Pages |
[388] |
πολλοὺς
ἐπὶ
σμικροῖσιν
παθήμασιν
θρήνους
|
ἂν |
ᾄδοι
καὶ
ὀδυρμούς.
(Ἀληθέστατα,
ἔφη, |
[401] |
ἢ
μὴ
καλῶς
φύντων
ὀξύτατ’
|
ἂν |
αἰσθάνοιτο
ὁ
ἐκεῖ
τραφεὶς
ὡς |
[412] |
πάρεργον,
ἀλλ’
ἐπ’
ἐκείνω,
~ὅπως
|
(ἂν |
ἀλλήλοιν
συναρμοσθῆτον
ἐπιτεινομένω
καὶ
ἀνιεμένω |
[401] |
καταδεχόμενος
εἰς
τὴν
ψυχὴν
τρέφοιτ’
|
ἂν |
ἀπ’
αὐτῶν
~καὶ
(γίγνοιτο
καλός |
[404] |
πᾶσι
(ῥυθμοῖς
πεποιημένῃ
ἀπεικάζοντες
ὀρθῶς
|
ἂν |
ἀπεικάζοιμεν.
Πῶς
γὰρ
οὔ;
Οὐκοῦν |
[415] |
δ’
ὅτε
ἐκ
χρυσοῦ
γεννηθείη
|
ἂν |
ἀργυροῦν
καὶ
ἐξ
ἀργύρου
χρυσοῦν |
[411] |
Κομιδῇ
μὲν
οὖν.
Τί
δὲ
|
ἂν |
αὖ
γυμναστικῇ
πολλὰ
πονῇ
καὶ |
[415] |
δημιουργοὺς
ἢ
εἰς
γεωργούς,
καὶ
|
ἂν |
αὖ
ἐκ
τούτων
τις
ὑπόχρυσος |
[402] |
ἐμφαίνοιντο,
οὐ
πρότερον
γνωσόμεθα,
πρὶν
|
ἂν |
αὐτὰ
γνῶμεν,
ἀλλ’
ἔστιν
τῆς |
[408] |
σώματι
σῶμα
θεραπεύουσιν
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
αὐτὰ
ἐνεχώρει
κακὰ
εἶναί
ποτε |
[394] |
αὐτοῦ
τοῦ
ποιητοῦ
εὕροις
δ’
|
ἂν |
αὐτὴν
μάλιστά
που
ἐν
διθυράμβοις |
[415] |
τοῦτο
μὲν
δὴ
ἕξει
ὅπῃ
|
ἂν |
αὐτὸ
ἡ
φήμη
ἀγάγῃ·
ἡμεῖς |
[415] |
μηχανήν;
(Οὐδαμῶς,
ἔφη,
ὅπως
γ’
|
ἂν |
αὐτοὶ
οὗτοι·
ὅπως
μεντἂν
οἱ |
[401] |
νέοι
ἀπὸ
παντὸς
ὠφελῶνται,
ὁπόθεν
|
ἂν |
αὐτοῖς
ἀπὸ
τῶν
καλῶν
ἔργων |
[397] |
ἴσως,
ἦν
δ’
ἐγώ,
οὐκ
|
ἂν |
αὐτὸν
ἁρμόττειν
φαίης
τῇ
(ἡμετέρᾳ |
[402] |
ἐλθόντος
δὲ
τοῦ
λόγου
ἀσπάζοιτ’
|
ἂν |
αὐτὸν
γνωρίζων
δι’
οἰκειότητα
μάλιστα |
[398] |
τὰ
ποιήματα
βουλόμενος
ἐπιδείξασθαι,
προσκυνοῖμεν
|
ἂν |
αὐτὸν
ὡς
ἱερὸν
καὶ
θαυμαστὸν |
[395] |
τοῦτο
φέρει,
οὐδὲν
δὴ
δέοι
|
ἂν |
αὐτοὺς
ἄλλο
πράττειν
οὐδὲ
μιμεῖσθαι· |
[393] |
ἑαυτὸν
ἀποκρύπτοιτο
ὁ
ποιητής,
πᾶσα
|
(ἂν |
αὐτῷ
ἄνευ
μιμήσεως
ἡ
ποίησίς |
[386] |
δεδιέναι;
(ἢ
ἡγῇ
τινά
ποτ’
|
ἂν |
γενέσθαι
ἀνδρεῖον
ἔχοντα
ἐν
αὑτῷ |
[408] |
ἔφη.
Ιατροὶ
μέν,
εἶπον,
δεινότατοι
|
ἂν |
γένοιντο,
εἰ
ἐκ
παίδων
ἀρξάμενοι |
[409] |
ἀρετήν
τε
καὶ
αὑτὴν
οὔποτ’
|
ἂν |
γνοίη,
ἀρετὴ
δὲ
φύσεως
παιδευομένης |
[410] |
διατίθενται
αὐτὴν
τὴν
διάνοιαν
οἳ
|
ἂν |
γυμναστικῇ
μὲν
διὰ
βίου
ὁμιλήσωσιν, |
[391] |
παῖδά
τε
καὶ
ἥρω
τολμῆσαι
|
ἂν |
δεινὰ
καὶ
ἀσεβῆ
ἐργάσασθαι,
οἷα |
[391] |
παῖδά
τε
καὶ
ἥρω
τολμῆσαι
|
ἂν |
δεινὰ
καὶ
ἀσεβῆ
ἐργάσασθαι,
παῖδά |
[387] |
τοὺς
ἄλλους
ποιητὰς
μὴ
χαλεπαίνειν
|
ἂν |
διαγράφωμεν,
οὐχ
ὡς
οὐ
ποιητικὰ |
[396] |
τε
καὶ
διηγήσεως
ἐν
ᾧ
|
ἂν |
διηγοῖτο
ὁ
τῷ
ὄντι
καλὸς |
[388] |
καταγελῷεν
ὡς
ἀναξίως
λεγομένων,
σχολῇ
|
ἂν |
ἑαυτόν
γέ
τις
ἄνθρωπον
ὄντα |
[412] |
ἂν
μή,
μηδενὶ
τρόπῳ
πρᾶξαι
|
ἂν |
ἐθέλειν.
Επιτήδειοι
γάρ,
ἔφη.
Δοκεῖ |
[416] |
τὴν
μεγίστην
τῆς
εὐλαβείας
παρεσκευασμένοι
|
ἂν |
εἶεν,
εἰ
τῷ
ὄντι
καλῶς |
[400] |
τε
καὶ
μέλει.
οἵτινες
δ’
|
ἂν |
εἶεν
οὗτοι
οἱ
ῥυθμοί,
σὸν |
[412] |
παιδείας
τε
καὶ
τροφῆς
οὗτοι
|
ἂν |
εἶεν.
χορείας
γὰρ
τί
ἄν |
[402] |
τοῦ
αὐτοῦ
μετέχοντα
τύπου,
τοῦτ’
|
ἂν |
εἴη
κάλλιστον
θέαμα
τῷ
δυναμένῳ |
[410] |
καὶ
ὀρθῶς
μὲν
τραφὲν
ἀνδρεῖον
|
ἂν |
εἴη,
μᾶλλον
δ’
ἐπιταθὲν
τοῦ |
[404] |
μόνον
ὀπτοῖς,
ἃ
δὴ
μάλιστ’
|
ἂν |
εἴη
στρατιώταις
εὔπορα·
πανταχοῦ
γὰρ |
[404] |
ἡ
βελτίστη
γυμναστικὴ
ἀδελφή
τις
|
ἂν |
εἴη
τῆς
ἁπλῆς
μουσικῆς
ἣν |
[404] |
τῶνδε
τῶν
ἀσκητῶν
ἕξις
προσήκουσ’
|
ἂν |
εἴη
τούτοις;
Ισως.
Ἀλλ’
ἦν |
[400] |
ὅθεν
αἱ
πᾶσαι
ἁρμονίαι,
τεθεαμένος
|
ἂν |
εἴποιμι·
ποῖα
δὲ
ὁποίου
βίου |
[411] |
ἤδη
τήκει
καὶ
λείβει,
ἕως
|
ἂν |
ἐκτήξῃ
τὸν
θυμὸν
καὶ
ἐκτέμῃ |
[387] |
καταλάβῃ.
Πολύ
γε.
Ορθῶς
ἄρ’
|
ἂν |
ἐξαιροῖμεν
τοὺς
θρήνους
τῶν
ὀνομαστῶν |
[394] |
ὅτι
εἷς
ἕκαστος
ἓν
μὲν
|
ἂν |
ἐπιτήδευμα
καλῶς
ἐπιτηδεύοι,
πολλὰ
δ’ |
[402] |
εἰ
δὲ
ἀσύμφωνος
εἴη,
οὐκ
|
ἂν |
ἐρῴη.
Οὐκ
ἄν,
εἴ
γέ |
[398] |
Αρ’
οὖν
οὐ
πᾶς
ἤδη
|
ἂν |
εὕροι
ἃ
ἡμῖν
λεκτέον
περὶ |
[415] |
τοῦτο,
ἦν
δ’
ἐγώ,
εὖ
|
ἂν |
ἔχοι
πρὸς
τὸ
μᾶλλον
αὐτοὺς |
[410] |
τὸ
ἥμερον
οὐχ
ἡ
φιλόσοφος
|
ἂν |
ἔχοι
φύσις,
καὶ
μᾶλλον
μὲν |
[396] |
αὖ
ἀνόμοιον
τούτῳ
εἶδος,
οὗ
|
ἂν |
ἔχοιτο
ἀεὶ
καὶ
ἐν
ᾧ |
[412] |
τὸ
δὴ
μετὰ
τοῦτο
τί
|
ἂν |
ἡμῖν
διαιρετέον
εἴη;
ἆρ’
οὐκ |
[399] |
ἑπόμενον
γὰρ
δὴ
ταῖς
ἁρμονίαις
|
ἂν |
ἡμῖν
εἴη
τὸ
περὶ
ῥυθμούς, |
[417] |
καὶ
οὕτω
μὲν
σῴζοιντό
τ’
|
ἂν |
καὶ
σῴζοιεν
τὴν
πόλιν·
ὁπότε |
[415] |
ὅθεν
τούς
τε
(ἔνδον
μάλιστ’
|
ἂν |
κατέχοιεν,
εἴ
τις
μὴ
ἐθέλοι |
[386] |
μᾶλλον
ἐπαινεῖν,
ὡς
οὔτε
ἀληθῆ
|
(ἂν |
λέγοντας
οὔτε
ὠφέλιμα
τοῖς
μέλλουσιν |
[412] |
Ἀνάγκη.
Καὶ
μὴν
τοῦτό
γ’
|
ἂν |
μάλιστα
φιλοῖ,
ᾧ
συμφέρειν
ἡγοῖτο |
[413] |
κἂν
σὺ
φαίης
εἶναι
οἳ
|
ἂν |
μεταδοξάσωσιν
ἢ
ὑφ’
ἡδονῆς
κηληθέντες |
[412] |
πάσῃ
προθυμίᾳ
ποιεῖν,
ὃ
δ’
|
ἂν |
μή,
μηδενὶ
τρόπῳ
πρᾶξαι
ἂν |
[416] |
οὐσίαν
κεκτημένον
μηδεμίαν
μηδένα
ἰδίαν,
|
ἂν |
μὴ
πᾶσα
ἀνάγκη·
ἔπειτα
οἴκησιν |
[399] |
ἐν
πάσῃ
βιαίῳ
ἐργασίᾳ
πρεπόντως
|
ἂν |
μιμήσαιτο
φθόγγους
τε
καὶ
προσῳδίας, |
[393] |
ὡς
Ομηρος,
οἶσθ’
ὅτι
οὐκ
|
ἂν |
μίμησις
ἦν
ἀλλὰ
ἁπλῆ
διήγησις. |
[394] |
ἔγωγέ
πω
οἶδα,
ἀλλ’
ὅπῃ
|
ἂν |
ὁ
λόγος
ὥσπερ
πνεῦμα
φέρῃ, |
[413] |
Τοὺς
τοίνυν
βιασθέντας
λέγω
οὓς
|
ἂν |
ὀδύνη
τις
ἢ
ἀλγηδὼν
μεταδοξάσαι |
[402] |
τὰ
δ’
αἰσχρὰ
ψέγοι
τ’
|
ἂν |
ὀρθῶς
καὶ
μισοῖ
ἔτι
νέος |
[398] |
θαυμαστὸν
καὶ
ἡδύν,
εἴποιμεν
δ’
|
ἂν |
ὅτι
οὐκ
ἔστιν
τοιοῦτος
ἀνὴρ |
[414] |
δόγμασιν;
Εμοιγε
δοκεῖ,
ἔφη.
Τίς
|
ἂν |
οὖν
ἡμῖν,
ἦν
δ’
ἐγώ, |
[415] |
τοῦτον
οὖν
τὸν
μῦθον
ὅπως
|
ἂν |
πεισθεῖεν,
ἔχεις
τινὰ
μηχανήν;
(Οὐδαμῶς, |
[398] |
παιδεύειν.
Καὶ
μάλ’
ἔφη,
οὕτως
|
ἂν |
ποιοῖμεν,
εἰ
ἐφ’
ἡμῖν
εἴη. |
[403] |
ὑφηγησαίμεθα,
ἵνα
μὴ
μακρολογῶμεν,
ὀρθῶς
|
ἂν |
ποιοῖμεν;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Μέθης |
[393] |
τὴν
αὑτοῦ
λέξιν
ἑκάστῳ
ὃν
|
ἂν |
προείπῃ
ὡς
ἐροῦντα;
Φήσομεν·
τί |
[412] |
ἄλλων
φυλάκων
τοιούτους
ἄνδρας,
οἳ
|
ἂν |
σκοποῦσιν
ἡμῖν
μάλιστα
φαίνωνται
παρὰ |
[402] |
(Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὅτου
|
ἂν |
συμπίπτῃ
ἔν
τε
τῇ
ψυχῇ |
[402] |
παιδευτέον
εἶναι
τοὺς
φύλακας,
πρὶν
|
ἂν |
τὰ
τῆς
σωφροσύνης
εἴδη
καὶ |
[413] |
δόγματος,
τοῦτο
ὡς
ποιητέον
ὃ
|
ἂν |
τῇ
πόλει
ἀεὶ
δοκῶσι
βέλτιστον |
[412] |
πάντα
τὸν
(βίον,
ὃ
μὲν
|
ἂν |
τῇ
πόλει
ἡγήσωνται
συμφέρειν,
πάσῃ |
[410] |
τό
γε
ἄγριον
τὸ
θυμοειδὲς
|
ἂν |
τῆς
φύσεως
παρέχοιτο,
καὶ
ὀρθῶς |
[391] |
θεῶν
ὀλοώτατε
πάντων·
ἦ
σ’
|
ἂν |
τισαίμην,
εἴ
μοι
δύναμίς
γε |
[410] |
μὴ
ἅψωνται;
ἢ
αὖ
ὅσοι
|
ἂν |
τοὐναντίον
διατεθῶσιν;
Τίνος
δέ,
ἦ |
[393] |
ὅτι
οὐκ
αὖ
μανθάνεις,
ὅπως
|
ἂν |
τοῦτο
γένοιτο
ἐγὼ
φράσω.
εἰ |
[398] |
καὶ
ἐρίῳ
στέψαντες,
αὐτοὶ
δ’
|
ἂν |
τῷ
αὐστηροτέρῳ
καὶ
ἀηδεστέρῳ
ποιητῇ |
[415] |
πάντες
τὸ
μὲν
πολὺ
ὁμοίους
|
ἂν |
ὑμῖν
αὐτοῖς
γεννῷτε,
(ἔστι
δ’ |
[412] |
τῇ
ψυχῇ
προσφέροντα,
τοῦτον
ὀρθότατ’
|
ἂν |
φαῖμεν
εἶναι
τελέως
μουσικώτατον
καὶ |
[397] |
ὁ
μὴ
τοιοῦτος
αὖ,
ὅσῳ
|
ἂν |
φαυλότερος
ᾖ,
πάντα
τε
μᾶλλον |
[403] |
μὲν
γὰρ
οὐ
φαίνεται,
ὃ
|
ἂν |
χρηστὸν
ᾖ
σῶμα,
τοῦτο
τῇ |
[393] |
ἀλλὰ
ἁπλῆ
διήγησις.
εἶχε
δ’
|
ἂν |
ὧδε
πως
φράσω
δὲ
ἄνευ |
[413] |
πᾶσι
τούτοις
παρέχων,
οἷος
δὴ
|
ἂν |
ὢν
καὶ
ἑαυτῷ
καὶ
πόλει |
[402] |
τι
κατὰ
τὸ
σῶμα,
ὑπομείνειεν
|
ἂν |
ὥστε
ἐθέλειν
(ἀσπάζεσθαι.
Μανθάνω,
ἦν |