Pages
[327]	ἐκέλευσε δραμόντα τὸν παῖδα περιμεῖναί	ἑ	κελεῦσαι. καί μου ὄπισθεν ὁ
[345]	δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ' ἐὰν	ἐᾷ	τις αὐτὴν καὶ μὴ διακωλύῃ
[350]	ἄν με φαίης. ἢ οὖν	ἔα	με εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ,
[351]	καὶ τοῖς δικαίοις; ἔσονται, ἔφη.	ἐὰν	δὲ δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν
[346]	ὠφελεῖ ἐκεῖνο ἐφ' ᾧ τέτακται.	ἐὰν	δὲ μὴ μισθὸς αὐτῇ προσγίγνηται,
[345]	ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον εἶναι, οὐδ'	ἐὰν	ἐᾷ τις αὐτὴν καὶ μὴ
[344]	δίκαιον. πάντων δὲ ῥᾷστα μαθήσῃ,	ἐὰν	ἐπὶ τὴν τελεωτάτην ἀδικίαν ἔλθῃς,
[346]	τί δέ; τὴν ἰατρικὴν μισθαρνητικήν,	ἐὰν	ἰώμενός τις μισθαρνῇ; (οὐκ ἔφη.
[338]	οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ ἐθελήσεις.	ἐὰν	μάθω γε πρῶτον, ἔφην, τί
[345]	ἂν εἴπῃς, ἔμμενε τούτοις, ἢ	ἐὰν	μετατιθῇ, φανερῶς μετατίθεσο καὶ ἡμᾶς
[347]	ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν	ἐὰν	μὴ ἄρχῃ. πῶς τοῦτο λέγεις,
[347]	μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι,	ἐὰν	μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν· ἣν
[330]	νῦν οὔσης· ἐγὼ δὲ ἀγαπῶ	ἐὰν	μὴ ἐλάττω καταλίπω τούτοισιν, ἀλλὰ
[340]	Σώκρατες, ὁ Πολέμαρχος, σαφέστατά γε.	ἐὰν	σύ γ' ἔφη, αὐτῷ μαρτυρήσῃς,
[335]	κοινῇ ἐγώ τε καὶ σύ,	ἐάν	τις αὐτὸ φῇ ἢ Σιμωνίδην
[346]	ὥσπερ ὑπέθου, οὐδέν τι μᾶλλον,	ἐάν	τις κυβερνῶν ὑγιὴς γίγνηται διὰ
[338]	ὡς δὲ προθύμως τοῦτο δρῶ,	ἐάν	τίς μοι δοκῇ εὖ λέγειν,
[337]	τρία· ὡς οὐκ ἀποδέξομαί σου	ἐὰν	τοιαῦτα φλυαρῇς” δῆλον οἶμαί σοι
[346]	οὐδέ γ' οἶμαι, τὴν μισθωτικήν,	ἐὰν	ὑγιαίνῃ τις μισθαρνῶν. οὐ δῆτα.
[336]	λέγῃς· ὡς ἐγὼ οὐκ ἀποδέξομαι	ἐὰν	ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ ἐγὼ
[346]	κυβερνητικὴν τὴν αὐτὴν καλεῖς; ἢ	ἐάνπερ	βούλῃ ἀκριβῶς διορίζειν, ὥσπερ ὑπέθου,
[332]	ἄν τῳ χρυσίον ἀποδῷ παρακαταθεμένῳ,	ἐάνπερ	ἡ ἀπόδοσις (καὶ ἡ λῆψις
[348]	δ' ὅς, καὶ τὰ τοιαῦτα,	ἐάνπερ	λανθάνῃ· ἔστι δὲ οὐκ ἄξια
[337]	οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον ἑαυτῷ,	ἐάντε	ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή; ἄλλο
[337]	φαινόμενον ἑαυτῷ, ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν	ἐάντε	μή; ἄλλο τι οὖν, ἔφη,
[340]	εἶναι τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ	ἐάντε	μή; οὕτω σε φῶμεν λέγειν;
[340]	συμφέρον δοκοῦν εἶναι τῷ κρείττονι,	ἐάντε	συμφέρῃ ἐάντε μή; οὕτω σε
[350]	σοί, ἔφη, ἀρέσκειν, ἐπειδήπερ οὐκ	ἐᾷς	λέγειν. καίτοι τί ἄλλο βούλει;
[351]	καταδεδουλῶσθαι, πολλὰς δὲ καὶ ὑφ'	ἑαυτῇ	ἔχειν δουλωσαμένην; πῶς γὰρ οὔκ;
[342]	ἵπποις· οὐδὲ ἄλλη τέχνη οὐδεμία	ἑαυτῇ	οὐδὲ γὰρ προσδεῖται ἀλλ' ἐκείνῳ
[342]	ἥττονός τε καὶ ἀρχομένου (ὑπὸ	ἑαυτῆς.	συνωμολόγησε μὲν καὶ ταῦτα τελευτῶν,
[339]	ποιεῖν ἄττα ἐνίοτε διαμαρτάνειν τοῦ	ἑαυτοῖς	βελτίστου, ἃ δ' ἂν προστάττωσιν
[340]	ὁμολογεῖ τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε	ἑαυτοῖς	κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον
[339]	τὸ τὰ συμφέροντά ἐστι τίθεσθαι	ἑαυτοῖς,	τὸ δὲ μὴ ὀρθῶς ἀσύμφορα;
[336]	οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας	ἑαυτὸν	ὥσπερ θηρίον ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς
[330]	ἠδίκησεν. ὁ μὲν οὖν εὑρίσκων	ἑαυτοῦ	ἐν τῷ βίῳ πολλὰ ἀδικήματα
[343]	εὐδαίμονα ἐκεῖνον ποιοῦσιν ὑπηρετοῦντες (αὐτῷ,	ἑαυτοὺς	δὲ οὐδ' ὁπωστιοῦν. σκοπεῖσθαι δέ,
[348]	καὶ ἔθνη δυνάμενοι ἀνθρώπων ὑφ'	ἑαυτοὺς	ποιεῖσθαι· σὺ δὲ οἴει με
[331]	κακῆς ἐλπίδος· ~τῷ δὲ μηδὲν	ἑαυτῷ	ἄδικον συνειδότι ἡδεῖα ἐλπὶς ἀεὶ
[330]	ἐπιεικὴς πλουτήσας εὔκολός ποτ' ἂν	ἑαυτῷ	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'
[337]	αὐτὸν οἴει ἀποκρινεῖσθαι τὸ φαινόμενον	ἑαυτῷ,	ἐάντε ἡμεῖς ἀπαγορεύωμεν ἐάντε μή;
[350]	καὶ οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ	ἑαυτῷ	εἰς τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ'
[352]	στασιάζοντα καὶ οὐχ ὁμονοοῦντα αὐτὸν	ἑαυτῷ,	ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ ἑαυτῷ καὶ
[352]	αὐτὸν ἑαυτῷ, ἔπειτα ἐχθρὸν καὶ	ἑαυτῷ	καὶ τοῖς δικαίοις· ἦ γάρ;
[344]	τυγχάνει ὄν, τὸ δ' ἄδικον	ἑαυτῷ	λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα
[352]	διαφέρεσθαι, ἔτι δ' ἐχθρὸν εἶναι	ἑαυτῷ	τε καὶ τῷ ἐναντίῳ παντὶ
[347]	ἐπ' ἀναγκαῖον καὶ οὐκ ἔχοντες	ἑαυτῶν	βελτίοσιν ἐπιτρέψαι οὐδὲ ὁμοίοις. ἐπεὶ
[330]	τὰ χρήματα σπουδάζουσιν ὡς ἔργον	ἑαυτῶν,	καὶ κατὰ τὴν χρείαν ᾗπερ
[340]	ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ	ἐβούλου	λέγειν τὸ δίκαιον, τὸ τοῦ
[351]	δή, ὦ θαυμάσιε, ἐν ἑνὶ	ἐγγένηται	ἀδικία, μῶν μὴ ἀπολεῖ τὴν
[341]	ἵνα μὴ αὖθις ἡμῖν τοιοῦτον	ἐγγένηται,	διόρισαι ποτέρως λέγεις τὸν ἄρχοντά
[351]	τὴν δύναμιν, οἵαν, ᾧ ἂν	ἐγγένηται,	εἴτε πόλει τινὶ εἴτε γένει
[351]	τί δὲ ἂν ἐν δυοῖν	ἐγγένηται;	οὐ διοίσονται καὶ μισήσουσιν καὶ
[351]	ἐν ἐλευθέροις τε καὶ δούλοις	ἐγγιγνομένη	μισεῖν ποιήσει ἀλλήλους καὶ στασιάζειν
[330]	ὦ Σώκρατες, ὅτι, ἐπειδάν τις	ἐγγὺς	ᾖ τοῦ οἴεσθαι τελευτήσειν, εἰσέρχεται
[330]	ἀσθενείας ἢ καὶ ὥσπερ ἤδη	ἐγγυτέρω	ὢν τῶν ἐκεῖ μᾶλλόν τι
[330]	ὕπνων, ὥσπερ οἱ παῖδες, θαμὰ	ἐγειρόμενος	δειμαίνει (καὶ ζῇ μετὰ κακῆς
[330]	ἂν αὐτὸς Σερίφιος ὢν ὀνομαστὸς	ἐγένετο	οὔτ' ἐκεῖνος Ἀθηναῖος. καὶ τοῖς
[336]	πρότερος, (ὥστε αὐτῷ οἷός τ'	ἐγενόμην	ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων· ὦ
[354]	ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος	ἐγένου	καὶ χαλεπαίνων ἐπαύσω. οὐ μέντοι
[336]	ἐλέγχων ἐπειδάν τίς τι ἀποκρίνηται,	ἐγνωκὼς	τοῦτο, ὅτι ῥᾷον ἐρωτᾶν ἢ
[329]	χαλεπὴ τῷ τοιούτῳ συμβαίνει. καὶ	ἐγὼ	ἀγασθεὶς αὐτοῦ εἰπόντος ταῦτα, βουλόμενος
[336]	ἐὰν ὕθλους τοιούτους λέγῃς. καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας ἐξεπλάγην καὶ προσβλέπων αὐτὸν
[350]	οὐδὲν μὰ Δία, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·
[330]	(πάνυ μὲν οὖν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε εἰπέ·
[338]	οὐδαμῶς, ὦ ἄριστε, ἦν δ'	ἐγώ·	ἀλλὰ σαφέστερον εἰπὲ τί λέγεις.
[349]	λόγον ἐλέγχεις; (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ.	ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ ἔτι
[348]	ἂν μὲν τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀντικατατείναντες λέγωμεν αὐτῷ λόγον παρὰ
[337]	καὶ σὺ οὕτω ποιήσεις· ὧν	ἐγὼ	ἀπεῖπον, τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ
[349]	ἀλλ' οὐ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀποκνητέον γε τῷ λόγῳ ἐπεξελθεῖν
[348]	ὁποτέρως οὖν σοι, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀρέσκει. οὕτως, ἔφη. ἴθι δή,
[353]	τῆς ὄψεως. ἥτις, ἦν δ'	ἐγώ,	αὐτῶν ἡ ἀρετή· οὐ γάρ
[345]	ἂν ἡμᾶς τοσούσδε ὄντας εὐεργετήσῃς	ἐγὼ	γὰρ δή σοι λέγω τό
[344]	ἕκαστος ἡμῶν λυσιτελεστάτην ζωὴν ζῴη;	ἐγὼ	γὰρ οἶμαι, ἔφη ὁ Θρασύμαχος,
[335]	σοφῶν τε καὶ μακαρίων ἀνδρῶν.	ἐγὼ	γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός εἰμι κοινωνεῖν
[330]	αὐτὴν ἐποίησε τῆς νῦν οὔσης·	ἐγὼ	δὲ ἀγαπῶ ἐὰν μὴ ἐλάττω
[331]	μέν, ὦ Πολέμαρχε, ἴσως γιγνώσκεις,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ· δῆλον γὰρ ὅτι
[339]	φῂς εἶναι τὸ τοῦ κρείττονος,	ἐγὼ	δὲ ἀγνοῶ, σκεπτέον δή. σκόπει,
[350]	ἀλλ' εἴπερ τοῦτο ποιήσεις, ποίει·	ἐγὼ	δὲ ἐρωτήσω. ἐρώτα δή. τοῦτο
[350]	ἤ, εἰ βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα·	ἐγὼ	δέ σοι, ὥσπερ ταῖς γραυσὶν
[337]	δόξειεν. (τί οὖν, ἔφη, ἂν	ἐγὼ	δείξω ἑτέραν ἀπόκρισιν παρὰ πάσας
[334]	τοὺς ἀδίκους ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δίκαιον βλάπτειν, τοὺς δὲ δικαίους
[335]	λέγεσθαι. ἔστιν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	δικαίου ἀνδρὸς βλάπτειν καὶ ὁντινοῦν
[337]	οὐδέν γε κωλύει, ἦν δ'	ἐγώ·	εἰ δ' οὖν καὶ μὴ
[332]	ὦ πρὸς Διός, ἦν δ'	ἐγώ,	εἰ οὖν τις αὐτὸν ἤρετο·
[341]	(πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην	ἐγώ,	εἴ με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ
[337]	οὐκ ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ·	εἴ μοι σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν.
[338]	ἦ δ' ὅς. φημὶ γὰρ	ἐγὼ	εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο
[351]	μετὰ δικαιοσύνης· εἰ δ' ὡς	ἐγὼ	ἔλεγον, μετὰ ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι,
[339]	κρείττονος συμφέρον. νῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔμαθον ὃ λέγεις· εἰ δὲ
[336]	ἔφη, λέγεις. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	ἐπειδὴ δὲ οὐδὲ τοῦτο ἐφάνη
[341]	καὶ ἡ τέχνη, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπὶ τούτῳ πέφυκεν, ἐπὶ τῷ
[349]	ἀλλ' οὐ τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐρωτῶ, ἀλλ' εἰ τοῦ μὲν
[328]	χρῆν μέντοι. εἰ μὲν γὰρ	ἐγὼ	ἔτι ἐν δυνάμει ἦ τοῦ
[327]	μένετ' αὐτοῦ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔτι ἓν λείπεται, τὸ ἢν
[337]	παθεῖν; τί ἄλλο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἢ ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ
[348]	οὕτω τίθημι. τοῦτο, ἦν δ'	ἐγώ,	ἤδη στερεώτερον, ὦ ἑταῖρε, καὶ
[337]	εἰωθυῖα εἰρωνεία Σωκράτους, καὶ ταῦτ'	ἐγὼ	ᾔδη τε καὶ τούτοις προύλεγον,
[344]	ἄλλως ἔχειν; ἔοικας, ἦν δ'	ἐγώ	ἤτοι ἡμῶν γε οὐδὲν κήδεσθαι,
[342]	φαίνεται. (οὐκ ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ἰατρικὴ ἰατρικῇ τὸ συμφέρον σκοπεῖ
[349]	ἔφη, εὖ. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ ἔοικε τῷ φρονίμῳ καὶ
[339]	ἔφη. ταῦτ' ἔσται, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι εἰπέ· οὐ καὶ
[352]	δή, ἔφη. σκοπῶ, ἦν δ'	ἐγώ.	καί μοι λέγε· δοκεῖ τί
[352]	ἀπέχθωμαι. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὰ λοιπά μοι τῆς
[339]	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ τὸ ἀσύμφορα ποιεῖν τοῖς
[328]	θεῷ; ἀφ' ἵππων; ἦν δ'	ἐγώ·	καινόν γε τοῦτο. λαμπάδια ἔχοντες
[335]	ὅς. μαχούμεθα ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	κοινῇ ἐγώ τε καὶ σύ,
[331]	χρησιμώτατον εἶναι. (παγκάλως, ἦν δ'	ἐγώ,	λέγεις, ὦ Κέφαλε. τοῦτο δ'
[338]	ἀποδιδόναι. ὅτι μέν, ἦν δ'	ἐγώ,	μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ
[334]	νῦν δὲ πῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	μεταθώμεθα; τὸν δοκοῦντά τε, ἦ
[327]	ὑμᾶς, ἔφη, Πολέμαρχος περιμεῖναι. καὶ	ἐγὼ	μετεστράφην τε καὶ ἠρόμην ὅπου
[345]	λόγον; μὰ Δί' ἦν δ'	ἐγώ,	μὴ σύ γε· ἀλλὰ πρῶτον
[354]	τοῦ προτέρου μετρίως ἀπολαῦσαι, καὶ	ἐγώ	μοι δοκῶ οὕτω, πρὶν ὃ
[330]	ὁμώνυμος ἐμοὶ σχεδόν τι ὅσην	ἐγὼ	νῦν οὐσίαν κέκτημαι παραλαβὼν πολλάκις
[350]	μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ (ὡς	ἐγὼ	νῦν ῥᾳδίως λέγω, ἀλλ' ἑλκόμενος
[350]	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ ἄδικος ἡμῖν τοῦ ἀνομοίου
[350]	ναί. ἔοικεν ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὁ μὲν δίκαιος τῷ σοφῷ
[331]	τῶν ἱερῶν ἐπιμεληθῆναι. οὐκοῦν, ἔφη,	ἐγώ,	ὁ Πολέμαρχος, τῶν γε σῶν
[333]	ἀποδόσθαι ἵππον· τότε (δέ, ὡς	ἐγὼ	οἶμαι, ὁ ἱππικός. ἦ γάρ;
[339]	συμφέρον γέ τι εἶναι καὶ	ἐγὼ	ὁμολογῶ τὸ δίκαιον, σὺ δὲ
[327]	γὰρ κακῶς δοξάζεις, ἦν δ'	ἐγώ.	ὁρᾷς οὖν ἡμᾶς, ἔφη, ὅσοι
[348]	βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅσα ἄρτι Θρασύμαχος ἀγαθὰ διῆλθεν
[330]	τοι ἕνεκα ἠρόμην, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅτι μοι ἔδοξας οὐ σφόδρα
[343]	δὴ τί μάλιστα; ἦν δ'	ἐγώ.	(ὅτι οἴει τοὺς ποιμένας ἢ
[332]	δὲ μηδέν. μανθάνω, ἦν δ'	ἐγώ	ὅτι οὐ τὰ ὀφειλόμενα ἀποδίδωσιν
[336]	μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα, ἦν δ'	ἐγώ,	οὗ μοι δοκεῖ εἶναι τὸ
[342]	ἄλλο τι οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐδὲ ἰατρὸς οὐδείς, καθ' ὅσον
[336]	λέγε ὅτι ἂν λέγῃς· ὡς	ἐγὼ	οὐκ ἀποδέξομαι ἐὰν ὕθλους τοιούτους
[343]	ἔστιν; τί δέ; ἦν δ'	ἐγώ·	οὐκ ἀποκρίνεσθαι χρῆν μᾶλλον ἢ
[353]	ἔργον εἶναι. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ.	οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι
[337]	μαθεῖν παρὰ τοῦ εἰδότος· καὶ	ἐγὼ	οὖν τοῦτο ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς
[347]	διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλουσιν ἄρχειν
[328]	ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν δ'	ἐγώ,	οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἦιμεν οὖν
[350]	καὶ ἀνανεύσομαι. μηδαμῶς, ἦν δ'	ἐγώ,	παρά γε τὴν σαυτοῦ δόξαν.
[345]	τις ἡμῶν πέπονθεν, οὐ μόνος	ἐγώ·	πεῖσον οὖν, ὦ μακάριε, ἱκανῶς
[350]	θέρους ὄντος τότε καὶ εἶδον	ἐγώ,	πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον ἐρυθριῶντα
[331]	λέγειν. ἀλλὰ μέντοι, ἦν δ'	ἐγώ,	Σιμωνίδῃ γε οὐ ῥᾴδιον ἀπιστεῖν
[329]	ἢ πῶς σὺ αὐτὸ ἐξαγγέλλεις.	~(ἐγώ	σοι, ἔφη, νὴ τὸν Δία
[331]	τὰ ἱερά. (λέγε δή, εἶπον	ἐγώ,	σὺ ὁ τοῦ λόγου κληρονόμος,
[329]	γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν	ἐγὼ	τὰ αὐτὰ ταῦτα ἐπεπόνθη, ἕνεκά
[336]	λόγον· ὡς δὲ διεπαυσάμεθα καὶ	ἐγὼ	ταῦτ' εἶπον, οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν,
[336]	ἐφ' ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος. καὶ	ἐγώ	τε καὶ ὁ Πολέμαρχος δείσαντες
[336]	ἐν τῇ τῶν λόγων σκέψει	ἐγώ	τε καὶ ὅδε, εὖ ἴσθι
[335]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, κοινῇ	ἐγώ	τε καὶ σύ, ἐάν τις
[350]	καὶ ἀμαθίαν, εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	τοῦτο μὲν ἡμῖν οὕτω κείσθω,
[341]	καὶ ταῦτα. ἅδην, ἦν δ'	ἐγώ,	τῶν τοιούτων. ἀλλ' εἰπέ μοι·
[337]	ἐλέγχῃ. πῶς γὰρ ἄν, ἔφην	ἐγώ,	ὦ βέλτιστε, τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον
[347]	σὺ οὖν ποτέρως, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων, αἱρῇ; καὶ πότερον
[348]	ἔφη. ἴθι δή, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ
[341]	ποιεῖν συμφέρον. εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· δοκῶ σοι συκοφαντεῖν;
[354]	ὑπὸ σοῦ γε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ἐπειδή μοι πρᾷος
[337]	σοφὸς γὰρ εἶ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα
[351]	ἀδικίας. πάνυ ἄγαμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι οὐκ ἐπινεύεις
[342]	συνέφησε μόγις. οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς
[345]	οἶδα. τί δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Θρασύμαχε; τὰς ἄλλας ἀρχὰς
[328]	οἰκείους. καὶ μήν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, χαίρω γε διαλεγόμενος
[330]	γένοιτο. πότερον δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κέφαλε, ὧν κέκτησαι τὰ
[341]	γ' ἂν ἐπιχειρήσαιμι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ μακάριε. ἀλλ' ἵνα μὴ
[340]	Πολέμαρχος, ἐλέγετο. (οὐδέν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ' εἰ
[332]	τι. ἠινίξατο ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὡς ἔοικεν, ὁ Σιμωνίδης ποιητικῶς
[340]	καλεῖν τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ;	ἔγωγε,	εἶπον, ᾤμην σε τοῦτο λέγειν
[351]	τι οὕτως ἁπλῶς, ὦ Θρασύμαχε,	ἔγωγε	ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ πῃ σκέψασθαι·
[347]	ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν;	ἔγωγε,	ἔφη. διὰ ταῦτα τοίνυν, ἦν
[350]	πλεονεκτεῖ; ἢ οὐχ οὕτως ἔλεγες;	ἔγωγε,	ἔφη. (ὁ δέ γε δίκαιος
[339]	ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ ὡμολόγηται; οἶμαι	ἔγωγε,	ἔφη. (οἴου τοίνυν, ἦν δ'
[329]	ἐνταῦθα ἦλθον ἡλικίας. νῦν δ'	ἔγωγε	ἤδη ἐντετύχηκα οὐχ οὕτως ἔχουσιν
[331]	γε ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον	ἔγωγε	θείην ἂν εἰς τοῦτο ἀνδρὶ
[344]	τῶν εἰρημένων λόγον. καὶ δὴ	ἔγωγε	καὶ αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην τε
[347]	σοι λέγεσθαι; τὸν τοῦ δικαίου	ἔγωγε	λυσιτελέστερον βίον εἶναι. ~(ἤκουσας, ἦν
[345]	ποιμενικὴ εἶναι οὕτω δὲ ᾤμην	ἔγωγε	νυνδὴ ἀναγκαῖον εἶναι ἡμῖν ὁμολογεῖν
[334]	Δί' ἔφη, ἀλλ' οὐκέτι οἶδα	ἔγωγε	ὅτι ἔλεγον· τοῦτο μέντοι ἔμοιγε
[347]	πράγματα ἔχειν. τοῦτο μὲν οὖν	ἔγωγε	οὐδαμῇ συγχωρῶ (Θρασυμάχῳ, ὡς τὸ
[346]	τότε, ὅταν προῖκα ἐργάζηται; οἶμαι	ἔγωγε.	οὐκοῦν, ὦ Θρασύμαχε, τοῦτο ἤδη
[339]	τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς εἶναι;	ἔγωγε.	(πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν οἱ
[349]	τινα λέγεις, ἕτερον δὲ (ἄμουσον;	ἔγωγε.	πότερον φρόνιμον καὶ πότερον ἄφρονα;
[352]	λόγου, ἔφη, θαρρῶν· οὐ γὰρ	ἔγωγέ	σοι ἐναντιώσομαι, ἵνα μὴ τοῖσδε
[331]	ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ τοῦτ'	ἔγωγε	τίθημι τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν
[339]	δέ τινας οὐκ ὀρθῶς; οἶμαι	ἔγωγε.	τὸ δὲ ὀρθῶς ἆρα τὸ
[346]	τοῦ κρείττονος. διὰ δὴ ταῦτα	ἔγωγε,	ὦ φίλε Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι
[328]	τὸ ἄστυ, οὐδὲν ἂν σὲ	ἔδει	δεῦρο (ἰέναι, ἀλλ' ἡμεῖς ἂν
[344]	δὴ ἔγωγε καὶ αὐτὸς πάνυ	ἐδεόμην	τε καὶ εἶπον· ὦ δαιμόνιε
[338]	τε Γλαύκων καὶ οἱ ἄλλοι	ἐδέοντο	αὐτοῦ μὴ ἄλλως ποιεῖν. καὶ
[330]	ἦν δ' ἐγώ, ὅτι μοι	ἔδοξας	οὐ σφόδρα (ἀγαπᾶν τὰ χρήματα,
[328]	Κέφαλος. καὶ μάλα πρεσβύτης μοι	ἔδοξεν	εἶναι· διὰ χρόνου γὰρ καὶ
[327]	καὶ ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ	ἔδοξεν	εἶναι, οὐ μέντοι ἧττον ἐφαίνετο
[329]	εὖ οὖν μοι καὶ τότε	ἔδοξεν	ἐκεῖνος εἰπεῖν, καὶ νῦν οὐχ
[350]	~(τί δὲ ἰατρικός; ἐν τῇ	ἐδωδῇ	ἢ πόσει ἐθέλειν ἄν τι
[336]	δὴ οἴου, εἰ μὲν χρυσίον	ἐζητοῦμεν,	οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς ἑκόντας
[348]	ὃ βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε	ἐθαύμασα,	εἰ ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας
[345]	ἀρχὰς οὐκ ἐννοεῖς ὅτι οὐδεὶς	ἐθέλει	ἄρχειν ἑκών, ἀλλὰ μισθὸν αἰτοῦσιν,
[350]	δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν πλείω ἂν	ἐθέλειν	αἱρεῖσθαι ἢ ὅσα ἄλλος ἐπιστήμων
[350]	ἐν τῇ ἐδωδῇ ἢ πόσει	ἐθέλειν	ἄν τι ἰατρικοῦ πλεονεκτεῖν ἢ
[347]	προσεῖναι καὶ ζημίαν, εἰ μέλλουσιν	ἐθέλειν	ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει τὸ ἑκόντα
[338]	Σωκράτους σοφία· αὐτὸν μὲν μὴ	ἐθέλειν	διδάσκειν, παρὰ δὲ τῶν ἄλλων
[346]	Θρασύμαχε, καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα	ἐθέλειν	ἑκόντα ἄρχειν καὶ τὰ ἀλλότρια
[349]	ἄριστε, μουσικὸς ἀνὴρ ἁρμοττόμενος λύραν	ἐθέλειν	μουσικοῦ ἀνδρὸς ἐν τῇ ἐπιτάσει
[349]	δικαίου δοκεῖ τί σοι ἂν	ἐθέλειν	πλέον ἔχειν; οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ
[347]	πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς	ἐθέλῃ	ἄρχειν· ἣν δείσαντές μοι φαίνονται
[343]	καὶ τοῖς γνωρίμοις, ὅταν μηδὲν	ἐθέλῃ	αὐτοῖς ὑπηρετεῖν παρὰ τὸ δίκαιον·
[350]	σοφὸς τοῦ μὲν ὁμοίου οὐκ	ἐθελήσει	πλεονεκτεῖν, τοῦ δὲ ἀνομοίου τε
[347]	μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν	ἐθελήσειν	ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν,
[338]	τί οὐκ ἐπαινεῖς; ἀλλ' οὐκ	ἐθελήσεις.	ἐὰν μάθω γε πρῶτον, ἔφην,
[337]	ὅτι σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ	ἐθελήσοις,	εἰρωνεύσοιο δὲ καὶ πάντα μᾶλλον
[344]	ἀδικηθέντας καὶ ἀδικῆσαι οὐκ ἂν	ἐθέλοντας	ἀθλιωτάτους. ἔστιν δὲ τοῦτο τυραννίς,
[330]	οὖν καὶ συγγενέσθαι εἰσίν, οὐδὲν	ἐθέλοντες	ἐπαινεῖν ἀλλ' ἢ τὸν πλοῦτον.
[347]	δ' ἐγώ, οὔτε χρημάτων ἕνεκα	ἐθέλουσιν	ἄρχειν οἱ ἀγαθοὶ οὔτε τιμῆς·
[331]	πρὸς τὸν οὕτως ἔχοντα πάντα	ἐθέλων	τἀληθῆ λέγειν. (ὀρθῶς, ἔφη, λέγεις.
[347]	ὃν (ἄρχουσιν οἱ ἐπιεικέστατοι, ὅταν	ἐθέλωσιν	ἄρχειν. ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι
[340]	ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον εἶναι	ἔθετο	Θρασύμαχος. καὶ γὰρ τὸ τοῦ
[340]	ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον εἶναι	ἔθετο.	ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος ὡμολόγησεν
[348]	τε ἀδικεῖν, πόλεις τε καὶ	ἔθνη	δυνάμενοι ἀνθρώπων ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι·
[351]	ἢ κλέπτας ἢ ἄλλο τι	ἔθνος,	ὅσα κοινῇ ἐπί τι ἔρχεται
[351]	ἀδίκως, πρᾶξαι ἄν τι δύνασθαι,	εἰ	ἀδικοῖεν ἀλλήλους; (οὐ δῆτα, ἦ
[339]	ἀλλ' ὅτι μὲν τοῦτο σκεπτέον	εἰ	ἀληθῆ λέγεις, δῆλον. ἐπειδὴ γὰρ
[334]	τούτου καὶ φὼρ δεινός. ἔοικεν.	εἰ	ἄρα ὁ δίκαιος ἀργύριον δεινὸς
[335]	ἀληθῆ λέγειν, ἔφη, ὦ Σώκρατες.	(εἰ	ἄρα τὰ ὀφειλόμενα ἑκάστῳ ἀποδιδόναι
[350]	με εἰπεῖν ὅσα βούλομαι, ἤ,	εἰ	βούλει ἐρωτᾶν, ἐρώτα· ἐγὼ δέ
[329]	οὗτοι οὐ τὸ αἴτιον αἰτιᾶσθαι.	εἰ	γὰρ ἦν τοῦτ' αἴτιον, κἂν
[348]	ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι τις εἴπῃ.	εἰ	γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν ἀδικίαν
[345]	καὶ πῶς, ἔφη, σὲ πείσω;	εἰ	γὰρ οἷς νυνδὴ ἔλεγον μὴ
[336]	Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι·	εἰ	γάρ τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ
[347]	ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν	εἰ	γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ
[337]	γε κωλύει, ἦν δ' ἐγώ·	εἰ	δ' οὖν καὶ μὴ ἔστιν
[351]	ἡ δικαιοσύνη σοφία μετὰ δικαιοσύνης·	εἰ	δ' ὡς ἐγὼ ἔλεγον, μετὰ
[339]	δ' ἐγώ, ἔμαθον ὃ λέγεις·	εἰ	δὲ ἀληθὲς ἢ μή, πειράσομαι
[352]	ὡς σὺ τὸ πρῶτον ἐτίθεσο·	εἰ	δὲ καὶ ἄμεινον ζῶσιν οἱ
[329]	τὸ γῆρας μετρίως ἐστὶν ἐπίπονον·	εἰ	δὲ μή, καὶ γῆρας, ὦ
[346]	ἡ τοῦ μισθοῦ λῆψις, ἀλλ'	εἰ	δεῖ ἀκριβῶς σκοπεῖσθαι, ἡ μὲν
[328]	ἔοικεν, ἔφη, μενετέον εἶναι. ἀλλ'	εἰ	δοκεῖ, ἦν δ' ἐγώ, οὕτω
[348]	βούλει λέγειν, ἀλλὰ τόδε ἐθαύμασα,	εἰ	ἐν ἀρετῆς καὶ σοφίας τιθεῖς
[341]	ἔφην ἐγώ, εἴ με ἔροιο	εἰ	ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι σώματι ἢ
[331]	παρὰ φίλου ἀνδρὸς σωφρονοῦντος ὅπλα,	εἰ	μανεὶς ἀπαιτοῖ, ὅτι οὔτε χρὴ
[339]	ἔφη, προσθήκη. οὔπω δῆλον οὐδ'	εἰ	μεγάλη· ἀλλ' ὅτι μὲν τοῦτο
[347]	(αὐτοῖς ἀνάγκην προσεῖναι καὶ ζημίαν,	εἰ	μέλλουσιν ἐθέλειν ἄρχειν ὅθεν κινδυνεύει
[328]	εἰς τὸν Πειραιᾶ. χρῆν μέντοι.	εἰ	μὲν γὰρ ἐγὼ ἔτι ἐν
[351]	ἢ ἀνάγκη αὐτῇ μετὰ δικαιοσύνης;	(εἰ	μέν, ἔφη, ὡς σὺ ἄρτι
[332]	ἀποδιδοῦσα τέχνη δικαιοσύνη ἂν καλοῖτο;	εἰ	μέν τι, ἔφη, δεῖ ἀκολουθεῖν,
[336]	ἁμαρτάνομεν. μὴ γὰρ δὴ οἴου,	εἰ	μὲν χρυσίον ἐζητοῦμεν, οὐκ ἄν
[351]	ἦ δ' ὅς. τί δ'	εἰ	μὴ ἀδικοῖεν; οὐ μᾶλλον; πάνυ
[336]	αὐτὸν ἐφοβούμην, καί μοι δοκῶ,	εἰ	μὴ πρότερος ἑωράκη αὐτὸν ἢ
[343]	τῷ μὲν δικαίῳ ὑπάρχει, καὶ	εἰ	μηδεμία ἄλλη ζημία, τά γε
[340]	ἐγώ, ὦ Πολέμαρχε, διαφέρει, ἀλλ'	εἰ	νῦν οὕτω λέγει Θρασύμαχος, οὕτως
[353]	μάθοις ὃ ἄρτι ἠρώτων, πυνθανόμενος	εἰ	οὐ τοῦτο ἑκάστου εἴη ἔργον
[350]	καὶ ἔχω περὶ αὐτῶν λέγειν.	εἰ	οὖν λέγοιμι, εὖ οἶδ' ὅτι
[332]	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,	εἰ	οὖν τις αὐτὸν ἤρετο· ὦ
[338]	που τό γε τοιόνδε φῄς·	εἰ	Πουλυδάμας ἡμῶν κρείττων ὁ παγκρατιαστὴς
[333]	τι σπουδαῖον εἴη ἡ δικαιοσύνη,	εἰ	πρὸς τὰ ἄχρηστα χρήσιμον ὂν
[353]	γάρ πω τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλ'	εἰ	τῇ οἰκείᾳ μὲν ἀρετῇ τὸ
[349]	ἦν δ' ἐγώ, ἐρωτῶ, ἀλλ'	εἰ	τοῦ μὲν (δικαίου μὴ ἀξιοῖ
[351]	τόδε δέ μοι λέγε· ἆρα	εἰ	τοῦτο ἔργον ἀδικίας, μῖσος ἐμποιεῖν
[337]	μηδέν; πότερον, ὦ θαυμάσιε, μηδ'	εἰ	τούτων τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ'
[341]	τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην ἐγώ,	εἴ	με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι
[337]	ἂν θαυμάσαιμι, ἦν δ' ἐγώ·	εἴ	μοι σκεψαμένῳ οὕτω δόξειεν. (τί
[337]	ἀποκρινοῖτο τῷ οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ'	εἴ	σοι εἶπεν· ὦ Θρασύμαχε, πῶς
[341]	πρὸς ταῦτα κακούργει καὶ συκοφάντει,	εἴ	τι δύνασαι οὐδέν σου παρίεμαι
[337]	εἰδὼς μηδὲ φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα,	εἴ	τι καὶ οἴεται, περὶ τούτων
[337]	Θρασύμαχε· εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι	εἴ	τινα ἔροιο ὁπόσα ἐστὶν τὰ
[330]	καὶ ἀναλογίζεται ἤδη καὶ σκοπεῖ	εἴ	τινά τι ἠδίκησεν. ὁ μὲν
[331]	λέγω· πᾶς ἄν που εἴποι,	εἴ	τις λάβοι παρὰ φίλου ἀνδρὸς
[350]	ὅρα ἐπιστήμης τε καὶ ἀνεπιστημοσύνης	εἴ	τίς σοι δοκεῖ ἐπιστήμων ὁστισοῦν
[337]	πάντα μᾶλλον ποιήσοις ἢ ἀποκρινοῖο,	εἴ	τίς τί σε ἐρωτᾷ. σοφὸς
[329]	πρὸς τἀφροδίσια; ἔτι οἷός τε	εἶ	γυναικὶ συγγίγνεσθαι” καὶ ὅς, εὐφήμει,
[337]	τοῦτο ἀξιῶ παθεῖν. ἡδὺς γὰρ	εἶ,	ἔφη· ἀλλὰ πρὸς τῷ μαθεῖν
[340]	τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης γὰρ	εἶ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐν τοῖς
[338]	ἅμα καὶ δίκαιον. βδελυρὸς γὰρ	εἶ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ ταύτῃ
[337]	τί σε ἐρωτᾷ. σοφὸς γὰρ	εἶ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·
[348]	νομιζόμενα λέγοντες· νῦν δὲ δῆλος	εἶ	ὅτι φήσεις αὐτὸ καὶ καλὸν
[343]	αὐτοὶ ὠφελήσονται. καὶ οὕτω πόρρω	εἶ	περί τε τοῦ δικαίου καὶ
[328]	φαίνεται τοῦτο, ἐπειδὴ ἐνταῦθα ἤδη	εἶ	τῆς ἡλικίας ὃ δὴ ἐπὶ
[344]	πολὺν τὸν λόγον· οὐ μὴν	εἴασάν	γε αὐτὸν οἱ παρόντες, ἀλλ'
[344]	βιωσόμεθα ἀγνοοῦντες ὃ σὺ φῂς	εἰδέναι.	ἀλλ' ὠγαθέ, προθυμοῦ καὶ ἡμῖν
[337]	μὲν μὴ εἰδὼς μηδὲ φάσκων	εἰδέναι,	ἔπειτα, εἴ τι καὶ οἴεται,
[338]	λέγειν· σὺ γὰρ δὴ φῂς	εἰδέναι	καὶ ἔχειν εἰπεῖν. μὴ οὖν
[354]	γέγονεν ἐκ τοῦ διαλόγου μηδὲν	(εἰδέναι·	ὁπότε γὰρ τὸ δίκαιον μὴ
[336]	ἀλλ' εἴπερ ὡς ἀληθῶς βούλει	εἰδέναι	τὸ δίκαιον ὅτι ἔστι, μὴ
[350]	καὶ θέρους ὄντος τότε καὶ	εἶδον	ἐγώ, πρότερον δὲ οὔπω, Θρασύμαχον
[337]	ὅπερ προσήκει πάσχειν τῷ μὴ	εἰδότι;	προσήκει δέ που μαθεῖν παρὰ
[337]	δέ που μαθεῖν παρὰ τοῦ	εἰδότος·	καὶ ἐγὼ οὖν τοῦτο ἀξιῶ
[337]	τὶς ἀποκρίναιτο πρῶτον μὲν μὴ	εἰδὼς	μηδὲ φάσκων εἰδέναι, ἔπειτα, εἴ
[350]	γραυσὶν ταῖς τοὺς μύθους λεγούσαις,	εἶεν”	ἐρῶ καὶ κατανεύσομαι καὶ ἀνανεύσομαι.
[337]	ἂν αὐτῷ εἶπες πρὸς ταῦτα;	εἶεν,	ἔφη· ὡς δὴ ὅμοιον τοῦτο
[332]	(ἡ τοῖς ὄψοις τὰ ἡδύσματα.	εἶεν·	ἡ οὖν δὴ τίσιν τί
[336]	πλουσίου ἀνδρός. ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ· ἐπειδὴ δὲ
[353]	τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον εἶναι.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ. οὐκοῦν καὶ
[350]	ἀδικίαν κακίαν τε καὶ ἀμαθίαν,	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, τοῦτο μὲν
[341]	τὸ τοῦ κρείττονος ποιεῖν συμφέρον.	εἶεν,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Θρασύμαχε·
[332]	ἐν τῷ συμμαχεῖν, ἔμοιγε δοκεῖ.	εἶεν·	μὴ κάμνουσί γε μήν, ὦ
[349]	ἔοικεν; ἀλλὰ τί μέλλει; ἔφη.	εἶεν,	ὦ Θρασύμαχε· μουσικὸν δέ τινα
[351]	ὅτι καὶ δυνατώτερον καὶ ἰσχυρότερον	εἴη	ἀδικία δικαιοσύνης· νῦν δέ γ'
[332]	Σιμωνίδης ποιητικῶς (τὸ δίκαιον ὃ	εἴη.	διενοεῖτο μὲν γάρ, ὡς φαίνεται,
[332]	γάρ, ὡς φαίνεται, ὅτι τοῦτ'	εἴη	δίκαιον, τὸ προσῆκον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι,
[353]	πυνθανόμενος εἰ οὐ τοῦτο ἑκάστου	εἴη	ἔργον ὃ ἂν ἢ μόνον
[340]	τοῦ κρείττονος συμφέρον δίκαιον ἂν	εἴη	ἢ τὸ μὴ συμφέρον. ἀλλ'
[333]	φίλε, πάνυ γέ τι σπουδαῖον	εἴη	ἡ δικαιοσύνη, εἰ πρὸς τὰ
[331]	τοιαῦτα ἀποδιδόναι, οὔτε δίκαιος ἂν	εἴη	ὁ ἀποδιδούς, οὐδ' αὖ πρὸς
[337]	οἴεται, περὶ τούτων ἀπειρημένον αὐτῷ	εἴη	ὅπως μηδὲν ἐρεῖ ὧν ἡγεῖται
[327]	τε καὶ ἠρόμην ὅπου αὐτὸς	εἴη.	οὗτος, ἔφη, ὄπισθεν προσέρχεται· ἀλλὰ
[350]	ὡμολογοῦμεν, ᾧ γε ὅμοιος ἑκάτερος	εἴη,	τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον εἶναι. ὡμολογοῦμεν
[348]	ἀρετήν, τὴν δὲ ἀδικίαν κακίαν;	εἰκός	γ' ἔφη, ὦ ἥδιστε, ἐπειδή
[337]	~ἐλεεῖσθαι οὖν ἡμᾶς πολὺ (μᾶλλον	εἰκός	ἐστίν που ὑπὸ ὑμῶν τῶν
[338]	φαύλου; ~ἀλλὰ σὲ δὴ μᾶλλον	(εἰκὸς	λέγειν· σὺ γὰρ δὴ φῂς
[334]	μὴ δοκῶσι, καὶ ἐχθροὺς ὡσαύτως;	εἰκὸς	μέν, ἔφη, οὓς ἄν τις
[335]	ἀνδρῶν. ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ἕτοιμός	εἰμι	κοινωνεῖν τῆς μάχης. ~(ἀλλ' οἶσθα,
[329]	γὰρ πλουσίοις πολλὰ παραμύθιά φασιν	εἶναι.	ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις· οὐ γὰρ
[328]	ὁ Γλαύκων, ἔοικεν, ἔφη, μενετέον	εἶναι.	ἀλλ' εἰ δοκεῖ, ἦν δ'
[340]	τοὺς ἄρχοντας ὡμολόγεις οὐκ ἀναμαρτήτους	εἶναι	ἀλλά τι καὶ ἐξαμαρτάνειν. (συκοφάντης
[331]	πότερα τὴν ἀλήθειαν αὐτὸ φήσομεν	εἶναι	ἁπλῶς οὕτως καὶ τὸ ἀποδιδόναι
[332]	Σιμωνίδης τὸ τὰ ὀφειλόμενα δίκαιον	εἶναι	ἀποδιδόναι. ἄλλο μέντοι νὴ Δί'
[342]	ὁ κυβερνήτης ὁ ἀκριβὴς ναυτῶν	εἶναι	ἄρχων ἀλλ' οὐ ναύτης; (ὡμολόγηται.
[342]	γὰρ ὁ ἀκριβὴς ἰατρὸς σωμάτων	εἶναι	ἄρχων ἀλλ' οὐ χρηματιστής. ἢ
[345]	ἐπεὶ τά γε αὑτῆς ὥστ'	εἶναι	βελτίστη ἱκανῶς δήπου ἐκπεπόρισται, ἕως
[328]	καὶ μάλα πρεσβύτης μοι ἔδοξεν	εἶναι·	διὰ χρόνου γὰρ καὶ (ἑωράκη
[339]	~ἐν ἁπάσαις (ταῖς πόλεσιν ταὐτὸν	εἶναι	δίκαιον, τὸ τῆς καθεστηκυίας ἀρχῆς
[353]	οὐκοῦν ἀρετήν γε συνεχωρήσαμεν ψυχῆς	εἶναι	δικαιοσύνην, κακίαν δὲ ἀδικίαν; συνεχωρήσαμεν
[352]	καὶ διαφέρεσθαι, ἔτι δ' ἐχθρὸν	εἶναι	ἑαυτῷ τε καὶ τῷ ἐναντίῳ
[339]	μέντοι τοῖς ἄρχουσιν δίκαιον φῂς	εἶναι;	ἔγωγε. (πότερον δὲ ἀναμάρτητοί εἰσιν
[340]	Πολέμαρχε, ὑπὸ τῶν ἀρχόντων δίκαιον	εἶναι	ἔθετο Θρασύμαχος. καὶ γὰρ τὸ
[340]	κρείττονος, ὦ Κλειτοφῶν, συμφέρον (δίκαιον	εἶναι	ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα θέμενος
[353]	δοκεῖ τοῦτο ἑκάστου (πράγματος ἔργον	εἶναι.	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ. οὐκοῦν
[353]	οὐκοῦν καὶ ἀρετὴ δοκεῖ σοι	εἶναι	ἑκάστῳ ᾧπερ καὶ ἔργον τι
[334]	καὶ κατὰ Σιμωνίδην κλεπτική τις	εἶναι,	ἐπ' ὠφελίᾳ μέντοι τῶν φίλων
[346]	ἑκάστης τῆς τέχνης ἰδίαν ὡμολογήσαμεν	εἶναι;	ἔστω, ἔφη. ἥντινα ἄρα ὠφελίαν
[349]	ἂν πλεονεκτεῖν καὶ ἡγοῖτο δίκαιον	εἶναι,	ἢ οὐκ ἂν ἡγοῖτο; ἡγοῖτ'
[336]	τίνος; ἔφη. οἶμαι αὐτὸ Περιάνδρου	εἶναι	ἢ Περδίκκου ἢ Ξέρξου ἢ
[344]	μᾶλλον συμφέρει ἰδίᾳ αὑτῷ ἄδικον	εἶναι	ἢ τὸ δίκαιον. πάντων δὲ
[334]	πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ χρηστοὺς	εἶναι,	ἢ τοὺς ὄντας, κἂν μὴ
[347]	τοῦ δικαίου ἔγωγε λυσιτελέστερον βίον	εἶναι.	~(ἤκουσας, ἦν δ' ἐγώ, ὅσα
[345]	δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ ἀναγκαῖον	εἶναι	ἡμῖν ὁμολογεῖν πᾶσαν ἀρχήν, καθ'
[352]	μοι λέγε· δοκεῖ τί σοι	εἶναι	ἵππου ἔργον; (ἔμοιγε. ἆρ' οὖν
[348]	φρόνιμοί σοι, ὦ Θρασύμαχε, δοκοῦσιν	εἶναι	καὶ ἀγαθοὶ οἱ ἄδικοι; οἵ
[351]	σκέψασθαι· (πόλιν φαίης ἂν ἄδικον	εἶναι	καὶ ἄλλας πόλεις ἐπιχειρεῖν δουλοῦσθαι
[348]	αὖ ἀγαθὰ ἔχει τὸ δίκαιον	εἶναι,	καὶ αὖθις οὗτος, καὶ ἄλλον
[339]	ἐπειδὴ γὰρ συμφέρον γέ τι	εἶναι	καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ τὸ δίκαιον,
[338]	τὸ σῶμα, τοῦτο τὸ (σιτίον	εἶναι	καὶ ἡμῖν τοῖς ἥττοσιν ἐκείνου
[336]	ἂν ἄλλο τις αὐτὸ φαίη	εἶναι;	(καὶ ὁ Θρασύμαχος πολλάκις μὲν
[350]	οὖν διωμολογησάμεθα τὴν δικαιοσύνην ἀρετὴν	εἶναι	καὶ σοφίαν, τὴν δὲ ἀδικίαν
[348]	αὐτὸ καὶ καλὸν καὶ ἰσχυρὸν	εἶναι	καὶ τἆλλα αὐτῷ πάντα προσθήσεις
[338]	τοῦ κρείττονος φῂς συμφέρον δίκαιον	εἶναι.	καὶ τοῦτο, ὦ Θρασύμαχε, τί
[339]	Θρασύμαχε, καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον	εἶναι	καίτοι ἔμοιγε ἀπηγόρευες ὅπως μὴ
[351]	ἀλλήλους καὶ στασιάζειν καὶ ἀδυνάτους	εἶναι	κοινῇ μετ' (ἀλλήλων πράττειν; πάνυ
[347]	τὸν τοῦ ἀδίκου βίον φάσκων	εἶναι	κρείττω ἢ τὸν τοῦ δικαίου.
[353]	ζῆν; οὐ ψυχῆς φήσομεν ἔργον	εἶναι;	μάλιστά γ' ἔφη. οὐκοῦν καὶ
[334]	δοκεῖν αὐτοῖς πολλοὺς μὲν χρηστοὺς	εἶναι	μὴ ὄντας, πολλοὺς δὲ τοὐναντίον;
[334]	τὸν δοκοῦντα χρηστόν, τοῦτον φίλον	εἶναι.	νῦν δὲ πῶς, ἦν δ'
[334]	ὦ Σώκρατες· πονηρὸς γὰρ ἔοικεν	εἶναι	ὁ λόγος. τοὺς ἀδίκους ἄρα,
[347]	πολὺ δέ μοι δοκεῖ μεῖζον	εἶναι	ὃ νῦν λέγει Θρασύμαχος, τὸν
[328]	δὴ ἐπὶ γήραος οὐδῷ” φασιν	εἶναι	οἱ ποιηταί, πότερον χαλεπὸν τοῦ
[347]	τὸ φιλότιμόν τε καὶ φιλάργυρον	εἶναι	ὄνειδος λέγεταί τε καὶ ἔστιν;
[354]	ἔφη. ἀλλὰ μὴν ἄθλιόν γε	εἶναι	οὐ λυσιτελεῖ, εὐδαίμονα δέ. πῶς
[327]	ἡ τῶν ἐπιχωρίων πομπὴ ἔδοξεν	εἶναι,	οὐ μέντοι ἧττον ἐφαίνετο πρέπειν
[331]	τῶν χρημάτων κτῆσιν πλείστου ἀξίαν	εἶναι,	οὔ (τι παντὶ ἀνδρὶ ἀλλὰ
[345]	οὐδ' οἶμαι ἀδικίαν δικαιοσύνης κερδαλεώτερον	εἶναι,	οὐδ' ἐὰν ἐᾷ τις αὐτὴν
[353]	ἀποδοῖμεν καὶ φαῖμεν ἴδια ἐκείνης	εἶναι;	οὐδενὶ ἄλλῳ. τί δ' αὖ
[345]	ἂν μηδὲν ἐνδέῃ τοῦ ποιμενικὴ	εἶναι	οὕτω δὲ ᾤμην ἔγωγε νυνδὴ
[331]	ἔχοντι, ὦ Σώκρατες, πλοῦτον χρησιμώτατον	εἶναι.	(παγκάλως, ἦν δ' ἐγώ, λέγεις,
[352]	(ἂν) ταῦτα τούτων φαμὲν ἔργα	εἶναι;	πάνυ γε. ~(τί δέ; μαχαίρᾳ
[348]	τελέας οὔσης δικαιοσύνης λυσιτελεστέραν φῂς	εἶναι;	(πάνυ μὲν οὖν καὶ φημί,
[339]	ἀναγκαῖον συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί, δίκαιον	εἶναι	ποιεῖν τοὐναντίον ἢ ὃ σὺ
[334]	τοὺς ἐχθρούς. (φίλους δὲ λέγεις	εἶναι	πότερον τοὺς δοκοῦντας ἑκάστῳ χρηστοὺς
[343]	μηδὲν ὠφελεῖσθαι διὰ τὸ δίκαιον	εἶναι,	πρὸς δὲ τούτοις ἀπεχθέσθαι τοῖς
[333]	ἐν εἰρήνῃ φαίης ἂν χρήσιμον	εἶναι;	πρὸς τὰ συμβόλαια, ὦ Σώκρατες.
[341]	ἄλλο ἢ ὅτι μάλιστα τελέαν	εἶναι;	(πῶς τοῦτο ἐρωτᾷς; ὥσπερ, ἔφην
[341]	με ἔροιο εἰ ἐξαρκεῖ σώματι	εἶναι	σώματι ἢ προσδεῖταί τινος, εἴποιμ'
[340]	κακὰ προστάττειν, τοῖς δὲ δίκαιον	εἶναι	ταῦτα ποιεῖν. τὸ γὰρ τὰ
[350]	ἔφαμεν δὲ δὴ καὶ ἰσχυρὸν	εἶναι	τὴν ἀδικίαν. ἢ οὐ μέμνησαι,
[333]	φυλάττειν καὶ μηδὲν χρῆσθαι, χρήσιμον	εἶναι	τὴν δικαιοσύνην, ὅταν δὲ χρῆσθαι,
[339]	συμβαίνει τῷ ὀρθῶς λογιζομένῳ πανταχοῦ	εἶναι	τὸ αὐτὸ δίκαιον, τὸ τοῦ
[336]	ἀπόκριναι καὶ εἰπὲ τί φῂς	εἶναι	τὸ δίκαιον. καὶ ὅπως μοι
[338]	δ' ὅς. φημὶ γὰρ ἐγὼ	εἶναι	τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι
[347]	ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν	εἶναι	τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ
[336]	δ' ἐγώ, οὗ μοι δοκεῖ	εἶναι	τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι δίκαιον
[338]	ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς ἀρχομένοις	εἶναι,	τὸ σφίσι συμφέρον, καὶ τὸν
[339]	δὲ προστιθεῖς καὶ αὐτὸ φῂς	εἶναι	τὸ τοῦ κρείττονος, ἐγὼ δὲ
[339]	ἂν προστάττωσιν οἱ ἄρχοντες δίκαιον	εἶναι	τοῖς ἀρχομένοις ποιεῖν; ταῦτ' οὐχ
[338]	δὲ φιλονικεῖν πρὸς τὸ ἐμὲ	εἶναι	τὸν ἀποκρινόμενον. τελευτῶν δὲ συνεχώρησεν,
[335]	τὸ πρῶτον ἐλέγομεν, λέγοντες δίκαιον	εἶναι	τὸν μὲν φίλον εὖ ποιεῖν,
[334]	ὅσοι διημαρτήκασιν (τῶν ἀνθρώπων, δίκαιον	εἶναι	τοὺς μὲν φίλους βλάπτειν πονηροὶ
[336]	τὸ ῥῆμα, τὸ φάναι δίκαιον	εἶναι	τοὺς μὲν φίλους ὠφελεῖν, τοὺς
[335]	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι φησίν τις δίκαιον	εἶναι,	τοῦτο δὲ δὴ νοεῖ αὐτῷ
[341]	καὶ οὐκ ἐξαρκεῖ αὐτῷ τοιούτῳ	εἶναι.	τούτῳ οὖν ὅπως ἐκπορίζῃ τὰ
[346]	ἑκάστοτε τῶν τεχνῶν τούτῳ ἑτέραν	εἶναι,	τῷ ἑτέραν τὴν δύναμιν ἔχειν;
[340]	κρείττων αὑτῷ συμφέρειν· τοῦτο ποιητέον	εἶναι	τῷ ἥττονι, καὶ τὸ δίκαιον
[340]	τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον δοκοῦν	εἶναι	τῷ κρείττονι, ἐάντε συμφέρῃ ἐάντε
[336]	οὐκ ἄν ποτε ἡμᾶς ἑκόντας	εἶναι	ὑποκατακλίνεσθαι ἀλλήλοις ἐν τῇ ζητήσει
[353]	καὶ ἀρετήν φαμέν τινα ψυχῆς	εἶναι;	φαμέν. (ἆρ' οὖν ποτε, ὦ
[339]	αὑτοῖς προστάττωσιν, τοῖς δὲ δίκαιον	εἶναι	φῇς ταῦτα ποιεῖν ἃ ἐκεῖνοι
[335]	δὲ μή, δοκεῖν ἀλλὰ μὴ	εἶναι	φίλον. καὶ περὶ τοῦ ἐχθροῦ
[333]	ἄλλων; ὅταν παρακαταθέσθαι καὶ σῶν	εἶναι,	ὦ Σώκρατες. οὐκοῦν λέγεις ὅταν
[339]	ἄρχουσί τε καὶ κρείττοσι δίκαιον	εἶναι	ὡμολογῆσθαί σοι, ὅταν οἱ μὲν
[350]	ἑκάτερος εἴη, τοιοῦτον καὶ ἑκάτερον	εἶναι.	ὡμολογοῦμεν γάρ. ὁ μὲν ἄρα
[348]	μέντοι ἢ αἰσχρὸν αὐτὸ ὡμολόγεις	εἶναι	ὥσπερ ἄλλοι τινές, εἴχομεν ἄν
[343]	ὁ Θρασύμαχος ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι,	εἰπέ	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τίτθη
[341]	δ' ἐγώ, τῶν τοιούτων. ἀλλ'	εἰπέ	μοι· ὁ τῷ ἀκριβεῖ λόγῳ
[339]	ἦν δ' ἐγώ. καί μοι	εἰπέ·	οὐ καὶ πείθεσθαι μέντοι τοῖς
[346]	~ἀλλὰ (τοῖς ἀρχομένοις; ἐπεὶ τοσόνδε	εἰπέ·	οὐχὶ ἑκάστην μέντοι φαμὲν ἑκάστοτε
[338]	ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ σαφέστερον	εἰπὲ	τί λέγεις. εἶτ' οὐκ οἶσθ'
[330]	ἐγώ. ἀλλά μοι ἔτι τοσόνδε	εἰπέ·	τί μέγιστον οἴει ἀγαθὸν ἀπολελαυκέναι
[336]	ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἀπόκριναι καὶ	εἰπὲ	τί φῂς εἶναι τὸ δίκαιον.
[340]	οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι	εἰπέ,	ὦ Θρασύμαχε· τοῦτο ἦν ὃ
[341]	τὸν κρείττονα, τὸν ὡς ἔπος	εἰπεῖν	ἢ τὸν ἀκριβεῖ λόγῳ, ὃ
[338]	Θρασύμαχος φανερὸς μὲν ἦν ἐπιθυμῶν	εἰπεῖν	ἵν' εὐδοκιμήσειεν, ἡγούμενος ἔχειν ἀπόκρισιν
[329]	μοι καὶ τότε ἔδοξεν ἐκεῖνος	εἰπεῖν,	καὶ νῦν οὐχ ἧττον. παντάπασι
[338]	δὴ φῂς εἰδέναι καὶ ἔχειν	εἰπεῖν.	μὴ οὖν ἄλλως ποίει, ἀλλὰ
[350]	φαίης. ἢ οὖν ἔα με	εἰπεῖν	ὅσα βούλομαι, ἤ, εἰ βούλει
[341]	ὀρθῶς σοι δοκῶ, ἔφην, ἂν	εἰπεῖν	οὕτω λέγων, ἢ οὔ; ὀρθῶς,
[331]	τοι, ὦ Σώκρατες, τοῦτ' ἐκεῖνος	εἶπεν,	ὅτι ὃς ἂν δικαίως καὶ
[337]	ἀνεκάγχασέ τε μάλα σαρδάνιον καὶ	εἶπεν·	ὦ Ἡράκλεις, ἔφη, αὕτη κείνη
[337]	οὕτως πυνθανομένῳ. ἀλλ' εἴ σοι	εἶπεν·	ὦ Θρασύμαχε, πῶς λέγεις; μὴ
[328]	ὁ Κέφαλος ἠσπάζετό τε καὶ	εἶπεν·	ὦ Σώκρατες, οὐ δὲ θαμίζεις
[344]	δυνάμενον πλεονεκτεῖν· τοῦτον οὖν σκόπει,	εἴπερ	βούλει κρίνειν ὅσῳ μᾶλλον συμφέρει
[331]	ὦ Σώκρατες, ὑπολαβὼν ὁ Πολέμαρχος,	εἴπερ	γέ τι χρὴ Σιμωνίδῃ πείθεσθαι.
[351]	δικαιοσύνης· νῦν δέ γ' ἔφην,	εἴπερ	σοφία τε καὶ ἀρετή ἐστιν
[350]	Δία, ἦν δ' ἐγώ, ἀλλ'	εἴπερ	τοῦτο ποιήσεις, ποίει· ἐγὼ δὲ
[336]	ἀλλήλους ὑποκατακλινόμενοι ὑμῖν αὐτοῖς; ἀλλ'	εἴπερ	ὡς ἀληθῶς βούλει εἰδέναι τὸ
[337]	πῶς λέγεις; τί ἂν αὐτῷ	εἶπες	πρὸς ταῦτα; εἶεν, ἔφη· ὡς
[338]	μανθάνω παρὰ τῶν ἄλλων, ἀληθῆ	εἶπες,	ὦ Θρασύμαχε, ὅτι δὲ οὔ
[348]	οὐκέτι ῥᾴδιον ἔχειν ὅτι τις	εἴπῃ.	εἰ γὰρ λυσιτελεῖν μὲν τὴν
[345]	ἀλλὰ πρῶτον μέν, ἃ ἂν	εἴπῃς,	ἔμμενε τούτοις, ἢ ἐὰν μετατιθῇ,
[331]	τοιόνδε λέγω· πᾶς ἄν που	εἴποι,	εἴ τις λάβοι παρὰ φίλου
[340]	ᾖ, ἀλλὰ πᾶς γ' ἂν	εἴποι	ὅτι ὁ ἰατρὸς ἥμαρτεν καὶ
[341]	εἶναι σώματι ἢ προσδεῖταί τινος,	εἴποιμ'	ἂν ὅτι παντάπασι μὲν οὖν
[337]	ἀργύριον. οὐκοῦν ἐπειδάν μοι γένηται,	εἶπον.	ἀλλ' ἔστιν, ἔφη ὁ Γλαύκων.
[331]	πρὸς τὰ ἱερά. (λέγε δή,	εἶπον	ἐγώ, σὺ ὁ τοῦ λόγου
[336]	δὲ διεπαυσάμεθα καὶ ἐγὼ ταῦτ'	εἶπον,	οὐκέτι ἡσυχίαν ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας
[341]	ᾖς. (οἴει γὰρ ἄν με,	εἶπον,	οὕτω μανῆναι ὥστε ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν
[336]	οἷός τ' ἐγενόμην ἀποκρίνασθαι, καὶ	εἶπον	ὑποτρέμων· ὦ Θρασύμαχε, μὴ χαλεπὸς
[344]	αὐτὸς πάνυ ἐδεόμην τε καὶ	εἶπον·	ὦ δαιμόνιε Θρασύμαχε, οἷον ἐμβαλὼν
[329]	ἔτι (λέγειν αὐτὸν ἐκίνουν καὶ	εἶπον·	ὦ Κέφαλε, οἶμαί σου τοὺς
[340]	τὸν ἐξαμαρτάνοντα ὅταν ἐξαμαρτάνῃ; ἔγωγε,	εἶπον,	ᾤμην σε τοῦτο λέγειν ὅτε
[338]	τόνδε διδάξαι καὶ τοὺς ἄλλους.	εἰπόντος	δέ μου ταῦτα, ὅ τε
[329]	συμβαίνει. καὶ ἐγὼ ἀγασθεὶς αὐτοῦ	εἰπόντος	ταῦτα, βουλόμενος ἔτι (λέγειν αὐτὸν
[337]	τι τυγχάνει ὄν, ἀλλ' ἕτερον	εἴπω	τι (τοῦ ἀληθοῦς; ἢ πῶς
[344]	λυσιτελοῦν τε καὶ συμφέρον. (ταῦτα	εἰπὼν	ὁ Θρασύμαχος ἐν νῷ εἶχεν
[335]	οὐκ ἦν σοφὸς ὁ ταῦτα	εἰπών.	οὐ γὰρ ἀληθῆ ἔλεγεν· οὐδαμοῦ
[348]	φημί, ἔφη, καὶ δι' ἅ,	εἴρηκα.	φέρε δή, τὸ τοιόνδε περὶ
[352]	γέ μοι δοκεῖ, ἐξ ὧν	εἰρήκαμεν·	ὅμως δ' ἔτι βέλτιον σκεπτέον.
[349]	καὶ (τοῦ ἀνομοίου; ἄριστα, ἔφη,	εἴρηκας.	ἔστιν δέ γε, ἔφην, φρόνιμός
[347]	καὶ ὡς ἐν μισθοῦ μέρει	εἴρηκας,	οὐ συνῆκα. τὸν τῶν βελτίστων
[335]	Σιμωνίδην ἢ Βίαντα ἢ Πιττακὸν	εἰρηκέναι	ἤ τιν' ἄλλον τῶν σοφῶν
[332]	ἀκολουθεῖν, ὦ Σώκρατες, τοῖς ἔμπροσθεν	εἰρημένοις,	ἡ τοῖς φίλοις τε καὶ
[344]	ὑπομεῖναί τε καὶ παρασχεῖν τῶν	εἰρημένων	λόγον. καὶ δὴ ἔγωγε καὶ
[329]	τοιούτων ἐν τῷ γήρᾳ πολλὴ	εἰρήνη	γίγνεται καὶ ἐλευθερία· ἐπειδὰν αἱ
[332]	τοῦτο. χρήσιμον ἄρα καὶ ἐν	εἰρήνῃ	δικαιοσύνη; ~(χρήσιμον. καὶ γὰρ γεωργία·
[333]	τίνος χρείαν ἢ κτῆσιν ἐν	εἰρήνῃ	φαίης ἂν χρήσιμον εἶναι; πρὸς
[337]	ἔφη, αὕτη κείνη ἡ εἰωθυῖα	εἰρωνεία	Σωκράτους, καὶ ταῦτ' ἐγὼ ᾔδη
[337]	σὺ ἀποκρίνασθαι μὲν οὐκ ἐθελήσοις,	εἰρωνεύσοιο	δὲ καὶ πάντα μᾶλλον ποιήσοις
[333]	κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου εἰς κρουμάτων;	εἰς	ἀργυρίου, ἔμοιγε δοκεῖ. πλήν γ'
[347]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν δὴ καὶ	εἰς	αὖθις σκεψόμεθα· πολὺ δέ μοι
[342]	τινος τέχνης τῆς τὸ συμφέρον	εἰς	αὐτὰ ταῦτα σκεψομένης τε καὶ
[333]	ὥσπερ ὁ κιθαριστικὸς τοῦ δικαίου	εἰς	κρουμάτων; εἰς ἀργυρίου, ἔμοιγε δοκεῖ.
[327]	~Πολιτεία Α. (Σωκράτης κατέβην χθὲς	εἰς	Πειραιᾶ μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος
[333]	δίκαιος ἀγαθὸς καὶ χρήσιμος κοινωνὸς	εἰς	πεττῶν θέσιν, ἢ ὁ πεττευτικός;
[333]	ὁ πεττευτικός; ὁ πεττευτικός. ἀλλ'	εἰς	πλίνθων καὶ λίθων θέσιν ὁ
[329]	φαίνεται. πολλάκις γὰρ συνερχόμεθά τινες	εἰς	ταὐτὸν παραπλησίαν ἡλικίαν ἔχοντες, διασῴζοντες
[335]	ἑταῖρε, μὴ οὕτω φῶμεν, βλαπτομένους	εἰς	τὴν ἀνθρωπείαν ἀρετὴν χείρους γίγνεσθαι;
[350]	οὐ ταὐτὰ τῷ ὁμοίῳ ἑαυτῷ	εἰς	τὴν αὐτὴν πρᾶξιν. ἀλλ' ἴσως,
[335]	ἢ εἰς τὴν τῶν ἵππων;	εἰς