα
δὴ
|
τῆς |
κακίας
αὐτῶν
οὔσης
οὐ
μιᾶς |
[32, 30] |
καὶ
τελέως
ὑμᾶς
ἀναγκάσαι
καταγνῶναι
|
τῆς |
κακίας
καὶ
τῶν
ἁμαρτημάτων
οὐ
|
[32, 45] |
δὲ
παντελῶς
ἔξω
τῆς
ἁρμονίας
|
τῆς |
κατὰ
φύσιν
γιγνόμενοι
καὶ
σφόδρα |
[32, 10] |
ἰατρὸς
ἐπὶ
κάμνοντας
ἀνθρώπους
εἰσιὼν
|
τῆς |
μὲν
σωτηρίας
αὐτῶν
καὶ
τῆς |
[32, 85] |
Ἰθάκης
πολίτης
ἐπόρθησεν
αὐτήν,
{ὁ}
|
τῆς |
μικρᾶς
καὶ
ἀδόξου
σφόδρα
οὖσαν |
[32, 80] |
κεραυνωθεὶς
καὶ
τοῦ
χειμῶνος
καὶ
|
τῆς |
ναυαγίας
τοῖς
πᾶσιν
αἴτιος
γενόμενος. |
[32, 35] |
καὶ
ἰσθμῶν,
ἀλλὰ
σχεδὸν
ἁπάσης
|
τῆς |
οἰκουμένης
γίγνεσθαι
παρ´
ὑμῖν.
κεῖται |
[32, 45] |
αὗται
δὲ
σχεδὸν
ἐν
μέσῳ
|
τῆς |
οἰκουμένης
ἐν
τῇ
πολυανθρωποτάτῃ
πασῶν |
[32, 35] |
κεῖται
γὰρ
ἐν
συνδέσμῳ
τινὶ
|
τῆς |
ὅλης
γῆς
καὶ
τῶν
πλεῖστον |
[32, 65] |
ἀλλὰ
μικρὸν
μέν
τι
διασῴζειν
|
τῆς |
Ὀρφέως
διδασκαλίας,
τὸ
πολὺ
δ´ |
[32, 70] |
ὅπως
εἰδῆτε
τὰ
φυόμενα
ἐκ
|
τῆς |
περὶ
τὸν
βίον
ταύτης
ἀταξίας. |
[32, 25] |
δῆμον
τὸν
ἄπειρον,
ὥς
φασι,
|
τῆς |
ποίας
μερίδος
θῶμεν;
ἐγὼ
μὲν
|
[32, 5] |
εὐνοίας
καὶ
φανερὰ
ποιήσει
τὰ
|
τῆς |
πόλεως
ἀρρωστήματα.
τοιγαροῦν
ὅταν
ποτὲ |
[32, 35] |
καὶ
νῦν
εἶπον
τὰ
περὶ
|
τῆς |
πόλεως,
δεῖξαι
βουλόμενος
ὑμῖν
ὡς |
[32, 45] |
θαυμαστὸν
ἐπ´
ὀνείδει
καὶ
καταγέλωτι
|
τῆς
|
πόλεως,
εἰ
παρὰ
μὲν
τοῖς |
[32, 65] |
χορδὰς
ἐξέτεμον,
ἀπιέναι
προειπόντες
ἐκ
|
τῆς |
πόλεως.
ἐκεῖνοι
μὲν
οὖν
τὸ
|
[32, 30] |
οὐ
κοινόν
ἐστι
τοῦτο
οὐδὲ
|
τῆς |
πόλεως·
ἐν
τῷ
θεάτρῳ
δὲ
|
[32, 40] |
στενωποῖς
μένει
καὶ
δι´
ὅλης
|
τῆς |
πόλεως
ἐπὶ
συχνὰς
ἡμέρας·
καθάπερ |
[32, 95] |
ὅσην
ὁ
αὐτοκράτωρ
ὑμῶν
πεποίηται
|
τῆς |
πόλεως
ἐπιμέλειαν;
οὐκοῦν
χρὴ
καὶ |
[32, 35] |
Αἴγυπτος
{ὑμῶν}
τηλικοῦτον
ἔθνος,
σῶμα
|
τῆς |
πόλεώς
ἐστι,
μᾶλλον
δὲ
προσθήκη, |
[32, 5] |
τὰς
τοιαύτας
ψυχαγωγίας
καὶ
ἀπάτας
|
τῆς |
πόλεως·
μαινοίμην
γὰρ
ἄν·
ἀλλ´ |
[32, 50] |
ὑμῖν
παιδαγωγοὺς
δέδωκε
τοὺς
φρονιμωτέρους
|
τῆς |
πόλεως,
μεθ´
ὧν
καὶ
θεωρεῖτε |
[32, 75] |
κἀγὼ
τὸν
ἱππικὸν
τοῦτον
ἔρωτα
|
τῆς |
πόλεως,
μή
τι
δυσχερὲς
ὑμῖν |
[32, 85] |
ἄνδρες
Ἀλεξανδρεῖς,
τοὺς
πυνθανομένους
περὶ
|
τῆς |
πόλεως
τὰ
μὲν
ἄλλ´
ἀκούειν
|
[32, 30] |
ἔχετε
καὶ
προήσεσθε
τὴν
δόξαν
|
τῆς |
πόλεως·
ὥσπερ
αἱ
κακαὶ
γυναῖκες, |
[32, 75] |
ὅπως
μὴ
ταράττησθε
μηδὲ
ἐκπίπτητε
|
τῆς |
τάξεως.
μὴ
γὰρ
δαιμόνια
πάντ´ |
[32, 40] |
διαλυθῶσι,
τὸ
μὲν
ἀκμαιότερον
ἔσβεσται
|
τῆς |
ταραχῆς·
ἔτι
δὲ
ἔν
τε |
[32, 65] |
τοὺς
κάμνοντας
ἰάσονται.
περὶ
γὰρ
|
τῆς |
τέχνης
καὶ
νῦν
ἡμῖν
διαλέγονται |
[32, 100] |
οὖν
πάσῃ
προθυμίᾳ
καὶ
τἀκριβέστερα
|
τῆς |
τέχνης·
ὁ
δέ,
οὐ
γὰρ |
[32, 15] |
πικρὸν
εἶναι.
τὸ
μὲν
γὰρ
|
τῆς
|
τιμωρίας
σκληρὸν
ἀπόλλυσι,
τὸ
δὲ |
[32, 75] |
δὲ
μὴ
καὶ
ὑμεῖς
ὑπὸ
|
τῆς |
τοιαύτης
ἐπιθυμίας
ἀπόλησθε.
ποῖος
γὰρ |
[32, 65] |
δὲ
οὕτως
ἀγεννῶς
δεδούλωσθε
ὑπὸ
|
τῆς |
τοιαύτης
ἡδονῆς.
δι´
ὑμᾶς
δὲ |
[32, 80] |
τὴν
Ἀθηνᾶν
αὖθις
ἀσεβήσας
ἁλισκομένης
|
τῆς |
Τροίας,
καὶ
αὐτός
τε
διὰ |
[32, 55] |
δήπουθεν,
ἀλλὰ
καὶ
ταύτην
ἐκ
|
τῆς |
τῶν
κρειττόνων
χειρὸς
λαμβάνετε·
ὥστε |
[32, 10] |
καὶ
δόξης
τῆς
ἑαυτῶν,
οὐ
|
τῆς |
ὑμετέρας
ὠφελείας,
τοῦτο
δ´
ἤδη |
[32, 95] |
πρὸς
αὐτούς,
οἵας
ἂν
μετάσχητε
|
τῆς |
φήμης,
ἐκείνους
δὲ
περὶ
ὑμῶν |
[32, 35] |
τοῦ
τε
ποταμοῦ
τὸ
ἴδιον
|
τῆς |
φύσεως
{καὶ}
παρὰ
τοὺς
ἄλλους
|
[32, 40] |
εἶπον,
τὰ
τοῦ
Νείλου
καὶ
|
τῆς |
χώρας
καὶ
τῆς
θαλάττης
καὶ |
[32, 50] |
οὐ
φιλοζῴου
ψυχῆς·
ὑπὲρ
δὲ
|
τῆς |
ψαλτρίας
ἀπάγχεσθαι,
καθάρματος
ἀγεννοῦς
καὶ |
[32, 60] |
ἡμέρου
καὶ
μουσικὰ
ἐποίει
διὰ
|
τῆς |
ᾠδῆς·
οὗτοι
δὲ
ὑμᾶς,
ἀνθρώπους |