Pages
[391]	Ζηνὸς ἐγγύς, ὧν κατ’ Ιδαῖον	πάγον	Διὸς πατρῴου βωμός ἐστ’ ἐν
[388]	οὐδὲ καρτερῶν πολλοὺς ἐπὶ σμικροῖσιν	παθήμασιν	θρήνους ἂν ᾄδοι καὶ ὀδυρμούς.
[389]	περὶ τῶν τοῦ αὑτοῦ σώματος	παθημάτων	μὴ τἀληθῆ λέγειν, ἢ πρὸς
[393]	ἐν Ιθάκῃ καὶ ὅλῃ Οδυσσείᾳ	παθημάτων.	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Οὐκοῦν
[388]	ποιητῶν μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα θεᾶς	παῖδα	ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρᾶς κατακείμενον, ἄλλοτε
[391]	ἂν δεινὰ καὶ ἀσεβῆ ἐργάσασθαι,	παῖδά	τε καὶ ἥρω τολμῆσαι ἂν
[391]	ἁρπαγάς, μηδέ τιν’ ἄλλον θεοῦ	παῖδά	τε καὶ ἥρω τολμῆσαι ἂν
[406]	γ’ ἐννοεῖς, εἶπον, ὅτι τῇ	παιδαγωγικῇ	τῶν νοσημάτων ταύτῃ τῇ νῦν
[397]	δὲ ἥδιστος παισί τε καὶ	παιδαγωγοῖς	ὁ ἐναντίος οὗ σὺ αἱρῇ
[390]	βασιλῆας· οὐδὲ τὸν τοῦ Ἀχιλλέως	παιδαγωγὸν	Φοίνικα ἐπαινετέον ὡς μετρίως ἔλεγε
[391]	ἢ τούτους μὴ εἶναι θεῶν	παῖδας,	ἀμφότερα δὲ μὴ λέγειν, μηδὲ
[408]	Πάνυ κομψούς, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιοῦ	παῖδας.	Πρέπει, ἦν δ’ ἐγώ, καίτοι
[416]	δ’ ὅς. Πρὸς τοίνυν τῇ	παιδείᾳ	ταύτῃ φαίη ἄν τις νοῦν
[405]	δὲ κακῆς τε καὶ αἰσχρᾶς	παιδείας	ἐν πόλει ἆρα μή τι
[416]	δεῖ (αὐτοὺς τῆς ὀρθῆς τυχεῖν	παιδείας,	ἥτις ποτέ ἐστιν, εἰ μέλλουσι
[412]	Οἱ μὲν δὴ τύποι τῆς	παιδείας	τε καὶ τροφῆς οὗτοι ἂν
[407]	ἦν δ’ ἐγώ· καὶ οἱ	παῖδες	αὐτοῦ, ὅτι τοιοῦτος ἦν, ~(οὐχ
[398]	ἐνομοθετησάμεθα, ὅτε τοὺς στρατιώτας ἐπεχειροῦμεν	παιδεύειν.	Καὶ μάλ’ ἔφη, οὕτως ἂν
[410]	οἱ καθιστάντες (μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ	παιδεύειν	οὐχ οὗ ἕνεκά τινες οἴονται
[409]	ἂν γνοίη, ἀρετὴ δὲ φύσεως	παιδευομένης	χρόνῳ ἅμα αὑτῆς τε καὶ
[402]	αὐτοὶ οὔτε οὕς φαμεν ἡμῖν	παιδευτέον	εἶναι τοὺς φύλακας, πρὶν ἂν
[396]	ἀτιμάζων τῇ διανοίᾳ, ὅτι μὴ	παιδιᾶς	χάριν. Εἰκός, ἔφη. Οὐκοῦν διηγήσει
[402]	ὅτι ἔστιν σοι ἢ γέγονεν	παιδικὰ	τοιαῦτα, καὶ συγχωρῶ. ἀλλὰ τόδε
[403]	κοινωνητέον αὐτῆς ἐραστῇ τε καὶ	παιδικοῖς	ὀρθῶς ἐρῶσί τε καὶ ἐρωμένοις;
[403]	συνεῖναι καὶ ἅπτεσθαι ὥσπερ ὑέος	παιδικῶν	ἐραστήν, τῶν καλῶν χάριν, ἐὰν
[389]	πρὸς ἰατρὸν ἢ ἀσκοῦντι πρὸς	παιδοτρίβην	περὶ τῶν τοῦ αὑτοῦ σώματος
[406]	πρὶν Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος δὲ	παιδοτρίβης	ὢν καὶ νοσώδης γενόμενος, μείξας
[395]	τὰ τούτοις προσήκοντα εὐθὺς ἐκ	παίδων,	ἀνδρείους, σώφρονας, ὁσίους, ἐλευθέρους, καὶ
[408]	δεινότατοι ἂν γένοιντο, εἰ ἐκ	παίδων	ἀρξάμενοι πρὸς τῷ μανθάνειν τὴν
[403]	καὶ ταύτῃ ἀκριβῶς τρέφεσθαι ἐκ	παίδων	διὰ (βίου. ἔχει δέ πως,
[401]	τόπων ὑγίειαν, καὶ εὐθὺς ἐκ	παίδων	λανθάνῃ εἰς ὁμοιότητά τε καὶ
[413]	ποιεῖν) τηρητέον δὴ εὐθὺς ἐκ	παίδων	προθεμένοις ἔργα ἐν οἷς ἄν
[386]	καὶ οὐκ ἀκουστέον εὐθὺς ἐκ	παίδων	τοῖς θεούς τε τιμήσουσιν καὶ
[391]	ἡμετέρους ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν	παῖς	καὶ Πηλέως, σωφρονεστάτου τε καὶ
[387]	ὅσῳ ποιητικώτερα, τοσούτῳ ἧττον ἀκουστέον	παισὶ	καὶ ἀνδράσιν οὓς δεῖ ἐλευθέρους
[413]	καὶ τὸν ἀεὶ ἔν τε	παισὶ	καὶ νεανίσκοις ~καὶ ἐν ἀνδράσι
[397]	ὁ κεκραμένος, πολὺ δὲ ἥδιστος	παισί	τε καὶ παιδαγωγοῖς ὁ ἐναντίος
[392]	λέγειν, φήσω σε ὡμολογηκέναι ἃ	πάλαι	ζητοῦμεν; Ορθῶς, ἔφη, ὑπέλαβες. (Οὐκοῦν
[414]	γηγενῶν διανοεῖσθαι. Οὐκ ἐτός, ἔφη,	πάλαι	ᾐσχύνου τὸ ψεῦδος λέγειν. ~(Πάνυ,
[388]	τῆς χώρας τρέφειν. Ορθῶς, ἔφη.	Πάλιν	δὴ Ομήρου τε δεησόμεθα καὶ
[399]	κύνα, εἶπον, λελήθαμέν γε διακαθαίροντες	πάλιν	ἣν ἄρτι τρυφᾶν ἔφαμεν πόλιν.
[386]	εἴδωλον, ἀτὰρ φρένες οὐκ ἔνι	πάμπαν	καὶ τὸ οἴῳ πεπνῦσθαι, ταὶ
[399]	τοῦτο πολυχορδότατον, καὶ αὐτὰ τὰ	παναρμόνια	αὐλοῦ τυγχάνει ὄντα μίμημα; Δῆλα
[399]	δ’ ἐγώ, πολυχορδίας γε οὐδὲ	παναρμονίου	ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς
[404]	καὶ ᾠδῇ τῇ ἐν τῷ	παναρμονίῳ	καὶ ἐν πᾶσι (ῥυθμοῖς πεποιημένῃ
[408]	ἐκ τοῦ τραύματος οὗ ὁ	Πάνδαρος	ἔβαλεν αἷμ’ ἐκμυζήσαντες ἐπ’ ἤπια
[409]	ὁ πολλὰ αὐτὸς ἠδικηκὼς καὶ	πανοῦργός	τε καὶ σοφὸς οἰόμενος εἶναι,
[409]	τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι καὶ	πάντα	ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι, ὥστε
[396]	θάλατταν κτυποῦσαν καὶ βροντὰς καὶ	πάντα	αὖ τὰ τοιαῦτα ἦ μιμήσονται;
[395]	τε καὶ τραγῳδοῖς οἱ (αὐτοί·	πάντα	δὲ ταῦτα μιμήματα. ἢ οὔ;
[411]	καὶ (ἀγριότητι ὥσπερ θηρίον πρὸς	πάντα	διαπράττεται, καὶ ἐν ἀμαθίᾳ καὶ
[397]	ἑαυτοῦ ἀνάξιον οἰήσεται εἶναι, ὥστε	πάντα	ἐπιχειρήσει μιμεῖσθαι σπουδῇ τε καὶ
[413]	γάρ, ἦ δ’ ὅς, γοητεύειν	πάντα	ὅσα ἀπατᾷ. Ο τοίνυν ἄρτι
[392]	τῇδε μᾶλλον εἴσῃ. ἆρ’ οὐ	πάντα	ὅσα ὑπὸ μυθολόγων ἢ ποιητῶν
[415]	ἀργύρου χρυσοῦν ἔκγονον καὶ τἆλλα	πάντα	οὕτως ἐξ ἀλλήλων. τοῖς οὖν
[387]	ᾔεσαν. (ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα	πάντα	παραιτησόμεθα Ομηρόν τε καὶ τοὺς
[414]	ἐπαιδεύομεν, ὥσπερ ὀνείρατα ἐδόκουν ταῦτα	πάντα	πάσχειν τε καὶ γίγνεσθαι περὶ
[395]	ὁσίους, ἐλευθέρους, καὶ τὰ τοιαῦτα	πάντα,	τὰ δὲ ἀνελεύθερα μήτε ποιεῖν
[387]	καὶ τὰ περὶ ταῦτα ὀνόματα	πάντα	τὰ δεινά τε καὶ φοβερὰ
[386]	ἀπὸ τοῦδε τοῦ ἔπους ἀρξάμενοι	πάντα	τὰ τοιαῦτα βουλοίμην κ’ ἐπάρουρος
[397]	αὖ, ὅσῳ ἂν φαυλότερος ᾖ,	πάντα	τε μᾶλλον διηγήσεται καὶ οὐδὲν
[412]	σκοποῦσιν ἡμῖν μάλιστα φαίνωνται παρὰ	πάντα	τὸν (βίον, ὃ μὲν ἂν
[417]	καὶ ἐπιβουλεύοντες καὶ ἐπιβουλευόμενοι διάξουσι	πάντα	τὸν βίον, πολὺ πλείω καὶ
[398]	σοφίας παντοδαπὸν γίγνεσθαι καὶ μιμεῖσθαι	πάντα	χρήματα, εἰ ἡμῖν ἀφίκοιτο εἰς
[402]	αὐτῆς τέχνης τε καὶ μελέτης;	Παντάπασι	μὲν οὖν. Αρ’ οὖν, ὃ
[409]	εἶναι αὑτῷ τε καὶ ἄλλοις.	Παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη, ἀληθῆ. Οὐ
[400]	καλῶς τὸ ἦθος κατεσκευασμένην διάνοιαν.	Παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη. Αρ’ οὖν
[390]	καὶ κύντερον ἄλλο ποτ’ ἔτλης.	Παντάπασι	μὲν οὖν, ἔφη. Οὐ μὲν
[395]	ἢ ὠδίνουσαν, πολλοῦ καὶ δεήσομεν.	Παντάπασι	μὲν οὖν, ἦ δ’ ὅς.
[387]	εἶναι, δουλείαν θανάτου μᾶλλον πεφοβημένους.	Παντάπασι	μὲν οὖν. Οὐκοῦν ἔτι καὶ
[404]	ἀνδράσιν μέλλουσιν εὖ σώματος ἕξειν.	Παντάπασι	μὲν οὖν. Οὐκοῦν καὶ Ἀττικῶν
[411]	ἀρρυθμίας τε καὶ ἀχαριστίας ζῇ.	Παντάπασιν,	ἦ δ’ ὅς, οὕτως ἔχει.
[393]	τούτων τῶν ἐπῶν καὶ ἐλίσσετο	πάντας	Ἀχαιούς, Ἀτρείδα δὲ μάλιστα δύω,
[397]	χρηματιστὴν πρὸς τῇ πολεμικῇ, καὶ	πάντας	οὕτω; Ἀληθῆ, ἔφη. ~(Ανδρα δή,
[387]	φρίττειν δὴ ποιεῖ ὡς οἴεται	πάντας	τοὺς ἀκούοντας. καὶ ἴσως εὖ
[397]	ἐγώ· πότερον εἰς τὴν πόλιν	πάντας	τούτους παραδεξόμεθα ἢ τῶν ἀκράτων
[404]	μάλιστ’ ἂν εἴη στρατιώταις εὔπορα·	πανταχοῦ	γὰρ ὡς ἔπος εἰπεῖν αὐτῷ
[402]	καὶ τὰ τούτων αὖ ἐναντία	πανταχοῦ	περιφερόμενα γνωρίζωμεν καὶ ἐνόντα ἐν
[402]	ὡς οὐ δέοι αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ	πανταχοῦ	προυθυμούμεθα διαγιγνώσκειν, ὡς οὐ πρότερον
[400]	οὖν, ἔφη. Αρ’ οὖν οὐ	πανταχοῦ	ταῦτα διωκτέα τοῖς νέοις, εἰ
[414]	ὀρθότατον καλεῖν τούτους μὲν φύλακας	παντελεῖς	τῶν τε ἔξωθεν πολεμίων τῶν
[398]	περὶ λόγους τε καὶ μύθους	παντελῶς	διαπεπεράνθαι· ἅ τε γὰρ λεκτέον
[414]	ἄλλη σκευὴ δημιουργουμένη, ἐπειδὴ δὲ	παντελῶς	ἐξειργασμένοι ἦσαν, καὶ ἡ γῆ
[392]	τε λεκτέον καὶ ὡς λεκτέον	παντελῶς	ἐσκέψεται. Καὶ ὁ Ἀδείμαντος, Τοῦτο,
[401]	ἤθους, ἀδελφά τε καὶ μιμήματα.	Παντελῶς	μὲν οὖν, ἔφη. (Αρ’ οὖν
[415]	μύθου. ἐστὲ μὲν γὰρ δὴ	πάντες	οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί,
[397]	γε οὕτως ἔχει. Αρ’ οὖν	πάντες	οἱ ποιηταὶ καὶ οἵ τι
[415]	δημιουργοῖς. ἅτε οὖν συγγενεῖς ὄντες	πάντες	τὸ μὲν πολὺ ὁμοίους ἂν
[407]	ταύτῃ ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ δοκιμάζεται,	πάντῃ	ἐμπόδιος· κάμνειν γὰρ οἴεσθαι ποιεῖ
[403]	δὴ εἴπομεν ὅτι ἀφεκτέον αὐτοῖς·	παντὶ	γάρ που μᾶλλον ἐγχωρεῖ ἢ
[416]	πῶς δ’ οὔ; (Οὐκοῦν φυλακτέον	παντὶ	τρόπῳ μὴ τοιοῦτον ἡμῖν οἱ
[408]	καὶ δικασταὶ αὖ ὡσαύτως οἱ	παντοδαπαῖς	φύσεσιν ὡμιληκότες. Καὶ μάλα, εἶπον,
[399]	μὴ ποικίλους αὐτοὺς διώκειν μηδὲ	παντοδαπὰς	βάσεις, ἀλλὰ βίου ῥυθμοὺς ἰδεῖν
[397]	αὖ οἰκείως λέγεσθαι, διὰ τὸ	παντοδαπὰς	μορφὰς τῶν μεταβολῶν ἔχειν; Καὶ
[398]	ὡς ἔοικε, δυνάμενον ὑπὸ σοφίας	παντοδαπὸν	γίγνεσθαι καὶ μιμεῖσθαι πάντα χρήματα,
[407]	βλάπτοι, τὰ δ’ εἴσω διὰ	παντὸς	νενοσηκότα σώματα οὐκ ἐπιχειρεῖν διαίταις
[401]	τόπῳ οἰκοῦντες οἱ νέοι ἀπὸ	παντὸς	ὠφελῶνται, ὁπόθεν ἂν αὐτοῖς ἀπὸ
[394]	εἰ τοῦτο ἐπιχειροῖ, πολλῶν ἐφαπτόμενος	πάντων	ἀποτυγχάνοι ἄν, ὥστ’ εἶναί που
[397]	ἐναντίων δεῖται, πασῶν μὲν ἁρμονιῶν,	πάντων	δὲ ῥυθμῶν, εἰ μέλλει αὖ
[398]	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύω ἐκτὸς τῶν	πάντων	εἶναι· οὔκουν ἱκανῶς γε ἔχω
[417]	ἡ ἄλλη πόλις. τούτων οὖν	πάντων	ἕνεκα, ἦν δ' ἐγώ, φῶμεν
[391]	ἔβλαψάς μ’ ἑκάεργε, θεῶν ὀλοώτατε	πάντων·	ἦ σ’ ἂν τισαίμην, εἴ
[406]	ἦν ἑαυτόν, ἐν ἀσχολίᾳ τε	πάντων	ἰατρευόμενος διὰ βίου ἔζη, ἀποκναιόμενος
[416]	πειράσομαι εἰπεῖν. δεινότατον γάρ που	πάντων	καὶ αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτους γε
[407]	δ’ ὅς. σχεδόν γέ τι	πάντων	μάλιστα ἥ γε περαιτέρω γυμναστικῆς
[403]	δέ; ὕβρει τε καὶ ἀκολασίᾳ;	Πάντων	μάλιστα. Μείζω δέ τινα καὶ
[405]	ἀναγκάζεσθαι χρῆσθαι, καὶ ἀπορίᾳ οἰκείων;	Πάντων	μὲν οὖν, ἔφη, αἴσχιστον. Η
[399]	Τριγώνων ἄρα καὶ πηκτίδων καὶ	πάντων	ὀργάνων ὅσα (πολύχορδα καὶ πολυαρμόνια,
[397]	καὶ αὐλῶν καὶ συρίγγων καὶ	πάντων	ὀργάνων φωνάς, καὶ ἔτι κυνῶν
[390]	ὡς δοκεῖ αὐτῷ κάλλιστον εἶναι	πάντων,	ὅταν παρὰ πλεῖαι ὦσι τράπεζαι
[390]	μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο, τούτων	πάντων	ῥᾳδίως (ἐπιλανθανόμενον διὰ τὴν τῶν
[398]	δεῖ ἡμᾶς λέγειν· ὑποπτεύω μέντοι.	Πάντως	δήπου, ἦν δ’ ἐγώ, πρῶτον
[395]	εἶναι (δημιουργοὺς ἐλευθερίας τῆς πόλεως	πάνυ	ἀκριβεῖς καὶ μηδὲν ἄλλο ἐπιτηδεύειν
[398]	ἐπιεικεῖς εἶναι, μὴ ὅτι ἀνδράσι.	Πάνυ	γε. Ἀλλὰ μὴν μέθη γε
[417]	καὶ ταῦτα νομοθετήσωμεν, ἢ μή;	Πάνυ	γε, ἦ δ' ὃς ὁ
[411]	τε καὶ ἀνδρεία ἡ (ψυχή;	Πάνυ	γε. Τοῦ δὲ ἀναρμόστου δειλὴ
[415]	πάλαι ᾐσχύνου τὸ ψεῦδος λέγειν.	~(Πάνυ,	ἦν δ’ ἐγώ, εἰκότως· ἀλλ’
[408]	οὐδ’ εἰ Μίδου πλουσιώτεροι εἶεν.	Πάνυ	κομψούς, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιοῦ παῖδας.
[393]	διὰ μιμήσεως τὴν διήγησιν ποιοῦνται.	Πάνυ	μὲν οὖν. Εἰ δέ γε
[411]	ψυχῆς καὶ ποιήσῃ μαλθακὸν αἰχμητήν.	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. Καὶ ἐὰν
[393]	Ιθάκῃ καὶ ὅλῃ Οδυσσείᾳ παθημάτων.	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. Οὐκοῦν διήγησις
[403]	μὴ μακρολογῶμεν, ὀρθῶς ἂν ποιοῖμεν;	Πάνυ	μὲν οὖν. Μέθης μὲν δὴ
[392]	ἡρώων καὶ τῶν ἐν Αιδου.	Πάνυ	μὲν οὖν. Οὐκοῦν καὶ περὶ
[408]	(νόσους κάμοιεν καὶ εἶεν μὴ	πάνυ	ὑγιεινοὶ φύσει. οὐ γὰρ οἶμαι
[386]	ἐπάρουρος ἐὼν θητευέμεν ἄλλῳ ἀνδρὶ	παρ’	ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος πολὺς
[405]	ἀπαιδευσίας μέγα τεκμήριον τὸ ἐπακτῷ	παρ’	ἄλλων, ὡς δεσποτῶν τε καὶ
[413]	ζητητέον τίνες ἄριστοι φύλακες τοῦ	παρ’	αὑτοῖς δόγματος, τοῦτο ὡς ποιητέον
[417]	τῶν (πολλῶν νόμισμα γέγονεν, τὸ	παρ’	ἐκείνοις δὲ ἀκήρατον· ἀλλὰ μόνοις
[401]	οἷός τε ὢν οὐκ ἐατέος	παρ’	ἡμῖν δημιουργεῖν, ἵνα μὴ ἐν
[397]	ὅτι οὐκ ἔστιν διπλοῦς ἀνὴρ	παρ’	ἡμῖν οὐδὲ πολλαπλοῦς, ἐπειδὴ ἕκαστος
[398]	τοιοῦτος ἀνὴρ ἐν τῇ πόλει	παρ’	ἡμῖν οὔτε θέμις ἐγγενέσθαι, ἀποπέμποιμέν
[401]	ἐμποιεῖν τοῖς ποιήμασιν ἢ μὴ	παρ’	ἡμῖν ποιεῖν, ἢ καὶ τοῖς
[404]	τὸν πόλεμον. Πῇ δή; Καὶ	παρ’	Ομήρου, ἦν δ’ ἐγώ, τά
[416]	ἀργύριον εἰπεῖν αὐτοῖς ὅτι θεῖον	παρὰ	θεῶν ἀεὶ ἐν τῇ ψυχῇ
[409]	πλησιάσῃ, ἀβέλτερος (αὖ φαίνεται, ἀπιστῶν	παρὰ	καιρὸν καὶ ἀγνοῶν ὑγιὲς ἦθος,
[412]	ἂν σκοποῦσιν ἡμῖν μάλιστα φαίνωνται	παρὰ	πάντα τὸν (βίον, ὃ μὲν
[390]	αὐτῷ κάλλιστον εἶναι πάντων, ὅταν	παρὰ	πλεῖαι ὦσι τράπεζαι (σίτου καὶ
[390]	ὁμολογήσομεν οὕτω φιλοχρήματον εἶναι, ὥστε	παρὰ	τοῦ Ἀγαμέμνονος δῶρα λαβεῖν, ~καὶ
[406]	ἦν δ’ ἐγώ, κάμνων ἀξιοῖ	παρὰ	τοῦ ἰατροῦ φάρμακον πιὼν ἐξεμέσαι
[416]	σώφρονές τε καὶ (ἀνδρεῖοι, ταξαμένους	παρὰ	τῶν ἄλλων πολιτῶν δέχεσθαι μισθὸν
[415]	ἄρχουσι καὶ πρῶτον καὶ μάλιστα	παραγγέλλει	ὁ θεός, ὅπως μηδενὸς οὕτω
[409]	ὑγιὲς ἦθος, ἅτε οὐκ ἔχων	παράδειγμα	τοῦ τοιούτου. πλεονάκις δὲ πονηροῖς
[409]	ἐξευλαβούμενος, πρὸς τὰ ἐν αὑτῷ	παραδείγματα	ἀποσκοπῶν· ὅταν δὲ ἀγαθοῖς καὶ
[409]	ἅτε οὐκ ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς	παραδείγματα	ὁμοιοπαθῆ τοῖς πονηροῖς. Καὶ μὲν
[399]	Τί δέ; αὐλοποιοὺς ἢ αὐλητὰς	παραδέξῃ	εἰς τὴν πόλιν; ἢ οὐ
[397]	εἰς τὴν πόλιν πάντας τούτους	παραδεξόμεθα	ἢ τῶν ἀκράτων τὸν ἕτερον
[394]	Μαντεύομαι, ἔφη, σκοπεῖσθαί σε εἴτε	παραδεξόμεθα	τραγῳδίαν τε καὶ κωμῳδίαν εἰς
[403]	εἰ τὴν διάνοιαν ἱκανῶς θεραπεύσαντες	παραδοῖμεν	αὐτῇ τὰ περὶ τὸ σῶμα
[387]	(ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα πάντα	παραιτησόμεθα	Ομηρόν τε καὶ τοὺς ἄλλους
[407]	τοῦ νοῦ, τὸ δὲ Φωκυλίδου	παρακέλευμα	οὐδὲν ἐμποδίζει. Ναὶ μὰ τὸν
[406]	ἐγώ, τὸν θάνατον αὑτῷ ποιήσας.	παρακολουθῶν	γὰρ τῷ νοσήματι θανασίμῳ ὄντι
[401]	τοὐναντίον; καὶ ὅτι αὖ τῶν	παραλειπομένων	καὶ μὴ καλῶς δημιουργηθέντων ἢ
[415]	αὐτοῖς τούτων ἐν ταῖς ψυχαῖς	παραμέμεικται,	καὶ ἐάν τε σφέτερος ἔκγονος
[397]	δὴ καὶ ἐν (ῥυθμῷ ὡσαύτως	παραπλησίῳ	τινί; Κομιδῇ μὲν οὖν, ἔφη,
[405]	ὅσῳ κάλλιον καὶ ἄμεινον τὸ	παρασκευάζειν	τὸν βίον αὑτῷ μηδὲν δεῖσθαι
[405]	διεξελθὼν ἀποστραφῆναι λυγιζόμενος, ὥστε μὴ	παρασχεῖν	δίκην, καὶ ταῦτα σμικρῶν τε
[399]	συμφορὰν πεσόντος, ἐν πᾶσι τούτοις	παρατεταγμένως	καὶ καρτερούντως ἀμυνομένου τὴν τύχην·
[408]	κἂν εἰ τύχοιεν ἐν τῷ	παραχρῆμα	κυκεῶνα πιόντες, νοσώδη δὲ φύσει
[391]	τισαίμην, εἴ μοι δύναμίς γε	παρείη·	(καὶ ὡς πρὸς τὸν ποταμόν,
[411]	καὶ σῶμα, εἰ μὴ εἰ	πάρεργον,	ἀλλ’ ἐπ’ ἐκείνω, ~ὅπως (ἂν
[416]	τὴν ἄλλην οὐσίαν τοιαύτην αὐτοῖς	παρεσκευάσθαι,	ἥτις μήτε τοῦ φύλακας ὡς
[416]	Οὐκοῦν τὴν μεγίστην τῆς εὐλαβείας	παρεσκευασμένοι	ἂν εἶεν, εἰ τῷ ὄντι
[403]	ἀγαθὴ τῇ αὑτῆς ἀρετῇ σῶμα	παρέχειν	ὡς οἷόν τε βέλτιστον· σοὶ
[390]	εἰ δέ τινα ἄλλην ἡδονὴν	παρέχεται,	θαυμαστὸν οὐδέν. ἢ πῶς σοι
[411]	Οὐκοῦν ὅταν μέν τις μουσικῇ	παρέχῃ	καταυλεῖν καὶ καταχεῖν τῆς ψυχῆς
[410]	τὸ θυμοειδὲς ἂν τῆς φύσεως	παρέχοιτο,	καὶ ὀρθῶς μὲν τραφὲν ἀνδρεῖον
[413]	εὐάρμοστον ἑαυτὸν ἐν πᾶσι τούτοις	παρέχων,	οἷος δὴ ἂν ὢν καὶ
[398]	ἱκανῶς γε ἔχω ἐν τῷ	παρόντι	συμβαλέσθαι ποῖα ἄττα δεῖ ἡμᾶς
[392]	ἡμῖν τοῦτό γε ἐν τῷ	παρόντι	τάξαι. Πῶς; Οτι οἶμαι ἡμᾶς
[391]	μὴν τοῖς γε ἀκούουσιν βλαβερά·	πᾶς	γὰρ ἑαυτῷ συγγνώμην ἕξει κακῷ
[398]	Δῆλα δή. Αρ’ οὖν οὐ	πᾶς	ἤδη ἂν εὕροι ἃ ἡμῖν
[416]	μηδὲν τοιοῦτον, εἰς ὃ οὐ	πᾶς	ὁ βουλόμενος εἴσεισι· τὰ δ’
[393]	μηδαμοῦ ἑαυτὸν ἀποκρύπτοιτο ὁ ποιητής,	πᾶσα	(ἂν αὐτῷ ἄνευ μιμήσεως ἡ
[416]	μηδεμίαν μηδένα ἰδίαν, ἂν μὴ	πᾶσα	ἀνάγκη· ἔπειτα οἴκησιν καὶ ταμιεῖον
[401]	καὶ ποικιλία καὶ οἰκοδομία καὶ	πᾶσα	αὖ ἡ τῶν ἄλλων σκευῶν
[413]	ψευδὴς (τοῦ μεταμανθάνοντος, ἀκουσίως δὲ	πᾶσα	ἡ ἀληθής. Τὸ μὲν τῆς
[401]	πλήρης μὲν γραφικὴ αὐτῶν καὶ	πᾶσα	ἡ τοιαύτη δημιουργία, πλήρης δὲ
[400]	τοῖς φθόγγοις τέτταρα, ὅθεν αἱ	πᾶσαι	ἁρμονίαι, τεθεαμένος ἂν εἴποιμι· ποῖα
[393]	ὄντα. καὶ τὴν ἄλλην δὴ	πᾶσαν	σχεδόν τι οὕτω πεποίηται διήγησιν
[405]	ἱκανὸς πάσας μὲν στροφὰς στρέφεσθαι,	πάσας	δὲ διεξόδους διεξελθὼν ἀποστραφῆναι λυγιζόμενος,
[405]	περὶ τὸ ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸς	πάσας	μὲν στροφὰς στρέφεσθαι, πάσας δὲ
[408]	πονηροτάτοις σώμασιν ὁμιλήσειαν καὶ αὐτοὶ	πάσας	(νόσους κάμοιεν καὶ εἶεν μὴ
[399]	πράξει ὄντος ἀνδρείου καὶ ἐν	πάσῃ	βιαίῳ ἐργασίᾳ πρεπόντως ἂν μιμήσαιτο
[412]	ἂν τῇ πόλει ἡγήσωνται συμφέρειν,	πάσῃ	προθυμίᾳ ποιεῖν, ὃ δ’ ἂν
[401]	ἡ τῶν ἄλλων φυτῶν· ἐν	πᾶσι	γὰρ τούτοις ἔνεστιν εὐσχημοσύνη ἢ
[404]	ἐν τῷ παναρμονίῳ καὶ ἐν	πᾶσι	(ῥυθμοῖς πεποιημένῃ ἀπεικάζοντες ὀρθῶς ἂν
[406]	κατέδειξεν αὐτό, ἀλλ’ εἰδὼς ὅτι	πᾶσι	τοῖς εὐνομουμένοις ἔργον τι ἑκάστῳ
[399]	τινα ἄλλην συμφορὰν πεσόντος, ἐν	πᾶσι	τούτοις παρατεταγμένως καὶ καρτερούντως ἀμυνομένου
[413]	τε καὶ εὐάρμοστον ἑαυτὸν ἐν	πᾶσι	τούτοις παρέχων, οἷος δὴ ἂν
[399]	σωφρόνως τε καὶ μετρίως ἐν	πᾶσι	τούτοις (πράττοντά τε καὶ τὰ
[413]	εἰ δυσγοήτευτος καὶ εὐσχήμων ἐν	πᾶσι	φαίνεται, φύλαξ αὑτοῦ ὢν ἀγαθὸς
[386]	μὴ βίοτος πολὺς εἴη ἢ	πᾶσιν	νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν καὶ τὸ
[389]	τῆς πόλεως, τοῖς δὲ ἄλλοις	πᾶσιν	οὐχ ἁπτέον τοῦ τοιούτου· (ἀλλὰ
[414]	ὥσπερ ὀνείρατα ἐδόκουν ταῦτα πάντα	πάσχειν	τε καὶ γίγνεσθαι περὶ αὐτούς,
[409]	δή, ἔφη, σφόδρα γε αὐτὸ	πάσχουσι.	Τῷ τοι, ἦν δ’ ἐγώ,
[410]	ἄριστον, ἔφη, αὐτοῖς τε τοῖς	πάσχουσιν	καὶ τῇ πόλει οὕτω πέφανται.
[413]	ἢ γοητευθέντες ἢ βιασθέντες τοῦτο	πάσχουσιν;	Οὐδὲ νῦν, ἔφη, μανθάνω. Τραγικῶς,
[395]	τοὺς φύλακας ἡμῖν τῶν ἄλλων	πασῶν	δημιουργιῶν ἀφειμένους δεῖν εἶναι (δημιουργοὺς
[397]	εἶδος; οὐ τῶν ἐναντίων δεῖται,	πασῶν	μὲν ἁρμονιῶν, πάντων δὲ ῥυθμῶν,
[388]	Σαρπηδόνα φίλτατον ἀνδρῶν (μοῖρ’ ὑπὸ	Πατρόκλοιο	Μενοιτιάδαο δαμῆναι. εἰ γάρ, ὦ
[391]	ἕλξεις περὶ τὸ σῆμα τὸ	Πατρόκλου	καὶ τὰς τῶν ζωγρηθέντων σφαγὰς
[391]	ἑτέρου ποταμοῦ Σπερχειοῦ ἱερὰς τρίχας	Πατρόκλῳ	ἥρωϊ, ἔφη, κόμην ὀπάσαιμι φέρεσθαι,
[406]	ἐμέμψαντο τῇ δούσῃ πιεῖν, οὐδὲ	Πατρόκλῳ	τῷ ἰωμένῳ ἐπετίμησαν. Καὶ μὲν
[391]	ὧν κατ’ Ιδαῖον πάγον Διὸς	πατρῴου	βωμός ἐστ’ ἐν αἰθέρι, καὶ
[416]	τοῦ φύλακας ὡς ἀρίστους εἶναι	παύσει	(αὐτούς, κακουργεῖν τε μὴ ἐπαρεῖ
[391]	ἐξίτηλον αἷμα δαιμόνων. ὧν ἕνεκα	παυστέον	τοὺς τοιούτους μύθους, ~μὴ ἡμῖν
[390]	ᾀστέον αὐτοῖς ὅτι δῶρα θεοὺς	πείθει,	δῶρ’ αἰδοίους βασιλῆας· οὐδὲ τὸν
[414]	πρῶτον μὲν αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντας	πείθειν	καὶ τοὺς στρατιώτας, ἔπειτα δὲ
[391]	μὴ λέγειν, μηδὲ ἡμῖν ἐπιχειρεῖν	πείθειν	τοὺς νέους ὡς οἱ θεοὶ
[391]	Ἀχιλλέως φάναι καὶ ἄλλων λεγόντων	πείθεσθαι,	καὶ αὖ ὡς πρὸς τὸν
[391]	φήσομεν ἀληθῆ εἰρῆσθαι, οὐδ’ ἐάσομεν	(πείθεσθαι	τοὺς ἡμετέρους ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς
[415]	τις μὴ ἐθέλοι τοῖς νόμοις	πείθεσθαι,	τούς τε ἔξωθεν ἀπαμύνοιεν, εἰ
[403]	ἐραστήν, τῶν καλῶν χάριν, ἐὰν	πείθῃ,	τὰ δ’ ἄλλα οὕτως ὁμιλεῖν
[411]	τοιοῦτος γίγνεται καὶ ἄμουσος, καὶ	πειθοῖ	μὲν διὰ λόγων οὐδὲν ἔτι
[399]	πράξει ὄντος, ἢ τινά τι	πείθοντός	τε καὶ δεομένου, ἢ εὐχῇ
[414]	γενόμενον ἄν, πεῖσαι δὲ συχνῆς	πειθοῦς.	Ως ἔοικας, ἔφη, ὀκνοῦντι λέγειν.
[391]	ἦν δ’ ἐγώ, μηδὲ τάδε	πειθώμεθα	μηδ’ ἐῶμεν λέγειν, ὡς Θησεὺς
[416]	Εγώ σοι, ἦν δ’ ἐγώ,	πειράσομαι	εἰπεῖν. δεινότατον γάρ που πάντων
[408]	τοιούτους; Αν εἴπῃς, ἔφη. Ἀλλὰ	πειράσομαι,	ἦν δ’ ἐγώ· σὺ μέντοι
[392]	ὅλον ἀλλ’ ἀπολαβὼν (μέρος τι	πειράσομαί	σοι ἐν τούτῳ δηλῶσαι ὃ
[393]	ὢν ὁ Χρύσης λέγει καὶ	πειρᾶται	(ἡμᾶς ὅτι μάλιστα ποιῆσαι μὴ
[391]	λέγειν, ὡς Θησεὺς Ποσειδῶνος ὑὸς	Πειρίθους	τε Διὸς (ὥρμησαν οὕτως ἐπὶ
[414]	οὐδ’ οἶδα εἰ γενόμενον ἄν,	πεῖσαι	δὲ συχνῆς πειθοῦς. Ως ἔοικας,
[414]	ἐλέγομεν, γενναῖόν (τι ἓν ψευδομένους	πεῖσαι	μάλιστα μὲν καὶ αὐτοὺς τοὺς
[388]	ἄν τις ἡμᾶς ἄλλῳ καλλίονι	πείσῃ.	Οὐ γὰρ οὖν δεῖ. Ἀλλὰ
[415]	οὖν τὸν μῦθον ὅπως ἂν	πεισθεῖεν,	ἔχεις τινὰ μηχανήν; (Οὐδαμῶς, ἔφη,
[391]	ἑαυτῷ συγγνώμην ἕξει κακῷ ὄντι,	πεισθεὶς	ὡς ἄρα τοιαῦτα πράττουσίν τε
[405]	ἀπειροκαλίας ἐπ’ αὐτῷ δὴ τούτῳ	πεισθῇ	καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς (ὢν περὶ
[408]	Ἀσκληπιὸν εἶναι, ὑπὸ δὲ χρυσοῦ	πεισθῆναι	πλούσιον ἄνδρα θανάσιμον (ἤδη ὄντα
[408]	δὲ κατὰ τὰ προειρημένα οὐ	πεισόμεθα	αὐτοῖς ἀμφότερα, ἀλλ’ εἰ μὲν
[388]	ἡμῖν ὁ λόγος ἐσήμαινεν· ᾧ	πειστέον,	ἕως ἄν τις ἡμᾶς ἄλλῳ
[391]	καὶ ὡς ἔδρασεν τοῦτο, οὐ	πειστέον·	τάς τε αὖ Εκτορος ἕλξεις
[404]	μὲν οὖν. Οὐκοῦν καὶ Ἀττικῶν	πεμμάτων	τὰς δοκούσας εἶναι εὐπαθείας; Ἀνάγκη.
[395]	ἢ ἐν συμφοραῖς τε καὶ	πένθεσιν	καὶ θρήνοις ἐχομένην· κάμνουσαν δὲ
[416]	εἶεν, εἰ τῷ ὄντι καλῶς	πεπαιδευμένοι	εἰσίν; Ἀλλὰ μὴν εἰσίν γ’
[414]	ὥς φασιν οἱ ποιηταὶ καὶ	πεπείκασιν,	ἐφ’ ἡμῶν δὲ οὐ γεγονὸς
[386]	ἔνι πάμπαν καὶ τὸ οἴῳ	πεπνῦσθαι,	ταὶ δὲ σκιαὶ ἀΐσσουσι καὶ
[404]	παναρμονίῳ καὶ ἐν πᾶσι (ῥυθμοῖς	πεποιημένῃ	ἀπεικάζοντες ὀρθῶς ἂν ἀπεικάζοιμεν. Πῶς
[393]	δὴ πᾶσαν σχεδόν τι οὕτω	πεποίηται	διήγησιν περί τε τῶν ἐν
[387]	γ’ ἐκείνου ὡς δεινόν τι	πεπονθότος	ὀδύροιτ’ ἄν. Οὐ δῆτα. Ἀλλὰ
[386]	εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί	περ	καὶ ὢ πόποι, ἦ ῥά
[392]	μιμήσεως γιγνομένῃ ἢ δι’ ἀμφοτέρων	περαίνουσιν;	Καὶ τοῦτο, ἦ δ’ ὅς,
[407]	τι πάντων μάλιστα ἥ γε	περαιτέρω	γυμναστικῆς ἡ περιττὴ αὕτη ἐπιμέλεια
[403]	δεῖσθαι. Τί δὲ δὴ σίτων	πέρι;	ἀθληταὶ μὲν γὰρ οἱ ἄνδρες
[392]	ποιηταὶ καὶ λογοποιοὶ (κακῶς λέγουσιν	περὶ	ἀνθρώπων τὰ μέγιστα, ὅτι εἰσὶν
[392]	Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν καὶ	περὶ	ἀνθρώπων τὸ λοιπὸν εἴη ἄν;
[388]	φάναι, ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον	περὶ	ἄστυ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι, ἐμὸν δ’
[405]	καὶ ἐλεύθεροι πολλοὶ καὶ σφόδρα	περὶ	αὐτὰ σπουδάζωσιν; Τί γὰρ οὐ
[414]	πάντα πάσχειν τε καὶ γίγνεσθαι	περὶ	αὐτούς, ἦσαν δὲ τότε τῇ
[398]	ἂν εὕροι ἃ ἡμῖν λεκτέον	περὶ	αὐτῶν οἷα δεῖ εἶναι, εἴπερ
[392]	οἵους τε λεκτέον καὶ μή;	περὶ	γὰρ θεῶν ὡς δεῖ λέγεσθαι
[392]	ζητοῦμεν; Ορθῶς, ἔφη, ὑπέλαβες. (Οὐκοῦν	περί	γε ἀνθρώπων ὅτι τοιούτους δεῖ
[392]	ὡς δεῖ λέγεσθαι εἴρηται, καὶ	περὶ	δαιμόνων τε καὶ ἡρώων καὶ
[389]	περὶ πότους καὶ ἀφροδίσια καὶ	περὶ	ἐδωδὰς ἡδονῶν; Εμοιγε δοκεῖ. Τὰ
[392]	ἔφη. Τὰ μὲν δὴ λόγων	πέρι	ἐχέτω τέλος· τὸ δὲ λέξεως,
[386]	~Πολιτεία Γ. (Τὰ μὲν δὴ	περὶ	θεούς, ἦν δ’ ἐγώ, τοιαῦτ’
[389]	Ομήρου οὐδὲ τὰ τοιαῦτα ἀποδεξόμεθα	περὶ	θεῶν ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο
[417]	κατεσκευάσθαι τοὺς φύλακας οἰκήσεώς τε	πέρι	καὶ τῶν ἄλλων, καὶ ταῦτα
[410]	Τίνος δέ, ἦ δ’ ὅς,	πέρι	λέγεις; (Ἀγριότητός τε καὶ σκληρότητος,
[398]	κινδυνεύει ἡμῖν τῆς μουσικῆς τὸ	περὶ	λόγους τε καὶ μύθους παντελῶς
[414]	ἀνῆκεν, καὶ νῦν δεῖ ὡς	περὶ	μητρὸς καὶ τροφοῦ τῆς χώρας
[394]	δ’ οὐ μέλλει; Οὐκοῦν καὶ	περὶ	μιμήσεως ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι
[403]	φαίνεται τέλος ἡμῖν ἔχειν ὁ	περὶ	μουσικῆς λόγος; οἷ γοῦν δεῖ
[392]	ἡμῖν ἔτι λοιπὸν εἶδος λόγων	πέρι	ὁριζομένοις οἵους τε λεκτέον καὶ
[389]	Ἀλλὰ μὴν καὶ ἀλήθειάν γε	περὶ	πολλοῦ ποιητέον. εἰ γὰρ ὀρθῶς
[389]	εἶναι, αὐτοὺς δὲ ἄρχοντας τῶν	περὶ	πότους καὶ ἀφροδίσια καὶ περὶ
[399]	ἁρμονίαις ἂν ἡμῖν εἴη τὸ	περὶ	ῥυθμούς, μὴ ποικίλους αὐτοὺς διώκειν
[386]	τήν τε ἀλλήλων φιλίαν μὴ	περὶ	σμικροῦ ποιησομένοις. Καὶ οἶμαί γ’
[403]	ὀξυτέραν ἔχεις εἰπεῖν ἡδονὴν τῆς	περὶ	τὰ ἀφροδίσια; Οὐκ ἔχω, ἦ
[396]	οἵᾳ ἡμεῖς ὀλίγον πρότερον διήλθομεν	περὶ	τὰ τοῦ Ομήρου ἔπη, καὶ
[394]	ἔφη, μανθάνω, ὅτι ἔστιν τὸ	περὶ	τὰς τραγῳδίας τοιοῦτον. Ορθότατα, ἔφην,
[396]	τούτοις, ἤ τι ἄλλο τῶν	περὶ	ταῦτα μιμητέον; Καὶ πῶς; ἔφη,
[387]	οὖν. Οὐκοῦν ἔτι καὶ τὰ	περὶ	ταῦτα ὀνόματα πάντα τὰ δεινά
[393]	σχεδόν τι οὕτω πεποίηται διήγησιν	περί	τε τῶν ἐν Ιλίῳ καὶ
[406]	μακρὰν δίαιταν προστάττῃ, πιλίδιά τε	περὶ	τὴν κεφαλὴν περιτιθεὶς καὶ τὰ
[389]	τἀληθῆ λέγειν, ἢ πρὸς κυβερνήτην	περὶ	τῆς νεώς τε καὶ τῶν
[405]	πεισθῇ καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς (ὢν	περὶ	τὸ ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸς πάσας
[391]	τάς τε αὖ Εκτορος ἕλξεις	περὶ	τὸ σῆμα τὸ Πατρόκλου καὶ
[403]	ἱκανῶς θεραπεύσαντες παραδοῖμεν αὐτῇ τὰ	περὶ	τὸ σῶμα ἀκριβολογεῖσθαι, ἡμεῖς δὲ
[417]	μιαίνειν, ~διότι πολλὰ καὶ ἀνόσια	περὶ	τὸ τῶν (πολλῶν νόμισμα γέγονεν,
[404]	γυμναστική, καὶ μάλιστα ἡ τῶν	περὶ	τὸν πόλεμον. Πῇ δή; Καὶ
[402]	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, γραμμάτων	πέρι	τότε ἱκανῶς εἴχομεν, ὅτε τὰ
[407]	ἀεὶ καὶ ὠδίνοντα μήποτε λήγειν	περὶ	τοῦ σώματος. Εἰκός γε, ἔφη.
[408]	δ’ ὅς, ταῦτά γε. ἀλλὰ	περὶ	τοῦδε τί λέγεις, ὦ Σώκρατες;
[416]	(αὐτούς, κακουργεῖν τε μὴ ἐπαρεῖ	περὶ	τοὺς ἄλλους πολίτας. Καὶ ἀληθῶς
[407]	ἔφη, καὶ πρότερον. Μηδέν, εἶπον,	περὶ	τούτου αὐτῷ μαχώμεθα, ἀλλ’ ἡμᾶς
[386]	ὡς ἔοικεν, ἡμᾶς ἐπιστατεῖν καὶ	περὶ	τούτων τῶν μύθων τοῖς ἐπιχειροῦσιν
[393]	τε τῶν ἐν Ιλίῳ καὶ	περὶ	τῶν ἐν Ιθάκῃ καὶ ὅλῃ
[389]	ἰατρὸν ἢ ἀσκοῦντι πρὸς παιδοτρίβην	περὶ	τῶν τοῦ αὑτοῦ σώματος παθημάτων
[398]	τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	περὶ	ᾠδῆς τρόπου καὶ μελῶν λοιπόν;
[417]	τὸν αὐτὸν ὄροφον ἰέναι οὐδὲ	περιάψασθαι	οὐδὲ πίνειν ἐξ ἀργύρου ἢ
[416]	τῆς φυλακῆς τοσοῦτον ὅσον μήτε	περιεῖναι	αὐτοῖς εἰς τὸν ἐνιαυτὸν μήτε
[407]	μὴ δυνάμενον ἐν τῇ καθεστηκυίᾳ	(περιόδῳ	ζῆν μὴ οἴεσθαι δεῖν θεραπεύειν,
[406]	πιλίδιά τε περὶ τὴν κεφαλὴν	περιτιθεὶς	καὶ τὰ τούτοις ἑπόμενα, ταχὺ
[407]	ἥ γε περαιτέρω γυμναστικῆς ἡ	περιττὴ	αὕτη ἐπιμέλεια τοῦ σώματος· καὶ
[402]	τὰ τούτων αὖ ἐναντία πανταχοῦ	περιφερόμενα	γνωρίζωμεν καὶ ἐνόντα ἐν οἷς
[402]	ὄντα ἐν ἅπασιν οἷς ἔστιν	περιφερόμενα,	καὶ οὔτ’ ἐν σμικρῷ οὔτ’
[399]	ἢ εἴς τινα ἄλλην συμφορὰν	πεσόντος,	ἐν πᾶσι τούτοις παρατεταγμένως καὶ
[387]	κέ τις ἀποπέσῃσιν ὁρμαθοῦ ἐκ	πέτρης,	ἀνά τ’ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣς
[410]	πάσχουσιν καὶ τῇ πόλει οὕτω	πέφανται.	Οἱ δὲ δὴ νέοι, ἦν
[387]	ἐλευθέρους εἶναι, δουλείαν θανάτου μᾶλλον	πεφοβημένους.	Παντάπασι μὲν οὖν. Οὐκοῦν ἔτι
[409]	ἐν πολλῷ χρόνῳ διαισθάνεσθαι οἷον	πέφυκε	κακόν, ἐπιστήμῃ, οὐκ (ἐμπειρίᾳ οἰκείᾳ
[403]	μανικωτέραν. Ο δὲ ὀρθὸς ἔρως	πέφυκε	κοσμίου τε καὶ καλοῦ σωφρόνως
[406]	ἑαυτόν, ἔπειτ’ ἄλλους ὕστερον πολλούς.	Πῇ	δή; ἔφη. Μακρόν, ἦν δ’
[404]	ἡ τῶν περὶ τὸν πόλεμον.	Πῇ	δή; Καὶ παρ’ Ομήρου, ἦν
[414]	ἐμοί, ἦ δ’ ὅς, οὕτως	πῃ	φαίνεται. (Αρ’ οὖν ὡς ἀληθῶς
[399]	ἔφη, φαίνεται. Τριγώνων ἄρα καὶ	πηκτίδων	καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα (πολύχορδα
[391]	Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν παῖς καὶ	Πηλέως,	σωφρονεστάτου τε καὶ τρίτου ἀπὸ
[408]	δ’ ἐχρῆν μετὰ τοῦτο ἢ	πιεῖν	ἢ φαγεῖν οὐδὲν μᾶλλον ἢ
[406]	εἶναι, οὐκ ἐμέμψαντο τῇ δούσῃ	πιεῖν,	οὐδὲ Πατρόκλῳ τῷ ἰωμένῳ ἐπετίμησαν.
[406]	τις αὐτῷ μακρὰν δίαιταν προστάττῃ,	πιλίδιά	τε περὶ τὴν κεφαλὴν περιτιθεὶς
[408]	ἡμῖν οἱ τραγῳδοποιοί τε καὶ	Πίνδαρος	Ἀπόλλωνος μέν φασιν Ἀσκληπιὸν εἶναι,
[417]	ὄροφον ἰέναι οὐδὲ περιάψασθαι οὐδὲ	πίνειν	ἐξ ἀργύρου ἢ χρυσοῦ. καὶ
[408]	τύχοιεν ἐν τῷ παραχρῆμα κυκεῶνα	πιόντες,	νοσώδη δὲ φύσει τε καὶ
[406]	ἀξιοῖ παρὰ τοῦ ἰατροῦ φάρμακον	πιὼν	ἐξεμέσαι τὸ νόσημα, ἢ κάτω
[414]	τῇ ἀληθείᾳ ὑπὸ γῆς ἐντὸς	πλαττόμενοι	καὶ τρεφόμενοι καὶ αὐτοὶ καὶ
[415]	αὐτοὺς μυθολογοῦντες, ἀλλ’ ὁ θεὸς	πλάττων,	ὅσοι μὲν ὑμῶν ἱκανοὶ ἄρχειν,
[390]	κάλλιστον εἶναι πάντων, ὅταν παρὰ	πλεῖαι	ὦσι τράπεζαι (σίτου καὶ κρειῶν,
[408]	τῷ μανθάνειν τὴν τέχνην ὡς	πλείστοις	τε καὶ πονηροτάτοις σώμασιν ὁμιλήσειαν
[408]	τοιοῦτοι ὅσοι (πλείστους μὲν ὑγιεινούς,	πλείστους	δὲ νοσώδεις μετεχειρίσαντο, καὶ δικασταὶ
[408]	ἄν που μάλιστα τοιοῦτοι ὅσοι	(πλείστους	μὲν ὑγιεινούς, πλείστους δὲ νοσώδεις
[397]	οὗ σὺ αἱρῇ καὶ τῷ	πλείστῳ	ὄχλῳ. Ηδιστος γάρ. Ἀλλ’ ἴσως,
[394]	δ’ ἐγώ, ἴσως δὲ καὶ	πλείω	ἔτι τούτων· οὐ γὰρ δὴ
[417]	διάξουσι πάντα τὸν βίον, πολὺ	πλείω	καὶ μᾶλλον δεδιότες τοὺς ἔνδον
[400]	εἴδη ἐξ ὧν αἱ βάσεις	πλέκονται,	ὥσπερ ἐν τοῖς φθόγγοις τέτταρα,
[409]	οὐκ ἔχων παράδειγμα τοῦ τοιούτου.	πλεονάκις	δὲ πονηροῖς ἢ χρηστοῖς ἐντυγχάνων
[388]	Ἀχιλλέα θεᾶς παῖδα ἄλλοτ’ ἐπὶ	πλευρᾶς	κατακείμενον, ἄλλοτε δ’ αὖτε ὕπτιον,
[391]	Χείρωνι τεθραμμένος, τοσαύτης ἦν ταραχῆς	πλέως,	ὥστ’ ἔχειν ἐν αὑτῷ νοσήματε
[389]	δ’ οὔ; Σωφροσύνης δὲ ὡς	πλήθει	οὐ τὰ τοιάδε μέγιστα, (ἀρχόν(
[405]	ἔφη. ~(Ἀκολασίας δὲ καὶ νόσων	πληθυουσῶν	ἐν πόλει ἆρ’ οὐ δικαστήριά
[390]	οἷον καὶ τὸ στῆθος δὲ	πλήξας	κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ· τέτλαθι δή,
[401]	καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη δημιουργία,	πλήρης	δὲ ὑφαντικὴ καὶ ποικιλία καὶ
[401]	οὖν. ~(Εστιν δέ γέ που	πλήρης	μὲν γραφικὴ αὐτῶν καὶ πᾶσα
[409]	δὲ ἀγαθοῖς καὶ πρεσβυτέροις ἤδη	πλησιάσῃ,	ἀβέλτερος (αὖ φαίνεται, ἀπιστῶν παρὰ
[408]	εἶναι, ὑπὸ δὲ χρυσοῦ πεισθῆναι	πλούσιον	ἄνδρα θανάσιμον (ἤδη ὄντα ἰάσασθαι,
[407]	Δῆλον, ἔφη. Ο δὲ δὴ	πλούσιος,	ὥς φαμεν, οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον
[407]	διδάξωμεν πότερον μελετητέον τοῦτο τῷ	πλουσίῳ	(καὶ ἀβίωτον τῷ μὴ μελετῶντι,
[406]	δημιουργῶν αἰσθανόμεθα, ἐπὶ δὲ τῶν	πλουσίων	τε καὶ εὐδαιμόνων δοκούντων εἶναι
[408]	θεραπευτέον αὐτούς, οὐδ’ εἰ Μίδου	πλουσιώτεροι	εἶεν. Πάνυ κομψούς, ἔφη, λέγεις
[388]	πρηνῆ, τοτὲ δ’ ὀρθὸν ἀναστάντα	πλωΐζοντ’	ἀλύοντ’ ἐπὶ (θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο,
[389]	τούτων ἐχόμενα, τὰ ἴσαν μένεα	πνείοντες	Ἀχαιοί, σιγῇ δειδιότες σημάντορας, καὶ
[394]	ὅπῃ ἂν ὁ λόγος ὥσπερ	πνεῦμα	φέρῃ, ταύτῃ ἰτέον. Καὶ καλῶς
[405]	οἵαν διήλθομεν, ῥευμάτων τε καὶ	πνευμάτων	ὥσπερ λίμνας ἐμπιμπλαμένους φύσας τε
[400]	τίνες εἰσίν· ~οὓς ἰδόντα τὸν	(πόδα	τῷ τοῦ τοιούτου λόγῳ ἀναγκάζειν
[400]	τὸ μέλος, ἀλλὰ μὴ λόγον	ποδί	τε καὶ μέλει. οἵτινες δ’
[400]	τισὶν οἶμαι τὰς ἀγωγὰς τοῦ	ποδὸς	αὐτὸν οὐχ ἧττον ψέγειν τε
[398]	ἔχω ἐν τῷ παρόντι συμβαλέσθαι	ποῖα	ἄττα δεῖ ἡμᾶς λέγειν· ὑποπτεύω
[400]	πᾶσαι ἁρμονίαι, τεθεαμένος ἂν εἴποιμι·	ποῖα	δὲ ὁποίου βίου μιμήματα, λέγειν
[396]	ἐκείνῳ φύς τε καὶ τραφείς.	Ποῖα	δή, ἔφη, ταῦτα; Ο μέν
[407]	πάντῃ ἐμπόδιος· κάμνειν γὰρ οἴεσθαι	ποιεῖ	ἀεὶ καὶ ὠδίνοντα μήποτε λήγειν
[401]	αὐτῆς φέροντα τὴν εὐσχημοσύνην, καὶ	ποιεῖ	εὐσχήμονα, (ἐάν τις ὀρθῶς τραφῇ,
[402]	πῶς; ἔφη, ἥ γε ἔκφρονα	ποιεῖ	οὐχ ἧττον ἢ λύπη; Ἀλλὰ
[387]	τοῦ τύπου ὀνομαζόμενα φρίττειν δὴ	ποιεῖ	ὡς οἴεται πάντας τοὺς ἀκούοντας.
[388]	τι τοιοῦτον ἢ λέγειν ἢ	ποιεῖν,	ἀλλ’ οὐδὲν αἰσχυνόμενος οὐδὲ καρτερῶν
[403]	τῇ αὑτοῦ ἀρετῇ ψυχὴν ἀγαθὴν	ποιεῖν,	ἀλλὰ τοὐναντίον ψυχὴ ἀγαθὴ τῇ
[390]	φαίνεται; Οὕτως, ἔφη. Τί δέ;	ποιεῖν	ἄνδρα τὸν σοφώτατον λέγοντα ὡς
[388]	καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ	ποιεῖν	Ἀχιλλέα θεᾶς παῖδα ἄλλοτ’ ἐπὶ
[412]	ἐκβάλλουσιν ἐπιλανθανόμενοι δόξαν τὴν τοῦ	ποιεῖν	δεῖν ἃ τῇ πόλει βέλτιστα.
[401]	ποιήμασιν ἢ μὴ παρ’ ἡμῖν	ποιεῖν,	ἢ καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς
[407]	μακρὸν καὶ κακὸν βίον ἀνθρώπῳ	ποιεῖν,	καὶ ἔκγονα αὐτῶν, ὡς τὸ
[395]	πάντα, τὰ δὲ ἀνελεύθερα μήτε	ποιεῖν	μήτε δεινοὺς εἶναι μιμήσασθαι, μηδὲ
[412]	πόλει ἡγήσωνται συμφέρειν, πάσῃ προθυμίᾳ	ποιεῖν,	ὃ δ’ ἂν μή, μηδενὶ
[388]	μᾶλλον δεησόμεθα μήτοι θεούς γε	ποιεῖν	ὀδυρομένους καὶ λέγοντας (ὤμοι ἐγὼ
[388]	ἵνα ἡμῖν δυσχεραίνωσιν ὅμοια τούτοις	ποιεῖν	οὓς δή φαμεν ἐπὶ φυλακῇ
[413]	ἀεὶ δοκῶσι βέλτιστον εἶναι (αὑτοῖς	ποιεῖν)	τηρητέον δὴ εὐθὺς ἐκ παίδων
[394]	ποιητὰς μιμουμένους ἡμῖν τὰς διηγήσεις	ποιεῖσθαι	ἢ τὰ μὲν μιμουμένους, τὰ
[396]	κατὰ βραχύ, ὅταν τι χρηστὸν	ποιῇ,	ἀλλ’ αἰσχυνεῖσθαι, ἅμα μὲν ἀγύμναστος
[389]	κρατουμένους ὑπὸ (γέλωτος ἄν τις	ποιῇ,	ἀποδεκτέον, πολὺ δὲ ἧττον, ἐὰν
[401]	ἀγαθοῦ εἰκόνα ἤθους ἐμποιεῖν τοῖς	ποιήμασιν	ἢ μὴ παρ’ ἡμῖν ποιεῖν,
[398]	πόλιν αὐτός τε καὶ τὰ	ποιήματα	βουλόμενος ἐπιδείξασθαι, προσκυνοῖμεν ἂν αὐτὸν
[386]	τε λεκτέον καὶ οἷα αὐτοὺς	ποιῆσαι	ἥκιστα τὸν θάνατον δεδιέναι; (ἢ
[393]	καὶ πειρᾶται (ἡμᾶς ὅτι μάλιστα	ποιῆσαι	μὴ Ομηρον δοκεῖν εἶναι τὸν
[406]	δ’ ἐγώ, τὸν θάνατον αὑτῷ	ποιήσας.	παρακολουθῶν γὰρ τῷ νοσήματι θανασίμῳ
[411]	διεπράξατο· ἐὰν δὲ θυμοειδῆ, ἀσθενῆ	ποιήσας	τὸν θυμὸν ὀξύρροπον ἀπηργάσατο, ἀπὸ
[415]	δέ, θύσαντες οἷς χρή, εὐνὰς	ποιησάσθων.	ἢ πῶς; Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν
[390]	τις ἐν λόγῳ ἢ ἐν	ποιήσει	εἴρηκε νεανιεύματα ἰδιωτῶν εἰς ἄρχοντας;
[394]	ἔν τε τῇ τῶν ἐπῶν	ποιήσει,	πολλαχοῦ δὲ καὶ ἄλλοθι, εἴ
[394]	οἷός τ’ ἦ, ὅτι τῆς	ποιήσεώς	τε καὶ (μυθο( λογίας ἡ
[413]	ὀδύνη τις ἢ ἀλγηδὼν μεταδοξάσαι	ποιήσῃ.	Καὶ τοῦτ’ ἔφη, ἔμαθον, καὶ
[411]	νεῦρα ἐκ τῆς ψυχῆς καὶ	ποιήσῃ	μαλθακὸν αἰχμητήν. Πάνυ μὲν οὖν,
[393]	(ἂν αὐτῷ ἄνευ μιμήσεως ἡ	ποίησίς	τε καὶ διήγησις γεγονυῖα εἴη.
[397]	συγκεραννύντες; Ἀνάγκη, ἔφη. (Τί οὖν	ποιήσομεν;	ἦν δ’ ἐγώ· πότερον εἰς
[386]	ἀλλήλων φιλίαν μὴ περὶ σμικροῦ	ποιησομένοις.	Καὶ οἶμαί γ’ ἔφη, ὀρθῶς
[416]	μὴ τοιοῦτον ἡμῖν οἱ ἐπίκουροι	ποιήσωσι	πρὸς τοὺς πολίτας, ἐπειδὴ αὐτῶν
[393]	οὗτός τε καὶ οἱ ἄλλοι	ποιηταὶ	διὰ μιμήσεως τὴν διήγησιν ποιοῦνται.
[392]	ἡμᾶς ἐρεῖν ὡς ἄρα καὶ	ποιηταὶ	καὶ λογοποιοὶ (κακῶς λέγουσιν περὶ
[397]	ἔχει. Αρ’ οὖν πάντες οἱ	ποιηταὶ	καὶ οἵ τι λέγοντες ἢ
[414]	πολλαχοῦ γεγονός, ὥς φασιν οἱ	ποιηταὶ	καὶ πεπείκασιν, ἐφ’ ἡμῶν δὲ
[401]	οὖν, ἔφη. (Αρ’ οὖν τοῖς	ποιηταῖς	ἡμῖν μόνον ἐπιστατητέον καὶ προσαναγκαστέον
[391]	καταψεύδονται αὐτῶν· ἀλλὰ προσαναγκάζωμεν τοὺς	ποιητὰς	ἢ μὴ τούτων αὐτὰ ἔργα
[387]	Ομηρόν τε καὶ τοὺς ἄλλους	ποιητὰς	μὴ χαλεπαίνειν ἂν διαγράφωμεν, οὐχ
[394]	χρείη διομολογήσασθαι πότερον ἐάσομεν τοὺς	ποιητὰς	μιμουμένους ἡμῖν τὰς διηγήσεις ποιεῖσθαι
[396]	πονηροὺς ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας,	ποιητέον	δὲ οὐδὲν τούτων οὐδὲ μιμητέον.
[387]	τύπον τούτοις λεκτέον τε καὶ	ποιητέον;	Δῆλα δή. (Καὶ τοὺς ὀδυρμοὺς
[389]	καὶ ἀλήθειάν γε περὶ πολλοῦ	ποιητέον.	εἰ γὰρ ὀρθῶς ἐλέγομεν ἄρτι,
[413]	τρίτου εἴδους τούτοις γοητείας ἅμιλλαν	ποιητέον,	καὶ θεατέον ὥσπερ τοὺς πώλους
[413]	παρ’ αὑτοῖς δόγματος, τοῦτο ὡς	ποιητέον	ὃ ἂν τῇ πόλει ἀεὶ
[398]	ἂν τῷ αὐστηροτέρῳ καὶ ἀηδεστέρῳ	ποιητῇ	(χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ ὠφελίας ἕνεκα,
[393]	λαῶν λέγει τε αὐτὸς ὁ	ποιητὴς	καὶ οὐδὲ ἐπιχειρεῖ ἡμῶν τὴν
[393]	γε μηδαμοῦ ἑαυτὸν ἀποκρύπτοιτο ὁ	ποιητής,	πᾶσα (ἂν αὐτῷ ἄνευ μιμήσεως
[392]	τὰ πρῶτα, ἐν οἷς ὁ	ποιητής	φησι τὸν μὲν Χρύσην δεῖσθαι
[387]	ἂν διαγράφωμεν, οὐχ ὡς οὐ	ποιητικὰ	καὶ ἡδέα τοῖς πολλοῖς ἀκούειν,
[393]	ἄνευ μέτρου· οὐ γάρ εἰμι	ποιητικός	Ελθὼν (ὁ ἱερεὺς ηὔχετο ἐκείνοις
[387]	τοῖς πολλοῖς ἀκούειν, ἀλλ’ ὅσῳ	ποιητικώτερα,	τοσούτῳ ἧττον ἀκουστέον παισὶ καὶ
[394]	δὲ δι’ ἀπαγγελίας αὐτοῦ τοῦ	ποιητοῦ	εὕροις δ’ ἂν αὐτὴν μάλιστά
[394]	γίγνεται, ὅταν τις τὰ τοῦ	ποιητοῦ	τὰ μεταξὺ τῶν ῥήσεων ἐξαιρῶν
[392]	πάντα ὅσα ὑπὸ μυθολόγων ἢ	ποιητῶν	λέγεται διήγησις οὖσα τυγχάνει ἢ
[388]	τε δεησόμεθα καὶ τῶν ἄλλων	ποιητῶν	μὴ ποιεῖν Ἀχιλλέα θεᾶς παῖδα
[404]	Οὐκοῦν ἐκεῖ μὲν ἀκολασίαν ἡ	ποικιλία	ἐνέτικτεν, ἐνταῦθα δὲ νόσον, ἡ
[401]	δημιουργία, πλήρης δὲ ὑφαντικὴ καὶ	ποικιλία	καὶ οἰκοδομία καὶ πᾶσα αὖ
[404]	ὦ φίλε, τράπεζαν καὶ Σικελικὴν	ποικιλίαν	ὄψου, ὡς ἔοικας, οὐκ αἰνεῖς,
[399]	εἴη τὸ περὶ ῥυθμούς, μὴ	ποικίλους	αὐτοὺς διώκειν μηδὲ παντοδαπὰς βάσεις,
[416]	γάρ που πάντων καὶ αἴσχιστον	ποιμέσι	τοιούτους γε καὶ οὕτω τρέφειν
[415]	εἰ πολέμιος ὥσπερ λύκος ἐπὶ	ποίμνην	τις ἴοι· στρατοπεδευσάμενοι δέ, θύσαντες
[416]	καὶ οὕτω τρέφειν κύνας ἐπικούρους	ποιμνίων,	ὥστε ὑπὸ ἀκολασίας ἢ λιμοῦ
[398]	Καὶ μάλ’ ἔφη, οὕτως ἂν	ποιοῖμεν,	εἰ ἐφ’ ἡμῖν εἴη. Νῦν
[403]	ἵνα μὴ μακρολογῶμεν, ὀρθῶς ἂν	ποιοῖμεν;	Πάνυ μὲν οὖν. Μέθης μὲν
[414]	οὐκ οἶδα ὁποίᾳ τόλμῃ ἢ	ποίοις	λόγοις χρώμενος ἐρῶ καὶ ἐπιχειρήσω
[414]	δὲ μή, τὴν ἄλλην πόλιν;	Ποῖόν	τι; ἔφη. Μηδὲν καινόν, ἦν
[399]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, καινὸν	ποιοῦμεν,	ὦ φίλε, κρίνοντες τὸν Ἀπόλλω
[393]	ποιηταὶ διὰ μιμήσεως τὴν διήγησιν	ποιοῦνται.	Πάνυ μὲν οὖν. Εἰ δέ
[395]	μιμεῖσθαι, οἷον κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν	ποιοῦντες.	ἢ οὐ μιμήματε ἄρτι τούτω
[389]	ὡς ἴδον Ηφαιστον διὰ δώματα	ποιπνύοντα·	οὐκ ἀποδεκτέον κατὰ τὸν σὸν
[415]	δὴ πάντες οἱ ἐν τῇ	πόλει	ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς αὐτοὺς
[413]	ὡς ποιητέον ὃ ἂν τῇ	πόλει	ἀεὶ δοκῶσι βέλτιστον εἶναι (αὑτοῖς
[405]	δὲ καὶ νόσων πληθυουσῶν ἐν	πόλει	ἆρ’ οὐ δικαστήριά τε καὶ
[405]	τε καὶ αἰσχρᾶς παιδείας ἐν	πόλει	ἆρα μή τι μεῖζον ἕξεις
[407]	στρατείας καὶ πρὸς ἑδραίους ἐν	πόλει	ἀρχὰς δύσκολος. Τὸ δὲ δὴ
[412]	τοῦ ποιεῖν δεῖν ἃ τῇ	πόλει	βέλτιστα. Τίνα, ἔφη, λέγεις τὴν
[412]	(βίον, ὃ μὲν ἂν τῇ	πόλει	ἡγήσωνται συμφέρειν, πάσῃ προθυμίᾳ ποιεῖν,
[412]	Σώκρατες. Οὐκοῦν καὶ ἐν τῇ	πόλει	ἡμῖν, ὦ Γλαύκων, δεήσει τοῦ
[408]	οὐκ ἀγαθοὺς δεῖ ἐν τῇ	πόλει	κεκτῆσθαι ἰατρούς; εἶεν δ’ ἄν
[407]	θεραπεύειν, ὡς οὔτε αὑτῷ οὔτε	πόλει	λυσιτελῆ; Πολιτικόν, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν.
[417]	μόνοις αὐτοῖς τῶν ἐν τῇ	πόλει	μεταχειρίζεσθαι καὶ ἅπτεσθαι χρυσοῦ καὶ
[410]	τε τοῖς πάσχουσιν καὶ τῇ	πόλει	οὕτω πέφανται. Οἱ δὲ δὴ
[398]	ἔστιν τοιοῦτος ἀνὴρ ἐν τῇ	πόλει	παρ’ ἡμῖν οὔτε θέμις ἐγγενέσθαι,
[406]	ἔργον τι ἑκάστῳ ἐν τῇ	πόλει	προστέτακται, ὃ ἀναγκαῖον ἐργάζεσθαι, καὶ
[397]	ταῦτα ἐν μόνῃ τῇ τοιαύτῃ	πόλει	τόν τε σκυτοτόμον σκυτοτόμον εὑρήσομεν
[389]	τινὰ λαμβάνῃ ψευδόμενον ἐν τῇ	πόλει	τῶν οἳ δημιοεργοὶ ἔασι, μάντιν
[403]	ἔοικε, νομοθετήσεις ἐν τῇ οἰκιζομένῃ	πόλει	φιλεῖν μὲν καὶ συνεῖναι καὶ
[413]	ἂν ὢν καὶ ἑαυτῷ καὶ	πόλει	χρησιμώτατος εἴη. καὶ τὸν ἀεὶ
[397]	καὶ οὐ χρηματιστὴν πρὸς τῇ	πολεμικῇ,	καὶ πάντας οὕτω; Ἀληθῆ, ἔφη.
[399]	τὴν ἁρμονίαν, ἣ ἔν τε	πολεμικῇ	πράξει ὄντος ἀνδρείου καὶ ἐν
[404]	δ’ ἐγώ, ἀσκήσεως δεῖ τοῖς	πολεμικοῖς	ἀθληταῖς, οὕς γε ὥσπερ κύνας
[397]	τῇ γεωργίᾳ, καὶ τὸν πολεμικὸν	πολεμικὸν	καὶ οὐ χρηματιστὴν πρὸς τῇ
[397]	πρὸς τῇ γεωργίᾳ, καὶ τὸν	πολεμικὸν	πολεμικὸν καὶ οὐ χρηματιστὴν πρὸς
[399]	~(Ταύταις οὖν, ὦ φίλε, ἐπὶ	πολεμικῶν	ἀνδρῶν ἔσθ’ ὅτι χρήσῃ; Οὐδαμῶς,
[415]	τούς τε ἔξωθεν ἀπαμύνοιεν, εἰ	πολέμιος	ὥσπερ λύκος ἐπὶ ποίμνην τις
[417]	τοὺς ἔνδον ἢ τοὺς ἔξωθεν	πολεμίους,	θέοντες ἤδη τότε ἐγγύτατα ὀλέθρου
[389]	τισὶν ἄλλοις, προσήκει ψεύδεσθαι ἢ	πολεμίων	ἢ πολιτῶν ἕνεκα ἐπ’ ὠφελίᾳ
[414]	φύλακας παντελεῖς τῶν τε ἔξωθεν	πολεμίων	τῶν τε ἐντὸς φιλίων, ὅπως
[408]	ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ πρὸς τὸν	πόλεμον	ἐφάνησαν, καὶ τῇ ἰατρικῇ, ὡς
[404]	μάλιστα ἡ τῶν περὶ τὸν	πόλεμον.	Πῇ δή; Καὶ παρ’ Ομήρου,
[416]	ἐπιτήδεια, ὅσων δέονται ἄνδρες ἀθληταὶ	πολέμου	σώφρονές τε καὶ (ἀνδρεῖοι, ταξαμένους
[389]	ἔφη. Τοῖς ἄρχουσιν δὴ τῆς	πόλεως,	εἴπερ τισὶν ἄλλοις, προσήκει ψεύδεσθαι
[412]	δυνατοὺς καὶ ἔτι κηδεμόνας τῆς	πόλεως;	(Εστι ταῦτα. Κήδοιτο δέ γ’
[414]	ἀκήρατον ἐκβαίνοντα καταστατέον ἄρχοντα τῆς	πόλεως	καὶ φύλακα, καὶ τιμὰς δοτέον
[412]	δεῖ εἶναι, ἆρ’ οὐ φυλακικωτάτους	πόλεως;	Ναί. Οὐκοῦν φρονίμους τε εἰς
[415]	ἀρχόντων. ἐλθόντες δὲ θεασάσθων τῆς	πόλεως	ὅπου κάλλιστον στρατοπεδεύσασθαι, ὅθεν τούς
[395]	δεῖν εἶναι (δημιουργοὺς ἐλευθερίας τῆς	πόλεως	πάνυ ἀκριβεῖς καὶ μηδὲν ἄλλο
[415]	πρὸς τὸ μᾶλλον αὐτοὺς τῆς	πόλεώς	τε καὶ ἀλλήλων κήδεσθαι· σχεδὸν
[389]	πολιτῶν ἕνεκα ἐπ’ ὠφελίᾳ τῆς	πόλεως,	τοῖς δὲ ἄλλοις πᾶσιν οὐχ
[389]	δούρων, κολάσει ὡς ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα	πόλεως	ὥσπερ νεὼς ἀνατρεπτικόν τε καὶ
[398]	εἰ ἡμῖν ἀφίκοιτο εἰς τὴν	πόλιν	αὐτός τε καὶ τὰ ποιήματα
[415]	ὡς χρησμοῦ ὄντος τότε τὴν	πόλιν	διαφθαρῆναι, ὅταν αὐτὴν ὁ σιδηροῦς
[394]	τε καὶ κωμῳδίαν εἰς τὴν	πόλιν,	εἴτε καὶ οὔ. Ισως, ἦν
[399]	ἢ αὐλητὰς παραδέξῃ εἰς τὴν	πόλιν;	ἢ οὐ τοῦτο πολυχορδότατον, καὶ
[398]	ἐγγενέσθαι, ἀποπέμποιμέν τε εἰς ἄλλην	πόλιν	μύρον κατὰ τῆς κεφαλῆς καταχέαντες
[409]	μετὰ τῆς τοιαύτης δικαστικῆς κατὰ	πόλιν	νομοθετήσεις, ~αἳ τῶν πολιτῶν σοι
[417]	τ’ ἂν καὶ σῴζοιεν τὴν	πόλιν·	ὁπότε δ’ αὐτοὶ γῆν τε
[397]	δ’ ἐγώ· πότερον εἰς τὴν	πόλιν	πάντας τούτους παραδεξόμεθα ἢ τῶν
[414]	εἰ δὲ μή, τὴν ἄλλην	πόλιν;	Ποῖόν τι; ἔφη. Μηδὲν καινόν,
[399]	πάλιν ἣν ἄρτι τρυφᾶν ἔφαμεν	πόλιν.	Σωφρονοῦντές γε ἡμεῖς, ἦ δ’
[399]	καὶ κιθάρα λείπεται (καὶ) κατὰ	πόλιν	χρήσιμα· καὶ αὖ κατ’ ἀγροὺς
[414]	ἔπειτα δὲ καὶ τὴν ἄλλην	πόλιν,	ὡς ἄρ’ ἃ ἡμεῖς αὐτοὺς
[417]	αὐτοί τε καὶ ἡ ἄλλη	πόλις.	τούτων οὖν πάντων ἕνεκα, ἦν
[416]	οἱ ἐπίκουροι ποιήσωσι πρὸς τοὺς	πολίτας,	ἐπειδὴ αὐτῶν κρείττους εἰσίν, ἀντὶ
[416]	μὴ ἐπαρεῖ περὶ τοὺς ἄλλους	πολίτας.	Καὶ ἀληθῶς γε φήσει. Ορα
[386]		~Πολιτεία	Γ. (Τὰ μὲν δὴ περὶ
[397]	αὐτὸν ἁρμόττειν φαίης τῇ (ἡμετέρᾳ	πολιτείᾳ,	ὅτι οὐκ ἔστιν διπλοῦς ἀνὴρ
[412]	ἀεὶ ἐπιστάτου, εἰ μέλλει ἡ	πολιτεία	σῴζεσθαι; (Δεήσει μέντοι ὡς οἷόν
[407]	προστάττειν δίαιταν, ἵνα μὴ τὰ	πολιτικὰ	βλάπτοι, τὰ δ’ εἴσω διὰ
[407]	οὔτε αὑτῷ οὔτε πόλει λυσιτελῆ;	Πολιτικόν,	ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν. Δῆλον, ἦν
[417]	ἐχθροὶ ἀντὶ συμμάχων τῶν ἄλλων	πολιτῶν	γενήσονται, μισοῦντες δὲ δὴ καὶ
[416]	(ἀνδρεῖοι, ταξαμένους παρὰ τῶν ἄλλων	πολιτῶν	δέχεσθαι μισθὸν τῆς φυλακῆς τοσοῦτον
[389]	προσήκει ψεύδεσθαι ἢ πολεμίων ἢ	πολιτῶν	ἕνεκα ἐπ’ ὠφελίᾳ τῆς πόλεως,
[410]	κατὰ πόλιν νομοθετήσεις, ~αἳ τῶν	πολιτῶν	σοι (τοὺς μὲν εὐφυεῖς τὰ
[414]	ἴῃ, καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων	πολιτῶν	ὡς ἀδελφῶν ὄντων καὶ γηγενῶν
[405]	οὐ δικαστήριά τε καὶ ἰατρεῖα	πολλὰ	ἀνοίγεται, καὶ δικανική τε καὶ
[409]	δεινὸς ἐκεῖνος καὶ καχύποπτος, ὁ	πολλὰ	αὐτὸς ἠδικηκὼς καὶ πανοῦργός τε
[394]	μὲν ἂν ἐπιτήδευμα καλῶς ἐπιτηδεύοι,	πολλὰ	δ’ οὔ, ἀλλ’ εἰ τοῦτο
[401]	(φύλακες ὥσπερ ἐν κακῇ βοτάνῃ,	πολλὰ	ἑκάστης ἡμέρας κατὰ σμικρὸν ἀπὸ
[406]	τετρωμένῳ ἐπ’ οἶνον Πράμνειον ~ἄλφιτα	πολλὰ	ἐπιπασθέντα (καὶ τυρὸν ἐπιξυσθέντα, ἃ
[417]	χρυσοῦ κτήσει συμμειγνύντας μιαίνειν, ~διότι	πολλὰ	καὶ ἀνόσια περὶ τὸ τῶν
[395]	ἀνθρώπου φύσις, ὥστε ἀδύνατος εἶναι	πολλὰ	καλῶς μιμεῖσθαι ἢ αὐτὰ ἐκεῖνα
[395]	τῶν ἀξίων λόγου ἐπιτηδευμάτων καὶ	πολλὰ	μιμήσεται καὶ ἔσται μιμητικός, ἐπεί
[394]	μιμήσεως ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι	πολλὰ	ὁ αὐτὸς μιμεῖσθαι εὖ ὥσπερ
[411]	Τί δὲ ἂν αὖ γυμναστικῇ	πολλὰ	πονῇ καὶ εὐωχῆται εὖ μάλα,
[394]	ἀποχωρήσας δὲ ἐκ τοῦ στρατοπέδου	πολλὰ	τῷ Ἀπόλλωνι ηὔχετο, τάς τε
[397]	διπλοῦς ἀνὴρ παρ’ ἡμῖν οὐδὲ	πολλαπλοῦς,	ἐπειδὴ ἕκαστος ἓν πράττει. Οὐ
[404]	ὀξὺ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ	πολλὰς	μεταβολὰς ἐν ταῖς στρατείαις μεταβάλλοντας
[414]	Φοινικικόν τι, πρότερον μὲν ἤδη	πολλαχοῦ	γεγονός, ὥς φασιν οἱ ποιηταὶ
[394]	τε τῇ τῶν ἐπῶν ποιήσει,	πολλαχοῦ	δὲ καὶ ἄλλοθι, εἴ μοι
[402]	οἰώμεθα τέχνης εἶναι καὶ μελέτης;	Πολλὴ	ἀνάγκη, ἔφη. (Οὐκοῦν, ἦν δ’
[392]	τοὺς τοιούτους μύθους, ~μὴ ἡμῖν	πολλὴν	(εὐχέρειαν ἐντίκτωσι τοῖς νέοις πονηρίας.
[392]	ὅτι εἰσὶν ἄδικοι μὲν εὐδαίμονες	πολλοί,	δίκαιοι δὲ ἄθλιοι, καὶ ὡς
[405]	σεμνύνονται, ὅταν δὴ καὶ ἐλεύθεροι	πολλοὶ	καὶ σφόδρα περὶ αὐτὰ σπουδάζωσιν;
[387]	οὐ ποιητικὰ καὶ ἡδέα τοῖς	πολλοῖς	ἀκούειν, ἀλλ’ ὅσῳ ποιητικώτερα, τοσούτῳ
[395]	δὲ ἢ ἐρῶσαν ἢ ὠδίνουσαν,	πολλοῦ	καὶ δεήσομεν. Παντάπασι μὲν οὖν,
[389]	μὴν καὶ ἀλήθειάν γε περὶ	πολλοῦ	ποιητέον. εἰ γὰρ ὀρθῶς ἐλέγομεν
[388]	ἀλλ’ οὐδὲν αἰσχυνόμενος οὐδὲ καρτερῶν	πολλοὺς	ἐπὶ σμικροῖσιν παθήμασιν θρήνους ἂν
[406]	μάλιστα ἑαυτόν, ἔπειτ’ ἄλλους ὕστερον	πολλούς.	Πῇ δή; ἔφη. Μακρόν, ἦν
[396]	σμικρὸν δέ τι μέρος ἐν	πολλῷ	λόγῳ τῆς μιμήσεως; ἢ οὐδὲν
[409]	ἀλλοτρίαν ἐν ἀλλοτρίαις μεμελετηκότα ἐν	πολλῷ	χρόνῳ διαισθάνεσθαι οἷον πέφυκε κακόν,
[401]	ἑκάστης ἡμέρας κατὰ σμικρὸν ἀπὸ	πολλῶν	δρεπόμενοί τε καὶ νεμόμενοι, ἕν
[394]	οὔ, ἀλλ’ εἰ τοῦτο ἐπιχειροῖ,	πολλῶν	ἐφαπτόμενος πάντων ἀποτυγχάνοι ἄν, ὥστ’
[397]	μιμεῖσθαι σπουδῇ τε καὶ ἐναντίον	πολλῶν,	καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν, βροντάς
[417]	καὶ ἀνόσια περὶ τὸ τῶν	(πολλῶν	νόμισμα γέγονεν, τὸ παρ’ ἐκείνοις
[401]	συμφωνίαν τῷ καλῷ λόγῳ ἄγουσα;	Πολὺ	γὰρ ἄν, ἔφη, κάλλιστα οὕτω
[402]	κάλλιστον θέαμα τῷ δυναμένῳ θεᾶσθαι;	Πολύ	γε. Καὶ μὴν τό γε
[387]	τις αὐτὸν τοιαύτη συμφορὰ καταλάβῃ.	Πολύ	γε. Ορθῶς ἄρ’ ἂν ἐξαιροῖμεν
[388]	κόπρον, ἐξονομακλήδην ὀνομάζοντ’ ἄνδρα ἕκαστον.	πολὺ	δ’ ἔτι τούτων μᾶλλον δεησόμεθα
[397]	ἡδύς γε καὶ ὁ κεκραμένος,	πολὺ	δὲ ἥδιστος παισί τε καὶ
[389]	(γέλωτος ἄν τις ποιῇ, ἀποδεκτέον,	πολὺ	δὲ ἧττον, ἐὰν θεούς. Πολὺ
[412]	εἶναι τελέως μουσικώτατον καὶ εὐαρμοστότατον,	πολὺ	μᾶλλον ἢ τὸν τὰς χορδὰς
[413]	εἰς ἡδονὰς (αὖ μεταβλητέον, βασανίζοντας	πολὺ	μᾶλλον ἢ χρυσὸν ἐν πυρί
[389]	πολὺ δὲ ἧττον, ἐὰν θεούς.	Πολὺ	μέντοι, ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν
[415]	συγγενεῖς ὄντες πάντες τὸ μὲν	πολὺ	ὁμοίους ἂν ὑμῖν αὐτοῖς γεννῷτε,
[417]	ἐπιβουλευόμενοι διάξουσι πάντα τὸν βίον,	πολὺ	πλείω καὶ μᾶλλον δεδιότες τοὺς
[405]	δή τις μὴ μόνον τὸ	πολὺ	τοῦ βίου ἐν δικαστηρίοις φεύγων
[399]	πάντων ὀργάνων ὅσα (πολύχορδα καὶ	πολυαρμόνια,	δημιουργοὺς οὐ θρέψομεν. Οὐ φαινόμεθα.
[386]	παρ’ ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος	πολὺς	εἴη ἢ πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν
[399]	πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα	(πολύχορδα	καὶ πολυαρμόνια, δημιουργοὺς οὐ θρέψομεν.
[399]	Οὐκ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	πολυχορδίας	γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει
[399]	τὴν πόλιν; ἢ οὐ τοῦτο	πολυχορδότατον,	καὶ αὐτὰ τὰ παναρμόνια αὐλοῦ
[411]	δὲ ἂν αὖ γυμναστικῇ πολλὰ	πονῇ	καὶ εὐωχῆται εὖ μάλα, μουσικῆς
[409]	οὐκ ἐγχωρεῖ ἐκ νέας ἐν	πονηραῖς	ψυχαῖς τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι
[409]	καὶ σοφόν, ἀλλὰ τὸν πρότερον·	πονηρία	μὲν γὰρ ἀρετήν τε καὶ
[409]	χρόνῳ ἅμα αὑτῆς τε καὶ	πονηρίας	ἐπιστήμην (λήψεται. σοφὸς οὖν οὗτος,
[392]	πολλὴν (εὐχέρειαν ἐντίκτωσι τοῖς νέοις	πονηρίας.	Κομιδῇ μὲν οὖν, ἔφη. Τί
[409]	παράδειγμα τοῦ τοιούτου. πλεονάκις δὲ	πονηροῖς	ἢ χρηστοῖς ἐντυγχάνων σοφώτερος ἢ
[409]	ἐν ἑαυτοῖς παραδείγματα ὁμοιοπαθῆ τοῖς	πονηροῖς.	Καὶ μὲν δή, ἔφη, σφόδρα
[408]	τέχνην ὡς πλείστοις τε καὶ	πονηροτάτοις	σώμασιν ὁμιλήσειαν καὶ αὐτοὶ πάσας
[396]	μὲν γὰρ καὶ μαινομένους καὶ	πονηροὺς	ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας, ποιητέον
[410]	τῆς φύσεως βλέπων κἀκεῖνο ἐγείρων	πονήσει	μᾶλλον ἢ πρὸς ἰσχύν, οὐχ
[413]	ἀποκριτέον. ἦ γάρ; Ναί. Καὶ	πόνους	γε αὖ καὶ ἀλγηδόνας καὶ
[410]	ἀθληταὶ ῥώμης ἕνεκα σιτία καὶ	πόνους	μεταχειριεῖται. Ορθότατα, ἦ δ’ ὅς.
[410]	μὴν τὰ γυμνάσια καὶ τοὺς	πόνους	πρὸς τὸ θυμοειδὲς τῆς φύσεως
[386]	στυγέουσι θεοί περ καὶ ὢ	πόποι,	ἦ ῥά τις ἔστι καὶ
[388]	οὕτως ἀνομοίως μιμήσασθαι, ὥστε ὢ	πόποι,	φάναι, ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον
[395]	αἱ μιμήσεις, ἐὰν ἐκ νέων	πόρρω	διατελέσωσιν, εἰς ἔθη τε καὶ
[391]	μηδ’ ἐῶμεν λέγειν, ὡς Θησεὺς	Ποσειδῶνος	ὑὸς Πειρίθους τε Διὸς (ὥρμησαν
[386]	θάνατον δεδιέναι; (ἢ ἡγῇ τινά	ποτ’	ἂν γενέσθαι ἀνδρεῖον ἔχοντα ἐν
[390]	δή, κραδίη· καὶ κύντερον ἄλλο	ποτ’	ἔτλης. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.
[391]	παρείη· (καὶ ὡς πρὸς τὸν	ποταμόν,	θεὸν ὄντα, ἀπειθῶς εἶχεν καὶ
[391]	καὶ αὖ τὰς τοῦ ἑτέρου	ποταμοῦ	Σπερχειοῦ ἱερὰς τρίχας Πατρόκλῳ ἥρωϊ,
[396]	χρεμετίζοντας καὶ ταύρους μυκωμένους καὶ	ποταμοὺς	ψοφοῦντας καὶ θάλατταν κτυποῦσαν καὶ
[416]	τῆς ὀρθῆς τυχεῖν παιδείας, ἥτις	ποτέ	ἐστιν, εἰ μέλλουσι τὸ μέγιστον
[408]	ἂν αὐτὰ ἐνεχώρει κακὰ εἶναί	ποτε	καὶ γενέσθαι ἀλλὰ ψυχῇ σῶμα,
[387]	νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο τρίζουσαι	ποτέονται,	ἐπεί κέ τις ἀποπέσῃσιν ὁρμαθοῦ
[394]	ὃ ἔλεγον, ὅτι χρείη διομολογήσασθαι	πότερον	ἐάσομεν τοὺς ποιητὰς μιμουμένους ἡμῖν
[397]	οὖν ποιήσομεν; ἦν δ’ ἐγώ·	πότερον	εἰς τὴν πόλιν πάντας τούτους
[407]	μαχώμεθα, ἀλλ’ ἡμᾶς αὐτοὺς διδάξωμεν	πότερον	μελετητέον τοῦτο τῷ πλουσίῳ (καὶ
[394]	(Τόδε τοίνυν, ὦ Ἀδείμαντε, ἄθρει,	πότερον	μιμητικοὺς ἡμῖν δεῖ εἶναι τοὺς
[386]	ῥεθέων πταμένη Αϊδόσδε βεβήκει, ὃν	πότμον	γοόωσα, λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην
[390]	λιμῷ δ’ οἴκτιστον θανέειν καὶ	πότμον	ἐπισπεῖν; ἢ Δία, καθευδόντων τῶν
[389]	αὐτοὺς δὲ ἄρχοντας τῶν περὶ	πότους	καὶ ἀφροδίσια καὶ περὶ ἐδωδὰς
[394]	πάντων ἀποτυγχάνοι ἄν, ὥστ’ εἶναί	που	ἐλλόγιμος; Τί δ’ οὐ μέλλει;
[394]	εὕροις δ’ ἂν αὐτὴν μάλιστά	που	ἐν διθυράμβοις ἡ δ’ αὖ
[402]	Οὐκοῦν καὶ εἰκόνας γραμμάτων, εἴ	που	ἢ ἐν ὕδασιν ἢ ἐν
[404]	πρότερον διῇμεν; Πῶς λέγεις; Απλῆ	που	καὶ ἐπιεικὴς γυμναστική, καὶ μάλιστα
[408]	κεκτῆσθαι ἰατρούς; εἶεν δ’ ἄν	που	μάλιστα τοιοῦτοι ὅσοι (πλείστους μὲν
[403]	ὅτι ἀφεκτέον αὐτοῖς· παντὶ γάρ	που	μᾶλλον ἐγχωρεῖ ἢ φύλακι μεθυσθέντι
[413]	λόγος ἐξαιρούμενος λανθάνει· νῦν γάρ	που	μανθάνεις; Ναί. Τοὺς τοίνυν βιασθέντας
[391]	ταῦτα οὔτε ἀληθῆ· ἐπεδείξαμεν γάρ	που	ὅτι ἐκ θεῶν κακὰ γίγνεσθαι
[395]	μιμήσεται καὶ ἔσται μιμητικός, ἐπεί	που	οὐδὲ τὰ δοκοῦντα ἐγγὺς ἀλλήλων
[416]	ἐγώ, πειράσομαι εἰπεῖν. δεινότατον γάρ	που	πάντων καὶ αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτους
[401]	μὲν οὖν. ~(Εστιν δέ γέ	που	πλήρης μὲν γραφικὴ αὐτῶν καὶ
[403]	δεῖ τελευτᾶν, τετελεύτηκεν· δεῖ δέ	που	τελευτᾶν τὰ μουσικὰ εἰς τὰ
[390]	μοι φαίνεται ἐπιτήδειον. (Ἀλλ’ εἴ	πού	τινες, ἦν δ’ ἐγώ, καρτερίαι
[408]	ἐγώ· σὺ μέντοι οὐχ ὅμοιον	πρᾶγμα	τῷ αὐτῷ λόγῳ ἤρου. Πῶς;
[406]	ᾖ τὸ σῶμα ὑπενεγκεῖν, τελευτήσας	πραγμάτων	ἀπηλλάγη. Καὶ τῷ τοιούτῳ μέν
[405]	Τροίᾳ Εὐρυπύλῳ τετρωμένῳ ἐπ’ οἶνον	Πράμνειον	~ἄλφιτα πολλὰ ἐπιπασθέντα (καὶ τυρὸν
[412]	δ’ ἂν μή, μηδενὶ τρόπῳ	πρᾶξαι	ἂν ἐθέλειν. Επιτήδειοι γάρ, ἔφη.
[399]	ἑαυτὸν ἐπέχοντα, καὶ ἐκ τούτων	πράξαντα	κατὰ νοῦν, καὶ μὴ ὑπερηφάνως
[399]	ἁρμονίαν, ἣ ἔν τε πολεμικῇ	πράξει	ὄντος ἀνδρείου καὶ ἐν πάσῃ
[399]	μὴ βιαίῳ ἀλλ’ ἐν ἑκουσίᾳ	πράξει	ὄντος, ἢ τινά τι πείθοντός
[389]	αὐτὸς ἤ τις τῶν συνναυτῶν	πράξεως	ἔχει. Ἀληθέστατα, ἔφη. (Αν ἄρ’
[396]	διηγήσει ἐπὶ λέξιν τινὰ ἢ	πρᾶξιν	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν ὡς αὐτὸς
[387]	καὶ ὀδύρεσθαι, φέρειν δὲ ὡς	πρᾳότατα,	ὅταν τις αὐτὸν τοιαύτη συμφορὰ
[397]	οὐδὲ πολλαπλοῦς, ἐπειδὴ ἕκαστος ἓν	πράττει.	Οὐ γὰρ οὖν ἁρμόττει. Οὐκοῦν
[400]	νέοις, εἰ μέλλουσι τὸ αὑτῶν	πράττειν;	Διωκτέα μὲν οὖν. ~(Εστιν δέ
[412]	οἴοιτο συμβαίνειν καὶ ἑαυτῷ εὖ	πράττειν,	μὴ δέ, τοὐναντίον. Οὕτως, ἔφη.
[395]	δὴ δέοι ἂν αὐτοὺς ἄλλο	πράττειν	οὐδὲ μιμεῖσθαι· ἐὰν δὲ μιμῶνται,
[395]	καλῶς μιμεῖσθαι ἢ αὐτὰ ἐκεῖνα	πράττειν	ὧν δὴ καὶ τὰ μιμήματά
[411]	Τί δὲ ἐπειδὰν ἄλλο μηδὲν	πράττῃ	μηδὲ κοινωνῇ Μούσης (μηδαμῇ; οὐκ
[407]	αὐτῷ ἔργον, ὃ εἰ μὴ	πράττοι,	οὐκ ἐλυσιτέλει ζῆν; Δῆλον, ἔφη.
[396]	ἀγαθὸν ἀσφαλῶς τε καὶ ἐμφρόνως	πράττοντα,	ἐλάττω δὲ καὶ ἧττον ἢ
[399]	καὶ μετρίως ἐν πᾶσι τούτοις	(πράττοντά	τε καὶ τὰ ἀποβαίνοντα ἀγαπῶντα.
[390]	πρὸς ἅπαντα καὶ λέγονται καὶ	πράττονται	ὑπὸ ἐλλογίμων ἀνδρῶν, θεατέον τε
[395]	γε δούλας τε καὶ δούλους	πράττοντας	ὅσα δούλων. Οὐδὲ τοῦτο. Οὐδέ
[395]	δειλούς τε καὶ τὰ ἐναντία	πράττοντας	ὧν νυνδὴ εἴπομεν, κακηγοροῦντάς τε
[412]	(ὅταν μάλιστα) ἐκείνου μὲν εὖ	πράττοντος	οἴοιτο συμβαίνειν καὶ ἑαυτῷ εὖ
[391]	ὄντι, πεισθεὶς ὡς ἄρα τοιαῦτα	πράττουσίν	τε καὶ ἔπραττον καὶ οἱ
[406]	ὑγιὴς γενόμενος ζῇ τὰ ἑαυτοῦ	πράττων·	ἐὰν δὲ μὴ ἱκανὸν ᾖ
[408]	κομψούς, ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιοῦ παῖδας.	Πρέπει,	ἦν δ’ ἐγώ, καίτοι ἀπειθοῦντές
[406]	τοιούτῳ μέν γ’ ἔφη, δοκεῖ	πρέπειν	οὕτω ἰατρικῇ χρῆσθαι. ~(Αρα, ἦν
[399]	καὶ ἐν πάσῃ βιαίῳ ἐργασίᾳ	πρεπόντως	ἂν μιμήσαιτο φθόγγους τε καὶ
[400]	ἢ μανίας καὶ ἄλλης κακίας	πρέπουσαι	βάσεις, καὶ τίνας τοῖς ἐναντίοις
[397]	ἔχει, καὶ ἐάν τις ἀποδιδῷ	πρέπουσαν	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν τῇ λέξει,
[395]	ἄνδρας ὄντας, ἢ νέαν ἢ	πρεσβυτέραν,	ἢ ἀνδρὶ λοιδορουμένην ἢ πρὸς
[409]	ἀποσκοπῶν· ὅταν δὲ ἀγαθοῖς καὶ	πρεσβυτέροις	ἤδη πλησιάσῃ, ἀβέλτερος (αὖ φαίνεται,
[412]	(Τί μήν; Οὐκοῦν ὅτι μὲν	πρεσβυτέρους	τοὺς ἄρχοντας δεῖ εἶναι, νεωτέρους
[393]	τὸν λέγοντα ἀλλὰ τὸν ἱερέα,	πρεσβύτην	ὄντα. καὶ τὴν ἄλλην δὴ
[394]	σῶς οἴκαδε ἔλθοι. ὁ δὲ	πρεσβύτης	ἀκούσας ἔδεισέν τε καὶ ἀπῄει
[388]	δ’ αὖτε ὕπτιον, ἄλλοτε δὲ	πρηνῆ,	τοτὲ δ’ ὀρθὸν ἀναστάντα πλωΐζοντ’
[388]	καὶ οἷα ἐκεῖνος ἐποίησε, μηδὲ	Πρίαμον	ἐγγὺς θεῶν γεγονότα λιτανεύοντά τε
[402]	κατόπτροις ἐμφαίνοιντο, οὐ πρότερον γνωσόμεθα,	πρὶν	ἂν αὐτὰ γνῶμεν, ἀλλ’ ἔστιν
[402]	ἡμῖν παιδευτέον εἶναι τοὺς φύλακας,	πρὶν	ἂν τὰ τῆς σωφροσύνης εἴδη
[393]	τοῦ θεοῦ στέμματα οὐκ ἐπαρκέσοι·	πρὶν	δὲ λυθῆναι αὐτοῦ τὴν θυγατέρα,
[406]	Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥς φασι,	πρὶν	Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος δὲ παιδοτρίβης
[402]	καὶ μισοῖ ἔτι νέος ὤν,	πρὶν	λόγον δυνατὸς εἶναι λαβεῖν, ἐλθόντος
[402]	ὡς οὐ πρότερον ἐσόμενοι γραμματικοὶ	πρὶν	οὕτως ἔχοιμεν Ἀληθῆ. Οὐκοῦν καὶ
[386]	καὶ ἐν ταῖς μάχαις αἱρήσεσθαι	πρὸ	ἥττης τε καὶ δουλείας θάνατον;
[399]	καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ὄργανα	πρὸ	Μαρσύου τε καὶ τῶν ἐκείνου
[402]	πρὸς θεῶν, οὕτως οὐδὲ μουσικοὶ	(πρό(	τερον ἐσόμεθα, οὔτε αὐτοὶ οὔτε
[406]	νοσημάτων ταύτῃ τῇ νῦν ἰατρικῇ	πρὸ	τοῦ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥς
[394]	τότε ἐβούλου λέγειν. Καὶ τὸ	πρὸ	τούτου δὴ ἀναμνήσθητι, ὅτι ἔφαμεν
[408]	ὄντων τῶν φαρμάκων ἰάσασθαι ἄνδρας	πρὸ	τῶν τραυμάτων ὑγιεινούς τε καὶ
[415]	δὲ τούτους τοὺς γηγενεῖς ὁπλίσαντες	προάγωμεν	ἡγουμένων τῶν ἀρχόντων. ἐλθόντες δὲ
[416]	αὐτοὺς τοὺς κύνας ἐπιχειρῆσαι τοῖς	προβάτοις	κακουργεῖν καὶ ἀντὶ κυνῶν λύκοις
[397]	φωνάς, καὶ ἔτι κυνῶν καὶ	προβάτων	καὶ ὀρνέων φθόγγους· (καὶ ἔσται
[393]	αὑτοῦ λέξιν ἑκάστῳ ὃν ἂν	προείπῃ	ὡς ἐροῦντα; Φήσομεν· τί γάρ;
[398]	δεῖν τύποις λέγεσθαι οἷς ἄρτι	προείπομεν	καὶ ὡσαύτως; Ἀληθῆ, ἔφη. Καὶ
[408]	αὐτόν. ἡμεῖς δὲ κατὰ τὰ	προειρημένα	οὐ πεισόμεθα αὐτοῖς ἀμφότερα, ἀλλ’
[398]	δεῖ εἶναι, εἴπερ μέλλομεν τοῖς	προειρημένοις	συμφωνήσειν; Καὶ ὁ Γλαύκων ἐπιγελάσας,
[413]	τηρητέον δὴ εὐθὺς ἐκ παίδων	προθεμένοις	ἔργα ἐν οἷς ἄν τις
[412]	τῇ πόλει ἡγήσωνται συμφέρειν, πάσῃ	προθυμίᾳ	ποιεῖν, ὃ δ’ ἂν μή,
[406]	τὸν νοῦν προσέχοντα, τῆς δὲ	προκειμένης	ἐργασίας ἀμελοῦντα. καὶ μετὰ ταῦτα
[407]	φαμεν, οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον ἔργον	προκείμενον,	οὗ ἀναγκαζομένῳ ἀπέχεσθαι ἀβίωτον. Οὔκουν
[401]	ἔργων ἢ πρὸς ὄψιν ἢ	πρὸς	ἀκοήν τι προσβάλῃ, ὥσπερ αὔρα
[410]	γάρ. Οὐκοῦν ἡρμόσθαι δεῖ αὐτὰς	πρὸς	ἀλλήλας; Πῶς δ’ οὔ; ~Καὶ
[390]	οὐδ’ ὅτε τὸ πρῶτον ἐφοίτων	πρὸς	ἀλλήλους φίλους λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ
[387]	ἀκούοντας. καὶ ἴσως εὖ ἔχει	πρὸς	ἄλλο τι· ἡμεῖς δὲ ὑπὲρ
[390]	τινες, ἦν δ’ ἐγώ, καρτερίαι	πρὸς	ἅπαντα καὶ λέγονται καὶ πράττονται
[415]	τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν	πρὸς	αὐτοὺς μυθολογοῦντες, ἀλλ’ ὁ θεὸς
[389]	οὐχ ἁπτέον τοῦ τοιούτου· (ἀλλὰ	πρός	γε δὴ τοὺς τοιούτους ἄρχοντας
[407]	καὶ (ἐννοήσεις τε καὶ μελέτας	πρὸς	ἑαυτὸν χαλεπή, κεφαλῆς τινας ἀεὶ
[390]	δεπάεσσι, δοκεῖ σοι ἐπιτήδειον εἶναι	πρὸς	ἐγκράτειαν ἑαυτοῦ ἀκούειν νέῳ; ἢ
[407]	οἰκονομίας καὶ πρὸς στρατείας καὶ	πρὸς	ἑδραίους ἐν πόλει ἀρχὰς δύσκολος.
[395]	πρεσβυτέραν, ἢ ἀνδρὶ λοιδορουμένην ἢ	πρὸς	θεοὺς ἐρίζουσάν τε καὶ μεγαλαυχουμένην,
[402]	οὖν. Αρ’ οὖν, ὃ λέγω,	πρὸς	θεῶν, οὕτως οὐδὲ μουσικοὶ (πρό(
[389]	μεῖζον ἁμάρτημα φήσομεν ἢ κάμνοντι	πρὸς	ἰατρὸν ἢ ἀσκοῦντι πρὸς παιδοτρίβην
[410]	κἀκεῖνο ἐγείρων πονήσει μᾶλλον ἢ	πρὸς	ἰσχύν, οὐχ ὥσπερ οἱ ἄλλοι
[389]	παθημάτων μὴ τἀληθῆ λέγειν, ἢ	πρὸς	κυβερνήτην περὶ τῆς νεώς τε
[407]	δὲ δὴ μέγιστον, ὅτι καὶ	πρὸς	μαθήσεις ἁστινασοῦν καὶ (ἐννοήσεις τε
[407]	ἐπιμέλεια τοῦ σώματος· καὶ γὰρ	πρὸς	οἰκονομίας καὶ πρὸς στρατείας καὶ
[403]	τὰ δ’ ἄλλα οὕτως ὁμιλεῖν	πρὸς	ὅν τις σπουδάζοι, ὅπως μηδέποτε
[401]	ἀπὸ τῶν καλῶν ἔργων ἢ	πρὸς	ὄψιν ἢ πρὸς ἀκοήν τι
[389]	κάμνοντι πρὸς ἰατρὸν ἢ ἀσκοῦντι	πρὸς	παιδοτρίβην περὶ τῶν τοῦ αὑτοῦ
[411]	δὲ καὶ (ἀγριότητι ὥσπερ θηρίον	πρὸς	πάντα διαπράττεται, καὶ ἐν ἀμαθίᾳ
[407]	καὶ γὰρ πρὸς οἰκονομίας καὶ	πρὸς	στρατείας καὶ πρὸς ἑδραίους ἐν
[409]	ὁμοίοις ὁμιλῇ, δεινὸς φαίνεται ἐξευλαβούμενος,	πρὸς	τὰ ἐν αὑτῷ παραδείγματα ἀποσκοπῶν·
[397]	γεωργὸν γεωργὸν καὶ οὐ δικαστὴν	πρὸς	τῇ γεωργίᾳ, καὶ τὸν πολεμικὸν
[397]	πολεμικὸν πολεμικὸν καὶ οὐ χρηματιστὴν	πρὸς	τῇ πολεμικῇ, καὶ πάντας οὕτω;
[397]	σκυτοτόμον εὑρήσομεν καὶ οὐ κυβερνήτην	πρὸς	τῇ σκυτοτομίᾳ, καὶ τὸν γεωργὸν
[397]	καὶ ῥυθμὸν τῇ λέξει, ὀλίγου	πρὸς	τὴν αὐτὴν γίγνεται λέγειν τῷ
[398]	διαφέρει τοῦ μὴ ᾀδομένου λόγου	πρὸς	τὸ ἐν τοῖς αὐτοῖς δεῖν
[387]	τοιοῦτος μάλιστα αὐτὸς αὑτῷ αὐτάρκης	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν καὶ διαφερόντως
[416]	εἰ μέλλουσι τὸ μέγιστον ἔχειν	πρὸς	τὸ ἥμεροι εἶναι αὑτοῖς τε
[410]	τὰ γυμνάσια καὶ τοὺς πόνους	πρὸς	τὸ θυμοειδὲς τῆς φύσεως βλέπων
[415]	δ’ ἐγώ, εὖ ἂν ἔχοι	πρὸς	τὸ μᾶλλον αὐτοὺς τῆς πόλεώς
[416]	ὀρθῶς γε, ἦ δ’ ὅς.	Πρὸς	τοίνυν τῇ παιδείᾳ ταύτῃ φαίη
[391]	λεγόντων πείθεσθαι, καὶ αὖ ὡς	πρὸς	τὸν Ἀπόλλω εἶπεν ἔβλαψάς μ’
[393]	(οὐκ ἐτύγχανεν, κατεύχεσθαι τῶν Ἀχαιῶν	πρὸς	τὸν θεόν; Εγωγε. Οἶσθ’ οὖν
[408]	ὡς καὶ ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ	πρὸς	τὸν πόλεμον ἐφάνησαν, καὶ τῇ
[391]	δύναμίς γε παρείη· (καὶ ὡς	πρὸς	τὸν ποταμόν, θεὸν ὄντα, ἀπειθῶς
[416]	τοιοῦτον ἡμῖν οἱ ἐπίκουροι ποιήσωσι	πρὸς	τοὺς πολίτας, ἐπειδὴ αὐτῶν κρείττους
[408]	γένοιντο, εἰ ἐκ παίδων ἀρξάμενοι	πρὸς	τῷ μανθάνειν τὴν τέχνην ὡς
[404]	αὕτη γέ τις καὶ σφαλερὰ	πρὸς	ὑγίειαν. ἢ οὐχ ὁρᾷς ὅτι
[404]	καὶ χειμώνων μὴ ἀκροσφαλεῖς εἶναι	πρὸς	ὑγίειαν. Φαίνεταί μοι. Αρ’ οὖν
[391]	οἷα νῦν καταψεύδονται αὐτῶν· ἀλλὰ	προσαναγκάζωμεν	τοὺς ποιητὰς ἢ μὴ τούτων
[401]	ποιηταῖς ἡμῖν μόνον ἐπιστατητέον καὶ	προσαναγκαστέον	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ εἰκόνα ἤθους
[401]	ὄψιν ἢ πρὸς ἀκοήν τι	προσβάλῃ,	ὥσπερ αὔρα φέρουσα ἀπὸ (χρηστῶν
[398]	ὀδυρμῶν ἔφαμεν ἐν λόγοις οὐδὲν	προσδεῖσθαι.	Οὐ γὰρ οὖν. (Τίνες οὖν
[387]	διαφερόντως τῶν (ἄλλων ἥκιστα ἑτέρου	προσδεῖται.	Ἀληθῆ, ἔφη. Ηκιστα ἄρ’ αὐτῷ
[416]	τῇ ψυχῇ ἔχουσι καὶ οὐδὲν	προσδέονται	τοῦ ἀνθρωπείου, οὐδὲ ὅσια τὴν
[407]	ταῖς ἄλλαις τέχναις ἐμπόδιον τῇ	προσέξει	τοῦ νοῦ, τὸ δὲ Φωκυλίδου
[408]	οὐδὲν μᾶλλον ἢ τῷ Εὐρυπύλῳ	προσέταττον,	ὡς ἱκανῶν ὄντων τῶν φαρμάκων
[396]	πῶς; ἔφη, οἷς γε οὐδὲ	προσέχειν	τὸν νοῦν τούτων οὐδενὶ ἐξέσται;
[406]	οὕτω ζῆν, νοσήματι τὸν νοῦν	προσέχοντα,	τῆς δὲ προκειμένης ἐργασίας ἀμελοῦντα.
[389]	τῆς πόλεως, εἴπερ τισὶν ἄλλοις,	προσήκει	ψεύδεσθαι ἢ πολεμίων ἢ πολιτῶν
[395]	δὲ μιμῶνται, μιμεῖσθαι τὰ τούτοις	προσήκοντα	εὐθὺς ἐκ παίδων, ἀνδρείους, σώφρονας,
[412]	ἐπιτεινομένω καὶ ἀνιεμένω μέχρι τοῦ	προσήκοντος.	Καὶ γὰρ ἔοικεν, ἔφη. Τὸν
[404]	ἡ τῶνδε τῶν ἀσκητῶν ἕξις	προσήκουσ’	ἂν εἴη τούτοις; Ισως. Ἀλλ’
[415]	κατελεήσουσιν, ἀλλὰ τὴν τῇ φύσει	προσήκουσαν	τιμὴν ἀποδόντες ὤσουσιν εἰς δημιουργοὺς
[400]	ὠνόμαζε, μήκη δὲ καὶ (βραχύτητας	προσῆπτε.	καὶ τούτων τισὶν οἶμαι τὰς
[391]	βελτίους· ὅπερ γὰρ ἐν τοῖς	πρόσθεν	(ἐλέ( γομεν, οὔθ’ ὅσια ταῦτα
[398]	καὶ τὰ ποιήματα βουλόμενος ἐπιδείξασθαι,	προσκυνοῖμεν	ἂν αὐτὸν ὡς ἱερὸν καὶ
[403]	ὀρθῷ ἔρωτι; Οὐ προσοιστέον. (Οὐ	προσοιστέον	ἄρα αὕτη ἡ ἡδονή, οὐδὲ
[403]	ἦ δ’ ὅς. Οὐδὲν ἄρα	προσοιστέον	μανικὸν οὐδὲ συγγενὲς ἀκολασίας τῷ
[403]	ἀκολασίας τῷ ὀρθῷ ἔρωτι; Οὐ	προσοιστέον.	(Οὐ προσοιστέον ἄρα αὕτη ἡ
[403]	μὰ Δί’ ἔφη, ὦ Σώκρατες,	προσοιστέον.	Οὕτω δή, ὡς ἔοικε, νομοθετήσεις
[405]	καὶ τοὺς ἐν ἐλευθέρῳ σχήματι	προσποιουμένους	(τε( θράφθαι; ἢ οὐκ αἰσχρὸν
[392]	λέγειν, τὰ δ’ ἐναντία τούτων	προστάξειν	ᾄδειν τε καὶ μυθολογεῖν. ἢ
[407]	νοσήματα ἐκβάλλοντα αὐτῶν τὴν εἰωθυῖαν	προστάττειν	δίαιταν, ἵνα μὴ τὰ πολιτικὰ
[406]	δέ τις αὐτῷ μακρὰν δίαιταν	προστάττῃ,	πιλίδιά τε περὶ τὴν κεφαλὴν
[406]	τι ἑκάστῳ ἐν τῇ πόλει	προστέτακται,	ὃ ἀναγκαῖον ἐργάζεσθαι, καὶ οὐδενὶ
[412]	κεραννύντα καὶ μετριώτατα τῇ ψυχῇ	προσφέροντα,	τοῦτον ὀρθότατ’ ἂν φαῖμεν εἶναι
[399]	ἂν μιμήσαιτο φθόγγους τε καὶ	προσῳδίας,	καὶ ἀποτυχόντος ἢ εἰς τραύματα
[387]	Ἀνάγκη, ἔφη, εἴπερ καὶ τὰ	πρότερα.	Σκόπει δή, ἦν δ’ ἐγώ,
[402]	ἢ ἐν κατόπτροις ἐμφαίνοιντο, οὐ	πρότερον	γνωσόμεθα, πρὶν ἂν αὐτὰ γνῶμεν,
[396]	διηγήσει χρήσεται οἵᾳ ἡμεῖς ὀλίγον	πρότερον	διήλθομεν περὶ τὰ τοῦ Ομήρου
[404]	τῆς ἁπλῆς μουσικῆς ἣν ὀλίγον	πρότερον	διῇμεν; Πῶς λέγεις; Απλῆ που
[402]	πανταχοῦ προυθυμούμεθα διαγιγνώσκειν, ὡς οὐ	πρότερον	ἐσόμενοι γραμματικοὶ πρὶν οὕτως ἔχοιμεν
[414]	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ Φοινικικόν τι,	πρότερον	μὲν ἤδη πολλαχοῦ γεγονός, ὥς
[407]	Οἶμαι δέ γε, ἔφη, καὶ	πρότερον.	Μηδέν, εἶπον, περὶ τούτου αὐτῷ
[409]	τε καὶ σοφόν, ἀλλὰ τὸν	πρότερον·	πονηρία μὲν γὰρ ἀρετήν τε
[402]	οὐ δέοι αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ πανταχοῦ	προυθυμούμεθα	διαγιγνώσκειν, ὡς οὐ πρότερον ἐσόμενοι
[392]	εἰπέ· ἐπίστασαι τῆς Ιλιάδος τὰ	πρῶτα,	ἐν οἷς ὁ ποιητής φησι
[411]	βίον ὅλον, οὗτος τὸ μὲν	πρῶτον,	εἴ τι θυμοειδὲς εἶχεν, ὥσπερ
[390]	ἔχεται, ὡς οὐδ’ ὅτε τὸ	πρῶτον	ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους φίλους λήθοντε
[415]	ἀλλήλων. τοῖς οὖν ἄρχουσι καὶ	πρῶτον	καὶ μάλιστα παραγγέλλει ὁ θεός,
[395]	δ’ ὅς. Εἰ ἄρα τὸν	πρῶτον	λόγον διασώσομεν, τοὺς φύλακας ἡμῖν
[414]	λόγοις χρώμενος ἐρῶ καὶ ἐπιχειρήσω	πρῶτον	μὲν αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντας πείθειν
[411]	καὶ φιλοσοφίας μὴ ἅπτηται; οὐ	πρῶτον	μὲν εὖ ἴσχων τὸ σῶμα
[406]	γενόμενος, μείξας γυμναστικὴν (ἰατρικῇ, ἀπέκναισε	πρῶτον	μὲν καὶ μάλιστα ἑαυτόν, ἔπειτ’
[416]	οἰκεῖν, εἰ μέλλουσι τοιοῦτοι ἔσεσθαι·	πρῶτον	μὲν οὐσίαν κεκτημένον μηδεμίαν μηδένα
[398]	Πάντως δήπου, ἦν δ’ ἐγώ,	πρῶτον	μὲν τόδε ἱκανῶς ἔχεις (λέγειν,
[386]	καὶ ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων	πταμένη	Αϊδόσδε βεβήκει, ὃν πότμον γοόωσα,
[391]	τῶν ζωγρηθέντων σφαγὰς εἰς τὴν	πυράν,	σύμπαντα ταῦτα οὐ φήσομεν ἀληθῆ
[413]	πολὺ μᾶλλον ἢ χρυσὸν ἐν	πυρί	εἰ δυσγοήτευτος καὶ εὐσχήμων ἐν
[404]	ὡς ἔπος εἰπεῖν αὐτῷ τῷ	πυρὶ	χρῆσθαι εὐπορώτερον ἢ ἀγγεῖα συμπεριφέρειν.
[394]	τούτων· οὐ γὰρ δὴ ἔγωγέ	πω	οἶδα, ἀλλ’ ὅπῃ ἂν ὁ
[391]	ἐστ’ ἐν αἰθέρι, καὶ οὔ	πώ	σφιν ἐξίτηλον αἷμα δαιμόνων. ὧν
[413]	ποιητέον, καὶ θεατέον ὥσπερ τοὺς	πώλους	ἐπὶ τοὺς ψόφους τε καὶ
[406]	δή, ἔφη, ἄτοπόν γε τὸ	πῶμα	οὕτως ἔχοντι. Οὔκ, εἴ γ’
[404]	μὴν ἡδυσμάτων, ὡς ἐγᾦμαι, Ομηρος	πώποτε	ἐμνήσθη. ἢ τοῦτο μὲν καὶ
[394]	ὑπομιμνῄσκων καὶ ἀπαιτῶν, εἴ τι	πώποτε	ἢ ἐν ναῶν οἰκοδομήσεσιν ἢ
[393]	ὅταν τὰ μεταξὺ τῶν ῥήσεων;	Πῶς	γὰρ οὔ; (Ἀλλ’ ὅταν γέ
[391]	ἐκ θεῶν κακὰ γίγνεσθαι ἀδύνατον.	Πῶς	γὰρ οὔ; Καὶ μὴν τοῖς
[404]	πεποιημένῃ ἀπεικάζοντες ὀρθῶς ἂν ἀπεικάζοιμεν.	Πῶς	γὰρ οὔ; Οὐκοῦν ἐκεῖ μὲν
[400]	τῷ τῆς ψυχῆς ἤθει ἕπεται;	Πῶς	γὰρ οὔ; Τῇ δὲ λέξει
[398]	ἀπρεπέστατον καὶ μαλακία καὶ ἀργία.	Πῶς	γὰρ οὔ; Τίνες οὖν μαλακαί
[415]	στέγειν καὶ θέρους ἱκανὰς εἶναι;	Πῶς	γὰρ οὐχί; οἰκήσεις γάρ, ἔφη,
[398]	ῥυθμὸν ἀκολουθεῖν δεῖ τῷ λόγῳ.	Πῶς	δ’ οὔ; Ἀλλὰ μέντοι θρήνων
[400]	καὶ ἀρρύθμῳ ἀκολουθεῖ, δύνασαι διελέσθαι;	Πῶς	δ’ οὔ; (Ἀλλὰ μὴν τὸ
[410]	ἡρμόσθαι δεῖ αὐτὰς πρὸς ἀλλήλας;	Πῶς	δ’ οὔ; ~Καὶ τοῦ μὲν
[416]	ὁμοιωθῆναι. Δεινόν, ἦ δ’ ὅς·	πῶς	δ’ οὔ; (Οὐκοῦν φυλακτέον παντὶ
[389]	οὐ δεήσει ἡμῖν τοῖς νεανίαις;	Πῶς	δ’ οὔ; Σωφροσύνης δὲ ὡς
[402]	μὴν τό γε κάλλιστον ἐρασμιώτατον;	Πῶς	δ’ οὔ; Τῶν δὴ ὅτι
[410]	ψυχῆς ἕνεκα τὸ μέγιστον καθιστάναι.	Πῶς	δή; Οὐκ ἐννοεῖς, εἶπον, ὡς
[416]	στρατιωτικάς γε, ἀλλ’ οὐ χρηματιστικάς.	~(Πῶς,	ἔφη, αὖ τοῦτο λέγεις διαφέρειν
[402]	ὑπερβαλλούσῃ ἔστι τις κοινωνία; Καὶ	πῶς;	ἔφη, ἥ γε ἔκφρονα ποιεῖ
[408]	πρᾶγμα τῷ αὐτῷ λόγῳ ἤρου.	Πῶς;	ἔφη. Ιατροὶ μέν, εἶπον, δεινότατοι
[396]	τῶν περὶ ταῦτα μιμητέον; Καὶ	πῶς;	ἔφη, οἷς γε οὐδὲ προσέχειν
[406]	εὐδαιμόνων δοκούντων εἶναι οὐκ αἰσθανόμεθα.	Πῶς;	ἔφη. (Τέκτων μέν, ἦν δ’
[404]	μουσικῆς ἣν ὀλίγον πρότερον διῇμεν;	Πῶς	λέγεις; Απλῆ που καὶ ἐπιεικὴς
[392]	γε ἐν τῷ παρόντι τάξαι.	Πῶς;	Οτι οἶμαι ἡμᾶς ἐρεῖν ὡς
[415]	οἷς χρή, εὐνὰς ποιησάσθων. ἢ	πῶς;	Οὕτως, ἔφη. Οὐκοῦν τοιαύτας, οἵας
[390]	ἡδονὴν παρέχεται, θαυμαστὸν οὐδέν. ἢ	πῶς	σοι φαίνεται; Οὕτως, ἔφη. Τί
[403]	οἷόν τε βέλτιστον· σοὶ δὲ	πῶς	φαίνεται; Καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτως.
[407]	ἦν δ’ ἐγώ, οὐκ ἀκούεις	πῶς	φησι δεῖν, ὅταν τῳ ἤδη
[393]	διήγησις. εἶχε δ’ ἂν ὧδε	πως	φράσω δὲ ἄνευ μέτρου· οὐ
[403]	παίδων διὰ (βίου. ἔχει δέ	πως,	ὡς ἐγᾦμαι, ὧδε· σκόπει δὲ