Pages |
[414] |
ἔφη.
Μηδὲν
καινόν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀλλὰ
Φοινικικόν
τι,
πρότερον
μὲν |
[410] |
μήν;
ἔφη.
Κινδυνεύουσιν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀμφότερα
τῆς
ψυχῆς
ἕνεκα
τὸ |
[386] |
ἔφη.
Εξαλείψομεν
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀπὸ
τοῦδε
τοῦ
ἔπους
ἀρξάμενοι |
[404] |
Κομψοτέρας
δή
τινος,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀσκήσεως
δεῖ
τοῖς
πολεμικοῖς
ἀθληταῖς, |
[398] |
τινες.
Οὐκοῦν
αὗται,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἀφαιρετέαι;
ἄχρηστοι
γὰρ
καὶ
γυναιξὶν |
[402] |
τροφή.
Ωσπερ
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
γραμμάτων
πέρι
τότε
ἱκανῶς
εἴχομεν, |
[392] |
λέγεις.
(Ἀλλὰ
μέντοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δεῖ
γε·
ἴσως
οὖν
τῇδε |
[405] |
Τὸ
δὲ
ἰατρικῆς,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δεῖσθαι
ὅτι
μὴ
τραυμάτων
ἕνεκα |
[410] |
δὲ
δὴ
νέοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δῆλον
ὅτι
εὐλαβήσονταί
σοι
δικαστικῆς |
[391] |
Οκνῶ
δέ
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δι’
Ομηρον
λέγειν
ὅτι
οὐδ’ |
[414] |
ἀποκριτέον.
τοιαύτη
τις,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
δοκεῖ
μοι,
ὦ
Γλαύκων,
ἡ |
[410] |
τε
καὶ
ἡμερότητος,
ἦν
δ’
|
ἐγώ |
Εγωγε,
ἔφη·
ὅτι
οἱ
μὲν |
[387] |
πρότερα.
Σκόπει
δή,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
εἰ
ὀρθῶς
ἐξαιρήσομεν
ἢ
οὔ. |
[416] |
γε
φήσει.
Ορα
δή,
εἶπον
|
ἐγώ, |
εἰ
τοιόνδε
τινὰ
τρόπον
δεῖ |
[415] |
ψεῦδος
λέγειν.
~(Πάνυ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
εἰκότως·
ἀλλ’
ὅμως
ἄκουε
καὶ |
[397] |
τοῦτο.
Ταῦτα
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἔλεγον
τὰ
δύο
εἴδη
τῆς |
[411] |
ἐὰν
μέν
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἐξ
ἀρχῆς
φύσει
ἄθυμον
λάβῃ, |
[392] |
σαφέστερον
μαθεῖν.
Γελοῖος,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἔοικα
διδάσκαλος
εἶναι
καὶ
ἀσαφής· |
[415] |
Ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
εὖ
ἂν
ἔχοι
πρὸς
τὸ |
[392] |
ἔφη.
Τί
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἡμῖν
ἔτι
λοιπὸν
εἶδος
λόγων |
[394] |
καὶ
οὔ.
Ισως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ἴσως
δὲ
καὶ
πλείω
ἔτι |
[399] |
Λύρα
δή
σοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
κιθάρα
λείπεται
(καὶ)
κατὰ |
[414] |
Δόξω
δέ
σοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
μάλ’
εἰκότως
ὀκνεῖν,
ἐπειδὰν |
[400] |
(Ἀλλὰ
ταῦτα
μέν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
μετὰ
Δάμωνος
βουλευσόμεθα,
τίνες |
[400] |
τρόπος
τῆς
λέξεως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
ὁ
λόγος;
οὐ
τῷ |
[407] |
λέγεις
Ἀσκληπιόν.
Δῆλον,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
καὶ
οἱ
παῖδες
αὐτοῦ,
ὅτι |
[403] |
ἔφη.
Αρ’
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
σοὶ
φαίνεται
τέλος
ἡμῖν |
[413] |
Ορθῶς,
ἔφη.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καὶ
τρίτου
εἴδους
τούτοις
γοητείας |
[399] |
σημαίνει.
(Οὐδέν
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καινὸν
ποιοῦμεν,
ὦ
φίλε,
κρίνοντες |
[408] |
Ἀσκληπιοῦ
παῖδας.
Πρέπει,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καίτοι
ἀπειθοῦντές
γε
ἡμῖν
οἱ |
[406] |
ἔφη.
(Τέκτων
μέν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
κάμνων
ἀξιοῖ
παρὰ
τοῦ
ἰατροῦ |
[390] |
εἴ
πού
τινες,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
καρτερίαι
πρὸς
ἅπαντα
καὶ
λέγονται |
[413] |
ἔφη,
μανθάνω.
Τραγικῶς,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
κινδυνεύω
λέγειν.
κλαπέντας
μὲν
γὰρ |
[396] |
ἀφομοιοῦσθαι.
Εἰ
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μανθάνω
ἃ
σὺ
λέγεις,
ἔστιν |
[396] |
μέν
μοι
δοκεῖ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μέτριος
ἀνήρ,
ἐπειδὰν
ἀφίκηται
ἐν |
[391] |
λέγεις.
Μὴ
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μηδὲ
τάδε
πειθώμεθα
μηδ’
ἐῶμεν |
[414] |
ἂν
οὖν
ἡμῖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
μηχανὴ
γένοιτο
τῶν
ψευδῶν
τῶν |
[397] |
τοιούτου
ῥήτορος.
~(Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὁ
μὴ
τοιοῦτος
αὖ,
ὅσῳ |
[409] |
Καὶ
ἀγαθός
γε,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὃ
σὺ
ἠρώτας·
ὁ
γὰρ |
[402] |
ἐθέλειν
(ἀσπάζεσθαι.
Μανθάνω,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
ὅτι
ἔστιν
σοι
ἢ
γέγονεν |
[407] |
ἰατρικῇ
χρῆσθαι.
~(Αρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
ἦν
τι
αὐτῷ
ἔργον, |
[394] |
ἔφη.
Μάνθανε
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτι
ταύτης
αὖ
ἐναντία
γίγνεται, |
[402] |
ἀνάγκη,
ἔφη.
(Οὐκοῦν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὅτου
ἂν
συμπίπτῃ
ἔν
τε |
[409] |
πάσχουσι.
Τῷ
τοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
οὐ
νέον
ἀλλὰ
γέροντα
δεῖ |
[407] |
γε.
Φωκυλίδου
γάρ,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
οὐκ
ἀκούεις
πῶς
φησι
δεῖν, |
[397] |
γάρ.
Ἀλλ’
ἴσως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
οὐκ
ἂν
αὐτὸν
ἁρμόττειν
φαίης |
[416] |
ἐκείνου;
Εγώ
σοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
πειράσομαι
εἰπεῖν.
δεινότατον
γάρ
που |
[399] |
ἔλεγον.
Οὐκ
ἄρα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
πολυχορδίας
γε
οὐδὲ
παναρμονίου
ἡμῖν |
[397] |
(Τί
οὖν
ποιήσομεν;
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
πότερον
εἰς
τὴν
πόλιν
πάντας |
[398] |
μέντοι.
Πάντως
δήπου,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
πρῶτον
μὲν
τόδε
ἱκανῶς
ἔχεις |
[415] |
μοι
λέγειν.
Ναί,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
στρατιωτικάς
γε,
ἀλλ’
οὐ
χρηματιστικάς. |
[408] |
ἔφη.
Ἀλλὰ
πειράσομαι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
σὺ
μέντοι
οὐχ
ὅμοιον
πρᾶγμα |
[404] |
Καὶ
παρ’
Ομήρου,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τά
γε
τοιαῦτα
μάθοι
ἄν |
[399] |
καὶ
φρυγιστί.
Οὐκ
οἶδα,
ἔφην
|
ἐγώ, |
τὰς
ἁρμονίας,
ἀλλὰ
κατάλειπε
ἐκείνην |
[410] |
αὐτοῖς.
Καὶ
μήν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τό
γε
ἄγριον
τὸ
θυμοειδὲς |
[412] |
οὐ
χαλεπά.
Εἶεν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
τὸ
δὴ
μετὰ
τοῦτο
τί |
[398] |
(Οὐκοῦν
μετὰ
τοῦτο,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸ
περὶ
ᾠδῆς
τρόπου
καὶ |
[386] |
δὴ
περὶ
θεούς,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τοιαῦτ’
ἄττα,
ὡς
ἔοικεν,
ἀκουστέον |
[409] |
ἀληθῆ.
Οὐ
τοίνυν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τοιοῦτον
χρὴ
τὸν
δικαστὴν
ζητεῖν |
[406] |
δή;
ἔφη.
Μακρόν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸν
θάνατον
αὑτῷ
ποιήσας.
παρακολουθῶν |
[406] |
ἠνέγκατο.
(Οἷον
εἰκός,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τὸν
μὴ
εἰδότα
ὅτι
Ἀσκληπιὸς |
[405] |
Η
δοκεῖ
σοι,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
τούτου
αἴσχιον
εἶναι
τοῦτο,
ὅταν |
[413] |
οὐ
καὶ
σὺ
ἡγῇ,
ἔφην
|
ἐγώ, |
τῶν
μὲν
ἀγαθῶν
ἀκουσίως
στέρεσθαι |
[404] |
τούτοις;
Ισως.
Ἀλλ’
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὑπνώδης
αὕτη
γέ
τις
καὶ |
[417] |
οὖν
πάντων
ἕνεκα,
ἦν
δ'
|
ἐγώ, |
φῶμεν
οὕτω
δεῖν
κατεσκευάσθαι
τοὺς |
[396] |
ἔφη.
Τί
δέ;
ἦν
δ’
|
ἐγώ· |
χαλκεύοντας
ἤ
τι
ἄλλο
δημιουργοῦντας, |
[410] |
ὅς.
Αρ’
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
Γλαύκων,
καὶ
οἱ
καθιστάντες |
[401] |
τραφεῖεν.
Αρ’
οὖν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
Γλαύκων,
τούτων
ἕνεκα
κυριωτάτη |
[394] |
ἐκείνου
βέλεσιν.
οὕτως,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὦ
ἑταῖρε,
ἄνευ
(μιμήσεως
ἁπλῆ |
[398] |
ἡμῖν
εἴη.
Νῦν
δή,
εἶπον
|
ἐγώ, |
ὦ
φίλε,
κινδυνεύει
ἡμῖν
τῆς |
[395] |
Οὐ
δὴ
ἐπιτρέψομεν,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὧν
φαμὲν
κήδεσθαι
καὶ
δεῖν |
[405] |
νοσημάτων
ὀνόματα.
Οἷα,
ἦν
δ’
|
ἐγώ, |
ὡς
οἶμαι,
οὐκ
ἦν
ἐπ’ |