Pages
[327]	~Πολιτεία	Α.	(Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς Πειραιᾶ
[348]	καὶ φημί, ἔφη, καὶ δι'	ἅ,	εἴρηκα. φέρε δή, τὸ τοιόνδε
[345]	σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον μέν,	ἃ	ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ
[331]	δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε λέγειν καὶ	ἃ	ἂν λάβῃ τις ἀποδιδόναι. πάνυ
[345]	αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ πράττειν	ἃ	βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω μὲν
[339]	ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως.	ἃ	δ' ἂν θῶνται ποιητέον τοῖς
[339]	ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου,	ἃ	δ' ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες
[349]	οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν,	ἃ	δὲ ἄφρονα, κακόν; ναί. τί
[339]	δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν	ἃ	ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα τότε, ὦ
[352]	ἅμα ἀδικεῖν, δι' ἣν ἔπραξαν	ἃ	ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ
[349]	καὶ τἆλλα αὐτῷ πάντα προσθήσεις	~(ἃ	ἡμεῖς τῷ δικαίῳ προσετίθεμεν, ἐπειδή
[342]	συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ λέγει	ἃ	λέγει καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ
[331]	καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς	ἃ	μάλιστα θνατῶν πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ.
[350]	μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ	ἃ	νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ ἔχω
[348]	δὲ οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ'	ἃ	νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο μέν, ἔφην,
[342]	λέγει ἃ λέγει καὶ ποιεῖ	ἃ	ποιεῖ ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα
[339]	συμφέρον. τί λέγεις σύ; ἔφη.	ἃ	σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν
[329]	καὶ εὐωχίας καὶ ἄλλ' ἄττα	ἃ	τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ ἀγανακτοῦσιν
[342]	οὗ τέχνη ἐστίν, αὐτὴ δὲ	ἀβλαβὴς	καὶ ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ οὖσα,
[348]	δ' ἐγώ, ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος	ἀγαθὰ	διῆλθεν τῷ τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα,
[348]	λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ	ἀγαθὰ	ἔχει τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ
[331]	ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ πάρεστι καὶ	ἀγαθὴ	γηροτρόφος, ὡς καὶ Πίνδαρος λέγει.
[353]	ἄρχειν καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ δὲ	ἀγαθῇ	πάντα ταῦτα εὖ πράττειν. ἀνάγκη.
[334]	εἰσιν τοὺς δ' ἐχθροὺς ὠφελεῖν	ἀγαθοὶ	γάρ· καὶ οὕτως ἐροῦμεν αὐτὸ
[334]	φαίνεται. ἀλλὰ μὴν οἵ γε	ἀγαθοὶ	δίκαιοί τε καὶ οἷοι μὴ
[334]	ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα οἱ μὲν	ἀγαθοὶ	ἐχθροί, οἱ δὲ κακοὶ φίλοι;
[335]	ἢ καὶ (συλλήβδην ἀρετῇ οἱ	ἀγαθοὶ	κακούς; ἀλλὰ ἀδύνατον. οὐ γὰρ
[348]	ὦ Θρασύμαχε, δοκοῦσιν εἶναι καὶ	ἀγαθοὶ	οἱ ἄδικοι; οἵ γε τελέως,
[347]	χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν ἄρχειν οἱ	ἀγαθοὶ	οὔτε τιμῆς· οὔτε γὰρ φανερῶς
[349]	ἄφρονα. οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον,	ἀγαθόν,	ἃ δὲ ἄφρονα, κακόν; ναί.
[330]	τοσόνδε εἰπέ· τί μέγιστον οἴει	ἀγαθὸν	ἀπολελαυκέναι τοῦ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι;
[343]	βλέποντας ἢ τὸ τῶν δεσποτῶν	ἀγαθὸν	καὶ τὸ αὑτῶν, καὶ δὴ
[332]	φίλοις οἴεται ὀφείλειν τοὺς φίλους	ἀγαθὸν	μέν τι δρᾶν, κακὸν δὲ
[335]	ἔστιν δίκαιον τὸν μὲν φίλον	ἀγαθὸν	ὄντα εὖ ποιεῖν, τὸν δ'
[343]	προβάτων ἢ τὸ τῶν βοῶν	ἀγαθὸν	σκοπεῖν καὶ παχύνειν αὐτοὺς καὶ
[347]	τὸ ἄρχειν οὐχ ὡς ἐπ'	ἀγαθόν	τι ἰόντες οὐδ' ὡς εὐπαθήσοντες
[343]	δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον ἀλλότριον	ἀγαθὸν	τῷ ὄντι, τοῦ κρείττονός τε
[335]	ἔοικε, τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ	ἀγαθὸς	ἔσται, ἐχθρὸς δὲ ὁ πονηρός.
[333]	δῆτα. (ἆρ' οὖν ὁ δίκαιος	ἀγαθὸς	καὶ χρήσιμος κοινωνὸς εἰς πεττῶν
[349]	γε, ἔφην, φρόνιμός τε καὶ	ἀγαθὸς	ὁ ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος
[334]	στρατοπέδου γε ὁ αὐτὸς φύλαξ	ἀγαθός,	ὅσπερ καὶ τὰ τῶν πολεμίων
[335]	φαίνεται. ὁ δέ γε δίκαιος	ἀγαθός;	πάνυ γε. οὐκ ἄρα τοῦ
[350]	ἄρα δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται ὢν	ἀγαθός	τε καὶ σοφός, ὁ δὲ
[350]	σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ ἄρα	ἀγαθός	τε καὶ σοφὸς τοῦ μὲν
[350]	σοφός; φημί. ὁ δὲ σοφὸς	ἀγαθός;	φημί. ὁ ἄρα ἀγαθός τε
[335]	πάνυ γε. οὐδὲ δὴ τοῦ	ἀγαθοῦ	βλάπτειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται.
[334]	μὲν πονηροὺς (ὠφελεῖν, τοὺς δὲ	ἀγαθοὺς	βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ μὴν οἵ
[349]	ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ τῷ	ἀγαθῷ	ὁ ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος
[350]	μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ καὶ	ἀγαθῷ,	ὁ δὲ ἄδικος τῷ κακῷ
[347]	ὁμοίοις. ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν	ἀγαθῶν	εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι
[351]	ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας. πάνυ	ἄγαμαι,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,
[329]	ἃ τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ	ἀγανακτοῦσιν	ὡς μεγάλων τινῶν ἀπεστερημένοι καὶ
[334]	Ὀδυσσέως πρὸς μητρὸς πάππον Αὐτόλυκον	ἀγαπᾷ	τε καί φησιν αὐτὸν πάντας
[330]	ὅτι μοι ἔδοξας οὐ σφόδρα	(ἀγαπᾶν	τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ ποιοῦσιν
[330]	τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ	ἀγαπῶ	ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν,
[330]	καὶ οἱ πατέρες τοὺς παῖδας	ἀγαπῶσιν,	ταύτῃ τε δὴ καὶ οἱ
[329]	τῷ τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ ἐγὼ	ἀγασθεὶς	αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος ἔτι
[343]	ἀδίκου τε καὶ ἀδικίας, ὥστε	ἀγνοεῖς	ὅτι ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ
[351]	ἀδικία οὐδεὶς ἂν ἔτι τοῦτο	ἀγνοήσειεν	ἀλλ' οὔ τι οὕτως ἁπλῶς,
[344]	εἴτε χεῖρον εἴτε βέλτιον βιωσόμεθα	ἀγνοοῦντες	ὃ σὺ φῂς εἰδέναι. ἀλλ'
[331]	Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ	ἀγνοῶ·	δῆλον γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο
[348]	ἔλεγον. (τοῦτο μέν, ἔφην, οὐκ	ἀγνοῶ	ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε
[339]	τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ δὲ	ἀγνοῶ,	σκεπτέον δή. σκόπει, ἔφη. ταῦτ'
[327]	τρόπον ποιήσουσιν ἅτε νῦν πρῶτον	ἄγοντες.	καλὴ μὲν οὖν μοι καὶ
[329]	ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά τινα καὶ	ἄγριον	δεσπότην ἀποδράς. εὖ οὖν μοι
[328]	ἀκουσομένων, οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ	Ἀδείμαντος,	ἆρά γε, ἦ δ' ὅς,
[327]	ὅ τε Πολέμαρχος ἧκε καὶ	Ἀδείμαντος	ὁ τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφὸς καὶ
[327]	καὶ Ἀδείμαντος ὁ τοῦ Γλαύκωνος	ἀδελφὸς	καὶ Νικήρατος ὁ Νικίου καὶ
[328]	καὶ Εὐθύδημον, τοὺς τοῦ Πολεμάρχου	ἀδελφούς,	καὶ δὴ καὶ Θρασύμαχον τὸν
[341]	ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα.	ἅδην,	ἦν δ' ἐγώ, τῶν τοιούτων.
[352]	ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ	ἄδικα	ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ
[344]	οὐ γὰρ τὸ ποιεῖν τὰ	ἄδικα	ἀλλὰ τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν
[334]	δίκαιοί τε καὶ οἷοι μὴ	ἀδικεῖν;	ἀληθῆ. κατὰ δὴ τὸν σὸν
[352]	καὶ ἐφ' οὓς ᾖσαν ἅμα	ἀδικεῖν,	δι' ἣν ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν,
[345]	ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω δὲ	ἀδικεῖν	ἢ τῷ λανθάνειν ἢ τῷ
[348]	γε τελέως, ἔφη, οἷοί τε	ἀδικεῖν,	πόλεις τε καὶ ἔθνη δυνάμενοι
[344]	ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς δὲ	ἀδικηθέντας	καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν ἐθέλοντας
[330]	ἑαυτοῦ ἐν τῷ βίῳ πολλὰ	ἀδικήματα	καὶ ἐκ τῶν ὕπνων, ὥσπερ
[344]	ποιεῖ, τοὺς δὲ ἀδικηθέντας καὶ	ἀδικῆσαι	οὐκ ἂν ἐθέλοντας ἀθλιωτάτους. ἔστιν
[330]	ἐν Ἅιδου, ὡς τὸν ἐνθάδε	ἀδικήσαντα	δεῖ ἐκεῖ διδόναι (δίκην, καταγελώμενοι
[344]	ἀδικίαν ἔλθῃς, ἣ τὸν μὲν	ἀδικήσαντα	εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς δὲ ἀδικηθέντας
[344]	ἐφ' ἑκάστῳ μέρει ὅταν τις	ἀδικήσας	μὴ λάθῃ, ζημιοῦταί τε καὶ
[344]	ἰσχυρότερον καὶ ἐλευθεριώτερον καὶ δεσποτικώτερον	ἀδικία	δικαιοσύνης ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ
[351]	καὶ δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον εἴη	ἀδικία	δικαιοσύνης· νῦν δέ γ' ἔφην,
[354]	ἄρα, ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον	ἀδικία	δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι, ἔφη,
[352]	ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ ἄδικα	ἀδικίᾳ	ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ γε
[351]	που, ὦ Θρασύμαχε, ἥ γε	ἀδικία	καὶ μίση καὶ μάχας ἐν
[351]	ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται	ἀδικία,	μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν αὑτῆς
[351]	ἀδικίας, ἐπειδήπερ ἐστὶν ἀμαθία ἡ	ἀδικία	οὐδεὶς ἂν ἔτι τοῦτο ἀγνοήσειεν
[354]	ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον ἡ	ἀδικία	τῆς δικαιοσύνης, οὐκ ἀπεσχόμην τὸ
[343]	καὶ ὑπηρετοῦντος βλάβη, ἡ δὲ	ἀδικία	τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν ὡς
[348]	ἀλλὰ πάνυ γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν	ἀδικίαν	ἄρα κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ, ἀλλ'
[345]	ὅτι οὐ πείθομαι οὐδ' οἶμαι	ἀδικίαν	δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ' ἐὰν
[351]	τι τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη πρὸς	ἀδικίαν.	ἐλέχθη γάρ που ὅτι καὶ
[344]	μαθήσῃ, ἐὰν ἐπὶ τὴν τελεωτάτην	ἀδικίαν	ἔλθῃς, ἣ τὸν μὲν ἀδικήσαντα
[348]	εἰ γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν	ἀδικίαν	ἐτίθεσο, κακίαν μέντοι ἢ αἰσχρὸν
[350]	δὴ καὶ ἰσχυρὸν εἶναι τὴν	ἀδικίαν.	ἢ οὐ μέμνησαι, ὦ Θρασύμαχε;
[344]	ἂν πύθωνται αὐτὸν τὴν ὅλην	ἀδικίαν	ἠδικηκότα· οὐ γὰρ τὸ ποιεῖν
[348]	μὲν δικαιοσύνην ἀρετήν, τὴν δὲ	ἀδικίαν	κακίαν; εἰκός γ' ἔφη, ὦ
[350]	εἶναι καὶ σοφίαν, τὴν δὲ	ἀδικίαν	κακίαν τε καὶ ἀμαθίαν, εἶεν,
[348]	ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ λέγω	ἀδικίαν	μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ' οὔ.
[344]	φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν οἱ ὀνειδίζοντες τὴν	ἀδικίαν.	οὕτως, ὦ Σώκρατες, καὶ ἰσχυρότερον
[353]	ψυχῆς εἶναι δικαιοσύνην, κακίαν δὲ	ἀδικίαν;	συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν ἄρα
[348]	ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς. τὴν τελέαν	ἀδικίαν	τελέας οὔσης δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς
[348]	καὶ σοφίας τιθεῖς μέρει τὴν	ἀδικίαν,	τὴν δὲ δικαιοσύνην ἐν τοῖς
[351]	ῥᾳδίως οἶμαι φανήσεται καὶ ἰσχυρότερον	ἀδικίας,	ἐπειδήπερ ἐστὶν ἀμαθία ἡ ἀδικία
[351]	λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον	ἀδικίας,	μῖσος ἐμποιεῖν ὅπου ἂν ἐνῇ,
[351]	δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ	ἀδικίας.	πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ' ἐγώ,
[345]	ὅτι οὐκ ὀρθῶς βουλευόμεθα δικαιοσύνην	ἀδικίας	περὶ πλείονος ποιούμενοι. καὶ πῶς,
[343]	δικαιοσύνης καὶ ἀδίκου τε καὶ	ἀδικίας,	ὥστε ἀγνοεῖς ὅτι ἡ μὲν
[352]	ἂν ἀπείχοντο ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες	ἄδικοι,	ἀλλὰ δῆλον ὅτι ἐνῆν τις
[348]	δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἀγαθοὶ οἱ	ἄδικοι;	οἵ γε τελέως, ἔφη, οἷοί
[352]	οἱ δίκαιοι φαίνονται, οἱ δὲ	ἄδικοι	οὐδὲ πράττειν μετ' ἀλλήλων οἷοί
[352]	οἵ γε παμπόνηροι καὶ τελέως	ἄδικοι	τελέως εἰσὶ καὶ πράττειν ἀδύνατοι
[351]	πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι, εἰ	ἀδικοῖεν	ἀλλήλους; (οὐ δῆτα, ἦ δ'
[351]	ὅς. τί δ' εἰ μὴ	ἀδικοῖεν;	οὐ μᾶλλον; πάνυ γε. στάσεις
[344]	δίκαιον τυγχάνει ὄν, τὸ δ'	ἄδικον	ἑαυτῷ λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον.
[344]	ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ	ἄδικον	εἶναι ἢ τὸ δίκαιον. πάντων
[351]	πῃ σκέψασθαι· (πόλιν φαίης ἂν	ἄδικον	εἶναι καὶ ἄλλας πόλεις ἐπιχειρεῖν
[331]	ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν ἑαυτῷ	ἄδικον	συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ πάρεστι
[354]	δίκαιος ἄρα εὐδαίμων, ὁ δ'	ἄδικος	ἄθλιος. ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ μὴν
[350]	τε καὶ σοφός, ὁ δὲ	ἄδικος	ἀμαθής τε καὶ κακός. ὁ
[349]	ἔχει. τί δὲ δὴ ὁ	ἄδικος;	ἆρα ἀξιοῖ τοῦ δικαίου πλεονεκτεῖν
[345]	βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω μὲν	ἄδικος,	δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν ἢ τῷ
[350]	Θρασύμαχε, ἦν δ' ἐγώ, ὁ	ἄδικος	ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου τε καὶ
[351]	μάλιστα ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα	ἄδικος.	μανθάνω, ἔφην, ὅτι σὸς οὗτος
[349]	φρόνιμός τε καὶ ἀγαθὸς ὁ	ἄδικος,	ὁ δὲ δίκαιος οὐδέτερα; καὶ
[349]	φρονίμῳ καὶ τῷ ἀγαθῷ ὁ	ἄδικος,	ὁ δὲ δίκαιος οὐκ ἔοικεν;
[349]	ἀνθρώπου τε καὶ πράξεως ὁ	ἄδικος	πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων
[349]	τοῦ δὲ ἀνομοίου, ὁ δὲ	ἄδικος	τοῦ τε ὁμοίου καὶ (τοῦ
[350]	σοφῷ καὶ ἀγαθῷ, ὁ δὲ	ἄδικος	τῷ κακῷ καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει.
[353]	εὖ βιώσεται, κακῶς δὲ ὁ	ἄδικος.	φαίνεται, ἔφη, κατὰ τὸν σὸν
[352]	θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς ἔσται ὁ	ἄδικος,	ὦ Θρασύμαχε, ὁ δὲ δίκαιος
[343]	πλέον ἔχοντα τὸν δίκαιον τοῦ	ἀδίκου	ἀλλ' ἔλαττον· ἔπειτα ἐν τοῖς
[349]	βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ δὲ	ἀδίκου;	ἀλλ' οὕτως, ἔφη, ἔχει. τί
[347]	νῦν λέγει Θρασύμαχος, τὸν τοῦ	ἀδίκου	βίον φάσκων εἶναι κρείττω ἢ
[349]	πλέον ἔχειν ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ	ἀδίκου	γε ἀνθρώπου τε καὶ πράξεως
[348]	Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ τοῦ	ἀδίκου;	ἤκουσα, ἔφη, ἀλλ' οὐ πείθομαι.
[335]	οὐδένα, ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου, τοῦ	ἀδίκου.	παντάπασί μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν,
[343]	οὑτωσὶ χρή, ὅτι δίκαιος ἀνὴρ	ἀδίκου	πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει. πρῶτον μὲν
[349]	τῆς δικαίας, ἔφη. τοῦ δὲ	ἀδίκου	πότερον ἀξιοῖ ἂν πλεονεκτεῖν καὶ
[343]	τοῦ δικαίου καὶ δικαιοσύνης καὶ	ἀδίκου	τε καὶ ἀδικίας, ὥστε ἀγνοεῖς
[338]	κολάζουσιν ὡς παρανομοῦντά τε καὶ	ἀδικοῦντα.	τοῦτ' οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε,
[334]	τὸν σὸν λόγον τοὺς μηδὲν	ἀδικοῦντας	δίκαιον κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς, ἔφη,
[344]	καὶ κλέπται οἱ κατὰ μέρη	ἀδικοῦντες	τῶν τοιούτων κακουργημάτων καλοῦνται ἐπειδὰν
[334]	ἔοικεν εἶναι ὁ λόγος. τοὺς	ἀδίκους	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, δίκαιον
[335]	τῇ δικαιοσύνῃ δὴ οἱ δίκαιοι	ἀδίκους;	ἢ καὶ (συλλήβδην ἀρετῇ οἱ
[352]	τι μετ' ἀλλήλων κοινῇ πρᾶξαι	ἀδίκους	ὄντας, τοῦτο οὐ παντάπασιν ἀληθὲς
[343]	παρὰ τὸ δίκαιον· τῷ δὲ	ἀδίκῳ	πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω
[352]	ἄμεινον ζῶσιν οἱ δίκαιοι τῶν	ἀδίκων	καὶ εὐδαιμονέστεροί εἰσιν, ὅπερ τὸ
[351]	καὶ ἄλλας πόλεις ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι	ἀδίκως	καὶ καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς δὲ καὶ
[331]	ἐνίοτε μὲν δικαίως, ἐνίοτε δὲ	ἀδίκως	ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω· πᾶς
[351]	ὅσα κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται	ἀδίκως,	πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι, εἰ
[335]	ὦ φίλε, τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη	ἀδικωτέρους	γίγνεσθαι. ἔοικεν. ἆρ' οὖν τῇ
[352]	ἄδικοι τελέως εἰσὶ καὶ πράττειν	ἀδύνατοι	ταῦτα (μὲν οὖν ὅτι οὕτως
[353]	στερομένη τῆς οἰκείας ἀρετῆς, ἢ	ἀδύνατον;	ἀδύνατον. ἀνάγκη ἄρα κακῇ ψυχῇ
[335]	οἱ μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται ποιεῖν;	ἀδύνατον.	ἀλλὰ τῇ ἱππικῇ οἱ ἱππικοὶ
[353]	τῆς οἰκείας ἀρετῆς, ἢ ἀδύνατον;	ἀδύνατον.	ἀνάγκη ἄρα κακῇ ψυχῇ κακῶς
[352]	~εἴτε (ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν	ἀδύνατον	αὐτὸ ποιεῖν πράττειν μεθ' αὑτοῦ
[352]	ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν	ἀδύνατον	αὐτὸν πράττειν ποιήσει στασιάζοντα καὶ
[335]	ἀρετῇ οἱ ἀγαθοὶ κακούς; ἀλλὰ	ἀδύνατον.	οὐ γὰρ θερμότητος οἶμαι ἔργον
[351]	ποιήσει ἀλλήλους καὶ στασιάζειν καὶ	ἀδυνάτους	εἶναι κοινῇ μετ' (ἀλλήλων πράττειν;
[354]	ἀλλ' ὥσπερ οἱ λίχνοι τοῦ	ἀεὶ	παραφερομένου ἀπογεύονται ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ
[331]	ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς	ἀεὶ	πάρεστι καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὡς
[330]	ὢν ὀνομαστὸς ἐγένετο οὔτ' ἐκεῖνος	Ἀθηναῖος.	καὶ τοῖς δὴ μὴ πλουσίοις,
[354]	ἄθλιος. ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ μὴν	ἄθλιόν	γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα
[354]	ἄρα εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος	ἄθλιος.	ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν
[344]	καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν ἐθέλοντας	ἀθλιωτάτους.	ἔστιν δὲ τοῦτο τυραννίς, ἣ
[344]	ἡμῶν καταντλήσας κατὰ τῶν ὤτων	ἁθρόον	καὶ πολὺν τὸν λόγον· οὐ
[328]	εὖ ἴσθι ὅτι ἔμοιγε ὅσον	αἱ	ἄλλαι αἱ κατὰ τὸ σῶμα
[346]	σωτηρίαν ἐν τῷ πλεῖν, καὶ	αἱ	ἄλλαι οὕτω; πάνυ γε. (οὐκοῦν
[338]	δημοκρατικούς, τυραννὶς δὲ τυραννικούς, καὶ	αἱ	ἄλλαι οὕτως· θέμεναι δὲ ἀπέφηναν
[346]	μισθαρνητικὴ αὐτῇ ἑπομένη μισθόν, καὶ	αἱ	ἄλλαι πᾶσαι οὕτως τὸ αὑτῆς
[338]	μὲν τυραννοῦνται, αἱ δὲ δημοκρατοῦνται,	αἱ	δὲ ἀριστοκρατοῦνται; πῶς γὰρ οὔ;
[338]	τῶν πόλεων αἱ μὲν τυραννοῦνται,	αἱ	δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ δὲ ἀριστοκρατοῦνται;
[329]	εἰρήνη γίγνεται καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν	αἱ	ἐπιθυμίαι παύσωνται κατατείνουσαι καὶ χαλάσωσιν,
[328]	ὅτι ἔμοιγε ὅσον αἱ ἄλλαι	αἱ	κατὰ τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται,
[338]	οἶσθ' ἔφη, ὅτι τῶν πόλεων	αἱ	μὲν τυραννοῦνται, αἱ δὲ δημοκρατοῦνται,
[328]	σῶμα ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον αὔξονται	αἱ	περὶ τοὺς λόγους ἐπιθυμίαι τε
[342]	μήν, ὦ Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε	αἱ	τέχναι καὶ κρατοῦσιν ἐκείνου οὗπέρ
[330]	λεγόμενοι μῦθοι περὶ τῶν ἐν	Ἅιδου,	ὡς τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα δεῖ
[350]	ἐπιστήμων ὁστισοῦν πλείω ἂν ἐθέλειν	αἱρεῖσθαι	ἢ ὅσα ἄλλος ἐπιστήμων ἢ
[347]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Γλαύκων,	αἱρῇ;	καὶ πότερον ἀληθεστέρως δοκεῖ σοι
[348]	ἀδικίαν ἐτίθεσο, κακίαν μέντοι ἢ	αἰσχρὸν	αὐτὸ ὡμολόγεις εἶναι ὥσπερ ἄλλοι
[347]	ἰέναι ἀλλὰ μὴ ἀνάγκην περιμένειν	αἰσχρὸν	νενομίσθαι τῆς δὲ ζημίας μεγίστη
[344]	ἀνδραποδισάμενος δουλώσηται, ἀντὶ τούτων τῶν	αἰσχρῶν	ὀνομάτων εὐδαίμονες καὶ μακάριοι (κέκληνται,
[347]	κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν	αἰτεῖν,	ὅτι ὁ μέλλων καλῶς τῇ
[329]	πρὸς τοὺς οἰκείους μία τις	αἰτία	ἐστίν, οὐ τὸ γῆρας, ὦ
[329]	Σώκρατες, οὗτοι οὐ τὸ αἴτιον	αἰτιᾶσθαι.	εἰ γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον,
[329]	ὦ Σώκρατες, οὗτοι οὐ τὸ	αἴτιον	αἰτιᾶσθαι. εἰ γὰρ ἦν τοῦτ'
[329]	γῆρας ὑμνοῦσιν ὅσων κακῶν σφίσιν	αἴτιον.	ἐμοὶ δὲ δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες,
[329]	αἰτιᾶσθαι. εἰ γὰρ ἦν τοῦτ'	αἴτιον,	κἂν ἐγὼ τὰ αὐτὰ ταῦτα
[345]	ἐθέλει ἄρχειν ἑκών, ἀλλὰ μισθὸν	αἰτοῦσιν,	ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν ὠφελίαν ἐσομένην
[342]	ἐστίν, αὐτὴ δὲ ἀβλαβὴς καὶ	ἀκέραιός	ἐστιν ὀρθὴ οὖσα, ἕωσπερ ἂν
[342]	ὥσπερ ὀφθαλμοὶ ὄψεως καὶ ὦτα	ἀκοῆς	καὶ διὰ ταῦτα ἐπ' αὐτοῖς
[332]	εἰ μέν τι, ἔφη, δεῖ	ἀκολουθεῖν,	ὦ Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις,
[331]	καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ μηδὲ	ἄκοντά	τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι, μηδ'
[336]	καὶ ὅδε, εὖ ἴσθι ὅτι	ἄκοντες	ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ δὴ οἴου,
[339]	σοι, ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντες	ἄκοντες	κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ
[338]	οἶμαι γάρ σε εὖ ἐρεῖν.	(ἄκουε	δή, ἦ δ' ὅς. φημὶ
[327]	ἦ δ' ὅς, πεῖσαι μὴ	ἀκούοντας;	οὐδαμῶς, ἔφη ὁ Γλαύκων. ὡς
[352]	ὀφθαλμοῖς; οὐ δῆτα. τί δέ;	ἀκούσαις	ἄλλῳ ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν
[337]	δεινῶν ἢ χαλεπαίνεσθαι. καὶ ὃς	ἀκούσας	ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον καὶ
[336]	ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ ἐγὼ	ἀκούσας	ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην,
[327]	ὁ Γλαύκων. ὡς τοίνυν μὴ	ἀκουσομένων,	οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος,
[341]	ἀλλ' εἰπέ μοι· ὁ τῷ	ἀκριβεῖ	λόγῳ ἰατρός, ὃν ἄρτι ἔλεγες,
[341]	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἢ τὸν	ἀκριβεῖ	λόγῳ, ὃ νυνδὴ ἔλεγες, οὗ
[342]	ἐστίν; καὶ σκόπει ἐκείνῳ τῷ	ἀκριβεῖ	λόγῳ· οὕτως ἢ ἄλλως ἔχει;
[340]	ὑπόλαβε νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ δὲ	ἀκριβέστατον	ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν, ~τὸν ἄρχοντα,
[341]	τῷ ἥττονι ποιεῖν. τὸν τῷ	ἀκριβεστάτῳ,	ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα. πρὸς
[340]	οὐδέποτε ἁμαρτάνει· ὥστε κατὰ τὸν	ἀκριβῆ	λόγον, ἐπειδὴ καὶ σὺ ἀκριβολογῇ,
[342]	τῷ κάμνοντι; ὡμολόγηται γὰρ ὁ	ἀκριβὴς	ἰατρὸς σωμάτων εἶναι ἄρχων ἀλλ'
[342]	οὐκοῦν καὶ ὁ κυβερνήτης ὁ	ἀκριβὴς	ναυτῶν εἶναι ἄρχων ἀλλ' οὐ
[342]	οὖσα, ἕωσπερ ἂν ᾖ ἑκάστη	ἀκριβὴς	ὅλη ἥπερ ἐστίν; καὶ σκόπει
[340]	ἀκριβῆ λόγον, ἐπειδὴ καὶ σὺ	ἀκριβολογῇ,	οὐδεὶς τῶν δημιουργῶν ἁμαρτάνει. ἐπιλειπούσης
[346]	αὐτὴν καλεῖς; ἢ ἐάνπερ βούλῃ	ἀκριβῶς	διορίζειν, ὥσπερ ὑπέθου, οὐδέν τι
[336]	συμφέρον, ἀλλὰ σαφῶς μοι καὶ	ἀκριβῶς	λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς
[346]	μισθοῦ λῆψις, ἀλλ' εἰ δεῖ	ἀκριβῶς	σκοπεῖσθαι, ἡ μὲν ἰατρικὴ ὑγίειαν
[345]	ποιμένα οὐκέτι ᾤου δεῖν ὕστερον	ἀκριβῶς	φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν οἴει αὐτὸν
[331]	αὐτό, τὴν δικαιοσύνην, πότερα τὴν	ἀλήθειαν	αὐτὸ φήσομεν εἶναι ἁπλῶς οὕτως
[349]	ἀλλὰ τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς	ἀληθείας	λέγειν. τί δέ σοι, ἔφη,
[330]	στρέφουσιν αὐτοῦ τὴν ψυχὴν μὴ	ἀληθεῖς	ὦσιν· καὶ αὐτός ἤτοι ὑπὸ
[353]	τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ δὲ κακῶς.	ἀληθές,	ἔφη, τοῦτό γε λέγεις. οὐκοῦν
[339]	ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ	ἀληθὲς	ἢ μή, πειράσομαι μαθεῖν. τὸ
[352]	ἀδίκους ὄντας, τοῦτο οὐ παντάπασιν	ἀληθὲς	λέγομεν· οὐ γὰρ ἂν ἀπείχοντο
[336]	μέγα οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός.	ἀληθέστατα,	ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ'
[349]	αὐτὸ καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι.	ἀληθέστατα,	ἔφη, μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ μέντοι,
[347]	ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον	ἀληθεστέρως	δοκεῖ σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ
[353]	δρεπάνῳ τῷ ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι.	ἀληθῆ.	ἆρ' οὖν οὐ τοῦτο τούτου
[338]	ἐγώ, μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων,	ἀληθῆ	εἶπες, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι δὲ
[335]	ὁ ταῦτα εἰπών. οὐ γὰρ	ἀληθῆ	ἔλεγεν· οὐδαμοῦ γὰρ δίκαιον οὐδένα
[329]	πλουσίοις πολλὰ παραμύθιά φασιν εἶναι.	ἀληθῆ,	ἔφη, λέγεις· οὐ γὰρ ἀποδέχονται.
[330]	ἐπαινεῖν ἀλλ' ἢ τὸν πλοῦτον.	ἀληθῆ,	ἔφη, λέγεις. (πάνυ μὲν οὖν,
[341]	καὶ τὴν τῶν ναυτῶν ἀρχήν.	ἀληθῆ,	ἔφη. οὐκοῦν ἑκάστῳ τούτων ἔστιν
[332]	ὁπότε τις μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῖ;	ἀληθῆ,	ἦ δ' ὅς. ἄλλο δή
[332]	ὦ φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος.	ἀληθῆ.	καὶ μὴ πλέουσι δὴ κυβερνήτης.
[334]	τε καὶ οἷοι μὴ ἀδικεῖν;	ἀληθῆ.	κατὰ δὴ τὸν σὸν λόγον
[348]	δυνώμεθά πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ	ἀληθῆ	λέγει; πῶς γὰρ οὐ βούλομαι;
[335]	τοῦ ἀδίκου. παντάπασί μοι δοκεῖς	ἀληθῆ	λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ
[339]	ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον εἰ	ἀληθῆ	λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον
[331]	ἄρα οὗτος ὅρος ἐστὶν δικαιοσύνης,	ἀληθῆ	τε λέγειν καὶ ἃ ἂν
[347]	καταφανὲς γενέσθαι ὅτι τῷ ὄντι	ἀληθινὸς	ἄρχων οὐ πέφυκε τὸ αὑτῷ
[337]	ἀλλ' ἕτερον εἴπω τι (τοῦ	ἀληθοῦς;	ἢ πῶς λέγεις; τί ἂν
[345]	ἐν ταῖς πόλεσιν, τοὺς ὡς	ἀληθῶς	ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν; μὰ
[343]	ταῖς πόλεσιν ἄρχοντας, οἳ ὡς	ἀληθῶς	ἄρχουσιν, ἄλλως πως ἡγῇ διανοεῖσθαι
[336]	ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ' εἴπερ ὡς	ἀληθῶς	βούλει εἰδέναι τὸ δίκαιον ὅτι
[343]	τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν ὡς	ἀληθῶς	εὐηθικῶν τε καὶ δικαίων, οἱ
[345]	ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα ὅτι τὸν ὡς	ἀληθῶς	ἰατρὸν τὸ πρῶτον ὁριζόμενος τὸν
[345]	τὸ πρῶτον ὁριζόμενος τὸν ὡς	ἀληθῶς	ποιμένα οὐκέτι ᾤου δεῖν ὕστερον
[348]	ἔστι δὲ οὐκ ἄξια λόγου,	ἀλλ'	ἃ νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο μέν,
[353]	ἔχοντα τὴν αὑτῶν οἰκείαν ἀρετήν,	ἀλλ'	ἀντὶ τῆς ἀρετῆς κακίαν; καὶ
[346]	ἐστίν, ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις,	ἀλλ'	εἰ δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι, ἡ
[328]	Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη, μενετέον εἶναι.	ἀλλ'	εἰ δοκεῖ, ἦν δ' ἐγώ,
[340]	δ' ἐγώ, ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει,	ἀλλ'	εἰ νῦν οὕτω λέγει Θρασύμαχος,
[353]	οὐ γάρ πω τοῦτο ἐρωτῶ,	ἀλλ'	εἰ τῇ οἰκείᾳ μὲν ἀρετῇ
[349]	τοῦτο, ἦν δ' ἐγώ, ἐρωτῶ,	ἀλλ'	εἰ τοῦ μὲν (δικαίου μὴ
[337]	οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως πυνθανομένῳ.	ἀλλ'	εἴ σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε,
[341]	ἦν δ' ἐγώ, τῶν τοιούτων.	ἀλλ'	εἰπέ μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ
[350]	μὰ Δία, ἦν δ' ἐγώ,	ἀλλ'	εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ
[336]	πρὸς ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς;	ἀλλ'	εἴπερ ὡς ἀληθῶς βούλει εἰδέναι
[333]	ἢ ὁ πεττευτικός; ὁ πεττευτικός.	ἀλλ'	εἰς πλίνθων καὶ λίθων θέσιν
[333]	ἀμείνων κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ; οὐδαμῶς.	ἀλλ'	εἰς τίνα δὴ κοινωνίαν ὁ
[342]	οὐδεμία ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ προσδεῖται	ἀλλ'	ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν. φαίνεται,
[343]	ἔχοντα τὸν δίκαιον τοῦ ἀδίκου	ἀλλ'	ἔλαττον· ἔπειτα ἐν τοῖς πρὸς
[350]	(ὡς ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως λέγω,	ἀλλ'	ἑλκόμενος καὶ μόγις, μετὰ ἱδρῶτος
[350]	μέμνησαι, ὦ Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη·	ἀλλ'	ἔμοιγε οὐδὲ ἃ νῦν λέγεις
[337]	ἀλλ' ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων.	ἀλλ'	ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε, λέγε·
[337]	οὐκοῦν ἐπειδάν μοι γένηται, εἶπον.	ἀλλ'	ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων. ἀλλ'
[337]	εἰ τούτων τι τυγχάνει ὄν,	ἀλλ'	ἕτερον εἴπω τι (τοῦ ἀληθοῦς;
[351]	ὅς, ἵνα σοι μὴ διαφέρωμαι.	ἀλλ'	εὖ γε σὺ ποιῶν, ὦ
[345]	ἄρχειν; μὰ Δί' οὔκ, ἔφη,	ἀλλ'	εὖ οἶδα. τί δέ, ἦν
[348]	ἀδικίαν ἄρα κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ,	ἀλλ'	εὐβουλίαν, ἔφη. ἦ καὶ φρόνιμοί
[340]	εἴη ἢ τὸ μὴ συμφέρον.	ἀλλ'	ἔφη ὁ Κλειτοφῶν, τὸ τοῦ
[330]	συγγενέσθαι εἰσίν, οὐδὲν ἐθέλοντες ἐπαινεῖν	ἀλλ'	ἢ τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ, ἔφη,
[335]	χείρους γίγνεσθαι; πάνυ μὲν οὖν.	ἀλλ'	ἡ δικαιοσύνη οὐκ ἀνθρωπεία ἀρετή;
[329]	ὅταν ταῦτα λέγῃς, οὐκ ἀποδέχεσθαι	ἀλλ'	ἡγεῖσθαί σε ῥᾳδίως τὸ γῆρας
[328]	ἂν σὲ ἔδει δεῦρο (ἰέναι,	ἀλλ'	ἡμεῖς ἂν παρὰ σὲ ᾖμεν·
[344]	εἴασάν γε αὐτὸν οἱ παρόντες,	ἀλλ'	ἠνάγκασαν ὑπομεῖναί τε καὶ παρασχεῖν
[341]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ μακάριε.	ἀλλ'	ἵνα μὴ αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον
[342]	ναί, ἔφη. οὐδὲ ἱππικὴ ἱππικῇ	ἀλλ'	ἵπποις· οὐδὲ ἄλλη τέχνη οὐδεμία
[350]	ἑαυτῷ εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν.	ἀλλ'	ἴσως, ἔφη, ἀνάγκη τοῦτό γε
[329]	οὐ τὸ γῆρας, ὦ Σώκρατες,	ἀλλ'	ὁ τρόπος τῶν ἀνθρώπων. ἂν
[340]	ἁμαρτάνῃ, κατὰ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν;	ἀλλ'	οἶμαι λέγομεν τῷ ῥήματι οὕτως,
[336]	οἴου γε σύ, ὦ φίλε.	ἀλλ'	οἶμαι οὐ δυνάμεθα· ~ἐλεεῖσθαι οὖν
[336]	ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν τῆς μάχης.	~(ἀλλ'	οἶσθα, ἦν δ' ἐγώ, οὗ
[334]	δὲ κακοὶ φίλοι; πάνυ γε.	ἀλλ'	ὅμως δίκαιον τότε τούτοις τοὺς
[346]	ἀρχὴ τὸ αὑτῇ ὠφέλιμον παρασκευάζει,	ἀλλ'	ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν, τὸ τῷ
[339]	οὔπω δῆλον οὐδ' εἰ μεγάλη·	ἀλλ'	ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον εἰ
[354]	καλῶς γε (εἱστίαμαι, δι' ἐμαυτὸν	ἀλλ'	οὐ διὰ σέ· ἀλλ' ὥσπερ
[346]	τούτων ἰδίαν τινὰ ἡμῖν παρέχεται	ἀλλ'	οὐ κοινήν, οἷον ἰατρικὴ μὲν
[349]	ἐτόλμησας θεῖναι. ἀληθέστατα, ἔφη, μαντεύῃ.	ἀλλ'	οὐ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[341]	τι δύνασαι οὐδέν σου παρίεμαι	ἀλλ'	οὐ μὴ οἷός τ' ᾖς.
[342]	ὁ ἀκριβὴς ναυτῶν εἶναι ἄρχων	ἀλλ'	οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ ἄρα
[348]	τῷ τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα, ἔφη,	ἀλλ'	οὐ πείθομαι. βούλει οὖν αὐτὸν
[345]	πρὸς τὸ (ἀποδόσθαι, ὥσπερ χρηματιστὴν	ἀλλ'	οὐ ποιμένα. τῇ δὲ ποιμενικῇ
[346]	ἐκείνου συμφέρον ἥττονος ὄντος σκοποῦσα,	ἀλλ'	οὐ τὸ τοῦ κρείττονος. διὰ
[349]	εἴτε μοι δοκεῖ εἴτε μή,	ἀλλ'	οὐ τὸν λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν,
[349]	ἀξιοῖ, ἀλλ' οὐκ ἂν δύναιτο.	ἀλλ'	οὐ τοῦτο, ἦν δ' ἐγώ,
[342]	ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων εἶναι ἄρχων	ἀλλ'	οὐ χρηματιστής. ἢ οὐχ ὡμολόγηται;
[351]	οὐδεὶς ἂν ἔτι τοῦτο ἀγνοήσειεν	ἀλλ'	οὔ τι οὕτως ἁπλῶς, ὦ
[353]	ἄλλοις πολλοῖς; πῶς γὰρ οὔ;	ἀλλ'	οὐδενί γ' ἂν οἶμαι οὕτω
[349]	ἦ δ' ὅς, καὶ ἀξιοῖ,	ἀλλ'	οὐκ ἂν δύναιτο. ἀλλ' οὐ
[338]	συμφέρον. ἀλλὰ τί οὐκ ἐπαινεῖς;	ἀλλ'	οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν μάθω γε
[335]	γίγνονται εἰς τὴν τῶν κυνῶν	ἀλλ'	οὐκ εἰς τὴν τῶν ἵππων
[334]	οὐ μὰ τὸν Δί' ἔφη,	ἀλλ'	οὐκέτι οἶδα ἔγωγε ὅτι ἔλεγον·
[349]	ὁ δίκαιος, τοῦ δὲ ἀδίκου;	ἀλλ'	οὕτως, ἔφη, ἔχει. τί δὲ
[340]	καὶ τὸ δίκαιον τοῦτο ἐτίθετο.	ἀλλ'	οὐχ οὕτως, ἦ δ' ὃς
[352]	οὖν ὅτι οὕτως ἔχει μανθάνω,	ἀλλ'	οὐχ ὡς σὺ τὸ πρῶτον
[345]	μὴ διακωλύῃ πράττειν ἃ βούλεται.	ἀλλ'	ὠγαθέ, ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω
[344]	ἀγνοοῦντες ὃ σὺ φῂς εἰδέναι.	ἀλλ'	ὠγαθέ, προθυμοῦ καὶ ἡμῖν ἐνδείξασθαι
[352]	ἢ ἄριστα; οὐ μανθάνω, ἔφη.	ἀλλ'	ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ ἂν ἄλλῳ
[347]	οὐδ' ὡς εὐπαθήσοντες ἐν αὐτῷ,	ἀλλ'	(ὡς ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ οὐκ
[345]	τὸ τῶν προβάτων βέλτιστον βλέποντα	ἀλλ'	ὥσπερ δαιτυμόνα τινὰ καὶ μέλλοντα
[354]	ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ διὰ σέ·	ἀλλ'	ὥσπερ οἱ λίχνοι τοῦ ἀεὶ
[329]	πότους τε καὶ εὐωχίας καὶ	ἄλλ'	ἄττα ἃ τῶν τοιούτων ἔχεται,
[335]	(συλλήβδην ἀρετῇ οἱ ἀγαθοὶ κακούς;	ἀλλὰ	ἀδύνατον. οὐ γὰρ θερμότητος οἶμαι
[330]	ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν,	ἀλλὰ	βραχεῖ γέ τινι πλείω ἢ
[352]	πράττειν μετ' ἀλλήλων οἷοί (τε	ἀλλὰ	δὴ καὶ οὕς φαμεν ἐρρωμένως
[351]	χαρίζομαι. εὖ γε σὺ ποιῶν·	ἀλλὰ	δὴ καὶ τόδε μοι χάρισαι
[352]	ἀπείχοντο ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες ἄδικοι,	ἀλλὰ	δῆλον ὅτι ἐνῆν τις αὐτοῖς
[330]	λέγοντι (ὅτι οὐ δι' αὑτὸν	ἀλλὰ	διὰ τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο
[329]	φέρειν οὐ διὰ τὸν τρόπον	ἀλλὰ	διὰ τὸ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι·
[338]	εἰπεῖν. μὴ οὖν ἄλλως ποίει,	ἀλλὰ	ἐμοί τε χαρίζου ἀποκρινόμενος καὶ
[331]	δὲ καὶ ἄλλας χρείας πολλάς·	ἀλλὰ	ἕν γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ
[353]	ἢ κάλλιστα τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται.	ἀλλά,	ἔφη, μανθάνω τε καί μοι
[351]	οὐκ ἐπινεύεις μόνον καὶ ἀνανεύεις,	ἀλλὰ	καὶ ἀποκρίνῃ πάνυ καλῶς. σοὶ
[336]	ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ ἀποκρίνεσθαι,	ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ
[339]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ποιεῖν	ἀλλὰ	καὶ τοὐναντίον, τὸ μὴ συμφέρον.
[329]	πολλῶν ἐστι καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι.	ἀλλὰ	καὶ τούτων πέρι καὶ τῶν
[344]	οὐ μόνον ὑπὸ τῶν πολιτῶν	ἀλλὰ	καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ὅσοι
[341]	κατὰ τὸ πλεῖν κυβερνήτης καλεῖται,	ἀλλὰ	κατὰ τὴν τέχνην καὶ τὴν
[333]	ὅταν μηδὲν δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι	ἀλλὰ	κεῖσθαι; πάνυ γε. ὅταν ἄρα
[340]	φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε, ἔφη·	ἀλλὰ	κρείττω με οἴει καλεῖν τὸν
[328]	τῶν νέων αὐτόθι καὶ διαλεξόμεθα.	ἀλλὰ	μένετε (καὶ μὴ ἄλλως ποιεῖτε.
[331]	λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν.	ἀλλὰ	μέντοι, ἦν δ' ἐγώ, Σιμωνίδῃ
[334]	καὶ μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει.	ἀλλὰ	μεταθώμεθα· κινδυνεύομεν γὰρ οὐκ ὀρθῶς
[347]	ἑκόντα ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἰέναι	ἀλλὰ	μὴ ἀνάγκην περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι
[335]	μέν, ὄντα δὲ μή, δοκεῖν	ἀλλὰ	μὴ εἶναι φίλον. καὶ περὶ
[354]	δ' ἄδικος ἄθλιος. ἔστω, ἔφη.	ἀλλὰ	μὴν ἄθλιόν γε εἶναι οὐ
[354]	ἔφη, κατὰ τὸν σὸν λόγον.	~(ἀλλὰ	μὴν ὅ γε εὖ ζῶν
[334]	τοὺς δὲ ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται.	ἀλλὰ	μὴν οἵ γε ἀγαθοὶ δίκαιοί
[334]	οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ.	~(ἀλλὰ	μὴν στρατοπέδου γε ὁ αὐτὸς
[342]	τέχνη ἐστίν. φαίνεται, ἔφη, οὕτως.	ἀλλὰ	μήν, ὦ Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε
[350]	τῷ κακῷ καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει.	ἀλλὰ	μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος
[347]	τὰ ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα,	~(ἀλλὰ	μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι ὁ μέλλων
[345]	ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει ἄρχειν ἑκών,	ἀλλὰ	μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν
[330]	μὲν οὖν, ἦν δ' ἐγώ.	ἀλλά	μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ· τί
[348]	ἦ τὴν δικαιοσύνην κακίαν; οὔκ,	ἀλλὰ	πάνυ γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν ἀδικίαν
[348]	δὲ δικαιοσύνην ἐν τοῖς ἐναντίοις.	ἀλλὰ	πάνυ οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν
[340]	ἁμαρτάνει τότε ὅταν ἄρχων ᾖ,	ἀλλὰ	πᾶς γ' ἂν εἴποι ὅτι
[352]	περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ λόγος,	ἀλλὰ	περὶ τοῦ ὅντινα τρόπον χρὴ
[327]	εἴη. οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται·	ἀλλὰ	περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ δ'
[327]	ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ περιμένετε.	ἀλλὰ	περιμενοῦμεν, ἦ δ' ὃς ὁ
[345]	ᾤου δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι,	ἀλλὰ	πιαίνειν οἴει αὐτὸν τὰ πρόβατα,
[337]	παθεῖν. ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη·	ἀλλὰ	πρὸς τῷ μαθεῖν καὶ ἀπότεισον
[345]	δ' ἐγώ, μὴ σύ γε·	ἀλλὰ	πρῶτον μέν, ἃ ἂν εἴπῃς,
[338]	ὦ ἄριστε, ἦν δ' ἐγώ·	ἀλλὰ	σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις. εἶτ'
[336]	κερδαλέον μηδ' ὅτι τὸ συμφέρον,	ἀλλὰ	σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς λέγε
[338]	ἡγεῖται ὑπ' ἀνδρὸς οὐ φαύλου;	~ἀλλὰ	σὲ δὴ μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν·
[344]	ὅσια καὶ ἴδια καὶ δημόσια,	ἀλλὰ	(συλλήβδην· ὧν ἐφ' ἑκάστῳ μέρει
[336]	ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν,	ἀλλὰ	συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ θηρίον ἧκεν
[342]	ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον σκοπεῖ	ἀλλὰ	σώματι. ναί, ἔφη. οὐδὲ ἱππικὴ
[349]	Θρασύμαχε, ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν,	ἀλλὰ	τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας
[335]	οἱ ἱππικοὶ ἀφίππους; οὐκ ἔστιν.	ἀλλὰ	τῇ δικαιοσύνῃ δὴ οἱ δίκαιοι
[335]	μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται ποιεῖν; ἀδύνατον.	ἀλλὰ	τῇ ἱππικῇ οἱ ἱππικοὶ ἀφίππους;
[351]	ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ,	ἀλλὰ	τῇδέ πῃ σκέψασθαι· (πόλιν φαίης
[340]	ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ ἀναμαρτήτους εἶναι	ἀλλά	τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ
[349]	ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν;	ἀλλὰ	τί μέλλει; ἔφη. εἶεν, ὦ
[348]	μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ' οὔ.	ἀλλὰ	τί μήν; τοὐναντίον, ἦ δ'
[332]	ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον.	ἀλλὰ	τί οἴει; ἔφη. ὦ πρὸς
[338]	ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.	ἀλλὰ	τί οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ
[344]	γὰρ τὸ ποιεῖν τὰ ἄδικα	ἀλλὰ	τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν οἱ
[342]	κρείττονος συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τοῦ ἥττονός τε καὶ
[330]	οὐ μέντοι γε ὅσον οἴονται·	~ἀλλὰ	τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ ἔχει,
[342]	αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ ᾧ
[347]	πέφυκε τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι	ἀλλὰ	τὸ τῷ ἀρχομένῳ· ὥστε πᾶς
[342]	ἰατρῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ κάμνοντι; ὡμολόγηται γὰρ
[342]	συμφέρον σκέψεταί τε καὶ προστάξει,	ἀλλὰ	τὸ τῷ ναύτῃ τε καὶ
[348]	οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει λέγειν,	ἀλλὰ	τόδε ἐθαύμασα, εἰ ἐν ἀρετῆς
[349]	ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ.	ἀλλὰ	τόδε μοι πειρῶ ἔτι πρὸς
[351]	σὸς οὗτος ἦν ὁ λόγος.	ἀλλὰ	τόδε περὶ αὐτοῦ σκοπῶ· πότερον
[346]	ὠφελίαν ἐσομένην ἐκ τοῦ ἄρχειν	~ἀλλὰ	(τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε εἰπέ·
[328]	ἡδοναί. μὴ οὖν ἄλλως ποίει,	ἀλλὰ	τοῖσδέ τε τοῖς νεανίσκοις σύνισθι
[335]	γὰρ θερμότητος οἶμαι ἔργον ψύχειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. ναί. οὐδὲ ξηρότητος
[335]	ἐναντίου. ναί. οὐδὲ ξηρότητος ὑγραίνειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. πάνυ γε. οὐδὲ
[335]	οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον οὐδένα,	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου. παντάπασί
[335]	οὐδὲ δὴ τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν	ἀλλὰ	τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. ὁ δέ
[347]	ἐστιν τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.	ἀλλὰ	τοῦτο μὲν δὴ καὶ εἰς
[346]	ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ περαίνωμεν.	ἀλλὰ	τούτῳ, ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ
[347]	ἐπιτάττει κατὰ τὴν τέχνην ἐπιτάττων,	ἀλλὰ	τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα,
[331]	εἶναι, οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ	ἀλλὰ	τῷ ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ. τὸ
[328]	ἴσθι ὅτι ἔμοιγε ὅσον αἱ	ἄλλαι	αἱ κατὰ τὸ σῶμα ἡδοναὶ
[346]	ἐν τῷ πλεῖν, καὶ αἱ	ἄλλαι	οὕτω; πάνυ γε. (οὐκοῦν καὶ
[338]	τυραννὶς δὲ τυραννικούς, καὶ αἱ	ἄλλαι	οὕτως· θέμεναι δὲ ἀπέφηναν τοῦτο
[346]	αὐτῇ ἑπομένη μισθόν, καὶ αἱ	ἄλλαι	πᾶσαι οὕτως τὸ αὑτῆς ἑκάστη
[345]	δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε; τὰς	ἄλλας	ἀρχὰς οὐκ ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς
[351]	φαίης ἂν ἄδικον εἶναι καὶ	ἄλλας	πόλεις ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ
[334]	κλέψαι καὶ βουλεύματα καὶ τὰς	ἄλλας	πράξεις; πάνυ γε. ὅτου τις
[331]	κτῆσις συμβάλλεται. ἔχει δὲ καὶ	ἄλλας	χρείας πολλάς· ἀλλὰ ἕν γε
[343]	δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ εἰ μηδεμία	ἄλλη	ζημία, τά γε οἰκεῖα δι'
[333]	εἴτε πυκτικῇ εἴτε τινὶ καὶ	ἄλλῃ,	οὗτος καὶ φυλάξασθαι; πάνυ γε.
[342]	ἱππικὴ ἱππικῇ ἀλλ' ἵπποις· οὐδὲ	ἄλλη	τέχνη οὐδεμία ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ
[342]	ἡ ἰατρική ἐστιν πονηρά, ἢ	ἄλλη	τις τέχνη ἔσθ' ὅτι προσδεῖταί
[328]	γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες διαδώσουσιν	ἀλλήλοις	ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις; ἢ πῶς
[336]	ποτε ἡμᾶς ἑκόντας εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι	ἀλλήλοις	ἐν τῇ ζητήσει καὶ διαφθείρειν
[336]	τιμιώτερον, ἔπειθ' οὕτως ἀνοήτως ὑπείκειν	ἀλλήλοις	καὶ οὐ σπουδάζειν ὅτι μάλιστα
[351]	καὶ μίση καὶ μάχας ἐν	ἀλλήλοις	παρέχει, ἡ δὲ δικαιοσύνη ὁμόνοιαν
[351]	καὶ μισήσουσιν καὶ ἐχθροὶ ἔσονται	ἀλλήλοις	τε καὶ τοῖς δικαίοις; ἔσονται,
[352]	ἣ αὐτοὺς ἐποίει μήτοι καὶ	ἀλλήλους	γε καὶ ἐφ' οὓς ᾖσαν
[351]	καὶ δούλοις ἐγγιγνομένη μισεῖν ποιήσει	ἀλλήλους	καὶ στασιάζειν καὶ ἀδυνάτους εἶναι
[351]	ἄν τι δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν	ἀλλήλους;	(οὐ δῆτα, ἦ δ' ὅς.
[348]	δὲ ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς	ἀλλήλους	σκοπῶμεν, ἅμα αὐτοί τε δικασταὶ
[343]	πρῶτον μὲν ἐν τοῖς πρὸς	ἀλλήλους	συμβολαίοις, ὅπου ἂν ὁ τοιοῦτος
[336]	Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε πρὸς	ἀλλήλους	ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ' εἴπερ
[352]	φαμεν ἐρρωμένως πώποτέ τι μετ'	ἀλλήλων	κοινῇ πρᾶξαι ἀδίκους ὄντας, τοῦτο
[352]	λέγομεν· οὐ γὰρ ἂν ἀπείχοντο	ἀλλήλων	κομιδῇ ὄντες ἄδικοι, ἀλλὰ δῆλον
[352]	δὲ ἄδικοι οὐδὲ πράττειν μετ'	ἀλλήλων	οἷοί (τε ἀλλὰ δὴ καὶ
[351]	καὶ ἀδυνάτους εἶναι κοινῇ μετ'	(ἀλλήλων	πράττειν; πάνυ γε. τί δὲ
[342]	σκέψεται; ἢ οὔτε αὑτῆς οὔτε	ἄλλης	προσδεῖται ἐπὶ τὴν αὑτῆς πονηρίαν
[342]	πονηρία, καὶ δεῖ ἑκάστῃ τέχνῃ	ἄλλης	τέχνης ἥτις αὐτῇ τὸ συμφέρον
[350]	οὐκ ἐᾷς λέγειν. καίτοι τί	ἄλλο	βούλει; οὐδὲν μὰ Δία, ἦν
[332]	ἀπαιτοῖ; ἀληθῆ, ἦ δ' ὅς.	ἄλλο	δή τι ἢ τὸ τοιοῦτον,
[341]	τῶν τεχνῶν ἔστιν τι συμφέρον	ἄλλο	ἢ ὅτι μάλιστα τελέαν εἶναι;
[337]	τούτων; τί ἀξιοῖς παθεῖν; τί	ἄλλο,	ἦν δ' ἐγώ, ἢ ὅπερ
[333]	δὲ λέγεις κοινωνήματα ἤ τι	ἄλλο;	κοινωνήματα δῆτα. (ἆρ' οὖν ὁ
[332]	τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον εἶναι ἀποδιδόναι.	ἄλλο	μέντοι νὴ Δί' ἔφη· τοῖς
[343]	παχύνειν αὐτοὺς καὶ θεραπεύειν πρὸς	ἄλλο	τι βλέποντας ἢ τὸ τῶν
[351]	ἢ λῃστὰς ἢ κλέπτας ἢ	ἄλλο	τι ἔθνος, ὅσα κοινῇ ἐπί
[338]	ἐγὼ εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ	ἄλλο	τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος
[337]	ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή;	ἄλλο	τι οὖν, ἔφη, καὶ σὺ
[342]	αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησεν,	ἄλλο	τι οὖν, ἦν δ' ἐγώ,
[343]	τις πρὸς πρόβατα διατεθείη, καὶ	ἄλλο	τι σκοπεῖν αὐτοὺς διὰ νυκτὸς
[336]	οὐδὲ τὸ δίκαιον, τί ἂν	ἄλλο	τις αὐτὸ φαίη εἶναι; (καὶ
[330]	δὲ κτησάμενοι διπλῇ ἢ οἱ	ἄλλοι	ἀσπάζονται αὐτά. ὥσπερ γὰρ οἱ
[338]	ὅ τε Γλαύκων καὶ οἱ	ἄλλοι	ἐδέοντο αὐτοῦ μὴ ἄλλως ποιεῖν.
[329]	ἕνεκά γε γήρως, καὶ οἱ	ἄλλοι	πάντες ὅσοι ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας.
[348]	αἰσχρὸν αὐτὸ ὡμολόγεις εἶναι ὥσπερ	ἄλλοι	τινές, εἴχομεν ἄν τι λέγειν
[327]	καὶ Νικήρατος ὁ Νικίου καὶ	ἄλλοι	τινὲς ὡς ἀπὸ τῆς πομπῆς.
[330]	κατὰ τὴν χρείαν ᾗπερ οἱ	ἄλλοι.	χαλεποὶ οὖν καὶ συγγενέσθαι εἰσίν,
[329]	ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως ἔχουσιν καὶ	ἄλλοις,	καὶ δὴ καὶ Σοφοκλεῖ ποτε
[353]	κλῆμα ἀποτέμοις καὶ σμίλῃ καὶ	ἄλλοις	πολλοῖς; πῶς γὰρ οὔ; ἀλλ'
[348]	εἶναι, καὶ αὖθις οὗτος, καὶ	ἄλλον	ἡμεῖς, ἀριθμεῖν δεήσει (τἀγαθὰ καὶ
[335]	ὦ Πολέμαρχε, οὔτε φίλον οὔτ'	ἄλλον	οὐδένα, ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου, τοῦ
[335]	ἢ Πιττακὸν εἰρηκέναι ἤ τιν'	ἄλλον	τῶν σοφῶν τε καὶ μακαρίων
[347]	μᾶλλον ἕλοιτο ὑπ' ἄλλου ἢ	ἄλλον	ὠφελῶν πράγματα ἔχειν. τοῦτο μὲν
[350]	ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα	ἄλλος	ἐπιστήμων ἢ πράττειν ἢ λέγειν,
[342]	δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ	ἄλλος	οὐδεὶς ἐν οὐδεμιᾷ ἀρχῇ, καθ'
[346]	ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ	ἀλλότρια	κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν
[343]	μὲν δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον	ἀλλότριον	ἀγαθὸν τῷ ὄντι, τοῦ κρείττονός
[337]	διαπράξηται· αὐτὸς μὲν μὴ ἀποκρίνηται,	ἄλλου	δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ
[347]	τὸ ὠφελεῖσθαι μᾶλλον ἕλοιτο ὑπ'	ἄλλου	ἢ ἄλλον ὠφελῶν πράγματα ἔχειν.
[336]	Ἰσμηνίου τοῦ Θηβαίου ἤ τινος	ἄλλου	μέγα οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός.
[352]	ἂν θείης καὶ ἵππου καὶ	ἄλλου	ὁτουοῦν ἔργον, ὃ ἂν ἢ
[345]	τῇ δὲ ποιμενικῇ οὐ δήπου	ἄλλου	του μέλει ἢ ἐφ' ᾧ
[338]	Γλαύκωνα τόνδε διδάξαι καὶ τοὺς	ἄλλους.	εἰπόντος δέ μου ταῦτα, ὅ
[353]	τὰ τοιαῦτα πάντα, ἔσθ' ὅτῳ	ἄλλῳ	ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν αὐτὰ
[352]	οὐ δῆτα. τί δέ; ἀκούσαις	ἄλλῳ	ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν δικαίως
[352]	ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ ἂν	ἄλλῳ	ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ δῆτα.
[352]	εἴτε γένει εἴτε στρατοπέδῳ ~εἴτε	(ἄλλῳ	ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸ
[353]	φαῖμεν ἴδια ἐκείνης εἶναι; οὐδενὶ	ἄλλῳ.	τί δ' αὖ τὸ ζῆν;
[345]	ἀρχήν, καθ' ὅσον ἀρχή, μηδενὶ	ἄλλῳ	τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ ἐκείνῳ,
[342]	τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ προσήκει τέχνῃ	ἄλλῳ	τὸ συμφέρον ζητεῖν ἢ ἐκείνῳ
[353]	ψυχῆς ἔστιν τι ἔργον ὃ	ἄλλῳ	τῶν ὄντων οὐδ' ἂν ἑνὶ
[338]	δ' ἐγώ, μανθάνω παρὰ τῶν	ἄλλων,	ἀληθῆ εἶπες, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι
[353]	μόνον τι ἢ κάλλιστα τῶν	ἄλλων	ἀπεργάζηται. ἀλλά, ἔφη, μανθάνω τε
[344]	πολιτῶν ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν	ἄλλων	ὅσοι ἂν πύθωνται αὐτὸν τὴν
[333]	χρῆσθαι, ὁ δίκαιος χρησιμώτερος τῶν	ἄλλων;	ὅταν παρακαταθέσθαι καὶ σῶν εἶναι,
[353]	τί δὲ πάντων πέρι τῶν	ἄλλων;	οὐχ οὕτω; οὕτω. Εχε δή·
[338]	ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν	ἄλλων	περιιόντα μανθάνειν καὶ τούτων μηδὲ
[344]	ἢ μαθεῖν εἴτε οὕτως εἴτε	ἄλλως	(ἔχει; ἢ σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν
[342]	τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ	ἄλλως	ἔχει; οὕτως, ἔφη, φαίνεται. (οὐκ
[344]	οἶμαι, ἔφη ὁ Θρασύμαχος, τουτὶ	ἄλλως	ἔχειν; ἔοικας, ἦν δ' ἐγώ
[338]	καὶ ἔχειν εἰπεῖν. μὴ οὖν	ἄλλως	ποίει, ἀλλὰ ἐμοί τε χαρίζου
[328]	τε καὶ ἡδοναί. μὴ οὖν	ἄλλως	ποίει, ἀλλὰ τοῖσδέ τε τοῖς
[338]	οἱ ἄλλοι ἐδέοντο αὐτοῦ μὴ	ἄλλως	ποιεῖν. καὶ ὁ Θρασύμαχος φανερὸς
[328]	διαλεξόμεθα. ἀλλὰ μένετε (καὶ μὴ	ἄλλως	ποιεῖτε. καὶ ὁ Γλαύκων, ἔοικεν,
[343]	ἄρχοντας, οἳ ὡς ἀληθῶς ἄρχουσιν,	ἄλλως	πως ἡγῇ διανοεῖσθαι πρὸς τοὺς
[352]	γε καὶ ἐφ' οὓς ᾖσαν	ἅμα	ἀδικεῖν, δι' ἣν ἔπραξαν ἃ
[348]	ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν,	ἅμα	αὐτοί τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες
[331]	ἦ δ' ὃς γελάσας, καὶ	ἅμα	ᾔει πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε
[338]	ἡμῖν τοῖς ἥττοσιν ἐκείνου συμφέρον	ἅμα	καὶ δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ εἶ,
[327]	προσευξόμενός τε τῇ θεῷ καὶ	ἅμα	τὴν ἑορτὴν βουλόμενος θεάσασθαι τίνα
[350]	δὲ ἄδικος τῷ κακῷ καὶ	ἀμαθεῖ.	κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ
[350]	καὶ σοφός, ὁ δὲ ἄδικος	ἀμαθής	τε καὶ κακός. ὁ δὴ
[350]	ὁ δὲ κακός τε καὶ	ἀμαθὴς	τοῦ τε ὁμοίου καὶ τοῦ
[354]	αὐτοῦ εἴτε κακία ἐστὶν καὶ	ἀμαθία,	εἴτε σοφία καὶ ἀρετή, καὶ
[351]	καὶ ἰσχυρότερον ἀδικίας, ἐπειδήπερ ἐστὶν	ἀμαθία	ἡ ἀδικία οὐδεὶς ἂν ἔτι
[350]	δὲ ἀδικίαν κακίαν τε καὶ	ἀμαθίαν,	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, τοῦτο
[340]	ἐπιλειπούσης γὰρ ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων	ἁμαρτάνει,	ἐν ᾧ οὐκ ἔστι δημιουργός·
[340]	σὺ ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς τῶν δημιουργῶν	ἁμαρτάνει.	ἐπιλειπούσης γὰρ ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων
[340]	ἢ σοφὸς ἢ ἄρχων οὐδεὶς	ἁμαρτάνει	τότε ὅταν ἄρχων ᾖ, ἀλλὰ
[340]	ἔστιν (ὃ προσαγορεύομεν αὐτόν, οὐδέποτε	ἁμαρτάνει·	ὥστε κατὰ τὸν ἀκριβῆ λόγον,
[341]	καθ' (ὅσον ἄρχων ἐστίν, μὴ	ἁμαρτάνειν,	μὴ ἁμαρτάνοντα δὲ τὸ αὑτῷ
[340]	ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν	ἁμαρτάνῃ,	κατὰ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ'
[340]	λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν λογισμῷ	ἁμαρτάνῃ,	τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ, κατὰ ταύτην
[336]	ὅδε, εὖ ἴσθι ὅτι ἄκοντες	ἁμαρτάνομεν.	μὴ γὰρ δὴ οἴου, εἰ
[341]	ἄρχων ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ	ἁμαρτάνοντα	δὲ τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι,
[334]	πονηροὺς μισεῖν. ἆρ' οὖν οὐχ	ἁμαρτάνουσιν	οἱ ἄνθρωποι περὶ τοῦτο, ὥστε
[334]	μὴ ὄντας, πολλοὺς δὲ τοὐναντίον;	ἁμαρτάνουσιν.	τούτοις ἄρα οἱ μὲν ἀγαθοὶ
[340]	ἁμαρτάνει. ἐπιλειπούσης γὰρ ἐπιστήμης ὁ	ἁμαρτάνων	ἁμαρτάνει, ἐν ᾧ οὐκ ἔστι
[339]	που, ἔφη, οἷοί τι καὶ	ἁμαρτεῖν.	οὐκοῦν ἐπιχειροῦντες νόμους τιθέναι τοὺς
[339]	ἑκάσταις ἢ οἷοί τι καὶ	ἁμαρτεῖν;	πάντως που, ἔφη, οἷοί τι
[342]	σκοπεῖν· οὔτε γὰρ πονηρία οὔτε	ἁμαρτία	οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ
[340]	ὅταν ἁμαρτάνῃ, κατὰ ταύτην τὴν	ἁμαρτίαν;	ἀλλ' οἶμαι λέγομεν τῷ ῥήματι
[353]	μὲν οὖν. νῦν δὴ οἶμαι	ἄμεινον	ἂν μάθοις ὃ ἄρτι ἠρώτων,
[352]	πρῶτον ἐτίθεσο· εἰ δὲ καὶ	ἄμεινον	ζῶσιν οἱ δίκαιοι τῶν ἀδίκων
[352]	μὲν γὰρ καὶ σοφώτεροι καὶ	ἀμείνους	καὶ δυνατώτεροι πράττειν οἱ δίκαιοι
[333]	ὁ δίκαιος χρησιμώτερός τε καὶ	ἀμείνων	κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ; οὐδαμῶς. ἀλλ'
[333]	τίνα δὴ κοινωνίαν ὁ δίκαιος	ἀμείνων	κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ τε καὶ
[343]	ζημία, τά γε οἰκεῖα δι'	ἀμέλειαν	μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ δὲ τοῦ
[349]	πράξεως ὁ ἄδικος πλεονεκτήσει καὶ	ἁμιλλήσεται	ὡς ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ;
[328]	τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες διαδώσουσιν ἀλλήλοις	ἁμιλλώμενοι	τοῖς ἵπποις; ἢ πῶς λέγεις;
[349]	μουσικὸν δήπου φρόνιμον, τὸν δὲ	ἄμουσον	ἄφρονα. οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον,
[349]	δέ τινα λέγεις, ἕτερον δὲ	(ἄμουσον;	ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ πότερον
[349]	ἔχειν; οὐκ ἔμοιγε. τί δέ;	ἀμούσου;	ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί δὲ ἰατρικός;
[335]	οὖν τῇ μουσικῇ οἱ μουσικοὶ	ἀμούσους	δύνανται ποιεῖν; ἀδύνατον. ἀλλὰ τῇ
[353]	γε. ~(τί δέ; μαχαίρᾳ ἂν	ἀμπέλου	κλῆμα ἀποτέμοις καὶ σμίλῃ καὶ
[333]	ἰδίᾳ· ὅταν δὲ χρῆσθαι, ἡ	ἀμπελουργική;	φαίνεται. φήσεις δὲ καὶ ἀσπίδα
[340]	(δίκαιον εἶναι ἔθετο. ταῦτα δὲ	ἀμφότερα	θέμενος ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε τοὺς
[353]	τῆς ἀρετῆς κακίαν; καὶ πῶς	ἄν;	ἔφη· τυφλότητα γὰρ ἴσως λέγεις
[337]	λόγον καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ	ἄν,	ἔφην ἐγώ, ὦ βέλτιστε, τὶς
[349]	ἢ οὐκ ἂν ἡγοῖτο; ἡγοῖτ'	ἄν,	ἦ δ' ὅς, καὶ ἀξιοῖ,
[327]	ἡμᾶς ἀφεῖναι; ἦ καὶ δύναισθ'	ἄν,	ἦ δ' ὅς, πεῖσαι μὴ
[341]	οἷός τ' ᾖς. (οἴει γὰρ	ἄν	με, εἶπον, οὕτω μανῆναι ὥστε
[341]	σοι πλέον ἔσται· (οὔτε γὰρ	ἄν	με λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ
[350]	λέγοιμι, εὖ οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν	ἄν	με φαίης. ἢ οὖν ἔα
[335]	(πάνυ μὲν οὖν, ἔφη, οὕτως	ἄν	μοι δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν
[350]	οὐχὶ ὁμοίως μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν	ἄν,	ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ
[336]	εἰ μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ	ἄν	ποτε ἡμᾶς ἑκόντας εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι
[353]	οὕτω; οὕτω. Εχε δή· ἆρ’	ἄν	ποτε ὄμματα τὸ αὑτῶν ἔργον
[331]	ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω· πᾶς	ἄν	που εἴποι, εἴ τις λάβοι
[349]	τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως	ἄν	σε ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ διανοῇ.
[351]	ἐπί τι ἔρχεται ἀδίκως, πρᾶξαι	ἄν	τι δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν ἀλλήλους;
[350]	τῇ ἐδωδῇ ἢ πόσει ἐθέλειν	ἄν	τι ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν ἢ ἀνδρὸς
[348]	εἶναι ὥσπερ ἄλλοι τινές, εἴχομεν	ἄν	τι λέγειν κατὰ τὰ νομιζόμενα
[334]	ὡσαύτως; εἰκὸς μέν, ἔφη, οὓς	ἄν	τις ἡγῆται χρηστοὺς φιλεῖν, οὓς
[343]	πρὸς τοὺς ἀρχομένους ἢ ὥσπερ	ἄν	τις πρὸς πρόβατα διατεθείη, καὶ
[331]	ἁπλῶς οὕτως καὶ τὸ ἀποδιδόναι	ἄν	τίς τι παρά του λάβῃ,
[332]	οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν ὃς	ἄν	τῳ χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ
[351]	τῇδέ πῃ σκέψασθαι· (πόλιν φαίης	ἂν	ἄδικον εἶναι καὶ ἄλλας πόλεις
[336]	ὂν οὐδὲ τὸ δίκαιον, τί	ἂν	ἄλλο τις αὐτὸ φαίη εἶναι;
[352]	ἔφη. ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ	ἂν	ἄλλῳ ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ
[353]	πάνυ γε. ~(τί δέ; μαχαίρᾳ	ἂν	ἀμπέλου κλῆμα ἀποτέμοις καὶ σμίλῃ
[352]	παντάπασιν ἀληθὲς λέγομεν· οὐ γὰρ	ἂν	ἀπείχοντο ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες ἄδικοι,
[353]	ὅτῳ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ δικαίως	ἂν	αὐτὰ ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια
[342]	τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ ᾧ	ἂν	αὐτὸς δημιουργῇ, καὶ πρὸς ἐκεῖνο
[330]	πόλιν εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο ὅτι οὔτ'	ἂν	αὐτὸς Σερίφιος ὢν ὀνομαστὸς ἐγένετο
[337]	ἀληθοῦς; ἢ πῶς λέγεις; τί	ἂν	αὐτῷ εἶπες πρὸς ταῦτα; εἶεν,
[336]	αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος ἐμέ, ἄφωνος	ἂν	γενέσθαι. νῦν δὲ ἡνίκα ὑπὸ
[348]	δικαστῶν τινων τῶν διακρινούντων δεησόμεθα·	ἂν	δὲ ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς
[344]	διορίζεσθαι ὅλου βίου διαγωγήν, ᾗ	ἂν	διαγόμενος ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν
[331]	τοῦτ' ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι ὃς	ἂν	δικαίως καὶ ὁσίως τὸν βίον
[349]	ὅς, καὶ ἀξιοῖ, ἀλλ' οὐκ	ἂν	δύναιτο. ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν
[348]	πείθομαι. βούλει οὖν αὐτὸν πείθωμεν,	ἂν	δυνώμεθά πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ
[330]	μὴ ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ'	ἂν	ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον δέ, ἦν
[351]	ἔχουσα τὴν δύναμιν, οἵαν, ᾧ	ἂν	ἐγγένηται, εἴτε πόλει τινὶ εἴτε
[337]	οὕτω δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη,	ἂν	ἐγὼ δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ
[350]	σοι δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν πλείω	ἂν	ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα ἄλλος
[349]	τοῦ δικαίου δοκεῖ τί σοι	ἂν	ἐθέλειν πλέον ἔχειν; οὐδαμῶς, ἔφη·
[344]	δὲ ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι οὐκ	ἂν	ἐθέλοντας ἀθλιωτάτους. ἔστιν δὲ τοῦτο
[340]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δίκαιον	ἂν	εἴη ἢ τὸ μὴ συμφέρον.
[331]	τὰ τοιαῦτα ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος	ἂν	εἴη ὁ ἀποδιδούς, οὐδ' αὖ
[347]	ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον	ἂν	εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ
[341]	ἦ ὀρθῶς σοι δοκῶ, ἔφην,	ἂν	εἰπεῖν οὕτω λέγων, ἢ οὔ;
[345]	γε· ἀλλὰ πρῶτον μέν, ἃ	ἂν	εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ ἐὰν
[340]	ἄρχων ᾖ, ἀλλὰ πᾶς γ'	ἂν	εἴποι ὅτι ὁ ἰατρὸς ἥμαρτεν
[331]	ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε θείην	ἂν	εἰς τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι,
[351]	πράττειν; πάνυ γε. τί δὲ	ἂν	ἐν δυοῖν ἐγγένηται; οὐ διοίσονται
[340]	ὃ ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν, ὃς	ἂν	ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν
[351]	ἔργον ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν ὅπου	ἂν	ἐνῇ, οὐ καὶ ἐν ἐλευθέροις
[353]	ὃ ἄλλῳ τῶν ὄντων οὐδ'	ἂν	ἑνὶ πράξαις, οἷον τὸ τοιόνδε·
[341]	τῷ λόγῳ δύναιο. οὐδέ γ'	ἂν	ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[351]	ἐστὶν ἀμαθία ἡ ἀδικία οὐδεὶς	ἂν	ἔτι τοῦτο ἀγνοήσειεν ἀλλ' οὔ
[343]	τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ	ἂν	εὕροις ἐν τῇ διαλύσει τῆς
[353]	τοῦτο ἑκάστου εἴη ἔργον ὃ	ἂν	ἢ μόνον τι ἢ κάλλιστα
[352]	καὶ ἄλλου ὁτουοῦν ἔργον, ὃ	ἂν	ἢ μόνῳ ἐκείνῳ ποιῇ τις
[351]	μοι χάρισαι καὶ λέγε· δοκεῖς	ἂν	ἢ πόλιν ἢ στρατόπεδον ἢ
[342]	ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ οὖσα, ἕωσπερ	ἂν	ᾖ ἑκάστη ἀκριβὴς ὅλη ἥπερ
[349]	ἡγοῖτο δίκαιον εἶναι, ἢ οὐκ	ἂν	ἡγοῖτο; ἡγοῖτ' ἄν, ἦ δ'
[345]	~οὔτοι (κακῶς σοι κείσεται ὅτι	ἂν	ἡμᾶς τοσούσδε ὄντας εὐεργετήσῃς ἐγὼ
[349]	ἔχειν; οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ γὰρ	ἂν	ἦν ἀστεῖος, ὥσπερ νῦν, καὶ
[337]	ἀπεῖπον, τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ	ἂν	θαυμάσαιμι, ἦν δ' ἐγώ· εἴ
[352]	ἔργον; (ἔμοιγε. ἆρ' οὖν τοῦτο	ἂν	θείης καὶ ἵππου καὶ ἄλλου
[339]	πῶς λέγεις; οὕτως. ἃ δ'	ἂν	θῶνται ποιητέον τοῖς ἀρχομένοις, καὶ
[338]	Σώκρατες, καὶ ταύτῃ ὑπολαμβάνεις ᾗ	ἂν	κακουργήσαις μάλιστα τὸν λόγον. οὐδαμῶς,
[332]	τίσιν τί ἀποδιδοῦσα τέχνη δικαιοσύνη	ἂν	καλοῖτο; εἰ μέν τι, ἔφη,
[347]	νυνὶ τὸ ἄρχειν, καὶ ἐνταῦθ'	ἂν	καταφανὲς γενέσθαι ὅτι τῷ ὄντι
[331]	ἀληθῆ τε λέγειν καὶ ἃ	ἂν	λάβῃ τις ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν
[336]	μοι καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι	ἂν	λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι
[353]	οὖν. νῦν δὴ οἶμαι ἄμεινον	ἂν	μάθοις ὃ ἄρτι ἠρώτων, πυνθανόμενος
[329]	ἀλλ' ὁ τρόπος τῶν ἀνθρώπων.	ἂν	μὲν γὰρ κόσμιοι καὶ εὔκολοι
[348]	οὐ βούλομαι; ἦ δ' ὅς.	ἂν	μὲν τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[330]	ποιοῦσιν ὡς τὸ πολὺ οἳ	ἂν	μὴ αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ δὲ
[345]	ἱκανῶς δήπου ἐκπεπόρισται, ἕως γ'	ἂν	μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ εἶναι
[347]	τὸ τῷ ἀρχομένῳ· ὥστε πᾶς	ἂν	ὁ γιγνώσκων τὸ ὠφελεῖσθαι μᾶλλον
[330]	ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι οὔτ'	ἂν	ὁ ἐπιεικὴς πάνυ τι ῥᾳδίως
[343]	τοῖς πρὸς ἀλλήλους συμβολαίοις, ὅπου	ἂν	ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ κοινωνήσῃ,
[332]	προσῆκον τέχνη ἰατρικὴ καλεῖται; τί	ἂν	οἴει ἡμῖν αὐτὸν ἀποκρίνασθαι; δῆλον
[353]	γὰρ οὔ; ἀλλ' οὐδενί γ'	ἂν	οἶμαι οὕτω καλῶς ὡς δρεπάνῳ
[333]	σκυτοτομική; ναί. πρός γε ὑποδημάτων	ἂν	οἶμαι φαίης κτῆσιν; πάνυ γε.
[341]	σώματι ἢ προσδεῖταί τινος, εἴποιμ'	ἂν	ὅτι παντάπασι μὲν οὖν προσδεῖται.
[349]	ἰατρικόν; οὐχ οὕτως; οὕτως. δοκεῖ	ἂν	οὖν τίς σοι, ὦ ἄριστε,
[333]	δὲ ἀχρηστίᾳ χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ	ἂν	οὖν, ὦ φίλε, πάνυ γέ
[328]	ἔδει δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς	ἂν	παρὰ σὲ ᾖμεν· νῦν δέ
[349]	τοῦ δὲ ἀδίκου πότερον ἀξιοῖ	ἂν	πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο δίκαιον εἶναι,
[330]	ἦ δ' ὅς, ἴσως οὐκ	ἂν	πολλοὺς πείσαιμι λέγων. εὖ γὰρ
[334]	ἡγῆται χρηστοὺς φιλεῖν, οὓς δ'	ἂν	πονηροὺς μισεῖν. ἆρ' οὖν οὐχ
[339]	τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ δ'	ἂν	προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες δίκαιον εἶναι
[328]	καὶ δὴ καὶ σοῦ ἡδέως	ἂν	πυθοίμην ὅτι σοι φαίνεται τοῦτο,
[344]	καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων ὅσοι	ἂν	πύθωνται αὐτὸν τὴν ὅλην ἀδικίαν
[328]	πορεύεσθαι πρὸς τὸ ἄστυ, οὐδὲν	ἂν	σὲ ἔδει δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ'
[352]	ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν δικαίως	(ἂν)	ταῦτα τούτων φαμὲν ἔργα εἶναι;
[332]	δέ; τοῖς ἐχθροῖς ἀποδοτέον ὅτι	ἂν	τύχῃ ὀφειλόμενον; παντάπασι μὲν οὖν,
[333]	ἢ κτῆσιν ἐν εἰρήνῃ φαίης	ἂν	χρήσιμον εἶναι; πρὸς τὰ συμβόλαια,
[345]	οὕτω δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ	ἀναγκαῖον	εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν πᾶσαν ἀρχήν,
[347]	ἐν αὐτῷ, ἀλλ' (ὡς ἐπ'	ἀναγκαῖον	καὶ οὐκ ἔχοντες ἑαυτῶν βελτίοσιν
[339]	τότε, ὦ σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ	ἀναγκαῖον	συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί, δίκαιον εἶναι
[335]	ἄρα, ὦ φίλε, τῶν ἀνθρώπων	ἀνάγκη	ἀδικωτέρους γίγνεσθαι. ἔοικεν. ἆρ' οὖν
[335]	εἰς τὴν τῶν ἵππων ἀρετήν;	ἀνάγκη.	(ἀνθρώπους δέ, ὦ ἑταῖρε, μὴ
[353]	οἰκείας ἀρετῆς, ἢ ἀδύνατον; ἀδύνατον.	ἀνάγκη	ἄρα κακῇ ψυχῇ κακῶς ἄρχειν
[351]	τὴν δύναμιν ταύτην ἕξει, ἢ	ἀνάγκη	αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης; (εἰ μέν,
[349]	οὐκ ἔμοιγε. τί δέ; ἀμούσου;	ἀνάγκη,	ἔφη. ~(τί δὲ ἰατρικός; ἐν
[333]	τὴν ὁπλιτικὴν καὶ τὴν μουσικήν;	ἀνάγκη.	καὶ περὶ τἆλλα δὴ πάντα
[335]	οὐκ ἀνθρωπεία ἀρετή; καὶ τοῦτ'	ἀνάγκη.	καὶ τοὺς βλαπτομένους ἄρα, ὦ
[353]	ἀγαθῇ πάντα ταῦτα εὖ πράττειν.	ἀνάγκη.	οὐκοῦν ἀρετήν γε συνεχωρήσαμεν ψυχῆς
[350]	αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ' ἴσως, ἔφη,	ἀνάγκη	τοῦτό γε οὕτως ἔχειν. τί
[347]	τὸ ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ μὴ	ἀνάγκην	περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς δὲ
[347]	εἰσι φιλότιμοι. δεῖ δὴ (αὐτοῖς	ἀνάγκην	προσεῖναι καὶ ζημίαν, εἰ μέλλουσιν
[330]	καὶ δείματος μεστὸς γίγνεται καὶ	ἀναλογίζεται	ἤδη καὶ σκοπεῖ εἴ τινά
[339]	φῂς εἶναι; ἔγωγε. (πότερον δὲ	ἀναμάρτητοί	εἰσιν οἱ ἄρχοντες ἐν ταῖς
[340]	ὅτε τοὺς ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ	ἀναμαρτήτους	εἶναι ἀλλά τι καὶ ἐξαμαρτάνειν.
[329]	τῇ νεότητι ἡδονὰς ποθοῦντες καὶ	ἀναμιμνῃσκόμενοι	περί τε τἀφροδίσια καὶ περὶ
[351]	ὅτι οὐκ ἐπινεύεις μόνον καὶ	ἀνανεύεις,	ἀλλὰ καὶ ἀποκρίνῃ πάνυ καλῶς.
[350]	εἶεν” ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ	ἀνανεύσομαι.	μηδαμῶς, ἦν δ' ἐγώ, παρά
[334]	τις ὁ δίκαιος, ὡς ἔοικεν,	ἀναπέφανται,	καὶ κινδυνεύεις παρ' Ὁμήρου μεμαθηκέναι
[350]	ὁ μὲν ἄρα δίκαιος ἡμῖν	ἀναπέφανται	ὢν ἀγαθός τε καὶ σοφός,
[344]	τῶν πολιτῶν χρήμασιν καὶ αὐτοὺς	ἀνδραποδισάμενος	δουλώσηται, ἀντὶ τούτων τῶν αἰσχρῶν
[344]	μέγιστα καὶ γὰρ ἱερόσυλοι καὶ	ἀνδραποδισταὶ	καὶ τοιχωρύχοι καὶ ἀποστερηταὶ καὶ
[331]	ἀξίαν εἶναι, οὔ (τι παντὶ	ἀνδρὶ	ἀλλὰ τῷ ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ.
[331]	ἔγωγε θείην ἂν εἰς τοῦτο	ἀνδρὶ	νοῦν ἔχοντι, ὦ Σώκρατες, πλοῦτον
[336]	ἄλλου μέγα οἰομένου δύνασθαι πλουσίου	ἀνδρός.	ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν
[335]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, δικαίου	ἀνδρὸς	βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν ἀνθρώπων; καὶ
[349]	ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ	ἀνδρὸς	ἐν τῇ ἐπιτάσει καὶ ἀνέσει
[350]	ἄν τι ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν ἢ	ἀνδρὸς	ἢ πράγματος; οὐ δῆτα. μὴ
[337]	μηδὲν ἐρεῖ ὧν ἡγεῖται ὑπ'	ἀνδρὸς	οὐ φαύλου; ~ἀλλὰ σὲ δὴ
[331]	εἴ τις λάβοι παρὰ φίλου	ἀνδρὸς	σωφρονοῦντος ὅπλα, εἰ μανεὶς ἀπαιτοῖ,
[335]	βλάβην ὀφείλεσθαι παρὰ τοῦ δικαίου	ἀνδρός,	τοῖς δὲ φίλοις ὠφελίαν, οὐκ
[347]	οὐδὲ ὁμοίοις. ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις	ἀνδρῶν	ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν
[335]	τῶν σοφῶν τε καὶ μακαρίων	ἀνδρῶν.	ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός εἰμι
[337]	ἢ χαλεπαίνεσθαι. καὶ ὃς ἀκούσας	ἀνεκάγχασέ	τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν·
[350]	ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως δὲ	ἀνεπιστήμονος;	ἴσως. ὁ δὲ ἐπιστήμων σοφός;
[350]	δὴ ὅρα ἐπιστήμης τε καὶ	ἀνεπιστημοσύνης	εἴ τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων
[350]	οὕτως ἔχειν. τί δὲ ὁ	ἀνεπιστήμων;	οὐχὶ ὁμοίως μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν
[349]	ἀνδρὸς ἐν τῇ ἐπιτάσει καὶ	ἀνέσει	τῶν χορδῶν πλεονεκτεῖν ἢ ἀξιοῦν
[351]	ἡ κρείττων γιγνομένη πόλις πόλεως	ἄνευ	δικαιοσύνης τὴν δύναμιν ταύτην ἕξει,
[343]	Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή, ὅτι δίκαιος	ἀνὴρ	ἀδίκου πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει. πρῶτον
[349]	τίς σοι, ὦ ἄριστε, μουσικὸς	ἀνὴρ	ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς
[353]	δικαία ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος	ἀνὴρ	εὖ βιώσεται, κακῶς δὲ ὁ
[331]	ἀπιστεῖν σοφὸς γὰρ καὶ θεῖος	ἀνήρ	τοῦτο μέντοι ὅτι ποτὲ λέγει,
[331]	χρείας πολλάς· ἀλλὰ ἕν γε	ἀνθ'	ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε θείην
[329]	καὶ ὅς, εὐφήμει, ἔφη, ὦ	ἄνθρωπε·	ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ
[337]	προείποις (αὐτῷ ὅπως μοι, ὦ	ἄνθρωπε,	μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ
[335]	οὖν. ἀλλ' ἡ δικαιοσύνη οὐκ	ἀνθρωπεία	ἀρετή; καὶ τοῦτ' ἀνάγκη. καὶ
[335]	οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους εἰς τὴν	ἀνθρωπείαν	ἀρετὴν χείρους γίγνεσθαι; πάνυ μὲν
[334]	ἆρ' οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν οἱ	ἄνθρωποι	περὶ τοῦτο, ὥστε δοκεῖν αὐτοῖς
[349]	ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ ἀδίκου γε	ἀνθρώπου	τε καὶ πράξεως ὁ ἄδικος
[335]	τὴν τῶν ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη.	(ἀνθρώπους	δέ, ὦ ἑταῖρε, μὴ οὕτω
[334]	τε καί φησιν αὐτὸν πάντας	ἀνθρώπους	κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ' ὅρκῳ τε.
[331]	ἢ θεῷ θυσίας τινὰς ἢ	ἀνθρώπῳ	χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα,
[329]	Σώκρατες, ἀλλ' ὁ τρόπος τῶν	ἀνθρώπων.	ἂν μὲν γὰρ κόσμιοι καὶ
[335]	βλαπτομένους ἄρα, ὦ φίλε, τῶν	ἀνθρώπων	ἀνάγκη ἀδικωτέρους γίγνεσθαι. ἔοικεν. ἆρ'
[334]	Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν	ἀνθρώπων,	δίκαιον εἶναι τοὺς μὲν φίλους
[335]	δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν	ἀνθρώπων;	καὶ πάνυ γε, ἔφη· τούς
[348]	πόλεις τε καὶ ἔθνη δυνάμενοι	ἀνθρώπων	ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ δὲ
[336]	πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον, ἔπειθ' οὕτως	ἀνοήτως	ὑπείκειν ἀλλήλοις καὶ οὐ σπουδάζειν
[349]	τοῦ τε ὁμοίου καὶ (τοῦ	ἀνομοίου;	ἄριστα, ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν δέ
[350]	ὁμοίου οὐ πλεονεκτήσει, τοῦ δὲ	ἀνομοίου;	ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν δ'
[349]	ὁμοίου οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ	ἀνομοίου,	ὁ δὲ ἄδικος τοῦ τε
[350]	οὐκ ἐθελήσει πλεονεκτεῖν, τοῦ δὲ	ἀνομοίου	τε καὶ ἐναντίου. ἔοικεν, ἔφη.
[350]	ἐγώ, ὁ ἄδικος ἡμῖν τοῦ	ἀνομοίου	τε καὶ ὁμοίου πλεονεκτεῖ; ἢ
[348]	δεησόμεθα· ἂν δὲ ὥσπερ ἄρτι	ἀνομολογούμενοι	πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα αὐτοί
[346]	καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι	ἀνορθοῦντα,	~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι ὁ
[353]	τὴν αὑτῶν οἰκείαν ἀρετήν, ἀλλ'	ἀντὶ	τῆς ἀρετῆς κακίαν; καὶ πῶς
[353]	ἔφη· τυφλότητα γὰρ ἴσως λέγεις	ἀντὶ	τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν δ'
[343]	εἰς τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ Θρασύμαχος	ἀντὶ	τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ μοι, ἔφη,
[344]	χρήμασιν καὶ αὐτοὺς ἀνδραποδισάμενος δουλώσηται,	ἀντὶ	τούτων τῶν αἰσχρῶν ὀνομάτων εὐδαίμονες
[348]	μὲν τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,	ἀντικατατείναντες	λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον,
[336]	καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα	ἀντιλαμβάνεσθαι	τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ τῶν
[348]	ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ	ἄξια	λόγου, ἀλλ' ἃ νυνδὴ ἔλεγον.
[331]	τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν πλείστου	ἀξίαν	εἶναι, οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ
[349]	ἄν, ἦ δ' ὅς, καὶ	ἀξιοῖ,	ἀλλ' οὐκ ἂν δύναιτο. ἀλλ'
[349]	ἔφη. τοῦ δὲ ἀδίκου πότερον	ἀξιοῖ	ἂν πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο δίκαιον
[349]	ὅς γε πάντων πλέον ἔχειν	ἀξιοῖ;	οὐκοῦν καὶ ἀδίκου γε ἀνθρώπου
[349]	εἰ τοῦ μὲν (δικαίου μὴ	ἀξιοῖ	πλέον ἔχειν μηδὲ βούλεται ὁ
[349]	δὲ δὴ ὁ ἄδικος; ἆρα	ἀξιοῖ	τοῦ δικαίου πλεονεκτεῖν καὶ τῆς
[337]	περὶ δικαιοσύνης, βελτίω τούτων; τί	ἀξιοῖς	παθεῖν; τί ἄλλο, ἦν δ'
[328]	πρός γε παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν	ἄξιον	θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα γὰρ μετὰ τὸ
[349]	ἀνέσει τῶν χορδῶν πλεονεκτεῖν ἢ	ἀξιοῦν	πλέον ἔχειν; οὐκ ἔμοιγε. τί
[337]	εἰδότος· καὶ ἐγὼ οὖν τοῦτο	ἀξιῶ	παθεῖν. ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη·
[354]	μὴ οὐκ ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν	ἀπ'	ἐκείνου, ὥστε μοι νυνὶ γέγονεν
[346]	κοινῇ τινι τῷ αὐτῷ προσχρώμενοι	ἀπ'	ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν
[337]	τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ, ἐάντε ἡμεῖς	ἀπαγορεύωμεν	ἐάντε μή; ἄλλο τι οὖν,
[332]	τότε ὁπότε τις μὴ σωφρόνως	ἀπαιτοῖ;	ἀληθῆ, ἦ δ' ὅς. ἄλλο
[331]	ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα, εἰ μανεὶς	ἀπαιτοῖ,	ὅτι οὔτε χρὴ τὰ τοιαῦτα
[331]	παρακαταθεμένου τι ὁτῳοῦν μὴ σωφρόνως	ἀπαιτοῦντι	(ἀποδιδόναι. ~καίτοι γε ὀφειλόμενόν πού
[342]	λέγει καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ	ἅπαντα.	~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ
[349]	ἄδικος πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται ὡς	ἁπάντων	πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα.
[339]	ὦ βέλτιστε, ὃ λέγω ~ἐν	ἁπάσαις	(ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν εἶναι δίκαιον,
[337]	σὺ οὕτω ποιήσεις· ὧν ἐγὼ	ἀπεῖπον,	τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ ἂν
[337]	τι καὶ οἴεται, περὶ τούτων	ἀπειρημένον	αὐτῷ εἴη ὅπως μηδὲν ἐρεῖ
[352]	ἀληθὲς λέγομεν· οὐ γὰρ ἂν	ἀπείχοντο	ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες ἄδικοι, ἀλλὰ
[330]	ἀλλὰ διὰ τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ,	ἀπεκρίνατο	ὅτι οὔτ' ἂν αὐτὸς Σερίφιος
[339]	οὖν, ὦ Θρασύμαχε, καὶ σὺ	ἀπεκρίνω	δίκαιον εἶναι καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες
[349]	ἕως ἄν σε ὑπολαμβάνω λέγειν	ἅπερ	διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς σύ,
[352]	οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει	ἅπερ	πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν ἀδύνατον
[349]	δὲ ἄμουσον ἄφρονα. οὐκοῦν καὶ	ἅπερ	φρόνιμον, ἀγαθόν, ἃ δὲ ἄφρονα,
[342]	αὖ τοιαύτης, καὶ τοῦτ' ἔστιν	ἀπέραντον;	(ἢ αὐτὴ αὑτῇ τὸ συμφέρον
[353]	τι ἢ κάλλιστα τῶν ἄλλων	ἀπεργάζηται.	ἀλλά, ἔφη, μανθάνω τε καί
[353]	ὄμματα τὸ αὑτῶν ἔργον καλῶς	(ἀπεργάσαιντο	μὴ ἔχοντα τὴν αὑτῶν οἰκείαν
[353]	ἀρετῆς κακῶς τὸ αὑτῶν ἔργον	ἀπεργάσεται;	πάνυ γε. (τίθεμεν οὖν καὶ
[353]	ψυχὴ τὰ αὑτῆς ἔργα εὖ	ἀπεργάσεται	στερομένη τῆς οἰκείας ἀρετῆς, ἢ
[329]	καὶ ἀγανακτοῦσιν ὡς μεγάλων τινῶν	ἀπεστερημένοι	καὶ τότε μὲν εὖ ζῶντες,
[354]	ἡ ἀδικία τῆς δικαιοσύνης, οὐκ	ἀπεσχόμην	τὸ μὴ οὐκ ἐπὶ τοῦτο
[338]	αἱ ἄλλαι οὕτως· θέμεναι δὲ	ἀπέφηναν	τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις εἶναι,
[329]	ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ	ἀπέφυγον,	ὥσπερ λυττῶντά τινα καὶ ἄγριον
[343]	δίκαιον εἶναι, πρὸς δὲ τούτοις	ἀπεχθέσθαι	τοῖς τε οἰκείοις καὶ τοῖς
[352]	σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα μὴ τοῖσδε	ἀπέχθωμαι.	ἴθι δή, ἦν δ' ἐγώ,
[339]	ἀπεκρίνω δίκαιον εἶναι καίτοι ἔμοιγε	ἀπηγόρευες	ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν
[329]	πάνυ πολλῶν ἐστι καὶ μαινομένων	ἀπηλλάχθαι.	ἀλλὰ καὶ τούτων πέρι καὶ
[327]	ἔπεμπον. (προσευξάμενοι δὲ καὶ θεωρήσαντες	ἀπῇμεν	πρὸς τὸ ἄστυ. κατιδὼν οὖν
[331]	ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε	ἀπιέναι	δεδιότα, μέγα μέρος εἰς τοῦτο
[344]	ἐμβαλὼν λόγον ἐν νῷ ἔχεις	ἀπιέναι	πρὶν διδάξαι ἱκανῶς ἢ μαθεῖν
[344]	ὁ Θρασύμαχος ἐν νῷ εἶχεν	ἀπιέναι,	ὥσπερ βαλανεὺς ἡμῶν καταντλήσας κατὰ
[327]	μοι πρὸς ἄστυ ὡρμῆσθαι ὡς	ἀπιόντες.	οὐ γὰρ κακῶς δοξάζεις, ἦν
[331]	ἐγώ, Σιμωνίδῃ γε οὐ ῥᾴδιον	ἀπιστεῖν	σοφὸς γὰρ καὶ θεῖος ἀνήρ
[331]	τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν εἶναι	ἁπλῶς	οὕτως καὶ τὸ ἀποδιδόναι ἄν
[351]	ἀγνοήσειεν ἀλλ' οὔ τι οὕτως	ἁπλῶς,	ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ
[346]	αὐτοῖς. συνέφη μόγις. (οὐκ ἄρα	ἀπὸ	τῆς αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ αὕτη
[327]	Νικίου καὶ ἄλλοι τινὲς ὡς	ἀπὸ	τῆς πομπῆς. ὁ οὖν Πολέμαρχος
[346]	ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται ὁ δημιουργὸς	ἀπὸ	τῆς τέχνης; οὐ φαίνεται, ἔφη.
[346]	μισθὸν ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι τοὺς δημιουργοὺς	ἀπὸ	τοῦ προσχρῆσθαι τῇ μισθωτικῇ τέχνῃ
[343]	εἰσφοραὶ ὦσιν, ὁ μὲν δίκαιος	ἀπὸ	τῶν ἴσων πλέον εἰσφέρει, ὁ
[354]	οἱ λίχνοι τοῦ ἀεὶ παραφερομένου	ἀπογεύονται	ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ προτέρου μετρίως
[336]	ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ	ἀποδέξομαι	ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ
[337]	ὅτι τετράκις τρία· ὡς οὐκ	ἀποδέξομαί	σου ἐὰν τοιαῦτα φλυαρῇς” δῆλον
[329]	πολλούς, ὅταν ταῦτα λέγῃς, οὐκ	ἀποδέχεσθαι	ἀλλ' ἡγεῖσθαί σε ῥᾳδίως τὸ
[329]	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις· οὐ γὰρ	ἀποδέχονται.	καὶ λέγουσι μέν τι, οὐ
[340]	οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ	ἀποδεχώμεθα.	καί μοι εἰπέ, ὦ Θρασύμαχε·
[332]	τὸ τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον εἶναι	ἀποδιδόναι.	ἄλλο μέντοι νὴ Δί' ἔφη·
[331]	εἶναι ἁπλῶς οὕτως καὶ τὸ	ἀποδιδόναι	ἄν τίς τι παρά του
[331]	ὅς, τὸ τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι	δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων δοκεῖ
[331]	τι ὁτῳοῦν μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῦντι	(ἀποδιδόναι.	~καίτοι γε ὀφειλόμενόν πού ἐστιν
[338]	μανθάνειν καὶ τούτων μηδὲ χάριν	ἀποδιδόναι.	ὅτι μέν, ἦν δ' ἐγώ,
[331]	ὅτι οὔτε χρὴ τὰ τοιαῦτα	ἀποδιδόναι,	οὔτε δίκαιος ἂν εἴη ὁ
[331]	καὶ ἃ ἂν λάβῃ τις	ἀποδιδόναι.	πάνυ μὲν οὖν, ἔφη, ὦ
[332]	εἴη δίκαιον, τὸ προσῆκον ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι,	τοῦτο δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον. ἀλλὰ
[335]	(εἰ ἄρα τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι	φησίν τις δίκαιον εἶναι, τοῦτο
[331]	οὔτε δίκαιος ἂν εἴη ὁ	ἀποδιδούς,	οὐδ' αὖ πρὸς τὸν οὕτως
[332]	ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ ὁ	ἀποδιδούς	οὐχ οὕτω λέγειν φῂς τὸν
[332]	Σιμωνίδη, ἡ τίσιν οὖν τί	ἀποδιδοῦσα	ὀφειλόμενον καὶ προσῆκον τέχνη ἰατρικὴ
[332]	ποτά. ἡ δὲ τίσιν τί	ἀποδιδοῦσα	ὀφειλόμενον καὶ προσῆκον τέχνη μαγειρικὴ
[332]	ἡ οὖν δὴ τίσιν τί	ἀποδιδοῦσα	τέχνη δικαιοσύνη ἂν καλοῖτο; εἰ
[332]	ἐχθροῖς ὠφελίας τε καὶ βλάβας	ἀποδιδοῦσα.	τὸ τοὺς φίλους ἄρα εὖ
[332]	ἐγώ ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα	ἀποδίδωσιν	ὃς ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ
[353]	ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν αὐτὰ	ἀποδοῖμεν	καὶ φαῖμεν ἴδια ἐκείνης εἶναι;
[333]	δέῃ ἀργυρίου κοινῇ πρίασθαι ἢ	ἀποδόσθαι	ἵππον· τότε (δέ, ὡς ἐγὼ
[345]	εὐωχίαν, ἢ αὖ πρὸς τὸ	(ἀποδόσθαι,	ὥσπερ χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ ποιμένα.
[332]	χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ ἡ	ἀπόδοσις	(καὶ ἡ λῆψις βλαβερὰ γίγνηται,
[332]	ὃ παρακατέθετο· ἦ γάρ; ναί.	ἀποδοτέον	δέ γε οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε
[332]	οὖν. τί δέ; τοῖς ἐχθροῖς	ἀποδοτέον	ὅτι ἂν τύχῃ ὀφειλόμενον; παντάπασι
[329]	λυττῶντά τινα καὶ ἄγριον δεσπότην	ἀποδράς.	εὖ οὖν μοι καὶ τότε
[332]	ἀποδίδωσιν ὃς ἄν τῳ χρυσίον	ἀποδῷ	παρακαταθεμένῳ, ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ
[349]	οὐ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,	ἀποκνητέον	γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον,
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,	ἀπόκριναι	ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς. τὴν τελέαν
[336]	ἢ ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	ἀπόκριναι	καὶ εἰπὲ τί φῂς εἶναι
[337]	ἔφην ἐγώ, ὦ βέλτιστε, τὶς	ἀποκρίναιτο	πρῶτον μὲν μὴ εἰδὼς μηδὲ
[332]	τί ἂν οἴει ἡμῖν αὐτὸν	ἀποκρίνασθαι;	δῆλον ὅτι, ἔφη, ἡ σώμασιν
[336]	(ὥστε αὐτῷ οἷός τ' ἐγενόμην	ἀποκρίνασθαι,	καὶ εἶπον ὑποτρέμων· ὦ Θρασύμαχε,
[337]	καὶ τούτοις προύλεγον, ὅτι σὺ	ἀποκρίνασθαι	μὲν οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ
[349]	μοι πειρῶ ἔτι πρὸς τούτοις	ἀποκρίνασθαι·	ὁ δίκαιος τοῦ δικαίου δοκεῖ
[337]	τοιοῦτον, ἧττόν τι αὐτὸν οἴει	ἀποκρινεῖσθαι	τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ, ἐάντε ἡμεῖς
[336]	τοῦτο, ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ	ἀποκρίνεσθαι,	ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ
[343]	περιειστήκει, ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ	ἀποκρίνεσθαι,	εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[340]	σοι καὶ ἐμὲ ὑπόλαβε νυνδὴ	ἀποκρίνεσθαι·	τὸ δὲ ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει
[343]	δέ; ἦν δ' ἐγώ· οὐκ	ἀποκρίνεσθαι	χρῆν μᾶλλον ἢ τοιαῦτα ἐρωτᾶν;
[338]	εἴσῃ αὐτίκα δὴ μάλα, ἐπειδὰν	ἀποκρίνῃ·	οἶμαι γάρ σε εὖ ἐρεῖν.
[337]	ὧν ἐγὼ ἀπεῖπον, τούτων τι	ἀποκρινῇ;	οὐκ ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ'
[351]	μόνον καὶ ἀνανεύεις, ἀλλὰ καὶ	ἀποκρίνῃ	πάνυ καλῶς. σοὶ γάρ, ἔφη,
[337]	εἰωθὸς διαπράξηται· αὐτὸς μὲν μὴ	ἀποκρίνηται,	ἄλλου δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον
[336]	φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι	ἀποκρίνηται,	ἐγνωκὼς τοῦτο, ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν
[339]	ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως μὴ τοῦτο	ἀποκρινοίμην	πρόσεστιν δὲ δὴ αὐτόθι τὸ
[337]	καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ	ἀποκρινοῖο,	εἴ τίς τί σε ἐρωτᾷ.
[337]	οἶμαί σοι ἦν ὅτι οὐδεὶς	ἀποκρινοῖτο	τῷ οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ
[338]	πρὸς τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν	ἀποκρινόμενον.	τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν, (κἄπειτα, αὕτη
[338]	ποίει, ἀλλὰ ἐμοί τε χαρίζου	ἀποκρινόμενος	καὶ μὴ φθονήσῃς καὶ Γλαύκωνα
[352]	λοιπά μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον	ἀποκρινόμενος	ὥσπερ καὶ νῦν. ὅτι μὲν
[337]	μὲν μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου δ'	ἀποκρινομένου	λαμβάνῃ λόγον καὶ ἐλέγχῃ. πῶς
[346]	ὦ μακάριε, μὴ παρὰ δόξαν	ἀποκρίνου,	ἵνα τι καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ
[337]	ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ	ἀποκρίνωμαι	ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ
[338]	εἰπεῖν ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν	ἀπόκρισιν	παγκάλην· προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν πρὸς
[337]	ἔφη, ἂν ἐγὼ δείξω ἑτέραν	ἀπόκρισιν	παρὰ πάσας ταύτας περὶ δικαιοσύνης,
[332]	φίλοι δὲ ὦσιν ὅ τε	ἀπολαμβάνων	καὶ ὁ ἀποδιδούς οὐχ οὕτω
[354]	ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ προτέρου μετρίως	ἀπολαῦσαι,	καὶ ἐγώ μοι δοκῶ οὕτω,
[351]	ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία, μῶν μὴ	ἀπολεῖ	τὴν αὑτῆς δύναμιν, ἢ οὐδὲν
[330]	εἰπέ· τί μέγιστον οἴει ἀγαθὸν	ἀπολελαυκέναι	τοῦ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι; ὅ,
[328]	αἱ κατὰ τὸ σῶμα ἡδοναὶ	ἀπομαραίνονται,	τοσοῦτον αὔξονται αἱ περὶ τοὺς
[343]	ἔφη, κορυζῶντα περιορᾷ καὶ οὐκ	ἀπομύττει	δεόμενον, ὅς γε αὐτῇ οὐδὲ
[352]	τὰ λοιπά μοι τῆς ἑστιάσεως	ἀποπλήρωσον	ἀποκρινόμενος ὥσπερ καὶ νῦν. ὅτι
[344]	καὶ ἀνδραποδισταὶ καὶ τοιχωρύχοι καὶ	ἀποστερηταὶ	καὶ κλέπται οἱ κατὰ μέρη
[337]	ἀλλὰ πρὸς τῷ μαθεῖν καὶ	ἀπότεισον	ἀργύριον. οὐκοῦν ἐπειδάν μοι γένηται,
[348]	με ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια	ἀποτέμνοντας	λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ
[353]	δέ; μαχαίρᾳ ἂν ἀμπέλου κλῆμα	ἀποτέμοις	καὶ σμίλῃ καὶ ἄλλοις πολλοῖς;
[353]	οὐχ οὕτω; οὕτω. Εχε δή·	ἆρ’	ἄν ποτε ὄμματα τὸ αὑτῶν
[353]	φαμέν, ἔστι τι ἔργον; ἔστιν.	ἆρ'	οὖν καὶ ἀρετὴ ὀφθαλμῶν ἔστιν;
[341]	καὶ ἐκπορίζειν; ἐπὶ τούτῳ, ἔφη.	ἆρ'	οὖν καὶ ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν
[335]	ἵππων; εἰς τὴν τῶν ἵππων.	ἆρ'	οὖν καὶ κύνες βλαπτόμενοι χείρους
[333]	οὗτος καὶ φυλάξασθαι; πάνυ γε.	ἆρ'	οὖν καὶ νόσον ὅστις δεινὸς
[333]	ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα δῆτα.	(ἆρ'	οὖν ὁ δίκαιος ἀγαθὸς καὶ
[353]	τῷ ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι. ἀληθῆ.	ἆρ'	οὖν οὐ τοῦτο τούτου ἔργον
[346]	τῆς τέχνης; οὐ φαίνεται, ἔφη.	(ἆρ'	οὖν οὐδ' ὠφελεῖ τότε, ὅταν
[334]	οὓς δ' ἂν πονηροὺς μισεῖν.	ἆρ'	οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν οἱ ἄνθρωποι
[353]	φαμέν τινα ψυχῆς εἶναι; φαμέν.	(ἆρ'	οὖν ποτε, ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ
[335]	ἀνθρώπων ἀνάγκη ἀδικωτέρους γίγνεσθαι. ἔοικεν.	ἆρ'	οὖν τῇ μουσικῇ οἱ μουσικοὶ
[352]	σοι εἶναι ἵππου ἔργον; (ἔμοιγε.	ἆρ'	οὖν τοῦτο ἂν θείης καὶ
[333]	ὂν τυγχάνει. τόδε δὲ σκεψώμεθα.	ἆρ'	οὐχ ὁ πατάξαι δεινότατος ἐν
[350]	δὲ σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ	ἄρα	ἀγαθός τε καὶ σοφὸς τοῦ
[346]	γίγνεσθαι αὐτοῖς. συνέφη μόγις. (οὐκ	ἄρα	ἀπὸ τῆς αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ
[333]	ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ γε. ὅταν	ἄρα	ἄχρηστον ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος
[334]	πράξεις; πάνυ γε. ὅτου τις	ἄρα	δεινὸς φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ
[353]	ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν	ἄρα	δικαία ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος
[339]	πῶς γὰρ οὔ; (οὐ μόνον	ἄρα	δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν σὸν
[350]	εἶναι. ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν	ἄρα	δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται ὢν ἀγαθός
[342]	ἐνταῦθα καὶ μάλα μόγις. οὐκ	ἄρα	ἐπιστήμη γε οὐδεμία τὸ τοῦ
[349]	δὲ μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος	ἄρα	ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν;
[332]	βλάβας ἀποδιδοῦσα. τὸ τοὺς φίλους	ἄρα	εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς
[354]	γὰρ οὔ; ὁ μὲν δίκαιος	ἄρα	εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος.
[352]	θεοί; ἔστω, ἔφη. (καὶ θεοῖς	ἄρα	ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος, ὦ
[334]	εἶναι ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν,
[335]	μοι δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, δικαίου ἀνδρὸς
[342]	ἔχει; οὕτως, ἔφη, φαίνεται. (οὐκ	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ἰατρικὴ ἰατρικῇ
[335]	συγχωρῶ, ἦ δ' ὅς. μαχούμεθα	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ ἐγώ
[350]	τοῦ δὲ ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ὁ μὲν
[332]	καὶ προσήκει, κακόν τι. ἠινίξατο	ἄρα,	ἦν δ' ἐγώ, ὡς ἔοικεν,
[332]	πάνυ μοι δοκεῖ τοῦτο. χρήσιμον	ἄρα	καὶ ἐν εἰρήνῃ δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον.
[353]	ἀρετῆς, ἢ ἀδύνατον; ἀδύνατον. ἀνάγκη	ἄρα	κακῇ ψυχῇ κακῶς ἄρχειν καὶ
[348]	πάνυ γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν ἀδικίαν	ἄρα	κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ, ἀλλ' εὐβουλίαν,
[347]	οὐ συνῆκα. τὸν τῶν βελτίστων	ἄρα	μισθόν, ἔφην, οὐ συνιεῖς, δι'
[334]	καὶ φὼρ δεινός. ἔοικεν. εἰ	ἄρα	ὁ δίκαιος ἀργύριον δεινὸς φυλάττειν,
[342]	ἀλλ' οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ	ἄρα	ὅ γε τοιοῦτος κυβερνήτης τε
[334]	πολλοὺς δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις	ἄρα	οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ
[331]	λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις. οὐκ	ἄρα	οὗτος ὅρος ἐστὶν δικαιοσύνης, ἀληθῆ
[335]	λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ	ἄρα	τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν
[334]	ὁ λόγος, ἔφη, σημαίνει. κλέπτης	ἄρα	τις ὁ δίκαιος, ὡς ἔοικεν,
[335]	δίκαιος ἀγαθός; πάνυ γε. οὐκ	ἄρα	τοῦ δικαίου βλάπτειν ἔργον, ὦ
[354]	δέ. πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ'	ἄρα,	ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία
[334]	οὗτος ἐκείνου καλλίων φαίνεται. πολλοῖς	ἄρα,	ὦ Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν
[335]	τοῦτ' ἀνάγκη. καὶ τοὺς βλαπτομένους	ἄρα,	ὦ φίλε, τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη
[346]	ὡμολογήσαμεν εἶναι; ἔστω, ἔφη. ἥντινα	ἄρα	ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες οἱ
[349]	τί δὲ δὴ ὁ ἄδικος;	ἆρα	ἀξιοῖ τοῦ δικαίου πλεονεκτεῖν καὶ
[328]	οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος,	ἆρά	γε, ἦ δ' ὅς, οὐδ'
[351]	ἄριστε. τόδε δέ μοι λέγε·	ἆρα	εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος
[335]	βελτίους ἢ χείρους γίγνονται; χείρους.	ἆρα	εἰς τὴν τῶν κυνῶν ἀρετήν,
[342]	ταῦτα σκεψομένης τε καὶ ἐκποριούσης	ἆρα	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ τέχνῃ
[332]	μὴ πλέουσι δὴ κυβερνήτης. ναί.	ἆρα	καὶ τοῖς μὴ πολεμοῦσιν ὁ
[339]	οἶμαι ἔγωγε. τὸ δὲ ὀρθῶς	ἆρα	τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι
[339]	ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν	ἆρα	τότε, ὦ σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ
[334]	ἔοικεν. εἰ ἄρα ὁ δίκαιος	ἀργύριον	δεινὸς φυλάττειν, καὶ κλέπτειν δεινός.
[347]	τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ	ἀργύριον	ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν
[337]	πρὸς τῷ μαθεῖν καὶ ἀπότεισον	ἀργύριον.	οὐκοῦν ἐπειδάν μοι γένηται, εἶπον.
[333]	γε. ὅταν ἄρα ἄχρηστον ᾖ	ἀργύριον,	τότε χρήσιμος ἐπ' αὐτῷ (ἡ
[333]	τοῦ δικαίου εἰς κρουμάτων; εἰς	ἀργυρίου,	ἔμοιγε δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως,
[333]	τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ, ὅταν δέῃ	ἀργυρίου	κοινῇ πρίασθαι ἢ ἀποδόσθαι ἵππον·
[337]	ἔφη ὁ Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα	ἀργυρίου,	ὦ Θρασύμαχε, λέγε· πάντες γὰρ
[333]	ἔοικεν. ὅταν οὖν τί δέῃ	ἀργυρίῳ	ἢ χρυσίῳ κοινῇ χρῆσθαι, ὁ
[333]	ὦ Πολέμαρχε, πρὸς τὸ χρῆσθαι	ἀργυρίῳ,	ὅταν δέῃ ἀργυρίου κοινῇ πρίασθαι
[350]	ἔμοιγε οὐδὲ ἃ νῦν λέγεις	ἀρέσκει,	καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν λέγειν.
[348]	οὖν σοι, ἦν δ' ἐγώ,	ἀρέσκει.	οὕτως, ἔφη. ἴθι δή, ἦν
[350]	σαυτοῦ δόξαν. ὥστε σοί, ἔφη,	ἀρέσκειν,	ἐπειδήπερ οὐκ ἐᾷς λέγειν. καίτοι
[349]	προσετίθεμεν, ἐπειδή γε καὶ ἐν	ἀρετῇ	αὐτὸ καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι.
[353]	ἦν δ' ἐγώ. οὐκοῦν καὶ	ἀρετὴ	δοκεῖ σοι εἶναι ἑκάστῳ ᾧπερ
[351]	ἔφην, εἴπερ σοφία τε καὶ	ἀρετή	ἐστιν δικαιοσύνη, ῥᾳδίως οἶμαι φανήσεται
[353]	τι ἔργον; ναί. οὐκοῦν καὶ	ἀρετή;	καὶ ἀρετή. τί δὲ πάντων
[354]	καὶ ἀμαθία, εἴτε σοφία καὶ	ἀρετή,	καὶ ἐμπεσόντος αὖ ὕστερον λόγου,
[335]	ἀλλ' ἡ δικαιοσύνη οὐκ ἀνθρωπεία	ἀρετή;	καὶ τοῦτ' ἀνάγκη. καὶ τοὺς
[335]	δίκαιοι ἀδίκους; ἢ καὶ (συλλήβδην	ἀρετῇ	οἱ ἀγαθοὶ κακούς; ἀλλὰ ἀδύνατον.
[353]	ἦν δ' ἐγώ, αὐτῶν ἡ	ἀρετή·	οὐ γάρ πω τοῦτο ἐρωτῶ,
[353]	ἔργον; ἔστιν. ἆρ' οὖν καὶ	ἀρετὴ	ὀφθαλμῶν ἔστιν; καὶ ἀρετή. τί
[353]	ναί. οὐκοῦν καὶ ἀρετή; καὶ	ἀρετή.	τί δὲ πάντων πέρι τῶν
[353]	καὶ ἀρετὴ ὀφθαλμῶν ἔστιν; καὶ	ἀρετή.	τί δέ; ὤτων ἦν τι
[354]	ὅ ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι εἴτε	ἀρετή	τις οὖσα τυγχάνει εἴτε καὶ
[353]	ἀλλ' εἰ τῇ οἰκείᾳ μὲν	ἀρετῇ	τὸ αὑτῶν ἔργον εὖ ἐργάσεται
[353]	μὴ ἔχοντα τὴν αὑτῶν οἰκείαν	ἀρετήν,	ἀλλ' ἀντὶ τῆς ἀρετῆς κακίαν;
[335]	οὐκ εἰς τὴν τῶν ἵππων	ἀρετήν;	ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ, ὦ ἑταῖρε,
[348]	πῶς λέγεις; τὸ μέν που	ἀρετὴν	αὐτοῖν καλεῖς, τὸ δὲ κακίαν;
[353]	ταῦτα εὖ πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν	ἀρετήν	γε συνεχωρήσαμεν ψυχῆς εἶναι δικαιοσύνην,
[350]	δὲ οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην	ἀρετὴν	εἶναι καὶ σοφίαν, τὴν δὲ
[335]	ἆρα εἰς τὴν τῶν κυνῶν	ἀρετήν,	ἢ εἰς τὴν τῶν ἵππων;
[348]	οὔ; οὐκοῦν τὴν μὲν δικαιοσύνην	ἀρετήν,	τὴν δὲ ἀδικίαν κακίαν; εἰκός
[353]	μάλιστά γ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ	ἀρετήν	φαμέν τινα ψυχῆς εἶναι; φαμέν.
[335]	φῶμεν, βλαπτομένους εἰς τὴν ἀνθρωπείαν	ἀρετὴν	χείρους γίγνεσθαι; πάνυ μὲν οὖν.
[353]	εὖ ἀπεργάσεται στερομένη τῆς οἰκείας	ἀρετῆς,	ἢ ἀδύνατον; ἀδύνατον. ἀνάγκη ἄρα
[348]	ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα, εἰ ἐν	ἀρετῆς	καὶ σοφίας τιθεῖς μέρει τὴν
[353]	οἰκείαν ἀρετήν, ἀλλ' ἀντὶ τῆς	ἀρετῆς	κακίαν; καὶ πῶς ἄν; ἔφη·
[353]	καὶ ὦτα στερόμενα τῆς αὑτῶν	ἀρετῆς	κακῶς τὸ αὑτῶν ἔργον ἀπεργάσεται;
[342]	τέχνη ἔσθ' ὅτι προσδεῖταί τινος	ἀρετῆς	ὥσπερ ὀφθαλμοὶ ὄψεως καὶ ὦτα
[348]	αὖθις οὗτος, καὶ ἄλλον ἡμεῖς,	ἀριθμεῖν	δεήσει (τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν ὅσα
[349]	τε ὁμοίου καὶ (τοῦ ἀνομοίου;	ἄριστα,	ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν δέ γε,
[352]	μόνῳ ἐκείνῳ ποιῇ τις ἢ	ἄριστα;	οὐ μανθάνω, ἔφη. ἀλλ' ὧδε·
[338]	μάλιστα τὸν λόγον. οὐδαμῶς, ὦ	ἄριστε,	ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον
[349]	ἂν οὖν τίς σοι, ὦ	ἄριστε,	μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν
[351]	εὖ γε σὺ ποιῶν, ὦ	ἄριστε.	τόδε δέ μοι λέγε· ἆρα
[351]	ἔφη. καὶ τοῦτό γε ἡ	ἀρίστη	μάλιστα ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα
[338]	αἱ δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ δὲ	ἀριστοκρατοῦνται;	πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν τοῦτο
[327]	εἰς Πειραιᾶ μετὰ Γλαύκωνος τοῦ	Ἀρίστωνος	προσευξόμενός τε τῇ θεῷ καὶ
[328]	τὸν Παιανιᾶ καὶ Κλειτοφῶντα τὸν	Ἀριστωνύμου·	ἦν δ' ἔνδον καὶ ὁ
[349]	σοι, ὦ ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ	ἁρμοττόμενος	λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν
[346]	φαμὲν δέ γε τὸ μισθὸν	ἀρνυμένους	ὠφελεῖσθαι τοὺς δημιουργοὺς ἀπὸ τοῦ
[354]	λίχνοι τοῦ ἀεὶ παραφερομένου ἀπογεύονται	ἁρπάζοντες,	πρὶν τοῦ προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι,
[348]	διακρινούντων δεησόμεθα· ἂν δὲ ὥσπερ	ἄρτι	ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα
[351]	(εἰ μέν, ἔφη, ὡς σὺ	ἄρτι	ἔλεγες ἔχει ἡ δικαιοσύνη σοφία
[341]	τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός, ὃν	ἄρτι	ἔλεγες, πότερον χρηματιστής ἐστιν ἢ
[331]	ὅτι οὐ τοῦτο λέγει, ὅπερ	ἄρτι	ἐλέγομεν, τό τινος παρακαταθεμένου τι
[346]	ἔγωγε, ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ	ἄρτι	ἔλεγον μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν
[353]	οἶμαι ἄμεινον ἂν μάθοις ὃ	ἄρτι	ἠρώτων, πυνθανόμενος εἰ οὐ τοῦτο
[348]	~(ἤκουσας, ἦν δ' ἐγώ, ὅσα	ἄρτι	Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ τοῦ
[350]	δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ, ὅπερ	ἄρτι,	~ἵνα καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα (τὸν
[345]	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας	ἀρχὰς	οὐκ ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει
[343]	ἡ δὲ ἀδικία τοὐναντίον, καὶ	ἄρχει	τῶν ὡς ἀληθῶς εὐηθικῶν τε
[345]	αὐτοῖσιν ὠφελίαν ἐσομένην ἐκ τοῦ	ἄρχειν	~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε
[345]	οὐκ ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει	ἄρχειν	ἑκών, ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς
[347]	δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν	ἄρχειν,	ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ
[347]	(ἄρχουσιν οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν ἐθέλωσιν	ἄρχειν.	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι τὸ
[347]	ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ	ἄρχειν·	ἣν δείσαντές μοι φαίνονται ἄρχειν,
[347]	κινδυνεύει τὸ ἑκόντα ἐπὶ τὸ	ἄρχειν	ἰέναι ἀλλὰ μὴ ἀνάγκην περιμένειν
[353]	τὸ τοιόνδε· τὸ ἐπιμελεῖσθαι καὶ	ἄρχειν	καὶ βουλεύεσθαι καὶ τὰ τοιαῦτα
[347]	μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ	ἄρχειν,	καὶ ἐνταῦθ' ἂν καταφανὲς γενέσθαι
[353]	ἀνάγκη ἄρα κακῇ ψυχῇ κακῶς	ἄρχειν	καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ δὲ ἀγαθῇ
[346]	ἄρτι ἔλεγον μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα	ἄρχειν	καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι
[345]	ὡς ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει	ἄρχειν;	μὰ Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ'
[347]	καὶ ζημίαν, εἰ μέλλουσιν ἐθέλειν	ἄρχειν	ὅθεν κινδυνεύει τὸ ἑκόντα ἐπὶ
[347]	ἐγώ, οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν	ἄρχειν	οἱ ἀγαθοὶ οὔτε τιμῆς· οὔτε
[347]	ἄρχειν· ἣν δείσαντές μοι φαίνονται	ἄρχειν,	ὅταν ἄρχωσιν, οἱ ἐπιεικεῖς, καὶ
[347]	καὶ τότε ἔρχονται ἐπὶ τὸ	ἄρχειν	οὐχ ὡς ἐπ' ἀγαθόν τι
[347]	περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ μὴ	ἄρχειν	ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν, καὶ
[347]	ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου	ἄρχεσθαι,	ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν·
[342]	οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς ἐν οὐδεμιᾷ	ἀρχῇ,	καθ' ὅσον ἄρχων ἐστίν, τὸ
[345]	ὁμολογεῖν πᾶσαν ἀρχήν, καθ' ὅσον	ἀρχή,	μηδενὶ ἄλλῳ τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι
[338]	γε τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ	ἀρχὴ	πρὸς τὸ αὑτῇ συμφέρον, δημοκρατία
[345]	ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ	ἀρχῇ.	σὺ δὲ τοὺς ἄρχοντας ἐν
[346]	δῆλον, ὅτι οὐδεμία τέχνη οὐδὲ	ἀρχὴ	τὸ αὑτῇ ὠφέλιμον παρασκευάζει, ἀλλ'
[343]	καὶ γὰρ ὅταν ἀρχήν τινα	ἄρχῃ	ἑκάτερος, τῷ μὲν δικαίῳ ὑπάρχει,
[347]	τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ	ἄρχῃ.	πῶς τοῦτο λέγεις, ὦ Σώκρατες;
[341]	τέχνην καὶ τὴν τῶν ναυτῶν	ἀρχήν.	ἀληθῆ, ἔφη. οὐκοῦν ἑκάστῳ τούτων
[345]	ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν πᾶσαν	ἀρχήν,	καθ' ὅσον ἀρχή, μηδενὶ ἄλλῳ
[343]	πολλὰ κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν	ἀρχήν	τινα ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ μὲν
[341]	ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε ὅπερ ἐξ	ἀρχῆς	ἔλεγον δίκαιον λέγω, τὸ τοῦ
[344]	ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ ὅπερ ἐξ	ἀρχῆς	ἔλεγον, τὸ μὲν τοῦ κρείττονος
[347]	οὔτε γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς	ἀρχῆς	ἕνεκα μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι,
[347]	οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς	ἀρχῆς	λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ' αὖ τιμῆς
[339]	εἶναι δίκαιον, τὸ τῆς καθεστηκυίας	ἀρχῆς	συμφέρον· αὕτη δέ που κρατεῖ,
[348]	ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ	ἀρχῆς.	τὴν τελέαν ἀδικίαν τελέας οὔσης
[343]	τε καὶ δικαίων, οἱ δ'	ἀρχόμενοι	ποιοῦσιν τὸ ἐκείνου συμφέρον κρείττονος
[338]	δὲ ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς	ἀρχομένοις	εἶναι, τὸ σφίσι συμφέρον, καὶ
[346]	ἐκ τοῦ ἄρχειν ~ἀλλὰ (τοῖς	ἀρχομένοις;	ἐπεὶ τοσόνδε εἰπέ· οὐχὶ ἑκάστην
[339]	δ' ἂν θῶνται ποιητέον τοῖς	ἀρχομένοις,	καὶ τοῦτό ἐστι τὸ δίκαιον;
[339]	οἱ ἄρχοντες δίκαιον εἶναι τοῖς	ἀρχομένοις	ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι
[339]	οὐχ ὡμολόγηται τοὺς ἄρχοντας τοῖς	ἀρχομένοις	προστάττοντας ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν
[342]	τὸ τοῦ ἥττονός τε καὶ	ἀρχομένου	(ὑπὸ ἑαυτῆς. συνωμολόγησε μὲν καὶ
[343]	πως ἡγῇ διανοεῖσθαι πρὸς τοὺς	ἀρχομένους	ἢ ὥσπερ ἄν τις πρὸς
[340]	κελεύειν τοὺς ἥττους τε καὶ	ἀρχομένους	ποιεῖν. ἐκ δὲ τούτων τῶν
[346]	ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν, τὸ τῷ	ἀρχομένῳ	καὶ παρασκευάζει καὶ ἐπιτάττει, τὸ
[342]	οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ τὸ τῷ	ἀρχομένῳ	καὶ ᾧ ἂν αὐτὸς δημιουργῇ,
[341]	βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο δὲ τῷ	ἀρχομένῳ	ποιητέον. ὥστε ὅπερ ἐξ ἀρχῆς
[342]	τὸ τῷ ναύτῃ τε καὶ	ἀρχομένῳ.	συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ'
[345]	βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ ἐκείνῳ, τῷ	(ἀρχομένῳ	τε καὶ θεραπευομένῳ, ἔν τε
[347]	τὴν τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ τῷ	ἀρχομένῳ·	ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς ἔοικε,
[347]	συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ	ἀρχομένῳ·	ὥστε πᾶς ἂν ὁ γιγνώσκων
[338]	κρατεῖ ἐν ἑκάστῃ πόλει, τὸ	ἄρχον;	πάνυ γε. (τίθεται δέ γε
[341]	ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν, ~τὸν	ἄρχοντα,	καθ' (ὅσον ἄρχων ἐστίν, μὴ
[341]	τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ	ἄρχοντα	ὄντα. πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ
[341]	ἐγγένηται, διόρισαι ποτέρως λέγεις τὸν	ἄρχοντά	τε καὶ τὸν κρείττονα, τὸν
[345]	ταῖς πόλεσιν, τοὺς ὡς ἀληθῶς	ἄρχοντας,	ἑκόντας οἴει ἄρχειν; μὰ Δί'
[345]	ἰδιωτικῇ ἀρχῇ. σὺ δὲ τοὺς	ἄρχοντας	ἐν ταῖς πόλεσιν, τοὺς ὡς
[340]	γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς μὲν	ἄρχοντας	ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς
[343]	καὶ τοὺς ἐν ταῖς πόλεσιν	ἄρχοντας,	οἳ ὡς ἀληθῶς ἄρχουσιν, ἄλλως
[339]	δὲ βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται τοὺς	ἄρχοντας	τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν ἄττα
[340]	σε τοῦτο λέγειν ὅτε τοὺς	ἄρχοντας	ὡμολόγεις οὐκ ἀναμαρτήτους εἶναι ἀλλά
[339]	ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ μὲν	ἄρχοντες	ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς
[339]	ἃ δ' ἂν προστάττωσιν οἱ	ἄρχοντες	δίκαιον εἶναι τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν;
[339]	(πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ	ἄρχοντες	ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις ἢ
[343]	ὄντι, τοῦ κρείττονός τε καὶ	ἄρχοντος	συμφέρον, οἰκεία δὲ τοῦ πειθομένου
[340]	ποιεῖν, ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν	ἀρχόντων	δίκαιον εἶναι ἔθετο Θρασύμαχος. καὶ
[342]	οὕτως. ἀλλὰ μήν, ὦ Θρασύμαχε,	ἄρχουσί	γε αἱ τέχναι καὶ κρατοῦσιν
[339]	καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν τοῖς	ἄρχουσί	τε καὶ κρείττοσι δίκαιον εἶναι
[343]	πόλεσιν ἄρχοντας, οἳ ὡς ἀληθῶς	ἄρχουσιν,	ἄλλως πως ἡγῇ διανοεῖσθαι πρὸς
[339]	οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς	ἄρχουσιν	δίκαιον φῂς εἶναι; ἔγωγε. (πότερον
[347]	ἔφην, οὐ συνιεῖς, δι' ὃν	(ἄρχουσιν	οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν ἐθέλωσιν ἄρχειν.
[342]	κυβερνήτης ὁ ἀκριβὴς ναυτῶν εἶναι	ἄρχων	ἀλλ' οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ
[342]	ὁ ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων εἶναι	ἄρχων	ἀλλ' οὐ χρηματιστής. ἢ οὐχ
[341]	κυβερνήτης; ὁ ὀρθῶς κυβερνήτης ναυτῶν	ἄρχων	ἐστὶν ἢ ναύτης; ναυτῶν ἄρχων.
[341]	ὄν, ~τὸν ἄρχοντα, καθ' (ὅσον	ἄρχων	ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα
[342]	ἐν οὐδεμιᾷ ἀρχῇ, καθ' ὅσον	ἄρχων	ἐστίν, τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖ
[340]	ἄρχων οὐδεὶς ἁμαρτάνει τότε ὅταν	ἄρχων	ᾖ, ἀλλὰ πᾶς γ' ἂν
[340]	ὁ ἰατρὸς ἥμαρτεν καὶ ὁ	ἄρχων	ἥμαρτεν. τοιοῦτον οὖν δή σοι
[347]	γενέσθαι ὅτι τῷ ὄντι ἀληθινὸς	ἄρχων	οὐ πέφυκε τὸ αὑτῷ συμφέρον
[340]	ὥστε δημιουργὸς ἢ σοφὸς ἢ	ἄρχων	οὐδεὶς ἁμαρτάνει τότε ὅταν ἄρχων
[341]	ἄρχων ἐστὶν ἢ ναύτης; ναυτῶν	ἄρχων.	(οὐδὲν οἶμαι τοῦτο ὑπολογιστέον, ὅτι
[342]	γε τοιοῦτος κυβερνήτης τε καὶ	ἄρχων	τὸ τῷ κυβερνήτῃ συμφέρον σκέψεταί
[347]	δείσαντές μοι φαίνονται ἄρχειν, ὅταν	ἄρχωσιν,	οἱ ἐπιεικεῖς, καὶ τότε ἔρχονται
[330]	ἤτοι ὑπὸ τῆς τοῦ γήρως	ἀσθενείας	ἢ καὶ ὥσπερ ἤδη ἐγγυτέρω
[329]	ὅς, εὐφήμει, ἔφη, ὦ ἄνθρωπε·	ἁσμενέστατα	μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά
[330]	κτησάμενοι διπλῇ ἢ οἱ ἄλλοι	ἀσπάζονται	αὐτά. ὥσπερ γὰρ οἱ ποιηταὶ
[333]	ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις δὲ καὶ	ἀσπίδα	καὶ λύραν ὅταν δέῃ φυλάττειν
[349]	ἔφη· οὐ γὰρ ἂν ἦν	ἀστεῖος,	ὥσπερ νῦν, καὶ εὐήθης. τί
[327]	καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν πρὸς τὸ	ἄστυ.	κατιδὼν οὖν πόρρωθεν ἡμᾶς οἴκαδε
[328]	τοῦ ῥᾳδίως πορεύεσθαι πρὸς τὸ	ἄστυ,	οὐδὲν ἂν σὲ ἔδει δεῦρο
[327]	ὦ Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι πρὸς	ἄστυ	ὡρμῆσθαι ὡς ἀπιόντες. οὐ γὰρ
[339]	ἑαυτοῖς, τὸ δὲ μὴ ὀρθῶς	ἀσύμφορα;	ἢ πῶς λέγεις; οὕτως. ἃ
[340]	ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ αὑτοῖς	ἀσύμφορα	κελεύειν τοὺς ἥττους τε καὶ
[339]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὸ	ἀσύμφορα	ποιεῖν τοῖς ἄρχουσί τε καὶ
[339]	λέγεις; τὸ γὰρ τοῦ κρείττονος	ἀσύμφορον	δήπου προστάττεται τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν.
[331]	βίον διαγάγῃ, γλυκεῖά οἱ καρδίαν	ἀτάλλοισα	γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς ἃ μάλιστα
[350]	μόγις, μετὰ ἱδρῶτος θαυμαστοῦ ὅσου,	ἅτε	καὶ θέρους ὄντος τότε καὶ
[327]	βουλόμενος θεάσασθαι τίνα τρόπον ποιήσουσιν	ἅτε	νῦν πρῶτον ἄγοντες. καλὴ μὲν
[349]	γὰρ δοκεῖς σύ, ὦ Θρασύμαχε,	ἀτεχνῶς	νῦν οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ τὰ
[329]	τε καὶ εὐωχίας καὶ ἄλλ'	ἄττα	ἃ τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ
[339]	ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν	ἄττα	ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου,
[348]	αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον, ὅσα	αὖ	ἀγαθὰ ἔχει τὸ δίκαιον εἶναι,
[340]	ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν	αὖ	ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ αὑτοῖς
[331]	τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι, μηδ'	αὖ	ὀφείλοντα ἢ θεῷ θυσίας τινὰς
[345]	ἑστιάσεσθαι, πρὸς τὴν εὐωχίαν, ἢ	αὖ	πρὸς τὸ (ἀποδόσθαι, ὥσπερ χρηματιστὴν
[331]	ἂν εἴη ὁ ἀποδιδούς, οὐδ'	αὖ	πρὸς τὸν οὕτως ἔχοντα πάντα
[347]	τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ'	αὖ	τιμῆς ἕνεκα· οὐ γάρ εἰσι
[353]	εἶναι; οὐδενὶ ἄλλῳ. τί δ'	αὖ	τὸ ζῆν; οὐ ψυχῆς φήσομεν
[342]	σκέψεται, καὶ τῇ σκοπουμένῃ ἑτέρας	αὖ	τοιαύτης, καὶ τοῦτ' ἔστιν ἀπέραντον;
[354]	σοφία καὶ ἀρετή, καὶ ἐμπεσόντος	αὖ	ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον ἡ
[341]	ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ	αὖθις	ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται, διόρισαι ποτέρως
[348]	ἔχει τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ	αὖθις	οὗτος, καὶ ἄλλον ἡμεῖς, ἀριθμεῖν
[347]	τοῦτο μὲν δὴ καὶ εἰς	αὖθις	σκεψόμεθα· πολὺ δέ μοι δοκεῖ
[328]	τεθυκὼς γὰρ ἐτύγχανεν ἐν τῇ	αὐλῇ.	ἐκαθεζόμεθα οὖν παρ' αὐτόν· ἔκειντο
[328]	τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον	αὔξονται	αἱ περὶ τοὺς λόγους ἐπιθυμίαι
[353]	ἄλλῳ ἢ ψυχῇ δικαίως ἂν	αὐτὰ	ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια ἐκείνης
[342]	ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ περὶ	αὐτὰ	μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησεν, ἄλλο
[353]	προστέτακται; ἴωμεν δὲ ἐπὶ τὰ	αὐτὰ	πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι τι
[329]	τοῦτ' αἴτιον, κἂν ἐγὼ τὰ	αὐτὰ	ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά γε γήρως,
[331]	παρά του λάβῃ, ἢ καὶ	αὐτὰ	ταῦτα ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως,
[342]	τέχνης τῆς τὸ συμφέρον εἰς	αὐτὰ	ταῦτα σκεψομένης τε καὶ ἐκποριούσης
[330]	τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι καθορᾷ	αὐτά	ὑποψίας δ' οὖν καὶ δείματος
[330]	διπλῇ ἢ οἱ ἄλλοι ἀσπάζονται	αὐτά.	ὥσπερ γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ
[342]	καὶ τοῦτ' ἔστιν ἀπέραντον; (ἢ	αὐτὴ	αὑτῇ τὸ συμφέρον σκέψεται; ἢ
[342]	ἢ ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν,	αὐτὴ	δὲ ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός ἐστιν
[346]	οἰκοδομικὴ οἰκίαν, ἡ δὲ μισθαρνητικὴ	αὐτῇ	ἑπομένη μισθόν, καὶ αἱ ἄλλαι
[342]	ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί δὲ δή;	αὐτὴ	ἡ ἰατρική ἐστιν πονηρά, ἢ
[335]	περὶ τοῦ ἐχθροῦ δὲ ἡ	αὐτὴ	θέσις. φίλος μὲν δή, ὡς
[351]	δύναμιν ταύτην ἕξει, ἢ ἀνάγκη	αὐτῇ	μετὰ δικαιοσύνης; (εἰ μέν, ἔφη,
[343]	οὐκ ἀπομύττει δεόμενον, ὅς γε	αὐτῇ	οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις.
[346]	τέτακται. ἐὰν δὲ μὴ μισθὸς	αὐτῇ	προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται ὁ
[342]	καὶ ἐκποριούσης ἆρα καὶ ἐν	αὐτῇ	τῇ τέχνῃ ἔνι τις πονηρία,
[342]	ἑκάστῃ τέχνῃ ἄλλης τέχνης ἥτις	αὐτῇ	τὸ συμφέρον σκέψεται, καὶ τῇ
[338]	ἑκάστη ἡ ἀρχὴ πρὸς τὸ	αὑτῇ	συμφέρον, δημοκρατία μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς
[342]	τοῦτ' ἔστιν ἀπέραντον; (ἢ αὐτὴ	αὑτῇ	τὸ συμφέρον σκέψεται; ἢ οὔτε
[346]	οὐδεμία τέχνη οὐδὲ ἀρχὴ τὸ	αὑτῇ	ὠφέλιμον παρασκευάζει, ἀλλ' ὅπερ πάλαι
[346]	γε. (οὐκοῦν καὶ μισθωτικὴ μισθόν;	αὕτη	γὰρ αὐτῆς ἡ δύναμις· ἢ
[339]	τὸ τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον·	αὕτη	δέ που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει
[338]	ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν, (κἄπειτα,	αὕτη	δή, ἔφη, ἡ Σωκράτους σοφία·
[346]	ἀπὸ τῆς αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ	αὕτη	ἡ ὠφελία ἐστίν, ἡ τοῦ
[337]	καὶ εἶπεν· ὦ Ἡράκλεις, ἔφη,	αὕτη	κείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους,
[330]	δὲ ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω	αὐτὴν	ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ
[346]	θαλάττῃ, ἕνεκα τούτου καλεῖς μᾶλλον	αὐτὴν	ἰατρικήν; οὐ δῆτα, ἔφη. οὐδέ
[345]	εἶναι, οὐδ' ἐὰν ἐᾷ τις	αὐτὴν	καὶ μὴ διακωλύῃ πράττειν ἃ
[346]	σὺ καὶ τὴν κυβερνητικὴν τὴν	αὐτὴν	καλεῖς; ἢ ἐάνπερ βούλῃ ἀκριβῶς
[350]	τῷ ὁμοίῳ ἑαυτῷ εἰς τὴν	αὐτὴν	πρᾶξιν. ἀλλ' ἴσως, ἔφη, ἀνάγκη
[346]	καὶ μισθωτικὴ μισθόν; αὕτη γὰρ	αὐτῆς	ἡ δύναμις· ἢ τὴν ἰατρικὴν
[351]	ἀδικία, μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν	αὑτῆς	δύναμιν, ἢ οὐδὲν ἧττον ἕξει;
[346]	αἱ ἄλλαι πᾶσαι οὕτως τὸ	αὑτῆς	ἑκάστη ἔργον ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ
[353]	ποτε, ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ	αὑτῆς	ἔργα εὖ ἀπεργάσεται στερομένη τῆς
[342]	τὸ συμφέρον σκέψεται; ἢ οὔτε	αὑτῆς	οὔτε ἄλλης προσδεῖται ἐπὶ τὴν
[342]	οὔτε ἄλλης προσδεῖται ἐπὶ τὴν	αὑτῆς	πονηρίαν τὸ συμφέρον σκοπεῖν· οὔτε
[345]	βέλτιστον ἐκποριεῖ ἐπεὶ τά γε	αὑτῆς	ὥστ' εἶναι βελτίστη ἱκανῶς δήπου
[338]	δοκῇ εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ	αὐτίκα	δὴ μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι
[340]	Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις· ἐπεὶ	αὐτίκα	ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν ἐξαμαρτάνοντα
[329]	ἔφη, ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι	αὐτὸ	ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά τινα καὶ
[339]	ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ	αὐτὸ	δίκαιον, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.
[328]	τοῦ βίου, ἢ πῶς σὺ	αὐτὸ	ἐξαγγέλλεις. ~(ἐγώ σοι, ἔφη, νὴ
[334]	καὶ κινδυνεύεις παρ' Ὁμήρου μεμαθηκέναι	αὐτό·	καὶ γὰρ ἐκεῖνος (τὸν τοῦ
[348]	δὲ δῆλος εἶ ὅτι φήσεις	αὐτὸ	καὶ καλὸν καὶ ἰσχυρὸν εἶναι
[349]	ἐπειδή γε καὶ ἐν ἀρετῇ	αὐτὸ	καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι. ἀληθέστατα,
[336]	οὐ σπουδάζειν ὅτι μάλιστα φανῆναι	αὐτό.	οἴου γε σύ, ὦ φίλε.
[354]	οὔ, καὶ πότερον ὁ ἔχων	αὐτὸ	οὐκ εὐδαίμων ἐστὶν ἢ εὐδαίμων.
[339]	σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν	αὐτὸ	οὑτωσί, δίκαιον εἶναι ποιεῖν τοὐναντίον
[336]	ἐχθροὺς βλάπτειν; τίνος; ἔφη. οἶμαι	αὐτὸ	Περιάνδρου εἶναι ἢ Περδίκκου ἢ
[352]	(ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν ἀδύνατον	αὐτὸ	ποιεῖν πράττειν μεθ' αὑτοῦ διὰ
[331]	λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ'	αὐτό,	τὴν δικαιοσύνην, πότερα τὴν ἀλήθειαν
[334]	ἀγαθοὶ γάρ· καὶ οὕτως ἐροῦμεν	αὐτὸ	τοὐναντίον ἢ τὸν Σιμωνίδην ἔφαμεν
[340]	ἐξαμαρτάνοντα περὶ τοὺς κάμνοντας κατ'	αὐτὸ	τοῦτο ὃ ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν,
[336]	δίκαιον, τί ἂν ἄλλο τις	αὐτὸ	φαίη εἶναι; (καὶ ὁ Θρασύμαχος
[335]	τε καὶ σύ, ἐάν τις	αὐτὸ	φῇ ἢ Σιμωνίδην ἢ Βίαντα
[339]	δίκαιον, σὺ δὲ προστιθεῖς καὶ	αὐτὸ	φῂς εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος,
[331]	τὴν δικαιοσύνην, πότερα τὴν ἀλήθειαν	αὐτὸ	φήσομεν εἶναι ἁπλῶς οὕτως καὶ
[348]	ἐτίθεσο, κακίαν μέντοι ἢ αἰσχρὸν	αὐτὸ	ὡμολόγεις εἶναι ὥσπερ ἄλλοι τινές,
[328]	συνεσόμεθά τε πολλοῖς τῶν νέων	αὐτόθι	καὶ διαλεξόμεθα. ἀλλὰ μένετε (καὶ
[328]	τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν τε	αὐτόθι	κατελάβομεν καὶ Εὐθύδημον, τοὺς τοῦ
[328]	αὐτόν· ἔκειντο γὰρ δίφροι τινὲς	αὐτόθι	κύκλῳ. εὐθὺς οὖν με ἰδὼν
[339]	τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν δὲ δὴ	αὐτόθι	τὸ τοῦ κρείττονος. (σμικρά γε
[347]	μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ	αὐτοὶ	ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται.
[330]	τὸ πολὺ οἳ ἂν μὴ	αὐτοὶ	κτήσωνται· οἱ δὲ κτησάμενοι διπλῇ
[348]	ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα	αὐτοί	τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες ἐσόμεθα.
[343]	καὶ ἡμέρας ἢ τοῦτο, (ὅθεν	αὐτοὶ	ὠφελήσονται. καὶ οὕτω πόρρω εἶ
[348]	λέγεις; τὸ μέν που ἀρετὴν	αὐτοῖν	καλεῖς, τὸ δὲ κακίαν; πῶς
[336]	εὐηθίζεσθε πρὸς ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν	αὐτοῖς;	ἀλλ' εἴπερ ὡς ἀληθῶς βούλει
[347]	γάρ εἰσι φιλότιμοι. δεῖ δὴ	(αὐτοῖς	ἀνάγκην προσεῖναι καὶ ζημίαν, εἰ
[342]	ἀκοῆς καὶ διὰ ταῦτα ἐπ'	αὐτοῖς	δεῖ τινος τέχνης τῆς τὸ
[352]	ἀλλὰ δῆλον ὅτι ἐνῆν τις	αὐτοῖς	δικαιοσύνη, ἣ αὐτοὺς ἐποίει μήτοι
[334]	μὲν φίλους βλάπτειν πονηροὶ γὰρ	αὐτοῖς	εἰσιν τοὺς δ' ἐχθροὺς ὠφελεῖν
[332]	οὖν, ἔφη, ὅ γε ὀφείλεται	αὐτοῖς,	ὀφείλεται δέ γε οἶμαι παρά
[334]	ἄνθρωποι περὶ τοῦτο, ὥστε δοκεῖν	αὐτοῖς	πολλοὺς μὲν χρηστοὺς εἶναι μὴ
[346]	προσχρῆσθαι τῇ μισθωτικῇ τέχνῃ γίγνεσθαι	αὐτοῖς.	συνέφη μόγις. (οὐκ ἄρα ἀπὸ
[343]	τοῖς γνωρίμοις, ὅταν μηδὲν ἐθέλῃ	αὐτοῖς	ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον· τῷ
[340]	αὖ ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ	αὑτοῖς	ἀσύμφορα κελεύειν τοὺς ἥττους τε
[339]	οἱ μὲν ἄρχοντες ἄκοντες κακὰ	αὑτοῖς	προστάττωσιν, τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι
[345]	ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ	αὐτοῖσιν	ὠφελίαν ἐσομένην ἐκ τοῦ ἄρχειν
[334]	τοῦ Ὀδυσσέως πρὸς μητρὸς πάππον	Αὐτόλυκον	ἀγαπᾷ τε καί φησιν αὐτὸν
[332]	καλεῖται; τί ἂν οἴει ἡμῖν	αὐτὸν	ἀποκρίνασθαι; δῆλον ὅτι, ἔφη, ἡ
[352]	ποιήσει στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα	αὐτὸν	ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ
[328]	τῇ αὐλῇ. ἐκαθεζόμεθα οὖν παρ'	αὐτόν·	ἔκειντο γὰρ δίφροι τινὲς αὐτόθι
[329]	εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν	αὐτὸν	ἐκίνουν καὶ εἶπον· ὦ Κέφαλε,
[336]	ἐγὼ ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων	αὐτὸν	ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ, εἰ
[336]	δοκῶ, εἰ μὴ πρότερος ἑωράκη	αὐτὸν	ἢ ἐκεῖνος ἐμέ, ἄφωνος ἂν
[332]	δ' ἐγώ, εἰ οὖν τις	αὐτὸν	ἤρετο· ὦ Σιμωνίδη, ἡ τίσιν
[328]	διὰ χρόνου γὰρ καὶ (ἑωράκη	αὐτόν.	καθῆστο δὲ ἐστεφανωμένος ἐπί τινος
[353]	καὶ τἆλλα πάντα εἰς τὸν	αὐτὸν	λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή,
[338]	δή, ἔφη, ἡ Σωκράτους σοφία·	αὐτὸν	μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ
[344]	λόγον· οὐ μὴν εἴασάν γε	αὐτὸν	οἱ παρόντες, ἀλλ' ἠνάγκασαν ὑπομεῖναί
[337]	τῷ ἐρωτηθέντι τοιοῦτον, ἧττόν τι	αὐτὸν	οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ,
[340]	ὅσον τοῦτ' ἔστιν (ὃ προσαγορεύομεν	αὐτόν,	οὐδέποτε ἁμαρτάνει· ὥστε κατὰ τὸν
[334]	Αὐτόλυκον ἀγαπᾷ τε καί φησιν	αὐτὸν	πάντας ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ'
[348]	ἀλλ' οὐ πείθομαι. βούλει οὖν	αὐτὸν	πείθωμεν, ἂν δυνώμεθά πῃ ἐξευρεῖν,
[352]	πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν ἀδύνατον	αὐτὸν	πράττειν ποιήσει στασιάζοντα καὶ οὐχ
[336]	τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα	αὐτὸν	πρότερος, (ὥστε αὐτῷ οἷός τ'
[345]	ἀκριβῶς φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν οἴει	αὐτὸν	τὰ πρόβατα, καθ' ὅσον ποιμήν
[344]	τῶν ἄλλων ὅσοι ἂν πύθωνται	αὐτὸν	τὴν ὅλην ἀδικίαν ἠδικηκότα· οὐ
[330]	καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ δι'	αὑτὸν	ἀλλὰ διὰ τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ,
[336]	ἐρωτᾶν ἢ ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ καὶ	αὐτὸς	ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ τί φῂς
[340]	καὶ τί, ἔφη, δεῖται μάρτυρος;	αὐτὸς	γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς μὲν
[342]	τῷ ἀρχομένῳ καὶ ᾧ ἂν	αὐτὸς	δημιουργῇ, καὶ πρὸς ἐκεῖνο βλέπων
[347]	ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ	αὐτὸς	ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν δείσαντές μοι
[327]	μετεστράφην τε καὶ ἠρόμην ὅπου	αὐτὸς	εἴη. οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται·
[330]	ψυχὴν μὴ ἀληθεῖς ὦσιν· καὶ	αὐτός	ἤτοι ὑπὸ τῆς τοῦ γήρως
[349]	καὶ ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων πλεῖστον	αὐτὸς	λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ
[330]	γῆρας φέρουσιν, εὖ ἔχει ὁ	αὐτὸς	λόγος, ὅτι οὔτ' ἂν ὁ
[337]	ἵνα Σωκράτης τὸ εἰωθὸς διαπράξηται·	αὐτὸς	μὲν μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου δ'
[344]	λόγον. καὶ δὴ ἔγωγε καὶ	αὐτὸς	πάνυ ἐδεόμην τε καὶ εἶπον·
[330]	εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο ὅτι οὔτ' ἂν	αὐτὸς	Σερίφιος ὢν ὀνομαστὸς ἐγένετο οὔτ'
[334]	~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου γε ὁ	αὐτὸς	φύλαξ ἀγαθός, ὅσπερ καὶ τὰ
[340]	νῦν οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως	αὐτοῦ	ἀποδεχώμεθα. καί μοι εἰπέ, ὦ
[336]	ζητήσει καὶ διαφθείρειν τὴν εὕρεσιν	αὐτοῦ,	δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν
[329]	τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς	αὐτοῦ	εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν
[354]	ὁρμῆσαι ἐπὶ τὸ σκέψασθαι περὶ	αὐτοῦ	εἴτε κακία ἐστὶν καὶ ἀμαθία,
[338]	Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο	αὐτοῦ	μὴ ἄλλως ποιεῖν. καὶ ὁ
[327]	ἔφη, κρείττους γένεσθε ἢ μένετ'	αὐτοῦ.	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, ἔτι
[351]	ὁ λόγος. ἀλλὰ τόδε περὶ	αὐτοῦ	σκοπῶ· πότερον ἡ κρείττων γιγνομένη
[330]	καταγελώμενοι τέως, τότε δὴ στρέφουσιν	αὐτοῦ	τὴν ψυχὴν μὴ ἀληθεῖς ὦσιν·
[352]	ἀδύνατον αὐτὸ ποιεῖν πράττειν μεθ'	αὑτοῦ	διὰ τὸ στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι,
[346]	μόγις. (οὐκ ἄρα ἀπὸ τῆς	αὑτοῦ	τέχνης ἑκάστῳ αὕτη ἡ ὠφελία
[344]	τοῖς τῶν πολιτῶν χρήμασιν καὶ	αὐτοὺς	ἀνδραποδισάμενος δουλώσηται, ἀντὶ τούτων τῶν
[343]	διατεθείη, καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν	αὐτοὺς	διὰ νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἢ
[352]	ἐνῆν τις αὐτοῖς δικαιοσύνη, ἣ	αὐτοὺς	ἐποίει μήτοι καὶ ἀλλήλους γε
[343]	βοῶν ἀγαθὸν σκοπεῖν καὶ παχύνειν	αὐτοὺς	καὶ θεραπεύειν πρὸς ἄλλο τι
[347]	ἰόντες οὐδ' ὡς εὐπαθήσοντες ἐν	αὐτῷ,	ἀλλ' (ὡς ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ
[330]	ᾖ τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν, εἰσέρχεται	αὐτῷ	δέος καὶ φροντὶς περὶ ὧν
[343]	καὶ εὐδαίμονα ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες	(αὐτῷ,	ἑαυτοὺς δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι
[337]	καὶ οἴεται, περὶ τούτων ἀπειρημένον	αὐτῷ	εἴη ὅπως μηδὲν ἐρεῖ ὧν
[337]	ἢ πῶς λέγεις; τί ἂν	αὐτῷ	εἶπες πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη·
[333]	ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος ἐπ'	αὐτῷ	(ἡ δικαιοσύνη; κινδυνεύει. καὶ ὅταν
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν	αὐτῷ	λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ
[340]	γε. ἐὰν σύ γ' ἔφη,	αὐτῷ	μαρτυρήσῃς, ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ
[336]	ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος, (ὥστε	αὐτῷ	οἷός τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ
[337]	τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις	(αὐτῷ	ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ
[348]	καὶ ἰσχυρὸν εἶναι καὶ τἆλλα	αὐτῷ	πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ
[346]	ὑγιὴς γίγνηται διὰ τὸ συμφέρον	αὐτῷ	πλεῖν ἐν τῇ θαλάττῃ, ἕνεκα
[346]	δῆλον ὅτι κοινῇ τινι τῷ	αὐτῷ	προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν,
[338]	ἡμῶν κρείττων ὁ παγκρατιαστὴς καὶ	αὐτῷ	συμφέρει τὰ βόεια κρέα πρὸς
[341]	ἐστιν πονηρὸν καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ	αὐτῷ	τοιούτῳ εἶναι. τούτῳ οὖν ὅπως
[335]	εἶναι, τοῦτο δὲ δὴ νοεῖ	αὐτῷ	τοῖς μὲν ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι
[333]	οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν δέῃ	αὐτῷ	χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ γε.
[344]	κρίνειν ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ	αὑτῷ	ἄδικον εἶναι ἢ τὸ δίκαιον.
[341]	ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα δὲ τὸ	αὑτῷ	βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο δὲ τῷ
[340]	ἔλεγεν ὃ ἡγοῖτο ὁ κρείττων	αὑτῷ	συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον εἶναι τῷ
[342]	καθ' ὅσον ἄρχων ἐστίν, τὸ	αὑτῷ	συμφέρον σκοπεῖ οὐδ' ἐπιτάττει, ἀλλὰ
[347]	ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε τὸ	αὑτῷ	συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ
[347]	καλῶς τῇ τέχνῃ πράξειν οὐδέποτε	αὑτῷ	τὸ βέλτιστον πράττει οὐδ' ἐπιτάττει
[353]	ὄψεως. ἥτις, ἦν δ' ἐγώ,	αὐτῶν	ἡ ἀρετή· οὐ γάρ πω
[350]	λέγεις ἀρέσκει, καὶ ἔχω περὶ	αὐτῶν	λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι, εὖ
[349]	καλῶς. τοιοῦτος ἄρα ἐστὶν ἑκάτερος	αὐτῶν	οἷσπερ ἔοικεν; ἀλλὰ τί μέλλει;
[328]	δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι παρ'	αὐτῶν	πυνθάνεσθαι, ὥσπερ τινὰ ὁδὸν προεληλυθότων
[348]	φέρε δή, τὸ τοιόνδε περὶ	αὐτῶν	πῶς λέγεις; τὸ μέν που
[353]	οὐκοῦν καὶ ὦτα στερόμενα τῆς	αὑτῶν	ἀρετῆς κακῶς τὸ αὑτῶν ἔργον
[353]	τῆς αὑτῶν ἀρετῆς κακῶς τὸ	αὑτῶν	ἔργον ἀπεργάσεται; πάνυ γε. (τίθεμεν
[353]	τῇ οἰκείᾳ μὲν ἀρετῇ τὸ	αὑτῶν	ἔργον εὖ ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα,
[353]	ἆρ’ ἄν ποτε ὄμματα τὸ	αὑτῶν	ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο μὴ ἔχοντα
[343]	τῶν δεσποτῶν ἀγαθὸν καὶ τὸ	αὑτῶν,	καὶ δὴ καὶ τοὺς ἐν
[353]	καλῶς (ἀπεργάσαιντο μὴ ἔχοντα τὴν	αὑτῶν	οἰκείαν ἀρετήν, ἀλλ' ἀντὶ τῆς
[330]	ὥσπερ γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ	αὑτῶν	ποιήματα καὶ οἱ πατέρες τοὺς
[328]	ἑσπέραν ἀφ' ἵππων τῇ θεῷ;	ἀφ'	ἵππων; ἦν δ' ἐγώ· καινόν
[328]	ὅτι λαμπὰς ἔσται πρὸς ἑσπέραν	ἀφ'	ἵππων τῇ θεῷ; ἀφ' ἵππων;
[344]	τἀλλότρια καὶ λάθρᾳ καὶ βίᾳ	ἀφαιρεῖται,	καὶ ἱερὰ καὶ ὅσια καὶ
[327]	πείσωμεν ὑμᾶς ὡς χρὴ ἡμᾶς	ἀφεῖναι;	ἦ καὶ δύναισθ' ἄν, ἦ
[354]	τὸ δίκαιον ὅτι ποτ' ἐστίν,	ἀφέμενος	ἐκείνου ὁρμῆσαι ἐπὶ τὸ σκέψασθαι
[335]	ἀλλὰ τῇ ἱππικῇ οἱ ἱππικοὶ	ἀφίππους;	οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ τῇ δικαιοσύνῃ
[349]	ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν, ἃ δὲ	ἄφρονα,	κακόν; ναί. τί δὲ ἰατρικόν;
[349]	δήπου φρόνιμον, τὸν δὲ ἄμουσον	ἄφρονα.	οὐκοῦν καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν,
[349]	ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ πότερον	ἄφρονα;	τὸν μὲν μουσικὸν δήπου φρόνιμον,
[336]	ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος ἐμέ,	ἄφωνος	ἂν γενέσθαι. νῦν δὲ ἡνίκα
[333]	ἡ δικαιοσύνη, εἰ πρὸς τὰ	ἄχρηστα	χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε δὲ
[333]	μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν δὲ	ἀχρηστίᾳ	χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν οὖν,
[333]	κεῖσθαι; πάνυ γε. ὅταν ἄρα	ἄχρηστον	ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος ἐπ'
[332]	μήν, ὦ φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς	ἄχρηστος.	ἀληθῆ. καὶ μὴ πλέουσι δὴ
[333]	δικαιοσύνη ἑκάστου ἐν μὲν χρήσει	ἄχρηστος,	ἐν δὲ ἀχρηστίᾳ χρήσιμος; κινδυνεύει.
[332]	τοῖς μὴ πολεμοῦσιν ὁ δίκαιος	ἄχρηστος;	οὐ πάνυ μοι δοκεῖ τοῦτο.