Paragraphes |
[8] |
σὺ
παρὰ
ἀνθρώπου
μάθῃς,
πῇ
|
ποτε |
ἄρα
ἄνθρωπος
γένηται
θεός.
~Εἶτ' |
[27] |
τοιγάρτοι
χαλεπῇσιν
ἀλύοντες
κακότησιν
οὔ
|
ποτε |
δειλαίων
ἀχέων
λωφήσετε
θυμόν.
(Τὰ |
[27] |
ἡμεῖς
οἱ
τῆς
ἀνομίας
υἱοί
|
ποτε |
διὰ
τὴν
φιλανθρωπίαν
τοῦ
λόγου |
[82] |
ἀπολάβητε,
οὐδ'
οὐ
μὴ
εἰσελεύσεσθέ
|
ποτε |
εἰς
τὴν
βασιλείαν
τῶν
οὐρανῶν. |
[55] |
προσκυνούμενοι
παρ'
ὑμῖν,
ἄνθρωποι
γενόμενοί
|
ποτε, |
εἶτα
μέντοι
τεθνᾶσιν·
τετίμηκεν
δὲ |
[85] |
κατακολουθήσαντας
τῷ
Μωυσέως
διαδόχῳ
ὀψέ
|
ποτε |
ἔργῳ
μαθεῖν,
οὐκ
ἂν
ἄλλως |
[64] |
αὐτὸ
προστρεπόμενοι.
Τί
γάρ
ἐστί
|
ποτε |
ἕτερον
Ποσειδῶν
ἢ
ὑγρά
τις |
[56] |
ἀλλ'
οὐδέπω
Ὀλύμπιος·
ἐνδεὴς
ἀεί
|
ποτε |
ἡ
ὕλη
τῆς
τέχνης,
ὁ |
[121] |
λόγος·
θαρρῶμεν
αὐτῷ
καὶ
μή
|
ποτε |
ἡμᾶς
τοσοῦτος
ἀργύρου
καὶ
χρυσοῦ, |
[123] |
ἐθέλουσιν
οὐδ'
οἱ
λόγοι
παύσασθαί
|
ποτε |
ἱεροφαντοῦντες.
Ὑμῖν
δὲ
ἔτι
τοῦτο |
[4] |
ἀνθρώπους
ἡμέρους.
(Ἦμεν
γάρ,
ἦμέν
|
ποτε |
καὶ
ἡμεῖς
ἀνόητοι,
ἀπειθεῖς,
πλανώμενοι, |
[76] |
Διονύσου
ἀναφανδὸν
Ὅμηρος
γράφει
ὅς
|
ποτε |
μαινομένοιο
Διωνύσοιο
τιθήνας
σεῦε
κατ' |
[74] |
εἰσάγει,
τὸν
ἱερὸν
ὄντως
ὀψέ
|
ποτε, |
ὅμως
δ'
οὖν
ᾄδων
λόγον· |
[80] |
τὸν
Δαβίδ·
Δράξασθε
παιδείας,
μή
|
ποτε |
ὀργισθῇ
κύριος,
καὶ
ἀπολεῖσθε
ἐξ |
[74] |
μὲν
δὴ
Ὀρφεὺς
χρόνῳ
τέ
|
ποτε |
συνῆκεν
πεπλανημένος.
(Ἀλλὰ
σὺ
μὴ |
[56] |
οὐ
γάρ
μοι
θέμις
ἐμπιστεῦσαί
|
ποτε |
τοῖς
ἀψύχοις
τὰς
τῆς
ψυχῆς |
[106] |
τὸ
φάρμακον
τῆς
ἀθανασίας·
στήσατέ
|
ποτε |
τοὺς
ὁλκοὺς
τοὺς
ἑρπηστικούς.
Οἱ |