Pages
[338]	ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν	παγκάλην·	προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ
[331]	ὦ Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον εἶναι.	(παγκάλως,	ἦν δ' ἐγώ, λέγεις, ὦ
[338]	εἰ Πουλυδάμας ἡμῶν κρείττων ὁ	παγκρατιαστὴς	καὶ αὐτῷ συμφέρει τὰ βόεια
[337]	καὶ ἐγὼ οὖν τοῦτο ἀξιῶ	παθεῖν.	ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη· ἀλλὰ
[337]	δικαιοσύνης, βελτίω τούτων; τί ἀξιοῖς	παθεῖν;	τί ἄλλο, ἦν δ' ἐγώ,
[328]	τὸν Καλχηδόνιον καὶ Χαρμαντίδην τὸν	Παιανιᾶ	καὶ Κλειτοφῶντα τὸν Ἀριστωνύμου· ἦν
[327]	ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα τὸν	παῖδα	περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι. καί μου
[330]	ποιήματα καὶ οἱ πατέρες τοὺς	παῖδας	ἀγαπῶσιν, ταύτῃ τε δὴ καὶ
[330]	ἐκ τῶν ὕπνων, ὥσπερ οἱ	παῖδες,	θαμὰ ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ ζῇ
[327]	κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν ὁ	παῖς	λαβόμενος τοῦ ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς,
[346]	αὑτῇ ὠφέλιμον παρασκευάζει, ἀλλ' ὅπερ	πάλαι	ἐλέγομεν, τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ
[336]	μέσον φθεγξάμενος, τίς, ἔφη, ὑμᾶς	πάλαι	φλυαρία (ἔχει, ὦ Σώκρατες; καὶ
[329]	παραπλησίαν ἡλικίαν ἔχοντες, διασῴζοντες τὴν	παλαιὰν	παροιμίαν· οἱ οὖν πλεῖστοι ἡμῶν
[353]	ἴωμεν δὲ ἐπὶ τὰ αὐτὰ	πάλιν·	ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι τι ἔργον;
[352]	ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ οἵ γε	παμπόνηροι	καὶ τελέως ἄδικοι τελέως εἰσὶ
[328]	μετὰ τὸ δεῖπνον καὶ τὴν	παννυχίδα	θεασόμεθα. καὶ συνεσόμεθά τε πολλοῖς
[328]	ὁ Πολέμαρχος. καὶ πρός γε	παννυχίδα	ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα
[331]	αὖ πρὸς τὸν οὕτως ἔχοντα	πάντα	ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη,
[353]	γε. (τίθεμεν οὖν καὶ τἆλλα	πάντα	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε
[353]	καὶ βουλεύεσθαι καὶ τὰ τοιαῦτα	πάντα,	ἔσθ' ὅτῳ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ
[333]	ἀνάγκη. καὶ περὶ τἆλλα δὴ	πάντα	ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου ἐν μὲν
[337]	οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ	πάντα	μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ
[348]	ἰσχυρὸν εἶναι καὶ τἆλλα αὐτῷ	πάντα	προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ δικαίῳ
[353]	καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ δὲ ἀγαθῇ	πάντα	ταῦτα εὖ πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν
[350]	ὁ δὴ Θρασύμαχος ὡμολόγησε μὲν	πάντα	ταῦτα, οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν
[343]	τὸ δίκαιον· τῷ δὲ ἀδίκῳ	πάντα	τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ
[329]	εἰπεῖν, καὶ νῦν οὐχ ἧττον.	παντάπασι	γὰρ τῶν γε τοιούτων ἐν
[332]	ἀποδοτέον ὅτι ἂν τύχῃ ὀφειλόμενον;	παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη, ὅ γε
[341]	προσδεῖταί τινος, εἴποιμ' ἂν ὅτι	παντάπασι	μὲν οὖν προσδεῖται. διὰ ταῦτα
[335]	ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου.	παντάπασί	μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, ἔφη,
[352]	πρᾶξαι ἀδίκους ὄντας, τοῦτο οὐ	παντάπασιν	ἀληθὲς λέγομεν· οὐ γὰρ ἂν
[329]	ἐπιθυμίαι παύσωνται κατατείνουσαι καὶ χαλάσωσιν,	παντάπασιν	τὸ τοῦ Σοφοκλέους γίγνεται, (δεσποτῶν
[334]	ἀγαπᾷ τε καί φησιν αὐτὸν	πάντας	ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ' ὅρκῳ
[339]	ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ	πανταχοῦ	εἶναι τὸ αὐτὸ δίκαιον, τὸ
[343]	χρή, ὅτι δίκαιος ἀνὴρ ἀδίκου	πανταχοῦ	ἔλαττον ἔχει. πρῶτον μὲν ἐν
[337]	ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε, λέγε·	πάντες	γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν. (πάνυ
[346]	ἥντινα ἄρα ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται	πάντες	οἱ δημιουργοί, δῆλον ὅτι κοινῇ
[329]	γε γήρως, καὶ οἱ ἄλλοι	πάντες	ὅσοι ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν
[331]	πλείστου ἀξίαν εἶναι, οὔ (τι	παντὶ	ἀνδρὶ ἀλλὰ τῷ ἐπιεικεῖ καὶ
[352]	ἑαυτῷ τε καὶ τῷ ἐναντίῳ	παντὶ	καὶ τῷ δικαίῳ; οὐχ οὕτως;
[344]	ἄδικον εἶναι ἢ τὸ δίκαιον.	πάντων	δὲ ῥᾷστα μαθήσῃ, ἐὰν ἐπὶ
[353]	ἀρετή; καὶ ἀρετή. τί δὲ	πάντων	πέρι τῶν ἄλλων; οὐχ οὕτω;
[349]	γὰρ οὔκ; ἔφη, ὅς γε	πάντων	πλέον ἔχειν ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ
[339]	ἢ οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν;	πάντως	που, ἔφη, οἷοί τι καὶ
[351]	ὡς ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας.	πάνυ	ἄγαμαι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[334]	ἐχθροί, οἱ δὲ κακοὶ φίλοι;	πάνυ	γε. ἀλλ' ὅμως δίκαιον τότε
[333]	καὶ ἄλλῃ, οὗτος καὶ φυλάξασθαι;	πάνυ	γε. ἆρ' οὖν καὶ νόσον
[335]	βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν ἀνθρώπων; καὶ	πάνυ	γε, ἔφη· τούς γε πονηρούς
[331]	Πολέμαρχος, τῶν γε σῶν κληρονόμος;	πάνυ	γε, ἦ δ' ὃς γελάσας,
[352]	καὶ τῷ δικαίῳ; οὐχ οὕτως;	πάνυ	γε. καὶ ἐν ἑνὶ δὴ
[337]	πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν.	(πάνυ	γε οἶμαι, ἦ δ' ὅς·
[333]	δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι;	πάνυ	γε. ὅταν ἄρα ἄχρηστον ᾖ
[334]	βουλεύματα καὶ τὰς ἄλλας πράξεις;	πάνυ	γε. ὅτου τις ἄρα δεινὸς
[341]	ἑκάστῳ τούτων ἔστιν τι συμφέρον;	πάνυ	γε. οὐ καὶ ἡ τέχνη,
[335]	ξηρότητος ὑγραίνειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου.	πάνυ	γε. οὐδὲ δὴ τοῦ ἀγαθοῦ
[335]	ὁ δέ γε δίκαιος ἀγαθός;	πάνυ	γε. οὐκ ἄρα τοῦ δικαίου
[346]	πλεῖν, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτω;	πάνυ	γε. (οὐκοῦν καὶ μισθωτικὴ μισθόν;
[351]	εἰ μὴ ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον;	πάνυ	γε. στάσεις γάρ που, ὦ
[351]	εἶναι κοινῇ μετ' (ἀλλήλων πράττειν;	πάνυ	γε. τί δὲ ἂν ἐν
[333]	ὑποδημάτων ἂν οἶμαι φαίης κτῆσιν;	πάνυ	γε. τί δὲ δή; τὴν
[352]	ταῦτα τούτων φαμὲν ἔργα εἶναι;	πάνυ	γε. ~(τί δέ; μαχαίρᾳ ἂν
[333]	(οὐκ ἂν οὖν, ὦ φίλε,	πάνυ	γέ τι σπουδαῖον εἴη ἡ
[353]	κακῶς τὸ αὑτῶν ἔργον ἀπεργάσεται;	πάνυ	γε. (τίθεμεν οὖν καὶ τἆλλα
[338]	ἐν ἑκάστῃ πόλει, τὸ ἄρχον;	πάνυ	γε. (τίθεται δέ γε τοὺς
[348]	τὴν δικαιοσύνην κακίαν; οὔκ, ἀλλὰ	πάνυ	γενναίαν εὐήθειαν. (τὴν ἀδικίαν ἄρα
[344]	καὶ δὴ ἔγωγε καὶ αὐτὸς	πάνυ	ἐδεόμην τε καὶ εἶπον· ὦ
[351]	καὶ ἀνανεύεις, ἀλλὰ καὶ ἀποκρίνῃ	πάνυ	καλῶς. σοὶ γάρ, ἔφη, χαρίζομαι.
[335]	τὴν ἀνθρωπείαν ἀρετὴν χείρους γίγνεσθαι;	πάνυ	μὲν οὖν. ἀλλ' ἡ δικαιοσύνη
[341]	ὦ Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν;	πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. οἴει γάρ
[348]	τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες ἐσόμεθα.	πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. ὁποτέρως οὖν
[335]	δ' ἐχθρὸν κακὸν ὄντα βλάπτειν;	(πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη, οὕτως ἄν
[331]	ἃ ἂν λάβῃ τις ἀποδιδόναι.	πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[330]	τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις.	(πάνυ	μὲν οὖν, ἦν δ' ἐγώ.
[348]	οὔσης δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς εἶναι;	(πάνυ	μὲν οὖν καὶ φημί, ἔφη,
[332]	οὕτω λέγειν φῂς τὸν Σιμωνίδην;	πάνυ	μὲν οὖν. τί δέ; τοῖς
[332]	πολεμοῦσιν ὁ δίκαιος ἄχρηστος; οὐ	πάνυ	μοι δοκεῖ τοῦτο. χρήσιμον ἄρα
[328]	ὡς παρὰ φίλους τε καὶ	πάνυ	οἰκείους. καὶ μήν, ἦν δ'
[348]	δικαιοσύνην ἐν τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ	πάνυ	οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν δ'
[329]	τὸ τοῦ Σοφοκλέους γίγνεται, (δεσποτῶν	πάνυ	πολλῶν ἐστι καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι.
[330]	ὅτι οὔτ' ἂν ὁ ἐπιεικὴς	πάνυ	τι ῥᾳδίως γῆρας μετὰ πενίας
[334]	(τὸν τοῦ Ὀδυσσέως πρὸς μητρὸς	πάππον	Αὐτόλυκον ἀγαπᾷ τε καί φησιν
[330]	τοῦ πατρός. ὁ μὲν γὰρ	πάππος	τε καὶ ὁμώνυμος ἐμοὶ σχεδόν
[330]	τις γέγονα χρηματιστὴς τοῦ τε	πάππου	καὶ τοῦ πατρός. ὁ μὲν
[328]	ἐν τῇ αὐλῇ. ἐκαθεζόμεθα οὖν	παρ'	αὐτόν· ἔκειντο γὰρ δίφροι τινὲς
[328]	πρεσβύταις· δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι	παρ'	αὐτῶν πυνθάνεσθαι, ὥσπερ τινὰ ὁδὸν
[328]	τοῖς νεανίσκοις σύνισθι καὶ δεῦρο	παρ'	ἡμᾶς φοίτα ὡς παρὰ φίλους
[334]	ὡς ἔοικεν, ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις	παρ'	Ὁμήρου μεμαθηκέναι αὐτό· καὶ γὰρ
[350]	ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν δ' ἐγώ,	παρά	γε τὴν σαυτοῦ δόξαν. ὥστε
[332]	αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ γε οἶμαι	παρά	γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ ἐχθρῷ
[338]	αὐτὸν μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν,	παρὰ	δὲ τῶν ἄλλων περιιόντα μανθάνειν
[346]	ἔχειν; καί, ὦ μακάριε, μὴ	παρὰ	δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ
[348]	ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον	παρὰ	λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ ἔχει
[337]	ἂν ἐγὼ δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν	παρὰ	πάσας ταύτας περὶ δικαιοσύνης, βελτίω
[328]	δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν	παρὰ	σὲ ᾖμεν· νῦν δέ σε
[343]	ὅταν μηδὲν ἐθέλῃ αὐτοῖς ὑπηρετεῖν	παρὰ	τὸ δίκαιον· τῷ δὲ ἀδίκῳ
[335]	τοῖς μὲν ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι	παρὰ	τοῦ δικαίου ἀνδρός, τοῖς δὲ
[337]	εἰδότι; προσήκει δέ που μαθεῖν	παρὰ	τοῦ εἰδότος· καὶ ἐγὼ οὖν
[331]	τὸ ἀποδιδόναι ἄν τίς τι	παρά	του λάβῃ, ἢ καὶ αὐτὰ
[338]	μέν, ἦν δ' ἐγώ, μανθάνω	παρὰ	τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες, ὦ
[331]	που εἴποι, εἴ τις λάβοι	παρὰ	φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα, εἰ
[328]	δεῦρο παρ' ἡμᾶς φοίτα ὡς	παρὰ	φίλους τε καὶ πάνυ οἰκείους.
[331]	μέντοι, ἔφη ὁ Κέφαλος, καὶ	παραδίδωμι	ὑμῖν τὸν λόγον· δεῖ γάρ
[336]	τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ τῶν	παρακαθημένων	διεκωλύετο βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον·
[331]	ὅπερ ἄρτι ἐλέγομεν, τό τινος	παρακαταθεμένου	τι ὁτῳοῦν μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῦντι
[332]	ὃς ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ	παρακαταθεμένῳ,	ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ
[333]	δίκαιος χρησιμώτερος τῶν ἄλλων; ὅταν	παρακαταθέσθαι	καὶ σῶν εἶναι, ὦ Σώκρατες.
[332]	ὀφειλόμενόν πού ἐστιν τοῦτο ὃ	παρακατέθετο·	ἦ γάρ; ναί. ἀποδοτέον δέ
[330]	ὅσην ἐγὼ νῦν οὐσίαν κέκτημαι	παραλαβὼν	πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ
[329]	κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ πλουσίοις πολλὰ	παραμύθιά	φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις·
[338]	τὸν τούτου ἐκβαίνοντα κολάζουσιν ὡς	παρανομοῦντά	τε καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ' οὖν
[329]	γὰρ συνερχόμεθά τινες εἰς ταὐτὸν	παραπλησίαν	ἡλικίαν ἔχοντες, διασῴζοντες τὴν παλαιὰν
[346]	οὐδὲ ἀρχὴ τὸ αὑτῇ ὠφέλιμον	παρασκευάζει,	ἀλλ' ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν, τὸ
[346]	ἐλέγομεν, τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ	παρασκευάζει	καὶ ἐπιτάττει, τὸ ἐκείνου συμφέρον
[344]	ἀλλ' ἠνάγκασαν ὑπομεῖναί τε καὶ	παρασχεῖν	τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ δὴ
[354]	ὥσπερ οἱ λίχνοι τοῦ ἀεὶ	παραφερομένου	ἀπογεύονται ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ προτέρου
[329]	καὶ Σοφοκλεῖ ποτε τῷ ποιητῇ	παρεγενόμην	ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος· πῶς, ἔφη,
[330]	Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ πλείω	παρέλαβες	ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη,
[330]	βραχεῖ γέ τινι πλείω ἢ	παρέλαβον.	οὗ τοι ἕνεκα ἠρόμην, ἦν
[341]	ἐκπορίζῃ τὰ συμφέροντα, ἐπὶ τούτῳ	παρεσκευάσθη	ἡ τέχνη. ἦ ὀρθῶς σοι
[331]	ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ	πάρεστι	καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὡς καὶ
[342]	οὔτε ἁμαρτία οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ	πάρεστιν,	οὐδὲ προσήκει τέχνῃ ἄλλῳ τὸ
[351]	μίση καὶ μάχας ἐν ἀλλήλοις	παρέχει,	ἡ δὲ δικαιοσύνη ὁμόνοιαν καὶ
[346]	ἑκάστη τούτων ἰδίαν τινὰ ἡμῖν	παρέχεται	ἀλλ' οὐ κοινήν, οἷον ἰατρικὴ
[341]	εἴ τι δύνασαι οὐδέν σου	παρίεμαι	ἀλλ' οὐ μὴ οἷός τ'
[329]	ἡλικίαν ἔχοντες, διασῴζοντες τὴν παλαιὰν	παροιμίαν·	οἱ οὖν πλεῖστοι ἡμῶν ὀλοφύρονται
[344]	μὴν εἴασάν γε αὐτὸν οἱ	παρόντες,	ἀλλ' ἠνάγκασαν ὑπομεῖναί τε καὶ
[331]	ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω·	πᾶς	ἄν που εἴποι, εἴ τις
[347]	ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ· ὥστε	πᾶς	ἂν ὁ γιγνώσκων τὸ ὠφελεῖσθαι
[340]	τότε ὅταν ἄρχων ᾖ, ἀλλὰ	πᾶς	γ' ἂν εἴποι ὅτι ὁ
[346]	ἑπομένη μισθόν, καὶ αἱ ἄλλαι	πᾶσαι	οὕτως τὸ αὑτῆς ἑκάστη ἔργον
[345]	νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν	πᾶσαν	ἀρχήν, καθ' ὅσον ἀρχή, μηδενὶ
[337]	ἐγὼ δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ	πάσας	ταύτας περὶ δικαιοσύνης, βελτίω τούτων;
[350]	μὴ ἰατρικοῦ δέ; ναί. περὶ	πάσης	δὴ ὅρα ἐπιστήμης τε καὶ
[343]	ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ λόγου καὶ	πᾶσι	καταφανὲς ἦν ὅτι ὁ τοῦ
[337]	δ' ἐγώ, ἢ ὅπερ προσήκει	πάσχειν	τῷ μὴ εἰδότι; προσήκει δέ
[344]	ποιεῖν τὰ ἄδικα ἀλλὰ τὸ	πάσχειν	φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν οἱ ὀνειδίζοντες τὴν
[333]	δὲ σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ ὁ	πατάξαι	δεινότατος ἐν μάχῃ εἴτε πυκτικῇ
[330]	τὰ αὑτῶν ποιήματα καὶ οἱ	πατέρες	τοὺς παῖδας ἀγαπῶσιν, ταύτῃ τε
[330]	τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ ὁ	πατὴρ	ἔτι ἐλάττω αὐτὴν ἐποίησε τῆς
[328]	ἦν δ' ἔνδον καὶ ὁ	πατὴρ	ὁ τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ
[330]	τοῦ τε πάππου καὶ τοῦ	πατρός.	ὁ μὲν γὰρ πάππος τε
[329]	καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν αἱ ἐπιθυμίαι	παύσωνται	κατατείνουσαι καὶ χαλάσωσιν, παντάπασιν τὸ
[343]	τῶν βοῶν ἀγαθὸν σκοπεῖν καὶ	παχύνειν	αὐτοὺς καὶ θεραπεύειν πρὸς ἄλλο
[345]	διαμάχεσθαι, ὅμως ἐμέ γε οὐ	πείθει	ὡς ἔστι τῆς δικαιοσύνης κερδαλεώτερον.
[331]	εἴπερ γέ τι χρὴ Σιμωνίδῃ	πείθεσθαι.	καὶ μέντοι, ἔφη ὁ Κέφαλος,
[339]	καί μοι εἰπέ· οὐ καὶ	πείθεσθαι	μέντοι τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς
[348]	ἀδίκου; ἤκουσα, ἔφη, ἀλλ' οὐ	πείθομαι.	βούλει οὖν αὐτὸν πείθωμεν, ἂν
[345]	τό γ' ἐμόν, ὅτι οὐ	πείθομαι	οὐδ' οἶμαι ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον
[343]	ἄρχοντος συμφέρον, οἰκεία δὲ τοῦ	πειθομένου	τε καὶ ὑπηρετοῦντος βλάβη, ἡ
[348]	οὐ πείθομαι. βούλει οὖν αὐτὸν	πείθωμεν,	ἂν δυνώμεθά πῃ ἐξευρεῖν, ὡς
[327]	Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς	Πειραιᾶ	μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός
[328]	θαμίζεις ἡμῖν καταβαίνων εἰς τὸν	Πειραιᾶ.	χρῆν μέντοι. εἰ μὲν γὰρ
[339]	εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ μή,	πειράσομαι	μαθεῖν. τὸ συμφέρον μὲν οὖν,
[349]	δ' ἐγώ. ἀλλὰ τόδε μοι	πειρῶ	ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ
[327]	δύναισθ' ἄν, ἦ δ' ὅς,	πεῖσαι	μὴ ἀκούοντας; οὐδαμῶς, ἔφη ὁ
[330]	ὅς, ἴσως οὐκ ἂν πολλοὺς	πείσαιμι	λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι, ἔφη,
[345]	ἡμῶν πέπονθεν, οὐ μόνος ἐγώ·	πεῖσον	οὖν, ὦ μακάριε, ἱκανῶς ἡμᾶς
[345]	ποιούμενοι. καὶ πῶς, ἔφη, σὲ	πείσω;	εἰ γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον
[327]	ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν	πείσωμεν	ὑμᾶς ὡς χρὴ ἡμᾶς ἀφεῖναι;
[330]	πάνυ τι ῥᾳδίως γῆρας μετὰ	πενίας	ἐνέγκοι οὔθ' ὁ μὴ ἐπιεικὴς
[345]	γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον μὴ	πέπεισαι,	τί σοι ἔτι ποιήσω; ἢ
[345]	(καὶ ἕτερος ἴσως τις ἡμῶν	πέπονθεν,	οὐ μόνος ἐγώ· πεῖσον οὖν,
[346]	δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ	περαίνωμεν.	ἀλλὰ τούτῳ, ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν
[336]	οἶμαι αὐτὸ Περιάνδρου εἶναι ἢ	Περδίκκου	ἢ Ξέρξου ἢ Ἰσμηνίου τοῦ
[342]	καὶ ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ	περὶ	αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησεν,
[354]	ἐκείνου ὁρμῆσαι ἐπὶ τὸ σκέψασθαι	περὶ	αὐτοῦ εἴτε κακία ἐστὶν καὶ
[351]	ἦν ὁ λόγος. ἀλλὰ τόδε	περὶ	αὐτοῦ σκοπῶ· πότερον ἡ κρείττων
[350]	νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ ἔχω	περὶ	αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι,
[348]	εἴρηκα. φέρε δή, τὸ τοιόνδε	περὶ	αὐτῶν πῶς λέγεις; τὸ μέν
[337]	ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας ταύτας	περὶ	δικαιοσύνης, βελτίω τούτων; τί ἀξιοῖς
[331]	τὸν Σιμωνίδην λέγοντα ὀρθῶς λέγειν	περὶ	δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ δ' ὅς,
[329]	μαινομένων ἀπηλλάχθαι. ἀλλὰ καὶ τούτων	πέρι	καὶ τῶν γε πρὸς τοὺς
[350]	δῆτα. μὴ ἰατρικοῦ δέ; ναί.	περὶ	πάσης δὴ ὅρα ἐπιστήμης τε
[345]	οὐκ ὀρθῶς βουλευόμεθα δικαιοσύνην ἀδικίας	περὶ	πλείονος ποιούμενοι. καὶ πῶς, ἔφη,
[329]	ἀναμιμνῃσκόμενοι περί τε τἀφροδίσια καὶ	περὶ	πότους τε καὶ εὐωχίας καὶ
[330]	τε δὴ καὶ οἱ χρηματισάμενοι	περὶ	τὰ χρήματα σπουδάζουσιν ὡς ἔργον
[333]	καὶ τὴν μουσικήν; ἀνάγκη. καὶ	περὶ	τἆλλα δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη
[329]	νεότητι ἡδονὰς ποθοῦντες καὶ ἀναμιμνῃσκόμενοι	περί	τε τἀφροδίσια καὶ περὶ πότους
[343]	ὠφελήσονται. καὶ οὕτω πόρρω εἶ	περί	τε τοῦ δικαίου καὶ δικαιοσύνης
[349]	οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ τὰ δοκοῦντα	περὶ	τῆς ἀληθείας λέγειν. τί δέ
[352]	ἔτι βέλτιον σκεπτέον. οὐ γὰρ	περὶ	τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ λόγος, ἀλλὰ
[335]	ἀλλὰ μὴ εἶναι φίλον. καὶ	περὶ	τοῦ ἐχθροῦ δὲ ἡ αὐτὴ
[352]	τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ λόγος, ἀλλὰ	περὶ	τοῦ ὅντινα τρόπον χρὴ ζῆν.
[340]	ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν ἐξαμαρτάνοντα	περὶ	τοὺς κάμνοντας κατ' αὐτὸ τοῦτο
[328]	ἡδοναὶ ἀπομαραίνονται, τοσοῦτον αὔξονται αἱ	περὶ	τοὺς λόγους ἐπιθυμίαι τε καὶ
[334]	οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν οἱ ἄνθρωποι	περὶ	τοῦτο, ὥστε δοκεῖν αὐτοῖς πολλοὺς
[337]	ἔπειτα, εἴ τι καὶ οἴεται,	περὶ	τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ εἴη ὅπως
[353]	καὶ ἀρετή. τί δὲ πάντων	πέρι	τῶν ἄλλων; οὐχ οὕτω; οὕτω.
[330]	οἵ τε γὰρ λεγόμενοι μῦθοι	περὶ	τῶν ἐν Ἅιδου, ὡς τὸν
[330]	εἰσέρχεται αὐτῷ δέος καὶ φροντὶς	περὶ	ὧν ἔμπροσθεν οὐκ εἰσῄει. οἵ
[336]	βλάπτειν; τίνος; ἔφη. οἶμαι αὐτὸ	Περιάνδρου	εἶναι ἢ Περδίκκου ἢ Ξέρξου
[343]	τοῦ δικαίου λόγος εἰς τοὐναντίον	περιειστήκει,	ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι,
[338]	διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν ἄλλων	περιιόντα	μανθάνειν καὶ τούτων μηδὲ χάριν
[347]	πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο,	περιμάχητον	ἂν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν
[327]	Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα τὸν παῖδα	περιμεῖναί	ἑ κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν
[327]	ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς, ἔφη, Πολέμαρχος	περιμεῖναι.	καὶ ἐγὼ μετεστράφην τε καὶ
[347]	ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ μὴ ἀνάγκην	περιμένειν	αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς δὲ ζημίας
[327]	οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ	περιμένετε.	ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ δ' ὃς
[327]	ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ περιμένετε. ἀλλὰ	περιμενοῦμεν,	ἦ δ' ὃς ὁ Γλαύκων.
[343]	ὅτι τοί σε, ἔφη, κορυζῶντα	περιορᾷ	καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον, ὅς
[333]	θέσιν, ἢ ὁ πεττευτικός; ὁ	πεττευτικός.	ἀλλ' εἰς πλίνθων καὶ λίθων
[333]	εἰς πεττῶν θέσιν, ἢ ὁ	πεττευτικός;	ὁ πεττευτικός. ἀλλ' εἰς πλίνθων
[333]	ἀγαθὸς καὶ χρήσιμος κοινωνὸς εἰς	πεττῶν	θέσιν, ἢ ὁ πεττευτικός; ὁ
[347]	τῷ ὄντι ἀληθινὸς ἄρχων οὐ	πέφυκε	τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖσθαι ἀλλὰ
[341]	ἦν δ' ἐγώ, ἐπὶ τούτῳ	πέφυκεν,	ἐπὶ τῷ τὸ συμφέρον ἑκάστῳ
[352]	ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει ἅπερ	πέφυκεν	ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸν
[348]	οὖν αὐτὸν πείθωμεν, ἂν δυνώμεθά	πῃ	ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ λέγει;
[351]	Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ	πῃ	σκέψασθαι· (πόλιν φαίης ἂν ἄδικον
[345]	δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι, ἀλλὰ	πιαίνειν	οἴει αὐτὸν τὰ πρόβατα, καθ'
[331]	καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὡς καὶ	Πίνδαρος	λέγει. χαριέντως γάρ τοι, ὦ
[335]	ἢ Σιμωνίδην ἢ Βίαντα ἢ	Πιττακὸν	εἰρηκέναι ἤ τιν' ἄλλον τῶν
[341]	(οὐδὲν οἶμαι τοῦτο ὑπολογιστέον, ὅτι	πλεῖ	ἐν τῇ νηί, οὐδ' ἐστὶν
[346]	γίγνηται διὰ τὸ συμφέρον αὐτῷ	πλεῖν	ἐν τῇ θαλάττῃ, ἕνεκα τούτου
[346]	κυβερνητικὴ δὲ σωτηρίαν ἐν τῷ	πλεῖν,	καὶ αἱ ἄλλαι οὕτω; πάνυ
[341]	ναύτης· οὐ γὰρ κατὰ τὸ	πλεῖν	κυβερνήτης καλεῖται, ἀλλὰ κατὰ τὴν
[345]	ὀρθῶς βουλευόμεθα δικαιοσύνην ἀδικίας περὶ	πλείονος	ποιούμενοι. καὶ πῶς, ἔφη, σὲ
[329]	τὴν παλαιὰν παροιμίαν· οἱ οὖν	πλεῖστοι	ἡμῶν ὀλοφύρονται συνιόντες, τὰς ἐν
[349]	πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων	πλεῖστον	αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε
[331]	τίθημι τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν	πλείστου	ἀξίαν εἶναι, οὔ (τι παντὶ
[350]	τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν	πλείω	ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα
[330]	τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ γέ τινι	πλείω	ἢ παρέλαβον. οὗ τοι ἕνεκα
[330]	ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ	πλείω	παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην,
[343]	μὲν δίκαιος ἀπὸ τῶν ἴσων	πλέον	εἰσφέρει, ὁ δ' ἔλαττον, ὅταν
[341]	ἔφη. καὶ οὐδέν γέ σοι	πλέον	ἔσται· (οὔτε γὰρ ἄν με
[349]	οὔκ; ἔφη, ὅς γε πάντων	πλέον	ἔχειν ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ ἀδίκου
[349]	τοῦ μὲν (δικαίου μὴ ἀξιοῖ	πλέον	ἔχειν μηδὲ βούλεται ὁ δίκαιος,
[349]	δοκεῖ τί σοι ἂν ἐθέλειν	πλέον	ἔχειν; οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ γὰρ
[349]	τῶν χορδῶν πλεονεκτεῖν ἢ ἀξιοῦν	πλέον	ἔχειν; οὐκ ἔμοιγε. τί δέ;
[343]	ἐν τῇ διαλύσει τῆς κοινωνίας	πλέον	ἔχοντα τὸν δίκαιον τοῦ ἀδίκου
[350]	τοῦ ἀνομοίου τε καὶ ὁμοίου	πλεονεκτεῖ;	ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες; ἔγωγε,
[349]	δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ	πλεονεκτεῖ,	τοῦ δὲ ἀνομοίου, ὁ δὲ
[350]	πόσει ἐθέλειν ἄν τι ἰατρικοῦ	πλεονεκτεῖν	ἢ ἀνδρὸς ἢ πράγματος; οὐ
[349]	ἐπιτάσει καὶ ἀνέσει τῶν χορδῶν	πλεονεκτεῖν	ἢ ἀξιοῦν πλέον ἔχειν; οὐκ
[349]	δὲ ἀδίκου πότερον ἀξιοῖ ἂν	πλεονεκτεῖν	καὶ ἡγοῖτο δίκαιον εἶναι, ἢ
[349]	ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ τοῦ δικαίου	πλεονεκτεῖν	καὶ τῆς δικαίας πράξεως; πῶς
[350]	τοῦ μὲν ὁμοίου οὐκ ἐθελήσει	πλεονεκτεῖν,	τοῦ δὲ ἀνομοίου τε καὶ
[344]	νυνδὴ ἔλεγον, τὸν μεγάλα δυνάμενον	πλεονεκτεῖν·	τοῦτον οὖν σκόπει, εἴπερ βούλει
[349]	τε καὶ πράξεως ὁ ἄδικος	πλεονεκτήσει	καὶ ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων πλεῖστον
[350]	δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ	πλεονεκτήσει,	τοῦ δὲ ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν
[350]	ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως μὲν ἐπιστήμονος	(πλεονεκτήσειεν	ἄν, ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως.
[332]	καὶ ὑγίειαν; ἰατρός. (τίς δὲ	πλέοντας	πρὸς τὸν τῆς θαλάττης κίνδυνον;
[332]	ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ. καὶ μὴ	πλέουσι	δὴ κυβερνήτης. ναί. ἆρα καὶ
[333]	κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου, ἔμοιγε δοκεῖ.	πλήν	γ' ἴσως, ὦ Πολέμαρχε, πρὸς
[333]	πεττευτικός; ὁ πεττευτικός. ἀλλ' εἰς	πλίνθων	καὶ λίθων θέσιν ὁ δίκαιος
[333]	φαίνεται. καὶ μὴν ὅταν γε	πλοῖον,	ὁ ναυπηγὸς ἢ ὁ κυβερνήτης;
[329]	πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ	πλουσίοις	πολλὰ παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ,
[330]	Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς δὴ μὴ	πλουσίοις,	χαλεπῶς δὲ τὸ γῆρας φέρουσιν,
[336]	τινος ἄλλου μέγα οἰομένου δύνασθαι	πλουσίου	ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. εἶεν,
[330]	ἐνέγκοι οὔθ' ὁ μὴ ἐπιεικὴς	πλουτήσας	εὔκολός ποτ' ἂν ἑαυτῷ γένοιτο.
[330]	ἐθέλοντες ἐπαινεῖν ἀλλ' ἢ τὸν	πλοῦτον.	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. (πάνυ μὲν
[331]	ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι, ὦ Σώκρατες,	πλοῦτον	χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ'
[329]	τὰς ἐν τῇ νεότητι ἡδονὰς	ποθοῦντες	καὶ ἀναμιμνῃσκόμενοι περί τε τἀφροδίσια
[330]	τὰ πλείω παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω;	(ποῖ'	ἐπεκτησάμην, ἔφη, ὦ Σώκρατες; μέσος
[328]	καὶ ἡμᾶς ἴσως δεήσει πορεύεσθαι,	ποία	τίς ἐστιν, τραχεῖα καὶ χαλεπή,
[342]	καὶ λέγει ἃ λέγει καὶ	ποιεῖ	ἃ ποιεῖ ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν
[338]	ἔχειν εἰπεῖν. μὴ οὖν ἄλλως	ποίει,	ἀλλὰ ἐμοί τε χαρίζου ἀποκρινόμενος
[328]	καὶ ἡδοναί. μὴ οὖν ἄλλως	ποίει,	ἀλλὰ τοῖσδέ τε τοῖς νεανίσκοις
[342]	ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ἃ	ποιεῖ	ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα ἦμεν
[350]	ἐγώ, ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις,	ποίει·	ἐγὼ δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα δή.
[346]	σκοπεῖσθαι, ἡ μὲν ἰατρικὴ ὑγίειαν	ποιεῖ,	ἡ δὲ μισθαρνητικὴ μισθόν, καὶ
[344]	ἣ τὸν μὲν ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον	ποιεῖ,	τοὺς δὲ ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι
[339]	δὲ δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα	ποιεῖν	ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα τότε,
[335]	μουσικῇ οἱ μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται	ποιεῖν;	ἀδύνατον. ἀλλὰ τῇ ἱππικῇ οἱ
[339]	λόγον τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον	ποιεῖν	ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον, τὸ μὴ
[339]	τοὺς ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας	ποιεῖν	ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς
[340]	τοὺς ἥττους τε καὶ ἀρχομένους	ποιεῖν.	ἐκ δὲ τούτων τῶν ὁμολογιῶν
[328]	ἦν δ' ἐγώ, οὕτω χρὴ	ποιεῖν.	ἦιμεν οὖν οἴκαδε εἰς τοῦ
[332]	οὖν δυνατώτατος κάμνοντας φίλους εὖ	ποιεῖν	καὶ ἐχθροὺς κακῶς πρὸς νόσον
[338]	ἄλλοι ἐδέοντο αὐτοῦ μὴ ἄλλως	ποιεῖν.	καὶ ὁ Θρασύμαχος φανερὸς μὲν
[332]	τὸ τοὺς φίλους ἄρα εὖ	ποιεῖν	καὶ τοὺς ἐχθροὺς κακῶς δικαιοσύνην
[334]	τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς	ποιεῖν.	μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες· πονηρὸς
[339]	ἀσύμφορον δήπου προστάττεται τοῖς ἥττοσιν	ποιεῖν.	~(ναὶ μὰ Δί' ἔφη, ὦ
[331]	μὲν δικαίως, ἐνίοτε δὲ ἀδίκως	ποιεῖν;	οἷον τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν
[352]	ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸ	ποιεῖν	πράττειν μεθ' αὑτοῦ διὰ τὸ
[341]	δίκαιον λέγω, τὸ τοῦ κρείττονος	ποιεῖν	συμφέρον. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,
[344]	ἀδικίαν ἠδικηκότα· οὐ γὰρ τὸ	ποιεῖν	τὰ ἄδικα ἀλλὰ τὸ πάσχειν
[339]	ἄρχοντες δίκαιον εἶναι τοῖς ἀρχομένοις	ποιεῖν;	ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι ἔγωγε,
[340]	τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι ταῦτα	ποιεῖν.	τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα ποιεῖν,
[339]	δ' ἐγώ, καὶ τὸ ἀσύμφορα	ποιεῖν	τοῖς ἄρχουσί τε καὶ κρείττοσι
[335]	μὲν φίλον ἀγαθὸν ὄντα εὖ	ποιεῖν,	τὸν δ' ἐχθρὸν κακὸν ὄντα
[335]	εἶναι τὸν μὲν φίλον εὖ	ποιεῖν,	τὸν δ' ἐχθρὸν κακῶς· νῦν
[341]	ὄντος δίκαιον ἔσται τῷ ἥττονι	ποιεῖν.	τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ
[339]	συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί, δίκαιον εἶναι	ποιεῖν	τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ λέγεις;
[340]	ποιεῖν. τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα	ποιεῖν,	ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων
[348]	ἔθνη δυνάμενοι ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς	ποιεῖσθαι·	σὺ δὲ οἴει με ἴσως
[328]	ἀλλὰ μένετε (καὶ μὴ ἄλλως	ποιεῖτε.	καὶ ὁ Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη,
[352]	ὃ ἂν ἢ μόνῳ ἐκείνῳ	ποιῇ	τις ἢ ἄριστα; οὐ μανθάνω,
[330]	γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ αὑτῶν	ποιήματα	καὶ οἱ πατέρες τοὺς παῖδας
[351]	τε καὶ δούλοις ἐγγιγνομένη μισεῖν	ποιήσει	ἀλλήλους καὶ στασιάζειν καὶ ἀδυνάτους
[352]	δὴ οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα	ποιήσει	ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν
[351]	τοῦτό γε ἡ ἀρίστη μάλιστα	ποιήσει	καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος. μανθάνω,
[352]	πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸν πράττειν	ποιήσει	στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν
[350]	δ' ἐγώ, ἀλλ' εἴπερ τοῦτο	ποιήσεις,	ποίει· ἐγὼ δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα
[337]	οὖν, ἔφη, καὶ σὺ οὕτω	ποιήσεις·	ὧν ἐγὼ ἀπεῖπον, τούτων τι
[337]	εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα μᾶλλον	ποιήσοις	ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί
[327]	ἑορτὴν βουλόμενος θεάσασθαι τίνα τρόπον	ποιήσουσιν	ἅτε νῦν πρῶτον ἄγοντες. καλὴ
[328]	Πολέμαρχος. καὶ πρός γε παννυχίδα	ποιήσουσιν,	ἣν ἄξιον θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα γὰρ
[345]	μὴ πέπεισαι, τί σοι ἔτι	ποιήσω;	ἢ εἰς τὴν ψυχὴν φέρων
[328]	γήραος οὐδῷ” φασιν εἶναι οἱ	ποιηταί,	πότερον χαλεπὸν τοῦ βίου, ἢ
[330]	ἀσπάζονται αὐτά. ὥσπερ γὰρ οἱ	ποιηταὶ	τὰ αὑτῶν ποιήματα καὶ οἱ
[340]	ὁ κρείττων αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο	ποιητέον	εἶναι τῷ ἥττονι, καὶ τὸ
[339]	οὕτως. ἃ δ' ἂν θῶνται	ποιητέον	τοῖς ἀρχομένοις, καὶ τοῦτό ἐστι
[341]	τίθεσθαι, τοῦτο δὲ τῷ ἀρχομένῳ	ποιητέον.	ὥστε ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον
[329]	δὴ καὶ Σοφοκλεῖ ποτε τῷ	ποιητῇ	παρεγενόμην ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος· πῶς,
[332]	ἐγώ, ὡς ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης	ποιητικῶς	(τὸ δίκαιον ὃ εἴη. διενοεῖτο
[343]	γε αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ	ποιμένα	γιγνώσκεις. ὅτι δὴ τί μάλιστα;
[345]	πρῶτον ὁριζόμενος τὸν ὡς ἀληθῶς	ποιμένα	οὐκέτι ᾤου δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς
[345]	(ἀποδόσθαι, ὥσπερ χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ	ποιμένα.	τῇ δὲ ποιμενικῇ οὐ δήπου
[343]	δ' ἐγώ. (ὅτι οἴει τοὺς	ποιμένας	ἢ τοὺς βουκόλους τὸ τῶν
[345]	γ' ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ	ποιμενικὴ	εἶναι οὕτω δὲ ᾤμην ἔγωγε
[345]	ἀλλ' οὐ ποιμένα. τῇ δὲ	ποιμενικῇ	οὐ δήπου ἄλλου του μέλει
[345]	αὐτὸν τὰ πρόβατα, καθ' ὅσον	ποιμήν	ἐστιν, οὐ πρὸς τὸ τῶν
[345]	βουλευόμεθα δικαιοσύνην ἀδικίας περὶ πλείονος	ποιούμενοι.	καὶ πῶς, ἔφη, σὲ πείσω;
[343]	καὶ δικαίων, οἱ δ' ἀρχόμενοι	ποιοῦσιν	τὸ ἐκείνου συμφέρον κρείττονος ὄντος,
[343]	κρείττονος ὄντος, καὶ εὐδαίμονα ἐκεῖνον	ποιοῦσιν	ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς δὲ οὐδ'
[330]	(ἀγαπᾶν τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ	ποιοῦσιν	ὡς τὸ πολὺ οἳ ἂν
[351]	ἔφη, χαρίζομαι. εὖ γε σὺ	ποιῶν·	ἀλλὰ δὴ καὶ τόδε μοι
[351]	διαφέρωμαι. ἀλλ' εὖ γε σὺ	ποιῶν,	ὦ ἄριστε. τόδε δέ μοι
[351]	οἵαν, ᾧ ἂν ἐγγένηται, εἴτε	πόλει	τινὶ εἴτε γένει εἴτε στρατοπέδῳ
[338]	οὐκοῦν τοῦτο κρατεῖ ἐν ἑκάστῃ	πόλει,	τὸ ἄρχον; πάνυ γε. (τίθεται
[351]	ἂν ἄδικον εἶναι καὶ ἄλλας	πόλεις	ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι,
[348]	τελέως, ἔφη, οἷοί τε ἀδικεῖν,	πόλεις	τε καὶ ἔθνη δυνάμενοι ἀνθρώπων
[340]	(οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Πολέμαρχε,	διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν οὕτω
[332]	κάμνουσί γε μήν, ὦ φίλε	Πολέμαρχε,	ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ. καὶ μὴ
[331]	ποτὲ λέγει, σὺ μέν, ὦ	Πολέμαρχε,	ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ ἀγνοῶ·
[335]	τοῦ δικαίου βλάπτειν ἔργον, ὦ	Πολέμαρχε,	οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον οὐδένα,
[333]	δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως, ὦ	Πολέμαρχε,	πρὸς τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ, ὅταν
[334]	καλλίων φαίνεται. πολλοῖς ἄρα, ὦ	Πολέμαρχε,	συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν ἀνθρώπων,
[334]	ἐχθρὸν θέσθαι. πῶς θέμενοι, ὦ	Πολέμαρχε;	τὸν δοκοῦντα χρηστόν, τοῦτον φίλον
[340]	γὰρ τὰ κελευόμενα ποιεῖν, ὦ	Πολέμαρχε,	ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον εἶναι
[336]	καὶ ἐγώ τε καὶ ὁ	Πολέμαρχος	δείσαντες διεπτοήθημεν· ὁ δ' εἰς
[331]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ	Πολέμαρχος,	εἴπερ γέ τι χρὴ Σιμωνίδῃ
[340]	οὕτως, ἦ δ' ὃς ὁ	Πολέμαρχος,	ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ,
[327]	ἀπὸ τῆς πομπῆς. ὁ οὖν	Πολέμαρχος	ἔφη· ὦ Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι
[327]	(καὶ ὀλίγῳ ὕστερον ὅ τε	Πολέμαρχος	ἧκε καὶ Ἀδείμαντος ὁ τοῦ
[328]	πῶς λέγεις; οὕτως, ἔφη ὁ	Πολέμαρχος.	καὶ πρός γε παννυχίδα ποιήσουσιν,
[327]	οὖν πόρρωθεν ἡμᾶς οἴκαδε ὡρμημένους	Πολέμαρχος	ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα τὸν
[327]	τοῦ ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς, ἔφη,	Πολέμαρχος	περιμεῖναι. καὶ ἐγὼ μετεστράφην τε
[340]	Δί' ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ	Πολέμαρχος,	σαφέστατά γε. ἐὰν σύ γ'
[331]	ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν, ἔφη, ἐγώ, ὁ	Πολέμαρχος,	τῶν γε σῶν κληρονόμος; πάνυ
[328]	κατελάβομεν καὶ Εὐθύδημον, τοὺς τοῦ	Πολεμάρχου	ἀδελφούς, καὶ δὴ καὶ Θρασύμαχον
[328]	ἦιμεν οὖν οἴκαδε εἰς τοῦ	Πολεμάρχου,	καὶ Λυσίαν τε αὐτόθι κατελάβομεν
[328]	καὶ ὁ πατὴρ ὁ τοῦ	Πολεμάρχου	Κέφαλος. καὶ μάλα πρεσβύτης μοι
[334]	ἀγαθός, ὅσπερ καὶ τὰ τῶν	πολεμίων	κλέψαι καὶ βουλεύματα καὶ τὰς
[332]	ναί. ἆρα καὶ τοῖς μὴ	πολεμοῦσιν	ὁ δίκαιος ἄχρηστος; οὐ πάνυ
[343]	δὴ καὶ τοὺς ἐν ταῖς	πόλεσιν	ἄρχοντας, οἳ ὡς ἀληθῶς ἄρχουσιν,
[339]	εἰσιν οἱ ἄρχοντες ἐν ταῖς	πόλεσιν	ἑκάσταις ἢ οἷοί τι καὶ
[339]	ὃ λέγω ~ἐν ἁπάσαις (ταῖς	πόλεσιν	ταὐτὸν εἶναι δίκαιον, τὸ τῆς
[345]	δὲ τοὺς ἄρχοντας ἐν ταῖς	πόλεσιν,	τοὺς ὡς ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας
[338]	οὐκ οἶσθ' ἔφη, ὅτι τῶν	πόλεων	αἱ μὲν τυραννοῦνται, αἱ δὲ
[351]	πότερον ἡ κρείττων γιγνομένη πόλις	πόλεως	ἄνευ δικαιοσύνης τὴν δύναμιν ταύτην
[330]	δι' αὑτὸν ἀλλὰ διὰ τὴν	πόλιν	εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο ὅτι οὔτ' ἂν
[351]	καὶ λέγε· δοκεῖς ἂν ἢ	πόλιν	ἢ στρατόπεδον ἢ λῃστὰς ἢ
[343]	ἔπειτα ἐν τοῖς πρὸς τὴν	πόλιν,	ὅταν τέ τινες εἰσφοραὶ ὦσιν,
[351]	ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι·	(πόλιν	φαίης ἂν ἄδικον εἶναι καὶ
[347]	ἐπιτρέψαι οὐδὲ ὁμοίοις. ἐπεὶ κινδυνεύει	πόλις	ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον
[351]	σκοπῶ· πότερον ἡ κρείττων γιγνομένη	πόλις	πόλεως ἄνευ δικαιοσύνης τὴν δύναμιν
[327]		~Πολιτεία	Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς
[345]	τε καὶ θεραπευομένῳ, ἔν τε	πολιτικῇ	καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ. σὺ δὲ
[344]	(κέκληνται, οὐ μόνον ὑπὸ τῶν	πολιτῶν	ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων
[344]	δέ τις πρὸς τοῖς τῶν	πολιτῶν	χρήμασιν καὶ αὐτοὺς ἀνδραποδισάμενος δουλώσηται,
[330]	εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν τῷ βίῳ	πολλὰ	ἀδικήματα καὶ ἐκ τῶν ὕπνων,
[343]	(ὁ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ	πολλὰ	κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν ἀρχήν
[329]	οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ πλουσίοις	πολλὰ	παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη,
[329]	Σώκρατες, οἷόν γέ μοι φαίνεται.	πολλάκις	γὰρ συνερχόμεθά τινες εἰς ταὐτὸν
[336]	φαίη εἶναι; (καὶ ὁ Θρασύμαχος	πολλάκις	μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ
[330]	ἐγὼ νῦν οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν	πολλάκις	τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ ὁ
[331]	ἔχει δὲ καὶ ἄλλας χρείας	πολλάς·	ἀλλὰ ἕν γε ἀνθ' ἑνὸς
[351]	ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι,	πολλὰς	δὲ καὶ ὑφ' ἑαυτῇ ἔχειν
[329]	γε τοιούτων ἐν τῷ γήρᾳ	πολλὴ	εἰρήνη γίγνεται καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν
[330]	μέγιστον οἴει ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι τοῦ	πολλὴν	οὐσίαν κεκτῆσθαι; ὅ, ἦ δ'
[329]	τὸν τρόπον ἀλλὰ διὰ τὸ	πολλὴν	οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς γὰρ πλουσίοις
[334]	ὠφελεῖν; οὗτος ἐκείνου καλλίων φαίνεται.	πολλοῖς	ἄρα, ὦ Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι
[353]	ἀποτέμοις καὶ σμίλῃ καὶ ἄλλοις	πολλοῖς;	πῶς γὰρ οὔ; ἀλλ' οὐδενί
[328]	παννυχίδα θεασόμεθα. καὶ συνεσόμεθά τε	πολλοῖς	τῶν νέων αὐτόθι καὶ διαλεξόμεθα.
[334]	μὲν χρηστοὺς εἶναι μὴ ὄντας,	πολλοὺς	δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα
[334]	περὶ τοῦτο, ὥστε δοκεῖν αὐτοῖς	πολλοὺς	μὲν χρηστοὺς εἶναι μὴ ὄντας,
[329]	ὦ Κέφαλε, οἶμαί σου τοὺς	πολλούς,	ὅταν ταῦτα λέγῃς, οὐκ ἀποδέχεσθαι
[330]	δ' ὅς, ἴσως οὐκ ἂν	πολλοὺς	πείσαιμι λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι,
[329]	τοῦ Σοφοκλέους γίγνεται, (δεσποτῶν πάνυ	πολλῶν	ἐστι καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι. ἀλλὰ
[336]	αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας, πρᾶγμα	πολλῶν	χρυσίων τιμιώτερον, ἔπειθ' οὕτως ἀνοήτως
[347]	δὴ καὶ εἰς αὖθις σκεψόμεθα·	πολὺ	δέ μοι δοκεῖ μεῖζον εἶναι
[337]	οὐ δυνάμεθα· ~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς	πολὺ	(μᾶλλον εἰκός ἐστίν που ὑπὸ
[330]	τοῦτο δὲ ποιοῦσιν ὡς τὸ	πολὺ	οἳ ἂν μὴ αὐτοὶ κτήσωνται·
[344]	κατὰ τῶν ὤτων ἁθρόον καὶ	πολὺν	τὸν λόγον· οὐ μὴν εἴασάν
[331]	συναορεῖ ἐλπὶς ἃ μάλιστα θνατῶν	πολύστροφον	γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ οὖν λέγει
[327]	μοι καὶ ἡ τῶν ἐπιχωρίων	πομπὴ	ἔδοξεν εἶναι, οὐ μέντοι ἧττον
[327]	ἄλλοι τινὲς ὡς ἀπὸ τῆς	πομπῆς.	ὁ οὖν Πολέμαρχος ἔφη· ὦ
[342]	δή; αὐτὴ ἡ ἰατρική ἐστιν	πονηρά,	ἢ ἄλλη τις τέχνη ἔσθ'
[342]	αὐτῇ τῇ τέχνῃ ἔνι τις	πονηρία,	καὶ δεῖ ἑκάστῃ τέχνῃ ἄλλης
[342]	τὸ συμφέρον σκοπεῖν· οὔτε γὰρ	πονηρία	οὔτε ἁμαρτία οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ
[342]	ἄλλης προσδεῖται ἐπὶ τὴν αὑτῆς	πονηρίαν	τὸ συμφέρον σκοπεῖν· οὔτε γὰρ
[334]	εἶναι τοὺς μὲν φίλους βλάπτειν	πονηροὶ	γὰρ αὐτοῖς εἰσιν τοὺς δ'
[341]	νῦν ηὑρημένη, ὅτι σῶμά ἐστιν	πονηρὸν	καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ τοιούτῳ
[334]	ποιεῖν. μηδαμῶς, ἔφη, ὦ Σώκρατες·	πονηρὸς	γὰρ ἔοικεν εἶναι ὁ λόγος.
[335]	ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ ὁ	πονηρός.	ναί. κελεύεις δὴ ἡμᾶς προσθεῖναι
[347]	δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ	πονηροτέρου	ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ
[334]	χρηστοὺς φιλεῖν, οὓς δ' ἂν	πονηροὺς	μισεῖν. ἆρ' οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν
[335]	πάνυ γε, ἔφη· τούς γε	πονηρούς	τε καὶ ἐχθροὺς δεῖ βλάπτειν.
[334]	δίκαιον τότε τούτοις τοὺς μὲν	πονηροὺς	(ὠφελεῖν, τοὺς δὲ ἀγαθοὺς βλάπτειν;
[328]	ἣν καὶ ἡμᾶς ἴσως δεήσει	πορεύεσθαι,	ποία τίς ἐστιν, τραχεῖα καὶ
[328]	ἐν δυνάμει ἦ τοῦ ῥᾳδίως	πορεύεσθαι	πρὸς τὸ ἄστυ, οὐδὲν ἂν
[343]	(ὅθεν αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ οὕτω	πόρρω	εἶ περί τε τοῦ δικαίου
[327]	πρὸς τὸ ἄστυ. κατιδὼν οὖν	πόρρωθεν	ἡμᾶς οἴκαδε ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ
[350]	ἰατρικός; ἐν τῇ ἐδωδῇ ἢ	πόσει	ἐθέλειν ἄν τι ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν
[330]	ὁ μὴ ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός	ποτ'	ἂν ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον δέ,
[354]	ἐσκοποῦμεν εὑρεῖν, τὸ δίκαιον ὅτι	ποτ'	ἐστίν, ἀφέμενος ἐκείνου ὁρμῆσαι ἐπὶ
[332]	φάρμακά τε καὶ σιτία καὶ	ποτά.	ἡ δὲ τίσιν τί ἀποδιδοῦσα
[336]	μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν	ποτε	ἡμᾶς ἑκόντας εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις
[331]	θεῖος ἀνήρ τοῦτο μέντοι ὅτι	ποτὲ	λέγει, σὺ μέν, ὦ Πολέμαρχε,
[338]	καὶ τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε, τί	ποτε	λέγεις; οὐ γάρ που τό
[353]	οὕτω. Εχε δή· ἆρ’ ἄν	ποτε	ὄμματα τὸ αὑτῶν ἔργον καλῶς
[329]	ἄλλοις, καὶ δὴ καὶ Σοφοκλεῖ	ποτε	τῷ ποιητῇ παρεγενόμην ἐρωτωμένῳ ὑπό
[353]	ψυχῆς εἶναι; φαμέν. (ἆρ' οὖν	ποτε,	ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς
[331]	τοῦτο δ' αὐτό, τὴν δικαιοσύνην,	πότερα	τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν εἶναι
[347]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ	πότερον	ἀληθεστέρως δοκεῖ σοι λέγεσθαι; τὸν
[349]	δικαίας, ἔφη. τοῦ δὲ ἀδίκου	πότερον	ἀξιοῖ ἂν πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο
[349]	(ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ	πότερον	ἄφρονα; τὸν μὲν μουσικὸν δήπου
[339]	ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι; ἔγωγε.	(πότερον	δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ ἄρχοντες
[330]	εὔκολός ποτ' ἂν ἑαυτῷ γένοιτο.	πότερον	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[351]	ἀλλὰ τόδε περὶ αὐτοῦ σκοπῶ·	πότερον	ἡ κρείττων γιγνομένη πόλις πόλεως
[354]	τυγχάνει εἴτε καὶ οὔ, καὶ	πότερον	ὁ ἔχων αὐτὸ οὐκ εὐδαίμων
[334]	ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις εἶναι	πότερον	τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ χρηστοὺς εἶναι,
[349]	λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον; ἔγωγε.	πότερον	φρόνιμον καὶ πότερον ἄφρονα; τὸν
[328]	οὐδῷ” φασιν εἶναι οἱ ποιηταί,	πότερον	χαλεπὸν τοῦ βίου, ἢ πῶς
[341]	λόγῳ ἰατρός, ὃν ἄρτι ἔλεγες,	πότερον	χρηματιστής ἐστιν ἢ τῶν καμνόντων
[337]	μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν;	πότερον,	ὦ θαυμάσιε, μηδ' εἰ τούτων
[347]	τὸν τοῦ δικαίου. σὺ οὖν	ποτέρως,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Γλαύκων,
[341]	αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται, διόρισαι	ποτέρως	λέγεις τὸν ἄρχοντά τε καὶ
[329]	περί τε τἀφροδίσια καὶ περὶ	πότους	τε καὶ εὐωχίας καὶ ἄλλ'
[348]	αὐτῶν πῶς λέγεις; τὸ μέν	που	ἀρετὴν αὐτοῖν καλεῖς, τὸ δὲ
[331]	οἷον τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν	που	εἴποι, εἴ τις λάβοι παρὰ
[332]	ἀπαιτοῦντι (ἀποδιδόναι. ~καίτοι γε ὀφειλόμενόν	πού	ἐστιν τοῦτο ὃ παρακατέθετο· ἦ
[339]	οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν; πάντως	που,	ἔφη, οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν.
[339]	καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον· αὕτη δέ	που	κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς
[337]	τῷ μὴ εἰδότι; προσήκει δέ	που	μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος· καὶ
[351]	δικαιοσύνη πρὸς ἀδικίαν. ἐλέχθη γάρ	που	ὅτι καὶ δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον
[338]	τί ποτε λέγεις; οὐ γάρ	που	τό γε τοιόνδε φῄς· εἰ
[337]	ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον εἰκός ἐστίν	που	ὑπὸ ὑμῶν τῶν δεινῶν ἢ
[351]	μᾶλλον; πάνυ γε. στάσεις γάρ	που,	ὦ Θρασύμαχε, ἥ γε ἀδικία
[338]	τό γε τοιόνδε φῄς· εἰ	Πουλυδάμας	ἡμῶν κρείττων ὁ παγκρατιαστὴς καὶ
[344]	(ἔχει; ἢ σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν	πρᾶγμα	διορίζεσθαι ὅλου βίου διαγωγήν, ᾗ
[336]	εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας,	πρᾶγμα	πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον, ἔπειθ' οὕτως
[347]	ὑπ' ἄλλου ἢ ἄλλον ὠφελῶν	πράγματα	ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν ἔγωγε
[353]	καί μοι δοκεῖ τοῦτο ἑκάστου	(πράγματος	ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν δ'
[350]	ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν ἢ ἀνδρὸς ἢ	πράγματος;	οὐ δῆτα. μὴ ἰατρικοῦ δέ;
[352]	πώποτέ τι μετ' ἀλλήλων κοινῇ	πρᾶξαι	ἀδίκους ὄντας, τοῦτο οὐ παντάπασιν
[351]	κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται ἀδίκως,	πρᾶξαι	ἄν τι δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν
[353]	τῶν ὄντων οὐδ' ἂν ἑνὶ	πράξαις,	οἷον τὸ τοιόνδε· τὸ ἐπιμελεῖσθαι
[332]	δὲ ὁ δίκαιος; ἐν τίνι	πράξει	καὶ πρὸς τί ἔργον δυνατώτατος
[347]	ὁ μέλλων καλῶς τῇ τέχνῃ	πράξειν	οὐδέποτε αὑτῷ τὸ βέλτιστον πράττει
[334]	καὶ βουλεύματα καὶ τὰς ἄλλας	πράξεις;	πάνυ γε. ὅτου τις ἄρα
[349]	ἀδίκου γε ἀνθρώπου τε καὶ	πράξεως	ὁ ἄδικος πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται
[349]	εὐήθης. τί δέ; τῆς δικαίας	πράξεως;	οὐδὲ τῆς δικαίας, ἔφη. τοῦ
[349]	δικαίου πλεονεκτεῖν καὶ τῆς δικαίας	πράξεως;	πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη, ὅς
[350]	ὁμοίῳ ἑαυτῷ εἰς τὴν αὐτὴν	πρᾶξιν.	ἀλλ' ἴσως, ἔφη, ἀνάγκη τοῦτό
[354]	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι	πρᾷος	ἐγένου καὶ χαλεπαίνων ἐπαύσω. οὐ
[347]	πράξειν οὐδέποτε αὑτῷ τὸ βέλτιστον	πράττει	οὐδ' ἐπιτάττει κατὰ τὴν τέχνην
[345]	τις αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ	πράττειν	ἃ βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω
[352]	τελέως ἄδικοι τελέως εἰσὶ καὶ	πράττειν	ἀδύνατοι ταῦτα (μὲν οὖν ὅτι
[353]	δὲ ἀγαθῇ πάντα ταῦτα εὖ	πράττειν.	ἀνάγκη. οὐκοῦν ἀρετήν γε συνεχωρήσαμεν
[350]	ἢ ὅσα ἄλλος ἐπιστήμων ἢ	πράττειν	ἢ λέγειν, καὶ οὐ ταὐτὰ
[352]	πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸ ποιεῖν	πράττειν	μεθ' αὑτοῦ διὰ τὸ στασιάζειν
[352]	φαίνονται, οἱ δὲ ἄδικοι οὐδὲ	πράττειν	μετ' ἀλλήλων οἷοί (τε ἀλλὰ
[352]	σοφώτεροι καὶ ἀμείνους καὶ δυνατώτεροι	πράττειν	οἱ δίκαιοι φαίνονται, οἱ δὲ
[351]	ἀδυνάτους εἶναι κοινῇ μετ' (ἀλλήλων	πράττειν;	πάνυ γε. τί δὲ ἂν
[352]	ἐργάζεσθαι· πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸν	πράττειν	ποιήσει στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα
[347]	οὔτε τιμῆς· οὔτε γὰρ φανερῶς	πραττόμενοι	τῆς ἀρχῆς ἕνεκα μισθὸν μισθωτοὶ
[327]	εἶναι, οὐ μέντοι ἧττον ἐφαίνετο	πρέπειν	ἣν οἱ Θρᾷκες ἔπεμπον. (προσευξάμενοι
[342]	καὶ τὸ ἐκείνῳ συμφέρον καὶ	πρέπον,	καὶ λέγει ἃ λέγει καὶ
[328]	χαίρω γε διαλεγόμενος (τοῖς σφόδρα	πρεσβύταις·	δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι παρ'
[328]	τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ μάλα	πρεσβύτης	μοι ἔδοξεν εἶναι· διὰ χρόνου
[333]	ἀργυρίῳ, ὅταν δέῃ ἀργυρίου κοινῇ	πρίασθαι	ἢ ἀποδόσθαι ἵππον· τότε (δέ,
[344]	λόγον ἐν νῷ ἔχεις ἀπιέναι	πρὶν	διδάξαι ἱκανῶς ἢ μαθεῖν εἴτε
[354]	καὶ ἐγώ μοι δοκῶ οὕτω,	πρὶν	ὃ τὸ πρῶτον ἐσκοποῦμεν εὑρεῖν,
[354]	τοῦ ἀεὶ παραφερομένου ἀπογεύονται ἁρπάζοντες,	πρὶν	τοῦ προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ
[343]	ἢ ὥσπερ ἄν τις πρὸς	πρόβατα	διατεθείη, καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν
[345]	ἀλλὰ πιαίνειν οἴει αὐτὸν τὰ	πρόβατα,	καθ' ὅσον ποιμήν ἐστιν, οὐ
[343]	δεόμενον, ὅς γε αὐτῇ οὐδὲ	πρόβατα	οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι δὴ
[345]	ἐστιν, οὐ πρὸς τὸ τῶν	προβάτων	βέλτιστον βλέποντα ἀλλ' ὥσπερ δαιτυμόνα
[343]	ἢ τοὺς βουκόλους τὸ τῶν	προβάτων	ἢ τὸ τῶν βοῶν ἀγαθὸν
[337]	πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν	προεῖπες	μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε, μηδ'
[337]	ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος	προείποις	(αὐτῷ ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε,
[328]	αὐτῶν πυνθάνεσθαι, ὥσπερ τινὰ ὁδὸν	προεληλυθότων	ἣν καὶ ἡμᾶς ἴσως δεήσει
[344]	σὺ φῂς εἰδέναι. ἀλλ' ὠγαθέ,	προθυμοῦ	καὶ ἡμῖν ἐνδείξασθαι ~οὔτοι (κακῶς
[338]	γὰρ οὐκ ἔχω. ὡς δὲ	προθύμως	τοῦτο δρῶ, ἐάν τίς μοι
[346]	οὖν οὐδ' ὠφελεῖ τότε, ὅταν	προῖκα	ἐργάζηται; οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν, ὦ
[329]	δὲ καὶ τὰς τῶν οἰκείων	προπηλακίσεις	τοῦ γήρως ὀδύρονται, καὶ ἐπὶ
[351]	ὁποῖόν τι τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη	πρὸς	ἀδικίαν. ἐλέχθη γάρ που ὅτι
[348]	ἂν δὲ ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι	πρὸς	ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα αὐτοί τε
[343]	ἔχει. πρῶτον μὲν ἐν τοῖς	πρὸς	ἀλλήλους συμβολαίοις, ὅπου ἂν ὁ
[336]	ὦ Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε	πρὸς	ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ'
[343]	καὶ παχύνειν αὐτοὺς καὶ θεραπεύειν	πρὸς	ἄλλο τι βλέποντας ἢ τὸ
[327]	ἔφη· ὦ Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι	πρὸς	ἄστυ ὡρμῆσθαι ὡς ἀπιόντες. οὐ
[333]	γὰρ γεωργία· ἢ οὔ; ναί.	πρός	γε καρποῦ κτῆσιν; ναί. καὶ
[328]	οὕτως, ἔφη ὁ Πολέμαρχος. καὶ	πρός	γε παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον
[333]	καὶ μὴν καὶ σκυτοτομική; ναί.	πρός	γε ὑποδημάτων ἂν οἶμαι φαίης
[343]	ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ δίκαιον εἶναι,	πρὸς	δὲ τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς τε
[331]	οὖν λέγει θαυμαστῶς ὡς σφόδρα.	πρὸς	δὴ τοῦτ' ἔγωγε τίθημι τὴν
[332]	ἀλλὰ τί οἴει; ἔφη. ὦ	πρὸς	Διός, ἦν δ' ἐγώ, εἰ
[342]	ᾧ ἂν αὐτὸς δημιουργῇ, καὶ	πρὸς	ἐκεῖνο βλέπων καὶ τὸ ἐκείνῳ
[328]	οὐδ' ἴστε ὅτι λαμπὰς ἔσται	πρὸς	ἑσπέραν ἀφ' ἵππων τῇ θεῷ;
[334]	γὰρ ἐκεῖνος (τὸν τοῦ Ὀδυσσέως	πρὸς	μητρὸς πάππον Αὐτόλυκον ἀγαπᾷ τε
[332]	εὖ ποιεῖν καὶ ἐχθροὺς κακῶς	πρὸς	νόσον καὶ ὑγίειαν; ἰατρός. (τίς
[343]	ἀρχομένους ἢ ὥσπερ ἄν τις	πρὸς	πρόβατα διατεθείη, καὶ ἄλλο τι
[333]	σπουδαῖον εἴη ἡ δικαιοσύνη, εἰ	πρὸς	τὰ ἄχρηστα χρήσιμον ὂν τυγχάνει.
[331]	ὃς γελάσας, καὶ ἅμα ᾔει	πρὸς	τὰ ἱερά. (λέγε δή, εἶπον
[333]	εἰρήνῃ φαίης ἂν χρήσιμον εἶναι;	πρὸς	τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια
[337]	λέγεις; τί ἂν αὐτῷ εἶπες	πρὸς	ταῦτα; εἶεν, ἔφη· ὡς δὴ
[341]	ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα.	πρὸς	ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει, εἴ
[329]	πῶς, ἔφη, (ὦ Σοφόκλεις, ἔχεις	πρὸς	τἀφροδίσια; ἔτι οἷός τε εἶ
[345]	δαιτυμόνα τινὰ καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι,	πρὸς	τὴν εὐωχίαν, ἢ αὖ πρὸς
[343]	ἀλλ' ἔλαττον· ἔπειτα ἐν τοῖς	πρὸς	τὴν πόλιν, ὅταν τέ τινες
[332]	δίκαιος; ἐν τίνι πράξει καὶ	πρὸς	τί ἔργον δυνατώτατος φίλους ὠφελεῖν
[333]	τί δὲ δή; τὴν δικαιοσύνην	πρὸς	τίνος χρείαν ἢ κτῆσιν ἐν
[345]	πρὸς τὴν εὐωχίαν, ἢ αὖ	πρὸς	τὸ (ἀποδόσθαι, ὥσπερ χρηματιστὴν ἀλλ'
[327]	(προσευξάμενοι δὲ καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν	πρὸς	τὸ ἄστυ. κατιδὼν οὖν πόρρωθεν
[328]	δυνάμει ἦ τοῦ ῥᾳδίως πορεύεσθαι	πρὸς	τὸ ἄστυ, οὐδὲν ἂν σὲ
[338]	τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ ἀρχὴ	πρὸς	τὸ αὑτῇ συμφέρον, δημοκρατία μὲν
[338]	ἀπόκρισιν παγκάλην· προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν	πρὸς	τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον.
[338]	αὐτῷ συμφέρει τὰ βόεια κρέα	πρὸς	τὸ σῶμα, τοῦτο τὸ (σιτίον
[345]	καθ' ὅσον ποιμήν ἐστιν, οὐ	πρὸς	τὸ τῶν προβάτων βέλτιστον βλέποντα
[333]	πλήν γ' ἴσως, ὦ Πολέμαρχε,	πρὸς	τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ, ὅταν δέῃ
[344]	κακουργημάτων καλοῦνται ἐπειδὰν δέ τις	πρὸς	τοῖς τῶν πολιτῶν χρήμασιν καὶ
[331]	εἴη ὁ ἀποδιδούς, οὐδ' αὖ	πρὸς	τὸν οὕτως ἔχοντα πάντα ἐθέλων
[332]	ὑγίειαν; ἰατρός. (τίς δὲ πλέοντας	πρὸς	τὸν τῆς θαλάττης κίνδυνον; κυβερνήτης.
[343]	ἄρχουσιν, ἄλλως πως ἡγῇ διανοεῖσθαι	πρὸς	τοὺς ἀρχομένους ἢ ὥσπερ ἄν
[329]	τούτων πέρι καὶ τῶν γε	πρὸς	τοὺς οἰκείους μία τις αἰτία
[349]	ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ ἔτι	πρὸς	τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ δίκαιος τοῦ
[335]	τὸν δ' ἐχθρὸν κακῶς· νῦν	πρὸς	τούτῳ ὧδε λέγειν, ὅτι ἔστιν
[337]	ἡδὺς γὰρ εἶ, ἔφη· ἀλλὰ	πρὸς	τῷ μαθεῖν καὶ ἀπότεισον ἀργύριον.
[340]	καθ' ὅσον τοῦτ' ἔστιν (ὃ	προσαγορεύομεν	αὐτόν, οὐδέποτε ἁμαρτάνει· ὥστε κατὰ
[336]	καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ	προσβλέπων	αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ,
[346]	ἐὰν δὲ μὴ μισθὸς αὐτῇ	προσγίγνηται,	ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται ὁ δημιουργὸς
[342]	τέχνη οὐδεμία ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ	προσδεῖται	ἀλλ' ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν.
[341]	ἂν ὅτι παντάπασι μὲν οὖν	προσδεῖται.	διὰ ταῦτα καὶ ἡ τέχνη
[342]	ἢ οὔτε αὑτῆς οὔτε ἄλλης	προσδεῖται	ἐπὶ τὴν αὑτῆς πονηρίαν τὸ
[342]	ἄλλη τις τέχνη ἔσθ' ὅτι	προσδεῖταί	τινος ἀρετῆς ὥσπερ ὀφθαλμοὶ ὄψεως
[341]	ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι σώματι ἢ	προσδεῖταί	τινος, εἴποιμ' ἂν ὅτι παντάπασι
[336]	ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι,	προσέβλεψα	αὐτὸν πρότερος, (ὥστε αὐτῷ οἷός
[347]	φιλότιμοι. δεῖ δὴ (αὐτοῖς ἀνάγκην	προσεῖναι	καὶ ζημίαν, εἰ μέλλουσιν ἐθέλειν
[338]	εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν παγκάλην·	προσεποιεῖτο	δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ ἐμὲ
[327]	αὐτὸς εἴη. οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν	προσέρχεται·	ἀλλὰ περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ
[339]	ἀπηγόρευες ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην	πρόσεστιν	δὲ δὴ αὐτόθι τὸ τοῦ
[339]	φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι	προσέταξαν	ἆρα τότε, ὦ σοφώτατε Θρασύμαχε,
[349]	προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ δικαίῳ	προσετίθεμεν,	ἐπειδή γε καὶ ἐν ἀρετῇ
[327]	πρέπειν ἣν οἱ Θρᾷκες ἔπεμπον.	(προσευξάμενοι	δὲ καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν πρὸς
[327]	Πειραιᾶ μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος	προσευξόμενός	τε τῇ θεῷ καὶ ἅμα
[337]	προσήκει πάσχειν τῷ μὴ εἰδότι;	προσήκει	δέ που μαθεῖν παρὰ τοῦ
[332]	ἐχθροῦ τῷ ἐχθρῷ ὅπερ καὶ	προσήκει,	κακόν τι. ἠινίξατο ἄρα, ἦν
[337]	ἦν δ' ἐγώ, ἢ ὅπερ	προσήκει	πάσχειν τῷ μὴ εἰδότι; προσήκει
[342]	οὐδεμία οὐδεμιᾷ τέχνῃ πάρεστιν, οὐδὲ	προσήκει	τέχνῃ ἄλλῳ τὸ συμφέρον ζητεῖν
[332]	ὅτι τοῦτ' εἴη δίκαιον, τὸ	προσῆκον	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ ὠνόμασεν
[332]	οὖν τί ἀποδιδοῦσα ὀφειλόμενον καὶ	προσῆκον	τέχνη ἰατρικὴ καλεῖται; τί ἂν
[332]	τίσιν τί ἀποδιδοῦσα ὀφειλόμενον καὶ	προσῆκον	τέχνη μαγειρικὴ καλεῖται; (ἡ τοῖς
[335]	πονηρός. ναί. κελεύεις δὴ ἡμᾶς	προσθεῖναι	τῷ δικαίῳ ἢ ὡς τὸ
[339]	κρείττονος. (σμικρά γε ἴσως, ἔφη,	προσθήκη.	οὔπω δῆλον οὐδ' εἰ μεγάλη·
[348]	εἶναι καὶ τἆλλα αὐτῷ πάντα	προσθήσεις	~(ἃ ἡμεῖς τῷ δικαίῳ προσετίθεμεν,
[328]	καθῆστο δὲ ἐστεφανωμένος ἐπί τινος	προσκεφαλαίου	τε καὶ δίφρου· τεθυκὼς γὰρ
[332]	καὶ ἐχθροὺς βλάπτειν; ἐν τῷ	προσπολεμεῖν	καὶ ἐν τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε
[342]	κυβερνήτῃ συμφέρον σκέψεταί τε καὶ	προστάξει,	ἀλλὰ τὸ τῷ ναύτῃ τε
[340]	μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ	προστάττειν,	τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι ταῦτα
[339]	γὰρ τοῦ κρείττονος ἀσύμφορον δήπου	προστάττεται	τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ μὰ
[339]	ὡμολόγηται τοὺς ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις	προστάττοντας	ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ
[339]	ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ δ' ἂν	προστάττωσιν	οἱ ἄρχοντες δίκαιον εἶναι τοῖς
[339]	μὲν ἄρχοντες ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς	προστάττωσιν,	τοῖς δὲ δίκαιον εἶναι φῇς
[353]	ἑκάστῳ ᾧπερ καὶ ἔργον τι	προστέτακται;	ἴωμεν δὲ ἐπὶ τὰ αὐτὰ
[339]	ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ δὲ	προστιθεῖς	καὶ αὐτὸ φῂς εἶναι τὸ
[346]	ὠφελεῖσθαι τοὺς δημιουργοὺς ἀπὸ τοῦ	προσχρῆσθαι	τῇ μισθωτικῇ τέχνῃ γίγνεσθαι αὐτοῖς.
[346]	ὅτι κοινῇ τινι τῷ αὐτῷ	προσχρώμενοι	ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη.
[350]	ὄντος τότε καὶ εἶδον ἐγώ,	πρότερον	δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ
[336]	καί μοι δοκῶ, εἰ μὴ	πρότερος	ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος ἐμέ,
[336]	λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν	πρότερος,	(ὥστε αὐτῷ οἷός τ' ἐγενόμην
[354]	παραφερομένου ἀπογεύονται ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ	προτέρου	μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ μοι
[352]	εὐδαιμονέστεροί εἰσιν, ὅπερ τὸ ὕστερον	προυθέμεθα	σκέψασθαι, σκεπτέον. φαίνονται μὲν οὖν
[337]	ἐγὼ ᾔδη τε καὶ τούτοις	προύλεγον,	ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ
[327]	τίνα τρόπον ποιήσουσιν ἅτε νῦν	πρῶτον	ἄγοντες. καλὴ μὲν οὖν μοι
[335]	τῷ δικαίῳ ἢ ὡς τὸ	πρῶτον	ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον εἶναι τὸν
[354]	δοκῶ οὕτω, πρὶν ὃ τὸ	πρῶτον	ἐσκοποῦμεν εὑρεῖν, τὸ δίκαιον ὅτι
[352]	ἀλλ' οὐχ ὡς σὺ τὸ	πρῶτον	ἐτίθεσο· εἰ δὲ καὶ ἄμεινον
[338]	οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν μάθω γε	πρῶτον,	ἔφην, τί λέγεις· νῦν γὰρ
[345]	ἐγώ, μὴ σύ γε· ἀλλὰ	πρῶτον	μέν, ἃ ἂν εἴπῃς, ἔμμενε
[352]	εἴτε στρατοπέδῳ ~εἴτε (ἄλλῳ ὁτῳοῦν,	πρῶτον	μὲν ἀδύνατον αὐτὸ ποιεῖν πράττειν
[352]	ταῦτα ποιήσει ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι·	πρῶτον	μὲν ἀδύνατον αὐτὸν πράττειν ποιήσει
[343]	ἀνὴρ ἀδίκου πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει.	πρῶτον	μὲν ἐν τοῖς πρὸς ἀλλήλους
[337]	ἐγώ, ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο	πρῶτον	μὲν μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων
[345]	τὸν ὡς ἀληθῶς ἰατρὸν τὸ	πρῶτον	ὁριζόμενος τὸν ὡς ἀληθῶς ποιμένα
[328]	δὴ καὶ σοῦ ἡδέως ἂν	πυθοίμην	ὅτι σοι φαίνεται τοῦτο, ἐπειδὴ
[344]	ὑπὸ τῶν ἄλλων ὅσοι ἂν	πύθωνται	αὐτὸν τὴν ὅλην ἀδικίαν ἠδικηκότα·
[328]	ᾖμεν· νῦν δέ σε χρὴ	πυκνότερον	δεῦρο ἰέναι. ὡς εὖ ἴσθι
[333]	πατάξαι δεινότατος ἐν μάχῃ εἴτε	πυκτικῇ	εἴτε τινὶ καὶ ἄλλῃ, οὗτος
[328]	γάρ μοι χρῆναι παρ' αὐτῶν	πυνθάνεσθαι,	ὥσπερ τινὰ ὁδὸν προεληλυθότων ἣν
[353]	ἂν μάθοις ὃ ἄρτι ἠρώτων,	πυνθανόμενος	εἰ οὐ τοῦτο ἑκάστου εἴη
[337]	ὅτι οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως	πυνθανομένῳ.	ἀλλ' εἴ σοι εἶπεν· ὦ
[353]	αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ γάρ	πω	τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τῇ
[352]	δὴ καὶ οὕς φαμεν ἐρρωμένως	πώποτέ	τι μετ' ἀλλήλων κοινῇ πρᾶξαι
[353]	ἀντὶ τῆς ἀρετῆς κακίαν; καὶ	πῶς	ἄν; ἔφη· τυφλότητα γὰρ ἴσως
[337]	ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ ἐλέγχῃ.	πῶς	γὰρ ἄν, ἔφην ἐγώ, ὦ
[348]	ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ λέγει;	πῶς	γὰρ οὐ βούλομαι; ἦ δ'
[349]	ὁ δὲ δίκαιος οὐκ ἔοικεν;	πῶς	γὰρ οὐ μέλλει, ἔφη, ὁ
[353]	καὶ σμίλῃ καὶ ἄλλοις πολλοῖς;	πῶς	γὰρ οὔ; ἀλλ' οὐδενί γ'
[327]	οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι ἐσμέν;	πῶς	γὰρ οὔ; ἢ τοίνυν τούτων,
[354]	εὐδαίμων, ὁ δὲ μὴ τἀναντία.	πῶς	γὰρ οὔ; ὁ μὲν δίκαιος
[339]	καὶ τοῦτό ἐστι τὸ δίκαιον;	πῶς	γὰρ οὔ; (οὐ μόνον ἄρα
[354]	εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα δέ.	πῶς	γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα, ὦ
[348]	αὐτοῖν καλεῖς, τὸ δὲ κακίαν;	πῶς	γὰρ οὔ; οὐκοῦν τὴν μὲν
[338]	δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ δὲ ἀριστοκρατοῦνται;	πῶς	γὰρ οὔ; οὐκοῦν τοῦτο κρατεῖ
[351]	καὶ ὑφ' ἑαυτῇ ἔχειν δουλωσαμένην;	πῶς	γὰρ οὔκ; ἔφη. καὶ τοῦτό
[349]	πλεονεκτεῖν καὶ τῆς δικαίας πράξεως;	πῶς	γὰρ οὔκ; ἔφη, ὅς γε
[345]	ἀδικίας περὶ πλείονος ποιούμενοι. καὶ	πῶς,	ἔφη, σὲ πείσω; εἰ γὰρ
[329]	ποιητῇ παρεγενόμην ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος·	πῶς,	ἔφη, (ὦ Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς
[343]	οἳ ὡς ἀληθῶς ἄρχουσιν, ἄλλως	πως	ἡγῇ διανοεῖσθαι πρὸς τοὺς ἀρχομένους
[334]	τοῦτον φίλον εἶναι. νῦν δὲ	πῶς,	ἦν δ' ἐγώ, μεταθώμεθα; τὸν
[334]	τὸν φίλον καὶ ἐχθρὸν θέσθαι.	πῶς	θέμενοι, ὦ Πολέμαρχε; τὸν δοκοῦντα
[337]	εἴ σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε,	πῶς	λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες
[339]	δὲ μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ	πῶς	λέγεις; οὕτως. ἃ δ' ἂν
[328]	ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις; ἢ	πῶς	λέγεις; οὕτως, ἔφη ὁ Πολέμαρχος.
[337]	εἴπω τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ	πῶς	λέγεις; τί ἂν αὐτῷ εἶπες
[348]	δή, τὸ τοιόνδε περὶ αὐτῶν	πῶς	λέγεις; τὸ μέν που ἀρετὴν
[328]	πότερον χαλεπὸν τοῦ βίου, ἢ	πῶς	σὺ αὐτὸ ἐξαγγέλλεις. ~(ἐγώ σοι,
[341]	ἢ ὅτι μάλιστα τελέαν εἶναι;	(πῶς	τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην ἐγώ,
[347]	ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ ἄρχῃ.	πῶς	τοῦτο λέγεις, ὦ Σώκρατες; ἔφη