HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique)

ω = 36 formes différentes pour 204 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[386]   τε στυγέουσι θεοί περ καὶ ὢ πόποι, ἦ ῥά τις ἔστι

[388]   τολμῆσαι οὕτως ἀνομοίως μιμήσασθαι, ὥστε ὢ πόποι, φάναι, ἦ φίλον ἄνδρα

[394]   γ’ ἔφη, λέγεις. (Τόδε τοίνυν, ὦ Ἀδείμαντε, ἄθρει, πότερον μιμητικοὺς ἡμῖν

[397]   ἐπιεικοῦς μιμητὴν ἄκρατον. Ἀλλὰ μήν, ὦ Ἀδείμαντε, ἡδύς γε καὶ ὁ

[395]   Μιμήματα. Καὶ ἔτι γε τούτων, ὦ Ἀδείμαντε, φαίνεταί μοι εἰς σμικρότερα

[412]   καὶ ἐν τῇ πόλει ἡμῖν, ὦ Γλαύκων, δεήσει τοῦ τοιούτου τινὸς

[414]   ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ μοι, ὦ Γλαύκων, ἡ ἐκλογὴ εἶναι καὶ

[410]   Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ καθιστάντες (μουσικῇ

[401]   Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, τούτων ἕνεκα κυριωτάτη ἐν

[394]   βέλεσιν. οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, ἄνευ (μιμήσεως ἁπλῆ διήγησις

[408]   ἀλλὰ περὶ τοῦδε τί λέγεις, ὦ Σώκρατες; ἆρ’ οὐκ ἀγαθοὺς δεῖ

[398]   Γλαύκων ἐπιγελάσας, Εγὼ τοίνυν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύω ἐκτὸς τῶν πάντων

[412]   ἀλλήλαις συνιστάντα. Εἰκότως γ’ ἔφη, ὦ Σώκρατες. Οὐκοῦν καὶ ἐν τῇ

[403]   Οὐ μέντοι μὰ Δί’ ἔφη, ὦ Σώκρατες, προσοιστέον. Οὕτω δή, ὡς

[388]   Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι. εἰ γάρ, ὦ φίλε Ἀδείμαντε, τὰ τοιαῦτα ἡμῖν

[416]   Τοῦτο μὲν οὐκ ἄξιον διισχυρίζεσθαι, ὦ φίλε Γλαύκων· ὃ μέντοι ἄρτι

[399]   τινες χαλαραὶ καλοῦνται. ~(Ταύταις οὖν, ὦ φίλε, ἐπὶ πολεμικῶν ἀνδρῶν ἔσθ’

[392]   ἄν; Δῆλα δή. Ἀδύνατον δή, ὦ φίλε, ἡμῖν τοῦτό γε ἐν

[398]   εἴη. Νῦν δή, εἶπον ἐγώ, ὦ φίλε, κινδυνεύει ἡμῖν τῆς μουσικῆς

[399]   ἦν δ’ ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν, ὦ φίλε, κρίνοντες τὸν Ἀπόλλω καὶ

[404]   τε καὶ ἀπέχονται. (Συρακοσίαν δέ, ὦ φίλε, τράπεζαν καὶ Σικελικὴν ποικιλίαν

[409]   Ορθῶς, ἔφη. ~(Δικαστὴς δέ γε, ὦ φίλε, ψυχῇ ψυχῆς ἄρχει, ᾗ

[393]   κατὰ σχῆμα μιμεῖσθαί ἐστιν ἐκεῖνον ᾧ ἄν τις ὁμοιοῖ; Τί μήν;

[396]   λέξεώς τε καὶ διηγήσεως ἐν ᾧ ἂν διηγοῖτο ὁ τῷ ὄντι

[396]   ἂν ἔχοιτο ἀεὶ καὶ ἐν ᾧ διηγοῖτο ὁ ἐναντίως ἐκείνῳ φύς

[386]   θητευέμεν ἄλλῳ ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος πολὺς εἴη ἢ

[388]   ἄρτι ἡμῖν ὁ λόγος ἐσήμαινεν· ᾧ πειστέον, ἕως ἄν τις ἡμᾶς

[412]   τοῦτό γ’ ἂν μάλιστα φιλοῖ, ᾧ συμφέρειν ἡγοῖτο τὰ αὐτὰ καὶ

[399]   παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε καὶ μέλεσιν. Οὔ μοι,

[393]   ἁπλῆ διήγησις. εἶχε δ’ ἂν ὧδε πως φράσω δὲ ἄνευ μέτρου·

[403]   ἔχει δέ πως, ὡς ἐγᾦμαι, ὧδε· σκόπει δὲ καὶ σύ. ἐμοὶ

[404]   δίαιταν τῇ μελοποιίᾳ τε καὶ ᾠδῇ τῇ ἐν τῷ παναρμονίῳ καὶ

[411]   τε καὶ γεγανωμένος ὑπὸ τῆς ᾠδῆς διατελῇ τὸν βίον ὅλον, οὗτος

[398]   ἦν δ’ ἐγώ, τὸ περὶ ᾠδῆς τρόπου καὶ μελῶν λοιπόν; Δῆλα

[407]   γὰρ οἴεσθαι ποιεῖ ἀεὶ καὶ ὠδίνοντα μήποτε λήγειν περὶ τοῦ σώματος.

[395]   κάμνουσαν δὲ ἢ ἐρῶσαν ἢ ὠδίνουσαν, πολλοῦ καὶ δεήσομεν. Παντάπασι μὲν

[409]   πονηραῖς ψυχαῖς τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι καὶ πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν

[408]   αὖ ὡσαύτως οἱ παντοδαπαῖς φύσεσιν ὡμιληκότες. Καὶ μάλα, εἶπον, ἀγαθοὺς λέγω.

[388]   καὶ λέγοντας (ὤμοι ἐγὼ δειλή, ὤμοι δυσαριστοτόκεια· εἰ δ’ οὖν θεούς,

[388]   γε ποιεῖν ὀδυρομένους καὶ λέγοντας (ὤμοι ἐγὼ δειλή, ὤμοι δυσαριστοτόκεια· εἰ

[392]   ὀρθῶς με λέγειν, φήσω σε ὡμολογηκέναι ἃ πάλαι ζητοῦμεν; Ορθῶς, ἔφη,

[393]   λέγῃ ῥῆσιν ὥς τις ἄλλος ὤν, ἆρ’ οὐ τότε ὁμοιοῦν αὐτὸν

[402]   ὀρθῶς καὶ μισοῖ ἔτι νέος ὤν, πρὶν λόγον δυνατὸς εἶναι λαβεῖν,

[413]   ἐν πᾶσι φαίνεται, φύλαξ αὑτοῦ ὢν ἀγαθὸς καὶ μουσικῆς ἧς ἐμάνθανεν,

[396]   ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν ὡς αὐτὸς ὢν ἐκεῖνος ἀπαγγέλλειν καὶ οὐκ αἰσχυνεῖσθαι

[413]   τούτοις παρέχων, οἷος δὴ ἂν ὢν καὶ ἑαυτῷ καὶ πόλει χρησιμώτατος

[406]   Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος δὲ παιδοτρίβης ὢν καὶ νοσώδης γενόμενος, μείξας γυμναστικὴν

[393]   δὲ μετὰ ταῦτα ὥσπερ αὐτὸς ὢν ὁ Χρύσης λέγει καὶ πειρᾶται

[401]   ἢ ὁ μὴ οἷός τε ὢν οὐκ ἐατέος παρ’ ἡμῖν δημιουργεῖν,

[391]   τοὺς ἡμετέρους ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν παῖς καὶ Πηλέως, σωφρονεστάτου τε

[405]   τούτῳ πεισθῇ καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς (ὢν περὶ τὸ ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸς

[396]   ἀλλ’ αἰσχυνεῖσθαι, ἅμα μὲν ἀγύμναστος ὢν τοῦ μιμεῖσθαι τοὺς τοιούτους, ἅμα

[400]   τρί’ ἄττα ἐστὶν εἴδη ἐξ ὧν αἱ βάσεις πλέκονται, ὥσπερ ἐν

[395]   μιμεῖσθαι ἢ αὐτὰ ἐκεῖνα πράττειν ὧν δὴ καὶ τὰ μιμήματά ἐστιν

[414]   ψευδῶν τῶν ἐν δέοντι γιγνομένων, ὧν δὴ νῦν ἐλέγομεν, γενναῖόν (τι

[394]   ἐν ἱερῶν θυσίαις κεχαρισμένον δωρήσαιτο· ὧν δὴ χάριν κατηύχετο τεῖσαι τοὺς

[391]   πώ σφιν ἐξίτηλον αἷμα δαιμόνων. ὧν ἕνεκα παυστέον τοὺς τοιούτους μύθους,

[391]   θεῶν ἀγχίσποροι, οἱ> Ζηνὸς ἐγγύς, ὧν κατ’ Ιδαῖον πάγον Διὸς πατρῴου

[395]   τε καὶ τὰ ἐναντία πράττοντας ὧν νυνδὴ εἴπομεν, κακηγοροῦντάς τε καὶ

[395]   δὴ ἐπιτρέψομεν, ἦν δ’ ἐγώ, ὧν φαμὲν κήδεσθαι καὶ δεῖν αὐτοὺς

[400]   ἴαμβον καί τιν’ ἄλλον τροχαῖον ὠνόμαζε, μήκη δὲ καὶ (βραχύτητας προσῆπτε.

[408]   οὔτε αὐτοῖς οὔτε τοῖς ἄλλοις ᾤοντο λυσιτελεῖν ζῆν, οὐδ’ ἐπὶ τούτοις

[391]   Ποσειδῶνος ὑὸς Πειρίθους τε Διὸς (ὥρμησαν οὕτως ἐπὶ δεινὰς ἁρπαγάς, μηδέ

[399]   νομεῦσι σύριγξ ἄν τις εἴη. Ως γοῦν, ἔφη, ὁ λόγος ἡμῖν

[414]   ἄν, πεῖσαι δὲ συχνῆς πειθοῦς. Ως ἔοικας, ἔφη, ὀκνοῦντι λέγειν. Δόξω

[414]   καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων πολιτῶν ὡς ἀδελφῶν ὄντων καὶ γηγενῶν διανοεῖσθαι.

[400]   καλοῦμεν (ὡς εὐήθειαν) ἀλλὰ τὴν ὡς ἀληθῶς εὖ τε καὶ καλῶς

[405]   αἰσχρὸν δοκεῖ; Καὶ μάλ’ ἔφη· ὡς ἀληθῶς καινὰ ταῦτα καὶ ἄτοπα

[414]   οὕτως πῃ φαίνεται. (Αρ’ οὖν ὡς ἀληθῶς ὀρθότατον καλεῖν τούτους μὲν

[393]   ἡμῶν τὴν διάνοιαν ἄλλοσε τρέπειν ὡς ἄλλος τις ὁ λέγων ἢ

[388]   σπουδῇ ἀκούοιεν καὶ μὴ καταγελῷεν ὡς ἀναξίως λεγομένων, σχολῇ ἂν ἑαυτόν

[414]   δὲ καὶ τὴν ἄλλην πόλιν, ὡς ἄρ’ ἃ ἡμεῖς αὐτοὺς ἐτρέφομέν

[392]   Πῶς; Οτι οἶμαι ἡμᾶς ἐρεῖν ὡς ἄρα καὶ ποιηταὶ καὶ λογοποιοὶ

[391]   συγγνώμην ἕξει κακῷ ὄντι, πεισθεὶς ὡς ἄρα τοιαῦτα πράττουσίν τε καὶ

[416]   παρεσκευάσθαι, ἥτις μήτε τοῦ φύλακας ὡς ἀρίστους εἶναι παύσει (αὐτούς, κακουργεῖν

[388]   λέγεις. Δεῖ δέ γε οὔχ, ὡς ἄρτι ἡμῖν ὁ λόγος ἐσήμαινεν·

[396]   ἢ πρᾶξιν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν ὡς αὐτὸς ὢν ἐκεῖνος ἀπαγγέλλειν καὶ

[391]   οὐδ’ ἐάσομεν (πείθεσθαι τοὺς ἡμετέρους ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν παῖς καὶ

[387]   ἠΰτε καπνός, ᾤχετο τετριγυῖα καὶ ὡς δ’ ὅτε νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου

[394]   ἃ μὲν λεκτέον ἤδη εἰρῆσθαι, ὡς δὲ λεκτέον ἔτι σκεπτέον εἶναι.

[392]   καὶ μή; περὶ γὰρ θεῶν ὡς δεῖ λέγεσθαι εἴρηται, καὶ περὶ

[387]   Οὐκ ἄρα ὑπέρ γ’ ἐκείνου ὡς δεινόν τι πεπονθότος ὀδύροιτ’ ἄν.

[405]   αὐτῷ δὴ τούτῳ πεισθῇ καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς (ὢν περὶ τὸ ἀδικεῖν

[405]   τεκμήριον τὸ ἐπακτῷ παρ’ ἄλλων, ὡς δεσποτῶν τε καὶ κριτῶν, τῷ

[410]   Πῶς δή; Οὐκ ἐννοεῖς, εἶπον, ὡς διατίθενται αὐτὴν τὴν διάνοιαν οἳ

[390]   ποιεῖν ἄνδρα τὸν σοφώτατον λέγοντα ὡς δοκεῖ αὐτῷ κάλλιστον εἶναι πάντων,

[408]   πόλεμον ἐφάνησαν, καὶ τῇ ἰατρικῇ, ὡς ἐγὼ λέγω, ἐχρῶντο; ἢ οὐ

[400]   τε καὶ μακρὸν γιγνόμενον, καί, ὡς ἐγὼ οἶμαι, ἴαμβον καί τιν’

[392]   ἐχέτω τέλος· τὸ δὲ λέξεως, ὡς ἐγὼ οἶμαι, μετὰ τοῦτο σκεπτέον,

[413]   ὀρθῶς λέγεις. (Τοὺς μὴν γοητευθέντας, ὡς ἐγᾦμαι, κἂν σὺ φαίης εἶναι

[404]   Καὶ μάλα. Οὐδὲ μὴν ἡδυσμάτων, ὡς ἐγᾦμαι, Ομηρος πώποτε ἐμνήσθη. ἢ

[403]   διὰ (βίου. ἔχει δέ πως, ὡς ἐγᾦμαι, ὧδε· σκόπει δὲ καὶ

[401]   ἂν αἰσθάνοιτο ὁ ἐκεῖ τραφεὶς ὡς ἔδει, καὶ ὀρθῶς δὴ δυσχεραίνων

[391]   ὀπάσαιμι φέρεσθαι, νεκρῷ ὄντι, καὶ ὡς ἔδρασεν τοῦτο, οὐ πειστέον· τάς

[414]   τῶν ἀρχόντων τε καὶ φυλάκων, ὡς ἐν τύπῳ, μὴ δι’ ἀκριβείας,

[389]   ἄχρηστον ψεῦδος, ἀνθρώποις δὲ χρήσιμον ὡς ἐν φαρμάκου εἴδει, δῆλον ὅτι

[404]   τράπεζαν καὶ Σικελικὴν ποικιλίαν ὄψου, ὡς ἔοικας, οὐκ αἰνεῖς, εἴπερ σοι

[398]   οὕτω; Ἀληθῆ, ἔφη. ~(Ανδρα δή, ὡς ἔοικε, δυνάμενον ὑπὸ σοφίας παντοδαπὸν

[411]   Επὶ δὴ δύ’ ὄντε τούτω, ὡς ἔοικε, δύο τέχνα θεὸν ἔγωγ’

[403]   ὦ Σώκρατες, προσοιστέον. Οὕτω δή, ὡς ἔοικε, νομοθετήσεις ἐν τῇ οἰκιζομένῃ

[386]   ἦν δ’ ἐγώ, τοιαῦτ’ ἄττα, ὡς ἔοικεν, ἀκουστέον τε καὶ οὐκ

[395]   τοῦτο. Οὐδέ γε ἄνδρας κακούς, ὡς ἔοικεν, δειλούς τε καὶ τὰ

[386]   δουλείας θάνατον; Οὐδαμῶς. Δεῖ δή, ὡς ἔοικεν, ἡμᾶς ἐπιστατεῖν καὶ περὶ

[393]   μήν; Εν δὴ τῷ τοιούτῳ, ὡς ἔοικεν, οὗτός τε καὶ οἱ

[389]   κακῶν ἢ τέκτονα δούρων, κολάσει ὡς ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα πόλεως ὥσπερ νεὼς

[404]   εἴη στρατιώταις εὔπορα· πανταχοῦ γὰρ ὡς ἔπος εἰπεῖν αὐτῷ τῷ πυρὶ

[393]   λέξιν ἑκάστῳ ὃν ἂν προείπῃ ὡς ἐροῦντα; Φήσομεν· τί γάρ; Οὐκοῦν

[400]   ἣν ἄνοιαν οὖσαν ὑποκοριζόμενοι καλοῦμεν (ὡς εὐήθειαν) ἀλλὰ τὴν ὡς ἀληθῶς

[391]   τάδε πειθώμεθα μηδ’ ἐῶμεν λέγειν, ὡς Θησεὺς Ποσειδῶνος ὑὸς Πειρίθους τε

[389]   ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν, ὡς ἴδον Ηφαιστον διὰ δώματα ποιπνύοντα·

[398]   βουλόμενος ἐπιδείξασθαι, προσκυνοῖμεν ἂν αὐτὸν ὡς ἱερὸν καὶ θαυμαστὸν καὶ ἡδύν,

[408]   μᾶλλον ἢ τῷ Εὐρυπύλῳ προσέταττον, ὡς ἱκανῶν ὄντων τῶν φαρμάκων ἰάσασθαι

[408]   ὅτι τοιοῦτος ἦν, ~(οὐχ ὁρᾷς ὡς καὶ ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ πρὸς

[410]   μουσικῇ μαλακώτεροι αὖ γίγνονται ἢ ὡς κάλλιον αὐτοῖς. Καὶ μήν, ἦν

[398]   ἅ τε γὰρ λεκτέον καὶ ὡς λεκτέον εἴρηται. Καὶ αὐτῷ μοι

[392]   ἡμῖν ἅ τε λεκτέον καὶ ὡς λεκτέον παντελῶς ἐσκέψεται. Καὶ ὁ

[392]   πολλοί, δίκαιοι δὲ ἄθλιοι, καὶ ὡς λυσιτελεῖ τὸ ἀδικεῖν, ἐὰν λανθάνῃ,

[390]   τοῦ Ἀχιλλέως παιδαγωγὸν Φοίνικα ἐπαινετέον ὡς μετρίως ἔλεγε συμβουλεύων αὐτῷ δῶρα

[390]   ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων ὡς, μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο, τούτων

[387]   Ἀλλὰ μὴν καὶ τόδε λέγομεν, ὡς ὁ τοιοῦτος μάλιστα αὐτὸς αὑτῷ

[391]   ἡμῖν ἐπιχειρεῖν πείθειν τοὺς νέους ὡς οἱ θεοὶ κακὰ γεννῶσιν, καὶ

[387]   τύπου ὀνομαζόμενα φρίττειν δὴ ποιεῖ ὡς οἴεται πάντας τοὺς ἀκούοντας. καὶ

[405]   ὀνόματα. Οἷα, ἦν δ’ ἐγώ, ὡς οἶμαι, οὐκ ἦν ἐπ’ Ἀσκληπιοῦ.

[403]   τῇ αὑτῆς ἀρετῇ σῶμα παρέχειν ὡς οἷόν τε βέλτιστον· σοὶ δὲ

[412]   ἡ πολιτεία σῴζεσθαι; (Δεήσει μέντοι ὡς οἷόν τέ γε μάλιστα. Οἱ

[393]   Χρύσης γενόμενος ἔλεγεν ἀλλ’ ἔτι ὡς Ομηρος, οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἂν

[402]   οὔτ’ ἐν (μεγάλῳ ἠτιμάζομεν αὐτά, ὡς οὐ δέοι αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ πανταχοῦ

[387]   μὴ χαλεπαίνειν ἂν διαγράφωμεν, οὐχ ὡς οὐ ποιητικὰ καὶ ἡδέα τοῖς

[402]   αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ πανταχοῦ προυθυμούμεθα διαγιγνώσκειν, ὡς οὐ πρότερον ἐσόμενοι γραμματικοὶ πρὶν

[390]   ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς οὐδ’ ὅτε τὸ πρῶτον ἐφοίτων

[386]   ἐν Αιδου ἀλλὰ μᾶλλον ἐπαινεῖν, ὡς οὔτε ἀληθῆ (ἂν λέγοντας οὔτε

[407]   ζῆν μὴ οἴεσθαι δεῖν θεραπεύειν, ὡς οὔτε αὑτῷ οὔτε πόλει λυσιτελῆ;

[390]   αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίγνεσθαι, λέγοντα ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς

[414]   οὖσα ἀνῆκεν, καὶ νῦν δεῖ ὡς περὶ μητρὸς καὶ τροφοῦ τῆς

[408]   πρὸς τῷ μανθάνειν τὴν τέχνην ὡς πλείστοις τε καὶ πονηροτάτοις σώμασιν

[389]   Πῶς δ’ οὔ; Σωφροσύνης δὲ ὡς πλήθει οὐ τὰ τοιάδε μέγιστα,

[413]   τοῦ παρ’ αὑτοῖς δόγματος, τοῦτο ὡς ποιητέον ὃ ἂν τῇ πόλει

[387]   ἄρα καὶ ὀδύρεσθαι, φέρειν δὲ ὡς πρᾳότατα, ὅταν τις αὐτὸν τοιαύτη

[391]   ἄλλων λεγόντων πείθεσθαι, καὶ αὖ ὡς πρὸς τὸν Ἀπόλλω εἶπεν ἔβλαψάς

[391]   μοι δύναμίς γε παρείη· (καὶ ὡς πρὸς τὸν ποταμόν, θεὸν ὄντα,

[410]   τε καὶ χαλεπὸν γίγνοιτ’ ἄν, ὡς τὸ εἰκός. Δοκεῖ μοι, ἔφη.

[407]   ἀνθρώπῳ ποιεῖν, καὶ ἔκγονα αὐτῶν, ὡς τὸ εἰκός, ἕτερα τοιαῦτα φυτεύειν,

[415]   μηδ’ οὕτω σφόδρα φυλάξουσι μηδὲν ὡς τοὺς ἐκγόνους, ὅτι αὐτοῖς τούτων

[415]   οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί, ὡς φήσομεν πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες, ἀλλ’

[392]   εὕρωμεν οἷόν ἐστιν δικαιοσύνη καὶ ὡς φύσει λυσιτελοῦν τῷ ἔχοντι, ἐάντε

[415]   φυλακήν, τοὺς δὲ εἰς ἐπικουρίαν, ὡς χρησμοῦ ὄντος τότε τὴν πόλιν

[393]   τῶν βασιλέων, μετὰ τοῦτο μὴ ὡς Χρύσης γενόμενος ἔλεγεν ἀλλ’ ἔτι

[409]   ἐπιστήμην (λήψεται. σοφὸς οὖν οὗτος, ὥς μοι δοκεῖ, ἀλλ’ οὐχ ὁ

[393]   ὅταν γέ τινα λέγῃ ῥῆσιν ὥς τις ἄλλος ὤν, ἆρ’ οὐ

[407]   ἔφη. Ο δὲ δὴ πλούσιος, ὥς φαμεν, οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον ἔργον

[406]   πρὸ τοῦ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο, ὥς φασι, πρὶν Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος

[414]   πρότερον μὲν ἤδη πολλαχοῦ γεγονός, ὥς φασιν οἱ ποιηταὶ καὶ πεπείκασιν,

[387]   πέτρης, ἀνά τ’ ἀλλήλῃσιν ἔχονται, ὣς αἳ τετριγυῖαι ἅμ’ ᾔεσαν. (ταῦτα

[398]   λέγεσθαι οἷς ἄρτι προείπομεν καὶ ὡσαύτως; Ἀληθῆ, ἔφη. Καὶ μὴν τήν

[400]   καὶ τὸ εὐάρμοστον καὶ ἀνάρμοστον ὡσαύτως, εἴπερ ῥυθμός γε καὶ ἁρμονία

[408]   νοσώδεις μετεχειρίσαντο, καὶ δικασταὶ αὖ ὡσαύτως οἱ παντοδαπαῖς φύσεσιν ὡμιληκότες. Καὶ

[397]   καὶ δὴ καὶ ἐν (ῥυθμῷ ὡσαύτως παραπλησίῳ τινί; Κομιδῇ μὲν οὖν,

[390]   εἶναι πάντων, ὅταν παρὰ πλεῖαι ὦσι τράπεζαι (σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ

[415]   τῇ φύσει προσήκουσαν τιμὴν ἀποδόντες ὤσουσιν εἰς δημιουργοὺς ἢ εἰς γεωργούς,

[402]   ἐν μουσικῇ εἶναι ἡ τροφή. Ωσπερ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, γραμμάτων

[400]   ῥυθμός γε καὶ ἁρμονία λόγῳ, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο, ἀλλὰ μὴ λόγος

[401]   ἢ πρὸς ἀκοήν τι προσβάλῃ, ὥσπερ αὔρα φέρουσα ἀπὸ (χρηστῶν τόπων

[393]   αὐτός· τὰ δὲ μετὰ ταῦτα ὥσπερ αὐτὸς ὢν ὁ Χρύσης λέγει

[411]   τῆς ψυχῆς διὰ τῶν ὤτων ὥσπερ διὰ χώνης ἃς νυνδὴ ἡμεῖς

[400]   ἔχω λέγειν ἀλλὰ ταῦτα μέν, ὥσπερ εἶπον, εἰς Δάμωνα ἀναβεβλήσθω· διελέσθαι

[401]   εἰκόσι τρεφόμενοι ἡμῖν οἱ (φύλακες ὥσπερ ἐν κακῇ βοτάνῃ, πολλὰ ἑκάστης

[400]   ἐξ ὧν αἱ βάσεις πλέκονται, ὥσπερ ἐν τοῖς φθόγγοις τέτταρα, ὅθεν

[401]   τε καὶ εὐσχήμονος φύσιν, ἵνα ὥσπερ ἐν ὑγιεινῷ τόπῳ οἰκοῦντες οἱ

[394]   πολλὰ ὁ αὐτὸς μιμεῖσθαι εὖ ὥσπερ ἓν οὐ δυνατός; Οὐ γὰρ

[416]   ἐνδεῖν· φοιτῶντας δὲ εἰς συσσίτια ὥσπερ ἐστρατοπεδευμένους κοινῇ ζῆν· χρυσίον δὲ

[411]   χρῆται, βίᾳ δὲ καὶ (ἀγριότητι ὥσπερ θηρίον πρὸς πάντα διαπράττεται, καὶ

[404]   τοῖς πολεμικοῖς ἀθληταῖς, οὕς γε ὥσπερ κύνας ἀγρύπνους τε ἀνάγκη εἶναι

[405]   διήλθομεν, ῥευμάτων τε καὶ πνευμάτων ὥσπερ λίμνας ἐμπιμπλαμένους φύσας τε καὶ

[415]   τε ἔξωθεν ἀπαμύνοιεν, εἰ πολέμιος ὥσπερ λύκος ἐπὶ ποίμνην τις ἴοι·

[411]   ἐκτήξῃ τὸν θυμὸν καὶ ἐκτέμῃ ὥσπερ νεῦρα ἐκ τῆς ψυχῆς καὶ

[389]   κολάσει ὡς ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα πόλεως ὥσπερ νεὼς ἀνατρεπτικόν τε καὶ ὀλέθριον.

[410]   μᾶλλον ἢ πρὸς ἰσχύν, οὐχ ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἀθληταὶ ῥώμης ἕνεκα

[414]   αὐτοὺς ἐτρέφομέν τε καὶ ἐπαιδεύομεν, ὥσπερ ὀνείρατα ἐδόκουν ταῦτα πάντα πάσχειν

[392]   ἔοικα διδάσκαλος εἶναι καὶ ἀσαφής· ὥσπερ οὖν οἱ ἀδύνατοι λέγειν, οὐ

[394]   ἀλλ’ ὅπῃ ἂν ὁ λόγος ὥσπερ πνεῦμα φέρῃ, ταύτῃ ἰτέον. Καὶ

[411]   πρῶτον, εἴ τι θυμοειδὲς εἶχεν, ὥσπερ σίδηρον ἐμάλαξεν καὶ χρήσιμον (ἐξ

[394]   μὲν διὰ μιμήσεως ὅλη ἐστίν, ὥσπερ σὺ λέγεις, τραγῳδία τε καὶ

[400]   οὗτοι οἱ ῥυθμοί, σὸν ἔργον, ὥσπερ τὰς ἁρμονίας, φράσαι. Ἀλλὰ μὰ

[413]   γοητείας ἅμιλλαν ποιητέον, καὶ θεατέον ὥσπερ τοὺς πώλους ἐπὶ τοὺς ψόφους

[403]   μὲν καὶ συνεῖναι καὶ ἅπτεσθαι ὥσπερ ὑέος παιδικῶν ἐραστήν, τῶν καλῶν

[394]   πολλῶν ἐφαπτόμενος πάντων ἀποτυγχάνοι ἄν, ὥστ’ εἶναί που ἐλλόγιμος; Τί δ’

[391]   τεθραμμένος, τοσαύτης ἦν ταραχῆς πλέως, ὥστ’ ἔχειν ἐν αὑτῷ νοσήματε δύο

[395]   κατακεκερματίσθαι ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις, ὥστε ἀδύνατος εἶναι πολλὰ καλῶς μιμεῖσθαι

[402]   κατὰ τὸ σῶμα, ὑπομείνειεν ἂν ὥστε ἐθέλειν (ἀσπάζεσθαι. Μανθάνω, ἦν δ’

[405]   δὲ διεξόδους διεξελθὼν ἀποστραφῆναι λυγιζόμενος, ὥστε μὴ παρασχεῖν δίκην, καὶ ταῦτα

[390]   οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ηραν, ὥστε μηδ’ εἰς τὸ δωμάτιον ἐθέλειν

[410]   γυμναστικὴν διώκων, ἐὰν ἐθέλῃ, αἱρήσει, ὥστε μηδὲν ἰατρικῆς δεῖσθαι ὅτι μὴ

[409]   πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι, ὥστε ὀξέως ἀφ’ αὑτῆς τεκμαίρεσθαι τὰ

[407]   καὶ αἰτιωμένη ἐκ φιλοσοφίας ἐγγίγνεσθαι, ὥστε, ὅπῃ ταύτῃ ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ

[397]   οὐδὲν ἑαυτοῦ ἀνάξιον οἰήσεται εἶναι, ὥστε πάντα ἐπιχειρήσει μιμεῖσθαι σπουδῇ τε

[390]   οὐδ’ ὁμολογήσομεν οὕτω φιλοχρήματον εἶναι, ὥστε παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος δῶρα λαβεῖν,

[416]   οὕτω τρέφειν κύνας ἐπικούρους ποιμνίων, ὥστε ὑπὸ ἀκολασίας ἢ λιμοῦ ἤ

[388]   θεῶν τολμῆσαι οὕτως ἀνομοίως μιμήσασθαι, ὥστε ὢ πόποι, φάναι, ἦ φίλον

[411]   καταχεῖν τῆς ψυχῆς διὰ τῶν ὤτων ὥσπερ διὰ χώνης ἃς νυνδὴ

[389]   πολεμίων ἢ πολιτῶν ἕνεκα ἐπ’ ὠφελίᾳ τῆς πόλεως, τοῖς δὲ ἄλλοις

[398]   ἀηδεστέρῳ ποιητῇ (χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ ὠφελίας ἕνεκα, ὃς ἡμῖν τὴν τοῦ

[386]   οὔτε ἀληθῆ (ἂν λέγοντας οὔτε ὠφέλιμα τοῖς μέλλουσιν μαχίμοις ἔσεσθαι. Δεῖ

[401]   οἰκοῦντες οἱ νέοι ἀπὸ παντὸς ὠφελῶνται, ὁπόθεν ἂν αὐτοῖς ἀπὸ τῶν

[387]   δὲ κατὰ χθονός, ἠΰτε καπνός, ᾤχετο τετριγυῖα καὶ ὡς δ’ ὅτε

Pages
[386]	τε στυγέουσι θεοί περ καὶ	ὢ	πόποι, ἦ ῥά τις ἔστι
[388]	τολμῆσαι οὕτως ἀνομοίως μιμήσασθαι, ὥστε	ὢ	πόποι, φάναι, ἦ φίλον ἄνδρα
[394]	γ’ ἔφη, λέγεις. (Τόδε τοίνυν,	ὦ	Ἀδείμαντε, ἄθρει, πότερον μιμητικοὺς ἡμῖν
[397]	ἐπιεικοῦς μιμητὴν ἄκρατον. Ἀλλὰ μήν,	ὦ	Ἀδείμαντε, ἡδύς γε καὶ ὁ
[395]	Μιμήματα. Καὶ ἔτι γε τούτων,	ὦ	Ἀδείμαντε, φαίνεταί μοι εἰς σμικρότερα
[412]	καὶ ἐν τῇ πόλει ἡμῖν,	ὦ	Γλαύκων, δεήσει τοῦ τοιούτου τινὸς
[414]	ἦν δ’ ἐγώ, δοκεῖ μοι,	ὦ	Γλαύκων, ἡ ἐκλογὴ εἶναι καὶ
[410]	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων, καὶ οἱ καθιστάντες (μουσικῇ
[401]	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων, τούτων ἕνεκα κυριωτάτη ἐν
[394]	βέλεσιν. οὕτως, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	ἑταῖρε, ἄνευ (μιμήσεως ἁπλῆ διήγησις
[408]	ἀλλὰ περὶ τοῦδε τί λέγεις,	ὦ	Σώκρατες; ἆρ’ οὐκ ἀγαθοὺς δεῖ
[398]	Γλαύκων ἐπιγελάσας, Εγὼ τοίνυν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, κινδυνεύω ἐκτὸς τῶν πάντων
[412]	ἀλλήλαις συνιστάντα. Εἰκότως γ’ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. Οὐκοῦν καὶ ἐν τῇ
[403]	Οὐ μέντοι μὰ Δί’ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, προσοιστέον. Οὕτω δή, ὡς
[388]	Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι. εἰ γάρ,	ὦ	φίλε Ἀδείμαντε, τὰ τοιαῦτα ἡμῖν
[416]	Τοῦτο μὲν οὐκ ἄξιον διισχυρίζεσθαι,	ὦ	φίλε Γλαύκων· ὃ μέντοι ἄρτι
[399]	τινες χαλαραὶ καλοῦνται. ~(Ταύταις οὖν,	ὦ	φίλε, ἐπὶ πολεμικῶν ἀνδρῶν ἔσθ’
[392]	ἄν; Δῆλα δή. Ἀδύνατον δή,	ὦ	φίλε, ἡμῖν τοῦτό γε ἐν
[398]	εἴη. Νῦν δή, εἶπον ἐγώ,	ὦ	φίλε, κινδυνεύει ἡμῖν τῆς μουσικῆς
[399]	ἦν δ’ ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν,	ὦ	φίλε, κρίνοντες τὸν Ἀπόλλω καὶ
[404]	τε καὶ ἀπέχονται. (Συρακοσίαν δέ,	ὦ	φίλε, τράπεζαν καὶ Σικελικὴν ποικιλίαν
[409]	Ορθῶς, ἔφη. ~(Δικαστὴς δέ γε,	ὦ	φίλε, ψυχῇ ψυχῆς ἄρχει, ᾗ
[393]	κατὰ σχῆμα μιμεῖσθαί ἐστιν ἐκεῖνον	ᾧ	ἄν τις ὁμοιοῖ; Τί μήν;
[396]	λέξεώς τε καὶ διηγήσεως ἐν	ᾧ	ἂν διηγοῖτο ὁ τῷ ὄντι
[396]	ἂν ἔχοιτο ἀεὶ καὶ ἐν	ᾧ	διηγοῖτο ὁ ἐναντίως ἐκείνῳ φύς
[386]	θητευέμεν ἄλλῳ ἀνδρὶ παρ’ ἀκλήρῳ,	ᾧ	μὴ βίοτος πολὺς εἴη ἢ
[388]	ἄρτι ἡμῖν ὁ λόγος ἐσήμαινεν·	ᾧ	πειστέον, ἕως ἄν τις ἡμᾶς
[412]	τοῦτό γ’ ἂν μάλιστα φιλοῖ,	ᾧ	συμφέρειν ἡγοῖτο τὰ αὐτὰ καὶ
[399]	παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς	ᾠδαῖς	τε καὶ μέλεσιν. Οὔ μοι,
[393]	ἁπλῆ διήγησις. εἶχε δ’ ἂν	ὧδε	πως φράσω δὲ ἄνευ μέτρου·
[403]	ἔχει δέ πως, ὡς ἐγᾦμαι,	ὧδε·	σκόπει δὲ καὶ σύ. ἐμοὶ
[404]	δίαιταν τῇ μελοποιίᾳ τε καὶ	ᾠδῇ	τῇ ἐν τῷ παναρμονίῳ καὶ
[411]	τε καὶ γεγανωμένος ὑπὸ τῆς	ᾠδῆς	διατελῇ τὸν βίον ὅλον, οὗτος
[398]	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ περὶ	ᾠδῆς	τρόπου καὶ μελῶν λοιπόν; Δῆλα
[407]	γὰρ οἴεσθαι ποιεῖ ἀεὶ καὶ	ὠδίνοντα	μήποτε λήγειν περὶ τοῦ σώματος.
[395]	κάμνουσαν δὲ ἢ ἐρῶσαν ἢ	ὠδίνουσαν,	πολλοῦ καὶ δεήσομεν. Παντάπασι μὲν
[409]	πονηραῖς ψυχαῖς τεθράφθαι τε καὶ	ὡμιληκέναι	καὶ πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν
[408]	αὖ ὡσαύτως οἱ παντοδαπαῖς φύσεσιν	ὡμιληκότες.	Καὶ μάλα, εἶπον, ἀγαθοὺς λέγω.
[388]	καὶ λέγοντας (ὤμοι ἐγὼ δειλή,	ὤμοι	δυσαριστοτόκεια· εἰ δ’ οὖν θεούς,
[388]	γε ποιεῖν ὀδυρομένους καὶ λέγοντας	(ὤμοι	ἐγὼ δειλή, ὤμοι δυσαριστοτόκεια· εἰ
[392]	ὀρθῶς με λέγειν, φήσω σε	ὡμολογηκέναι	ἃ πάλαι ζητοῦμεν; Ορθῶς, ἔφη,
[393]	λέγῃ ῥῆσιν ὥς τις ἄλλος	ὤν,	ἆρ’ οὐ τότε ὁμοιοῦν αὐτὸν
[402]	ὀρθῶς καὶ μισοῖ ἔτι νέος	ὤν,	πρὶν λόγον δυνατὸς εἶναι λαβεῖν,
[413]	ἐν πᾶσι φαίνεται, φύλαξ αὑτοῦ	ὢν	ἀγαθὸς καὶ μουσικῆς ἧς ἐμάνθανεν,
[396]	ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν ὡς αὐτὸς	ὢν	ἐκεῖνος ἀπαγγέλλειν καὶ οὐκ αἰσχυνεῖσθαι
[413]	τούτοις παρέχων, οἷος δὴ ἂν	ὢν	καὶ ἑαυτῷ καὶ πόλει χρησιμώτατος
[406]	Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος δὲ παιδοτρίβης	ὢν	καὶ νοσώδης γενόμενος, μείξας γυμναστικὴν
[393]	δὲ μετὰ ταῦτα ὥσπερ αὐτὸς	ὢν	ὁ Χρύσης λέγει καὶ πειρᾶται
[401]	ἢ ὁ μὴ οἷός τε	ὢν	οὐκ ἐατέος παρ’ ἡμῖν δημιουργεῖν,
[391]	τοὺς ἡμετέρους ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς	ὢν	παῖς καὶ Πηλέως, σωφρονεστάτου τε
[405]	τούτῳ πεισθῇ καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς	(ὢν	περὶ τὸ ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸς
[396]	ἀλλ’ αἰσχυνεῖσθαι, ἅμα μὲν ἀγύμναστος	ὢν	τοῦ μιμεῖσθαι τοὺς τοιούτους, ἅμα
[400]	τρί’ ἄττα ἐστὶν εἴδη ἐξ	ὧν	αἱ βάσεις πλέκονται, ὥσπερ ἐν
[395]	μιμεῖσθαι ἢ αὐτὰ ἐκεῖνα πράττειν	ὧν	δὴ καὶ τὰ μιμήματά ἐστιν
[414]	ψευδῶν τῶν ἐν δέοντι γιγνομένων,	ὧν	δὴ νῦν ἐλέγομεν, γενναῖόν (τι
[394]	ἐν ἱερῶν θυσίαις κεχαρισμένον δωρήσαιτο·	ὧν	δὴ χάριν κατηύχετο τεῖσαι τοὺς
[391]	πώ σφιν ἐξίτηλον αἷμα δαιμόνων.	ὧν	ἕνεκα παυστέον τοὺς τοιούτους μύθους,
[391]	θεῶν ἀγχίσποροι, οἱ> Ζηνὸς ἐγγύς,	ὧν	κατ’ Ιδαῖον πάγον Διὸς πατρῴου
[395]	τε καὶ τὰ ἐναντία πράττοντας	ὧν	νυνδὴ εἴπομεν, κακηγοροῦντάς τε καὶ
[395]	δὴ ἐπιτρέψομεν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὧν	φαμὲν κήδεσθαι καὶ δεῖν αὐτοὺς
[400]	ἴαμβον καί τιν’ ἄλλον τροχαῖον	ὠνόμαζε,	μήκη δὲ καὶ (βραχύτητας προσῆπτε.
[408]	οὔτε αὐτοῖς οὔτε τοῖς ἄλλοις	ᾤοντο	λυσιτελεῖν ζῆν, οὐδ’ ἐπὶ τούτοις
[391]	Ποσειδῶνος ὑὸς Πειρίθους τε Διὸς	(ὥρμησαν	οὕτως ἐπὶ δεινὰς ἁρπαγάς, μηδέ
[399]	νομεῦσι σύριγξ ἄν τις εἴη.	Ως	γοῦν, ἔφη, ὁ λόγος ἡμῖν
[414]	ἄν, πεῖσαι δὲ συχνῆς πειθοῦς.	Ως	ἔοικας, ἔφη, ὀκνοῦντι λέγειν. Δόξω
[414]	καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων πολιτῶν	ὡς	ἀδελφῶν ὄντων καὶ γηγενῶν διανοεῖσθαι.
[400]	καλοῦμεν (ὡς εὐήθειαν) ἀλλὰ τὴν	ὡς	ἀληθῶς εὖ τε καὶ καλῶς
[405]	αἰσχρὸν δοκεῖ; Καὶ μάλ’ ἔφη·	ὡς	ἀληθῶς καινὰ ταῦτα καὶ ἄτοπα
[414]	οὕτως πῃ φαίνεται. (Αρ’ οὖν	ὡς	ἀληθῶς ὀρθότατον καλεῖν τούτους μὲν
[393]	ἡμῶν τὴν διάνοιαν ἄλλοσε τρέπειν	ὡς	ἄλλος τις ὁ λέγων ἢ
[388]	σπουδῇ ἀκούοιεν καὶ μὴ καταγελῷεν	ὡς	ἀναξίως λεγομένων, σχολῇ ἂν ἑαυτόν
[414]	δὲ καὶ τὴν ἄλλην πόλιν,	ὡς	ἄρ’ ἃ ἡμεῖς αὐτοὺς ἐτρέφομέν
[392]	Πῶς; Οτι οἶμαι ἡμᾶς ἐρεῖν	ὡς	ἄρα καὶ ποιηταὶ καὶ λογοποιοὶ
[391]	συγγνώμην ἕξει κακῷ ὄντι, πεισθεὶς	ὡς	ἄρα τοιαῦτα πράττουσίν τε καὶ
[416]	παρεσκευάσθαι, ἥτις μήτε τοῦ φύλακας	ὡς	ἀρίστους εἶναι παύσει (αὐτούς, κακουργεῖν
[388]	λέγεις. Δεῖ δέ γε οὔχ,	ὡς	ἄρτι ἡμῖν ὁ λόγος ἐσήμαινεν·
[396]	ἢ πρᾶξιν ἀνδρὸς ἀγαθοῦ, ἐθελήσειν	ὡς	αὐτὸς ὢν ἐκεῖνος ἀπαγγέλλειν καὶ
[391]	οὐδ’ ἐάσομεν (πείθεσθαι τοὺς ἡμετέρους	ὡς	Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν παῖς καὶ
[387]	ἠΰτε καπνός, ᾤχετο τετριγυῖα καὶ	ὡς	δ’ ὅτε νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου
[394]	ἃ μὲν λεκτέον ἤδη εἰρῆσθαι,	ὡς	δὲ λεκτέον ἔτι σκεπτέον εἶναι.
[392]	καὶ μή; περὶ γὰρ θεῶν	ὡς	δεῖ λέγεσθαι εἴρηται, καὶ περὶ
[387]	Οὐκ ἄρα ὑπέρ γ’ ἐκείνου	ὡς	δεινόν τι πεπονθότος ὀδύροιτ’ ἄν.
[405]	αὐτῷ δὴ τούτῳ πεισθῇ καλλωπίζεσθαι,	ὡς	δεινὸς (ὢν περὶ τὸ ἀδικεῖν
[405]	τεκμήριον τὸ ἐπακτῷ παρ’ ἄλλων,	ὡς	δεσποτῶν τε καὶ κριτῶν, τῷ
[410]	Πῶς δή; Οὐκ ἐννοεῖς, εἶπον,	ὡς	διατίθενται αὐτὴν τὴν διάνοιαν οἳ
[390]	ποιεῖν ἄνδρα τὸν σοφώτατον λέγοντα	ὡς	δοκεῖ αὐτῷ κάλλιστον εἶναι πάντων,
[408]	πόλεμον ἐφάνησαν, καὶ τῇ ἰατρικῇ,	ὡς	ἐγὼ λέγω, ἐχρῶντο; ἢ οὐ
[400]	τε καὶ μακρὸν γιγνόμενον, καί,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι, ἴαμβον καί τιν’
[392]	ἐχέτω τέλος· τὸ δὲ λέξεως,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι, μετὰ τοῦτο σκεπτέον,
[413]	ὀρθῶς λέγεις. (Τοὺς μὴν γοητευθέντας,	ὡς	ἐγᾦμαι, κἂν σὺ φαίης εἶναι
[404]	Καὶ μάλα. Οὐδὲ μὴν ἡδυσμάτων,	ὡς	ἐγᾦμαι, Ομηρος πώποτε ἐμνήσθη. ἢ
[403]	διὰ (βίου. ἔχει δέ πως,	ὡς	ἐγᾦμαι, ὧδε· σκόπει δὲ καὶ
[401]	ἂν αἰσθάνοιτο ὁ ἐκεῖ τραφεὶς	ὡς	ἔδει, καὶ ὀρθῶς δὴ δυσχεραίνων
[391]	ὀπάσαιμι φέρεσθαι, νεκρῷ ὄντι, καὶ	ὡς	ἔδρασεν τοῦτο, οὐ πειστέον· τάς
[414]	τῶν ἀρχόντων τε καὶ φυλάκων,	ὡς	ἐν τύπῳ, μὴ δι’ ἀκριβείας,
[389]	ἄχρηστον ψεῦδος, ἀνθρώποις δὲ χρήσιμον	ὡς	ἐν φαρμάκου εἴδει, δῆλον ὅτι
[404]	τράπεζαν καὶ Σικελικὴν ποικιλίαν ὄψου,	ὡς	ἔοικας, οὐκ αἰνεῖς, εἴπερ σοι
[398]	οὕτω; Ἀληθῆ, ἔφη. ~(Ανδρα δή,	ὡς	ἔοικε, δυνάμενον ὑπὸ σοφίας παντοδαπὸν
[411]	Επὶ δὴ δύ’ ὄντε τούτω,	ὡς	ἔοικε, δύο τέχνα θεὸν ἔγωγ’
[403]	ὦ Σώκρατες, προσοιστέον. Οὕτω δή,	ὡς	ἔοικε, νομοθετήσεις ἐν τῇ οἰκιζομένῃ
[386]	ἦν δ’ ἐγώ, τοιαῦτ’ ἄττα,	ὡς	ἔοικεν, ἀκουστέον τε καὶ οὐκ
[395]	τοῦτο. Οὐδέ γε ἄνδρας κακούς,	ὡς	ἔοικεν, δειλούς τε καὶ τὰ
[386]	δουλείας θάνατον; Οὐδαμῶς. Δεῖ δή,	ὡς	ἔοικεν, ἡμᾶς ἐπιστατεῖν καὶ περὶ
[393]	μήν; Εν δὴ τῷ τοιούτῳ,	ὡς	ἔοικεν, οὗτός τε καὶ οἱ
[389]	κακῶν ἢ τέκτονα δούρων, κολάσει	ὡς	ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα πόλεως ὥσπερ νεὼς
[404]	εἴη στρατιώταις εὔπορα· πανταχοῦ γὰρ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν αὐτῷ τῷ πυρὶ
[393]	λέξιν ἑκάστῳ ὃν ἂν προείπῃ	ὡς	ἐροῦντα; Φήσομεν· τί γάρ; Οὐκοῦν
[400]	ἣν ἄνοιαν οὖσαν ὑποκοριζόμενοι καλοῦμεν	(ὡς	εὐήθειαν) ἀλλὰ τὴν ὡς ἀληθῶς
[391]	τάδε πειθώμεθα μηδ’ ἐῶμεν λέγειν,	ὡς	Θησεὺς Ποσειδῶνος ὑὸς Πειρίθους τε
[389]	ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν,	ὡς	ἴδον Ηφαιστον διὰ δώματα ποιπνύοντα·
[398]	βουλόμενος ἐπιδείξασθαι, προσκυνοῖμεν ἂν αὐτὸν	ὡς	ἱερὸν καὶ θαυμαστὸν καὶ ἡδύν,
[408]	μᾶλλον ἢ τῷ Εὐρυπύλῳ προσέταττον,	ὡς	ἱκανῶν ὄντων τῶν φαρμάκων ἰάσασθαι
[408]	ὅτι τοιοῦτος ἦν, ~(οὐχ ὁρᾷς	ὡς	καὶ ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ πρὸς
[410]	μουσικῇ μαλακώτεροι αὖ γίγνονται ἢ	ὡς	κάλλιον αὐτοῖς. Καὶ μήν, ἦν
[398]	ἅ τε γὰρ λεκτέον καὶ	ὡς	λεκτέον εἴρηται. Καὶ αὐτῷ μοι
[392]	ἡμῖν ἅ τε λεκτέον καὶ	ὡς	λεκτέον παντελῶς ἐσκέψεται. Καὶ ὁ
[392]	πολλοί, δίκαιοι δὲ ἄθλιοι, καὶ	ὡς	λυσιτελεῖ τὸ ἀδικεῖν, ἐὰν λανθάνῃ,
[390]	τοῦ Ἀχιλλέως παιδαγωγὸν Φοίνικα ἐπαινετέον	ὡς	μετρίως ἔλεγε συμβουλεύων αὐτῷ δῶρα
[390]	ἄλλων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων	ὡς,	μόνος ἐγρηγορὼς ἃ ἐβουλεύσατο, τούτων
[387]	Ἀλλὰ μὴν καὶ τόδε λέγομεν,	ὡς	ὁ τοιοῦτος μάλιστα αὐτὸς αὑτῷ
[391]	ἡμῖν ἐπιχειρεῖν πείθειν τοὺς νέους	ὡς	οἱ θεοὶ κακὰ γεννῶσιν, καὶ
[387]	τύπου ὀνομαζόμενα φρίττειν δὴ ποιεῖ	ὡς	οἴεται πάντας τοὺς ἀκούοντας. καὶ
[405]	ὀνόματα. Οἷα, ἦν δ’ ἐγώ,	ὡς	οἶμαι, οὐκ ἦν ἐπ’ Ἀσκληπιοῦ.
[403]	τῇ αὑτῆς ἀρετῇ σῶμα παρέχειν	ὡς	οἷόν τε βέλτιστον· σοὶ δὲ
[412]	ἡ πολιτεία σῴζεσθαι; (Δεήσει μέντοι	ὡς	οἷόν τέ γε μάλιστα. Οἱ
[393]	Χρύσης γενόμενος ἔλεγεν ἀλλ’ ἔτι	ὡς	Ομηρος, οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἂν
[402]	οὔτ’ ἐν (μεγάλῳ ἠτιμάζομεν αὐτά,	ὡς	οὐ δέοι αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ πανταχοῦ
[387]	μὴ χαλεπαίνειν ἂν διαγράφωμεν, οὐχ	ὡς	οὐ ποιητικὰ καὶ ἡδέα τοῖς
[402]	αἰσθάνεσθαι, ἀλλὰ πανταχοῦ προυθυμούμεθα διαγιγνώσκειν,	ὡς	οὐ πρότερον ἐσόμενοι γραμματικοὶ πρὶν
[390]	ὡς οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται,	ὡς	οὐδ’ ὅτε τὸ πρῶτον ἐφοίτων
[386]	ἐν Αιδου ἀλλὰ μᾶλλον ἐπαινεῖν,	ὡς	οὔτε ἀληθῆ (ἂν λέγοντας οὔτε
[407]	ζῆν μὴ οἴεσθαι δεῖν θεραπεύειν,	ὡς	οὔτε αὑτῷ οὔτε πόλει λυσιτελῆ;
[390]	αὐτοῦ βουλόμενον χαμαὶ συγγίγνεσθαι, λέγοντα	ὡς	οὕτως ὑπὸ ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς
[414]	οὖσα ἀνῆκεν, καὶ νῦν δεῖ	ὡς	περὶ μητρὸς καὶ τροφοῦ τῆς
[408]	πρὸς τῷ μανθάνειν τὴν τέχνην	ὡς	πλείστοις τε καὶ πονηροτάτοις σώμασιν
[389]	Πῶς δ’ οὔ; Σωφροσύνης δὲ	ὡς	πλήθει οὐ τὰ τοιάδε μέγιστα,
[413]	τοῦ παρ’ αὑτοῖς δόγματος, τοῦτο	ὡς	ποιητέον ὃ ἂν τῇ πόλει
[387]	ἄρα καὶ ὀδύρεσθαι, φέρειν δὲ	ὡς	πρᾳότατα, ὅταν τις αὐτὸν τοιαύτη
[391]	ἄλλων λεγόντων πείθεσθαι, καὶ αὖ	ὡς	πρὸς τὸν Ἀπόλλω εἶπεν ἔβλαψάς
[391]	μοι δύναμίς γε παρείη· (καὶ	ὡς	πρὸς τὸν ποταμόν, θεὸν ὄντα,
[410]	τε καὶ χαλεπὸν γίγνοιτ’ ἄν,	ὡς	τὸ εἰκός. Δοκεῖ μοι, ἔφη.
[407]	ἀνθρώπῳ ποιεῖν, καὶ ἔκγονα αὐτῶν,	ὡς	τὸ εἰκός, ἕτερα τοιαῦτα φυτεύειν,
[415]	μηδ’ οὕτω σφόδρα φυλάξουσι μηδὲν	ὡς	τοὺς ἐκγόνους, ὅτι αὐτοῖς τούτων
[415]	οἱ ἐν τῇ πόλει ἀδελφοί,	ὡς	φήσομεν πρὸς αὐτοὺς μυθολογοῦντες, ἀλλ’
[392]	εὕρωμεν οἷόν ἐστιν δικαιοσύνη καὶ	ὡς	φύσει λυσιτελοῦν τῷ ἔχοντι, ἐάντε
[415]	φυλακήν, τοὺς δὲ εἰς ἐπικουρίαν,	ὡς	χρησμοῦ ὄντος τότε τὴν πόλιν
[393]	τῶν βασιλέων, μετὰ τοῦτο μὴ	ὡς	Χρύσης γενόμενος ἔλεγεν ἀλλ’ ἔτι
[409]	ἐπιστήμην (λήψεται. σοφὸς οὖν οὗτος,	ὥς	μοι δοκεῖ, ἀλλ’ οὐχ ὁ
[393]	ὅταν γέ τινα λέγῃ ῥῆσιν	ὥς	τις ἄλλος ὤν, ἆρ’ οὐ
[407]	ἔφη. Ο δὲ δὴ πλούσιος,	ὥς	φαμεν, οὐδὲν ἔχει τοιοῦτον ἔργον
[406]	πρὸ τοῦ Ἀσκληπιάδαι οὐκ ἐχρῶντο,	ὥς	φασι, πρὶν Ηρόδικον γενέσθαι· Ηρόδικος
[414]	πρότερον μὲν ἤδη πολλαχοῦ γεγονός,	ὥς	φασιν οἱ ποιηταὶ καὶ πεπείκασιν,
[387]	πέτρης, ἀνά τ’ ἀλλήλῃσιν ἔχονται,	ὣς	αἳ τετριγυῖαι ἅμ’ ᾔεσαν. (ταῦτα
[398]	λέγεσθαι οἷς ἄρτι προείπομεν καὶ	ὡσαύτως;	Ἀληθῆ, ἔφη. Καὶ μὴν τήν
[400]	καὶ τὸ εὐάρμοστον καὶ ἀνάρμοστον	ὡσαύτως,	εἴπερ ῥυθμός γε καὶ ἁρμονία
[408]	νοσώδεις μετεχειρίσαντο, καὶ δικασταὶ αὖ	ὡσαύτως	οἱ παντοδαπαῖς φύσεσιν ὡμιληκότες. Καὶ
[397]	καὶ δὴ καὶ ἐν (ῥυθμῷ	ὡσαύτως	παραπλησίῳ τινί; Κομιδῇ μὲν οὖν,
[390]	εἶναι πάντων, ὅταν παρὰ πλεῖαι	ὦσι	τράπεζαι (σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ
[415]	τῇ φύσει προσήκουσαν τιμὴν ἀποδόντες	ὤσουσιν	εἰς δημιουργοὺς ἢ εἰς γεωργούς,
[402]	ἐν μουσικῇ εἶναι ἡ τροφή.	Ωσπερ	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, γραμμάτων
[400]	ῥυθμός γε καὶ ἁρμονία λόγῳ,	ὥσπερ	ἄρτι ἐλέγετο, ἀλλὰ μὴ λόγος
[401]	ἢ πρὸς ἀκοήν τι προσβάλῃ,	ὥσπερ	αὔρα φέρουσα ἀπὸ (χρηστῶν τόπων
[393]	αὐτός· τὰ δὲ μετὰ ταῦτα	ὥσπερ	αὐτὸς ὢν ὁ Χρύσης λέγει
[411]	τῆς ψυχῆς διὰ τῶν ὤτων	ὥσπερ	διὰ χώνης ἃς νυνδὴ ἡμεῖς
[400]	ἔχω λέγειν ἀλλὰ ταῦτα μέν,	ὥσπερ	εἶπον, εἰς Δάμωνα ἀναβεβλήσθω· διελέσθαι
[401]	εἰκόσι τρεφόμενοι ἡμῖν οἱ (φύλακες	ὥσπερ	ἐν κακῇ βοτάνῃ, πολλὰ ἑκάστης
[400]	ἐξ ὧν αἱ βάσεις πλέκονται,	ὥσπερ	ἐν τοῖς φθόγγοις τέτταρα, ὅθεν
[401]	τε καὶ εὐσχήμονος φύσιν, ἵνα	ὥσπερ	ἐν ὑγιεινῷ τόπῳ οἰκοῦντες οἱ
[394]	πολλὰ ὁ αὐτὸς μιμεῖσθαι εὖ	ὥσπερ	ἓν οὐ δυνατός; Οὐ γὰρ
[416]	ἐνδεῖν· φοιτῶντας δὲ εἰς συσσίτια	ὥσπερ	ἐστρατοπεδευμένους κοινῇ ζῆν· χρυσίον δὲ
[411]	χρῆται, βίᾳ δὲ καὶ (ἀγριότητι	ὥσπερ	θηρίον πρὸς πάντα διαπράττεται, καὶ
[404]	τοῖς πολεμικοῖς ἀθληταῖς, οὕς γε	ὥσπερ	κύνας ἀγρύπνους τε ἀνάγκη εἶναι
[405]	διήλθομεν, ῥευμάτων τε καὶ πνευμάτων	ὥσπερ	λίμνας ἐμπιμπλαμένους φύσας τε καὶ
[415]	τε ἔξωθεν ἀπαμύνοιεν, εἰ πολέμιος	ὥσπερ	λύκος ἐπὶ ποίμνην τις ἴοι·
[411]	ἐκτήξῃ τὸν θυμὸν καὶ ἐκτέμῃ	ὥσπερ	νεῦρα ἐκ τῆς ψυχῆς καὶ
[389]	κολάσει ὡς ἐπιτήδευμα εἰσάγοντα πόλεως	ὥσπερ	νεὼς ἀνατρεπτικόν τε καὶ ὀλέθριον.
[410]	μᾶλλον ἢ πρὸς ἰσχύν, οὐχ	ὥσπερ	οἱ ἄλλοι ἀθληταὶ ῥώμης ἕνεκα
[414]	αὐτοὺς ἐτρέφομέν τε καὶ ἐπαιδεύομεν,	ὥσπερ	ὀνείρατα ἐδόκουν ταῦτα πάντα πάσχειν
[392]	ἔοικα διδάσκαλος εἶναι καὶ ἀσαφής·	ὥσπερ	οὖν οἱ ἀδύνατοι λέγειν, οὐ
[394]	ἀλλ’ ὅπῃ ἂν ὁ λόγος	ὥσπερ	πνεῦμα φέρῃ, ταύτῃ ἰτέον. Καὶ
[411]	πρῶτον, εἴ τι θυμοειδὲς εἶχεν,	ὥσπερ	σίδηρον ἐμάλαξεν καὶ χρήσιμον (ἐξ
[394]	μὲν διὰ μιμήσεως ὅλη ἐστίν,	ὥσπερ	σὺ λέγεις, τραγῳδία τε καὶ
[400]	οὗτοι οἱ ῥυθμοί, σὸν ἔργον,	ὥσπερ	τὰς ἁρμονίας, φράσαι. Ἀλλὰ μὰ
[413]	γοητείας ἅμιλλαν ποιητέον, καὶ θεατέον	ὥσπερ	τοὺς πώλους ἐπὶ τοὺς ψόφους
[403]	μὲν καὶ συνεῖναι καὶ ἅπτεσθαι	ὥσπερ	ὑέος παιδικῶν ἐραστήν, τῶν καλῶν
[394]	πολλῶν ἐφαπτόμενος πάντων ἀποτυγχάνοι ἄν,	ὥστ’	εἶναί που ἐλλόγιμος; Τί δ’
[391]	τεθραμμένος, τοσαύτης ἦν ταραχῆς πλέως,	ὥστ’	ἔχειν ἐν αὑτῷ νοσήματε δύο
[395]	κατακεκερματίσθαι ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις,	ὥστε	ἀδύνατος εἶναι πολλὰ καλῶς μιμεῖσθαι
[402]	κατὰ τὸ σῶμα, ὑπομείνειεν ἂν	ὥστε	ἐθέλειν (ἀσπάζεσθαι. Μανθάνω, ἦν δ’
[405]	δὲ διεξόδους διεξελθὼν ἀποστραφῆναι λυγιζόμενος,	ὥστε	μὴ παρασχεῖν δίκην, καὶ ταῦτα
[390]	οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ηραν,	ὥστε	μηδ’ εἰς τὸ δωμάτιον ἐθέλειν
[410]	γυμναστικὴν διώκων, ἐὰν ἐθέλῃ, αἱρήσει,	ὥστε	μηδὲν ἰατρικῆς δεῖσθαι ὅτι μὴ
[409]	πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι,	ὥστε	ὀξέως ἀφ’ αὑτῆς τεκμαίρεσθαι τὰ
[407]	καὶ αἰτιωμένη ἐκ φιλοσοφίας ἐγγίγνεσθαι,	ὥστε,	ὅπῃ ταύτῃ ἀρετὴ ἀσκεῖται καὶ
[397]	οὐδὲν ἑαυτοῦ ἀνάξιον οἰήσεται εἶναι,	ὥστε	πάντα ἐπιχειρήσει μιμεῖσθαι σπουδῇ τε
[390]	οὐδ’ ὁμολογήσομεν οὕτω φιλοχρήματον εἶναι,	ὥστε	παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος δῶρα λαβεῖν,
[416]	οὕτω τρέφειν κύνας ἐπικούρους ποιμνίων,	ὥστε	ὑπὸ ἀκολασίας ἢ λιμοῦ ἤ
[388]	θεῶν τολμῆσαι οὕτως ἀνομοίως μιμήσασθαι,	ὥστε	ὢ πόποι, φάναι, ἦ φίλον
[411]	καταχεῖν τῆς ψυχῆς διὰ τῶν	ὤτων	ὥσπερ διὰ χώνης ἃς νυνδὴ
[389]	πολεμίων ἢ πολιτῶν ἕνεκα ἐπ’	ὠφελίᾳ	τῆς πόλεως, τοῖς δὲ ἄλλοις
[398]	ἀηδεστέρῳ ποιητῇ (χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ	ὠφελίας	ἕνεκα, ὃς ἡμῖν τὴν τοῦ
[386]	οὔτε ἀληθῆ (ἂν λέγοντας οὔτε	ὠφέλιμα	τοῖς μέλλουσιν μαχίμοις ἔσεσθαι. Δεῖ
[401]	οἰκοῦντες οἱ νέοι ἀπὸ παντὸς	ὠφελῶνται,	ὁπόθεν ἂν αὐτοῖς ἀπὸ τῶν
[387]	δὲ κατὰ χθονός, ἠΰτε καπνός,	ᾤχετο	τετριγυῖα καὶ ὡς δ’ ὅτε

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 15/02/2006