Livre, pages
[4, 146]	αἱ πόλεις. Καὶ ἐν τῇ	θʹ	δὲ τῶν ἱστοριῶν φησι· Βασιλήιον
[4, 141]	τὴν εἰς αὐτοὺς ἐκτένειαν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ'	Δημήτριος δ´ ὁ Σκήψιος ἐν
[4, 141]	τῶν Καρνείων ἑορτὴ ἐπὶ ἡμέρας	θʹ	(ὴν δὲ τῆς διαίτης τῆς
[4, 141]	ἀγωγῆς. όπους μὲν γὰρ εἶναι	θʹ	τῷ ἀριθμῷ, (σκιάδες δὲ οὗτοι
[4, 136]	βένθεα οἶδε, Ποσειδάωνος ὑποδμώς, ~(καρῖδές	θ´,	αἳ Ζηνὸς Ὀλυμπίου εἰσὶν ἀοιδοί,
[4, 160]	τ´ ἀκηκοὼς (ὑμᾶς ἐπιμελῶς καρτερεῖν	θ´	αἱρουμένους, τὴν πεῖραν ὑμῖν λήψομαι
[4, 137]	θεοῦ Βρομίοιο τιθῆναι, πρόσφατος ἥν	θ´	ἁμάμαξυν ἐπίκλησιν καλέουσι. Τῶν δ´
[4, 133]	ἐν πρασιῇσι. Καὶ τὰς μέν	θ´	αὕηνον ἀποπλύνας βορέῃσι, προσφιλέας χειμῶνι
[4, 136]	μιν ζωμός τε μέλας ἀκροκώλιά	θ´	ἑφθά. Παῖς δέ τις ἐκ
[4, 131]	φησιν· ~{ΠΡ. Εἶτ´ ἐξένιζε παρετίθει	θ´	ἡμῖν ὅλους (ἐκ κριβάνου βοῦς.
[4, 136]	ἐπέθηκε φέρων, προκάλυμμα τραπέζης, ζώνην	θ´,	ἣν φορέεσκεν ἀγαλλομένη περὶ δειρήν,
[4, 136]	αὖ παρέθηκεν ἀειγενῆ ἀθανατάων, (βούγλωσσόν	θ´,	ὃς ἔναιεν ἐν ἅλμῃ μορμυρούσῃ,
[4, 136]	καὶ πέτρας κάτα βοσκομένας, ὑάδας	θ´	ὑδατινούς. Ἐν δ´ ἀναμὶξ σαργοί
[4, 158]	δυοῖν μόνον, Δήμητρος ἀκτῆς πώματός	θ´	ὑδρηχόου; ἅπερ πάρεστι καὶ πέφυχ´
[4, 147]	ἐρίφων τε καὶ ἀρνῶν, ἅ	θ´	ὑπερωμόκρεως χορδὰ γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής, ἃν
[4, 161]	ἔχῃ. Καὶ μετ´ ὀλίγα· Ἔδει	θ´	ὑπομεῖναι μικροσιτίαν, ῥύπον, ῥῖγος, σιωπήν,
[4, 174]	καὶ τὴν αὑτοῦ διδάξαι γυναῖκα	Θαίδα.	Τρύφων δ´ ἐν τρίτῳ περὶ
[4, 143]	νενομισμένων. (Ἦσαν δὲ καὶ ξενικοὶ	θᾶκοι	καὶ τράπεζα τρίτη δεξιᾶς εἰσιόντων
[4, 143]	καὶ τοῖς υἱοῖς κατὰ τὸν	θᾶκον	τὸν τοῦ πατρὸς ὑφιζάνουσιν ἐξ
[4, 135]	Οἴη δ´ αὖ θύννου κεφαλὴ	θαλαμηιάδαο	νόσφιν ἀφειστήκει, κεχολωμένη οὕνεκα τευχέων
[4, 152]	τὴν ἐντὸς καὶ τὴν ἔξω	θάλασσαν,	καὶ τούτους δὲ ὀπτοὺς μετὰ
[4, 184]	πανδούραν (ἐκ τῆς ἐν τῇ	θαλάσσῃ	φυομένης δάφνης. Τυρρηνῶν δ´ ἐστὶν
[4, 135]	ἐπὶ τοῖς μέγας, ὅς τε	θαλάσσης	πάσης βένθεα οἶδε, Ποσειδάωνος ὑποδμώς,
[4, 184]	ὁ γεγραφὼς περὶ τῆς Ἐρυθρᾶς	θαλάσσης	τοὺς Τρωγλοδύτας φησὶ κατασκευάζειν τὴν
[4, 163]	σου περὶ τοῦ κυνὸς τοῦ	θαλαττίου	ἱστορῶν γράφει καὶ ταῦτα· Ἀλλ´
[4, 183]	ἐφυμνεῖ πηκτίδος συγχορδίᾳ, καὶ ἐν	Θαμύρᾳ.	Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Δαιταλεῦσι (καὶ
[4, 175]	μοναύλου μνημονεύει Σοφοκλῆς μὲν ἐν	Θαμύρᾳ	οὕτως· Οἴχωκε γὰρ κροτητὰ πηκτίδων
[4, 157]	τε τὸν ἐν τῷ γήρᾳ	θάνατον	ἀσπασίως προσίεσθαι, πεπεισμένους τὴν ἀπόλυσιν
[4, 155]	γελῶσι παιδιὰν ἔχοντες τὸν ἐκείνου	θάνατον.	(Ταῦτ´ εἰπεῖν εἶχον, ἄνδρες φίλοι
[4, 154]	ἕτερος ἀντιποιήσαιτο, συνίσταντο μονομαχήσοντες μέχρι	θανάτου.	Ἄλλοι δ´ ἐν θεάτρῳ λαβόντες
[4, 151]	τὸν βασιλέα. Ξενοφῶν δὲ ἀνέστη	θαρσαλέως	καὶ δεξάμενος τὸ κέρας εἶπεν·
[4, 160]	τοὐπὶ τῇ φακῇ μύρον, πάρεστι·	θάρσει,	θυμέ. Κλέαρχος δὲ ὁ ἀπὸ
[4, 164]	τῶν φιλοσόφων ἔφη· (Εἶδες τὴν	Θασίαν	ἅλμην οἷ’ ἄττα βαύζει, ὡς
[4, 146]	τῶν οἴκων ἀνάστατοι ἐγίνοντο· ὅκου	Θασίοισιν	ὑπὲρ τῶν ἐν τῇ ἠπείρῳ
[4, 146]	καὶ μύρον καὶ ψαλτρίας ταύτας	Θάσιον,	ἐγχέλεις, τυρόν, μέλι· μικροῦ τάλαντον
[4, 129]	σκύφον χοαῖον καὶ πληρώσας οἴνου	(Θασίου	ὀλίγον τι ἐπιρράνας ὕδατος ἐξέπιεν
[4, 129]	ζωρότερος πότος, οἴνων ὄντων ἡμῖν	Θασίων	καὶ Μενδαίων καὶ Λεσβίων, χρυσίδων
[4, 144]	περιττὰ τῶν ἱκανῶν, τοσούτῳ καὶ	θᾶσσον	(μᾶλλον) κόρος ἐμπίπτει τῆς ἐδωδῆς.
[4, 159]	Κύπρις τοιοῦτον ὀφθαλμοῖς ὁρᾷ, οὐ	θαῦμ´	Ἔρωτας μυρίους αὐτὴν ἔχειν. Τοιαύτη
[4, 130]	πολλὰ εἴδωλα ἀργυροῖς δᾳδουχοῦντα λαμπτῆρσι.	Θαυμαζόντων	δ´ ἡμῶν τὴν τεχνιτείαν Ἐρυμάνθιοι
[4, 159]	εἴρηκε· Μὴ πλοῦτον εἴπῃς· οὐχὶ	θαυμάζω	θεόν, ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως
[4, 168]	ἀλοῦντες δύο δραχμὰς ἀμφότεροι λαμβάνουσι,	θαυμάσαντες	οἱ Ἀρεοπαγῖται διακοσίαις δραχμαῖς ἐτίμησαν
[4, 157]	αὗται εἰς τὰ παρακείμενα καὶ	θαυμάσασαι	ἐγέλων. Καὶ ἡ Νίκιον ἔφη·
[4, 171]	καὶ Φερεκράτης ἐν Ἀγρίοις· Μὴ	θαυμάσῃς·	τῶν γὰρ προτενθῶν ἐσμέν, ἀλλ´
[4, 130]	διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ. Καὶ τὸ	θαυμάσιον,	ὅτι παρειμένοι καὶ καρηβαροῦντες ὑπὸ
[4, 157]	πολλῆς σκαιότητος ἐμπίπλησι. Καὶ ὁ	θαυμάσιος	δὲ Ξενοφῶν φησιν ὡς ἡδὺ
[4, 149]	τοιοῦτος ἐκρίνετο καὶ ἀνδρώδης ὑπάρχειν·	θαυμαστὸν	γὰρ ἦν καὶ περιβόητον παρ´
[4, 137]	Πόρναι δ´ εἰσῆλθον, κοῦραι δύο	θαυματοποιοί,	ἃς Στρατοκλῆς ἤλαυνε ποδώκεας ὄρνιθας
[4, 129]	καὶ σκληροπαῖκται καί τινες καὶ	θαυματουργοὶ	γυναῖκες εἰς ξίφη κυβιστῶσαι καὶ
[4, 159]	ἐνδύντα αὐτὸν ἐπισκῆψαι τοῖς οἰκείοις	θάψαι	οὕτως μήτε καύσαντας μήτε θεραπεύσαντας.
[4, 155]	Κάσανδρος ἐκ Βοιωτίας ἐπανιὼν καὶ	θάψας	τὸν βασιλέα καὶ τὴν βασίλισσαν
[4, 135]	τῷ δὲ μετ´ ἴχνια βαῖνε	θεὰ	λευκώλενος ἰχθὺς (ἔγχελυς, ἣ Διὸς
[4, 139]	μέσῃ τῶν τριῶν ἡμερῶν γίνεται	θέα	ποικίλη καὶ πανήγυρις ἀξιόλογος καὶ
[4, 139]	συμβαίνει τὴν πόλιν πρὸς τὴν	θέαν.	~(Τῆς δὲ κοπίδος μνημονεύει καὶ
[4, 148]	μεταπεμφθέντων ἀκροαμάτων συνηθροισμένων ἐπὶ τὴν	θέαν	τῶν Πανελλήνων. Μετεβαινε δ´ ἐνίοτε,
[4, 153]	γράφων οὕτως· Τὰς τῶν μονομάχων	θέας	οὐ μόνον ἐν πανηγύρεσι καὶ
[4, 130]	μέθης ὁπότε τι τῶν ἀγομένων	θεασαίμεθα	πάντες ἐξενήφομεν, ὀρθοὶ τὸ δὴ
[4, 162]	γὰρ ἔφη Βίων ὁ Βορυσθενίτης	θεασάμενος	αὐτοῦ χαλκῆν εἰκόνα, ἐφ´ ἧς
[4, 155]	ὦ βασιλεῦ, κακῶς ὀρχούμενόν με	θεάσασθαι	βούλει ἢ καλῶς ἀπαγγέλλοντός μου
[4, 150]	οὐδεὶς γεύεται εἰ μὴ πρότερον	θεάσηται	τὸν βασιλέα εἰ ἥψατο τῶν
[4, 155]	τῆς μὲν πολυτελείας οἱ φίλοι	θεαταὶ	γίνωνται, οἱ δ´ οἰκέται κύριοι.
[4, 175]	καλούμενον ὄργανον Ἰόβας ἐν τετάρτῳ	θεατρικῆς	ἱστορίας Σύρων εὕρημά φησιν εἶναι,
[4, 153]	οὐ μόνον ἐν πανηγύρεσι καὶ	θεάτροις	ἐποιοῦντο Ῥωμαῖοι, παρὰ Τυρρηνῶν παραλαβόντες
[4, 139]	δ´ ἐφ´ ἵππων κεκοσμημένων τὸ	θέατρον	διεξέρχονται· χοροί τε νεανίσκων παμπληθεῖς
[4, 148]	ταῦτα διατρίψαντα περίοπτον ὑπὲρ τὸ	θέατρον	κατασκευάσαντα σχεδίαν χλωρᾷ πεπυκασμένην ὕλῃ,
[4, 157]	Γέλωτος οὖν ἐπιρραγέντος παρῆν ἡ	θεατροτορύνη	Μέλισσα καὶ ἡ κυνάμυια Νίκιον·
[4, 154]	μέχρι θανάτου. Ἄλλοι δ´ ἐν	θεάτρῳ	λαβόντες ἀργύριον ἢ χρυσίον, οἳ
[4, 175]	Καινὸν ἐξεύρημά τι ἡμέτερον, ὃ	θεάτρῳ	μὲν οὐδεπώποτε ἔδειξ´, Ἀθήνησιν δὲ
[4, 163]	οὐ πολλοὶ ἴσασι βροτῶν τόδε	θεῖον	ἔδεσμα οὐδ´ ἔσθειν ἐθέλουσιν, ὅσοι
[4, 137]	(πῶς ἂν ἔπειτα πλακοῦντος ἐγὼ	θείου	ἀπεχοίμην Οὐδ´ εἴ μοι δέκα
[4, 155]	καλῶς ἀπαγγέλλοντός μου ἴδια ποιήματα	θέλεις	ἀκροάσασθαι; Κελευσθεὶς οὖν λέγειν οὕτως
[4, 150]	τοῦ Πέρσου διαιτωμένου. (Εἰ δὲ	θέλεις	εἰδέναι, ἔφη, ὦ βασιλεῦ, πῶς
[4, 174]	ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν αὐτὸ	θέλεις	εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν, Ἀλεξανδρέως ἐστὶν
[4, 151]	οὗ καὶ διώκων ὃν ἂν	θέλῃς	αἱρήσεις καὶ ἀποχωρῶν οὐ μὴ
[4, 183]	καὶ ἐν οἷς ἄν μου	θέλῃς	ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ αὐτός,
[4, 155]	τῶν τραγημάτων περιεχρύσουν· ὅτε δὲ	θέλοιεν	ἀναλίσκειν, περιελόντες τὸν χρυσὸν ἅμα
[4, 134]	ὦ πάτερ, πείθειν χορεύειν οὐ	θέλοντας.	Ἄλεξις δ´ ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ
[4, 174]	τερπνός, ὡς πάντας ἡμᾶς ἐπιστραφῆναι	θελχθέντας	ὑπὸ τῆς ἐμμελείας. (Καὶ ὁ
[4, 151]	ὅσον τριχοίνικον ἄρτον καὶ κρέα	θέμενος	ἐπὶ τὰ γόνατα ἐδείπνει. Κέρατα
[4, 164]	βρωμάτων (οὐδὲ γὰρ χαριτογλωσσεῖν ἡμᾶς	θέμις)	δῆλον ἐξ ὧν καὶ Ἄλεξις
[4, 134]	Ἡράκλειτον πᾶσιν ἐξηγούμενος, ὁ τὴν	Θεοδέκτου	μόνος ἀνευρηκὼς τέχνην, ὁ τὰ
[4, 134]	ἀλλ´ ἐπὰν δὴ τὸν γόητα	Θεόδοτον	ἢ τὸν παραμασύντην ἴδω τὸν
[4, 136]	μοι ἔδοξεν, οἵην δαίνυνται μάκαρες	θεοὶ	αἰὲν ἐόντες. Μύραιναν δ´ ἐπέθηκε
[4, 135]	τευχέων αἰρομένων· τὸ δὲ πῆμα	θεοὶ	θέσαν ἀνθρώποισι. (Ῥίνη δ´, ἣν
[4, 150]	ἔφη, ὦ Αἰγύπτιε, ἀπολέσειαν οἱ	θεοί,	ὅστις δεῖπνα τοιαῦτα καταλιπὼν ἐπεθύμησας
[4, 147]	γλυκίστα (μιξεριφαρνογενής, ἃν δὴ φιλέοντι	θεοί,	τοῦτ´, ὦ φιλότας, Ἔσθοις κε·
[4, 146]	χολήν, ὅτι ἔστ´ ἄβρωτα τοῖς	θεοῖς	ἐπιθέντες αὐτοὶ τἄλλα καταπίνουσι. (Φιλόξενος
[4, 146]	καὶ θύομεν· ὅπου γε τοῖς	θεοῖς	μὲν ἠγορασμένον (δραχμῶν ἄγω προβάτιον
[4, 143]	ὅτι μετ´ εὐφημίας σπείσαντες τοῖς	θεοῖς	μερίζουσι τῶν παρατιθεμένων ἅπασι· ἀπονέμουσι
[4, 171]	καὶ τούτων ἀντὶ τοῦ ἀπάρχεσθαι	θεοῖς	τοῖς διακονοῦσι πρῶτον κελεύουσιν ἀπογεύεσθαι
[4, 160]	τοῖς πολέμοις λάβωσι, θύειν τοῖς	θεοῖς	τοὺς αἰχμαλώτους, τοὺς Γαλάτας μιμούμενος
[4, 169]	τέτταρας. Οὐ μὴ πρότερον οἴσεις,	θεοῖσιν	ἐχθρὲ σύ, (τὸ λεβήτιον, τἀκ
[4, 139]	μετ´ ὀξέος δὲ τόνου τὸν	θεὸν	ᾄδουσιν· ἄλλοι δ´ ἐφ´ ἵππων
[4, 138]	δὴ σκηνὰς ποιοῦνται παρὰ τὸν	θεόν,	ἐν δὲ ταύταις στιβάδας ἐξ
[4, 156]	δ´ ὑμῖν, ἄνδρες, αὐτὸν τὸν	θεόν,	ἐξ οὗ τὸ μεθύειν πᾶσιν
[4, 159]	Μὴ πλοῦτον εἴπῃς· οὐχὶ θαυμάζω	θεόν,	ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως ἐκτήσατο.
[4, 139]	διδόασι καὶ τὸν εἰς τὸν	θεὸν	παιᾶνα οὐκ ᾄδουσιν οὐδ´ ἄλλο
[4, 157]	τιμωρίας χάριν, καὶ διείπασθαι τὸν	θεὸν	ὡς εἰ μὴ μενοῦσιν ἐπὶ
[4, 165]	τἀλλότρι´ ἐσθίειν ἐστὶ γλυκύ. (Καὶ	Θεόπομπος	δ´ ἐν Ὀδυσσεῖ ἔφη· Εὐριπίδου
[4, 166]	ὅτι ἄρρην ὑπὸ θηλειῶν κατεκόπης.	Θεόπομπος	δ´ ἐν τῇ δεκάτῃ τῶν
[4, 149]	ἐπὶ λίθων καθήμενοι γυμνοὶ συνδειπνοῦσιν.	(Θεόπομπος	δ´ ἐν τῇ ἕκτῃ καὶ
[4, 144]	τινα καινὴν ἡδονὴν ἀργυρίου πλῆθος.	(Θεόπομπος	δ´ ἐν τῇ τριακοστῇ καὶ
[4, 183]	Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Δαιταλεῦσι (καὶ	Θεόπομπος	ἐν Πηνελόπῃ, Εὔπολις δ´ ἐν
[4, 145]	ταχέως ἀπολούμενος. ~(Ὁ δ´ αὐτὸς	Θεόπομπος	ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τῶν Φιλιππικῶν
[4, 183]	ἀνηλακάτοιο γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ	Θεόπομπος	ὁ Κολοφώνιος ἐποποιὸς ἐν τῷ
[4, 157]	τὴν φρόνησιν ἐν αὑτῇ εἶναι.	(Θεόπομπος	οὖν ἐν εʹ Φιλιππικῶνφησι· Τὸ
[4, 167]	τῇ μθʹ τῶν ἱστοριῶν ὁ	Θεόπομπος	(τάδε γράφει· Φίλιππος ἐπεὶ ἐγκρατὴς
[4, 135]	Θέτις ἀργυρόπεζα, σηπίη εὐπλόκαμος, δεινὴ	θεὸς	αὐδήεσσα, ἣ μόνη ἰχθὺς οὖσα
[4, 146]	τὸ πόπανον· τοῦτ´ ἔλαβεν ὁ	θεὸς	ἐπὶ τὸ πῦρ ἅπαν ἐπιτεθέν.
[4, 147]	λιπαροντεσ εγχελεατινες ἄριστον γόγγροιτοιωνητεμων πλῆρες	θεοτερπές.	Ἐπ´ αὐτῷ δ´ ἄλλο παρῆλθε
[4, 137]	μῆλα) ῥοιαί τε σταφυλαί τε,	θεοῦ	Βρομίοιο τιθῆναι, πρόσφατος ἥν θ´
[4, 173]	Μαιάνδρῳ ποταμῷ κατοικοῦντες ἱεροὶ τοῦ	θεοῦ,	Δελφῶν ἄποικοι, παρέχουσι τοῖς ἐπιδημοῦσι
[4, 173]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Φιλοπράγμονι παρασίτους τοῦ	θεοῦ	καλεῖ τοὺς Δηλίους διὰ τούτων·
[4, 173]	ὁρμοῦντ´ ὄχλον, αὐτοὺς παρασίτους τοῦ	θεοῦ	τοὺς Δηλίους. (Ἀχαιὸς δ´ ὁ
[4, 130]	ἐξαναστάντες ἀπηλλαττόμεθα νήφοντες νὴ τοὺς	θεοὺς	διὰ τὸν φόβον τοῦ πλούτου
[4, 152]	λαιά· οὕτως διακονοῦνται. Καὶ τοὺς	θεοὺς	προσκυνοῦσιν ἐπὶ τὰ δεξιὰ στρεφόμενοι.
[4, 163]	νήφεις; Τί τηλικοῦτον ἀδικεῖς τοὺς	θεούς;	(Τί τἀργύριον, ἄνθρωπε, τιμιώτερον σαυτοῦ
[4, 147]	σαφ´ οἶδα. Εσταδα ναὶ μὰ	θεοὺς	ὑπερμέγεθες τέμαχος θύννου μόλεν ὀπτὸν
[4, 144]	τρεφόμενοι τῶν τὰ εὐτελέστερα παρατιθεμένων.	(Θεόφραστος	δ´ ἐν τῷ πρὸς Κάσανδρον
[4, 173]	ξύλα καὶ στρώματα. Ἀριστοτέλης ἢ	Θεόφραστος	ἐν τοῖς ὑπομνήμασι περὶ Μαγνήτων
[4, 128]	Λυγκέα καὶ Δοῦριν τοὺς Σαμίους,	Θεοφράστου	δὲ τοῦ Ἐρεσίου μαθητάς, συνθήκας
[4, 130]	ἐν Ἀθήναις μένων εὐδαιμονίζεις τὰς	Θεοφράστου	θέσεις ἀκούων, θύμα καὶ εὔζωμα
[4, 153]	πρώτῃ τῶν ἱστοριῶν καὶ τὰς	θεραπαίνας	φησὶ παρ´ αὐτοῖς μέχρι οὗ
[4, 145]	τῶν ἐπιγραφομένων Παρασκευαστικῶν (Καὶ οἱ	θεραπεύοντες,	φησί, τοὺς Περσῶν βασιλεῖς δειπνοῦντας
[4, 159]	θάψαι οὕτως μήτε καύσαντας μήτε	θεραπεύσαντας.	Οὗτοι γὰρ καὶ οἱ τοιοῦτοι
[4, 143]	Ἑκάστῳ δ´ αὐτῶν ἀκολουθοῦσι δύο	θεράποντες	ξυλοφόροι· καλοῦσι δ´ αὐτοὺς καλοφόρους.
[4, 129]	μὲν ἐφάγομεν, τὰ δὲ τοῖς	θεράπουσιν	ἐπεδώκαμεν. Καὶ νιψάμενοι τὰς χεῖρας
[4, 147]	ἐσῆλθε καὶ ὀσφὺς καὶ μινυρίγματα	θερμά.	Καὶ κεφάλαιον ὅλον διάπτυχες ἑφθὸν
[4, 147]	τε χύδαν ἤδη δὲ παρεβάλλετο	θερμὰ	πολλὰ καὶ μαλακοπτυχέων ἄρτων. Ὁμοσύζυγα
[4, 130]	ὅλον τέρας ὀπτήσας μεγάλῳ βασιλεῖ	θερμὴν	παρέθηκε κάμηλον. Ὁ Ἀριστοφάνης δ´
[4, 133]	προσφιλέας χειμῶνι καὶ οἰκουροῖσιν ἀεργοῖς·	θερμοῖς	δ´ ἰκμανθεῖσαι ἀναζώους´ ὑδάτεσσι. Τμῆγε
[4, 147]	τέμαχος θύννου μόλεν ὀπτὸν ἐκεῖθεν	θερμὸν	ὅθεν γλυφις τετμημένον εὐθὺς ἐπ´
[4, 147]	παρῆν ἐτύμως ὔμμιν, παρέπαισε δὲ	θερμὸν	(σπλάγχνον, ἔπειτα δὲ νῆστις δέλφακος
[4, 140]	λάχανον ὠμόν, ζωμός, σῦκον, τράγημα,	θέρμος.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ὀρθαγορίσκοι λέγονται,
[4, 147]	ἀπὸ τευθιάδα καὶ σηπιοπουλυποδείων Ἀπαλοπλοκάμων.	Θερμὸς	μετὰ ταῦτα παρῆλθεν ἰσοτράπεζος ὅλος
[4, 129]	τούτων ἀπηλλάγημεν, ἐκλαμβάνει πάλιν ἡμᾶς	θερμός	τις καὶ ζωρότερος πότος, οἴνων
[4, 132]	κέκληκας· εἰσιοῦσι δὸς εὐθὺς ἀπὸ	θερμοῦ	τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι, ἀποζέσας
[4, 135]	αἰρομένων· τὸ δὲ πῆμα θεοὶ	θέσαν	ἀνθρώποισι. (Ῥίνη δ´, ἣν φιλέουσι
[4, 130]	Ἀθήναις μένων εὐδαιμονίζεις τὰς Θεοφράστου	θέσεις	ἀκούων, θύμα καὶ εὔζωμα καὶ
[4, 167]	δ´ ἀκούσας Ἀντίγονος ὁ βασιλεὺς	θεσμοθέτην	αὐτὸν κατέστησεν. Τοῖς δὲ Παναθηναίοις
[4, 135]	ἄμυξα. Ἦλθε δὲ Νηρῆος θυγάτηρ,	Θέτις	ἀργυρόπεζα, σηπίη εὐπλόκαμος, δεινὴ θεὸς
[4, 167]	τῆς χώρας, οἳ δὲ ἐκ	Θετταλίας,	οἳ δὲ ἐκ τῆς ἄλλης
[4, 137]	Εὐτράπεζοι δ´ εἰσὶν ὄντως οἱ	Θετταλοί,	καθὰ καὶ Ἔριφός φησιν ἐν
[4, 137]	πόλει. Μέλλοντα δειπνίζειν γὰρ ἄνδρα	Θετταλὸν	οὐκ Ἀττικηρῶς οὐδ´ ἀπηκριβωμένως λιμῷ
[4, 137]	Λαίς, ὦ Σύρε, οὐδ´ εὐτραπέζων	Θετταλῶν	ξένων τροφαί, ὧν οὐκ ἄμοιρος
[4, 146]	φέροντες σταμνία τ´ οὐχὶ τῶν	θεῶν	ἕνεκ´, ἀλλ´ ἑαυτῶν. Ὁ λιβανωτὸς
[4, 133]	ἀναστομώσεως χάριν. Ἀριστοφάνης Ἀναγύρῳ· Πρὸς	θεῶν,	ἔραμαι τέττιγα φαγεῖν καὶ κερκώπην
[4, 176]	τοῖς ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· Τοῦτο	Θέων	ὁ μόναυλος ὑπ´ ἠρίον ὁ
[4, 161]	δ´ ἐν Πυθαγοριστῇ· Πρὸς τῶν	θεῶν,	οἰόμεθα τοὺς πάλαι ποτὲ (τοὺς
[4, 176]	Θέωνα τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε χαῖρε	Θέων.	Ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ καλάμῳ
[4, 176]	Κώταλον ἢ καὶ Πάκαλον. Ἀλλὰ	Θέωνα	τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε χαῖρε Θέων.
[4, 139]	ἐν κινήσει καὶ χαρᾷ τῆς	θεωρίας	ἡ πόλις καθέστηκεν. Ἱερεῖά τε
[4, 130]	ἐσθίων στρεπτούς, Λήναια καὶ Χύτρους	θεωρῶν.	Ἡμεῖς δ´ ἐκ τοῦ Καράνου
[4, 148]	πρὸ ὀφθαλμῶν καὶ τὰ παρὰ	Θηβαίοις	δεῖπνα, περὶ ὧν Κλείταρχος ἐν
[4, 159]	αὐτοῦ μνημονεύει καὶ Ἄλεξις ἐν	Θηβαίοις	λέγων ὧδε· Ἐστὶν δὲ ποδαπὸς
[4, 184]	Ἀριστόξενος δὲ καὶ Ἐπαμινώνδαν (τὸν	Θηβαῖον	αὐλεῖν μαθεῖν παρὰ Ὀλυμπιοδώρῳ καὶ
[4, 158]	κοριάννου. Καὶ Κράτης δ´ ὁ	Θηβαῖος	ἔλεγεν· Μὴ πρὸ φακῆς λοπάδ´
[4, 184]	ἐπιγραφομένῳ Προτρεπτικῷ Λακεδαιμονίους φησὶ καὶ	Θηβαίους	πάντας αὐλεῖν μανθάνειν Ἡρακλεώτας τε
[4, 182]	ἐστὶ τοῦτο γινόμενον ἐν Λιβύῃ.	Θηβαίων	δ´ εὕρημά φησιν εἶναι Ἰόβας
[4, 131]	τὴν εὐρύχορον, τοτὲ δ´ αὖ	Θήβας	τὰς ἑπταπύλους, τὰς ἁρμονίας μεταβάλλοντας,
[4, 130]	αὐταῖς ταῖς ἰδίαις τῶν πεμμάτων	θήκαις.	Μετὰ δὲ ταῦτα ἐξαναστάντες ἀπηλλαττόμεθα
[4, 136]	μάλα πίονας· ἃς ὁ μάγειρος	θῆκε	φέρων, ἵν´ Ἀθηναίων κατέκειντο φάλαγγες
[4, 129]	δίπηχύς που τὴν διάμετρον ἐν	θήκῃ	κατακείμενος ἀργυρᾷ (πλήρης ἰχθύων ὀπτῶν
[4, 152]	ὃ τοῖς κολεοῖς ἐν ἰδίᾳ	θήκῃ	παράκειται. Προσφέρονται δὲ καὶ ἰχθῦς
[4, 166]	δῆτ´, ἀλλ´ ὅτι ἄρρην ὑπὸ	θηλειῶν	κατεκόπης. Θεόπομπος δ´ ἐν τῇ
[4, 136]	ἔλεγεν δαίνυσθαι· ἐμοὶ δέ γε	θηλυτεράων	εἶναι βρώματ´ ἔδοξεν· ἐπεὶ δ´
[4, 177]	φησὶ Κρατῖνος ὁ νεώτερος ἐν	Θηραμένῃ.	~(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕ' Οἴδαμεν δὲ καὶ
[4, 141]	ἀρετῆς ἀπόδειξιν τῆς κατὰ τὴν	θήραν	ποιούμενοι. (Πολλοὶ δὲ καὶ ποίμνια
[4, 141]	ἵνα πάντες εἰδῶσι τὴν τῆς	θήρας	φιλοπονίαν καὶ τὴν εἰς αὐτοὺς
[4, 158]	γέ τοι ἄλλων ἐδεστῶν μηχανὰς	θηρεύομεν.	Κἀν ἄλλοις δέ φησιν ὁ
[4, 133]	ἔραμαι τέττιγα φαγεῖν καὶ κερκώπην	θηρευσαμένη	καλάμῳ λεπτῷ. Ἐστὶν δ´ ἡ
[4, 163]	τ´ ἀπόπληκτοι, ὡς ἀνθρωποφάγου τοῦ	θηρίου	ὄντος· ἅπας δὲ ἰχθὺς σάρκα
[4, 163]	τὸ ῥηθὲν ἀπαγγεῖλαι Τῷ περὶ	θηροπέπλου	μανίας ὕβρεώς τε περιστάσιμον στοὰν
[4, 176]	κούφως ἀνήλλετο. ~(Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν	Θησαυρῷ·	Ἀναλαβὼν μόναυλον ηὔλουν τὸν ὑμέναιον.
[4, 183]	παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Μυστάκου	θητίῳ	δίχορδον εἶναί φησι τὴν πηκτίδα
[4, 175]	τύπος. Καὶ ἐν Μυστάκου δὲ	θητίῳ	φησί· νάβλας ἐν ἄρθροις γραμμάτων
[4, 135]	ὁ δημοτικὸς μελάνουρος, ὃς καὶ	θνητὸς	ἐὼν ἕπετ´ ἰχθύσιν ἀθανάτοισιν. Οἴη
[4, 163]	ἐθέλουσιν, ὅσοι κεπφαττελεβώδη ψυχὴν κέκτηνται	θνητῶν	εἰσίν τ´ ἀπόπληκτοι, ὡς ἀνθρωποφάγου
[4, 147]	κεν κεχαροίμεθ´. Ἀλλ´ ὅθεν ἐλλίπομεν,	θοίνα	παρέης· ὅτε παλάξαι δύνατ´ ἐπικρατέως
[4, 173]	μάζας, φησὶν Ἀριστοφάνης, ἐν ταῖς	θοίναις	δι´ ἡμέρας τρίβοντες παρεῖχον ὥσπερ
[4, 173]	ἐλεοῖς ὑποδύεσθαι διακονοῦντες ἐν ταῖς	θοίναις.	Ἐλεὸς δ´ ἐστὶν ἡ μαγειρικὴ
[4, 153]	μόνῳ καθάπερ ἥρωι πλήρη βαρβαρικῶν	θοιναμάτων	παρακειμένην. Ἱστορῶν δὲ καὶ περὶ
[4, 173]	περὶ τὰς θυσίας καὶ τὰς	θοίνας	διατρίβοντας. Σῆμος δ´ ἐν δʹ
[4, 147]	κακὰ κακκάβου γλυκυου ὀξιος ὀμφαλὸς	θοίνας	καλεῖται παρά γ´ ἐμὶν καὶ
[4, 138]	τοῖς ἐλθοῦσιν ἐν τῇ κοπίδι	θοινᾶσθαι	καλῶς, ἐν δὲ ταῖς λέσχαισι
[4, 139]	ὀρθαγορίσκους καὶ παρατιθέασιν ἐν τῇ	θοίνῃ	τοὺς ἰπνίτας ἄρτους. Τὸ δὲ
[4, 152]	δ´ αὐτοῦ προθεσμίαν ποτὲ τῆς	θοίνης	ἀφυστερήσαντά τινα τῶν βαρβάρων ποιητὴν
[4, 150]	ὅστις δεῖπνα τοιαῦτα καταλιπὼν ἐπεθύμησας	θοίνης	εὐτελεστέρας. Τίνα δ´ ἦν τὰ
[4, 131]	οὕτως φασὶ ποιῆσαι Κότυν ἐν	Θρᾴκῃ,	γάμον Ἰφικράτει. Τούτων δ´ ἔσται
[4, 131]	ὁμοίοις τοῖς Ἰφικράτους τοῖς ἐν	Θρᾴκῃ·	καίτοι φασὶν (βουβαυκαλόσαυλα γενέσθαι· κατὰ
[4, 156]	Ἀλλ´ ὡς ὤφελον, ἔφη, τὴν	Θρᾴκιον	ταύτην παίξας παιδιὰν διεφθάρης· ἀνέτεινες
[4, 150]	ἕως ἂν μεταλάβωσι τῶν παρασκευασθέντων.	(Θρᾳκίων	δὲ δείπνων μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν
[4, 131]	ὅτε ἤγετο τὴν Κότυος τοῦ	Θρᾳκῶν	βασιλέως θυγατέρα, φησί· (Κἂν ταῦτα
[4, 155]	κεφαλὴν αὑτοῦ κατετίθετο. (Σέλευκος δὲ	Θρᾳκῶν	φησί τινας ἐν τοῖς συμποσίοις
[4, 151]	προὐχώρει ὁ πότος, εἰσῆλθεν ἀνὴρ	Θρᾷξ	ἵππον ἔχων λευκὸν καὶ λαβὼν
[4, 167]	τὰ δὲ καὶ αἱ πολυτέλειαι	θρασεῖς	αὐτοὺς εἶναι προετρέποντο καὶ ζῆν
[4, 167]	βαρβάροις λάσταυρος ἢ βδελυρὸς ἢ	θρασὺς	τὸν τρόπον, οὗτοι σχεδὸν ἅπαντες
[4, 133]	Ἐπίλυκος ἐν Κωραλίσκῳ. Ἄλεξις ἐν	Θράσωνί	φησι· (Σοῦ δ´ ἐγὼ λαλιστέραν
[4, 169]	{Β. Τίνα λέγεις; {Α. Καρύστου	θρέμμα,	γηγενής, ζέων— {Β. Εἶτ´ οὐκ
[4, 174]	οἱ Κᾶρες χρῶνται ἐν τοῖς	θρήνοις,	εἰ μὴ ἄρα καὶ ἡ
[4, 174]	Φοινίκων ἀπὸ τῶν περὶ Ἄδωνιν	θρήνων·	τὸν γὰρ Ἄδωνιν Γίγγρην καλεῖτε
[4, 148]	λίχνοι, παρασκευάζοντες ἐν τοῖς δείπνοις	θρῖα	καὶ ἑψητοὺς καὶ ἀφύας καὶ
[4, 153]	ἱερῷ, δειπνίζοντος τοῦ κατὰ καιρὸν	θριαμβεύοντος,	καὶ ἡ παρασκευὴ τῆς εὐωχίας
[4, 172]	φέρει μετὰ τὸ τάριχος, εἶτα	θρῖον	καὶ βότρυς· ἡ δημιουργὸς δ´
[4, 170]	οὐκ ἄνηθον, οὐκ ὀρίγανον, οὐ	θρῖον,	οὐκ ἔλαιον, οὐκ ἀμυγδάλας, οὐ
[4, 131]	ὄνοι, βατίδες, ψῆτται, γαλεός, κόκκυξ,	θρίσσαι,	νάρκαι, ῥίνης τεμάχη, σχαδόνες, βότρυες,
[4, 131]	χολίκων, δημοῦ, φυσκῶν, ζωμοῦ, τεύτλων,	θρίων,	λεκίθου, σκορόδων, ἀφύης, σκόμβρων, ἐνθρυμματίδων,
[4, 167]	τε μυστηρίων ὄντων ἔθηκεν αὐτῇ	θρόνον	παρὰ τὸ ἀνάκτορον, οἰμώξεσθαι φήσας
[4, 132]	δ´ ἐχίνους δύο, ὃ δὲ	θρυμματίδα	γλυκεῖαν, ὃ δὲ κόγχας δέκα,
[4, 133]	ἡγήσεται ἔχων ἐχῖνον, ὠμοτάριχον, κάππαριν,	θρυμματίδα,	τέμαχος, βολβὸν ἐν ὑποτρίμματι. (Ὅτι
[4, 147]	κἀξανθισμέναι καρῖδες αἱ κυφαὶ παρῆλθον.	Θρυμματίδες	δ´ ἐπὶ ταύταις εὐπέταλοι χλοεραί
[4, 172]	τῷ προκειμένῳ ᾄσματι τοῖς Ἄθλοις·	Θρῴσκων	μὲν γὰρ Ἀμφιάραος, ἄκοντι δὲ
[4, 131]	τὴν Κότυος τοῦ Θρᾳκῶν βασιλέως	θυγατέρα,	φησί· (Κἂν ταῦτα ποιῆθ´, ὥσπερ
[4, 135]	ἄπληστον ἄμυξα. Ἦλθε δὲ Νηρῆος	θυγάτηρ,	Θέτις ἀργυρόπεζα, σηπίη εὐπλόκαμος, δεινὴ
[4, 161]	(καὶ τυρὸς ἔσται· ταῦτα γὰρ	θύειν	νόμος τοῖς Πυθαγορείοις. {Β. Νὴ
[4, 160]	τι ἐν τοῖς πολέμοις λάβωσι,	θύειν	τοῖς θεοῖς τοὺς αἰχμαλώτους, τοὺς
[4, 169]	φέρ´, οἶς´ ὀβελίσκους δώδεκα, κρεάγραν,	θυίαν,	τυροκνῆστιν παιδικήν, στελεόν, σκαφίδας τρεῖς,
[4, 152]	ὅτι ὑστέρηκε, τὸν δὲ τερφθέντα	θυλάκιον	αἰτῆσαι χρυσίου καὶ ῥῖψαι αὐτῷ
[4, 130]	εὐδαιμονίζεις τὰς Θεοφράστου θέσεις ἀκούων,	θύμα	καὶ εὔζωμα καὶ τοὺς καλοὺς
[4, 150]	τεχνίτας ἐξ ἄλλων πόλεων ἐχαλκεύσατο.	(Θύματα	δὲ καταβάλλεσθαι ταύρων καὶ συῶν
[4, 160]	τῇ φακῇ μύρον, πάρεστι· θάρσει,	θυμέ.	Κλέαρχος δὲ ὁ ἀπὸ τοῦ
[4, 176]	οἰκεῖ αὐλητής, μίμων ἡ ´ν	θυμέλῃσι	Χάρις. (Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν
[4, 163]	κάθημαι Ἡδονῇ, αἰσχίστως κειραμένη πλοκάμους,	θυμὸν	ἄχει μεγάλῳ βεβολημένα, εἴπερ ἅπασιν
[4, 182]	φησιν Ἀνακρέων· Τίς ἐρασμίην τρέψας	θυμὸν	ἐς ἥβην τερένων ἡμιόπων ὑπ´
[4, 158]	Εὐρύπυλον. Οὐ τοιοῦτοι οὖν τὸν	θυμὸν	ἡμεῖς, εἰ καὶ πάντα Ἡρακλέους
[4, 170]	κύμινον, κάππαριν, (ὀρίγανον, γήτειον, σκόροδον,	θύμον,	σφάκον, σίραιον, σέσελι, πήγανον, πράσον.
[4, 141]	καὶ πιεῖν πάλιν ὅταν ᾖ	θυμὸς	ἑκάστῳ κώθων παρακείμενός ἐστιν. Ὄψον
[4, 159]	ὁ Κύνουλκος, ἐπεὶ μὴ ἐκροταλίσθη,	θυμωθεὶς	Ἀλλ´ ἐπειδὴ οὗτοι, ἔφη, ὦ
[4, 144]	ἱστοριῶν τὸν Παφλαγόνων φησὶ βασιλέα	Θῦν	ἑκατὸν πάντα παρατίθεσθαι δειπνοῦντα ἐπὶ
[4, 131]	ἑφθαί, μύραιν´ ἑφθή, κωβιοὶ ἑφθοί,	(θυννίδες	ὀπταί, φυκίδες ἑφθαί, βάτραχοι, πέρκαι,
[4, 135]	ἰχθύσιν ἀθανάτοισιν. Οἴη δ´ αὖ	θύννου	κεφαλὴ θαλαμηιάδαο νόσφιν ἀφειστήκει, κεχολωμένη
[4, 147]	ναὶ μὰ θεοὺς ὑπερμέγεθες τέμαχος	θύννου	μόλεν ὀπτὸν ἐκεῖθεν θερμὸν ὅθεν
[4, 172]	ἤδη μ´ ἐρωτᾷς. Χοιρίδιον ἓν	θύομεν,	ὀκτὼ ποιήσοντες τραπέζας δ´ ἢ
[4, 146]	Εἶτ´ οὐχ ὅμοια πράττομεν καὶ	θύομεν·	ὅπου γε τοῖς θεοῖς μὲν
[4, 138]	καὶ τοὺς ἐπιδημήσαντας τῶν ξένων.	Θύουσι	δ´ ἐν ταῖς κοπίσιν αἶγας,
[4, 146]	Δυσκόλῳ δέ φησιν οὕτως· Ὡς	θύουσι	δ´ οἱ τοιχωρύχοι, κοίτας φέροντες
[4, 139]	κοπίδας παραπλησίως ταῖς λελεγμέναις ἐπιτελοῦσι.	Θύουσι	δὲ καὶ τοὺς γαλαθηνοὺς ὀρθαγορίσκους
[4, 139]	πόλις καθέστηκεν. Ἱερεῖά τε παμπληθῆ	θύουσι	τὴν ἡμέραν ταύτην καὶ δειπνίζουσιν
[4, 145]	τοῦ παρακαλύμματος τοῦ ἐπὶ τῇ	θύρᾳ,	ἐκεῖνοι δ´ αὐτὸν οὐχ ὁρῶσιν.
[4, 165]	μαγείρου πυθόμενος τὸν ἑστιῶντα, τῆς	θύρας	χασμωμένης ἂν ἐπιλάβηται, πρῶτος εἰσελήλυθεν.
[4, 152]	ὑπεροχῆς. Καὶ οἱ μὲν τοὺς	θυρεοὺς	ὁπλοφοροῦντες ἐκ τῶν ὀπίσω παρεστᾶσιν,
[4, 154]	φίλοις διαδωρησάμενοι (ὕπτιοι ἐκταθέντες ἐπὶ	θυρεῶν	κεῖνται, καὶ παραστάς τις ξίφει
[4, 163]	Χάρισιν, ἀλλ´ οὐδὲ ταῖς Μούσαις	θύσας.	φυγοῦσα γοῦν σε καὶ τοὺς
[4, 139]	οὐδὲν καθάπερ ἐν ταῖς ἄλλαις	θυσίαις	ποιοῦσιν, ἀλλὰ μετ´ εὐταξίας πολλῆς
[4, 139]	ἰδίους· οὐδεὶς δ´ ἀπολείπει τὴν	θυσίαν,	ἀλλὰ κενοῦσθαι συμβαίνει τὴν πόλιν
[4, 142]	ἔμφασιν τοῖς παραλαμβανομένοις πρὸς τὴν	θυσίαν	ἐποίει, διότι τὰ παρὰ ἐκείνοις
[4, 139]	ὅτι τὴν μὲν τῶν Ὑακινθίων	θυσίαν	οἱ Λάκωνες ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας
[4, 157]	συντελέσαι τοὺς ἄθλους Ἡρακλέα Εὐρυσθέως	θυσίαν	τινὰ ἐπιτελοῦντος συμπαραληφθέντα καὶ τῶν
[4, 173]	τοὺς Δελφοὺς ὡς περὶ τὰς	θυσίας	καὶ τὰς θοίνας διατρίβοντας. Σῆμος
[4, 131]	Ἀττικὰ δεῖπνά φησι· Μάγειρ´, ὁ	θύων	ἐστὶ δειπνίζων τ´ ἐμὲ Ῥόδιος,
[4, 149]	ᾄδεται. Ὅταν δὲ τοῖς ἥρωσι	θύωσι,	βουθυσία μεγάλη γίνεται καὶ ἑστιῶνται
[4, 136]	ἰχθύς, κάραβος, ἀστακὸς αὖτε λιλαίετο	θωρήσσεσθαι	ἐν μακάρων δείπνοις. Τοῖς δαιτυμόνες

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/01/2008