Livre, pages
[4, 132]	προσεγχέας. {Β. Ἀστεῖον ὁ σιλουρισμός.	{Α.	Ἂν Βυζαντίους, ἀψινθίῳ σφιν δεῦσον
[4, 161]	κύνας κατεσθίει, τῶν Πυθαγορείων εἷς.	{Α.	Ἀποκτείνας γέ που· οὐκ ἔτι
[4, 170]	σήσαμα. {Β. Ἀλλ´ ἔστιν ἔνδον.	{Α.	Ἀσταφίδα κεκομμένην, μάραθον, ἄνηθον, νᾶπυ,
[4, 175]	ἄγεις εἰς τὸν ὄχλον αὐτό;	{Α.	Διότι φυλὴν περιμένω (σφόδρα φιλονικοῦσαν
[4, 157]	μέγα. ~{Β. Πρώτιστον οὐκ ἀνθηρόν.	{Α.	Ἐπὶ ταύτῃ φέρων εἰς τὸ
[4, 175]	Τίς δ´ ἔσθ´ ὁ γίγγρας;	{Α.	Καινὸν ἐξεύρημά τι ἡμέτερον, ὃ
[4, 169]	Εἶτ´ οὐκ ἂν εἴποις; Ὕπαγε.	{Α.	Κάκκαβον λέγω· (σὺ δ´ ἴσως
[4, 169]	ἰσοτράπεζος εὐγενής {Β. Τίνα λέγεις;	{Α.	Καρύστου θρέμμα, γηγενής, ζέων— {Β.
[4, 159]	σοι καὶ τράπεζα καὶ φακοί.	{Α.	Μή μοι φακούς, μὰ τὸν
[4, 131]	τῶν πλευρῶν διακόψειεν τὸ μέτωπον.	{Α.	Οἶνοι δέ σοι, λευκός, γλυκύς,
[4, 170]	δεῖ· λήψομαι γὰρ πάντ´ ἐγώ.	{Α.	Ὀρθῶς γε· πρῶτον μὲν λάβ´
[4, 166]	οὐσίαν, ὥσπερ Πολύευκτος ὁ καλός;	{Α.	Οὐ δῆτ´, ἀλλ´ ὅτι ἄρρην
[4, 175]	Ὁ δὲ νάβλας τί ἐστιν;	{Α.	Οὐκ οἶδας, ἐμβρόντητε σύ; {Β.
[4, 132]	γὰρ αὐτὸν ἐπριάμην ὀκτὼ ὀβολῶν.	{Α.	Ὀψάριον αὐτὸ τοῦτο παραθήσεις μόνον,
[4, 150]	Αἰγύπτια δεῖπνα Πρωταγορίδης ἐν τῷ	αʹ	περὶ Δαφνικῶν ἀγώνων διδάσκει ἡμᾶς
[4, 154]	αὐτῶν ἀποτυμπανισθῆναι. (Ἕρμιππος δ´ ἐν	αʹ	περὶ νομοθετῶν τῶν μονομαχούντων εὑρετὰς
[4, 132]	οὖν ἔχεις; {Β. Ὄστρεια πολλά.	{Α.	Πίνακά μοι τούτων παραθήσεις αὐτὸν
[4, 132]	ἐστὶ πρὸς σὲ τὸν μάγειρον;	{Α.	Τῆς τέχνης ἡγεμονία τίς ἐστιν
[4, 175]	ἐμβρόντητε σύ; {Β. Μὰ Δία.	{Α.	Τί φής; Οὐκ οἶσθα νάβλαν;
[4, 176]	Οὗτος Σύρε. {Β. Ποῖον μόναυλον;	{Α.	Τὸν κάλαμον. Σώπατρος Βακχίδι· Καὶ
[4, 141]	δ´ ὁ Σκήψιος ἐν τῷ	αʹ	τοῦ Τρωικοῦ διακόσμου τὴν τῶν
[4, 161]	διάγουσι καὶ τοιαῦτα κακοπαθοῦσί που;	{Α.	Τρυφῶσιν οὗτοι πρὸς ἑτέρους. Ἆρ´
[4, 175]	ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν	αʹ	Ὥρων (εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου
[4, 163]	ἄχει μεγάλῳ βεβολημένα, εἴπερ ἅπασιν	(ἁ	κακόφρων Τέρψις κρεῖσσον ἐμοῦ κέκριται.
[4, 163]	Σικυώνιος ἐν ἐπιγράμμασιν· Ἅδ´ ἐγὼ	ἁ	τλάμων Ἀρετὰ παρὰ τῇδε κάθημαι
[4, 147]	τ´ ἐρίφων τε καὶ ἀρνῶν,	ἅ	θ´ ὑπερωμόκρεως χορδὰ γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής,
[4, 140]	ἄλφιτα γάρ ἐστιν ἐλαίῳ δεδευμένα,	ἅ	φησι Νικοκλῆς ὁ Λάκων κάπτειν
[4, 172]	ἀγνοῶν δὲ καὶ περὶ Δηλίων	ἃ	Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀθηναῖος εἴρηκεν ὅτι
[4, 183]	ὑπᾴδει σφιν σοφὸς κιθάρᾳ παριαμβίδας·	ἃ	δὲ γεγάθει πυκινῶν κρεγμῶν ἀκροαζομένα.
[4, 137]	Ἀττικηρῶς οὐδ´ ἀπηκριβωμένως λιμῷ παρελθεῖν	ἃ	δεῖ καθ´ ἓν ἕκαστον αὐτοῖς
[4, 184]	οἳ διὰ τὸ πένεσθαι διδάσκοντες	ἃ	ἠπίσταντο πολλοὺς κατεσκεύασαν ἄνδρας ἐλλογίμους.
[4, 160]	ἄνδρες δαιτυμόνες, οὐκ ἀναγινώσκοντες βιβλία	ἃ	μόνα παιδεύει (τούς γε ἐπιθυμοῦντας
[4, 175]	ἡμῖν, ἄκουε καὶ περὶ αὐτοῦ	ἃ	νῦν ἔχω σοι λέγειν ἐν
[4, 134]	Μοῦσα, πολύτροφα καὶ μάλα πολλά,	ἃ	Ξενοκλῆς ῥήτωρ ἐν Ἀθήναις δείπνισεν
[4, 147]	κοὔ κε λέγοι τις πάνθ´	ἃ	παρῆν ἐτύμως ὔμμιν, παρέπαισε δὲ
[4, 135]	χεῖρα οὐδ´ ἔφθην τρώσας μιν,	ἄασε	δὲ Φοῖβος Ἀπόλλων. Ὡς δὲ
[4, 143]	Κρῆτες καθήμενοι συσσιτοῦσι· (καὶ ὅτι	ἀβαμβάκευστα	τοῖς ὀφρανοῖς παρατίθεται· καὶ ὅτι
[4, 143]	ἰσομερεῖς εἶναι· παρατίθεται δ´ αὐτοῖς	ἀβαμβάκευτα	τῇ κράσει καθ´ ἕκαστα τῶν
[4, 168]	ἐτίμησαν αὐτούς. Καὶ Δημόκριτον δ´	Ἀβδηρῖται	δημοσίᾳ κρίνοντες ὡς κατεφθαρκότα τὰ
[4, 133]	οὐ τέττιγα. Νικόστρατος δ´ ἐν	Ἅβρᾳ·	Πίναξ ὁ πρῶτος τῶν μεγάλων
[4, 146]	καὶ τὴν χολήν, ὅτι ἔστ´	ἄβρωτα	τοῖς θεοῖς ἐπιθέντες αὐτοὶ τἄλλα
[4, 173]	παρασίτῳ τόπος οὗτος τρία μόνος	ἀγαθὰ	κεκτῆσθαι δοκεῖ, εὔοψον ἀγοράν, παντοδαπὸν
[4, 155]	καὶ ὑποδούμενον Σικυώνια διατελεῖν ὀρχούμενον.	Ἀγαθαρχίδης	δ´ ὁ Κνίδιος ἐν ὀγδόῃ
[4, 168]	τῷ οἴνῳ, οὐ τοῖς συμπόταις.	Ἀγαθαρχίδης	δ´ ὁ Κνίδιος ἐν τῇ
[4, 135]	περισσῶς τέκτονες ἄνδρες, τρηχεῖ´ ἀλλ´	ἀγαθὴ	κουροτρόφος· οὐ γὰρ ἔγωγε ἧς
[4, 133]	ἡδυσμάτων. Ἐβόων δ´ ἅπαντες, ὡς	ἀγαθὴν	ἅλμην ποιεῖς. Ἤσθιον δὲ καὶ
[4, 163]	τοὺς σώφρονας ἐνταυθοῖ καλῶ, τοὺς	ἀγαθὸν	αὑτοῖς οὐ διδόντας οὐδὲ ἕν,
[4, 175]	οἶσθα νάβλαν; Οὐδὲν οὖν οἶσθ´	ἀγαθόν.	Οὐδὲ σαμβυκίστριαν; Καὶ τὸ τρίγωνον
[4, 166]	ἵν´ οὕτως ᾔσθετο οἷον παραλαβὼν	ἀγαθὸν	οὐκ ἐφείσατο. ΗΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' (Πυθοδήλου
[4, 162]	πάντως ἂν εἴη καὶ στρατηγὸς	ἀγαθός,	μόνον τοῦτο διὰ τῶν ἔργων
[4, 143]	πράξεων καὶ τοὺς γενομένους ἄνδρας	ἀγαθοὺς	ἐπαινοῦσι, προτρεπόμενοι τοὺς νεωτέρους εἰς
[4, 129]	δεικνὺς ἄνω πλήρη οὖσαν πολλῶν	ἀγαθῶν·	ἦσαν γὰρ ἐν αὐτῷ συνωπτημέναι
[4, 159]	Εἰσαγωγῇ τῇ εἰς τὴν περὶ	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν πραγματείαν νεανίσκον φησί
[4, 131]	γὰρ ἐλλείπει δόμος ἡμέτερος, ποίων	ἀγαθῶν;	Οὐ σμύρνης ἐκ Συρίας ὀδμαὶ
[4, 136]	τραπέζης, ζώνην θ´, ἣν φορέεσκεν	ἀγαλλομένη	περὶ δειρήν, εἰς λέχος ἡνίκ´
[4, 137]	τοὺς ἀριστεῖς συνάγων πρὸς τὸν	Ἀγαμέμνονα	Φύρετο δ´ ἄλφιτα» φησίν. (Χρύσιππός
[4, 159]	ψέγων τραπέζαις εἴ τις ἐξογκοῖτ´	ἄγαν,	τἀρκοῦν ἐπαινῶν· οὐ γὰρ ἐν
[4, 148]	ἔστιν ἀποβλέποντας τὰ ὑπὲρ ἡμᾶς	ἀγαπᾶν	τὴν Ἑλληνικὴν πενίαν, λαμβάνοντας πρὸ
[4, 146]	μὲν ἠγορασμένον (δραχμῶν ἄγω προβάτιον	ἀγαπητὸν	δέκα, αὐλητρίδας δὲ καὶ μύρον
[4, 152]	δὲ ποτὸν οἱ διακονοῦντες ἐν	ἀγγείοις	περιφέρουσιν ἐοικόσι μὲν ἀμβίκοις, ἢ
[4, 169]	εἴτε σίττυβον; Πλὴν ὅτι λέγεις	ἀγγεῖον	οἶδα. Εὔβουλος δ´ ἐν Ἴωνι
[4, 135]	λοπάδες τόσαι ἐστιχόωντο. Ἶρις δ´	ἄγγελος	ἦλθε ποδήνεμος, ὠκέα τευθίς, πέρκη
[4, 175]	{Β. Διὰ τί δ´ οὐκ	ἄγεις	εἰς τὸν ὄχλον αὐτό; {Α.
[4, 131]	λαβεῖν δύο μὲν ξανθῶν ἵππων	ἀγέλας	αἰγῶν τ´ ἀγέλην χρυσοῦν τε
[4, 131]	ξανθῶν ἵππων ἀγέλας αἰγῶν τ´	ἀγέλην	χρυσοῦν τε σάκος φιάλην τε
[4, 136]	Παῖς δέ τις ἐκ Σαλαμῖνος	ἄγεν	τρισκαίδεκα νήσσας, λίμνης ἐξ ἱερῆς,
[4, 134]	εἰσελθὼν ἄφνω. Καὶ τοῖς μὲν	ἀγενείοις	ἴσως ἔπεστί τις χάρις· ἀλλ´
[4, 154]	μονομαχοῦσιν. Ἐν γὰρ τοῖς ὅπλοις	ἀγερθέντες	σκιαμαχοῦσι καὶ πρὸς ἀλλήλους ἀκροχειρίζονται,
[4, 171]	εἶπεν· ὅπως ἂν ἡ βουλὴ	ἄγῃ	τὰ Ἀπατούρια μετὰ τῶν ἄλλων
[4, 144]	ἂν εἴποι τις ὅσα πραγματεύονται.	(Ἀγησίλαος	δὲ διὰ τὸ φιλόπονος εἶναι
[4, 144]	ἐν Πέρσαις βασιλέων Ξενοφῶν ἐν	Ἀγησιλάῳ	οὕτω γράφει· Τῷ μὲν γὰρ
[4, 135]	(ἔγχελυς, ἣ Διὸς εὔχετ´ ἐν	ἀγκοίνῃσι	μιγῆναι, ἐκ Κωπῶν, ὅθεν ἐγχέλεων
[4, 142]	ὅλην τὴν συνουσίαν, ὅτε τὸν	ἀγκῶνα	ἅπαξ ἐρείσειαν Εἰς δὲ τὴν
[4, 142]	ἐνίους τῶν παραληφθέντων ὀκνεῖν τὸν	ἀγκῶνα	ἐπὶ τὰ προσκεφάλαια ἐρείδειν. ἱ
[4, 176]	πολέμων ὄργανα. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΔ' Οὐκ	ἀγνοῶ	δὲ ὅτι Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν
[4, 172]	νίκασεν Μελέαγρος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' (Οὐκ	ἀγνοῶν	δὲ καὶ περὶ Δηλίων ἃ
[4, 160]	κυρίῳ ἐπ´ ἐξαγωγῇ, τὴν φρόνησιν	ἀγνοῶν.	(Μετὰ παρρησίας γὰρ ἐρῶ πρὸς
[4, 153]	χρόνον παρὰ τῷ Ἀρσάκει διέτριψεν	ἀγόμενος	βασιλικῶς, γράφει καὶ ταῦτα· Παρὰ
[4, 130]	τῆς μέθης ὁπότε τι τῶν	ἀγομένων	θεασαίμεθα πάντες ἐξενήφομεν, ὀρθοὶ τὸ
[4, 155]	Ἀλεξάνδρου πατὴρ ποτήριον χρυσοῦν ὁλκὴν	ἄγον	πεντήκοντα δραχμὰς κεκτημένος τοῦτο ἐλάμβανε
[4, 156]	ἀνέτεινες γὰρ ἡμᾶς ὥσπερ νηστείαν	ἄγοντας	καὶ περιμένοντας τὸ ἀνατέλλον ἄστρον,
[4, 131]	φασὶν (βουβαυκαλόσαυλα γενέσθαι· κατὰ τὴν	ἀγορὰν	μὲν ὑπεστρῶσθαι στρώμαθ´ ἁλουργῆ μέχρι
[4, 173]	μόνος ἀγαθὰ κεκτῆσθαι δοκεῖ, εὔοψον	ἀγοράν,	παντοδαπὸν ὁρμοῦντ´ ὄχλον, αὐτοὺς παρασίτους
[4, 165]	ἡδυλογοῦσιν ἅπασιν ἀεὶ κατὰ τὴν	ἀγορὰν	περιόντες. Ἐπὶ τοῖς δὲ βάθροις
[4, 141]	Τῶν δὲ κομιζομένων οὐδεὶς οὐθὲν	ἀγοράσας	εἴωθεν φέρειν· οὔτε γὰρ ἡδονῆς
[4, 171]	τῶν ἐπιτραπεζωμάτων. Ἐκάλουν δὲ καὶ	ἀγοραστὴν	τὸν τὰ ὄψα ὠνούμενον, νῦν
[4, 171]	λέγων· Διάκονον δ´ ἂν καὶ	ἀγοραστὴν	τὸν τοιοῦτον ἐθέλοιμεν προῖκα λαβεῖν;
[4, 171]	Φανίῳ· Φειδωλὸς ἦν καὶ μέτριος	ἀγοραστής.	Ὀψώνην δ´ εἴρηκεν Ἀριστοφάνης ἐν
[4, 139]	Ἐν δὲ τῇ πόλει κοπίδας	ἄγουσι	καὶ τοῖς Τιθηνιδίοις καλουμένοις ὑπὲρ
[4, 171]	τῆς ἡμέρας ἧς οἱ προτένθαι	ἄγουσι	πέντε ἡμέρας. Ὅτι δ´ εἶχον
[4, 141]	οἱ φιδίται· καὶ τῶν μὲν	ἀγρευομένων	ὑφ´ αὑτῶν ἐνίοτε οἱ πολλοί,
[4, 171]	Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Φερεκράτης ἐν	Ἀγρίοις·	Μὴ θαυμάσῃς· τῶν γὰρ προτενθῶν
[4, 138]	λάχανά γε οἷα δὴ ἐν	ἀγροῖς	ἑψήματα (τε) ἑψήσονται. Καὶ τραγήματά
[4, 168]	περὶ χαρακτήρων εἴρηκεν, κατατρέχοντες τὸν	ἀγρόν,	διαρπάζοντες τὴν οἰκίαν, λαφυροπωλοῦντες τὰ
[4, 139]	κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον εἰς	ἀγρὸν	(καὶ) πρὸς τὴν Κορυθαλίαν καλουμένην
[4, 135]	ἐκ Κωπῶν, ὅθεν ἐγχέλεων γένος	ἀγροτεράων,	παμμεγέθης, ἣν οὔ κε δύ´
[4, 170]	λήψομαι· ἐπὶ τοῦτ´ ἀπέστειλ´ ἐξ	ἀγροῦ	μ´ ὁ δεσπότης. Ἐκάλουν δὲ
[4, 130]	οἳ μὲν οἰκίας, οἳ δὲ	ἀγρούς,	οἳ δὲ ἀνδράποδ´ ὠνήσασθαι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 155]	οὕτως· Καὶ οὔτ´ ἂν ἐπ´	ἀγρῶν	ἴδοις οὔτ´ ἐν ἄστεσιν ὅσων
[4, 141]	ὧν ἂν ὥρα ἐκ τῶν	ἀγρῶν	(ὅσον εἰς αὐτὴν τὴν συνουσίαν,
[4, 155]	φησί τινας ἐν τοῖς συμποσίοις	ἀγχόνην	παίζειν βρόχον ἀρτήσαντας ἔκ τινος
[4, 136]	ἔτρεμον· ἐν δὲ σίναπυ κεῖτ´	ἀγχοῦ	γλυκὺ πλείονα χρυσὸς ὢν ἀπερύκων.
[4, 146]	τοῖς θεοῖς μὲν ἠγορασμένον (δραχμῶν	ἄγω	προβάτιον ἀγαπητὸν δέκα, αὐλητρίδας δὲ
[4, 141]	παρὰ Λακεδαιμονίοις μίμημα εἶναι στρατιωτικῆς	ἀγωγῆς.	όπους μὲν γὰρ εἶναι θʹ
[4, 137]	πράσα« ὑπόμνησιν ποιουμένους τῆς ἀρχαίας	ἀγωγῆς.	Σόλων δὲ τοῖς ἐν πρυτανείῳ
[4, 184]	ὁ αὐτὸς Ἴων φησίν· Ἔκτυπον	ἄγων	βαρὺν αὐλὸν τρέχοντι ῥυθμῷ, οὕτω
[4, 150]	βασιλεύς, ὁ Ὦχος αὐτὸν φιλανθρώπως	ἄγων	ἐκάλεσε καὶ ἐπὶ δεῖπνον. Τῆς
[4, 155]	τιμήσας οἷς προσήκει καὶ μονομαχίας	ἀγῶνα	ἔθηκεν, εἰς ὃν κατέβησαν τέσσαρες
[4, 154]	κατέσκηψ´, ἔς τε μονομάχου πάλης	ἀγῶνα	νῦν ἑστᾶσιν. Ἔοικεν δὲ πεποιῆσθαι
[4, 156]	σὲ περὶ τῶν ἐπιφανῶν κλήσεων	ἀγωνιῶ	μή ποτε εἰς πληθώραν ἐμπεσὼν
[4, 150]	ἐν τῷ αʹ περὶ Δαφνικῶν	ἀγώνων	διδάσκει ἡμᾶς λέγων οὕτως· Τρίτη
[4, 163]	Μνασάλκης ὁ Σικυώνιος ἐν ἐπιγράμμασιν·	Ἅδ´	ἐγὼ ἁ τλάμων Ἀρετὰ παρὰ
[4, 136]	δ´ οὐχ ὑπέμεινε, βιάζετο γὰρ	ἀδέεσσι·	δάμνα μιν ζωμός τε μέλας
[4, 131]	δ´ αὐτοῖς Ἀντιγενείδαν, Ἀργᾶν δ´	ᾄδειν	καὶ κιθαρίζειν Κηφισόδοτον τὸν Ἀχαρνῆθεν·
[4, 158]	Ὀδυσσέως τοῦ φρονιμωτάτου καὶ συνετωτάτου	ἀδελφὴν	Φακῆν καλουμένην, ἣν ἄλλοι τινὲς
[4, 184]	καὶ φυγαδεύσας τῶν κατὰ τὸν	ἀδελφὸν	αὐτοῦ ἐφηβησάντων ἐποίησε πλήρεις τάς
[4, 142]	ἐπὶ τὸ πολὺ μετὰ τοῦ	ἀδελφοῦ	κατακείμενος ἢ μετά τινος τῶν
[4, 149]	Ἀπὸ δὲ τῶν σπονδῶν παιὰν	ᾄδεται.	Ὅταν δὲ τοῖς ἥρωσι θύωσι,
[4, 144]	ἐόντες βουλεύωνται. Καὶ ἢν μὲν	ἅδῃ	καὶ νήφουσι, χρέονται αὐτῷ· εἰ
[4, 144]	τῶν πρηγμάτων· (τὸ δ´ ἂν	ἅδῃ	σφίσι βουλευομένοισι, τοῦτο τῇ ὑστεραίῃ
[4, 128]	ταῦτα τοῖς δούλοις καὶ ὡς	ἄδην	εἴχομεν βρώσεως ἐχερνιψάμεθα. Καὶ στέφανοι
[4, 152]	βουλομένοις εἰσερχομένοις τῶν παρασκευασθέντων ἀπολαύειν	ἀδιαλείπτως	διακονουμένους. Ἀφορίσαντος δ´ αὐτοῦ προθεσμίαν
[4, 163]	συμβολὰς ἔχων νήφεις; Τί τηλικοῦτον	ἀδικεῖς	τοὺς θεούς; (Τί τἀργύριον, ἄνθρωπε,
[4, 167]	ἑταίραν ἔχω τὴν καλλίστην καὶ	ἀδικῶ	οὐδένα καὶ πίνω Χῖον οἶνον
[4, 139]	χιτῶσιν ἀνεζωσμένοις καὶ πρὸς αὐλὸν	ᾄδοντες	πάσας ἅμα τῷ πλήκτρῳ τὰς
[4, 130]	χορὸς εἰσῆλθεν ἀνθρώπων ἑκατὸν ἐμμελῶς	ᾀδόντων	γαμικὸν ὕμνον, μεθ´ οὓς ὀγχηστρίδες
[4, 145]	ἔνιοι. Καὶ παρὰ τὸ δεῖπνον	ᾄδουσί	τε καὶ ψάλλουσιν αἱ παλλακαὶ
[4, 145]	ἐξάρχει, αἱ δὲ ἄλλαι ἁθρόως	ᾄδουσι.	Τὸ δὲ δεῖπνον, φησί, τὸ
[4, 139]	ὀξέος δὲ τόνου τὸν θεὸν	ᾄδουσιν·	ἄλλοι δ´ ἐφ´ ἵππων κεκοσμημένων
[4, 139]	καὶ τῶν ἐπιχωρίων τινὰ ποιημάτων	ᾄδουσιν,	ὀρχησταί τε (ἐν) τούτοις ἀναμεμιγμένοι
[4, 139]	εἰς τὸν θεὸν παιᾶνα οὐκ	ᾄδουσιν	οὐδ´ ἄλλο τι τοιοῦτον (εἰσάγουσιν)
[4, 132]	σύ, κἀκεῖνο καὶ τοῦτ´, ἀλλ´	ἀδύνατα	βούλομαι· (οὔτε στόματα γὰρ οὔτε
[4, 140]	κἄρτοι καὶ δωμός τοι μάλα	ἁδύς,	διαρρήδην λέγων μάζας ἐν ταῖς
[4, 174]	περὶ Ἄδωνιν θρήνων· τὸν γὰρ	Ἄδωνιν	Γίγγρην καλεῖτε ὑμεῖς οἱ Φοίνικες,
[4, 174]	τῶν Φοινίκων ἀπὸ τῶν περὶ	Ἄδωνιν	θρήνων· τὸν γὰρ Ἄδωνιν Γίγγρην
[4, 155]	δραχμὰς κεκτημένος τοῦτο ἐλάμβανε κοιμώμενος	ἀεὶ	καὶ πρὸς κεφαλὴν αὑτοῦ κατετίθετο.
[4, 165]	ἄνθος ἥβης· εἶθ´ ἡδυλογοῦσιν ἅπασιν	ἀεὶ	κατὰ τὴν ἀγορὰν περιόντες. Ἐπὶ
[4, 144]	οἱ τύραννοι. Ἔκπλεῳ γὰρ αὐτοῖς	ἀεὶ	παρεσκευασμέναι οὐδεμίαν ἐν ταῖς ἑορταῖς
[4, 141]	παρακείμενός ἐστιν. Ὄψον δὲ ταὐτὸν	ἀεί	ποτε πᾶσίν ἐστιν, ὕειον κρέας
[4, 162]	ὃς περὶ ταῦτα τὴν διάνοιαν	ἀεὶ	στρέφων πιστευθείς, ὥς φησιν Ἕρμιππος
[4, 141]	ἱ δὲ μάγειροι σημαίνουσι τοὺς	ἀεί	τι κομίζοντας εἰς μέσον, ἵνα
[4, 141]	Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον εἴωθεν	ἀεί	τι παρά τινος κομίζεσθαι, ἐνίοτε
[4, 164]	οἱ φιλόσοφοι περὶ τὰ δεῖπνα	ἀεὶ	τὸν νοῦν ἔχετε, δέον ὑμᾶς
[4, 136]	μεγαθύμῳ. Σάνδαλα δ´ αὖ παρέθηκεν	ἀειγενῆ	ἀθανατάων, (βούγλωσσόν θ´, ὃς ἔναιεν
[4, 172]	οὕτω γὰρ Ὅμηρος ἠδὲ Στασίχορος	ἄεισε	λαοῖς. (Ὁ γὰρ Στησίχορος οὕτως
[4, 139]	γάρ τύ τις ἐπ´ αἶκλον	ἀέκων,	τὺ δὲ ἑκὼν ᾤχεο τρέχων.
[4, 133]	βορέῃσι, προσφιλέας χειμῶνι καὶ οἰκουροῖσιν	ἀεργοῖς·	θερμοῖς δ´ ἰκμανθεῖσαι ἀναζώους´ ὑδάτεσσι.
[4, 152]	σπάνιν καὶ διὰ τὸ ἀσύνηθες	ἀηδὲς	αὐτοῖς φαίνεται. Ὅταν δὲ πλείονες
[4, 172]	οἷς μὴ δεῖ φησιν· Μάγειρ´,	ἀηδής	μοι δοκεῖς εἶναι σφόδρα. Πόσας
[4, 132]	ἡμῶν ἥδεται τοῖς Ἀττικοῖς δείπνοις.	~Ἀηδία	γάρ ἐστιν Ἀττικὴ (ὥσπερ ξενική·
[4, 133]	κερκώπην, γύναι, οὐ κίτταν, οὐκ	ἀηδόν´,	οὐ χελιδόνα, οὐ τρυγόν´, οὐ
[4, 132]	κεκαρυκευμένα μᾶλλον προσεδέξατ´. Ἀρκαδικὸς τοὐναντίον	ἀθάλασσος	ὢν τοῖς λοπαδίοις ἁλίσκεται· Ἰωνικὸς
[4, 136]	Σάνδαλα δ´ αὖ παρέθηκεν ἀειγενῆ	ἀθανατάων,	(βούγλωσσόν θ´, ὃς ἔναιεν ἐν
[4, 135]	καὶ θνητὸς ἐὼν ἕπετ´ ἰχθύσιν	ἀθανάτοισιν.	Οἴη δ´ αὖ θύννου κεφαλὴ
[4, 131]	σκορόδων, ἀφύης, σκόμβρων, ἐνθρυμματίδων, πτισάνης,	ἀθάρης,	κυάμων, λαθύρων, ὤχρων, δολίχων, μέλιτος,
[4, 168]	ἔφη Ἐπιδίδωμι κἀγώ, καὶ οἱ	Ἀθηναῖοι	ὁμοθυμαδὸν ἀνεβόησαν Εἰς ἀκολασίαν. Ἦν
[4, 165]	μνήματος τοῦ πατρός, εἰς ὃ	Ἀθηναῖοι	χιλίας ἀνάλωσαν δραχμάς, τοὺς λίθους
[4, 164]	δεῖπνα λαμπρὰ παρασκευάζεται, ὑπὲρ τὸν	Ἀθηναῖον	Χαιρεφῶντα ἐκεῖνον, περὶ οὗ φησιν
[4, 151]	δέκα μνῶν. Γνήσιππος δέ τις	Ἀθηναῖος	ἀναστὰς εἶπεν ὅτι ἀρχαῖος εἴη
[4, 172]	περὶ Δηλίων ἃ Ἀπολλόδωρος ὁ	Ἀθηναῖος	εἴρηκεν ὅτι μαγείρων καὶ τραπεζοποιῶν
[4, 155]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Δίυλλος δ´ ὁ	Ἀθηναῖος	ἐν τῇ ἐνάτῃ τῶν ἱστοριῶν
[4, 137]	Χιωνίδην ἀναφερομένους Πτωχοὺς ποιήσας τοὺς	Ἀθηναίους	φησίν, ὅταν τοῖς Διοσκούροις ἐν
[4, 137]	καὶ τῆς ἡδονῆς φησιν· Ἐν	Ἀθήναις	δὲ ἱστοροῦσιν οὐ πάνυ ἀρχαίων
[4, 134]	πολλά, ἃ Ξενοκλῆς ῥήτωρ ἐν	Ἀθήναις	δείπνισεν ἡμᾶς· (ἦλθον γὰρ κἀκεῖσε,
[4, 130]	ἐλάβομεν. Σὺ δὲ μόνον ἐν	Ἀθήναις	μένων εὐδαιμονίζεις τὰς Θεοφράστου θέσεις
[4, 148]	καὶ αὐτὸν τὸν Ἀντώνιον ἐν	Ἀθήναις	μετὰ ταῦτα διατρίψαντα περίοπτον ὑπὲρ
[4, 159]	Ἰωνίας σφόδρα πλούσιον ἐπιδημῆσαι ταῖς	Ἀθήναις	πορφυρίδα ἠμφιεσμένον ἔχουσαν χρυσᾶ κράσπεδα.
[4, 134]	νῦν ἐστί σοι ἐν ταῖς	Ἀθήναις	ταῖς καλαῖς ἐπιχώριον· ἅπαντες ὀρχοῦντ´
[4, 168]	οὐκ ἦν ὃς οὐκ ἐμίσει	Ἀθηναίων.	Καὶ ὁπότε ἀπαντήσειέ τις αὐτῷ
[4, 166]	μόνον ἀκρατῶς, ὃ δὲ τῶν	Ἀθηναίων	καὶ τὰς προσόδους καταμισθοφορῶν διατετέλεκε.
[4, 171]	τὰ Ἀπατούρια μετὰ τῶν ἄλλων	Ἀθηναίων	κατὰ τὰ πάτρια, ἐψηφίσθαι τῇ
[4, 136]	ὁ μάγειρος θῆκε φέρων, ἵν´	Ἀθηναίων	κατέκειντο φάλαγγες Χαιρεφόων δ´ ἐνόησεν
[4, 148]	τεγῶν λαμπάσι δᾳδουχουμένης πάσης τῆς	Ἀθηναίων	πόλεως. Καὶ ἔκτοτε ἐκέλευσεν ἑαυτὸν
[4, 184]	τῷ Πόντῳ καθ´ ἑαυτὸν ἔτι	Ἀθηναίων	τε τοὺς ἐπιφανεστάτους, Καλλίαν τε
[4, 184]	αὐλεῖν τ´ ἐδίδαξας; Καὶ τὴν	Ἀθηνᾶν	δέ φησιν Ἐπίχαρμος ἐν Μούσαις
[4, 128]	τῆς Ἀττικῆς αὐλητρίδος ἐμφανίζοντος δεῖπνον	(Ἀθήνησι	γενόμενον Δημητρίῳ τῷ βασιλεῖ, ἐπίκλην
[4, 171]	καὶ ψήφισμα ἐπὶ Κηφισοδώρου ἄρχοντος	Ἀθήνησι	γενόμενον, ἐν ᾧ ὥσπερ τι
[4, 166]	ᾧ ἐστι τὰ περὶ τῶν	Ἀθήνησι	δημαγωγῶν, Εὔβουλόν φησι τὸν δημαγωγὸν
[4, 128]	τοῦ βασιλέως δεῖπνον Ἀφροδίσια ἐπιτελοῦντος	Ἀθήνησι	καὶ τὸ Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως.
[4, 129]	οἱ κἂν τοῖς Χύτροις τοῖς	Ἀθήνησι	λειτουργήσαντες. Μεθ´ οὓς εἰσῆλθον ἰθύφαλλοι
[4, 156]	τὴν ἑστίασιν. Διονυσίων γὰρ ὄντων	Ἀθήνησι	παρελήφθην πρὸς αὐτόν. Κατέλαβον δὲ
[4, 175]	ὃ θεάτρῳ μὲν οὐδεπώποτε ἔδειξ´,	Ἀθήνησιν	δὲ κατακεχρημένον ἐν συμποσίοις ἤδη
[4, 136]	ἕτοιμος· οὐ μὴν οὐδ´ ἄρ´	ἄθικτος	ἔην, πόθεον δὲ καὶ ἄλλοι.
[4, 135]	ἣν οὔ κε δύ´ ἀνέρες	ἀθλητῆρες,	οἷοι ἄρ´ Ἀστυάναξ τε καὶ
[4, 161]	τάδε· Τῶν Πυθαγορικῶν δ´ ἔτυχον	ἄθλιοί	τινες ἐν τῇ χαράδρᾳ τρώγοντες
[4, 156]	ἡδὺ μὴ δεδοικότα, μαλακῶς καθεύδειν	ἄθλιον	δεδοικότα. (Ἀλλ´ ὅ γε Παρμενίσκος
[4, 129]	Εἷς δὲ τῶν συνδειπνούντων ἡμῖν	ἄθλιος	οὐ δυνάμενος πιεῖν ἀνακαθίσας ἔκλαιεν
[4, 155]	ἑόρακεν κακόν· ~(τῶν μονομαχούντων ἐσμὲν	ἀθλιώτεροι.	Ὅτι δὲ καὶ οἱ ἔνδοξοι
[4, 172]	Στησιχόρου ἢ Ἰβύκου ἐν τοῖς	Ἄθλοις	ἐπιγραφομένοις εἰρηκότος φέρεσθαι τῇ παρθένῳ
[4, 172]	ἐν τῷ προκειμένῳ ᾄσματι τοῖς	Ἄθλοις·	Θρῴσκων μὲν γὰρ Ἀμφιάραος, ἄκοντι
[4, 154]	ὥστε τοὺς κληρονόμους κομίσασθαι τὸ	ἆθλον·	καὶ πολλάκις ἀπογραφομένους πλείους δικαιολογεῖσθαι
[4, 157]	Νόστων Μετὰ τὸ συντελέσαι τοὺς	ἄθλους	Ἡρακλέα Εὐρυσθέως θυσίαν τινὰ ἐπιτελοῦντος
[4, 145]	Πέρσαις τοῖς ἐν δυναστείᾳ οὖσιν	ἁθρόα	πάντα τὰ σιτία ἐπὶ τὴν
[4, 167]	οὗτοι σχεδὸν ἅπαντες εἰς Μακεδονίαν	ἀθροισθέντες	ἑταῖροι Φιλίππου προσηγορεύοντο. Εἰ δὲ
[4, 145]	μὲν ἐξάρχει, αἱ δὲ ἄλλαι	ἁθρόως	ᾄδουσι. Τὸ δὲ δεῖπνον, φησί,
[4, 148]	καὶ νεβρίδας καὶ παντοδαπὰ (ἄλλ´	ἀθύρματα	Διονυσιακὰ ἐξαρτήσαντα μετὰ τῶν φίλων
[4, 171]	βουλευτὰς τὰς ἡμέρας ἅσπερ καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρχαὶ αἱ ἀφεταὶ ἀπὸ
[4, 171]	ἅσπερ καὶ αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ	αἱ	ἀφεταὶ ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἧς
[4, 140]	ταῖς κοπίσι παρατίθεσθαι τοῦτο γὰρ	αἱ	βάρακες δηλοῦσιν, οὐχὶ τολύπας, ὥς
[4, 157]	γὰρ ἐπίστασθε, ὦ ταλαίπωροι, ὅτι	αἱ	βαρεῖαι αὗται τροφαὶ φράττουσι τὸ
[4, 161]	δ´ ἔνδοθεν τὴν χεῖρα, καθάπερ	αἱ	γυναῖκες, κατέφαγε πάμπολλα καὶ ταχύτατα,
[4, 145]	αὐτῷ, καὶ μία μὲν ἐξάρχει,	αἱ	δὲ ἄλλαι ἁθρόως ᾄδουσι. Τὸ
[4, 141]	δὲ τὰ μὲν κάμματα ψαιστά,	αἱ	δὲ καμματίδες αἷς κάπτουσι τὰ
[4, 147]	τευθίδες, ὦ φίλε, κἀξανθισμέναι καρῖδες	αἱ	κυφαὶ παρῆλθον. Θρυμματίδες δ´ ἐπὶ
[4, 145]	δεῖπνον ᾄδουσί τε καὶ ψάλλουσιν	αἱ	παλλακαὶ αὐτῷ, καὶ μία μὲν
[4, 146]	καὶ ἄριστον, ἀνάστατοι ἂν ἐγεγόνεσαν	αἱ	πόλεις. Καὶ ἐν τῇ θʹ
[4, 167]	αἱ στρατεῖαι, τὰ δὲ καὶ	αἱ	πολυτέλειαι θρασεῖς αὐτοὺς εἶναι προετρέποντο
[4, 167]	μὲν γὰρ οἱ πόλεμοι καὶ	αἱ	στρατεῖαι, τὰ δὲ καὶ αἱ
[4, 139]	ὑπὲρ τῶν παίδων· κομίζουσι γὰρ	αἱ	τιτθαὶ τὰ ἄρρενα παιδία κατὰ
[4, 151]	αὐτὰ ἐποίουν, καθ´ οὓς καὶ	αἱ	τράπεζαι ἔκειντο. Ἀρκὰς δέ τις
[4, 151]	πρὸς τοῖς κρέασι. Μάλιστα δ´	αἱ	τράπεζαι κατὰ τοὺς ξένους αἰεὶ
[4, 144]	ταῖς ἑορταῖς ἐπίδοσιν ἔχουσιν αὐτῶν	αἱ	τράπεζαι· ὥστε ταύτῃ πρῶτον τῇ
[4, 143]	οἱ παρόντες· ἑξῆς δ´ εἰσὶν	αἱ	τῶν ἄλλων. Παρατίθεται δὲ τῶν
[4, 139]	ξυλίνων ἁρμάτων) φέρονται πολυτελῶς κατεσκευασμένων,	αἳ	δ´ ἐφ´ ἁμίλλαις ἁρμάτων ἐζευγμένων
[4, 130]	οὓς ὀγχηστρίδες διεσκευασμέναι τρόπον Νηρηίδων,	αἳ	δὲ Νυμφῶν. (Τοῦ πότου δὴ
[4, 136]	αἳ Ζηνὸς Ὀλυμπίου εἰσὶν ἀοιδοί,	αἳ	δὴ γήραι κυφαὶ ἔσαν, χρησταὶ
[4, 136]	οἶδε, Ποσειδάωνος ὑποδμώς, ~(καρῖδές θ´,	αἳ	Ζηνὸς Ὀλυμπίου εἰσὶν ἀοιδοί, αἳ
[4, 139]	ᾠδὴν ποιοῦνται. (Τῶν δὲ παρθένων	αἳ	μὲν ἐπὶ καννάθρων (καμαρωτῶν ξυλίνων
[4, 155]	βασιλέα καὶ τὴν βασίλισσαν ἐν	Αἰγαίαις	καὶ μετ´ αὐτῶν τὴν Κύνναν
[4, 138]	Θύουσι δ´ ἐν ταῖς κοπίσιν	αἶγας,	ἄλλο δ´ οὐδὲν ἱερεῖον· ~(καὶ
[4, 143]	οἴκους. Τῶν δὲ δούλων ἕκαστος	Αἰγιναῖον	φέρει στατῆρα κατὰ κεφαλήν. Διῄρηνται
[4, 141]	εἰς ὀψωνίαν περὶ δέκα τινὰς	Αἰγιναίους	ὀβολούς. Σφαῖρος δ´ ἐν τρίτῳ
[4, 150]	εὐτελεστέρας. Τίνα δ´ ἦν τὰ	Αἰγύπτια	δεῖπνα Πρωταγορίδης ἐν τῷ αʹ
[4, 150]	ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς προκρίνων τὰ	Αἰγυπτιακὰ	δεῖπνα τῶν Περσικῶν Αἰγυπτίων ἐπιστρατευσάντων,
[4, 150]	Τρίτη δέ ἐστιν ἰδέα δείπνων	Αἰγυπτιακὴ	τραπεζῶν μὲν οὐ παρατιθεμένων, (πινάκων
[4, 150]	δίκαιος. (Λυκέας δ´ ἐν τοῖς	Αἰγυπτιακοῖς	προκρίνων τὰ Αἰγυπτιακὰ δεῖπνα τῶν
[4, 150]	Κακὸν κακῶς σε, ἔφη, ὦ	Αἰγύπτιε,	ἀπολέσειαν οἱ θεοί, ὅστις δεῖπνα
[4, 172]	ἐν οἷς περὶ τῆς παρ´	Αἰγυπτίοις	ἀνθρωποθυσίας διηγεῖται, πολλὰ μὲν ἐπιθεῖναι
[4, 150]	ποτε γενομένοις μαγείροις παρασκευάσαι σοι	Αἰγύπτιον	δεῖπνον. Καὶ κελεύσαντος ἐπεὶ παρεσκευάσθη,
[4, 150]	οὖν παρασκευῆς γενομένης λαμπρᾶς ὁ	Αἰγύπτιος	κατεγέλα ὡς εὐτελῶς τοῦ Πέρσου
[4, 175]	γὰρ ἐν τῷ προειρημένῳ συγγράμματι	Αἰγυπτίους	φησὶν λέγειν τὸν μόναυλον Ὀσίριδος
[4, 150]	ἐπεὶ ἐγένετο αἰχμάλωτος ὁ τῶν	Αἰγυπτίων	βασιλεύς, ὁ Ὦχος αὐτὸν φιλανθρώπως
[4, 150]	τὰ Αἰγυπτιακὰ δεῖπνα τῶν Περσικῶν	Αἰγυπτίων	ἐπιστρατευσάντων, φησίν, ἐπὶ Ὦχον τὸν
[4, 147]	Κλεοπάτρας ἀναγράφων συμπόσιον τῆς τελευταίας	(Αἰγύπτου	βασιλευσάσης, γημαμένης δ´ Ἀντωνίῳ τῷ
[4, 184]	ἁπάσης κατὰ τὸν ἕβδομον βασιλεύσαντα	Αἰγύπτου	Πτολεμαῖον, (τὸν κυρίως ὑπὸ τῶν
[4, 131]	δύο μὲν ξανθῶν ἵππων ἀγέλας	αἰγῶν	τ´ ἀγέλην χρυσοῦν τε σάκος
[4, 168]	καὶ τὰ περὶ τῶν ἐν	Ἅιδου	εἰπὼν εἰς ταῦτα ἀνηλωκέναι, ἀφείθη.
[4, 164]	οὗ φησιν Ἄλεξις ἐν Φυγάδι·	Αἰεί	γ´ ὁ Χαιρεφῶν τιν´ εὑρίσκει
[4, 151]	αἱ τράπεζαι κατὰ τοὺς ξένους	αἰεὶ	ἐτίθεντο· νόμος γὰρ ἦν. Καὶ
[4, 166]	(Τὸ δὲ τῶν ἰδιωτῶν πλῆθος	αἰεὶ	περὶ συνουσίας καὶ πότους ἐστί.
[4, 136]	ἔδοξεν, οἵην δαίνυνται μάκαρες θεοὶ	αἰὲν	ἐόντες. Μύραιναν δ´ ἐπέθηκε φέρων,
[4, 183]	χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον	αἰζήεντος·	καὶ Ἀναξίλας ἐν Λυροποιῷ· Ἐγὼ
[4, 148]	ἵππους, πᾶσι δὲ λαμπτηροφόρους παῖδας	Αἰθίοπας	παρέστησε. Τῇ δὲ τετάρτῃ τῶν
[4, 167]	ἐν Ἀμαθοῦντι. Τοιοῦτος ἐγένετο καὶ	Αἰθίοψ	ὁ Κορίνθιος, ὥς φησι Δημήτριος
[4, 139]	Ἐκάλεσε γάρ τύ τις ἐπ´	αἶκλον	ἀέκων, τὺ δὲ ἑκὼν ᾤχεο
[4, 140]	τὰ συνδείπνια καλῶν. καὶ πάλιν·	Ἄικλον	Ἀλκμάων ἁρμόξατο. Ἄικλον δ´ οὐ
[4, 140]	καὶ πάλιν· Ἄικλον Ἀλκμάων ἁρμόξατο.	Ἄικλον	δ´ οὐ λέγουσιν οἱ Λάκωνες
[4, 139]	φιδίτιον μετὰ δεῖπνον τὸ καλούμενον	ἄικλον	εἰσφέρουσιν ἄρτους ἐν ἀρριχίδι καὶ
[4, 138]	κοπίς, καθάπερ καὶ τὸ καλούμενον	ἄικλον.	Ἐπὴν δὲ κοπίζωσι, πρῶτον μὲν
[4, 140]	τὸ δεῖπνον ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων	ἄικλον	προσαγορεύεσθαι, παραπλησίως ἁπάντων Δωριέων οὕτως
[4, 139]	ἀκολουθῶν ὁ διάκονος κηρύττει τὸ	ἄικλον	προστιθεὶς τοῦ πέμψαντος τὴν ὀνομασίαν.
[4, 139]	τοὺς ἰπνίτας ἄρτους. Τὸ δὲ	ἄικλον	ὑπὸ μὲν τῶν ἄλλων Δωριέων
[4, 140]	ἐπιχορηγήματα τοῦ συντεταγμένου τοῖς φιδίταις	ἀίκλου·	(παρὰ γὰρ τοῦτο οἶμαι τὴν
[4, 169]	καὶ τὸ ἐπιφαγεῖν. Καὶ ὁ	Αἰμιλιανὸς	ἔφη· Τὸ μὲν ἀσώτιον ἔχεις
[4, 153]	ἱμᾶσιν ἀστραγαλωτοῖς μαστιγοῦται καὶ γενόμενος	αἱμόφυρτος	τὸν τιμωρησάμενον ὡς εὐεργέτην ἐπὶ
[4, 134]	τὰ Ἐρίφῳ τῷ κωμικῷ ἐν	Αἰόλῳ	εἰρημένα τάδε· Λόγος γάρ ἐστ´
[4, 169]	κοίλοις ἐν βυθοῖσι κακκάβης (χλιαίνετ´,	αἴρεθ´,	ἕψεται, παφλάζεται. Βατάνιον δ´ εἴρηκεν
[4, 159]	περὶ τῶν μὴ δι´ αὑτὰ	αἱρετῶν	λέγων ὧδε· Ἔπὶ τοσοῦτόν τινες
[4, 151]	καὶ διώκων ὃν ἂν θέλῃς	αἱρήσεις	καὶ ἀποχωρῶν οὐ μὴ δείσῃς
[4, 135]	νόσφιν ἀφειστήκει, κεχολωμένη οὕνεκα τευχέων	αἰρομένων·	τὸ δὲ πῆμα θεοὶ θέσαν
[4, 152]	λεοντωδῶς δέ, ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις	αἴροντες	ὅλα μέλη καὶ ἀποδάκνοντες, ἐὰν
[4, 160]	ἀκηκοὼς (ὑμᾶς ἐπιμελῶς καρτερεῖν θ´	αἱρουμένους,	τὴν πεῖραν ὑμῖν λήψομαι τῶν
[4, 141]	κάμματα ψαιστά, αἱ δὲ καμματίδες	αἷς	κάπτουσι τὰ ψαιστά. (Περὶ δὲ
[4, 143]	κεῖνται δύο τράπεζαι ξενικαὶ καλούμεναι,	αἷς	προσκαθίζουσι τῶν ξένων οἱ παρόντες·
[4, 151]	τῆς στοᾶς ἐν ταῖς ἱστορίαις,	αἷς	συνέθηκεν οὐκ ἀλλοτρίως ἧς προῄρητο
[4, 138]	δὲ τούτων δάπιδας ὑποστρωννύουσιν, ἐφ´	αἷς	τοὺς κατακλιθέντας εὐωχοῦσιν οὐ μόνον
[4, 163]	Ἀρετὰ παρὰ τῇδε κάθημαι Ἡδονῇ,	αἰσχίστως	κειραμένη πλοκάμους, θυμὸν ἄχει μεγάλῳ
[4, 182]	αὐλοὶ οὗτοι ἐλάσσονες τῶν τελείων.	Αἰσχύλος	γοῦν κατὰ μεταφορὰν ἐν Ἰξίονί
[4, 165]	ἅπαντας γελῶσι. Τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν	Αἰσχύλος	εἴρηκεν ἐν Προμηθεῖ δεσμώτῃ· Γνώσει
[4, 134]	ταῖς χερσὶ τὸν βάκηλον; Οὐδ´	αἰσχύνεται	ὁ τὸν Ἡράκλειτον πᾶσιν ἐξηγούμενος,
[4, 129]	ἐξαλλόμενος τῆς κλίνης ὁ Πρωτέας	αἰτεῖ	σκύφον χοαῖον καὶ πληρώσας οἴνου
[4, 164]	ἔχετε, δέον ὑμᾶς ἐπιφαγεῖν (τι)	αἰτῆσαι	ἢ ἐπεσθίειν τι τῶν κυνικῶν
[4, 152]	ὑστέρηκε, τὸν δὲ τερφθέντα θυλάκιον	αἰτῆσαι	χρυσίου καὶ ῥῖψαι αὐτῷ παρατρέχοντι.
[4, 142]	οὐ προσεφέρετο, εἰ μή τις	αἰτήσειεν·	ἐδίδοτο δὲ κύαθος εἷς πρὸ
[4, 170]	βοᾶν, ἄν του δέωμαι. Δεῖπνον	αἰτήσεις	με σὺ ἤδη παρελθών· οὐκ
[4, 150]	δίδοσθαι. (Τίς δὲ ἡ τούτων	αἰτία	Οὐλπιανὸς ἡμᾶς διδάσκειν δίκαιος. (Λυκέας
[4, 153]	~καὶ πολλάκις διὰ τὴν τυχοῦσαν	αἰτίαν	ἀποσπασθεὶς (τοῦ χαμαιπετοῦς δείπνου ῥάβδοις
[4, 168]	Ἀπίκιος ὁ καὶ τῆς φυγῆς	αἴτιος	γενόμενος (Ῥουτιλίῳ τῷ τὴν Ῥωμαικὴν
[4, 167]	οἰκεῖν οἰκίαν. Τοῦ δ´ αὐτὸς	αἴτιος	ἦν ἄπληστος καὶ πολυτελὴς ὤν,
[4, 156]	μὴ λάθοι σε τῶνδ´ ὃς	αἴτιος	φακῶν. Καὶ ἄλλος ἑξῆς ἀνεβόησε·
[4, 142]	ἔχων τὸ ποτὸν καὶ τῷ	αἰτοῦντι	προσέφερε. (Τὸν αὐτὸν δὲ τρόπον
[4, 172]	μάγειροι δώδεκα καὶ δημιουργοὶ μέλιτος	αἰτοῦσαι	σκάφας. Μένανδρος Δημιουργῷ· Τί τοῦτο,
[4, 144]	ἀπὸ βοῶν ἀρξάμενον· καὶ ἀναχθέντα	αἰχμάλωτον	ὡς βασιλέα καὶ ἐν φυλακῇ
[4, 150]	βασιλέα καὶ νικηθέντων ἐπεὶ ἐγένετο	αἰχμάλωτος	ὁ τῶν Αἰγυπτίων βασιλεύς, ὁ
[4, 160]	λάβωσι, θύειν τοῖς θεοῖς τοὺς	αἰχμαλώτους,	τοὺς Γαλάτας μιμούμενος κἀγὼ κατακαύσειν
[4, 137]	δείπνων ἐν Λυκείῳ τε καὶ	Ἀκαδημείᾳ,	τοῦ μὲν εἰς τὴν Ἀκαδήμειαν
[4, 137]	Ἀκαδημείᾳ, τοῦ μὲν εἰς τὴν	Ἀκαδήμειαν	εἰσενέγκαντος ὀψοποιοῦ λοπάδα πρὸς ἑτέραν
[4, 158]	μοι σώφρονος τραπέζης, (τὸ δ´	ἄκαιρον	ἅπαν ὑπερβάλλον τε μὴ προσείμαν.
[4, 162]	δακτύλους, ἐθέλω κρέμασθαι δεκάκις. ~(Οὐκ	ἄκαιρον	δ´ ἐστὶν μνημονεῦσαι καὶ τοῦ
[4, 158]	εἰσφέρων φησί· Μηδέποτ´ ἐλαίαν ἔσθι´,	ἀκαλήφην	ἔχων. Χειμῶνος ὥρᾳ βολβοφακῆν, βαβαί,
[4, 135]	ὄψον. Αὐτὰρ ἐχίνους ῥῖψα καρηκομόωντας	ἀκάνθαις·	οἳ δὲ κυλινδόμενοι καναχὴν ἔχον
[4, 135]	δ´ ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους εἷλκον	ἀκάνθας.	Ἡ δὲ Φαληρικὴ ἦλθ´ ἀφύη,
[4, 133]	Τμῆγε δὲ γογγυλίδος ῥίζας καὶ	ἀκαρφέα	φλοιὸν ἦκα καθηράμενος λεπτουργέας, ἠελίῳ
[4, 133]	ἐφαίνεθ´ οὑφθός; {Β. Μικρὸς ἦν,	ἀκήκοας;	ἅλμη τε λευκὴ καὶ παχεῖ´
[4, 160]	Καὶ μὴν φιλοσοφεῖν φιλολογεῖν τ´	ἀκηκοὼς	(ὑμᾶς ἐπιμελῶς καρτερεῖν θ´ αἱρουμένους,
[4, 165]	δεῖπνον εἰς Κόρινθον ἐλθὼν Χαιρεφῶν	ἄκλητος·	ἤδη γὰρ πέτεται διαπόντιος· οὕτω
[4, 168]	οἱ Ἀθηναῖοι ὁμοθυμαδὸν ἀνεβόησαν Εἰς	ἀκολασίαν.	Ἦν δ´ ὁ Φῶκος καὶ
[4, 139]	ἄλλα πέμματα καὶ τὰ τούτοις	ἀκόλουθα	διδόασι καὶ τὸν εἰς τὸν
[4, 152]	διασπείρειν χρυσίον καὶ ἀργύριον ταῖς	ἀκολουθούσαις	τῶν Κελτῶν μυριάσι φράγμα τε
[4, 143]	τὰς ὑπηρεσίας. Ἑκάστῳ δ´ αὐτῶν	ἀκολουθοῦσι	δύο θεράποντες ξυλοφόροι· καλοῦσι δ´
[4, 139]	καὶ τῷ νέμοντι τὰς μοίρας	ἀκολουθῶν	ὁ διάκονος κηρύττει τὸ ἄικλον
[4, 151]	φίλους εἶναι πιστοὺς καὶ οὐδένα	ἄκοντα.	Καὶ νῦν πάρεισιν οὐδέν σε
[4, 172]	Ἄθλοις· Θρῴσκων μὲν γὰρ Ἀμφιάραος,	ἄκοντι	δὲ νίκασεν Μελέαγρος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ'
[4, 173]	ἔφη· Ἀλλ´ ὦ Δελφῶν πλείστας	ἀκονῶν	Φοῖβε μαχαίρας καὶ προδιδάσκων τοὺς
[4, 175]	συνεχῶς ὀνομάζεις ἐπιχωριάζοντα παρ´ ἡμῖν,	ἄκουε	καὶ περὶ αὐτοῦ ἃ νῦν
[4, 142]	ἐκκαλούμενος εἰς τὸ τὰ μὲν	ἀκούειν,	τὰ δὲ λέγειν αὐτούς, ὥστε
[4, 174]	ἀποβλέψας πρὸς τὸν μουσικὸν Ἀλκείδην	Ἄκούεις,	ἔφη, μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς καλῆς
[4, 176]	Τυμπανισταῖς, οὐκ ἄλλους τινὰς εἶναι	ἀκούομεν	ἢ τοὺς Φρυγίους, ὧν καὶ
[4, 161]	Ταραντίνοις· Οἱ πυθαγορίζοντες γάρ, ὡς	ἀκούομεν,	οὔτ´ ὄψον ἐσθίουσιν οὔτ´ ἄλλ´
[4, 174]	ὁ μόναυλος ἀλγηδόνα μᾶλλον τοῖς	ἀκούουσι	παρέχων ἤ τινα τέρψιν μουσικήν.
[4, 144]	παρατίθεσθαι ζῶντα λαμπρῶς. Διὸ καὶ	ἀκούσαντα	Ἀρταξέρξην εἰπεῖν ὅτι οὕτως αὑτῷ
[4, 145]	δεῖπνον, φησί, τὸ βασιλέως καλούμενον	ἀκούσαντι	μὲν δόξει μεγαλοπρεπὲς εἶναι, ἐξεταζόμενον
[4, 167]	ὀνόματός τινας κατέλεξε. Ταῦτα δ´	ἀκούσας	Ἀντίγονος ὁ βασιλεὺς θεσμοθέτην αὐτὸν
[4, 173]	ἐλθεῖν ἠθέλης´ ἐκ Πειραιῶς, πάντων	ἀκούων	διότι παρασίτῳ τόπος οὗτος τρία
[4, 130]	μένων εὐδαιμονίζεις τὰς Θεοφράστου θέσεις	ἀκούων,	θύμα καὶ εὔζωμα καὶ τοὺς
[4, 146]	ἐπιτεθέν. Οἳ δὲ τὴν ὀσφὺν	ἄκραν	καὶ τὴν χολήν, ὅτι ἔστ´
[4, 156]	Κεστρεὺς ἂν εἴην ἕνεκα νηστείας	ἄκρας.	Ἐπελάθεσθε δὲ καὶ ὑμεῖς τῶν
[4, 141]	φέρειν· οὔτε γὰρ ἡδονῆς οὐδ´	ἀκρασίας	γαστρὸς οὕνεκεν κομίζουσιν, ἀλλὰ τῆς
[4, 167]	Ἀρχίλοχος. Ὑπὸ φιληδονίας γὰρ καὶ	ἀκρασίας	καὶ οὗτος μετ´ Ἀρχίου πλέων
[4, 166]	πρὸς μὲν τὰς ἡδονὰς ἦν	ἀκρατής,	τῶν δὲ πολιτικῶν πραγμάτων (ἦν)
[4, 153]	ἐπιπίνουσι γάλα καὶ τὸν οἶνον	ἄκρατον.	Καμπανῶν δέ τινες παρὰ τὰ
[4, 130]	ὥσπερ ἀντίδοτον ἐκ τῆς προτέρας	ἀκρατοποσίας	λαμβάνοντες. Ἐν τούτῳ δὲ ὁ
[4, 152]	καὶ τῆς Μασσαλιητῶν χώρας παρακομιζόμενος,	ἄκρατος	δ´ οὗτος· ἐνίοτε δὲ ὀλίγον
[4, 168]	(διασειόμενοι τοὺς κροτάφους ὑπὸ τοῦ	ἀκράτου,	καὶ κατὰ τὸν Δίφιλον Κεφαλὰς
[4, 166]	περὶ τὰς ἑστιάσεις εἶχε μόνον	ἀκρατῶς,	ὃ δὲ τῶν Ἀθηναίων καὶ
[4, 176]	παίγνια Μουσέων ἢ τὸν ἐν	ἀκρήτοις	Βάτταλον ἡδυπότην ἢ καὶ Κώταλον
[4, 155]	πρῶτοι, περὶ ἀρχαίων συμποσίων ἐπιστάμενος.	Ἀκριβῶς	δ´ ὁ σοφὸς Πλάτων ἐν
[4, 145]	ἐξεταζόμενον δὲ φανεῖται οἰκονομικῶς καὶ	ἀκριβῶς	συντεταγμένον καὶ τοῖς ἄλλοις Πέρσαις
[4, 183]	ἃ δὲ γεγάθει πυκινῶν κρεγμῶν	ἀκροαζομένα.	Τὸ δὲ ψαλτήριον, ὥς φησιν
[4, 142]	κυάθων καὶ τοῦτο προσνεύσαντι προσεφέρετο.	Ἀκρόαμα	δὲ οὐδὲν οὐδέποτε παρεισεπορεύετο, διετέλει
[4, 148]	αὐτῷ τῶν ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντων	ἀκροαμάτων	συνηθροισμένων ἐπὶ τὴν θέαν τῶν
[4, 155]	ἀπαγγέλλοντός μου ἴδια ποιήματα θέλεις	ἀκροάσασθαι;	Κελευσθεὶς οὖν λέγειν οὕτως ἧσε
[4, 162]	τέχνην ἐρωτικὴν καὶ τὰς Πρωταγορίδου	ἀκροάσεις	ἐρωτικὰς Περσαίου τε τοῦ καλοῦ
[4, 162]	φησιν Ἕρμιππος (ὑπ´ Ἀντιγόνου τὸν	Ἀκροκόρινθον	κωθωνιζόμενος ἐξέπεσεν καὶ αὐτῆς τῆς
[4, 136]	δάμνα μιν ζωμός τε μέλας	ἀκροκώλιά	θ´ ἑφθά. Παῖς δέ τις
[4, 147]	πνικτᾶς ἐρίφου παρέθηκε, εἶτα δίεφθ´	ἀκροκώλια	σχελίδας τε μετ´ αὐτῶν λευκοφορινοχρόους,
[4, 148]	ἐνίοτε, φησίν, καὶ ἐπὶ τὴν	ἀκρόπολιν	ἀπὸ τῶν τεγῶν λαμπάσι δᾳδουχουμένης
[4, 142]	δοκεῖν τὸν Ἄρεα καὶ τὸν	Ἀκρότατον	εὐτελείᾳ πάντας ὑπερβεβληκέναι τοὺς ἀφελεστάτους
[4, 142]	πρὸ Κλεομένους βασιλεύσαντες Ἄρευς καὶ	Ἀκρότατος	αὐλικὴν ἐξουσίαν ζηλώσαντες· οὓς τοσοῦτον
[4, 154]	ἀγερθέντες σκιαμαχοῦσι καὶ πρὸς ἀλλήλους	ἀκροχειρίζονται,	(ποτὲ δὲ καὶ μέχρι τραύματος
[4, 158]	γραμματικώτατε, πλὴν δυοῖν μόνον, Δήμητρος	ἀκτῆς	πώματός θ´ ὑδρηχόου; ἅπερ πάρεστι
[4, 162]	νεβροῦ ὄμματ´ ἔχων, κραδίην δ´	ἀκύλιστον.	Ἦν δ´ εὔστοχος ὁ Κτησίβιος
[4, 154]	δῆμος τὴν παρανομίαν ταύτην, ἀλλ´	ἄκυρον	τὴν διαθήκην ἐποίησεν. Ἐρατοσθένης δ´
[4, 131]	εἶδε πώποτε βοῦς κριβανίτας; Τῶν	ἀλαζονευμάτων.	{ΠΡ. Καὶ ναὶ μὰ Δί´
[4, 173]	ἄποικοι, παρέχουσι τοῖς ἐπιδημοῦσι στέγην,	ἅλας,	ἔλαιον, ὄξος, ἔτι λύχνον, κλίνας,
[4, 169]	σίλφιον, χύτρας, λύχνους, κορίαννα, κρόμμυ´,	ἅλας,	ἔλαιον, τρυβλίον. Φιλέταιρος Οἰνοπίωνι· Ὁ
[4, 173]	παραγινομένοις εἰς Δῆλον παρεῖχον Δήλιοι	ἅλας	καὶ ὄξος καὶ ἔλαιον καὶ
[4, 170]	οὐ πῦρ, οὐ κύμινον, οὐχ	ἅλας,	οὐκ ᾠόν, οὐ ξύλ´, οὐ
[4, 138]	ἐπελαθόμην ὅτι καὶ ὄψον ἕξουσιν,	ἅλας	τε δηλονότι καὶ ἐλαίας καὶ
[4, 163]	ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα. Ἄνθρωπ´	ἀλάστωρ,	διὰ τί συμβολὰς ἔχων νήφεις;
[4, 174]	τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πολὺς ὁ μόναυλος	ἀλγηδόνα	μᾶλλον τοῖς ἀκούουσι παρέχων ἤ
[4, 164]	ἐσθῆτι ἀμφιεννυμένων καὶ λουτροῖς καὶ	ἀλείμμασι	κουρᾷ τε τῇ συνήθει χρωμένων.
[4, 184]	δ´ ἐν Φοίνικι ἢ Καινεῖ	ἀλέκτορα	τὸν αὐλὸν καλεῖ ἐν τούτοις·
[4, 147]	κεφάλαιον ὅλον διάπτυχες ἑφθὸν ἁπερπευθηνος	ἀλεκτοτρόφου	πνικτᾶς ἐρίφου παρέθηκε, εἶτα δίεφθ´
[4, 184]	ἀχέων. Ἐν δὲ Φρουροῖς τὸν	ἀλεκτρυόνα	Ἰδαῖον εἴρηκε σύριγγα διὰ τούτων·
[4, 145]	ζῷον μέγα καὶ χῆνες καὶ	ἀλεκτρυόνες.	Καὶ μέτρια μὲν αὐτῶν παρατίθεται
[4, 147]	Ἔσθοις κε· λαγῷά τ´ ἔπειτ´	ἀλεκτρυόνων	τε νεοσσοί. Περδίκων φάσσεων τε
[4, 184]	Ῥοθεῖ δέ τοι σῦριγξ Ἰδαῖος	ἀλέκτωρ.	Ἐν δὲ τῷ βʹ Φοίνικι
[4, 184]	ἐν τούτοις· Ἐπὶ δ´ αὐλὸς	ἀλέκτωρ	Λύδιον ὕμνον ἀχέων. Ἐν δὲ
[4, 155]	δὲ καὶ εἰς Ἡγησιάνακτα τὸν	Ἀλεξανδρέα	ἀπὸ Τρῳάδος τὸν τὰς ἱστορίας
[4, 184]	Ἄνδρωνα ἐν τοῖς Χρονικοῖς τὸν	Ἀλεξανδρέα,	ὅτι Ἀλεξανδρεῖς εἰσιν οἱ παιδεύσαντες
[4, 158]	ἔφη, οἱ ἀπὸ τῆς καλῆς	Ἀλεξανδρείας,	ὦ Πλούταρχε, σύντροφοί ἐστε τῷ
[4, 184]	τοῖς Χρονικοῖς τὸν Ἀλεξανδρέα, ὅτι	Ἀλεξανδρεῖς	εἰσιν οἱ παιδεύσαντες πάντας τοὺς
[4, 183]	αὐλῶν ἐμπείρως ἔχουσι καὶ τεχνικῶς	Ἀλεξανδρεῖς,	καὶ ἐν οἷς ἄν μου
[4, 176]	ὧν καὶ αὐτῶν ἐμπείρως ἔχουσιν	Ἀλεξανδρεῖς.	Οἴδασι δὲ καὶ τοὺς διόπους
[4, 162]	φιλοσόφων ἱστορίᾳ καὶ Σωτίων ὁ	Ἀλεξανδρεὺς	ἐν ταῖς Διαδοχαῖς. Δύο δὲ
[4, 174]	ὡς ὁ παρ´ ὑμῖν τοῖς	Ἀλεξανδρεῦσι	πολὺς ὁ μόναυλος ἀλγηδόνα μᾶλλον
[4, 184]	Κακεργέτην. Οὗτος γὰρ πολλοὺς τῶν	Ἀλεξανδρέων	ἀποσφάξας, οὐκ ὀλίγους δὲ καὶ
[4, 182]	αὐλοὶ οὗτοί εἰσιν οἱ ὑπὸ	Ἀλεξανδρέων	καλούμενοι φώτιγγες. (Κατασκευάζονται δ´ ἐκ
[4, 184]	Πτολεμαῖον, (τὸν κυρίως ὑπὸ τῶν	Ἀλεξανδρέων	καλούμενον Κακεργέτην. Οὗτος γὰρ πολλοὺς
[4, 175]	βάρβιτον. Ἐπεὶ δὲ ἡμῶν τῶν	Ἀλεξανδρέων	κατατρέχεις ὡς ἀμούσων καὶ τὸν
[4, 176]	σε, ἀνδρῶν λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι	Ἀλεξανδρέων	μουσικώτεροι ἄλλοι γενέσθαι οὐχ ἱστόρηνται,
[4, 184]	(Ταῦτα ἔχεις παρ´ ἡμῶν τῶν	Ἀλεξανδρέων,	Οὐλπιανὲ ὀνοματοθήρα, τῶν περὶ τοὺς
[4, 174]	αὐτὸ θέλεις εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν,	Ἀλεξανδρέως	ἐστὶν ἡμεδαποῦ εὕρημα, κουρέως τὴν
[4, 148]	ἐν τῇ πρώτῃ τῶν περὶ	Ἀλέξανδρον	ἱστοριῶν, διηγούμενος καὶ ὅτι Ὁ
[4, 155]	Ἀσιατικῶν ἱστορεῖ ὡς οἱ ἑστιῶντες	Ἀλέξανδρον	τὸν Φιλίππου (τῶν φίλων τὸ
[4, 183]	μου ἐν τῇ πατρίδι ὑπαρχόντων.	(Ἀλέξανδρος	δὲ ὁ πολίτης μου (οὗτος
[4, 146]	Πέρσαις δωρέεται. (Ὁ δὲ μέγας	Ἀλέξανδρος	δειπνῶν ἑκάστοτε μετὰ τῶν φίλων,
[4, 167]	ἄσωτος ἦν γράφει καὶ τάδε·	Ἀλέξανδρος	μετὰ τὴν Τύρου πολιορκίαν Πνυταγόραν
[4, 183]	δὲ ψαλτήριον, ὥς φησιν Ἰόβας,	Ἀλέξανδρος	ὁ Κυθήριος συνεπλήρωσε χορδαῖς καὶ
[4, 146]	εἰς ἴσον καθίστασθαι τῷ τοῦ	Ἀλεξάνδρου	ἀναλώματι· ἑκατὸν γὰρ μνᾶς ἀνήλισκεν,
[4, 184]	κινήσεις ἐν τοῖς κατὰ τοὺς	Ἀλεξάνδρου	διαδόχους χρόνοις. Ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις
[4, 146]	Ὀλύνθιος ἐν τῷ περὶ τῆς	Ἀλεξάνδρου	καὶ Ἡφαιστίωνος μεταλλαγῆς, ἀνήλισκε τῆς
[4, 171]	φησι τὸν Σωτῆρα ἐδέατρον ἀποδειχθῆναι	Ἀλεξάνδρου.	Μήποτε δὲ καὶ ὃν νῦν
[4, 155]	ὅτι καὶ Φίλιππος ὁ τοῦ	Ἀλεξάνδρου	πατὴρ ποτήριον χρυσοῦν ὁλκὴν ἄγον
[4, 148]	πλοῦτος ηὑρέθη μετὰ τὴν ὑπ´	Ἀλεξάνδρου	τῆς πόλεως κατασκαφὴν ἐν ταλάντοις
[4, 129]	Λανίκης υἱοῦ, ἥτις ἐγεγόνει τροφὸς	Ἀλεξάνδρου	τοῦ βασιλέως, ἔπινε πλεῖστον (ἦν
[4, 170]	καλούμενον στρούκτωρα, παρατιθέμενος ἐκ δράματος	Ἀλεξάνδρου	ᾧ ἐπιγραφὴ Πότος· Εἰς αὔριόν
[4, 129]	πάππος αὐτοῦ Πρωτέας ὁ συγγενόμενος	Ἀλεξάνδρῳ)	καὶ ὅτι πᾶσι προὔπιεν, ἑξῆς
[4, 137]	ποδώκεας ὄρνιθας ὥς) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'	(Ἄλεξις	δ´ ἐν Συντρέχουσιν ἐπισκώπτων τὰ
[4, 134]	κατημβλυωμένον ἐσκέδασε κἀποίησεν ἡδέως φαγεῖν.	~(Ἄλεξις	δ´ ἐν Ταραντίνοις ἐν τοῖς
[4, 161]	μάζης μελαγχρῆ μερίδα λαμβάνων λέπει.	(Ἄλεξις	δ´ ἐν Ταραντίνοις· Οἱ πυθαγορίζοντες
[4, 134]	πάτερ, πείθειν χορεύειν οὐ θέλοντας.	Ἄλεξις	δ´ ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἰσοστάσιόν
[4, 165]	γαστρὸς χάριν, ὡς ὁ αὐτὸς	Ἄλεξις	εἴρηκεν ἐν Συναποθνῄσκουσιν· Ἐπὶ δεῖπνον
[4, 169]	πουλύπους τετμημένος ἐν βατανίοισιν ἑφθός.	Ἄλεξις	ἐν Ἀσκληπιοκλείδῃ· Οὕτως δ´ ὀψοποιεῖν
[4, 171]	ἐν Κλεοβουλίναις οὕτως παραγοράζειν δὲ	Ἄλεξις	ἐν Δρωπίδῃ. Εἰλέατροι δὲ καλοῦνται,
[4, 159]	Μήποτε τοῦ αὐτοῦ μνημονεύει καὶ	Ἄλεξις	ἐν Θηβαίοις λέγων ὧδε· Ἐστὶν
[4, 133]	Μνημονεύει αὐτῶν Ἐπίλυκος ἐν Κωραλίσκῳ.	Ἄλεξις	ἐν Θράσωνί φησι· (Σοῦ δ´
[4, 165]	διαβοήτους· ἕνα μὲν οὗ μνημονεύει	Ἄλεξις	ἐν Κνιδίᾳ· Διόδωρος οὑπίτριπτος ἐν
[4, 164]	θέμις) δῆλον ἐξ ὧν καὶ	Ἄλεξις	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Λίνῳ ἱστορεῖ.
[4, 164]	Χαιρεφῶντα ἐκεῖνον, περὶ οὗ φησιν	Ἄλεξις	ἐν Φυγάδι· Αἰεί γ´ ὁ
[4, 170]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ' (ΗΔΥΣΜΑΤΩΝ δὲ κατάλογον	Ἄλεξις	ἐποιήσατο ἐν Λέβητι οὕτως· Μὴ
[4, 182]	περὶ αὐλῶν, ἔτι δὲ καὶ	Ἄλεξις	ὧν καὶ αὐτὸς ἐν τῷ
[4, 131]	τέττιγες, ὀποί, κάρδαμα, σήσαμα, κήρυκες,	ἅλες,	πίνναι, λεπάδες, μύες, ὄστρεια, κτένες,
[4, 149]	καὶ τῷ τυρῷ σπλάγχνον καὶ	ἅλες	προσφαγεῖν. (Καθαγισάντων δὲ ταῦτα ἐν
[4, 144]	ἐπιφορήμασι δὲ πολλοῖσι καὶ οὐκ	ἁλέσι.	Καὶ διὰ τοῦτό φασι Πέρσαι
[4, 138]	ἔοικας, ποιεῖς τοὺς ἄνδρας ἑστιωμένους.	Ἀληθῆ,	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις· ἐπελαθόμην
[4, 138]	Κρατῖνον ἐν Πλούτοις λέγειν· Ἆρ´	ἀληθῶς	τοῖς ξένοισιν ἔστιν, ὡς λέγους´,
[4, 133]	ἴσῳ, τὰς δ´ ἐντὸς ἐπιστύψας	ἁλὶ	κρύψαις. Πολλάκι δ´ ἀσταφίδας προχέαις
[4, 161]	τινες ἐν τῇ χαράδρᾳ τρώγοντες	ἅλιμα	καὶ κακὰ τοιαῦτα συλλέγοντες ἐν
[4, 132]	τοῖς ἁλμίοις μὲν οὐ πάνυ	ἁλίσκετ´,	ἀλλ´ οὕτως παρέργως ἅπτεται· τὰς
[4, 132]	τοὐναντίον ἀθάλασσος ὢν τοῖς λοπαδίοις	ἁλίσκεται·	Ἰωνικὸς πλούταξ ὑποστάσεις ποιῶν κάνδαυλον,
[4, 174]	Οὐλπιανὸς ἀποβλέψας πρὸς τὸν μουσικὸν	Ἀλκείδην	Ἄκούεις, ἔφη, μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς
[4, 174]	τινα τέρψιν μουσικήν. Καὶ ὁ	Ἀλκείδης	ἔφη· Ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ
[4, 184]	τῷ περὶ Εὐριπίδου καὶ Σοφοκλέους	Ἀλκιβιάδην	φησὶ μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν οὐ
[4, 173]	(Ἀχαιὸς δ´ ὁ Ἐρετριεὺς ἐν	Ἀλκμαίωνι	τῷ σατυρικῷ καρυκκοποιοὺς καλεῖ τοὺς
[4, 140]	ἁπάντων Δωριέων οὕτως αὐτὸ καλούντων.	Ἀλκμὰν	μὲν γὰρ οὕτω φησί· Κἠπὶ
[4, 140]	συνδείπνια καλῶν. καὶ πάλιν· Ἄικλον	Ἀλκμάων	ἁρμόξατο. Ἄικλον δ´ οὐ λέγουσιν
[4, 135]	φιλέουσι περισσῶς τέκτονες ἄνδρες, τρηχεῖ´	ἀλλ´	ἀγαθὴ κουροτρόφος· οὐ γὰρ ἔγωγε
[4, 132]	βέλτιστε σύ, κἀκεῖνο καὶ τοῦτ´,	ἀλλ´	ἀδύνατα βούλομαι· (οὔτε στόματα γὰρ
[4, 154]	ὁ δῆμος τὴν παρανομίαν ταύτην,	ἀλλ´	ἄκυρον τὴν διαθήκην ἐποίησεν. Ἐρατοσθένης
[4, 147]	παρῆλθ´ οὐ κάκκαβος, ὦ φιλότας,	ἀλλ´	ἀλλοπλατεῖς τὸ μέγιστον πάντ´ ἔπαθεν
[4, 149]	ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας,	ἀλλ´	ἀποματτόμενοι τοῖς ψωμοῖς καὶ τὴν
[4, 167]	προετρέποντο καὶ ζῆν μὴ κοσμίως,	ἀλλ´	ἀσώτως καὶ τοῖς λῃσταῖς παραπλησίως.
[4, 146]	τ´ οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνεκ´,	ἀλλ´	ἑαυτῶν. Ὁ λιβανωτὸς εὐσεβὲς (καὶ
[4, 134]	πάντες λαχάνοις ἐπὶ χεῖρας ἴαλλον,	ἀλλ´	ἐγὼ οὐ πιθόμην, ἀλλ´ ἤσθιον
[4, 167]	ἄλλης Ἑλλάδος, οὐκ ἀριστίνδην ἐξειλεγμένοι,	ἀλλ´	εἴ τις ἦν ἐν τοῖς
[4, 154]	ὄνομα οὐκ ἐκ τοῦ μάχη,	ἀλλ´	ἐκ ῥήματος τοῦ μάχεσθαι μᾶλλον
[4, 171]	τῇ νουμηνίᾳ ἁρχαὶ τὰ πρυτανεῖ´,	ἀλλ´	ἕνῃ τε καὶ νέᾳ; {ΦΕΙΔ.
[4, 161]	τούτων οὐδέν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ·	ἀλλ´	ἐξ ἀνάγκης, οὐκ ἔχοντες οὐδὲ
[4, 167]	χρημάτων οὐκ ἀνάλωσεν αὐτὰ ταχέως,	ἀλλ´	ἐξέβαλε καὶ ἔρριψε, πάντων ἀνθρώπων
[4, 140]	ἄρτος γάρ ἐστι καὶ κρέας.	Ἀλλ´	ἐπάικλα μὲν λέγεται ταῦτα, ὄντα
[4, 134]	ἀγενείοις ἴσως ἔπεστί τις χάρις·	ἀλλ´	ἐπὰν δὴ τὸν γόητα Θεόδοτον
[4, 159]	Κύνουλκος, ἐπεὶ μὴ ἐκροταλίσθη, θυμωθεὶς	Ἀλλ´	ἐπειδὴ οὗτοι, ἔφη, ὦ συμποσίαρχε,
[4, 156]	δ´ Ἀριστοφάνης ἐν Κωκάλῳ ἔφη·	(Ἀλλ´	ἐστίν, ὦ πάτερ, κομιδῇ μεσημβρία,
[4, 170]	μὲν λάβ´ ἐλθὼν σήσαμα. {Β.	Ἀλλ´	ἔστιν ἔνδον. {Α. Ἀσταφίδα κεκομμένην,
[4, 145]	οὗτοι δὲ οὐ συνδειπνοῦσιν αὐτῷ,	ἀλλ´	ἔστιν οἰκήματα δύο καταντικρὺ ἀλλήλων,
[4, 166]	καὶ τὰς ἡδονὰς οὐ μέλλειν,	ἀλλ´	ἤδη βιῶναι. ~(Περὶ δὲ τῆς
[4, 159]	οἱ σοφοὶ οὗτοι τοὺς φακούς,	ἀλλ´	ἡμῖν γε ποίησον δοθῆναι ἄρτον,
[4, 134]	ἴαλλον, ἀλλ´ ἐγὼ οὐ πιθόμην,	ἀλλ´	ἤσθιον εἴδατα πάντα, ~(βολβοὺς ἀσπάραγόν
[4, 142]	ὥστε μήθ´ ὑπεραίρειν μήτ´ ἐλλείπειν,	ἀλλ´	ἱκανὰ ἅπασι γίνεσθαι καὶ μὴ
[4, 142]	τίς εἵσεται καὶ κατακλιθήσεται πρῶτος,	(ἀλλ´	ὁ πρεσβύτατος ἡγεῖτο ἐπὶ τὰς
[4, 156]	δεδοικότα, μαλακῶς καθεύδειν ἄθλιον δεδοικότα.	(Ἀλλ´	ὅ γε Παρμενίσκος οὕτως ὑπήρξατο·
[4, 147]	καὶ τίν, μάλα κεν κεχαροίμεθ´.	Ἀλλ´	ὅθεν ἐλλίπομεν, θοίνα παρέης· ὅτε
[4, 141]	ἐνίοτε οἱ πολλοί, οὐ μὴν	ἀλλ´	οἵ γε πλούσιοι καὶ ἄρτον
[4, 140]	ὁ Πολέμων, οἱ γαλαθηνοὶ χοῖροι,	ἀλλ´	ὀρθραγορίσκοι, ἐπεὶ πρὸς τὸν ὄρθρον
[4, 166]	ὁ καλός; {Α. Οὐ δῆτ´,	ἀλλ´	ὅτι ἄρρην ὑπὸ θηλειῶν κατεκόπης.
[4, 163]	θαλαττίου ἱστορῶν γράφει καὶ ταῦτα·	Ἀλλ´	οὐ πολλοὶ ἴσασι βροτῶν τόδε
[4, 140]	τὴν μετὰ τὸ δεῖπνον μοῖραν,	ἀλλ´	οὐδὲ τὰ διδόμενα τοῖς φιδίταις
[4, 163]	κυνικέ, ὁ μηδέποτε ταῖς Χάρισιν,	ἀλλ´	οὐδὲ ταῖς Μούσαις θύσας. φυγοῦσα
[4, 132]	οὖν ἔχει τὰ τοιαῦτα ποικίλην,	ἀλλ´	οὐθέν ἐστι τοῦτο πρὸς τὴν
[4, 166]	νέος ποτ´ ἐγενόμην κἀγώ, γύναι·	ἀλλ´	οὐκ ἐλούμην πεντάκις τῆς ἡμέρας
[4, 171]	θαυμάσῃς· τῶν γὰρ προτενθῶν ἐσμέν,	ἀλλ´	οὐκ οἶσθα σύ. Καὶ Φιλύλλιος
[4, 132]	ἁλμίοις μὲν οὐ πάνυ ἁλίσκετ´,	ἀλλ´	οὕτως παρέργως ἅπτεται· τὰς δ´
[4, 158]	τὴν περὶ τῆς φακῆς πολυμάθειαν	ἀλλ´	ὑμεῖς γε, ἔφη, οἱ ἀπὸ
[4, 173]	δὲ ἀποβλέπων καὶ Ἀριστοφάνης ἔφη·	Ἀλλ´	ὦ Δελφῶν πλείστας ἀκονῶν Φοῖβε
[4, 156]	Γελασάντων δὲ ἡμῶν ἔφη τις·	Ἀλλ´	ὦ λῷστε ἀνδρῶν, μὴ φθονήσῃς
[4, 165]	ἁμαρτολόγοις; Πρὸς ὃν ὁ Κύνουλκος·	Ἀλλ´,	ὦ χοιρίον εὐάρτυτον, Φρύνιχος ὁ
[4, 156]	οὐδὲν τοιοῦτον. Καὶ ὁ Κύνουλκος	Ἀλλ´	ὡς ὤφελον, ἔφη, τὴν Θρᾴκιον
[4, 148]	τύμπανα καὶ νεβρίδας καὶ παντοδαπὰ	(ἄλλ´	ἀθύρματα Διονυσιακὰ ἐξαρτήσαντα μετὰ τῶν
[4, 170]	δ´ Εὔπολις Ταξιάρχοις· Ἐπιφαγεῖν μηδὲν	ἄλλ´	ἢ κρόμμυον λέποντα καὶ τρεῖς
[4, 161]	ἀκούομεν, οὔτ´ ὄψον ἐσθίουσιν οὔτ´	ἄλλ´	οὐδὲ ἓν ἔμψυχον, οἶνόν τ´
[4, 154]	δὲ παῖδας ἀνήβους ἐρωμένους ἑαυτοῦ.	Ἀλλὰ	γὰρ οὐκ ἠνέσχετο ὁ δῆμος
[4, 140]	ἁπλῆ, καθάπερ ὁ Πολέμων ὑπείληφεν,	ἀλλὰ	διττή· ἣν μὲν γὰρ τοῖς
[4, 176]	καὶ Κώταλον ἢ καὶ Πάκαλον.	Ἀλλὰ	Θέωνα τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε χαῖρε
[4, 146]	παρῃτῆσθαι, ἵνα μὴ δὶς πορεύωνται,	ἀλλὰ	καὶ αὐτοὶ τοὺς συνδείπνους ὑποδέχωνται.
[4, 155]	οὐ μόνον οἱ βασιλέως φίλοι,	ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεύς. Ἐπεὶ
[4, 167]	Ἀρεοπαγιτῶν καὶ κελευόντων βέλτιον ζῆν,	Ἀλλὰ	καὶ νῦν, εἶπεν, ἐλευθερίως ζῶ.
[4, 150]	κωμῶν καὶ τῶν πόλεων ἀπέλαυον,	ἀλλὰ	καὶ οἱ παριόντες ξένοι ὑπὸ
[4, 167]	ὢν οἰκονόμος οὐ μόνον αὐτός,	ἀλλὰ	καὶ οἱ περὶ αὐτόν· ἁπλῶς
[4, 176]	παρὰ τὰς κρούσεις ἁμαρτήματα γινόμενα,	ἀλλὰ	καὶ περὶ αὐλούς εἰσι μουσικώτατοι
[4, 151]	νῦν πάρεισιν οὐδέν σε προσαιτοῦντες,	ἀλλὰ	καὶ πονεῖν ὑπὲρ σοῦ καὶ
[4, 148]	οὐ μόνον ὠνομάζετο νέος Διόνυσος,	ἀλλὰ	καὶ τὴν Διονυσιακὴν πᾶσαν ἐνδύνων
[4, 161]	ὑμεῖς, ὦ φιλόσοφοι, οὐδὲν ἀσκεῖτε,	ἀλλὰ	καὶ τὸ πάντων χαλεπώτατον λαλεῖτε
[4, 176]	(τοὺς παρθενίους καλουμένους καὶ παιδικούς,	ἀλλὰ	καὶ τοὺς ἀνδρείους, οἵτινες καλοῦνται
[4, 138]	τοὺς ἐκ τῆς ἡμεδαπῆς ἀφικνουμένους,	ἀλλὰ	καὶ τοὺς ἐπιδημήσαντας τῶν ξένων.
[4, 171]	σιτίοις καὶ ποτοῖς πιστεύων διάγει,	ἀλλὰ	καὶ τούτων ἀντὶ τοῦ ἀπάρχεσθαι
[4, 153]	παρὰ Τυρρηνῶν παραλαβόντες τὸ ἔθος,	ἀλλὰ	κἀν ταῖς ἑστιάσεσιν. Ἐκάλουν γοῦν
[4, 141]	τις ἢ τυρὸς ἢ σῦκον,	ἀλλὰ	κἄν τι λάβωσιν ἐπιδόσιμον, ἰχθὺν
[4, 159]	μεθ´ ὧν μηδὲν τῶν πολυτελῶν,	ἀλλὰ	κἂν τὴν πολυθρύλητον ἔχῃς φακῆν
[4, 139]	οὐδεὶς δ´ ἀπολείπει τὴν θυσίαν,	ἀλλὰ	κενοῦσθαι συμβαίνει τὴν πόλιν πρὸς
[4, 170]	μοι, μηδ´ οὐκ ἔχω. {Β.	Ἀλλὰ	λέγ´ ὅτου δεῖ· λήψομαι γὰρ
[4, 136]	αὔριον οὐκ ἔτι ταῦτα ὄψομαι,	ἀλλά	με τυρῷ δεῖ καὶ μάζῃ
[4, 139]	ἐν ταῖς ἄλλαις θυσίαις ποιοῦσιν,	ἀλλὰ	μετ´ εὐταξίας πολλῆς δειπνήσαντες ἀπέρχονται.
[4, 174]	μουσικήν. Καὶ ὁ Ἀλκείδης ἔφη·	Ἀλλὰ	μὴν καὶ τὸ ὄργανον τοῦτο
[4, 140]	ὠμόν, ζωμός, σῦκον, τράγημα, θέρμος.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδ´ ὀρθαγορίσκοι λέγονται, ὥς
[4, 149]	παρασκευάσῃ ὑπὸ τῶν τιμούχων ζημιοῦται,	ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ τοῖς σιτουμένοις ἐν
[4, 144]	παρατιθέμενος πολλὰ τῶν μετρίως διαιτωμένων.	Ἀλλὰ	ναὶ μὰ Δία, ἔφη ὁ
[4, 166]	ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ μύρον εἶχον,	ἀλλὰ	νῦν· καὶ βάψομαι καὶ παρατιλοῦμαι
[4, 166]	ἀλλὰ νῦν· οὐδὲ χλανίδ´ εἶχον,	ἀλλὰ	νῦν· οὐδὲ μύρον εἶχον, ἀλλὰ
[4, 166]	ἐλούμην πεντάκις τῆς ἡμέρας τότ´,	ἀλλὰ	νῦν· οὐδὲ χλανίδ´ εἶχον, ἀλλὰ
[4, 184]	αὐλητικὴν οὐ παρὰ τοῦ τυχόντος,	ἀλλὰ	Προνόμου τοῦ μεγίστην ἐσχηκότος δόξαν.
[4, 141]	οὐδ´ ἀκρασίας γαστρὸς οὕνεκεν κομίζουσιν,	ἀλλὰ	τῆς αὑτῶν ἀρετῆς ἀπόδειξιν τῆς
[4, 168]	ὑπάρχοντα, σκοποῦντες οὐ τί δεδαπάνηται	ἀλλὰ	τί δαπανηθήσεται, οὐδὲ τί περιέσται
[4, 168]	τί δαπανηθήσεται, οὐδὲ τί περιέσται	ἀλλὰ	τί οὐ περιέσται, ἐν τῇ
[4, 173]	γραφόμενος οὐ Δηλίους αὐτοὺς ὀνομάζει,	ἀλλὰ	τὸ κοινὸν τῶν Ἐλεοδυτῶν ἐπῃτιάσατο.
[4, 182]	ὁ Ἀνακρέων. (Οἶδα δὲ καὶ	ἄλλα	γένη αὐλῶν τραγικῶν τε καὶ
[4, 128]	πίνακι τοῖς κατόπιν διεδίδου παισίν.	Ἄλλα	δ´ ἐσθίειν περιεφέρετο πολλὰ καὶ
[4, 136]	ἔδοξεν· ἐπεὶ δ´ ορμαινον ἐπ´	ἄλλα.	(Κεῖτο δέ τις βατάνη, ἧς
[4, 139]	δείπνοις οὔτε ἄρτον εἰσφέρουσιν οὔτε	ἄλλα	πέμματα καὶ τὰ τούτοις ἀκόλουθα
[4, 172]	(Σασαμίδας χόνδρον τε καὶ ἐγκρίδας	ἄλλα	τε πέμματα καὶ μέλι χλωρόν.
[4, 145]	μία μὲν ἐξάρχει, αἱ δὲ	ἄλλαι	ἁθρόως ᾄδουσι. Τὸ δὲ δεῖπνον,
[4, 171]	τὰς ἡμέρας ἅσπερ καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρχαὶ αἱ ἀφεταὶ ἀπὸ τῆς
[4, 129]	ἀπαρξάμεναί τε ἀπῆλθον. Καὶ ἐπεισῆλθον	ἄλλαι	φέρουσαι ληκύθους μύρου ἑκάστη δύο
[4, 128]	τοῦ Μακεδόνος ἐμφανίζοντος γάμους. Καὶ	ἄλλαις	δὲ περιετύχομεν τοῦ Λυγκέως ἐπιστολαῖς
[4, 150]	τοῖς οἰκέταις μεταδιδόντες. ~(Ταῖς δ´	ἄλλαις	ἡμέραις πάσαις τοῦ ἐνιαυτοῦ ἔξεστι
[4, 139]	(εἰσάγουσιν) οὐδὲν καθάπερ ἐν ταῖς	ἄλλαις	θυσίαις ποιοῦσιν, ἀλλὰ μετ´ εὐταξίας
[4, 148]	καὶ ἀφύας καὶ ἐγκρασιχόλους καὶ	ἀλλᾶντας	καὶ σχελίδας καὶ ἔτνος· οἷσι
[4, 160]	Γάμῳ οὕτως· Κογχίον τε μικρὸν	ἀλλᾶντός	τε προστετμημένον. Ἑξῆς ἁρπάσας τὸν
[4, 167]	τὴν Τύρου πολιορκίαν Πνυταγόραν ἀποστέλλων	ἄλλας	τε δωρεὰς ἔδωκε καὶ χωρίον
[4, 128]	καὶ χὴν καὶ τοιαύτη τις	ἄλλη	ἀφθονία σεσωρευμένη, καὶ ἕκαστος λαβὼν
[4, 154]	ὅπλοις ἀγερθέντες σκιαμαχοῦσι καὶ πρὸς	ἀλλήλους	ἀκροχειρίζονται, (ποτὲ δὲ καὶ μέχρι
[4, 145]	ἀλλ´ ἔστιν οἰκήματα δύο καταντικρὺ	ἀλλήλων,	ἐν ᾧ ὁ βασιλεὺς τὸ
[4, 167]	Θετταλίας, οἳ δὲ ἐκ τῆς	ἄλλης	Ἑλλάδος, οὐκ ἀριστίνδην ἐξειλεγμένοι, ἀλλ´
[4, 170]	τὸν τραπεζῶν ἐπιμελητὴν καὶ τῆς	ἄλλης	εὐκοσμίας. Φιλήμων Παρεισιόντι· Περὶ τοὐπτάνιον
[4, 138]	δ´ ἐν ταῖς κοπίσιν αἶγας,	ἄλλο	δ´ οὐδὲν ἱερεῖον· ~(καὶ τῶν
[4, 134]	συμβολῶν ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες,	ἄλλο	δ´ οὐδέν, ὄψων ὀνόματα (καὶ
[4, 129]	χρυσᾶς, διπλασίους τῶν πρότερον, καὶ	ἄλλο	διλήκυθον μύρου. Ἡσυχίας δὲ γενομένης
[4, 135]	ἔγωγε ἧς σαρκὸς δύναμαι γλυκερώτερον	ἄλλο	ἰδέσθαι) Ὀπταλέος δ´ εἰσῆλθε πελώριος
[4, 143]	τὴν κοινὴν τράπεζαν, καὶ δειπνήσασιν	ἄλλο	παρατίθεται. (Τοῖς δὲ παισὶ κοινὸς
[4, 147]	πλῆρες θεοτερπές. Ἐπ´ αὐτῷ δ´	ἄλλο	παρῆλθε τόσον, βατὶς δ´ ἐνέης
[4, 147]	τὸ μὲν γαλεοῦ τι, ναρκίον	ἄλλο	Παρῆς ἕτερον πίων ἀπὸ τευθιάδα
[4, 128]	τρυγόνες πέρδικές τε καὶ ὅσον	ἄλλο	πτηνῶν πλῆθος ἦν. (Ἐπεδώκαμεν οὖν,
[4, 139]	θεὸν παιᾶνα οὐκ ᾄδουσιν οὐδ´	ἄλλο	τι τοιοῦτον (εἰσάγουσιν) οὐδὲν καθάπερ
[4, 155]	τῷ δρεπάνῳ, τέθνηκε, καὶ οἱ	ἄλλοι	γελῶσι παιδιὰν ἔχοντες τὸν ἐκείνου
[4, 176]	λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων μουσικώτεροι	ἄλλοι	γενέσθαι οὐχ ἱστόρηνται, καὶ οὐ
[4, 154]	ἀντιποιήσαιτο, συνίσταντο μονομαχήσοντες μέχρι θανάτου.	Ἄλλοι	δ´ ἐν θεάτρῳ λαβόντες ἀργύριον
[4, 147]	Πάρφερον ἐν κανέοις μάζας χιονόχροας,	ἄλλοι	δ´ Ἐπι πρῶτα παρῆλθ´ οὐ
[4, 147]	τράπεζαν (ἄμμ´, ἑτέραν δ´ ἕτεροις,	ἄλλοι	δ´ ἑτέραν, μέχρι οὗ πλήρωσαν
[4, 139]	δὲ τόνου τὸν θεὸν ᾄδουσιν·	ἄλλοι	δ´ ἐφ´ ἵππων κεκοσμημένων τὸ
[4, 151]	γεύσασθαι ἑαυτῷ καταλιπών. (Καὶ οἱ	ἄλλοι	δὲ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐποίουν,
[4, 136]	ἄθικτος ἔην, πόθεον δὲ καὶ	ἄλλοι.	Κωλῆν δ´ ὡς ἔιδον, ὡς
[4, 134]	δείπνου χρόνον ἠδ´ ἀναμεῖναι. Ἔνθ´	ἄλλοι	πάντες λαχάνοις ἐπὶ χεῖρας ἴαλλον,
[4, 184]	τε καὶ Ἀρχύτας Φιλόλαός τε	ἄλλοι	τε οὐκ ὀλίγοι. Ὁ δ´
[4, 168]	ἐκόλαζον, ἱστόρησαν Φανόδημος καὶ Φιλόχορος	ἄλλοι	τε πλείους. Μενέδημον γοῦν καὶ
[4, 158]	συνετωτάτου ἀδελφὴν Φακῆν καλουμένην, ἣν	ἄλλοι	τινὲς Καλλιστὼ ὀνομάζουσιν, (ὡς ἱστορεῖν
[4, 158]	ἄλλων ἐδεστῶν μηχανὰς θηρεύομεν. Κἀν	ἄλλοις	δέ φησιν ὁ σκηνικὸς οὗτος
[4, 155]	ἐκ προκλήσεως τοῦτ´ ἐποίουν ἐν	ἄλλοις	εἰρήκαμεν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Δίυλλος δ´
[4, 155]	περιελόντες τὸν χρυσὸν ἅμα τοῖς	ἄλλοις	ἐξέβαλλον, ἵνα τῆς μὲν πολυτελείας
[4, 136]	πάσασθαι. Χρύσοφρυς, ὃς κάλλιστος ἐν	ἄλλοις	ἵσταται ἰχθύς, κάραβος, ἀστακὸς αὖτε
[4, 153]	δεῖπνον τοὺς φίλους ἐπί τε	ἄλλοις	καὶ ὅπως ἂν δύο ἢ
[4, 129]	δῶρον· τοῦτο δὲ καὶ τοῖς	ἄλλοις	ὅσοι ἂν πίωσιν ἔσται γέρας.
[4, 145]	καὶ ἀκριβῶς συντεταγμένον καὶ τοῖς	ἄλλοις	Πέρσαις (τοῖς ἐν δυναστείᾳ οὖσι
[4, 145]	Οὕτω δὲ καὶ παρὰ τοῖς	ἄλλοις	Πέρσαις τοῖς ἐν δυναστείᾳ οὖσιν
[4, 155]	τὴν Εὐρυδίκης μητέρα καὶ τοῖς	ἄλλοις	τιμήσας οἷς προσήκει καὶ μονομαχίας
[4, 155]	τὸν βρόχον ἐντιθέναι· παρερχόμενον δὲ	ἄλλον	ἐγείρειν τὸν λίθον· καὶ ὁ
[4, 143]	μὲν καλοῦσιν ἀνδρεῖον, (τὸν δ´	ἄλλον	ἐν ᾧ τοὺς ξένους κοιμίζουσι
[4, 138]	ὑγιείας, ὡς εἰκός, γηραιοὶ τελευτῶντες	ἄλλον	τοιοῦτον βίον τοῖς ἐκγόνοις παραδώσουσιν.
[4, 136]	τ´ ἔθεσαν καὶ ἀπήγαγον ἄλλυδις	ἄλλον.	Τῶν δ´ ἄρ´ ἔλοψ κρείων
[4, 129]	ἐννέα πάντες ἀνέσταν» Ἁρπάζοντες κἄλλος	ἄλλον	φθάνοντες. Εἷς δὲ τῶν συνδειπνούντων
[4, 147]	οὐ κάκκαβος, ὦ φιλότας, ἀλλ´	ἀλλοπλατεῖς	τὸ μέγιστον πάντ´ ἔπαθεν λιπαροντεσ
[4, 137]	ἦλθε φέρων μύρον ἴρινον ἡδύ,	~(ἄλλος	δ´ αὖ στεφάνους ἐπὶ δεξιὰ
[4, 156]	τῶνδ´ ὃς αἴτιος φακῶν. Καὶ	ἄλλος	ἑξῆς ἀνεβόησε· Φακός σε δαίμων
[4, 169]	ὁ Ἀντιφάνης καὶ τάδε εἴρηκεν·	Ἄλλος	ἐπὶ τούτῳ μέγας ἥξει τις
[4, 151]	εἰσαγαγὼν οὕτως ἐδωρήσατο προπίνων καὶ	ἄλλος	ἱμάτια τῇ γυναικί, καὶ Τιμασίων
[4, 151]	οὐ μὴ δείσῃς τὸν πολέμιον.	Ἄλλος	παῖδα εἰσαγαγὼν οὕτως ἐδωρήσατο προπίνων
[4, 133]	ὕδατι δριμείῃ πολέας ἐμβάπτισον ἅλμῃ,	(ἄλλοτε	δ´ αὖ λευκὸν γλεῦκος συστάμνισον
[4, 164]	Σοφοκλέους Κηδαλίωνά ἐστε Μαστιγίαι, κέντρωνες,	ἀλλοτριοφάγοι.	Ὅτι δ´ ὑμεῖς οἱ φιλόσοφοι
[4, 134]	πεινῶντι λάρῳ ὄρνιθι ἐοικώς, (νήστης,	ἀλλοτρίων	εὖ εἰδὼς δειπνοσυνάων. Τῷ δὲ
[4, 151]	ταῖς ἱστορίαις, αἷς συνέθηκεν οὐκ	ἀλλοτρίως	ἧς προῄρητο φιλοσοφίας πολλὰ παρὰ
[4, 144]	ἐμέσαι ἔξεστιν, οὐκ οὐρῆσαι ἀντίον	ἄλλου.	Ταῦτα μέν νυν οὕτω φυλάσσεται.
[4, 166]	λόγον οἱ Ταραντῖνοι, τοὺς μὲν	ἄλλους	ἀνθρώπους διὰ τὸ φιλοπονεῖσθαι καὶ
[4, 169]	τὴν νίκην; Οἶδα δὲ καὶ	ἄλλους	ἀσώτους πολλούς, περὶ ὧν ὑμῖν
[4, 176]	Νιόβῃ τε κἀν Τυμπανισταῖς, οὐκ	ἄλλους	τινὰς εἶναι ἀκούομεν ἢ τοὺς
[4, 136]	στόμασίν τ´ ἔθεσαν καὶ ἀπήγαγον	ἄλλυδις	ἄλλον. Τῶν δ´ ἄρ´ ἔλοψ
[4, 171]	ἄγῃ τὰ Ἀπατούρια μετὰ τῶν	ἄλλων	Ἀθηναίων κατὰ τὰ πάτρια, ἐψηφίσθαι
[4, 158]	ὁ Σωκράτης δ´ ἔλεγεν τῶν	ἄλλων	ἀνθρώπων διαφέρειν καθ´ ὅσον οἳ
[4, 156]	ἐγκωμιαζόντων τὸ ἀπὸ τῆς Λέρνης,	ἄλλων	δὲ τὸ ἀπὸ τῆς Πειρήνης,
[4, 143]	ταύτῃ δὲ πλέω δαῖτα τῶν	ἄλλων	δικαιεῦσι προτίθεσθαι· ἐν τῇ οἱ
[4, 139]	δὲ ἄικλον ὑπὸ μὲν τῶν	ἄλλων	Δωριέων καλεῖται δεῖπνον. Ἐπίχαρμος γοῦν
[4, 158]	ἀπαρκεῖ πλησμονή· τρυφῇ γέ τοι	ἄλλων	ἐδεστῶν μηχανὰς θηρεύομεν. Κἀν ἄλλοις
[4, 152]	ἂν κορυφαῖος χοροῦ, διαφέρων τῶν	ἄλλων	ἢ κατὰ τὴν πολεμικὴν εὐχέρειαν
[4, 153]	ἧς μόνος κατέκειτο μετεωροτέραν τῶν	ἄλλων	καὶ κεχωρισμένην εἶχε καὶ τὴν
[4, 149]	ὁ οἶνος μετὰ καὶ τῶν	ἄλλων	μερίδων δίδοται. Ἔπειτα ἑκάστῳ παρατίθεται
[4, 183]	ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ αὐτός, πολλῶν	ἄλλων	μουσικωτέρων μου ἐν τῇ πατρίδι
[4, 162]	περὶ ἄρτων καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	ὅσα τε περιεργότερον περὶ φιλημάτων
[4, 143]	ἥμισυ δίδοται κρέως, τῶν δ´	ἄλλων	οὐθενὸς ἅπτονται. Εἶτα ποτήριον ἐν
[4, 143]	ἑξῆς δ´ εἰσὶν αἱ τῶν	ἄλλων.	Παρατίθεται δὲ τῶν παρόντων ἴσον
[4, 148]	οἷσι Μαρδόνιον εἱστίασε μετὰ τῶν	ἄλλων	πεντήκοντα Περσῶν Ἀτταγῖνος ὁ Φρύνωνος,
[4, 150]	τοῦ μέλλειν μεταπεμψάμενος τεχνίτας ἐξ	ἄλλων	πόλεων ἐχαλκεύσατο. (Θύματα δὲ καταβάλλεσθαι
[4, 184]	παιδοτριβῶν τε καὶ ἰατρῶν καὶ	ἄλλων	πολλῶν τεχνιτῶν· οἳ διὰ τὸ
[4, 139]	χλωρούς. Κοπίζει δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	Σπαρτιατῶν ὁ βουλόμενος. Ἐν δὲ
[4, 169]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ' Περὶ δὲ τῶν	ἄλλων	ὧν φθάνω προβεβληκὼς εἴ τι
[4, 158]	μὴ φρονίμως μεμάθηκεν, Ὡς οὐκ	ἄλλως	δυναμένης ἑψηθῆναι φακῆς εἰ μὴ
[4, 170]	ἢ κρόμμυον λέποντα καὶ τρεῖς	ἁλμάδας.	Καὶ Ἀριστοφάνης Πλούτῳ· Πρὸ τοῦ
[4, 133]	ἑταίρας ἢ σὺ τὰς ὑποπαρθένους	ἁλμάδας	ὡς ἐλάας στιφράς; Φιλήμων δ´
[4, 133]	καὶ ὠμοτέρην ἐπὶ κόρσην ὥριον	ἁλμαίην	αμυσαι κεχρηόσι δαίτης. (Δίφιλος δ´
[4, 133]	εἰς ἀναστόμωσιν βρώμασιν (ὥσπερ ταῖς	ἁλμάσιν	ἐλάαις, ἃς κολυμβάδας καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης
[4, 133]	ἀποβάπτων ὕδατι δριμείῃ πολέας ἐμβάπτισον	ἅλμῃ,	(ἄλλοτε δ´ αὖ λευκὸν γλεῦκος
[4, 136]	(βούγλωσσόν θ´, ὃς ἔναιεν ἐν	ἅλμῃ	μορμυρούσῃ, κίχλας δ´ ἑξείης ἡβήτορας
[4, 133]	οὑφθός; {Β. Μικρὸς ἦν, ἀκήκοας;	ἅλμη	τε λευκὴ καὶ παχεῖ´ ὑπερβολῇ,
[4, 164]	φιλοσόφων ἔφη· (Εἶδες τὴν Θασίαν	ἅλμην	οἷ’ ἄττα βαύζει, ὡς εὖ
[4, 133]	Ἐβόων δ´ ἅπαντες, ὡς ἀγαθὴν	ἅλμην	ποιεῖς. Ἤσθιον δὲ καὶ τέττιγας
[4, 132]	ἰχθυδίοις τεθραμμένα (καὶ παντοδαποῖς, τοῖς	ἁλμίοις	μὲν οὐ πάνυ ἁλίσκετ´, ἀλλ´
[4, 168]	κατιόντες εἰς τὸν μυλῶνα καὶ	ἀλοῦντες	δύο δραχμὰς ἀμφότεροι λαμβάνουσι, θαυμάσαντες
[4, 147]	δέ, φησί, καὶ οἱ τοῖχοι	ἁλουργέσι	καὶ διαχρύσοις ἐμπεπετασμένοι ὕφεσι. Καὶ
[4, 131]	τὴν ἀγορὰν μὲν ὑπεστρῶσθαι στρώμαθ´	ἁλουργῆ	μέχρι τῆς ἄρκτου· δειπνεῖν δ´
[4, 161]	μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος, σιωπήν, στυγνότητ´,	ἀλουσίαν.	(Τούτων δ´ ὑμεῖς, ὦ φιλόσοφοι,
[4, 163]	τέθεικας ἢ πέφυκε τῇ φύσει;	Ἀλυσιτελὴς	εἶ τῇ πόλει πίνων ὕδωρ·
[4, 140]	τις εὔκολός ἐστι καὶ εὐτελής·	ἄλφιτα	γάρ ἐστιν ἐλαίῳ δεδευμένα, ἅ
[4, 140]	κάπτειν μετὰ δεῖπνον· γίνεται γὰρ	ἄλφιτα	ἐλαίῳ ἐρραμένα. Τὸ δ´ ὅλον
[4, 137]	πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα Φύρετο δ´	ἄλφιτα»	φησίν. (Χρύσιππός τ´ ἐν τετάρτῳ
[4, 161]	οἳ δι´ ἡμέρας δειπνοῦσι πέμπτης	ἀλφίτων	κοτύλην μίαν. Καὶ ἐν Πυθαγοριζούσῃ·
[4, 148]	ἡμέρας οἴνου τρεῖς χόας καὶ	ἀλφίτων	μέδιμνον καὶ τυροῦ πεντάμνουν καὶ
[4, 141]	δ´ ἕκαστος εἰς τὸ φιδίτιον	ἀλφίτων	μὲν ὡς τρία μάλιστα ἡμιμέδιμνα
[4, 150]	τε οἴνου παρεσκευάσθαι καὶ πλῆθος	ἀλφίτων	πεφυραμένων. Καὶ οὐ μόνον, φησίν,
[4, 152]	καὶ τούτους δὲ ὀπτοὺς μετὰ	ἁλῶν	καὶ ὄξους καὶ κυμίνου· τοῦτο
[4, 153]	τοὺς μονομάχους. Καὶ ὃ μὲν	ἅμα	ἐσφάττετο, αὐτοὶ δ´ ἐκρότουν ἐπὶ
[4, 134]	(βαυκιζόμενον τὰ λευκά τ´ ἀναβάλλονθ´	ἅμα,	ἥδιστ´ ἂν ἀναπήξαιμ´ (ἂν αὐτὸν)
[4, 136]	κατέκειντο φάλαγγες Χαιρεφόων δ´ ἐνόησεν	ἅμα	πρόσσω καὶ ὀπίσσω ὄρνιθας γνῶναι
[4, 182]	Ὁπλομάχῳ φησί· Μαγάδι λαλήσω μικρὸν	ἅμα	σοι καὶ μέγα. Οἱ δὲ
[4, 135]	κατὰ δεξιὸν ὦμον. (Τῷ δ´	ἅμα	τεσσαράκοντα μέλαιναι χύτραι ἕποντο, αὐτὰρ
[4, 167]	πεντήκοντα ταλάντων Πυγμαλίωνι τῷ Κιτιεῖ,	(ἅμα	τὸ χωρίον καὶ τὴν αὑτοῦ
[4, 155]	θέλοιεν ἀναλίσκειν, περιελόντες τὸν χρυσὸν	ἅμα	τοῖς ἄλλοις ἐξέβαλλον, ἵνα τῆς
[4, 135]	πελώριος ἱππότα κεστρεὺς οὐκ οἶος·	ἅμα	τῷ γε δυώδεκα σαργοὶ ἕποντο.
[4, 139]	καὶ πρὸς αὐλὸν ᾄδοντες πάσας	ἅμα	τῷ πλήκτρῳ τὰς χορδὰς ἐπιτρέχοντες
[4, 167]	λαβὼν τὰ χρήματα κατεγήρασεν ἐν	Ἀμαθοῦντι.	Τοιοῦτος ἐγένετο καὶ Αἰθίοψ ὁ
[4, 137]	Βρομίοιο τιθῆναι, πρόσφατος ἥν θ´	ἁμάμαξυν	ἐπίκλησιν καλέουσι. Τῶν δ´ ἐγὼ
[4, 156]	ἔχοντ´ αὐτὸν ῥύσαιτο, ὥσπερ ἐν	ἁμάξαις	εἶδον παρ´ ὑμῖν ἐγώ, καὶ
[4, 135]	καὶ Ἀντήνωρ ἐγένοντο, ῥηιδίως ἐπ´	ἄμαξαν	ἀπ´ οὔδεος ὀχλίσσειαν· τρισπίθαμοι γὰρ
[4, 165]	μνῆμα, κατ´ ἐνιαυτὸν ἕνα λίθον	ἁμαξιαῖον.	Καὶ σφόδρ´ εὐτελὲς λέγω. Τιμοκλῆς
[4, 176]	ἐλέγχειν τὰ παρὰ τὰς κρούσεις	ἁμαρτήματα	γινόμενα, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐλούς
[4, 165]	καὶ ἡδυλογία τοῖς ἡδονικοῖς τούτοις	ἁμαρτολόγοις;	Πρὸς ὃν ὁ Κύνουλκος· Ἀλλ´,
[4, 152]	ἐν ἀγγείοις περιφέρουσιν ἐοικόσι μὲν	ἀμβίκοις,	ἢ κεραμέοις ἢ ἀργυροῖς· (καὶ
[4, 183]	δ´ ὁ Ἐπίγονος φύσει μὲν	Ἀμβρακιώτης,	δημοποίητος δὲ Σικυώνιος· μουσικώτατος δ´
[4, 136]	γεύσασθ´ ἱμείρων· τὸ δέ γ´	ἀμβροσίη	μοι ἔδοξεν, οἵην δαίνυνται μάκαρες
[4, 158]	βαβαί, βαβαί. Βολβοφακῆ δ´ οἷον	ἀμβροσίη	ψύχους κρυόεντος. (Ὁ χαρίεις τε
[4, 156]	χρεών. Ἐμοί τε πολλῷ ἦν	ἄμεινον	κατὰ τὸ Παρμενίσκου τῶν κυνικῶν
[4, 176]	ΚΔ' Οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι	Ἀμερίας	ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις
[4, 176]	(οὕτω καὶ ῥαππαύλας, ὥς φησιν	Ἀμερίας	ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις,
[4, 131]	μήκων, ἀχράδες, κνῆκος, ἐλᾶαι, στέμφυλ´,	ἄμητες,	πράσα, γήτειον, κρόμμυα, φυστή, βολβοί,
[4, 135]	δυώδεκα σαργοὶ ἕποντο. Κυανόχρως δ´	ἀμίας	ἐπὶ τοῖς μέγας, ὅς τε
[4, 139]	πολυτελῶς κατεσκευασμένων, αἳ δ´ ἐφ´	ἁμίλλαις	ἁρμάτων ἐζευγμένων πομπεύουσιν, ἅπασα δ´
[4, 150]	αὐλητρίδι. Οὐκ εἰσφέρεται δὲ οὐδὲ	ἀμὶς	εἰς τὸ πρυτανεῖον. Ἐὰν δέ
[4, 147]	ἔφερον διπλόοι παῖδες λιπαρῶπα τράπεζαν	(ἄμμ´,	ἑτέραν δ´ ἕτεροις, ἄλλοι δ´
[4, 158]	φακῆς λοπάδ´ αὔξων εἰς στάσιν	ἄμμε	βάλῃς, Χρύσιππός τε ἐν τῷ
[4, 173]	νῦν τινες αὐτῶν Χοίρακοι καὶ	Ἀμνοὶ	καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ Σήσαμοι καὶ
[4, 137]	Θετταλῶν ξένων τροφαί, ὧν οὐκ	ἄμοιρος	ἥδε χεὶρ ἐγίνετο. (Ὁ δὲ
[4, 164]	(Καὶ μετὰ τὰς καλὰς ταύτας	ἀμουσολογίας	περιέρχεται τὰς οἰκίας ἐξετάζων ὅπου
[4, 175]	ἡμῶν τῶν Ἀλεξανδρέων κατατρέχεις ὡς	ἀμούσων	καὶ τὸν μόναυλον συνεχῶς ὀνομάζεις
[4, 170]	οὐ θρῖον, οὐκ ἔλαιον, οὐκ	ἀμυγδάλας,	οὐ σκόροδον, οὐ σίραιον, οὐχὶ
[4, 140]	οὕτως· Ποττὰν κοπίδ´ οιωσωμαι ἐν	Ἀμύκλαισιν	παρ´ Ἀπέλλω, εἷ βάρακες πολλαὶ
[4, 135]	ἐξεπεφύκει Πίνας ἦλθε φέρων καὶ	ἄμυλα	ἠχήεντα, ἃς κατὰ φυκότριχος πέτρης
[4, 134]	μεγίστους, λευκοτέρους χιόνος, ἔσθειν δ´	ἀμύλοισιν	ὁμοίους Τάων καὶ Βορέης ἠράσσατο
[4, 131]	πνοαί, τερενοχρῶτες μαζῶν ὄψεις, ἄρτων,	ἀμύλων,	πουλυποδείων, χολίκων, δημοῦ, φυσκῶν, ζωμοῦ,
[4, 135]	ἑλόμην χάρμῃ, λαιμὸν δ´ ἄπληστον	ἄμυξα.	Ἦλθε δὲ Νηρῆος θυγάτηρ, Θέτις
[4, 133]	ὠμοτέρην ἐπὶ κόρσην ὥριον ἁλμαίην	αμυσαι	κεχρηόσι δαίτης. (Δίφιλος δ´ ἢ
[4, 165]	ἐκεῖ τούτοις οἷς ἡδυλογοῦσι μεγάλας	ἀμυχὰς	καταμύξαντες καὶ συγκύψαντες ἅπαντας γελῶσι.
[4, 137]	δεξιὰ πᾶσιν ἔδωκεν, οἳ ῥόδον	ἀμφεπλέκοντο	διάνδιχα κοσμηθέντες. Κρητὴρ δὲ Βρομίου
[4, 172]	τοῖς Ἄθλοις· Θρῴσκων μὲν γὰρ	Ἀμφιάραος,	ἄκοντι δὲ νίκασεν Μελέαγρος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 158]	ἕψειν ἢ φακῆν. Καὶ ἐν	Ἀμφιαράῳ·	Ὅστις φακῆν ἥδιστον ὄψων λοιδορεῖς.
[4, 164]	αὐτοῦ (Πυθαγορικῶν λαμπρᾷ τε ἐσθῆτι	ἀμφιεννυμένων	καὶ λουτροῖς καὶ ἀλείμμασι κουρᾷ
[4, 173]	Ἐλεοδυτῶν ἐπῃτιάσατο. Καὶ ὁ τῶν	Ἀμφικτυόνων	δὲ νόμος κελεύει ὕδωρ παρέχειν
[4, 168]	μὴ οὕτως ἄσωτοι κατὰ τὸν	Ἄμφιν·	Πίνους´ ἑκάστης ἡμέρας δι´ ἡμέρας,
[4, 175]	Ἰατρῷ καὶ Μένανδρος ἐν Καρίνῃ	Ἄμφις	τ´ ἐν Διθυράμβῳ λέγων οὕτως
[4, 149]	ποιοῦντες ἕνεκα τῶν ἐν ταῖς	ἀμφόδοις	γινομένων νυκτερινῶν φόβων. Ἀπὸ δὲ
[4, 152]	μέν, λεοντωδῶς δέ, ταῖς χερσὶν	ἀμφοτέραις	αἴροντες ὅλα μέλη καὶ ἀποδάκνοντες,
[4, 168]	μυλῶνα καὶ ἀλοῦντες δύο δραχμὰς	ἀμφότεροι	λαμβάνουσι, θαυμάσαντες οἱ Ἀρεοπαγῖται διακοσίαις
[4, 160]	καὶ τῶν Λυδίων καρυκκῶν προκρίνει	ἀμφοτέρων	ὁ Τίμων τὸν κόγχον. (Πρὸς
[4, 175]	ἐπὶ τοῖς μέλεσι τοῖς Εὐριπίδου	ἄμφω	νοσοῦσιν, ὥστε τἄλλ´ αὐτοῖς δοκεῖν
[4, 183]	τεχνικῶς Ἀλεξανδρεῖς, καὶ ἐν οἷς	ἄν	μου θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί σοι
[4, 163]	δὲ ἰχθὺς σάρκα φιλεῖ βροτέην,	ἄν	που περικύρσῃ· ὥστε πρέπει καθαρῶς
[4, 165]	ὁ Χαβρίου Κτήσιππος, εἰσηγησάμην νόμον	ἄν	τιν´ οὐκ ἄχρηστον, ὡς ἐμοὶ
[4, 134]	συγγράφων Εὐριπίδῃ. (Τούτοις οὐδ´ ἀναρμόστως	ἄν	τις ἐπενέγκαι τὰ Ἐρίφῳ τῷ
[4, 138]	ἁπάντων εἰσὶ Λακεδαιμόνιοι· ἕλοιτο γὰρ	ἄν	τις εὖ φρονῶν μυριάκις ἀποθανεῖν
[4, 153]	μὲν τὴν ὄρυζαν ἑφθὴν ὡς	ἄν	τις ἑψήσειε χόνδρον, ἔπειτα ὄψα
[4, 170]	δεήσει περιτρέχειν με καὶ βοᾶν,	ἄν	του δέωμαι. Δεῖπνον αἰτήσεις με
[4, 144]	σπουδαιότατα τῶν πρηγμάτων· (τὸ δ´	ἂν	ἅδῃ σφίσι βουλευομένοισι, τοῦτο τῇ
[4, 134]	λευκά τ´ ἀναβάλλονθ´ ἅμα, ἥδιστ´	ἂν	ἀναπήξαιμ´ (ἂν αὐτὸν) ἐπὶ τοῦ
[4, 156]	κατὰ δύναμιν. ~(Οὐδ´ ἔστιν ὅστις	ἂν	ἀπαντῶν κωμάζοντί τινι μετὰ μέθης
[4, 153]	φησὶ παρ´ αὐτοῖς μέχρι οὗ	ἂν	αὐξηθῶσι γυμνὰς διακονεῖσθαι. (Μεγασθένης δ´
[4, 134]	ἀναβάλλονθ´ ἅμα, ἥδιστ´ ἂν ἀναπήξαιμ´	(ἂν	αὐτὸν) ἐπὶ τοῦ ξύλου λαβών.
[4, 132]	{Β. Ἀστεῖον ὁ σιλουρισμός. {Α.	Ἂν	Βυζαντίους, ἀψινθίῳ σφιν δεῦσον ὅσα
[4, 144]	ὅτι δοκοῦσι καὶ αὐτοὶ ἥδιον	ἂν	δειπνῆσαι τὸ ἡμῖν παρατιθέμενον δεῖπνον
[4, 156]	δίκην εὐθὺς ἐπιθείη καὶ οὐδ´	ἂν	Διονύσια πρόφασιν ἔχοντ´ αὐτὸν ῥύσαιτο,
[4, 158]	δράματι Βακχίδι λέγων οὕτως· (Οὐκ	ἂν	δυναίμην εἰσορῶν χαλκήλατον μέγαν κολοσσὸν
[4, 153]	ἐπί τε ἄλλοις καὶ ὅπως	ἂν	δύο ἢ τρία ζεύγη ἴδοιεν
[4, 146]	ἐσιτέετο μεταλαμβάνων καὶ ἄριστον, ἀνάστατοι	ἂν	ἐγεγόνεσαν αἱ πόλεις. Καὶ ἐν
[4, 148]	ὅτι οὐκ ἂν περιεγένοντο οὐδ´	ἂν	ἐδέησε τοῖς Ἕλλησι περὶ Πλαταιὰς
[4, 162]	διαμιλλώμενος ὡς ὁ σοφὸς πάντως	ἂν	εἴη καὶ στρατηγὸς ἀγαθός, μόνον
[4, 156]	κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν Δίφιλον· Κεστρεὺς	ἂν	εἴην ἕνεκα νηστείας ἄκρας. Ἐπελάθεσθε
[4, 149]	ἑκάστῳ μικρόν, καὶ ὁ προσφέρων	ἂν	εἶπεν εὐδειπνίας» Εἶτα δ´ εἰς
[4, 144]	ὅπως γε μὴν καταδάρθοι οὐδ´	ἂν	εἴποι τις ὅσα πραγματεύονται. (Ἀγησίλαος
[4, 169]	Κάκκαβον λέγω· (σὺ δ´ ἴσως	ἂν	εἴποις λοπάδ´. {Β. Ἐμοὶ δὲ
[4, 169]	γηγενής, ζέων— {Β. Εἶτ´ οὐκ	ἂν	εἴποις; Ὕπαγε. {Α. Κάκκαβον λέγω·
[4, 134]	συμφορὰν λέγεις ἄρ´ ἂν φαίης	ἂν	εἰς συμπόσιον εἰσελθὼν ἄφνω. Καὶ
[4, 141]	ἔχον· (εἶτα μᾶζαν μὲν ὅσην	ἂν	ἕκαστος ᾖ βουλόμενος, καὶ πιεῖν
[4, 150]	ἄνδρας καὶ πλείους ἔτι, καθὼς	ἂν	ἐκποιῶσιν οἱ τόποι τό τ´
[4, 157]	μὴ μενοῦσιν ἐπὶ τούτοις, ἕως	ἂν	ἑκὼν αὐτοὺς λύσῃ, πλείοσι καὶ
[4, 130]	Πέλοπι διαπαίζων ἔφη· Τί δ´	ἂν	Ἕλληνες μικροτράπεζοι, φυλλοτρῶγες δράσειαν; Ὅπου
[4, 149]	πλακοῦς καὶ στέφανος. Καὶ ὃς	ἂν	ἔξω τι τούτων ἱεροποιὸς παρασκευάσῃ
[4, 144]	προτιθεῖ ὁ στεγέαρχος ἐν τοῦ	ἂν	ἐόντες βουλεύωνται. Καὶ ἢν μὲν
[4, 155]	διηγεῖται λέγων οὕτως· Καὶ οὔτ´	ἂν	ἐπ´ ἀγρῶν ἴδοις οὔτ´ ἐν
[4, 137]	παῖδ´ ὀπτὸν ἐπεισελθόντα πλακοῦντα, (πῶς	ἂν	ἔπειτα πλακοῦντος ἐγὼ θείου ἀπεχοίμην
[4, 165]	τὸν ἑστιῶντα, τῆς θύρας χασμωμένης	ἂν	ἐπιλάβηται, πρῶτος εἰσελήλυθεν. Οὐκ ὀκνεῖ
[4, 156]	γίνεται, (ἦ μὴν ἑλέσθαι τοῦτον	ἂν	ζῆν τὸν βίον ἢ τὴν
[4, 171]	ἔχον οὕτως· Φῶκος εἶπεν· ὅπως	ἂν	ἡ βουλὴ ἄγῃ τὰ Ἀπατούρια
[4, 144]	πᾶσαν γῆν περιέρχονται μαστεύοντες τί	ἂν	ἡδέως πίοι, μυρίοι δὲ τεχνῶνται
[4, 144]	πίοι, μυρίοι δὲ τεχνῶνται τί	ἂν	ἡδέως φάγοι· ὅπως γε μὴν
[4, 151]	ἐφ´ οὗ καὶ διώκων ὃν	ἂν	θέλῃς αἱρήσεις καὶ ἀποχωρῶν οὐ
[4, 174]	οὐκ ἂν νομισθείη, (ἐμπνευστὸν δὲ	ἂν	ἴσως ῥηθείη διὰ τὸ ἐμπνεῖσθαι
[4, 171]	Ἀπομνημονευμάτων οὑτωσὶ λέγων· Διάκονον δ´	ἂν	καὶ ἀγοραστὴν τὸν τοιοῦτον ἐθέλοιμεν
[4, 161]	Δί´, ἱερεῖον μὲν οὖν ὁποῖον	ἂν	κάλλιστον, ὦ βέλτιστ´, ἔχῃ. Καὶ
[4, 145]	ἀποφέρεται ἕκαστος αὐτῶν ὅ τι	ἂν	καταλίπηται ἐπὶ τῷ ἀρίστῳ. (Τὰ
[4, 152]	μέσος δὲ ὁ κράτιστος ὡς	ἂν	κορυφαῖος χοροῦ, διαφέρων τῶν ἄλλων
[4, 169]	πατάνια πυκινὰ ταρβα καὶ οὐδ´	ἂν	λέγων λέξαιμι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ' (ΗΔΥΣΜΑΤΩΝ
[4, 150]	ἐφεστηκότων παίδων οὐκ ἠφίεντο ἕως	ἂν	μεταλάβωσι τῶν παρασκευασθέντων. (Θρᾳκίων δὲ
[4, 162]	ἀπομνημονευμάτων, ἐν οἷς ζητεῖ, ὅπως	ἂν	μὴ κατακοιμηθῶσιν οἱ συμπόται, (καὶ)
[4, 144]	δὲ μή, μετιεῖσιν. Τὰ δ´	ἂν	νήφοντες προβουλεύσωνται, μεθυσκόμενοι ἐπιδιαγινώσκουσι. (Περὶ
[4, 174]	Ἐντατὸν οὖν καὶ καθαπτὸν οὐκ	ἂν	νομισθείη, (ἐμπνευστὸν δὲ ἂν ἴσως
[4, 134]	καλαῖς ἐπιχώριον· ἅπαντες ὀρχοῦντ´ εὐθύς,	ἂν	οἴνου μόνον ὀσμὴν ἴδωσι· συμφορὰν
[4, 134]	ὅπερ διὰ τὸ σπάνιον οὐκ	ἂν	ὀκνήσαιμι ὑμῖν, ἄνδρες φίλοι, ὁ
[4, 144]	εἰ δέ τι παραφέροιτο, ἐσθίοντας	ἂν	οὐ παύεσθαι. Οἴνῳ δὲ κάρτα
[4, 157]	(Ἡμῖν δὲ αὐτάρκης μερὶς ἣν	ἂν	παρ´ ὑμῶν λάβωμεν, καὶ οὐ
[4, 132]	ἀψινθίῳ σφιν δεῦσον ὅσα γ´	ἂν	παρατιθῇς, κάθαλα ποιήσας πάντα κἀσκοροδισμένα.
[4, 148]	παρεσκευάσθαι. (Ἡγοῦμαι δ´ ὅτι οὐκ	ἂν	περιεγένοντο οὐδ´ ἂν ἐδέησε τοῖς
[4, 129]	δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσοι	ἂν	πίωσιν ἔσται γέρας. Ἐφ´ οἷς
[4, 160]	Παρ´ οἷς ἔθος ἐστίν, ἡνίκ´	ἂν	προτέρημά τι ἐν τοῖς πολέμοις
[4, 137]	δύο λαβεῖν μαγείρους βούλομαι (οὓς	ἂν	σοφωτάτους δύνωμ´ ἐν τῇ πόλει.
[4, 156]	κωμάζοντί τινι μετὰ μέθης οὐκ	ἂν	τὴν μεγίστην δίκην εὐθὺς ἐπιθείη
[4, 144]	σὺ ἔμπειρος εἶ, ὅτι ὅσῳ	ἂν	(τις) πλείω τις παραθῆται τὰ
[4, 157]	σκευήν· εἰς ἣν ἀποβλέπουσα συμβουλεύσαιμ´	ἂν	ὑμῖν κατὰ τὸν Σωκρατικὸν Ἀντισθένην
[4, 134]	ὀσμὴν ἴδωσι· συμφορὰν λέγεις ἄρ´	ἂν	φαίης ἂν εἰς συμπόσιον εἰσελθὼν
[4, 144]	Δία, ἔφη ὁ Σιμωνίδης, ὅσον	ἂν	χρόνον ἡ ψυχὴ προσίηται, τοῦτον
[4, 141]	πλούσιοι καὶ ἄρτον καὶ ὧν	ἂν	ὥρα ἐκ τῶν ἀγρῶν (ὅσον
[4, 147]	θ´ ὑπερωμόκρεως χορδὰ γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής,	ἃν	δὴ φιλέοντι θεοί, τοῦτ´, ὦ
[4, 146]	πεντακισχιλίους μεριζόμεναι ἑκάστῳ ἀνδρὶ γίνονται	ἀνὰ	ἑκατὸν ἑξήκοντα Ἰταλικοῦ νομίσματος. Ὥστ´
[4, 150]	(τε) οἰσυίνων ἐπεβάλλετο σκηνὰς χωρούσας	ἀνὰ	τετρακοσίους ἄνδρας καὶ πλείους ἔτι,
[4, 153]	ἐπὶ τοῦ ἐδάφους ἐν ὑπαίθρῳ	ἀνὰ	χιλίους δειπνίζων. Τὸ δὲ δεῖπνον
[4, 134]	ἀνόσιον (βαυκιζόμενον τὰ λευκά τ´	ἀναβάλλονθ´	ἅμα, ἥδιστ´ ἂν ἀναπήξαιμ´ (ἂν
[4, 150]	δείπνων μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν ζʹ	Ἀναβάσεως	τὸ παρὰ Σεύθῃ διαγράφων συμπόσιον
[4, 164]	ἐμφύτου γαστριμαργίας καὶ ἡδυλογίας κολάβρους	ἀναγινώσκει	καὶ μέλη πάραυλα κἀκρότητα κύμβαλα.
[4, 160]	ἐστε, ἔφη, ἄνδρες δαιτυμόνες, οὐκ	ἀναγινώσκοντες	βιβλία ἃ μόνα παιδεύει (τούς
[4, 154]	πιστωσάμενοι τὴν δόσιν καὶ τοῖς	ἀναγκαίοις	φίλοις διαδωρησάμενοι (ὕπτιοι ἐκταθέντες ἐπὶ
[4, 173]	ποιήσας ἄπλουν (καὶ φορμιῶσαι ναῦς	ἀναγκάσας	δύο, εἰς Δῆλον ἐλθεῖν ἠθέλης´
[4, 161]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ· ἀλλ´ ἐξ	ἀνάγκης,	οὐκ ἔχοντες οὐδὲ ἕν, τῆς
[4, 168]	ὡς κατεφθαρκότα τὰ πατρῷα, ἐπειδὴ	ἀναγνοὺς	αὐτοῖς τὸν μέγαν διάκοσμον καὶ
[4, 164]	βούλει προσελθὼν γὰρ λαβέ, (ἔπειτ´	ἀναγνώσει	πάνυ γε διασκοπῶν ἀπὸ τῶν
[4, 160]	τοῖς περὶ παροιμιῶν ὡς παροιμίαν	ἀναγράφει	τὸ ἐπὶ τῇ φακῇ μύρον,
[4, 151]	παρὰ πολλοῖς ἔθιμα καὶ νόμιμα	ἀναγράφων	Κελτοί, φησί, τὰς τροφὰς προτίθενται
[4, 147]	τρίτῳ ἐμφυλίου πολέμου τὸ Κλεοπάτρας	ἀναγράφων	συμπόσιον τῆς τελευταίας (Αἰγύπτου βασιλευσάσης,
[4, 133]	καὶ κερκώπας ἀναστομώσεως χάριν. Ἀριστοφάνης	Ἀναγύρῳ·	Πρὸς θεῶν, ἔραμαι τέττιγα φαγεῖν
[4, 133]	οἰκουροῖσιν ἀεργοῖς· θερμοῖς δ´ ἰκμανθεῖσαι	ἀναζώους´	ὑδάτεσσι. Τμῆγε δὲ γογγυλίδος ῥίζας
[4, 154]	ἐπισχῶσιν οἱ παρόντες, καὶ ἕως	ἀναιρέσεως	ἔρχονται. Τὸ δὲ παλαιόν, φησίν,
[4, 129]	ἡμῖν ἄθλιος οὐ δυνάμενος πιεῖν	ἀνακαθίσας	ἔκλαιεν ἄσκυφος γενόμενος, καὶ ὁ
[4, 167]	Κορινθίαν ἐρωμένην, ζῆν δὲ πολυτελῶς.	Ἀνακαλεσαμένων	δ´ αὐτὸν τῶν Ἀρεοπαγιτῶν καὶ
[4, 156]	αὐτόν. Κατέλαβον δὲ κυνικοὺς μὲν	ἀνακειμένους	ἕξ, ἕνα δὲ κύνουλκον Καρνεῖον
[4, 148]	Καὶ ἔκτοτε ἐκέλευσεν ἑαυτὸν Διόνυσον	ἀνακηρύττεσθαι	κατὰ τὰς πόλεις ἁπάσας. Καὶ
[4, 175]	τοῦ Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ	Ἀνακρέοντος	τὸ βάρβιτον. Ἐπεὶ δὲ ἡμῶν
[4, 182]	καὶ βάρβιτον, ὧν Σαπφὼ καὶ	Ἀνακρέων	μνημονεύουσι, καὶ τὴν μάγαδιν καὶ
[4, 182]	καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν ὁ	Ἀνακρέων.	(Οἶδα δὲ καὶ ἄλλα γένη
[4, 182]	ἡμιόπους καλουμένους, περὶ ὧν φησιν	Ἀνακρέων·	Τίς ἐρασμίην τρέψας θυμὸν ἐς
[4, 167]	ἔθηκεν αὐτῇ θρόνον παρὰ τὸ	ἀνάκτορον,	οἰμώξεσθαι φήσας τοὺς κωλύσοντας. ~(Ὅτι
[4, 163]	τὸν Διόδωρον ἱστορεῖ καὶ τρίβωνα	ἀναλαβεῖν	κόμην τε φορῆσαι (καὶ) κατά
[4, 176]	ἀνήλλετο. ~(Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν Θησαυρῷ·	Ἀναλαβὼν	μόναυλον ηὔλουν τὸν ὑμέναιον. Καὶ
[4, 155]	τραγημάτων περιεχρύσουν· ὅτε δὲ θέλοιεν	ἀναλίσκειν,	περιελόντες τὸν χρυσὸν ἅμα τοῖς
[4, 145]	πρόβατα· πολλοὶ δὲ καὶ ὄρνιθες	ἀναλίσκονται,	οἵ τε στρουθοὶ οἱ Ἀράβιοι
[4, 184]	καὶ τὸ κέρας αὐτῷ προσάπτουσιν	ἀναλογοῦν	τῷ τῶν σαλπίγγων κώδωνι. Ἐπὶ
[4, 176]	ἡμῖν ἰδιώτης προσέτι τε καὶ	ἀναλφάβητος	οὕτως ἐστὶ συνήθης ὡς τάχιστα
[4, 146]	ἴσον καθίστασθαι τῷ τοῦ Ἀλεξάνδρου	ἀναλώματι·	ἑκατὸν γὰρ μνᾶς ἀνήλισκεν, ὡς
[4, 146]	λόγον. Ὡς γὰρ ὑπερβολῆς τινος	ἀναλώματος	τάλαντον ὠνόμασε. Καὶ ἐν Δυσκόλῳ
[4, 165]	πατρός, εἰς ὃ Ἀθηναῖοι χιλίας	ἀνάλωσαν	δραχμάς, τοὺς λίθους πωλῆσαι εἰς
[4, 168]	καταισχύνας τὸ γένος. Πάντα γὰρ	ἀνάλωσε	τὰ πατρῷα εἰς ἀσωτίαν καὶ
[4, 167]	ἐγκρατὴς πολλῶν ἐγένετο χρημάτων οὐκ	ἀνάλωσεν	αὐτὰ ταχέως, ἀλλ´ ἐξέβαλε καὶ
[4, 134]	ἠμὲν ἐπισπεῦσαι δείπνου χρόνον ἠδ´	ἀναμεῖναι.	Ἔνθ´ ἄλλοι πάντες λαχάνοις ἐπὶ
[4, 139]	ᾄδουσιν, ὀρχησταί τε (ἐν) τούτοις	ἀναμεμιγμένοι	τὴν κίνησιν ἀρχαικὴν ὑπὸ τὸν
[4, 176]	ἡδεῖ μοναύλῳ τὰς ἡδίστας ἁρμονίας	ἀναμινυρίζει.	Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ τῆς
[4, 136]	ὑάδας θ´ ὑδατινούς. Ἐν δ´	ἀναμὶξ	σαργοί τε καὶ ἵππουροι γλάνιές
[4, 184]	Ἀλεξάνδρου διαδόχους χρόνοις. Ἐγένετο οὖν	ἀνανέωσις	πάλιν παιδείας ἁπάσης κατὰ τὸν
[4, 135]	γε γενέσθην ἐννεόργυιοι. Πολλὰ δ´	ἄναντα	κάταντα κατὰ στέγος ἦλθ´ ὁ
[4, 176]	εὐθὺς πῶς δοκεῖς κούφως ἀνήλλετο.	~(Ἀναξανδρίδης	δ´ ἐν Θησαυρῷ· Ἀναλαβὼν μόναυλον
[4, 131]	ὄνομα δ´ ἦν αὐτῷ φέναξ.	Ἀναξανδρίδης	δ´ ἐν Πρωτεσιλάῳ διασύρων τὸ
[4, 182]	καὶ βαρὺν φθόγγον ἐπιδείκνυται, ὡς	Ἀναξανδρίδης	ἐν Ὁπλομάχῳ φησί· Μαγάδι λαλήσω
[4, 166]	κατὰ πόδας πορεύεται. (Πολύευκτον δ´	Ἀναξανδρίδης	ἐν Τηρεῖ κωμῳδῶν· Ὄρνις κεκλήσῃ
[4, 171]	κακόν τι φάγωσιν ἢ πίωσιν.	Ἀναξίλας	δ´ ἐν Καλυψοῖ φησιν· ~(Προγεύσεταί
[4, 183]	οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον αἰζήεντος· καὶ	Ἀναξίλας	ἐν Λυροποιῷ· Ἐγὼ δὲ βαρβίτους
[4, 169]	ἕν. (ΜΑΓΕΙΡΙΚΑ δὲ ΣΚΕΥΗ καταριθμεῖται	Ἀνάξιππος	ἐν Κιθαρῳδῷ οὕτως· Ζωμήρυσιν φέρ´,
[4, 139]	χορδὰς ἐπιτρέχοντες ἐν ῥυθμῷ μὲν	ἀναπαίστῳ,	μετ´ ὀξέος δὲ τόνου τὸν
[4, 169]	προβεβληκὼς εἴ τι λέγειν ἔχετε,	Ἀναπεπταμένας	ἔχω τῶν ὤτων τὰς πύλας.
[4, 130]	προιόντος καὶ τῆς ὥρας ὑποσκιαζούσης	ἀναπεταννύουσι	τὸν οἶκον, ἐν ᾧ κύκλῳ
[4, 130]	ὀθόναις διείληπτο πάντα λευκαῖς· καὶ	ἀναπετασθεισῶν	Ναΐδες ἐφάνησαν λάθρᾳ κατὰ μηχανὰς
[4, 134]	τ´ ἀναβάλλονθ´ ἅμα, ἥδιστ´ ἂν	ἀναπήξαιμ´	(ἂν αὐτὸν) ἐπὶ τοῦ ξύλου
[4, 134]	κεφάλαια συγγράφων Εὐριπίδῃ. (Τούτοις οὐδ´	ἀναρμόστως	ἄν τις ἐπενέγκαι τὰ Ἐρίφῳ
[4, 175]	Ἀραρὼς δ´ ἐν Πανὸς γοναῖς·	Ἀναρπάσας	μόναυλον εὐθὺς πῶς δοκεῖς κούφως
[4, 129]	ὡς καὶ τῶν δοθέντων ἡμῖν	ἀνασεσωσμένων.	Ἔπειτα στέφανοι πάλιν καὶ διλήκυθον
[4, 155]	ἡ τῆς ὀρχήσεως τάξις ἐγένετο,	ἀναστὰς	εἶπε· πότερον, ὦ βασιλεῦ, κακῶς
[4, 151]	μνῶν. Γνήσιππος δέ τις Ἀθηναῖος	ἀναστὰς	εἶπεν ὅτι ἀρχαῖος εἴη νόμος
[4, 151]	προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ ὁ Σεύθης	ἀναστὰς	συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´ αὐτοῦ
[4, 146]	δὶς ἐσιτέετο μεταλαμβάνων καὶ ἄριστον,	ἀνάστατοι	ἂν ἐγεγόνεσαν αἱ πόλεις. Καὶ
[4, 146]	οὕτως ὥστε ἐκ τῶν οἴκων	ἀνάστατοι	ἐγίνοντο· ὅκου Θασίοισιν ὑπὲρ τῶν
[4, 133]	πρεσβυτέρων γὰρ ταῦτα τῶν ἡδυσμάτων	ἀναστομοῖ	τάχιστα τᾀσθητήρια, τό τε νωκαρῶδες
[4, 133]	δὲ καὶ τέττιγας καὶ κερκώπας	ἀναστομώσεως	χάριν. Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ· Πρὸς θεῶν,
[4, 133]	οἱ παλαιοὶ καὶ τοῖς εἰς	ἀναστόμωσιν	βρώμασιν (ὥσπερ ταῖς ἁλμάσιν ἐλάαις,
[4, 133]	(Ὅτι δ´ ἤσθιον διὰ (τὴν)	ἀναστόμωσιν	καὶ τὰς δι´ ὄξους καὶ
[4, 157]	πάντας εὐλαβουμένους τὴν τῶν κυρίων	ἀνάτασιν	φοβεῖσθαι τοῦ ζῆν ἑκόντας (ἐκβῆναι
[4, 156]	νηστείαν ἄγοντας καὶ περιμένοντας τὸ	ἀνατέλλον	ἄστρον, (οὗ φασι μὴ φανέντος
[4, 182]	καλουμένους ἐλεφαντίνους αὐλοὺς παρὰ Φοίνιξιν	ἀνατρηθῆναι.	Οἶδα δὲ ὅτι καὶ μάγαδις
[4, 175]	Οἶδα γὰρ ὅτι πάντα πράγματ´	ἀνατριαινώσει	κρότοις. Καὶ Ἀξιόνικος ἐν Φιλευριπίδῃ·
[4, 172]	νίκασε νέους ὑπὲρ δινάεντα βαλὼν	Ἄναυρον	πολυβότρυος ἐξ Ἰωλκοῦ· οὕτω γὰρ
[4, 143]	οὕτως. Ἕκαστος τῶν γινομένων καρπῶν	ἀναφέρει	(τὴν δεκάτην εἰς τὴν ἑταιρίαν
[4, 137]	(Ὁ δὲ τοὺς εἰς Χιωνίδην	ἀναφερομένους	Πτωχοὺς ποιήσας τοὺς Ἀθηναίους φησίν,
[4, 159]	παρὰ τοῖς τότε· περὶ ἧς	Ἀνάχαρσις	πυνθανομένου τινὸς πρὸς τί οἱ
[4, 144]	τράπεζαν ἀπὸ βοῶν ἀρξάμενον· καὶ	ἀναχθέντα	αἰχμάλωτον ὡς βασιλέα καὶ ἐν
[4, 160]	Οὔτε μοι ἡ Τεΐη μᾶζ´	ἁνδάνει	οὔτε καρύκκη ἡ Λυδῶν, λειτῇ
[4, 175]	καὶ αὐτοῦ παραστήσομαι μνημονεύοντα ἐλλόγιμον	ἄνδρα.	(Ἐπιχωριάζει γὰρ καὶ ὁ φῶτιγξ
[4, 137]	τῇ πόλει. Μέλλοντα δειπνίζειν γὰρ	ἄνδρα	Θετταλὸν οὐκ Ἀττικηρῶς οὐδ´ ἀπηκριβωμένως
[4, 137]	οὗ δὴ πλεῖστον ἀνὴρ ὑπὲρ	ἄνδρα	πεπώκει. Δεύτεραι αὖτε τράπεζαι ἐφωπλίζοντο
[4, 138]	ἔχοντας. Φασὶ δέ τινες καὶ	ἄνδρα	Συβαρίτην ἐπιδημήσαντα τῇ Σπάρτῃ καὶ
[4, 156]	ἦν, γλαφυρὸν σφόδρα· φακῆς κατ´	ἄνδρα	τρυβλίον μεστὸν μέγα. ~{Β. Πρώτιστον
[4, 143]	ἐπαινοῦσι, προτρεπόμενοι τοὺς νεωτέρους εἰς	ἀνδραγαθίαν.	(Πυργίων δ´ ἐν τρίτῳ Κρητικῶν
[4, 130]	οἳ δὲ ἀγρούς, οἳ δὲ	ἀνδράποδ´	ὠνήσασθαι. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' (Εἰς ταῦτα,
[4, 143]	πόλεμον πράξεων καὶ τοὺς γενομένους	ἄνδρας	ἀγαθοὺς ἐπαινοῦσι, προτρεπόμενοι τοὺς νεωτέρους
[4, 131]	μέχρι τῆς ἄρκτου· δειπνεῖν δ´	ἄνδρας	βουτυροφάγους, αὐχμηροκόμας μυριοπληθεῖς· τοὺς δὲ
[4, 184]	διδάσκοντες ἃ ἠπίσταντο πολλοὺς κατεσκεύασαν	ἄνδρας	ἐλλογίμους. Ἔμελεν δὲ τοῖς πάλαι
[4, 138]	ἔφη, ὡς ἔοικας, ποιεῖς τοὺς	ἄνδρας	ἑστιωμένους. Ἀληθῆ, ἦν δ´ ἐγώ,
[4, 150]	ἐπεβάλλετο σκηνὰς χωρούσας ἀνὰ τετρακοσίους	ἄνδρας	καὶ πλείους ἔτι, καθὼς ἂν
[4, 143]	ὑφιζάνουσιν ἐξ ἡμισείας τῶν τοῖς	ἀνδράσι	παρατιθεμένων. Τοὺς δ´ ὀρφανοὺς ἰσομερεῖς
[4, 166]	ταῖς γυναιξὶ λαμπρός, οὐκ ἐν	ἀνδράσιν.	Καὶ Μένανδρος δ´ ἐν Ὀργῇ
[4, 143]	τρίτη δεξιᾶς εἰσιόντων εἰς τὰ	ἀνδρεῖα,	ἣν Ξενίου τε Διὸς ξενίαν
[4, 143]	καθ´ ἑταιρίας, καλοῦσι δὲ ταύτας	ἀνδρεῖα.	Τὴν δὲ ἐπιμέλειαν ἔχει τοῦ
[4, 143]	συσσιτίαις, ὧν τὸν μὲν καλοῦσιν	ἀνδρεῖον,	(τὸν δ´ ἄλλον ἐν ᾧ
[4, 138]	ἐν τοῖς φιδιτίοις εἰπεῖν· Εἰκότως	ἀνδρειότατοι	ἁπάντων εἰσὶ Λακεδαιμόνιοι· ἕλοιτο γὰρ
[4, 176]	καὶ παιδικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς	ἀνδρείους,	οἵτινες καλοῦνται τέλειοί τε καὶ
[4, 156]	Παρεκδιδομένῃ ἔφη· Ὄμνυμι δ´ ὑμῖν,	ἄνδρες,	αὐτὸν τὸν θεόν, ἐξ οὗ
[4, 157]	ἡ Νίκιον ἔφη· (Οὐδεὶς ὑμῶν,	ἄνδρες	γενειοσυλλεκτάδαι, ἰχθὺν ἐσθίει; Ἢ καθάπερ
[4, 160]	κόγχῳ μάλιστα ~Ἀπαίδευτοί ἐστε, ἔφη,	ἄνδρες	δαιτυμόνες, οὐκ ἀναγινώσκοντες βιβλία ἃ
[4, 141]	τι· καὶ ἐννέα καθ´ ἕκαστον	ἄνδρες	δειπνοῦσι, πάντα τε ἀπὸ κηρύγματος
[4, 137]	ἴδον ξανθόν, γλυκερόν, μέγαν ἔγκυκλον,	ἄνδρες,	Δήμητρος παῖδ´ ὀπτὸν ἐπεισελθόντα πλακοῦντα,
[4, 138]	τῶν δείπνων τὴν παρασκευὴν εἶπεν·	Ἄνδρες	Ἕλληνες, συνήγαγον ὑμᾶς βουλόμενος ἐπιδεῖξαι
[4, 128]	γάμους ἑστιῶντος οἱ μὲν συγκεκλημένοι	ἄνδρες	ἦσαν εἴκοσιν· οἷς καὶ κατακλιθεῖσιν
[4, 156]	παραναστήσας ἔφη· Ὄμνυμι δ´ ὑμῖν,	ἄνδρες,	κατὰ τὸν ἡδὺν Ἀντιφάνη, ὃς
[4, 160]	Λαρήνσιος καὶ αὐτὸς ἔφη· Ὦ	ἄνδρες	κύνες οἱ κατὰ τὴν Στράττιδος
[4, 153]	δήποτε ὕδατι ψυχρῷ. (Διηκόνουν δὲ	ἄνδρες	μαχαιροφόροι καὶ σιωπὴ ἦν εὔτακτος.
[4, 135]	δ´, ἣν φιλέουσι περισσῶς τέκτονες	ἄνδρες,	τρηχεῖ´ ἀλλ´ ἀγαθὴ κουροτρόφος· οὐ
[4, 155]	ἐκείνου θάνατον. (Ταῦτ´ εἰπεῖν εἶχον,	ἄνδρες	φίλοι καὶ συμπόται τῶν Ἑλλήνων
[4, 134]	σπάνιον οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι ὑμῖν,	ἄνδρες	φίλοι, ὁ Πλούταρχος ἔφη, ἀπομνημονεῦσαι·
[4, 165]	τοῦ Οὐλπιανοῦ· τίνα δ´ ἐστίν,	ἄνδρες	φίλοι, τὰ μαγειρικὰ σκεύη; Τούτων
[4, 146]	εἰς μυρίους πεντακισχιλίους μεριζόμεναι ἑκάστῳ	ἀνδρὶ	γίνονται ἀνὰ ἑκατὸν ἑξήκοντα Ἰταλικοῦ
[4, 149]	τοὔνομα τοῖς ἐσθίουσι τῶν νέων	ἀνδρικώτερον	ζωμόν τ´ ἐγχεῖν πλείω καὶ
[4, 163]	Βάτων δ´ ὁ κωμικὸς ἐν	Ἀνδροφόνῳ	φησί· Τῶν φιλοσόφων τοὺς σώφρονας
[4, 149]	γὰρ ὁ τοιοῦτος ἐκρίνετο καὶ	ἀνδρώδης	ὑπάρχειν· θαυμαστὸν γὰρ ἦν καὶ
[4, 184]	τάς τε νήσους καὶ πόλεις	ἀνδρῶν	γραμματικῶν, φιλοσόφων, γεωμετρῶν, μουσικῶν, ζωγράφων,
[4, 176]	αὐλοῦντας. (Γινώσκειν δὲ βούλομαί σε,	ἀνδρῶν	λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων μουσικώτεροι
[4, 156]	ἔφη τις· Ἀλλ´ ὦ λῷστε	ἀνδρῶν,	μὴ φθονήσῃς ἡμῖν τὸ Παρμενίσκειον
[4, 146]	τοῖς Περσικοῖς, ἐδείπνει μὲν μετὰ	ἀνδρῶν	μυρίων πεντακισχιλίων, καὶ ἀνηλίσκετο εἰς
[4, 134]	αὐτὸς δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο στίχας	ἀνδρῶν,	στῆ δ´ ἄρ´ ἐπ´ οὐδὸν
[4, 174]	μουσικὸν Ἀλκείδην Ἄκούεις, ἔφη, μουσικώτατε	ἀνδρῶν,	τῆς καλῆς ταύτης συμφωνίας, ἥτις
[4, 140]	Ἣν δ´ εἰς τὰ τῶν	ἀνδρῶν	φιδίτια κομίζουσι, σκευοποιεῖται ἔκ τινων
[4, 184]	τὸν Βαρκαῖον συγγραφέα ἔτι τε	Ἄνδρωνα	ἐν τοῖς Χρονικοῖς τὸν Ἀλεξανδρέα,
[4, 148]	πηχυαῖα βάθη τὰ ἐδάφη τῶν	ἀνδρώνων	ἐμπεπετασμένων δικτύων τοῖς ἕλιξιν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 168]	κἀγώ, καὶ οἱ Ἀθηναῖοι ὁμοθυμαδὸν	ἀνεβόησαν	Εἰς ἀκολασίαν. Ἦν δ´ ὁ
[4, 156]	αἴτιος φακῶν. Καὶ ἄλλος ἑξῆς	ἀνεβόησε·	Φακός σε δαίμων καὶ φακὴ
[4, 157]	κατὰ τὸν Ἑλλήσποντον; Ἢ μόνον	ἀνέγνωτε	συγγραμμάτων αὐτοῦ τὸ περιέχον λεκίθου
[4, 139]	τε γὰρ κιθαρίζουσιν ἐν χιτῶσιν	ἀνεζωσμένοις	καὶ πρὸς αὐλὸν ᾄδοντες πάσας
[4, 183]	ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ τὸ εὕρημα	ἀνέθηκε	ἐν Ἀρτέμιδος. Μνημονεύει δ´ ὁ
[4, 176]	γράφει τάδε· Παραζωνίδια καὶ λογχάρι’	ἀνειληφότες	ἰῷ καὶ ῥύπῳ κεκρυμμένα, πετάσια
[4, 168]	τινος περιουσίας ζῶντας τὸ παλαιὸν	ἀνεκαλοῦντο	οἱ Ἀρεοπαγῖται καὶ ἐκόλαζον, ἱστόρησαν
[4, 137]	οὐδενὸς ἦσθον ἁπλῶς, μεστὸς δ´	ἀνεκείμην.	Ὡς δὲ ἴδον ξανθόν, γλυκερόν,
[4, 129]	πεπλεγμένα δοθῆναι, ἐφ´ οἷς ἡσθέντες	ἀνεκροταλίσαμεν	τὸν νυμφίον ὡς καὶ τῶν
[4, 142]	τῆς διαίτης. Τὸ μὲν γὰρ	ἀνελεύθερον	ἐνόμιζε, τὸ δ´ ὑπερήφανον. Ὁ
[4, 150]	ἔξεστι τῶν σιτουμένων τῷ βουλομένῳ	ἀνελθόντι	εἰς τὸ πρυτανεῖον δειπνεῖν, οἴκοθεν
[4, 153]	τοῦ βασιλέως, ὡς εἰς Μηδίαν	ἀνελθὼν	καὶ πολεμῶν Ἀρσάκει ᾐχμαλωτίσθη ὑπὸ
[4, 152]	χρυσίου καὶ ῥῖψαι αὐτῷ παρατρέχοντι.	(Ἀνελόμενον	δ´ ἐκεῖνον πάλιν ὑμνεῖν λέγοντα
[4, 151]	Καὶ πρῶτος τοῦτ´ ἐποίει Σεύθης·	ἀνελόμενος	τοὺς παρ´ αὑτῷ κειμένους ἄρτους
[4, 135]	παμμεγέθης, ἣν οὔ κε δύ´	ἀνέρες	ἀθλητῆρες, οἷοι ἄρ´ Ἀστυάναξ τε
[4, 129]	λεχθεῖσιν οἱ δ´ ἐννέα πάντες	ἀνέσταν»	Ἁρπάζοντες κἄλλος ἄλλον φθάνοντες. Εἷς
[4, 151]	διδόναι τὸν βασιλέα. Ξενοφῶν δὲ	ἀνέστη	θαρσαλέως καὶ δεξάμενος τὸ κέρας
[4, 156]	Θρᾴκιον ταύτην παίξας παιδιὰν διεφθάρης·	ἀνέτεινες	γὰρ ἡμᾶς ὥσπερ νηστείαν ἄγοντας
[4, 138]	ἑστιᾷ τοὺς αὑτοῦ νεοπολίτας, γράφων·	Ἄνευ	ὄψου, ἔφη, ὡς ἔοικας, ποιεῖς
[4, 134]	ἐξηγούμενος, ὁ τὴν Θεοδέκτου μόνος	ἀνευρηκὼς	τέχνην, ὁ τὰ κεφάλαια συγγράφων
[4, 154]	ἃς ἐκέκτητο, ἕτερος δὲ παῖδας	ἀνήβους	ἐρωμένους ἑαυτοῦ. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ
[4, 170]	ἔνδον. {Α. Ἀσταφίδα κεκομμένην, μάραθον,	ἄνηθον,	νᾶπυ, καυλόν, σίλφιον, κορίαννον αὖον,
[4, 170]	δὲ τυγχάνω οὐκ ὄξος, οὐκ	ἄνηθον,	οὐκ ὀρίγανον, οὐ θρῖον, οὐκ
[4, 183]	ὅθι περ τετάνυστο σκινδαψὸς τετράχορδος	ἀνηλακάτοιο	γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Θεόπομπος
[4, 162]	ῥινεγκαταπηξιγένειοι, σακκογενειοτρόφοι καὶ λοπαδαρπαγίδαι, εἱματανωπερίβαλλοι,	ἀνηλιποκαιβλεπέλαιοι,	νυκτιλαθραιοφάγοι, νυκτιπαταιπλάγιοι, μειρακιεξαπάται καὶ συλλαβοπευσιλαληταί,
[4, 146]	τῆς Ἀλεξάνδρου καὶ Ἡφαιστίωνος μεταλλαγῆς,	ἀνήλισκε	τῆς ἡμέρας μνᾶς ἑκατόν, δειπνούντων
[4, 146]	Ἀλεξάνδρου ἀναλώματι· ἑκατὸν γὰρ μνᾶς	ἀνήλισκεν,	ὡς ὁ Ἔφιππος ἱστόρησε. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[4, 146]	μετὰ ἀνδρῶν μυρίων πεντακισχιλίων, καὶ	ἀνηλίσκετο	εἰς τὸ δεῖπνον τάλαντα τετρακόσια.
[4, 175]	μόναυλον εὐθὺς πῶς δοκεῖς κούφως	ἀνήλλετο.	~(Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν Θησαυρῷ· Ἀναλαβὼν
[4, 168]	ἐν Ἅιδου εἰπὼν εἰς ταῦτα	ἀνηλωκέναι,	ἀφείθη. (Οἱ δὲ μὴ οὕτως
[4, 146]	τάλαντα ἀργυρίου Ἀντίπατρος (τῶν ἀστῶν	ἀνὴρ	δόκιμος ἐδαπάνησε· καὶ γὰρ ἐκπώματα
[4, 151]	δὲ προὐχώρει ὁ πότος, εἰσῆλθεν	ἀνὴρ	Θρᾷξ ἵππον ἔχων λευκὸν καὶ
[4, 165]	πρῶτος εἰσελήλυθεν. Οὐκ ὀκνεῖ δ´	ἀνὴρ	οὗτος, καθάπερ καὶ ὁ καλὸς
[4, 137]	οἶνος Λέσβιος, οὗ δὴ πλεῖστον	ἀνὴρ	ὑπὲρ ἄνδρα πεπώκει. Δεύτεραι αὖτε
[4, 159]	τι μεῖζον εἶχεν ἢ πένης	ἀνήρ,	ψέγων τραπέζαις εἴ τις ἐξογκοῖτ´
[4, 135]	ποδήνεμος, ὠκέα τευθίς, πέρκη τ´	ἀνθεσίχρως	καὶ ὁ δημοτικὸς μελάνουρος, ὃς
[4, 128]	Καὶ στέφανοι εἰσηνέχθησαν πολλοὶ παντοδαπῶν	ἀνθέων	ἐπὶ πᾶσί τε χρυσαῖ στλεγγίδες,
[4, 157]	μεστὸν μέγα. ~{Β. Πρώτιστον οὐκ	ἀνθηρόν.	{Α. Ἐπὶ ταύτῃ φέρων εἰς
[4, 156]	οὗτος ἐν Πελιάσι· Τὸ δειπνάριον	ἀνθηρὸν	ἦν, γλαφυρὸν σφόδρα· φακῆς κατ´
[4, 157]	ὑπό τι δυσώδης οὗτος ηρος	ἀνθίαν,	ὃν πολλὰ ταῖς κίχλαις ἤδη
[4, 153]	τῆς ἡμέρας τράπεζαι πολυτελεῖς παρασκευάζονται	ἀνθιναί	τε στρωμναὶ καὶ ἐκπώματα ἀργυρᾶ
[4, 165]	κέντρον ἐν τοῖς δακτύλοις, μισάνθρωπον	ἄνθος	ἥβης· εἶθ´ ἡδυλογοῦσιν ἅπασιν ἀεὶ
[4, 151]	ἐν ὕδατι καὶ ὀπτὰ ἐπ´	ἀνθράκων	ἢ ὀβελίσκων. ~(Προσφέρονται δὲ ταῦτα
[4, 163]	καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα.	Ἄνθρωπ´	ἀλάστωρ, διὰ τί συμβολὰς ἔχων
[4, 163]	ἀδικεῖς τοὺς θεούς; (Τί τἀργύριον,	ἄνθρωπε,	τιμιώτερον σαυτοῦ τέθεικας ἢ πέφυκε
[4, 172]	οἷς περὶ τῆς παρ´ Αἰγυπτίοις	ἀνθρωποθυσίας	διηγεῖται, πολλὰ μὲν ἐπιθεῖναι λέγων
[4, 144]	τὰς ἡδονάς. Διὸ καὶ πάντες	ἄνθρωποι	ἡδέως προσδέχονται τὰς ἑορτὰς πλὴν
[4, 152]	ἧς ἁρματηλατεῖ χρυσὸν καὶ εὐεργεσίας	ἀνθρώποις	φέρει. Ταῦτα μὲν οὖν ἐν
[4, 135]	τὸ δὲ πῆμα θεοὶ θέσαν	ἀνθρώποισι.	(Ῥίνη δ´, ἣν φιλέουσι περισσῶς
[4, 166]	Δία καὶ γενήσομαι Κτήσιππος, οὐκ	ἄνθρωπος,	ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ, (κᾆθ´ ὡς
[4, 164]	ἐστὶ τίς; {ΛΙΝ. Μάλ´ εὐφυὴς	ἄνθρωπος.	Ἐπὶ τραγῳδίαν ὥρμηκε νῦν καὶ
[4, 164]	ὀψοποιῶν ὑποκριτής {ΛΙΝ. Βούλιμός ἐσθ´	ἅνθρωπος.	{ΗΡ. Ὅτι βούλει λέγε· πεινῶ
[4, 166]	οἱ Ταραντῖνοι, τοὺς μὲν ἄλλους	ἀνθρώπους	διὰ τὸ φιλοπονεῖσθαι καὶ περὶ
[4, 168]	Ἀπίκιόν τινα ἐπὶ ἀσωτίᾳ πάντας	ἀνθρώπους	ὑπερηκοντικέναι. Οὗτος δ´ ἐστὶν Ἀπίκιος
[4, 163]	θνητῶν εἰσίν τ´ ἀπόπληκτοι, ὡς	ἀνθρωποφάγου	τοῦ θηρίου ὄντος· ἅπας δὲ
[4, 158]	Σωκράτης δ´ ἔλεγεν τῶν ἄλλων	ἀνθρώπων	διαφέρειν καθ´ ὅσον οἳ μὲν
[4, 130]	ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις χορὸς εἰσῆλθεν	ἀνθρώπων	ἑκατὸν ἐμμελῶς ᾀδόντων γαμικὸν ὕμνον,
[4, 167]	ἀλλ´ ἐξέβαλε καὶ ἔρριψε, πάντων	ἀνθρώπων	κάκιστος ὢν οἰκονόμος οὐ μόνον
[4, 175]	ἐν πλευροῖσιν ἄψυχος παγεὶς ἔμπνουν	ἀνίει	μοῦσαν. Ἐγρέτου δέ τις (τὸν
[4, 130]	ἐξενήφομεν, ὀρθοὶ τὸ δὴ λεγόμενον	ἀνιστάμενοι.	Ἔναττον οὖν οἱ παῖδες εἰς
[4, 134]	ἢ τὸν παραμασύντην ἴδω τὸν	ἀνόσιον	(βαυκιζόμενον τὰ λευκά τ´ ἀναβάλλονθ´
[4, 136]	καὶ ἵππουροι γλάνιές τε, μόρμυρος	ἄντα	δ´ ἦν, μεγάλη, σπάρος· οὓς
[4, 135]	Φαληρικὴ ἦλθ´ ἀφύη, Τρίτωνος ἑταίρη,	ἄντα	παρειάων σχομένη ῥυπαρὰ κρήδεμνα (Τοὺς
[4, 132]	δὲ κόγχας δέκα, ὃ δ´	ἀντακαίου	μικρόν. Ἐν ὅσῳ δ´ ἐσθίω,
[4, 135]	οἷοι ἄρ´ Ἀστυάναξ τε καὶ	Ἀντήνωρ	ἐγένοντο, ῥηιδίως ἐπ´ ἄμαξαν ἀπ´
[4, 129]	ἑκάστῳ προσέδωκαν. Ἔπειτ´ εἰσφέρεται πλοῦτος	ἀντὶ	δείπνου, πίναξ ἀργυροῦς ἐπὶ πάχος
[4, 130]	ἐκ τοῦ Καράνου δείπνου πλοῦτον	ἀντὶ	μερίδων εὐωχηθέντες νῦν ζητοῦμεν οἳ
[4, 171]	πιστεύων διάγει, ἀλλὰ καὶ τούτων	ἀντὶ	τοῦ ἀπάρχεσθαι θεοῖς τοῖς διακονοῦσι
[4, 163]	(Ἀρχέστρατος δέ, ὦ Κύνουλκε, ὃν	ἀντὶ	τοῦ Ὁμήρου προσκυνεῖς διὰ τὴν
[4, 131]	τῶν πινόντων. Αὐλεῖν δ´ αὐτοῖς	Ἀντιγενείδαν,	Ἀργᾶν δ´ ᾄδειν καὶ κιθαρίζειν
[4, 167]	τινας κατέλεξε. Ταῦτα δ´ ἀκούσας	Ἀντίγονος	ὁ βασιλεὺς θεσμοθέτην αὐτὸν κατέστησεν.
[4, 162]	ὁ Μενεδήμου γνώριμος, ὥς φησιν	Ἀντίγονος	ὁ Καρύστιος ἐν τοῖς βίοις,
[4, 162]	πιστευθείς, ὥς φησιν Ἕρμιππος (ὑπ´	Ἀντιγόνου	τὸν Ἀκροκόρινθον κωθωνιζόμενος ἐξέπεσεν καὶ
[4, 128]	γεγραμμέναις Ἱππόλοχον, δηλούσαις τό τε	Ἀντιγόνου	τοῦ βασιλέως δεῖπνον Ἀφροδίσια ἐπιτελοῦντος
[4, 130]	παισίν. Ἐπίνομεν οὖν εὐμαρῶς ὥσπερ	ἀντίδοτον	ἐκ τῆς προτέρας ἀκρατοποσίας λαμβάνοντες.
[4, 157]	ἔλαττον φερόμενοι, καθάπερ ὁ παρὰ	Ἀντικλείδῃ	Ἡρακλῆς. Φησὶ γὰρ οὗτος ἐν
[4, 152]	οἱ δὲ δορυφόροι κατὰ τὴν	ἀντικρὺ	καθήμενοι κύκλῳ καθάπερ οἱ δεσπόται
[4, 139]	μὲν ὁ Πολέμων· πρὸς ὃν	ἀντιλέγων	Δίδυμος ὁ γραμματικὸς καλεῖ δὲ
[4, 154]	ἐν τῷ σύμμαχος, πρωτόμαχος, ἐπίμαχος,	ἀντίμαχος,	(φιλόμαχον γένος ἐκ Περσέος» παρὰ
[4, 144]	οὐκ ἐμέσαι ἔξεστιν, οὐκ οὐρῆσαι	ἀντίον	ἄλλου. Ταῦτα μέν νυν οὕτω
[4, 153]	ὃς ὑπὸ τοῦ Γρυποῦ καλουμένου	Ἀντιόχου	τοῦ βασιλέως προαχθεὶς μικροῦ δεῖν
[4, 155]	ιεʹ τοῦ Τρωικοῦ διακόσμου (Παρὰ	Ἀντιόχῳ,	φησί, τῷ βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ
[4, 172]	καὶ βότρυς· ἡ δημιουργὸς δ´	ἀντιπαρατεταγμένη	κρεᾴδι´ ὀπτᾷ καὶ κίχλας, τραγήματα.
[4, 146]	καὶ δειπνίσασι τετρακόσια τάλαντα ἀργυρίου	Ἀντίπατρος	(τῶν ἀστῶν ἀνὴρ δόκιμος ἐδαπάνησε·
[4, 154]	ἐλάμβανεν· εἰ δέ τις ἕτερος	ἀντιποιήσαιτο,	συνίσταντο μονομαχήσοντες μέχρι θανάτου. Ἄλλοι
[4, 128]	δείπνῳ πολυτελεῖ, τὰ ὅμοια κἀκείνου	ἀντιπροπίνοντος	αὐτῷ. Ἑκατέρων οὖν σῴζονται δειπνητικαί
[4, 157]	ἂν ὑμῖν κατὰ τὸν Σωκρατικὸν	Ἀντισθένην	ἐξάγειν ἑαυτοὺς τοῦ βίου τοιαῦτα
[4, 183]	οὕτως· Πολὺς δὲ Φρὺξ τρίγωνος	ἀντίσπαστά	τε Λυδῆς ἐφυμνεῖ πηκτίδος συγχορδίᾳ,
[4, 160]	ἐν τᾷ Ἑορτᾷ καὶ Νάσοις	Ἀντιφάνει	τε τῷ κωμικῷ, ὃς ὑποκοριστικώτερον
[4, 156]	ὑμῖν, ἄνδρες, κατὰ τὸν ἡδὺν	Ἀντιφάνη,	ὃς ἐν τῇ Παρεκδιδομένῃ ἔφη·
[4, 161]	τὴν ἔνθεσιν κατὰ τὸν ἥδιστον	Ἀντιφάνη·	οὗτος γὰρ ἐν Δραπεταγωγῷ λέγει·
[4, 169]	Κἀν Δαιταλεῦσι· Κἄγειν ἐκεῖθεν κακκάβην.	Ἀντιφάνης	δ´ ἐν Φιλοθηβαίῳ· Πάντ´ ἔστιν
[4, 172]	δημιουργῶν, ὀψαρτυτικῆς δὲ τῶν μαγείρων,	Ἀντιφάνης	διεσάφησεν ἐν Χρυσίδι οὕτως· Τέτταρες
[4, 169]	Πατάνιον δὲ διὰ τοῦ π>	Ἀντιφάνης	ἐν Γάμῳ· (Πατάνια, σεῦτλον, σίλφιον,
[4, 169]	ἕψεται, παφλάζεται. Βατάνιον δ´ εἴρηκεν	Ἀντιφάνης	ἐν Εὐθυδίκῳ· Ἔπειτα πουλύπους τετμημένος
[4, 175]	Δημοκλείδης. ~(Μνημονεύει τῶν γίγγρων αὐλῶν	Ἀντιφάνης	ἐν Ἰατρῷ καὶ Μένανδρος ἐν
[4, 134]	ξύλου λαβών. Μήποτε δὲ καὶ	Ἀντιφάνης	ἐν Καρσὶ κατὰ τὸ Ἀττικὸν
[4, 170]	δὲ οὗτοι προσελαμβάνοντο σαφῶς παρίστησιν	Ἀντιφάνης	ἐν Μετοίκῳ· Προσέλαβον ἐλθὼν τουτονὶ
[4, 169]	Πατανίων. Ἐν δὲ Παρασίτῳ ὁ	Ἀντιφάνης	καὶ τάδε εἴρηκεν· Ἄλλος ἐπὶ
[4, 161]	ἐκείνους ζηλοῖς, ~(περὶ ὧν φησιν	Ἀντιφάνης	μὲν ἐν Μνήμασι τάδε· Τῶν
[4, 130]	προκείμενον τοῦτο συμπόσιον; Ὁπότε καὶ	Ἀντιφάνης	ὁ κωμῳδιοποιὸς ἐν Οἰνομάῳ ἢ
[4, 158]	Διονύσοις· Χύτρα δὲ φακέας ἥψετο.	Ἀντιφάνης	Ὁμοίαις· Εὖ δ´ ἐγίνεθ´, εἰ
[4, 142]	τεθηρευμένους ἀποτρέχειν ἅπαντας. Διακωμῳδῶν δ´	Ἀντιφάνης	τὰ Λακωνικὰ δεῖπνα ἐν τῷ
[4, 148]	ὕλῃ, ὥσπερ ἐπὶ τῶν Βακχικῶν	ἄντρων	γίνεται, ταύτης τύμπανα καὶ νεβρίδας
[4, 148]	Ἱστορεῖ δὲ καὶ αὐτὸν τὸν	Ἀντώνιον	ἐν Ἀθήναις μετὰ ταῦτα διατρίψαντα
[4, 147]	δώδεκα τρίκλινα διαστρώσασα ἐκάλεσε τὸν	Ἀντώνιον	μεθ´ ὧν ἐβούλετο ἡ Κλεοπάτρα.
[4, 147]	Κιλικίᾳ) φησιν οὕτως· Ἀπαντήσασα τῷ	Ἀντωνίῳ	ἡ Κλεοπάτρα ἐν Κιλικίᾳ παρεσκεύασεν
[4, 147]	τελευταίας (Αἰγύπτου βασιλευσάσης, γημαμένης δ´	Ἀντωνίῳ	τῷ Ῥωμαίων στρατηγῷ (ἐν Κιλικίᾳ)
[4, 163]	ἔζη, κομῶν καὶ ῥυπῶν καὶ	ἀνυποδητῶν.	(Ὅθεν καὶ Πυθαγορικὸν τὸ τῆς
[4, 129]	ὕπτιος ἐπέκειτο τὴν γαστέρα δεικνὺς	ἄνω	πλήρη οὖσαν πολλῶν ἀγαθῶν· ἦσαν
[4, 132]	μέγαν ἔχοντα μικροὺς πέντε πινακίσκους	ἄνω·	τούτων ὃ μὲν ἔχει σκόροδον,
[4, 151]	φιάλην τε ἀργυρᾶν καὶ κοπίδα	ἀξίαν	δέκα μνῶν. Γνήσιππος δέ τις
[4, 152]	αὐτόν, ἐφεξῆς δ´ ἑκατέρωθε κατ´	ἀξίαν	ἧς ἔχουσιν ὑπεροχῆς. Καὶ οἱ
[4, 174]	τινος νεανίσκου, ἔτι δὲ διικνουμένων	ἀξινῶν	διὰ τοῦ ὀργάνου ἐμπνέονται οἱ
[4, 139]	γίνεται θέα ποικίλη καὶ πανήγυρις	ἀξιόλογος	καὶ μεγάλη· (παῖδές τε γὰρ
[4, 144]	ἀπὸ δείπνου παραφορέεται οὐδὲν λόγου	ἄξιον·	εἰ δέ τι παραφέροιτο, ἐσθίοντας
[4, 166]	νοῦν ἔχουσι κτῆμα πολλοῦ τ´	ἄξιον.	Ὡς δῆτ´ ἐχρῆν εἴ τις
[4, 166]	(Πυθοδήλου δέ τινος ἀσώτου μνημονεύει	Ἀξιόνικος	ἐν Τυρρηνῷ οὕτως· Ὁ Πυθόδηλος
[4, 175]	πάντα πράγματ´ ἀνατριαινώσει κρότοις. Καὶ	Ἀξιόνικος	ἐν Φιλευριπίδῃ· Οὕτω γὰρ ἐπὶ
[4, 155]	τὸν βασιλέα ὥστ´ ἐράνου τε	ἀξιωθῆναι	καὶ τῶν φίλων εἷς γενέσθαι.
[4, 148]	τὴν ἄφοδον τοῖς μὲν ἐν	ἀξιώμασι	φορεῖα σὺν τοῖς κομίζουσι, (τοῖς
[4, 155]	τὴν στρατηγίαν οὔτε κατὰ τὴν	ἀξίωσιν,	καὶ ἐνδυόμενον αὐτὸν κροκωτὸν καὶ
[4, 136]	θ´, αἳ Ζηνὸς Ὀλυμπίου εἰσὶν	ἀοιδοί,	αἳ δὴ γήραι κυφαὶ ἔσαν,
[4, 135]	τεσσαράκοντα μέλαιναι χύτραι ἕποντο, αὐτὰρ	ἀπ´	Εὐβοίας λοπάδες τόσαι ἐστιχόωντο. Ἶρις
[4, 135]	Ἀντήνωρ ἐγένοντο, ῥηιδίως ἐπ´ ἄμαξαν	ἀπ´	οὔδεος ὀχλίσσειαν· τρισπίθαμοι γὰρ ταί
[4, 136]	ἐξ ἔρον ἕντο, χεῖρας νιψαμένοισιν	ἀπ´	ὠκεανοῖο ῥοάων ὡραῖος παῖς ἦλθε
[4, 163]	ἐκέλευσε τὸν ἀπαίροντα τὸ ῥηθὲν	ἀπαγγεῖλαι	Τῷ περὶ θηροπέπλου μανίας ὕβρεώς
[4, 155]	με θεάσασθαι βούλει ἢ καλῶς	ἀπαγγέλλοντός	μου ἴδια ποιήματα θέλεις ἀκροάσασθαι;
[4, 160]	καὶ ἐπὶ τῷ κόγχῳ μάλιστα	~Ἀπαίδευτοί	ἐστε, ἔφη, ἄνδρες δαιτυμόνες, οὐκ
[4, 163]	ἐπιστέλλων ὁ Στρατόνικος ἐκέλευσε τὸν	ἀπαίροντα	τὸ ῥηθὲν ἀπαγγεῖλαι Τῷ περὶ
[4, 147]	τυρὸν ἅπας τις ἦμεν ἔφασχ´	ἁπαλόν,	κἠγὼν ἐφάμαν. Ὅτε δ´ ἤδη
[4, 147]	πίων ἀπὸ τευθιάδα καὶ σηπιοπουλυποδείων	Ἀπαλοπλοκάμων.	Θερμὸς μετὰ ταῦτα παρῆλθεν ἰσοτράπεζος
[4, 176]	τῶν ἱστοριῶν διηγούμενος περὶ τοῦ	Ἀπαμέων	πρὸς Λαρισαίους πολέμου γράφει τάδε·
[4, 146]	ὁ θεὸς ἐπὶ τὸ πῦρ	ἅπαν	ἐπιτεθέν. Οἳ δὲ τὴν ὀσφὺν
[4, 158]	σώφρονος τραπέζης, (τὸ δ´ ἄκαιρον	ἅπαν	ὑπερβάλλον τε μὴ προσείμαν. Καὶ
[4, 170]	τοῦ δ´ ὑπὸ τῆς πενίας	ἅπαντ´	ἐπήσθιεν. (Τῶν δὲ ΜΑΓΕΙΡΩΝ διάφοροί
[4, 165]	τὴν πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως ἰταμῶς	ἅπαντα	κατεμασήσατο. (Ἐν δὲ Φαίδρῳ φησί·
[4, 145]	εἰς τὴν αὐλήν· οὗ ἡμιδεῆ	ἅπαντα	μερίδας ποιήσαντες τῶν κρεῶν καὶ
[4, 167]	ἄπληστος καὶ πολυτελὴς ὤν, προχείρως	ἅπαντα	ποιῶν καὶ κτώμενος καὶ διδούς.
[4, 161]	τροφάς, σκορόδια, τυρόν, κρόμμυα, κάππαριν	ἅπαντα	ταῦτ´ ἐστὶν δραχμῆς. Ἀριστοφῶν δ´
[4, 141]	ὢν παρὰ πᾶν τὸ δεῖπνον	ἅπαντας	αὐτοὺς παραπέμπειν, κἂν ἄρα ἐλάα
[4, 165]	μεγάλας ἀμυχὰς καταμύξαντες καὶ συγκύψαντες	ἅπαντας	γελῶσι. Τὸ δὲ χαριτογλωσσεῖν Αἰσχύλος
[4, 142]	λέγειν αὐτούς, ὥστε τεθηρευμένους ἀποτρέχειν	ἅπαντας.	Διακωμῳδῶν δ´ Ἀντιφάνης τὰ Λακωνικὰ
[4, 145]	ἑορτὴ ᾖ, ἐν ἑνὶ οἰκήματι	ἅπαντες	δειπνοῦσιν, ἐν ᾧ καὶ ὁ
[4, 167]	θρασὺς τὸν τρόπον, οὗτοι σχεδὸν	ἅπαντες	εἰς Μακεδονίαν ἀθροισθέντες ἑταῖροι Φιλίππου
[4, 132]	γάμους, βέλτιστε, καὶ πότερ´ Ἀττικοὶ	ἅπαντες	ἢ κἀκ τοὐμπορίου τινές; {Β.
[4, 145]	φησί, τοὺς Περσῶν βασιλεῖς δειπνοῦντας	ἅπαντες	λελουμένοι διακονοῦσιν ἐσθῆτας καλὰς ἔχοντες
[4, 134]	ταῖς Ἀθήναις ταῖς καλαῖς ἐπιχώριον·	ἅπαντες	ὀρχοῦντ´ εὐθύς, ἂν οἴνου μόνον
[4, 133]	προσῶζεν οὐδ´ ἡδυσμάτων. Ἐβόων δ´	ἅπαντες,	ὡς ἀγαθὴν ἅλμην ποιεῖς. Ἤσθιον
[4, 147]	στρατηγῷ (ἐν Κιλικίᾳ) φησιν οὕτως·	Ἀπαντήσασα	τῷ Ἀντωνίῳ ἡ Κλεοπάτρα ἐν
[4, 168]	οὐκ ἐμίσει Ἀθηναίων. Καὶ ὁπότε	ἀπαντήσειέ	τις αὐτῷ ἔλεγεν Ὦ καταισχύνας
[4, 156]	δύναμιν. ~(Οὐδ´ ἔστιν ὅστις ἂν	ἀπαντῶν	κωμάζοντί τινι μετὰ μέθης οὐκ
[4, 140]	τῶν Λακεδαιμονίων ἄικλον προσαγορεύεσθαι, παραπλησίως	ἁπάντων	Δωριέων οὕτως αὐτὸ καλούντων. Ἀλκμὰν
[4, 138]	τοῖς φιδιτίοις εἰπεῖν· Εἰκότως ἀνδρειότατοι	ἁπάντων	εἰσὶ Λακεδαιμόνιοι· ἕλοιτο γὰρ ἄν
[4, 157]	καὶ τῷ δεῦρο βίῳ τὰς	ἁπάντων	ψυχὰς τιμωρίας χάριν, καὶ διείπασθαι
[4, 142]	τὴν συνουσίαν, ὅτε τὸν ἀγκῶνα	ἅπαξ	ἐρείσειαν Εἰς δὲ τὴν προειρημένην
[4, 146]	βασιλεὺς προτίθεται. Τοῦτο δὲ παρασκευάζεται	ἅπαξ	τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐν ἡμέρῃ τῇ
[4, 166]	ἐκεῖνος κατέδομαι καὶ τοὺς λίθους	ἁπαξάπαντας,	οὐ γὰρ οὖν τὴν γῆν
[4, 158]	πέφυχ´ ἡμᾶς τρέφειν. Ὧν οὐκ	ἀπαρκεῖ	πλησμονή· τρυφῇ γέ τοι ἄλλων
[4, 129]	ἔλεγόν τινες αὐτὰς ἔχειν χιτῶνας,	ἀπαρξάμεναί	τε ἀπῆλθον. Καὶ ἐπεισῆλθον ἄλλαι
[4, 171]	ἀλλὰ καὶ τούτων ἀντὶ τοῦ	ἀπάρχεσθαι	θεοῖς τοῖς διακονοῦσι πρῶτον κελεύουσιν
[4, 163]	ὡς ἀνθρωποφάγου τοῦ θηρίου ὄντος·	ἅπας	δὲ ἰχθὺς σάρκα φιλεῖ βροτέην,
[4, 147]	γάλα σύμπακτον, τό κε τυρὸν	ἅπας	τις ἦμεν ἔφασχ´ ἁπαλόν, κἠγὼν
[4, 139]	ἐφ´ ἁμίλλαις ἁρμάτων ἐζευγμένων πομπεύουσιν,	ἅπασα	δ´ ἐν κινήσει καὶ χαρᾷ
[4, 149]	τὴν καθέδραν καὶ τὴν τοιαύτην	ἅπασαν	παρασκευήν, τὴν δὲ τῶν περὶ
[4, 148]	Διόνυσον ἀνακηρύττεσθαι κατὰ τὰς πόλεις	ἁπάσας.	Καὶ Γάιος δὲ ὁ αὐτοκράτωρ
[4, 143]	Πέρσαις φησίν· Ἡμέρην δὲ Πέρσαι	ἁπασέων	μάλιστα ἐκείνην τιμᾶν νομίζουσι τῇ
[4, 184]	Ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας	ἁπάσης	κατὰ τὸν ἕβδομον βασιλεύσαντα Αἰγύπτου
[4, 143]	τοῖς θεοῖς μερίζουσι τῶν παρατιθεμένων	ἅπασι·	ἀπονέμουσι δὲ καὶ τοῖς υἱοῖς
[4, 142]	ὑπεραίρειν μήτ´ ἐλλείπειν, ἀλλ´ ἱκανὰ	ἅπασι	γίνεσθαι καὶ μὴ προσδεῖσθαι τοὺς
[4, 129]	ἰχθύων ὀπτῶν πάντα γένη συνηθροισμένων,	ἅπασί	τε προσεδόθη καὶ ἀργυροῦν ἀρτοφόρον
[4, 149]	δύο κρέα. Ἐνόμιζον δ´ ἐν	ἅπασι	τοῖς δείπνοις, μάλιστα δὲ τοῖς
[4, 163]	θυμὸν ἄχει μεγάλῳ βεβολημένα, εἴπερ	ἅπασιν	(ἁ κακόφρων Τέρψις κρεῖσσον ἐμοῦ
[4, 165]	μισάνθρωπον ἄνθος ἥβης· εἶθ´ ἡδυλογοῦσιν	ἅπασιν	ἀεὶ κατὰ τὴν ἀγορὰν περιόντες.
[4, 171]	ἂν ἡ βουλὴ ἄγῃ τὰ	Ἀπατούρια	μετὰ τῶν ἄλλων Ἀθηναίων κατὰ
[4, 165]	οὑπίτριπτος ἐν ἔτεσιν δύο σφαῖραν	ἀπέδειξε	τὴν πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως ἰταμῶς
[4, 167]	δὲ τοῦτο Πασίκυπρος (ὁ) βασιλεύων	ἀπέδοτο	δι´ ἀσωτίαν πεντήκοντα ταλάντων Πυγμαλίωνι
[4, 167]	Συρακούσας τῷ ἑαυτοῦ συσσίτῳ μελιτούττης	ἀπέδοτο	τὸν κλῆρον ὃν ἐν Συρακούσαις
[4, 150]	ἐν τῷ γαμικῷ νόμῳ γέγραπται,	ἀπείρηται	ᾠὰ καὶ μελίπηκτα δίδοσθαι. (Τίς
[4, 129]	καὶ νῆτται καὶ συκαλλίδων πλῆθος	ἄπειρον	καὶ ᾠῶν ἐπικεχυμέναι λέκιθοι καὶ
[4, 158]	παραθέντων, ~ὁ Ἡρακλῆς (ἀτιμάζεσθαι ὑπολαβὼν	ἀπέκτεινε	τρεῖς τῶν παίδων Περιμήδην, Εὐρύβιον,
[4, 150]	τῶν κωμῶν καὶ τῶν πόλεων	ἀπέλαυον,	ἀλλὰ καὶ οἱ παριόντες ξένοι
[4, 140]	κοπίδ´ οιωσωμαι ἐν Ἀμύκλαισιν παρ´	Ἀπέλλω,	εἷ βάρακες πολλαὶ κἄρτοι καὶ
[4, 141]	δὲ πάντων ὁ ἔφορος ἤτοι	ἀπέλυσεν	ἢ κατεδίκασεν. Ὁ δὲ νικήσας
[4, 158]	Δήμητρος ἀκτῆς πώματός θ´ ὑδρηχόου;	ἅπερ	πάρεστι καὶ πέφυχ´ ἡμᾶς τρέφειν.
[4, 147]	Καὶ κεφάλαιον ὅλον διάπτυχες ἑφθὸν	ἁπερπευθηνος	ἀλεκτοτρόφου πνικτᾶς ἐρίφου παρέθηκε, εἶτα
[4, 136]	ἀγχοῦ γλυκὺ πλείονα χρυσὸς ὢν	ἀπερύκων.	Γευσάμενος δ´ ἔκλαιον, ὅτ´ αὔριον
[4, 145]	κλίνης χρυσόποδος κατακείμενος· (καὶ ὑπερμεθυσθέντες	ἀπέρχονται.	Τὰ δὲ πλεῖστα ὁ βασιλεὺς
[4, 139]	ἀλλὰ μετ´ εὐταξίας πολλῆς δειπνήσαντες	ἀπέρχονται.	Τῇ δὲ μέσῃ τῶν τριῶν
[4, 170]	Τραπεζοποιὸν δημιουργὸν λήψομαι· ἐπὶ τοῦτ´	ἀπέστειλ´	ἐξ ἀγροῦ μ´ ὁ δεσπότης.
[4, 164]	βαύζει, ὡς εὖ καὶ ταχέως	ἀπετίσατο	καὶ παραχρῆμα. οὐ μέντοι παρὰ
[4, 149]	ψωμοῖς καὶ τὴν ἀπομαγδαλίαν ἕκαστος	ἀπέφερε,	τοῦτο ποιοῦντες ἕνεκα τῶν ἐν
[4, 176]	φησι καλεῖσθαι τὸν μόναυλον. Ἴδε	ἀπέχεις,	καλὲ Οὐλπιανέ, καὶ τὸν τῆς
[4, 137]	οὐκ ἀστείας παρεισδύσεως γινομένης, δέοντος	ἀπέχεσθαι	τούτων τῶν μακρόθεν· τὸν δ´
[4, 137]	ἂν ἔπειτα πλακοῦντος ἐγὼ θείου	ἀπεχοίμην	Οὐδ´ εἴ μοι δέκα μὲν
[4, 157]	γένος κατὰ τὰ πάτρια ἰχθύων	ἀπεχομένους	ποιῆσαι τοὺς Ἀχαιοὺς δαψιλείας πολλῆς
[4, 136]	ἐν στόμασίν τ´ ἔθεσαν καὶ	ἀπήγαγον	ἄλλυδις ἄλλον. Τῶν δ´ ἄρ´
[4, 137]	ἄνδρα Θετταλὸν οὐκ Ἀττικηρῶς οὐδ´	ἀπηκριβωμένως	λιμῷ παρελθεῖν ἃ δεῖ καθ´
[4, 129]	αὐτὰς ἔχειν χιτῶνας, ἀπαρξάμεναί τε	ἀπῆλθον.	Καὶ ἐπεισῆλθον ἄλλαι φέρουσαι ληκύθους
[4, 129]	γυμναί. (Ἐπεὶ δὲ καὶ τούτων	ἀπηλλάγημεν,	ἐκλαμβάνει πάλιν ἡμᾶς θερμός τις
[4, 130]	θήκαις. Μετὰ δὲ ταῦτα ἐξαναστάντες	ἀπηλλαττόμεθα	νήφοντες νὴ τοὺς θεοὺς διὰ
[4, 129]	ταῦτα· (ἤδη δὲ ἡμῶν ἡδέως	ἀπηλλοτριωμένων	τοῦ σωφρονεῖν ἐπεισβάλλουσιν αὐλητρίδες καὶ
[4, 162]	Δύο δὲ συγγράμμασι τοῦ Περσαίου	ἀπηντήκαμεν	τῆς σοφῆς ταύτης πραγματείας τοιοῦτον
[4, 160]	ἔφη, (Λαρήνσιος ὀξέως καὶ καλῶς	ἀπήντησε	τῷ γάστριδι κυνὶ περὶ τοῦ
[4, 168]	ἐνάτῃ καὶ τεσσαρακοστῇ τῶν ἱστοριῶν,	Ἀπίκιόν	τινα ἐπὶ ἀσωτίᾳ πάντας ἀνθρώπους
[4, 168]	ἀνθρώπους ὑπερηκοντικέναι. Οὗτος δ´ ἐστὶν	Ἀπίκιος	ὁ καὶ τῆς φυγῆς αἴτιος
[4, 168]	τῇ Ἑλλήνων φωνῇ. Περὶ δὲ	Ἀπικίου	τοῦ καὶ αὐτοῦ ἐπὶ ἀσωτίᾳ
[4, 137]	γέμουσαι· (ἐν δ´ αὐταῖσιν ἐπῆν	ἄπιοι	καὶ πίονα μῆλα) ῥοιαί τε
[4, 171]	πρῶτον κελεύουσιν ἀπογεύεσθαι διὰ τὸ	ἀπιστεῖν	μὴ καὶ ἐν τούτοις κακόν
[4, 140]	παρασκευὴ τῶν λεγομένων ἐπαίκλων οὐχ	ἁπλῆ,	καθάπερ ὁ Πολέμων ὑπείληφεν, ἀλλὰ
[4, 135]	δ´ ἑλόμην χάρμῃ, λαιμὸν δ´	ἄπληστον	ἄμυξα. Ἦλθε δὲ Νηρῆος θυγάτηρ,
[4, 167]	Τοῦ δ´ αὐτὸς αἴτιος ἦν	ἄπληστος	καὶ πολυτελὴς ὤν, προχείρως ἅπαντα
[4, 173]	ναύκληρον ἐν τῷ λιμένι ποιήσας	ἄπλουν	(καὶ φορμιῶσαι ναῦς ἀναγκάσας δύο,
[4, 167]	ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ αὐτόν·	ἁπλῶς	γὰρ οὐδεὶς αὐτῶν ἠπίστατο ζῆν
[4, 137]	Τῶν δ´ ἐγὼ οὐδενὸς ἦσθον	ἁπλῶς,	μεστὸς δ´ ἀνεκείμην. Ὡς δὲ
[4, 164]	τῷ Λίνῳ παιδευόμενον καὶ κελευσθέντα	ἀπὸ	βιβλίων πολλῶν παρακειμένων λαβόντα ἐντυχεῖν.
[4, 144]	παρατίθεσθαι δειπνοῦντα ἐπὶ τὴν τράπεζαν	ἀπὸ	βοῶν ἀρξάμενον· καὶ ἀναχθέντα αἰχμάλωτον
[4, 143]	βούλωνται πλεῖον πιεῖν ἐξουσία δέδοται.	Ἀπὸ	δὲ τῆς τραπέζης τὰ βέλτιστα
[4, 143]	πόλεμον ἢ κατὰ σύνεσιν δεδοξασμένοις.	Ἀπὸ	δὲ τοῦ δείπνου πρῶτον μὲν
[4, 149]	ταῖς ἀμφόδοις γινομένων νυκτερινῶν φόβων.	Ἀπὸ	δὲ τῶν σπονδῶν παιὰν ᾄδεται.
[4, 144]	σιτεομένους πεινῶντας παύεσθαι, ὅτι σφίσιν	ἀπὸ	δείπνου παραφορέεται οὐδὲν λόγου ἄξιον·
[4, 132]	Ῥοδίους κέκληκας· εἰσιοῦσι δὸς εὐθὺς	ἀπὸ	θερμοῦ τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι,
[4, 141]	ἕκαστον ἄνδρες δειπνοῦσι, πάντα τε	ἀπὸ	κηρύγματος πράσσεται, ἔχει τε ἑκάστη
[4, 183]	φησι Μάτρων ἐν τούτοις· Οὐδ´	ἀπὸ	πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο
[4, 134]	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἰσοστάσιόν φησιν·	Ἀπὸ	συμβολῶν ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες,
[4, 147]	ναρκίον ἄλλο Παρῆς ἕτερον πίων	ἀπὸ	τευθιάδα καὶ σηπιοπουλυποδείων Ἀπαλοπλοκάμων. Θερμὸς
[4, 151]	καὶ ἐπὶ τραπεζῶν ξυλίνων μικρὸν	ἀπὸ	τῆς γῆς ἐπηρμένων. Ἡ τροφὴ
[4, 171]	αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ αἱ ἀφεταὶ	ἀπὸ	τῆς ἡμέρας ἧς οἱ προτένθαι
[4, 158]	ἀλλ´ ὑμεῖς γε, ἔφη, οἱ	ἀπὸ	τῆς καλῆς Ἀλεξανδρείας, ὦ Πλούταρχε,
[4, 156]	Καὶ τῶν μὲν ἐγκωμιαζόντων τὸ	ἀπὸ	τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ τὸ
[4, 156]	τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ τὸ	ἀπὸ	τῆς Πειρήνης, ὁ Καρνεῖος κατὰ
[4, 151]	μάγαδιν σαλπίζοντες. (Ποσειδώνιος δὲ ὁ	ἀπὸ	τῆς στοᾶς ἐν ταῖς ἱστορίαις,
[4, 176]	ἁρμονίας ἀναμινυρίζει. Ποσειδώνιος δ´ ὁ	ἀπὸ	τῆς στοᾶς φιλόσοφος ἐν τῇ
[4, 145]	δὲ οἱ σύνδειπνοι δειπνήσωσι, τῶν	ἀπὸ	τῆς τραπέζης καταλειπομένων (καταλείπεται δὲ
[4, 149]	τῶν παρά τισι καλουμένων μαζονόμων,	ἀπὸ	τῆς χρείας εἰληφότων τὴν ἐπωνυμίαν·
[4, 163]	τῆς κόμης ἔδοξαν εἶναί τινες	ἀπὸ	τοῦ Διοδώρου προαχθέν, ὥς φησιν
[4, 160]	θάρσει, θυμέ. Κλέαρχος δὲ ὁ	ἀπὸ	τοῦ περιπάτου ἐν τοῖς περὶ
[4, 153]	δ´ ὁ Δαμασκηνός, εἷς τῶν	ἀπὸ	τοῦ περιπάτου φιλοσόφων, ἐν τῇ
[4, 141]	ἕτερον οὐδὲν πλὴν ὅ γε	ἀπὸ	τούτων ζωμὸς ἱκανὸς ὢν παρὰ
[4, 155]	καὶ εἰς Ἡγησιάνακτα τὸν Ἀλεξανδρέα	ἀπὸ	Τρῳάδος τὸν τὰς ἱστορίας γράψαντα
[4, 164]	(ἔπειτ´ ἀναγνώσει πάνυ γε διασκοπῶν	ἀπὸ	τῶν ἐπιγραμμάτων ἀτρέμα τε καὶ
[4, 150]	φησίν, οἱ παραγινόμενοι τῶν Γαλατῶν	ἀπὸ	τῶν κωμῶν καὶ τῶν πόλεων
[4, 174]	αὐλοὶ γίγγροι ὑπὸ τῶν Φοινίκων	ἀπὸ	τῶν περὶ Ἄδωνιν θρήνων· τὸν
[4, 150]	ἐκποιῶσιν οἱ τόποι τό τ´	ἀπὸ	τῶν πόλεων δέξασθαι καὶ τῶν
[4, 173]	ἱερουργίας, ~καὶ ὅτι ἦν αὐτοῖς	ἀπὸ	τῶν πράξεων ὀνόματα (Μαγίδες καὶ
[4, 148]	φησίν, καὶ ἐπὶ τὴν ἀκρόπολιν	ἀπὸ	τῶν τεγῶν λαμπάσι δᾳδουχουμένης πάσης
[4, 133]	ἐπὶ τυτθὸν ὅτ´ ἐν ζεστῷ	ἀποβάπτων	ὕδατι δριμείῃ πολέας ἐμβάπτισον ἅλμῃ,
[4, 148]	ἐσκευασμένος ἐδίκαζεν. (Εἰς ταῦτα ἔστιν	ἀποβλέποντας	τὰ ὑπὲρ ἡμᾶς ἀγαπᾶν τὴν
[4, 157]	φακῆς τὴν σκευήν· εἰς ἣν	ἀποβλέπουσα	συμβουλεύσαιμ´ ἂν ὑμῖν κατὰ τὸν
[4, 173]	καὶ ἐκαρύκκευον. Εἰς ταῦτα δὲ	ἀποβλέπων	καὶ Ἀριστοφάνης ἔφη· Ἀλλ´ ὦ
[4, 130]	(Εἰς ταῦτα, ὦ ἑταῖρε Τιμόκρατες,	ἀποβλέπων	τίνι συγκρῖναι ἔχεις τῶν Ἑλληνικῶν
[4, 164]	(Ταῦτα τοῦ Μάγνου ἑξῆς καταδραμόντος	ἀποβλέψας	ὁ Κύνουλκος εἰς τοὺς παρόντας
[4, 174]	τῆς ἐμμελείας. (Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς	ἀποβλέψας	πρὸς τὸν μουσικὸν Ἀλκείδην Ἄκούεις,
[4, 157]	ἦσαν τῶν οὐκ ἀσήμων ἑταιρίδων.	Ἀποβλέψασαι	οὖν αὗται εἰς τὰ παρακείμενα
[4, 171]	θεοῖς τοῖς διακονοῦσι πρῶτον κελεύουσιν	ἀπογεύεσθαι	διὰ τὸ ἀπιστεῖν μὴ καὶ
[4, 129]	εἰπὼν ὁ Ἱππόλοχος ὡς Πρωτέας	ἀπόγονος	ἐκείνου Πρωτέου Λανίκης υἱοῦ, ἥτις
[4, 130]	Στράτωνος τοῦ Ἀττικοῦ, ὥς φασιν,	ἀπόγονος	καὶ πολλοὺς κατέρρηξεν ἡμῶν γέλωτας·
[4, 167]	Δημήτριος ὁ Δημητρίου τοῦ Φαληρέως	ἀπόγονος,	(ὥς φησιν Ἡγήσανδρος, ὥστε Ἀρισταγόραν
[4, 154]	κομίσασθαι τὸ ἆθλον· καὶ πολλάκις	ἀπογραφομένους	πλείους δικαιολογεῖσθαι καθ´ ὃ δικαιότατός
[4, 138]	φύσκαι προσπεπατταλευμέναι κατακρέμανται τοῖσι πρεσβύταισιν	ἀποδάκνειν	ὀδάξ; Καὶ Εὔπολις ἐν Εἵλωσι·
[4, 152]	ἀμφοτέραις αἴροντες ὅλα μέλη καὶ	ἀποδάκνοντες,	ἐὰν δὲ ᾖ τι δυσαπόσπαστον,
[4, 163]	περιπάτοις καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ	ἀποδεδρακότα.	Ἄνθρωπ´ ἀλάστωρ, διὰ τί συμβολὰς
[4, 141]	κομίζουσιν, ἀλλὰ τῆς αὑτῶν ἀρετῆς	ἀπόδειξιν	τῆς κατὰ τὴν θήραν ποιούμενοι.
[4, 171]	(Πτολεμαῖόν φησι τὸν Σωτῆρα ἐδέατρον	ἀποδειχθῆναι	Ἀλεξάνδρου. Μήποτε δὲ καὶ ὃν
[4, 165]	ὁ καλὸς Μάγνος, καὶ ὑπερορίους	ἀποδημίας	ποιεῖσθαι τῆς γαστρὸς χάριν, ὡς
[4, 132]	θερμοῦ τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι,	ἀποζέσας	σίλουρον ἢ λεβίαν, ἐφ´ ᾧ
[4, 138]	ἄν τις εὖ φρονῶν μυριάκις	ἀποθανεῖν	ἢ οὕτως εὐτελοῦς διαίτης μεταλαβεῖν.
[4, 159]	μὲν καταπιόντα οὐκ ὀλίγους χρυσοῦς	ἀποθανεῖν,	τὸν δὲ ἕτερον ῥαψάμενον εἴς
[4, 159]	καὶ οἱ τοιοῦτοι μονονουχὶ βοῶντες	ἀποθνῄσκουσιν·	Ὦ χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον βροτοῖς,
[4, 152]	αὐτοῦ τὴν ὑπεροχήν, ἑαυτὸν δ´	ἀποθρηνεῖν	ὅτι ὑστέρηκε, τὸν δὲ τερφθέντα
[4, 172]	τ´ ἠγρυπνήκαμεν· καὶ νῦν ἔτι	ἀποίητα	πάμπολλ´ ἐστὶν ἡμῖν. Πεμμάτων δὲ
[4, 173]	κατοικοῦντες ἱεροὶ τοῦ θεοῦ, Δελφῶν	ἄποικοι,	παρέχουσι τοῖς ἐπιδημοῦσι στέγην, ἅλας,
[4, 173]	Μαιάνδρου ποταμοῦ ὅτι Δελφῶν εἰσιν	ἄποικοι	τὰς αὐτὰς ἐπιτελοῦντας αὐτοὺς ποιεῖ
[4, 156]	Τάραντι δὲ παρὰ τοῖς ἡμετέροις	ἀποίκοις	πᾶσαν τὴν πόλιν ἐθεασάμην περὶ
[4, 154]	ἐκείνων ἔτι καὶ νῦν Μαντινικὴν	ἀποκαλοῦσι.	Πρὸς δὲ τούτοις καὶ ὁπλομαχίας
[4, 154]	τοῖς ὑπομένειν βουλομένοις τὴν κεφαλὴν	ἀποκοπῆναι	πελέκει, ὥστε τοὺς κληρονόμους κομίσασθαι
[4, 154]	παραστάς τις ξίφει τὸν λαιμὸν	ἀποκόπτει.	Εὐφορίων δ´ ὁ Χαλκιδεὺς ἐν
[4, 159]	δέ τινος αὐτοῦ ποδαπός ἐστιν	ἀποκρίνασθαι	ὅτι πλούσιος. Μήποτε τοῦ αὐτοῦ
[4, 161]	κατεσθίει, τῶν Πυθαγορείων εἷς. {Α.	Ἀποκτείνας	γέ που· οὐκ ἔτι γάρ
[4, 143]	ἐπὶ δεῖπνον εἰς τὰ φιδίτια·	ἀπόλαυε	τοῦ ζωμοῦ, φόρει τοὺς βύστακας
[4, 152]	τοῖς βουλομένοις εἰσερχομένοις τῶν παρασκευασθέντων	ἀπολαύειν	ἀδιαλείπτως διακονουμένους. Ἀφορίσαντος δ´ αὐτοῦ
[4, 139]	δούλους τοὺς ἰδίους· οὐδεὶς δ´	ἀπολείπει	τὴν θυσίαν, ἀλλὰ κενοῦσθαι συμβαίνει
[4, 133]	(Δίφιλος δ´ ἢ Σώσιππος ἐν	Ἀπολειπούσῃ·	Ἔστιν ἔνδον ὄξος ὀξύ σοι.
[4, 132]	εἰπὼν δείπνου. (Δίφιλος δ´ ἐν	Ἀπολειπούσῃ	μάγειρόν τινα παράγων ποιεῖ τάδε
[4, 150]	κακῶς σε, ἔφη, ὦ Αἰγύπτιε,	ἀπολέσειαν	οἱ θεοί, ὅστις δεῖπνα τοιαῦτα
[4, 172]	δὲ καὶ περὶ Δηλίων ἃ	Ἀπολλόδωρος	ὁ Ἀθηναῖος εἴρηκεν ὅτι μαγείρων
[4, 135]	τρώσας μιν, ἄασε δὲ Φοῖβος	Ἀπόλλων.	Ὡς δὲ ἴδον Στρατοκλῆ, κρατερὸν
[4, 149]	δευτέρῳ τῶν περὶ τοῦ Γρυνείου	Ἀπόλλωνος,	ἐν τῷ πρυτανείῳ δειπνοῦσι γενεθλίοις
[4, 149]	τῶν ἱερέων τοῦ τε Πυθίου	Ἀπόλλωνος	καὶ τοῦ Διονύσου· τούτων γὰρ
[4, 149]	ἔτι δὲ τῇ τοῦ Κωμαίου	Ἀπόλλωνος	πανηγύρει, εἰσιόντες πάντες ἐν στολαῖς
[4, 144]	αὑτῷ δοκοίη ζῆν ὡς ταχέως	ἀπολούμενος.	~(Ὁ δ´ αὐτὸς Θεόπομπος ἐν
[4, 157]	θάνατον ἀσπασίως προσίεσθαι, πεπεισμένους τὴν	ἀπόλυσιν	τῆς ψυχῆς μετὰ τῆς τῶν
[4, 148]	τοῖς Ἕλλησι περὶ Πλαταιὰς παρατάττεσθαι	ἀπολωλόσιν	ἤδη ὑπὸ τῶν τοιούτων τροφῶν.
[4, 149]	ἀποματτόμενοι τοῖς ψωμοῖς καὶ τὴν	ἀπομαγδαλίαν	ἕκαστος ἀπέφερε, τοῦτο ποιοῦντες ἕνεκα
[4, 149]	οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας, ἀλλ´	ἀποματτόμενοι	τοῖς ψωμοῖς καὶ τὴν ἀπομαγδαλίαν
[4, 183]	μουσομανεῖν ὡς τοὺς πολλοὺς καὶ	ἀπομνημονεύειν	αὐτοῦ τὰ κρούσματα. Μνημονεύει δὲ
[4, 162]	ἐκ τῶν Στίλπωνος (καὶ Ζήνωνος	ἀπομνημονευμάτων,	ἐν οἷς ζητεῖ, ὅπως ἂν
[4, 171]	ὀψωνάτωρα, ὡς Ξενοφῶν ἐν δευτέρῳ	Ἀπομνημονευμάτων	οὑτωσὶ λέγων· Διάκονον δ´ ἂν
[4, 134]	ἄνδρες φίλοι, ὁ Πλούταρχος ἔφη,	ἀπομνημονεῦσαι·	Δεῖπνα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροφα
[4, 143]	θεοῖς μερίζουσι τῶν παρατιθεμένων ἅπασι·	ἀπονέμουσι	δὲ καὶ τοῖς υἱοῖς κατὰ
[4, 149]	τὸ δεῖπνον σπονδὰς ἐποιοῦντο οὐκ	ἀπονιψάμενοι	τὰς χεῖρας, ἀλλ´ ἀποματτόμενοι τοῖς
[4, 183]	ἐν οἷς ἄν μου θέλῃς	ἀποπειραθῆναι	ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ αὐτός, πολλῶν
[4, 163]	ψυχὴν κέκτηνται θνητῶν εἰσίν τ´	ἀπόπληκτοι,	ὡς ἀνθρωποφάγου τοῦ θηρίου ὄντος·
[4, 133]	Καὶ τὰς μέν θ´ αὕηνον	ἀποπλύνας	βορέῃσι, προσφιλέας χειμῶνι καὶ οἰκουροῖσιν
[4, 140]	μετὰ δεῖπνον τραγήματα· (τοῖς δ´	ἀπόροις	ἐπιτάττει κάλαμον ἢ στιβάδα ἢ
[4, 152]	καθ´ αὑτό· καλεῖται δὲ κόρμα.	Ἀπορροφοῦσι	δὲ ἐκ τοῦ αὐτοῦ ποτηρίου
[4, 153]	πολλάκις διὰ τὴν τυχοῦσαν αἰτίαν	ἀποσπασθεὶς	(τοῦ χαμαιπετοῦς δείπνου ῥάβδοις καὶ
[4, 167]	μετὰ τὴν Τύρου πολιορκίαν Πνυταγόραν	ἀποστέλλων	ἄλλας τε δωρεὰς ἔδωκε καὶ
[4, 164]	Ἤ ὡς τὸν Διογένους Κεφαλίωνα	ἀποστοματιοῦντες;	Κατὰ γὰρ τὸν Σοφοκλέους Κηδαλίωνά
[4, 184]	Οὗτος γὰρ πολλοὺς τῶν Ἀλεξανδρέων	ἀποσφάξας,	οὐκ ὀλίγους δὲ καὶ φυγαδεύσας
[4, 174]	ἐμπνέονται οἱ αὐλοὶ καὶ ἦχον	ἀποτελοῦσι	προσηνῆ. Ἔοικεν δὲ τὸ ὄργανον
[4, 155]	λίθου, ἐὰν μὴ ταχὺ φθάσας	ἀποτέμῃ	τῷ δρεπάνῳ, τέθνηκε, καὶ οἱ
[4, 142]	δὲ λέγειν αὐτούς, ὥστε τεθηρευμένους	ἀποτρέχειν	ἅπαντας. Διακωμῳδῶν δ´ Ἀντιφάνης τὰ
[4, 158]	τε πρὸς τοὺς ἐγκαλοῦντας αὐτῷ	ἀποτριβομένῳ	ἔλεγεν· Εἴθ´ ἠδυνάμην καὶ τὴν
[4, 154]	ὃ δικαιότατός ἐστιν ἕκαστος αὐτῶν	ἀποτυμπανισθῆναι.	(Ἕρμιππος δ´ ἐν αʹ περὶ
[4, 166]	μεθύουσά τ´ ἐξόπισθεν ἡ σοφωτάτη	Ἀποτυμπανισχὰς	κατὰ πόδας πορεύεται. (Πολύευκτον δ´
[4, 154]	περὶ νομοθετῶν τῶν μονομαχούντων εὑρετὰς	ἀποφαίνει	Μαντινεῖς Δημώνακτος ἑνὸς τῶν πολιτῶν
[4, 145]	τῶν συνδείπνων τοῦ βασιλέως, καὶ	ἀποφέρεται	ἕκαστος αὐτῶν ὅ τι ἂν
[4, 151]	ὃν ἂν θέλῃς αἱρήσεις καὶ	ἀποχωρῶν	οὐ μὴ δείσῃς τὸν πολέμιον.
[4, 132]	πάνυ ἁλίσκετ´, ἀλλ´ οὕτως παρέργως	ἅπτεται·	τὰς δ´ ὀνθυλεύσεις καὶ τὰ
[4, 143]	κρέως, τῶν δ´ ἄλλων οὐθενὸς	ἅπτονται.	Εἶτα ποτήριον ἐν ἑκάστῃ τραπέζῃ
[4, 136]	γεύσασθαι ἕτοιμος· οὐ μὴν οὐδ´	ἄρ´	ἄθικτος ἔην, πόθεον δὲ καὶ
[4, 134]	μόνον ὀσμὴν ἴδωσι· συμφορὰν λέγεις	ἄρ´	ἂν φαίης ἂν εἰς συμπόσιον
[4, 135]	κε δύ´ ἀνέρες ἀθλητῆρες, οἷοι	ἄρ´	Ἀστυάναξ τε καὶ Ἀντήνωρ ἐγένοντο,
[4, 136]	ἀπήγαγον ἄλλυδις ἄλλον. Τῶν δ´	ἄρ´	ἔλοψ κρείων δουρικλυτὸς ἡγεμόνευεν, (οὗ
[4, 134]	ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν, στῆ δ´	ἄρ´	ἐπ´ οὐδὸν ἰών. Σχεδόθεν δέ
[4, 138]	μνημονεύοντα Κρατῖνον ἐν Πλούτοις λέγειν·	Ἆρ´	ἀληθῶς τοῖς ξένοισιν ἔστιν, ὡς
[4, 161]	{Α. Τρυφῶσιν οὗτοι πρὸς ἑτέρους.	Ἆρ´	οἶσθ´ ὅτι Μελανιππίδης ἑταῖρός ἐστι
[4, 141]	δεῖπνον ἅπαντας αὐτοὺς παραπέμπειν, κἂν	ἄρα	ἐλάα τις ἢ τυρὸς ἢ
[4, 182]	ἐν τρίτῳ Πολιτείας φησίν· Οὐκ	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, πολυχορδίας γε
[4, 174]	ἐν τοῖς θρήνοις, εἰ μὴ	ἄρα	καὶ ἡ Καρία Φοινίκη ἐκαλεῖτο,
[4, 183]	Οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται. ~(Τριγώνων	ἄρα	καὶ πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων
[4, 145]	ἀναλίσκονται, οἵ τε στρουθοὶ οἱ	Ἀράβιοι	ἐστὶν δὲ τὸ ζῷον μέγα
[4, 175]	τε χειμωντεως ναος στέρημα κωμασάσης.	Ἀραρὼς	δ´ ἐν Πανὸς γοναῖς· Ἀναρπάσας
[4, 174]	αὐλοὶ εἰς τὸ ὕδωρ καὶ	ἀρασσομένου	τοῦ ὕδατος ὑπό τινος νεανίσκου,
[4, 162]	Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ τοῦ Σικυωνίου	Ἀράτου,	ὁ πρότερον ἐν τοῖς διαλόγοις
[4, 131]	πινόντων. Αὐλεῖν δ´ αὐτοῖς Ἀντιγενείδαν,	Ἀργᾶν	δ´ ᾄδειν καὶ κιθαρίζειν Κηφισόδοτον
[4, 146]	δόκιμος ἐδαπάνησε· καὶ γὰρ ἐκπώματα	ἀργυρᾶ	καὶ χρυσᾶ καὶ κρατῆρας παρετίθεντο,
[4, 153]	ἀνθιναί τε στρωμναὶ καὶ ἐκπώματα	ἀργυρᾶ	παντοδαπά, καὶ δούλων πλῆθος εὐπρεπῶν
[4, 129]	τὴν διάμετρον ἐν θήκῃ κατακείμενος	ἀργυρᾷ	(πλήρης ἰχθύων ὀπτῶν πάντα γένη
[4, 128]	καὶ κατακλιθεῖσιν εὐθέως ἐδόθησαν φιάλαι	ἀργυραῖ	ἑκάστῳ μία δωρεά. Προεστεφανώκει δὲ
[4, 130]	κατὰ πινάκων τετραγώνων χρυσομίτρων (σιβύναις	ἀργυραῖς	διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ. Καὶ τὸ
[4, 151]	καὶ Τιμασίων προπίνων φιάλην τε	ἀργυρᾶν	καὶ κοπίδα ἀξίαν δέκα μνῶν.
[4, 129]	συνδεδεμένας ἱμάντι χρυσῷ, (τὴν μὲν	ἀργυρᾶν,	τὴν δὲ χρυσῆν, κοτυλιαίας, καὶ
[4, 138]	Παυσανίαν ἰδόντα κλίνας χρυσᾶς καὶ	ἀργυρᾶς	ἐστρωμένας καὶ τραπέζας ἀργυρᾶς καὶ
[4, 138]	καὶ ἀργυρᾶς ἐστρωμένας καὶ τραπέζας	ἀργυρᾶς	καὶ παρασκευὴν μεγαλοπρεπῆ δείπνου ἐκπλαγέντα
[4, 154]	Ἄλλοι δ´ ἐν θεάτρῳ λαβόντες	ἀργύριον	ἢ χρυσίον, οἳ δὲ οἴνου
[4, 145]	μισθοφόροι ἐν τῇ Ἑλλάδι μισθὸν	ἀργύριον	λαμβάνουσιν, οὕτως οὗτοι τὰ σιτία
[4, 152]	πεδίων καὶ διασπείρειν χρυσίον καὶ	ἀργύριον	ταῖς ἀκολουθούσαις τῶν Κελτῶν μυριάσι
[4, 146]	στρατιὰν καὶ δειπνίσασι τετρακόσια τάλαντα	ἀργυρίου	Ἀντίπατρος (τῶν ἀστῶν ἀνὴρ δόκιμος
[4, 144]	τοῖς ἐφευρίσκουσί τινα καινὴν ἡδονὴν	ἀργυρίου	πλῆθος. (Θεόπομπος δ´ ἐν τῇ
[4, 159]	τί οἱ Ἕλληνες χρῶνται τῷ	ἀργυρίῳ	εἶπεν Πρὸς τὸ ἀριθμεῖν. Διογένης
[4, 130]	Ἑρμαῖ καὶ τοιαῦτα πολλὰ εἴδωλα	ἀργυροῖς	δᾳδουχοῦντα λαμπτῆρσι. Θαυμαζόντων δ´ ἡμῶν
[4, 152]	μὲν ἀμβίκοις, ἢ κεραμέοις ἢ	ἀργυροῖς·	(καὶ γὰρ τοὺς πίνακας ἐφ´
[4, 135]	Ἦλθε δὲ Νηρῆος θυγάτηρ, Θέτις	ἀργυρόπεζα,	σηπίη εὐπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα,
[4, 129]	συνηθροισμένων, ἅπασί τε προσεδόθη καὶ	ἀργυροῦν	ἀρτοφόρον ἄρτων Καππαδοκίων, ὧν τὰ
[4, 142]	ἐπέκειτο καὶ κάδος καὶ σκαφίον	ἀργυροῦν	δύο κοτύλας χωροῦν καὶ κύαθος,
[4, 129]	καὶ διλήκυθον μύρου χρυσοῦν καὶ	ἀργυροῦν	(ἰσόσταθμον τοῖς προτέροις. Ἡσυχίας δὲ
[4, 129]	εἰσφέρεται πλοῦτος ἀντὶ δείπνου, πίναξ	ἀργυροῦς	ἐπὶ πάχος οὐκ ὀλίγον περίχρυσος,
[4, 128]	καὶ ποικίλα, καὶ μετὰ ταῦτα	ἀργυροῦς	πίναξ ἕτερος, ἐφ´ ᾧ πάλιν
[4, 138]	τοῦ Μαρδονίου παρασκευὴν (χρυσῷ καὶ	ἀργύρῳ	καὶ παραπετάσμασι ποικίλοις κατεσκευασμένην κελεῦσαι
[4, 142]	καθ´ αὑτούς, ὥστε δοκεῖν τὸν	Ἄρεα	καὶ τὸν Ἀκρότατον εὐτελείᾳ πάντας
[4, 168]	δραχμὰς ἀμφότεροι λαμβάνουσι, θαυμάσαντες οἱ	Ἀρεοπαγῖται	διακοσίαις δραχμαῖς ἐτίμησαν αὐτούς. Καὶ
[4, 168]	ζῶντας τὸ παλαιὸν ἀνεκαλοῦντο οἱ	Ἀρεοπαγῖται	καὶ ἐκόλαζον, ἱστόρησαν Φανόδημος καὶ
[4, 167]	πολυτελῶς. Ἀνακαλεσαμένων δ´ αὐτὸν τῶν	Ἀρεοπαγιτῶν	καὶ κελευόντων βέλτιον ζῆν, Ἀλλὰ
[4, 163]	ἐπιγράμμασιν· Ἅδ´ ἐγὼ ἁ τλάμων	Ἀρετὰ	παρὰ τῇδε κάθημαι Ἡδονῇ, αἰσχίστως
[4, 163]	καὶ τοὺς σοὶ παραπλησίους ἡ	Ἀρετὴ	Ἡδονῇ παρακάθηται, ὥς φησι Μνασάλκης
[4, 141]	οὕνεκεν κομίζουσιν, ἀλλὰ τῆς αὑτῶν	ἀρετῆς	ἀπόδειξιν τῆς κατὰ τὴν θήραν
[4, 142]	οἱ μικρὸν πρὸ Κλεομένους βασιλεύσαντες	Ἄρευς	καὶ Ἀκρότατος αὐλικὴν ἐξουσίαν ζηλώσαντες·
[4, 154]	Οἰδίπου δὲ παῖδε, διπτύχω κόρω,	Ἄρης	κατέσκηψ´, ἔς τε μονομάχου πάλης
[4, 175]	δὲ θητίῳ φησί· νάβλας ἐν	ἄρθροις	γραμμάτων οὐκ εὐμελής, ᾧ λωτὸς
[4, 150]	τῇ τρίτῃ ὁ αὐτὸς Φύλαρχος	Ἀριάμνην	φησὶ τὸν Γαλάτην πλουσιώτατον ὄντα
[4, 159]	τῷ ἀργυρίῳ εἶπεν Πρὸς τὸ	ἀριθμεῖν.	Διογένης δ´ ἐν τῇ ἑαυτοῦ
[4, 154]	χρυσίον, οἳ δὲ οἴνου κεραμίων	ἀριθμόν	τινα, καὶ πιστωσάμενοι τὴν δόσιν
[4, 141]	μὲν γὰρ εἶναι θʹ τῷ	ἀριθμῷ,	(σκιάδες δὲ οὗτοι καλοῦνται σκηναῖς
[4, 145]	δὲ πλεῖστα ὁ βασιλεὺς μόνος	ἀριστᾷ	καὶ δειπνεῖ. Ἐνίοτε δὲ καὶ
[4, 133]	σοι. Ὑπολαμβάνω, παιδάριον, ὀπὸν εἰλήφαμεν.	Ἄριστα	τούτοις πάντα πιέσω καὶ πυκνά,
[4, 167]	ἰκρίον ἔστησε πρὸς τοῖς Ἑρμαῖς	Ἀρισταγόρᾳ	μετεωρότερον τῶν Ἑρμῶν, Ἐλευσῖνί τε
[4, 167]	ἀπόγονος, (ὥς φησιν Ἡγήσανδρος, ὥστε	Ἀρισταγόραν	μὲν ἔχειν τὴν Κορινθίαν ἐρωμένην,
[4, 137]	Ὅμηρον. Καὶ γὰρ ἐκεῖνος τοὺς	ἀριστεῖς	συνάγων πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα Φύρετο
[4, 167]	ἐκ τῆς ἄλλης Ἑλλάδος, οὐκ	ἀριστίνδην	ἐξειλεγμένοι, ἀλλ´ εἴ τις ἦν
[4, 174]	αὐτῷ τοὔνομα. (Ἱστορεῖ δὲ τοῦτο	Ἀριστοκλῆς	ἐν τῷ περὶ χορῶν οὑτωσί
[4, 140]	Διοσκουρίδης ἐν βʹ πολιτείας καὶ	Ἀριστοκλῆς	ἐν τῷ προτέρῳ καὶ οὗτος
[4, 146]	Ξέρξης δὶς ἐσιτέετο μεταλαμβάνων καὶ	ἄριστον,	ἀνάστατοι ἂν ἐγεγόνεσαν αἱ πόλεις.
[4, 147]	μέγιστον πάντ´ ἔπαθεν λιπαροντεσ εγχελεατινες	ἄριστον	γόγγροιτοιωνητεμων πλῆρες θεοτερπές. Ἐπ´ αὐτῷ
[4, 146]	ἐντιμότατοι τῶν συνδείπνων ἐπὶ τὸ	ἄριστον	μόνον διὰ τὸ παρῃτῆσθαι, ἵνα
[4, 145]	ἐν ᾧ ὁ βασιλεὺς τὸ	ἄριστον	ποιεῖται καὶ ἐν ᾧ οἱ
[4, 153]	ἱστορεῖ Ποσειδώνιος ἐν τῇ τριακοστῇ,	ἄριστον	προσφέρονται κρέα μεληδὸν ὠπτημένα καὶ
[4, 137]	ὅταν τοῖς Διοσκούροις ἐν πρυτανείῳ	ἄριστον	προτιθῶνται, ἐπὶ τῶν τραπεζῶν τιθέναι
[4, 182]	πεποιῆσθαι ὑπὸ Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν σαμβύκην.	Ἀριστόξενος	δ´ ἔκφυλα ὄργανα καλεῖ φοίνικας
[4, 184]	Προνόμου τοῦ μεγίστην ἐσχηκότος δόξαν.	Ἀριστόξενος	δὲ καὶ Ἐπαμινώνδαν (τὸν Θηβαῖον
[4, 174]	ἡ ὕδραυλις ἢ τῶν ἐντατῶν.	Ἀριστόξενος	μὲν οὖν τοῦτο οὐκ οἶδε.
[4, 174]	τὸ ὄνομα σφάλλεται. Ὁ μέντοι	Ἀριστόξενος	προκρίνει τὰ ἐντατὰ καὶ καθαπτὰ
[4, 160]	ὁ Μάγνος Ὁ μὲν πάντα	ἄριστος,	ἔφη, (Λαρήνσιος ὀξέως καὶ καλῶς
[4, 173]	ἔλαιον καὶ ξύλα καὶ στρώματα.	Ἀριστοτέλης	ἢ Θεόφραστος ἐν τοῖς ὑπομνήμασι
[4, 182]	Δωριεῦσιν, ὡς Ἀρτεμίδωρος ἱστορεῖ ὁ	Ἀριστοφάνειος	ἐν βʹ περὶ Δωρίδος. Ὁ
[4, 133]	τέττιγας καὶ κερκώπας ἀναστομώσεως χάριν.	Ἀριστοφάνης	Ἀναγύρῳ· Πρὸς θεῶν, ἔραμαι τέττιγα
[4, 133]	ἁλμάσιν ἐλάαις, ἃς κολυμβάδας καλοῦσιν.	Ἀριστοφάνης	γοῦν ἐν Γήρᾳ φησίν· Ὦ
[4, 130]	βασιλεῖ θερμὴν παρέθηκε κάμηλον. Ὁ	Ἀριστοφάνης	δ´ ἐν Ἀχαρνεῦσι καὶ αὐτὸς
[4, 183]	πηκτίδος συγχορδίᾳ, καὶ ἐν Θαμύρᾳ.	Ἀριστοφάνης	δ´ ἐν Δαιταλεῦσι (καὶ Θεόπομπος
[4, 154]	τὸ περὶ τοὺς μονομάχους καὶ	Ἀριστοφάνης	εἴρηκεν ἐν Φοινίσσαις οὕτως· Ἐς
[4, 158]	ψύχους κρυόεντος. (Ὁ χαρίεις τε	Ἀριστοφάνης	ἐν Γηρυτάδῃ ἔφη· Πτισάνην διδάσκεις
[4, 156]	ἑλέσθαι. Καὶ ὁ καλὸς δ´	Ἀριστοφάνης	ἐν Κωκάλῳ ἔφη· (Ἀλλ´ ἐστίν,
[4, 171]	οἱ Ἕλληνες προτένθην ὠνόμαζον, ὡς	Ἀριστοφάνης	ἐν προτέραις Νεφέλαις διὰ τούτων·
[4, 169]	τὴν ταγηνιστηρίαν. Τὴν χύτραν δ´	Ἀριστοφάνης	ἐν Σκηνὰς καταλαμβανούσαις κακκάβην εἴρηκεν
[4, 171]	μέτριος ἀγοραστής. Ὀψώνην δ´ εἴρηκεν	Ἀριστοφάνης	ἐν Ταγηνισταῖς διὰ τούτων· (Ὡς
[4, 173]	Γογγύλοι, ἐπειδὴ τὰς μάζας, φησὶν	Ἀριστοφάνης,	ἐν ταῖς θοίναις δι´ ἡμέρας
[4, 184]	Ἀρχύτας. Ἐμφανίζει δὲ καὶ ὁ	Ἀριστοφάνης	ἐν τοῖς Δαιταλεῦσι τὴν περὶ
[4, 173]	Εἰς ταῦτα δὲ ἀποβλέπων καὶ	Ἀριστοφάνης	ἔφη· Ἀλλ´ ὦ Δελφῶν πλείστας
[4, 140]	~(Τῆς δὲ κοπίδος μνημονεύει καὶ	Ἀριστοφάνης	ἢ Φιλύλλιος ἐν ταῖς Πόλεσιν,
[4, 170]	λέποντα καὶ τρεῖς ἁλμάδας. Καὶ	Ἀριστοφάνης	Πλούτῳ· Πρὸ τοῦ δ´ ὑπὸ
[4, 161]	κάππαριν ἅπαντα ταῦτ´ ἐστὶν δραχμῆς.	Ἀριστοφῶν	δ´ ἐν Πυθαγοριστῇ· Πρὸς τῶν
[4, 145]	τι ἂν καταλίπηται ἐπὶ τῷ	ἀρίστῳ.	(Τὰ δὲ πλεῖστα τούτων τῶν
[4, 154]	τὰ πολεμικὰ οἱ Μαντινεῖς καὶ	Ἀρκάδες,	τήν τε στολὴν τὴν πολεμικὴν
[4, 149]	καὶ τεσσαρακοστῇ τῶν Φιλιππικῶν Οἱ	Ἀρκάδες,	φησίν, ἐν ταῖς ἑστιάσεσιν ὑποδέχονται
[4, 165]	Τούτων γὰρ ἐμνημονεύσατ´ ἐν τοῖς	Ἀρκαδικοῖς	δείπνοις μνήμης ἠξιωμένων. Καὶ τὸ
[4, 148]	τῶν τοιούτων τροφῶν. ΗΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'	(Ἀρκαδικὸν	δὲ δεῖπνον διαγράφων ὁ Μιλήσιος
[4, 132]	καὶ τὰ κεκαρυκευμένα μᾶλλον προσεδέξατ´.	Ἀρκαδικὸς	τοὐναντίον ἀθάλασσος ὢν τοῖς λοπαδίοις
[4, 151]	οὓς καὶ αἱ τράπεζαι ἔκειντο.	Ἀρκὰς	δέ τις Ἀρύστας ὄνομα, φαγεῖν
[4, 158]	φησιν ὁ σκηνικὸς οὗτος φιλόσοφος·	Ἀρκεῖ	μετρία βιοτά μοι σώφρονος τραπέζης,
[4, 167]	πίνω Χῖον οἶνον καὶ τἄλλ´	ἀρκούντως	παρασκευάζομαι, τῶν ἰδίων μου προσόδων
[4, 131]	ὑπεστρῶσθαι στρώμαθ´ ἁλουργῆ μέχρι τῆς	ἄρκτου·	δειπνεῖν δ´ ἄνδρας βουτυροφάγους, αὐχμηροκόμας
[4, 152]	ἴχνη τῆς γῆς ἐφ´ ἧς	ἁρματηλατεῖ	χρυσὸν καὶ εὐεργεσίας ἀνθρώποις φέρει.
[4, 152]	δημαγωγοῦντα αὐτὸν τοὺς ὄχλους ἐν	ἅρματι	φέρεσθαι διὰ τῶν πεδίων καὶ
[4, 183]	Κολοφώνιος ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ	Ἁρματίῳ·	(Σκινδαψὸν λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων,
[4, 139]	κατεσκευασμένων, αἳ δ´ ἐφ´ ἁμίλλαις	ἁρμάτων	ἐζευγμένων πομπεύουσιν, ἅπασα δ´ ἐν
[4, 139]	μὲν ἐπὶ καννάθρων (καμαρωτῶν ξυλίνων	ἁρμάτων)	φέρονται πολυτελῶς κατεσκευασμένων, αἳ δ´
[4, 148]	φησὶν εἶναι καὶ ὕεα κρέα.	Ἁρμόδιος	δὲ ὁ Λεπρεάτης ἐν τῷ
[4, 176]	τε ἡδεῖ μοναύλῳ τὰς ἡδίστας	ἁρμονίας	ἀναμινυρίζει. Ποσειδώνιος δ´ ὁ ἀπὸ
[4, 131]	αὖ Θήβας τὰς ἑπταπύλους, τὰς	ἁρμονίας	μεταβάλλοντας, φερνάς τε λαβεῖν δύο
[4, 140]	καλῶν. καὶ πάλιν· Ἄικλον Ἀλκμάων	ἁρμόξατο.	Ἄικλον δ´ οὐ λέγουσιν οἱ
[4, 148]	πρὸς τὴν ἄρτυσιν τῶν ἱερείων	ἁρμόττοντα.	~Ἡ δὲ πόλις παρεῖχεν ἑκατέρῳ
[4, 130]	ὅλους (βοῦς ὤπτων, ὗς, ἐλάφους,	ἄρνας·	τὸ τελευταῖον δ´ ὁ μάγειρος
[4, 141]	χῆνες, τρυγόνες, κίχλαι, κόσσυφοι, λαγῴ,	ἄρνες,	ἔριφοι. ἱ δὲ μάγειροι σημαίνουσι
[4, 147]	ὀπτά τ´ ἐρίφων τε καὶ	ἀρνῶν,	ἅ θ´ ὑπερωμόκρεως χορδὰ γλυκίστα
[4, 144]	ἐπὶ τὴν τράπεζαν ἀπὸ βοῶν	ἀρξάμενον·	καὶ ἀναχθέντα αἰχμάλωτον ὡς βασιλέα
[4, 130]	εὐωχίαις γινόμενον. (Καὶ ὁ Κάρανος	ἄρξας	πότου μικροῖς ἐκπώμασι περισοβεῖν ἐκέλευε
[4, 129]	οἱ δ´ ἐννέα πάντες ἀνέσταν»	Ἁρπάζοντες	κἄλλος ἄλλον φθάνοντες. Εἷς δὲ
[4, 160]	μικρὸν ἀλλᾶντός τε προστετμημένον. Ἑξῆς	ἁρπάσας	τὸν λόγον ὁ Μάγνος Ὁ
[4, 139]	κομίζουσι γὰρ αἱ τιτθαὶ τὰ	ἄρρενα	παιδία κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον
[4, 137]	δὲ στόματ´ εἶεν, γαστὴρ δ´	ἄρρηκτος,	χάλκεον δέ μοι ἦτορ ἐνείη.
[4, 166]	{Α. Οὐ δῆτ´, ἀλλ´ ὅτι	ἄρρην	ὑπὸ θηλειῶν κατεκόπης. Θεόπομπος δ´
[4, 139]	καλούμενον ἄικλον εἰσφέρουσιν ἄρτους ἐν	ἀρριχίδι	καὶ κρέας ἑκάστῳ, καὶ τῷ
[4, 153]	ὡς πολὺν χρόνον παρὰ τῷ	Ἀρσάκει	διέτριψεν ἀγόμενος βασιλικῶς, γράφει καὶ
[4, 153]	εἰς Μηδίαν ἀνελθὼν καὶ πολεμῶν	Ἀρσάκει	ᾐχμαλωτίσθη ὑπὸ τοῦ βαρβάρου καὶ
[4, 144]	ζῶντα λαμπρῶς. Διὸ καὶ ἀκούσαντα	Ἀρταξέρξην	εἰπεῖν ὅτι οὕτως αὑτῷ δοκοίη
[4, 130]	τῶν φραγμάτων καὶ Ἔρωτες καὶ	Ἀρτέμιδες	καὶ Πᾶνες καὶ Ἑρμαῖ καὶ
[4, 183]	τουτὶ τὸ εὕρημα ἀνέθηκε ἐν	Ἀρτέμιδος.	Μνημονεύει δ´ ὁ Ἰόβας καὶ
[4, 171]	καλοῦντες τράπεζαν παρὰ τὸ ἐλεόν.	Ἀρτεμίδωρος	δ´ αὐτοὺς δειπνοκλήτορας ὀνομάζει. (Ἐκάλουν
[4, 182]	τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ Δωριεῦσιν, ὡς	Ἀρτεμίδωρος	ἱστορεῖ ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν βʹ
[4, 139]	(καὶ) πρὸς τὴν Κορυθαλίαν καλουμένην	Ἄρτεμιν,	(ἧς τὸ ἱερὸν παρὰ τὴν
[4, 168]	Δίφιλον Κεφαλὰς ἔχοντες τρεῖς ὥσπερ	Ἀρτεμίσιον,	Πολέμιοι τῆς οὐσίας ὑπάρχοντες, ὡς
[4, 155]	τοῖς συμποσίοις ἀγχόνην παίζειν βρόχον	ἀρτήσαντας	ἔκ τινος ὕψους (στρογγύλον) πρὸς
[4, 139]	τὸν καλούμενον φυσίκιλλον, ὅς ἐστιν	ἀρτίσκος	ἐγκρίδι παραπλήσιος, γογγυλώτερος δὲ τὴν
[4, 151]	εἴκοσι κρεῶν μεστοὶ νενεμημένων καὶ	ἄρτοι	ζύμητες μεγάλοι προσπεπερονημένοι ἦσαν πρὸς
[4, 153]	γὰρ οἰνόμελι, τὰ δὲ βρώματα	ἄρτοι	μεγάλοι καὶ καπνιστὰ κρέα ἑφθὰ
[4, 151]	ἐπηρμένων. Ἡ τροφὴ δ´ ἐστὶν	ἄρτοι	μὲν ὀλίγοι, κρέα δὲ πολλὰ
[4, 145]	δὲ τὰ πλεῖστα κρέα καὶ	ἄρτοι)	ὁ τῆς τραπέζης ἐπιμελούμενος δίδωσιν
[4, 128]	λαγωοὶ καὶ ἔριφοι καὶ ἕτεροι	ἄρτοι	πεπονημένοι καὶ περιστεραὶ καὶ τρυγόνες
[4, 137]	πρυτανείῳ σιτουμένοις μᾶζαν παρέχειν κελεύει,	ἄρτον	δὲ ταῖς ἑορταῖς προσπαρατιθέναι, μιμούμενος
[4, 139]	στεφανοῦνται ἐπὶ τοῖς δείπνοις οὔτε	ἄρτον	εἰσφέρουσιν οὔτε ἄλλα πέμματα καὶ
[4, 158]	εἰσορῶν χαλκήλατον μέγαν κολοσσὸν φάκινον	ἄρτον	ἐσθίειν. Ἐπεὶ τί δεῖ βροτοῖσι’
[4, 151]	εἰς τὴν χεῖρα ὅσον τριχοίνικον	ἄρτον	καὶ κρέα θέμενος ἐπὶ τὰ
[4, 141]	ἀλλ´ οἵ γε πλούσιοι καὶ	ἄρτον	καὶ ὧν ἂν ὥρα ἐκ
[4, 159]	ἀλλ´ ἡμῖν γε ποίησον δοθῆναι	ἄρτον,	μεθ´ ὧν μηδὲν τῶν πολυτελῶν,
[4, 138]	παραπετάσμασι ποικίλοις κατεσκευασμένην κελεῦσαι τοὺς	ἀρτοποιοὺς	καὶ ὀψοποιοὺς κατὰ ταὐτὰ καθὼς
[4, 140]	τοῖς φιδίταις μετὰ τὸ δεῖπνον·	ἄρτος	γάρ ἐστι καὶ κρέας. Ἀλλ´
[4, 128]	χαλκῷ πίνακι τῶν Κορινθίων κατασκευασμάτων	ἄρτος	ἑκάστῳ ἰσόπλατυς ἐδόθη, ὄρνεις τε
[4, 149]	πλάτος πεποιημένος, (ἐφ´ ᾧ ἐπίκειται	ἄρτος	ἕτερος, ὃν κριβανίτην καλοῦσι, καὶ
[4, 149]	μερίδων δίδοται. Ἔπειτα ἑκάστῳ παρατίθεται	ἄρτος	καθαρὸς εἰς πλάτος πεποιημένος, (ἐφ´
[4, 161]	τὰ δὲ καθ´ ἡμέραν τάδε·	(ἄρτος	καθαρὸς εἷς ἑκατέρῳ, ποτήριον ὕδατος·
[4, 140]	δ´ ἡ κοπὶς δεῖπνον, μᾶζα,	ἄρτος,	κρέας, λάχανον ὠμόν, ζωμός, σῦκον,
[4, 153]	δειπνίζων. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν	ἄρτος	μέγας καὶ κρέας, τὸ δὲ
[4, 128]	πίναξ ἕτερος, ἐφ´ ᾧ πάλιν	ἄρτος	μέγας καὶ χῆνες καὶ λαγωοὶ
[4, 140]	τῶν μαζῶν, ὡς Ἐρατοσθένης καὶ	ἄρτους	δὲ καὶ ζωμόν τινα καθηδυσμένον
[4, 151]	ἀνελόμενος τοὺς παρ´ αὑτῷ κειμένους	ἄρτους	διέκλα κατὰ μικρὰ καὶ διερρίπτει
[4, 139]	δεῖπνον τὸ καλούμενον ἄικλον εἰσφέρουσιν	ἄρτους	ἐν ἀρριχίδι καὶ κρέας ἑκάστῳ,
[4, 134]	ἕσπετο λιμός. Οὗ δὴ καλλίστους	ἄρτους	ἴδον ἠδὲ μεγίστους, λευκοτέρους χιόνος,
[4, 149]	ἐγχεῖν πλείω καὶ μάζας (καὶ	ἄρτους	παραβάλλειν. Γενναῖος γὰρ ὁ τοιοῦτος
[4, 150]	τῇ ἕκτῃ ἐπὶ ταῖς τραπέζαις	ἄρτους	πολλοὺς κατακεκλασμένους παρατίθεσθαι χύδην καὶ
[4, 139]	ἐν τῇ θοίνῃ τοὺς ἰπνίτας	ἄρτους.	Τὸ δὲ ἄικλον ὑπὸ μὲν
[4, 129]	Κάρανος κελεύει σπυρίδας ἡμῖν καὶ	ἀρτοφόρα	διὰ ἱμάντων ἐλεφαντίνων πεπλεγμένα δοθῆναι,
[4, 129]	ἅπασί τε προσεδόθη καὶ ἀργυροῦν	ἀρτοφόρον	ἄρτων Καππαδοκίων, ὧν τὰ μὲν
[4, 158]	ὁ σοφὸς καὶ φακῆν φρονίμως	ἀρτύσει.	διὸ καὶ Τίμων ὁ Φλιάσιος
[4, 173]	αὐτῶν Χοίρακοι καὶ Ἀμνοὶ καὶ	Ἀρτυσίλεῳ	καὶ Σήσαμοι καὶ Ἀρτυσίτραγοι καὶ
[4, 148]	καὶ τἄλλα τὰ πρὸς τὴν	ἄρτυσιν	τῶν ἱερείων ἁρμόττοντα. ~Ἡ δὲ
[4, 173]	καὶ Ἀρτυσίλεῳ καὶ Σήσαμοι καὶ	Ἀρτυσίτραγοι	καὶ Νεωκόροι καὶ Ἰχθυβόλοι, τῶν
[4, 131]	τε πνοαί, τερενοχρῶτες μαζῶν ὄψεις,	ἄρτων,	ἀμύλων, πουλυποδείων, χολίκων, δημοῦ, φυσκῶν,
[4, 145]	ποιήσαντες τῶν κρεῶν καὶ τῶν	ἄρτων	ἴσας διαιροῦνται. Ὥσπερ δὲ οἱ
[4, 162]	καὶ περὶ προσοψημάτων καὶ περὶ	ἄρτων	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ὅσα
[4, 129]	τε προσεδόθη καὶ ἀργυροῦν ἀρτοφόρον	ἄρτων	Καππαδοκίων, ὧν τὰ μὲν ἐφάγομεν,
[4, 147]	παρεβάλλετο θερμὰ πολλὰ καὶ μαλακοπτυχέων	ἄρτων.	Ὁμοσύζυγα δὲ ξανθόν τ´ ἐπεισῆλθεν
[4, 157]	φαγεῖν πεινῶντι, ἡδὺ δὲ ὕδωρ	ἀρυσάμενον	ἐκ ποταμοῦ διψῶντα πιεῖν. Σωκράτης
[4, 151]	καὶ πάντες ἐδέχοντο. Ὁ δὲ	Ἀρύστας	ἐπεὶ παρ´ αὐτὸν φέρων τὸ
[4, 151]	τράπεζαι ἔκειντο. Ἀρκὰς δέ τις	Ἀρύστας	ὄνομα, φαγεῖν δεινός, τὸ μὲν
[4, 158]	(Τραγικὸν γὰρ ἡ φακῆ ´στιν,	Ἀρχάγαθος	ἔφη Ποτὲ γεγραφέναι ῥοφοῦντ´ Ὀρέστην
[4, 171]	ἡμέρας ἅσπερ καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρχαὶ	αἱ ἀφεταὶ ἀπὸ τῆς ἡμέρας
[4, 171]	οὐ δέχονται δῆτα τῇ νουμηνίᾳ	ἁρχαὶ	τὰ πρυτανεῖ´, ἀλλ´ ἕνῃ τε
[4, 182]	τὰ τρίγωνα καὶ τὰς σαμβύκας	ἀρχαῖα	εἶναι. Ἐν γοῦν Μιτυλήνῃ μίαν
[4, 154]	πολεμικὴν καὶ τὴν ὅπλισιν τὴν	ἀρχαίαν	ὡς εὑρόντων ἐκείνων ἔτι καὶ
[4, 137]	καὶ πράσα« ὑπόμνησιν ποιουμένους τῆς	ἀρχαίας	ἀγωγῆς. Σόλων δὲ τοῖς ἐν
[4, 139]	(ἐν) τούτοις ἀναμεμιγμένοι τὴν κίνησιν	ἀρχαικὴν	ὑπὸ τὸν αὐλὸν καὶ τὴν
[4, 143]	τοῖς δ´ ἐκείνων ἔθεσιν ἴσθ´	ἀρχαικός.	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Περὶ δὲ τῶν
[4, 171]	ἡμέρας. Ὅτι δ´ εἶχον οἱ	ἀρχαῖοι	καὶ τοὺς προγεύστας καλουμένους Ξενοφῶν
[4, 154]	τὸ τέχνημα καταδείξαντος. Ὅτι δὲ	ἀρχαῖον	ἦν τὸ περὶ τοὺς μονομάχους
[4, 151]	τις Ἀθηναῖος ἀναστὰς εἶπεν ὅτι	ἀρχαῖος	εἴη νόμος κάλλιστος τοὺς μὲν
[4, 134]	εἰρημένα τάδε· Λόγος γάρ ἐστ´	ἀρχαῖος	οὐ κακῶς ἔχων· οἶνον λέγουσι
[4, 137]	Ἀθήναις δὲ ἱστοροῦσιν οὐ πάνυ	ἀρχαίων	δυεῖν γινομένων δείπνων ἐν Λυκείῳ
[4, 155]	τῶν Ἑλλήνων πολὺ πρῶτοι, περὶ	ἀρχαίων	συμποσίων ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´ ὁ
[4, 163]	ὡρολόγιον δόξεις τι, οὐχὶ λήκυθον.	(Ἀρχέστρατος	δέ, ὦ Κύνουλκε, ὃν ἀντὶ
[4, 162]	μειρακιεξαπάται καὶ συλλαβοπευσιλαληταί, (δοξοματαιόσοφοι, ζηταρετησιάδαι.	(Ἀρχέστρατός	τε ὁ Γελῷος ἐν τῇ
[4, 164]	Ὡς ὁ Κρατῖνος ἐν τοῖς	Ἀρχιλόχοις	ἔφη. Ἐπιλανθανόμενος γὰρ ἐν οἷς
[4, 167]	Δημήτριος ὁ Σκήψιος, οὗ μνημονεύει	Ἀρχίλοχος.	Ὑπὸ φιληδονίας γὰρ καὶ ἀκρασίας
[4, 167]	καὶ ἀκρασίας καὶ οὗτος μετ´	Ἀρχίου	πλέων εἰς Σικελίαν ὅτ´ ἔμελλεν
[4, 145]	βασιλεὺς εἴς τινας ἀφίκηται τῶν	ἀρχομένων,	εἰς τὸ δεῖπνον αὐτοῦ δαπανᾶσθαι
[4, 171]	δὲ καὶ ψήφισμα ἐπὶ Κηφισοδώρου	ἄρχοντος	Ἀθήνησι γενόμενον, ἐν ᾧ ὥσπερ
[4, 184]	κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ	Ἀρχύτας.	Ἐμφανίζει δὲ καὶ ὁ Ἀριστοφάνης
[4, 184]	ἤσκησαν, ὡς Εὐφράνωρ τε καὶ	Ἀρχύτας	Φιλόλαός τε ἄλλοι τε οὐκ
[4, 142]	δεῖπνα ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι	Ἄρχων	φησὶν οὕτως· ~(Ἐν Λακεδαίμονι γέγονας·
[4, 168]	εἰσιοῦσι προσεφέροντο ποδονιπτῆρες οἴνου δι´	ἀρωμάτων.	~(Οὓς ἰδὼν ὁ πατὴρ καλέσας
[4, 143]	καὶ τὰς τῆς πόλεως προσόδους,	ἃς	διανέμουσιν οἱ προεστηκότες τῆς πόλεως
[4, 154]	διαθήκαις γέγραφεν γυναῖκας εὐπρεπεστάτας μονομαχῆσαι	ἃς	ἐκέκτητο, ἕτερος δὲ παῖδας ἀνήβους
[4, 135]	ἦλθε φέρων καὶ ἄμυλα ἠχήεντα,	ἃς	κατὰ φυκότριχος πέτρης λευκὸν τρέφει
[4, 133]	βρώμασιν (ὥσπερ ταῖς ἁλμάσιν ἐλάαις,	ἃς	κολυμβάδας καλοῦσιν. Ἀριστοφάνης γοῦν ἐν
[4, 149]	εἰσιόντες πάντες ἐν στολαῖς λευκαῖς,	(ἃς	μέχρι καὶ νῦν καλοῦσι πρυτανικὰς
[4, 136]	λίμνης ἐξ ἱερῆς, μάλα πίονας·	ἃς	ὁ μάγειρος θῆκε φέρων, ἵν´
[4, 137]	δ´ εἰσῆλθον, κοῦραι δύο θαυματοποιοί,	ἃς	Στρατοκλῆς ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας ὥς)
[4, 157]	αὗται δ´ ἦσαν τῶν οὐκ	ἀσήμων	ἑταιρίδων. Ἀποβλέψασαι οὖν αὗται εἰς
[4, 162]	τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ σιωπᾶν, δι´	ἀσθένειαν	λόγων τοῦτο ποιοῦντες, ἔτι τε
[4, 155]	δ´ ὁ Κνίδιος ἐν ὀγδόῃ	Ἀσιατικῶν	ἱστορεῖ ὡς οἱ ἑστιῶντες Ἀλέξανδρον
[4, 161]	δ´ ὑμεῖς, ὦ φιλόσοφοι, οὐδὲν	ἀσκεῖτε,	ἀλλὰ καὶ τὸ πάντων χαλεπώτατον
[4, 168]	τε πλείους. Μενέδημον γοῦν καὶ	Ἀσκληπιάδην	τοὺς φιλοσόφους νέους ὄντας καὶ
[4, 169]	ἐν βατανίοισιν ἑφθός. Ἄλεξις ἐν	Ἀσκληπιοκλείδῃ·	Οὕτως δ´ ὀψοποιεῖν εὐφυῶς περὶ
[4, 129]	οὐ δυνάμενος πιεῖν ἀνακαθίσας ἔκλαιεν	ἄσκυφος	γενόμενος, καὶ ὁ Κάρανος αὐτῷ
[4, 172]	οὕτως εἴρηκεν ἐν τῷ προκειμένῳ	ᾄσματι	τοῖς Ἄθλοις· Θρῴσκων μὲν γὰρ
[4, 144]	ἡδέως ἤσθιεν· εἰς δὲ τὸ	ἀσμένως	κοιμηθῆναι πᾶς τόπος ἱκανὸς ἦν
[4, 164]	ὄντως, ὦ φιλόσοφοι, τὴν αὐτάρκειαν	ἀσπάζεσθε	καὶ τῶν δείπνων τὰ εὐτελῆ,
[4, 162]	μόνην ὑμεῖς ῥαψῳδίαν οἱ σοφοὶ	ἀσπάζεσθε,	μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες τὸ σιωπᾶν,
[4, 160]	ἐρῶ πρὸς αὐτούς· εἰ αὐτάρκειαν	ἀσπάζῃ,	φιλόσοφε, τί οὐ τοὺς Πυθαγορικοὺς
[4, 135]	ἀλλ´ ἤσθιον εἴδατα πάντα, ~(βολβοὺς	ἀσπάραγόν	τε καὶ ὄστρεα μυελόεντα, ὠμοτάριχον
[4, 157]	τὸν ἐν τῷ γήρᾳ θάνατον	ἀσπασίως	προσίεσθαι, πεπεισμένους τὴν ἀπόλυσιν τῆς
[4, 174]	κουρέως ἐνταῦθα οἰκοῦντος ἐν τῇ	Ἀσπενδίᾳ	(ἐπὶ τοῦ δευτέρου Εὐεργέτου, διαπρέψαι
[4, 163]	Διόδωρος οὗτος τὸ μὲν γένος	Ἀσπένδιος,	Πυθαγορικὸς δὲ δόξας εἶναι ὑμῶν
[4, 163]	οὕτως· Διοδώρου τοῦ τὸ γένος	Ἀσπενδίου	τὴν ἐξηλλαγμένην εἰσαγαγόντος κατασκευὴν καὶ
[4, 171]	ἀφεῖσθαι τοὺς βουλευτὰς τὰς ἡμέρας	ἅσπερ	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ αἱ
[4, 136]	ἐν ἄλλοις ἵσταται ἰχθύς, κάραβος,	ἀστακὸς	αὖτε λιλαίετο θωρήσσεσθαι ἐν μακάρων
[4, 170]	{Β. Ἀλλ´ ἔστιν ἔνδον. {Α.	Ἀσταφίδα	κεκομμένην, μάραθον, ἄνηθον, νᾶπυ, καυλόν,
[4, 133]	ἐπιστύψας ἁλὶ κρύψαις. Πολλάκι δ´	ἀσταφίδας	προχέαις τριπτῆρι λεήνας σπέρματά τ´
[4, 132]	ὁ Δελφὸς Ἡγήσανδρος, πότερον ἐν	ἄστει	γίνεται βελτίω δεῖπνα ἢ ἐν
[4, 132]	δείπνων χαριέστερον εἶναι τῆς ἐν	ἄστει	παρασκευῆς, τὸ πλῆθος τῶν ὀστρέων
[4, 137]	τοὺς ἱεροποιοὺς ὡς (μακρόθεν) οὐκ	ἀστείας	παρεισδύσεως γινομένης, δέοντος ἀπέχεσθαι τούτων
[4, 132]	μᾶλλον ἢ μυρίνην προσεγχέας. {Β.	Ἀστεῖον	ὁ σιλουρισμός. {Α. Ἂν Βυζαντίους,
[4, 155]	ἐπ´ ἀγρῶν ἴδοις οὔτ´ ἐν	ἄστεσιν	ὅσων Σπαρτιάταις μέλει συμπόσια οὐδ´
[4, 159]	ἑαυτοῦ Πολιτείᾳ νόμισμα εἶναι νομοθετεῖ	ἀστραγάλους.	Καλῶς γὰρ καὶ ταῦτα ὁ
[4, 153]	χαμαιπετοῦς δείπνου ῥάβδοις καὶ ἱμᾶσιν	ἀστραγαλωτοῖς	μαστιγοῦται καὶ γενόμενος αἱμόφυρτος τὸν
[4, 156]	ἄγοντας καὶ περιμένοντας τὸ ἀνατέλλον	ἄστρον,	(οὗ φασι μὴ φανέντος οἱ
[4, 135]	δύ´ ἀνέρες ἀθλητῆρες, οἷοι ἄρ´	Ἀστυάναξ	τε καὶ Ἀντήνωρ ἐγένοντο, ῥηιδίως
[4, 146]	τετρακόσια τάλαντα ἀργυρίου Ἀντίπατρος (τῶν	ἀστῶν	ἀνὴρ δόκιμος ἐδαπάνησε· καὶ γὰρ
[4, 164]	καινὴν πορίζεται τε τὰ δεῖπν´	ἀσύμβολα.	Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ κέραμος
[4, 162]	περιγέγονεν ἐκ φιλοσοφίας αὐτῷ, ἔφη	Ἀσυμβόλῳ	δειπνεῖν. Διὸ καὶ ὁ Τίμων
[4, 152]	διὰ σπάνιν καὶ διὰ τὸ	ἀσύνηθες	ἀηδὲς αὐτοῖς φαίνεται. Ὅταν δὲ
[4, 171]	ὅτι προήσθιον τῶν βασιλέων πρὸς	ἀσφάλειαν.	Νῦν δὲ ὁ ἐδέατρος ἐπιστάτης
[4, 167]	τὰ προσιόντα καὶ τἀναλισκόμενα δι´	ἀσχολίαν	οὐκ ἠδύνατο. (Ἔπειτα δ´ οἱ
[4, 168]	Ἀπικίου τοῦ καὶ αὐτοῦ ἐπὶ	ἀσωτίᾳ	διαβοήτου ἐν τοῖς πρώτοις εἰρήκαμεν.
[4, 166]	δὲ ταύτῃ ἐχρήσατο· (Καὶ τοσοῦτον	ἀσωτίᾳ	καὶ πλεονεξίᾳ διενήνοχε τοῦ δήμου
[4, 168]	τῶν ἱστοριῶν, Ἀπίκιόν τινα ἐπὶ	ἀσωτίᾳ	πάντας ἀνθρώπους ὑπερηκοντικέναι. Οὗτος δ´
[4, 166]	οὖν διὰ τὴν πολλὴν ταύτην	ἀσωτίαν	καὶ κιναιδίαν τοὔνομα αὐτοῦ παρέλιπε
[4, 168]	γὰρ ἀνάλωσε τὰ πατρῷα εἰς	ἀσωτίαν	καὶ μετὰ ταῦτα ἐκολάκευε τὸν
[4, 167]	Πασίκυπρος (ὁ) βασιλεύων ἀπέδοτο δι´	ἀσωτίαν	πεντήκοντα ταλάντων Πυγμαλίωνι τῷ Κιτιεῖ,
[4, 167]	ἔμελλεν ἕξειν. (Εἰς τοσοῦτον δ´	ἀσωτίας	ἐληλύθει καὶ Δημήτριος ὁ Δημητρίου
[4, 167]	ἤδη βιῶναι. ~(Περὶ δὲ τῆς	ἀσωτίας	καὶ τοῦ βίου Φιλίππου καὶ
[4, 165]	Χαβρίου υἱὸς εἰς τοσοῦτον ἦλθεν	ἀσωτίας	ὡς καὶ τοῦ μνήματος τοῦ
[4, 169]	ὁ Αἰμιλιανὸς ἔφη· Τὸ μὲν	ἀσώτιον	ἔχεις παρὰ Στράττιδι ἐν Χρυσίππῳ
[4, 164]	μηδὲ κληθέντες; Ἦ ὡς εἰς	ἀσώτιον	μαγειρικὰ σκεύη καταλέγειν μαθησόμενοι; Ἤ
[4, 165]	δείπνοις μνήμης ἠξιωμένων. Καὶ τὸ	ἀσώτιον	ποῦ κεῖται; Ἀσώτους μὲν γὰρ
[4, 169]	αὐτῷ σχολὴ γενήσεται μηδ´ εἰς	ἀσώτιον	τραπέσθαι μηδ´ ἐὰν αὐτῷ ξυναντᾷ
[4, 168]	ἀφείθη. (Οἱ δὲ μὴ οὕτως	ἄσωτοι	κατὰ τὸν Ἄμφιν· Πίνους´ ἑκάστης
[4, 166]	δημαγωγῶν, Εὔβουλόν φησι τὸν δημαγωγὸν	ἄσωτον	γενέσθαι. τῇ λέξει δὲ ταύτῃ
[4, 168]	κʹ τῶν Εὐρωπιακῶν Γνώσιππον, φησίν,	ἄσωτον	γενόμενον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἐκώλυον
[4, 167]	τοῦ ἐν Κύπρῳ βασιλέως ὅτι	ἄσωτος	ἦν γράφει καὶ τάδε· Ἀλέξανδρος
[4, 166]	ΗΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' (Πυθοδήλου δέ τινος	ἀσώτου	μνημονεύει Ἀξιόνικος ἐν Τυρρηνῷ οὕτως·
[4, 168]	τοὺς κωλύσοντας. ~(Ὅτι δὲ τοὺς	ἀσώτους	καὶ τοὺς μὴ ἔκ τινος
[4, 165]	Καὶ τὸ ἀσώτιον ποῦ κεῖται;	Ἀσώτους	μὲν γὰρ οἶδα διαβοήτους· ἕνα
[4, 169]	νίκην; Οἶδα δὲ καὶ ἄλλους	ἀσώτους	πολλούς, περὶ ὧν ὑμῖν καταλείπω
[4, 167]	καὶ ζῆν μὴ κοσμίως, ἀλλ´	ἀσώτως	καὶ τοῖς λῃσταῖς παραπλησίως. (Δοῦρις
[4, 135]	γε καὶ ἐννεαπήχεες ἦσαν εὖρος,	ἀτὰρ	μῆκός γε γενέσθην ἐννεόργυιοι. Πολλὰ
[4, 166]	παρέλιπε Δημοσθένης ἐν τῷ περὶ	ἀτελειῶν.	Χρὴ δὲ τοὺς τὰ πατρῷα
[4, 158]	Ἡρακλεῖ ταπεινοτέραν παραθέντων, ~ὁ Ἡρακλῆς	(ἀτιμάζεσθαι	ὑπολαβὼν ἀπέκτεινε τρεῖς τῶν παίδων
[4, 147]	μνηστης συνόδων πυρός Ἔπειτα βαθμοὺς	ἀτμίζων·	ἐπὶ τῷ δ´ ἐπίπασται τευθίδες,
[4, 164]	γε διασκοπῶν ἀπὸ τῶν ἐπιγραμμάτων	ἀτρέμα	τε καὶ σχολῇ. Ὀρφεὺς ἔνεστιν,
[4, 164]	(Εἶδες τὴν Θασίαν ἅλμην οἷ’	ἄττα	βαύζει, ὡς εὖ καὶ ταχέως
[4, 148]	μετὰ τῶν ἄλλων πεντήκοντα Περσῶν	Ἀτταγῖνος	ὁ Φρύνωνος, ὅν φησιν Ἡρόδοτος
[4, 131]	δ´ ἐν Κενταύρῳ διαπαίζων τὰ	Ἀττικὰ	δεῖπνά φησι· Μάγειρ´, ὁ θύων
[4, 137]	δ´ ἐν Συντρέχουσιν ἐπισκώπτων τὰ	Ἀττικὰ	δεῖπνά φησιν· Ἔγωγε δύο λαβεῖν
[4, 141]	μὲν ὡς τρία μάλιστα ἡμιμέδιμνα	Ἀττικά,	οἴνου δὲ χοεῖς ἕνδεκά τινας
[4, 132]	Ἀττικοῖς δείπνοις. ~Ἀηδία γάρ ἐστιν	Ἀττικὴ	(ὥσπερ ξενική· παρέθηκε πίνακα γὰρ
[4, 137]	δειπνίζειν γὰρ ἄνδρα Θετταλὸν οὐκ	Ἀττικηρῶς	οὐδ´ ἀπηκριβωμένως λιμῷ παρελθεῖν ἃ
[4, 128]	Λυγκέως μὲν τὸ Λαμίας τῆς	Ἀττικῆς	αὐλητρίδος ἐμφανίζοντος δεῖπνον (Ἀθήνησι γενόμενον
[4, 132]	τοὺς γάμους, βέλτιστε, καὶ πότερ´	Ἀττικοὶ	ἅπαντες ἢ κἀκ τοὐμπορίου τινές;
[4, 131]	Περίνθιος. Οὐδέτερος ἡμῶν ἥδεται τοῖς	Ἀττικοῖς	δείπνοις. ~Ἀηδία γάρ ἐστιν Ἀττικὴ
[4, 134]	καὶ Κωβιός, Σεμίδαλις. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'	(Ἀττικὸν	δὲ δεῖπνον οὐκ ἀχαρίτως διαγράφει
[4, 134]	Ἀντιφάνης ἐν Καρσὶ κατὰ τὸ	Ἀττικὸν	ἔθος (τῆς ὀρχήσεως) κωμῳδεῖ τινα
[4, 130]	εἰσῆλθε Μανδρογένης, ἐκείνου Στράτωνος τοῦ	Ἀττικοῦ,	ὥς φασιν, ἀπόγονος καὶ πολλοὺς
[4, 134]	ἐν τοῖς συμποσίοις φησὶ τοὺς	Ἀττικοὺς	καὶ ὀρχεῖσθαι ὑποπιόντας· Τοῦτο γὰρ
[4, 136]	ἡδυπρόσωπος, ὃν Ἥφαιστος κάμεν ἕψων,	Ἀττικῷ	ἐν κεράμῳ πέττων τρισκαίδεκα μῆνας.
[4, 130]	σῶν, (ἑταῖρε Λυγκεῦ, Σαμιακῶν καὶ	Ἀττικῶν	αὐταῖς ταῖς ἰδίαις τῶν πεμμάτων
[4, 131]	Σπάρτην τὴν εὐρύχορον, τοτὲ δ´	αὖ	Θήβας τὰς ἑπταπύλους, τὰς ἁρμονίας
[4, 135]	ἕπετ´ ἰχθύσιν ἀθανάτοισιν. Οἴη δ´	αὖ	θύννου κεφαλὴ θαλαμηιάδαο νόσφιν ἀφειστήκει,
[4, 133]	πολέας ἐμβάπτισον ἅλμῃ, (ἄλλοτε δ´	αὖ	λευκὸν γλεῦκος συστάμνισον ὄξει ἶσον
[4, 136]	ἔβαινε Δρακοντιάδῃ μεγαθύμῳ. Σάνδαλα δ´	αὖ	παρέθηκεν ἀειγενῆ ἀθανατάων, (βούγλωσσόν θ´,
[4, 137]	μύρον ἴρινον ἡδύ, ~(ἄλλος δ´	αὖ	στεφάνους ἐπὶ δεξιὰ πᾶσιν ἔδωκεν,
[4, 160]	ἡ Λυδῶν, λειτῇ δὲ καὶ	αὐαλέῃ	ἐνὶ κόγχῳ Ἑλλήνων ἡ πᾶσα
[4, 147]	Ταὶ δὲ πρὸς ὑψιλύχνους ἔστιλβον	αὐγὰς	εὐστέφανοι λεκάναις παροψίσι τ´ ὀξυβάφων
[4, 135]	ἀργυρόπεζα, σηπίη εὐπλόκαμος, δεινὴ θεὸς	αὐδήεσσα,	ἣ μόνη ἰχθὺς οὖσα τὸ
[4, 133]	ἦκα καθηράμενος λεπτουργέας, ἠελίῳ δὲ	αὐήνας	ἐπὶ τυτθὸν ὅτ´ ἐν ζεστῷ
[4, 133]	πρασιῇσι. Καὶ τὰς μέν θ´	αὕηνον	ἀποπλύνας βορέῃσι, προσφιλέας χειμῶνι καὶ
[4, 131]	Οἶνοι δέ σοι, λευκός, γλυκύς,	αὐθιγενής,	ἡδύς, καπνίας. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' (Λυγκεὺς
[4, 142]	αὐλικὴν ἐξουσίαν ζηλώσαντες· οὓς τοσοῦτον	αὖθις	ὑπερῆράν τινες τῶν ἰδιωτῶν τῶν
[4, 131]	κρατήρων πρότερον μεθύειν τῶν πινόντων.	Αὐλεῖν	δ´ αὐτοῖς Ἀντιγενείδαν, Ἀργᾶν δ´
[4, 184]	δὲ καὶ Ἐπαμινώνδαν (τὸν Θηβαῖον	αὐλεῖν	μαθεῖν παρὰ Ὀλυμπιοδώρῳ καὶ Ὀρθαγόρᾳ.
[4, 184]	Λακεδαιμονίους φησὶ καὶ Θηβαίους πάντας	αὐλεῖν	μανθάνειν Ἡρακλεώτας τε τοὺς ἐν
[4, 184]	τουτονὶ μέντοι σὺ κιθαρίζειν ποτὲ	αὐλεῖν	τ´ ἐδίδαξας; Καὶ τὴν Ἀθηνᾶν
[4, 174]	ἐμπνευστά· πολλοὺς γὰρ μὴ διδαχθέντας	αὐλεῖν	τε καὶ συρίζειν, ὥσπερ τοὺς
[4, 145]	πελταστῶν, τούτοις ἐκφέρεται εἰς τὴν	αὐλήν·	οὗ ἡμιδεῆ ἅπαντα μερίδας ποιήσαντες
[4, 176]	ὑπ´ ἠρίον ὁ γλυκὺς οἰκεῖ	αὐλητής,	μίμων ἡ ´ν θυμέλῃσι Χάρις.
[4, 184]	Ἕλλησι μουσικῆς· (διόπερ καὶ ἡ	αὐλητικὴ	περισπούδαστος ἦν. Χαμαιλέων γοῦν ὁ
[4, 184]	τῶν Πυθαγορικῶν δὲ πολλοὶ τὴν	αὐλητικὴν	ἤσκησαν, ὡς Εὐφράνωρ τε καὶ
[4, 184]	Σοφοκλέους Ἀλκιβιάδην φησὶ μαθεῖν τὴν	αὐλητικὴν	οὐ παρὰ τοῦ τυχόντος, ἀλλὰ
[4, 175]	ἐν Μοιχῷ· Ἔδει παρεῖναι, Παρμένων,	αὐλητρίδ´	ἢ νάβλαν τιν´. {Β. Ὁ
[4, 170]	Εἰς αὔριόν με δεῖ λαβεῖν	αὐλητρίδα.	{Β. Τραπεζοποιὸν δημιουργὸν λήψομαι· ἐπὶ
[4, 146]	(δραχμῶν ἄγω προβάτιον ἀγαπητὸν δέκα,	αὐλητρίδας	δὲ καὶ μύρον καὶ ψαλτρίας
[4, 172]	ἐν Χρυσίδι οὕτως· Τέτταρες δ´	αὐλητρίδες	ἔχουσι μισθὸν καὶ μάγειροι δώδεκα
[4, 129]	ἡδέως ἀπηλλοτριωμένων τοῦ σωφρονεῖν ἐπεισβάλλουσιν	αὐλητρίδες	καὶ μουσουργοὶ καὶ σαμβυκίστριαί τινες
[4, 150]	τὸ πρυτανεῖον ἢ μόνῃ τῇ	αὐλητρίδι.	Οὐκ εἰσφέρεται δὲ οὐδὲ ἀμὶς
[4, 128]	μὲν τὸ Λαμίας τῆς Ἀττικῆς	αὐλητρίδος	ἐμφανίζοντος δεῖπνον (Ἀθήνησι γενόμενον Δημητρίῳ
[4, 142]	Κλεομένους βασιλεύσαντες Ἄρευς καὶ Ἀκρότατος	αὐλικὴν	ἐξουσίαν ζηλώσαντες· οὓς τοσοῦτον αὖθις
[4, 174]	ἔστιν εὑρεῖν. Ὀνομάζονται δὲ οἱ	αὐλοὶ	γίγγροι ὑπὸ τῶν Φοινίκων ἀπὸ
[4, 174]	ὕδατος. Κατεστραμμένοι γάρ εἰσιν οἱ	αὐλοὶ	εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου
[4, 174]	διὰ τοῦ ὀργάνου ἐμπνέονται οἱ	αὐλοὶ	καὶ ἦχον ἀποτελοῦσι προσηνῆ. Ἔοικεν
[4, 182]	μέγα. Οἱ δὲ καλούμενοι λώτινοι	αὐλοὶ	οὗτοί εἰσιν οἱ ὑπὸ Ἀλεξανδρέων
[4, 182]	αὐλῶν ὀρχεῖται; Εἰσὶ δ´ οἱ	αὐλοὶ	οὗτοι ἐλάσσονες τῶν τελείων. Αἰσχύλος
[4, 184]	ὅταν λέγῃ· Ὅστις δ´ αὐτὴν	αὐλοῖς	καὶ λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος, εἶτά
[4, 174]	ὥς φησιν ὁ Ξενοφῶν, ἐχρῶντο	αὐλοῖς	σπιθαμιαίοις τὸ μέγεθος, ὀξὺ καὶ
[4, 139]	ἐν χιτῶσιν ἀνεζωσμένοις καὶ πρὸς	αὐλὸν	ᾄδοντες πάσας ἅμα τῷ πλήκτρῳ
[4, 184]	μέν φησιν εὑρεῖν Μαρσύαν καὶ	αὐλὸν	ἐν Κελαιναῖς, τῶν πρότερον ἑνὶ
[4, 139]	τὴν κίνησιν ἀρχαικὴν ὑπὸ τὸν	αὐλὸν	καὶ τὴν ᾠδὴν ποιοῦνται. (Τῶν
[4, 184]	Φοίνικι ἢ Καινεῖ ἀλέκτορα τὸν	αὐλὸν	καλεῖ ἐν τούτοις· Ἐπὶ δ´
[4, 182]	τὸν ἐκ νεβροῦ κώλων κατασκευαζόμενον	αὐλόν.	Ὁ δὲ Τρύφων φησὶ καὶ
[4, 154]	Ὀλυμπιονικῶν τοὺς Τυρρηνούς φησι πρὸς	αὐλὸν	πυκτεύειν. (Ποσειδώνιος δ´ ἐν τρίτῃ
[4, 184]	Ἴων φησίν· Ἔκτυπον ἄγων βαρὺν	αὐλὸν	τρέχοντι ῥυθμῷ, οὕτω λέγων τῷ
[4, 184]	καλεῖ ἐν τούτοις· Ἐπὶ δ´	αὐλὸς	ἀλέκτωρ Λύδιον ὕμνον ἀχέων. Ἐν
[4, 182]	Δωρίδος. Ὁ δὲ μάγαδις καλούμενος	αὐλὸς	ὁ καὶ παλαιομάγαδις ὀνομαζόμενος ἐν
[4, 175]	(Ἐπιχωριάζει γὰρ καὶ ὁ φῶτιγξ	αὐλὸς	παρ´ ἡμῖν. Τοῦ δὲ μοναύλου
[4, 182]	περὶ αὐλῶν. (Ὁ δὲ καλάμινος	αὐλὸς	τιτύρινος καλεῖται παρὰ τοῖς ἐν
[4, 176]	ταῖς Γλώσσαις, τοὺς τῇ καλάμῃ	αὐλοῦντας.	(Γινώσκειν δὲ βούλομαί σε, ἀνδρῶν
[4, 176]	Ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ καλάμῳ	αὐλοῦντας	καλαμαύλας λέγουσι νῦν, (οὕτω καὶ
[4, 151]	εἰσῆλθον κέρασί τε οἵοις σημαίνουσιν	αὐλοῦντες	(καὶ σάλπιγξιν ὠμοβοείαις ῥυθμούς τε
[4, 176]	ἁμαρτήματα γινόμενα, ἀλλὰ καὶ περὶ	αὐλούς	εἰσι μουσικώτατοι οὐ μόνον (τοὺς
[4, 182]	φησὶ καὶ τοὺς καλουμένους ἐλεφαντίνους	αὐλοὺς	παρὰ Φοίνιξιν ἀνατρηθῆναι. Οἶδα δὲ
[4, 176]	τοὺς δακτυλικούς. Τοὺς γὰρ ἐλύμους	αὐλούς,	ὧν μνημονεύει Σοφοκλῆς ἐν Νιόβῃ
[4, 175]	ἱστορεῖ Δημοκλείδης. ~(Μνημονεύει τῶν γίγγρων	αὐλῶν	Ἀντιφάνης ἐν Ἰατρῷ καὶ Μένανδρος
[4, 183]	τούτων τῶν προειρημένων ὀργάνων καὶ	αὐλῶν	ἐμπείρως ἔχουσι καὶ τεχνικῶς Ἀλεξανδρεῖς,
[4, 182]	ὁ Πυθαγορικὸς ἐν τῷ περὶ	αὐλῶν,	ἔτι δὲ καὶ Ἄλεξις ὧν
[4, 174]	(ἐστὶ δὲ τὸ σύγγραμμα περὶ	αὐλῶν	καὶ ὀργάνων) συγγράψαι φησὶ περὶ
[4, 184]	δ´ Εὐφράνωρ καὶ σύγγραμμα περὶ	αὐλῶν	κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ
[4, 176]	καλουμένους ὑποτρήτους. Τῶν δ´ ἐλύμων	αὐλῶν	μνημονεύει καὶ Καλλίας ἐν Πεδήταις.
[4, 182]	καὶ αὐτὸς ἐν τῷ περὶ	αὐλῶν.	(Ὁ δὲ καλάμινος αὐλὸς τιτύρινος
[4, 182]	ἐς ἥβην τερένων ἡμιόπων ὑπ´	αὐλῶν	ὀρχεῖται; Εἰσὶ δ´ οἱ αὐλοὶ
[4, 182]	(Οἶδα δὲ καὶ ἄλλα γένη	αὐλῶν	τραγικῶν τε καὶ λυσιῳδικῶν καὶ
[4, 153]	παρ´ αὐτοῖς μέχρι οὗ ἂν	αὐξηθῶσι	γυμνὰς διακονεῖσθαι. (Μεγασθένης δ´ ἐν
[4, 158]	ἔλεγεν· Μὴ πρὸ φακῆς λοπάδ´	αὔξων	εἰς στάσιν ἄμμε βάλῃς, Χρύσιππός
[4, 170]	ἄνηθον, νᾶπυ, καυλόν, σίλφιον, κορίαννον	αὖον,	ῥοῦν, κύμινον, κάππαριν, (ὀρίγανον, γήτειον,
[4, 170]	Ἀλεξάνδρου ᾧ ἐπιγραφὴ Πότος· Εἰς	αὔριόν	με δεῖ λαβεῖν αὐλητρίδα. {Β.
[4, 136]	ἀπερύκων. Γευσάμενος δ´ ἔκλαιον, ὅτ´	αὔριον	οὐκ ἔτι ταῦτα ὄψομαι, ἀλλά
[4, 148]	πάντα δωρεῖσθαι αὐτῷ καὶ εἰς	αὔριον	παρεκάλει συνδειπνῆσαι πάλιν ἥκοντα μετὰ
[4, 140]	καμματίδας μὲν προσαγορεύεσθαι τὰ φύλλα,	αὐτὰ	δὲ τὰ ψαιστὰ κάμματα. (Ὅτι
[4, 139]	δὲ ἑκὼν ᾤχεο τρέχων. (Τὰ	αὐτὰ	εἴρηκε καὶ ἐν Περιάλλῳ. Ἐν
[4, 151]	οἱ ἄλλοι δὲ κατὰ τὰ	αὐτὰ	ἐποίουν, καθ´ οὓς καὶ αἱ
[4, 173]	ἱερεῖα περιτέμνοντες δῆλον ὡς ἐμαγείρευον	αὐτὰ	καὶ ἐκαρύκκευον. Εἰς ταῦτα δὲ
[4, 144]	ἐν φυλακῇ ὄντα πάλιν τὰ	αὐτὰ	παρατίθεσθαι ζῶντα λαμπρῶς. Διὸ καὶ
[4, 167]	πολλῶν ἐγένετο χρημάτων οὐκ ἀνάλωσεν	αὐτὰ	ταχέως, ἀλλ´ ἐξέβαλε καὶ ἔρριψε,
[4, 140]	ἔκ τινων ζῴων ὡρισμένων, παραχορηγοῦντος	αὐτὰ	τοῖς φιδίταις ἑνὸς τῶν εὐπορούντων,
[4, 159]	τῷ περὶ τῶν μὴ δι´	αὑτὰ	αἱρετῶν λέγων ὧδε· Ἔπὶ τοσοῦτόν
[4, 157]	Μέλισσα καὶ ἡ κυνάμυια Νίκιον·	αὗται	δ´ ἦσαν τῶν οὐκ ἀσήμων
[4, 146]	(νομίσματος ἐν μυριάσι διακοσίαις τεσσαράκοντα,	αὗται	δὲ εἰς μυρίους πεντακισχιλίους μεριζόμεναι
[4, 157]	οὐκ ἀσήμων ἑταιρίδων. Ἀποβλέψασαι οὖν	αὗται	εἰς τὰ παρακείμενα καὶ θαυμάσασαι
[4, 157]	ὦ ταλαίπωροι, ὅτι αἱ βαρεῖαι	αὗται	τροφαὶ φράττουσι τὸ ἡγεμονικὸν καὶ
[4, 130]	(ἑταῖρε Λυγκεῦ, Σαμιακῶν καὶ Ἀττικῶν	αὐταῖς	ταῖς ἰδίαις τῶν πεμμάτων θήκαις.
[4, 137]	τράπεζαι ἐφωπλίζοντο γέμουσαι· (ἐν δ´	αὐταῖσιν	ἐπῆν ἄπιοι καὶ πίονα μῆλα)
[4, 135]	ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι χύτραι ἕποντο,	αὐτὰρ	ἀπ´ Εὐβοίας λοπάδες τόσαι ἐστιχόωντο.
[4, 136]	ἐν κεράμῳ πέττων τρισκαίδεκα μῆνας.	Αὐτὰρ	ἐπεὶ δόρποιο μελίφρονος ἐξ ἔρον
[4, 173]	ἐστὶν ἡ μαγειρικὴ τράπεζα. Ὅμηρος·	Αὐτὰρ	ἐπεί ῥ´ ὤπτησε καὶ εἰν
[4, 135]	ὠμοτάριχον ἐῶν χαίρειν, Φοινίκιον ὄψον.	Αὐτὰρ	ἐχίνους ῥῖψα καρηκομόωντας ἀκάνθαις· οἳ
[4, 164]	ὑμεῖς ὄντως, ὦ φιλόσοφοι, τὴν	αὐτάρκειαν	ἀσπάζεσθε καὶ τῶν δείπνων τὰ
[4, 160]	γὰρ ἐρῶ πρὸς αὐτούς· εἰ	αὐτάρκειαν	ἀσπάζῃ, φιλόσοφε, τί οὐ τοὺς
[4, 157]	πρὸς τὸ δεῖπνον. (Ἡμῖν δὲ	αὐτάρκης	μερὶς ἣν ἂν παρ´ ὑμῶν
[4, 173]	ὅτι Δελφῶν εἰσιν ἄποικοι τὰς	αὐτὰς	ἐπιτελοῦντας αὐτοὺς ποιεῖ χρείας τοῖς
[4, 129]	γυμναὶ δοκῶ, πλὴν ἔλεγόν τινες	αὐτὰς	ἔχειν χιτῶνας, ἀπαρξάμεναί τε ἀπῆλθον.
[4, 128]	Δώσομεν δέ σοι ἡμεῖς καὶ	αὐτὰς	τὰς ἐπιστολάς. (Ἐπεὶ δὲ ἡ
[4, 147]	ὅθεν γλυφις τετμημένον εὐθὺς ἐπ´	αὐτὰς	τὰς ὑπογαστρίδας. Διανεκέως ἐπαμυν εἴπερ
[4, 136]	ἄλλοις ἵσταται ἰχθύς, κάραβος, ἀστακὸς	αὖτε	λιλαίετο θωρήσσεσθαι ἐν μακάρων δείπνοις.
[4, 137]	ἀνὴρ ὑπὲρ ἄνδρα πεπώκει. Δεύτεραι	αὖτε	τράπεζαι ἐφωπλίζοντο γέμουσαι· (ἐν δ´
[4, 128]	εὑρίσκεται, ἐπιδραμοῦμαί σοι τὰ ἐν	αὐτῇ	γεγραμμένα διατριβῆς ἕνεκα νῦν καὶ
[4, 167]	Ἐλευσῖνί τε μυστηρίων ὄντων ἔθηκεν	αὐτῇ	θρόνον παρὰ τὸ ἀνάκτορον, οἰμώξεσθαι
[4, 153]	ταῖς ἐγγυθήκαις, (καὶ ἐπιτίθεσθαι ἐπ´	αὐτῇ	τρυβλίον χρυσοῦν, εἰς ὃ ἐμβάλλειν
[4, 157]	οὐκ ἐῶσι τὴν φρόνησιν ἐν	αὑτῇ	εἶναι. (Θεόπομπος οὖν ἐν εʹ
[4, 132]	Τῆς τέχνης ἡγεμονία τίς ἐστιν	αὕτη	σοι, πάτερ, τὸ τῶν ἐδομένων
[4, 184]	σπουδὴν ὅταν λέγῃ· Ὅστις δ´	αὐτὴν	αὐλοῖς καὶ λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος,
[4, 159]	ὁρᾷ, οὐ θαῦμ´ Ἔρωτας μυρίους	αὐτὴν	ἔχειν. Τοιαύτη τις ἦν ἡ
[4, 141]	ἐκ τῶν ἀγρῶν (ὅσον εἰς	αὐτὴν	τὴν συνουσίαν, νομίζοντες καὶ τὸ
[4, 174]	τῷ τετάρτῳ καὶ εἰκοστῷ τῆς	αὐτῆς	πραγματείας Δαίτην ἥρωα τιμώμενον παρὰ
[4, 162]	τὸν Ἀκροκόρινθον κωθωνιζόμενος ἐξέπεσεν καὶ	αὐτῆς	τῆς Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ τοῦ
[4, 167]	συνερρυηκότες· οἳ μὲν γὰρ ἐξ	αὐτῆς	τῆς χώρας, οἳ δὲ ἐκ
[4, 175]	οὐκ ἄγεις εἰς τὸν ὄχλον	αὐτό;	{Α. Διότι φυλὴν περιμένω (σφόδρα
[4, 174]	ἡ ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν	αὐτὸ	θέλεις εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν, Ἀλεξανδρέως
[4, 140]	προσαγορεύεσθαι, παραπλησίως ἁπάντων Δωριέων οὕτως	αὐτὸ	καλούντων. Ἀλκμὰν μὲν γὰρ οὕτω
[4, 132]	ἐπριάμην ὀκτὼ ὀβολῶν. {Α. Ὀψάριον	αὐτὸ	τοῦτο παραθήσεις μόνον, ἵνα ταὐτὰ
[4, 144]	γνήσιον τὸ σύγγραμμα· πολλοὶ γὰρ	αὐτό	φασιν εἶναι Σωσιβίου, εἰς ὃν
[4, 152]	παρὰ δὲ τοῖς πολλοῖς καθ´	αὑτό·	καλεῖται δὲ κόρμα. Ἀπορροφοῦσι δὲ
[4, 153]	Καὶ ὃ μὲν ἅμα ἐσφάττετο,	αὐτοὶ	δ´ ἐκρότουν ἐπὶ τούτῳ ἡδόμενοι.
[4, 144]	τῶν ἰδιωτῶν ὅτι δοκοῦσι καὶ	αὐτοὶ	ἥδιον ἂν δειπνῆσαι τὸ ἡμῖν
[4, 146]	ἔστ´ ἄβρωτα τοῖς θεοῖς ἐπιθέντες	αὐτοὶ	τἄλλα καταπίνουσι. (Φιλόξενος δ´ ὁ
[4, 182]	μέγας καταπίνει. Εἰσὶν δ´ οἱ	αὐτοὶ	τοῖς παιδικοῖς καλουμένοις, οἷς οὐκ
[4, 146]	μὴ δὶς πορεύωνται, ἀλλὰ καὶ	αὐτοὶ	τοὺς συνδείπνους ὑποδέχωνται. (Ἡρόδοτος δέ
[4, 143]	ὀρφανοὺς ἰσομερεῖς εἶναι· παρατίθεται δ´	αὐτοῖς	ἀβαμβάκευτα τῇ κράσει καθ´ ἕκαστα
[4, 144]	(οὐχ) οἱ τύραννοι. Ἔκπλεῳ γὰρ	αὐτοῖς	ἀεὶ παρεσκευασμέναι οὐδεμίαν ἐν ταῖς
[4, 131]	μεθύειν τῶν πινόντων. Αὐλεῖν δ´	αὐτοῖς	Ἀντιγενείδαν, Ἀργᾶν δ´ ᾄδειν καὶ
[4, 173]	τὰς ἱερουργίας, ~καὶ ὅτι ἦν	αὐτοῖς	ἀπὸ τῶν πράξεων ὀνόματα (Μαγίδες
[4, 175]	Εὐριπίδου ἄμφω νοσοῦσιν, ὥστε τἄλλ´	αὐτοῖς	δοκεῖν εἶναι μέλη γιγγραντὰ καὶ
[4, 149]	γὰρ ἦν καὶ περιβόητον παρ´	αὐτοῖς	ἡ πολυφαγία. Μετὰ δὲ τὸ
[4, 132]	γὰρ τὸ πλῆθος τῶν παρ´	αὐτοῖς	ἰχθύων πάντες βλιχανώδεις εἰσὶ καὶ
[4, 177]	ἐμφέρειαν τοῦ πάχους. Χρῆσθαι δ´	αὐτοῖς	καὶ Κυπρίους φησὶ Κρατῖνος ὁ
[4, 141]	δὲ καὶ παρὰ πλειόνων, παρ´	αὐτοῖς	κατ´ οἶκον ἠρτυμένη ματτύη, ὃ
[4, 153]	καὶ τὰς θεραπαίνας φησὶ παρ´	αὐτοῖς	μέχρι οὗ ἂν αὐξηθῶσι γυμνὰς
[4, 141]	γράφει· Φέρουσι δὲ καὶ ἐπάικλα	αὐτοῖς	οἱ φιδίται· καὶ τῶν μὲν
[4, 137]	ἃ δεῖ καθ´ ἓν ἕκαστον	αὐτοῖς	παρατιθέντα μεγαλείως δέ Εὐτράπεζοι δ´
[4, 129]	(καὶ κτένες· καὶ ἑκάστῳ πεπυρωμένα	αὐτοῖς	πίναξιν ἐδόθη. Μετὰ δὲ ταῦτα
[4, 132]	εὐθὺς ἀπὸ θερμοῦ τὴν μεγάλην	αὐτοῖς	σπάσαι, ἀποζέσας σίλουρον ἢ λεβίαν,
[4, 142]	νόμου χάριν παρεσκευάζετο καὶ πάλιν	αὐτοῖς	στρωμναί τε τοῖς μεγέθεσιν οὕτως
[4, 168]	κατεφθαρκότα τὰ πατρῷα, ἐπειδὴ ἀναγνοὺς	αὐτοῖς	τὸν μέγαν διάκοσμον καὶ τὰ
[4, 138]	ἑψήσονται. Καὶ τραγήματά που παραθήσομεν	αὐτοῖς	τῶν τε σύκων καὶ ἐρεβίνθων
[4, 152]	καὶ διὰ τὸ ἀσύνηθες ἀηδὲς	αὐτοῖς	φαίνεται. Ὅταν δὲ πλείονες συνδειπνῶσι,
[4, 163]	σώφρονας ἐνταυθοῖ καλῶ, τοὺς ἀγαθὸν	αὑτοῖς	οὐ διδόντας οὐδὲ ἕν, τοὺς
[4, 161]	τοῖς πένησι χρησίμους. Ἐπεὶ παράθες	αὐτοῖσιν	ἰχθῦς ἢ κρέας, κἂν μὴ
[4, 148]	ἁπάσας. Καὶ Γάιος δὲ ὁ	αὐτοκράτωρ	(ὁ Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ τὸ
[4, 167]	αὐτός, ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ	αὐτόν·	ἁπλῶς γὰρ οὐδεὶς αὐτῶν ἠπίστατο
[4, 128]	τοῦ Λυγκέως ἐπιστολαῖς πρὸς τὸν	αὐτὸν	γεγραμμέναις Ἱππόλοχον, δηλούσαις τό τε
[4, 131]	χαλκοῦς εἶναι μείζους λάκκων δωδεκακλίνων·	αὐτὸν	δὲ Κότυν περιεζῶσθαι ζωμόν τε
[4, 142]	καὶ τῷ αἰτοῦντι προσέφερε. (Τὸν	αὐτὸν	δὲ τρόπον καὶ μετὰ τὸ
[4, 170]	βασιλεὺς ἐν ταῖς Ὁμοιότησι τὸν	αὐτὸν	εἶναί φησι τὸν τραπεζοκόμον καὶ
[4, 163]	τὸ γελοῖον· ~(διὸ καὶ πάντες	αὐτὸν	ἐπὶ τὰ συμπόσια παρεκάλουν· οὐχ
[4, 134]	ἅμα, ἥδιστ´ ἂν ἀναπήξαιμ´ (ἂν	αὐτὸν)	ἐπὶ τοῦ ξύλου λαβών. Μήποτε
[4, 159]	εἴς τινα χιτῶνα καὶ ἐνδύντα	αὐτὸν	ἐπισκῆψαι τοῖς οἰκείοις θάψαι οὕτως
[4, 132]	ἔσται σοι πίναξ· αὐτὸς γὰρ	αὐτὸν	ἐπριάμην ὀκτὼ ὀβολῶν. {Α. Ὀψάριον
[4, 132]	{Α. Πίνακά μοι τούτων παραθήσεις	αὐτὸν	ἐφ´ ἑαυτοῦ μέγαν. Ἔχεις ἐχίνους;
[4, 152]	πλοῦτον. Ὁ δ´ ὑποδεχόμενος παρ´	αὐτόν,	ἐφεξῆς δ´ ἑκατέρωθε κατ´ ἀξίαν
[4, 162]	καὶ ὁ Τίμων που πρὸς	αὐτὸν	ἔφη· Δειπνομανές, νεβροῦ ὄμματ´ ἔχων,
[4, 158]	ἐν Γηρυτάδῃ ἔφη· Πτισάνην διδάσκεις	αὐτὸν	ἕψειν ἢ φακῆν. Καὶ ἐν
[4, 156]	γὰρ ὄντων Ἀθήνησι παρελήφθην πρὸς	αὐτόν.	Κατέλαβον δὲ κυνικοὺς μὲν ἀνακειμένους
[4, 167]	ἀκούσας Ἀντίγονος ὁ βασιλεὺς θεσμοθέτην	αὐτὸν	κατέστησεν. Τοῖς δὲ Παναθηναίοις ἵππαρχος
[4, 155]	κατὰ τὴν ἀξίωσιν, καὶ ἐνδυόμενον	αὐτὸν	κροκωτὸν καὶ ὑποδούμενον Σικυώνια διατελεῖν
[4, 145]	συμπίνουσιν μετ´ αὐτοῦ, οὐ τὸν	αὐτὸν	οἶνον κἀκεῖνοι, καὶ οἳ μὲν
[4, 142]	τὰ παρὰ ἐκείνοις τῶν παρ´	αὐτὸν	οὐδὲν καταδεέστερον εἴη παρασκευαζόμενα. Πολλῶν
[4, 142]	Πολλῶν δὲ πρεσβειῶν παραγινομένων πρὸς	αὐτὸν	οὐδέποτε ἐνωρίστερον τοῦ κατειθισμένου συνῆγεν
[4, 145]	ἐπὶ τῇ θύρᾳ, ἐκεῖνοι δ´	αὐτὸν	οὐχ ὁρῶσιν. (Ἐνίοτε μέντοι ἐπειδὰν
[4, 149]	μέσον παρατιθέασι καὶ κρατῆρα τὸν	αὐτὸν	πᾶσι κιρνᾶσι. (Παρὰ δὲ Ναυκρατίταις,
[4, 156]	οὐδ´ ἂν Διονύσια πρόφασιν ἔχοντ´	αὐτὸν	ῥύσαιτο, ὥσπερ ἐν ἁμάξαις εἶδον
[4, 154]	ὡς ἐν τῷ πυγμάχος, ναυμάχος,	αὐτόν	σε πυλαμάχε πρῶτον» παρὰ Στησιχόρῳ,
[4, 148]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἱστορεῖ δὲ καὶ	αὐτὸν	τὸν Ἀντώνιον ἐν Ἀθήναις μετὰ
[4, 156]	ἔφη· Ὄμνυμι δ´ ὑμῖν, ἄνδρες,	αὐτὸν	τὸν θεόν, ἐξ οὗ τὸ
[4, 152]	ὑπὸ Ῥωμαίων καθαιρεθέντος, φησὶ δημαγωγοῦντα	αὐτὸν	τοὺς ὄχλους ἐν ἅρματι φέρεσθαι
[4, 161]	καὶ ταχύτατα, ἐξὸν κατὰ τὸν	αὐτὸν	τοῦτον ποιητὴν ἐν Βομβυλιῷ λέγοντα
[4, 145]	ἐν δυναστείᾳ οὖσι κατὰ τὸν	αὐτὸν	τρόπον. Ἐστὶ μὲν γὰρ τῷ
[4, 167]	ζῆν δὲ πολυτελῶς. Ἀνακαλεσαμένων δ´	αὐτὸν	τῶν Ἀρεοπαγιτῶν καὶ κελευόντων βέλτιον
[4, 151]	Ὁ δὲ Ἀρύστας ἐπεὶ παρ´	αὐτὸν	φέρων τὸ κέρας ὁ οἰνοχόος
[4, 150]	τῶν Αἰγυπτίων βασιλεύς, ὁ Ὦχος	αὐτὸν	φιλανθρώπως ἄγων ἐκάλεσε καὶ ἐπὶ
[4, 160]	τε τῷ κωμικῷ, ὃς ὑποκοριστικώτερον	αὐτὸν	ὠνόμασεν ἐν Γάμῳ οὕτως· Κογχίον
[4, 132]	δ´ ὁ παράσιτος ἐρωτήσαντός τινος	αὐτόν,	ὥς φησιν ὁ Δελφὸς Ἡγήσανδρος,
[4, 156]	διελθεῖν συμπόσιον. Καὶ ὃς μετέωρον	αὑτὸν	παραναστήσας ἔφη· Ὄμνυμι δ´ ὑμῖν,
[4, 167]	σωφρόνως οἰκεῖν οἰκίαν. Τοῦ δ´	αὐτὸς	αἴτιος ἦν ἄπληστος καὶ πολυτελὴς
[4, 165]	τῆς γαστρὸς χάριν, ὡς ὁ	αὐτὸς	Ἄλεξις εἴρηκεν ἐν Συναποθνῄσκουσιν· Ἐπὶ
[4, 167]	κάκιστος ὢν οἰκονόμος οὐ μόνον	αὐτός,	ἀλλὰ καὶ οἱ περὶ αὐτόν·
[4, 132]	{Β. Ἕτερος ἔσται σοι πίναξ·	αὐτὸς	γὰρ αὐτὸν ἐπριάμην ὀκτὼ ὀβολῶν.
[4, 158]	οἳ μὲν ζῶσιν ἵν´ ἐσθίωσιν,	αὐτὸς	δ´ ἐσθίει ἵνα ζῇ. Διογένης
[4, 134]	Τάων καὶ Βορέης ἠράσσατο πεσσομενάων·	αὐτὸς	δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν,
[4, 168]	δέ ποτε γινομένων παρελθὼν καὶ	αὐτὸς	εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἔφη Ἐπιδίδωμι
[4, 169]	ὀψοποιεῖν εὐφυῶς περὶ τὴν Σικελίαν	αὐτὸς	ἔμαθον ὥστε τοὺς δειπνοῦντας εἰς
[4, 182]	δὲ καὶ Ἄλεξις ὧν καὶ	αὐτὸς	ἐν τῷ περὶ αὐλῶν. (Ὁ
[4, 170]	εἰ καὶ ὁ τραπεζοκόμος ὁ	αὐτός	ἐστι τῷ τραπεζοποιῷ. Ἰόβας γὰρ
[4, 160]	καλὸς ἡμῶν ἑστιάτωρ Λαρήνσιος καὶ	αὐτὸς	ἔφη· Ὦ ἄνδρες κύνες οἱ
[4, 145]	ὡς ταχέως ἀπολούμενος. ~(Ὁ δ´	αὐτὸς	Θεόπομπος ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τῶν
[4, 174]	τὸν οἶνον διακόνων. ~(Ὁ δ´	αὐτὸς	ἱστορεῖ κἀν τῷ τετάρτῳ καὶ
[4, 184]	δὲ τῷ βʹ Φοίνικι ὁ	αὐτὸς	Ἴων φησίν· Ἔκτυπον ἄγων βαρὺν
[4, 145]	ὅταν δειπνήσωσιν, ὅ τε βασιλεὺς	αὐτὸς	καθ´ ἑαυτὸν καὶ οἱ σύνδειπνοι,
[4, 155]	οἱ βασιλέως φίλοι, ἀλλὰ καὶ	αὐτὸς	ὁ βασιλεύς. Ἐπεὶ δὲ καὶ
[4, 183]	θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ	αὐτός,	πολλῶν ἄλλων μουσικωτέρων μου ἐν
[4, 166]	ὁ Καλλικράτους ὁ δημαγωγὸς καὶ	αὐτὸς	πρὸς μὲν τὰς ἡδονὰς ἦν
[4, 142]	τὰς κλίνας, εἰ μή τιν´	αὐτὸς	προσκαλέσαιτο. Κατελαμβάνετο δὲ ἐπὶ τὸ
[4, 142]	οὐδὲν οὐδέποτε παρεισεπορεύετο, διετέλει δ´	αὐτὸς	προσομιλῶν πρὸς ἕκαστον καὶ πάντας
[4, 130]	Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Ἀχαρνεῦσι καὶ	αὐτὸς	τῶν βαρβάρων ἐμφανίζων τὴν μεγαλειότητά
[4, 150]	Ἐν δὲ τῇ τρίτῃ ὁ	αὐτὸς	Φύλαρχος Ἀριάμνην φησὶ τὸν Γαλάτην
[4, 175]	παρ´ ἡμῖν, ἄκουε καὶ περὶ	αὐτοῦ	ἃ νῦν ἔχω σοι λέγειν
[4, 163]	τῇ ἐνάτῃ τῶν ἱστοριῶν περὶ	αὐτοῦ	γράφει οὕτως· Διοδώρου τοῦ τὸ
[4, 145]	τῶν ἀρχομένων, εἰς τὸ δεῖπνον	αὐτοῦ	δαπανᾶσθαι εἴκοσι τάλαντα, ποτὲ δὲ
[4, 167]	ἠδύνατο. (Ἔπειτα δ´ οἱ ἑταῖροι	αὐτοῦ	ἐκ πολλῶν τόπων ἦσαν συνερρυηκότες·
[4, 167]	βίου Φιλίππου καὶ τῶν ἑταίρων	αὐτοῦ	ἐν τῇ μθʹ τῶν ἱστοριῶν
[4, 168]	Περὶ δὲ Ἀπικίου τοῦ καὶ	αὐτοῦ	ἐπὶ ἀσωτίᾳ διαβοήτου ἐν τοῖς
[4, 184]	φυγαδεύσας τῶν κατὰ τὸν ἀδελφὸν	αὐτοῦ	ἐφηβησάντων ἐποίησε πλήρεις τάς τε
[4, 168]	Φῶκος καὶ φιλοπότης. Νικήσαντος γοῦν	αὐτοῦ	ἵπποις Παναθήναια ὡς ὁ πατὴρ
[4, 183]	σκινδαψὸς τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός. Μνημονεύει	αὐτοῦ	καὶ Θεόπομπος ὁ Κολοφώνιος ἐποποιὸς
[4, 152]	τῷ βασιλεῖ τὸ παραβληθὲν ὑπ´	αὐτοῦ	κυνιστὶ σιτεῖται ~καὶ πολλάκις διὰ
[4, 128]	τὸν Λυγκέα, ὡς ἐκ τῶν	αὐτοῦ	μαθεῖν ἔστιν ἐπιστολῶν, πάντως αὐτῷ
[4, 159]	ἀποκρίνασθαι ὅτι πλούσιος. Μήποτε τοῦ	αὐτοῦ	μνημονεύει καὶ Ἄλεξις ἐν Θηβαίοις
[4, 145]	Καὶ ὅταν εἰσέλθωσι συμπίνουσιν μετ´	αὐτοῦ,	οὐ τὸν αὐτὸν οἶνον κἀκεῖνοι,
[4, 136]	παλάμῃ δ´ ἔχε τὸ σκέλος	αὐτοῦ,	ὄφρα οἱ οἴκαδ´ ἰόντι πάλιν
[4, 175]	καλούμενον φώτιγγα πλαγίαυλον, οὗ καὶ	αὐτοῦ	παραστήσομαι μνημονεύοντα ἐλλόγιμον ἄνδρα. (Ἐπιχωριάζει
[4, 166]	ταύτην ἀσωτίαν καὶ κιναιδίαν τοὔνομα	αὐτοῦ	παρέλιπε Δημοσθένης ἐν τῷ περὶ
[4, 159]	χρυσᾶ κράσπεδα. Πυνθανομένου δέ τινος	αὐτοῦ	ποδαπός ἐστιν ἀποκρίνασθαι ὅτι πλούσιος.
[4, 152]	κόρμα. Ἀπορροφοῦσι δὲ ἐκ τοῦ	αὐτοῦ	ποτηρίου κατὰ μικρόν, οὐ πλεῖον
[4, 152]	ἀπολαύειν ἀδιαλείπτως διακονουμένους. Ἀφορίσαντος δ´	αὐτοῦ	προθεσμίαν ποτὲ τῆς θοίνης ἀφυστερήσαντά
[4, 129]	πολυπότης ὡς καὶ ὁ πάππος	αὐτοῦ	Πρωτέας ὁ συγγενόμενος Ἀλεξάνδρῳ) καὶ
[4, 164]	ἐπιτήδευσιν ταύτην εἰσαγαγόντα, ~τῶν πρὸ	αὐτοῦ	(Πυθαγορικῶν λαμπρᾷ τε ἐσθῆτι ἀμφιεννυμένων
[4, 176]	ἐκάλει Σκίρπαλος Εὐπαλάμου, ἤειδεν δ´	αὐτοῦ	τὰ γενέθλια· τοῦτο γὰρ εἶχεν,
[4, 183]	ὡς τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπομνημονεύειν	αὐτοῦ	τὰ κρούσματα. Μνημονεύει δὲ τοῦ
[4, 166]	Μένανδρος δ´ ἐν Ὀργῇ περὶ	αὐτοῦ	τάδε λέγει· Καίτοι νέος ποτ´
[4, 164]	ποιεῖται δικαστηρίοις τῶν καλῶν ἰάμβων	αὐτοῦ	τὰς ἐπιδείξεις ὑπὸ τῆς ἐμφύτου
[4, 152]	καὶ συναντήσαντα μετὰ ᾠδῆς ὑμνεῖν	αὐτοῦ	τὴν ὑπεροχήν, ἑαυτὸν δ´ ἀποθρηνεῖν
[4, 151]	ἀναστὰς συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´	αὐτοῦ	τὸ κέρας. Μετὰ δὲ ταῦτα
[4, 157]	Ἑλλήσποντον; Ἢ μόνον ἀνέγνωτε συγγραμμάτων	αὐτοῦ	τὸ περιέχον λεκίθου καὶ φακῆς
[4, 162]	ἔφη Βίων ὁ Βορυσθενίτης θεασάμενος	αὐτοῦ	χαλκῆν εἰκόνα, ἐφ´ ἧς ἐπεγέγραπτο
[4, 167]	(ἅμα τὸ χωρίον καὶ τὴν	αὑτοῦ	βασιλείαν· καὶ λαβὼν τὰ χρήματα
[4, 174]	μεγάλως. Τουτονὶ οὖν καὶ τὴν	αὑτοῦ	διδάξαι γυναῖκα Θαίδα. Τρύφων δ´
[4, 155]	κοιμώμενος ἀεὶ καὶ πρὸς κεφαλὴν	αὑτοῦ	κατετίθετο. (Σέλευκος δὲ Θρᾳκῶν φησί
[4, 138]	βʹ Πολιτείας οὕτως ἑστιᾷ τοὺς	αὑτοῦ	νεοπολίτας, γράφων· Ἄνευ ὄψου, ἔφη,
[4, 138]	Μαρδονίῳ τὴν παρασκευὴν κατέλιπε τὴν	αὑτοῦ.	Παυσανίαν οὖν ἰδόντα τὴν τοῦ
[4, 165]	ἡδυλόγου διὰ τούτων· Ἐστὶν δ´	αὐτούς	γε φυλάττεσθαι τῶν νῦν χαλεπώ
[4, 166]	τὰς ἐργασίας διατρίβειν παρασκευάζεσθαι ζῆν,	αὐτοὺς	δὲ διὰ τὰς συνουσίας καὶ
[4, 171]	παρὰ τὸ ἐλεόν. Ἀρτεμίδωρος δ´	αὐτοὺς	δειπνοκλήτορας ὀνομάζει. (Ἐκάλουν δέ, φησί,
[4, 160]	(Μετὰ παρρησίας γὰρ ἐρῶ πρὸς	αὐτούς·	εἰ αὐτάρκειαν ἀσπάζῃ, φιλόσοφε, τί
[4, 167]	δὲ καὶ αἱ πολυτέλειαι θρασεῖς	αὐτοὺς	εἶναι προετρέποντο καὶ ζῆν μὴ
[4, 141]	θήρας φιλοπονίαν καὶ τὴν εἰς	αὐτοὺς	ἐκτένειαν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Δημήτριος δ´
[4, 168]	οἱ Ἀρεοπαγῖται διακοσίαις δραχμαῖς ἐτίμησαν	αὐτούς.	Καὶ Δημόκριτον δ´ Ἀβδηρῖται δημοσίᾳ
[4, 155]	εὐπερίτρεπτον τοῖς ἐπιβαίνουσι. Διαλαγχάνειν οὖν	αὐτοὺς	καὶ τὸν λαχόντα ἔχοντα δρεπάνιον
[4, 143]	δύο θεράποντες ξυλοφόροι· καλοῦσι δ´	αὐτοὺς	καλοφόρους. Εἰσὶ δὲ πανταχοῦ κατὰ
[4, 182]	εὐωχίας χρῶνται. Διὸ καὶ τέρενας	αὐτοὺς	κέκληκεν ὁ Ἀνακρέων. (Οἶδα δὲ
[4, 157]	ἐπὶ τούτοις, ἕως ἂν ἑκὼν	αὐτοὺς	λύσῃ, πλείοσι καὶ μείζοσιν ἐμπεσοῦνται
[4, 140]	φησι Νικοκλῆς ὁ Λάκων κάπτειν	αὐτοὺς	μετὰ τὸ δεῖπνον ἐν φύλλοις
[4, 173]	Ῥηναιεὺς δίκην γραφόμενος οὐ Δηλίους	αὐτοὺς	ὀνομάζει, ἀλλὰ τὸ κοινὸν τῶν
[4, 141]	παρὰ πᾶν τὸ δεῖπνον ἅπαντας	αὐτοὺς	παραπέμπειν, κἂν ἄρα ἐλάα τις
[4, 173]	εὔοψον ἀγοράν, παντοδαπὸν ὁρμοῦντ´ ὄχλον,	αὐτοὺς	παρασίτους τοῦ θεοῦ τοὺς Δηλίους.
[4, 173]	εἰσιν ἄποικοι τὰς αὐτὰς ἐπιτελοῦντας	αὐτοὺς	ποιεῖ χρείας τοῖς παραγιγνομένοις τῶν
[4, 162]	εἰς τὸ συμπόσιον καὶ πότε	αὐτοὺς	προσδεκτέον ὡραιζομένους καὶ πότε παραπεμπτέον
[4, 153]	τρυβλίον χρυσοῦν, εἰς ὃ ἐμβάλλειν	αὐτοὺς	πρῶτον μὲν τὴν ὄρυζαν ἑφθὴν
[4, 142]	μὲν ἀκούειν, τὰ δὲ λέγειν	αὐτούς,	ὥστε τεθηρευμένους ἀποτρέχειν ἅπαντας. Διακωμῳδῶν
[4, 142]	χρόνον τῇ πολυτελείᾳ τῇ καθ´	αὑτούς,	ὥστε δοκεῖν τὸν Ἄρεα καὶ
[4, 145]	Καὶ οὗτοι δὲ οὐ συνδειπνοῦσιν	αὐτῷ,	ἀλλ´ ἔστιν οἰκήματα δύο καταντικρὺ
[4, 158]	Διογένης τε πρὸς τοὺς ἐγκαλοῦντας	αὐτῷ	ἀποτριβομένῳ ἔλεγεν· Εἴθ´ ἠδυνάμην καὶ
[4, 147]	ἡ Κλεοπάτρα ἐν Κιλικίᾳ παρεσκεύασεν	αὐτῷ	βασιλικὸν συμπόσιον, ἐν ᾧ πάντα
[4, 147]	ἄριστον γόγγροιτοιωνητεμων πλῆρες θεοτερπές. Ἐπ´	αὐτῷ	δ´ ἄλλο παρῆλθε τόσον, βατὶς
[4, 142]	κύαθος εἷς πρὸ τοῦ δείπνου,	αὐτῷ	δὲ πολὺ πρώτῳ· καὶ ὅτε
[4, 128]	αὐτοῦ μαθεῖν ἔστιν ἐπιστολῶν, πάντως	αὐτῷ	δηλοῦν εἴ τινι συμπεριενεχθείη δείπνῳ
[4, 151]	κατὰ μικρὰ καὶ διερρίπτει οἷς	αὐτῷ	ἐδόκει καὶ τὰ κρέα ὡσαύτως,
[4, 144]	μὲν ἅδῃ καὶ νήφουσι, χρέονται	αὐτῷ·	εἰ δὲ μή, μετιεῖσιν. Τὰ
[4, 145]	ποιῆται, ποιεῖται δὲ πολλάκις, συμπόται	αὐτῷ	εἰσιν ὡς μάλιστα δώδεκα. Καὶ
[4, 128]	πολυτελεῖ, τὰ ὅμοια κἀκείνου ἀντιπροπίνοντος	αὐτῷ.	Ἑκατέρων οὖν σῴζονται δειπνητικαί τινες
[4, 168]	Ἀθηναίων. Καὶ ὁπότε ἀπαντήσειέ τις	αὐτῷ	ἔλεγεν Ὦ καταισχύνας τὸ γένος.
[4, 144]	κοιμηθῆναι πᾶς τόπος ἱκανὸς ἦν	αὐτῷ.	Ἐν δὲ τῷ Ἱέρωνι ἐπιγραφομένῳ
[4, 162]	τινος τί περιγέγονεν ἐκ φιλοσοφίας	αὐτῷ,	ἔφη Ἀσυμβόλῳ δειπνεῖν. Διὸ καὶ
[4, 148]	ὑπομειδιάσασα ταῦτ´ ἔφη πάντα δωρεῖσθαι	αὐτῷ	καὶ εἰς αὔριον παρεκάλει συνδειπνῆσαι
[4, 145]	τε καὶ ψάλλουσιν αἱ παλλακαὶ	αὐτῷ,	καὶ μία μὲν ἐξάρχει, αἱ
[4, 169]	εἰς ἀσώτιον τραπέσθαι μηδ´ ἐὰν	αὐτῷ	ξυναντᾷ τις, λαλῆσαι μηδὲ ἕν.
[4, 152]	θυλάκιον αἰτῆσαι χρυσίου καὶ ῥῖψαι	αὐτῷ	παρατρέχοντι. (Ἀνελόμενον δ´ ἐκεῖνον πάλιν
[4, 128]	σεσωρευμένη, καὶ ἕκαστος λαβὼν (σὺν)	αὐτῷ	πίνακι τοῖς κατόπιν διεδίδου παισίν.
[4, 184]	παρ´ ὃ καὶ τὸ κέρας	αὐτῷ	προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ τῶν σαλπίγγων
[4, 145]	Ἐνίοτε δὲ καὶ ἡ γυνὴ	αὐτῷ	συνδειπνεῖ καὶ τῶν υἱῶν ἔνιοι.
[4, 129]	πολλῶν ἀγαθῶν· ἦσαν γὰρ ἐν	αὐτῷ	συνωπτημέναι κίχλαι καὶ νῆτται καὶ
[4, 169]	οὕτως· (Εἰ μηδὲ χέσαι γ´	αὐτῷ	σχολὴ γενήσεται μηδ´ εἰς ἀσώτιον
[4, 165]	ἐμοὶ δοκεῖ, ὥστ´ ἐπιτελεσθῆναί ποτ´	αὐτῷ	τοῦ πατρὸς τὸ μνῆμα, κατ´
[4, 174]	κουρέως τὴν τέχνην· Κτησίβιος δ´	αὐτῷ	τοὔνομα. (Ἱστορεῖ δὲ τοῦτο Ἀριστοκλῆς
[4, 148]	ἐξ ἑωθινοῦ κατακλινόμενον μεθύσκεσθαι, λειτουργούντων	αὐτῷ	τῶν ἐξ Ἰταλίας μεταπεμφθέντων ἀκροαμάτων
[4, 131]	παρέθηκεν ἡμῖν· ὄνομα δ´ ἦν	αὐτῷ	φέναξ. Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν Πρωτεσιλάῳ
[4, 129]	ἄσκυφος γενόμενος, καὶ ὁ Κάρανος	αὐτῷ	χαρίζεται κενὸν τὸ ἔκπωμα. ~Ἐπὶ
[4, 144]	ἀκούσαντα Ἀρταξέρξην εἰπεῖν ὅτι οὕτως	αὑτῷ	δοκοίη ζῆν ὡς ταχέως ἀπολούμενος.
[4, 151]	ἐποίει Σεύθης· ἀνελόμενος τοὺς παρ´	αὑτῷ	κειμένους ἄρτους διέκλα κατὰ μικρὰ
[4, 150]	τὸ πρυτανεῖον δειπνεῖν, οἴκοθεν παρασκευάσαντα	αὑτῷ	λάχανόν τι ἢ τῶν ὀσπρίων
[4, 144]	ἐν ταῖς ἑορταῖς ἐπίδοσιν ἔχουσιν	αὐτῶν	αἱ τράπεζαι· ὥστε ταύτῃ πρῶτον
[4, 143]	πρὸς τὰς ὑπηρεσίας. Ἑκάστῳ δ´	αὐτῶν	ἀκολουθοῦσι δύο θεράποντες ξυλοφόροι· καλοῦσι
[4, 154]	καθ´ ὃ δικαιότατός ἐστιν ἕκαστος	αὐτῶν	ἀποτυμπανισθῆναι. (Ἕρμιππος δ´ ἐν αʹ
[4, 143]	προτίθεσθαι· ἐν τῇ οἱ εὐδαίμονες	αὐτῶν	βοῦν καὶ ὄνον καὶ ἵππον
[4, 176]	ἢ τοὺς Φρυγίους, ὧν καὶ	αὐτῶν	ἐμπείρως ἔχουσιν Ἀλεξανδρεῖς. Οἴδασι δὲ
[4, 133]	παρίστησιν ἐν δʹ Ὁμοίων. Μνημονεύει	αὐτῶν	Ἐπίλυκος ἐν Κωραλίσκῳ. Ἄλεξις ἐν
[4, 143]	παρατίθεται· καὶ ὅτι οἱ νεώτατοι	αὐτῶν	ἐφεστᾶσι διακονοῦντες· καὶ ὅτι μετ´
[4, 167]	περὶ αὐτόν· ἁπλῶς γὰρ οὐδεὶς	αὐτῶν	ἠπίστατο ζῆν ὀρθῶς οὐδὲ σωφρόνως
[4, 171]	τοῦτο προὐτένθευσαν ἡμέρᾳ μιᾷ. Μνημονεύει	αὐτῶν	καὶ Φερεκράτης ἐν Ἀγρίοις· Μὴ
[4, 141]	τῶν ἱστοριῶν τάδε γράφει περὶ	αὐτῶν·	~Λακεδαιμόνιοι εἰς μὲν τὰ φιδίτια
[4, 147]	δίεφθ´ ἀκροκώλια σχελίδας τε μετ´	αὐτῶν	λευκοφορινοχρόους, ῥύγχη, κεφάλαια πόδας τε
[4, 145]	τοῦ βασιλέως, καὶ ἀποφέρεται ἕκαστος	αὐτῶν	ὅ τι ἂν καταλίπηται ἐπὶ
[4, 145]	καὶ ἀλεκτρυόνες. Καὶ μέτρια μὲν	αὐτῶν	παρατίθεται ἑκάστῳ τῶν συνδείπνων τοῦ
[4, 148]	διηγούμενος καὶ ὅτι Ὁ πᾶς	αὐτῶν	πλοῦτος ηὑρέθη μετὰ τὴν ὑπ´
[4, 144]	ἐν καμίνοις· ~(οἱ δὲ πένητες	αὐτῶν	τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων προτίθενται.
[4, 155]	βασίλισσαν ἐν Αἰγαίαις καὶ μετ´	αὐτῶν	τὴν Κύνναν τὴν Εὐρυδίκης μητέρα
[4, 141]	ποιούμενοι. (Πολλοὶ δὲ καὶ ποίμνια	αὐτῶν	τρέφοντες ἀφθόνως μεταδιδόασι τῶν ἐκγόνων.
[4, 173]	δὲ καὶ μέχρι νῦν τινες	αὐτῶν	Χοίρακοι καὶ Ἀμνοὶ καὶ Ἀρτυσίλεῳ
[4, 141]	γαστρὸς οὕνεκεν κομίζουσιν, ἀλλὰ τῆς	αὑτῶν	ἀρετῆς ἀπόδειξιν τῆς κατὰ τὴν
[4, 141]	καὶ τῶν μὲν ἀγρευομένων ὑφ´	αὑτῶν	ἐνίοτε οἱ πολλοί, οὐ μὴν
[4, 142]	δὲ μύρων ἐξηλλαγμένων, ὡς δ´	αὕτως	οἴνων καὶ τραγημάτων. Καὶ τούτων
[4, 131]	ἄρκτου· δειπνεῖν δ´ ἄνδρας βουτυροφάγους,	αὐχμηροκόμας	μυριοπληθεῖς· τοὺς δὲ λέβητας χαλκοῦς
[4, 166]	ἐν τῇ δεκάτῃ τῶν Φιλιππικῶν,	ἀφ´	ἧς τινες τὸ τελευταῖον μέρος
[4, 143]	προεστηκυῖα τῆς συσσιτίας γυνὴ φανερῶς	ἀφαιροῦσα	παρατίθησι τοῖς κατὰ πόλεμον ἢ
[4, 131]	ὄρκυνες· καὶ πρὸς τούτοις ὀρνιθαρίων	ἄφατον	πλῆθος, (νηττῶν, φαττῶν· χῆνες, στρουθοί,
[4, 168]	Ἅιδου εἰπὼν εἰς ταῦτα ἀνηλωκέναι,	ἀφείθη.	(Οἱ δὲ μὴ οὕτως ἄσωτοι
[4, 171]	τὰ πάτρια, ἐψηφίσθαι τῇ βουλῇ	ἀφεῖσθαι	τοὺς βουλευτὰς τὰς ἡμέρας ἅσπερ
[4, 135]	αὖ θύννου κεφαλὴ θαλαμηιάδαο νόσφιν	ἀφειστήκει,	κεχολωμένη οὕνεκα τευχέων αἰρομένων· τὸ
[4, 142]	ὢν καὶ κατὰ τὴν δίαιταν	ἀφελέστατος	γέγονεν. (Ἤδη γὰρ τηλικούτων πραγμάτων
[4, 142]	Ἀκρότατον εὐτελείᾳ πάντας ὑπερβεβληκέναι τοὺς	ἀφελεστάτους	τῶν πρότερον. (Κλεομένης δὲ πολὺ
[4, 142]	φιδιτίοις δέχεσθαι ζωμῷ καὶ κρεᾳδίοις	ἀφελῶς	οὔτε πάλιν οὕτως ὑπερτείνειν ὡς
[4, 171]	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ αἱ	ἀφεταὶ	ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἧς οἱ
[4, 128]	χὴν καὶ τοιαύτη τις ἄλλη	ἀφθονία	σεσωρευμένη, καὶ ἕκαστος λαβὼν (σὺν)
[4, 141]	δὲ καὶ ποίμνια αὐτῶν τρέφοντες	ἀφθόνως	μεταδιδόασι τῶν ἐκγόνων. Ἐστὶ δ´
[4, 152]	ἀφυστερήσαντά τινα τῶν βαρβάρων ποιητὴν	ἀφικέσθαι	καὶ συναντήσαντα μετὰ ᾠδῆς ὑμνεῖν
[4, 145]	Ὅταν, φησί, βασιλεὺς εἴς τινας	ἀφίκηται	τῶν ἀρχομένων, εἰς τὸ δεῖπνον
[4, 138]	μόνον τοὺς ἐκ τῆς ἡμεδαπῆς	ἀφικνουμένους,	ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπιδημήσαντας τῶν
[4, 146]	δειπνίζοντες Ξέρξην ἐς πᾶν κακοῦ	ἀφίκοντο	οὕτως ὥστε ἐκ τῶν οἴκων
[4, 134]	φαίης ἂν εἰς συμπόσιον εἰσελθὼν	ἄφνω.	Καὶ τοῖς μὲν ἀγενείοις ἴσως
[4, 148]	φέρειν ἐπέτρεψε. Καὶ κατὰ τὴν	ἄφοδον	τοῖς μὲν ἐν ἀξιώμασι φορεῖα
[4, 152]	τῶν παρασκευασθέντων ἀπολαύειν ἀδιαλείπτως διακονουμένους.	Ἀφορίσαντος	δ´ αὐτοῦ προθεσμίαν ποτὲ τῆς
[4, 128]	τε Ἀντιγόνου τοῦ βασιλέως δεῖπνον	Ἀφροδίσια	ἐπιτελοῦντος Ἀθήνησι καὶ τὸ Πτολεμαίου
[4, 138]	ἐπιδεῖξαι τοῦ Μήδων ἡγεμόνος τὴν	ἀφροσύνην,	ὃς τοιαύτην δίαιταν ἔχων ἦλθεν
[4, 148]	δείπνοις θρῖα καὶ ἑψητοὺς καὶ	ἀφύας	καὶ ἐγκρασιχόλους καὶ ἀλλᾶντας καὶ
[4, 135]	ἀκάνθας. Ἡ δὲ Φαληρικὴ ἦλθ´	ἀφύη,	Τρίτωνος ἑταίρη, ἄντα παρειάων σχομένη
[4, 131]	ζωμοῦ, τεύτλων, θρίων, λεκίθου, σκορόδων,	ἀφύης,	σκόμβρων, ἐνθρυμματίδων, πτισάνης, ἀθάρης, κυάμων,
[4, 152]	αὐτοῦ προθεσμίαν ποτὲ τῆς θοίνης	ἀφυστερήσαντά	τινα τῶν βαρβάρων ποιητὴν ἀφικέσθαι
[4, 173]	παρασίτους τοῦ θεοῦ τοὺς Δηλίους.	(Ἀχαιὸς	δ´ ὁ Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι
[4, 173]	Κἀν τοῖς ἑξῆς δ´ ὁ	Ἀχαιός	φησιν· Τίς ὑποκεκρυμμένος μένει, σαραβάκων
[4, 157]	πάτρια ἰχθύων ἀπεχομένους ποιῆσαι τοὺς	Ἀχαιοὺς	δαψιλείας πολλῆς οὔσης κατὰ τὸν
[4, 134]	Ε' (Ἀττικὸν δὲ δεῖπνον οὐκ	ἀχαρίτως	διαγράφει Μάτρων ὁ παρῳδός, ὅπερ
[4, 130]	κάμηλον. Ὁ Ἀριστοφάνης δ´ ἐν	Ἀχαρνεῦσι	καὶ αὐτὸς τῶν βαρβάρων ἐμφανίζων
[4, 131]	ᾄδειν καὶ κιθαρίζειν Κηφισόδοτον τὸν	Ἀχαρνῆθεν·	(μέλπειν δ´ ᾠδαῖς τοτὲ μὲν
[4, 163]	Ἡδονῇ, αἰσχίστως κειραμένη πλοκάμους, θυμὸν	ἄχει	μεγάλῳ βεβολημένα, εἴπερ ἅπασιν (ἁ
[4, 184]	δ´ αὐλὸς ἀλέκτωρ Λύδιον ὕμνον	ἀχέων.	Ἐν δὲ Φρουροῖς τὸν ἀλεκτρυόνα
[4, 131]	μῆλα, κράνειαι, ῥόαι, ἕρπυλλος, μήκων,	ἀχράδες,	κνῆκος, ἐλᾶαι, στέμφυλ´, ἄμητες, πράσα,
[4, 165]	εἰσηγησάμην νόμον ἄν τιν´ οὐκ	ἄχρηστον,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ὥστ´ ἐπιτελεσθῆναί
[4, 135]	ἱπποδάμοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχοντα,	ἂψ	δ´ ἑλόμην χάρμῃ, λαιμὸν δ´
[4, 132]	ὁ σιλουρισμός. {Α. Ἂν Βυζαντίους,	ἀψινθίῳ	σφιν δεῦσον ὅσα γ´ ἂν
[4, 175]	εὐμελής, ᾧ λωτὸς ἐν πλευροῖσιν	ἄψυχος	παγεὶς ἔμπνουν ἀνίει μοῦσαν. Ἐγρέτου