Paragraphes |
[120] |
θεόν,
συνυμνοῦντος
ἡμῖν
τοῦ
θεοῦ
|
λόγου. |
Ἀίδιος
οὗτος
Ἰησοῦς,
εἷς
ὁ |
[82] |
τοῦ
λόγου,
σὺ
δὲ
τοῦ
|
λόγου |
ἀκροώμενος
τοῦ
θείου
οὐ
δέδιας; |
[117] |
ὄντως
καλὸν
ὑπὸ
τοῦ
θείου
|
λόγου |
ἀναζωπυρούμενον
ἐκλάμπειν
δυνηθῇ·
καὶ
τὸ |
[121] |
ὦ
θεοφιλῆ
καὶ
θεοείκελα
τοῦ
|
λόγου |
{ἄνθρωποι}
ἀγάλματα·
σπεύσωμεν,
δράμωμεν,
ἄρωμεν |
[116] |
ὑδατίναις
ἀκμαῖς
ταῖς
ὑπὸ
τοῦ
|
λόγου |
βεβαμμέναις,
εὐχαρίστοις
ἀμειβόμενοι
τὰς
εὐποιίας |
[122] |
φίλος
τῷ
θεῷ,
μεσιτεύοντος
τοῦ
|
λόγου) |
γίνεται
δὴ
οὖν
τὰ
πάντα |
[108] |
νοῆσαι
μὴ
δύναται
(ἀπηξιωμένα
τοῦ
|
λόγου. |
Εἶτ'
οὐκ
αἰσχύνεσθε
καὶ
τῶν |
[7] |
ἐν
ἀρχῇ
ὄντος
καὶ
προόντος
|
λόγου· |
ἐπεφάνη
δὲ
ἔναγχος
ὁ
προὼν |
[84] |
τῆς
φωνῆς
ὑπακούωμεν
τοῦ
θείου
|
λόγου· |
ἡ
σήμερον
γὰρ
ἀίδιος·
αἰώνων |
[119] |
αἱ
καλαί,
τὰ
σεμνὰ
τοῦ
|
λόγου |
θεσπίζουσαι
ὄργια,
χορὸν
ἀγείρουσαι
σώφρονα. |
[84] |
Μὴ
οὖν
περιφρονείτω
τις
τοῦ
|
λόγου, |
μὴ
λάθῃ
καταφρονῶν
ἑαυτοῦ.
Λέγει |
[27] |
ποτε
διὰ
τὴν
φιλανθρωπίαν
τοῦ
|
λόγου |
νῦν
υἱοὶ
γεγόναμεν
τοῦ
θεοῦ· |
[98] |
ἀρχέτυπον
φῶς)
εἰκὼν
δὲ
τοῦ
|
λόγου |
ὁ
ἄνθρωπος
ἀληθινός,
ὁ
νοῦς |
[121] |
ὅσος
αὐτοῦ
(τοῦ
τῆς
ἀληθείας
|
λόγου. |
Οὐδὲ
γὰρ
οὐδὲ
τῷ
θεῷ |
[96] |
ἐκ
περιουσίας
τὴν
περὶ
τοῦ
|
λόγου |
παραθήσομαι
(πειθώ.
Ὑμεῖς
δέ,
οὐ |
[9] |
λαβεῖν,
ἐξέστω
εἰπεῖν,
φωνὴ
τοῦ
|
λόγου |
προτρεπτικὴ
ἐν
ἐρήμῳ
βοῶσα.
Τί |
[10] |
πύλας·
λογικαὶ
γὰρ
αἱ
τοῦ
|
λόγου |
πύλαι,
πίστεως
ἀνοιγνύμεναι
κλειδί·
θεὸν |
[82] |
καὶ
ἔντρομος"
ἀκούων
περὶ
τοῦ
|
λόγου, |
σὺ
δὲ
τοῦ
λόγου
ἀκροώμενος |
[100] |
Εἶθ'
ὁ
μὲν
ἄπυστος
τοῦ
|
λόγου |
συγγνώμην
τῆς
πλάνης
ἔχει
τὴν |
[6] |
γεγεννημένοι
τῷ
θεῷ,
τοῦ
θεοῦ
|
λόγου |
τὰ
λογικὰ
πλάσματα
ἡμεῖς,
δι' |
[119] |
σοι
τὸν
λόγον
καὶ
τοῦ
|
λόγου |
τὰ
μυστήρια,
κατὰ
τὴν
σὴν |
[10] |
μὲν
Ἰωάννης,
ὁ
κῆρυξ
τοῦ
|
λόγου, |
ταύτῃ
πῃ
παρεκάλει
ἑτοίμους
γίνεσθαι |
[9] |
ἔρημον.
Διὰ
ταύτην
τοίνυν
τοῦ
|
λόγου |
τὴν
φωνὴν
ἡ
στεῖρα
εὐτεκνεῖ |
[75] |
γεγονέναι
ὡς
τῶν
χωρὶς
τοῦ
|
λόγου |
τῆς
ἀληθείας
ἐνεργούντων
τι
ἢ |
[96] |
γνησίως
ἀγωνιζώμεθα,
βραβεύοντος
μὲν
τοῦ
|
λόγου |
τοῦ
ἁγίου,
ἀγωνοθετοῦντος
δὲ
τοῦ |
[74] |
τὰ
μάλιστα
ἐναύσματά
τινα
τοῦ
|
λόγου |
τοῦ
θείου
λαβόντες
Ἕλληνες
ὀλίγα |
[9] |
ἐναποκειμένην
σωτηρίαν,
ὡς
ἐπιφανέντος
τοῦ
|
λόγου |
τοῦδε
εὐτεκνίας
ἡμᾶς
καρπὸν
(ἀπενέγκασθαι, |
[9] |
καὶ
ἡ
φωνὴ
πρόδρομος
τοῦ
|
λόγου, |
φωνὴ
παρακλητική,
προετοιμάζουσα
εἰς
σωτηρίαν, |