Discours, par.
[32, 10]	καὶ σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ	λαβεῖν	καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ
[32, 5]	τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους	λαβόντες	ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν
[32, 50]	συμπόταις δόντες ἢ παρ´ ἐκείνων	λαβόντες·	οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων
[32, 65]	τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν	Λακεδαιμόνιοι	πλεῖστον ὅσον ὑμῶν διέφερον, περὶ
[32, 90]	πατρίδων γίγνεσθαι; τί οὖν μόνοι	Λακεδαιμόνιοι	τοῦτ´ ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ
[32, 90]	μεταλάβητε δόξης τοῖς Ἀθηναίοις καὶ	Λακεδαιμονίοις,	ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις τισίν· οὐ
[32, 60]	εἰρήνην ἄγειν. ~ἆρά γε μὴ	Λακεδαιμονίους	μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν αὐτοὺς τὸ
[32, 65]	Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι	Λακεδαιμονίων	ἔργον εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν
[32, 55]	ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων χειρὸς	λαμβάνετε·	ὥστε ἴσως καιρὸς ἦν ὑμᾶς
[32, 85]	γὰρ τὸ τοῦ Ξέρξου στράτευμα	λαμπρὸν	ἦν, πλὴν εἰ μή τι
[32, 50]	τούτῳ διαφθείρονται. ~τί οὖν τοῦτο	λαμπρόν,	ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ
[32, 55]	τὴν λύπην ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς	λανθανούσης	μετὰ γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ
[32, 40]	οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται	λέγειν	ἢ ποιεῖν ὅ, τι ἂν
[32, 35]	~αὐτὸ δὲ τοῦτο περὶ οὗ	λέγειν	ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως
[32, 45]	ὑμῶν τί ἄν τις ἔχοι	λέγειν;	καὶ γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε,
[32, 20]	θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω	λέγειν	ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές
[32, 40]	τούτους ἐπὶ γῆς πέρατα ἐλθόντας	λέγειν;	οὐχ ὡς πόλιν εἴδομεν τὰ
[32, 45]	μὴ γὰρ τοῦτό με〉 οἴεσθε	λέγειν	ὡς οὐ χρὴ καὶ τὰ
[32, 30]	θεωρεῖν; καὶ περὶ τούτου μόνου	λέγεις	ἡμῖν, ἄλλο δ´ οὐθέν; δέδοικα
[32, 5]	καὶ τοιαῦτα ἐν ταῖς κωμῳδίαις	λέγεσθαι·	δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον,
[32, 85]	δὲ ὑμῶν αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν	λέγεσθαι	μηδ´ ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον δὲ
[32, 85]	κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι	λέγεται·	πλὴν οἱ μὲν ἴσως ὑφ´
[32, 35]	φρεάτων· οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας	λέγῃ	τις, τοὺς ἀνθρώπους εἶναί φησιν
[32, 75]	νικώντων, ἀεὶ τῶν αὐτῶν· εἰ	λέγοι	ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ δῆλον
[32, 20]	τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη κἀγὼ	λέγοιμι	πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος ἐν
[32, 25]	περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆς εἰ	λέγοιμι.	φημὶ δὴ δῆμον ἐοικέναι μάλιστα
[32, 90]	ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι	λέγοιτ´	ἂν καὶ κατὰ κράτος ὃς
[32, 90]	αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν	λέγοιτο	καὶ ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις
[32, 35]	περὶ φαύλων. {τὰ μὲν γὰρ	λεγόμενα	αὐτὰ οὐ μεγάλα, περὶ μεγίστων
[32, 95]	ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ νῦν	λεγόμενα,	ὡς ἐπτοημένος, ὡς εὐχερής, τὰ
[32, 5]	χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ Κυνικῶν	λεγομένων	ἔστι μὲν ἐν τῇ πόλει
[32, 100]	ἀλλὰ μᾶλλον Εὐριπίδην μιμεῖσθε οὕτω	λέγοντα·	μὴ παυσαίμην τὰς Χάριτας Μούσαις
[32, 10]	ἀκοὰς ὑμῶν οὐδ´ ὥστε διατελέσαι	λέγοντες,	ἀλλὰ ἓν ἢ δύο ῥήματα
[32, 85]	καὶ παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα	λέγοντες	καὶ τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις
[32, 20]	ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ μὲν οὕτω	λέγοντος·	κινήθη δ´ ἀγορή, ὡς κύματα
[32, 35]	καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ	λέγοντος,	ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων τῶν
[32, 5]	πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα	λεγόντων,	κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν
[32, 35]	πολιτείας, τὸ προσέχειν τοῖς ὀρθῶς	λέγουσι,	τὸ μὴ πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς.
[32, 60]	παλαιὸς ἢ Ἀρίων, ὑφ´ οὗ	λέγουσιν	ᾄδοντος ἐν τῷ πελάγει τοὺς
[32, 100]	τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου	λέγουσιν	αἴτιον γενέσθαι.
[32, 5]	ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην.	λέγω	δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ
[32, 40]	μαίνονται καθ´ ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον	λέγων·	ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται
[32, 30]	τάχα φήσει τις ὡς πολλὰ	λέγων	οὐδὲν ὑμῖν συμβεβούλευκα οὐδὲ εἴρηκα
[32, 40]	μὴ περὶ ὑμῶν ἀληθέστερον οὗτοι	λέγωσιν	ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν
[32, 65]	~χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ	λειπόμενον	τοῦ λόγου, καὶ δέδοικα πρὸς〉
[32, 15]	χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει σαθρῷ καὶ	λελυμένῳ	πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ καὶ
[32, 60]	τὰ πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ	λέοντας	καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν
[32, 55]	καὶ θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ	λέοντας	φέρειν ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ
[32, 85]	ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε θεὰ	λευκώλενος	Ἥρη, ὡς μή μοι τρύζητε
[32, 40]	συχνὰς ἡμέρας· καθάπερ ἐμπρησμοῦ μεγάλου	λήξαντος	ἰδεῖν ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν
[32, 20]	ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ´ ἂν〉	ληρεῖν	με φαίητε, ῥητέα δ´ ὅμως·
[32, 55]	φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ	ληρεῖτε	ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε καὶ
[32, 75]	~αὐτὸν γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα	λῆρον	ἀποφαίνετε τὸν ἐν τῷ τροχῷ
[32, 5]	καὶ πότε εἴσεισι θαυματοποιὸς ἢ	λῆρος	ἢ τοιοῦτος ἕτερος; ἐκεῖνο μὲν
[32, 45]	καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ	λήρους	καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς
[32, 45]	αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε	λῃστεύων	ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν.
[32, 90]	ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ	λῃστῶν	μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ
[32, 60]	ἀλλ´ οὐδ´ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ	λίαν	ἐμπειρία περὶ τοῦτο καὶ σπουδή.
[32, 65]	ἐν τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ	λίαν	ἡδὺς ἐδόκει καὶ περιττὸς εἶναι,
[32, 15]	καὶ τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ	λίαν	οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ τοῦτο
[32, 40]	οὐδὲ ἀπὸ τῶν πλησίον Συρίας,	Λιβύης,	Κιλικίας, οὐδὲ τοὺς ὑπὲρ ἐκείνους
[32, 40]	ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν τε	λιγνὺν	καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι
[32, 35]	ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν καὶ	λιμένας	καὶ τόπους καὶ πάντα μᾶλλον
[32, 35]	ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ	λιμένος	καὶ ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ
[32, 35]	ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε	λιμένων	καὶ μεγέθει στόλου καὶ τῶν
[32, 35]	τὰς ἐμπορίας οὐ νήσων οὐδὲ	λιμένων	οὐδὲ πορθμῶν τινων καὶ ἰσθμῶν,
[32, 35]	ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν ἢ	λίμνην	ἢ ποταμόν. ὑμεῖς δέ, ἂν
[32, 50]	οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ	λίχνοι	καὶ περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι
[32, 60]	συντρίψαντες {τοὺς νόμους} ἰδιώτας καὶ	λίχνους	ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ
[32, 25]	πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ	λόγοις	ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη
[32, 35]	φαῦλα καὶ πεζὰ ἐν τοῖς	λόγοις,	οὐ μέντοι περὶ φαύλων. {τὰ
[32, 60]	ἔχω δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν	λόγον	ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς,
[32, 70]	οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι τὸν	λόγον,	ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ
[32, 65]	παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα	λόγον.	τὰ γὰρ ζῷα ἐν τῇ
[32, 15]	ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ	λόγον,	ᾧ διὰ βίου μέν τις
[32, 30]	ἄλλο, τοῦτό γε ὑμῖν ὁ	λόγος	παρέσχηκεν οὐ μικρόν, μίαν ὥραν
[32, 30]	ἄλλο παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα ὁ	λόγος,	τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον
[32, 1]	ἄλλο ἥρμοζεν ἢ παιδεία καὶ	λόγος,	ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως {ἄν}
[32, 65]	ἤδη ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦ	λόγου,	καὶ δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς
[32, 15]	ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ	λόγου	καὶ μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´
[32, 35]	{καὶ} παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας	λόγου	μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ
[32, 15]	σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ δὲ τοῦ	λόγου	πικρὸν σῴζειν πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι
[32, 5]	συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω καὶ	λόγου	χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ τὴν
[32, 15]	τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς καὶ	λόγου	ψυχὰς πραΰνειν καὶ μαλάττειν. οὗτοι
[32, 10]	καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ	λόγους	ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ
[32, 10]	ὡς πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς	λόγους	καὶ τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ δὲ
[32, 90]	δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ τοὺς	λόγους	μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν καὶ
[32, 25]	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας καὶ	λόγους,	τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν
[32, 60]	τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ καὶ	λόγῳ	προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν
[32, 10]	ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι καὶ	λόγῳ	σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν ἀναγκαιοτάτων,
[32, 15]	φαρμάκου τούτου καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι	λόγῳ	τὰς ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι
[32, 5]	μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ τοιούτων	λόγων,	δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ
[32, 10]	βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ, κἂν	λόγων	τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.
[32, 30]	δεῖν ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε,	λόγων.	τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον
[32, 20]	ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ	λόγων	φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς
[32, 1]	καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες	λόγων	χρησίμων γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ
[32, 80]	τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ	λοιδορεῖσθαι	Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων τῶν
[32, 10]	ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες, καὶ	λοιδορήσαντες	μᾶλλον ἢ διδάξαντες ὑμᾶς, κατὰ
[32, 15]	τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ	λοιδορία	καὶ προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ
[32, 5]	λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ	λοιδορίαν	καὶ δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα
[32, 85]	καὶ τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις	λοιδοροῦντες	καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ
[32, 90]	κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε	λοιμὸς	καλεῖται. καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα
[32, 90]	δημοσίᾳ φαινόμενα. καὶ γὰρ αἱ	λοιπαὶ	νόσοι μέχρι μὲν τῶν καθ´
[32, 75]	ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ	λοιπόν	φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν
[32, 80]	τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν	Λοκρὸν	ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ
[32, 1]	κόραις μᾶλλον ἔπρεπε καὶ παισὶ	Λυδῶν	ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί,
[32, 85]	ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν	λυμάτων.	οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι τις
[32, 55]	τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν	λύπην	ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ
[32, 5]	καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν	λύπην	καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν
[32, 15]	βίος καὶ μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας,	λύπης,	μυρίων ἄλλων κακῶν. τούτων δὲ
[32, 55]	καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς	λύραν	αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς
[32, 60]	τοῦ μέλους καὶ πάντα τρόπον	λωβησάμενοι	τὴν ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/10/2007