Pages
[402]	(γίγνοιτο καλός τε κἀγαθός, τὰ	δ’	αἰσχρὰ ψέγοι τ’ ἂν ὀρθῶς
[408]	οὐκ ἦν, φήσομεν, αἰσχροκερδής· εἰ	δ’	αἰσχροκερδής, οὐκ ἦν θεοῦ. Ορθότατα,
[403]	καλῶν χάριν, ἐὰν πείθῃ, τὰ	δ’	ἄλλα οὕτως ὁμιλεῖν πρὸς ὅν
[408]	τῇ πόλει κεκτῆσθαι ἰατρούς; εἶεν	δ’	ἄν που μάλιστα τοιοῦτοι ὅσοι
[394]	ἀπαγγελίας αὐτοῦ τοῦ ποιητοῦ εὕροις	δ’	ἂν αὐτὴν μάλιστά που ἐν
[400]	ποδί τε καὶ μέλει. οἵτινες	δ’	ἂν εἶεν οὗτοι οἱ ῥυθμοί,
[412]	συμφέρειν, πάσῃ προθυμίᾳ ποιεῖν, ὃ	δ’	ἂν μή, μηδενὶ τρόπῳ πρᾶξαι
[398]	καὶ θαυμαστὸν καὶ ἡδύν, εἴποιμεν	δ’	ἂν ὅτι οὐκ ἔστιν τοιοῦτος
[398]	καταχέαντες καὶ ἐρίῳ στέψαντες, αὐτοὶ	δ’	ἂν τῷ αὐστηροτέρῳ καὶ ἀηδεστέρῳ
[393]	ἦν ἀλλὰ ἁπλῆ διήγησις. εἶχε	δ’	ἂν ὧδε πως φράσω δὲ
[389]	τοιαῦτα ἀποδεξόμεθα περὶ θεῶν ἄσβεστος	δ’	ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν,
[394]	μάλιστά που ἐν διθυράμβοις ἡ	δ’	αὖ δι’ ἀμφοτέρων ἔν τε
[388]	ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρᾶς κατακείμενον, ἄλλοτε	δ’	αὖτε ὕπτιον, ἄλλοτε δὲ πρηνῆ,
[417]	καὶ σῴζοιεν τὴν πόλιν· ὁπότε	δ’	αὐτοὶ γῆν τε ἰδίαν καὶ
[414]	τι; ἔφη. Μηδὲν καινόν, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀλλὰ Φοινικικόν τι, πρότερον
[410]	τί μήν; ἔφη. Κινδυνεύουσιν, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀμφότερα τῆς ψυχῆς ἕνεκα
[386]	μέντοι, ἔφη. Εξαλείψομεν ἄρα, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀπὸ τοῦδε τοῦ ἔπους
[404]	Ορῶ. Κομψοτέρας δή τινος, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀσκήσεως δεῖ τοῖς πολεμικοῖς
[398]	τοιαῦταί τινες. Οὐκοῦν αὗται, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀφαιρετέαι; ἄχρηστοι γὰρ καὶ
[402]	ἡ τροφή. Ωσπερ ἄρα, ἦν	δ’	ἐγώ, γραμμάτων πέρι τότε ἱκανῶς
[392]	ὅτι λέγεις. (Ἀλλὰ μέντοι, ἦν	δ’	ἐγώ, δεῖ γε· ἴσως οὖν
[405]	αἴσχιον. Τὸ δὲ ἰατρικῆς, ἦν	δ’	ἐγώ, δεῖσθαι ὅτι μὴ τραυμάτων
[410]	Οἱ δὲ δὴ νέοι, ἦν	δ’	ἐγώ, δῆλον ὅτι εὐλαβήσονταί σοι
[391]	τοιαῦτα. Οκνῶ δέ γε, ἦν	δ’	ἐγώ, δι’ Ομηρον λέγειν ὅτι
[414]	τοιοῦτον ἀποκριτέον. τοιαύτη τις, ἦν	δ’	ἐγώ, δοκεῖ μοι, ὦ Γλαύκων,
[410]	μαλακίας τε καὶ ἡμερότητος, ἦν	δ’	ἐγώ Εγωγε, ἔφη· ὅτι οἱ
[387]	τὰ πρότερα. Σκόπει δή, ἦν	δ’	ἐγώ, εἰ ὀρθῶς ἐξαιρήσομεν ἢ
[415]	τὸ ψεῦδος λέγειν. ~(Πάνυ, ἦν	δ’	ἐγώ, εἰκότως· ἀλλ’ ὅμως ἄκουε
[397]	καὶ τοῦτο. Ταῦτα τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, ἔλεγον τὰ δύο εἴδη
[411]	Καὶ ἐὰν μέν γε, ἦν	δ’	ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς φύσει ἄθυμον
[392]	δέομαι σαφέστερον μαθεῖν. Γελοῖος, ἦν	δ’	ἐγώ, ἔοικα διδάσκαλος εἶναι καὶ
[415]	ὕστερον. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο, ἦν	δ’	ἐγώ, εὖ ἂν ἔχοι πρὸς
[392]	οὖν, ἔφη. Τί οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, ἡμῖν ἔτι λοιπὸν εἶδος
[394]	εἴτε καὶ οὔ. Ισως, ἦν	δ’	ἐγώ, ἴσως δὲ καὶ πλείω
[399]	ὅς. Λύρα δή σοι, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ κιθάρα λείπεται (καὶ)
[414]	λέγειν. Δόξω δέ σοι, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ μάλ’ εἰκότως ὀκνεῖν,
[400]	ἔχω. (Ἀλλὰ ταῦτα μέν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ μετὰ Δάμωνος βουλευσόμεθα,
[400]	ὁ τρόπος τῆς λέξεως, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ ὁ λόγος; οὐ
[407]	ἔφη, λέγεις Ἀσκληπιόν. Δῆλον, ἦν	δ’	ἐγώ· καὶ οἱ παῖδες αὐτοῦ,
[403]	Οὕτως, ἔφη. Αρ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ σοὶ φαίνεται τέλος
[413]	τηρητέον. Ορθῶς, ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ τρίτου εἴδους τούτοις
[399]	ἡμῖν σημαίνει. (Οὐδέν γε, ἦν	δ’	ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν, ὦ φίλε,
[408]	λέγεις Ἀσκληπιοῦ παῖδας. Πρέπει, ἦν	δ’	ἐγώ, καίτοι ἀπειθοῦντές γε ἡμῖν
[406]	Πῶς; ἔφη. (Τέκτων μέν, ἦν	δ’	ἐγώ, κάμνων ἀξιοῖ παρὰ τοῦ
[390]	(Ἀλλ’ εἴ πού τινες, ἦν	δ’	ἐγώ, καρτερίαι πρὸς ἅπαντα καὶ
[413]	νῦν, ἔφη, μανθάνω. Τραγικῶς, ἦν	δ’	ἐγώ, κινδυνεύω λέγειν. κλαπέντας μὲν
[396]	μαινομένοις ἀφομοιοῦσθαι. Εἰ ἄρα, ἦν	δ’	ἐγώ, μανθάνω ἃ σὺ λέγεις,
[396]	Ο μέν μοι δοκεῖ, ἦν	δ’	ἐγώ, μέτριος ἀνήρ, ἐπειδὰν ἀφίκηται
[391]	ἔφη, λέγεις. Μὴ τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, μηδὲ τάδε πειθώμεθα μηδ’
[414]	Τίς ἂν οὖν ἡμῖν, ἦν	δ’	ἐγώ, μηχανὴ γένοιτο τῶν ψευδῶν
[397]	τοῦ τοιούτου ῥήτορος. ~(Οὐκοῦν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὁ μὴ τοιοῦτος αὖ,
[409]	δικαστής. Καὶ ἀγαθός γε, ἦν	δ’	ἐγώ, ὃ σὺ ἠρώτας· ὁ
[402]	ὥστε ἐθέλειν (ἀσπάζεσθαι. Μανθάνω, ἦν	δ’	ἐγώ· ὅτι ἔστιν σοι ἢ
[407]	οὕτω ἰατρικῇ χρῆσθαι. ~(Αρα, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτι ἦν τι αὐτῷ
[394]	Μανθάνω, ἔφη. Μάνθανε τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτι ταύτης αὖ ἐναντία
[402]	Πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη. (Οὐκοῦν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτου ἂν συμπίπτῃ ἔν
[409]	αὐτὸ πάσχουσι. Τῷ τοι, ἦν	δ’	ἐγώ, οὐ νέον ἀλλὰ γέροντα
[407]	λέγεταί γε. Φωκυλίδου γάρ, ἦν	δ’	ἐγώ, οὐκ ἀκούεις πῶς φησι
[397]	Ηδιστος γάρ. Ἀλλ’ ἴσως, ἦν	δ’	ἐγώ, οὐκ ἂν αὐτὸν ἁρμόττειν
[416]	διαφέρειν ἐκείνου; Εγώ σοι, ἦν	δ’	ἐγώ, πειράσομαι εἰπεῖν. δεινότατον γάρ
[399]	ἐγὼ ἔλεγον. Οὐκ ἄρα, ἦν	δ’	ἐγώ, πολυχορδίας γε οὐδὲ παναρμονίου
[397]	ἔφη. (Τί οὖν ποιήσομεν; ἦν	δ’	ἐγώ· πότερον εἰς τὴν πόλιν
[398]	ὑποπτεύω μέντοι. Πάντως δήπου, ἦν	δ’	ἐγώ, πρῶτον μὲν τόδε ἱκανῶς
[415]	δοκεῖς μοι λέγειν. Ναί, ἦν	δ’	ἐγώ, στρατιωτικάς γε, ἀλλ’ οὐ
[408]	εἴπῃς, ἔφη. Ἀλλὰ πειράσομαι, ἦν	δ’	ἐγώ· σὺ μέντοι οὐχ ὅμοιον
[404]	δή; Καὶ παρ’ Ομήρου, ἦν	δ’	ἐγώ, τά γε τοιαῦτα μάθοι
[410]	κάλλιον αὐτοῖς. Καὶ μήν, ἦν	δ’	ἐγώ, τό γε ἄγριον τὸ
[412]	ὅς, οὐ χαλεπά. Εἶεν, ἦν	δ’	ἐγώ· τὸ δὴ μετὰ τοῦτο
[398]	ἔφη. (Οὐκοῦν μετὰ τοῦτο, ἦν	δ’	ἐγώ, τὸ περὶ ᾠδῆς τρόπου
[386]	μὲν δὴ περὶ θεούς, ἦν	δ’	ἐγώ, τοιαῦτ’ ἄττα, ὡς ἔοικεν,
[409]	ἔφη, ἀληθῆ. Οὐ τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, τοιοῦτον χρὴ τὸν δικαστὴν
[406]	Πῇ δή; ἔφη. Μακρόν, ἦν	δ’	ἐγώ, τὸν θάνατον αὑτῷ ποιήσας.
[406]	τέχνης ἠνέγκατο. (Οἷον εἰκός, ἦν	δ’	ἐγώ, τὸν μὴ εἰδότα ὅτι
[405]	αἴσχιστον. Η δοκεῖ σοι, ἦν	δ’	ἐγώ, τούτου αἴσχιον εἶναι τοῦτο,
[404]	εἴη τούτοις; Ισως. Ἀλλ’ ἦν	δ’	ἐγώ, ὑπνώδης αὕτη γέ τις
[417]	τούτων οὖν πάντων ἕνεκα, ἦν	δ'	ἐγώ, φῶμεν οὕτω δεῖν κατεσκευάσθαι
[396]	Ἀληθέστατα, ἔφη. Τί δέ; ἦν	δ’	ἐγώ· χαλκεύοντας ἤ τι ἄλλο
[410]	δ’ ὅς. Αρ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ
[401]	οὕτω τραφεῖεν. Αρ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, τούτων ἕνεκα
[394]	τοῖς ἐκείνου βέλεσιν. οὕτως, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, ἄνευ (μιμήσεως
[395]	ὅς. Οὐ δὴ ἐπιτρέψομεν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὧν φαμὲν κήδεσθαι καὶ
[405]	ἄτοπα νοσημάτων ὀνόματα. Οἷα, ἦν	δ’	ἐγώ, ὡς οἶμαι, οὐκ ἦν
[407]	μὴ τὰ πολιτικὰ βλάπτοι, τὰ	δ’	εἴσω διὰ παντὸς νενοσηκότα σώματα
[390]	τράπεζαι (σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ	δ’	ἐκ κρητῆρος ἀφύσσων οἰνοχόος φορέῃσι
[386]	δὲ σκιαὶ ἀΐσσουσι καὶ ψυχὴ	δ’	ἐκ ῥεθέων πταμένη Αϊδόσδε βεβήκει,
[393]	ἔφη γηράσειν μετὰ οὗ· ἀπιέναι	δ’	ἐκέλευεν καὶ μὴ ἐρεθίζειν, ~(ἵνα
[389]	οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ’ ἔχων, κραδίην	δ’	ἐλάφοιο ~(καὶ τὰ τούτων ἑξῆς
[401]	κακολογίας καὶ κακοηθείας ἀδελφά, τὰ	δ’	ἐναντία τοῦ ἐναντίου, σώφρονός τε
[392]	μὲν τοιαῦτα ἀπερεῖν λέγειν, τὰ	δ’	ἐναντία τούτων προστάξειν ᾄδειν τε
[412]	οὐ γεωργικώτατοι γίγνονται; Ναί. Νῦν	δ’	ἐπειδὴ φυλάκων αὐτοὺς ἀρίστους δεῖ
[411]	ἀχρήστου καὶ σκληροῦ ἐποίησεν· ὅταν	δ’	ἐπέχων μὴ ἀνιῇ ἀλλὰ κηλῇ,
[415]	αὐτοῖς, διὸ τιμιώτατοί εἰσιν· ὅσοι	δ’	ἐπίκουροι, ἄργυρον· σίδηρον δὲ καὶ
[389]	λέγει τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ	δ’	ἐπιπείθεο μύθῳ, καὶ τὰ τούτων
[410]	τραφὲν ἀνδρεῖον ἂν εἴη, μᾶλλον	δ’	ἐπιταθὲν τοῦ δέοντος σκληρόν τε
[416]	πᾶς ὁ βουλόμενος εἴσεισι· τὰ	δ’	ἐπιτήδεια, ὅσων δέονται ἄνδρες ἀθληταὶ
[388]	ἐξονομακλήδην ὀνομάζοντ’ ἄνδρα ἕκαστον. πολὺ	δ’	ἔτι τούτων μᾶλλον δεησόμεθα μήτοι
[417]	γεωργοὶ ἀντὶ φυλάκων ἔσονται, (δεσπόται	δ'	ἐχθροὶ ἀντὶ συμμάχων τῶν ἄλλων
[408]	ἐπ’ ἤπια φάρμακ’ ἔπασσον, ὅτι	δ’	ἐχρῆν μετὰ τοῦτο ἢ πιεῖν
[400]	ταῦτά γε λόγῳ ἀκολουθητέον. Τί	δ’	ὁ τρόπος τῆς λέξεως, ἦν
[390]	ἀκούειν νέῳ; ἢ τὸ λιμῷ	δ’	οἴκτιστον θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν;
[388]	περὶ ἄστυ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι, ἐμὸν	δ’	ὀλοφύρεται ἦτορ· καὶ αἲ αἲ
[388]	ὕπτιον, ἄλλοτε δὲ πρηνῆ, τοτὲ	δ’	ὀρθὸν ἀναστάντα πλωΐζοντ’ ἀλύοντ’ ἐπὶ
[410]	καὶ πόνους μεταχειριεῖται. Ορθότατα, ἦ	δ’	ὅς. Αρ’ οὖν, ἦν δ’
[413]	τι δείσαντες. Εοικε γάρ, ἦ	δ’	ὅς, γοητεύειν πάντα ὅσα ἀπατᾷ.
[395]	μιμήματά ἐστιν ἀφομοιώματα. Ἀληθέστατα, ἦ	δ’	ὅς. Εἰ ἄρα τὸν πρῶτον
[389]	τε καὶ ὀλέθριον. Εάνπερ, ἦ	δ’	ὅς, ἐπί γε λόγῳ ἔργα
[392]	ἀμφοτέρων περαίνουσιν; Καὶ τοῦτο, ἦ	δ’	ὅς, ἔτι δέομαι σαφέστερον μαθεῖν.
[399]	πόλιν. Σωφρονοῦντές γε ἡμεῖς, ἦ	δ’	ὅς. Ιθι δή, ἔφην, καὶ
[398]	συμποτικαὶ τῶν ἁρμονιῶν; Ιαστί, ἦ	δ’	ὅς, καὶ λυδιστὶ αὖ τινες
[399]	ὄντα μίμημα; Δῆλα δή, ἦ	δ’	ὅς. Λύρα δή σοι, ἦν
[403]	τοῦ καλοῦ ἐρωτικά. Σύμφημι, ἦ	δ’	ὅς. Μετὰ δὴ μουσικὴν γυμναστικῇ
[413]	δοκεῖ σοι εἶναι; Ἀλλ’ ἦ	δ’	ὅς, ὀρθῶς λέγεις, καί μοι
[395]	τὴν διάνοιαν; Καὶ μάλα, ἦ	δ’	ὅς. Οὐ δὴ ἐπιτρέψομεν, ἦν
[392]	Καὶ ὁ Ἀδείμαντος, Τοῦτο, ἦ	δ’	ὅς, οὐ μανθάνω ὅτι λέγεις.
[412]	οὐκέτι χαλεπὰ εὑρεῖν. Ισως, ἦ	δ’	ὅς, οὐ χαλεπά. Εἶεν, ἦν
[390]	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦ	δ’	ὅς, οὔ μοι φαίνεται ἐπιτήδειον.
[399]	ἐκείνου ὀργάνων. Μὰ Δία, ἦ	δ’	ὅς, οὔ μοι φαινόμεθα. Καὶ
[395]	δεήσομεν. Παντάπασι μὲν οὖν, ἦ	δ’	ὅς. Οὐδέ γε δούλας τε
[403]	τὰ ἀφροδίσια; Οὐκ ἔχω, ἦ	δ’	ὅς, οὐδέ γε μανικωτέραν. Ο
[403]	μουσικῶς ἐρᾶν; Καὶ μάλα, ἦ	δ’	ὅς. Οὐδὲν ἄρα προσοιστέον μανικὸν
[399]	κάλλιστα, ταύτας λεῖπε. Ἀλλ’ ἦ	δ’	ὅς, οὐκ ἄλλας αἰτεῖς λείπειν
[386]	τὸ δεῖμα; Μὰ Δία, ἦ	δ’	ὅς, οὐκ ἔγωγε. Τί δέ;
[389]	ἐὰν θεούς. Πολὺ μέντοι, ἦ	δ’	ὅς. Οὐκοῦν Ομήρου οὐδὲ τὰ
[411]	καὶ ἀχαριστίας ζῇ. Παντάπασιν, ἦ	δ’	ὅς, οὕτως ἔχει. Επὶ δὴ
[414]	ἀκριβείας, εἰρῆσθαι. Καὶ ἐμοί, ἦ	δ’	ὅς, οὕτως πῃ φαίνεται. (Αρ’
[410]	τοὐναντίον διατεθῶσιν; Τίνος δέ, ἦ	δ’	ὅς, πέρι λέγεις; (Ἀγριότητός τε
[416]	αὐτῶν. Καὶ ὀρθῶς γε, ἦ	δ’	ὅς. Πρὸς τοίνυν τῇ παιδείᾳ
[416]	κυνῶν λύκοις ὁμοιωθῆναι. Δεινόν, ἦ	δ’	ὅς· πῶς δ’ οὔ; (Οὐκοῦν
[407]	Ναὶ μὰ τὸν Δία, ἦ	δ’	ὅς. σχεδόν γέ τι πάντων
[408]	οὐκ ἦν θεοῦ. Ορθότατα, ἦ	δ’	ὅς, ταῦτά γε. ἀλλὰ περὶ
[400]	λόγος τούτοις. Ἀλλὰ μήν, ἦ	δ’	ὅς, ταῦτά γε λόγῳ ἀκολουθητέον.
[403]	γῆς ἐστιν. Γελοῖον γάρ, ἦ	δ’	ὅς, τόν γε φύλακα φύλακος
[417]	ἢ μή; Πάνυ γε, ἦ	δ'	ὃς ὁ Γλαύκων.
[415]	ἂν ὑμῖν αὐτοῖς γεννῷτε, (ἔστι	δ’	ὅτε ἐκ χρυσοῦ γεννηθείη ἂν
[387]	καπνός, ᾤχετο τετριγυῖα καὶ ὡς	δ’	ὅτε νυκτερίδες μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο
[394]	ὥστ’ εἶναί που ἐλλόγιμος; Τί	δ’	οὐ μέλλει; Οὐκοῦν καὶ περὶ
[394]	ἂν ἐπιτήδευμα καλῶς ἐπιτηδεύοι, πολλὰ	δ’	οὔ, ἀλλ’ εἰ τοῦτο ἐπιχειροῖ,
[398]	ἀκολουθεῖν δεῖ τῷ λόγῳ. Πῶς	δ’	οὔ; Ἀλλὰ μέντοι θρήνων γε
[400]	ἀρρύθμῳ ἀκολουθεῖ, δύνασαι διελέσθαι; Πῶς	δ’	οὔ; (Ἀλλὰ μὴν τὸ εὔρυθμόν
[410]	δεῖ αὐτὰς πρὸς ἀλλήλας; Πῶς	δ’	οὔ; ~Καὶ τοῦ μὲν ἡρμοσμένου
[416]	Δεινόν, ἦ δ’ ὅς· πῶς	δ’	οὔ; (Οὐκοῦν φυλακτέον παντὶ τρόπῳ
[389]	δεήσει ἡμῖν τοῖς νεανίαις; Πῶς	δ’	οὔ; Σωφροσύνης δὲ ὡς πλήθει
[402]	τό γε κάλλιστον ἐρασμιώτατον; Πῶς	δ’	οὔ; Τῶν δὴ ὅτι μάλιστα
[388]	ἐγὼ δειλή, ὤμοι δυσαριστοτόκεια· εἰ	δ’	οὖν θεούς, μήτοι τόν γε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/02/2006