Discours, par.
[32, 70]	τέτταρα ἢ πέντε βήματα νικᾶτε,	κἀγὼ	βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος
[32, 85]	αἰόλος ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος	κἀγὼ	καλός τε μέγας τε; ἀλλ´
[32, 20]	οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη	κἀγὼ	λέγοιμι πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος
[32, 60]	ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι τοὺς δήμους	κἀγὼ	παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν
[32, 75]	μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ	κἀγὼ	τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆς
[32, 45]	ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι	καθ´	αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου τινός, ὅπου
[32, 30]	ὅ, τι ἂν πράττῃ τις	καθ´	αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο
[32, 70]	στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι καὶ	καθ´	αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι
[32, 70]	συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ}	καθ´	αὑτοὺς ἦτε. οὐχ ὁ μὲν
[32, 70]	εἴη καὶ δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι	καθ´	αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν· εἰ δ´
[32, 65]	καὶ μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας	καθ´	αὑτοὺς καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντας
[32, 40]	μέν εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες	καθ´	αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν
[32, 35]	ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε	καθ´	ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε
[32, 10]	αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ	καθ´	ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν
[32, 50]	καὶ τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι	καθ´	ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ
[32, 90]	λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν τῶν	καθ´	ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ
[32, 35]	ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν τὴν	καθ´	ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε
[32, 70]	ἔχοντας ἐν τούτοις ἃ πράττουσι	καθ´	ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ
[32, 90]	καὶ μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ	καθ´	ἡμέραν τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ
[32, 40]	ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται	καθ´	ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν
[32, 80]	καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς	καθ´	ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε.
[32, 35]	μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι	καθ´	Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν
[32, 30]	ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι	καθ´	Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ
[32, 35]	καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ	καθ´	ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα.
[32, 70]	ἔχοντες ἡγεμόνας εἰς ὑποψίαν αὐτοὺς	καθ´	ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρας
[32, 100]	γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν	καθ´	ὕπνον ὡς εἰς ὄνου ὦτα
[32, 5]	πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ	καθάπερ	ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ τούτου
[32, 60]	καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν,	καθάπερ	εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι
[32, 90]	ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ	καθάπερ	εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ
[32, 40]	τῆς πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας·	καθάπερ	ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντος ἰδεῖν ἔστι
[32, 25]	φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν,	καθάπερ	ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίας εὐτελοῦς
[32, 15]	κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος,	καθάπερ	οἶμαι δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ
[32, 50]	τοῖς χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας,	καθάπερ	οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν
[32, 100]	δοκῇ τόπος ἐν τῇ πόλει,	καθάπερ	οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι μάτην
[32, 70]	φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ	καθάπερ	παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα
[32, 15]	ἀκαλύπτῳ καὶ ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι,	καθάπερ	σκάφει σαθρῷ καὶ λελυμένῳ πάντων
[32, 20]	ἐστι πρὸς τὸν δῆμον ὑμῶν,	καθάπερ	στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν
[32, 15]	γὰρ θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια,	καθάπερ	τῶν ἄλλων νόσων· ἡ μὲν
[32, 50]	ὑπὲρ δὲ τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι,	καθάρματος	ἀγεννοῦς καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου,
[32, 10]	σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν	καθαρῶς	καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε
[32, 95]	ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ	καθαρωτάτου	μέλιτος ὄντος, τοῦ μὲν μηδέποτε
[32, 90]	ἔφασκε, δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας,	κἄθεινε	κέντρον δῆθεν ὡς ἔχων χερί.
[32, 80]	δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ	καθέστηκεν,	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν
[32, 25]	μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ	καθεστηκὸς	καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ
[32, 5]	ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι	καθεστηκότες,	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων
[32, 55]	μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι καὶ	καθεστηκότες	ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ τρόπος
[32, 85]	Ἥρη, ὡς μή μοι τρύζητε	καθήμενοι	ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ
[32, 80]	ἐν σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε	κάθηντο,	χλωροὶ ὑπαὶ δείους πεφοβημένοι, οἱ
[32, 55]	~ἀλλ´ οὐχ ὑμεῖς, ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι	κάθησθε,	ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε
[32, 30]	τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον	κάθησθε	σωφρονοῦντες. καὶ γὰρ τοῖς νοσοῦσι
[32, 15]	τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.	~καθόλου	γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον,
[32, 90]	τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς καλεῖται.	καθόλου	γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι τις
[32, 85]	τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν	καθορᾶν	καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ
[32, 5]	φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι γε	καὶ	ἀγεννὲς ἀνθρώπων οὐθέν, ὡς εἰπεῖν,
[32, 95]	ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ	καὶ	ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα.
[32, 35]	καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος	καὶ	ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεως·
[32, 25]	ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ	καὶ	ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι,
[32, 55]	μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς	καὶ	ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο καὶ
[32, 70]	τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον	καὶ	ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ
[32, 10]	πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶς	καὶ	ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε δόξης
[32, 85]	ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς	καὶ	ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι
[32, 80]	ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´ ἔπιον	καὶ	ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί γε
[32, 10]	ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ	καὶ	ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν
[32, 30]	δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ	καὶ	ἀθρόος γένηται; χρὴ μὲν γὰρ
[32, 70]	ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς	καὶ	ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ
[32, 15]	βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ	καὶ	ἀκόλαστοι, κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων
[32, 25]	καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ	καὶ	ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ
[32, 85]	Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν	καὶ	ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη
[32, 50]	πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς	καὶ	ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας
[32, 40]	περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι	καὶ	ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς
[32, 20]	βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες δὲ	καὶ	ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ
[32, 1]	ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν, ἀλλὰ	καὶ	ἀκούσαντες νοῆσαι. χοροῦ μὲν γὰρ
[32, 70]	μικρὰ καὶ μηδενὸς ἄξια, φαύλως	καὶ	ἀκρατῶς ἔχοντας ἐν τούτοις ἃ
[32, 55]	προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα	καὶ	Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα
[32, 20]	θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε	καὶ	ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο
[32, 90]	ἀλλὰ καὶ ἑταίρας καὶ γαστρὸς	καὶ	ἄλλης τινὸς φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος
[32, 100]	ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι	καὶ	ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται, τὸ
[32, 60]	πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ	καὶ	ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸς
[32, 25]	ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως δὲ	καὶ	ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.
[32, 100]	τούτου, μηδὲ ἀμούσους καὶ φορτικὰς	καὶ	ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς Χάριτας, ἀλλὰ
[32, 60]	οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην	καὶ	ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς
[32, 55]	πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ	καὶ	ἀμέτρως χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς
[32, 45]	ταῖς πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσως	καὶ	ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν τῶν
[32, 30]	πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι	καὶ	ἀναγκαιότατον ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον ὑμᾶς
[32, 50]	προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν	καὶ〉	ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων
[32, 25]	ἐπιεικής, μεγαλόφρων, αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς	καὶ	ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι
[32, 80]	οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ	καὶ	ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων.
[32, 90]	οὖν γενέσθαι καλῶς ἂν λέγοιτο	καὶ	ἀνὴρ καὶ πόλις, ἥτις ἂν
[32, 15]	δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ	καὶ	ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν
[32, 55]	ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι	καὶ	ἀνίστανται γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν
[32, 65]	εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον	καὶ	ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου σπέρματος·
[32, 45]	δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον	καὶ	ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ
[32, 80]	μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίας	καὶ	ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων
[32, 20]	ῥηιδίως, τοτὲ δ´ αὐτὸς ἐποτρύνει	καὶ	ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ τοῦ
[32, 90]	ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν	καὶ	ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης
[32, 60]	ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι	καὶ	ἀπαιδεύτους. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον
[32, 5]	καταλύειν κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας	καὶ	ἀπάτας τῆς πόλεως· μαινοίμην γὰρ
[32, 25]	αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία	καὶ	ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως
[32, 5]	στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι	καὶ	ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας καὶ
[32, 20]	τὸν ὄχλον ὡς χαλεπόν τε	καὶ	ἀπειθῆ καὶ πρὸς ὕβριν ἕτοιμον,
[32, 50]	τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι	καὶ	ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει
[32, 90]	ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ	καὶ	ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν
[32, 50]	μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι	καὶ	ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖς
[32, 50]	χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν	καὶ	ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ
[32, 90]	ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς ἠνδραποδισμένης	καὶ	ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι
[32, 85]	καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους	καὶ	ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς θεοὺς
[32, 50]	κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης	καὶ	ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν καὶ
[32, 25]	ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ	καὶ	ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς
[32, 40]	δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες	καὶ	ἀστράτευτοι πολλὰς ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίας.
[32, 25]	ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ	καὶ	ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´ ἀκοὴ μία
[32, 10]	ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι,	καὶ	ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον,
[32, 50]	ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς	καὶ	ἀταξίας ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες
[32, 55]	πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν	καὶ	ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν δὲ
[32, 15]	πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους	καὶ	ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ
[32, 80]	αὖθις ἀσεβήσας ἁλισκομένης τῆς Τροίας,	καὶ	αὐτός τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς
[32, 85]	αἲ γάρ πως ὑμᾶς γε	καὶ	αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε
[32, 15]	ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν	καὶ	ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ
[32, 20]	τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ	καὶ	ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ δ´
[32, 30]	καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε	καὶ	ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων·
[32, 40]	ἄνθρωποι θύοντες μέν εἰσι μέτριοι	καὶ	βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς καὶ τἄλλα
[32, 40]	ἐκείνους Αἰθίοπας οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ	καὶ	Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας
[32, 35]	τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες Ἕλληνες	καὶ	βάρβαροι ἴσασιν. ἡ γὰρ πόλις
[32, 30]	οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν	καὶ	βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα
[32, 30]	ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταις	καὶ	βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς
[32, 20]	πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν	καὶ	βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου
[32, 25]	ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς θείας	καὶ	βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ
[32, 95]	τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας	καὶ	βεβαίους. οὕτως γὰρ ἂν οὔτ´
[32, 5]	καὶ κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται	καὶ	βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις,
[32, 70]	καὶ σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων	καὶ	βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε;
[32, 90]	ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος	καὶ	βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ
[32, 15]	ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ δικῶν	καὶ	βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ
[32, 45]	γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι	καὶ	βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη
[32, 1]	ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ θορύβου	καὶ	βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων
[32, 75]	συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι	καὶ	βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ
[32, 20]	πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται.	καὶ	γαληνὸς εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ
[32, 25]	μέν τις εὐγνώμων καὶ πρᾷος	καὶ	γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας
[32, 90]	παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα.	καὶ	γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι
[32, 90]	αἰσχρὰ πόλεως καὶ ἐπονείδιστος ἅλωσις.	~καὶ	γὰρ ἀνθρώπους ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ
[32, 1]	γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·	καὶ	γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ
[32, 95]	κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ·	καὶ	γὰρ αὐτὸς ἔλεγε Διὸς υἱὸς
[32, 45]	δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας θάνατος.	καὶ	γὰρ ἐκείναις ὅ, τι ἂν
[32, 60]	ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα·	καὶ	γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς
[32, 25]	τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.	καὶ	γὰρ ἕν τι τῶν χρησίμων
[32, 30]	οὐ μικρόν, μίαν ὥραν σωφρονῆσαι.	καὶ	γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 30]	ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες.	καὶ	γὰρ τοῖς νοσοῦσι μεγάλη ῥοπὴ
[32, 45]	τί ἄν τις ἔχοι λέγειν;	καὶ	γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε,
[32, 90]	{ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ καὶ ἑταίρας	καὶ	γαστρὸς καὶ ἄλλης τινὸς φαύλης
[32, 80]	τῶν ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων,	καὶ	γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ
[32, 50]	μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας ὀργιζόμενοι	καὶ	γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες,
[32, 85]	φαύλους τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι, μίμους	καὶ	γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους,
[32, 1]	καὶ παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς	καὶ	γέλωτος, ὡς εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε·
[32, 45]	ἀμύνασθαι πειρώμενος, καὶ τάχα τι	καὶ	γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου
[32, 35]	ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ	καὶ	γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους
[32, 25]	ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ περὶ οὐρανοῦ	καὶ	γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ
[32, 15]	καὶ δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα	καὶ	γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι, κατήγοροι,
[32, 35]	γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι σοφισταὶ	καὶ	γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα
[32, 10]	ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων	καὶ	γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν
[32, 15]	τὸ μὲν σῷζον καὶ τρέφον	καὶ	γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ
[32, 85]	λοιδοροῦντες καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες	καὶ	γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ τῆς θέας
[32, 40]	ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ καὶ παῖδες	καὶ	γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ
[32, 90]	πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι	καὶ	γυναιμανεῖς ἐν πάσαις εἰσὶ ταῖς
[32, 90]	διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα	καὶ	Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα,
[32, 5]	καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν	καὶ	δαπάνην. λέγω δὲ ταῦτα οὐκ
[32, 65]	ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦ λόγου,	καὶ	δέδοικα πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ
[32, 30]	ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται	καὶ	δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν
[32, 35]	πόλεως εἰς ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας	καὶ	δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ καθ´
[32, 25]	μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον τε	καὶ	δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ
[32, 1]	ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς τε	καὶ	δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων
[32, 70]	μάλιστα τὸ πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει,	καὶ	δείξας τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν
[32, 85]	παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν	καὶ	δεκαπέντε ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος
[32, 70]	αὐτὸς ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη	καὶ	δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς
[32, 5]	παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν,	καὶ	δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν
[32, 100]	ὡς εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται.	καὶ	δὴ τὸν μὲν ἄλλον χρόνον
[32, 25]	δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ	καὶ	δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ
[32, 5]	ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες	καὶ	δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν
[32, 25]	κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ	καὶ	δῆμος ὁ μέν τις εὐγνώμων
[32, 30]	ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως	καὶ	δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ
[32, 90]	καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως	καὶ	δῆμος οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ
[32, 90]	κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ μέγα	καὶ	δημοσίᾳ γίγνεται. ποία γὰρ πόλις
[32, 45]	ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι	καὶ	δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ
[32, 40]	τε συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει	καὶ	δι´ ὅλης τῆς πόλεως ἐπὶ
[32, 10]	ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν	καὶ	δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε
[32, 20]	τὸ μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως	καὶ	δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον
[32, 70]	καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ	καὶ	διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος
[32, 65]	μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι.	καὶ	διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν
[32, 50]	πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε	καὶ	διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν
[32, 15]	καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως	καὶ	διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε
[32, 35]	καὶ τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ	καὶ	διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην
[32, 1]	αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖς	καὶ	διακόνους πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς
[32, 25]	βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ	καὶ	διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον
[32, 40]	ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ δεινὸν	καὶ	διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται
[32, 95]	τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις ἀκηκόατε	καὶ	διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ
[32, 15]	πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι	καὶ	διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι·
[32, 90]	πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις	καὶ	διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα
[32, 95]	τινῶν ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος	καὶ	διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε
[32, 25]	ἄνδρας καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι	καὶ	διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ
[32, 35]	ὥς ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες	καὶ	δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι
[32, 25]	κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ	καὶ	δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι
[32, 15]	προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοις	καὶ	δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ
[32, 15]	σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος	καὶ	δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ
[32, 95]	ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος	καὶ	διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ
[32, 80]	ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα	καὶ	Διὸς αὐλάς. ὧδε δέ τις
[32, 80]	καὶ γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε	καὶ	διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.
[32, 90]	ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν	καὶ	δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε
[32, 10]	φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν	καὶ	δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ τῆς
[32, 90]	δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν	καὶ	δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς δὲ
[32, 40]	θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς	καὶ	δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον
[32, 15]	ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ γνώμην	καὶ	δύναμιν τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς
[32, 15]	κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς	καὶ	δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ´
[32, 80]	τἄλλα εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ	καὶ	εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν
[32, 65]	τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον	καὶ	ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·
[32, 90]	δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο	καὶ	ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι
[32, 40]	τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆς	καὶ	ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν
[32, 10]	πόλεως, ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων	καὶ	ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων
[32, 100]	τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει	καὶ	ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο
[32, 50]	ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ	καὶ	ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ
[32, 65]	τὴν διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι,	καὶ	ἐν τῷ γυμνασίῳ πορϊόντες ἤδη
[32, 85]	ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε	καὶ	ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ
[32, 5]	καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες,	καὶ	ἐξὸν αὐτοῖς, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν
[32, 95]	μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον	καὶ	ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν σφόδρα
[32, 70]	ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι	καὶ	ἐπίτηδες ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα
[32, 85]	ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως	καὶ	ἐπονείδιστος ἅλωσις. ~καὶ γὰρ ἀνθρώπους
[32, 60]	τὸ μέλος, ὥς φασιν, ἤγειρε	καὶ	ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ
[32, 95]	Κενταύρῳ τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι	καὶ	ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ
[32, 65]	προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι	καὶ	ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ τὰ τελευταῖα
[32, 90]	λῃστῶν μόνον, {ἢ ἑταιρῶν} ἀλλὰ	καὶ	ἑταίρας καὶ γαστρὸς καὶ ἄλλης
[32, 10]	τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ	καὶ	ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι.
[32, 70]	εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν	καὶ	ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν; ἐβιάσαντο
[32, 15]	ἦλθέ ποτε πρὸς τέλος ὑγιὲς	καὶ	εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως καὶ
[32, 90]	ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που	καὶ	ἐφ´ ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ
[32, 65]	οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτως ὑφεωρῶντο,	καὶ	ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡς ἂν
[32, 50]	τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς	καὶ	ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης;
[32, 90]	ἢ Κορινθίων τὰ σώματα ἀσκεῖν	καὶ	ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι}
[32, 80]	ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε	καὶ	ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ
[32, 1]	καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε	καὶ	ἡδεῖς καὶ διακόνους πολλοὺς τούτων
[32, 1]	οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν	καὶ	ἡδονῆς καὶ γέλωτος, ὡς εἰπεῖν,
[32, 80]	τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε	καὶ	ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε
[32, 20]	πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν,	καὶ	θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου
[32, 30]	οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον·	καὶ	θέαν ἵππων· ὡς τῶν γε
[32, 55]	τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς.	καὶ	θεοῖς μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα
[32, 50]	ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα	καὶ	θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον
[32, 95]	οὐθεὶς οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι.	καὶ	Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ
[32, 50]	φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν	καὶ	θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε.
[32, 70]	εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς	καὶ	θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων
[32, 10]	καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν	καὶ	θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ
[32, 1]	κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι	καὶ	θορύβου καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων
[32, 20]	καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ	καὶ	θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω
[32, 55]	ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδων τε	καὶ	θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας
[32, 30]	νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι	καὶ	ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς
[32, 20]	καὶ πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε	καὶ	ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα
[32, 40]	Βακτρίους καὶ Σκύθας καὶ Πέρσας	καὶ	Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ
[32, 35]	οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων	καὶ	ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης τῆς
[32, 95]	καὶ πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται.	καὶ	ἴσως ἂν αὐτῷ καὶ τῆς
[32, 70]	δὲ στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι	καὶ	καθ´ αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα,
[32, 35]	πάντας καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοις	καὶ	καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους
[32, 5]	τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον,	καὶ	καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος καὶ
[32, 90]	τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον,	καὶ	καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως
[32, 70]	ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν	καὶ	καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ
[32, 25]	καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον	καὶ	καθεστηκὸς καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ
[32, 55]	μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι	καὶ	καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος δὲ αὖ
[32, 45]	καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον	καὶ	κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς
[32, 10]	κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν,	{καὶ}	κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ
[32, 25]	τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες	καὶ	κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι.
[32, 90]	νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν	καὶ	κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε
[32, 10]	τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι,	καὶ	καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν
[32, 90]	πολλάκις εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ	καὶ	καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ
[32, 90]	ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται	καὶ	καταγέλαστον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης
[32, 70]	ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν	καὶ	καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων.
[32, 45]	τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων	καὶ	καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς
[32, 45]	δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει	καὶ	καταγέλωτι τῆς πόλεως, εἰ παρὰ
[32, 20]	ἵνα κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους	καὶ	καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ
[32, 60]	τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι	καὶ	καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ γε
[32, 60]	Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉	καὶ	κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους
[32, 35]	πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ	καὶ	κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ
[32, 15]	εἰς τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες	καὶ	κατέχοντες. δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων
[32, 5]	δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον	καὶ	κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον
[32, 10]	ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ	καὶ	κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ
[32, 20]	ἀπείροις ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς	καὶ	κιθάρας. τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν
[32, 95]	τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων	καὶ	κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν.
[32, 10]	τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν	καὶ	κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν
[32, 5]	τοὺς κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ	καὶ	κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ τι
[32, 75]	τροχῷ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον	{καὶ	κολαζόμενον διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν.
[32, 75]	πόλει τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου	καὶ	κόρης ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ
[32, 5]	λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι	καὶ	κρείττους καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ
[32, 60]	τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν	καὶ	κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων
[32, 45]	τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους	καὶ	κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος.
[32, 90]	ὁμοίας μεταλάβητε δόξης τοῖς Ἀθηναίοις	καὶ	Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις τισίν·
[32, 15]	βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει σαθρῷ	καὶ	λελυμένῳ πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ
[32, 45]	ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς	καὶ	λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους
[32, 35]	δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν	καὶ	λιμένας καὶ τόπους καὶ πάντα
[32, 35]	καὶ ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως	καὶ	λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον,
[32, 50]	θέας οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι	καὶ	λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίως
[32, 60]	μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς νόμους} ἰδιώτας	καὶ	λίχνους ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ
[32, 15]	φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν	καὶ	λόγον, ᾧ διὰ βίου μέν
[32, 1]	οὐκ ἄλλο ἥρμοζεν ἢ παιδεία	καὶ	λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως
[32, 5]	καὶ συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω	καὶ	λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ
[32, 15]	φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦς	καὶ	λόγου ψυχὰς πραΰνειν καὶ μαλάττειν.
[32, 10]	παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους	καὶ	λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι.
[32, 25]	αἰδούμενος τοὺς ἀγαθοὺς καὶ ἄνδρας	καὶ	λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι
[32, 60]	μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ	καὶ	λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν
[32, 10]	ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει κληδόνι	καὶ	λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ τῶν
[32, 20]	κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ	καὶ	λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸς
[32, 80]	Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον	καὶ	λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων
[32, 10]	ἓν ἢ δύο ῥήματα εἰπόντες,	καὶ	λοιδορήσαντες μᾶλλον ἢ διδάξαντες ὑμᾶς,
[32, 15]	διὰ τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον	καὶ	λοιδορία καὶ προπηλακισμός· ὧν ἴσως
[32, 5]	κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον	καὶ	λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω δὲ
[32, 85]	καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες	καὶ	μαινόμενοι καὶ παίοντες ἀλλήλους καὶ
[32, 20]	ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι	καὶ	μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ
[32, 85]	ἢ πλῆθος ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων	καὶ	μαινομένων, ὥσπερ τινὰ κόπρον βαθεῖαν
[32, 35]	πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις χαίρουσι,	καὶ	μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι
[32, 60]	τοίνυν ἐκεῖνος περί τε Θρᾴκην	καὶ	Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ
[32, 45]	μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει	καὶ	μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ´ αὑτὰς ἐπὶ
[32, 60]	δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος	καὶ	μακρότερος. σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε
[32, 55]	τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντες	καὶ	μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον
[32, 15]	πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς πραΰνειν	καὶ	μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι
[32, 55]	ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν	καὶ	μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς
[32, 25]	ἕν τι τῶν χρησίμων ἐστὶ	καὶ	μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ὠφελήσειεν ἢ
[32, 85]	τελευταία καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη	καὶ	μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας ἢ
[32, 55]	ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε	καὶ	μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ
[32, 90]	καὶ βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον	καὶ	μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται. ποία
[32, 75]	ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι	καὶ	μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα δὴ
[32, 95]	καὶ Θεόφιλος τοίνυν πολλὰ ἔχων	καὶ	μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ´ αὑτῷ
[32, 35]	παραβάλλων ἐμαυτόν. δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι	καὶ	μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες· τὰ
[32, 25]	γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶς	καὶ	μεγαλοπρεπὲς δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ
[32, 95]	ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ	καὶ	μεγάλῳ, τὴν δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ.
[32, 35]	ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων	καὶ	μεγέθει στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ
[32, 10]	γὰρ ἤδη καὶ ὕπαρ ὤνησε	καὶ	μεθ´ ἡμέραν ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε
[32, 45]	δ´ ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη	καὶ	μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται δὲ
[32, 55]	ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν	καὶ	μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ
[32, 75]	δαιμόνια πάντ´ ᾖ τὰ τοιαῦτα	καὶ	μείζονος δεόμενα ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν
[32, 65]	καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ,	καὶ	μελετᾶν τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´
[32, 55]	τινος ἢ νάπης, οὐδὲ γάλα	καὶ	μέλι δύνασθε εὐχερῶς οὕτως ἔχειν
[32, 40]	μέχρι πολλοῦ τήν τε λιγνὺν	καὶ	μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα
[32, 50]	θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ	καὶ	μεστὰ πάσης ὕβρεως, τὸ〉 ἀνατετάσθαι
[32, 15]	καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος	καὶ	μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων
[32, 50]	τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως	καὶ	μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´ οὐχ
[32, 50]	οὕτως ὑμῶν ζῶντας ἐν ἐλευθερίᾳ	καὶ	μετὰ πάσης ἀδείας· ἀλλὰ παρ´
[32, 10]	τελειότερος ὤν, δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς	καὶ	μετὰ σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ
[32, 60]	δελφῖνας ἀφικέσθαι πρὸς τὴν ναῦν,	καὶ	μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ
[32, 70]	ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε	καὶ	μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ
[32, 55]	ὥσπερ αὐτῷ συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται	καὶ	μέτριον. ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται
[32, 95]	ἔχειν; πότερον ὡς σοφοὺς ὑμᾶς	καὶ	μὴ δεομένους θεραπείας; ἢ μᾶλλον
[32, 60]	σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι,	καὶ	μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος
[32, 15]	πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ λόγου	καὶ	μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ´ ἂν
[32, 25]	γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας	καὶ	μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικής,
[32, 50]	τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ αὑτοὺς πρῶτοι	καὶ	μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι
[32, 40]	ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων ἱππικῶν	καὶ	μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις
[32, 95]	ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸς ὑμᾶς	καὶ	μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι. καίτοι τίνα
[32, 70]	οὕτως ἐπτοημένους περὶ τὰ μικρὰ	καὶ	μηδενὸς ἄξια, φαύλως καὶ ἀκρατῶς
[32, 15]	παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου τούτου	καὶ	μηδέποτε σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς ἀκοὰς
[32, 60]	τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι	καὶ	μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι
[32, 85]	μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι.	καὶ	μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρες Ἀλεξανδρεῖς,
[32, 70]	ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι.	καὶ	μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον
[32, 60]	οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν.	καὶ	μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ
[32, 25]	ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων.	καὶ	μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα
[32, 30]	ῥοπὴ πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν.	καὶ	μὴν περί γε τῶν ἄλλων
[32, 25]	δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ καθεστηκὸς	καὶ	μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ
[32, 10]	λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον,	καὶ	μήτε δόξης χάριν μήτ´ ἐπ´
[32, 90]	ἂν τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη	καὶ	μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα
[32, 40]	ἂν δύνωνται τοῖς αὑτῶν, ἃ	καὶ	μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ
[32, 90]	ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων	καὶ	μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ καθ´
[32, 85]	ἀλλ´ ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατος	καὶ	μοῖρα κραταιή. αἲ γάρ πως
[32, 10]	αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν	καὶ	μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν
[32, 70]	βασιλεὺς ὑμῶν περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο	καὶ	μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς δὲ
[32, 60]	γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία ἡμέρου	καὶ	μουσικὰ ἐποίει διὰ τῆς ᾠδῆς·
[32, 10]	ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας	καὶ	μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ
[32, 5]	ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια	καὶ	ναύτας καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα
[32, 60]	αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ	καὶ	νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν
[32, 35]	καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων	καὶ	νεῶν πανηγύρεως καὶ λιμένος καὶ
[32, 50]	καὶ ἐν ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι	καὶ	νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι
[32, 90]	θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ·	καὶ	νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν
[32, 30]	μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ	καὶ	νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον, κἂν μυριάκις
[32, 35]	ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε ἀκούοντες,	καὶ	νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ λέγοντος,
[32, 15]	καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι	καὶ	νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ
[32, 50]	καὶ ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν	καὶ	νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ
[32, 35]	μεγίστων δὲ ὡς οἷόν τε.	καὶ	νῦν εἶπον τὰ περὶ τῆς
[32, 75]	τὸ καὶ παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν·	καὶ	νῦν ἐστιν ἐν τῇ πόλει
[32, 65]	ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς τέχνης	καὶ	νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει
[32, 30]	εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ δὲ	καὶ	νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ καὶ
[32, 90]	καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι	καὶ	νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν
[32, 70]	δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε.	καὶ	νῦν οὕτως ἐπιεικεῖς ἔχοντες ἡγεμόνας
[32, 1]	σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ	καὶ	νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸς
[32, 75]	πόλεως, μή τι δυσχερὲς ὑμῖν	καὶ	ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν
[32, 10]	ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους ἐπιτηδείους	καὶ	ξυμφέροντας εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα
[32, 25]	δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείους	{καὶ	οἱ} θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι
[32, 90]	ἁμαρτήματα εὕροι τις ἂν πανταχοῦ,	καὶ	οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς
[32, 45]	καμπὰς καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς	καὶ	ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ
[32, 20]	εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους	καὶ	ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν,
[32, 25]	τῷ δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι	καὶ	ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς
[32, 40]	μυρίων ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς,	καὶ	ὁρᾶτε μὲν τρεῖς ἢ τέτταρας
[32, 20]	καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι	καὶ	ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων,
[32, 55]	ἡ μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει	καὶ	ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον
[32, 70]	καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας	καὶ	ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ
[32, 30]	δὲ αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι	καὶ	ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί
[32, 5]	ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι,	καὶ	οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν
[32, 20]	διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε,	καὶ	οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ
[32, 5]	ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι,	καὶ	οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν,
[32, 1]	προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε	καὶ	οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν
[32, 70]	ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες,	καὶ	οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως
[32, 50]	πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι	καὶ	οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ
[32, 30]	εἶναι καὶ ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι,	καὶ	οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν
[32, 75]	ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε	καὶ	οὐκέτι κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ
[32, 40]	παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παῖδες καὶ γύναια. ἐπειδὰν δὲ
[32, 1]	ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντες	καὶ	παιδιᾶς μὲν καὶ ἡδονῆς καὶ
[32, 85]	τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες καὶ μαινόμενοι	καὶ	παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες
[32, 1]	μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον ἔπρεπε	καὶ	παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων
[32, 20]	ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες	καὶ	παλαίοντες, εἰς δ´ τὸ στάδιον
[32, 90]	οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ βίου	καὶ	πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν
[32, 50]	νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι	καὶ	πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´
[32, 35]	γῆν καὶ λιμένας καὶ τόπους	καὶ	πάντα μᾶλλον ἢ ὑμᾶς. ποῦ
[32, 65]	ᾄδουσι καὶ ῥήτορες καὶ σοφισταί,	καὶ	πάντα περαίνεται δι´ ᾠδῆς· ὥστ´,
[32, 55]	ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντες	καὶ	πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες,
[32, 60]	κατάξαντες τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους	καὶ	πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν
[32, 20]	τὰ σκώμματα, οἷς πάντας ἐκπλήττετε	καὶ	πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ
[32, 70]	ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι	καὶ	παντὸς ἅπτεται μετὰ τῆς ἴσης
[32, 10]	καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ	καὶ	πάνυ εὐτυχοῦς πόλεως, ἐν τοσαύτῃ
[32, 5]	ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι	καὶ	πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς
[32, 55]	ταῖς ἀγκάλαις· τὰ δὲ ἄλλα	καὶ	πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαις
[32, 50]	ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´ ὑμῖν	καὶ	παρ´ ἑτέροις τισίν; ἀλλ´ οὐδαμοῦ
[32, 75]	τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ	καὶ	παρ´ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν· καὶ νῦν
[32, 50]	τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται	{καὶ}	παρ´ ὑμῖν καὶ παρ´ ἑτέροις
[32, 30]	φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ	καὶ	παρ´ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλως.
[32, 45]	ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ	καὶ	παρὰ τὸν τόνον, συνίετε· αὐτοὶ
[32, 35]	ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆς φύσεως	{καὶ}	παρὰ τοὺς ἄλλους ἅπαντας λόγου
[32, 25]	οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα κάλλιον	καὶ	παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.
[32, 45]	εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος	καὶ	παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ· δεῖ
[32, 55]	ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ	καὶ	παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη
[32, 40]	ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι, σαφῶς ἐξεστηκότες	καὶ	παρανοοῦντες, οὐκ ἄνδρες μόνον, ἀλλὰ
[32, 10]	ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε	καὶ	παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος
[32, 55]	μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον}	καὶ	παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν.
[32, 70]	δέοι ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς	καὶ	παραχωρεῖν· εἰ δ´ ὑμεῖς, ἔφη,
[32, 40]	καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται	καὶ	πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν· ὥστε ὑμεῖς
[32, 25]	ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται,	καὶ	πάροδος οὐκ ἔστιν εἰς αὐτὰ
[32, 60]	ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν	καὶ	παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ καὶ
[32, 90]	ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται	καὶ	πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ
[32, 50]	εἰκῇ βαδίζουσι. τοιγαροῦν εἰκότως εὐδοκιμοῦσι	καὶ	πάσης τιμῆς τυγχάνουσιν. αἰδούμενοι γὰρ
[32, 80]	ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι	καὶ	πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´
[32, 50]	μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς	καὶ	πατρῴων γερῶν καὶ νόμων καὶ
[32, 35]	γόητες· τὰ δ´ ἡμέτερα φαῦλα	καὶ	πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις, οὐ
[32, 10]	ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμης	καὶ	πειθοῦς. καὶ πρῶτόν γε ἁπάντων,
[32, 30]	τοῖς προσέχουσι καὶ περὶ θεοῦ	καὶ	περὶ δήμου φύσεως καὶ περὶ
[32, 30]	καὶ χρήσιμα εἰρηκέναι τοῖς προσέχουσι	καὶ	περὶ θεοῦ καὶ περὶ δήμου
[32, 50]	μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ λίχνοι	καὶ	περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ
[32, 55]	ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον δὲ	καὶ	περὶ συνουσίας ἔδοξε πρέπειν ἡ
[32, 50]	ἔωσε, μάχεται πρὸς ἕτερον. ὁμοίως	καὶ	περὶ τὰς θέας οἱ μέν
[32, 60]	ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς ὄρεσι	καὶ	περὶ τὰς νάπας τὰ πολλὰ
[32, 5]	φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε	καὶ	περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´ ὧν
[32, 30]	θεοῦ καὶ περὶ δήμου φύσεως	καὶ	περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν, κεἰ
[32, 85]	καὶ πρὸς μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι	καὶ	περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντες καὶ
[32, 30]	μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως θεωρεῖν;	καὶ	περὶ τούτου μόνου λέγεις ἡμῖν,
[32, 65]	τὸ ἦθος βεβαίους. ἔλεγε δὲ	καὶ	περὶ τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ´
[32, 70]	πράττουσι καθ´ ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν	καὶ	περὶ τῶν μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι.
[32, 60]	καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ	καὶ	περίεργοι μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς νόμους}
[32, 65]	ἐνίους, οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς	καὶ	περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ
[32, 90]	μὲν τὸ σῶμά τινος κρατῆται	καὶ	περιέχηται δεσμοῖς τισιν ἢ φρουροῖς,
[32, 90]	κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε	καὶ	περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν μὲν
[32, 65]	ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς ἐδόκει	καὶ	περιττὸς εἶναι, μὰ Δί´ οὐκ
[32, 35]	τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει	καὶ	περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ
[32, 40]	ἀλλὰ καὶ Βακτρίους καὶ Σκύθας	καὶ	Πέρσας καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ
[32, 20]	πόλις. ἐκεῖνος μὲν θεὸς ὢν	καὶ	πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα καὶ
[32, 80]	ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε	καὶ	πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ κακῶς τις
[32, 55]	ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε,	καὶ	πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν ποιητῶν
[32, 95]	ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας	καὶ	πίστεως ἀξίους καὶ τῶν πεμπομένων
[32, 95]	οὔτ´ ἐπὶ τοῖς γεγονόσι μετανοήσειε	καὶ	πλείονα ὑμᾶς ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ
[32, 75]	μάλιστα συνέβαινε τοὺς ἵππους πτοεῖσθαι	καὶ	πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν
[32, 40]	κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν	καὶ	πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν ἐπιτηδείων
[32, 35]	ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ κατάρσεις	καὶ	πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων καὶ
[32, 10]	δι´ ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ	καὶ	πλήρει κληδόνι καὶ λόγῳ σαφεῖ,
[32, 90]	περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας	καὶ	ποίησιν καὶ χοροὺς ἐπὶ τούτοις
[32, 35]	δῆλός ἐστιν· ὅπως μέντοι θεωρεῖτε	καὶ	ποῖοί τινες ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντες
[32, 65]	τούς γε ἄλλους Μακεδόνας ἀνδρείους	καὶ	πολεμικοὺς γενέσθαι καὶ τὸ ἦθος
[32, 45]	ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν κουφότητα	καὶ	πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν ἤδη
[32, 25]	αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ δῆμος	καὶ	πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων μὲν οὖν
[32, 90]	καλῶς ἂν λέγοιτο καὶ ἀνὴρ	καὶ	πόλις, ἥτις ἂν τῶν κρειττόνων
[32, 45]	ἔξω παραπλησίως ἀκούονται τοῖς ἄλλοις	καὶ	πολλάκις ἀηδεῖς ἔδοξαν; μὴ τὰ
[32, 1]	ἐστε οὔτε οἱ ὑμέτεροι συνήθεις	καὶ	πολλάκις εἰς ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί
[32, 5]	ναύτας καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα	καὶ	πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες καὶ τὰς
[32, 55]	χρωμένους· ὑπὸ δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους	καὶ	πολὺ κάκιον ἔχοντας τῶν παροινούντων
[32, 25]	πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι, τυράννοις ὅμοιοι	καὶ	πολὺ χείρους· οἷα δὴ τῆς
[32, 95]	αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ κρείττω	καὶ	πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου δήποτε·
[32, 15]	λελυμένῳ πάντων ἐν ἀγνώμονι γνώμῃ	καὶ	πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς κακίστους
[32, 90]	τις ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες	καὶ	πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς ἐν πάσαις
[32, 60]	ἐμπειρία περὶ τοῦτο καὶ σπουδή.	καὶ	πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι τὸν νῦν
[32, 5]	ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται;	καὶ	πότε εἴσεισι θαυματοποιὸς ἢ λῆρος
[32, 25]	δῆμος ὁ μέν τις εὐγνώμων	καὶ	πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως, οἷος
[32, 30]	δὲ μάλιστα ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε	καὶ	προήσεσθε τὴν δόξαν τῆς πόλεως·
[32, 15]	ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ θεραπεία κακίας	καὶ	πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων νόσων·
[32, 80]	ὁ γὰρ ἐν τοιούτοις θρασὺς	καὶ	προπετὴς οὐδὲ τἄλλα εἶναι δύναται
[32, 15]	ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ λοιδορία	καὶ	προπηλακισμός· ὧν ἴσως οὐκ ἔδει
[32, 85]	ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως,	καὶ	πρὸς μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ
[32, 85]	κατακάωσιν· αὕτη μὲν ἴσως τελευταία	καὶ	πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον
[32, 1]	λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε,	καὶ	πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ
[32, 20]	ὡς χαλεπόν τε καὶ ἀπειθῆ	καὶ	πρὸς ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ μὲν
[32, 1]	ὦ ἄνδρες, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν	καὶ	προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε
[32, 55]	καιρὸς ἦν ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν	καὶ	προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ δὲ
[32, 25]	κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων	καὶ	προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ καὶ
[32, 80]	θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ	καὶ	προσῆκε. μόνον δ´ ἐπὶ τῷ
[32, 55]	τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα	καὶ	προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα
[32, 50]	ἀπρεπῶς διάγουσιν, ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα	καὶ	προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες,
[32, 25]	τῆς θείας καὶ βασιλικῆς φύσεως,	καὶ	προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ
[32, 25]	σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως	καὶ	προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν
[32, 30]	καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε;	καὶ	πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ
[32, 10]	ὑπομένητε, μετὰ γνώμης καὶ πειθοῦς.	καὶ	πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ
[32, 25]	ἀληθῶς ἔργον ἢ σφόδρα ἀνδρείου	καὶ	πτηνοῦ, Περσέως ἢ Βελλεροφόντου. τὸν
[32, 5]	ἔν τε τριόδοις καὶ στενωποῖς	καὶ	πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι
[32, 65]	τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι	καὶ	ῥήτορες καὶ σοφισταί, καὶ πάντα
[32, 10]	δ´ εἰ μέν εἰσι ποιηταὶ	καὶ	ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως δεινόν· εἰ
[32, 30]	τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη	καὶ	ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον
[32, 25]	σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν	καὶ	ῥώμην ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι
[32, 55]	πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαις	καὶ	Σατύροις. ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ
[32, 55]	Βάκχας τινὰς μαινομένας ὑπὸ μέλους	καὶ	Σατύρους· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ τῶν
[32, 25]	καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ δὴ	καὶ	σεμνὸν ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς δήμου
[32, 45]	ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον	καὶ	σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ
[32, 1]	ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω τε	καὶ	σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων
[32, 15]	τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν	καὶ	σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος
[32, 40]	οὐδὲ Ἄραβας ἀλλὰ καὶ Βακτρίους	καὶ	Σκύθας καὶ Πέρσας καὶ Ἰνδῶν
[32, 1]	ἐστι καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίας	καὶ	σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ
[32, 95]	ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ	καὶ	σκῶψαι πάντων δεινότατοι. οὐ δήμου
[32, 65]	πάντες δὴ ᾄδουσι καὶ ῥήτορες	καὶ	σοφισταί, καὶ πάντα περαίνεται δι´
[32, 10]	ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ γοήτων	καὶ	σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ
[32, 30]	αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν	καὶ	σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντες. οὐκ ἴστε
[32, 60]	ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ τοῦτο	καὶ	σπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι
[32, 5]	οὗτοι δὲ ἔν τε τριόδοις	καὶ	στενωποῖς καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι
[32, 40]	ἔτι δὲ ἔν τε συνόδοις	καὶ	στενωποῖς μένει καὶ δι´ ὅλης
[32, 75]	Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου,	καὶ	συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ μέγα
[32, 70]	καὶ ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες ἀνατρέψαι	καὶ	συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ
[32, 10]	οἱ θεοὶ προνοοῦσιν, ἐκείνοις παρασκευάζουσι	καὶ	συμβούλους ἀγαθοὺς αὐτομάτους καὶ λόγους
[32, 45]	ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε	καὶ	συμφορὰν πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ
[32, 95]	ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ	καὶ	συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσας ὑμῶν
[32, 5]	ἀξιῶν ὑμᾶς, ὥσπερ τούτοις ἑτοίμως	καὶ	συνεχῶς αὑτοὺς παρέχετε, οὕτω καὶ
[32, 15]	διὰ βίου μέν τις χρώμενος	καὶ	συνεχῶς ἦλθέ ποτε πρὸς τέλος
[32, 10]	εἰς τὴν θάλατταν βραχύν τινα	καὶ	σύντομον πλοῦν. ἄνδρα δὲ λαβεῖν
[32, 25]	καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους τε	καὶ	Σφίγγας καὶ Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν
[32, 45]	ἁρμονίας τῆς κατὰ φύσιν γιγνόμενοι	καὶ	σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε.
[32, 25]	δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ	καὶ	σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ ἐξουσίαν
[32, 75]	τὰ ἅρματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ	καὶ	σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ τὸν δρόμον,
[32, 40]	ὡς αὐτοὶ μὲν ἴσασιν ἱππεύειν	καὶ	σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖς· τὸ
[32, 45]	βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ κόσμου	καὶ	σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις ἐλευθέροις. οὐ
[32, 70]	κραυγὰς καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν	καὶ	σχημάτων μεταβολὰς καὶ χρωμάτων καὶ
[32, 45]	διὰ τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν	καὶ	σχολήν· ἴσως δὲ καὶ τῶν
[32, 55]	καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς	καὶ	σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν·
[32, 60]	αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν	καὶ	σῶσαι, πῶς ἂν διέκεισθε; τούτων
[32, 1]	εἰκότως {ἄν} ἄνδρες ἀγαθοὶ γίγνονται	καὶ	σωτῆρες τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν
[32, 55]	παρθένους, ὡς ἂν αἰδουμένας τε	καὶ	σώφρονας. ἥ τε μουσικὴ θεραπείας
[32, 35]	γὰρ εἶπον ὥς ἐστε φρόνιμοι	καὶ	σώφρονες καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία
[32, 5]	οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ κρείττους	καὶ	σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν
[32, 20]	ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι	καὶ	τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες,
[32, 1]	ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα	καὶ	τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ
[32, 65]	τότ´ εὐθὺς ἀπιόντας καθ´ αὑτοὺς	καὶ	τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους
[32, 60]	καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι,	καὶ	τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν,
[32, 85]	τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες	καὶ	τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ
[32, 60]	τῷ μέλει. τὰ δὲ πτηνὰ	καὶ	τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι
[32, 60]	αὐτοῖς εἶναι τούς τε ὄρνιθας	καὶ	τὰ πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ
[32, 45]	οἴεσθε λέγειν ὡς οὐ χρὴ	καὶ	τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι ἐν ταῖς
[32, 60]	πρόβατα. τοὺς μὲν γὰρ λέοντας	καὶ	τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν
[32, 55]	κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν	καὶ	τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια δῶρα
[32, 100]	ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ	καὶ	τἀκριβέστερα τῆς τέχνης· ὁ δέ,
[32, 15]	τῶν παθῶν, ἀλλ´ ἐν ἀκαλύπτῳ	καὶ	ταλαιπώρῳ βίῳ χειμαζόμενοι, καθάπερ σκάφει
[32, 50]	πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ θεωρεῖτε	καὶ	τἄλλα ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ πῶς
[32, 40]	μέτριοι καὶ βαδίζοντες καθ´ αὑτοὺς	καὶ	τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς
[32, 55]	πρέπειν ἡ μουσικῆς δύναμις, ἁρμονίαν	καὶ	τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα
[32, 5]	σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντες	καὶ	τὰς ἀγοραίους ταύτας ἀποκρίσεις. τοιγαροῦν
[32, 85]	τεῖχος καταβαλόντες ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους	καὶ	τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς
[32, 45]	δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν	καὶ	τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους
[32, 85]	ἀνθρώπους καὶ τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν	καὶ	τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη μὲν
[32, 20]	οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν ἥλιον	καὶ	τὰς πληγὰς ὑφορώμενοι. τὸ μέντοι
[32, 65]	αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν	καὶ	τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντες
[32, 90]	ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι}	καὶ	ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς
[32, 20]	περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων;	καὶ	ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ
[32, 60]	οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες	καὶ	ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ θεμιτὸν
[32, 30]	ἄλλων τὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν,	καὶ	ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ
[32, 5]	δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον;	καὶ	ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι,
[32, 1]	ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί,	καὶ	ταῦτα θεοῦ προστάξαντος, οὐκ ἄλλο
[32, 70]	καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν.	καὶ	ταῦτα μὲν δὴ τὰ περὶ
[32, 55]	ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ	καὶ	ταύτην ἐκ τῆς τῶν κρειττόνων
[32, 10]	ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς,	καὶ	ταύτην ἐνδεῶς, οὐδ´ ὡς ἐμπλῆσαι
[32, 45]	ὑπὲρ τοὺς νόμους ἀμύνασθαι πειρώμενος,	καὶ	τάχα τι καὶ γενναῖον ἐδύνατο
[32, 1]	ἅμα καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε	καὶ	ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν
[32, 70]	τῶν κατὰ μέρος τούτων ἁμαρτημάτων	καὶ	τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας
[32, 30]	καὶ ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ,	καὶ	τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς
[32, 70]	κατιέναι πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων;	καὶ	τέλος ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς
[32, 20]	ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε	καὶ	τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν.
[32, 60]	τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν	καὶ	τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ
[32, 35]	πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει,	καὶ	τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν
[32, 5]	καὶ λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι	καὶ	τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι
[32, 65]	σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο	καὶ	τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες δὴ ᾄδουσι
[32, 35]	ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν	καὶ	τὴν Ἰνδικήν, ἧς πρότερον τοὔνομα
[32, 20]	τὰ κύματα καὶ τὸ πέλαγος	καὶ	τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων {καὶ
[32, 95]	οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι	καὶ	τὴν πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ
[32, 60]	μὲν οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες	καὶ	τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων
[32, 45]	ἐκ τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντος	καὶ	τῆς ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ
[32, 90]	Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον τὸ ὄνομα	καὶ	τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ
[32, 95]	ἐργάσεται. καὶ ἴσως ἂν αὐτῷ	καὶ	τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε πόθον.
[32, 40]	τοῦ Νείλου καὶ τῆς χώρας	καὶ	τῆς θαλάττης καὶ τὸ μέγιστον
[32, 10]	εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας αὐτῶν	καὶ	τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ
[32, 80]	τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ χειμῶνος	καὶ	τῆς ναυαγίας τοῖς πᾶσιν αἴτιος
[32, 40]	ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου	καὶ	τῆς χώρας καὶ τῆς θαλάττης
[32, 5]	δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον,	καὶ	τί δ´ ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´
[32, 50]	ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν.	καὶ	τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´
[32, 30]	ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶς	καὶ	τιμήσειεν· {ὥστε, εἰ μηδὲν ἄλλο,
[32, 95]	εἴ τις τῶν ἐμπόρων πολλὰ	καὶ	τίμια ἔχων καταπλεύσειεν εἰς πόλιν,
[32, 70]	ἡ γὰρ τῶν τρόπων κουφότης	καὶ	τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν
[32, 70]	ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως ἐγεύσασθε πολέμου	καὶ	τὸ δεινὸν ἄχρι πείρας προῆλθεν.
[32, 65]	Μακεδόνας ἀνδρείους καὶ πολεμικοὺς γενέσθαι	καὶ	τὸ ἦθος βεβαίους. ἔλεγε δὲ
[32, 55]	νεβρίδων τε καὶ θύρσων ἐνδεῖ	καὶ	τὸ λέοντας φέρειν ἐν ταῖς
[32, 75]	δαιμονίου τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν.	καὶ	τὸ λοιπόν φασιν ἀπ´ ἐκείνου
[32, 40]	τῆς χώρας καὶ τῆς θαλάττης	καὶ	τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ
[32, 20]	καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ κύματα	καὶ	τὸ πέλαγος καὶ τὴν μεταξὺ
[32, 50]	ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου	καὶ	τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ
[32, 55]	τάξιν αὐτόματον ταῖς ψυχαῖς ἐπεισάγουσα	καὶ	τὸ σφαλερὸν τῆς ἐν οἴνῳ
[32, 75]	τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς ἀγκάλαις	καὶ	τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις.
[32, 35]	μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ	καὶ	τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν
[32, 70]	αὑτοὺς διαφθείροντες τὰ πράγματα, Σιμάριστοι	καὶ	τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε
[32, 5]	ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις	καὶ	τοιαῦτα ἐν ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι·
[32, 95]	καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες,	καὶ	τοιαύτην ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς
[32, 5]	καὶ ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτας	καὶ	τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν
[32, 30]	ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ τοῦτο	καὶ	τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ
[32, 15]	καὶ φαρμάκοις, ἡ δὲ καύσει	καὶ	τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ
[32, 30]	γένηται; χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι	καὶ	τὸν ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς·
[32, 70]	τελευταῖον ἐπ´ αὐτὸ τὸ πέρας	καὶ	τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ
[32, 75]	ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα,	καὶ	τόν τε ἀφρὸν ἐντίθεσθαι ταῖς
[32, 35]	ὕδωρ καὶ γῆν καὶ λιμένας	καὶ	τόπους καὶ πάντα μᾶλλον ἢ
[32, 25]	τινὰ ἐξουσίαν καὶ ῥώμην ἔχοντι,	καὶ	τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι
[32, 5]	τὸ πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι δεῖ	καὶ	τότε νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ
[32, 80]	αὐτός τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶς	καὶ	τοῦ χειμῶνος καὶ τῆς ναυαγίας
[32, 5]	τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ	καὶ	τοὺς Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον
[32, 10]	πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους	καὶ	τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα
[32, 40]	θεασόμενος οἶμαι τά τε ἔθη	καὶ	τοὺς ἀνθρώπους· ἔλεγεν οὖν ὡς
[32, 85]	παίοντες ἀλλήλους καὶ ἀπόρρητα λέγοντες	καὶ	τοὺς θεοὺς αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες
[32, 65]	πορϊόντες ἤδη γυμνάσονται πρὸς μέλος	καὶ	τοὺς κάμνοντας ἰάσονται. περὶ γὰρ
[32, 65]	ἐκείνων γένος τι φῦναι Μακεδόνων,	καὶ	τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου
[32, 15]	δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι,	καὶ	τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν ἐστι τοῦ
[32, 10]	παίζοντες τὸ δοκοῦν τῷ θεῷ,	καὶ	τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ δὲ
[32, 70]	χρῆναι φυλακῆς ᾠήθησαν ἢ πρότερον·	καὶ	τοῦτο εἴργασθε δι´ ἀγερωχίαν, οὐκ
[32, 10]	λόγους ἐπιτηδείους καὶ ξυμφέροντας εἰρῆσθαι.	καὶ	τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶς ἀπιστεῖν χρή,
[32, 5]	βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί ἐστε.	καὶ	τοῦτο ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς·
[32, 100]	ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα,	καὶ	τοῦτο πολέμου λέγουσιν αἴτιον γενέσθαι.
[32, 10]	ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι,	καὶ	τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν
[32, 40]	ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ,	καὶ	τούτου συνήθους, ἀκούεσθε δὲ ὑπὸ
[32, 5]	καὶ καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος	καὶ	τούτου φορὰ γέγονε· νόθον μέντοι
[32, 50]	ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσης αἰσχύνης;	καὶ	τούτους μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν
[32, 70]	μὴ τοὺς ἵππους ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένους	καὶ	τούτους συνήθεις, αὐτοὶ δ´ ὑπὸ
[32, 20]	ἀπειρίαν πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται.	~καὶ	τούτων ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην
[32, 70]	ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί δὴ	καὶ	τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ
[32, 15]	τοῦ ὕδατος τὸ μὲν σῷζον	καὶ	τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν
[32, 50]	ᾄδουσι καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι	καὶ	τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται
[32, 15]	ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν	καὶ	τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ
[32, 45]	παρὰ μὲν τοῖς ἄλλοις ἀριστεῖς	καὶ	τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίας ἕνεκεν τῶν
[32, 35]	γὰρ πόλις ὑμῶν τῷ μεγέθει	καὶ	τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει
[32, 5]	ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότες, ἀλλὰ	καὶ	τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἄρχοντες, καὶ
[32, 50]	τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ	καὶ	τῶν ἄλλων εὑρήσομεν τὰ πλεῖστα
[32, 35]	ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ
[32, 20]	καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε	καὶ	τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ
[32, 30]	ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς κακίας	καὶ	τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´
[32, 40]	εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν	καὶ	τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον
[32, 20]	καὶ τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων	{καὶ	τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ δὲ
[32, 45]	ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως δὲ	καὶ	τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι
[32, 15]	ἂν βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι	καὶ	τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν
[32, 40]	τε ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν	καὶ	τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς
[32, 50]	οἶμαι παρά τε τῶν ἄλλων	καὶ	τῶν ἡγουμένων αἰδοῦς τυγχάνουσιν· ἐπεὶ
[32, 80]	πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων	καὶ	τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίως ἐλαύνετε
[32, 65]	μὲν γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί,	καὶ	τῶν μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ
[32, 50]	τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον, ἀλλὰ	καὶ	τῶν ξένων ἐπιπλήττουσι τοῖς εἰκῇ
[32, 35]	τε λιμένων καὶ μεγέθει στόλου	καὶ	τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ
[32, 95]	αὐτὸν εὐνοίας καὶ πίστεως ἀξίους	καὶ	τῶν πεμπομένων ἕκαστος καὶ διοικούντων
[32, 35]	συνδέσμῳ τινὶ τῆς ὅλης γῆς	καὶ	τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ
[32, 65]	ἤδη μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα	καὶ	τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων
[32, 95]	καὶ διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ	καὶ	τῶν τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου
[32, 55]	καὶ ἀγρίως διακειμένας. διὰ τοῦτο	καὶ	τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸς λύραν
[32, 55]	ὡς ἀποτρ έποντα τῶν κακῶν	καὶ	ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς καὶ
[32, 60]	αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς ἔοικε, κνυζηθμοῖς	καὶ	ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους μὲν
[32, 95]	τῆς πόλεως ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν χρὴ	καὶ	ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα
[32, 60]	δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς Ὀρφέα	καὶ	ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ τῶν
[32, 85]	οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ μὴ	καὶ	ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ
[32, 20]	πολίτην κατέπιεν. τάχ´ ἂν〉 οὖν	καὶ	ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε
[32, 95]	ὡς ἔχων χερί. ~μὴ οὖν	καὶ	ὑμεῖς κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ´
[32, 95]	πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι καταδικάσας αὐτήν,	καὶ	ὑμεῖς τοῦ δεῖνος μὲν πολλάκις
[32, 75]	τὴν κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ	καὶ	ὑμεῖς ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἐπιθυμίας
[32, 10]	τῶν χρησίμων. πολλάκις γὰρ ἤδη	καὶ	ὕπαρ ὤνησε καὶ μεθ´ ἡμέραν
[32, 25]	δὲ πλείους {καὶ οἱ} θρασεῖς	καὶ	ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι,
[32, 90]	ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι	καὶ	ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που
[32, 5]	ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας	καὶ	φανερὰ ποιήσει τὰ τῆς πόλεως
[32, 15]	νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ	καὶ	φαρμάκοις, ἡ δὲ καύσει καὶ
[32, 15]	κακῶν. τούτων δὲ ἓν ἴαμα	καὶ	φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν
[32, 75]	συγκαθεῖρξε τὴν παῖδα τῷ ἵππῳ,	καί	φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην.
[32, 85]	ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν	καὶ	φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι
[32, 50]	ὁ θεός, ὡς θεός, οἶμαι,	καὶ	φέρει πρᾴως τὴν τῶν πολλῶν
[32, 90]	ᾠδῆς γυναικῶν ἢ ἁρμάτων ἄγηται	καὶ	φέρηται καὶ πᾶσα δι´ ὅλης
[32, 20]	ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε,	καὶ	φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον,
[32, 60]	τὴν πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν	καὶ	φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸς τὰ
[32, 40]	ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι,	καὶ	φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι
[32, 55]	Σατύροις. ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ	καὶ	φιλογέλωτες καὶ φιλορχησταί· πλὴν οὐκ
[32, 55]	τε γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτες	καὶ	φιλορχησταί· πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν
[32, 65]	πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι	καὶ	φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον δὲ τοὺς
[32, 5]	ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ	καὶ	φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην
[32, 15]	γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν	καὶ	φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος καὶ
[32, 80]	τοὺς μὲν ἡνιόχους πεποίηκεν ἀγωνιστὰς	καὶ	φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ θεατὰς καθ´
[32, 60]	μουσικὸν δήπου τὸ γένος αὐτὸ	καὶ	φιλῳδόν. ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως
[32, 100]	οὕτως περιέχεσθε τούτου, μηδὲ ἀμούσους	καὶ	φορτικὰς καὶ ἀμαθεῖς ποιεῖτε τὰς
[32, 65]	κἂν ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι	καὶ	φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως.
[32, 30]	ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ ἄχνη	καὶ	φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως δὴ
[32, 15]	μαλάττειν. οὗτοι δὲ σωτῆρές εἰσι	καὶ	φύλακες τῶν οἵων τε σώζεσθαι,
[32, 55]	Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων	καὶ	φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ
[32, 65]	ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος, ἀλλ´ ἄγριος	καὶ	χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων.
[32, 60]	διατρίβειν· ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι	καὶ	χαλεπῶς φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα
[32, 5]	φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην	καὶ	χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ
[32, 75]	φησὶ δ´ οὕτως, ἵν´ ὑμῖν	καὶ	χαρίσωμαί τι μικρόν· ἅρματα δ´
[32, 5]	ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς	καὶ	χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ Κυνικῶν
[32, 25]	πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ Σφίγγας	καὶ	Χιμαίρας, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων {εἰς}
[32, 90]	λόγους μᾶλλον ἐπιτηδεύοντας καὶ ποίησιν	καὶ	χοροὺς ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε
[32, 30]	καὶ νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ	καὶ	χρήσιμα εἰρηκέναι τοῖς προσέχουσι καὶ
[32, 50]	καὶ πατρῴων γερῶν καὶ νόμων	καὶ	χρηστοῦ βασιλέως, εἰ δέοι, πονεῖν
[32, 15]	φειδόμενον, διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον·	καὶ	χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη,
[32, 70]	καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς	καὶ	χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας καὶ
[32, 85]	ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις} παραπλησίως, εἰ	καὶ	ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην
[32, 55]	δὲ αὖ τρόπος αὐλοῦ τε	καὶ	ᾠδῆς ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι
[32, 35]	καὶ κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ	καὶ	ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεως καὶ
[32, 1]	κτήσησθε πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ	καινὸν	ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον,
[32, 75]	οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον τὸν	καιρόν,	οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν ὁ
[32, 55]	κρειττόνων χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως	καιρὸς	ἦν ὑμᾶς παύσασθαι βακχειῶν καὶ
[32, 10]	χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸς ἐν	καιρῷ	παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ τοῦτον
[32, 90]	καὶ ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι.	καίτοι	δεινὰ μέν που καὶ ἐφ´
[32, 85]	πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν.	καίτοι	μεγάλη τε καὶ ἔνδοξος ἦν·
[32, 50]	ἐπεὶ πῶς ἂν ἀπείχεσθε ἀλλήλων;	καίτοι	ποίους τινὰς ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε
[32, 45]	σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε.	καίτοι	πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν ἀπολώλασιν;
[32, 55]	παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν.	καίτοι	τὰ τῶν Μουσῶν καὶ τὰ
[32, 40]	λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα.	καίτοι	τάχα ἐρεῖ τις τῶν Περσῶν
[32, 30]	ἅμα τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν.	{καίτοι	τάχα φήσει τις ὡς πολλὰ
[32, 95]	ὑμᾶς καὶ μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι.	καίτοι	τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν ἔχειν;
[32, 1]	τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν.	καίτοι	τινὲς ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς ὡς σοφούς
[32, 60]	ἔοικε, κνυζηθμοῖς καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε.	καίτοι	φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους,
[32, 15]	δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ	κακὰ	δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ ἑτέρας
[32, 30]	δόξαν τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ	κακαὶ	γυναῖκες, δέον αὐτάς, κἂν οἴκοι
[32, 45]	τινός, ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε·	κἀκεῖ	δ´ ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη
[32, 60]	τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται,	κἀκεῖ	τὰ ζῷα προσιέναι αὐτῷ, πολύ
[32, 85]	καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι	κἀκείνην	ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται·
[32, 45]	θάνατος, τὸ δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς.	κἀκεῖνος	μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ τοῦτο
[32, 70]	προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα ἐφειστήκει	κἀκεῖνος	οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας
[32, 90]	πάντως· ἀλλὰ Καυνίους μόνον παρείληφε	{κἀκείνων	ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες
[32, 45]	ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ φθόγγον καὶ	κακὴν	ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς καμπὰς
[32, 70]	κατ´ ὀλίγον ζημίας, ὡς ἡ	κακία	πρόεισιν ἐκ τῶν κατὰ μέρος
[32, 25]	πολὺ χείρους· οἷα δὴ τῆς	κακίας	αὐτῶν οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ
[32, 80]	τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα	κακίας	καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν
[32, 15]	ἑκόντες ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ θεραπεία	κακίας	καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων
[32, 30]	τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆς	κακίας	καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν·
[32, 1]	παίδων, ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν	κάκιον.	δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ
[32, 55]	δὲ ᾠδῆς σφαλλομένους καὶ πολὺ	κάκιον	ἔχοντας τῶν παροινούντων εὐθὺς ἀπὸ
[32, 55]	πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων	{κάκιον}	καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε
[32, 15]	καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει δὲ τοὺς	κακίστους	καὶ ἀτυχεστάτους ὡς πορρωτάτω φεύγειν
[32, 50]	~τί οὖν τοῦτο λαμπρόν, ὦ	κακοδαίμονες;	ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνης καὶ
[32, 60]	ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ	κακοὶ	καὶ περίεργοι μάγειροι συντρίψαντες {τοὺς
[32, 5]	τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται,	κακὸν	δ´ ὡς οἷόν τε τὸ
[32, 20]	δὲ πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον	κακόν,	καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´
[32, 55]	ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι	κακὸν	οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν δὲ
[32, 1]	ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ	κακὸν	πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ
[32, 50]	ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι	κακόν	τι τοῖς συμπόταις δόντες ἢ
[32, 30]	Διὸς αἰγιόχοιο θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση	κακότης	παρὰ πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν μόνοις.
[32, 15]	ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ	κακοῦ	μὴ πικρὸν εἶναι. τὸ μὲν
[32, 55]	προσαγορεύουσιν, ὡς ἀποτρ έποντα τῶν	κακῶν	καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς
[32, 15]	ἀπάτης, πονηρίας, λύπης, μυρίων ἄλλων	κακῶν.	τούτων δὲ ἓν ἴαμα καὶ
[32, 1]	τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν	κακῶς	ἐχρήσαντο τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων,
[32, 80]	ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ	κακῶς	τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων
[32, 90]	γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς	καλεῖται.	καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὕροι
[32, 85]	οἰκίαν μέν τις ἴδοι πάνυ	καλήν,	τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον
[32, 35]	τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε,	κάλλει	τε λιμένων καὶ μεγέθει στόλου
[32, 25]	μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε θέαμα	κάλλιον	καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ
[32, 60]	φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ	Καλλιόπην	διὰ τὴν πρὸς τὸν υἱὸν
[32, 1]	ἐν τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ	κάλλιστον	ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων,
[32, 95]	πόθον. οὐ γὰρ οὕτως τὸ	κάλλος	τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται·
[32, 1]	τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο δὲ	καλὸν	μὲν ἢ τίμιον οὐδὲν ὑμῖν
[32, 85]	ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ	καλός	τε μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι
[32, 95]	γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον	καλουμένην,	ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν
[32, 5]	πολλούς· οἱ δ´ ἐν τοῖς	καλουμένοις	ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδους λαβόντες ἀκροατὰς
[32, 75]	ἐν τῇ πόλει τόπος οὕτω	καλούμενος	Ἵππου καὶ κόρης ἄβατον. ὁ
[32, 60]	καίτοι φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως	καλουμένους,	κιθαρῳδοὶ δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις
[32, 5]	τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺς	καλουμένους	φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν
[32, 50]	εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ θεὸν	καλοῦντας	ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα
[32, 20]	ὡς ἐκεῖνος ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται	Καλυψοῖ	ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς ἀγγελίας, ἣν
[32, 85]	ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν	καλῶν,	ἑνὸς δὲ πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως,
[32, 1]	τοῦ μέλους; δήμου δὲ τὸ	καλῶς	ἀκοῦσαι. νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε
[32, 90]	φαύλης ἐπιθυμίας. αἰχμάλωτος οὖν γενέσθαι	καλῶς	ἂν λέγοιτο καὶ ἀνὴρ καὶ
[32, 65]	πάντας· ὑμεῖς δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι	καλῶς	ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν
[32, 5]	τοῦτό γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ	καλῶς	ἐποίουν, ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον
[32, 5]	τὴν πόλιν, εἴ τι μὴ	καλῶς	ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖς ἑτέροις
[32, 10]	ὥσπερ εἴ τις ἰατρὸς ἐπὶ	κάμνοντας	ἀνθρώπους εἰσιὼν τῆς μὲν σωτηρίας
[32, 65]	γυμνάσονται πρὸς μέλος καὶ τοὺς	κάμνοντας	ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆς τέχνης
[32, 10]	ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ	κάμνοντι,	καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν
[32, 85]	μέγας τε; ἀλλ´ ἔπι τοι	κἀμοὶ	θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή. αἲ
[32, 20]	ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα	κἀμοὶ	πρὸς τοὺς αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας,
[32, 100]	ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ	κἀμοὶ	συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ
[32, 45]	κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰς ἐκμελεῖς	καμπὰς	καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ
[32, 20]	εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται.	κἄν	τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην
[32, 65]	ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς οὐδένας ἄλλους,	κἂν	ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ
[32, 5]	ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι,	κἂν	ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται;
[32, 10]	πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου	κἂν	ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,
[32, 10]	ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν ἡγεμόνων,	κἂν	ἰατρὸς ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ
[32, 10]	χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ,	κἂν	λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν
[32, 45]	ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε.	κἂν	μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς
[32, 30]	αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον,	κἂν	μυριάκις ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν,
[32, 30]	αἱ κακαὶ γυναῖκες, δέον αὐτάς,	κἂν	οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε
[32, 10]	ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια,	κἂν	πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου
[32, 65]	πότερον ἔνδον πίνουσιν ἢ δικάζονται·	κἂν	σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ,
[32, 95]	τις τοὺς ἐν τῇ Ἀττικῇ	κανθάρους,	τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος, τοῦ
[32, 90]	ἐν ταῖς κωμῳδίαις καὶ διασκευαῖς	Καρίωνα	μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ Δᾶον
[32, 80]	δ´ ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς	κατ´	ἀλωάς, ὡς δ´ ἀναμαιμάει βαθέ´
[32, 5]	ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ μόνον τοὺς	κατ´	ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ
[32, 10]	μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ}	κατ´	ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον,
[32, 70]	ταχὺ πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰς	κατ´	ὀλίγον ζημίας, ὡς ἡ κακία
[32, 25]	δὲ χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ	κατὰ	ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ
[32, 80]	τί πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις	κατὰ	ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι; εἰ δ´
[32, 15]	εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ	κατὰ	γνώμην καὶ δύναμιν τῶν θεῶν
[32, 95]	χερί. ~μὴ οὖν καὶ ὑμεῖς	κατὰ	ζῆλον τὸν ἐπ´ Ἀλεξάνδρῳ· καὶ
[32, 90]	Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν καὶ	κατὰ	κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ
[32, 70]	ἡ κακία πρόεισιν ἐκ τῶν	κατὰ	μέρος τούτων ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον
[32, 75]	ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι	κατὰ	μέσον τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνος
[32, 65]	κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν	κατὰ	μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ
[32, 10]	λοιδορήσαντες μᾶλλον ἢ διδάξαντες ὑμᾶς,	κατὰ	σπουδὴν ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ
[32, 75]	γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ	κατὰ	τὸν δρόμον, ὡς τὰς ὑμετέρας
[32, 60]	καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν	κατὰ	τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι,
[32, 45]	παντελῶς ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς	κατὰ	φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως
[32, 40]	οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ	καταβάλλουσιν	ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ χεῖρε
[32, 85]	πόλεως, ἄν τινες τὸ τεῖχος	καταβαλόντες	ἀποσφάττωσι τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰς
[32, 5]	ὡς οἷόν τε τὸ μέγιστον,	καταγελᾶν	ἐθίζοντες τοὺς ἀνοήτους τῶν φιλοσόφων,
[32, 50]	τινὰ γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν	καταγελᾶν	οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες
[32, 10]	ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ	καταγελᾶσθαι,	καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ
[32, 85]	μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς παθόντας ἢ	καταγελᾶσθαι	παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς δ´ ἂν
[32, 90]	εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ	καταγέλαστα	μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ τὰς
[32, 90]	χωρὶς ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ	καταγέλαστον.	αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδης τὸν
[32, 70]	δὲ ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ	καταγελῶν	καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ
[32, 45]	πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν παίζων καὶ	καταγελῶν	οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ
[32, 45]	ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ	καταγέλωτι	τῆς πόλεως, εἰ παρὰ μὲν
[32, 20]	κἀμοὶ πρὸς τοὺς αἰτιωμένους καὶ	καταγιγνώσκοντας,	ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ δικαίως
[32, 30]	μιᾷ, καὶ τελέως ὑμᾶς ἀναγκάσαι	καταγνῶναι	τῆς κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων
[32, 95]	ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι	καταδικάσας	αὐτήν, καὶ ὑμεῖς τοῦ δεῖνος
[32, 85]	γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας	κατακάωσιν·	αὕτη μὲν ἴσως τελευταία καὶ
[32, 5]	δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ	καταλύειν	κελεύων τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ
[32, 60]	πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ	καταλύουσιν.	καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς
[32, 60]	αὐτῆς γεγόνασι· διαθρύψαντες γὰρ〉 καὶ	κατάξαντες	τὸ σεμνὸν τοῦ μέλους καὶ
[32, 20]	καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ θορύβῳ	καταπίοιτε	καὶ τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς
[32, 30]	ἐστιν ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν	καταπλαγείη	τε ὑμᾶς καὶ τιμήσειεν· {ὥστε,
[32, 95]	ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν	καταπλεόντων,	ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ
[32, 95]	ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων	καταπλεύσειεν	εἰς πόλιν, ἔπειθ´ ὑπ´ ἀνέμων
[32, 35]	ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ	κατάρσεις	καὶ πλήθους ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων
[32, 95]	νοῦ καὶ συνέσεως. τοιγαροῦν τέθνηκε	κατασιωπήσας	ὑμῶν τὴν πόλιν, {τοῦτ´ ἔστι
[32, 5]	ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι διδασκάλων	καταφρονεῖν,	καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν
[32, 30]	ἐν τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων,	καταφρονήσετε	αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς ἄξιον,
[32, 70]	ἅπαξ ἢ δίς, ὥσπερ οἱ	καταχέοντες	τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες,
[32, 10]	ᾄδουσιν, ὡς πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν	κατεγνωκότες.	οὗτοι δ´ εἰ μέν εἰσι
[32, 95]	ὡς ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν πενίαν	κατεγνωκὼς	ἢ ἀπειρίαν οὐκ ἂν θέλοι
[32, 15]	ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸς πηγῆς	κάτεισι,	τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς καὶ
[32, 70]	ὥσπερ οἱ καταχέοντες τῶν παριόντων,	κατέκειντο	εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ
[32, 20]	τις αἰτία γένηται, τὸν πολίτην	κατέπιεν.	τάχ´ ἂν〉 οὖν καὶ ὑμεῖς
[32, 40]	οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε	κατέχειν	αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς
[32, 55]	Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ Κορυβάντων τινῶν	κατέχεσθε,	καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν
[32, 15]	τέλος τὴν πονηρίαν εἴργοντες καὶ	κατέχοντες.	δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων ταῖς
[32, 15]	καὶ γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι,	κατήγοροι,	συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ
[32, 70]	αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα	κατιέναι	πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων; καὶ
[32, 40]	στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ	κατορωρυγμένων,	οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ
[32, 40]	φιλικῶς αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι	κάτω	ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος
[32, 90]	ἡμέραν τις πυρέττει πάντως· ἀλλὰ	Καυνίους	μόνον παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ} τὸ
[32, 15]	διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, ἡ δὲ	καύσει	καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι
[32, 80]	μὲν μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ	κε	φαίης οὔτε ποτ´ ἠέλιον σόον
[32, 30]	καὶ περὶ τοῦ δεῖν ἀκούειν,	κεἰ	μὴ πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ
[32, 35]	τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν.	κεῖται	γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ τῆς
[32, 80]	φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ	κεκλήγοντες	ἐπ´ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς δ´
[32, 80]	νέφος ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον	κεκλήγοντες,	ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς
[32, 80]	δ´ ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε	κεκλόμενοι	καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρας ἀνίσχοντες
[32, 75]	δὲ θυμὸς ἑκάστου νίκης ἱεμένων,	κέκλοντο	δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα
[32, 80]	ταί γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο	κελεύθου.	οἱ δ´ ὥστε ψαρῶν νέφος
[32, 5]	ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν	κελεύων	τὰς τοιαύτας ψυχαγωγίας καὶ ἀπάτας
[32, 5]	ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ	κενὴν	λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ
[32, 45]	ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν	κενήν.	οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον
[32, 25]	οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι	Κενταύρους	τε καὶ Σφίγγας καὶ Χιμαίρας,
[32, 95]	προσέοικεν ὑμῶν ὁ δῆμος, ἀλλὰ	Κενταύρῳ	τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ
[32, 50]	λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ	Κενταύρων	συνουσίαν. καὶ τί δεῖ τἄλλα
[32, 90]	δίφρου δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε	κέντρον	δῆθεν ὡς ἔχων χερί. ~μὴ
[32, 80]	καὶ αὐτός τε διὰ τοῦτο	κεραυνωθεὶς	καὶ τοῦ χειμῶνος καὶ τῆς
[32, 10]	δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι	κέρδους	ἕνεκεν καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν,
[32, 75]	διατεινάμενος, δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι	κεύθετε	θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα. τί
[32, 25]	θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες,	κηδεμόνες	ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ
[32, 10]	προσποιούμενον, ἀλλ´ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ	κηδεμονίᾳ	τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι,
[32, 60]	αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς δὲ πρὸς	κιθάραν	αὐτὸ δρᾶτε. ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ
[32, 65]	ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο τὴν	κιθάραν	καὶ τὰς χορδὰς ἐξέτεμον, ἀπιέναι
[32, 65]	ὡς οὐδένας ἄλλους, κἂν ἀκούσωσι	κιθάρας	ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ
[32, 20]	ἐναντίον βλέψαι χωρὶς ᾠδῆς καὶ	κιθάρας.	τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι
[32, 60]	φιλοσόφους μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους,	κιθαρῳδοὶ	δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοις ὑμῖν
[32, 45]	φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν ὁ	κιθαρῳδὸς	ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ τὸν
[32, 40]	ἀκούετε ἑνός, ἂν οὕτω τύχῃ,	κιθαρῳδοῦ,	καὶ τούτου συνήθους, ἀκούεσθε δὲ
[32, 65]	εἰπεῖν, ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ	κιθαρῳδῷ	θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς Ἕλλησιν.
[32, 65]	τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος τῶν	κιθαρῳδῶν·	διὸ μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι
[32, 95]	τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς ἡνιόχων καὶ	κιθαρῳδῶν,	οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν
[32, 65]	ἔλεγε δὲ καὶ περὶ τῶν	κιθαρῳδῶν	τῶν παρ´ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν
[32, 40]	ἀπὸ τῶν πλησίον Συρίας, Λιβύης,	Κιλικίας,	οὐδὲ τοὺς ὑπὲρ ἐκείνους Αἰθίοπας
[32, 65]	καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες.	κινδυνεύει	δ´ ὁ βίος σχεδὸν ἅπας
[32, 15]	τοῦ λόγου πικρὸν σῴζειν πέφυκε.	κινδυνεύει	μέντοι πολλή τις εἶναι σπάνις
[32, 40]	χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη	κινεῖν	αὐτοῖς τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ
[32, 20]	ἕτοιμον, τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος·	κινήθη	δ´ ἀγορή, ὡς κύματα μακρὰ
[32, 30]	πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺς ἄνεμος	κινήσῃ	θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς
[32, 90]	μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ σφόδρα	κινοῦσι	γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον
[32, 60]	νόμους} ἰδιώτας καὶ λίχνους ἀκροατὰς	κινοῦσιν.	τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ
[32, 80]	μεγάλ´ εὐχετόωντο ἕκαστοι. ἠΰτε περ	κλαγγὴ	γεράνων πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ´
[32, 80]	τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον,	κλαγγῇ	ταί γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο
[32, 10]	ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει	κληδόνι	καὶ λόγῳ σαφεῖ, διδάσκοντι περὶ
[32, 80]	δ´ ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα	κναφθεὶς	ἀποτίνῃς. τὸν δ´ αὖθ´ Ἱπποκόων
[32, 60]	ὑμῖν αὐτοῖς, ἀλλ´, ὡς ἔοικε,	κνυζηθμοῖς	καὶ ὑλαγμοῖς εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφους
[32, 35]	γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´ ἑαυτοὺς ἢ	κοιμᾶσθε	ἢ διοικεῖτε τὴν οἰκίαν ἕκαστος
[32, 10]	δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε	κοιμωμένων	μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, {καὶ}
[32, 25]	εἰσι βασιλεῖς, θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ	κοινῇ	γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται
[32, 90]	ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν; ὅτι	κοινῇ	ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς δὲ
[32, 10]	συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ	κοινῇ	καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν δεῖξαι
[32, 1]	οὐδὲ τούτου· τί γάρ, ἂν	κοινῇ	πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους; δήμου
[32, 5]	κατ´ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ	κοινῇ	τὴν πόλιν, εἴ τι μὴ
[32, 90]	φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ	κοινὸν	γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸς
[32, 50]	ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ	κοινόν	ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ
[32, 30]	πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ	κοινόν	ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς πόλεως·
[32, 90]	ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ βλέπηται	κοινόν,	τότε ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ
[32, 15]	ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις.	κολάζειν	μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν
[32, 75]	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ	κολαζόμενον	διὰ τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε
[32, 25]	εἰς αὐτὰ λόγοις ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ	κολακεία	καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς.
[32, 10]	καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ	κολάκων	καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ
[32, 80]	περ κλαγγὴ γεράνων πέλει ἠὲ	κολοιῶν,	αἵτ´ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ´
[32, 80]	ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ	κολοιῶν	οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα
[32, 75]	καὶ τὸ ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς	κόλποις.	Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ
[32, 70]	γελοῖον ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν	Κόνων	ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστα τὸ
[32, 85]	ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰ	κόπρον	βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ
[32, 1]	τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν γὰρ	κόραις	μᾶλλον ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν
[32, 75]	καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν	κόρην.	σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ ὑμεῖς
[32, 75]	τόπος οὕτω καλούμενος Ἵππου καὶ	κόρης	ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε
[32, 90]	οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ Μεγαρέων ἢ	Κορινθίων	τὰ σώματα ἀσκεῖν καὶ ζῆν
[32, 55]	γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ	Κορυβάντων	τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε
[32, 20]	γαληνὸς εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ	κορύσσεται.	κἄν τις αἰτία γένηται, τὸν
[32, 30]	μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε προϊέναι	κοσμίως,	αἱ δὲ μάλιστα ἐν ταῖς
[32, 50]	ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ δὲ	κοσμίως	καὶ μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν. ~ἀλλ´
[32, 35]	ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια,	κόσμος	πολιτείας, τὸ προσέχειν τοῖς ὀρθῶς
[32, 45]	τῷ βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ	κόσμου	καὶ σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις ἐλευθέροις.
[32, 45]	αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ	κόσμου	τοῦ προσήκοντος καὶ τῆς ἀξίας
[32, 25]	σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ ἀνάγκην,	κόσμῳ	πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον
[32, 40]	ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα,	κόσμῳ	τε ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν
[32, 95]	τὴν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ,	κόσμῳ,	τῷ δεικνύειν ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας
[32, 65]	Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ	κοῦφον	καὶ ἀνόητον, ὡς ἐκ τοιούτου
[32, 80]	τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν	κουφονόων,	φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ δ´ ἀμφοτέρων
[32, 70]	βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶν τρόπων	κουφότης	καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ
[32, 45]	οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης, ἀλλ´ ἀκροατῶν	κουφότητα	καὶ πόλεως ἀσθένειαν. φασὶ γοῦν
[32, 80]	ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων,	κραδίην	δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί
[32, 55]	καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε	κραιπαλῶσιν.	καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν καὶ
[32, 85]	τοι κἀμοὶ θάνατος καὶ μοῖρα	κραταιή.	αἲ γάρ πως ὑμᾶς γε
[32, 25]	ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη	κρατεῖ	παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ καὶ
[32, 90]	ἂν μὲν τὸ σῶμά τινος	κρατῆται	καὶ περιέχηται δεσμοῖς τισιν ἢ
[32, 90]	ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν καὶ κατὰ	κράτος	ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι.
[32, 95]	ἀνέμων τινῶν ἢ τύχης ἄλλης	κρατούμενος	καὶ διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν
[32, 15]	ἀλλὰ πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ	κρατοῦσι	καὶ διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι
[32, 70]	ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰς ἐκεῖ	κραυγὰς	καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ
[32, 45]	τοιούτου τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ δὲ	κραυγῇ	μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉 δυστυχῆ
[32, 85]	θυρωρεῖν ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ	κρεῖττον	ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπους
[32, 40]	καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων	κρεῖττον	θέαμα, κόσμῳ τε ἱερῶν καὶ
[32, 60]	τοῦτο καὶ σπουδή. καὶ πόσῳ	κρεῖττον	μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ
[32, 90]	καὶ πόλις, ἥτις ἂν τῶν	κρειττόνων	ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα
[32, 25]	καὶ ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ	κρειττόνων.	καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε
[32, 55]	καὶ ταύτην ἐκ τῆς τῶν	κρειττόνων	χειρὸς λαμβάνετε· ὥστε ἴσως καιρὸς
[32, 5]	δι´ οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ	κρείττους	καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον
[32, 95]	προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ	κρείττω	καὶ πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου
[32, 95]	ὑμᾶς ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα	κρείττω	ποιεῖν, μὰ Δί´ οὐ κρήναις
[32, 95]	κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´ οὐ	κρήναις	οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉 ταῦτα μὲν
[32, 75]	ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν	Κρήτῃ	τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ
[32, 35]	τοιούτοις χαίρουσι, καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς	κρίνουσιν,	ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον
[32, 75]	οὐδὲ γυναικὸς οὐδὲ θανάτου πρόκειται	κρίσις,	ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων
[32, 90]	παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν, ἐν	κροκωτῷ,	παραπλησίως καὶ δῆμος οὕτως μέγας
[32, 85]	ἔφαθ´· οἱ δ´ εὔχοντο Διὶ	Κρονίωνι	ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ
[32, 60]	εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ	κρούματα	ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ
[32, 1]	ὑμῖν ἢ σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται·	κρουμάτων	δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ
[32, 20]	θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ μόνον	κρουμάτων	ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ
[32, 35]	ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε οὐ	κρύφα	γίγνεται τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις,
[32, 5]	πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ ἔστι	κτήσασθαι,	ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν
[32, 1]	ὃ καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα	κτήσησθε	πρὸς ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν
[32, 10]	κἂν πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ	κυβερνήτου	κἂν ἔθνος ἢ πόλις χρηστῶν
[32, 75]	οὐδὲ ποτῆτα. τί σφόδρα οὕτω	κυκᾶσθε;	τίς ἡ σπουδή; τίς ὁ
[32, 95]	δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ ἢ	Κύκλωπι	πεπωκότι καὶ ἐρῶντι, τὸ μὲν
[32, 60]	ἀκροατὰς κινοῦσιν. τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ	κύκνων	οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος αὐτῶν
[32, 20]	ὢν καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ	κύματα	καὶ τὸ πέλαγος καὶ τὴν
[32, 20]	λέγοντος· κινήθη δ´ ἀγορή, ὡς	κύματα	μακρὰ θαλάσσης πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ
[32, 65]	τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν	κύνειον	τοῦ μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος
[32, 60]	ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ δὲ	Κυνικοὶ	παρὰ μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ
[32, 5]	καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν δὲ	Κυνικῶν	λεγομένων ἔστι μὲν ἐν τῇ
[32, 45]	ἐκμελεῖς καμπὰς καὶ λήρους καὶ	κυνισμοὺς	καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι
[32, 80]	ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές,	κυνὸς	ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο,
[32, 65]	μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν	κυνῶν	δὲ ἐνίους, οἷα δὴ γένος
[32, 5]	ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων,	κύριοι	καθεστηκότες, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων
[32, 85]	οὐκ ἄνδρας ἐρρωμένους, {ὡς τῶν	κωμικῶν	ἔφη τις ἐπὶ τοῖς τοιούτοις·
[32, 65]	ὁ βίος σχεδὸν ἅπας γεγονέναι	κῶμος	εἷς, οὐχ ἡδὺς οὐδὲ πρᾷος,
[32, 90]	τὰς πόλεις. ὥσπερ ἐν ταῖς	κωμῳδίαις	καὶ διασκευαῖς Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες
[32, 5]	ἑτέροις καὶ τοιαῦτα ἐν ταῖς	κωμῳδίαις	λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον,