HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique)

λ = 62 formes différentes pour 185 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[349]   ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν,

[331]   ἄν τίς τι παρά του λάβῃ, ἢ καὶ αὐτὰ ταῦτα ἔστιν

[331]   τε λέγειν καὶ ἃ ἂν λάβῃ τις ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν οὖν,

[331]   ἄν που εἴποι, εἴ τις λάβοι παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα,

[327]   καί μου ὄπισθεν ὁ παῖς λαβόμενος τοῦ ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς, ἔφη,

[333]   νόσον ὅστις δεινὸς φυλάξασθαι, καὶ λαθεῖν οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ.

[344]   μέρει ὅταν τις ἀδικήσας μὴ λάθῃ, ζημιοῦταί τε καὶ ὀνείδη ἔχει

[341]   ἔσται· (οὔτε γὰρ ἄν με λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι

[347]   μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες

[344]   οὐ κατὰ σμικρὸν τἀλλότρια καὶ λάθρᾳ καὶ βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ

[341]   με λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι τῷ λόγῳ δύναιο. οὐδέ

[337]   μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ

[347]   λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ' αὖ τιμῆς ἕνεκα·

[328]   δ' ἐγώ· καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες διαδώσουσιν ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς

[328]   δ' ὅς, οὐδ' ἴστε ὅτι λαμπὰς ἔσται πρὸς ἑσπέραν ἀφ' ἵππων

[345]   δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως ἐμέ

[348]   ὅς, καὶ τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ ἄξια λόγου,

[351]   ὦ ἄριστε. τόδε δέ μοι λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας,

[331]   ἅμα ᾔει πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε δή, εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ

[352]   ἦν δ' ἐγώ. καί μοι λέγε· δοκεῖ τί σοι εἶναι ἵππου

[351]   καὶ τόδε μοι χάρισαι καὶ λέγε· δοκεῖς ἂν ἢ πόλιν ἢ

[336]   ἀλλὰ σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ

[337]   ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε, λέγε· πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν.

[341]   ἢ τῶν καμνόντων θεραπευτής; καὶ λέγε τὸν τῷ ὄντι ἰατρὸν ὄντα.

[342]   ἐκείνῳ συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ λέγει ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ἃ

[332]   καὶ τοὺς ἐχθροὺς κακῶς δικαιοσύνην λέγει; δοκεῖ μοι. τίς οὖν δυνατώτατος

[331]   πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ οὖν λέγει θαυμαστῶς ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ

[340]   διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί

[347]   δοκεῖ μεῖζον εἶναι ὃ νῦν λέγει Θρασύμαχος, τὸν τοῦ ἀδίκου βίον

[342]   καὶ πρέπον, καὶ λέγει ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ ἅπαντα.

[331]   δῆλον γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο λέγει, ὅπερ ἄρτι ἐλέγομεν, τό τινος

[348]   πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ λέγει; πῶς γὰρ οὐ βούλομαι; ἦ

[332]   ἢ τὸ τοιοῦτον, ὡς ἔοικεν, λέγει Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον

[331]   ἀνήρ τοῦτο μέντοι ὅτι ποτὲ λέγει, σὺ μέν, ὦ Πολέμαρχε, ἴσως

[331]   ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὡς καὶ Πίνδαρος λέγει. χαριέντως γάρ τοι, ὦ Σώκρατες,

[331]   τοῦτο λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,

[348]   ἔφην, οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα, εἰ ἐν

[349]   σκοπούμενον, ἕως ἄν σε ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς

[329]   αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον· ὦ

[350]   ἀρέσκει, καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ'

[338]   ἐάν τίς μοι δοκῇ εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ μάλα,

[335]   ἀδίκου. παντάπασί μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ ἄρα

[340]   ἐάντε μή; οὕτω σε φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω

[331]   ὅρος ἐστὶν δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε λέγειν καὶ ἃ ἂν λάβῃ τις

[334]   τοὐναντίον ἢ τὸν Σιμωνίδην ἔφαμεν λέγειν. καὶ μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει.

[350]   ἄλλος ἐπιστήμων ἢ πράττειν ἢ λέγειν, καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ

[350]   ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ ἐᾷς λέγειν. καίτοι τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν

[348]   ἄλλοι τινές, εἴχομεν ἄν τι λέγειν κατὰ τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν

[348]   ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ δ'

[331]   οὕτως ἔχοντα πάντα ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις. οὐκ ἄρα

[340]   ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο λέγειν ὅτε τοὺς ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ

[335]   κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ ὧδε λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν μὲν

[331]   φῂς τὸν Σιμωνίδην λέγοντα ὀρθῶς λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ δ'

[338]   ~ἀλλὰ σὲ δὴ μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν· σὺ γὰρ δὴ φῂς εἰδέναι

[349]   τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν. τί δέ σοι, ἔφη, τοῦτο

[340]   Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ ἐβούλου λέγειν τὸ δίκαιον, τὸ τοῦ κρείττονος

[332]   καὶ ὁ ἀποδιδούς οὐχ οὕτω λέγειν φῂς τὸν Σιμωνίδην; πάνυ μὲν

[353]   ἄν; ἔφη· τυφλότητα γὰρ ἴσως λέγεις ἀντὶ τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν

[350]   ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν

[339]   μὲν τοῦτο σκεπτέον εἰ ἀληθῆ λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ

[339]   ἦν δ' ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ μή,

[336]   δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ

[334]   δὲ τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ

[338]   ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις. εἶτ' οὐκ οἶσθ' ἔφη, ὅτι

[339]   λέγεις σύ; ἔφη. ἃ σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον.

[349]   ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον

[347]   γιγνώσκω, τὴν δὲ ζημίαν ἥντινα λέγεις καὶ ὡς ἐν μισθοῦ μέρει

[333]   συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια δὲ λέγεις κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα

[337]   σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν;

[338]   μάθω γε πρῶτον, ἔφην, τί λέγεις· νῦν γὰρ οὔπω οἶδα. τὸ

[333]   σῶν εἶναι, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι

[329]   παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις· οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ λέγουσι

[338]   τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε, τί ποτε λέγεις; οὐ γάρ που τό γε

[331]   ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις. οὐκ ἄρα οὗτος ὅρος ἐστὶν

[353]   κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό γε λέγεις. οὐκοῦν καὶ ὦτα στερόμενα τῆς

[339]   μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως. ἃ δ' ἂν θῶνται

[328]   ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως, ἔφη ὁ Πολέμαρχος. καὶ

[330]   ἢ τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. (πάνυ μὲν οὖν, ἦν δ'

[339]   τοὐναντίον, τὸ μὴ συμφέρον. τί λέγεις σύ; ἔφη. ἃ σὺ λέγεις,

[337]   τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς λέγεις; τί ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς

[339]   ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ λέγεις; τὸ γὰρ τοῦ κρείττονος ἀσύμφορον

[348]   τὸ τοιόνδε περὶ αὐτῶν πῶς λέγεις; τὸ μέν που ἀρετὴν αὐτοῖν

[341]   ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται, διόρισαι ποτέρως λέγεις τὸν ἄρχοντά τε καὶ τὸν

[331]   εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ, λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ' αὐτό,

[347]   ἐὰν μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις, ὦ Σώκρατες; ἔφη ὁ Γλαύκων·

[335]   οὕτως ἄν μοι δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,

[347]   καὶ πότερον ἀληθεστέρως δοκεῖ σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου ἔγωγε λυσιτελέστερον

[347]   τε καὶ φιλάργυρον εἶναι ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε, ἔφη.

[336]   οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ

[329]   σου τοὺς πολλούς, ὅταν ταῦτα λέγῃς, οὐκ ἀποδέχεσθαι ἀλλ' ἡγεῖσθαί σε

[336]   καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν

[350]   περὶ αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν ἄν

[348]   μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ ἤδη δικαστῶν τινων τῶν

[352]   ὄντας, τοῦτο οὐ παντάπασιν ἀληθὲς λέγομεν· οὐ γὰρ ἂν ἀπείχοντο ἀλλήλων

[340]   ταύτην τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ' οἶμαι λέγομεν τῷ ῥήματι οὕτως, ὅτι ὁ

[330]   οὐκ εἰσῄει. οἵ τε γὰρ λεγόμενοι μῦθοι περὶ τῶν ἐν Ἅιδου,

[331]   κληρονόμος, τί φῂς τὸν Σιμωνίδην λέγοντα ὀρθῶς λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι,

[335]   ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον εἶναι τὸν μὲν φίλον

[348]   τι λέγειν κατὰ τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ δῆλος εἶ ὅτι

[330]   ὃς τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ δι' αὑτὸν ἀλλὰ

[350]   ταῖς γραυσὶν ταῖς τοὺς μύθους λεγούσαις, εἶεν” ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ

[329]   λέγεις· οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ λέγουσι μέν τι, οὐ μέντοι γε

[348]   ὦ ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ'

[350]   οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ μόγις, μετὰ

[344]   ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν

[338]   οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε, ὃ λέγω ~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν

[331]   δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν που εἴποι, εἴ

[345]   εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ δή σοι λέγω τό γ' ἐμόν, ὅτι οὐ

[341]   ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον λέγω, τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν συμφέρον.

[348]   τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον, ὅσα

[349]   λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν, ἔφην· ὁ δίκαιος τοῦ μὲν

[331]   ἑκάστῳ ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν. ἀλλὰ

[330]   ἴσως οὐκ ἂν πολλοὺς πείσαιμι λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι, ἔφη, ὦ

[341]   δοκῶ, ἔφην, ἂν εἰπεῖν οὕτω λέγων, ἢ οὔ; ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί

[327]   ἦν δ' ἐγώ, ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν πείσωμεν ὑμᾶς ὡς

[341]   οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέοντα καὶ συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν γοῦν,

[351]   ἢ πόλιν ἢ στρατόπεδον ἢ λῃστὰς ἢ κλέπτας ἢ ἄλλο τι

[343]   ὁ δ' ἔλαττον, ὅταν τε λήψεις, (ὁ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ

[346]   ὠφελία ἐστίν, ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις, ἀλλ' εἰ δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι,

[332]   ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ λῆψις βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν

[333]   πεττευτικός. ἀλλ' εἰς πλίνθων καὶ λίθων θέσιν ὁ δίκαιος χρησιμώτερός τε

[354]   διὰ σέ· ἀλλ' ὥσπερ οἱ λίχνοι τοῦ ἀεὶ παραφερομένου ἀπογεύονται ἁρπάζοντες,

[339]   κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ δίκαιον,

[340]   ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ, κατὰ

[340]   ὁ ἰατρὸς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ λογιστὴς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ γραμματιστής· τὸ

[340]   αὐτὸ τοῦτο ὃ ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ,

[340]   ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις· ἐπεὶ αὐτίκα ἰατρὸν καλεῖς σὺ

[341]   με ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις κακουργοῦντά σε ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην;

[353]   φαίνεται, ἔφη, κατὰ τὸν σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ μὴν ὅ γε εὖ

[331]   Κέφαλος, καὶ παραδίδωμι ὑμῖν τὸν λόγον· δεῖ γάρ με ἤδη τῶν

[349]   εἴτε μή, ἀλλ' οὐ τὸν λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ.

[353]   τἆλλα πάντα εἰς τὸν αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ

[344]   ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν νῷ ἔχεις ἀπιέναι πρὶν

[340]   ἁμαρτάνει· ὥστε κατὰ τὸν ἀκριβῆ λόγον, ἐπειδὴ καὶ σὺ ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς

[344]   τε καὶ παρασχεῖν τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ δὴ ἔγωγε καὶ αὐτὸς

[337]   ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν,

[345]   τὴν ψυχὴν φέρων ἐνθῶ τὸν λόγον; μὰ Δί' ἦν δ' ἐγώ,

[351]   ~ἵνα καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα (τὸν λόγον, ὁποῖόν τι τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη

[348]   ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ

[344]   ὤτων ἁθρόον καὶ πολὺν τὸν λόγον· οὐ μὴν εἴασάν γε αὐτὸν

[338]   ᾗ ἂν κακουργήσαις μάλιστα τὸν λόγον. οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν δ'

[348]   δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ

[339]   δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν σὸν λόγον τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ποιεῖν

[334]   ἀληθῆ. κατὰ δὴ τὸν σὸν λόγον τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς

[336]   παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ

[352]   γὰρ περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ λόγος, ἀλλὰ περὶ τοῦ ὅντινα τρόπον

[351]   ὅτι σὸς οὗτος ἦν ὁ λόγος. ἀλλὰ τόδε περὶ αὐτοῦ σκοπῶ·

[343]   ἦν ὅτι ὁ τοῦ δικαίου λόγος εἰς τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ Θρασύμαχος

[334]   κλέπτειν δεινός. ὡς γοῦν ὁ λόγος, ἔφη, σημαίνει. κλέπτης ἄρα τις

[330]   φέρουσιν, εὖ ἔχει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι οὔτ' ἂν ὁ ἐπιεικὴς

[334]   πονηρὸς γὰρ ἔοικεν εἶναι ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν δ'

[348]   λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ' ἃ νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο

[336]   ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο

[352]   δὲ δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου, ἔφη, θαρρῶν· οὐ γὰρ ἔγωγέ

[336]   νῦν δὲ ἡνίκα ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος,

[343]   ~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ λόγου καὶ πᾶσι καταφανὲς ἦν ὅτι

[331]   εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ τοῦ λόγου κληρονόμος, τί φῂς τὸν Σιμωνίδην

[354]   ἀρετή, καὶ ἐμπεσόντος αὖ ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον ἡ ἀδικία τῆς

[328]   τοσοῦτον αὔξονται αἱ περὶ τοὺς λόγους ἐπιθυμίαι τε καὶ ἡδοναί. μὴ

[341]   ποιεῖν. τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα ὄντα. πρὸς ταῦτα κακούργει

[341]   οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι τῷ λόγῳ δύναιο. οὐδέ γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι,

[349]   δ' ἐγώ, ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν σε

[341]   εἰπέ μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός, ὃν ἄρτι ἔλεγες, πότερον

[335]   δή, ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ

[341]   ἔπος εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ, ὃ νυνδὴ ἔλεγες, οὗ τὸ

[342]   καὶ σκόπει ἐκείνῳ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ ἄλλως ἔχει; οὕτως,

[336]   τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει ἐγώ τε καὶ ὅδε,

[330]   εὖ ἔχει, ὃς τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ δι'

[352]   ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὰ λοιπά μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος

[349]   ὦ ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν τῇ

[333]   φήσεις δὲ καὶ ἀσπίδα καὶ λύραν ὅταν δέῃ φυλάττειν καὶ μηδὲν

[330]   κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω

[328]   οἴκαδε εἰς τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν τε αὐτόθι κατελάβομεν καὶ Εὐθύδημον,

[354]   μὴν ἄθλιόν γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα δέ. πῶς γὰρ οὔ;

[348]   τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ δ' ὅς,

[348]   γε καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ' οὔ. ἀλλὰ τί

[348]   ὅτι τις εἴπῃ. εἰ γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν ἀδικίαν ἐτίθεσο, κακίαν

[344]   ᾗ ἂν διαγόμενος ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη; ἐγὼ γὰρ οἶμαι,

[348]   τελέαν ἀδικίαν τελέας οὔσης δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς εἶναι; (πάνυ μὲν οὖν

[354]   οὐδέποτ' ἄρα, ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι,

[347]   λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου ἔγωγε λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ'

[354]   ἐμπεσόντος αὖ ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον ἡ ἀδικία τῆς δικαιοσύνης, οὐκ

[336]   τὸ ὠφέλιμον μηδ' ὅτι τὸ λυσιτελοῦν μηδ' ὅτι τὸ κερδαλέον μηδ'

[344]   ὄν, τὸ δ' ἄδικον ἑαυτῷ λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα εἰπὼν

[329]   ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά τινα καὶ ἄγριον δεσπότην ἀποδράς.

Pages
[349]	ἁμιλλήσεται ὡς ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς	λάβῃ;	ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν,
[331]	ἄν τίς τι παρά του	λάβῃ,	ἢ καὶ αὐτὰ ταῦτα ἔστιν
[331]	τε λέγειν καὶ ἃ ἂν	λάβῃ	τις ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν οὖν,
[331]	ἄν που εἴποι, εἴ τις	λάβοι	παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα,
[327]	καί μου ὄπισθεν ὁ παῖς	λαβόμενος	τοῦ ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς, ἔφη,
[333]	νόσον ὅστις δεινὸς φυλάξασθαι, καὶ	λαθεῖν	οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ.
[344]	μέρει ὅταν τις ἀδικήσας μὴ	λάθῃ,	ζημιοῦταί τε καὶ ὀνείδη ἔχει
[341]	ἔσται· (οὔτε γὰρ ἄν με	λάθοις	κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι
[347]	μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε	λάθρᾳ	αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες
[344]	οὐ κατὰ σμικρὸν τἀλλότρια καὶ	λάθρᾳ	καὶ βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ
[341]	με λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ	λαθὼν	βιάσασθαι τῷ λόγῳ δύναιο. οὐδέ
[337]	μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου	λαμβάνῃ	λόγον καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ
[347]	λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς	λαμβάνοντες	κλέπται. οὐδ' αὖ τιμῆς ἕνεκα·
[328]	δ' ἐγώ· καινόν γε τοῦτο.	λαμπάδια	ἔχοντες διαδώσουσιν ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς
[328]	δ' ὅς, οὐδ' ἴστε ὅτι	λαμπὰς	ἔσται πρὸς ἑσπέραν ἀφ' ἵππων
[345]	δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν ἢ τῷ	λανθάνειν	ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως ἐμέ
[348]	ὅς, καὶ τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ	λανθάνῃ·	ἔστι δὲ οὐκ ἄξια λόγου,
[351]	ὦ ἄριστε. τόδε δέ μοι	λέγε·	ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας,
[331]	ἅμα ᾔει πρὸς τὰ ἱερά.	(λέγε	δή, εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ
[352]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	λέγε·	δοκεῖ τί σοι εἶναι ἵππου
[351]	καὶ τόδε μοι χάρισαι καὶ	λέγε·	δοκεῖς ἂν ἢ πόλιν ἢ
[336]	ἀλλὰ σαφῶς μοι καὶ ἀκριβῶς	λέγε	ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς ἐγὼ
[337]	ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε,	λέγε·	πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν.
[341]	ἢ τῶν καμνόντων θεραπευτής; καὶ	λέγε	τὸν τῷ ὄντι ἰατρὸν ὄντα.
[342]	ἐκείνῳ συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ	λέγει	ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ἃ
[332]	καὶ τοὺς ἐχθροὺς κακῶς δικαιοσύνην	λέγει;	δοκεῖ μοι. τίς οὖν δυνατώτατος
[331]	πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ οὖν	λέγει	θαυμαστῶς ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ
[340]	διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν οὕτω	λέγει	Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί
[347]	δοκεῖ μεῖζον εἶναι ὃ νῦν	λέγει	Θρασύμαχος, τὸν τοῦ ἀδίκου βίον
[342]	καὶ πρέπον, καὶ λέγει ἃ	λέγει	καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ ἅπαντα.
[331]	δῆλον γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο	λέγει,	ὅπερ ἄρτι ἐλέγομεν, τό τινος
[348]	πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ	λέγει;	πῶς γὰρ οὐ βούλομαι; ἦ
[332]	ἢ τὸ τοιοῦτον, ὡς ἔοικεν,	λέγει	Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον
[331]	ἀνήρ τοῦτο μέντοι ὅτι ποτὲ	λέγει,	σὺ μέν, ὦ Πολέμαρχε, ἴσως
[331]	ἀγαθὴ γηροτρόφος, ὡς καὶ Πίνδαρος	λέγει.	χαριέντως γάρ τοι, ὦ Σώκρατες,
[331]	τοῦτο λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς	λέγειν.	ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ' ἐγώ,
[348]	ἔφην, οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει	λέγειν,	ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα, εἰ ἐν
[349]	σκοπούμενον, ἕως ἄν σε ὑπολαμβάνω	λέγειν	ἅπερ διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς
[329]	αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος ἔτι	(λέγειν	αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον· ὦ
[350]	ἀρέσκει, καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν	λέγειν.	εἰ οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ'
[338]	ἐάν τίς μοι δοκῇ εὖ	λέγειν,	εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ μάλα,
[335]	ἀδίκου. παντάπασί μοι δοκεῖς ἀληθῆ	λέγειν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες. (εἰ ἄρα
[340]	ἐάντε μή; οὕτω σε φῶμεν	λέγειν;	ἥκιστά γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω
[331]	ὅρος ἐστὶν δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε	λέγειν	καὶ ἃ ἂν λάβῃ τις
[334]	τοὐναντίον ἢ τὸν Σιμωνίδην ἔφαμεν	λέγειν.	καὶ μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει.
[350]	ἄλλος ἐπιστήμων ἢ πράττειν ἢ	λέγειν,	καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ
[350]	ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ ἐᾷς	λέγειν.	καίτοι τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν
[348]	ἄλλοι τινές, εἴχομεν ἄν τι	λέγειν	κατὰ τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν
[348]	ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας	λέγειν.	λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ δ'
[331]	οὕτως ἔχοντα πάντα ἐθέλων τἀληθῆ	λέγειν.	(ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις. οὐκ ἄρα
[340]	ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο	λέγειν	ὅτε τοὺς ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ
[335]	κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ ὧδε	λέγειν,	ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν μὲν
[331]	φῂς τὸν Σιμωνίδην λέγοντα ὀρθῶς	λέγειν	περὶ δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ δ'
[338]	~ἀλλὰ σὲ δὴ μᾶλλον (εἰκὸς	λέγειν·	σὺ γὰρ δὴ φῂς εἰδέναι
[349]	τὰ δοκοῦντα περὶ τῆς ἀληθείας	λέγειν.	τί δέ σοι, ἔφη, τοῦτο
[340]	Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ ἐβούλου	λέγειν	τὸ δίκαιον, τὸ τοῦ κρείττονος
[332]	καὶ ὁ ἀποδιδούς οὐχ οὕτω	λέγειν	φῂς τὸν Σιμωνίδην; πάνυ μὲν
[353]	ἄν; ἔφη· τυφλότητα γὰρ ἴσως	λέγεις	ἀντὶ τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν
[350]	ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ ἃ νῦν	λέγεις	ἀρέσκει, καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν
[339]	μὲν τοῦτο σκεπτέον εἰ ἀληθῆ	λέγεις,	δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ
[339]	ἦν δ' ἐγώ, ἔμαθον ὃ	λέγεις·	εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ μή,
[336]	δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη,	λέγεις.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ
[334]	δὲ τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ	λέγεις	εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ
[338]	ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί	λέγεις.	εἶτ' οὐκ οἶσθ' ἔφη, ὅτι
[339]	λέγεις σύ; ἔφη. ἃ σὺ	λέγεις,	ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον.
[349]	ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα	λέγεις,	ἕτερον δὲ (ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον
[347]	γιγνώσκω, τὴν δὲ ζημίαν ἥντινα	λέγεις	καὶ ὡς ἐν μισθοῦ μέρει
[333]	συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια δὲ	λέγεις	κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα
[337]	σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε, πῶς	λέγεις;	μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν;
[338]	μάθω γε πρῶτον, ἔφην, τί	λέγεις·	νῦν γὰρ οὔπω οἶδα. τὸ
[333]	σῶν εἶναι, ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν	λέγεις	ὅταν μηδὲν δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι
[329]	παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ, ἔφη,	λέγεις·	οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ λέγουσι
[338]	τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε, τί ποτε	λέγεις;	οὐ γάρ που τό γε
[331]	ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη,	λέγεις.	οὐκ ἄρα οὗτος ὅρος ἐστὶν
[353]	κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό γε	λέγεις.	οὐκοῦν καὶ ὦτα στερόμενα τῆς
[339]	μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς	λέγεις;	οὕτως. ἃ δ' ἂν θῶνται
[328]	ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις; ἢ πῶς	λέγεις;	οὕτως, ἔφη ὁ Πολέμαρχος. καὶ
[330]	ἢ τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ, ἔφη,	λέγεις.	(πάνυ μὲν οὖν, ἦν δ'
[339]	τοὐναντίον, τὸ μὴ συμφέρον. τί	λέγεις	σύ; ἔφη. ἃ σὺ λέγεις,
[337]	τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς	λέγεις;	τί ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς
[339]	ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ	λέγεις;	τὸ γὰρ τοῦ κρείττονος ἀσύμφορον
[348]	τὸ τοιόνδε περὶ αὐτῶν πῶς	λέγεις;	τὸ μέν που ἀρετὴν αὐτοῖν
[341]	ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται, διόρισαι ποτέρως	λέγεις	τὸν ἄρχοντά τε καὶ τὸν
[331]	εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ,	λέγεις,	ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ' αὐτό,
[347]	ἐὰν μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο	λέγεις,	ὦ Σώκρατες; ἔφη ὁ Γλαύκων·
[335]	οὕτως ἄν μοι δοκεῖ καλῶς	λέγεσθαι.	ἔστιν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,
[347]	καὶ πότερον ἀληθεστέρως δοκεῖ σοι	λέγεσθαι;	τὸν τοῦ δικαίου ἔγωγε λυσιτελέστερον
[347]	τε καὶ φιλάργυρον εἶναι ὄνειδος	λέγεταί	τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε, ἔφη.
[336]	οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους	λέγῃς.	καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ
[329]	σου τοὺς πολλούς, ὅταν ταῦτα	λέγῃς,	οὐκ ἀποδέχεσθαι ἀλλ' ἡγεῖσθαί σε
[336]	καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν	λέγῃς·	ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν
[350]	περὶ αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν	λέγοιμι,	εὖ οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν ἄν
[348]	μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι ἐν ἑκατέρῳ	λέγομεν,	καὶ ἤδη δικαστῶν τινων τῶν
[352]	ὄντας, τοῦτο οὐ παντάπασιν ἀληθὲς	λέγομεν·	οὐ γὰρ ἂν ἀπείχοντο ἀλλήλων
[340]	ταύτην τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ' οἶμαι	λέγομεν	τῷ ῥήματι οὕτως, ὅτι ὁ
[330]	οὐκ εἰσῄει. οἵ τε γὰρ	λεγόμενοι	μῦθοι περὶ τῶν ἐν Ἅιδου,
[331]	κληρονόμος, τί φῂς τὸν Σιμωνίδην	λέγοντα	ὀρθῶς λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι,
[335]	ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν,	λέγοντες	δίκαιον εἶναι τὸν μὲν φίλον
[348]	τι λέγειν κατὰ τὰ νομιζόμενα	λέγοντες·	νῦν δὲ δῆλος εἶ ὅτι
[330]	ὃς τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ	λέγοντι	(ὅτι οὐ δι' αὑτὸν ἀλλὰ
[350]	ταῖς γραυσὶν ταῖς τοὺς μύθους	λεγούσαις,	εἶεν” ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ
[329]	λέγεις· οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ	λέγουσι	μέν τι, οὐ μέντοι γε
[348]	ὦ ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ	λέγω	ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ'
[350]	οὐχ (ὡς ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως	λέγω,	ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ μόγις, μετὰ
[344]	ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει.	~λέγω	γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν
[338]	οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε, ὃ	λέγω	~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν
[331]	δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε	λέγω·	πᾶς ἄν που εἴποι, εἴ
[345]	εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ δή σοι	λέγω	τό γ' ἐμόν, ὅτι οὐ
[341]	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον	λέγω,	τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν συμφέρον.
[348]	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες	λέγωμεν	αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον, ὅσα
[349]	λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ	λέγωμεν,	ἔφην· ὁ δίκαιος τοῦ μὲν
[331]	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο	λέγων	δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν. ἀλλὰ
[330]	ἴσως οὐκ ἂν πολλοὺς πείσαιμι	λέγων.	εὖ γὰρ ἴσθι, ἔφη, ὦ
[341]	δοκῶ, ἔφην, ἂν εἰπεῖν οὕτω	λέγων,	ἢ οὔ; ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί
[327]	ἦν δ' ἐγώ, ἔτι ἓν	λείπεται,	τὸ ἢν πείσωμεν ὑμᾶς ὡς
[341]	οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν	λέοντα	καὶ συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν γοῦν,
[351]	ἢ πόλιν ἢ στρατόπεδον ἢ	λῃστὰς	ἢ κλέπτας ἢ ἄλλο τι
[343]	ὁ δ' ἔλαττον, ὅταν τε	λήψεις,	(ὁ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ
[346]	ὠφελία ἐστίν, ἡ τοῦ μισθοῦ	λῆψις,	ἀλλ' εἰ δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι,
[332]	ἐάνπερ ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ	λῆψις	βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν
[333]	πεττευτικός. ἀλλ' εἰς πλίνθων καὶ	λίθων	θέσιν ὁ δίκαιος χρησιμώτερός τε
[354]	διὰ σέ· ἀλλ' ὥσπερ οἱ	λίχνοι	τοῦ ἀεὶ παραφερομένου ἀπογεύονται ἁρπάζοντες,
[339]	κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ ὀρθῶς	λογιζομένῳ	πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ δίκαιον,
[340]	ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν	λογισμῷ	ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ, κατὰ
[340]	ὁ ἰατρὸς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ	λογιστὴς	ἐξήμαρτεν καὶ ὁ γραμματιστής· τὸ
[340]	αὐτὸ τοῦτο ὃ ἐξαμαρτάνει; ἢ	λογιστικόν,	ὃς ἂν ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ,
[340]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς	λόγοις·	ἐπεὶ αὐτίκα ἰατρὸν καλεῖς σὺ
[341]	με ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς	λόγοις	κακουργοῦντά σε ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην;
[353]	φαίνεται, ἔφη, κατὰ τὸν σὸν	λόγον.	~(ἀλλὰ μὴν ὅ γε εὖ
[331]	Κέφαλος, καὶ παραδίδωμι ὑμῖν τὸν	λόγον·	δεῖ γάρ με ἤδη τῶν
[349]	εἴτε μή, ἀλλ' οὐ τὸν	λόγον	ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ.
[353]	τἆλλα πάντα εἰς τὸν αὐτὸν	λόγον;	ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ
[344]	ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν	λόγον	ἐν νῷ ἔχεις ἀπιέναι πρὶν
[340]	ἁμαρτάνει· ὥστε κατὰ τὸν ἀκριβῆ	λόγον,	ἐπειδὴ καὶ σὺ ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς
[344]	τε καὶ παρασχεῖν τῶν εἰρημένων	λόγον.	καὶ δὴ ἔγωγε καὶ αὐτὸς
[337]	ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ	λόγον	καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν,
[345]	τὴν ψυχὴν φέρων ἐνθῶ τὸν	λόγον;	μὰ Δί' ἦν δ' ἐγώ,
[351]	~ἵνα καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα (τὸν	λόγον,	ὁποῖόν τι τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη
[348]	ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ	λόγον,	ὅσα αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ
[344]	ὤτων ἁθρόον καὶ πολὺν τὸν	λόγον·	οὐ μὴν εἴασάν γε αὐτὸν
[338]	ᾗ ἂν κακουργήσαις μάλιστα τὸν	λόγον.	οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν δ'
[348]	δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ	λόγον	παρὰ λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ
[339]	δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν σὸν	λόγον	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ποιεῖν
[334]	ἀληθῆ. κατὰ δὴ τὸν σὸν	λόγον	τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς
[336]	παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων διακοῦσαι τὸν	λόγον·	ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ
[352]	γὰρ περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος ὁ	λόγος,	ἀλλὰ περὶ τοῦ ὅντινα τρόπον
[351]	ὅτι σὸς οὗτος ἦν ὁ	λόγος.	ἀλλὰ τόδε περὶ αὐτοῦ σκοπῶ·
[343]	ἦν ὅτι ὁ τοῦ δικαίου	λόγος	εἰς τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ Θρασύμαχος
[334]	κλέπτειν δεινός. ὡς γοῦν ὁ	λόγος,	ἔφη, σημαίνει. κλέπτης ἄρα τις
[330]	φέρουσιν, εὖ ἔχει ὁ αὐτὸς	λόγος,	ὅτι οὔτ' ἂν ὁ ἐπιεικὴς
[334]	πονηρὸς γὰρ ἔοικεν εἶναι ὁ	λόγος.	τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν δ'
[348]	λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ ἄξια	λόγου,	ἀλλ' ἃ νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο
[336]	ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ	λόγου,	ἔπειτα ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο
[352]	δὲ δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ	λόγου,	ἔφη, θαρρῶν· οὐ γὰρ ἔγωγέ
[336]	νῦν δὲ ἡνίκα ὑπὸ τοῦ	λόγου	ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος,
[343]	~(ἐπειδὴ οὖν ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ	λόγου	καὶ πᾶσι καταφανὲς ἦν ὅτι
[331]	εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ τοῦ	λόγου	κληρονόμος, τί φῂς τὸν Σιμωνίδην
[354]	ἀρετή, καὶ ἐμπεσόντος αὖ ὕστερον	λόγου,	ὅτι λυσιτελέστερον ἡ ἀδικία τῆς
[328]	τοσοῦτον αὔξονται αἱ περὶ τοὺς	λόγους	ἐπιθυμίαι τε καὶ ἡδοναί. μὴ
[341]	ποιεῖν. τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη,	λόγῳ	ἄρχοντα ὄντα. πρὸς ταῦτα κακούργει
[341]	οὔτε μὴ λαθὼν βιάσασθαι τῷ	λόγῳ	δύναιο. οὐδέ γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι,
[349]	δ' ἐγώ, ἀποκνητέον γε τῷ	λόγῳ	ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον, ἕως ἄν σε
[341]	εἰπέ μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ	λόγῳ	ἰατρός, ὃν ἄρτι ἔλεγες, πότερον
[335]	δή, ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ	λόγῳ	ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ
[341]	ἔπος εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ	λόγῳ,	ὃ νυνδὴ ἔλεγες, οὗ τὸ
[342]	καὶ σκόπει ἐκείνῳ τῷ ἀκριβεῖ	λόγῳ·	οὕτως ἢ ἄλλως ἔχει; οὕτως,
[336]	τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ τῶν	λόγων	σκέψει ἐγώ τε καὶ ὅδε,
[330]	εὖ ἔχει, ὃς τῷ Σεριφίῳ	λοιδορουμένῳ	καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ δι'
[352]	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὰ	λοιπά	μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος
[349]	ὦ ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος	λύραν	ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν τῇ
[333]	φήσεις δὲ καὶ ἀσπίδα καὶ	λύραν	ὅταν δέῃ φυλάττειν καὶ μηδὲν
[330]	κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν,	Λυσανίας	δὲ ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω
[328]	οἴκαδε εἰς τοῦ Πολεμάρχου, καὶ	Λυσίαν	τε αὐτόθι κατελάβομεν καὶ Εὐθύδημον,
[354]	μὴν ἄθλιόν γε εἶναι οὐ	λυσιτελεῖ,	εὐδαίμονα δέ. πῶς γὰρ οὔ;
[348]	τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας λέγειν.	λυσιτελεῖ	μὲν οὖν, ἦ δ' ὅς,
[348]	γε καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν	λυσιτελεῖν,	δικαιοσύνην δ' οὔ. ἀλλὰ τί
[348]	ὅτι τις εἴπῃ. εἰ γὰρ	λυσιτελεῖν	μὲν τὴν ἀδικίαν ἐτίθεσο, κακίαν
[344]	ᾗ ἂν διαγόμενος ἕκαστος ἡμῶν	λυσιτελεστάτην	ζωὴν ζῴη; ἐγὼ γὰρ οἶμαι,
[348]	τελέαν ἀδικίαν τελέας οὔσης δικαιοσύνης	λυσιτελεστέραν	φῂς εἶναι; (πάνυ μὲν οὖν
[354]	οὐδέποτ' ἄρα, ὦ μακάριε Θρασύμαχε,	λυσιτελέστερον	ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι,
[347]	λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου ἔγωγε	λυσιτελέστερον	βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ'
[354]	ἐμπεσόντος αὖ ὕστερον λόγου, ὅτι	λυσιτελέστερον	ἡ ἀδικία τῆς δικαιοσύνης, οὐκ
[336]	τὸ ὠφέλιμον μηδ' ὅτι τὸ	λυσιτελοῦν	μηδ' ὅτι τὸ κερδαλέον μηδ'
[344]	ὄν, τὸ δ' ἄδικον ἑαυτῷ	λυσιτελοῦν	τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα εἰπὼν
[329]	ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ	λυττῶντά	τινα καὶ ἄγριον δεσπότην ἀποδράς.

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 22/11/2005