Pages
[334]	αὐτὸν πάντας ἀνθρώπους κεκάσθαι κλεπτοσύνῃ	θ'	ὅρκῳ τε. ἔοικεν οὖν ἡ
[346]	συμφέρον αὐτῷ πλεῖν ἐν τῇ	θαλάττῃ,	ἕνεκα τούτου καλεῖς μᾶλλον αὐτὴν
[332]	δὲ πλέοντας πρὸς τὸν τῆς	θαλάττης	κίνδυνον; κυβερνήτης. τί δὲ ὁ
[330]	τῶν ὕπνων, ὥσπερ οἱ παῖδες,	θαμὰ	ἐγειρόμενος δειμαίνει (καὶ ζῇ μετὰ
[328]	εἶπεν· ὦ Σώκρατες, οὐ δὲ	θαμίζεις	ἡμῖν καταβαίνων εἰς τὸν Πειραιᾶ.
[352]	φίλος. εὐωχοῦ τοῦ λόγου, ἔφη,	θαρρῶν·	οὐ γὰρ ἔγωγέ σοι ἐναντιώσομαι,
[337]	τούτων τι ἀποκρινῇ; οὐκ ἂν	θαυμάσαιμι,	ἦν δ' ἐγώ· εἴ μοι
[351]	ἔφη. ἐὰν δὲ δή, ὦ	θαυμάσιε,	ἐν ἑνὶ ἐγγένηται ἀδικία, μῶν
[337]	ὧν προεῖπες μηδέν; πότερον, ὦ	θαυμάσιε,	μηδ' εἰ τούτων τι τυγχάνει
[350]	ἑλκόμενος καὶ μόγις, μετὰ ἱδρῶτος	θαυμαστοῦ	ὅσου, ἅτε καὶ θέρους ὄντος
[331]	γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ οὖν λέγει	θαυμαστῶς	ὡς σφόδρα. πρὸς δὴ τοῦτ'
[328]	γε παννυχίδα ποιήσουσιν, ἣν ἄξιον	θεάσασθαι·	ἐξαναστησόμεθα γὰρ μετὰ τὸ δεῖπνον
[327]	καὶ ἅμα τὴν ἑορτὴν βουλόμενος	θεάσασθαι	τίνα τρόπον ποιήσουσιν ἅτε νῦν
[328]	τὸ δεῖπνον καὶ τὴν παννυχίδα	θεασόμεθα.	καὶ συνεσόμεθά τε πολλοῖς τῶν
[331]	ἀνθ' ἑνὸς οὐκ ἐλάχιστον ἔγωγε	θείην	ἂν εἰς τοῦτο ἀνδρὶ νοῦν
[352]	(ἔμοιγε. ἆρ' οὖν τοῦτο ἂν	θείης	καὶ ἵππου καὶ ἄλλου ὁτουοῦν
[349]	ἀρετῇ αὐτὸ καὶ σοφίᾳ ἐτόλμησας	θεῖναι.	ἀληθέστατα, ἔφη, μαντεύῃ. ἀλλ' οὐ
[331]	ῥᾴδιον ἀπιστεῖν σοφὸς γὰρ καὶ	θεῖος	ἀνήρ τοῦτο μέντοι ὅτι ποτὲ
[338]	τυραννικούς, καὶ αἱ ἄλλαι οὕτως·	θέμεναι	δὲ ἀπέφηναν τοῦτο δίκαιον τοῖς
[334]	φίλον καὶ ἐχθρὸν θέσθαι. πῶς	θέμενοι,	ὦ Πολέμαρχε; τὸν δοκοῦντα χρηστόν,
[340]	εἶναι ἔθετο. ταῦτα δὲ ἀμφότερα	θέμενος	ὡμολόγησεν αὖ ἐνίοτε τοὺς κρείττους
[330]	ὅσον οἴονται· ~ἀλλὰ τὸ τοῦ	Θεμιστοκλέους	εὖ ἔχει, ὃς τῷ Σεριφίῳ
[352]	εἰσίν, ὦ φίλε, καὶ οἱ	θεοί;	ἔστω, ἔφη. (καὶ θεοῖς ἄρα
[352]	οἱ θεοί; ἔστω, ἔφη. (καὶ	θεοῖς	ἄρα ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος,
[343]	σκοπεῖν καὶ παχύνειν αὐτοὺς καὶ	θεραπεύειν	πρὸς ἄλλο τι βλέποντας ἢ
[345]	ἐκείνῳ, τῷ (ἀρχομένῳ τε καὶ	θεραπευομένῳ,	ἔν τε πολιτικῇ καὶ ἰδιωτικῇ
[341]	χρηματιστής ἐστιν ἢ τῶν καμνόντων	θεραπευτής;	καὶ λέγε τὸν τῷ ὄντι
[341]	ἰατρὸν ὄντα. τῶν καμνόντων, ἔφη,	θεραπευτής.	τί δὲ κυβερνήτης; ὁ ὀρθῶς
[335]	κακούς; ἀλλὰ ἀδύνατον. οὐ γὰρ	θερμότητος	οἶμαι ἔργον ψύχειν ἀλλὰ τοῦ
[350]	ἱδρῶτος θαυμαστοῦ ὅσου, ἅτε καὶ	θέρους	ὄντος τότε καὶ εἶδον ἐγώ,
[334]	ὀρθῶς τὸν φίλον καὶ ἐχθρὸν	θέσθαι.	πῶς θέμενοι, ὦ Πολέμαρχε; τὸν
[333]	καὶ χρήσιμος κοινωνὸς εἰς πεττῶν	θέσιν,	ἢ ὁ πεττευτικός; ὁ πεττευτικός.
[333]	ἀλλ' εἰς πλίνθων καὶ λίθων	θέσιν	ὁ δίκαιος χρησιμώτερός τε καὶ
[335]	τοῦ ἐχθροῦ δὲ ἡ αὐτὴ	θέσις.	φίλος μὲν δή, ὡς ἔοικε,
[328]	πρὸς ἑσπέραν ἀφ' ἵππων τῇ	θεῷ;	ἀφ' ἵππων; ἦν δ' ἐγώ·
[331]	ψεύσασθαι, μηδ' αὖ ὀφείλοντα ἢ	θεῷ	θυσίας τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα
[327]	τοῦ Ἀρίστωνος προσευξόμενός τε τῇ	θεῷ	καὶ ἅμα τὴν ἑορτὴν βουλόμενος
[327]	Θρᾷκες ἔπεμπον. (προσευξάμενοι δὲ καὶ	θεωρήσαντες	ἀπῇμεν πρὸς τὸ ἄστυ. κατιδὼν
[336]	ἢ Ξέρξου ἢ Ἰσμηνίου τοῦ	Θηβαίου	ἤ τινος ἄλλου μέγα οἰομένου
[336]	ἦγεν, ἀλλὰ συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ	θηρίον	ἧκεν ἐφ' ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος.
[353]	οὖν οὐ τοῦτο τούτου ἔργον	θήσομεν;	θήσομεν μὲν οὖν. νῦν δὴ
[353]	οὐ τοῦτο τούτου ἔργον θήσομεν;	θήσομεν	μὲν οὖν. νῦν δὴ οἶμαι
[331]	γηροτρόφος συναορεῖ ἐλπὶς ἃ μάλιστα	θνατῶν	πολύστροφον γνώμαν κυβερνᾷ. εὖ οὖν
[327]	ἧττον ἐφαίνετο πρέπειν ἣν οἱ	Θρᾷκες	ἔπεμπον. (προσευξάμενοι δὲ καὶ θεωρήσαντες
[348]	δή, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε,	ἀπόκριναι ἡμῖν ἐξ ἀρχῆς. τὴν
[342]	ἔφη, οὕτως. ἀλλὰ μήν, ὦ	Θρασύμαχε,	ἄρχουσί γε αἱ τέχναι καὶ
[349]	ἐμοὶ γὰρ δοκεῖς σύ, ὦ	Θρασύμαχε,	ἀτεχνῶς νῦν οὐ σκώπτειν, ἀλλὰ
[348]	ἦ καὶ φρόνιμοί σοι, ὦ	Θρασύμαχε,	δοκοῦσιν εἶναι καὶ ἀγαθοὶ οἱ
[341]	εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε·	δοκῶ σοι συκοφαντεῖν; πάνυ μὲν
[351]	οὔ τι οὕτως ἁπλῶς, ὦ	Θρασύμαχε,	ἔγωγε ἐπιθυμῶ, ἀλλὰ τῇδέ πῃ
[354]	γε, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε,	ἐπειδή μοι πρᾷος ἐγένου καὶ
[345]	ἐξαπάτα. νῦν δὲ ὁρᾷς, ὦ	Θρασύμαχε	ἔτι (γὰρ τὰ ἔμπροσθεν ἐπισκεψώμεθα
[337]	εἶ, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε·	εὖ οὖν ᾔδησθα ὅτι εἴ
[351]	γε. στάσεις γάρ που, ὦ	Θρασύμαχε,	ἥ γε ἀδικία καὶ μίση
[350]	τοῦ ἐναντίου. φαίνεται. οὐκοῦν, ὦ	Θρασύμαχε,	ἦν δ' ἐγώ, ὁ ἄδικος
[346]	δὴ ταῦτα ἔγωγε, ὦ φίλε	Θρασύμαχε,	καὶ ἄρτι ἔλεγον μηδένα ἐθέλειν
[339]	τὸ συμφέρον μὲν οὖν, ὦ	Θρασύμαχε,	καὶ σὺ ἀπεκρίνω δίκαιον εἶναι
[337]	Γλαύκων. ἀλλ' ἕνεκα ἀργυρίου, ὦ	Θρασύμαχε,	λέγε· πάντες γὰρ ἡμεῖς Σωκράτει
[354]	οὔ; οὐδέποτ' ἄρα, ὦ μακάριε	Θρασύμαχε,	λυσιτελέστερον ἀδικία δικαιοσύνης. ταῦτα δή
[350]	ἀδικίαν. ἢ οὐ μέμνησαι, ὦ	Θρασύμαχε;	μέμνημαι, ἔφη· ἀλλ' ἔμοιγε οὐδὲ
[336]	ἀποκρίνασθαι, καὶ εἶπον ὑποτρέμων· ὦ	Θρασύμαχε,	μὴ χαλεπὸς ἡμῖν ἴσθι· εἰ
[349]	τί μέλλει; ἔφη. εἶεν, ὦ	Θρασύμαχε·	μουσικὸν δέ τινα λέγεις, ἕτερον
[352]	ἐχθρὸς ἔσται ὁ ἄδικος, ὦ	Θρασύμαχε,	ὁ δὲ δίκαιος φίλος. εὐωχοῦ
[344]	τε καὶ εἶπον· ὦ δαιμόνιε	Θρασύμαχε,	οἷον ἐμβαλὼν λόγον ἐν νῷ
[338]	τῶν ἄλλων, ἀληθῆ εἶπες, ὦ	Θρασύμαχε,	ὅτι δὲ οὔ με φῂς
[351]	ἄγαμαι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε,	ὅτι οὐκ ἐπινεύεις μόνον καὶ
[342]	οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε,	οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς ἐν οὐδεμιᾷ
[339]	προσέταξαν ἆρα τότε, ὦ σοφώτατε	Θρασύμαχε,	οὐκ ἀναγκαῖον συμβαίνειν αὐτὸ οὑτωσί,
[337]	ἀλλ' εἴ σοι εἶπεν· ὦ	Θρασύμαχε,	πῶς λέγεις; μὴ ἀποκρίνωμαι ὧν
[345]	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Θρασύμαχε;	τὰς ἄλλας ἀρχὰς οὐκ ἐννοεῖς
[338]	δίκαιον εἶναι. καὶ τοῦτο, ὦ	Θρασύμαχε,	τί ποτε λέγεις; οὐ γάρ
[346]	ἐργάζηται; οἶμαι ἔγωγε. οὐκοῦν, ὦ	Θρασύμαχε,	τοῦτο ἤδη δῆλον, ὅτι οὐδεμία
[340]	ἀποδεχώμεθα. καί μοι εἰπέ, ὦ	Θρασύμαχε·	τοῦτο ἦν ὃ ἐβούλου λέγειν
[353]	φαμέν. (ἆρ' οὖν ποτε, ὦ	Θρασύμαχε,	ψυχὴ τὰ αὑτῆς ἔργα εὖ
[350]	εἶδον ἐγώ, πρότερον δὲ οὔπω,	Θρασύμαχον	ἐρυθριῶντα ἐπειδὴ δὲ οὖν διωμολογησάμεθα
[341]	ξυρεῖν ἐπιχειρεῖν λέοντα καὶ συκοφαντεῖν	Θρασύμαχον;	νῦν γοῦν, ἔφη, ἐπεχείρησας, οὐδὲν
[328]	Πολεμάρχου ἀδελφούς, καὶ δὴ καὶ	Θρασύμαχον	τὸν Καλχηδόνιον καὶ Χαρμαντίδην τὸν
[348]	ἦν δ' ἐγώ, ὅσα ἄρτι	Θρασύμαχος	ἀγαθὰ διῆλθεν τῷ τοῦ ἀδίκου;
[343]	λόγος εἰς τοὐναντίον περιειστήκει, ὁ	Θρασύμαχος	ἀντὶ τοῦ ἀποκρίνεσθαι, εἰπέ μοι,
[344]	καὶ συμφέρον. (ταῦτα εἰπὼν ὁ	Θρασύμαχος	ἐν νῷ εἶχεν ἀπιέναι, ὥσπερ
[340]	τῶν ἀρχόντων δίκαιον εἶναι ἔθετο	Θρασύμαχος.	καὶ γὰρ τὸ τοῦ κρείττονος,
[340]	ἔφη, δεῖται μάρτυρος; αὐτὸς γὰρ	Θρασύμαχος	ὁμολογεῖ τοὺς μὲν ἄρχοντας ἐνίοτε
[340]	ἀλλ' εἰ νῦν οὕτω λέγει	Θρασύμαχος,	οὕτως αὐτοῦ ἀποδεχώμεθα. καί μοι
[336]	αὐτὸ φαίη εἶναι; (καὶ ὁ	Θρασύμαχος	πολλάκις μὲν καὶ διαλεγομένων ἡμῶν
[347]	μεῖζον εἶναι ὃ νῦν λέγει	Θρασύμαχος,	τὸν τοῦ ἀδίκου βίον φάσκων
[344]	ἐγὼ γὰρ οἶμαι, ἔφη ὁ	Θρασύμαχος,	τουτὶ ἄλλως ἔχειν; ἔοικας, ἦν
[338]	μὴ ἄλλως ποιεῖν. καὶ ὁ	Θρασύμαχος	φανερὸς μὲν ἦν ἐπιθυμῶν εἰπεῖν
[350]	τε καὶ κακός. ὁ δὴ	Θρασύμαχος	ὡμολόγησε μὲν πάντα ταῦτα, οὐχ
[347]	μὲν οὖν ἔγωγε οὐδαμῇ συγχωρῶ	(Θρασυμάχῳ,	ὡς τὸ δίκαιόν ἐστιν τὸ
[331]	μηδ' αὖ ὀφείλοντα ἢ θεῷ	θυσίας	τινὰς ἢ ἀνθρώπῳ χρήματα ἔπειτα
[339]	λέγεις; οὕτως. ἃ δ' ἂν	θῶνται	ποιητέον τοῖς ἀρχομένοις, καὶ τοῦτό

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 22/11/2005