Pages |
[393] |
οἶσθ’
ὅτι
οὐκ
ἂν
μίμησις
|
ἦν |
ἀλλὰ
ἁπλῆ
διήγησις.
εἶχε
δ’ |
[414] |
Ποῖόν
τι;
ἔφη.
Μηδὲν
καινόν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἀλλὰ
Φοινικικόν
τι, |
[410] |
Ἀλλὰ
τί
μήν;
ἔφη.
Κινδυνεύουσιν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἀμφότερα
τῆς
ψυχῆς |
[386] |
Δεῖ
μέντοι,
ἔφη.
Εξαλείψομεν
ἄρα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἀπὸ
τοῦδε
τοῦ |
[404] |
ἀσκηταί;
Ορῶ.
Κομψοτέρας
δή
τινος,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἀσκήσεως
δεῖ
τοῖς |
[398] |
καὶ
τοιαῦταί
τινες.
Οὐκοῦν
αὗται,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἀφαιρετέαι;
ἄχρηστοι
γὰρ |
[402] |
εἶναι
ἡ
τροφή.
Ωσπερ
ἄρα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
γραμμάτων
πέρι
τότε |
[392] |
μανθάνω
ὅτι
λέγεις.
(Ἀλλὰ
μέντοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
δεῖ
γε·
ἴσως |
[405] |
ἔτι
αἴσχιον.
Τὸ
δὲ
ἰατρικῆς,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
δεῖσθαι
ὅτι
μὴ |
[410] |
πέφανται.
Οἱ
δὲ
δὴ
νέοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
δῆλον
ὅτι
εὐλαβήσονταί |
[391] |
τὰ
τοιαῦτα.
Οκνῶ
δέ
γε,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
δι’
Ομηρον
λέγειν |
[414] |
μὴ
τοιοῦτον
ἀποκριτέον.
τοιαύτη
τις,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
δοκεῖ
μοι,
ὦ |
[410] |
αὖ
μαλακίας
τε
καὶ
ἡμερότητος,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ
Εγωγε,
ἔφη·
ὅτι |
[387] |
καὶ
τὰ
πρότερα.
Σκόπει
δή,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
εἰ
ὀρθῶς
ἐξαιρήσομεν |
[415] |
ᾐσχύνου
τὸ
ψεῦδος
λέγειν.
~(Πάνυ,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
εἰκότως·
ἀλλ’
ὅμως |
[397] |
ἔφη,
καὶ
τοῦτο.
Ταῦτα
τοίνυν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἔλεγον
τὰ
δύο |
[411] |
ἔφη.
Καὶ
ἐὰν
μέν
γε,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἐξ
ἀρχῆς
φύσει |
[392] |
ἔτι
δέομαι
σαφέστερον
μαθεῖν.
Γελοῖος,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἔοικα
διδάσκαλος
εἶναι |
[415] |
οἱ
ὕστερον.
Ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
εὖ
ἂν
ἔχοι |
[392] |
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Τί
οὖν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἡμῖν
ἔτι
λοιπὸν |
[394] |
πόλιν,
εἴτε
καὶ
οὔ.
Ισως,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ἴσως
δὲ
καὶ |
[399] |
δ’
ὅς.
Λύρα
δή
σοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
κιθάρα
λείπεται |
[414] |
ὀκνοῦντι
λέγειν.
Δόξω
δέ
σοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
μάλ’
εἰκότως |
[400] |
οὐκ
ἔχω.
(Ἀλλὰ
ταῦτα
μέν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
μετὰ
Δάμωνος |
[400] |
δ’
ὁ
τρόπος
τῆς
λέξεως,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
ὁ
λόγος; |
[407] |
Πολιτικόν,
ἔφη,
λέγεις
Ἀσκληπιόν.
Δῆλον,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
καὶ
οἱ
παῖδες |
[403] |
ὑφέξοντα.
Οὕτως,
ἔφη.
Αρ’
οὖν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
σοὶ
φαίνεται |
[413] |
ταῦτα
τηρητέον.
Ορθῶς,
ἔφη.
Οὐκοῦν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καὶ
τρίτου
εἴδους |
[399] |
λόγος
ἡμῖν
σημαίνει.
(Οὐδέν
γε,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καινὸν
ποιοῦμεν,
ὦ |
[408] |
ἔφη,
λέγεις
Ἀσκληπιοῦ
παῖδας.
Πρέπει,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καίτοι
ἀπειθοῦντές
γε |
[406] |
αἰσθανόμεθα.
Πῶς;
ἔφη.
(Τέκτων
μέν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
κάμνων
ἀξιοῖ
παρὰ |
[390] |
ἐπιτήδειον.
(Ἀλλ’
εἴ
πού
τινες,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
καρτερίαι
πρὸς
ἅπαντα |
[413] |
Οὐδὲ
νῦν,
ἔφη,
μανθάνω.
Τραγικῶς,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
κινδυνεύω
λέγειν.
κλαπέντας |
[396] |
μήτε
μαινομένοις
ἀφομοιοῦσθαι.
Εἰ
ἄρα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
μανθάνω
ἃ
σὺ |
[396] |
ταῦτα;
Ο
μέν
μοι
δοκεῖ,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
μέτριος
ἀνήρ,
ἐπειδὰν |
[391] |
Ορθῶς,
ἔφη,
λέγεις.
Μὴ
τοίνυν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
μηδὲ
τάδε
πειθώμεθα |
[414] |
ἔφη.
Τίς
ἂν
οὖν
ἡμῖν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
μηχανὴ
γένοιτο
τῶν |
[397] |
εἶναι
τοῦ
τοιούτου
ῥήτορος.
~(Οὐκοῦν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὁ
μὴ
τοιοῦτος |
[409] |
τοιοῦτος
δικαστής.
Καὶ
ἀγαθός
γε,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὃ
σὺ
ἠρώτας· |
[402] |
ἂν
ὥστε
ἐθέλειν
(ἀσπάζεσθαι.
Μανθάνω,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
ὅτι
ἔστιν
σοι |
[407] |
πρέπειν
οὕτω
ἰατρικῇ
χρῆσθαι.
~(Αρα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὅτι
ἦν
τι |
[394] |
γίγνεται.
Μανθάνω,
ἔφη.
Μάνθανε
τοίνυν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὅτι
ταύτης
αὖ |
[402] |
μελέτης;
Πολλὴ
ἀνάγκη,
ἔφη.
(Οὐκοῦν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὅτου
ἂν
συμπίπτῃ |
[409] |
γε
αὐτὸ
πάσχουσι.
Τῷ
τοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
οὐ
νέον
ἀλλὰ |
[407] |
δὴ
λέγεταί
γε.
Φωκυλίδου
γάρ,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
οὐκ
ἀκούεις
πῶς |
[397] |
ὄχλῳ.
Ηδιστος
γάρ.
Ἀλλ’
ἴσως,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
οὐκ
ἂν
αὐτὸν |
[416] |
λέγεις
διαφέρειν
ἐκείνου;
Εγώ
σοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
πειράσομαι
εἰπεῖν.
δεινότατον |
[399] |
νυνδὴ
ἐγὼ
ἔλεγον.
Οὐκ
ἄρα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
πολυχορδίας
γε
οὐδὲ |
[397] |
Ἀνάγκη,
ἔφη.
(Τί
οὖν
ποιήσομεν;
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
πότερον
εἰς
τὴν |
[398] |
λέγειν·
ὑποπτεύω
μέντοι.
Πάντως
δήπου,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
πρῶτον
μὲν
τόδε |
[415] |
ἔφη,
δοκεῖς
μοι
λέγειν.
Ναί,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
στρατιωτικάς
γε,
ἀλλ’ |
[408] |
Αν
εἴπῃς,
ἔφη.
Ἀλλὰ
πειράσομαι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
σὺ
μέντοι
οὐχ |
[404] |
Πῇ
δή;
Καὶ
παρ’
Ομήρου,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τά
γε
τοιαῦτα |
[410] |
ὡς
κάλλιον
αὐτοῖς.
Καὶ
μήν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τό
γε
ἄγριον |
[412] |
δ’
ὅς,
οὐ
χαλεπά.
Εἶεν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
τὸ
δὴ
μετὰ |
[398] |
δοκεῖ,
ἔφη.
(Οὐκοῦν
μετὰ
τοῦτο,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τὸ
περὶ
ᾠδῆς |
[386] |
(Τὰ
μὲν
δὴ
περὶ
θεούς,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τοιαῦτ’
ἄττα,
ὡς |
[409] |
οὖν,
ἔφη,
ἀληθῆ.
Οὐ
τοίνυν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τοιοῦτον
χρὴ
τὸν |
[406] |
πολλούς.
Πῇ
δή;
ἔφη.
Μακρόν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τὸν
θάνατον
αὑτῷ |
[406] |
τῆς
τέχνης
ἠνέγκατο.
(Οἷον
εἰκός,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τὸν
μὴ
εἰδότα |
[405] |
ἔφη,
αἴσχιστον.
Η
δοκεῖ
σοι,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
τούτου
αἴσχιον
εἶναι |
[404] |
ἂν
εἴη
τούτοις;
Ισως.
Ἀλλ’
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὑπνώδης
αὕτη
γέ |
[417] |
πόλις.
τούτων
οὖν
πάντων
ἕνεκα,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
φῶμεν
οὕτω
δεῖν |
[396] |
μιμητέον.
Ἀληθέστατα,
ἔφη.
Τί
δέ;
|
ἦν |
δ’
ἐγώ·
χαλκεύοντας
ἤ
τι |
[410] |
ἦ
δ’
ὅς.
Αρ’
οὖν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων,
καὶ |
[401] |
κάλλιστα
οὕτω
τραφεῖεν.
Αρ’
οὖν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὦ
Γλαύκων,
τούτων |
[394] |
δάκρυα
τοῖς
ἐκείνου
βέλεσιν.
οὕτως,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὦ
ἑταῖρε,
ἄνευ |
[395] |
δ’
ὅς.
Οὐ
δὴ
ἐπιτρέψομεν,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὧν
φαμὲν
κήδεσθαι |
[405] |
καὶ
ἄτοπα
νοσημάτων
ὀνόματα.
Οἷα,
|
ἦν |
δ’
ἐγώ,
ὡς
οἶμαι,
οὐκ |
[406] |
οὔτε
ἰάσασθαι
οἶμαι
οἷός
τ’
|
ἦν |
ἑαυτόν,
ἐν
ἀσχολίᾳ
τε
πάντων |
[405] |
δ’
ἐγώ,
ὡς
οἶμαι,
οὐκ
|
ἦν |
ἐπ’
Ἀσκληπιοῦ.
(τεκμαίρομαι
δέ,
ὅτι |
[408] |
αἰσχροκερδής·
εἰ
δ’
αἰσχροκερδής,
οὐκ
|
ἦν |
θεοῦ.
Ορθότατα,
ἦ
δ’
ὅς, |
[391] |
ἀπειθῶς
εἶχεν
καὶ
μάχεσθαι
ἕτοιμος
|
ἦν, |
καὶ
αὖ
τὰς
τοῦ
ἑτέρου |
[394] |
Ἀλλὰ
μέμνημαι.
(Τοῦτο
τοίνυν
αὐτὸ
|
ἦν |
ὃ
ἔλεγον,
ὅτι
χρείη
διομολογήσασθαι |
[408] |
ἀμφότερα,
ἀλλ’
εἰ
μὲν
θεοῦ
|
ἦν, |
οὐκ
ἦν,
φήσομεν,
αἰσχροκερδής·
εἰ |
[407] |
οἱ
παῖδες
αὐτοῦ,
ὅτι
τοιοῦτος
|
ἦν, |
~(οὐχ
ὁρᾷς
ὡς
καὶ
ἐν |
[391] |
τῷ
σοφωτάτῳ
Χείρωνι
τεθραμμένος,
τοσαύτης
|
ἦν |
ταραχῆς
πλέως,
ὥστ’
ἔχειν
ἐν |
[407] |
~(Αρα,
ἦν
δ’
ἐγώ,
ὅτι
|
ἦν |
τι
αὐτῷ
ἔργον,
ὃ
εἰ |
[408] |
εἰ
μὲν
θεοῦ
ἦν,
οὐκ
|
ἦν, |
φήσομεν,
αἰσχροκερδής·
εἰ
δ’
αἰσχροκερδής, |