Livre, pages
[4, 162]	ἐν ἕκτῳ ὑπομνημάτων· Ὀφρυανασπασίδαι, ῥινεγκαταπηξιγένειοι,	σακκογενειοτρόφοι	καὶ λοπαδαρπαγίδαι, εἱματανωπερίβαλλοι, ἀνηλιποκαιβλεπέλαιοι, νυκτιλαθραιοφάγοι,
[4, 131]	αἰγῶν τ´ ἀγέλην χρυσοῦν τε	σάκος	φιάλην τε λεπαστὴν χιόνος τε
[4, 136]	ἑφθά. Παῖς δέ τις ἐκ	Σαλαμῖνος	ἄγεν τρισκαίδεκα νήσσας, λίμνης ἐξ
[4, 184]	ἐστὶν εὕρημα κέρατά τε καὶ	σάλπιγγες.	Μητρόδωρος δ´ ὁ Χῖος ἐν
[4, 184]	αὐτῷ προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ τῶν	σαλπίγγων	κώδωνι. Ἐπὶ τούτοις τέλος ἐχέτω
[4, 151]	τε οἵοις σημαίνουσιν αὐλοῦντες (καὶ	σάλπιγξιν	ὠμοβοείαις ῥυθμούς τε καὶ οἱονεὶ
[4, 151]	ῥυθμούς τε καὶ οἱονεὶ μάγαδιν	σαλπίζοντες.	(Ποσειδώνιος δὲ ὁ ἀπὸ τῆς
[4, 182]	καὶ τὰ τρίγωνα καὶ τὰς	σαμβύκας	ἀρχαῖα εἶναι. Ἐν γοῦν Μιτυλήνῃ
[4, 182]	φοίνικας καὶ πηκτίδας καὶ μαγάδιδας	σαμβύκας	τε καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους
[4, 182]	Μουσῶν πεποιῆσθαι ὑπὸ Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν	σαμβύκην.	Ἀριστόξενος δ´ ἔκφυλα ὄργανα καλεῖ
[4, 175]	ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα	σαμβύκην.	Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης
[4, 182]	καλούμενοι ναβλισταὶ καὶ πανδουρισταὶ καὶ	σαμβυκισταὶ	καινῷ μὲν οὐδενὶ χρῶνται ὀργάνῳ.
[4, 129]	ἐπεισβάλλουσιν αὐλητρίδες καὶ μουσουργοὶ καὶ	σαμβυκίστριαί	τινες Ῥόδιαι, ἐμοὶ μὲν γυμναὶ
[4, 175]	Οὐδὲν οὖν οἶσθ´ ἀγαθόν. Οὐδὲ	σαμβυκίστριαν;	Καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον
[4, 138]	ἐν Εἵλωσι· (Καὶ γένηται τοῖσδε	σάμερον	κοπίς. Δεῖπνον δ´ ἐστὶν ἰδίως
[4, 130]	καὶ τῶν σῶν, (ἑταῖρε Λυγκεῦ,	Σαμιακῶν	καὶ Ἀττικῶν αὐταῖς ταῖς ἰδίαις
[4, 155]	εἷς γενέσθαι. (Δοῦρις δ´ ὁ	Σάμιος	ἐν τῇ τῶν ἱστοριῶν ιζʹ
[4, 128]	κατὰ Λυγκέα καὶ Δοῦριν τοὺς	Σαμίους,	Θεοφράστου δὲ τοῦ Ἐρεσίου μαθητάς,
[4, 136]	λέχος ἡνίκ´ ἔβαινε Δρακοντιάδῃ μεγαθύμῳ.	Σάνδαλα	δ´ αὖ παρέθηκεν ἀειγενῆ ἀθανατάων,
[4, 157]	φέρων εἰς τὸ μέσον ἐπεχόρευσε	σαπέρδης	μέγας ὑπό τι δυσώδης οὗτος
[4, 182]	γὰρ βάρωμον καὶ βάρβιτον, ὧν	Σαπφὼ	καὶ Ἀνακρέων μνημονεύουσι, καὶ τὴν
[4, 173]	Ἀχαιός φησιν· Τίς ὑποκεκρυμμένος μένει,	σαραβάκων	κοπίδων συνομώνυμε; (Ἐπισκώπτουσι γὰρ οἱ
[4, 135]	οἶος· ἅμα τῷ γε δυώδεκα	σαργοὶ	ἕποντο. Κυανόχρως δ´ ἀμίας ἐπὶ
[4, 136]	θ´ ὑδατινούς. Ἐν δ´ ἀναμὶξ	σαργοί	τε καὶ ἵππουροι γλάνιές τε,
[4, 163]	θηρίου ὄντος· ἅπας δὲ ἰχθὺς	σάρκα	φιλεῖ βροτέην, ἄν που περικύρσῃ·
[4, 135]	κουροτρόφος· οὐ γὰρ ἔγωγε ἧς	σαρκὸς	δύναμαι γλυκερώτερον ἄλλο ἰδέσθαι) Ὀπταλέος
[4, 172]	εἰρηκότος φέρεσθαι τῇ παρθένῳ δῶρα	(Σασαμίδας	χόνδρον τε καὶ ἐγκρίδας ἄλλα
[4, 173]	ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι τῷ	σατυρικῷ	καρυκκοποιοὺς καλεῖ τοὺς Δελφοὺς διὰ
[4, 173]	κοπίδων συνομώνυμε; (Ἐπισκώπτουσι γὰρ οἱ	Σάτυροι	τοὺς Δελφοὺς ὡς περὶ τὰς
[4, 168]	Πολέμιοι τῆς οὐσίας ὑπάρχοντες, ὡς	Σάτυρος	ἐν τοῖς περὶ χαρακτήρων εἴρηκεν,
[4, 163]	θεούς; (Τί τἀργύριον, ἄνθρωπε, τιμιώτερον	σαυτοῦ	τέθεικας ἢ πέφυκε τῇ φύσει;
[4, 147]	παρά γ´ ἐμὶν καὶ τίν,	σαφ´	οἶδα. Εσταδα ναὶ μὰ θεοὺς
[4, 140]	Τίς δέ ἐστιν ἡ κοπὶς	σαφῶς	ἐκτίθεται Μόλπις ἐν τῇ Λακεδαιμονίων
[4, 133]	δι´ ὄξους καὶ νάπυος γογγυλίδας	σαφῶς	παρίστησι Νίκανδρος ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν
[4, 170]	Εἰς ὅτι δὲ οὗτοι προσελαμβάνοντο	σαφῶς	παρίστησιν Ἀντιφάνης ἐν Μετοίκῳ· Προσέλαβον
[4, 176]	ἦν ὁ νῦν καλούμενος καλαμαύλης	σαφῶς	παρίστησιν Ἡδύλος ἐν τοῖς ἐπιγράμμασιν
[4, 176]	καλάμῃ αὐλοῦντας. (Γινώσκειν δὲ βούλομαί	σε,	ἀνδρῶν λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων
[4, 156]	Καὶ ἄλλος ἑξῆς ἀνεβόησε· Φακός	σε	δαίμων καὶ φακὴ τύχη λάβοι.
[4, 159]	φίλος πατήρ, οἵας σὺ χοἰ	σὲ	δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ δ´ ἡ
[4, 150]	Ὦχος τῷ δείπνῳ Κακὸν κακῶς	σε,	ἔφη, ὦ Αἰγύπτιε, ἀπολέσειαν οἱ
[4, 160]	οὐ λέγων ὃ ἐκ γενετῆς	σε	ἡ μήτηρ κέκληκε) κατὰ τὸν
[4, 163]	ταῖς Μούσαις θύσας. φυγοῦσα γοῦν	σε	καὶ τοὺς σοὶ παραπλησίους ἡ
[4, 156]	Πλεονάζων ἐν ταῖς προσφωνήσεσι πρὸς	σὲ	περὶ τῶν ἐπιφανῶν κλήσεων ἀγωνιῶ
[4, 151]	ἄκοντα. Καὶ νῦν πάρεισιν οὐδέν	σε	προσαιτοῦντες, ἀλλὰ καὶ πονεῖν ὑπὲρ
[4, 154]	ἐν τῷ πυγμάχος, ναυμάχος, αὐτόν	σε	πυλαμάχε πρῶτον» παρὰ Στησιχόρῳ, ὁπλομάχος,
[4, 132]	Τί δαὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς	σὲ	τὸν μάγειρον; {Α. Τῆς τέχνης
[4, 156]	δραξάμενος ἔφη· Ζεῦ, μὴ λάθοι	σε	τῶνδ´ ὃς αἴτιος φακῶν. Καὶ
[4, 135]	κατὰ στέγος ἦλθ´ ὁ μάγειρος,	σείων	ὀψοφόρους πίνακας κατὰ δεξιὸν ὦμον.
[4, 155]	καὶ πρὸς κεφαλὴν αὑτοῦ κατετίθετο.	(Σέλευκος	δὲ Θρᾳκῶν φησί τινας ἐν
[4, 172]	δὲ πρῶτόν φησιν μνημονεῦσαι Πανύασσιν	Σέλευκος,	ἐν οἷς περὶ τῆς παρ´
[4, 153]	Ἐν δὲ τῇ ιϚ περὶ	Σελεύκου	διηγούμενος τοῦ βασιλέως, ὡς εἰς
[4, 156]	ζῆν τὸν βίον ἢ τὴν	Σελεύκου	τοῦ βασιλέως ὑπεροχήν. Ῥοφεῖν φακῆν
[4, 183]	Ἐπίχαρμος ἐν Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως·	Σεμέλα	δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν
[4, 172]	εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν μέλι,	σεμίδαλιν,	ᾠά· πάντα γὰρ τἀναντία νῦν
[4, 134]	ἔχοντες, Ὄψων, Κάραβος καὶ Κωβιός,	Σεμίδαλις.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' (Ἀττικὸν δὲ δεῖπνον
[4, 166]	Ὦ φιλτάτη Γῆ μῆτερ, ὡς	σεμνὸν	σφόδρ´ εἶ τοῖς νοῦν ἔχουσι
[4, 131]	Ἰφικράτει. Τούτων δ´ ἔσται πολὺ	σεμνότερον	καὶ λαμπρότερον παρὰ δεσποσύνοις (τοῖς
[4, 170]	γήτειον, σκόροδον, θύμον, σφάκον, σίραιον,	σέσελι,	πήγανον, πράσον. Ἐν δὲ Παννυχίδι
[4, 147]	κεφάλαια πόδας τε χναυμάτιόν τε	σεσιλφιωμένον.	Ἑφθά τ´ ἔπειτα κρέ´ ὀπτά
[4, 128]	καὶ τοιαύτη τις ἄλλη ἀφθονία	σεσωρευμένη,	καὶ ἕκαστος λαβὼν (σὺν) αὐτῷ
[4, 150]	ἐν ζʹ Ἀναβάσεως τὸ παρὰ	Σεύθῃ	διαγράφων συμπόσιον ἐν τούτοις· ~(Ἐπειδὴ
[4, 151]	κέρας εἶπεν· Ἐγώ σοι, ὦ	Σεύθη,	δίδωμι ἐμαυτὸν καὶ τοὺς ἐμοὺς
[4, 151]	κέρας μεστὸν Προπίνω σοι, ὦ	Σεύθη,	ἔφη, καὶ τὸν ἵππον δωροῦμαι,
[4, 184]	Ἑρμῆν εὑρεῖν, τινὰς δ´ ἱστορεῖν	Σεύθην	καὶ Ῥωνάκην τοὺς Μαιδούς, τὴν
[4, 151]	καὶ προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ ὁ	Σεύθης	ἀναστὰς συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´
[4, 151]	ἦν. Καὶ πρῶτος τοῦτ´ ἐποίει	Σεύθης·	ἀνελόμενος τοὺς παρ´ αὑτῷ κειμένους
[4, 169]	π> Ἀντιφάνης ἐν Γάμῳ· (Πατάνια,	σεῦτλον,	σίλφιον, χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´,
[4, 141]	ἄρνες, ἔριφοι. ἱ δὲ μάγειροι	σημαίνουσι	τοὺς ἀεί τι κομίζοντας εἰς
[4, 151]	ταῦτα εἰσῆλθον κέρασί τε οἵοις	σημαίνουσιν	αὐλοῦντες (καὶ σάλπιγξιν ὠμοβοείαις ῥυθμούς
[4, 173]	τραπεζοποιοὺς καὶ τοὺς τοιούτους διακόνους	σημαίνων.	Κρίτων δ´ ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν
[4, 176]	τοῦτο γὰρ εἶχεν, πανμαρπᾶν ηδυσμα	σημανέων.	Ηὔλει δὴ Γλαύκης μεμεθυσμένα παίγνια
[4, 130]	τὸ εἰωθὸς τοῦ τελευταίου δείπνου	σημεῖον·	οὕτω γὰρ τὸ Μακεδονικὸν οἶσθα
[4, 172]	(τί σοι διαφέρει τοῦτο; Παράθες	(σημίαν.	Οὐκ ἔστι κανδύλους ποιεῖν οὐδ´
[4, 173]	θυσίας καὶ τὰς θοίνας διατρίβοντας.	Σῆμος	δ´ ἐν δʹ Δηλιάδος Δελφοῖς,
[4, 183]	Μούσῃ γαυριῶσα βαρβάρῳ (δίχορδος εἰς	σὴν	χεῖρά πως κατεστάθη. Τῶν δὲ
[4, 131]	ὀπτοί, τευθίδες ὀπταί, κεστρεὺς ἑφθός,	σηπίαι	ἑφθαί, μύραιν´ ἑφθή, κωβιοὶ ἑφθοί,
[4, 135]	δὲ Νηρῆος θυγάτηρ, Θέτις ἀργυρόπεζα,	σηπίη	εὐπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα, ἣ
[4, 147]	ἕτερον πίων ἀπὸ τευθιάδα καὶ	σηπιοπουλυποδείων	Ἀπαλοπλοκάμων. Θερμὸς μετὰ ταῦτα παρῆλθεν
[4, 170]	γε· πρῶτον μὲν λάβ´ ἐλθὼν	σήσαμα.	{Β. Ἀλλ´ ἔστιν ἔνδον. {Α.
[4, 131]	ᾠά, φακῆ, τέττιγες, ὀποί, κάρδαμα,	σήσαμα,	κήρυκες, ἅλες, πίνναι, λεπάδες, μύες,
[4, 173]	καὶ Ἀμνοὶ καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ	Σήσαμοι	καὶ Ἀρτυσίτραγοι καὶ Νεωκόροι καὶ
[4, 130]	σύαγροι κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων	(σιβύναις	ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ. Καὶ
[4, 175]	Λέγει δ´ οὕτως· Οὔτε τοῦ	Σιδωνίου	νάβλα λαρυγγόφωνος ἐκκεχόρδωται τύπος. Καὶ
[4, 136]	μεγάλη, σπάρος· οὓς ὁ μάγειρος	σίζοντας	παρέθηκε φέρων, κνίσωσε δὲ δῶμα.
[4, 169]	δ´ ὀψοποιεῖν εὐφυῶς περὶ τὴν	Σικελίαν	αὐτὸς ἔμαθον ὥστε τοὺς δειπνοῦντας
[4, 167]	οὗτος μετ´ Ἀρχίου πλέων εἰς	Σικελίαν	ὅτ´ ἔμελλεν κτίζειν Συρακούσας τῷ
[4, 155]	ἐνδυόμενον αὐτὸν κροκωτὸν καὶ ὑποδούμενον	Σικυώνια	διατελεῖν ὀρχούμενον. Ἀγαθαρχίδης δ´ ὁ
[4, 163]	παρακάθηται, ὥς φησι Μνασάλκης ὁ	Σικυώνιος	ἐν ἐπιγράμμασιν· Ἅδ´ ἐγὼ ἁ
[4, 183]	φύσει μὲν Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος δὲ	Σικυώνιος·	μουσικώτατος δ´ ὢν κατὰ χεῖρα
[4, 162]	τῆς Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ τοῦ	Σικυωνίου	Ἀράτου, ὁ πρότερον ἐν τοῖς
[4, 184]	τοὺς Μαιδούς, τὴν δὲ πολυκάλαμον	Σιληνόν,	Μαρσύαν δὲ τὴν κηρόδετον. (Ταῦτα
[4, 160]	μνημονεύει ἐν τῷ βʹ τῶν	σίλλων	λέγων οὕτως· Οὔτε μοι ἡ
[4, 160]	τὰ Τίμωνος τοῦ Πυρρωνείου (τῶν	σίλλων)	Οὗτος γάρ ἐστιν ὃς καὶ
[4, 132]	μυρίνην προσεγχέας. {Β. Ἀστεῖον ὁ	σιλουρισμός.	{Α. Ἂν Βυζαντίους, ἀψινθίῳ σφιν
[4, 132]	τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι, ἀποζέσας	σίλουρον	ἢ λεβίαν, ἐφ´ ᾧ χαριεῖ
[4, 170]	κεκομμένην, μάραθον, ἄνηθον, νᾶπυ, καυλόν,	σίλφιον,	κορίαννον αὖον, ῥοῦν, κύμινον, κάππαριν,
[4, 131]	γήτειον, κρόμμυα, φυστή, βολβοί, καυλοί,	σίλφιον,	ὄξος, μάραθ´, ᾠά, φακῆ, τέττιγες,
[4, 169]	Ἀντιφάνης ἐν Γάμῳ· (Πατάνια, σεῦτλον,	σίλφιον,	χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´, ἅλας,
[4, 170]	διειμένον ὄξει σιραίῳ χρωματίσας καὶ	σιλφίῳ	πυκνῷ πατάξας. (Ἐπεσθίειν εἴρηκε Τηλεκλείδης
[4, 164]	(Σίμου τέχνην ἔλαβες. {ΗΡ. Ὁ	Σῖμος	δ´ ἐστὶ τίς; {ΛΙΝ. Μάλ´
[4, 164]	εὔδηλον, ὃς παρεὶς τοσαῦτα γράμματα	(Σίμου	τέχνην ἔλαβες. {ΗΡ. Ὁ Σῖμος
[4, 144]	Καὶ οἶδά γε, ἔφη, ὦ	Σιμωνίδη,	ὅτι τούτῳ κρίνουσιν οἱ πλεῖστοι
[4, 172]	τοῦτο Στησιχόρου ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς	Σιμωνίδης	ὁ ποιητής, ὃς περὶ τοῦ
[4, 144]	ναὶ μὰ Δία, ἔφη ὁ	Σιμωνίδης,	ὅσον ἂν χρόνον ἡ ψυχὴ
[4, 136]	ἔιδον, ὡς ἔτρεμον· ἐν δὲ	σίναπυ	κεῖτ´ ἀγχοῦ γλυκὺ πλείονα χρυσὸς
[4, 133]	τριπτῆρι λεήνας σπέρματά τ´ ἐνδάκνοντα	σινήπυος.	Εἰν ἑνὶ δὲ τρὺξ ὄξεος
[4, 170]	οὐκ ἀμυγδάλας, οὐ σκόροδον, οὐ	σίραιον,	οὐχὶ γήθυον, (οὐ βολβόν, οὐ
[4, 170]	(ὀρίγανον, γήτειον, σκόροδον, θύμον, σφάκον,	σίραιον,	σέσελι, πήγανον, πράσον. Ἐν δὲ
[4, 170]	τρίμμ´ ἐπιπολῆς εὐρύθμως διειμένον ὄξει	σιραίῳ	χρωματίσας καὶ σιλφίῳ πυκνῷ πατάξας.
[4, 131]	κέρχνων τε χύτραν βολβῶν τε	σιρὸν	δωδεκάπηχυν καὶ πουλυπόδων ἑκατόμβην. Ταῦτα
[4, 148]	Ὁ κατασταθείς, φησί, παρὰ Φιγαλεῦσι	σίταρχος	ἔφερε τῆς ἡμέρας οἴνου τρεῖς
[4, 150]	ἔφη, ὦ βασιλεῦ, πῶς δεῖ	σιτεῖσθαι	τοὺς εὐδαίμονας βασιλέας, ἐπίτρεψον τοῖς
[4, 152]	τὸ παραβληθὲν ὑπ´ αὐτοῦ κυνιστὶ	σιτεῖται	~καὶ πολλάκις διὰ τὴν τυχοῦσαν
[4, 144]	τοῦτό φασι Πέρσαι τοὺς Ἕλληνας	σιτεομένους	πεινῶντας παύεσθαι, ὅτι σφίσιν ἀπὸ
[4, 145]	δυναστείᾳ οὖσιν ἁθρόα πάντα τὰ	σιτία	ἐπὶ τὴν τράπεζαν, παρατίθεται· ἐπειδὰν
[4, 145]	ἀργύριον λαμβάνουσιν, οὕτως οὗτοι τὰ	σιτία	παρὰ τοῦ βασιλέως εἰς ὑπόλογον
[4, 149]	πᾶσι τράπεζαν παρασκευάζουσι καὶ τὰ	σιτία	πᾶσιν εἰς τὸ μέσον παρατιθέασι
[4, 136]	ὀπίσσω ὄρνιθας γνῶναι καὶ ἐναίσιμα	σιτίζεσθαι.	(Ἤσθιε δ´ ὥστε λέων, παλάμῃ
[4, 171]	τυραννικῷ φησιν· Ὁ τύραννος οὐδὲ	σιτίοις	καὶ ποτοῖς πιστεύων διάγει, ἀλλὰ
[4, 134]	δ´ οὐδέν, ὄψων ὀνόματα (καὶ	σιτίων	ἔχοντες, Ὄψων, Κάραβος καὶ Κωβιός,
[4, 145]	τούτων τῶν ἱερείων καὶ τῶν	σιτίων	οὓς τρέφει βασιλεὺς τῶν τε
[4, 144]	τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων προτίθενται.	Σίτοισί	τε ὀλίγοισι χρέονται, ἐπιφορήμασι δὲ
[4, 149]	ζημιοῦται, ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῖς	σιτουμένοις	ἐν πρυτανείῳ ἔξωθεν προσεισφέρειν τι
[4, 137]	Σόλων δὲ τοῖς ἐν πρυτανείῳ	σιτουμένοις	μᾶζαν παρέχειν κελεύει, ἄρτον δὲ
[4, 157]	ἐξάγειν ἑαυτοὺς τοῦ βίου τοιαῦτα	σιτουμένους.	(Πρὸς ἣν ὁ Καρνεῖος ἔφη·
[4, 150]	πάσαις τοῦ ἐνιαυτοῦ ἔξεστι τῶν	σιτουμένων	τῷ βουλομένῳ ἀνελθόντι εἰς τὸ
[4, 169]	κάκκαβόν τινες χαίρουσιν ὀνομάζοντες εἴτε	σίττυβον;	Πλὴν ὅτι λέγεις ἀγγεῖον οἶδα.
[4, 162]	ἀσπάζεσθε, μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ	σιωπᾶν,	δι´ ἀσθένειαν λόγων τοῦτο ποιοῦντες,
[4, 153]	(Διηκόνουν δὲ ἄνδρες μαχαιροφόροι καὶ	σιωπὴ	ἦν εὔτακτος. Ἐν δὲ τῇ
[4, 161]	θ´ ὑπομεῖναι μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος,	σιωπήν,	στυγνότητ´, ἀλουσίαν. (Τούτων δ´ ὑμεῖς,
[4, 157]	δὲ καὶ σκληρότητος καὶ πολλῆς	σκαιότητος	ἐμπίπλησι. Καὶ ὁ θαυμάσιος δὲ
[4, 184]	λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος, εἶτά με	σκάπτειν	κελεύεις; Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ· Οὐ τουτονὶ
[4, 172]	δώδεκα καὶ δημιουργοὶ μέλιτος αἰτοῦσαι	σκάφας.	Μένανδρος Δημιουργῷ· Τί τοῦτο, παῖ;
[4, 170]	οὐκ ᾠόν, οὐ ξύλ´, οὐ	σκάφην,	οὐ τήγανον, οὐχ ἱμονιάν, οὐ
[4, 169]	κρεάγραν, θυίαν, τυροκνῆστιν παιδικήν, στελεόν,	σκαφίδας	τρεῖς, δορίδα, κοπίδας τέτταρας. Οὐ
[4, 142]	χαλκοῦς ἐπέκειτο καὶ κάδος καὶ	σκαφίον	ἀργυροῦν δύο κοτύλας χωροῦν καὶ
[4, 136]	λέων, παλάμῃ δ´ ἔχε τὸ	σκέλος	αὐτοῦ, ὄφρα οἱ οἴκαδ´ ἰόντι
[4, 160]	ἴδω τιν´ ὑμῶν συσπάσαντα τὸ	σκέλος,	Ζηνωνικῷ πραθήσεθ´ οὗτος κυρίῳ ἐπ´
[4, 148]	κομίζουσι, (τοῖς πλείοσι δὲ καταργύροις	σκευαῖς	κεκοσμημένους ἵππους, πᾶσι δὲ λαμπτηροφόρους
[4, 153]	ὄψα πολλὰ κεχειρουργημένα ταῖς Ἰνδικαῖς	σκευασίαις.	Γερμανοὶ δέ, ὡς ἱστορεῖ Ποσειδώνιος
[4, 164]	Ἦ ὡς εἰς ἀσώτιον μαγειρικὰ	σκεύη	καταλέγειν μαθησόμενοι; Ἤ ὡς τὸν
[4, 169]	λαλῆσαι μηδὲ ἕν. (ΜΑΓΕΙΡΙΚΑ δὲ	ΣΚΕΥΗ	καταριθμεῖται Ἀνάξιππος ἐν Κιθαρῳδῷ οὕτως·
[4, 170]	ἐλθὼν τουτονὶ τραπεζοποιόν, ὃς πλυνεῖ	σκεύη,	λύχνους (ἑτοιμάσει, σπονδὰς ποιήσει, τἄλλ´
[4, 165]	ἐστίν, ἄνδρες φίλοι, τὰ μαγειρικὰ	σκεύη;	Τούτων γὰρ ἐμνημονεύσατ´ ἐν τοῖς
[4, 157]	παρ´ ὑμῖν τῆς φακῆς τὴν	σκευήν·	εἰς ἣν ἀποβλέπουσα συμβουλεύσαιμ´ ἂν
[4, 140]	τὰ τῶν ἀνδρῶν φιδίτια κομίζουσι,	σκευοποιεῖται	ἔκ τινων ζῴων ὡρισμένων, παραχορηγοῦντος
[4, 149]	δὲ τῶν περὶ τὸν μάγειρον	σκευῶν	ὁ χορηγός. Τὸ δὲ δεῖπνον
[4, 170]	Περὶ τοὐπτάνιον οὐ γίνεθ´ ἡ	σκευωρία·	τραπεζοποιός ἐστ´ ἐπὶ τοῦ διακονεῖν.
[4, 141]	ἀριθμῷ, (σκιάδες δὲ οὗτοι καλοῦνται	σκηναῖς	ἔχοντες παραπλήσιόν τι· καὶ ἐννέα
[4, 169]	Τὴν χύτραν δ´ Ἀριστοφάνης ἐν	Σκηνὰς	καταλαμβανούσαις κακκάβην εἴρηκεν οὕτως· Τὴν
[4, 138]	δὲ κοπίζωσι, πρῶτον μὲν δὴ	σκηνὰς	ποιοῦνται παρὰ τὸν θεόν, ἐν
[4, 150]	καλάμων τῶν (τε) οἰσυίνων ἐπεβάλλετο	σκηνὰς	χωρούσας ἀνὰ τετρακοσίους ἄνδρας καὶ
[4, 158]	Κἀν ἄλλοις δέ φησιν ὁ	σκηνικὸς	οὗτος φιλόσοφος· Ἀρκεῖ μετρία βιοτά
[4, 173]	στρώματα, τραπέζας. Δημήτριος δ´ ὁ	Σκήψιος	ἐν ἑκκαιδεκάτῳ Τρωικοῦ διακόσμου ἐν
[4, 141]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Δημήτριος δ´ ὁ	Σκήψιος	ἐν τῷ αʹ τοῦ Τρωικοῦ
[4, 155]	τῶν στρατιωτῶν. (Δημήτριος δ´ ὁ	Σκήψιος	ἐν τῷ ιεʹ τοῦ Τρωικοῦ
[4, 167]	Κορίνθιος, ὥς φησι Δημήτριος ὁ	Σκήψιος,	οὗ μνημονεύει Ἀρχίλοχος. Ὑπὸ φιληδονίας
[4, 141]	γὰρ εἶναι θʹ τῷ ἀριθμῷ,	(σκιάδες	δὲ οὗτοι καλοῦνται σκηναῖς ἔχοντες
[4, 154]	Ἐν γὰρ τοῖς ὅπλοις ἀγερθέντες	σκιαμαχοῦσι	καὶ πρὸς ἀλλήλους ἀκροχειρίζονται, (ποτὲ
[4, 176]	πετάσια δ´ ἐπιτεθειμένοι καὶ προσκόπια	σκιὰν	μὲν ποιοῦντα, καταπνεῖσθαι δ´ οὐ
[4, 141]	κηρύγματος πράσσεται, ἔχει τε ἑκάστη	σκιὰς	φρατρίας τρεῖς καὶ γίνεται ἡ
[4, 140]	ἢ δεύτερον ἢ ἐπὶ τοῦ	σκιμποδίου	καθῆσθαι, πάντα τοιαῦτα ποιοῦσιν εἰς
[4, 183]	ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ·	(Σκινδαψὸν	λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον
[4, 183]	καὶ παναρμόνια (Ἐστὶν δ´ ὁ	σκινδαψὸς	τετράχορδον ὄργανον, ὡς ὁ παρῳδός
[4, 183]	πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο	σκινδαψὸς	τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ
[4, 183]	βαρβίτους τριχόρδους, πηκτίδας, κιθάρας, λύρας,	σκινδαψοὺς	ἐξηρτυόμαν. Σώπατρος δ´ ὁ παρῳδὸς
[4, 182]	καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους καὶ	σκινδαψοὺς	καὶ τὸ ἐννεάχορδον καλούμενον. Πλάτων
[4, 176]	(Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ	Σκίρπαλον	υἱόν, νήπιον ὅντ´ ἐκάλει Σκίρπαλος
[4, 176]	Σκίρπαλον υἱόν, νήπιον ὅντ´ ἐκάλει	Σκίρπαλος	Εὐπαλάμου, ἤειδεν δ´ αὐτοῦ τὰ
[4, 129]	Μεθ´ οὓς εἰσῆλθον ἰθύφαλλοι καὶ	σκληροπαῖκται	καί τινες καὶ θαυματουργοὶ γυναῖκες
[4, 141]	δὲ τῆς διαίτης τῆς τοιαύτης	σκληρότητα	ὕστερον καταλύσαντες οἱ Λάκωνες ἐξώκειλαν
[4, 157]	ποιεῖται βραδυτέρας, ὀργῆς δὲ καὶ	σκληρότητος	καὶ πολλῆς σκαιότητος ἐμπίπλησι. Καὶ
[4, 131]	τεύτλων, θρίων, λεκίθου, σκορόδων, ἀφύης,	σκόμβρων,	ἐνθρυμματίδων, πτισάνης, ἀθάρης, κυάμων, λαθύρων,
[4, 168]	τὴν οἰκίαν, λαφυροπωλοῦντες τὰ ὑπάρχοντα,	σκοποῦντες	οὐ τί δεδαπάνηται ἀλλὰ τί
[4, 161]	ὠνήσασθαι Τὰς προσφόρους ὑμῖν τροφάς,	σκορόδια,	τυρόν, κρόμμυα, κάππαριν ἅπαντα ταῦτ´
[4, 170]	ῥοῦν, κύμινον, κάππαριν, (ὀρίγανον, γήτειον,	σκόροδον,	θύμον, σφάκον, σίραιον, σέσελι, πήγανον,
[4, 132]	ἄνω· τούτων ὃ μὲν ἔχει	σκόροδον,	ὃ δ´ ἐχίνους δύο, ὃ
[4, 170]	οὐκ ἔλαιον, οὐκ ἀμυγδάλας, οὐ	σκόροδον,	οὐ σίραιον, οὐχὶ γήθυον, (οὐ
[4, 131]	φυσκῶν, ζωμοῦ, τεύτλων, θρίων, λεκίθου,	σκορόδων,	ἀφύης, σκόμβρων, ἐνθρυμματίδων, πτισάνης, ἀθάρης,
[4, 177]	εἶναι εὕρημα, ὀνομάζεσθαι δὲ καὶ	σκυταλείας,	κατ´ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους. Χρῆσθαι
[4, 129]	ἔπιες, ἔχε πρῶτος καὶ τὸν	σκύφον	δῶρον· τοῦτο δὲ καὶ τοῖς
[4, 129]	τῆς κλίνης ὁ Πρωτέας αἰτεῖ	σκύφον	χοαῖον καὶ πληρώσας οἴνου (Θασίου
[4, 146]	τέλειον. Τότε καὶ τὴν κεφαλὴν	σμᾶται	μοῦνον καὶ Πέρσαις δωρέεται. (Ὁ
[4, 131]	δόμος ἡμέτερος, ποίων ἀγαθῶν; Οὐ	σμύρνης	ἐκ Συρίας ὀδμαὶ λιβάνου τε
[4, 150]	ἐμοῖς ποτε γενομένοις μαγείροις παρασκευάσαι	σοι	Αἰγύπτιον δεῖπνον. Καὶ κελεύσαντος ἐπεὶ
[4, 156]	ἐμπεσὼν μεμψιμοιρήσῃς. Διὸ καὶ μεταδοῦναί	σοι	βούλομαι τοῦ παρὰ Κέβητι τῷ
[4, 172]	τραπέζας δ´ ἢ μίαν, (τί	σοι	διαφέρει τοῦτο; Παράθες (σημίαν. Οὐκ
[4, 183]	ἄν μου θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί	σοι	ἐγὼ αὐτός, πολλῶν ἄλλων μουσικωτέρων
[4, 174]	ποιμένας. (Καὶ τοσαῦτα μὲν ἔχω	σοι	ἐγὼ λέγειν περὶ τοῦ ὑδραυλικοῦ
[4, 134]	ὑποπιόντας· Τοῦτο γὰρ νῦν ἐστί	σοι	ἐν ταῖς Ἀθήναις ταῖς καλαῖς
[4, 133]	Μετιόντι ἢ Ζωμίῳ· Ἰχθὺς τί	σοι	ἐφαίνεθ´ οὑφθός; {Β. Μικρὸς ἦν,
[4, 128]	Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως. Δώσομεν δέ	σοι	ἡμεῖς καὶ αὐτὰς τὰς ἐπιστολάς.
[4, 182]	φησί· Μαγάδι λαλήσω μικρὸν ἅμα	σοι	καὶ μέγα. Οἱ δὲ καλούμενοι
[4, 159]	ἥδιον πίω. {Β. Ἰδοὺ κύλιξ	σοι	καὶ τράπεζα καὶ φακοί. {Α.
[4, 175]	περὶ αὐτοῦ ἃ νῦν ἔχω	σοι	λέγειν ἐν προχείρῳ. (Ἰόβας μὲν
[4, 131]	τὸ μέτωπον. {Α. Οἶνοι δέ	σοι,	λευκός, γλυκύς, αὐθιγενής, ἡδύς, καπνίας.
[4, 163]	φυγοῦσα γοῦν σε καὶ τοὺς	σοὶ	παραπλησίους ἡ Ἀρετὴ Ἡδονῇ παρακάθηται,
[4, 132]	τέχνης ἡγεμονία τίς ἐστιν αὕτη	σοι,	πάτερ, τὸ τῶν ἐδομένων τὰ
[4, 132]	Ἔχεις ἐχίνους; {Β. Ἕτερος ἔσται	σοι	πίναξ· αὐτὸς γὰρ αὐτὸν ἐπριάμην
[4, 172]	δ´ ἐν Καλυψοῖ φησιν· ~(Προγεύσεταί	σοι	πρῶτον ἡ γραῦς τοῦ ποτοῦ.
[4, 128]	τοῦ Ἱππολόχου σπανίως εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί	σοι	τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα διατριβῆς
[4, 133]	Ἀπολειπούσῃ· Ἔστιν ἔνδον ὄξος ὀξύ	σοι.	Ὑπολαμβάνω, παιδάριον, ὀπὸν εἰλήφαμεν. Ἄριστα
[4, 151]	δεξάμενος τὸ κέρας εἶπεν· Ἐγώ	σοι,	ὦ Σεύθη, δίδωμι ἐμαυτὸν καὶ
[4, 151]	καὶ λαβὼν κέρας μεστὸν Προπίνω	σοι,	ὦ Σεύθη, ἔφη, καὶ τὸν
[4, 137]	ὑπόμνησιν ποιουμένους τῆς ἀρχαίας ἀγωγῆς.	Σόλων	δὲ τοῖς ἐν πρυτανείῳ σιτουμένοις
[4, 158]	τί δεῖ βροτοῖσι’ κατὰ τὸν	σὸν	Εὐριπίδην, γραμματικώτατε, πλὴν δυοῖν μόνον,
[4, 160]	ἡ μήτηρ κέκληκε) κατὰ τὸν	σὸν	Τίμωνα εἶναί Μοι καλός τε
[4, 133]	Κωραλίσκῳ. Ἄλεξις ἐν Θράσωνί φησι·	(Σοῦ	δ´ ἐγὼ λαλιστέραν οὐπώποτ´ εἶδον
[4, 151]	προσαιτοῦντες, ἀλλὰ καὶ πονεῖν ὑπὲρ	σοῦ	καὶ προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ ὁ
[4, 163]	οὐ λαμυρώτερον οὐδέν, (Ὁ Τίμων	σου	περὶ τοῦ κυνὸς τοῦ θαλαττίου
[4, 169]	παύσεις, ἔφη, τὸν ἑταῖρον διαφθείροντά	σου	τὴν νίκην; Οἶδα δὲ καὶ
[4, 173]	Φοῖβε μαχαίρας καὶ προδιδάσκων τοὺς	σοὺς	προπόλους. Κἀν τοῖς ἑξῆς δ´
[4, 162]	συγγράμμασι τοῦ Περσαίου ἀπηντήκαμεν τῆς	σοφῆς	ταύτης πραγματείας τοιοῦτον ἔχουσι τὸ
[4, 162]	ἣν μόνην ὑμεῖς ῥαψῳδίαν οἱ	σοφοὶ	ἀσπάζεσθε, μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ
[4, 161]	λέγεις δίαιταν· πάντες οὕτως οἱ	σοφοὶ	διάγουσι καὶ τοιαῦτα κακοπαθοῦσί που;
[4, 159]	οὖν διὰ τοῦτο φυλάττονται οἱ	σοφοὶ	οὗτοι τοὺς φακούς, ἀλλ´ ἡμῖν
[4, 184]	ἐν τῷ περὶ Εὐριπίδου καὶ	Σοφοκλέους	Ἀλκιβιάδην φησὶ μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν
[4, 164]	Κεφαλίωνα ἀποστοματιοῦντες; Κατὰ γὰρ τὸν	Σοφοκλέους	Κηδαλίωνά ἐστε Μαστιγίαι, κέντρωνες, ἀλλοτριοφάγοι.
[4, 183]	δὲ τοῦ τριγώνου τούτου καὶ	Σοφοκλῆς	ἐν μὲν Μυσοῖς οὕτως· Πολὺς
[4, 176]	γὰρ ἐλύμους αὐλούς, ὧν μνημονεύει	Σοφοκλῆς	ἐν Νιόβῃ τε κἀν Τυμπανισταῖς,
[4, 175]	ἡμῖν. Τοῦ δὲ μοναύλου μνημονεύει	Σοφοκλῆς	μὲν ἐν Θαμύρᾳ οὕτως· Οἴχωκε
[4, 163]	καὶ πρὸς Διόδωρον ἰόντας (τὸν	σοφὸν	ἐγκρατέως μετ´ ἐκείνου πυθαγορίζειν. Ἦν
[4, 160]	Παραινέσαι δὲ σφῷν τι βούλομαι	σοφόν·	ὅταν φακῆν ἕψητε, μὴ ´πιχεῖν
[4, 158]	τε πάντα εὖ ποιήσει ὁ	σοφὸς	καὶ φακῆν φρονίμως ἀρτύσει. διὸ
[4, 183]	δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν	σοφὸς	κιθάρᾳ παριαμβίδας· ἃ δὲ γεγάθει
[4, 162]	πρὸς Ζήνωνα διαμιλλώμενος ὡς ὁ	σοφὸς	πάντως ἂν εἴη καὶ στρατηγὸς
[4, 155]	συμποσίων ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´ ὁ	σοφὸς	Πλάτων ἐν τῷ πρώτῳ Νόμων
[4, 134]	(τῆς ὀρχήσεως) κωμῳδεῖ τινα τῶν	σοφῶν	ὡς παρὰ δεῖπνον ὀρχούμενον λέγων
[4, 175]	(Πόσῳ δὲ κρεῖττον, ὦ Οὐλπιανὲ	σοφώτατε,	τὸ ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον τοῦ
[4, 166]	ἐπικαλούμενος, μεθύουσά τ´ ἐξόπισθεν ἡ	σοφωτάτη	Ἀποτυμπανισχὰς κατὰ πόδας πορεύεται. (Πολύευκτον
[4, 175]	δὲ τὸν γίγγραν γε τὸν	σοφώτατον.	{Β. Τίς δ´ ἔσθ´ ὁ
[4, 183]	ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει ὡς	σοφώτατον	τῆς ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ τὸ
[4, 137]	λαβεῖν μαγείρους βούλομαι (οὓς ἂν	σοφωτάτους	δύνωμ´ ἐν τῇ πόλει. Μέλλοντα
[4, 152]	Ἐλαίῳ δ´ οὐ χρῶνται διὰ	σπάνιν	καὶ διὰ τὸ ἀσύνηθες ἀηδὲς
[4, 134]	ὁ παρῳδός, ὅπερ διὰ τὸ	σπάνιον	οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι ὑμῖν, ἄνδρες
[4, 128]	(Ἐπεὶ δὲ ἡ τοῦ Ἱππολόχου	σπανίως	εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί σοι τὰ ἐν
[4, 136]	μόρμυρος ἄντα δ´ ἦν, μεγάλη,	σπάρος·	οὓς ὁ μάγειρος σίζοντας παρέθηκε
[4, 142]	τινες τῶν ἰδιωτῶν τῶν ἐν	Σπάρτῃ	γενομένων κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον
[4, 168]	φησίν, ἄσωτον γενόμενον ἐν τῇ	Σπάρτῃ	ἐκώλυον οἱ ἔφοροι συναναστρέφεσθαι τοῖς
[4, 138]	καὶ ἄνδρα Συβαρίτην ἐπιδημήσαντα τῇ	Σπάρτῃ	καὶ συνεστιαθέντα ἐν τοῖς φιδιτίοις
[4, 131]	(μέλπειν δ´ ᾠδαῖς τοτὲ μὲν	Σπάρτην	τὴν εὐρύχορον, τοτὲ δ´ αὖ
[4, 155]	ἴδοις οὔτ´ ἐν ἄστεσιν ὅσων	Σπαρτιάταις	μέλει συμπόσια οὐδ´ ὁπόσα τούτοις
[4, 139]	Κοπίζει δὲ καὶ τῶν ἄλλων	Σπαρτιατῶν	ὁ βουλόμενος. Ἐν δὲ τῇ
[4, 132]	ἀπὸ θερμοῦ τὴν μεγάλην αὐτοῖς	σπάσαι,	ἀποζέσας σίλουρον ἢ λεβίαν, ἐφ´
[4, 143]	διακονοῦντες· καὶ ὅτι μετ´ εὐφημίας	σπείσαντες	τοῖς θεοῖς μερίζουσι τῶν παρατιθεμένων
[4, 133]	δ´ ἀσταφίδας προχέαις τριπτῆρι λεήνας	σπέρματά	τ´ ἐνδάκνοντα σινήπυος. Εἰν ἑνὶ
[4, 133]	ὅμοιον τέττιγι καὶ τιτιγονίῳ, ὡς	Σπεύσιππος	παρίστησιν ἐν δʹ Ὁμοίων. Μνημονεύει
[4, 174]	φησιν ὁ Ξενοφῶν, ἐχρῶντο αὐλοῖς	σπιθαμιαίοις	τὸ μέγεθος, ὀξὺ καὶ γοερὸν
[4, 147]	ἐτύμως ὔμμιν, παρέπαισε δὲ θερμὸν	(σπλάγχνον,	ἔπειτα δὲ νῆστις δέλφακος οἰκετικᾶς
[4, 149]	τῇ μάζῃ καὶ τῷ τυρῷ	σπλάγχνον	καὶ ἅλες προσφαγεῖν. (Καθαγισάντων δὲ
[4, 174]	Δελφὸς Δία Εἰλαπιναστήν τε καὶ	Σπλαγχνοτόμον.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' (Πολλῶν δὲ τοιούτων
[4, 138]	κυάμων, καὶ μύρτα καὶ φηγοὺς	σποδιοῦσι	πρὸς τὸ πῦρ μετρίως ὑποπίνοντες.
[4, 149]	πολυφαγία. Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον	σπονδὰς	ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας,
[4, 170]	ὃς πλυνεῖ σκεύη, λύχνους (ἑτοιμάσει,	σπονδὰς	ποιήσει, τἄλλ´ ὅσα τούτῳ προσήκει.
[4, 149]	νυκτερινῶν φόβων. Ἀπὸ δὲ τῶν	σπονδῶν	παιὰν ᾄδεται. Ὅταν δὲ τοῖς
[4, 144]	Μεθυσκόμενοι δὲ εἰώθασι βουλεύεσθαι τὰ	σπουδαιότατα	τῶν πρηγμάτων· (τὸ δ´ ἂν
[4, 184]	τὴν περὶ τὸ πρᾶγμα τοῦτο	σπουδὴν	ὅταν λέγῃ· Ὅστις δ´ αὐτὴν
[4, 130]	οἱ παῖδες εἰς τὰς εὐτυχεῖς	σπυρίδας,	ἕως ἐσάλπισε τὸ εἰωθὸς τοῦ
[4, 129]	τὴν δυσχωρίαν ὁ Κάρανος κελεύει	σπυρίδας	ἡμῖν καὶ ἀρτοφόρα διὰ ἱμάντων
[4, 137]	ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας ὥς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΣΤ'	(Ἄλεξις δ´ ἐν Συντρέχουσιν ἐπισκώπτων
[4, 150]	τὰς ἐπικαιροτάτας τῶν ὁδῶν διέλαβε	σταθμοῖς	ἐπί τε τούτοις ἐκ χαράκων
[4, 141]	δώδεκα, παρὰ δὲ ταῦτα τυροῦ	σταθμόν	τινα καὶ σύκων, ἔτι δὲ
[4, 141]	πλὴν ὄψον τι μικρὸν ἔχον	σταθμὸν	ὡς τέταρτον μάλιστα, καὶ παρὰ
[4, 146]	δ´ οἱ τοιχωρύχοι, κοίτας φέροντες	σταμνία	τ´ οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνεκ´,
[4, 170]	λάκκον εἶδον, οὐ φρέαρ· οὐ	στάμνος	ἔστι· διακενῆς δ´ ἕστηκ´ ἐγὼ
[4, 158]	πρὸ φακῆς λοπάδ´ αὔξων εἰς	στάσιν	ἄμμε βάλῃς, Χρύσιππός τε ἐν
[4, 172]	Ἰωλκοῦ· οὕτω γὰρ Ὅμηρος ἠδὲ	Στασίχορος	ἄεισε λαοῖς. (Ὁ γὰρ Στησίχορος
[4, 143]	δὲ δούλων ἕκαστος Αἰγιναῖον φέρει	στατῆρα	κατὰ κεφαλήν. Διῄρηνται δ´ οἱ
[4, 137]	καὶ πίονα μῆλα) ῥοιαί τε	σταφυλαί	τε, θεοῦ Βρομίοιο τιθῆναι, πρόσφατος
[4, 144]	τῇ ὑστεραίῃ νήφουσι προτιθεῖ ὁ	στεγέαρχος	ἐν τοῦ ἂν ἐόντες βουλεύωνται.
[4, 173]	Δελφῶν ἄποικοι, παρέχουσι τοῖς ἐπιδημοῦσι	στέγην,	ἅλας, ἔλαιον, ὄξος, ἔτι λύχνον,
[4, 147]	χλοεραί τε δηφαρυγες, (πυριων τε	στεγναι	βύσται μέγαθος κακὰ κακκάβου γλυκυου
[4, 135]	Πολλὰ δ´ ἄναντα κάταντα κατὰ	στέγος	ἦλθ´ ὁ μάγειρος, σείων ὀψοφόρους
[4, 169]	δώδεκα, κρεάγραν, θυίαν, τυροκνῆστιν παιδικήν,	στελεόν,	σκαφίδας τρεῖς, δορίδα, κοπίδας τέτταρας.
[4, 131]	ἕρπυλλος, μήκων, ἀχράδες, κνῆκος, ἐλᾶαι,	στέμφυλ´,	ἄμητες, πράσα, γήτειον, κρόμμυα, φυστή,
[4, 161]	Ἡ δ´ ἑστίασις ἰσχάδες καὶ	στέμφυλα	(καὶ τυρὸς ἔσται· ταῦτα γὰρ
[4, 175]	λύρᾳ μοναύλοις τε χειμωντεως ναος	στέρημα	κωμασάσης. Ἀραρὼς δ´ ἐν Πανὸς
[4, 128]	ἄδην εἴχομεν βρώσεως ἐχερνιψάμεθα. Καὶ	στέφανοι	εἰσηνέχθησαν πολλοὶ παντοδαπῶν ἀνθέων ἐπὶ
[4, 129]	τῶν δοθέντων ἡμῖν ἀνασεσωσμένων. Ἔπειτα	στέφανοι	πάλιν καὶ διλήκυθον μύρου χρυσοῦν
[4, 149]	τε ξηρὰ καὶ πλακοῦς καὶ	στέφανος.	Καὶ ὃς ἂν ἔξω τι
[4, 139]	γενόμενον περὶ τὸν Ὑάκινθον οὔτε	στεφανοῦνται	ἐπὶ τοῖς δείπνοις οὔτε ἄρτον
[4, 137]	ἴρινον ἡδύ, ~(ἄλλος δ´ αὖ	στεφάνους	ἐπὶ δεξιὰ πᾶσιν ἔδωκεν, οἳ
[4, 128]	στλεγγίδες, ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ	στεφάνῳ.	~Ἐπὶ δὲ τούτοις εἰπὼν ὁ
[4, 172]	μὲν τραγηματίζεται, (μυρισάμενος δὲ καὶ	στεφανωσάμενος	πάλιν δειπνεῖ τὰ μελίπηκτα ταῖς
[4, 134]	δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν,	στῆ	δ´ ἄρ´ ἐπ´ οὐδὸν ἰών.
[4, 172]	Στασίχορος ἄεισε λαοῖς. (Ὁ γὰρ	Στησίχορος	οὕτως εἴρηκεν ἐν τῷ προκειμένῳ
[4, 172]	Ὅτι δὲ τὸ ποίημα τοῦτο	Στησιχόρου	ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς Σιμωνίδης ὁ
[4, 172]	Πολλὰς δὲ νοσσάδας ὄρνις, προτέρου	Στησιχόρου	ἢ Ἰβύκου ἐν τοῖς Ἄθλοις
[4, 154]	αὐτόν σε πυλαμάχε πρῶτον» παρὰ	Στησιχόρῳ,	ὁπλομάχος, τειχομάχος, πυργομάχος. Ὁ δὲ
[4, 140]	δ´ ἀπόροις ἐπιτάττει κάλαμον ἢ	στιβάδα	ἢ φύλλα δάφνης φέρειν, ὅπως
[4, 138]	τὸν θεόν, ἐν δὲ ταύταις	στιβάδας	ἐξ ὕλης, ἐπὶ δὲ τούτων
[4, 162]	συμποτικοὺς διαλόγους συντεθέντας ἐκ τῶν	Στίλπωνος	(καὶ Ζήνωνος ἀπομνημονευμάτων, ἐν οἷς
[4, 133]	τὰς ὑποπαρθένους ἁλμάδας ὡς ἐλάας	στιφράς;	Φιλήμων δ´ ἐν Μετιόντι ἢ
[4, 133]	ἐκ ῥαφάνοιο γενέθλη μακρή τε	στιφρή	τε φαείνεται ἐν πρασιῇσι. Καὶ
[4, 134]	πεσσομενάων· αὐτὸς δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο	στίχας	ἀνδρῶν, στῆ δ´ ἄρ´ ἐπ´
[4, 129]	τὰς χεῖρας ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν	στλεγγίδας	ἐλάβομεν χρυσᾶς, διπλασίους τῶν πρότερον,
[4, 128]	ἀνθέων ἐπὶ πᾶσί τε χρυσαῖ	στλεγγίδες,	ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ στεφάνῳ.
[4, 128]	δὲ καὶ ἕκαστον πρὶν εἰσελθεῖν	στλεγγίδι	χρυσῇ· πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´
[4, 163]	θηροπέπλου μανίας ὕβρεώς τε περιστάσιμον	στοὰν	ἔχοντι Πυθαγόρου πελάτᾳ. Σωσικράτης δ´
[4, 151]	(Ποσειδώνιος δὲ ὁ ἀπὸ τῆς	στοᾶς	ἐν ταῖς ἱστορίαις, αἷς συνέθηκεν
[4, 176]	Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ τῆς	στοᾶς	φιλόσοφος ἐν τῇ τρίτῃ τῶν
[4, 149]	Ἀπόλλωνος πανηγύρει, εἰσιόντες πάντες ἐν	στολαῖς	λευκαῖς, (ἃς μέχρι καὶ νῦν
[4, 148]	καὶ τὴν Διονυσιακὴν πᾶσαν ἐνδύνων	στολὴν	προῄει καὶ οὕτως ἐσκευασμένος ἐδίκαζεν.
[4, 154]	Μαντινεῖς καὶ Ἀρκάδες, τήν τε	στολὴν	τὴν πολεμικὴν καὶ τὴν ὅπλισιν
[4, 136]	Τοῖς δαιτυμόνες χέρ´ ἐφέντες ἐν	στόμασίν	τ´ ἔθεσαν καὶ ἀπήγαγον ἄλλυδις
[4, 137]	δέκα μὲν χεῖρες, δέκα δὲ	στόματ´	εἶεν, γαστὴρ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον
[4, 132]	τοῦτ´, ἀλλ´ ἀδύνατα βούλομαι· (οὔτε	στόματα	γὰρ οὔτε χεῖρας πέντ´ ἔχω.
[4, 132]	πάτερ, τὸ τῶν ἐδομένων τὰ	στόματα	προειδέναι. Οἷον Ῥοδίους κέκληκας· εἰσιοῦσι
[4, 129]	κυβιστῶσαι καὶ πῦρ ἐκ τοῦ	στόματος	ἐκριπίζουσαι γυμναί. (Ἐπεὶ δὲ καὶ
[4, 159]	(Ἢν γὰρ τράγῃ τις, τοῦ	στόματος	ὄζει κακόν ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ. Ἐπεὶ
[4, 171]	ἐν προτέραις Νεφέλαις διὰ τούτων·	{ΣΤΡ.	Πῶς οὐ δέχονται δῆτα τῇ
[4, 167]	γὰρ οἱ πόλεμοι καὶ αἱ	στρατεῖαι,	τὰ δὲ καὶ αἱ πολυτέλειαι
[4, 155]	ὄντα δεύτερον οὔτε κατὰ τὴν	στρατηγίαν	οὔτε κατὰ τὴν ἀξίωσιν, καὶ
[4, 162]	σοφὸς πάντως ἂν εἴη καὶ	στρατηγὸς	ἀγαθός, μόνον τοῦτο διὰ τῶν
[4, 138]	Παυσανίας μετεπέμψατο τῶν Ἑλλήνων τοὺς	στρατηγοὺς	(καὶ ἐλθόντων ἐπιδείξας ἑκατέρου τῶν
[4, 147]	γημαμένης δ´ Ἀντωνίῳ τῷ Ῥωμαίων	στρατηγῷ	(ἐν Κιλικίᾳ) φησιν οὕτως· Ἀπαντήσασα
[4, 146]	τῶν σφετέρων δεξαμένοις τὴν Ξέρξεω	στρατιὰν	καὶ δειπνίσασι τετρακόσια τάλαντα ἀργυρίου
[4, 167]	ποιῶν καὶ κτώμενος καὶ διδούς.	Στρατιώτης	γὰρ ὢν λογίζεσθαι τὰ προσιόντα
[4, 141]	ἑορτὴν παρὰ Λακεδαιμονίοις μίμημα εἶναι	στρατιωτικῆς	ἀγωγῆς. όπους μὲν γὰρ εἶναι
[4, 155]	εἰς ὃν κατέβησαν τέσσαρες τῶν	στρατιωτῶν.	(Δημήτριος δ´ ὁ Σκήψιος ἐν
[4, 153]	ἱστοριῶν τάδε· Ἐποιεῖτό τε τῶν	στρατιωτῶν	τὰς κατακλίσεις ἐπὶ τοῦ ἐδάφους
[4, 135]	Φοῖβος Ἀπόλλων. Ὡς δὲ ἴδον	Στρατοκλῆ,	κρατερὸν μήστωρα φόβοιο, (τρίγλης ἱπποδάμοιο
[4, 137]	εἰσῆλθον, κοῦραι δύο θαυματοποιοί, ἃς	Στρατοκλῆς	ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας ὥς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 163]	προσποιηθέντος· πρὸς ὃν ἐπιστέλλων ὁ	Στρατόνικος	ἐκέλευσε τὸν ἀπαίροντα τὸ ῥηθὲν
[4, 169]	Πατανίων προσελθέτω. Καὶ πάλιν· Πλείους	Στρατονίκου	τοὺς μαθητάς μοι δοκεῖ ἕξειν
[4, 148]	Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ τὸ ἐν	στρατοπέδῳ	γεννηθῆναι οὐ μόνον ὠνομάζετο νέος
[4, 169]	Τὸ μὲν ἀσώτιον ἔχεις παρὰ	Στράττιδι	ἐν Χρυσίππῳ λέγοντι οὕτως· (Εἰ
[4, 160]	ἄνδρες κύνες οἱ κατὰ τὴν	Στράττιδος	τοῦ κωμῳδιοποιοῦ Ἰοκάστην, ἥτις ἐν
[4, 130]	ὁ γελωτοποιὸς εἰσῆλθε Μανδρογένης, ἐκείνου	Στράτωνος	τοῦ Ἀττικοῦ, ὥς φασιν, ἀπόγονος
[4, 130]	εὔζωμα καὶ τοὺς καλοὺς ἐσθίων	στρεπτούς,	Λήναια καὶ Χύτρους θεωρῶν. Ἡμεῖς
[4, 152]	θεοὺς προσκυνοῦσιν ἐπὶ τὰ δεξιὰ	στρεφόμενοι.	(Ἔτι ὁ Ποσειδώνιος διηγούμενος καὶ
[4, 162]	περὶ ταῦτα τὴν διάνοιαν ἀεὶ	στρέφων	πιστευθείς, ὥς φησιν Ἕρμιππος (ὑπ´
[4, 155]	βρόχον ἀρτήσαντας ἔκ τινος ὕψους	(στρογγύλον)	πρὸς ὃν κατὰ κάθετον ὑποτίθεσθαι
[4, 174]	Ἔοικεν δὲ τὸ ὄργανον βωμῷ	στρογγύλῳ,	καί φασι τοῦτο εὑρῆσθαι ὑπὸ
[4, 131]	ἄφατον πλῆθος, (νηττῶν, φαττῶν· χῆνες,	στρουθοί,	κίχλαι, κόρυδοι, κίτται, κύκνοι, πελεκάν,
[4, 145]	καὶ ὄρνιθες ἀναλίσκονται, οἵ τε	στρουθοὶ	οἱ Ἀράβιοι ἐστὶν δὲ τὸ
[4, 170]	καὶ τὸν ὑπὸ Ῥωμαίων καλούμενον	στρούκτωρα,	παρατιθέμενος ἐκ δράματος Ἀλεξάνδρου ᾧ
[4, 131]	κατὰ τὴν ἀγορὰν μὲν ὑπεστρῶσθαι	στρώμαθ´	ἁλουργῆ μέχρι τῆς ἄρκτου· δειπνεῖν
[4, 173]	καὶ ἔλαιον καὶ ξύλα καὶ	στρώματα.	Ἀριστοτέλης ἢ Θεόφραστος ἐν τοῖς
[4, 173]	ἔλαιον, ὄξος, ἔτι λύχνον, κλίνας,	στρώματα,	τραπέζας. Δημήτριος δ´ ὁ Σκήψιος
[4, 153]	τράπεζαι πολυτελεῖς παρασκευάζονται ἀνθιναί τε	στρωμναὶ	καὶ ἐκπώματα ἀργυρᾶ παντοδαπά, καὶ
[4, 142]	χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν αὐτοῖς	στρωμναί	τε τοῖς μεγέθεσιν οὕτως ἐξησκημέναι
[4, 148]	καὶ τὰ κυλικεῖα καθὼς ταῖς	στρωμναῖς	ἐμεμέριστο, ἑκάστῳ φέρειν ἐπέτρεψε. Καὶ
[4, 161]	ὑπομεῖναι μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος, σιωπήν,	στυγνότητ´,	ἀλουσίαν. (Τούτων δ´ ὑμεῖς, ὦ
[4, 158]	πεπαυμένον, φησὶ Σώφιλος ὁ κωμῳδιοποιός.	Στωικὸν	δὲ δόγμα ἐστὶν ὅτι τε
[4, 175]	ἐστιν; {Α. Οὐκ οἶδας, ἐμβρόντητε	σύ;	{Β. Μὰ Δία. {Α. Τί
[4, 169]	εἴποις; Ὕπαγε. {Α. Κάκκαβον λέγω·	(σὺ	δ´ ἴσως ἂν εἴποις λοπάδ´.
[4, 160]	εἴληφεν ὁ Οὐάρρων τὸ ἰαμβεῖον.	(Σὺ	δέ μοι δοκεῖς, ὦ Κύνουλκε
[4, 130]	φόβον τοῦ πλούτου ὃν ἐλάβομεν.	Σὺ	δὲ μόνον ἐν Ἀθήναις μένων
[4, 159]	ἐν Κοριαννοῖ· Φέρε δὴ κατακλινῶ·	σὺ	δὲ τράπεζαν φέρε καὶ κύλικα
[4, 172]	ἔστι κανδύλους ποιεῖν οὐδ´ οἷα	σὺ	εἴωθας εἰς ταὐτὸν καρυκεύειν μέλι,
[4, 144]	ἐκεῖνο εὖ οἶδα ὅτι καὶ	σὺ	ἔμπειρος εἶ, ὅτι ὅσῳ ἂν
[4, 170]	του δέωμαι. Δεῖπνον αἰτήσεις με	σὺ	ἤδη παρελθών· οὐκ ἔχων δὲ
[4, 171]	προτενθῶν ἐσμέν, ἀλλ´ οὐκ οἶσθα	σύ.	Καὶ Φιλύλλιος ἐν Ἡρακλεῖ· Βούλεσθε
[4, 132]	Βούλομαι δέ γ´, ὦ βέλτιστε	σύ,	κἀκεῖνο καὶ τοῦτ´, ἀλλ´ ἀδύνατα
[4, 184]	Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ· Οὐ τουτονὶ μέντοι	σὺ	κιθαρίζειν ποτὲ αὐλεῖν τ´ ἐδίδαξας;
[4, 163]	τὰ συμπόσια παρεκάλουν· οὐχ ὥσπερ	σύ,	κυνικέ, ὁ μηδέποτε ταῖς Χάρισιν,
[4, 133]	φιλεῖς τὰς δρυπεπεῖς ἑταίρας ἢ	σὺ	τὰς ὑποπαρθένους ἁλμάδας ὡς ἐλάας
[4, 169]	μὴ πρότερον οἴσεις, θεοῖσιν ἐχθρὲ	σύ,	(τὸ λεβήτιον, τἀκ τοῦ νίτρου·
[4, 159]	δόμοισιν, οὐ φίλος πατήρ, οἵας	σὺ	χοἰ σὲ δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ
[4, 130]	τὴν τεχνιτείαν Ἐρυμάνθιοι τῷ ὄντι	σύαγροι	κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων (σιβύναις
[4, 138]	Φασὶ δέ τινες καὶ ἄνδρα	Συβαρίτην	ἐπιδημήσαντα τῇ Σπάρτῃ καὶ συνεστιαθέντα
[4, 129]	ὁ πάππος αὐτοῦ Πρωτέας ὁ	συγγενόμενος	Ἀλεξάνδρῳ) καὶ ὅτι πᾶσι προὔπιεν,
[4, 174]	περὶ ὀνομασιῶν (ἐστὶ δὲ τὸ	σύγγραμμα	περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων) συγγράψαι
[4, 184]	ὀλίγοι. Ὁ δ´ Εὐφράνωρ καὶ	σύγγραμμα	περὶ αὐλῶν κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ
[4, 144]	περὶ βασιλείας (εἰ γνήσιον τὸ	σύγγραμμα·	πολλοὶ γὰρ αὐτό φασιν εἶναι
[4, 162]	ἐν ταῖς Διαδοχαῖς. Δύο δὲ	συγγράμμασι	τοῦ Περσαίου ἀπηντήκαμεν τῆς σοφῆς
[4, 164]	Ἡσίοδος, τραγῳδίαι, Χοιρίλος, Ὅμηρος, Ἐπίχαρμος,	συγγράμματα	παντοδαπά. Δηλώσεις γὰρ οὕτω τὴν
[4, 175]	μὲν γὰρ ἐν τῷ προειρημένῳ	συγγράμματι	Αἰγυπτίους φησὶν λέγειν τὸν μόναυλον
[4, 157]	τὸν Ἑλλήσποντον; Ἢ μόνον ἀνέγνωτε	συγγραμμάτων	αὐτοῦ τὸ περιέχον λεκίθου καὶ
[4, 139]	διὰ τὸ πλῆθος ὧν ἐκδέδωκε	συγγραμμάτων·	ἐστὶ γὰρ τρισχίλια πρὸς τοῖς
[4, 184]	οἶδας ἱστοροῦντα Μενεκλέα τὸν Βαρκαῖον	συγγραφέα	ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς
[4, 160]	ὁμιλήσαντες πολλοῖς Ἑλληνικοῖς ποιηταῖς καὶ	συγγραφεῦσιν	οὐκ ἴσασιν ὅθεν εἴληφεν ὁ
[4, 134]	ἀνευρηκὼς τέχνην, ὁ τὰ κεφάλαια	συγγράφων	Εὐριπίδῃ. (Τούτοις οὐδ´ ἀναρμόστως ἄν
[4, 174]	σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων)	συγγράψαι	φησὶ περὶ τῆς ὑδραύλεως Κτησίβιον
[4, 145]	ὁ Κυμαῖος ὁ τὰ Περσικὰ	συγγράψας	ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν ἐπιγραφομένων
[4, 151]	ὁ Σεύθης ἀναστὰς συνέπιε καὶ	συγκατεσκεδάσατο	μετ´ αὐτοῦ τὸ κέρας. Μετὰ
[4, 154]	ἐκ ῥήματος τοῦ μάχεσθαι μᾶλλον	συγκεῖσθαι.	Ὁπότε γὰρ τὸ μάχη συντιθέμενον
[4, 128]	Καράνου γάμους ἑστιῶντος οἱ μὲν	συγκεκλημένοι	ἄνδρες ἦσαν εἴκοσιν· οἷς καὶ
[4, 130]	ὦ ἑταῖρε Τιμόκρατες, ἀποβλέπων τίνι	συγκρῖναι	ἔχεις τῶν Ἑλληνικῶν δείπνων τὸ
[4, 143]	ξενίαν τε προσηγόρευον. (Ἡρόδοτος δὲ	συγκρίνων	τὰ τῶν Ἑλλήνων συμπόσια πρὸς
[4, 157]	τὸ περιέχον λεκίθου καὶ φακῆς	σύγκρισιν;	Ὁρῶ γὰρ πολλὴν παρ´ ὑμῖν
[4, 165]	ἡδυλογοῦσι μεγάλας ἀμυχὰς καταμύξαντες καὶ	συγκύψαντες	ἅπαντας γελῶσι. Τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν
[4, 183]	ἀντίσπαστά τε Λυδῆς ἐφυμνεῖ πηκτίδος	συγχορδίᾳ,	καὶ ἐν Θαμύρᾳ. Ἀριστοφάνης δ´
[4, 131]	νάρκαι, ῥίνης τεμάχη, σχαδόνες, βότρυες,	σῦκα,	πλακοῦντες, μῆλα, κράνειαι, ῥόαι, ἕρπυλλος,
[4, 139]	καὶ) φύσκης τόμον καὶ τραγήματα	σῦκά	τε ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ
[4, 149]	τε δύο καὶ τυροῦ τροφαλὶς	σῦκά	τε ξηρὰ καὶ πλακοῦς καὶ
[4, 129]	συνωπτημέναι κίχλαι καὶ νῆτται καὶ	συκαλλίδων	πλῆθος ἄπειρον καὶ ᾠῶν ἐπικεχυμέναι
[4, 141]	ἐλάα τις ἢ τυρὸς ἢ	σῦκον,	ἀλλὰ κἄν τι λάβωσιν ἐπιδόσιμον,
[4, 140]	ἄρτος, κρέας, λάχανον ὠμόν, ζωμός,	σῦκον,	τράγημα, θέρμος. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´
[4, 141]	ταῦτα τυροῦ σταθμόν τινα καὶ	σύκων,	ἔτι δὲ εἰς ὀψωνίαν περὶ
[4, 138]	που παραθήσομεν αὐτοῖς τῶν τε	σύκων	καὶ ἐρεβίνθων καὶ κυάμων, καὶ
[4, 162]	ἀνηλιποκαιβλεπέλαιοι, νυκτιλαθραιοφάγοι, νυκτιπαταιπλάγιοι, μειρακιεξαπάται καὶ	συλλαβοπευσιλαληταί,	(δοξοματαιόσοφοι, ζηταρετησιάδαι. (Ἀρχέστρατός τε ὁ
[4, 161]	τρώγοντες ἅλιμα καὶ κακὰ τοιαῦτα	συλλέγοντες	ἐν τῷ κωρύκῳ. Κἀν τῷ
[4, 139]	ἀπολείπει τὴν θυσίαν, ἀλλὰ κενοῦσθαι	συμβαίνει	τὴν πόλιν πρὸς τὴν θέαν.
[4, 153]	Ῥωμαίους ἱστορεῖ παρὰ τὸ δεῖπνον	συμβάλλειν	μονομαχίας, γράφων οὕτως· Τὰς τῶν
[4, 163]	ἀποδεδρακότα. Ἄνθρωπ´ ἀλάστωρ, διὰ τί	συμβολὰς	ἔχων νήφεις; Τί τηλικοῦτον ἀδικεῖς
[4, 134]	τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἰσοστάσιόν φησιν· Ἀπὸ	συμβολῶν	ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες, ἄλλο
[4, 157]	τὴν σκευήν· εἰς ἣν ἀποβλέπουσα	συμβουλεύσαιμ´	ἂν ὑμῖν κατὰ τὸν Σωκρατικὸν
[4, 154]	Μαντινεῖς Δημώνακτος ἑνὸς τῶν πολιτῶν	συμβουλεύσαντος,	καὶ ζηλωτὰς τούτων γενέσθαι Κυρηναίους.
[4, 154]	ος> τρέπει, ὡς ἐν τῷ	σύμμαχος,	πρωτόμαχος, ἐπίμαχος, ἀντίμαχος, (φιλόμαχον γένος
[4, 142]	τὸ μηθὲν δαπανᾶν, ὑπερβάλλοντα τὸ	σύμμετρον	τῆς διαίτης. Τὸ μὲν γὰρ
[4, 147]	τ´ ἐπεισῆλθεν μέλι καὶ γάλα	σύμπακτον,	τό κε τυρὸν ἅπας τις
[4, 157]	Ἡρακλέα Εὐρυσθέως θυσίαν τινὰ ἐπιτελοῦντος	συμπαραληφθέντα	καὶ τῶν τοῦ Εὐρυσθέως υἱῶν
[4, 128]	πάντως αὐτῷ δηλοῦν εἴ τινι	συμπεριενεχθείη	δείπνῳ πολυτελεῖ, τὰ ὅμοια κἀκείνου
[4, 142]	(ὅτε δὲ καὶ παραγένοιντο, μικρὰ	συμπεριενεχθεῖσι	νόμου χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν
[4, 145]	τῶν εὐνούχων. Καὶ ὅταν εἰσέλθωσι	συμπίνουσιν	μετ´ αὐτοῦ, οὐ τὸν αὐτὸν
[4, 153]	Καμπανῶν δέ τινες παρὰ τὰ	συμπόσια	μονομαχοῦσι. (Νικόλαος δ´ ὁ Δαμασκηνός,
[4, 155]	ἐν ἄστεσιν ὅσων Σπαρτιάταις μέλει	συμπόσια	οὐδ´ ὁπόσα τούτοις ξυνεπόμενα πάσας
[4, 163]	καὶ πάντες αὐτὸν ἐπὶ τὰ	συμπόσια	παρεκάλουν· οὐχ ὥσπερ σύ, κυνικέ,
[4, 143]	δὲ συγκρίνων τὰ τῶν Ἑλλήνων	συμπόσια	πρὸς τὰ παρὰ Πέρσαις φησίν·
[4, 159]	Ἀλλ´ ἐπειδὴ οὗτοι, ἔφη, ὦ	συμποσίαρχε,	ὑπὸ λογοδιαρροίας ἐνοχλούμενοι μὴ πεινῶσιν
[4, 155]	Θρᾳκῶν φησί τινας ἐν τοῖς	συμποσίοις	ἀγχόνην παίζειν βρόχον ἀρτήσαντας ἔκ
[4, 175]	ἔδειξ´, Ἀθήνησιν δὲ κατακεχρημένον ἐν	συμποσίοις	ἤδη ´στί. {Β. Διὰ τί
[4, 134]	δ´ ἐν Ταραντίνοις ἐν τοῖς	συμποσίοις	φησὶ τοὺς Ἀττικοὺς καὶ ὀρχεῖσθαι
[4, 156]	κατὰ τὸ Παρμενίσκου τῶν κυνικῶν	συμπόσιον	δειπνεῖν ἢ ἐνθάδε πάντα ὥσπερ
[4, 134]	ἄρ´ ἂν φαίης ἂν εἰς	συμπόσιον	εἰσελθὼν ἄφνω. Καὶ τοῖς μὲν
[4, 150]	Ἀναβάσεως τὸ παρὰ Σεύθῃ διαγράφων	συμπόσιον	ἐν τούτοις· ~(Ἐπειδὴ δὲ εἰσῆλθον
[4, 147]	ἐν Κιλικίᾳ παρεσκεύασεν αὐτῷ βασιλικὸν	συμπόσιον,	ἐν ᾧ πάντα χρύσεα καὶ
[4, 148]	καὶ πολλῷ κρεῖττον διακοσμήσασα τὸ	συμπόσιον	ἐποίησε φανῆναι τὰ πρῶτα μικρά,
[4, 156]	ἡμῖν τὸ Παρμενίσκειον ἐκεῖνο διελθεῖν	συμπόσιον.	Καὶ ὃς μετέωρον αὑτὸν παραναστήσας
[4, 162]	καὶ τὰς ὡραίας εἰς τὸ	συμπόσιον	καὶ πότε αὐτοὺς προσδεκτέον ὡραιζομένους
[4, 130]	Ἑλληνικῶν δείπνων τὸ προκείμενον τοῦτο	συμπόσιον;	Ὁπότε καὶ Ἀντιφάνης ὁ κωμῳδιοποιὸς
[4, 131]	διασύρων τὸ τῶν Ἰφικράτους γάμων	συμπόσιον,	ὅτε ἤγετο τὴν Κότυος τοῦ
[4, 147]	ἐμφυλίου πολέμου τὸ Κλεοπάτρας ἀναγράφων	συμπόσιον	τῆς τελευταίας (Αἰγύπτου βασιλευσάσης, γημαμένης
[4, 155]	ἐν τῷ πρώτῳ Νόμων περὶ	συμποσίων	διηγεῖται λέγων οὕτως· Καὶ οὔτ´
[4, 155]	Ἑλλήνων πολὺ πρῶτοι, περὶ ἀρχαίων	συμποσίων	ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´ ὁ σοφὸς
[4, 138]	λεκτέον καὶ περὶ τῶν Λακωνικῶν	συμποσίων.	Ἡρόδοτος μὲν οὖν ἐν τῇ
[4, 138]	παρασκευῆς λέγων καὶ μνημονεύσας Λακωνικῶν	συμποσίων	φησί· Ξέρξης φεύγων ἐκ τῆς
[4, 145]	πότον ποιῆται, ποιεῖται δὲ πολλάκις,	συμπόται	αὐτῷ εἰσιν ὡς μάλιστα δώδεκα.
[4, 162]	ὅπως ἂν μὴ κατακοιμηθῶσιν οἱ	συμπόται,	(καὶ) πῶς ταῖς ἐπιχύσεσι χρηστέον
[4, 155]	εἰπεῖν εἶχον, ἄνδρες φίλοι καὶ	συμπόται	τῶν Ἑλλήνων πολὺ πρῶτοι, περὶ
[4, 168]	καὶ τῷ οἴνῳ, οὐ τοῖς	συμπόταις.	Ἀγαθαρχίδης δ´ ὁ Κνίδιος ἐν
[4, 145]	καὶ οἱ σύνδειπνοι, καλεῖ τοὺς	συμπότας	τούτους τις τῶν εὐνούχων. Καὶ
[4, 162]	Περσαίου τε τοῦ καλοῦ φιλοσόφου	συμποτικοὺς	διαλόγους συντεθέντας ἐκ τῶν Στίλπωνος
[4, 162]	πραγματείας τοιοῦτον ἔχουσι τὸ ἐπίγραμμα	συμποτικῶν	διαλόγων. (Κτησίβιος δ´ ὁ Χαλκιδεὺς
[4, 141]	περιφέρεται ταῦτα τὰ ἐπάικλα καλούμενα.	Συμφέρει	δ´ ἕκαστος εἰς τὸ φιδίτιον
[4, 134]	ἂν οἴνου μόνον ὀσμὴν ἴδωσι·	συμφορὰν	λέγεις ἄρ´ ἂν φαίης ἂν
[4, 174]	μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς καλῆς ταύτης	συμφωνίας,	ἥτις ἡμᾶς ἐπέστρεψεν πάντας κατακηληθέντας
[4, 128]	ἀφθονία σεσωρευμένη, καὶ ἕκαστος λαβὼν