Discours, par.
[32, 85]	τοῖς τοιούτοις· ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική	τ´	ἀταξία. ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ
[32, 80]	κολοιῶν, αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν	τ´	ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ
[32, 20]	θαλάσσης πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ μέν	τ´	Εὖρός τε Νότος τε ὤρορ´
[32, 1]	πολλάκις εἰς ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί	τ´	ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων
[32, 1]	ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων	τ´	ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ τε τάχιστα
[32, 90]	γὰρ ἤδη πολλάκις εἶπον, αἰσχίω	τὰ	αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν
[32, 75]	οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι	τὰ	ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ
[32, 65]	ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα λόγον.	τὰ	γὰρ ζῷα ἐν τῇ συνουσίᾳ
[32, 50]	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ θέᾳ	τὰ	γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ καὶ μεστὰ
[32, 20]	οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι καὶ	τὰ	γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες, εἰς
[32, 60]	τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν,	τὰ	δ´ εὐθὺς ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα
[32, 35]	καὶ μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες·	τὰ	δ´ ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ
[32, 55]	λέοντας φέρειν ἐν ταῖς ἀγκάλαις·	τὰ	δὲ ἄλλα καὶ πάνυ μοι
[32, 60]	ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει.	τὰ	δὲ πτηνὰ καὶ τὰ πρόβατα
[32, 25]	πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ θηρίων ἀνημέρων,	τὰ	δὲ ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ πάροδος
[32, 1]	τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα καὶ	τὰ	δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε
[32, 90]	περιέχηται δεσμοῖς τισιν ἢ φρουροῖς,	τὰ	δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν
[32, 15]	ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν ἑλκῶν	τὰ	δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι,
[32, 65]	εὐθὺς ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς καὶ	τὰ	εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν
[32, 60]	Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ	τὰ	ζῷα προσιέναι αὐτῷ, πολύ τι
[32, 60]	καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς	τὰ	θηρία ἡμέρου καὶ μουσικὰ ἐποίει
[32, 15]	διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι·	τὰ	κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ
[32, 20]	θεὸς ὢν καὶ πετόμενος δυσχεραίνει	τὰ	κύματα καὶ τὸ πέλαγος καὶ
[32, 85]	τοὺς πυνθανομένους περὶ τῆς πόλεως	τὰ	μὲν ἄλλ´ ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα,
[32, 65]	συνουσίᾳ τῇ πρὸς τὸν Ὀρφέα	τὰ	μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον καὶ
[32, 40]	λέγειν; οὐχ ὡς πόλιν εἴδομεν	τὰ	μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν
[32, 35]	λόγοις, οὐ μέντοι περὶ φαύλων.	{τὰ	μὲν γὰρ λεγόμενα αὐτὰ οὐ
[32, 60]	τε προσιέναι καὶ μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι·	τὰ	μὲν οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες
[32, 60]	τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ	τὰ	μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν, τὰ
[32, 20]	κύματα μακρὰ θαλάσσης πόντου Ἰκαρίοιο,	τὰ	μέν τ´ Εὖρός τε Νότος
[32, 95]	λεγόμενα, ὡς ἐπτοημένος, ὡς εὐχερής,	τὰ	μικρὰ θαυμάζων, ἥττων τοῦ τυχόντος
[32, 70]	ἔστι τοὺς οὕτως ἐπτοημένους περὶ	τὰ	μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως
[32, 95]	ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα	τὰ	νῦν λεγόμενα, ὡς ἐπτοημένος, ὡς
[32, 85]	θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες καὶ	τὰ	ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ βαδίζοντες
[32, 35]	οἷόν τε. καὶ νῦν εἶπον	τὰ	περὶ τῆς πόλεως, δεῖξαι βουλόμενος
[32, 70]	ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν δὴ	τὰ	περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ´ ὅταν
[32, 90]	τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους	τὰ	περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας
[32, 50]	ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων εὑρήσομεν	τὰ	πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας τοῖς ἀνοήτοις
[32, 60]	ὄρεσι καὶ περὶ τὰς νάπας	τὰ	πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα
[32, 70]	ἕκαστοι καὶ καθ´ αὑτοὺς διαφθείροντες	τὰ	πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´ ἕτερα
[32, 60]	μέλει. τὰ δὲ πτηνὰ καὶ	τὰ	πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι καὶ
[32, 60]	εἶναι τούς τε ὄρνιθας καὶ	τὰ	πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ λέοντας
[32, 20]	ὀργὴν οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ	τὰ	σκώμματα, οἷς πάντας ἐκπλήττετε καὶ
[32, 75]	Ὅμηρος ἢ τίς ἀνθρώπων δύναται	τὰ	συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτως
[32, 10]	ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως, ὅτι	τὰ	συμβαίνοντα τοῖς ἀνθρώποις ἐπ´ ἀγαθῷ
[32, 30]	ἐν τῷ παρόντι καὶ ὅταν	τὰ	συνήθη θεωρῆτε, οἷοί ἐστε. ἐμοὶ
[32, 90]	Ἀθηναίων ἢ Μεγαρέων ἢ Κορινθίων	τὰ	σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν φιλοπόνως
[32, 60]	καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς	τὰ	σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων
[32, 40]	εἰς τὴν Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι	τά	τε ἔθη καὶ τοὺς ἀνθρώπους·
[32, 70]	οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ	τὰ	τελευταῖα συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε
[32, 5]	μετ´ εὐνοίας καὶ φανερὰ ποιήσει	τὰ	τῆς πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν
[32, 45]	λέγειν ὡς οὐ χρὴ καὶ	τὰ	τοιαῦτα γίγνεσθαι ἐν ταῖς πόλεσι·
[32, 60]	τοὺς μὲν γὰρ λέοντας καὶ	τὰ	τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ
[32, 75]	μὴ γὰρ δαιμόνια πάντ´ ᾖ	τὰ	τοιαῦτα καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς.
[32, 90]	μέν που καὶ ἐφ´ ἑκάστων	τὰ	τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω
[32, 55]	καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν καὶ	τὰ	τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα καὶ
[32, 20]	ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. εἰ οὖν	τὰ	τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη κἀγὼ λέγοιμι
[32, 40]	ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον,	τὰ	τοῦ Νείλου καὶ τῆς χώρας
[32, 50]	καὶ περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι	τὰ	τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως καὶ
[32, 55]	καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι	τὰ	τῶν Μουσῶν καὶ τὰ τοῦ
[32, 55]	μέλους καὶ Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν	τὰ	τῶν νεβρίδων τε καὶ θύρσων
[32, 55]	τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε	τὰ	τῶν ποιητῶν μυθολογήματα· ὡς ἐκεῖνοί
[32, 55]	μετὰ γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ	τὰ	φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ
[32, 70]	καὶ τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε	τὰ	φυόμενα ἐκ τῆς περὶ τὸν
[32, 45]	καὶ πολλάκις ἀηδεῖς ἔδοξαν; μὴ	τὰ	ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν ἐκεῖ; τί
[32, 65]	πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο, καὶ ἐφύλαττον	τὰ	ὦτα, ὡς ἂν μὴ διαφθαρῶσιν
[32, 80]	ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ	ταί	γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο κελεύθου.
[32, 75]	καὶ τόν τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι	ταῖς	ἀγκάλαις καὶ τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι
[32, 55]	καὶ τὸ λέοντας φέρειν ἐν	ταῖς	ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα καὶ
[32, 30]	σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν. ἐν δὲ	ταῖς	ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ
[32, 15]	πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν	ταῖς	ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει
[32, 90]	περὶ τὰς πόλεις. ὥσπερ ἐν	ταῖς	κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα μὲν
[32, 5]	πολλοῖς ἑτέροις καὶ τοιαῦτα ἐν	ταῖς	κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης, δύσκολον
[32, 30]	κοσμίως, αἱ δὲ μάλιστα ἐν	ταῖς	ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν;
[32, 15]	κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων	ταῖς	πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν
[32, 45]	καὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι ἐν	ταῖς	πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως καὶ
[32, 90]	καὶ γυναιμανεῖς ἐν πάσαις εἰσὶ	ταῖς	πόλεσιν· ἀλλ´ οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν
[32, 70]	ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν ἐν	ταῖς	τραγῳδίαις, οὐκ ἂν οὕτως χαλεπῶς
[32, 55]	δύναμις, ἁρμονίαν καὶ τάξιν αὐτόματον	ταῖς	ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ τὸ σφαλερὸν
[32, 55]	τῶν κακῶν καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα	ταῖς	ψυχαῖς καὶ σώμασιν, οὐ νόσον
[32, 100]	ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ	τἀκριβέστερα	τῆς τέχνης· ὁ δέ, οὐ
[32, 15]	παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ	ταλαιπώρῳ	βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει σαθρῷ
[32, 45]	τοσαύτη δ´ ἐστὶ δυστυχία τῶν	ταλαιπώρων,	ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων
[32, 50]	μεθ´ ὧν καὶ θεωρεῖτε καὶ	τἄλλα	ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς ἂν
[32, 80]	τοιούτοις θρασὺς καὶ προπετὴς οὐδὲ	τἄλλα	εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ καὶ
[32, 50]	Κενταύρων συνουσίαν. καὶ τί δεῖ	τἄλλα	ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ
[32, 40]	καὶ βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς καὶ	τἄλλα	πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς τὸ
[32, 70]	τούτοις ἃ πράττουσι καθ´ ἡμέραν,	τἄλλα	σωφρονεῖν καὶ περὶ τῶν μειζόνων
[32, 25]	δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι	ταμίαι,	τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες
[32, 35]	καὶ σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ	τἀναντία	τούτων; ἔστι γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος
[32, 75]	μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε τῆς	τάξεως.	μὴ γὰρ δαιμόνια πάντ´ ᾖ
[32, 55]	ἡ μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν καὶ	τάξιν	αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ
[32, 75]	οὕτως ἐκεῖνός φησι τὰ ἅρματα	ταπεινὰ	γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ
[32, 75]	Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν ἱππόδρομον	Ταραξίππου	Ποσειδῶνος βωμός, ἔνθα μάλιστα συνέβαινε
[32, 75]	ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν, ὅπως μὴ	ταράττησθε	μηδὲ ἐκπίπτητε τῆς τάξεως. μὴ
[32, 20]	τῷ θορύβῳ καταπίοιτε καὶ τῇ	ταραχῇ,	βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ
[32, 70]	ἡμέραν; οὐκ ἐν τῇ γενομένῃ	ταραχῇ	μέχρι σκωμμάτων ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί,
[32, 50]	τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ	ταραχήν	καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται
[32, 40]	τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς	ταραχῆς·	ἔτι δὲ ἔν τε συνόδοις
[32, 55]	ἀποπαύοντες τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων	ταραχῆς.	καὶ θεοῖς μετὰ μέλους θύομεν,
[32, 5]	καὶ πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες καὶ	τὰς	ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν
[32, 10]	ταύτην ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι	τὰς	ἀκοὰς ὑμῶν οὐδ´ ὥστε διατελέσαι
[32, 15]	τούτου καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ	τὰς	ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι μηδεμίαν
[32, 85]	καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους καὶ	τὰς	γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας
[32, 55]	σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν·	τὰς	δὲ παρθένους, ὡς ἂν αἰδουμένας
[32, 70]	ἔλθητε, τίς ἂν εἰπεῖν δύναιτο	τὰς	ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ
[32, 45]	φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ	τὰς	ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους καὶ
[32, 35]	τοὔνομα ἀκοῦσαι χαλεπὸν ἦν· ὥστε	τὰς	ἐμπορίας οὐ νήσων οὐδὲ λιμένων
[32, 50]	πρὸς ἕτερον. ὁμοίως καὶ περὶ	τὰς	θέας οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι
[32, 70]	πενία ταχὺ πέφυκε συμβαίνειν διὰ	τὰς	κατ´ ὀλίγον ζημίας, ὡς ἡ
[32, 60]	αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων τύπον,	τὰς	μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι πρότερον
[32, 60]	τε τοῖς ὄρεσι καὶ περὶ	τὰς	νάπας τὰ πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντος
[32, 85]	καὶ τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ	τὰς	οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη μὲν ἴσως
[32, 20]	τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν, οἳ	τὰς	παλαίστρας ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ γυμνάσια
[32, 20]	ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν ἥλιον καὶ	τὰς	πληγὰς ὑφορώμενοι. τὸ μέντοι πρᾶγμα
[32, 5]	γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν δύνανται	τὰς	πόλεις, οὐ πολλάκις ἀκηκόατε· οὐ
[32, 90]	καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ	τὰς	πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις
[32, 5]	οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν κελεύων	τὰς	τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας τῆς
[32, 10]	ἡμέραν ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε δήπου	τὰς	τοῦ Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε ἐν
[32, 75]	ὑψηλὰ κατὰ τὸν δρόμον, ὡς	τὰς	ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν ἔστι πασχούσας.
[32, 100]	καὶ φορτικὰς καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε	τὰς	Χάριτας, ἀλλὰ μᾶλλον Εὐριπίδην μιμεῖσθε
[32, 100]	μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· μὴ παυσαίμην	τὰς	Χάριτας Μούσαις ἀναμιγνύς, ἁδίσταν συζυγίαν·
[32, 65]	ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν καὶ	τὰς	χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντες ἐκ
[32, 50]	μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς χείλεσι	τὰς	ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι διὰ
[32, 90]	φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ	ταῦθ´	ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς ἄνδρας
[32, 45]	οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι διὰ	ταῦθ´	ὑμῶν ἀπολώλασιν; ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ
[32, 75]	ἐν Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι	ταύρου,	καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ
[32, 20]	καὶ ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ	ταῦτα	ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ τῶν
[32, 70]	πέντε βήματα νικᾶτε, κἀγὼ βαδιοῦμαι·	ταῦτα	δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ
[32, 40]	οὐδένα ἀνθρώπων, οἱ δὲ παίονται.	ταῦτα	δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον
[32, 55]	συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται καὶ μέτριον.	ταῦτα	δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν καὶ
[32, 60]	πρὸς τὴν ναῦν, καὶ μετὰ	ταῦτα	ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ
[32, 45]	φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ,	ταῦτα	ἔλεγεν. περὶ δὲ ὑμῶν τί
[32, 35]	χαίρετε ἀκούοντες, καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι	ταῦτα	ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν
[32, 60]	φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ	ταῦτα	ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν,
[32, 30]	τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ	ταῦτα	ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ τελέως
[32, 5]	ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ	ταῦτα	ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ
[32, 1]	Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ	ταῦτα	θεοῦ προστάξαντος, οὐκ ἄλλο ἥρμοζεν
[32, 70]	φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ	ταῦτα	κατιέναι πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων;
[32, 5]	ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν	ταῦτα	λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ
[32, 95]	οὐ κρήναις οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉	ταῦτα	μὲν γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖς
[32, 70]	τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ	ταῦτα	μὲν δὴ τὰ περὶ τὸ
[32, 65]	αὐτοῖς ἐμμένειν κύνειον τοῦ μέλους.	ταῦτα	μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ.
[32, 85]	δ´ εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι.	ταῦτα	μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ
[32, 90]	ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ δεῖ	ταῦτα	νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ
[32, 70]	ἀπόλλυσθαι. τί οὖν; ἐβιάσαντο μετὰ	ταῦτα	οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι καὶ
[32, 5]	λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω δὲ	ταῦτα	οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν κελεύων
[32, 50]	ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι μέντοι περὶ	ταῦτα	πάντα· αὐτίκα ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ
[32, 10]	δεινόν· εἰ δ´ ὡς φιλόσοφοι	ταῦτα	πράττουσι κέρδους ἕνεκεν καὶ δόξης
[32, 95]	μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´ αὑτῷ	ταῦτα,	συνειδὼς ὑμῖν τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν,
[32, 75]	ἀεὶ τῶν αὐτῶν· εἰ λέγοι	ταῦτα,	τί ἐρεῖτε; ἢ δῆλον ὅτι
[32, 65]	πλεῖστον ὅσον ὑμῶν διέφερον, περὶ	ταῦτα,	ὡς ἔφην, εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ
[32, 50]	τῶν ἄλλων εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα	ταὐτὰ	πράττοντας τοῖς ἀνοήτοις τοὺς σώφρονας,
[32, 50]	οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες	ταὐτὰ	προσφέρησθε καὶ διὰ τῶν αὐτῶν
[32, 5]	σπερμολογίαν συνείροντες καὶ τὰς ἀγοραίους	ταύτας	ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν
[32, 55]	ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ	ταύτην	ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων χειρὸς
[32, 10]	παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς, καὶ	ταύτην	ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι τὰς
[32, 60]	προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν	ταύτην	καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε
[32, 70]	ἐκ τῆς περὶ τὸν βίον	ταύτης	ἀταξίας. οὐ γὰρ ἔστι τοὺς
[32, 35]	ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶς πόλεως εἰς	ταὐτὸ	ξυνάγουσα πάντας καὶ δεικνύουσά τε
[32, 30]	παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν εἰς	ταὐτὸ	προέλθῃ καὶ ἀθρόος γένηται; χρὴ
[32, 85]	ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν ἐν	ταὐτῷ	νενημένην ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ
[32, 20]	ἀγγελίας, ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε,	τάχ´	ἂν〉 ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα
[32, 20]	αἰτία γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν.	τάχ´	ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς ἐμὲ
[32, 30]	ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν;	τάχα	ἐρεῖ τις, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν,
[32, 40]	καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι	τάχα	ἐρεῖ τις τῶν Περσῶν ἢ
[32, 45]	τοὺς νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ	τάχα	τι καὶ γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι
[32, 30]	τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι	τάχα	φήσει τις ὡς πολλὰ λέγων
[32, 1]	τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ τε	τάχιστα	ἤγειραν μέγα νεῖκος ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς,
[32, 70]	οὐ γὰρ οὕτως ἡ πενία	ταχὺ	πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰς κατ´
[32, 1]	καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ	ταχὺ	φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε·
[32, 85]	οἷος κἀγὼ καλός τε μέγας	τε;	ἀλλ´ ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατος
[32, 35]	ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας καὶ δεικνύουσά	τε	ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον οἷόν
[32, 75]	ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ τόν	τε	ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις καὶ
[32, 55]	ἐοικέναι Νύμφαις καὶ Σατύροις. ἱλαροί	τε	γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες καὶ
[32, 35]	τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἥ	τε	γὰρ Αἴγυπτος {ὑμῶν} τηλικοῦτον ἔθνος,
[32, 80]	ἁλισκομένης τῆς Τροίας, καὶ αὐτός	τε	διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ
[32, 40]	τὴν Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά	τε	ἔθη καὶ τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν
[32, 60]	τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός	τε	εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ
[32, 35]	τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν	τε	Ἐρυθρὰν καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧς
[32, 35]	αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν	τε	θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν
[32, 80]	εἰλυφόων ἄνεμος φέρει, οἱ δέ	τε	θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸς
[32, 35]	ἄλλους ἅπαντας λόγου μεῖζον, τό	τε	θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον,
[32, 60]	δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος περί	τε	Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα
[32, 40]	θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ	τε	ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ
[32, 20]	ἔφην, θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς	τε	καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ
[32, 20]	ἀεὶ τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν	τε	καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν
[32, 30]	οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός	τε	καὶ ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος
[32, 25]	ἐκ μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον	τε	καὶ δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα
[32, 1]	τινὲς ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς	τε	καὶ δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες
[32, 85]	ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη	τε	καὶ ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως
[32, 55]	οὐκοῦν ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδων	τε	καὶ θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ
[32, 35]	περὶ μεγίστων δὲ ὡς οἷόν	τε.	καὶ νῦν εἶπον τὰ περὶ
[32, 1]	τῷ ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω	τε	καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες
[32, 25]	ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους	τε	καὶ Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ
[32, 55]	δὲ παρθένους, ὡς ἂν αἰδουμένας	τε	καὶ σώφρονας. ἥ τε μουσικὴ
[32, 20]	βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου	τε	καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων
[32, 55]	ἕτερος δὲ αὖ τρόπος αὐλοῦ	τε	καὶ ᾠδῆς ἐν πένθεσιν, ἰωμένων
[32, 80]	οἱ δ´ ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί	τε	κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρας
[32, 40]	ἰδεῖν ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν	τε	λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα.
[32, 35]	καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει	τε	λιμένων καὶ μεγέθει στόλου καὶ
[32, 85]	οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ καλός	τε	μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι τοι
[32, 55]	αἰδουμένας τε καὶ σώφρονας. ἥ	τε	μουσικὴ θεραπείας ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις
[32, 20]	Ἰκαρίοιο, τὰ μέν τ´ Εὖρός	τε	Νότος τε ὤρορ´ ἐπαΐξας πατρὸς
[32, 35]	ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον οἷόν	τε	ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε
[32, 60]	δὲ ἐν αὐτοῖς εἶναι τούς	τε	ὄρνιθας καὶ τὰ πρόβατα. τοὺς
[32, 35]	ἐστι, μᾶλλον δὲ προσθήκη, τοῦ	τε	ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς φύσεως
[32, 60]	πτηνὰ καὶ τὰ πρόβατα μᾶλλόν	τε	προσιέναι καὶ μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ
[32, 40]	τῆς ταραχῆς· ἔτι δὲ ἔν	τε	συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει καὶ
[32, 15]	εἰσι καὶ φύλακες τῶν οἵων	τε	σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς τέλος
[32, 1]	ἵππων τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ	τε	τάχιστα ἤγειραν μέγα νεῖκος ἀπαιδεύτοισι
[32, 5]	ἐργάζονται, κακὸν δ´ ὡς οἷόν	τε	τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς
[32, 60]	νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν	τε	τοῖς ὄρεσι καὶ περὶ τὰς
[32, 5]	χρείων τροφῆς· οὗτοι δὲ ἔν	τε	τριόδοις καὶ στενωποῖς καὶ πυλῶσιν
[32, 50]	ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά	τε	τῶν ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων
[32, 30]	ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη	τε	ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ
[32, 1]	ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί τ´ ὀρχησταί	τε	χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων τ´ ὠκυπόδων
[32, 10]	οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν διά	τε	χρησμῶν καὶ δι´ ὀνειράτων. μὴ
[32, 20]	μέν τ´ Εὖρός τε Νότος	τε	ὤρορ´ ἐπαΐξας πατρὸς Διὸς ἐκ
[32, 15]	ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´ αὖτε	τεθνᾶσιν·	ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων
[32, 95]	ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν	τέθνηκε	κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´
[32, 85]	εἶναι πόλεως, ἄν τινες τὸ	τεῖχος	καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους καὶ
[32, 75]	συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ μέγα	τεκεῖν	τέρας. δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν
[32, 70]	χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε.	~τεκμήριον	δὲ τὰ τελευταῖα συμβάντα περὶ
[32, 80]	προσῆκε. μόνον δ´ ἐπὶ τῷ	τέλει	φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν
[32, 60]	μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν	τέλειον	ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε
[32, 10]	ὁ δὲ ὑμέτερος θεὸς οἶμαι,	τελειότερος	ὤν, δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς καὶ
[32, 85]	οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη μὲν ἴσως	τελευταία	καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ
[32, 70]	καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ τὰ	τελευταῖα	συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ}
[32, 70]	κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ	τελευταῖον	ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας καὶ
[32, 50]	γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες,	τελευτῶντες	ἀπίασι κακόν τι τοῖς συμπόταις
[32, 30]	ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ	τελέως	ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς κακίας
[32, 70]	πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων; καὶ	τέλος	ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ
[32, 15]	τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς	τέλος	τὴν πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες.
[32, 15]	καὶ συνεχῶς ἦλθέ ποτε πρὸς	τέλος	ὑγιὲς καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ
[32, 20]	μείναντες δὲ καὶ ἀκούσαντες διὰ	τέλους	πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ
[32, 75]	χαλεπόν τι καὶ μέγα τεκεῖν	τέρας.	δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν
[32, 25]	εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ δὲ τοιούτῳ	τέρατι	ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε ἰέναι μαινομένου
[32, 65]	ἄγριος καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων,	τερετιζόντων,	μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι
[32, 60]	καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας	τερετισμάτων	ὥσπερ κακοὶ καὶ περίεργοι μάγειροι
[32, 55]	τὸ σφαλερὸν τῆς ἐν οἴνῳ	τέρψεως	παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς δυνάμεως, ὥσπερ
[32, 25]	μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ	τεταραγμένον,	ἀλλ´ ἀκοὴ μία τοσοῦδε πλήθους.
[32, 80]	δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος προσέειπε·	τέττα,	σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ´ ἐπιπείθεο
[32, 70]	παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς, ἔφη,	τέτταρα	ἢ πέντε βήματα νικᾶτε, κἀγὼ
[32, 40]	καὶ ὁρᾶτε μὲν τρεῖς ἢ	τέτταρας	ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων
[32, 45]	οὐ μουσικῆς ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν	τέχνης,	ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα καὶ πόλεως
[32, 65]	κάμνοντας ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς	τέχνης	καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες.
[32, 100]	πάσῃ προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα τῆς	τέχνης·	ὁ δέ, οὐ γὰρ ἦν
[32, 95]	ὥσπερ ἔφη τις τοὺς ἐν	τῇ	Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος
[32, 70]	ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ ἐν	τῇ	γενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων ἐθρασύνοντο
[32, 80]	ἐκεῖνος) ὑμῶν δὲ οὐδεὶς ἐν	τῇ	θέᾳ καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[32, 50]	μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ	τῇ	θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ
[32, 65]	γένος ἀναιδὲς καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι	τῇ	μουσικῇ, καὶ μελετᾶν τότ´ εὐθὺς
[32, 1]	εἰ θέλουσιν ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν	τῇ	πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον ἐμβάλλειν
[32, 50]	ἐκείνοις οὐδὲ τὸ δραμεῖν ἐν	τῇ	πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ καὶ
[32, 100]	ἄλλως εἶναι δοκῇ τόπος ἐν	τῇ	πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ ἄλλοι
[32, 5]	Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν ἐν	τῇ	πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ
[32, 75]	εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν ἐστιν ἐν	τῇ	πόλει τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου
[32, 45]	ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης ἐν	τῇ	πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει τοιαῦτα ἐργάζονται,
[32, 65]	γὰρ ζῷα ἐν τῇ συνουσίᾳ	τῇ	πρὸς τὸν Ὀρφέα τὰ μὲν
[32, 65]	λόγον. τὰ γὰρ ζῷα ἐν	τῇ	συνουσίᾳ τῇ πρὸς τὸν Ὀρφέα
[32, 20]	ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε καὶ	τῇ	ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες
[32, 35]	ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος {ὑμῶν}	τηλικοῦτον	ἔθνος, σῶμα τῆς πόλεώς ἐστι,
[32, 5]	ὑμᾶς· δηλώσετε δέ, ἂν ἀνάσχησθε	τήμερον·	ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους
[32, 5]	διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν	τὴν	ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι
[32, 60]	τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ	τὴν	ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ
[32, 80]	οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ	τὴν	Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς
[32, 60]	καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε	τὴν	αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν;
[32, 60]	λέοντας καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ	τὴν	ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα
[32, 60]	μέλους καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι	τὴν	ἀρχαίαν μουσικήν— τίς γὰρ αὐτῶν
[32, 90]	τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ
[32, 60]	δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι	τὴν	αὐτὴν ἔχοντες νόσον; ἀλλ´ οὐδ´
[32, 10]	δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ
[32, 65]	διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι	τὴν	αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν
[32, 95]	ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.	τὴν	γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον
[32, 95]	μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ,	τὴν	δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ
[32, 15]	οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες.	τὴν	δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί
[32, 65]	πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι	τὴν	διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ
[32, 30]	ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε	τὴν	δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ
[32, 85]	πόλιν εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς	τὴν	ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν
[32, 95]	οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι	τὴν	ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ,
[32, 15]	οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ	τὴν	ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων
[32, 40]	τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς	τὴν	Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά τε
[32, 35]	γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ	τὴν	ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε
[32, 5]	λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ	τὴν	ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν·
[32, 65]	ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο καὶ	τὴν	ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ
[32, 65]	εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους διαφυλάττειν	τὴν	ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ
[32, 40]	τῆς θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον	τὴν	ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ
[32, 95]	παρ´ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼς ὑμῖν	τὴν	ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ
[32, 50]	καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων	τὴν	εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν
[32, 50]	ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει	τὴν	ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ τὸ
[32, 10]	ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς	τὴν	θάλατταν βραχύν τινα καὶ σύντομον
[32, 40]	δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ	τὴν	θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν
[32, 35]	ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ	τὴν	Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι
[32, 35]	τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν	τὴν	καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει
[32, 65]	οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο	τὴν	κιθάραν καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον,
[32, 75]	ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι	τὴν	κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ
[32, 55]	ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ	τὴν	λύπην ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς λανθανούσης
[32, 55]	ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ	τὴν	μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν,
[32, 40]	τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς	τὴν	μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν
[32, 20]	κύματα καὶ τὸ πέλαγος καὶ	τὴν	μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ τῶν}
[32, 60]	ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε	τὴν	μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν
[32, 60]	πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς	τὴν	ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα
[32, 35]	ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε	τὴν	οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός
[32, 20]	θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ	τὴν	ὀργὴν οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ
[32, 65]	ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην	τὴν	Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ
[32, 75]	ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε	τὴν	παῖδα τῷ ἵππῳ, καί φασιν
[32, 1]	τούτων ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν	τὴν	πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι
[32, 95]	χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ	τὴν	πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´
[32, 65]	γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν ὑμῶν	τὴν	περὶ τοῦτο καὶ τὴν ἐπιθυμίαν,
[32, 70]	μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι	τὴν	πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτως
[32, 5]	ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ	τὴν	πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶς
[32, 35]	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,	τὴν	πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν
[32, 60]	ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου	τὴν	πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ
[32, 95]	συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν	τὴν	πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν,
[32, 15]	σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς τέλος	τὴν	πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες. δεῖ
[32, 60]	τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ	τὴν	πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ
[32, 95]	γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε	τὴν	σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν
[32, 65]	γνῶναι ῥᾴδιον. ὡς γὰρ ὁρῶσι	τὴν	σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο
[32, 35]	καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε,	τήν	τε Ἐρυθρὰν καὶ τὴν Ἰνδικήν,
[32, 35]	θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον,	τήν	τε θάλατταν τὴν καθ´ ἡμᾶς
[32, 40]	λήξαντος ἰδεῖν ἔστι μέχρι πολλοῦ	τήν	τε λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ
[32, 45]	ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ	τὴν	τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους
[32, 50]	θεός, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως	τὴν	τῶν πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς
[32, 45]	ἴσως καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ	τὴν	τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν·
[32, 45]	ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ	τὴν	ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ
[32, 60]	οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες καὶ	τὴν	φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν
[32, 90]	καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο	τὴν	φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ
[32, 35]	ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ	τὴν	χώραν· οὐδ´ ἂν περὶ ἰχθύων,
[32, 20]	Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ	τῆς	ἀγγελίας, ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε,
[32, 60]	ἦν Μούσης, οἱ δὲ ἐκ	τῆς	Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉
[32, 45]	χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι τῷ	τῆς	ἀνοίας· ὡς οὐκ ἦν ὑμῖν
[32, 45]	τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντος καὶ	τῆς	ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε.
[32, 45]	συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς ἔξω	τῆς	ἁρμονίας τῆς κατὰ φύσιν γιγνόμενοι
[32, 55]	ἔχοντας τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ	τῆς	ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ ἐν τῷ
[32, 30]	σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ	τῆς	ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺς
[32, 25]	θῶμεν; ἐγὼ μὲν γὰρ ὡς	τῆς	βελτίονος οὖσιν ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν·
[32, 95]	μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´ ἂν ἐκχέηται,	τῆς	δὲ ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´ ἐστὲ
[32, 90]	αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν,	τῆς	δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ ἀπολωλυίας
[32, 55]	λύραν αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες	τῆς	διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ
[32, 90]	τοῦτ´ ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ	τῆς	δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν;
[32, 10]	πράττουσι κέρδους ἕνεκεν καὶ δόξης	τῆς	ἑαυτῶν, οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας,
[32, 45]	τοῦ προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας	τῆς	ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν
[32, 55]	ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ τὸ σφαλερὸν	τῆς	ἐν οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη μετὰ
[32, 95]	καὶ ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ	τῆς	ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε πόθον. οὐ
[32, 40]	Νείλου καὶ τῆς χώρας καὶ	τῆς	θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον τὴν
[32, 85]	ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ	τῆς	θέας ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ
[32, 25]	χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ τίθημι	τῆς	θείας καὶ βασιλικῆς φύσεως, καὶ
[32, 10]	τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν καὶ	τῆς	θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ
[32, 85]	ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ	τῆς	Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ}
[32, 70]	πρόεισι καὶ παντὸς ἅπτεται μετὰ	τῆς	ἴσης εὐχερείας. μὴ οὖν οἴεσθε
[32, 25]	καὶ πολὺ χείρους· οἷα δὴ	τῆς	κακίας αὐτῶν οὔσης οὐ μιᾶς
[32, 30]	καὶ τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι	τῆς	κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ
[32, 45]	δὲ παντελῶς ἔξω τῆς ἁρμονίας	τῆς	κατὰ φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα
[32, 10]	ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους εἰσιὼν	τῆς	μὲν σωτηρίας αὐτῶν καὶ τῆς
[32, 85]	Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ}	τῆς	μικρᾶς καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν
[32, 80]	κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ χειμῶνος καὶ	τῆς	ναυαγίας τοῖς πᾶσιν αἴτιος γενόμενος.
[32, 35]	καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης	τῆς	οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν. κεῖται
[32, 45]	αὗται δὲ σχεδὸν ἐν μέσῳ	τῆς	οἰκουμένης ἐν τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν
[32, 35]	κεῖται γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ	τῆς	ὅλης γῆς καὶ τῶν πλεῖστον
[32, 65]	ἀλλὰ μικρὸν μέν τι διασῴζειν	τῆς	Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ δ´
[32, 70]	ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ	τῆς	περὶ τὸν βίον ταύτης ἀταξίας.
[32, 25]	δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς φασι,	τῆς	ποίας μερίδος θῶμεν; ἐγὼ μὲν
[32, 5]	εὐνοίας καὶ φανερὰ ποιήσει τὰ	τῆς	πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ
[32, 35]	καὶ νῦν εἶπον τὰ περὶ	τῆς	πόλεως, δεῖξαι βουλόμενος ὑμῖν ὡς
[32, 45]	θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι	τῆς	πόλεως, εἰ παρὰ μὲν τοῖς
[32, 65]	χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντες ἐκ	τῆς	πόλεως. ἐκεῖνοι μὲν οὖν τὸ
[32, 30]	οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο οὐδὲ	τῆς	πόλεως· ἐν τῷ θεάτρῳ δὲ
[32, 40]	στενωποῖς μένει καὶ δι´ ὅλης	τῆς	πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας· καθάπερ
[32, 95]	ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται	τῆς	πόλεως ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν χρὴ καὶ
[32, 35]	Αἴγυπτος {ὑμῶν} τηλικοῦτον ἔθνος, σῶμα	τῆς	πόλεώς ἐστι, μᾶλλον δὲ προσθήκη,
[32, 5]	τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας	τῆς	πόλεως· μαινοίμην γὰρ ἄν· ἀλλ´
[32, 50]	ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε τοὺς φρονιμωτέρους	τῆς	πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ θεωρεῖτε
[32, 75]	κἀγὼ τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα	τῆς	πόλεως, μή τι δυσχερὲς ὑμῖν
[32, 85]	ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς, τοὺς πυνθανομένους περὶ	τῆς	πόλεως τὰ μὲν ἄλλ´ ἀκούειν
[32, 30]	ἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν δόξαν	τῆς	πόλεως· ὥσπερ αἱ κακαὶ γυναῖκες,
[32, 75]	ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε	τῆς	τάξεως. μὴ γὰρ δαιμόνια πάντ´
[32, 40]	διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται	τῆς	ταραχῆς· ἔτι δὲ ἔν τε
[32, 65]	τοὺς κάμνοντας ἰάσονται. περὶ γὰρ	τῆς	τέχνης καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται
[32, 100]	οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα	τῆς	τέχνης· ὁ δέ, οὐ γὰρ
[32, 15]	πικρὸν εἶναι. τὸ μὲν γὰρ	τῆς	τιμωρίας σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ δὲ
[32, 75]	δὲ μὴ καὶ ὑμεῖς ὑπὸ	τῆς	τοιαύτης ἐπιθυμίας ἀπόλησθε. ποῖος γὰρ
[32, 65]	δὲ οὕτως ἀγεννῶς δεδούλωσθε ὑπὸ	τῆς	τοιαύτης ἡδονῆς. δι´ ὑμᾶς δὲ
[32, 80]	τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης	τῆς	Τροίας, καὶ αὐτός τε διὰ
[32, 55]	δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ	τῆς	τῶν κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε
[32, 10]	καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ	τῆς	ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο δ´ ἤδη
[32, 95]	πρὸς αὐτούς, οἵας ἂν μετάσχητε	τῆς	φήμης, ἐκείνους δὲ περὶ ὑμῶν
[32, 35]	τοῦ τε ποταμοῦ τὸ ἴδιον	τῆς	φύσεως {καὶ} παρὰ τοὺς ἄλλους
[32, 40]	εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου καὶ	τῆς	χώρας καὶ τῆς θαλάττης καὶ
[32, 50]	οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ	τῆς	ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς καὶ
[32, 60]	ἡμέρου καὶ μουσικὰ ἐποίει διὰ	τῆς	ᾠδῆς· οὗτοι δὲ ὑμᾶς, ἀνθρώπους
[32, 45]	ταῦτα ἔλεγεν. περὶ δὲ ὑμῶν	τί	ἄν τις ἔχοι λέγειν; καὶ
[32, 35]	δεῖξαι βουλόμενος ὑμῖν ὡς ὅ,	τι	ἂν ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται
[32, 40]	αἰσχύνονται λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ,	τι	ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ δὲ
[32, 45]	θάνατος. καὶ γὰρ ἐκείναις ὅ,	τι	ἂν γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς
[32, 30]	φασί· τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος	τί	ἂν εἴποι τις, οἷς μόνον
[32, 1]	ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ,	τι	ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ μᾶλλον
[32, 30]	σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ,	τι	ἂν πράττῃ τις καθ´ αὑτόν,
[32, 1]	εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου·	τί	γάρ, ἂν κοινῇ πάντες ἀποτυγχάνωσι
[32, 45]	διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ	τί	γὰρ ἔξω παραπλησίως ἀκούονται τοῖς
[32, 5]	πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ	τί	δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον;
[32, 80]	κραδίην δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις;	τί	δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´ ἐν
[32, 50]	γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν. καὶ	τί	δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον;
[32, 70]	τὸ δεινὸν ἄχρι πείρας προῆλθεν.	τί	δὴ καὶ τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως
[32, 65]	αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν	τι	διασῴζειν τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ
[32, 85]	λαμπρὸν ἦν, πλὴν εἰ μή	τι	διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον
[32, 75]	τοῦτον ἔρωτα τῆς πόλεως, μή	τι	δυσχερὲς ὑμῖν καὶ ξένον ἐνέγκῃ
[32, 45]	πάντες. αἱ δὲ Σειρῆνες ἄλλο	τι	ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός φησιν,
[32, 75]	τῶν αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα,	τί	ἐρεῖτε; ἢ δῆλον ὅτι οὐδ´
[32, 70]	τινὲς δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ,	τι	ἔτυχον ἅπαξ ἢ δίς, ὥσπερ
[32, 45]	νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ τάχα	τι	καὶ γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ
[32, 75]	ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν	τι	καὶ μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα
[32, 5]	καὶ κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ	τι	μὴ καλῶς ἔπραττον· ὥστε σὺν
[32, 75]	οὕτως, ἵν´ ὑμῖν καὶ χαρίσωμαί	τι	μικρόν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε μὲν
[32, 70]	ἅπαντας ὁρῶν καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι.	τί	οὖν; ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ
[32, 90]	ἀγαθοὺς ὑπὲρ τῶν πατρίδων γίγνεσθαι;	τί	οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον
[32, 40]	μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων.	τί	οὖν οἴεσθε τούτους ἐπὶ γῆς
[32, 30]	ἐν ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν.	τί	οὖν; τάχα ἐρεῖ τις, τοῦτο
[32, 45]	τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν ἐκεῖ;	τί	οὖν τοῦτο δείκνυσι; μὰ Δί´
[32, 50]	γλυκὺ φανῇ, πρὸς τούτῳ διαφθείρονται.	~τί	οὖν τοῦτο λαμπρόν, ὦ κακοδαίμονες;
[32, 60]	τὰ ζῷα προσιέναι αὐτῷ, πολύ	τι	πλῆθος οἶμαι {τῶν} πάντων θηρίων.
[32, 80]	ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο,	τί	πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ
[32, 75]	κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα.	τί	σφόδρα οὕτω κυκᾶσθε; τίς ἡ
[32, 50]	οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι κακόν	τι	τοῖς συμπόταις δόντες ἢ παρ´
[32, 20]	φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός	τι	τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν, εἰ
[32, 25]	ὑμῶν αὐτῶν. καὶ γὰρ ἕν	τι	τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον
[32, 65]	ἔλεγε γὰρ ἐξ ἐκείνων γένος	τι	φῦναι Μακεδόνων, καὶ τοῦτο αὖθις
[32, 25]	διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ	τίθημι	τῆς θείας καὶ βασιλικῆς φύσεως,
[32, 50]	καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε	τιμᾶν	τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων
[32, 10]	χρή, παρ´ οἷς μάλιστα μὲν	τιμᾶται	τὸ δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ
[32, 50]	τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης	τιμῆς	τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι
[32, 30]	εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς καὶ	τιμήσειεν·	{ὥστε, εἰ μηδὲν ἄλλο, τοῦτό
[32, 95]	τις τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ	τίμια	ἔχων καταπλεύσειεν εἰς πόλιν, ἔπειθ´
[32, 95]	τὸ γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ	τίμιον,	ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ
[32, 1]	τοῦτο δὲ καλὸν μὲν ἢ	τίμιον	οὐδὲν ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ
[32, 60]	Ἰσμηνίας ηὔλει παρ´ ὑμῖν ἢ	Τιμόθεος	ᾖδεν ὁ παλαιὸς ἢ Ἀρίων,
[32, 15]	εἶναι. τὸ μὲν γὰρ τῆς	τιμωρίας	σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ δὲ τοῦ
[32, 60]	ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ τύχην	τινὰ	ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς ἂν
[32, 75]	ἐνδεδεμένον {καὶ κολαζόμενον διὰ τοιαύτην	τινὰ	ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ
[32, 95]	μηδέποτε· δῆλον γὰρ ὡς ἐσχάτην	τινὰ	αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν
[32, 50]	θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον	τινὰ	γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν
[32, 95]	καὶ μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι	τίνα	γνώμην νομίζετε αὐτὸν ἔχειν; πότερον
[32, 30]	ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν	τινα	εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων
[32, 45]	δὲ τὸ μὲν τῶν ἡνιόχων	τινὰ	ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν
[32, 75]	οὖν εὕρῃ τις ἐπικουρίαν ἢ	τίνα	ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι
[32, 30]	ἄξιον, κἂν μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ	τινὰ	ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ
[32, 25]	δυνάστῃ καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην	τινὰ	ἐξουσίαν καὶ ῥώμην ἔχοντι, καὶ
[32, 50]	πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων {ἢ} πεσών	τινα	ἔωσε, μάχεται πρὸς ἕτερον. ὁμοίως
[32, 45]	μὰ Δί´ οὐ δι´ αὑτῶν	τινα	ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ
[32, 5]	μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν, εἴ	τινα	ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν
[32, 35]	νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν {ἤ}	τινα	ἤπειρον {εὔβοτον, εὔμηλον, ἢ πρὸς
[32, 10]	ἀποτολμῶντες εἰς τὴν θάλατταν βραχύν	τινα	καὶ σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ
[32, 85]	ἀνθρώπων ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ	τινὰ	κόπρον βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην
[32, 65]	τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν	τινα	λόγον. τὰ γὰρ ζῷα ἐν
[32, 75]	ὁ τοῦ Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος;	τίνα	οὖν εὕρῃ τις ἐπικουρίαν ἢ
[32, 70]	πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει, καὶ δείξας	τινὰ	τόπον βραχὺν προηγόρευεν ὡς εἰ
[32, 40]	τήν τε λιγνὺν καὶ μέρη	τινὰ	φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ τις
[32, 50]	ἂν ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίους	τινὰς	ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε ἀνθρώπους, οἷς
[32, 55]	ὡς ἐκεῖνοί γε παρεισάγουσι Βάκχας	τινὰς	μαινομένας ὑπὸ μέλους καὶ Σατύρους·
[32, 40]	Σκύθας καὶ Πέρσας καὶ Ἰνδῶν	τινας,	οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν ἑκάστοτε
[32, 45]	πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη	τινὰς	τῶν ἀπολωλότων διὰ τὴν τοιαύτην
[32, 70]	μέχρι σκωμμάτων ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί,	τινὲς	δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι
[32, 10]	ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι.	τινὲς	δὲ ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς
[32, 90]	ὥσπερ καὶ ἀπὸ τῶν βελτιόνων	τινὲς	ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν ἔσχον. πόσους
[32, 35]	ὅπως μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί	τινες	ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες καὶ
[32, 1]	πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι	τινὲς	ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς τε
[32, 85]	ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεως, ἄν	τινες	τὸ τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς
[32, 95]	πυνθάνεσθαι περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί	τινες	τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν
[32, 95]	ὑμῶν ὁ δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ	τινὶ	ἢ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ ἐρῶντι,
[32, 35]	ὑμῖν. κεῖται γὰρ ἐν συνδέσμῳ	τινὶ	τῆς ὅλης γῆς καὶ τῶν
[32, 100]	κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων	τινὶ	τῶν σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ
[32, 25]	ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε ἰέναι μαινομένου	τινὸς	ἀληθῶς ἔργον ἢ σφόδρα ἀνδρείου
[32, 95]	πόθεν; οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ Θερσίτου	τινός·	αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος
[32, 10]	προελέσθαι τοῦτο, ἀλλ´ ὑπὸ δαιμονίου	τινὸς	γνώμης. ὧν γὰρ οἱ θεοὶ
[32, 75]	{πάλιν δὲ ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ	τινος	ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ
[32, 20]	ἂν δεῦρο εἰσῆλθον δίχα μέλους	τινὸς	ἢ ᾄσματος. νῦν δὲ τούτου
[32, 55]	ὁ οἶνος ἐκ πέτρας ποθέν	τινος	ἢ νάπης, οὐδὲ γάλα καὶ
[32, 45]	βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς	τινος	καὶ παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ·
[32, 90]	γὰρ ἂν μὲν τὸ σῶμά	τινος	κρατῆται καὶ περιέχηται δεσμοῖς τισιν
[32, 75]	οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς δαιμονίου	τινὸς	ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ
[32, 45]	ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου	τινός,	ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε· κἀκεῖ
[32, 15]	δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ ἑτέρας	τινὸς	πηγῆς ἔρχεται {τῶν} πλησίον οὔσης
[32, 15]	ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ δαιμονίου	τινὸς	πηγῆς κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς δὲ
[32, 70]	ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ ἂν ἀποσταίητέ	τινος;	πολεμήσαιτε δ´ ἂν ὑμεῖς μίαν
[32, 5]	οὐκ ὀλίγον, καὶ καθάπερ ἄλλου	τινὸς	πράγματος καὶ τούτου φορὰ γέγονε·
[32, 90]	ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης	τινὸς	φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι
[32, 85]	εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου	τινὸς	φθαρῆναι λέγεται· πλὴν οἱ μὲν
[32, 55]	γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ θυμιαμάτων	τινῶν·	ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες
[32, 95]	εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων	τινῶν	ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος καὶ
[32, 35]	νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν	τινων	καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης
[32, 55]	ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων	τινῶν	κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ
[32, 20]	διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ	τις	ἄγχι βροτῶν πόλις. ἐκεῖνος μὲν
[32, 20]	παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται. κἄν	τις	αἰτία γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν.
[32, 10]	ἥκειν παρὰ θεοῦ, κἂν λόγων	τις	ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι. ~καθόλου
[32, 70]	ὅταν εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε,	τίς	ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ
[32, 85]	λυμάτων. οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι	τις	ἂν〉 ὀρθῶς τὴν ἐκ τοιούτων,
[32, 30]	παρ´ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως.	τίς	ἂν οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους
[32, 90]	καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι	τις	ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ
[32, 75]	ἀπόλησθε. ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ	τίς	ἀνθρώπων δύναται τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν;
[32, 35]	οὐδέ γε, ἂν ὕδωρ ἐπαινῇ	τις,	ἀνθρώπων ἔπαινος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ
[32, 30]	οὐ γὰρ ὑμεῖς μέν, ἄν	τις	ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων ἐν τῷ
[32, 60]	τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν μουσικήν—	τίς	γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν τέλειον ἢ
[32, 20]	ἠνώγει δεῦρ´ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα·	τίς	δ´ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι
[32, 5]	τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς	τις	ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον
[32, 15]	σῴζειν πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι πολλή	τις	εἶναι σπάνις ὑμῖν τῶν τὸ〉
[32, 80]	καὶ Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ	τις	εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον·
[32, 10]	ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια, κἂν πλέων	τις	ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου κἂν ἔθνος
[32, 85]	ἐρρωμένους, {ὡς τῶν κωμικῶν ἔφη	τις	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις· ἀκόλαστος ὄχλος
[32, 75]	διαλέγηται πρόγονος; τίνα οὖν εὕρῃ	τις	ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ
[32, 25]	δὲ καὶ δῆμος ὁ μέν	τις	εὐγνώμων καὶ πρᾷος καὶ γαληνὸς
[32, 45]	περὶ δὲ ὑμῶν τί ἄν	τις	ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ ὑμεῖς
[32, 75]	ποτῆτα. τί σφόδρα οὕτω κυκᾶσθε;	τίς	ἡ σπουδή; τίς ὁ ἀγών;
[32, 10]	δεινόν. ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἴ	τις	ἰατρὸς ἐπὶ κάμνοντας ἀνθρώπους εἰσιὼν
[32, 85]	ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν μέν	τις	ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν δὲ
[32, 30]	ὅμως ὅ, τι ἂν πράττῃ	τις	καθ´ αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι
[32, 75]	οὕτω κυκᾶσθε; τίς ἡ σπουδή;	τίς	ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ
[32, 30]	Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί ἂν εἴποι	τις,	οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν
[32, 80]	καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ κακῶς	τις	παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων ποιητῶν·
[32, 65]	περαίνεται δι´ ᾠδῆς· ὥστ´, εἴ	τις	παρίοι δικαστήριον, οὐκ ἂν γνοίη
[32, 90]	ἐν ᾗ μὴ καθ´ ἡμέραν	τις	πυρέττει πάντως· ἀλλὰ Καυνίους μόνον
[32, 35]	ποταμόν. ὑμεῖς δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ	τις	τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ
[32, 35]	οὐδ´ ἂν περὶ εὐκρασίας λέγῃ	τις,	τοὺς ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς,
[32, 95]	εἴ ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη	τις	τοὺς ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους,
[32, 30]	ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν; τάχα ἐρεῖ	τις,	τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως
[32, 45]	δραμεῖται βράδιον οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί	τις	τῶν ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς.
[32, 95]	ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ	τις	τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια
[32, 40]	τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ	τις	τῶν Περσῶν ἢ τῶν Βακτρίων,
[32, 70]	μικρῶν εἶναι τὸν λόγον, ὅταν	τις	ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν ἐν
[32, 75]	φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν	τις	ὑμῖν ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι,
[32, 15]	λόγον, ᾧ διὰ βίου μέν	τις	χρώμενος καὶ συνεχῶς ἦλθέ ποτε
[32, 30]	πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι τάχα φήσει	τις	ὡς πολλὰ λέγων οὐδὲν ὑμῖν
[32, 15]	ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´ ἂν βιάζηταί	τις,	ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν ἑλκῶν
[32, 50]	παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις	τισίν;	ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως ἐστὶ
[32, 90]	τινος κρατῆται καὶ περιέχηται δεσμοῖς	τισιν	ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ δεῖ
[32, 90]	καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις	τισίν·	οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ
[32, 1]	ἀκοῦσαι. νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε	τὸ	Ἀθηναίων ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ
[32, 45]	τὸ πάντων ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν	τὸ	αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε
[32, 70]	γὰρ τῶν τρόπων κουφότης καὶ	τὸ	ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ
[32, 1]	νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ ἔπαινος	τὸ	ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ
[32, 50]	αἰσχρὰ καὶ μεστὰ πάσης ὕβρεως,	τὸ〉	ἀνατετάσθαι καὶ ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ
[32, 60]	Λακεδαιμονίους μιμεῖσθε; φασὶ γοῦν αὐτοὺς	τὸ	ἀρχαῖον πρὸς αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς
[32, 50]	τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ	τὸ	βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι καὶ
[32, 5]	οὐδὲ θέλουσι διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότες ἴσως	τὸ	βελτίους ἂν ποιῆσαι τοὺς πολλούς·
[32, 50]	ἐλευθερία μὴ συμφέρει; νὴ Δία,	τὸ	γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει τοιοῦτον.
[32, 40]	καὶ σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖς·	τὸ	γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς καὶ
[32, 95]	γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ	τὸ	γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ τίμιον,
[32, 70]	πιούμενοι. καὶ μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε	τὸ	γελοῖον ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν
[32, 60]	τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου	τὸ	γένος αὐτὸ καὶ φιλῳδόν. ζῶντος
[32, 65]	ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ	τὸ	γένος τῶν κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ
[32, 40]	ἐν ᾧ μαίνονται καθ´ ἡμέραν,	τὸ	γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντες
[32, 50]	διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν	τὸ	δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων ὁ
[32, 10]	παρ´ οἷς μάλιστα μὲν τιμᾶται	τὸ	δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι
[32, 100]	σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ	τὸ	δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν καθ´ ὕπνον
[32, 30]	καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί·	τὸ	δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί ἂν
[32, 45]	γάρ ἐστιν ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος,	τὸ	δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς. κἀκεῖνος μὲν
[32, 40]	ὅ, τι ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ.	τὸ	δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ
[32, 15]	γὰρ τῆς τιμωρίας σκληρὸν ἀπόλλυσι,	τὸ	δὲ τοῦ λόγου πικρὸν σῴζειν
[32, 70]	ἀνῆκαν ἕως ἐγεύσασθε πολέμου καὶ	τὸ	δεινὸν ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί
[32, 40]	καὶ γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται	τὸ	δεινὸν καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν
[32, 30]	ἐν τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται	τὸ	δημόσιον ἦθος. ὑμεῖς δὲ μάλιστα
[32, 10]	ὑμῶν, ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες	τὸ	δοκοῦν τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο
[32, 50]	ἀδείας· ἀλλὰ παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ	τὸ	δραμεῖν ἐν τῇ πόλει δοκεῖ
[32, 100]	ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν ἄρα, ἔφη,	τὸ	εἰς ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ
[32, 95]	σκῶψαι πάντων δεινότατοι. οὐ δήμου	τὸ	ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ
[32, 1]	τῶν παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες	τὸ	ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες
[32, 60]	ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι διὰ	τὸ	εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν
[32, 75]	κόλποις. Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο	τὸ	ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ´
[32, 65]	ἀνδρείους καὶ πολεμικοὺς γενέσθαι καὶ	τὸ	ἦθος βεβαίους. ἔλεγε δὲ καὶ
[32, 70]	ταῦτα μὲν δὴ τὰ περὶ	τὸ	θέατρον. ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ
[32, 1]	κάκιον. δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ	τὸ	θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ καλὸν
[32, 40]	τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς	τὸ	θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον,
[32, 35]	δὲ προσθήκη, τοῦ τε ποταμοῦ	τὸ	ἴδιον τῆς φύσεως {καὶ} παρὰ
[32, 75]	αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι	τὸ	καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ
[32, 1]	ἀγαθοὺς ἐν τῇ πόλει γενέσθαι,	τὸ	κάλλιστον ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν
[32, 95]	παράσχοιτε πόθον. οὐ γὰρ οὕτως	τὸ	κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν
[32, 1]	ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους; δήμου δὲ	τὸ	καλῶς ἀκοῦσαι. νῦν μὲν γὰρ
[32, 65]	ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ	τὸ	λειπόμενον τοῦ λόγου, καὶ δέδοικα
[32, 55]	τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ καὶ	τὸ	λέοντας φέρειν ἐν ταῖς ἀγκάλαις·
[32, 75]	τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ	τὸ	λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι
[32, 5]	κακὸν δ´ ὡς οἷόν τε	τὸ	μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους
[32, 40]	χώρας καὶ τῆς θαλάττης καὶ	τὸ	μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ·
[32, 60]	ὁ μὲν οὖν Ἀμφίων πρὸς	τὸ	μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε καὶ
[32, 40]	παύσηται τὸ δεινὸν καὶ διαλυθῶσι,	τὸ	μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς ταραχῆς·
[32, 45]	ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν.	τὸ	μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρὸς πονηροῦ
[32, 15]	δὲ κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι.	τὸ	μὲν γὰρ τῆς τιμωρίας σκληρὸν
[32, 30]	μὴν περί γε τῶν ἄλλων	τὸ	μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ ταῦτα
[32, 15]	ὥσπερ ἐπὶ τοῦδε τοῦ ὕδατος	τὸ	μὲν σῷζον καὶ τρέφον καὶ
[32, 95]	ἢ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ ἐρῶντι,	τὸ	μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ,
[32, 45]	ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ δὲ	τὸ	μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν
[32, 20]	ἥλιον καὶ τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι.	τὸ	μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως καὶ
[32, 55]	οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη φύσις,	τὸ	μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ
[32, 35]	τὸ προσέχειν τοῖς ὀρθῶς λέγουσι,	τὸ	μὴ πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ
[32, 100]	ἀναμιγνύς, ἁδίσταν συζυγίαν· ἵνα μὴ	τὸ	Μουσεῖον ὑμῖν ἄλλως εἶναι δοκῇ
[32, 90]	Καυνίους μόνον παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ}	τὸ	ὄνειδος, ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν·
[32, 90]	οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον	τὸ	ὄνομα καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν
[32, 90]	οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ ἐπικρατῇ	τὸ	πάθος καὶ βλέπηται κοινόν, τότε
[32, 45]	τῶν ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται	τὸ	πάντων ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ
[32, 20]	πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα καὶ	τὸ	πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ τῶν
[32, 70]	ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ	τὸ	πέρας καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα
[32, 30]	ἄλλο δ´ οὐθέν; δέδοικα ἅμα	τὸ	περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. {καίτοι τάχα
[32, 15]	καὶ νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ	τὸ	περιττὸν δὴ καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι.
[32, 20]	ᾐτιασάμην τοὺς μὴ παριόντας εἰς	τὸ	πλῆθος μηδὲ τολμῶντας ὑμῖν διαλέγεσθαι,
[32, 70]	Κόνων ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστα	τὸ	πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει, καὶ δείξας
[32, 65]	τι διασῴζειν τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας,	τὸ	πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν κύνειον
[32, 65]	ὑμᾶς δὲ ἤδη μοι δοκεῖ	τὸ	πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι
[32, 100]	καὶ ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται,	τὸ	πρᾶγμα μὴ ἔχοντες μετὰ τοῦ
[32, 65]	τῆς πόλεως. ἐκεῖνοι μὲν οὖν	τὸ	πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο, καὶ ἐφύλαττον
[32, 5]	ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ φαίνηται	τὸ	πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ καὶ
[32, 90]	τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ κοινὸν γένηται	τὸ	πρᾶγμα, τότε λοιμὸς καλεῖται. καθόλου
[32, 50]	τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ	τὸ	προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν
[32, 35]	εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας,	τὸ	προσέχειν τοῖς ὀρθῶς λέγουσι, τὸ
[32, 75]	τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ	τὸ	ῥεῦμα, καὶ τόν τε ἀφρὸν
[32, 60]	γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ κατάξαντες	τὸ	σεμνὸν τοῦ μέλους καὶ πάντα
[32, 55]	ᾠδῆς ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι	τὸ	σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθους,
[32, 70]	τὸ θέατρον. ἀλλ´ ὅταν εἰς	τὸ	στάδιον ἔλθητε, τίς ἂν εἰπεῖν
[32, 20]	χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες, εἰς δ´	τὸ	στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν
[32, 40]	εἰς τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ	τὸ	στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ
[32, 70]	καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ	τὸ	στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνος οὐδένα εἴα
[32, 10]	{καὶ} κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα	τὸ	συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ
[32, 55]	αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα καὶ	τὸ	σφαλερὸν τῆς ἐν οἴνῳ τέρψεως
[32, 90]	περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν μὲν	τὸ	σῶμά τινος κρατῆται καὶ περιέχηται
[32, 35]	τοὺς ἄλλους ἅπαντας λόγου μεῖζον,	τό	τε θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ
[32, 85]	ἅλωσιν εἶναι πόλεως, ἄν τινες	τὸ	τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους
[32, 30]	ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ	τὸ	τῆς ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ ἂν
[32, 85]	στρατόπεδον πάντα ὄχλον. οὐδὲ γὰρ	τὸ	τοῦ Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν ἦν,
[32, 55]	δακτύλοισι διαμῶντες χθόνα’ ἀλλ´ οὐδὲ	τὸ	ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον
[32, 75]	ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις καὶ	τὸ	ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις. Ἀθήνησι
[32, 15]	τις εἶναι σπάνις ὑμῖν τῶν	τὸ〉	ὕστερον ἐπισταμένων. οὔτε γὰρ χρήματα
[32, 40]	παίονται. ταῦτα δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι	τὸ	φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶς
[32, 30]	ἐρεῖ τις, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν,	τὸ	φαύλως θεωρεῖν; καὶ περὶ τούτου
[32, 95]	ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ	τὸ	χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ καὶ ἀγνοίᾳ
[32, 35]	τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ	τὸ	ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν τὴν
[32, 75]	πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´ ἀΐξασκε μετήορα,	τοὶ	δ´ ἐλατῆρες ἕστασαν ἐν δίφροισι,
[32, 80]	πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ´ ἀΐξασκε μετήορα·	τοὶ	δὲ θεαταὶ θώκοις ἐν σφετέροις
[32, 80]	ἐπιπείθεο μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ νύ	τοι	θεράπων, βραδέες δέ τοι ἵπποι.
[32, 80]	νύ τοι θεράπων, βραδέες δέ	τοι	ἵπποι. ~τὸν δ´ ἄρ´ ὑπὸ
[32, 85]	τε μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι	τοι	κἀμοὶ θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή.
[32, 70]	διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι καὶ	τοιαῦθ´	ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν
[32, 45]	ὡς οὐ χρὴ καὶ τὰ	τοιαῦτα	γίγνεσθαι ἐν ταῖς πόλεσι· χρὴ
[32, 60]	μὲν γὰρ λέοντας καὶ τὰ	τοιαῦτα	διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ τὴν
[32, 5]	ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις καὶ	τοιαῦτα	ἐν ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος
[32, 45]	ἐν τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει	τοιαῦτα	ἐργάζονται, μὰ Δί´ οὐ δι´
[32, 5]	γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ περὶ	τοιαῦτά	ἐστε, ἀφ´ ὧν νοῦν μὲν
[32, 75]	γὰρ δαιμόνια πάντ´ ᾖ τὰ	τοιαῦτα	καὶ μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν
[32, 30]	δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν καὶ σπουδαῖοι	τοιαῦτα	πράττοντες. οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ
[32, 90]	που καὶ ἐφ´ ἑκάστων τὰ	τοιαῦτα,	τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ
[32, 5]	ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν κελεύων τὰς	τοιαύτας	ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας τῆς πόλεως·
[32, 55]	καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν	τοιαύτη	φύσις, τὸ μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν,
[32, 45]	ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ	τοιαύτην	αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ ἐστιν
[32, 95]	ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ	τοιαύτην	ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς,
[32, 45]	τινὰς τῶν ἀπολωλότων διὰ τὴν	τοιαύτην	πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν
[32, 75]	ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ κολαζόμενον διὰ	τοιαύτην	τινὰ ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ
[32, 75]	μὴ καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῆς	τοιαύτης	ἐπιθυμίας ἀπόλησθε. ποῖος γὰρ Ὅμηρος
[32, 65]	οὕτως ἀγεννῶς δεδούλωσθε ὑπὸ τῆς	τοιαύτης	ἡδονῆς. δι´ ὑμᾶς δὲ ἤδη
[32, 5]	καὶ τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις.	τοιγαροῦν	ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν
[32, 40]	ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν.	τοιγαροῦν	δειλοὶ ὄντες καὶ ἀστράτευτοι πολλὰς
[32, 15]	ὧν ἴσως οὐκ ἔδει φροντίζειν·	τοιγαροῦν	διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ
[32, 65]	δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶς ἐπίστασθε.	τοιγαροῦν	εἰ μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε,
[32, 50]	ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι.	τοιγαροῦν	εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς
[32, 5]	ποιήσει τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα.	τοιγαροῦν	ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα,
[32, 80]	διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.	τοιγαροῦν	οὐ κακῶς τις παρεποίησε τῶν
[32, 60]	ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν.	τοιγαροῦν	οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων
[32, 95]	χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεως.	τοιγαροῦν	τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν πόλιν,
[32, 50]	πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν ἄνοιαν.	τοιγαροῦν	ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε
[32, 80]	οὔτε σελήνην. οἵηπερ φύλλων γενεή,	τοίη	δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων,
[32, 60]	ἀκοῦσαι, καὶ μὴ δυσχεράνητε. ἔφη	τοίνυν	ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην καὶ
[32, 95]	ἂν ἴσως προσέλθοι. καὶ Θεόφιλος	τοίνυν	πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα ἔνδον
[32, 15]	πονήρως αὐτὰ ἔχειν. οἱ δὲ	τοιοῦτοι	παρ´ ἑτέρους ἴασιν ἰατροὺς οὐχ
[32, 85]	κωμικῶν ἔφη τις ἐπὶ τοῖς	τοιούτοις·	ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική τ´ ἀταξία.
[32, 80]	αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ ἐν	τοιούτοις	θρασὺς καὶ προπετὴς οὐδὲ τἄλλα
[32, 35]	ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς	τοιούτοις	χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν,
[32, 85]	τι διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ	τοιοῦτον	ἕτερον ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ
[32, 90]	κινοῦσι γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα	τοιοῦτον	ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ
[32, 50]	τὸ γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει	τοιοῦτον.	οὐ γὰρ καὶ ἐν ἄλλαις
[32, 40]	ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν	τοιοῦτον	{οὐδ´ αὖ ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς
[32, 5]	ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας καὶ	τοιοῦτον	ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν
[32, 80]	εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν	τοιοῦτον	παράδειγμα κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος
[32, 65]	κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον	τοιοῦτόν	τινα λόγον. τὰ γὰρ ζῷα
[32, 50]	παρ´ ἑτέροις τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ	τοιοῦτος	ἔρως ἐστὶ τοῦ πράγματος οὐδὲ
[32, 5]	εἴσεισι θαυματοποιὸς ἢ λῆρος ἢ	τοιοῦτος	ἕτερος; ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ
[32, 45]	ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ ὁ	τοιοῦτος	μυίας θάνατος. καὶ γὰρ ἐκείναις
[32, 5]	ὑμῖν δὲ οὔτε χορός ἐστι	τοιοῦτος	οὔτε ποιητὴς οὔτε ἄλλος οὐδείς,
[32, 65]	κοῦφον καὶ ἀνόητον, ὡς ἐκ	τοιούτου	σπέρματος· ἐπεὶ τούς γε ἄλλους
[32, 45]	καὶ γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ	τοιούτου	τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ
[32, 25]	μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ δὲ	τοιούτῳ	τέρατι ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε ἰέναι
[32, 80]	καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν	τοιούτων	ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν (πλὴν
[32, 5]	δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ	τοιούτων	λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι
[32, 85]	τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν ἐκ	τοιούτων,	οὐδέ γε χορὸν τοὺς ὁποίους
[32, 20]	ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους καὶ ὁμοίους	τοῖς	ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν, οἳ τὰς
[32, 90]	ὑμεῖς οὐχ ὁμοίας μεταλάβητε δόξης	τοῖς	Ἀθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον
[32, 45]	τῆς πόλεως, εἰ παρὰ μὲν	τοῖς	ἄλλοις ἀριστεῖς καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται,
[32, 45]	τί γὰρ ἔξω παραπλησίως ἀκούονται	τοῖς	ἄλλοις καὶ πολλάκις ἀηδεῖς ἔδοξαν;
[32, 10]	πείσθητε βεβαίως, ὅτι τὰ συμβαίνοντα	τοῖς	ἀνθρώποις ἐπ´ ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως
[32, 55]	ἥ τε μουσικὴ θεραπείας ἕνεκα	τοῖς	ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν
[32, 50]	εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας	τοῖς	ἀνοήτοις τοὺς σώφρονας, οἷον ἐσθίοντας,
[32, 30]	οὐ γὰρ διὰ τοῦτο καὶ	τοῖς	ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν
[32, 40]	ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς ἂν δύνωνται	τοῖς	αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν
[32, 1]	ὠσὶ τῶν παίδων, ὑμεῖς δὲ	τοῖς	αὑτῶν κάκιον. δήμου γάρ ἐστιν
[32, 60]	αὐτὸ δρᾶτε. ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ	τοῖς	βασιλεῦσι τοὺς δήμους κἀγὼ παρέβαλον,
[32, 95]	οὕτως γὰρ ἂν οὔτ´ ἐπὶ	τοῖς	γεγονόσι μετανοήσειε καὶ πλείονα ὑμᾶς
[32, 15]	αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶς	τοῖς	ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ κακὰ δὲ
[32, 50]	ἀλλὰ καὶ τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι	τοῖς	εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι
[32, 70]	ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ	τοῖς	ἐλάττοσιν οὐδ´ ἔχει μέτρον οὐδὲν
[32, 65]	ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν	τοῖς	Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς
[32, 75]	διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν οὖν	τοῖς	Ἠλείοις ὡς δαιμονίου τινὸς ὄντος
[32, 70]	ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν ἐν	τοῖς	θεάτροις θορύβων. οὐ γὰρ οὕτως
[32, 5]	τοὺς πολλούς· οἱ δ´ ἐν	τοῖς	καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες
[32, 75]	ἀγκάλαις καὶ τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι	τοῖς	κόλποις. Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο
[32, 35]	ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ ἐν	τοῖς	λόγοις, οὐ μέντοι περὶ φαύλων.
[32, 30]	χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ	τοῖς	νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν
[32, 30]	μίαν ὥραν σωφρονῆσαι. καὶ γὰρ	τοῖς	νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν
[32, 25]	ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας καὶ λόγους,	τοῖς	νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν εἰδώς·
[32, 60]	καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε	τοῖς	ὄρεσι καὶ περὶ τὰς νάπας
[32, 35]	ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας, τὸ προσέχειν	τοῖς	ὀρθῶς λέγουσι, τὸ μὴ πάντοτε
[32, 80]	ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων ἀνθρώπων	τοῖς	παρ´ ὑμῖν (πλὴν ὅτι μάχεσθαί
[32, 80]	τοῦ χειμῶνος καὶ τῆς ναυαγίας	τοῖς	πᾶσιν αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ
[32, 95]	γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν	τοῖς	πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´
[32, 40]	ἔχοντες βαδίζουσι κάτω ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι	τοῖς	πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων καὶ
[32, 75]	τὸν ἐν τῷ τροχῷ παρὰ	τοῖς	ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ κολαζόμενον διὰ
[32, 5]	καὶ πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι	τοῖς	ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ μόνον τοὺς
[32, 30]	ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ χρήσιμα εἰρηκέναι	τοῖς	προσέχουσι καὶ περὶ θεοῦ καὶ
[32, 50]	παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι κακόν τι	τοῖς	συμπόταις δόντες ἢ παρ´ ἐκείνων
[32, 35]	ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε	τοῖς	συνήθως ὑμνοῦσιν αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ
[32, 85]	τῶν κωμικῶν ἔφη τις ἐπὶ	τοῖς	τοιούτοις· ἀκόλαστος ὄχλος ναυτική τ´
[32, 35]	τῶν ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ	τοῖς	τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς
[32, 50]	καὶ ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ	τοῖς	χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ
[32, 1]	πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον ἐμβάλλειν	τοῖς	ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ δὲ
[32, 1]	ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶς ἐχρήσαντο	τοῖς	ὠσὶ τῶν παίδων, ὑμεῖς δὲ
[32, 20]	παριόντας εἰς τὸ πλῆθος μηδὲ	τολμῶντας	ὑμῖν διαλέγεσθαι, ἀλλὰ σεμνοὺς μὲν
[32, 15]	φαρμάκοις, ἡ δὲ καύσει καὶ	τομῇ,	προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοις
[32, 30]	χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ	τὸν	ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´
[32, 100]	οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου	τὸν	ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν
[32, 25]	τὸν οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον	τὸν	ἄπειρον, ὥς φασι, τῆς ποίας
[32, 75]	τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι	τὸν	αὐτόν, μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ
[32, 70]	τὰ φυόμενα ἐκ τῆς περὶ	τὸν	βίον ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ
[32, 20]	ἔδεισα τὸν ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ	τὸν	γέλωτα οὐδὲ τὴν ὀργὴν οὐδὲ
[32, 85]	θεράπων, βραδέες δέ τοι ἵπποι.	~τὸν	δ´ ἄρ´ ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη
[32, 80]	νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς.	τὸν	δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος προσέειπε·
[32, 85]	μέν τις ἴδοι πάνυ καλήν,	τὸν	δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ
[32, 90]	Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα,	τὸν	δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον
[32, 20]	μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς	τὸν	δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν
[32, 75]	μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ	τὸν	δρόμον, ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς
[32, 75]	οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε	τὸν	ἐν τῷ τροχῷ παρὰ τοῖς
[32, 95]	οὖν καὶ ὑμεῖς κατὰ ζῆλον	τὸν	ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ αὐτὸς
[32, 35]	περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ	τὸν	ἥλιον. ἥ τε γὰρ Αἴγυπτος
[32, 20]	τὸ στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι,	τὸν	ἥλιον καὶ τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι.
[32, 90]	καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης	τὸν	Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ
[32, 45]	τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους	τὸν	θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν
[32, 10]	οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι	τὸν	θεόν, {καὶ} κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ
[32, 75]	δὴ μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω	τὸν	θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν
[32, 75]	χαλεπῶς διέκεισθε. ~αὐτὸν γὰρ οἶμαι	τὸν	Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν ἐν
[32, 75]	τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ κἀγὼ	τὸν	ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆς πόλεως,
[32, 75]	δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον	τὸν	ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος βωμός, ἔνθα
[32, 75]	ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον	τὸν	καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν
[32, 70]	οὖν οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι	τὸν	λόγον, ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται
[32, 80]	ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα	τὸν	Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι
[32, 100]	ὄνου ὦτα ᾄσεται. καὶ δὴ	τὸν	μὲν ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν
[32, 55]	Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ.	τὸν	μὲν γὰρ Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον
[32, 35]	ὑμεῖς δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ τις	τὸν	Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντες
[32, 60]	σπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι	τὸν	νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ καὶ λόγῳ
[32, 70]	ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας καὶ	τὸν	ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα
[32, 60]	περί τε Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν	τὸν	Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ
[32, 65]	ἐν τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸς	τὸν	Ὀρφέα τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι
[32, 25]	καὶ πτηνοῦ, Περσέως ἢ Βελλεροφόντου.	τὸν	οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν
[32, 20]	τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ	τὸν	ὄχλον ὡς χαλεπόν τε καὶ
[32, 20]	κορύσσεται. κἄν τις αἰτία γένηται,	τὸν	πολίτην κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉 οὖν
[32, 30]	τις, οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν	τὸν	πολὺν ἄρτον· οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι
[32, 40]	ἢ περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν	τὸν	Σκύθην φασὶν εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν
[32, 75]	φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ	τόν	τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις
[32, 45]	κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ	τὸν	τόνον, συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς
[32, 75]	λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι	τὸν	τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον
[32, 65]	οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο δὴ	τὸν	τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι μὲν
[32, 60]	αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν πρὸς	τὸν	υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην
[32, 20]	ἑτέρου φθεγγόμενος, οὐκ ἄρα ἔδεισα	τὸν	ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα
[32, 45]	ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ τὸν	τόνον,	συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶς ἔξω
[32, 100]	πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ ἄλλοι	τόποι	μάτην προσαγορεύονται, τὸ πρᾶγμα μὴ
[32, 75]	φασιν ἀπ´ ἐκείνου γεγονέναι τὸν	τόπον	ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον ἔγωγε
[32, 70]	ὑμῶν συνειστήκει, καὶ δείξας τινὰ	τόπον	βραχὺν προηγόρευεν ὡς εἰ μὲν
[32, 100]	Μουσεῖον ὑμῖν ἄλλως εἶναι δοκῇ	τόπος	ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι
[32, 75]	νῦν ἐστιν ἐν τῇ πόλει	τόπος	οὕτω καλούμενος Ἵππου καὶ κόρης
[32, 35]	καὶ γῆν καὶ λιμένας καὶ	τόπους	καὶ πάντα μᾶλλον ἢ ὑμᾶς.
[32, 35]	ὑμῶν τῷ μεγέθει καὶ τῷ	τόπῳ	πλεῖστον ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶς
[32, 1]	σοφούς τε καὶ δεινούς, ὅτι	τοσαῦται	μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα καὶ τὰ
[32, 45]	καὶ βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς.	τοσαύτη	δ´ ἐστὶ δυστυχία τῶν ταλαιπώρων,
[32, 10]	καὶ πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν	τοσαύτῃ	σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν,
[32, 20]	ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν	τοσοῦδε	πλήθους θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων
[32, 25]	ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´ ἀκοὴ μία	τοσοῦδε	πλήθους. ~ἴδετε δὲ αὑτοὺς ἐν
[32, 1]	μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι	τοσοῦτοι	ὄντες λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντες
[32, 45]	δόξαν κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι	τοσοῦτον	ὅσον οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται
[32, 30]	ὁ λόγος, τοῦτο γοῦν ὅτι	τοσοῦτον	χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ
[32, 25]	ἐξουσίαν καὶ ῥώμην ἔχοντι, καὶ	τοσούτῳ	μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι πλεόνων,
[32, 40]	δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων,	τοσούτων	δὲ βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε
[32, 40]	τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ	τοσούτων	μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων.
[32, 20]	ἐθέλοντα· τίς δ´ ἂν ἑκὼν	τοσσόνδε	διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ
[32, 65]	ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ μελετᾶν	τότ´	εὐθὺς ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς καὶ
[32, 20]	φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως,	τοτὲ	δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει.
[32, 65]	ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ	τότε	ἐν τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ
[32, 90]	τὸ πάθος καὶ βλέπηται κοινόν,	τότε	ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ δημοσίᾳ
[32, 90]	δὲ κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα,	τότε	λοιμὸς καλεῖται. καθόλου γὰρ πάντα
[32, 5]	πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ καὶ	τότε	νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ
[32, 30]	ἡγεμὼν καὶ βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ,	τότε	σαφέστατα ὁρᾶται καὶ δεῖ μηδὲν
[32, 10]	ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε δήπου τὰς	τοῦ	Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε ἐν Μέμφει
[32, 55]	τὰ τῶν Μουσῶν καὶ τὰ	τοῦ	Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ.
[32, 1]	ἁμαρτάνετε τὸ Ἀθηναίων ποτὲ ἁμάρτημα.	τοῦ	γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ θέλουσιν
[32, 50]	τρόπου καὶ τὸ προσέχειν ἑαυτῷ,	τοῦ	δὲ ταραχήν καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ
[32, 30]	περὶ δήμου φύσεως καὶ περὶ	τοῦ	δεῖν ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε,
[32, 95]	τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν	τοῦ	δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ οὐκ
[32, 95]	ἔστι καταδικάσας αὐτήν, καὶ ὑμεῖς	τοῦ	δεῖνος μὲν πολλάκις ἀκηκόατε καὶ
[32, 65]	αἱ ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται	τοῦ	δέοντος· ὑμεῖς δὲ οὕτως ἀγεννῶς
[32, 30]	ἐπιτιμῶ· τοῦτο δὲ ἔργον εἶναι	τοῦ	διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ καὶ νῦν
[32, 95]	τὴν δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς	τοῦ	Διὸς οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ
[32, 45]	τῶν ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ	τοῦ	δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν
[32, 20]	καὶ ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ	τοῦ	Ἑρμοῦ ἔπη κἀγὼ λέγοιμι πρὸς
[32, 40]	καὶ τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν	τοῦ	θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς
[32, 1]	ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες	τοῦ	θεοῦ. τοῦτο μὲν γὰρ κόραις
[32, 95]	τοὺς ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους,	τοῦ	καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος, τοῦ μὲν
[32, 45]	μεγίστην· αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ	τοῦ	κόσμου τοῦ προσήκοντος καὶ τῆς
[32, 65]	οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ λειπόμενον	τοῦ	λόγου, καὶ δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς
[32, 15]	ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ	τοῦ	λόγου καὶ μὴ ἐθέλειν ἀκούειν,
[32, 15]	τιμωρίας σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ δὲ	τοῦ	λόγου πικρὸν σῴζειν πέφυκε. κινδυνεύει
[32, 1]	γάρ, ἂν κοινῇ πάντες ἀποτυγχάνωσι	τοῦ	μέλους; δήμου δὲ τὸ καλῶς
[32, 60]	γὰρ〉 καὶ κατάξαντες τὸ σεμνὸν	τοῦ	μέλους καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι
[32, 65]	πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν κύνειον	τοῦ	μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν
[32, 50]	κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν,	τοῦ	μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ
[32, 95]	κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος,	τοῦ	μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´ ἂν
[32, 20]	ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον,	τοῦ	μὲν οὕτω λέγοντος· κινήθη δ´
[32, 40]	καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ	τοῦ	Νείλου καὶ τῆς χώρας καὶ
[32, 85]	πάντα ὄχλον. οὐδὲ γὰρ τὸ	τοῦ	Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν ἦν, πλὴν
[32, 100]	ἀτιμάσας. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου	τοῦ	ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν ἄρα, ἔφη,
[32, 100]	χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε	τοῦ	ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ
[32, 100]	τὸ πρᾶγμα μὴ ἔχοντες μετὰ	τοῦ	ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ
[32, 55]	οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον	τοῦ	πάθους, θηλυτέραν δὲ τὴν λύπην
[32, 15]	καὶ τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν ἐστι	τοῦ	πάνυ πονήρως αὐτὰ ἔχειν. οἱ
[32, 75]	οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν ὁ	τοῦ	Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος; τίνα οὖν
[32, 50]	ἀλλ´ οὐδαμοῦ τοιοῦτος ἔρως ἐστὶ	τοῦ	πράγματος οὐδὲ οἶστρος. {ἴστε Ῥοδίους
[32, 45]	δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ κόσμου	τοῦ	προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας τῆς
[32, 35]	πόλεώς ἐστι, μᾶλλον δὲ προσθήκη,	τοῦ	τε ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς
[32, 50]	τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν	τοῦ	τρόπου καὶ τὸ προσέχειν ἑαυτῷ,
[32, 75]	ἔστιν ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ	τοῦ	τυχόντος ἀργυρίου, νῦν μὲν ἡττωμένων,
[32, 95]	εὐχερής, τὰ μικρὰ θαυμάζων, ἥττων	τοῦ	τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ
[32, 15]	παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ ἐπὶ τοῦδε	τοῦ	ὕδατος τὸ μὲν σῷζον καὶ
[32, 20]	νῦν δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ	τοῦ	φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ ἔφην,
[32, 15]	οἱ δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι	τοῦ	φαρμάκου τούτου καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι
[32, 80]	τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ	τοῦ	χειμῶνος καὶ τῆς ναυαγίας τοῖς
[32, 90]	Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ	τοῦδε	βαίνων ἅρματ´ οὐκ ἔχων ἔχειν
[32, 15]	οὔσης παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ ἐπὶ	τοῦδε	τοῦ ὕδατος τὸ μὲν σῷζον
[32, 85]	σεμνὸν λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον ζήλου,	τοὐναντίον	δὲ ὡς φαύλους τοὺς ἀνθρώπους
[32, 55]	καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ	τοὐναντίον	ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην
[32, 55]	ἀνέστραπται νῦν καὶ μεθέστηκεν εἰς	τοὐναντίον.	οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´
[32, 25]	κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ	τοὐναντίον	σκληροὶ καὶ ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ
[32, 35]	καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον	τοὔνομα	ἀκοῦσαι χαλεπὸν ἦν· ὥστε τὰς
[32, 25]	ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος	τοὺς	ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας καὶ λόγους,
[32, 5]	συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ	τοὺς	Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην,
[32, 20]	λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς	τοὺς	αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο
[32, 35]	ἴδιον τῆς φύσεως {καὶ} παρὰ	τοὺς	ἄλλους ἅπαντας λόγου μεῖζον, τό
[32, 60]	καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε	τοὺς	ἄλλους σκώπτοντες καὶ ταῦτα ἐν
[32, 10]	οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ	τοὺς	ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα συνθέντες
[32, 85]	ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡς φαύλους	τοὺς	ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους καὶ γελωτοποιοὺς
[32, 35]	ἂν περὶ εὐκρασίας λέγῃ τις,	τοὺς	ἀνθρώπους εἶναί φησιν ἀγαθούς, ἀλλὰ
[32, 40]	οἶμαι τά τε ἔθη καὶ	τοὺς	ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς ἔστιν
[32, 85]	τινες τὸ τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι	τοὺς	ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν
[32, 5]	τε τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες	τοὺς	ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν
[32, 65]	ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος· ἐπεὶ	τούς	γε ἄλλους Μακεδόνας ἀνδρείους καὶ
[32, 90]	ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν.	τοὺς	δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ τοὺς
[32, 65]	μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη,	τοὺς	δὲ βαρβάρους ἐνίκων ἀεὶ πάντας·
[32, 80]	ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους,	τοὺς	δὲ θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν θεωροῦντας,
[32, 60]	λέγουσιν ᾄδοντος ἐν τῷ πελάγει	τοὺς	δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς τὴν ναῦν,
[32, 60]	ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι	τοὺς	δήμους κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι
[32, 95]	ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη τις	τοὺς	ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ
[32, 85]	ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες καὶ	τοὺς	θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες καὶ
[32, 50]	ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα	τοὺς	θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν
[32, 70]	ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ	τοὺς	ἵππους ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένους καὶ τούτους
[32, 75]	Ποσειδῶνος βωμός, ἔνθα μάλιστα συνέβαινε	τοὺς	ἵππους πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι
[32, 15]	γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ	τοὺς	κακίστους καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω
[32, 5]	ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ	τοὺς	καλουμένους φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ
[32, 65]	ἤδη γυμνάσονται πρὸς μέλος καὶ	τοὺς	κάμνοντας ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς
[32, 5]	τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ μόνον	τοὺς	κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ
[32, 90]	τοὺς δὲ Ἀθηναίους τὰ περὶ	τοὺς	λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν
[32, 55]	μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων·	τοὺς	μὲν γὰρ ἄλλους ἀνθρώπους ἡ
[32, 60]	τε ὄρνιθας καὶ τὰ πρόβατα.	τοὺς	μὲν γὰρ λέοντας καὶ τὰ
[32, 80]	δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα	τοὺς	μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ
[32, 20]	τούτων ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην	τοὺς	μὴ παριόντας εἰς τὸ πλῆθος
[32, 45]	ἴσως ἐπὶ τοῦτο ἦλθεν, ὑπὲρ	τοὺς	νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ τάχα
[32, 60]	κακοὶ καὶ περίεργοι μάγειροι συντρίψαντες	{τοὺς	νόμους} ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς
[32, 85]	ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν	τοὺς	ὁποίους δήποτε συνελθόντας, οὐδὲ στρατόπεδον
[32, 70]	εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ	τοὺς	ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ
[32, 30]	πληγαί, γέλως. τίς ἂν οὖν	τοὺς	οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ
[32, 70]	ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ ἔστι	τοὺς	οὕτως ἐπτοημένους περὶ τὰ μικρὰ
[32, 85]	ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον ἐλεεῖσθαι	τοὺς	παθόντας ἢ καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ´
[32, 20]	ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ παντὸς δεῖ	τοὺς	πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον δ´ ὑμῖν,
[32, 5]	ἴσως τὸ βελτίους ἂν ποιῆσαι	τοὺς	πολλούς· οἱ δ´ ἐν τοῖς
[32, 85]	μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς,	τοὺς	πυνθανομένους περὶ τῆς πόλεως τὰ
[32, 65]	καὶ φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον δὲ	τοὺς	ῥήτορας οὐδὲ γνῶναι ῥᾴδιον. ὡς
[32, 15]	ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς κάτεισι,	τοὺς	ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις
[32, 55]	ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ πράττειν ἀναγκάζεσθαι	τοὺς	σκαιῶς αὐτῷ καὶ ἀμέτρως χρωμένους·
[32, 50]	εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι	τοὺς	συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς αὐτούς·
[32, 20]	γέλωτα οὐδὲ τὴν ὀργὴν οὐδὲ	τοὺς〉	συριγμοὺς οὐδὲ τὰ σκώμματα, οἷς
[32, 45]	ὁ μῦθός φησιν, οὐκ ἀπώλλυον	τοὺς	σφόδρα ἡσθέντας αὐταῖς; ἀλλ´ ἐκεῖναι
[32, 50]	πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντας τοῖς ἀνοήτοις	τοὺς	σώφρονας, οἷον ἐσθίοντας, βαδίζοντας, παίζοντας,
[32, 60]	πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖς εἶναι	τούς	τε ὄρνιθας καὶ τὰ πρόβατα.
[32, 40]	πλησίον Συρίας, Λιβύης, Κιλικίας, οὐδὲ	τοὺς	ὑπὲρ ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας
[32, 95]	ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ	τοὺς	ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας καὶ πίστεως
[32, 50]	ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς δέδωκε	τοὺς	φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν
[32, 95]	τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν τὴν πόλιν,	{τοῦτ´	ἔστι καταδικάσας αὐτήν, καὶ ὑμεῖς
[32, 25]	βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου φύσεως,	τοῦτ´	ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν. καὶ
[32, 85]	βαδίζοντες ἀπὸ τῆς θέας ἐνίοτε,	τοῦτ´	ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος
[32, 90]	γίγνεσθαι; τί οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι	τοῦτ´	ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ τῆς
[32, 100]	δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος,	Τοῦτ´	ἦν ἄρα, ἔφη, τὸ εἰς
[32, 10]	ἀπ´ ἐμαυτοῦ μοι δοκῶ προελέσθαι	τοῦτο,	ἀλλ´ ὑπὸ δαιμονίου τινὸς γνώμης.
[32, 85]	ἀγεννοῦς ἔρως, καὶ πρὸς μόνον	τοῦτο	ἀποβλέπωσι καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι
[32, 65]	γένος τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ	τοῦτο	αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν
[32, 15]	λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ	τοῦτο	αὐτὸ σημεῖόν ἐστι τοῦ πάνυ
[32, 65]	διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ	τοῦτο	αὐτὸ τὸ γένος τῶν κιθαρῳδῶν·
[32, 10]	τὸ δοκοῦν τῷ θεῷ, καὶ	τοῦτο	ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ δὲ ὑμέτερος
[32, 5]	ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι φέρουσιν.	~τοῦτο	γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ περὶ
[32, 30]	ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε, λόγων.	τοῦτο	γὰρ οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον ἦν,
[32, 5]	οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ	τοῦτό	γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ καλῶς
[32, 30]	τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ μηδὲν ἄλλο,	τοῦτό	γε ὑμῖν ὁ λόγος παρέσχηκεν
[32, 30]	παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα ὁ λόγος,	τοῦτο	γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε
[32, 45]	προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον.	τοῦτο	δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει
[32, 10]	ἑαυτῶν, οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας,	τοῦτο	δ´ ἤδη δεινόν. ὅμοιον γὰρ
[32, 30]	σαφῶς, ἐφ´ ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ·	τοῦτο	δὲ ἔργον εἶναι τοῦ διδάσκοντος.
[32, 40]	γὰρ ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ.	τοῦτο	δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖς τὴν
[32, 1]	ἐστιν ἀκοὴ τὸ θέατρον· εἰς	τοῦτο	δὲ καλὸν μὲν ἢ τίμιον
[32, 45]	ἐπαλήλιπται τῶν ἐκεῖ; τί οὖν	τοῦτο	δείκνυσι; μὰ Δί´ οὐ μουσικῆς
[32, 65]	διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ	τοῦτο	δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον
[32, 85]	μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ περὶ	τοῦτο	διατρίβωσι πηδῶντες καὶ μαινόμενοι καὶ
[32, 70]	φυλακῆς ᾠήθησαν ἢ πρότερον· καὶ	τοῦτο	εἴργασθε δι´ ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντες.
[32, 90]	γίγνεται καὶ καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ	τοῦτο	Εὐριπίδης τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν
[32, 10]	ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ	τοῦτο	ἥκιστα ὑμᾶς ἀπιστεῖν χρή, παρ´
[32, 45]	κἀκεῖνος μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ	τοῦτο	ἦλθεν, ὑπὲρ τοὺς νόμους ἀμύνασθαι
[32, 5]	γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί ἐστε. καὶ	τοῦτο	ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε
[32, 90]	πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ	τοῦτο	καὶ ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία
[32, 60]	ὤνησεν ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ	τοῦτο	καὶ σπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον
[32, 65]	τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ	τοῦτο	καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ
[32, 30]	διακειμένους ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ	τοῦτο	καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε;
[32, 55]	ἀπηνῶς καὶ ἀγρίως διακειμένας. διὰ	τοῦτο	καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς
[32, 80]	Τροίας, καὶ αὐτός τε διὰ	τοῦτο	κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ χειμῶνος καὶ
[32, 50]	πρὸς τούτῳ διαφθείρονται. ~τί οὖν	τοῦτο	λαμπρόν, ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν
[32, 45]	ἐπιεικῶς αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ γὰρ	τοῦτό	με〉 οἴεσθε λέγειν ὡς οὐ
[32, 20]	βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ κιθάρας.	τοῦτο	μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς
[32, 1]	ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ.	τοῦτο	μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον ἔπρεπε
[32, 80]	σώφρων, ὥσπερ καὶ εἶπον ἤδη.	τοῦτο	μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας
[32, 30]	τί οὖν; τάχα ἐρεῖ τις,	τοῦτο	μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως θεωρεῖν;
[32, 85]	ὑπὸ πλειόνων ἑαλώκατε. μὴ γὰρ	τοῦτο	μόνον ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεως,
[32, 35]	ἂν ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται	τοῦτο	οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν
[32, 30]	καθ´ αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι	τοῦτο	οὐδὲ τῆς πόλεως· ἐν τῷ
[32, 1]	σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ	τοῦτο	οὖν ὀρθῶς ἔφην ἀπορεῖν ὑμᾶς
[32, 45]	ἀνθρώποις ἐλευθέροις. οὐ γὰρ παρὰ	τοῦτο	οὔτε τῶν ἵππων οὐδεὶς δραμεῖται
[32, 45]	παρὰ δὲ ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς	τοῦτο	πάσχουσι καὶ δι´ ἡδονὴν μικράν,
[32, 10]	ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν ἄρξωμαι,	τοῦτο	πείσθητε βεβαίως, ὅτι τὰ συμβαίνοντα
[32, 35]	οὐχ ὑμῖν μόνοις. ~αὐτὸ δὲ	τοῦτο	περὶ οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε
[32, 100]	καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ	τοῦτο	πολέμου λέγουσιν αἴτιον γενέσθαι.
[32, 75]	τοῖς κόλποις. Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ	τοῦτο	τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ
[32, 90]	εἰσὶ ταῖς πόλεσιν· ἀλλ´ οὐδὲν	τοῦτο	χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ
[32, 70]	φαύλως καὶ ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν	τούτοις	ἃ πράττουσι καθ´ ἡμέραν, τἄλλα
[32, 90]	καὶ ποίησιν καὶ χοροὺς ἐπὶ	τούτοις	αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν
[32, 40]	καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν	τούτοις	ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντες
[32, 5]	ἄν· ἀλλ´ ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ	τούτοις	ἑτοίμως καὶ συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε,
[32, 75]	ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν	τοῦτον	ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν
[32, 75]	δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν	τοῦτον	ἔρωτα τῆς πόλεως, μή τι
[32, 10]	καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ	τοῦτον	ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ
[32, 95]	γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ	τοῦτον	καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν
[32, 15]	αὐτοῖς οὔτε δύναμις περιγίγνεται διὰ	τούτου,	ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ λοιδορία
[32, 15]	διὰ παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου	τούτου	καὶ μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς
[32, 20]	τινὸς ἢ ᾄσματος. νῦν δὲ	τούτου	μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸς
[32, 100]	~μὴ οὖν σφόδρα οὕτως περιέχεσθε	τούτου,	μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς καὶ
[32, 30]	τὸ φαύλως θεωρεῖν; καὶ περὶ	τούτου	μόνου λέγεις ἡμῖν, ἄλλο δ´
[32, 40]	ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ	τούτου	συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ μυρίων
[32, 1]	ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ	τούτου·	τί γάρ, ἂν κοινῇ πάντες
[32, 5]	καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ	τούτου	φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι γε
[32, 40]	δὲ βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε	τούτους	ἐπὶ γῆς πέρατα ἐλθόντας λέγειν;
[32, 50]	οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης; καὶ	τούτους	μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ
[32, 70]	τοὺς ἵππους ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένους καὶ	τούτους	συνήθεις, αὐτοὶ δ´ ὑπὸ μαστίγων
[32, 45]	ἂν γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς	τούτῳ	διαφθείρονται. ~τί οὖν τοῦτο λαμπρόν,
[32, 1]	γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς	τούτῳ	ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ
[32, 25]	καὶ προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι	τούτῳ	πρέπειν, καθάπερ ἵππον γενναῖον ἐξ
[32, 70]	περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ	τούτῳ	προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ πρὸς ἐκεῖνον
[32, 70]	πρόεισιν ἐκ τῶν κατὰ μέρος	τούτων	ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ
[32, 15]	πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων κακῶν.	τούτων	δὲ ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον
[32, 35]	ὄναρ αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ δὲ	τούτων	ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων οὔτε
[32, 20]	πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ	τούτων	ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην τοὺς
[32, 70]	πείρας προῆλθεν. τί δὴ καὶ	τούτων	ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα
[32, 35]	σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία	τούτων;	ἔστι γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία,
[32, 1]	καὶ ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς	τούτων	ἔχετε· σπουδῆς δὲ ὑμῖν τὴν
[32, 25]	μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν·	τούτων	ἡ μὲν ὀργὴ πρὸς πάντα
[32, 60]	καὶ σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε;	τούτων	μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶς Ἀμφίων
[32, 95]	οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων	τούτων	οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι.
[32, 80]	κακῶς τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν	τούτων	ποιητῶν· ἅρματα δ´ ἄλλοτε μὲν
[32, 70]	μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν ἐν ταῖς	τραγῳδίαις,	οὐκ ἂν οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε.
[32, 15]	πλῆθος καὶ δικῶν καὶ βοὴ	τραχεῖα	καὶ γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι,
[32, 30]	τῆς ἀταξίας πνεῦμα, ὥσπερ ἂν	τραχὺς	ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη καὶ
[32, 40]	ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε μὲν	τρεῖς	ἢ τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ
[32, 55]	ἀνθρώπους ἡ μέθη πρὸς ᾠδὴν	τρέπει	καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ
[32, 15]	ὕδατος τὸ μὲν σῷζον καὶ	τρέφον	καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν
[32, 50]	καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ	τρέχουσι	καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ}
[32, 40]	μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν	τρέχουσιν,	οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ
[32, 1]	ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ δὲ	τρήσαντες	τὸ ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ
[32, 20]	δὲ ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν	τριβωνίῳ	φαύλῳ μήτε ᾄδειν ἡδὺς μήτε
[32, 5]	τροφῆς· οὗτοι δὲ ἔν τε	τριόδοις	καὶ στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν
[32, 80]	Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς	Τροίας,	καὶ αὐτός τε διὰ τοῦτο
[32, 60]	σεμνὸν τοῦ μέλους καὶ πάντα	τρόπον	λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν μουσικήν— τίς
[32, 55]	καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ	τρόπος	αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆς ἐν
[32, 50]	μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ	τρόπου	καὶ τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ
[32, 65]	τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ	τρόπῳ	κοῦφον καὶ ἀνόητον, ὡς ἐκ
[32, 70]	ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶν	τρόπων	κουφότης καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ
[32, 95]	ἂν ἐκχέηται, τῆς δὲ ἑτέρας	τροφῆς.	ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι
[32, 5]	ὡς εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων	τροφῆς·	οὗτοι δὲ ἔν τε τριόδοις
[32, 75]	λῆρον ἀποφαίνετε τὸν ἐν τῷ	τροχῷ	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ
[32, 85]	λευκώλενος Ἥρη, ὡς μή μοι	τρύζητε	καθήμενοι ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´·
[32, 25]	παρρησίας καὶ μὴ πάντα ἐθέλειν	τρυφᾶν,	ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς
[32, 65]	μὴ διαφθαρῶσιν αἱ ἀκοαὶ μηδὲ	τρυφερώτεραι	γένωνται τοῦ δέοντος· ὑμεῖς δὲ
[32, 15]	διὰ γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ	τρυφὴν	καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος
[32, 85]	ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ τῶν	Τρώων	πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ
[32, 50]	εἰκότως εὐδοκιμοῦσι καὶ πάσης τιμῆς	τυγχάνουσιν.	αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι καὶ
[32, 50]	ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς	τυγχάνουσιν·	ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων εὑρήσομεν
[32, 95]	περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες	τυγχάνουσιν	ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν γνώμην
[32, 90]	οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας	τυγχάνουσιν·	ὅταν δὲ κοινὸν γένηται τὸ
[32, 60]	σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς ἀνθρώπων	τύπον,	τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι
[32, 25]	δὲ τοὐναντίον σκληροὶ καὶ ἄγριοι	τύραννοι,	χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ
[32, 25]	ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι,	τυράννοις	ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρους· οἷα
[32, 45]	μὲν τοῖς ἄλλοις ἀριστεῖς καὶ	τυραννοκτόνοι	μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν τῶν πατρίδων
[32, 100]	ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ δὲ	τύραννος	ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν
[32, 100]	οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ δὲ ὁ	τύραννος	τῶν Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν,
[32, 40]	μὲν ἀκούετε ἑνός, ἂν οὕτω	τύχῃ,	κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου συνήθους, ἀκούεσθε
[32, 10]	δαιμόνια, κἂν πλέων τις ἐμπείρου	τύχῃ	κυβερνήτου κἂν ἔθνος ἢ πόλις
[32, 60]	μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ	τύχην	τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς
[32, 95]	ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων τινῶν ἢ	τύχης	ἄλλης κρατούμενος καὶ διατρίβων ἐκεῖ
[32, 50]	περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ	τυχόντα,	οἱ δὲ κοσμίως καὶ μετ´
[32, 1]	παιδεία καὶ λόγος, ὧν οἱ	τυχόντες	εἰκότως {ἄν} ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται
[32, 75]	ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ	τυχόντος	ἀργυρίου, νῦν μὲν ἡττωμένων, νῦν
[32, 95]	τὰ μικρὰ θαυμάζων, ἥττων τοῦ	τυχόντος	{πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν,
[32, 45]	γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου	τυχὼν	δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον
[32, 45]	διατριβῆς τινος καὶ παραμυθίας ἐν	τῷ	βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ κόσμου
[32, 65]	δοκεῖ δέ μοι, καὶ ἐν	τῷ	γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη γυμνάσονται πρὸς
[32, 25]	{εἰς} μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες.	τῷ	δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι καὶ
[32, 95]	ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ,	τῷ	δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας καὶ
[32, 1]	ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ	τῷ	ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω τε
[32, 30]	τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως· ἐν	τῷ	θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ δημόσιον
[32, 10]	παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ δοκοῦν	τῷ	θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν.
[32, 20]	ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς ἐμὲ	τῷ	θορύβῳ καταπίοιτε καὶ τῇ ταραχῇ,
[32, 75]	γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε τὴν παῖδα	τῷ	ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι
[32, 10]	κἂν ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται	τῷ	κάμνοντι, καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ
[32, 35]	ἴσασιν. ἡ γὰρ πόλις ὑμῶν	τῷ	μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ πλεῖστον
[32, 60]	δ´ εὐθὺς ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα	τῷ	μέλει. τὰ δὲ πτηνὰ καὶ
[32, 30]	τις ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων ἐν	τῷ	μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ
[32, 85]	αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον.	τῷ	παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν
[32, 90]	καὶ ἐφ´ ἑκάστων τὰ τοιαῦτα,	τῷ	παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα.
[32, 30]	πλήθους. ~ἴδετε δὲ αὑτοὺς ἐν	τῷ	παρόντι καὶ ὅταν τὰ συνήθη
[32, 60]	ὑφ´ οὗ λέγουσιν ᾄδοντος ἐν	τῷ	πελάγει τοὺς δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς
[32, 55]	τῆς ἀρχῆς, οὐχ ὥσπερ ἐν	τῷ	πότῳ προϊόντας, οὐκ ἔστιν ἄλλους
[32, 5]	ποτε ἀκοῦσαι καὶ τὴν ἐπὶ	τῷ	συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ
[32, 80]	καὶ προσῆκε. μόνον δ´ ἐπὶ	τῷ	τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν
[32, 45]	ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι	τῷ	τῆς ἀνοίας· ὡς οὐκ ἦν
[32, 35]	πόλις ὑμῶν τῷ μεγέθει καὶ	τῷ	τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει καὶ
[32, 65]	μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ	τῷ	τρόπῳ κοῦφον καὶ ἀνόητον, ὡς
[32, 75]	Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν ἐν	τῷ	τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον
[32, 40]	δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ δὲ	τὼ	χεῖρε ἀνατείναντες μάχονται πρὸς οὐδένα
[32, 75]	δυσχερὲς ὑμῖν καὶ ξένον ἐνέγκῃ	τῷ	χρόνῳ. {πάλιν δὲ ἑτέραν παρθένον
[32, 45]	βράδιον οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις	τῶν	ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ
[32, 35]	λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων	τῶν	ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ
[32, 20]	ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι	τῶν	ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι
[32, 100]	ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν	τῶν	Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ
[32, 65]	καὶ διὰ τοῦτο δὴ τὸν	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ
[32, 25]	Περσέως ἢ Βελλεροφόντου. τὸν οὖν	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥς
[32, 95]	ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ	τῶν	Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν
[32, 5]	λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ ἐξὸν
[32, 10]	ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ	τῶν	ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ
[32, 50]	ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ	τῶν	ἄλλων εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα ταὐτὰ
[32, 50]	ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά τε	τῶν	ἄλλων καὶ τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς
[32, 15]	θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια, καθάπερ	τῶν	ἄλλων νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα
[32, 35]	ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς
[32, 20]	ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ	τῶν	ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν
[32, 30]	ἡσυχάσασιν. καὶ μὴν περί γε	τῶν	ἄλλων τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν,
[32, 35]	ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος, ὥσπερ ὑπὸ	τῶν	ἄλλων τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς·
[32, 70]	ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια	τῶν	ἁμαρτημάτων, ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως
[32, 30]	ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς κακίας καὶ	τῶν	ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ
[32, 10]	καὶ λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ	τῶν	ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης
[32, 40]	τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ	τῶν	ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα,
[32, 20]	τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ	τῶν}	ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ ἄνθρωπος
[32, 95]	εἰδὼς ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο	τῶν	ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶς οὔτ´ ἂν
[32, 45]	ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη τινὰς	τῶν	ἀπολωλότων διὰ τὴν τοιαύτην πρόφασιν
[32, 75]	ἵππους πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι	τῶν	ἁρμάτων. ἔδοξεν οὖν τοῖς Ἠλείοις
[32, 55]	τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ	τῶν	ᾀσμάτων· τοὺς μὲν γὰρ ἄλλους
[32, 50]	προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ	τῶν	αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον;
[32, 75]	ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ	τῶν	αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα, τί
[32, 40]	ἐρεῖ τις τῶν Περσῶν ἢ	τῶν	Βακτρίων, ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν
[32, 55]	ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοις	τῶν	βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν
[32, 45]	καὶ σχολήν· ἴσως δὲ καὶ	τῶν	βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς
[32, 90]	αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ ἀπὸ	τῶν	βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ δόξαν
[32, 30]	βέλτιον· καὶ θέαν ἵππων· ὡς	τῶν	γε ἄλλων οὐδενὸς αὐτοῖς μέλει.
[32, 10]	αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν.	~τῶν	δὲ εἰς ὑμᾶς παρϊόντων ὡς
[32, 55]	μέντοι κακὸν οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται·	τῶν	δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´
[32, 5]	λαβόντες ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς.	τῶν	δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν
[32, 60]	τὸ εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν,	τῶν	δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ
[32, 5]	καὶ οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ·	τῶν	δὲ τοιούτων λόγων, δι´ οὓς
[32, 25]	τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι,	τῶν	δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ
[32, 15]	ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι	τῶν	δυναμένων διὰ πειθοῦς καὶ λόγου
[32, 45]	ἔδοξαν; μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται	τῶν	ἐκεῖ; τί οὖν τοῦτο δείκνυσι;
[32, 15]	βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ	τῶν	ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ
[32, 55]	ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα	τῶν	ἑλκῶν ὑγραίνοντες καὶ μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα
[32, 40]	ἀληθέστερον οὗτοι λέγωσιν ἢ περὶ	τῶν	Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν
[32, 40]	ὡς ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει	τῶν	Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ
[32, 25]	ἴσως δὲ καὶ ἄλλος προαιρήσεται	τῶν	ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν
[32, 95]	παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ τις	τῶν	ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων
[32, 15]	ταῖς πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων	τῶν	ἐν ταῖς ἐξουσίαις. κολάζειν μὲν
[32, 70]	αὐτοὶ δ´ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε	τῶν	ἐν ταῖς τραγῳδίαις, οὐκ ἂν
[32, 70]	ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ	τῶν	ἐν τοῖς θεάτροις θορύβων. οὐ
[32, 40]	ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ	τῶν	ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας
[32, 100]	ᾄδειν. ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας	τῶν	ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ
[32, 80]	λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων	τῶν	Εὐμήλου. οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ
[32, 50]	παρά τε τῶν ἄλλων καὶ	τῶν	ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ καὶ
[32, 75]	φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ	τῶν	Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην
[32, 80]	μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων καὶ	τῶν	ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ
[32, 45]	ὑμεῖς. νυνὶ δὲ τὸ μὲν	τῶν	ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ
[32, 15]	μὴ κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν	τῶν	θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ
[32, 75]	αὐτόν, μὰ Δί´ οὐχ ὑπὲρ	τῶν	ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν,
[32, 80]	καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε	τῶν	ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων, καὶ
[32, 45]	οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε	τῶν	ἵππων οὐδεὶς δραμεῖται βράδιον οὐδὲ
[32, 80]	ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ	τῶν	ἵππων τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι
[32, 90]	αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν	τῶν	καθ´ ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης
[32, 55]	Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα	τῶν	κακῶν καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς
[32, 85]	δ´ ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια	τῶν	καλῶν, ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς
[32, 70]	ὡς ἡ κακία πρόεισιν ἐκ	τῶν	κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ
[32, 95]	οἴεσθε ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ	τῶν	καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες,
[32, 65]	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος	τῶν	κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν
[32, 65]	βεβαίους. ἔλεγε δὲ καὶ περὶ	τῶν	κιθαρῳδῶν τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον
[32, 90]	ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις ἂν	τῶν	κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε
[32, 55]	ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ τῆς	τῶν	κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως
[32, 65]	ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·	τῶν	κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα δὴ
[32, 85]	μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς	τῶν	κωμικῶν ἔφη τις ἐπὶ τοῖς
[32, 30]	ὑμεῖς μέν, ἄν τις ἀσχημονῇ	τῶν	μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ πάντων
[32, 70]	ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ	τῶν	μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ
[32, 25]	καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι,	τῶν	μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν
[32, 65]	γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί, καὶ	τῶν	μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη,
[32, 90]	γίγνεται. ποία γὰρ πόλις ἐστὶ	τῶν	μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ μικρῶν,
[32, 55]	μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ	τῶν	Μουσῶν καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος
[32, 55]	καὶ Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ	τῶν	νεβρίδων τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ
[32, 50]	πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ βαδίζουσι.
[32, 95]	οὐ γὰρ οὕτως τὸ κάλλος	τῶν	οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα
[32, 15]	δὲ σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες	τῶν	οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν
[32, 55]	ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς διὰ	τῶν	ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ
[32, 95]	γὰρ κρείττω καὶ πολυτελέστερα ἔχει	τῶν	ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ
[32, 55]	ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε	τῶν	ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν
[32, 15]	σκέπην μηδὲ προβολὴν ἔχοντες ἀπὸ	τῶν	παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ καὶ
[32, 55]	ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ	τῶν	παθῶν καὶ μάλιστα δὴ μεταστρέφειν
[32, 1]	τὸ κάλλιστον ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ	τῶν	παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες τὸ
[32, 1]	οὖν κακῶς ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ	τῶν	παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν
[32, 35]	λιμένων καὶ μεγέθει στόλου καὶ	τῶν	πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει,
[32, 60]	αὐτῷ, πολύ τι πλῆθος οἶμαι	{τῶν}	πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν
[32, 65]	δὲ καὶ περὶ τῶν κιθαρῳδῶν	τῶν	παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα
[32, 70]	ἢ δίς, ὥσπερ οἱ καταχέοντες	τῶν	παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ
[32, 55]	σφαλλομένους καὶ πολὺ κάκιον ἔχοντας	τῶν	παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ τῆς ἀρχῆς,
[32, 90]	ἦν αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς ὑπὲρ	τῶν	πατρίδων γίγνεσθαι; τί οὖν μόνοι
[32, 45]	καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν	τῶν	πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ δὲ
[32, 95]	εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους καὶ	τῶν	πεμπομένων ἕκαστος καὶ διοικούντων ὑμᾶς
[32, 40]	φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ τις	τῶν	Περσῶν ἢ τῶν Βακτρίων, ὡς
[32, 35]	τινὶ τῆς ὅλης γῆς καὶ	τῶν	πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ
[32, 15]	ἐξ ἑτέρας τινὸς πηγῆς ἔρχεται	{τῶν}	πλησίον οὔσης παρ´ ἡμῖν, ὥσπερ
[32, 40]	ὑμῖν οὐδ´ Ἰταλοὺς οὐδὲ ἀπὸ	τῶν	πλησίον Συρίας, Λιβύης, Κιλικίας, οὐδὲ
[32, 55]	κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ	τῶν	ποιητῶν μυθολογήματα· ὡς ἐκεῖνοί γε
[32, 1]	ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρες	τῶν	πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶς
[32, 20]	τὸ πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ	τῶν	πόλεων {καὶ τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν·
[32, 50]	οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως τὴν	τῶν	πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡς παισὶν
[32, 45]	καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν	τῶν	πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως
[32, 65]	καλῶς ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ	τῶν	προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι
[32, 40]	αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι	τῶν	προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ
[32, 65]	μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ	τῶν	ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων·
[32, 80]	τοιγαροῦν οὐ κακῶς τις παρεποίησε	τῶν	σαπρῶν τούτων ποιητῶν· ἅρματα δ´
[32, 95]	μὲν πολλάκις ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε	τῶν	σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ
[32, 40]	εἰπεῖν· ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι	τῶν	σοφῶν· ἧκε δὲ εἰς τὴν
[32, 100]	ὄντος. ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννος	τῶν	Σύρων ἧκεν εἰς Μέμφιν, ἐκπληττομένων
[32, 5]	καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον	τῶν	σφετέρων πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον
[32, 100]	συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ	τῶν	σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ
[32, 45]	αὐτούς. τοσαύτη δ´ ἐστὶ δυστυχία	τῶν	ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ
[32, 5]	τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι	τῶν	ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ
[32, 15]	πολλή τις εἶναι σπάνις ὑμῖν	τῶν	τὸ〉 ὕστερον ἐπισταμένων. οὔτε γὰρ
[32, 80]	κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ	τῶν	τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν
[32, 95]	διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ	τῶν	τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ
[32, 70]	μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ	τῶν	τρόπων κουφότης καὶ τὸ ἀλόγιστον
[32, 85]	ἕτερον ἔργον πράττειν· οὐδὲ ἡ	τῶν	Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν
[32, 60]	καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ	τῶν	ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος καὶ μακρότερος.
[32, 35]	διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα	τῶν	ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἥ τε
[32, 90]	μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα	τῶν	φερόντων εἰς σωτηρίαν, ἀλλ´ αἱρεθεῖσα
[32, 55]	ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ	τῶν	φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν αὑτοὺς
[32, 5]	μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους	τῶν	φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάς τις
[32, 20]	ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρός τι	τῶν	χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν, εἰ ἦν
[32, 25]	αὐτῶν. καὶ γὰρ ἕν τι	τῶν	χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον ἂν
[32, 10]	καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι	τῶν	χρησίμων. πολλάκις γὰρ ἤδη καὶ
[32, 95]	ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε προθείη	τῶν	ὠνίων μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε·
[32, 50]	ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι διὰ	τῶν	ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα