Pages
[327]	ἐκέλευσε δραμόντα τὸν παῖδα περιμεῖναί	ἑ	κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν ὁ
[345]	δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ' ἐὰν	ἐᾷ	τις αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ
[350]	ἄν με φαίης. ἢ οὖν	ἔα	με εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ,
[351]	καὶ τοῖς δικαίοις; ἔσονται, ἔφη.	ἐὰν	δὲ δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν
[346]	ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ τέτακται.	ἐὰν	δὲ μὴ μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται,
[345]	ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ'	ἐὰν	ἐᾷ τις αὐτὴν καὶ μὴ
[344]	δίκαιον. πάντων δὲ ῥᾷστα μαθήσῃ,	ἐὰν	ἐπὶ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν ἔλθῃς,
[346]	τί δέ; τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν,	ἐὰν	ἰώμενός τις μισθαρνῇ; (οὐκ ἔφη.
[338]	οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις.	ἐὰν	μάθω γε πρῶτον, ἔφην, τί
[345]	ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ	ἐὰν	μετατιθῇ, φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς
[347]	ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν	ἐὰν	μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις,
[347]	μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι,	ἐὰν	μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν
[330]	νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ ἀγαπῶ	ἐὰν	μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ
[340]	Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά γε.	ἐὰν	σύ γ' ἔφη, αὐτῷ μαρτυρήσῃς,
[335]	κοινῇ ἐγώ τε καὶ σύ,	ἐάν	τις αὐτὸ φῇ ἢ Σιμωνίδην
[346]	ὥσπερ ὑπέθου, οὐδέν τι μᾶλλον,	ἐάν	τις κυβερνῶν ὑγιὴς γίγνηται διὰ
[338]	ὡς δὲ προθύμως τοῦτο δρῶ,	ἐάν	τίς μοι δοκῇ εὖ λέγειν,
[337]	τρία· ὡς οὐκ ἀποδέξομαί σου	ἐὰν	τοιαῦτα φλυαρῇς” δῆλον οἶμαί σοι
[346]	οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν μισθωτικήν,	ἐὰν	ὑγιαίνῃ τις μισθαρνῶν. οὐ δῆτα.
[336]	λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι	ἐὰν	ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ ἐγὼ
[346]	κυβερνητικὴν τὴν αὐτὴν καλεῖς; ἢ	ἐάνπερ	βούλῃ ἀκριβῶς διορίζειν, ὥσπερ ὑπέθου,
[332]	ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ,	ἐάνπερ	ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ λῆψις
[348]	δ' ὅς, καὶ τὰ τοιαῦτα,	ἐάνπερ	λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ ἄξια
[337]	οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ,	ἐάντε	ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή; ἄλλο
[337]	φαινόμενον ἑαυτῷ, ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν	ἐάντε	μή; ἄλλο τι οὖν, ἔφη,
[340]	εἶναι τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ	ἐάντε	μή; οὕτω σε φῶμεν λέγειν;
[340]	συμφέρον δοκοῦν εἶναι τῷ κρείττονι,	ἐάντε	συμφέρῃ ἐάντε μή; οὕτω σε
[350]	σοί, ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ	ἐᾷς	λέγειν. καίτοι τί ἄλλο βούλει;
[351]	καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς δὲ καὶ ὑφ'	ἑαυτῇ	ἔχειν δουλωσαμένην; πῶς γὰρ οὔκ;
[342]	ἵπποις· οὐδὲ ἄλλη τέχνη οὐδεμία	ἑαυτῇ	οὐδὲ γὰρ προσδεῖται ἀλλ' ἐκείνῳ
[342]	ἥττονός τε καὶ ἀρχομένου (ὑπὸ	ἑαυτῆς.	συνωμολόγησε μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν,
[339]	ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ	ἑαυτοῖς	βελτίστου, ἃ δ' ἂν προστάττωσιν
[340]	ὁμολογεῖ τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε	ἑαυτοῖς	κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον
[339]	τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι	ἑαυτοῖς,	τὸ δὲ μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα;
[336]	οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας	ἑαυτὸν	ὥσπερ θηρίον ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς
[330]	ἠδίκησεν. ὁ μὲν οὖν εὑρίσκων	ἑαυτοῦ	ἐν τῷ βίῳ πολλὰ ἀδικήματα
[343]	εὐδαίμονα ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ,	ἑαυτοὺς	δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ,
[348]	καὶ ἔθνη δυνάμενοι ἀνθρώπων ὑφ'	ἑαυτοὺς	ποιεῖσθαι· σὺ δὲ οἴει με
[331]	κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν	ἑαυτῷ	ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ
[330]	ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ' ἂν	ἑαυτῷ	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'
[337]	αὐτὸν οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον	ἑαυτῷ,	ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή;
[350]	καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ	ἑαυτῷ	εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ'
[352]	στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν	ἑαυτῷ,	ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ
[352]	αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ	ἑαυτῷ	καὶ τοῖς δικαίοις· ἦ γάρ;
[344]	τυγχάνει ὄν, τὸ δ' ἄδικον	ἑαυτῷ	λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα
[352]	διαφέρεσθαι, ἔτι δ' ἐχθρὸν εἶναι	ἑαυτῷ	τε καὶ τῷ ἐναντίῳ παντὶ
[347]	ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ οὐκ ἔχοντες	ἑαυτῶν	βελτίοσιν ἐπιτρέψαι οὐδὲ ὁμοίοις. ἐπεὶ
[330]	τὰ χρήματα σπουδάζουσιν ὡς ἔργον	ἑαυτῶν,	καὶ κατὰ τὴν χρείαν ᾗπερ
[340]	ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ	ἐβούλου	λέγειν τὸ δίκαιον, τὸ τοῦ
[351]	δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ	ἐγγένηται	ἀδικία, μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν
[341]	ἵνα μὴ αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον	ἐγγένηται,	διόρισαι ποτέρως λέγεις τὸν ἄρχοντά
[351]	τὴν δύναμιν, οἵαν, ᾧ ἂν	ἐγγένηται,	εἴτε πόλει τινὶ εἴτε γένει
[351]	τί δὲ ἂν ἐν δυοῖν	ἐγγένηται;	οὐ διοίσονται καὶ μισήσουσιν καὶ
[351]	ἐν ἐλευθέροις τε καὶ δούλοις	ἐγγιγνομένη	μισεῖν ποιήσει ἀλλήλους καὶ στασιάζειν
[330]	ὦ Σώκρατες, ὅτι, ἐπειδάν τις	ἐγγὺς	ᾖ τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν, εἰσέρχεται
[330]	ἀσθενείας ἢ καὶ ὥσπερ ἤδη	ἐγγυτέρω	ὢν τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι
[330]	ὕπνων, ὥσπερ οἱ παῖδες, θαμὰ	ἐγειρόμενος	δειμαίνει (καὶ ζῇ μετὰ κακῆς
[330]	ἂν αὐτὸς Σερίφιος ὢν ὀνομαστὸς	ἐγένετο	οὔτ' ἐκεῖνος Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς
[336]	πρότερος, (ὥστε αὐτῷ οἷός τ'	ἐγενόμην	ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων· ὦ
[354]	ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος	ἐγένου	καὶ χαλεπαίνων ἐπαύσω. οὐ μέντοι
[336]	ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι ἀποκρίνηται,	ἐγνωκὼς	τοῦτο, ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ
[329]	χαλεπὴ τῷ τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ	ἐγὼ	ἀγασθεὶς αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος
[336]	ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν
[350]	οὐδὲν μὰ Δία, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·
[330]	(πάνυ μὲν οὖν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ·
[338]	οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν δ'	ἐγώ·	ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις.
[349]	λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ ἔτι
[348]	ἂν μὲν τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ
[337]	καὶ σὺ οὕτω ποιήσεις· ὧν	ἐγὼ	ἀπεῖπον, τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ
[349]	ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν
[348]	ὁποτέρως οὖν σοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀρέσκει. οὕτως, ἔφη. ἴθι δή,
[353]	τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν δ'	ἐγώ,	αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ γάρ
[345]	ἂν ἡμᾶς τοσούσδε ὄντας εὐεργετήσῃς	ἐγὼ	γὰρ δή σοι λέγω τό
[344]	ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη;	ἐγὼ	γὰρ οἶμαι, ἔφη ὁ Θρασύμαχος,
[335]	σοφῶν τε καὶ μακαρίων ἀνδρῶν.	ἐγὼ	γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν
[330]	αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης·	ἐγὼ	δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω
[331]	μέν, ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ· δῆλον γὰρ ὅτι
[339]	φῂς εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει,
[350]	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·	ἐγὼ	δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο
[350]	ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα·	ἐγὼ	δέ σοι, ὥσπερ ταῖς γραυσὶν
[337]	δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη, ἂν	ἐγὼ	δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας
[334]	τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ δικαίους
[335]	λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν
[337]	οὐδέν γε κωλύει, ἦν δ'	ἐγώ·	εἰ δ' οὖν καὶ μὴ
[332]	ὦ πρὸς Διός, ἦν δ'	ἐγώ,	εἰ οὖν τις αὐτὸν ἤρετο·
[341]	(πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην	ἐγώ,	εἴ με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ
[337]	οὐκ ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ·	εἴ μοι σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν.
[338]	ἦ δ' ὅς. φημὶ γὰρ	ἐγὼ	εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο
[351]	μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς	ἐγὼ	ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι,
[339]	κρείττονος συμφέρον. νῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ
[336]	ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	ἐπειδὴ δὲ οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη
[341]	καὶ ἡ τέχνη, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ τῷ
[349]	ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν
[328]	χρῆν μέντοι. εἰ μὲν γὰρ	ἐγὼ	ἔτι ἐν δυνάμει ἦ τοῦ
[327]	μένετ' αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν
[337]	παθεῖν; τί ἄλλο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ
[348]	οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἤδη στερεώτερον, ὦ ἑταῖρε, καὶ
[337]	εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ'	ἐγὼ	ᾔδη τε καὶ τούτοις προύλεγον,
[344]	ἄλλως ἔχειν; ἔοικας, ἦν δ'	ἐγώ	ἤτοι ἡμῶν γε οὐδὲν κήδεσθαι,
[342]	φαίνεται. (οὐκ ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον σκοπεῖ
[349]	ἔφη, εὖ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ
[339]	ἔφη. ταῦτ' ἔσται, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι εἰπέ· οὐ καὶ
[352]	δή, ἔφη. σκοπῶ, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι λέγε· δοκεῖ τί
[352]	ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὰ λοιπά μοι τῆς
[339]	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν τοῖς
[328]	θεῷ; ἀφ' ἵππων; ἦν δ'	ἐγώ·	καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες
[335]	ὅς. μαχούμεθα ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	κοινῇ ἐγώ τε καὶ σύ,
[331]	χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ'	ἐγώ,	λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ'
[338]	ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν δ'	ἐγώ,	μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ
[334]	νῦν δὲ πῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά τε, ἦ
[327]	ὑμᾶς, ἔφη, Πολέμαρχος περιμεῖναι. καὶ	ἐγὼ	μετεστράφην τε καὶ ἠρόμην ὅπου
[345]	λόγον; μὰ Δί' ἦν δ'	ἐγώ,	μὴ σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον
[354]	τοῦ προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ	ἐγώ	μοι δοκῶ οὕτω, πρὶν ὃ
[330]	ὁμώνυμος ἐμοὶ σχεδόν τι ὅσην	ἐγὼ	νῦν οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις
[350]	μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς	ἐγὼ	νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος
[350]	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ ἄδικος ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου
[350]	ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ
[331]	τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν, ἔφη,	ἐγώ,	ὁ Πολέμαρχος, τῶν γε σῶν
[333]	ἀποδόσθαι ἵππον· τότε (δέ, ὡς	ἐγὼ	οἶμαι, ὁ ἱππικός. ἦ γάρ;
[339]	συμφέρον γέ τι εἶναι καὶ	ἐγὼ	ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ δὲ
[327]	γὰρ κακῶς δοξάζεις, ἦν δ'	ἐγώ.	ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι
[348]	βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν
[330]	τοι ἕνεκα ἠρόμην, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅτι μοι ἔδοξας οὐ σφόδρα
[343]	δὴ τί μάλιστα; ἦν δ'	ἐγώ.	(ὅτι οἴει τοὺς ποιμένας ἢ
[332]	δὲ μηδέν. μανθάνω, ἦν δ'	ἐγώ	ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν
[336]	μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα, ἦν δ'	ἐγώ,	οὗ μοι δοκεῖ εἶναι τὸ
[342]	ἄλλο τι οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐδὲ ἰατρὸς οὐδείς, καθ' ὅσον
[336]	λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς	ἐγὼ	οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους
[343]	ἔστιν; τί δέ; ἦν δ'	ἐγώ·	οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον ἢ
[353]	ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ.	οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι
[337]	μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος· καὶ	ἐγὼ	οὖν τοῦτο ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς
[347]	διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν ἄρχειν
[328]	ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν δ'	ἐγώ,	οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν
[350]	καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	παρά γε τὴν σαυτοῦ δόξαν.
[345]	τις ἡμῶν πέπονθεν, οὐ μόνος	ἐγώ·	πεῖσον οὖν, ὦ μακάριε, ἱκανῶς
[350]	θέρους ὄντος τότε καὶ εἶδον	ἐγώ,	πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα
[331]	λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	Σιμωνίδῃ γε οὐ ῥᾴδιον ἀπιστεῖν
[329]	ἢ πῶς σὺ αὐτὸ ἐξαγγέλλεις.	~(ἐγώ	σοι, ἔφη, νὴ τὸν Δία
[331]	τὰ ἱερά. (λέγε δή, εἶπον	ἐγώ,	σὺ ὁ τοῦ λόγου κληρονόμος,
[329]	γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν	ἐγὼ	τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά
[336]	λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ	ἐγὼ	ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν,
[336]	ἐφ' ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος. καὶ	ἐγώ	τε καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες
[336]	ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει	ἐγώ	τε καὶ ὅδε, εὖ ἴσθι
[335]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ	ἐγώ	τε καὶ σύ, ἐάν τις
[350]	καὶ ἀμαθίαν, εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω,
[341]	καὶ ταῦτα. ἅδην, ἦν δ'	ἐγώ,	τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ μοι·
[337]	ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν, ἔφην	ἐγώ,	ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον
[347]	σὺ οὖν ποτέρως, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον
[348]	ἔφη. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ
[341]	ποιεῖν συμφέρον. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν;
[354]	ὑπὸ σοῦ γε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος
[337]	σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα
[351]	ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις
[342]	συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς
[345]	οἶδα. τί δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς
[328]	οἰκείους. καὶ μήν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος
[330]	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ
[341]	γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ
[340]	Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ
[332]	τι. ἠινίξατο ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὡς ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς
[340]	καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ;	ἔγωγε,	εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο λέγειν
[351]	τι οὕτως ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε,	ἔγωγε	ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι·
[347]	ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν;	ἔγωγε,	ἔφη. διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν
[350]	πλεονεκτεῖ; ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες;	ἔγωγε,	ἔφη. (ὁ δέ γε δίκαιος
[339]	ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι	ἔγωγε,	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'
[329]	ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ'	ἔγωγε	ἤδη ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως ἔχουσιν
[331]	γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον	ἔγωγε	θείην ἂν εἰς τοῦτο ἀνδρὶ
[344]	τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ δὴ	ἔγωγε	καὶ αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην τε
[347]	σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου	ἔγωγε	λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν
[345]	ποιμενικὴ εἶναι οὕτω δὲ ᾤμην	ἔγωγε	νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν
[334]	Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι οἶδα	ἔγωγε	ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι ἔμοιγε
[347]	πράγματα ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν	ἔγωγε	οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ
[346]	τότε, ὅταν προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι	ἔγωγε.	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη
[339]	τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι;	ἔγωγε.	(πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ
[349]	τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον;	ἔγωγε.	πότερον φρόνιμον καὶ πότερον ἄφρονα;
[352]	λόγου, ἔφη, θαρρῶν· οὐ γὰρ	ἔγωγέ	σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα μὴ τοῖσδε
[331]	ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ τοῦτ'	ἔγωγε	τίθημι τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν
[339]	δέ τινας οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι	ἔγωγε.	τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ
[346]	τοῦ κρείττονος. διὰ δὴ ταῦτα	ἔγωγε,	ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι
[328]	τὸ ἄστυ, οὐδὲν ἂν σὲ	ἔδει	δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν
[344]	δὴ ἔγωγε καὶ αὐτὸς πάνυ	ἐδεόμην	τε καὶ εἶπον· ὦ δαιμόνιε
[338]	τε Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι	ἐδέοντο	αὐτοῦ μὴ ἄλλως ποιεῖν. καὶ
[330]	ἦν δ' ἐγώ, ὅτι μοι	ἔδοξας	οὐ σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ χρήματα,
[328]	Κέφαλος. καὶ μάλα πρεσβύτης μοι	ἔδοξεν	εἶναι· διὰ χρόνου γὰρ καὶ
[327]	καὶ ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ	ἔδοξεν	εἶναι, οὐ μέντοι ἧττον ἐφαίνετο
[329]	εὖ οὖν μοι καὶ τότε	ἔδοξεν	ἐκεῖνος εἰπεῖν, καὶ νῦν οὐχ
[350]	~(τί δὲ ἰατρικός; ἐν τῇ	ἐδωδῇ	ἢ πόσει ἐθέλειν ἄν τι
[336]	δὴ οἴου, εἰ μὲν χρυσίον	ἐζητοῦμεν,	οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς ἑκόντας
[348]	ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε	ἐθαύμασα,	εἰ ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας
[345]	ἀρχὰς οὐκ ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς	ἐθέλει	ἄρχειν ἑκών, ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν,
[350]	δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν πλείω ἂν	ἐθέλειν	αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα ἄλλος ἐπιστήμων
[350]	ἐν τῇ ἐδωδῇ ἢ πόσει	ἐθέλειν	ἄν τι ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν ἢ
[347]	προσεῖναι καὶ ζημίαν, εἰ μέλλουσιν	ἐθέλειν	ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ ἑκόντα
[338]	Σωκράτους σοφία· αὐτὸν μὲν μὴ	ἐθέλειν	διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν ἄλλων
[346]	Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα	ἐθέλειν	ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια
[349]	ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν	ἐθέλειν	μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν τῇ ἐπιτάσει
[349]	δικαίου δοκεῖ τί σοι ἂν	ἐθέλειν	πλέον ἔχειν; οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ
[347]	πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς	ἐθέλῃ	ἄρχειν· ἣν δείσαντές μοι φαίνονται
[343]	καὶ τοῖς γνωρίμοις, ὅταν μηδὲν	ἐθέλῃ	αὐτοῖς ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον·
[350]	σοφὸς τοῦ μὲν ὁμοίου οὐκ	ἐθελήσει	πλεονεκτεῖν, τοῦ δὲ ἀνομοίου τε
[347]	μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν	ἐθελήσειν	ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν,
[338]	τί οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ	ἐθελήσεις.	ἐὰν μάθω γε πρῶτον, ἔφην,
[337]	ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ	ἐθελήσοις,	εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα μᾶλλον
[344]	ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν	ἐθέλοντας	ἀθλιωτάτους. ἔστιν δὲ τοῦτο τυραννίς,
[330]	οὖν καὶ συγγενέσθαι εἰσίν, οὐδὲν	ἐθέλοντες	ἐπαινεῖν ἀλλ' ἢ τὸν πλοῦτον.
[347]	δ' ἐγώ, οὔτε χρημάτων ἕνεκα	ἐθέλουσιν	ἄρχειν οἱ ἀγαθοὶ οὔτε τιμῆς·
[331]	πρὸς τὸν οὕτως ἔχοντα πάντα	ἐθέλων	τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις.
[347]	ὃν (ἄρχουσιν οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν	ἐθέλωσιν	ἄρχειν. ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι
[340]	ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον εἶναι	ἔθετο	Θρασύμαχος. καὶ γὰρ τὸ τοῦ
[340]	ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον εἶναι	ἔθετο.	ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν
[348]	τε ἀδικεῖν, πόλεις τε καὶ	ἔθνη	δυνάμενοι ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι·
[351]	ἢ κλέπτας ἢ ἄλλο τι	ἔθνος,	ὅσα κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται
[351]	ἀδίκως, πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι,	εἰ	ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ δῆτα, ἦ
[339]	ἀλλ' ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον	εἰ	ἀληθῆ λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ
[334]	τούτου καὶ φὼρ δεινός. ἔοικεν.	εἰ	ἄρα ὁ δίκαιος ἀργύριον δεινὸς
[335]	ἀληθῆ λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	(εἰ	ἄρα τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι
[350]	με εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ,	εἰ	βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα· ἐγὼ δέ
[329]	οὗτοι οὐ τὸ αἴτιον αἰτιᾶσθαι.	εἰ	γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν
[348]	ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι τις εἴπῃ.	εἰ	γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν ἀδικίαν
[345]	καὶ πῶς, ἔφη, σὲ πείσω;	εἰ	γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον μὴ
[336]	Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι·	εἰ	γάρ τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ
[347]	ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν	εἰ	γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ
[337]	γε κωλύει, ἦν δ' ἐγώ·	εἰ	δ' οὖν καὶ μὴ ἔστιν
[351]	ἡ δικαιοσύνη σοφία μετὰ δικαιοσύνης·	εἰ	δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ
[339]	δ' ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις·	εἰ	δὲ ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι
[352]	ὡς σὺ τὸ πρῶτον ἐτίθεσο·	εἰ	δὲ καὶ ἄμεινον ζῶσιν οἱ
[329]	τὸ γῆρας μετρίως ἐστὶν ἐπίπονον·	εἰ	δὲ μή, καὶ γῆρας, ὦ
[346]	ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις, ἀλλ'	εἰ	δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι, ἡ μὲν
[328]	ἔοικεν, ἔφη, μενετέον εἶναι. ἀλλ'	εἰ	δοκεῖ, ἦν δ' ἐγώ, οὕτω
[348]	βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα,	εἰ	ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας τιθεῖς
[341]	ἔφην ἐγώ, εἴ με ἔροιο	εἰ	ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι σώματι ἢ
[331]	παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα,	εἰ	μανεὶς ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε χρὴ
[339]	ἔφη, προσθήκη. οὔπω δῆλον οὐδ'	εἰ	μεγάλη· ἀλλ' ὅτι μὲν τοῦτο
[347]	(αὐτοῖς ἀνάγκην προσεῖναι καὶ ζημίαν,	εἰ	μέλλουσιν ἐθέλειν ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει
[328]	εἰς τὸν Πειραιᾶ. χρῆν μέντοι.	εἰ	μὲν γὰρ ἐγὼ ἔτι ἐν
[351]	ἢ ἀνάγκη αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης;	(εἰ	μέν, ἔφη, ὡς σὺ ἄρτι
[332]	ἀποδιδοῦσα τέχνη δικαιοσύνη ἂν καλοῖτο;	εἰ	μέν τι, ἔφη, δεῖ ἀκολουθεῖν,
[336]	ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ δὴ οἴου,	εἰ	μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν
[351]	ἦ δ' ὅς. τί δ'	εἰ	μὴ ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον; πάνυ
[336]	αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ,	εἰ	μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ
[343]	τῷ μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ	εἰ	μηδεμία ἄλλη ζημία, τά γε
[340]	ἐγώ, ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ'	εἰ	νῦν οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως
[353]	μάθοις ὃ ἄρτι ἠρώτων, πυνθανόμενος	εἰ	οὐ τοῦτο ἑκάστου εἴη ἔργον
[350]	καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν λέγειν.	εἰ	οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ' ὅτι
[332]	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,	εἰ	οὖν τις αὐτὸν ἤρετο· ὦ
[338]	που τό γε τοιόνδε φῄς·	εἰ	Πουλυδάμας ἡμῶν κρείττων ὁ παγκρατιαστὴς
[333]	τι σπουδαῖον εἴη ἡ δικαιοσύνη,	εἰ	πρὸς τὰ ἄχρηστα χρήσιμον ὂν
[353]	γάρ πω τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ'	εἰ	τῇ οἰκείᾳ μὲν ἀρετῇ τὸ
[349]	ἦν δ' ἐγώ, ἐρωτῶ, ἀλλ'	εἰ	τοῦ μὲν (δικαίου μὴ ἀξιοῖ
[351]	τόδε δέ μοι λέγε· ἆρα	εἰ	τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν
[337]	μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε, μηδ'	εἰ	τούτων τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ'
[341]	τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην ἐγώ,	εἴ	με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι
[337]	ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ' ἐγώ·	εἴ	μοι σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν. (τί
[337]	ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ'	εἴ	σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε, πῶς
[341]	πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει,	εἴ	τι δύνασαι οὐδέν σου παρίεμαι
[337]	εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα,	εἴ	τι καὶ οἴεται, περὶ τούτων
[337]	Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι	εἴ	τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ
[330]	καὶ ἀναλογίζεται ἤδη καὶ σκοπεῖ	εἴ	τινά τι ἠδίκησεν. ὁ μὲν
[331]	λέγω· πᾶς ἄν που εἴποι,	εἴ	τις λάβοι παρὰ φίλου ἀνδρὸς
[350]	ὅρα ἐπιστήμης τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης	εἴ	τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν
[337]	πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο,	εἴ	τίς τί σε ἐρωτᾷ. σοφὸς
[329]	πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι οἷός τε	εἶ	γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς, εὐφήμει,
[337]	τοῦτο ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς γὰρ	εἶ,	ἔφη· ἀλλὰ πρὸς τῷ μαθεῖν
[340]	τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ	εἶ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς
[338]	ἅμα καὶ δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ	εἶ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ ταύτῃ
[337]	τί σε ἐρωτᾷ. σοφὸς γὰρ	εἶ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·
[348]	νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ δῆλος	εἶ	ὅτι φήσεις αὐτὸ καὶ καλὸν
[343]	αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ οὕτω πόρρω	εἶ	περί τε τοῦ δικαίου καὶ
[328]	φαίνεται τοῦτο, ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἤδη	εἶ	τῆς ἡλικίας ὃ δὴ ἐπὶ
[344]	πολὺν τὸν λόγον· οὐ μὴν	εἴασάν	γε αὐτὸν οἱ παρόντες, ἀλλ'
[344]	βιωσόμεθα ἀγνοοῦντες ὃ σὺ φῂς	εἰδέναι.	ἀλλ' ὠγαθέ, προθυμοῦ καὶ ἡμῖν
[337]	μὲν μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων	εἰδέναι,	ἔπειτα, εἴ τι καὶ οἴεται,
[338]	λέγειν· σὺ γὰρ δὴ φῂς	εἰδέναι	καὶ ἔχειν εἰπεῖν. μὴ οὖν
[354]	γέγονεν ἐκ τοῦ διαλόγου μηδὲν	(εἰδέναι·	ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον μὴ
[336]	ἀλλ' εἴπερ ὡς ἀληθῶς βούλει	εἰδέναι	τὸ δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ
[350]	καὶ θέρους ὄντος τότε καὶ	εἶδον	ἐγώ, πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον
[337]	ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ μὴ	εἰδότι;	προσήκει δέ που μαθεῖν παρὰ
[337]	δέ που μαθεῖν παρὰ τοῦ	εἰδότος·	καὶ ἐγὼ οὖν τοῦτο ἀξιῶ
[337]	τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν μὴ	εἰδὼς	μηδὲ φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα, εἴ
[350]	γραυσὶν ταῖς τοὺς μύθους λεγούσαις,	εἶεν”	ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι.
[337]	ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς ταῦτα;	εἶεν,	ἔφη· ὡς δὴ ὅμοιον τοῦτο
[332]	(ἡ τοῖς ὄψοις τὰ ἡδύσματα.	εἶεν·	ἡ οὖν δὴ τίσιν τί
[336]	πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ δὲ
[353]	τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον εἶναι.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. οὐκοῦν καὶ
[350]	ἀδικίαν κακίαν τε καὶ ἀμαθίαν,	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, τοῦτο μὲν
[341]	τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν συμφέρον.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·
[332]	ἐν τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε δοκεῖ.	εἶεν·	μὴ κάμνουσί γε μήν, ὦ
[349]	ἔοικεν; ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη.	εἶεν,	ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα
[351]	ὅτι καὶ δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον	εἴη	ἀδικία δικαιοσύνης· νῦν δέ γ'
[332]	Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ δίκαιον ὃ	εἴη.	διενοεῖτο μὲν γάρ, ὡς φαίνεται,
[332]	γάρ, ὡς φαίνεται, ὅτι τοῦτ'	εἴη	δίκαιον, τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι,
[353]	πυνθανόμενος εἰ οὐ τοῦτο ἑκάστου	εἴη	ἔργον ὃ ἂν ἢ μόνον
[340]	τοῦ κρείττονος συμφέρον δίκαιον ἂν	εἴη	ἢ τὸ μὴ συμφέρον. ἀλλ'
[333]	φίλε, πάνυ γέ τι σπουδαῖον	εἴη	ἡ δικαιοσύνη, εἰ πρὸς τὰ
[331]	τοιαῦτα ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος ἂν	εἴη	ὁ ἀποδιδούς, οὐδ' αὖ πρὸς
[337]	οἴεται, περὶ τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ	εἴη	ὅπως μηδὲν ἐρεῖ ὧν ἡγεῖται
[327]	τε καὶ ἠρόμην ὅπου αὐτὸς	εἴη.	οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ
[350]	ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος ἑκάτερος	εἴη,	τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον εἶναι. ὡμολογοῦμεν
[348]	ἀρετήν, τὴν δὲ ἀδικίαν κακίαν;	εἰκός	γ' ἔφη, ὦ ἥδιστε, ἐπειδή
[337]	~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον	εἰκός	ἐστίν που ὑπὸ ὑμῶν τῶν
[338]	φαύλου; ~ἀλλὰ σὲ δὴ μᾶλλον	(εἰκὸς	λέγειν· σὺ γὰρ δὴ φῂς
[334]	μὴ δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως;	εἰκὸς	μέν, ἔφη, οὓς ἄν τις
[335]	ἀνδρῶν. ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός	εἰμι	κοινωνεῖν τῆς μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα,
[329]	γὰρ πλουσίοις πολλὰ παραμύθιά φασιν	εἶναι.	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις· οὐ γὰρ
[328]	ὁ Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη, μενετέον	εἶναι.	ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν δ'
[340]	τοὺς ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ ἀναμαρτήτους	εἶναι	ἀλλά τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης
[331]	πότερα τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν	εἶναι	ἁπλῶς οὕτως καὶ τὸ ἀποδιδόναι
[332]	Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον	εἶναι	ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι νὴ Δί'
[342]	ὁ κυβερνήτης ὁ ἀκριβὴς ναυτῶν	εἶναι	ἄρχων ἀλλ' οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται.
[342]	γὰρ ὁ ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων	εἶναι	ἄρχων ἀλλ' οὐ χρηματιστής. ἢ
[345]	ἐπεὶ τά γε αὑτῆς ὥστ'	εἶναι	βελτίστη ἱκανῶς δήπου ἐκπεπόρισται, ἕως
[328]	καὶ μάλα πρεσβύτης μοι ἔδοξεν	εἶναι·	διὰ χρόνου γὰρ καὶ (ἑωράκη
[339]	~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν	εἶναι	δίκαιον, τὸ τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς
[353]	οὐκοῦν ἀρετήν γε συνεχωρήσαμεν ψυχῆς	εἶναι	δικαιοσύνην, κακίαν δὲ ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν
[352]	καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι δ' ἐχθρὸν	εἶναι	ἑαυτῷ τε καὶ τῷ ἐναντίῳ
[339]	μέντοι τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς	εἶναι;	ἔγωγε. (πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν
[340]	Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον	εἶναι	ἔθετο Θρασύμαχος. καὶ γὰρ τὸ
[340]	κρείττονος, ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον	εἶναι	ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος
[353]	δοκεῖ τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον	εἶναι.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. οὐκοῦν
[353]	οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι	εἶναι	ἑκάστῳ ᾧπερ καὶ ἔργον τι
[334]	καὶ κατὰ Σιμωνίδην κλεπτική τις	εἶναι,	ἐπ' ὠφελίᾳ μέντοι τῶν φίλων
[346]	ἑκάστης τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν	εἶναι;	ἔστω, ἔφη. ἥντινα ἄρα ὠφελίαν
[349]	ἂν πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο δίκαιον	εἶναι,	ἢ οὐκ ἂν ἡγοῖτο; ἡγοῖτ'
[336]	τίνος; ἔφη. οἶμαι αὐτὸ Περιάνδρου	εἶναι	ἢ Περδίκκου ἢ Ξέρξου ἢ
[344]	μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ ἄδικον	εἶναι	ἢ τὸ δίκαιον. πάντων δὲ
[334]	πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ χρηστοὺς	εἶναι,	ἢ τοὺς ὄντας, κἂν μὴ
[347]	τοῦ δικαίου ἔγωγε λυσιτελέστερον βίον	εἶναι.	~(ἤκουσας, ἦν δ' ἐγώ, ὅσα
[345]	δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον	εἶναι	ἡμῖν ὁμολογεῖν πᾶσαν ἀρχήν, καθ'
[352]	μοι λέγε· δοκεῖ τί σοι	εἶναι	ἵππου ἔργον; (ἔμοιγε. ἆρ' οὖν
[348]	φρόνιμοί σοι, ὦ Θρασύμαχε, δοκοῦσιν	εἶναι	καὶ ἀγαθοὶ οἱ ἄδικοι; οἵ
[351]	σκέψασθαι· (πόλιν φαίης ἂν ἄδικον	εἶναι	καὶ ἄλλας πόλεις ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι
[348]	αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ δίκαιον	εἶναι,	καὶ αὖθις οὗτος, καὶ ἄλλον
[339]	ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ τι	εἶναι	καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ δίκαιον,
[338]	τὸ σῶμα, τοῦτο τὸ (σιτίον	εἶναι	καὶ ἡμῖν τοῖς ἥττοσιν ἐκείνου
[336]	ἂν ἄλλο τις αὐτὸ φαίη	εἶναι;	(καὶ ὁ Θρασύμαχος πολλάκις μὲν
[350]	οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν	εἶναι	καὶ σοφίαν, τὴν δὲ ἀδικίαν
[348]	αὐτὸ καὶ καλὸν καὶ ἰσχυρὸν	εἶναι	καὶ τἆλλα αὐτῷ πάντα προσθήσεις
[338]	τοῦ κρείττονος φῂς συμφέρον δίκαιον	εἶναι.	καὶ τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε, τί
[339]	Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον	εἶναι	καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως μὴ
[351]	ἀλλήλους καὶ στασιάζειν καὶ ἀδυνάτους	εἶναι	κοινῇ μετ' (ἀλλήλων πράττειν; πάνυ
[347]	τὸν τοῦ ἀδίκου βίον φάσκων	εἶναι	κρείττω ἢ τὸν τοῦ δικαίου.
[353]	ζῆν; οὐ ψυχῆς φήσομεν ἔργον	εἶναι;	μάλιστά γ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[334]	δοκεῖν αὐτοῖς πολλοὺς μὲν χρηστοὺς	εἶναι	μὴ ὄντας, πολλοὺς δὲ τοὐναντίον;
[334]	τὸν δοκοῦντα χρηστόν, τοῦτον φίλον	εἶναι.	νῦν δὲ πῶς, ἦν δ'
[334]	ὦ Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν	εἶναι	ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους ἄρα,
[347]	πολὺ δέ μοι δοκεῖ μεῖζον	εἶναι	ὃ νῦν λέγει Θρασύμαχος, τὸν
[328]	δὴ ἐπὶ γήραος οὐδῷ” φασιν	εἶναι	οἱ ποιηταί, πότερον χαλεπὸν τοῦ
[347]	τὸ φιλότιμόν τε καὶ φιλάργυρον	εἶναι	ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν;
[354]	ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν γε	εἶναι	οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα δέ. πῶς
[327]	ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ ἔδοξεν	εἶναι,	οὐ μέντοι ἧττον ἐφαίνετο πρέπειν
[331]	τῶν χρημάτων κτῆσιν πλείστου ἀξίαν	εἶναι,	οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ ἀλλὰ
[345]	οὐδ' οἶμαι ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον	εἶναι,	οὐδ' ἐὰν ἐᾷ τις αὐτὴν
[353]	ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια ἐκείνης	εἶναι;	οὐδενὶ ἄλλῳ. τί δ' αὖ
[345]	ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ	εἶναι	οὕτω δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ
[331]	ἔχοντι, ὦ Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον	εἶναι.	(παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ, λέγεις,
[352]	(ἂν) ταῦτα τούτων φαμὲν ἔργα	εἶναι;	πάνυ γε. ~(τί δέ; μαχαίρᾳ
[348]	τελέας οὔσης δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς	εἶναι;	(πάνυ μὲν οὖν καὶ φημί,
[339]	ἀναγκαῖον συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί, δίκαιον	εἶναι	ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ
[334]	τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις	εἶναι	πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ χρηστοὺς
[343]	μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ δίκαιον	εἶναι,	πρὸς δὲ τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς
[333]	ἐν εἰρήνῃ φαίης ἂν χρήσιμον	εἶναι;	πρὸς τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες.
[341]	ἄλλο ἢ ὅτι μάλιστα τελέαν	εἶναι;	(πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην
[341]	με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι	εἶναι	σώματι ἢ προσδεῖταί τινος, εἴποιμ'
[340]	κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον	εἶναι	ταῦτα ποιεῖν. τὸ γὰρ τὰ
[350]	ἔφαμεν δὲ δὴ καὶ ἰσχυρὸν	εἶναι	τὴν ἀδικίαν. ἢ οὐ μέμνησαι,
[333]	φυλάττειν καὶ μηδὲν χρῆσθαι, χρήσιμον	εἶναι	τὴν δικαιοσύνην, ὅταν δὲ χρῆσθαι,
[339]	συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ	εἶναι	τὸ αὐτὸ δίκαιον, τὸ τοῦ
[336]	ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ τί φῂς	εἶναι	τὸ δίκαιον. καὶ ὅπως μοι
[338]	δ' ὅς. φημὶ γὰρ ἐγὼ	εἶναι	τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι
[347]	ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν	εἶναι	τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ
[336]	δ' ἐγώ, οὗ μοι δοκεῖ	εἶναι	τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι δίκαιον
[338]	ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις	εἶναι,	τὸ σφίσι συμφέρον, καὶ τὸν
[339]	δὲ προστιθεῖς καὶ αὐτὸ φῂς	εἶναι	τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ δὲ
[339]	ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες δίκαιον	εἶναι	τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ
[338]	δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ ἐμὲ	εἶναι	τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν,
[335]	τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον	εἶναι	τὸν μὲν φίλον εὖ ποιεῖν,
[334]	ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν ἀνθρώπων, δίκαιον	εἶναι	τοὺς μὲν φίλους βλάπτειν πονηροὶ
[336]	τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι δίκαιον	εἶναι	τοὺς μὲν φίλους ὠφελεῖν, τοὺς
[335]	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν τις δίκαιον	εἶναι,	τοῦτο δὲ δὴ νοεῖ αὐτῷ
[341]	καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ τοιούτῳ	εἶναι.	τούτῳ οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ
[346]	ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν τούτῳ ἑτέραν	εἶναι,	τῷ ἑτέραν τὴν δύναμιν ἔχειν;
[340]	κρείττων αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον	εἶναι	τῷ ἥττονι, καὶ τὸ δίκαιον
[340]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δοκοῦν	εἶναι	τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε
[336]	οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς ἑκόντας	εἶναι	ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις ἐν τῇ ζητήσει
[353]	καὶ ἀρετήν φαμέν τινα ψυχῆς	εἶναι;	φαμέν. (ἆρ' οὖν ποτε, ὦ
[339]	αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ δίκαιον	εἶναι	φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι
[335]	δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ	εἶναι	φίλον. καὶ περὶ τοῦ ἐχθροῦ
[333]	ἄλλων; ὅταν παρακαταθέσθαι καὶ σῶν	εἶναι,	ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν
[339]	ἄρχουσί τε καὶ κρείττοσι δίκαιον	εἶναι	ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ μὲν
[350]	ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον	εἶναι.	ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν ἄρα
[348]	μέντοι ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ ὡμολόγεις	εἶναι	ὥσπερ ἄλλοι τινές, εἴχομεν ἄν
[343]	ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι,	εἰπέ	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τίτθη
[341]	δ' ἐγώ, τῶν τοιούτων. ἀλλ'	εἰπέ	μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ
[339]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	εἰπέ·	οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς
[346]	~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε	εἰπέ·	οὐχὶ ἑκάστην μέντοι φαμὲν ἑκάστοτε
[338]	ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον	εἰπὲ	τί λέγεις. εἶτ' οὐκ οἶσθ'
[330]	ἐγώ. ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε	εἰπέ·	τί μέγιστον οἴει ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι
[336]	ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ	εἰπὲ	τί φῂς εἶναι τὸ δίκαιον.
[340]	οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι	εἰπέ,	ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ
[341]	τὸν κρείττονα, τὸν ὡς ἔπος	εἰπεῖν	ἢ τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ, ὃ
[338]	Θρασύμαχος φανερὸς μὲν ἦν ἐπιθυμῶν	εἰπεῖν	ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν
[329]	μοι καὶ τότε ἔδοξεν ἐκεῖνος	εἰπεῖν,	καὶ νῦν οὐχ ἧττον. παντάπασι
[338]	δὴ φῂς εἰδέναι καὶ ἔχειν	εἰπεῖν.	μὴ οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ
[350]	φαίης. ἢ οὖν ἔα με	εἰπεῖν	ὅσα βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει
[341]	ὀρθῶς σοι δοκῶ, ἔφην, ἂν	εἰπεῖν	οὕτω λέγων, ἢ οὔ; ὀρθῶς,
[331]	τοι, ὦ Σώκρατες, τοῦτ' ἐκεῖνος	εἶπεν,	ὅτι ὃς ἂν δικαίως καὶ
[337]	ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον καὶ	εἶπεν·	ὦ Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη
[337]	οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ σοι	εἶπεν·	ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ
[328]	ὁ Κέφαλος ἠσπάζετό τε καὶ	εἶπεν·	ὦ Σώκρατες, οὐ δὲ θαμίζεις
[344]	δυνάμενον πλεονεκτεῖν· τοῦτον οὖν σκόπει,	εἴπερ	βούλει κρίνειν ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει
[331]	ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος,	εἴπερ	γέ τι χρὴ Σιμωνίδῃ πείθεσθαι.
[351]	δικαιοσύνης· νῦν δέ γ' ἔφην,	εἴπερ	σοφία τε καὶ ἀρετή ἐστιν
[350]	Δία, ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ'	εἴπερ	τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ
[336]	ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ'	εἴπερ	ὡς ἀληθῶς βούλει εἰδέναι τὸ
[337]	πῶς λέγεις; τί ἂν αὐτῷ	εἶπες	πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη· ὡς
[338]	μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ	εἶπες,	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ
[348]	οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι τις	εἴπῃ.	εἰ γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν
[345]	ἀλλὰ πρῶτον μέν, ἃ ἂν	εἴπῃς,	ἔμμενε τούτοις, ἢ ἐὰν μετατιθῇ,
[331]	τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν που	εἴποι,	εἴ τις λάβοι παρὰ φίλου
[340]	ᾖ, ἀλλὰ πᾶς γ' ἂν	εἴποι	ὅτι ὁ ἰατρὸς ἥμαρτεν καὶ
[341]	εἶναι σώματι ἢ προσδεῖταί τινος,	εἴποιμ'	ἂν ὅτι παντάπασι μὲν οὖν
[337]	ἀργύριον. οὐκοῦν ἐπειδάν μοι γένηται,	εἶπον.	ἀλλ' ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων.
[331]	πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε δή,	εἶπον	ἐγώ, σὺ ὁ τοῦ λόγου
[336]	δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ'	εἶπον,	οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας
[341]	ᾖς. (οἴει γὰρ ἄν με,	εἶπον,	οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν
[336]	οἷός τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ	εἶπον	ὑποτρέμων· ὦ Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς
[344]	αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην τε καὶ	εἶπον·	ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν
[329]	ἔτι (λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ	εἶπον·	ὦ Κέφαλε, οἶμαί σου τοὺς
[340]	τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε,	εἶπον,	ᾤμην σε τοῦτο λέγειν ὅτε
[338]	τόνδε διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους.	εἰπόντος	δέ μου ταῦτα, ὅ τε
[329]	συμβαίνει. καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς αὐτοῦ	εἰπόντος	ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν αὐτὸν
[337]	τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ' ἕτερον	εἴπω	τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς
[344]	λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα	εἰπὼν	ὁ Θρασύμαχος ἐν νῷ εἶχεν
[335]	οὐκ ἦν σοφὸς ὁ ταῦτα	εἰπών.	οὐ γὰρ ἀληθῆ ἔλεγεν· οὐδαμοῦ
[348]	φημί, ἔφη, καὶ δι' ἅ,	εἴρηκα.	φέρε δή, τὸ τοιόνδε περὶ
[352]	γέ μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν	εἰρήκαμεν·	ὅμως δ' ἔτι βέλτιον σκεπτέον.
[349]	καὶ (τοῦ ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη,	εἴρηκας.	ἔστιν δέ γε, ἔφην, φρόνιμός
[347]	καὶ ὡς ἐν μισθοῦ μέρει	εἴρηκας,	οὐ συνῆκα. τὸν τῶν βελτίστων
[335]	Σιμωνίδην ἢ Βίαντα ἢ Πιττακὸν	εἰρηκέναι	ἤ τιν' ἄλλον τῶν σοφῶν
[332]	ἀκολουθεῖν, ὦ Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν	εἰρημένοις,	ἡ τοῖς φίλοις τε καὶ
[344]	ὑπομεῖναί τε καὶ παρασχεῖν τῶν	εἰρημένων	λόγον. καὶ δὴ ἔγωγε καὶ
[329]	τοιούτων ἐν τῷ γήρᾳ πολλὴ	εἰρήνη	γίγνεται καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν αἱ
[332]	τοῦτο. χρήσιμον ἄρα καὶ ἐν	εἰρήνῃ	δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον. καὶ γὰρ γεωργία·
[333]	τίνος χρείαν ἢ κτῆσιν ἐν	εἰρήνῃ	φαίης ἂν χρήσιμον εἶναι; πρὸς
[337]	ἔφη, αὕτη κείνη ἡ εἰωθυῖα	εἰρωνεία	Σωκράτους, καὶ ταῦτ' ἐγὼ ᾔδη
[337]	σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις,	εἰρωνεύσοιο	δὲ καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις
[333]	κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου εἰς κρουμάτων;	εἰς	ἀργυρίου, ἔμοιγε δοκεῖ. πλήν γ'
[347]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν δὴ καὶ	εἰς	αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ δέ μοι
[342]	τινος τέχνης τῆς τὸ συμφέρον	εἰς	αὐτὰ ταῦτα σκεψομένης τε καὶ
[333]	ὥσπερ ὁ κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου	εἰς	κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου, ἔμοιγε δοκεῖ.
[327]	~Πολιτεία Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς	εἰς	Πειραιᾶ μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος
[333]	δίκαιος ἀγαθὸς καὶ χρήσιμος κοινωνὸς	εἰς	πεττῶν θέσιν, ἢ ὁ πεττευτικός;
[333]	ὁ πεττευτικός; ὁ πεττευτικός. ἀλλ'	εἰς	πλίνθων καὶ λίθων θέσιν ὁ
[329]	φαίνεται. πολλάκις γὰρ συνερχόμεθά τινες	εἰς	ταὐτὸν παραπλησίαν ἡλικίαν ἔχοντες, διασῴζοντες
[335]	ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους	εἰς	τὴν ἀνθρωπείαν ἀρετὴν χείρους γίγνεσθαι;
[350]	οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ ἑαυτῷ	εἰς	τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ' ἴσως,
[335]	ἢ εἰς τὴν τῶν ἵππων;	εἰς	τὴν τῶν ἵππων. ἆρ' οὖν
[335]	τὴν τῶν κυνῶν ἀλλ' οὐκ	εἰς	τὴν τῶν ἵππων ἀρετήν; ἀνάγκη.
[335]	τὴν τῶν κυνῶν ἀρετήν, ἢ	εἰς	τὴν τῶν ἵππων; εἰς τὴν
[335]	καὶ κύνες βλαπτόμενοι χείρους γίγνονται	εἰς	τὴν τῶν κυνῶν ἀλλ' οὐκ
[335]	ἢ χείρους γίγνονται; χείρους. ἆρα	εἰς	τὴν τῶν κυνῶν ἀρετήν, ἢ
[345]	τί σοι ἔτι ποιήσω; ἢ	εἰς	τὴν ψυχὴν φέρων ἐνθῶ τὸν
[333]	κοινωνὸς τοῦ οἰκοδομικοῦ; οὐδαμῶς. ἀλλ'	εἰς	τίνα δὴ κοινωνίαν ὁ δίκαιος
[336]	Πολέμαρχος δείσαντες διεπτοήθημεν· ὁ δ'	εἰς	τὸ μέσον φθεγξάμενος, τίς, ἔφη,
[353]	(τίθεμεν οὖν καὶ τἆλλα πάντα	εἰς	τὸν αὐτὸν λόγον; ἔμοιγε δοκεῖ.
[328]	οὐ δὲ θαμίζεις ἡμῖν καταβαίνων	εἰς	τὸν Πειραιᾶ. χρῆν μέντοι. εἰ
[328]	χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν οἴκαδε	εἰς	τοῦ Πολεμάρχου, καὶ Λυσίαν τε
[343]	ὅτι ὁ τοῦ δικαίου λόγος	εἰς	τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ
[331]	οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε θείην ἂν	εἰς	τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν ἔχοντι, ὦ
[331]	ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα, μέγα μέρος	εἰς	τοῦτο ἡ τῶν χρημάτων κτῆσις
[330]	ἐγγὺς ᾖ τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν,	εἰσέρχεται	αὐτῷ δέος καὶ φροντὶς περὶ
[338]	μοι δοκῇ εὖ λέγειν, εὖ	εἴσῃ	αὐτίκα δὴ μάλα, ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ·
[330]	φροντὶς περὶ ὧν ἔμπροσθεν οὐκ	εἰσῄει.	οἵ τε γὰρ λεγόμενοι μῦθοι
[352]	παμπόνηροι καὶ τελέως ἄδικοι τελέως	εἰσὶ	καὶ πράττειν ἀδύνατοι ταῦτα (μὲν
[347]	αὖ τιμῆς ἕνεκα· οὐ γάρ	εἰσι	φιλότιμοι. δεῖ δὴ (αὐτοῖς ἀνάγκην
[339]	εἶναι; ἔγωγε. (πότερον δὲ ἀναμάρτητοί	εἰσιν	οἱ ἄρχοντες ἐν ταῖς πόλεσιν
[352]	δίκαιοι τῶν ἀδίκων καὶ εὐδαιμονέστεροί	εἰσιν,	ὅπερ τὸ ὕστερον προυθέμεθα σκέψασθαι,
[330]	ἄλλοι. χαλεποὶ οὖν καὶ συγγενέσθαι	εἰσίν,	οὐδὲν ἐθέλοντες ἐπαινεῖν ἀλλ' ἢ
[342]	τέχναι καὶ κρατοῦσιν ἐκείνου οὗπέρ	εἰσιν	τέχναι. συνεχώρησεν ἐνταῦθα καὶ μάλα
[334]	φίλους βλάπτειν πονηροὶ γὰρ αὐτοῖς	εἰσιν	τοὺς δ' ἐχθροὺς ὠφελεῖν ἀγαθοὶ
[352]	γάρ; ναί. δίκαιοι δέ γ'	εἰσίν,	ὦ φίλε, καὶ οἱ θεοί;
[337]	λέγε· πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει	εἰσοίσομεν.	(πάνυ γε οἶμαι, ἦ δ'
[354]	μὴ οἶδα ὅ ἐστιν, σχολῇ	εἴσομαι	εἴτε ἀρετή τις οὖσα τυγχάνει
[354]	ἐπαύσω. οὐ μέντοι καλῶς γε	(εἱστίαμαι,	δι' ἐμαυτὸν ἀλλ' οὐ διὰ
[354]	δή σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	εἱστιάσθω	ἐν τοῖς Βενδιδίοις. ὑπὸ σοῦ
[343]	δίκαιος ἀπὸ τῶν ἴσων πλέον	εἰσφέρει,	ὁ δ' ἔλαττον, ὅταν τε
[343]	τὴν πόλιν, ὅταν τέ τινες	εἰσφοραὶ	ὦσιν, ὁ μὲν δίκαιος ἀπὸ
[338]	ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις.	εἶτ'	οὐκ οἶσθ' ἔφη, ὅτι τῶν
[352]	τινὶ εἴτε γένει εἴτε στρατοπέδῳ	~εἴτε	(ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον μὲν ἀδύνατον
[344]	ἱκανῶς ἢ μαθεῖν εἴτε οὕτως	εἴτε	ἄλλως (ἔχει; ἢ σμικρὸν οἴει
[354]	οἶδα ὅ ἐστιν, σχολῇ εἴσομαι	εἴτε	ἀρετή τις οὖσα τυγχάνει εἴτε
[344]	οὐδέ τι φροντίζειν εἴτε χεῖρον	εἴτε	βέλτιον βιωσόμεθα ἀγνοοῦντες ὃ σὺ
[351]	ἂν ἐγγένηται, εἴτε πόλει τινὶ	εἴτε	γένει εἴτε στρατοπέδῳ ~εἴτε (ἄλλῳ
[354]	εἴτε ἀρετή τις οὖσα τυγχάνει	εἴτε	καὶ οὔ, καὶ πότερον ὁ
[354]	ἐπὶ τὸ σκέψασθαι περὶ αὐτοῦ	εἴτε	κακία ἐστὶν καὶ ἀμαθία, εἴτε
[349]	τοῦτο διαφέρει, εἴτε μοι δοκεῖ	εἴτε	μή, ἀλλ' οὐ τὸν λόγον
[349]	δέ σοι, ἔφη, τοῦτο διαφέρει,	εἴτε	μοι δοκεῖ εἴτε μή, ἀλλ'
[344]	πρὶν διδάξαι ἱκανῶς ἢ μαθεῖν	εἴτε	οὕτως εἴτε ἄλλως (ἔχει; ἢ
[351]	δύναμιν, οἵαν, ᾧ ἂν ἐγγένηται,	εἴτε	πόλει τινὶ εἴτε γένει εἴτε
[333]	ὁ πατάξαι δεινότατος ἐν μάχῃ	εἴτε	πυκτικῇ εἴτε τινὶ καὶ ἄλλῃ,
[354]	εἴτε κακία ἐστὶν καὶ ἀμαθία,	εἴτε	σοφία καὶ ἀρετή, καὶ ἐμπεσόντος
[351]	εἴτε πόλει τινὶ εἴτε γένει	εἴτε	στρατοπέδῳ ~εἴτε (ἄλλῳ ὁτῳοῦν, πρῶτον
[333]	δεινότατος ἐν μάχῃ εἴτε πυκτικῇ	εἴτε	τινὶ καὶ ἄλλῃ, οὗτος καὶ
[344]	οὐδὲν κήδεσθαι, οὐδέ τι φροντίζειν	εἴτε	χεῖρον εἴτε βέλτιον βιωσόμεθα ἀγνοοῦντες
[344]	εἰπὼν ὁ Θρασύμαχος ἐν νῷ	εἶχεν	ἀπιέναι, ὥσπερ βαλανεὺς ἡμῶν καταντλήσας
[348]	ὡμολόγεις εἶναι ὥσπερ ἄλλοι τινές,	εἴχομεν	ἄν τι λέγειν κατὰ τὰ
[337]	δ' ὅς· ἵνα Σωκράτης τὸ	εἰωθὸς	διαπράξηται· αὐτὸς μὲν μὴ ἀποκρίνηται,
[337]	Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη ἡ	εἰωθυῖα	εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ' ἐγὼ
[343]	οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως ἔχειν,	ἐκ	δὲ τοῦ δημοσίου μηδὲν ὠφελεῖσθαι
[340]	ἥττους τε καὶ ἀρχομένους ποιεῖν.	ἐκ	δὲ τούτων τῶν ὁμολογιῶν οὐδὲν
[347]	βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ	ἐκ	τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ'
[345]	ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν ὠφελίαν ἐσομένην	ἐκ	τοῦ ἄρχειν ~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις;
[354]	ἐκείνου, ὥστε μοι νυνὶ γέγονεν	ἐκ	τοῦ διαλόγου μηδὲν (εἰδέναι· ὁπότε
[330]	τῷ βίῳ πολλὰ ἀδικήματα καὶ	ἐκ	τῶν ὕπνων, ὥσπερ οἱ παῖδες,
[328]	γὰρ ἐτύγχανεν ἐν τῇ αὐλῇ.	ἐκαθεζόμεθα	οὖν παρ' αὐτόν· ἔκειντο γὰρ
[339]	οἱ ἄρχοντες ἐν ταῖς πόλεσιν	ἑκάσταις	ἢ οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν;
[342]	ὀρθὴ οὖσα, ἕωσπερ ἂν ᾖ	ἑκάστη	ἀκριβὴς ὅλη ἥπερ ἐστίν; καὶ
[346]	ἄλλαι πᾶσαι οὕτως τὸ αὑτῆς	ἑκάστη	ἔργον ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο
[338]	(τίθεται δέ γε τοὺς νόμους	ἑκάστη	ἡ ἀρχὴ πρὸς τὸ αὑτῇ
[338]	οὔ; οὐκοῦν τοῦτο κρατεῖ ἐν	ἑκάστῃ	πόλει, τὸ ἄρχον; πάνυ γε.
[342]	ἔνι τις πονηρία, καὶ δεῖ	ἑκάστῃ	τέχνῃ ἄλλης τέχνης ἥτις αὐτῇ
[346]	ἔφη, ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ ὠφελίαν	ἑκάστη	τούτων ἰδίαν τινὰ ἡμῖν παρέχεται
[341]	τούτῳ, ἔφη. ἆρ' οὖν καὶ	ἑκάστῃ	τῶν τεχνῶν ἔστιν τι συμφέρον
[346]	ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε εἰπέ· οὐχὶ	ἑκάστην	μέντοι φαμὲν ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν
[346]	ἔφη. οὐκοῦν τήν γε ὠφελίαν	ἑκάστης	τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν εἶναι;
[344]	βίου διαγωγήν, ᾗ ἂν διαγόμενος	ἕκαστος	ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη; ἐγὼ
[340]	ὁ γραμματιστής· τὸ δ' οἶμαι	ἕκαστος	τούτων, καθ' ὅσον τοῦτ' ἔστιν
[346]	εἰπέ· οὐχὶ ἑκάστην μέντοι φαμὲν	ἑκάστοτε	τῶν τεχνῶν τούτῳ ἑτέραν εἶναι,
[353]	ἠρώτων, πυνθανόμενος εἰ οὐ τοῦτο	ἑκάστου	εἴη ἔργον ὃ ἂν ἢ
[333]	τἆλλα δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη	ἑκάστου	ἐν μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν
[353]	τε καί μοι δοκεῖ τοῦτο	ἑκάστου	(πράγματος ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν
[331]	δ' ὅς, τὸ τὰ ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων
[332]	τοῦτ' εἴη δίκαιον, τὸ προσῆκον	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι, τοῦτο δὲ ὠνόμασεν ὀφειλόμενον.
[335]	Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ ὀφειλόμενα	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι φησίν τις δίκαιον εἶναι,
[346]	ἄρα ἀπὸ τῆς αὑτοῦ τέχνης	ἑκάστῳ	αὕτη ἡ ὠφελία ἐστίν, ἡ
[341]	πέφυκεν, ἐπὶ τῷ τὸ συμφέρον	ἑκάστῳ	ζητεῖν τε καὶ ἐκπορίζειν; ἐπὶ
[344]	δημόσια, ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν ἐφ'	ἑκάστῳ	μέρει ὅταν τις ἀδικήσας μὴ
[341]	ναυτῶν ἀρχήν. ἀληθῆ, ἔφη. οὐκοῦν	ἑκάστῳ	τούτων ἔστιν τι συμφέρον; πάνυ
[334]	λέγεις εἶναι πότερον τοὺς δοκοῦντας	ἑκάστῳ	χρηστοὺς εἶναι, ἢ τοὺς ὄντας,
[353]	καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι εἶναι	ἑκάστῳ	ᾧπερ καὶ ἔργον τι προστέτακται;
[348]	δεήσει (τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν ὅσα	ἑκάτεροι	ἐν ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ ἤδη
[350]	ὅμοιος ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον καὶ	ἑκάτερον	εἶναι. ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν
[349]	ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος ἄρα ἐστὶν	ἑκάτερος	αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν; ἀλλὰ τί
[350]	μὴν ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος	ἑκάτερος	εἴη, τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον εἶναι.
[343]	γὰρ ὅταν ἀρχήν τινα ἄρχῃ	ἑκάτερος,	τῷ μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ
[348]	καὶ μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι ἐν	ἑκατέρῳ	λέγομεν, καὶ ἤδη δικαστῶν τινων
[338]	σφίσι συμφέρον, καὶ τὸν τούτου	ἐκβαίνοντα	κολάζουσιν ὡς παρανομοῦντά τε καὶ
[330]	ὡς τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα δεῖ	ἐκεῖ	διδόναι (δίκην, καταγελώμενοι τέως, τότε
[330]	ὥσπερ ἤδη ἐγγυτέρω ὢν τῶν	ἐκεῖ	μᾶλλόν τι καθορᾷ αὐτά ὑποψίας
[353]	αὐτὰ ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια	ἐκείνης	εἶναι; οὐδενὶ ἄλλῳ. τί δ'
[342]	ἂν αὐτὸς δημιουργῇ, καὶ πρὸς	ἐκεῖνο	βλέπων καὶ τὸ ἐκείνῳ συμφέρον
[346]	ἑκάστη ἔργον ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ	ἐκεῖνο	ἐφ' ᾧ τέτακται. ἐὰν δὲ
[340]	νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ δὲ ἀκριβέστατον	ἐκεῖνο	τυγχάνει ὄν, ~τὸν ἄρχοντα, καθ'
[339]	εἶναι φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ	ἐκεῖνοι	προσέταξαν ἆρα τότε, ὦ σοφώτατε
[343]	συμφέρον κρείττονος ὄντος, καὶ εὐδαίμονα	ἐκεῖνον	ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς δὲ
[330]	Σερίφιος ὢν ὀνομαστὸς ἐγένετο οὔτ'	ἐκεῖνος	Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς δὴ μὴ
[329]	οὖν μοι καὶ τότε ἔδοξεν	ἐκεῖνος	εἰπεῖν, καὶ νῦν οὐχ ἧττον.
[331]	γάρ τοι, ὦ Σώκρατες, τοῦτ'	ἐκεῖνος	εἶπεν, ὅτι ὃς ἂν δικαίως
[336]	μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ	ἐκεῖνος	ἐμέ, ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν
[334]	Ὁμήρου μεμαθηκέναι αὐτό· καὶ γὰρ	ἐκεῖνος	(τὸν τοῦ Ὀδυσσέως πρὸς μητρὸς
[334]	τοὺς δὲ δικαίους ὠφελεῖν; οὗτος	ἐκείνου	καλλίων φαίνεται. πολλοῖς ἄρα, ὦ
[354]	δίκαιον ὅτι ποτ' ἐστίν, ἀφέμενος	ἐκείνου	ὁρμῆσαι ἐπὶ τὸ σκέψασθαι περὶ
[342]	γε αἱ τέχναι καὶ κρατοῦσιν	ἐκείνου	οὗπέρ εἰσιν τέχναι. συνεχώρησεν ἐνταῦθα
[338]	εἶναι καὶ ἡμῖν τοῖς ἥττοσιν	ἐκείνου	συμφέρον ἅμα καὶ δίκαιον. βδελυρὸς
[346]	καὶ παρασκευάζει καὶ ἐπιτάττει, τὸ	ἐκείνου	συμφέρον ἥττονος ὄντος σκοποῦσα, ἀλλ'
[343]	οἱ δ' ἀρχόμενοι ποιοῦσιν τὸ	ἐκείνου	συμφέρον κρείττονος ὄντος, καὶ εὐδαίμονα
[354]	οὐκ ἐπὶ τοῦτο ἐλθεῖν ἀπ'	ἐκείνου,	ὥστε μοι νυνὶ γέγονεν ἐκ
[346]	τινι τῷ αὐτῷ προσχρώμενοι ἀπ'	ἐκείνου	ὠφελοῦνται. ἔοικεν, ἔφη. φαμὲν δέ
[328]	αὐλῇ. ἐκαθεζόμεθα οὖν παρ' αὐτόν·	ἔκειντο	γὰρ δίφροι τινὲς αὐτόθι κύκλῳ.
[342]	ἄλλῳ τὸ συμφέρον ζητεῖν ἢ	ἐκείνῳ	οὗ τέχνη ἐστίν, αὐτὴ δὲ
[342]	ἑαυτῇ οὐδὲ γὰρ προσδεῖται ἀλλ'	ἐκείνῳ	οὗ τέχνη ἐστίν. φαίνεται, ἔφη,
[337]	ἔφη· ὡς δὴ ὅμοιον τοῦτο	ἐκείνῳ.	οὐδέν γε κωλύει, ἦν δ'
[352]	ἔργον, ὃ ἂν ἢ μόνῳ	ἐκείνῳ	ποιῇ τις ἢ ἄριστα; οὐ
[342]	πρὸς ἐκεῖνο βλέπων καὶ τὸ	ἐκείνῳ	συμφέρον καὶ πρέπον, καὶ λέγει
[342]	ὅλη ἥπερ ἐστίν; καὶ σκόπει	ἐκείνῳ	τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ
[345]	ἄλλῳ τὸ βέλτιστον σκοπεῖσθαι ἢ	ἐκείνῳ,	τῷ (ἀρχομένῳ τε καὶ θεραπευομένῳ,
[331]	τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα	ἐκεῖσε	ἀπιέναι δεδιότα, μέγα μέρος εἰς
[327]	οἴκαδε ὡρμημένους Πολέμαρχος ὁ Κεφάλου	ἐκέλευσε	δραμόντα τὸν παῖδα περιμεῖναί ἑ
[329]	ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν αὐτὸν	ἐκίνουν	καὶ εἶπον· ὦ Κέφαλε, οἶμαί
[346]	καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα ἐθέλειν	ἑκόντα	ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια κακὰ
[347]	ἐθέλειν ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ	ἑκόντα	ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ
[336]	ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς	ἑκόντας	εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις ἐν τῇ
[345]	πόλεσιν, τοὺς ὡς ἀληθῶς ἄρχοντας,	ἑκόντας	οἴει ἄρχειν; μὰ Δί' οὔκ,
[345]	ὥστ' εἶναι βελτίστη ἱκανῶς δήπου	ἐκπεπόρισται,	ἕως γ' ἂν μηδὲν ἐνδέῃ
[345]	τέτακται, ὅπως τούτῳ τὸ βέλτιστον	ἐκποριεῖ	ἐπεὶ τά γε αὑτῆς ὥστ'
[341]	συμφέρον ἑκάστῳ ζητεῖν τε καὶ	ἐκπορίζειν;	ἐπὶ τούτῳ, ἔφη. ἆρ' οὖν
[341]	τοιούτῳ εἶναι. τούτῳ οὖν ὅπως	ἐκπορίζῃ	τὰ συμφέροντα, ἐπὶ τούτῳ παρεσκευάσθη
[342]	αὐτὰ ταῦτα σκεψομένης τε καὶ	ἐκποριούσης	ἆρα καὶ ἐν αὐτῇ τῇ
[338]	δὲ οὔ με φῂς χάριν	ἐκτίνειν,	ψεύδῃ· ἐκτίνω γὰρ ὅσην δύναμαι.
[338]	με φῂς χάριν ἐκτίνειν, ψεύδῃ·	ἐκτίνω	γὰρ ὅσην δύναμαι. δύναμαι δὲ
[345]	ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει ἄρχειν	ἑκών,	ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ
[343]	τὸν δίκαιον τοῦ ἀδίκου ἀλλ'	ἔλαττον·	ἔπειτα ἐν τοῖς πρὸς τὴν
[343]	ὅτι δίκαιος ἀνὴρ ἀδίκου πανταχοῦ	ἔλαττον	ἔχει. πρῶτον μὲν ἐν τοῖς
[343]	ἴσων πλέον εἰσφέρει, ὁ δ'	ἔλαττον,	ὅταν τε λήψεις, (ὁ μὲν
[330]	Λυσανίας δὲ ὁ πατὴρ ἔτι	ἐλάττω	αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης·
[330]	ἐγὼ δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ	ἐλάττω	καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ βραχεῖ γέ
[331]	ἕν γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ	ἐλάχιστον	ἔγωγε θείην ἂν εἰς τοῦτο
[340]	Κλειτοφῶν, τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον	ἔλεγεν	ὃ ἡγοῖτο ὁ κρείττων αὑτῷ
[335]	ταῦτα εἰπών. οὐ γὰρ ἀληθῆ	ἔλεγεν·	οὐδαμοῦ γὰρ δίκαιον οὐδένα ἡμῖν
[350]	ὁμοίου πλεονεκτεῖ; ἢ οὐχ οὕτως	ἔλεγες;	ἔγωγε, ἔφη. (ὁ δέ γε
[351]	μέν, ἔφη, ὡς σὺ ἄρτι	ἔλεγες	ἔχει ἡ δικαιοσύνη σοφία μετὰ
[334]	βλάβῃ τῶν ἐχθρῶν. οὐχ οὕτως	ἔλεγες;	οὐ μὰ τὸν Δί' ἔφη,
[341]	τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ, ὃ νυνδὴ	ἔλεγες,	οὗ τὸ συμφέρον κρείττονος ὄντος
[341]	ἀκριβεῖ λόγῳ ἰατρός, ὃν ἄρτι	ἔλεγες,	πότερον χρηματιστής ἐστιν ἢ τῶν
[340]	ἦ δ' ὃς ὁ Πολέμαρχος,	ἐλέγετο.	(οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[335]	δικαίῳ ἢ ὡς τὸ πρῶτον	ἐλέγομεν,	λέγοντες δίκαιον εἶναι τὸν μὲν
[331]	οὐ τοῦτο λέγει, ὅπερ ἄρτι	ἐλέγομεν,	τό τινος παρακαταθεμένου τι ὁτῳοῦν
[346]	ὠφέλιμον παρασκευάζει, ἀλλ' ὅπερ πάλαι	ἐλέγομεν,	τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ παρασκευάζει
[341]	ποιητέον. ὥστε ὅπερ ἐξ ἀρχῆς	ἔλεγον	δίκαιον λέγω, τὸ τοῦ κρείττονος
[351]	δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς ἐγὼ	ἔλεγον,	μετὰ ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν
[345]	πείσω; εἰ γὰρ οἷς νυνδὴ	ἔλεγον	μὴ πέπεισαι, τί σοι ἔτι
[346]	ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι	ἔλεγον	μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν καὶ
[344]	γιγνομένη, καὶ ὅπερ ἐξ ἀρχῆς	ἔλεγον,	τὸ μὲν τοῦ κρείττονος συμφέρον
[344]	ὑπάρχει. ~λέγω γὰρ (ὅνπερ νυνδὴ	ἔλεγον,	τὸν μεγάλα δυνάμενον πλεονεκτεῖν· τοῦτον
[348]	ἄξια λόγου, ἀλλ' ἃ νυνδὴ	ἔλεγον.	(τοῦτο μέν, ἔφην, οὐκ ἀγνοῶ
[334]	ἀλλ' οὐκέτι οἶδα ἔγωγε ὅτι	ἔλεγον·	τοῦτο μέντοι ἔμοιγε δοκεῖ ἔτι,
[349]	μή, ἀλλ' οὐ τὸν λόγον	ἐλέγχεις;	(οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ. ἀλλὰ
[337]	δ' ἀποκρινομένου λαμβάνῃ λόγον καὶ	ἐλέγχῃ.	πῶς γὰρ ἄν, ἔφην ἐγώ,
[336]	μὴ μόνον ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ	ἐλέγχων	ἐπειδάν τίς τι ἀποκρίνηται, ἐγνωκὼς
[337]	φίλε. ἀλλ' οἶμαι οὐ δυνάμεθα·	~ἐλεεῖσθαι	οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον εἰκός
[329]	γήρᾳ πολλὴ εἰρήνη γίγνεται καὶ	ἐλευθερία·	ἐπειδὰν αἱ ἐπιθυμίαι παύσωνται κατατείνουσαι
[344]	ὦ Σώκρατες, καὶ ἰσχυρότερον καὶ	ἐλευθεριώτερον	καὶ δεσποτικώτερον ἀδικία δικαιοσύνης ἐστὶν
[351]	ἂν ἐνῇ, οὐ καὶ ἐν	ἐλευθέροις	τε καὶ δούλοις ἐγγιγνομένη μισεῖν
[351]	τυγχάνει ὂν δικαιοσύνη πρὸς ἀδικίαν.	ἐλέχθη	γάρ που ὅτι καὶ δυνατώτερον
[354]	τὸ μὴ οὐκ ἐπὶ τοῦτο	ἐλθεῖν	ἀπ' ἐκείνου, ὥστε μοι νυνὶ
[344]	ἐὰν ἐπὶ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν	ἔλθῃς,	ἣ τὸν μὲν ἀδικήσαντα εὐδαιμονέστατον
[350]	ἐγὼ νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ'	ἑλκόμενος	καὶ μόγις, μετὰ ἱδρῶτος θαυμαστοῦ
[347]	ὁ γιγνώσκων τὸ ὠφελεῖσθαι μᾶλλον	ἕλοιτο	ὑπ' ἄλλου ἢ ἄλλον ὠφελῶν
[330]	δειμαίνει (καὶ ζῇ μετὰ κακῆς	ἐλπίδος·	~τῷ δὲ μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον
[331]	οἱ καρδίαν ἀτάλλοισα γηροτρόφος συναορεῖ	ἐλπὶς	ἃ μάλιστα θνατῶν πολύστροφον γνώμαν
[331]	μηδὲν ἑαυτῷ ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα	ἐλπὶς	ἀεὶ πάρεστι καὶ ἀγαθὴ γηροτρόφος,
[339]	συμφέρον. νῦν, ἦν δ' ἐγώ,	ἔμαθον	ὃ λέγεις· εἰ δὲ ἀληθὲς
[354]	μέντοι καλῶς γε (εἱστίαμαι, δι'	ἐμαυτὸν	ἀλλ' οὐ διὰ σέ· ἀλλ'
[344]	εἶπον· ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον	ἐμβαλὼν	λόγον ἐν νῷ ἔχεις ἀπιέναι
[336]	πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος	ἐμέ,	ἄφωνος ἂν γενέσθαι. νῦν δὲ
[345]	λανθάνειν ἢ τῷ διαμάχεσθαι, ὅμως	ἐμέ	γε οὐ πείθει ὡς ἔστι
[338]	προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ	ἐμὲ	εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ
[340]	τοιοῦτον οὖν δή σοι καὶ	ἐμὲ	ὑπόλαβε νυνδὴ ἀποκρίνεσθαι· τὸ δὲ
[345]	πρῶτον μέν, ἃ ἂν εἴπῃς,	ἔμμενε	τούτοις, ἢ ἐὰν μετατιθῇ, φανερῶς
[349]	σε ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ διανοῇ.	ἐμοὶ	γὰρ δοκεῖς σύ, ὦ Θρασύμαχε,
[329]	ὑμνοῦσιν ὅσων κακῶν σφίσιν αἴτιον.	ἐμοὶ	δὲ δοκοῦσιν, ὦ Σώκρατες, οὗτοι
[330]	γὰρ πάππος τε καὶ ὁμώνυμος	ἐμοὶ	σχεδόν τι ὅσην ἐγὼ νῦν
[338]	μὴ οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ	ἐμοί	τε χαρίζου ἀποκρινόμενος καὶ μὴ
[339]	σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον εἶναι καίτοι	ἔμοιγε	ἀπηγόρευες ὅπως μὴ τοῦτο ἀποκρινοίμην
[352]	τί σοι εἶναι ἵππου ἔργον;	(ἔμοιγε.	ἆρ' οὖν τοῦτο ἂν θείης
[333]	καὶ λαθεῖν οὗτος δεινότατος ἐμποιήσας;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου γε
[332]	προσπολεμεῖν καὶ ἐν τῷ συμμαχεῖν,	ἔμοιγε	δοκεῖ. εἶεν· μὴ κάμνουσί γε
[334]	ἔγωγε ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι	ἔμοιγε	δοκεῖ ἔτι, ὠφελεῖν μὲν τοὺς
[353]	πάντα εἰς τὸν αὐτὸν λόγον;	ἔμοιγε	δοκεῖ. ἴθι δή, μετὰ ταῦτα
[333]	δικαίου εἰς κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου,	ἔμοιγε	δοκεῖ. πλήν γ' ἴσως, ὦ
[339]	σύ; ἔφη. ἃ σὺ λέγεις,	ἔμοιγε	δοκῶ· σκοπῶμεν δὲ βέλτιον. οὐχ
[331]	δίκαιόν ἐστι· τοῦτο λέγων δοκεῖ	ἔμοιγε	καλῶς λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν
[328]	ἰέναι. ὡς εὖ ἴσθι ὅτι	ἔμοιγε	ὅσον αἱ ἄλλαι αἱ κατὰ
[350]	ὦ Θρασύμαχε; μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ'	ἔμοιγε	οὐδὲ ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει,
[349]	ἢ ἀξιοῦν πλέον ἔχειν; οὐκ	ἔμοιγε.	τί δέ; ἀμούσου; ἀνάγκη, ἔφη.
[345]	δή σοι λέγω τό γ'	ἐμόν,	ὅτι οὐ πείθομαι οὐδ' οἶμαι
[354]	εἴτε σοφία καὶ ἀρετή, καὶ	ἐμπεσόντος	αὖ ὕστερον λόγου, ὅτι λυσιτελέστερον
[351]	εἰ τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος	ἐμποιεῖν	ὅπου ἂν ἐνῇ, οὐ καὶ
[333]	φυλάξασθαι, καὶ λαθεῖν οὗτος δεινότατος	ἐμποιήσας;	ἔμοιγε δοκεῖ. ~(ἀλλὰ μὴν στρατοπέδου
[332]	δεῖ ἀκολουθεῖν, ὦ Σώκρατες, τοῖς	ἔμπροσθεν	εἰρημένοις, ἡ τοῖς φίλοις τε
[345]	ὦ Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ	ἔμπροσθεν	ἐπισκεψώμεθα ὅτι τὸν ὡς ἀληθῶς
[330]	δέος καὶ φροντὶς περὶ ὧν	ἔμπροσθεν	οὐκ εἰσῄει. οἵ τε γὰρ
[330]	γὰρ λεγόμενοι μῦθοι περὶ τῶν	ἐν	Ἅιδου, ὡς τὸν ἐνθάδε ἀδικήσαντα
[351]	ἀδικία καὶ μίση καὶ μάχας	ἐν	ἀλλήλοις παρέχει, ἡ δὲ δικαιοσύνη
[339]	ἐστιν, ὦ βέλτιστε, ὃ λέγω	~ἐν	ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν εἶναι
[349]	δικαίῳ προσετίθεμεν, ἐπειδή γε καὶ	ἐν	ἀρετῇ αὐτὸ καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας
[348]	λέγειν, ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα, εἰ	ἐν	ἀρετῆς καὶ σοφίας τιθεῖς μέρει
[342]	τε καὶ ἐκποριούσης ἆρα καὶ	ἐν	αὐτῇ τῇ τέχνῃ ἔνι τις
[347]	τι ἰόντες οὐδ' ὡς εὐπαθήσοντες	ἐν	αὐτῷ, ἀλλ' (ὡς ἐπ' ἀναγκαῖον
[333]	ἑκάστου ἐν μὲν χρήσει ἄχρηστος,	ἐν	δὲ ἀχρηστίᾳ χρήσιμος; κινδυνεύει. (οὐκ
[328]	εἰ μὲν γὰρ ἐγὼ ἔτι	ἐν	δυνάμει ἦ τοῦ ῥᾳδίως πορεύεσθαι
[351]	πάνυ γε. τί δὲ ἂν	ἐν	δυοῖν ἐγγένηται; οὐ διοίσονται καὶ
[332]	δοκεῖ τοῦτο. χρήσιμον ἄρα καὶ	ἐν	εἰρήνῃ δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον. καὶ γὰρ
[333]	πρὸς τίνος χρείαν ἢ κτῆσιν	ἐν	εἰρήνῃ φαίης ἂν χρήσιμον εἶναι;
[338]	γὰρ οὔ; οὐκοῦν τοῦτο κρατεῖ	ἐν	ἑκάστῃ πόλει, τὸ ἄρχον; πάνυ
[348]	(τἀγαθὰ καὶ μετρεῖν ὅσα ἑκάτεροι	ἐν	ἑκατέρῳ λέγομεν, καὶ ἤδη δικαστῶν
[351]	ὅπου ἂν ἐνῇ, οὐ καὶ	ἐν	ἐλευθέροις τε καὶ δούλοις ἐγγιγνομένη
[352]	οὐχ οὕτως; πάνυ γε. καὶ	ἐν	ἑνὶ δὴ οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ
[351]	ἐὰν δὲ δή, ὦ θαυμάσιε,	ἐν	ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία, μῶν μὴ
[340]	ἐξαμαρτάνει; ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν	ἐν	λογισμῷ ἁμαρτάνῃ, τότε ὅταν ἁμαρτάνῃ,
[333]	ἆρ' οὐχ ὁ πατάξαι δεινότατος	ἐν	μάχῃ εἴτε πυκτικῇ εἴτε τινὶ
[333]	δὴ πάντα ἡ δικαιοσύνη ἑκάστου	ἐν	μὲν χρήσει ἄχρηστος, ἐν δὲ
[347]	ζημίαν ἥντινα λέγεις καὶ ὡς	ἐν	μισθοῦ μέρει εἴρηκας, οὐ συνῆκα.
[344]	συμφέρον. (ταῦτα εἰπὼν ὁ Θρασύμαχος	ἐν	νῷ εἶχεν ἀπιέναι, ὥσπερ βαλανεὺς
[344]	δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν λόγον	ἐν	νῷ ἔχεις ἀπιέναι πρὶν διδάξαι
[342]	ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς	ἐν	οὐδεμιᾷ ἀρχῇ, καθ' ὅσον ἄρχων
[343]	αὑτῶν, καὶ δὴ καὶ τοὺς	ἐν	ταῖς πόλεσιν ἄρχοντας, οἳ ὡς
[339]	δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ ἄρχοντες	ἐν	ταῖς πόλεσιν ἑκάσταις ἢ οἷοί
[345]	ἀρχῇ. σὺ δὲ τοὺς ἄρχοντας	ἐν	ταῖς πόλεσιν, τοὺς ὡς ἀληθῶς
[328]	καὶ δίφρου· τεθυκὼς γὰρ ἐτύγχανεν	ἐν	τῇ αὐλῇ. ἐκαθεζόμεθα οὖν παρ'
[343]	τοιούτῳ κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ ἂν εὕροις	ἐν	τῇ διαλύσει τῆς κοινωνίας πλέον
[350]	ἀνάγκη, ἔφη. ~(τί δὲ ἰατρικός;	ἐν	τῇ ἐδωδῇ ἢ πόσει ἐθέλειν
[349]	ἁρμοττόμενος λύραν ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς	ἐν	τῇ ἐπιτάσει καὶ ἀνέσει τῶν
[336]	ἡμᾶς ἑκόντας εἶναι ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις	ἐν	τῇ ζητήσει καὶ διαφθείρειν τὴν
[346]	διὰ τὸ συμφέρον αὐτῷ πλεῖν	ἐν	τῇ θαλάττῃ, ἕνεκα τούτου καλεῖς
[329]	πλεῖστοι ἡμῶν ὀλοφύρονται συνιόντες, τὰς	ἐν	τῇ νεότητι ἡδονὰς ποθοῦντες καὶ
[341]	οἶμαι τοῦτο ὑπολογιστέον, ὅτι πλεῖ	ἐν	τῇ νηί, οὐδ' ἐστὶν κλητέος
[336]	ἴσθι· εἰ γάρ τι ἐξαμαρτάνομεν	ἐν	τῇ τῶν λόγων σκέψει ἐγώ
[332]	κυβερνήτης. τί δὲ ὁ δίκαιος;	ἐν	τίνι πράξει καὶ πρὸς τί
[354]	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, εἱστιάσθω	ἐν	τοῖς Βενδιδίοις. ὑπὸ σοῦ γε,
[348]	τὴν ἀδικίαν, τὴν δὲ δικαιοσύνην	ἐν	τοῖς ἐναντίοις. ἀλλὰ πάνυ οὕτω
[340]	γὰρ εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ἐν	τοῖς λόγοις· ἐπεὶ αὐτίκα ἰατρὸν
[341]	οἴει γάρ με ἐξ ἐπιβουλῆς	ἐν	τοῖς λόγοις κακουργοῦντά σε ἐρέσθαι
[343]	πανταχοῦ ἔλαττον ἔχει. πρῶτον μὲν	ἐν	τοῖς πρὸς ἀλλήλους συμβολαίοις, ὅπου
[343]	τοῦ ἀδίκου ἀλλ' ἔλαττον· ἔπειτα	ἐν	τοῖς πρὸς τὴν πόλιν, ὅταν
[330]	ὁ μὲν οὖν εὑρίσκων ἑαυτοῦ	ἐν	τῷ βίῳ πολλὰ ἀδικήματα καὶ
[329]	παντάπασι γὰρ τῶν γε τοιούτων	ἐν	τῷ γήρᾳ πολλὴ εἰρήνη γίγνεται
[346]	μὲν ὑγίειαν, κυβερνητικὴ δὲ σωτηρίαν	ἐν	τῷ πλεῖν, καὶ αἱ ἄλλαι
[332]	φίλους ὠφελεῖν καὶ ἐχθροὺς βλάπτειν;	ἐν	τῷ προσπολεμεῖν καὶ ἐν τῷ
[332]	βλάπτειν; ἐν τῷ προσπολεμεῖν καὶ	ἐν	τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε δοκεῖ. εἶεν·
[340]	γὰρ ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει,	ἐν	ᾧ οὐκ ἔστι δημιουργός· ὥστε
[345]	τῷ (ἀρχομένῳ τε καὶ θεραπευομένῳ,	ἔν	τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ ἀρχῇ.
[331]	καὶ ἄλλας χρείας πολλάς· ἀλλὰ	ἕν	γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον
[327]	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, ἔτι	ἓν	λείπεται, τὸ ἢν πείσωμεν ὑμᾶς
[348]	τὴν δὲ δικαιοσύνην ἐν τοῖς	ἐναντίοις.	ἀλλὰ πάνυ οὕτω τίθημι. τοῦτο,
[350]	τοῦ δὲ ἀνομοίου τε καὶ	ἐναντίου.	ἔοικεν, ἔφη. ὁ δὲ κακός
[335]	οἶμαι ἔργον ψύχειν ἀλλὰ τοῦ	ἐναντίου.	ναί. οὐδὲ ξηρότητος ὑγραίνειν ἀλλὰ
[335]	οὐδὲ ξηρότητος ὑγραίνειν ἀλλὰ τοῦ	ἐναντίου.	πάνυ γε. οὐδὲ δὴ τοῦ
[335]	οὔτ' ἄλλον οὐδένα, ἀλλὰ τοῦ	ἐναντίου,	τοῦ ἀδίκου. παντάπασί μοι δοκεῖς
[335]	τοῦ ἀγαθοῦ βλάπτειν ἀλλὰ τοῦ	ἐναντίου.	φαίνεται. ὁ δέ γε δίκαιος
[350]	τοῦ τε ὁμοίου καὶ τοῦ	ἐναντίου.	φαίνεται. οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, ἦν
[352]	εἶναι ἑαυτῷ τε καὶ τῷ	ἐναντίῳ	παντὶ καὶ τῷ δικαίῳ; οὐχ
[352]	θαρρῶν· οὐ γὰρ ἔγωγέ σοι	ἐναντιώσομαι,	ἵνα μὴ τοῖσδε ἀπέχθωμαι. ἴθι
[345]	ἐκπεπόρισται, ἕως γ' ἂν μηδὲν	ἐνδέῃ	τοῦ ποιμενικὴ εἶναι οὕτω δὲ
[344]	ἀλλ' ὠγαθέ, προθυμοῦ καὶ ἡμῖν	ἐνδείξασθαι	~οὔτοι (κακῶς σοι κείσεται ὅτι
[328]	Κλειτοφῶντα τὸν Ἀριστωνύμου· ἦν δ'	ἔνδον	καὶ ὁ πατὴρ ὁ τοῦ
[330]	τι ῥᾳδίως γῆρας μετὰ πενίας	ἐνέγκοι	οὔθ' ὁ μὴ ἐπιεικὴς πλουτήσας
[337]	ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων. ἀλλ'	ἕνεκα	ἀργυρίου, ὦ Θρασύμαχε, λέγε· πάντες
[329]	ἐγὼ τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη,	ἕνεκά	γε γήρως, καὶ οἱ ἄλλοι
[347]	ἦν δ' ἐγώ, οὔτε χρημάτων	ἕνεκα	ἐθέλουσιν ἄρχειν οἱ ἀγαθοὶ οὔτε
[330]	πλείω ἢ παρέλαβον. οὗ τοι	ἕνεκα	ἠρόμην, ἦν δ' ἐγώ, ὅτι
[347]	γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς	ἕνεκα	μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε
[347]	λαμβάνοντες κλέπται. οὐδ' αὖ τιμῆς	ἕνεκα·	οὐ γάρ εἰσι φιλότιμοι. δεῖ
[346]	αὐτῷ πλεῖν ἐν τῇ θαλάττῃ,	ἕνεκα	τούτου καλεῖς μᾶλλον αὐτὴν ἰατρικήν;
[347]	ἀλλὰ τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ	ἕνεκα,	ὡς ἔοικε, μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν
[351]	ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν ὅπου ἂν	ἐνῇ,	οὐ καὶ ἐν ἐλευθέροις τε
[352]	ὄντες ἄδικοι, ἀλλὰ δῆλον ὅτι	ἐνῆν	τις αὐτοῖς δικαιοσύνη, ἣ αὐτοὺς
[330]	τῶν ἐν Ἅιδου, ὡς τὸν	ἐνθάδε	ἀδικήσαντα δεῖ ἐκεῖ διδόναι (δίκην,
[345]	ἢ εἰς τὴν ψυχὴν φέρων	ἐνθῶ	τὸν λόγον; μὰ Δί' ἦν
[342]	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ τέχνῃ	ἔνι	τις πονηρία, καὶ δεῖ ἑκάστῃ
[352]	οὕτως; πάνυ γε. καὶ ἐν	ἑνὶ	δὴ οἶμαι ἐνοῦσα ταὐτὰ ταῦτα
[351]	δὲ δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν	ἑνὶ	ἐγγένηται ἀδικία, μῶν μὴ ἀπολεῖ
[353]	ἄλλῳ τῶν ὄντων οὐδ' ἂν	ἑνὶ	πράξαις, οἷον τὸ τοιόνδε· τὸ
[329]	ζῶντες, νῦν δὲ οὐδὲ ζῶντες.	(ἔνιοι	δὲ καὶ τὰς τῶν οἰκείων
[331]	ταῦτα ἔστιν ἐνίοτε μὲν δικαίως,	ἐνίοτε	δὲ ἀδίκως ποιεῖν; οἷον τοιόνδε
[339]	τοῖς ἀρχομένοις προστάττοντας ποιεῖν ἄττα	ἐνίοτε	διαμαρτάνειν τοῦ ἑαυτοῖς βελτίστου, ἃ
[340]	Θρασύμαχος ὁμολογεῖ τοὺς μὲν ἄρχοντας	ἐνίοτε	ἑαυτοῖς κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ
[331]	ἢ καὶ αὐτὰ ταῦτα ἔστιν	ἐνίοτε	μὲν δικαίως, ἐνίοτε δὲ ἀδίκως
[340]	δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν αὖ	ἐνίοτε	τοὺς κρείττους τὰ αὑτοῖς ἀσύμφορα
[345]	Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς οὐκ	ἐννοεῖς	ὅτι οὐδεὶς ἐθέλει ἄρχειν ἑκών,
[331]	πολλάς· ἀλλὰ ἕν γε ἀνθ'	ἑνὸς	οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε θείην ἂν
[352]	καὶ ἐν ἑνὶ δὴ οἶμαι	ἐνοῦσα	ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει ἅπερ πέφυκεν
[347]	ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν, καὶ	ἐνταῦθ'	ἂν καταφανὲς γενέσθαι ὅτι τῷ
[328]	ὅτι σοι φαίνεται τοῦτο, ἐπειδὴ	ἐνταῦθα	ἤδη εἶ τῆς ἡλικίας ὃ
[329]	καὶ οἱ ἄλλοι πάντες ὅσοι	ἐνταῦθα	ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ' ἔγωγε
[343]	ἃ ποιεῖ ἅπαντα. ~(ἐπειδὴ οὖν	ἐνταῦθα	ἦμεν τοῦ λόγου καὶ πᾶσι
[342]	ἐκείνου οὗπέρ εἰσιν τέχναι. συνεχώρησεν	ἐνταῦθα	καὶ μάλα μόγις. οὐκ ἄρα
[329]	ἡλικίας. νῦν δ' ἔγωγε ἤδη	ἐντετύχηκα	οὐχ οὕτως ἔχουσιν καὶ ἄλλοις,
[341]	τῷ ἀρχομένῳ ποιητέον. ὥστε ὅπερ	ἐξ	ἀρχῆς ἔλεγον δίκαιον λέγω, τὸ
[344]	ἐστὶν ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ ὅπερ	ἐξ	ἀρχῆς ἔλεγον, τὸ μὲν τοῦ
[348]	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν	ἐξ	ἀρχῆς. τὴν τελέαν ἀδικίαν τελέας
[341]	οὖν, ἔφη. οἴει γάρ με	ἐξ	ἐπιβουλῆς ἐν τοῖς λόγοις κακουργοῦντά
[352]	νῦν, ὥς γέ μοι δοκεῖ,	ἐξ	ὧν εἰρήκαμεν· ὅμως δ' ἔτι
[337]	ὅτι ἔστιν τὰ δώδεκα δὶς	ἓξ	μηδ' ὅτι τρὶς τέτταρα μηδ'
[328]	βίου, ἢ πῶς σὺ αὐτὸ	ἐξαγγέλλεις.	~(ἐγώ σοι, ἔφη, νὴ τὸν
[336]	ἡνίκα ὑπὸ τοῦ λόγου ἤρχετο	ἐξαγριαίνεσθαι,	προσέβλεψα αὐτὸν πρότερος, (ὥστε αὐτῷ
[337]	ὅτι τρὶς τέτταρα μηδ' ὅτι	ἑξάκις	δύο μηδ' ὅτι τετράκις τρία·
[340]	κάμνοντας κατ' αὐτὸ τοῦτο ὃ	ἐξαμαρτάνει;	ἢ λογιστικόν, ὃς ἂν ἐν
[340]	ἀναμαρτήτους εἶναι ἀλλά τι καὶ	ἐξαμαρτάνειν.	(συκοφάντης γὰρ εἶ, ἔφη, ὦ
[340]	οἴει καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν	ἐξαμαρτάνῃ;	ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο
[336]	ἡμῖν ἴσθι· εἰ γάρ τι	ἐξαμαρτάνομεν	ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει
[340]	κρείττω με οἴει καλεῖν τὸν	ἐξαμαρτάνοντα	ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε, εἶπον, ᾤμην
[340]	αὐτίκα ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν	ἐξαμαρτάνοντα	περὶ τοὺς κάμνοντας κατ' αὐτὸ
[328]	παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον θεάσασθαι·	ἐξαναστησόμεθα	γὰρ μετὰ τὸ δεῖπνον καὶ
[345]	φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς μὴ	ἐξαπάτα.	νῦν δὲ ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε
[331]	τὸ γὰρ μηδὲ ἄκοντά τινα	ἐξαπατῆσαι	ἢ ψεύσασθαι, μηδ' αὖ ὀφείλοντα
[341]	σῶμά ἐστιν πονηρὸν καὶ οὐκ	ἐξαρκεῖ	αὐτῷ τοιούτῳ εἶναι. τούτῳ οὖν
[341]	ἐγώ, εἴ με ἔροιο εἰ	ἐξαρκεῖ	σώματι εἶναι σώματι ἢ προσδεῖταί
[351]	ἄνευ δικαιοσύνης τὴν δύναμιν ταύτην	ἕξει,	ἢ ἀνάγκη αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης;
[351]	αὑτῆς δύναμιν, ἢ οὐδὲν ἧττον	ἕξει;	μηδὲν ἧττον ἐχέτω, ἔφη. οὐκοῦν
[336]	τοιούτους λέγῃς. καὶ ἐγὼ ἀκούσας	ἐξεπλάγην	καὶ προσβλέπων αὐτὸν ἐφοβούμην, καί
[348]	αὐτὸν πείθωμεν, ἂν δυνώμεθά πῃ	ἐξευρεῖν,	ὡς οὐκ ἀληθῆ λέγει; πῶς
[340]	ἰατρὸς ἐξήμαρτεν καὶ ὁ λογιστὴς	ἐξήμαρτεν	καὶ ὁ γραμματιστής· τὸ δ'
[340]	ῥήματι οὕτως, ὅτι ὁ ἰατρὸς	ἐξήμαρτεν	καὶ ὁ λογιστὴς ἐξήμαρτεν καὶ
[351]	ἐρωτῶ, ὅπερ ἄρτι, ~ἵνα καὶ	ἑξῆς	διασκεψώμεθα (τὸν λόγον, ὁποῖόν τι
[344]	ὁ Θρασύμαχος, τουτὶ ἄλλως ἔχειν;	ἔοικας,	ἦν δ' ἐγώ ἤτοι ἡμῶν
[347]	ἀρχομένῳ· ὧν δὴ ἕνεκα, ὡς	ἔοικε,	μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν
[335]	θέσις. φίλος μὲν δή, ὡς	ἔοικε,	τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς
[349]	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ	ἔοικε	τῷ φρονίμῳ καὶ τῷ ἀγαθῷ
[349]	ἄρα ἐστὶν ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ	ἔοικεν;	ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη. εἶεν,
[334]	ἄρα τις ὁ δίκαιος, ὡς	ἔοικεν,	ἀναπέφανται, καὶ κινδυνεύεις παρ' Ὁμήρου
[335]	τῶν ἀνθρώπων ἀνάγκη ἀδικωτέρους γίγνεσθαι.	ἔοικεν.	ἆρ' οὖν τῇ μουσικῇ οἱ
[350]	πλεονεκτήσει, τοῦ δὲ ἀνομοίου; ναί.	ἔοικεν	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὁ
[334]	φύλαξ, τούτου καὶ φὼρ δεινός.	ἔοικεν.	εἰ ἄρα ὁ δίκαιος ἀργύριον
[334]	ἔφη, ὦ Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ	ἔοικεν	εἶναι ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους
[328]	ἄλλως ποιεῖτε. καὶ ὁ Γλαύκων,	ἔοικεν,	ἔφη, μενετέον εἶναι. ἀλλ' εἰ
[350]	δὲ ἀνομοίου τε καὶ ἐναντίου.	ἔοικεν,	ἔφη. ὁ δὲ κακός τε
[346]	αὐτῷ προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται.	ἔοικεν,	ἔφη. φαμὲν δέ γε τὸ
[332]	τι ἢ τὸ τοιοῦτον, ὡς	ἔοικεν,	λέγει Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα
[332]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὡς	ἔοικεν,	ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ δίκαιον
[333]	ὁ ναυπηγὸς ἢ ὁ κυβερνήτης;	ἔοικεν.	ὅταν οὖν τί δέῃ ἀργυρίῳ
[334]	κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ θ' ὅρκῳ τε.	ἔοικεν	οὖν ἡ δικαιοσύνη καὶ κατὰ
[349]	ἄδικος, ὁ δὲ δίκαιος οὐκ	ἔοικεν;	πῶς γὰρ οὐ μέλλει, ἔφη,
[349]	τοῖς τοιούτοις, ὁ δὲ μὴ	ἐοικέναι;	καλῶς. τοιοῦτος ἄρα ἐστὶν ἑκάτερος
[349]	ἔφη, ὁ τοιοῦτος ὢν καὶ	ἐοικέναι	τοῖς τοιούτοις, ὁ δὲ μὴ
[327]	τῇ θεῷ καὶ ἅμα τὴν	ἑορτὴν	βουλόμενος θεάσασθαι τίνα τρόπον ποιήσουσιν
[347]	ἐπὶ τὸ ἄρχειν οὐχ ὡς	ἐπ'	ἀγαθόν τι ἰόντες οὐδ' ὡς
[347]	εὐπαθήσοντες ἐν αὐτῷ, ἀλλ' (ὡς	ἐπ'	ἀναγκαῖον καὶ οὐκ ἔχοντες ἑαυτῶν
[342]	ὦτα ἀκοῆς καὶ διὰ ταῦτα	ἐπ'	αὐτοῖς δεῖ τινος τέχνης τῆς
[333]	ἄχρηστον ᾖ ἀργύριον, τότε χρήσιμος	ἐπ'	αὐτῷ (ἡ δικαιοσύνη; κινδυνεύει. καὶ
[334]	κατὰ Σιμωνίδην κλεπτική τις εἶναι,	ἐπ'	ὠφελίᾳ μέντοι τῶν φίλων καὶ
[330]	καὶ συγγενέσθαι εἰσίν, οὐδὲν ἐθέλοντες	ἐπαινεῖν	ἀλλ' ἢ τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ,
[338]	γὰρ ὅσην δύναμαι. δύναμαι δὲ	ἐπαινεῖν	μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ ἔχω.
[338]	κρείττονος συμφέρον. ἀλλὰ τί οὐκ	ἐπαινεῖς;	ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις. ἐὰν μάθω
[354]	μοι πρᾷος ἐγένου καὶ χαλεπαίνων	ἐπαύσω.	οὐ μέντοι καλῶς γε (εἱστίαμαι,
[340]	ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις·	ἐπεὶ	αὐτίκα ἰατρὸν καλεῖς σὺ τὸν
[347]	ἑαυτῶν βελτίοσιν ἐπιτρέψαι οὐδὲ ὁμοίοις.	ἐπεὶ	κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ
[352]	τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες,	ἐπεὶ	οἵ γε παμπόνηροι καὶ τελέως
[345]	ὅπως τούτῳ τὸ βέλτιστον ἐκποριεῖ	ἐπεὶ	τά γε αὑτῆς ὥστ' εἶναι
[346]	τοῦ ἄρχειν ~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις;	ἐπεὶ	τοσόνδε εἰπέ· οὐχὶ ἑκάστην μέντοι
[329]	πολλὴ εἰρήνη γίγνεται καὶ ἐλευθερία·	ἐπειδὰν	αἱ ἐπιθυμίαι παύσωνται κατατείνουσαι καὶ
[338]	εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ μάλα,	ἐπειδὰν	ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ σε εὖ
[344]	ἀδικοῦντες τῶν τοιούτων κακουργημάτων καλοῦνται	ἐπειδὰν	δέ τις πρὸς τοῖς τῶν
[337]	μαθεῖν καὶ ἀπότεισον ἀργύριον. οὐκοῦν	ἐπειδάν	μοι γένηται, εἶπον. ἀλλ' ἔστιν,
[330]	ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅτι,	ἐπειδάν	τις ἐγγὺς ᾖ τοῦ οἴεσθαι
[336]	μόνον ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων	ἐπειδάν	τίς τι ἀποκρίνηται, ἐγνωκὼς τοῦτο,
[339]	σκεπτέον εἰ ἀληθῆ λέγεις, δῆλον.	ἐπειδὴ	γὰρ συμφέρον γέ τι εἶναι
[349]	~(ἃ ἡμεῖς τῷ δικαίῳ προσετίθεμεν,	ἐπειδή	γε καὶ ἐν ἀρετῇ αὐτὸ
[348]	εἰκός γ' ἔφη, ὦ ἥδιστε,	ἐπειδή	γε καὶ λέγω ἀδικίαν μὲν
[336]	λέγεις. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ·	ἐπειδὴ	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη ἡ
[350]	πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα	ἐπειδὴ	δὲ οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην
[342]	ἐπεχείρει δὲ περὶ αὐτὰ μάχεσθαι·	ἐπειδὴ	δὲ ὡμολόγησεν, ἄλλο τι οὖν,
[328]	πυθοίμην ὅτι σοι φαίνεται τοῦτο,	ἐπειδὴ	ἐνταῦθα ἤδη εἶ τῆς ἡλικίας
[340]	ὥστε κατὰ τὸν ἀκριβῆ λόγον,	ἐπειδὴ	καὶ σὺ ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς τῶν
[354]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε,	ἐπειδή	μοι πρᾷος ἐγένου καὶ χαλεπαίνων
[343]	καὶ ποιεῖ ἃ ποιεῖ ἅπαντα.	~(ἐπειδὴ	οὖν ἐνταῦθα ἦμεν τοῦ λόγου
[351]	οἶμαι φανήσεται καὶ ἰσχυρότερον ἀδικίας,	ἐπειδήπερ	ἐστὶν ἀμαθία ἡ ἀδικία οὐδεὶς
[350]	δόξαν. ὥστε σοί, ἔφη, ἀρέσκειν,	ἐπειδήπερ	οὐκ ἐᾷς λέγειν. καίτοι τί
[336]	ζητοῦντας, πρᾶγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον,	ἔπειθ'	οὕτως ἀνοήτως ὑπείκειν ἀλλήλοις καὶ
[337]	μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι,	ἔπειτα,	εἴ τι καὶ οἴεται, περὶ
[331]	θυσίας τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα	ἔπειτα	ἐκεῖσε ἀπιέναι δεδιότα, μέγα μέρος
[343]	δίκαιον τοῦ ἀδίκου ἀλλ' ἔλαττον·	ἔπειτα	ἐν τοῖς πρὸς τὴν πόλιν,
[352]	καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν ἑαυτῷ,	ἔπειτα	ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ τοῖς
[336]	μεταξὺ ὥρμα ἀντιλαμβάνεσθαι τοῦ λόγου,	ἔπειτα	ὑπὸ τῶν παρακαθημένων διεκωλύετο βουλομένων
[330]	πλείω παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ'	ἐπεκτησάμην,	ἔφη, ὦ Σώκρατες; μέσος τις
[330]	κέκτησαι τὰ πλείω παρέλαβες ἢ	ἐπεκτήσω;	(ποῖ' ἐπεκτησάμην, ἔφη, ὦ Σώκρατες;
[327]	ἐφαίνετο πρέπειν ἣν οἱ Θρᾷκες	ἔπεμπον.	(προσευξάμενοι δὲ καὶ θεωρήσαντες ἀπῇμεν
[349]	ἐγώ, ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ	ἐπεξελθεῖν	σκοπούμενον, ἕως ἄν σε ὑπολαμβάνω
[329]	κἂν ἐγὼ τὰ αὐτὰ ταῦτα	ἐπεπόνθη,	ἕνεκά γε γήρως, καὶ οἱ
[342]	συνωμολόγησε μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν,	ἐπεχείρει	δὲ περὶ αὐτὰ μάχεσθαι· ἐπειδὴ
[341]	συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν γοῦν, ἔφη,	ἐπεχείρησας,	οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα. ἅδην,
[334]	ὠφελίᾳ μέντοι τῶν φίλων καὶ	ἐπὶ	βλάβῃ τῶν ἐχθρῶν. οὐχ οὕτως
[328]	εἶ τῆς ἡλικίας ὃ δὴ	ἐπὶ	γήραος οὐδῷ” φασιν εἶναι οἱ
[352]	ἔπραξαν ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ	ἐπὶ	τὰ ἄδικα ἀδικίᾳ ἡμιμόχθηροι ὄντες,
[353]	ἔργον τι προστέτακται; ἴωμεν δὲ	ἐπὶ	τὰ αὐτὰ πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν,
[342]	οὔτε αὑτῆς οὔτε ἄλλης προσδεῖται	ἐπὶ	τὴν αὑτῆς πονηρίαν τὸ συμφέρον
[344]	πάντων δὲ ῥᾷστα μαθήσῃ, ἐὰν	ἐπὶ	τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν ἔλθῃς, ἣ
[351]	ἄλλο τι ἔθνος, ὅσα κοινῇ	ἐπί	τι ἔρχεται ἀδίκως, πρᾶξαι ἄν
[328]	(ἑωράκη αὐτόν. καθῆστο δὲ ἐστεφανωμένος	ἐπί	τινος προσκεφαλαίου τε καὶ δίφρου·
[347]	ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ ἑκόντα	ἐπὶ	τὸ ἄρχειν ἰέναι ἀλλὰ μὴ
[347]	οἱ ἐπιεικεῖς, καὶ τότε ἔρχονται	ἐπὶ	τὸ ἄρχειν οὐχ ὡς ἐπ'
[354]	ποτ' ἐστίν, ἀφέμενος ἐκείνου ὁρμῆσαι	ἐπὶ	τὸ σκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε
[354]	οὐκ ἀπεσχόμην τὸ μὴ οὐκ	ἐπὶ	τοῦτο ἐλθεῖν ἀπ' ἐκείνου, ὥστε
[329]	προπηλακίσεις τοῦ γήρως ὀδύρονται, καὶ	ἐπὶ	τούτῳ δὴ τὸ γῆρας ὑμνοῦσιν
[353]	οὕτω καλῶς ὡς δρεπάνῳ τῷ	ἐπὶ	τούτῳ ἐργασθέντι. ἀληθῆ. ἆρ' οὖν
[341]	ἑκάστῳ ζητεῖν τε καὶ ἐκπορίζειν;	ἐπὶ	τούτῳ, ἔφη. ἆρ' οὖν καὶ
[341]	οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ συμφέροντα,	ἐπὶ	τούτῳ παρεσκευάσθη ἡ τέχνη. ἦ
[341]	ἡ τέχνη, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπὶ	τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ τῷ τὸ
[341]	δ' ἐγώ, ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν,	ἐπὶ	τῷ τὸ συμφέρον ἑκάστῳ ζητεῖν
[341]	ἔφη. οἴει γάρ με ἐξ	ἐπιβουλῆς	ἐν τοῖς λόγοις κακουργοῦντά σε
[331]	(τι παντὶ ἀνδρὶ ἀλλὰ τῷ	ἐπιεικεῖ	καὶ κοσμίῳ. τὸ γὰρ μηδὲ
[347]	φαίνονται ἄρχειν, ὅταν ἄρχωσιν, οἱ	ἐπιεικεῖς,	καὶ τότε ἔρχονται ἐπὶ τὸ
[347]	συνιεῖς, δι' ὃν (ἄρχουσιν οἱ	ἐπιεικέστατοι,	ὅταν ἐθέλωσιν ἄρχειν. ἢ οὐκ
[330]	λόγος, ὅτι οὔτ' ἂν ὁ	ἐπιεικὴς	πάνυ τι ῥᾳδίως γῆρας μετὰ
[330]	πενίας ἐνέγκοι οὔθ' ὁ μὴ	ἐπιεικὴς	πλουτήσας εὔκολός ποτ' ἂν ἑαυτῷ
[329]	γίγνεται καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν αἱ	ἐπιθυμίαι	παύσωνται κατατείνουσαι καὶ χαλάσωσιν, παντάπασιν
[328]	αὔξονται αἱ περὶ τοὺς λόγους	ἐπιθυμίαι	τε καὶ ἡδοναί. μὴ οὖν
[351]	οὕτως ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε, ἔγωγε	ἐπιθυμῶ,	ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι· (πόλιν
[338]	ὁ Θρασύμαχος φανερὸς μὲν ἦν	ἐπιθυμῶν	εἰπεῖν ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν
[340]	ἀκριβολογῇ, οὐδεὶς τῶν δημιουργῶν ἁμαρτάνει.	ἐπιλειπούσης	γὰρ ἐπιστήμης ὁ ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει,
[353]	πράξαις, οἷον τὸ τοιόνδε· τὸ	ἐπιμελεῖσθαι	καὶ ἄρχειν καὶ βουλεύεσθαι καὶ
[353]	κακῇ ψυχῇ κακῶς ἄρχειν καὶ	ἐπιμελεῖσθαι,	τῇ δὲ ἀγαθῇ πάντα ταῦτα
[331]	γάρ με ἤδη τῶν ἱερῶν	ἐπιμεληθῆναι.	οὐκοῦν, ἔφη, ἐγώ, ὁ Πολέμαρχος,
[351]	ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ	ἐπινεύεις	μόνον καὶ ἀνανεύεις, ἀλλὰ καὶ
[329]	καὶ τὸ γῆρας μετρίως ἐστὶν	ἐπίπονον·	εἰ δὲ μή, καὶ γῆρας,
[345]	Θρασύμαχε ἔτι (γὰρ τὰ ἔμπροσθεν	ἐπισκεψώμεθα	ὅτι τὸν ὡς ἀληθῶς ἰατρὸν
[342]	καὶ μάλα μόγις. οὐκ ἄρα	ἐπιστήμη	γε οὐδεμία τὸ τοῦ κρείττονος
[340]	τῶν δημιουργῶν ἁμαρτάνει. ἐπιλειπούσης γὰρ	ἐπιστήμης	ὁ ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει, ἐν ᾧ
[350]	ναί. περὶ πάσης δὴ ὅρα	ἐπιστήμης	τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης εἴ τίς
[350]	ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ ὁμοίως μὲν	ἐπιστήμονος	(πλεονεκτήσειεν ἄν, ὁμοίως δὲ ἀνεπιστήμονος;
[350]	ἐθέλειν αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα ἄλλος	ἐπιστήμων	ἢ πράττειν ἢ λέγειν, καὶ
[350]	ἀνεπιστημοσύνης εἴ τίς σοι δοκεῖ	ἐπιστήμων	ὁστισοῦν πλείω ἂν ἐθέλειν αἱρεῖσθαι
[350]	δὲ ἀνεπιστήμονος; ἴσως. ὁ δὲ	ἐπιστήμων	σοφός; φημί. ὁ δὲ σοφὸς
[349]	ἐθέλειν μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν τῇ	ἐπιτάσει	καὶ ἀνέσει τῶν χορδῶν πλεονεκτεῖν
[342]	τοῦ κρείττονος συμφέρον σκοπεῖ οὐδ'	ἐπιτάττει,	ἀλλὰ τὸ τοῦ ἥττονός τε
[342]	τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ'	ἐπιτάττει,	ἀλλὰ τὸ τῷ ἀρχομένῳ καὶ
[342]	τῷ ἰατρῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ'	ἐπιτάττει,	ἀλλὰ τὸ τῷ κάμνοντι; ὡμολόγηται
[347]	αὑτῷ τὸ βέλτιστον πράττει οὐδ'	ἐπιτάττει	κατὰ τὴν τέχνην ἐπιτάττων, ἀλλὰ
[346]	τῷ ἀρχομένῳ καὶ παρασκευάζει καὶ	ἐπιτάττει,	τὸ ἐκείνου συμφέρον ἥττονος ὄντος
[347]	οὐδ' ἐπιτάττει κατὰ τὴν τέχνην	ἐπιτάττων,	ἀλλὰ τῷ ἀρχομένῳ· ὧν δὴ
[347]	καὶ οὐκ ἔχοντες ἑαυτῶν βελτίοσιν	ἐπιτρέψαι	οὐδὲ ὁμοίοις. ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις
[352]	σκεπτέον. οὐ γὰρ περὶ τοῦ	ἐπιτυχόντος	ὁ λόγος, ἀλλὰ περὶ τοῦ
[351]	ἄδικον εἶναι καὶ ἄλλας πόλεις	ἐπιχειρεῖν	δουλοῦσθαι ἀδίκως καὶ καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς
[341]	εἶπον, οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν	ἐπιχειρεῖν	λέοντα καὶ συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν
[344]	ἄλλως (ἔχει; ἢ σμικρὸν οἴει	ἐπιχειρεῖν	πρᾶγμα διορίζεσθαι ὅλου βίου διαγωγήν,
[341]	λόγῳ δύναιο. οὐδέ γ' ἂν	ἐπιχειρήσαιμι,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ μακάριε.
[339]	οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν. οὐκοῦν	ἐπιχειροῦντες	νόμους τιθέναι τοὺς μὲν ὀρθῶς
[327]	οὖν μοι καὶ ἡ τῶν	ἐπιχωρίων	πομπὴ ἔδοξεν εἶναι, οὐ μέντοι
[352]	τις αὐτοῖς δικαιοσύνη, ἣ αὐτοὺς	ἐποίει	μήτοι καὶ ἀλλήλους γε καὶ
[330]	ὁ πατὴρ ἔτι ἐλάττω αὐτὴν	ἐποίησε	τῆς νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ
[330]	οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις τοσαύτην	ἐποίησεν,	Λυσανίας δὲ ὁ πατὴρ ἔτι
[346]	οἰκίαν, ἡ δὲ μισθαρνητικὴ αὐτῇ	ἑπομένη	μισθόν, καὶ αἱ ἄλλαι πᾶσαι
[341]	καὶ τὸν κρείττονα, τὸν ὡς	ἔπος	εἰπεῖν ἢ τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ,
[352]	ᾖσαν ἅμα ἀδικεῖν, δι' ἣν	ἔπραξαν	ἃ ἔπραξαν, ὥρμησαν δὲ ἐπὶ
[352]	ἀδικεῖν, δι' ἣν ἔπραξαν ἃ	ἔπραξαν,	ὥρμησαν δὲ ἐπὶ τὰ ἄδικα
[352]	δικαίως (ἂν) ταῦτα τούτων φαμὲν	ἔργα	εἶναι; πάνυ γε. ~(τί δέ;
[353]	ὦ Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς	ἔργα	εὖ ἀπεργάσεται στερομένη τῆς οἰκείας
[352]	ταὐτὰ ταῦτα ποιήσει ἅπερ πέφυκεν	ἐργάζεσθαι·	πρῶτον μὲν ἀδύνατον αὐτὸν πράττειν
[346]	οὕτως τὸ αὑτῆς ἑκάστη ἔργον	ἐργάζεται	καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ
[346]	οὐδ' ὠφελεῖ τότε, ὅταν προῖκα	ἐργάζηται;	οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε,
[353]	αὑτῶν ἔργον εὖ ἐργάσεται τὰ	ἐργαζόμενα,	κακίᾳ δὲ κακῶς. ἀληθές, ἔφη,
[353]	ἀρετῇ τὸ αὑτῶν ἔργον εὖ	ἐργάσεται	τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ δὲ κακῶς.
[353]	ὡς δρεπάνῳ τῷ ἐπὶ τούτῳ	ἐργασθέντι.	ἀληθῆ. ἆρ' οὖν οὐ τοῦτο
[351]	μοι λέγε· ἆρα εἰ τοῦτο	ἔργον	ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν ὅπου ἂν
[353]	αὑτῶν ἀρετῆς κακῶς τὸ αὑτῶν	ἔργον	ἀπεργάσεται; πάνυ γε. (τίθεμεν οὖν
[332]	τίνι πράξει καὶ πρὸς τί	ἔργον	δυνατώτατος φίλους ὠφελεῖν καὶ ἐχθροὺς
[330]	περὶ τὰ χρήματα σπουδάζουσιν ὡς	ἔργον	ἑαυτῶν, καὶ κατὰ τὴν χρείαν
[353]	μοι δοκεῖ τοῦτο ἑκάστου (πράγματος	ἔργον	εἶναι. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ.
[353]	τὸ ζῆν; οὐ ψυχῆς φήσομεν	ἔργον	εἶναι; μάλιστά γ' ἔφη. οὐκοῦν
[352]	δοκεῖ τί σοι εἶναι ἵππου	ἔργον;	(ἔμοιγε. ἆρ' οὖν τοῦτο ἂν
[346]	πᾶσαι οὕτως τὸ αὑτῆς ἑκάστη	ἔργον	ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ'
[353]	πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι τι	ἔργον;	ἔστιν. ἆρ' οὖν καὶ ἀρετὴ
[353]	οἰκείᾳ μὲν ἀρετῇ τὸ αὑτῶν	ἔργον	εὖ ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ
[353]	ἆρ' οὖν οὐ τοῦτο τούτου	ἔργον	θήσομεν; θήσομεν μὲν οὖν. νῦν
[353]	ἄν ποτε ὄμματα τὸ αὑτῶν	ἔργον	καλῶς (ἀπεργάσαιντο μὴ ἔχοντα τὴν
[353]	τί δέ; ὤτων ἦν τι	ἔργον;	ναί. οὐκοῦν καὶ ἀρετή; καὶ
[353]	τόδε σκέψαι. ψυχῆς ἔστιν τι	ἔργον	ὃ ἄλλῳ τῶν ὄντων οὐδ'
[353]	εἰ οὐ τοῦτο ἑκάστου εἴη	ἔργον	ὃ ἂν ἢ μόνον τι
[352]	καὶ ἵππου καὶ ἄλλου ὁτουοῦν	ἔργον,	ὃ ἂν ἢ μόνῳ ἐκείνῳ
[353]	σοι εἶναι ἑκάστῳ ᾧπερ καὶ	ἔργον	τι προστέτακται; ἴωμεν δὲ ἐπὶ
[335]	ἀδύνατον. οὐ γὰρ θερμότητος οἶμαι	ἔργον	ψύχειν ἀλλὰ τοῦ ἐναντίου. ναί.
[335]	οὐκ ἄρα τοῦ δικαίου βλάπτειν	ἔργον,	ὦ Πολέμαρχε, οὔτε φίλον οὔτ'
[337]	ἀπειρημένον αὐτῷ εἴη ὅπως μηδὲν	ἐρεῖ	ὧν ἡγεῖται ὑπ' ἀνδρὸς οὐ
[338]	ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ σε εὖ	ἐρεῖν.	(ἄκουε δή, ἦ δ' ὅς.
[337]	ὅπως μοι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ	ἐρεῖς	ὅτι ἔστιν τὰ δώδεκα δὶς
[336]	δίκαιον. καὶ ὅπως μοι μὴ	ἐρεῖς	ὅτι τὸ (δέον ἐστὶν μηδ'
[341]	ἐν τοῖς λόγοις κακουργοῦντά σε	ἐρέσθαι	ὡς ἠρόμην; εὖ μὲν οὖν
[341]	ὥσπερ, ἔφην ἐγώ, εἴ με	ἔροιο	εἰ ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι σώματι
[337]	οὖν ᾔδησθα ὅτι εἴ τινα	ἔροιο	ὁπόσα ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ
[337]	ὁπόσα ἐστὶν τὰ δώδεκα, καὶ	ἐρόμενος	προείποις (αὐτῷ ὅπως μοι, ὦ
[334]	ὠφελεῖν ἀγαθοὶ γάρ· καὶ οὕτως	ἐροῦμεν	αὐτὸ τοὐναντίον ἢ τὸν Σιμωνίδην
[352]	ἀλλὰ δὴ καὶ οὕς φαμεν	ἐρρωμένως	πώποτέ τι μετ' ἀλλήλων κοινῇ
[350]	ἐγώ, πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον	ἐρυθριῶντα	ἐπειδὴ δὲ οὖν διωμολογησάμεθα τὴν
[351]	ἔθνος, ὅσα κοινῇ ἐπί τι	ἔρχεται	ἀδίκως, πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι,
[347]	ἄρχωσιν, οἱ ἐπιεικεῖς, καὶ τότε	ἔρχονται	ἐπὶ τὸ ἄρχειν οὐχ ὡς
[350]	ταῖς τοὺς μύθους λεγούσαις, εἶεν”	ἐρῶ	καὶ κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς,
[329]	σοι, ἔφη, νὴ τὸν Δία	ἐρῶ,	ὦ Σώκρατες, οἷόν γέ μοι
[350]	ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ ἐρωτήσω.	ἐρώτα	δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ, ὅπερ
[350]	βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν,	ἐρώτα·	ἐγὼ δέ σοι, ὥσπερ ταῖς
[336]	δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ μόνον	ἐρώτα	μηδὲ φιλοτιμοῦ ἐλέγχων ἐπειδάν τίς
[337]	ἀποκρινοῖο, εἴ τίς τί σε	ἐρωτᾷ.	σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ'
[350]	ὅσα βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει	ἐρωτᾶν,	ἐρώτα· ἐγὼ δέ σοι, ὥσπερ
[336]	ἀποκρίνηται, ἐγνωκὼς τοῦτο, ὅτι ῥᾷον	ἐρωτᾶν	ἢ ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς
[343]	ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον ἢ τοιαῦτα	ἐρωτᾶν;	ὅτι τοί σε, ἔφη, κορυζῶντα
[341]	μάλιστα τελέαν εἶναι; (πῶς τοῦτο	ἐρωτᾷς;	ὥσπερ, ἔφην ἐγώ, εἴ με
[337]	ἔστιν ὅμοιον, φαίνεται δὲ τῷ	ἐρωτηθέντι	τοιοῦτον, ἧττόν τι αὐτὸν οἴει
[350]	τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ	ἐρωτήσω.	ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν ἐρωτῶ,
[353]	ἀρετή· οὐ γάρ πω τοῦτο	ἐρωτῶ,	ἀλλ' εἰ τῇ οἰκείᾳ μὲν
[349]	οὐ τοῦτο, ἦν δ' ἐγώ,	ἐρωτῶ,	ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν (δικαίου
[350]	ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο τοίνυν	ἐρωτῶ,	ὅπερ ἄρτι, ~ἵνα καὶ ἑξῆς
[329]	Σοφοκλεῖ ποτε τῷ ποιητῇ παρεγενόμην	ἐρωτωμένῳ	ὑπό τινος· πῶς, ἔφη, (ὦ
[342]	πονηρά, ἢ ἄλλη τις τέχνη	ἔσθ'	ὅτι προσδεῖταί τινος ἀρετῆς ὥσπερ
[346]	δὲ μὴ μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται,	ἔσθ'	ὅτι ὠφελεῖται ὁ δημιουργὸς ἀπὸ
[353]	βουλεύεσθαι καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα,	ἔσθ'	ὅτῳ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ δικαίως
[352]	οὐ μανθάνω, ἔφη. ἀλλ' ὧδε·	ἔσθ'	ὅτῳ ἂν ἄλλῳ ἴδοις ἢ
[354]	οὕτω, πρὶν ὃ τὸ πρῶτον	ἐσκοποῦμεν	εὑρεῖν, τὸ δίκαιον ὅτι ποτ'
[327]	ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι	ἐσμέν;	πῶς γὰρ οὔ; ἢ τοίνυν
[348]	αὐτοί τε δικασταὶ καὶ ῥήτορες	ἐσόμεθα.	πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. ὁποτέρως
[345]	αἰτοῦσιν, ὡς οὐχὶ αὐτοῖσιν ὠφελίαν	ἐσομένην	ἐκ τοῦ ἄρχειν ~ἀλλὰ (τοῖς
[351]	διοίσονται καὶ μισήσουσιν καὶ ἐχθροὶ	ἔσονται	ἀλλήλοις τε καὶ τοῖς δικαίοις;
[351]	ἀλλήλοις τε καὶ τοῖς δικαίοις;	ἔσονται,	ἔφη. ἐὰν δὲ δή, ὦ
[328]	ἴστε ὅτι λαμπὰς ἔσται πρὸς	ἑσπέραν	ἀφ' ἵππων τῇ θεῷ; ἀφ'
[335]	τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς	ἔσται,	ἐχθρὸς δὲ ὁ πονηρός. ναί.
[339]	σκεπτέον δή. σκόπει, ἔφη. ταῦτ'	ἔσται,	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι
[352]	ἔφη. (καὶ θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς	ἔσται	ὁ ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε, ὁ
[341]	καὶ οὐδέν γέ σοι πλέον	ἔσται·	(οὔτε γὰρ ἄν με λάθοις
[328]	ὅς, οὐδ' ἴστε ὅτι λαμπὰς	ἔσται	πρὸς ἑσπέραν ἀφ' ἵππων τῇ
[341]	τὸ συμφέρον κρείττονος ὄντος δίκαιον	ἔσται	τῷ ἥττονι ποιεῖν. τὸν τῷ
[328]	καὶ (ἑωράκη αὐτόν. καθῆστο δὲ	ἐστεφανωμένος	ἐπί τινος προσκεφαλαίου τε καὶ
[329]	Σοφοκλέους γίγνεται, (δεσποτῶν πάνυ πολλῶν	ἐστι	καὶ μαινομένων ἀπηλλάχθαι. ἀλλὰ καὶ
[339]	ὀρθῶς ἆρα τὸ τὰ συμφέροντά	ἐστι	τίθεσθαι ἑαυτοῖς, τὸ δὲ μὴ
[339]	ποιητέον τοῖς ἀρχομένοις, καὶ τοῦτό	ἐστι	τὸ δίκαιον; πῶς γὰρ οὔ;
[331]	τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι δίκαιόν	ἐστι·	τοῦτο λέγων δοκεῖ ἔμοιγε καλῶς
[348]	καὶ τὰ τοιαῦτα, ἐάνπερ λανθάνῃ·	ἔστι	δὲ οὐκ ἄξια λόγου, ἀλλ'
[340]	ἁμαρτάνων ἁμαρτάνει, ἐν ᾧ οὐκ	ἔστι	δημιουργός· ὥστε δημιουργὸς ἢ σοφὸς
[336]	βούλει εἰδέναι τὸ δίκαιον ὅτι	ἔστι,	μὴ μόνον ἐρώτα μηδὲ φιλοτιμοῦ
[349]	ὡς ἁπάντων πλεῖστον αὐτὸς λάβῃ;	ἔστι	ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν, ἔφην·
[345]	ἐμέ γε οὐ πείθει ὡς	ἔστι	τῆς δικαιοσύνης κερδαλεώτερον. ταῦτ' οὖν
[353]	τὰ αὐτὰ πάλιν· ὀφθαλμῶν, φαμέν,	ἔστι	τι ἔργον; ἔστιν. ἆρ' οὖν
[345]	ὥσπερ δαιτυμόνα τινὰ καὶ μέλλοντα	ἑστιάσεσθαι,	πρὸς τὴν εὐωχίαν, ἢ αὖ
[352]	καὶ τὰ λοιπά μοι τῆς	ἑστιάσεως	ἀποπλήρωσον ἀποκρινόμενος ὥσπερ καὶ νῦν.
[351]	φανήσεται καὶ ἰσχυρότερον ἀδικίας, ἐπειδήπερ	ἐστὶν	ἀμαθία ἡ ἀδικία οὐδεὶς ἂν
[342]	ζητεῖν ἢ ἐκείνῳ οὗ τέχνη	ἐστίν,	αὐτὴ δὲ ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός
[354]	εὑρεῖν, τὸ δίκαιον ὅτι ποτ'	ἐστίν,	ἀφέμενος ἐκείνου ὁρμῆσαι ἐπὶ τὸ
[351]	εἴπερ σοφία τε καὶ ἀρετή	ἐστιν	δικαιοσύνη, ῥᾳδίως οἶμαι φανήσεται καὶ
[331]	λέγεις. οὐκ ἄρα οὗτος ὅρος	ἐστὶν	δικαιοσύνης, ἀληθῆ τε λέγειν καὶ
[349]	μὴ ἐοικέναι; καλῶς. τοιοῦτος ἄρα	ἐστὶν	ἑκάτερος αὐτῶν οἷσπερ ἔοικεν; ἀλλὰ
[329]	ὦσιν, καὶ τὸ γῆρας μετρίως	ἐστὶν	ἐπίπονον· εἰ δὲ μή, καὶ
[354]	ὁ ἔχων αὐτὸ οὐκ εὐδαίμων	ἐστὶν	ἢ εὐδαίμων.
[341]	ὁ ὀρθῶς κυβερνήτης ναυτῶν ἄρχων	ἐστὶν	ἢ ναύτης; ναυτῶν ἄρχων. (οὐδὲν
[341]	ὃν ἄρτι ἔλεγες, πότερον χρηματιστής	ἐστιν	ἢ τῶν καμνόντων θεραπευτής; καὶ
[341]	διὰ ταῦτα καὶ ἡ τέχνη	ἐστὶν	ἡ ἰατρικὴ νῦν ηὑρημένη, ὅτι
[346]	τέχνης ἑκάστῳ αὕτη ἡ ὠφελία	ἐστίν,	ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις, ἀλλ'
[344]	ἐλευθεριώτερον καὶ δεσποτικώτερον ἀδικία δικαιοσύνης	ἐστὶν	ἱκανῶς γιγνομένη, καὶ ὅπερ ἐξ
[354]	σκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε κακία	ἐστὶν	καὶ ἀμαθία, εἴτε σοφία καὶ
[342]	ᾖ ἑκάστη ἀκριβὴς ὅλη ἥπερ	ἐστίν;	καὶ σκόπει ἐκείνῳ τῷ ἀκριβεῖ
[339]	οὔ; (οὐ μόνον ἄρα δίκαιόν	ἐστιν	κατὰ τὸν σὸν λόγον τὸ
[341]	πλεῖ ἐν τῇ νηί, οὐδ'	ἐστὶν	κλητέος ναύτης· οὐ γὰρ κατὰ
[341]	~τὸν ἄρχοντα, καθ' (ὅσον ἄρχων	ἐστίν,	μὴ ἁμαρτάνειν, μὴ ἁμαρτάνοντα δὲ
[336]	μὴ ἐρεῖς ὅτι τὸ (δέον	ἐστὶν	μηδ' ὅτι τὸ ὠφέλιμον μηδ'
[342]	αὐτὴ δὲ ἀβλαβὴς καὶ ἀκέραιός	ἐστιν	ὀρθὴ οὖσα, ἕωσπερ ἂν ᾖ
[345]	τὰ πρόβατα, καθ' ὅσον ποιμήν	ἐστιν,	οὐ πρὸς τὸ τῶν προβάτων
[329]	τοὺς οἰκείους μία τις αἰτία	ἐστίν,	οὐ τὸ γῆρας, ὦ Σώκρατες,
[342]	δὲ δή; αὐτὴ ἡ ἰατρική	ἐστιν	πονηρά, ἢ ἄλλη τις τέχνη
[341]	ἰατρικὴ νῦν ηὑρημένη, ὅτι σῶμά	ἐστιν	πονηρὸν καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ
[337]	οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον εἰκός	ἐστίν	που ὑπὸ ὑμῶν τῶν δεινῶν
[354]	τὸ δίκαιον μὴ οἶδα ὅ	ἐστιν,	σχολῇ εἴσομαι εἴτε ἀρετή τις
[337]	ὅτι εἴ τινα ἔροιο ὁπόσα	ἐστὶν	τὰ δώδεκα, καὶ ἐρόμενος προείποις
[342]	οὐδεμιᾷ ἀρχῇ, καθ' ὅσον ἄρχων	ἐστίν,	τὸ αὑτῷ συμφέρον σκοπεῖ οὐδ'
[347]	συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ δίκαιόν	ἐστιν	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον. ἀλλὰ
[332]	(ἀποδιδόναι. ~καίτοι γε ὀφειλόμενόν πού	ἐστιν	τοῦτο ὃ παρακατέθετο· ἦ γάρ;
[328]	ἴσως δεήσει πορεύεσθαι, ποία τίς	ἐστιν,	τραχεῖα καὶ χαλεπή, ἢ ῥᾳδία
[342]	προσδεῖται ἀλλ' ἐκείνῳ οὗ τέχνη	ἐστίν.	φαίνεται, ἔφη, οὕτως. ἀλλὰ μήν,
[338]	τε καὶ ἀδικοῦντα. τοῦτ' οὖν	ἐστιν,	ὦ βέλτιστε, ὃ λέγω ~ἐν
[335]	ἱππικῇ οἱ ἱππικοὶ ἀφίππους; οὐκ	ἔστιν.	ἀλλὰ τῇ δικαιοσύνῃ δὴ οἱ
[342]	ἑτέρας αὖ τοιαύτης, καὶ τοῦτ'	ἔστιν	ἀπέραντον; (ἢ αὐτὴ αὑτῇ τὸ
[353]	ὀφθαλμῶν, φαμέν, ἔστι τι ἔργον;	ἔστιν.	ἆρ' οὖν καὶ ἀρετὴ ὀφθαλμῶν
[335]	ἄν μοι δοκεῖ καλῶς λέγεσθαι.	ἔστιν	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, δικαίου
[349]	(τοῦ ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη, εἴρηκας.	ἔστιν	δέ γε, ἔφην, φρόνιμός τε
[344]	ἀδικῆσαι οὐκ ἂν ἐθέλοντας ἀθλιωτάτους.	ἔστιν	δὲ τοῦτο τυραννίς, ἣ οὐ
[335]	πρὸς τούτῳ ὧδε λέγειν, ὅτι	ἔστιν	δίκαιον τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν
[347]	εἶναι ὄνειδος λέγεταί τε καὶ	ἔστιν;	ἔγωγε, ἔφη. διὰ ταῦτα τοίνυν,
[331]	λάβῃ, ἢ καὶ αὐτὰ ταῦτα	ἔστιν	ἐνίοτε μὲν δικαίως, ἐνίοτε δὲ
[337]	ἐπειδάν μοι γένηται, εἶπον. ἀλλ'	ἔστιν,	ἔφη ὁ Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα
[353]	ἆρ' οὖν καὶ ἀρετὴ ὀφθαλμῶν	ἔστιν;	καὶ ἀρετή. τί δέ; ὤτων
[340]	ἕκαστος τούτων, καθ' ὅσον τοῦτ'	ἔστιν	(ὃ προσαγορεύομεν αὐτόν, οὐδέποτε ἁμαρτάνει·
[337]	εἰ δ' οὖν καὶ μὴ	ἔστιν	ὅμοιον, φαίνεται δὲ τῷ ἐρωτηθέντι
[337]	ὦ ἄνθρωπε, μὴ ἐρεῖς ὅτι	ἔστιν	τὰ δώδεκα δὶς ἓξ μηδ'
[343]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, τίτθη σοι	ἔστιν;	τί δέ; ἦν δ' ἐγώ·
[353]	μετὰ ταῦτα τόδε σκέψαι. ψυχῆς	ἔστιν	τι ἔργον ὃ ἄλλῳ τῶν
[341]	οὖν καὶ ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν	ἔστιν	τι συμφέρον ἄλλο ἢ ὅτι
[341]	ἀληθῆ, ἔφη. οὐκοῦν ἑκάστῳ τούτων	ἔστιν	τι συμφέρον; πάνυ γε. οὐ
[354]	εὐδαίμων, ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος.	ἔστω,	ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν γε
[346]	τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν εἶναι;	ἔστω,	ἔφη. ἥντινα ἄρα ὠφελίαν κοινῇ
[352]	ὦ φίλε, καὶ οἱ θεοί;	ἔστω,	ἔφη. (καὶ θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς
[351]	ὁμόνοιαν καὶ φιλίαν· ἦ γάρ;	ἔστω,	ἦ δ' ὅς, ἵνα σοι
[345]	πράττειν ἃ βούλεται. ἀλλ' ὠγαθέ,	ἔστω	μὲν ἄδικος, δυνάσθω δὲ ἀδικεῖν
[348]	δ' ἐγώ, ἤδη στερεώτερον, ὦ	ἑταῖρε,	καὶ οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι
[335]	ἀρετήν; ἀνάγκη. (ἀνθρώπους δέ, ὦ	ἑταῖρε,	μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους εἰς
[346]	καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ τούτῳ, ἔφη,	ἑτέρα.	οὐκοῦν καὶ ὠφελίαν ἑκάστη τούτων
[337]	οὖν, ἔφη, ἂν ἐγὼ δείξω	ἑτέραν	ἀπόκρισιν παρὰ πάσας ταύτας περὶ
[346]	φαμὲν ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν τούτῳ	ἑτέραν	εἶναι, τῷ ἑτέραν τὴν δύναμιν
[346]	τεχνῶν τούτῳ ἑτέραν εἶναι, τῷ	ἑτέραν	τὴν δύναμιν ἔχειν; καί, ὦ
[342]	συμφέρον σκέψεται, καὶ τῇ σκοπουμένῃ	ἑτέρας	αὖ τοιαύτης, καὶ τοῦτ' ἔστιν
[349]	Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα λέγεις,	ἕτερον	δὲ (ἄμουσον; ἔγωγε. πότερον φρόνιμον
[337]	τούτων τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ'	ἕτερον	εἴπω τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ
[345]	δικαιοσύνης κερδαλεώτερον. ταῦτ' οὖν (καὶ	ἕτερος	ἴσως τις ἡμῶν πέπονθεν, οὐ
[352]	ἐξ ὧν εἰρήκαμεν· ὅμως δ'	ἔτι	βέλτιον σκεπτέον. οὐ γὰρ περὶ
[345]	νῦν δὲ ὁρᾷς, ὦ Θρασύμαχε	ἔτι	(γὰρ τὰ ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα ὅτι
[352]	διὰ τὸ στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι,	ἔτι	δ' ἐχθρὸν εἶναι ἑαυτῷ τε
[330]	ἐποίησεν, Λυσανίας δὲ ὁ πατὴρ	ἔτι	ἐλάττω αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν
[328]	μέντοι. εἰ μὲν γὰρ ἐγὼ	ἔτι	ἐν δυνάμει ἦ τοῦ ῥᾳδίως
[327]	αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,	ἔτι	ἓν λείπεται, τὸ ἢν πείσωμεν
[329]	ἀγασθεὶς αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος	ἔτι	(λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ εἶπον·
[329]	(ὦ Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια;	ἔτι	οἷός τε εἶ γυναικὶ συγγίγνεσθαι”
[345]	ἔλεγον μὴ πέπεισαι, τί σοι	ἔτι	ποιήσω; ἢ εἰς τὴν ψυχὴν
[349]	ἐγώ. ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ	ἔτι	πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ δίκαιος
[330]	ἦν δ' ἐγώ. ἀλλά μοι	ἔτι	τοσόνδε εἰπέ· τί μέγιστον οἴει
[351]	ἀμαθία ἡ ἀδικία οὐδεὶς ἂν	ἔτι	τοῦτο ἀγνοήσειεν ἀλλ' οὔ τι
[334]	ἔλεγον· τοῦτο μέντοι ἔμοιγε δοκεῖ	ἔτι,	ὠφελεῖν μὲν τοὺς φίλους ἡ
[352]	οὐχ ὡς σὺ τὸ πρῶτον	ἐτίθεσο·	εἰ δὲ καὶ ἄμεινον ζῶσιν
[348]	γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν ἀδικίαν	ἐτίθεσο,	κακίαν μέντοι ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ
[340]	ἥττονι, καὶ τὸ δίκαιον τοῦτο	ἐτίθετο.	ἀλλ' οὐχ οὕτως, ἦ δ'
[335]	μακαρίων ἀνδρῶν. ἐγὼ γοῦν, ἔφη,	ἕτοιμός	εἰμι κοινωνεῖν τῆς μάχης. ~(ἀλλ'
[349]	ἐν ἀρετῇ αὐτὸ καὶ σοφίᾳ	ἐτόλμησας	θεῖναι. ἀληθέστατα, ἔφη, μαντεύῃ. ἀλλ'
[328]	τε καὶ δίφρου· τεθυκὼς γὰρ	ἐτύγχανεν	ἐν τῇ αὐλῇ. ἐκαθεζόμεθα οὖν
[353]	Θρασύμαχε, ψυχὴ τὰ αὑτῆς ἔργα	εὖ	ἀπεργάσεται στερομένη τῆς οἰκείας ἀρετῆς,
[353]	ψυχὴ καὶ ὁ δίκαιος ἀνὴρ	εὖ	βιώσεται, κακῶς δὲ ὁ ἄδικος.
[330]	οὐκ ἂν πολλοὺς πείσαιμι λέγων.	εὖ	γὰρ ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[351]	καλῶς. σοὶ γάρ, ἔφη, χαρίζομαι.	εὖ	γε σὺ ποιῶν· ἀλλὰ δὴ
[351]	ἵνα σοι μὴ διαφέρωμαι. ἀλλ'	εὖ	γε σὺ ποιῶν, ὦ ἄριστε.
[338]	τίς μοι δοκῇ εὖ λέγειν,	εὖ	εἴσῃ αὐτίκα δὴ μάλα, ἐπειδὰν
[353]	μὲν ἀρετῇ τὸ αὑτῶν ἔργον	εὖ	ἐργάσεται τὰ ἐργαζόμενα, κακίᾳ δὲ
[338]	ἐπειδὰν ἀποκρίνῃ· οἶμαι γάρ σε	εὖ	ἐρεῖν. (ἄκουε δή, ἦ δ'
[330]	χαλεπῶς δὲ τὸ γῆρας φέρουσιν,	εὖ	ἔχει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι
[330]	οἴονται· ~ἀλλὰ τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους	εὖ	ἔχει, ὃς τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ
[354]	λόγον. ~(ἀλλὰ μὴν ὅ γε	εὖ	ζῶν μακάριός τε καὶ εὐδαίμων,
[329]	τινῶν ἀπεστερημένοι καὶ τότε μὲν	εὖ	ζῶντες, νῦν δὲ οὐδὲ ζῶντες.
[336]	σκέψει ἐγώ τε καὶ ὅδε,	εὖ	ἴσθι ὅτι ἄκοντες ἁμαρτάνομεν. μὴ
[328]	χρὴ πυκνότερον δεῦρο ἰέναι. ὡς	εὖ	ἴσθι ὅτι ἔμοιγε ὅσον αἱ
[338]	δρῶ, ἐάν τίς μοι δοκῇ	εὖ	λέγειν, εὖ εἴσῃ αὐτίκα δὴ
[341]	κακουργοῦντά σε ἐρέσθαι ὡς ἠρόμην;	εὖ	μὲν οὖν οἶδα, ἔφη. καὶ
[350]	αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν λέγοιμι,	εὖ	οἶδ' ὅτι (δημηγορεῖν ἄν με
[345]	μὰ Δί' οὔκ, ἔφη, ἀλλ'	εὖ	οἶδα. τί δέ, ἦν δ'
[349]	δίκαιος οὐδέτερα; καὶ τοῦτ' ἔφη,	εὖ.	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ
[337]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·	εὖ	οὖν ᾔδησθα ὅτι εἴ τινα
[331]	μάλιστα θνατῶν πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ.	εὖ	οὖν λέγει θαυμαστῶς ὡς σφόδρα.
[329]	τινα καὶ ἄγριον δεσπότην ἀποδράς.	εὖ	οὖν μοι καὶ τότε ἔδοξεν
[332]	τίς οὖν δυνατώτατος κάμνοντας φίλους	εὖ	ποιεῖν καὶ ἐχθροὺς κακῶς πρὸς
[332]	ἀποδιδοῦσα. τὸ τοὺς φίλους ἄρα	εὖ	ποιεῖν καὶ τοὺς ἐχθροὺς κακῶς
[335]	τὸν μὲν φίλον ἀγαθὸν ὄντα	εὖ	ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακὸν
[335]	δίκαιον εἶναι τὸν μὲν φίλον	εὖ	ποιεῖν, τὸν δ' ἐχθρὸν κακῶς·
[353]	τῇ δὲ ἀγαθῇ πάντα ταῦτα	εὖ	πράττειν. ἀνάγκη. οὐκοῦν ἀρετήν γε
[348]	ἄρα κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ, ἀλλ'	εὐβουλίαν,	ἔφη. ἦ καὶ φρόνιμοί σοι,
[354]	ἄθλιόν γε εἶναι οὐ λυσιτελεῖ,	εὐδαίμονα	δέ. πῶς γὰρ οὔ; οὐδέποτ'
[343]	ἐκείνου συμφέρον κρείττονος ὄντος, καὶ	εὐδαίμονα	ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ, ἑαυτοὺς
[344]	ἀντὶ τούτων τῶν αἰσχρῶν ὀνομάτων	εὐδαίμονες	καὶ μακάριοι (κέκληνται, οὐ μόνον
[344]	ἔλθῃς, ἣ τὸν μὲν ἀδικήσαντα	εὐδαιμονέστατον	ποιεῖ, τοὺς δὲ ἀδικηθέντας καὶ
[352]	οἱ δίκαιοι τῶν ἀδίκων καὶ	εὐδαιμονέστεροί	εἰσιν, ὅπερ τὸ ὕστερον προυθέμεθα
[354]	αὐτὸ οὐκ εὐδαίμων ἐστὶν ἢ	εὐδαίμων.
[354]	πότερον ὁ ἔχων αὐτὸ οὐκ	εὐδαίμων	ἐστὶν ἢ εὐδαίμων.
[354]	οὔ; ὁ μὲν δίκαιος ἄρα	εὐδαίμων,	ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος. ἔστω,
[354]	εὖ ζῶν μακάριός τε καὶ	εὐδαίμων,	ὁ δὲ μὴ τἀναντία. πῶς
[338]	μὲν ἦν ἐπιθυμῶν εἰπεῖν ἵν'	εὐδοκιμήσειεν,	ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν παγκάλην· προσεποιεῖτο
[330]	αὑτὸν ἀλλὰ διὰ τὴν πόλιν	εὐδοκιμοῖ,	ἀπεκρίνατο ὅτι οὔτ' ἂν αὐτὸς
[345]	ὅτι ἂν ἡμᾶς τοσούσδε ὄντας	εὐεργετήσῃς	ἐγὼ γὰρ δή σοι λέγω
[348]	κακίαν; οὔκ, ἀλλὰ πάνυ γενναίαν	εὐήθειαν.	(τὴν ἀδικίαν ἄρα κακοήθειαν καλεῖς;
[343]	οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ, ὦ	εὐηθέστατε	Σώκρατες, οὑτωσὶ χρή, ὅτι δίκαιος
[349]	ἦν ἀστεῖος, ὥσπερ νῦν, καὶ	εὐήθης.	τί δέ; τῆς δικαίας πράξεως;
[336]	(ἔχει, ὦ Σώκρατες; καὶ τί	εὐηθίζεσθε	πρὸς ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς;
[343]	καὶ ἄρχει τῶν ὡς ἀληθῶς	εὐηθικῶν	τε καὶ δικαίων, οἱ δ'
[328]	Λυσίαν τε αὐτόθι κατελάβομεν καὶ	Εὐθύδημον,	τοὺς τοῦ Πολεμάρχου ἀδελφούς, καὶ
[328]	γὰρ δίφροι τινὲς αὐτόθι κύκλῳ.	εὐθὺς	οὖν με ἰδὼν ὁ Κέφαλος
[329]	ἂν μὲν γὰρ κόσμιοι καὶ	εὔκολοι	ὦσιν, καὶ τὸ γῆρας μετρίως
[330]	οὔθ' ὁ μὴ ἐπιεικὴς πλουτήσας	εὔκολός	ποτ' ἂν ἑαυτῷ γένοιτο. πότερον
[347]	ἀγαθόν τι ἰόντες οὐδ' ὡς	εὐπαθήσοντες	ἐν αὐτῷ, ἀλλ' (ὡς ἐπ'
[328]	καὶ χαλεπή, ἢ ῥᾳδία καὶ	εὔπορος.	καὶ δὴ καὶ σοῦ ἡδέως
[354]	πρὶν ὃ τὸ πρῶτον ἐσκοποῦμεν	εὑρεῖν,	τὸ δίκαιον ὅτι ποτ' ἐστίν,
[336]	τῇ ζητήσει καὶ διαφθείρειν τὴν	εὕρεσιν	αὐτοῦ, δικαιοσύνην δὲ ζητοῦντας, πρᾶγμα
[330]	τι ἠδίκησεν. ὁ μὲν οὖν	εὑρίσκων	ἑαυτοῦ ἐν τῷ βίῳ πολλὰ
[343]	τῷ τοιούτῳ κοινωνήσῃ, οὐδαμοῦ ἂν	εὕροις	ἐν τῇ διαλύσει τῆς κοινωνίας
[329]	εἶ γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς,	εὐφήμει,	ἔφη, ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι
[345]	καὶ μέλλοντα ἑστιάσεσθαι, πρὸς τὴν	εὐωχίαν,	ἢ αὖ πρὸς τὸ (ἀποδόσθαι,
[329]	καὶ περὶ πότους τε καὶ	εὐωχίας	καὶ ἄλλ' ἄττα ἃ τῶν
[352]	Θρασύμαχε, ὁ δὲ δίκαιος φίλος.	εὐωχοῦ	τοῦ λόγου, ἔφη, θαρρῶν· οὐ
[344]	καὶ δημόσια, ἀλλὰ (συλλήβδην· ὧν	ἐφ'	ἑκάστῳ μέρει ὅταν τις ἀδικήσας
[336]	συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ θηρίον ἧκεν	ἐφ'	ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος. καὶ ἐγώ
[352]	μήτοι καὶ ἀλλήλους γε καὶ	ἐφ'	οὓς ᾖσαν ἅμα ἀδικεῖν, δι'
[346]	ἔργον ἐργάζεται καὶ ὠφελεῖ ἐκεῖνο	ἐφ'	ᾧ τέτακται. ἐὰν δὲ μὴ
[345]	δήπου ἄλλου του μέλει ἢ	ἐφ'	ᾧ τέτακται, ὅπως τούτῳ τὸ
[327]	ἔδοξεν εἶναι, οὐ μέντοι ἧττον	ἐφαίνετο	πρέπειν ἣν οἱ Θρᾷκες ἔπεμπον.
[350]	τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω,	ἔφαμεν	δὲ δὴ καὶ ἰσχυρὸν εἶναι
[334]	αὐτὸ τοὐναντίον ἢ τὸν Σιμωνίδην	ἔφαμεν	λέγειν. καὶ μάλα, ἔφη, οὕτω
[336]	ἐγώ· ἐπειδὴ δὲ οὐδὲ τοῦτο	ἐφάνη	ἡ δικαιοσύνη ὂν οὐδὲ τὸ
[335]	οὐδαμοῦ γὰρ δίκαιον οὐδένα ἡμῖν	ἐφάνη	ὂν βλάπτειν. συγχωρῶ, ἦ δ'
[339]	μὴ συμφέρον. τί λέγεις σύ;	ἔφη.	ἃ σὺ λέγεις, ἔμοιγε δοκῶ·
[350]	οὐ μέμνησαι, ὦ Θρασύμαχε; μέμνημαι,	ἔφη·	ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ ἃ νῦν
[345]	οἴει ἄρχειν; μὰ Δί' οὔκ,	ἔφη,	ἀλλ' εὖ οἶδα. τί δέ,
[348]	διῆλθεν τῷ τοῦ ἀδίκου; ἤκουσα,	ἔφη,	ἀλλ' οὐ πείθομαι. βούλει οὖν
[334]	ἔλεγες; οὐ μὰ τὸν Δί'	ἔφη,	ἀλλ' οὐκέτι οἶδα ἔγωγε ὅτι
[352]	τις ἢ ἄριστα; οὐ μανθάνω,	ἔφη.	ἀλλ' ὧδε· ἔσθ' ὅτῳ ἂν
[340]	σε φῶμεν λέγειν; ἥκιστά γε,	ἔφη·	ἀλλὰ κρείττω με οἴει καλεῖν
[354]	ὁ δ' ἄδικος ἄθλιος. ἔστω,	ἔφη.	ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν γε εἶναι
[337]	ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς γὰρ εἶ,	ἔφη·	ἀλλὰ πρὸς τῷ μαθεῖν καὶ
[337]	σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν. (τί οὖν,	ἔφη,	ἂν ἐγὼ δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν
[350]	τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ' ἴσως,	ἔφη,	ἀνάγκη τοῦτό γε οὕτως ἔχειν.
[341]	τε καὶ ἐκπορίζειν; ἐπὶ τούτῳ,	ἔφη.	ἆρ' οὖν καὶ ἑκάστῃ τῶν
[346]	ἀπὸ τῆς τέχνης; οὐ φαίνεται,	ἔφη.	(ἆρ' οὖν οὐδ' ὠφελεῖ τότε,
[350]	τὴν σαυτοῦ δόξαν. ὥστε σοί,	ἔφη,	ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ ἐᾷς λέγειν.
[337]	σαρδάνιον καὶ εἶπεν· ὦ Ἡράκλεις,	ἔφη,	αὕτη κείνη ἡ εἰωθυῖα εἰρωνεία
[340]	σαφέστατά γε. ἐὰν σύ γ'	ἔφη,	αὐτῷ μαρτυρήσῃς, ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών.
[332]	ἂν καλοῖτο; εἰ μέν τι,	ἔφη,	δεῖ ἀκολουθεῖν, ὦ Σώκρατες, τοῖς
[340]	ὁ Κλειτοφῶν ὑπολαβών. καὶ τί,	ἔφη,	δεῖται μάρτυρος; αὐτὸς γὰρ Θρασύμαχος
[347]	λέγεταί τε καὶ ἔστιν; ἔγωγε,	ἔφη.	διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν δ'
[351]	τε καὶ τοῖς δικαίοις; ἔσονται,	ἔφη.	ἐὰν δὲ δή, ὦ θαυμάσιε,
[331]	ἤδη τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν,	ἔφη,	ἐγώ, ὁ Πολέμαρχος, τῶν γε
[349]	οἷσπερ ἔοικεν; ἀλλὰ τί μέλλει;	ἔφη.	εἶεν, ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ
[349]	ὁμοίου καὶ (τοῦ ἀνομοίου; ἄριστα,	ἔφη,	εἴρηκας. ἔστιν δέ γε, ἔφην,
[341]	καὶ συκοφαντεῖν Θρασύμαχον; νῦν γοῦν,	ἔφη,	ἐπεχείρησας, οὐδὲν ὢν καὶ ταῦτα.
[346]	τι καὶ περαίνωμεν. ἀλλὰ τούτῳ,	ἔφη,	ἑτέρα. οὐκοῦν καὶ ὠφελίαν ἑκάστη
[335]	καὶ μακαρίων ἀνδρῶν. ἐγὼ γοῦν,	ἔφη,	ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν τῆς μάχης.
[349]	δὲ δίκαιος οὐδέτερα; καὶ τοῦτ'	ἔφη,	εὖ. οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ,
[349]	τοῦ δὲ ἀδίκου; ἀλλ' οὕτως,	ἔφη,	ἔχει. τί δὲ δὴ ὁ
[348]	κακοήθειαν καλεῖς; οὔκ, ἀλλ' εὐβουλίαν,	ἔφη.	ἦ καὶ φρόνιμοί σοι, ὦ
[338]	δὲ συνεχώρησεν, (κἄπειτα, αὕτη δή,	ἔφη,	ἡ Σωκράτους σοφία· αὐτὸν μὲν
[332]	ἡμῖν αὐτὸν ἀποκρίνασθαι; δῆλον ὅτι,	ἔφη,	ἡ σώμασιν φάρμακά τε καὶ
[346]	τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν εἶναι; ἔστω,	ἔφη.	ἥντινα ἄρα ὠφελίαν κοινῇ ὠφελοῦνται
[352]	δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου,	ἔφη,	θαρρῶν· οὐ γὰρ ἔγωγέ σοι
[341]	ὄντι ἰατρὸν ὄντα. τῶν καμνόντων,	ἔφη,	θεραπευτής. τί δὲ κυβερνήτης; ὁ
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ἀρέσκει. οὕτως,	ἔφη.	ἴθι δή, ἦν δ' ἐγώ,
[348]	(πάνυ μὲν οὖν καὶ φημί,	ἔφη,	καὶ δι' ἅ, εἴρηκα. φέρε
[352]	φίλε, καὶ οἱ θεοί; ἔστω,	ἔφη.	(καὶ θεοῖς ἄρα ἐχθρὸς ἔσται
[341]	ἠρόμην; εὖ μὲν οὖν οἶδα,	ἔφη.	καὶ οὐδέν γέ σοι πλέον
[337]	ἐάντε μή; ἄλλο τι οὖν,	ἔφη,	καὶ σὺ οὕτω ποιήσεις· ὧν
[351]	ἔχειν δουλωσαμένην; πῶς γὰρ οὔκ;	ἔφη.	καὶ τοῦτό γε ἡ ἀρίστη
[353]	κακῶς δὲ ὁ ἄδικος. φαίνεται,	ἔφη,	κατὰ τὸν σὸν λόγον. ~(ἀλλὰ
[343]	τοιαῦτα ἐρωτᾶν; ὅτι τοί σε,	ἔφη,	κορυζῶντα περιορᾷ καὶ οὐκ ἀπομύττει
[327]	γὰρ οὔ; ἢ τοίνυν τούτων,	ἔφη,	κρείττους γένεσθε ἢ μένετ' αὐτοῦ.
[336]	οἰομένου δύνασθαι πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα,	ἔφη,	λέγεις. εἶεν, ἦν δ' ἐγώ·
[329]	πολλὰ παραμύθιά φασιν εἶναι. ἀληθῆ,	ἔφη,	λέγεις· οὐ γὰρ ἀποδέχονται. καὶ
[331]	πάντα ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς,	ἔφη,	λέγεις. οὐκ ἄρα οὗτος ὅρος
[330]	ἀλλ' ἢ τὸν πλοῦτον. ἀληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. (πάνυ μὲν οὖν, ἦν
[341]	ἥττονι ποιεῖν. τὸν τῷ ἀκριβεστάτῳ,	ἔφη,	λόγῳ ἄρχοντα ὄντα. πρὸς ταῦτα
[353]	κάλλιστα τῶν ἄλλων ἀπεργάζηται. ἀλλά,	ἔφη,	μανθάνω τε καί μοι δοκεῖ
[349]	καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας θεῖναι. ἀληθέστατα,	ἔφη,	μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν
[328]	ποιεῖτε. καὶ ὁ Γλαύκων, ἔοικεν,	ἔφη,	μενετέον εἶναι. ἀλλ' εἰ δοκεῖ,
[329]	σὺ αὐτὸ ἐξαγγέλλεις. ~(ἐγώ σοι,	ἔφη,	νὴ τὸν Δία ἐρῶ, ὦ
[337]	μοι γένηται, εἶπον. ἀλλ' ἔστιν,	ἔφη	ὁ Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου,
[347]	πῶς τοῦτο λέγεις, ὦ Σώκρατες;	ἔφη	ὁ Γλαύκων· τοὺς μὲν γὰρ
[327]	ὅς, πεῖσαι μὴ ἀκούοντας; οὐδαμῶς,	ἔφη	ὁ Γλαύκων. ὡς τοίνυν μὴ
[350]	ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες; ἔγωγε,	ἔφη.	(ὁ δέ γε δίκαιος τοῦ
[350]	ἀνομοίου τε καὶ ἐναντίου. ἔοικεν,	ἔφη.	ὁ δὲ κακός τε καὶ
[344]	ζωὴν ζῴη; ἐγὼ γὰρ οἶμαι,	ἔφη	ὁ Θρασύμαχος, τουτὶ ἄλλως ἔχειν;
[331]	χρὴ Σιμωνίδῃ πείθεσθαι. καὶ μέντοι,	ἔφη	ὁ Κέφαλος, καὶ παραδίδωμι ὑμῖν
[340]	ἢ τὸ μὴ συμφέρον. ἀλλ'	ἔφη	ὁ Κλειτοφῶν, τὸ τοῦ κρείττονος
[328]	ἵπποις; ἢ πῶς λέγεις; οὕτως,	ἔφη	ὁ Πολέμαρχος. καὶ πρός γε
[349]	ἔοικεν; πῶς γὰρ οὐ μέλλει,	ἔφη,	ὁ τοιοῦτος ὢν καὶ ἐοικέναι
[332]	τύχῃ ὀφειλόμενον; παντάπασι μὲν οὖν,	ἔφη,	ὅ γε ὀφείλεται αὐτοῖς, ὀφείλεται
[341]	σοι συκοφαντεῖν; πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	οἴει γάρ με ἐξ ἐπιβουλῆς
[336]	τοὺς δ' ἐχθροὺς βλάπτειν; τίνος;	ἔφη.	οἶμαι αὐτὸ Περιάνδρου εἶναι ἢ
[348]	οἱ ἄδικοι; οἵ γε τελέως,	ἔφη,	οἷοί τε ἀδικεῖν, πόλεις τε
[339]	τι καὶ ἁμαρτεῖν; πάντως που,	ἔφη,	οἷοί τι καὶ ἁμαρτεῖν. οὐκοῦν
[339]	ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι ἔγωγε,	ἔφη.	(οἴου τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[327]	ἠρόμην ὅπου αὐτὸς εἴη. οὗτος,	ἔφη,	ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ περιμένετε. ἀλλὰ
[348]	ῥήτορες ἐσόμεθα. πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	ὁποτέρως οὖν σοι, ἦν δ'
[349]	δικαίας πράξεως; πῶς γὰρ οὔκ;	ἔφη,	ὅς γε πάντων πλέον ἔχειν
[327]	δ' ἐγώ. ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς,	ἔφη,	ὅσοι ἐσμέν; πῶς γὰρ οὔ;
[338]	τί λέγεις. εἶτ' οὐκ οἶσθ'	ἔφη,	ὅτι τῶν πόλεων αἱ μὲν
[349]	ἂν ἐθέλειν πλέον ἔχειν; οὐδαμῶς,	ἔφη·	οὐ γὰρ ἂν ἦν ἀστεῖος,
[346]	μᾶλλον αὐτὴν ἰατρικήν; οὐ δῆτα,	ἔφη.	οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν μισθωτικήν,
[342]	συμφέρον σκοπεῖ ἀλλὰ σώματι. ναί,	ἔφη.	οὐδὲ ἱππικὴ ἱππικῇ ἀλλ' ἵπποις·
[341]	τὴν τῶν ναυτῶν ἀρχήν. ἀληθῆ,	ἔφη.	οὐκοῦν ἑκάστῳ τούτων ἔστιν τι
[353]	φήσομεν ἔργον εἶναι; μάλιστά γ'	ἔφη.	οὐκοῦν καὶ ἀρετήν φαμέν τινα
[346]	ἐὰν ἰώμενός τις μισθαρνῇ; (οὐκ	ἔφη.	οὐκοῦν τήν γε ὠφελίαν ἑκάστης
[351]	ἧττον ἕξει; μηδὲν ἧττον ἐχέτω,	ἔφη.	οὐκοῦν τοιάνδε τινὰ φαίνεται ἔχουσα
[334]	καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως; εἰκὸς μέν,	ἔφη,	οὓς ἄν τις ἡγῆται χρηστοὺς
[334]	Σιμωνίδην ἔφαμεν λέγειν. καὶ μάλα,	ἔφη,	οὕτω συμβαίνει. ἀλλὰ μεταθώμεθα· κινδυνεύομεν
[342]	ἐκείνῳ οὗ τέχνη ἐστίν. φαίνεται,	ἔφη,	οὕτως. ἀλλὰ μήν, ὦ Θρασύμαχε,
[335]	ὄντα βλάπτειν; (πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	οὕτως ἄν μοι δοκεῖ καλῶς
[327]	λαβόμενος τοῦ ἱματίου, κελεύει ὑμᾶς,	ἔφη,	Πολέμαρχος περιμεῖναι. καὶ ἐγὼ μετεστράφην
[339]	τοῦ κρείττονος. (σμικρά γε ἴσως,	ἔφη,	προσθήκη. οὔπω δῆλον οὐδ' εἰ
[345]	περὶ πλείονος ποιούμενοι. καὶ πῶς,	ἔφη,	σὲ πείσω; εἰ γὰρ οἷς
[334]	δεινός. ὡς γοῦν ὁ λόγος,	ἔφη,	σημαίνει. κλέπτης ἄρα τις ὁ
[352]	τρόπον χρὴ ζῆν. σκόπει δή,	ἔφη.	σκοπῶ, ἦν δ' ἐγώ. καί
[339]	δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει,	ἔφη.	ταῦτ' ἔσται, ἦν δ' ἐγώ.
[341]	οὕτω λέγων, ἢ οὔ; ὀρθῶς,	ἔφη.	~(τί δὲ δή; αὐτὴ ἡ
[349]	ἔμοιγε. τί δέ; ἀμούσου; ἀνάγκη,	ἔφη.	~(τί δὲ ἰατρικός; ἐν τῇ
[332]	ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι νὴ Δί'	ἔφη·	τοῖς γὰρ φίλοις οἴεται ὀφείλειν
[349]	δικαίας πράξεως; οὐδὲ τῆς δικαίας,	ἔφη.	τοῦ δὲ ἀδίκου πότερον ἀξιοῖ
[335]	ὁντινοῦν ἀνθρώπων; καὶ πάνυ γε,	ἔφη·	τούς γε πονηρούς τε καὶ
[353]	ἐργαζόμενα, κακίᾳ δὲ κακῶς. ἀληθές,	ἔφη,	τοῦτό γε λέγεις. οὐκοῦν καὶ
[349]	ἀληθείας λέγειν. τί δέ σοι,	ἔφη,	τοῦτο διαφέρει, εἴτε μοι δοκεῖ
[353]	ἀρετῆς κακίαν; καὶ πῶς ἄν;	ἔφη·	τυφλότητα γὰρ ἴσως λέγεις ἀντὶ
[336]	εἰς τὸ μέσον φθεγξάμενος, τίς,	ἔφη,	ὑμᾶς πάλαι φλυαρία (ἔχει, ὦ
[342]	οὕτως ἢ ἄλλως ἔχει; οὕτως,	ἔφη,	φαίνεται. (οὐκ ἄρα, ἦν δ'
[346]	προσχρώμενοι ἀπ' ἐκείνου ὠφελοῦνται. ἔοικεν,	ἔφη.	φαμὲν δέ γε τὸ μισθὸν
[351]	ἀποκρίνῃ πάνυ καλῶς. σοὶ γάρ,	ἔφη,	χαρίζομαι. εὖ γε σὺ ποιῶν·
[329]	γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς, εὐφήμει,	ἔφη,	ὦ ἄνθρωπε· ἁσμενέστατα μέντοι αὐτὸ
[348]	δὲ ἀδικίαν κακίαν; εἰκός γ'	ἔφη,	ὦ ἥδιστε, ἐπειδή γε καὶ
[332]	ὠνόμασεν ὀφειλόμενον. ἀλλὰ τί οἴει;	ἔφη.	ὦ πρὸς Διός, ἦν δ'
[329]	παρεγενόμην ἐρωτωμένῳ ὑπό τινος· πῶς,	ἔφη,	(ὦ Σοφόκλεις, ἔχεις πρὸς τἀφροδίσια;
[327]	τῆς πομπῆς. ὁ οὖν Πολέμαρχος	ἔφη·	ὦ Σώκρατες, δοκεῖτέ μοι πρὸς
[335]	παντάπασί μοι δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. (εἰ ἄρα τὰ
[354]	ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα δή σοι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, εἱστιάσθω ἐν τοῖς
[340]	καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ εἶ,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς λόγοις·
[338]	καὶ δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ εἶ,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, καὶ ταύτῃ ὑπολαμβάνεις
[330]	παρέλαβες ἢ ἐπεκτήσω; (ποῖ' ἐπεκτησάμην,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες; μέσος τις γέγονα
[340]	ἥττοσιν ποιεῖν. ~(ναὶ μὰ Δί'	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά
[330]	πείσαιμι λέγων. εὖ γὰρ ἴσθι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὅτι, ἐπειδάν τις
[334]	ἀδικοῦντας δίκαιον κακῶς ποιεῖν. μηδαμῶς,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν
[343]	ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ μοι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, τίτθη σοι ἔστιν;
[331]	τις ἀποδιδόναι. πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος,
[337]	αὐτῷ εἶπες πρὸς ταῦτα; εἶεν,	ἔφη·	ὡς δὴ ὅμοιον τοῦτο ἐκείνῳ.
[351]	αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης; (εἰ μέν,	ἔφη,	ὡς σὺ ἄρτι ἔλεγες ἔχει
[341]	τέχνη. ἦ ὀρθῶς σοι δοκῶ,	ἔφην,	ἂν εἰπεῖν οὕτω λέγων, ἢ
[341]	εἶναι; (πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ,	ἔφην	ἐγώ, εἴ με ἔροιο εἰ
[337]	καὶ ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν,	ἔφην	ἐγώ, ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο
[351]	ἀδικία δικαιοσύνης· νῦν δέ γ'	ἔφην,	εἴπερ σοφία τε καὶ ἀρετή
[349]	ἔστι ταῦτα. ὧδε δὴ λέγωμεν,	ἔφην·	ὁ δίκαιος τοῦ μὲν ὁμοίου
[351]	καὶ τελεώτατα οὖσα ἄδικος. μανθάνω,	ἔφην,	ὅτι σὸς οὗτος ἦν ὁ
[347]	τὸν τῶν βελτίστων ἄρα μισθόν,	ἔφην,	οὐ συνιεῖς, δι' ὃν (ἄρχουσιν
[348]	ἃ νυνδὴ ἔλεγον. (τοῦτο μέν,	ἔφην,	οὐκ ἀγνοῶ ὃ βούλει λέγειν,
[338]	ἐθελήσεις. ἐὰν μάθω γε πρῶτον,	ἔφην,	τί λέγεις· νῦν γὰρ οὔπω
[349]	ἔφη, εἴρηκας. ἔστιν δέ γε,	ἔφην,	φρόνιμός τε καὶ ἀγαθὸς ὁ
[336]	ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν	ἐφοβούμην,	καί μοι δοκῶ, εἰ μὴ
[353]	τῶν ἄλλων; οὐχ οὕτω; οὕτω.	Εχε	δή· ἆρ’ ἄν ποτε ὄμματα
[331]	ἡ τῶν χρημάτων κτῆσις συμβάλλεται.	ἔχει	δὲ καὶ ἄλλας χρείας πολλάς·
[344]	μαθεῖν εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως	(ἔχει;	ἢ σμικρὸν οἴει ἐπιχειρεῖν πρᾶγμα
[351]	ἔφη, ὡς σὺ ἄρτι ἔλεγες	ἔχει	ἡ δικαιοσύνη σοφία μετὰ δικαιοσύνης·
[352]	ταῦτα (μὲν οὖν ὅτι οὕτως	ἔχει	μανθάνω, ἀλλ' οὐχ ὡς σὺ
[330]	δὲ τὸ γῆρας φέρουσιν, εὖ	ἔχει	ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι οὔτ'
[330]	~ἀλλὰ τὸ τοῦ Θεμιστοκλέους εὖ	ἔχει,	ὃς τῷ Σεριφίῳ λοιδορουμένῳ καὶ
[342]	ἀκριβεῖ λόγῳ· οὕτως ἢ ἄλλως	ἔχει;	οὕτως, ἔφη, φαίνεται. (οὐκ ἄρα,
[343]	δίκαιος ἀνὴρ ἀδίκου πανταχοῦ ἔλαττον	ἔχει.	πρῶτον μὲν ἐν τοῖς πρὸς
[344]	λάθῃ, ζημιοῦταί τε καὶ ὀνείδη	ἔχει	τὰ μέγιστα καὶ γὰρ ἱερόσυλοι
[349]	δὲ ἀδίκου; ἀλλ' οὕτως, ἔφη,	ἔχει.	τί δὲ δὴ ὁ ἄδικος;
[348]	παρὰ λόγον, ὅσα αὖ ἀγαθὰ	ἔχει	τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ αὖθις
[336]	τίς, ἔφη, ὑμᾶς πάλαι φλυαρία	(ἔχει,	ὦ Σώκρατες; καὶ τί εὐηθίζεσθε
[349]	ἔφη, ὅς γε πάντων πλέον	ἔχειν	ἀξιοῖ; οὐκοῦν καὶ ἀδίκου γε
[338]	ἐπιθυμῶν εἰπεῖν ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος	ἔχειν	ἀπόκρισιν παγκάλην· προσεποιεῖτο δὲ φιλονικεῖν
[351]	πολλὰς δὲ καὶ ὑφ' ἑαυτῇ	ἔχειν	δουλωσαμένην; πῶς γὰρ οὔκ; ἔφη.
[338]	γὰρ δὴ φῂς εἰδέναι καὶ	ἔχειν	εἰπεῖν. μὴ οὖν ἄλλως ποίει,
[343]	γε οἰκεῖα δι' ἀμέλειαν μοχθηροτέρως	ἔχειν,	ἐκ δὲ τοῦ δημοσίου μηδὲν
[344]	ἔφη ὁ Θρασύμαχος, τουτὶ ἄλλως	ἔχειν;	ἔοικας, ἦν δ' ἐγώ ἤτοι
[346]	εἶναι, τῷ ἑτέραν τὴν δύναμιν	ἔχειν;	καί, ὦ μακάριε, μὴ παρὰ
[349]	μὲν (δικαίου μὴ ἀξιοῖ πλέον	ἔχειν	μηδὲ βούλεται ὁ δίκαιος, τοῦ
[348]	ὦ ἑταῖρε, καὶ οὐκέτι ῥᾴδιον	ἔχειν	ὅτι τις εἴπῃ. εἰ γὰρ
[349]	τί σοι ἂν ἐθέλειν πλέον	ἔχειν;	οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ γὰρ ἂν
[349]	χορδῶν πλεονεκτεῖν ἢ ἀξιοῦν πλέον	ἔχειν;	οὐκ ἔμοιγε. τί δέ; ἀμούσου;
[350]	ἔφη, ἀνάγκη τοῦτό γε οὕτως	ἔχειν.	τί δὲ ὁ ἀνεπιστήμων; οὐχὶ
[347]	ἄλλου ἢ ἄλλον ὠφελῶν πράγματα	ἔχειν.	τοῦτο μὲν οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ
[344]	οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν νῷ	ἔχεις	ἀπιέναι πρὶν διδάξαι ἱκανῶς ἢ
[329]	τινος· πῶς, ἔφη, (ὦ Σοφόκλεις,	ἔχεις	πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι οἷός τε
[329]	ἄλλ' ἄττα ἃ τῶν τοιούτων	ἔχεται,	καὶ ἀγανακτοῦσιν ὡς μεγάλων τινῶν
[351]	οὐδὲν ἧττον ἕξει; μηδὲν ἧττον	ἐχέτω,	ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε τινὰ φαίνεται
[351]	οὐ διοίσονται καὶ μισήσουσιν καὶ	ἐχθροὶ	ἔσονται ἀλλήλοις τε καὶ τοῖς
[334]	τούτοις ἄρα οἱ μὲν ἀγαθοὶ	ἐχθροί,	οἱ δὲ κακοὶ φίλοι; πάνυ
[332]	μὲν οὖν. τί δέ; τοῖς	ἐχθροῖς	ἀποδοτέον ὅτι ἂν τύχῃ ὀφειλόμενον;
[335]	δὴ νοεῖ αὐτῷ τοῖς μὲν	ἐχθροῖς	βλάβην ὀφείλεσθαι παρὰ τοῦ δικαίου
[332]	ἡ τοῖς φίλοις τε καὶ	ἐχθροῖς	ὠφελίας τε καὶ βλάβας ἀποδιδοῦσα.
[352]	στασιάζειν καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι δ'	ἐχθρὸν	εἶναι ἑαυτῷ τε καὶ τῷ
[334]	οὐκ ὀρθῶς τὸν φίλον καὶ	ἐχθρὸν	θέσθαι. πῶς θέμενοι, ὦ Πολέμαρχε;
[352]	οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα	ἐχθρὸν	καὶ ἑαυτῷ καὶ τοῖς δικαίοις·
[335]	ὄντα εὖ ποιεῖν, τὸν δ'	ἐχθρὸν	κακὸν ὄντα βλάπτειν; (πάνυ μὲν
[335]	φίλον εὖ ποιεῖν, τὸν δ'	ἐχθρὸν	κακῶς· νῦν πρὸς τούτῳ ὧδε
[335]	τῷ λόγῳ ὁ ἀγαθὸς ἔσται,	ἐχθρὸς	δὲ ὁ πονηρός. ναί. κελεύεις
[352]	ἔστω, ἔφη. (καὶ θεοῖς ἄρα	ἐχθρὸς	ἔσται ὁ ἄδικος, ὦ Θρασύμαχε,
[335]	εἶναι φίλον. καὶ περὶ τοῦ	ἐχθροῦ	δὲ ἡ αὐτὴ θέσις. φίλος
[332]	γε οἶμαι παρά γε τοῦ	ἐχθροῦ	τῷ ἐχθρῷ ὅπερ καὶ προσήκει,
[332]	ἔργον δυνατώτατος φίλους ὠφελεῖν καὶ	ἐχθροὺς	βλάπτειν; ἐν τῷ προσπολεμεῖν καὶ
[336]	μὲν φίλους ὠφελεῖν, τοὺς δ'	ἐχθροὺς	βλάπτειν; τίνος; ἔφη. οἶμαι αὐτὸ
[335]	τούς γε πονηρούς τε καὶ	ἐχθροὺς	δεῖ βλάπτειν. βλαπτόμενοι δ' ἵπποι
[332]	ἄρα εὖ ποιεῖν καὶ τοὺς	ἐχθροὺς	κακῶς δικαιοσύνην λέγει; δοκεῖ μοι.
[332]	κάμνοντας φίλους εὖ ποιεῖν καὶ	ἐχθροὺς	κακῶς πρὸς νόσον καὶ ὑγίειαν;
[334]	ἡ δικαιοσύνη, βλάπτειν δὲ τοὺς	ἐχθρούς.	(φίλους δὲ λέγεις εἶναι πότερον
[334]	ὄντας, κἂν μὴ δοκῶσι, καὶ	ἐχθροὺς	ὡσαύτως; εἰκὸς μέν, ἔφη, οὓς
[334]	γὰρ αὐτοῖς εἰσιν τοὺς δ'	ἐχθροὺς	ὠφελεῖν ἀγαθοὶ γάρ· καὶ οὕτως
[332]	παρά γε τοῦ ἐχθροῦ τῷ	ἐχθρῷ	ὅπερ καὶ προσήκει, κακόν τι.
[334]	φίλων καὶ ἐπὶ βλάβῃ τῶν	ἐχθρῶν.	οὐχ οὕτως ἔλεγες; οὐ μὰ
[331]	οὐδ' αὖ πρὸς τὸν οὕτως	ἔχοντα	πάντα ἐθέλων τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς,
[353]	αὑτῶν ἔργον καλῶς (ἀπεργάσαιντο μὴ	ἔχοντα	τὴν αὑτῶν οἰκείαν ἀρετήν, ἀλλ'
[343]	τῇ διαλύσει τῆς κοινωνίας πλέον	ἔχοντα	τὸν δίκαιον τοῦ ἀδίκου ἀλλ'
[328]	ἐγώ· καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια	ἔχοντες	διαδώσουσιν ἀλλήλοις ἁμιλλώμενοι τοῖς ἵπποις;
[329]	τινες εἰς ταὐτὸν παραπλησίαν ἡλικίαν	ἔχοντες,	διασῴζοντες τὴν παλαιὰν παροιμίαν· οἱ
[347]	(ὡς ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ οὐκ	ἔχοντες	ἑαυτῶν βελτίοσιν ἐπιτρέψαι οὐδὲ ὁμοίοις.
[331]	ἂν εἰς τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν	ἔχοντι,	ὦ Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον εἶναι.
[351]	ἔφη. οὐκοῦν τοιάνδε τινὰ φαίνεται	ἔχουσα	τὴν δύναμιν, οἵαν, ᾧ ἂν
[329]	ἔγωγε ἤδη ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως	ἔχουσιν	καὶ ἄλλοις, καὶ δὴ καὶ
[350]	ἃ νῦν λέγεις ἀρέσκει, καὶ	ἔχω	περὶ αὐτῶν λέγειν. εἰ οὖν
[338]	ἐπαινεῖν μόνον· χρήματα γὰρ οὐκ	ἔχω.	ὡς δὲ προθύμως τοῦτο δρῶ,
[354]	καὶ οὔ, καὶ πότερον ὁ	ἔχων	αὐτὸ οὐκ εὐδαίμων ἐστὶν ἢ
[336]	μοι δοκῶ, εἰ μὴ πρότερος	ἑωράκη	αὐτὸν ἢ ἐκεῖνος ἐμέ, ἄφωνος
[328]	εἶναι· διὰ χρόνου γὰρ καὶ	(ἑωράκη	αὐτόν. καθῆστο δὲ ἐστεφανωμένος ἐπί
[349]	γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν σκοπούμενον,	ἕως	ἄν σε ὑπολαμβάνω λέγειν ἅπερ
[345]	εἶναι βελτίστη ἱκανῶς δήπου ἐκπεπόρισται,	ἕως	γ' ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ
[342]	καὶ ἀκέραιός ἐστιν ὀρθὴ οὖσα,	ἕωσπερ	ἂν ᾖ ἑκάστη ἀκριβὴς ὅλη