Discours, par.
[32, 80]	κατὰ ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι; εἰ	δ´	ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς
[32, 20]	τοῦ μὲν οὕτω λέγοντος· κινήθη	δ´	ἀγορή, ὡς κύματα μακρὰ θαλάσσης
[32, 75]	μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε	δ´	ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ´ ἐλατῆρες
[32, 80]	μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε	δ´	ἀΐξασκε μετήορα· τοὶ δὲ θεαταὶ
[32, 80]	τῶν σαπρῶν τούτων ποιητῶν· ἅρματα	δ´	ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ,
[32, 75]	καὶ χαρίσωμαί τι μικρόν· ἅρματα	δ´	ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ,
[32, 80]	ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων. ἠχὴ	δ´	ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα καὶ Διὸς
[32, 20]	δεῦρ´ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίς	δ´	ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν
[32, 85]	ἢ καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ´ οἷς	δ´	ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν
[32, 70]	γὰρ ἂν ἀποσταίητέ τινος; πολεμήσαιτε	δ´	ἂν ὑμεῖς μίαν ἡμέραν; οὐκ
[32, 80]	φορέει ἱερὰς κατ´ ἀλωάς, ὡς	δ´	ἀναμαιμάει βαθέ´ ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ,
[32, 80]	κεκλήγοντες ἐπ´ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡς	δ´	ἄνεμος ἄχνας φορέει ἱερὰς κατ´
[32, 85]	βραδέες δέ τοι ἵπποι. ~τὸν	δ´	ἄρ´ ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη πόδας
[32, 30]	δέκα δὲ στόματ´ εἶεν, φωνὴ	δ´	ἄρρηκτος, χάλκεον δέ μοι ἦτορ
[32, 80]	πείρησαι, ἵνα κναφθεὶς ἀποτίνῃς. τὸν	δ´	αὖθ´ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενος προσέειπε· τέττα,
[32, 15]	ἄλλοτε μὲν ζώους´ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε	δ´	αὖτε τεθνᾶσιν· ὅμως δὲ ἤδη
[32, 65]	τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ	δ´	αὐτοῖς ἐμμένειν κύνειον τοῦ μέλους.
[32, 20]	καὶ ἀφείλετο νίκης ῥηιδίως, τοτὲ	δ´	αὐτὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. εἰ
[32, 10]	πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότες. οὗτοι	δ´	εἰ μέν εἰσι ποιηταὶ καὶ
[32, 80]	βαθέ´ ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ, πάντῃ	δ´	εἰλυφόων ἄνεμος φέρει, οἱ δέ
[32, 90]	οὐκ ἔχων ἔχειν ἔφασκε, δίφρου	δ´	εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον δῆθεν
[32, 75]	ἄλλοτε δ´ ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ	δ´	ἐλατῆρες ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε
[32, 80]	οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ´ ἔχων, κραδίην	δ´	ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί δ´
[32, 5]	ἂν ποιῆσαι τοὺς πολλούς· οἱ	δ´	ἐν τοῖς καλουμένοις ἀκροατηρίοις φωνασκοῦσιν,
[32, 70]	παριόντων, κατέκειντο εὐθὺς ᾄδοντες, οἱ	δ´	ἐπὶ τοὺς ὅρμους ᾔεσαν ὥσπερ
[32, 80]	θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ προσῆκε. μόνον	δ´	ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν Αἴαντα
[32, 80]	προσέειπε· τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ	δ´	ἐπιπείθεο μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ νύ
[32, 5]	δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ τί	δ´	ἔστ´ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ´ ἀπώμοτον; καὶ
[32, 45]	βουλόμενοι προΐενται σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη	δ´	ἐστὶ δυστυχία τῶν ταλαιπώρων, ὥστε
[32, 45]	ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον. τοῦτο	δ´	ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ´ ὀνείδει καὶ
[32, 5]	ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ	δ´	ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν δὲ εἰς
[32, 60]	μὲν οὐδ´ ὅλως πελάζειν, τὰ	δ´	εὐθὺς ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα τῷ
[32, 85]	ἄλλοθεν ἄλλος. ὣς ἔφαθ´· οἱ	δ´	εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα
[32, 10]	οὐ τῆς ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο	δ´	ἤδη δεινόν. ὅμοιον γὰρ ὥσπερ
[32, 35]	μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητες· τὰ	δ´	ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ ἐν
[32, 95]	ἔλεγε Διὸς υἱὸς εἶναι. μᾶλλον	δ´	ἴσως οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν ὑμῶν
[32, 65]	νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾄδοντες. κινδυνεύει	δ´	ὁ βίος σχεδὸν ἅπας γεγονέναι
[32, 45]	ὅπου μηδεὶς ῥᾳδίως παρέβαλλε· κἀκεῖ	δ´	ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη καὶ
[32, 20]	ἂν〉 ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα	δ´	ὅμως· Ζεὺς ἐμέ γ´ ἠνώγει
[32, 20]	μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸς	δ´,	ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι παρέσχεν,
[32, 80]	δ´ ἐλάφοιο, τί πτώσσεις; τί	δ´	ὀπιπτεύεις κατὰ ἅρμ´ ἐν ἀγῶνι;
[32, 20]	σεμνοὺς μὲν εἶναι βουλομένους, ἀνωφελεῖς	δ´	ὁρωμένους καὶ ὁμοίους τοῖς ἀγεννέσι
[32, 30]	τούτου μόνου λέγεις ἡμῖν, ἄλλο	δ´	οὐθέν; δέδοικα ἅμα τὸ περὶ
[32, 65]	ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων. οἱ	δ´	οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν
[32, 75]	ψυχὰς ἰδεῖν ἔστι πασχούσας. φησὶ	δ´	οὕτως, ἵν´ ὑμῖν καὶ χαρίσωμαί
[32, 20]	γυμνάσια χειρονομοῦντες καὶ παλαίοντες, εἰς	δ´	τὸ στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι,
[32, 70]	καθ´ αὑτοὺς καὶ παραχωρεῖν· εἰ	δ´	ὑμεῖς, ἔφη, τέτταρα ἢ πέντε
[32, 65]	ἐκεῖνος ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ	δ´	ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον εἰπεῖν,
[32, 25]	δεῖ τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον	δ´	ὑμῖν, εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ
[32, 70]	ἁμιλλωμένους καὶ τούτους συνήθεις, αὐτοὶ	δ´	ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν ἐν
[32, 80]	χλωροὶ ὑπαὶ δείους πεφοβημένοι, οἱ	δ´	ὑπὸ νίκης ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι
[32, 5]	ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν	δ´	ὡς οἷόν τε τὸ μέγιστον,
[32, 10]	ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως δεινόν· εἰ	δ´	ὡς φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδους
[32, 80]	πέτονται ἀπὸ σταδίοιο κελεύθου. οἱ	δ´	ὥστε ψαρῶν νέφος ἔρχεται ἠὲ
[32, 10]	ἐπ´ ἀγαθῷ πάνθ´ ὁμοίως ἐστὶ	δαιμόνια,	κἂν πλέων τις ἐμπείρου τύχῃ
[32, 75]	ἐκπίπτητε τῆς τάξεως. μὴ γὰρ	δαιμόνια	πάντ´ ᾖ τὰ τοιαῦτα καὶ
[32, 75]	τις ὑμῖν ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος,	δαιμόνιοι,	μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε θυμῷ
[32, 50]	τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ	δαιμόνιον;	ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεός,
[32, 10]	οἷς μάλιστα μὲν τιμᾶται τὸ	δαιμόνιον,	μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν
[32, 100]	ἀρχαίων μουσικῷ. ἐκείνῳ γὰρ τὸ	δαιμόνιόν	ποτε προειπεῖν καθ´ ὕπνον ὡς
[32, 10]	δοκῶ προελέσθαι τοῦτο, ἀλλ´ ὑπὸ	δαιμονίου	τινὸς γνώμης. ὧν γὰρ οἱ
[32, 75]	ἔδοξεν οὖν τοῖς Ἠλείοις ὡς	δαιμονίου	τινὸς ὄντος ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ
[32, 15]	γόνιμον ὄντως ἄνωθέν ποθεν ἐκ	δαιμονίου	τινὸς πηγῆς κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς
[32, 45]	ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου τυχὼν	δαίμονος·	ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον καὶ
[32, 75]	ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ	δαιμόνων;	ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν
[32, 55]	δύνασθε εὐχερῶς οὕτως ἔχειν ἄκροισι	δακτύλοισι	διαμῶντες χθόνα’ ἀλλ´ οὐδὲ τὸ
[32, 90]	Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ	Δᾶον	οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα, τὸν
[32, 5]	χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ	δαπάνην.	λέγω δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων
[32, 15]	ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι	δαψιλῶς	τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ κακὰ
[32, 1]	ἢ σπανίως ποτὲ εἰσέρχεται· κρουμάτων	δὲ	ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ θορύβου
[32, 90]	κοινῇ ἐκτήσαντο τὴν φιλοτιμίαν. τοὺς	δὲ	Ἀθηναίους τὰ περὶ τοὺς λόγους
[32, 90]	ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ	δὲ	αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα. καὶ γὰρ
[32, 30]	πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ	δὲ	Ἀλεξανδρέων πλῆθος τί ἂν εἴποι
[32, 55]	φέρειν ἐν ταῖς ἀγκάλαις· τὰ	δὲ	ἄλλα καὶ πάνυ μοι δοκεῖτε
[32, 15]	τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ κακὰ	δὲ	ἀλλαχόθεν, ὡς ἐξ ἑτέρας τινὸς
[32, 5]	εὐσέβειαν οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν	δὲ	ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ
[32, 10]	ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων	δὲ	ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοις
[32, 5]	ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς· δηλώσετε	δέ,	ἂν ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον
[32, 35]	ἢ λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖς	δέ,	ἂν ἐγκωμιάζῃ τις τὸν Νεῖλον,
[32, 55]	καὶ προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖς. νυνὶ	δὲ	ἂν μόνον ἀκούσητε χορδῆς, ὥσπερ
[32, 100]	ἐκέλευε παύσασθαι αὐτὸν ἀτιμάσας. ὁ	δὲ	ἀναμνησθεὶς ἐκείνου τοῦ ὀνείρατος, Τοῦτ´
[32, 60]	καὶ ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι	δὲ	ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν. καὶ μὴν
[32, 45]	ἐστιν ἀνδρὸς πονηροῦ θάνατος, τὸ	δὲ	ἀνδραπόδου δυστυχοῦς. κἀκεῖνος μὲν ἀδικηθεὶς
[32, 20]	{καὶ τῶν} ἀνθρώπων ἐρημίαν· ἐγὼ	δὲ	ἄνθρωπος οὐδεὶς οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ
[32, 50]	οὐ θρασυνόμενοι πρὸς αὐτούς· οἱ	δὲ	ἀπηνῶς καὶ ἀκολάστως, μετὰ βοῆς
[32, 55]	εὔτακτοι καὶ καθεστηκότες ὦμεν. ἕτερος	δὲ	αὖ τρόπος αὐλοῦ τε καὶ
[32, 10]	μὲν τιμᾶται τὸ δαιμόνιον, μάλιστα	δὲ	αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν
[32, 75]	ὕδωρ ὑποδέχεσθαι τοῖς κόλποις. Ἀθήνησι	δὲ	αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι
[32, 30]	ἀκοὴ μία τοσοῦδε πλήθους. ~ἴδετε	δὲ	αὑτοὺς ἐν τῷ παρόντι καὶ
[32, 65]	Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη, τοὺς	δὲ	βαρβάρους ἐνίκων ἀεὶ πάντας· ὑμεῖς
[32, 40]	ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων	δὲ	βαρβάρων. τί οὖν οἴεσθε τούτους
[32, 30]	τῆς πόλεως· ἐν τῷ θεάτρῳ	δὲ	βλέπεται τὸ δημόσιον ἦθος. ὑμεῖς
[32, 85]	τις ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν	δὲ	δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν
[32, 15]	δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ	δὲ	διὰ παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου
[32, 95]	σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ, τὴν	δὲ	διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ Διὸς
[32, 1]	φθεγγομένους, ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς	δὲ	διανοουμένους, ὃ καὶ νῦν ποιήσατε,
[32, 45]	καὶ δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον	δὲ	δόξαν κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι
[32, 30]	ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν, αὐτοὶ	δὲ	δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν καὶ σπουδαῖοι
[32, 40]	γὰρ εἶναι τῶν σοφῶν· ἧκε	δὲ	εἰς τὴν Ἑλλάδα θεασόμενος οἶμαι
[32, 40]	αὑτοὺς καὶ τἄλλα πράττοντες· ὅταν	δὲ	εἰς τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ
[32, 10]	οἱ δ´ ἔτι αὔξουσιν. ~τῶν	δὲ	εἰς ὑμᾶς παρϊόντων ὡς πεπαιδευμένων
[32, 15]	δὴ καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους	δέ	εἰσιν οἱ μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ
[32, 60]	γὰρ υἱὸς ἦν Μούσης, οἱ	δὲ	ἐκ τῆς Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι·
[32, 45]	καὶ συμφορὰν πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ	δὲ	ἐκπίπτοντες ἐκ τοῦ κόσμου τοῦ
[32, 70]	βήματα νικᾶτε, κἀγὼ βαδιοῦμαι· ταῦτα	δὲ	ἔλεγε, φειδόμενος ὑμῶν καὶ καταγελῶν
[32, 55]	κακὸν οὐδὲν ἀλλήλους ἐργάζονται· τῶν	δὲ	Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι δι´ ὤτων
[32, 60]	οἶμαι {τῶν} πάντων θηρίων. πλεῖστα	δὲ	ἐν αὐτοῖς εἶναι τούς τε
[32, 40]	ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς ταραχῆς· ἔτι	δὲ	ἔν τε συνόδοις καὶ στενωποῖς
[32, 5]	ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων τροφῆς· οὗτοι	δὲ	ἔν τε τριόδοις καὶ στενωποῖς
[32, 15]	λύπης, μυρίων ἄλλων κακῶν. τούτων	δὲ	ἓν ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν
[32, 65]	δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν κυνῶν	δὲ	ἐνίους, οἷα δὴ γένος ἀναιδὲς
[32, 35]	τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶς· ἐγὼ	δὲ	ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν καὶ
[32, 15]	οὖν ἑκατέρων ταῖς πόλεσι, πολὺ	δὲ	ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖς ἐξουσίαις.
[32, 90]	τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν	δὲ	ἐπικρατῇ τὸ πάθος καὶ βλέπηται
[32, 30]	ἐφ´ ᾧ μάλιστα ἐπιτιμῶ· τοῦτο	δὲ	ἔργον εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ
[32, 60]	νάπας τὰ πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντος	δὲ	ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶς φέρειν·
[32, 75]	δεύτερος ἀπὸ Διὸς γεγονώς, ὁ	δὲ	Ἑρμοῦ παῖς, οὐδὲ περὶ βασιλείας
[32, 15]	μὴ ῥᾳδίως αὐτὸ πράττοντες. τὴν	δὲ	ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι
[32, 75]	ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. {πάλιν	δὲ	ἑτέραν παρθένον ποταμοῦ τινος ἐρασθεῖσαν
[32, 95]	γεύσασθαι, μηδ´ ἂν ἐκχέηται, τῆς	δὲ	ἑτέρας τροφῆς. ἀλλ´ ἐστὲ ἱλαροὶ
[32, 40]	ἐλθόντες ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο	δὲ	ἔφη κινεῖν αὐτοῖς τὴν μανίαν.
[32, 65]	τῆς τοιαύτης ἡδονῆς. δι´ ὑμᾶς	δὲ	ἤδη μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα
[32, 15]	ἄλλοτε δ´ αὖτε τεθνᾶσιν· ὅμως	δὲ	ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων
[32, 90]	οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα, τὸν	δὲ	Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ,
[32, 80]	ἄλλοτε δ´ ἀΐξασκε μετήορα· τοὶ	δὲ	θεαταὶ θώκοις ἐν σφετέροις οὔθ´
[32, 80]	πεποίηκεν ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς	δὲ	θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ
[32, 75]	ἐλατῆρες ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε	δὲ	θυμὸς ἑκάστου νίκης ἱεμένων, κέκλοντο
[32, 95]	τίμιον, ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ	δὲ	καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι διώκουσι
[32, 20]	ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶς ὠφελεῖν. μείναντες	δὲ	καὶ ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι
[32, 60]	ἀγρίους πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτους. ἔχω	δὲ	καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου
[32, 25]	οὖσιν ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσως	δὲ	καὶ ἄλλος προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ
[32, 80]	σελήνην. οἵηπερ φύλλων γενεή, τοίη	δὲ	καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων,
[32, 25]	ἀπάτη κρατεῖ παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως	δὲ	καὶ δῆμος ὁ μέν τις
[32, 10]	καὶ τῆς θεραπείας ἀμελήσειε, στεφάνους	δὲ	καὶ ἑταίρας καὶ μύρον αὐτοῖς
[32, 35]	μὴ πάντοτε ζητεῖν ἡδονάς. ἀναγωγαὶ	δὲ	καὶ κατάρσεις καὶ πλήθους ὑπερβολὴ
[32, 30]	ἔργον εἶναι τοῦ διδάσκοντος. ἐγὼ	δὲ	καὶ νῦν μὲν ἡγοῦμαι πολλὰ
[32, 55]	μαλακοποιοῦντες ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον	δὲ	καὶ περὶ συνουσίας ἔδοξε πρέπειν
[32, 65]	καὶ τὸ ἦθος βεβαίους. ἔλεγε	δὲ	καὶ περὶ τῶν κιθαρῳδῶν τῶν
[32, 35]	αὐτοὶ ῥέοντες ἀπὸ Αἰθιοπίας. σχεδὸν	δὲ	καὶ τῶν ἄλλων οἱ πλείους
[32, 45]	πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσως	δὲ	καὶ τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ
[32, 1]	νεῖκος ἀπαιδεύτοισι θεαταῖς, νηπιάχοις, ξυνὸν	δὲ	κακὸν πολέεσσι φέρουσιν. ~τοῦτο γὰρ
[32, 15]	μέν ἐστιν ἡγεμόνος συγγνώμη, φιλοσόφου	δὲ	κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι. τὸ
[32, 1]	ἀκοὴ τὸ θέατρον· εἰς τοῦτο	δὲ	καλὸν μὲν ἢ τίμιον οὐδὲν
[32, 40]	γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ	δὲ	καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ δὲ τὼ
[32, 15]	ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ φαρμάκοις, ἡ	δὲ	καύσει καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον
[32, 90]	οὐδὲ φοβερᾶς προσηγορίας τυγχάνουσιν· ὅταν	δὲ	κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε
[32, 10]	γενναίων καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ	δὲ	κολάκων καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν.
[32, 50]	ὁμοίως ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ	δὲ	κοσμίως καὶ μετ´ εἰρήνης μετέχουσιν.
[32, 45]	μὴ τοιούτου τυχὼν δαίμονος· ὁδὶ	δὲ	κραυγῇ μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉
[32, 60]	μὲν ᾔδειν οὕτως καλουμένους, κιθαρῳδοὶ	δὲ	Κυνικοὶ παρὰ μόνοις ὑμῖν γεγόνασιν.
[32, 5]	ἀκροατὰς καὶ χειροήθεις ἑαυτοῖς. τῶν	δὲ	Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν ἐν
[32, 10]	τινα καὶ σύντομον πλοῦν. ἄνδρα	δὲ	λαβεῖν καθαρῶς καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον,
[32, 55]	καὶ φωνῆς αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον	δὲ	ληρεῖτε ἐκείνων {κάκιον} καὶ παραφέρεσθε
[32, 30]	ἔξω γε προϊέναι κοσμίως, αἱ	δὲ	μάλιστα ἐν ταῖς ὁδοῖς {πλεῖστα}
[32, 30]	βλέπεται τὸ δημόσιον ἦθος. ὑμεῖς	δὲ	μάλιστα ἐνταῦθα ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ
[32, 1]	ὅ, τι ἂν ἐννοήσητε· ἐγὼ	δὲ	μᾶλλον ἂν ὑμᾶς ἐπῄνουν βραδὺ
[32, 45]	παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ· δεῖ	δὲ	μετὰ κόσμου καὶ σχήματος πρέποντος
[32, 75]	οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην. σκοπεῖτε	δὲ	μὴ καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῆς
[32, 40]	πολλὰς ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίας. σκοπεῖτε	δὲ	μὴ περὶ ὑμῶν ἀληθέστερον οὗτοι
[32, 90]	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε	δὲ	μὴ ὑμεῖς οὐχ ὁμοίας μεταλάβητε
[32, 15]	μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον, διδάσκειν	δὲ	μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ μέν
[32, 65]	ἥδεσθαι μόνον καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι	δὲ	μηδὲν ἐπιχειρεῖν· τῶν κυνῶν δὲ
[32, 30]	εἶεν, φωνὴ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον	δέ	μοι ἦτορ ἐνείη· εἰ μὴ
[32, 65]	ἔσται γνῶναι τὴν διατριβήν. δοκεῖ	δέ	μοι, καὶ ἐν τῷ γυμνασίῳ
[32, 75]	ἀργυρίου, νῦν μὲν ἡττωμένων, νῦν	δὲ	νικώντων, ἀεὶ τῶν αὐτῶν· εἰ
[32, 80]	ἐμῷ δ´ ἐπιπείθεο μύθῳ· ἠπεδανὸς	δέ	νύ τοι θεράπων, βραδέες δέ
[32, 45]	καὶ ὀλέθρους ἀκλεῶς ἀπολλύμενος. ἔστι	δὲ	ὁ τοιοῦτος μυίας θάνατος. καὶ
[32, 100]	ὀνείρατος, ὡς οὐδενὸς ὄντος. ἐπεὶ	δὲ	ὁ τύραννος τῶν Σύρων ἧκεν
[32, 65]	πίνουσιν ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ	δὲ	οἴκημα πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται
[32, 75]	θυμὸς ἑκάστου νίκης ἱεμένων, κέκλοντο	δὲ	οἷσιν ἕκαστος ἵπποις. ~ἐνταῦθα τοὺς
[32, 70]	σκωμμάτων ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί, τινὲς	δὲ	ὀλίγοι βάλλοντες ὅ, τι ἔτυχον
[32, 10]	καὶ μύρον αὐτοῖς εἰσφέροι. τινὲς	δὲ	ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸς ὑμᾶς,
[32, 60]	εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν	δὲ	ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ γένος
[32, 70]	τέλος ἐκεῖνος μὲν αὐλῶν, ὑμεῖς	δὲ	ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ
[32, 100]	καὶ τἀκριβέστερα τῆς τέχνης· ὁ	δέ,	οὐ γὰρ ἦν οἱ σύνεσις
[32, 65]	βαρβάρους ἐνίκων ἀεὶ πάντας· ὑμεῖς	δὲ	οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶς ἐπίστασθε. τοιγαροῦν
[32, 35]	οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆς	δὲ	οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ
[32, 1]	ἔπαινος τὸ ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον	δὲ	οὐδὲ τούτου· τί γάρ, ἂν
[32, 80]	αἱρεῖν πόλεις, ὡς ἐκεῖνος) ὑμῶν	δὲ	οὐδεὶς ἐν τῇ θέᾳ καθέστηκεν,
[32, 40]	{οὐδ´ αὖ ὅμοιον} πεπόνθασιν· ὑμεῖς	δὲ	οὐδεπώποτε αὐτοὶ θιγόντες οὐδ´ ἐπιβάντες
[32, 95]	τῶν τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων, Θεοφίλου	δὲ	οὐκ οἶδα εἴ ποτε ἠκούσατε·
[32, 5]	ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲς ἀκούειν. ὑμῖν	δὲ	οὔτε χορός ἐστι τοιοῦτος οὔτε
[32, 65]	τρυφερώτεραι γένωνται τοῦ δέοντος· ὑμεῖς	δὲ	οὕτως ἀγεννῶς δεδούλωσθε ὑπὸ τῆς
[32, 15]	τινὸς πηγῆς κάτεισι, τοὺς ῥυπαροὺς	δὲ	ὀχετοὺς καὶ δυσώδεις αὐτοὶ ποιοῦμεν
[32, 40]	μάχονται πρὸς οὐδένα ἀνθρώπων, οἱ	δὲ	παίονται. ταῦτα δὲ ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι
[32, 1]	παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων	δὲ	παισί, καὶ ταῦτα θεοῦ προστάξαντος,
[32, 20]	πατρὸς Διὸς ἐκ νεφελάων· ἑτέρου	δὲ	πάλιν αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν,
[32, 45]	παρὰ τὸν τόνον, συνίετε· αὐτοὶ	δὲ	παντελῶς ἔξω τῆς ἁρμονίας τῆς
[32, 40]	τι ἂν αὐτοῖς ἐπέλθῃ. τὸ	δὲ	πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ τὴν
[32, 55]	οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν· τὰς	δὲ	παρθένους, ὡς ἂν αἰδουμένας τε
[32, 40]	καὶ παῖδες καὶ γύναια. ἐπειδὰν	δὲ	παύσηται τὸ δεινὸν καὶ διαλυθῶσι,
[32, 95]	ἂν μετάσχητε τῆς φήμης, ἐκείνους	δὲ	περὶ ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος
[32, 25]	ἄγοντα, οὐδὲν δεόμενον ψαλίων. οἱ	δὲ	πλείους {καὶ οἱ} θρασεῖς καὶ
[32, 10]	λόγους καὶ τοὺς ἀμαθεῖς, οἱ	δὲ	ποιήματα συνθέντες ᾄδουσιν, ὡς πάνυ
[32, 40]	ἀνθρώπων, οἱ δὲ παίονται. ταῦτα	δὲ	ποιήσαντες, ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον αὐτίκα
[32, 85]	πάντων ἀμέλεια τῶν καλῶν, ἑνὸς	δὲ	πράγματος ἀγεννοῦς ἔρως, καὶ πρὸς
[32, 70]	καὶ μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖς	δὲ	πρὸς ἐκεῖνον μὲν ἀπεχθῶς, πρὸς
[32, 60]	ἀρχαῖον πρὸς αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖς	δὲ	πρὸς κιθάραν αὐτὸ δρᾶτε. ἢ
[32, 35]	σῶμα τῆς πόλεώς ἐστι, μᾶλλον	δὲ	προσθήκη, τοῦ τε ποταμοῦ τὸ
[32, 60]	οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει. τὰ	δὲ	πτηνὰ καὶ τὰ πρόβατα μᾶλλόν
[32, 45]	ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντες. αἱ	δὲ	Σειρῆνες ἄλλο τι ἐποίουν, ὡς
[32, 1]	ἐπῄνουν βραδὺ μὲν φθεγγομένους, ἐγκρατῶς	δὲ	σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ διανοουμένους, ὃ
[32, 15]	τέλος ὑγιὲς καὶ εὔδαιμον· οἱ	δὲ	σπανίως καὶ διὰ χρόνου ποτὲ
[32, 70]	ἐκεῖνον μὲν ἀπεχθῶς, πρὸς ἀλλήλους	δὲ	στασιαστικῶς διέκεισθε, χωρὶς ἕκαστοι καὶ
[32, 30]	μοι δέκα μὲν γλῶσσαι, δέκα	δὲ	στόματ´ εἶεν, φωνὴ δ´ ἄρρηκτος,
[32, 25]	τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ	δὲ	συμβαλεῖν· τούτων ἡ μὲν ὀργὴ
[32, 45]	καὶ μεθ´ ἡσυχίας ἤκουσεν. αὗται	δὲ	σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆς οἰκουμένης
[32, 15]	ψυχὰς πραΰνειν καὶ μαλάττειν. οὗτοι	δὲ	σωτῆρές εἰσι καὶ φύλακες τῶν
[32, 70]	ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. ~τεκμήριον	δὲ	τὰ τελευταῖα συμβάντα περὶ ὑμᾶς,
[32, 30]	πρὸς σωτηρίαν μικρὸν ἡσυχάσασιν. ἐν	δὲ	ταῖς ἄλλαις σπουδαῖς, ὅταν ὑμῖν
[32, 50]	καὶ τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ	δὲ	ταραχήν καὶ〉 ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι,
[32, 5]	καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην. λέγω	δὲ	ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν
[32, 80]	δ´ εἰλυφόων ἄνεμος φέρει, οἱ	δέ	τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι
[32, 55]	καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθους, θηλυτέραν	δὲ	τὴν λύπην ἐργαζομένων δι´ ᾠδῆς
[32, 50]	καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆς· ὑπὲρ	δὲ	τῆς ψαλτρίας ἀπάγχεσθαι, καθάρματος ἀγεννοῦς
[32, 80]	αἰθέρα καὶ Διὸς αὐλάς. ὧδε	δέ	τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον
[32, 1]	πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους; δήμου	δὲ	τὸ καλῶς ἀκοῦσαι. νῦν μὲν
[32, 45]	ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖς. νυνὶ	δὲ	τὸ μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ
[32, 80]	δέ νύ τοι θεράπων, βραδέες	δέ	τοι ἵπποι. ~τὸν δ´ ἄρ´
[32, 15]	πάνυ πονήρως αὐτὰ ἔχειν. οἱ	δὲ	τοιοῦτοι παρ´ ἑτέρους ἴασιν ἰατροὺς
[32, 25]	μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντες. τῷ	δὲ	τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε
[32, 5]	οὐ δέος μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν	δὲ	τοιούτων λόγων, δι´ οὓς ἄνθρωποι
[32, 1]	τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, ὑμεῖς	δὲ	τοῖς αὑτῶν κάκιον. δήμου γάρ
[32, 15]	τῆς τιμωρίας σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ	δὲ	τοῦ λόγου πικρὸν σῴζειν πέφυκε.
[32, 55]	τρέπει καὶ ὄρχησιν· παρ´ ὑμῖν	δὲ	τοὐναντίον ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ
[32, 25]	ἀνάγκην, κόσμῳ πόλεων ἡδόμενοι. οἱ	δὲ	τοὐναντίον σκληροὶ καὶ ἄγριοι τύραννοι,
[32, 15]	ἀγνώμονι γνώμῃ καὶ πονηρίᾳ. συμβαίνει	δὲ	τοὺς κακίστους καὶ ἀτυχεστάτους ὡς
[32, 65]	ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων· μᾶλλον	δὲ	τοὺς ῥήτορας οὐδὲ γνῶναι ῥᾴδιον.
[32, 65]	ἀνθρώπους διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι	δὲ	τοῦτο αὐτὸ τὸ γένος τῶν
[32, 35]	πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν μόνοις. ~αὐτὸ	δὲ	τοῦτο περὶ οὗ λέγειν ἠρξάμην,
[32, 95]	ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν	δὲ	τοῦτον καὶ ἐπ´ ὀλέθρῳ. ~μὴ
[32, 20]	μέλους τινὸς ἢ ᾄσματος. νῦν	δὲ	τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου·
[32, 35]	οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖς μέλει. ἐγὼ	δὲ	τούτων ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶς ἐπαίρων
[32, 1]	τοῖς ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ	δὲ	τρήσαντες τὸ ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον,
[32, 100]	εἰς ὄνου ὦτα ᾄδειν. ὁ	δὲ	τύραννος ἀκούσας τῶν ἑρμηνέων οἷα
[32, 65]	κατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέως. εἶναι	δὲ	τῷ τρόπῳ κοῦφον καὶ ἀνόητον,
[32, 40]	οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλους, οἱ	δὲ	τὼ χεῖρε ἀνατείναντες μάχονται πρὸς
[32, 60]	Ὀρφέα καὶ ὑμᾶς ἔλεγεν. ἔστι	δὲ	τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτερος καὶ
[32, 60]	ἐποίει διὰ τῆς ᾠδῆς· οὗτοι	δὲ	ὑμᾶς, ἀνθρώπους ὄντας, ἀγρίους πεποιήκασι
[32, 10]	καὶ τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ	δὲ	ὑμέτερος θεὸς οἶμαι, τελειότερος ὤν,
[32, 1]	διακόνους πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς	δὲ	ὑμῖν τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ
[32, 45]	τῶν πατρίδων ἐπιδιδόντες αὑτούς· παρὰ	δὲ	ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι
[32, 85]	ἄλλ´ ἀκούειν θαυμαστὰ οἷα, περὶ	δὲ	ὑμῶν αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι
[32, 45]	ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα ἔλεγεν. περὶ	δὲ	ὑμῶν τί ἄν τις ἔχοι
[32, 40]	κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου συνήθους, ἀκούεσθε	δὲ	ὑπὸ μυρίων ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων
[32, 85]	μὲν ἴσως ὑφ´ ἑνός, ὑμεῖς	δὲ	ὑπὸ πλειόνων ἑαλώκατε. μὴ γὰρ
[32, 40]	τρεῖς ἢ τέτταρας ἡνιόχους, ὁρᾶσθε	δὲ	ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων
[32, 40]	τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην	δὲ	ὑπὸ ᾠδῆς καὶ δρόμων ἱππικῶν
[32, 25]	μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν	δὲ	χαλεπῶν σπανίως μεταδιδόντες καὶ κατὰ
[32, 90]	καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆς	δὲ	ψυχῆς ἠνδραποδισμένης καὶ ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι
[32, 55]	αὐτῷ καὶ ἀμέτρως χρωμένους· ὑπὸ	δὲ	ᾠδῆς σφαλλομένους καὶ πολὺ κάκιον
[32, 35]	αὐτὰ οὐ μεγάλα, περὶ μεγίστων	δὲ	ὡς οἷόν τε. καὶ νῦν
[32, 85]	λέγεσθαι μηδ´ ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον	δὲ	ὡς φαύλους τοὺς ἀνθρώπους διαβεβλῆσθαι,
[32, 25]	ἕτοιμος, ὥσπερ θηρίων ἀνημέρων, τὰ	δὲ	ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ πάροδος οὐκ
[32, 30]	λέγεις ἡμῖν, ἄλλο δ´ οὐθέν;	δέδοικα	ἅμα τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν.
[32, 75]	τι καὶ μέγα τεκεῖν τέρας.	δέδοικα	δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν τοῦτον
[32, 100]	μετὰ τοῦ ὀνόματος. ἀλλὰ γὰρ	δέδοικα	μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν
[32, 65]	τὸ λειπόμενον τοῦ λόγου, καὶ	δέδοικα	πρὸς〉 ὑμᾶς σαφῶς αὐτὸ εἰπεῖν.
[32, 65]	δέοντος· ὑμεῖς δὲ οὕτως ἀγεννῶς	δεδούλωσθε	ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἡδονῆς. δι´
[32, 50]	τοιγαροῦν ὡς παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺς	δέδωκε	τοὺς φρονιμωτέρους τῆς πόλεως, μεθ´
[32, 75]	τις ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι	δεῖ	δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον
[32, 45]	καὶ παραμυθίας ἐν τῷ βίῳ·	δεῖ	δὲ μετὰ κόσμου καὶ σχήματος
[32, 5]	φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμως δέχεσθαι	δεῖ	καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν,
[32, 15]	τὴν πονηρίαν εἴργοντες καὶ κατέχοντες.	δεῖ	μὲν οὖν ἑκατέρων ταῖς πόλεσι,
[32, 30]	προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ	δεῖ	μηδὲν ἀγεννὲς μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν·
[32, 30]	ἂν εἴποι τις, οἷς μόνον	δεῖ	παραβάλλειν τὸν πολὺν ἄρτον· οὕτω
[32, 50]	φασὶ Κενταύρων συνουσίαν. καὶ τί	δεῖ	τἄλλα ἐπεξιέναι καθ´ ἕκαστον; ἀλλὰ
[32, 90]	τισιν ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ	δεῖ	ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν
[32, 20]	οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ παντὸς	δεῖ	τοὺς πεπαιδευμένους φεύγειν. ~σαφέστερον δ´
[32, 95]	μεγαλοψυχίαν· ἀλλ´ εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ	δεικνύειν	ὑμᾶς αὐτοὺς σώφρονας καὶ βεβαίους.
[32, 35]	εἰς ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντας καὶ	δεικνύουσά	τε ἀλλήλοις καὶ καθ´ ὅσον
[32, 45]	τῶν ἐκεῖ; τί οὖν τοῦτο	δείκνυσι;	μὰ Δί´ οὐ μουσικῆς ἰσχὺν
[32, 10]	τὸ δαιμόνιον, μάλιστα δὲ αὐτὸ	δείκνυσι	τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον
[32, 40]	χωλοῖς ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν	δειλοὶ	ὄντες καὶ ἀστράτευτοι πολλὰς ἤδη
[32, 30]	δήμου φύσεως καὶ περὶ τοῦ	δεῖν	ἀκούειν, κεἰ μὴ πείθεσθε, λόγων.
[32, 90]	ἀπολωλυίας εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι	δεινὰ	μέν που καὶ ἐφ´ ἑκάστων
[32, 35]	ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖς παραβάλλων ἐμαυτόν.	δεινοὶ	γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι σοφισταὶ
[32, 70]	ἕως ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ	δεινὸν	ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί δὴ
[32, 10]	ποιηταὶ καὶ ῥήτορες, οὐδὲν ἴσως	δεινόν·	εἰ δ´ ὡς φιλόσοφοι ταῦτα
[32, 25]	ὥστε πάνυ ποικίλον τε καὶ	δεινὸν	εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ καὶ
[32, 45]	τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ δίφρου	δεινὸν	ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν μεγίστην·
[32, 40]	γύναια. ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ	δεινὸν	καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον
[32, 10]	ὑμετέρας ὠφελείας, τοῦτο δ´ ἤδη	δεινόν.	ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἴ τις
[32, 95]	σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ	δεῖνος	ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα
[32, 95]	καταδικάσας αὐτήν, καὶ ὑμεῖς τοῦ	δεῖνος	μὲν πολλάκις ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε
[32, 95]	ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι πάντων	δεινότατοι.	οὐ δήμου τὸ ἐπιτήδευμα· πόθεν;
[32, 1]	ὑμᾶς ὡς σοφούς τε καὶ	δεινούς,	ὅτι τοσαῦται μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα
[32, 15]	ὅμως δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων	δεινῶν	ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ
[32, 35]	εἶπον τὰ περὶ τῆς πόλεως,	δεῖξαι	βουλόμενος ὑμῖν ὡς ὅ, τι
[32, 10]	κοινῇ καὶ ἀθρόοις μηδὲν ἂν	δεῖξαι	τῶν χρησίμων. πολλάκις γὰρ ἤδη
[32, 70]	τὸ πλῆθος ὑμῶν συνειστήκει, καὶ	δείξας	τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν ὡς
[32, 95]	προθείη τῶν ὠνίων μηδὲν μήτε	δείξειε	μηδέποτε· δῆλον γὰρ ὡς ἐσχάτην
[32, 80]	ἕστασαν οὔτε κάθηντο, χλωροὶ ὑπαὶ	δείους	πεφοβημένοι, οἱ δ´ ὑπὸ νίκης
[32, 50]	γὰρ φύσις ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων	δεῖσθαι·	διαφέρουσι μέντοι περὶ ταῦτα πάντα·
[32, 30]	εἴ μοι δέκα μὲν γλῶσσαι,	δέκα	δὲ στόματ´ εἶεν, φωνὴ δ´
[32, 30]	οὐ δυνατόν· οὐδ´ εἴ μοι	δέκα	μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ´
[32, 85]	γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν καὶ	δεκαπέντε	ἀνθρώπους εὐπόρους ἢ πλῆθος ἀνήριθμον
[32, 60]	ᾄδοντος ἐν τῷ πελάγει τοὺς	δελφῖνας	ἀφικέσθαι πρὸς τὴν ναῦν, καὶ
[32, 80]	ὣς οἱ μὲν μάρναντο πυρὸς	δέμας·	οὐδέ κε φαίης οὔτε ποτ´
[32, 35]	ἂν οἰκῶσι καθ´ Ὅμηρον νῆσον	δενδρήεσσαν	ἢ βαθεῖαν {ἤ} τινα ἤπειρον
[32, 5]	καὶ τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι	δέξασθαι	παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ τοὺς Ἀθηναίους,
[32, 10]	κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ	δέοι,	καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθους
[32, 50]	νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέως, εἰ	δέοι,	πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆς ἐστι
[32, 70]	ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼς εἴη καὶ	δέοι	ὑμᾶς ἀπαλλάττεσθαι καθ´ αὑτοὺς καὶ
[32, 75]	ᾖ τὰ τοιαῦτα καὶ μείζονος	δεόμενα	ἀποτροπῆς. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν
[32, 45]	καὶ τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ	δεόμενοι	διατριβῆς τινος καὶ παραμυθίας ἐν
[32, 25]	ἡνίας εὐτελοῦς πρᾴως ἄγοντα, οὐδὲν	δεόμενον	ψαλίων. οἱ δὲ πλείους {καὶ
[32, 95]	ὡς σοφοὺς ὑμᾶς καὶ μὴ	δεομένους	θεραπείας; ἢ μᾶλλον ὡς ἀνιάτων
[32, 30]	πόλεως· ὥσπερ αἱ κακαὶ γυναῖκες,	δέον	αὐτάς, κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν,
[32, 5]	τις ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ	δέον	ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ
[32, 1]	μυριάδες ἀνθρώπων ἅμα καὶ τὰ	δέοντα	ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ,
[32, 65]	ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται τοῦ	δέοντος·	ὑμεῖς δὲ οὕτως ἀγεννῶς δεδούλωσθε
[32, 5]	ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ	δέος	μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ τοιούτων
[32, 90]	σῶμά τινος κρατῆται καὶ περιέχηται	δεσμοῖς	τισιν ἢ φρουροῖς, τὰ δυσχερῆ
[32, 85]	ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν δὲ	δεσπότην	αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον.
[32, 20]	ὅμως· Ζεὺς ἐμέ γ´ ἠνώγει	δεῦρ´	ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίς δ´
[32, 55]	οὐδὲ τὸ ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται	δεῦρο	αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε
[32, 20]	εἰ ἦν ᾠδικός, οὐκ ἂν	δεῦρο	εἰσῆλθον δίχα μέλους τινὸς ἢ
[32, 20]	τοὺς αἰτιωμένους καὶ καταγιγνώσκοντας, ὅτι	δεῦρο	εἰσῆλθον, ᾖ δικαίως ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται
[32, 60]	ἀνθρώπου Φρυγὸς ἀκούσας, Αἰσώπου συγγενοῦς,	δεῦρο	ἐπιδημήσαντος, ὃν εἰς Ὀρφέα καὶ
[32, 35]	ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται	δευτέρα	τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον. ἥ
[32, 75]	Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ μὲν	δεύτερος	ἀπὸ Διὸς γεγονώς, ὁ δὲ
[32, 5]	ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμως	δέχεσθαι	δεῖ καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν
[32, 15]	καὶ διανέμουσι δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι	δέχεσθαι·	τὰ κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν, ὡς
[32, 50]	διὰ τῶν ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν	δεχομένους,	σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντας ἄνθρωπον
[32, 65]	τοῦτο καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, πάντες	δὴ	ᾄδουσι καὶ ῥήτορες καὶ σοφισταί,
[32, 65]	τῶν κυνῶν δὲ ἐνίους, οἷα	δὴ	γένος ἀναιδὲς καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι
[32, 25]	καὶ γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ	δὴ	δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ
[32, 75]	καὶ μέγα τεκεῖν τέρας. δέδοικα	δὴ	κἀγὼ τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα
[32, 15]	καὶ δικασταῖς, οἳ τὸ περιττὸν	δὴ	καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίους δέ
[32, 30]	καὶ φυκίων πλῆθος ἐκχεομένων· ὡσαύτως	δὴ	καὶ παρ´ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί,
[32, 25]	σωφρονούντων καὶ προσεχόντων. θεῖον γὰρ	δὴ	καὶ σεμνὸν ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς
[32, 70]	δεινὸν ἄχρι πείρας προῆλθεν. τί	δὴ	καὶ τούτων ἐπεμνήσθην; ὅπως εἰδῆτε
[32, 75]	γεγονέναι τὸν τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ	δὴ	μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν
[32, 55]	δοκεῖ τῶν παθῶν καὶ μάλιστα	δὴ	μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς καὶ ἀγρίως
[32, 85]	ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι	δὴ	μὴ καὶ ὑμεῖς ἀπόλησθε {ἐκείνοις}
[32, 55]	ἐμμελὲς γίγνεται καὶ μέτριον. ταῦτα	δὴ	πάντα ἀνέστραπται νῦν καὶ μεθέστηκεν
[32, 70]	αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν	δὴ	τὰ περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ´
[32, 25]	ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρους· οἷα	δὴ	τῆς κακίας αὐτῶν οὔσης οὐ
[32, 100]	εἰς ὄνου ὦτα ᾄσεται. καὶ	δὴ	τὸν μὲν ἄλλον χρόνον οὐ
[32, 65]	ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο	δὴ	τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι
[32, 90]	δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον	δῆθεν	ὡς ἔχων χερί. ~μὴ οὖν
[32, 95]	ὠνίων μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε·	δῆλον	γὰρ ὡς ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν
[32, 90]	ἀσκεῖν καὶ ζῆν φιλοπόνως {πολλοὺς	δῆλον	ὅτι} καὶ ταῦθ´ ὅτ´ ἀναγκαῖον
[32, 75]	λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ	δῆλον	ὅτι οὐδ´ ἀκούσεσθε παρ´ ἐκεῖνον
[32, 45]	ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ;	δῆλον	ὅτι τῷ τῆς ἀνοίας· ὡς
[32, 35]	τὴν οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ	δῆλός	ἐστιν· ὅπως μέντοι θεωρεῖτε καὶ
[32, 5]	τοῦτο ἴσως οὐ δι´ ὑμᾶς·	δηλώσετε	δέ, ἂν ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ
[32, 25]	εἶναι θηρίον, οἷα ποιηταὶ καὶ	δημιουργοὶ	πλάττουσι Κενταύρους τε καὶ Σφίγγας
[32, 5]	καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντες καὶ	δημοκρατούμενοι,	καὶ οὐ μόνον τῶν σφετέρων
[32, 65]	τοῦτο δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων	δῆμον	ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ ᾠδῆς, ὡς
[32, 25]	γῆς εἰ λέγοιμι. φημὶ δὴ	δῆμον	ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ δυνάστῃ καὶ
[32, 25]	Βελλεροφόντου. τὸν οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων	δῆμον	τὸν ἄπειρον, ὥς φασι, τῆς
[32, 20]	γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸς τὸν	δῆμον	ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων
[32, 95]	οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν ὑμῶν ὁ	δῆμος,	ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ ἢ Κύκλωπι
[32, 20]	νεφελάων· ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ,	δῆμος	ἄστατον κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ´
[32, 25]	ἂν αὐτὸς ᾖ πλείων ὁ	δῆμος	καὶ πόλεως γενναιοτέρας. ἐκείνων μὲν
[32, 25]	παρ´ αὐτοῖς. ὁμοίως δὲ καὶ	δῆμος	ὁ μέν τις εὐγνώμων καὶ
[32, 30]	μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν· παραπλησίως καὶ	δῆμος,	ὅταν εἰς ταὐτὸ προέλθῃ καὶ
[32, 95]	πολυπραγμονεῖν, ὁποῖος ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων	δῆμος.	οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμος,
[32, 90]	εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίως καὶ	δῆμος	οὕτως μέγας μινυρίζων διὰ βίου
[32, 5]	τοιαῦτα ἐν ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι·	δῆμος	πυκνίτης, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ
[32, 90]	τότε ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ	δημοσίᾳ	γίγνεται. ποία γὰρ πόλις ἐστὶ
[32, 90]	τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω	δημοσίᾳ	φαινόμενα. καὶ γὰρ αἱ λοιπαὶ
[32, 30]	τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ	δημόσιον	ἦθος. ὑμεῖς δὲ μάλιστα ἐνταῦθα
[32, 1]	ὑμεῖς δὲ τοῖς αὑτῶν κάκιον.	δήμου	γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ θέατρον·
[32, 1]	κοινῇ πάντες ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλους;	δήμου	δὲ τὸ καλῶς ἀκοῦσαι. νῦν
[32, 25]	καὶ σεμνὸν ἀληθῶς καὶ μεγαλοπρεπὲς	δήμου	πρόσωπον πρᾷον καὶ καθεστηκὸς καὶ
[32, 95]	καὶ σκῶψαι πάντων δεινότατοι. οὐ	δήμου	τὸ ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ πόλεως,
[32, 30]	καὶ περὶ θεοῦ καὶ περὶ	δήμου	φύσεως καὶ περὶ τοῦ δεῖν
[32, 25]	ὑμῖν, εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ	δήμου	φύσεως, τοῦτ´ ἔστι περὶ ὑμῶν
[32, 60]	βούλεσθε, ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι τοὺς	δήμους	κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν
[32, 95]	καὶ πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου	δήποτε·	ἀλλ´ ὅταν ἀκούσῃ τοὺς ὑποδεξομένους
[32, 85]	οὐδέ γε χορὸν τοὺς ὁποίους	δήποτε	συνελθόντας, οὐδὲ στρατόπεδον πάντα ὄχλον.
[32, 10]	μεθ´ ἡμέραν ἐναργῶς προεῖπεν. ἴστε	δήπου	τὰς τοῦ Ἄπιδος φήμας ἐνθάδε
[32, 60]	φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν	δήπου	τὸ γένος αὐτὸ καὶ φιλῳδόν.
[32, 55]	τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ	δήπουθεν,	ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ τῆς
[32, 50]	ὃ κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν	δήπουθεν,	τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν
[32, 70]	ἢ πρότερον· καὶ τοῦτο εἴργασθε	δι´	ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντες. ὑμεῖς γὰρ
[32, 10]	ὑμέτερος θεὸς οἶμαι, τελειότερος ὤν,	δι´	ἀνδρῶν ὑμᾶς καὶ μετὰ σπουδῆς
[32, 15]	οἶμαι δι´ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ	{δι´}	ἀπειρίαν πλείους οἱ θάπτοντες γίγνονται.
[32, 55]	βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν	δι´	ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι
[32, 45]	τοιαῦτα ἐργάζονται, μὰ Δί´ οὐ	δι´	αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν,
[32, 15]	γραφαί, ῥητόρων ὄχλος, καθάπερ οἶμαι	δι´	ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ {δι´} ἀπειρίαν
[32, 45]	ὑπὲρ χορδῆς τοῦτο πάσχουσι καὶ	δι´	ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν
[32, 90]	ἄγηται καὶ φέρηται καὶ πᾶσα	δι´	ὅλης θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ
[32, 40]	συνόδοις καὶ στενωποῖς μένει καὶ	δι´	ὅλης τῆς πόλεως ἐπὶ συχνὰς
[32, 10]	μετὰ σπουδῆς βούλεται ὠφελεῖν, οὐ	δι´	ὀλίγων ῥημάτων, ἀλλ´ ἰσχυρᾷ καὶ
[32, 10]	ἡμέραν διά τε χρησμῶν καὶ	δι´	ὀνειράτων. μὴ οὖν οἴεσθε κοιμωμένων
[32, 45]	πασῶν πόλει τοιαῦτα ἐργάζονται, μὰ	Δί´	οὐ δι´ αὑτῶν τινα ἡδονὴν
[32, 95]	τὴν πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ	Δί´	οὐ κρήναις οὐδὲ προπυλαίοις· εἰς〉
[32, 45]	τί οὖν τοῦτο δείκνυσι; μὰ	Δί´	οὐ μουσικῆς ἰσχὺν οὐδ´ ὑπερβολὴν
[32, 65]	ἐδόκει καὶ περιττὸς εἶναι, μὰ	Δί´	οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ´ ἀφείλοντο
[32, 5]	ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ τοιούτων λόγων,	δι´	οὓς ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ κρείττους
[32, 75]	βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ	Δί´	οὐχ ὑπὲρ τῶν ἵππων, ἀλλ´
[32, 65]	δεδούλωσθε ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἡδονῆς.	δι´	ὑμᾶς δὲ ἤδη μοι δοκεῖ
[32, 5]	ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσως οὐ	δι´	ὑμᾶς· δηλώσετε δέ, ἂν ἀνάσχησθε
[32, 20]	μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲς ὄντως καὶ	δι´	ὑμᾶς. οὐ γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν
[32, 55]	θηλυτέραν δὲ τὴν λύπην ἐργαζομένων	δι´	ᾠδῆς λανθανούσης μετὰ γόων, ὥσπερ
[32, 65]	καὶ σοφισταί, καὶ πάντα περαίνεται	δι´	ᾠδῆς· ὥστ´, εἴ τις παρίοι
[32, 55]	τῶν δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖς μόνοι	δι´	ὤτων καὶ φωνῆς αὐτὸ πάσχετε,
[32, 50]	ἄλλαις πόλεσιν ᾄδουσι καὶ νὴ	Δία	αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι καὶ πάνθ´
[32, 90]	καὶ δῆμος οὕτως μέγας μινυρίζων	διὰ	βίου καὶ πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶς
[32, 15]	θεοὶ παιδείαν καὶ λόγον, ᾧ	διὰ	βίου μέν τις χρώμενος καὶ
[32, 15]	καὶ ἀφ´ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται.	διὰ	γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν
[32, 45]	δὲ κραυγῇ μόνον καὶ ἀνοίᾳ	διὰ〉	δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν
[32, 90]	τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ· καὶ νὴ	Δία	ἑαλωκέναι λέγοιτ´ ἂν καὶ κατὰ
[32, 15]	ἐπικειμένων αὐτοῖς ἀπετράπησαν. οἱ δὲ	διὰ	παντὸς ἄπειροι τοῦ φαρμάκου τούτου
[32, 15]	ἔργον εἶναί φημι τῶν δυναμένων	διὰ	πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς πραΰνειν
[32, 70]	μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ	διὰ	Ῥωμαίων; καὶ τέλος ἐκεῖνος μὲν
[32, 70]	ἡ πενία ταχὺ πέφυκε συμβαίνειν	διὰ	τὰς κατ´ ὀλίγον ζημίας, ὡς
[32, 45]	ἔχοντες οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι	διὰ	ταῦθ´ ὑμῶν ἀπολώλασιν; ἀδοξοῦσι μὲν
[32, 10]	μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην ἡμέραν	διά	τε χρησμῶν καὶ δι´ ὀνειράτων.
[32, 20]	ὠφελεῖν. μείναντες δὲ καὶ ἀκούσαντες	διὰ	τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ
[32, 60]	γὰρ λέοντας καὶ τὰ τοιαῦτα	διὰ	τὴν ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα
[32, 90]	ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε θαυμάζεσθαι	διὰ	τὴν αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ
[32, 15]	ἴσως οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν	διὰ	τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν
[32, 60]	ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην	διὰ	τὴν πρὸς τὸν υἱὸν εὔνοιαν
[32, 45]	γοῦν ἤδη τινὰς τῶν ἀπολωλότων	διὰ	τὴν τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ
[32, 45]	γὰρ ἴσως καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι	διὰ	τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ
[32, 45]	τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ	διὰ	τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί
[32, 60]	θηρία ἡμέρου καὶ μουσικὰ ἐποίει	διὰ	τῆς ᾠδῆς· οὗτοι δὲ ὑμᾶς,
[32, 45]	ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν.	διὰ	τί γὰρ ἔξω παραπλησίως ἀκούονται
[32, 50]	οἷς ἐλευθερία μὴ συμφέρει; νὴ	Δία,	τὸ γὰρ πρᾶγμά ἐστι φύσει
[32, 60]	μηκέτ´ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι	διὰ	τὸ εὔηθες καὶ τὴν φιλανθρωπίαν,
[32, 45]	ἂν ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ	διὰ	τοιαύτην αἰτίαν. τὸ μὲν γάρ
[32, 75]	τοῖς ποιηταῖς ἐνδεδεμένον {καὶ κολαζόμενον	διὰ	τοιαύτην τινὰ ἀσέβειαν. φέρε οὖν,
[32, 65]	Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ	διὰ	τοῦτο δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων
[32, 30]	οὕτω διακειμένους ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ	διὰ	τοῦτο καὶ τοῖς ἄρχουσιν εὐτελέστεροι
[32, 55]	ψυχὰς ἀπηνῶς καὶ ἀγρίως διακειμένας.	διὰ	τοῦτο καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι
[32, 80]	τῆς Τροίας, καὶ αὐτός τε	διὰ	τοῦτο κεραυνωθεὶς καὶ τοῦ χειμῶνος
[32, 1]	καὶ σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ.	διὰ	τοῦτο οὖν ὀρθῶς ἔφην ἀπορεῖν
[32, 15]	χρήματα αὐτοῖς οὔτε δύναμις περιγίγνεται	διὰ	τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ
[32, 50]	ἐκείνους προσκυνοῦντες ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ	διὰ	τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ
[32, 55]	αὑτοὺς ἡρμόσαντο ἕωθεν, ἀποπαύοντες τῆς	διὰ	τῶν ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ θεοῖς
[32, 50]	τὰς ψυχὰς ἔχοντας, καθάπερ οἶμαι	διὰ	τῶν ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους,
[32, 15]	εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίως καὶ	διὰ	χρόνου ποτὲ περιτυχόντες ἄλλοτε μὲν
[32, 65]	τοῦτο αὖθις ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου	διαβὰν	ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο
[32, 85]	δὲ ὡς φαύλους τοὺς ἀνθρώπους	διαβεβλῆσθαι,	μίμους καὶ γελωτοποιοὺς μᾶλλον, οὐκ
[32, 50]	μὲν οὔτε ἀμαθῶς οὔτε ἀπρεπῶς	διάγουσιν,	ἀλλ´ εὐσχημόνως ἅμα καὶ προσηνῶς,
[32, 20]	τίς δ´ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε	διαδράμοι	ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τις
[32, 35]	τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ	διαθέσει,	καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε,
[32, 5]	μὲν ἢ φρόνησιν ἢ δικαίαν	διάθεσιν	ἢ πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν οὐκ
[32, 60]	ἐκ τῆς Ἀμουσίας αὐτῆς γεγόνασι·	διαθρύψαντες	γὰρ〉 καὶ κατάξαντες τὸ σεμνὸν
[32, 15]	ἄλλων νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα	διαίτῃ	καὶ φαρμάκοις, ἡ δὲ καύσει
[32, 55]	μεταστρέφειν ψυχὰς ἀπηνῶς καὶ ἀγρίως	διακειμένας.	διὰ τοῦτο καὶ τῶν φιλοσόφων
[32, 30]	τίς ἂν οὖν τοὺς οὕτω	διακειμένους	ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ τοῦτο
[32, 5]	πλῆθος οὐκ ἴασιν οὐδὲ θέλουσι	διακινδυνεύειν,	ἀπεγνωκότες ἴσως τὸ βελτίους ἂν
[32, 1]	γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖς καὶ	διακόνους	πολλοὺς τούτων ἔχετε· σπουδῆς δὲ
[32, 20]	τὸ πλῆθος μηδὲ τολμῶντας ὑμῖν	διαλέγεσθαι,	ἀλλὰ σεμνοὺς μὲν εἶναι βουλομένους,
[32, 95]	πρὸς ὑμᾶς καὶ μηδὲν ἐθέλειν	διαλέγεσθαι.	καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν
[32, 25]	φύσεως, καὶ προσιέναι φημὶ καὶ	διαλέγεσθαι	τούτῳ πρέπειν, καθάπερ ἵππον γενναῖον
[32, 70]	τὸν λόγον, ὅταν τις ὑμῖν	διαλέγηται	περὶ τῶν ἐν τοῖς θεάτροις
[32, 75]	αὐτὸς ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοπος	διαλέγηται	πρόγονος; τίνα οὖν εὕρῃ τις
[32, 65]	τῆς τέχνης καὶ νῦν ἡμῖν	διαλέγονται	ᾄδοντες. κινδυνεύει δ´ ὁ βίος
[32, 40]	δὲ παύσηται τὸ δεινὸν καὶ	διαλυθῶσι,	τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆς
[32, 95]	δεῖνος μὲν πολλάκις ἀκηκόατε καὶ	διαμέμνησθε	τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν
[32, 60]	ἀνθρώπων τύπον, τὰς μέντοι ψυχὰς	διαμένειν,	οἷαι πρότερον ἦσαν. ~χαλεπὸν οὖν
[32, 55]	εὐχερῶς οὕτως ἔχειν ἄκροισι δακτύλοισι	διαμῶντες	χθόνα’ ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ὕδωρ
[32, 15]	πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ	διανέμουσι	δαψιλῶς τοῖς ἐθέλουσι δέχεσθαι· τὰ
[32, 95]	ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ, τὴν δὲ	διάνοιαν	ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ Διὸς οὐχ
[32, 1]	ἐγκρατῶς δὲ σιγῶντας, ὀρθῶς δὲ	διανοουμένους,	ὃ καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα
[32, 85]	εἰ μή τι διορύττειν ἢ	διασκάπτειν	ἢ τοιοῦτον ἕτερον ἔργον πράττειν·
[32, 90]	ὥσπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις καὶ	διασκευαῖς	Καρίωνα μὲν εἰσάγοντες μεθύοντα καὶ
[32, 65]	φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι	διασῴζειν	τῆς Ὀρφέως διδασκαλίας, τὸ πολὺ
[32, 75]	θεῶν τις ὑμῖν ἐπιστὰς εἴποι	διατεινάμενος,	δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε
[32, 1]	καὶ προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντες ἀεὶ	διατελεῖτε	καὶ οὐ προσέχοντες καὶ παιδιᾶς
[32, 10]	τὰς ἀκοὰς ὑμῶν οὐδ´ ὥστε	διατελέσαι	λέγοντες, ἀλλὰ ἓν ἢ δύο
[32, 60]	περὶ τὰς νάπας τὰ πολλὰ	διατρίβειν·	ἀποθανόντος δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ
[32, 65]	ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι τὴν	διατριβήν.	δοκεῖ δέ μοι, καὶ ἐν
[32, 45]	τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι	διατριβῆς	τινος καὶ παραμυθίας ἐν τῷ
[32, 95]	ἢ τύχης ἄλλης κρατούμενος καὶ	διατρίβων	ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε προθείη
[32, 85]	τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ περὶ τοῦτο	διατρίβωσι	πηδῶντες καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντες
[32, 35]	πρὸς ὄρεσι σκιεροῖς ἢ πηγαῖς	διαυγέσιν·	ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων·
[32, 35]	καὶ τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον	διαφέρει	καὶ περιφανῶς ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν
[32, 45]	καὶ σφόδρα ἀμούσως ἔχοντες οὐ	διαφέρεσθε.	καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ´ ὑμῶν
[32, 50]	φύσις ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι·	διαφέρουσι	μέντοι περὶ ταῦτα πάντα· αὐτίκα
[32, 75]	τῷ ἵππῳ, καί φασιν οὕτω	διαφθαρῆναι	τὴν κόρην. σκοπεῖτε δὲ μὴ
[32, 65]	τὰ ὦτα, ὡς ἂν μὴ	διαφθαρῶσιν	αἱ ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται
[32, 75]	τοὺς ἵππους πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα	διαφθείρεσθαι	τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν οὖν τοῖς
[32, 45]	γευσαμέναις γλυκὺ φανῇ, πρὸς τούτῳ	διαφθείρονται.	~τί οὖν τοῦτο λαμπρόν, ὦ
[32, 70]	χωρὶς ἕκαστοι καὶ καθ´ αὑτοὺς	διαφθείροντες	τὰ πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ´
[32, 65]	τὰ εἴδη μεταβαλόντας εἰς ἀνθρώπους	διαφυλάττειν	τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο
[32, 10]	εἰπόντες, καὶ λοιδορήσαντες μᾶλλον ἢ	διδάξαντες	ὑμᾶς, κατὰ σπουδὴν ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι
[32, 65]	μέν τι διασῴζειν τῆς Ὀρφέως	διδασκαλίας,	τὸ πολὺ δ´ αὐτοῖς ἐμμένειν
[32, 5]	ὥσπερ ἂν παῖδάς τις ἐθίζοι	διδασκάλων	καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν
[32, 15]	κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον,	διδάσκειν	δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ
[32, 10]	πλήρει κληδόνι καὶ λόγῳ σαφεῖ,	διδάσκοντι	περὶ τῶν ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε,
[32, 30]	τοῦτο δὲ ἔργον εἶναι τοῦ	διδάσκοντος.	ἐγὼ δὲ καὶ νῦν μὲν
[32, 25]	καὶ λόγους, τοῖς νουθετοῦσι καὶ	διδάσκουσι	χάριν εἰδώς· ὃν ἐγὼ τίθημι
[32, 70]	τραγῳδίαις, οὐκ ἂν οὕτως χαλεπῶς	διέκεισθε.	~αὐτὸν γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα
[32, 60]	ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶς ἂν	διέκεισθε;	τούτων μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶς
[32, 70]	ἀπεχθῶς, πρὸς ἀλλήλους δὲ στασιαστικῶς	διέκεισθε,	χωρὶς ἕκαστοι καὶ καθ´ αὑτοὺς
[32, 25]	~σαφέστερον δ´ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε,	διελεύσομαι	περὶ δήμου φύσεως, τοῦτ´ ἔστι
[32, 40]	τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶς	διεξιόντας	ὡς ἂν δύνωνται τοῖς αὑτῶν,
[32, 65]	οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν	διέφερον,	περὶ ταῦτα, ὡς ἔφην, εὐλαβῶς
[32, 85]	ὣς ἔφαθ´· οἱ δ´ εὔχοντο	Διὶ	Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν
[32, 65]	ῥᾳδίως πότερον ἔνδον πίνουσιν ἢ	δικάζονται·	κἂν σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον
[32, 5]	νοῦν μὲν ἢ φρόνησιν ἢ	δικαίαν	διάθεσιν ἢ πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν
[32, 35]	ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονες καὶ	δίκαιοι;	οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι γὰρ
[32, 25]	ὄντως καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ	δίκαιοι,	τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι,
[32, 50]	ὦ κακοδαίμονες; ὑπὲρ μὲν γὰρ	δικαιοσύνης	καὶ ἀρετῆς καὶ πατρῴων γερῶν
[32, 20]	καταγιγνώσκοντας, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ	δικαίως	ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε,
[32, 15]	μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοις καὶ	δικασταῖς,	οἳ τὸ περιττὸν δὴ καὶ
[32, 65]	ᾠδῆς· ὥστ´, εἴ τις παρίοι	δικαστήριον,	οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίως πότερον
[32, 15]	ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθος καὶ	δικῶν	καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται
[32, 65]	αὐτὸ τὸ γένος τῶν κιθαρῳδῶν·	διὸ	μὴ δύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν
[32, 35]	καθ´ ἑαυτοὺς ἢ κοιμᾶσθε ἢ	διοικεῖτε	τὴν οἰκίαν ἕκαστος οὐ πάνυ
[32, 95]	καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστος καὶ	διοικούντων	ὑμᾶς προτιμήσῃ. μὴ γὰρ οἴεσθε
[32, 85]	ἦν, πλὴν εἰ μή τι	διορύττειν	ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον
[32, 30]	ἐνείη· εἰ μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι,	Διὸς	αἰγιόχοιο θυγατέρες, μνησαίαθ´ ὅση κακότης
[32, 80]	δ´ ἀμφοτέρων ἵκετ´ αἰθέρα καὶ	Διὸς	αὐλάς. ὧδε δέ τις εἴπεσκεν
[32, 75]	Μυρτίλος, ὁ μὲν δεύτερος ἀπὸ	Διὸς	γεγονώς, ὁ δὲ Ἑρμοῦ παῖς,
[32, 20]	Νότος τε ὤρορ´ ἐπαΐξας πατρὸς	Διὸς	ἐκ νεφελάων· ἑτέρου δὲ πάλιν
[32, 95]	δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸς τοῦ	Διὸς	οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ
[32, 60]	εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ	Διὸς	τὰ σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰς
[32, 95]	Ἀλεξάνδρῳ· καὶ γὰρ αὐτὸς ἔλεγε	Διὸς	υἱὸς εἶναι. μᾶλλον δ´ ἴσως
[32, 70]	ὅ, τι ἔτυχον ἅπαξ ἢ	δίς,	ὥσπερ οἱ καταχέοντες τῶν παριόντων,
[32, 15]	ἴασιν ἰατροὺς οὐχ ἑκόντες ἰσχυροτέρους.	διττὴ	γὰρ θεραπεία κακίας καὶ πρόνοια,
[32, 75]	τοὶ δ´ ἐλατῆρες ἕστασαν ἐν	δίφροισι,	πάτασσε δὲ θυμὸς ἑκάστου νίκης
[32, 90]	ἅρματ´ οὐκ ἔχων ἔχειν ἔφασκε,	δίφρου	δ´ εἰσέβαινεν ἄντυγας, κἄθεινε κέντρον
[32, 45]	ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ	δίφρου	δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν
[32, 20]	ᾠδικός, οὐκ ἂν δεῦρο εἰσῆλθον	δίχα	μέλους τινὸς ἢ ᾄσματος. νῦν
[32, 55]	πλὴν οὐκ αὐτόματος ὑμῖν ἀναβλύει	διψήσασιν	ὁ οἶνος ἐκ πέτρας ποθέν
[32, 80]	γελοίως ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ	διώκετε	καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε. τοιγαροῦν
[32, 95]	δὲ καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶς ἄνθρωποι	διώκουσι	γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε
[32, 75]	οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ	διώκων,	οὐδ´ Οἰνόμαος οὐδὲ Μυρτίλος, ὁ
[32, 65]	οὐκ ἔσται γνῶναι τὴν διατριβήν.	δοκεῖ	δέ μοι, καὶ ἐν τῷ
[32, 50]	τὸ δραμεῖν ἐν τῇ πόλει	δοκεῖ	μέτριον, ἀλλὰ καὶ τῶν ξένων
[32, 90]	δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον	δοκεῖ,	παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν, ἐν
[32, 65]	δι´ ὑμᾶς δὲ ἤδη μοι	δοκεῖ	τὸ πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων
[32, 55]	θεραπείας ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι	δοκεῖ	τῶν παθῶν καὶ μάλιστα δὴ
[32, 30]	ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ	δοκεῖν	καὶ σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντες. οὐκ
[32, 30]	ἐμοὶ γὰρ νῦν μὲν ἀξιοθέατοι	δοκεῖτε	εἶναι καὶ ἰδιώταις καὶ βασιλεῦσι,
[32, 55]	δὲ ἄλλα καὶ πάνυ μοι	δοκεῖτε	ἐοικέναι Νύμφαις καὶ Σατύροις. ἱλαροί
[32, 100]	τὸ Μουσεῖον ὑμῖν ἄλλως εἶναι	δοκῇ	τόπος ἐν τῇ πόλει, καθάπερ
[32, 85]	φαύλων ὀλίγα, ὅπως μὴ μόνοι	δοκῆτε	εἶναι γελοῖοι. καὶ μὴν αἰσχρόν
[32, 10]	ὅτι παῖδες ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ	δοκοῦν	τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲς
[32, 40]	ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν ἄριστοι	δοκοῦσιν	ἱππεῖς· τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ
[32, 10]	γὰρ οὐκ ἀπ´ ἐμαυτοῦ μοι	δοκῶ	προελέσθαι τοῦτο, ἀλλ´ ὑπὸ δαιμονίου
[32, 45]	οὐ φαύλου πράγματος, ὡς ἐγὼ	δοκῶ,	ταῦτα ἔλεγεν. περὶ δὲ ὑμῶν
[32, 50]	ἀπίασι κακόν τι τοῖς συμπόταις	δόντες	ἢ παρ´ ἐκείνων λαβόντες· οἵαν
[32, 90]	τῶν βελτιόνων τινὲς ἐθαυμάσθησαν καὶ	δόξαν	ἔσχον. πόσους γὰρ οἴεσθε Ἀθηναίων
[32, 45]	δι´ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ	δόξαν	κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον
[32, 30]	ἀφυλάκτως ἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν	δόξαν	τῆς πόλεως· ὥσπερ αἱ κακαὶ
[32, 20]	ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι θαυμαστοὶ	δόξετε,	καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι
[32, 90]	ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ τῆς	δόξης	ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν; ὅτι
[32, 10]	ταῦτα πράττουσι κέρδους ἕνεκεν καὶ	δόξης	τῆς ἑαυτῶν, οὐ τῆς ὑμετέρας
[32, 90]	μὴ ὑμεῖς οὐχ ὁμοίας μεταλάβητε	δόξης	τοῖς Ἀθηναίοις καὶ Λακεδαιμονίοις, ἀλλὰ
[32, 10]	καὶ ἀδόλως παρρησιαζόμενον, καὶ μήτε	δόξης	χάριν μήτ´ ἐπ´ ἀργυρίῳ προσποιούμενον,
[32, 20]	γάρ, εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι	δοξοκόπον	εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν
[32, 90]	δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ	δουλείαν	καὶ ἀπαγωγήν, τῆς δὲ ψυχῆς
[32, 50]	ἀλλὰ παρ´ ἐκείνοις οὐδὲ τὸ	δραμεῖν	ἐν τῇ πόλει δοκεῖ μέτριον,
[32, 45]	τοῦτο οὔτε τῶν ἵππων οὐδεὶς	δραμεῖται	βράδιον οὐδὲ χεῖρον ᾄσεταί τις
[32, 60]	ὑμεῖς δὲ πρὸς κιθάραν αὐτὸ	δρᾶτε.	ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ τοῖς βασιλεῦσι
[32, 75]	καὶ σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ τὸν	δρόμον,	ὡς τὰς ὑμετέρας ψυχὰς ἰδεῖν
[32, 40]	ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖς ὑπὲρ	δρόμου	ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντες καὶ
[32, 40]	μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς καὶ	δρόμων	ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν
[32, 70]	στάδιον ἔλθητε, τίς ἂν εἰπεῖν	δύναιτο	τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ θόρυβον
[32, 15]	ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν	δυναμένων	διὰ πειθοῦς καὶ λόγου ψυχὰς
[32, 55]	οἴνῳ τέρψεως παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦς	δυνάμεως,	ὥσπερ αὐτῷ συγκεραννύμενον ἐμμελὲς γίγνεται
[32, 45]	δι´ αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ	δύναμιν,	ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν.
[32, 10]	δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ	δύναμιν	καὶ μόνον οὐ καθ´ ἑκάστην
[32, 15]	ὃ μὴ κατὰ γνώμην καὶ	δύναμιν	τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς,
[32, 55]	συνουσίας ἔδοξε πρέπειν ἡ μουσικῆς	δύναμις,	ἁρμονίαν καὶ τάξιν αὐτόματον ταῖς
[32, 15]	οὔτε γὰρ χρήματα αὐτοῖς οὔτε	δύναμις	περιγίγνεται διὰ τούτου, ἀλλ´ ἀπέχθεια
[32, 5]	σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν	δύνανται	τὰς πόλεις, οὐ πολλάκις ἀκηκόατε·
[32, 65]	γένος τῶν κιθαρῳδῶν· διὸ μὴ	δύνασθαι	παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν,
[32, 55]	οὖν τοιαύτη φύσις, τὸ μὴ	δύνασθαι	σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ πράττειν
[32, 55]	χορδῆς, ὥσπερ σάλπιγγος ἀκηκοότες, οὐκέτι	δύνασθε	εἰρήνην ἄγειν. ~ἆρά γε μὴ
[32, 55]	νάπης, οὐδὲ γάλα καὶ μέλι	δύνασθε	εὐχερῶς οὕτως ἔχειν ἄκροισι δακτύλοισι
[32, 40]	θιγόντες οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ	δύνασθε	κατέχειν αὑτοὺς, ἀλλ´ ἐστὲ ὅμοιοι
[32, 30]	ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ	δύνασθε	σεμνοὶ δοκεῖν καὶ σπουδαῖοι τοιαῦτα
[32, 95]	εἰς〉 ταῦτα μὲν γὰρ οὐ	δύνασθε	ὑμεῖς ἀναλίσκειν οὐδ´ ἂν ὑπερβάλοισθέ
[32, 25]	ῥώμην ἔχοντι, καὶ τοσούτῳ μείζονι	δυνάστῃ	καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν
[32, 25]	δὴ δῆμον ἐοικέναι μάλιστα ἀνδρὶ	δυνάστῃ	καὶ σφόδρα ἰσχυρῷ, μεγάλην τινὰ
[32, 95]	κάλλος τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν	δύναται·	πάντα γὰρ κρείττω καὶ πολυτελέστερα
[32, 80]	καὶ προπετὴς οὐδὲ τἄλλα εἶναι	δύναται	σώφρων, ὥσπερ καὶ εἶπον ἤδη.
[32, 75]	γὰρ Ὅμηρος ἢ τίς ἀνθρώπων	δύναται	τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ γὰρ
[32, 30]	κακίας καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ	δυνατόν·	οὐδ´ εἴ μοι δέκα μὲν
[32, 40]	πάντα ἀκριβῶς διεξιόντας ὡς ἂν	δύνωνται	τοῖς αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν
[32, 10]	διατελέσαι λέγοντες, ἀλλὰ ἓν ἢ	δύο	ῥήματα εἰπόντες, καὶ λοιδορήσαντες μᾶλλον
[32, 25]	{καὶ οἱ} θρασεῖς καὶ ὑπερήφανοι,	δυσάρεστοι	πρὸς ἅπαντα, ἁψίκοροι, τυράννοις ὅμοιοι
[32, 5]	ταῖς κωμῳδίαις λέγεσθαι· δῆμος πυκνίτης,	δύσκολον	γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ τί δ´
[32, 60]	τὴν ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα	δυσπιστότερα	εἶναι, καὶ τὰ μὲν οὐδ´
[32, 45]	κραυγῇ μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ〉	δυστυχῆ	φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ
[32, 45]	σφᾶς αὐτούς. τοσαύτη δ´ ἐστὶ	δυστυχία	τῶν ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται
[32, 45]	πονηροῦ θάνατος, τὸ δὲ ἀνδραπόδου	δυστυχοῦς.	κἀκεῖνος μὲν ἀδικηθεὶς ἴσως ἐπὶ
[32, 20]	μὲν θεὸς ὢν καὶ πετόμενος	δυσχεραίνει	τὰ κύματα καὶ τὸ πέλαγος
[32, 60]	εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι, καὶ μὴ	δυσχεράνητε.	ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος περί τε
[32, 20]	πληγὰς ὑφορώμενοι. τὸ μέντοι πρᾶγμα	δυσχερὲς	ὄντως καὶ δι´ ὑμᾶς. οὐ
[32, 75]	ἔρωτα τῆς πόλεως, μή τι	δυσχερὲς	ὑμῖν καὶ ξένον ἐνέγκῃ τῷ
[32, 90]	δεσμοῖς τισιν ἢ φρουροῖς, τὰ	δυσχερῆ	δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ
[32, 15]	οἶμαι καὶ τῶν ἑλκῶν τὰ	δυσχερῆ	λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ
[32, 55]	μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ	δυσχερῆ	πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺς σκαιῶς αὐτῷ
[32, 15]	ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν	δυσχερὴς	ὁ βίος καὶ μεστὸς ἀπάτης,
[32, 15]	τοὺς ῥυπαροὺς δὲ ὀχετοὺς καὶ	δυσώδεις	αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ´ ἡμῶν
[32, 5]	ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι, κἂν ἄρα,	δυσωπεῖσθαι	ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται; καὶ πότε
[32, 55]	καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ἤπια	δῶρα	καὶ προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ