Pages
[329]	συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς, εὐφήμει, ἔφη,	ὦ	ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον,
[337]	ἐρόμενος προείποις (αὐτῷ ὅπως μοι,	ὦ	ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι ἔστιν
[338]	κακουργήσαις μάλιστα τὸν λόγον. οὐδαμῶς,	ὦ	ἄριστε, ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ
[349]	δοκεῖ ἂν οὖν τίς σοι,	ὦ	ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν
[351]	ἀλλ' εὖ γε σὺ ποιῶν,	ὦ	ἄριστε. τόδε δέ μοι λέγε·
[338]	καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ' οὖν ἐστιν,	ὦ	βέλτιστε, ὃ λέγω ~ἐν ἁπάσαις
[337]	πῶς γὰρ ἄν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν
[347]	οὖν ποτέρως, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον ἀληθεστέρως
[344]	πάνυ ἐδεόμην τε καὶ εἶπον·	ὦ	δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ἤδη στερεώτερον,	ὦ	ἑταῖρε, καὶ οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν
[335]	ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ,	ὦ	ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους
[343]	δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ,	ὦ	εὐηθέστατε Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή, ὅτι
[348]	ἀδικίαν κακίαν; εἰκός γ' ἔφη,	ὦ	ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ λέγω
[337]	τε μάλα σαρδάνιον καὶ εἶπεν·	ὦ	Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη ἡ
[351]	ἔσονται, ἔφη. ἐὰν δὲ δή,	ὦ	θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία,
[337]	ἀποκρίνωμαι ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον,	ὦ	θαυμάσιε, μηδ' εἰ τούτων τι
[348]	ἴθι δή, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς.
[342]	φαίνεται, ἔφη, οὕτως. ἀλλὰ μήν,	ὦ	Θρασύμαχε, ἄρχουσί γε αἱ τέχναι
[349]	διανοῇ. ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς σύ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν,
[348]	ἔφη. ἦ καὶ φρόνιμοί σοι,	ὦ	Θρασύμαχε, δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἀγαθοὶ
[341]	συμφέρον. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν; πάνυ
[351]	ἀλλ' οὔ τι οὕτως ἁπλῶς,	ὦ	Θρασύμαχε, ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ
[354]	σοῦ γε, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος ἐγένου
[345]	μὴ ἐξαπάτα. νῦν δὲ ὁρᾷς,	ὦ	Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ ἔμπροσθεν
[337]	γὰρ εἶ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι
[351]	πάνυ γε. στάσεις γάρ που,	ὦ	Θρασύμαχε, ἥ γε ἀδικία καὶ
[350]	καὶ τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. οὐκοῦν,	ὦ	Θρασύμαχε, ἦν δ' ἐγώ, ὁ
[339]	μαθεῖν. τὸ συμφέρον μὲν οὖν,	ὦ	Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον
[337]	ὁ Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου,	ὦ	Θρασύμαχε, λέγε· πάντες γὰρ ἡμεῖς
[350]	τὴν ἀδικίαν. ἢ οὐ μέμνησαι,	ὦ	Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε
[336]	ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων·	ὦ	Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι·
[349]	ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη. εἶεν,	ὦ	Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα λέγεις,
[352]	ἄρα ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος,	ὦ	Θρασύμαχε, ὁ δὲ δίκαιος φίλος.
[338]	παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες,	ὦ	Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ με
[351]	πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις μόνον
[342]	μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς ἐν
[337]	πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ σοι εἶπεν·	ὦ	Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι
[345]	τί δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς οὐκ
[338]	συμφέρον δίκαιον εἶναι. καὶ τοῦτο,	ὦ	Θρασύμαχε, τί ποτε λέγεις; οὐ
[346]	προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν,	ὦ	Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη δῆλον, ὅτι
[340]	αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι εἰπέ,	ὦ	Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ ἐβούλου
[353]	εἶναι; φαμέν. (ἆρ' οὖν ποτε,	ὦ	Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς ἔργα
[329]	(λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον·	ὦ	Κέφαλε, οἶμαί σου τοὺς πολλούς,
[331]	(παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ, λέγεις,	ὦ	Κέφαλε. τοῦτο δ' αὐτό, τὴν
[328]	καὶ μήν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος (τοῖς
[330]	πότερον δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ πλείω
[340]	καὶ γὰρ τὸ τοῦ κρείττονος,	ὦ	Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον εἶναι ἔθετο.
[341]	ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ αὖθις
[354]	πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ' ἄρα,	ὦ	μακάριε Θρασύμαχε, λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης.
[345]	οὐ μόνος ἐγώ· πεῖσον οὖν,	ὦ	μακάριε, ἱκανῶς ἡμᾶς ὅτι οὐκ
[346]	ἑτέραν τὴν δύναμιν ἔχειν; καί,	ὦ	μακάριε, μὴ παρὰ δόξαν ἀποκρίνου,
[340]	ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ νῦν
[331]	ὅτι ποτὲ λέγει, σὺ μέν,	ὦ	Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις, ἐγὼ δὲ
[335]	ἄρα τοῦ δικαίου βλάπτειν ἔργον,	ὦ	Πολέμαρχε, οὔτε φίλον οὔτ' ἄλλον
[333]	ἔμοιγε δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως,	ὦ	Πολέμαρχε, πρὸς τὸ χρῆσθαι ἀργυρίῳ,
[334]	ἐκείνου καλλίων φαίνεται. πολλοῖς ἄρα,	ὦ	Πολέμαρχε, συμβήσεται, ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν
[334]	καὶ ἐχθρὸν θέσθαι. πῶς θέμενοι,	ὦ	Πολέμαρχε; τὸν δοκοῦντα χρηστόν, τοῦτον
[340]	τὸ γὰρ τὰ κελευόμενα ποιεῖν,	ὦ	Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον
[332]	ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει; ἔφη.	ὦ	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,
[332]	εἰ οὖν τις αὐτὸν ἤρετο·	ὦ	Σιμωνίδη, ἡ τίσιν οὖν τί
[329]	ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος· πῶς, ἔφη,	(ὦ	Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι
[339]	ἃ ἐκεῖνοι προσέταξαν ἆρα τότε,	ὦ	σοφώτατε Θρασύμαχε, οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν
[329]	αἰτία ἐστίν, οὐ τὸ γῆρας,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλ' ὁ τρόπος τῶν
[327]	πομπῆς. ὁ οὖν Πολέμαρχος ἔφη·	ὦ	Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι πρὸς ἄστυ
[335]	μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ ὀφειλόμενα
[354]	δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, εἱστιάσθω ἐν τοῖς Βενδιδίοις.
[340]	ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις· ἐπεὶ
[347]	μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις,	ὦ	Σώκρατες; ἔφη ὁ Γλαύκων· τοὺς
[344]	οἱ ὀνειδίζοντες τὴν ἀδικίαν. οὕτως,	ὦ	Σώκρατες, καὶ ἰσχυρότερον καὶ ἐλευθεριώτερον
[329]	εἰ δὲ μή, καὶ γῆρας,	ὦ	Σώκρατες, καὶ νεότης χαλεπὴ τῷ
[338]	δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, καὶ ταύτῃ ὑπολαμβάνεις ᾗ
[336]	ἔφη, ὑμᾶς πάλαι φλυαρία (ἔχει,	ὦ	Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε πρὸς
[330]	ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες; μέσος τις γέγονα χρηματιστὴς
[340]	ποιεῖν. ~(ναὶ μὰ Δί' ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά γε.
[329]	ἔφη, νὴ τὸν Δία ἐρῶ,	ὦ	Σώκρατες, οἷόν γέ μοι φαίνεται.
[330]	λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὅτι, ἐπειδάν τις ἐγγὺς
[328]	Κέφαλος ἠσπάζετό τε καὶ εἶπεν·	ὦ	Σώκρατες, οὐ δὲ θαμίζεις ἡμῖν
[333]	ὅταν παρακαταθέσθαι καὶ σῶν εἶναι,	ὦ	Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν μηδὲν
[329]	σφίσιν αἴτιον. ἐμοὶ δὲ δοκοῦσιν,	ὦ	Σώκρατες, οὗτοι οὐ τὸ αἴτιον
[331]	εἰς τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι,	ὦ	Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως,
[334]	δίκαιον κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν εἶναι
[333]	χρήσιμον εἶναι; πρὸς τὰ συμβόλαια,	ὦ	Σώκρατες. συμβόλαια δὲ λέγεις κοινωνήματα
[343]	τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ μοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, τίτθη σοι ἔστιν; τί
[332]	μέν τι, ἔφη, δεῖ ἀκολουθεῖν,	ὦ	Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις, ἡ
[331]	Πίνδαρος λέγει. χαριέντως γάρ τοι,	ὦ	Σώκρατες, τοῦτ' ἐκεῖνος εἶπεν, ὅτι
[331]	ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος, εἴπερ
[336]	φανῆναι αὐτό. οἴου γε σύ,	ὦ	φίλε. ἀλλ' οἶμαι οὐ δυνάμεθα·
[346]	κρείττονος. διὰ δὴ ταῦτα ἔγωγε,	ὦ	φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον
[352]	ναί. δίκαιοι δέ γ' εἰσίν,	ὦ	φίλε, καὶ οἱ θεοί; ἔστω,
[333]	χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ ἂν οὖν,	ὦ	φίλε, πάνυ γέ τι σπουδαῖον
[332]	εἶεν· μὴ κάμνουσί γε μήν,	ὦ	φίλε Πολέμαρχε, ἰατρὸς ἄχρηστος. ἀληθῆ.
[335]	ἀνάγκη. καὶ τοὺς βλαπτομένους ἄρα,	ὦ	φίλε, τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη ἀδικωτέρους
[342]	ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ	ᾧ	ἂν αὐτὸς δημιουργῇ, καὶ πρὸς
[351]	φαίνεται ἔχουσα τὴν δύναμιν, οἵαν,	ᾧ	ἂν ἐγγένηται, εἴτε πόλει τινὶ
[350]	ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν ὡμολογοῦμεν,	ᾧ	γε ὅμοιος ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον
[340]	ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει, ἐν	ᾧ	οὐκ ἔστι δημιουργός· ὥστε δημιουργὸς
[346]	ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ'	ᾧ	τέτακται. ἐὰν δὲ μὴ μισθὸς
[345]	ἄλλου του μέλει ἢ ἐφ'	ᾧ	τέτακται, ὅπως τούτῳ τὸ βέλτιστον
[345]	διακωλύῃ πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ'	ὠγαθέ,	ἔστω μὲν ἄδικος, δυνάσθω δὲ
[344]	ὃ σὺ φῂς εἰδέναι. ἀλλ'	ὠγαθέ,	προθυμοῦ καὶ ἡμῖν ἐνδείξασθαι ~οὔτοι
[349]	πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι ταῦτα.	ὧδε	δὴ λέγωμεν, ἔφην· ὁ δίκαιος
[352]	ἄριστα; οὐ μανθάνω, ἔφη. ἀλλ'	ὧδε·	ἔσθ' ὅτῳ ἂν ἄλλῳ ἴδοις
[335]	ἐχθρὸν κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ	ὧδε	λέγειν, ὅτι ἔστιν δίκαιον τὸν
[345]	τοῦ ποιμενικὴ εἶναι οὕτω δὲ	ᾤμην	ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν
[340]	ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε, εἶπον,	ᾤμην	σε τοῦτο λέγειν ὅτε τοὺς
[348]	κακίαν μέντοι ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ	ὡμολόγεις	εἶναι ὥσπερ ἄλλοι τινές, εἴχομεν
[340]	τοῦτο λέγειν ὅτε τοὺς ἄρχοντας	ὡμολόγεις	οὐκ ἀναμαρτήτους εἶναι ἀλλά τι
[346]	ὠφελίαν ἑκάστης τῆς τέχνης ἰδίαν	ὡμολογήσαμεν	εἶναι; ἔστω, ἔφη. ἥντινα ἄρα
[350]	καὶ κακός. ὁ δὴ Θρασύμαχος	ὡμολόγησε	μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς
[342]	περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ δὲ	ὡμολόγησεν,	ἄλλο τι οὖν, ἦν δ'
[340]	ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος	ὡμολόγησεν	αὖ ἐνίοτε τοὺς κρείττους τὰ
[339]	τε καὶ κρείττοσι δίκαιον εἶναι	ὡμολογῆσθαί	σοι, ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντες
[342]	ἐπιτάττει, ἀλλὰ τὸ τῷ κάμνοντι;	ὡμολόγηται	γὰρ ὁ ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων
[339]	τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ	ὡμολόγηται;	οἶμαι ἔγωγε, ἔφη. (οἴου τοίνυν,
[342]	εἶναι ἄρχων ἀλλ' οὐ ναύτης;	(ὡμολόγηται.	οὐκ ἄρα ὅ γε τοιοῦτος
[342]	ἀλλ' οὐ χρηματιστής. ἢ οὐχ	ὡμολόγηται;	συνέφη. οὐκοῦν καὶ ὁ κυβερνήτης
[339]	δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ	ὡμολόγηται	τοὺς ἄρχοντας τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας
[350]	εἴη, τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον εἶναι.	ὡμολογοῦμεν	γάρ. ὁ μὲν ἄρα δίκαιος
[350]	καὶ ἀμαθεῖ. κινδυνεύει. ἀλλὰ μὴν	ὡμολογοῦμεν,	ᾧ γε ὅμοιος ἑκάτερος εἴη,
[350]	μὲν ἄρα δίκαιος ἡμῖν ἀναπέφανται	ὢν	ἀγαθός τε καὶ σοφός, ὁ
[349]	οὐ μέλλει, ἔφη, ὁ τοιοῦτος	ὢν	καὶ ἐοικέναι τοῖς τοιούτοις, ὁ
[341]	νῦν γοῦν, ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν	ὢν	καὶ ταῦτα. ἅδην, ἦν δ'
[330]	ὅτι οὔτ' ἂν αὐτὸς Σερίφιος	ὢν	ὀνομαστὸς ἐγένετο οὔτ' ἐκεῖνος Ἀθηναῖος.
[330]	ἢ καὶ ὥσπερ ἤδη ἐγγυτέρω	ὢν	τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι καθορᾷ
[347]	τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ τῷ ἀρχομένῳ·	ὧν	δὴ ἕνεκα, ὡς ἔοικε, μισθὸν
[337]	ἔφη, καὶ σὺ οὕτω ποιήσεις·	ὧν	ἐγὼ ἀπεῖπον, τούτων τι ἀποκρινῇ;
[352]	ὥς γέ μοι δοκεῖ, ἐξ	ὧν	εἰρήκαμεν· ὅμως δ' ἔτι βέλτιον
[330]	αὐτῷ δέος καὶ φροντὶς περὶ	ὧν	ἔμπροσθεν οὐκ εἰσῄει. οἵ τε
[344]	ἴδια καὶ δημόσια, ἀλλὰ (συλλήβδην·	ὧν	ἐφ' ἑκάστῳ μέρει ὅταν τις
[337]	αὐτῷ εἴη ὅπως μηδὲν ἐρεῖ	ὧν	ἡγεῖται ὑπ' ἀνδρὸς οὐ φαύλου;
[330]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Κέφαλε,	ὧν	κέκτησαι τὰ πλείω παρέλαβες ἢ
[337]	Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι	ὧν	προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε,
[332]	προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ	ὠνόμασεν	ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει; ἔφη.
[345]	τὸν ὡς ἀληθῶς ποιμένα οὐκέτι	ᾤου	δεῖν ὕστερον ἀκριβῶς φυλάξαι, ἀλλὰ
[353]	ἀρετὴ δοκεῖ σοι εἶναι ἑκάστῳ	ᾧπερ	καὶ ἔργον τι προστέτακται; ἴωμεν
[336]	μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν μεταξὺ	ὥρμα	ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου, ἔπειτα ὑπὸ
[327]	κατιδὼν οὖν πόρρωθεν ἡμᾶς οἴκαδε	ὡρμημένους	Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου ἐκέλευσε δραμόντα
[352]	δι' ἣν ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν,	ὥρμησαν	δὲ ἐπὶ τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ
[327]	Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι πρὸς ἄστυ	ὡρμῆσθαι	ὡς ἀπιόντες. οὐ γὰρ κακῶς
[345]	ἄρχοντας ἐν ταῖς πόλεσιν, τοὺς	ὡς	ἀληθῶς ἄρχοντας, ἑκόντας οἴει ἄρχειν;
[343]	ἐν ταῖς πόλεσιν ἄρχοντας, οἳ	ὡς	ἀληθῶς ἄρχουσιν, ἄλλως πως ἡγῇ
[336]	ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ' εἴπερ	ὡς	ἀληθῶς βούλει εἰδέναι τὸ δίκαιον
[343]	ἀδικία τοὐναντίον, καὶ ἄρχει τῶν	ὡς	ἀληθῶς εὐηθικῶν τε καὶ δικαίων,
[345]	τὰ ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα ὅτι τὸν	ὡς	ἀληθῶς ἰατρὸν τὸ πρῶτον ὁριζόμενος
[345]	ἰατρὸν τὸ πρῶτον ὁριζόμενος τὸν	ὡς	ἀληθῶς ποιμένα οὐκέτι ᾤου δεῖν
[349]	ὁ ἄδικος πλεονεκτήσει καὶ ἁμιλλήσεται	ὡς	ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ; ἔστι
[327]	δοκεῖτέ μοι πρὸς ἄστυ ὡρμῆσθαι	ὡς	ἀπιόντες. οὐ γὰρ κακῶς δοξάζεις,
[327]	ὁ Νικίου καὶ ἄλλοι τινὲς	ὡς	ἀπὸ τῆς πομπῆς. ὁ οὖν
[334]	δεινὸς φυλάττειν, καὶ κλέπτειν δεινός.	ὡς	γοῦν ὁ λόγος, ἔφη, σημαίνει.
[336]	διεκωλύετο βουλομένων διακοῦσαι τὸν λόγον·	ὡς	δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ'
[338]	μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ ἔχω.	ὡς	δὲ προθύμως τοῦτο δρῶ, ἐάν
[337]	εἶπες πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη·	ὡς	δὴ ὅμοιον τοῦτο ἐκείνῳ. οὐδέν
[336]	ὥσπερ θηρίον ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς	ὡς	διαρπασόμενος. καὶ ἐγώ τε καὶ
[353]	γ' ἂν οἶμαι οὕτω καλῶς	ὡς	δρεπάνῳ τῷ ἐπὶ τούτῳ ἐργασθέντι.
[351]	σοφία μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ'	ὡς	ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας. πάνυ
[350]	ὡμολόγησε μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ	(ὡς	ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ'
[333]	ἢ ἀποδόσθαι ἵππον· τότε (δέ,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι, ὁ ἱππικός. ἦ
[336]	ἀκριβῶς λέγε ὅτι ἂν λέγῃς·	ὡς	ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους
[347]	δὲ ζημίαν ἥντινα λέγεις καὶ	ὡς	ἐν μισθοῦ μέρει εἴρηκας, οὐ
[347]	τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα,	ὡς	ἔοικε, μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς
[335]	αὐτὴ θέσις. φίλος μὲν δή,	ὡς	ἔοικε, τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ
[334]	κλέπτης ἄρα τις ὁ δίκαιος,	ὡς	ἔοικεν, ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις παρ'
[332]	δή τι ἢ τὸ τοιοῦτον,	ὡς	ἔοικεν, λέγει Σιμωνίδης τὸ τὰ
[332]	ἠινίξατο ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,	ὡς	ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ
[347]	ἔρχονται ἐπὶ τὸ ἄρχειν οὐχ	ὡς	ἐπ' ἀγαθόν τι ἰόντες οὐδ'
[347]	ὡς εὐπαθήσοντες ἐν αὐτῷ, ἀλλ'	(ὡς	ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ οὐκ ἔχοντες
[341]	τε καὶ τὸν κρείττονα, τὸν	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ
[330]	χρηματισάμενοι περὶ τὰ χρήματα σπουδάζουσιν	ὡς	ἔργον ἑαυτῶν, καὶ κατὰ τὴν
[345]	ὅμως ἐμέ γε οὐ πείθει	ὡς	ἔστι τῆς δικαιοσύνης κερδαλεώτερον. ταῦτ'
[328]	σε χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι.	ὡς	εὖ ἴσθι ὅτι ἔμοιγε ὅσον
[347]	ἐπ' ἀγαθόν τι ἰόντες οὐδ'	ὡς	εὐπαθήσοντες ἐν αὐτῷ, ἀλλ' (ὡς
[341]	τοῖς λόγοις κακουργοῦντά σε ἐρέσθαι	ὡς	ἠρόμην; εὖ μὲν οὖν οἶδα,
[331]	ἀεὶ πάρεστι καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος,	ὡς	καὶ Πίνδαρος λέγει. χαριέντως γάρ
[329]	τῶν τοιούτων ἔχεται, καὶ ἀγανακτοῦσιν	ὡς	μεγάλων τινῶν ἀπεστερημένοι καὶ τότε
[348]	πείθωμεν, ἂν δυνώμεθά πῃ ἐξευρεῖν,	ὡς	οὐκ ἀληθῆ λέγει; πῶς γὰρ
[337]	δύο μηδ' ὅτι τετράκις τρία·	ὡς	οὐκ ἀποδέξομαί σου ἐὰν τοιαῦτα
[345]	ἄρχειν ἑκών, ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν,	ὡς	οὐχὶ αὐτοῖσιν ὠφελίαν ἐσομένην ἐκ
[328]	καὶ δεῦρο παρ' ἡμᾶς φοίτα	ὡς	παρὰ φίλους τε καὶ πάνυ
[338]	καὶ τὸν τούτου ἐκβαίνοντα κολάζουσιν	ὡς	παρανομοῦντά τε καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ'
[351]	μετὰ δικαιοσύνης; (εἰ μέν, ἔφη,	ὡς	σὺ ἄρτι ἔλεγες ἔχει ἡ
[352]	οὕτως ἔχει μανθάνω, ἀλλ' οὐχ	ὡς	σὺ τὸ πρῶτον ἐτίθεσο· εἰ
[331]	κυβερνᾷ. εὖ οὖν λέγει θαυμαστῶς	ὡς	σφόδρα. πρὸς δὴ τοῦτ' ἔγωγε
[347]	οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ,	ὡς	τὸ δίκαιόν ἐστιν τὸ τοῦ
[330]	τὰ χρήματα, τοῦτο δὲ ποιοῦσιν	ὡς	τὸ πολὺ οἳ ἂν μὴ
[335]	ἡμᾶς προσθεῖναι τῷ δικαίῳ ἢ	ὡς	τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον
[327]	ἀκούοντας; οὐδαμῶς, ἔφη ὁ Γλαύκων.	ὡς	τοίνυν μὴ ἀκουσομένων, οὕτω διανοεῖσθε.
[330]	μῦθοι περὶ τῶν ἐν Ἅιδου,	ὡς	τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα δεῖ ἐκεῖ
[332]	ὃ εἴη. διενοεῖτο μὲν γάρ,	ὡς	φαίνεται, ὅτι τοῦτ' εἴη δίκαιον,
[327]	λείπεται, τὸ ἢν πείσωμεν ὑμᾶς	ὡς	χρὴ ἡμᾶς ἀφεῖναι; ἦ καὶ
[352]	φαίνονται μὲν οὖν καὶ νῦν,	ὥς	γέ μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν
[334]	κἂν μὴ δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς	ὡσαύτως;	εἰκὸς μέν, ἔφη, οὓς ἄν
[352]	τί δέ; ἀκούσαις ἄλλῳ ἢ	ὠσίν;	οὐδαμῶς. οὐκοῦν δικαίως (ἂν) ταῦτα
[330]	αὐτοῦ τὴν ψυχὴν μὴ ἀληθεῖς	ὦσιν·	καὶ αὐτός ἤτοι ὑπὸ τῆς
[329]	μὲν γὰρ κόσμιοι καὶ εὔκολοι	ὦσιν,	καὶ τὸ γῆρας μετρίως ἐστὶν
[343]	πόλιν, ὅταν τέ τινες εἰσφοραὶ	ὦσιν,	ὁ μὲν δίκαιος ἀπὸ τῶν
[332]	λῆψις βλαβερὰ γίγνηται, φίλοι δὲ	ὦσιν	ὅ τε ἀπολαμβάνων καὶ ὁ
[348]	ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ ὡμολόγεις εἶναι	ὥσπερ	ἄλλοι τινές, εἴχομεν ἄν τι
[343]	διανοεῖσθαι πρὸς τοὺς ἀρχομένους ἢ	ὥσπερ	ἄν τις πρὸς πρόβατα διατεθείη,
[348]	τῶν διακρινούντων δεησόμεθα· ἂν δὲ	ὥσπερ	ἄρτι ἀνομολογούμενοι πρὸς ἀλλήλους σκοπῶμεν,
[344]	Θρασύμαχος ἐν νῷ εἶχεν ἀπιέναι,	ὥσπερ	βαλανεὺς ἡμῶν καταντλήσας κατὰ τῶν
[330]	ἢ οἱ ἄλλοι ἀσπάζονται αὐτά.	ὥσπερ	γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ αὑτῶν
[345]	τῶν προβάτων βέλτιστον βλέποντα ἀλλ'	ὥσπερ	δαιτυμόνα τινὰ καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι,
[341]	τελέαν εἶναι; (πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς;	ὥσπερ,	ἔφην ἐγώ, εἴ με ἔροιο
[330]	τοῦ γήρως ἀσθενείας ἢ καὶ	ὥσπερ	ἤδη ἐγγυτέρω ὢν τῶν ἐκεῖ
[336]	ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας ἑαυτὸν	ὥσπερ	θηρίον ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς ὡς
[352]	μοι τῆς ἑστιάσεως ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος	ὥσπερ	καὶ νῦν. ὅτι μὲν γὰρ
[329]	ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ ἀπέφυγον,	ὥσπερ	λυττῶντά τινα καὶ ἄγριον δεσπότην
[349]	οὐ γὰρ ἂν ἦν ἀστεῖος,	ὥσπερ	νῦν, καὶ εὐήθης. τί δέ;
[347]	ἂν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν	ὥσπερ	νυνὶ τὸ ἄρχειν, καὶ ἐνταῦθ'
[333]	τοῦ οἰκοδομικοῦ τε καὶ κιθαριστικοῦ,	ὥσπερ	ὁ κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου εἰς
[354]	ἀλλ' οὐ διὰ σέ· ἀλλ'	ὥσπερ	οἱ λίχνοι τοῦ ἀεὶ παραφερομένου
[330]	ἀδικήματα καὶ ἐκ τῶν ὕπνων,	ὥσπερ	οἱ παῖδες, θαμὰ ἐγειρόμενος δειμαίνει
[342]	ἔσθ' ὅτι προσδεῖταί τινος ἀρετῆς	ὥσπερ	ὀφθαλμοὶ ὄψεως καὶ ὦτα ἀκοῆς
[350]	ἐρωτᾶν, ἐρώτα· ἐγὼ δέ σοι,	ὥσπερ	ταῖς γραυσὶν ταῖς τοὺς μύθους
[328]	μοι χρῆναι παρ' αὐτῶν πυνθάνεσθαι,	ὥσπερ	τινὰ ὁδὸν προεληλυθότων ἣν καὶ
[346]	ἢ ἐάνπερ βούλῃ ἀκριβῶς διορίζειν,	ὥσπερ	ὑπέθου, οὐδέν τι μᾶλλον, ἐάν
[345]	ἢ αὖ πρὸς τὸ (ἀποδόσθαι,	ὥσπερ	χρηματιστὴν ἀλλ' οὐ ποιμένα. τῇ
[345]	ἐκποριεῖ ἐπεὶ τά γε αὑτῆς	ὥστ'	εἶναι βελτίστη ἱκανῶς δήπου ἐκπεπόρισται,
[343]	καὶ ἀδίκου τε καὶ ἀδικίας,	ὥστε	ἀγνοεῖς ὅτι ἡ μὲν δικαιοσύνη
[336]	ἤρχετο ἐξαγριαίνεσθαι, προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος,	(ὥστε	αὐτῷ οἷός τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι,
[340]	ἐν ᾧ οὐκ ἔστι δημιουργός·	ὥστε	δημιουργὸς ἢ σοφὸς ἢ ἄρχων
[334]	ἁμαρτάνουσιν οἱ ἄνθρωποι περὶ τοῦτο,	ὥστε	δοκεῖν αὐτοῖς πολλοὺς μὲν χρηστοὺς
[340]	(ὃ προσαγορεύομεν αὐτόν, οὐδέποτε ἁμαρτάνει·	ὥστε	κατὰ τὸν ἀκριβῆ λόγον, ἐπειδὴ
[354]	ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν ἀπ' ἐκείνου,	ὥστε	μοι νυνὶ γέγονεν ἐκ τοῦ
[341]	ἄν με, εἶπον, οὕτω μανῆναι	ὥστε	ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέοντα καὶ συκοφαντεῖν
[341]	τοῦτο δὲ τῷ ἀρχομένῳ ποιητέον.	ὥστε	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον
[347]	σκοπεῖσθαι ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ·	ὥστε	πᾶς ἂν ὁ γιγνώσκων τὸ
[350]	παρά γε τὴν σαυτοῦ δόξαν.	ὥστε	σοί, ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ
[339]	συμφέρον· αὕτη δέ που κρατεῖ,	ὥστε	συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ
[342]	ἀρετῆς ὥσπερ ὀφθαλμοὶ ὄψεως καὶ	ὦτα	ἀκοῆς καὶ διὰ ταῦτα ἐπ'
[353]	τοῦτό γε λέγεις. οὐκοῦν καὶ	ὦτα	στερόμενα τῆς αὑτῶν ἀρετῆς κακῶς
[344]	βαλανεὺς ἡμῶν καταντλήσας κατὰ τῶν	ὤτων	ἁθρόον καὶ πολὺν τὸν λόγον·
[353]	ἔστιν; καὶ ἀρετή. τί δέ;	ὤτων	ἦν τι ἔργον; ναί. οὐκοῦν
[346]	αὑτῆς ἑκάστη ἔργον ἐργάζεται καὶ	ὠφελεῖ	ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ τέτακται. ἐὰν
[346]	φαίνεται, ἔφη. (ἆρ' οὖν οὐδ'	ὠφελεῖ	τότε, ὅταν προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι
[334]	αὐτοῖς εἰσιν τοὺς δ' ἐχθροὺς	ὠφελεῖν	ἀγαθοὶ γάρ· καὶ οὕτως ἐροῦμεν
[332]	πρὸς τί ἔργον δυνατώτατος φίλους	ὠφελεῖν	καὶ ἐχθροὺς βλάπτειν; ἐν τῷ
[334]	τοῦτο μέντοι ἔμοιγε δοκεῖ ἔτι,	ὠφελεῖν	μὲν τοὺς φίλους ἡ δικαιοσύνη,
[334]	δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ δικαίους	ὠφελεῖν;	οὗτος ἐκείνου καλλίων φαίνεται. πολλοῖς
[336]	δίκαιον εἶναι τοὺς μὲν φίλους	ὠφελεῖν,	τοὺς δ' ἐχθροὺς βλάπτειν; τίνος;
[334]	τότε τούτοις τοὺς μὲν πονηροὺς	(ὠφελεῖν,	τοὺς δὲ ἀγαθοὺς βλάπτειν; φαίνεται.
[343]	ἐκ δὲ τοῦ δημοσίου μηδὲν	ὠφελεῖσθαι	διὰ τὸ δίκαιον εἶναι, πρὸς
[347]	πᾶς ἂν ὁ γιγνώσκων τὸ	ὠφελεῖσθαι	μᾶλλον ἕλοιτο ὑπ' ἄλλου ἢ
[346]	δέ γε τὸ μισθὸν ἀρνυμένους	ὠφελεῖσθαι	τοὺς δημιουργοὺς ἀπὸ τοῦ προσχρῆσθαι
[346]	μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται, ἔσθ' ὅτι	ὠφελεῖται	ὁ δημιουργὸς ἀπὸ τῆς τέχνης;
[343]	ἡμέρας ἢ τοῦτο, (ὅθεν αὐτοὶ	ὠφελήσονται.	καὶ οὕτω πόρρω εἶ περί
[346]	αὑτοῦ τέχνης ἑκάστῳ αὕτη ἡ	ὠφελία	ἐστίν, ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις,
[334]	Σιμωνίδην κλεπτική τις εἶναι, ἐπ'	ὠφελίᾳ	μέντοι τῶν φίλων καὶ ἐπὶ
[346]	τούτῳ, ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ	ὠφελίαν	ἑκάστη τούτων ἰδίαν τινὰ ἡμῖν
[346]	(οὐκ ἔφη. οὐκοῦν τήν γε	ὠφελίαν	ἑκάστης τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν
[345]	μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν	ὠφελίαν	ἐσομένην ἐκ τοῦ ἄρχειν ~ἀλλὰ
[346]	εἶναι; ἔστω, ἔφη. ἥντινα ἄρα	ὠφελίαν	κοινῇ ὠφελοῦνται πάντες οἱ δημιουργοί,
[335]	δικαίου ἀνδρός, τοῖς δὲ φίλοις	ὠφελίαν,	οὐκ ἦν σοφὸς ὁ ταῦτα
[332]	τοῖς φίλοις τε καὶ ἐχθροῖς	ὠφελίας	τε καὶ βλάβας ἀποδιδοῦσα. τὸ
[336]	(δέον ἐστὶν μηδ' ὅτι τὸ	ὠφέλιμον	μηδ' ὅτι τὸ λυσιτελοῦν μηδ'
[346]	τέχνη οὐδὲ ἀρχὴ τὸ αὑτῇ	ὠφέλιμον	παρασκευάζει, ἀλλ' ὅπερ πάλαι ἐλέγομεν,
[346]	τῷ αὐτῷ προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου	ὠφελοῦνται.	ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν δέ γε
[346]	ἔφη. ἥντινα ἄρα ὠφελίαν κοινῇ	ὠφελοῦνται	πάντες οἱ δημιουργοί, δῆλον ὅτι
[347]	ἕλοιτο ὑπ' ἄλλου ἢ ἄλλον	ὠφελῶν	πράγματα ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2005