Pages
[340]	προστάττεται τοῖς ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ	μὰ	Δί' ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ
[345]	ψυχὴν φέρων ἐνθῶ τὸν λόγον;	μὰ	Δί' ἦν δ' ἐγώ, μὴ
[345]	ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν;	μὰ	Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ' εὖ
[350]	καίτοι τί ἄλλο βούλει; οὐδὲν	μὰ	Δία, ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ'
[334]	ἐχθρῶν. οὐχ οὕτως ἔλεγες; οὐ	μὰ	τὸν Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι
[332]	ἀποδιδοῦσα ὀφειλόμενον καὶ προσῆκον τέχνη	μαγειρικὴ	καλεῖται; (ἡ τοῖς ὄψοις τὰ
[344]	ἀπιέναι πρὶν διδάξαι ἱκανῶς ἢ	μαθεῖν	εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως (ἔχει;
[337]	εἶ, ἔφη· ἀλλὰ πρὸς τῷ	μαθεῖν	καὶ ἀπότεισον ἀργύριον. οὐκοῦν ἐπειδάν
[337]	μὴ εἰδότι; προσήκει δέ που	μαθεῖν	παρὰ τοῦ εἰδότος· καὶ ἐγὼ
[339]	δὲ ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι	μαθεῖν.	τὸ συμφέρον μὲν οὖν, ὦ
[344]	τὸ δίκαιον. πάντων δὲ ῥᾷστα	μαθήσῃ,	ἐὰν ἐπὶ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν
[353]	νῦν δὴ οἶμαι ἄμεινον ἂν	μάθοις	ὃ ἄρτι ἠρώτων, πυνθανόμενος εἰ
[338]	ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν	μάθω	γε πρῶτον, ἔφην, τί λέγεις·
[329]	(δεσποτῶν πάνυ πολλῶν ἐστι καὶ	μαινομένων	ἀπηλλάχθαι. ἀλλὰ καὶ τούτων πέρι
[341]	ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	μακάριε.	ἀλλ' ἵνα μὴ αὖθις ἡμῖν
[354]	γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα, ὦ	μακάριε	Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα
[345]	μόνος ἐγώ· πεῖσον οὖν, ὦ	μακάριε,	ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ ὀρθῶς
[346]	τὴν δύναμιν ἔχειν; καί, ὦ	μακάριε,	μὴ παρὰ δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα
[344]	τῶν αἰσχρῶν ὀνομάτων εὐδαίμονες καὶ	μακάριοι	(κέκληνται, οὐ μόνον ὑπὸ τῶν
[354]	μὴν ὅ γε εὖ ζῶν	μακάριός	τε καὶ εὐδαίμων, ὁ δὲ
[335]	ἄλλον τῶν σοφῶν τε καὶ	μακαρίων	ἀνδρῶν. ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός
[338]	λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ	μάλα,	ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ σε
[334]	τὸν Σιμωνίδην ἔφαμεν λέγειν. καὶ	μάλα,	ἔφη, οὕτω συμβαίνει. ἀλλὰ μεταθώμεθα·
[342]	εἰσιν τέχναι. συνεχώρησεν ἐνταῦθα καὶ	μάλα	μόγις. οὐκ ἄρα ἐπιστήμη γε
[328]	ὁ τοῦ Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ	μάλα	πρεσβύτης μοι ἔδοξεν εἶναι· διὰ
[337]	καὶ ὃς ἀκούσας ἀνεκάγχασέ τε	μάλα	σαρδάνιον καὶ εἶπεν· ὦ Ἡράκλεις,
[353]	οὐ ψυχῆς φήσομεν ἔργον εἶναι;	μάλιστά	γ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ ἀρετήν
[343]	ποιμένα γιγνώσκεις. ὅτι δὴ τί	μάλιστα;	ἦν δ' ἐγώ. (ὅτι οἴει
[331]	ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς ἃ	μάλιστα	θνατῶν πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ
[351]	καὶ τοῦτό γε ἡ ἀρίστη	μάλιστα	ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος.
[341]	τι συμφέρον ἄλλο ἢ ὅτι	μάλιστα	τελέαν εἶναι; (πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς;
[338]	ταύτῃ ὑπολαμβάνεις ᾗ ἂν κακουργήσαις	μάλιστα	τὸν λόγον. οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε,
[336]	ἀλλήλοις καὶ οὐ σπουδάζειν ὅτι	μάλιστα	φανῆναι αὐτό. οἴου γε σύ,
[346]	τῇ θαλάττῃ, ἕνεκα τούτου καλεῖς	μᾶλλον	αὐτὴν ἰατρικήν; οὐ δῆτα, ἔφη.
[346]	διορίζειν, ὥσπερ ὑπέθου, οὐδέν τι	μᾶλλον,	ἐάν τις κυβερνῶν ὑγιὴς γίγνηται
[337]	δυνάμεθα· ~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ	(μᾶλλον	εἰκός ἐστίν που ὑπὸ ὑμῶν
[338]	οὐ φαύλου; ~ἀλλὰ σὲ δὴ	μᾶλλον	(εἰκὸς λέγειν· σὺ γὰρ δὴ
[347]	ἂν ὁ γιγνώσκων τὸ ὠφελεῖσθαι	μᾶλλον	ἕλοιτο ὑπ' ἄλλου ἢ ἄλλον
[343]	δ' ἐγώ· οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν	μᾶλλον	ἢ τοιαῦτα ἐρωτᾶν; ὅτι τοί
[351]	δ' εἰ μὴ ἀδικοῖεν; οὐ	μᾶλλον;	πάνυ γε. στάσεις γάρ που,
[337]	ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα	μᾶλλον	ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο, εἴ τίς
[344]	σκόπει, εἴπερ βούλει κρίνειν ὅσῳ	μᾶλλον	συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ ἄδικον εἶναι
[330]	ἤδη ἐγγυτέρω ὢν τῶν ἐκεῖ	μᾶλλόν	τι καθορᾷ αὐτά ὑποψίας δ'
[340]	δὲ τούτων τῶν ὁμολογιῶν οὐδὲν	μᾶλλον	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δίκαιον
[331]	φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα, εἰ	μανεὶς	ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε χρὴ τὰ
[341]	γὰρ ἄν με, εἶπον, οὕτω	μανῆναι	ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέοντα καὶ
[338]	παρὰ δὲ τῶν ἄλλων περιιόντα	μανθάνειν	καὶ τούτων μηδὲ χάριν ἀποδιδόναι.
[352]	(μὲν οὖν ὅτι οὕτως ἔχει	μανθάνω,	ἀλλ' οὐχ ὡς σὺ τὸ
[352]	ποιῇ τις ἢ ἄριστα; οὐ	μανθάνω,	ἔφη. ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ
[351]	ποιήσει καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος.	μανθάνω,	ἔφην, ὅτι σὸς οὗτος ἦν
[332]	τι δρᾶν, κακὸν δὲ μηδέν.	μανθάνω,	ἦν δ' ἐγώ ὅτι οὐ
[338]	ὅτι μέν, ἦν δ' ἐγώ,	μανθάνω	παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες,
[353]	τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται. ἀλλά, ἔφη,	μανθάνω	τε καί μοι δοκεῖ τοῦτο
[349]	σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι. ἀληθέστατα, ἔφη,	μαντεύῃ.	ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν δ'
[340]	ἐὰν σύ γ' ἔφη, αὐτῷ	μαρτυρήσῃς,	ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ τί,
[340]	ὑπολαβών. καὶ τί, ἔφη, δεῖται	μάρτυρος;	αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς
[353]	εἶναι; πάνυ γε. ~(τί δέ;	μαχαίρᾳ	ἂν ἀμπέλου κλῆμα ἀποτέμοις καὶ
[351]	γε ἀδικία καὶ μίση καὶ	μάχας	ἐν ἀλλήλοις παρέχει, ἡ δὲ
[342]	τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ περὶ αὐτὰ	μάχεσθαι·	ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησεν, ἄλλο τι
[333]	οὐχ ὁ πατάξαι δεινότατος ἐν	μάχῃ	εἴτε πυκτικῇ εἴτε τινὶ καὶ
[335]	ἔφη, ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν τῆς	μάχης.	~(ἀλλ' οἶσθα, ἦν δ' ἐγώ,
[335]	βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ δ' ὅς.	μαχούμεθα	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ
[350]	με φαίης. ἢ οὖν ἔα	με	εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ, εἰ
[341]	τ' ᾖς. (οἴει γὰρ ἄν	με,	εἶπον, οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν
[341]	μὲν οὖν, ἔφη. οἴει γάρ	με	ἐξ ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις
[341]	ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην ἐγώ, εἴ	με	ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι
[331]	ὑμῖν τὸν λόγον· δεῖ γάρ	με	ἤδη τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν,
[328]	τινὲς αὐτόθι κύκλῳ. εὐθὺς οὖν	με	ἰδὼν ὁ Κέφαλος ἠσπάζετό τε
[348]	ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι· σὺ δὲ οἴει	με	ἴσως τοὺς τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας
[341]	πλέον ἔσται· (οὔτε γὰρ ἄν	με	λάθοις κακουργῶν, οὔτε μὴ λαθὼν
[340]	ἥκιστά γε, ἔφη· ἀλλὰ κρείττω	με	οἴει καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν
[350]	εὖ οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν ἄν	με	φαίης. ἢ οὖν ἔα με
[338]	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ	με	φῂς χάριν ἐκτίνειν, ψεύδῃ· ἐκτίνω
[331]	χρήματα ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα,	μέγα	μέρος εἰς τοῦτο ἡ τῶν
[336]	τοῦ Θηβαίου ἤ τινος ἄλλου	μέγα	οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα,
[344]	γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ ἔλεγον, τὸν	μεγάλα	δυνάμενον πλεονεκτεῖν· τοῦτον οὖν σκόπει,
[339]	προσθήκη. οὔπω δῆλον οὐδ' εἰ	μεγάλη·	ἀλλ' ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον
[329]	τοιούτων ἔχεται, καὶ ἀγανακτοῦσιν ὡς	μεγάλων	τινῶν ἀπεστερημένοι καὶ τότε μὲν
[344]	τε καὶ ὀνείδη ἔχει τὰ	μέγιστα	καὶ γὰρ ἱερόσυλοι καὶ ἀνδραποδισταὶ
[347]	αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς δὲ ζημίας	μεγίστη	τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν
[330]	μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ· τί	μέγιστον	οἴει ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι τοῦ πολλὴν
[352]	μὲν ἀδύνατον αὐτὸ ποιεῖν πράττειν	μεθ'	αὑτοῦ διὰ τὸ στασιάζειν καὶ
[347]	σκεψόμεθα· πολὺ δέ μοι δοκεῖ	μεῖζον	εἶναι ὃ νῦν λέγει Θρασύμαχος,
[345]	ποιμενικῇ οὐ δήπου ἄλλου του	μέλει	ἢ ἐφ' ᾧ τέτακται, ὅπως
[349]	αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν; ἀλλὰ τί	μέλλει;	ἔφη. εἶεν, ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν
[349]	οὐκ ἔοικεν; πῶς γὰρ οὐ	μέλλει,	ἔφη, ὁ τοιοῦτος ὢν καὶ
[345]	ἀλλ' ὥσπερ δαιτυμόνα τινὰ καὶ	μέλλοντα	ἑστιάσεσθαι, πρὸς τὴν εὐωχίαν, ἢ
[347]	ἀνάγκην προσεῖναι καὶ ζημίαν, εἰ	μέλλουσιν	ἐθέλειν ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ
[347]	ἔοικε, μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς	μέλλουσιν	ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ
[347]	~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι ὁ	μέλλων	καλῶς τῇ τέχνῃ πράξειν οὐδέποτε
[334]	ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις παρ' Ὁμήρου	μεμαθηκέναι	αὐτό· καὶ γὰρ ἐκεῖνος (τὸν
[350]	ἢ οὐ μέμνησαι, ὦ Θρασύμαχε;	μέμνημαι,	ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ ἃ
[350]	εἶναι τὴν ἀδικίαν. ἢ οὐ	μέμνησαι,	ὦ Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ'
[345]	μὴ σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον	μέν,	ἃ ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις,
[334]	τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν. τούτοις ἄρα οἱ	μὲν	ἀγαθοὶ ἐχθροί, οἱ δὲ κακοὶ
[344]	τελεωτάτην ἀδικίαν ἔλθῃς, ἣ τὸν	μὲν	ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον ποιεῖ, τοὺς δὲ
[345]	ἃ βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ, ἔστω	μὲν	ἄδικος, δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν ἢ
[352]	στρατοπέδῳ ~εἴτε (ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον	μὲν	ἀδύνατον αὐτὸ ποιεῖν πράττειν μεθ'
[352]	ποιήσει ἅπερ πέφυκεν ἐργάζεσθαι· πρῶτον	μὲν	ἀδύνατον αὐτὸν πράττειν ποιήσει στασιάζοντα
[353]	δὲ ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν γάρ. ἡ	μὲν	ἄρα δικαία ψυχὴ καὶ ὁ
[350]	ἑκάτερον εἶναι. ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ	μὲν	ἄρα δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται ὢν
[353]	ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τῇ οἰκείᾳ	μὲν	ἀρετῇ τὸ αὑτῶν ἔργον εὖ
[340]	αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς	μὲν	ἄρχοντας ἐνίοτε ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν,
[339]	εἶναι ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ	μὲν	ἄρχοντες ἄκοντες κακὰ αὑτοῖς προστάττωσιν,
[347]	Σώκρατες; ἔφη ὁ Γλαύκων· τοὺς	μὲν	γὰρ δύο μισθοὺς γιγνώσκω, τὴν
[328]	τὸν Πειραιᾶ. χρῆν μέντοι. εἰ	μὲν	γὰρ ἐγὼ ἔτι ἐν δυνάμει
[352]	ἀποκρινόμενος ὥσπερ καὶ νῦν. ὅτι	μὲν	γὰρ καὶ σοφώτεροι καὶ ἀμείνους
[329]	ὁ τρόπος τῶν ἀνθρώπων. ἂν	μὲν	γὰρ κόσμιοι καὶ εὔκολοι ὦσιν,
[330]	πάππου καὶ τοῦ πατρός. ὁ	μὲν	γὰρ πάππος τε καὶ ὁμώνυμος
[332]	(τὸ δίκαιον ὃ εἴη. διενοεῖτο	μὲν	γάρ, ὡς φαίνεται, ὅτι τοῦτ'
[347]	τοῦ κρείττονος συμφέρον. ἀλλὰ τοῦτο	μὲν	δὴ καὶ εἰς αὖθις σκεψόμεθα·
[335]	δὲ ἡ αὐτὴ θέσις. φίλος	μὲν	δή, ὡς ἔοικε, τούτῳ τῷ
[338]	πρὸς τὸ αὑτῇ συμφέρον, δημοκρατία	μὲν	δημοκρατικούς, τυραννὶς δὲ τυραννικούς, καὶ
[343]	τέ τινες εἰσφοραὶ ὦσιν, ὁ	μὲν	δίκαιος ἀπὸ τῶν ἴσων πλέον
[354]	τἀναντία. πῶς γὰρ οὔ; ὁ	μὲν	δίκαιος ἄρα εὐδαίμων, ὁ δ'
[350]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὁ	μὲν	δίκαιος τῷ σοφῷ καὶ ἀγαθῷ,
[343]	ἀδικίας, ὥστε ἀγνοεῖς ὅτι ἡ	μὲν	δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον ἀλλότριον
[348]	πῶς γὰρ οὔ; οὐκοῦν τὴν	μὲν	δικαιοσύνην ἀρετήν, τὴν δὲ ἀδικίαν
[349]	ἐγώ, ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ	μὲν	(δικαίου μὴ ἀξιοῖ πλέον ἔχειν
[343]	ἀρχήν τινα ἄρχῃ ἑκάτερος, τῷ	μὲν	δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ εἰ μηδεμία
[331]	καὶ αὐτὰ ταῦτα ἔστιν ἐνίοτε	μὲν	δικαίως, ἐνίοτε δὲ ἀδίκως ποιεῖν;
[343]	ἀδίκου πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει. πρῶτον	μὲν	ἐν τοῖς πρὸς ἀλλήλους συμβολαίοις,
[350]	δὲ ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως	μὲν	ἐπιστήμονος (πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως δὲ
[329]	μεγάλων τινῶν ἀπεστερημένοι καὶ τότε	μὲν	εὖ ζῶντες, νῦν δὲ οὐδὲ
[334]	δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως; εἰκὸς	μέν,	ἔφη, οὓς ἄν τις ἡγῆται
[351]	ἀνάγκη αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης; (εἰ	μέν,	ἔφη, ὡς σὺ ἄρτι ἔλεγες
[348]	ἀλλ' ἃ νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο	μέν,	ἔφην, οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει
[335]	δὲ δὴ νοεῖ αὐτῷ τοῖς	μὲν	ἐχθροῖς βλάβην ὀφείλεσθαι παρὰ τοῦ
[350]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, τοῦτο	μὲν	ἡμῖν οὕτω κείσθω, ἔφαμεν δὲ
[338]	τούτων μηδὲ χάριν ἀποδιδόναι. ὅτι	μέν,	ἦν δ' ἐγώ, μανθάνω παρὰ
[338]	ποιεῖν. καὶ ὁ Θρασύμαχος φανερὸς	μὲν	ἦν ἐπιθυμῶν εἰπεῖν ἵν' εὐδοκιμήσειεν,
[346]	εἰ δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι, ἡ	μὲν	ἰατρικὴ ὑγίειαν ποιεῖ, ἡ δὲ
[336]	εἶναι; (καὶ ὁ Θρασύμαχος πολλάκις	μὲν	καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ ὥρμα
[342]	καὶ ἀρχομένου (ὑπὸ ἑαυτῆς. συνωμολόγησε	μὲν	καὶ ταῦτα τελευτῶν, ἐπεχείρει δὲ
[348]	ἐπειδή γε καὶ λέγω ἀδικίαν	μὲν	λυσιτελεῖν, δικαιοσύνην δ' οὔ. ἀλλὰ
[337]	Σωκράτης τὸ εἰωθὸς διαπράξηται· αὐτὸς	μὲν	μὴ ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου
[338]	ἔφη, ἡ Σωκράτους σοφία· αὐτὸν	μὲν	μὴ ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ δὲ
[337]	ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον	μὲν	μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι,
[349]	φρόνιμον καὶ πότερον ἄφρονα; τὸν	μὲν	μουσικὸν δήπου φρόνιμον, τὸν δὲ
[346]	δὲ μισθαρνητικὴ μισθόν, καὶ ἡ	μὲν	οἰκοδομικὴ οἰκίαν, ἡ δὲ μισθαρνητικὴ
[349]	λέγωμεν, ἔφην· ὁ δίκαιος τοῦ	μὲν	ὁμοίου οὐ πλεονεκτεῖ, τοῦ δὲ
[350]	(ὁ δέ γε δίκαιος τοῦ	μὲν	ὁμοίου οὐ πλεονεκτήσει, τοῦ δὲ
[350]	ἀγαθός τε καὶ σοφὸς τοῦ	μὲν	ὁμοίου οὐκ ἐθελήσει πλεονεκτεῖν, τοῦ
[335]	χρηστὸν φίλον· ~(τὸν δὲ δοκοῦντα	μέν,	ὄντα δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ
[339]	οὐκοῦν ἐπιχειροῦντες νόμους τιθέναι τοὺς	μὲν	ὀρθῶς τιθέασιν, τοὺς δέ τινας
[343]	ἔλαττον, ὅταν τε λήψεις, (ὁ	μὲν	οὐδέν, ὁ δὲ πολλὰ κερδαίνει.
[337]	τούτοις προύλεγον, ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι	μὲν	οὐκ ἐθελήσοις, εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ
[335]	ἀνθρωπείαν ἀρετὴν χείρους γίγνεσθαι; πάνυ	μὲν	οὖν. ἀλλ' ἡ δικαιοσύνη οὐκ
[347]	ἄλλον ὠφελῶν πράγματα ἔχειν. τοῦτο	μὲν	οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ,
[330]	εἴ τινά τι ἠδίκησεν. ὁ	μὲν	οὖν εὑρίσκων ἑαυτοῦ ἐν τῷ
[332]	ὅτι ἂν τύχῃ ὀφειλόμενον; παντάπασι	μὲν	οὖν, ἔφη, ὅ γε ὀφείλεται
[341]	Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν; πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. οἴει γάρ με
[348]	δικασταὶ καὶ ῥήτορες ἐσόμεθα. πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. ὁποτέρως οὖν σοι,
[335]	ἐχθρὸν κακὸν ὄντα βλάπτειν; (πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη, οὕτως ἄν μοι
[331]	ἂν λάβῃ τις ἀποδιδόναι. πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν
[348]	τὰ βαλλάντια ἀποτέμνοντας λέγειν. λυσιτελεῖ	μὲν	οὖν, ἦ δ' ὅς, καὶ
[330]	πλοῦτον. ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. (πάνυ	μὲν	οὖν, ἦν δ' ἐγώ. ἀλλά
[352]	ὕστερον προυθέμεθα σκέψασθαι, σκεπτέον. φαίνονται	μὲν	οὖν καὶ νῦν, ὥς γέ
[348]	δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς εἶναι; (πάνυ	μὲν	οὖν καὶ φημί, ἔφη, καὶ
[327]	ἅτε νῦν πρῶτον ἄγοντες. καλὴ	μὲν	οὖν μοι καὶ ἡ τῶν
[353]	τοῦτο τούτου ἔργον θήσομεν; θήσομεν	μὲν	οὖν. νῦν δὴ οἶμαι ἄμεινον
[341]	σε ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην; εὖ	μὲν	οὖν οἶδα, ἔφη. καὶ οὐδέν
[352]	εἰσὶ καὶ πράττειν ἀδύνατοι ταῦτα	(μὲν	οὖν ὅτι οὕτως ἔχει μανθάνω,
[341]	τινος, εἴποιμ' ἂν ὅτι παντάπασι	μὲν	οὖν προσδεῖται. διὰ ταῦτα καὶ
[332]	λέγειν φῂς τὸν Σιμωνίδην; πάνυ	μὲν	οὖν. τί δέ; τοῖς ἐχθροῖς
[339]	μή, πειράσομαι μαθεῖν. τὸ συμφέρον	μὲν	οὖν, ὦ Θρασύμαχε, καὶ σὺ
[350]	κακός. ὁ δὴ Θρασύμαχος ὡμολόγησε	μὲν	πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς ἐγὼ
[334]	ὅμως δίκαιον τότε τούτοις τοὺς	μὲν	πονηροὺς (ὠφελεῖν, τοὺς δὲ ἀγαθοὺς
[348]	περὶ αὐτῶν πῶς λέγεις; τὸ	μέν	που ἀρετὴν αὐτοῖν καλεῖς, τὸ
[348]	τις εἴπῃ. εἰ γὰρ λυσιτελεῖν	μὲν	τὴν ἀδικίαν ἐτίθεσο, κακίαν μέντοι
[332]	οἴεται ὀφείλειν τοὺς φίλους ἀγαθὸν	μέν	τι δρᾶν, κακὸν δὲ μηδέν.
[332]	τέχνη δικαιοσύνη ἂν καλοῖτο; εἰ	μέν	τι, ἔφη, δεῖ ἀκολουθεῖν, ὦ
[329]	οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ λέγουσι	μέν	τι, οὐ μέντοι γε ὅσον
[348]	βούλομαι; ἦ δ' ὅς. ἂν	μὲν	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, ἀντικατατείναντες
[344]	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον, τὸ	μὲν	τοῦ κρείττονος συμφέρον τὸ δίκαιον
[334]	μέντοι ἔμοιγε δοκεῖ ἔτι, ὠφελεῖν	μὲν	τοὺς φίλους ἡ δικαιοσύνη, βλάπτειν
[339]	οὐδ' εἰ μεγάλη· ἀλλ' ὅτι	μὲν	τοῦτο σκεπτέον εἰ ἀληθῆ λέγεις,
[338]	ἔφη, ὅτι τῶν πόλεων αἱ	μὲν	τυραννοῦνται, αἱ δὲ δημοκρατοῦνται, αἱ
[346]	ἀλλ' οὐ κοινήν, οἷον ἰατρικὴ	μὲν	ὑγίειαν, κυβερνητικὴ δὲ σωτηρίαν ἐν
[335]	λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν	μὲν	φίλον ἀγαθὸν ὄντα εὖ ποιεῖν,
[335]	ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον εἶναι τὸν	μὲν	φίλον εὖ ποιεῖν, τὸν δ'
[334]	(τῶν ἀνθρώπων, δίκαιον εἶναι τοὺς	μὲν	φίλους βλάπτειν πονηροὶ γὰρ αὐτοῖς
[336]	τὸ φάναι δίκαιον εἶναι τοὺς	μὲν	φίλους ὠφελεῖν, τοὺς δ' ἐχθροὺς
[333]	πάντα ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου ἐν	μὲν	χρήσει ἄχρηστος, ἐν δὲ ἀχρηστίᾳ
[334]	τοῦτο, ὥστε δοκεῖν αὐτοῖς πολλοὺς	μὲν	χρηστοὺς εἶναι μὴ ὄντας, πολλοὺς
[336]	μὴ γὰρ δὴ οἴου, εἰ	μὲν	χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν ποτε
[331]	μέντοι ὅτι ποτὲ λέγει, σὺ	μέν,	ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ
[327]	τούτων, ἔφη, κρείττους γένεσθε ἢ	μένετ'	αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,
[328]	νέων αὐτόθι καὶ διαλεξόμεθα. ἀλλὰ	μένετε	(καὶ μὴ ἄλλως ποιεῖτε. καὶ
[328]	καὶ ὁ Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη,	μενετέον	εἶναι. ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν
[329]	εὐφήμει, ἔφη, ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα	μέντοι	αὐτὸ ἀπέφυγον, ὥσπερ λυττῶντά τινα
[329]	καὶ λέγουσι μέν τι, οὐ	μέντοι	γε ὅσον οἴονται· ~ἀλλὰ τὸ
[328]	καταβαίνων εἰς τὸν Πειραιᾶ. χρῆν	μέντοι.	εἰ μὲν γὰρ ἐγὼ ἔτι
[334]	οἶδα ἔγωγε ὅτι ἔλεγον· τοῦτο	μέντοι	ἔμοιγε δοκεῖ ἔτι, ὠφελεῖν μὲν
[331]	τι χρὴ Σιμωνίδῃ πείθεσθαι. καὶ	μέντοι,	ἔφη ὁ Κέφαλος, καὶ παραδίδωμι
[348]	μὲν τὴν ἀδικίαν ἐτίθεσο, κακίαν	μέντοι	ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ ὡμολόγεις εἶναι
[349]	ἀληθέστατα, ἔφη, μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ	μέντοι,	ἦν δ' ἐγώ, ἀποκνητέον γε
[331]	δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς λέγειν. ἀλλὰ	μέντοι,	ἦν δ' ἐγώ, Σιμωνίδῃ γε
[327]	ἐπιχωρίων πομπὴ ἔδοξεν εἶναι, οὐ	μέντοι	ἧττον ἐφαίνετο πρέπειν ἣν οἱ
[354]	ἐγένου καὶ χαλεπαίνων ἐπαύσω. οὐ	μέντοι	καλῶς γε (εἱστίαμαι, δι' ἐμαυτὸν
[332]	ὀφειλόμενα δίκαιον εἶναι ἀποδιδόναι. ἄλλο	μέντοι	νὴ Δί' ἔφη· τοῖς γὰρ
[331]	γὰρ καὶ θεῖος ἀνήρ τοῦτο	μέντοι	ὅτι ποτὲ λέγει, σὺ μέν,
[339]	μοι εἰπέ· οὐ καὶ πείθεσθαι	μέντοι	τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι;
[334]	κλεπτική τις εἶναι, ἐπ' ὠφελίᾳ	μέντοι	τῶν φίλων καὶ ἐπὶ βλάβῃ
[346]	ἐπεὶ τοσόνδε εἰπέ· οὐχὶ ἑκάστην	μέντοι	φαμὲν ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν τούτῳ
[347]	λέγεις καὶ ὡς ἐν μισθοῦ	μέρει	εἴρηκας, οὐ συνῆκα. τὸν τῶν
[344]	ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν ἐφ' ἑκάστῳ	μέρει	ὅταν τις ἀδικήσας μὴ λάθῃ,
[348]	ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας τιθεῖς	μέρει	τὴν ἀδικίαν, τὴν δὲ δικαιοσύνην
[344]	ἀποστερηταὶ καὶ κλέπται οἱ κατὰ	μέρη	ἀδικοῦντες τῶν τοιούτων κακουργημάτων καλοῦνται
[331]	ἔπειτα ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα, μέγα	μέρος	εἰς τοῦτο ἡ τῶν χρημάτων
[336]	διεπτοήθημεν· ὁ δ' εἰς τὸ	μέσον	φθεγξάμενος, τίς, ἔφη, ὑμᾶς πάλαι
[330]	(ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη, ὦ Σώκρατες;	μέσος	τις γέγονα χρηματιστὴς τοῦ τε
[330]	ὑποψίας δ' οὖν καὶ δείματος	μεστὸς	γίγνεται καὶ ἀναλογίζεται ἤδη καὶ
[352]	οὕς φαμεν ἐρρωμένως πώποτέ τι	μετ'	ἀλλήλων κοινῇ πρᾶξαι ἀδίκους ὄντας,
[352]	οἱ δὲ ἄδικοι οὐδὲ πράττειν	μετ'	ἀλλήλων οἷοί (τε ἀλλὰ δὴ
[351]	στασιάζειν καὶ ἀδυνάτους εἶναι κοινῇ	μετ'	(ἀλλήλων πράττειν; πάνυ γε. τί
[351]	εἰ δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον,	μετὰ	ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ'
[327]	(Σωκράτης κατέβην χθὲς εἰς Πειραιᾶ	μετὰ	Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός τε
[351]	ἔλεγες ἔχει ἡ δικαιοσύνη σοφία	μετὰ	δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς ἐγὼ
[351]	ταύτην ἕξει, ἢ ἀνάγκη αὐτῇ	μετὰ	δικαιοσύνης; (εἰ μέν, ἔφη, ὡς
[350]	λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ μόγις,	μετὰ	ἱδρῶτος θαυμαστοῦ ὅσου, ἅτε καὶ
[330]	θαμὰ ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ ζῇ	μετὰ	κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν
[330]	ἐπιεικὴς πάνυ τι ῥᾳδίως γῆρας	μετὰ	πενίας ἐνέγκοι οὔθ' ὁ μὴ
[353]	λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ. ἴθι δή,	μετὰ	ταῦτα τόδε σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν
[328]	ἣν ἄξιον θεάσασθαι· ἐξαναστησόμεθα γὰρ	μετὰ	τὸ δεῖπνον καὶ τὴν παννυχίδα
[334]	μάλα, ἔφη, οὕτω συμβαίνει. ἀλλὰ	μεταθώμεθα·	κινδυνεύομεν γὰρ οὐκ ὀρθῶς τὸν
[334]	δὲ πῶς, ἦν δ' ἐγώ,	μεταθώμεθα;	τὸν δοκοῦντά τε, ἦ δ'
[336]	πολλάκις μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν	μεταξὺ	ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου, ἔπειτα
[345]	τούτοις, ἢ ἐὰν μετατιθῇ, φανερῶς	μετατίθεσο	καὶ ἡμᾶς μὴ ἐξαπάτα. νῦν
[345]	εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ ἐὰν	μετατιθῇ,	φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς μὴ
[346]	ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ	μεταχειρίζεσθαι	ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ μισθὸν αἰτεῖν, ὅτι
[327]	ἔφη, Πολέμαρχος περιμεῖναι. καὶ ἐγὼ	μετεστράφην	τε καὶ ἠρόμην ὅπου αὐτὸς
[348]	ἡμεῖς, ἀριθμεῖν δεήσει (τἀγαθὰ καὶ	μετρεῖν	ὅσα ἑκάτεροι ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν,
[354]	ἀπογεύονται ἁρπάζοντες, πρὶν τοῦ προτέρου	μετρίως	ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ μοι δοκῶ
[329]	εὔκολοι ὦσιν, καὶ τὸ γῆρας	μετρίως	ἐστὶν ἐπίπονον· εἰ δὲ μή,
[334]	ἀγαθοὶ δίκαιοί τε καὶ οἷοι	μὴ	ἀδικεῖν; ἀληθῆ. κατὰ δὴ τὸν
[351]	δ' ὅς. τί δ' εἰ	μὴ	ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον; πάνυ γε.
[327]	ἄν, ἦ δ' ὅς, πεῖσαι	μὴ	ἀκούοντας; οὐδαμῶς, ἔφη ὁ Γλαύκων.
[327]	ἔφη ὁ Γλαύκων. ὡς τοίνυν	μὴ	ἀκουσομένων, οὕτω διανοεῖσθε. ~(καὶ ὁ
[330]	δὴ στρέφουσιν αὐτοῦ τὴν ψυχὴν	μὴ	ἀληθεῖς ὦσιν· καὶ αὐτός ἤτοι
[349]	διαφέρει, εἴτε μοι δοκεῖ εἴτε	μή,	ἀλλ' οὐ τὸν λόγον ἐλέγχεις;
[337]	ἑαυτῷ, ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε	μή;	ἄλλο τι οὖν, ἔφη, καὶ
[338]	καὶ οἱ ἄλλοι ἐδέοντο αὐτοῦ	μὴ	ἄλλως ποιεῖν. καὶ ὁ Θρασύμαχος
[328]	καὶ διαλεξόμεθα. ἀλλὰ μένετε (καὶ	μὴ	ἄλλως ποιεῖτε. καὶ ὁ Γλαύκων,
[341]	ἄρχοντα, καθ' (ὅσον ἄρχων ἐστίν,	μὴ	ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα δὲ τὸ
[341]	(ὅσον ἄρχων ἐστίν, μὴ ἁμαρτάνειν,	μὴ	ἁμαρτάνοντα δὲ τὸ αὑτῷ βέλτιστον
[347]	ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ	μὴ	ἀνάγκην περιμένειν αἰσχρὸν νενομίσθαι τῆς
[349]	ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν (δικαίου	μὴ	ἀξιοῖ πλέον ἔχειν μηδὲ βούλεται
[337]	τὸ εἰωθὸς διαπράξηται· αὐτὸς μὲν	μὴ	ἀποκρίνηται, ἄλλου δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ
[337]	εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις;	μὴ	ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον,
[351]	ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία, μῶν	μὴ	ἀπολεῖ τὴν αὑτῆς δύναμιν, ἢ
[347]	γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ	μὴ	ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν,
[347]	ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν	μὴ	ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις, ὦ
[341]	ἐγώ, ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα	μὴ	αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον ἐγγένηται, διόρισαι
[330]	ὡς τὸ πολὺ οἳ ἂν	μὴ	αὐτοὶ κτήσωνται· οἱ δὲ κτησάμενοι
[347]	τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν	μὴ	αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν δείσαντές
[336]	εὖ ἴσθι ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν.	μὴ	γὰρ δὴ οἴου, εἰ μὲν
[345]	ἐὰν ἐᾷ τις αὐτὴν καὶ	μὴ	διακωλύῃ πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ'
[351]	ἦ δ' ὅς, ἵνα σοι	μὴ	διαφέρωμαι. ἀλλ' εὖ γε σὺ
[335]	δὲ δοκοῦντα μέν, ὄντα δὲ	μή,	δοκεῖν ἀλλὰ μὴ εἶναι φίλον.
[334]	εἶναι, ἢ τοὺς ὄντας, κἂν	μὴ	δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως; εἰκὸς
[338]	ἡ Σωκράτους σοφία· αὐτὸν μὲν	μὴ	ἐθέλειν διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν
[337]	ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ	μὴ	εἰδότι; προσήκει δέ που μαθεῖν
[337]	βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν	μὴ	εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα,
[335]	ὄντα δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ	μὴ	εἶναι φίλον. καὶ περὶ τοῦ
[330]	οὔσης· ἐγὼ δὲ ἀγαπῶ ἐὰν	μὴ	ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ
[345]	μετατιθῇ, φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς	μὴ	ἐξαπάτα. νῦν δὲ ὁρᾷς, ὦ
[349]	ἐοικέναι τοῖς τοιούτοις, ὁ δὲ	μὴ	ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος ἄρα ἐστὶν
[330]	μετὰ πενίας ἐνέγκοι οὔθ' ὁ	μὴ	ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ' ἂν
[337]	(αὐτῷ ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε,	μὴ	ἐρεῖς ὅτι ἔστιν τὰ δώδεκα
[336]	τὸ δίκαιον. καὶ ὅπως μοι	μὴ	ἐρεῖς ὅτι τὸ (δέον ἐστὶν
[337]	ἐγώ· εἰ δ' οὖν καὶ	μὴ	ἔστιν ὅμοιον, φαίνεται δὲ τῷ
[353]	τὸ αὑτῶν ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο	μὴ	ἔχοντα τὴν αὑτῶν οἰκείαν ἀρετήν,
[350]	ἀνδρὸς ἢ πράγματος; οὐ δῆτα.	μὴ	ἰατρικοῦ δέ; ναί. περὶ πάσης
[329]	μετρίως ἐστὶν ἐπίπονον· εἰ δὲ	μή,	καὶ γῆρας, ὦ Σώκρατες, καὶ
[332]	τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε δοκεῖ. εἶεν·	μὴ	κάμνουσί γε μήν, ὦ φίλε
[344]	ἑκάστῳ μέρει ὅταν τις ἀδικήσας	μὴ	λάθῃ, ζημιοῦταί τε καὶ ὀνείδη
[341]	ἄν με λάθοις κακουργῶν, οὔτε	μὴ	λαθὼν βιάσασθαι τῷ λόγῳ δύναιο.
[346]	ἐφ' ᾧ τέτακται. ἐὰν δὲ	μὴ	μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι
[336]	εἰδέναι τὸ δίκαιον ὅτι ἔστι,	μὴ	μόνον ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων
[354]	(εἰδέναι· ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον	μὴ	οἶδα ὅ ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι
[341]	οὐδέν σου παρίεμαι ἀλλ' οὐ	μὴ	οἷός τ' ᾖς. (οἴει γὰρ
[334]	αὐτοῖς πολλοὺς μὲν χρηστοὺς εἶναι	μὴ	ὄντας, πολλοὺς δὲ τοὐναντίον; ἁμαρτάνουσιν.
[339]	ἐστι τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ δὲ	μὴ	ὀρθῶς ἀσύμφορα; ἢ πῶς λέγεις;
[354]	τῆς δικαιοσύνης, οὐκ ἀπεσχόμην τὸ	μὴ	οὐκ ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν ἀπ'
[338]	φῂς εἰδέναι καὶ ἔχειν εἰπεῖν.	μὴ	οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ ἐμοί
[328]	λόγους ἐπιθυμίαι τε καὶ ἡδοναί.	μὴ	οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ τοῖσδέ
[340]	τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε	μή;	οὕτω σε φῶμεν λέγειν; ἥκιστά
[335]	ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ, ὦ ἑταῖρε,	μὴ	οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους εἰς τὴν
[346]	δύναμιν ἔχειν; καί, ὦ μακάριε,	μὴ	παρὰ δόξαν ἀποκρίνου, ἵνα τι
[339]	λέγεις· εἰ δὲ ἀληθὲς ἢ	μή,	πειράσομαι μαθεῖν. τὸ συμφέρον μὲν
[345]	εἰ γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον	μὴ	πέπεισαι, τί σοι ἔτι ποιήσω;
[332]	Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ. καὶ	μὴ	πλέουσι δὴ κυβερνήτης. ναί. ἆρα
[330]	ἐκεῖνος Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς δὴ	μὴ	πλουσίοις, χαλεπῶς δὲ τὸ γῆρας
[332]	κυβερνήτης. ναί. ἆρα καὶ τοῖς	μὴ	πολεμοῦσιν ὁ δίκαιος ἄχρηστος; οὐ
[336]	ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ, εἰ	μὴ	πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος
[345]	μὰ Δί' ἦν δ' ἐγώ,	μὴ	σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον μέν,
[340]	δίκαιον ἂν εἴη ἢ τὸ	μὴ	συμφέρον. ἀλλ' ἔφη ὁ Κλειτοφῶν,
[339]	ποιεῖν ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον, τὸ	μὴ	συμφέρον. τί λέγεις σύ; ἔφη.
[332]	οὐδ' ὁπωστιοῦν τότε ὁπότε τις	μὴ	σωφρόνως ἀπαιτοῖ; ἀληθῆ, ἦ δ'
[331]	τό τινος παρακαταθεμένου τι ὁτῳοῦν	μὴ	σωφρόνως ἀπαιτοῦντι (ἀποδιδόναι. ~καίτοι γε
[354]	τε καὶ εὐδαίμων, ὁ δὲ	μὴ	τἀναντία. πῶς γὰρ οὔ; ὁ
[352]	γὰρ ἔγωγέ σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα	μὴ	τοῖσδε ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν
[339]	εἶναι καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως	μὴ	τοῦτο ἀποκρινοίμην πρόσεστιν δὲ δὴ
[338]	ἐμοί τε χαρίζου ἀποκρινόμενος καὶ	μὴ	φθονήσῃς καὶ Γλαύκωνα τόνδε διδάξαι
[336]	καὶ εἶπον ὑποτρέμων· ὦ Θρασύμαχε,	μὴ	χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι· εἰ γάρ
[331]	ἄκοντά τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι,	μηδ'	αὖ ὀφείλοντα ἢ θεῷ θυσίας
[337]	προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε,	μηδ'	εἰ τούτων τι τυγχάνει ὄν,
[337]	ἓξ μηδ' ὅτι τρὶς τέτταρα	μηδ'	ὅτι ἑξάκις δύο μηδ' ὅτι
[337]	τέτταρα μηδ' ὅτι ἑξάκις δύο	μηδ'	ὅτι τετράκις τρία· ὡς οὐκ
[336]	ὠφέλιμον μηδ' ὅτι τὸ λυσιτελοῦν	μηδ'	ὅτι τὸ κερδαλέον μηδ' ὅτι
[336]	ἐστὶν μηδ' ὅτι τὸ ὠφέλιμον	μηδ'	ὅτι τὸ λυσιτελοῦν μηδ' ὅτι
[336]	λυσιτελοῦν μηδ' ὅτι τὸ κερδαλέον	μηδ'	ὅτι τὸ συμφέρον, ἀλλὰ σαφῶς
[336]	ἐρεῖς ὅτι τὸ (δέον ἐστὶν	μηδ'	ὅτι τὸ ὠφέλιμον μηδ' ὅτι
[337]	ἔστιν τὰ δώδεκα δὶς ἓξ	μηδ'	ὅτι τρὶς τέτταρα μηδ' ὅτι
[334]	μηδὲν ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς ποιεῖν.	μηδαμῶς,	ἔφη, ὦ Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ
[350]	ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι.	μηδαμῶς,	ἦν δ' ἐγώ, παρά γε
[331]	ἐπιεικεῖ καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ	μηδὲ	ἄκοντά τινα ἐξαπατῆσαι ἢ ψεύσασθαι,
[349]	(δικαίου μὴ ἀξιοῖ πλέον ἔχειν	μηδὲ	βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ δὲ
[337]	ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν μὴ εἰδὼς	μηδὲ	φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα, εἴ τι
[336]	ὅτι ἔστι, μὴ μόνον ἐρώτα	μηδὲ	φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι
[338]	ἄλλων περιιόντα μανθάνειν καὶ τούτων	μηδὲ	χάριν ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν
[343]	μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ εἰ	μηδεμία	ἄλλη ζημία, τά γε οἰκεῖα
[334]	δὴ τὸν σὸν λόγον τοὺς	μηδὲν	ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς,
[333]	ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν	μηδὲν	δέῃ αὐτῷ χρῆσθαι ἀλλὰ κεῖσθαι;
[331]	μετὰ κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ	μηδὲν	ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς
[343]	οἰκείοις καὶ τοῖς γνωρίμοις, ὅταν	μηδὲν	ἐθέλῃ αὐτοῖς ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ
[354]	νυνὶ γέγονεν ἐκ τοῦ διαλόγου	μηδὲν	(εἰδέναι· ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον
[345]	δήπου ἐκπεπόρισται, ἕως γ' ἂν	μηδὲν	ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ εἶναι οὕτω
[337]	τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ εἴη ὅπως	μηδὲν	ἐρεῖ ὧν ἡγεῖται ὑπ' ἀνδρὸς
[351]	δύναμιν, ἢ οὐδὲν ἧττον ἕξει;	μηδὲν	ἧττον ἐχέτω, ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε
[332]	μέν τι δρᾶν, κακὸν δὲ	μηδέν.	μανθάνω, ἦν δ' ἐγώ ὅτι
[337]	λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες	μηδέν;	πότερον, ὦ θαυμάσιε, μηδ' εἰ
[333]	λύραν ὅταν δέῃ φυλάττειν καὶ	μηδὲν	χρῆσθαι, χρήσιμον εἶναι τὴν δικαιοσύνην,
[343]	ἔχειν, ἐκ δὲ τοῦ δημοσίου	μηδὲν	ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ δίκαιον εἶναι,
[346]	φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον	μηδένα	ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ
[345]	πᾶσαν ἀρχήν, καθ' ὅσον ἀρχή,	μηδενὶ	ἄλλῳ τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ
[354]	ἄδικος ἄθλιος. ἔστω, ἔφη. ἀλλὰ	μὴν	ἄθλιόν γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ,
[344]	καὶ πολὺν τὸν λόγον· οὐ	μὴν	εἴασάν γε αὐτὸν οἱ παρόντες,
[328]	τε καὶ πάνυ οἰκείους. καὶ	μήν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε,
[333]	γε καρποῦ κτῆσιν; ναί. καὶ	μὴν	καὶ σκυτοτομική; ναί. πρός γε
[354]	κατὰ τὸν σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ	μὴν	ὅ γε εὖ ζῶν μακάριός
[334]	δὲ ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται. ἀλλὰ	μὴν	οἵ γε ἀγαθοὶ δίκαιοί τε
[333]	ἱππικός. ἦ γάρ; φαίνεται. καὶ	μὴν	ὅταν γε πλοῖον, ὁ ναυπηγὸς
[334]	δεινότατος ἐμποιήσας; ἔμοιγε δοκεῖ. ~(ἀλλὰ	μὴν	στρατοπέδου γε ὁ αὐτὸς φύλαξ
[348]	δικαιοσύνην δ' οὔ. ἀλλὰ τί	μήν;	τοὐναντίον, ἦ δ' ὅς. ἦ
[342]	ἐστίν. φαίνεται, ἔφη, οὕτως. ἀλλὰ	μήν,	ὦ Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε αἱ
[332]	δοκεῖ. εἶεν· μὴ κάμνουσί γε	μήν,	ὦ φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος.
[350]	κακῷ καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ	μὴν	ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος ἑκάτερος
[352]	αὐτοῖς δικαιοσύνη, ἣ αὐτοὺς ἐποίει	μήτοι	καὶ ἀλλήλους γε καὶ ἐφ'
[334]	ἐκεῖνος (τὸν τοῦ Ὀδυσσέως πρὸς	μητρὸς	πάππον Αὐτόλυκον ἀγαπᾷ τε καί
[329]	τῶν γε πρὸς τοὺς οἰκείους	μία	τις αἰτία ἐστίν, οὐ τὸ
[334]	φιλεῖν, οὓς δ' ἂν πονηροὺς	μισεῖν.	ἆρ' οὖν οὐχ ἁμαρτάνουσιν οἱ
[351]	ἐλευθέροις τε καὶ δούλοις ἐγγιγνομένη	μισεῖν	ποιήσει ἀλλήλους καὶ στασιάζειν καὶ
[351]	Θρασύμαχε, ἥ γε ἀδικία καὶ	μίση	καὶ μάχας ἐν ἀλλήλοις παρέχει,
[351]	δυοῖν ἐγγένηται; οὐ διοίσονται καὶ	μισήσουσιν	καὶ ἐχθροὶ ἔσονται ἀλλήλοις τε
[346]	ἰατρικὴν μισθαρνητικήν, ἐὰν ἰώμενός τις	μισθαρνῇ;	(οὐκ ἔφη. οὐκοῦν τήν γε
[346]	μὲν οἰκοδομικὴ οἰκίαν, ἡ δὲ	μισθαρνητικὴ	αὐτῇ ἑπομένη μισθόν, καὶ αἱ
[346]	ἰατρικὴ ὑγίειαν ποιεῖ, ἡ δὲ	μισθαρνητικὴ	μισθόν, καὶ ἡ μὲν οἰκοδομικὴ
[346]	δῆτα. τί δέ; τὴν ἰατρικὴν	μισθαρνητικήν,	ἐὰν ἰώμενός τις μισθαρνῇ; (οὐκ
[346]	τὴν μισθωτικήν, ἐὰν ὑγιαίνῃ τις	μισθαρνῶν.	οὐ δῆτα. τί δέ; τὴν
[347]	ἀλλότρια κακὰ μεταχειρίζεσθαι ἀνορθοῦντα, ~(ἀλλὰ	μισθὸν	αἰτεῖν, ὅτι ὁ μέλλων καλῶς
[345]	οὐδεὶς ἐθέλει ἄρχειν ἑκών, ἀλλὰ	μισθὸν	αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν ὠφελίαν
[346]	ἔφη. φαμὲν δέ γε τὸ	μισθὸν	ἀρνυμένους ὠφελεῖσθαι τοὺς δημιουργοὺς ἀπὸ
[346]	πάνυ γε. (οὐκοῦν καὶ μισθωτικὴ	μισθόν;	αὕτη γὰρ αὐτῆς ἡ δύναμις·
[347]	ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς ἔοικε,	μισθὸν	δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν
[347]	συνῆκα. τὸν τῶν βελτίστων ἄρα	μισθόν,	ἔφην, οὐ συνιεῖς, δι' ὃν
[346]	ἡ δὲ μισθαρνητικὴ αὐτῇ ἑπομένη	μισθόν,	καὶ αἱ ἄλλαι πᾶσαι οὕτως
[346]	ὑγίειαν ποιεῖ, ἡ δὲ μισθαρνητικὴ	μισθόν,	καὶ ἡ μὲν οἰκοδομικὴ οἰκίαν,
[347]	φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς ἕνεκα	μισθὸν	μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ
[346]	ᾧ τέτακται. ἐὰν δὲ μὴ	μισθὸς	αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι ὠφελεῖται
[346]	ἡ ὠφελία ἐστίν, ἡ τοῦ	μισθοῦ	λῆψις, ἀλλ' εἰ δεῖ ἀκριβῶς
[347]	ἥντινα λέγεις καὶ ὡς ἐν	μισθοῦ	μέρει εἴρηκας, οὐ συνῆκα. τὸν
[347]	Γλαύκων· τοὺς μὲν γὰρ δύο	μισθοὺς	γιγνώσκω, τὴν δὲ ζημίαν ἥντινα
[346]	οὕτω; πάνυ γε. (οὐκοῦν καὶ	μισθωτικὴ	μισθόν; αὕτη γὰρ αὐτῆς ἡ
[346]	δημιουργοὺς ἀπὸ τοῦ προσχρῆσθαι τῇ	μισθωτικῇ	τέχνῃ γίγνεσθαι αὐτοῖς. συνέφη μόγις.
[346]	ἔφη. οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν	μισθωτικήν,	ἐὰν ὑγιαίνῃ τις μισθαρνῶν. οὐ
[347]	πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς ἕνεκα μισθὸν	μισθωτοὶ	βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ
[351]	ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας,	μῖσος	ἐμποιεῖν ὅπου ἂν ἐνῇ, οὐ
[350]	ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος καὶ	μόγις,	μετὰ ἱδρῶτος θαυμαστοῦ ὅσου, ἅτε
[346]	μισθωτικῇ τέχνῃ γίγνεσθαι αὐτοῖς. συνέφη	μόγις.	(οὐκ ἄρα ἀπὸ τῆς αὑτοῦ
[342]	τέχναι. συνεχώρησεν ἐνταῦθα καὶ μάλα	μόγις.	οὐκ ἄρα ἐπιστήμη γε οὐδεμία
[342]	ναύτῃ τε καὶ ἀρχομένῳ. συνέφησε	μόγις.	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[337]	καὶ ἀπότεισον ἀργύριον. οὐκοῦν ἐπειδάν	μοι	γένηται, εἶπον. ἀλλ' ἔστιν, ἔφη
[336]	οἶσθα, ἦν δ' ἐγώ, οὗ	μοι	δοκεῖ εἶναι τὸ ῥῆμα, τὸ
[349]	σοι, ἔφη, τοῦτο διαφέρει, εἴτε	μοι	δοκεῖ εἴτε μή, ἀλλ' οὐ
[352]	οὖν καὶ νῦν, ὥς γέ	μοι	δοκεῖ, ἐξ ὧν εἰρήκαμεν· ὅμως
[335]	μὲν οὖν, ἔφη, οὕτως ἄν	μοι	δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα,
[347]	εἰς αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ δέ	μοι	δοκεῖ μεῖζον εἶναι ὃ νῦν
[353]	ἀλλά, ἔφη, μανθάνω τε καί	μοι	δοκεῖ τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον
[332]	ὁ δίκαιος ἄχρηστος; οὐ πάνυ	μοι	δοκεῖ τοῦτο. χρήσιμον ἄρα καὶ
[335]	τοῦ ἐναντίου, τοῦ ἀδίκου. παντάπασί	μοι	δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, ἔφη, ὦ
[338]	προθύμως τοῦτο δρῶ, ἐάν τίς	μοι	δοκῇ εὖ λέγειν, εὖ εἴσῃ
[336]	καὶ προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην, καί	μοι	δοκῶ, εἰ μὴ πρότερος ἑωράκη
[354]	προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ ἐγώ	μοι	δοκῶ οὕτω, πρὶν ὃ τὸ
[330]	ἠρόμην, ἦν δ' ἐγώ, ὅτι	μοι	ἔδοξας οὐ σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ
[328]	Πολεμάρχου Κέφαλος. καὶ μάλα πρεσβύτης	μοι	ἔδοξεν εἶναι· διὰ χρόνου γὰρ
[339]	ἔσται, ἦν δ' ἐγώ. καί	μοι	εἰπέ· οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι
[340]	Θρασύμαχος, οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί	μοι	εἰπέ, ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν
[330]	οὖν, ἦν δ' ἐγώ. ἀλλά	μοι	ἔτι τοσόνδε εἰπέ· τί μέγιστον
[343]	Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ	μοι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, τίτθη σοι
[336]	ὅτι τὸ συμφέρον, ἀλλὰ σαφῶς	μοι	καὶ ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν
[327]	πρῶτον ἄγοντες. καλὴ μὲν οὖν	μοι	καὶ ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ
[329]	ἄγριον δεσπότην ἀποδράς. εὖ οὖν	μοι	καὶ τότε ἔδοξεν ἐκεῖνος εἰπεῖν,
[351]	ποιῶν, ὦ ἄριστε. τόδε δέ	μοι	λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο ἔργον
[352]	σκοπῶ, ἦν δ' ἐγώ. καί	μοι	λέγε· δοκεῖ τί σοι εἶναι
[336]	εἶναι τὸ δίκαιον. καὶ ὅπως	μοι	μὴ ἐρεῖς ὅτι τὸ (δέον
[354]	τοῦτο ἐλθεῖν ἀπ' ἐκείνου, ὥστε	μοι	νυνὶ γέγονεν ἐκ τοῦ διαλόγου
[341]	ἐγώ, τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ	μοι·	ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός,
[349]	ἦν δ' ἐγώ. ἀλλὰ τόδε	μοι	πειρῶ ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι·
[354]	δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή	μοι	πρᾷος ἐγένου καὶ χαλεπαίνων ἐπαύσω.
[327]	Πολέμαρχος ἔφη· ὦ Σώκρατες, δοκεῖτέ	μοι	πρὸς ἄστυ ὡρμῆσθαι ὡς ἀπιόντες.
[337]	θαυμάσαιμι, ἦν δ' ἐγώ· εἴ	μοι	σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν. (τί οὖν,
[352]	δ' ἐγώ, καὶ τὰ λοιπά	μοι	τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος ὥσπερ
[332]	ἐχθροὺς κακῶς δικαιοσύνην λέγει; δοκεῖ	μοι.	τίς οὖν δυνατώτατος κάμνοντας φίλους
[329]	ἐρῶ, ὦ Σώκρατες, οἷόν γέ	μοι	φαίνεται. πολλάκις γὰρ συνερχόμεθά τινες
[347]	αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν δείσαντές	μοι	φαίνονται ἄρχειν, ὅταν ἄρχωσιν, οἱ
[351]	ποιῶν· ἀλλὰ δὴ καὶ τόδε	μοι	χάρισαι καὶ λέγε· δοκεῖς ἂν
[328]	(τοῖς σφόδρα πρεσβύταις· δοκεῖ γάρ	μοι	χρῆναι παρ' αὐτῶν πυνθάνεσθαι, ὥσπερ
[337]	καὶ ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ ὅπως	μοι,	ὦ ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι
[339]	δίκαιον; πῶς γὰρ οὔ; (οὐ	μόνον	ἄρα δίκαιόν ἐστιν κατὰ τὸν
[336]	τὸ δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ	μόνον	ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν
[351]	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις	μόνον	καὶ ἀνανεύεις, ἀλλὰ καὶ ἀποκρίνῃ
[353]	εἴη ἔργον ὃ ἂν ἢ	μόνον	τι ἢ κάλλιστα τῶν ἄλλων
[344]	εὐδαίμονες καὶ μακάριοι (κέκληνται, οὐ	μόνον	ὑπὸ τῶν πολιτῶν ἀλλὰ καὶ
[338]	ὅσην δύναμαι. δύναμαι δὲ ἐπαινεῖν	μόνον·	χρήματα γὰρ οὐκ ἔχω. ὡς
[345]	ἴσως τις ἡμῶν πέπονθεν, οὐ	μόνος	ἐγώ· πεῖσον οὖν, ὦ μακάριε,
[352]	ὁτουοῦν ἔργον, ὃ ἂν ἢ	μόνῳ	ἐκείνῳ ποιῇ τις ἢ ἄριστα;
[327]	παῖδα περιμεῖναί ἑ κελεῦσαι. καί	μου	ὄπισθεν ὁ παῖς λαβόμενος τοῦ
[338]	καὶ τοὺς ἄλλους. εἰπόντος δέ	μου	ταῦτα, ὅ τε Γλαύκων καὶ
[335]	γίγνεσθαι. ἔοικεν. ἆρ' οὖν τῇ	μουσικῇ	οἱ μουσικοὶ ἀμούσους δύνανται ποιεῖν;
[333]	χρῆσθαι, τὴν ὁπλιτικὴν καὶ τὴν	μουσικήν;	ἀνάγκη. καὶ περὶ τἆλλα δὴ
[335]	ἆρ' οὖν τῇ μουσικῇ οἱ	μουσικοὶ	ἀμούσους δύνανται ποιεῖν; ἀδύνατον. ἀλλὰ
[349]	μέλλει; ἔφη. εἶεν, ὦ Θρασύμαχε·	μουσικὸν	δέ τινα λέγεις, ἕτερον δὲ
[349]	καὶ πότερον ἄφρονα; τὸν μὲν	μουσικὸν	δήπου φρόνιμον, τὸν δὲ ἄμουσον
[349]	οὖν τίς σοι, ὦ ἄριστε,	μουσικὸς	ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ
[349]	μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν	μουσικοῦ	ἀνδρὸς ἐν τῇ ἐπιτάσει καὶ
[343]	τά γε οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν	μοχθηροτέρως	ἔχειν, ἐκ δὲ τοῦ δημοσίου
[330]	εἰσῄει. οἵ τε γὰρ λεγόμενοι	μῦθοι	περὶ τῶν ἐν Ἅιδου, ὡς
[350]	ὥσπερ ταῖς γραυσὶν ταῖς τοὺς	μύθους	λεγούσαις, εἶεν” ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι
[351]	θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία,	μῶν	μὴ ἀπολεῖ τὴν αὑτῆς δύναμιν,