HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

DION CHRYSOSTOME, Au peuple d'Alexandrie (discours 32; traduction anglaise)

Liste des contextes (ordre alphabétique)


κ  =  211 formes différentes pour 991 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Discours, par.
[32, 70]   τέτταρα πέντε βήματα νικᾶτε,  κἀγὼ   βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος
[32, 85]   αἰόλος ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος  κἀγὼ   καλός τε μέγας τε; ἀλλ´
[32, 20]   οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη  κἀγὼ   λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος
[32, 60]   ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι τοὺς δήμους  κἀγὼ   παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν
[32, 75]   μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ  κἀγὼ   τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆς
[32, 45]   ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι  καθ´   αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου τινός, ὅπου
[32, 30]   ὅ, τι ἂν πράττῃ τις  καθ´   αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο
[32, 70]   στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι καὶ  καθ´   αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι
[32, 70]   συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ}  καθ´   αὑτοὺς ἦτε. οὐχ μὲν
[32, 70]   εἴη καὶ δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι  καθ´   αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν· εἰ δ´
[32, 65]   καὶ μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας  καθ´   αὑτοὺς καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας
[32, 40]   μέν εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες  καθ´   αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν
[32, 35]   ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε  καθ´   ἑαυτοὺς κοιμᾶσθε διοικεῖτε
[32, 10]   αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ  καθ´   ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν
[32, 50]   καὶ τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι  καθ´   ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν,
[32, 90]   λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν τῶν  καθ´   ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ
[32, 35]   ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν τὴν  καθ´   ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε
[32, 70]   ἔχοντας ἐν τούτοις πράττουσι  καθ´   ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ
[32, 90]   καὶ μικρῶν, ἐν μὴ  καθ´   ἡμέραν τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ
[32, 40]   ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν μαίνονται  καθ´   ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν
[32, 80]   καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς  καθ´   ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε.
[32, 35]   μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι  καθ´   Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν βαθεῖαν
[32, 30]   ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι  καθ´   Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ
[32, 35]   καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ  καθ´   ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα.
[32, 70]   ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς  καθ´   ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας
[32, 100]   γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν  καθ´   ὕπνον ὡς εἰς ὄνου ὦτα
[32, 5]   πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ  καθάπερ   ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ τούτου
[32, 60]   καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν,  καθάπερ   εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι
[32, 90]   ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ  καθάπερ   εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ
[32, 40]   τῆς πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας·  καθάπερ   ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντος ἰδεῖν ἔστι
[32, 25]   φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν,  καθάπερ   ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς
[32, 15]   κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος,  καθάπερ   οἶμαι δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν
[32, 50]   τοῖς χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας,  καθάπερ   οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν
[32, 100]   δοκῇ τόπος ἐν τῇ πόλει,  καθάπερ   οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι μάτην
[32, 70]   φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ  καθάπερ   παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα
[32, 15]   ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι,  καθάπερ   σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων
[32, 20]   ἐστι πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν,  καθάπερ   στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν
[32, 15]   γὰρ θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια,  καθάπερ   τῶν ἄλλων νόσων· μὲν
[32, 50]   ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι,  καθάρματος   ἀγεννοῦς καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου,
[32, 10]   σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν  καθαρῶς   καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε
[32, 95]   ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ  καθαρωτάτου   μέλιτος ὄντος, τοῦ μὲν μηδέποτε
[32, 90]   ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας,  κἄθεινε   κέντρον δῆθεν ὡς ἔχων χερί.
[32, 80]   δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ  καθέστηκεν,   ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν
[32, 25]   μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ  καθεστηκὸς   καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ
[32, 5]   ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι  καθεστηκότες,   ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων
[32, 55]   μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι καὶ  καθεστηκότες   ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ τρόπος
[32, 85]   Ἥρη, ὡς μή μοι τρύζητε  καθήμενοι   ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ
[32, 80]   ἐν σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε  κάθηντο,   χλωροὶ ὑπαὶ δείους πεφοβημένοι, οἱ
[32, 55]   ~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι  κάθησθε,   ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε
[32, 30]   τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον  κάθησθε   σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ τοῖς νοσοῦσι
[32, 15]   τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.  ~καθόλου   γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον,
[32, 90]   τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς καλεῖται.  καθόλου   γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι τις
[32, 85]   τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν  καθορᾶν   καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους
[32, 5]   φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι γε  καὶ   ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν,
[32, 95]   ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ  καὶ   ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.
[32, 35]   καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος  καὶ   ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεως·
[32, 25]   ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ  καὶ   ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι,
[32, 55]   μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς  καὶ   ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ
[32, 70]   τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον  καὶ   ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ
[32, 10]   πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς  καὶ   ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε δόξης
[32, 85]   ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς  καὶ   ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι
[32, 80]   ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον  καὶ   ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί γε
[32, 10]   ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ  καὶ   ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν
[32, 30]   δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ  καὶ   ἀθρόος γένηται; χρὴ μὲν γὰρ
[32, 70]   ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς  καὶ   ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ
[32, 15]   βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ  καὶ   ἀκόλαστοι, κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων
[32, 25]   καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ  καὶ   ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ
[32, 85]   Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν  καὶ   ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη
[32, 50]   πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς  καὶ   ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας
[32, 40]   περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι  καὶ   ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς
[32, 20]   βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ  καὶ   ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ
[32, 1]   ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ  καὶ   ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ
[32, 70]   μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως  καὶ   ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις
[32, 55]   προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα  καὶ   Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα
[32, 20]   θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε  καὶ   ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο
[32, 90]   ἀλλὰ καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς  καὶ   ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος
[32, 100]   ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι  καὶ   ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται, τὸ
[32, 60]   πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ  καὶ   ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς
[32, 25]   ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ  καὶ   ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.
[32, 100]   τούτου, μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς  καὶ   ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ
[32, 60]   οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην  καὶ   ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς
[32, 55]   πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ  καὶ   ἀμέτρως χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς
[32, 45]   ταῖς πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως  καὶ   ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν τῶν
[32, 30]   πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι  καὶ   ἀναγκαιότατον ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς
[32, 50]   προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν  καὶ〉   ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων
[32, 25]   ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς  καὶ   ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι
[32, 80]   οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ  καὶ   ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων.
[32, 90]   οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο  καὶ   ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις ἂν
[32, 15]   δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ  καὶ   ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν
[32, 55]   ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι  καὶ   ἀνίστανται γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν
[32, 65]   εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον  καὶ   ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος·
[32, 45]   δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον  καὶ   ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ
[32, 80]   μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας  καὶ   ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων
[32, 20]   ῥηιδίως, τοτὲ δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει  καὶ   ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ τοῦ
[32, 90]   ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν  καὶ   ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης
[32, 60]   ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι  καὶ   ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον
[32, 5]   καταλύειν κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας  καὶ   ἀπάτας τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ
[32, 25]   αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία  καὶ   ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως
[32, 5]   στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι  καὶ   ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας καὶ
[32, 20]   τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν τε  καὶ   ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον,
[32, 50]   τὸ βαδίζειν, κοινόν ἐστι  καὶ   ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει
[32, 90]   ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ  καὶ   ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν
[32, 50]   μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι  καὶ   ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς
[32, 50]   χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν  καὶ   ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ
[32, 90]   ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης  καὶ   ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι
[32, 85]   καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους  καὶ   ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς θεοὺς
[32, 50]   κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης  καὶ   ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν καὶ
[32, 25]   ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ  καὶ   ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς
[32, 40]   δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες  καὶ   ἀστράτευτοι πολλὰς ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίας.
[32, 25]   ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ  καὶ   ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´ ἀκοὴ μία
[32, 10]   ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι,  καὶ   ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον,
[32, 50]   ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς  καὶ   ἀταξίας ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες
[32, 55]   πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν  καὶ   ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ
[32, 15]   πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους  καὶ   ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ
[32, 80]   αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας,  καὶ   αὐτός τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς
[32, 85]   αἲ γάρ πως ὑμᾶς γε  καὶ   αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε
[32, 15]   ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν  καὶ   ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ
[32, 20]   τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ  καὶ   ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´
[32, 30]   καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε  καὶ   ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων·
[32, 40]   ἄνθρωποι θύοντες μέν εἰσι μέτριοι  καὶ   βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς καὶ τἄλλα
[32, 40]   ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ  καὶ   Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας
[32, 35]   τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες  καὶ   βάρβαροι ἴσασιν. γὰρ πόλις
[32, 30]   οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν  καὶ   βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα
[32, 30]   ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταις  καὶ   βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς
[32, 20]   πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν  καὶ   βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου
[32, 25]   ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς θείας  καὶ   βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ
[32, 95]   τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας  καὶ   βεβαίους. οὕτως γὰρ ἂν οὔτ´
[32, 5]   καὶ κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται  καὶ   βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις,
[32, 70]   καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων  καὶ   βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε;
[32, 90]   ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος  καὶ   βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ
[32, 15]   ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν  καὶ   βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ
[32, 45]   γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι  καὶ   βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη
[32, 1]   ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ θορύβου  καὶ   βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων
[32, 75]   συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι  καὶ   βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ
[32, 20]   πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται.  καὶ   γαληνὸς εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ
[32, 25]   μέν τις εὐγνώμων καὶ πρᾷος  καὶ   γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας
[32, 90]   παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα.  καὶ   γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι
[32, 90]   αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις.  ~καὶ   γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ
[32, 1]   γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·  καὶ   γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ
[32, 95]   κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ·  καὶ   γὰρ αὐτὸς ἔλεγε Διὸς υἱὸς
[32, 45]   δὲ τοιοῦτος μυίας θάνατος.  καὶ   γὰρ ἐκείναις ὅ, τι ἂν
[32, 60]   ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα·  καὶ   γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς
[32, 25]   τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.  καὶ   γὰρ ἕν τι τῶν χρησίμων
[32, 30]   οὐ μικρόν, μίαν ὥραν σωφρονῆσαι.  καὶ   γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 30]   ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες.  καὶ   γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 45]   τί ἄν τις ἔχοι λέγειν;  καὶ   γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε,
[32, 90]   {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ ἑταίρας  καὶ   γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης
[32, 80]   τῶν ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων,  καὶ   γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ
[32, 50]   μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας ὀργιζόμενοι  καὶ   γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες,
[32, 85]   φαύλους τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους  καὶ   γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους,
[32, 1]   καὶ παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς  καὶ   γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·
[32, 45]   ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ τάχα τι  καὶ   γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου
[32, 35]   ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ  καὶ   γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους
[32, 25]   ὑμᾶς ὠφελήσειεν περὶ οὐρανοῦ  καὶ   γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ
[32, 15]   καὶ δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα  καὶ   γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι, κατήγοροι,
[32, 35]   γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι σοφισταὶ  καὶ   γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα
[32, 10]   ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων  καὶ   γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν
[32, 15]   τὸ μὲν σῷζον καὶ τρέφον  καὶ   γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ
[32, 85]   λοιδοροῦντες καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες  καὶ   γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ τῆς θέας
[32, 40]   ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ καὶ παῖδες  καὶ   γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ
[32, 90]   πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι  καὶ   γυναιμανεῖς ἐν πάσαις εἰσὶ ταῖς
[32, 90]   διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα  καὶ   Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα,
[32, 5]   καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν  καὶ   δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα οὐκ
[32, 65]   ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦ λόγου,  καὶ   δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ
[32, 30]   ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται  καὶ   δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν
[32, 35]   πόλεως εἰς ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας  καὶ   δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ καθ´
[32, 25]   μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον τε  καὶ   δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ
[32, 1]   ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς τε  καὶ   δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων
[32, 70]   μάλιστα τὸ πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει,  καὶ   δείξας τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν
[32, 85]   παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν  καὶ   δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους πλῆθος
[32, 70]   αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη  καὶ   δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς
[32, 5]   παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν,  καὶ   δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν
[32, 100]   ὡς εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται.  καὶ   δὴ τὸν μὲν ἄλλον χρόνον
[32, 25]   δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ  καὶ   δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ
[32, 5]   ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες  καὶ   δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν
[32, 25]   κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ  καὶ   δῆμος μέν τις εὐγνώμων
[32, 30]   ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως  καὶ   δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ
[32, 90]   καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως  καὶ   δῆμος οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ
[32, 90]   κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ μέγα  καὶ   δημοσίᾳ γίγνεται. ποία γὰρ πόλις
[32, 45]   ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι  καὶ   δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ
[32, 40]   τε συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει  καὶ   δι´ ὅλης τῆς πόλεως ἐπὶ
[32, 10]   ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν  καὶ   δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε
[32, 20]   τὸ μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως  καὶ   δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον
[32, 70]   καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ  καὶ   διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος
[32, 65]   μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι.  καὶ   διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν
[32, 50]   πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε  καὶ   διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν
[32, 15]   καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως  καὶ   διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε
[32, 35]   καὶ τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ  καὶ   διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην
[32, 1]   αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖς  καὶ   διακόνους πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς
[32, 25]   βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ  καὶ   διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον
[32, 40]   ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ δεινὸν  καὶ   διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται
[32, 95]   τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις ἀκηκόατε  καὶ   διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ
[32, 15]   πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι  καὶ   διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι·
[32, 90]   πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις  καὶ   διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα
[32, 95]   τινῶν τύχης ἄλλης κρατούμενος  καὶ   διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε
[32, 25]   ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι  καὶ   διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ
[32, 35]   ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες  καὶ   δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι
[32, 25]   κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ  καὶ   δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι
[32, 15]   προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοις  καὶ   δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ
[32, 15]   σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος  καὶ   δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ
[32, 95]   ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος  καὶ   διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ
[32, 80]   ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα  καὶ   Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ τις
[32, 80]   καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε  καὶ   διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.
[32, 90]   ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν  καὶ   δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε
[32, 10]   φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν  καὶ   δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ τῆς
[32, 90]   δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν  καὶ   δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς δὲ
[32, 40]   θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς  καὶ   δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον
[32, 15]   ὠφέλιμον, μὴ κατὰ γνώμην  καὶ   δύναμιν τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς
[32, 15]   κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς  καὶ   δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ´
[32, 80]   τἄλλα εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ  καὶ   εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν
[32, 65]   τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον  καὶ   ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·
[32, 90]   δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο  καὶ   ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι
[32, 40]   τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς  καὶ   ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν
[32, 10]   πόλεως, ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων  καὶ   ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων
[32, 100]   τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει  καὶ   ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο
[32, 50]   ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ  καὶ   ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ
[32, 65]   τὴν διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι,  καὶ   ἐν τῷ γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη
[32, 85]   ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε  καὶ   ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως
[32, 5]   καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες,  καὶ   ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν
[32, 95]   μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον  καὶ   ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν σφόδρα
[32, 70]   ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι  καὶ   ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα
[32, 85]   ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως  καὶ   ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους
[32, 60]   τὸ μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε  καὶ   ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ
[32, 95]   Κενταύρῳ τινὶ Κύκλωπι πεπωκότι  καὶ   ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ
[32, 65]   προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι  καὶ   ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ τὰ τελευταῖα
[32, 90]   λῃστῶν μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ  καὶ   ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης
[32, 10]   τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ  καὶ   ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι.
[32, 70]   εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν  καὶ   ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν; ἐβιάσαντο
[32, 15]   ἦλθέ ποτε πρὸς τέλος ὑγιὲς  καὶ   εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως καὶ
[32, 90]   ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που  καὶ   ἐφ´ ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ
[32, 65]   οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο,  καὶ   ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡς ἂν
[32, 50]   τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς  καὶ   ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης;
[32, 90]   Κορινθίων τὰ σώματα ἀσκεῖν  καὶ   ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι}
[32, 80]   ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε  καὶ   ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ
[32, 1]   καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε  καὶ   ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς τούτων
[32, 1]   οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν  καὶ   ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς εἰπεῖν,
[32, 80]   τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε  καὶ   ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε
[32, 20]   πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν,  καὶ   θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου
[32, 30]   οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον·  καὶ   θέαν ἵππων· ὡς τῶν γε
[32, 55]   τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς.  καὶ   θεοῖς μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα
[32, 50]   ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα  καὶ   θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον
[32, 95]   οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι.  καὶ   Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ
[32, 50]   φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν  καὶ   θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε.
[32, 70]   εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς  καὶ   θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων
[32, 10]   καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν  καὶ   θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ
[32, 1]   κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι  καὶ   θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων
[32, 20]   καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ  καὶ   θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω
[32, 55]   ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδων τε  καὶ   θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας
[32, 30]   νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι  καὶ   ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς
[32, 20]   καὶ πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε  καὶ   ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα
[32, 40]   Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας  καὶ   Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ
[32, 35]   οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων  καὶ   ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης τῆς
[32, 95]   καὶ πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται.  καὶ   ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ τῆς
[32, 70]   δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι  καὶ   καθ´ αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα,
[32, 35]   πάντας καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις  καὶ   καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους
[32, 5]   τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον,  καὶ   καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ
[32, 90]   τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον,  καὶ   καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως
[32, 70]   ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν  καὶ   καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ
[32, 25]   καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον  καὶ   καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ
[32, 55]   μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι  καὶ   καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ
[32, 45]   καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον  καὶ   κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς
[32, 10]   κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν,  {καὶ}   κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ
[32, 25]   τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες  καὶ   κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι.
[32, 90]   νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν  καὶ   κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε
[32, 10]   τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι,  καὶ   καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν
[32, 90]   πολλάκις εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ  καὶ   καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν περὶ
[32, 90]   ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται  καὶ   καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης
[32, 70]   ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν  καὶ   καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων.
[32, 45]   τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων  καὶ   καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς
[32, 45]   δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει  καὶ   καταγέλωτι τῆς πόλεως, εἰ παρὰ
[32, 20]   ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους  καὶ   καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον,
[32, 60]   τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι  καὶ   καταλύουσιν. καὶ μὴν γε
[32, 60]   Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉  καὶ   κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους
[32, 35]   πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ  καὶ   κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ
[32, 15]   εἰς τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες  καὶ   κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων
[32, 5]   δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον  καὶ   κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον
[32, 10]   ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ  καὶ   κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ
[32, 20]   ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς  καὶ   κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν
[32, 95]   τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων  καὶ   κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν.
[32, 10]   τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν  καὶ   κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν
[32, 5]   τοὺς κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ  καὶ   κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ τι
[32, 75]   τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον  {καὶ   κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν.
[32, 75]   πόλει τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου  καὶ   κόρης ἄβατον. γὰρ πατὴρ
[32, 5]   λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι  καὶ   κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ
[32, 60]   τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν  καὶ   κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων
[32, 45]   τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους  καὶ   κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος.
[32, 90]   ὁμοίας μεταλάβητε δόξης τοῖς Ἀθηναίοις  καὶ   Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις τισίν·
[32, 15]   βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει σαθρῷ  καὶ   λελυμένῳ πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ
[32, 45]   ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς  καὶ   λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους
[32, 35]   δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν  καὶ   λιμένας καὶ τόπους καὶ πάντα
[32, 35]   καὶ ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως  καὶ   λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον,
[32, 50]   θέας οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι  καὶ   λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίως
[32, 60]   μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς νόμους} ἰδιώτας  καὶ   λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ
[32, 15]   φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν  καὶ   λόγον, διὰ βίου μέν
[32, 1]   οὐκ ἄλλο ἥρμοζεν παιδεία  καὶ   λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως
[32, 5]   καὶ συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω  καὶ   λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ
[32, 15]   φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς  καὶ   λόγου ψυχὰς πραΰνειν καὶ μαλάττειν.
[32, 10]   παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους  καὶ   λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι.
[32, 25]   αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας  καὶ   λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι
[32, 60]   μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ  καὶ   λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν
[32, 10]   ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι  καὶ   λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν
[32, 20]   κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ  καὶ   λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς
[32, 80]   Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον  καὶ   λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων
[32, 10]   ἓν δύο ῥήματα εἰπόντες,  καὶ   λοιδορήσαντες μᾶλλον διδάξαντες ὑμᾶς,
[32, 15]   διὰ τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον  καὶ   λοιδορία καὶ προπηλακισμός· ὧν ἴσως
[32, 5]   κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον  καὶ   λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω δὲ
[32, 85]   καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες  καὶ   μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους καὶ
[32, 20]   ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι  καὶ   μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ
[32, 85]   πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων  καὶ   μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν
[32, 35]   πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις χαίρουσι,  καὶ   μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι
[32, 60]   τοίνυν ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην  καὶ   Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ
[32, 45]   μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει  καὶ   μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς ἐπὶ
[32, 60]   δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος  καὶ   μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε
[32, 55]   τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες  καὶ   μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον
[32, 15]   πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς πραΰνειν  καὶ   μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι
[32, 55]   ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν  καὶ   μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς
[32, 25]   ἕν τι τῶν χρησίμων ἐστὶ  καὶ   μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ὠφελήσειεν
[32, 85]   τελευταία καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη  καὶ   μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας
[32, 55]   ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε  καὶ   μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ
[32, 90]   καὶ βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον  καὶ   μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται. ποία
[32, 75]   ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι  καὶ   μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ
[32, 95]   καὶ Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων  καὶ   μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´ αὑτῷ
[32, 35]   παραβάλλων ἐμαυτόν. δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι  καὶ   μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες· τὰ
[32, 25]   γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶς  καὶ   μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ
[32, 95]   ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ  καὶ   μεγάλῳ, τὴν δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ.
[32, 35]   ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων  καὶ   μεγέθει στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ
[32, 10]   γὰρ ἤδη καὶ ὕπαρ ὤνησε  καὶ   μεθ´ ἡμέραν ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε
[32, 45]   δ´ νοῦν ἔχων ἐσώθη  καὶ   μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ
[32, 55]   ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν  καὶ   μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ
[32, 75]   δαιμόνια πάντ´ τὰ τοιαῦτα  καὶ   μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν
[32, 65]   καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ,  καὶ   μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´
[32, 55]   τινος νάπης, οὐδὲ γάλα  καὶ   μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως ἔχειν
[32, 40]   μέχρι πολλοῦ τήν τε λιγνὺν  καὶ   μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα
[32, 50]   θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ  καὶ   μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι
[32, 15]   καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς βίος  καὶ   μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων
[32, 50]   τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως  καὶ   μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ
[32, 50]   οὕτως ὑμῶν ζῶντας ἐν ἐλευθερίᾳ  καὶ   μετὰ πάσης ἀδείας· ἀλλὰ παρ´
[32, 10]   τελειότερος ὤν, δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς  καὶ   μετὰ σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ
[32, 60]   δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς τὴν ναῦν,  καὶ   μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ
[32, 70]   ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε  καὶ   μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ
[32, 55]   ὥσπερ αὐτῷ συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται  καὶ   μέτριον. ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται
[32, 95]   ἔχειν; πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς  καὶ   μὴ δεομένους θεραπείας; μᾶλλον
[32, 60]   σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι,  καὶ   μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος
[32, 15]   πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ λόγου  καὶ   μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´ ἂν
[32, 25]   γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας  καὶ   μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής,
[32, 50]   τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι  καὶ   μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι
[32, 40]   ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων ἱππικῶν  καὶ   μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις
[32, 95]   ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς  καὶ   μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα
[32, 70]   οὕτως ἐπτοημένους περὶ τὰ μικρὰ  καὶ   μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς
[32, 15]   παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου τούτου  καὶ   μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς ἀκοὰς
[32, 60]   τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι  καὶ   μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι
[32, 85]   μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι.  καὶ   μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς,
[32, 70]   ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι.  καὶ   μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον
[32, 60]   οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν.  καὶ   μὴν γε Ὀρφεὺς τὰ
[32, 25]   ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.  καὶ   μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα
[32, 30]   ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν.  καὶ   μὴν περί γε τῶν ἄλλων
[32, 25]   δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ καθεστηκὸς  καὶ   μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ
[32, 10]   λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον,  καὶ   μήτε δόξης χάριν μήτ´ ἐπ´
[32, 90]   ἂν τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη  καὶ   μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα
[32, 40]   ἂν δύνωνται τοῖς αὑτῶν,  καὶ   μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ
[32, 90]   ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων  καὶ   μικρῶν, ἐν μὴ καθ´
[32, 85]   ἀλλ´ ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατος  καὶ   μοῖρα κραταιή. αἲ γάρ πως
[32, 10]   αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν  καὶ   μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν
[32, 70]   βασιλεὺς ὑμῶν περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο  καὶ   μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ
[32, 60]   γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία ἡμέρου  καὶ   μουσικὰ ἐποίει διὰ τῆς ᾠδῆς·
[32, 10]   ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας  καὶ   μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ
[32, 5]   ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια  καὶ   ναύτας καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα
[32, 60]   αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ  καὶ   νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν
[32, 35]   καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων  καὶ   νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ
[32, 50]   καὶ ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι  καὶ   νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι
[32, 90]   θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ·  καὶ   νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν
[32, 30]   μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ  καὶ   νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον, κἂν μυριάκις
[32, 35]   ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε ἀκούοντες,  καὶ   νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος,
[32, 15]   καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι  καὶ   νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ
[32, 50]   καὶ ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν  καὶ   νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ
[32, 35]   μεγίστων δὲ ὡς οἷόν τε.  καὶ   νῦν εἶπον τὰ περὶ τῆς
[32, 75]   τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν·  καὶ   νῦν ἐστιν ἐν τῇ πόλει
[32, 65]   ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς τέχνης  καὶ   νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει
[32, 30]   εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ  καὶ   νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ
[32, 90]   καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι  καὶ   νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν
[32, 70]   δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε.  καὶ   νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας
[32, 1]   σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους,  καὶ   νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς
[32, 75]   πόλεως, μή τι δυσχερὲς ὑμῖν  καὶ   ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν
[32, 10]   ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους ἐπιτηδείους  καὶ   ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα
[32, 25]   δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείους  {καὶ   οἱ} θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι
[32, 90]   ἁμαρτήματα εὕροι τις ἂν πανταχοῦ,  καὶ   οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς
[32, 45]   καμπὰς καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς  καὶ   ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ
[32, 20]   εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους  καὶ   ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν,
[32, 25]   τῷ δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι  καὶ   ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς
[32, 40]   μυρίων ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς,  καὶ   ὁρᾶτε μὲν τρεῖς τέτταρας
[32, 20]   καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι  καὶ   ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων,
[32, 55]   μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει  καὶ   ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον
[32, 70]   καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας  καὶ   ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ
[32, 30]   δὲ αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι  καὶ   ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί
[32, 5]   ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι,  καὶ   οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν
[32, 20]   διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε,  καὶ   οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ
[32, 5]   ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι,  καὶ   οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν,
[32, 1]   προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε  καὶ   οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν
[32, 70]   ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες,  καὶ   οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως
[32, 50]   πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι  καὶ   οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ
[32, 30]   εἶναι καὶ ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι,  καὶ   οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν
[32, 75]   ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε  καὶ   οὐκέτι κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ
[32, 40]   παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ  καὶ   παῖδες καὶ γύναια. ἐπειδὰν δὲ
[32, 1]   ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντες  καὶ   παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς καὶ
[32, 85]   τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες καὶ μαινόμενοι  καὶ   παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες
[32, 1]   μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον ἔπρεπε  καὶ   παισὶ Λυδῶν Φρυγῶν· Ἑλλήνων
[32, 20]   ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες  καὶ   παλαίοντες, εἰς δ´ τὸ στάδιον
[32, 90]   οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ βίου  καὶ   πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν
[32, 50]   νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι  καὶ   πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´
[32, 35]   γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους  καὶ   πάντα μᾶλλον ὑμᾶς. ποῦ
[32, 65]   ᾄδουσι καὶ ῥήτορες καὶ σοφισταί,  καὶ   πάντα περαίνεται δι´ ᾠδῆς· ὥστ´,
[32, 55]   ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες  καὶ   πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες,
[32, 60]   κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους  καὶ   πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν
[32, 20]   τὰ σκώμματα, οἷς πάντας ἐκπλήττετε  καὶ   πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ
[32, 70]   ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι  καὶ   παντὸς ἅπτεται μετὰ τῆς ἴσης
[32, 10]   καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ  καὶ   πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν τοσαύτῃ
[32, 5]   ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι  καὶ   πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς
[32, 55]   ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα  καὶ   πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαις
[32, 50]   ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´ ὑμῖν  καὶ   παρ´ ἑτέροις τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ
[32, 75]   τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ  καὶ   παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν
[32, 50]   τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται  {καὶ}   παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις
[32, 30]   φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ  καὶ   παρ´ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως.
[32, 45]   ὑμῖν κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ  καὶ   παρὰ τὸν τόνον, συνίετε· αὐτοὶ
[32, 35]   ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς φύσεως  {καὶ}   παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας λόγου
[32, 25]   οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον  καὶ   παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.
[32, 45]   εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος  καὶ   παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ· δεῖ
[32, 55]   γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ  καὶ   παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη
[32, 40]   ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες  καὶ   παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ
[32, 10]   ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε  καὶ   παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος
[32, 55]   μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον}  καὶ   παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν.
[32, 70]   δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς  καὶ   παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς, ἔφη,
[32, 40]   καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται  καὶ   πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς
[32, 25]   ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται,  καὶ   πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ
[32, 60]   ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν  καὶ   παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ καὶ
[32, 90]   ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται  καὶ   πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ
[32, 50]   εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι  καὶ   πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ
[32, 80]   ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι  καὶ   πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´
[32, 50]   μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς  καὶ   πατρῴων γερῶν καὶ νόμων καὶ
[32, 35]   γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα  καὶ   πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις, οὐ
[32, 10]   ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης  καὶ   πειθοῦς. καὶ πρῶτόν γε ἁπάντων,
[32, 30]   τοῖς προσέχουσι καὶ περὶ θεοῦ  καὶ   περὶ δήμου φύσεως καὶ περὶ
[32, 30]   καὶ χρήσιμα εἰρηκέναι τοῖς προσέχουσι  καὶ   περὶ θεοῦ καὶ περὶ δήμου
[32, 50]   μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ λίχνοι  καὶ   περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ
[32, 55]   ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον δὲ  καὶ   περὶ συνουσίας ἔδοξε πρέπειν
[32, 50]   ἔωσε, μάχεται πρὸς ἕτερον. ὁμοίως  καὶ   περὶ τὰς θέας οἱ μέν
[32, 60]   ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς ὄρεσι  καὶ   περὶ τὰς νάπας τὰ πολλὰ
[32, 5]   φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε  καὶ   περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´ ὧν
[32, 30]   θεοῦ καὶ περὶ δήμου φύσεως  καὶ   περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν, κεἰ
[32, 85]   καὶ πρὸς μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι  καὶ   περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες καὶ
[32, 30]   μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως θεωρεῖν;  καὶ   περὶ τούτου μόνου λέγεις ἡμῖν,
[32, 65]   τὸ ἦθος βεβαίους. ἔλεγε δὲ  καὶ   περὶ τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ´
[32, 70]   πράττουσι καθ´ ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν  καὶ   περὶ τῶν μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι.
[32, 60]   καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ  καὶ   περίεργοι μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς νόμους}
[32, 65]   ἐνίους, οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς  καὶ   περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ
[32, 90]   μὲν τὸ σῶμά τινος κρατῆται  καὶ   περιέχηται δεσμοῖς τισιν φρουροῖς,
[32, 90]   κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε  καὶ   περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν μὲν
[32, 65]   ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς ἐδόκει  καὶ   περιττὸς εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ
[32, 35]   τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει  καὶ   περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ
[32, 40]   ἀλλὰ καὶ Βακτρίους καὶ Σκύθας  καὶ   Πέρσας καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ
[32, 20]   πόλις. ἐκεῖνος μὲν θεὸς ὢν  καὶ   πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα καὶ
[32, 80]   ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε  καὶ   πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ κακῶς τις
[32, 55]   ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε,  καὶ   πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν ποιητῶν
[32, 95]   ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας  καὶ   πίστεως ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων
[32, 95]   οὔτ´ ἐπὶ τοῖς γεγονόσι μετανοήσειε  καὶ   πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ
[32, 75]   μάλιστα συνέβαινε τοὺς ἵππους πτοεῖσθαι  καὶ   πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν
[32, 40]   κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν  καὶ   πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν ἐπιτηδείων
[32, 35]   ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ κατάρσεις  καὶ   πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων καὶ
[32, 10]   δι´ ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ  καὶ   πλήρει κληδόνι καὶ λόγῳ σαφεῖ,
[32, 90]   περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας  καὶ   ποίησιν καὶ χοροὺς ἐπὶ τούτοις
[32, 35]   δῆλός ἐστιν· ὅπως μέντοι θεωρεῖτε  καὶ   ποῖοί τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες
[32, 65]   τούς γε ἄλλους Μακεδόνας ἀνδρείους  καὶ   πολεμικοὺς γενέσθαι καὶ τὸ ἦθος
[32, 45]   ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα  καὶ   πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη
[32, 25]   αὐτὸς πλείων δῆμος  καὶ   πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων μὲν οὖν
[32, 90]   καλῶς ἂν λέγοιτο καὶ ἀνὴρ  καὶ   πόλις, ἥτις ἂν τῶν κρειττόνων
[32, 45]   ἔξω παραπλησίως ἀκούονται τοῖς ἄλλοις  καὶ   πολλάκις ἀηδεῖς ἔδοξαν; μὴ τὰ
[32, 1]   ἐστε οὔτε οἱ ὑμέτεροι συνήθεις  καὶ   πολλάκις εἰς ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί
[32, 5]   ναύτας καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα  καὶ   πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες καὶ τὰς
[32, 55]   χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους  καὶ   πολὺ κάκιον ἔχοντας τῶν παροινούντων
[32, 25]   πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι, τυράννοις ὅμοιοι  καὶ   πολὺ χείρους· οἷα δὴ τῆς
[32, 95]   αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ κρείττω  καὶ   πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου δήποτε·
[32, 15]   λελυμένῳ πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ  καὶ   πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους
[32, 90]   τις ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες  καὶ   πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς ἐν πάσαις
[32, 60]   ἐμπειρία περὶ τοῦτο καὶ σπουδή.  καὶ   πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι τὸν νῦν
[32, 5]   ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται;  καὶ   πότε εἴσεισι θαυματοποιὸς λῆρος
[32, 25]   δῆμος μέν τις εὐγνώμων  καὶ   πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως, οἷος
[32, 30]   δὲ μάλιστα ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε  καὶ   προήσεσθε τὴν δόξαν τῆς πόλεως·
[32, 15]   ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ θεραπεία κακίας  καὶ   πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων νόσων·
[32, 80]   γὰρ ἐν τοιούτοις θρασὺς  καὶ   προπετὴς οὐδὲ τἄλλα εἶναι δύναται
[32, 15]   ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ λοιδορία  καὶ   προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ ἔδει
[32, 85]   ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως,  καὶ   πρὸς μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ
[32, 85]   κατακάωσιν· αὕτη μὲν ἴσως τελευταία  καὶ   πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον
[32, 1]   λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε,  καὶ   πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ
[32, 20]   ὡς χαλεπόν τε καὶ ἀπειθῆ  καὶ   πρὸς ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ μὲν
[32, 1]   ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν  καὶ   προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε
[32, 55]   καιρὸς ἦν ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν  καὶ   προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ
[32, 25]   κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων  καὶ   προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ καὶ
[32, 80]   θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ  καὶ   προσῆκε. μόνον δ´ ἐπὶ τῷ
[32, 55]   τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα  καὶ   προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα
[32, 50]   ἀπρεπῶς διάγουσιν, ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα  καὶ   προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες,
[32, 25]   τῆς θείας καὶ βασιλικῆς φύσεως,  καὶ   προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ
[32, 25]   σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως  καὶ   προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν
[32, 30]   καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε;  καὶ   πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ
[32, 10]   ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ πειθοῦς.  καὶ   πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ
[32, 25]   ἀληθῶς ἔργον σφόδρα ἀνδρείου  καὶ   πτηνοῦ, Περσέως Βελλεροφόντου. τὸν
[32, 5]   ἔν τε τριόδοις καὶ στενωποῖς  καὶ   πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι
[32, 65]   τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι  καὶ   ῥήτορες καὶ σοφισταί, καὶ πάντα
[32, 10]   δ´ εἰ μέν εἰσι ποιηταὶ  καὶ   ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως δεινόν· εἰ
[32, 30]   τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη  καὶ   ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον
[32, 25]   σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν  καὶ   ῥώμην ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι
[32, 55]   πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαις  καὶ   Σατύροις. ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ
[32, 55]   Βάκχας τινὰς μαινομένας ὑπὸ μέλους  καὶ   Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ τῶν
[32, 25]   καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ  καὶ   σεμνὸν ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου
[32, 45]   ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον  καὶ   σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ
[32, 1]   ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω τε  καὶ   σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων
[32, 15]   τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν  καὶ   σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος
[32, 40]   οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ καὶ Βακτρίους  καὶ   Σκύθας καὶ Πέρσας καὶ Ἰνδῶν
[32, 1]   ἐστι καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίας  καὶ   σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ
[32, 95]   ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ  καὶ   σκῶψαι πάντων δεινότατοι. οὐ δήμου
[32, 65]   πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ ῥήτορες  καὶ   σοφισταί, καὶ πάντα περαίνεται δι´
[32, 10]   ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ γοήτων  καὶ   σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ
[32, 30]   αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν  καὶ   σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντες. οὐκ ἴστε
[32, 60]   λίαν ἐμπειρία περὶ τοῦτο  καὶ   σπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι
[32, 5]   οὗτοι δὲ ἔν τε τριόδοις  καὶ   στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι
[32, 40]   ἔτι δὲ ἔν τε συνόδοις  καὶ   στενωποῖς μένει καὶ δι´ ὅλης
[32, 75]   Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου,  καὶ   συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ μέγα
[32, 70]   καὶ ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι  καὶ   συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ
[32, 10]   οἱ θεοὶ προνοοῦσιν, ἐκείνοις παρασκευάζουσι  καὶ   συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους
[32, 45]   ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε  καὶ   συμφορὰν πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ
[32, 95]   ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ  καὶ   συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν
[32, 5]   ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως  καὶ   συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω καὶ
[32, 15]   διὰ βίου μέν τις χρώμενος  καὶ   συνεχῶς ἦλθέ ποτε πρὸς τέλος
[32, 10]   εἰς τὴν θάλατταν βραχύν τινα  καὶ   σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν
[32, 25]   καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους τε  καὶ   Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν
[32, 45]   ἁρμονίας τῆς κατὰ φύσιν γιγνόμενοι  καὶ   σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε.
[32, 25]   δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ  καὶ   σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν
[32, 75]   τὰ ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ  καὶ   σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ τὸν δρόμον,
[32, 40]   ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν ἱππεύειν  καὶ   σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖς· τὸ
[32, 45]   βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ κόσμου  καὶ   σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις ἐλευθέροις. οὐ
[32, 70]   κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν  καὶ   σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων καὶ
[32, 45]   διὰ τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν  καὶ   σχολήν· ἴσως δὲ καὶ τῶν
[32, 55]   καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς  καὶ   σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν·
[32, 60]   αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν  καὶ   σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε; τούτων
[32, 1]   εἰκότως {ἄν} ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται  καὶ   σωτῆρες τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν
[32, 55]   παρθένους, ὡς ἂν αἰδουμένας τε  καὶ   σώφρονας. τε μουσικὴ θεραπείας
[32, 35]   γὰρ εἶπον ὥς ἐστε φρόνιμοι  καὶ   σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία
[32, 5]   οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ κρείττους  καὶ   σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν
[32, 20]   ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι  καὶ   τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες,
[32, 1]   ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα  καὶ   τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ
[32, 65]   τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς  καὶ   τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους
[32, 60]   καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι,  καὶ   τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν,
[32, 85]   τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες  καὶ   τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ
[32, 60]   τῷ μέλει. τὰ δὲ πτηνὰ  καὶ   τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι
[32, 60]   αὐτοῖς εἶναι τούς τε ὄρνιθας  καὶ   τὰ πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ
[32, 45]   οἴεσθε λέγειν ὡς οὐ χρὴ  καὶ   τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι ἐν ταῖς
[32, 60]   πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ λέοντας  καὶ   τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν
[32, 55]   κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν  καὶ   τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα
[32, 100]   ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ  καὶ   τἀκριβέστερα τῆς τέχνης· δέ,
[32, 15]   τῶν παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ  καὶ   ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει
[32, 50]   πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ θεωρεῖτε  καὶ   τἄλλα ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς
[32, 40]   μέτριοι καὶ βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς  καὶ   τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς
[32, 55]   πρέπειν μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν  καὶ   τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα
[32, 5]   σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες  καὶ   τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν
[32, 85]   τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους  καὶ   τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς
[32, 45]   δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν  καὶ   τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους
[32, 85]   ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν  καὶ   τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη μὲν
[32, 20]   οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν ἥλιον  καὶ   τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι. τὸ μέντοι
[32, 65]   αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν  καὶ   τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντες
[32, 90]   ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι}  καὶ   ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς
[32, 20]   περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων;  καὶ   ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ
[32, 60]   οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες  καὶ   ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν
[32, 30]   ἄλλων τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν,  καὶ   ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ
[32, 5]   δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον;  καὶ   ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι,
[32, 1]   Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί,  καὶ   ταῦτα θεοῦ προστάξαντος, οὐκ ἄλλο
[32, 70]   καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν.  καὶ   ταῦτα μὲν δὴ τὰ περὶ
[32, 55]   ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ  καὶ   ταύτην ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων
[32, 10]   ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς,  καὶ   ταύτην ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι
[32, 45]   ὑπὲρ τοὺς νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος,  καὶ   τάχα τι καὶ γενναῖον ἐδύνατο
[32, 1]   ἅμα καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε  καὶ   ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν
[32, 70]   τῶν κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων  καὶ   τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας
[32, 30]   καὶ ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ,  καὶ   τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς
[32, 70]   κατιέναι πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων;  καὶ   τέλος ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς
[32, 20]   ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε  καὶ   τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν.
[32, 60]   τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν  καὶ   τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ
[32, 35]   πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει,  καὶ   τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν
[32, 5]   καὶ λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι  καὶ   τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι
[32, 65]   σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο  καὶ   τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι
[32, 35]   ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν  καὶ   τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα
[32, 20]   τὰ κύματα καὶ τὸ πέλαγος  καὶ   τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ
[32, 95]   οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι  καὶ   τὴν πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ
[32, 60]   μὲν οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες  καὶ   τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων
[32, 45]   ἐκ τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντος  καὶ   τῆς ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ
[32, 90]   Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον τὸ ὄνομα  καὶ   τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ
[32, 95]   ἐργάσεται. καὶ ἴσως ἂν αὐτῷ  καὶ   τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε πόθον.
[32, 40]   τοῦ Νείλου καὶ τῆς χώρας  καὶ   τῆς θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον
[32, 10]   εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν  καὶ   τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ
[32, 80]   τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ χειμῶνος  καὶ   τῆς ναυαγίας τοῖς πᾶσιν αἴτιος
[32, 40]   ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου  καὶ   τῆς χώρας καὶ τῆς θαλάττης
[32, 5]   δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον,  καὶ   τί δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´
[32, 50]   ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν.  καὶ   τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´
[32, 30]   ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς  καὶ   τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ μηδὲν ἄλλο,
[32, 95]   εἴ τις τῶν ἐμπόρων πολλὰ  καὶ   τίμια ἔχων καταπλεύσειεν εἰς πόλιν,
[32, 70]   γὰρ τῶν τρόπων κουφότης  καὶ   τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν
[32, 70]   ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως ἐγεύσασθε πολέμου  καὶ   τὸ δεινὸν ἄχρι πείρας προῆλθεν.
[32, 65]   Μακεδόνας ἀνδρείους καὶ πολεμικοὺς γενέσθαι  καὶ   τὸ ἦθος βεβαίους. ἔλεγε δὲ
[32, 55]   νεβρίδων τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ  καὶ   τὸ λέοντας φέρειν ἐν ταῖς
[32, 75]   δαιμονίου τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν.  καὶ   τὸ λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου
[32, 40]   τῆς χώρας καὶ τῆς θαλάττης  καὶ   τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ
[32, 20]   καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα  καὶ   τὸ πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ
[32, 50]   ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου  καὶ   τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ
[32, 55]   τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα  καὶ   τὸ σφαλερὸν τῆς ἐν οἴνῳ
[32, 75]   τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις  καὶ   τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις.
[32, 35]   μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ  καὶ   τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν
[32, 70]   αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι  καὶ   τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε
[32, 5]   ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις  καὶ   τοιαῦτα ἐν ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι·
[32, 95]   καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες,  καὶ   τοιαύτην ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς
[32, 5]   καὶ ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας  καὶ   τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν
[32, 30]   ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ τοῦτο  καὶ   τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ
[32, 15]   καὶ φαρμάκοις, δὲ καύσει  καὶ   τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ
[32, 30]   γένηται; χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι  καὶ   τὸν ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς·
[32, 70]   τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας  καὶ   τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ
[32, 75]   ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα,  καὶ   τόν τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς
[32, 35]   ὕδωρ καὶ γῆν καὶ λιμένας  καὶ   τόπους καὶ πάντα μᾶλλον
[32, 25]   τινὰ ἐξουσίαν καὶ ῥώμην ἔχοντι,  καὶ   τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι
[32, 5]   τὸ πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ  καὶ   τότε νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ
[32, 80]   αὐτός τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς  καὶ   τοῦ χειμῶνος καὶ τῆς ναυαγίας
[32, 5]   τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ  καὶ   τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον
[32, 10]   πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους  καὶ   τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα
[32, 40]   θεασόμενος οἶμαι τά τε ἔθη  καὶ   τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς
[32, 85]   παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες  καὶ   τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες
[32, 65]   πορϊόντες ἤδη γυμνάσονται πρὸς μέλος  καὶ   τοὺς κάμνοντας ἰάσονται. περὶ γὰρ
[32, 65]   ἐκείνων γένος τι φῦναι Μακεδόνων,  καὶ   τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου
[32, 15]   δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι,  καὶ   τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν ἐστι τοῦ
[32, 10]   παίζοντες τὸ δοκοῦν τῷ θεῷ,  καὶ   τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν. δὲ
[32, 70]   χρῆναι φυλακῆς ᾠήθησαν πρότερον·  καὶ   τοῦτο εἴργασθε δι´ ἀγερωχίαν, οὐκ
[32, 10]   λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι.  καὶ   τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶς ἀπιστεῖν χρή,
[32, 5]   βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί ἐστε.  καὶ   τοῦτο ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς·
[32, 100]   ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα,  καὶ   τοῦτο πολέμου λέγουσιν αἴτιον γενέσθαι.
[32, 10]   ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι,  καὶ   τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν
[32, 40]   ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ,  καὶ   τούτου συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ
[32, 5]   καὶ καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος  καὶ   τούτου φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι
[32, 50]   ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης;  καὶ   τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν
[32, 70]   μὴ τοὺς ἵππους ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένους  καὶ   τούτους συνήθεις, αὐτοὶ δ´ ὑπὸ
[32, 20]   ἀπειρίαν πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται.  ~καὶ   τούτων ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην
[32, 70]   ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί δὴ  καὶ   τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ
[32, 15]   τοῦ ὕδατος τὸ μὲν σῷζον  καὶ   τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν
[32, 50]   ᾄδουσι καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι  καὶ   τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται
[32, 15]   ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν  καὶ   τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς
[32, 45]   παρὰ μὲν τοῖς ἄλλοις ἀριστεῖς  καὶ   τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν τῶν
[32, 35]   γὰρ πόλις ὑμῶν τῷ μεγέθει  καὶ   τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει
[32, 5]   ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ  καὶ   τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ
[32, 50]   τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ  καὶ   τῶν ἄλλων εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα
[32, 35]   ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ  καὶ   τῶν ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ
[32, 20]   καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε  καὶ   τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ
[32, 30]   ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς κακίας  καὶ   τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´
[32, 40]   εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν  καὶ   τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον
[32, 20]   καὶ τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων  {καὶ   τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ
[32, 45]   ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως δὲ  καὶ   τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι
[32, 15]   ἂν βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι  καὶ   τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν
[32, 40]   τε ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν  καὶ   τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς
[32, 50]   οἶμαι παρά τε τῶν ἄλλων  καὶ   τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ
[32, 80]   πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων  καὶ   τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε
[32, 65]   μὲν γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί,  καὶ   τῶν μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ
[32, 50]   τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ  καὶ   τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ
[32, 35]   τε λιμένων καὶ μεγέθει στόλου  καὶ   τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ
[32, 95]   αὐτὸν εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους  καὶ   τῶν πεμπομένων ἕκαστος καὶ διοικούντων
[32, 35]   συνδέσμῳ τινὶ τῆς ὅλης γῆς  καὶ   τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ
[32, 65]   ἤδη μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα  καὶ   τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων
[32, 95]   καὶ διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ  καὶ   τῶν τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου
[32, 55]   καὶ ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο  καὶ   τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν
[32, 55]   ὡς ἀποτρ έποντα τῶν κακῶν  καὶ   ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς καὶ
[32, 60]   αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς  καὶ   ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους μὲν
[32, 95]   τῆς πόλεως ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν χρὴ  καὶ   ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα
[32, 60]   δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς Ὀρφέα  καὶ   ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ τῶν
[32, 85]   οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ μὴ  καὶ   ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ
[32, 20]   πολίτην κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉 οὖν  καὶ   ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε
[32, 95]   ὡς ἔχων χερί. ~μὴ οὖν  καὶ   ὑμεῖς κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´
[32, 95]   πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν,  καὶ   ὑμεῖς τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις
[32, 75]   τὴν κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ  καὶ   ὑμεῖς ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἐπιθυμίας
[32, 10]   τῶν χρησίμων. πολλάκις γὰρ ἤδη  καὶ   ὕπαρ ὤνησε καὶ μεθ´ ἡμέραν
[32, 25]   δὲ πλείους {καὶ οἱ} θρασεῖς  καὶ   ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι,
[32, 90]   ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι  καὶ   ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που
[32, 5]   ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας  καὶ   φανερὰ ποιήσει τὰ τῆς πόλεως
[32, 15]   νόσων· μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ  καὶ   φαρμάκοις, δὲ καύσει καὶ
[32, 15]   κακῶν. τούτων δὲ ἓν ἴαμα  καὶ   φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν
[32, 75]   συγκαθεῖρξε τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ,  καί   φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην.
[32, 85]   ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν  καὶ   φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι
[32, 50]   θεός, ὡς θεός, οἶμαι,  καὶ   φέρει πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν
[32, 90]   ᾠδῆς γυναικῶν ἁρμάτων ἄγηται  καὶ   φέρηται καὶ πᾶσα δι´ ὅλης
[32, 20]   ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε,  καὶ   φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον,
[32, 60]   τὴν πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν  καὶ   φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ
[32, 40]   ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι,  καὶ   φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι
[32, 55]   Σατύροις. ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ  καὶ   φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ
[32, 55]   τε γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες  καὶ   φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν
[32, 65]   πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι  καὶ   φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον δὲ τοὺς
[32, 5]   ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ  καὶ   φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην
[32, 15]   γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν  καὶ   φιλοτιμίαν δυσχερὴς βίος καὶ
[32, 80]   τοὺς μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς  καὶ   φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς καθ´
[32, 60]   μουσικὸν δήπου τὸ γένος αὐτὸ  καὶ   φιλῳδόν. ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως
[32, 100]   οὕτως περιέχεσθε τούτου, μηδὲ ἀμούσους  καὶ   φορτικὰς καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς
[32, 65]   κἂν ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι  καὶ   φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως.
[32, 30]   ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ ἄχνη  καὶ   φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ
[32, 15]   μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι  καὶ   φύλακες τῶν οἵων τε σώζεσθαι,
[32, 55]   Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων  καὶ   φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ
[32, 65]   ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος, ἀλλ´ ἄγριος  καὶ   χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων.
[32, 60]   διατρίβειν· ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι  καὶ   χαλεπῶς φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα
[32, 5]   φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην  καὶ   χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ
[32, 75]   φησὶ δ´ οὕτως, ἵν´ ὑμῖν  καὶ   χαρίσωμαί τι μικρόν· ἅρματα δ´
[32, 5]   ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς  καὶ   χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ Κυνικῶν
[32, 25]   πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ Σφίγγας  καὶ   Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων {εἰς}
[32, 90]   λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν  καὶ   χοροὺς ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε
[32, 30]   καὶ νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ  καὶ   χρήσιμα εἰρηκέναι τοῖς προσέχουσι καὶ
[32, 50]   καὶ πατρῴων γερῶν καὶ νόμων  καὶ   χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν
[32, 15]   φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον·  καὶ   χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη,
[32, 70]   καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς  καὶ   χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας καὶ
[32, 85]   ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ  καὶ   ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην
[32, 55]   δὲ αὖ τρόπος αὐλοῦ τε  καὶ   ᾠδῆς ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι
[32, 35]   καὶ κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ  καὶ   ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ
[32, 1]   κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ  καινὸν   ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον,
[32, 75]   οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον τὸν  καιρόν,   οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν
[32, 55]   κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως  καιρὸς   ἦν ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν καὶ
[32, 10]   χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸς ἐν  καιρῷ   παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ τοῦτον
[32, 90]   καὶ ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι.  καίτοι   δεινὰ μέν που καὶ ἐφ´
[32, 85]   πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν.  καίτοι   μεγάλη τε καὶ ἔνδοξος ἦν·
[32, 50]   ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε ἀλλήλων;  καίτοι   ποίους τινὰς ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε
[32, 45]   σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε.  καίτοι   πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν ἀπολώλασιν;
[32, 55]   παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν.  καίτοι   τὰ τῶν Μουσῶν καὶ τὰ
[32, 40]   λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα.  καίτοι   τάχα ἐρεῖ τις τῶν Περσῶν
[32, 30]   ἅμα τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν.  {καίτοι   τάχα φήσει τις ὡς πολλὰ
[32, 95]   ὑμᾶς καὶ μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι.  καίτοι   τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν ἔχειν;
[32, 1]   τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν.  καίτοι   τινὲς ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς
[32, 60]   ἔοικε, κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε.  καίτοι   φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους,
[32, 15]   δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ  κακὰ   δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ ἑτέρας
[32, 30]   δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ  κακαὶ   γυναῖκες, δέον αὐτάς, κἂν οἴκοι
[32, 45]   τινός, ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε·  κἀκεῖ   δ´ νοῦν ἔχων ἐσώθη
[32, 60]   τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται,  κἀκεῖ   τὰ ζῷα προσιέναι αὐτῷ, πολύ
[32, 85]   καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι  κἀκείνην   ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται·
[32, 45]   θάνατος, τὸ δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς.  κἀκεῖνος   μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ τοῦτο
[32, 70]   προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα ἐφειστήκει  κἀκεῖνος   οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας
[32, 90]   πάντως· ἀλλὰ Καυνίους μόνον παρείληφε  {κἀκείνων   ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες
[32, 45]   ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ  κακὴν   ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς
[32, 70]   κατ´ ὀλίγον ζημίας, ὡς  κακία   πρόεισιν ἐκ τῶν κατὰ μέρος
[32, 25]   πολὺ χείρους· οἷα δὴ τῆς  κακίας   αὐτῶν οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ
[32, 80]   τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα  κακίας   καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν
[32, 15]   ἑκόντες ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ θεραπεία  κακίας   καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων
[32, 30]   τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς  κακίας   καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν·
[32, 1]   παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν  κάκιον.   δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ
[32, 55]   δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους καὶ πολὺ  κάκιον   ἔχοντας τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ
[32, 55]   πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων  {κάκιον}   καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε
[32, 15]   καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς  κακίστους   καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν
[32, 50]   ~τί οὖν τοῦτο λαμπρόν,  κακοδαίμονες;   ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ
[32, 60]   ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ  κακοὶ   καὶ περίεργοι μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς
[32, 5]   τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται,  κακὸν   δ´ ὡς οἷόν τε τὸ
[32, 20]   δὲ πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον  κακόν,   καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´
[32, 55]   ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι  κακὸν   οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ
[32, 1]   ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ  κακὸν   πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ
[32, 50]   ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι  κακόν   τι τοῖς συμπόταις δόντες
[32, 30]   Διὸς αἰγιόχοιο θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση  κακότης   παρὰ πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν μόνοις.
[32, 15]   ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ  κακοῦ   μὴ πικρὸν εἶναι. τὸ μὲν
[32, 55]   προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα τῶν  κακῶν   καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς
[32, 15]   ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων  κακῶν.   τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ
[32, 1]   τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν  κακῶς   ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων,
[32, 80]   ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ  κακῶς   τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων
[32, 90]   γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς  καλεῖται.   καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι
[32, 85]   οἰκίαν μέν τις ἴδοι πάνυ  καλήν,   τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον
[32, 35]   τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε,  κάλλει   τε λιμένων καὶ μεγέθει στόλου
[32, 25]   μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα  κάλλιον   καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ
[32, 60]   φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ  Καλλιόπην   διὰ τὴν πρὸς τὸν υἱὸν
[32, 1]   ἐν τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ  κάλλιστον   ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων,
[32, 95]   πόθον. οὐ γὰρ οὕτως τὸ  κάλλος   τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται·
[32, 1]   τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ  καλὸν   μὲν τίμιον οὐδὲν ὑμῖν
[32, 85]   ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ  καλός   τε μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι
[32, 95]   γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον  καλουμένην,   γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν
[32, 5]   πολλούς· οἱ δ´ ἐν τοῖς  καλουμένοις   ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς
[32, 75]   ἐν τῇ πόλει τόπος οὕτω  καλούμενος   Ἵππου καὶ κόρης ἄβατον.
[32, 60]   καίτοι φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως  καλουμένους,   κιθαρῳδοὶ δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις
[32, 5]   τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς  καλουμένους   φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν
[32, 50]   εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν  καλοῦντας   ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα
[32, 20]   ὡς ἐκεῖνος ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται  Καλυψοῖ   ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας, ἣν
[32, 85]   ἂν πάντων ἀμέλεια τῶν  καλῶν,   ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως,
[32, 1]   τοῦ μέλους; δήμου δὲ τὸ  καλῶς   ἀκοῦσαι. νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε
[32, 90]   φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι  καλῶς   ἂν λέγοιτο καὶ ἀνὴρ καὶ
[32, 65]   πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι  καλῶς   ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν
[32, 5]   τοῦτό γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ  καλῶς   ἐποίουν, ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον
[32, 5]   τὴν πόλιν, εἴ τι μὴ  καλῶς   ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις
[32, 10]   ὥσπερ εἴ τις ἰατρὸς ἐπὶ  κάμνοντας   ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας
[32, 65]   γυμνάσονται πρὸς μέλος καὶ τοὺς  κάμνοντας   ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς τέχνης
[32, 10]   ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ  κάμνοντι,   καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν
[32, 85]   μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι τοι  κἀμοὶ   θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή. αἲ
[32, 20]   ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα  κἀμοὶ   πρὸς τοὺς αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας,
[32, 100]   ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ  κἀμοὶ   συμβέβηκεν φασιν Αἰγυπτίων τινὶ
[32, 45]   κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς  καμπὰς   καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ
[32, 20]   εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται.  κἄν   τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην
[32, 65]   ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας ἄλλους,  κἂν   ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ
[32, 5]   ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι,  κἂν   ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται;
[32, 10]   πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου  κἂν   ἔθνος πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,
[32, 10]   ἔθνος πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,  κἂν   ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ
[32, 10]   χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ,  κἂν   λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν
[32, 45]   ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε.  κἂν   μὲν ὑμῖν κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς
[32, 30]   αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον,  κἂν   μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν,
[32, 30]   αἱ κακαὶ γυναῖκες, δέον αὐτάς,  κἂν   οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε
[32, 10]   ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια,  κἂν   πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου
[32, 65]   πότερον ἔνδον πίνουσιν δικάζονται·  κἂν   σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ,
[32, 95]   τις τοὺς ἐν τῇ Ἀττικῇ  κανθάρους,   τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος, τοῦ
[32, 90]   ἐν ταῖς κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς  Καρίωνα   μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ Δᾶον
[32, 80]   δ´ ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς  κατ´   ἀλωάς, ὡς δ´ ἀναμαιμάει βαθέ´
[32, 5]   ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ μόνον τοὺς  κατ´   ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ
[32, 10]   μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ}  κατ´   ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον,
[32, 70]   ταχὺ πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰς  κατ´   ὀλίγον ζημίας, ὡς κακία
[32, 25]   δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ  κατὰ   ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ
[32, 80]   τί πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις  κατὰ   ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι; εἰ δ´
[32, 15]   εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον, μὴ  κατὰ   γνώμην καὶ δύναμιν τῶν θεῶν
[32, 95]   χερί. ~μὴ οὖν καὶ ὑμεῖς  κατὰ   ζῆλον τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ
[32, 90]   Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν καὶ  κατὰ   κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ
[32, 70]   κακία πρόεισιν ἐκ τῶν  κατὰ   μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον
[32, 75]   ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι  κατὰ   μέσον τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος
[32, 65]   κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν  κατὰ   μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ
[32, 10]   λοιδορήσαντες μᾶλλον διδάξαντες ὑμᾶς,  κατὰ   σπουδὴν ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ
[32, 75]   γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ  κατὰ   τὸν δρόμον, ὡς τὰς ὑμετέρας
[32, 60]   καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν  κατὰ   τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι,
[32, 45]   παντελῶς ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς  κατὰ   φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως
[32, 40]   οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ  καταβάλλουσιν   ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ χεῖρε
[32, 85]   πόλεως, ἄν τινες τὸ τεῖχος  καταβαλόντες   ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς
[32, 5]   ὡς οἷόν τε τὸ μέγιστον,  καταγελᾶν   ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων,
[32, 50]   τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν  καταγελᾶν   οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες
[32, 10]   ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ  καταγελᾶσθαι,   καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ
[32, 85]   μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας  καταγελᾶσθαι   παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς δ´ ἂν
[32, 90]   εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ  καταγέλαστα   μᾶλλον, ὅταν περὶ τὰς
[32, 90]   χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ  καταγέλαστον.   αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν
[32, 70]   δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ  καταγελῶν   καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ
[32, 45]   πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων καὶ  καταγελῶν   οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ
[32, 45]   ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ  καταγέλωτι   τῆς πόλεως, εἰ παρὰ μὲν
[32, 20]   κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους καὶ  καταγιγνώσκοντας,   ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, δικαίως
[32, 30]   μιᾷ, καὶ τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι  καταγνῶναι   τῆς κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων
[32, 95]   ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι  καταδικάσας   αὐτήν, καὶ ὑμεῖς τοῦ δεῖνος
[32, 85]   γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας  κατακάωσιν·   αὕτη μὲν ἴσως τελευταία καὶ
[32, 5]   δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ  καταλύειν   κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ
[32, 60]   πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ  καταλύουσιν.   καὶ μὴν γε Ὀρφεὺς
[32, 60]   αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ  κατάξαντες   τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους καὶ
[32, 20]   καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ  καταπίοιτε   καὶ τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς
[32, 30]   ἐστιν ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν  καταπλαγείη   τε ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν· {ὥστε,
[32, 95]   ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν  καταπλεόντων,   ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ
[32, 95]   ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων  καταπλεύσειεν   εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων
[32, 35]   ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ  κατάρσεις   καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων
[32, 95]   νοῦ καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε  κατασιωπήσας   ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι
[32, 5]   ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων  καταφρονεῖν,   καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν
[32, 30]   ἐν τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων,  καταφρονήσετε   αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον,
[32, 70]   ἅπαξ δίς, ὥσπερ οἱ  καταχέοντες   τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες,
[32, 10]   ᾄδουσιν, ὡς πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν  κατεγνωκότες.   οὗτοι δ´ εἰ μέν εἰσι
[32, 95]   ὡς ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν πενίαν  κατεγνωκὼς   ἀπειρίαν οὐκ ἂν θέλοι
[32, 15]   ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς  κάτεισι,   τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς καὶ
[32, 70]   ὥσπερ οἱ καταχέοντες τῶν παριόντων,  κατέκειντο   εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ
[32, 20]   τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην  κατέπιεν.   τάχ´ ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς
[32, 40]   οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε  κατέχειν   αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς
[32, 55]   Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν  κατέχεσθε,   καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν
[32, 15]   τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες καὶ  κατέχοντες.   δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων ταῖς
[32, 15]   καὶ γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι,  κατήγοροι,   συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ
[32, 70]   αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα  κατιέναι   πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων; καὶ
[32, 40]   στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ  κατορωρυγμένων,   οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ
[32, 40]   φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι  κάτω   ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος
[32, 90]   ἡμέραν τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ  Καυνίους   μόνον παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ} τὸ
[32, 15]   διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, δὲ  καύσει   καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι
[32, 80]   μὲν μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ  κε   φαίης οὔτε ποτ´ ἠέλιον σόον
[32, 30]   καὶ περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν,  κεἰ   μὴ πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ
[32, 35]   τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν.  κεῖται   γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ τῆς
[32, 80]   φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ  κεκλήγοντες   ἐπ´ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς δ´
[32, 80]   νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον  κεκλήγοντες,   ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς
[32, 80]   δ´ ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε  κεκλόμενοι   καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες
[32, 75]   δὲ θυμὸς ἑκάστου νίκης ἱεμένων,  κέκλοντο   δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα
[32, 80]   ταί γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο  κελεύθου.   οἱ δ´ ὥστε ψαρῶν νέφος
[32, 5]   ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν  κελεύων   τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας
[32, 5]   ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ  κενὴν   λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ
[32, 45]   ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν  κενήν.   οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον
[32, 25]   οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι  Κενταύρους   τε καὶ Σφίγγας καὶ Χιμαίρας,
[32, 95]   προσέοικεν ὑμῶν δῆμος, ἀλλὰ  Κενταύρῳ   τινὶ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ
[32, 50]   λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ  Κενταύρων   συνουσίαν. καὶ τί δεῖ τἄλλα
[32, 90]   δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε  κέντρον   δῆθεν ὡς ἔχων χερί. ~μὴ
[32, 80]   καὶ αὐτός τε διὰ τοῦτο  κεραυνωθεὶς   καὶ τοῦ χειμῶνος καὶ τῆς
[32, 10]   δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι  κέρδους   ἕνεκεν καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν,
[32, 75]   διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι  κεύθετε   θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα. τί
[32, 25]   θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες,  κηδεμόνες   ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ
[32, 10]   προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ  κηδεμονίᾳ   τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι,
[32, 60]   αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς  κιθάραν   αὐτὸ δρᾶτε. βούλεσθε, ἐπειδὴ
[32, 65]   ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν  κιθάραν   καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι
[32, 65]   ὡς οὐδένας ἄλλους, κἂν ἀκούσωσι  κιθάρας   ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ
[32, 20]   ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ  κιθάρας.   τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι
[32, 60]   φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους,  κιθαρῳδοὶ   δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις ὑμῖν
[32, 45]   φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν  κιθαρῳδὸς   ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ τὸν
[32, 40]   ἀκούετε ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ,  κιθαρῳδοῦ,   καὶ τούτου συνήθους, ἀκούεσθε δὲ
[32, 65]   εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ  κιθαρῳδῷ   θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς Ἕλλησιν.
[32, 65]   τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος τῶν  κιθαρῳδῶν·   διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι
[32, 95]   τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ  κιθαρῳδῶν,   οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν
[32, 65]   ἔλεγε δὲ καὶ περὶ τῶν  κιθαρῳδῶν   τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν
[32, 40]   ἀπὸ τῶν πλησίον Συρίας, Λιβύης,  Κιλικίας,   οὐδὲ τοὺς ὑπὲρ ἐκείνους Αἰθίοπας
[32, 65]   καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες.  κινδυνεύει   δ´ βίος σχεδὸν ἅπας
[32, 15]   τοῦ λόγου πικρὸν σῴζειν πέφυκε.  κινδυνεύει   μέντοι πολλή τις εἶναι σπάνις
[32, 40]   χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη  κινεῖν   αὐτοῖς τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ
[32, 20]   ἕτοιμον, τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος·  κινήθη   δ´ ἀγορή, ὡς κύματα μακρὰ
[32, 30]   πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺς ἄνεμος  κινήσῃ   θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς
[32, 90]   μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ σφόδρα  κινοῦσι   γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον
[32, 60]   νόμους} ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς  κινοῦσιν.   τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ
[32, 80]   μεγάλ´ εὐχετόωντο ἕκαστοι. ἠΰτε περ  κλαγγὴ   γεράνων πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´
[32, 80]   τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον,  κλαγγῇ   ταί γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο
[32, 10]   ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει  κληδόνι   καὶ λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ
[32, 80]   δ´ ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα  κναφθεὶς   ἀποτίνῃς. τὸν δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων
[32, 60]   ὑμῖν αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς ἔοικε,  κνυζηθμοῖς   καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους
[32, 35]   γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´ ἑαυτοὺς  κοιμᾶσθε   διοικεῖτε τὴν οἰκίαν ἕκαστος
[32, 10]   δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε  κοιμωμένων   μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ}
[32, 25]   εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ  κοινῇ   γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται
[32, 90]   ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν; ὅτι  κοινῇ   ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ
[32, 10]   συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ  κοινῇ   καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι
[32, 1]   οὐδὲ τούτου· τί γάρ, ἂν  κοινῇ   πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους; δήμου
[32, 5]   κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ  κοινῇ   τὴν πόλιν, εἴ τι μὴ
[32, 90]   φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ  κοινὸν   γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς
[32, 50]   ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν,  κοινόν   ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ
[32, 30]   πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ  κοινόν   ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως·
[32, 90]   ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ βλέπηται  κοινόν,   τότε ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ
[32, 15]   ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις.  κολάζειν   μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν
[32, 75]   παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ  κολαζόμενον   διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε
[32, 25]   εἰς αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ  κολακεία   καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς.
[32, 10]   καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ  κολάκων   καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ
[32, 80]   περ κλαγγὴ γεράνων πέλει ἠὲ  κολοιῶν,   αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´
[32, 80]   ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ  κολοιῶν   οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα
[32, 75]   καὶ τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς  κόλποις.   Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ
[32, 70]   γελοῖον ὡς βέλτιστος ὑμῖν  Κόνων   ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστα τὸ
[32, 85]   ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ  κόπρον   βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ
[32, 1]   τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν γὰρ  κόραις   μᾶλλον ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν
[32, 75]   καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν  κόρην.   σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ ὑμεῖς
[32, 75]   τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου καὶ  κόρης   ἄβατον. γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε
[32, 90]   οἴεσθε Ἀθηναίων Μεγαρέων  Κορινθίων   τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν
[32, 55]   γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ  Κορυβάντων   τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε
[32, 20]   γαληνὸς εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ  κορύσσεται.   κἄν τις αἰτία γένηται, τὸν
[32, 30]   μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε προϊέναι  κοσμίως,   αἱ δὲ μάλιστα ἐν ταῖς
[32, 50]   ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ δὲ  κοσμίως   καὶ μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´
[32, 35]   ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια,  κόσμος   πολιτείας, τὸ προσέχειν τοῖς ὀρθῶς
[32, 45]   τῷ βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ  κόσμου   καὶ σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις ἐλευθέροις.
[32, 45]   αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ  κόσμου   τοῦ προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας
[32, 25]   σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ ἀνάγκην,  κόσμῳ   πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον
[32, 40]   ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα,  κόσμῳ   τε ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν
[32, 95]   τὴν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ,  κόσμῳ,   τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας
[32, 65]   Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ  κοῦφον   καὶ ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου
[32, 80]   τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν  κουφονόων,   φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων
[32, 70]   βουλεύεσθαι. γὰρ τῶν τρόπων  κουφότης   καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ
[32, 45]   οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν  κουφότητα   καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν
[32, 80]   ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων,  κραδίην   δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί
[32, 55]   καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε  κραιπαλῶσιν.   καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν καὶ
[32, 85]   τοι κἀμοὶ θάνατος καὶ μοῖρα  κραταιή.   αἲ γάρ πως ὑμᾶς γε
[32, 25]   ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη  κρατεῖ   παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ καὶ
[32, 90]   ἂν μὲν τὸ σῶμά τινος  κρατῆται   καὶ περιέχηται δεσμοῖς τισιν
[32, 90]   ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν καὶ κατὰ  κράτος   ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι.
[32, 95]   ἀνέμων τινῶν τύχης ἄλλης  κρατούμενος   καὶ διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν
[32, 15]   ἀλλὰ πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ  κρατοῦσι   καὶ διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι
[32, 70]   ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ  κραυγὰς   καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ
[32, 45]   τοιούτου τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ δὲ  κραυγῇ   μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ
[32, 85]   θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ  κρεῖττον   ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους
[32, 40]   καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων  κρεῖττον   θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν καὶ
[32, 60]   τοῦτο καὶ σπουδή. καὶ πόσῳ  κρεῖττον   μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ
[32, 90]   καὶ πόλις, ἥτις ἂν τῶν  κρειττόνων   ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα
[32, 25]   καὶ ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ  κρειττόνων.   καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε
[32, 55]   καὶ ταύτην ἐκ τῆς τῶν  κρειττόνων   χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως καιρὸς
[32, 5]   δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ  κρείττους   καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον
[32, 95]   προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ  κρείττω   καὶ πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου
[32, 95]   ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα  κρείττω   ποιεῖν, μὰ Δί´ οὐ κρήναις
[32, 95]   κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´ οὐ  κρήναις   οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉 ταῦτα μὲν
[32, 75]   ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν  Κρήτῃ   τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ
[32, 35]   τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς  κρίνουσιν,   ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον
[32, 75]   οὐδὲ γυναικὸς οὐδὲ θανάτου πρόκειται  κρίσις,   ἀλλ´ ἔστιν ἀγὼν ἀνδραπόδων
[32, 90]   παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν, ἐν  κροκωτῷ,   παραπλησίως καὶ δῆμος οὕτως μέγας
[32, 85]   ἔφαθ´· οἱ δ´ εὔχοντο Διὶ  Κρονίωνι   ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ
[32, 60]   εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ  κρούματα   ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ
[32, 1]   ὑμῖν σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται·  κρουμάτων   δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ
[32, 20]   θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ μόνον  κρουμάτων   ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ
[32, 35]   ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε οὐ  κρύφα   γίγνεται τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις,
[32, 5]   πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ ἔστι  κτήσασθαι,   ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν
[32, 1]   καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα  κτήσησθε   πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν
[32, 10]   κἂν πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ  κυβερνήτου   κἂν ἔθνος πόλις χρηστῶν
[32, 75]   οὐδὲ ποτῆτα. τί σφόδρα οὕτω  κυκᾶσθε;   τίς σπουδή; τίς
[32, 95]   δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ  Κύκλωπι   πεπωκότι καὶ ἐρῶντι, τὸ μὲν
[32, 60]   ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ  κύκνων   οὐδὲ ἀηδόνων ζῆλος αὐτῶν
[32, 20]   ὢν καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ  κύματα   καὶ τὸ πέλαγος καὶ τὴν
[32, 20]   λέγοντος· κινήθη δ´ ἀγορή, ὡς  κύματα   μακρὰ θαλάσσης πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ
[32, 65]   τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν  κύνειον   τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος
[32, 60]   ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ δὲ  Κυνικοὶ   παρὰ μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν.
[32, 5]   καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ  Κυνικῶν   λεγομένων ἔστι μὲν ἐν τῇ
[32, 45]   ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους καὶ  κυνισμοὺς   καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι
[32, 80]   ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές,  κυνὸς   ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο,
[32, 65]   μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν  κυνῶν   δὲ ἐνίους, οἷα δὴ γένος
[32, 5]   ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων,  κύριοι   καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων
[32, 85]   οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς τῶν  κωμικῶν   ἔφη τις ἐπὶ τοῖς τοιούτοις·
[32, 65]   βίος σχεδὸν ἅπας γεγονέναι  κῶμος   εἷς, οὐχ ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος,
[32, 90]   τὰς πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς  κωμῳδίαις   καὶ διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες
[32, 5]   ἑτέροις καὶ τοιαῦτα ἐν ταῖς  κωμῳδίαις   λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον,




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Bibliotheca Classica Selecta (BCS)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 25/10/2007