HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

DION CHRYSOSTOME, Au peuple d'Alexandrie (discours 32; traduction anglaise)

Liste des contextes (ordre alphabétique)

φ = 108 formes différentes pour 142 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Discours, par.

[32, 80]   μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ κε φαίης οὔτε ποτ´ ἠέλιον σόον ἔμμεναι

[32, 20]   ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉 ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα δ´ ὅμως· Ζεὺς ἐμέ

[32, 60]   τοὺς δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´

[32, 30]   τοῦτο καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί·

[32, 5]   πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ

[32, 90]   τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα. καὶ γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι

[32, 90]   ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ

[32, 5]   ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας καὶ φανερὰ ποιήσει τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα.

[32, 45]   ὅ, τι ἂν γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς τούτῳ διαφθείρονται. ~τί οὖν

[32, 15]   ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, ἡ δὲ καύσει καὶ τομῇ,

[32, 40]   ταῦτα δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς

[32, 15]   τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ

[32, 20]   δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί

[32, 15]   δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου τούτου καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ

[32, 45]   βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι τῷ τῆς ἀνοίας·

[32, 40]   ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς

[32, 40]   εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι

[32, 55]   γὰρ ἐνίοις τῶν βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων

[32, 60]   ~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς

[32, 45]   ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων

[32, 50]   ἐκείνων λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν. καὶ τί δεῖ

[32, 95]   οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα σοφὸν

[32, 25]   Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς φασι, τῆς ποίας μερίδος θῶμεν; ἐγὼ

[32, 30]   φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί

[32, 100]   δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων

[32, 75]   ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον

[32, 75]   τοιαῦτα καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν

[32, 40]   τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι

[32, 20]   τὸν δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός τι

[32, 60]   Ἀμφίων πρὸς τὸ μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου τὴν πόλιν·

[32, 75]   τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην. σκοπεῖτε

[32, 35]   καὶ γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις,

[32, 90]   καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς

[32, 45]   μὲν παίζων καὶ καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα

[32, 85]   ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡς φαύλους τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους καὶ

[32, 20]   ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε ᾄδειν ἡδὺς μήτε μεῖζον

[32, 85]   μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε

[32, 35]   τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ φαύλων. {τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα αὐτὰ

[32, 30]   τις, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως θεωρεῖν; καὶ περὶ τούτου μόνου

[32, 70]   τὰ μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις

[32, 15]   ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ

[32, 15]   προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος

[32, 70]   κἀγὼ βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ καθάπερ

[32, 75]   κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν τις

[32, 80]   ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´

[32, 80]   πῦρ, πάντῃ δ´ εἰλυφόων ἄνεμος φέρει, οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι

[32, 50]   θεός, ὡς θεός, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν ἄνοιαν.

[32, 55]   θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας φέρειν ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ

[32, 60]   δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην

[32, 90]   γυναικῶν ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται καὶ πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται

[32, 90]   ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα ὑπὸ

[32, 1]   νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ

[32, 15]   κακίστους καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ

[32, 20]   ἀπὸ παντὸς δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον δ´ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε,

[32, 10]   ἴστε δήπου τὰς τοῦ Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον ὑμῶν,

[32, 95]   αὐτούς, οἵας ἂν μετάσχητε τῆς φήμης, ἐκείνους δὲ περὶ ὑμῶν μὴ

[32, 25]   οὐρανοῦ καὶ γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ

[32, 25]   καὶ βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ

[32, 15]   δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς καὶ

[32, 30]   περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι τάχα φήσει τις ὡς πολλὰ λέγων οὐδὲν

[32, 75]   ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν ἔστι πασχούσας. φησὶ δ´ οὕτως, ἵν´ ὑμῖν καὶ

[32, 90]   γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ τοῦδε βαίνων

[32, 75]   εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι τὰ ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ

[32, 35]   λέγῃ τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´

[32, 80]   μόνον δ´ ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον

[32, 45]   τι ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ ἀπώλλυον τοὺς σφόδρα ἡσθέντας

[32, 20]   αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις

[32, 85]   ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται· πλὴν οἱ μὲν ἴσως

[32, 1]   τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ

[32, 50]   ταραχήν καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων {ἢ} πεσών τινα ἔωσε,

[32, 20]   ᾄδειν ἡδὺς μήτε μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν ὑμέτερον

[32, 1]   ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ

[32, 45]   μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς

[32, 60]   διὰ τὸ εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου

[32, 80]   δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´

[32, 60]   πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ σώματα

[32, 40]   τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι κάτω

[32, 55]   ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος

[32, 50]   ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας

[32, 90]   τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´

[32, 55]   γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει

[32, 10]   ἴσως δεινόν· εἰ δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν καὶ

[32, 15]   χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι.

[32, 60]   κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ

[32, 5]   ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλως

[32, 55]   διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο

[32, 65]   καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον δὲ τοὺς ῥήτορας

[32, 5]   καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι

[32, 5]   κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην καὶ

[32, 15]   ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος καὶ μεστὸς

[32, 60]   τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες

[32, 90]   νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ

[32, 80]   μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν

[32, 50]   προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι τοὺς συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς

[32, 60]   δήπου τὸ γένος αὐτὸ καὶ φιλῳδόν. ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι

[32, 10]   ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ

[32, 55]   γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες

[32, 40]   τε λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ τις τῶν

[32, 20]   ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ

[32, 90]   ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ κοινὸν

[32, 85]   καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς ἀπόλησθε

[32, 75]   παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν

[32, 80]   προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες

[32, 5]   ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ τούτου φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι γε καὶ

[32, 80]   ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ´ ἀλωάς, ὡς δ´

[32, 100]   περιέχεσθε τούτου, μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας,

[32, 35]   ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας λέγῃ

[32, 65]   ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι

[32, 5]   ἀφ´ ὧν νοῦν μὲν ἢ φρόνησιν ἢ δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς

[32, 35]   ποῦ γὰρ εἶπον ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ

[32, 95]   δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ νῦν

[32, 10]   θεοῦ, κἂν λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν

[32, 20]   καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους

[32, 50]   παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε τοὺς φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ

[32, 15]   προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν

[32, 45]   τῆς ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς

[32, 90]   καὶ περιέχηται δεσμοῖς τισιν ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν

[32, 60]   καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος,

[32, 1]   ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ ταῦτα

[32, 65]   ταῦτα μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων

[32, 70]   τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα

[32, 15]   ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν καὶ βοὴ

[32, 30]   ἀφρός τε καὶ ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ καὶ

[32, 15]   οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες τῶν οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν

[32, 70]   αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι φυλακῆς ᾠήθησαν ἢ πρότερον· καὶ τοῦτο

[32, 60]   ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα

[32, 80]   σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν,

[32, 65]   γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ τοῦτο αὖθις ὕστερον

[32, 70]   τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ τῆς περὶ τὸν βίον

[32, 50]   Δία, τὸ γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ ἐν

[32, 25]   Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων {εἰς} μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες.

[32, 35]   τε ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς φύσεως {καὶ} παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας

[32, 30]   περὶ θεοῦ καὶ περὶ δήμου φύσεως καὶ περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν,

[32, 25]   τίθημι τῆς θείας καὶ βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι

[32, 25]   εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου φύσεως, τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.

[32, 65]   δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι διασῴζειν

[32, 45]   ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς κατὰ φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες

[32, 50]   βαδίζοντας, παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ γὰρ φύσις ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι

[32, 55]   παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη φύσις, τὸ μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ

[32, 5]   δ´ ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις

[32, 30]   γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´ εἶεν, φωνὴ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον δέ μοι

[32, 55]   ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων καὶ φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε

Discours, par.
[32, 80]	μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ κε	φαίης	οὔτε ποτ´ ἠέλιον σόον ἔμμεναι
[32, 20]	ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉 ληρεῖν με	φαίητε,	ῥητέα δ´ ὅμως· Ζεὺς ἐμέ
[32, 60]	τοὺς δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι	φαίνεσθαι	τὴν αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´
[32, 30]	τοῦτο καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι	φαίνεσθε;	καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί·
[32, 5]	πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ	φαίνηται	τὸ πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ
[32, 90]	τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ	φαινόμενα.	καὶ γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι
[32, 90]	ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι	φαμὲν	οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, {ἢ
[32, 5]	ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας καὶ	φανερὰ	ποιήσει τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα.
[32, 45]	ὅ, τι ἂν γευσαμέναις γλυκὺ	φανῇ,	πρὸς τούτῳ διαφθείρονται. ~τί οὖν
[32, 15]	ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ	φαρμάκοις,	ἡ δὲ καύσει καὶ τομῇ,
[32, 40]	ταῦτα δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ	φάρμακον	αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς αὑτοῖς
[32, 15]	τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ	φάρμακον	ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ
[32, 20]	δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ	φαρμάκου·	θεὸς δ´, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί
[32, 15]	δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι τοῦ	φαρμάκου	τούτου καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ
[32, 45]	βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι	φαρμάκῳ;	δῆλον ὅτι τῷ τῆς ἀνοίας·
[32, 40]	ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται	φαρμάκῳ.	τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς
[32, 40]	εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ	φαρμάκων	αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι
[32, 55]	γὰρ ἐνίοις τῶν βαρβάρων μέθην	φασὶ	γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων
[32, 60]	~ἆρά γε μὴ Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε;	φασὶ	γοῦν αὐτοὺς τὸ ἀρχαῖον πρὸς
[32, 45]	ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως ἀσθένειαν.	φασὶ	γοῦν ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων
[32, 50]	ἐκείνων λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι	φασὶ	Κενταύρων συνουσίαν. καὶ τί δεῖ
[32, 95]	οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν	φασι	παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα σοφὸν
[32, 25]	Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς	φασι,	τῆς ποίας μερίδος θῶμεν; ἐγὼ
[32, 30]	φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι	φασί·	τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί
[32, 100]	δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ	φασιν	Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων
[32, 75]	ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν	φασιν	ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον
[32, 75]	τοιαῦτα καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς.	φασὶν	ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν
[32, 40]	τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην	φασὶν	εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι
[32, 20]	τὸν δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ	φασὶν	ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός τι
[32, 60]	Ἀμφίων πρὸς τὸ μέλος, ὥς	φασιν,	ἤγειρε καὶ ἐπύργου τὴν πόλιν·
[32, 75]	τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ, καί	φασιν	οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην. σκοπεῖτε
[32, 35]	καὶ γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα	φαῦλα	καὶ πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις,
[32, 90]	καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς	φαύλης	ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς
[32, 45]	μὲν παίζων καὶ καταγελῶν οὐ	φαύλου	πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα
[32, 85]	ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡς	φαύλους	τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους καὶ
[32, 20]	ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ	φαύλῳ	μήτε ᾄδειν ἡδὺς μήτε μεῖζον
[32, 85]	μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ	φαύλων	ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε
[32, 35]	τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ	φαύλων.	{τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα αὐτὰ
[32, 30]	τις, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ	φαύλως	θεωρεῖν; καὶ περὶ τούτου μόνου
[32, 70]	τὰ μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια,	φαύλως	καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις
[32, 15]	ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει	φειδόμενον,	διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ
[32, 15]	προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ	φειδόμενον·	καὶ χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος
[32, 70]	κἀγὼ βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε,	φειδόμενος	ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ καθάπερ
[32, 75]	κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν.	φέρε	οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν τις
[32, 80]	ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον	φέρει	ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´
[32, 80]	πῦρ, πάντῃ δ´ εἰλυφόων ἄνεμος	φέρει,	οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι
[32, 50]	θεός, ὡς θεός, οἶμαι, καὶ	φέρει	πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν ἄνοιαν.
[32, 55]	θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας	φέρειν	ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ
[32, 60]	δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς	φέρειν·	ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην
[32, 90]	γυναικῶν ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ	φέρηται	καὶ πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται
[32, 90]	ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν	φερόντων	εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα ὑπὸ
[32, 1]	νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι	φέρουσιν.	~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ
[32, 15]	κακίστους καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω	φεύγειν	ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ
[32, 20]	ἀπὸ παντὸς δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους	φεύγειν.	~σαφέστερον δ´ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε,
[32, 10]	ἴστε δήπου τὰς τοῦ Ἄπιδος	φήμας	ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον ὑμῶν,
[32, 95]	αὐτούς, οἵας ἂν μετάσχητε τῆς	φήμης,	ἐκείνους δὲ περὶ ὑμῶν μὴ
[32, 25]	οὐρανοῦ καὶ γῆς εἰ λέγοιμι.	φημὶ	δὴ δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ
[32, 25]	καὶ βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι	φημὶ	καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ
[32, 15]	δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί	φημι	τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς καὶ
[32, 30]	περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι τάχα	φήσει	τις ὡς πολλὰ λέγων οὐδὲν
[32, 75]	ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν ἔστι πασχούσας.	φησὶ	δ´ οὕτως, ἵν´ ὑμῖν καὶ
[32, 90]	γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα	φησὶ	παθεῖν μαινόμενον· ἐκ τοῦδε βαίνων
[32, 75]	εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός	φησι	τὰ ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ
[32, 35]	λέγῃ τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί	φησιν	ἀγαθούς, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ´
[32, 80]	μόνον δ´ ἐπὶ τῷ τέλει	φησὶν	Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον
[32, 45]	τι ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός	φησιν,	οὐκ ἀπώλλυον τοὺς σφόδρα ἡσθέντας
[32, 20]	αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε, καὶ	φήσουσι	δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις
[32, 85]	ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς	φθαρῆναι	λέγεται· πλὴν οἱ μὲν ἴσως
[32, 1]	τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ	φθέγγεσθε	ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ
[32, 50]	ταραχήν καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι,	φθέγγεται	βαδίζων {ἢ} πεσών τινα ἔωσε,
[32, 20]	ᾄδειν ἡδὺς μήτε μεῖζον ἑτέρου	φθεγγόμενος,	οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν ὑμέτερον
[32, 1]	ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ μὲν	φθεγγομένους,	ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ
[32, 45]	μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ	φθόγγον	καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς
[32, 60]	διὰ τὸ εὔηθες καὶ τὴν	φιλανθρωπίαν,	τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου
[32, 80]	δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων,	φιλαοιδοτάτων,	ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´
[32, 60]	πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ	φιλίαν	αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ σώματα
[32, 40]	τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ	φιλικῶς	αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι κάτω
[32, 55]	ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ καὶ	φιλογέλωτες	καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος
[32, 50]	ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ	φιλοζῴου	ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας
[32, 90]	τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν	φιλοπόνως	{πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´
[32, 55]	γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες καὶ	φιλορχησταί·	πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει
[32, 10]	ἴσως δεινόν· εἰ δ´ ὡς	φιλόσοφοι	ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν καὶ
[32, 15]	χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη,	φιλοσόφου	δὲ κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι.
[32, 60]	κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι	φιλοσόφους	μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ
[32, 5]	ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους	φιλοσόφους.	οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλως
[32, 55]	διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ τῶν	φιλοσόφων	ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο
[32, 65]	καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ	φιλοσόφων	ἐνίων· μᾶλλον δὲ τοὺς ῥήτορας
[32, 5]	καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν	φιλοσόφων,	ὥσπερ ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι
[32, 5]	κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ	φιλοτιμίαν	ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην καὶ
[32, 15]	ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ	φιλοτιμίαν	δυσχερὴς ὁ βίος καὶ μεστὸς
[32, 60]	τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον	φιλοτιμίαν;	οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες
[32, 90]	νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν	φιλοτιμίαν.	τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ
[32, 80]	μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ	φιλοτιμουμένους,	τοὺς δὲ θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν
[32, 50]	προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες,	φιλοφρονούμενοι	τοὺς συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς
[32, 60]	δήπου τὸ γένος αὐτὸ καὶ	φιλῳδόν.	ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι
[32, 10]	ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς πάνυ	φιλῳδῶν	ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι δ´ εἰ
[32, 55]	γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ	φλεγμαίνοντα	τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες
[32, 40]	τε λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ	φλεγόμενα.	καίτοι τάχα ἐρεῖ τις τῶν
[32, 20]	ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα	φοβεῖ	καὶ ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ
[32, 90]	ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ	φοβερᾶς	προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ κοινὸν
[32, 85]	καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον.	φοβοῦμαι	δὴ μὴ καὶ ὑμεῖς ἀπόλησθε
[32, 75]	παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι	φοιτᾶν	ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν
[32, 80]	προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι	φόνον	φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες
[32, 5]	ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ τούτου	φορὰ	γέγονε· νόθον μέντοι γε καὶ
[32, 80]	ἔπιπτον. ὡς δ´ ἄνεμος ἄχνας	φορέει	ἱερὰς κατ´ ἀλωάς, ὡς δ´
[32, 100]	περιέχεσθε τούτου, μηδὲ ἀμούσους καὶ	φορτικὰς	καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας,
[32, 35]	ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ	φρεάτων·	οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας λέγῃ
[32, 65]	ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ	φρίττειν	κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι
[32, 5]	ἀφ´ ὧν νοῦν μὲν ἢ	φρόνησιν	ἢ δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς
[32, 35]	ποῦ γὰρ εἶπον ὥς ἐστε	φρόνιμοι	καὶ σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ
[32, 95]	δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι	φρόνιμος,	ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ νῦν
[32, 10]	θεοῦ, κἂν λόγων τις ἀκούσῃ	φρονίμων,	ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου γὰρ οὐδὲν
[32, 20]	καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων	φρονίμων,	ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους
[32, 50]	παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε τοὺς	φρονιμωτέρους	τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ
[32, 15]	προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ ἔδει	φροντίζειν·	τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν
[32, 45]	τῆς ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ	φροντίζετε.	κἂν μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς
[32, 90]	καὶ περιέχηται δεσμοῖς τισιν ἢ	φρουροῖς,	τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν
[32, 60]	καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου	Φρυγὸς	ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος,
[32, 1]	ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ	Φρυγῶν·	Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ ταῦτα
[32, 65]	ταῦτα μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ	Φρύξ.	ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων
[32, 70]	τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε	φυγεῖν	αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα
[32, 15]	ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν	φύεται	πλῆθος καὶ δικῶν καὶ βοὴ
[32, 30]	ἀφρός τε καὶ ἄχνη καὶ	φυκίων	πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ καὶ
[32, 15]	οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι καὶ	φύλακες	τῶν οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν
[32, 70]	αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας χρῆναι	φυλακῆς	ᾠήθησαν ἢ πρότερον· καὶ τοῦτο
[32, 60]	ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ	φυλάξεσθε	τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα
[32, 80]	σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ	φύλλων	γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν,
[32, 65]	γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος τι	φῦναι	Μακεδόνων, καὶ τοῦτο αὖθις ὕστερον
[32, 70]	τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ	φυόμενα	ἐκ τῆς περὶ τὸν βίον
[32, 50]	Δία, τὸ γὰρ πρᾶγμά ἐστι	φύσει	τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ ἐν
[32, 25]	Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν	φύσεων	{εἰς} μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες.
[32, 35]	τε ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς	φύσεως	{καὶ} παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας
[32, 30]	περὶ θεοῦ καὶ περὶ δήμου	φύσεως	καὶ περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν,
[32, 25]	τίθημι τῆς θείας καὶ βασιλικῆς	φύσεως,	καὶ προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι
[32, 25]	εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου	φύσεως,	τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.
[32, 65]	δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν	φύσιν,	ἀλλὰ μικρὸν μέν τι διασῴζειν
[32, 45]	ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς κατὰ	φύσιν	γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες
[32, 50]	βαδίζοντας, παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ γὰρ	φύσις	ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι
[32, 55]	παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη	φύσις,	τὸ μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ
[32, 5]	δ´ ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις	φωνασκοῦσιν,	ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις
[32, 30]	γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´ εἶεν,	φωνὴ	δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον δέ μοι
[32, 55]	ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων καὶ	φωνῆς	αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 25/10/2007