Discours, par.
[32, 70]	τέτταρα ἢ πέντε βήματα νικᾶτε,	κἀγὼ	βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος
[32, 85]	αἰόλος ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος	κἀγὼ	καλός τε μέγας τε; ἀλλ´
[32, 20]	οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη	κἀγὼ	λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος
[32, 60]	ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι τοὺς δήμους	κἀγὼ	παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν
[32, 75]	μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ	κἀγὼ	τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆς
[32, 45]	ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι	καθ´	αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου τινός, ὅπου
[32, 30]	ὅ, τι ἂν πράττῃ τις	καθ´	αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο
[32, 70]	στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι καὶ	καθ´	αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι
[32, 70]	συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ}	καθ´	αὑτοὺς ἦτε. οὐχ ὁ μὲν
[32, 70]	εἴη καὶ δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι	καθ´	αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν· εἰ δ´
[32, 65]	καὶ μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας	καθ´	αὑτοὺς καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας
[32, 40]	μέν εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες	καθ´	αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν
[32, 35]	ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε	καθ´	ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε
[32, 10]	αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ	καθ´	ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν
[32, 50]	καὶ τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι	καθ´	ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ
[32, 90]	λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν τῶν	καθ´	ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ
[32, 35]	ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν τὴν	καθ´	ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε
[32, 70]	ἔχοντας ἐν τούτοις ἃ πράττουσι	καθ´	ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ
[32, 90]	καὶ μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ	καθ´	ἡμέραν τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ
[32, 40]	ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται	καθ´	ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν
[32, 80]	καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς	καθ´	ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε.
[32, 35]	μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι	καθ´	Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν
[32, 30]	ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι	καθ´	Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ
[32, 35]	καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ	καθ´	ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα.
[32, 70]	ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς	καθ´	ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας
[32, 100]	γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν	καθ´	ὕπνον ὡς εἰς ὄνου ὦτα
[32, 5]	πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ	καθάπερ	ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ τούτου
[32, 60]	καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν,	καθάπερ	εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι
[32, 90]	ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ	καθάπερ	εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ
[32, 40]	τῆς πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας·	καθάπερ	ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντος ἰδεῖν ἔστι
[32, 25]	φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν,	καθάπερ	ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς
[32, 15]	κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος,	καθάπερ	οἶμαι δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ
[32, 50]	τοῖς χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας,	καθάπερ	οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν
[32, 100]	δοκῇ τόπος ἐν τῇ πόλει,	καθάπερ	οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι μάτην
[32, 70]	φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ	καθάπερ	παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα
[32, 15]	ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι,	καθάπερ	σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων
[32, 20]	ἐστι πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν,	καθάπερ	στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν
[32, 15]	γὰρ θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια,	καθάπερ	τῶν ἄλλων νόσων· ἡ μὲν
[32, 50]	ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι,	καθάρματος	ἀγεννοῦς καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου,
[32, 10]	σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν	καθαρῶς	καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε
[32, 95]	ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ	καθαρωτάτου	μέλιτος ὄντος, τοῦ μὲν μηδέποτε
[32, 90]	ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας,	κἄθεινε	κέντρον δῆθεν ὡς ἔχων χερί.
[32, 80]	δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ	καθέστηκεν,	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν
[32, 25]	μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ	καθεστηκὸς	καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ
[32, 5]	ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι	καθεστηκότες,	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων
[32, 55]	μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι καὶ	καθεστηκότες	ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ τρόπος
[32, 85]	Ἥρη, ὡς μή μοι τρύζητε	καθήμενοι	ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ
[32, 80]	ἐν σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε	κάθηντο,	χλωροὶ ὑπαὶ δείους πεφοβημένοι, οἱ
[32, 55]	~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι	κάθησθε,	ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε
[32, 30]	τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον	κάθησθε	σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ τοῖς νοσοῦσι
[32, 15]	τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.	~καθόλου	γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον,
[32, 90]	τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς καλεῖται.	καθόλου	γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι τις
[32, 85]	τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν	καθορᾶν	καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ
[32, 5]	φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι γε	καὶ	ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν,
[32, 95]	ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ	καὶ	ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.
[32, 35]	καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος	καὶ	ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεως·
[32, 25]	ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ	καὶ	ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι,
[32, 55]	μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς	καὶ	ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ
[32, 70]	τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον	καὶ	ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ
[32, 10]	πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς	καὶ	ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε δόξης
[32, 85]	ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς	καὶ	ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι
[32, 80]	ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον	καὶ	ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί γε
[32, 10]	ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ	καὶ	ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν
[32, 30]	δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ	καὶ	ἀθρόος γένηται; χρὴ μὲν γὰρ
[32, 70]	ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς	καὶ	ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ
[32, 15]	βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ	καὶ	ἀκόλαστοι, κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων
[32, 25]	καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ	καὶ	ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ
[32, 85]	Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν	καὶ	ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη
[32, 50]	πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς	καὶ	ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας
[32, 40]	περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι	καὶ	ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς
[32, 20]	βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ	καὶ	ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ
[32, 1]	ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ	καὶ	ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ
[32, 70]	μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως	καὶ	ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις ἃ
[32, 55]	προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα	καὶ	Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα
[32, 20]	θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε	καὶ	ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο
[32, 90]	ἀλλὰ καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς	καὶ	ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος
[32, 100]	ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι	καὶ	ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται, τὸ
[32, 60]	πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ	καὶ	ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς
[32, 25]	ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ	καὶ	ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.
[32, 100]	τούτου, μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς	καὶ	ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ
[32, 60]	οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην	καὶ	ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς
[32, 55]	πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ	καὶ	ἀμέτρως χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς
[32, 45]	ταῖς πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως	καὶ	ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν τῶν
[32, 30]	πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι	καὶ	ἀναγκαιότατον ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς
[32, 50]	προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν	καὶ〉	ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων
[32, 25]	ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς	καὶ	ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι
[32, 80]	οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ	καὶ	ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων.
[32, 90]	οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο	καὶ	ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις ἂν
[32, 15]	δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ	καὶ	ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν
[32, 55]	ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι	καὶ	ἀνίστανται γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν
[32, 65]	εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον	καὶ	ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος·
[32, 45]	δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον	καὶ	ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ
[32, 80]	μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας	καὶ	ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων
[32, 20]	ῥηιδίως, τοτὲ δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει	καὶ	ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ τοῦ
[32, 90]	ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν	καὶ	ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης
[32, 60]	ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι	καὶ	ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον
[32, 5]	καταλύειν κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας	καὶ	ἀπάτας τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ
[32, 25]	αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία	καὶ	ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως
[32, 5]	στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι	καὶ	ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας καὶ
[32, 20]	τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν τε	καὶ	ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον,
[32, 50]	τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι	καὶ	ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει
[32, 90]	ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ	καὶ	ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν
[32, 50]	μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι	καὶ	ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς
[32, 50]	χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν	καὶ	ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ
[32, 90]	ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης	καὶ	ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι
[32, 85]	καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους	καὶ	ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς θεοὺς
[32, 50]	κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης	καὶ	ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν καὶ
[32, 25]	ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ	καὶ	ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς
[32, 40]	δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες	καὶ	ἀστράτευτοι πολλὰς ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίας.
[32, 25]	ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ	καὶ	ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´ ἀκοὴ μία
[32, 10]	ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι,	καὶ	ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον,
[32, 50]	ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς	καὶ	ἀταξίας ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες
[32, 55]	πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν	καὶ	ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ
[32, 15]	πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους	καὶ	ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ
[32, 80]	αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας,	καὶ	αὐτός τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς
[32, 85]	αἲ γάρ πως ὑμᾶς γε	καὶ	αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε
[32, 15]	ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν	καὶ	ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ
[32, 20]	τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ	καὶ	ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´
[32, 30]	καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε	καὶ	ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων·
[32, 40]	ἄνθρωποι θύοντες μέν εἰσι μέτριοι	καὶ	βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς καὶ τἄλλα
[32, 40]	ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ	καὶ	Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας
[32, 35]	τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες	καὶ	βάρβαροι ἴσασιν. ἡ γὰρ πόλις
[32, 30]	οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν	καὶ	βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα
[32, 30]	ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταις	καὶ	βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς
[32, 20]	πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν	καὶ	βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου
[32, 25]	ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς θείας	καὶ	βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ
[32, 95]	τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας	καὶ	βεβαίους. οὕτως γὰρ ἂν οὔτ´
[32, 5]	καὶ κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται	καὶ	βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις,
[32, 70]	καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων	καὶ	βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε;
[32, 90]	ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος	καὶ	βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ
[32, 15]	ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν	καὶ	βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ
[32, 45]	γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι	καὶ	βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη
[32, 1]	ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ θορύβου	καὶ	βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων
[32, 75]	συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι	καὶ	βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ
[32, 20]	πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται.	καὶ	γαληνὸς εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ
[32, 25]	μέν τις εὐγνώμων καὶ πρᾷος	καὶ	γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας
[32, 90]	παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα.	καὶ	γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι
[32, 90]	αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις.	~καὶ	γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ
[32, 1]	γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·	καὶ	γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ
[32, 95]	κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ·	καὶ	γὰρ αὐτὸς ἔλεγε Διὸς υἱὸς
[32, 45]	δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας θάνατος.	καὶ	γὰρ ἐκείναις ὅ, τι ἂν
[32, 60]	ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα·	καὶ	γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς
[32, 25]	τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.	καὶ	γὰρ ἕν τι τῶν χρησίμων
[32, 30]	ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες.	καὶ	γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 30]	οὐ μικρόν, μίαν ὥραν σωφρονῆσαι.	καὶ	γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 45]	τί ἄν τις ἔχοι λέγειν;	καὶ	γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε,
[32, 90]	{ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ ἑταίρας	καὶ	γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης
[32, 80]	τῶν ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων,	καὶ	γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ
[32, 50]	μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας ὀργιζόμενοι	καὶ	γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες,
[32, 85]	φαύλους τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους	καὶ	γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους,
[32, 1]	καὶ παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς	καὶ	γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·
[32, 45]	ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ τάχα τι	καὶ	γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου
[32, 35]	ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ	καὶ	γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους
[32, 25]	ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ περὶ οὐρανοῦ	καὶ	γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ
[32, 15]	καὶ δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα	καὶ	γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι, κατήγοροι,
[32, 35]	γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι σοφισταὶ	καὶ	γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα
[32, 10]	ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων	καὶ	γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν
[32, 15]	τὸ μὲν σῷζον καὶ τρέφον	καὶ	γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ
[32, 85]	λοιδοροῦντες καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες	καὶ	γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ τῆς θέας
[32, 40]	ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ καὶ παῖδες	καὶ	γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ
[32, 90]	πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι	καὶ	γυναιμανεῖς ἐν πάσαις εἰσὶ ταῖς
[32, 90]	διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα	καὶ	Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα,
[32, 5]	καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν	καὶ	δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα οὐκ
[32, 65]	ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦ λόγου,	καὶ	δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ
[32, 30]	ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται	καὶ	δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν
[32, 35]	πόλεως εἰς ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας	καὶ	δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ καθ´
[32, 25]	μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον τε	καὶ	δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ
[32, 1]	ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς τε	καὶ	δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων
[32, 70]	μάλιστα τὸ πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει,	καὶ	δείξας τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν
[32, 85]	παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν	καὶ	δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος
[32, 70]	αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη	καὶ	δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς
[32, 5]	παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν,	καὶ	δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν
[32, 100]	ὡς εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται.	καὶ	δὴ τὸν μὲν ἄλλον χρόνον
[32, 25]	δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ	καὶ	δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ
[32, 5]	ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες	καὶ	δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν
[32, 25]	κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ	καὶ	δῆμος ὁ μέν τις εὐγνώμων
[32, 30]	ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως	καὶ	δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ
[32, 90]	καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως	καὶ	δῆμος οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ
[32, 90]	κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ μέγα	καὶ	δημοσίᾳ γίγνεται. ποία γὰρ πόλις
[32, 45]	ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι	καὶ	δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ
[32, 40]	τε συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει	καὶ	δι´ ὅλης τῆς πόλεως ἐπὶ
[32, 10]	ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν	καὶ	δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε
[32, 20]	τὸ μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως	καὶ	δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον
[32, 70]	καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ	καὶ	διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος
[32, 65]	μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι.	καὶ	διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν
[32, 50]	πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε	καὶ	διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν
[32, 15]	καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως	καὶ	διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε
[32, 35]	καὶ τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ	καὶ	διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην
[32, 1]	αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖς	καὶ	διακόνους πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς
[32, 25]	βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ	καὶ	διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον
[32, 40]	ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ δεινὸν	καὶ	διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται
[32, 95]	τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις ἀκηκόατε	καὶ	διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ
[32, 15]	πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι	καὶ	διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι·
[32, 90]	πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις	καὶ	διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα
[32, 95]	τινῶν ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος	καὶ	διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε
[32, 25]	ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι	καὶ	διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ
[32, 35]	ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες	καὶ	δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι
[32, 25]	κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ	καὶ	δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι
[32, 15]	προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοις	καὶ	δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ
[32, 15]	σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος	καὶ	δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ
[32, 95]	ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος	καὶ	διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ
[32, 80]	ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα	καὶ	Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ τις
[32, 80]	καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε	καὶ	διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.
[32, 90]	ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν	καὶ	δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε
[32, 10]	φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν	καὶ	δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ τῆς
[32, 90]	δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν	καὶ	δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς δὲ
[32, 40]	θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς	καὶ	δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον
[32, 15]	ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ γνώμην	καὶ	δύναμιν τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς
[32, 15]	κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς	καὶ	δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ´
[32, 80]	τἄλλα εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ	καὶ	εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν
[32, 65]	τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον	καὶ	ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·
[32, 90]	δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο	καὶ	ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι
[32, 40]	τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς	καὶ	ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν
[32, 10]	πόλεως, ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων	καὶ	ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων
[32, 100]	τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει	καὶ	ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο
[32, 50]	ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ	καὶ	ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ
[32, 65]	τὴν διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι,	καὶ	ἐν τῷ γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη
[32, 85]	ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε	καὶ	ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ
[32, 5]	καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες,	καὶ	ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν
[32, 95]	μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον	καὶ	ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν σφόδρα
[32, 70]	ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι	καὶ	ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα
[32, 85]	ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως	καὶ	ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους
[32, 60]	τὸ μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε	καὶ	ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ
[32, 95]	Κενταύρῳ τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι	καὶ	ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ
[32, 65]	προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι	καὶ	ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ τὰ τελευταῖα
[32, 90]	λῃστῶν μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ	καὶ	ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης
[32, 10]	τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ	καὶ	ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι.
[32, 70]	εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν	καὶ	ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν; ἐβιάσαντο
[32, 15]	ἦλθέ ποτε πρὸς τέλος ὑγιὲς	καὶ	εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως καὶ
[32, 90]	ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που	καὶ	ἐφ´ ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ
[32, 65]	οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο,	καὶ	ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡς ἂν
[32, 50]	τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς	καὶ	ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης;
[32, 90]	ἢ Κορινθίων τὰ σώματα ἀσκεῖν	καὶ	ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι}
[32, 80]	ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε	καὶ	ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ
[32, 1]	καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε	καὶ	ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς τούτων
[32, 1]	οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν	καὶ	ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς εἰπεῖν,
[32, 80]	τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε	καὶ	ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε
[32, 20]	πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν,	καὶ	θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου
[32, 30]	οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον·	καὶ	θέαν ἵππων· ὡς τῶν γε
[32, 55]	τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς.	καὶ	θεοῖς μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα
[32, 50]	ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα	καὶ	θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον
[32, 95]	οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι.	καὶ	Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ
[32, 50]	φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν	καὶ	θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε.
[32, 70]	εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς	καὶ	θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων
[32, 10]	καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν	καὶ	θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ
[32, 1]	κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι	καὶ	θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων
[32, 20]	καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ	καὶ	θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω
[32, 55]	ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδων τε	καὶ	θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας
[32, 30]	νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι	καὶ	ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς
[32, 20]	καὶ πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε	καὶ	ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα
[32, 40]	Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας	καὶ	Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ
[32, 35]	οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων	καὶ	ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης τῆς
[32, 95]	καὶ πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται.	καὶ	ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ τῆς
[32, 70]	δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι	καὶ	καθ´ αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα,
[32, 35]	πάντας καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις	καὶ	καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους
[32, 5]	τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον,	καὶ	καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ
[32, 90]	τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον,	καὶ	καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως
[32, 70]	ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν	καὶ	καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ
[32, 25]	καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον	καὶ	καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ
[32, 55]	μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι	καὶ	καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ
[32, 45]	καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον	καὶ	κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς
[32, 10]	κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν,	{καὶ}	κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ
[32, 25]	τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες	καὶ	κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι.
[32, 90]	νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν	καὶ	κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε
[32, 10]	τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι,	καὶ	καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν
[32, 90]	πολλάκις εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ	καὶ	καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ
[32, 90]	ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται	καὶ	καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης
[32, 70]	ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν	καὶ	καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων.
[32, 45]	τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων	καὶ	καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς
[32, 45]	δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει	καὶ	καταγέλωτι τῆς πόλεως, εἰ παρὰ
[32, 20]	ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους	καὶ	καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ
[32, 60]	τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι	καὶ	καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ γε
[32, 60]	Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉	καὶ	κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους
[32, 35]	πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ	καὶ	κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ
[32, 15]	εἰς τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες	καὶ	κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων
[32, 5]	δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον	καὶ	κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον
[32, 10]	ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ	καὶ	κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ
[32, 20]	ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς	καὶ	κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν
[32, 95]	τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων	καὶ	κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν.
[32, 10]	τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν	καὶ	κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν
[32, 5]	τοὺς κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ	καὶ	κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ τι
[32, 75]	τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον	{καὶ	κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν.
[32, 75]	πόλει τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου	καὶ	κόρης ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ
[32, 5]	λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι	καὶ	κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ
[32, 60]	τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν	καὶ	κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων
[32, 45]	τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους	καὶ	κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος.
[32, 90]	ὁμοίας μεταλάβητε δόξης τοῖς Ἀθηναίοις	καὶ	Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις τισίν·
[32, 15]	βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει σαθρῷ	καὶ	λελυμένῳ πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ
[32, 45]	ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς	καὶ	λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους
[32, 35]	δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν	καὶ	λιμένας καὶ τόπους καὶ πάντα
[32, 35]	καὶ ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως	καὶ	λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον,
[32, 50]	θέας οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι	καὶ	λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίως
[32, 60]	μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς νόμους} ἰδιώτας	καὶ	λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ
[32, 15]	φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν	καὶ	λόγον, ᾧ διὰ βίου μέν
[32, 1]	οὐκ ἄλλο ἥρμοζεν ἢ παιδεία	καὶ	λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως
[32, 5]	καὶ συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω	καὶ	λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ
[32, 15]	φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς	καὶ	λόγου ψυχὰς πραΰνειν καὶ μαλάττειν.
[32, 10]	παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους	καὶ	λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι.
[32, 25]	αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας	καὶ	λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι
[32, 60]	μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ	καὶ	λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν
[32, 10]	ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι	καὶ	λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν
[32, 20]	κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ	καὶ	λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς
[32, 80]	Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον	καὶ	λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων
[32, 10]	ἓν ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες,	καὶ	λοιδορήσαντες μᾶλλον ἢ διδάξαντες ὑμᾶς,
[32, 15]	διὰ τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον	καὶ	λοιδορία καὶ προπηλακισμός· ὧν ἴσως
[32, 5]	κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον	καὶ	λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω δὲ
[32, 85]	καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες	καὶ	μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους καὶ
[32, 20]	ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι	καὶ	μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ
[32, 85]	ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων	καὶ	μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν
[32, 35]	πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις χαίρουσι,	καὶ	μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι
[32, 60]	τοίνυν ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην	καὶ	Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ
[32, 45]	μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει	καὶ	μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς ἐπὶ
[32, 60]	δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος	καὶ	μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε
[32, 55]	τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες	καὶ	μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον
[32, 15]	πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς πραΰνειν	καὶ	μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι
[32, 55]	ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν	καὶ	μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς
[32, 25]	ἕν τι τῶν χρησίμων ἐστὶ	καὶ	μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ
[32, 85]	τελευταία καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη	καὶ	μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας ἢ
[32, 55]	ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε	καὶ	μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ
[32, 90]	καὶ βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον	καὶ	μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται. ποία
[32, 75]	ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι	καὶ	μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ
[32, 95]	καὶ Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων	καὶ	μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´ αὑτῷ
[32, 35]	παραβάλλων ἐμαυτόν. δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι	καὶ	μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες· τὰ
[32, 25]	γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶς	καὶ	μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ
[32, 95]	ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ	καὶ	μεγάλῳ, τὴν δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ.
[32, 35]	ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων	καὶ	μεγέθει στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ
[32, 10]	γὰρ ἤδη καὶ ὕπαρ ὤνησε	καὶ	μεθ´ ἡμέραν ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε
[32, 45]	δ´ ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη	καὶ	μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ
[32, 55]	ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν	καὶ	μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ
[32, 75]	δαιμόνια πάντ´ ᾖ τὰ τοιαῦτα	καὶ	μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν
[32, 65]	καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ,	καὶ	μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´
[32, 55]	τινος ἢ νάπης, οὐδὲ γάλα	καὶ	μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως ἔχειν
[32, 40]	μέχρι πολλοῦ τήν τε λιγνὺν	καὶ	μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα
[32, 50]	θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ	καὶ	μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι
[32, 15]	καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος	καὶ	μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων
[32, 50]	τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως	καὶ	μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ
[32, 50]	οὕτως ὑμῶν ζῶντας ἐν ἐλευθερίᾳ	καὶ	μετὰ πάσης ἀδείας· ἀλλὰ παρ´
[32, 10]	τελειότερος ὤν, δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς	καὶ	μετὰ σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ
[32, 60]	δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς τὴν ναῦν,	καὶ	μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ
[32, 70]	ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε	καὶ	μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ
[32, 55]	ὥσπερ αὐτῷ συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται	καὶ	μέτριον. ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται
[32, 95]	ἔχειν; πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς	καὶ	μὴ δεομένους θεραπείας; ἢ μᾶλλον
[32, 60]	σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι,	καὶ	μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος
[32, 15]	πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ λόγου	καὶ	μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´ ἂν
[32, 25]	γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας	καὶ	μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής,
[32, 50]	τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι	καὶ	μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι
[32, 40]	ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων ἱππικῶν	καὶ	μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις
[32, 95]	ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς	καὶ	μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα
[32, 70]	οὕτως ἐπτοημένους περὶ τὰ μικρὰ	καὶ	μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς
[32, 15]	παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου τούτου	καὶ	μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς ἀκοὰς
[32, 60]	τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι	καὶ	μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι
[32, 85]	μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι.	καὶ	μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς,
[32, 70]	ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι.	καὶ	μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον
[32, 60]	οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν.	καὶ	μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ
[32, 25]	ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.	καὶ	μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα
[32, 30]	ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν.	καὶ	μὴν περί γε τῶν ἄλλων
[32, 25]	δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ καθεστηκὸς	καὶ	μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ
[32, 10]	λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον,	καὶ	μήτε δόξης χάριν μήτ´ ἐπ´
[32, 90]	ἂν τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη	καὶ	μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα
[32, 40]	ἂν δύνωνται τοῖς αὑτῶν, ἃ	καὶ	μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ
[32, 90]	ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων	καὶ	μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ καθ´
[32, 85]	ἀλλ´ ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατος	καὶ	μοῖρα κραταιή. αἲ γάρ πως
[32, 10]	αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν	καὶ	μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν
[32, 70]	βασιλεὺς ὑμῶν περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο	καὶ	μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ
[32, 60]	γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία ἡμέρου	καὶ	μουσικὰ ἐποίει διὰ τῆς ᾠδῆς·
[32, 10]	ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας	καὶ	μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ
[32, 5]	ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια	καὶ	ναύτας καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα
[32, 60]	αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ	καὶ	νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν
[32, 35]	καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων	καὶ	νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ
[32, 50]	καὶ ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι	καὶ	νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι
[32, 90]	θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ·	καὶ	νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν
[32, 30]	μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ	καὶ	νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον, κἂν μυριάκις
[32, 35]	ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε ἀκούοντες,	καὶ	νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος,
[32, 15]	καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι	καὶ	νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ
[32, 50]	καὶ ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν	καὶ	νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ
[32, 35]	μεγίστων δὲ ὡς οἷόν τε.	καὶ	νῦν εἶπον τὰ περὶ τῆς
[32, 75]	τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν·	καὶ	νῦν ἐστιν ἐν τῇ πόλει
[32, 65]	ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς τέχνης	καὶ	νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει
[32, 30]	εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ	καὶ	νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ
[32, 90]	καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι	καὶ	νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν
[32, 70]	δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε.	καὶ	νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας
[32, 1]	σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ	καὶ	νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς
[32, 75]	πόλεως, μή τι δυσχερὲς ὑμῖν	καὶ	ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν
[32, 10]	ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους ἐπιτηδείους	καὶ	ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα
[32, 25]	δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείους	{καὶ	οἱ} θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι
[32, 90]	ἁμαρτήματα εὕροι τις ἂν πανταχοῦ,	καὶ	οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς
[32, 45]	καμπὰς καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς	καὶ	ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ
[32, 20]	εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους	καὶ	ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν,
[32, 25]	τῷ δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι	καὶ	ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς
[32, 40]	μυρίων ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς,	καὶ	ὁρᾶτε μὲν τρεῖς ἢ τέτταρας
[32, 20]	καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι	καὶ	ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων,
[32, 55]	ἡ μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει	καὶ	ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον
[32, 70]	καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας	καὶ	ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ
[32, 30]	δὲ αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι	καὶ	ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί
[32, 5]	ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι,	καὶ	οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν
[32, 20]	διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε,	καὶ	οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ
[32, 5]	ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι,	καὶ	οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν,
[32, 1]	προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε	καὶ	οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν
[32, 70]	ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες,	καὶ	οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως
[32, 50]	πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι	καὶ	οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ
[32, 30]	εἶναι καὶ ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι,	καὶ	οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν
[32, 75]	ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε	καὶ	οὐκέτι κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ
[32, 40]	παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παῖδες καὶ γύναια. ἐπειδὰν δὲ
[32, 1]	ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντες	καὶ	παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς καὶ
[32, 85]	τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες καὶ μαινόμενοι	καὶ	παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες
[32, 1]	μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον ἔπρεπε	καὶ	παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων
[32, 20]	ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες	καὶ	παλαίοντες, εἰς δ´ τὸ στάδιον
[32, 90]	οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ βίου	καὶ	πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν
[32, 50]	νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι	καὶ	πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´
[32, 35]	γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους	καὶ	πάντα μᾶλλον ἢ ὑμᾶς. ποῦ
[32, 65]	ᾄδουσι καὶ ῥήτορες καὶ σοφισταί,	καὶ	πάντα περαίνεται δι´ ᾠδῆς· ὥστ´,
[32, 55]	ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες	καὶ	πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες,
[32, 60]	κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους	καὶ	πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν
[32, 20]	τὰ σκώμματα, οἷς πάντας ἐκπλήττετε	καὶ	πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ
[32, 70]	ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι	καὶ	παντὸς ἅπτεται μετὰ τῆς ἴσης
[32, 10]	καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ	καὶ	πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν τοσαύτῃ
[32, 5]	ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι	καὶ	πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς
[32, 55]	ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα	καὶ	πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαις
[32, 50]	ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´ ὑμῖν	καὶ	παρ´ ἑτέροις τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ
[32, 75]	τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ	καὶ	παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν
[32, 50]	τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται	{καὶ}	παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις
[32, 30]	φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ	καὶ	παρ´ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως.
[32, 45]	ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ	καὶ	παρὰ τὸν τόνον, συνίετε· αὐτοὶ
[32, 35]	ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς φύσεως	{καὶ}	παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας λόγου
[32, 25]	οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον	καὶ	παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.
[32, 45]	εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος	καὶ	παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ· δεῖ
[32, 55]	ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ	καὶ	παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη
[32, 40]	ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες	καὶ	παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ
[32, 10]	ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε	καὶ	παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος
[32, 55]	μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον}	καὶ	παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν.
[32, 70]	δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς	καὶ	παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς, ἔφη,
[32, 40]	καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται	καὶ	πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς
[32, 25]	ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται,	καὶ	πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ
[32, 60]	ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν	καὶ	παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ καὶ
[32, 90]	ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται	καὶ	πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ
[32, 50]	εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι	καὶ	πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ
[32, 80]	ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι	καὶ	πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´
[32, 50]	μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς	καὶ	πατρῴων γερῶν καὶ νόμων καὶ
[32, 35]	γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα	καὶ	πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις, οὐ
[32, 10]	ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης	καὶ	πειθοῦς. καὶ πρῶτόν γε ἁπάντων,
[32, 30]	τοῖς προσέχουσι καὶ περὶ θεοῦ	καὶ