HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre IV

Liste des contextes (ordre alphabétique)

χ = 180 formes différentes pour 242 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, pages

[4, 165]   συνήθης Φαιδίμῳ γ´ ἐτύγχανεν ὁ Χαβρίου Κτήσιππος, εἰσηγησάμην νόμον ἄν τιν´

[4, 166]   ἐν Δημοσατύροις φησίν· ~Οὐδ´ ὁ Χαβρίου Κτήσιππος ἔτι τρὶς κείρεται, (ἐν

[4, 165]   ταχύ. (Καὶ Κτήσιππος δ´ ὁ Χαβρίου υἱὸς εἰς τοσοῦτον ἦλθεν ἀσωτίας

[4, 176]   Ἀλλὰ Θέωνα τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε χαῖρε Θέων. Ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ

[4, 151]   δεινός, τὸ μὲν διαρριπτεῖν εἴα χαίρειν, λαβὼν δ´ εἰς τὴν χεῖρα

[4, 156]   Παρμενίσκος οὕτως ὑπήρξατο· Παρμενίσκος Μόλπιδι χαίρειν. Πλεονάζων ἐν ταῖς προσφωνήσεσι πρὸς

[4, 135]   καὶ ὄστρεα μυελόεντα, ὠμοτάριχον ἐῶν χαίρειν, Φοινίκιον ὄψον. Αὐτὰρ ἐχίνους ῥῖψα

[4, 160]   δοκεῖς, ὦ Κύνουλκε (τούτῳ γὰρ χαίρεις τῷ ὀνόματι, οὐ λέγων ὃ

[4, 136]   φέρων, ἵν´ Ἀθηναίων κατέκειντο φάλαγγες Χαιρεφόων δ´ ἐνόησεν ἅμα πρόσσω καὶ

[4, 134]   Σχεδόθεν δέ οἱ ἦν παράσιτος Χαιρεφόων, πεινῶντι λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώς, (νήστης,

[4, 165]   Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Κόρινθον ἐλθὼν Χαιρεφῶν ἄκλητος· ἤδη γὰρ πέτεται διαπόντιος·

[4, 164]   ἐν Φυγάδι· Αἰεί γ´ ὁ Χαιρεφῶν τιν´ εὑρίσκει τέχνην καινὴν πορίζεται

[4, 164]   λαμπρὰ παρασκευάζεται, ὑπὲρ τὸν Ἀθηναῖον Χαιρεφῶντα ἐκεῖνον, περὶ οὗ φησιν Ἄλεξις

[4, 168]   τὰ τοῦ γήρως ἐφόδια προκαταναλίσκοντες, (χαίροντες τῇ ἑταίρᾳ, οὐ τοῖς ἑταίροις,

[4, 169]   οἴει διαφέρειν, εἴτε κάκκαβόν τινες χαίρουσιν ὀνομάζοντες εἴτε σίττυβον; Πλὴν ὅτι

[4, 157]   παρ´ ὑμῶν λάβωμεν, καὶ οὐ χαλεπαίνομεν ὡς ἔλαττον φερόμενοι, καθάπερ ὁ

[4, 165]   αὐτούς γε φυλάττεσθαι τῶν νῦν χαλεπώ τατον ἔργον. (Ἔχουσι γάρ τι

[4, 161]   ἀσκεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὸ πάντων χαλεπώτατον λαλεῖτε περὶ ὧν οὐκ οἴδατε

[4, 137]   στόματ´ εἶεν, γαστὴρ δ´ ἄρρηκτος, χάλκεον δέ μοι ἦτορ ἐνείη. Πόρναι

[4, 142]   καὶ κύαθος, ἡ δ´ ἐπίχυσις χαλκῆ. Πιεῖν δὲ οὐ προσεφέρετο, εἰ

[4, 158]   οὕτως· (Οὐκ ἂν δυναίμην εἰσορῶν χαλκήλατον μέγαν κολοσσὸν φάκινον ἄρτον ἐσθίειν.

[4, 162]   Βίων ὁ Βορυσθενίτης θεασάμενος αὐτοῦ χαλκῆν εἰκόνα, ἐφ´ ἧς ἐπεγέγραπτο Περσαῖον

[4, 154]   λαιμὸν ἀποκόπτει. Εὐφορίων δ´ ὁ Χαλκιδεὺς ἐν ἱστορικοῖς ὑπομνήμασιν οὕτω γράφει·

[4, 162]   συμποτικῶν διαλόγων. (Κτησίβιος δ´ ὁ Χαλκιδεὺς ὁ Μενεδήμου γνώριμος, ὥς φησιν

[4, 132]   τὸ προοίμιον εἶπε τῶν ἐν Χαλκίδι δείπνων χαριέστερον εἶναι τῆς ἐν

[4, 132]   γίνεται βελτίω δεῖπνα ἢ ἐν Χαλκίδι, τὸ προοίμιον εἶπε τῶν ἐν

[4, 131]   αὐχμηροκόμας μυριοπληθεῖς· τοὺς δὲ λέβητας χαλκοῦς εἶναι μείζους λάκκων δωδεκακλίνων· αὐτὸν

[4, 142]   Ἐπί τε τῷ τρίποδι ψυκτὴρ χαλκοῦς ἐπέκειτο καὶ κάδος καὶ σκαφίον

[4, 152]   προτίθενται τοιούτους ἔχουσιν· οἳ δὲ χαλκοῦς, οἳ δὲ κάνεα ξύλινα καὶ

[4, 128]   δ´ ἐξέπιον τὰς φιάλας, ἐν χαλκῷ πίνακι τῶν Κορινθίων κατασκευασμάτων ἄρτος

[4, 149]   φυστὴ μᾶζα νόμου χάριν ἐπὶ χαλκῶν κανῶν τῶν παρά τισι καλουμένων

[4, 152]   φίλος τραπέζης μὲν οὐ κοινωνεῖ, χαμαὶ δ´ ὑποκαθήμενος ἐφ´ ὑψηλῆς κλίνης

[4, 145]   οἶνον κἀκεῖνοι, καὶ οἳ μὲν χαμαὶ καθήμενοι, ὃ δ´ ἐπὶ κλίνης

[4, 184]   καὶ ἡ αὐλητικὴ περισπούδαστος ἦν. Χαμαιλέων γοῦν ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ

[4, 153]   τὴν τυχοῦσαν αἰτίαν ἀποσπασθεὶς (τοῦ χαμαιπετοῦς δείπνου ῥάβδοις καὶ ἱμᾶσιν ἀστραγαλωτοῖς

[4, 139]   ἅπασα δ´ ἐν κινήσει καὶ χαρᾷ τῆς θεωρίας ἡ πόλις καθέστηκεν.

[4, 161]   ἔτυχον ἄθλιοί τινες ἐν τῇ χαράδρᾳ τρώγοντες ἅλιμα καὶ κακὰ τοιαῦτα

[4, 168]   ὡς Σάτυρος ἐν τοῖς περὶ χαρακτήρων εἴρηκεν, κατατρέχοντες τὸν ἀγρόν, διαρπάζοντες

[4, 150]   σταθμοῖς ἐπί τε τούτοις ἐκ χαράκων καὶ (τῶν) καλάμων τῶν (τε)

[4, 171]   ἐπιφανὴς καὶ ἔντιμος ἡ χρεία. Χάρης γοῦν ἐν τῇ γʹ τῶν

[4, 132]   σίλουρον ἢ λεβίαν, ἐφ´ ᾧ χαριεῖ πολὺ μᾶλλον ἢ μυρίνην προσεγχέας.

[4, 162]   δ´ εὔστοχος ὁ Κτησίβιος καὶ χαρίεις περὶ τὸ γελοῖον· ~(διὸ καὶ

[4, 158]   οἷον ἀμβροσίη ψύχους κρυόεντος. (Ὁ χαρίεις τε Ἀριστοφάνης ἐν Γηρυτάδῃ ἔφη·

[4, 162]   ὁ καλὸς τοῦ Ζήνωνος οἰκετιεύς. Χαριέντως γὰρ ἔφη Βίων ὁ Βορυσθενίτης

[4, 132]   εἶπε τῶν ἐν Χαλκίδι δείπνων χαριέστερον εἶναι τῆς ἐν ἄστει παρασκευῆς,

[4, 129]   γενόμενος, καὶ ὁ Κάρανος αὐτῷ χαρίζεται κενὸν τὸ ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις

[4, 133]   καὶ τέττιγας καὶ κερκώπας ἀναστομώσεως χάριν. Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ· Πρὸς θεῶν, ἔραμαι

[4, 149]   τυρὸς καὶ φυστὴ μᾶζα νόμου χάριν ἐπὶ χαλκῶν κανῶν τῶν παρά

[4, 157]   βίῳ τὰς ἁπάντων ψυχὰς τιμωρίας χάριν, καὶ διείπασθαι τὸν θεὸν ὡς

[4, 142]   καὶ παραγένοιντο, μικρὰ συμπεριενεχθεῖσι νόμου χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν αὐτοῖς στρωμναί

[4, 165]   ὑπερορίους ἀποδημίας ποιεῖσθαι τῆς γαστρὸς χάριν, ὡς ὁ αὐτὸς Ἄλεξις εἴρηκεν

[4, 134]   μὲν ἀγενείοις ἴσως ἔπεστί τις χάρις· ἀλλ´ ἐπὰν δὴ τὸν γόητα

[4, 176]   αὐλητής, μίμων ἡ ´ν θυμέλῃσι Χάρις. (Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ

[4, 163]   σύ, κυνικέ, ὁ μηδέποτε ταῖς Χάρισιν, ἀλλ´ οὐδὲ ταῖς Μούσαις θύσας.

[4, 157]   Μελέαγρος ὁ Γαδαρεὺς ἐν ταῖς Χάρισιν ἐπιγραφομέναις ἔφη τὸν Ὅμηρον Σύρον

[4, 165]   συγκύψαντες ἅπαντας γελῶσι. Τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν Αἰσχύλος εἴρηκεν ἐν Προμηθεῖ δεσμώτῃ·

[4, 165]   τάδ´ ὡς ἔτυμ´, οὐδὲ μάτην (χαριτογλωσσεῖν ἔνι μοι. Πάλιν τε εἰπόντος

[4, 164]   τῶν κυνικῶν βρωμάτων (οὐδὲ γὰρ χαριτογλωσσεῖν ἡμᾶς θέμις) δῆλον ἐξ ὧν

[4, 135]   χερσὶν ἔχοντα, ἂψ δ´ ἑλόμην χάρμῃ, λαιμὸν δ´ ἄπληστον ἄμυξα. Ἦλθε

[4, 131]   κίγκλοι, γέρανος— {Β. Τουδὶ τοῦ χάσκοντος διατειναμένη διὰ τοῦ πρωκτοῦ καὶ

[4, 165]   πυθόμενος τὸν ἑστιῶντα, τῆς θύρας χασμωμένης ἂν ἐπιλάβηται, πρῶτος εἰσελήλυθεν. Οὐκ

[4, 132]   τὴν γαστέρα· κατέπασα γὰρ τὸ χεῖλος, οὐκ ἐνέπλησα δέ. Τί οὖν

[4, 133]   θ´ αὕηνον ἀποπλύνας βορέῃσι, προσφιλέας χειμῶνι καὶ οἰκουροῖσιν ἀεργοῖς· θερμοῖς δ´

[4, 158]   Μηδέποτ´ ἐλαίαν ἔσθι´, ἀκαλήφην ἔχων. Χειμῶνος ὥρᾳ βολβοφακῆν, βαβαί, βαβαί. Βολβοφακῆ

[4, 175]   πηκτίδων μέλη, λύρᾳ μοναύλοις τε χειμωντεως ναος στέρημα κωμασάσης. Ἀραρὼς δ´

[4, 137]   τροφαί, ὧν οὐκ ἄμοιρος ἥδε χεὶρ ἐγίνετο. (Ὁ δὲ τοὺς εἰς

[4, 183]   Σικυώνιος· μουσικώτατος δ´ ὢν κατὰ χεῖρα δίχα πλήκτρου ἔψαλλεν. Πάντων οὖν

[4, 161]   πρόσθε, μεστὴν δ´ ἔνδοθεν τὴν χεῖρα, καθάπερ αἱ γυναῖκες, κατέφαγε πάμπολλα

[4, 151]   χαίρειν, λαβὼν δ´ εἰς τὴν χεῖρα ὅσον τριχοίνικον ἄρτον καὶ κρέα

[4, 135]   ἐγὼ ἐν πρώτοις ἐπέχον κρατερώνυχα χεῖρα οὐδ´ ἔφθην τρώσας μιν, ἄασε

[4, 183]   γαυριῶσα βαρβάρῳ (δίχορδος εἰς σὴν χεῖρά πως κατεστάθη. Τῶν δὲ παριαμβίδων

[4, 149]   σπονδὰς ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας, ἀλλ´ ἀποματτόμενοι τοῖς ψωμοῖς καὶ

[4, 129]   θεράπουσιν ἐπεδώκαμεν. Καὶ νιψάμενοι τὰς χεῖρας ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν στλεγγίδας ἐλάβομεν

[4, 134]   Ἔνθ´ ἄλλοι πάντες λαχάνοις ἐπὶ χεῖρας ἴαλλον, ἀλλ´ ἐγὼ οὐ πιθόμην,

[4, 136]   δόρποιο μελίφρονος ἐξ ἔρον ἕντο, χεῖρας νιψαμένοισιν ἀπ´ ὠκεανοῖο ῥοάων ὡραῖος

[4, 132]   βούλομαι· (οὔτε στόματα γὰρ οὔτε χεῖρας πέντ´ ἔχω. Ὄψιν μὲν οὖν

[4, 137]   Οὐδ´ εἴ μοι δέκα μὲν χεῖρες, δέκα δὲ στόματ´ εἶεν, γαστὴρ

[4, 183]   ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ· (Σκινδαψὸν λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον αἰζήεντος·

[4, 156]   κατὰ Φιλόξενον εἶπε τὸ κατὰ χειρῶν. (Καὶ τῆς τραπέζης παρατεθείσης ἐδειπνοῦμεν

[4, 147]   δὲ παῖδες νίπτρ´ ἔδοσαν κατὰ χειρῶν. (Σωκράτης δὲ ὁ Ῥόδιος ἐν

[4, 133]   οὐ κίτταν, οὐκ ἀηδόν´, οὐ χελιδόνα, οὐ τρυγόν´, οὐ τέττιγα. Νικόστρατος

[4, 136]   ἐν μακάρων δείπνοις. Τοῖς δαιτυμόνες χέρ´ ἐφέντες ἐν στόμασίν τ´ ἔθεσαν

[4, 156]   ἔφη· Οὐ μὲν γάρ τι χέρειον ἐν ὥρῃ δεῖπνον ἑλέσθαι. Καὶ

[4, 164]   δ´ ὀψαρτυτικὸν λαβὼν βιβλίον ἐν χεροῖν περισπουδάστως ἐκράτει. Λέγει δὲ οὕτως

[4, 134]   οὕτως· Οὐχ ὁρᾷς ὀρχούμενον ταῖς χερσὶ τὸν βάκηλον; Οὐδ´ αἰσχύνεται ὁ

[4, 152]   καθαρείως μέν, λεοντωδῶς δέ, ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις αἴροντες ὅλα μέλη καὶ

[4, 135]   φόβοιο, (τρίγλης ἱπποδάμοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχοντα, ἂψ δ´ ἑλόμην χάρμῃ,

[4, 169]   Χρυσίππῳ λέγοντι οὕτως· (Εἰ μηδὲ χέσαι γ´ αὐτῷ σχολὴ γενήσεται μηδ´

[4, 128]   προσέτι δὲ καὶ φάτται καὶ χὴν καὶ τοιαύτη τις ἄλλη ἀφθονία

[4, 145]   δὲ τὸ ζῷον μέγα καὶ χῆνες καὶ ἀλεκτρυόνες. Καὶ μέτρια μὲν

[4, 128]   ᾧ πάλιν ἄρτος μέγας καὶ χῆνες καὶ λαγωοὶ καὶ ἔριφοι καὶ

[4, 131]   ὀρνιθαρίων ἄφατον πλῆθος, (νηττῶν, φαττῶν· χῆνες, στρουθοί, κίχλαι, κόρυδοι, κίτται, κύκνοι,

[4, 141]   Ἐστὶ δ´ ἡ ματτύα φάτται, χῆνες, τρυγόνες, κίχλαι, κόσσυφοι, λαγῴ, ἄρνες,

[4, 145]   Ἐστὶ μὲν γὰρ τῷ βασιλεῖ χίλια ἱερεῖα τῆς ἡμέρας κατακοπτόμενα· τούτων

[4, 165]   τοῦ πατρός, εἰς ὃ Ἀθηναῖοι χιλίας ἀνάλωσαν δραχμάς, τοὺς λίθους πωλῆσαι

[4, 153]   τοῦ ἐδάφους ἐν ὑπαίθρῳ ἀνὰ χιλίους δειπνίζων. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν

[4, 167]   καὶ ἀδικῶ οὐδένα καὶ πίνω Χῖον οἶνον καὶ τἄλλ´ ἀρκούντως παρασκευάζομαι,

[4, 134]   ἄρτους ἴδον ἠδὲ μεγίστους, λευκοτέρους χιόνος, ἔσθειν δ´ ἀμύλοισιν ὁμοίους Τάων

[4, 131]   τε σάκος φιάλην τε λεπαστὴν χιόνος τε πρόχουν κέρχνων τε χύτραν

[4, 147]   δελεασματίοισι. Πάρφερον ἐν κανέοις μάζας χιονόχροας, ἄλλοι δ´ Ἐπι πρῶτα παρῆλθ´

[4, 184]   καὶ σάλπιγγες. Μητρόδωρος δ´ ὁ Χῖος ἐν Τρωικοῖς σύριγγα μέν φησιν

[4, 159]   δὲ ἕτερον ῥαψάμενον εἴς τινα χιτῶνα καὶ ἐνδύντα αὐτὸν ἐπισκῆψαι τοῖς

[4, 129]   πλὴν ἔλεγόν τινες αὐτὰς ἔχειν χιτῶνας, ἀπαρξάμεναί τε ἀπῆλθον. Καὶ ἐπεισῆλθον

[4, 139]   (παῖδές τε γὰρ κιθαρίζουσιν ἐν χιτῶσιν ἀνεζωσμένοις καὶ πρὸς αὐλὸν ᾄδοντες

[4, 137]   ἐγίνετο. (Ὁ δὲ τοὺς εἰς Χιωνίδην ἀναφερομένους Πτωχοὺς ποιήσας τοὺς Ἀθηναίους

[4, 166]   ἡμέρας τότ´, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ χλανίδ´ εἶχον, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ μύρον

[4, 159]   τὰ περὶ τῆς φακῆς λεχθέντα χλευάζουσιν, ἐν νῷ ἔχοντες τὰ εἰρημένα

[4, 169]   μιχθεῖσα κοίλοις ἐν βυθοῖσι κακκάβης (χλιαίνετ´, αἴρεθ´, ἕψεται, παφλάζεται. Βατάνιον δ´

[4, 147]   τ´ ὀξυβάφων πλήρεις, σύν τε χλιδῶσαι παντοδαποῖσι τέχνας εὑρήμασι πρὸς βιοτάν,

[4, 147]   Θρυμματίδες δ´ ἐπὶ ταύταις εὐπέταλοι χλοεραί τε δηφαρυγες, (πυριων τε στεγναι

[4, 148]   ὑπὲρ τὸ θέατρον κατασκευάσαντα σχεδίαν χλωρᾷ πεπυκασμένην ὕλῃ, ὥσπερ ἐπὶ τῶν

[4, 139]   Διδόασι τῶν συνιόντων ἑκάστῳ τυρὸν χλωρὸν καὶ (γαστρὸς καὶ) φύσκης τόμον

[4, 172]   ἄλλα τε πέμματα καὶ μέλι χλωρόν. Ὅτι δὲ τὸ ποίημα τοῦτο

[4, 139]   ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ φασήλους χλωρούς. Κοπίζει δὲ καὶ τῶν ἄλλων

[4, 147]   λευκοφορινοχρόους, ῥύγχη, κεφάλαια πόδας τε χναυμάτιόν τε σεσιλφιωμένον. Ἑφθά τ´ ἔπειτα

[4, 129]   κλίνης ὁ Πρωτέας αἰτεῖ σκύφον χοαῖον καὶ πληρώσας οἴνου (Θασίου ὀλίγον

[4, 148]   ἔφερε τῆς ἡμέρας οἴνου τρεῖς χόας καὶ ἀλφίτων μέδιμνον καὶ τυροῦ

[4, 141]   μάλιστα ἡμιμέδιμνα Ἀττικά, οἴνου δὲ χοεῖς ἕνδεκά τινας ἢ δώδεκα, παρὰ

[4, 131]   περιεζῶσθαι ζωμόν τε φέρειν ἐν χοὶ χρυσῇ καὶ γευόμενον τῶν κρατήρων

[4, 159]   οὐ φίλος πατήρ, οἵας σὺ χοἰ σὲ δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ δ´

[4, 173]   καὶ μέχρι νῦν τινες αὐτῶν Χοίρακοι καὶ Ἀμνοὶ καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ

[4, 150]   τάριχος ἢ ἰχθύν, κρέως δὲ χοιρείου βραχύτατον, καὶ τούτων μεταλαμβάνων κοτύλην

[4, 172]   ποιεῖν, τρίτον ἤδη μ´ ἐρωτᾷς. Χοιρίδιον ἓν θύομεν, ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας

[4, 164]   σχολῇ. Ὀρφεὺς ἔνεστιν, Ἡσίοδος, τραγῳδίαι, Χοιρίλος, Ὅμηρος, Ἐπίχαρμος, συγγράμματα παντοδαπά. Δηλώσεις

[4, 165]   ὃν ὁ Κύνουλκος· Ἀλλ´, ὦ χοιρίον εὐάρτυτον, Φρύνιχος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν

[4, 140]   φησιν ὁ Πολέμων, οἱ γαλαθηνοὶ χοῖροι, ἀλλ´ ὀρθραγορίσκοι, ἐπεὶ πρὸς τὸν

[4, 129]   περίχρυσος, ὅσος (ὥστε) δέξασθαι μέγεθος χοίρου τινὸς ὀπτοῦ καὶ σφόδρα μεγάλου,

[4, 146]   τὴν ὀσφὺν ἄκραν καὶ τὴν χολήν, ὅτι ἔστ´ ἄβρωτα τοῖς θεοῖς

[4, 131]   μαζῶν ὄψεις, ἄρτων, ἀμύλων, πουλυποδείων, χολίκων, δημοῦ, φυσκῶν, ζωμοῦ, τεύτλων, θρίων,

[4, 153]   ἑφθὴν ὡς ἄν τις ἑψήσειε χόνδρον, ἔπειτα ὄψα πολλὰ κεχειρουργημένα ταῖς

[4, 172]   γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ, πλακοῦντας ὀπτᾷ, χόνδρον ἕψει καὶ φέρει μετὰ τὸ

[4, 172]   φέρεσθαι τῇ παρθένῳ δῶρα (Σασαμίδας χόνδρον τε καὶ ἐγκρίδας ἄλλα τε

[4, 136]   οἴκαδ´ ἰόντι πάλιν ποτιδόρπιον εἴη. Χόνδρος δ´ ἡδυπρόσωπος, ὃν Ἥφαιστος κάμεν

[4, 131]   μέλιτος, τυροῦ, χορίων, πυῶν, καρύων, χόνδρου, κάραβοι ὀπτοί, τευθίδες ὀπταί, κεστρεὺς

[4, 135]   λευκὸν τρέφει ὕδωρ ψῆττά τε χονδροφυὴς καὶ τρίγλη μιλτοπάρῃος) Τῇ δ´

[4, 147]   καὶ ἀρνῶν, ἅ θ´ ὑπερωμόκρεως χορδὰ γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής, ἃν δὴ φιλέοντι

[4, 183]   Ἰόβας, Ἀλέξανδρος ὁ Κυθήριος συνεπλήρωσε χορδαῖς καὶ ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει

[4, 139]   πάσας ἅμα τῷ πλήκτρῳ τὰς χορδὰς ἐπιτρέχοντες ἐν ῥυθμῷ μὲν ἀναπαίστῳ,

[4, 183]   Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως· Σεμέλα δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν σοφὸς κιθάρᾳ

[4, 134]   τοὺς γέροντας, ὦ πάτερ, πείθειν χορεύειν οὐ θέλοντας. Ἄλεξις δ´ ἐν

[4, 149]   περὶ τὸν μάγειρον σκευῶν ὁ χορηγός. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν τοιοῦτο·

[4, 131]   λαθύρων, ὤχρων, δολίχων, μέλιτος, τυροῦ, χορίων, πυῶν, καρύων, χόνδρου, κάραβοι ὀπτοί,

[4, 139]   ἵππων κεκοσμημένων τὸ θέατρον διεξέρχονται· χοροί τε νεανίσκων παμπληθεῖς εἰσέρχονται καὶ

[4, 175]   τις (τὸν ἡδονῆς μελῳδὸν εὐάζων χορόν. Φιλήμων ἐν Μοιχῷ· Ἔδει παρεῖναι,

[4, 130]   κενὸν τὸ ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις χορὸς εἰσῆλθεν ἀνθρώπων ἑκατὸν ἐμμελῶς ᾀδόντων

[4, 152]   ὁ κράτιστος ὡς ἂν κορυφαῖος χοροῦ, διαφέρων τῶν ἄλλων ἢ κατὰ

[4, 151]   Κελτοί, φησί, τὰς τροφὰς προτίθενται χόρτον ὑποβάλλοντες καὶ ἐπὶ τραπεζῶν ξυλίνων

[4, 174]   τοῦτο Ἀριστοκλῆς ἐν τῷ περὶ χορῶν οὑτωσί πως λέγων· Ζητεῖται δὲ

[4, 149]   δὲ πόλις παρεῖχεν ἑκατέρῳ τῶν χορῶν (τρία πρόβατα καὶ μάγειρον ὑδριαφόρον

[4, 171]   δ´ ἐπιφανὴς καὶ ἔντιμος ἡ χρεία. Χάρης γοῦν ἐν τῇ γʹ

[4, 137]   ὀψοποιοῦ λοπάδα πρὸς ἑτέραν τινὰ χρείαν τὸν κέραμον κατᾶξαι πάντα τοὺς

[4, 149]   τισι καλουμένων μαζονόμων, ἀπὸ τῆς χρείας εἰληφότων τὴν ἐπωνυμίαν· ὁμοῦ δὲ

[4, 173]   τὰς αὐτὰς ἐπιτελοῦντας αὐτοὺς ποιεῖ χρείας τοῖς παραγιγνομένοις τῶν ξένων, λέγων

[4, 172]   ὅτι μαγείρων καὶ τραπεζοποιῶν παρείχοντο χρείας τοῖς παραγινομένοις πρὸς τὰς ἱερουργίας,

[4, 144]   ἢν μὲν ἅδῃ καὶ νήφουσι, χρέονται αὐτῷ· εἰ δὲ μή, μετιεῖσιν.

[4, 144]   προβάτων προτίθενται. Σίτοισί τε ὀλίγοισι χρέονται, ἐπιφορήμασι δὲ πολλοῖσι καὶ οὐκ

[4, 156]   ἡνίκα γε τοὺς νεωτέρους δειπνεῖν χρεών. Ἐμοί τε πολλῷ ἦν ἄμεινον

[4, 166]   Δημοσθένης ἐν τῷ περὶ ἀτελειῶν. Χρὴ δὲ τοὺς τὰ πατρῷα κατεδηδοκότας

[4, 167]   αὑτοῦ βασιλείαν· καὶ λαβὼν τὰ χρήματα κατεγήρασεν ἐν Ἀμαθοῦντι. Τοιοῦτος ἐγένετο

[4, 167]   Φίλιππος ἐπεὶ ἐγκρατὴς πολλῶν ἐγένετο χρημάτων οὐκ ἀνάλωσεν αὐτὰ ταχέως, ἀλλ´

[4, 183]   (ὄρθιον μετασχηματισθὲν διασῴζει τὴν τοῦ χρησαμένου προσηγορίαν. Ἦν δ´ ὁ Ἐπίγονος

[4, 163]   τρίτῳ φιλοσόφων διαδοχῆς βαθεῖ πώγωνι χρήσασθαι τὸν Διόδωρον ἱστορεῖ καὶ τρίβωνα

[4, 177]   σκυταλείας, κατ´ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους. Χρῆσθαι δ´ αὐτοῖς καὶ Κυπρίους φησὶ

[4, 161]   καλὴν ὅρους ἔπηξαν τοῖς πένησι χρησίμους. Ἐπεὶ παράθες αὐτοῖσιν ἰχθῦς ἢ

[4, 136]   αἳ δὴ γήραι κυφαὶ ἔσαν, χρησταὶ δὲ πάσασθαι. Χρύσοφρυς, ὃς κάλλιστος

[4, 162]   συμπόται, (καὶ) πῶς ταῖς ἐπιχύσεσι χρηστέον πηνίκα τε εἰσακτέον τοὺς ὡραίους

[4, 156]   φασι μὴ φανέντος οἱ τὴν χρηστὴν ταύτην φιλοσοφίαν εὑρόντες νόμιμον εἶναι

[4, 159]   γὰρ ἐν γαστρὸς βορᾷ τὸ χρηστὸν εἶναι, μέτρια δ´ ἐξαρκεῖν ἔφη.

[4, 156]   τὸν Μεγαρικόν. Τοῦ δείπνου δὲ χρονίζοντος λόγος ἐγένετο ποῖον τῶν ὑδάτων

[4, 184]   ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς Χρονικοῖς τὸν Ἀλεξανδρέα, ὅτι Ἀλεξανδρεῖς εἰσιν

[4, 184]   τοῖς κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου διαδόχους χρόνοις. Ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας

[4, 128]   ὁ Μακεδών, ἑταῖρε Τιμόκρατες, τοῖς χρόνοις μὲν γέγονε κατὰ Λυγκέα καὶ

[4, 144]   ἔφη ὁ Σιμωνίδης, ὅσον ἂν χρόνον ἡ ψυχὴ προσίηται, τοῦτον πολὺ

[4, 134]   οὐρανὸς ὀπτανιάων ἠμὲν ἐπισπεῦσαι δείπνου χρόνον ἠδ´ ἀναμεῖναι. Ἔνθ´ ἄλλοι πάντες

[4, 153]   τοῦ βαρβάρου καὶ ὡς πολὺν χρόνον παρὰ τῷ Ἀρσάκει διέτριψεν ἀγόμενος

[4, 142]   Σπάρτῃ γενομένων κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τῇ πολυτελείᾳ τῇ καθ´ αὑτούς,

[4, 166]   Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος, ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ, (κᾆθ´ ὡς ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ

[4, 144]   τῆς ἐδωδῆς. (Ὥστε καὶ τῷ χρόνῳ τῆς ἡδονῆς μειονεκτεῖ ὁ παρατιθέμενος

[4, 146]   καὶ γὰρ ἐκπώματα ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ καὶ κρατῆρας παρετίθεντο, καὶ ταῦτα

[4, 159]   ταῖς Ἀθήναις πορφυρίδα ἠμφιεσμένον ἔχουσαν χρυσᾶ κράσπεδα. Πυνθανομένου δέ τινος αὐτοῦ

[4, 128]   παντοδαπῶν ἀνθέων ἐπὶ πᾶσί τε χρυσαῖ στλεγγίδες, ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ

[4, 129]   ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν στλεγγίδας ἐλάβομεν χρυσᾶς, διπλασίους τῶν πρότερον, καὶ ἄλλο

[4, 138]   κελευσθέντα τὸν Παυσανίαν ἰδόντα κλίνας χρυσᾶς καὶ ἀργυρᾶς ἐστρωμένας καὶ τραπέζας

[4, 159]   τοιοῦτοι μονονουχὶ βοῶντες ἀποθνῄσκουσιν· Ὦ χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον βροτοῖς, ὡς οὔτε

[4, 147]   βασιλικὸν συμπόσιον, ἐν ᾧ πάντα χρύσεα καὶ λιθοκόλλητα περιττῶς ἐξειργασμένα ταῖς

[4, 131]   ζωμόν τε φέρειν ἐν χοὶ χρυσῇ καὶ γευόμενον τῶν κρατήρων πρότερον

[4, 128]   καὶ ἕκαστον πρὶν εἰσελθεῖν στλεγγίδι χρυσῇ· πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´ ἦν

[4, 129]   (τὴν μὲν ἀργυρᾶν, τὴν δὲ χρυσῆν, κοτυλιαίας, καὶ ἑκάστῳ προσέδωκαν. Ἔπειτ´

[4, 172]   τῶν μαγείρων, Ἀντιφάνης διεσάφησεν ἐν Χρυσίδι οὕτως· Τέτταρες δ´ αὐλητρίδες ἔχουσι

[4, 129]   Θασίων καὶ Μενδαίων καὶ Λεσβίων, χρυσίδων πάνυ μεγάλων ἑκάστῳ προσενεχθεισῶν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

[4, 152]   διὰ τῶν πεδίων καὶ διασπείρειν χρυσίον καὶ ἀργύριον ταῖς ἀκολουθούσαις τῶν

[4, 154]   ἐν θεάτρῳ λαβόντες ἀργύριον ἢ χρυσίον, οἳ δὲ οἴνου κεραμίων ἀριθμόν

[4, 152]   τὸν δὲ τερφθέντα θυλάκιον αἰτῆσαι χρυσίου καὶ ῥῖψαι αὐτῷ παρατρέχοντι. (Ἀνελόμενον

[4, 159]   ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο. (Χρύσιππος δ´ ἐν τῇ Εἰσαγωγῇ τῇ

[4, 159]   ὁ Καπανεὺς οἷον ὁ καλὸς Χρύσιππος διαγράφει ἐν τῷ περὶ τῶν

[4, 137]   Ἀγαμέμνονα Φύρετο δ´ ἄλφιτα» φησίν. (Χρύσιππός τ´ ἐν τετάρτῳ περὶ τοῦ

[4, 158]   αὔξων εἰς στάσιν ἄμμε βάλῃς, Χρύσιππός τε ἐν τῷ περὶ τοῦ

[4, 169]   ἀσώτιον ἔχεις παρὰ Στράττιδι ἐν Χρυσίππῳ λέγοντι οὕτως· (Εἰ μηδὲ χέσαι

[4, 129]   πάλιν πίνακι τοιούτῳ σὺν μύστροις χρυσοῖς. Ὁρῶν οὖν τὴν δυσχωρίαν ὁ

[4, 130]   ὄντι σύαγροι κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων (σιβύναις ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ.

[4, 155]   δὲ θέλοιεν ἀναλίσκειν, περιελόντες τὸν χρυσὸν ἅμα τοῖς ἄλλοις ἐξέβαλλον, ἵνα

[4, 152]   τῆς γῆς ἐφ´ ἧς ἁρματηλατεῖ χρυσὸν καὶ εὐεργεσίας ἀνθρώποις φέρει. Ταῦτα

[4, 145]   καθήμενοι, ὃ δ´ ἐπὶ κλίνης χρυσόποδος κατακείμενος· (καὶ ὑπερμεθυσθέντες ἀπέρχονται. Τὰ

[4, 136]   σίναπυ κεῖτ´ ἀγχοῦ γλυκὺ πλείονα χρυσὸς ὢν ἀπερύκων. Γευσάμενος δ´ ἔκλαιον,

[4, 153]   (καὶ ἐπιτίθεσθαι ἐπ´ αὐτῇ τρυβλίον χρυσοῦν, εἰς ὃ ἐμβάλλειν αὐτοὺς πρῶτον

[4, 129]   στέφανοι πάλιν καὶ διλήκυθον μύρου χρυσοῦν καὶ ἀργυροῦν (ἰσόσταθμον τοῖς προτέροις.

[4, 155]   ὁ τοῦ Ἀλεξάνδρου πατὴρ ποτήριον χρυσοῦν ὁλκὴν ἄγον πεντήκοντα δραχμὰς κεκτημένος

[4, 131]   ἵππων ἀγέλας αἰγῶν τ´ ἀγέλην χρυσοῦν τε σάκος φιάλην τε λεπαστὴν

[4, 159]   τινα μὲν καταπιόντα οὐκ ὀλίγους χρυσοῦς ἀποθανεῖν, τὸν δὲ ἕτερον ῥαψάμενον

[4, 136]   κυφαὶ ἔσαν, χρησταὶ δὲ πάσασθαι. Χρύσοφρυς, ὃς κάλλιστος ἐν ἄλλοις ἵσταται

[4, 138]   ἰδόντα τὴν τοῦ Μαρδονίου παρασκευὴν (χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ καὶ παραπετάσμασι ποικίλοις

[4, 129]   μύρου ἑκάστη δύο συνδεδεμένας ἱμάντι χρυσῷ, (τὴν μὲν ἀργυρᾶν, τὴν δὲ

[4, 128]   πρὶν εἰσελθεῖν στλεγγίδι χρυσῇ· πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´ ἦν τὸ τίμημα.

[4, 170]   ἐπιπολῆς εὐρύθμως διειμένον ὄξει σιραίῳ χρωματίσας καὶ σιλφίῳ πυκνῷ πατάξας. (Ἐπεσθίειν

[4, 164]   ἐστιν ὀψοποιός, ὡς δοκεῖ τοῖς χρωμένοις, τῶν δ´ ὀψοποιῶν ὑποκριτής {ΛΙΝ.

[4, 184]   αὐτὴν αὐλοῖς καὶ λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος, εἶτά με σκάπτειν κελεύεις; Φρύνιχος

[4, 164]   ἀλείμμασι κουρᾷ τε τῇ συνήθει χρωμένων. (Εἰ δ´ ὑμεῖς ὄντως, ὦ

[4, 152]   ποτὸν ἐμβάλλουσιν. Ἐλαίῳ δ´ οὐ χρῶνται διὰ σπάνιν καὶ διὰ τὸ

[4, 182]   οὖσιν ἐναγωνίοις πρὸς τὰς εὐωχίας χρῶνται. Διὸ καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν

[4, 174]   Τούτοις δὲ καὶ οἱ Κᾶρες χρῶνται ἐν τοῖς θρήνοις, εἰ μὴ

[4, 182]   καὶ σαμβυκισταὶ καινῷ μὲν οὐδενὶ χρῶνται ὀργάνῳ. (Τὸν γὰρ βάρωμον καὶ

[4, 159]   τινὸς πρὸς τί οἱ Ἕλληνες χρῶνται τῷ ἀργυρίῳ εἶπεν Πρὸς τὸ

[4, 147]   τε νεοσσοί. Περδίκων φάσσεων τε χύδαν ἤδη δὲ παρεβάλλετο θερμὰ πολλὰ

[4, 150]   τραπέζαις ἄρτους πολλοὺς κατακεκλασμένους παρατίθεσθαι χύδην καὶ κρέατα ἐκ τῶν λεβήτων,

[4, 158]   λοιδορεῖς. Ἐπίχαρμος δ´ ἐν Διονύσοις· Χύτρα δὲ φακέας ἥψετο. Ἀντιφάνης Ὁμοίαις·

[4, 135]   (Τῷ δ´ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι χύτραι ἕποντο, αὐτὰρ ἀπ´ Εὐβοίας λοπάδες

[4, 131]   χιόνος τε πρόχουν κέρχνων τε χύτραν βολβῶν τε σιρὸν δωδεκάπηχυν καὶ

[4, 169]   τὴν κύβηλιν τὴν ταγηνιστηρίαν. Τὴν χύτραν δ´ Ἀριστοφάνης ἐν Σκηνὰς καταλαμβανούσαις

[4, 169]   ἐν Γάμῳ· (Πατάνια, σεῦτλον, σίλφιον, χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´, ἅλας, ἔλαιον,

[4, 129]   ἐπεισβάλλουσιν ἡμῖν οἱ κἂν τοῖς Χύτροις τοῖς Ἀθήνησι λειτουργήσαντες. Μεθ´ οὓς

[4, 130]   καλοὺς ἐσθίων στρεπτούς, Λήναια καὶ Χύτρους θεωρῶν. Ἡμεῖς δ´ ἐκ τοῦ

[4, 159]   εἴπῃς· οὐχὶ θαυμάζω θεόν, ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο. (Χρύσιππος δ´

[4, 150]   ποιήσαντα οὕτως. (Κατὰ τόπους τῆς χώρας (καὶ) τὰς ἐπικαιροτάτας τῶν ὁδῶν

[4, 167]   μὲν γὰρ ἐξ αὐτῆς τῆς χώρας, οἳ δὲ ἐκ Θετταλίας, οἳ

[4, 152]   ἐξ Ἰταλίας καὶ τῆς Μασσαλιητῶν χώρας παρακομιζόμενος, ἄκρατος δ´ οὗτος· ἐνίοτε

[4, 167]   Πυγμαλίωνι τῷ Κιτιεῖ, (ἅμα τὸ χωρίον καὶ τὴν αὑτοῦ βασιλείαν· καὶ

[4, 167]   ἄλλας τε δωρεὰς ἔδωκε καὶ χωρίον ὃ ᾐτήσατο. Πρότερον δὲ τοῦτο

[4, 141]   Τὸ δεῖπνον πρῶτον μὲν ἑκάστῳ χωρὶς παρατιθέμενον καὶ πρὸς ἕτερον κοινωνίαν

[4, 166]   ἧς τινες τὸ τελευταῖον μέρος χωρίσαντες, ἐν ᾧ ἐστι τὰ περὶ

[4, 136]   καθαρῷ ὅθι περ λοπάδων διεφαίνετο χῶρος Ἑξῆς κόσσυφος ἦλθε μόνος γεύσασθαι

[4, 142]   καὶ σκαφίον ἀργυροῦν δύο κοτύλας χωροῦν καὶ κύαθος, ἡ δ´ ἐπίχυσις

[4, 150]   τῶν (τε) οἰσυίνων ἐπεβάλλετο σκηνὰς χωρούσας ἀνὰ τετρακοσίους ἄνδρας καὶ πλείους

Livre, pages
[4, 165]	συνήθης Φαιδίμῳ γ´ ἐτύγχανεν ὁ	Χαβρίου	Κτήσιππος, εἰσηγησάμην νόμον ἄν τιν´
[4, 166]	ἐν Δημοσατύροις φησίν· ~Οὐδ´ ὁ	Χαβρίου	Κτήσιππος ἔτι τρὶς κείρεται, (ἐν
[4, 165]	ταχύ. (Καὶ Κτήσιππος δ´ ὁ	Χαβρίου	υἱὸς εἰς τοσοῦτον ἦλθεν ἀσωτίας
[4, 176]	Ἀλλὰ Θέωνα τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε	χαῖρε	Θέων. Ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ
[4, 151]	δεινός, τὸ μὲν διαρριπτεῖν εἴα	χαίρειν,	λαβὼν δ´ εἰς τὴν χεῖρα
[4, 156]	Παρμενίσκος οὕτως ὑπήρξατο· Παρμενίσκος Μόλπιδι	χαίρειν.	Πλεονάζων ἐν ταῖς προσφωνήσεσι πρὸς
[4, 135]	καὶ ὄστρεα μυελόεντα, ὠμοτάριχον ἐῶν	χαίρειν,	Φοινίκιον ὄψον. Αὐτὰρ ἐχίνους ῥῖψα
[4, 160]	δοκεῖς, ὦ Κύνουλκε (τούτῳ γὰρ	χαίρεις	τῷ ὀνόματι, οὐ λέγων ὃ
[4, 136]	φέρων, ἵν´ Ἀθηναίων κατέκειντο φάλαγγες	Χαιρεφόων	δ´ ἐνόησεν ἅμα πρόσσω καὶ
[4, 134]	Σχεδόθεν δέ οἱ ἦν παράσιτος	Χαιρεφόων,	πεινῶντι λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώς, (νήστης,
[4, 165]	Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Κόρινθον ἐλθὼν	Χαιρεφῶν	ἄκλητος· ἤδη γὰρ πέτεται διαπόντιος·
[4, 164]	ἐν Φυγάδι· Αἰεί γ´ ὁ	Χαιρεφῶν	τιν´ εὑρίσκει τέχνην καινὴν πορίζεται
[4, 164]	λαμπρὰ παρασκευάζεται, ὑπὲρ τὸν Ἀθηναῖον	Χαιρεφῶντα	ἐκεῖνον, περὶ οὗ φησιν Ἄλεξις
[4, 168]	τὰ τοῦ γήρως ἐφόδια προκαταναλίσκοντες,	(χαίροντες	τῇ ἑταίρᾳ, οὐ τοῖς ἑταίροις,
[4, 169]	οἴει διαφέρειν, εἴτε κάκκαβόν τινες	χαίρουσιν	ὀνομάζοντες εἴτε σίττυβον; Πλὴν ὅτι
[4, 157]	παρ´ ὑμῶν λάβωμεν, καὶ οὐ	χαλεπαίνομεν	ὡς ἔλαττον φερόμενοι, καθάπερ ὁ
[4, 165]	αὐτούς γε φυλάττεσθαι τῶν νῦν	χαλεπώ	τατον ἔργον. (Ἔχουσι γάρ τι
[4, 161]	ἀσκεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὸ πάντων	χαλεπώτατον	λαλεῖτε περὶ ὧν οὐκ οἴδατε
[4, 137]	στόματ´ εἶεν, γαστὴρ δ´ ἄρρηκτος,	χάλκεον	δέ μοι ἦτορ ἐνείη. Πόρναι
[4, 142]	καὶ κύαθος, ἡ δ´ ἐπίχυσις	χαλκῆ.	Πιεῖν δὲ οὐ προσεφέρετο, εἰ
[4, 158]	οὕτως· (Οὐκ ἂν δυναίμην εἰσορῶν	χαλκήλατον	μέγαν κολοσσὸν φάκινον ἄρτον ἐσθίειν.
[4, 162]	Βίων ὁ Βορυσθενίτης θεασάμενος αὐτοῦ	χαλκῆν	εἰκόνα, ἐφ´ ἧς ἐπεγέγραπτο Περσαῖον
[4, 154]	λαιμὸν ἀποκόπτει. Εὐφορίων δ´ ὁ	Χαλκιδεὺς	ἐν ἱστορικοῖς ὑπομνήμασιν οὕτω γράφει·
[4, 162]	συμποτικῶν διαλόγων. (Κτησίβιος δ´ ὁ	Χαλκιδεὺς	ὁ Μενεδήμου γνώριμος, ὥς φησιν
[4, 132]	τὸ προοίμιον εἶπε τῶν ἐν	Χαλκίδι	δείπνων χαριέστερον εἶναι τῆς ἐν
[4, 132]	γίνεται βελτίω δεῖπνα ἢ ἐν	Χαλκίδι,	τὸ προοίμιον εἶπε τῶν ἐν
[4, 131]	αὐχμηροκόμας μυριοπληθεῖς· τοὺς δὲ λέβητας	χαλκοῦς	εἶναι μείζους λάκκων δωδεκακλίνων· αὐτὸν
[4, 142]	Ἐπί τε τῷ τρίποδι ψυκτὴρ	χαλκοῦς	ἐπέκειτο καὶ κάδος καὶ σκαφίον
[4, 152]	προτίθενται τοιούτους ἔχουσιν· οἳ δὲ	χαλκοῦς,	οἳ δὲ κάνεα ξύλινα καὶ
[4, 128]	δ´ ἐξέπιον τὰς φιάλας, ἐν	χαλκῷ	πίνακι τῶν Κορινθίων κατασκευασμάτων ἄρτος
[4, 149]	φυστὴ μᾶζα νόμου χάριν ἐπὶ	χαλκῶν	κανῶν τῶν παρά τισι καλουμένων
[4, 152]	φίλος τραπέζης μὲν οὐ κοινωνεῖ,	χαμαὶ	δ´ ὑποκαθήμενος ἐφ´ ὑψηλῆς κλίνης
[4, 145]	οἶνον κἀκεῖνοι, καὶ οἳ μὲν	χαμαὶ	καθήμενοι, ὃ δ´ ἐπὶ κλίνης
[4, 184]	καὶ ἡ αὐλητικὴ περισπούδαστος ἦν.	Χαμαιλέων	γοῦν ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ
[4, 153]	τὴν τυχοῦσαν αἰτίαν ἀποσπασθεὶς (τοῦ	χαμαιπετοῦς	δείπνου ῥάβδοις καὶ ἱμᾶσιν ἀστραγαλωτοῖς
[4, 139]	ἅπασα δ´ ἐν κινήσει καὶ	χαρᾷ	τῆς θεωρίας ἡ πόλις καθέστηκεν.
[4, 161]	ἔτυχον ἄθλιοί τινες ἐν τῇ	χαράδρᾳ	τρώγοντες ἅλιμα καὶ κακὰ τοιαῦτα
[4, 168]	ὡς Σάτυρος ἐν τοῖς περὶ	χαρακτήρων	εἴρηκεν, κατατρέχοντες τὸν ἀγρόν, διαρπάζοντες
[4, 150]	σταθμοῖς ἐπί τε τούτοις ἐκ	χαράκων	καὶ (τῶν) καλάμων τῶν (τε)
[4, 171]	ἐπιφανὴς καὶ ἔντιμος ἡ χρεία.	Χάρης	γοῦν ἐν τῇ γʹ τῶν
[4, 132]	σίλουρον ἢ λεβίαν, ἐφ´ ᾧ	χαριεῖ	πολὺ μᾶλλον ἢ μυρίνην προσεγχέας.
[4, 162]	δ´ εὔστοχος ὁ Κτησίβιος καὶ	χαρίεις	περὶ τὸ γελοῖον· ~(διὸ καὶ
[4, 158]	οἷον ἀμβροσίη ψύχους κρυόεντος. (Ὁ	χαρίεις	τε Ἀριστοφάνης ἐν Γηρυτάδῃ ἔφη·
[4, 162]	ὁ καλὸς τοῦ Ζήνωνος οἰκετιεύς.	Χαριέντως	γὰρ ἔφη Βίων ὁ Βορυσθενίτης
[4, 132]	εἶπε τῶν ἐν Χαλκίδι δείπνων	χαριέστερον	εἶναι τῆς ἐν ἄστει παρασκευῆς,
[4, 129]	γενόμενος, καὶ ὁ Κάρανος αὐτῷ	χαρίζεται	κενὸν τὸ ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις
[4, 133]	καὶ τέττιγας καὶ κερκώπας ἀναστομώσεως	χάριν.	Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ· Πρὸς θεῶν, ἔραμαι
[4, 149]	τυρὸς καὶ φυστὴ μᾶζα νόμου	χάριν	ἐπὶ χαλκῶν κανῶν τῶν παρά
[4, 157]	βίῳ τὰς ἁπάντων ψυχὰς τιμωρίας	χάριν,	καὶ διείπασθαι τὸν θεὸν ὡς
[4, 142]	καὶ παραγένοιντο, μικρὰ συμπεριενεχθεῖσι νόμου	χάριν	παρεσκευάζετο καὶ πάλιν αὐτοῖς στρωμναί
[4, 165]	ὑπερορίους ἀποδημίας ποιεῖσθαι τῆς γαστρὸς	χάριν,	ὡς ὁ αὐτὸς Ἄλεξις εἴρηκεν
[4, 134]	μὲν ἀγενείοις ἴσως ἔπεστί τις	χάρις·	ἀλλ´ ἐπὰν δὴ τὸν γόητα
[4, 176]	αὐλητής, μίμων ἡ ´ν θυμέλῃσι	Χάρις.	(Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ
[4, 163]	σύ, κυνικέ, ὁ μηδέποτε ταῖς	Χάρισιν,	ἀλλ´ οὐδὲ ταῖς Μούσαις θύσας.
[4, 157]	Μελέαγρος ὁ Γαδαρεὺς ἐν ταῖς	Χάρισιν	ἐπιγραφομέναις ἔφη τὸν Ὅμηρον Σύρον
[4, 165]	συγκύψαντες ἅπαντας γελῶσι. Τὸ δὲ	χαριτογλωσσεῖν	Αἰσχύλος εἴρηκεν ἐν Προμηθεῖ δεσμώτῃ·
[4, 165]	τάδ´ ὡς ἔτυμ´, οὐδὲ μάτην	(χαριτογλωσσεῖν	ἔνι μοι. Πάλιν τε εἰπόντος
[4, 164]	τῶν κυνικῶν βρωμάτων (οὐδὲ γὰρ	χαριτογλωσσεῖν	ἡμᾶς θέμις) δῆλον ἐξ ὧν
[4, 135]	χερσὶν ἔχοντα, ἂψ δ´ ἑλόμην	χάρμῃ,	λαιμὸν δ´ ἄπληστον ἄμυξα. Ἦλθε
[4, 131]	κίγκλοι, γέρανος— {Β. Τουδὶ τοῦ	χάσκοντος	διατειναμένη διὰ τοῦ πρωκτοῦ καὶ
[4, 165]	πυθόμενος τὸν ἑστιῶντα, τῆς θύρας	χασμωμένης	ἂν ἐπιλάβηται, πρῶτος εἰσελήλυθεν. Οὐκ
[4, 132]	τὴν γαστέρα· κατέπασα γὰρ τὸ	χεῖλος,	οὐκ ἐνέπλησα δέ. Τί οὖν
[4, 133]	θ´ αὕηνον ἀποπλύνας βορέῃσι, προσφιλέας	χειμῶνι	καὶ οἰκουροῖσιν ἀεργοῖς· θερμοῖς δ´
[4, 158]	Μηδέποτ´ ἐλαίαν ἔσθι´, ἀκαλήφην ἔχων.	Χειμῶνος	ὥρᾳ βολβοφακῆν, βαβαί, βαβαί. Βολβοφακῆ
[4, 175]	πηκτίδων μέλη, λύρᾳ μοναύλοις τε	χειμωντεως	ναος στέρημα κωμασάσης. Ἀραρὼς δ´
[4, 137]	τροφαί, ὧν οὐκ ἄμοιρος ἥδε	χεὶρ	ἐγίνετο. (Ὁ δὲ τοὺς εἰς
[4, 183]	Σικυώνιος· μουσικώτατος δ´ ὢν κατὰ	χεῖρα	δίχα πλήκτρου ἔψαλλεν. Πάντων οὖν
[4, 161]	πρόσθε, μεστὴν δ´ ἔνδοθεν τὴν	χεῖρα,	καθάπερ αἱ γυναῖκες, κατέφαγε πάμπολλα
[4, 151]	χαίρειν, λαβὼν δ´ εἰς τὴν	χεῖρα	ὅσον τριχοίνικον ἄρτον καὶ κρέα
[4, 135]	ἐγὼ ἐν πρώτοις ἐπέχον κρατερώνυχα	χεῖρα	οὐδ´ ἔφθην τρώσας μιν, ἄασε
[4, 183]	γαυριῶσα βαρβάρῳ (δίχορδος εἰς σὴν	χεῖρά	πως κατεστάθη. Τῶν δὲ παριαμβίδων
[4, 149]	σπονδὰς ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς	χεῖρας,	ἀλλ´ ἀποματτόμενοι τοῖς ψωμοῖς καὶ
[4, 129]	θεράπουσιν ἐπεδώκαμεν. Καὶ νιψάμενοι τὰς	χεῖρας	ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν στλεγγίδας ἐλάβομεν
[4, 134]	Ἔνθ´ ἄλλοι πάντες λαχάνοις ἐπὶ	χεῖρας	ἴαλλον, ἀλλ´ ἐγὼ οὐ πιθόμην,
[4, 136]	δόρποιο μελίφρονος ἐξ ἔρον ἕντο,	χεῖρας	νιψαμένοισιν ἀπ´ ὠκεανοῖο ῥοάων ὡραῖος
[4, 132]	βούλομαι· (οὔτε στόματα γὰρ οὔτε	χεῖρας	πέντ´ ἔχω. Ὄψιν μὲν οὖν
[4, 137]	Οὐδ´ εἴ μοι δέκα μὲν	χεῖρες,	δέκα δὲ στόματ´ εἶεν, γαστὴρ
[4, 183]	ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ· (Σκινδαψὸν λυρόεντα μέγαν	χείρεσσι	τινάσσων, οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον αἰζήεντος·
[4, 156]	κατὰ Φιλόξενον εἶπε τὸ κατὰ	χειρῶν.	(Καὶ τῆς τραπέζης παρατεθείσης ἐδειπνοῦμεν
[4, 147]	δὲ παῖδες νίπτρ´ ἔδοσαν κατὰ	χειρῶν.	(Σωκράτης δὲ ὁ Ῥόδιος ἐν
[4, 133]	οὐ κίτταν, οὐκ ἀηδόν´, οὐ	χελιδόνα,	οὐ τρυγόν´, οὐ τέττιγα. Νικόστρατος
[4, 136]	ἐν μακάρων δείπνοις. Τοῖς δαιτυμόνες	χέρ´	ἐφέντες ἐν στόμασίν τ´ ἔθεσαν
[4, 156]	ἔφη· Οὐ μὲν γάρ τι	χέρειον	ἐν ὥρῃ δεῖπνον ἑλέσθαι. Καὶ
[4, 164]	δ´ ὀψαρτυτικὸν λαβὼν βιβλίον ἐν	χεροῖν	περισπουδάστως ἐκράτει. Λέγει δὲ οὕτως
[4, 134]	οὕτως· Οὐχ ὁρᾷς ὀρχούμενον ταῖς	χερσὶ	τὸν βάκηλον; Οὐδ´ αἰσχύνεται ὁ
[4, 152]	καθαρείως μέν, λεοντωδῶς δέ, ταῖς	χερσὶν	ἀμφοτέραις αἴροντες ὅλα μέλη καὶ
[4, 135]	φόβοιο, (τρίγλης ἱπποδάμοιο κάρη μετὰ	χερσὶν	ἔχοντα, ἂψ δ´ ἑλόμην χάρμῃ,
[4, 169]	Χρυσίππῳ λέγοντι οὕτως· (Εἰ μηδὲ	χέσαι	γ´ αὐτῷ σχολὴ γενήσεται μηδ´
[4, 128]	προσέτι δὲ καὶ φάτται καὶ	χὴν	καὶ τοιαύτη τις ἄλλη ἀφθονία
[4, 145]	δὲ τὸ ζῷον μέγα καὶ	χῆνες	καὶ ἀλεκτρυόνες. Καὶ μέτρια μὲν
[4, 128]	ᾧ πάλιν ἄρτος μέγας καὶ	χῆνες	καὶ λαγωοὶ καὶ ἔριφοι καὶ
[4, 131]	ὀρνιθαρίων ἄφατον πλῆθος, (νηττῶν, φαττῶν·	χῆνες,	στρουθοί, κίχλαι, κόρυδοι, κίτται, κύκνοι,
[4, 141]	Ἐστὶ δ´ ἡ ματτύα φάτται,	χῆνες,	τρυγόνες, κίχλαι, κόσσυφοι, λαγῴ, ἄρνες,
[4, 145]	Ἐστὶ μὲν γὰρ τῷ βασιλεῖ	χίλια	ἱερεῖα τῆς ἡμέρας κατακοπτόμενα· τούτων
[4, 165]	τοῦ πατρός, εἰς ὃ Ἀθηναῖοι	χιλίας	ἀνάλωσαν δραχμάς, τοὺς λίθους πωλῆσαι
[4, 153]	τοῦ ἐδάφους ἐν ὑπαίθρῳ ἀνὰ	χιλίους	δειπνίζων. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν
[4, 167]	καὶ ἀδικῶ οὐδένα καὶ πίνω	Χῖον	οἶνον καὶ τἄλλ´ ἀρκούντως παρασκευάζομαι,
[4, 134]	ἄρτους ἴδον ἠδὲ μεγίστους, λευκοτέρους	χιόνος,	ἔσθειν δ´ ἀμύλοισιν ὁμοίους Τάων
[4, 131]	τε σάκος φιάλην τε λεπαστὴν	χιόνος	τε πρόχουν κέρχνων τε χύτραν
[4, 147]	δελεασματίοισι. Πάρφερον ἐν κανέοις μάζας	χιονόχροας,	ἄλλοι δ´ Ἐπι πρῶτα παρῆλθ´
[4, 184]	καὶ σάλπιγγες. Μητρόδωρος δ´ ὁ	Χῖος	ἐν Τρωικοῖς σύριγγα μέν φησιν
[4, 159]	δὲ ἕτερον ῥαψάμενον εἴς τινα	χιτῶνα	καὶ ἐνδύντα αὐτὸν ἐπισκῆψαι τοῖς
[4, 129]	πλὴν ἔλεγόν τινες αὐτὰς ἔχειν	χιτῶνας,	ἀπαρξάμεναί τε ἀπῆλθον. Καὶ ἐπεισῆλθον
[4, 139]	(παῖδές τε γὰρ κιθαρίζουσιν ἐν	χιτῶσιν	ἀνεζωσμένοις καὶ πρὸς αὐλὸν ᾄδοντες
[4, 137]	ἐγίνετο. (Ὁ δὲ τοὺς εἰς	Χιωνίδην	ἀναφερομένους Πτωχοὺς ποιήσας τοὺς Ἀθηναίους
[4, 166]	ἡμέρας τότ´, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ	χλανίδ´	εἶχον, ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ μύρον
[4, 159]	τὰ περὶ τῆς φακῆς λεχθέντα	χλευάζουσιν,	ἐν νῷ ἔχοντες τὰ εἰρημένα
[4, 169]	μιχθεῖσα κοίλοις ἐν βυθοῖσι κακκάβης	(χλιαίνετ´,	αἴρεθ´, ἕψεται, παφλάζεται. Βατάνιον δ´
[4, 147]	τ´ ὀξυβάφων πλήρεις, σύν τε	χλιδῶσαι	παντοδαποῖσι τέχνας εὑρήμασι πρὸς βιοτάν,
[4, 147]	Θρυμματίδες δ´ ἐπὶ ταύταις εὐπέταλοι	χλοεραί	τε δηφαρυγες, (πυριων τε στεγναι
[4, 148]	ὑπὲρ τὸ θέατρον κατασκευάσαντα σχεδίαν	χλωρᾷ	πεπυκασμένην ὕλῃ, ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[4, 139]	Διδόασι τῶν συνιόντων ἑκάστῳ τυρὸν	χλωρὸν	καὶ (γαστρὸς καὶ) φύσκης τόμον
[4, 172]	ἄλλα τε πέμματα καὶ μέλι	χλωρόν.	Ὅτι δὲ τὸ ποίημα τοῦτο
[4, 139]	ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ φασήλους	χλωρούς.	Κοπίζει δὲ καὶ τῶν ἄλλων
[4, 147]	λευκοφορινοχρόους, ῥύγχη, κεφάλαια πόδας τε	χναυμάτιόν	τε σεσιλφιωμένον. Ἑφθά τ´ ἔπειτα
[4, 129]	κλίνης ὁ Πρωτέας αἰτεῖ σκύφον	χοαῖον	καὶ πληρώσας οἴνου (Θασίου ὀλίγον
[4, 148]	ἔφερε τῆς ἡμέρας οἴνου τρεῖς	χόας	καὶ ἀλφίτων μέδιμνον καὶ τυροῦ
[4, 141]	μάλιστα ἡμιμέδιμνα Ἀττικά, οἴνου δὲ	χοεῖς	ἕνδεκά τινας ἢ δώδεκα, παρὰ
[4, 131]	περιεζῶσθαι ζωμόν τε φέρειν ἐν	χοὶ	χρυσῇ καὶ γευόμενον τῶν κρατήρων
[4, 159]	οὐ φίλος πατήρ, οἵας σὺ	χοἰ	σὲ δώμασιν κεκτημένοι. (Εἰ δ´
[4, 173]	καὶ μέχρι νῦν τινες αὐτῶν	Χοίρακοι	καὶ Ἀμνοὶ καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ
[4, 150]	τάριχος ἢ ἰχθύν, κρέως δὲ	χοιρείου	βραχύτατον, καὶ τούτων μεταλαμβάνων κοτύλην
[4, 172]	ποιεῖν, τρίτον ἤδη μ´ ἐρωτᾷς.	Χοιρίδιον	ἓν θύομεν, ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας
[4, 164]	σχολῇ. Ὀρφεὺς ἔνεστιν, Ἡσίοδος, τραγῳδίαι,	Χοιρίλος,	Ὅμηρος, Ἐπίχαρμος, συγγράμματα παντοδαπά. Δηλώσεις
[4, 165]	ὃν ὁ Κύνουλκος· Ἀλλ´, ὦ	χοιρίον	εὐάρτυτον, Φρύνιχος ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν
[4, 140]	φησιν ὁ Πολέμων, οἱ γαλαθηνοὶ	χοῖροι,	ἀλλ´ ὀρθραγορίσκοι, ἐπεὶ πρὸς τὸν
[4, 129]	περίχρυσος, ὅσος (ὥστε) δέξασθαι μέγεθος	χοίρου	τινὸς ὀπτοῦ καὶ σφόδρα μεγάλου,
[4, 146]	τὴν ὀσφὺν ἄκραν καὶ τὴν	χολήν,	ὅτι ἔστ´ ἄβρωτα τοῖς θεοῖς
[4, 131]	μαζῶν ὄψεις, ἄρτων, ἀμύλων, πουλυποδείων,	χολίκων,	δημοῦ, φυσκῶν, ζωμοῦ, τεύτλων, θρίων,
[4, 153]	ἑφθὴν ὡς ἄν τις ἑψήσειε	χόνδρον,	ἔπειτα ὄψα πολλὰ κεχειρουργημένα ταῖς
[4, 172]	γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ, πλακοῦντας ὀπτᾷ,	χόνδρον	ἕψει καὶ φέρει μετὰ τὸ
[4, 172]	φέρεσθαι τῇ παρθένῳ δῶρα (Σασαμίδας	χόνδρον	τε καὶ ἐγκρίδας ἄλλα τε
[4, 136]	οἴκαδ´ ἰόντι πάλιν ποτιδόρπιον εἴη.	Χόνδρος	δ´ ἡδυπρόσωπος, ὃν Ἥφαιστος κάμεν
[4, 131]	μέλιτος, τυροῦ, χορίων, πυῶν, καρύων,	χόνδρου,	κάραβοι ὀπτοί, τευθίδες ὀπταί, κεστρεὺς
[4, 135]	λευκὸν τρέφει ὕδωρ ψῆττά τε	χονδροφυὴς	καὶ τρίγλη μιλτοπάρῃος) Τῇ δ´
[4, 147]	καὶ ἀρνῶν, ἅ θ´ ὑπερωμόκρεως	χορδὰ	γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής, ἃν δὴ φιλέοντι
[4, 183]	Ἰόβας, Ἀλέξανδρος ὁ Κυθήριος συνεπλήρωσε	χορδαῖς	καὶ ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει
[4, 139]	πάσας ἅμα τῷ πλήκτρῳ τὰς	χορδὰς	ἐπιτρέχοντες ἐν ῥυθμῷ μὲν ἀναπαίστῳ,
[4, 183]	Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως· Σεμέλα δὲ	χορεύει·	καὶ ὑπᾴδει σφιν σοφὸς κιθάρᾳ
[4, 134]	τοὺς γέροντας, ὦ πάτερ, πείθειν	χορεύειν	οὐ θέλοντας. Ἄλεξις δ´ ἐν
[4, 149]	περὶ τὸν μάγειρον σκευῶν ὁ	χορηγός.	Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν τοιοῦτο·
[4, 131]	λαθύρων, ὤχρων, δολίχων, μέλιτος, τυροῦ,	χορίων,	πυῶν, καρύων, χόνδρου, κάραβοι ὀπτοί,
[4, 139]	ἵππων κεκοσμημένων τὸ θέατρον διεξέρχονται·	χοροί	τε νεανίσκων παμπληθεῖς εἰσέρχονται καὶ
[4, 175]	τις (τὸν ἡδονῆς μελῳδὸν εὐάζων	χορόν.	Φιλήμων ἐν Μοιχῷ· Ἔδει παρεῖναι,
[4, 130]	κενὸν τὸ ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις	χορὸς	εἰσῆλθεν ἀνθρώπων ἑκατὸν ἐμμελῶς ᾀδόντων
[4, 152]	ὁ κράτιστος ὡς ἂν κορυφαῖος	χοροῦ,	διαφέρων τῶν ἄλλων ἢ κατὰ
[4, 151]	Κελτοί, φησί, τὰς τροφὰς προτίθενται	χόρτον	ὑποβάλλοντες καὶ ἐπὶ τραπεζῶν ξυλίνων
[4, 174]	τοῦτο Ἀριστοκλῆς ἐν τῷ περὶ	χορῶν	οὑτωσί πως λέγων· Ζητεῖται δὲ
[4, 149]	δὲ πόλις παρεῖχεν ἑκατέρῳ τῶν	χορῶν	(τρία πρόβατα καὶ μάγειρον ὑδριαφόρον
[4, 171]	δ´ ἐπιφανὴς καὶ ἔντιμος ἡ	χρεία.	Χάρης γοῦν ἐν τῇ γʹ
[4, 137]	ὀψοποιοῦ λοπάδα πρὸς ἑτέραν τινὰ	χρείαν	τὸν κέραμον κατᾶξαι πάντα τοὺς
[4, 149]	τισι καλουμένων μαζονόμων, ἀπὸ τῆς	χρείας	εἰληφότων τὴν ἐπωνυμίαν· ὁμοῦ δὲ
[4, 173]	τὰς αὐτὰς ἐπιτελοῦντας αὐτοὺς ποιεῖ	χρείας	τοῖς παραγιγνομένοις τῶν ξένων, λέγων
[4, 172]	ὅτι μαγείρων καὶ τραπεζοποιῶν παρείχοντο	χρείας	τοῖς παραγινομένοις πρὸς τὰς ἱερουργίας,
[4, 144]	ἢν μὲν ἅδῃ καὶ νήφουσι,	χρέονται	αὐτῷ· εἰ δὲ μή, μετιεῖσιν.
[4, 144]	προβάτων προτίθενται. Σίτοισί τε ὀλίγοισι	χρέονται,	ἐπιφορήμασι δὲ πολλοῖσι καὶ οὐκ
[4, 156]	ἡνίκα γε τοὺς νεωτέρους δειπνεῖν	χρεών.	Ἐμοί τε πολλῷ ἦν ἄμεινον
[4, 166]	Δημοσθένης ἐν τῷ περὶ ἀτελειῶν.	Χρὴ	δὲ τοὺς τὰ πατρῷα κατεδηδοκότας
[4, 167]	αὑτοῦ βασιλείαν· καὶ λαβὼν τὰ	χρήματα	κατεγήρασεν ἐν Ἀμαθοῦντι. Τοιοῦτος ἐγένετο
[4, 167]	Φίλιππος ἐπεὶ ἐγκρατὴς πολλῶν ἐγένετο	χρημάτων	οὐκ ἀνάλωσεν αὐτὰ ταχέως, ἀλλ´
[4, 183]	(ὄρθιον μετασχηματισθὲν διασῴζει τὴν τοῦ	χρησαμένου	προσηγορίαν. Ἦν δ´ ὁ Ἐπίγονος
[4, 163]	τρίτῳ φιλοσόφων διαδοχῆς βαθεῖ πώγωνι	χρήσασθαι	τὸν Διόδωρον ἱστορεῖ καὶ τρίβωνα
[4, 177]	σκυταλείας, κατ´ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους.	Χρῆσθαι	δ´ αὐτοῖς καὶ Κυπρίους φησὶ
[4, 161]	καλὴν ὅρους ἔπηξαν τοῖς πένησι	χρησίμους.	Ἐπεὶ παράθες αὐτοῖσιν ἰχθῦς ἢ
[4, 136]	αἳ δὴ γήραι κυφαὶ ἔσαν,	χρησταὶ	δὲ πάσασθαι. Χρύσοφρυς, ὃς κάλλιστος
[4, 162]	συμπόται, (καὶ) πῶς ταῖς ἐπιχύσεσι	χρηστέον	πηνίκα τε εἰσακτέον τοὺς ὡραίους
[4, 156]	φασι μὴ φανέντος οἱ τὴν	χρηστὴν	ταύτην φιλοσοφίαν εὑρόντες νόμιμον εἶναι
[4, 159]	γὰρ ἐν γαστρὸς βορᾷ τὸ	χρηστὸν	εἶναι, μέτρια δ´ ἐξαρκεῖν ἔφη.
[4, 156]	τὸν Μεγαρικόν. Τοῦ δείπνου δὲ	χρονίζοντος	λόγος ἐγένετο ποῖον τῶν ὑδάτων
[4, 184]	ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς	Χρονικοῖς	τὸν Ἀλεξανδρέα, ὅτι Ἀλεξανδρεῖς εἰσιν
[4, 184]	τοῖς κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου διαδόχους	χρόνοις.	Ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας
[4, 128]	ὁ Μακεδών, ἑταῖρε Τιμόκρατες, τοῖς	χρόνοις	μὲν γέγονε κατὰ Λυγκέα καὶ
[4, 144]	ἔφη ὁ Σιμωνίδης, ὅσον ἂν	χρόνον	ἡ ψυχὴ προσίηται, τοῦτον πολὺ
[4, 134]	οὐρανὸς ὀπτανιάων ἠμὲν ἐπισπεῦσαι δείπνου	χρόνον	ἠδ´ ἀναμεῖναι. Ἔνθ´ ἄλλοι πάντες
[4, 153]	τοῦ βαρβάρου καὶ ὡς πολὺν	χρόνον	παρὰ τῷ Ἀρσάκει διέτριψεν ἀγόμενος
[4, 142]	Σπάρτῃ γενομένων κατ´ ἐκεῖνον τὸν	χρόνον	τῇ πολυτελείᾳ τῇ καθ´ αὑτούς,
[4, 166]	Κτήσιππος, οὐκ ἄνθρωπος, ἐν ὀλίγῳ	χρόνῳ,	(κᾆθ´ ὡς ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ
[4, 144]	τῆς ἐδωδῆς. (Ὥστε καὶ τῷ	χρόνῳ	τῆς ἡδονῆς μειονεκτεῖ ὁ παρατιθέμενος
[4, 146]	καὶ γὰρ ἐκπώματα ἀργυρᾶ καὶ	χρυσᾶ	καὶ κρατῆρας παρετίθεντο, καὶ ταῦτα
[4, 159]	ταῖς Ἀθήναις πορφυρίδα ἠμφιεσμένον ἔχουσαν	χρυσᾶ	κράσπεδα. Πυνθανομένου δέ τινος αὐτοῦ
[4, 128]	παντοδαπῶν ἀνθέων ἐπὶ πᾶσί τε	χρυσαῖ	στλεγγίδες, ὁλκὴν ἴσαι τῷ πρώτῳ
[4, 129]	ἐστεφανούμεθα καὶ πάλιν στλεγγίδας ἐλάβομεν	χρυσᾶς,	διπλασίους τῶν πρότερον, καὶ ἄλλο
[4, 138]	κελευσθέντα τὸν Παυσανίαν ἰδόντα κλίνας	χρυσᾶς	καὶ ἀργυρᾶς ἐστρωμένας καὶ τραπέζας
[4, 159]	τοιοῦτοι μονονουχὶ βοῶντες ἀποθνῄσκουσιν· Ὦ	χρυσέ,	δεξίωμα κάλλιστον βροτοῖς, ὡς οὔτε
[4, 147]	βασιλικὸν συμπόσιον, ἐν ᾧ πάντα	χρύσεα	καὶ λιθοκόλλητα περιττῶς ἐξειργασμένα ταῖς
[4, 131]	ζωμόν τε φέρειν ἐν χοὶ	χρυσῇ	καὶ γευόμενον τῶν κρατήρων πρότερον
[4, 128]	καὶ ἕκαστον πρὶν εἰσελθεῖν στλεγγίδι	χρυσῇ·	πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´ ἦν
[4, 129]	(τὴν μὲν ἀργυρᾶν, τὴν δὲ	χρυσῆν,	κοτυλιαίας, καὶ ἑκάστῳ προσέδωκαν. Ἔπειτ´
[4, 172]	τῶν μαγείρων, Ἀντιφάνης διεσάφησεν ἐν	Χρυσίδι	οὕτως· Τέτταρες δ´ αὐλητρίδες ἔχουσι
[4, 129]	Θασίων καὶ Μενδαίων καὶ Λεσβίων,	χρυσίδων	πάνυ μεγάλων ἑκάστῳ προσενεχθεισῶν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 152]	διὰ τῶν πεδίων καὶ διασπείρειν	χρυσίον	καὶ ἀργύριον ταῖς ἀκολουθούσαις τῶν
[4, 154]	ἐν θεάτρῳ λαβόντες ἀργύριον ἢ	χρυσίον,	οἳ δὲ οἴνου κεραμίων ἀριθμόν
[4, 152]	τὸν δὲ τερφθέντα θυλάκιον αἰτῆσαι	χρυσίου	καὶ ῥῖψαι αὐτῷ παρατρέχοντι. (Ἀνελόμενον
[4, 159]	ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο.	(Χρύσιππος	δ´ ἐν τῇ Εἰσαγωγῇ τῇ
[4, 159]	ὁ Καπανεὺς οἷον ὁ καλὸς	Χρύσιππος	διαγράφει ἐν τῷ περὶ τῶν
[4, 137]	Ἀγαμέμνονα Φύρετο δ´ ἄλφιτα» φησίν.	(Χρύσιππός	τ´ ἐν τετάρτῳ περὶ τοῦ
[4, 158]	αὔξων εἰς στάσιν ἄμμε βάλῃς,	Χρύσιππός	τε ἐν τῷ περὶ τοῦ
[4, 169]	ἀσώτιον ἔχεις παρὰ Στράττιδι ἐν	Χρυσίππῳ	λέγοντι οὕτως· (Εἰ μηδὲ χέσαι
[4, 129]	πάλιν πίνακι τοιούτῳ σὺν μύστροις	χρυσοῖς.	Ὁρῶν οὖν τὴν δυσχωρίαν ὁ
[4, 130]	ὄντι σύαγροι κατὰ πινάκων τετραγώνων	χρυσομίτρων	(σιβύναις ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ.
[4, 155]	δὲ θέλοιεν ἀναλίσκειν, περιελόντες τὸν	χρυσὸν	ἅμα τοῖς ἄλλοις ἐξέβαλλον, ἵνα
[4, 152]	τῆς γῆς ἐφ´ ἧς ἁρματηλατεῖ	χρυσὸν	καὶ εὐεργεσίας ἀνθρώποις φέρει. Ταῦτα
[4, 145]	καθήμενοι, ὃ δ´ ἐπὶ κλίνης	χρυσόποδος	κατακείμενος· (καὶ ὑπερμεθυσθέντες ἀπέρχονται. Τὰ
[4, 136]	σίναπυ κεῖτ´ ἀγχοῦ γλυκὺ πλείονα	χρυσὸς	ὢν ἀπερύκων. Γευσάμενος δ´ ἔκλαιον,
[4, 153]	(καὶ ἐπιτίθεσθαι ἐπ´ αὐτῇ τρυβλίον	χρυσοῦν,	εἰς ὃ ἐμβάλλειν αὐτοὺς πρῶτον
[4, 129]	στέφανοι πάλιν καὶ διλήκυθον μύρου	χρυσοῦν	καὶ ἀργυροῦν (ἰσόσταθμον τοῖς προτέροις.
[4, 155]	ὁ τοῦ Ἀλεξάνδρου πατὴρ ποτήριον	χρυσοῦν	ὁλκὴν ἄγον πεντήκοντα δραχμὰς κεκτημένος
[4, 131]	ἵππων ἀγέλας αἰγῶν τ´ ἀγέλην	χρυσοῦν	τε σάκος φιάλην τε λεπαστὴν
[4, 159]	τινα μὲν καταπιόντα οὐκ ὀλίγους	χρυσοῦς	ἀποθανεῖν, τὸν δὲ ἕτερον ῥαψάμενον
[4, 136]	κυφαὶ ἔσαν, χρησταὶ δὲ πάσασθαι.	Χρύσοφρυς,	ὃς κάλλιστος ἐν ἄλλοις ἵσταται
[4, 138]	ἰδόντα τὴν τοῦ Μαρδονίου παρασκευὴν	(χρυσῷ	καὶ ἀργύρῳ καὶ παραπετάσμασι ποικίλοις
[4, 129]	μύρου ἑκάστη δύο συνδεδεμένας ἱμάντι	χρυσῷ,	(τὴν μὲν ἀργυρᾶν, τὴν δὲ
[4, 128]	πρὶν εἰσελθεῖν στλεγγίδι χρυσῇ· πέντε	χρυσῶν	ἑκάστῃ δ´ ἦν τὸ τίμημα.
[4, 170]	ἐπιπολῆς εὐρύθμως διειμένον ὄξει σιραίῳ	χρωματίσας	καὶ σιλφίῳ πυκνῷ πατάξας. (Ἐπεσθίειν
[4, 164]	ἐστιν ὀψοποιός, ὡς δοκεῖ τοῖς	χρωμένοις,	τῶν δ´ ὀψοποιῶν ὑποκριτής {ΛΙΝ.
[4, 184]	αὐτὴν αὐλοῖς καὶ λύραισι κατατέτριμμαι	χρώμενος,	εἶτά με σκάπτειν κελεύεις; Φρύνιχος
[4, 164]	ἀλείμμασι κουρᾷ τε τῇ συνήθει	χρωμένων.	(Εἰ δ´ ὑμεῖς ὄντως, ὦ
[4, 152]	ποτὸν ἐμβάλλουσιν. Ἐλαίῳ δ´ οὐ	χρῶνται	διὰ σπάνιν καὶ διὰ τὸ
[4, 182]	οὖσιν ἐναγωνίοις πρὸς τὰς εὐωχίας	χρῶνται.	Διὸ καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν
[4, 174]	Τούτοις δὲ καὶ οἱ Κᾶρες	χρῶνται	ἐν τοῖς θρήνοις, εἰ μὴ
[4, 182]	καὶ σαμβυκισταὶ καινῷ μὲν οὐδενὶ	χρῶνται	ὀργάνῳ. (Τὸν γὰρ βάρωμον καὶ
[4, 159]	τινὸς πρὸς τί οἱ Ἕλληνες	χρῶνται	τῷ ἀργυρίῳ εἶπεν Πρὸς τὸ
[4, 147]	τε νεοσσοί. Περδίκων φάσσεων τε	χύδαν	ἤδη δὲ παρεβάλλετο θερμὰ πολλὰ
[4, 150]	τραπέζαις ἄρτους πολλοὺς κατακεκλασμένους παρατίθεσθαι	χύδην	καὶ κρέατα ἐκ τῶν λεβήτων,
[4, 158]	λοιδορεῖς. Ἐπίχαρμος δ´ ἐν Διονύσοις·	Χύτρα	δὲ φακέας ἥψετο. Ἀντιφάνης Ὁμοίαις·
[4, 135]	(Τῷ δ´ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι	χύτραι	ἕποντο, αὐτὰρ ἀπ´ Εὐβοίας λοπάδες
[4, 131]	χιόνος τε πρόχουν κέρχνων τε	χύτραν	βολβῶν τε σιρὸν δωδεκάπηχυν καὶ
[4, 169]	τὴν κύβηλιν τὴν ταγηνιστηρίαν. Τὴν	χύτραν	δ´ Ἀριστοφάνης ἐν Σκηνὰς καταλαμβανούσαις
[4, 169]	ἐν Γάμῳ· (Πατάνια, σεῦτλον, σίλφιον,	χύτρας,	λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´, ἅλας, ἔλαιον,
[4, 129]	ἐπεισβάλλουσιν ἡμῖν οἱ κἂν τοῖς	Χύτροις	τοῖς Ἀθήνησι λειτουργήσαντες. Μεθ´ οὓς
[4, 130]	καλοὺς ἐσθίων στρεπτούς, Λήναια καὶ	Χύτρους	θεωρῶν. Ἡμεῖς δ´ ἐκ τοῦ
[4, 159]	εἴπῃς· οὐχὶ θαυμάζω θεόν, ὃν	χὡ	κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο. (Χρύσιππος δ´
[4, 150]	ποιήσαντα οὕτως. (Κατὰ τόπους τῆς	χώρας	(καὶ) τὰς ἐπικαιροτάτας τῶν ὁδῶν
[4, 167]	μὲν γὰρ ἐξ αὐτῆς τῆς	χώρας,	οἳ δὲ ἐκ Θετταλίας, οἳ
[4, 152]	ἐξ Ἰταλίας καὶ τῆς Μασσαλιητῶν	χώρας	παρακομιζόμενος, ἄκρατος δ´ οὗτος· ἐνίοτε
[4, 167]	Πυγμαλίωνι τῷ Κιτιεῖ, (ἅμα τὸ	χωρίον	καὶ τὴν αὑτοῦ βασιλείαν· καὶ
[4, 167]	ἄλλας τε δωρεὰς ἔδωκε καὶ	χωρίον	ὃ ᾐτήσατο. Πρότερον δὲ τοῦτο
[4, 141]	Τὸ δεῖπνον πρῶτον μὲν ἑκάστῳ	χωρὶς	παρατιθέμενον καὶ πρὸς ἕτερον κοινωνίαν
[4, 166]	ἧς τινες τὸ τελευταῖον μέρος	χωρίσαντες,	ἐν ᾧ ἐστι τὰ περὶ
[4, 136]	καθαρῷ ὅθι περ λοπάδων διεφαίνετο	χῶρος	Ἑξῆς κόσσυφος ἦλθε μόνος γεύσασθαι
[4, 142]	καὶ σκαφίον ἀργυροῦν δύο κοτύλας	χωροῦν	καὶ κύαθος, ἡ δ´ ἐπίχυσις
[4, 150]	τῶν (τε) οἰσυίνων ἐπεβάλλετο σκηνὰς	χωρούσας	ἀνὰ τετρακοσίους ἄνδρας καὶ πλείους

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 10/01/2008