Livre, pages |
[4, 163] |
φιλοσόφων
τοὺς
σώφρονας
ἐνταυθοῖ
καλῶ,
|
τοὺς |
ἀγαθὸν
αὑτοῖς
οὐ
διδόντας
οὐδὲ |
[4, 141] |
ἔριφοι.
ἱ
δὲ
μάγειροι
σημαίνουσι
|
τοὺς |
ἀεί
τι
κομίζοντας
εἰς
μέσον, |
[4, 137] |
εἰς
Χιωνίδην
ἀναφερομένους
Πτωχοὺς
ποιήσας
|
τοὺς |
Ἀθηναίους
φησίν,
ὅταν
τοῖς
Διοσκούροις |
[4, 157] |
τῶν
Νόστων
Μετὰ
τὸ
συντελέσαι
|
τοὺς |
ἄθλους
Ἡρακλέα
Εὐρυσθέως
θυσίαν
τινὰ |
[4, 160] |
πολέμοις
λάβωσι,
θύειν
τοῖς
θεοῖς
|
τοὺς |
αἰχμαλώτους,
τοὺς
Γαλάτας
μιμούμενος
κἀγὼ |
[4, 184] |
συνεχεῖς
κινήσεις
ἐν
τοῖς
κατὰ
|
τοὺς |
Ἀλεξάνδρου
διαδόχους
χρόνοις.
Ἐγένετο
οὖν |
[4, 138] |
ὄψου,
ἔφη,
ὡς
ἔοικας,
ποιεῖς
|
τοὺς |
ἄνδρας
ἑστιωμένους.
Ἀληθῆ,
ἦν
δ´ |
[4, 176] |
καλουμένους
καὶ
παιδικούς,
ἀλλὰ
καὶ
|
τοὺς |
ἀνδρείους,
οἵτινες
καλοῦνται
τέλειοί
τε |
[4, 137] |
τὸν
Ὅμηρον.
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖνος
|
τοὺς |
ἀριστεῖς
συνάγων
πρὸς
τὸν
Ἀγαμέμνονα |
[4, 138] |
καὶ
παραπετάσμασι
ποικίλοις
κατεσκευασμένην
κελεῦσαι
|
τοὺς |
ἀρτοποιοὺς
καὶ
ὀψοποιοὺς
κατὰ
ταὐτὰ |
[4, 168] |
φήσας
τοὺς
κωλύσοντας.
~(Ὅτι
δὲ
|
τοὺς |
ἀσώτους
καὶ
τοὺς
μὴ
ἔκ |
[4, 134] |
Ταραντίνοις
ἐν
τοῖς
συμποσίοις
φησὶ
|
τοὺς |
Ἀττικοὺς
καὶ
ὀρχεῖσθαι
ὑποπιόντας·
Τοῦτο |
[4, 138] |
ἐν
βʹ
Πολιτείας
οὕτως
ἑστιᾷ
|
τοὺς |
αὑτοῦ
νεοπολίτας,
γράφων·
Ἄνευ
ὄψου, |
[4, 142] |
τὸν
Ἀκρότατον
εὐτελείᾳ
πάντας
ὑπερβεβληκέναι
|
τοὺς |
ἀφελεστάτους
τῶν
πρότερον.
(Κλεομένης
δὲ |
[4, 157] |
τὰ
πάτρια
ἰχθύων
ἀπεχομένους
ποιῆσαι
|
τοὺς |
Ἀχαιοὺς
δαψιλείας
πολλῆς
οὔσης
κατὰ |
[4, 184] |
παιδεύσαντες
πάντας
τοὺς
Ἕλληνας
καὶ
|
τοὺς |
βαρβάρους,
ἐκλειπούσης
ἤδη
τῆς
ἐγκυκλίου |
[4, 171] |
πάτρια,
ἐψηφίσθαι
τῇ
βουλῇ
ἀφεῖσθαι
|
τοὺς |
βουλευτὰς
τὰς
ἡμέρας
ἅσπερ
καὶ |
[4, 143] |
φιδίτια·
ἀπόλαυε
τοῦ
ζωμοῦ,
φόρει
|
τοὺς |
βύστακας
μὴ
καταφρόνει
μηδ´
ἕτερ´ |
[4, 139] |
λελεγμέναις
ἐπιτελοῦσι.
Θύουσι
δὲ
καὶ
|
τοὺς |
γαλαθηνοὺς
ὀρθαγορίσκους
καὶ
παρατιθέασιν
ἐν |
[4, 160] |
θύειν
τοῖς
θεοῖς
τοὺς
αἰχμαλώτους,
|
τοὺς |
Γαλάτας
μιμούμενος
κἀγὼ
κατακαύσειν
ηὐξάμην |
[4, 132] |
πλῆθός
εἰσιν
οἱ
κεκλημένοι
(εἰς
|
τοὺς |
γάμους,
βέλτιστε,
καὶ
πότερ´
Ἀττικοὶ |
[4, 143] |
τῶν
κατὰ
πόλεμον
πράξεων
καὶ
|
τοὺς |
γενομένους
ἄνδρας
ἀγαθοὺς
ἐπαινοῦσι,
προτρεπόμενοι |
[4, 134] |
οὐ
κακῶς
ἔχων·
οἶνον
λέγουσι
|
τοὺς |
γέροντας,
ὦ
πάτερ,
πείθειν
χορεύειν |
[4, 139] |
καὶ
δειπνίζουσιν
οἱ
πολῖται
πάντας
|
τοὺς |
γνωρίμους
καὶ
τοὺς
δούλους
τοὺς |
[4, 176] |
καὶ
τοὺς
κιθαριστηρίους
δὲ
καὶ
|
τοὺς |
δακτυλικούς.
Τοὺς
γὰρ
ἐλύμους
αὐλούς, |
[4, 161] |
κρέας,
κἂν
μὴ
κατεσθίωσι
καὶ
|
τοὺς |
δακτύλους,
ἐθέλω
κρέμασθαι
δεκάκις.
~(Οὐκ |
[4, 131] |
δ´
ἄνδρας
βουτυροφάγους,
αὐχμηροκόμας
μυριοπληθεῖς·
|
τοὺς |
δὲ
λέβητας
χαλκοῦς
εἶναι
μείζους |
[4, 169] |
τὴν
Σικελίαν
αὐτὸς
ἔμαθον
ὥστε
|
τοὺς |
δειπνοῦντας
εἰς
τὰ
βατάνι´
ἐμβάλλειν |
[4, 173] |
Ἀλκμαίωνι
τῷ
σατυρικῷ
καρυκκοποιοὺς
καλεῖ
|
τοὺς |
Δελφοὺς
διὰ
τούτων·
(Καρυκκοποιοὺς
προσβλέπων |
[4, 173] |
συνομώνυμε;
(Ἐπισκώπτουσι
γὰρ
οἱ
Σάτυροι
|
τοὺς |
Δελφοὺς
ὡς
περὶ
τὰς
θυσίας |
[4, 149] |
φησίν,
ἐν
ταῖς
ἑστιάσεσιν
ὑποδέχονται
|
τοὺς |
δεσπότας
καὶ
τοὺς
δούλους
καὶ |
[4, 173] |
ὄχλον,
αὐτοὺς
παρασίτους
τοῦ
θεοῦ
|
τοὺς |
Δηλίους.
(Ἀχαιὸς
δ´
ὁ
Ἐρετριεὺς |
[4, 173] |
Φιλοπράγμονι
παρασίτους
τοῦ
θεοῦ
καλεῖ
|
τοὺς |
Δηλίους
διὰ
τούτων·
Φοίνικα
μεγάλου |
[4, 176] |
ἔχουσιν
Ἀλεξανδρεῖς.
Οἴδασι
δὲ
καὶ
|
τοὺς |
διόπους
ἔτι
τε
μεσοκόπους
καὶ |
[4, 149] |
ἑστιάσεσιν
ὑποδέχονται
τοὺς
δεσπότας
καὶ
|
τοὺς |
δούλους
καὶ
μίαν
πᾶσι
τράπεζαν |
[4, 139] |
πολῖται
πάντας
τοὺς
γνωρίμους
καὶ
|
τοὺς |
δούλους
τοὺς
ἰδίους·
οὐδεὶς
δ´ |
[4, 158] |
ἵνα
ζῇ.
Διογένης
τε
πρὸς
|
τοὺς |
ἐγκαλοῦντας
αὐτῷ
ἀποτριβομένῳ
ἔλεγεν·
Εἴθ´ |
[4, 137] |
ἥδε
χεὶρ
ἐγίνετο.
(Ὁ
δὲ
|
τοὺς |
εἰς
Χιωνίδην
ἀναφερομένους
Πτωχοὺς
ποιήσας |
[4, 138] |
τοὺς
κατακλιθέντας
εὐωχοῦσιν
οὐ
μόνον
|
τοὺς |
ἐκ
τῆς
ἡμεδαπῆς
ἀφικνουμένους,
ἀλλὰ |
[4, 143] |
οἱ
προεστηκότες
τῆς
πόλεως
εἰς
|
τοὺς |
ἑκάστων
οἴκους.
Τῶν
δὲ
δούλων |
[4, 184] |
Ἀλεξανδρεῖς
εἰσιν
οἱ
παιδεύσαντες
πάντας
|
τοὺς |
Ἕλληνας
καὶ
τοὺς
βαρβάρους,
ἐκλειπούσης |
[4, 144] |
Καὶ
διὰ
τοῦτό
φασι
Πέρσαι
|
τοὺς |
Ἕλληνας
σιτεομένους
πεινῶντας
παύεσθαι,
ὅτι |
[4, 151] |
ὦ
Σεύθη,
δίδωμι
ἐμαυτὸν
καὶ
|
τοὺς |
ἐμοὺς
τούτους
ἑταίρους
φίλους
εἶναι |
[4, 184] |
πάντας
αὐλεῖν
μανθάνειν
Ἡρακλεώτας
τε
|
τοὺς |
ἐν
τῷ
Πόντῳ
καθ´
ἑαυτὸν |
[4, 138] |
τῆς
ἡμεδαπῆς
ἀφικνουμένους,
ἀλλὰ
καὶ
|
τοὺς |
ἐπιδημήσαντας
τῶν
ξένων.
Θύουσι
δ´ |
[4, 184] |
καθ´
ἑαυτὸν
ἔτι
Ἀθηναίων
τε
|
τοὺς |
ἐπιφανεστάτους,
Καλλίαν
τε
τὸν
Ἱππονίκου |
[4, 168] |
Παναθήναια
ὡς
ὁ
πατὴρ
εἱστία
|
τοὺς |
ἑταίρους,
συνελθόντων
εἰς
τὸ
δεῖπνον |
[4, 150] |
ὦ
βασιλεῦ,
πῶς
δεῖ
σιτεῖσθαι
|
τοὺς |
εὐδαίμονας
βασιλέας,
ἐπίτρεψον
τοῖς
ἐμοῖς |
[4, 182] |
~(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
ΚΕ'
Οἴδαμεν
δὲ
καὶ
|
τοὺς |
ἡμιόπους
καλουμένους,
περὶ
ὧν
φησιν |
[4, 130] |
ταῦτα
ἐξαναστάντες
ἀπηλλαττόμεθα
νήφοντες
νὴ
|
τοὺς |
θεοὺς
διὰ
τὸν
φόβον
τοῦ |
[4, 152] |
τὰ
λαιά·
οὕτως
διακονοῦνται.
Καὶ
|
τοὺς |
θεοὺς
προσκυνοῦσιν
ἐπὶ
τὰ
δεξιὰ |
[4, 163] |
ἔχων
νήφεις;
Τί
τηλικοῦτον
ἀδικεῖς
|
τοὺς |
θεούς;
(Τί
τἀργύριον,
ἄνθρωπε,
τιμιώτερον |
[4, 152] |
ἔχουσιν
ὑπεροχῆς.
Καὶ
οἱ
μὲν
|
τοὺς |
θυρεοὺς
ὁπλοφοροῦντες
ἐκ
τῶν
ὀπίσω |
[4, 139] |
τοὺς
γνωρίμους
καὶ
τοὺς
δούλους
|
τοὺς |
ἰδίους·
οὐδεὶς
δ´
ἀπολείπει
τὴν |
[4, 137] |
χρείαν
τὸν
κέραμον
κατᾶξαι
πάντα
|
τοὺς |
ἱεροποιοὺς
ὡς
(μακρόθεν)
οὐκ
ἀστείας |
[4, 139] |
καὶ
παρατιθέασιν
ἐν
τῇ
θοίνῃ
|
τοὺς |
ἰπνίτας
ἄρτους.
Τὸ
δὲ
ἄικλον |
[4, 182] |
Ὁ
δὲ
Τρύφων
φησὶ
καὶ
|
τοὺς |
καλουμένους
ἐλεφαντίνους
αὐλοὺς
παρὰ
Φοίνιξιν |
[4, 176] |
διόπους
ἔτι
τε
μεσοκόπους
καὶ
|
τοὺς |
καλουμένους
ὑποτρήτους.
Τῶν
δ´
ἐλύμων |
[4, 130] |
ἀκούων,
θύμα
καὶ
εὔζωμα
καὶ
|
τοὺς |
καλοὺς
ἐσθίων
στρεπτούς,
Λήναια
καὶ |
[4, 128] |
τοῦ
Δημητρίου)
τοῦ
δ´
Ἱππολόχου
|
τοὺς |
Καράνου
τοῦ
Μακεδόνος
ἐμφανίζοντος
γάμους. |
[4, 138] |
τούτων
δάπιδας
ὑποστρωννύουσιν,
ἐφ´
αἷς
|
τοὺς |
κατακλιθέντας
εὐωχοῦσιν
οὐ
μόνον
τοὺς |
[4, 176] |
τέλειοί
τε
καὶ
ὑπερτέλειοι,
καὶ
|
τοὺς |
κιθαριστηρίους
δὲ
καὶ
τοὺς
δακτυλικούς. |
[4, 154] |
τὴν
κεφαλὴν
ἀποκοπῆναι
πελέκει,
ὥστε
|
τοὺς |
κληρονόμους
κομίσασθαι
τὸ
ἆθλον·
καὶ |
[4, 168] |
ἑκάστης
ἡμέρας
δι´
ἡμέρας,
(διασειόμενοι
|
τοὺς |
κροτάφους
ὑπὸ
τοῦ
ἀκράτου,
καὶ |
[4, 167] |
παρὰ
τὸ
ἀνάκτορον,
οἰμώξεσθαι
φήσας
|
τοὺς |
κωλύσοντας.
~(Ὅτι
δὲ
τοὺς
ἀσώτους |
[4, 166] |
(κᾆθ´
ὡς
ἐκεῖνος
κατέδομαι
καὶ
|
τοὺς |
λίθους
ἁπαξάπαντας,
οὐ
γὰρ
οὖν |
[4, 165] |
ὃ
Ἀθηναῖοι
χιλίας
ἀνάλωσαν
δραχμάς,
|
τοὺς |
λίθους
πωλῆσαι
εἰς
τὰς
ἡδυπαθείας. |
[4, 172] |
ἐκάλουν.
Μένανδρος
Ψευδηρακλεῖ·
καταμεμφόμενος
δὲ
|
τοὺς |
μαγείρους
ὡς
ἐπιχειροῦντας
καὶ
οἷς |
[4, 169] |
προσελθέτω.
Καὶ
πάλιν·
Πλείους
Στρατονίκου
|
τοὺς |
μαθητάς
μοι
δοκεῖ
ἕξειν
Πατανίων. |
[4, 184] |
δ´
ἱστορεῖν
Σεύθην
καὶ
Ῥωνάκην
|
τοὺς |
Μαιδούς,
τὴν
δὲ
πολυκάλαμον
Σιληνόν, |
[4, 166] |
τινα
τοιοῦτον
λόγον
οἱ
Ταραντῖνοι,
|
τοὺς |
μὲν
ἄλλους
ἀνθρώπους
διὰ
τὸ |
[4, 140] |
πολιτείᾳ
οὑτωσὶ
γράφει·
Καὶ
εὐθὺς
|
τοὺς |
μὲν
εὐπόρους
ζημιοῖ
εἰς
ἐπάικλα· |
[4, 151] |
ὅτι
ἀρχαῖος
εἴη
νόμος
κάλλιστος
|
τοὺς |
μὲν
ἔχοντας
(διδόναι
τῷ
βασιλεῖ |
[4, 157] |
γὰρ
ἐσθίειν
πολλὰ
καὶ
κρεαφαγεῖν
|
τοὺς |
μὲν
λογισμοὺς
ἐξαιρεῖ
(καὶ
τὰς |
[4, 168] |
~(Ὅτι
δὲ
τοὺς
ἀσώτους
καὶ
|
τοὺς |
μὴ
ἔκ
τινος
περιουσίας
ζῶντας |
[4, 184] |
Ἀλεξανδρέων,
Οὐλπιανὲ
ὀνοματοθήρα,
τῶν
περὶ
|
τοὺς |
μοναύλους
ἐσπουδακότων.
(Οὐ
γὰρ
οἶδας |
[4, 154] |
δὲ
ἀρχαῖον
ἦν
τὸ
περὶ
|
τοὺς |
μονομάχους
καὶ
Ἀριστοφάνης
εἴρηκεν
ἐν |
[4, 153] |
κορεσθέντες
δείπνου
καὶ
μέθης
εἰσεκάλουν
|
τοὺς |
μονομάχους.
Καὶ
ὃ
μὲν
ἅμα |
[4, 156] |
πάτερ,
κομιδῇ
μεσημβρία,
ἡνίκα
γε
|
τοὺς |
νεωτέρους
δειπνεῖν
χρεών.
Ἐμοί
τε |
[4, 143] |
γενομένους
ἄνδρας
ἀγαθοὺς
ἐπαινοῦσι,
προτρεπόμενοι
|
τοὺς |
νεωτέρους
εἰς
ἀνδραγαθίαν.
(Πυργίων
δ´ |
[4, 151] |
Μάλιστα
δ´
αἱ
τράπεζαι
κατὰ
|
τοὺς |
ξένους
αἰεὶ
ἐτίθεντο·
νόμος
γὰρ |
[4, 143] |
(τὸν
δ´
ἄλλον
ἐν
ᾧ
|
τοὺς |
ξένους
κοιμίζουσι
κοιμητήριον
προσαγορεύουσι.
Κατὰ |
[4, 169] |
τὰ
βατάνι´
ἐμβάλλειν
ποιῶ
ἐνίοτε
|
τοὺς |
ὀδόντας
ὑπὸ
τῆς
ἡδονῆς.
Πατάνιον |
[4, 152] |
Ῥωμαίων
καθαιρεθέντος,
φησὶ
δημαγωγοῦντα
αὐτὸν
|
τοὺς |
ὄχλους
ἐν
ἅρματι
φέρεσθαι
διὰ |
[4, 161] |
Πυθαγοριστῇ·
Πρὸς
τῶν
θεῶν,
οἰόμεθα
|
τοὺς |
πάλαι
ποτὲ
(τοὺς
Πυθαγοριστὰς
γινομένους |
[4, 151] |
πρῶτος
τοῦτ´
ἐποίει
Σεύθης·
ἀνελόμενος
|
τοὺς |
παρ´
αὑτῷ
κειμένους
ἄρτους
διέκλα |
[4, 176] |
αὐλούς
εἰσι
μουσικώτατοι
οὐ
μόνον
|
(τοὺς |
παρθενίους
καλουμένους
καὶ
παιδικούς,
ἀλλὰ |
[4, 142] |
ἅπασι
γίνεσθαι
καὶ
μὴ
προσδεῖσθαι
|
τοὺς |
παρόντας.
Οὔτε
γὰρ
οὕτως
ᾤετο |
[4, 164] |
καταδραμόντος
ἀποβλέψας
ὁ
Κύνουλκος
εἰς
|
τοὺς |
παρόντας
τῶν
φιλοσόφων
ἔφη·
(Εἶδες |
[4, 145] |
Παρασκευαστικῶν
(Καὶ
οἱ
θεραπεύοντες,
φησί,
|
τοὺς |
Περσῶν
βασιλεῖς
δειπνοῦντας
ἅπαντες
λελουμένοι |
[4, 144] |
ὁ
ποιητὴς
ἐπίνικον
ἐλεγειακὸν
ἐποίησεν)
|
τοὺς |
Περσῶν
φησι
βασιλεῖς
ὑπὸ
τρυφῆς |
[4, 152] |
κεραμέοις
ἢ
ἀργυροῖς·
(καὶ
γὰρ
|
τοὺς |
πίνακας
ἐφ´
ὧν
τὰς
τροφὰς |
[4, 172] |
πέμματα
προσέτι
τε
τοὺς
ποιοῦντας
|
τοὺς |
πλακοῦντας
οἱ
πρότερον
δημιουργοὺς
ἐκάλουν. |
[4, 174] |
αὐλεῖν
τε
καὶ
συρίζειν,
ὥσπερ
|
τοὺς |
ποιμένας.
(Καὶ
τοσαῦτα
μὲν
ἔχω |
[4, 172] |
δὲ
τὰ
πέμματα
προσέτι
τε
|
τοὺς |
ποιοῦντας
τοὺς
πλακοῦντας
οἱ
πρότερον |
[4, 183] |
ἐποίησε
πάντας
Ῥωμαίους
μουσομανεῖν
ὡς
|
τοὺς |
πολλοὺς
καὶ
ἀπομνημονεύειν
αὐτοῦ
τὰ |
[4, 152] |
καὶ
ἰχθῦς
οἵ
τε
παρὰ
|
τοὺς |
ποταμοὺς
οἰκοῦντες
καὶ
παρὰ
τὴν |
[4, 171] |
ὀνομάζει.
(Ἐκάλουν
δέ,
φησί,
καὶ
|
τοὺς |
προγεύστας
ἐδεάτρους,
ὅτι
προήσθιον
τῶν |
[4, 171] |
δ´
εἶχον
οἱ
ἀρχαῖοι
καὶ
|
τοὺς |
προγεύστας
καλουμένους
Ξενοφῶν
ἐν
τῷ |
[4, 160] |
αὐτάρκειαν
ἀσπάζῃ,
φιλόσοφε,
τί
οὐ
|
τοὺς |
Πυθαγορικοὺς
ἐκείνους
ζηλοῖς,
~(περὶ
ὧν |
[4, 161] |
θεῶν,
οἰόμεθα
τοὺς
πάλαι
ποτὲ
|
(τοὺς |
Πυθαγοριστὰς
γινομένους
ὄντως
ῥυπᾶν
ἑκόντας |
[4, 157] |
πρὸ
τῆς
οἰκίας
καὶ
πρὸς
|
τοὺς |
πυνθανομένους
τί
τηνικάδε;
Ἔλεγεν
ὄψον |
[4, 156] |
δειπνεῖν
ἢ
ἐνθάδε
πάντα
ὥσπερ
|
τοὺς |
πυρέσσοντας
περιφερόμενα
ὁρᾶν.
Γελασάντων
δὲ |
[4, 128] |
γέγονε
κατὰ
Λυγκέα
καὶ
Δοῦριν
|
τοὺς |
Σαμίους,
Θεοφράστου
δὲ
τοῦ
Ἐρεσίου |
[4, 163] |
θύσας.
φυγοῦσα
γοῦν
σε
καὶ
|
τοὺς |
σοὶ
παραπλησίους
ἡ
Ἀρετὴ
Ἡδονῇ |
[4, 173] |
ἀκονῶν
Φοῖβε
μαχαίρας
καὶ
προδιδάσκων
|
τοὺς |
σοὺς
προπόλους.
Κἀν
τοῖς
ἑξῆς |
[4, 138] |
ὁ
Παυσανίας
μετεπέμψατο
τῶν
Ἑλλήνων
|
τοὺς |
στρατηγοὺς
(καὶ
ἐλθόντων
ἐπιδείξας
ἑκατέρου |
[4, 145] |
ἑαυτὸν
καὶ
οἱ
σύνδειπνοι,
καλεῖ
|
τοὺς |
συμπότας
τούτους
τις
τῶν
εὐνούχων. |
[4, 146] |
δὶς
πορεύωνται,
ἀλλὰ
καὶ
αὐτοὶ
|
τοὺς |
συνδείπνους
ὑποδέχωνται.
(Ἡρόδοτος
δέ
φησιν |
[4, 163] |
ἐν
Ἀνδροφόνῳ
φησί·
Τῶν
φιλοσόφων
|
τοὺς |
σώφρονας
ἐνταυθοῖ
καλῶ,
τοὺς
ἀγαθὸν |
[4, 166] |
τῷ
περὶ
ἀτελειῶν.
Χρὴ
δὲ
|
τοὺς |
τὰ
πατρῷα
κατεδηδοκότας
κατὰ
τὸν |
[4, 176] |
ὁ
Μακεδὼν
ἐν
ταῖς
Γλώσσαις,
|
τοὺς |
τῇ
καλάμῃ
αὐλοῦντας.
(Γινώσκειν
δὲ |
[4, 173] |
παρέχειν
ἐλεοδύτας,
τοὺς
τραπεζοποιοὺς
καὶ
|
τοὺς |
τοιούτους
διακόνους
σημαίνων.
Κρίτων
δ´ |
[4, 163] |
αὑτοῖς
οὐ
διδόντας
οὐδὲ
ἕν,
|
τοὺς |
τὸν
φρόνιμον
ζητοῦντας
ἐν
τοῖς |
[4, 160] |
τοῦ
κόγχου.
Ἐγὼ
δὲ
κατὰ
|
τοὺς |
τοῦ
Παφίου
Σωπάτρου
Γαλάτας,
Παρ´ |
[4, 173] |
νόμος
κελεύει
ὕδωρ
παρέχειν
ἐλεοδύτας,
|
τοὺς |
τραπεζοποιοὺς
καὶ
τοὺς
τοιούτους
διακόνους |
[4, 176] |
ποιοῦντα,
καταπνεῖσθαι
δ´
οὐ
κωλύοντα
|
τοὺς |
τραχήλους,
ὄνους
ἐφελκόμενοι
γέμοντας
οἴνου |
[4, 184] |
γεγραφὼς
περὶ
τῆς
Ἐρυθρᾶς
θαλάσσης
|
τοὺς |
Τρωγλοδύτας
φησὶ
κατασκευάζειν
τὴν
πανδούραν |
[4, 154] |
Ἐρατοσθένης
δ´
ἐν
πρώτῳ
Ὀλυμπιονικῶν
|
τοὺς |
Τυρρηνούς
φησι
πρὸς
αὐλὸν
πυκτεύειν. |
[4, 176] |
εἴπατε
χαῖρε
Θέων.
Ὥσπερ
οὖν
|
τοὺς |
τῷ
καλάμῳ
αὐλοῦντας
καλαμαύλας
λέγουσι |
[4, 159] |
τοῦτο
φυλάττονται
οἱ
σοφοὶ
οὗτοι
|
τοὺς |
φακούς,
ἀλλ´
ἡμῖν
γε
ποίησον |
[4, 168] |
πλείους.
Μενέδημον
γοῦν
καὶ
Ἀσκληπιάδην
|
τοὺς |
φιλοσόφους
νέους
ὄντας
καὶ
πενομένους |
[4, 153] |
γοῦν
τινες
πολλάκις
ἐπὶ
δεῖπνον
|
τοὺς |
φίλους
ἐπί
τε
ἄλλοις
καὶ |
[4, 176] |
ἄλλους
τινὰς
εἶναι
ἀκούομεν
ἢ
|
τοὺς |
Φρυγίους,
ὧν
καὶ
αὐτῶν
ἐμπείρως |
[4, 162] |
ἐπιχύσεσι
χρηστέον
πηνίκα
τε
εἰσακτέον
|
τοὺς |
ὡραίους
καὶ
τὰς
ὡραίας
εἰς |