Pages
[344]	τὸ δίκαιον τυγχάνει ὄν, τὸ	δ'	ἄδικον ἑαυτῷ λυσιτελοῦν τε καὶ
[354]	μὲν δίκαιος ἄρα εὐδαίμων, ὁ	δ'	ἄδικος ἄθλιος. ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ
[339]	ἢ πῶς λέγεις; οὕτως. ἃ	δ'	ἂν θῶνται ποιητέον τοῖς ἀρχομένοις,
[334]	τις ἡγῆται χρηστοὺς φιλεῖν, οὓς	δ'	ἂν πονηροὺς μισεῖν. ἆρ' οὖν
[339]	διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ	δ'	ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες δίκαιον
[337]	αὐτὸς μὲν μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου	δ'	ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ ἐλέγχῃ.
[343]	εὐηθικῶν τε καὶ δικαίων, οἱ	δ'	ἀρχόμενοι ποιοῦσιν τὸ ἐκείνου συμφέρον
[353]	ἐκείνης εἶναι; οὐδενὶ ἄλλῳ. τί	δ'	αὖ τὸ ζῆν; οὐ ψυχῆς
[331]	ἐγώ, λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο	δ'	αὐτό, τὴν δικαιοσύνην, πότερα τὴν
[350]	βούλει; οὐδὲν μὰ Δία, ἦν	δ'	ἐγώ, ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις,
[330]	λέγεις. (πάνυ μὲν οὖν, ἦν	δ'	ἐγώ. ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε
[338]	λόγον. οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν	δ'	ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί
[349]	τὸν λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν	δ'	ἐγώ. ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ
[348]	ὅς. ἂν μὲν τοίνυν, ἦν	δ'	ἐγώ, ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον
[349]	μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν	δ'	ἐγώ, ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ
[348]	ἔφη. ὁποτέρως οὖν σοι, ἦν	δ'	ἐγώ, ἀρέσκει. οὕτως, ἔφη. ἴθι
[353]	ἀντὶ τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν	δ'	ἐγώ, αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ
[334]	λόγος. τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ
[335]	καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ
[337]	ἐκείνῳ. οὐδέν γε κωλύει, ἦν	δ'	ἐγώ· εἰ δ' οὖν καὶ
[332]	ἔφη. ὦ πρὸς Διός, ἦν	δ'	ἐγώ, εἰ οὖν τις αὐτὸν
[337]	ἀποκρινῇ; οὐκ ἂν θαυμάσαιμι, ἦν	δ'	ἐγώ· εἴ μοι σκεψαμένῳ οὕτω
[339]	τοῦ κρείττονος συμφέρον. νῦν, ἦν	δ'	ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ
[336]	ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ· ἐπειδὴ δὲ οὐδὲ τοῦτο
[341]	οὐ καὶ ἡ τέχνη, ἦν	δ'	ἐγώ, ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ
[349]	δύναιτο. ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν	δ'	ἐγώ, ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ
[327]	ἢ μένετ' αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν	δ'	ἐγώ, ἔτι ἓν λείπεται, τὸ
[337]	ἀξιοῖς παθεῖν; τί ἄλλο, ἦν	δ'	ἐγώ, ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν
[348]	πάνυ οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν	δ'	ἐγώ, ἤδη στερεώτερον, ὦ ἑταῖρε,
[344]	τουτὶ ἄλλως ἔχειν; ἔοικας, ἦν	δ'	ἐγώ ἤτοι ἡμῶν γε οὐδὲν
[342]	ἔφη, φαίνεται. (οὐκ ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον
[349]	τοῦτ' ἔφη, εὖ. οὐκοῦν, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ ἔοικε τῷ φρονίμῳ
[339]	σκόπει, ἔφη. ταῦτ' ἔσται, ἦν	δ'	ἐγώ. καί μοι εἰπέ· οὐ
[352]	σκόπει δή, ἔφη. σκοπῶ, ἦν	δ'	ἐγώ. καί μοι λέγε· δοκεῖ
[352]	τοῖσδε ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ τὰ λοιπά μοι
[339]	ἔγωγε, ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν
[328]	τῇ θεῷ; ἀφ' ἵππων; ἦν	δ'	ἐγώ· καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια
[335]	δ' ὅς. μαχούμεθα ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, κοινῇ ἐγώ τε καὶ
[331]	πλοῦτον χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως, ἦν	δ'	ἐγώ, λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο
[338]	χάριν ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν	δ'	ἐγώ, μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων,
[334]	εἶναι. νῦν δὲ πῶς, ἦν	δ'	ἐγώ, μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά τε,
[345]	τὸν λόγον; μὰ Δί' ἦν	δ'	ἐγώ, μὴ σύ γε· ἀλλὰ
[350]	φαίνεται. οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, ἦν	δ'	ἐγώ, ὁ ἄδικος ἡμῖν τοῦ
[350]	ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, ὁ μὲν δίκαιος τῷ
[327]	οὐ γὰρ κακῶς δοξάζεις, ἦν	δ'	ἐγώ. ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη,
[348]	λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν	δ'	ἐγώ, ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ
[330]	οὗ τοι ἕνεκα ἠρόμην, ἦν	δ'	ἐγώ, ὅτι μοι ἔδοξας οὐ
[343]	ὅτι δὴ τί μάλιστα; ἦν	δ'	ἐγώ. (ὅτι οἴει τοὺς ποιμένας
[332]	κακὸν δὲ μηδέν. μανθάνω, ἦν	δ'	ἐγώ ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα
[336]	τῆς μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα, ἦν	δ'	ἐγώ, οὗ μοι δοκεῖ εἶναι
[342]	ὡμολόγησεν, ἄλλο τι οὖν, ἦν	δ'	ἐγώ, οὐδὲ ἰατρὸς οὐδείς, καθ'
[343]	σοι ἔστιν; τί δέ; ἦν	δ'	ἐγώ· οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον
[353]	(πράγματος ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ. οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ
[347]	ἔφη. διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν	δ'	ἐγώ, οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν
[328]	εἶναι. ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν	δ'	ἐγώ, οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν
[350]	κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν	δ'	ἐγώ, παρά γε τὴν σαυτοῦ
[331]	καλῶς λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν	δ'	ἐγώ, Σιμωνίδῃ γε οὐ ῥᾴδιον
[350]	τε καὶ ἀμαθίαν, εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ, τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω
[341]	ὢν καὶ ταῦτα. ἅδην, ἦν	δ'	ἐγώ, τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ
[347]	δικαίου. σὺ οὖν ποτέρως, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ
[348]	οὕτως, ἔφη. ἴθι δή, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν
[341]	κρείττονος ποιεῖν συμφέρον. εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε· δοκῶ σοι
[354]	Βενδιδίοις. ὑπὸ σοῦ γε, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι
[337]	ἐρωτᾷ. σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε· εὖ οὖν
[351]	μετὰ ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ
[342]	ἀρχομένῳ. συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος
[345]	εὖ οἶδα. τί δέ, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας
[328]	πάνυ οἰκείους. καὶ μήν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Κέφαλε, χαίρω γε
[330]	ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον δέ, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι
[341]	οὐδέ γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα
[340]	ὁ Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ'
[332]	κακόν τι. ἠινίξατο ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, ὡς ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης
[329]	ὅσοι ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν	δ'	ἔγωγε ἤδη ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως
[351]	δῆτα, ἦ δ' ὅς. τί	δ'	εἰ μὴ ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον;
[336]	ὁ Πολέμαρχος δείσαντες διεπτοήθημεν· ὁ	δ'	εἰς τὸ μέσον φθεγξάμενος, τίς,
[343]	τῶν ἴσων πλέον εἰσφέρει, ὁ	δ'	ἔλαττον, ὅταν τε λήψεις, (ὁ
[328]	καὶ Κλειτοφῶντα τὸν Ἀριστωνύμου· ἦν	δ'	ἔνδον καὶ ὁ πατὴρ ὁ
[352]	δοκεῖ, ἐξ ὧν εἰρήκαμεν· ὅμως	δ'	ἔτι βέλτιον σκεπτέον. οὐ γὰρ
[352]	τὸ στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι	δ'	ἐχθρὸν εἶναι ἑαυτῷ τε καὶ
[335]	ἀγαθὸν ὄντα εὖ ποιεῖν, τὸν	δ'	ἐχθρὸν κακὸν ὄντα βλάπτειν; (πάνυ
[335]	μὲν φίλον εὖ ποιεῖν, τὸν	δ'	ἐχθρὸν κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ
[336]	τοὺς μὲν φίλους ὠφελεῖν, τοὺς	δ'	ἐχθροὺς βλάπτειν; τίνος; ἔφη. οἶμαι
[334]	πονηροὶ γὰρ αὐτοῖς εἰσιν τοὺς	δ'	ἐχθροὺς ὠφελεῖν ἀγαθοὶ γάρ· καὶ
[335]	καὶ ἐχθροὺς δεῖ βλάπτειν. βλαπτόμενοι	δ'	ἵπποι βελτίους ἢ χείρους γίγνονται;
[340]	ἐξήμαρτεν καὶ ὁ γραμματιστής· τὸ	δ'	οἶμαι ἕκαστος τούτων, καθ' ὅσον
[332]	μὴ σωφρόνως ἀπαιτοῖ; ἀληθῆ, ἦ	δ'	ὅς. ἄλλο δή τι ἢ
[348]	πῶς γὰρ οὐ βούλομαι; ἦ	δ'	ὅς. ἂν μὲν τοίνυν, ἦν
[348]	ἀλλὰ τί μήν; τοὐναντίον, ἦ	δ'	ὅς. ἦ τὴν δικαιοσύνην κακίαν;
[351]	φιλίαν· ἦ γάρ; ἔστω, ἦ	δ'	ὅς, ἵνα σοι μὴ διαφέρωμαι.
[337]	εἰσοίσομεν. (πάνυ γε οἶμαι, ἦ	δ'	ὅς· ἵνα Σωκράτης τὸ εἰωθὸς
[330]	πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι; ὅ, ἦ	δ'	ὅς, ἴσως οὐκ ἂν πολλοὺς
[349]	ἂν ἡγοῖτο; ἡγοῖτ' ἄν, ἦ	δ'	ὅς, καὶ ἀξιοῖ, ἀλλ' οὐκ
[348]	λέγειν. λυσιτελεῖ μὲν οὖν, ἦ	δ'	ὅς, καὶ τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ
[334]	μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά τε, ἦ	δ'	ὅς, καὶ τὸν ὄντα χρηστὸν
[335]	ἐφάνη ὂν βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ	δ'	ὅς. μαχούμεθα ἄρα, ἦν δ'
[328]	ὁ Ἀδείμαντος, ἆρά γε, ἦ	δ'	ὅς, οὐδ' ἴστε ὅτι λαμπὰς
[327]	ἦ καὶ δύναισθ' ἄν, ἦ	δ'	ὅς, πεῖσαι μὴ ἀκούοντας; οὐδαμῶς,
[351]	ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ δῆτα, ἦ	δ'	ὅς. τί δ' εἰ μὴ
[331]	λέγειν περὶ δικαιοσύνης; ὅτι, ἦ	δ'	ὅς, τὸ τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ
[338]	εὖ ἐρεῖν. (ἄκουε δή, ἦ	δ'	ὅς. φημὶ γὰρ ἐγὼ εἶναι
[331]	σῶν κληρονόμος; πάνυ γε, ἦ	δ'	ὃς γελάσας, καὶ ἅμα ᾔει
[327]	ἀλλὰ περιμένετε. ἀλλὰ περιμενοῦμεν, ἦ	δ'	ὃς ὁ Γλαύκων. (καὶ ὀλίγῳ
[340]	ἐτίθετο. ἀλλ' οὐχ οὕτως, ἦ	δ'	ὃς ὁ Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν,
[348]	λέγω ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην	δ'	οὔ. ἀλλὰ τί μήν; τοὐναντίον,
[330]	μᾶλλόν τι καθορᾷ αὐτά ὑποψίας	δ'	οὖν καὶ δείματος μεστὸς γίγνεται
[337]	κωλύει, ἦν δ' ἐγώ· εἰ	δ'	οὖν καὶ μὴ ἔστιν ὅμοιον,
[351]	δικαιοσύνη σοφία μετὰ δικαιοσύνης· εἰ	δ'	ὡς ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας.
[344]	ἐδεόμην τε καὶ εἶπον· ὦ	δαιμόνιε	Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν
[345]	προβάτων βέλτιστον βλέποντα ἀλλ' ὥσπερ	δαιτυμόνα	τινὰ καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι, πρὸς
[342]	ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν, αὐτὴ	δὲ	ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ
[353]	κακῶς ἄρχειν καὶ ἐπιμελεῖσθαι, τῇ	δὲ	ἀγαθῇ πάντα ταῦτα εὖ πράττειν.
[334]	τοὺς μὲν πονηροὺς (ὠφελεῖν, τοὺς	δὲ	ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ μὴν
[330]	ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ	δὲ	ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω καταλίπω
[331]	ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ	δὲ	ἀγνοῶ· δῆλον γὰρ ὅτι οὐ
[339]	εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ	δὲ	ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει, ἔφη.
[345]	ὠγαθέ, ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω	δὲ	ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν ἢ
[344]	μὲν ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς	δὲ	ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν
[343]	τε καὶ ὑπηρετοῦντος βλάβη, ἡ	δὲ	ἀδικία τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν
[348]	τὴν μὲν δικαιοσύνην ἀρετήν, τὴν	δὲ	ἀδικίαν κακίαν; εἰκός γ' ἔφη,
[350]	ἀρετὴν εἶναι καὶ σοφίαν, τὴν	δὲ	ἀδικίαν κακίαν τε καὶ ἀμαθίαν,
[353]	συνεχωρήσαμεν ψυχῆς εἶναι δικαιοσύνην, κακίαν	δὲ	ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν
[352]	πράττειν οἱ δίκαιοι φαίνονται, οἱ	δὲ	ἄδικοι οὐδὲ πράττειν μετ' ἀλλήλων
[350]	ἀγαθός τε καὶ σοφός, ὁ	δὲ	ἄδικος ἀμαθής τε καὶ κακός.
[349]	πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ ἀνομοίου, ὁ	δὲ	ἄδικος τοῦ τε ὁμοίου καὶ
[350]	τῷ σοφῷ καὶ ἀγαθῷ, ὁ	δὲ	ἄδικος τῷ κακῷ καὶ ἀμαθεῖ.
[349]	μηδὲ βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ	δὲ	ἀδίκου; ἀλλ' οὕτως, ἔφη, ἔχει.
[349]	οὐδὲ τῆς δικαίας, ἔφη. τοῦ	δὲ	ἀδίκου πότερον ἀξιοῖ ἂν πλεονεκτεῖν
[343]	ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον· τῷ	δὲ	ἀδίκῳ πάντα τούτων τἀναντία ὑπάρχει.
[331]	ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως, ἐνίοτε	δὲ	ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε λέγω·
[352]	ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ δῆτα. τί	δέ;	ἀκούσαις ἄλλῳ ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς.
[340]	ἐμὲ ὑπόλαβε νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ	δὲ	ἀκριβέστατον ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν, ~τὸν
[339]	ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ	δὲ	ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι μαθεῖν.
[349]	μὲν μουσικὸν δήπου φρόνιμον, τὸν	δὲ	ἄμουσον ἄφρονα. οὐκοῦν καὶ ἅπερ
[349]	μουσικὸν δέ τινα λέγεις, ἕτερον	δὲ	(ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον φρόνιμον καὶ
[349]	πλέον ἔχειν; οὐκ ἔμοιγε. τί	δέ;	ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί δὲ
[340]	συμφέρον (δίκαιον εἶναι ἔθετο. ταῦτα	δὲ	ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε
[351]	(ἀλλήλων πράττειν; πάνυ γε. τί	δὲ	ἂν ἐν δυοῖν ἐγγένηται; οὐ
[339]	δίκαιον φῂς εἶναι; ἔγωγε. (πότερον	δὲ	ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ ἄρχοντες ἐν
[350]	μὲν ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως	δὲ	ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ δὲ ἐπιστήμων
[350]	μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτήσει, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου; ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν
[349]	μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου, ὁ δὲ ἄδικος τοῦ
[350]	ὁμοίου οὐκ ἐθελήσει πλεονεκτεῖν, τοῦ	δὲ	ἀνομοίου τε καὶ ἐναντίου. ἔοικεν,
[338]	καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως· θέμεναι	δὲ	ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις
[338]	τυραννοῦνται, αἱ δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ	δὲ	ἀριστοκρατοῦνται; πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν
[349]	καὶ ἅπερ φρόνιμον, ἀγαθόν, ἃ	δὲ	ἄφρονα, κακόν; ναί. τί δὲ
[333]	ἐν μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν	δὲ	ἀχρηστίᾳ χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν
[339]	σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ· σκοπῶμεν	δὲ	βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται τοὺς ἄρχοντας
[352]	δικαίοις· ἦ γάρ; ναί. δίκαιοι	δέ	γ' εἰσίν, ὦ φίλε, καὶ
[351]	ἰσχυρότερον εἴη ἀδικία δικαιοσύνης· νῦν	δέ	γ' ἔφην, εἴπερ σοφία τε
[335]	ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. ὁ	δέ	γε δίκαιος ἀγαθός; πάνυ γε.
[350]	οὕτως ἔλεγες; ἔγωγε, ἔφη. (ὁ	δέ	γε δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου
[349]	ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν	δέ	γε, ἔφην, φρόνιμός τε καὶ
[332]	ὅ γε ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται	δέ	γε οἶμαι παρά γε τοῦ
[332]	παρακατέθετο· ἦ γάρ; ναί. ἀποδοτέον	δέ	γε οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε ὁπότε
[346]	ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν	δέ	γε τὸ μισθὸν ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι
[338]	τὸ ἄρχον; πάνυ γε. (τίθεται	δέ	γε τοὺς νόμους ἑκάστη ἡ
[342]	ἢ οὔ; ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί	δὲ	δή; αὐτὴ ἡ ἰατρική ἐστιν
[339]	ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν	δὲ	δὴ αὐτόθι τὸ τοῦ κρείττονος.
[350]	μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω, ἔφαμεν	δὲ	δὴ καὶ ἰσχυρὸν εἶναι τὴν
[335]	φησίν τις δίκαιον εἶναι, τοῦτο	δὲ	δὴ νοεῖ αὐτῷ τοῖς μὲν
[349]	ἀλλ' οὕτως, ἔφη, ἔχει. τί	δὲ	δὴ ὁ ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ
[333]	φαίης κτῆσιν; πάνυ γε. τί	δὲ	δή; τὴν δικαιοσύνην πρὸς τίνος
[351]	τοῖς δικαίοις; ἔσονται, ἔφη. ἐὰν	δὲ	δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ
[348]	κατὰ τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν	δὲ	δῆλος εἶ ὅτι φήσεις αὐτὸ
[338]	πόλεων αἱ μὲν τυραννοῦνται, αἱ	δὲ	δημοκρατοῦνται, αἱ δὲ ἀριστοκρατοῦνται; πῶς
[336]	βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς	δὲ	διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ' εἶπον,
[340]	ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς	δὲ	δίκαιον εἶναι ταῦτα ποιεῖν. τὸ
[339]	ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς	δὲ	δίκαιον εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν
[349]	καὶ ἀγαθὸς ὁ ἄδικος, ὁ	δὲ	δίκαιος οὐδέτερα; καὶ τοῦτ' ἔφη,
[349]	τῷ ἀγαθῷ ὁ ἄδικος, ὁ	δὲ	δίκαιος οὐκ ἔοικεν; πῶς γὰρ
[352]	ὁ ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε, ὁ	δὲ	δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου,
[351]	μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει, ἡ	δὲ	δικαιοσύνη ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν· ἦ
[348]	τιθεῖς μέρει τὴν ἀδικίαν, τὴν	δὲ	δικαιοσύνην ἐν τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ
[334]	δ' ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν, τοὺς	δὲ	δικαίους ὠφελεῖν; οὗτος ἐκείνου καλλίων
[335]	τὸν ὄντα χρηστὸν φίλον· ~(τὸν	δὲ	δοκοῦντα μέν, ὄντα δὲ μή,
[329]	ὅσων κακῶν σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ	δὲ	δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες, οὗτοι οὐ
[338]	ἐκτίνω γὰρ ὅσην δύναμαι. δύναμαι	δὲ	ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ
[352]	ἣν ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν	δὲ	ἐπὶ τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι
[353]	καὶ ἔργον τι προστέτακται; ἴωμεν	δὲ	ἐπὶ τὰ αὐτὰ πάλιν· ὀφθαλμῶν,
[350]	ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ	δὲ	ἐπιστήμων σοφός; φημί. ὁ δὲ
[350]	εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ	δὲ	ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν
[328]	γὰρ καὶ (ἑωράκη αὐτόν. καθῆστο	δὲ	ἐστεφανωμένος ἐπί τινος προσκεφαλαίου τε
[347]	γὰρ δύο μισθοὺς γιγνώσκω, τὴν	δὲ	ζημίαν ἥντινα λέγεις καὶ ὡς
[347]	ἀνάγκην περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς	δὲ	ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου
[336]	διαφθείρειν τὴν εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην	δὲ	ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον,
[335]	φίλον. καὶ περὶ τοῦ ἐχθροῦ	δὲ	ἡ αὐτὴ θέσις. φίλος μὲν
[343]	Σώκρατες, τίτθη σοι ἔστιν; τί	δέ;	ἦν δ' ἐγώ· οὐκ ἀποκρίνεσθαι
[345]	ἔφη, ἀλλ' εὖ οἶδα. τί	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε;
[330]	ποτ' ἂν ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε,
[336]	ἐμέ, ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν	δὲ	ἡνίκα ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο
[328]	καὶ εἶπεν· ὦ Σώκρατες, οὐ	δὲ	θαμίζεις ἡμῖν καταβαίνων εἰς τὸν
[349]	δὲ ἄφρονα, κακόν; ναί. τί	δὲ	ἰατρικόν; οὐχ οὕτως; οὕτως. δοκεῖ
[350]	δέ; ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί	δὲ	ἰατρικός; ἐν τῇ ἐδωδῇ ἢ
[331]	τῶν χρημάτων κτῆσις συμβάλλεται. ἔχει	δὲ	καὶ ἄλλας χρείας πολλάς· ἀλλὰ
[352]	σὺ τὸ πρῶτον ἐτίθεσο· εἰ	δὲ	καὶ ἄμεινον ζῶσιν οἱ δίκαιοι
[333]	χρῆσθαι, ἡ ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις	δὲ	καὶ ἀσπίδα καὶ λύραν ὅταν
[327]	ἣν οἱ Θρᾷκες ἔπεμπον. (προσευξάμενοι	δὲ	καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν πρὸς τὸ
[337]	ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο	δὲ	καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ
[329]	νῦν δὲ οὐδὲ ζῶντες. (ἔνιοι	δὲ	καὶ τὰς τῶν οἰκείων προπηλακίσεις
[351]	δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς	δὲ	καὶ ὑφ' ἑαυτῇ ἔχειν δουλωσαμένην;
[348]	που ἀρετὴν αὐτοῖν καλεῖς, τὸ	δὲ	κακίαν; πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν
[334]	οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ	δὲ	κακοὶ φίλοι; πάνυ γε. ἀλλ'
[350]	καὶ ἐναντίου. ἔοικεν, ἔφη. ὁ	δὲ	κακός τε καὶ ἀμαθὴς τοῦ
[353]	εὖ ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ	δὲ	κακῶς. ἀληθές, ἔφη, τοῦτό γε
[330]	ἂν μὴ αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ	δὲ	κτησάμενοι διπλῇ ἢ οἱ ἄλλοι
[341]	τῶν καμνόντων, ἔφη, θεραπευτής. τί	δὲ	κυβερνήτης; ὁ ὀρθῶς κυβερνήτης ναυτῶν
[334]	βλάπτειν δὲ τοὺς ἐχθρούς. (φίλους	δὲ	λέγεις εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας
[333]	τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες. συμβόλαια	δὲ	λέγεις κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο;
[353]	ἔργα εἶναι; πάνυ γε. ~(τί	δέ;	μαχαίρᾳ ἂν ἀμπέλου κλῆμα ἀποτέμοις
[335]	~(τὸν δὲ δοκοῦντα μέν, ὄντα	δὲ	μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ εἶναι
[349]	καὶ ἐοικέναι τοῖς τοιούτοις, ὁ	δὲ	μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος ἄρα
[329]	γῆρας μετρίως ἐστὶν ἐπίπονον· εἰ	δὲ	μή, καὶ γῆρας, ὦ Σώκρατες,
[346]	ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ τέτακται. ἐὰν	δὲ	μὴ μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ'
[339]	συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ	δὲ	μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς
[354]	μακάριός τε καὶ εὐδαίμων, ὁ	δὲ	μὴ τἀναντία. πῶς γὰρ οὔ;
[331]	ζῇ μετὰ κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ	δὲ	μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα
[332]	ἀγαθὸν μέν τι δρᾶν, κακὸν	δὲ	μηδέν. μανθάνω, ἦν δ' ἐγώ
[346]	ἡ μὲν οἰκοδομικὴ οἰκίαν, ἡ	δὲ	μισθαρνητικὴ αὐτῇ ἑπομένη μισθόν, καὶ
[346]	μὲν ἰατρικὴ ὑγίειαν ποιεῖ, ἡ	δὲ	μισθαρνητικὴ μισθόν, καὶ ἡ μὲν
[347]	καὶ εἰς αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ	δέ	μοι δοκεῖ μεῖζον εἶναι ὃ
[351]	σὺ ποιῶν, ὦ ἄριστε. τόδε	δέ	μοι λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο
[338]	διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους. εἰπόντος	δέ	μου ταῦτα, ὅ τε Γλαύκων
[350]	πράγματος; οὐ δῆτα. μὴ ἰατρικοῦ	δέ;	ναί. περὶ πάσης δὴ ὅρα
[353]	δίκαιος ἀνὴρ εὖ βιώσεται, κακῶς	δὲ	ὁ ἄδικος. φαίνεται, ἔφη, κατὰ
[350]	τοῦτό γε οὕτως ἔχειν. τί	δὲ	ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως μὲν
[332]	τῆς θαλάττης κίνδυνον; κυβερνήτης. τί	δὲ	ὁ δίκαιος; ἐν τίνι πράξει
[330]	παραλαβὼν πολλάκις τοσαύτην ἐποίησεν, Λυσανίας	δὲ	ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω αὐτὴν
[335]	λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται, ἐχθρὸς	δὲ	ὁ πονηρός. ναί. κελεύεις δὴ
[348]	ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ	δὲ	οἴει με ἴσως τοὺς τὰ
[345]	καὶ ἡμᾶς μὴ ἐξαπάτα. νῦν	δὲ	ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ
[339]	οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι ἔγωγε. τὸ	δὲ	ὀρθῶς ἆρα τὸ τὰ συμφέροντά
[338]	ἀληθῆ εἶπες, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι	δὲ	οὔ με φῂς χάριν ἐκτίνειν,
[343]	ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς	δὲ	οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ, ὦ
[329]	τότε μὲν εὖ ζῶντες, νῦν	δὲ	οὐδὲ ζῶντες. (ἔνιοι δὲ καὶ
[336]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ	δὲ	οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη ἡ δικαιοσύνη
[348]	τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ· ἔστι	δὲ	οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ' ἃ
[350]	δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ	δὲ	οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν
[350]	τότε καὶ εἶδον ἐγώ, πρότερον	δὲ	οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ
[353]	καὶ ἀρετή; καὶ ἀρετή. τί	δὲ	πάντων πέρι τῶν ἄλλων; οὐχ
[342]	μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει	δὲ	περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ
[332]	νόσον καὶ ὑγίειαν; ἰατρός. (τίς	δὲ	πλέοντας πρὸς τὸν τῆς θαλάττης
[345]	χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ ποιμένα. τῇ	δὲ	ποιμενικῇ οὐ δήπου ἄλλου του
[330]	σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ χρήματα, τοῦτο	δὲ	ποιοῦσιν ὡς τὸ πολὺ οἳ
[343]	λήψεις, (ὁ μὲν οὐδέν, ὁ	δὲ	πολλὰ κερδαίνει. καὶ γὰρ ὅταν
[339]	τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον· αὕτη	δέ	που κρατεῖ, ὥστε συμβαίνει τῷ
[337]	πάσχειν τῷ μὴ εἰδότι; προσήκει	δέ	που μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος·
[338]	χρήματα γὰρ οὐκ ἔχω. ὡς	δὲ	προθύμως τοῦτο δρῶ, ἐάν τίς
[339]	ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ	δὲ	προστιθεῖς καὶ αὐτὸ φῂς εἶναι
[354]	γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα	δέ.	πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα,
[334]	χρηστόν, τοῦτον φίλον εἶναι. νῦν	δὲ	πῶς, ἦν δ' ἐγώ, μεταθώμεθα;
[344]	εἶναι ἢ τὸ δίκαιον. πάντων	δὲ	ῥᾷστα μαθήσῃ, ἐὰν ἐπὶ τὴν
[328]	ἂν παρὰ σὲ ᾖμεν· νῦν	δέ	σε χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι.
[333]	ἄχρηστα χρήσιμον ὂν τυγχάνει. τόδε	δὲ	σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ ὁ πατάξαι
[349]	περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν. τί	δέ	σοι, ἔφη, τοῦτο διαφέρει, εἴτε
[350]	εἰ βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα· ἐγὼ	δέ	σοι, ὥσπερ ταῖς γραυσὶν ταῖς
[350]	δὲ ἐπιστήμων σοφός; φημί. ὁ	δὲ	σοφὸς ἀγαθός; φημί. ὁ ἄρα
[338]	ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν	δὲ	συνεχώρησεν, (κἄπειτα, αὕτη δή, ἔφη,
[346]	οἷον ἰατρικὴ μὲν ὑγίειαν, κυβερνητικὴ	δὲ	σωτηρίαν ἐν τῷ πλεῖν, καὶ
[346]	τις μισθαρνῶν. οὐ δῆτα. τί	δέ;	τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν, ἐὰν ἰώμενός
[349]	ὥσπερ νῦν, καὶ εὐήθης. τί	δέ;	τῆς δικαίας πράξεως; οὐδὲ τῆς
[349]	ἔφη. εἶεν, ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν	δέ	τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον;
[339]	τοὺς μὲν ὀρθῶς τιθέασιν, τοὺς	δέ	τινας οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι ἔγωγε.
[344]	τῶν τοιούτων κακουργημάτων καλοῦνται ἐπειδὰν	δέ	τις πρὸς τοῖς τῶν πολιτῶν
[332]	καὶ σιτία καὶ ποτά. ἡ	δὲ	τίσιν τί ἀποδιδοῦσα ὀφειλόμενον καὶ
[341]	ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα	δὲ	τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο
[330]	τοῖς δὴ μὴ πλουσίοις, χαλεπῶς	δὲ	τὸ γῆρας φέρουσιν, εὖ ἔχει
[332]	Σιμωνίδην; πάνυ μὲν οὖν. τί	δέ;	τοῖς ἐχθροῖς ἀποδοτέον ὅτι ἂν
[343]	δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ	δὲ	τοῦ δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ
[343]	τε καὶ ἄρχοντος συμφέρον, οἰκεία	δὲ	τοῦ πειθομένου τε καὶ ὑπηρετοῦντος
[334]	χρηστοὺς εἶναι μὴ ὄντας, πολλοὺς	δὲ	τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα οἱ
[345]	πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ. σὺ	δὲ	τοὺς ἄρχοντας ἐν ταῖς πόλεσιν,
[334]	τοὺς φίλους ἡ δικαιοσύνη, βλάπτειν	δὲ	τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις
[344]	οὐκ ἂν ἐθέλοντας ἀθλιωτάτους. ἔστιν	δὲ	τοῦτο τυραννίς, ἣ οὐ κατὰ
[343]	διὰ τὸ δίκαιον εἶναι, πρὸς	δὲ	τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς τε οἰκείοις
[340]	τε καὶ ἀρχομένους ποιεῖν. ἐκ	δὲ	τούτων τῶν ὁμολογιῶν οὐδὲν μᾶλλον
[338]	συμφέρον, δημοκρατία μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς	δὲ	τυραννικούς, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως·
[341]	τὸ αὑτῷ βέλτιστον τίθεσθαι, τοῦτο	δὲ	τῷ ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε ὅπερ
[337]	καὶ μὴ ἔστιν ὅμοιον, φαίνεται	δὲ	τῷ ἐρωτηθέντι τοιοῦτον, ἧττόν τι
[338]	μὲν μὴ ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ	δὲ	τῶν ἄλλων περιιόντα μανθάνειν καὶ
[335]	παρὰ τοῦ δικαίου ἀνδρός, τοῖς	δὲ	φίλοις ὠφελίαν, οὐκ ἦν σοφὸς
[338]	ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν παγκάλην· προσεποιεῖτο	δὲ	φιλονικεῖν πρὸς τὸ ἐμὲ εἶναι
[333]	καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ· ὅταν	δὲ	χρῆσθαι, ἡ ἀμπελουργική; φαίνεται. φήσεις
[333]	χρήσιμον εἶναι τὴν δικαιοσύνην, ὅταν	δὲ	χρῆσθαι, τὴν ὁπλιτικὴν καὶ τὴν
[335]	τῶν ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους	δέ,	ὦ ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν,
[343]	ἑαυτοὺς δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι	δέ,	ὦ εὐηθέστατε Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή,
[345]	ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ εἶναι οὕτω	δὲ	ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι
[342]	δὲ περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ	δὲ	ὡμολόγησεν, ἄλλο τι οὖν, ἦν
[332]	τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, τοῦτο	δὲ	ὠνόμασεν ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει;
[333]	πρίασθαι ἢ ἀποδόσθαι ἵππον· τότε	(δέ,	ὡς ἐγὼ οἶμαι, ὁ ἱππικός.
[332]	ἡ λῆψις βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι	δὲ	ὦσιν ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ
[348]	τινων τῶν διακρινούντων δεησόμεθα· ἂν	δὲ	ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους
[353]	ὀφθαλμῶν ἔστιν; καὶ ἀρετή. τί	δέ;	ὤτων ἦν τι ἔργον; ναί.
[331]	ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι	δεδιότα,	μέγα μέρος εἰς τοῦτο ἡ
[333]	πρὸς τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ, ὅταν	δέῃ	ἀργυρίου κοινῇ πρίασθαι ἢ ἀποδόσθαι
[333]	κυβερνήτης; ἔοικεν. ὅταν οὖν τί	δέῃ	ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ κοινῇ χρῆσθαι,
[333]	Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν	δέῃ	αὐτῷ χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι; πάνυ
[333]	κινδυνεύει. καὶ ὅταν δὴ δρέπανον	δέῃ	φυλάττειν, ἡ δικαιοσύνη χρήσιμος καὶ
[333]	καὶ ἀσπίδα καὶ λύραν ὅταν	δέῃ	φυλάττειν καὶ μηδὲν χρῆσθαι, χρήσιμον
[328]	προεληλυθότων ἣν καὶ ἡμᾶς ἴσως	δεήσει	πορεύεσθαι, ποία τίς ἐστιν, τραχεῖα
[348]	οὗτος, καὶ ἄλλον ἡμεῖς, ἀριθμεῖν	δεήσει	(τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι
[348]	ἤδη δικαστῶν τινων τῶν διακρινούντων	δεησόμεθα·	ἂν δὲ ὥσπερ ἄρτι ἀνομολογούμενοι
[332]	καλοῖτο; εἰ μέν τι, ἔφη,	δεῖ	ἀκολουθεῖν, ὦ Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν
[346]	τοῦ μισθοῦ λῆψις, ἀλλ' εἰ	δεῖ	ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι, ἡ μὲν ἰατρικὴ
[335]	γε πονηρούς τε καὶ ἐχθροὺς	δεῖ	βλάπτειν. βλαπτόμενοι δ' ἵπποι βελτίους
[331]	καὶ παραδίδωμι ὑμῖν τὸν λόγον·	δεῖ	γάρ με ἤδη τῶν ἱερῶν
[347]	ἕνεκα· οὐ γάρ εἰσι φιλότιμοι.	δεῖ	δὴ (αὐτοῖς ἀνάγκην προσεῖναι καὶ
[342]	τέχνῃ ἔνι τις πονηρία, καὶ	δεῖ	ἑκάστῃ τέχνῃ ἄλλης τέχνης ἥτις
[330]	Ἅιδου, ὡς τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα	δεῖ	ἐκεῖ διδόναι (δίκην, καταγελώμενοι τέως,
[342]	καὶ διὰ ταῦτα ἐπ' αὐτοῖς	δεῖ	τινος τέχνης τῆς τὸ συμφέρον
[330]	ὥσπερ οἱ παῖδες, θαμὰ ἐγειρόμενος	δειμαίνει	(καὶ ζῇ μετὰ κακῆς ἐλπίδος·
[330]	αὐτά ὑποψίας δ' οὖν καὶ	δείματος	μεστὸς γίγνεται καὶ ἀναλογίζεται ἤδη
[347]	δὴ ἕνεκα, ὡς ἔοικε, μισθὸν	δεῖν	ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν,
[345]	ὡς ἀληθῶς ποιμένα οὐκέτι ᾤου	δεῖν	ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι, ἀλλὰ πιαίνειν
[334]	δεινὸς φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ	δεινός.	ἔοικεν. εἰ ἄρα ὁ δίκαιος
[334]	πάνυ γε. ὅτου τις ἄρα	δεινὸς	φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ δεινός.
[333]	ἆρ' οὖν καὶ νόσον ὅστις	δεινὸς	φυλάξασθαι, καὶ λαθεῖν οὗτος δεινότατος
[334]	εἰ ἄρα ὁ δίκαιος ἀργύριον	δεινὸς	φυλάττειν, καὶ κλέπτειν δεινός. ὡς
[334]	ἀργύριον δεινὸς φυλάττειν, καὶ κλέπτειν	δεινός.	ὡς γοῦν ὁ λόγος, ἔφη,
[333]	δεινὸς φυλάξασθαι, καὶ λαθεῖν οὗτος	δεινότατος	ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν
[333]	σκεψώμεθα. ἆρ' οὐχ ὁ πατάξαι	δεινότατος	ἐν μάχῃ εἴτε πυκτικῇ εἴτε
[337]	ἐστίν που ὑπὸ ὑμῶν τῶν	δεινῶν	ἢ χαλεπαίνεσθαι. καὶ ὃς ἀκούσας
[337]	(τί οὖν, ἔφη, ἂν ἐγὼ	δείξω	ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας ταύτας
[328]	θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα γὰρ μετὰ τὸ	δεῖπνον	καὶ τὴν παννυχίδα θεασόμεθα. καὶ
[336]	ἐγώ τε καὶ ὁ Πολέμαρχος	δείσαντες	διεπτοήθημεν· ὁ δ' εἰς τὸ
[347]	μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν	δείσαντές	μοι φαίνονται ἄρχειν, ὅταν ἄρχωσιν,
[340]	Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ τί, ἔφη,	δεῖται	μάρτυρος; αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ
[343]	κορυζῶντα περιορᾷ καὶ οὐκ ἀπομύττει	δεόμενον,	ὅς γε αὐτῇ οὐδὲ πρόβατα
[336]	μοι μὴ ἐρεῖς ὅτι τὸ	(δέον	ἐστὶν μηδ' ὅτι τὸ ὠφέλιμον
[330]	τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν, εἰσέρχεται αὐτῷ	δέος	καὶ φροντὶς περὶ ὧν ἔμπροσθεν
[329]	ὥσπερ λυττῶντά τινα καὶ ἄγριον	δεσπότην	ἀποδράς. εὖ οὖν μοι καὶ
[344]	καὶ ἰσχυρότερον καὶ ἐλευθεριώτερον καὶ	δεσποτικώτερον	ἀδικία δικαιοσύνης ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη,
[343]	τι βλέποντας ἢ τὸ τῶν	δεσποτῶν	ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῶν, καὶ
[329]	παντάπασιν τὸ τοῦ Σοφοκλέους γίγνεται,	(δεσποτῶν	πάνυ πολλῶν ἐστι καὶ μαινομένων
[328]	ἄστυ, οὐδὲν ἂν σὲ ἔδει	δεῦρο	(ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν παρὰ
[328]	νῦν δέ σε χρὴ πυκνότερον	δεῦρο	ἰέναι. ὡς εὖ ἴσθι ὅτι
[328]	τε τοῖς νεανίσκοις σύνισθι καὶ	δεῦρο	παρ' ἡμᾶς φοίτα ὡς παρὰ
[353]	ἄλλων; οὐχ οὕτω; οὕτω. Εχε	δή·	ἆρ’ ἄν ποτε ὄμματα τὸ
[342]	οὔ; ὀρθῶς, ἔφη. ~(τί δὲ	δή;	αὐτὴ ἡ ἰατρική ἐστιν πονηρά,
[339]	μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν δὲ	δὴ	αὐτόθι τὸ τοῦ κρείττονος. (σμικρά
[347]	οὐ γάρ εἰσι φιλότιμοι. δεῖ	δὴ	(αὐτοῖς ἀνάγκην προσεῖναι καὶ ζημίαν,
[333]	(ἡ δικαιοσύνη; κινδυνεύει. καὶ ὅταν	δὴ	δρέπανον δέῃ φυλάττειν, ἡ δικαιοσύνη
[344]	παρασχεῖν τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ	δὴ	ἔγωγε καὶ αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην
[331]	ᾔει πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε	δή,	εἶπον ἐγώ, σὺ ὁ τοῦ
[347]	ἐπιτάττων, ἀλλὰ τῷ ἀρχομένῳ· ὧν	δὴ	ἕνεκα, ὡς ἔοικε, μισθὸν δεῖν
[328]	ἤδη εἶ τῆς ἡλικίας ὃ	δὴ	ἐπὶ γήραος οὐδῷ” φασιν εἶναι
[338]	τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν, (κἄπειτα, αὕτη	δή,	ἔφη, ἡ Σωκράτους σοφία· αὐτὸν
[352]	ὅντινα τρόπον χρὴ ζῆν. σκόπει	δή,	ἔφη. σκοπῶ, ἦν δ' ἐγώ.
[338]	γάρ σε εὖ ἐρεῖν. (ἄκουε	δή,	ἦ δ' ὅς. φημὶ γὰρ
[335]	δὲ ὁ πονηρός. ναί. κελεύεις	δὴ	ἡμᾶς προσθεῖναι τῷ δικαίῳ ἢ
[352]	ἵνα μὴ τοῖσδε ἀπέχθωμαι. ἴθι	δή,	ἦν δ' ἐγώ, καὶ τὰ
[348]	ἐγώ, ἀρέσκει. οὕτως, ἔφη. ἴθι	δή,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,
[350]	ἀμαθής τε καὶ κακός. ὁ	δὴ	Θρασύμαχος ὡμολόγησε μὲν πάντα ταῦτα,
[347]	κρείττονος συμφέρον. ἀλλὰ τοῦτο μὲν	δὴ	καὶ εἰς αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ
[328]	τοὺς τοῦ Πολεμάρχου ἀδελφούς, καὶ	δὴ	καὶ Θρασύμαχον τὸν Καλχηδόνιον καὶ
[350]	ἡμῖν οὕτω κείσθω, ἔφαμεν δὲ	δὴ	καὶ ἰσχυρὸν εἶναι τὴν ἀδικίαν.
[330]	τοὺς παῖδας ἀγαπῶσιν, ταύτῃ τε	δὴ	καὶ οἱ χρηματισάμενοι περὶ τὰ
[352]	μετ' ἀλλήλων οἷοί (τε ἀλλὰ	δὴ	καὶ οὕς φαμεν ἐρρωμένως πώποτέ
[328]	ἢ ῥᾳδία καὶ εὔπορος. καὶ	δὴ	καὶ σοῦ ἡδέως ἂν πυθοίμην
[329]	οὕτως ἔχουσιν καὶ ἄλλοις, καὶ	δὴ	καὶ Σοφοκλεῖ ποτε τῷ ποιητῇ
[351]	εὖ γε σὺ ποιῶν· ἀλλὰ	δὴ	καὶ τόδε μοι χάρισαι καὶ
[343]	ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῶν, καὶ	δὴ	καὶ τοὺς ἐν ταῖς πόλεσιν
[333]	οἰκοδομικοῦ; οὐδαμῶς. ἀλλ' εἰς τίνα	δὴ	κοινωνίαν ὁ δίκαιος ἀμείνων κοινωνὸς
[332]	ἄχρηστος. ἀληθῆ. καὶ μὴ πλέουσι	δὴ	κυβερνήτης. ναί. ἆρα καὶ τοῖς
[349]	αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα. ὧδε	δὴ	λέγωμεν, ἔφην· ὁ δίκαιος τοῦ
[338]	εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα	δὴ	μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ
[338]	ἀνδρὸς οὐ φαύλου; ~ἀλλὰ σὲ	δὴ	μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν· σὺ γὰρ
[353]	αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι	δή,	μετὰ ταῦτα τόδε σκέψαι. ψυχῆς
[330]	οὔτ' ἐκεῖνος Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς	δὴ	μὴ πλουσίοις, χαλεπῶς δὲ τὸ
[335]	τις δίκαιον εἶναι, τοῦτο δὲ	δὴ	νοεῖ αὐτῷ τοῖς μὲν ἐχθροῖς
[349]	οὕτως, ἔφη, ἔχει. τί δὲ	δὴ	ὁ ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ τοῦ
[335]	οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ τῇ δικαιοσύνῃ	δὴ	οἱ δίκαιοι ἀδίκους; ἢ καὶ
[353]	θήσομεν; θήσομεν μὲν οὖν. νῦν	δὴ	οἶμαι ἄμεινον ἂν μάθοις ὃ
[352]	πάνυ γε. καὶ ἐν ἑνὶ	δὴ	οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει
[336]	ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ	δὴ	οἴου, εἰ μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν,
[337]	πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη· ὡς	δὴ	ὅμοιον τοῦτο ἐκείνῳ. οὐδέν γε
[350]	ἰατρικοῦ δέ; ναί. περὶ πάσης	δὴ	ὅρα ἐπιστήμης τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης
[333]	μουσικήν; ἀνάγκη. καὶ περὶ τἆλλα	δὴ	πάντα ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου ἐν
[339]	κρείττονος, ἐγὼ δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον	δή.	σκόπει, ἔφη. ταῦτ' ἔσται, ἦν
[354]	Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα	δή	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, εἱστιάσθω
[340]	ὁ ἄρχων ἥμαρτεν. τοιοῦτον οὖν	δή	σοι καὶ ἐμὲ ὑπόλαβε νυνδὴ
[345]	τοσούσδε ὄντας εὐεργετήσῃς ἐγὼ γὰρ	δή	σοι λέγω τό γ' ἐμόν,
[330]	διδόναι (δίκην, καταγελώμενοι τέως, τότε	δὴ	στρέφουσιν αὐτοῦ τὴν ψυχὴν μὴ
[346]	οὐ τὸ τοῦ κρείττονος. διὰ	δὴ	ταῦτα ἔγωγε, ὦ φίλε Θρασύμαχε,
[333]	κτῆσιν; πάνυ γε. τί δὲ	δή;	τὴν δικαιοσύνην πρὸς τίνος χρείαν
[332]	ἀληθῆ, ἦ δ' ὅς. ἄλλο	δή	τι ἢ τὸ τοιοῦτον, ὡς
[343]	πρόβατα οὐδὲ ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι	δὴ	τί μάλιστα; ἦν δ' ἐγώ.
[332]	τὰ ἡδύσματα. εἶεν· ἡ οὖν	δὴ	τίσιν τί ἀποδιδοῦσα τέχνη δικαιοσύνη
[329]	γήρως ὀδύρονται, καὶ ἐπὶ τούτῳ	δὴ	τὸ γῆρας ὑμνοῦσιν ὅσων κακῶν
[348]	καὶ δι' ἅ, εἴρηκα. φέρε	δή,	τὸ τοιόνδε περὶ αὐτῶν πῶς
[334]	οἷοι μὴ ἀδικεῖν; ἀληθῆ. κατὰ	δὴ	τὸν σὸν λόγον τοὺς μηδὲν
[335]	τοῦ ἐναντίου. πάνυ γε. οὐδὲ	δὴ	τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν ἀλλὰ τοῦ
[331]	λέγει θαυμαστῶς ὡς σφόδρα. πρὸς	δὴ	τοῦτ' ἔγωγε τίθημι τὴν τῶν
[350]	ποίει· ἐγὼ δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα	δή.	τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ, ὅπερ ἄρτι,
[338]	μᾶλλον (εἰκὸς λέγειν· σὺ γὰρ	δὴ	φῂς εἰδέναι καὶ ἔχειν εἰπεῖν.
[351]	δικαίοις; ἔσονται, ἔφη. ἐὰν δὲ	δή,	ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται
[335]	ἡ αὐτὴ θέσις. φίλος μὲν	δή,	ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ λόγῳ
[331]	ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ ἀγνοῶ·	δῆλον	γὰρ ὅτι οὐ τοῦτο λέγει,
[339]	τοῦτο σκεπτέον εἰ ἀληθῆ λέγεις,	δῆλον.	ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ τι
[337]	ἀποδέξομαί σου ἐὰν τοιαῦτα φλυαρῇς”	δῆλον	οἶμαί σοι ἦν ὅτι οὐδεὶς
[352]	ἀλλήλων κομιδῇ ὄντες ἄδικοι, ἀλλὰ	δῆλον	ὅτι ἐνῆν τις αὐτοῖς δικαιοσύνη,
[332]	ἂν οἴει ἡμῖν αὐτὸν ἀποκρίνασθαι;	δῆλον	ὅτι, ἔφη, ἡ σώμασιν φάρμακά
[346]	κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες οἱ δημιουργοί,	δῆλον	ὅτι κοινῇ τινι τῷ αὐτῷ
[346]	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη	δῆλον,	ὅτι οὐδεμία τέχνη οὐδὲ ἀρχὴ
[339]	γε ἴσως, ἔφη, προσθήκη. οὔπω	δῆλον	οὐδ' εἰ μεγάλη· ἀλλ' ὅτι
[348]	τὰ νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ	δῆλος	εἶ ὅτι φήσεις αὐτὸ καὶ
[350]	οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ' ὅτι	(δημηγορεῖν	ἄν με φαίης. ἢ οὖν
[342]	ἀρχομένῳ καὶ ᾧ ἂν αὐτὸς	δημιουργῇ,	καὶ πρὸς ἐκεῖνο βλέπων καὶ
[346]	ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες οἱ	δημιουργοί,	δῆλον ὅτι κοινῇ τινι τῷ
[346]	προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται ὁ	δημιουργὸς	ἀπὸ τῆς τέχνης; οὐ φαίνεται,
[340]	ᾧ οὐκ ἔστι δημιουργός· ὥστε	δημιουργὸς	ἢ σοφὸς ἢ ἄρχων οὐδεὶς
[340]	ἁμαρτάνει, ἐν ᾧ οὐκ ἔστι	δημιουργός·	ὥστε δημιουργὸς ἢ σοφὸς ἢ
[346]	τὸ μισθὸν ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι τοὺς	δημιουργοὺς	ἀπὸ τοῦ προσχρῆσθαι τῇ μισθωτικῇ
[340]	καὶ σὺ ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς τῶν	δημιουργῶν	ἁμαρτάνει. ἐπιλειπούσης γὰρ ἐπιστήμης ὁ
[338]	ἀρχὴ πρὸς τὸ αὑτῇ συμφέρον,	δημοκρατία	μὲν δημοκρατικούς, τυραννὶς δὲ τυραννικούς,
[338]	τὸ αὑτῇ συμφέρον, δημοκρατία μὲν	δημοκρατικούς,	τυραννὶς δὲ τυραννικούς, καὶ αἱ
[338]	αἱ μὲν τυραννοῦνται, αἱ δὲ	δημοκρατοῦνται,	αἱ δὲ ἀριστοκρατοῦνται; πῶς γὰρ
[344]	καὶ ὅσια καὶ ἴδια καὶ	δημόσια,	ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν ἐφ' ἑκάστῳ
[343]	μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ δὲ τοῦ	δημοσίου	μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ δίκαιον
[345]	ποιμένα. τῇ δὲ ποιμενικῇ οὐ	δήπου	ἄλλου του μέλει ἢ ἐφ'
[345]	αὑτῆς ὥστ' εἶναι βελτίστη ἱκανῶς	δήπου	ἐκπεπόρισται, ἕως γ' ἂν μηδὲν
[339]	τὸ γὰρ τοῦ κρείττονος ἀσύμφορον	δήπου	προστάττεται τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ
[349]	πότερον ἄφρονα; τὸν μὲν μουσικὸν	δήπου	φρόνιμον, τὸν δὲ ἄμουσον ἄφρονα.
[333]	κοινωνήματα ἤ τι ἄλλο; κοινωνήματα	δῆτα.	(ἆρ' οὖν ὁ δίκαιος ἀγαθὸς
[346]	καλεῖς μᾶλλον αὐτὴν ἰατρικήν; οὐ	δῆτα,	ἔφη. οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν
[351]	δύνασθαι, εἰ ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ	δῆτα,	ἦ δ' ὅς. τί δ'
[350]	ἢ ἀνδρὸς ἢ πράγματος; οὐ	δῆτα.	μὴ ἰατρικοῦ δέ; ναί. περὶ
[352]	ἄλλῳ ἴδοις ἢ ὀφθαλμοῖς; οὐ	δῆτα.	τί δέ; ἀκούσαις ἄλλῳ ἢ
[346]	ἐὰν ὑγιαίνῃ τις μισθαρνῶν. οὐ	δῆτα.	τί δέ; τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν,
[348]	οὖν καὶ φημί, ἔφη, καὶ	δι'	ἅ, εἴρηκα. φέρε δή, τὸ
[343]	ἄλλη ζημία, τά γε οἰκεῖα	δι'	ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν, ἐκ δὲ
[330]	λοιδορουμένῳ καὶ λέγοντι (ὅτι οὐ	δι'	αὑτὸν ἀλλὰ διὰ τὴν πόλιν
[354]	οὐ μέντοι καλῶς γε (εἱστίαμαι,	δι'	ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ διὰ σέ·
[334]	οὕτως ἔλεγες; οὐ μὰ τὸν	Δί'	ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι οἶδα ἔγωγε
[332]	εἶναι ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι νὴ	Δί'	ἔφη· τοῖς γὰρ φίλοις οἴεται
[340]	τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ μὰ	Δί'	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος,
[345]	φέρων ἐνθῶ τὸν λόγον; μὰ	Δί'	ἦν δ' ἐγώ, μὴ σύ
[352]	ἐφ' οὓς ᾖσαν ἅμα ἀδικεῖν,	δι'	ἣν ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν
[347]	ἄρα μισθόν, ἔφην, οὐ συνιεῖς,	δι'	ὃν (ἄρχουσιν οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν
[345]	ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν; μὰ	Δί'	οὔκ, ἔφη, ἀλλ' εὖ οἶδα.
[346]	ἀλλ' οὐ τὸ τοῦ κρείττονος.	διὰ	δὴ ταῦτα ἔγωγε, ὦ φίλε
[329]	~(ἐγώ σοι, ἔφη, νὴ τὸν	Δία	ἐρῶ, ὦ Σώκρατες, οἷόν γέ
[350]	τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν μὰ	Δία,	ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ' εἴπερ
[343]	καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν αὐτοὺς	διὰ	νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἢ τοῦτο,
[354]	(εἱστίαμαι, δι' ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ	διὰ	σέ· ἀλλ' ὥσπερ οἱ λίχνοι
[342]	ὄψεως καὶ ὦτα ἀκοῆς καὶ	διὰ	ταῦτα ἐπ' αὐτοῖς δεῖ τινος
[341]	ὅτι παντάπασι μὲν οὖν προσδεῖται.	διὰ	ταῦτα καὶ ἡ τέχνη ἐστὶν
[347]	τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε, ἔφη.	διὰ	ταῦτα τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[330]	(ὅτι οὐ δι' αὑτὸν ἀλλὰ	διὰ	τὴν πόλιν εὐδοκιμοῖ, ἀπεκρίνατο ὅτι
[343]	δὲ τοῦ δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι	διὰ	τὸ δίκαιον εἶναι, πρὸς δὲ
[329]	οὐ διὰ τὸν τρόπον ἀλλὰ	διὰ	τὸ πολλὴν οὐσίαν κεκτῆσθαι· τοῖς
[352]	αὐτὸ ποιεῖν πράττειν μεθ' αὑτοῦ	διὰ	τὸ στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι
[346]	ἐάν τις κυβερνῶν ὑγιὴς γίγνηται	διὰ	τὸ συμφέρον αὐτῷ πλεῖν ἐν
[329]	ῥᾳδίως τὸ γῆρας φέρειν οὐ	διὰ	τὸν τρόπον ἀλλὰ διὰ τὸ
[328]	μάλα πρεσβύτης μοι ἔδοξεν εἶναι·	διὰ	χρόνου γὰρ καὶ (ἑωράκη αὐτόν.
[331]	δικαίως καὶ ὁσίως τὸν βίον	διαγάγῃ,	γλυκεῖά οἱ καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος
[344]	ὅλου βίου διαγωγήν, ᾗ ἂν	διαγόμενος	ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη;
[344]	ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα διορίζεσθαι ὅλου βίου	διαγωγήν,	ᾗ ἂν διαγόμενος ἕκαστος ἡμῶν
[328]	καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες	διαδώσουσιν	ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις; ἢ
[336]	ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων	διακοῦσαι	τὸν λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα
[348]	καὶ ἤδη δικαστῶν τινων τῶν	διακρινούντων	δεησόμεθα· ἂν δὲ ὥσπερ ἄρτι
[345]	ἐᾷ τις αὐτὴν καὶ μὴ	διακωλύῃ	πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ,
[328]	ἐγώ, ὦ Κέφαλε, χαίρω γε	διαλεγόμενος	(τοῖς σφόδρα πρεσβύταις· δοκεῖ γάρ
[336]	ὁ Θρασύμαχος πολλάκις μὲν καὶ	διαλεγομένων	ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ
[328]	πολλοῖς τῶν νέων αὐτόθι καὶ	διαλεξόμεθα.	ἀλλὰ μένετε (καὶ μὴ ἄλλως
[354]	μοι νυνὶ γέγονεν ἐκ τοῦ	διαλόγου	μηδὲν (εἰδέναι· ὁπότε γὰρ τὸ
[343]	οὐδαμοῦ ἂν εὕροις ἐν τῇ	διαλύσει	τῆς κοινωνίας πλέον ἔχοντα τὸν
[339]	ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε	διαμαρτάνειν	τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ δ'
[345]	ἢ τῷ λανθάνειν ἢ τῷ	διαμάχεσθαι,	ὅμως ἐμέ γε οὐ πείθει
[343]	ἀληθῶς ἄρχουσιν, ἄλλως πως ἡγῇ	διανοεῖσθαι	πρὸς τοὺς ἀρχομένους ἢ ὥσπερ
[327]	ὡς τοίνυν μὴ ἀκουσομένων, οὕτω	διανοεῖσθε.	~(καὶ ὁ Ἀδείμαντος, ἆρά γε,
[349]	ἄν σε ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ	διανοῇ.	ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς σύ, ὦ
[337]	ὅς· ἵνα Σωκράτης τὸ εἰωθὸς	διαπράξηται·	αὐτὸς μὲν μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου
[336]	θηρίον ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς ὡς	διαρπασόμενος.	καὶ ἐγώ τε καὶ ὁ
[351]	ὅπερ ἄρτι, ~ἵνα καὶ ἑξῆς	διασκεψώμεθα	(τὸν λόγον, ὁποῖόν τι τυγχάνει
[329]	εἰς ταὐτὸν παραπλησίαν ἡλικίαν ἔχοντες,	διασῴζοντες	τὴν παλαιὰν παροιμίαν· οἱ οὖν
[343]	ὥσπερ ἄν τις πρὸς πρόβατα	διατεθείη,	καὶ ἄλλο τι σκοπεῖν αὐτοὺς
[340]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Πολέμαρχε,	διαφέρει,	ἀλλ' εἰ νῦν οὕτω λέγει
[349]	τί δέ σοι, ἔφη, τοῦτο	διαφέρει,	εἴτε μοι δοκεῖ εἴτε μή,
[352]	αὑτοῦ διὰ τὸ στασιάζειν καὶ	διαφέρεσθαι,	ἔτι δ' ἐχθρὸν εἶναι ἑαυτῷ
[351]	δ' ὅς, ἵνα σοι μὴ	διαφέρωμαι.	ἀλλ' εὖ γε σὺ ποιῶν,
[336]	ἀλλήλοις ἐν τῇ ζητήσει καὶ	διαφθείρειν	τὴν εὕρεσιν αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ
[344]	ἐν νῷ ἔχεις ἀπιέναι πρὶν	διδάξαι	ἱκανῶς ἢ μαθεῖν εἴτε οὕτως
[338]	μὴ φθονήσῃς καὶ Γλαύκωνα τόνδε	διδάξαι	καὶ τοὺς ἄλλους. εἰπόντος δέ
[338]	σοφία· αὐτὸν μὲν μὴ ἐθέλειν	διδάσκειν,	παρὰ δὲ τῶν ἄλλων περιιόντα
[330]	τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα δεῖ ἐκεῖ	διδόναι	(δίκην, καταγελώμενοι τέως, τότε δὴ
[336]	λόγου, ἔπειτα ὑπὸ τῶν παρακαθημένων	διεκωλύετο	βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς
[332]	ποιητικῶς (τὸ δίκαιον ὃ εἴη.	διενοεῖτο	μὲν γάρ, ὡς φαίνεται, ὅτι
[336]	διακοῦσαι τὸν λόγον· ὡς δὲ	διεπαυσάμεθα	καὶ ἐγὼ ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι
[336]	τε καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες	διεπτοήθημεν·	ὁ δ' εἰς τὸ μέσον
[348]	ἐγώ, ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ	διῆλθεν	τῷ τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα, ἔφη,
[334]	ἄρα, ὦ Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι	διημαρτήκασιν	(τῶν ἀνθρώπων, δίκαιον εἶναι τοὺς
[353]	συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ μὲν ἄρα	δικαία	ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος ἀνὴρ
[349]	τῆς δικαίας πράξεως; οὐδὲ τῆς	δικαίας,	ἔφη. τοῦ δὲ ἀδίκου πότερον
[349]	καὶ εὐήθης. τί δέ; τῆς	δικαίας	πράξεως; οὐδὲ τῆς δικαίας, ἔφη.
[349]	τοῦ δικαίου πλεονεκτεῖν καὶ τῆς	δικαίας	πράξεως; πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη,
[335]	ἀλλὰ τῇ δικαιοσύνῃ δὴ οἱ	δίκαιοι	ἀδίκους; ἢ καὶ (συλλήβδην ἀρετῇ
[352]	τοῖς δικαίοις· ἦ γάρ; ναί.	δίκαιοι	δέ γ' εἰσίν, ὦ φίλε,
[334]	ἀλλὰ μὴν οἵ γε ἀγαθοὶ	δίκαιοί	τε καὶ οἷοι μὴ ἀδικεῖν;
[352]	δὲ καὶ ἄμεινον ζῶσιν οἱ	δίκαιοι	τῶν ἀδίκων καὶ εὐδαιμονέστεροί εἰσιν,
[352]	ἀμείνους καὶ δυνατώτεροι πράττειν οἱ	δίκαιοι	φαίνονται, οἱ δὲ ἄδικοι οὐδὲ
[351]	ἔσονται ἀλλήλοις τε καὶ τοῖς	δικαίοις;	ἔσονται, ἔφη. ἐὰν δὲ δή,
[352]	ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ τοῖς	δικαίοις·	ἦ γάρ; ναί. δίκαιοι δέ
[343]	ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ τὸ	δίκαιον	ἀλλότριον ἀγαθὸν τῷ ὄντι, τοῦ
[340]	μᾶλλον τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον	δίκαιον	ἂν εἴη ἢ τὸ μὴ
[338]	ἥττοσιν ἐκείνου συμφέρον ἅμα καὶ	δίκαιον.	βδελυρὸς γὰρ εἶ, ἔφη, ὦ
[334]	ἀδίκους ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,	δίκαιον	βλάπτειν, τοὺς δὲ δικαίους ὠφελεῖν;
[332]	λέγει Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα	δίκαιον	εἶναι ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι νὴ
[340]	ὦ Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων	δίκαιον	εἶναι ἔθετο Θρασύμαχος. καὶ γὰρ
[340]	τοῦ κρείττονος, ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον	(δίκαιον	εἶναι ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα
[349]	ἀξιοῖ ἂν πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο	δίκαιον	εἶναι, ἢ οὐκ ἂν ἡγοῖτο;
[348]	ὅσα αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ	δίκαιον	εἶναι, καὶ αὖθις οὗτος, καὶ
[338]	τὸ τοῦ κρείττονος φῂς συμφέρον	δίκαιον	εἶναι. καὶ τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε,
[339]	ὦ Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω	δίκαιον	εἶναι καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως
[339]	οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί,	δίκαιον	εἶναι ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ
[343]	δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ	δίκαιον	εἶναι, πρὸς δὲ τούτοις ἀπεχθέσθαι
[340]	ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ	δίκαιον	εἶναι ταῦτα ποιεῖν. τὸ γὰρ
[339]	δ' ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες	δίκαιον	εἶναι τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ'
[335]	ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες	δίκαιον	εἶναι τὸν μὲν φίλον εὖ
[334]	συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν ἀνθρώπων,	δίκαιον	εἶναι τοὺς μὲν φίλους βλάπτειν
[336]	εἶναι τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι	δίκαιον	εἶναι τοὺς μὲν φίλους ὠφελεῖν,
[335]	ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν τις	δίκαιον	εἶναι, τοῦτο δὲ δὴ νοεῖ
[339]	κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ	δίκαιον	εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ
[339]	τοῖς ἄρχουσί τε καὶ κρείττοσι	δίκαιον	εἶναι ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ
[341]	οὗ τὸ συμφέρον κρείττονος ὄντος	δίκαιον	ἔσται τῷ ἥττονι ποιεῖν. τὸν
[331]	τὸ τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι	δίκαιόν	ἐστι· τοῦτο λέγων δοκεῖ ἔμοιγε
[339]	γὰρ οὔ; (οὐ μόνον ἄρα	δίκαιόν	ἐστιν κατὰ τὸν σὸν λόγον
[347]	οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ	δίκαιόν	ἐστιν τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον.
[336]	εἰπὲ τί φῂς εἶναι τὸ	δίκαιον.	καὶ ὅπως μοι μὴ ἐρεῖς
[334]	σὸν λόγον τοὺς μηδὲν ἀδικοῦντας	δίκαιον	κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς, ἔφη, ὦ
[341]	ὥστε ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον	δίκαιον	λέγω, τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν
[354]	μηδὲν (εἰδέναι· ὁπότε γὰρ τὸ	δίκαιον	μὴ οἶδα ὅ ἐστιν, σχολῇ
[332]	ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ	δίκαιον	ὃ εἴη. διενοεῖτο μὲν γάρ,
[336]	ὡς ἀληθῶς βούλει εἰδέναι τὸ	δίκαιον	ὅτι ἔστι, μὴ μόνον ἐρώτα
[354]	τὸ πρῶτον ἐσκοποῦμεν εὑρεῖν, τὸ	δίκαιον	ὅτι ποτ' ἐστίν, ἀφέμενος ἐκείνου
[335]	γὰρ ἀληθῆ ἔλεγεν· οὐδαμοῦ γὰρ	δίκαιον	οὐδένα ἡμῖν ἐφάνη ὂν βλάπτειν.
[338]	φημὶ γὰρ ἐγὼ εἶναι τὸ	δίκαιον	οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ
[344]	αὑτῷ ἄδικον εἶναι ἢ τὸ	δίκαιον.	πάντων δὲ ῥᾷστα μαθήσῃ, ἐὰν
[339]	ἀρχομένοις, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ	δίκαιον;	πῶς γὰρ οὔ; (οὐ μόνον
[339]	εἶναι καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ	δίκαιον,	σὺ δὲ προστιθεῖς καὶ αὐτὸ
[336]	ἡ δικαιοσύνη ὂν οὐδὲ τὸ	δίκαιον,	τί ἂν ἄλλο τις αὐτὸ
[332]	ὡς φαίνεται, ὅτι τοῦτ' εἴη	δίκαιον,	τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, τοῦτο
[339]	ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν εἶναι	δίκαιον,	τὸ τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς συμφέρον·
[340]	ἦν ὃ ἐβούλου λέγειν τὸ	δίκαιον,	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δοκοῦν
[339]	λογιζομένῳ πανταχοῦ εἶναι τὸ αὐτὸ	δίκαιον,	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον. νῦν,
[338]	οὕτως· θέμεναι δὲ ἀπέφηναν τοῦτο	δίκαιον	τοῖς ἀρχομένοις εἶναι, τὸ σφίσι
[335]	τούτῳ ὧδε λέγειν, ὅτι ἔστιν	δίκαιον	τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν ὄντα
[334]	φίλοι; πάνυ γε. ἀλλ' ὅμως	δίκαιον	τότε τούτοις τοὺς μὲν πονηροὺς
[343]	τῆς κοινωνίας πλέον ἔχοντα τὸν	δίκαιον	τοῦ ἀδίκου ἀλλ' ἔλαττον· ἔπειτα
[340]	εἶναι τῷ ἥττονι, καὶ τὸ	δίκαιον	τοῦτο ἐτίθετο. ἀλλ' οὐχ οὕτως,
[344]	μὲν τοῦ κρείττονος συμφέρον τὸ	δίκαιον	τυγχάνει ὄν, τὸ δ' ἄδικον
[343]	ἐθέλῃ αὐτοῖς ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ	δίκαιον·	τῷ δὲ ἀδίκῳ πάντα τούτων
[339]	καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς ἄρχουσιν	δίκαιον	φῂς εἶναι; ἔγωγε. (πότερον δὲ
[333]	κοινωνήματα δῆτα. (ἆρ' οὖν ὁ	δίκαιος	ἀγαθὸς καὶ χρήσιμος κοινωνὸς εἰς
[335]	ἐναντίου. φαίνεται. ὁ δέ γε	δίκαιος	ἀγαθός; πάνυ γε. οὐκ ἄρα
[333]	εἰς τίνα δὴ κοινωνίαν ὁ	δίκαιος	ἀμείνων κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ τε
[331]	χρὴ τὰ τοιαῦτα ἀποδιδόναι, οὔτε	δίκαιος	ἂν εἴη ὁ ἀποδιδούς, οὐδ'
[343]	εὐηθέστατε Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή, ὅτι	δίκαιος	ἀνὴρ ἀδίκου πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει.
[353]	ἄρα δικαία ψυχὴ καὶ ὁ	δίκαιος	ἀνὴρ εὖ βιώσεται, κακῶς δὲ
[343]	τινες εἰσφοραὶ ὦσιν, ὁ μὲν	δίκαιος	ἀπὸ τῶν ἴσων πλέον εἰσφέρει,
[354]	πῶς γὰρ οὔ; ὁ μὲν	δίκαιος	ἄρα εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος
[334]	δεινός. ἔοικεν. εἰ ἄρα ὁ	δίκαιος	ἀργύριον δεινὸς φυλάττειν, καὶ κλέπτειν
[332]	καὶ τοῖς μὴ πολεμοῦσιν ὁ	δίκαιος	ἄχρηστος; οὐ πάνυ μοι δοκεῖ
[332]	κίνδυνον; κυβερνήτης. τί δὲ ὁ	δίκαιος;	ἐν τίνι πράξει καὶ πρὸς
[350]	ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν ἄρα	δίκαιος	ἡμῖν ἀναπέφανται ὢν ἀγαθός τε
[349]	ἀγαθὸς ὁ ἄδικος, ὁ δὲ	δίκαιος	οὐδέτερα; καὶ τοῦτ' ἔφη, εὖ.
[349]	ἀγαθῷ ὁ ἄδικος, ὁ δὲ	δίκαιος	οὐκ ἔοικεν; πῶς γὰρ οὐ
[349]	πλέον ἔχειν μηδὲ βούλεται ὁ	δίκαιος,	τοῦ δὲ ἀδίκου; ἀλλ' οὕτως,
[349]	ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ	δίκαιος	τοῦ δικαίου δοκεῖ τί σοι
[349]	ὧδε δὴ λέγωμεν, ἔφην· ὁ	δίκαιος	τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτεῖ,
[350]	ἔγωγε, ἔφη. (ὁ δέ γε	δίκαιος	τοῦ μὲν ὁμοίου οὐ πλεονεκτήσει,
[350]	ἦν δ' ἐγώ, ὁ μὲν	δίκαιος	τῷ σοφῷ καὶ ἀγαθῷ, ὁ
[352]	ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε, ὁ δὲ	δίκαιος	φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου, ἔφη,
[333]	πλίνθων καὶ λίθων θέσιν ὁ	δίκαιος	χρησιμώτερός τε καὶ ἀμείνων κοινωνὸς
[333]	ἢ χρυσίῳ κοινῇ χρῆσθαι, ὁ	δίκαιος	χρησιμώτερος τῶν ἄλλων; ὅταν παρακαταθέσθαι
[334]	σημαίνει. κλέπτης ἄρα τις ὁ	δίκαιος,	ὡς ἔοικεν, ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις
[332]	δὴ τίσιν τί ἀποδιδοῦσα τέχνη	δικαιοσύνη	ἂν καλοῖτο; εἰ μέν τι,
[334]	ὠφελεῖν μὲν τοὺς φίλους ἡ	δικαιοσύνη,	βλάπτειν δὲ τοὺς ἐχθρούς. (φίλους
[335]	ἀφίππους; οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ τῇ	δικαιοσύνῃ	δὴ οἱ δίκαιοι ἀδίκους; ἢ
[333]	γέ τι σπουδαῖον εἴη ἡ	δικαιοσύνη,	εἰ πρὸς τὰ ἄχρηστα χρήσιμον
[333]	περὶ τἆλλα δὴ πάντα ἡ	δικαιοσύνη	ἑκάστου ἐν μὲν χρήσει ἄχρηστος,
[352]	δῆλον ὅτι ἐνῆν τις αὐτοῖς	δικαιοσύνη,	ἣ αὐτοὺς ἐποίει μήτοι καὶ
[334]	ὅρκῳ τε. ἔοικεν οὖν ἡ	δικαιοσύνη	καὶ κατὰ σὲ καὶ καθ'
[343]	ὥστε ἀγνοεῖς ὅτι ἡ μὲν	δικαιοσύνη	καὶ τὸ δίκαιον ἀλλότριον ἀγαθὸν
[333]	τότε χρήσιμος ἐπ' αὐτῷ (ἡ	δικαιοσύνη;	κινδυνεύει. καὶ ὅταν δὴ δρέπανον
[351]	ἐν ἀλλήλοις παρέχει, ἡ δὲ	δικαιοσύνη	ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν· ἦ γάρ;
[336]	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη ἡ	δικαιοσύνη	ὂν οὐδὲ τὸ δίκαιον, τί
[335]	πάνυ μὲν οὖν. ἀλλ' ἡ	δικαιοσύνη	οὐκ ἀνθρωπεία ἀρετή; καὶ τοῦτ'
[351]	λόγον, ὁποῖόν τι τυγχάνει ὂν	δικαιοσύνη	πρὸς ἀδικίαν. ἐλέχθη γάρ που
[351]	σοφία τε καὶ ἀρετή ἐστιν	δικαιοσύνη,	ῥᾳδίως οἶμαι φανήσεται καὶ ἰσχυρότερον
[351]	σὺ ἄρτι ἔλεγες ἔχει ἡ	δικαιοσύνη	σοφία μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ'
[332]	χρήσιμον ἄρα καὶ ἐν εἰρήνῃ	δικαιοσύνη;	~(χρήσιμον. καὶ γὰρ γεωργία· ἢ
[333]	δὴ δρέπανον δέῃ φυλάττειν, ἡ	δικαιοσύνη	χρήσιμος καὶ κοινῇ καὶ ἰδίᾳ·
[345]	ἡμᾶς ὅτι οὐκ ὀρθῶς βουλευόμεθα	δικαιοσύνην	ἀδικίας περὶ πλείονος ποιούμενοι. καὶ
[350]	ἐπειδὴ δὲ οὖν διωμολογησάμεθα τὴν	δικαιοσύνην	ἀρετὴν εἶναι καὶ σοφίαν, τὴν
[348]	γὰρ οὔ; οὐκοῦν τὴν μὲν	δικαιοσύνην	ἀρετήν, τὴν δὲ ἀδικίαν κακίαν;
[348]	καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν λυσιτελεῖν,	δικαιοσύνην	δ' οὔ. ἀλλὰ τί μήν;
[336]	καὶ διαφθείρειν τὴν εὕρεσιν αὐτοῦ,	δικαιοσύνην	δὲ ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν χρυσίων
[348]	μέρει τὴν ἀδικίαν, τὴν δὲ	δικαιοσύνην	ἐν τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ πάνυ
[353]	ἀρετήν γε συνεχωρήσαμεν ψυχῆς εἶναι	δικαιοσύνην,	κακίαν δὲ ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ.
[348]	ἦ δ' ὅς. ἦ τὴν	δικαιοσύνην	κακίαν; οὔκ, ἀλλὰ πάνυ γενναίαν
[332]	ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς κακῶς	δικαιοσύνην	λέγει; δοκεῖ μοι. τίς οὖν
[333]	μηδὲν χρῆσθαι, χρήσιμον εἶναι τὴν	δικαιοσύνην,	ὅταν δὲ χρῆσθαι, τὴν ὁπλιτικὴν
[331]	Κέφαλε. τοῦτο δ' αὐτό, τὴν	δικαιοσύνην,	πότερα τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν
[333]	γε. τί δὲ δή; τὴν	δικαιοσύνην	πρὸς τίνος χρείαν ἢ κτῆσιν
[331]	οὐκ ἄρα οὗτος ὅρος ἐστὶν	δικαιοσύνης,	ἀληθῆ τε λέγειν καὶ ἃ
[337]	ἀπόκρισιν παρὰ πάσας ταύτας περὶ	δικαιοσύνης,	βελτίω τούτων; τί ἀξιοῖς παθεῖν;
[351]	ἔχει ἡ δικαιοσύνη σοφία μετὰ	δικαιοσύνης·	εἰ δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον,
[351]	ἕξει, ἢ ἀνάγκη αὐτῇ μετὰ	δικαιοσύνης;	(εἰ μέν, ἔφη, ὡς σὺ
[344]	καὶ ἐλευθεριώτερον καὶ δεσποτικώτερον ἀδικία	δικαιοσύνης	ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ ὅπερ
[343]	περί τε τοῦ δικαίου καὶ	δικαιοσύνης	καὶ ἀδίκου τε καὶ ἀδικίας,
[345]	οὐ πείθομαι οὐδ' οἶμαι ἀδικίαν	δικαιοσύνης	κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ' ἐὰν ἐᾷ
[345]	οὐ πείθει ὡς ἔστι τῆς	δικαιοσύνης	κερδαλεώτερον. ταῦτ' οὖν (καὶ ἕτερος
[348]	τὴν τελέαν ἀδικίαν τελέας οὔσης	δικαιοσύνης	λυσιτελεστέραν φῂς εἶναι; (πάνυ μὲν
[351]	δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον εἴη ἀδικία	δικαιοσύνης·	νῦν δέ γ' ἔφην, εἴπερ
[331]	Σιμωνίδην λέγοντα ὀρθῶς λέγειν περὶ	δικαιοσύνης;	ὅτι, ἦ δ' ὅς, τὸ
[354]	ὅτι λυσιτελέστερον ἡ ἀδικία τῆς	δικαιοσύνης,	οὐκ ἀπεσχόμην τὸ μὴ οὐκ
[354]	ὦ μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία	δικαιοσύνης.	ταῦτα δή σοι, ἔφη, ὦ
[351]	κρείττων γιγνομένη πόλις πόλεως ἄνευ	δικαιοσύνης	τὴν δύναμιν ταύτην ἕξει, ἢ
[335]	ἔστιν ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,	δικαίου	ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν ἀνθρώπων;
[335]	ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι παρὰ τοῦ	δικαίου	ἀνδρός, τοῖς δὲ φίλοις ὠφελίαν,
[335]	πάνυ γε. οὐκ ἄρα τοῦ	δικαίου	βλάπτειν ἔργον, ὦ Πολέμαρχε, οὔτε
[349]	τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ δίκαιος τοῦ	δικαίου	δοκεῖ τί σοι ἂν ἐθέλειν
[347]	δοκεῖ σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ	δικαίου	ἔγωγε λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας,
[333]	κιθαριστικοῦ, ὥσπερ ὁ κιθαριστικὸς τοῦ	δικαίου	εἰς κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου, ἔμοιγε
[343]	πόρρω εἶ περί τε τοῦ	δικαίου	καὶ δικαιοσύνης καὶ ἀδίκου τε
[343]	καταφανὲς ἦν ὅτι ὁ τοῦ	δικαίου	λόγος εἰς τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ
[349]	ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν	(δικαίου	μὴ ἀξιοῖ πλέον ἔχειν μηδὲ
[349]	ὁ ἄδικος; ἆρα ἀξιοῖ τοῦ	δικαίου	πλεονεκτεῖν καὶ τῆς δικαίας πράξεως;
[347]	εἶναι κρείττω ἢ τὸν τοῦ	δικαίου.	σὺ οὖν ποτέρως, ἦν δ'
[334]	ἐγώ, δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ	δικαίους	ὠφελεῖν; οὗτος ἐκείνου καλλίων φαίνεται.
[335]	κελεύεις δὴ ἡμᾶς προσθεῖναι τῷ	δικαίῳ	ἢ ὡς τὸ πρῶτον ἐλέγομεν,
[352]	τῷ ἐναντίῳ παντὶ καὶ τῷ	δικαίῳ;	οὐχ οὕτως; πάνυ γε. καὶ
[349]	πάντα προσθήσεις ~(ἃ ἡμεῖς τῷ	δικαίῳ	προσετίθεμεν, ἐπειδή γε καὶ ἐν
[343]	τινα ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ μὲν	δικαίῳ	ὑπάρχει, καὶ εἰ μηδεμία ἄλλη
[343]	ὡς ἀληθῶς εὐηθικῶν τε καὶ	δικαίων,	οἱ δ' ἀρχόμενοι ποιοῦσιν τὸ
[353]	ἔσθ' ὅτῳ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ	δικαίως	ἂν αὐτὰ ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν
[352]	ἄλλῳ ἢ ὠσίν; οὐδαμῶς. οὐκοῦν	δικαίως	(ἂν) ταῦτα τούτων φαμὲν ἔργα
[331]	αὐτὰ ταῦτα ἔστιν ἐνίοτε μὲν	δικαίως,	ἐνίοτε δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον
[331]	ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι ὃς ἂν	δικαίως	καὶ ὁσίως τὸν βίον διαγάγῃ,
[348]	ἀλλήλους σκοπῶμεν, ἅμα αὐτοί τε	δικασταὶ	καὶ ῥήτορες ἐσόμεθα. πάνυ μὲν
[348]	ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ ἤδη	δικαστῶν	τινων τῶν διακρινούντων δεησόμεθα· ἂν
[330]	ἐνθάδε ἀδικήσαντα δεῖ ἐκεῖ διδόναι	(δίκην,	καταγελώμενοι τέως, τότε δὴ στρέφουσιν
[351]	ἂν ἐν δυοῖν ἐγγένηται; οὐ	διοίσονται	καὶ μισήσουσιν καὶ ἐχθροὶ ἔσονται
[346]	καλεῖς; ἢ ἐάνπερ βούλῃ ἀκριβῶς	διορίζειν,	ὥσπερ ὑπέθου, οὐδέν τι μᾶλλον,
[344]	ἢ σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα	διορίζεσθαι	ὅλου βίου διαγωγήν, ᾗ ἂν
[341]	μὴ αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται,	διόρισαι	ποτέρως λέγεις τὸν ἄρχοντά τε
[332]	τί οἴει; ἔφη. ὦ πρὸς	Διός,	ἦν δ' ἐγώ, εἰ οὖν
[330]	αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ δὲ κτησάμενοι	διπλῇ	ἢ οἱ ἄλλοι ἀσπάζονται αὐτά.
[337]	ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ δώδεκα	δὶς	ἓξ μηδ' ὅτι τρὶς τέτταρα
[328]	οὖν παρ' αὐτόν· ἔκειντο γὰρ	δίφροι	τινὲς αὐτόθι κύκλῳ. εὐθὺς οὖν
[328]	ἐπί τινος προσκεφαλαίου τε καὶ	δίφρου·	τεθυκὼς γὰρ ἐτύγχανεν ἐν τῇ
[350]	Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ οὖν	διωμολογησάμεθα	τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν εἶναι καὶ
[333]	λαθεῖν οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε	δοκεῖ.	~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου γε ὁ
[349]	δὲ ἰατρικόν; οὐχ οὕτως; οὕτως.	δοκεῖ	ἂν οὖν τίς σοι, ὦ
[328]	γε διαλεγόμενος (τοῖς σφόδρα πρεσβύταις·	δοκεῖ	γάρ μοι χρῆναι παρ' αὐτῶν
[332]	καὶ ἐν τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε	δοκεῖ.	εἶεν· μὴ κάμνουσί γε μήν,
[336]	ἦν δ' ἐγώ, οὗ μοι	δοκεῖ	εἶναι τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι
[349]	ἔφη, τοῦτο διαφέρει, εἴτε μοι	δοκεῖ	εἴτε μή, ἀλλ' οὐ τὸν
[331]	ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων	δοκεῖ	ἔμοιγε καλῶς λέγειν. ἀλλὰ μέντοι,
[352]	καὶ νῦν, ὥς γέ μοι	δοκεῖ,	ἐξ ὧν εἰρήκαμεν· ὅμως δ'
[350]	καὶ ἀνεπιστημοσύνης εἴ τίς σοι	δοκεῖ	ἐπιστήμων ὁστισοῦν πλείω ἂν ἐθέλειν
[334]	ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι ἔμοιγε	δοκεῖ	ἔτι, ὠφελεῖν μὲν τοὺς φίλους
[328]	ἔφη, μενετέον εἶναι. ἀλλ' εἰ	δοκεῖ,	ἦν δ' ἐγώ, οὕτω χρὴ
[353]	εἰς τὸν αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε	δοκεῖ.	ἴθι δή, μετὰ ταῦτα τόδε
[335]	οὖν, ἔφη, οὕτως ἄν μοι	δοκεῖ	καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν
[347]	αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ δέ μοι	δοκεῖ	μεῖζον εἶναι ὃ νῦν λέγει
[332]	τοὺς ἐχθροὺς κακῶς δικαιοσύνην λέγει;	δοκεῖ	μοι. τίς οὖν δυνατώτατος κάμνοντας
[333]	εἰς κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου, ἔμοιγε	δοκεῖ.	πλήν γ' ἴσως, ὦ Πολέμαρχε,
[353]	δ' ἐγώ. οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ	δοκεῖ	σοι εἶναι ἑκάστῳ ᾧπερ καὶ
[347]	Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον ἀληθεστέρως	δοκεῖ	σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου
[349]	ἀποκρίνασθαι· ὁ δίκαιος τοῦ δικαίου	δοκεῖ	τί σοι ἂν ἐθέλειν πλέον
[352]	δ' ἐγώ. καί μοι λέγε·	δοκεῖ	τί σοι εἶναι ἵππου ἔργον;
[353]	ἔφη, μανθάνω τε καί μοι	δοκεῖ	τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον εἶναι.
[332]	δίκαιος ἄχρηστος; οὐ πάνυ μοι	δοκεῖ	τοῦτο. χρήσιμον ἄρα καὶ ἐν
[335]	δοκοῦντα μέν, ὄντα δὲ μή,	δοκεῖν	ἀλλὰ μὴ εἶναι φίλον. καὶ
[334]	οἱ ἄνθρωποι περὶ τοῦτο, ὥστε	δοκεῖν	αὐτοῖς πολλοὺς μὲν χρηστοὺς εἶναι
[335]	ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου. παντάπασί μοι	δοκεῖς	ἀληθῆ λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[351]	τόδε μοι χάρισαι καὶ λέγε·	δοκεῖς	ἂν ἢ πόλιν ἢ στρατόπεδον
[349]	λέγειν ἅπερ διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ	δοκεῖς	σύ, ὦ Θρασύμαχε, ἀτεχνῶς νῦν
[327]	οὖν Πολέμαρχος ἔφη· ὦ Σώκρατες,	δοκεῖτέ	μοι πρὸς ἄστυ ὡρμῆσθαι ὡς
[338]	τοῦτο δρῶ, ἐάν τίς μοι	δοκῇ	εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα
[340]	δίκαιον, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον	δοκοῦν	εἶναι τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ
[335]	ὄντα χρηστὸν φίλον· ~(τὸν δὲ	δοκοῦντα	μέν, ὄντα δὲ μή, δοκεῖν
[349]	νῦν οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ τὰ	δοκοῦντα	περὶ τῆς ἀληθείας λέγειν. τί
[334]	ἦν δ' ἐγώ, μεταθώμεθα; τὸν	δοκοῦντά	τε, ἦ δ' ὅς, καὶ
[334]	πῶς θέμενοι, ὦ Πολέμαρχε; τὸν	δοκοῦντα	χρηστόν, τοῦτον φίλον εἶναι. νῦν
[334]	δὲ λέγεις εἶναι πότερον τοὺς	δοκοῦντας	ἑκάστῳ χρηστοὺς εἶναι, ἢ τοὺς
[348]	καὶ φρόνιμοί σοι, ὦ Θρασύμαχε,	δοκοῦσιν	εἶναι καὶ ἀγαθοὶ οἱ ἄδικοι;
[329]	κακῶν σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ δὲ	δοκοῦσιν,	ὦ Σώκρατες, οὗτοι οὐ τὸ
[336]	προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι	δοκῶ,	εἰ μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν
[341]	ἡ τέχνη. ἦ ὀρθῶς σοι	δοκῶ,	ἔφην, ἂν εἰπεῖν οὕτω λέγων,
[354]	μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ μοι	δοκῶ	οὕτω, πρὶν ὃ τὸ πρῶτον
[339]	ἔφη. ἃ σὺ λέγεις, ἔμοιγε	δοκῶ·	σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ ὡμολόγηται
[341]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·	δοκῶ	σοι συκοφαντεῖν; πάνυ μὲν οὖν,
[334]	ἢ τοὺς ὄντας, κἂν μὴ	δοκῶσι,	καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως; εἰκὸς μέν,
[327]	ὡς ἀπιόντες. οὐ γὰρ κακῶς	δοξάζεις,	ἦν δ' ἐγώ. ὁρᾷς οὖν
[346]	καί, ὦ μακάριε, μὴ παρὰ	δόξαν	ἀποκρίνου, ἵνα τι καὶ περαίνωμεν.
[350]	ἐγώ, παρά γε τὴν σαυτοῦ	δόξαν.	ὥστε σοί, ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ
[337]	ἐγώ· εἴ μοι σκεψαμένῳ οὕτω	δόξειεν.	(τί οὖν, ἔφη, ἂν ἐγὼ
[351]	καὶ ἐν ἐλευθέροις τε καὶ	δούλοις	ἐγγιγνομένη μισεῖν ποιήσει ἀλλήλους καὶ
[351]	εἶναι καὶ ἄλλας πόλεις ἐπιχειρεῖν	δουλοῦσθαι	ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς δὲ
[351]	δὲ καὶ ὑφ' ἑαυτῇ ἔχειν	δουλωσαμένην;	πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη. καὶ
[344]	πολιτῶν χρήμασιν καὶ αὐτοὺς ἀνδραποδισάμενος	δουλώσηται,	ἀντὶ τούτων τῶν αἰσχρῶν ὀνομάτων
[327]	ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε	δραμόντα	τὸν παῖδα περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι.
[332]	τοὺς φίλους ἀγαθὸν μέν τι	δρᾶν,	κακὸν δὲ μηδέν. μανθάνω, ἦν
[333]	δικαιοσύνη; κινδυνεύει. καὶ ὅταν δὴ	δρέπανον	δέῃ φυλάττειν, ἡ δικαιοσύνη χρήσιμος
[353]	ἂν οἶμαι οὕτω καλῶς ὡς	δρεπάνῳ	τῷ ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι. ἀληθῆ.
[338]	ἔχω. ὡς δὲ προθύμως τοῦτο	δρῶ,	ἐάν τίς μοι δοκῇ εὖ
[341]	μὴ λαθὼν βιάσασθαι τῷ λόγῳ	δύναιο.	οὐδέ γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν
[327]	χρὴ ἡμᾶς ἀφεῖναι; ἦ καὶ	δύναισθ'	ἄν, ἦ δ' ὅς, πεῖσαι
[349]	καὶ ἀξιοῖ, ἀλλ' οὐκ ἂν	δύναιτο.	ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν δ'
[338]	ψεύδῃ· ἐκτίνω γὰρ ὅσην δύναμαι.	δύναμαι	δὲ ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα γὰρ
[338]	ἐκτίνειν, ψεύδῃ· ἐκτίνω γὰρ ὅσην	δύναμαι.	δύναμαι δὲ ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα
[336]	ὦ φίλε. ἀλλ' οἶμαι οὐ	δυνάμεθα·	~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον
[328]	μὲν γὰρ ἐγὼ ἔτι ἐν	δυνάμει	ἦ τοῦ ῥᾳδίως πορεύεσθαι πρὸς
[348]	ἀδικεῖν, πόλεις τε καὶ ἔθνη	δυνάμενοι	ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ
[344]	(ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν μεγάλα	δυνάμενον	πλεονεκτεῖν· τοῦτον οὖν σκόπει, εἴπερ
[346]	ἑτέραν εἶναι, τῷ ἑτέραν τὴν	δύναμιν	ἔχειν; καί, ὦ μακάριε, μὴ
[351]	μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν αὑτῆς	δύναμιν,	ἢ οὐδὲν ἧττον ἕξει; μηδὲν
[351]	τοιάνδε τινὰ φαίνεται ἔχουσα τὴν	δύναμιν,	οἵαν, ᾧ ἂν ἐγγένηται, εἴτε
[351]	πόλις πόλεως ἄνευ δικαιοσύνης τὴν	δύναμιν	ταύτην ἕξει, ἢ ἀνάγκη αὐτῇ
[346]	μισθόν; αὕτη γὰρ αὐτῆς ἡ	δύναμις·	ἢ τὴν ἰατρικὴν σὺ καὶ
[335]	τῇ μουσικῇ οἱ μουσικοὶ ἀμούσους	δύνανται	ποιεῖν; ἀδύνατον. ἀλλὰ τῇ ἱππικῇ
[341]	κακούργει καὶ συκοφάντει, εἴ τι	δύνασαι	οὐδέν σου παρίεμαι ἀλλ' οὐ
[351]	ἔρχεται ἀδίκως, πρᾶξαι ἄν τι	δύνασθαι,	εἰ ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ δῆτα,
[336]	ἤ τινος ἄλλου μέγα οἰομένου	δύνασθαι	πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις.
[345]	ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω μὲν ἄδικος,	δυνάσθω	δὲ ἀδικεῖν ἢ τῷ λανθάνειν
[332]	λέγει; δοκεῖ μοι. τίς οὖν	δυνατώτατος	κάμνοντας φίλους εὖ ποιεῖν καὶ
[332]	πράξει καὶ πρὸς τί ἔργον	δυνατώτατος	φίλους ὠφελεῖν καὶ ἐχθροὺς βλάπτειν;
[352]	καὶ σοφώτεροι καὶ ἀμείνους καὶ	δυνατώτεροι	πράττειν οἱ δίκαιοι φαίνονται, οἱ
[351]	ἐλέχθη γάρ που ὅτι καὶ	δυνατώτερον	καὶ ἰσχυρότερον εἴη ἀδικία δικαιοσύνης·
[348]	βούλει οὖν αὐτὸν πείθωμεν, ἂν	δυνώμεθά	πῃ ἐξευρεῖν, ὡς οὐκ ἀληθῆ
[337]	τρὶς τέτταρα μηδ' ὅτι ἑξάκις	δύο	μηδ' ὅτι τετράκις τρία· ὡς
[347]	ὁ Γλαύκων· τοὺς μὲν γὰρ	δύο	μισθοὺς γιγνώσκω, τὴν δὲ ζημίαν
[351]	γε. τί δὲ ἂν ἐν	δυοῖν	ἐγγένηται; οὐ διοίσονται καὶ μισήσουσιν
[337]	μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ	δώδεκα	δὶς ἓξ μηδ' ὅτι τρὶς
[337]	τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ	δώδεκα,	καὶ ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ ὅπως