Alphabétiquement     [«   »]
καθίστανται 1
καθιστάντες 1
καθιστᾶσιν 1
καὶ 596
Καὶ 50
καί 5
καινὰ 1
Fréquences     [«    »]
144 δ
131
177 τε
596 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, La République, livre III

καὶ


Pages
[397]   σπουδῇ τε καὶ ἐναντίον πολλῶν,  καὶ   νυνδὴ ἐλέγομεν, βροντάς τε
[407]   πότερον μελετητέον τοῦτο τῷ πλουσίῳ  (καὶ   ἀβίωτον τῷ μὴ μελετῶντι,
[401]   ἐναντία τοῦ ἐναντίου, σώφρονός τε  καὶ   ἀγαθοῦ ἤθους, ἀδελφά τε καὶ
[409]   (αὖ φαίνεται, ἀπιστῶν παρὰ καιρὸν  καὶ   ἀγνοῶν ὑγιὲς ἦθος, ἅτε οὐκ
[411]   οὐδὲν ἔτι χρῆται, βίᾳ δὲ  καὶ   (ἀγριότητι ὥσπερ θηρίον πρὸς πάντα
[411]   γε. Τοῦ δὲ ἀναρμόστου δειλὴ  καὶ   ἄγροικος; Καὶ μάλα. Οὐκοῦν ὅταν
[413]   πόνους γε αὖ καὶ ἀλγηδόνας  καὶ   ἀγῶνας αὐτοῖς θετέον, ἐν οἷς
[398]   αὐτοὶ δ’ ἂν τῷ αὐστηροτέρῳ  καὶ   ἀηδεστέρῳ ποιητῇ (χρῴμεθα καὶ μυθολόγῳ
[386]   καὶ τὸ (οἰκία δὲ θνητοῖσι  καὶ   ἀθανάτοισι φανείη σμερδαλέ’ εὐρώεντα, τά
[388]   ὁρῶμαι, ἐμὸν δ’ ὀλοφύρεται ἦτορ·  καὶ   αἲ αἲ ἐγών, τέ
[416]   εἰπεῖν. δεινότατον γάρ που πάντων  καὶ   αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτους γε καὶ
[405]   μέλλει; Τῆς δὲ κακῆς τε  καὶ   αἰσχρᾶς παιδείας ἐν πόλει ἆρα
[395]   κακηγοροῦντάς τε καὶ κωμῳδοῦντας ἀλλήλους  καὶ   αἰσχρολογοῦντας, ~μεθύοντας (καὶ νήφοντας,
[407]   ἀεὶ διατάσεις καὶ ἰλίγγους ὑποπτεύουσα  καὶ   αἰτιωμένη ἐκ φιλοσοφίας ἐγγίγνεσθαι, ὥστε,
[409]   σῶμα νόσους· ἀλλ’ ἄπειρον αὐτὴν  καὶ   ἀκέραιον δεῖ κακῶν ἠθῶν νέαν
[414]   ~καὶ ἐν ἀνδράσι βασανι (ζόμενον  καὶ   ἀκήρατον ἐκβαίνοντα καταστατέον ἄρχοντα τῆς
[403]   ~(Οὐδαμῶς. Τί δέ; ὕβρει τε  καὶ   ἀκολασίᾳ; Πάντων μάλιστα. Μείζω δέ
[401]   καὶ διακωλυτέον τὸ κακόηθες τοῦτο  καὶ   ἀκόλαστον καὶ ἀνελεύθερον καὶ ἄσχημον
[408]   πιόντες, νοσώδη δὲ φύσει τε  καὶ   ἀκόλαστον οὔτε αὐτοῖς οὔτε τοῖς
[404]   καὶ ὅτι μάλιστα ὀξὺ ὁρᾶν  καὶ   ἀκούειν καὶ πολλὰς μεταβολὰς ἐν
[390]   ὑπὸ ἐλλογίμων ἀνδρῶν, θεατέον τε  καὶ   ἀκουστέον, οἷον καὶ τὸ στῆθος
[413]   Ναί. Καὶ πόνους γε αὖ  καὶ   ἀλγηδόνας καὶ ἀγῶνας αὐτοῖς θετέον,
[389]   οὖν δὴ (ἀποδεκτέον. Ἀλλὰ μὴν  καὶ   ἀλήθειάν γε περὶ πολλοῦ ποιητέον.
[395]   μιμήματε ἄρτι τούτω ἐκάλεις; Εγωγε·  καὶ   ἀληθῆ γε λέγεις, ὅτι οὐ
[387]   τε καὶ Στύγας καὶ (ἐνέρους  καὶ   ἀλίβαντας, καὶ ἄλλα ὅσα τούτου
[396]   ~μεθύοντας (καὶ νήφοντας,  καὶ   ἄλλα ὅσα οἱ τοιοῦτοι καὶ
[387]   Στύγας καὶ (ἐνέρους καὶ ἀλίβαντας,  καὶ   ἄλλα ὅσα τούτου τοῦ τύπου
[415]   μᾶλλον αὐτοὺς τῆς πόλεώς τε  καὶ   ἀλλήλων κήδεσθαι· σχεδὸν γάρ τι
[399]   καὶ καρτερούντως ἀμυνομένου τὴν τύχην·  καὶ   ἄλλην αὖ ἐν εἰρηνικῇ τε
[400]   ἀνελευθερίας καὶ ὕβρεως μανίας  καὶ   ἄλλης κακίας πρέπουσαι βάσεις, καὶ
[394]   τῶν ἐπῶν ποιήσει, πολλαχοῦ δὲ  καὶ   ἄλλοθι, εἴ μοι μανθάνεις. Ἀλλὰ
[409]   ἀμαθέστερος δοκεῖ εἶναι αὑτῷ τε  καὶ   ἄλλοις. Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη,
[391]   ταῦτά γε κατὰ Ἀχιλλέως φάναι  καὶ   ἄλλων λεγόντων πείθεσθαι, καὶ αὖ
[405]   ἀξίων ἕνεκα, ἀγνοῶν ὅσῳ κάλλιον  καὶ   ἄμεινον τὸ παρασκευάζειν τὸν βίον
[411]   δὴ οἶμαι τοιοῦτος γίγνεται  καὶ   ἄμουσος, καὶ πειθοῖ μὲν διὰ
[414]   ἐν εἰσι βουλεύεσθαί τε  καὶ   ἀμύνειν αὐτούς, ἐάν τις ἐπ’
[415]   εἰς δημιουργοὺς εἰς γεωργούς,  καὶ   ἂν αὖ ἐκ τούτων τις
[401]   μὲν ἀσχημοσύνη καὶ ἀρρυθμία  καὶ   ἀναρμοστία κακολογίας καὶ κακοηθείας ἀδελφά,
[400]   τῇ ἐναντίᾳ, καὶ τὸ εὐάρμοστον  καὶ   ἀνάρμοστον ὡσαύτως, εἴπερ ῥυθμός γε
[387]   ποιητικώτερα, τοσούτῳ ἧττον ἀκουστέον παισὶ  καὶ   ἀνδράσιν οὓς δεῖ ἐλευθέρους εἶναι,
[411]   τοῦ μὲν ἡρμοσμένου σώφρων τε  καὶ   ἀνδρεία (ψυχή; Πάνυ γε.
[402]   ἂν τὰ τῆς σωφροσύνης εἴδη  καὶ   ἀνδρείας καὶ ἐλευθεριότητος καὶ μεγαλοπρεπείας
[416]   ἄνδρες ἀθληταὶ πολέμου σώφρονές τε  καὶ   (ἀνδρεῖοι, ταξαμένους παρὰ τῶν ἄλλων
[411]   φρονήματός τε καὶ θυμοῦ ἐμπίμπλαται  καὶ   ἀνδρειότερος γίγνεται αὐτὸς αὑτοῦ; Καὶ
[399]   βίου ῥυθμοὺς ἰδεῖν κοσμίου τε  καὶ   ἀνδρείου τίνες εἰσίν· ~οὓς ἰδόντα
[401]   τὸ κακόηθες τοῦτο καὶ ἀκόλαστον  καὶ   ἀνελεύθερον καὶ ἄσχημον μήτε ἐν
[391]   καὶ αὖ ὑπερηφανίαν θεῶν τε  καὶ   ἀνθρώπων. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Μὴ
[390]   καθευδόντων τῶν ἄλλων θεῶν τε  καὶ   ἀνθρώπων ὡς, μόνος ἐγρηγορὼς
[410]   δὲ κατὰ τὴν ψυχὴν κακοφυεῖς  καὶ   ἀνιάτους αὐτοὶ ἀποκτενοῦσιν; Τὸ γοῦν
[412]   ~ὅπως (ἂν ἀλλήλοιν συναρμοσθῆτον ἐπιτεινομένω  καὶ   ἀνιεμένω μέχρι τοῦ προσήκοντος. Καὶ
[417]   κτήσει συμμειγνύντας μιαίνειν, ~διότι πολλὰ  καὶ   ἀνόσια περὶ τὸ τῶν (πολλῶν
[416]   κύνας ἐπιχειρῆσαι τοῖς προβάτοις κακουργεῖν  καὶ   ἀντὶ κυνῶν λύκοις ὁμοιωθῆναι. Δεινόν,
[397]   ψόφους ἀνέμων τε καὶ χαλαζῶν  καὶ   ἀξόνων τε καὶ τροχιλιῶν, καὶ
[405]   θράφθαι; οὐκ αἰσχρὸν δοκεῖ  καὶ   ἀπαιδευσίας μέγα τεκμήριον τὸ ἐπακτῷ
[394]   τοῦ θεοῦ ἀνακαλῶν καὶ ὑπομιμνῄσκων  καὶ   ἀπαιτῶν, εἴ τι πώποτε
[403]   εἰ δὲ μή, ψόγον ἀμουσίας  καὶ   ἀπειροκαλίας ὑφέξοντα. Οὕτως, ἔφη. Αρ’
[404]   ὀρθῶς γε, ἔφη, ἴσασί τε  καὶ   ἀπέχονται. (Συρακοσίαν δέ, φίλε,
[394]   δὲ πρεσβύτης ἀκούσας ἔδεισέν τε  καὶ   ἀπῄει σιγῇ, ἀποχωρήσας δὲ ἐκ
[405]   κριτῶν, τῷ δικαίῳ ἀναγκάζεσθαι χρῆσθαι,  καὶ   ἀπορίᾳ οἰκείων; Πάντων μὲν οὖν,
[399]   μιμήσαιτο φθόγγους τε καὶ προσῳδίας,  καὶ   ἀποτυχόντος εἰς τραύματα
[417]   τῶν ἐν τῇ πόλει μεταχειρίζεσθαι  καὶ   ἅπτεσθαι χρυσοῦ καὶ ἀργύρου οὐ
[403]   πόλει φιλεῖν μὲν καὶ συνεῖναι  καὶ   ἅπτεσθαι ὥσπερ ὑέος παιδικῶν ἐραστήν,
[398]   γε φύλαξιν ἀπρεπέστατον καὶ μαλακία  καὶ   ἀργία. Πῶς γὰρ οὔ; Τίνες
[416]   ἐστρατοπεδευμένους κοινῇ ζῆν· χρυσίον δὲ  καὶ   ἀργύριον εἰπεῖν αὐτοῖς ὅτι θεῖον
[417]   πόλει μεταχειρίζεσθαι καὶ ἅπτεσθαι χρυσοῦ  καὶ   ἀργύρου οὐ θέμις, οὐδ’ ὑπὸ
[401]   τῆς ψυχῆς τε ῥυθμὸς  καὶ   ἁρμονία, καὶ ἐρρωμενέστατα ἅπτεται αὐτῆς
[400]   ἀνάρμοστον ὡσαύτως, εἴπερ ῥυθμός γε  καὶ   ἁρμονία λόγῳ, ὥσπερ ἄρτι ἐλέγετο,
[398]   τριῶν ἐστιν συγκείμενον, λόγου τε  καὶ   ἁρμονίας καὶ ῥυθμοῦ. Ναί, ἔφη,
[412]   αὐτῶν τούτων οἵτινες ἄρξουσί τε  καὶ   ἄρξονται; (Τί μήν; Οὐκοῦν ὅτι
[401]   ἀσχημοσύνη. καὶ μὲν ἀσχημοσύνη  καὶ   ἀρρυθμία καὶ ἀναρμοστία κακολογίας καὶ
[400]   καὶ ἀσχημοσύνης τῷ εὐρύθμῳ τε  καὶ   ἀρρύθμῳ ἀκολουθεῖ, δύνασαι διελέσθαι; Πῶς
[392]   δ’ ἐγώ, ἔοικα διδάσκαλος εἶναι  καὶ   ἀσαφής· ὥσπερ οὖν οἱ ἀδύνατοι
[391]   καὶ ἥρω τολμῆσαι ἂν δεινὰ  καὶ   ἀσεβῆ ἐργάσασθαι, οἷα νῦν καταψεύδονται
[391]   καὶ ἥρω τολμῆσαι ἂν δεινὰ  καὶ   ἀσεβῆ ἐργάσασθαι, παῖδά τε καὶ
[407]   ἔφη. Οὐκοῦν ταῦτα γιγνώσκοντα φῶμεν  καὶ   Ἀσκληπιὸν τοὺς μὲν φύσει τε
[401]   τοῦτο καὶ ἀκόλαστον καὶ ἀνελεύθερον  καὶ   ἄσχημον μήτε ἐν εἰκόσι ζῴων
[400]   ὅτι τὸ τῆς εὐσχημοσύνης τε  καὶ   ἀσχημοσύνης τῷ εὐρύθμῳ τε καὶ
[405]   ἔφη· ὡς ἀληθῶς καινὰ ταῦτα  καὶ   ἄτοπα νοσημάτων ὀνόματα. Οἷα, ἦν
[404]   ἕξειν. Παντάπασι μὲν οὖν. Οὐκοῦν  καὶ   Ἀττικῶν πεμμάτων τὰς δοκούσας εἶναι
[399]   λείπεται (καὶ) κατὰ πόλιν χρήσιμα·  καὶ   αὖ κατ’ ἀγροὺς τοῖς νομεῦσι
[410]   λέγεις; (Ἀγριότητός τε καὶ σκληρότητος,  καὶ   αὖ μαλακίας τε καὶ ἡμερότητος,
[391]   εἶχεν καὶ μάχεσθαι ἕτοιμος ἦν,  καὶ   αὖ τὰς τοῦ ἑτέρου ποταμοῦ
[391]   ἐναντίω ἀλλήλοιν, ἀνελευθερίαν μετὰ φιλοχρηματίας  καὶ   αὖ ὑπερηφανίαν θεῶν τε καὶ
[391]   φάναι καὶ ἄλλων λεγόντων πείθεσθαι,  καὶ   αὖ ὡς πρὸς τὸν Ἀπόλλω
[393]   ἠγρίαινεν ἐντελλόμενος νῦν τε ἀπιέναι  καὶ   αὖθις μὴ ἐλθεῖν, μὴ αὐτῷ
[397]   τε καὶ τροχιλιῶν, καὶ σαλπίγγων  καὶ   αὐλῶν καὶ συρίγγων καὶ πάντων
[402]   ἐνόντα ἐν οἷς ἔνεστιν αἰσθανώμεθα  καὶ   αὐτὰ καὶ εἰκόνας αὐτῶν, καὶ
[399]   πόλιν; οὐ τοῦτο πολυχορδότατον,  καὶ   αὐτὰ τὰ παναρμόνια αὐλοῦ τυγχάνει
[409]   πονηρία μὲν γὰρ ἀρετήν τε  καὶ   αὑτὴν οὔποτ’ ἂν γνοίη, ἀρετὴ
[414]   γῆς ἐντὸς πλαττόμενοι καὶ τρεφόμενοι  καὶ   αὐτοὶ καὶ τὰ (ὅπλα αὐτῶν
[408]   τε καὶ πονηροτάτοις σώμασιν ὁμιλήσειαν  καὶ   αὐτοὶ πάσας (νόσους κάμοιεν καὶ
[414]   ἓν ψευδομένους πεῖσαι μάλιστα μὲν  καὶ   αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντας, εἰ δὲ
[389]   δὲ ἄρχοντας τῶν περὶ πότους  καὶ   ἀφροδίσια καὶ περὶ ἐδωδὰς ἡδονῶν;
[390]   λήθοντε τοκῆας· οὐδὲ Αρεώς τε  καὶ   Ἀφροδίτης ὑπὸ Ηφαίστου δεσμὸν δι’
[411]   καὶ σκαιότητι μετὰ ἀρρυθμίας τε  καὶ   ἀχαριστίας ζῇ. Παντάπασιν, δ’
[414]   νῦν φύλακας ἐκαλοῦμεν, ἐπικούρους τε  καὶ   βοηθοὺς τοῖς τῶν ἀρχόντων δόγμασιν;
[400]   ἄλλον τροχαῖον ὠνόμαζε, μήκη δὲ  καὶ   (βραχύτητας προσῆπτε. καὶ τούτων τισὶν
[396]   ποταμοὺς ψοφοῦντας καὶ θάλατταν κτυποῦσαν  καὶ   βροντὰς καὶ πάντα αὖ τὰ
[407]   περιττὴ αὕτη ἐπιμέλεια τοῦ σώματος·  καὶ   γὰρ πρὸς οἰκονομίας καὶ πρὸς
[411]   θρηνώδεις ἁρμονίας, καὶ μινυρίζων τε  καὶ   γεγανωμένος ὑπὸ τῆς ᾠδῆς διατελῇ
[408]   αὐτὰ ἐνεχώρει κακὰ εἶναί ποτε  καὶ   γενέσθαι ἀλλὰ ψυχῇ σῶμα,
[417]   καὶ νομίσματα κτήσονται, οἰκονόμοι μὲν  καὶ   γεωργοὶ ἀντὶ φυλάκων ἔσονται, (δεσπόται
[414]   ἄλλων πολιτῶν ὡς ἀδελφῶν ὄντων  καὶ   γηγενῶν διανοεῖσθαι. Οὐκ ἐτός, ἔφη,
[414]   ἐδόκουν ταῦτα πάντα πάσχειν τε  καὶ   γίγνεσθαι περὶ αὐτούς, ἦσαν δὲ
[402]   ψυχὴν τρέφοιτ’ ἂν ἀπ’ αὐτῶν  ~καὶ   (γίγνοιτο καλός τε κἀγαθός, τὰ
[386]   παίδων τοῖς θεούς τε τιμήσουσιν  καὶ   γονέας τήν τε ἀλλήλων φιλίαν
[410]   Γλαύκων, καὶ οἱ καθιστάντες (μουσικῇ  καὶ   γυμναστικῇ παιδεύειν οὐχ οὗ ἕνεκά
[411]   δεδωκέναι τοῖς ἀνθρώποις, μουσικήν τε  καὶ   γυμναστικὴν ἐπὶ τὸ θυμοειδὲς καὶ
[412]   καὶ θήρας τε καὶ κυνηγέσια  καὶ   γυμνικοὺς ἀγῶνας καὶ ἱππικούς; σχεδὸν
[396]   μαινομένους καὶ πονηροὺς ἄνδρας τε  καὶ   γυναῖκας, ποιητέον δὲ οὐδὲν τούτων
[398]   δ’ ἐγώ, ἀφαιρετέαι; ἄχρηστοι γὰρ  καὶ   γυναιξὶν ἃς δεῖ ἐπιεικεῖς εἶναι,
[400]   τέ τινα ὀνομάζοντος αὐτοῦ σύνθετον  καὶ   δάκτυλον καὶ ἡρῷόν γε, οὐκ
[395]   ἐρῶσαν ὠδίνουσαν, πολλοῦ  καὶ   δεήσομεν. Παντάπασι μὲν οὖν,
[395]   δ’ ἐγώ, ὧν φαμὲν κήδεσθαι  καὶ   δεῖν αὐτοὺς ἄνδρας ἀγαθοὺς γενέσθαι,
[386]   τἀν Αιδου ἡγούμενον εἶναί τε  καὶ   δεινὰ εἶναι οἴει τινὰ θανάτου
[386]   τῶν μύθων τοῖς ἐπιχειροῦσιν λέγειν,  καὶ   δεῖσθαι μὴ λοιδορεῖν ἁπλῶς οὕτως
[399]   τινά τι πείθοντός τε  καὶ   δεομένου, εὐχῇ θεὸν
[397]   ἁρμονίᾳ σμικραὶ γὰρ αἱ μεταβολαί  καὶ   δὴ καὶ ἐν (ῥυθμῷ ὡσαύτως
[405]   ἐπιπεσόντων, ἀλλὰ δι’ (ἀργίαν τε  καὶ   δίαιταν οἵαν διήλθομεν, ῥευμάτων τε
[404]   γὰρ οἶμαι τὴν τοιαύτην σίτησιν  καὶ   δίαιταν τῇ μελοποιίᾳ τε καὶ
[407]   Ἀσκληπιὸν τοὺς μὲν φύσει τε  καὶ   διαίτῃ ὑγιεινῶς ἔχοντας τὰ σώματα,
[401]   καὶ τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς ἐπιστατητέον  καὶ   διακωλυτέον τὸ κακόηθες τοῦτο καὶ
[387]   αὐτάρκης πρὸς τὸ εὖ ζῆν  καὶ   διαφερόντως τῶν (ἄλλων ἥκιστα ἑτέρου
[396]   ἔστιν τι εἶδος λέξεώς τε  καὶ   διηγήσεως ἐν ἂν διηγοῖτο
[393]   ἄνευ μιμήσεως ποίησίς τε  καὶ   διήγησις γεγονυῖα εἴη. ἵνα δὲ
[405]   τε καὶ ἰατρεῖα πολλὰ ἀνοίγεται,  καὶ   δικανική τε καὶ ἰατρικὴ σεμνύνονται,
[408]   ὑγιεινούς, πλείστους δὲ νοσώδεις μετεχειρίσαντο,  καὶ   δικασταὶ αὖ ὡσαύτως οἱ παντοδαπαῖς
[405]   τεκμήριον τὸ δεῖσθαι ἰατρῶν  καὶ   δικαστῶν ἄκρων μὴ μόνον τοὺς
[405]   βίου ἐν δικαστηρίοις φεύγων τε  καὶ   διώκων κατατρίβηται, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ
[407]   ὥστε, ὅπῃ ταύτῃ ἀρετὴ ἀσκεῖται  καὶ   δοκιμάζεται, πάντῃ ἐμπόδιος· κάμνειν γὰρ
[386]   μάχαις αἱρήσεσθαι πρὸ ἥττης τε  καὶ   δουλείας θάνατον; Οὐδαμῶς. Δεῖ δή,
[395]   ὅς. Οὐδέ γε δούλας τε  καὶ   δούλους πράττοντας ὅσα δούλων. Οὐδὲ
[412]   τε εἰς τοῦτο δεῖ ὑπάρχειν  καὶ   δυνατοὺς καὶ ἔτι κηδεμόνας τῆς
[413]   καὶ τὸν μὲν (μνή( μονα  καὶ   δυσεξαπάτητον ἐγκριτέον, τὸν δὲ μὴ
[396]   μιμεῖσθαι τοὺς τοιούτους, ἅμα δὲ  καὶ   δυσχεραίνων αὑτὸν ἐκμάττειν τε καὶ
[415]   τούτων ἐν ταῖς ψυχαῖς παραμέμεικται,  καὶ   ἐάν τε σφέτερος ἔκγονος ὑπόχαλκος
[397]   μὲν σμικρὰς τὰς μεταβολὰς ἔχει,  καὶ   ἐάν τις ἀποδιδῷ πρέπουσαν ἁρμονίαν
[412]   μὲν εὖ πράττοντος οἴοιτο συμβαίνειν  καὶ   ἑαυτῷ εὖ πράττειν, μὴ δέ,
[412]   συμφέρειν ἡγοῖτο τὰ αὐτὰ  καὶ   ἑαυτῷ καὶ (ὅταν μάλιστα) ἐκείνου
[413]   παρέχων, οἷος δὴ ἂν ὢν  καὶ   ἑαυτῷ καὶ πόλει χρησιμώτατος εἴη.
[390]   ἐκ κρητῆρος ἀφύσσων οἰνοχόος φορέῃσι  καὶ   ἐγχείῃ δεπάεσσι, δοκεῖ σοι ἐπιτήδειον
[386]   καὶ εἰν Ἀΐδαο δόμοισιν ψυχὴ  καὶ   εἴδωλον, ἀτὰρ φρένες οὐκ ἔνι
[408]   καὶ αὐτοὶ πάσας (νόσους κάμοιεν  καὶ   εἶεν μὴ πάνυ ὑγιεινοὶ φύσει.
[402]   οἷς ἔνεστιν αἰσθανώμεθα καὶ αὐτὰ  καὶ   εἰκόνας αὐτῶν, καὶ μήτε ἐν
[402]   πρὶν οὕτως ἔχοιμεν Ἀληθῆ. Οὐκοῦν  καὶ   εἰκόνας γραμμάτων, εἴ που
[404]   τε καὶ τῶν ἄλλων σίτων  καὶ   εἱλήσεων καὶ χειμώνων μὴ ἀκροσφαλεῖς
[386]   πόποι, ῥά τις ἔστι  καὶ   εἰν Ἀΐδαο δόμοισιν ψυχὴ καὶ
[396]   ἔργοις ἁμαρτάνουσιν εἰς αὑτούς τε  καὶ   εἰς ἄλλους, οἶμαι δὲ οὐδὲ
[413]   ὄντας εἰς δείματ’ ἄττα κομιστέον  καὶ   εἰς ἡδονὰς (αὖ μεταβλητέον, βασανίζοντας
[399]   διδάσκοντι μεταπείθοντι ἑαυτὸν ἐπέχοντα,  καὶ   ἐκ τούτων πράξαντα κατὰ νοῦν,
[407]   καὶ κακὸν βίον ἀνθρώπῳ ποιεῖν,  καὶ   ἔκγονα αὐτῶν, ὡς τὸ εἰκός,
[411]   ἕως ἂν ἐκτήξῃ τὸν θυμὸν  καὶ   ἐκτέμῃ ὥσπερ νεῦρα ἐκ τῆς
[402]   τῆς σωφροσύνης εἴδη καὶ ἀνδρείας  καὶ   ἐλευθεριότητος καὶ μεγαλοπρεπείας καὶ ὅσα
[405]   καὶ ἰατρικὴ σεμνύνονται, ὅταν δὴ  καὶ   ἐλεύθεροι πολλοὶ καὶ σφόδρα περὶ
[393]   μέχρι μὲν τούτων τῶν ἐπῶν  καὶ   ἐλίσσετο πάντας Ἀχαιούς, Ἀτρείδα δὲ
[396]   μιμούμενος (τὸν ἀγαθὸν ἀσφαλῶς τε  καὶ   ἐμφρόνως πράττοντα, ἐλάττω δὲ καὶ
[411]   ὥσπερ θηρίον πρὸς πάντα διαπράττεται,  καὶ   ἐν ἀμαθίᾳ καὶ σκαιότητι μετὰ
[414]   ἔν τε παισὶ καὶ νεανίσκοις  ~καὶ   ἐν ἀνδράσι βασανι (ζόμενον καὶ
[396]   οἱ τοιοῦτοι καὶ ἐν λόγοις  καὶ   ἐν ἔργοις ἁμαρτάνουσιν εἰς αὑτούς
[396]   καὶ ἄλλα ὅσα οἱ τοιοῦτοι  καὶ   ἐν λόγοις καὶ ἐν ἔργοις
[397]   γίγνεται λέγειν τῷ ὀρθῶς λέγοντι  καὶ   ἐν μιᾷ ἁρμονίᾳ σμικραὶ γὰρ
[399]   τε πολεμικῇ πράξει ὄντος ἀνδρείου  καὶ   ἐν πάσῃ βιαίῳ ἐργασίᾳ πρεπόντως
[404]   ᾠδῇ τῇ ἐν τῷ παναρμονίῳ  καὶ   ἐν πᾶσι (ῥυθμοῖς πεποιημένῃ ἀπεικάζοντες
[397]   γὰρ αἱ μεταβολαί καὶ δὴ  καὶ   ἐν (ῥυθμῷ ὡσαύτως παραπλησίῳ τινί;
[386]   οἴει τινὰ θανάτου ἀδεῆ ἔσεσθαι  καὶ   ἐν ταῖς μάχαις αἱρήσεσθαι πρὸ
[412]   γ’ ἔφη, Σώκρατες. Οὐκοῦν  καὶ   ἐν τῇ πόλει ἡμῖν,
[408]   τοιοῦτος ἦν, ~(οὐχ ὁρᾷς ὡς  καὶ   ἐν Τροίᾳ ἀγαθοὶ πρὸς τὸν
[402]   τῇ ψυχῇ καλὰ ἤθη ἐνόντα  καὶ   ἐν τῷ εἴδει ὁμολογοῦντα ἐκείνοις
[396]   εἶδος, οὗ ἂν ἔχοιτο ἀεὶ  καὶ   ἐν διηγοῖτο ἐναντίως
[397]   πάντα ἐπιχειρήσει μιμεῖσθαι σπουδῇ τε  καὶ   ἐναντίον πολλῶν, καὶ νυνδὴ
[387]   ἀποβλητέα, Κωκυτούς τε καὶ Στύγας  καὶ   (ἐνέρους καὶ ἀλίβαντας, καὶ ἄλλα
[411]   Μούσης (μηδαμῇ; οὐκ εἴ τι  καὶ   ἐνῆν αὐτοῦ φιλομαθὲς ἐν τῇ
[396]   καὶ δυσχεραίνων αὑτὸν ἐκμάττειν τε  καὶ   (ἐνιστάναι εἰς τοὺς τῶν κακιόνων
[407]   ὅτι καὶ πρὸς μαθήσεις ἁστινασοῦν  καὶ   (ἐννοήσεις τε καὶ μελέτας πρὸς
[402]   αὖ ἐναντία πανταχοῦ περιφερόμενα γνωρίζωμεν  καὶ   ἐνόντα ἐν οἷς ἔνεστιν αἰσθανώμεθα
[415]   ἐκ χρυσοῦ γεννηθείη ἂν ἀργυροῦν  καὶ   ἐξ ἀργύρου χρυσοῦν ἔκγονον καὶ
[413]   τις τὸ τοιοῦτον μάλιστα ἐπιλανθάνοιτο  καὶ   ἐξαπατῷτο, καὶ τὸν μὲν (μνή(
[414]   ἡμεῖς αὐτοὺς ἐτρέφομέν τε  καὶ   ἐπαιδεύομεν, ὥσπερ ὀνείρατα ἐδόκουν ταῦτα
[400]   αὐτὸν οὐχ ἧττον ψέγειν τε  καὶ   ἐπαινεῖν τοὺς ῥυθμοὺς αὐτούς
[417]   δὴ καὶ μισούμενοι καὶ ἐπιβουλεύοντες  καὶ   ἐπιβουλευόμενοι διάξουσι πάντα τὸν βίον,
[417]   μισοῦντες δὲ δὴ καὶ μισούμενοι  καὶ   ἐπιβουλεύοντες καὶ ἐπιβουλευόμενοι διάξουσι πάντα
[404]   διῇμεν; Πῶς λέγεις; Απλῆ που  καὶ   ἐπιεικὴς γυμναστική, καὶ μάλιστα
[388]   ἡγήσαιτο τούτων καὶ ἐπιπλήξειεν, εἰ  καὶ   ἐπίοι αὐτῷ τι τοιοῦτον
[388]   ἄνθρωπον ὄντα ἀνάξιον ἡγήσαιτο τούτων  καὶ   ἐπιπλήξειεν, εἰ καὶ ἐπίοι αὐτῷ
[414]   ποίοις λόγοις χρώμενος ἐρῶ  καὶ   ἐπιχειρήσω πρῶτον μὲν αὐτοὺς τοὺς
[407]   ἐπιχειρεῖν διαίταις κατὰ σμικρὸν ἀπαντλοῦντα  καὶ   ἐπιχέοντα μακρὸν καὶ κακὸν βίον
[391]   ὡς ἄρα τοιαῦτα πράττουσίν τε  καὶ   ἔπραττον καὶ οἱ θεῶν ἀγχίσποροι,
[398]   μύρον κατὰ τῆς κεφαλῆς καταχέαντες  καὶ   ἐρίῳ στέψαντες, αὐτοὶ δ’ ἂν
[401]   τε ῥυθμὸς καὶ ἁρμονία,  καὶ   ἐρρωμενέστατα ἅπτεται αὐτῆς φέροντα τὴν
[403]   καὶ παιδικοῖς ὀρθῶς ἐρῶσί τε  καὶ   ἐρωμένοις; Οὐ μέντοι μὰ Δί’
[396]   περὶ τὰ τοῦ Ομήρου ἔπη,  καὶ   ἔσται αὐτοῦ λέξις μετέχουσα
[397]   καὶ προβάτων καὶ ὀρνέων φθόγγους·  (καὶ   ἔσται δὴ τούτου λέξις
[395]   λόγου ἐπιτηδευμάτων καὶ πολλὰ μιμήσεται  καὶ   ἔσται μιμητικός, ἐπεί που οὐδὲ
[387]   ἐπιεικὴς ἀνὴρ τῷ ἐπιεικεῖ, οὗπερ  καὶ   ἑταῖρός ἐστιν, τὸ τεθνάναι οὐ
[396]   ὁπότε τι δέοι αὐτὸν λέγειν,  καὶ   ἕτερον αὖ ἀνόμοιον τούτῳ εἶδος,
[412]   τοῦτο δεῖ ὑπάρχειν καὶ δυνατοὺς  καὶ   ἔτι κηδεμόνας τῆς πόλεως; (Εστι
[397]   συρίγγων καὶ πάντων ὀργάνων φωνάς,  καὶ   ἔτι κυνῶν καὶ προβάτων καὶ
[400]   τὰ ἄλλα; Ναί. Εὐλογία ἄρα  καὶ   εὐαρμοστία καὶ εὐσχημοσύνη καὶ (εὐρυθ(
[413]   μουσικῆς ἧς ἐμάνθανεν, εὔρυθμόν τε  καὶ   εὐάρμοστον ἑαυτὸν ἐν πᾶσι τούτοις
[412]   ἂν φαῖμεν εἶναι τελέως μουσικώτατον  καὶ   εὐαρμοστότατον, πολὺ μᾶλλον τὸν
[406]   ἐπὶ δὲ τῶν πλουσίων τε  καὶ   εὐδαιμόνων δοκούντων εἶναι οὐκ αἰσθανόμεθα.
[409]   νέοι ὄντες οἱ ἐπιεικεῖς φαίνονται  καὶ   εὐεξαπάτητοι (ὑπὸ τῶν ἀδίκων, ἅτε
[409]   ὑγιῶς τὰ δίκαια. διὸ δὴ  καὶ   εὐήθεις νέοι ὄντες οἱ ἐπιεικεῖς
[401]   φέρουσα ἀπὸ (χρηστῶν τόπων ὑγίειαν,  καὶ   εὐθὺς ἐκ παίδων λανθάνῃ εἰς
[400]   ἄρα καὶ εὐαρμοστία καὶ εὐσχημοσύνη  καὶ   (εὐρυθ( μία εὐηθείᾳ ἀκολουθεῖ, οὐχ
[401]   ἰχνεύειν τὴν τοῦ καλοῦ τε  καὶ   εὐσχήμονος φύσιν, ἵνα ὥσπερ ἐν
[400]   Ναί. Εὐλογία ἄρα καὶ εὐαρμοστία  καὶ   εὐσχημοσύνη καὶ (εὐρυθ( μία εὐηθείᾳ
[413]   χρυσὸν ἐν πυρί εἰ δυσγοήτευτος  καὶ   εὐσχήμων ἐν πᾶσι φαίνεται, φύλαξ
[411]   ἂν αὖ γυμναστικῇ πολλὰ πονῇ  καὶ   εὐωχῆται εὖ μάλα, μουσικῆς δὲ
[414]   καὶ φύλακα, καὶ τιμὰς δοτέον  καὶ   ζῶντι καὶ τελευτήσαντι, τάφων τε
[417]   τότε ἐγγύτατα ὀλέθρου αὐτοί τε  καὶ   ἄλλη πόλις. τούτων οὖν
[414]   αὐτοὶ καὶ τὰ (ὅπλα αὐτῶν  καὶ   ἄλλη σκευὴ δημιουργουμένη, ἐπειδὴ
[414]   ἐπειδὴ δὲ παντελῶς ἐξειργασμένοι ἦσαν,  καὶ   γῆ αὐτοὺς μήτηρ οὖσα
[401]   τούτοις ἔνεστιν εὐσχημοσύνη ἀσχημοσύνη.  καὶ   μὲν ἀσχημοσύνη καὶ ἀρρυθμία
[401]   δὲ τῶν σωμάτων φύσις  καὶ   τῶν ἄλλων φυτῶν· ἐν
[386]   ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα  καὶ   ἥβην ~(καὶ τὸ ψυχὴ δὲ
[387]   διαγράφωμεν, οὐχ ὡς οὐ ποιητικὰ  καὶ   ἡδέα τοῖς πολλοῖς ἀκούειν, ἀλλ’
[402]   ἀλλὰ τόδε μοι εἰπέ· σωφροσύνῃ  καὶ   ἡδονῇ ὑπερβαλλούσῃ ἔστι τις κοινωνία;
[398]   αὐτὸν ὡς ἱερὸν καὶ θαυμαστὸν  καὶ   ἡδύν, εἴποιμεν δ’ ἂν ὅτι
[410]   σκληρότητος, καὶ αὖ μαλακίας τε  καὶ   ἡμερότητος, ἦν δ’ ἐγώ Εγωγε,
[392]   ἐγὼ οἶμαι, μετὰ τοῦτο σκεπτέον,  καὶ   ἡμῖν τε λεκτέον καὶ
[391]   καὶ ἀσεβῆ ἐργάσασθαι, παῖδά τε  καὶ   ἥρω τολμῆσαι ἂν δεινὰ καὶ
[391]   τιν’ ἄλλον θεοῦ παῖδά τε  καὶ   ἥρω τολμῆσαι ἂν δεινὰ καὶ
[391]   ὡς οἱ θεοὶ κακὰ γεννῶσιν,  καὶ   ἥρωες ἀνθρώπων οὐδὲν βελτίους· ὅπερ
[400]   ὀνομάζοντος αὐτοῦ σύνθετον καὶ δάκτυλον  καὶ   ἡρῷόν γε, οὐκ οἶδα ὅπως
[392]   εἴρηται, καὶ περὶ δαιμόνων τε  καὶ   ἡρώων καὶ τῶν ἐν Αιδου.
[396]   καὶ ἐμφρόνως πράττοντα, ἐλάττω δὲ  καὶ   ἧττον ὑπὸ νόσων
[396]   ταύρους μυκωμένους καὶ ποταμοὺς ψοφοῦντας  καὶ   θάλατταν κτυποῦσαν καὶ βροντὰς καὶ
[398]   προσκυνοῖμεν ἂν αὐτὸν ὡς ἱερὸν  καὶ   θαυμαστὸν καὶ ἡδύν, εἴποιμεν δ’
[413]   εἴδους τούτοις γοητείας ἅμιλλαν ποιητέον,  καὶ   θεατέον ὥσπερ τοὺς πώλους ἐπὶ
[415]   τοιαύτας, οἵας χειμῶνός τε στέγειν  καὶ   θέρους ἱκανὰς εἶναι; Πῶς γὰρ
[412]   ἄν τις διεξίοι τῶν τοιούτων  καὶ   θήρας τε καὶ κυνηγέσια καὶ
[413]   πώλους ἐπὶ τοὺς ψόφους τε  καὶ   θορύβους ἄγοντες σκοποῦσιν εἰ φοβεροί,
[395]   ἐν συμφοραῖς τε καὶ πένθεσιν  καὶ   θρήνοις ἐχομένην· κάμνουσαν δὲ
[411]   τὰς γλυκείας τε καὶ μαλακὰς  καὶ   θρηνώδεις ἁρμονίας, καὶ μινυρίζων τε
[411]   ἴσχων τὸ σῶμα φρονήματός τε  καὶ   θυμοῦ ἐμπίμπλαται καὶ ἀνδρειότερος γίγνεται
[405]   πόλει ἆρ’ οὐ δικαστήριά τε  καὶ   ἰατρεῖα πολλὰ ἀνοίγεται, καὶ δικανική
[405]   πολλὰ ἀνοίγεται, καὶ δικανική τε  καὶ   ἰατρικὴ σεμνύνονται, ὅταν δὴ καὶ
[409]   Καὶ ἐμοί, ἔφη, συνδοκεῖ. Οὐκοῦν  καὶ   ἰατρικήν, οἵαν εἴπομεν, μετὰ τῆς
[405]   δεινὸς (ὢν περὶ τὸ ἀδικεῖν  καὶ   ἱκανὸς πάσας μὲν στροφὰς στρέφεσθαι,
[393]   τῆς τε θυγατρὸς λύτρα φέρων  καὶ   ἱκέτης τῶν Ἀχαιῶν, μάλιστα δὲ
[407]   χαλεπή, κεφαλῆς τινας ἀεὶ διατάσεις  καὶ   ἰλίγγους ὑποπτεύουσα καὶ αἰτιωμένη ἐκ
[412]   καὶ κυνηγέσια καὶ γυμνικοὺς ἀγῶνας  καὶ   ἱππικούς; σχεδὸν γάρ τι δῆλα
[400]   γε, οὐκ οἶδα ὅπως διακοσμοῦντος  καὶ   ἴσον ἄνω καὶ κάτω τιθέντος,
[387]   ὡς οἴεται πάντας τοὺς ἀκούοντας.  καὶ   ἴσως εὖ ἔχει πρὸς ἄλλο
[401]   καὶ ἀρρυθμία καὶ ἀναρμοστία κακολογίας  καὶ   κακοηθείας ἀδελφά, τὰ δ’ ἐναντία
[407]   σμικρὸν ἀπαντλοῦντα καὶ ἐπιχέοντα μακρὸν  καὶ   κακὸν βίον ἀνθρώπῳ ποιεῖν, καὶ
[403]   ὀρθὸς ἔρως πέφυκε κοσμίου τε  καὶ   καλοῦ σωφρόνως τε καὶ μουσικῶς
[400]   τὴν ὡς ἀληθῶς εὖ τε  καὶ   καλῶς τὸ ἦθος κατεσκευασμένην διάνοιαν.
[399]   πεσόντος, ἐν πᾶσι τούτοις παρατεταγμένως  καὶ   καρτερούντως ἀμυνομένου τὴν τύχην· καὶ
[399]   δ’ ἐγώ, καὶ κιθάρα λείπεται  (καὶ)   κατὰ πόλιν χρήσιμα· καὶ αὖ
[395]   ἔθη τε καὶ φύσιν καθίστανται  καὶ   κατὰ σῶμα καὶ φωνὰς καὶ
[395]   καὶ κατὰ σῶμα καὶ φωνὰς  καὶ   κατὰ τὴν διάνοιαν; Καὶ μάλα,
[401]   μὲν καλὰ ἐπαινοῖ καὶ χαίρων  καὶ   καταδεχόμενος εἰς τὴν ψυχὴν τρέφοιτ’
[405]   ὥσπερ λίμνας ἐμπιμπλαμένους φύσας τε  καὶ   κατάρρους νοσήμασιν ὀνόματα τίθεσθαι ἀναγκάζειν
[411]   σμικρῶν ταχὺ (ἐρεθι( ζόμενόν τε  καὶ   κατασβεννύμενον. ἀκράχολοι οὖν καὶ ὀργίλοι
[414]   Γλαύκων, ἐκλογὴ εἶναι  καὶ   κατάστασις τῶν ἀρχόντων τε καὶ
[411]   μέν τις μουσικῇ παρέχῃ καταυλεῖν  καὶ   καταχεῖν τῆς ψυχῆς διὰ τῶν
[400]   ὅπως διακοσμοῦντος καὶ ἴσον ἄνω  καὶ   κάτω τιθέντος, εἰς βραχύ τε
[409]   ἀγαθός. δὲ δεινὸς ἐκεῖνος  καὶ   καχύποπτος, πολλὰ αὐτὸς ἠδικηκὼς
[408]   (ἤδη ὄντα ἰάσασθαι, ὅθεν δὴ  καὶ   κεραυνωθῆναι αὐτόν. ἡμεῖς δὲ κατὰ
[399]   δή σοι, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   κιθάρα λείπεται (καὶ) κατὰ πόλιν
[404]   Οὔ μοι δοκῶ. Ψέγεις ἄρα  καὶ   Κορινθίαν κόρην φίλην εἶναι ἀνδράσιν
[410]   καλῶς δὲ τραφέντος ἥμερόν τε  καὶ   κόσμιον; Εστι ταῦτα. Δεῖν δέ
[408]   πρὸ τῶν τραυμάτων ὑγιεινούς τε  καὶ   (κοσμίους ἐν διαίτῃ, κἂν εἰ
[390]   παρὰ πλεῖαι ὦσι τράπεζαι (σίτου  καὶ   κρειῶν, μέθυ δ’ ἐκ κρητῆρος
[405]   παρ’ ἄλλων, ὡς δεσποτῶν τε  καὶ   κριτῶν, τῷ δικαίῳ ἀναγκάζεσθαι χρῆσθαι,
[388]   ἐγγὺς θεῶν γεγονότα λιτανεύοντά τε  καὶ   κυλινδόμενον κατὰ κόπρον, ἐξονομακλήδην ὀνομάζοντ’
[412]   τῶν τοιούτων καὶ θήρας τε  καὶ   κυνηγέσια καὶ γυμνικοὺς ἀγῶνας καὶ
[390]   ἠνίπαπε μύθῳ· τέτλαθι δή, κραδίη·  καὶ   κύντερον ἄλλο ποτ’ ἔτλης. Παντάπασι
[394]   ὥσπερ σὺ λέγεις, τραγῳδία τε  καὶ   κωμῳδία, δὲ δι’ ἀπαγγελίας
[394]   σε εἴτε παραδεξόμεθα τραγῳδίαν τε  καὶ   κωμῳδίαν εἰς τὴν πόλιν, εἴτε
[395]   ὧν νυνδὴ εἴπομεν, κακηγοροῦντάς τε  καὶ   κωμῳδοῦντας ἀλλήλους καὶ αἰσχρολογοῦντας, ~μεθύοντας
[411]   τῆς ἄλλης μουσικῆς, ἀσθενές τε  καὶ   κωφὸν καὶ τυφλὸν γίγνεται, ἅτε
[390]   δ’ ἐγώ, καρτερίαι πρὸς ἅπαντα  καὶ   λέγονται καὶ πράττονται ὑπὸ ἐλλογίμων
[388]   μήτοι θεούς γε ποιεῖν ὀδυρομένους  καὶ   λέγοντας (ὤμοι ἐγὼ δειλή, ὤμοι
[411]   δὴ μετὰ τοῦτο ἤδη τήκει  καὶ   λείβει, ἕως ἂν ἐκτήξῃ τὸν
[392]   ἐρεῖν ὡς ἄρα καὶ ποιηταὶ  καὶ   λογοποιοὶ (κακῶς λέγουσιν περὶ ἀνθρώπων
[398]   ἁρμονιῶν; Ιαστί, δ’ ὅς,  καὶ   λυδιστὶ αὖ τινες χαλαραὶ καλοῦνται.
[396]   ἐν ἔργοις· γνωστέον μὲν γὰρ  καὶ   μαινομένους καὶ πονηροὺς ἄνδρας τε
[400]   κάτω τιθέντος, εἰς βραχύ τε  καὶ   μακρὸν γιγνόμενον, καί, ὡς ἐγὼ
[414]   δέ σοι, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   μάλ’ εἰκότως ὀκνεῖν, ἐπειδὰν εἴπω.
[411]   ἡμεῖς ἐλέγομεν τὰς γλυκείας τε  καὶ   μαλακὰς καὶ θρηνώδεις ἁρμονίας, καὶ
[398]   μὴν μέθη γε φύλαξιν ἀπρεπέστατον  καὶ   μαλακία καὶ ἀργία. Πῶς γὰρ
[387]   ἐκ τῆς τοιαύτης φρίκης θερμότεροι  καὶ   μαλακώτεροι τοῦ δέοντος γένωνται ἡμῖν.
[406]   γυμναστικὴν (ἰατρικῇ, ἀπέκναισε πρῶτον μὲν  καὶ   μάλιστα ἑαυτόν, ἔπειτ’ ἄλλους ὕστερον
[404]   Απλῆ που καὶ ἐπιεικὴς γυμναστική,  καὶ   μάλιστα τῶν περὶ τὸν
[415]   τοῖς οὖν ἄρχουσι καὶ πρῶτον  καὶ   μάλιστα παραγγέλλει θεός, ὅπως
[417]   πάντα τὸν βίον, πολὺ πλείω  καὶ   μᾶλλον δεδιότες τοὺς ἔνδον
[410]   φιλόσοφος ἂν ἔχοι φύσις,  καὶ   μᾶλλον μὲν ἀνεθέντος αὐτοῦ μαλακώτερον
[391]   ποταμόν, θεὸν ὄντα, ἀπειθῶς εἶχεν  καὶ   μάχεσθαι ἕτοιμος ἦν, καὶ αὖ
[395]   πρὸς θεοὺς ἐρίζουσάν τε  καὶ   μεγαλαυχουμένην, οἰομένην (εὐδαίμονα εἶναι,
[402]   εἴδη καὶ ἀνδρείας καὶ ἐλευθεριότητος  καὶ   μεγαλοπρεπείας καὶ ὅσα τούτων ἀδελφὰ
[389]   τοιούτους ἄρχοντας ἰδιώτῃ ψεύσασθαι ταὐτὸν  καὶ   μεῖζον ἁμάρτημα φήσομεν κάμνοντι
[400]   ἀλλὰ μὴ λόγον ποδί τε  καὶ   μέλει. οἵτινες δ’ ἂν εἶεν
[399]   δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε  καὶ   μέλεσιν. Οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται.
[407]   μαθήσεις ἁστινασοῦν καὶ (ἐννοήσεις τε  καὶ   μελέτας πρὸς ἑαυτὸν χαλεπή, κεφαλῆς
[402]   ἔστιν τῆς αὐτῆς τέχνης τε  καὶ   μελέτης; Παντάπασι μὲν οὖν. Αρ’
[402]   τῆς αὐτῆς οἰώμεθα τέχνης εἶναι  καὶ   μελέτης; Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη. (Οὐκοῦν,
[398]   ἐγώ, τὸ περὶ ᾠδῆς τρόπου  καὶ   μελῶν λοιπόν; Δῆλα δή. Αρ’
[400]   ταῦτα μέν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   μετὰ Δάμωνος βουλευσόμεθα, τίνες τε
[406]   τῆς δὲ προκειμένης ἐργασίας ἀμελοῦντα.  καὶ   μετὰ ταῦτα χαίρειν (εἰπὼν τῷ
[388]   τις ἐφιῇ ἰσχυρῷ γέλωτι, ἰσχυρὰν  καὶ   μεταβολὴν ζητεῖ τὸ τοιοῦτον. Δοκεῖ
[399]   ὑπερηφάνως ἔχοντα, ἀλλὰ σωφρόνως τε  καὶ   μετρίως ἐν πᾶσι τούτοις (πράττοντά
[412]   κάλλιστ’ ἄρα μουσικῇ γυμναστικὴν κεραννύντα  καὶ   μετριώτατα τῇ ψυχῇ προσφέροντα, τοῦτον
[399]   ἄλλην αὖ ἐν εἰρηνικῇ τε  καὶ   μὴ βιαίῳ ἀλλ’ ἐν ἑκουσίᾳ
[393]   μετὰ οὗ· ἀπιέναι δ’ ἐκέλευεν  καὶ   μὴ ἐρεθίζειν, ~(ἵνα σῶς οἴκαδε
[401]   καὶ ὅτι αὖ τῶν παραλειπομένων  καὶ   μὴ καλῶς δημιουργηθέντων μὴ
[388]   ἡμῖν οἱ νέοι σπουδῇ ἀκούοιεν  καὶ   μὴ καταγελῷεν ὡς ἀναξίως λεγομένων,
[392]   πέρι ὁριζομένοις οἵους τε λεκτέον  καὶ   μή; περὶ γὰρ θεῶν ὡς
[399]   ἐκ τούτων πράξαντα κατὰ νοῦν,  καὶ   μὴ ὑπερηφάνως ἔχοντα, ἀλλὰ σωφρόνως
[414]   ὀκνεῖν, ἐπειδὰν εἴπω. Λέγ’ ἔφη,  καὶ   μὴ φοβοῦ. (Λέγω δή καίτοι
[395]   ἐλευθερίας τῆς πόλεως πάνυ ἀκριβεῖς  καὶ   μηδὲν ἄλλο ἐπιτηδεύειν ὅτι μὴ
[412]   φυλακικοί εἰσι τούτου τοῦ δόγματος  καὶ   μήτε γοητευόμενοι μήτε βιαζόμενοι ἐκβάλλουσιν
[402]   καὶ αὐτὰ καὶ εἰκόνας αὐτῶν,  καὶ   μήτε ἐν σμικροῖς μήτε ἐν
[398]   δυνάμενον ὑπὸ σοφίας παντοδαπὸν γίγνεσθαι  καὶ   μιμεῖσθαι πάντα χρήματα, εἰ ἡμῖν
[401]   καὶ ἀγαθοῦ ἤθους, ἀδελφά τε  καὶ   μιμήματα. Παντελῶς μὲν οὖν, ἔφη.
[411]   καὶ μαλακὰς καὶ θρηνώδεις ἁρμονίας,  καὶ   μινυρίζων τε καὶ γεγανωμένος ὑπὸ
[402]   αἰσχρὰ ψέγοι τ’ ἂν ὀρθῶς  καὶ   μισοῖ ἔτι νέος ὤν, πρὶν
[417]   πολιτῶν γενήσονται, μισοῦντες δὲ δὴ  καὶ   μισούμενοι καὶ ἐπιβουλεύοντες καὶ ἐπιβουλευόμενοι
[413]   φαίνεται, φύλαξ αὑτοῦ ὢν ἀγαθὸς  καὶ   μουσικῆς ἧς ἐμάνθανεν, εὔρυθμόν τε
[403]   τε καὶ καλοῦ σωφρόνως τε  καὶ   μουσικῶς ἐρᾶν; Καὶ μάλα,
[394]   ἦ, ὅτι τῆς ποιήσεώς τε  καὶ   (μυθο( λογίας μὲν διὰ
[392]   ἐναντία τούτων προστάξειν ᾄδειν τε  καὶ   μυθολογεῖν. οὐκ οἴει; Εὖ
[398]   αὐστηροτέρῳ καὶ ἀηδεστέρῳ ποιητῇ (χρῴμεθα  καὶ   μυθολόγῳ ὠφελίας ἕνεκα, ὃς ἡμῖν
[398]   μουσικῆς τὸ περὶ λόγους τε  καὶ   μύθους παντελῶς διαπεπεράνθαι· τε
[413]   τὸν ἀεὶ ἔν τε παισὶ  καὶ   νεανίσκοις ~καὶ ἐν ἀνδράσι βασανι
[401]   σμικρὸν ἀπὸ πολλῶν δρεπόμενοί τε  καὶ   νεμόμενοι, ἕν τι συνιστάντες λανθάνωσιν
[396]   ἀλλήλους καὶ αἰσχρολογοῦντας, ~μεθύοντας  (καὶ   νήφοντας, καὶ ἄλλα ὅσα
[417]   γῆν τε ἰδίαν καὶ οἰκίας  καὶ   νομίσματα κτήσονται, οἰκονόμοι μὲν καὶ
[406]   γενέσθαι· Ηρόδικος δὲ παιδοτρίβης ὢν  καὶ   νοσώδης γενόμενος, μείξας γυμναστικὴν (ἰατρικῇ,
[405]   ὑγίειαν; Ἀληθέστατα, ἔφη. ~(Ἀκολασίας δὲ  καὶ   νόσων πληθυουσῶν ἐν πόλει ἆρ’
[399]   εὐχῇ θεὸν διδαχῇ  καὶ   νουθετήσει ἄνθρωπον, τοὐναντίον ἄλλῳ
[414]   γῆ αὐτοὺς μήτηρ οὖσα ἀνῆκεν,  καὶ   νῦν δεῖ ὡς περὶ μητρὸς
[397]   μήν, Ἀδείμαντε, ἡδύς γε  καὶ   κεκραμένος, πολὺ δὲ ἥδιστος
[400]   τῆς λέξεως, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   λόγος; οὐ τῷ τῆς
[387]   τοιούτων. Ηκιστα μέντοι. Ηκιστ’ ἄρα  καὶ   ὀδύρεσθαι, φέρειν δὲ ὡς πρᾳότατα,
[388]   σμικροῖσιν παθήμασιν θρήνους ἂν ᾄδοι  καὶ   ὀδυρμούς. (Ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. Δεῖ
[398]   οὔ; Ἀλλὰ μέντοι θρήνων γε  καὶ   ὀδυρμῶν ἔφαμεν ἐν λόγοις οὐδὲν
[388]   κεφαλῆς, μηδὲ ἄλλα κλαίοντά τε  καὶ   ὀδυρόμενον ὅσα καὶ οἷα ἐκεῖνος
[404]   πώποτε ἐμνήσθη. τοῦτο μὲν  καὶ   οἱ ἄλλοι ἀσκηταὶ ἴσασιν, ὅτι
[393]   τοιούτῳ, ὡς ἔοικεν, οὗτός τε  καὶ   οἱ ἄλλοι ποιηταὶ διὰ μιμήσεως
[415]   ὅπως μεντἂν οἱ τούτων ὑεῖς  καὶ   οἱ ἔπειτα οἵ τ’ ἄλλοι
[391]   τοιαῦτα πράττουσίν τε καὶ ἔπραττον  καὶ   οἱ θεῶν ἀγχίσποροι, οἱ> Ζηνὸς
[410]   ἦν δ’ ἐγώ, Γλαύκων,  καὶ   οἱ καθιστάντες (μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ
[407]   Ἀσκληπιόν. Δῆλον, ἦν δ’ ἐγώ·  καὶ   οἱ παῖδες αὐτοῦ, ὅτι τοιοῦτος
[397]   Αρ’ οὖν πάντες οἱ ποιηταὶ  καὶ   οἵ τι λέγοντες τῷ
[386]   ἆρα οὐ ταῦτά τε λεκτέον  καὶ   οἷα αὐτοὺς ποιῆσαι ἥκιστα τὸν
[388]   κλαίοντά τε καὶ ὀδυρόμενον ὅσα  καὶ   οἷα ἐκεῖνος ἐποίησε, μηδὲ Πρίαμον
[416]   τρόπον δεῖ αὐτοὺς ζῆν τε  καὶ   οἰκεῖν, εἰ μέλλουσι τοιοῦτοι ἔσεσθαι·
[417]   δ’ αὐτοὶ γῆν τε ἰδίαν  καὶ   οἰκίας καὶ νομίσματα κτήσονται, οἰκονόμοι
[401]   πλήρης δὲ ὑφαντικὴ καὶ ποικιλία  καὶ   οἰκοδομία καὶ πᾶσα αὖ
[394]   τραγῳδίας τοιοῦτον. Ορθότατα, ἔφην, ὑπέλαβες,  καὶ   οἶμαί σοι ἤδη δηλοῦν
[389]   πόλεως ὥσπερ νεὼς ἀνατρεπτικόν τε  καὶ   ὀλέθριον. Εάνπερ, δ’ ὅς,
[393]   καὶ περὶ τῶν ἐν Ιθάκῃ  καὶ   ὅλῃ Οδυσσείᾳ παθημάτων. Πάνυ μὲν
[389]   φήσομεν οἶμαι καλῶς λέγεσθαι, οἷα  καὶ   Ομήρῳ Διομήδης λέγει τέττα, σιωπῇ
[403]   Πάντων μάλιστα. Μείζω δέ τινα  καὶ   ὀξυτέραν ἔχεις εἰπεῖν ἡδονὴν τῆς
[394]   μὲν μιμουμένους, τὰ δὲ μή,  καὶ   ὁποῖα ἑκάτερα, οὐδὲ μιμεῖσθαι.
[411]   τε καὶ κατασβεννύμενον. ἀκράχολοι οὖν  καὶ   ὀργίλοι ἀντὶ θυμοειδοῦς γεγένηνται, δυσκολίας
[401]   ἐκεῖ τραφεὶς ὡς ἔδει,  καὶ   ὀρθῶς δὴ δυσχεραίνων τὰ μὲν
[413]   ποιήσῃ. Καὶ τοῦτ’ ἔφη, ἔμαθον,  καὶ   ὀρθῶς λέγεις. (Τοὺς μὴν γοητευθέντας,
[410]   θυμοειδὲς ἂν τῆς φύσεως παρέχοιτο,  καὶ   ὀρθῶς μὲν τραφὲν ἀνδρεῖον ἂν
[397]   καὶ ἔτι κυνῶν καὶ προβάτων  καὶ   ὀρνέων φθόγγους· (καὶ ἔσται δὴ
[390]   τὰ τούτων ἑξῆς ἆρα καλῶς,  καὶ   ὅσα ἄλλα τις ἐν λόγῳ
[389]   πνείοντες Ἀχαιοί, σιγῇ δειδιότες σημάντορας,  καὶ   ὅσα ἄλλα τοιαῦτα. Καλῶς. Τί
[402]   ἀνδρείας καὶ ἐλευθεριότητος καὶ μεγαλοπρεπείας  καὶ   ὅσα τούτων ἀδελφὰ καὶ τὰ
[388]   ἀποδιδοῖμεν, ~καὶ οὐδὲ ταύταις σπουδαίαις,  (καὶ   ὅσοι κακοὶ τῶν ἀνδρῶν, ἵνα
[412]   ἡγοῖτο τὰ αὐτὰ καὶ ἑαυτῷ  καὶ   (ὅταν μάλιστα) ἐκείνου μὲν εὖ
[393]   ὅταν τὰς ῥήσεις ἑκάστοτε λέγῃ  καὶ   ὅταν τὰ μεταξὺ τῶν ῥήσεων;
[393]   ἔφη. Οὐκοῦν διήγησις μέν ἐστιν  καὶ   ὅταν τὰς ῥήσεις ἑκάστοτε λέγῃ
[401]   τραφῇ, εἰ δὲ μή, τοὐναντίον;  καὶ   ὅτι αὖ τῶν παραλειπομένων καὶ
[404]   κύνας ἀγρύπνους τε ἀνάγκη εἶναι  καὶ   ὅτι μάλιστα ὀξὺ ὁρᾶν καὶ
[397]   σκυτοτομίᾳ, καὶ τὸν γεωργὸν γεωργὸν  καὶ   οὐ δικαστὴν πρὸς τῇ γεωργίᾳ,
[397]   τόν τε σκυτοτόμον σκυτοτόμον εὑρήσομεν  καὶ   οὐ κυβερνήτην πρὸς τῇ σκυτοτομίᾳ,
[397]   γεωργίᾳ, καὶ τὸν πολεμικὸν πολεμικὸν  καὶ   οὐ χρηματιστὴν πρὸς τῇ πολεμικῇ,
[394]   κωμῳδίαν εἰς τὴν πόλιν, εἴτε  καὶ   οὔ. Ισως, ἦν δ’ ἐγώ,
[391]   πατρῴου βωμός ἐστ’ ἐν αἰθέρι,  καὶ   οὔ πώ σφιν ἐξίτηλον αἷμα
[393]   λέγει τε αὐτὸς ποιητὴς  καὶ   οὐδὲ ἐπιχειρεῖ ἡμῶν τὴν διάνοιαν
[388]   ὀνομαστῶν ἀνδρῶν, γυναιξὶ δὲ ἀποδιδοῖμεν,  ~καὶ   οὐδὲ ταύταις σπουδαίαις, (καὶ ὅσοι
[397]   ᾖ, πάντα τε μᾶλλον διηγήσεται  καὶ   οὐδὲν ἑαυτοῦ ἀνάξιον οἰήσεται εἶναι,
[416]   ἀεὶ ἐν τῇ ψυχῇ ἔχουσι  καὶ   οὐδὲν προσδέονται τοῦ ἀνθρωπείου, οὐδὲ
[406]   πόλει προστέτακται, ἀναγκαῖον ἐργάζεσθαι,  καὶ   οὐδενὶ σχολὴ διὰ βίου κάμνειν
[405]   δίκην, καὶ ταῦτα σμικρῶν τε  καὶ   οὐδενὸς ἀξίων ἕνεκα, ἀγνοῶν ὅσῳ
[396]   ὡς αὐτὸς ὢν ἐκεῖνος ἀπαγγέλλειν  καὶ   οὐκ αἰσχυνεῖσθαι ἐπὶ τῇ τοιαύτῃ
[386]   ἄττα, ὡς ἔοικεν, ἀκουστέον τε  καὶ   οὐκ ἀκουστέον εὐθὺς ἐκ παίδων
[412]   τούτοις ἑπόμενα δεῖ αὐτὰ εἶναι,  καὶ   οὐκέτι χαλεπὰ εὑρεῖν. Ισως,
[408]   οὐκ ἐγχωρεῖ κακὴν γενομένην τε  καὶ   οὖσαν εὖ τι θεραπεύειν. Ορθῶς,
[402]   ἐν ἅπασιν οἷς ἔστιν περιφερόμενα,  καὶ   οὔτ’ ἐν σμικρῷ οὔτ’ ἐν
[417]   πίνειν ἐξ ἀργύρου χρυσοῦ.  καὶ   οὕτω μὲν σῴζοιντό τ’ ἂν
[416]   καὶ αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτους γε  καὶ   οὕτω τρέφειν κύνας ἐπικούρους ποιμνίων,
[390]   διὰ τὴν τῶν ἀφροδισίων ἐπιθυμίαν,  καὶ   οὕτως ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ηραν,
[397]   πολὺ δὲ ἥδιστος παισί τε  καὶ   παιδαγωγοῖς ἐναντίος οὗ σὺ
[403]   οὐδὲ κοινωνητέον αὐτῆς ἐραστῇ τε  καὶ   παιδικοῖς ὀρθῶς ἐρῶσί τε καὶ
[409]   καχύποπτος, πολλὰ αὐτὸς ἠδικηκὼς  καὶ   πανοῦργός τε καὶ σοφὸς οἰόμενος
[409]   ψυχαῖς τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι  καὶ   πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι,
[396]   καὶ θάλατταν κτυποῦσαν καὶ βροντὰς  καὶ   πάντα αὖ τὰ τοιαῦτα
[397]   οὐ χρηματιστὴν πρὸς τῇ πολεμικῇ,  καὶ   πάντας οὕτω; Ἀληθῆ, ἔφη. ~(Ανδρα
[399]   φαίνεται. Τριγώνων ἄρα καὶ πηκτίδων  καὶ   πάντων ὀργάνων ὅσα (πολύχορδα καὶ
[397]   σαλπίγγων καὶ αὐλῶν καὶ συρίγγων  καὶ   πάντων ὀργάνων φωνάς, καὶ ἔτι
[401]   ὑφαντικὴ καὶ ποικιλία καὶ οἰκοδομία  καὶ   πᾶσα αὖ τῶν ἄλλων
[401]   που πλήρης μὲν γραφικὴ αὐτῶν  καὶ   πᾶσα τοιαύτη δημιουργία, πλήρης
[411]   τοιοῦτος γίγνεται καὶ ἄμουσος,  καὶ   πειθοῖ μὲν διὰ λόγων οὐδὲν
[393]   αὐτὸς ὢν Χρύσης λέγει  καὶ   πειρᾶται (ἡμᾶς ὅτι μάλιστα ποιῆσαι
[395]   εἶναι, ἐν συμφοραῖς τε  καὶ   πένθεσιν καὶ θρήνοις ἐχομένην· κάμνουσαν
[414]   γεγονός, ὥς φασιν οἱ ποιηταὶ  καὶ   πεπείκασιν, ἐφ’ ἡμῶν δὲ οὐ
[392]   Αιδου. Πάνυ μὲν οὖν. Οὐκοῦν  καὶ   περὶ ἀνθρώπων τὸ λοιπὸν εἴη
[392]   θεῶν ὡς δεῖ λέγεσθαι εἴρηται,  καὶ   περὶ δαιμόνων τε καὶ ἡρώων
[389]   τῶν περὶ πότους καὶ ἀφροδίσια  καὶ   περὶ ἐδωδὰς ἡδονῶν; Εμοιγε δοκεῖ.
[394]   Τί δ’ οὐ μέλλει; Οὐκοῦν  καὶ   περὶ μιμήσεως αὐτὸς λόγος,
[386]   δή, ὡς ἔοικεν, ἡμᾶς ἐπιστατεῖν  καὶ   περὶ τούτων τῶν μύθων τοῖς
[393]   περί τε τῶν ἐν Ιλίῳ  καὶ   περὶ τῶν ἐν Ιθάκῃ καὶ
[399]   μοι, ἔφη, φαίνεται. Τριγώνων ἄρα  καὶ   πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα
[391]   ὡς Ἀχιλλεύς, θεᾶς ὢν παῖς  καὶ   Πηλέως, σωφρονεστάτου τε καὶ τρίτου
[408]   γε ἡμῖν οἱ τραγῳδοποιοί τε  καὶ   Πίνδαρος Ἀπόλλωνος μέν φασιν Ἀσκληπιὸν
[394]   ἦν δ’ ἐγώ, ἴσως δὲ  καὶ   πλείω ἔτι τούτων· οὐ γὰρ
[405]   δίαιταν οἵαν διήλθομεν, ῥευμάτων τε  καὶ   πνευμάτων ὥσπερ λίμνας ἐμπιμπλαμένους φύσας
[401]   ἅπτεται αὐτῆς φέροντα τὴν εὐσχημοσύνην,  καὶ   ποιεῖ εὐσχήμονα, (ἐάν τις ὀρθῶς
[411]   ὥσπερ νεῦρα ἐκ τῆς ψυχῆς  καὶ   ποιήσῃ μαλθακὸν αἰχμητήν. Πάνυ μὲν
[392]   οἶμαι ἡμᾶς ἐρεῖν ὡς ἄρα  καὶ   ποιηταὶ καὶ λογοποιοὶ (κακῶς λέγουσιν
[387]   ἐναντίον τύπον τούτοις λεκτέον τε  καὶ   ποιητέον; Δῆλα δή. (Καὶ τοὺς
[401]   τοιαύτη δημιουργία, πλήρης δὲ ὑφαντικὴ  καὶ   ποικιλία καὶ οἰκοδομία καὶ πᾶσα
[413]   δὴ ἂν ὢν καὶ ἑαυτῷ  καὶ   πόλει χρησιμώτατος εἴη. καὶ τὸν
[395]   ἅμα τῶν ἀξίων λόγου ἐπιτηδευμάτων  καὶ   πολλὰ μιμήσεται καὶ ἔσται μιμητικός,
[404]   μάλιστα ὀξὺ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν  καὶ   πολλὰς μεταβολὰς ἐν ταῖς στρατείαις
[399]   καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα (πολύχορδα  καὶ   πολυαρμόνια, δημιουργοὺς οὐ θρέψομεν. Οὐ
[409]   παιδευομένης χρόνῳ ἅμα αὑτῆς τε  καὶ   πονηρίας ἐπιστήμην (λήψεται. σοφὸς οὖν
[408]   τὴν τέχνην ὡς πλείστοις τε  καὶ   πονηροτάτοις σώμασιν ὁμιλήσειαν καὶ αὐτοὶ
[396]   γνωστέον μὲν γὰρ καὶ μαινομένους  καὶ   πονηροὺς ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας,
[410]   ἄλλοι ἀθληταὶ ῥώμης ἕνεκα σιτία  καὶ   πόνους μεταχειριεῖται. Ορθότατα, δ’
[396]   ἵππους χρεμετίζοντας καὶ ταύρους μυκωμένους  καὶ   ποταμοὺς ψοφοῦντας καὶ θάλατταν κτυποῦσαν
[390]   τὸ λιμῷ δ’ οἴκτιστον θανέειν  καὶ   πότμον ἐπισπεῖν; Δία, καθευδόντων
[390]   καρτερίαι πρὸς ἅπαντα καὶ λέγονται  καὶ   πράττονται ὑπὸ ἐλλογίμων ἀνδρῶν, θεατέον
[409]   παραδείγματα ἀποσκοπῶν· ὅταν δὲ ἀγαθοῖς  καὶ   πρεσβυτέροις ἤδη πλησιάσῃ, ἀβέλτερος (αὖ
[397]   ὀργάνων φωνάς, καὶ ἔτι κυνῶν  καὶ   προβάτων καὶ ὀρνέων φθόγγους· (καὶ
[407]   πρὸς οἰκονομίας καὶ πρὸς στρατείας  καὶ   πρὸς ἑδραίους ἐν πόλει ἀρχὰς
[407]   Τὸ δὲ δὴ μέγιστον, ὅτι  καὶ   πρὸς μαθήσεις ἁστινασοῦν καὶ (ἐννοήσεις
[407]   σώματος· καὶ γὰρ πρὸς οἰκονομίας  καὶ   πρὸς στρατείας καὶ πρὸς ἑδραίους
[401]   τοῖς ποιηταῖς ἡμῖν μόνον ἐπιστατητέον  καὶ   προσαναγκαστέον τὴν τοῦ ἀγαθοῦ εἰκόνα
[399]   πρεπόντως ἂν μιμήσαιτο φθόγγους τε  καὶ   προσῳδίας, καὶ ἀποτυχόντος εἰς
[407]   ἀσκεῖν. Οἶμαι δέ γε, ἔφη,  καὶ   πρότερον. Μηδέν, εἶπον, περὶ τούτου
[415]   ἐξ ἀλλήλων. τοῖς οὖν ἄρχουσι  καὶ   πρῶτον καὶ μάλιστα παραγγέλλει
[398]   Καὶ μὴν τήν γε ἁρμονίαν  καὶ   ῥυθμὸν ἀκολουθεῖν δεῖ τῷ λόγῳ.
[397]   ἐάν τις ἀποδιδῷ πρέπουσαν ἁρμονίαν  καὶ   ῥυθμὸν τῇ λέξει, ὀλίγου πρὸς
[398]   συγκείμενον, λόγου τε καὶ ἁρμονίας  καὶ   ῥυθμοῦ. Ναί, ἔφη, τοῦτό γε.
[397]   καὶ ἀξόνων τε καὶ τροχιλιῶν,  καὶ   σαλπίγγων καὶ αὐλῶν καὶ συρίγγων
[404]   (Συρακοσίαν δέ, φίλε, τράπεζαν  καὶ   Σικελικὴν ποικιλίαν ὄψου, ὡς ἔοικας,
[411]   πάντα διαπράττεται, καὶ ἐν ἀμαθίᾳ  καὶ   σκαιότητι μετὰ ἀρρυθμίας τε καὶ
[410]   ὅς, πέρι λέγεις; (Ἀγριότητός τε  καὶ   σκληρότητος, καὶ αὖ μαλακίας τε
[411]   ἐμάλαξεν καὶ χρήσιμον (ἐξ ἀχρήστου  καὶ   σκληροῦ ἐποίησεν· ὅταν δ’ ἐπέχων
[403]   Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   σοὶ φαίνεται τέλος ἡμῖν ἔχειν
[409]   δικαστὴν ζητεῖν τὸν ἀγαθόν τε  καὶ   σοφόν, ἀλλὰ τὸν πρότερον· πονηρία
[409]   αὐτὸς ἠδικηκὼς καὶ πανοῦργός τε  καὶ   σοφὸς οἰόμενος εἶναι, ὅταν μὲν
[387]   καὶ φοβερὰ ἀποβλητέα, Κωκυτούς τε  καὶ   Στύγας καὶ (ἐνέρους καὶ ἀλίβαντας,
[403]   ὡς ἐγᾦμαι, ὧδε· σκόπει δὲ  καὶ   σύ. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐ
[413]   δέομαι μαθεῖν. Τί δέ; οὐ  καὶ   σὺ ἡγῇ, ἔφην ἐγώ, τῶν
[402]   σοι γέγονεν παιδικὰ τοιαῦτα,  καὶ   συγχωρῶ. ἀλλὰ τόδε μοι εἰπέ·
[398]   οὔ; Τίνες οὖν μαλακαί τε  καὶ   συμποτικαὶ τῶν ἁρμονιῶν; Ιαστί,
[401]   εἰς ὁμοιότητά τε καὶ φιλίαν  καὶ   συμφωνίαν τῷ καλῷ λόγῳ ἄγουσα;
[402]   ἐν τῷ εἴδει ὁμολογοῦντα ἐκείνοις  καὶ   συμφωνοῦντα, τοῦ αὐτοῦ μετέχοντα τύπου,
[403]   τῇ οἰκιζομένῃ πόλει φιλεῖν μὲν  καὶ   συνεῖναι καὶ ἅπτεσθαι ὥσπερ ὑέος
[393]   αὐτοῦ οἱ μὲν ἄλλοι ἐσέβοντο  καὶ   συνῄνουν, δὲ Ἀγαμέμνων ἠγρίαινεν
[398]   σὺ γὰρ μουσικός. Μειξολυδιστί, ἔφη,  καὶ   συντονολυδιστὶ καὶ τοιαῦταί τινες. Οὐκοῦν
[397]   τροχιλιῶν, καὶ σαλπίγγων καὶ αὐλῶν  καὶ   συρίγγων καὶ πάντων ὀργάνων φωνάς,
[404]   ἐγώ, ὑπνώδης αὕτη γέ τις  καὶ   σφαλερὰ πρὸς ὑγίειαν. οὐχ
[404]   ἐκβῶσιν τῆς τεταγμένης διαίτης, μεγάλα  καὶ   σφόδρα νοσοῦσιν οὗτοι οἱ ἀσκηταί;
[405]   ὅταν δὴ καὶ ἐλεύθεροι πολλοὶ  καὶ   σφόδρα περὶ αὐτὰ σπουδάζωσιν; Τί
[397]   ἅπασα διὰ μιμήσεως φωναῖς τε  καὶ   σχήμασιν, σμικρόν τι διηγήσεως
[417]   οὕτω μὲν σῴζοιντό τ’ ἂν  καὶ   σῴζοιεν τὴν πόλιν· ὁπότε δ’
[411]   τὸ φιλόσοφον, οὐκ ἐπὶ ψυχὴν  καὶ   σῶμα, εἰ μὴ εἰ πάρεργον,
[399]   ἐν πᾶσι τούτοις (πράττοντά τε  καὶ   τὰ ἀποβαίνοντα ἀγαπῶντα. ταύτας δύο
[395]   κακούς, ὡς ἔοικεν, δειλούς τε  καὶ   τὰ ἐναντία πράττοντας ὧν νυνδὴ
[398]   τὴν τοῦ ἐπιεικοῦς λέξιν μιμοῖτο  καὶ   τὰ λεγόμενα λέγοι ἐν ἐκείνοις
[399]   δ’ ὅς. Ιθι δή, ἔφην,  καὶ   τὰ λοιπὰ καθαίρωμεν. ἑπόμενον γὰρ
[392]   μὲν ἀγαθόν, οἰκεία δὲ ζημία·  καὶ   τὰ μὲν τοιαῦτα ἀπερεῖν λέγειν,
[395]   αὐτὰ ἐκεῖνα πράττειν ὧν δὴ  καὶ   τὰ μιμήματά ἐστιν ἀφομοιώματα. Ἀληθέστατα,
[414]   πλαττόμενοι καὶ τρεφόμενοι καὶ αὐτοὶ  καὶ   τὰ (ὅπλα αὐτῶν καὶ
[387]   Παντάπασι μὲν οὖν. Οὐκοῦν ἔτι  καὶ   τὰ περὶ ταῦτα ὀνόματα πάντα
[398]   εἰς τὴν πόλιν αὐτός τε  καὶ   τὰ ποιήματα βουλόμενος ἐπιδείξασθαι, προσκυνοῖμεν
[387]   ἐλλογίμων ἀνδρῶν; Ἀνάγκη, ἔφη, εἴπερ  καὶ   τὰ πρότερα. Σκόπει δή, ἦν
[387]   αἳ τετριγυῖαι ἅμ’ ᾔεσαν. (ταῦτα  καὶ   τὰ τοιαῦτα πάντα παραιτησόμεθα Ομηρόν
[395]   παίδων, ἀνδρείους, σώφρονας, ὁσίους, ἐλευθέρους,  καὶ   τὰ τοιαῦτα πάντα, τὰ δὲ
[399]   φίλε, κρίνοντες τὸν Ἀπόλλω  καὶ   τὰ τοῦ Ἀπόλλωνος ὄργανα πρὸ
[393]   μὴ αὐτῷ τό τε σκῆπτρον  καὶ   τὰ τοῦ θεοῦ στέμματα οὐκ
[406]   τε περὶ τὴν κεφαλὴν περιτιθεὶς  καὶ   τὰ τούτοις ἑπόμενα, ταχὺ εἶπεν
[402]   μεγαλοπρεπείας καὶ ὅσα τούτων ἀδελφὰ  καὶ   τὰ τούτων αὖ ἐναντία πανταχοῦ
[390]   ὄμματ’ ἔχων, κραδίην δ’ ἐλάφοιο  ~(καὶ   τὰ τούτων ἑξῆς ἆρα καλῶς,
[389]   ἧσο, ἐμῷ δ’ ἐπιπείθεο μύθῳ,  καὶ   τὰ τούτων ἐχόμενα, τὰ ἴσαν
[407]   μελετῶντι, νοσοτροφία τεκτονικῇ μὲν  καὶ   ταῖς ἄλλαις τέχναις ἐμπόδιον τῇ
[415]   καὶ ἐξ ἀργύρου χρυσοῦν ἔκγονον  καὶ   τἆλλα πάντα οὕτως ἐξ ἀλλήλων.
[416]   μὴ πᾶσα ἀνάγκη· ἔπειτα οἴκησιν  καὶ   ταμιεῖον μηδενὶ εἶναι μηδὲν τοιοῦτον,
[416]   ἄν τις νοῦν ἔχων δεῖν  καὶ   τὰς οἰκήσεις καὶ τὴν ἄλλην
[391]   περὶ τὸ σῆμα τὸ Πατρόκλου  καὶ   τὰς τῶν ζωγρηθέντων σφαγὰς εἰς
[410]   (τοὺς μὲν εὐφυεῖς τὰ σώματα  καὶ   τὰς ψυχὰς θεραπεύσουσι, τοὺς δὲ
[396]   ἐξέσται; Τί δέ; ἵππους χρεμετίζοντας  καὶ   ταύρους μυκωμένους καὶ ποταμοὺς ψοφοῦντας
[404]   ἑστιάσεσιν οὔτε ἰχθύσιν αὐτοὺς ἑστιᾷ,  καὶ   ταῦτα ἐπὶ (θαλάττῃ ἐν Ελλησπόντῳ
[417]   τε πέρι καὶ τῶν ἄλλων,  καὶ   ταῦτα νομοθετήσωμεν, μή; Πάνυ
[405]   λυγιζόμενος, ὥστε μὴ παρασχεῖν δίκην,  καὶ   ταῦτα σμικρῶν τε καὶ οὐδενὸς
[403]   Τί μήν; Δεῖ μὲν δὴ  καὶ   ταύτῃ ἀκριβῶς τρέφεσθαι ἐκ παίδων
[407]   ἴσχοντας ἐν αὑτοῖς, τούτοις μὲν  καὶ   ταύτῃ τῇ ἕξει καταδεῖξαι ἰατρικήν,
[414]   καὶ τιμὰς δοτέον καὶ ζῶντι  καὶ   τελευτήσαντι, τάφων τε καὶ τῶν
[408]   ἀγαθοὶ πρὸς τὸν πόλεμον ἐφάνησαν,  καὶ   τῇ ἰατρικῇ, ὡς ἐγὼ λέγω,
[410]   ἔφη, αὐτοῖς τε τοῖς πάσχουσιν  καὶ   τῇ πόλει οὕτω πέφανται. Οἱ
[393]   ἀλλὰ τὸν ἱερέα, πρεσβύτην ὄντα.  καὶ   τὴν ἄλλην δὴ πᾶσαν σχεδόν
[416]   ἔχων δεῖν καὶ τὰς οἰκήσεις  καὶ   τὴν ἄλλην οὐσίαν τοιαύτην αὐτοῖς
[414]   καὶ τοὺς στρατιώτας, ἔπειτα δὲ  καὶ   τὴν ἄλλην πόλιν, ὡς ἄρ’
[396]   μετέχουσα μὲν ἀμφοτέρων, μιμήσεώς τε  καὶ   τῆς ἄλλης διηγήσεως, σμικρὸν δέ
[414]   ἄρχοντα τῆς πόλεως καὶ φύλακα,  καὶ   τιμὰς δοτέον καὶ ζῶντι καὶ
[391]   παρὰ τοῦ Ἀγαμέμνονος δῶρα λαβεῖν,  ~καὶ   τιμὴν αὖ λαβόντα νεκροῦ (ἀπολύειν,
[400]   καὶ ἄλλης κακίας πρέπουσαι βάσεις,  καὶ   τίνας τοῖς ἐναντίοις λειπτέον ῥυθμούς·
[400]   (Ἀλλὰ μὴν τὸ εὔρυθμόν γε  καὶ   τὸ ἄρρυθμον τὸ μὲν τῇ
[400]   ὁμοιούμενον, τὸ δὲ τῇ ἐναντίᾳ,  καὶ   τὸ εὐάρμοστον καὶ ἀνάρμοστον ὡσαύτως,
[415]   ἐγώ, εἰκότως· ἀλλ’ ὅμως ἄκουε  καὶ   τὸ λοιπὸν τοῦ μύθου. ἐστὲ
[400]   τοῦ τοιούτου λόγῳ ἀναγκάζειν ἕπεσθαι  καὶ   τὸ μέλος, ἀλλὰ μὴ λόγον
[386]   πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν  καὶ   τὸ (οἰκία δὲ θνητοῖσι καὶ
[386]   ἀτὰρ φρένες οὐκ ἔνι πάμπαν  καὶ   τὸ οἴῳ πεπνῦσθαι, ταὶ δὲ
[390]   θεατέον τε καὶ ἀκουστέον, οἷον  καὶ   τὸ στῆθος δὲ πλήξας κραδίην
[411]   καὶ γυμναστικὴν ἐπὶ τὸ θυμοειδὲς  καὶ   τὸ φιλόσοφον, οὐκ ἐπὶ ψυχὴν
[387]   γοόωσα, λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην  ~(καὶ   τὸ ψυχὴ δὲ κατὰ χθονός,
[387]   ἄν. Οὐ δῆτα. Ἀλλὰ μὴν  καὶ   τόδε λέγομεν, ὡς τοιοῦτος
[398]   μουσικός. Μειξολυδιστί, ἔφη, καὶ συντονολυδιστὶ  καὶ   τοιαῦταί τινες. Οὐκοῦν αὗται, ἦν
[415]   καὶ χαλκὸν τοῖς τε γεωργοῖς  καὶ   τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς. ἅτε οὖν
[401]   μὴ παρ’ ἡμῖν ποιεῖν,  καὶ   τοῖς ἄλλοις δημιουργοῖς ἐπιστατητέον καὶ
[416]   τὸ ἥμεροι εἶναι αὑτοῖς τε  καὶ   τοῖς φυλαττομένοις ὑπ’ αὐτῶν. Καὶ
[407]   ἕξει καταδεῖξαι ἰατρικήν, φαρμάκοις τε  καὶ   τομαῖς τὰ νοσήματα ἐκβάλλοντα αὐτῶν
[413]   ἑαυτῷ καὶ πόλει χρησιμώτατος εἴη.  καὶ   τὸν ἀεὶ ἔν τε παισὶ
[397]   οὐ κυβερνήτην πρὸς τῇ σκυτοτομίᾳ,  καὶ   τὸν γεωργὸν γεωργὸν καὶ οὐ
[393]   θυγατέρα οἱ λῦσαι δεξαμένους ἄποινα  καὶ   τὸν θεὸν αἰδεσθέντας. ταῦτα δὲ
[413]   τοιοῦτον μάλιστα ἐπιλανθάνοιτο καὶ ἐξαπατῷτο,  καὶ   τὸν μὲν (μνή( μονα καὶ
[397]   οὐ δικαστὴν πρὸς τῇ γεωργίᾳ,  καὶ   τὸν πολεμικὸν πολεμικὸν καὶ οὐ
[387]   τοιαῦτα πάντα παραιτησόμεθα Ομηρόν τε  καὶ   τοὺς ἄλλους ποιητὰς μὴ χαλεπαίνειν
[405]   φαύλους τε καὶ χειροτέχνας, ἀλλὰ  καὶ   τοὺς ἐν ἐλευθέρῳ σχήματι προσποιουμένους
[413]   μὲν γὰρ τοὺς μεταπεισθέντας λέγω  καὶ   τοὺς ἐπιλανθανομένους, ὅτι τῶν μὲν
[387]   (Καὶ τοὺς ὀδυρμοὺς ἄρα ἐξαιρήσομεν  καὶ   τοὺς οἴκτους τοὺς τῶν ἐλλογίμων
[410]   Αὐτά γε μὴν τὰ γυμνάσια  καὶ   τοὺς πόνους πρὸς τὸ θυμοειδὲς
[414]   μὲν αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντας πείθειν  καὶ   τοὺς στρατιώτας, ἔπειτα δὲ καὶ
[415]   ἄλλοι ἄνθρωποι οἱ ὕστερον. Ἀλλὰ  καὶ   τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ, εὖ
[397]   τι διηγήσεως ἔχουσα; Ἀνάγκη, ἔφη,  καὶ   τοῦτο. Ταῦτα τοίνυν, ἦν δ’
[394]   τοὺς φύλακας οὔ·  καὶ   τοῦτο τοῖς ἔμπροσθεν ἕπεται, ὅτι
[400]   μήκη δὲ καὶ (βραχύτητας προσῆπτε.  καὶ   τούτων τισὶν οἶμαι τὰς ἀγωγὰς
[395]   ἅμα εὖ μιμεῖσθαι, οἷον κωμῳδίαν  καὶ   τραγῳδίαν ποιοῦντες. οὐ μιμήματε
[395]   οὐδέ τοι ὑποκριταὶ κωμῳδοῖς τε  καὶ   τραγῳδοῖς οἱ (αὐτοί· πάντα δὲ
[396]   ἐναντίως ἐκείνῳ φύς τε  καὶ   τραφείς. Ποῖα δή, ἔφη, ταῦτα;
[414]   ἀληθείᾳ ὑπὸ γῆς ἐντὸς πλαττόμενοι  καὶ   τρεφόμενοι καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ
[391]   παῖς καὶ Πηλέως, σωφρονεστάτου τε  καὶ   τρίτου ἀπὸ Διός, καὶ ὑπὸ
[413]   ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,  καὶ   τρίτου εἴδους τούτοις γοητείας ἅμιλλαν
[412]   δὴ τύποι τῆς παιδείας τε  καὶ   τροφῆς οὗτοι ἂν εἶεν. χορείας
[414]   νῦν δεῖ ὡς περὶ μητρὸς  καὶ   τροφοῦ τῆς χώρας ἐν
[397]   καὶ χαλαζῶν καὶ ἀξόνων τε  καὶ   τροχιλιῶν, καὶ σαλπίγγων καὶ αὐλῶν
[406]   οἶνον Πράμνειον ~ἄλφιτα πολλὰ ἐπιπασθέντα  (καὶ   τυρὸν ἐπιξυσθέντα, δὴ δοκεῖ
[411]   μουσικῆς, ἀσθενές τε καὶ κωφὸν  καὶ   τυφλὸν γίγνεται, ἅτε οὐκ ἐγειρόμενον
[408]   ἐχρῶντο; οὐ μέμνησαι ὅτι  καὶ   τῷ Μενέλεῳ ἐκ τοῦ τραύματος
[389]   εἰ γὰρ ὀρθῶς ἐλέγομεν ἄρτι,  καὶ   τῷ ὄντι θεοῖσι μὲν ἄχρηστον
[397]   ἐναντίος οὗ σὺ αἱρῇ  καὶ   τῷ πλείστῳ ὄχλῳ. Ηδιστος γάρ.
[417]   τοὺς φύλακας οἰκήσεώς τε πέρι  καὶ   τῶν ἄλλων, καὶ ταῦτα νομοθετήσωμεν,
[414]   ζῶντι καὶ τελευτήσαντι, τάφων τε  καὶ   τῶν ἄλλων μνημείων μέγιστα γέρα
[388]   Πάλιν δὴ Ομήρου τε δεησόμεθα  καὶ   τῶν ἄλλων ποιητῶν μὴ ποιεῖν
[404]   ταῖς στρατείαις μεταβάλλοντας ὑδάτων τε  καὶ   τῶν ἄλλων σίτων καὶ εἱλήσεων
[399]   Ἀπόλλωνος ὄργανα πρὸ Μαρσύου τε  καὶ   τῶν ἐκείνου ὀργάνων. Μὰ Δία,
[392]   περὶ δαιμόνων τε καὶ ἡρώων  καὶ   τῶν ἐν Αιδου. Πάνυ μὲν
[389]   κυβερνήτην περὶ τῆς νεώς τε  καὶ   τῶν ναυτῶν μὴ τὰ ὄντα
[400]   Δάμωνος βουλευσόμεθα, τίνες τε ἀνελευθερίας  καὶ   ὕβρεως μανίας καὶ ἄλλης
[414]   ἐάν τις ἐπ’ αὐτὴν ἴῃ,  καὶ   ὑπὲρ τῶν ἄλλων πολιτῶν ὡς
[405]   τε καὶ διώκων κατατρίβηται, ἀλλὰ  καὶ   ὑπὸ ἀπειροκαλίας ἐπ’ αὐτῷ δὴ
[396]   ὑπὸ ἐρώτων ἐσφαλμένον  καὶ   ὑπὸ μέθης τινος ἄλλης
[391]   τε καὶ τρίτου ἀπὸ Διός,  καὶ   ὑπὸ τῷ σοφωτάτῳ Χείρωνι τεθραμμένος,
[395]   αὐτοί. Οὐδὲ μὴν ῥαψῳδοί γε  καὶ   ὑποκριταὶ ἅμα. Ἀληθῆ. Ἀλλ’ οὐδέ
[394]   τε ἐπωνυμίας τοῦ θεοῦ ἀνακαλῶν  καὶ   ὑπομιμνῄσκων καὶ ἀπαιτῶν, εἴ τι
[401]   παίδων λανθάνῃ εἰς ὁμοιότητά τε  καὶ   φιλίαν καὶ συμφωνίαν τῷ καλῷ
[411]   εὐωχῆται εὖ μάλα, μουσικῆς δὲ  καὶ   φιλοσοφίας μὴ ἅπτηται; οὐ πρῶτον
[387]   ὀνόματα πάντα τὰ δεινά τε  καὶ   φοβερὰ ἀποβλητέα, Κωκυτούς τε καὶ
[399]   ἀλλὰ κινδυνεύει σοι δωριστὶ λείπεσθαι  καὶ   φρυγιστί. Οὐκ οἶδα, ἔφην ἐγώ,
[414]   ἐκβαίνοντα καταστατέον ἄρχοντα τῆς πόλεως  καὶ   φύλακα, καὶ τιμὰς δοτέον καὶ
[414]   καὶ κατάστασις τῶν ἀρχόντων τε  καὶ   φυλάκων, ὡς ἐν τύπῳ, μὴ
[395]   πόρρω διατελέσωσιν, εἰς ἔθη τε  καὶ   φύσιν καθίστανται καὶ κατὰ σῶμα
[395]   φύσιν καθίστανται καὶ κατὰ σῶμα  καὶ   φωνὰς καὶ κατὰ τὴν διάνοιαν;
[401]   δυσχεραίνων τὰ μὲν καλὰ ἐπαινοῖ  καὶ   χαίρων καὶ καταδεχόμενος εἰς τὴν
[397]   τε καὶ ψόφους ἀνέμων τε  καὶ   χαλαζῶν καὶ ἀξόνων τε καὶ
[410]   ἐπιταθὲν τοῦ δέοντος σκληρόν τε  καὶ   χαλεπὸν γίγνοιτ’ ἄν, ὡς τὸ
[415]   δ’ ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ  καὶ   χαλκὸν τοῖς τε γεωργοῖς καὶ
[404]   τῶν ἄλλων σίτων καὶ εἱλήσεων  καὶ   χειμώνων μὴ ἀκροσφαλεῖς εἶναι πρὸς
[405]   μὴ μόνον τοὺς φαύλους τε  καὶ   χειροτέχνας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐν
[411]   θυμοειδὲς εἶχεν, ὥσπερ σίδηρον ἐμάλαξεν  καὶ   χρήσιμον (ἐξ ἀχρήστου καὶ σκληροῦ
[397]   νυνδὴ ἐλέγομεν, βροντάς τε  καὶ   ψόφους ἀνέμων τε καὶ χαλαζῶν
[386]   πεπνῦσθαι, ταὶ δὲ σκιαὶ ἀΐσσουσι  καὶ   ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων πταμένη
[386]   τά τε στυγέουσι θεοί περ  καὶ   πόποι, ῥά τις
[404]   καὶ δίαιταν τῇ μελοποιίᾳ τε  καὶ   ᾠδῇ τῇ ἐν τῷ παναρμονίῳ
[407]   κάμνειν γὰρ οἴεσθαι ποιεῖ ἀεὶ  καὶ   ὠδίνοντα μήποτε λήγειν περὶ τοῦ
[409]   ἐν πονηραῖς ψυχαῖς τεθράφθαι τε  καὶ   ὡμιληκέναι καὶ πάντα ἀδικήματα αὐτὴν
[387]   χθονός, ἠΰτε καπνός, ᾤχετο τετριγυῖα  καὶ   ὡς δ’ ὅτε νυκτερίδες μυχῷ
[391]   κόμην ὀπάσαιμι φέρεσθαι, νεκρῷ ὄντι,  καὶ   ὡς ἔδρασεν τοῦτο, οὐ πειστέον·
[398]   διαπεπεράνθαι· τε γὰρ λεκτέον  καὶ   ὡς λεκτέον εἴρηται. Καὶ αὐτῷ
[392]   καὶ ἡμῖν τε λεκτέον  καὶ   ὡς λεκτέον παντελῶς ἐσκέψεται. Καὶ
[392]   εὐδαίμονες πολλοί, δίκαιοι δὲ ἄθλιοι,  καὶ   ὡς λυσιτελεῖ τὸ ἀδικεῖν, ἐὰν
[391]   εἴ μοι δύναμίς γε παρείη·  (καὶ   ὡς πρὸς τὸν ποταμόν, θεὸν
[392]   ὅταν εὕρωμεν οἷόν ἐστιν δικαιοσύνη  καὶ   ὡς φύσει λυσιτελοῦν τῷ ἔχοντι,
[398]   τύποις λέγεσθαι οἷς ἄρτι προείπομεν  καὶ   ὡσαύτως; Ἀληθῆ, ἔφη. Καὶ μὴν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 15/02/2006