Pages
[335]	ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ λόγῳ	ὁ	ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ ὁ
[328]	μὴ ἀκουσομένων, οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ	ὁ	Ἀδείμαντος, ἆρά γε, ἦ δ'
[349]	ἔφη, ἔχει. τί δὲ δὴ	ὁ	ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ τοῦ δικαίου
[350]	ὦ Θρασύμαχε, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	ἄδικος ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου τε
[349]	ἔφην, φρόνιμός τε καὶ ἀγαθὸς	ὁ	ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος οὐδέτερα;
[349]	τῷ φρονίμῳ καὶ τῷ ἀγαθῷ	ὁ	ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος οὐκ
[349]	γε ἀνθρώπου τε καὶ πράξεως	ὁ	ἄδικος πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται ὡς
[353]	ἀνὴρ εὖ βιώσεται, κακῶς δὲ	ὁ	ἄδικος. φαίνεται, ἔφη, κατὰ τὸν
[352]	(καὶ θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς ἔσται	ὁ	ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε, ὁ δὲ
[342]	τὸ τῷ κάμνοντι; ὡμολόγηται γὰρ	ὁ	ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων εἶναι ἄρχων
[342]	συνέφη. οὐκοῦν καὶ ὁ κυβερνήτης	ὁ	ἀκριβὴς ναυτῶν εἶναι ἄρχων ἀλλ'
[340]	δημιουργῶν ἁμαρτάνει. ἐπιλειπούσης γὰρ ἐπιστήμης	ὁ	ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει, ἐν ᾧ οὐκ
[350]	γε οὕτως ἔχειν. τί δὲ	ὁ	ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως μὲν ἐπιστήμονος
[331]	ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος ἂν εἴη	ὁ	ἀποδιδούς, οὐδ' αὖ πρὸς τὸν
[332]	ὦσιν ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ	ὁ	ἀποδιδούς οὐχ οὕτω λέγειν φῂς
[350]	ὁ δὲ σοφὸς ἀγαθός; φημί.	ὁ	ἄρα ἀγαθός τε καὶ σοφὸς
[340]	ὅτι ὁ ἰατρὸς ἥμαρτεν καὶ	ὁ	ἄρχων ἥμαρτεν. τοιοῦτον οὖν δή
[330]	τὸ γῆρας φέρουσιν, εὖ ἔχει	ὁ	αὐτὸς λόγος, ὅτι οὔτ' ἂν
[334]	δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου γε	ὁ	αὐτὸς φύλαξ ἀγαθός, ὅσπερ καὶ
[347]	τῷ ἀρχομένῳ· ὥστε πᾶς ἂν	ὁ	γιγνώσκων τὸ ὠφελεῖσθαι μᾶλλον ἕλοιτο
[337]	γένηται, εἶπον. ἀλλ' ἔστιν, ἔφη	ὁ	Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ
[328]	(καὶ μὴ ἄλλως ποιεῖτε. καὶ	ὁ	Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη, μενετέον εἶναι.
[327]	ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ δ' ὃς	ὁ	Γλαύκων. (καὶ ὀλίγῳ ὕστερον ὅ
[347]	τοῦτο λέγεις, ὦ Σώκρατες; ἔφη	ὁ	Γλαύκων· τοὺς μὲν γὰρ δύο
[327]	πεῖσαι μὴ ἀκούοντας; οὐδαμῶς, ἔφη	ὁ	Γλαύκων. ὡς τοίνυν μὴ ἀκουσομένων,
[340]	καὶ ὁ λογιστὴς ἐξήμαρτεν καὶ	ὁ	γραμματιστής· τὸ δ' οἶμαι ἕκαστος
[354]	ὁ μὲν δίκαιος ἄρα εὐδαίμων,	ὁ	δ' ἄδικος ἄθλιος. ἔστω, ἔφη.
[336]	καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες διεπτοήθημεν·	ὁ	δ' εἰς τὸ μέσον φθεγξάμενος,
[343]	ἀπὸ τῶν ἴσων πλέον εἰσφέρει,	ὁ	δ' ἔλαττον, ὅταν τε λήψεις,
[350]	ὢν ἀγαθός τε καὶ σοφός,	ὁ	δὲ ἄδικος ἀμαθής τε καὶ
[349]	οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ ἀνομοίου,	ὁ	δὲ ἄδικος τοῦ τε ὁμοίου
[350]	δίκαιος τῷ σοφῷ καὶ ἀγαθῷ,	ὁ	δὲ ἄδικος τῷ κακῷ καὶ
[335]	βλάπτειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται.	ὁ	δέ γε δίκαιος ἀγαθός; πάνυ
[350]	οὐχ οὕτως ἔλεγες; ἔγωγε, ἔφη.	(ὁ	δέ γε δίκαιος τοῦ μὲν
[349]	τε καὶ ἀγαθὸς ὁ ἄδικος,	ὁ	δὲ δίκαιος οὐδέτερα; καὶ τοῦτ'
[349]	καὶ τῷ ἀγαθῷ ὁ ἄδικος,	ὁ	δὲ δίκαιος οὐκ ἔοικεν; πῶς
[352]	ἔσται ὁ ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε,	ὁ	δὲ δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ
[350]	ἄν, ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως.	ὁ	δὲ ἐπιστήμων σοφός; φημί. ὁ
[350]	τε καὶ ἐναντίου. ἔοικεν, ἔφη.	ὁ	δὲ κακός τε καὶ ἀμαθὴς
[349]	ὢν καὶ ἐοικέναι τοῖς τοιούτοις,	ὁ	δὲ μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος
[354]	ζῶν μακάριός τε καὶ εὐδαίμων,	ὁ	δὲ μὴ τἀναντία. πῶς γὰρ
[343]	τε λήψεις, (ὁ μὲν οὐδέν,	ὁ	δὲ πολλὰ κερδαίνει. καὶ γὰρ
[350]	ὁ δὲ ἐπιστήμων σοφός; φημί.	ὁ	δὲ σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ
[350]	ἄδικος ἀμαθής τε καὶ κακός.	ὁ	δὴ Θρασύμαχος ὡμολόγησε μὲν πάντα
[346]	αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται	ὁ	δημιουργὸς ἀπὸ τῆς τέχνης; οὐ
[333]	ἄλλο; κοινωνήματα δῆτα. (ἆρ' οὖν	ὁ	δίκαιος ἀγαθὸς καὶ χρήσιμος κοινωνὸς
[333]	ἀλλ' εἰς τίνα δὴ κοινωνίαν	ὁ	δίκαιος ἀμείνων κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ
[353]	μὲν ἄρα δικαία ψυχὴ καὶ	ὁ	δίκαιος ἀνὴρ εὖ βιώσεται, κακῶς
[334]	φὼρ δεινός. ἔοικεν. εἰ ἄρα	ὁ	δίκαιος ἀργύριον δεινὸς φυλάττειν, καὶ
[332]	ἆρα καὶ τοῖς μὴ πολεμοῦσιν	ὁ	δίκαιος ἄχρηστος; οὐ πάνυ μοι
[332]	θαλάττης κίνδυνον; κυβερνήτης. τί δὲ	ὁ	δίκαιος; ἐν τίνι πράξει καὶ
[349]	ἀξιοῖ πλέον ἔχειν μηδὲ βούλεται	ὁ	δίκαιος, τοῦ δὲ ἀδίκου; ἀλλ'
[349]	πειρῶ ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι·	ὁ	δίκαιος τοῦ δικαίου δοκεῖ τί
[349]	ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν, ἔφην·	ὁ	δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ
[333]	εἰς πλίνθων καὶ λίθων θέσιν	ὁ	δίκαιος χρησιμώτερός τε καὶ ἀμείνων
[333]	ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ κοινῇ χρῆσθαι,	ὁ	δίκαιος χρησιμώτερος τῶν ἄλλων; ὅταν
[334]	ἔφη, σημαίνει. κλέπτης ἄρα τις	ὁ	δίκαιος, ὡς ἔοικεν, ἀναπέφανται, καὶ
[330]	αὐτὸς λόγος, ὅτι οὔτ' ἂν	ὁ	ἐπιεικὴς πάνυ τι ῥᾳδίως γῆρας
[354]	εἴτε καὶ οὔ, καὶ πότερον	ὁ	ἔχων αὐτὸ οὐκ εὐδαίμων ἐστὶν
[343]	δικαίου λόγος εἰς τοὐναντίον περιειστήκει,	ὁ	Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ
[344]	τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα εἰπὼν	ὁ	Θρασύμαχος ἐν νῷ εἶχεν ἀπιέναι,
[336]	τις αὐτὸ φαίη εἶναι; (καὶ	ὁ	Θρασύμαχος πολλάκις μὲν καὶ διαλεγομένων
[344]	ζῴη; ἐγὼ γὰρ οἶμαι, ἔφη	ὁ	Θρασύμαχος, τουτὶ ἄλλως ἔχειν; ἔοικας,
[338]	αὐτοῦ μὴ ἄλλως ποιεῖν. καὶ	ὁ	Θρασύμαχος φανερὸς μὲν ἦν ἐπιθυμῶν
[340]	λέγομεν τῷ ῥήματι οὕτως, ὅτι	ὁ	ἰατρὸς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ λογιστὴς
[340]	πᾶς γ' ἂν εἴποι ὅτι	ὁ	ἰατρὸς ἥμαρτεν καὶ ὁ ἄρχων
[333]	τότε (δέ, ὡς ἐγὼ οἶμαι,	ὁ	ἱππικός. ἦ γάρ; φαίνεται. καὶ
[328]	κύκλῳ. εὐθὺς οὖν με ἰδὼν	ὁ	Κέφαλος ἠσπάζετό τε καὶ εἶπεν·
[331]	Σιμωνίδῃ πείθεσθαι. καὶ μέντοι, ἔφη	ὁ	Κέφαλος, καὶ παραδίδωμι ὑμῖν τὸν
[327]	πόρρωθεν ἡμᾶς οἴκαδε ὡρμημένους Πολέμαρχος	ὁ	Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα τὸν παῖδα
[333]	οἰκοδομικοῦ τε καὶ κιθαριστικοῦ, ὥσπερ	ὁ	κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου εἰς κρουμάτων;
[340]	τὸ μὴ συμφέρον. ἀλλ' ἔφη	ὁ	Κλειτοφῶν, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον
[340]	σύ γ' ἔφη, αὐτῷ μαρτυρήσῃς,	ὁ	Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ τί, ἔφη,
[340]	κρείττονος συμφέρον ἔλεγεν ὃ ἡγοῖτο	ὁ	κρείττων αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον
[333]	γε πλοῖον, ὁ ναυπηγὸς ἢ	ὁ	κυβερνήτης; ἔοικεν. ὅταν οὖν τί
[342]	οὐχ ὡμολόγηται; συνέφη. οὐκοῦν καὶ	ὁ	κυβερνήτης ὁ ἀκριβὴς ναυτῶν εἶναι
[340]	ὅτι ὁ ἰατρὸς ἐξήμαρτεν καὶ	ὁ	λογιστὴς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ γραμματιστής·
[352]	οὐ γὰρ περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος	ὁ	λόγος, ἀλλὰ περὶ τοῦ ὅντινα
[351]	ἔφην, ὅτι σὸς οὗτος ἦν	ὁ	λόγος. ἀλλὰ τόδε περὶ αὐτοῦ
[334]	καὶ κλέπτειν δεινός. ὡς γοῦν	ὁ	λόγος, ἔφη, σημαίνει. κλέπτης ἄρα
[334]	Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν εἶναι	ὁ	λόγος. τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν
[347]	ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι	ὁ	μέλλων καλῶς τῇ τέχνῃ πράξειν
[350]	καὶ ἑκάτερον εἶναι. ὡμολογοῦμεν γάρ.	ὁ	μὲν ἄρα δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται
[330]	τε πάππου καὶ τοῦ πατρός.	ὁ	μὲν γὰρ πάππος τε καὶ
[343]	ὅταν τέ τινες εἰσφοραὶ ὦσιν,	ὁ	μὲν δίκαιος ἀπὸ τῶν ἴσων
[354]	μὴ τἀναντία. πῶς γὰρ οὔ;	ὁ	μὲν δίκαιος ἄρα εὐδαίμων, ὁ
[350]	ἔοικεν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,	ὁ	μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ καὶ
[343]	δ' ἔλαττον, ὅταν τε λήψεις,	(ὁ	μὲν οὐδέν, ὁ δὲ πολλὰ
[330]	σκοπεῖ εἴ τινά τι ἠδίκησεν.	ὁ	μὲν οὖν εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν
[330]	γῆρας μετὰ πενίας ἐνέγκοι οὔθ'	ὁ	μὴ ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ'
[333]	καὶ μὴν ὅταν γε πλοῖον,	ὁ	ναυπηγὸς ἢ ὁ κυβερνήτης; ἔοικεν.
[327]	τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφὸς καὶ Νικήρατος	ὁ	Νικίου καὶ ἄλλοι τινὲς ὡς
[341]	ἔφη, θεραπευτής. τί δὲ κυβερνήτης;	ὁ	ὀρθῶς κυβερνήτης ναυτῶν ἄρχων ἐστὶν
[327]	τινὲς ὡς ἀπὸ τῆς πομπῆς.	ὁ	οὖν Πολέμαρχος ἔφη· ὦ Σώκρατες,
[338]	φῄς· εἰ Πουλυδάμας ἡμῶν κρείττων	ὁ	παγκρατιαστὴς καὶ αὐτῷ συμφέρει τὰ
[327]	ἑ κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν	ὁ	παῖς λαβόμενος τοῦ ἱματίου, κελεύει
[333]	τόδε δὲ σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ	ὁ	πατάξαι δεινότατος ἐν μάχῃ εἴτε
[330]	πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ	ὁ	πατὴρ ἔτι ἐλάττω αὐτὴν ἐποίησε
[328]	Ἀριστωνύμου· ἦν δ' ἔνδον καὶ	ὁ	πατὴρ ὁ τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος.
[333]	πεττῶν θέσιν, ἢ ὁ πεττευτικός;	ὁ	πεττευτικός. ἀλλ' εἰς πλίνθων καὶ
[333]	κοινωνὸς εἰς πεττῶν θέσιν, ἢ	ὁ	πεττευτικός; ὁ πεττευτικός. ἀλλ' εἰς
[336]	διαρπασόμενος. καὶ ἐγώ τε καὶ	ὁ	Πολέμαρχος δείσαντες διεπτοήθημεν· ὁ δ'
[331]	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν	ὁ	Πολέμαρχος, εἴπερ γέ τι χρὴ
[340]	οὐχ οὕτως, ἦ δ' ὃς	ὁ	Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ'
[328]	ἢ πῶς λέγεις; οὕτως, ἔφη	ὁ	Πολέμαρχος. καὶ πρός γε παννυχίδα
[340]	μὰ Δί' ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Πολέμαρχος, σαφέστατά γε. ἐὰν σύ
[331]	ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν, ἔφη, ἐγώ,	ὁ	Πολέμαρχος, τῶν γε σῶν κληρονόμος;
[335]	ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς δὲ	ὁ	πονηρός. ναί. κελεύεις δὴ ἡμᾶς
[332]	ἦν δ' ἐγώ, ὡς ἔοικεν,	ὁ	Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ δίκαιον ὃ
[335]	φίλοις ὠφελίαν, οὐκ ἦν σοφὸς	ὁ	ταῦτα εἰπών. οὐ γὰρ ἀληθῆ
[343]	πρὸς ἀλλήλους συμβολαίοις, ὅπου ἂν	ὁ	τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ
[349]	πῶς γὰρ οὐ μέλλει, ἔφη,	ὁ	τοιοῦτος ὢν καὶ ἐοικέναι τοῖς
[327]	τε Πολέμαρχος ἧκε καὶ Ἀδείμαντος	ὁ	τοῦ Γλαύκωνος ἀδελφὸς καὶ Νικήρατος
[343]	καὶ πᾶσι καταφανὲς ἦν ὅτι	ὁ	τοῦ δικαίου λόγος εἰς τοὐναντίον
[331]	(λέγε δή, εἶπον ἐγώ, σὺ	ὁ	τοῦ λόγου κληρονόμος, τί φῂς
[328]	δ' ἔνδον καὶ ὁ πατὴρ	ὁ	τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ μάλα
[329]	τὸ γῆρας, ὦ Σώκρατες, ἀλλ'	ὁ	τρόπος τῶν ἀνθρώπων. ἂν μὲν
[341]	τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ μοι·	ὁ	τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός, ὃν
[354]	τὸν σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ μὴν	ὅ	γε εὖ ζῶν μακάριός τε
[332]	ὀφειλόμενον; παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη,	ὅ	γε ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ
[342]	οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται. οὐκ ἄρα	ὅ	γε τοιοῦτος κυβερνήτης τε καὶ
[354]	γὰρ τὸ δίκαιον μὴ οἶδα	ὅ	ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι εἴτε ἀρετή
[330]	ἀπολελαυκέναι τοῦ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι;	ὅ,	ἦ δ' ὅς, ἴσως οὐκ
[332]	βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι δὲ ὦσιν	ὅ	τε ἀπολαμβάνων καὶ ὁ ἀποδιδούς
[338]	ἄλλους. εἰπόντος δέ μου ταῦτα,	ὅ	τε Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι
[327]	ὁ Γλαύκων. (καὶ ὀλίγῳ ὕστερον	ὅ	τε Πολέμαρχος ἧκε καὶ Ἀδείμαντος
[353]	σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν τι ἔργον	ὃ	ἄλλῳ τῶν ὄντων οὐδ' ἂν
[353]	οὐ τοῦτο ἑκάστου εἴη ἔργον	ὃ	ἂν ἢ μόνον τι ἢ
[352]	ἵππου καὶ ἄλλου ὁτουοῦν ἔργον,	ὃ	ἂν ἢ μόνῳ ἐκείνῳ ποιῇ
[353]	δὴ οἶμαι ἄμεινον ἂν μάθοις	ὃ	ἄρτι ἠρώτων, πυνθανόμενος εἰ οὐ
[348]	(τοῦτο μέν, ἔφην, οὐκ ἀγνοῶ	ὃ	βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα,
[328]	ἐνταῦθα ἤδη εἶ τῆς ἡλικίας	ὃ	δὴ ἐπὶ γήραος οὐδῷ” φασιν
[340]	εἰπέ, ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν	ὃ	ἐβούλου λέγειν τὸ δίκαιον, τὸ
[332]	ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ δίκαιον	ὃ	εἴη. διενοεῖτο μὲν γάρ, ὡς
[340]	τοὺς κάμνοντας κατ' αὐτὸ τοῦτο	ὃ	ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν
[340]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον ἔλεγεν	ὃ	ἡγοῖτο ὁ κρείττων αὑτῷ συμφέρειν·
[339]	νῦν, ἦν δ' ἐγώ, ἔμαθον	ὃ	λέγεις· εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ
[338]	τοῦτ' οὖν ἐστιν, ὦ βέλτιστε,	ὃ	λέγω ~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν
[347]	δέ μοι δοκεῖ μεῖζον εἶναι	ὃ	νῦν λέγει Θρασύμαχος, τὸν τοῦ
[341]	εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ,	ὃ	νυνδὴ ἔλεγες, οὗ τὸ συμφέρον
[332]	γε ὀφειλόμενόν πού ἐστιν τοῦτο	ὃ	παρακατέθετο· ἦ γάρ; ναί. ἀποδοτέον
[340]	τούτων, καθ' ὅσον τοῦτ' ἔστιν	(ὃ	προσαγορεύομεν αὐτόν, οὐδέποτε ἁμαρτάνει· ὥστε
[339]	δίκαιον εἶναι ποιεῖν τοὐναντίον ἢ	ὃ	σὺ λέγεις; τὸ γὰρ τοῦ
[344]	χεῖρον εἴτε βέλτιον βιωσόμεθα ἀγνοοῦντες	ὃ	σὺ φῂς εἰδέναι. ἀλλ' ὠγαθέ,
[354]	ἐγώ μοι δοκῶ οὕτω, πρὶν	ὃ	τὸ πρῶτον ἐσκοποῦμεν εὑρεῖν, τὸ
[336]	λόγων σκέψει ἐγώ τε καὶ	ὅδε,	εὖ ἴσθι ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν.
[328]	παρ' αὐτῶν πυνθάνεσθαι, ὥσπερ τινὰ	ὁδὸν	προεληλυθότων ἣν καὶ ἡμᾶς ἴσως
[329]	τῶν οἰκείων προπηλακίσεις τοῦ γήρως	ὀδύρονται,	καὶ ἐπὶ τούτῳ δὴ τὸ
[334]	καὶ γὰρ ἐκεῖνος (τὸν τοῦ	Ὀδυσσέως	πρὸς μητρὸς πάππον Αὐτόλυκον ἀγαπᾷ
[343]	νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἢ τοῦτο,	(ὅθεν	αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ οὕτω πόρρω
[347]	ζημίαν, εἰ μέλλουσιν ἐθέλειν ἄρχειν	ὅθεν	κινδυνεύει τὸ ἑκόντα ἐπὶ τὸ
[335]	ἀδίκους; ἢ καὶ (συλλήβδην ἀρετῇ	οἱ	ἀγαθοὶ κακούς; ἀλλὰ ἀδύνατον. οὐ
[347]	οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν ἄρχειν	οἱ	ἀγαθοὶ οὔτε τιμῆς· οὔτε γὰρ
[348]	Θρασύμαχε, δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἀγαθοὶ	οἱ	ἄδικοι; οἵ γε τελέως, ἔφη,
[330]	οἱ δὲ κτησάμενοι διπλῇ ἢ	οἱ	ἄλλοι ἀσπάζονται αὐτά. ὥσπερ γὰρ
[338]	ταῦτα, ὅ τε Γλαύκων καὶ	οἱ	ἄλλοι ἐδέοντο αὐτοῦ μὴ ἄλλως
[329]	ἐπεπόνθη, ἕνεκά γε γήρως, καὶ	οἱ	ἄλλοι πάντες ὅσοι ἐνταῦθα ἦλθον
[330]	καὶ κατὰ τὴν χρείαν ᾗπερ	οἱ	ἄλλοι. χαλεποὶ οὖν καὶ συγγενέσθαι
[334]	μισεῖν. ἆρ' οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν	οἱ	ἄνθρωποι περὶ τοῦτο, ὥστε δοκεῖν
[339]	βελτίστου, ἃ δ' ἂν προστάττωσιν	οἱ	ἄρχοντες δίκαιον εἶναι τοῖς ἀρχομένοις
[339]	ἔγωγε. (πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν	οἱ	ἄρχοντες ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις
[343]	ἀληθῶς εὐηθικῶν τε καὶ δικαίων,	οἱ	δ' ἀρχόμενοι ποιοῦσιν τὸ ἐκείνου
[352]	δυνατώτεροι πράττειν οἱ δίκαιοι φαίνονται,	οἱ	δὲ ἄδικοι οὐδὲ πράττειν μετ'
[334]	ἄρα οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί,	οἱ	δὲ κακοὶ φίλοι; πάνυ γε.
[330]	οἳ ἂν μὴ αὐτοὶ κτήσωνται·	οἱ	δὲ κτησάμενοι διπλῇ ἢ οἱ
[346]	ἄρα ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες	οἱ	δημιουργοί, δῆλον ὅτι κοινῇ τινι
[335]	ἔστιν. ἀλλὰ τῇ δικαιοσύνῃ δὴ	οἱ	δίκαιοι ἀδίκους; ἢ καὶ (συλλήβδην
[352]	εἰ δὲ καὶ ἄμεινον ζῶσιν	οἱ	δίκαιοι τῶν ἀδίκων καὶ εὐδαιμονέστεροί
[352]	καὶ ἀμείνους καὶ δυνατώτεροι πράττειν	οἱ	δίκαιοι φαίνονται, οἱ δὲ ἄδικοι
[347]	μοι φαίνονται ἄρχειν, ὅταν ἄρχωσιν,	οἱ	ἐπιεικεῖς, καὶ τότε ἔρχονται ἐπὶ
[347]	οὐ συνιεῖς, δι' ὃν (ἄρχουσιν	οἱ	ἐπιεικέστατοι, ὅταν ἐθέλωσιν ἄρχειν. ἢ
[352]	γ' εἰσίν, ὦ φίλε, καὶ	οἱ	θεοί; ἔστω, ἔφη. (καὶ θεοῖς
[327]	μέντοι ἧττον ἐφαίνετο πρέπειν ἣν	οἱ	Θρᾷκες ἔπεμπον. (προσευξάμενοι δὲ καὶ
[335]	ποιεῖν; ἀδύνατον. ἀλλὰ τῇ ἱππικῇ	οἱ	ἱππικοὶ ἀφίππους; οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ
[331]	ὁσίως τὸν βίον διαγάγῃ, γλυκεῖά	οἱ	καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς
[344]	τοιχωρύχοι καὶ ἀποστερηταὶ καὶ κλέπται	οἱ	κατὰ μέρη ἀδικοῦντες τῶν τοιούτων
[354]	οὐ διὰ σέ· ἀλλ' ὥσπερ	οἱ	λίχνοι τοῦ ἀεὶ παραφερομένου ἀπογεύονται
[334]	δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα	οἱ	μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ δὲ
[339]	δίκαιον εἶναι ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν	οἱ	μὲν ἄρχοντες ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς
[335]	ἔοικεν. ἆρ' οὖν τῇ μουσικῇ	οἱ	μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται ποιεῖν; ἀδύνατον.
[344]	ἀλλὰ τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν	οἱ	ὀνειδίζοντες τὴν ἀδικίαν. οὕτως, ὦ
[329]	ἔχοντες, διασῴζοντες τὴν παλαιὰν παροιμίαν·	οἱ	οὖν πλεῖστοι ἡμῶν ὀλοφύρονται συνιόντες,
[330]	καὶ ἐκ τῶν ὕπνων, ὥσπερ	οἱ	παῖδες, θαμὰ ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ
[344]	οὐ μὴν εἴασάν γε αὐτὸν	οἱ	παρόντες, ἀλλ' ἠνάγκασαν ὑπομεῖναί τε
[330]	ποιηταὶ τὰ αὑτῶν ποιήματα καὶ	οἱ	πατέρες τοὺς παῖδας ἀγαπῶσιν, ταύτῃ
[328]	ἐπὶ γήραος οὐδῷ” φασιν εἶναι	οἱ	ποιηταί, πότερον χαλεπὸν τοῦ βίου,
[330]	ἄλλοι ἀσπάζονται αὐτά. ὥσπερ γὰρ	οἱ	ποιηταὶ τὰ αὑτῶν ποιήματα καὶ
[330]	ἀγαπῶσιν, ταύτῃ τε δὴ καὶ	οἱ	χρηματισάμενοι περὶ τὰ χρήματα σπουδάζουσιν
[334]	ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ μὴν	οἵ	γε ἀγαθοὶ δίκαιοί τε καὶ
[352]	ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες, ἐπεὶ	οἵ	γε παμπόνηροι καὶ τελέως ἄδικοι
[348]	εἶναι καὶ ἀγαθοὶ οἱ ἄδικοι;	οἵ	γε τελέως, ἔφη, οἷοί τε
[330]	περὶ ὧν ἔμπροσθεν οὐκ εἰσῄει.	οἵ	τε γὰρ λεγόμενοι μῦθοι περὶ
[330]	δὲ ποιοῦσιν ὡς τὸ πολὺ	οἳ	ἂν μὴ αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ
[343]	τοὺς ἐν ταῖς πόλεσιν ἄρχοντας,	οἳ	ὡς ἀληθῶς ἄρχουσιν, ἄλλως πως
[351]	τινὰ φαίνεται ἔχουσα τὴν δύναμιν,	οἵαν,	ᾧ ἂν ἐγγένηται, εἴτε πόλει
[350]	λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι, εὖ	οἶδ'	ὅτι (δημηγορεῖν ἄν με φαίης.
[334]	τὸν Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι	οἶδα	ἔγωγε ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι
[341]	ὡς ἠρόμην; εὖ μὲν οὖν	οἶδα,	ἔφη. καὶ οὐδέν γέ σοι
[354]	ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον μὴ	οἶδα	ὅ ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι εἴτε
[345]	Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ' εὖ	οἶδα.	τί δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[338]	τί λέγεις· νῦν γὰρ οὔπω	οἶδα.	τὸ τοῦ κρείττονος φῂς συμφέρον
[330]	ἔτι τοσόνδε εἰπέ· τί μέγιστον	οἴει	ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι τοῦ πολλὴν οὐσίαν
[337]	ἐρωτηθέντι τοιοῦτον, ἧττόν τι αὐτὸν	οἴει	ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ, ἐάντε
[345]	τοὺς ὡς ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας	οἴει	ἄρχειν; μὰ Δί' οὔκ, ἔφη,
[345]	ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν	οἴει	αὐτὸν τὰ πρόβατα, καθ' ὅσον
[341]	οὐ μὴ οἷός τ' ᾖς.	(οἴει	γὰρ ἄν με, εἶπον, οὕτω
[341]	συκοφαντεῖν; πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	οἴει	γάρ με ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν
[344]	εἴτε ἄλλως (ἔχει; ἢ σμικρὸν	οἴει	ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα διορίζεσθαι ὅλου βίου
[332]	δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί	οἴει;	ἔφη. ὦ πρὸς Διός, ἦν
[332]	τέχνη ἰατρικὴ καλεῖται; τί ἂν	οἴει	ἡμῖν αὐτὸν ἀποκρίνασθαι; δῆλον ὅτι,
[340]	γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω με	οἴει	καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ;
[348]	ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ δὲ	οἴει	με ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια
[343]	μάλιστα; ἦν δ' ἐγώ. (ὅτι	οἴει	τοὺς ποιμένας ἢ τοὺς βουκόλους
[330]	ἐπειδάν τις ἐγγὺς ᾖ τοῦ	οἴεσθαι	τελευτήσειν, εἰσέρχεται αὐτῷ δέος καὶ
[332]	Δί' ἔφη· τοῖς γὰρ φίλοις	οἴεται	ὀφείλειν τοὺς φίλους ἀγαθὸν μέν
[337]	εἰδέναι, ἔπειτα, εἴ τι καὶ	οἴεται,	περὶ τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ εἴη
[328]	οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν	οἴκαδε	εἰς τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν
[327]	ἄστυ. κατιδὼν οὖν πόρρωθεν ἡμᾶς	οἴκαδε	ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε
[343]	κρείττονός τε καὶ ἄρχοντος συμφέρον,	οἰκεία	δὲ τοῦ πειθομένου τε καὶ
[343]	μηδεμία ἄλλη ζημία, τά γε	οἰκεῖα	δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ
[353]	τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τῇ	οἰκείᾳ	μὲν ἀρετῇ τὸ αὑτῶν ἔργον
[353]	(ἀπεργάσαιντο μὴ ἔχοντα τὴν αὑτῶν	οἰκείαν	ἀρετήν, ἀλλ' ἀντὶ τῆς ἀρετῆς
[353]	ἔργα εὖ ἀπεργάσεται στερομένη τῆς	οἰκείας	ἀρετῆς, ἢ ἀδύνατον; ἀδύνατον. ἀνάγκη
[343]	δὲ τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς τε	οἰκείοις	καὶ τοῖς γνωρίμοις, ὅταν μηδὲν
[328]	παρὰ φίλους τε καὶ πάνυ	οἰκείους.	καὶ μήν, ἦν δ' ἐγώ,
[329]	καὶ τῶν γε πρὸς τοὺς	οἰκείους	μία τις αἰτία ἐστίν, οὐ
[329]	(ἔνιοι δὲ καὶ τὰς τῶν	οἰκείων	προπηλακίσεις τοῦ γήρως ὀδύρονται, καὶ
[346]	μισθόν, καὶ ἡ μὲν οἰκοδομικὴ	οἰκίαν,	ἡ δὲ μισθαρνητικὴ αὐτῇ ἑπομένη
[346]	μισθαρνητικὴ μισθόν, καὶ ἡ μὲν	οἰκοδομικὴ	οἰκίαν, ἡ δὲ μισθαρνητικὴ αὐτῇ
[333]	τε καὶ ἀμείνων κοινωνὸς τοῦ	οἰκοδομικοῦ;	οὐδαμῶς. ἀλλ' εἰς τίνα δὴ
[333]	ὁ δίκαιος ἀμείνων κοινωνὸς τοῦ	οἰκοδομικοῦ	τε καὶ κιθαριστικοῦ, ὥσπερ ὁ
[345]	ἐμόν, ὅτι οὐ πείθομαι οὐδ'	οἶμαι	ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ'
[353]	θήσομεν μὲν οὖν. νῦν δὴ	οἶμαι	ἄμεινον ἂν μάθοις ὃ ἄρτι
[336]	δ' ἐχθροὺς βλάπτειν; τίνος; ἔφη.	οἶμαι	αὐτὸ Περιάνδρου εἶναι ἢ Περδίκκου
[338]	αὐτίκα δὴ μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ·	οἶμαι	γάρ σε εὖ ἐρεῖν. (ἄκουε
[339]	ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται;	οἶμαι	ἔγωγε, ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν
[346]	ὠφελεῖ τότε, ὅταν προῖκα ἐργάζηται;	οἶμαι	ἔγωγε. οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, τοῦτο
[339]	τοὺς δέ τινας οὐκ ὀρθῶς;	οἶμαι	ἔγωγε. τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα
[340]	καὶ ὁ γραμματιστής· τὸ δ'	οἶμαι	ἕκαστος τούτων, καθ' ὅσον τοῦτ'
[352]	γε. καὶ ἐν ἑνὶ δὴ	οἶμαι	ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει ἅπερ
[335]	ἀλλὰ ἀδύνατον. οὐ γὰρ θερμότητος	οἶμαι	ἔργον ψύχειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου.
[344]	λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη; ἐγὼ γὰρ	οἶμαι,	ἔφη ὁ Θρασύμαχος, τουτὶ ἄλλως
[337]	ἡμεῖς Σωκράτει εἰσοίσομεν. (πάνυ γε	οἶμαι,	ἦ δ' ὅς· ἵνα Σωκράτης
[340]	κατὰ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν; ἀλλ'	οἶμαι	λέγομεν τῷ ῥήματι οὕτως, ὅτι
[333]	ἵππον· τότε (δέ, ὡς ἐγὼ	οἶμαι,	ὁ ἱππικός. ἦ γάρ; φαίνεται.
[336]	γε σύ, ὦ φίλε. ἀλλ'	οἶμαι	οὐ δυνάμεθα· ~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς
[353]	οὔ; ἀλλ' οὐδενί γ' ἂν	οἶμαι	οὕτω καλῶς ὡς δρεπάνῳ τῷ
[332]	ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται δέ γε	οἶμαι	παρά γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ
[337]	σου ἐὰν τοιαῦτα φλυαρῇς” δῆλον	οἶμαί	σοι ἦν ὅτι οὐδεὶς ἀποκρινοῖτο
[329]	ἐκίνουν καὶ εἶπον· ὦ Κέφαλε,	οἶμαί	σου τοὺς πολλούς, ὅταν ταῦτα
[346]	οὐ δῆτα, ἔφη. οὐδέ γ'	οἶμαι,	τὴν μισθωτικήν, ἐὰν ὑγιαίνῃ τις
[341]	ἢ ναύτης; ναυτῶν ἄρχων. (οὐδὲν	οἶμαι	τοῦτο ὑπολογιστέον, ὅτι πλεῖ ἐν
[333]	ναί. πρός γε ὑποδημάτων ἂν	οἶμαι	φαίης κτῆσιν; πάνυ γε. τί
[351]	καὶ ἀρετή ἐστιν δικαιοσύνη, ῥᾳδίως	οἶμαι	φανήσεται καὶ ἰσχυρότερον ἀδικίας, ἐπειδήπερ
[334]	γε ἀγαθοὶ δίκαιοί τε καὶ	οἷοι	μὴ ἀδικεῖν; ἀληθῆ. κατὰ δὴ
[348]	ἄδικοι; οἵ γε τελέως, ἔφη,	οἷοί	τε ἀδικεῖν, πόλεις τε καὶ
[352]	ἄδικοι οὐδὲ πράττειν μετ' ἀλλήλων	οἷοί	(τε ἀλλὰ δὴ καὶ οὕς
[339]	καὶ ἁμαρτεῖν; πάντως που, ἔφη,	οἷοί	τι καὶ ἁμαρτεῖν. οὐκοῦν ἐπιχειροῦντες
[339]	ἐν ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις ἢ	οἷοί	τι καὶ ἁμαρτεῖν; πάντως που,
[336]	Θηβαίου ἤ τινος ἄλλου μέγα	οἰομένου	δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη,
[329]	τὸν Δία ἐρῶ, ὦ Σώκρατες,	οἷόν	γέ μοι φαίνεται. πολλάκις γὰρ
[344]	καὶ εἶπον· ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε,	οἷον	ἐμβαλὼν λόγον ἐν νῷ ἔχεις
[346]	ἡμῖν παρέχεται ἀλλ' οὐ κοινήν,	οἷον	ἰατρικὴ μὲν ὑγίειαν, κυβερνητικὴ δὲ
[353]	ὄντων οὐδ' ἂν ἑνὶ πράξαις,	οἷον	τὸ τοιόνδε· τὸ ἐπιμελεῖσθαι καὶ
[331]	δικαίως, ἐνίοτε δὲ ἀδίκως ποιεῖν;	οἷον	τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν που
[329]	τι, οὐ μέντοι γε ὅσον	οἴονται·	~ἀλλὰ τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ
[336]	προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος, (ὥστε αὐτῷ	οἷός	τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον
[341]	σου παρίεμαι ἀλλ' οὐ μὴ	οἷός	τ' ᾖς. (οἴει γὰρ ἄν
[329]	Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι	οἷός	τε εἶ γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ
[336]	σπουδάζειν ὅτι μάλιστα φανῆναι αὐτό.	οἴου	γε σύ, ὦ φίλε. ἀλλ'
[336]	ἄκοντες ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ δὴ	οἴου,	εἰ μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ
[339]	οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι ἔγωγε, ἔφη.	(οἴου	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ
[345]	ἔφη, σὲ πείσω; εἰ γὰρ	οἷς	νυνδὴ ἔλεγον μὴ πέπεισαι, τί
[338]	εἰπὲ τί λέγεις. εἶτ' οὐκ	οἶσθ'	ἔφη, ὅτι τῶν πόλεων αἱ
[336]	εἰμι κοινωνεῖν τῆς μάχης. ~(ἀλλ'	οἶσθα,	ἦν δ' ἐγώ, οὗ μοι
[347]	ὅταν ἐθέλωσιν ἄρχειν. ἢ οὐκ	οἶσθα	ὅτι τὸ φιλότιμόν τε καὶ
[349]	τοιοῦτος ἄρα ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν	οἷσπερ	ἔοικεν; ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη.
[342]	ἕωσπερ ἂν ᾖ ἑκάστη ἀκριβὴς	ὅλη	ἥπερ ἐστίν; καὶ σκόπει ἐκείνῳ
[344]	ὅσοι ἂν πύθωνται αὐτὸν τὴν	ὅλην	ἀδικίαν ἠδικηκότα· οὐ γὰρ τὸ
[327]	δ' ὃς ὁ Γλαύκων. (καὶ	ὀλίγῳ	ὕστερον ὅ τε Πολέμαρχος ἧκε
[344]	σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα διορίζεσθαι	ὅλου	βίου διαγωγήν, ᾗ ἂν διαγόμενος
[329]	παροιμίαν· οἱ οὖν πλεῖστοι ἡμῶν	ὀλοφύρονται	συνιόντες, τὰς ἐν τῇ νεότητι
[334]	καὶ κατὰ σὲ καὶ καθ'	Ὅμηρον	καὶ κατὰ Σιμωνίδην κλεπτική τις
[334]	ἔοικεν, ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις παρ'	Ὁμήρου	μεμαθηκέναι αὐτό· καὶ γὰρ ἐκεῖνος
[353]	Εχε δή· ἆρ’ ἄν ποτε	ὄμματα	τὸ αὑτῶν ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο
[347]	ἔχοντες ἑαυτῶν βελτίοσιν ἐπιτρέψαι οὐδὲ	ὁμοίοις.	ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν
[337]	ταῦτα; εἶεν, ἔφη· ὡς δὴ	ὅμοιον	τοῦτο ἐκείνῳ. οὐδέν γε κωλύει,
[337]	δ' οὖν καὶ μὴ ἔστιν	ὅμοιον,	φαίνεται δὲ τῷ ἐρωτηθέντι τοιοῦτον,
[350]	ἀλλὰ μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε	ὅμοιος	ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον
[349]	ὁ δὲ ἄδικος τοῦ τε	ὁμοίου	καὶ (τοῦ ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη,
[350]	τε καὶ ἀμαθὴς τοῦ τε	ὁμοίου	καὶ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. οὐκοῦν,
[349]	ἔφην· ὁ δίκαιος τοῦ μὲν	ὁμοίου	οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ ἀνομοίου,
[350]	δέ γε δίκαιος τοῦ μὲν	ὁμοίου	οὐ πλεονεκτήσει, τοῦ δὲ ἀνομοίου;
[350]	τε καὶ σοφὸς τοῦ μὲν	ὁμοίου	οὐκ ἐθελήσει πλεονεκτεῖν, τοῦ δὲ
[350]	ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου τε καὶ	ὁμοίου	πλεονεκτεῖ; ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες;
[350]	λέγειν, καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ	ὁμοίῳ	ἑαυτῷ εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν.
[350]	ὁμοίως μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν,	ὁμοίως	δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ δὲ
[350]	τί δὲ ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ	ὁμοίως	μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως
[340]	δεῖται μάρτυρος; αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος	ὁμολογεῖ	τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε ἑαυτοῖς
[345]	ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν	ὁμολογεῖν	πᾶσαν ἀρχήν, καθ' ὅσον ἀρχή,
[340]	ποιεῖν. ἐκ δὲ τούτων τῶν	ὁμολογιῶν	οὐδὲν μᾶλλον τὸ τοῦ κρείττονος
[339]	γέ τι εἶναι καὶ ἐγὼ	ὁμολογῶ	τὸ δίκαιον, σὺ δὲ προστιθεῖς
[351]	ἀλλήλοις παρέχει, ἡ δὲ δικαιοσύνη	ὁμόνοιαν	καὶ φιλίαν· ἦ γάρ; ἔστω,
[352]	πράττειν ποιήσει στασιάζοντα καὶ οὐχ	ὁμονοοῦντα	αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ
[330]	μὲν γὰρ πάππος τε καὶ	ὁμώνυμος	ἐμοὶ σχεδόν τι ὅσην ἐγὼ
[352]	μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν εἰρήκαμεν·	ὅμως	δ' ἔτι βέλτιον σκεπτέον. οὐ
[334]	κακοὶ φίλοι; πάνυ γε. ἀλλ'	ὅμως	δίκαιον τότε τούτοις τοὺς μὲν
[345]	τῷ λανθάνειν ἢ τῷ διαμάχεσθαι,	ὅμως	ἐμέ γε οὐ πείθει ὡς
[337]	μηδ' εἰ τούτων τι τυγχάνει	ὄν,	ἀλλ' ἕτερον εἴπω τι (τοῦ
[344]	κρείττονος συμφέρον τὸ δίκαιον τυγχάνει	ὄν,	τὸ δ' ἄδικον ἑαυτῷ λυσιτελοῦν
[340]	τὸ δὲ ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει	ὄν,	~τὸν ἄρχοντα, καθ' (ὅσον ἄρχων
[335]	γὰρ δίκαιον οὐδένα ἡμῖν ἐφάνη	ὂν	βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ δ' ὅς.
[351]	(τὸν λόγον, ὁποῖόν τι τυγχάνει	ὂν	δικαιοσύνη πρὸς ἀδικίαν. ἐλέχθη γάρ
[336]	οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη ἡ δικαιοσύνη	ὂν	οὐδὲ τὸ δίκαιον, τί ἂν
[333]	εἰ πρὸς τὰ ἄχρηστα χρήσιμον	ὂν	τυγχάνει. τόδε δὲ σκεψώμεθα. ἆρ'
[341]	ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός,	ὃν	ἄρτι ἔλεγες, πότερον χρηματιστής ἐστιν
[347]	μισθόν, ἔφην, οὐ συνιεῖς, δι'	ὃν	(ἄρχουσιν οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν ἐθέλωσιν
[344]	μὴ λάθῃ, ζημιοῦταί τε καὶ	ὀνείδη	ἔχει τὰ μέγιστα καὶ γὰρ
[344]	τὸ πάσχειν φοβούμενοι ὀνειδίζουσιν οἱ	ὀνειδίζοντες	τὴν ἀδικίαν. οὕτως, ὦ Σώκρατες,
[344]	ἄδικα ἀλλὰ τὸ πάσχειν φοβούμενοι	ὀνειδίζουσιν	οἱ ὀνειδίζοντες τὴν ἀδικίαν. οὕτως,
[347]	φιλότιμόν τε καὶ φιλάργυρον εἶναι	ὄνειδος	λέγεταί τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε,
[330]	οὔτ' ἂν αὐτὸς Σερίφιος ὢν	ὀνομαστὸς	ἐγένετο οὔτ' ἐκεῖνος Ἀθηναῖος. καὶ
[344]	δουλώσηται, ἀντὶ τούτων τῶν αἰσχρῶν	ὀνομάτων	εὐδαίμονες καὶ μακάριοι (κέκληνται, οὐ
[344]	τούτων τἀναντία ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ	(ὅνπερ	νυνδὴ ἔλεγον, τὸν μεγάλα δυνάμενον
[335]	ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακὸν	ὄντα	βλάπτειν; (πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,
[335]	φίλον· ~(τὸν δὲ δοκοῦντα μέν,	ὄντα	δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ
[335]	δίκαιον τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν	ὄντα	εὖ ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν
[341]	τῷ ἀκριβεστάτῳ, ἔφη, λόγῳ ἄρχοντα	ὄντα.	πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει,
[341]	λέγε τὸν τῷ ὄντι ἰατρὸν	ὄντα.	τῶν καμνόντων, ἔφη, θεραπευτής. τί
[334]	ἦ δ' ὅς, καὶ τὸν	ὄντα	χρηστὸν φίλον· ~(τὸν δὲ δοκοῦντα
[345]	κείσεται ὅτι ἂν ἡμᾶς τοσούσδε	ὄντας	εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ δή σοι
[334]	ἑκάστῳ χρηστοὺς εἶναι, ἢ τοὺς	ὄντας,	κἂν μὴ δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς
[334]	πολλοὺς μὲν χρηστοὺς εἶναι μὴ	ὄντας,	πολλοὺς δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις
[352]	μετ' ἀλλήλων κοινῇ πρᾶξαι ἀδίκους	ὄντας,	τοῦτο οὐ παντάπασιν ἀληθὲς λέγομεν·
[352]	γὰρ ἂν ἀπείχοντο ἀλλήλων κομιδῇ	ὄντες	ἄδικοι, ἀλλὰ δῆλον ὅτι ἐνῆν
[352]	ἐπὶ τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι	ὄντες,	ἐπεὶ οἵ γε παμπόνηροι καὶ
[347]	ἂν καταφανὲς γενέσθαι ὅτι τῷ	ὄντι	ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε τὸ
[341]	θεραπευτής; καὶ λέγε τὸν τῷ	ὄντι	ἰατρὸν ὄντα. τῶν καμνόντων, ἔφη,
[343]	τὸ δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθὸν τῷ	ὄντι,	τοῦ κρείττονός τε καὶ ἄρχοντος
[352]	ὁ λόγος, ἀλλὰ περὶ τοῦ	ὅντινα	τρόπον χρὴ ζῆν. σκόπει δή,
[335]	ἐγώ, δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ	ὁντινοῦν	ἀνθρώπων; καὶ πάνυ γε, ἔφη·
[341]	ἔλεγες, οὗ τὸ συμφέρον κρείττονος	ὄντος	δίκαιον ἔσται τῷ ἥττονι ποιεῖν.
[343]	ποιοῦσιν τὸ ἐκείνου συμφέρον κρείττονος	ὄντος,	καὶ εὐδαίμονα ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες
[346]	ἐπιτάττει, τὸ ἐκείνου συμφέρον ἥττονος	ὄντος	σκοποῦσα, ἀλλ' οὐ τὸ τοῦ
[350]	θαυμαστοῦ ὅσου, ἅτε καὶ θέρους	ὄντος	τότε καὶ εἶδον ἐγώ, πρότερον
[353]	τι ἔργον ὃ ἄλλῳ τῶν	ὄντων	οὐδ' ἂν ἑνὶ πράξαις, οἷον
[331]	γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο λέγει,	ὅπερ	ἄρτι ἐλέγομεν, τό τινος παρακαταθεμένου
[350]	ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ,	ὅπερ	ἄρτι, ~ἵνα καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα
[341]	δὲ τῷ ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε	ὅπερ	ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον λέγω,
[344]	δικαιοσύνης ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ	ὅπερ	ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον, τὸ μὲν
[332]	γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ ἐχθρῷ	ὅπερ	καὶ προσήκει, κακόν τι. ἠινίξατο
[346]	τὸ αὑτῇ ὠφέλιμον παρασκευάζει, ἀλλ'	ὅπερ	πάλαι ἐλέγομεν, τὸ τῷ ἀρχομένῳ
[337]	ἄλλο, ἦν δ' ἐγώ, ἢ	ὅπερ	προσήκει πάσχειν τῷ μὴ εἰδότι;
[352]	τῶν ἀδίκων καὶ εὐδαιμονέστεροί εἰσιν,	ὅπερ	τὸ ὕστερον προυθέμεθα σκέψασθαι, σκεπτέον.
[327]	περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι. καί μου	ὄπισθεν	ὁ παῖς λαβόμενος τοῦ ἱματίου,
[327]	ὅπου αὐτὸς εἴη. οὗτος, ἔφη,	ὄπισθεν	προσέρχεται· ἀλλὰ περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν,
[331]	λάβοι παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος	ὅπλα,	εἰ μανεὶς ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε
[333]	δικαιοσύνην, ὅταν δὲ χρῆσθαι, τὴν	ὁπλιτικὴν	καὶ τὴν μουσικήν; ἀνάγκη. καὶ
[351]	καὶ ἑξῆς διασκεψώμεθα (τὸν λόγον,	ὁποῖόν	τι τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη πρὸς
[337]	ᾔδησθα ὅτι εἴ τινα ἔροιο	ὁπόσα	ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος
[354]	ἐκ τοῦ διαλόγου μηδὲν (εἰδέναι·	ὁπότε	γὰρ τὸ δίκαιον μὴ οἶδα
[332]	δέ γε οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε	ὁπότε	τις μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῖ; ἀληθῆ,
[348]	ἐσόμεθα. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	ὁποτέρως	οὖν σοι, ἦν δ' ἐγώ,
[351]	τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν	ὅπου	ἂν ἐνῇ, οὐ καὶ ἐν
[343]	ἐν τοῖς πρὸς ἀλλήλους συμβολαίοις,	ὅπου	ἂν ὁ τοιοῦτος τῷ τοιούτῳ
[327]	ἐγὼ μετεστράφην τε καὶ ἠρόμην	ὅπου	αὐτὸς εἴη. οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν
[341]	αὐτῷ τοιούτῳ εἶναι. τούτῳ οὖν	ὅπως	ἐκπορίζῃ τὰ συμφέροντα, ἐπὶ τούτῳ
[339]	δίκαιον εἶναι καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες	ὅπως	μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν δὲ
[337]	περὶ τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ εἴη	ὅπως	μηδὲν ἐρεῖ ὧν ἡγεῖται ὑπ'
[336]	φῂς εἶναι τὸ δίκαιον. καὶ	ὅπως	μοι μὴ ἐρεῖς ὅτι τὸ
[337]	δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ	ὅπως	μοι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς
[345]	μέλει ἢ ἐφ' ᾧ τέτακται,	ὅπως	τούτῳ τὸ βέλτιστον ἐκποριεῖ ἐπεὶ
[343]	ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς δὲ οὐδ'	ὁπωστιοῦν.	σκοπεῖσθαι δέ, ὦ εὐηθέστατε Σώκρατες,
[332]	ναί. ἀποδοτέον δέ γε οὐδ'	ὁπωστιοῦν	τότε ὁπότε τις μὴ σωφρόνως
[350]	δέ; ναί. περὶ πάσης δὴ	ὅρα	ἐπιστήμης τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης εἴ
[327]	κακῶς δοξάζεις, ἦν δ' ἐγώ.	ὁρᾷς	οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι ἐσμέν;
[345]	ἡμᾶς μὴ ἐξαπάτα. νῦν δὲ	ὁρᾷς,	ὦ Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ
[342]	δὲ ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός ἐστιν	ὀρθὴ	οὖσα, ἕωσπερ ἂν ᾖ ἑκάστη
[339]	ὀρθῶς; οἶμαι ἔγωγε. τὸ δὲ	ὀρθῶς	ἆρα τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι
[339]	τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ δὲ μὴ	ὀρθῶς	ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως.
[345]	μακάριε, ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ	ὀρθῶς	βουλευόμεθα δικαιοσύνην ἀδικίας περὶ πλείονος
[331]	ἔχοντα πάντα ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν.	(ὀρθῶς,	ἔφη, λέγεις. οὐκ ἄρα οὗτος
[341]	εἰπεῖν οὕτω λέγων, ἢ οὔ;	ὀρθῶς,	ἔφη. ~(τί δὲ δή; αὐτὴ
[341]	θεραπευτής. τί δὲ κυβερνήτης; ὁ	ὀρθῶς	κυβερνήτης ναυτῶν ἄρχων ἐστὶν ἢ
[331]	τί φῂς τὸν Σιμωνίδην λέγοντα	ὀρθῶς	λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ
[339]	που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ	ὀρθῶς	λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ
[339]	τιθέασιν, τοὺς δέ τινας οὐκ	ὀρθῶς;	οἶμαι ἔγωγε. τὸ δὲ ὀρθῶς
[341]	τούτῳ παρεσκευάσθη ἡ τέχνη. ἦ	ὀρθῶς	σοι δοκῶ, ἔφην, ἂν εἰπεῖν
[339]	ἐπιχειροῦντες νόμους τιθέναι τοὺς μὲν	ὀρθῶς	τιθέασιν, τοὺς δέ τινας οὐκ
[334]	ἀλλὰ μεταθώμεθα· κινδυνεύομεν γὰρ οὐκ	ὀρθῶς	τὸν φίλον καὶ ἐχθρὸν θέσθαι.
[345]	ὡς ἀληθῶς ἰατρὸν τὸ πρῶτον	ὁριζόμενος	τὸν ὡς ἀληθῶς ποιμένα οὐκέτι
[334]	πάντας ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ'	ὅρκῳ	τε. ἔοικεν οὖν ἡ δικαιοσύνη
[354]	ὅτι ποτ' ἐστίν, ἀφέμενος ἐκείνου	ὁρμῆσαι	ἐπὶ τὸ σκέψασθαι περὶ αὐτοῦ
[331]	ἔφη, λέγεις. οὐκ ἄρα οὗτος	ὅρος	ἐστὶν δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε λέγειν
[332]	σωφρόνως ἀπαιτοῖ; ἀληθῆ, ἦ δ'	ὅς.	ἄλλο δή τι ἢ τὸ
[348]	γὰρ οὐ βούλομαι; ἦ δ'	ὅς.	ἂν μὲν τοίνυν, ἦν δ'
[343]	περιορᾷ καὶ οὐκ ἀπομύττει δεόμενον,	ὅς	γε αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα οὐδὲ
[349]	πράξεως; πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη,	ὅς	γε πάντων πλέον ἔχειν ἀξιοῖ;
[329]	τε εἶ γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ	ὅς,	εὐφήμει, ἔφη, ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα
[348]	τί μήν; τοὐναντίον, ἦ δ'	ὅς.	ἦ τὴν δικαιοσύνην κακίαν; οὔκ,
[351]	ἦ γάρ; ἔστω, ἦ δ'	ὅς,	ἵνα σοι μὴ διαφέρωμαι. ἀλλ'
[337]	(πάνυ γε οἶμαι, ἦ δ'	ὅς·	ἵνα Σωκράτης τὸ εἰωθὸς διαπράξηται·
[330]	οὐσίαν κεκτῆσθαι; ὅ, ἦ δ'	ὅς,	ἴσως οὐκ ἂν πολλοὺς πείσαιμι
[349]	ἡγοῖτο; ἡγοῖτ' ἄν, ἦ δ'	ὅς,	καὶ ἀξιοῖ, ἀλλ' οὐκ ἂν
[348]	λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ δ'	ὅς,	καὶ τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ·
[334]	τὸν δοκοῦντά τε, ἦ δ'	ὅς,	καὶ τὸν ὄντα χρηστὸν φίλον·
[335]	ὂν βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ δ'	ὅς.	μαχούμεθα ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,
[328]	Ἀδείμαντος, ἆρά γε, ἦ δ'	ὅς,	οὐδ' ἴστε ὅτι λαμπὰς ἔσται
[327]	καὶ δύναισθ' ἄν, ἦ δ'	ὅς,	πεῖσαι μὴ ἀκούοντας; οὐδαμῶς, ἔφη
[351]	ἀλλήλους; (οὐ δῆτα, ἦ δ'	ὅς.	τί δ' εἰ μὴ ἀδικοῖεν;
[331]	περὶ δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ δ'	ὅς,	τὸ τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι
[338]	ἐρεῖν. (ἄκουε δή, ἦ δ'	ὅς.	φημὶ γὰρ ἐγὼ εἶναι τὸ
[337]	τῶν δεινῶν ἢ χαλεπαίνεσθαι. καὶ	ὃς	ἀκούσας ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον
[332]	ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν	ὃς	ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ,
[331]	Σώκρατες, τοῦτ' ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι	ὃς	ἂν δικαίως καὶ ὁσίως τὸν
[340]	τοῦτο ὃ ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν,	ὃς	ἂν ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε
[331]	κληρονόμος; πάνυ γε, ἦ δ'	ὃς	γελάσας, καὶ ἅμα ᾔει πρὸς
[327]	περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ δ'	ὃς	ὁ Γλαύκων. (καὶ ὀλίγῳ ὕστερον
[340]	ἀλλ' οὐχ οὕτως, ἦ δ'	ὃς	ὁ Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν
[330]	τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ ἔχει,	ὃς	τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι
[350]	πλείω ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ	ὅσα	ἄλλος ἐπιστήμων ἢ πράττειν ἢ
[348]	εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ' ἐγώ,	ὅσα	ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ
[348]	λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ λόγον,	ὅσα	αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ δίκαιον
[350]	ἢ οὖν ἔα με εἰπεῖν	ὅσα	βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν,
[348]	ἀριθμεῖν δεήσει (τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν	ὅσα	ἑκάτεροι ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ
[351]	κλέπτας ἢ ἄλλο τι ἔθνος,	ὅσα	κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται ἀδίκως,
[338]	χάριν ἐκτίνειν, ψεύδῃ· ἐκτίνω γὰρ	ὅσην	δύναμαι. δύναμαι δὲ ἐπαινεῖν μόνον·
[330]	καὶ ὁμώνυμος ἐμοὶ σχεδόν τι	ὅσην	ἐγὼ νῦν οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν
[344]	βίᾳ ἀφαιρεῖται, καὶ ἱερὰ καὶ	ὅσια	καὶ ἴδια καὶ δημόσια, ἀλλὰ
[331]	ὅτι ὃς ἂν δικαίως καὶ	ὁσίως	τὸν βίον διαγάγῃ, γλυκεῖά οἱ
[344]	ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων	ὅσοι	ἂν πύθωνται αὐτὸν τὴν ὅλην
[334]	πολλοῖς ἄρα, ὦ Πολέμαρχε, συμβήσεται,	ὅσοι	διημαρτήκασιν (τῶν ἀνθρώπων, δίκαιον εἶναι
[329]	γήρως, καὶ οἱ ἄλλοι πάντες	ὅσοι	ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ'
[327]	ἐγώ. ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη,	ὅσοι	ἐσμέν; πῶς γὰρ οὔ; ἢ
[328]	ὡς εὖ ἴσθι ὅτι ἔμοιγε	ὅσον	αἱ ἄλλαι αἱ κατὰ τὸ
[345]	ἡμῖν ὁμολογεῖν πᾶσαν ἀρχήν, καθ'	ὅσον	ἀρχή, μηδενὶ ἄλλῳ τὸ βέλτιστον
[341]	τυγχάνει ὄν, ~τὸν ἄρχοντα, καθ'	(ὅσον	ἄρχων ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ
[342]	οὐδεὶς ἐν οὐδεμιᾷ ἀρχῇ, καθ'	ὅσον	ἄρχων ἐστίν, τὸ αὑτῷ συμφέρον
[342]	ἐγώ, οὐδὲ ἰατρὸς οὐδείς, καθ'	ὅσον	ἰατρός, τὸ τῷ ἰατρῷ συμφέρον
[329]	μέν τι, οὐ μέντοι γε	ὅσον	οἴονται· ~ἀλλὰ τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους
[345]	οἴει αὐτὸν τὰ πρόβατα, καθ'	ὅσον	ποιμήν ἐστιν, οὐ πρὸς τὸ
[340]	δ' οἶμαι ἕκαστος τούτων, καθ'	ὅσον	τοῦτ' ἔστιν (ὃ προσαγορεύομεν αὐτόν,
[350]	καὶ μόγις, μετὰ ἱδρῶτος θαυμαστοῦ	ὅσου,	ἅτε καὶ θέρους ὄντος τότε
[334]	γε ὁ αὐτὸς φύλαξ ἀγαθός,	ὅσπερ	καὶ τὰ τῶν πολεμίων κλέψαι
[333]	γε. ἆρ' οὖν καὶ νόσον	ὅστις	δεινὸς φυλάξασθαι, καὶ λαθεῖν οὗτος
[350]	εἴ τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων	ὁστισοῦν	πλείω ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ
[344]	οὖν σκόπει, εἴπερ βούλει κρίνειν	ὅσῳ	μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ ἄδικον
[329]	τούτῳ δὴ τὸ γῆρας ὑμνοῦσιν	ὅσων	κακῶν σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ δὲ
[340]	ἂν ἐν λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε	ὅταν	ἁμαρτάνῃ, κατὰ ταύτην τὴν ἁμαρτίαν;
[333]	χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ γε.	ὅταν	ἄρα ἄχρηστον ᾖ ἀργύριον, τότε
[343]	δὲ πολλὰ κερδαίνει. καὶ γὰρ	ὅταν	ἀρχήν τινα ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ
[340]	ἢ ἄρχων οὐδεὶς ἁμαρτάνει τότε	ὅταν	ἄρχων ᾖ, ἀλλὰ πᾶς γ'
[347]	ἣν δείσαντές μοι φαίνονται ἄρχειν,	ὅταν	ἄρχωσιν, οἱ ἐπιεικεῖς, καὶ τότε
[333]	ἦ γάρ; φαίνεται. καὶ μὴν	ὅταν	γε πλοῖον, ὁ ναυπηγὸς ἢ
[333]	χρήσιμος καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ·	ὅταν