HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τίων 1
τλῆ 6
Τὸ 4
τὸ 261
τόδε 5
τὸἐν 1
τοι 15

Fréquences [« »]
216 ἐν
229 τὰ
217 τῶν
261 τὸ
275 τῆς
295 τοῦ
364 τὴν

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Discours aux gentils

τὸ

Paragraphes

[47]   παρεικέναι, παραθήσομαι τοῦ Μορύχου Διονύσου τὸ ἄγαλμα Ἀθήνησι γεγονέναι μὲν ἐκ

[65]   ὃς πρῶτος τῆς Ἀφροδίτης Ἀναΐτιδος τὸ ἄγαλμα ἀναστήσας ἐν Βαβυλῶνι καὶ

[57]   μαλίων ἐκεῖνος ἐλεφαντίνου ἠράσθη ἀγάλματος· τὸ ἄγαλμα Ἀφροδίτης ἦν καὶ γυμνὴ

[54]   δὲ τὴν μὲν θεὸν ὑπερηφάνει, τὸ ἄγαλμα γῆμαι μὴ δυνά μενος·

[51]   ὕλης αἰσθητῆς αἰσθητόν, νοητὸν δὲ τὸ ἄγαλμά ἐστιν. Νοητόν, οὐκ αἰσθητόν

[48]   παρὰ Σελευκέων τῶν πρὸς Ἀντιοχείᾳ τὸ ἄγαλμα μεταχθῆναι λέγει, ἐν σιτοδείᾳ

[46]   Ἀμέλει ἐν Ἰκάρῳ τῆς Ἀρτέμιδος τὸ ἄγαλμα ξύλον ἦν οὐκ εἰργασμένον,

[51]   ἐστιν. Νοητόν, οὐκ αἰσθητόν ἐστι {τὸ ἄγαλμα} ὁ θεός, ὁ μόνος

[56]   σχήματι γίνεται σεβάσμιον. (Χρυσός ἐστι τὸ ἄγαλμά σου, ξύλον ἐστίν, λίθος

[52]   Κυζικηνὸς ἀπορούμενος χρημάτων τοῦ Διὸς τὸ ἄγαλμα τὸ χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν

[51]   ἐστίν. Ἔστιν γὰρ ὡς ἀληθῶς τὸ ἄγαλμα ὕλη νεκρὰ τεχνίτου χειρὶ

[79]   Τί φησὶν αὐτοῖς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ Ὠσηέ; Οὐκ ὀκνήσω

[82]   γενομένη· τὸ γὰρ στόμα κυρίου" τὸ ἅγιον πνεῦμα, ἐλάλησεν ταῦτα. Μὴ

[78]   πάνσοφος, μᾶλλον δὲ ἐν Ἱερεμίᾳ τὸ ἅγιον πνεῦμα ἐπιδείκνυσι τὸν θεόν.

[58]   θεῖον ὑμῖν δρᾶμα γεγένηται καὶ τὸ ἅγιον προσωπείοις δαιμονίων κεκωμῳδήκατε, τὴν

[84]   τίς ἐστιν εἰ θέλεις μαθεῖν, τὸ ἅγιόν σοι πνεῦμα ἐξηγήσεται· καὶ

[56]   καὶ τὸ ἄχραντον ἐκεῖνο καὶ τὸ ἅγιον τοῖς τάφοις ἐπικεχώκατε, (τῆς

[118]   καθορμίσει τῶν οὐρανῶν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον· τότε μου κατοπτεύσεις τὸν

[7]   ἐδίδαξεν ἐπιφανεὶς ὡς διδάσκαλος, (ἵνα τὸ ἀεὶ ζῆν ὕστερον ὡς θεὸς

[96]   ὅλων. Οὐ γὰρ σμικρὸν ἡμῖν τὸ ἆθλον ἀθανασία (πρόκειται. Μὴ οὖν

[115]   τὸν πλησίον, ἐπλήρωσε τὴν ἐντολήν, τὸ ἆθλον ἐπιζητεῖ, τὴν ἐπαγγελίαν ἀπαιτεῖ.

[5]   ἐμμελῶς. Καὶ δὴ τὸ ᾆσμα τὸ ἀκήρατον, ἔρεισμα τῶν ὅλων καὶ

[39]   περὶ τὴν Ἀκαρνανίαν φησίν, ἔνθα τὸ Ἄκτιόν ἐστιν ἀκρωτήριον καὶ τοῦ

[116]   οὖν, ὦ ἄνθρωπε, τὸ στρατιωτικὸν τὸ ἀναίμακτον αἵματι καὶ λόγῳ, καὶ

[110]   πρῶτον προεκηρύχθη, ἀπιστηθείς, οὔθ' ὅτε τὸ ἀνθρώπου προσωπεῖον ἀναλαβὼν καὶ σαρκὶ

[66]   καὶ περιττότερον, οἳ μὲν αὐτῶν τὸ ἄπειρον καθύμνησαν, ὡς Ἀναξίμανδρος (Μιλήσιος

[46]   δὴ καὶ ξόανα (προσηγορεύετο διὰ τὸ ἀπεξέσθαι τῆς ὕλης. Ἀμέλει ἐν

[121]   συνωρίδα καταζεύξας, εἰς ἀθανασίαν κατιθύνει τὸ ἅρμα, σπεύδων πρὸς τὸν θεὸν

[120]   δὲ ἐμφερεῖς· διορθώσασθαι ὑμᾶς πρὸς τὸ ἀρχέτυπον βούλομαι, ἵνα μοι (καὶ

[1]   ᾠδικώ, μῦθος δὲ ἄμφω" (καὶ τὸ ᾆσμα εἰσέτι τοῦτο Ἑλλήνων ᾄδεται

[5]   τούτους κιρνὰς ἐμμελῶς. Καὶ δὴ τὸ ᾆσμα τὸ ἀκήρατον, ἔρεισμα τῶν

[6]   θεοῦ λόγος, ὁ κύριος, καὶ τὸ ᾆσμα τὸ καινὸν βούλεται; Ὀφθαλμοὺς

[7]   ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτό ἐστι τὸ ᾆσμα τὸ καινόν, ἡ ἐπιφάνεια

[4]   αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα τὸ ᾆσμα τὸ καινὸν ὅσον ἴσχυσεν·

[2]   νόμον, τὸν φερώνυμον τοῦ θεοῦ, τὸ ᾆσμα τὸ καινόν, τὸ Λευιτικόν,

[6]   τῆς χάριτος μεταλάμβανε. Καί μου τὸ ᾆσμα τὸ σωτήριον μὴ καινὸν

[77]   προφῆτις ἡμῖν ᾀσάτω πρώτη Σίβυλλα τὸ ᾆσμα τὸ σωτήριον· οὗτος ἰδοὺ

[119]   σώφρονα. Ὁ χορὸς οἱ δίκαιοι, τὸ ᾆσμα ὕμνος ἐστὶ τοῦ πάντων

[109]   μὴ δεῖ; Ἀλλ' ὑμεῖς μὲν τὸ αὐστηρὸν τῆς σωτηρίας ὑπομένειν οὐ

[11]   δὲ ψάμμοις ἐρήμαις τετιμημένον καὶ τὸ αὐτόθι μαντεῖον αὐτῇ δρυῒ μεμαρασμένον

[4]   ἃ ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ τὸ αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα

[56]   ὅσον ἐφ' ὑμῖν, κατορύττετε καὶ τὸ ἄχραντον ἐκεῖνο καὶ τὸ ἅγιον

[96]   καὶ παρανοίᾳ ἐς αὐτὸ ὠθούμενοι τὸ βάραθρον, εἰδώλων ποιηταὶ καὶ λίθων

[109]   συνήθεια, ἀλλ' ἣ μὲν εἰς τὸ βάραθρον ὠθεῖ, ἡ συνήθεια, ἣ

[59]   (ἡμεῖς τὸ γένος τὸ ἐκλεκτόν, τὸ βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς

[95]   ἀξιόχρεων αὐτόθεν οἴκοθεν, περιφανῶς αἱρουμένην τὸ βέλτιστον, μηδὲ ζητεῖν εἰ μεταδιωκτέον,

[100]   ὅτι τῇ φρονήσει κέχρηται κατηγόρῳ τὸ βέλτιστον οὐχ ἑλόμενος· πέφυκε (γὰρ

[38]   δὲ Ἄρτεμιν Σπαρτιᾶται σέβουσιν· ἐπεὶ τὸ βήττειν χελύττειν καλοῦσιν. ~Οἴει ποθὲν

[113]   ὀφθαλμούς" Ἀπόλαβε τὸν Χριστόν, ἀπόλαβε τὸ βλέπειν, ἀπόλαβέ σου τὸ φῶς,

[63]   δύναμις τοῦ θεοῦ. Μόνον αὐτοῦ τὸ βούλημα κοσμοποιία· μόνος γὰρ ὁ

[41]   αὑτῶν, λοιβῆς τε κνίσης τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς, (λέγοντες.

[64]   πῦρ ὡς ἀρχέγονον σέβοντες πεπόνθασιν· τὸ γὰρ πῦρ τοῦτο ἕτεροι Ἥφαιστον

[82]   μία" μὴ οὐχὶ ἐπιτελὴς γενομένη· τὸ γὰρ στόμα κυρίου" τὸ ἅγιον

[77]   τῇ συγκρίσει τὴν ἐκλογὴν διδάσκει· τὸ γὰρ ψεῦδος οὐ ψιλῇ τῇ

[63]   τῷ (μόνον ἐθελῆσαι αὐτὸν ἕπεται τὸ γεγενῆσθαι. Ἐνταῦθα φιλοσόφων παρατρέπεται χορὸς

[54]   δεῖ καὶ Νικαγόρου μεμνῆσθαι (Ζελείτης τὸ γένος ἦν κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου

[59]   τῷ θεῷ ὑπὲρ Χριστοῦ· (ἡμεῖς τὸ γένος τὸ ἐκλεκτόν, τὸ βασίλειον

[18]   ὀπτωμένων κρεῶν μεταλαβών, ἧς δὴ τὸ γέρας λαχεῖν" ὁμολογοῦσιν ὑμῶν οἱ

[108]   ἄνδρες, χρηστοὶ (δὲ οὐδέποτε. Κἂν τὸ γῆρας αἰδέσθητε, ἐπὶ δυσμαῖς τοῦ

[106]   ὑμῖν τὴν φθοράν, ὡς ἐκείνοις τὸ γῆρας, ἀποδύσασθαι δοθῇ. Ἀκούσατέ μου

[95]   βέλτιστον, μηδὲ ζητεῖν εἰ μεταδιωκτέον, τὸ δ' ἀγαθὸν> (ἐκπονεῖν. Καὶ γὰρ

[5]   λόγον, ἵν' ἣ μὲν κρέκῃ, τὸ δὲ ἐμπνέῃ, ὃ δὲ χωρήσῃ

[47]   κατασκευάσαι Φειδίαν παντί που σαφές· τὸ δὲ ἐν Σάμῳ τῆς Ἥρας

[45]   τῷ Ἀρτεμισίῳ ἐν Δήλῳ κεκήδευσθον, τὸ δὲ ἐν τῷ Ἀπόλλωνος τοῦ

[69]   ἔπος εἰπεῖν ῥυπώσῃ ψυχῇ κατακέκρυπται· τὸ δὲ μόνον δίκαιον μέτρον, ὁ

[103]   ἴδιον εἶ πλάσμα τοῦ θεοῦ· τὸ δὲ οἰκεῖον αὐτοῦ πῶς ἂν

[78]   παλαιωθήσεται καὶ ὁ οὐρανὸς παρελεύσεται" τὸ δὲ ῥῆμα κυρίου μένει εἰς

[84]   σήμερον τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσωμεν· τὸ δὲ σήμερον καθ' ἑκάστην {αὐτοῦ}

[47]   θαυμάσειαν, εἰ μάθοιεν τὸ Παλλάδιον τὸ διοπετὲς καλούμενον, ὃ Διομήδης καὶ

[86]   δὲ ἐξομοιοῦσα τῷ θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν τὸν ἄνθρωπον κατάλληλον ἐπιγράφεται

[42]   βασιλεύς, ἱερεῖον εὐγενές. (Ταῦροι δὲ τὸ ἔθνος, οἱ περὶ τὴν Ταυρικὴν

[90]   κατὰ τὸν θεόν, οὐ (κατὰ τὸ ἔθος; Θεὸς μὲν γὰρ ζωὴν

[89]   ἐπὶ δὲ τοῦ βίου οὐχὶ τὸ ἔθος καταλιπόντες τὸ πονηρὸν καὶ

[8]   θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα θεῷ· ἐκένωσεν δὲ

[59]   ὑπὲρ Χριστοῦ· (ἡμεῖς τὸ γένος τὸ ἐκλεκτόν, τὸ βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος

[55]   τῷ μνήματι τῷ ἑαυτοῦ τόδε τὸ ἐλεγεῖον· Ἵππωνος τόδε σῆμα, τὸν

[114]   τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ σκότος τὸ ἐμποδὼν ὡς ἀχλὺν ὄψεως καταγαγόντες

[61]   Ὦ βιασάμενοι τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸ ἔνθεον τοῦ πλάσματος ἐλέγχει ἀπαράξαντες,

[54]   τῶν μύθων τούτων, ἀνέδην διὰ τὸ ἐξ ἀνθρώπων ἀκίνδυνον σφᾶς αὐτοὺς

[57]   τέχνη, εἰ καὶ μὴ ἐπὶ τὸ ἐρᾶν προσάγουσα, ἀλλ' ἐπὶ τὸ

[53]   ἀπείκαζον. Ὑπλείπεται τῆς σῆς κρίσεως τὸ ἔργον ἐπάξαι, εἰ βούλει καὶ

[7]   τοῦ πλάσαι παρασχὼν ὡς δημιουργός, τὸ εὖ ζῆν ἐδίδαξεν ἐπιφανεὶς ὡς

[7]   ἡμῖν αἴτιος ἀγαθῶν· παρ' οὗ τὸ εὖ ζῆν ἐκδιδασκόμενοι εἰς ἀίδιον

[116]   αὐτοῖς ἐνεχείρισεν. (Σάλπιγξ ἐστὶ Χριστοῦ τὸ εὐαγγέλιον αὐτοῦ, ὃ μὲν ἐσάλπισεν,

[12]   ἀκριβῆ τῶν Ἑβραίων φωνὴν ὄνομα τὸ Ἕυια δασυνόμενον ἑρμηνεύεται ὄφις ἡ

[20]   δὲ ὁ Εὐβουλεύς· ἀφ' ὧν τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων τὸ

[7]   τὰ πάντα δεδημιούργηται λόγος· καὶ τὸ ζῆν ἐν ἀρχῇ μετὰ τοῦ

[101]   χρήματα καὶ τὸν βίον ὡς τὸ ζῆν ὑμῶν εἰς θάνατον καταναλίσκετε,

[66]   ὕλης καὶ διὰ τῆς ἀτιμοτάτης τὸ θεῖον διήκειν λέγοντας, οἳ καταισχύνουσιν

[56]   (τῆς ἀληθῶς ὄντως οὐσίας συλήσαντες τὸ θεῖον. Τί δὴ οὖν τὰ

[58]   Σκηνὴν πεποιήκατε τὸν οὐρανὸν καὶ τὸ θεῖον ὑμῖν δρᾶμα γεγένηται καὶ

[55]   ὑπὸ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι. (Κεκράτηται τὸ θέλημα τοῦ Διὸς καὶ ὁ

[120]   βραχίων κυρίου, δύναμις τῶν ὅλων, τὸ θέλημα τοῦ πατρός. Ὦ πᾶσαι

[57]   ταῦρον εἷλεν ἄγριον καὶ κατηνάγκασεν τὸ θηρίον ἡ τέχνη πλανήσασα ἐρώσης

[91]   ἰᾶται τὸ παράπτωμα καὶ διώκει τὸ θηρίον καὶ τὸν νεοττὸν αὖθις

[99]   τὸν δημιουργήσαντά σε· υἱὸς (εἶ, τὸ ἰδιαίτατον, ἀναγνώρισον τὸν πατέρα. Σὺ

[39]   καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ Ἀκτίου τὸ ἱερόν, ταῖς μυίαις προθύεσθαι βοῦν.

[48]   νῦν Ῥακῶτιν καλοῦσιν, ἔνθα καὶ τὸ ἱερὸν τετίμηται τοῦ Σαράπιδος, γειτνιᾷ

[20]   τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων τὸ ἱεροφαντικὸν δὴ (τοῦτο Ἀθήνησι γένος

[6]   ὁ κύριος, καὶ τὸ ᾆσμα τὸ καινὸν βούλεται; Ὀφθαλμοὺς ἀναπετάσαι τυφλῶν

[7]   Χριστοῦ. Τοῦτό ἐστι τὸ ᾆσμα τὸ καινόν, ἡ ἐπιφάνεια ἡ νῦν

[4]   ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα τὸ ᾆσμα τὸ καινὸν ὅσον ἴσχυσεν· ἀνθρώπους ἐκ

[2]   φερώνυμον τοῦ θεοῦ, τὸ ᾆσμα τὸ καινόν, τὸ Λευιτικόν, νηπενθές τ'

[61]   ὦτα, πεπορνεύκασιν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ τὸ καινότερον πρὸ τῆς (συμπλοκῆς αἱ

[89]   ἀπωσάμενοι; Τοῦτ' αὐτὸ γάρ τοι τὸ κάλλιστον τῶν ἐγχειρουμένων ἐστίν, ὑποδεῖξαι

[122]   ἔστι, πρὸς δὲ καὶ ἡμᾶς τὸ κάλλιστον τῶν κτημάτων μεμαθηκότας ὄντας

[53]   πάντες τῆς Ἀφροδίτης εἰκόνας πρὸς τὸ κάλλος ἀπεμιμοῦντο Φρύνης, ὥσπερ αὖ

[49]   θρηνεῖσθαι προσέταξας; τί δὲ καὶ τὸ κάλλος αὐτοῦ διηγῇ; αἰσχρόν ἐστι

[49]   τετήρηκας τὴν εἰκόνα· τότε προσκυνήσω τὸ (κάλλος, ὅτε ἀληθινὸν ἀρχέτυπόν ἐστι

[49]   ἐλεύθερον μεινάτω· τότε σου γνωρίσω τὸ κάλλος, ὅτε καθαρὰν τετήρηκας τὴν

[49]   κάλλος αὐτοῦ διηγῇ; αἰσχρόν ἐστι τὸ κάλλος ὕβρει μεμαραμμένον. Μὴ τυραννήσῃς,

[54]   κερασφόρος ἀναπλάττεσθαι πρὸς τῶν ἀγαλματοποιῶν, τὸ καλὸν ἀνθρώπου πρόσωπον (ὑβρίσαι σπεύδων

[66]   ἀρχὰς ἀπελιπέτην τὸ (πλῆρες καὶ τὸ κενόν· προσέθηκε δὲ λαβὼν τούτοιν

[16]   ἐν ὄρει τὸ κρύφιον, βουκόλος, τὸ κέντρον, βουκολικόν, οἶμαι, κέντρον τὸν

[117]   ἄνθρωπον εἰς ἀλήθειαν αὐτὸν ἀναφέρων, τὸ κέντρον τῆς σωτηρίας, ὁ ἐξελαύνων

[56]   πλούσιον τῆς οὐσίας πρὸς μὲν τὸ κέρδος ἀγώγιμον, μόνῳ δὲ τῷ

[116]   ὑπακούσαντες κριθῶσιν. Τοῦτο τῆς δικαιοσύνης τὸ κήρυγμα ὑπακούουσιν εὐαγγέλιον, παρακούσασιν κριτήριον.

[20]   ἀφ' ὧν τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων τὸ ἱεροφαντικὸν δὴ (τοῦτο

[99]   οὐρανοὺς ἀναβῆναι δεῖ. Ἄνθρωπος εἶ, τὸ κοινότατον, ἐπιζήτησον τὸν δημιουργήσαντά σε·

[16]   πατὴρ ταύρου δράκων, ἐν ὄρει τὸ κρύφιον, βουκόλος, τὸ κέντρον, βουκολικόν,

[118]   ναῦτα, καὶ πολυύμνητον λέγει, καὶ τὸ κῦδος τῶν Ἑλλήνων ἡ πόρνη

[14]   λάγνων, τῶν μετὰ τὴν τομὴν τὸ κῦμα βεβιασμένων) ὡς ἀσελγῶν ὑμῖν

[118]   νῆα. (Φεύγωμεν, ὦ συνναῦται, φεύγωμεν τὸ κῦμα τοῦτο, πῦρ ἐρεύγεται, νῆσός

[113]   καιρῷ, ἐν πάσῃ περιστάσει πρὸς τὸ κυριώτατον τέλος, τὴν ζωήν, συντείνουσα

[7]   δεισιδαιμονίας ἀθλίῳ δεσμῷ, τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον, ζῶντας ἐπιφέρων (συνέθαψεν αὐτούς,

[67]   παῖδας τοὺς ἑαυτῶν, τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον, κλαυθμυριζομένους ἐθίζομεν παρηγορεῖσθαι μυθίζοντες,

[30]   εἴ τῳ ἱκανὸς πιστώσασθαι Ὅμηρος τὸ λελεγμένον· τοὺς δ' ἤδη κάτεχεν

[2]   θεοῦ, τὸ ᾆσμα τὸ καινόν, τὸ Λευιτικόν, νηπενθές τ' ἄχολόν τε,

[94]   καὶ πίετε ἄνευ ἀργυρίου. (Ἐπὶ τὸ λουτρόν, ἐπὶ τὴν σωτηρίαν, ἐπὶ

[123]   δὲ ἔτι τοῦτο περιλείπεται πέρας τὸ λυσιτελοῦν ἑλέσθαι, ἢ κρίσιν ἢ

[105]   ἐν αὐτῷ {καὶ} τῷ θεῷ τὸ μακάριον θησαυρίσας, ἔνθα οὐ σής,

[52]   ἄγαλμα τὸ χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν τὸ μέγεθος ὄν, προσέταξε χωνεῦσαι καὶ

[78]   πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; Ὅρα τὸ μέγεθος τοῦ θεοῦ καὶ καταπλάγηθι.

[117]   λόγου ἀναζωπυρούμενον ἐκλάμπειν δυνηθῇ· καὶ τὸ μέγιστον ἅμα τῷ βουληθῆναι γνησίως

[123]   θεοῦ ἐκχέων, ὡς ἂν ἐπὶ τὸ μέγιστον τῶν ἀγαθῶν, τὴν σωτηρίαν,

[96]   ἔθη προκατηχημένους, ἀκούοιτ' ἂν ἤδη τὸ μετὰ τοῦτο ὅπως ἔχει· καὶ

[69]   Θεὸς τῆς τῶν ὄντων ἀληθείας τὸ μέτρον. Ὥσπερ οὖν τῷ μέτρῳ

[34]   τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ τὸ μνημεῖον ὁρμᾷ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον

[45]   Διδυμαίῳ φησίν. Ἐνταῦθα τῆς Λευκοφρύνης τὸ μνημεῖον οὐκ ἄξιον παρελθεῖν ἑπομένους

[85]   ὅλον, τοῦ χρυσίου τὸ ῥεῦμα τὸ μυθικόν, ἀπομετρήσαι, ἀντάξιον σωτηρίας μισθὸν

[64]   καὶ δοκοῦσί μοι πολλοὶ μάλιστα τὸ ξίφος μόνον πήξαντες ἐπιθύειν ὡς

[46]   δόρυ φησὶ γεγονέναι τοῦ Ἄρεως τὸ ξόανον Οὐάρρων ὁ συγγραφεύς, οὐδέπω

[48]   {ὁ Πτολεμαῖος} ἀνεκτήσατο, εἶναι δὲ τὸ ξόανον τοῦτο ἄγαλμα Πλούτωνος· ὅς,

[79]   ἐθνῶν. Οὐκ ἔγνωσαν οἱ αἴροντες τὸ ξύλον γλύμμα αὐτῶν, καὶ προσευχόμενοι

[119]   πρὸς ἀλήθειαν χειραγωγοῦ· ἰδού σοι τὸ ξύλον ἐπερεί δεσθαι δίδωμι· σπεῦσον,

[100]   τὴν γνῶσιν παρακαλοῦμεν τοῦ θεοῦ, τὸ οἰκεῖον αὐτοῦ καὶ ἐξαίρετον καὶ

[68]   βάθει τοῦ νοῦ αὐτοῦ καταυγάζεται τὸ (ὄμμα· ὅθεν οὐκ ἀπεικότως ὁ

[113]   καὶ ἐπήγγελται τῷ πατρὶ διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου·

[117]   ἐν αὐτῇ που τῇ ψυχῇ τὸ ὄντως καλὸν ὑπὸ τοῦ θείου

[25]   οἷον δὴ ἐκεῖνο λέλεκταί τινι τὸ ὁρᾷς τὸν ὑψοῦ τόνδ' ἄπειρον

[6]   οὐράνιος λόγος. ~Τί δὴ οὖν τὸ ὄργανον, ὁ τοῦ θεοῦ λόγος,

[6]   (υἱοὺς ἀπειθεῖς διαλλάξαι πατρί. Φιλάνθρωπον τὸ ὄργανον τοῦ θεοῦ· ὁ κύριος

[56]   τῆς ἀθεότητος· τὴν ἀκήρατον οὐσίαν, τὸ ὅσον ἐφ' ὑμῖν, κατορύττετε καὶ

[25]   τῆς εὐθείας, ὀλέθριαι ὡς ἀληθῶς, τὸ οὐράνιον φυτόν" τὸν ἄνθρωπον, οὐρανίου

[6]   ὅτι δὲ νῦν ὄνομα ἔλαβεν τὸ πάλαι καθωσιωμένον, δυνάμεως ἄξιον, ὁ

[46]   ἐπωνυμίαν ἐκαρπώσατο. Ἐν Ῥώμῃ δὲ τὸ παλαιὸν δόρυ φησὶ γεγονέναι τοῦ

[47]   τάχα που θαυμάσειαν, εἰ μάθοιεν τὸ Παλλάδιον τὸ διοπετὲς καλούμενον, ὃ

[9]   τὰ φωνὰ ἡ γραφὴ σαφηνίζει τὸ πᾶν· Ἀκουσάτω ἡ οὐ τίκτουσα·

[120]   λογικοί, καὶ βάρβαροι καὶ Ἕλληνες· τὸ πᾶν ἀνθρώπων γένος καλῶ, ὧν

[9]   Ἰωάννης ἐπὶ σωτηρίαν παρακαλεῖ καὶ τὸ πᾶν γίνεται φωνὴ προτρεπτική; Πυθώμεθα

[5]   ᾄσματος ἀνεβίωσαν. ~Τοῦτό τοι καὶ τὸ πᾶν ἐκόσμησεν ἐμμελῶς καὶ τῶν

[112]   νῦν ὁ διδάσκαλος κατηχεῖ, καὶ τὸ πᾶν ἤδη Ἀθῆναι καὶ Ἑλλὰς

[59]   παρὰ δὲ τοῦ ἄνωθεν ἐλθόντος τὸ πᾶν μεμαθηκότες, οἱ τὴν οἰκονομίαν

[110]   τὴν γῆν σωτηρίου σπέρματος ἐνέπλησε τὸ πᾶν. Οὐ γὰρ ἂν οὕτως

[5]   τὰ μέσα διαταθέν, ἡρμόσατο τόδε τὸ πᾶν, οὐ κατὰ τὴν Θρᾴκιον

[111]   τύραννον ἐδουλώσατο, τὸν θάνατον, καί, τὸ παραδοξότατον, ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον τὸν

[91]   ζητεῖ τὸ πλάσμα καὶ ἰᾶται τὸ παράπτωμα καὶ διώκει τὸ θηρίον

[40]   δῆτα οὐ πεπειραμένοι. Ἐνταῦθα δὴ τὸ παροιμιῶδες ἐπιφθέγξασθαι ἁρμόττει πατὴρ ἀνουθέτητος

[12]   πλάνην καὶ τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὸ πένθος αὐταῖν Ἐλευσὶς δᾳδουχεῖ. ~Καί

[101]   τῆς ματαίας ὑμῶν ἐλπίδος εὑρόμενοι τὸ πέρας, οὐδὲ αὑτοὺς οἷοί τε

[91]   δὲ θεὸς πατὴρ καὶ ζητεῖ τὸ πλάσμα καὶ ἰᾶται τὸ παράπτωμα

[66]   ἔοικεν, καὶ αὐτὼ ἀρχὰς ἀπελιπέτην τὸ (πλῆρες καὶ τὸ κενόν· προσέθηκε

[103]   δὲ τοῦ κυρίου, φησί, καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς" εἶτα τί τολμᾷς

[56]   τὸ σχῆμα ἡ ὕλη, καὶ τὸ πλούσιον τῆς οὐσίας πρὸς μὲν

[5]   διὰ τὴν ἁρμονίαν, αὐλὸς διὰ τὸ πνεῦμα, ναὸς διὰ τὸν λόγον,

[79]   τοῦ Μωυσέως. Τί φησὶν αὐτοῖς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ Ὠσηέ;

[118]   τοῖς λιμέσι καθορμίσει τῶν οὐρανῶν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον· τότε μου

[101]   πλοῦτον καὶ τὸν φόβον, ἐπιφθεγγομένους τὸ ποιητικὸν δὴ τοῦτο· πῇ δὴ

[89]   βίου οὐχὶ τὸ ἔθος καταλιπόντες τὸ πονηρὸν καὶ ἐμπαθὲς καὶ ἄθεον,

[20]   Δηὼ καὶ μόλις ποτὲ δέχεται τὸ (ποτόν, ἡσθεῖσα τῷ θεάματι. ~Ταῦτ'

[110]   πηγὴ ζωοποιός, εἰρηνική, ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς χεόμενος, δι'

[2]   ζῷα ὑπολαμβάνοντες; Ἀληθείας δὲ ὑμῖν τὸ πρόσωπον τὸ φαιδρὸν μόνον, ὡς

[109]   ἀνάγει, ἡ ἀλήθεια, τραχεῖα" μὲν τὸ πρῶτον, ἀλλ' ἀγαθὴ κουροτρόφος" καὶ

[110]   ἐν τῷ θεῷ" οὔθ' ὅτε τὸ πρῶτον προεκηρύχθη, ἀπιστηθείς, οὔθ' ὅτε

[57]   ἡσυχῇ, ἡ πελειὰς ἀτρεμής, ἀργὸν τὸ πτερόν, ἡ δὲ βοῦς ἡ

[22]   πάθη δᾳδουχούμενον. Ἀπόσβεσον, ὦ ἱεροφάντα, τὸ πῦρ· αἰδέσθητι, δᾳδοῦχε, τὰς λαμπάδας·

[43]   φιλοῦντες (οἱ δαίμονες ὁδηγοῦσιν εἰς τὸ πῦρ. Ἀλλ' ὦ φιλανθρωπότερε καὶ

[8]   ὑπολαμβάνεις καὶ τοὺς ἄνδρας καὶ τὸ πῦρ, αὐτός σοι λαλήσει ὁ

[83]   δὲ τὴν κόλασιν ἀναμένετε, καὶ τὸ πῦρ" δὲ προσκοπεῖτε, ὃ ἡτοίμασεν

[22]   ἀκρασίας νύξ ἐστι λαλουμένη, καὶ τὸ πῦρ ἐλέγχει τὰ πάθη δᾳδουχούμενον.

[24]   παρα σκευάσαι" κᾆτ' αὐτὸν εἰς τὸ πῦρ ἐνέθηκεν ὡς ξύλον" ~Ἀκρότητες

[8]   ὑπακούσῃς, τὸ φῶς, ἐὰν παρακούσῃς, τὸ πῦρ. Ἐπειδὴ δὲ καὶ κίονος

[64]   γῆν, θάτερον δὲ αὐτοῖν μόνον, τὸ πῦρ, θεὸν ὑπειλή φατον Ἵππασός

[53]   ἔλεγχον νομίζων. Ἀλλ' οὔτι γε τὸ πῦρ καὶ οἱ σεισμοὶ κερδαλέοι,

[102]   οἱ ὄμβροι οὐ θεοί, πῶς τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ θεοί;

[53]   φωταγωγήσει σε τὸ πῦρ. Τοῦτο τὸ πῦρ καὶ τὸν ἐν Ἄργει

[65]   Δίνων λέγει, θεῶν (ἀγάλματα μόνα τὸ πῦρ καὶ ὕδωρ νομίζοντας. Οὐκ

[53]   σοι προοίμιον ἐπιδείκνυται ὧν ὑπισχνεῖται τὸ πῦρ. (Οἱ δὲ τῶν ἀγαλμάτων

[22]   σκότει τετι μήσθω τὰ ὄργια· τὸ πῦρ οὐχ ὑποκρίνεται, ἐλέγχειν καὶ

[65]   οὓς Νυμφόδωρος ἐν Νομίμοις βαρβαρικοῖς τὸ πῦρ σέβειν ἱστορεῖ, ἢ τοὺς

[22]   τὰ μετὰ θάνατον, τούτοις μαντεύεται τὸ πῦρ· τὰ γὰρ νομιζόμενα κατὰ

[65]   ὠνόμασαν. ~Περσῶν δὲ οἱ Μάγοι τὸ πῦρ τετιμήκασι καὶ τῶν τὴν

[53]   παύσασθαι τῆς ἀνοίας, φωταγωγήσει σε τὸ πῦρ. Τοῦτο τὸ πῦρ καὶ

[64]   καὶ οἱ ἀμφὶ τὸν Ἡράκλειτον τὸ πῦρ ὡς ἀρχέγονον σέβοντες πεπόνθασιν·

[85]   Πακτωλόν τις ὅλον, τοῦ χρυσίου τὸ ῥεῦμα τὸ μυθικόν, ἀπομετρήσαι, ἀντάξιον

[19]   αἵματος τοῦ ἀπορρυέντος τοῦ Κορυβαντικοῦ τὸ σέλινον ἐκπεφυκέναι· ὥσπερ ἀμέλει καὶ

[54]   τὸν τὴν κλεῖν κατεαγότα καὶ τὸ σκέλος πεπηρωμένον" ὃς ἐξεκόπη τὸν

[101]   καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἐξὸν

[114]   τῆς ἀληθείας· τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ σκότος τὸ ἐμποδὼν ὡς ἀχλὺν

[103]   ταύτην παρειλήφαμεν τὴν γυναῖκα διὰ τὸ Σοδόμων ἐρᾶν· Σοδομῖται δὲ οἱ

[104]   μετανοίᾳ ἡ φιλανθρωπία. Οἰκτρότατον δὲ (τὸ στέρεσθαι τῆς παρὰ τοῦ θεοῦ

[116]   Συνήγαγε μὲν οὖν, ὦ ἄνθρωπε, τὸ στρατιωτικὸν τὸ ἀναίμακτον αἵματι καὶ

[21]   ἐν ᾧ κυκεὼν ἐνέκειτο. (Κἄστι τὸ σύνθημα Ἐλευσινίων μυστηρίων· ἐνήστευσα, ἔπιον

[120]   ἀποβάλλετε, καὶ γυμνὸν δικαιοσύνης ἐπιδείξω τὸ σχῆμα, δι' οὗ πρὸς τὸν

[56]   ἀνενδεής. Προῆλθεν ἡ τέχνη, περιβέβληται τὸ σχῆμα ἡ ὕλη, καὶ τὸ

[62]   Ἀπελλικάς, αἳ δὴ τῆς θεοδοξίας τὸ σχῆμα τῇ ὕλῃ περιτεθείκασιν; Ἀλλ'

[17]   ἁρπαγὴν τὴν ὑπὸ Ἀιδωνέως καὶ τὸ σχίσμα τῆς γῆς καὶ τὰς

[117]   μέγιστον ἅμα τῷ βουληθῆναι γνησίως τὸ σωθῆναι συντρέχει, ὁμοζυγούντων, ὡς ἔπος

[71]   μαρτυρῶν ὡς Σωκράτης, εἰ μὴ τὸ Σωκράτους ἐδεδίει φάρμακον· οὐδὲν δὲ

[110]   προσωπεῖον ἀναλαβὼν καὶ σαρκὶ ἀναπλασάμενος τὸ σωτήριον δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος ὑπεκρίνετο,

[81]   δὲ ὑπεροικτείρων ἡμᾶς ὁ κύριος τὸ σωτήριον ἐνδίδωσι μέλος, οἷον ἐμβατήριον

[6]   μεταλάμβανε. Καί μου τὸ ᾆσμα τὸ σωτήριον μὴ καινὸν οὕτως ὑπολάβῃς

[77]   ᾀσάτω πρώτη Σίβυλλα τὸ ᾆσμα τὸ σωτήριον· οὗτος ἰδοὺ πάντ' ἐστὶ

[85]   καὶ ἀπειλεῖ· καὶ δὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ἀπειλῆς αἰνιγματωδῶς ἀπειλήφασιν

[108]   τὸν θεὸν ἐπίγνωτε, ὡς δὴ τὸ τέλος ὑμῖν τοῦ βίου ἀρχὴν

[53]   ἐν τῷ περὶ Κνίδου διασαφεῖ, τὸ τῆς Ἀφροδίτης ἄγαλμα τῆς Κνιδίας

[47]   ἐν Τίρυνθι Ἡρακλέους ἀνδριάντα καὶ τὸ τῆς Μου νυχίας Ἀρτέμιδος ξόανον

[46]   Θεσπείᾳ πρέμνον ἐκκεκομ μένον· καὶ τὸ τῆς Σαμίας Ἥρας, ὥς φησιν

[57]   τὸ ἐρᾶν προσάγουσα, ἀλλ' ἐπὶ τὸ τιμᾶν καὶ προσκυνεῖν τά τε

[115]   τε καὶ συγκληρονόμον, μάλιστα ἐπειδὰν τὸ τιμιώτατον καὶ σεβασμιώτατον εὐσεβεῖ τε

[64]   ὡς Ἄρει· ἔστι δὲ Σκυθῶν τὸ τοιοῦτον, καθάπερ Εὔδοξος ἐν δευτέρᾳ

[19]   τὴν κίστην ἀνελομένω, ἐν ᾗ τὸ τοῦ Διονύσου αἰδοῖον ἀπέκειτο, εἰς

[99]   ἄγνοια αἰτία, ἣ δὴ κατασκευασθεῖσα τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος κηρῶν ὀλεθρίων

[51]   οὔτε μὴν φωνήν, οἷον καὶ τὸ τῶν ὀστρέων γένος, ἀλλὰ ζῇ

[102]   θεοί, πῶς τὸ πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ θεοί; Πῶς δὲ καὶ

[64]   ἀπέλιπον ἐξυμνήσαντες Θαλῆς ὁ Μιλήσιος τὸ ὕδωρ καὶ Ἀναξιμένης ὁ καὶ

[116]   τὴν ἀλήθειαν ἔδειξε τοῖς ἀνθρώποις τὸ ὕψος τῆς σωτηρίας, ὅπως ἢ

[2]   Ἀληθείας δὲ ὑμῖν τὸ πρόσωπον τὸ φαιδρὸν μόνον, ὡς ἔοικεν, ἐπίπλαστον

[106]   βάλεσθε τὰ λεγόμενα. Καλόν ἐστι τὸ φάρμακον τῆς ἀθανασίας· στήσατέ ποτε

[120]   γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν. ~Σπεύσωμεν,

[8]   χάριτος καὶ φόβου· ἐὰν ὑπακούσῃς, τὸ φῶς, ἐὰν παρακούσῃς, τὸ πῦρ.

[101]   (ἀναπνοῆς εἰς ἀπώλειαν ὑποφέρεσθε· ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον

[101]   ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἐξὸν ἀπομάξασθαι τὰ ἐμποδὼν

[22]   λαμπάδας· ἐλέγχει σου τὸν Ἴακχον τὸ φῶς· ἐπίτρεψον ἀποκρύψαι τῇ νυκτὶ

[113]   πιαινόμενοι καὶ θανάτῳ (τρεφόμενοι. Χωρήσωμεν τὸ φῶς, ἵνα χωρήσωμεν τὸν θεόν·

[114]   ἡ νὺξ δὲ εὐλα βεῖται τὸ φῶς καὶ δύνουσα διὰ τὸν

[113]   ἵνα χωρήσωμεν τὸν θεόν· χωρήσωμεν τὸ φῶς καὶ μαθητεύσωμεν τῷ κυρίῳ.

[115]   τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τῇ καρδίᾳ, τὸ φῶς, καὶ τῆς γνώσεως αἱ

[92]   γνήσια ἀναθρήσωμεν καὶ ἀναβλέψωμεν εἰς τὸ φῶς, μὴ νόθους ἡμᾶς ἐξελέγξῃ

[10]   Χριστοῦ καρπόν, ἵνα τῆς ἀληθείας τὸ φῶς, ὁ λόγος, τῶν προφητικῶν

[113]   ἀπόλαβε τὸ βλέπειν, ἀπόλαβέ σου τὸ φῶς, ὄφρ' εὖ γινώσκοις ἠμὲν

[80]   ἀγαθὸς λύχνος, ὁ κύριος ἐπάγων τὸ (φῶς, τὴν πίστιν πᾶσι καὶ

[52]   ὁ τύραννος ὁ νεώτερος θοἰμάτιον τὸ χρύσεον περιελόμενος τοῦ Διὸς ἐν

[43]   λαμβάνει τὸν μισθὸν καὶ μετὰ τὸ χρυσίον ψεύδεται πάλιν. Τέλος ὅρα"

[52]   χρημάτων τοῦ Διὸς τὸ ἄγαλμα τὸ χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν τὸ μέγεθος

[48]   κυάνῳ, οὗ δὴ χάριν μελάντερον τὸ χρῶμα τοῦ ἀγάλματος, καὶ τῷ

[20]   (τῆς Ἀττικῆς δέ ἐστι τοῦτο τὸ χωρίον) ἀποκάμνει καὶ φρέατι ἐπικαθίζει

[48]   Σαράπιδος, γειτνιᾷ δὲ τοῖς τόποις τὸ χωρίον. Βλιστίχην δὲ τὴν παλλα

[81]   οὖν ἡ ματαιότης καὶ τί τὸ ψεῦδος; (Ὁ ἅγιος ἀπόστολος τοῦ

[73]   καὶ αὐτὴ ποιητικὴ ἡ περὶ τὸ ψεῦδος τὰ πάντα ἠσχο λημένη,

[25]   ἔχονθ' ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις; Καὶ τὸ ὦ γῆς ὄχημα κἀπὶ γῆς

Paragraphes
[47]	παρεικέναι, παραθήσομαι τοῦ Μορύχου Διονύσου	τὸ	ἄγαλμα Ἀθήνησι γεγονέναι μὲν ἐκ
[65]	ὃς πρῶτος τῆς Ἀφροδίτης Ἀναΐτιδος	τὸ	ἄγαλμα ἀναστήσας ἐν Βαβυλῶνι καὶ
[57]	μαλίων ἐκεῖνος ἐλεφαντίνου ἠράσθη ἀγάλματος·	τὸ	ἄγαλμα Ἀφροδίτης ἦν καὶ γυμνὴ
[54]	δὲ τὴν μὲν θεὸν ὑπερηφάνει,	τὸ	ἄγαλμα γῆμαι μὴ δυνά μενος·
[51]	ὕλης αἰσθητῆς αἰσθητόν, νοητὸν δὲ	τὸ	ἄγαλμά ἐστιν. Νοητόν, οὐκ αἰσθητόν
[48]	παρὰ Σελευκέων τῶν πρὸς Ἀντιοχείᾳ	τὸ	ἄγαλμα μεταχθῆναι λέγει, ἐν σιτοδείᾳ
[46]	Ἀμέλει ἐν Ἰκάρῳ τῆς Ἀρτέμιδος	τὸ	ἄγαλμα ξύλον ἦν οὐκ εἰργασμένον,
[51]	ἐστιν. Νοητόν, οὐκ αἰσθητόν ἐστι	{τὸ	ἄγαλμα} ὁ θεός, ὁ μόνος
[56]	σχήματι γίνεται σεβάσμιον. (Χρυσός ἐστι	τὸ	ἄγαλμά σου, ξύλον ἐστίν, λίθος
[52]	Κυζικηνὸς ἀπορούμενος χρημάτων τοῦ Διὸς	τὸ	ἄγαλμα τὸ χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν
[51]	ἐστίν. Ἔστιν γὰρ ὡς ἀληθῶς	τὸ	ἄγαλμα ὕλη νεκρὰ τεχνίτου χειρὶ
[79]	Τί φησὶν αὐτοῖς τὸ πνεῦμα	τὸ	ἅγιον διὰ Ὠσηέ; Οὐκ ὀκνήσω
[82]	γενομένη· τὸ γὰρ στόμα κυρίου"	τὸ	ἅγιον πνεῦμα, ἐλάλησεν ταῦτα. Μὴ
[78]	πάνσοφος, μᾶλλον δὲ ἐν Ἱερεμίᾳ	τὸ	ἅγιον πνεῦμα ἐπιδείκνυσι τὸν θεόν.
[58]	θεῖον ὑμῖν δρᾶμα γεγένηται καὶ	τὸ	ἅγιον προσωπείοις δαιμονίων κεκωμῳδήκατε, τὴν
[84]	τίς ἐστιν εἰ θέλεις μαθεῖν,	τὸ	ἅγιόν σοι πνεῦμα ἐξηγήσεται· καὶ
[56]	καὶ τὸ ἄχραντον ἐκεῖνο καὶ	τὸ	ἅγιον τοῖς τάφοις ἐπικεχώκατε, (τῆς
[118]	καθορμίσει τῶν οὐρανῶν τὸ πνεῦμα	τὸ	ἅγιον· τότε μου κατοπτεύσεις τὸν
[7]	ἐδίδαξεν ἐπιφανεὶς ὡς διδάσκαλος, (ἵνα	τὸ	ἀεὶ ζῆν ὕστερον ὡς θεὸς
[96]	ὅλων. Οὐ γὰρ σμικρὸν ἡμῖν	τὸ	ἆθλον ἀθανασία (πρόκειται. Μὴ οὖν
[115]	τὸν πλησίον, ἐπλήρωσε τὴν ἐντολήν,	τὸ	ἆθλον ἐπιζητεῖ, τὴν ἐπαγγελίαν ἀπαιτεῖ.
[5]	ἐμμελῶς. Καὶ δὴ τὸ ᾆσμα	τὸ	ἀκήρατον, ἔρεισμα τῶν ὅλων καὶ
[39]	περὶ τὴν Ἀκαρνανίαν φησίν, ἔνθα	τὸ	Ἄκτιόν ἐστιν ἀκρωτήριον καὶ τοῦ
[116]	οὖν, ὦ ἄνθρωπε, τὸ στρατιωτικὸν	τὸ	ἀναίμακτον αἵματι καὶ λόγῳ, καὶ
[110]	πρῶτον προεκηρύχθη, ἀπιστηθείς, οὔθ' ὅτε	τὸ	ἀνθρώπου προσωπεῖον ἀναλαβὼν καὶ σαρκὶ
[66]	καὶ περιττότερον, οἳ μὲν αὐτῶν	τὸ	ἄπειρον καθύμνησαν, ὡς Ἀναξίμανδρος (Μιλήσιος
[46]	δὴ καὶ ξόανα (προσηγορεύετο διὰ	τὸ	ἀπεξέσθαι τῆς ὕλης. Ἀμέλει ἐν
[121]	συνωρίδα καταζεύξας, εἰς ἀθανασίαν κατιθύνει	τὸ	ἅρμα, σπεύδων πρὸς τὸν θεὸν
[120]	δὲ ἐμφερεῖς· διορθώσασθαι ὑμᾶς πρὸς	τὸ	ἀρχέτυπον βούλομαι, ἵνα μοι (καὶ
[1]	ᾠδικώ, μῦθος δὲ ἄμφω" (καὶ	τὸ	ᾆσμα εἰσέτι τοῦτο Ἑλλήνων ᾄδεται
[5]	τούτους κιρνὰς ἐμμελῶς. Καὶ δὴ	τὸ	ᾆσμα τὸ ἀκήρατον, ἔρεισμα τῶν
[6]	θεοῦ λόγος, ὁ κύριος, καὶ	τὸ	ᾆσμα τὸ καινὸν βούλεται; Ὀφθαλμοὺς
[7]	ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτό ἐστι	τὸ	ᾆσμα τὸ καινόν, ἡ ἐπιφάνεια
[4]	αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα	τὸ	ᾆσμα τὸ καινὸν ὅσον ἴσχυσεν·
[2]	νόμον, τὸν φερώνυμον τοῦ θεοῦ,	τὸ	ᾆσμα τὸ καινόν, τὸ Λευιτικόν,
[6]	τῆς χάριτος μεταλάμβανε. Καί μου	τὸ	ᾆσμα τὸ σωτήριον μὴ καινὸν
[77]	προφῆτις ἡμῖν ᾀσάτω πρώτη Σίβυλλα	τὸ	ᾆσμα τὸ σωτήριον· οὗτος ἰδοὺ
[119]	σώφρονα. Ὁ χορὸς οἱ δίκαιοι,	τὸ	ᾆσμα ὕμνος ἐστὶ τοῦ πάντων
[109]	μὴ δεῖ; Ἀλλ' ὑμεῖς μὲν	τὸ	αὐστηρὸν τῆς σωτηρίας ὑπομένειν οὐ
[11]	δὲ ψάμμοις ἐρήμαις τετιμημένον καὶ	τὸ	αὐτόθι μαντεῖον αὐτῇ δρυῒ μεμαρασμένον
[4]	ἃ ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλὰ κατὰ	τὸ	αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα
[56]	ὅσον ἐφ' ὑμῖν, κατορύττετε καὶ	τὸ	ἄχραντον ἐκεῖνο καὶ τὸ ἅγιον
[96]	καὶ παρανοίᾳ ἐς αὐτὸ ὠθούμενοι	τὸ	βάραθρον, εἰδώλων ποιηταὶ καὶ λίθων
[109]	συνήθεια, ἀλλ' ἣ μὲν εἰς	τὸ	βάραθρον ὠθεῖ, ἡ συνήθεια, ἣ
[59]	(ἡμεῖς τὸ γένος τὸ ἐκλεκτόν,	τὸ	βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς
[95]	ἀξιόχρεων αὐτόθεν οἴκοθεν, περιφανῶς αἱρουμένην	τὸ	βέλτιστον, μηδὲ ζητεῖν εἰ μεταδιωκτέον,
[100]	ὅτι τῇ φρονήσει κέχρηται κατηγόρῳ	τὸ	βέλτιστον οὐχ ἑλόμενος· πέφυκε (γὰρ
[38]	δὲ Ἄρτεμιν Σπαρτιᾶται σέβουσιν· ἐπεὶ	τὸ	βήττειν χελύττειν καλοῦσιν. ~Οἴει ποθὲν
[113]	ὀφθαλμούς" Ἀπόλαβε τὸν Χριστόν, ἀπόλαβε	τὸ	βλέπειν, ἀπόλαβέ σου τὸ φῶς,
[63]	δύναμις τοῦ θεοῦ. Μόνον αὐτοῦ	τὸ	βούλημα κοσμοποιία· μόνος γὰρ ὁ
[41]	αὑτῶν, λοιβῆς τε κνίσης τε·	τὸ	γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς, (λέγοντες.
[64]	πῦρ ὡς ἀρχέγονον σέβοντες πεπόνθασιν·	τὸ	γὰρ πῦρ τοῦτο ἕτεροι Ἥφαιστον
[82]	μία" μὴ οὐχὶ ἐπιτελὴς γενομένη·	τὸ	γὰρ στόμα κυρίου" τὸ ἅγιον
[77]	τῇ συγκρίσει τὴν ἐκλογὴν διδάσκει·	τὸ	γὰρ ψεῦδος οὐ ψιλῇ τῇ
[63]	τῷ (μόνον ἐθελῆσαι αὐτὸν ἕπεται	τὸ	γεγενῆσθαι. Ἐνταῦθα φιλοσόφων παρατρέπεται χορὸς
[54]	δεῖ καὶ Νικαγόρου μεμνῆσθαι (Ζελείτης	τὸ	γένος ἦν κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου
[59]	τῷ θεῷ ὑπὲρ Χριστοῦ· (ἡμεῖς	τὸ	γένος τὸ ἐκλεκτόν, τὸ βασίλειον
[18]	ὀπτωμένων κρεῶν μεταλαβών, ἧς δὴ	τὸ	γέρας λαχεῖν" ὁμολογοῦσιν ὑμῶν οἱ
[108]	ἄνδρες, χρηστοὶ (δὲ οὐδέποτε. Κἂν	τὸ	γῆρας αἰδέσθητε, ἐπὶ δυσμαῖς τοῦ
[106]	ὑμῖν τὴν φθοράν, ὡς ἐκείνοις	τὸ	γῆρας, ἀποδύσασθαι δοθῇ. Ἀκούσατέ μου
[95]	βέλτιστον, μηδὲ ζητεῖν εἰ μεταδιωκτέον,	τὸ	δ' ἀγαθὸν> (ἐκπονεῖν. Καὶ γὰρ
[5]	λόγον, ἵν' ἣ μὲν κρέκῃ,	τὸ	δὲ ἐμπνέῃ, ὃ δὲ χωρήσῃ
[47]	κατασκευάσαι Φειδίαν παντί που σαφές·	τὸ	δὲ ἐν Σάμῳ τῆς Ἥρας
[45]	τῷ Ἀρτεμισίῳ ἐν Δήλῳ κεκήδευσθον,	τὸ	δὲ ἐν τῷ Ἀπόλλωνος τοῦ
[69]	ἔπος εἰπεῖν ῥυπώσῃ ψυχῇ κατακέκρυπται·	τὸ	δὲ μόνον δίκαιον μέτρον, ὁ
[103]	ἴδιον εἶ πλάσμα τοῦ θεοῦ·	τὸ	δὲ οἰκεῖον αὐτοῦ πῶς ἂν
[78]	παλαιωθήσεται καὶ ὁ οὐρανὸς παρελεύσεται"	τὸ	δὲ ῥῆμα κυρίου μένει εἰς
[84]	σήμερον τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσωμεν·	τὸ	δὲ σήμερον καθ' ἑκάστην {αὐτοῦ}
[47]	θαυμάσειαν, εἰ μάθοιεν τὸ Παλλάδιον	τὸ	διοπετὲς καλούμενον, ὃ Διομήδης καὶ
[86]	δὲ ἐξομοιοῦσα τῷ θεῷ κατὰ	τὸ	δυνατὸν τὸν ἄνθρωπον κατάλληλον ἐπιγράφεται
[42]	βασιλεύς, ἱερεῖον εὐγενές. (Ταῦροι δὲ	τὸ	ἔθνος, οἱ περὶ τὴν Ταυρικὴν
[90]	κατὰ τὸν θεόν, οὐ (κατὰ	τὸ	ἔθος; Θεὸς μὲν γὰρ ζωὴν
[89]	ἐπὶ δὲ τοῦ βίου οὐχὶ	τὸ	ἔθος καταλιπόντες τὸ πονηρὸν καὶ
[8]	θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο	τὸ	εἶναι ἴσα θεῷ· ἐκένωσεν δὲ
[59]	ὑπὲρ Χριστοῦ· (ἡμεῖς τὸ γένος	τὸ	ἐκλεκτόν, τὸ βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος
[55]	τῷ μνήματι τῷ ἑαυτοῦ τόδε	τὸ	ἐλεγεῖον· Ἵππωνος τόδε σῆμα, τὸν
[114]	τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ σκότος	τὸ	ἐμποδὼν ὡς ἀχλὺν ὄψεως καταγαγόντες
[61]	Ὦ βιασάμενοι τὸν ἄνθρωπον καὶ	τὸ	ἔνθεον τοῦ πλάσματος ἐλέγχει ἀπαράξαντες,
[54]	τῶν μύθων τούτων, ἀνέδην διὰ	τὸ	ἐξ ἀνθρώπων ἀκίνδυνον σφᾶς αὐτοὺς
[57]	τέχνη, εἰ καὶ μὴ ἐπὶ	τὸ	ἐρᾶν προσάγουσα, ἀλλ' ἐπὶ τὸ
[53]	ἀπείκαζον. Ὑπλείπεται τῆς σῆς κρίσεως	τὸ	ἔργον ἐπάξαι, εἰ βούλει καὶ
[7]	τοῦ πλάσαι παρασχὼν ὡς δημιουργός,	τὸ	εὖ ζῆν ἐδίδαξεν ἐπιφανεὶς ὡς
[7]	ἡμῖν αἴτιος ἀγαθῶν· παρ' οὗ	τὸ	εὖ ζῆν ἐκδιδασκόμενοι εἰς ἀίδιον
[116]	αὐτοῖς ἐνεχείρισεν. (Σάλπιγξ ἐστὶ Χριστοῦ	τὸ	εὐαγγέλιον αὐτοῦ, ὃ μὲν ἐσάλπισεν,
[12]	ἀκριβῆ τῶν Ἑβραίων φωνὴν ὄνομα	τὸ	Ἕυια δασυνόμενον ἑρμηνεύεται ὄφις ἡ
[20]	δὲ ὁ Εὐβουλεύς· ἀφ' ὧν	τὸ	Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων τὸ
[7]	τὰ πάντα δεδημιούργηται λόγος· καὶ	τὸ	ζῆν ἐν ἀρχῇ μετὰ τοῦ
[101]	χρήματα καὶ τὸν βίον ὡς	τὸ	ζῆν ὑμῶν εἰς θάνατον καταναλίσκετε,
[66]	ὕλης καὶ διὰ τῆς ἀτιμοτάτης	τὸ	θεῖον διήκειν λέγοντας, οἳ καταισχύνουσιν
[56]	(τῆς ἀληθῶς ὄντως οὐσίας συλήσαντες	τὸ	θεῖον. Τί δὴ οὖν τὰ
[58]	Σκηνὴν πεποιήκατε τὸν οὐρανὸν καὶ	τὸ	θεῖον ὑμῖν δρᾶμα γεγένηται καὶ
[55]	ὑπὸ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι. (Κεκράτηται	τὸ	θέλημα τοῦ Διὸς καὶ ὁ
[120]	βραχίων κυρίου, δύναμις τῶν ὅλων,	τὸ	θέλημα τοῦ πατρός. Ὦ πᾶσαι
[57]	ταῦρον εἷλεν ἄγριον καὶ κατηνάγκασεν	τὸ	θηρίον ἡ τέχνη πλανήσασα ἐρώσης
[91]	ἰᾶται τὸ παράπτωμα καὶ διώκει	τὸ	θηρίον καὶ τὸν νεοττὸν αὖθις
[99]	τὸν δημιουργήσαντά σε· υἱὸς (εἶ,	τὸ	ἰδιαίτατον, ἀναγνώρισον τὸν πατέρα. Σὺ
[39]	καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος τοῦ Ἀκτίου	τὸ	ἱερόν, ταῖς μυίαις προθύεσθαι βοῦν.
[48]	νῦν Ῥακῶτιν καλοῦσιν, ἔνθα καὶ	τὸ	ἱερὸν τετίμηται τοῦ Σαράπιδος, γειτνιᾷ
[20]	τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων	τὸ	ἱεροφαντικὸν δὴ (τοῦτο Ἀθήνησι γένος
[6]	ὁ κύριος, καὶ τὸ ᾆσμα	τὸ	καινὸν βούλεται; Ὀφθαλμοὺς ἀναπετάσαι τυφλῶν
[7]	Χριστοῦ. Τοῦτό ἐστι τὸ ᾆσμα	τὸ	καινόν, ἡ ἐπιφάνεια ἡ νῦν
[4]	ἔσωσεν ἡμᾶς" Ὅρα τὸ ᾆσμα	τὸ	καινὸν ὅσον ἴσχυσεν· ἀνθρώπους ἐκ
[2]	φερώνυμον τοῦ θεοῦ, τὸ ᾆσμα	τὸ	καινόν, τὸ Λευιτικόν, νηπενθές τ'
[61]	ὦτα, πεπορνεύκασιν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ	τὸ	καινότερον πρὸ τῆς (συμπλοκῆς αἱ
[89]	ἀπωσάμενοι; Τοῦτ' αὐτὸ γάρ τοι	τὸ	κάλλιστον τῶν ἐγχειρουμένων ἐστίν, ὑποδεῖξαι
[122]	ἔστι, πρὸς δὲ καὶ ἡμᾶς	τὸ	κάλλιστον τῶν κτημάτων μεμαθηκότας ὄντας
[53]	πάντες τῆς Ἀφροδίτης εἰκόνας πρὸς	τὸ	κάλλος ἀπεμιμοῦντο Φρύνης, ὥσπερ αὖ
[49]	θρηνεῖσθαι προσέταξας; τί δὲ καὶ	τὸ	κάλλος αὐτοῦ διηγῇ; αἰσχρόν ἐστι
[49]	τετήρηκας τὴν εἰκόνα· τότε προσκυνήσω	τὸ	(κάλλος, ὅτε ἀληθινὸν ἀρχέτυπόν ἐστι
[49]	ἐλεύθερον μεινάτω· τότε σου γνωρίσω	τὸ	κάλλος, ὅτε καθαρὰν τετήρηκας τὴν
[49]	κάλλος αὐτοῦ διηγῇ; αἰσχρόν ἐστι	τὸ	κάλλος ὕβρει μεμαραμμένον. Μὴ τυραννήσῃς,
[54]	κερασφόρος ἀναπλάττεσθαι πρὸς τῶν ἀγαλματοποιῶν,	τὸ	καλὸν ἀνθρώπου πρόσωπον (ὑβρίσαι σπεύδων
[66]	ἀρχὰς ἀπελιπέτην τὸ (πλῆρες καὶ	τὸ	κενόν· προσέθηκε δὲ λαβὼν τούτοιν
[16]	ἐν ὄρει τὸ κρύφιον, βουκόλος,	τὸ	κέντρον, βουκολικόν, οἶμαι, κέντρον τὸν
[117]	ἄνθρωπον εἰς ἀλήθειαν αὐτὸν ἀναφέρων,	τὸ	κέντρον τῆς σωτηρίας, ὁ ἐξελαύνων
[56]	πλούσιον τῆς οὐσίας πρὸς μὲν	τὸ	κέρδος ἀγώγιμον, μόνῳ δὲ τῷ
[116]	ὑπακούσαντες κριθῶσιν. Τοῦτο τῆς δικαιοσύνης	τὸ	κήρυγμα ὑπακούουσιν εὐαγγέλιον, παρακούσασιν κριτήριον.
[20]	ἀφ' ὧν τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ	τὸ	Κηρύκων τὸ ἱεροφαντικὸν δὴ (τοῦτο
[99]	οὐρανοὺς ἀναβῆναι δεῖ. Ἄνθρωπος εἶ,	τὸ	κοινότατον, ἐπιζήτησον τὸν δημιουργήσαντά σε·
[16]	πατὴρ ταύρου δράκων, ἐν ὄρει	τὸ	κρύφιον, βουκόλος, τὸ κέντρον, βουκολικόν,
[118]	ναῦτα, καὶ πολυύμνητον λέγει, καὶ	τὸ	κῦδος τῶν Ἑλλήνων ἡ πόρνη
[14]	λάγνων, τῶν μετὰ τὴν τομὴν	τὸ	κῦμα βεβιασμένων) ὡς ἀσελγῶν ὑμῖν
[118]	νῆα. (Φεύγωμεν, ὦ συνναῦται, φεύγωμεν	τὸ	κῦμα τοῦτο, πῦρ ἐρεύγεται, νῆσός
[113]	καιρῷ, ἐν πάσῃ περιστάσει πρὸς	τὸ	κυριώτατον τέλος, τὴν ζωήν, συντείνουσα
[7]	δεισιδαιμονίας ἀθλίῳ δεσμῷ, τοῦτο δὴ	τὸ	λεγόμενον, ζῶντας ἐπιφέρων (συνέθαψεν αὐτούς,
[67]	παῖδας τοὺς ἑαυτῶν, τοῦτο δὴ	τὸ	λεγόμενον, κλαυθμυριζομένους ἐθίζομεν παρηγορεῖσθαι μυθίζοντες,
[30]	εἴ τῳ ἱκανὸς πιστώσασθαι Ὅμηρος	τὸ	λελεγμένον· τοὺς δ' ἤδη κάτεχεν
[2]	θεοῦ, τὸ ᾆσμα τὸ καινόν,	τὸ	Λευιτικόν, νηπενθές τ' ἄχολόν τε,
[94]	καὶ πίετε ἄνευ ἀργυρίου. (Ἐπὶ	τὸ	λουτρόν, ἐπὶ τὴν σωτηρίαν, ἐπὶ
[123]	δὲ ἔτι τοῦτο περιλείπεται πέρας	τὸ	λυσιτελοῦν ἑλέσθαι, ἢ κρίσιν ἢ
[105]	ἐν αὐτῷ {καὶ} τῷ θεῷ	τὸ	μακάριον θησαυρίσας, ἔνθα οὐ σής,
[52]	ἄγαλμα τὸ χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν	τὸ	μέγεθος ὄν, προσέταξε χωνεῦσαι καὶ
[78]	πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; Ὅρα	τὸ	μέγεθος τοῦ θεοῦ καὶ καταπλάγηθι.
[117]	λόγου ἀναζωπυρούμενον ἐκλάμπειν δυνηθῇ· καὶ	τὸ	μέγιστον ἅμα τῷ βουληθῆναι γνησίως
[123]	θεοῦ ἐκχέων, ὡς ἂν ἐπὶ	τὸ	μέγιστον τῶν ἀγαθῶν, τὴν σωτηρίαν,
[96]	ἔθη προκατηχημένους, ἀκούοιτ' ἂν ἤδη	τὸ	μετὰ τοῦτο ὅπως ἔχει· καὶ
[69]	Θεὸς τῆς τῶν ὄντων ἀληθείας	τὸ	μέτρον. Ὥσπερ οὖν τῷ μέτρῳ
[34]	τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ	τὸ	μνημεῖον ὁρμᾷ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον
[45]	Διδυμαίῳ φησίν. Ἐνταῦθα τῆς Λευκοφρύνης	τὸ	μνημεῖον οὐκ ἄξιον παρελθεῖν ἑπομένους
[85]	ὅλον, τοῦ χρυσίου τὸ ῥεῦμα	τὸ	μυθικόν, ἀπομετρήσαι, ἀντάξιον σωτηρίας μισθὸν
[64]	καὶ δοκοῦσί μοι πολλοὶ μάλιστα	τὸ	ξίφος μόνον πήξαντες ἐπιθύειν ὡς
[46]	δόρυ φησὶ γεγονέναι τοῦ Ἄρεως	τὸ	ξόανον Οὐάρρων ὁ συγγραφεύς, οὐδέπω
[48]	{ὁ Πτολεμαῖος} ἀνεκτήσατο, εἶναι δὲ	τὸ	ξόανον τοῦτο ἄγαλμα Πλούτωνος· ὅς,
[79]	ἐθνῶν. Οὐκ ἔγνωσαν οἱ αἴροντες	τὸ	ξύλον γλύμμα αὐτῶν, καὶ προσευχόμενοι
[119]	πρὸς ἀλήθειαν χειραγωγοῦ· ἰδού σοι	τὸ	ξύλον ἐπερεί δεσθαι δίδωμι· σπεῦσον,
[100]	τὴν γνῶσιν παρακαλοῦμεν τοῦ θεοῦ,	τὸ	οἰκεῖον αὐτοῦ καὶ ἐξαίρετον καὶ
[68]	βάθει τοῦ νοῦ αὐτοῦ καταυγάζεται	τὸ	(ὄμμα· ὅθεν οὐκ ἀπεικότως ὁ
[113]	καὶ ἐπήγγελται τῷ πατρὶ διηγήσομαι	τὸ	ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου·
[117]	ἐν αὐτῇ που τῇ ψυχῇ	τὸ	ὄντως καλὸν ὑπὸ τοῦ θείου
[25]	οἷον δὴ ἐκεῖνο λέλεκταί τινι	τὸ	ὁρᾷς τὸν ὑψοῦ τόνδ' ἄπειρον
[6]	οὐράνιος λόγος. ~Τί δὴ οὖν	τὸ	ὄργανον, ὁ τοῦ θεοῦ λόγος,
[6]	(υἱοὺς ἀπειθεῖς διαλλάξαι πατρί. Φιλάνθρωπον	τὸ	ὄργανον τοῦ θεοῦ· ὁ κύριος
[56]	τῆς ἀθεότητος· τὴν ἀκήρατον οὐσίαν,	τὸ	ὅσον ἐφ' ὑμῖν, κατορύττετε καὶ
[25]	τῆς εὐθείας, ὀλέθριαι ὡς ἀληθῶς,	τὸ	οὐράνιον φυτόν" τὸν ἄνθρωπον, οὐρανίου
[6]	ὅτι δὲ νῦν ὄνομα ἔλαβεν	τὸ	πάλαι καθωσιωμένον, δυνάμεως ἄξιον, ὁ
[46]	ἐπωνυμίαν ἐκαρπώσατο. Ἐν Ῥώμῃ δὲ	τὸ	παλαιὸν δόρυ φησὶ γεγονέναι τοῦ
[47]	τάχα που θαυμάσειαν, εἰ μάθοιεν	τὸ	Παλλάδιον τὸ διοπετὲς καλούμενον, ὃ
[9]	τὰ φωνὰ ἡ γραφὴ σαφηνίζει	τὸ	πᾶν· Ἀκουσάτω ἡ οὐ τίκτουσα·
[120]	λογικοί, καὶ βάρβαροι καὶ Ἕλληνες·	τὸ	πᾶν ἀνθρώπων γένος καλῶ, ὧν
[9]	Ἰωάννης ἐπὶ σωτηρίαν παρακαλεῖ καὶ	τὸ	πᾶν γίνεται φωνὴ προτρεπτική; Πυθώμεθα
[5]	ᾄσματος ἀνεβίωσαν. ~Τοῦτό τοι καὶ	τὸ	πᾶν ἐκόσμησεν ἐμμελῶς καὶ τῶν
[112]	νῦν ὁ διδάσκαλος κατηχεῖ, καὶ	τὸ	πᾶν ἤδη Ἀθῆναι καὶ Ἑλλὰς
[59]	παρὰ δὲ τοῦ ἄνωθεν ἐλθόντος	τὸ	πᾶν μεμαθηκότες, οἱ τὴν οἰκονομίαν
[110]	τὴν γῆν σωτηρίου σπέρματος ἐνέπλησε	τὸ	πᾶν. Οὐ γὰρ ἂν οὕτως
[5]	τὰ μέσα διαταθέν, ἡρμόσατο τόδε	τὸ	πᾶν, οὐ κατὰ τὴν Θρᾴκιον
[111]	τύραννον ἐδουλώσατο, τὸν θάνατον, καί,	τὸ	παραδοξότατον, ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον τὸν
[91]	ζητεῖ τὸ πλάσμα καὶ ἰᾶται	τὸ	παράπτωμα καὶ διώκει τὸ θηρίον
[40]	δῆτα οὐ πεπειραμένοι. Ἐνταῦθα δὴ	τὸ	παροιμιῶδες ἐπιφθέγξασθαι ἁρμόττει πατὴρ ἀνουθέτητος
[12]	πλάνην καὶ τὴν ἁρπαγὴν καὶ	τὸ	πένθος αὐταῖν Ἐλευσὶς δᾳδουχεῖ. ~Καί
[101]	τῆς ματαίας ὑμῶν ἐλπίδος εὑρόμενοι	τὸ	πέρας, οὐδὲ αὑτοὺς οἷοί τε
[91]	δὲ θεὸς πατὴρ καὶ ζητεῖ	τὸ	πλάσμα καὶ ἰᾶται τὸ παράπτωμα
[66]	ἔοικεν, καὶ αὐτὼ ἀρχὰς ἀπελιπέτην	τὸ	(πλῆρες καὶ τὸ κενόν· προσέθηκε
[103]	δὲ τοῦ κυρίου, φησί, καὶ	τὸ	πλήρωμα αὐτῆς" εἶτα τί τολμᾷς
[56]	τὸ σχῆμα ἡ ὕλη, καὶ	τὸ	πλούσιον τῆς οὐσίας πρὸς μὲν
[5]	διὰ τὴν ἁρμονίαν, αὐλὸς διὰ	τὸ	πνεῦμα, ναὸς διὰ τὸν λόγον,
[79]	τοῦ Μωυσέως. Τί φησὶν αὐτοῖς	τὸ	πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ Ὠσηέ;
[118]	τοῖς λιμέσι καθορμίσει τῶν οὐρανῶν	τὸ	πνεῦμα τὸ ἅγιον· τότε μου
[101]	πλοῦτον καὶ τὸν φόβον, ἐπιφθεγγομένους	τὸ	ποιητικὸν δὴ τοῦτο· πῇ δὴ
[89]	βίου οὐχὶ τὸ ἔθος καταλιπόντες	τὸ	πονηρὸν καὶ ἐμπαθὲς καὶ ἄθεον,
[20]	Δηὼ καὶ μόλις ποτὲ δέχεται	τὸ	(ποτόν, ἡσθεῖσα τῷ θεάματι. ~Ταῦτ'
[110]	πηγὴ ζωοποιός, εἰρηνική, ἐπὶ πᾶν	τὸ	πρόσωπον τῆς γῆς χεόμενος, δι'
[2]	ζῷα ὑπολαμβάνοντες; Ἀληθείας δὲ ὑμῖν	τὸ	πρόσωπον τὸ φαιδρὸν μόνον, ὡς
[109]	ἀνάγει, ἡ ἀλήθεια, τραχεῖα" μὲν	τὸ	πρῶτον, ἀλλ' ἀγαθὴ κουροτρόφος" καὶ
[110]	ἐν τῷ θεῷ" οὔθ' ὅτε	τὸ	πρῶτον προεκηρύχθη, ἀπιστηθείς, οὔθ' ὅτε
[57]	ἡσυχῇ, ἡ πελειὰς ἀτρεμής, ἀργὸν	τὸ	πτερόν, ἡ δὲ βοῦς ἡ
[22]	πάθη δᾳδουχούμενον. Ἀπόσβεσον, ὦ ἱεροφάντα,	τὸ	πῦρ· αἰδέσθητι, δᾳδοῦχε, τὰς λαμπάδας·
[43]	φιλοῦντες (οἱ δαίμονες ὁδηγοῦσιν εἰς	τὸ	πῦρ. Ἀλλ' ὦ φιλανθρωπότερε καὶ
[8]	ὑπολαμβάνεις καὶ τοὺς ἄνδρας καὶ	τὸ	πῦρ, αὐτός σοι λαλήσει ὁ
[83]	δὲ τὴν κόλασιν ἀναμένετε, καὶ	τὸ	πῦρ" δὲ προσκοπεῖτε, ὃ ἡτοίμασεν
[22]	ἀκρασίας νύξ ἐστι λαλουμένη, καὶ	τὸ	πῦρ ἐλέγχει τὰ πάθη δᾳδουχούμενον.
[24]	παρα σκευάσαι" κᾆτ' αὐτὸν εἰς	τὸ	πῦρ ἐνέθηκεν ὡς ξύλον" ~Ἀκρότητες
[8]	ὑπακούσῃς, τὸ φῶς, ἐὰν παρακούσῃς,	τὸ	πῦρ. Ἐπειδὴ δὲ καὶ κίονος
[64]	γῆν, θάτερον δὲ αὐτοῖν μόνον,	τὸ	πῦρ, θεὸν ὑπειλή φατον Ἵππασός
[53]	ἔλεγχον νομίζων. Ἀλλ' οὔτι γε	τὸ	πῦρ καὶ οἱ σεισμοὶ κερδαλέοι,
[102]	οἱ ὄμβροι οὐ θεοί, πῶς	τὸ	πῦρ καὶ τὸ ὕδωρ θεοί;
[53]	φωταγωγήσει σε τὸ πῦρ. Τοῦτο	τὸ	πῦρ καὶ τὸν ἐν Ἄργει
[65]	Δίνων λέγει, θεῶν (ἀγάλματα μόνα	τὸ	πῦρ καὶ ὕδωρ νομίζοντας. Οὐκ
[53]	σοι προοίμιον ἐπιδείκνυται ὧν ὑπισχνεῖται	τὸ	πῦρ. (Οἱ δὲ τῶν ἀγαλμάτων
[22]	σκότει τετι μήσθω τὰ ὄργια·	τὸ	πῦρ οὐχ ὑποκρίνεται, ἐλέγχειν καὶ
[65]	οὓς Νυμφόδωρος ἐν Νομίμοις βαρβαρικοῖς	τὸ	πῦρ σέβειν ἱστορεῖ, ἢ τοὺς
[22]	τὰ μετὰ θάνατον, τούτοις μαντεύεται	τὸ	πῦρ· τὰ γὰρ νομιζόμενα κατὰ
[65]	ὠνόμασαν. ~Περσῶν δὲ οἱ Μάγοι	τὸ	πῦρ τετιμήκασι καὶ τῶν τὴν
[53]	παύσασθαι τῆς ἀνοίας, φωταγωγήσει σε	τὸ	πῦρ. Τοῦτο τὸ πῦρ καὶ
[64]	καὶ οἱ ἀμφὶ τὸν Ἡράκλειτον	τὸ	πῦρ ὡς ἀρχέγονον σέβοντες πεπόνθασιν·
[85]	Πακτωλόν τις ὅλον, τοῦ χρυσίου	τὸ	ῥεῦμα τὸ μυθικόν, ἀπομετρήσαι, ἀντάξιον
[19]	αἵματος τοῦ ἀπορρυέντος τοῦ Κορυβαντικοῦ	τὸ	σέλινον ἐκπεφυκέναι· ὥσπερ ἀμέλει καὶ
[54]	τὸν τὴν κλεῖν κατεαγότα καὶ	τὸ	σκέλος πεπηρωμένον" ὃς ἐξεκόπη τὸν
[101]	καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον	τὸ	σκότος ἢ τὸ φῶς, ἐξὸν
[114]	τῆς ἀληθείας· τὴν ἄγνοιαν καὶ	τὸ	σκότος τὸ ἐμποδὼν ὡς ἀχλὺν
[103]	ταύτην παρειλήφαμεν τὴν γυναῖκα διὰ	τὸ	Σοδόμων ἐρᾶν· Σοδομῖται δὲ οἱ
[104]	μετανοίᾳ ἡ φιλανθρωπία. Οἰκτρότατον δὲ	(τὸ	στέρεσθαι τῆς παρὰ τοῦ θεοῦ
[116]	Συνήγαγε μὲν οὖν, ὦ ἄνθρωπε,	τὸ	στρατιωτικὸν τὸ ἀναίμακτον αἵματι καὶ
[21]	ἐν ᾧ κυκεὼν ἐνέκειτο. (Κἄστι	τὸ	σύνθημα Ἐλευσινίων μυστηρίων· ἐνήστευσα, ἔπιον
[120]	ἀποβάλλετε, καὶ γυμνὸν δικαιοσύνης ἐπιδείξω	τὸ	σχῆμα, δι' οὗ πρὸς τὸν
[56]	ἀνενδεής. Προῆλθεν ἡ τέχνη, περιβέβληται	τὸ	σχῆμα ἡ ὕλη, καὶ τὸ
[62]	Ἀπελλικάς, αἳ δὴ τῆς θεοδοξίας	τὸ	σχῆμα τῇ ὕλῃ περιτεθείκασιν; Ἀλλ'
[17]	ἁρπαγὴν τὴν ὑπὸ Ἀιδωνέως καὶ	τὸ	σχίσμα τῆς γῆς καὶ τὰς
[117]	μέγιστον ἅμα τῷ βουληθῆναι γνησίως	τὸ	σωθῆναι συντρέχει, ὁμοζυγούντων, ὡς ἔπος
[71]	μαρτυρῶν ὡς Σωκράτης, εἰ μὴ	τὸ	Σωκράτους ἐδεδίει φάρμακον· οὐδὲν δὲ
[110]	προσωπεῖον ἀναλαβὼν καὶ σαρκὶ ἀναπλασάμενος	τὸ	σωτήριον δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος ὑπεκρίνετο,
[81]	δὲ ὑπεροικτείρων ἡμᾶς ὁ κύριος	τὸ	σωτήριον ἐνδίδωσι μέλος, οἷον ἐμβατήριον
[6]	μεταλάμβανε. Καί μου τὸ ᾆσμα	τὸ	σωτήριον μὴ καινὸν οὕτως ὑπολάβῃς
[77]	ᾀσάτω πρώτη Σίβυλλα τὸ ᾆσμα	τὸ	σωτήριον· οὗτος ἰδοὺ πάντ' ἐστὶ
[85]	καὶ ἀπειλεῖ· καὶ δὴ καὶ	τὸ	τέλος τῆς ἀπειλῆς αἰνιγματωδῶς ἀπειλήφασιν
[108]	τὸν θεὸν ἐπίγνωτε, ὡς δὴ	τὸ	τέλος ὑμῖν τοῦ βίου ἀρχὴν
[53]	ἐν τῷ περὶ Κνίδου διασαφεῖ,	τὸ	τῆς Ἀφροδίτης ἄγαλμα τῆς Κνιδίας
[47]	ἐν Τίρυνθι Ἡρακλέους ἀνδριάντα καὶ	τὸ	τῆς Μου νυχίας Ἀρτέμιδος ξόανον
[46]	Θεσπείᾳ πρέμνον ἐκκεκομ μένον· καὶ	τὸ	τῆς Σαμίας Ἥρας, ὥς φησιν
[57]	τὸ ἐρᾶν προσάγουσα, ἀλλ' ἐπὶ	τὸ	τιμᾶν καὶ προσκυνεῖν τά τε
[115]	τε καὶ συγκληρονόμον, μάλιστα ἐπειδὰν	τὸ	τιμιώτατον καὶ σεβασμιώτατον εὐσεβεῖ τε
[64]	ὡς Ἄρει· ἔστι δὲ Σκυθῶν	τὸ	τοιοῦτον, καθάπερ Εὔδοξος ἐν δευτέρᾳ
[19]	τὴν κίστην ἀνελομένω, ἐν ᾗ	τὸ	τοῦ Διονύσου αἰδοῖον ἀπέκειτο, εἰς
[99]	ἄγνοια αἰτία, ἣ δὴ κατασκευασθεῖσα	τὸ	τῶν ἀνθρώπων γένος κηρῶν ὀλεθρίων
[51]	οὔτε μὴν φωνήν, οἷον καὶ	τὸ	τῶν ὀστρέων γένος, ἀλλὰ ζῇ
[102]	θεοί, πῶς τὸ πῦρ καὶ	τὸ	ὕδωρ θεοί; Πῶς δὲ καὶ
[64]	ἀπέλιπον ἐξυμνήσαντες Θαλῆς ὁ Μιλήσιος	τὸ	ὕδωρ καὶ Ἀναξιμένης ὁ καὶ
[116]	τὴν ἀλήθειαν ἔδειξε τοῖς ἀνθρώποις	τὸ	ὕψος τῆς σωτηρίας, ὅπως ἢ
[2]	Ἀληθείας δὲ ὑμῖν τὸ πρόσωπον	τὸ	φαιδρὸν μόνον, ὡς ἔοικεν, ἐπίπλαστον
[106]	βάλεσθε τὰ λεγόμενα. Καλόν ἐστι	τὸ	φάρμακον τῆς ἀθανασίας· στήσατέ ποτε
[120]	γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ	τὸ	φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν. ~Σπεύσωμεν,
[8]	χάριτος καὶ φόβου· ἐὰν ὑπακούσῃς,	τὸ	φῶς, ἐὰν παρακούσῃς, τὸ πῦρ.
[101]	(ἀναπνοῆς εἰς ἀπώλειαν ὑποφέρεσθε· ὅτι	τὸ	φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον
[101]	ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ	τὸ	φῶς, ἐξὸν ἀπομάξασθαι τὰ ἐμποδὼν
[22]	λαμπάδας· ἐλέγχει σου τὸν Ἴακχον	τὸ	φῶς· ἐπίτρεψον ἀποκρύψαι τῇ νυκτὶ
[113]	πιαινόμενοι καὶ θανάτῳ (τρεφόμενοι. Χωρήσωμεν	τὸ	φῶς, ἵνα χωρήσωμεν τὸν θεόν·
[114]	ἡ νὺξ δὲ εὐλα βεῖται	τὸ	φῶς καὶ δύνουσα διὰ τὸν
[113]	ἵνα χωρήσωμεν τὸν θεόν· χωρήσωμεν	τὸ	φῶς καὶ μαθητεύσωμεν τῷ κυρίῳ.
[115]	τοῦ ἀνθρώπου, ἐν τῇ καρδίᾳ,	τὸ	φῶς, καὶ τῆς γνώσεως αἱ
[92]	γνήσια ἀναθρήσωμεν καὶ ἀναβλέψωμεν εἰς	τὸ	φῶς, μὴ νόθους ἡμᾶς ἐξελέγξῃ
[10]	Χριστοῦ καρπόν, ἵνα τῆς ἀληθείας	τὸ	φῶς, ὁ λόγος, τῶν προφητικῶν
[113]	ἀπόλαβε τὸ βλέπειν, ἀπόλαβέ σου	τὸ	φῶς, ὄφρ' εὖ γινώσκοις ἠμὲν
[80]	ἀγαθὸς λύχνος, ὁ κύριος ἐπάγων	τὸ	(φῶς, τὴν πίστιν πᾶσι καὶ
[52]	ὁ τύραννος ὁ νεώτερος θοἰμάτιον	τὸ	χρύσεον περιελόμενος τοῦ Διὸς ἐν
[43]	λαμβάνει τὸν μισθὸν καὶ μετὰ	τὸ	χρυσίον ψεύδεται πάλιν. Τέλος ὅρα"
[52]	χρημάτων τοῦ Διὸς τὸ ἄγαλμα	τὸ	χρυσοῦν, πεντεκαίδεκα πηχῶν τὸ μέγεθος
[48]	κυάνῳ, οὗ δὴ χάριν μελάντερον	τὸ	χρῶμα τοῦ ἀγάλματος, καὶ τῷ
[20]	(τῆς Ἀττικῆς δέ ἐστι τοῦτο	τὸ	χωρίον) ἀποκάμνει καὶ φρέατι ἐπικαθίζει
[48]	Σαράπιδος, γειτνιᾷ δὲ τοῖς τόποις	τὸ	χωρίον. Βλιστίχην δὲ τὴν παλλα
[81]	οὖν ἡ ματαιότης καὶ τί	τὸ	ψεῦδος; (Ὁ ἅγιος ἀπόστολος τοῦ
[73]	καὶ αὐτὴ ποιητικὴ ἡ περὶ	τὸ	ψεῦδος τὰ πάντα ἠσχο λημένη,
[25]	ἔχονθ' ὑγραῖς ἐν ἀγκάλαις; Καὶ	τὸ	ὦ γῆς ὄχημα κἀπὶ γῆς

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 26/02/2009