HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre IV

Liste des contextes (ordre alphabétique)


ς  =  444 formes différentes pour 599 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, pages
[4, 162]   ἐν ἕκτῳ ὑπομνημάτων· Ὀφρυανασπασίδαι, ῥινεγκαταπηξιγένειοι,  σακκογενειοτρόφοι   καὶ λοπαδαρπαγίδαι, εἱματανωπερίβαλλοι, ἀνηλιποκαιβλεπέλαιοι, νυκτιλαθραιοφάγοι,
[4, 131]   αἰγῶν τ´ ἀγέλην χρυσοῦν τε  σάκος   φιάλην τε λεπαστὴν χιόνος τε
[4, 136]   ἑφθά. Παῖς δέ τις ἐκ  Σαλαμῖνος   ἄγεν τρισκαίδεκα νήσσας, λίμνης ἐξ
[4, 184]   ἐστὶν εὕρημα κέρατά τε καὶ  σάλπιγγες.   Μητρόδωρος δ´ Χῖος ἐν
[4, 184]   αὐτῷ προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ τῶν  σαλπίγγων   κώδωνι. Ἐπὶ τούτοις τέλος ἐχέτω
[4, 151]   τε οἵοις σημαίνουσιν αὐλοῦντες (καὶ  σάλπιγξιν   ὠμοβοείαις ῥυθμούς τε καὶ οἱονεὶ
[4, 151]   ῥυθμούς τε καὶ οἱονεὶ μάγαδιν  σαλπίζοντες.   (Ποσειδώνιος δὲ ἀπὸ τῆς
[4, 182]   καὶ τὰ τρίγωνα καὶ τὰς  σαμβύκας   ἀρχαῖα εἶναι. Ἐν γοῦν Μιτυλήνῃ
[4, 182]   φοίνικας καὶ πηκτίδας καὶ μαγάδιδας  σαμβύκας   τε καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους
[4, 182]   Μουσῶν πεποιῆσθαι ὑπὸ Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν  σαμβύκην.   Ἀριστόξενος δ´ ἔκφυλα ὄργανα καλεῖ
[4, 175]   ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα  σαμβύκην.   Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης
[4, 182]   καλούμενοι ναβλισταὶ καὶ πανδουρισταὶ καὶ  σαμβυκισταὶ   καινῷ μὲν οὐδενὶ χρῶνται ὀργάνῳ.
[4, 129]   ἐπεισβάλλουσιν αὐλητρίδες καὶ μουσουργοὶ καὶ  σαμβυκίστριαί   τινες Ῥόδιαι, ἐμοὶ μὲν γυμναὶ
[4, 175]   Οὐδὲν οὖν οἶσθ´ ἀγαθόν. Οὐδὲ  σαμβυκίστριαν;   Καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον
[4, 138]   ἐν Εἵλωσι· (Καὶ γένηται τοῖσδε  σάμερον   κοπίς. Δεῖπνον δ´ ἐστὶν ἰδίως
[4, 130]   καὶ τῶν σῶν, (ἑταῖρε Λυγκεῦ,  Σαμιακῶν   καὶ Ἀττικῶν αὐταῖς ταῖς ἰδίαις
[4, 155]   εἷς γενέσθαι. (Δοῦρις δ´  Σάμιος   ἐν τῇ τῶν ἱστοριῶν ιζʹ
[4, 128]   κατὰ Λυγκέα καὶ Δοῦριν τοὺς  Σαμίους,   Θεοφράστου δὲ τοῦ Ἐρεσίου μαθητάς,
[4, 136]   λέχος ἡνίκ´ ἔβαινε Δρακοντιάδῃ μεγαθύμῳ.  Σάνδαλα   δ´ αὖ παρέθηκεν ἀειγενῆ ἀθανατάων,
[4, 157]   φέρων εἰς τὸ μέσον ἐπεχόρευσε  σαπέρδης   μέγας ὑπό τι δυσώδης οὗτος
[4, 182]   γὰρ βάρωμον καὶ βάρβιτον, ὧν  Σαπφὼ   καὶ Ἀνακρέων μνημονεύουσι, καὶ τὴν
[4, 173]   Ἀχαιός φησιν· Τίς ὑποκεκρυμμένος μένει,  σαραβάκων   κοπίδων συνομώνυμε; (Ἐπισκώπτουσι γὰρ οἱ
[4, 135]   οἶος· ἅμα τῷ γε δυώδεκα  σαργοὶ   ἕποντο. Κυανόχρως δ´ ἀμίας ἐπὶ
[4, 136]   θ´ ὑδατινούς. Ἐν δ´ ἀναμὶξ  σαργοί   τε καὶ ἵππουροι γλάνιές τε,
[4, 163]   θηρίου ὄντος· ἅπας δὲ ἰχθὺς  σάρκα   φιλεῖ βροτέην, ἄν που περικύρσῃ·
[4, 135]   κουροτρόφος· οὐ γὰρ ἔγωγε ἧς  σαρκὸς   δύναμαι γλυκερώτερον ἄλλο ἰδέσθαι) Ὀπταλέος
[4, 172]   εἰρηκότος φέρεσθαι τῇ παρθένῳ δῶρα  (Σασαμίδας   χόνδρον τε καὶ ἐγκρίδας ἄλλα
[4, 173]   Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι τῷ  σατυρικῷ   καρυκκοποιοὺς καλεῖ τοὺς Δελφοὺς διὰ
[4, 173]   κοπίδων συνομώνυμε; (Ἐπισκώπτουσι γὰρ οἱ  Σάτυροι   τοὺς Δελφοὺς ὡς περὶ τὰς
[4, 168]   Πολέμιοι τῆς οὐσίας ὑπάρχοντες, ὡς  Σάτυρος   ἐν τοῖς περὶ χαρακτήρων εἴρηκεν,
[4, 163]   θεούς; (Τί τἀργύριον, ἄνθρωπε, τιμιώτερον  σαυτοῦ   τέθεικας πέφυκε τῇ φύσει;
[4, 147]   παρά γ´ ἐμὶν καὶ τίν,  σαφ´   οἶδα. Εσταδα ναὶ μὰ θεοὺς
[4, 140]   Τίς δέ ἐστιν κοπὶς  σαφῶς   ἐκτίθεται Μόλπις ἐν τῇ Λακεδαιμονίων
[4, 133]   δι´ ὄξους καὶ νάπυος γογγυλίδας  σαφῶς   παρίστησι Νίκανδρος ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν
[4, 170]   Εἰς ὅτι δὲ οὗτοι προσελαμβάνοντο  σαφῶς   παρίστησιν Ἀντιφάνης ἐν Μετοίκῳ· Προσέλαβον
[4, 176]   ἦν νῦν καλούμενος καλαμαύλης  σαφῶς   παρίστησιν Ἡδύλος ἐν τοῖς ἐπιγράμμασιν
[4, 176]   καλάμῃ αὐλοῦντας. (Γινώσκειν δὲ βούλομαί  σε,   ἀνδρῶν λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων
[4, 156]   Καὶ ἄλλος ἑξῆς ἀνεβόησε· Φακός  σε   δαίμων καὶ φακὴ τύχη λάβοι.
[4, 159]   φίλος πατήρ, οἵας σὺ χοἰ  σὲ   δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ δ´
[4, 150]   Ὦχος τῷ δείπνῳ Κακὸν κακῶς  σε,   ἔφη, Αἰγύπτιε, ἀπολέσειαν οἱ
[4, 160]   οὐ λέγων ἐκ γενετῆς  σε   μήτηρ κέκληκε) κατὰ τὸν
[4, 163]   ταῖς Μούσαις θύσας. φυγοῦσα γοῦν  σε   καὶ τοὺς σοὶ παραπλησίους
[4, 156]   Πλεονάζων ἐν ταῖς προσφωνήσεσι πρὸς  σὲ   περὶ τῶν ἐπιφανῶν κλήσεων ἀγωνιῶ
[4, 151]   ἄκοντα. Καὶ νῦν πάρεισιν οὐδέν  σε   προσαιτοῦντες, ἀλλὰ καὶ πονεῖν ὑπὲρ
[4, 154]   ἐν τῷ πυγμάχος, ναυμάχος, αὐτόν  σε   πυλαμάχε πρῶτον» παρὰ Στησιχόρῳ, ὁπλομάχος,
[4, 132]   Τί δαὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς  σὲ   τὸν μάγειρον; {Α. Τῆς τέχνης
[4, 156]   δραξάμενος ἔφη· Ζεῦ, μὴ λάθοι  σε   τῶνδ´ ὃς αἴτιος φακῶν. Καὶ
[4, 135]   κατὰ στέγος ἦλθ´ μάγειρος,  σείων   ὀψοφόρους πίνακας κατὰ δεξιὸν ὦμον.
[4, 155]   καὶ πρὸς κεφαλὴν αὑτοῦ κατετίθετο.  (Σέλευκος   δὲ Θρᾳκῶν φησί τινας ἐν
[4, 172]   δὲ πρῶτόν φησιν μνημονεῦσαι Πανύασσιν  Σέλευκος,   ἐν οἷς περὶ τῆς παρ´
[4, 153]   Ἐν δὲ τῇ ιϚ περὶ  Σελεύκου   διηγούμενος τοῦ βασιλέως, ὡς εἰς
[4, 156]   ζῆν τὸν βίον τὴν  Σελεύκου   τοῦ βασιλέως ὑπεροχήν. Ῥοφεῖν φακῆν
[4, 183]   Ἐπίχαρμος ἐν Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως·  Σεμέλα   δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν
[4, 172]   εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν μέλι,  σεμίδαλιν,   ᾠά· πάντα γὰρ τἀναντία νῦν
[4, 134]   ἔχοντες, Ὄψων, Κάραβος καὶ Κωβιός,  Σεμίδαλις.   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' (Ἀττικὸν δὲ δεῖπνον
[4, 166]   φιλτάτη Γῆ μῆτερ, ὡς  σεμνὸν   σφόδρ´ εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι
[4, 131]   Ἰφικράτει. Τούτων δ´ ἔσται πολὺ  σεμνότερον   καὶ λαμπρότερον παρὰ δεσποσύνοις (τοῖς
[4, 170]   γήτειον, σκόροδον, θύμον, σφάκον, σίραιον,  σέσελι,   πήγανον, πράσον. Ἐν δὲ Παννυχίδι
[4, 147]   κεφάλαια πόδας τε χναυμάτιόν τε  σεσιλφιωμένον.   Ἑφθά τ´ ἔπειτα κρέ´ ὀπτά
[4, 128]   καὶ τοιαύτη τις ἄλλη ἀφθονία  σεσωρευμένη,   καὶ ἕκαστος λαβὼν (σὺν) αὐτῷ
[4, 150]   ἐν ζʹ Ἀναβάσεως τὸ παρὰ  Σεύθῃ   διαγράφων συμπόσιον ἐν τούτοις· ~(Ἐπειδὴ
[4, 151]   κέρας εἶπεν· Ἐγώ σοι,  Σεύθη,   δίδωμι ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἐμοὺς
[4, 151]   κέρας μεστὸν Προπίνω σοι,  Σεύθη,   ἔφη, καὶ τὸν ἵππον δωροῦμαι,
[4, 184]   Ἑρμῆν εὑρεῖν, τινὰς δ´ ἱστορεῖν  Σεύθην   καὶ Ῥωνάκην τοὺς Μαιδούς, τὴν
[4, 151]   καὶ προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ  Σεύθης   ἀναστὰς συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´
[4, 151]   ἦν. Καὶ πρῶτος τοῦτ´ ἐποίει  Σεύθης·   ἀνελόμενος τοὺς παρ´ αὑτῷ κειμένους
[4, 169]   π> Ἀντιφάνης ἐν Γάμῳ· (Πατάνια,  σεῦτλον,   σίλφιον, χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´,
[4, 141]   ἄρνες, ἔριφοι. δὲ μάγειροι  σημαίνουσι   τοὺς ἀεί τι κομίζοντας εἰς
[4, 151]   ταῦτα εἰσῆλθον κέρασί τε οἵοις  σημαίνουσιν   αὐλοῦντες (καὶ σάλπιγξιν ὠμοβοείαις ῥυθμούς
[4, 173]   τραπεζοποιοὺς καὶ τοὺς τοιούτους διακόνους  σημαίνων.   Κρίτων δ´ κωμῳδιοποιὸς ἐν
[4, 176]   τοῦτο γὰρ εἶχεν, πανμαρπᾶν ηδυσμα  σημανέων.   Ηὔλει δὴ Γλαύκης μεμεθυσμένα παίγνια
[4, 130]   τὸ εἰωθὸς τοῦ τελευταίου δείπνου  σημεῖον·   οὕτω γὰρ τὸ Μακεδονικὸν οἶσθα
[4, 172]   (τί σοι διαφέρει τοῦτο; Παράθες  (σημίαν.   Οὐκ ἔστι κανδύλους ποιεῖν οὐδ´
[4, 173]   θυσίας καὶ τὰς θοίνας διατρίβοντας.  Σῆμος   δ´ ἐν δʹ Δηλιάδος Δελφοῖς,
[4, 183]   Μούσῃ γαυριῶσα βαρβάρῳ (δίχορδος εἰς  σὴν   χεῖρά πως κατεστάθη. Τῶν δὲ
[4, 131]   ὀπτοί, τευθίδες ὀπταί, κεστρεὺς ἑφθός,  σηπίαι   ἑφθαί, μύραιν´ ἑφθή, κωβιοὶ ἑφθοί,
[4, 135]   δὲ Νηρῆος θυγάτηρ, Θέτις ἀργυρόπεζα,  σηπίη   εὐπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα,
[4, 147]   ἕτερον πίων ἀπὸ τευθιάδα καὶ  σηπιοπουλυποδείων   Ἀπαλοπλοκάμων. Θερμὸς μετὰ ταῦτα παρῆλθεν
[4, 170]   γε· πρῶτον μὲν λάβ´ ἐλθὼν  σήσαμα.   {Β. Ἀλλ´ ἔστιν ἔνδον. {Α.
[4, 131]   ᾠά, φακῆ, τέττιγες, ὀποί, κάρδαμα,  σήσαμα,   κήρυκες, ἅλες, πίνναι, λεπάδες, μύες,
[4, 173]   καὶ Ἀμνοὶ καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ  Σήσαμοι   καὶ Ἀρτυσίτραγοι καὶ Νεωκόροι καὶ
[4, 130]   σύαγροι κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων  (σιβύναις   ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ. Καὶ
[4, 175]   Λέγει δ´ οὕτως· Οὔτε τοῦ  Σιδωνίου   νάβλα λαρυγγόφωνος ἐκκεχόρδωται τύπος. Καὶ
[4, 136]   μεγάλη, σπάρος· οὓς μάγειρος  σίζοντας   παρέθηκε φέρων, κνίσωσε δὲ δῶμα.
[4, 169]   δ´ ὀψοποιεῖν εὐφυῶς περὶ τὴν  Σικελίαν   αὐτὸς ἔμαθον ὥστε τοὺς δειπνοῦντας
[4, 167]   οὗτος μετ´ Ἀρχίου πλέων εἰς  Σικελίαν   ὅτ´ ἔμελλεν κτίζειν Συρακούσας τῷ
[4, 155]   ἐνδυόμενον αὐτὸν κροκωτὸν καὶ ὑποδούμενον  Σικυώνια   διατελεῖν ὀρχούμενον. Ἀγαθαρχίδης δ´
[4, 163]   παρακάθηται, ὥς φησι Μνασάλκης  Σικυώνιος   ἐν ἐπιγράμμασιν· Ἅδ´ ἐγὼ
[4, 183]   φύσει μὲν Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος δὲ  Σικυώνιος·   μουσικώτατος δ´ ὢν κατὰ χεῖρα
[4, 162]   τῆς Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ τοῦ  Σικυωνίου   Ἀράτου, πρότερον ἐν τοῖς
[4, 184]   τοὺς Μαιδούς, τὴν δὲ πολυκάλαμον  Σιληνόν,   Μαρσύαν δὲ τὴν κηρόδετον. (Ταῦτα
[4, 160]   μνημονεύει ἐν τῷ βʹ τῶν  σίλλων   λέγων οὕτως· Οὔτε μοι
[4, 160]   τὰ Τίμωνος τοῦ Πυρρωνείου (τῶν  σίλλων)   Οὗτος γάρ ἐστιν ὃς καὶ
[4, 132]   μυρίνην προσεγχέας. {Β. Ἀστεῖον  σιλουρισμός.   {Α. Ἂν Βυζαντίους, ἀψινθίῳ σφιν
[4, 132]   τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι, ἀποζέσας  σίλουρον   λεβίαν, ἐφ´ χαριεῖ
[4, 170]   κεκομμένην, μάραθον, ἄνηθον, νᾶπυ, καυλόν,  σίλφιον,   κορίαννον αὖον, ῥοῦν, κύμινον, κάππαριν,
[4, 131]   γήτειον, κρόμμυα, φυστή, βολβοί, καυλοί,  σίλφιον,   ὄξος, μάραθ´, ᾠά, φακῆ, τέττιγες,
[4, 169]   Ἀντιφάνης ἐν Γάμῳ· (Πατάνια, σεῦτλον,  σίλφιον,   χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´, ἅλας,
[4, 170]   διειμένον ὄξει σιραίῳ χρωματίσας καὶ  σιλφίῳ   πυκνῷ πατάξας. (Ἐπεσθίειν εἴρηκε Τηλεκλείδης
[4, 164]   (Σίμου τέχνην ἔλαβες. {ΗΡ.  Σῖμος   δ´ ἐστὶ τίς; {ΛΙΝ. Μάλ´
[4, 164]   εὔδηλον, ὃς παρεὶς τοσαῦτα γράμματα  (Σίμου   τέχνην ἔλαβες. {ΗΡ. Σῖμος
[4, 144]   Καὶ οἶδά γε, ἔφη,  Σιμωνίδη,   ὅτι τούτῳ κρίνουσιν οἱ πλεῖστοι
[4, 172]   τοῦτο Στησιχόρου ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς  Σιμωνίδης   ποιητής, ὃς περὶ τοῦ
[4, 144]   ναὶ μὰ Δία, ἔφη  Σιμωνίδης,   ὅσον ἂν χρόνον ψυχὴ
[4, 136]   ἔιδον, ὡς ἔτρεμον· ἐν δὲ  σίναπυ   κεῖτ´ ἀγχοῦ γλυκὺ πλείονα χρυσὸς
[4, 133]   τριπτῆρι λεήνας σπέρματά τ´ ἐνδάκνοντα  σινήπυος.   Εἰν ἑνὶ δὲ τρὺξ ὄξεος
[4, 170]   οὐκ ἀμυγδάλας, οὐ σκόροδον, οὐ  σίραιον,   οὐχὶ γήθυον, (οὐ βολβόν, οὐ
[4, 170]   (ὀρίγανον, γήτειον, σκόροδον, θύμον, σφάκον,  σίραιον,   σέσελι, πήγανον, πράσον. Ἐν δὲ
[4, 170]   τρίμμ´ ἐπιπολῆς εὐρύθμως διειμένον ὄξει  σιραίῳ   χρωματίσας καὶ σιλφίῳ πυκνῷ πατάξας.
[4, 131]   κέρχνων τε χύτραν βολβῶν τε  σιρὸν   δωδεκάπηχυν καὶ πουλυπόδων ἑκατόμβην. Ταῦτα
[4, 148]   κατασταθείς, φησί, παρὰ Φιγαλεῦσι  σίταρχος   ἔφερε τῆς ἡμέρας οἴνου τρεῖς
[4, 150]   ἔφη, βασιλεῦ, πῶς δεῖ  σιτεῖσθαι   τοὺς εὐδαίμονας βασιλέας, ἐπίτρεψον τοῖς
[4, 152]   τὸ παραβληθὲν ὑπ´ αὐτοῦ κυνιστὶ  σιτεῖται   ~καὶ πολλάκις διὰ τὴν τυχοῦσαν
[4, 144]   τοῦτό φασι Πέρσαι τοὺς Ἕλληνας  σιτεομένους   πεινῶντας παύεσθαι, ὅτι σφίσιν ἀπὸ
[4, 145]   δυναστείᾳ οὖσιν ἁθρόα πάντα τὰ  σιτία   ἐπὶ τὴν τράπεζαν, παρατίθεται· ἐπειδὰν
[4, 145]   ἀργύριον λαμβάνουσιν, οὕτως οὗτοι τὰ  σιτία   παρὰ τοῦ βασιλέως εἰς ὑπόλογον
[4, 149]   πᾶσι τράπεζαν παρασκευάζουσι καὶ τὰ  σιτία   πᾶσιν εἰς τὸ μέσον παρατιθέασι
[4, 136]   ὀπίσσω ὄρνιθας γνῶναι καὶ ἐναίσιμα  σιτίζεσθαι.   (Ἤσθιε δ´ ὥστε λέων, παλάμῃ
[4, 171]   τυραννικῷ φησιν· τύραννος οὐδὲ  σιτίοις   καὶ ποτοῖς πιστεύων διάγει, ἀλλὰ
[4, 134]   δ´ οὐδέν, ὄψων ὀνόματα (καὶ  σιτίων   ἔχοντες, Ὄψων, Κάραβος καὶ Κωβιός,
[4, 145]   τούτων τῶν ἱερείων καὶ τῶν  σιτίων   οὓς τρέφει βασιλεὺς τῶν τε
[4, 144]   τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων προτίθενται.  Σίτοισί   τε ὀλίγοισι χρέονται, ἐπιφορήμασι δὲ
[4, 149]   ζημιοῦται, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῖς  σιτουμένοις   ἐν πρυτανείῳ ἔξωθεν προσεισφέρειν τι
[4, 137]   Σόλων δὲ τοῖς ἐν πρυτανείῳ  σιτουμένοις   μᾶζαν παρέχειν κελεύει, ἄρτον δὲ
[4, 157]   ἐξάγειν ἑαυτοὺς τοῦ βίου τοιαῦτα  σιτουμένους.   (Πρὸς ἣν Καρνεῖος ἔφη·
[4, 150]   πάσαις τοῦ ἐνιαυτοῦ ἔξεστι τῶν  σιτουμένων   τῷ βουλομένῳ ἀνελθόντι εἰς τὸ
[4, 169]   κάκκαβόν τινες χαίρουσιν ὀνομάζοντες εἴτε  σίττυβον;   Πλὴν ὅτι λέγεις ἀγγεῖον οἶδα.
[4, 162]   ἀσπάζεσθε, μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ  σιωπᾶν,   δι´ ἀσθένειαν λόγων τοῦτο ποιοῦντες,
[4, 153]   (Διηκόνουν δὲ ἄνδρες μαχαιροφόροι καὶ  σιωπὴ   ἦν εὔτακτος. Ἐν δὲ τῇ
[4, 161]   θ´ ὑπομεῖναι μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος,  σιωπήν,   στυγνότητ´, ἀλουσίαν. (Τούτων δ´ ὑμεῖς,
[4, 157]   δὲ καὶ σκληρότητος καὶ πολλῆς  σκαιότητος   ἐμπίπλησι. Καὶ θαυμάσιος δὲ
[4, 184]   λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος, εἶτά με  σκάπτειν   κελεύεις; Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ· Οὐ τουτονὶ
[4, 172]   δώδεκα καὶ δημιουργοὶ μέλιτος αἰτοῦσαι  σκάφας.   Μένανδρος Δημιουργῷ· Τί τοῦτο, παῖ;
[4, 170]   οὐκ ᾠόν, οὐ ξύλ´, οὐ  σκάφην,   οὐ τήγανον, οὐχ ἱμονιάν, οὐ
[4, 169]   κρεάγραν, θυίαν, τυροκνῆστιν παιδικήν, στελεόν,  σκαφίδας   τρεῖς, δορίδα, κοπίδας τέτταρας. Οὐ
[4, 142]   χαλκοῦς ἐπέκειτο καὶ κάδος καὶ  σκαφίον   ἀργυροῦν δύο κοτύλας χωροῦν καὶ
[4, 136]   λέων, παλάμῃ δ´ ἔχε τὸ  σκέλος   αὐτοῦ, ὄφρα οἱ οἴκαδ´ ἰόντι
[4, 160]   ἴδω τιν´ ὑμῶν συσπάσαντα τὸ  σκέλος,   Ζηνωνικῷ πραθήσεθ´ οὗτος κυρίῳ ἐπ´
[4, 148]   κομίζουσι, (τοῖς πλείοσι δὲ καταργύροις  σκευαῖς   κεκοσμημένους ἵππους, πᾶσι δὲ λαμπτηροφόρους
[4, 153]   ὄψα πολλὰ κεχειρουργημένα ταῖς Ἰνδικαῖς  σκευασίαις.   Γερμανοὶ δέ, ὡς ἱστορεῖ Ποσειδώνιος
[4, 164]   ὡς εἰς ἀσώτιον μαγειρικὰ  σκεύη   καταλέγειν μαθησόμενοι; ὡς τὸν
[4, 169]   λαλῆσαι μηδὲ ἕν. (ΜΑΓΕΙΡΙΚΑ δὲ  ΣΚΕΥΗ   καταριθμεῖται Ἀνάξιππος ἐν Κιθαρῳδῷ οὕτως·
[4, 170]   ἐλθὼν τουτονὶ τραπεζοποιόν, ὃς πλυνεῖ  σκεύη,   λύχνους (ἑτοιμάσει, σπονδὰς ποιήσει, τἄλλ´
[4, 165]   ἐστίν, ἄνδρες φίλοι, τὰ μαγειρικὰ  σκεύη;   Τούτων γὰρ ἐμνημονεύσατ´ ἐν τοῖς
[4, 157]   παρ´ ὑμῖν τῆς φακῆς τὴν  σκευήν·   εἰς ἣν ἀποβλέπουσα συμβουλεύσαιμ´ ἂν
[4, 140]   τὰ τῶν ἀνδρῶν φιδίτια κομίζουσι,  σκευοποιεῖται   ἔκ τινων ζῴων ὡρισμένων, παραχορηγοῦντος
[4, 149]   δὲ τῶν περὶ τὸν μάγειρον  σκευῶν   χορηγός. Τὸ δὲ δεῖπνον
[4, 170]   Περὶ τοὐπτάνιον οὐ γίνεθ´  σκευωρία·   τραπεζοποιός ἐστ´ ἐπὶ τοῦ διακονεῖν.
[4, 141]   ἀριθμῷ, (σκιάδες δὲ οὗτοι καλοῦνται  σκηναῖς   ἔχοντες παραπλήσιόν τι· καὶ ἐννέα
[4, 169]   Τὴν χύτραν δ´ Ἀριστοφάνης ἐν  Σκηνὰς   καταλαμβανούσαις κακκάβην εἴρηκεν οὕτως· Τὴν
[4, 138]   δὲ κοπίζωσι, πρῶτον μὲν δὴ  σκηνὰς   ποιοῦνται παρὰ τὸν θεόν, ἐν
[4, 150]   καλάμων τῶν (τε) οἰσυίνων ἐπεβάλλετο  σκηνὰς   χωρούσας ἀνὰ τετρακοσίους ἄνδρας καὶ
[4, 158]   Κἀν ἄλλοις δέ φησιν  σκηνικὸς   οὗτος φιλόσοφος· Ἀρκεῖ μετρία βιοτά
[4, 173]   στρώματα, τραπέζας. Δημήτριος δ´  Σκήψιος   ἐν ἑκκαιδεκάτῳ Τρωικοῦ διακόσμου ἐν
[4, 141]   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Δημήτριος δ´  Σκήψιος   ἐν τῷ αʹ τοῦ Τρωικοῦ
[4, 155]   τῶν στρατιωτῶν. (Δημήτριος δ´  Σκήψιος   ἐν τῷ ιεʹ τοῦ Τρωικοῦ
[4, 167]   Κορίνθιος, ὥς φησι Δημήτριος  Σκήψιος,   οὗ μνημονεύει Ἀρχίλοχος. Ὑπὸ φιληδονίας
[4, 141]   γὰρ εἶναι θʹ τῷ ἀριθμῷ,  (σκιάδες   δὲ οὗτοι καλοῦνται σκηναῖς ἔχοντες
[4, 154]   Ἐν γὰρ τοῖς ὅπλοις ἀγερθέντες  σκιαμαχοῦσι   καὶ πρὸς ἀλλήλους ἀκροχειρίζονται, (ποτὲ
[4, 176]   πετάσια δ´ ἐπιτεθειμένοι καὶ προσκόπια  σκιὰν   μὲν ποιοῦντα, καταπνεῖσθαι δ´ οὐ
[4, 141]   κηρύγματος πράσσεται, ἔχει τε ἑκάστη  σκιὰς   φρατρίας τρεῖς καὶ γίνεται
[4, 140]   δεύτερον ἐπὶ τοῦ  σκιμποδίου   καθῆσθαι, πάντα τοιαῦτα ποιοῦσιν εἰς
[4, 183]   ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ·  (Σκινδαψὸν   λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον
[4, 183]   καὶ παναρμόνια (Ἐστὶν δ´  σκινδαψὸς   τετράχορδον ὄργανον, ὡς παρῳδός
[4, 183]   πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο  σκινδαψὸς   τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ
[4, 183]   βαρβίτους τριχόρδους, πηκτίδας, κιθάρας, λύρας,  σκινδαψοὺς   ἐξηρτυόμαν. Σώπατρος δ´ παρῳδὸς
[4, 182]   καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους καὶ  σκινδαψοὺς   καὶ τὸ ἐννεάχορδον καλούμενον. Πλάτων
[4, 176]   (Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ  Σκίρπαλον   υἱόν, νήπιον ὅντ´ ἐκάλει Σκίρπαλος
[4, 176]   Σκίρπαλον υἱόν, νήπιον ὅντ´ ἐκάλει  Σκίρπαλος   Εὐπαλάμου, ἤειδεν δ´ αὐτοῦ τὰ
[4, 129]   Μεθ´ οὓς εἰσῆλθον ἰθύφαλλοι καὶ  σκληροπαῖκται   καί τινες καὶ θαυματουργοὶ γυναῖκες
[4, 141]   δὲ τῆς διαίτης τῆς τοιαύτης  σκληρότητα   ὕστερον καταλύσαντες οἱ Λάκωνες ἐξώκειλαν
[4, 157]   ποιεῖται βραδυτέρας, ὀργῆς δὲ καὶ  σκληρότητος   καὶ πολλῆς σκαιότητος ἐμπίπλησι. Καὶ
[4, 131]   τεύτλων, θρίων, λεκίθου, σκορόδων, ἀφύης,  σκόμβρων,   ἐνθρυμματίδων, πτισάνης, ἀθάρης, κυάμων, λαθύρων,
[4, 168]   τὴν οἰκίαν, λαφυροπωλοῦντες τὰ ὑπάρχοντα,  σκοποῦντες   οὐ τί δεδαπάνηται ἀλλὰ τί
[4, 161]   ὠνήσασθαι Τὰς προσφόρους ὑμῖν τροφάς,  σκορόδια,   τυρόν, κρόμμυα, κάππαριν ἅπαντα ταῦτ´
[4, 170]   ῥοῦν, κύμινον, κάππαριν, (ὀρίγανον, γήτειον,  σκόροδον,   θύμον, σφάκον, σίραιον, σέσελι, πήγανον,
[4, 132]   ἄνω· τούτων μὲν ἔχει  σκόροδον,   δ´ ἐχίνους δύο,
[4, 170]   οὐκ ἔλαιον, οὐκ ἀμυγδάλας, οὐ  σκόροδον,   οὐ σίραιον, οὐχὶ γήθυον, (οὐ
[4, 131]   φυσκῶν, ζωμοῦ, τεύτλων, θρίων, λεκίθου,  σκορόδων,   ἀφύης, σκόμβρων, ἐνθρυμματίδων, πτισάνης, ἀθάρης,
[4, 177]   εἶναι εὕρημα, ὀνομάζεσθαι δὲ καὶ  σκυταλείας,   κατ´ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους. Χρῆσθαι
[4, 129]   ἔπιες, ἔχε πρῶτος καὶ τὸν  σκύφον   δῶρον· τοῦτο δὲ καὶ τοῖς
[4, 129]   τῆς κλίνης Πρωτέας αἰτεῖ  σκύφον   χοαῖον καὶ πληρώσας οἴνου (Θασίου
[4, 146]   τέλειον. Τότε καὶ τὴν κεφαλὴν  σμᾶται   μοῦνον καὶ Πέρσαις δωρέεται. (Ὁ
[4, 131]   δόμος ἡμέτερος, ποίων ἀγαθῶν; Οὐ  σμύρνης   ἐκ Συρίας ὀδμαὶ λιβάνου τε
[4, 150]   ἐμοῖς ποτε γενομένοις μαγείροις παρασκευάσαι  σοι   Αἰγύπτιον δεῖπνον. Καὶ κελεύσαντος ἐπεὶ
[4, 156]   ἐμπεσὼν μεμψιμοιρήσῃς. Διὸ καὶ μεταδοῦναί  σοι   βούλομαι τοῦ παρὰ Κέβητι τῷ
[4, 172]   τραπέζας δ´ μίαν, (τί  σοι   διαφέρει τοῦτο; Παράθες (σημίαν. Οὐκ
[4, 183]   ἄν μου θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί  σοι   ἐγὼ αὐτός, πολλῶν ἄλλων μουσικωτέρων
[4, 174]   ποιμένας. (Καὶ τοσαῦτα μὲν ἔχω  σοι   ἐγὼ λέγειν περὶ τοῦ ὑδραυλικοῦ
[4, 134]   ὑποπιόντας· Τοῦτο γὰρ νῦν ἐστί  σοι   ἐν ταῖς Ἀθήναις ταῖς καλαῖς
[4, 133]   Μετιόντι Ζωμίῳ· Ἰχθὺς τί  σοι   ἐφαίνεθ´ οὑφθός; {Β. Μικρὸς ἦν,
[4, 128]   Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως. Δώσομεν δέ  σοι   ἡμεῖς καὶ αὐτὰς τὰς ἐπιστολάς.
[4, 182]   φησί· Μαγάδι λαλήσω μικρὸν ἅμα  σοι   καὶ μέγα. Οἱ δὲ καλούμενοι
[4, 159]   ἥδιον πίω. {Β. Ἰδοὺ κύλιξ  σοι   καὶ τράπεζα καὶ φακοί. {Α.
[4, 175]   περὶ αὐτοῦ νῦν ἔχω  σοι   λέγειν ἐν προχείρῳ. (Ἰόβας μὲν
[4, 131]   τὸ μέτωπον. {Α. Οἶνοι δέ  σοι,   λευκός, γλυκύς, αὐθιγενής, ἡδύς, καπνίας.
[4, 163]   φυγοῦσα γοῦν σε καὶ τοὺς  σοὶ   παραπλησίους Ἀρετὴ Ἡδονῇ παρακάθηται,
[4, 132]   τέχνης ἡγεμονία τίς ἐστιν αὕτη  σοι,   πάτερ, τὸ τῶν ἐδομένων τὰ
[4, 132]   Ἔχεις ἐχίνους; {Β. Ἕτερος ἔσται  σοι   πίναξ· αὐτὸς γὰρ αὐτὸν ἐπριάμην
[4, 172]   δ´ ἐν Καλυψοῖ φησιν· ~(Προγεύσεταί  σοι   πρῶτον γραῦς τοῦ ποτοῦ.
[4, 128]   τοῦ Ἱππολόχου σπανίως εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί  σοι   τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα διατριβῆς
[4, 133]   Ἀπολειπούσῃ· Ἔστιν ἔνδον ὄξος ὀξύ  σοι.   Ὑπολαμβάνω, παιδάριον, ὀπὸν εἰλήφαμεν. Ἄριστα
[4, 151]   δεξάμενος τὸ κέρας εἶπεν· Ἐγώ  σοι,   Σεύθη, δίδωμι ἐμαυτὸν καὶ
[4, 151]   καὶ λαβὼν κέρας μεστὸν Προπίνω  σοι,   Σεύθη, ἔφη, καὶ τὸν
[4, 137]   ὑπόμνησιν ποιουμένους τῆς ἀρχαίας ἀγωγῆς.  Σόλων   δὲ τοῖς ἐν πρυτανείῳ σιτουμένοις
[4, 158]   τί δεῖ βροτοῖσι’ κατὰ τὸν  σὸν   Εὐριπίδην, γραμματικώτατε, πλὴν δυοῖν μόνον,
[4, 160]   μήτηρ κέκληκε) κατὰ τὸν  σὸν   Τίμωνα εἶναί Μοι καλός τε
[4, 133]   Κωραλίσκῳ. Ἄλεξις ἐν Θράσωνί φησι·  (Σοῦ   δ´ ἐγὼ λαλιστέραν οὐπώποτ´ εἶδον
[4, 151]   προσαιτοῦντες, ἀλλὰ καὶ πονεῖν ὑπὲρ  σοῦ   καὶ προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ
[4, 163]   οὐ λαμυρώτερον οὐδέν, (Ὁ Τίμων  σου   περὶ τοῦ κυνὸς τοῦ θαλαττίου
[4, 169]   παύσεις, ἔφη, τὸν ἑταῖρον διαφθείροντά  σου   τὴν νίκην; Οἶδα δὲ καὶ
[4, 173]   Φοῖβε μαχαίρας καὶ προδιδάσκων τοὺς  σοὺς   προπόλους. Κἀν τοῖς ἑξῆς δ´
[4, 162]   συγγράμμασι τοῦ Περσαίου ἀπηντήκαμεν τῆς  σοφῆς   ταύτης πραγματείας τοιοῦτον ἔχουσι τὸ
[4, 162]   ἣν μόνην ὑμεῖς ῥαψῳδίαν οἱ  σοφοὶ   ἀσπάζεσθε, μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ
[4, 161]   λέγεις δίαιταν· πάντες οὕτως οἱ  σοφοὶ   διάγουσι καὶ τοιαῦτα κακοπαθοῦσί που;
[4, 159]   οὖν διὰ τοῦτο φυλάττονται οἱ  σοφοὶ   οὗτοι τοὺς φακούς, ἀλλ´ ἡμῖν
[4, 184]   ἐν τῷ περὶ Εὐριπίδου καὶ  Σοφοκλέους   Ἀλκιβιάδην φησὶ μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν
[4, 164]   Κεφαλίωνα ἀποστοματιοῦντες; Κατὰ γὰρ τὸν  Σοφοκλέους   Κηδαλίωνά ἐστε Μαστιγίαι, κέντρωνες, ἀλλοτριοφάγοι.
[4, 183]   δὲ τοῦ τριγώνου τούτου καὶ  Σοφοκλῆς   ἐν μὲν Μυσοῖς οὕτως· Πολὺς
[4, 176]   γὰρ ἐλύμους αὐλούς, ὧν μνημονεύει  Σοφοκλῆς   ἐν Νιόβῃ τε κἀν Τυμπανισταῖς,
[4, 175]   ἡμῖν. Τοῦ δὲ μοναύλου μνημονεύει  Σοφοκλῆς   μὲν ἐν Θαμύρᾳ οὕτως· Οἴχωκε
[4, 163]   καὶ πρὸς Διόδωρον ἰόντας (τὸν  σοφὸν   ἐγκρατέως μετ´ ἐκείνου πυθαγορίζειν. Ἦν
[4, 160]   Παραινέσαι δὲ σφῷν τι βούλομαι  σοφόν·   ὅταν φακῆν ἕψητε, μὴ ´πιχεῖν
[4, 158]   τε πάντα εὖ ποιήσει  σοφὸς   καὶ φακῆν φρονίμως ἀρτύσει. διὸ
[4, 183]   δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν  σοφὸς   κιθάρᾳ παριαμβίδας· δὲ γεγάθει
[4, 162]   πρὸς Ζήνωνα διαμιλλώμενος ὡς  σοφὸς   πάντως ἂν εἴη καὶ στρατηγὸς
[4, 155]   συμποσίων ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´  σοφὸς   Πλάτων ἐν τῷ πρώτῳ Νόμων
[4, 134]   (τῆς ὀρχήσεως) κωμῳδεῖ τινα τῶν  σοφῶν   ὡς παρὰ δεῖπνον ὀρχούμενον λέγων
[4, 175]   (Πόσῳ δὲ κρεῖττον, Οὐλπιανὲ  σοφώτατε,   τὸ ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον τοῦ
[4, 166]   ἐπικαλούμενος, μεθύουσά τ´ ἐξόπισθεν  σοφωτάτη   Ἀποτυμπανισχὰς κατὰ πόδας πορεύεται. (Πολύευκτον
[4, 175]   δὲ τὸν γίγγραν γε τὸν  σοφώτατον.   {Β. Τίς δ´ ἔσθ´
[4, 183]   ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει ὡς  σοφώτατον   τῆς ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ τὸ
[4, 137]   λαβεῖν μαγείρους βούλομαι (οὓς ἂν  σοφωτάτους   δύνωμ´ ἐν τῇ πόλει. Μέλλοντα
[4, 152]   Ἐλαίῳ δ´ οὐ χρῶνται διὰ  σπάνιν   καὶ διὰ τὸ ἀσύνηθες ἀηδὲς
[4, 134]   παρῳδός, ὅπερ διὰ τὸ  σπάνιον   οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι ὑμῖν, ἄνδρες
[4, 128]   (Ἐπεὶ δὲ τοῦ Ἱππολόχου  σπανίως   εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί σοι τὰ ἐν
[4, 136]   μόρμυρος ἄντα δ´ ἦν, μεγάλη,  σπάρος·   οὓς μάγειρος σίζοντας παρέθηκε
[4, 142]   τινες τῶν ἰδιωτῶν τῶν ἐν  Σπάρτῃ   γενομένων κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον
[4, 168]   φησίν, ἄσωτον γενόμενον ἐν τῇ  Σπάρτῃ   ἐκώλυον οἱ ἔφοροι συναναστρέφεσθαι τοῖς
[4, 138]   καὶ ἄνδρα Συβαρίτην ἐπιδημήσαντα τῇ  Σπάρτῃ   καὶ συνεστιαθέντα ἐν τοῖς φιδιτίοις
[4, 131]   (μέλπειν δ´ ᾠδαῖς τοτὲ μὲν  Σπάρτην   τὴν εὐρύχορον, τοτὲ δ´ αὖ
[4, 155]   ἴδοις οὔτ´ ἐν ἄστεσιν ὅσων  Σπαρτιάταις   μέλει συμπόσια οὐδ´ ὁπόσα τούτοις
[4, 139]   Κοπίζει δὲ καὶ τῶν ἄλλων  Σπαρτιατῶν   βουλόμενος. Ἐν δὲ τῇ
[4, 132]   ἀπὸ θερμοῦ τὴν μεγάλην αὐτοῖς  σπάσαι,   ἀποζέσας σίλουρον λεβίαν, ἐφ´
[4, 143]   διακονοῦντες· καὶ ὅτι μετ´ εὐφημίας  σπείσαντες   τοῖς θεοῖς μερίζουσι τῶν παρατιθεμένων
[4, 133]   δ´ ἀσταφίδας προχέαις τριπτῆρι λεήνας  σπέρματά   τ´ ἐνδάκνοντα σινήπυος. Εἰν ἑνὶ
[4, 133]   ὅμοιον τέττιγι καὶ τιτιγονίῳ, ὡς  Σπεύσιππος   παρίστησιν ἐν δʹ Ὁμοίων. Μνημονεύει
[4, 174]   φησιν Ξενοφῶν, ἐχρῶντο αὐλοῖς  σπιθαμιαίοις   τὸ μέγεθος, ὀξὺ καὶ γοερὸν
[4, 147]   ἐτύμως ὔμμιν, παρέπαισε δὲ θερμὸν  (σπλάγχνον,   ἔπειτα δὲ νῆστις δέλφακος οἰκετικᾶς
[4, 149]   τῇ μάζῃ καὶ τῷ τυρῷ  σπλάγχνον   καὶ ἅλες προσφαγεῖν. (Καθαγισάντων δὲ
[4, 174]   Δελφὸς Δία Εἰλαπιναστήν τε καὶ  Σπλαγχνοτόμον.   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' (Πολλῶν δὲ τοιούτων
[4, 138]   κυάμων, καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς  σποδιοῦσι   πρὸς τὸ πῦρ μετρίως ὑποπίνοντες.
[4, 149]   πολυφαγία. Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον  σπονδὰς   ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας,
[4, 170]   ὃς πλυνεῖ σκεύη, λύχνους (ἑτοιμάσει,  σπονδὰς   ποιήσει, τἄλλ´ ὅσα τούτῳ προσήκει.
[4, 149]   νυκτερινῶν φόβων. Ἀπὸ δὲ τῶν  σπονδῶν   παιὰν ᾄδεται. Ὅταν δὲ τοῖς
[4, 144]   Μεθυσκόμενοι δὲ εἰώθασι βουλεύεσθαι τὰ  σπουδαιότατα   τῶν πρηγμάτων· (τὸ δ´ ἂν
[4, 184]   τὴν περὶ τὸ πρᾶγμα τοῦτο  σπουδὴν   ὅταν λέγῃ· Ὅστις δ´ αὐτὴν
[4, 130]   οἱ παῖδες εἰς τὰς εὐτυχεῖς  σπυρίδας,   ἕως ἐσάλπισε τὸ εἰωθὸς τοῦ
[4, 129]   τὴν δυσχωρίαν Κάρανος κελεύει  σπυρίδας   ἡμῖν καὶ ἀρτοφόρα διὰ ἱμάντων
[4, 137]   ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας ὥς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ  ΣΤ'   (Ἄλεξις δ´ ἐν Συντρέχουσιν ἐπισκώπτων
[4, 150]   τὰς ἐπικαιροτάτας τῶν ὁδῶν διέλαβε  σταθμοῖς   ἐπί τε τούτοις ἐκ χαράκων
[4, 141]   δώδεκα, παρὰ δὲ ταῦτα τυροῦ  σταθμόν   τινα καὶ σύκων, ἔτι δὲ
[4, 141]   πλὴν ὄψον τι μικρὸν ἔχον  σταθμὸν   ὡς τέταρτον μάλιστα, καὶ παρὰ
[4, 146]   δ´ οἱ τοιχωρύχοι, κοίτας φέροντες  σταμνία   τ´ οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνεκ´,
[4, 170]   λάκκον εἶδον, οὐ φρέαρ· οὐ  στάμνος   ἔστι· διακενῆς δ´ ἕστηκ´ ἐγὼ
[4, 158]   πρὸ φακῆς λοπάδ´ αὔξων εἰς  στάσιν   ἄμμε βάλῃς, Χρύσιππός τε ἐν
[4, 172]   Ἰωλκοῦ· οὕτω γὰρ Ὅμηρος ἠδὲ  Στασίχορος   ἄεισε λαοῖς. (Ὁ γὰρ Στησίχορος
[4, 143]   δὲ δούλων ἕκαστος Αἰγιναῖον φέρει  στατῆρα   κατὰ κεφαλήν. Διῄρηνται δ´ οἱ
[4, 137]   καὶ πίονα μῆλα) ῥοιαί τε  σταφυλαί   τε, θεοῦ Βρομίοιο τιθῆναι, πρόσφατος
[4, 144]   τῇ ὑστεραίῃ νήφουσι προτιθεῖ  στεγέαρχος   ἐν τοῦ ἂν ἐόντες βουλεύωνται.
[4, 173]   Δελφῶν ἄποικοι, παρέχουσι τοῖς ἐπιδημοῦσι  στέγην,   ἅλας, ἔλαιον, ὄξος, ἔτι λύχνον,
[4, 147]   χλοεραί τε δηφαρυγες, (πυριων τε  στεγναι   βύσται μέγαθος κακὰ κακκάβου γλυκυου
[4, 135]   Πολλὰ δ´ ἄναντα κάταντα κατὰ  στέγος   ἦλθ´ μάγειρος, σείων ὀψοφόρους
[4, 169]   δώδεκα, κρεάγραν, θυίαν, τυροκνῆστιν παιδικήν,  στελεόν,   σκαφίδας τρεῖς, δορίδα, κοπίδας τέτταρας.
[4, 131]   ἕρπυλλος, μήκων, ἀχράδες, κνῆκος, ἐλᾶαι,  στέμφυλ´,   ἄμητες, πράσα, γήτειον, κρόμμυα, φυστή,
[4, 161]   δ´ ἑστίασις ἰσχάδες καὶ  στέμφυλα   (καὶ τυρὸς ἔσται· ταῦτα γὰρ
[4, 175]   λύρᾳ μοναύλοις τε χειμωντεως ναος  στέρημα   κωμασάσης. Ἀραρὼς δ´ ἐν Πανὸς
[4, 128]   ἄδην εἴχομεν βρώσεως ἐχερνιψάμεθα. Καὶ  στέφανοι   εἰσηνέχθησαν πολλοὶ παντοδαπῶν ἀνθέων ἐπὶ
[4, 129]   τῶν δοθέντων ἡμῖν ἀνασεσωσμένων. Ἔπειτα  στέφανοι   πάλιν καὶ διλήκυθον μύρου χρυσοῦν
[4, 149]   τε ξηρὰ καὶ πλακοῦς καὶ  στέφανος.   Καὶ ὃς ἂν ἔξω τι
[4, 139]   γενόμενον περὶ τὸν Ὑάκινθον οὔτε  στεφανοῦνται   ἐπὶ τοῖς δείπνοις οὔτε ἄρτον
[4, 137]   ἴρινον ἡδύ, ~(ἄλλος δ´ αὖ  στεφάνους   ἐπὶ δεξιὰ πᾶσιν ἔδωκεν, οἳ
[4, 128]   στλεγγίδες, ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ  στεφάνῳ.   ~Ἐπὶ δὲ τούτοις εἰπὼν
[4, 172]   μὲν τραγηματίζεται, (μυρισάμενος δὲ καὶ  στεφανωσάμενος   πάλιν δειπνεῖ τὰ μελίπηκτα ταῖς
[4, 134]   δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν,  στῆ   δ´ ἄρ´ ἐπ´ οὐδὸν ἰών.
[4, 172]   Στασίχορος ἄεισε λαοῖς. (Ὁ γὰρ  Στησίχορος   οὕτως εἴρηκεν ἐν τῷ προκειμένῳ
[4, 172]   Ὅτι δὲ τὸ ποίημα τοῦτο  Στησιχόρου   ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς Σιμωνίδης
[4, 172]   Πολλὰς δὲ νοσσάδας ὄρνις, προτέρου  Στησιχόρου   Ἰβύκου ἐν τοῖς Ἄθλοις
[4, 154]   αὐτόν σε πυλαμάχε πρῶτον» παρὰ  Στησιχόρῳ,   ὁπλομάχος, τειχομάχος, πυργομάχος. δὲ
[4, 140]   δ´ ἀπόροις ἐπιτάττει κάλαμον  στιβάδα   φύλλα δάφνης φέρειν, ὅπως
[4, 138]   τὸν θεόν, ἐν δὲ ταύταις  στιβάδας   ἐξ ὕλης, ἐπὶ δὲ τούτων
[4, 162]   συμποτικοὺς διαλόγους συντεθέντας ἐκ τῶν  Στίλπωνος   (καὶ Ζήνωνος ἀπομνημονευμάτων, ἐν οἷς
[4, 133]   τὰς ὑποπαρθένους ἁλμάδας ὡς ἐλάας  στιφράς;   Φιλήμων δ´ ἐν Μετιόντι
[4, 133]   ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή τε  στιφρή   τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Καὶ
[4, 134]   πεσσομενάων· αὐτὸς δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο  στίχας   ἀνδρῶν, στῆ δ´ ἄρ´ ἐπ´
[4, 129]   τὰς χεῖρας ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν  στλεγγίδας   ἐλάβομεν χρυσᾶς, διπλασίους τῶν πρότερον,
[4, 128]   ἀνθέων ἐπὶ πᾶσί τε χρυσαῖ  στλεγγίδες,   ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ στεφάνῳ.
[4, 128]   δὲ καὶ ἕκαστον πρὶν εἰσελθεῖν  στλεγγίδι   χρυσῇ· πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´
[4, 163]   θηροπέπλου μανίας ὕβρεώς τε περιστάσιμον  στοὰν   ἔχοντι Πυθαγόρου πελάτᾳ. Σωσικράτης δ´
[4, 151]   (Ποσειδώνιος δὲ ἀπὸ τῆς  στοᾶς   ἐν ταῖς ἱστορίαις, αἷς συνέθηκεν
[4, 176]   Ποσειδώνιος δ´ ἀπὸ τῆς  στοᾶς   φιλόσοφος ἐν τῇ τρίτῃ τῶν
[4, 149]   Ἀπόλλωνος πανηγύρει, εἰσιόντες πάντες ἐν  στολαῖς   λευκαῖς, (ἃς μέχρι καὶ νῦν
[4, 148]   καὶ τὴν Διονυσιακὴν πᾶσαν ἐνδύνων  στολὴν   προῄει καὶ οὕτως ἐσκευασμένος ἐδίκαζεν.
[4, 154]   Μαντινεῖς καὶ Ἀρκάδες, τήν τε  στολὴν   τὴν πολεμικὴν καὶ τὴν ὅπλισιν
[4, 136]   Τοῖς δαιτυμόνες χέρ´ ἐφέντες ἐν  στόμασίν   τ´ ἔθεσαν καὶ ἀπήγαγον ἄλλυδις
[4, 137]   δέκα μὲν χεῖρες, δέκα δὲ  στόματ´   εἶεν, γαστὴρ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον
[4, 132]   τοῦτ´, ἀλλ´ ἀδύνατα βούλομαι· (οὔτε  στόματα   γὰρ οὔτε χεῖρας πέντ´ ἔχω.
[4, 132]   πάτερ, τὸ τῶν ἐδομένων τὰ  στόματα   προειδέναι. Οἷον Ῥοδίους κέκληκας· εἰσιοῦσι
[4, 129]   κυβιστῶσαι καὶ πῦρ ἐκ τοῦ  στόματος   ἐκριπίζουσαι γυμναί. (Ἐπεὶ δὲ καὶ
[4, 159]   (Ἢν γὰρ τράγῃ τις, τοῦ  στόματος   ὄζει κακόν ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ. Ἐπεὶ
[4, 171]   ἐν προτέραις Νεφέλαις διὰ τούτων·  {ΣΤΡ.   Πῶς οὐ δέχονται δῆτα τῇ
[4, 167]   γὰρ οἱ πόλεμοι καὶ αἱ  στρατεῖαι,   τὰ δὲ καὶ αἱ πολυτέλειαι
[4, 155]   ὄντα δεύτερον οὔτε κατὰ τὴν  στρατηγίαν   οὔτε κατὰ τὴν ἀξίωσιν, καὶ
[4, 162]   σοφὸς πάντως ἂν εἴη καὶ  στρατηγὸς   ἀγαθός, μόνον τοῦτο διὰ τῶν
[4, 138]   Παυσανίας μετεπέμψατο τῶν Ἑλλήνων τοὺς  στρατηγοὺς   (καὶ ἐλθόντων ἐπιδείξας ἑκατέρου τῶν
[4, 147]   γημαμένης δ´ Ἀντωνίῳ τῷ Ῥωμαίων  στρατηγῷ   (ἐν Κιλικίᾳ) φησιν οὕτως· Ἀπαντήσασα
[4, 146]   τῶν σφετέρων δεξαμένοις τὴν Ξέρξεω  στρατιὰν   καὶ δειπνίσασι τετρακόσια τάλαντα ἀργυρίου
[4, 167]   ποιῶν καὶ κτώμενος καὶ διδούς.  Στρατιώτης   γὰρ ὢν λογίζεσθαι τὰ προσιόντα
[4, 141]   ἑορτὴν παρὰ Λακεδαιμονίοις μίμημα εἶναι  στρατιωτικῆς   ἀγωγῆς. όπους μὲν γὰρ εἶναι
[4, 155]   εἰς ὃν κατέβησαν τέσσαρες τῶν  στρατιωτῶν.   (Δημήτριος δ´ Σκήψιος ἐν
[4, 153]   ἱστοριῶν τάδε· Ἐποιεῖτό τε τῶν  στρατιωτῶν   τὰς κατακλίσεις ἐπὶ τοῦ ἐδάφους
[4, 135]   Φοῖβος Ἀπόλλων. Ὡς δὲ ἴδον  Στρατοκλῆ,   κρατερὸν μήστωρα φόβοιο, (τρίγλης ἱπποδάμοιο
[4, 137]   εἰσῆλθον, κοῦραι δύο θαυματοποιοί, ἃς  Στρατοκλῆς   ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας ὥς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 163]   προσποιηθέντος· πρὸς ὃν ἐπιστέλλων  Στρατόνικος   ἐκέλευσε τὸν ἀπαίροντα τὸ ῥηθὲν
[4, 169]   Πατανίων προσελθέτω. Καὶ πάλιν· Πλείους  Στρατονίκου   τοὺς μαθητάς μοι δοκεῖ ἕξειν
[4, 148]   Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ τὸ ἐν  στρατοπέδῳ   γεννηθῆναι οὐ μόνον ὠνομάζετο νέος
[4, 169]   Τὸ μὲν ἀσώτιον ἔχεις παρὰ  Στράττιδι   ἐν Χρυσίππῳ λέγοντι οὕτως· (Εἰ
[4, 160]   ἄνδρες κύνες οἱ κατὰ τὴν  Στράττιδος   τοῦ κωμῳδιοποιοῦ Ἰοκάστην, ἥτις ἐν
[4, 130]   γελωτοποιὸς εἰσῆλθε Μανδρογένης, ἐκείνου  Στράτωνος   τοῦ Ἀττικοῦ, ὥς φασιν, ἀπόγονος
[4, 130]   εὔζωμα καὶ τοὺς καλοὺς ἐσθίων  στρεπτούς,   Λήναια καὶ Χύτρους θεωρῶν. Ἡμεῖς
[4, 152]   θεοὺς προσκυνοῦσιν ἐπὶ τὰ δεξιὰ  στρεφόμενοι.   (Ἔτι Ποσειδώνιος διηγούμενος καὶ
[4, 162]   περὶ ταῦτα τὴν διάνοιαν ἀεὶ  στρέφων   πιστευθείς, ὥς φησιν Ἕρμιππος (ὑπ´
[4, 155]   βρόχον ἀρτήσαντας ἔκ τινος ὕψους  (στρογγύλον)   πρὸς ὃν κατὰ κάθετον ὑποτίθεσθαι
[4, 174]   Ἔοικεν δὲ τὸ ὄργανον βωμῷ  στρογγύλῳ,   καί φασι τοῦτο εὑρῆσθαι ὑπὸ
[4, 131]   ἄφατον πλῆθος, (νηττῶν, φαττῶν· χῆνες,  στρουθοί,   κίχλαι, κόρυδοι, κίτται, κύκνοι, πελεκάν,
[4, 145]   καὶ ὄρνιθες ἀναλίσκονται, οἵ τε  στρουθοὶ   οἱ Ἀράβιοι ἐστὶν δὲ τὸ
[4, 170]   καὶ τὸν ὑπὸ Ῥωμαίων καλούμενον  στρούκτωρα,   παρατιθέμενος ἐκ δράματος Ἀλεξάνδρου
[4, 131]   κατὰ τὴν ἀγορὰν μὲν ὑπεστρῶσθαι  στρώμαθ´   ἁλουργῆ μέχρι τῆς ἄρκτου· δειπνεῖν
[4, 173]   καὶ ἔλαιον καὶ ξύλα καὶ  στρώματα.   Ἀριστοτέλης Θεόφραστος ἐν τοῖς
[4, 173]   ἔλαιον, ὄξος, ἔτι λύχνον, κλίνας,  στρώματα,   τραπέζας. Δημήτριος δ´ Σκήψιος
[4, 153]   τράπεζαι πολυτελεῖς παρασκευάζονται ἀνθιναί τε  στρωμναὶ   καὶ ἐκπώματα ἀργυρᾶ παντοδαπά, καὶ
[4, 142]   χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν αὐτοῖς  στρωμναί   τε τοῖς μεγέθεσιν οὕτως ἐξησκημέναι
[4, 148]   καὶ τὰ κυλικεῖα καθὼς ταῖς  στρωμναῖς   ἐμεμέριστο, ἑκάστῳ φέρειν ἐπέτρεψε. Καὶ
[4, 161]   ὑπομεῖναι μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος, σιωπήν,  στυγνότητ´,   ἀλουσίαν. (Τούτων δ´ ὑμεῖς,
[4, 158]   πεπαυμένον, φησὶ Σώφιλος κωμῳδιοποιός.  Στωικὸν   δὲ δόγμα ἐστὶν ὅτι τε
[4, 175]   ἐστιν; {Α. Οὐκ οἶδας, ἐμβρόντητε  σύ;   {Β. Μὰ Δία. {Α. Τί
[4, 169]   εἴποις; Ὕπαγε. {Α. Κάκκαβον λέγω·  (σὺ   δ´ ἴσως ἂν εἴποις λοπάδ´.
[4, 160]   εἴληφεν Οὐάρρων τὸ ἰαμβεῖον.  (Σὺ   δέ μοι δοκεῖς, Κύνουλκε
[4, 130]   φόβον τοῦ πλούτου ὃν ἐλάβομεν.  Σὺ   δὲ μόνον ἐν Ἀθήναις μένων
[4, 159]   ἐν Κοριαννοῖ· Φέρε δὴ κατακλινῶ·  σὺ   δὲ τράπεζαν φέρε καὶ κύλικα
[4, 172]   ἔστι κανδύλους ποιεῖν οὐδ´ οἷα  σὺ   εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν μέλι,
[4, 144]   ἐκεῖνο εὖ οἶδα ὅτι καὶ  σὺ   ἔμπειρος εἶ, ὅτι ὅσῳ ἂν
[4, 170]   του δέωμαι. Δεῖπνον αἰτήσεις με  σὺ   ἤδη παρελθών· οὐκ ἔχων δὲ
[4, 171]   προτενθῶν ἐσμέν, ἀλλ´ οὐκ οἶσθα  σύ.   Καὶ Φιλύλλιος ἐν Ἡρακλεῖ· Βούλεσθε
[4, 132]   Βούλομαι δέ γ´, βέλτιστε  σύ,   κἀκεῖνο καὶ τοῦτ´, ἀλλ´ ἀδύνατα
[4, 184]   Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ· Οὐ τουτονὶ μέντοι  σὺ   κιθαρίζειν ποτὲ αὐλεῖν τ´ ἐδίδαξας;
[4, 163]   τὰ συμπόσια παρεκάλουν· οὐχ ὥσπερ  σύ,   κυνικέ, μηδέποτε ταῖς Χάρισιν,
[4, 133]   φιλεῖς τὰς δρυπεπεῖς ἑταίρας  σὺ   τὰς ὑποπαρθένους ἁλμάδας ὡς ἐλάας
[4, 169]   μὴ πρότερον οἴσεις, θεοῖσιν ἐχθρὲ  σύ,   (τὸ λεβήτιον, τἀκ τοῦ νίτρου·
[4, 159]   δόμοισιν, οὐ φίλος πατήρ, οἵας  σὺ   χοἰ σὲ δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ
[4, 130]   τὴν τεχνιτείαν Ἐρυμάνθιοι τῷ ὄντι  σύαγροι   κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων (σιβύναις
[4, 138]   Φασὶ δέ τινες καὶ ἄνδρα  Συβαρίτην   ἐπιδημήσαντα τῇ Σπάρτῃ καὶ συνεστιαθέντα
[4, 129]   πάππος αὐτοῦ Πρωτέας  συγγενόμενος   Ἀλεξάνδρῳ) καὶ ὅτι πᾶσι προὔπιεν,
[4, 174]   περὶ ὀνομασιῶν (ἐστὶ δὲ τὸ  σύγγραμμα   περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων) συγγράψαι
[4, 184]   ὀλίγοι. δ´ Εὐφράνωρ καὶ  σύγγραμμα   περὶ αὐλῶν κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ
[4, 144]   περὶ βασιλείας (εἰ γνήσιον τὸ  σύγγραμμα·   πολλοὶ γὰρ αὐτό φασιν εἶναι
[4, 162]   ἐν ταῖς Διαδοχαῖς. Δύο δὲ  συγγράμμασι   τοῦ Περσαίου ἀπηντήκαμεν τῆς σοφῆς
[4, 164]   Ἡσίοδος, τραγῳδίαι, Χοιρίλος, Ὅμηρος, Ἐπίχαρμος,  συγγράμματα   παντοδαπά. Δηλώσεις γὰρ οὕτω τὴν
[4, 175]   μὲν γὰρ ἐν τῷ προειρημένῳ  συγγράμματι   Αἰγυπτίους φησὶν λέγειν τὸν μόναυλον
[4, 157]   τὸν Ἑλλήσποντον; μόνον ἀνέγνωτε  συγγραμμάτων   αὐτοῦ τὸ περιέχον λεκίθου καὶ
[4, 139]   διὰ τὸ πλῆθος ὧν ἐκδέδωκε  συγγραμμάτων·   ἐστὶ γὰρ τρισχίλια πρὸς τοῖς
[4, 184]   οἶδας ἱστοροῦντα Μενεκλέα τὸν Βαρκαῖον  συγγραφέα   ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς
[4, 160]   ὁμιλήσαντες πολλοῖς Ἑλληνικοῖς ποιηταῖς καὶ  συγγραφεῦσιν   οὐκ ἴσασιν ὅθεν εἴληφεν
[4, 134]   ἀνευρηκὼς τέχνην, τὰ κεφάλαια  συγγράφων   Εὐριπίδῃ. (Τούτοις οὐδ´ ἀναρμόστως ἄν
[4, 174]   σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων)  συγγράψαι   φησὶ περὶ τῆς ὑδραύλεως Κτησίβιον
[4, 145]   Κυμαῖος τὰ Περσικὰ  συγγράψας   ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν ἐπιγραφομένων
[4, 151]   Σεύθης ἀναστὰς συνέπιε καὶ  συγκατεσκεδάσατο   μετ´ αὐτοῦ τὸ κέρας. Μετὰ
[4, 154]   ἐκ ῥήματος τοῦ μάχεσθαι μᾶλλον  συγκεῖσθαι.   Ὁπότε γὰρ τὸ μάχη συντιθέμενον
[4, 128]   Καράνου γάμους ἑστιῶντος οἱ μὲν  συγκεκλημένοι   ἄνδρες ἦσαν εἴκοσιν· οἷς καὶ
[4, 130]   ἑταῖρε Τιμόκρατες, ἀποβλέπων τίνι  συγκρῖναι   ἔχεις τῶν Ἑλληνικῶν δείπνων τὸ
[4, 143]   ξενίαν τε προσηγόρευον. (Ἡρόδοτος δὲ  συγκρίνων   τὰ τῶν Ἑλλήνων συμπόσια πρὸς
[4, 157]   τὸ περιέχον λεκίθου καὶ φακῆς  σύγκρισιν;   Ὁρῶ γὰρ πολλὴν παρ´ ὑμῖν
[4, 165]   ἡδυλογοῦσι μεγάλας ἀμυχὰς καταμύξαντες καὶ  συγκύψαντες   ἅπαντας γελῶσι. Τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν
[4, 183]   ἀντίσπαστά τε Λυδῆς ἐφυμνεῖ πηκτίδος  συγχορδίᾳ,   καὶ ἐν Θαμύρᾳ. Ἀριστοφάνης δ´
[4, 131]   νάρκαι, ῥίνης τεμάχη, σχαδόνες, βότρυες,  σῦκα,   πλακοῦντες, μῆλα, κράνειαι, ῥόαι, ἕρπυλλος,
[4, 139]   καὶ) φύσκης τόμον καὶ τραγήματα  σῦκά   τε ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ
[4, 149]   τε δύο καὶ τυροῦ τροφαλὶς  σῦκά   τε ξηρὰ καὶ πλακοῦς καὶ
[4, 129]   συνωπτημέναι κίχλαι καὶ νῆτται καὶ  συκαλλίδων   πλῆθος ἄπειρον καὶ ᾠῶν ἐπικεχυμέναι
[4, 141]   ἐλάα τις τυρὸς  σῦκον,   ἀλλὰ κἄν τι λάβωσιν ἐπιδόσιμον,
[4, 140]   ἄρτος, κρέας, λάχανον ὠμόν, ζωμός,  σῦκον,   τράγημα, θέρμος. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´
[4, 141]   ταῦτα τυροῦ σταθμόν τινα καὶ  σύκων,   ἔτι δὲ εἰς ὀψωνίαν περὶ
[4, 138]   που παραθήσομεν αὐτοῖς τῶν τε  σύκων   καὶ ἐρεβίνθων καὶ κυάμων, καὶ
[4, 162]   ἀνηλιποκαιβλεπέλαιοι, νυκτιλαθραιοφάγοι, νυκτιπαταιπλάγιοι, μειρακιεξαπάται καὶ  συλλαβοπευσιλαληταί,   (δοξοματαιόσοφοι, ζηταρετησιάδαι. (Ἀρχέστρατός τε
[4, 161]   τρώγοντες ἅλιμα καὶ κακὰ τοιαῦτα  συλλέγοντες   ἐν τῷ κωρύκῳ. Κἀν τῷ
[4, 139]   ἀπολείπει τὴν θυσίαν, ἀλλὰ κενοῦσθαι  συμβαίνει   τὴν πόλιν πρὸς τὴν θέαν.
[4, 153]   Ῥωμαίους ἱστορεῖ παρὰ τὸ δεῖπνον  συμβάλλειν   μονομαχίας, γράφων οὕτως· Τὰς τῶν
[4, 163]   ἀποδεδρακότα. Ἄνθρωπ´ ἀλάστωρ, διὰ τί  συμβολὰς   ἔχων νήφεις; Τί τηλικοῦτον ἀδικεῖς
[4, 134]   τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἰσοστάσιόν φησιν· Ἀπὸ  συμβολῶν   ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες, ἄλλο
[4, 157]   τὴν σκευήν· εἰς ἣν ἀποβλέπουσα  συμβουλεύσαιμ´   ἂν ὑμῖν κατὰ τὸν Σωκρατικὸν
[4, 154]   Μαντινεῖς Δημώνακτος ἑνὸς τῶν πολιτῶν  συμβουλεύσαντος,   καὶ ζηλωτὰς τούτων γενέσθαι Κυρηναίους.
[4, 154]   ος> τρέπει, ὡς ἐν τῷ  σύμμαχος,   πρωτόμαχος, ἐπίμαχος, ἀντίμαχος, (φιλόμαχον γένος
[4, 142]   τὸ μηθὲν δαπανᾶν, ὑπερβάλλοντα τὸ  σύμμετρον   τῆς διαίτης. Τὸ μὲν γὰρ
[4, 147]   τ´ ἐπεισῆλθεν μέλι καὶ γάλα  σύμπακτον,   τό κε τυρὸν ἅπας τις
[4, 157]   Ἡρακλέα Εὐρυσθέως θυσίαν τινὰ ἐπιτελοῦντος  συμπαραληφθέντα   καὶ τῶν τοῦ Εὐρυσθέως υἱῶν
[4, 128]   πάντως αὐτῷ δηλοῦν εἴ τινι  συμπεριενεχθείη   δείπνῳ πολυτελεῖ, τὰ ὅμοια κἀκείνου
[4, 142]   (ὅτε δὲ καὶ παραγένοιντο, μικρὰ  συμπεριενεχθεῖσι   νόμου χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν
[4, 145]   τῶν εὐνούχων. Καὶ ὅταν εἰσέλθωσι  συμπίνουσιν   μετ´ αὐτοῦ, οὐ τὸν αὐτὸν
[4, 153]   Καμπανῶν δέ τινες παρὰ τὰ  συμπόσια   μονομαχοῦσι. (Νικόλαος δ´ Δαμασκηνός,
[4, 155]   ἐν ἄστεσιν ὅσων Σπαρτιάταις μέλει  συμπόσια   οὐδ´ ὁπόσα τούτοις ξυνεπόμενα πάσας
[4, 163]   καὶ πάντες αὐτὸν ἐπὶ τὰ  συμπόσια   παρεκάλουν· οὐχ ὥσπερ σύ, κυνικέ,
[4, 143]   δὲ συγκρίνων τὰ τῶν Ἑλλήνων  συμπόσια   πρὸς τὰ παρὰ Πέρσαις φησίν·
[4, 159]   Ἀλλ´ ἐπειδὴ οὗτοι, ἔφη,  συμποσίαρχε,   ὑπὸ λογοδιαρροίας ἐνοχλούμενοι μὴ πεινῶσιν
[4, 155]   Θρᾳκῶν φησί τινας ἐν τοῖς  συμποσίοις   ἀγχόνην παίζειν βρόχον ἀρτήσαντας ἔκ
[4, 175]   ἔδειξ´, Ἀθήνησιν δὲ κατακεχρημένον ἐν  συμποσίοις   ἤδη ´στί. {Β. Διὰ τί
[4, 134]   δ´ ἐν Ταραντίνοις ἐν τοῖς  συμποσίοις   φησὶ τοὺς Ἀττικοὺς καὶ ὀρχεῖσθαι
[4, 156]   κατὰ τὸ Παρμενίσκου τῶν κυνικῶν  συμπόσιον   δειπνεῖν ἐνθάδε πάντα ὥσπερ
[4, 134]   ἄρ´ ἂν φαίης ἂν εἰς  συμπόσιον   εἰσελθὼν ἄφνω. Καὶ τοῖς μὲν
[4, 150]   Ἀναβάσεως τὸ παρὰ Σεύθῃ διαγράφων  συμπόσιον   ἐν τούτοις· ~(Ἐπειδὴ δὲ εἰσῆλθον
[4, 147]   ἐν Κιλικίᾳ παρεσκεύασεν αὐτῷ βασιλικὸν  συμπόσιον,   ἐν πάντα χρύσεα καὶ
[4, 148]   καὶ πολλῷ κρεῖττον διακοσμήσασα τὸ  συμπόσιον   ἐποίησε φανῆναι τὰ πρῶτα μικρά,
[4, 156]   ἡμῖν τὸ Παρμενίσκειον ἐκεῖνο διελθεῖν  συμπόσιον.   Καὶ ὃς μετέωρον αὑτὸν παραναστήσας
[4, 162]   καὶ τὰς ὡραίας εἰς τὸ  συμπόσιον   καὶ πότε αὐτοὺς προσδεκτέον ὡραιζομένους
[4, 130]   Ἑλληνικῶν δείπνων τὸ προκείμενον τοῦτο  συμπόσιον;   Ὁπότε καὶ Ἀντιφάνης κωμῳδιοποιὸς
[4, 131]   διασύρων τὸ τῶν Ἰφικράτους γάμων  συμπόσιον,   ὅτε ἤγετο τὴν Κότυος τοῦ
[4, 147]   ἐμφυλίου πολέμου τὸ Κλεοπάτρας ἀναγράφων  συμπόσιον   τῆς τελευταίας (Αἰγύπτου βασιλευσάσης, γημαμένης
[4, 155]   ἐν τῷ πρώτῳ Νόμων περὶ  συμποσίων   διηγεῖται λέγων οὕτως· Καὶ οὔτ´
[4, 155]   Ἑλλήνων πολὺ πρῶτοι, περὶ ἀρχαίων  συμποσίων   ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´ σοφὸς
[4, 138]   λεκτέον καὶ περὶ τῶν Λακωνικῶν  συμποσίων.   Ἡρόδοτος μὲν οὖν ἐν τῇ
[4, 138]   παρασκευῆς λέγων καὶ μνημονεύσας Λακωνικῶν  συμποσίων   φησί· Ξέρξης φεύγων ἐκ τῆς
[4, 145]   πότον ποιῆται, ποιεῖται δὲ πολλάκις,  συμπόται   αὐτῷ εἰσιν ὡς μάλιστα δώδεκα.
[4, 162]   ὅπως ἂν μὴ κατακοιμηθῶσιν οἱ  συμπόται,   (καὶ) πῶς ταῖς ἐπιχύσεσι χρηστέον
[4, 155]   εἰπεῖν εἶχον, ἄνδρες φίλοι καὶ  συμπόται   τῶν Ἑλλήνων πολὺ πρῶτοι, περὶ
[4, 168]   καὶ τῷ οἴνῳ, οὐ τοῖς  συμπόταις.   Ἀγαθαρχίδης δ´ Κνίδιος ἐν
[4, 145]   καὶ οἱ σύνδειπνοι, καλεῖ τοὺς  συμπότας   τούτους τις τῶν εὐνούχων. Καὶ
[4, 162]   Περσαίου τε τοῦ καλοῦ φιλοσόφου  συμποτικοὺς   διαλόγους συντεθέντας ἐκ τῶν Στίλπωνος
[4, 162]   πραγματείας τοιοῦτον ἔχουσι τὸ ἐπίγραμμα  συμποτικῶν   διαλόγων. (Κτησίβιος δ´ Χαλκιδεὺς
[4, 141]   περιφέρεται ταῦτα τὰ ἐπάικλα καλούμενα.  Συμφέρει   δ´ ἕκαστος εἰς τὸ φιδίτιον
[4, 134]   ἂν οἴνου μόνον ὀσμὴν ἴδωσι·  συμφορὰν   λέγεις ἄρ´ ἂν φαίης ἂν
[4, 174]   μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς καλῆς ταύτης  συμφωνίας,   ἥτις ἡμᾶς ἐπέστρεψεν πάντας κατακηληθέντας
[4, 128]   ἀφθονία σεσωρευμένη, καὶ ἕκαστος λαβὼν  (σὺν)   αὐτῷ πίνακι τοῖς κατόπιν διεδίδου
[4, 129]   ἐφ´ ἑτέρῳ πάλιν πίνακι τοιούτῳ  σὺν   μύστροις χρυσοῖς. Ὁρῶν οὖν τὴν
[4, 147]   λεκάναις παροψίσι τ´ ὀξυβάφων πλήρεις,  σύν   τε χλιδῶσαι παντοδαποῖσι τέχνας εὑρήμασι
[4, 148]   τοῖς μὲν ἐν ἀξιώμασι φορεῖα  σὺν   τοῖς κομίζουσι, (τοῖς πλείοσι δὲ
[4, 157]   πυνθανομένους τί τηνικάδε; Ἔλεγεν ὄψον  συνάγειν   πρὸς τὸ δεῖπνον. (Ἡμῖν δὲ
[4, 143]   γράφει οὕτως· Οἱ δὲ Λύττιοι  συνάγουσι   μὲν τὰ κοινὰ συσσίτια οὕτως.
[4, 137]   Καὶ γὰρ ἐκεῖνος τοὺς ἀριστεῖς  συνάγων   πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα Φύρετο δ´
[4, 140]   τᾷ μύλᾳ δρυφῆται κἠπὶ ταῖς  συναικλίαις,   οὕτω τὰ συνδείπνια καλῶν. καὶ
[4, 168]   τῇ Σπάρτῃ ἐκώλυον οἱ ἔφοροι  συναναστρέφεσθαι   τοῖς νέοις. Παρὰ δὲ Ῥωμαίοις
[4, 152]   τῶν βαρβάρων ποιητὴν ἀφικέσθαι καὶ  συναντήσαντα   μετὰ ᾠδῆς ὑμνεῖν αὐτοῦ τὴν
[4, 165]   αὐτὸς Ἄλεξις εἴρηκεν ἐν  Συναποθνῄσκουσιν·   Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Κόρινθον ἐλθὼν
[4, 129]   φέρουσαι ληκύθους μύρου ἑκάστη δύο  συνδεδεμένας   ἱμάντι χρυσῷ, (τὴν μὲν ἀργυρᾶν,
[4, 145]   δὲ καὶ γυνὴ αὐτῷ  συνδειπνεῖ   καὶ τῶν υἱῶν ἔνιοι. Καὶ
[4, 148]   αὐτῷ καὶ εἰς αὔριον παρεκάλει  συνδειπνῆσαι   πάλιν ἥκοντα μετὰ τῶν φίλων
[4, 140]   κἠπὶ ταῖς συναικλίαις, οὕτω τὰ  συνδείπνια   καλῶν. καὶ πάλιν· Ἄικλον Ἀλκμάων
[4, 145]   τράπεζαν, παρατίθεται· ἐπειδὰν δὲ οἱ  σύνδειπνοι   δειπνήσωσι, τῶν ἀπὸ τῆς τραπέζης
[4, 145]   ποιεῖται καὶ ἐν οἱ  σύνδειπνοι·   καὶ βασιλεὺς ἐκείνους ὁρᾷ
[4, 145]   αὐτὸς καθ´ ἑαυτὸν καὶ οἱ  σύνδειπνοι,   καλεῖ τοὺς συμπότας τούτους τις
[4, 129]   ἄλλον φθάνοντες. Εἷς δὲ τῶν  συνδειπνούντων   ἡμῖν ἄθλιος οὐ δυνάμενος πιεῖν
[4, 146]   πορεύωνται, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τοὺς  συνδείπνους   ὑποδέχωνται. (Ἡρόδοτος δέ φησιν ἐν
[4, 145]   βασιλέως. Καὶ οὗτοι δὲ οὐ  συνδειπνοῦσιν   αὐτῷ, ἀλλ´ ἔστιν οἰκήματα δύο
[4, 149]   πατέρων ἐπὶ λίθων καθήμενοι γυμνοὶ  συνδειπνοῦσιν.   (Θεόπομπος δ´ ἐν τῇ ἕκτῃ
[4, 146]   βασιλέα φοιτῶσιν οἱ ἐντιμότατοι τῶν  συνδείπνων   ἐπὶ τὸ ἄριστον μόνον διὰ
[4, 145]   δεῖπνον. Τῶν δὲ τοῦ βασιλέως  συνδείπνων   οἳ μὲν ἔξω δειπνοῦσιν, οὓς
[4, 145]   μὲν αὐτῶν παρατίθεται ἑκάστῳ τῶν  συνδείπνων   τοῦ βασιλέως, καὶ ἀποφέρεται ἕκαστος
[4, 152]   αὐτοῖς φαίνεται. Ὅταν δὲ πλείονες  συνδειπνῶσι,   (κάθηνται μὲν ἐν κύκλῳ, μέσος
[4, 151]   στοᾶς ἐν ταῖς ἱστορίαις, αἷς  συνέθηκεν   οὐκ ἀλλοτρίως ἧς προῄρητο φιλοσοφίας
[4, 168]   πατὴρ εἱστία τοὺς ἑταίρους,  συνελθόντων   εἰς τὸ δεῖπνον λαμπρὰ μὲν
[4, 151]   βουλόμενοι. Καὶ Σεύθης ἀναστὰς  συνέπιε   καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´ αὐτοῦ τὸ
[4, 183]   φησιν Ἰόβας, Ἀλέξανδρος Κυθήριος  συνεπλήρωσε   χορδαῖς καὶ ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων
[4, 167]   αὐτοῦ ἐκ πολλῶν τόπων ἦσαν  συνερρυηκότες·   οἳ μὲν γὰρ ἐξ αὐτῆς
[4, 143]   τοῖς κατὰ πόλεμον κατὰ  σύνεσιν   δεδοξασμένοις. Ἀπὸ δὲ τοῦ δείπνου
[4, 138]   Συβαρίτην ἐπιδημήσαντα τῇ Σπάρτῃ καὶ  συνεστιαθέντα   ἐν τοῖς φιδιτίοις εἰπεῖν· Εἰκότως
[4, 165]   ἐποίησε τὴν πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως  συνεστρόγγυλεν   ἰταμῶς καὶ ταχύ. (Καὶ Κτήσιππος
[4, 158]   τὴν Ὀδυσσέως τοῦ φρονιμωτάτου καὶ  συνετωτάτου   ἀδελφὴν Φακῆν καλουμένην, ἣν ἄλλοι
[4, 152]   καθήμενοι κύκλῳ καθάπερ οἱ δεσπόται  συνευωχοῦνται.   Τὸ δὲ ποτὸν οἱ διακονοῦντες
[4, 184]   ἐγκυκλίου παιδείας διὰ τὰς γενομένας  συνεχεῖς   κινήσεις ἐν τοῖς κατὰ τοὺς
[4, 175]   ὡς ἀμούσων καὶ τὸν μόναυλον  συνεχῶς   ὀνομάζεις ἐπιχωριάζοντα παρ´ ἡμῖν, ἄκουε
[4, 138]   τὴν παρασκευὴν εἶπεν· Ἄνδρες Ἕλληνες,  συνήγαγον   ὑμᾶς βουλόμενος ἐπιδεῖξαι τοῦ Μήδων
[4, 142]   αὐτὸν οὐδέποτε ἐνωρίστερον τοῦ κατειθισμένου  συνῆγεν   καιροῦ πεντακλίνου τε διεστρώννυτο οὐδέποτε
[4, 164]   καὶ ἀλείμμασι κουρᾷ τε τῇ  συνήθει   χρωμένων. (Εἰ δ´ ὑμεῖς ὄντως,
[4, 165]   τοῖς Ἐναγίζουσί φησι· (Εἰ μὴ  συνήθης   Φαιδίμῳ γ´ ἐτύγχανεν Χαβρίου
[4, 176]   τε καὶ ἀναλφάβητος οὕτως ἐστὶ  συνήθης   ὡς τάχιστα ἐλέγχειν τὰ παρὰ
[4, 129]   (πλήρης ἰχθύων ὀπτῶν πάντα γένη  συνηθροισμένων,   ἅπασί τε προσεδόθη καὶ ἀργυροῦν
[4, 148]   τῶν ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντων ἀκροαμάτων  συνηθροισμένων   ἐπὶ τὴν θέαν τῶν Πανελλήνων.
[4, 128]   Θεοφράστου δὲ τοῦ Ἐρεσίου μαθητάς,  συνθήκας   δ´ εἶχε ταύτας πρὸς τὸν
[4, 142]   δὲ πολὺ διενέγκας τῷ τε  συνιδεῖν   πράγματα καίτοι νέος ὢν καὶ
[4, 139]   δὲ τὴν ἰδέαν. Διδόασι τῶν  συνιόντων   ἑκάστῳ τυρὸν χλωρὸν καὶ (γαστρὸς
[4, 154]   εἰ δέ τις ἕτερος ἀντιποιήσαιτο,  συνίσταντο   μονομαχήσοντες μέχρι θανάτου. Ἄλλοι δ´
[4, 140]   ὥσπερ πολίτευμά τι τοῦτο δὴ  συνίσταται   μικρόν. Καὶ γὰρ ὅντινα δεῖ
[4, 131]   ὀπταί, φυκίδες ἑφθαί, βάτραχοι, πέρκαι,  συνόδοντες,   ὄνοι, βατίδες, ψῆτται, γαλεός, κόκκυξ,
[4, 149]   ἔτι καὶ νῦν Διονυσιακὴ  σύνοδος   ἔχει τοὔνομα τοῖς ἐσθίουσι τῶν
[4, 147]   ταῦτα παρῆλθεν ἰσοτράπεζος ὅλος μνηστης  συνόδων   πυρός Ἔπειτα βαθμοὺς ἀτμίζων· ἐπὶ
[4, 173]   Τίς ὑποκεκρυμμένος μένει, σαραβάκων κοπίδων  συνομώνυμε;   (Ἐπισκώπτουσι γὰρ οἱ Σάτυροι τοὺς
[4, 141]   ἀγρῶν (ὅσον εἰς αὐτὴν τὴν  συνουσίαν,   νομίζοντες καὶ τὸ πλείονα τῶν
[4, 142]   (τῆς κλίνης) παρ´ ὅλην τὴν  συνουσίαν,   ὅτε τὸν ἀγκῶνα ἅπαξ ἐρείσειαν
[4, 166]   τῶν ἰδιωτῶν πλῆθος αἰεὶ περὶ  συνουσίας   καὶ πότους ἐστί. Λέγουσι δὲ
[4, 166]   ζῆν, αὐτοὺς δὲ διὰ τὰς  συνουσίας   καὶ τὰς ἡδονὰς οὐ μέλλειν,
[4, 162]   τοῦ καλοῦ φιλοσόφου συμποτικοὺς διαλόγους  συντεθέντας   ἐκ τῶν Στίλπωνος (καὶ Ζήνωνος
[4, 150]   Γαλάτας πάντας ἐνιαυτὸν καὶ τοῦτο  συντελέσαι   ποιήσαντα οὕτως. (Κατὰ τόπους τῆς
[4, 157]   βʹ τῶν Νόστων Μετὰ τὸ  συντελέσαι   τοὺς ἄθλους Ἡρακλέα Εὐρυσθέως θυσίαν
[4, 139]   οἱ Λάκωνες ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας  συντελοῦσι   καὶ διὰ τὸ πένθος τὸ
[4, 145]   δὲ φανεῖται οἰκονομικῶς καὶ ἀκριβῶς  συντεταγμένον   καὶ τοῖς ἄλλοις Πέρσαις (τοῖς
[4, 140]   ταῦτα, ὄντα οἷον ἐπιχορηγήματα τοῦ  συντεταγμένου   τοῖς φιδίταις ἀίκλου· (παρὰ γὰρ
[4, 154]   συγκεῖσθαι. Ὁπότε γὰρ τὸ μάχη  συντιθέμενον   τὸ τέλος εἰς ος> τρέπει,
[4, 137]   ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ' (Ἄλεξις δ´ ἐν  Συντρέχουσιν   ἐπισκώπτων τὰ Ἀττικὰ δεῖπνά φησιν·
[4, 158]   τῆς καλῆς Ἀλεξανδρείας, Πλούταρχε,  σύντροφοί   ἐστε τῷ φακίνῳ βρώματι καὶ
[4, 144]   ἡδέως ἔπινε, πᾶν δὲ τὸ  συντυχὸν   ἡδέως ἤσθιεν· εἰς δὲ τὸ
[4, 169]   ἔστιν ἡμῖν· τε γὰρ  συνώνυμος   τῆς ἔνδον οὔσης ἔγχελυς Βοιωτία
[4, 129]   ἀγαθῶν· ἦσαν γὰρ ἐν αὐτῷ  συνωπτημέναι   κίχλαι καὶ νῆτται καὶ συκαλλίδων
[4, 167]   ἀπέδοτο τὸν κλῆρον ὃν ἐν  Συρακούσαις   λαχὼν ἔμελλεν ἕξειν. (Εἰς τοσοῦτον
[4, 167]   εἰς Σικελίαν ὅτ´ ἔμελλεν κτίζειν  Συρακούσας   τῷ ἑαυτοῦ συσσίτῳ μελιτούττης ἀπέδοτο
[4, 176]   Τὸν μόναυλον ποῖ τέτροφας; Οὗτος  Σύρε.   {Β. Ποῖον μόναυλον; {Α. Τὸν
[4, 137]   οὐ Κόρινθος οὐδὲ Λαίς,  Σύρε,   οὐδ´ εὐτραπέζων Θετταλῶν ξένων τροφαί,
[4, 131]   ποίων ἀγαθῶν; Οὐ σμύρνης ἐκ  Συρίας   ὀδμαὶ λιβάνου τε πνοαί, τερενοχρῶτες
[4, 184]   Φρουροῖς τὸν ἀλεκτρυόνα Ἰδαῖον εἴρηκε  σύριγγα   διὰ τούτων· Ῥοθεῖ δέ τοι
[4, 184]   περὶ μελοποιῶν τὴν μὲν μονοκάλαμον  σύριγγα   Ἑρμῆν εὑρεῖν, τινὰς δ´ ἱστορεῖν
[4, 184]   δ´ Χῖος ἐν Τρωικοῖς  σύριγγα   μέν φησιν εὑρεῖν Μαρσύαν καὶ
[4, 184]   διὰ τούτων· Ῥοθεῖ δέ τοι  σῦριγξ   Ἰδαῖος ἀλέκτωρ. Ἐν δὲ τῷ
[4, 174]   μὴ διδαχθέντας αὐλεῖν τε καὶ  συρίζειν,   ὥσπερ τοὺς ποιμένας. (Καὶ τοσαῦτα
[4, 184]   Κελαιναῖς, τῶν πρότερον ἑνὶ καλάμῳ  συριζόντων.   Εὐφορίων δ´ ἐποποιὸς ἐν
[4, 157]   Χάρισιν ἐπιγραφομέναις ἔφη τὸν Ὅμηρον  Σύρον   ὄντα τὸ γένος κατὰ τὰ
[4, 175]   Ἰόβας ἐν τετάρτῳ θεατρικῆς ἱστορίας  Σύρων   εὕρημά φησιν εἶναι, ὡς καὶ
[4, 160]   ἐὰν ὀπτωμένων ἴδω τιν´ ὑμῶν  συσπάσαντα   τὸ σκέλος, Ζηνωνικῷ πραθήσεθ´ οὗτος
[4, 149]   ἱεροκήρυκος τὰς πατρίους εὐχὰς καταλέγοντος  συσπένδοντες.   Μετὰ δὲ ταῦτα κατακλιθέντες λαμβάνουσιν
[4, 143]   Λύττιοι συνάγουσι μὲν τὰ κοινὰ  συσσίτια   οὕτως. Ἕκαστος τῶν γινομένων καρπῶν
[4, 143]   τὴν Κρήτην οἶκοι δύο ταῖς  συσσιτίαις,   ὧν τὸν μὲν καλοῦσιν ἀνδρεῖον,
[4, 143]   τῶν παρακειμένων προεστηκυῖα τῆς  συσσιτίας   γυνὴ φανερῶς ἀφαιροῦσα παρατίθησι τοῖς
[4, 143]   κοιμητήριον προσαγορεύουσι. Κατὰ δὲ τὸν  συσσιτικὸν   οἶκον πρῶτον μὲν κεῖνται δύο
[4, 143]   τρίτῳ Κρητικῶν Νομίμων Ἐν τοῖς  συσσιτίοις,   φησίν, οἱ Κρῆτες καθήμενοι συσσιτοῦσι·
[4, 143]   Τὴν δὲ ἐπιμέλειαν ἔχει τοῦ  συσσιτίου   γυνὴ τρεῖς τέτταρας τῶν
[4, 143]   Ι' Περὶ δὲ τῶν Κρητικῶν  συσσιτίων   Δωσιάδας ἱστορῶν ἐν τῇ δʹ
[4, 143]   συσσιτίοις, φησίν, οἱ Κρῆτες καθήμενοι  συσσιτοῦσι·   (καὶ ὅτι ἀβαμβάκευστα τοῖς ὀφρανοῖς
[4, 167]   ἔμελλεν κτίζειν Συρακούσας τῷ ἑαυτοῦ  συσσίτῳ   μελιτούττης ἀπέδοτο τὸν κλῆρον ὃν
[4, 133]   (ἄλλοτε δ´ αὖ λευκὸν γλεῦκος  συστάμνισον   ὄξει ἶσον ἴσῳ, τὰς δ´
[4, 171]   γενόμενον, ἐν ὥσπερ τι  σύστημα   οἱ προτένθαι εἰσί, (καθάπερ καὶ
[4, 168]   ὅλας τὰς ἡμέρας τοῖς φιλοσόφοις  συσχολάζοντες,   κεκτημένοι δὲ μηδέν, εὐεκτοῦσιν οὕτω
[4, 150]   (Θύματα δὲ καταβάλλεσθαι ταύρων καὶ  συῶν   καὶ προβάτων τε καὶ τῶν
[4, 165]   Διόδωρος οὑπίτριπτος ἐν ἔτεσιν δύο  σφαῖραν   ἀπέδειξε τὴν πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως
[4, 165]   μικρὸς ἐν πένθ´ ἡμέραις  σφαῖραν   ἐποίησε τὴν πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως
[4, 141]   περὶ δέκα τινὰς Αἰγιναίους ὀβολούς.  Σφαῖρος   δ´ ἐν τρίτῳ Λακωνικῆς πολιτείας
[4, 170]   κάππαριν, (ὀρίγανον, γήτειον, σκόροδον, θύμον,  σφάκον,   σίραιον, σέσελι, πήγανον, πράσον. Ἐν
[4, 174]   οἶδα εἰ περὶ τὸ ὄνομα  σφάλλεται.   μέντοι Ἀριστόξενος προκρίνει τὰ
[4, 146]   ἐν τῇ ἠπείρῳ πολίων τῶν  σφετέρων   δεξαμένοις τὴν Ξέρξεω στρατιὰν καὶ
[4, 132]   σιλουρισμός. {Α. Ἂν Βυζαντίους, ἀψινθίῳ  σφιν   δεῦσον ὅσα γ´ ἂν παρατιθῇς,
[4, 144]   Οἴνῳ δὲ κάρτα προσκέαται· καί  σφιν   οὐκ ἐμέσαι ἔξεστιν, οὐκ οὐρῆσαι
[4, 183]   Σεμέλα δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει  σφιν   σοφὸς κιθάρᾳ παριαμβίδας· δὲ
[4, 144]   πρηγμάτων· (τὸ δ´ ἂν ἅδῃ  σφίσι   βουλευομένοισι, τοῦτο τῇ ὑστεραίῃ νήφουσι
[4, 144]   Ἕλληνας σιτεομένους πεινῶντας παύεσθαι, ὅτι  σφίσιν   ἀπὸ δείπνου παραφορέεται οὐδὲν λόγου
[4, 166]   φιλτάτη Γῆ μῆτερ, ὡς σεμνὸν  σφόδρ´   εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι κτῆμα
[4, 165]   ἐνιαυτὸν ἕνα λίθον ἁμαξιαῖον. Καὶ  σφόδρ´   εὐτελὲς λέγω. Τιμοκλῆς δ´ ἐν
[4, 129]   μέγεθος χοίρου τινὸς ὀπτοῦ καὶ  σφόδρα   μεγάλου, ὃς ὕπτιος ἐπέκειτο τὴν
[4, 159]   φησί τινα ἐκ τῆς Ἰωνίας  σφόδρα   πλούσιον ἐπιδημῆσαι ταῖς Ἀθήναις πορφυρίδα
[4, 172]   Μάγειρ´, ἀηδής μοι δοκεῖς εἶναι  σφόδρα.   Πόσας τραπέζας μέλλομεν ποιεῖν, τρίτον
[4, 156]   Τὸ δειπνάριον ἀνθηρὸν ἦν, γλαφυρὸν  σφόδρα·   φακῆς κατ´ ἄνδρα τρυβλίον μεστὸν
[4, 175]   αὐτό; {Α. Διότι φυλὴν περιμένω  (σφόδρα   φιλονικοῦσαν λαχεῖν τιν´. Οἶδα γὰρ
[4, 162]   τοῦτο ποιοῦντες, ἔτι τε τὴν  Σφοδρίου   τοῦ κυνικοῦ τέχνην ἐρωτικὴν καὶ
[4, 160]   ἐπιγραφομέναις Φοινίσσαις φησίν· Παραινέσαι δὲ  σφῷν   τι βούλομαι σοφόν· ὅταν φακῆν
[4, 131]   κόκκυξ, θρίσσαι, νάρκαι, ῥίνης τεμάχη,  σχαδόνες,   βότρυες, σῦκα, πλακοῦντες, μῆλα, κράνειαι,
[4, 130]   Ναΐδες ἐφάνησαν λάθρᾳ κατὰ μηχανὰς  σχασθέντων   τῶν φραγμάτων καὶ Ἔρωτες καὶ
[4, 148]   περίοπτον ὑπὲρ τὸ θέατρον κατασκευάσαντα  σχεδίαν   χλωρᾷ πεπυκασμένην ὕλῃ, ὥσπερ ἐπὶ
[4, 134]   δ´ ἄρ´ ἐπ´ οὐδὸν ἰών.  Σχεδόθεν   δέ οἱ ἦν παράσιτος Χαιρεφόων,
[4, 167]   θρασὺς τὸν τρόπον, οὗτοι  σχεδὸν   ἅπαντες εἰς Μακεδονίαν ἀθροισθέντες ἑταῖροι
[4, 166]   πόλις τῶν Ταραντίνων  σχεδὸν   καθ´ ἕκαστον μῆνα βουθυτεῖ καὶ
[4, 145]   ἐσθῆτας καλὰς ἔχοντες καὶ διατρίβουσι  σχεδὸν   τὸ ἥμισυ τῆς ἡμέρας περὶ
[4, 148]   καὶ ἐγκρασιχόλους καὶ ἀλλᾶντας καὶ  σχελίδας   καὶ ἔτνος· οἷσι Μαρδόνιον εἱστίασε
[4, 147]   ἐρίφου παρέθηκε, εἶτα δίεφθ´ ἀκροκώλια  σχελίδας   τε μετ´ αὐτῶν λευκοφορινοχρόους, ῥύγχη,
[4, 140]   δείπνων κατάλυσις ἥδε καθάπερ  σχημάτων.   Ἣν δ´ εἰς τὰ τῶν
[4, 151]   ἔτι δειπνοῦντα· Ἐκείνῳ, ἔφη, δός·  σχολάζει   γὰρ ἤδη, ἐγὼ δ´ οὔπω.
[4, 165]   κατεμασήσατο. (Ἐν δὲ Φαίδρῳ φησί·  Σχολῇ   γε, νὴ τὸν ἥλιον, σχολῇ
[4, 169]   (Εἰ μηδὲ χέσαι γ´ αὐτῷ  σχολὴ   γενήσεται μηδ´ εἰς ἀσώτιον τραπέσθαι
[4, 165]   Σχολῇ γε, νὴ τὸν ἥλιον,  σχολῇ   λέγεις. Ἐπιχαρίδης μικρὸς ἐν
[4, 164]   τῶν ἐπιγραμμάτων ἀτρέμα τε καὶ  σχολῇ.   Ὀρφεὺς ἔνεστιν, Ἡσίοδος, τραγῳδίαι, Χοιρίλος,
[4, 135]   ἀφύη, Τρίτωνος ἑταίρη, ἄντα παρειάων  σχομένη   ῥυπαρὰ κρήδεμνα (Τοὺς δ´
[4, 128]   κἀκείνου ἀντιπροπίνοντος αὐτῷ. Ἑκατέρων οὖν  σῴζονται   δειπνητικαί τινες ἐπιστολαί, Λυγκέως μὲν
[4, 158]   τε μὴ προσείμαν. Καὶ  Σωκράτης   δ´ ἔλεγεν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων
[4, 157]   ἀρυσάμενον ἐκ ποταμοῦ διψῶντα πιεῖν.  Σωκράτης   δὲ καὶ πολλάκις κατελαμβάνετο διαπεριπατῶν
[4, 147]   παῖδες νίπτρ´ ἔδοσαν κατὰ χειρῶν.  (Σωκράτης   δὲ Ῥόδιος ἐν τρίτῳ
[4, 157]   συμβουλεύσαιμ´ ἂν ὑμῖν κατὰ τὸν  Σωκρατικὸν   Ἀντισθένην ἐξάγειν ἑαυτοὺς τοῦ βίου
[4, 168]   δὲ μηδέν, εὐεκτοῦσιν οὕτω τοῖς  σώμασι·   καὶ οἳ ἐκέλευσαν μεταπεμφθῆναί τινα
[4, 157]   δευτέρῳ βίων, ἔλεγεν ἐνδεδέσθαι τῷ  σώματι   καὶ τῷ δεῦρο βίῳ τὰς
[4, 130]   ἕκαστα γένη, Κρητικῶν καὶ τῶν  σῶν,   (ἑταῖρε Λυγκεῦ, Σαμιακῶν καὶ Ἀττικῶν
[4, 176]   Ποῖον μόναυλον; {Α. Τὸν κάλαμον.  Σώπατρος   Βακχίδι· Καὶ τὸ μόναυλον μέλος
[4, 183]   πηκτίδας, κιθάρας, λύρας, σκινδαψοὺς ἐξηρτυόμαν.  Σώπατρος   δ´ παρῳδὸς ἐν τῷ
[4, 160]   μὴ ´πιχεῖν μύρον. Καὶ  Σώπατρος   δέ, οὗ τὰ νῦν μέμνησαι,
[4, 160]   καὶ τῶν ἐξ Ἐρετρίας, ὡς  Σώπατρος   ἐν Βακχίδος μνηστῆρσι· φησὶν γάρ·
[4, 175]   τοῦ καλουμένου νάβλα, ὅν φησι  (Σώπατρος   παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ
[4, 158]   πλήρης ἐστὶ φακίνων· ὧν καὶ  Σώπατρος   Φάκιος παρῳδὸς μέμνηται ἐν
[4, 160]   δὲ κατὰ τοὺς τοῦ Παφίου  Σωπάτρου   Γαλάτας, Παρ´ οἷς ἔθος ἐστίν,
[4, 144]   πολλοὶ γὰρ αὐτό φασιν εἶναι  Σωσιβίου,   εἰς ὃν Καλλίμαχος ποιητὴς
[4, 163]   περιστάσιμον στοὰν ἔχοντι Πυθαγόρου πελάτᾳ.  Σωσικράτης   δ´ ἐν τρίτῳ φιλοσόφων διαδοχῆς
[4, 133]   κεχρηόσι δαίτης. (Δίφιλος δ´  Σώσιππος   ἐν Ἀπολειπούσῃ· Ἔστιν ἔνδον ὄξος
[4, 171]   τῶν ἱστοριῶν (Πτολεμαῖόν φησι τὸν  Σωτῆρα   ἐδέατρον ἀποδειχθῆναι Ἀλεξάνδρου. Μήποτε δὲ
[4, 162]   περὶ τῶν φιλοσόφων ἱστορίᾳ καὶ  Σωτίων   Ἀλεξανδρεὺς ἐν ταῖς Διαδοχαῖς.
[4, 158]   Ὀρέστην τῆς νόσου πεπαυμένον, φησὶ  Σώφιλος   κωμῳδιοποιός. Στωικὸν δὲ δόγμα
[4, 163]   Ἀνδροφόνῳ φησί· Τῶν φιλοσόφων τοὺς  σώφρονας   ἐνταυθοῖ καλῶ, τοὺς ἀγαθὸν αὑτοῖς
[4, 129]   δὲ ἡμῶν ἡδέως ἀπηλλοτριωμένων τοῦ  σωφρονεῖν   ἐπεισβάλλουσιν αὐλητρίδες καὶ μουσουργοὶ καὶ
[4, 162]   περιεργότερον περὶ φιλημάτων εἴρηκεν  Σωφρονίσκου   φιλόσοφος, ὃς περὶ ταῦτα τὴν
[4, 158]   φιλόσοφος· Ἀρκεῖ μετρία βιοτά μοι  σώφρονος   τραπέζης, (τὸ δ´ ἄκαιρον ἅπαν
[4, 167]   αὐτῶν ἠπίστατο ζῆν ὀρθῶς οὐδὲ  σωφρόνως   οἰκεῖν οἰκίαν. Τοῦ δ´ αὐτὸς




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 10/01/2008