Livre, pages
[4, 172]	καὶ περὶ Δηλίων ἃ Ἀπολλόδωρος	ὁ	Ἀθηναῖος εἴρηκεν ὅτι μαγείρων καὶ
[4, 155]	εἰρήκαμεν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Δίυλλος δ´	ὁ	Ἀθηναῖος ἐν τῇ ἐνάτῃ τῶν
[4, 150]	Τῆς οὖν παρασκευῆς γενομένης λαμπρᾶς	ὁ	Αἰγύπτιος κατεγέλα ὡς εὐτελῶς τοῦ
[4, 169]	ἐπεσθίειν καὶ τὸ ἐπιφαγεῖν. Καὶ	ὁ	Αἰμιλιανὸς ἔφη· Τὸ μὲν ἀσώτιον
[4, 162]	τῶν φιλοσόφων ἱστορίᾳ καὶ Σωτίων	ὁ	Ἀλεξανδρεὺς ἐν ταῖς Διαδοχαῖς. Δύο
[4, 174]	ἤ τινα τέρψιν μουσικήν. Καὶ	ὁ	Ἀλκείδης ἔφη· Ἀλλὰ μὴν καὶ
[4, 182]	Διὸ καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν	ὁ	Ἀνακρέων. (Οἶδα δὲ καὶ ἄλλα
[4, 169]	ἕξειν Πατανίων. Ἐν δὲ Παρασίτῳ	ὁ	Ἀντιφάνης καὶ τάδε εἴρηκεν· Ἄλλος
[4, 151]	οἱονεὶ μάγαδιν σαλπίζοντες. (Ποσειδώνιος δὲ	ὁ	ἀπὸ τῆς στοᾶς ἐν ταῖς
[4, 176]	ἡδίστας ἁρμονίας ἀναμινυρίζει. Ποσειδώνιος δ´	ὁ	ἀπὸ τῆς στοᾶς φιλόσοφος ἐν
[4, 160]	πάρεστι· θάρσει, θυμέ. Κλέαρχος δὲ	ὁ	ἀπὸ τοῦ περιπάτου ἐν τοῖς
[4, 182]	Ἰταλίᾳ Δωριεῦσιν, ὡς Ἀρτεμίδωρος ἱστορεῖ	ὁ	Ἀριστοφάνειος ἐν βʹ περὶ Δωρίδος.
[4, 130]	μεγάλῳ βασιλεῖ θερμὴν παρέθηκε κάμηλον.	Ὁ	Ἀριστοφάνης δ´ ἐν Ἀχαρνεῦσι καὶ
[4, 184]	ὁ Ἀρχύτας. Ἐμφανίζει δὲ καὶ	ὁ	Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς Δαιταλεῦσι τὴν
[4, 184]	αὐλῶν κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ καὶ	ὁ	Ἀρχύτας. Ἐμφανίζει δὲ καὶ ὁ
[4, 148]	πόλεις ἁπάσας. Καὶ Γάιος δὲ	ὁ	αὐτοκράτωρ (ὁ Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ
[4, 165]	ποιεῖσθαι τῆς γαστρὸς χάριν, ὡς	ὁ	αὐτὸς Ἄλεξις εἴρηκεν ἐν Συναποθνῄσκουσιν·
[4, 170]	δὲ εἰ καὶ ὁ τραπεζοκόμος	ὁ	αὐτός ἐστι τῷ τραπεζοποιῷ. Ἰόβας
[4, 184]	Ἐν δὲ τῷ βʹ Φοίνικι	ὁ	αὐτὸς Ἴων φησίν· Ἔκτυπον ἄγων
[4, 150]	παρακειμένων. Ἐν δὲ τῇ τρίτῃ	ὁ	αὐτὸς Φύλαρχος Ἀριάμνην φησὶ τὸν
[4, 173]	προπόλους. Κἀν τοῖς ἑξῆς δ´	ὁ	Ἀχαιός φησιν· Τίς ὑποκεκρυμμένος μένει,
[4, 168]	τοῖς πρώτοις εἰρήκαμεν. (Διογένης δ´	ὁ	Βαβυλώνιος ἐν τοῖς περὶ εὐγενείας
[4, 166]	Τυρρηνῷ οὕτως· Ὁ Πυθόδηλος οὑτοσὶ	ὁ	Βαλλίων προσέρχετ´ ἐπικαλούμενος, μεθύουσά τ´
[4, 145]	ἐν ᾧ οἱ σύνδειπνοι· καὶ	ὁ	βασιλεὺς ἐκείνους ὁρᾷ διὰ τοῦ
[4, 170]	ἐστι τῷ τραπεζοποιῷ. Ἰόβας γὰρ	ὁ	βασιλεὺς ἐν ταῖς Ὁμοιότησι τὸν
[4, 145]	ἅπαντες δειπνοῦσιν, ἐν ᾧ καὶ	ὁ	βασιλεύς, ἐν τῷ μεγάλῳ (οἴκῳ)
[4, 155]	βασιλέως φίλοι, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	ὁ	βασιλεύς. Ἐπεὶ δὲ καὶ εἰς
[4, 167]	κατέλεξε. Ταῦτα δ´ ἀκούσας Ἀντίγονος	ὁ	βασιλεὺς θεσμοθέτην αὐτὸν κατέστησεν. Τοῖς
[4, 145]	ὑπερμεθυσθέντες ἀπέρχονται. Τὰ δὲ πλεῖστα	ὁ	βασιλεὺς μόνος ἀριστᾷ καὶ δειπνεῖ.
[4, 146]	ἐνιαυτοῦ ἐν ἡμέρῃ τῇ ἐγένετο	ὁ	βασιλεύς. Οὔνομα δὲ τῷ δείπνῳ
[4, 153]	Παρὰ Πάρθοις ἐν τοῖς δείπνοις	ὁ	βασιλεὺς τήν τε κλίνην (ἐφ´
[4, 167]	ᾐτήσατο. Πρότερον δὲ τοῦτο Πασίκυπρος	(ὁ)	βασιλεύων ἀπέδοτο δι´ ἀσωτίαν πεντήκοντα
[4, 162]	οἰκετιεύς. Χαριέντως γὰρ ἔφη Βίων	ὁ	Βορυσθενίτης θεασάμενος αὐτοῦ χαλκῆν εἰκόνα,
[4, 139]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων Σπαρτιατῶν	ὁ	βουλόμενος. Ἐν δὲ τῇ πόλει
[4, 157]	καθάπερ ὁ πρόγονος ὑμῶν Μελέαγρος	ὁ	Γαδαρεὺς ἐν ταῖς Χάρισιν ἐπιγραφομέναις
[4, 172]	Ὅμηρος ἠδὲ Στασίχορος ἄεισε λαοῖς.	(Ὁ	γὰρ Στησίχορος οὕτως εἴρηκεν ἐν
[4, 184]	ἐπὶ Δάφνῃ πανηγύρεων. ~Πυθαγόρας δὲ	ὁ	γεγραφὼς περὶ τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης
[4, 162]	συλλαβοπευσιλαληταί, (δοξοματαιόσοφοι, ζηταρετησιάδαι. (Ἀρχέστρατός τε	ὁ	Γελῷος ἐν τῇ Γαστρολογίᾳ ἣν
[4, 130]	ἀκρατοποσίας λαμβάνοντες. Ἐν τούτῳ δὲ	ὁ	γελωτοποιὸς εἰσῆλθε Μανδρογένης, ἐκείνου Στράτωνος
[4, 175]	σοφώτατον. {Β. Τίς δ´ ἔσθ´	ὁ	γίγγρας; {Α. Καινὸν ἐξεύρημά τι
[4, 176]	Θέων ὁ μόναυλος ὑπ´ ἠρίον	ὁ	γλυκὺς οἰκεῖ αὐλητής, μίμων ἡ
[4, 139]	Πολέμων· πρὸς ὃν ἀντιλέγων Δίδυμος	ὁ	γραμματικὸς καλεῖ δὲ τοῦτον Δημήτριος
[4, 145]	δοκοίη ζῆν ὡς ταχέως ἀπολούμενος.	~(Ὁ	δ´ αὐτὸς Θεόπομπος ἐν τῇ
[4, 174]	καὶ κεραννύντων τὸν οἶνον διακόνων.	~(Ὁ	δ´ αὐτὸς ἱστορεῖ κἀν τῷ
[4, 158]	πείνης καὶ τῆς ἐνδείας παύσασθαι.	Ὁ	δ´ Εὐριπίδης ἐν Ἱκέτισι περὶ
[4, 184]	τε ἄλλοι τε οὐκ ὀλίγοι.	Ὁ	δ´ Εὐφράνωρ καὶ σύγγραμμα περὶ
[4, 142]	ἀνελεύθερον ἐνόμιζε, τὸ δ´ ὑπερήφανον.	Ὁ	δ´ οἶνος ἦν μικρῷ βελτίων,
[4, 152]	κατὰ γένος ἢ κατὰ πλοῦτον.	Ὁ	δ´ ὑποδεχόμενος παρ´ αὐτόν, ἐφεξῆς
[4, 153]	τὰ συμπόσια μονομαχοῦσι. (Νικόλαος δ´	ὁ	Δαμασκηνός, εἷς τῶν ἀπὸ τοῦ
[4, 151]	οἴνου περιέφερον καὶ πάντες ἐδέχοντο.	Ὁ	δὲ Ἀρύστας ἐπεὶ παρ´ αὐτὸν
[4, 182]	αὐτὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν.	(Ὁ	δὲ καλάμινος αὐλὸς τιτύρινος καλεῖται
[4, 152]	πέμπτῃ περὶ Πάρθων διηγούμενός φησιν·	Ὁ	δὲ καλούμενος φίλος τραπέζης μὲν
[4, 154]	παρὰ Στησιχόρῳ, ὁπλομάχος, τειχομάχος, πυργομάχος.	Ὁ	δὲ κωμῳδιοποιὸς Ποσείδιππος ἐν Πορνοβοσκῷ
[4, 182]	Ἀριστοφάνειος ἐν βʹ περὶ Δωρίδος.	Ὁ	δὲ μάγαδις καλούμενος αὐλὸς ὁ
[4, 146]	σμᾶται μοῦνον καὶ Πέρσαις δωρέεται.	(Ὁ	δὲ μέγας Ἀλέξανδρος δειπνῶν ἑκάστοτε
[4, 140]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ πλειόνων.	Ὁ	δὲ Μόλπις καὶ ματτύην φησὶ
[4, 175]	αὐλητρίδ´ ἢ νάβλαν τιν´. {Β.	Ὁ	δὲ νάβλας τί ἐστιν; {Α.
[4, 141]	ἔφορος ἤτοι ἀπέλυσεν ἢ κατεδίκασεν.	Ὁ	δὲ νικήσας ἐζημίωσεν ἐλαφρῶς ἤτοι
[4, 146]	ἴσως ἑξήκοντα ἢ ἑβδομήκοντα φίλων.	Ὁ	δὲ Περσῶν βασιλεύς, ὥς φησι
[4, 137]	οὐκ ἄμοιρος ἥδε χεὶρ ἐγίνετο.	(Ὁ	δὲ τοὺς εἰς Χιωνίδην ἀναφερομένους
[4, 182]	ἐκ νεβροῦ κώλων κατασκευαζόμενον αὐλόν.	Ὁ	δὲ Τρύφων φησὶ καὶ τοὺς
[4, 172]	ὀπτᾷ καὶ κίχλας, τραγήματα. Ἔπειθ´	ὁ	δειπνῶν μὲν τραγηματίζεται, (μυρισάμενος δὲ
[4, 174]	Κύπρῳ δέ φησι τιμᾶσθαι Ἡγήσανδρος	ὁ	Δελφὸς Δία Εἰλαπιναστήν τε καὶ
[4, 162]	ὑμᾶς ποιηθέντος ἐπιγράμματος, ὅπερ παρέθετο	ὁ	Δελφὸς Ἡγήσανδρος ἐν ἕκτῳ ὑπομνημάτων·
[4, 132]	ἐρωτήσαντός τινος αὐτόν, ὥς φησιν	ὁ	Δελφὸς Ἡγήσανδρος, πότερον ἐν ἄστει
[4, 170]	τοῦτ´ ἀπέστειλ´ ἐξ ἀγροῦ μ´	ὁ	δεσπότης. Ἐκάλουν δὲ τραπεζοποιὸν τὸν
[4, 166]	Καλλίστρατος δέ, φησίν, ὁ Καλλικράτους	ὁ	δημαγωγὸς καὶ αὐτὸς πρὸς μὲν
[4, 167]	δ´ ἀσωτίας ἐληλύθει καὶ Δημήτριος	ὁ	Δημητρίου τοῦ Φαληρέως ἀπόγονος, (ὥς
[4, 154]	ἑαυτοῦ. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἠνέσχετο	ὁ	δῆμος τὴν παρανομίαν ταύτην, ἀλλ´
[4, 135]	τευθίς, πέρκη τ´ ἀνθεσίχρως καὶ	ὁ	δημοτικὸς μελάνουρος, ὃς καὶ θνητὸς
[4, 139]	τῷ νέμοντι τὰς μοίρας ἀκολουθῶν	ὁ	διάκονος κηρύττει τὸ ἄικλον προστιθεὶς
[4, 156]	φακοὶ προσηνέχθησαν ὄξει βεβρεγμένοι, καὶ	ὁ	Διιτρέφης δραξάμενος ἔφη· Ζεῦ, μὴ
[4, 163]	μετ´ ἐκείνου πυθαγορίζειν. Ἦν δ´	ὁ	Διόδωρος οὗτος τὸ μὲν γένος
[4, 171]	βασιλέων πρὸς ἀσφάλειαν. Νῦν δὲ	ὁ	ἐδέατρος ἐπιστάτης γέγονε τῆς ὅλης
[4, 160]	φακῇ μύρον, ἧς μέμνηται καὶ	ὁ	ἐμὸς προπάτωρ Οὐάρρων ὁ Μενίππειος
[4, 183]	τοῦ χρησαμένου προσηγορίαν. Ἦν δ´	ὁ	Ἐπίγονος φύσει μὲν Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος
[4, 182]	κιθάρα, λύρα, βάρβιτον. Εὐφορίων δὲ	ὁ	ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ Ἰσθμίων
[4, 184]	ἑνὶ καλάμῳ συριζόντων. Εὐφορίων δ´	ὁ	ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ μελοποιῶν
[4, 173]	θεοῦ τοὺς Δηλίους. (Ἀχαιὸς δ´	ὁ	Ἐρετριεὺς ἐν Ἀλκμαίωνι τῷ σατυρικῷ
[4, 159]	ἀστραγάλους. Καλῶς γὰρ καὶ ταῦτα	ὁ	Εὐριπίδης εἴρηκε· Μὴ πλοῦτον εἴπῃς·
[4, 176]	περὶ κιθαρῳδίαν μόνην, ἧς καὶ	ὁ	εὐτελέστατος παρ´ ἡμῖν ἰδιώτης προσέτι
[4, 146]	ἑκατὸν γὰρ μνᾶς ἀνήλισκεν, ὡς	ὁ	Ἔφιππος ἱστόρησε. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Μένανδρος
[4, 141]	οὕτως γράφει· Διακούσας δὲ πάντων	ὁ	ἔφορος ἤτοι ἀπέλυσεν ἢ κατεδίκασεν.
[4, 184]	αὐλητικὴ περισπούδαστος ἦν. Χαμαιλέων γοῦν	ὁ	Ἡρακλεώτης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Προτρεπτικῷ
[4, 158]	τῷ δ´ Ἡρακλεῖ ταπεινοτέραν παραθέντων,	~ὁ	Ἡρακλῆς (ἀτιμάζεσθαι ὑπολαβὼν ἀπέκτεινε τρεῖς
[4, 157]	καὶ πολλῆς σκαιότητος ἐμπίπλησι. Καὶ	ὁ	θαυμάσιος δὲ Ξενοφῶν φησιν ὡς
[4, 167]	ἐν τῇ μθʹ τῶν ἱστοριῶν	ὁ	Θεόπομπος (τάδε γράφει· Φίλιππος ἐπεὶ
[4, 146]	(καὶ τὸ πόπανον· τοῦτ´ ἔλαβεν	ὁ	θεὸς ἐπὶ τὸ πῦρ ἅπαν
[4, 158]	δυωδέκατον κοριάννου. Καὶ Κράτης δ´	ὁ	Θηβαῖος ἔλεγεν· Μὴ πρὸ φακῆς
[4, 131]	τὰ Ἀττικὰ δεῖπνά φησι· Μάγειρ´,	ὁ	θύων ἐστὶ δειπνίζων τ´ ἐμὲ
[4, 183]	ἀνέθηκε ἐν Ἀρτέμιδος. Μνημονεύει δ´	ὁ	Ἰόβας καὶ τοῦ λυροφοίνικος καὶ
[4, 129]	στεφάνῳ. ~Ἐπὶ δὲ τούτοις εἰπὼν	ὁ	Ἱππόλοχος ὡς Πρωτέας ἀπόγονος ἐκείνου
[4, 182]	Ὁ δὲ μάγαδις καλούμενος αὐλὸς	ὁ	καὶ παλαιομάγαδις ὀνομαζόμενος ἐν ταὐτῷ
[4, 168]	ὑπερηκοντικέναι. Οὗτος δ´ ἐστὶν Ἀπίκιος	ὁ	καὶ τῆς φυγῆς αἴτιος γενόμενος
[4, 148]	Καὶ Γάιος δὲ ὁ αὐτοκράτωρ	(ὁ	Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ τὸ ἐν
[4, 166]	καταμισθοφορῶν διατετέλεκε. Καλλίστρατος δέ, φησίν,	ὁ	Καλλικράτους ὁ δημαγωγὸς καὶ αὐτὸς
[4, 166]	τὴν πατρῴαν οὐσίαν, ὥσπερ Πολύευκτος	ὁ	καλός; {Α. Οὐ δῆτ´, ἀλλ´
[4, 156]	ἐν ὥρῃ δεῖπνον ἑλέσθαι. Καὶ	ὁ	καλὸς δ´ Ἀριστοφάνης ἐν Κωκάλῳ
[4, 160]	Τίμων τὸν κόγχον. (Πρὸς ταῦτα	ὁ	καλὸς ἡμῶν ἑστιάτωρ Λαρήνσιος καὶ
[4, 165]	δ´ ἀνὴρ οὗτος, καθάπερ καὶ	ὁ	καλὸς Μάγνος, καὶ ὑπερορίους ἀποδημίας
[4, 162]	τοῦτο διὰ τῶν ἔργων διαβεβαιωσάμενος	ὁ	καλὸς τοῦ Ζήνωνος οἰκετιεύς. Χαριέντως
[4, 159]	γὰρ τοιοῦτος ὁ Καπανεὺς οἷον	ὁ	καλὸς Χρύσιππος διαγράφει ἐν τῷ
[4, 159]	ἔφη. (Οὐκ ἦν γὰρ τοιοῦτος	ὁ	Καπανεὺς οἷον ὁ καλὸς Χρύσιππος
[4, 130]	ταῖς πολυανθρώποις εὐωχίαις γινόμενον. (Καὶ	ὁ	Κάρανος ἄρξας πότου μικροῖς ἐκπώμασι
[4, 129]	ἀνακαθίσας ἔκλαιεν ἄσκυφος γενόμενος, καὶ	ὁ	Κάρανος αὐτῷ χαρίζεται κενὸν τὸ
[4, 129]	πλεῖστα πίνων πλεῖστα κεὐφρανθήσεται. Καὶ	ὁ	Κάρανος ἔφη· ἐπεὶ πρῶτος ἔπιες,
[4, 129]	χρυσοῖς. Ὁρῶν οὖν τὴν δυσχωρίαν	ὁ	Κάρανος κελεύει σπυρίδας ἡμῖν καὶ
[4, 157]	βίου τοιαῦτα σιτουμένους. (Πρὸς ἣν	ὁ	Καρνεῖος ἔφη· Εὐξίθεος ὁ Πυθαγορικός,
[4, 156]	δὲ τὸ ἀπὸ τῆς Πειρήνης,	ὁ	Καρνεῖος κατὰ Φιλόξενον εἶπε τὸ
[4, 162]	Μενεδήμου γνώριμος, ὥς φησιν Ἀντίγονος	ὁ	Καρύστιος ἐν τοῖς βίοις, (ἐρωτηθεὶς
[4, 148]	περὶ τῶν κατὰ Φιγάλειαν Νομίμων	Ὁ	κατασταθείς, φησί, παρὰ Φιγαλεῦσι σίταρχος
[4, 131]	τ´ ἐμὲ Ῥόδιος, ἐγὼ δ´	ὁ	κεκλημένος Περίνθιος. Οὐδέτερος ἡμῶν ἥδεται
[4, 164]	δεῖπν´ ἀσύμβολα. Ὅπου γάρ ἐστιν	ὁ	κέραμος μισθώσιμος ὁ τοῖς μαγείροις,
[4, 155]	Σικυώνια διατελεῖν ὀρχούμενον. Ἀγαθαρχίδης δ´	ὁ	Κνίδιος ἐν ὀγδόῃ Ἀσιατικῶν ἱστορεῖ
[4, 168]	οὐ τοῖς συμπόταις. Ἀγαθαρχίδης δ´	ὁ	Κνίδιος ἐν τῇ ὀγδόῃ πρὸς
[4, 183]	γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Θεόπομπος	ὁ	Κολοφώνιος ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ
[4, 167]	Ἀμαθοῦντι. Τοιοῦτος ἐγένετο καὶ Αἰθίοψ	ὁ	Κορίνθιος, ὥς φησι Δημήτριος ὁ
[4, 164]	ὁ τυφλὸς ἔοικε λαλῆσαι, Ὡς	ὁ	Κρατῖνος ἐν τοῖς Ἀρχιλόχοις ἔφη.
[4, 154]	ὅτι παρατεθέντων κωλήνων τὸ μηρίον	ὁ	κράτιστος ἐλάμβανεν· εἰ δέ τις
[4, 152]	μὲν ἐν κύκλῳ, μέσος δὲ	ὁ	κράτιστος ὡς ἂν κορυφαῖος χοροῦ,
[4, 155]	ἄλλον ἐγείρειν τὸν λίθον· καὶ	ὁ	κρεμάμενος ὑποτρέχοντος τοῦ λίθου, ἐὰν
[4, 173]	ἐλεοῖσιν ἔθηκε. (Ὅθεν καὶ Πολυκράτων	ὁ	Κρίθωνος Ῥηναιεὺς δίκην γραφόμενος οὐ
[4, 162]	δ´ ἀκύλιστον. Ἦν δ´ εὔστοχος	ὁ	Κτησίβιος καὶ χαρίεις περὶ τὸ
[4, 175]	Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης	ὁ	Κυζικηνὸς ἐν αʹ Ὥρων (εὕρημα
[4, 176]	μόναυλον μέλος ἤχησε. Πρωταγορίδης δ´	ὁ	Κυζικηνὸς ἐν δευτέρῳ περὶ τῶν
[4, 146]	αὐτοὶ τἄλλα καταπίνουσι. (Φιλόξενος δ´	ὁ	Κυθήριος ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ
[4, 183]	ψαλτήριον, ὥς φησιν Ἰόβας, Ἀλέξανδρος	ὁ	Κυθήριος συνεπλήρωσε χορδαῖς καὶ ἐγγηράσας
[4, 135]	σχομένη ῥυπαρὰ κρήδεμνα (Τοὺς δ´	ὁ	Κύκλωψ ἐφίλει καὶ ἐν οὔρεσιν
[4, 145]	παλαιοῦ τεταγμένον ἐστίν. (Ἡρακλείδης δ´	ὁ	Κυμαῖος ὁ τὰ Περσικὰ συγγράψας
[4, 165]	ἡδονικοῖς τούτοις ἁμαρτολόγοις; Πρὸς ὃν	ὁ	Κύνουλκος· Ἀλλ´, ὦ χοιρίον εὐάρτυτον,
[4, 156]	οὐκ ἔστ´ οὐδὲν τοιοῦτον. Καὶ	ὁ	Κύνουλκος Ἀλλ´ ὡς ὤφελον, ἔφη,
[4, 164]	τοῦ Μάγνου ἑξῆς καταδραμόντος ἀποβλέψας	ὁ	Κύνουλκος εἰς τοὺς παρόντας τῶν
[4, 159]	οὐδὲ εἷς ὁρᾷ. (Ταῦτ´ εἰπὼν	ὁ	Κύνουλκος, ἐπεὶ μὴ ἐκροταλίσθη, θυμωθεὶς
[4, 158]	ἔκλαμπρον τοῦ Πλουτάρχου οὐκ ἐνέγκας	ὁ	κύων παροραθεῖσαν τὴν περὶ τῆς
[4, 163]	κρεῖσσον ἐμοῦ κέκριται. Βάτων δ´	ὁ	κωμικὸς ἐν Ἀνδροφόνῳ φησί· Τῶν
[4, 130]	τοῦτο συμπόσιον; Ὁπότε καὶ Ἀντιφάνης	ὁ	κωμῳδιοποιὸς ἐν Οἰνομάῳ ἢ Πέλοπι
[4, 165]	Ἀλλ´, ὦ χοιρίον εὐάρτυτον, Φρύνιχος	ὁ	κωμῳδιοποιὸς ἐν τῷ Ἐφιάλτῃ μνημονεύει
[4, 173]	τοιούτους διακόνους σημαίνων. Κρίτων δ´	ὁ	κωμῳδιοποιὸς ἐν Φιλοπράγμονι παρασίτους τοῦ
[4, 146]	ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ εἴπερ τούτου καὶ	ὁ	κωμῳδιοποιὸς Πλάτων ἐν τῷ Φάωνι
[4, 158]	τῆς νόσου πεπαυμένον, φησὶ Σώφιλος	ὁ	κωμῳδιοποιός. Στωικὸν δὲ δόγμα ἐστὶν
[4, 140]	ἐλαίῳ δεδευμένα, ἅ φησι Νικοκλῆς	ὁ	Λάκων κάπτειν αὐτοὺς μετὰ τὸ
[4, 148]	καὶ ὕεα κρέα. Ἁρμόδιος δὲ	ὁ	Λεπρεάτης ἐν τῷ περὶ τῶν
[4, 146]	τῶν θεῶν ἕνεκ´, ἀλλ´ ἑαυτῶν.	Ὁ	λιβανωτὸς εὐσεβὲς (καὶ τὸ πόπανον·
[4, 164]	περισπουδάστως ἐκράτει. Λέγει δὲ οὕτως	ὁ	Λίνος· Βιβλίον ἐντεῦθεν ὅ τι
[4, 172]	πάντα γὰρ τἀναντία νῦν ἐστιν·	ὁ	μάγειρος γὰρ ἐγχύτους ποιεῖ, πλακοῦντας
[4, 136]	ἐξ ἱερῆς, μάλα πίονας· ἃς	ὁ	μάγειρος θῆκε φέρων, ἵν´ Ἀθηναίων
[4, 130]	ἐλάφους, ἄρνας· τὸ τελευταῖον δ´	ὁ	μάγειρος ὅλον τέρας ὀπτήσας μεγάλῳ
[4, 169]	ἅλας, ἔλαιον, τρυβλίον. Φιλέταιρος Οἰνοπίωνι·	Ὁ	μάγειρος οὗτος Πατανίων προσελθέτω. Καὶ
[4, 135]	ἄναντα κάταντα κατὰ στέγος ἦλθ´	ὁ	μάγειρος, σείων ὀψοφόρους πίνακας κατὰ
[4, 136]	δ´ ἦν, μεγάλη, σπάρος· οὓς	ὁ	μάγειρος σίζοντας παρέθηκε φέρων, κνίσωσε
[4, 169]	λέγετε· ἐπιζητῶ γὰρ καὶ ὅπερ	ὁ	Μάγνος εἴρηκε τὸ ἐπεσθίειν καὶ
[4, 160]	προστετμημένον. Ἑξῆς ἁρπάσας τὸν λόγον	ὁ	Μάγνος Ὁ μὲν πάντα ἄριστος,
[4, 176]	Οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι Ἀμερίας	ὁ	Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις τιτύρινόν
[4, 176]	καὶ ῥαππαύλας, ὥς φησιν Ἀμερίας	ὁ	Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις, τοὺς
[4, 128]	~(Ἱππόλοχος	ὁ	Μακεδών, ἑταῖρε Τιμόκρατες, τοῖς χρόνοις
[4, 182]	ἡμίοπον (καὶ τὸν ἐλάσσονα) ταχέως	ὁ	μέγας καταπίνει. Εἰσὶν δ´ οἱ
[4, 160]	ἁρπάσας τὸν λόγον ὁ Μάγνος	Ὁ	μὲν πάντα ἄριστος, ἔφη, (Λαρήνσιος
[4, 162]	διαλόγων. (Κτησίβιος δ´ ὁ Χαλκιδεὺς	ὁ	Μενεδήμου γνώριμος, ὥς φησιν Ἀντίγονος
[4, 160]	καὶ ὁ ἐμὸς προπάτωρ Οὐάρρων	ὁ	Μενίππειος ἐπικαλούμενος· καὶ οἱ πολλοὶ
[4, 174]	εἰ περὶ τὸ ὄνομα σφάλλεται.	Ὁ	μέντοι Ἀριστόξενος προκρίνει τὰ ἐντατὰ
[4, 154]	κωμῳδιοποιὸς Ποσείδιππος ἐν Πορνοβοσκῷ φησιν·	Ὁ	μὴ πεπλευκὼς οὐδὲν ἑόρακεν κακόν·
[4, 163]	παρεκάλουν· οὐχ ὥσπερ σύ, κυνικέ,	ὁ	μηδέποτε ταῖς Χάρισιν, ἀλλ´ οὐδὲ
[4, 165]	τὸν ἥλιον, σχολῇ λέγεις. Ἐπιχαρίδης	ὁ	μικρὸς ἐν πένθ´ ἡμέραις σφαῖραν
[4, 148]	ΙΒ' (Ἀρκαδικὸν δὲ δεῖπνον διαγράφων	ὁ	Μιλήσιος Ἑκαταῖος ἐν τῇ τρίτῃ
[4, 174]	παρ´ ὑμῖν τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πολὺς	ὁ	μόναυλος ἀλγηδόνα μᾶλλον τοῖς ἀκούουσι
[4, 176]	τῆς φώτιγγος μνημονεύοντα· ὅτι δὲ	ὁ	μόναυλος ἦν ὁ νῦν καλούμενος
[4, 176]	ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· Τοῦτο Θέων	ὁ	μόναυλος ὑπ´ ἠρίον ὁ γλυκὺς
[4, 177]	αὐτοῖς καὶ Κυπρίους φησὶ Κρατῖνος	ὁ	νεώτερος ἐν Θηραμένῃ. ~(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕ'
[4, 162]	γεγονὼς τοῦ Ζήνωνος, ὡς Νικίας	ὁ	Νικαεὺς ἱστορεῖ ἐν τῇ περὶ
[4, 176]	ὅτι δὲ ὁ μόναυλος ἦν	ὁ	νῦν καλούμενος καλαμαύλης σαφῶς παρίστησιν
[4, 174]	γὰρ οἱ Φοίνικες, ὥς φησιν	ὁ	Ξενοφῶν, ἐχρῶντο αὐλοῖς σπιθαμιαίοις τὸ
[4, 149]	Διονύσου· τούτων γὰρ ἑκατέρῳ διπλοῦς	ὁ	οἶνος μετὰ καὶ τῶν ἄλλων
[4, 151]	παρ´ αὐτὸν φέρων τὸ κέρας	ὁ	οἰνοχόος ἦν, εἶπεν ἰδὼν τὸν
[4, 146]	τῶν φίλων, ὡς ἱστορεῖ Ἔφιππος	ὁ	Ὀλύνθιος ἐν τῷ περὶ τῆς
[4, 160]	συγγραφεῦσιν οὐκ ἴσασιν ὅθεν εἴληφεν	ὁ	Οὐάρρων τὸ ἰαμβεῖον. (Σὺ δέ
[4, 174]	θελχθέντας ὑπὸ τῆς ἐμμελείας. (Καὶ	ὁ	Οὐλπιανὸς ἀποβλέψας πρὸς τὸν μουσικὸν
[4, 165]	(γελασάντων οὖν πάντων ἐπὶ τούτοις	ὁ	Οὐλπιανὸς ἔφη· Πόθεν δὲ καὶ
[4, 152]	δὲ τοῦτο ποιοῦσι. Περιφέρει δὲ	ὁ	παῖς ἐπὶ τὰ δεξιὰ καὶ
[4, 129]	(ἦν γὰρ πολυπότης ὡς καὶ	ὁ	πάππος αὐτοῦ Πρωτέας ὁ συγγενόμενος
[4, 174]	τῆς μουσικῆς) Καὶ οὐχ ὡς	ὁ	παρ´ ὑμῖν τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πολὺς
[4, 157]	χαλεπαίνομεν ὡς ἔλαττον φερόμενοι, καθάπερ	ὁ	παρὰ Ἀντικλείδῃ Ἡρακλῆς. Φησὶ γὰρ
[4, 132]	τὸ δ´ ἕτερος (Δρομέας δ´	ὁ	παράσιτος ἐρωτήσαντός τινος αὐτόν, ὥς
[4, 144]	τῷ χρόνῳ τῆς ἡδονῆς μειονεκτεῖ	ὁ	παρατιθέμενος πολλὰ τῶν μετρίως διαιτωμένων.
[4, 175]	καλουμένου νάβλα, ὅν φησι (Σώπατρος	ὁ	παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι
[4, 183]	λύρας, σκινδαψοὺς ἐξηρτυόμαν. Σώπατρος δ´	ὁ	παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Μυστάκου
[4, 134]	δεῖπνον οὐκ ἀχαρίτως διαγράφει Μάτρων	ὁ	παρῳδός, ὅπερ διὰ τὸ σπάνιον
[4, 183]	ὁ σκινδαψὸς τετράχορδον ὄργανον, ὡς	ὁ	παρῳδός φησι Μάτρων ἐν τούτοις·
[4, 148]	Ἀλέξανδρον ἱστοριῶν, διηγούμενος καὶ ὅτι	Ὁ	πᾶς αὐτῶν πλοῦτος ηὑρέθη μετὰ
[4, 168]	γοῦν αὐτοῦ ἵπποις Παναθήναια ὡς	ὁ	πατὴρ εἱστία τοὺς ἑταίρους, συνελθόντων
[4, 169]	οἴνου δι´ ἀρωμάτων. ~(Οὓς ἰδὼν	ὁ	πατὴρ καλέσας τὸν Φῶκον Οὐ
[4, 138]	Λακωνικὸν δεῖπνον. Καὶ παρασκευασθέντος γελάσας	ὁ	Παυσανίας μετεπέμψατο τῶν Ἑλλήνων τοὺς
[4, 157]	ὦ Νίκιον, ὥς φησι Κλέαρχος	ὁ	περιπατητικὸς ἐν δευτέρῳ βίων, ἔλεγεν
[4, 129]	τι ἐπιρράνας ὕδατος ἐξέπιεν ἐπειπών·	Ὁ	πλεῖστα πίνων πλεῖστα κεὐφρανθήσεται. Καὶ
[4, 134]	ἂν ὀκνήσαιμι ὑμῖν, ἄνδρες φίλοι,	ὁ	Πλούταρχος ἔφη, ἀπομνημονεῦσαι· Δεῖπνα μοι
[4, 144]	εἶναι Σωσιβίου, εἰς ὃν Καλλίμαχος	ὁ	ποιητὴς ἐπίνικον ἐλεγειακὸν ἐποίησεν) τοὺς
[4, 172]	Στησιχόρου ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς Σιμωνίδης	ὁ	ποιητής, ὃς περὶ τοῦ Μελεάγρου
[4, 140]	τῆς Λακώνων πολιτείας. (Ἔτι φησὶν	ὁ	Πολέμων καὶ τὸ δεῖπνον ὑπὸ
[4, 140]	οὐδ´ ὀρθαγορίσκοι λέγονται, ὥς φησιν	ὁ	Πολέμων, οἱ γαλαθηνοὶ χοῖροι, ἀλλ´
[4, 139]	ὀνομασίαν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' (Ταῦτα μὲν	ὁ	Πολέμων· πρὸς ὃν ἀντιλέγων Δίδυμος
[4, 140]	λεγομένων ἐπαίκλων οὐχ ἁπλῆ, καθάπερ	ὁ	Πολέμων ὑπείληφεν, ἀλλὰ διττή· ἣν
[4, 183]	τῇ πατρίδι ὑπαρχόντων. (Ἀλέξανδρος δὲ	ὁ	πολίτης μου (οὗτος δ´ οὐ
[4, 152]	ἐπὶ τὰ δεξιὰ στρεφόμενοι. (Ἔτι	ὁ	Ποσειδώνιος διηγούμενος καὶ τὸν Λουερνίου
[4, 151]	γέλως ἐγένετο. (Ἐπεὶ δὲ προὐχώρει	ὁ	πότος, εἰσῆλθεν ἀνὴρ Θρᾷξ ἵππον
[4, 142]	εἵσεται καὶ κατακλιθήσεται πρῶτος, (ἀλλ´	ὁ	πρεσβύτατος ἡγεῖτο ἐπὶ τὰς κλίνας,
[4, 157]	γενειοσυλλεκτάδαι, ἰχθὺν ἐσθίει; Ἢ καθάπερ	ὁ	πρόγονος ὑμῶν Μελέαγρος ὁ Γαδαρεὺς
[4, 149]	κοτταβίδι πιεῖν ἑκάστῳ μικρόν, καὶ	ὁ	προσφέρων ἂν εἶπεν εὐδειπνίας» Εἶτα
[4, 162]	καταστρατηγηθεὶς ὑπὸ τοῦ Σικυωνίου Ἀράτου,	ὁ	πρότερον ἐν τοῖς διαλόγοις πρὸς
[4, 129]	δὲ γενομένης ἐξαλλόμενος τῆς κλίνης	ὁ	Πρωτέας αἰτεῖ σκύφον χοαῖον καὶ
[4, 133]	Νικόστρατος δ´ ἐν Ἅβρᾳ· Πίναξ	ὁ	πρῶτος τῶν μεγάλων ἡγήσεται ἔχων
[4, 182]	ἐν τοῖς εὑρήμασι καὶ Εὐφράνωρ	ὁ	Πυθαγορικὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν,
[4, 157]	ἣν ὁ Καρνεῖος ἔφη· Εὐξίθεος	ὁ	Πυθαγορικός, ὦ Νίκιον, ὥς φησι
[4, 166]	μνημονεύει Ἀξιόνικος ἐν Τυρρηνῷ οὕτως·	Ὁ	Πυθόδηλος οὑτοσὶ ὁ Βαλλίων προσέρχετ´
[4, 147]	ἔδοσαν κατὰ χειρῶν. (Σωκράτης δὲ	ὁ	Ῥόδιος ἐν τρίτῳ ἐμφυλίου πολέμου
[4, 155]	φίλων εἷς γενέσθαι. (Δοῦρις δ´	ὁ	Σάμιος ἐν τῇ τῶν ἱστοριῶν
[4, 151]	σοῦ καὶ προκινδυνεύειν βουλόμενοι. Καὶ	ὁ	Σεύθης ἀναστὰς συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο
[4, 163]	Ἡδονῇ παρακάθηται, ὥς φησι Μνασάλκης	ὁ	Σικυώνιος ἐν ἐπιγράμμασιν· Ἅδ´ ἐγὼ
[4, 132]	ἢ μυρίνην προσεγχέας. {Β. Ἀστεῖον	ὁ	σιλουρισμός. {Α. Ἂν Βυζαντίους, ἀψινθίῳ
[4, 164]	γράμματα (Σίμου τέχνην ἔλαβες. {ΗΡ.	Ὁ	Σῖμος δ´ ἐστὶ τίς; {ΛΙΝ.
[4, 144]	Ἀλλὰ ναὶ μὰ Δία, ἔφη	ὁ	Σιμωνίδης, ὅσον ἂν χρόνον ἡ
[4, 158]	θηρεύομεν. Κἀν ἄλλοις δέ φησιν	ὁ	σκηνικὸς οὗτος φιλόσοφος· Ἀρκεῖ μετρία
[4, 173]	κλίνας, στρώματα, τραπέζας. Δημήτριος δ´	ὁ	Σκήψιος ἐν ἑκκαιδεκάτῳ Τρωικοῦ διακόσμου
[4, 141]	ἐκτένειαν. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Δημήτριος δ´	ὁ	Σκήψιος ἐν τῷ αʹ τοῦ
[4, 155]	τέσσαρες τῶν στρατιωτῶν. (Δημήτριος δ´	ὁ	Σκήψιος ἐν τῷ ιεʹ τοῦ
[4, 167]	ὁ Κορίνθιος, ὥς φησι Δημήτριος	ὁ	Σκήψιος, οὗ μνημονεύει Ἀρχίλοχος. Ὑπὸ
[4, 183]	πολύχορδα καὶ παναρμόνια (Ἐστὶν δ´	ὁ	σκινδαψὸς τετράχορδον ὄργανον, ὡς ὁ
[4, 158]	ὅτι τε πάντα εὖ ποιήσει	ὁ	σοφὸς καὶ φακῆν φρονίμως ἀρτύσει.
[4, 162]	διαλόγοις πρὸς Ζήνωνα διαμιλλώμενος ὡς	ὁ	σοφὸς πάντως ἂν εἴη καὶ
[4, 155]	ἀρχαίων συμποσίων ἐπιστάμενος. Ἀκριβῶς δ´	ὁ	σοφὸς Πλάτων ἐν τῷ πρώτῳ
[4, 144]	τοῦτο τῇ ὑστεραίῃ νήφουσι προτιθεῖ	ὁ	στεγέαρχος ἐν τοῦ ἂν ἐόντες
[4, 163]	πεπλησιακέναι προσποιηθέντος· πρὸς ὃν ἐπιστέλλων	ὁ	Στρατόνικος ἐκέλευσε τὸν ἀπαίροντα τὸ
[4, 129]	καὶ ὁ πάππος αὐτοῦ Πρωτέας	ὁ	συγγενόμενος Ἀλεξάνδρῳ) καὶ ὅτι πᾶσι
[4, 158]	ὑπερβάλλον τε μὴ προσείμαν. Καὶ	ὁ	Σωκράτης δ´ ἔλεγεν τῶν ἄλλων
[4, 160]	ἕψητε, μὴ ´πιχεῖν μύρον. Καὶ	ὁ	Σώπατρος δέ, οὗ τὰ νῦν
[4, 162]	τε περιεργότερον περὶ φιλημάτων εἴρηκεν	ὁ	Σωφρονίσκου φιλόσοφος, ὃς περὶ ταῦτα
[4, 134]	τὴν Θεοδέκτου μόνος ἀνευρηκὼς τέχνην,	ὁ	τὰ κεφάλαια συγγράφων Εὐριπίδῃ. (Τούτοις
[4, 145]	ἐστίν. (Ἡρακλείδης δ´ ὁ Κυμαῖος	ὁ	τὰ Περσικὰ συγγράψας ἐν τῷ
[4, 156]	εἶναι μηδενὸς γεύεσθαι. Ἐγὼ δ´	ὁ	τάλας» κατὰ τὸν κωμῳδιοποιὸν Δίφιλον·
[4, 163]	Ἕρμιππος. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Τίμαιος δ´	ὁ	Ταυρομενίτης ἐν τῇ ἐνάτῃ τῶν
[4, 134]	ὁ τὸν Ἡράκλειτον πᾶσιν ἐξηγούμενος,	ὁ	τὴν Θεοδέκτου μόνος ἀνευρηκὼς τέχνην,
[4, 145]	τὰ πλεῖστα κρέα καὶ ἄρτοι)	ὁ	τῆς τραπέζης ἐπιμελούμενος δίδωσιν ἑκάστῳ
[4, 162]	ἔφη Ἀσυμβόλῳ δειπνεῖν. Διὸ καὶ	ὁ	Τίμων που πρὸς αὐτὸν ἔφη·
[4, 163]	γαστέρα Ἧς οὐ λαμυρώτερον οὐδέν,	(Ὁ	Τίμων σου περὶ τοῦ κυνὸς
[4, 160]	τῶν Λυδίων καρυκκῶν προκρίνει ἀμφοτέρων	ὁ	Τίμων τὸν κόγχον. (Πρὸς ταῦτα
[4, 149]	(καὶ ἄρτους παραβάλλειν. Γενναῖος γὰρ	ὁ	τοιοῦτος ἐκρίνετο καὶ ἀνδρώδης ὑπάρχειν·
[4, 164]	γάρ ἐστιν ὁ κέραμος μισθώσιμος	ὁ	τοῖς μαγείροις, εὐθὺς ἐξ ἑωθινοῦ
[4, 134]	χερσὶ τὸν βάκηλον; Οὐδ´ αἰσχύνεται	ὁ	τὸν Ἡράκλειτον πᾶσιν ἐξηγούμενος, ὁ
[4, 155]	Δοῦρις ἱστορεῖ, ὅτι καὶ Φίλιππος	ὁ	τοῦ Ἀλεξάνδρου πατὴρ ποτήριον χρυσοῦν
[4, 170]	προσήκει. Ζητητέον δὲ εἰ καὶ	ὁ	τραπεζοκόμος ὁ αὐτός ἐστι τῷ
[4, 139]	γραμματικὸς καλεῖ δὲ τοῦτον Δημήτριος	ὁ	Τροιζήνιος βιβλιολάθαν διὰ τὸ πλῆθος
[4, 171]	ἐπιγραφομένῳ (Ἱέρωνι ἢ τυραννικῷ φησιν·	Ὁ	τύραννος οὐδὲ σιτίοις καὶ ποτοῖς
[4, 164]	παραχρῆμα. οὐ μέντοι παρὰ κωφὸν	ὁ	τυφλὸς ἔοικε λαλῆσαι, Ὡς ὁ
[4, 150]	καὶ νικηθέντων ἐπεὶ ἐγένετο αἰχμάλωτος	ὁ	τῶν Αἰγυπτίων βασιλεύς, ὁ Ὦχος
[4, 173]	κοινὸν τῶν Ἐλεοδυτῶν ἐπῃτιάσατο. Καὶ	ὁ	τῶν Ἀμφικτυόνων δὲ νόμος κελεύει
[4, 158]	ἐστὶ φακίνων· ὧν καὶ Σώπατρος	ὁ	Φάκιος παρῳδὸς μέμνηται ἐν δράματι
[4, 158]	φρονίμως ἀρτύσει. διὸ καὶ Τίμων	ὁ	Φλιάσιος ἔφη· (Καὶ Ζηνώνειόν γε
[4, 145]	πόλεων κατὰ τὸ μέγεθος ὥσπερ	ὁ	φόρος καὶ τὸ δεῖπνον ἐκ
[4, 148]	τῶν ἄλλων πεντήκοντα Περσῶν Ἀτταγῖνος	ὁ	Φρύνωνος, ὅν φησιν Ἡρόδοτος ἐν
[4, 168]	ἀνεβόησαν Εἰς ἀκολασίαν. Ἦν δ´	ὁ	Φῶκος καὶ φιλοπότης. Νικήσαντος γοῦν
[4, 175]	ἐλλόγιμον ἄνδρα. (Ἐπιχωριάζει γὰρ καὶ	ὁ	φῶτιγξ αὐλὸς παρ´ ἡμῖν. Τοῦ
[4, 165]	μὴ συνήθης Φαιδίμῳ γ´ ἐτύγχανεν	ὁ	Χαβρίου Κτήσιππος, εἰσηγησάμην νόμον ἄν
[4, 166]	δ´ ἐν Δημοσατύροις φησίν· ~Οὐδ´	ὁ	Χαβρίου Κτήσιππος ἔτι τρὶς κείρεται,
[4, 165]	καὶ ταχύ. (Καὶ Κτήσιππος δ´	ὁ	Χαβρίου υἱὸς εἰς τοσοῦτον ἦλθεν
[4, 164]	Ἄλεξις ἐν Φυγάδι· Αἰεί γ´	ὁ	Χαιρεφῶν τιν´ εὑρίσκει τέχνην καινὴν
[4, 154]	τὸν λαιμὸν ἀποκόπτει. Εὐφορίων δ´	ὁ	Χαλκιδεὺς ἐν ἱστορικοῖς ὑπομνήμασιν οὕτω
[4, 162]	ἐπίγραμμα συμποτικῶν διαλόγων. (Κτησίβιος δ´	ὁ	Χαλκιδεὺς ὁ Μενεδήμου γνώριμος, ὥς
[4, 158]	δ´ οἷον ἀμβροσίη ψύχους κρυόεντος.	(Ὁ	χαρίεις τε Ἀριστοφάνης ἐν Γηρυτάδῃ
[4, 184]	τε καὶ σάλπιγγες. Μητρόδωρος δ´	ὁ	Χῖος ἐν Τρωικοῖς σύριγγα μέν
[4, 149]	τῶν περὶ τὸν μάγειρον σκευῶν	ὁ	χορηγός. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν
[4, 150]	αἰχμάλωτος ὁ τῶν Αἰγυπτίων βασιλεύς,	ὁ	Ὦχος αὐτὸν φιλανθρώπως ἄγων ἐκάλεσε
[4, 150]	Καὶ κελεύσαντος ἐπεὶ παρεσκευάσθη, ἡσθεὶς	ὁ	Ὦχος τῷ δείπνῳ Κακὸν κακῶς
[4, 141]	παρὰ τοῦτο ἕτερον οὐδὲν πλὴν	ὅ	γε ἀπὸ τούτων ζωμὸς ἱκανὸς
[4, 156]	μαλακῶς καθεύδειν ἄθλιον δεδοικότα. (Ἀλλ´	ὅ	γε Παρμενίσκος οὕτως ὑπήρξατο· Παρμενίσκος
[4, 145]	μάλιστα δώδεκα. Καὶ ὅταν δειπνήσωσιν,	ὅ	τε βασιλεὺς αὐτὸς καθ´ ἑαυτὸν
[4, 142]	Ἐπεὶ δὲ δειπνήσειαν, ἐσιώπων πάντες,	ὅ	τε παῖς ἐφειστήκει κεκραμένον ἔχων
[4, 145]	βασιλέως, καὶ ἀποφέρεται ἕκαστος αὐτῶν	ὅ	τι ἂν καταλίπηται ἐπὶ τῷ
[4, 164]	οὕτως ὁ Λίνος· Βιβλίον ἐντεῦθεν	ὅ	τι βούλει προσελθὼν γὰρ λαβέ,
[4, 165]	τοῦ μνήματος τοῦ πατρός, εἰς	ὃ	Ἀθηναῖοι χιλίας ἀνάλωσαν δραχμάς, τοὺς
[4, 132]	γλυκεῖαν, ὃ δὲ κόγχας δέκα,	ὃ	δ´ ἀντακαίου μικρόν. Ἐν ὅσῳ
[4, 135]	ἐρικυδέα γόγγρον κείμενον ἐν λοπάδεσς´·	ὃ	δ´ ἐπ´ ἐννέα κεῖτο τραπέζας·
[4, 145]	καὶ οἳ μὲν χαμαὶ καθήμενοι,	ὃ	δ´ ἐπὶ κλίνης χρυσόποδος κατακείμενος·
[4, 132]	τούτων ὃ μὲν ἔχει σκόροδον,	ὃ	δ´ ἐχίνους δύο, ὃ δὲ
[4, 132]	σκόροδον, ὃ δ´ ἐχίνους δύο,	ὃ	δὲ θρυμματίδα γλυκεῖαν, ὃ δὲ
[4, 132]	δύο, ὃ δὲ θρυμματίδα γλυκεῖαν,	ὃ	δὲ κόγχας δέκα, ὃ δ´
[4, 166]	τὰς ἑστιάσεις εἶχε μόνον ἀκρατῶς,	ὃ	δὲ τῶν Ἀθηναίων καὶ τὰς
[4, 154]	πολλάκις ἀπογραφομένους πλείους δικαιολογεῖσθαι καθ´	ὃ	δικαιότατός ἐστιν ἕκαστος αὐτῶν ἀποτυμπανισθῆναι.
[4, 160]	χαίρεις τῷ ὀνόματι, οὐ λέγων	ὃ	ἐκ γενετῆς σε ἡ μήτηρ
[4, 153]	ἐπ´ αὐτῇ τρυβλίον χρυσοῦν, εἰς	ὃ	ἐμβάλλειν αὐτοὺς πρῶτον μὲν τὴν
[4, 167]	τε δωρεὰς ἔδωκε καὶ χωρίον	ὃ	ᾐτήσατο. Πρότερον δὲ τοῦτο Πασίκυπρος
[4, 175]	{Α. Καινὸν ἐξεύρημά τι ἡμέτερον,	ὃ	θεάτρῳ μὲν οὐδεπώποτε ἔδειξ´, Ἀθήνησιν
[4, 184]	Φρυγίῳ· βαρὺς γὰρ οὗτος· παρ´	ὃ	καὶ τὸ κέρας αὐτῷ προσάπτουσιν
[4, 141]	αὐτοῖς κατ´ οἶκον ἠρτυμένη ματτύη,	ὃ	καλοῦσιν ἐπάικλον. Τῶν δὲ κομιζομένων
[4, 153]	μέθης εἰσεκάλουν τοὺς μονομάχους. Καὶ	ὃ	μὲν ἅμα ἐσφάττετο, αὐτοὶ δ´
[4, 132]	μικροὺς πέντε πινακίσκους ἄνω· τούτων	ὃ	μὲν ἔχει σκόροδον, ὃ δ´
[4, 166]	τοῦ δήμου τοῦ Ταραντίνων ὅσον	ὃ	μὲν περὶ τὰς ἑστιάσεις εἶχε
[4, 183]	τοῦ λυροφοίνικος καὶ τοῦ ἐπιγονείου,	ὃ	νῦν εἰς ψαλτήριον (ὄρθιον μετασχηματισθὲν
[4, 152]	τι δυσαπόσπαστον, μαχαιρίῳ μικρῷ παρατέμνοντες,	ὃ	τοῖς κολεοῖς ἐν ἰδίᾳ θήκῃ
[4, 135]	Οἴη δ´ αὖ θύννου κεφαλὴ	θαλαμηιάδαο	νόσφιν ἀφειστήκει, κεχολωμένη οὕνεκα τευχέων
[4, 139]	αἶκλον ἀέκων, τὺ δὲ ἑκὼν	ᾤχεο	τρέχων. (Τὰ αὐτὰ εἴρηκε καὶ
[4, 144]	τὰ αὐτὰ παρατίθεσθαι ζῶντα λαμπρῶς.	Διὸ	καὶ ἀκούσαντα Ἀρταξέρξην εἰπεῖν ὅτι
[4, 156]	ποτε εἰς πληθώραν ἐμπεσὼν μεμψιμοιρήσῃς.	Διὸ	καὶ μεταδοῦναί σοι βούλομαι τοῦ
[4, 162]	φιλοσοφίας αὐτῷ, ἔφη Ἀσυμβόλῳ δειπνεῖν.	Διὸ	καὶ ὁ Τίμων που πρὸς
[4, 144]	ὑπερβάλλον, τοῦτο παρέχει τὰς ἡδονάς.	Διὸ	καὶ πάντες ἄνθρωποι ἡδέως προσδέχονται
[4, 163]	καὶ χαρίεις περὶ τὸ γελοῖον·	~(διὸ	καὶ πάντες αὐτὸν ἐπὶ τὰ
[4, 182]	ἐναγωνίοις πρὸς τὰς εὐωχίας χρῶνται.	Διὸ	καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν ὁ
[4, 158]	σοφὸς καὶ φακῆν φρονίμως ἀρτύσει.	διὸ	καὶ Τίμων ὁ Φλιάσιος ἔφη·
[4, 157]	καὶ μείζοσιν ἐμπεσοῦνται τότε λύμαις.	Διὸ	πάντας εὐλαβουμένους τὴν τῶν κυρίων
[4, 135]	δὲ ἴδον Στρατοκλῆ, κρατερὸν μήστωρα	φόβοιο,	(τρίγλης ἱπποδάμοιο κάρη μετὰ χερσὶν
[4, 137]	ῥοιαί τε σταφυλαί τε, θεοῦ	Βρομίοιο	τιθῆναι, πρόσφατος ἥν θ´ ἁμάμαξυν
[4, 183]	λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον	προμάλοιο	τετυγμένον αἰζήεντος· καὶ Ἀναξίλας ἐν
[4, 135]	Στρατοκλῆ, κρατερὸν μήστωρα φόβοιο, (τρίγλης	ἱπποδάμοιο	κάρη μετὰ χερσὶν ἔχοντα, ἂψ
[4, 136]	ἔρον ἕντο, χεῖρας νιψαμένοισιν ἀπ´	ὠκεανοῖο	ῥοάων ὡραῖος παῖς ἦλθε φέρων
[4, 133]	(Γογγυλίδος δισσὴ γὰρ ἰδ´ ἐκ	ῥαφάνοιο	γενέθλη μακρή τε στιφρή τε
[4, 136]	πέττων τρισκαίδεκα μῆνας. Αὐτὰρ ἐπεὶ	δόρποιο	μελίφρονος ἐξ ἔρον ἕντο, χεῖρας
[4, 183]	ὅθι περ τετάνυστο σκινδαψὸς τετράχορδος	ἀνηλακάτοιο	γυναικός. Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Θεόπομπος
[4, 138]	δ´ ἐν ταῖς κοπίσιν αἶγας,	ἄλλο	δ´ οὐδὲν ἱερεῖον· ~(καὶ τῶν
[4, 134]	συμβολῶν ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες,	ἄλλο	δ´ οὐδέν, ὄψων ὀνόματα (καὶ
[4, 129]	χρυσᾶς, διπλασίους τῶν πρότερον, καὶ	ἄλλο	διλήκυθον μύρου. Ἡσυχίας δὲ γενομένης
[4, 135]	ἔγωγε ἧς σαρκὸς δύναμαι γλυκερώτερον	ἄλλο	ἰδέσθαι) Ὀπταλέος δ´ εἰσῆλθε πελώριος
[4, 143]	τὴν κοινὴν τράπεζαν, καὶ δειπνήσασιν	ἄλλο	παρατίθεται. (Τοῖς δὲ παισὶ κοινὸς
[4, 147]	πλῆρες θεοτερπές. Ἐπ´ αὐτῷ δ´	ἄλλο	παρῆλθε τόσον, βατὶς δ´ ἐνέης
[4, 147]	τὸ μὲν γαλεοῦ τι, ναρκίον	ἄλλο	Παρῆς ἕτερον πίων ἀπὸ τευθιάδα
[4, 128]	τρυγόνες πέρδικές τε καὶ ὅσον	ἄλλο	πτηνῶν πλῆθος ἦν. (Ἐπεδώκαμεν οὖν,
[4, 139]	θεὸν παιᾶνα οὐκ ᾄδουσιν οὐδ´	ἄλλο	τι τοιοῦτον (εἰσάγουσιν) οὐδὲν καθάπερ
[4, 132]	δέ γ´, ὦ βέλτιστε σύ,	κἀκεῖνο	καὶ τοῦτ´, ἀλλ´ ἀδύνατα βούλομαι·
[4, 156]	μὴ φθονήσῃς ἡμῖν τὸ Παρμενίσκειον	ἐκεῖνο	διελθεῖν συμπόσιον. Καὶ ὃς μετέωρον
[4, 144]	μειονεκτοῦσι τῶν ἰδιωτῶν. Ἔπειτα, ἔφη,	ἐκεῖνο	εὖ οἶδα ὅτι καὶ σὺ
[4, 164]	τῷ Λίνῳ παιδευόμενον καὶ κελευσθέντα	ἀπὸ	βιβλίων πολλῶν παρακειμένων λαβόντα ἐντυχεῖν.
[4, 144]	παρατίθεσθαι δειπνοῦντα ἐπὶ τὴν τράπεζαν	ἀπὸ	βοῶν ἀρξάμενον· καὶ ἀναχθέντα αἰχμάλωτον
[4, 143]	βούλωνται πλεῖον πιεῖν ἐξουσία δέδοται.	Ἀπὸ	δὲ τῆς τραπέζης τὰ βέλτιστα
[4, 143]	πόλεμον ἢ κατὰ σύνεσιν δεδοξασμένοις.	Ἀπὸ	δὲ τοῦ δείπνου πρῶτον μὲν
[4, 149]	ταῖς ἀμφόδοις γινομένων νυκτερινῶν φόβων.	Ἀπὸ	δὲ τῶν σπονδῶν παιὰν ᾄδεται.
[4, 144]	σιτεομένους πεινῶντας παύεσθαι, ὅτι σφίσιν	ἀπὸ	δείπνου παραφορέεται οὐδὲν λόγου ἄξιον·
[4, 132]	Ῥοδίους κέκληκας· εἰσιοῦσι δὸς εὐθὺς	ἀπὸ	θερμοῦ τὴν μεγάλην αὐτοῖς σπάσαι,
[4, 141]	ἕκαστον ἄνδρες δειπνοῦσι, πάντα τε	ἀπὸ	κηρύγματος πράσσεται, ἔχει τε ἑκάστη
[4, 183]	φησι Μάτρων ἐν τούτοις· Οὐδ´	ἀπὸ	πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο
[4, 134]	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἰσοστάσιόν φησιν·	Ἀπὸ	συμβολῶν ἔπινον ὀρχεῖσθαι μόνον βλέποντες,
[4, 147]	ναρκίον ἄλλο Παρῆς ἕτερον πίων	ἀπὸ	τευθιάδα καὶ σηπιοπουλυποδείων Ἀπαλοπλοκάμων. Θερμὸς
[4, 151]	καὶ ἐπὶ τραπεζῶν ξυλίνων μικρὸν	ἀπὸ	τῆς γῆς ἐπηρμένων. Ἡ τροφὴ
[4, 171]	αἱ ἄλλαι ἀρχαὶ αἱ ἀφεταὶ	ἀπὸ	τῆς ἡμέρας ἧς οἱ προτένθαι
[4, 158]	ἀλλ´ ὑμεῖς γε, ἔφη, οἱ	ἀπὸ	τῆς καλῆς Ἀλεξανδρείας, ὦ Πλούταρχε,
[4, 156]	Καὶ τῶν μὲν ἐγκωμιαζόντων τὸ	ἀπὸ	τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ τὸ
[4, 156]	τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ τὸ	ἀπὸ	τῆς Πειρήνης, ὁ Καρνεῖος κατὰ
[4, 151]	μάγαδιν σαλπίζοντες. (Ποσειδώνιος δὲ ὁ	ἀπὸ	τῆς στοᾶς ἐν ταῖς ἱστορίαις,
[4, 176]	ἁρμονίας ἀναμινυρίζει. Ποσειδώνιος δ´ ὁ	ἀπὸ	τῆς στοᾶς φιλόσοφος ἐν τῇ
[4, 145]	δὲ οἱ σύνδειπνοι δειπνήσωσι, τῶν	ἀπὸ	τῆς τραπέζης καταλειπομένων (καταλείπεται δὲ
[4, 149]	τῶν παρά τισι καλουμένων μαζονόμων,	ἀπὸ	τῆς χρείας εἰληφότων τὴν ἐπωνυμίαν·
[4, 163]	τῆς κόμης ἔδοξαν εἶναί τινες	ἀπὸ	τοῦ Διοδώρου προαχθέν, ὥς φησιν
[4, 160]	θάρσει, θυμέ. Κλέαρχος δὲ ὁ	ἀπὸ	τοῦ περιπάτου ἐν τοῖς περὶ
[4, 153]	δ´ ὁ Δαμασκηνός, εἷς τῶν	ἀπὸ	τοῦ περιπάτου φιλοσόφων, ἐν τῇ
[4, 141]	ἕτερον οὐδὲν πλὴν ὅ γε	ἀπὸ	τούτων ζωμὸς ἱκανὸς ὢν παρὰ
[4, 155]	καὶ εἰς Ἡγησιάνακτα τὸν Ἀλεξανδρέα	ἀπὸ	Τρῳάδος τὸν τὰς ἱστορίας γράψαντα
[4, 164]	(ἔπειτ´ ἀναγνώσει πάνυ γε διασκοπῶν	ἀπὸ	τῶν ἐπιγραμμάτων ἀτρέμα τε καὶ
[4, 150]	φησίν, οἱ παραγινόμενοι τῶν Γαλατῶν	ἀπὸ	τῶν κωμῶν καὶ τῶν πόλεων
[4, 174]	αὐλοὶ γίγγροι ὑπὸ τῶν Φοινίκων	ἀπὸ	τῶν περὶ Ἄδωνιν θρήνων· τὸν
[4, 150]	ἐκποιῶσιν οἱ τόποι τό τ´	ἀπὸ	τῶν πόλεων δέξασθαι καὶ τῶν
[4, 173]	ἱερουργίας, ~καὶ ὅτι ἦν αὐτοῖς	ἀπὸ	τῶν πράξεων ὀνόματα (Μαγίδες καὶ
[4, 148]	φησίν, καὶ ἐπὶ τὴν ἀκρόπολιν	ἀπὸ	τῶν τεγῶν λαμπάσι δᾳδουχουμένης πάσης
[4, 182]	λώτινοι αὐλοὶ οὗτοί εἰσιν οἱ	ὑπὸ	Ἀλεξανδρέων καλούμενοι φώτιγγες. (Κατασκευάζονται δ´
[4, 166]	Οὐ δῆτ´, ἀλλ´ ὅτι ἄρρην	ὑπὸ	θηλειῶν κατεκόπης. Θεόπομπος δ´ ἐν
[4, 174]	στρογγύλῳ, καί φασι τοῦτο εὑρῆσθαι	ὑπὸ	Κτησιβίου κουρέως ἐνταῦθα οἰκοῦντος ἐν
[4, 182]	Μιτυλήνῃ μίαν τῶν Μουσῶν πεποιῆσθαι	ὑπὸ	Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν σαμβύκην. Ἀριστόξενος δ´
[4, 159]	ἐπειδὴ οὗτοι, ἔφη, ὦ συμποσίαρχε,	ὑπὸ	λογοδιαρροίας ἐνοχλούμενοι μὴ πεινῶσιν ἢ
[4, 139]	ἰπνίτας ἄρτους. Τὸ δὲ ἄικλον	ὑπὸ	μὲν τῶν ἄλλων Δωριέων καλεῖται
[4, 168]	τῆς Μουνιχίας· ἐφ´ ᾧ πάλιν	ὑπὸ	πάντων ἐπερραπίζετο. (Ἐπιδόσεων δέ ποτε
[4, 152]	τοῦ Βιτύιτος πατρὸς πλοῦτον τοῦ	ὑπὸ	Ῥωμαίων καθαιρεθέντος, φησὶ δημαγωγοῦντα αὐτὸν
[4, 170]	φησι τὸν τραπεζοκόμον καὶ τὸν	ὑπὸ	Ῥωμαίων καλούμενον στρούκτωρα, παρατιθέμενος ἐκ
[4, 174]	ὡς πάντας ἡμᾶς ἐπιστραφῆναι θελχθέντας	ὑπὸ	τῆς ἐμμελείας. (Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς
[4, 164]	καλῶν ἰάμβων αὐτοῦ τὰς ἐπιδείξεις	ὑπὸ	τῆς ἐμφύτου γαστριμαργίας καὶ ἡδυλογίας
[4, 169]	ἐμβάλλειν ποιῶ ἐνίοτε τοὺς ὀδόντας	ὑπὸ	τῆς ἡδονῆς. Πατάνιον δὲ διὰ
[4, 130]	θαυμάσιον, ὅτι παρειμένοι καὶ καρηβαροῦντες	ὑπὸ	τῆς μέθης ὁπότε τι τῶν
[4, 174]	ἥτις ἡμᾶς ἐπέστρεψεν πάντας κατακηληθέντας	(ὑπὸ	τῆς μουσικῆς) Καὶ οὐχ ὡς
[4, 170]	Ἀριστοφάνης Πλούτῳ· Πρὸ τοῦ δ´	ὑπὸ	τῆς πενίας ἅπαντ´ ἐπήσθιεν. (Τῶν
[4, 157]	τὸ μέσον ἐπεχόρευσε σαπέρδης μέγας	ὑπό	τι δυσώδης οὗτος ηρος ἀνθίαν,
[4, 174]	ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου τοῦ ὕδατος	ὑπό	τινος νεανίσκου, ἔτι δὲ διικνουμένων
[4, 162]	Καρύστιος ἐν τοῖς βίοις, (ἐρωτηθεὶς	ὑπό	τινος τί περιγέγονεν ἐκ φιλοσοφίας
[4, 139]	τούτοις ἀναμεμιγμένοι τὴν κίνησιν ἀρχαικὴν	ὑπὸ	τὸν αὐλὸν καὶ τὴν ᾠδὴν
[4, 168]	δι´ ἡμέρας, (διασειόμενοι τοὺς κροτάφους	ὑπὸ	τοῦ ἀκράτου, καὶ κατὰ τὸν
[4, 153]	ἀνελθὼν καὶ πολεμῶν Ἀρσάκει ᾐχμαλωτίσθη	ὑπὸ	τοῦ βαρβάρου καὶ ὡς πολὺν
[4, 167]	μὴ τοιοῦτός τις ὢν ἐληλύθει,	ὑπὸ	τοῦ βίου καὶ τῆς διαίτης
[4, 153]	περὶ Ἡρακλέωνος τοῦ Βεροιαίου, ὃς	ὑπὸ	τοῦ Γρυποῦ καλουμένου Ἀντιόχου τοῦ
[4, 162]	καὶ αὐτῆς τῆς Κορίνθου, καταστρατηγηθεὶς	ὑπὸ	τοῦ Σικυωνίου Ἀράτου, ὁ πρότερον
[4, 174]	διὰ τὸ ἐμπνεῖσθαι τὸ ὄργανον	ὑπὸ	τοῦ ὕδατος. Κατεστραμμένοι γάρ εἰσιν
[4, 144]	ἐποίησεν) τοὺς Περσῶν φησι βασιλεῖς	ὑπὸ	τρυφῆς προκηρύττειν τοῖς ἐφευρίσκουσί τινα
[4, 184]	βασιλεύσαντα Αἰγύπτου Πτολεμαῖον, (τὸν κυρίως	ὑπὸ	τῶν Ἀλεξανδρέων καλούμενον Κακεργέτην. Οὗτος
[4, 173]	ἱδρῦσθαι ἥρωας Μάττωνα καὶ Κεράωνα	ὑπὸ	τῶν ἐν τοῖς φιδιτίοις ποιούντων
[4, 150]	ἀλλὰ καὶ οἱ παριόντες ξένοι	ὑπὸ	τῶν ἐφεστηκότων παίδων οὐκ ἠφίεντο
[4, 140]	ὁ Πολέμων καὶ τὸ δεῖπνον	ὑπὸ	τῶν Λακεδαιμονίων ἄικλον προσαγορεύεσθαι, παραπλησίως
[4, 149]	ἔξω τι τούτων ἱεροποιὸς παρασκευάσῃ	ὑπὸ	τῶν τιμούχων ζημιοῦται, ἀλλὰ μὴν
[4, 148]	περὶ Πλαταιὰς παρατάττεσθαι ἀπολωλόσιν ἤδη	ὑπὸ	τῶν τοιούτων τροφῶν. ΗΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'
[4, 174]	Ὀνομάζονται δὲ οἱ αὐλοὶ γίγγροι	ὑπὸ	τῶν Φοινίκων ἀπὸ τῶν περὶ
[4, 176]	δὲ ὀργάνου καταμιτον ἧπται, κροτάλων,	(ὑπὸ	φανοῦ, πανδούρου, τῷ τε ἡδεῖ
[4, 167]	ὁ Σκήψιος, οὗ μνημονεύει Ἀρχίλοχος.	Ὑπὸ	φιληδονίας γὰρ καὶ ἀκρασίας καὶ
[4, 140]	τὸ δεῖπνον ἐν φύλλοις δάφνης,	παρὸ	καὶ καμματίδας μὲν προσαγορεύεσθαι τὰ
[4, 164]	τὴν ἐπιτήδευσιν ταύτην εἰσαγαγόντα, ~τῶν	πρὸ	αὐτοῦ (Πυθαγορικῶν λαμπρᾷ τε ἐσθῆτι
[4, 150]	ἐπέστησε κρεῶν παντοδαπῶν μεγάλους, οὓς	πρὸ	ἐνιαυτοῦ καὶ πρὸ τοῦ μέλλειν
[4, 142]	Καὶ τούτων ἦρξαν οἱ μικρὸν	πρὸ	Κλεομένους βασιλεύσαντες Ἄρευς καὶ Ἀκρότατος
[4, 148]	ἀγαπᾶν τὴν Ἑλληνικὴν πενίαν, λαμβάνοντας	πρὸ	ὀφθαλμῶν καὶ τὰ παρὰ Θηβαίοις
[4, 183]	πολίτης μου (οὗτος δ´ οὐ	πρὸ	πολλοῦ τετελεύτηκε) δημοσίᾳ ἐπιδειξάμενος ἐν
[4, 157]	πολλάκις κατελαμβάνετο διαπεριπατῶν ἑσπέρας βαθείας	πρὸ	τῆς οἰκίας καὶ πρὸς τοὺς
[4, 170]	τρεῖς ἁλμάδας. Καὶ Ἀριστοφάνης Πλούτῳ·	Πρὸ	τοῦ δ´ ὑπὸ τῆς πενίας
[4, 142]	αἰτήσειεν· ἐδίδοτο δὲ κύαθος εἷς	πρὸ	τοῦ δείπνου, αὐτῷ δὲ πολὺ
[4, 150]	μεγάλους, οὓς πρὸ ἐνιαυτοῦ καὶ	πρὸ	τοῦ μέλλειν μεταπεμψάμενος τεχνίτας ἐξ
[4, 158]	δ´ ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν· Μὴ	πρὸ	φακῆς λοπάδ´ αὔξων εἰς στάσιν
[4, 157]	ἐνδεδέσθαι τῷ σώματι καὶ τῷ	δεῦρο	βίῳ τὰς ἁπάντων ψυχὰς τιμωρίας
[4, 154]	πελέκει, ὥστε τοὺς κληρονόμους κομίσασθαι	τὸ	ἆθλον· καὶ πολλάκις ἀπογραφομένους πλείους
[4, 139]	μοίρας ἀκολουθῶν ὁ διάκονος κηρύττει	τὸ	ἄικλον προστιθεὶς τοῦ πέμψαντος τὴν
[4, 167]	ὄντων ἔθηκεν αὐτῇ θρόνον παρὰ	τὸ	ἀνάκτορον, οἰμώξεσθαι φήσας τοὺς κωλύσοντας.
[4, 156]	ὥσπερ νηστείαν ἄγοντας καὶ περιμένοντας	τὸ	ἀνατέλλον ἄστρον, (οὗ φασι μὴ
[4, 171]	διακονοῦσι πρῶτον κελεύουσιν ἀπογεύεσθαι διὰ	τὸ	ἀπιστεῖν μὴ καὶ ἐν τούτοις
[4, 156]	ἐστιν. Καὶ τῶν μὲν ἐγκωμιαζόντων	τὸ	ἀπὸ τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ
[4, 156]	ἀπὸ τῆς Λέρνης, ἄλλων δὲ	τὸ	ἀπὸ τῆς Πειρήνης, ὁ Καρνεῖος
[4, 159]	χρῶνται τῷ ἀργυρίῳ εἶπεν Πρὸς	τὸ	ἀριθμεῖν. Διογένης δ´ ἐν τῇ
[4, 146]	οἱ ἐντιμότατοι τῶν συνδείπνων ἐπὶ	τὸ	ἄριστον μόνον διὰ τὸ παρῃτῆσθαι,
[4, 145]	ἀλλήλων, ἐν ᾧ ὁ βασιλεὺς	τὸ	ἄριστον ποιεῖται καὶ ἐν ᾧ
[4, 144]	συντυχὸν ἡδέως ἤσθιεν· εἰς δὲ	τὸ	ἀσμένως κοιμηθῆναι πᾶς τόπος ἱκανὸς
[4, 152]	χρῶνται διὰ σπάνιν καὶ διὰ	τὸ	ἀσύνηθες ἀηδὲς αὐτοῖς φαίνεται. Ὅταν
[4, 165]	Ἀρκαδικοῖς δείπνοις μνήμης ἠξιωμένων. Καὶ	τὸ	ἀσώτιον ποῦ κεῖται; Ἀσώτους μὲν
[4, 134]	καὶ Ἀντιφάνης ἐν Καρσὶ κατὰ	τὸ	Ἀττικὸν ἔθος (τῆς ὀρχήσεως) κωμῳδεῖ
[4, 175]	Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος	τὸ	βάρβιτον. Ἐπεὶ δὲ ἡμῶν τῶν
[4, 145]	ᾄδουσι. Τὸ δὲ δεῖπνον, φησί,	τὸ	βασιλέως καλούμενον ἀκούσαντι μὲν δόξει
[4, 157]	(Θεόπομπος οὖν ἐν εʹ Φιλιππικῶνφησι·	Τὸ	γὰρ ἐσθίειν πολλὰ καὶ κρεαφαγεῖν
[4, 144]	παρατιθέμενον δεῖπνον ἢ τὸ ἑαυτοῖς.	(Τὸ	γὰρ τὰ εἰωθότα ὑπερβάλλον, τοῦτο
[4, 162]	ὁ Κτησίβιος καὶ χαρίεις περὶ	τὸ	γελοῖον· ~(διὸ καὶ πάντες αὐτὸν
[4, 139]	συντελοῦσι καὶ διὰ τὸ πένθος	τὸ	γενόμενον περὶ τὸν Ὑάκινθον οὔτε
[4, 163]	αὐτοῦ γράφει οὕτως· Διοδώρου τοῦ	τὸ	γένος Ἀσπενδίου τὴν ἐξηλλαγμένην εἰσαγαγόντος
[4, 157]	ἔφη τὸν Ὅμηρον Σύρον ὄντα	τὸ	γένος κατὰ τὰ πάτρια ἰχθύων
[4, 159]	λέγων ὧδε· Ἐστὶν δὲ ποδαπὸς	τὸ	γένος οὗτος; {Β. Πλούσιος· τούτους
[4, 168]	τις αὐτῷ ἔλεγεν Ὦ καταισχύνας	τὸ	γένος. Πάντα γὰρ ἀνάλωσε τὰ
[4, 158]	μετρία βιοτά μοι σώφρονος τραπέζης,	(τὸ	δ´ ἄκαιρον ἅπαν ὑπερβάλλον τε
[4, 144]	βουλεύεσθαι τὰ σπουδαιότατα τῶν πρηγμάτων·	(τὸ	δ´ ἂν ἅδῃ σφίσι βουλευομένοισι,
[4, 132]	πάντες, μὴ τὸ μὲν ἐγώ,	τὸ	δ´ ἕτερος (Δρομέας δ´ ὁ
[4, 140]	γίνεται γὰρ ἄλφιτα ἐλαίῳ ἐρραμένα.	Τὸ	δ´ ὅλον ὥσπερ πολίτευμά τι
[4, 142]	Τὸ μὲν γὰρ ἀνελεύθερον ἐνόμιζε,	τὸ	δ´ ὑπερήφανον. Ὁ δ´ οἶνος
[4, 139]	τῇ θοίνῃ τοὺς ἰπνίτας ἄρτους.	Τὸ	δὲ ἄικλον ὑπὸ μὲν τῶν
[4, 136]	κρατερῶς παλάμῃ ἐπορέχθην γεύσασθ´ ἱμείρων·	τὸ	δέ γ´ ἀμβροσίη μοι ἔδοξεν,
[4, 153]	ἐν ὑπαίθρῳ ἀνὰ χιλίους δειπνίζων.	Τὸ	δὲ δεῖπνον ἦν ἄρτος μέγας
[4, 151]	εἰσῆλθον ἐπὶ τὸ δεῖπνον πάντες	(τὸ	δὲ δεῖπνον ἦν καθημένοις κύκλῳ)
[4, 149]	τὸν μάγειρον σκευῶν ὁ χορηγός.	Τὸ	δὲ δεῖπνον ἦν τοιοῦτο· τυρὸς
[4, 145]	αἱ δὲ ἄλλαι ἁθρόως ᾄδουσι.	Τὸ	δὲ δεῖπνον, φησί, τὸ βασιλέως
[4, 154]	παρόντες, καὶ ἕως ἀναιρέσεως ἔρχονται.	Τὸ	δὲ παλαιόν, φησίν, ὅτι παρατεθέντων
[4, 135]	ἀφειστήκει, κεχολωμένη οὕνεκα τευχέων αἰρομένων·	τὸ	δὲ πῆμα θεοὶ θέσαν ἀνθρώποισι.
[4, 152]	δὲ κάνεα ξύλινα καὶ πλεκτά.	Τὸ	δὲ πινόμενόν ἐστι παρὰ μὲν
[4, 153]	ἦν ἄρτος μέγας καὶ κρέας,	τὸ	δὲ ποτὸν κεκραμένος οἶνος οἷος
[4, 152]	κύκλῳ καθάπερ οἱ δεσπόται συνευωχοῦνται.	Τὸ	δὲ ποτὸν οἱ διακονοῦντες ἐν
[4, 166]	βουθυτεῖ καὶ δημοσίας ἑστιάσεις ποιεῖται.	(Τὸ	δὲ τῶν ἰδιωτῶν πλῆθος αἰεὶ
[4, 165]	καταμύξαντες καὶ συγκύψαντες ἅπαντας γελῶσι.	Τὸ	δὲ χαριτογλωσσεῖν Αἰσχύλος εἴρηκεν ἐν
[4, 183]	δὲ γεγάθει πυκινῶν κρεγμῶν ἀκροαζομένα.	Τὸ	δὲ ψαλτήριον, ὥς φησιν Ἰόβας,
[4, 156]	φησὶν δ´ οὗτος ἐν Πελιάσι·	Τὸ	δειπνάριον ἀνθηρὸν ἦν, γλαφυρὸν σφόδρα·
[4, 145]	τῶν υἱῶν ἔνιοι. Καὶ παρὰ	τὸ	δεῖπνον ᾄδουσί τε καὶ ψάλλουσιν
[4, 141]	ζωμὸς ἱκανὸς ὢν παρὰ πᾶν	τὸ	δεῖπνον ἅπαντας αὐτοὺς παραπέμπειν, κἂν
[4, 140]	τὰ διδόμενα τοῖς φιδίταις μετὰ	τὸ	δεῖπνον· ἄρτος γάρ ἐστι καὶ
[4, 145]	τινας ἀφίκηται τῶν ἀρχομένων, εἰς	τὸ	δεῖπνον αὐτοῦ δαπανᾶσθαι εἴκοσι τάλαντα,
[4, 146]	κρατῆρας παρετίθεντο, καὶ ταῦτα μετὰ	τὸ	δεῖπνον εἰ δὲ Ξέρξης δὶς
[4, 141]	Μόλπις δέ φησι· Μετὰ δὲ	τὸ	δεῖπνον εἴωθεν ἀεί τι παρά
[4, 145]	μέγεθος ὥσπερ ὁ φόρος καὶ	τὸ	δεῖπνον ἐκ παλαιοῦ τεταγμένον ἐστίν.
[4, 140]	ὁ Λάκων κάπτειν αὐτοὺς μετὰ	τὸ	δεῖπνον ἐν φύλλοις δάφνης, παρὸ
[4, 132]	Μένανδρος δ´ ἐν Τροφωνίῳ· Ξένου	τὸ	δεῖπνόν ἐστιν ὑποδοχή. {Β. Τίνος;
[4, 157]	τηνικάδε; Ἔλεγεν ὄψον συνάγειν πρὸς	τὸ	δεῖπνον. (Ἡμῖν δὲ αὐτάρκης μερὶς
[4, 168]	εἱστία τοὺς ἑταίρους, συνελθόντων εἰς	τὸ	δεῖπνον λαμπρὰ μὲν ἦν ἡ
[4, 140]	λέγουσιν οἱ Λάκωνες τὴν μετὰ	τὸ	δεῖπνον μοῖραν, ἀλλ´ οὐδὲ τὰ
[4, 154]	ἱστοριῶν Κελτοί, φησίν, ἐνίοτε παρὰ	τὸ	δεῖπνον μονομαχοῦσιν. Ἐν γὰρ τοῖς
[4, 142]	αὐτὸν δὲ τρόπον καὶ μετὰ	τὸ	δεῖπνον οὐ πλεῖον ἐδίδοτο δύο
[4, 151]	τούτοις· ~(Ἐπειδὴ δὲ εἰσῆλθον ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον πάντες (τὸ δὲ δεῖπνον
[4, 141]	ἱστορεῖ ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Τριπολιτικῷ·	Τὸ	δεῖπνον πρῶτον μὲν ἑκάστῳ χωρὶς
[4, 149]	αὐτοῖς ἡ πολυφαγία. Μετὰ δὲ	τὸ	δεῖπνον σπονδὰς ἐποιοῦντο οὐκ ἀπονιψάμενοι
[4, 153]	τῶν ἱστοριῶν Ῥωμαίους ἱστορεῖ παρὰ	τὸ	δεῖπνον συμβάλλειν μονομαχίας, γράφων οὕτως·
[4, 146]	μυρίων πεντακισχιλίων, καὶ ἀνηλίσκετο εἰς	τὸ	δεῖπνον τάλαντα τετρακόσια. Γίνεται δὲ
[4, 145]	τὸ ἥμισυ τῆς ἡμέρας περὶ	τὸ	δεῖπνον. Τῶν δὲ τοῦ βασιλέως
[4, 140]	(Ἔτι φησὶν ὁ Πολέμων καὶ	τὸ	δεῖπνον ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων ἄικλον
[4, 130]	ἀγομένων θεασαίμεθα πάντες ἐξενήφομεν, ὀρθοὶ	τὸ	δὴ λεγόμενον ἀνιστάμενοι. Ἔναττον οὖν
[4, 144]	τὸ ἡμῖν παρατιθέμενον δεῖπνον ἢ	τὸ	ἑαυτοῖς. (Τὸ γὰρ τὰ εἰωθότα
[4, 153]	τὸν τιμωρησάμενον ὡς εὐεργέτην ἐπὶ	τὸ	ἔδαφος πρηνὴς προσπεσὼν προσκυνεῖ. Ἐν
[4, 153]	ἐποιοῦντο Ῥωμαῖοι, παρὰ Τυρρηνῶν παραλαβόντες	τὸ	ἔθος, ἀλλὰ κἀν ταῖς ἑστιάσεσιν.
[4, 130]	τὰς εὐτυχεῖς σπυρίδας, ἕως ἐσάλπισε	τὸ	εἰωθὸς τοῦ τελευταίου δείπνου σημεῖον·
[4, 129]	ὁ Κάρανος αὐτῷ χαρίζεται κενὸν	τὸ	ἔκπωμα. ~Ἐπὶ τούτοις χορὸς εἰσῆλθεν
[4, 171]	τὴν βασιλικὴν καλοῦντες τράπεζαν παρὰ	τὸ	ἐλεόν. Ἀρτεμίδωρος δ´ αὐτοὺς δειπνοκλήτορας
[4, 174]	δὲ ἂν ἴσως ῥηθείη διὰ	τὸ	ἐμπνεῖσθαι τὸ ὄργανον ὑπὸ τοῦ
[4, 148]	αὐτοκράτωρ (ὁ Καλλίκολα προσαγορευθεὶς διὰ	τὸ	ἐν στρατοπέδῳ γεννηθῆναι οὐ μόνον
[4, 182]	καὶ κλεψιάμβους καὶ σκινδαψοὺς καὶ	τὸ	ἐννεάχορδον καλούμενον. Πλάτων δ´ ἐν
[4, 169]	καὶ ὅπερ ὁ Μάγνος εἴρηκε	τὸ	ἐπεσθίειν καὶ τὸ ἐπιφαγεῖν. Καὶ
[4, 160]	περὶ παροιμιῶν ὡς παροιμίαν ἀναγράφει	τὸ	ἐπὶ τῇ φακῇ μύρον, ἧς
[4, 162]	σοφῆς ταύτης πραγματείας τοιοῦτον ἔχουσι	τὸ	ἐπίγραμμα συμποτικῶν διαλόγων. (Κτησίβιος δ´
[4, 169]	Μάγνος εἴρηκε τὸ ἐπεσθίειν καὶ	τὸ	ἐπιφαγεῖν. Καὶ ὁ Αἰμιλιανὸς ἔφη·
[4, 183]	σοφώτατον τῆς ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ	τὸ	εὕρημα ἀνέθηκε ἐν Ἀρτέμιδος. Μνημονεύει
[4, 145]	στρουθοὶ οἱ Ἀράβιοι ἐστὶν δὲ	τὸ	ζῷον μέγα καὶ χῆνες καὶ
[4, 157]	αἱ βαρεῖαι αὗται τροφαὶ φράττουσι	τὸ	ἡγεμονικὸν καὶ οὐκ ἐῶσι τὴν
[4, 144]	καὶ αὐτοὶ ἥδιον ἂν δειπνῆσαι	τὸ	ἡμῖν παρατιθέμενον δεῖπνον ἢ τὸ
[4, 145]	καλὰς ἔχοντες καὶ διατρίβουσι σχεδὸν	τὸ	ἥμισυ τῆς ἡμέρας περὶ τὸ
[4, 130]	ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι περιεφέροντο ἑκάστῳ. Καὶ	τὸ	θαυμάσιον, ὅτι παρειμένοι καὶ καρηβαροῦντες
[4, 139]	ἄλλοι δ´ ἐφ´ ἵππων κεκοσμημένων	τὸ	θέατρον διεξέρχονται· χοροί τε νεανίσκων
[4, 148]	μετὰ ταῦτα διατρίψαντα περίοπτον ὑπὲρ	τὸ	θέατρον κατασκευάσαντα σχεδίαν χλωρᾷ πεπυκασμένην
[4, 160]	ἴσασιν ὅθεν εἴληφεν ὁ Οὐάρρων	τὸ	ἰαμβεῖον. (Σὺ δέ μοι δοκεῖς,
[4, 139]	τὴν Κορυθαλίαν καλουμένην Ἄρτεμιν, (ἧς	τὸ	ἱερὸν παρὰ τὴν καλουμένην Τίασσόν
[4, 139]	εἰς τὸ φιδίτιον μετὰ δεῖπνον	τὸ	καλούμενον ἄικλον εἰσφέρουσιν ἄρτους ἐν
[4, 138]	ἔχον ἡ κοπίς, καθάπερ καὶ	τὸ	καλούμενον ἄικλον. Ἐπὴν δὲ κοπίζωσι,
[4, 146]	τυρόν, μέλι· μικροῦ τάλαντον γίγνεται	τὸ	κατὰ λόγον. Ὡς γὰρ ὑπερβολῆς
[4, 156]	ὁ Καρνεῖος κατὰ Φιλόξενον εἶπε	τὸ	κατὰ χειρῶν. (Καὶ τῆς τραπέζης
[4, 147]	ἐπεισῆλθεν μέλι καὶ γάλα σύμπακτον,	τό	κε τυρὸν ἅπας τις ἦμεν
[4, 184]	γὰρ οὗτος· παρ´ ὃ καὶ	τὸ	κέρας αὐτῷ προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ
[4, 151]	δὲ ἀνέστη θαρσαλέως καὶ δεξάμενος	τὸ	κέρας εἶπεν· Ἐγώ σοι, ὦ
[4, 151]	συνέπιε καὶ συγκατεσκεδάσατο μετ´ αὐτοῦ	τὸ	κέρας. Μετὰ δὲ ταῦτα εἰσῆλθον
[4, 151]	Ἀρύστας ἐπεὶ παρ´ αὐτὸν φέρων	τὸ	κέρας ὁ οἰνοχόος ἦν, εἶπεν
[4, 147]	Ῥόδιος ἐν τρίτῳ ἐμφυλίου πολέμου	τὸ	Κλεοπάτρας ἀναγράφων συμπόσιον τῆς τελευταίας
[4, 149]	εἶπεν εὐδειπνίας» Εἶτα δ´ εἰς	τὸ	κοινὸν ζωμὸς καὶ περίκομμα, πρόσχερα
[4, 173]	οὐ Δηλίους αὐτοὺς ὀνομάζει, ἀλλὰ	τὸ	κοινὸν τῶν Ἐλεοδυτῶν ἐπῃτιάσατο. Καὶ
[4, 128]	δειπνητικαί τινες ἐπιστολαί, Λυγκέως μὲν	τὸ	Λαμίας τῆς Ἀττικῆς αὐλητρίδος ἐμφανίζοντος
[4, 169]	πρότερον οἴσεις, θεοῖσιν ἐχθρὲ σύ,	(τὸ	λεβήτιον, τἀκ τοῦ νίτρου· πάλιν
[4, 135]	αὐδήεσσα, ἣ μόνη ἰχθὺς οὖσα	τὸ	λευκὸν καὶ μέλαν οἶδε. Καὶ
[4, 130]	τελευταίου δείπνου σημεῖον· οὕτω γὰρ	τὸ	Μακεδονικὸν οἶσθα ἔθος ἐν ταῖς
[4, 154]	τηνικαῦτα προπαροξύνεται· ὁπότε δὲ παροξύνεται,	τὸ	μάχεσθαι ῥῆμα περιέχει, ὡς ἐν
[4, 154]	μάχεσθαι μᾶλλον συγκεῖσθαι. Ὁπότε γὰρ	τὸ	μάχη συντιθέμενον τὸ τέλος εἰς
[4, 174]	ὁ Ξενοφῶν, ἐχρῶντο αὐλοῖς σπιθαμιαίοις	τὸ	μέγεθος, ὀξὺ καὶ γοερὸν φθεγγομένοις.
[4, 145]	Ἑκάσταις γὰρ τῶν πόλεων κατὰ	τὸ	μέγεθος ὥσπερ ὁ φόρος καὶ
[4, 147]	κάκκαβος, ὦ φιλότας, ἀλλ´ ἀλλοπλατεῖς	τὸ	μέγιστον πάντ´ ἔπαθεν λιπαροντεσ εγχελεατινες
[4, 156]	αὐτὸν τὸν θεόν, ἐξ οὗ	τὸ	μεθύειν πᾶσιν ἡμῖν γίνεται, (ἦ
[4, 155]	Ἀλέξανδρον τὸν Φιλίππου (τῶν φίλων	τὸ	μέλλον παρατεθήσεσθαι τῶν τραγημάτων περιεχρύσουν·
[4, 169]	ἐπιφαγεῖν. Καὶ ὁ Αἰμιλιανὸς ἔφη·	Τὸ	μὲν ἀσώτιον ἔχεις παρὰ Στράττιδι
[4, 147]	(Μικρὰ δὲ κακκάβι´ ἦς ἔχοντα	τὸ	μὲν γαλεοῦ τι, ναρκίον ἄλλο
[4, 142]	ὑπερβάλλοντα τὸ σύμμετρον τῆς διαίτης.	Τὸ	μὲν γὰρ ἀνελεύθερον ἐνόμιζε, τὸ
[4, 163]	Ἦν δ´ ὁ Διόδωρος οὗτος	τὸ	μὲν γένος Ἀσπένδιος, Πυθαγορικὸς δὲ
[4, 151]	τις Ἀρύστας ὄνομα, φαγεῖν δεινός,	τὸ	μὲν διαρριπτεῖν εἴα χαίρειν, λαβὼν
[4, 132]	μόνον, ἵνα ταὐτὰ πάντες, μὴ	τὸ	μὲν ἐγώ, τὸ δ´ ἕτερος
[4, 157]	{Α. Ἐπὶ ταύτῃ φέρων εἰς	τὸ	μέσον ἐπεχόρευσε σαπέρδης μέγας ὑπό
[4, 149]	καὶ τὰ σιτία πᾶσιν εἰς	τὸ	μέσον παρατιθέασι καὶ κρατῆρα τὸν
[4, 131]	πρωκτοῦ καὶ τῶν πλευρῶν διακόψειεν	τὸ	μέτωπον. {Α. Οἶνοι δέ σοι,
[4, 142]	πάλιν οὕτως ὑπερτείνειν ὡς εἰς	τὸ	μηθὲν δαπανᾶν, ὑπερβάλλοντα τὸ σύμμετρον
[4, 154]	παλαιόν, φησίν, ὅτι παρατεθέντων κωλήνων	τὸ	μηρίον ὁ κράτιστος ἐλάμβανεν· εἰ
[4, 165]	ἐπιτελεσθῆναί ποτ´ αὐτῷ τοῦ πατρὸς	τὸ	μνῆμα, κατ´ ἐνιαυτὸν ἕνα λίθον
[4, 176]	Τὸν κάλαμον. Σώπατρος Βακχίδι· Καὶ	τὸ	μόναυλον μέλος ἤχησε. Πρωταγορίδης δ´
[4, 154]	νῦν ἑστᾶσιν. Ἔοικεν δὲ πεποιῆσθαι	τὸ	ὄνομα οὐκ ἐκ τοῦ μάχη,
[4, 174]	δὲ οὐκ οἶδα εἰ περὶ	τὸ	ὄνομα σφάλλεται. Ὁ μέντοι Ἀριστόξενος
[4, 174]	ἦχον ἀποτελοῦσι προσηνῆ. Ἔοικεν δὲ	τὸ	ὄργανον βωμῷ στρογγύλῳ, καί φασι
[4, 175]	καλούμενον λυροφοίνικα σαμβύκην. Τοῦτο δὲ	τὸ	ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν
[4, 174]	Ἀλκείδης ἔφη· Ἀλλὰ μὴν καὶ	τὸ	ὄργανον τοῦτο ἡ ὕδραυλις, εἴτε
[4, 174]	ἴσως ῥηθείη διὰ τὸ ἐμπνεῖσθαι	τὸ	ὄργανον ὑπὸ τοῦ ὕδατος. Κατεστραμμένοι
[4, 168]	μὴ ἔκ τινος περιουσίας ζῶντας	τὸ	παλαιὸν ἀνεκαλοῦντο οἱ Ἀρεοπαγῖται καὶ
[4, 161]	φιλόσοφοι, οὐδὲν ἀσκεῖτε, ἀλλὰ καὶ	τὸ	πάντων χαλεπώτατον λαλεῖτε περὶ ὧν
[4, 150]	μνημονεύει Ξενοφῶν ἐν ζʹ Ἀναβάσεως	τὸ	παρὰ Σεύθῃ διαγράφων συμπόσιον ἐν
[4, 152]	ὑψηλῆς κλίνης κατακειμένῳ τῷ βασιλεῖ	τὸ	παραβληθὲν ὑπ´ αὐτοῦ κυνιστὶ σιτεῖται
[4, 146]	ἐπὶ τὸ ἄριστον μόνον διὰ	τὸ	παρῃτῆσθαι, ἵνα μὴ δὶς πορεύωνται,
[4, 156]	λῷστε ἀνδρῶν, μὴ φθονήσῃς ἡμῖν	τὸ	Παρμενίσκειον ἐκεῖνο διελθεῖν συμπόσιον. Καὶ
[4, 156]	τε πολλῷ ἦν ἄμεινον κατὰ	τὸ	Παρμενίσκου τῶν κυνικῶν συμπόσιον δειπνεῖν
[4, 144]	τὸ φιλόπονος εἶναι πᾶν μὲν	τὸ	παρὸν ἡδέως ἔπινε, πᾶν δὲ
[4, 142]	τὰ φιδίτια οὐκ ἤρχοντο κατὰ	τὸ	πάτριον ἔθος· (ὅτε δὲ καὶ
[4, 184]	ἄλλων πολλῶν τεχνιτῶν· οἳ διὰ	τὸ	πένεσθαι διδάσκοντες ἃ ἠπίσταντο πολλοὺς
[4, 139]	τρεῖς ἡμέρας συντελοῦσι καὶ διὰ	τὸ	πένθος τὸ γενόμενον περὶ τὸν
[4, 154]	καταδείξαντος. Ὅτι δὲ ἀρχαῖον ἦν	τὸ	περὶ τοὺς μονομάχους καὶ Ἀριστοφάνης
[4, 157]	Ἢ μόνον ἀνέγνωτε συγγραμμάτων αὐτοῦ	τὸ	περιέχον λεκίθου καὶ φακῆς σύγκρισιν;
[4, 141]	αὐτὴν τὴν συνουσίαν, νομίζοντες καὶ	τὸ	πλείονα τῶν ἱκανῶν παρασκευάζειν περιττὸν
[4, 132]	παράγων ποιεῖ τάδε λέγοντα· Πόσοι	τὸ	πλῆθός εἰσιν οἱ κεκλημένοι (εἰς
[4, 132]	εἶναι τῆς ἐν ἄστει παρασκευῆς,	τὸ	πλῆθος τῶν ὀστρέων (καὶ τὴν
[4, 132]	ποιήσας πάντα κἀσκοροδισμένα. Διὰ γὰρ	τὸ	πλῆθος τῶν παρ´ αὐτοῖς ἰχθύων
[4, 139]	Δημήτριος ὁ Τροιζήνιος βιβλιολάθαν διὰ	τὸ	πλῆθος ὧν ἐκδέδωκε συγγραμμάτων· ἐστὶ
[4, 172]	καὶ μέλι χλωρόν. Ὅτι δὲ	τὸ	ποίημα τοῦτο Στησιχόρου ἐστὶν ἱκανώτατος
[4, 142]	αὐτὸς προσκαλέσαιτο. Κατελαμβάνετο δὲ ἐπὶ	τὸ	πολὺ μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ κατακείμενος
[4, 146]	ἑαυτῶν. Ὁ λιβανωτὸς εὐσεβὲς (καὶ	τὸ	πόπανον· τοῦτ´ ἔλαβεν ὁ θεὸς
[4, 152]	κυμίνου· τοῦτο δὲ καὶ εἰς	τὸ	ποτὸν ἐμβάλλουσιν. Ἐλαίῳ δ´ οὐ
[4, 142]	τε παῖς ἐφειστήκει κεκραμένον ἔχων	τὸ	ποτὸν καὶ τῷ αἰτοῦντι προσέφερε.
[4, 184]	ἐν τοῖς Δαιταλεῦσι τὴν περὶ	τὸ	πρᾶγμα τοῦτο σπουδὴν ὅταν λέγῃ·
[4, 130]	συγκρῖναι ἔχεις τῶν Ἑλληνικῶν δείπνων	τὸ	προκείμενον τοῦτο συμπόσιον; Ὁπότε καὶ
[4, 132]	βελτίω δεῖπνα ἢ ἐν Χαλκίδι,	τὸ	προοίμιον εἶπε τῶν ἐν Χαλκίδι
[4, 150]	σιτουμένων τῷ βουλομένῳ ἀνελθόντι εἰς	τὸ	πρυτανεῖον δειπνεῖν, οἴκοθεν παρασκευάσαντα αὑτῷ
[4, 150]	εἰσφέρεται δὲ οὐδὲ ἀμὶς εἰς	τὸ	πρυτανεῖον. Ἐὰν δέ τις Ναυκρατιτῶν
[4, 150]	δὲ οὐκ ἔξεστιν εἰσιέναι εἰς	τὸ	πρυτανεῖον ἢ μόνῃ τῇ αὐλητρίδι.
[4, 128]	δεῖπνον Ἀφροδίσια ἐπιτελοῦντος Ἀθήνησι καὶ	τὸ	Πτολεμαίου τοῦ βασιλέως. Δώσομεν δέ
[4, 146]	τοῦτ´ ἔλαβεν ὁ θεὸς ἐπὶ	τὸ	πῦρ ἅπαν ἐπιτεθέν. Οἳ δὲ
[4, 138]	μύρτα καὶ φηγοὺς σποδιοῦσι πρὸς	τὸ	πῦρ μετρίως ὑποπίνοντες. (Καὶ οὕτως
[4, 163]	ὁ Στρατόνικος ἐκέλευσε τὸν ἀπαίροντα	τὸ	ῥηθὲν ἀπαγγεῖλαι Τῷ περὶ θηροπέπλου
[4, 162]	σοφοὶ ἀσπάζεσθε, μόνον τοῦτο πυθαγορίζοντες	τὸ	σιωπᾶν, δι´ ἀσθένειαν λόγων τοῦτο
[4, 136]	ὥστε λέων, παλάμῃ δ´ ἔχε	τὸ	σκέλος αὐτοῦ, ὄφρα οἱ οἴκαδ´
[4, 160]	ὀπτωμένων ἴδω τιν´ ὑμῶν συσπάσαντα	τὸ	σκέλος, Ζηνωνικῷ πραθήσεθ´ οὗτος κυρίῳ
[4, 134]	Μάτρων ὁ παρῳδός, ὅπερ διὰ	τὸ	σπάνιον οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι ὑμῖν,
[4, 174]	τρίτῳ περὶ ὀνομασιῶν (ἐστὶ δὲ	τὸ	σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων)
[4, 144]	Κάσανδρον περὶ βασιλείας (εἰ γνήσιον	τὸ	σύγγραμμα· πολλοὶ γὰρ αὐτό φασιν
[4, 142]	εἰς τὸ μηθὲν δαπανᾶν, ὑπερβάλλοντα	τὸ	σύμμετρον τῆς διαίτης. Τὸ μὲν
[4, 148]	ὅτε καὶ πολλῷ κρεῖττον διακοσμήσασα	τὸ	συμπόσιον ἐποίησε φανῆναι τὰ πρῶτα
[4, 162]	ὡραίους καὶ τὰς ὡραίας εἰς	τὸ	συμπόσιον καὶ πότε αὐτοὺς προσδεκτέον
[4, 157]	τῷ βʹ τῶν Νόστων Μετὰ	τὸ	συντελέσαι τοὺς ἄθλους Ἡρακλέα Εὐρυσθέως
[4, 144]	παρὸν ἡδέως ἔπινε, πᾶν δὲ	τὸ	συντυχὸν ἡδέως ἤσθιεν· εἰς δὲ
[4, 150]	καθὼς ἂν ἐκποιῶσιν οἱ τόποι	τό	τ´ ἀπὸ τῶν πόλεων δέξασθαι
[4, 142]	ἕκαστον καὶ πάντας ἐκκαλούμενος εἰς	τὸ	τὰ μὲν ἀκούειν, τὰ δὲ
[4, 172]	χόνδρον ἕψει καὶ φέρει μετὰ	τὸ	τάριχος, εἶτα θρῖον καὶ βότρυς·
[4, 128]	τὸν αὐτὸν γεγραμμέναις Ἱππόλοχον, δηλούσαις	τό	τε Ἀντιγόνου τοῦ βασιλέως δεῖπνον
[4, 133]	τῶν ἡδυσμάτων ἀναστομοῖ τάχιστα τᾀσθητήρια,	τό	τε νωκαρῶδες καὶ κατημβλυωμένον ἐσκέδασε
[4, 130]	(βοῦς ὤπτων, ὗς, ἐλάφους, ἄρνας·	τὸ	τελευταῖον δ´ ὁ μάγειρος ὅλον
[4, 166]	τῶν Φιλιππικῶν, ἀφ´ ἧς τινες	τὸ	τελευταῖον μέρος χωρίσαντες, ἐν ᾧ
[4, 154]	Ὁπότε γὰρ τὸ μάχη συντιθέμενον	τὸ	τέλος εἰς ος> τρέπει, ὡς
[4, 154]	ἐν Μαντινείᾳ πρῶτον εὑρέθησαν (Δημέου	τὸ	τέχνημα καταδείξαντος. Ὅτι δὲ ἀρχαῖον
[4, 163]	καὶ ἀνυποδητῶν. (Ὅθεν καὶ Πυθαγορικὸν	τὸ	τῆς κόμης ἔδοξαν εἶναί τινες
[4, 128]	πέντε χρυσῶν ἑκάστῃ δ´ ἦν	τὸ	τίμημα. (Ἐπεὶ δ´ ἐξέπιον τὰς
[4, 173]	κοινῇ δὲ πάντες Ἐλεοδύται διὰ	τὸ	τοῖς ἐλεοῖς ὑποδύεσθαι διακονοῦντες ἐν
[4, 175]	οἶσθ´ ἀγαθόν. Οὐδὲ σαμβυκίστριαν; Καὶ	τὸ	τρίγωνον δὲ καλούμενον ὄργανον Ἰόβας
[4, 170]	πρώτιστον ὑποθεὶς εἰς λοπάδα νεανικὴν	τὸ	τρίμμ´ ἐπιπολῆς εὐρύθμως διειμένον ὄξει
[4, 132]	τίς ἐστιν αὕτη σοι, πάτερ,	τὸ	τῶν ἐδομένων τὰ στόματα προειδέναι.
[4, 131]	Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν Πρωτεσιλάῳ διασύρων	τὸ	τῶν Ἰφικράτους γάμων συμπόσιον, ὅτε
[4, 174]	οἷον κλεψύδραν μεγάλην λίαν. Καὶ	τὸ	ὑδραυλικὸν δὲ ὄργανον δοκεῖ κλεψύδρα
[4, 175]	δὲ κρεῖττον, ὦ Οὐλπιανὲ σοφώτατε,	τὸ	ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον τοῦ καλουμένου
[4, 174]	γάρ εἰσιν οἱ αὐλοὶ εἰς	τὸ	ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου τοῦ ὕδατος
[4, 141]	καλούμενα. Συμφέρει δ´ ἕκαστος εἰς	τὸ	φιδίτιον ἀλφίτων μὲν ὡς τρία
[4, 139]	τῇ Λακεδαίμονι τοῖς εἰσιοῦσιν εἰς	τὸ	φιδίτιον μετὰ δεῖπνον τὸ καλούμενον
[4, 159]	Ἔπὶ τοσοῦτόν τινες ἐκπίπτουσι πρὸς	τὸ	φιλάργυρον (ὥστε ἱστορῆσθαι πρὸς τῇ
[4, 166]	τοὺς μὲν ἄλλους ἀνθρώπους διὰ	τὸ	φιλοπονεῖσθαι καὶ περὶ τὰς ἐργασίας
[4, 144]	ὅσα πραγματεύονται. (Ἀγησίλαος δὲ διὰ	τὸ	φιλόπονος εἶναι πᾶν μὲν τὸ
[4, 132]	πρὸς τὴν γαστέρα· κατέπασα γὰρ	τὸ	χεῖλος, οὐκ ἐνέπλησα δέ. Τί
[4, 159]	οὐ γὰρ ἐν γαστρὸς βορᾷ	τὸ	χρηστὸν εἶναι, μέτρια δ´ ἐξαρκεῖν
[4, 167]	ταλάντων Πυγμαλίωνι τῷ Κιτιεῖ, (ἅμα	τὸ	χωρίον καὶ τὴν αὑτοῦ βασιλείαν·
[4, 171]	ἵν´ ὡς τάχιστα τὰ πρυτανεῖ´	ὑφελοίατο,	(διὰ τοῦτο προὐτένθευσαν ἡμέρᾳ μιᾷ.
[4, 167]	καὶ τἀναλισκόμενα δι´ ἀσχολίαν οὐκ	ἠδύνατο.	(Ἔπειτα δ´ οἱ ἑταῖροι αὐτοῦ
[4, 140]	καλῶν. καὶ πάλιν· Ἄικλον Ἀλκμάων	ἁρμόξατο.	Ἄικλον δ´ οὐ λέγουσιν οἱ
[4, 156]	(Ἀλλ´ ὅ γε Παρμενίσκος οὕτως	ὑπήρξατο·	Παρμενίσκος Μόλπιδι χαίρειν. Πλεονάζων ἐν
[4, 151]	ὁ Σεύθης ἀναστὰς συνέπιε καὶ	συγκατεσκεδάσατο	μετ´ αὐτοῦ τὸ κέρας. Μετὰ
[4, 173]	ἀλλὰ τὸ κοινὸν τῶν Ἐλεοδυτῶν	ἐπῃτιάσατο.	Καὶ ὁ τῶν Ἀμφικτυόνων δὲ
[4, 170]	ΚΑ' (ΗΔΥΣΜΑΤΩΝ δὲ κατάλογον Ἄλεξις	ἐποιήσατο	ἐν Λέβητι οὕτως· Μὴ προφάσεις
[4, 166]	γενέσθαι. τῇ λέξει δὲ ταύτῃ	ἐχρήσατο·	(Καὶ τοσοῦτον ἀσωτίᾳ καὶ πλεονεξίᾳ
[4, 151]	πολέμιον. Ἄλλος παῖδα εἰσαγαγὼν οὕτως	ἐδωρήσατο	προπίνων καὶ ἄλλος ἱμάτια τῇ
[4, 148]	μικρά, καὶ πάλιν καὶ ταῦτα	ἐδωρήσατο.	Τῶν δ´ ἡγεμόνων ἐφ´ ᾗ
[4, 165]	πατρῴαν οὐσίαν· οὕτως ἰταμῶς ἅπαντα	κατεμασήσατο.	(Ἐν δὲ Φαίδρῳ φησί· Σχολῇ
[4, 167]	δωρεὰς ἔδωκε καὶ χωρίον ὃ	ᾐτήσατο.	Πρότερον δὲ τοῦτο Πασίκυπρος (ὁ)
[4, 159]	θεόν, ὃν χὡ κάκιστος ῥᾳδίως	ἐκτήσατο.	(Χρύσιππος δ´ ἐν τῇ Εἰσαγωγῇ
[4, 166]	ᾔσθετο οἷον παραλαβὼν ἀγαθὸν οὐκ	ἐφείσατο.	ΗΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' (Πυθοδήλου δέ τινος
[4, 164]	βαύζει, ὡς εὖ καὶ ταχέως	ἀπετίσατο	καὶ παραχρῆμα. οὐ μέντοι παρὰ
[4, 134]	ἀμύλοισιν ὁμοίους Τάων καὶ Βορέης	ἠράσσατο	πεσσομενάων· αὐτὸς δὲ Ξενοκλῆς ἐπεπωλεῖτο
[4, 150]	μεταπεμψάμενος τεχνίτας ἐξ ἄλλων πόλεων	ἐχαλκεύσατο.	(Θύματα δὲ καταβάλλεσθαι ταύρων καὶ
[4, 167]	αὐτόν· ἁπλῶς γὰρ οὐδεὶς αὐτῶν	ἠπίστατο	ζῆν ὀρθῶς οὐδὲ σωφρόνως οἰκεῖν
[4, 150]	πρότερον θεάσηται τὸν βασιλέα εἰ	ἥψατο	τῶν παρακειμένων. Ἐν δὲ τῇ
[4, 138]	Καὶ παρασκευασθέντος γελάσας ὁ Παυσανίας	μετεπέμψατο	τῶν Ἑλλήνων τοὺς στρατηγοὺς (καὶ
[4, 131]	τῶν Ἰφικράτους γάμων συμπόσιον, ὅτε	ἤγετο	τὴν Κότυος τοῦ Θρᾳκῶν βασιλέως
[4, 146]	δεῖπνον εἰ δὲ Ξέρξης δὶς	ἐσιτέετο	μεταλαμβάνων καὶ ἄριστον, ἀνάστατοι ἂν
[4, 136]	ὀτρηρῇ (νηδὺς δ´ οὐχ ὑπέμεινε,	βιάζετο	γὰρ ἀδέεσσι· δάμνα μιν ζωμός
[4, 148]	ἐν στρατοπέδῳ γεννηθῆναι οὐ μόνον	ὠνομάζετο	νέος Διόνυσος, ἀλλὰ καὶ τὴν
[4, 142]	παραγένοιντο, μικρὰ συμπεριενεχθεῖσι νόμου χάριν	παρεσκευάζετο	καὶ πάλιν αὐτοῖς στρωμναί τε
[4, 168]	ἐφ´ ᾧ πάλιν ὑπὸ πάντων	ἐπερραπίζετο.	(Ἐπιδόσεων δέ ποτε γινομένων παρελθὼν
[4, 162]	εἰς ὑμᾶς ποιηθέντος ἐπιγράμματος, ὅπερ	παρέθετο	ὁ Δελφὸς Ἡγήσανδρος ἐν ἕκτῳ
[4, 155]	ἀεὶ καὶ πρὸς κεφαλὴν αὑτοῦ	κατετίθετο.	(Σέλευκος δὲ Θρᾳκῶν φησί τινας
[4, 166]	μηδ´ ἐπιβαίνειν γῆς, ἵν´ οὕτως	ᾔσθετο	οἷον παραλαβὼν ἀγαθὸν οὐκ ἐφείσατο.
[4, 136]	ἵσταται ἰχθύς, κάραβος, ἀστακὸς αὖτε	λιλαίετο	θωρήσσεσθαι ἐν μακάρων δείπνοις. Τοῖς
[4, 146]	μετὰ ἀνδρῶν μυρίων πεντακισχιλίων, καὶ	ἀνηλίσκετο	εἰς τὸ δεῖπνον τάλαντα τετρακόσια.
[4, 150]	(τῶν) καλάμων τῶν (τε) οἰσυίνων	ἐπεβάλλετο	σκηνὰς χωρούσας ἀνὰ τετρακοσίους ἄνδρας
[4, 147]	φάσσεων τε χύδαν ἤδη δὲ	παρεβάλλετο	θερμὰ πολλὰ καὶ μαλακοπτυχέων ἄρτων.
[4, 175]	μόναυλον εὐθὺς πῶς δοκεῖς κούφως	ἀνήλλετο.	~(Ἀναξανδρίδης δ´ ἐν Θησαυρῷ· Ἀναλαβὼν
[4, 147]	ἐκάλεσε τὸν Ἀντώνιον μεθ´ ὧν	ἐβούλετο	ἡ Κλεοπάτρα. ~(Τοῦ δὲ τῇ
[4, 142]	εἰ μή τιν´ αὐτὸς προσκαλέσαιτο.	Κατελαμβάνετο	δὲ ἐπὶ τὸ πολὺ μετὰ
[4, 157]	πιεῖν. Σωκράτης δὲ καὶ πολλάκις	κατελαμβάνετο	διαπεριπατῶν ἑσπέρας βαθείας πρὸ τῆς
[4, 150]	Περσῶν βασιλέα καὶ νικηθέντων ἐπεὶ	ἐγένετο	αἰχμάλωτος ὁ τῶν Αἰγυπτίων βασιλεύς,
[4, 155]	γράψαντα ἡ τῆς ὀρχήσεως τάξις	ἐγένετο,	ἀναστὰς εἶπε· πότερον, ὦ βασιλεῦ,
[4, 143]	ἐκείνην τιμᾶν νομίζουσι τῇ ἕκαστος	ἐγένετο.	Ἐν ταύτῃ δὲ πλέω δαῖτα
[4, 151]	οὔπω. Ἐνταῦθα μὲν δὴ γέλως	ἐγένετο.	(Ἐπεὶ δὲ προὐχώρει ὁ πότος,
[4, 167]	χρήματα κατεγήρασεν ἐν Ἀμαθοῦντι. Τοιοῦτος	ἐγένετο	καὶ Αἰθίοψ ὁ Κορίνθιος, ὥς
[4, 146]	τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐν ἡμέρῃ τῇ	ἐγένετο	ὁ βασιλεύς. Οὔνομα δὲ τῷ
[4, 184]	κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου διαδόχους χρόνοις.	Ἐγένετο	οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας ἁπάσης
[4, 156]	Τοῦ δείπνου δὲ χρονίζοντος λόγος	ἐγένετο	ποῖον τῶν ὑδάτων ἥδιστόν ἐστιν.
[4, 167]	γράφει· Φίλιππος ἐπεὶ ἐγκρατὴς πολλῶν	ἐγένετο	χρημάτων οὐκ ἀνάλωσεν αὐτὰ ταχέως,
[4, 136]	ἐν καθαρῷ ὅθι περ λοπάδων	διεφαίνετο	χῶρος Ἑξῆς κόσσυφος ἦλθε μόνος
[4, 142]	πρεσβεία, τρίκλινον. Καὶ πρόσταγμα οὐκ	ἐγίνετο	δι´ ἐδεάτρου τίς εἵσεται καὶ
[4, 137]	ὧν οὐκ ἄμοιρος ἥδε χεὶρ	ἐγίνετο.	(Ὁ δὲ τοὺς εἰς Χιωνίδην
[4, 167]	τῆς Μακεδονικῆς ταχέως ἐκείνοις ὅμοιος	ἐγίνετο.	(Τὰ μὲν γὰρ οἱ πόλεμοι
[4, 137]	κοσμηθέντες. Κρητὴρ δὲ Βρομίου ἐκεράννυτο,	πίνετο	δ´ οἶνος Λέσβιος, οὗ δὴ
[4, 149]	παραβάλλειν. Γενναῖος γὰρ ὁ τοιοῦτος	ἐκρίνετο	καὶ ἀνδρώδης ὑπάρχειν· θαυμαστὸν γὰρ
[4, 134]	γὰρ κἀκεῖσε, πολὺς δέ μοι	ἕσπετο	λιμός. Οὗ δὴ καλλίστους ἄρτους
[4, 128]	διεδίδου παισίν. Ἄλλα δ´ ἐσθίειν	περιεφέρετο	πολλὰ καὶ ποικίλα, καὶ μετὰ
[4, 142]	δύο κυάθων καὶ τοῦτο προσνεύσαντι	προσεφέρετο.	Ἀκρόαμα δὲ οὐδὲν οὐδέποτε παρεισεπορεύετο,
[4, 142]	ἐπίχυσις χαλκῆ. Πιεῖν δὲ οὐ	προσεφέρετο,	εἰ μή τις αἰτήσειεν· ἐδίδοτο
[4, 137]	ἀριστεῖς συνάγων πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα	Φύρετο	δ´ ἄλφιτα» φησίν. (Χρύσιππός τ´
[4, 136]	δέ τις βατάνη, ἧς οὐδεὶς	ἥπτετο	δειπνῶν, ἐν καθαρῷ ὅθι περ
[4, 153]	μονομάχους. Καὶ ὃ μὲν ἅμα	ἐσφάττετο,	αὐτοὶ δ´ ἐκρότουν ἐπὶ τούτῳ
[4, 142]	προσεφέρετο. Ἀκρόαμα δὲ οὐδὲν οὐδέποτε	παρεισεπορεύετο,	διετέλει δ´ αὐτὸς προσομιλῶν πρὸς
[4, 154]	ἐρωμένους ἑαυτοῦ. Ἀλλὰ γὰρ οὐκ	ἠνέσχετο	ὁ δῆμος τὴν παρανομίαν ταύτην,
[4, 158]	ἐν Διονύσοις· Χύτρα δὲ φακέας	ἥψετο.	Ἀντιφάνης Ὁμοίαις· Εὖ δ´ ἐγίνεθ´,
[4, 142]	τοὺς παρόντας. Οὔτε γὰρ οὕτως	ᾤετο	δεῖν ὥσπερ ἐν τοῖς φιδιτίοις
[4, 151]	αἷς συνέθηκεν οὐκ ἀλλοτρίως ἧς	προῄρητο	φιλοσοφίας πολλὰ παρὰ πολλοῖς ἔθιμα
[4, 154]	γέγραφεν γυναῖκας εὐπρεπεστάτας μονομαχῆσαι ἃς	ἐκέκτητο,	ἕτερος δὲ παῖδας ἀνήβους ἐρωμένους
[4, 142]	κλίνας, εἰ μή τιν´ αὐτὸς	προσκαλέσαιτο.	Κατελαμβάνετο δὲ ἐπὶ τὸ πολὺ
[4, 154]	ἐλάμβανεν· εἰ δέ τις ἕτερος	ἀντιποιήσαιτο,	συνίσταντο μονομαχήσοντες μέχρι θανάτου. Ἄλλοι
[4, 156]	ἂν Διονύσια πρόφασιν ἔχοντ´ αὐτὸν	ῥύσαιτο,	ὥσπερ ἐν ἁμάξαις εἶδον παρ´
[4, 142]	κατακλιθήσεται πρῶτος, (ἀλλ´ ὁ πρεσβύτατος	ἡγεῖτο	ἐπὶ τὰς κλίνας, εἰ μή
[4, 153]	τῇ λδʹ τῶν ἱστοριῶν τάδε·	Ἐποιεῖτό	τε τῶν στρατιωτῶν τὰς κατακλίσεις
[4, 136]	ἐπεὶ δ´ ορμαινον ἐπ´ ἄλλα.	(Κεῖτο	δέ τις βατάνη, ἧς οὐδεὶς
[4, 135]	λοπάδεσς´· ὃ δ´ ἐπ´ ἐννέα	κεῖτο	τραπέζας· τῷ δὲ μετ´ ἴχνια
[4, 142]	τε τῷ τρίποδι ψυκτὴρ χαλκοῦς	ἐπέκειτο	καὶ κάδος καὶ σκαφίον ἀργυροῦν
[4, 129]	καὶ σφόδρα μεγάλου, ὃς ὕπτιος	ἐπέκειτο	τὴν γαστέρα δεικνὺς ἄνω πλήρη
[4, 176]	οἴνου καὶ βρωμάτων παντοδαπῶν, (οἷς	παρέκειτο	φωτίγγια καὶ μοναύλια, κώμων οὐ
[4, 148]	δ´ ἡγεμόνων ἐφ´ ᾗ ἕκαστος	κατέκειτο	κλίνῃ καὶ τὰ κυλικεῖα καθὼς
[4, 153]	τε κλίνην (ἐφ´ ἧς μόνος	κατέκειτο	μετεωροτέραν τῶν ἄλλων καὶ κεχωρισμένην
[4, 174]	ἄρα καὶ ἡ Καρία Φοινίκη	ἐκαλεῖτο,	ὡς παρὰ Κορίννῃ καὶ Βακχυλίδῃ
[4, 134]	ἠράσσατο πεσσομενάων· αὐτὸς δὲ Ξενοκλῆς	ἐπεπωλεῖτο	στίχας ἀνδρῶν, στῆ δ´ ἄρ´
[4, 130]	ἡμῶν γέλωτας· καὶ μετὰ ταῦτα	ὠρχεῖτο	μετὰ τῆς γυναικὸς ἔτη οὔσης
[4, 138]	Εἰκότως ἀνδρειότατοι ἁπάντων εἰσὶ Λακεδαιμόνιοι·	ἕλοιτο	γὰρ ἄν τις εὖ φρονῶν
[4, 144]	λόγου ἄξιον· εἰ δέ τι	παραφέροιτο,	ἐσθίοντας ἂν οὐ παύεσθαι. Οἴνῳ
[4, 154]	εἰ δέ τις ἕτερος ἀντιποιήσαιτο,	συνίσταντο	μονομαχήσοντες μέχρι θανάτου. Ἄλλοι δ´
[4, 184]	διὰ τὸ πένεσθαι διδάσκοντες ἃ	ἠπίσταντο	πολλοὺς κατεσκεύασαν ἄνδρας ἐλλογίμους. Ἔμελεν
[4, 136]	ἐπεὶ δόρποιο μελίφρονος ἐξ ἔρον	ἕντο,	χεῖρας νιψαμένοισιν ἀπ´ ὠκεανοῖο ῥοάων
[4, 151]	τράπεζαι κατὰ τοὺς ξένους αἰεὶ	ἐτίθεντο·	νόμος γὰρ ἦν. Καὶ πρῶτος
[4, 146]	ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ καὶ κρατῆρας	παρετίθεντο,	καὶ ταῦτα μετὰ τὸ δεῖπνον
[4, 150]	ὑπὸ τῶν ἐφεστηκότων παίδων οὐκ	ἠφίεντο	ἕως ἂν μεταλάβωσι τῶν παρασκευασθέντων.
[4, 151]	καθ´ οὓς καὶ αἱ τράπεζαι	ἔκειντο.	Ἀρκὰς δέ τις Ἀρύστας ὄνομα,
[4, 136]	μάγειρος θῆκε φέρων, ἵν´ Ἀθηναίων	κατέκειντο	φάλαγγες Χαιρεφόων δ´ ἐνόησεν ἅμα
[4, 142]	πάτριον ἔθος· (ὅτε δὲ καὶ	παραγένοιντο,	μικρὰ συμπεριενεχθεῖσι νόμου χάριν παρεσκευάζετο
[4, 137]	ἄνδρα πεπώκει. Δεύτεραι αὖτε τράπεζαι	ἐφωπλίζοντο	γέμουσαι· (ἐν δ´ αὐταῖσιν ἐπῆν
[4, 137]	δεξιὰ πᾶσιν ἔδωκεν, οἳ ῥόδον	ἀμφεπλέκοντο	διάνδιχα κοσμηθέντες. Κρητὴρ δὲ Βρομίου
[4, 146]	δειπνίζοντες Ξέρξην ἐς πᾶν κακοῦ	ἀφίκοντο	οὕτως ὥστε ἐκ τῶν οἴκων
[4, 170]	τραπεζοποιοί. Εἰς ὅτι δὲ οὗτοι	προσελαμβάνοντο	σαφῶς παρίστησιν Ἀντιφάνης ἐν Μετοίκῳ·
[4, 135]	ἄρ´ Ἀστυάναξ τε καὶ Ἀντήνωρ	ἐγένοντο,	ῥηιδίως ἐπ´ ἄμαξαν ἀπ´ οὔδεος
[4, 148]	(Ἡγοῦμαι δ´ ὅτι οὐκ ἂν	περιεγένοντο	οὐδ´ ἂν ἐδέησε τοῖς Ἕλλησι
[4, 146]	ὥστε ἐκ τῶν οἴκων ἀνάστατοι	ἐγίνοντο·	ὅκου Θασίοισιν ὑπὲρ τῶν ἐν
[4, 135]	δ´ ἅμα τεσσαράκοντα μέλαιναι χύτραι	ἕποντο,	αὐτὰρ ἀπ´ Εὐβοίας λοπάδες τόσαι
[4, 135]	ἅμα τῷ γε δυώδεκα σαργοὶ	ἕποντο.	Κυανόχρως δ´ ἀμίας ἐπὶ τοῖς
[4, 167]	αἱ πολυτέλειαι θρασεῖς αὐτοὺς εἶναι	προετρέποντο	καὶ ζῆν μὴ κοσμίως, ἀλλ´
[4, 130]	τετραγώνων χρυσομίτρων (σιβύναις ἀργυραῖς διαπεπερονημένοι	περιεφέροντο	ἑκάστῳ. Καὶ τὸ θαυμάσιον, ὅτι
[4, 168]	ἡ παρασκευὴ καὶ τοῖς εἰσιοῦσι	προσεφέροντο	ποδονιπτῆρες οἴνου δι´ ἀρωμάτων. ~(Οὓς
[4, 167]	εἰς Μακεδονίαν ἀθροισθέντες ἑταῖροι Φιλίππου	προσηγορεύοντο.	Εἰ δὲ καὶ μὴ τοιοῦτός
[4, 151]	δὲ οἴνου περιέφερον καὶ πάντες	ἐδέχοντο.	Ὁ δὲ Ἀρύστας ἐπεὶ παρ´
[4, 172]	εἴρηκεν ὅτι μαγείρων καὶ τραπεζοποιῶν	παρείχοντο	χρείας τοῖς παραγινομένοις πρὸς τὰς
[4, 142]	εἰς μὲν τὰ φιδίτια οὐκ	ἤρχοντο	κατὰ τὸ πάτριον ἔθος· (ὅτε
[4, 149]	Μετὰ δὲ τὸ δεῖπνον σπονδὰς	ἐποιοῦντο	οὐκ ἀπονιψάμενοι τὰς χεῖρας, ἀλλ´
[4, 153]	μόνον ἐν πανηγύρεσι καὶ θεάτροις	ἐποιοῦντο	Ῥωμαῖοι, παρὰ Τυρρηνῶν παραλαβόντες τὸ
[4, 168]	τινος περιουσίας ζῶντας τὸ παλαιὸν	ἀνεκαλοῦντο	οἱ Ἀρεοπαγῖται καὶ ἐκόλαζον, ἱστόρησαν
[4, 155]	ἐν τῷ δείπνῳ πρὸς ὅπλα	ὠρχοῦντο	οὐ μόνον οἱ βασιλέως φίλοι,
[4, 135]	αὐτὰρ ἀπ´ Εὐβοίας λοπάδες τόσαι	ἐστιχόωντο.	Ἶρις δ´ ἄγγελος ἦλθε ποδήνεμος,
[4, 174]	Φοίνικες, ὥς φησιν ὁ Ξενοφῶν,	ἐχρῶντο	αὐλοῖς σπιθαμιαίοις τὸ μέγεθος, ὀξὺ
[4, 133]	ὑποστάσεις ποιῶν κάνδαυλον, ὑποβινητιῶντα βρώματα.	~(Ἐχρῶντο	γὰρ οἱ παλαιοὶ καὶ τοῖς
[4, 167]	δὲ τοῦτο Πασίκυπρος (ὁ) βασιλεύων	ἀπέδοτο	δι´ ἀσωτίαν πεντήκοντα ταλάντων Πυγμαλίωνι
[4, 167]	Συρακούσας τῷ ἑαυτοῦ συσσίτῳ μελιτούττης	ἀπέδοτο	τὸν κλῆρον ὃν ἐν Συρακούσαις
[4, 142]	προσεφέρετο, εἰ μή τις αἰτήσειεν·	ἐδίδοτο	δὲ κύαθος εἷς πρὸ τοῦ
[4, 142]	μετὰ τὸ δεῖπνον οὐ πλεῖον	ἐδίδοτο	δύο κυάθων καὶ τοῦτο προσνεύσαντι
[4, 162]	αὐτοῦ χαλκῆν εἰκόνα, ἐφ´ ἧς	ἐπεγέγραπτο	Περσαῖον Ζήνωνος Κιτιᾶ, πεπλανῆσθαι εἶπε
[4, 130]	οἶκον, ἐν ᾧ κύκλῳ ὀθόναις	διείληπτο	πάντα λευκαῖς· καὶ ἀναπετασθεισῶν Ναΐδες
[4, 148]	τὰ κυλικεῖα καθὼς ταῖς στρωμναῖς	ἐμεμέριστο,	ἑκάστῳ φέρειν ἐπέτρεψε. Καὶ κατὰ
[4, 172]	μελίπηκτα ταῖς κίχλαις. Ὅτι δὲ	ἐκεχώριστο	τὰ τῆς ὑπουργίας, πεμμάτων μὲν
[4, 183]	ἀπὸ πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ	τετάνυστο	σκινδαψὸς τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός. Μνημονεύει
[4, 175]	οὐκ ἄγεις εἰς τὸν ὄχλον	αὐτό;	{Α. Διότι φυλὴν περιμένω (σφόδρα
[4, 174]	ἡ ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν	αὐτὸ	θέλεις εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν, Ἀλεξανδρέως
[4, 140]	προσαγορεύεσθαι, παραπλησίως ἁπάντων Δωριέων οὕτως	αὐτὸ	καλούντων. Ἀλκμὰν μὲν γὰρ οὕτω
[4, 132]	ἐπριάμην ὀκτὼ ὀβολῶν. {Α. Ὀψάριον	αὐτὸ	τοῦτο παραθήσεις μόνον, ἵνα ταὐτὰ
[4, 144]	γνήσιον τὸ σύγγραμμα· πολλοὶ γὰρ	αὐτό	φασιν εἶναι Σωσιβίου, εἰς ὃν
[4, 152]	παρὰ δὲ τοῖς πολλοῖς καθ´	αὑτό·	καλεῖται δὲ κόρμα. Ἀπορροφοῦσι δὲ
[4, 137]	διάνδιχα κοσμηθέντες. Κρητὴρ δὲ Βρομίου	ἐκεράννυτο,	πίνετο δ´ οἶνος Λέσβιος, οὗ
[4, 142]	κατειθισμένου συνῆγεν καιροῦ πεντακλίνου τε	διεστρώννυτο	οὐδέποτε πλεῖον· ὅτε δὲ μὴ
[4, 149]	χορηγός. Τὸ δὲ δεῖπνον ἦν	τοιοῦτο·	τυρὸς καὶ φυστὴ μᾶζα νόμου
[4, 152]	ληνοὺς πολυτελοῦς πόματος, (παρασκευάζειν δὲ	τοσοῦτο	βρωμάτων πλῆθος ὥστε ἐφ´ ἡμέρας
[4, 174]	δ´ αὐτῷ τοὔνομα. (Ἱστορεῖ δὲ	τοῦτο	Ἀριστοκλῆς ἐν τῷ περὶ χορῶν
[4, 140]	μάζας ἐν ταῖς κοπίσι παρατίθεσθαι	τοῦτο	γὰρ αἱ βάρακες δηλοῦσιν, οὐχὶ
[4, 176]	ἤειδεν δ´ αὐτοῦ τὰ γενέθλια·	τοῦτο	γὰρ εἶχεν, πανμαρπᾶν ηδυσμα σημανέων.
[4, 149]	μάλιστα δὲ τοῖς λεγομένοις μαζῶσι	τοῦτο	γὰρ ἔτι καὶ νῦν ἡ
[4, 134]	τοὺς Ἀττικοὺς καὶ ὀρχεῖσθαι ὑποπιόντας·	Τοῦτο	γὰρ νῦν ἐστί σοι ἐν
[4, 132]	Τίνος; Ποδαποῦ; Διαφέρει τῷ μαγείρῳ	τοῦτο	γάρ. Οἷον τὰ νησιωτικὰ ταυτὶ
[4, 182]	καλουμένου λωτοῦ· ξύλον δ´ ἐστὶ	τοῦτο	γινόμενον ἐν Λιβύῃ. Θηβαίων δ´
[4, 152]	ἁλῶν καὶ ὄξους καὶ κυμίνου·	τοῦτο	δὲ καὶ εἰς τὸ ποτὸν
[4, 129]	πρῶτος καὶ τὸν σκύφον δῶρον·	τοῦτο	δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσοι
[4, 146]	φησι· Βασιλήιον δεῖπνον βασιλεὺς προτίθεται.	Τοῦτο	δὲ παρασκευάζεται ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ
[4, 175]	καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα σαμβύκην.	Τοῦτο	δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης ὁ
[4, 140]	δ´ ὅλον ὥσπερ πολίτευμά τι	τοῦτο	δὴ συνίσταται μικρόν. Καὶ γὰρ
[4, 162]	εἴη καὶ στρατηγὸς ἀγαθός, μόνον	τοῦτο	διὰ τῶν ἔργων διαβεβαιωσάμενος ὁ
[4, 155]	ὁλκὴν ἄγον πεντήκοντα δραχμὰς κεκτημένος	τοῦτο	ἐλάμβανε κοιμώμενος ἀεὶ καὶ πρὸς
[4, 141]	ὡς τέταρτον μάλιστα, καὶ παρὰ	τοῦτο	ἕτερον οὐδὲν πλὴν ὅ γε
[4, 174]	ὄργανον βωμῷ στρογγύλῳ, καί φασι	τοῦτο	εὑρῆσθαι ὑπὸ Κτησιβίου κουρέως ἐνταῦθα
[4, 174]	Ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ὄργανον	τοῦτο	ἡ ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν
[4, 176]	ἐν τοῖς ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων·	Τοῦτο	Θέων ὁ μόναυλος ὑπ´ ἠρίον
[4, 143]	ἑκάστῃ τραπέζῃ παρατίθεται κεκραμένον ὑδαρῶς·	τοῦτο	κοινῇ πάντες πίνουσιν οἱ κατὰ
[4, 140]	τοῖς φιδίταις ἀίκλου· (παρὰ γὰρ	τοῦτο	οἶμαι τὴν φωνὴν πεποιῆσθαι. Καί
[4, 175]	ὦ Οὐλπιανὲ σοφώτατε, τὸ ὑδραυλικὸν	τοῦτο	ὄργανον τοῦ καλουμένου νάβλα, ὅν
[4, 174]	τῶν ἐντατῶν. Ἀριστόξενος μὲν οὖν	τοῦτο	οὐκ οἶδε. Λέγεται δὲ Πλάτωνα
[4, 172]	αἰτοῦσαι σκάφας. Μένανδρος Δημιουργῷ· Τί	τοῦτο,	παῖ; διακονικῶς γὰρ νὴ Δία
[4, 172]	ἢ μίαν, (τί σοι διαφέρει	τοῦτο;	Παράθες (σημίαν. Οὐκ ἔστι κανδύλους
[4, 132]	ὀκτὼ ὀβολῶν. {Α. Ὀψάριον αὐτὸ	τοῦτο	παραθήσεις μόνον, ἵνα ταὐτὰ πάντες,
[4, 144]	(Τὸ γὰρ τὰ εἰωθότα ὑπερβάλλον,	τοῦτο	παρέχει τὰς ἡδονάς. Διὸ καὶ
[4, 167]	χωρίον ὃ ᾐτήσατο. Πρότερον δὲ	τοῦτο	Πασίκυπρος (ὁ) βασιλεύων ἀπέδοτο δι´
[4, 149]	καὶ τὴν ἀπομαγδαλίαν ἕκαστος ἀπέφερε,	τοῦτο	ποιοῦντες ἕνεκα τῶν ἐν ταῖς
[4, 162]	τὸ σιωπᾶν, δι´ ἀσθένειαν λόγων	τοῦτο	ποιοῦντες, ἔτι τε τὴν Σφοδρίου
[4, 152]	οὐ πλεῖον κυάθου· (πυκνότερον δὲ	τοῦτο	ποιοῦσι. Περιφέρει δὲ ὁ παῖς
[4, 132]	τοιαῦτα ποικίλην, ἀλλ´ οὐθέν ἐστι	τοῦτο	πρὸς τὴν γαστέρα· κατέπασα γὰρ
[4, 142]	πλεῖον ἐδίδοτο δύο κυάθων καὶ	τοῦτο	προσνεύσαντι προσεφέρετο. Ἀκρόαμα δὲ οὐδὲν
[4, 171]	τάχιστα τὰ πρυτανεῖ´ ὑφελοίατο, (διὰ	τοῦτο	προὐτένθευσαν ἡμέρᾳ μιᾷ. Μνημονεύει αὐτῶν
[4, 162]	ῥαψῳδίαν οἱ σοφοὶ ἀσπάζεσθε, μόνον	τοῦτο	πυθαγορίζοντες τὸ σιωπᾶν, δι´ ἀσθένειαν
[4, 184]	Δαιταλεῦσι τὴν περὶ τὸ πρᾶγμα	τοῦτο	σπουδὴν ὅταν λέγῃ· Ὅστις δ´
[4, 172]	χλωρόν. Ὅτι δὲ τὸ ποίημα	τοῦτο	Στησιχόρου ἐστὶν ἱκανώτατος μάρτυς Σιμωνίδης
[4, 130]	τῶν Ἑλληνικῶν δείπνων τὸ προκείμενον	τοῦτο	συμπόσιον; Ὁπότε καὶ Ἀντιφάνης ὁ
[4, 150]	ἑστιᾶσαι Γαλάτας πάντας ἐνιαυτὸν καὶ	τοῦτο	συντελέσαι ποιήσαντα οὕτως. (Κατὰ τόπους
[4, 144]	δ´ ἂν ἅδῃ σφίσι βουλευομένοισι,	τοῦτο	τῇ ὑστεραίῃ νήφουσι προτιθεῖ ὁ
[4, 144]	καὶ οὐκ ἁλέσι. Καὶ διὰ	τοῦτό	φασι Πέρσαι τοὺς Ἕλληνας σιτεομένους
[4, 159]	ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ. Ἐπεὶ οὖν διὰ	τοῦτο	φυλάττονται οἱ σοφοὶ οὗτοι τοὺς
[4, 162]	ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἐν ταῖς Διαδοχαῖς.	Δύο	δὲ συγγράμμασι τοῦ Περσαίου ἀπηντήκαμεν
[4, 168]	εἰς τὸν μυλῶνα καὶ ἀλοῦντες	δύο	δραχμὰς ἀμφότεροι λαμβάνουσι, θαυμάσαντες οἱ
[4, 173]	ἄπλουν (καὶ φορμιῶσαι ναῦς ἀναγκάσας	δύο,	εἰς Δῆλον ἐλθεῖν ἠθέλης´ ἐκ
[4, 153]	τε ἄλλοις καὶ ὅπως ἂν	δύο	ἢ τρία ζεύγη ἴδοιεν μονομάχων,
[4, 137]	ἐνείη. Πόρναι δ´ εἰσῆλθον, κοῦραι	δύο	θαυματοποιοί, ἃς Στρατοκλῆς ἤλαυνε ποδώκεας
[4, 143]	ὑπηρεσίας. Ἑκάστῳ δ´ αὐτῶν ἀκολουθοῦσι	δύο	θεράποντες ξυλοφόροι· καλοῦσι δ´ αὐτοὺς
[4, 149]	κατὰ καιρὸν γινομένου ᾠά τε	δύο	καὶ τυροῦ τροφαλὶς σῦκά τε
[4, 145]	συνδειπνοῦσιν αὐτῷ, ἀλλ´ ἔστιν οἰκήματα	δύο	καταντικρὺ ἀλλήλων, ἐν ᾧ ὁ
[4, 142]	καὶ κάδος καὶ σκαφίον ἀργυροῦν	δύο	κοτύλας χωροῦν καὶ κύαθος, ἡ
[4, 149]	καὶ περίκομμα, πρόσχερα δὲ ἑκάστῳ	δύο	κρέα. Ἐνόμιζον δ´ ἐν ἅπασι
[4, 142]	τὸ δεῖπνον οὐ πλεῖον ἐδίδοτο	δύο	κυάθων καὶ τοῦτο προσνεύσαντι προσεφέρετο.
[4, 137]	τὰ Ἀττικὰ δεῖπνά φησιν· Ἔγωγε	δύο	λαβεῖν μαγείρους βούλομαι (οὓς ἂν
[4, 131]	ἁρμονίας μεταβάλλοντας, φερνάς τε λαβεῖν	δύο	μὲν ξανθῶν ἵππων ἀγέλας αἰγῶν
[4, 132]	ἔχει σκόροδον, ὃ δ´ ἐχίνους	δύο,	ὃ δὲ θρυμματίδα γλυκεῖαν, ὃ
[4, 149]	κατακλιθέντες λαμβάνουσιν ἕκαστος οἴνου κοτύλας	δύο	πλὴν τῶν ἱερέων τοῦ τε
[4, 129]	ἄλλαι φέρουσαι ληκύθους μύρου ἑκάστη	δύο	συνδεδεμένας ἱμάντι χρυσῷ, (τὴν μὲν
[4, 165]	Κνιδίᾳ· Διόδωρος οὑπίτριπτος ἐν ἔτεσιν	δύο	σφαῖραν ἀπέδειξε τὴν πατρῴαν οὐσίαν·
[4, 143]	πανταχοῦ κατὰ τὴν Κρήτην οἶκοι	δύο	ταῖς συσσιτίαις, ὧν τὸν μὲν
[4, 143]	συσσιτικὸν οἶκον πρῶτον μὲν κεῖνται	δύο	τράπεζαι ξενικαὶ καλούμεναι, αἷς προσκαθίζουσι
[4, 145]	δύο καταντικρὺ ἀλλήλων, ἐν ᾧ	ὁ	βασιλεὺς τὸ ἄριστον ποιεῖται καὶ