HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

DION CHRYSOSTOME, Au peuple d'Alexandrie (discours 32; traduction anglaise)

Liste des contextes (ordre alphabétique)

ο = 188 formes différentes pour 722 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Discours, par.

[32, 75]   θανάτου πρόκειται κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντος

[32, 75]   κυκᾶσθε; τίς ἡ σπουδή; τίς ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν

[32, 95]   τοῦ Διὸς οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆς πόλεως

[32, 70]   ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον ὡς ὁ βέλτιστος ὑμῖν Κόνων ἐχρήσατο προελθών,

[32, 15]   καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴς ὁ βίος καὶ μεστὸς ἀπάτης, πονηρίας,

[32, 65]   ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει δ´ ὁ βίος σχεδὸν ἅπας γεγονέναι κῶμος

[32, 80]   ναυαγίας τοῖς πᾶσιν αἴτιος γενόμενος. ὁ γὰρ ἐν τοιούτοις θρασὺς καὶ

[32, 75]   καλούμενος Ἵππου καὶ κόρης ἄβατον. ὁ γὰρ πατὴρ συγκαθεῖρξε τὴν παῖδα

[32, 100]   μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι αὐτὸν ἀτιμάσας. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος,

[32, 75]   μὲν δεύτερος ἀπὸ Διὸς γεγονώς, ὁ δὲ Ἑρμοῦ παῖς, οὐδὲ περὶ

[32, 100]   προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα τῆς τέχνης· ὁ δέ, οὐ γὰρ ἦν οἱ

[32, 100]   τὸ εἰς ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων

[32, 10]   θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ δὲ ὑμέτερος θεὸς οἶμαι, τελειότερος

[32, 95]   ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν ὑμῶν ὁ δῆμος, ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ ἢ

[32, 25]   ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ δῆμος καὶ πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων

[32, 75]   ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ διώκων, οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος,

[32, 60]   οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλος αὐτῶν ὠνόμασται παρ´ ὑμῖν

[32, 50]   τὸ δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς θεός, οἶμαι, καὶ

[32, 45]   οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸς ἐκμελῶς ᾄδῃ καὶ παρὰ

[32, 30]   μηδὲν ἄλλο, τοῦτό γε ὑμῖν ὁ λόγος παρέσχηκεν οὐ μικρόν, μίαν

[32, 30]   μηδὲν ἄλλο παρέσχηκεν ὑμῖν μέγα ὁ λόγος, τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον

[32, 70]   {γὰρ} καθ´ αὑτοὺς ἦτε. οὐχ ὁ μὲν βασιλεὺς ὑμῶν περὶ αὔλησιν

[32, 60]   ἐστιν οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ μὲν γὰρ υἱὸς ἦν Μούσης,

[32, 75]   διώκων, οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ μὲν δεύτερος ἀπὸ Διὸς γεγονώς,

[32, 60]   Κυνικοὶ παρὰ μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ μὲν οὖν Ἀμφίων πρὸς τὸ

[32, 25]   αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ καὶ δῆμος ὁ μέν τις εὐγνώμων καὶ πρᾷος

[32, 45]   Σειρῆνες ἄλλο τι ἐποίουν, ὡς ὁ μῦθός φησιν, οὐκ ἀπώλλυον τοὺς

[32, 45]   μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε· κἀκεῖ δ´ ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη καὶ μεθ´

[32, 55]   οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνος ἐκ πέτρας ποθέν τινος

[32, 60]   παρ´ ὑμῖν ἢ Τιμόθεος ᾖδεν ὁ παλαιὸς ἢ Ἀρίων, ὑφ´ οὗ

[32, 80]   τῶν Εὐμήλου. οὗτος μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθις ἀσεβήσας

[32, 85]   καὶ ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν αὐτήν,

[32, 85]   τῆς Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν αὐτήν, {ὁ} τῆς μικρᾶς καὶ ἀδόξου σφόδρα

[32, 45]   ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας θάνατος. καὶ γὰρ

[32, 75]   καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸς ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοπος διαλέγηται πρόγονος; τίνα

[32, 100]   ὡς οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννος τῶν Σύρων ἧκεν εἰς

[32, 95]   περὶ ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν

[32, 65]   μέλους. ταῦτα μὲν ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ´ ὑμῖν βούλομαι

[32, 60]   ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία ἡμέρου

[32, 35]   πόλεως, δεῖξαι βουλόμενος ὑμῖν ὡς ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα

[32, 40]   οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ, τι ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ

[32, 45]   μυίας θάνατος. καὶ γὰρ ἐκείναις ὅ, τι ἂν γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ,

[32, 1]   δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ δὲ

[32, 30]   χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ, τι ἂν πράττῃ τις καθ´

[32, 70]   πολλοί, τινὲς δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι ἔτυχον ἅπαξ ἢ δίς,

[32, 100]   γὰρ δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα

[32, 1]   δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε

[32, 50]   καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν,

[32, 15]   γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ´ ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν

[32, 45]   πρᾶξαι μὴ τοιούτου τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον καὶ ἀνοίᾳ

[32, 30]   αἱ δὲ μάλιστα ἐν ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα} ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν; τάχα

[32, 60]   πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν· ὥστε τὴν

[32, 20]   πρὸς ὑμᾶς, ὡς ἐκεῖνος ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῆς

[32, 10]   καὶ πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε

[32, 40]   ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντες μέν εἰσι

[32, 5]   βελτίους ἂν ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ δ´ ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις

[32, 70]   τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ τοὺς ὅρμους ᾔεσαν

[32, 5]   δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν δὲ

[32, 85]   καθήμενοι ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´ εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι.

[32, 65]   χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον

[32, 80]   κάθηντο, χλωροὶ ὑπαὶ δείους πεφοβημένοι, οἱ δ´ ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε

[32, 80]   γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο κελεύθου. οἱ δ´ ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται

[32, 50]   συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως, μετὰ

[32, 15]   ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ διὰ παντὸς ἄπειροι τοῦ

[32, 60]   μὲν γὰρ υἱὸς ἦν Μούσης, οἱ δὲ ἐκ τῆς Ἀμουσίας αὐτῆς

[32, 40]   εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ δὲ

[32, 50]   πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίως καὶ μετ´ εἰρήνης

[32, 40]   ἀνατείναντες μάχονται πρὸς οὐδένα ἀνθρώπων, οἱ δὲ παίονται. ταῦτα δὲ ποιήσαντες,

[32, 25]   πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείους {καὶ οἱ} θρασεῖς

[32, 10]   ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ δὲ ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς

[32, 15]   πρὸς τέλος ὑγιὲς καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως καὶ διὰ χρόνου

[32, 80]   πάντῃ δ´ εἰλυφόων ἄνεμος φέρει, οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν

[32, 15]   τοῦ πάνυ πονήρως αὐτὰ ἔχειν. οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ´ ἑτέρους ἴασιν

[32, 25]   κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ καὶ ἄγριοι

[32, 1]   ἐμβάλλειν τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ δὲ τρήσαντες τὸ ἕτερον χρυσίον

[32, 40]   τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ χεῖρε ἀνατείναντες μάχονται

[32, 45]   δὲ καὶ τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆς τινος καὶ παραμυθίας

[32, 95]   Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´

[32, 15]   ἰατρῶν ἢ {δι´} ἀπειρίαν πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται. ~καὶ τούτων ἐν

[32, 15]   ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ λόγον, ᾧ

[32, 10]   δαιμονίου τινὸς γνώμης. ὧν γὰρ οἱ θεοὶ προνοοῦσιν, ἐκείνοις παρασκευάζουσι καὶ

[32, 25]   ψαλίων. οἱ δὲ πλείους {καὶ οἱ} θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς

[32, 55]   ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν

[32, 70]   ἔτυχον ἅπαξ ἢ δίς, ὥσπερ οἱ καταχέοντες τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς

[32, 80]   ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ´ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς

[32, 65]   ταῦτα, ὡς ἔφην, εὐλαβῶς ἔχοντες. οἱ μὲν γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί,

[32, 5]   μᾶλλον παρὰ τοὺς καλουμένους φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλως εἰς

[32, 50]   ὁμοίως καὶ περὶ τὰς θέας οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ λίχνοι

[32, 10]   εἰς ὑμᾶς παρϊόντων ὡς πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺς λόγους καὶ τοὺς

[32, 85]   ἵππου τινὸς φθαρῆναι λέγεται· πλὴν οἱ μὲν ἴσως ὑφ´ ἑνός, ὑμεῖς

[32, 80]   πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸς ὁρμῇ· ὣς οἱ μὲν μάρναντο πυρὸς δέμας· οὐδέ

[32, 50]   ταῦτα πάντα· αὐτίκα ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ μὲν οὔτε ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς

[32, 40]   αὐτοῖς τὴν μανίαν. εὐθὺς γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν

[32, 15]   ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ εἰσιν οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες. τὴν

[32, 35]   σχεδὸν δὲ καὶ τῶν ἄλλων οἱ πλείους ἐπὶ τοῖς τοιούτοις χαίρουσι,

[32, 70]   γενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί, τινὲς δὲ ὀλίγοι βάλλοντες

[32, 70]   τί οὖν; ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖς καὶ ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδες

[32, 100]   ὁ δέ, οὐ γὰρ ἦν οἱ σύνεσις μουσικῆς, ἐκέλευε παύσασθαι αὐτὸν

[32, 1]   ἢ παιδεία καὶ λόγος, ὧν οἱ τυχόντες εἰκότως {ἄν} ἄνδρες ἀγαθοὶ

[32, 1]   γὰρ αὐτοὶ σπουδαῖοί ἐστε οὔτε οἱ ὑμέτεροι συνήθεις καὶ πολλάκις εἰς

[32, 10]   θορυβήσητε καὶ παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς τὴν θάλατταν

[32, 1]   ἄριστοι, ἵππων τ´ ὠκυπόδων ἐπιβήτορες, οἵ τε τάχιστα ἤγειραν μέγα νεῖκος

[32, 40]   καὶ Πέρσας καὶ Ἰνδῶν τινας, οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν·

[32, 20]   ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν, οἳ τὰς παλαίστρας ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ

[32, 15]   ἄρχουσι καὶ νόμοις καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν δὴ καὶ ἀνίατον

[32, 65]   ἐπιχειρεῖν· τῶν κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς καὶ περίεργον

[32, 25]   τυράννοις ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρους· οἷα δὴ τῆς κακίας αὐτῶν οὔσης

[32, 100]   δὲ τύραννος ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν

[32, 85]   τὰ μὲν ἄλλ´ ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν αὐτῶν μηδὲν

[32, 25]   τε καὶ δεινὸν εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρους

[32, 95]   ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ νῦν λεγόμενα, ὡς ἐπτοημένος,

[32, 60]   τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς διαμένειν, οἷαι πρότερον ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν ἤδη

[32, 50]   δόντες ἢ παρ´ ἐκείνων λαβόντες· οἵαν ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν.

[32, 95]   ἔχειν γνώμην εὐθὺς πρὸς αὐτούς, οἵας ἂν μετάσχητε τῆς φήμης, ἐκείνους

[32, 70]   μεταβολὰς καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ

[32, 95]   δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα εἴ ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη

[32, 40]   φαρμάκων αὐτοῖς ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν

[32, 90]   καὶ δόξαν ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων ἢ Μεγαρέων ἢ Κορινθίων

[32, 10]   καὶ δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν,

[32, 45]   ὁρᾶν. μὴ γὰρ τοῦτό με〉 οἴεσθε λέγειν ὡς οὐ χρὴ καὶ

[32, 50]   γέλωτα τοὺς θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ

[32, 70]   τῆς ἴσης εὐχερείας. μὴ οὖν οἴεσθε περὶ μικρῶν εἶναι τὸν λόγον,

[32, 40]   τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε τούτους ἐπὶ γῆς πέρατα ἐλθόντας

[32, 95]   διοικούντων ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ οἴεσθε ὑμᾶς μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν

[32, 80]   ἠέλιον σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ

[32, 5]   καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις

[32, 65]   ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι

[32, 65]   ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο δὴ τὸν

[32, 35]   ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε τὴν οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός ἐστιν·

[32, 85]   ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν μέν τις ἴδοι πάνυ καλήν,

[32, 85]   τὰς γυναῖκας ἀπάγωσιν καὶ τὰς οἰκίας κατακάωσιν· αὕτη μὲν ἴσως τελευταία

[32, 95]   γὰρ οὕτως τὸ κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται· πάντα γὰρ

[32, 30]   κακαὶ γυναῖκες, δέον αὐτάς, κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε προϊέναι

[32, 35]   ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσης τῆς οἰκουμένης γίγνεσθαι παρ´ ὑμῖν. κεῖται γὰρ

[32, 45]   δὲ σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης ἐν τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει

[32, 35]   καὶ μακαρίους ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ

[32, 15]   συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ οἶμαι δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ {δι´}

[32, 60]   καὶ μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι διὰ τὸ εὔηθες καὶ τὴν

[32, 50]   χείλεσι τὰς ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν

[32, 30]   θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε

[32, 100]   τόπος ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται,

[32, 30]   μὴ πείθεσθε, λόγων. τοῦτο γὰρ οἶμαι καὶ ἀναγκαιότατον ἦν, παρασκευάσαι πρῶτον

[32, 65]   τῶν προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶς ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον δὲ τὰ

[32, 30]   ἀθρόος γένηται; χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ τὸν ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν

[32, 15]   μηδ´ ἂν βιάζηταί τις, ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ

[32, 50]   εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς θεός, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως τὴν τῶν

[32, 50]   καὶ μηδὲν ἀνόητον ποιοῦντες εἰκότως οἶμαι παρά τε τῶν ἄλλων καὶ

[32, 40]   δὲ εἰς τὴν Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι τά τε ἔθη καὶ τοὺς

[32, 10]   πέφηνεν. ὁ δὲ ὑμέτερος θεὸς οἶμαι, τελειότερος ὤν, δι´ ἀνδρῶν ὑμᾶς

[32, 95]   ἀναλίσκειν οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τὴν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ,

[32, 55]   καὶ ᾠδῆς ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον τοῦ

[32, 75]   οὕτως χαλεπῶς διέκεισθε. ~αὐτὸν γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν

[32, 60]   προσιέναι αὐτῷ, πολύ τι πλῆθος οἶμαι {τῶν} πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ

[32, 80]   εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´

[32, 75]   Πέλοψ ἐστὶν ὁ διώκων, οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ μὲν δεύτερος

[32, 80]   ζῦθόν τ´ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἀπὸ

[32, 55]   αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνος ἐκ πέτρας ποθέν τινος ἢ

[32, 55]   ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη φύσις, τὸ

[32, 90]   εὕροι τις ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγες καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖς ἐν

[32, 55]   καὶ τὸ σφαλερὸν τῆς ἐν οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς δυνάμεως,

[32, 30]   καὶ ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί ἐστε. ἐμοὶ γὰρ νῦν μὲν

[32, 45]   οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς.

[32, 50]   πράττοντας τοῖς ἀνοήτοις τοὺς σώφρονας, οἷον ἐσθίοντας, βαδίζοντας, παίζοντας, θεωροῦντας· ἡ

[32, 35]   μεγάλα, περὶ μεγίστων δὲ ὡς οἷόν τε. καὶ νῦν εἶπον τὰ

[32, 35]   τε ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως οὖν

[32, 5]   οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ´ ὡς οἷόν τε τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντες

[32, 25]   καὶ πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας καὶ μὴ πάντα

[32, 85]   πόδας αἰόλος ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ καλός τε μέγας τε;

[32, 60]   ᾠδὴν τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἷός τε εἰπεῖν; ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν

[32, 85]   παθόντας ἢ καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς δ´ ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια

[32, 50]   τινὰς ἂν ὑμεῖς ἡγοῖσθε ἀνθρώπους, οἷς ἐλευθερία μὴ συμφέρει; νὴ Δία,

[32, 10]   ἥκιστα ὑμᾶς ἀπιστεῖν χρή, παρ´ οἷς μάλιστα μὲν τιμᾶται τὸ δαιμόνιον,

[32, 30]   πλῆθος τί ἂν εἴποι τις, οἷς μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν πολὺν

[32, 20]   τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ τὰ σκώμματα, οἷς πάντας ἐκπλήττετε καὶ πανταχοῦ πάντων

[32, 75]   ἑκάστου νίκης ἱεμένων, κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς μὲν

[32, 50]   ἔρως ἐστὶ τοῦ πράγματος οὐδὲ οἶστρος. {ἴστε Ῥοδίους ἐγγὺς οὕτως ὑμῶν

[32, 15]   σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες τῶν οἵων τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰς

[32, 70]   αὐτὸ τὸ πέρας καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν

[32, 45]   καὶ λήρους καὶ κυνισμοὺς καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι δὲ ὁ

[32, 95]   χαλεπὸν δὲ τοῦτον καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ οὖν σφόδρα οὕτως περιέχεσθε

[32, 35]   γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ τῆς ὅλης γῆς καὶ τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων

[32, 90]   καὶ φέρηται καὶ πᾶσα δι´ ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ·

[32, 40]   καὶ στενωποῖς μένει καὶ δι´ ὅλης τῆς πόλεως ἐπὶ συχνὰς ἡμέρας·

[32, 85]   ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι

[32, 70]   ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί, τινὲς δὲ ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι ἔτυχον ἅπαξ

[32, 10]   μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς δὲ ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς, καὶ

[32, 35]   κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ´ ἐν ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ

[32, 85]   μὲν ἴσως τελευταία καὶ πρὸς ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺς

[32, 70]   πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰς κατ´ ὀλίγον ζημίας, ὡς ἡ κακία πρόεισιν

[32, 5]   ἐν τῇ πόλει πλῆθος οὐκ ὀλίγον, καὶ καθάπερ ἄλλου τινὸς πράγματος

[32, 10]   σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ δι´ ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ πλήρει

[32, 15]   σωφρονοῦντι λόγῳ τὰς ἀκοὰς ὑπέχοντες ὁλοκλήρως ἄθλιοι μηδεμίαν σκέπην μηδὲ προβολὴν

[32, 30]   μοι ἦτορ ἐνείη· εἰ μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι, Διὸς αἰγιόχοιο θυγατέρες, μνησαίαθ´

[32, 75]   τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου

[32, 5]   φιλοσόφους. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλως εἰς πλῆθος οὐκ ἴασιν οὐδὲ

[32, 60]   εἶναι, καὶ τὰ μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν, τὰ δ´ εὐθὺς ἀποχωρεῖν,

[32, 35]   ἑαυτοὺς κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν {ἤ}

[32, 30]   καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ ἄχνη

[32, 95]   τινός· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηρος ἐν τοῖς πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι

[32, 75]   τοιαύτης ἐπιθυμίας ἀπόλησθε. ποῖος γὰρ Ὅμηρος ἢ τίς ἀνθρώπων δύναται τὰ

[32, 20]   καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν

[32, 80]   ἐς πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´ ἐλάφοιο, τί

[32, 90]   σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖς οὐχ ὁμοίας μεταλάβητε δόξης τοῖς Ἀθηναίοις καὶ

[32, 25]   δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι, τυράννοις ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρους· οἷα δὴ

[32, 40]   δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν

[32, 10]   ὠφελείας, τοῦτο δ´ ἤδη δεινόν. ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἴ τις ἰατρὸς

[32, 40]   ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ

[32, 20]   ἄστατον κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸς

[32, 85]   ναυτική τ´ ἀταξία. ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν μέν τις

[32, 80]   τοιοῦτον παράδειγμα κακίας καὶ ἀνοίας ὅμοιος ἐκ τῶν τοιούτων ἀνθρώπων τοῖς

[32, 20]   βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν, οἳ

[32, 50]   ἡ γὰρ φύσις ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι· διαφέρουσι μέντοι περὶ ταῦτα

[32, 25]   καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ καὶ δῆμος ὁ μέν

[32, 50]   καὶ λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ δὲ

[32, 10]   τοῖς ἀνθρώποις ἐπ´ ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ δαιμόνια, κἂν πλέων τις

[32, 50]   τινα ἔωσε, μάχεται πρὸς ἕτερον. ὁμοίως καὶ περὶ τὰς θέας οἱ

[32, 70]   τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ´ ἐπὶ πᾶν ὁμοίως πρόεισι καὶ παντὸς ἅπτεται μετὰ

[32, 35]   γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινος εὐταξία, πρᾳότης, ὁμόνοια, κόσμος πολιτείας, τὸ προσέχειν τοῖς

[32, 25]   δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸς ἀληθῶς ἔργον

[32, 60]   συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ} ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον

[32, 35]   καὶ καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως οὖν χαίρετε ἀκούοντες,

[32, 15]   ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ´ αὖτε τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν

[32, 20]   ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα δ´ ὅμως· Ζεὺς ἐμέ γ´ ἠνώγει δεῦρ´

[32, 85]   τε καὶ ἔνδοξος ἦν· ἀλλ´ ὅμως ὁ τῆς Ἰθάκης πολίτης ἐπόρθησεν

[32, 30]   ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶς· ἀλλ´ ὅμως ὅ, τι ἂν πράττῃ τις

[32, 40]   ἀρχῆς καὶ ἐλευθερίας ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ´ ὅμως οὐδὲν τοιοῦτον {οὐδ´ αὖ ὅμοιον}

[32, 25]   νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς θείας καὶ

[32, 60]   ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν.

[32, 35]   ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆς δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ δὲ τούτων

[32, 45]   τοῦτο δ´ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆς πόλεως, εἰ

[32, 5]   οὔτε ἄλλος οὐδείς, ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας καὶ φανερὰ ποιήσει

[32, 90]   μόνον παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ

[32, 100]   ὁ δὲ ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´ ἦν ἄρα, ἔφη, τὸ

[32, 100]   οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε τοῦ ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ δὲ

[32, 10]   διά τε χρησμῶν καὶ δι´ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων μόνον

[32, 55]   ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ μέλους

[32, 90]   μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ´ ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ τῆς δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι

[32, 90]   ἑτέροις τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρ ἤδη πολλάκις εἶπον,

[32, 70]   Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα· ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ

[32, 100]   πρᾶγμα μὴ ἔχοντες μετὰ τοῦ ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ κἀμοὶ

[32, 100]   ἦν ἄρα, ἔφη, τὸ εἰς ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ δὲ τύραννος

[32, 100]   προειπεῖν καθ´ ὕπνον ὡς εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται. καὶ δὴ τὸν

[32, 85]   αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντες καὶ γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ

[32, 60]   ᾠδῆς· οὗτοι δὲ ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω

[32, 40]   ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες καὶ ἀστράτευτοι πολλὰς ἤδη νενικήκατε

[32, 95]   τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην ἔχειν γνώμην εὐθὺς

[32, 1]   τε καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντες ἐσιωπήσατε,

[32, 100]   ἐφρόντιζε τοῦ ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννος τῶν

[32, 75]   τοῖς Ἠλείοις ὡς δαιμονίου τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν

[32, 95]   Ἀττικῇ κανθάρους, τοῦ καθαρωτάτου μέλιτος ὄντος, τοῦ μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ´

[32, 15]   σῷζον καὶ τρέφον καὶ γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸς

[32, 20]   ὑφορώμενοι. τὸ μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως καὶ δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ

[32, 25]   ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες, κηδεμόνες ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι,

[32, 25]   εὐγνώμων καὶ πρᾷος καὶ γαληνὸς ὄντως, οἷος γεύσασθαι παρρησίας καὶ μὴ

[32, 90]   τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρ ἤδη πολλάκις εἶπον, αἰσχίω

[32, 5]   τοιοῦτος ἕτερος; ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ

[32, 20]   ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς

[32, 80]   ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί δ´ ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι; εἰ

[32, 85]   γε καὶ αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη, ὡς

[32, 65]   οὐδένας ἄλλους, κἂν ἀκούσωσι κιθάρας ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην

[32, 95]   μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί τινες τυγχάνουσιν ὄντες, καὶ τοιαύτην

[32, 95]   δὲ περὶ ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν

[32, 85]   τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν τοὺς ὁποίους δήποτε συνελθόντας, οὐδὲ στρατόπεδον πάντα

[32, 95]   κρείττω καὶ πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ τοὺς

[32, 45]   καθ´ αὑτὰς ἐπὶ σκοπέλου τινός, ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε· κἀκεῖ δ´

[32, 45]   παραιτουμένους τὸν θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´

[32, 70]   τί δὴ καὶ τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ τῆς

[32, 95]   ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ´ ὑμῖν

[32, 35]   λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε καθ´ ἑαυτοὺς

[32, 35]   ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός ἐστιν· ὅπως μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί τινες

[32, 85]   ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι.

[32, 75]   ἵππων, ἀλλ´ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν, ὅπως μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε τῆς

[32, 20]   ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω λέγειν ὅτι οὐ

[32, 85]   προσέφη πόδας αἰόλος ἵππος· οὐχ ὁράᾳς οἷος κἀγὼ καλός τε μέγας

[32, 80]   τέλει φησὶν Αἴαντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ

[32, 45]   οὐκ ἦν ὑμῖν ἐπιεικῶς αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ γὰρ τοῦτό με〉 οἴεσθε

[32, 40]   μὲν τρεῖς ἢ τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων,

[32, 30]   ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι καθ´ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρός τε καὶ ἄχνη καὶ

[32, 30]   βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ δεῖ μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ

[32, 35]   τοῦτο περὶ οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπως μὲν γὰρ

[32, 5]   πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ´

[32, 40]   ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶς, καὶ ὁρᾶτε μὲν τρεῖς ἢ τέτταρας ἡνιόχους,

[32, 95]   ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται

[32, 25]   δὲ συμβαλεῖν· τούτων ἡ μὲν ὀργὴ πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ θηρίων

[32, 5]   πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον πρὸς ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι

[32, 20]   οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ τὴν ὀργὴν οὐδὲ τοὺς〉 συριγμοὺς οὐδὲ τὰ

[32, 50]   ἀκολάστως, μετὰ βοῆς καὶ ἀταξίας ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ

[32, 60]   γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε τοῖς ὄρεσι καὶ περὶ τὰς νάπας τὰ

[32, 35]   ἤπειρον {εὔβοτον, εὔμηλον, ἢ πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς ἢ πηγαῖς διαυγέσιν· ὧν

[32, 70]   σωφρονεῖν καὶ περὶ τῶν μειζόνων ὀρθῶς βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶν τρόπων

[32, 1]   μὲν φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ καὶ νῦν

[32, 1]   ἐοικότων χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶς ἔφην ἀπορεῖν ὑμᾶς σπουδῆς. οὔτε

[32, 35]   κόσμος πολιτείας, τὸ προσέχειν τοῖς ὀρθῶς λέγουσι, τὸ μὴ πάντοτε ζητεῖν

[32, 85]   γὰρ πόλιν εἴποι τις ἂν〉 ὀρθῶς τὴν ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε

[32, 80]   θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸς ὁρμῇ· ὣς οἱ μὲν μάρναντο πυρὸς

[32, 70]   ᾄδοντες, οἱ δ´ ἐπὶ τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι.

[32, 60]   ἐν αὐτοῖς εἶναι τούς τε ὄρνιθας καὶ τὰ πρόβατα. τοὺς μὲν

[32, 60]   καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ γένος αὐτὸ

[32, 60]   συγγενοῦς, δεῦρο ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι δὲ

[32, 60]   τε Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ τὰ

[32, 65]   τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸς τὸν Ὀρφέα τὰ μὲν ἄλλα ἥδεσθαι μόνον

[32, 60]   γάρ ἐστιν οὐδεὶς Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύς· ὁ μὲν γὰρ υἱὸς ἦν

[32, 60]   καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ θηρία ἡμέρου καὶ μουσικὰ

[32, 65]   μικρὸν μέν τι διασῴζειν τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς

[32, 65]   καὶ φρίττειν κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον

[32, 60]   καὶ φιλῳδόν. ζῶντος μὲν οὖν Ὀρφέως συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα {αὐτοῦ}

[32, 45]   ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε, βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι

[32, 20]   οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα

[32, 55]   μέθη πρὸς ᾠδὴν τρέπει καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον ἐστίν.

[32, 1]   εἰς ὑμᾶς εἰσιόντες, μῖμοί τ´ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι, ἵππων τ´

[32, 60]   ἀλλὰ ᾄσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίας τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ

[32, 55]   ἀλλ´ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων·

[32, 70]   ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν

[32, 65]   ἀλλ´ ἄγριος καὶ χαλεπός, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ δ´ οὖν

[32, 40]   ὀλίγοις, ἀλλ´ ἐν ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ μόνον Ἕλληνας

[32, 1]   δὲ ὑμῖν τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲς ἐπαινοῦσιν ὑμᾶς

[32, 20]   μὲν εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς δ´ ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι τῶν

[32, 70]   οὐδένα εἴα ἅπτεσθαι, γυμνοὺς ἅπαντας ὁρῶν καὶ ἑτοίμους ἀπόλλυσθαι. τί οὖν;

[32, 40]   αὑτοῖς ἤδη ἔχοντες βαδίζουσι κάτω ὁρῶντες, αἰσχυνόμενοι τοῖς πεπραγμένοις. ~ἐκεῖνος μὲν

[32, 30]   μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸς

[32, 90]   κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων

[32, 90]   γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ

[32, 40]   ἐσπουδακότες περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν ἐθέλοντες οὐκ ἀκούουσι,

[32, 65]   οὐδὲ γνῶναι ῥᾴδιον. ὡς γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ

[32, 20]   ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ

[32, 80]   κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν· ὣς

[32, 30]   καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείς ἐστιν ὃς οὐκ ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη τε

[32, 90]   λέγοιτ´ ἂν καὶ κατὰ κράτος ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ

[32, 5]   οὔτε ποιητὴς οὔτε ἄλλος οὐδείς, ὃς ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ´ εὐνοίας καὶ

[32, 55]   ἀνίστανται γελῶντες καὶ πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι κακὸν

[32, 50]   αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι καὶ πάνθ´ ὅσα γίγνεται {καὶ} παρ´ ὑμῖν καὶ

[32, 70]   χρωμάτων καὶ βλασφημίας οἵας καὶ ὅσας ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ τοὺς

[32, 30]   Μοῦσαι, Διὸς αἰγιόχοιο θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση κακότης παρὰ πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν

[32, 75]   ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν ὁσημέραι φοιτᾶν ἐπὶ τὸ ῥεῦμα, καὶ

[32, 95]   πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆς

[32, 35]   μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα

[32, 45]   κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προΐενται σφᾶς

[32, 35]   δεικνύουσά τε ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον οἷόν τε ὁμοφύλους ποιοῦσα. ἴσως

[32, 65]   οἱ δ´ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡς

[32, 20]   φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον·

[32, 25]   μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ

[32, 90]   {πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖς ἄνδρας ἀγαθοὺς

[32, 95]   ἔχει τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους αὐτὸν εὐνοίας

[32, 40]   καθ´ αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν

[32, 90]   οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ

[32, 90]   μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα,

[32, 30]   αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως καὶ δῆμος, ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ καὶ ἀθρόος

[32, 70]   τὰ περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ στάδιον ἔλθητε, τίς

[32, 90]   τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ τὰς πόλεις. ὥσπερ

[32, 50]   τοὺς θεοὺς ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε

[32, 5]   τὰ τῆς πόλεως ἀρρωστήματα. τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμως

[32, 30]   ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν καὶ βασιλεὺς ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ

[32, 45]   ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ ὑμεῖς ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε, βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε,

[32, 30]   αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι καὶ ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἷοί ἐστε.

[32, 70]   περὶ μικρῶν εἶναι τὸν λόγον, ὅταν τις ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν

[32, 30]   ἐν δὲ ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ τῆς ἀταξίας

[32, 70]   τὰ τελευταῖα συμβάντα περὶ ὑμᾶς, ὅτε {γὰρ} καθ´ αὑτοὺς ἦτε. οὐχ

[32, 80]   ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντες, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃς ἀνθρώποισι

[32, 65]   θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺς ἐδόκει καὶ

[32, 20]   πρὸς τοὺς αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι·

[32, 90]   καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς δῆλον ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον ἦν

[32, 85]   εἰ καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸς φθαρῆναι

[32, 90]   δόξης ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν; ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς

[32, 80]   ἀνθρώπων τοῖς παρ´ ὑμῖν (πλὴν ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶς ἱκανός ἐστιν

[32, 95]   πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ´ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι.

[32, 1]   ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες

[32, 20]   παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω λέγειν ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές ἐστιν

[32, 75]   ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ δῆλον ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον τὸν

[32, 95]   θέλοι μάτην ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς ὅτι οὔτ´ ἂν ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων

[32, 10]   ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ δοκοῦν

[32, 90]   παρείληφε {κἀκείνων ἐστὶ} τὸ ὄνειδος, ὅτι πάντες αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ

[32, 85]   ἡ τῶν Τρώων πόλις εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν.

[32, 10]   ἐγγύθεν ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίως, ὅτι τὰ συμβαίνοντα τοῖς ἀνθρώποις ἐπ´

[32, 5]   ἐκεῖνοι καὶ πάνυ καλῶς ἐποίουν, ὅτι τοῖς ποιηταῖς ἐπέτρεπον μὴ μόνον

[32, 1]   ὡς σοφούς τε καὶ δεινούς, ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα καὶ

[32, 1]   ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντες λόγων χρησίμων γενομένων

[32, 30]   μέγα ὁ λόγος, τοῦτο γοῦν ὅτι τοσοῦτον χρόνον κάθησθε σωφρονοῦντες. καὶ

[32, 45]   ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι τῷ τῆς ἀνοίας· ὡς οὐκ

[32, 95]   Ἀλεξανδρέων δῆμος. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος, ἀλλ´ οὐχ οἷα τὰ

[32, 30]   σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντες. οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν καὶ βασιλεὺς ὅταν

[32, 5]   τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις ἀκηκόατε· οὐ βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί ἐστε.

[32, 90]   Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροις τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρ

[32, 90]   ὃς οὕτως ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν μὲν τὸ σῶμά

[32, 30]   οὖν τοὺς οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ τοῦτο καὶ τοῖς

[32, 55]   νῦν καὶ μεθέστηκεν εἰς τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ´ ἐκ

[32, 70]   περὶ τὸν βίον ταύτης ἀταξίας. οὐ γὰρ ἔστι τοὺς οὕτως ἐπτοημένους

[32, 45]   μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι

[32, 100]   τἀκριβέστερα τῆς τέχνης· ὁ δέ, οὐ γὰρ ἦν οἱ σύνεσις μουσικῆς,

[32, 50]   γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ ἐν ἄλλαις πόλεσιν

[32, 75]   ἀνθρώπων δύναται τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτως ἐκεῖνός φησι τὰ

[32, 70]   τῶν ἐν τοῖς θεάτροις θορύβων. οὐ γὰρ οὕτως ἡ πενία ταχὺ

[32, 95]   τῆς ἐνθάδε ἀφίξεως παράσχοιτε πόθον. οὐ γὰρ οὕτως τὸ κάλλος τῶν

[32, 45]   καὶ σχήματος πρέποντος ἀνθρώποις ἐλευθέροις. οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε τῶν

[32, 75]   ἡ σπουδή; τίς ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ διώκων,

[32, 20]   δυσχερὲς ὄντως καὶ δι´ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθους

[32, 30]   γε ἄλλων οὐδενὸς αὐτοῖς μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖς μέν, ἄν τις

[32, 5]   εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ

[32, 95]   ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι πάντων δεινότατοι. οὐ δήμου τὸ ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ

[32, 45]   πόλει τοιαῦτα ἐργάζονται, μὰ Δί´ οὐ δι´ αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ

[32, 10]   καὶ μετὰ σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ δι´ ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ

[32, 5]   ἀνήκοοί ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε δέ, ἂν

[32, 45]   γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ´

[32, 40]   αὐτοὶ θιγόντες οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ

[32, 95]   προπυλαίοις· εἰς〉 ταῦτα μὲν γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖς ἀναλίσκειν οὐδ´ ἂν

[32, 30]   τῆς κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ μοι δέκα

[32, 50]   παροινίας, ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι τοὺς συνόντας, οὐ θρασυνόμενοι πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ

[32, 10]   τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν διά τε

[32, 80]   καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν οὐ κακῶς τις παρεποίησε τῶν σαπρῶν

[32, 30]   ἂν πράττῃ τις καθ´ αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆς

[32, 95]   πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί´ οὐ κρήναις οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉 ταῦτα

[32, 35]   ὡς ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ´ ἐν

[32, 35]   {τὰ μὲν γὰρ λεγόμενα αὐτὰ οὐ μεγάλα, περὶ μεγίστων δὲ ὡς

[32, 90]   μὲν τῶν καθ´ ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλης οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν·

[32, 55]   πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότες, οὐ μέντοι κακὸν οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται·

[32, 35]   καὶ πεζὰ ἐν τοῖς λόγοις, οὐ μέντοι περὶ φαύλων. {τὰ μὲν

[32, 25]   δὴ τῆς κακίας αὐτῶν οὔσης οὐ μιᾶς οὐδὲ ἁπλῆς, ἀλλὰ συμπεφορημένης

[32, 30]   γε ὑμῖν ὁ λόγος παρέσχηκεν οὐ μικρόν, μίαν ὥραν σωφρονῆσαι. καὶ

[32, 40]   ἅπασιν ἀνθρώποις. ~ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ μόνον Ἕλληνας παρ´ ὑμῖν οὐδ´

[32, 1]   καὶ πρὸς τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντες εἰπεῖν,

[32, 20]   τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων,

[32, 5]   ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν, εἴ

[32, 45]   οὖν τοῦτο δείκνυσι; μὰ Δί´ οὐ μουσικῆς ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν τέχνης,

[32, 35]   χαλεπὸν ἦν· ὥστε τὰς ἐμπορίας οὐ νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν

[32, 55]   ἐμποιοῦντα ταῖς ψυχαῖς καὶ σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν· τὰς δὲ

[32, 20]   ὅπως οὖν ἔχω λέγειν ὅτι οὐ πᾶν πλῆθος ἀσελγές ἐστιν οὐδὲ

[32, 5]   Ἀθηναίους, ὧν μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντως εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντας· ἀλλὰ τοῦτό

[32, 35]   ἢ διοικεῖτε τὴν οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ δῆλός ἐστιν· ὅπως μέντοι

[32, 50]   ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντες, πλεονεκτοῦντες ἀλλήλους, οὐ παρακαλοῦντες, τελευτῶντες ἀπίασι κακόν τι

[32, 50]   εὐσχημόνως ἅμα καὶ προσηνῶς, εὐωχίας, οὐ παροινίας, ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι τοὺς συνόντας,

[32, 35]   λιμένος καὶ ἀγορᾶς ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεως· οὐδέ γε, ἂν ὕδωρ

[32, 5]   βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις ἀκηκόατε· οὐ βούλομαι γὰρ

[32, 100]   δὴ τὸν μὲν ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε τοῦ ὀνείρατος,

[32, 1]   ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς μὲν καὶ

[32, 70]   καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντες, καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶς ἀνῆκαν ἕως ἐγεύσασθε

[32, 10]   ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ πάνυ εὐτυχοῦς

[32, 1]   τρήσαντες τὸ ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν

[32, 90]   μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα, τὸν δὲ

[32, 10]   ἕνεκεν καὶ δόξης τῆς ἑαυτῶν, οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο δ´

[32, 95]   εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ´ οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ

[32, 45]   ~ἐκεῖνος μὲν παίζων καὶ καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ δοκῶ,

[32, 50]   καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ δὲ τῆς

[32, 45]   καὶ τῆς ἀξίας τῆς ἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν ὁ

[32, 60]   αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺς ἄλλους σκώπτοντες καὶ

[32, 45]   τοῦτό με〉 οἴεσθε λέγειν ὡς οὐ χρὴ καὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι

[32, 95]   συνειδὼς ὑμῖν τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεως.

[32, 35]   <