Discours, par.
[32, 20]	αὖ, δῆμος ἄστατον κακόν, καὶ	θαλάσσῃ	πάνθ´ ὅμοιον ὑπ´ ἀνέμου ῥιπίζεται.
[32, 20]	δ´ ἀγορή, ὡς κύματα μακρὰ	θαλάσσης	πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ μέν τ´
[32, 10]	οἱ χειμῶνος ἀποτολμῶντες εἰς τὴν	θάλατταν	βραχύν τινα καὶ σύντομον πλοῦν.
[32, 35]	τὴν πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ	θάλατταν	ἢ λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖς
[32, 30]	ὥσπερ ἂν τραχὺς ἄνεμος κινήσῃ	θάλατταν	ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶς οἶμαι
[32, 35]	καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν τε	θάλατταν	τὴν καθ´ ἡμᾶς ἅπασαν ἐκδέχεσθε,
[32, 40]	καὶ τῆς χώρας καὶ τῆς	θαλάττης	καὶ τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν
[32, 80]	ἄνεμος φέρει, οἱ δέ τε	θάμνοι	πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸς ὁρμῇ·
[32, 45]	πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένους τὸν	θάνατον,	ἀλλὰ προσλιπαροῦντας, ὅπως ἀκούσωσιν ἐπὶ
[32, 45]	ἔστι δὲ ὁ τοιοῦτος μυίας	θάνατος.	καὶ γὰρ ἐκείναις ὅ, τι
[32, 85]	τε; ἀλλ´ ἔπι τοι κἀμοὶ	θάνατος	καὶ μοῖρα κραταιή. αἲ γάρ
[32, 45]	μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρὸς πονηροῦ	θάνατος,	τὸ δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦς. κἀκεῖνος
[32, 75]	περὶ βασιλείας οὐδὲ γυναικὸς οὐδὲ	θανάτου	πρόκειται κρίσις, ἀλλ´ ἔστιν ὁ
[32, 15]	ἢ {δι´} ἀπειρίαν πλείους οἱ	θάπτοντες	γίγνονται. ~καὶ τούτων ἐν ἀρχῇ
[32, 20]	φαρμάκου· θεὸς δ´, ὅπερ ἔφην,	θαρρῆσαί	μοι παρέσχεν, ὅς τε καὶ
[32, 90]	χοροὺς ἐπὶ τούτοις αὐτοὺς ἐποίησε	θαυμάζεσθαι	διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε
[32, 65]	ὡς ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ	θαυμαζομένῳ	τότε ἐν τοῖς Ἕλλησιν. ὅτι
[32, 95]	ἐπτοημένος, ὡς εὐχερής, τὰ μικρὰ	θαυμάζων,	ἥττων τοῦ τυχόντος {πραγμάτων} ἐραστὴς
[32, 85]	πόλεως τὰ μὲν ἄλλ´ ἀκούειν	θαυμαστὰ	οἷα, περὶ δὲ ὑμῶν αὐτῶν
[32, 40]	πόλιν εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα	θαυμαστὴν	καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων
[32, 20]	καὶ ἀκούσαντες διὰ τέλους πᾶσι	θαυμαστοὶ	δόξετε, καὶ οὐ μόνον κρουμάτων
[32, 35]	ἅπαντας λόγου μεῖζον, τό τε	θαυμαστὸν	αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν
[32, 45]	ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ´ ἐστὶ	θαυμαστὸν	ἐπ´ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆς
[32, 60]	θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ	θαυμαστὸν	ἔχουσιν; εἰ γὰρ Ἰσμηνίας ηὔλει
[32, 5]	πηνίκα παύσεται; καὶ πότε εἴσεισι	θαυματοποιὸς	ἢ λῆρος ἢ τοιοῦτος ἕτερος;
[32, 80]	ὑμῶν δὲ οὐδεὶς ἐν τῇ	θέᾳ	καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε
[32, 85]	αὐτοὺς ἐνθάδε πάντας ὁπλήεντας ἔθηκε	θεὰ	λευκώλενος Ἥρη, ὡς μή μοι
[32, 50]	ἐάσωμεν, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ	θέᾳ	τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ καὶ
[32, 25]	καὶ μὴν οὐδὲν ἂν〉 ἔχοιτε	θέαμα	κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων
[32, 40]	τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον	θέαμα,	κόσμῳ τε ἱερῶν καὶ πλήθει
[32, 40]	ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων	θεαμάτων	πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳ τε
[32, 30]	γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον· καὶ	θέαν	ἵππων· ὡς τῶν γε ἄλλων
[32, 40]	πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότες περὶ τὴν	θέαν	οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν ἐθέλοντες
[32, 85]	καὶ γυμνοὶ βαδίζοντες ἀπὸ τῆς	θέας	ἐνίοτε, τοῦτ´ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεως
[32, 50]	ἕτερον. ὁμοίως καὶ περὶ τὰς	θέας	οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ
[32, 40]	ἧκε δὲ εἰς τὴν Ἑλλάδα	θεασόμενος	οἶμαι τά τε ἔθη καὶ
[32, 80]	δ´ ἀΐξασκε μετήορα· τοὶ δὲ	θεαταὶ	θώκοις ἐν σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν
[32, 1]	τάχιστα ἤγειραν μέγα νεῖκος ἀπαιδεύτοισι	θεαταῖς,	νηπιάχοις, ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι
[32, 80]	ἀγωνιστὰς καὶ φιλοτιμουμένους, τοὺς δὲ	θεατὰς	καθ´ ἡσυχίαν θεωροῦντας, ὥσπερ καὶ
[32, 70]	διαλέγηται περὶ τῶν ἐν τοῖς	θεάτροις	θορύβων. οὐ γὰρ οὕτως ἡ
[32, 70]	μὲν δὴ τὰ περὶ τὸ	θέατρον.	ἀλλ´ ὅταν εἰς τὸ στάδιον
[32, 1]	δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ	θέατρον·	εἰς τοῦτο δὲ καλὸν μὲν
[32, 40]	πράττοντες· ὅταν δὲ εἰς τὸ	θέατρον	εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ
[32, 30]	οὐδὲ τῆς πόλεως· ἐν τῷ	θεάτρῳ	δὲ βλέπεται τὸ δημόσιον ἦθος.
[32, 25]	εἰδώς· ὃν ἐγὼ τίθημι τῆς	θείας	καὶ βασιλικῆς φύσεως, καὶ προσιέναι
[32, 25]	παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.	θεῖον	γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶς
[32, 95]	κατεγνωκὼς ἢ ἀπειρίαν οὐκ ἂν	θέλοι	μάτην ἐνοχλεῖσθαι, σαφῶς εἰδὼς ὅτι
[32, 5]	εἰς πλῆθος οὐκ ἴασιν οὐδὲ	θέλουσι	διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότες ἴσως τὸ βελτίους
[32, 1]	τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνος εἰπόντος, εἰ	θέλουσιν	ἄνδρας ἀγαθοὺς ἐν τῇ πόλει
[32, 60]	καὶ ταῦτα ἐν ἀνθρώποις, εἰ	θεμιτὸν	εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν
[32, 25]	ἐκείνων μὲν οὖν εἰσι βασιλεῖς,	θεοὶ	ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότες, κηδεμόνες
[32, 15]	ἴαμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ	θεοὶ	παιδείαν καὶ λόγον, ᾧ διὰ
[32, 10]	τινὸς γνώμης. ὧν γὰρ οἱ	θεοὶ	προνοοῦσιν, ἐκείνοις παρασκευάζουσι καὶ συμβούλους
[32, 55]	διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆς. καὶ	θεοῖς	μετὰ μέλους θύομεν, ἵνα εὔτακτοι
[32, 80]	ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι	θεοῖσι	χεῖρας ἀνίσχοντες μεγάλ´ εὐχετόωντο ἕκαστοι.
[32, 10]	οἴεσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν	θεόν,	{καὶ} κατ´ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα
[32, 50]	τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένους, σωτῆρα καὶ	θεὸν	καλοῦντας ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ
[32, 75]	μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν	θεὸν	τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι
[32, 20]	τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου·	θεὸς	δ´, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι
[32, 50]	ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεός, ὡς	θεός,	οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴως τὴν
[32, 10]	ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ δὲ ὑμέτερος	θεὸς	οἶμαι, τελειότερος ὤν, δι´ ἀνδρῶν
[32, 20]	ἄγχι βροτῶν πόλις. ἐκεῖνος μὲν	θεὸς	ὢν καὶ πετόμενος δυσχεραίνει τὰ
[32, 50]	δαιμόνιον; ἀλλ´ ἔστιν εὐγνώμων ὁ	θεός,	ὡς θεός, οἶμαι, καὶ φέρει
[32, 30]	εἰρηκέναι τοῖς προσέχουσι καὶ περὶ	θεοῦ	καὶ περὶ δήμου φύσεως καὶ
[32, 10]	ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ	θεοῦ,	κἂν λόγων τις ἀκούσῃ φρονίμων,
[32, 40]	τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ	θεοῦ·	μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆς καὶ
[32, 1]	Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ ταῦτα	θεοῦ	προστάξαντος, οὐκ ἄλλο ἥρμοζεν ἢ
[32, 1]	χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντες τοῦ	θεοῦ.	τοῦτο μὲν γὰρ κόραις μᾶλλον
[32, 85]	καὶ ἀπόρρητα λέγοντες καὶ τοὺς	θεοὺς	αὐτοὺς πολλάκις λοιδοροῦντες καὶ τὰ
[32, 5]	ἢ δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸς	θεοὺς	εὐσέβειαν οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν
[32, 50]	ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα τοὺς	θεοὺς	ὑμῶν καταγελᾶν οἴεσθε, ὅταν πάλιν
[32, 95]	κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπως ἕξουσιν.	Θεόφιλόν	φασι παρ´ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα
[32, 95]	οὔτ´ ἂν ἴσως προσέλθοι. καὶ	Θεόφιλος	τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα
[32, 95]	καὶ τῶν τοῦ δεῖνος ᾀσμάτων,	Θεοφίλου	δὲ οὐκ οἶδα εἴ ποτε
[32, 15]	οὐχ ἑκόντες ἰσχυροτέρους. διττὴ γὰρ	θεραπεία	κακίας καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν
[32, 10]	μὲν σωτηρίας αὐτῶν καὶ τῆς	θεραπείας	ἀμελήσειε, στεφάνους δὲ καὶ ἑταίρας
[32, 55]	καὶ σώφρονας. ἥ τε μουσικὴ	θεραπείας	ἕνεκα τοῖς ἀνθρώποις εὑρῆσθαι δοκεῖ
[32, 95]	σοφοὺς ὑμᾶς καὶ μὴ δεομένους	θεραπείας;	ἢ μᾶλλον ὡς ἀνιάτων ἀπεγνωκέναι;
[32, 80]	μύθῳ· ἠπεδανὸς δέ νύ τοι	θεράπων,	βραδέες δέ τοι ἵπποι. ~τὸν
[32, 95]	ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ πόλεως, ἀλλὰ	Θερσίτου	τινός· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν
[32, 80]	ὡς δ´ ἀναμαιμάει βαθέ´ ἄγκεα	θεσπιδαὲς	πῦρ, πάντῃ δ´ εἰλυφόων ἄνεμος
[32, 10]	ἀπαγγέλλουσι παίζοντες τὸ δοκοῦν τῷ	θεῷ,	καὶ τοῦτο ἀψευδὲς πέφηνεν. ὁ
[32, 15]	κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν τῶν	θεῶν	ἀφικνεῖται πρὸς ἡμᾶς, ἀλλὰ πανταχῇ
[32, 75]	ἀσέβειαν. φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ	θεῶν	τις ὑμῖν ἐπιστὰς εἴποι διατεινάμενος,
[32, 30]	τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλως	θεωρεῖν;	καὶ περὶ τούτου μόνου λέγεις
[32, 35]	πάνυ δῆλός ἐστιν· ὅπως μέντοι	θεωρεῖτε	καὶ ποῖοί τινες ἐνθάδε ἐστὲ
[32, 50]	τῆς πόλεως, μεθ´ ὧν καὶ	θεωρεῖτε	καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε. ἐπεὶ
[32, 30]	παρόντι καὶ ὅταν τὰ συνήθη	θεωρῆτε,	οἷοί ἐστε. ἐμοὶ γὰρ νῦν
[32, 50]	σώφρονας, οἷον ἐσθίοντας, βαδίζοντας, παίζοντας,	θεωροῦντας·	ἡ γὰρ φύσις ἀναγκάζει πολλῶν
[32, 80]	τοὺς δὲ θεατὰς καθ´ ἡσυχίαν	θεωροῦντας,	ὥσπερ καὶ προσῆκε. μόνον δ´
[32, 55]	σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθους,	θηλυτέραν	δὲ τὴν λύπην ἐργαζομένων δι´
[32, 60]	μὴν ὅ γε Ὀρφεὺς τὰ	θηρία	ἡμέρου καὶ μουσικὰ ἐποίει διὰ
[32, 25]	ποικίλον τε καὶ δεινὸν εἶναι	θηρίον,	οἷα ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι
[32, 25]	ὀργὴ πρὸς πάντα ἕτοιμος, ὥσπερ	θηρίων	ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται,
[32, 60]	τι πλῆθος οἶμαι {τῶν} πάντων	θηρίων.	πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖς εἶναι
[32, 40]	πεπόνθασιν· ὑμεῖς δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ	θιγόντες	οὐδ´ ἐπιβάντες ἵππων οὐ δύνασθε
[32, 10]	σπουδὴν ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ	θορυβήσητε	καὶ παραπέμψητε αὐτούς, ὥσπερ οἱ
[32, 90]	φέρηται καὶ πᾶσα δι´ ὅλης	θορυβῆται	περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ· καὶ
[32, 70]	δύναιτο τὰς ἐκεῖ κραυγὰς καὶ	θόρυβον	καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰς
[32, 10]	καὶ ἀταξίαν πλήθους ἐνεγκεῖν καὶ	θόρυβον,	οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ πάνυ
[32, 20]	γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθους	θόρυβον	οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων ἀπείροις ἐναντίον
[32, 1]	δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ	θορύβου	καὶ βωμολοχίας καὶ σκωμμάτων οὐδὲν
[32, 20]	οὖν καὶ ὑμεῖς ἐμὲ τῷ	θορύβῳ	καταπίοιτε καὶ τῇ ταραχῇ, βουλόμενον
[32, 20]	μαινόμενον, ὅστις ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ	θορύβῳ	παρέβαλον· ὅπως οὖν ἔχω λέγειν
[32, 25]	σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε	θορύβῳ	συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ´
[32, 70]	περὶ τῶν ἐν τοῖς θεάτροις	θορύβων.	οὐ γὰρ οὕτως ἡ πενία
[32, 60]	ἔφη τοίνυν ἐκεῖνος περί τε	Θρᾴκην	καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν,
[32, 25]	οἱ δὲ πλείους {καὶ οἱ}	θρασεῖς	καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸς ἅπαντα,
[32, 50]	ἄρχοντες, φιλοφρονούμενοι τοὺς συνόντας, οὐ	θρασυνόμενοι	πρὸς αὐτούς· οἱ δὲ ἀπηνῶς
[32, 80]	γενόμενος. ὁ γὰρ ἐν τοιούτοις	θρασὺς	καὶ προπετὴς οὐδὲ τἄλλα εἶναι
[32, 20]	οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν ὑμέτερον	θροῦν	οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ τὴν
[32, 30]	μὴ Ὀλυμπιάδες Μοῦσαι, Διὸς αἰγιόχοιο	θυγατέρες,	μνησαίαθ´ ὅση κακότης παρὰ πᾶσιν,
[32, 55]	φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι´ ἀτμοῦ	θυμιαμάτων	τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται
[32, 75]	ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ	θυμὸς	ἑκάστου νίκης ἱεμένων, κέκλοντο δὲ
[32, 75]	δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε	θυμῷ	βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα. τί σφόδρα
[32, 55]	ταραχῆς. καὶ θεοῖς μετὰ μέλους	θύομεν,	ἵνα εὔτακτοι καὶ καθεστηκότες ὦμεν.
[32, 40]	τούτοις ἑαυτῆς; οἱ γὰρ ἄνθρωποι	θύοντες	μέν εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντες
[32, 55]	τὰ τῶν νεβρίδων τε καὶ	θύρσων	ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντας φέρειν
[32, 85]	δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ	θυρωρεῖν	ἄξιον. τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον
[32, 80]	ἀΐξασκε μετήορα· τοὶ δὲ θεαταὶ	θώκοις	ἐν σφετέροις οὔθ´ ἕστασαν οὔτε
[32, 25]	ὥς φασι, τῆς ποίας μερίδος	θῶμεν;	ἐγὼ μὲν γὰρ ὡς τῆς
[32, 35]	ὑπὸ τῶν ἄλλων τῶν ἀεὶ	θωπευόντων	ὑμᾶς· ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/10/2007