Pages
[410]	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, τό	γε	ἄγριον τὸ θυμοειδὲς ἂν τῆς
[391]	γὰρ οὔ; Καὶ μὴν τοῖς	γε	ἀκούουσιν βλαβερά· πᾶς γὰρ ἑαυτῷ
[415]	Ναί, ἦν δ’ ἐγώ, στρατιωτικάς	γε,	ἀλλ’ οὐ χρηματιστικάς. ~(Πῶς, ἔφη,
[398]	εἶναι, μὴ ὅτι ἀνδράσι. Πάνυ	γε.	Ἀλλὰ μὴν μέθη γε φύλαξιν
[408]	Ορθότατα, ἦ δ’ ὅς, ταῦτά	γε.	ἀλλὰ περὶ τοῦδε τί λέγεις,
[396]	λέγω; Καὶ μάλα, ἔφη, οἷόν	γε	ἀνάγκη τὸν τύπον εἶναι τοῦ
[395]	ὅσα δούλων. Οὐδὲ τοῦτο. Οὐδέ	γε	ἄνδρας κακούς, ὡς ἔοικεν, δειλούς
[392]	Ορθῶς, ἔφη, ὑπέλαβες. (Οὐκοῦν περί	γε	ἀνθρώπων ὅτι τοιούτους δεῖ λόγους
[398]	Ἀληθῆ, ἔφη. Καὶ μὴν τήν	γε	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἀκολουθεῖν δεῖ
[413]	ἦ γάρ; Ναί. Καὶ πόνους	γε	αὖ καὶ ἀλγηδόνας καὶ ἀγῶνας
[409]	Καὶ μὲν δή, ἔφη, σφόδρα	γε	αὐτὸ πάσχουσι. Τῷ τοι, ἦν
[398]	ἔφη, τοῦτό γε. Οὐκοῦν ὅσον	γε	αὐτοῦ λόγος ἐστίν, οὐδὲν δήπου
[388]	δεῖ. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ φιλογέλωτάς	γε	δεῖ εἶναι. σχεδὸν γὰρ ὅταν
[389]	ἁπτέον τοῦ τοιούτου· (ἀλλὰ πρός	γε	δὴ τοὺς τοιούτους ἄρχοντας ἰδιώτῃ
[399]	νὴ τὸν κύνα, εἶπον, λελήθαμέν	γε	διακαθαίροντες πάλιν ἣν ἄρτι τρυφᾶν
[395]	οὖν, ἦ δ’ ὅς. Οὐδέ	γε	δούλας τε καὶ δούλους πράττοντας
[390]	ἔφη. Οὐ μὲν δὴ δωροδόκους	γε	ἐατέον εἶναι τοὺς ἄνδρας οὐδὲ
[402]	κοινωνία; Καὶ πῶς; ἔφη, ἥ	γε	ἔκφρονα ποιεῖ οὐχ ἧττον ἢ
[392]	δή, ὦ φίλε, ἡμῖν τοῦτό	γε	ἐν τῷ παρόντι τάξαι. Πῶς;
[391]	δὲ μὴ θέλειν. Οὔκουν δίκαιόν	γε,	ἔφη, ἐπαινεῖν τὰ τοιαῦτα. Οκνῶ
[404]	τῶν τοιούτων ἁπάντων; Καὶ ὀρθῶς	γε,	ἔφη, ἴσασί τε καὶ ἀπέχονται.
[407]	ᾖ, ἀρετὴν ἀσκεῖν. Οἶμαι δέ	γε,	ἔφη, καὶ πρότερον. Μηδέν, εἶπον,
[407]	λήγειν περὶ τοῦ σώματος. Εἰκός	γε,	ἔφη. Οὐκοῦν ταῦτα γιγνώσκοντα φῶμεν
[398]	τῶν πάντων εἶναι· οὔκουν ἱκανῶς	γε	ἔχω ἐν τῷ παρόντι συμβαλέσθαι
[416]	φυλαττομένοις ὑπ’ αὐτῶν. Καὶ ὀρθῶς	γε,	ἦ δ’ ὅς. Πρὸς τοίνυν
[417]	ταῦτα νομοθετήσωμεν, ἢ μή; Πάνυ	γε,	ἦ δ' ὃς ὁ Γλαύκων.
[399]	ἄρτι τρυφᾶν ἔφαμεν πόλιν. Σωφρονοῦντές	γε	ἡμεῖς, ἦ δ’ ὅς. Ιθι
[408]	ἦν δ’ ἐγώ, καίτοι ἀπειθοῦντές	γε	ἡμῖν οἱ τραγῳδοποιοί τε καὶ
[391]	ἐπαινεῖν τὰ τοιαῦτα. Οκνῶ δέ	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, δι’ Ομηρον
[411]	οὖν, ἔφη. Καὶ ἐὰν μέν	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς
[399]	ὁ λόγος ἡμῖν σημαίνει. (Οὐδέν	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, καινὸν ποιοῦμεν,
[409]	ὁ τοιοῦτος δικαστής. Καὶ ἀγαθός	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, ὃ σὺ
[392]	μέντοι, ἦν δ’ ἐγώ, δεῖ	γε·	ἴσως οὖν τῇδε μᾶλλον εἴσῃ.
[400]	καὶ ἀνάρμοστον ὡσαύτως, εἴπερ ῥυθμός	γε	καὶ ἁρμονία λόγῳ, ὥσπερ ἄρτι
[402]	θέαμα τῷ δυναμένῳ θεᾶσθαι; Πολύ	γε.	Καὶ μὴν τό γε κάλλιστον
[397]	Ἀλλὰ μήν, ὦ Ἀδείμαντε, ἡδύς	γε	καὶ ὁ κεκραμένος, πολὺ δὲ
[398]	δ’ οὔ; Ἀλλὰ μέντοι θρήνων	γε	καὶ ὀδυρμῶν ἔφαμεν ἐν λόγοις
[416]	πάντων καὶ αἴσχιστον ποιμέσι τοιούτους	γε	καὶ οὕτω τρέφειν κύνας ἐπικούρους
[400]	οὔ; (Ἀλλὰ μὴν τὸ εὔρυθμόν	γε	καὶ τὸ ἄρρυθμον τὸ μὲν
[395]	οἱ αὐτοί. Οὐδὲ μὴν ῥαψῳδοί	γε	καὶ ὑποκριταὶ ἅμα. Ἀληθῆ. Ἀλλ’
[402]	Πολύ γε. Καὶ μὴν τό	γε	κάλλιστον ἐρασμιώτατον; Πῶς δ’ οὔ;
[391]	λέγειν ὅτι οὐδ’ ὅσιον ταῦτά	γε	κατὰ Ἀχιλλέως φάναι καὶ ἄλλων
[395]	τούτω ἐκάλεις; Εγωγε· καὶ ἀληθῆ	γε	λέγεις, ὅτι οὐ δύνανται οἱ
[400]	μήν, ἦ δ’ ὅς, ταῦτά	γε	λόγῳ ἀκολουθητέον. Τί δ’ ὁ
[389]	Εάνπερ, ἦ δ’ ὅς, ἐπί	γε	λόγῳ ἔργα τελῆται. Τί δέ;
[412]	(Δεήσει μέντοι ὡς οἷόν τέ	γε	μάλιστα. Οἱ μὲν δὴ τύποι
[403]	ἔχω, ἦ δ’ ὅς, οὐδέ	γε	μανικωτέραν. Ο δὲ ὀρθὸς ἔρως
[388]	δ’ οὖν θεούς, μήτοι τόν	γε	μέγιστον τῶν θεῶν τολμῆσαι οὕτως
[393]	Πάνυ μὲν οὖν. Εἰ δέ	γε	μηδαμοῦ ἑαυτὸν ἀποκρύπτοιτο ὁ ποιητής,
[410]	μὴ ἀνάγκη; Εμοιγε δοκεῖ. Αὐτά	γε	μὴν τὰ γυμνάσια καὶ τοὺς
[402]	ὅτι μάλιστα τοιούτων ἀνθρώπων ὅ	γε	μουσικὸς ἐρῴη ἄν· εἰ δὲ
[393]	Φήσομεν· τί γάρ; Οὐκοῦν τό	γε	ὁμοιοῦν ἑαυτὸν ἄλλῳ ἢ κατὰ
[387]	αὐτὸν τοιαύτη συμφορὰ καταλάβῃ. Πολύ	γε.	Ορθῶς ἄρ’ ἂν ἐξαιροῖμεν τοὺς
[400]	Δί’ οὐκ ἔγωγε. Ἀλλὰ τόδε	γε,	ὅτι τὸ τῆς εὐσχημοσύνης τε
[399]	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, πολυχορδίας	γε	οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν
[396]	μιμητέον; Καὶ πῶς; ἔφη, οἷς	γε	οὐδὲ προσέχειν τὸν νοῦν τούτων
[400]	σύνθετον καὶ δάκτυλον καὶ ἡρῷόν	γε,	οὐκ οἶδα ὅπως διακοσμοῦντος καὶ
[398]	καὶ ῥυθμοῦ. Ναί, ἔφη, τοῦτό	γε.	Οὐκοῦν ὅσον γε αὐτοῦ λόγος
[397]	τῶν μεταβολῶν ἔχειν; Καὶ σφόδρα	γε	οὕτως ἔχει. Αρ’ οὖν πάντες
[388]	(Ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις. Δεῖ δέ	γε	οὔχ, ὡς ἄρτι ἡμῖν ὁ
[391]	ἂν τισαίμην, εἴ μοι δύναμίς	γε	παρείη· (καὶ ὡς πρὸς τὸν
[407]	γέ τι πάντων μάλιστα ἥ	γε	περαιτέρω γυμναστικῆς ἡ περιττὴ αὕτη
[389]	(ἀποδεκτέον. Ἀλλὰ μὴν καὶ ἀλήθειάν	γε	περὶ πολλοῦ ποιητέον. εἰ γὰρ
[388]	τούτων μᾶλλον δεησόμεθα μήτοι θεούς	γε	ποιεῖν ὀδυρομένους καὶ λέγοντας (ὤμοι
[390]	καλῶς. Οὐ γὰρ οἶμαι εἴς	γε	σωφροσύνην νέοις ἐπιτήδεια ἀκούειν· εἰ
[411]	γίγνεται αὐτὸς αὑτοῦ; Καὶ μάλα	γε.	Τί δὲ ἐπειδὰν ἄλλο μηδὲν
[406]	Καὶ μὲν δή, ἔφη, ἄτοπόν	γε	τὸ πῶμα οὕτως ἔχοντι. Οὔκ,
[404]	Ομήρου, ἦν δ’ ἐγώ, τά	γε	τοιαῦτα μάθοι ἄν τις. οἶσθα
[389]	φαρμάκου εἴδει, δῆλον ὅτι τό	γε	τοιοῦτον ἰατροῖς δοτέον, ἰδιώταις δὲ
[411]	καὶ ἀνδρεία ἡ (ψυχή; Πάνυ	γε.	Τοῦ δὲ ἀναρμόστου δειλὴ καὶ
[412]	ἀρχομένους, δῆλον; Δῆλον. Καὶ ὅτι	γε	τοὺς ἀρίστους αὐτῶν; Καὶ τοῦτο.
[395]	ἢ οὔ; Μιμήματα. Καὶ ἔτι	γε	τούτων, ὦ Ἀδείμαντε, φαίνεταί μοι
[416]	τοὺς ἄλλους πολίτας. Καὶ ἀληθῶς	γε	φήσει. Ορα δή, εἶπον ἐγώ,
[403]	γάρ, ἦ δ’ ὅς, τόν	γε	φύλακα φύλακος δεῖσθαι. Τί δὲ
[398]	Πάνυ γε. Ἀλλὰ μὴν μέθη	γε	φύλαξιν ἀπρεπέστατον καὶ μαλακία καὶ
[407]	ἀπέχεσθαι ἀβίωτον. Οὔκουν δὴ λέγεταί	γε.	Φωκυλίδου γάρ, ἦν δ’ ἐγώ,
[409]	θεραπεύειν. Ορθῶς, ἔφη. ~(Δικαστὴς δέ	γε,	ὦ φίλε, ψυχῇ ψυχῆς ἄρχει,
[404]	δεῖ τοῖς πολεμικοῖς ἀθληταῖς, οὕς	γε	ὥσπερ κύνας ἀγρύπνους τε ἀνάγκη

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/02/2006