Livre, pages
[4, 142]	δὲ ἐπὶ τὸ πολὺ μετὰ	τοῦ	ἀδελφοῦ κατακείμενος ἢ μετά τινος
[4, 168]	ἡμέρας, (διασειόμενοι τοὺς κροτάφους ὑπὸ	τοῦ	ἀκράτου, καὶ κατὰ τὸν Δίφιλον
[4, 146]	Ὥστ´ εἰς ἴσον καθίστασθαι τῷ	τοῦ	Ἀλεξάνδρου ἀναλώματι· ἑκατὸν γὰρ μνᾶς
[4, 155]	ἱστορεῖ, ὅτι καὶ Φίλιππος ὁ	τοῦ	Ἀλεξάνδρου πατὴρ ποτήριον χρυσοῦν ὁλκὴν
[4, 144]	νήφουσι προτιθεῖ ὁ στεγέαρχος ἐν	τοῦ	ἂν ἐόντες βουλεύωνται. Καὶ ἢν
[4, 176]	τρίτῃ τῶν ἱστοριῶν διηγούμενος περὶ	τοῦ	Ἀπαμέων πρὸς Λαρισαίους πολέμου γράφει
[4, 171]	διάγει, ἀλλὰ καὶ τούτων ἀντὶ	τοῦ	ἀπάρχεσθαι θεοῖς τοῖς διακονοῦσι πρῶτον
[4, 130]	γελωτοποιὸς εἰσῆλθε Μανδρογένης, ἐκείνου Στράτωνος	τοῦ	Ἀττικοῦ, ὥς φασιν, ἀπόγονος καὶ
[4, 159]	ἐστιν ἀποκρίνασθαι ὅτι πλούσιος. Μήποτε	τοῦ	αὐτοῦ μνημονεύει καὶ Ἄλεξις ἐν
[4, 152]	δὲ κόρμα. Ἀπορροφοῦσι δὲ ἐκ	τοῦ	αὐτοῦ ποτηρίου κατὰ μικρόν, οὐ
[4, 153]	καὶ πολεμῶν Ἀρσάκει ᾐχμαλωτίσθη ὑπὸ	τοῦ	βαρβάρου καὶ ὡς πολὺν χρόνον
[4, 128]	Ἱππόλοχον, δηλούσαις τό τε Ἀντιγόνου	τοῦ	βασιλέως δεῖπνον Ἀφροδίσια ἐπιτελοῦντος Ἀθήνησι
[4, 128]	ἐπιτελοῦντος Ἀθήνησι καὶ τὸ Πτολεμαίου	τοῦ	βασιλέως. Δώσομεν δέ σοι ἡμεῖς
[4, 145]	οὕτως οὗτοι τὰ σιτία παρὰ	τοῦ	βασιλέως εἰς ὑπόλογον λαμβάνουσιν. Οὕτω
[4, 129]	υἱοῦ, ἥτις ἐγεγόνει τροφὸς Ἀλεξάνδρου	τοῦ	βασιλέως, ἔπινε πλεῖστον (ἦν γὰρ
[4, 145]	αὐτῶν παρατίθεται ἑκάστῳ τῶν συνδείπνων	τοῦ	βασιλέως, καὶ ἀποφέρεται ἕκαστος αὐτῶν
[4, 153]	ὑπὸ τοῦ Γρυποῦ καλουμένου Ἀντιόχου	τοῦ	βασιλέως προαχθεὶς μικροῦ δεῖν τῆς
[4, 145]	περὶ τὸ δεῖπνον. Τῶν δὲ	τοῦ	βασιλέως συνδείπνων οἳ μὲν ἔξω
[4, 156]	τὸν βίον ἢ τὴν Σελεύκου	τοῦ	βασιλέως ὑπεροχήν. Ῥοφεῖν φακῆν ἐσθ´
[4, 153]	τῇ ιϚ περὶ Σελεύκου διηγούμενος	τοῦ	βασιλέως, ὡς εἰς Μηδίαν ἀνελθὼν
[4, 153]	Ἱστορῶν δὲ καὶ περὶ Ἡρακλέωνος	τοῦ	Βεροιαίου, ὃς ὑπὸ τοῦ Γρυποῦ
[4, 167]	τοιοῦτός τις ὢν ἐληλύθει, ὑπὸ	τοῦ	βίου καὶ τῆς διαίτης τῆς
[4, 157]	τὸν Σωκρατικὸν Ἀντισθένην ἐξάγειν ἑαυτοὺς	τοῦ	βίου τοιαῦτα σιτουμένους. (Πρὸς ἣν
[4, 167]	~(Περὶ δὲ τῆς ἀσωτίας καὶ	τοῦ	βίου Φιλίππου καὶ τῶν ἑταίρων
[4, 152]	Ποσειδώνιος διηγούμενος καὶ τὸν Λουερνίου	τοῦ	Βιτύιτος πατρὸς πλοῦτον τοῦ ὑπὸ
[4, 168]	περιέσται, ἐν τῇ νεότητι τὰ	τοῦ	γήρως ἐφόδια προκαταναλίσκοντες, (χαίροντες τῇ
[4, 149]	ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν περὶ	τοῦ	Γρυνείου Ἀπόλλωνος, ἐν τῷ πρυτανείῳ
[4, 153]	Ἡρακλέωνος τοῦ Βεροιαίου, ὃς ὑπὸ	τοῦ	Γρυποῦ καλουμένου Ἀντιόχου τοῦ βασιλέως
[4, 128]	ἦν ἡ Λάμια τοῦ Δημητρίου)	τοῦ	δ´ Ἱππολόχου τοὺς Καράνου τοῦ
[4, 170]	ἁλμάδας. Καὶ Ἀριστοφάνης Πλούτῳ· Πρὸ	τοῦ	δ´ ὑπὸ τῆς πενίας ἅπαντ´
[4, 142]	ἐδίδοτο δὲ κύαθος εἷς πρὸ	τοῦ	δείπνου, αὐτῷ δὲ πολὺ πρώτῳ·
[4, 143]	κατὰ σύνεσιν δεδοξασμένοις. Ἀπὸ δὲ	τοῦ	δείπνου πρῶτον μὲν εἰώθασι βουλεύεσθαι
[4, 174]	οἰκοῦντος ἐν τῇ Ἀσπενδίᾳ (ἐπὶ	τοῦ	δευτέρου Εὐεργέτου, διαπρέψαι τέ φασι
[4, 128]	(ἐρωμένη δ´ ἦν ἡ Λάμια	τοῦ	Δημητρίου) τοῦ δ´ Ἱππολόχου τοὺς
[4, 166]	τοσοῦτον ἀσωτίᾳ καὶ πλεονεξίᾳ διενήνοχε	τοῦ	δήμου τοῦ Ταραντίνων ὅσον ὃ
[4, 170]	ἡ σκευωρία· τραπεζοποιός ἐστ´ ἐπὶ	τοῦ	διακονεῖν. Ἔλεγον δὲ καὶ ἐπιτραπεζώματα
[4, 169]	οὕτως· Τὴν κακκάβην γὰρ κᾶε	τοῦ	διδασκάλου. Κἀν Δαιταλεῦσι· Κἄγειν ἐκεῖθεν
[4, 163]	κόμης ἔδοξαν εἶναί τινες ἀπὸ	τοῦ	Διοδώρου προαχθέν, ὥς φησιν Ἕρμιππος.
[4, 149]	τοῦ τε Πυθίου Ἀπόλλωνος καὶ	τοῦ	Διονύσου· τούτων γὰρ ἑκατέρῳ διπλοῦς
[4, 153]	τῶν στρατιωτῶν τὰς κατακλίσεις ἐπὶ	τοῦ	ἐδάφους ἐν ὑπαίθρῳ ἀνὰ χιλίους
[4, 162]	ἄκαιρον δ´ ἐστὶν μνημονεῦσαι καὶ	τοῦ	εἰς ὑμᾶς ποιηθέντος ἐπιγράμματος, ὅπερ
[4, 167]	ζʹ Μακεδονικῶν περὶ Πασικύπρου λέγων	τοῦ	ἐν Κύπρῳ βασιλέως ὅτι ἄσωτος
[4, 146]	προτίθεται. Τοῦτο δὲ παρασκευάζεται ἅπαξ	τοῦ	ἐνιαυτοῦ ἐν ἡμέρῃ τῇ ἐγένετο
[4, 150]	~(Ταῖς δ´ ἄλλαις ἡμέραις πάσαις	τοῦ	ἐνιαυτοῦ ἔξεστι τῶν σιτουμένων τῷ
[4, 145]	ἐκείνους ὁρᾷ διὰ τοῦ παρακαλύμματος	τοῦ	ἐπὶ τῇ θύρᾳ, ἐκεῖνοι δ´
[4, 183]	Ἰόβας καὶ τοῦ λυροφοίνικος καὶ	τοῦ	ἐπιγονείου, ὃ νῦν εἰς ψαλτήριον
[4, 128]	Δοῦριν τοὺς Σαμίους, Θεοφράστου δὲ	τοῦ	Ἐρεσίου μαθητάς, συνθήκας δ´ εἶχε
[4, 157]	τινὰ ἐπιτελοῦντος συμπαραληφθέντα καὶ τῶν	τοῦ	Εὐρυσθέως υἱῶν τὰς μερίδας ἑκάστῳ
[4, 157]	τὴν τῶν κυρίων ἀνάτασιν φοβεῖσθαι	τοῦ	ζῆν ἑκόντας (ἐκβῆναι μόνον τε
[4, 162]	τῶν ἔργων διαβεβαιωσάμενος ὁ καλὸς	τοῦ	Ζήνωνος οἰκετιεύς. Χαριέντως γὰρ ἔφη
[4, 162]	Ἦν γὰρ ὄντως οἰκέτης γεγονὼς	τοῦ	Ζήνωνος, ὡς Νικίας ὁ Νικαεὺς
[4, 143]	δεῖπνον εἰς τὰ φιδίτια· ἀπόλαυε	τοῦ	ζωμοῦ, φόρει τοὺς βύστακας μὴ
[4, 165]	κωμῳδιοποιὸς ἐν τῷ Ἐφιάλτῃ μνημονεύει	τοῦ	ἡδυλόγου διὰ τούτων· Ἐστὶν δ´
[4, 153]	πόλει ὅταν εὐωχῶνται ἐν τῷ	τοῦ	Ἡρακλέους ἱερῷ, δειπνίζοντος τοῦ κατὰ
[4, 163]	Τίμων σου περὶ τοῦ κυνὸς	τοῦ	θαλαττίου ἱστορῶν γράφει καὶ ταῦτα·
[4, 173]	τῷ Μαιάνδρῳ ποταμῷ κατοικοῦντες ἱεροὶ	τοῦ	θεοῦ, Δελφῶν ἄποικοι, παρέχουσι τοῖς
[4, 173]	ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Φιλοπράγμονι παρασίτους	τοῦ	θεοῦ καλεῖ τοὺς Δηλίους διὰ
[4, 173]	παντοδαπὸν ὁρμοῦντ´ ὄχλον, αὐτοὺς παρασίτους	τοῦ	θεοῦ τοὺς Δηλίους. (Ἀχαιὸς δ´
[4, 163]	εἰσίν τ´ ἀπόπληκτοι, ὡς ἀνθρωποφάγου	τοῦ	θηρίου ὄντος· ἅπας δὲ ἰχθὺς
[4, 131]	συμπόσιον, ὅτε ἤγετο τὴν Κότυος	τοῦ	Θρᾳκῶν βασιλέως θυγατέρα, φησί· (Κἂν
[4, 149]	Καὶ κατακλιθέντες ἐπανίστανται εἰς γόνατα	τοῦ	ἱεροκήρυκος τὰς πατρίους εὐχὰς καταλέγοντος
[4, 128]	τὰς ἐπιστολάς. (Ἐπεὶ δὲ ἡ	τοῦ	Ἱππολόχου σπανίως εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί σοι
[4, 169]	ὑμῖν καταλείπω ζητεῖν, πλὴν Καλλίου	τοῦ	Ἱππονίκου, ὃν καὶ οἱ τῶν
[4, 168]	Ἑλλήνων φωνῇ. Περὶ δὲ Ἀπικίου	τοῦ	καὶ αὐτοῦ ἐπὶ ἀσωτίᾳ διαβοήτου
[4, 158]	Χρύσιππός τε ἐν τῷ περὶ	τοῦ	καλοῦ γνώμας τινὰς ἡμῖν εἰσφέρων
[4, 137]	(Χρύσιππός τ´ ἐν τετάρτῳ περὶ	τοῦ	καλοῦ καὶ τῆς ἡδονῆς φησιν·
[4, 162]	Πρωταγορίδου ἀκροάσεις ἐρωτικὰς Περσαίου τε	τοῦ	καλοῦ φιλοσόφου συμποτικοὺς διαλόγους συντεθέντας
[4, 182]	καλούμενοι φώτιγγες. (Κατασκευάζονται δ´ ἐκ	τοῦ	καλουμένου λωτοῦ· ξύλον δ´ ἐστὶ
[4, 175]	σοφώτατε, τὸ ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον	τοῦ	καλουμένου νάβλα, ὅν φησι (Σώπατρος
[4, 158]	δ´ Εὐριπίδης ἐν Ἱκέτισι περὶ	τοῦ	Καπανέως φησίν· ~Καπανεὺς ὅδ´ ἐστίν·
[4, 128]	ψυχαγωγίας. (Ἐν Μακεδονίᾳ, ὡς ἔφην,	τοῦ	Καράνου γάμους ἑστιῶντος οἱ μὲν
[4, 130]	Χύτρους θεωρῶν. Ἡμεῖς δ´ ἐκ	τοῦ	Καράνου δείπνου πλοῦτον ἀντὶ μερίδων
[4, 149]	καὶ λεκάριον πτισάνης ἢ λαχάνου	τοῦ	κατὰ καιρὸν γινομένου ᾠά τε
[4, 153]	τῷ τοῦ Ἡρακλέους ἱερῷ, δειπνίζοντος	τοῦ	κατὰ καιρὸν θριαμβεύοντος, καὶ ἡ
[4, 174]	Πλάτωνα μικράν τινα ἔννοιαν δοῦναι	τοῦ	κατασκευάσματος νυκτερινὸν ποιήσαντα ὡρολόγιον ἐοικὸς
[4, 142]	παραγινομένων πρὸς αὐτὸν οὐδέποτε ἐνωρίστερον	τοῦ	κατειθισμένου συνῆγεν καιροῦ πεντακλίνου τε
[4, 142]	ἐρείδειν. ἱ δὲ πρότερον ἐπὶ	τοῦ	κλιντηρίου ψιλοῦ διακαρτεροῦντες (τῆς κλίνης)
[4, 160]	ἀπήντησε τῷ γάστριδι κυνὶ περὶ	τοῦ	κόγχου. Ἐγὼ δὲ κατὰ τοὺς
[4, 160]	Οὗτος γάρ ἐστιν ὃς καὶ	τοῦ	κόγχου μνημονεύει ἐν τῷ βʹ
[4, 162]	ποιοῦντες, ἔτι τε τὴν Σφοδρίου	τοῦ	κυνικοῦ τέχνην ἐρωτικὴν καὶ τὰς
[4, 163]	οὐδέν, (Ὁ Τίμων σου περὶ	τοῦ	κυνὸς τοῦ θαλαττίου ἱστορῶν γράφει
[4, 149]	καὶ Διονυσίοις, ἔτι δὲ τῇ	τοῦ	Κωμαίου Ἀπόλλωνος πανηγύρει, εἰσιόντες πάντες
[4, 160]	κύνες οἱ κατὰ τὴν Στράττιδος	τοῦ	κωμῳδιοποιοῦ Ἰοκάστην, ἥτις ἐν ταῖς
[4, 146]	τῷ Φάωνι ἐμνήσθη (καὶ μὴ	τοῦ	Λευκαδίου Φιλοξένου τοιαύτην ἐκτίθεται παρασκευὴν
[4, 155]	λίθον· καὶ ὁ κρεμάμενος ὑποτρέχοντος	τοῦ	λίθου, ἐὰν μὴ ταχὺ φθάσας
[4, 128]	γάμους. Καὶ ἄλλαις δὲ περιετύχομεν	τοῦ	Λυγκέως ἐπιστολαῖς πρὸς τὸν αὐτὸν
[4, 183]	Μνημονεύει δ´ ὁ Ἰόβας καὶ	τοῦ	λυροφοίνικος καὶ τοῦ ἐπιγονείου, ὃ
[4, 165]	~κἂν ἴδῃ μισθούμενον (εἰς ἑστίασιν,	τοῦ	μαγείρου πυθόμενος τὸν ἑστιῶντα, τῆς
[4, 164]	γάρ, εὖ τοῦτ´ ἴσθι. (Ταῦτα	τοῦ	Μάγνου ἑξῆς καταδραμόντος ἀποβλέψας ὁ
[4, 173]	περὶ Μαγνήτων λέγων τῶν ἐπὶ	τοῦ	Μαιάνδρου ποταμοῦ ὅτι Δελφῶν εἰσιν
[4, 128]	τοῦ δ´ Ἱππολόχου τοὺς Καράνου	τοῦ	Μακεδόνος ἐμφανίζοντος γάμους. Καὶ ἄλλαις
[4, 138]	αὑτοῦ. Παυσανίαν οὖν ἰδόντα τὴν	τοῦ	Μαρδονίου παρασκευὴν (χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ
[4, 154]	τοῦ μάχη, ἀλλ´ ἐκ ῥήματος	τοῦ	μάχεσθαι μᾶλλον συγκεῖσθαι. Ὁπότε γὰρ
[4, 154]	πεποιῆσθαι τὸ ὄνομα οὐκ ἐκ	τοῦ	μάχη, ἀλλ´ ἐκ ῥήματος τοῦ
[4, 184]	παρὰ τοῦ τυχόντος, ἀλλὰ Προνόμου	τοῦ	μεγίστην ἐσχηκότος δόξαν. Ἀριστόξενος δὲ
[4, 146]	ΙΑ' Μένανδρος δ´ ἐν Μέθῃ	τοῦ	μεγίστου δείπνου δαπάνημα τάλαντον τίθησι
[4, 172]	Σιμωνίδης ὁ ποιητής, ὃς περὶ	τοῦ	Μελεάγρου τὸν λόγον ποιούμενός φησιν·
[4, 150]	οὓς πρὸ ἐνιαυτοῦ καὶ πρὸ	τοῦ	μέλλειν μεταπεμψάμενος τεχνίτας ἐξ ἄλλων
[4, 137]	ἐν Λυκείῳ τε καὶ Ἀκαδημείᾳ,	τοῦ	μὲν εἰς τὴν Ἀκαδήμειαν εἰσενέγκαντος
[4, 138]	Ἕλληνες, συνήγαγον ὑμᾶς βουλόμενος ἐπιδεῖξαι	τοῦ	Μήδων ἡγεμόνος τὴν ἀφροσύνην, ὃς
[4, 165]	τοσοῦτον ἦλθεν ἀσωτίας ὡς καὶ	τοῦ	μνήματος τοῦ πατρός, εἰς ὃ
[4, 169]	ἐχθρὲ σύ, (τὸ λεβήτιον, τἀκ	τοῦ	νίτρου· πάλιν ὑστερεῖς; Καὶ τὴν
[4, 134]	ἂν ἀναπήξαιμ´ (ἂν αὐτὸν) ἐπὶ	τοῦ	ξύλου λαβών. Μήποτε δὲ καὶ
[4, 163]	δέ, ὦ Κύνουλκε, ὃν ἀντὶ	τοῦ	Ὁμήρου προσκυνεῖς διὰ τὴν γαστέρα
[4, 174]	ἔτι δὲ διικνουμένων ἀξινῶν διὰ	τοῦ	ὀργάνου ἐμπνέονται οἱ αὐλοὶ καὶ
[4, 165]	ἔνι μοι. Πάλιν τε εἰπόντος	τοῦ	Οὐλπιανοῦ· τίνα δ´ ἐστίν, ἄνδρες
[4, 169]	τῆς ἡδονῆς. Πατάνιον δὲ διὰ	τοῦ	π> Ἀντιφάνης ἐν Γάμῳ· (Πατάνια,
[4, 156]	Διὸ καὶ μεταδοῦναί σοι βούλομαι	τοῦ	παρὰ Κέβητι τῷ Κυζικηνῷ δείπνου·
[4, 138]	ἐν τῷ παρὰ Ξενοφῶντι κανάθρῳ	τοῦ	παρὰ Λάκωσι καλουμένου δείπνου κοπίδος
[4, 145]	ὁ βασιλεὺς ἐκείνους ὁρᾷ διὰ	τοῦ	παρακαλύμματος τοῦ ἐπὶ τῇ θύρᾳ,
[4, 165]	ἀσωτίας ὡς καὶ τοῦ μνήματος	τοῦ	πατρός, εἰς ὃ Ἀθηναῖοι χιλίας
[4, 165]	δοκεῖ, ὥστ´ ἐπιτελεσθῆναί ποτ´ αὐτῷ	τοῦ	πατρὸς τὸ μνῆμα, κατ´ ἐνιαυτὸν
[4, 143]	υἱοῖς κατὰ τὸν θᾶκον τὸν	τοῦ	πατρὸς ὑφιζάνουσιν ἐξ ἡμισείας τῶν
[4, 160]	κόγχου. Ἐγὼ δὲ κατὰ τοὺς	τοῦ	Παφίου Σωπάτρου Γαλάτας, Παρ´ οἷς
[4, 177]	δὲ καὶ σκυταλείας, κατ´ ἐμφέρειαν	τοῦ	πάχους. Χρῆσθαι δ´ αὐτοῖς καὶ
[4, 139]	διάκονος κηρύττει τὸ ἄικλον προστιθεὶς	τοῦ	πέμψαντος τὴν ὀνομασίαν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'
[4, 160]	θυμέ. Κλέαρχος δὲ ὁ ἀπὸ	τοῦ	περιπάτου ἐν τοῖς περὶ παροιμιῶν
[4, 153]	ὁ Δαμασκηνός, εἷς τῶν ἀπὸ	τοῦ	περιπάτου φιλοσόφων, ἐν τῇ δεκάτῃ
[4, 162]	ταῖς Διαδοχαῖς. Δύο δὲ συγγράμμασι	τοῦ	Περσαίου ἀπηντήκαμεν τῆς σοφῆς ταύτης
[4, 150]	ὁ Αἰγύπτιος κατεγέλα ὡς εὐτελῶς	τοῦ	Πέρσου διαιτωμένου. (Εἰ δὲ θέλεις
[4, 158]	(Ἐπὶ τούτοις γελάσαντος πάνυ ἔκλαμπρον	τοῦ	Πλουτάρχου οὐκ ἐνέγκας ὁ κύων
[4, 130]	τοὺς θεοὺς διὰ τὸν φόβον	τοῦ	πλούτου ὃν ἐλάβομεν. Σὺ δὲ
[4, 156]	Ἐπελάθεσθε δὲ καὶ ὑμεῖς τῶν	τοῦ	ποιητοῦ καλῶν, ὃς ἔφη· Οὐ
[4, 172]	~(Προγεύσεταί σοι πρῶτον ἡ γραῦς	τοῦ	ποτοῦ. (Τοὺς δὲ τὰ πέμματα
[4, 161]	τὴν ἔνθεσιν μικρὰν μὲν ἐκ	τοῦ	πρόσθε, μεστὴν δ´ ἔνδοθεν τὴν
[4, 131]	Τουδὶ τοῦ χάσκοντος διατειναμένη διὰ	τοῦ	πρωκτοῦ καὶ τῶν πλευρῶν διακόψειεν
[4, 160]	καλῶν· λέγω δὲ τὰ Τίμωνος	τοῦ	Πυρρωνείου (τῶν σίλλων) Οὗτος γάρ
[4, 175]	Ὥρων (εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου	τοῦ	Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος
[4, 175]	εὕρημα. Λέγει δ´ οὕτως· Οὔτε	τοῦ	Σιδωνίου νάβλα λαρυγγόφωνος ἐκκεχόρδωται τύπος.
[4, 162]	αὐτῆς τῆς Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ	τοῦ	Σικυωνίου Ἀράτου, ὁ πρότερον ἐν
[4, 140]	κατακεῖσθαι ἢ δεύτερον ἢ ἐπὶ	τοῦ	σκιμποδίου καθῆσθαι, πάντα τοιαῦτα ποιοῦσιν
[4, 129]	ξίφη κυβιστῶσαι καὶ πῦρ ἐκ	τοῦ	στόματος ἐκριπίζουσαι γυμναί. (Ἐπεὶ δὲ
[4, 159]	ἥδομαι. (Ἢν γὰρ τράγῃ τις,	τοῦ	στόματος ὄζει κακόν ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ.
[4, 140]	λέγεται ταῦτα, ὄντα οἷον ἐπιχορηγήματα	τοῦ	συντεταγμένου τοῖς φιδίταις ἀίκλου· (παρὰ
[4, 143]	ἀνδρεῖα. Τὴν δὲ ἐπιμέλειαν ἔχει	τοῦ	συσσιτίου γυνὴ τρεῖς ἢ τέτταρας
[4, 129]	(ἤδη δὲ ἡμῶν ἡδέως ἀπηλλοτριωμένων	τοῦ	σωφρονεῖν ἐπεισβάλλουσιν αὐλητρίδες καὶ μουσουργοὶ
[4, 166]	καὶ πλεονεξίᾳ διενήνοχε τοῦ δήμου	τοῦ	Ταραντίνων ὅσον ὃ μὲν περὶ
[4, 149]	κοτύλας δύο πλὴν τῶν ἱερέων	τοῦ	τε Πυθίου Ἀπόλλωνος καὶ τοῦ
[4, 130]	σπυρίδας, ἕως ἐσάλπισε τὸ εἰωθὸς	τοῦ	τελευταίου δείπνου σημεῖον· οὕτω γὰρ
[4, 163]	περὶ αὐτοῦ γράφει οὕτως· Διοδώρου	τοῦ	τὸ γένος Ἀσπενδίου τὴν ἐξηλλαγμένην
[4, 183]	αὐτοῦ τὰ κρούσματα. Μνημονεύει δὲ	τοῦ	τριγώνου τούτου καὶ Σοφοκλῆς ἐν
[4, 155]	ὁ Σκήψιος ἐν τῷ ιεʹ	τοῦ	Τρωικοῦ διακόσμου (Παρὰ Ἀντιόχῳ, φησί,
[4, 141]	ὁ Σκήψιος ἐν τῷ αʹ	τοῦ	Τρωικοῦ διακόσμου τὴν τῶν Καρνείων
[4, 184]	μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν οὐ παρὰ	τοῦ	τυχόντος, ἀλλὰ Προνόμου τοῦ μεγίστην
[4, 142]	παρατιθέμενα ἐπὶ μὲν τραπεζίου ἦν	τοῦ	τυχόντος, (τὰ δὲ λοιπὰ ὥστε
[4, 141]	κάπτουσι τὰ ψαιστά. (Περὶ δὲ	τοῦ	τῶν φιδιτίων δείπνου Δικαίαρχος τάδε
[4, 174]	τὸ ἐμπνεῖσθαι τὸ ὄργανον ὑπὸ	τοῦ	ὕδατος. Κατεστραμμένοι γάρ εἰσιν οἱ
[4, 174]	εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου	τοῦ	ὕδατος ὑπό τινος νεανίσκου, ἔτι
[4, 174]	ἔχω σοι ἐγὼ λέγειν περὶ	τοῦ	ὑδραυλικοῦ ὀργάνου, (Οὐλπιανέ. Γιγγραίνοισι γὰρ
[4, 152]	Λουερνίου τοῦ Βιτύιτος πατρὸς πλοῦτον	τοῦ	ὑπὸ Ῥωμαίων καθαιρεθέντος, φησὶ δημαγωγοῦντα
[4, 167]	ἐληλύθει καὶ Δημήτριος ὁ Δημητρίου	τοῦ	Φαληρέως ἀπόγονος, (ὥς φησιν Ἡγήσανδρος,
[4, 158]	Οἶδα δὲ καὶ τὴν Ὀδυσσέως	τοῦ	φρονιμωτάτου καὶ συνετωτάτου ἀδελφὴν Φακῆν
[4, 153]	διὰ τὴν τυχοῦσαν αἰτίαν ἀποσπασθεὶς	(τοῦ	χαμαιπετοῦς δείπνου ῥάβδοις καὶ ἱμᾶσιν
[4, 131]	πελεκάν, κίγκλοι, γέρανος— {Β. Τουδὶ	τοῦ	χάσκοντος διατειναμένη διὰ τοῦ πρωκτοῦ
[4, 183]	ψαλτήριον (ὄρθιον μετασχηματισθὲν διασῴζει τὴν	τοῦ	χρησαμένου προσηγορίαν. Ἦν δ´ ὁ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/01/2008