Pages
[392]	δὲ ἄθλιοι, καὶ ὡς λυσιτελεῖ	τὸ	ἀδικεῖν, ἐὰν λανθάνῃ, ἡ δὲ
[405]	καλλωπίζεσθαι, ὡς δεινὸς (ὢν περὶ	τὸ	ἀδικεῖν καὶ ἱκανὸς πάσας μὲν
[400]	μὴν τὸ εὔρυθμόν γε καὶ	τὸ	ἄρρυθμον τὸ μὲν τῇ καλῇ
[400]	διωκτέα τοῖς νέοις, εἰ μέλλουσι	τὸ	αὑτῶν πράττειν; Διωκτέα μὲν οὖν.
[406]	εἰς γῆρας ἀφίκετο. Καλὸν ἄρα	τὸ	γέρας, ἔφη, τῆς τέχνης ἠνέγκατο.
[413]	μὲν ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας κακόν,	τὸ	δὲ ἀληθεύειν ἀγαθόν; ἢ οὐ
[392]	δὴ λόγων πέρι ἐχέτω τέλος·	τὸ	δὲ λέξεως, ὡς ἐγὼ οἶμαι,
[400]	τῇ καλῇ λέξει ἕπεται ὁμοιούμενον,	τὸ	δὲ τῇ ἐναντίᾳ, καὶ τὸ
[413]	μὲν τῆς ἑκουσίου, ἔφη, μανθάνω,	τὸ	δὲ τῆς ἀκουσίου δέομαι μαθεῖν.
[407]	ἐμπόδιον τῇ προσέξει τοῦ νοῦ,	τὸ	δὲ Φωκυλίδου παρακέλευμα οὐδὲν ἐμποδίζει.
[386]	ἀνδρεῖον ἔχοντα ἐν αὑτῷ τοῦτο	τὸ	δεῖμα; Μὰ Δία, ἦ δ’
[405]	μεῖζον ἕξεις λαβεῖν τεκμήριον ἢ	τὸ	δεῖσθαι ἰατρῶν καὶ δικαστῶν ἄκρων
[411]	ἐπέχων μὴ ἀνιῇ ἀλλὰ κηλῇ,	τὸ	δὴ μετὰ τοῦτο ἤδη τήκει
[412]	χαλεπά. Εἶεν, ἦν δ’ ἐγώ·	τὸ	δὴ μετὰ τοῦτο τί ἂν
[390]	τὴν Ηραν, ὥστε μηδ’ εἰς	τὸ	δωμάτιον ἐθέλειν ἐλθεῖν, ἀλλ’ αὐτοῦ
[410]	καὶ χαλεπὸν γίγνοιτ’ ἄν, ὡς	τὸ	εἰκός. Δοκεῖ μοι, ἔφη. (Τί
[407]	ποιεῖν, καὶ ἔκγονα αὐτῶν, ὡς	τὸ	εἰκός, ἕτερα τοιαῦτα φυτεύειν, ἀλλὰ
[398]	τοῦ μὴ ᾀδομένου λόγου πρὸς	τὸ	ἐν τοῖς αὐτοῖς δεῖν τύποις
[401]	τροφή, ὅτι μάλιστα καταδύεται εἰς	τὸ	ἐντὸς τῆς ψυχῆς ὅ τε
[405]	δοκεῖ καὶ ἀπαιδευσίας μέγα τεκμήριον	τὸ	ἐπακτῷ παρ’ ἄλλων, ὡς δεσποτῶν
[387]	μάλιστα αὐτὸς αὑτῷ αὐτάρκης πρὸς	τὸ	εὖ ζῆν καὶ διαφερόντως τῶν
[400]	τὸ δὲ τῇ ἐναντίᾳ, καὶ	τὸ	εὐάρμοστον καὶ ἀνάρμοστον ὡσαύτως, εἴπερ
[400]	Πῶς δ’ οὔ; (Ἀλλὰ μὴν	τὸ	εὔρυθμόν γε καὶ τὸ ἄρρυθμον
[400]	ἀληθῶς εὖ τε καὶ καλῶς	τὸ	ἦθος κατεσκευασμένην διάνοιαν. Παντάπασι μὲν
[416]	μέλλουσι τὸ μέγιστον ἔχειν πρὸς	τὸ	ἥμεροι εἶναι αὑτοῖς τε καὶ
[410]	Δοκεῖ μοι, ἔφη. (Τί δέ;	τὸ	ἥμερον οὐχ ἡ φιλόσοφος ἂν
[410]	δ’ ἐγώ, τό γε ἄγριον	τὸ	θυμοειδὲς ἂν τῆς φύσεως παρέχοιτο,
[411]	μουσικήν τε καὶ γυμναστικὴν ἐπὶ	τὸ	θυμοειδὲς καὶ τὸ φιλόσοφον, οὐκ
[410]	γυμνάσια καὶ τοὺς πόνους πρὸς	τὸ	θυμοειδὲς τῆς φύσεως βλέπων κἀκεῖνο
[401]	ἄλλοις δημιουργοῖς ἐπιστατητέον καὶ διακωλυτέον	τὸ	κακόηθες τοῦτο καὶ ἀκόλαστον καὶ
[390]	ἐγκράτειαν ἑαυτοῦ ἀκούειν νέῳ; ἢ	τὸ	λιμῷ δ’ οἴκτιστον θανέειν καὶ
[392]	οὖν. Οὐκοῦν καὶ περὶ ἀνθρώπων	τὸ	λοιπὸν εἴη ἄν; Δῆλα δή.
[415]	εἰκότως· ἀλλ’ ὅμως ἄκουε καὶ	τὸ	λοιπὸν τοῦ μύθου. ἐστὲ μὲν
[415]	ἐγώ, εὖ ἂν ἔχοι πρὸς	τὸ	μᾶλλον αὐτοὺς τῆς πόλεώς τε
[416]	ἥτις ποτέ ἐστιν, εἰ μέλλουσι	τὸ	μέγιστον ἔχειν πρὸς τὸ ἥμεροι
[410]	ἐγώ, ἀμφότερα τῆς ψυχῆς ἕνεκα	τὸ	μέγιστον καθιστάναι. Πῶς δή; Οὐκ
[400]	τοιούτου λόγῳ ἀναγκάζειν ἕπεσθαι καὶ	τὸ	μέλος, ἀλλὰ μὴ λόγον ποδί
[398]	τόδε ἱκανῶς ἔχεις (λέγειν, ὅτι	τὸ	μέλος ἐκ τριῶν ἐστιν συγκείμενον,
[413]	δὲ κακῶν ἑκουσίως; ἢ οὐ	τὸ	μὲν ἐψεῦσθαι τῆς ἀληθείας κακόν,
[415]	ἅτε οὖν συγγενεῖς ὄντες πάντες	τὸ	μὲν πολὺ ὁμοίους ἂν ὑμῖν
[411]	διατελῇ τὸν βίον ὅλον, οὗτος	τὸ	μὲν πρῶτον, εἴ τι θυμοειδὲς
[397]	γὰρ ἔστιν, ἔφη. Οὐκοῦν αὐτοῖν	τὸ	μὲν σμικρὰς τὰς μεταβολὰς ἔχει,
[400]	εὔρυθμόν γε καὶ τὸ ἄρρυθμον	τὸ	μὲν τῇ καλῇ λέξει ἕπεται
[406]	τοῦ ἰατροῦ φάρμακον πιὼν ἐξεμέσαι	τὸ	νόσημα, ἢ κάτω καθαρθεὶς ἢ
[386]	πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν καὶ	τὸ	(οἰκία δὲ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισι
[386]	φρένες οὐκ ἔνι πάμπαν καὶ	τὸ	οἴῳ πεπνῦσθαι, ταὶ δὲ σκιαὶ
[397]	μέλλει αὖ οἰκείως λέγεσθαι, διὰ	τὸ	παντοδαπὰς μορφὰς τῶν μεταβολῶν ἔχειν;
[417]	τὸ τῶν (πολλῶν νόμισμα γέγονεν,	τὸ	παρ’ ἐκείνοις δὲ ἀκήρατον· ἀλλὰ
[405]	ἀγνοῶν ὅσῳ κάλλιον καὶ ἄμεινον	τὸ	παρασκευάζειν τὸν βίον αὑτῷ μηδὲν
[391]	Εκτορος ἕλξεις περὶ τὸ σῆμα	τὸ	Πατρόκλου καὶ τὰς τῶν ζωγρηθέντων
[398]	φίλε, κινδυνεύει ἡμῖν τῆς μουσικῆς	τὸ	περὶ λόγους τε καὶ μύθους
[399]	ταῖς ἁρμονίαις ἂν ἡμῖν εἴη	τὸ	περὶ ῥυθμούς, μὴ ποικίλους αὐτοὺς
[394]	τοῦτο, ἔφη, μανθάνω, ὅτι ἔστιν	τὸ	περὶ τὰς τραγῳδίας τοιοῦτον. Ορθότατα,
[398]	μετὰ τοῦτο, ἦν δ’ ἐγώ,	τὸ	περὶ ᾠδῆς τρόπου καὶ μελῶν
[405]	ὅταν δή τις μὴ μόνον	τὸ	πολὺ τοῦ βίου ἐν δικαστηρίοις
[394]	ὃ τότε ἐβούλου λέγειν. Καὶ	τὸ	πρὸ τούτου δὴ ἀναμνήσθητι, ὅτι
[390]	ἐπιθυμίας ἔχεται, ὡς οὐδ’ ὅτε	τὸ	πρῶτον ἐφοίτων πρὸς ἀλλήλους φίλους
[406]	μὲν δή, ἔφη, ἄτοπόν γε	τὸ	πῶμα οὕτως ἔχοντι. Οὔκ, εἴ
[391]	τε αὖ Εκτορος ἕλξεις περὶ	τὸ	σῆμα τὸ Πατρόκλου καὶ τὰς
[390]	τε καὶ ἀκουστέον, οἷον καὶ	τὸ	στῆθος δὲ πλήξας κραδίην ἠνίπαπε
[403]	θεραπεύσαντες παραδοῖμεν αὐτῇ τὰ περὶ	τὸ	σῶμα ἀκριβολογεῖσθαι, ἡμεῖς δὲ ὅσον
[410]	οἴονται καθιστᾶσιν, ἵνα τῇ μὲν	τὸ	σῶμα θεραπεύοιντο, τῇ δὲ τὴν
[406]	ἐὰν δὲ μὴ ἱκανὸν ᾖ	τὸ	σῶμα ὑπενεγκεῖν, τελευτήσας πραγμάτων ἀπηλλάγη.
[402]	ἐλλείποι· εἰ μέντοι τι κατὰ	τὸ	σῶμα, ὑπομείνειεν ἂν ὥστε ἐθέλειν
[411]	οὐ πρῶτον μὲν εὖ ἴσχων	τὸ	σῶμα φρονήματός τε καὶ θυμοῦ
[413]	δὲ ἀληθεύειν ἀγαθόν; ἢ οὐ	τὸ	τὰ ὄντα δοξάζειν ἀληθεύειν δοκεῖ
[387]	ἐπιεικεῖ, οὗπερ καὶ ἑταῖρός ἐστιν,	τὸ	τεθνάναι οὐ δεινὸν ἡγήσεται. Φαμὲν
[400]	ἔγωγε. Ἀλλὰ τόδε γε, ὅτι	τὸ	τῆς εὐσχημοσύνης τε καὶ ἀσχημοσύνης
[388]	γέλωτι, ἰσχυρὰν καὶ μεταβολὴν ζητεῖ	τὸ	τοιοῦτον. Δοκεῖ μοι, ἔφη. ~Οὔτε
[413]	ἔργα ἐν οἷς ἄν τις	τὸ	τοιοῦτον μάλιστα ἐπιλανθάνοιτο καὶ ἐξαπατῷτο,
[397]	ἔφη, οὕτως ἔχει. Τί δὲ	τὸ	τοῦ ἑτέρου εἶδος; οὐ τῶν
[417]	~διότι πολλὰ καὶ ἀνόσια περὶ	τὸ	τῶν (πολλῶν νόμισμα γέγονεν, τὸ
[411]	γυμναστικὴν ἐπὶ τὸ θυμοειδὲς καὶ	τὸ	φιλόσοφον, οὐκ ἐπὶ ψυχὴν καὶ
[414]	Οὐκ ἐτός, ἔφη, πάλαι ᾐσχύνου	τὸ	ψεῦδος λέγειν. ~(Πάνυ, ἦν δ’
[387]	λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην ~(καὶ	τὸ	ψυχὴ δὲ κατὰ χθονός, ἠΰτε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/02/2006